ญี่ปุ่น—ยุคเซ็นโกคุ*—

*ยุคสงครามของญี่ปุ่นในช่วงศตวรรษที่ 15-16
ยุคสมัยที่ทุกอย่างได้มา
ด้วยกำ�ลัง...
ถูกเผด็จศึกแล้ว!!!
 จอมดาบอาชินะ อิชชิน
ก็เป็นอีกหนึ่งวีรชน
ที่สร้างบ้านเมืองด้วยกำ�ลัง

แม่ทัพทามุระ
 ข้าคงมิอาจ คิดล้างแค้น
ทำ�เช่นนั้นได้ ให้เจ้านายงั้นรึ

ศึกนี้รู้ผลแล้ว
จงคว้านท้องเสีย

ถ้างั้นข้าจะ
สงเคราะห์ให้!

ดาบหนึ่งอักขรา สำ�นักอาชินะ
 โฮ่...

รับดาบแรกไว้ได้งั้นรึ

หนึ่งอักขราสองคม สำ�นักอาชินะ!!

!!
—ยุคเซ็นโกคุ—

ยุคสมัยที่ผู้แพ้
ต้องสูญเสียทุกอย่าง
 ตอนที่ 1: อมรณาฮัมเบ
เรื่องและภาพ: ชิน ยามาโมโตะ
ควบคุมการผลิต: FromSoftware
ภาคพิเศษ
 ณ แคว้นอาชินะทางตอนเหนือ
ยี่สิบกว่าปีหลังการ
ยึดดินแดนของอิชชิน

อาชินะ อิชชิน
ได้สร้างบ้านเมืองขึ้นมา
ด้วยกำ�ลังของเขา

ทว่าอิชชินก็เป็นเพียง
เวลานี้เสนาบดีฝ่ายในแห่งกองทัพส่วนกลางของญี่ปุ่น มนุษย์ปุถุชนคนหนึ่ง
กำ�ลังเตรียมยกทัพมาปราบดินแดนทางเหนือแห่งนี้ จึงมิอาจมีชีวิตนิรันดร์
เพื่อรวมญี่ปุ่นให้เป็นหนึ่งเดียว
ถ้าหากเกิดสงครามครั้งต่อไป...
 เมืองกลางหุบเขา
ในอาชินะแห่งนี้
คงไม่พ้นถึงคราวพังพินาศ
ช้าก่อน!!
แต่ข้างหน้านี้เป็นหมู่บ้านพวกข้า!
ข้าไม่ยอมให้ผ่านไปหรอก!
เจ้าคงจะเป็น
ทหารพ่ายศึก
ที่รอดมาจาก
สมรภูมิไหนสักแห่ง

นี่แน่ะ!!
...!?

หน็อย...
พี่ซุสุ โชคิจิ!!

นี่เจ้า...

บ้าเหรอ! อะ...
ถ้าเกิดเป็นแขกของ อ๋อ ข้าเพิ่งจัดการไปน่ะ
ท่านทาคามิเนะแห่งอาชินะ
ขึ้นมาจะว่ายังไง!

สารรูปเยี่ยงนี้น่ะรึ
ดูยังไงก็ทหารพ่ายศึกชัดๆ

แต่ว่า
พักนี้ไม่เห็นได้ข่าว
เรื่องสงคราม
เลยนะ
อะ...อา...
 ดันพาคนไม่รู้หัวนอนปลายเท้า
เข้าบ้านซะได้

พี่จะบ้ารึไง

แม่จ๋า!

ข้าคงช่วยท่าน ขอโทษนะ ท่านซามูไร

ได้เท่านี้
พวกเราไม่อาจรู้เลย
ว่ากองทัพเสนาฝ่ายใน
จะบุกมาเมื่อไหร่

อีกทั้งระยะนี้
เกิดเรื่องประหลาด
ในหมู่บ้านอยู่เนืองๆ
โชคดี
ที่แค่ถากๆ
แผลไม่ลึกมาก ผู้คนก็เลยระแวงกันน่ะ

อา ถากๆ งั้นเหรอ!?
ท่านซามูไร
รอเดี๋ยวนะ
ข้าไปหาข้าวให้... ว่าแต่ เพราะเจ้ามัน
ตาแก่นี้หน้าไม่รับแขก อ่อนหัดนั่นแหละ
เอาซะเลย นะ

พี่!?
จ๊อกกกก
 เรามีแค่
กับข้าวฟ่างต้ม พวกมันตากแห้ง
พี่นี่บ้าจริงๆเลย แบบเจือจางน่ะนะ

พวกเรายิ่งไม่ค่อย
จะมีกินอยู่

อะไรเนี่ย!
แย่แล้ว!!
ประตูพัง
พวกที่เข้าไปในเขา พอดี
ถูกไล่ฟัน

พักนี้ไม่มีการทำ�สงคราม เห็นคนที่หนีกลับมา
อาจจะเป็นพวกปล้นของกิน
ก็ได้
ได้บอกว่า

ศึกชิงข้าวเริ่มแล้วสิ!!

กองโจรกลุ่มหนึ่งกำ�ลังมุ่งหน้า
จากต้นน้ำ�มาที่หมู่บ้าน
 พี่ซุสุ!!
ทหารของท่านทาคามิเนะ
ขึ้นไปที่ปราสาทกันหมด! ข้าจะออกไปดูนะ
พวกเราคงต้อง เดี๋ยวมา!!
จัดการกันเองแล้ว!

ฝ่ายเรามีคุณยาโทมารุ
‘สำ�นักอาชินะ’
ที่ฝึกกับโรงฝึกของ
ท่านทาคามิเนะอยู่นะ!
พกของพรรค์นั้น
ไปอีกแล้ว...!

ก็แค่คุณตาที่เก็บ กินเสร็จแล้ว
นั่นใครน่ะ ก็ไปซะนะ
มาจากข้างทาง
คุณตา!

เจอข้าฟันไปทีก็
หมดปัญญาสู้แล้ว

ปล่อยไปจะดีเหรอ
 คุณยาโทมารุ!!!

พวกเราตายไป หึ...
กี่คนแล้ว พวกชาวบ้านรึ
เหลือเจ้าคนเดียว
แล้วนะ
ขะ...ข้าไม่ให้ไป
ยังมีคนอื่น ที่หมู่บ้านหรอก
ซ่อนตัวอยู่อีกรึไง

งั้นรึ
รีบๆ จัดการเถอะ งั้นรึ

โดนฆ่า
แน่

พี่...
ข้าขอโทษ!

อย่างน้อยต้องฆ่าให้ตาย
เป็นเพื่อนสักคน!!
คุณตา...?
 ท่านคงรู้สึกสมเพช

ที่ข้าทำ�มา
เป็นห่วงคนแก่

หากสงครามครั้งต่อไปเริ่มขึ้น
น้องชายข้าก็ต้องถูกเกณฑ์

พ่อของพวกเราพี่น้อง
รวมทั้งพ่อของเด็กคนนี้
ต่างถูกเกณฑ์ไปรบ

และสักวัน
ตัวเด็กคนนี้ก็คง...
 จะไป
แล้วเหรอ

ขอบใจที่เลี้ยง

ไม่ได้เจอการฆ่าฟัน

ที่น่าจะมีความหมายแบบนี้มานานแล้ว
 มีใครปลิดชีวิตข้า
ได้บ้างมั้ย

ฮ่า หึ

่า ฮ่า
ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ

ดาบหักอยู่ไม่ใช่รึไง!
เลอะเทอะใหญ่แล้ว! ฮ่า ฮ่า
ถอยไป
 ข้าลงมือเอง

ตั้งท่ายกดาบสูง...
คงมั่นใจในตัวเอง
พอดูสินะ
 ตัวสูงขนาดนั้น
ทั้งยังดาบยาวเกือบ 6 ศอก

จะรับหรือจะหลบ
ก็ไม่ไหว

แล้วเล็ง ดังนั้น
ใต้รักแร้... จึงต้องปัด

...ได้งั้นรึ

ปัดดาบแรก...
 ข้าเป็นคนของปรโลก
ท่านซามูไร
ดังนั้นจึงไร้นาม

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ มีนามว่าอะไร
ที่ผู้คนต่างเรียกข้าว่า เหรอ

บ้าน่า...

ถูกฟันแล้ว
เห็นๆ...

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่
 ...ที่ผู้คนต่างเรียกข้าว่า...

‘อมรณาฮัมเบ’