Mikaella Faye A.

Martinez
12 – St. Stephen
Replektibong Sanaysay

Isang paglalakbay sa likod ng entablado.

Hindi maikakaila ang pangangatwiran ng puso at pagtatalingkod ng mga kamay, lalo na

kung ang paksa ay ang mga pagtatangkang umakyat sa tanghalan at humarap sa mga
mukha ng masiglang mga tagapanood. Ang takot sa entablado, o stage fright, ay isang
karaniwang damdamin na maaaring buhayin ng sinuman sa anumang yugto ng
kanilang buhay. Madalas, ito ay lumilitaw sa maagang edad, isang panahon kung saan
ang kakayahang makiramdam ng kaba at takot ay hindi pa ganap na naipapahayag.
Aking unang naranasan ang takot sa entablado noong ako'y inatasang gumanap sa
isang role play sa kindergarten. Kakaiba ang nararamdaman ko: tila ba ang buong
mundo ay nakatingin sa akin, nagmamasid sa bawat kilos ko. Ito ang unang
pagkakataon na aking naramdaman ang tunay na kaba.

Napagtanto ko na dala-dala ko ang takot na ito sa buong aking elementarya at high

school level. Kahit na kilala ko ang mga mukha ng aking mga kaklase, hindi pa rin
nawawala ang bilis ng tibok ng aking puso at ang pangangatal ng aking mga kamay
tuwing ako'y tinatanong na magsalita sa harap ng klase. Ang pagtindig upang mag-ulat
o sumagot nang nag-iisa ay laging nagdudulot ng matinding pag-aalala. Parang ang
aking katawan ay di sumusunod sa aking kaisipan, nagiging hadlang sa aking
kakayahan na ipahayag ang aking sarili. Sa kabila ng pagiging sanay sa mga mukha ng
aking mga kaklase, ang takot ay nananatili. Ang aking puso ay bumibilis pa rin, ang
mga kamay ay nananatiling kinakabahan, at madalas akong magsalita ng parang
nangangapa. Ang takot sa entablado ay tila isang anino na laging kasama, nagmumula
sa loob ng akin. Ngunit sa mga huling taon ng aking senior high school, napagtanto
kong may pag-usbong ng kumpiyansa. Bagaman hindi ito lubusang nawala, mas naging
bihasa ako sa pagharap sa entablado. Hindi ko na ito itinuturing na isang malaking
hadlang, kundi isang pagkakataon upang magtagumpay. Pero kahit mas kumportable
na ako, may mga oras pa rin na parang gusto kong mawalan ng malay sa harap ng
klase, ngunit hindi na't parang dati.

Sa kabuuan, natutunan kong ang pag-unlad ay nagsisimula sa sarili. Ang kumpiyansa

at kakayahan na harapin ang takot sa entablado ay isang proseso na kailangang lisanin
ng bawat isa. Ako'y nagagalak na nasumpungan ko ang sarili kong nagiging mas
kumpiyansa, na naglalakas-loob na harapin ang mga hamon ng pampublikong
pagsasalita. Sa bawat tagumpay at pagkatalo, ako'y nagiging mas malapit sa sarili kong
pag-unlad. Ang takot sa entablado ay isang bahagi lamang ng aking kwento, at sa
paglalakbay na ito, natutunan kong ang pag-usbong ay isang bagay na nag-uumpisa sa
loob ng sarili.