Part 1: Introductory – pagpapakilala sa characters
Scene I Scene II Scene III Scene: IV Part 2: Decision – rising action—isa-isa na silang umaalis Scene I Scene II Scene III Scene:IV Scene V Scene I Part 3: Time – slowly losing time on their friendship Scene I Scene II Scene III Scene:IV Scene V Part 4: Moving On – shows the steps on moving on Scene: I Scene: II Scene: III Scene:IV Scene: V Scene: IV
Part 1: Scene I (Introductory)
TRISHA: Lima kaming magkakaibigan, nagsimula noong tumungtong kami bilang senior high school students. One by one, ipapakita magpasok sa Fatima. From, Ally, Catlyn, Nea, Trisha and lastly, to Sharina. Scene II: TRISHA: Tanda ko pa nga, nagkakila-kilala kami nang dahil sa isang group activity. Nagtalo-talo pa kami noon kung tama ba ang ginagawa namin, and if may ambag pa kami, sa dulo, our arguments lead us to open a friendship among us. Nasa classroom silang lima, nakaupo habang nakaikot. May mga parts na magtuturuan, ituturo ang papel, and sigawan. In the end, ipapakita na na-resolve na ang gulo, after they’ve passed their papers, nakapag- usap-usap na sila peacefully. Scene III: TRISHA: Natatanda ko pa, kung paanong sabay-sabay kaming baba para pumunta sa canteen—agawan ng lace pass, hindi aalis kung may isang wala pang pass, takot na ma-offense ng mga SSG. Will show naman how nag-aabang sila ng lace pass, may hawak na ‘yung apat while wala pa ‘yung isa, nasa gilid ng pintuan habang patingin-tingin sa bintana if may SSG bang umaaligid o may kaklase silang parating na may hawak ng pass. Scene IV: TRISHA: Tuwing uwian naman, todo habulan at singitan pa ang ginagawa natin para lang makasakay ng jeep—sobrang traffic at ang daming estudyante, ang hirap makasingit, ‘no? Minsan naman, kapag tinatamad at walang energy, naghihintay na lang ng jeep na maaaring sakyan nang walang kaagaw. Sige, late na kung late. Shows the five, waiting for jeep. Minsan nakikipag-unahan pero failed makasakay. Part 2: Scene I: Decisions TRISHA: (sighs) ang bilis ng panahon, ano? Parang dati, nagkakila-kilala lang kami, parang dati, ang init pa ng dugo namin sa isa’t-isa—parang dati… we’re not as pressured as we are now. Nakatulala ang magkakaibigan, habang kumakain ng fishball, contemplating kung ano ang kukunin nila for college. SHARINA: (pans her camera to Catlyn) ikaw, ano gusto mo kunin? CATLYN: as usual, teacher ang balak ko. TRISHA: hindi ko pa alam kung magnu-nursing ba ako o educ. NEA: nagbabalak na nga akong mag-switch ng strand, mag-a-ABM na lang ata ako. Ikaw ba? SHARINA: teacher, s’yempre. Napabaling silang lahat ng tingin kay Ally. ALLY: (sighs) nagbabalak kaming lumipat ng bahay… baka hindi na ako rito sa grade 12. Babalik na kami sa province namin. Part 3: Scene I: Time Dismissal time and naunang bumaba ang ABM, nahuhuli ang HUMSS. Nea’s waiting for them sa harap ng school habang pauwi pa lang sila. At first, apat pa silang bumababa, until sa naging tatlo na lang— Ally already transfered schools. NEA: si Ally? CATLYN: nag-transfer na siya, kakaalis lang nila kanina. Scene II: Nag-aaya ang magkakaibigan na gumala after class through chat, patagong nagse-cellphone while inviting their friend na nag-switch na sa ABM. Nakatago sa bag ni Trisha ang kaniyang phone, while chatting Nea. Napatingin siya sa mga kaibigang nag-aabang ng reply mula sa kaniya. TRISHA: wala na naman daw siyang time, tsaka bawal siyang gabihin. SHARINA: (sighs saka nagpalumbaba) so, tayo na naman munang tatlo? Scene III: The three started to find a college na papasukan, nagsi-search ng school na maaari nilang pasukang tatlo magkakasama. CATLYN: final na, ha? MCC na tayong tatlo! Both agreed Scene IV: NEA: Maaga kung pumasok si Trisha, siya ang nauunang pumasok sa amin palagi, lagi rin ‘yang inaantok. Daratnang mong tulog, nakapalumbaba sa upuan niya. Sabi niya, nung dumating daw ang dalawa, she announced something. Hinarap ni Trisha ang dalawa: TRISHA: Uy, balak ni mama na sa Manila na raw kami… Scene V: CATLYN: Oh, dalawa na lang tayo. Wala naman na sigurong mang-iiwan, ‘no? Part 4: Scene I: Moving on NEA: acknowledge your sadness and stress, sometimes, it’s better to face head on our battles, than to hide, right? Adjusting your life from an unfamiliar environment could be hard. Take something that are familiar with you—you and your friends pictures, videos, or mga gamit that you guys all had. It’s fine being sad and be vulnerable. Sharina opened a box, nakapaloob doon ang mga pictures nila—and her camera, camera na naglalaman ng mga videos ng mga kaibigan niya. She picked the pictures and looked at it. Scene II: Be Positive TRISHA: be positive, think of the things that makes you move, that inspires you—sino-sino nga ba sila? Ano-ano nga ba ang mga ‘to? What is your goal? Think that with them on your side, physically or not— they are supporting you, they are with you even if you are struggling. Here, ipapakita na nagbi-videocall silang pagkakaibigan, cheering each other. Sharina’s smiling while looking at them on screen. (if not possible ang scene, through chat na lang—Sharina’s chatting them) Scene III: Take Care of Youself NEA: take care of yourself, ang sabi nila, as taking care of yourself can make you happy—take a walk in the morning, mag-exercise, eat healthy foods. Sharina’s doing all of the things stated sa taas. Scene IV: Express Yourself TRISHA: it’s normal to feel pressured—especially when in an unfamiliar environment, so right a journal! Rant on Twitter, write a poem or a story, talk to someone. Tell them your stories, lahat ng mga nangyari sa buhay mo—kinaiinisan mong kaklase, mababang magbigay ng grades na prof, ang tambak na activities—rant them all. Don’t let them be stored on you for too long. Sharina’s writing on a journal. Magulo ang paligid, may mga libro sa dami, opened notebooks, mga test papers. Scene V: Take Your Time NEA: Take your time—not everyone’s always have a same pace, iba-iba tayo. There are some that are already well adjusted, while there are some na hirap mag-adjust. Here—take a break, huminga nang malalim and take your time. It’s fine not to be adjusted to your new environment quickly, suit yourself. Be patient to yourself. Tumatakbo siya then tumigil—hiningal. Scene VI: Forgive Yourself TRISHA: Forgive yourself sa mga bagay na hindi mo nagawang sabihin o gawin nung kasama mo pa sila —the genuiness that you should have said, the things that you didn’t know can help them pala—you’ve tried your best, it’s not entirely your fault—that forgivines is the way of healing. Naglalakad silang apat sa sementeryo. INSPIRATION QUOTE: “We do not remember days, we remember moments.” -Cesare Pavese