Η κώφωση ορίζεται ως η πλέον σοβαρή αισθητηριακή ανεπάρκεια ή δυσκολία

η οποία παρεμποδίζει το άτομο να προσλαμβάνει ακουστικά ερεθίσματα σε

όλες ή στις περισσότερες μορφές έκφανσής τους. Τα άτομα με δυσκολίες ακοής
παρουσιάζουν σημαντική ακουστική απώλεια η οποία καθιστά αναγκαία την
χρήση ειδικών ακουστικών. (Στασινός, σ. 180)

Η πάθηση αυτή διακρίνεται σε δύο κατηγορίες με βάση το χρόνο ή την ηλικία

εμφάνισης, στην προγλωσσική ακουστική ανεπάρκεια ή κώφωση και στη
μεταγλωσσική ακουστική ανεπάρκεια ή κώφωση. Στην πρώτη περίπτωση τα
ακουστικά προβλήματα είναι συγγενή, δηλαδή ήταν παρούσα στη γέννηση του
παιδιού ή έλαβαν χώρα λίγο μετά στη ζωή του, ενώ στη δεύτερη συνέβησαν
αργότερα. Ο χρόνος της απώλειας, έχει μεγάλη σημασία, γιατί σε κάθε
περίπτωση απαιτείται ειδική παιδαγωγική μεταχείριση, αφού οι εκπαιδευτικές
ανάγκες του κάθε παιδιού είναι διαφορετικές. Τα παιδιά με κώφωση ή
ακουστική απώλεια έχουν σοβαρά προβλήματα τόσο ως προς την κατάκτηση
της γλωσσικής ικανότητας όσο και ως προς την ανάπτυξη δεξιοτήτων
κοινωνικής αλληλεπίδρασης. (Στασινός, σ.181)

Τα παιδιά που γεννιούνται με κώφωση ή ακουστική απώλεια φαίνεται πώς

αντιμετωπίζουν μεγαλύτερες δυσκολίες στην γλωσσική κατάκτηση, καθώς δεν
έχουν λάβει ακουστικά ερεθίσματα και αντιδράσεις και δεν έχουν λάβει την
κατάλληλη λεκτική ανατροφοδότηση από τους ενήλικες, σε σύγκριση με εκείνα
που χάνουν την ακοή τους αργότερα στη ζωή τους και ξέρουν ήδη πώς να
χρησιμοποιούν τη γλώσσα.

Πολλά από τα παιδιά με προγλωσσική κώφωση με την κατάλληλη χρήση

προηγμένων τεχνολογικά μέσων όπως ακουστικά εμφυτεύματα και
θεραπευτική παρέμβαση μπορούν να αναπτύξουν ένα εύρος γλωσσικών
δεξιοτήτων.

Από την άλλη πλευρά, τα παιδιά που ήταν ήδη σε θέση να μιλήσουν πριν
χάσουν την ακοή τους μπορεί να δυσκολεύονται να μάθουν τη νοηματική
γλώσσα και να κατανοήσουν τη γλώσσα του σώματος. Αυτό μπορεί να
εξαρτάται από το πότε έχασαν την ακοή τους και το πώς αισθάνονται
συναισθηματικά. Η απώλεια της ακοής τους μπορεί να είναι πολύ δύσκολη για
αυτά τα παιδιά και μπορεί να αισθάνονται λυπημένοι ή να μην θέλουν βοήθεια
από ειδικούς. (Στασινός, σ. 191-192)

Βιβλιογραφία:

Στασινός, Δ. (2020) Η Ειδική Συμπεριληπτική Εκπαίδευση 2027. Η ελκυστική

εκδίπλωσή της στο Νέο ψηφιακό Σχολείο με Ψηφιακούς Πρωταθλητές. Αθήνα:
Εκδόσεις Παπαζήση, 2020.
Συμφωνώ με την προσέγγιση σου. Από τη μία πλευρά, τα άτομα με
προγλωσσική κώφωση δεν εκτίθενται σε ακουστικά ερεθίσματα και ήχους,
επομένως είναι πιο δύσκολο να αποκτήσουν γλωσσικές δεξιότητες και να
επικοινωνήσουν με άλλους. Ακόμα κι έτσι, οι σύγχρονες μέθοδοι διδασκαλίας
που χρησιμοποιούν ενισχύουν τις προσπάθειες των εκπαιδευτικών. Από την
άλλη πλευρά, άτομα με μεταγλωσσική κώφωση, έχουν αποκτήσει ένα βασικό
γλωσσικό υπόβαθρο και η εστίαση είναι στη διατήρηση της γνώσης και στην
ανάπτυξη κατάλληλων μεθόδων για μεταγενέστερη εφαρμογή. Και στις δύο
περιπτώσεις, είναι σημαντικό να γίνει η σωστή διάγνωση και αξιολόγηση. Με
την έγκαιρη παρέμβαση, θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε όσο το δυνατόν
περισσότερα ερεθίσματα για να διαμορφώσουμε το κατάλληλο περιβάλλον για
την ενίσχυση της γλωσσικής απόκτησης και της κοινωνικής ένταξης.