„ვეფხისტყაოსანი“ XII საუკუნის ქართველი პოეტის, შოთა რუსთაველის ჩვენამდე

მოღწეული ერთადერთი პოემაა. შედგება პროლოგის, ძირითადი ნაწილისა და

ეპილოგისაგან. შინაარსის მხრივ ვეფხისტყაოსანი რთული ნაწარმოებია , ორი
პარალელური ამბავია მოთხრობილი — არაბეთის და ინდოეთის, ორივე მათგანი
ერთმანეთთან სიუჟეტურად დაკავშირებულია. პოემა მდიდარია პერსონაჟებით .
დაწერილია შაირის სტილში, თექვსმეტმარცვლიანი საზომით. „ვეფხისტყაოსნის“
გმირები სიბრძნით და მრავალმხრივობით გამოირჩევიან. ავტორს ახასიათებს
აფორიზმული მეტყველება.ნაწარმოებში სათქმელი ლაკონურადაა გადმოცემული.
სიუჟეტი დინამიკურად ვითარდება. მკითხველი არ კარგავს ინტერესს. ტექსტში
გვხვდება სხვადასხვა ტროპის საშუალება. (მაგალითები) ყველა ამ საშულებით ავტორი
ცდილობს უფრო საინტერესო და მაღალმხატვრული გახადოს ნაწარმოები .