Professional Documents
Culture Documents
Ciało ryby składa się z głowy, tułowia i ogona, a jej skóra pokryta jest łuskami, które
nachodzą na siebie dachówkowato, tworząc elastyczną powłokę. Umożliwia ona
wyginanie ciała i chroni przed urazami mechanicznymi. Powierzchnia ciała pokryta jest
śluzem. Łuski i śluz nadają skórze śliskość i zmniejszają tarcie wody podczas ruchu.
Charakterystycznym elementem budowy ryb są są płetwy, specjalne fałdy skóry
rozpięte na rusztowaniu ze sztywnych promieni. Płetwy występują podwójnie (płetwy
parzyste) – piersiowe i brzuszne oraz pojedynczo (płetwy nieparzyste) – grzbietowa,
ogonowa i odbytowa. Płetwy mają dużą powierzchnię, dlatego ułatwiają
przemieszczanie się w wodzie.
Różnorodność kształtów
Ryby musza posiadać specjalny kształt
ciała by móc sprawnie poruszać się w
wodzie. Najczęściej mają opływowy,
wrzecionowaty kształt, który pozwala
na pokonanie oporu wody i pływanie z
duża prędkością. Podstawowy typ
kształtu ulega różnym modyfikacją w
zależności od zajmowanego
środowiska i trybu życia np. ryby
przydenne mają ciało spłaszczone
grzbietobrzusznie (płaszczka) lub
bocznie (płastuga) a ryby żerujące w
mule i gęstej roślinności mają
węgorzowaty kształt (węgorz).
Oddychanie ryb
Ryby pobierają rozpuszczony w wodzie tlen za pomocą narządów wymiany gazowej
zwanych skrzelami. Są one położone po obu stronach gardzieli. Składają się z licznych,
drobnych i cienkich blaszek skrzelowych, które przybierają czerwoną barwę, ponieważ
znajduje się w nich wiele naczyń krwionośnych. Mogą być ukryte pod pokrywami
skrzelowymi, jak u szczupaka, lub pozbawione pokryw, jak u rekina (wtedy na boku ciała
widzimy poszczególne szpary skrzelowe). Woda zawierająca tlen wpływa do pyska ryby,
a potem przeciska się pomiędzy blaszkami skrzelowymi na zewnątrz. Tlen z wody przenika
do krwi na drodze dyfuzji, a dwutlenek węgla z naczyń krwionośnych przenika do wody
i wraz z nią opuszcza ciało. Liczba ruchów oddechowych zależy od aktywności ryby
i zawartości tlenu w wodzie.
Sposoby odżywiania
• Roślinożerne – poszukują
pożywienia w strefie przybrzeżnej
zbiorników wodnych lub przy jego
dnie.
• Łososie żyją w morzu, żerują tam intensywnie i szybko rosną, ale rozmnażać się
muszą w górskich potokach. Ikra łososia rozwinie się tylko w wodzie słodkiej, i to
koniecznie chłodnej i natlenionej, więc dojrzałe płciowo okazy odbywają daleką i
niebezpieczną wedrówkę w górę rzek, aż do swoich tarlisk. Po drodze muszą
dostosować funkcjonalnie cały swój aparat osmoregulacji z życia w morzu do życia
w rzece.
• Węgorze żyją w wodach słodkich, tam rosną i dojrzewają płciowo, zaś na rozród
wędrują tysiące kilometrów do głębszych wód oceanicznych. Węgorz europejski i
węgorz pónocnoamerykański trą się w głębi Morza Sargassowego. Ikra rozwija się
w głębinach, a larwyżyją w planktonie oceanicznym. Dopiero po przeobrażeniu
maleńkie, przejrzyste jak szkło, ale już podobne do rodziców węgorzyki (tzw.
szklice) wracają do wód słodkich Europy Ameryki Płn., by po 4—12 latach
wyrosnąć i dojrzeć do rozrodu.
Znaczenie w przyrodzie i życiu
człowieka
• Ryby stanowią bardzo ważny element środowiska przyrodniczego. Będąc
konsumentami, same są jednocześnie pokarmem dla wielu zwierząt wodnych
i żyjących w pobliżu wody. Jako roślinożercy, drapieżcy, planktonożercy
lub mułożercy stanowią ważne ogniwo w wielu łańcuchach pokarmowych i obiegu
substancji organicznych w zbiornikach wodnych. Żyją w symbiozie z wieloma
organizmami, na przykład błazenka z ukwiałem. Ryby są żywicielami pośrednimi
bądź ostatecznymi dla wielu pasożytów, na przykład szczupak, okoń i łosoś
są żywicielami tasiemca bruzdogłowca szerokiego.