ემზარ აბდულლაევ

ზიგმუნდ ფროიდი
ზიგმუნდ ფროიდი მე-19 საუკუნის ავსტრალიელი ფსიქიატრი იყო. ფროიდი
ასევე ითვლება ფსიქოანალიზის ფუძემდებლად, რომელსაც დიდი დამსახურება აქვს
ლიტერატურაში, ფსიქოლოგიაში და მედიცინაში.

ფროიდის მიხედვით კლტურა იმიტომ გამოდის სექსუალობის წინააღმდეგ, რომ

სწორედ კულტურა აკავებს მას, ადამიანს დაბადებიდანვე აქვს ლტოლვები და
მოთხოვნილებები, რაც უფრო იზრდება მისი მოთხოვნილებები იცვლება ისე
როგორც კულტურა მოითხოვს, რადგან კულტურა ადგენს ზღვარს. დროდადრო კი ეს
ინდივიდის ნაწილი ხდება და უკვე დაუფიქრებლად ხვდება ქვეცნობიერი რა
შეიძლება და რა არა. განვიხილოთ რამოდენიმე მაგალითი, პირველი ის რომ ბავშვს
დედა ეროტიულად უყვარს მაგრამ როდესაც იზრდება მით უფრო ხვდება რომ არ
შეიძლება დედა უყვარდეს სხვანაირად და ეს გადადის დედაშვიილურ სიყვარულში,
ან მაგალითად ის რომ ადამიანი ჩვილობის ასაკში ბისექსუალია, რადგან მას
წარმოდგენა არ აქვს თავის სქესზე და იმაზე ვინ შეიყვაროს მომავალში, სწორედ
კულტურა აიძულებს მას რომ გააკეთოს სწორი არჩევანი, მაგრამ არსებობენ ისეთი
ადამიანებიც, რომლებსაც განსხვავებული ორიენტაცია აქვთ და ამის გამჟღამნების
ეშინიათ, რადგან საზოგადოება მათ არ მიიღებს ჩვეულებრივ ადამიანდებად,
სწორედ ამიტომ იძულებით არიან იმ საპირისპირო სქესის წარმომადგენლებთან
რომლებთანაც ცხოვრება არ სურთ და ხშირშემთხვევაში მთელიცხოვრების
განმავლობასი ასეთი ადამიანები უბედურები არიან. ახლაკი განვიხილოტ ისეთი
მაგალითი, როდესაც, მაგალითად ყველა ადამიანს შეუძლია დაამყაროს სექსუალური
ურთიერთობა ყველასთან, ეს გამოიწვევს განხეთქილებას და ქაოსს, რადგან ადამიანს
გააჩნია გრძნობები, რის საფუძველზეც იღებს გადაწყვეტილებას მათშორის
სიყვარულს. როდესაც მაგალითად ადამიანმა დაამყარა ურთიერთობა მისთვის
მოსაწონ ადამიანთან და შემდეგ ნახა რომ იგივეს სხვებიც აკეთებენ მისტვის მოსაწონ
ადამიანთან ეს მას არ მოეწონება და მოხდება განხეთქილება და ბრძოლები, სწორეთ
ასეთ ქაოსზე აგებს კულტურა პასუხს და სწორედ ამის თავიდან ასაცილებლად
გამოიგონეს ადამიანებმა კულტურა განვიხილოთ მოსეს ატი მცნება სადაც ათი
შეზღუდვაა მოხსენიებული რომლის დამორჩილების შემდეგ ადამიანებსშორის არ
იქნება განხეთქილება. სწორედ ამ ათი პრინციპის გამო დღემდე ადამიანებსშორის
არის სრული იდილია და სიმშვიდე და არ არსებობს ბრძოლები ამ კუთხით.
 „მოყვასის სიყვარული“ უარყოფილია ფროიდისთვის, რადგან მისთვის
სიყვარული წარმოადგენს უმნიშვნელოვანეს გრძნობას, რომლის გაცემაც სწორად
უნდა მოხდეს და არა ბრმად. ჩვენ შეგვიძლია მხოლოდ ის შევიყვაროთ, რომელ
ადამიანშიც ჩვენს თავს ვხედავთ და შეგვეძლება უფრო მეტად დავინახოთ საკუთარი
თავი ამ ადამიანთან ურთიერთობაში, რაც შემდგომში გამოიხატება ჩვენგან უდიდესი
სიყვარულით, შევიყვარებთ საკუთარ თავს სხვაში. ასეთი რამ სრულყოფილად
ძალზედ მცირედი თუ ხდება, რადგან ადამიანს ბრმად უყვართ. საკუთარი თავის
ძებნაში ვართ ადამიანი და რომ აღმოვაჩენთ უფრო მეტად გვიყვარდება ის ადამიანი.
ადამიანის ერთადერთი მიზანი ამ ცხოვრებაში არის სიამოვნება, რომელის ერთ-ერთი
ფორმაც საპირისპირო სქესთან ურთიერთობაა და რომელშიც ფროიდი ამბობს, რომ
შევძლებთ ვიპოვოთ საკუთარი თავი და შევიყვაროთ იგი, რისკენაც ზე ეგო
მიისწრაფვის.

კომუნისტები ამტკიცებდნენ, რომ ადამიანი დაბადებიდან კეთილშობილი არსებაა

და მისი აგრესიის მიმართ მიდრეკილება გამოწვეულია კერძო საკუთრების
არსებობით, ამბობენ, რომ კერძო საკუთრება უნდა გაუქმდეს. ფროიდი ამაში არ
ეთანხმება კომუნისტებს და ამბობს, რომ ადამიანში დაბადებიდან არის ჩადებული
აგრესიისკენ ლტოლვა და მიუხედავად იმისა, რომ კერძო საკუთრებაც ერთ-ერთი
იარაღია აგრესიის გამოსახატავად, მისი გაუქმება მაინც ვერ ჩაკლავს ადამიანში
აგრესიის გამოხატვის სურვილს.

საბოლოოდ რომ შევაფასოთ და მივჰყვეთ ფროიდისეულ მსჯელობას ვასკვნით

რომ კულტურა თავად ადამიანებმა შექმნეს მაგრამ საკვირველია ის თუ რატომ
მოდის კულტურა და ადამიანი ამის მიუხედავად "უთანხმოებაში". საქმე იმაშია რომ
კულტურის ჩამოყალიბებით ანუ ინდივიდუალიზმისა და საკუთრების დაცვის
სანაცვლოდ ადამიანებს მოუწიათ თავიანთი მეტი თავისუფლებისა და
ამორალურობის დათმობა.

გამოყენებული ლიტერატურა:

ფროიდი, ზიგმუნდ. „კულტურით უკმაყოფილება“, წიგნში შესავალი თანამედროვე

აზროვნებაში 2. 74-98. თბილისი: ილიას სახელმწიფო უნივერსიტეტის
გამომცემლობა, 2018.