Noli Me Tangere Kabanata 10 – Ang San Diego.

Ipinaskil ni Paurong sa Martes, Setyembre 4, 2007

Kabanata X

Ang San Diego

Buod

Ang San Diego ay isang karaniwang bayan sa Pilipinas na nasa isang baybayin ng isang lawa at my

malalapad na bukirin at palayan. Karamihan sa nakatira rito ay mga magsasaka. Dahil sa kanilang

kamangmangan, ang mga inaaning produkto agrikultura ay naipagbibili nila ng murang-mura sa tsino.

Mula sa pinakamataas na bahagi ng simboryo ng simbahan, halos natatanaw ang kabuuan ng bayan. Sa

may itaas na bahagi, may kubo na sadyang itinayo. Gayunman, mapapansin sa pagtanaw sa kabuuan nito

ang isang tila pulong gubat na nasa gitna mismo ng kabukiran.

Kagaya pa ng ibang bayan sa Pilipinas, ang San Diego ay mayroong itinatagong alamat. May isa umanong

matandang kastila na dumating sa bayan. Ito ay matatas magsalita ng tagalog at nanlalalim ang mga mata.

Binili niya ang buong gubat. Ang mga pinambayad niya ay mga damit, alahas at salapi. Hindi nagtagal ang

matanda ay nawala.

Isang araw ang mga nagpapastol ng kalabaw ay nakaamoy ng masangsang na amoy. Hinanap nila ang

pinanggalingan ng amoy at nakita nila ang nabubulok na bangkay ng matanda na nakabitin sa isang puno

ng baliti.

Dahil sa pagkamatay ng matanda, lalo siyang kinatakutan sapagkat nung nabubuhay pa siya, takot na takot

sa kanya ang mga babae sa pagkat bahaw ang tinig nito, paimpit kung tumawa at malalalim ang mga mata.

Sinunog ng ilan ang damit na galing sa matanda at ang mga hiyas naman ay tinapon sa ilog.

Hindi nagtagal, isang batang mistisong kastila ang dumating at sinabing siya ang anak ng namatay. Ito ay

may pangalang Saturnino. Siya ay masipag at mapusok. Sininop niya ang gubat. Sa kalaunan, nakapag-

asawa siya ng isang babaeng taga-Maynila at nagkaroon ng anak na tinawag niyang Rafael o Don Rafael, na

siyang ama ni Crisostomo.

Si Don Rafael ay hindi malupit bagkus siya ay mabait. Ito ang dahilan kung bakit kinagiliwan siya ng mga

magsasaka. Napaunlad niya ang lugar, mula sa pagiging nayon. Ito ay naging bayan.

Nagkaroon ng isang kura Indiyo. Pero, nang namatay si Padre Damaso na ang pumalit at naging kura

pareho ng bayan.
Ipinaskil ang lahok na ito noong Martes, Setyembre 4, 2007 Sa 12:59 umaga at inihanay sa ilalim ng Noli Me Tangere.

Masusundan mo ang anumang tugon sa lahok na ito sa pamamagitan ng RSS 2.0 ulat. Makalalaktaw ka upang magwakas

at mag-iwan ng tugon. Hindi pinapayagan sa ngayon ang pasa.

Kabanata 10
This is the SUMMARY OF CHAPTER 10 OF NOLI ME TANGERE, THE NOVEL OF JOSE RIZAL

Ang San Diego

Buod
Ang bayan ng San Diego ay may malawak na bukirin at palayan. Kaya ang mga nakatira dito ay
karamihang magsasaka. Wala silang pinag-aralan at ang kamngmangang ito ang nagiging
dahilan ng pagsasamantal ng mga Tsinong bumibili ng kanilang produkto sa murang halaga.
Ang bayan ay may lawa at sa simboryo ng simbahan, makikita ang kabuuan ng bayan.

Lahat halos ng ng bayan ay may alamat at isa na roon ang San Diego. Ang alamat ay
tungkol sa pulong gubat na nasa gitna ng kabukiran.

Ayon sa alamat, may isang matandang Kastila na magaling magsalita ng Tagalog ang dumating sa
bayan at binili ang buong gubat. Nagbayad ito ng damit, alahas at pera. Tapos ang matanda
ay biglang nawala.
Ang mga nagpapastol ng kalabaw ang nakakuha ng bangkay ng matanda na nakabitin sa
isang puno.

Lalong natakot ang mga tao sa namatay dahil sa ang mata nito ay malalim at ang boses
nito ay bahaw.

Lahat ng nanggaling sa matanda ay kanilang itinapon sa ilog.

May isang mistisong Kastila na ang ngalan ay Saturnino ang dumating sa bayan. Siya raw ang
anak ng matanda. Hindi nagtaga; siya ay nakapag-asawa ng isang taga Maynila at
nagkaraan ng anak na pinangalanan nilang Rafael. Si Rafael ay nagkaanak na pinangalanan
niyangh Crisostomo.
Si Don Rafael ay mabait at nagustuhan ng mga magsasaka.
Pinaunlad niya ang dating nayon na nagging bayan.

Dumating si Pari Damaso para maging kura paroko nang mamatay ang isang dating pari na
Indiyo.
Noli Me Tangere/Kabanata 10 : Ang San Diego
< Noli Me Tangere

[baguhin]Buod

Ang San Diego ay isang karaniwang bayan sa Pilipinas na nasa isang baybayin ng isang lawa at my malalapad
na bukirin at palayan. Karamihan sa nakatira rito ay mga magsasaka. Dahil sa kanilang kamangmangan, ang
mga inaaning produkto agrikultura ay naipagbibili nila ng murang-mura sa tsino.

Mula sa pinakamataas na bahagi ng simboryo ng simbahan, halos natatanaw ang kabuuan ng bayan. Sa may
itaas na bahagi, may kubo na sadyang itinayo. Gayunman, mapapansin sa pagtanaw sa kabuuan nito ang
isang tila pulong gubat na nasa gitna mismo ng kabukiran.

Kagaya pa ng ibang bayan sa Pilipinas, ang San Diego ay mayroong itinatagong alamat. May isa umanong
matandang kastila na dumating sa bayan. Ito ay matatas magsalita ng tagalog at nanlalalim ang mga mata.
Binili niya ang buong gubat. Ang mga pinambayad niya ay mga damit, alahas at salapi. Hindi nagtagal ang
matanda ay nawala.

Isang araw ang mga nagpapastol ng kalabaw ay nakaamoy ng masangsang na amoy. Hinanap nila ang
pinanggalingan ng amoy at nakita nila ang nabubulok na bangkay ng matanda na nakabitin sa isang puno ng
baliti.

Dahil sa pagkamatay ng matanda, lalo siyang kinatakutan sapagkat nung nabubuhay pa siya, takot na takot sa
kanya ang mga babae sa pagkat bahaw ang tinig nito, paimpit kung tumawa at malalalim ang mga mata.
Sinunog ng ilan ang damit na galing sa matanda at ang mga hiyas naman ay tinapon sa ilog.

Hindi nagtagal, isang batang mistisong kastila ang dumating at sinabing siya ang anak ng namatay. Ito ay may
pangalang Saturnino. Siya ay masipag at mapusok. Sininop niya ang gubat. Sa kalaunan, nakapag-asawa siya
ng isang babaeng taga-Maynila at nagkaroon ng anak na tinawag niyang Rafael o Don Rafael, na siyang ama
ni Crisostomo.

Si Don Rafael ay hindi malupit bagkus siya ay mabait. Ito ang dahilan kung bakit kinagiliwan siya ng mga
magsasaka. Napaunlad niya ang lugar, mula sa pagiging nayon. Ito ay naging bayan.

Nagkaroon ng isang kura Indiyo. Pero, nang namatay si Padre Damaso na ang pumalit at naging kura pareho
ng bayan.

[baguhin]Paglalarawan sa San Diego

1. Malapit sa dagat-dagatan at napaliligiran ng mga bukirin (marahil isa sa mga bayan ng Laguna).

2. Asukal, bigas, kape at mga prutas ang mga kalakal na iniluluwas. # Matatamo mula sa kampanaryo ng
lumang simbahan ang mga bubungang tisa, siim, pawid at kabonegro.
 3. Natatangi sa lugar ang isang tangos na kagubatan na may natatanging alamat.

4. Si Saturnino, na nang malao'y tinawag na Don Saturnino, ang pinaniniwalaang luminang sa bayan ng
San Diego. Naging anak niya si Rafael na ama ni Crisostomo.
[baguhin]Talasalitaan

1. Matunton - makita

2. Nangaglilipana -laganap o marami

3. Nililikha -ginagawa
[baguhin]Layunin ng Kabanata

1. Ilarawan ang ganda at yamang-likas ng Pilipinas.

2. Ipinakita na higit na nakikinabang ang mga dayuhan (tulad ng mga Intsik) sa pakikipagkalakalan nila
sa mga magsasaka.

3. Sa tapat na pangmalas, inilantad sa kabanatang ito ang pagiging mangmang ng mga Pilipino at ng
pagkakaroon nila ng masasamang ugali na siya namang sinasamantala ng mga dayuhang
mangangalakal.

4. Ipinakita rito ang katusuhan ng mga prayle. Paring Pilipino ang kura sa mga bayang nagsisimula pa
lamang. Kapag maunlad na ito, pinalilipat dito ang kurang Kastila.

Kabanata X
Ang San Diego
Buod
Ang San Diego ay isang karaniwang bayan sa Pilipinas na nasa isang baybayin ng isang lawa at my malalapad na bukirin at
palayan. Karamihan sa nakatira rito ay mga magsasaka. Dahil sa kanilang kamangmangan, ang mga inaaning produkto
agrikultura ay naipagbibili nila ng murang-mura sa tsino.

Mula sa pinakamataas na bahagi ng simboryo ng simbahan, halos natatanaw ang kabuuan ng bayan. Sa may itaas na
bahagi, may kubo na sadyang itinayo. Gayunman, mapapansin sa pagtanaw sa kabuuan nito ang isang tila pulong gubat
na nasa gitna mismo ng kabukiran.

Kagaya pa ng ibang bayan sa Pilipinas, ang San Diego ay mayroong itinatagong alamat. May isa umanong matandang
kastila na dumating sa bayan. Ito ay matatas magsalita ng tagalog at nanlalalim ang mga mata. Binili niya ang buong
gubat. Ang mga pinambayad niya ay mga damit, alahas at salapi. Hindi nagtagal ang matanda ay nawala.

Isang araw ang mga nagpapastol ng kalabaw ay nakaamoy ng masangsang na amoy. Hinanap nila ang pinanggalingan ng
amoy at nakita nila ang nabubulok na bangkay ng matanda na nakabitin sa isang puno ng baliti.

Dahil sa pagkamatay ng matanda, lalo siyang kinatakutan sapagkat nung nabubuhay pa siya, takot na takot sa kanya ang
mga babae sa pagkat bahaw ang tinig nito, paimpit kung tumawa at malalalim ang mga mata. Sinunog ng ilan ang damit
na galing sa matanda at ang mga hiyas naman ay tinapon sa ilog.

Hindi nagtagal, isang batang mistisong kastila ang dumating at sinabing siya ang anak ng namatay. Ito ay may pangalang
Saturnino. Siya ay masipag at mapusok. Sininop niya ang gubat. Sa kalaunan, nakapag-asawa siya ng isang babaeng
taga-Maynila at nagkaroon ng anak na tinawag niyang Rafael o Don Rafael, na siyang ama ni Crisostomo.

Si Don Rafael ay hindi malupit bagkus siya ay mabait. Ito ang dahilan kung bakit kinagiliwan siya ng mga magsasaka.
Napaunlad niya ang lugar, mula sa pagiging nayon. Ito ay naging bayan.

Nagkaroon ng isang kura Indiyo. Pero, nang namatay si Padre Damaso na ang pumalit at naging kura pareho ng bayan.
Kabanata X
Ang San Diego
Ang San Diego ay isang karaniwang bayan sa Pilipinas na nasa isang baybayin ng
isang lawa at my malalapad na bukirin at palayan. Mula sa pinakamataas na
bahagi ng simboryo ng simbahan, halos natatanaw ang kabuuan ng bayan.