YUNIT I

(UNANG LINGGO)
PAKSA:
ANG PAGTATAGUYOD NG WIKANG PAMBANSA SA
MATAAS NA ANTAS NG EDUKASYON AT LAGPAS PA
Mga Posisyong Papel Hinggil sa Filipino at Panitikan sa Kolehiyo

Nilalaman

Bahagi na ng kasaysayan ng Pilipinas ang pagbabgong bihis ng sistema ng edukasyon ng

Pilipinas. Ito ay naka-angkla sa ideya ng international standards, labor mobility, at ASEAN
integration. Batid ng mga nagpanukala ng nasabing pagbabago ang kahingian na sumabay sa
tinatawag na (1) international standards dahil ang Pilipinas ay kabilang sa iilan na lamang na
mga bansa na may sampung taon lamang na basic education at ang karagdagang dalawang
taon ay mabubukas ng pinto sa mas maraming opurtunidad para sa mga mag-aaral.
Ang ideya ng (2) labor mobility ay alinsunod sa pagtatangkang mas mapabilis ang
pagkakaroon ng trabaho ng mga mag-aaral na magtatapos sa ilalim ng ngayon ay umiiral na na
sistema ng edukasyong K to 12. Dahilan nito ay mas magiging handa ang mga mag-aaral na
harapin ang pagiging kabahagi ng lakas paggawa ng bansa. Ang mga magtatapos ng grade 12 ay
maaring pumili sa pagitan ng pagtrabaho o pagpapatuloy sa kolehiyo mataposang labindalawang
taon sa basic education.
Ang (3) ASEAN integration naman ay kabahagi upang maging tugma ang kalakaran ng
mga kasaping bansa ng organisasyon. Ito ay para sa lalong matibay na ugnayan at
pagtutulungan sa pagitan ng mga miyembro.

Bagaman maraming positibong implikasyon ang K to 12, mayroon din itong mga naging
hamon. Tulad na lamang ng tangkang pag-aalis sa mga asignaturang may kaugnayan sa
Panitikan at Filipino. Taong 2011 pa lamang nang magsimula ang usap-usapan ukol dito. Dahil
sa ilan nga sa pokus nito ay mas mapadulas ang pagkakaroon ng trabaho dito at higit sa ibang
bansa at ang pagsunod sa yapak ng mga mauunlad na bansa, nabigyang diin ang pagpapaunlad
ng kasanayan sa pag gamit ng wikang Ingles sa K to 12. Ito ay tumataliwas sa mga nauna nang
mga hakbangin para sa pagpapayabong ng wikang pambansa, ang Filipino. Mula rito ay
umusbong na ang mga damdaming handang ipahayag ang kanilang pagtutol ang pasasawalang
bahala sa Filipino.

Ang Alyansa ng mga Tagapagtanggol ng Wikang Filipino o Tanggol Wika ang

alyansang nangunguna sa pakikibaka laban sa pagpaslang ng Commission on Higher Education
(CHED) sa Filipino, Panitikan at Philippine Government and Constitution subjects sa kolehiyo at
kapatid na organisasyon ng Alyansa ng Mga Tagapagtanggol ng Kasaysayan (Tanggol
Kasaysayan) na grupong nagtataguyod naman ng pagkakaroon ng required at bukod na
asignaturang Philippine History/Kasaysayan ng Pilipinas sa hayskul.
*Nabuo ang Tanggol Wika sa isang konsultatibong forum noong Hunyo 21, 2014 sa De
La Salle University-Manila (DLSU).
*Halos 500 delegado mula sa 40 paaralan, kolehiyo, unibersidad, organisasyong
pangwika at pangkultura ang lumahok sa nasabing konsultatibong forum. Kasama sa mga
tagapagsalita sa forum na iyon si Dr. Bienvenido Lumbera, Pambansang Alagad ng Sining.
*Ang forum na iyon ay kulminasyon ng mga nauna pang kolektibong inisyatiba mula pa
noong 2012. Noong 2015, pinangunahan ng Tanggol Wika ang pagsasampa ng kaso laban sa
anti-Filipinong CHED Memorandum Order (CMO) No. 20, Series of 2013, sa Korte Suprema.
*Agad na naglabas ng Temporary Restraining Order (TRO) ang Korte Suprema para
ipahinto ang pagpaslang sa Filipino at Panitikan sa kolehiyo, bunsod ng kasong isinampa ng
Tanggol Wika.
*Bagamat tuluyang binawi ng Korte Suprema ang TRO noong 2019, tuloy ang
pakikipaglaban ng Tanggol Wika sa iba pang arena.
*Marami-rami pang kolehiyo at unibersidad ang mayroon pa ring Filipino at Panitikan, at
nakahain na sa Kongreso ang House Bill 223 upang muling ibalik ang Filipino at Panitikan
bilang mga mandatoring asignatura sa kolehiyo. (https://tanggolwika.org/)

Maraming tulad ng Tanggol Wika ang nagpahayag ng ng kani-kanilang saloobin sa

pamamagitan ng posisyong papel. Ang posisyong papel ay isang pasulat na gawaing akademiko
kung saan inilalahad ang paninidigan sa isang napapanahong isyu na tumutukoy sa iba’t ibang
larangan tulad ng edukasyon, politika, batas, at iba. Kadalasang idinadaan sa pagsulat ng
posisyong papel ang paggaganyak, at pagpapaunawa ng punto ng sumulat tungkol isang paksa.
Karaniwang ginagamit ito ng mga organisasyon at institusyon upang ipabatid sa publiko ang
kanilang paniniwala at rekomendasyon bilang isang pangkat.

Agosto 2014 nang nagpahayag ang Departamento ng Filipino ng De La Salle

University ng kanilang saloobin sa pamamagitan ng kanilang posisyong papel na may
pamagat na “PAGTATANGGOL SA WIKANG FILIPINO, TUNGKULIN NG BAWAT
LASALYANO.” Nakapaloob sa posisyong papel na ito na “ang pagkakaroon ng asignaturang
Filipino ay nakapag aambag sa pagiging mabisa ng community engagement ng ating pamantasan
sapagkat ang wikang Filipino ang wika ng mga ordinaryong mamamayan sa mga komunidad na
ating pinaglilingkuran. Ang pagpapalakas sa ugnayan ng ating pamantasan at ng mga
ordinaryong mamayan ay alinsunod sa bokasyon ni San Juan Bautista De La Salle na nagsikhay
sa paggamit ng wika ng mga ordinaryong mamamayan sa edukasyon. Dapat bigyang diin ang
Filipinisasyon ng mga pananaliksik ng ibat ibang departamento at kolehiyo sa pamantasan ay
makatutulong din ng malaki sa pagtitiyak na ang ating mga pananaliksik ay higit na magiging
kapaki pakinabang sa ating mga kababayan. Sa pamamagitan ng assignaturang Filipino sa
DLSU, inaasahang may sapat na katatasan sa wikang pambansa ang sinumang gradweyt ng
pamantasang ito sa pakikipagtalastasan sa ibat ibang pangangailangan o kontekstong pang
komunikasyon png akademiko man o pang kultura, tulad ng nililinang sa ibang pamantasan.”
Ang adbokasiyang itoy pagsasalba sa kolektibong identidad, sa salamin ng ating kultura, sa
daluyan ng diskurong pambansa, at pagtataguyod ng nasyonalistang edukasyon na huhubog ng
mga estudyanteng magiging mga kapaki pakinabang na mamamayaan ng ating bansa.”
 Mababatid sa posisyong papel na ang responsibilidad ng paaralan na hubugin ang
pagkakakilanlan ng bawat indibidwal. Isa sa mga inaasahan ay ang mapanatili ang ugnayan ng
paaralan at ng komunidad lalo at higit yaong mga nabibilang sa lalylayan. Higit kanino man ay
sila ang mas nangangailangang marinig at mabigyang atensyon. Sa pamamagitan ng wikang
Filipino ay magiging mabisa ang pagpapahayag ng mga saloobin at pangangailangan ng mga
mamamayan. Ito ang nagbibigay boses sa mg ordinaryong tao at kung mawawala ito ay tuluyan
nang hindi malilinang ang ugat na sanay magdudugtong sa malayong agwat ng karaniwan at mga
edukadong tao. Mas magiging malabo na na maging pantay ang mga mamayan mula sa iba’t
ibang estado sa buhay at manantiling pinid ang mga labi kung dayuhang wika ang kailangan
upang makapagpahayag ng saloobin at pangangailangan.

Ang posisyong papel naman na may pamagat na “Ang Paninindigan ng Kagawaran

ng Filipino ng Panantasang Ateneo de Manila sa Suliraning Pangwikang Umuuugat sa
CHED Memorandum Order No. 20Series of 2013” ay mula sa panulat ng mga guro ng Ateneo
De Manila University. Nakapaloob dito na “hindi lamang midyum ng pagtuturo ang Filipino isa
itong displina. Lumilikha ito ng sariling larangan ng karunungan na nagtatampok sa pagka
Filipino sa anumang usapin sa loob at labas ng akademya. Dapat patuloy itong ituro sa antas ng
tersiyaryo at gradwado bilang integral na bahagi ng anumang edukasyong propesyonal… ang
banta na alisin ang Filipino sa akademikong konteksto ay magdudulot ng ibayong
pagsasalaylayan o marhinalisasyon ng mga wika at kulturang panrehiyon. Kakabit ng pagaaral
ng Filipino bilang disiplina ang pagtatanghal at paglingap ng mga wika at kultura ng bayan.
Hindi dapat mawala ang wikang panrehiyon sa diskurso. At lalong hindi dapat pagsabungin ang
mga wika. Sa halip, dapat maging mapagmatyag laban sa mga tao at institusyong ginagamit ang
kasalukuyang isyung pangwika upang itanggi ang sarili at kanilang mga interes.”
Bilang mga Pilipino tungkulin nating pagyabungin ang bawat butil ng ating pagkakakilanlan.
Kaakibat ito ng ating pagiging malaya at ng lahat ng sakripisyo ng ating mga ninuno. Kaya
naman ang tahasang pagtatanggal sa asignaturang Filipino at Panitikan sa kurikulum ay isang
paraan ng pagkitil sa ating identidad at pagsasawalang bahala ng lahat ng buhay na binuwis para
makamit ito. Malinaw sa posisyong papel ng Ateneo de Manila ang pangangailangang
mapagtibay ang Filipino bilang isang disiplina nang sa gayon ay mapataas din ang kalagayan ng
mga pangrehiyong wika. Ang pagyakap sa ibang wika habang pinababayaan at iniisang tabi ang
sariling wika ay nagtutulak sa atin palayo sa sariling bayan at nagpipiring sa atin sa mga totoong
intensyon ng nagpapalawig nito.

Isa rin sa mga pamantasang nagpahayag ng tinig ukol sa isyung pagtatanggal ng

Filipino at Panitikan ang Unibersidsad ng Pilipinas, Diliman Departamento ng Filipino at
Panitikan sa ilalim ng Kolehiyo ng Arte at Literatura. Anila ang Filipino ay wika na “susi ng
kaalamang bayan”. Buo rin ang kanilang paninindigang “nasa wika ang pagtatanyag ng
kaalamang lokal – mga kaalamang patuloy na hinubog at humuhubog sa bayan. Sariling wika rin
ang pinakamabisang daluyan para mapalaganap ang dunong bayan at kaalamang pinanday sa
akademya. Layunin dapat ng edukasyon ang humubog ng mga magaaral na tutuklas ng dunong
bayan at napakikinabangan ng bayan. Gawain ng mga guro sa Filipino sa antas tersarya ang
sanayin ang mga mag aaral na gamitin ang wikang Filipino upang gawing kapaki pakinabang
ang napili nilang disiplina sa oang araw araw na buhay ng mga mamamayan. Ganito ang
karanasan ng mga magaaral sa UP Manila sa pagbibigay nila ng serbisyong pangkalusugan sa
mamamayan. Kailangan nilang matutong magpaliwanag at makipagtalastasan sa wikang Filipino
upang mapakinabangan ng mamamayan ang kanilang kaalaman.”

Ang pinakamainam na porma na pagkatuto ay ang pagpapatuto din sa iba. Ang

pagbibigay serbisyo sa kapwa gamit ang kaalamang natutunan ay higit pa sa salaping maaring
matanggap ng isang propesyunal. Kaya gaano man kahusay ang magiging produkto ng bagong
kurikulum kung hindi naman ito magagamit sa pagtulong sa kapwa ay hindi din makapagbibigay
ng pagunlad. Binibigyang diin sa posisyong papel ng UP Diliman na dapat kaagapay ng
intelektwalisasyon ay ang pag gamit nito sa makataong paraan. Hindi dapat natatapos ang
paglago sa pagkakamit ng degri kundi sa pagbabalik nito sa iba sa pamamagitan ng serbisyo at
ang mainam na serbisyo ay nagsisimula sa pagkakaunawaan. Wala nang hihigit pa sa unawaang
dulot ng parehas na wika.

Taong 2014 naman noong inilathala ang “Paninindigan ng Kagawaran ng

Filipinolohiya ng Politeknikong Universidad ng Pilipinas (PUP), Samahan ng mga
Dalubguro at Filipino (SADAFIL), Samahan ng mga Batang Edukador ng Wikang Filipino
at mga Sining ng Plipinas, PUP Ugnayan ng Talino at Kagalingan”. Dito ay ipinahayag ng
Polytechnic University of the Philippines, Manila na ang “umiiral sa realidad sa Pilipinas na ang
Filipino ay wikang panlahat. Nandyan ito, umiiral at ginagamit sa araw araw na pakikipag
talastasan ng mga Filipino. Mga Pilipino ang kusang tumanggap nito bilang wikang pambansa at
naging katangi tangi ang tatag nito dahil ito ang identidad ng lipunang Pilipino. Mahalaga ang
pagpapaunlad nito sa bawat Pilipino kaya kung ihihiwalay sa mga mag aaral ng kolehiyo sa
Pilipinas ang patuloy na pag aaral ng wikang Filipino, tinanggal narin natin ang identidad natin
bilang Pilipino. Dahil kung ano ang wika mo yun ang identidad mo.”

Kalakip ng pagka Pilipino ang wikang Filipino at ang paglinang nito ay paglinang din ng
sariling identidad. Ito ay nagbibigay diin sa lalong pangangailangan ng mga mamayan lalo’t higit
ng mga mag-aaral na linangin ang kani-kanilang identidad. Malinanw ang pahayag sa posisyong
papel na ang pagtatanggal ng pag-aaral ng Filipino sa kolehiyo ay pagtatanggal din ng
pagkakakilanlan ng mga Pilipino. Ang pag-aaral ng wika at panitikan sa kolehiyo ay higit na
mainam na panahon para mas mapalalim ang pagmamahal sa sariling identidad at mapataas ang
antas kasabay ang paglinang din ng kani-kaniyang propesyon at larangan. Upang kasabay ng
mga lumalagong Pilipino ay ang pagyabong din ng wikang Filipino.

Ayon naman sa Philippine Normal University ang “isang moog na sandigan ang
wikang Filipino upang isalin ang hindi magmamaliw na karunugan na pakikinabanagan ng mga
mamamayan para sa pambansang kapakanan. Ang paaralan bilang institusyong panlipunan ay
mahalagan domeyn na humuhubog sa kaalaman at kasayan ng bawat mamamayan ng bansa.
Kaakibat sa proseso ng pagtuturo at pagkatuto ang wikang Filipino upang lubos na maunawaan
at mailapat sa paaralan ng buhay ang mga araling hindi lamang natatapos sa apat na sulok ng
silid aralan.”

Ang paaralan ang nagiging kanugnog ng tahanan kung saan lalong pinapanday ang
pagkatao ng bawat indibidwal. Ito ang siyang nagbibigay katuturan sa mga karaniwang
karanasan at nagpapaliwanag ng mga bagay sa mas malalim na perspektibo. Binigyang pansin sa
posisyong papel ang malaking gampanin ng paaralan sa pagbuo ng tulay na magdudgutong sa
kung ano man ang mga napagaralan sa silid ay syang magamit at madala sa paglabas dito. Ito
ang nagpapaigting ng pagnanais na malinang sa paaralan ang sariling wika at panitikan at nang
sa gayon ay masiguradong bahagi ng paglago ng mga mag-aaral ang midyum na batid ng bawat
Pilipino. Ito ay magbibigay daan din sa kapakinapakinabang na talastasan at talaban ng ideya.

Samakatuwid, ang bawat posisyong papel na nailathala sa paksang ito ay naging

malaking bahaging sa pagkakaroon sa kasalukuyan ng mga asignaturang umiinog sa Filipino at
Panitikan. Ang hakbang at inisyatiba na isinaalang-alang ng mga organisyon at pamantasan ay
nagbigay ng magandang bunga sa kalagayang pang-edukasyon ng susunod na henerasyon.
Patuloy na magiging mapanghamon ang pagyakap sa globalisasyon at nawa kaalisabay nito ay
mas humigpit ang pagyakap sa sariling pagkakakilanlan at identidad. Sa kabila ng pagbabago sa
napakaraming aspekto ay manatili sana ang pagmamahal sa Filipino at Panatikan. Inaasahang
dadami ang mga propesyonal na magmamahal at magpapaunlad sa sariling wika matapos ang
pagtatalakay sa mga posisyong papel na ito upang maibalik ang Filipino at Panitikan sa kolehiyo.

IKALAWANG LINGGO

PAKSA:
FILIPINO BILANG WIKA NG KOMUNIKASYON SA
KOLEHIYO AT MAS MATAAS NA ANTAS
Nilalaman

Minsang binalita GMA News ang diumano’y pagpurol ng kakayahan ng mga kabataan sa
wikang Filipino bunsod ng mga umiiral na makabagong paaran ng komunikasyon. Dala ng mga
gadyet at mga pang madlang midya na ang pangunahing midyum ay Ingles, maraming mga
kabataan ang hindi na batid ang gamit sa ilang mga salitang sariling atin. Nakalulungkot mang
isipin na ganito ang nangyayari sa mga kabataan ay kailngang maikital sa kanilang isipan ang
patuloy na paggamit sa sariling wika sa gitna ng modernong panahon.

Maaalaala na ang pagpapayabong ng Filipino ay hindi lamang dala ng mga umpukan

bagkos ito ay nagmula sa mas malalim na pundasyon tulad ng nasasaad sa ikalawang talata ng
Artikulo XIV, Seksiyon 6 ng kasalukuyang saligang-batas na “Subject to the provisions of law
and as the Congress may deem appropriate, the Government shall take steps to initiate and
sustain the use of Filipino as a medium of official communication and as language of instruction
in the educational system.” Malinaw sa probisyong ito ang responsibilidad ng gobyerno na
itaguyod ang pagbuo ng mga hakbnagin upang patuloy na magamit ang wika sa mas malalim
pamamaraan sa pamayanan man o paaralan. Ang mga inisiyatibang nagpapalawak ng saklaw ng
gamit sa Filipino bilang wikang panturo at wika ng komunikasyon ay inaasahang magmumula sa
pamahalaan ayon sa Saligang Batas. Kaya naman ang mga nagdaang pagtatangka na alisin ang
Filipino at Panitikan ay tunay na nagsindi sa mga damdaming makabansa ng mga Pilipino.
 Hindi lamang dito limitado ang mga opisyal na dokumento na sumusuporta sa paggamit
ng Filipino sa mas interaktibo at malalim na paraan. Ang dating Pangulong Corazon C. Aquino
ay nagbigay diin din sa probisyong ito sa pamamagitan ng Executive Order No. 335 na “Nag-
aatas sa Lahat ng mga Kagawaran/Kawanihan/Opisina/Instrumentaliti ng Pamahalaan na
Magsagawa ng mga Hakbang na Kailangan para sa Layuning Magamit ang Filipino sa Opisyal
na mga Transaksiyon, Komunikasyon, at Korespondensiya.”

Ayon kay Lumbera et al. (2007) ang Filipino ang wikang gingamit sa paglinang at
pagpapalaganap ng isang edukasyong na nagtataguyod ng kapakanan ng bansa, nagpapayaman
ng diwang mapagtanong at mapanlikha at umuugat sa buhay at pakikibaka ng nakararami. Mula
dito ay mababatid na ang ugat ng sinasabing wika na likas sa ating mga Pilipino ay Filipino.
Kaya ito ay nararapat lamang gamitin sa ano mang aspekto ng komunikasyon at pagkatuto.

Agosto 10, 2014 noong inilathala ni G. David Michael M. San Juan ang kanyang
artikulong 12 Reasons to Save the National Language. Tamang tama ang pagkakagawa ng
atikulong ito dahil sa Buwan ng Wika kung kailan binibigayang pugay at tuon ang wikang
pambansa at isa ay sa panahong ito kainitan ang pagpakikipaglaban sa pagbabalik ng
asignaturang Filipino at Panitikan sa kurikulum ng kolehiyo.

Sa artikulong ito ay inisa isa niya ang labindalawang dahilan kung bakit ang Filipino ay
kailangan gamiting wikang panturo at dapat mapabilang sa kurikulum sa kolehiyo.

Ang unang dahilan na kaniyang binigay ay ang nasasaad sa Artikulo XIV Seksyon 6 ng
kontistusyon ng bansa. Aniya ay nakaririmarin ang mga ahensya ng gobyerno na gumgamit ng
Ingles bilang opisyal na wika ng komunikasyon at gayundin ay ang mga institusyong tila
sumasalungat sa pagsusulong ng Filipinisasyon. Sunod niyang binigyang diin ay ideya ng
epektibong gamit ng Filipino bilang wikang panturo kung ito ay ituturo rin bilang isang sabjek o
disiplina. Isa rin ay ang globalisasyon at ASEAN integration, kung saan inaasahan ang
pagpapatibay ng sariling wika, panitikan, at kultura upang may maibahagi tayo sa pandaigdigan
at pangrehiyong na palitan sa panlipunan at pangkalingang unawaan. Ito ay isa ring paraan ng
paglinang ng napag-aralan at napagtalakayan sa hayskul tulad ng kung paano nililinang ang
ibang disiplina sa hayskul at kolehiyo. Bukod pa rito, ang Filipino at Panitikan ay parehas sa
College Readiness Standard sa CHED’s Resolution No. 298-2011. Ang resulta ng National
Achievement Test sa Filipino ng sa hayskul ay mababa pa rin sa itinalagang lebel ng masteri ng
Kagawaran ng Edukasyon at dahil dito ay lalong na ngangailangan ng Filipino sa kolehiyo upang
mapunang ang kulang pang natutuhan ng mga mag-aaral sa hayskul.

Batid din ng lahat na hindi kaya senior hayskul masakop lahat ng content at performance
standards na kasalukuyan ng itinuturo sa kolehiyo. Filipino ang wikang pambansa at sinasalita
ng nasa 99% ng populasyon. Ito ang kaluluwa ng bansa. Ito ay nagbubuklod sa mga mamayan
tulad kung paano tayo binubuklod ng mga awit, tula, at iba pang panitikan na nakalimbag sa
Filipino. Kaya naman ang pagalis nito ay pagalis din sa ating sarili. Kaugnay naman ng mga
bansang nagpapatupad din ng K to 12 tulad ng Estados Unidos, Malaysia, at Indonesia, ang
kanilang wikang pambansa at panitikan ay mandatori na core courses sa kolehiyo. Dinagdag pa
niya na maraming panukalas na isinumete sa CHED upang gamitin sa Filipino sa
multi/interdidiplinari na pamamaraan. Ipinahayag din ni G. San Juan na matagal nang
namamayagpag ang Ingles sa kurikulum ng kolehiyo mula noon 1906 samantalang ang Filipino
ay nito lamang 1996, at panahon na upang maremedyohan ang nagdaang panahon ng
makasaysayang kaapihan. Higit sa lahat ang
Filipino ay isang pandaigdigang wika na itinuturo at pinagaaralan sa mahigit walumpong
institusyon at unibersidad sa ibang bansa. Ang pag-aalis nito sa kurikulum ng sariling bansa
kung saan ito ay nag-ugat ay tiyak na makaaapekto sa negatibong paraan sa katayuan ng Filipino
bilang pandaigdigang wika.

Nakalathala sa akda ni G. Virgilio S. Almario (2014) na napakarami pang dapat gawin

upang ganap na magtagumpay ang wikang Filipino. Aniya hindi sapat ang pagdedeklara ng
Buwan ng Wikang Pambansa tuwing Agosto bilang tugon sa Proklamasyon Blg. 1041 ng
Pangulong Fidel V. Ramos noong Hulyo 5, 1997. Dagadag pa niyang na ang wikang Filipino ay
totoong mabubuhay at yayaman sa pamamagitan ng patuloy na paggamit araw-araw ng mga
mamayan. Bagaman kung tutuusin, hindi sapat kahit ang panyayaring siyento posiyento na ang
mga mamayang Pilipino ay nakapagsasalita at nakuunaw sa wikang Filipino.

Kasama rin sa akdang ito Pambansang Alagad ng Sining ang pag-aasam na sa darating na
panahon, sinumang nais mag-aral pa ay maaaring magbasa sa isang aklatang tigib sa nga aklat sa
mga aklat at sangunian na nakalimbag sa Filipino. Ang lahat ng balikbayan at bisita ay
sinasalubong sa airport ng mga karatula sa wikang Filipino ang banyagang nais magtagal sa
Pilipinas. May tatak at paliwanag sa Filipino ang mga ibinebentang de-lata at nakapaketeng
produkto. Idinadaos ang mga kumperensiya sa wikang Filipino, at kung kailangan, may mga
tagasalin sa Ingles at ibang wikang global. Nagtutulong-tulong ang mga eksperto at guro sa mga
wikang katutubo sa Wikang Pambansa. Nagsasalita sa Filipino ang mga mambabatas kahit hindi
sila nkaharap sa telebisyon para maintindihan ng bayan. At hindi nag-iisa ang Pangulong
Benigno C. Aquino III sa pagtatalumpati sa wikang Filipino. Tunay nga na kapag nangyari ang
mga bagay na ito ay maikukunsidera na ang paggamit sa Filipino bilang wika ng komunikasyon
ay nasa mataas na antas na o higit pa.