Teknika e imunoprecipitimit me elektroforezë

Imunoelektroforeza e Grabar dhe Williams

Kur është fjala për përzierje antigjenike komplekse teknikat e përmendura deri tani nuk
lejojnë identifikimin e saktë të të gjithave vijave të precipitimit të formuar. Imunoelektroforeza
bën të mundur të përmirësohet kjo mundësi e identifikimit sepse ajo përmban para difuzionit dhe
precipitimit në xhelozë, një ndarje paraprake të proteinave me elektroforezë. Ajo realizohet në një
pllakë të sheshtë prej qelqi në të cilën është hedhur xhelozë. Faza e lëngëshme e këtij xheli është
një bufer, karakteristikat e të cilit modifikojnë lëvizshmërinë elektrike të proteinave.

Përzierja e antigjenëve që duhet të studiohen është e vendosur në një gropëz. Pllaka e

përgatitur në këtë mënyrë i nënshtrohet në fillim gjatë disa orëve veprimit të korentit elektrik.

Me t'u mbaruar elektroforeza hapet sipas aksit të madh të pllakës dhe paralelisht me aksin
e migrimit elektroforetik, një kanal i vogël në xhelozë. Në këtë kanal futet antiserumi. Antigeni
dhe antitrupi difuzojnë atëhere njëri drejt tjetrit dhe një vijë precipitimi prodhohet në pikën e
ekuivalencës. Kjo vijë ka formën e një harku sepse teorikisht Ag i vendosur në një pikë difuzon
në të gjitha drejtimet ndërsa At difuzon sipas një vije ballore (në front).

Difuzioni kërkon të paktën 48 orë. Pastaj duhet tharë preparati, të zbulohen harqet e
precipitimit me anën e ngjyrosjes dhe mundësisht të fotografohet dokumenti i fituar. Është fjala
pra për një teknikë të gjatë për t'u realizuar, por epërsia e të cilit është që të lejojë analizën e
përzierjeve antigjenike komplekse. Informacionet e marra janë kryesisht cilësore. Kështu
imunoelektroforeza e serumit lejon të identifikohen proteinat plazmatike. Përdoren zakonisht
shumë lloje serume imune, disa u përgjigjen fraksioneve të ndryshme proteinike të një serumi
human normal, të tjerët janë të drejtuar vetëm kundër disa prej këtyre fraksioneve (serum anti-
imunoglobulina për shembull). Arrihet kështu të numërohen në serumin njerëzor rreth 30 përbërës
që janë të klasifikuar sipas lëvizjes së tyre elektroforetike.

Në të vërtetë, imunoelektroforeza e një serumi bëhet gjithnjë njëkohësisht me atë të serumit

normal me qëllim që të krahasohen harqet e fituar. Mundet kështu të zbulohet në serumin e
studiuar, prania e një proteinë anormale që shprehet me një hark precipitimi të veçantë (nga
lëvizshmëria dhe forma e saj) që nuk ekziston në një serum normal. Mundet gjithashtu të zbulohet
rritja sasiore e një fraksioni që shfaqet nëpërmjet një harku më të qartë, më të gjatë, më të shtrirë,
ashtu si mund të objektivizohen pakësimi ose zhdukja e një proteine serike.

Imunoelektroforeza mund në të vërtetë, të shërbejë për studimin e përbërësve antigjenikë

të çdo lloj lëngu biologjik, siç është lëngu cerebrospinal, urina, lëngu i pleurës ose asciti. Në
praktikën klinike IEF ka vlerë kryesisht për studimin cilësor dhe gjysëmsasior të proteinave serike.
Kjo është metoda e zgjedhjes për të karakterizuar praninë e një imunoglobuline monoklonale
megjithëse sot metoda e imunofiksimit është ajo më e ndjeshme për këtë qëllim.
Fig. 1. Ndarja elektroforetike e proteinave plazmatike.
Fig. 2. Parimi i imuno-elektroforezës së proteinave serike.

Imunofiksimi

Kjo teknikë është e afërt me imunoelektroforezën. Në fillim, përbërësit e një përzierje

antigjenike komplekse siç është për shembull serumi, ndahen me elektroforezë. Pastaj pista e
elektroforezës inkubohet me një serum imunspecifik, nga ku ndodh precipitimi in situ i
Antigjenëve korrespondues. Molekulat që nuk njihen nga antitrupat eliminohen me anën e larjes.
Komplekset antigjen-antitrup zbulohen me anën e ngjyrosjes. Kjo teknikë është më e shpejtë dhe
veçanërisht më e ndjeshme se imuno-elektroforeza. Ajo bën të mundur të zbulohen shirita shumë
të holla të ngushta që u korrespondojnë imunoglobulinave monoklonale dhe që nuk zbulohen
medoemos në imunoelektroforezën klasike.