Isang araw sa malayong baryo sa bukid ng Sierra,

may isang batang lalaki na nag ngangalang Saxeus na ang

ibig sabihin ay bato. Sumakto naman ang kanyang
pangalan sa kanyang ugali. Si Saxeus ay may maamong
mukha na akala mo'y isang anghel na nagmula sa langit,
pero.. gaya nga ng sabi nila, "looks can be deceiving." Ang
batang lalaki ang tinaguriang may pinakamatigas nga ulo at
pinakapasaway, o pwede narin natin sabihing
pinakasalbaheng bata sa kanilang lugar.
 Kabaligtaran naman ng kaniyang personalidad ang
kaniyang nanay na nag-ngangalang si Gaia na ang ibig
sabihin ay magiting na ina ng lahat. Isa siyang mahinhin na
babae at may napakalawak na pasensya para sa pasaway
niyang anak. Kahit kailan hindi niya ito pinagbuhatan ng
kamay. Talagang napakamahal ni Gaia ang kaniyang anak
na kahit ano pang kabalastugan ang pinanggagawa nito ay
pinapatawad niya parin.
 Ang ina nya, si Gaia, ay isa naman sa pinakamabait at
mahinhin na tao sa kanilang lugar. Maganda sya at
maraming tao ang nagugustuhan sya. Isang araw, si
Saxeus ay nagabihang umuwi kung kaya ang kanyang ina
ay nagtaas ng kanyang boses. "Saxeus! Bakit gabi ka na
umuwi? Kanina pa kita hinahanap, labis na ang pag-aalala
ko kung nasaan ka," wika ni Gaia. Hindi nagustuhan ni
Saxeus ang pagtaas ng boses ng kanyang ina.
 "Lagi ka nalang ganito! Hindi mo iniisip na may taong
nag-aalala sa'yo tuwing gagabihin kang umuwi o kaya
tuwing aalis ka ng bahay nang walang paalam," dagdag pa
ng ina. Bigla namang sumagot si Saxeus na hindi na
ikinagulat ni Gaia. "Wala akong pake-alam sa mga sermon
mo ina, kaya kung maari itikom mo na iyang bibig mo. Hindi
kita kailangan. Hindi ko kailangan ang inang tulad mo!"
 Agad na tumakbo si Saxeus sa kanyang silid
pagkatapos niyang sagot-sagutin ang kanyang ina. Bakas
sa itsura ng naiwang ina na nasaktan siya sa mga salitang
binitawan ng kanyang anak kahit hindi naman ito totoo.
Pero kahit ganoon ka salbahe ang kanyang anak na si
Saxeus, mahal na mahal pa din niya ito at patuloy niya
paring iniisip ang kapakanan ng anak kaysa sa kanyang
sarili.
 Kaya ng gabing iyon ay naghanda parin siya nang
hapunan para sa kaniyang minamahal na anak. Kumatok
siya sa pinto ng anak matapos maglagay ng mga pinggan
at putahe sa lamesa. “Anak lumabas kana riyan, kakain na
tayo.” "Ayoko, wala akong gana! At saka, hindi ka naman
masarap mag luto at puro gulay naman ang ulam natin.
Wala na bang iba?!" tugon ng anak sa ina.“Anak,
nakakabuti naman ang gulay para sa ating katawan.
Pinapalakas tayo nito kaya sige na, kumain kana”
kalmadong sabi ng ina sa anak.
 "Blah-blah-blah-blah," paulit-ulit na sabi ni Saxeus.
"Ayoko nga kasi sabing kumain!" naiiritang ani ng anak.
"Sige, kung 'yan ang desisyon mo," malungkot na sabi ni
Gaia. Noong gabing iyon, mag-isang kumain sa kanilang
hapag ang ina. Lumipas ang panahon, mas napapadalas
na gabihin sa pag uwi si Saxeus. Sa mga naunang gabi,
palagi siyang sine-sermonan ni Gaia kaya gabi-gabi rin
siyang naiirita at nagagalit sa ina. Pero nitong mga
nakaraang gabi, nagulat na lamang si Saxeus na hindi na
niya naaabutan sa tapat ng kanilang bahay ang nag-
aalalang ina.
 Kinaumagahan, nang magising si Gaia mula sa
kaniyang tulog napansin niya na parang may nasusunog na
amoy. Agad agad siyang tumayo at sinilip ang labas ng
kanilang bahay. Natagpuan niya si Saxeus na sinusunog
ang mga halaman nila sa bakuran. Nanlaki ang mga mata
niya at napatakip sa bibig “Anak! Anong ginagawa mo?!”
“Ang aga aga sumisigaw ka, Nay.” reklamo ng bata.
“Sinusunog ko lamang ang mga ito dahil napapangitan
ako,” bagot na sabi ni Saxeus at tinalikuran ang ina.
Napaiyak na lamang si Gaia at hinayaan nalang ang anak
sa gusto.
 Hindi alam ni Saxeus na may tinatagong karamdaman
na pala ang kanyang ina. Iyon ang dahilan kung bakit sa
tuwing uuwi siya sa kanilang tahanan, walang nag-aabang
na ina para sermonan siya. Habang tumatagal, napapansin
ni Saxeus ang kalagayan ng kaniyang ina. Nang sumapit
ang isang gabi, habang papasok siya sa kanilang tahanan.
Nagulat siya ng makita ang kanyang ina na nakaabang sa
kanya. Sasalubungin siya sana nito ngunit nagdere-deretso
lang ito papasok sa kanyang silid.
 "Huwag ngayon tanda," wika ni Saxeus. Ang kaninang
masayang mukha ni Gaia ay napalitan ng matinding lungkot
dahil sa inasal ng anak. Pumasok si Saxeus sa kanyang
kwarto at sumunod ang kanyang ina ngunit hindi nya ito
pinapasok. Tinatawag sya ng kanyang ina ngunit ayaw
niyang lumabas. Ligid sa kanyang kaalaman, ito na pala
ang huling pagkakataon na makikita nyang buhay ang
kanyang ina.
 Kinabukasan, naalimpungatan siya sa isang malakas
na kalabog. Nagmamaktol siya palabas ng kanyang silid
dahil naistorbo ng kung sino man ang gumawa ng malakas
na tunog ang kanyang tulog. Nang tuluyan siyang
makalabas, may nakita siyang katawang nakahandusay sa
sahig ng kanilang kusina. Laking gulat niya nang mapansin
kung sino ito. Dali-dali niyang pinuntahan ang nanghihinang
katawan ng kanyang inang si Gaia. Halo-halong emosyon
ang kanyang naramdaman sa sinapit ng ina.
 "Ina, ina! Anong nangyari sa'yo?!" kinakabahang tugon
ni Saxeus. "Anak, sana'y mapatawad mo ko kung
nagkulang ako bilang isang ina. Basta lagi mong tandaan
na mahal na mahal ka ni inay," nakangiti at buong pusong
habilin ni Gaia sa kay Saxeus. Unti-unti naring pumipikit
ang mga mata ng ina hanggang siya'y nalagutan na ng
hininga. "Ina! Inaaa! Huwag mo akong iwan ina! Pa-pangak-
ko, magiging mab-buting a-anak na ak-ko sa'yo. Hindi na
kita sasagutin t-tuwing ses-sermonan mo ako. Hindi n-na
ako gagab-bihin sa pag-uwi inay basta't huwag mo lang ako
iwan!" umiiyak na sambit ng anak.
 "Ni minsan, hindi ka nagkulang bilang isang ina. Ako
dapat ang humingi ng patawad dahil sa mga pinang-
gagagawa ko. Pangako ina, babawi ako. Magpapakabait na
ako. Patawad, ina..."
Magmula noong araw na iyon, tinupad ni Saxeus ang
mga binitawan niyang pangako sa namayapa na niyang ina.

~End~