Бајрон –

„Странствувањето на
Чајлд Харолд“
„Странствувањето на Чајлд Харолд“ е
романтичарско-индивидуалистичка поема,
составена од четири песни.

Тема во поемата е патувањето и доживувањата

на Чајлд Харолд.

Идеја – да го искаже своето разочарување од

сегашноста и приликите во Англија и во цела
Европа.
 Поемата нема класично развиено дејство, нема
Содржина

заплет, ни композиција освен што е составена од
четири пеења. Дејството се одвива хронолошки,
како што се одвивало патувањето задржувајќи се на
позначајните места. Тоа се: војните на Наполеон;
соочување со освојувачки и ослободителни војни; ја
велича борбата на Шпанците против Наполеон; ја
велича античката цивилизација; ја опева славата и
пропаѓањето на Рим; ја опишува битката кај
Ватерло, потенцирајќи го ужасот и апсурдноста на
војната.
Прва песна

 Поемата започнува со описот на Чајлд

Харолд, кој е млад човек, почитуван и познат,
од благороднички род, кој наместо да се
посвети на полезна и творечка работа, се
оддава на бурен, развратен живот со оргии и
пир. Презаситен од таквиот живот кој веќе му
здодеал, решава да го напушти родниот кат.
Разочараноста не произлегува само од
ваквиот живот туку и од односите во
општеството, па решението го бара во
бегството, во осамувањето, во потонувањето
во сопственото јас.
2.
Си бил во Англија и еден човек млад:
на доброчинството му бил тој туѓ… Крај жена
разгалено, до бес, би уживал, од јад!
Ја чекал зората со вино, полно пена;
сред развратот тој сам и идоли си кренал.
На порокот во плен – се спуштил тој во шир:
го презрел сето сам што другите го ценат.
Но среќен само бил сред оргија и пир,
крај жени паднати сал нашол сладок мир!
Во продолжение на песната, во дијалог со пажот, неговото расположение се
менува. Пажот е тажен што ја остава татковината, жена си и децата, а Чајлд
сфаќа дека нема по кого да тагува. Тој зад себе не остава никого, освен
празниот дворец и песот. Не остава никого кој му е важен. Затоа осамен,
отуѓен од сите, без навистина блиски луѓе, тој решително ја напушта
татковината. Без поздрав, заминува во потрага по егзотични места, каде ќе
размисли за сè и можеби ќе успее да ги реши внатрешните дилеми.
3.Пред вас е Чајлд Харолд. Јас нема тука таен
да водам разговор: од каков беше род.
А родот негов беше чествуван и знаен,
со честа беше познат тој под овој свод.
Постапките на внуков беа срамен плод
и честа дедова тој почна да ја гнаси.
Ни летописецот што тоне сиот в пот
не би можел со неа легенда да краси,
а камо ли поет со лаги да ја спаси.
5.Не се плашел од грев – во гревот тонел цел;
по патот тргна сам што в неморал го тера.
Но – една љубел тој со силен занес врел –
па сепак, можеби, во себе немал вера.
Со ласки развратни кон неа имал мера:
на својот идол свет тој не фрлил со кал:
та неверен би бил и утре како вчера!
Би била скршена од клетников без жал:
да скине оков јак тој потем се би дал.
6.Од сешто заситен без желба и без страст,
не сакаше да види близок другар сега.
Во очите му често солза видов јас,
но знаеше со гордост срце тој да стега.
Скитајќи в мисли, сам, се реши не на шега
да напушти за долго бучен, роден кат.
Од својата судбина тој нејќеше да бега:
би примил удар нејн, тргајќи Чајлд на пат,
би барал нови луѓе, макар и сред ад!
10.
Не прегрна тој мајка штом на пат се крена,
ни сестра си ја виде пред да тргне в свет.
Тој замина со тага душа што му свена.
Без поздрав другарски по море тргна, клет.
Не затоа што беше корав, студен сет –
та не! Но само оној којшто љубел знае
од ошто толку многу болката без ред
засилува, та човек – колку корав да е –
на разделба од тага не може да трае.
  По описот на главниот лик
следува Прошталната песна во која
преовладува возвишениот и патетичен
тон на разделбата на главниот јунак од
својата татковина.
Прошталната  Песимистичкото расположение и
песна копнежот по светли хоризонти се
причината тој да ги изрече топлите
исповедни зборови на љубов кон
родниот крај, родителите и пријателите
О, збогум, роден крај. Ти сив „Мој пажу мал, приближи се
исчезнуваш зад морска шир.
и речи зошто плачеш ти?
А ветрот јачи; галеб див
Те плаши бранот бурен, не?
со својот пискот руши мир.
Ил мракот злобен, можеби?
На запад сонцето се крие
Избриши се и глава горе:
и ширта морска губи сјај;

се губиме по патот ние… На коработ е се вввво ред;

О, добра ноќ, мој роден крај!
По час и друг, пред зора-ал
ќе прсне тоа лачи пак;
ќе сретнам тогаш море сал,
но не и тебе брегу драг.
Глеј, дреме мојот замок убав;
во каминот ни плам, ни жар.
одвај да може најбрз орел
тој кораб да го стигне в лет.
И нека да не лула бран,
и ветрот нека праќа крик;
не ме плаши ни океан,
ни бурата со својот рик.“

Во бршлан ѕидишта се губат

В малодушност јас не сум свенат.
Сер Чајлд, не се плашам ни јас!
Но дома оставив и жена.
Ме сакаше со силна страст.
Со децата и минат дни
крај личниот ви голем двор.
Но, штом го спомнат татка си
— што ќе рече тој тажен створ
„Те разбирам, ќе страда често.
Се запознав со твојот бол.
Но и да сум на твое место
со потсмев би го примил зол.
Зар има уште таков маж
што верува во женски стон?
Штом не си тука — нова драж
ќе блесне кај нив и во сон!
А страстите се стара тема;
за идни ништо не би дал.
Јас жалам само зашто нема
за некого да сум во жал.
Не чудете ми се, ве молам
сер Чајлд, што в тага тонам цел.
Разделбите со блиски болат…
Ме пратија по светот бел.
Од тате испратен јас бев,
му видов в очи светол лач;
за мама појќе ми е грев
што долго ќе ја гуши плач…
„Да, чудно солзите ти стојат;
успокојуваат, јас знам.
Да имав невиност јас твоја
би плачел како ти и сам.
Ти ела, верен слуго мој!
Зар повторно од бледност знак?
Те плашат бури ли без број,
а можеби и Француз-враг?“
А вака сам, сред море, мрак,
ко крадец некој што се скрил —
кај човечки ќе најдам траг
штом туѓ за луѓето сум бил!
Да, мојот пес… Два-три дни само
(дур не свикне!) тој жал ќе таи,
но ако пак се вратам ваму
— ќе бидам пречекан со лај.
Мој корабе, да одиме!
Ти сечи бран, на долг сме пат!
Кај сакаш таму води ме,
но само не во татков кат.
Јас поздрав искрен вам ви праќам
о, бранови со таква моќ.
На поздрав — поздрав, земјо, враќам:
мој крају роден — добра ноќ!“