Balo’y lubhang nakaakit Wika naman ni Don Diego

sa kanilang pagmamasid “Ako’y matanda sa iyo

Malalim ay walang tubig Kaya marapat ay ako

Sa ibabaw ay may lubid Ang ihugos muna ninyo

Ang lalong pinagtakha’y Ako ang siyang tatarok

Ang nakitang kalinisan Ang hangganan kung maabot

Walang damo’t mga sukal at doo’y may matatalos,

Gayong ligid ng halaman Malalaman ninyong lubos”

Ang bunganga ay makinis Si Don Pedro ay humadlang:

Batong marmol na nakaukit “Wala ka ring karapatan,

Mga lumot sa paligid Pagkat ako ang panganay,

Mga gintong nakaukit Nasa akin ang kutiwiran

Kaya mahirap sabihing “Kung gayon,” anang dalawa,

Balo’y walang nag-aangkin “ikaw siyang mauna,

Ngunit saan man tumingin Kami nama’y bahala nang

Walang bahay na mapansin Sa balita mo umaasa

Si Don Juan ay nagwika

“balong ito’y may hiwaga,

ang mabuting gawin kaya Nang ihugos ay nagbilin

lusungi’t ng maunawa” “ang hawak ay pagbutiin

At sa oras na tantangin

Ngayon din ako’y talian Sa ibabaw ay batakin

Ihugos nang dahan-dahan

Tali’y huwag bibitawan Tatlumpung dipa lamang

Hanggang di ko tinatantang Ang nalusong ng panganay,

Lubid agad nang tinantang

Nang umaho’y nananamlay

Tanong agad ng dalawa:

“narating mo ba ang hangga?

Ano roon ang nakita’t

Pamumutla mo’y ganyan na?”

“Hintay muna,hintay kayo,

Magpuputok ang dibdib ko…”

Makahingang makaikatlo’y

Nagsalaysay nang ganito:

“Oh, hindi ko natagalan

Ang dilim na bumalabal

Sa sindak at katakutan

Para akong sinasakal!”