Agimat Ngunit, sa hindi inaasahang pagkakataon
Group 1 pumanaw ang reyna ng Alcazar pagtapos
Sa lupain ng Alcazar, kung san malawak
ang kapaligiran, na napapaligiran ng hindi
mabilang kakahoyan na mayroong mga
punong sing tangkad ng higante at kung
aakalain, halimaw pagsapit ng kadiliman at
may iba't ibang uri rin ng mga kabahayan
sa kapatagan na kanila ring
pinagtataniman.
Sa Alcazar ay matatagpuan din natin ang
isang makapangyarihang hari na
namumuno sakanyang kaharian na
nagngangalang "Haring Balthazar". Siya
ang hari ng Alcazar. Makikita na ang
kaniyang katangian ay higit pa sa
katapangan, tuso, at lakas, sapagkat siya'y
isang mabuting hari sa kanyang kaharian
na lubos na bukas ang palad sa kapwa kahit
siya'y dapat namumuno.
Lahat ng hari ay dapat may roon isang
magandang kasintahan, o kanilang reyna
para sila ay alagaan at gabayan sa
anumang bagay. Ang pangalan ng reyna ni
Haring Bathazar ay si Reynang Sylvia, isang
napakagandang babae ngunit may matalas
na dila. Ganun pa man, ay lubis na minahal
siya ni Haring Balthazar kahit na matalas
ang kaniyang mga dila.
magbigay-buhay sa anak niyang Prinsepe,
na si Luistro.
Sa pag-aakala ni prinsepe Luistro ay
magkakasundo silang mag-ama. Subalit
ang naging relasyon ni Luistro tiyaka ng
kanyang amang hari nakanyang iniisip na
hindi na natapos ang pagmumuno at
pagtulong na kahit nangungulila na siya sa
aruga ng isang ama na naging resulta sa
pagtanim ni luistro ng matinding galit
sakanyang ama.
Kadahilanang hindi lamang nalaman ni
Prinsipe Luistro ang katotohanan kung
paano namatay ang kaniyang minamahal
na ina, inaakala niyang pinabayaan lang ni
Balthazar. Ang totoo, namatay talaga ang
Reyna pagkatapos bigyan ng buhay ang
prinsipeng si Luistro.
Hindi nakita ni Luistro ang lubos na
pagdadalamhati ng kanyang ama natila
umiyak ng lawa sa subrang lungkot dahil sa
pagpanaw ng kanyang minamahal na
asawa , dahil dito nagtanim si Prisnsepe
Luistro ng galit na tila parang apoy.
Napunta sa puntong naging mas ma sa
uhol pa sa halimaw ang ugali ng prinsepe
na tila hindi na pinapahalagahan ang lahat
ng kaniyang kilos dahil lang sa kaniyang
paghihinala at pagaakala sakanyang ama.
Dumating ang isang araw, naging
makulimlim ang mga ulap at dumilim ang
kapaligidan na nagdulot ng matinding
pakatakot at kaba.Dahilan kung
nagsitakbuhan ang mga mamamayan ng
Alcazar sa loob ng kanilang mga bahay, ng
may makita sila na inaakala nilang
punongkahoy na gumagalaw lamang ang
 sanga ngunit ang mga akala nilang
punongkahoy ay may nagdidilimang mga
mga mata na tila parang gabi na walang ng
mga tala at nagsisilakihan na mga katawan
na hindi nagtutugma sa pigura ng isang
taong normal at mga boses at tawa na
napakalalim na nagbigay takot sa mga
mamayan ng Alcazar.
Doon na napagtanto ng mga mamayanan
na ang kanilang kaharian ay binisita na ng
mga halimaw na naghahasik ng gulo at
takot sa bawat kaharian na kanilang
pinupuntahan. Ayon pa sa sabi-sabi hindi
sila tumitigil sa paghahasik ng lagim sa
isang kaharian hangga't hindi nila ito na
papatumba o nasasakop.
Nakarating agad ang balita kay haring
Balthazar at dali dali siyang nagpakawala
ng mga kawal ngunit sakasamaang palad
lahat ng ito ay nasawi sa hindi magandang
paraan na iyong inaasahan.
Lumipas na ang ilang gabi at araw,
sinubukan ng Hari ipaglaban ang kanyang
minamahal na kaharian ngunit ilang beses
siyang nabigo. Nakikipaglaban parin ang
hari at determinadong maubos ang mga
halimaw. Nagdasal siya sa diyos ng araw at
ang punong patron ng mga mandirigma si
Apolaki.
"O diyos ko, ako y tulungan nyo at Gabayan
niyo ko. Nais kong protektahan ang aking
kaharian mula sa mga masasaman mga
halimaw na sumasalakay sa amin. O diyos
kayo ang aming pagasa."
Pagmamakaawa ng hari. Narinig agad ng
diyos ang kanyang mga winika at agad nya
itong binigyan ng tulong.
Sa laking gulat ni Haring Balthazar
meroong lumabas na isang bagay
lumulutang at tila nagniningning pa na
parang tala na nagmula sa kalangitan.
" Balthazar , tanggapin mo ang Medalyon
ito para iligtas ang iyong kaharian na
binabalot ng kadiliman. Ito ang
magsisilbing liwanag para sa kinabukasan
ng iyong kaharian. Ang medalyong ito ay
magbibigay ng mga kapangyarihan sayo.
Tulad ng kalakasan na kaya magbuhat ng
isang bundok, bilis na pagtakbo mo'y
sinbilis ng mabangis ng cheetah, lakas ng
loob na mula sa puso ng isang leon, at
maging sa talas ng pagiisip gaya ng kwago
na mabibigay sayo ng solusyon sa iyong
problema at matalas na kaisipan. "
Wika ni Apolaki. Nang marinig ang mga
tinugon ni apolaki biglang nangiyak ang
Hari at lubos na nagpapasalamat sa
kaniyang diyos.
"Ngunit ang medalyong ito ay bibigyan ka
ng isang hindi inaasahang kapalaran dahil
ang medalyong ito ay kukunin sayo kasama
na ang iyong buhay kaya mag ingat ka
Balthazar dahil ang gagawa nito ay ang
taong lubos na pinagkakatiwalaan mo
ngunit mayroong hinaing at matinding galit
sayo simula pa man noon."
Nalungkot ang hari sa Propesiya na
nagmula sa Diyos. Kilalang-kilala niya na
agad kung sino ang tinutukoy sa
propesiyang sinambit.
Hindi na nagatubiling pumunta ang hari sa
kanyang kuta na puno ng mga kagamitan
at sandata at tuwang-tuwa habang hawak-
hawak ang medalyong na binigay sakanya
 ng Diyos ng Araw na si Apolaki. Dali-dali
nitong tinipun-tipon ang kanyang mga
kawal at naggawa ng plano upang mabawi
ulit ang minamahal nilang kaharian.
______________________________
Iniligtas ng Hari ang kanyang kaharian at
mga mamayan nito gamit ang medalyong
makapangyarihan sa mga pagpaslang at
pagmamalupit ng mga halimaw na hindi na
nakuntento sa mga kasamaan at takot na
binigay nito sa buong kaharian.
Pinaslang ng Hari ang lahat ng halimaw na
kanyang makakasalamuha at haharang
sakanyang dinadaanan gamit ang Kanyang
sandatang ispada na may basbas rin mula
sa Diyos ng araw na si Apolaki.
Kasama ni Haring Bathazar ang mga
natitira nyang mga kawal na magsisilbing
instrumento para maangkin ulit ang
kaharian. Binasbasan rin sila ni Apolaki
para magkaruon ng Lakas at Tapang para
harapin ang mga hamilaw naghahasik ng
lagim.
Makalipas ang Isang araw nabawi ng Hari
at ng kanyang mga kawal ang Kaharian ng
Alcazar. Lubos na natuwa ang mga
mamamayan ng Alcazar at nagtalaga ang
Hari ng malaking pagdiriwang dahil
nakalaya na muli ang kanilang kaharian
mula sa mga masasamang halimaw. Ngunit
may isang binata natila hindi na tutuwa at
nagtataka na bakit tila nagkaruon bigla ng
lakas at bilis ang kanyang ama na hindi
naman tulad noon. Siya ay nagtaka dahil
tila may naiba sa kasuotan ng kanyang ama
at na pansin nya na may dumagdag
medalyon na tila ngayon niya lang nakita sa
kasuotan ng kanyang ama.
Maraming pumasok na isipan niya tulad ng
" Ito ang nagbigay lakas sa matandang
yon?! , Ito ba ang dahilan kung bakit siya
tila nagkaruon ng kapangyarihan, saan
kaya nang galing iyon?! " Mga katanong na
bumalot sa isipan ni Prinsepe Luistro.
Nang kanyang maalala na may nahagip
siyang ilaw na nagmula sa kalangitan at
bumaba ito sa lugar kung saan nagdarasal
ang kanyang ama. Napagtanto ni Prinsipe
Luistro na baka ang medalyon na iyon ay
may angkin kapangyarihan. Siya ang
napasingi dahil natuklasan niya ang sikreto
kung bakit nagkaruon ang kanyang ama ng
kapangyarihan. Siya ang gumawa ng plano
kung saan bago sumikat ang araw
papaslangin nya ang kanyang ama para
makuha ang medalyon na may
kapangyarihan.
Dumating na ang oras kung saan itatalaga
ng Prisenpe ang kanyang masamang
binabalak sa kanyang ama.
Mahimbing na natutulog si Haring
Balthazar dahil sa pagod na dulot ng
digmaan at ng pagdiriwang. Habang ang
nagiisa nyang anak ay paunti-unting
lumalapit na may hawak na punyal na
mayroong lason na galing sa ahas na
kayang pumatay ng sampung kawal sa
isang iglap gamit ang kanyang kamandag.
Walang padaloy-daloy at walang pusong
sinaksak ang kanyang ama ngunit may
naramdaman pala ang hari na mayroong
papalapit na tao sa kanyang likuran at
napigilan nito ang plano ni Prinsepe Luistro.
Determinado ang prinsepe sa kanyang
masamang balak na paslangin ang kanyang
ama na nagbigay sakanya na matinding
poot at galit na naging resulta ng pagiging
pusong bato nya. Sa pagiging determinado
ng prisepe ay napunta ito sa paglalabanan
 nilang mag-ama na naging sawi ni Haring
Balthazar...
Sa huling hinga ni Haring Balthazar sinabi
nya " Mahal kita anak... ngunit hindi mo
alam ang iyong ginagawa "
Dali-daling kinuha ng prinsepe ang
medalyon at tumakbo ng mabilis na parang
walang oras ang pwedeng masayang
habang iniisip ang mga huling winika ng
kanyang ama.
Pagkatapos makalayo sa kaharian napansin
ng Prinsepe na ang medalyon ay kalahati
na lamang at mas ikinamunhi niya ang
kanyang ama at sinumpa nya na sana hindi
makadating sa Kalangitan ito.
"Sinusumpa ko mahahanap ko ang kalahati
nito tanda, matatagpuan ko ang kalahati
ng agimat ."
____________________________
Makalipas ang maraming taon May isang
binatang anak ng isang
pinagkakatiwalaang tauhan sa palasyo na
nagngangalang Nathaniel. Kinekuwentohan
siya ng kanyang ama ng mga tungkol sa
palasyo at sa hari nitong walang awa at
matabil ang dila. Isang mayabang at
masahol na hari na kailan man ay hindi
basta basta nagpapawari ng ideskargo.
Nakuwento rin nito ang tungkol sa agimat
at sa haring pumanaw na si Haring
Balthazar at ang mga sabi-sabi sa palasyo
na ang haring Luistro daw ang pumatay sa
kanyang ama at ang tungkol sa agimat na
hati na suot suot ng Haring Luistro na
mayroong daw angkin kapangyarihan
kapag na kumpleto. Ang sabi matatagpuan
daw ang kalahati ng Agimat sa Kuweba ni
Apolaki.
"Tay paano nakarating ang agimat roon''
Pagtatakang tanong ng paslit na si
Nathaniel.
_________________________
"O diyos ko maraming salamat sa regalo
mung ito, ngunit may isa akong hiling" wika
ni Haring Balthazar
"Ngunit dahil sa propesiyang inyong na
banggit may hiling lng ho ako O diyos ko.
Hatiin nyo ang agimat na ito at itago
sainyong kweba pagkatapos kung mabawi
ang aking kaharian sa mga halimaw"
Pagplaplano ni haring Balthazar ukol sa na
banggit na propesiya
"Totoo nga ang mga sinasabe nila tungkol
sa iyo Balthazar ikaw nga ay may angkin
talino na sin tulis ng isang sibat"wika ni
Apolaki na namamangha sa mga sinambit
ni Haring Balthazar
"Salamat rin sainyong handog na agimat O
diyos ko na kukuha ko na ang angkin talino
ng isang kwago, ngunit mas isa pa po
akong hiling..."Sabi ni Haring Balthazar
________________________________
"Yun ang pinagusapan ni Haring Balthazar
at ng Ating Diyos nung araw na iyon nakita
at narinig ko lahat ng kanilang mga winika
"wika ng itay ni Nathaniel na
nagkwekwento
"Wow!!, Ano po ng yari sunod itay ano po
ung pabor na binanggit ni Haring
Balthazar." Manghang-mangha na batang
na nathaniel.
"Sasusunod nalang anak akoy may
pupuntahan pa" wika ng tatay ni nathaniel
na nakangiti.
Lubos na namamangha si Nathaniel dito at
paniwalang paniwala noong bata siya na
totoo ang mga sabi-sabi tungkol sa agimat
na makapangyarihan na ikinuwento sa
kanya ng kanyang tatay.
Ngayun na binata na ang dating paslit na
manghang-mangha sa nga kwento na
sinasambit ng kanyang ama. Nais nyang
hanapin ang kalahati ng agimat.
Sa matagal na matagal na panahon, ay
walang kasabi-sabi ang ama ni Nathaniel
ukol sa pabor na binanggit ni Haring
Balthazar noon. Makitid ang utak ng
binata, kaya't nagkaroon siya lakas ng loob
hanapin na yung nawawalang kalahati ng
makapangyarihang agimat. Inihanda ni
Nathaniel ang kaniyang mga kagamitan
bagamat siya'y handa na sa isang
delikadong pakikipagsapalaran upang
hanapin ang kalahati ng agimat na
makapangyarihan.
Sa kalagitnaan ng paghahanda ni
Nathaniel. Nagkaroon ng biglaang anunsyo
ang palasyo ng Alcazar. Kaya't lahat ng
mga mamamayan ay nagsipuntahan sa
harap ng palasyo kung saan matatagpuan
ang pangyayari. Nagtakang sumama
naman ang binata na si Nathaniel upang
makita ito.
Makapanhilabok na pangyayari ang
natagpuan ni Nathaniel sa harap ng
palasyo ng Alcazar at halos makakagawa
na siya ng lawa sa pagbagsak ng luha.
Nang makita niya ang kaniyang ama na
ginapos ng mga kawal sa itaas ng
entablado, nakatutok na ang kutsilyo sa
kaniyang leeg. Ngunit hindi makagalaw ang
anak nitong si Nathaniel sa malakas na
takot, ng may halong init ng ulo.
Nasa likuran ang Haring Luistro na nag-
aanunsyo sa buong pamayanan ukol sa
ginawa ng ama ni Nathaniel. Sinasabing
siya'y tilang nagkalat ng kasinungalingan
na pinatay ng Hari ang sarili niyang ama,
na si Haring Balthazar.
"Hinding-hindi ko magagawang paslangin
ang ama ko! Kaya't anong kasinungalingan
ang nais mo ipagkalat sa buong palasyo?!"
Sigaw ng mainit na ulong hari sa nakataling
tanda na nakaluhod sa entablado. Subalit
kahit sa malalang pangyayari ay hindi
nalang nagsalita ang ama ni Nathaniel,
kaya't tinitigan nalang siya'y naghalong
galit at kaba, hindi handa sa kaniyang
ikakamatay.
Nang akala'y iyun lang ang magiging rason
ng init ng ulo ng binatang Nathaniel. Nahuli
niyang nakangisi ang hari sa tandang
ginagapos ng mga kawal. Lumapit si Luistro
sa tenga ng ama ni Nathaniel, at may
ibinulong. Ang ginawa nitong ikinagulat ng
matanda, at agad lumayo na. Binigyang
senyas ng hari ang mga kawal, at agad
nilang hiniwa ang leeg nito.
Kaysa lumuha ng isang dagat. Nakadagdag
lang iyon kay Nathaniel ng matinding galit
sa masamang Hari. Umiwas ang kaniyang
tingin sa kanyang amang nasa entablado,
duguang nakahiga't gumagalaw padin sa
lapag. Agad-agad tumakbo ang binata
pabalik sa kaniyang tahanan, at madaling
inihanda na lahat ng kinakailangan nya
upang mahanap ang agimat at ang hati
nito. Ikinuha't idinala ni Nathaniel ang
kaniyang mga pangangailangan sa
kaniyang paglalakbay, pati nadin ang
kaniyang mga armas at pagkain. Tumakbo
na siya palabas at agad tumakas na sa
Alcazar.
Palayo ng palayo ang pagtakbo ng binata
na ito, na siya'y napunta na sa isang
malaking kagubatan. Ngunit ang hindi niya
inaakala'y narito na siya sa harap ng isa sa
 pinakadelikadong gubat na iilang lakad
lang galing sa Alcazar. Narito siya sa gubat
na nangangalang Maestoso. Kung saan
makikita mga hayop na malulupit. Ito'y
nasasabihang delikado sa rason ng
pagkakadinig ng mga hindi normal na mga
tunog, mga tunog na hindi naririnig ng
isang tao sa kaniyang kaaraw-arawan. Pero
sa tapang, agad pading pumasok si
Nathaniel kahit siya'y may kaalaman dito
sa Maestoso.
Sa kalagitnaan ng paglalakad niya't
pagtitig sa kaniyang nakakataas ng
balahibong paligid, mayroon siyang
natuklasan mga lobo sa malayuan, ngunit
hindi niya itong nilapitan pa't sinubukan
takasan ang mga ito. Sa kasamaang palad,
nakatapak siya ng mga sanga't maliliit na
tuyong dahon. Doon palang sa tunog na
mahina'y narinig na iyon ng mga
mababangis na lobo. Lobo na tila
agresibong ang personalidad at nakasentro
sa sarili na pagtugis sa kung ano man ang
nakalulugod sa kanya.
Dali-daling tumakbo si Nathaniel papalayo
sa mga ito. Sinubukan niyang kalabanin ang
mga lobo mababangis na papalapit
sakanya ng walang armas ngunit sa
kasamang palad ito ay natapilok at
bumagsak ng malakas na naging hantong
ng kanyang pagkawalang malay.
__________________________
Habang sa palasyo namn ay may isang
bagong kanan kamay ang mabangis na
Hari, na tinitignan si Haring Luistro ng may
halong lungkot at pagsisisi. Nagsisisi dahil
hindi niya nalang dapat sinusundan utos ng
Hari, at alam na may masamang balak.
"Kamahalan, sa tingin ko'y mali naman po
ang inyong ginawa. Sapagkat, hindi ito ang
ninanais ng iyong ama-". Sa kasamaang
palad, agad tinigilan ng mainit na ulo na
Hari ang kaniyang katiwala. Tinitigan niya
siya ng mga matang matutulis ang dulo na
akala mo'y isang spadang nakatutok sa'yo.
"At sa tingin mo ba, alam mo ang ninanais
ng tandang iyon? Ako ang anak. Ako ang
nakakaalam sa mga gusto ng aking ama!
Ako ang humahawak sa iyong ilong, sundan
mo lahat ng nais ko!" Malakas na pagsigaw
ng hari na parang may malaking kasalanan
ang kaniyang matagal nang katiwala.
Bumuntong hininga si Abraham, talo sa
usapan. Umalis siya sa silid ng kaniyang
hari, at iniwan. Pagtapos ay kumalma ang
galit na hari, at siya'y humiga sa kama niya
upang matulog. Inaabangan ang kaniyang
lakad sa susunod na araw na tumugma sa
binatang Nathaniel.
____________________________
Matapos ang kaniyang laban sa mabangis
na lobo. Pagdilat ay nagising si Nathaniel sa
isang tahanan na hindi siya pamilyar.
Kaliwa't kanan siyang lumingon, ngunit
wala siyang kaalaman kung nasaan nga ba
talaga siya at nakaninong tahanan siya.
Siya'y bumangon sa kama, hawak-hawak
ang kaniyang ulo dahil masakit pa rin ito
mula sakanayang pagkabagok. Sinubukan
nito tumayo, pero wala pa talaga siyang
lakas sa katawan nakakailanganin muna ng
pahinga. Napabuntong hininga ang binata
at umupo na muli sa kaniyang kama.
Nang matulala ng iilang oras, ay nakarinig
siya ng mga pagyapak ng paa na
nanggagaling sa labas ng pintuan ng
kaniyang silid. Ito'y tinitigan niya ng
matagal, inaakala'y mayroon nanaman
siyang kakalabanin.
Sa kabaliktaran, ito'y napalaki ang mga ng lalaking ginagamot at inaalagaan niya
mata. Sapagkat mayroong isang babaeng ngayon, na pati dinala sa isang tahanan.
pumasok sa silid na may dala-dalang mga
Pinakilala ni Nathaniel ang sarili niya,
pagkain at inumin. Napatigil siya sa
ngunit hindi padin makatingin sa dalagang
kaniyang paglalakad nang makita si
nasa parehong silid lang niya. Natuwa ang
Nathaniel ay nakatitig lang sakaniya sa
babae at tinawanan muli ang naiilang na
gulat.
binata.
Ngumiti nalang sa kaniya ang dalaga, at
"Ako'y si Cresencia. Nakita lang kitang
lumapit sa lamesa sa tabi lang ng kama ni
sugatan doon banda sa kagubatan. Kaya't
Nathaniel. Inilapag niya ang mga pagkain
dinala muna kita sa aking tahanan upang
na ito at agad-agad tinignan ang mga
magamot ka." Binigyan na lamang ng
maliliit na sugat sa katawan ni Nathaniel na
matamis na tingin ni Cresencia si Nathaniel
ginamot na nung siya'y hindi pa gising.
habang ipinakilala niya ang sarili niya.
Tahimik na siyang nakatingin nalang na
Sa simpleng ngiti ni Cresencia, ay agad-
parang nakakita ng isang magandang dilag
agad umiwas tingin si Nathaniel sakaniya
sa kaniyang harapan. Halos namula nalang
sa sobrang kaba at saya na kahit siya'y
ang binata kahit wala naman ginagawa
mismo hindi makapaliwanag. Tinapos agad
ang dalaga kundi tignan ang kaniyang
ni Nathaniel ang kaniyang pagkain at
sugatan na katawan. Munting tinawanan
sinubukan patapangin ang kaniyang loob,
siya nito, at tinanong;
na inaakala niya sa sarili niya isa siyang
"Kamusta ang iyong pakiramdam? Maayos duwag sa harap ng isang munting babae.
na ba?" Tanong ng dalaga kay Nathaniel.
Tumayo agad ang binata, at ngumiti
Umupo ng maayos si Nathaniel, at
pabalik kay Cresencia. "Maaari kobang
tumango na lamang si Nathaniel na
tanungin, nasaan po ba ako?"
nagbabadya ng pagsangayun. Nginitian na
lamang siya ni Cresencia Bagong magsalita, pinasunod ng dalaga si
Nathaniel palabas, at pinakita niya kung
Binigyan nalang muna nito si Nathaniel ng
nasaan ba talaga ang mga ito. Gulat
dala niyang mga pagkain na para talaga sa
nalang ang binata, at nasa isang maliit lang
kaniya. Tumayo siya agad at lumayo ng
na nayon siya. Ngunit ang ganda-ganda ng
kaunti, para makakain ng maayos ang
kapaligiran at punong puno ng mga
binata. Bagamat naglinis nalang ng silid
magagandang tanim, halaman at mga
ang babae habang kumakain ng tahimik si
bulaklak. Na pati ang tubig ay napaka-linis.
Nathaniel. Akala mo'y hindi
makapaniwalang may magandang "Nandito ka ngayon sa nayon ng Maestoso,
kababaihan humihinga ng hangin na sa Antikolo. Kung tama ang aking hula,
hinihinga din nito. nanggaling ka sa kagubatan, hindi ba?"
Tanong ng magandang dalaga sakaniya at
Munting tumagal ang katahimikan nung
napatitig nalang din sa magandang
dalawa. Kaya't agad sinimulan ng babae
tanawin.
para tumigil ang nakakailang na ere.
Tinanong nito kung ano ba ang pangalan
 Hindi nalang sumagot si Nathaniel
sakaniya, sapagkat alam niyang doon nga
siyang nanggaling, na dapat hindi
pinupuntahan ng mga tao. Ngunit hindi
niya alam na mayroon palang
napakagandang nayon sa kabila nito. Hindi
nagdalawang isip si Cresencia na ipakilala si
Nathaniel sa iba pang mga tao sa mga
kabahayan nila. Gulatan nalang na puro
mga magaganda't magugwapo ang mga
tauhan dito sa nayon na ito. Napatingin
nalang sa baba si Nathaniel, naiilang sa
kaniyang itsura. Tinawanan ito ng
magandang dalaga, at sinabihang wag
nalang mag-alala sa kaniyang mukha at
porma.
Ipinaliwanag naman ni Cresencia kay
Nathaniel na hindi muna dapat siya gumala
pa sa kung saan-saan. At siya'y sobrang
napapagod pa kahit munti lang ang
kaniyang mga sugat sa katawan. "Kaya ko,
huwag ka mag-alala." Sabi ng makulit na
binata. Agad nalang tinignan ng masama
ito ni Cresencia, kaya't hindi nalang naging
malikot si Nathaniel at sinundan nalang
ang kaniyang gusto. Pinagplanuhan na ni
Nathaniel na kahit isang linggo siyang nasa
Antikolo. Upang makapalakas siya't
magpahinga bago hanapin ang
nawawalang kalahati ng kaniyang
hinahanap na agimat.
Ngunit sa kabilang pagtingin, hindi niya
alam na mayroong itinatago sakaniya ang
magandang dalaga na si Cresencia. Pero
hindi agad itong sinabe at ito'y tinago
muna hanggang sa puwede na.
Pagtapos, ay umabot na ng gabi ang
kanilang paglilibot sa bawat mga bahay-
bahayan ng Antikolo. Umuwi agad ang
dalawa sa tahanan ni Cresencia. Naghanda
muli si Cresencia ng makakain nung
dalawa, at umupo muna si Nathaniel sa
upuan, pinapanooran ang dalaga magluto
ng kanilang hapunan.
Nang dahil siya'y paunti nang nahiya
sapagkat walang ginagawa, tumayo agad
ang binata at naglakad palapit sa tabi ng
dalaga. "Maaari ba kitang tulungan,
binibining Cresencia?" Tinawag niya,
ngumingisi.
Napatawa ng mahinahon si Cresencia, at
hindi nalang nagsalita't pinayagan
tumulong sa pagluto si Nathaniel.
Nakipagkuwentuhan ang dalawa't lalo
ipinakilala isa't isa habang nagluluto ng
kanilang hapunan, at naglinis nadin ng mga
ginamit nilang panluto. Nakipagtawanan
nalang din ang dalawa kapag sila'y
nakakagawa pa ng mga munting biro
upang hindi mailang ang ere nila. Pagtapos
ng tawanan at kainan, ay agad naglinis ulit
ang dalawa. Tuloy-tuloy padin ang usapan
at ang pagtatawanan na kala mo'y walang
dadaang araw.
Lumipas ang iilang mga araw, at patuloy
magkasama lagi si Cresencia at Nathaniel
sa mga gawain sa loob ng Antikolo. Na
paminsan-minsan ay natulong din itong
masipag na binata sa trabaho ng magulang
ni Cresencia.
Nakatulong nadin ang masipag na
Nathaniel sa pagsasaka, sa pangingisda, at
madami-dami pang mga gawain sa loob ng
halos mga apat araw, na kasama si
Cresencia. Na hindi na niya nakikita na
halos si Cresencia nalang ang rason kung
bakit ba ito'y natatawa't masaya nalang
lagi tuwing kasama siya.
Doon na nalalaman ni Nathaniel, na siya'y
nahulog na sa magandang dalaga na lagi
niyang kasama sa loob ng Antikolo. Sa
kabaliktaran, ay hindi niya masasabing
gusto niya siya. Sapagkat, nagiging duwag
sa posibilidad na hindi magugustuhan
pabalik ito ni Cresencia. Kaya't siya'y
nanahimik nalang at itinanim sa loob ng
kaniyang puso ang nararamdaman niya.
Ngunit hindi padin nasasabi ng dalaga ano
ba meron at ano ba ang katotohanan sa
loob ng nayon. At hindi din niya nasasabi
kay Nathaniel na mayroon din siyang
nararamdaman para sakaniya sa loob ng
isang linggo lamang na pagkita.
Nang dumating na ang gabi na
kinakailangan ni Nathaniel mag impake, at
humanda muli sa kinakailangan niyang
hanapin na nawawalang hati ng agimat.
Pumasok sa silid si Cresencia, at tinignan
ang binatang madaming ginagawa.
Tinawag niya ito, at sumagot si Nathaniel
ng hindi naman nakatingin sa dalaga kundi
naghahanda padin sa kaniyang laban.
Bumuntong huminga si Cresencia at
naglakad palapit sakaniya.
"Mayroon akong ginugustong pakita sa'yo,
Nathaniel." Ang sabi ng dalagang
seryosong nakatingin sa binata. Nang
marinig ang tono ng boses, ay agad
tumalikod ito, at tumayo agad para tignan
at makinig sa kinakailangan sabihin ni
Cresencia.
Lumabas muna ang dalawa, at paunting
lumayo muna sa mga tahanan, hanggang
sa wala nang nakakakita sakanila. Nagtaka
nalang si Nathaniel, tinatanong ang
kaniyang sarili ano ba gusto gawin nitong
dalaga na ito, at bakit dinala siya sa
tahimik na damuhan.
"Hindi ko pa nasasabi sa iyo ng totoo, kung
paano ba kitang nakita, at pano kita
nagamot ng ilang araw lang. Ngunit, sa
totoo, Nathaniel.."
Hindi tinuloy ni Cresencia ang kaniyang
pananalita, iniwan si Nathaniel na lalong
nagtataka. Tumagal ng kaunti ang kanilang
pagtitig sa isa't isa. Sinabihan ni Cresencia
na pumikit muna ang binata. Sinundan
naman agad nito ang utos ng dalaga. Kahit
nakapikit, ay munting nakakakita si
Nathaniel ng umiilaw na tanawin. Hindi nito
kinaya't tinakpan ang mga mata gamit ng
kamay. "Dilat mo ang iyong mga mata."
Ang sabi naman ni Cresencia, nagbago ang
boses.
Pagdilat ng binata, ay halos kumilabot na
siya. Tumataas ang mga balahibo at pati
nadin ang mga mata niya sa sobrang gulat,
hindi inasahan ang ganitong pangyayari.
Makita nalang niya na lumiit na kaunti si
Cresencia, at lumilipad lamang sa kaniyang
harapan. Na ang kaniyang mga
magagandang pakpak ay lumiliwanag.
Nakita agad ni Nathaniel na isa palang
diwata si Cresencia.
"Kaya ba na ang galing mo maging
manggagamot sa aking mga malalaking
sugat? Kaya ba na halos ang iyong balat ay
kasing-liwanag na ng araw sa itaas? Kaya
ba na.. Parang may nakakaiba sa'yo at sa
iyong pamilya, binibini?" Iilang beses na
pagtanong ni Nathaniel sa diwatang
lumilipad sa kaniyang harap.
Ipinaliwanag naman na ni Cresencia na
nandoon siya sa labanan ni Nathaniel at
ang mabangis na lobo. Ngunit, hindi agad
nilapitan sapagkat ang mga buhay ng
diwata ay hindi kasing-tibay ng isang
matigas na bato. Natakot ito na baka agad
siyang kuhanan ng buhay, at ayaw niyang
mangyari iyon.
 Pinaliwanag nadin ni Cresencia na hindi
niya sinabi agad kay Nathaniel ang
katotohanan, bagamat siya'y natakot na
baka hindi na siya tanggapin ng kaniyang
ginugustuhan. Nanahimik ang dalawa,
hindi nagsalita. Bumalik ulit sa pormang
pagkatao ang diwata na si Cresencia, at
hindi nalang nagsalita't tumalikod,
maglalakad na sana ng malayuan. Ngunit
tumayo agad si Nathaniel at hinila papunta
sakaniya si Cresencia, at agad-agad itong
niyakap ng napakahigpit. Lumaki ang mga
mata ng dalaga, gulat na bigla siyang
niyakap.
"Tinatanggap padin kita, Cresencia.
Salamat, dahil ginamot mo ako't inalagaan.
Salamat dahil nakapagpahinga ako sa
iyong tahanan. Salamat talaga sa lahat."
Pagpapasalamat ng malaki ni Nathaniel. Sa
mga simpleng mga pananalita ng binata ay
halos makakagawa na ng lawa si Cresencia,
napapaiyak sa kaniyang mga sabi-sabi.
Niyakap niya siya ng pabalik, and pumikit
ang mga mata, nagpasalamat nalang din.
Pinakiusapan naman ni Nathaniel na
tulungan ni Cresencia siya, para mahanap
ang agimat na baka hinahanap nadin ng
masamang hari ng Alcazar na si Haring
Luistro. Bago munang umalis ay
pinakiusapan din ni Cresencia na
kinakailangan ni Nathaniel magpakalakas,
sapagkat ang mga madadaanan niya'y
mayroong posibilidad na maslalong
malakas pa sa kinalaban niyang lobo sa
loob ng kuweba ni Apolaki, kung saan
mahahanap ang hati ng agimat.
Dinesisyonan ni Nathaniel na tumira pa ng
isang buwan sa Antikolo, upang
magpalakas kaysa sa nakaraan. Sinubukan
nitong gumamit pa ng iba't iba pang mga
armas na ibinigay ng ama ni Cresencia
sakaniya, at binigyan din ng onting
kapangyarihan na panglakas na nanggaling
naman sa ina ni Cresencia. Walang tigil ang
pagbabahasa't pagpapraktis ni Nathaniel
sa mga armas na hiniram niya, sinusubukan
sanayin ang sarili sa paggamit ng mga ito.
Lumipas na ang iilang mga araw, at agad-
agad dumating ang oras na kinakailangan
na talaga ni Nathaniel umalis at hanapin
ang nawawalang kalahati ng agimat. Iniisip
na baka maunahan pa siya ni Haring Luistro
sa paghahanap. Na baka ngang inunahan
na siya kaya't madali na siyang nagimpake.
"Nathaniel." Pagtawag naman ni Cresencia,
pinapanooran muli si Nathaniel maghanda.
Lumingon agad ang binata sakaniya.
Ngumiti sakaniya ang dalaga, at nilapitan.
Habang may hawak-hawak siyang kwintas
na ginto. Tinignan agad nito ni Nathaniel,
at napalaki ang ngiti.
“ Para sayo,isang munting regalo; na aking
pagaari na nagmula pa sa aking ina."
Pagpapaliwanag ni Cresencia. Ngumiti ang
binata sakaniya, at agad nitong niyakap,
nagpapasalamat muli sa lahat ng ginawa
sakaniya nitong babae na diwata pala.
Nang dahil dito, iniharap ni Cresencia ang
mukha ni Nathaniel sakaniya, at binigyan
ng mabilis at munting halik ang kaniyang
labi. Lumaki ang mga mata ni Nathaniel sa
sobrang gulat. Agad na inialis ni Cresencia
ang kaniyang labi kay Nathaniel at ngumiti
nalang ng tahimik. "Mag ingat ka." Ang
huling sabi ng dalaga.
"Ayaw moba sumama saakin, aking
binibini?" Ang tanong naman ni Nathaniel,
mukhang ayaw iwanan si Cresencia at
gustong isama sa kaniyang adbentura.
Umiling naman ang dalaga, ngunit parang
may takot. Nagtaka nalang ang binata
sakaniya. Hinawakan nito ang mga kamay
ni Cresencia, at nagtanong; "Ngunit bakit?
Bakit ayaw mong sumama saakin?"
Isinagot naman ni Cresencia na siya lang
ang diwatang may kayang manggamot sa
mga may sakit dito sa Antikolo. At ayaw
lamang iiwan ang kaniyang mga
minamahal na magulang. Kaya't kaysa
namang pilitin ay inintindi nalang ni
Nathaniel ang sitwasyon ng dalaga,
kasama ang kaniyang magulang.
Binigyan ni Nathaniel ng munting halik sa
noo si Cresencia, at sinuot agad ang
kaniyang kabalyas na malaki, puno ng
armas at pagkain. Muling binigyan niya ito
ng mahigpit na yakap, iniisip na siguro ito
ang huli nilang pagkikita kahit sila'y pareho
ang nararamdaman sa isa't isa.
"Babalikan kita, binibini. Pangako ko iyon."
Binigyan ng binata ang dalaga ng
mapagmahal na ngiti, at binitawan ang
mahigpit na yakap. Hinatid na ni Cresencia
ito palabas ng Antikolo. "Inaasahan ko iyon,
Nat." Pagbigay ng maikling taguri ni
Cresencia kay Nathaniel. Kumaway nalang
si Nathaniel at naglakad na paalis at palayo
sa nayon ng Maestoso, Antikolo. Kinawayan
pabalik ito ni Cresencia, inaasahan na
sana'y manalo ang kaniyang iniibig sa
malaking labanan.
______________________________
Makalipas ang isang buwan ng paglalakbay
sa pagdako sa iba't ibang lumapain sa pag
akyat ng tatlong bundok upang makadating
sa Kuweba ni Apolaki.
Narating na rin ni Nathaniel matapos ang
mahabang panahon at lahat ng sakripisyo
kaniyang binigay. Lahat ng dugo, pawis, at
iyak.
Sa wakas ay nakamit na na rin nya sa
wakas ang matagal nya ng hihingil. Ang
mga kwento lamang ng kanyang
namayapang ama nasa isip niya.
"Tunay nga ikaw ang kalahati na
nagniningning na parang tala ikaw nga "
Habang unti-unti nya itong nilalapit ng
biglang may aninong lumitaw. Aninong
Malaki at may hawak na Espada na naka
taas! Agad na lumingon si Nathaniel at
umilag ito sa spada na babagsak na sana
sakanya na magiging wakas na sana niya
"AKIN YAN!!" Galit na winika ni haring
Luistro na nasasabik ng maasam ang ilang
taon niyang hinihingil.
Ikinagalit ni Nathaniel ang presensya ng
hari dahil bumalik sa kanya ang lahat ng
kasamaan at pang-aabuso na ginawa nito
sa mga mamayan ng Alzacar, maging na rin
ang pagpaslang nito ng walang awa sa
kanyang amang nagmamakaawa.
Dali-daling nilabas ni Nathaniel ang
kanyang spada na hinandog ni Cresencia
para sakanyang paglalakbay sa kuweba ni
Apolaki. Laking gulat ni Nathaniel ng ito'y
biglang nagliwanag na tila nagsimbolo ng
lakas at katapangan na naging dahilan
kung bakit napangisi si Nathaniel na
ikanagalit pa lalo ni Haring Luistro.
Ang dalawa ang ay naglaban ng higit
kumulang isang araw ng walang pagod at
sumusuko dahil sa hinihingil nilang dalawa
na agimat. Natalo ni nathaniel ang haring
Luistro sa isang malakas na hampas ng
kanyang hawak na sandata at biglang may
lumabas na kinang na parang kidlat na
ikinayanig ng lupa at ng kuweba na naging
bunga ng pagkatalsik ng hari at
pagkabagsak nito ng malakas sa lupa kung
saan siya na rarapat.
Lumingon muli si nathaniel sa Kalahati ng
agimat at inaabot na ng panatag ng
biglang may humablot nito na tinumba pa
pabagsak si na nathaniel ng makuha.
"Sabi ko sayo sa akin to nathaniel" Wika ni
Luistro habang ginagapos si Nathaniel
Napatawa nito si Nathaniel " Tignan natin
kung ikaw nga ang karapat-dapat Haring
Luistro" pang-aasar ni Nathaniel na may
halong pang-iinis sa hari
"Sa wakas" wika ni Haring Luistro habang
tumatawa ng malakas at pinagdidikit ang
pirasong agimat. (Habang ng yayari na ang
mga kaganapan na ito pinipilit na tanggalin
ni Nathaniel ang tali na ginawa ni Haring
Luistro)
___________________________
"WAAAH" pagsigaw ng hari pagkatapos
pagsamahin ang dalwang kalahati ni
agimat na naging hantong ng kanyang
pagkasunog na ginawa siyang purong
purong abo ng isang iglap. Kasama na rito
ang mga alala na kanyang mga binuo mga
paghihinagpis nya ang mga panahon na
pinilit syang suyuin ng kanyang ama ngunit
matigas pa sa bato ang kanyang puso ang
huling mga winika ng kanyang ama..
________________________
"Ikinuwento nyo na sa'kin kung ano
nangyari itay ano ang hiniling pa ni haring
Balthazar" nasasabik na batang Nathaniel
"Hiniling ng Hari kay Apolaki na mag lagay
ng mata sa agimat kung saan ito ang
magbabase kung karapat-dapat ba ang
magaari nito bawal araw at kung sino man
ang may masamang hangarin na kumuha
sa agimat ay masusunog sa ilaw na kasing
init ng araw na manggagaling sa agimat na
magiging resulta ng pagiging pulbong abo
nito." Wika ng tatay ni Nathaniel.
"Sigurado ako itay kung ang hari yan
masusunog sya dahil po sa mga kwinento
nyo sakin na masama po sya " tawa ng
batang Nathaniel.
"Ikaw talagang bata ka, pilyo ka. " natawa
rin ang kanyang tatay at kiniliti si
Nathaniel. _________________________
Mangiyak-ngiyak si Nathaniel ng
mahawakan niya na ang agimat.
Nakaramdam ito ng mga pagbabago
sakanyang katawan gaya ng liksi na
nararamdaman ang lahat ng puwersa sa
paligid at lakas na nagbigagay ginhawa
pagkatapos ng mahabang pagdidigmaan
nila ng Haring Luistro.
Biglang may nining na parang sikat ng araw
na nagmula sa agimat na ikinasilaw ni
Nathaniel na naging dahilan bat niya ito
nabitawan. Nining na may katamtaman na
init na binibigayan si Nathaniel ng init at
gaan sa maginaw na hamog ng tahimik na
gabi.
"Nathaniel" Malalim boses na mysteryo na
nagmula sa nining ng agimat na naging
laking gulat ni Nathaniel.
"O Diyos ng araw at ang punong patron ng
mga mandirigma" Lumuhod si Nathaniel
pagpapakita ng respeto sa Diyos na
sinasamba ng kanyang mga ninuno.
"Nathaniel Ikaw ay isang matapang at
matiyangan tao nakita ko lahat ng
paghihirap na pinagdaanan mo lahat ng
sakripisyong binigay mo upang hindi
malaganap ni Luistro sa mundo ang Kadilim
na nagbalot sakanyang puso't isip na
 naging dahilan kung bakit naging mas "Bakit Nathaniel anong meron"
masahol pa siya kay Mayari nung pagtatakang tanong ng tatay ni Nathaniel
panahong hindi kami magkakasundo kung
"Wala tay tila ako y nanaginip lang ng
sino ang magiging pinuno ng buong
masama na hinding hindi ko gugustuhing
daigdig." wika ni apolaki.
balikan " wika ni Nathaniel ng niyayakap ng
"Nalaman ko nga po ang kwento mula sa mahigpit ang nagtataka niyang ama
aking itay na tila hinampas ninyo po ng
" Tiyanga pala may binibining naghandog
malakas ang kanang mata ng Diyosa ng
sayo nito kanina ngalan niya raw ay
Gabi gamit ang kahoy na naging resulta ng
Cresencia " wika ng kanyang ama na
pagkabulag nito." Wika ni Nathaniel na
bumitaw sa mahigpit nitong yakap at
parang na bigyan ulit ng diwa dahil sa
binigay kay Nathaniel ang kahon na inabot
kwinento ng diyos ng Araw.
ni Cresencia.
"Yun ang kwento para sa mga paslit ngunit
Dali-dali binuksan ni Nathaniel ang kahon
hindi talaga iyon ang buong ng yari"
na binigay ng kanyang ng kanyang ama na
pagtawa ni Apolaki naikinatawa rin ni
galing sa kanyang iniirog na dalaga. May
Nathaniel
nakita siyang isang papel na may nakasulat
"Nathaniel ako ang may munting handog na;
na ibibigay iyo sa mga sakripisyong iyong
"naniniwala ako na ito ay pag-aari mo" at
ginawa hinahandogan kita ng isang bituin
pagka alis nito sa papel ay na tagpuan niya
na nag mula sa Diyosa ng tala na si Tala na
magbibigay sayo ng isang ang agimat.
makapangyarihan na hiling na matutupad
sa kahit anong kalagayan" wika ni apolaki
"Pwede ko po bang hilingin na ibalik nito
ang aking itay" wika ni Nathaniel naikina
ngiti ni Apolaki tinaas nito ang tala sa ere at
ito ay nagbigay liwanag.
__________________________________
"Nathaniel gising na tila ang himbing
naman ng tulog mo ngayon" boses na
matagal na panahon niya nang inaasam na
marinig muli na ng gagaling sa labas ng
kanyang silid
"Itay?" Dali dali itong Tumakbo ng mabilis
papunta sa sa boses napinapabangon na
siya.
Namakaharap nya ulit an kanyang na tatay
siya ay na ngiyak at dali dali nya itong ni
MELENDEZ-SIY-GARALZA-SAMPAGA-PODUTAN
yakap