u schyłku średniowiecza szlachta utrzymywała się głównie z czynszów i danin, które składali im chłopi za możliwość uprawiania ich ziemi, kiedy w XV wieku zaczęła rosnąć liczba ludności wzrosło zapotrzebowanie na zboże, co spowodowało konieczność powiększania obszarów pól przez karczowanie lasów, osuszanie bagien i przyłączanie nieużytków, w ten sposób powstały wielkie folwarki szlacheckie, które składały się z: o w ich centrum znajdował się dwór szlachecki, w którym mieszkał szlachcic z rodziną, o lamus – znajdował się w pobliżu dworu i był miejscem, gdzie składowano sprzęty niepotrzebne na co dzień, o spichlerz – magazyn zboża, o stodoła – miejsce, w którym młócono zboże za pomocą cepów oraz składowano zapasy słomy i siana, o młyn – miejsce mielenia zboża na mąkę, wykorzystując siłę wody lub wiatru, o pola uprawne – obsiewane zbożami, najczęściej pszenicą i żytem, do narzędzi używanych na polach należały: pług i sierp, a z czasem też kosa, o las – drewno wykorzystywano do budowy statków, dlatego było cennym surowcem, którym handlowano, o stawy, z których poławiano ryby, o łąki, na których pasiono zwierzęta gospodarskie, o karczmy – miejsce spotkań i ucztowania szlachty, o browary – miejsce, gdzie produkowano piwo, o wsie – miejsce, w których żyli chłopi pracujący na folwarku.
Rozwój handlu i powstanie portu w Gdańsku:
1466 – II pokój toruński kończący wojnę trzynastoletnią z Krzyżakami i odzyskanie Pomorza Gdańskiego i dostępu do morza, głównym szlakiem transportowym stała się Wisła - transport rzeczny był tani i bezpieczny, o tą drogą transportowano głównie zboże z miast leżących nad Wisłą (Kazimierz Dolny, Grudziądz), o zboże spławiano statkami, które nazywano szkutami, o z Gdańska towary (zboże, mięso, drewno, miód) wysyłano do Europy Zachodniej, a sprowadzano jedwab, przyprawy korzenne, wino, rozwój handlu sprawił, że Gdańsk stał się największym i najbogatszym miastem w Rzeczpospolitej.
Ustawy antymieszczańskie i antychłopskie:
rozwój handlu zbożem i bogacenie się mieszczan na handlu nie podobało się szlachcie, 1496 – statuty piotrkowskie, które uchwalono na sejmie w Piotrkowie, kiedy w zamian na udział w wyprawie zbrojnej na Mołdawię szlachta wymogła na królu Janie Olbrachcie kolejne przywileje: o zakaz nabywania dóbr ziemskich przez mieszczan, o zakaz sprawowania wysokich urzędów przez mieszczan, o obowiązek płacenia cła za wywożenie i przywożenie towarów przez mieszczan (z cła zwolniona była szlachta, dzięki czemu jej towary były tańsze), o ograniczenie praw chłopów: tylko jeden chłop rocznie mógł opuścić wieś i przenieść się do miasta, sądy na chłopami sprawowała szlachta, a od ich wyroku nie było odwołania.