Bilang isang tagasuporta ng pagpapapakasal ng kaparehang kasarian, ito ang aking posisyong papel.

Ginawa ko ito upang ipahayag ang aking suporta sa pagpapatupad ng pagpapakasal para sa lahat ng
magkaparehong kasarian. Sa pamamagitan ng paglalahad ng mga ebidensyang mapagkakatiwalaan,
layunin kong ipakita ang kahalagahan ng pagbibigay ng karapatan at pagkilala sa pagsasama ng
magkaparehong kasarian.

Ang pagpapapakasal ay isang batayang karapatan na dapat maipamahagi sa lahat ng tao, kahit ano
man ang kanilang kasarian. Ito ay ipinahayag sa Universal Declaration of Human Rights na bawat isa
ay may karapatang magpakasal at magtatag ng pamilya nang walang anumang uri ng diskriminasyon.
Sa pamamagitan ng pagpapapakasal ng kaparehang kasarian, ibinibigay nito ang pantay na
karapatan at pagkilala sa mga indibidwal na nagmamahalan.

Ang pagpapapakasal ng kaparehang kasarian ay isang hakbang tungo sa pagkakapantay-pantay at

paggalang sa mga karapatan ng lahat ng indibidwal, anuman ang kanilang kasarian. Ito ay isang
pagpapahayag ng ating pagkilala sa kanilang pagmamahalan at pagsasama bilang isang pamilya. Sa
pamamagitan ng pagbibigay ng pantay na karapatan at pagkilala sa mga magkaparehong kasarian,
nagiging patas ang pagtrato sa kanila sa harap ng batas at nagpapalawak tayo ng ating pag-unawa at
pagtanggap sa mga pagkakaiba-iba sa lipunan.

Maraming bansa sa buong mundo ang nagpapahintulot ng pagpapapakasal ng kaparehang kasarian.

Ang mga bansang ito ay nagpapakita ng suporta at pagkilala sa mga karapatan ng mga
magkaparehong kasarian. Halimbawa nito ay ang Netherlands, Belgium, Canada, at iba pang mga
bansa na nagpatupad ng ganitong batas.

Ang Netherlands ay isa sa mga bansang nagpapahintulot ng kasal para sa mga magkaparehong
kasarian simula pa noong 2001. Ito ay isang malinaw na pagpapahayag ng kanilang suporta sa
pagkakapantay-pantay at pagkilala sa mga karapatan ng LGBTQ+ community. Gayundin, ang Belgium
ay nagpatupad ng batas na nagbibigay ng legal na pagkilala sa kasal ng mga magkaparehong
kasarian noong 2003. Sa Canada naman, noong 2005, ipinasa ang batas na nagbibigay ng pantay na
karapatan sa pagpapakasal para sa lahat ng magkaparehong kasarian.

Ang mga nabanggit na bansa ay nagpapakita ng kanilang pagiging progresibo at pag-unawa sa mga
iba't ibang uri ng pagmamahalan. Ito ay nagpapahiwatig ng kanilang dedikasyon sa pagtataguyod ng
pantay na karapatan at pagkakapantay-pantay sa lipunan. Sa pamamagitan ng pagpapahintulot ng
pagpapapakasal ng kaparehang kasarian, sila ay nagbibigay ng espasyo para sa pagmamahalan at
pagpapalawak ng konsepto ng pamilya.

Ang mga bansang ito ay nagiging modelo at inspirasyon para sa iba pang mga bansa upang
magkaroon ng mas malawak na pag-unawa at pagtanggap sa mga magkaparehong kasarian. Ito ay
isang mahalagang hakbang tungo sa isang lipunan na puno ng pagkakapantay-pantay at respeto sa
lahat ng uri ng pagmamahalan.

Sa pamamagitan ng mga ebidensyang mapagkakatiwalaan, nais kong ipahayag ang aking suporta sa
pagpapatupad ng pagpapapakasal ng kaparehang kasarian. Ang pagpapapakasal ay hindi lamang
isang pagsasama ng dalawang indibidwal, ito ay pagkilala at pagrespeto sa pag-ibig at pamilya ng
mga magkapareha. Ang pagbibigay ng pantay na karapatan at pagkilala sa mga magkaparehong
kasarian ay nagpapakita ng pagkakapantay-pantay sa harap ng batas at pagpapalawak ng pag-unawa
at pagtanggap sa lipunan. Dapat nating igalang ang karapatan ng pagpapapakasal ng lahat ng
magkaparehong kasarian upang maipakita ang tunay na pagkakapantay-pantay at pagmamahal sa
isa't isa.
Ang pagkuha ng asignaturang Filipino bilang bahagi ng kurikulum sa kolehiyo ay isang usapin na
patuloy na pinag-uusapan at pinagtatalunan. Sa aspektong ito, nais kong ibahagi ang aking panig na
hindi ako sang-ayon sa pagiging mandatory ng asignaturang ito sa kolehiyo. Sa pamamagitan ng
paglalahad ng mga ebidensiya at argumento, layunin kong maipakita ang aking pagkadismaya at
hindi pagsang-ayon sa nasabing patakaran.

Ayon sa Commission on Higher Education (CHED), hindi sila laban sa pagpapahalaga sa wikang
Filipino kahit na hindi ito mandatoryong isinama sa kurikulum ng kolehiyo. Sa halip, ang kanilang
layunin ay suportahan ang pag-aaral ng wika at panitikan ng mga mag-aaral sa kolehiyo. Ito ay
nagpapahiwatig na ang pagpapahalaga sa wikang Filipino ay maaaring maipamalas sa ibang mga
paraan at hindi lamang sa pamamagitan ng pagkuha ng isang buong asignatura.

Bukod dito, ang Korte Suprema ay nagpasyang hindi na kinakailangan ang pag-aaral ng asignaturang
Filipino at Panitikan bilang core subjects sa kolehiyo. Ang desisyong ito ay nagpapakita ng
pagbabago sa pananaw at patakaran ukol sa pagkakaroon ng asignaturang ito sa kurikulum ng
kolehiyo. Sa halip na ituring na isang core subject, maaaring ito ay maging isang pagpipilian o elective
na asignatura para sa mga mag-aaral na interesado sa pag-aaral ng wikang Filipino at panitikan.

Isa pang ebidensya na dapat nating isaalang-alang ay ang posibilidad na ang mandatoryong
asignaturang Filipino sa kolehiyo ay maaaring maging isang salik sa pagbawas ng paggamit at pag-
unlad ng wikang Filipino. Hindi nito ibig sabihin na ang Tagalog ay isang patay na wika, ngunit ang
pag-alis ng mandatoryong asignatura ay maaaring magdulot ng pagkawala ng interes at paggamit sa
wika. Sa halip na maging isang obligasyon, ang pag-aaral ng wikang Filipino ay dapat maging isang
pagpapahalaga at personal na pagsusumikap ng mga mag-aaral.

Sa pagtatapos, batay sa mga nabanggit na ebidensya, ipinapahayag ko ang aking hindi pagsang-ayon
sa pagkuha ng asignaturang Filipino bilang mandatory sa kolehiyo. Ang Commission on Higher
Education ay hindi laban sa pagpapahalaga sa wikang Filipino kahit na hindi ito mandatoryong
isinama sa kurikulum. Ang desisyon rin ng Korte Suprema na hindi na kinakailangan ang asignaturang
ito bilang core subject ay nagpapakita ng pagbabago sa pananaw at patakaran.

Mahalagang isaalang-alang na ang pag-alis ng mandatoryong asignaturang Filipino sa kolehiyo ay

hindi nangangahulugan ng pagkawala ng pagpapahalaga sa wikang Filipino. Ang pag-aaral ng wika at
panitikan ay maaari pa rin maging bahagi ng kurikulum, ngunit dapat ito ay nakaayon sa mga interes
at pangangailangan ng mga mag-aaral. Ang pagpapahalaga sa multilinggwalismo at pag-aaral ng iba't
ibang wika, kasama na ang Filipino, ay mas makabuluhan sa kasalukuyang pandaigdigang konteksto.

Sa halip na maging mandatory, dapat bigyang-pansin ang pagpili at pagkakaroon ng iba't ibang kurso
na may kaugnayan sa mga napiling larangan ng mga mag-aaral. Ito ay magbibigay ng mas malalim na
kaalaman at kasanayan na makatutulong sa kanilang paghahanda para sa hinaharap na propesyon.
Ang pag-aaral ng wika at kultura ay dapat maging isang personal na interes at pagpapahalaga ng
mga mag-aaral, at hindi lamang isang obligasyon na itinatakda ng sistema ng edukasyon.
ng korapsyon ay isang malawak at matagal nang usapin sa ating lipunan. Ito ay isang suliranin na
patuloy na nagpapahirap sa ating bansa at humahadlang sa tunay na pag-unlad at kaunlaran. Sa
pamamagitan ng mga ebidensyang mapagkakatiwalaan, nais kong talakayin ang usapin ng
korapsyon at ipahayag ang aking paniniwala na dapat nating ito ay matapos.

Ang Transparency International, isang kilalang pandaigdigang organisasyon na sumusuri ng antas ng

korapsyon sa iba't ibang bansa, ay naglalabas ng taunang Corruption Perceptions Index (CPI). Ang
CPI ay nagpapakita ng mga bansa na may mataas na antas ng korapsyon. Ito ay isang ebidensya na
ang korapsyon ay patuloy na umiiral at may malawakang epekto sa iba't ibang mga lipunan. Sa
pamamagitan ng pag-aaral ng CPI, maaari nating masuri ang mga hakbang na ginagawa ng mga
bansa upang labanan ang korapsyon.

Ang mga batas at patakaran na ipinatupad ng mga bansa upang labanan ang korapsyon ay
nagpapakita ng kanilang determinasyon na wakasan ito. Isang halimbawa nito ay ang United Nations
Convention against Corruption (UNCAC), isang pandaigdigang kasunduan na naglalayong mapigilan
at labanan ang korapsyon sa buong mundo. Ang pagsasagawa ng UNCAC ay nagpapahayag ng
kolektibong pagsisikap ng mga bansa na matapos ang korapsyon.

Hindi lamang mga pamahalaan ang nagsisikap labanan ang korapsyon, kundi pati na rin mga lokal na
pamahalaan at mga non-governmental organization (NGO). Ang mga ito ay gumagawa ng mga
programa at kampanya upang palawakin ang kaalaman at kamalayan sa korapsyon. Ipinapatupad
nila ang mga anti-corruption trainings at nagtatag ng mga whistleblower protection mechanisms. Sa
pamamagitan ng kanilang mga pagsisikap, nagiging mas malawak ang pag-unawa at pagtugon sa
korapsyon.

Sa pagtatapos, naniniwala ako na ang korapsyon ay dapat matapos. Ang mga nabanggit na
ebidensya ay nagpapakita ng pagsisikap ng mga bansa at mga organisasyon na labanan ang
korapsyon. Ngunit hindi ito isang madaling laban. Bilang mga mamamayan, mahalaga na maging
bahagi tayo ng solusyon sa pamamagitan ng pagiging responsableng mamamayan, pagkilos ng
maayos, at pagtutol sa anumang uri ng korapsyon.

Kailangan nating manatiling aktibo at maging bahagi ng solusyon upang matapos ang korapsyon.
Ang pagkakaroon ng malawakang pag-unawa at pakikilahok ng lahat ng sektor ng lipunan ay
mahalaga upang matagumpay na labanan ang korapsyon. Matapos ang lahat, ang isang lipunan na
malaya mula sa korapsyon ay magbubunsod ng tunay na pag-unlad at kaunlaran para sa lahat ng
mamamayan. Sa ating pagkakaisa at determinasyon, may pag-asa tayong matapos ang korapsyon at
magtayo ng isang mas maganda at patas na lipunan.