บทที 401 หาเรืองใส่ตัวหรือว่าก่อเรืองให้ตัวเอง

กันแน่

ความจริงปรากฏ แต่วา่ เหลียนซิงวังและเหมยซิวกวงยัง

ไม่รูถ้ งึ พายุฝนตทีกําลังตังเค้าในอนาคต

“ไม่เป็ นไร คนของทางเหนือถูกจับแล้ว พรุง่ นีก็สง่ คนทาง

ใต้ไป จับได้กลุม่ หนึงก็ยงั มีอีกกลุม่ คุกทางการใหญ่เท่า
นัน ข้าดูสวิ า่ พวกเขาจะจับได้หมดหรือไม่ คุกจะยัดได้
หมดหรือเปล่า” เหลียนซิงวังคัดค้าน

1
สถาการณ์นีอยูใ่ นการคาดเดาของบุคคลลึกลับผูน้ นแต่
ั
แรก จึงวางแผงรับมือไว้ก่อนแล้ว

เยียจินเซวียน เจ้าคิดว่าแจกโจ๊กไม่กีวัน จับคนได้ไม่กีคน

แล้วจะแก้ปัญหาได้อย่างนันหรือ หึๆ ไม่ง่ายดายขนาด
นันหรอก

“ไม่รูว้ า่ พวกหัวหน้าขอทานหลายคนนันถูกจับหรือเปล่า
หากพวกนันสารภาพออกมา...” เหมยซิวกวงกังวลเล็ก
น้อย

เหลียนซิงวังเอ่ยว่า “เถ้าแก่เหมย อย่าได้กงั วลเกินเหตุ

เรืองเช่นนีพวกหัวหน้าขอทานไม่มีทางออกโรงเอง จะว่า

2
ไปคนทีข้าส่งไประวังตัวมาก ไม่มีทางเผยฐานะของตน
เด็ดขาด ต่อให้พวกหัวหน้าขอทานถูกจับได้ ก็ไม่รูว้ า่ ใคร
เป็ นคนบงการ”

เหมยซิวกวงได้ยินเหลียนซิงวังพูดอย่างมันใจก็วางใจ
อย่างนันรอชมละครฉากสนุกพรุง่ นีต่อก็แล้วกัน!

สองคนพูดคุยกันอีกสักพักหนึง เหมยซิวกวงถึงขอตัว
กลับบ้าน

ท้องฟ้ายังไม่สาง เหลียนซิงวังถูกเสียงเคาะประตูรอ้ นรน

ปลุกขึน เสียงเคาะประตูนนทั
ั งรีบร้อนทังหนักแน่น อย่าง
กับถูกโจรปล้นบ้านมิปาน

3
ภรรยาของเหลียนซิงวังกําลังฝันหวาน ถูกคนปลุกขึนก็
รูส้ กึ ไม่พอใจ บ่นว่า

“เจ้าบ้าทีไหนกัน ฟ้ายังไม่ทนั สว่างก็มาส่งเสียงดัง คนไม่

ต้องหลับต้องนอนพอดี”

ในใจเหลียนซิงวังรูส้ กึ ไม่สงบ คลุมเสือคลุมลุกขึน

เสือผ้ายังไม่ทนั สวมเรียบร้อย ประตูก็ถกู คนถีบเข้ามา

หน่วยตรวจตราหลายคนพุง่ เข้ามา จ้องมองเหลียนซิงวัง

อย่างดุรา้ ย “เจ้าคือเหลียนซิงวังใช่หรือไม่”
4
เหลียนซิงวังเห็นสถานการณ์เช่นนีก็พลันรูส้ กึ เข่าอ่อน
ฝื นเอ่ยถามเสียงอ่อนว่า “ใต้เท้าทังหลายนีคือ...”

หัวหน้าหน่วยตรวจตราโบกมือ “จับไว้...”

ลูกน้องปรีเข้ามา ใช้กญ
ุ แจเหล็กจับตัวคนไป

ภรรยาเหลียนซิงวังร้อนรน ไม่ทนั ใส่ใจว่าตนเองแต่งตัว

ไม่เรียบร้อย วิงตามไป “ใต้เท้า! ใต้เท้า! นายท่านบ้านข้า
ทําผิดกฎหมายอันใดกัน พวกท่านอย่าจับคนมัวซัว
เชียว...”

5
หัวหน้าแค่นเสียงเย็น “เหมยซิวกวงสารภาพความจริง
แล้ว เหลียนซิงวัง แผนร้ายของพวกเจ้าถูกเปิ ดโปงแล้ว”

เหลียนซิงวังตกใจใหญ่ ตอนทีหน่วยตรวจตราบุกเข้ามา
เขาคิดถึงเรืองนี ในใจก็คิดได้ ถึงเวลานันจะบอกกับพวก
ใต้เท้าทังหลายอย่างไรดี แต่เขาคิดไม่ถงึ อย่างยิงว่าเหม
ยซิวกวงกลับสารภาพความจริงออกไปจนหมดสิน

เจ้าเหมยซิวกวงน่าตาย! ตัวไร้ประโยชน์ ครังนีข้าถูกเจ้า

ทําร้ายแล้ว เหลียนซิงวังหน้าเศร้าสลด

เขาไม่รูว้ า่ ตอนนีเหมยซิวกวงก็กาํ ลังด่าว่าตนเองอยูเ่ ช่น

กัน

6
เจ้าเหลียนซิงวังน่าตาย ก่อนหน้ามิใช่พดู เสียดิบดีวา่ ตี
ให้ตายก็ไม่รบั สารภาพหรอกหรือ บอกว่าแผนครังนีลึก
ลับไม่มีทางเผยพิรุธออกไปเด็ดขาด ครังนีดีเลย เจ้า
สารภาพเองยังไม่พอ ทังลากข้าลงนําด้วย ข้าก็แค่ฟังคํา
พูดไม่กีประโยคของเจ้าเท่านัน ไม่ได้ลงมืออะไรเลย...

คนทังสองถูกแยกกันจับตัว แยกกันไต่สวน ในใจแค้นอีก

ฝ่ ายแทบตาย ผลักไสความรับผิดชอบไปทีอีกฝ่ าย เครือง
ทัณฑ์ทรมานทังหลายไม่ตอ้ งใช้สกั อย่าง สองคนก็เปิ ด
ปากให้การสารภาพหมด เล่าถึงทีมาทีไปของเรือง
ราวออกมาได้อย่างชัดเจน

ซย่าฉุนอวีได้คาํ ให้การ ทว่าความเจ็บแค้นยังไม่สญ

ู
7
สลาย ในคําให้การนีเอ่ยถึงบุคคลลึกลับผูห้ นึง แต่วา่
เหลียนซิงวังกับเหมยซิวกวงไม่รูว้ า่ คนผูน้ นคื
ั อใคร

ใต้เท้าผูว้ า่ การพบเห็นว่าซือจือไม่พอใจกับผลของคดีนี
จึงสังให้ลกู น้องลงมือไต่สวนด้วยเครืองลงทัณฑ์ ต้อง
เค้นเอาชือคนลึกลับมาได้ถงึ จะหยุด

น่าสงสารเหลียนซิงวังกับเหมยซิวกวงถูกตีจนเนือแตก
สลบไปแล้วก็ตืนขึนมาอีก ตายก็ไม่ได้ มีชีวิตอยู่
ทรมานกว่าตายเสียอีก ทว่าพวกเขาไม่รูจ้ ริงๆ ว่าบุคคลผู้
นันคือใคร ทังสองทนการลงทัณฑ์ไม่ไหวอีก จึงรับ
สารภาพว่าอีกฝ่ ายเป็ นผูบ้ งการ

8
ครังนีก็ดีเลย กลายเป็ นว่าถูกตีอย่างรุนแรงอีกยก หลัง
จากนันทังสองสารภาพว่าตนเป็ นคนบงการ ทังยัง
สารภาพคดีวางเพลิงสถานอบรมอีกด้วย

หลังจากฟ้าสาง ทางการเปิ ดศาลไต่สวน เยียเจียเหยา

พาพวกเสียวลูม่ านังฟั ง

ทุกคนเห็นเหลียนซิงวังกับเหมยซิวกวงถูกมัดมาในสภาพ
เลือดโซมกาย ในใจสันสะท้าน ออกจะอนาถไปแล้ว

แต่วา่ เมือได้ฟังคําสารภาพของทังสอง รวมทังคําให้การ

ของหัวหน้าขอทานทังสีและสมุน ก็เกิดโทสะพวยพุง่

9
การแข่งขันในอาชีพเป็ นเรืองปกติ ล้วนอาศัยความ
สามารถ เจ้ามีความสามารถสูผ้ อู้ ืนไม่ได้ แข่งกับผูอ้ ืนไม่
ได้ก็ตอ้ งยอมรับ ใช้ลกู ไม้ตาช้
ํ าเช่นนีแข่งขัน ไร้เหตุผล
เกินไปแล้ว

มองดูสภาพอนาถของพวกเขาอีกครัง ในใจของทุกคนมี
คําสองคําก็คือ...สมควร

ทางการประกาศผลการตัดสิน เหลียนซิงวังและเหมยซิ
วกวงใช้วิธีการตําช้าในการค้า ก่อให้เกิดผลกระทบร้าย
แรง ทังยังชักนําให้เกิดการวางเพลิง มีความผิด
สองอย่างต้องได้รบั การลงโทษ ชดใช้คา่ เสียหายทางชือ
เสียงและด้านการเงินให้รา้ นเทียนซังจวี รวมเป็ นเงินขาว
สามหมืนตําลึง
10
คนทังสองสลบไป ขโมยไก่ไม่สาํ เร็จยังเสียข้าวสาร พวก
เขาเสียแค่ขา้ วสารทีไหนกัน นีมันชดใช้ดว้ ยชีวิตแล้ว

ลูเ่ สียวเทียนแสดงความเห็นในศาลว่า ขอให้ลบชือร้านเซี

ยงอีกับจวีเป่ าไจออกจากสมาคมร้านอาหาร ขอให้ทกุ
คนเห็นสองคนนีเป็ นเยียงอย่าง

คนทีมาฟั งคําพิพากษาล้วนเป็ นคนในสมาคม ทุกคน

ต่างเห็นด้วย

ในทีสุดสีหน้าเยียเจียเหยาค่อยสงบลง นับว่าได้ระบาย
อารมณ์แล้ว

11
เพียงแต่บคุ คลลึกลับผูน้ นเป็
ั นใคร เยียเจียเหยาคิดจน
สมองแทบแตกยังคิดไม่ออกว่าตนไปล่วงเกินใครเข้า มี
ใครทีมีปัญหากับนางและร้านเทียนซังจวี

ถึงแม้วา่ ท้ายทีสุดเหลียนซิงวังกับเหมยซิวกวงจะยอมรับ
ว่าพวกเขาต่างเป็ นคนบงการ แต่วา่ เยียเจียเหยายังเชือ
ในคําสารภาพแรกของพวกเขา

ช่างเถอะ ศัตรูอยูใ่ นทีลับ ได้แต่สงบนิงรอชม ถึงยามนัน

ทหารมาก็สง่ แม่ทพั ไปรับศึก นํามาก็ใช้ดินกัน

เรืองนีจบลงเช่นนี ร้านเทียนจวีกลับสูภ่ าวะปกติ แต่เยีย

12
เจียเหยาตัดสินใจแจกโจ๊กต่อไป หลายวันนีนางพบคน
ยากจนมารับโจ๊ก พาเด็กชายเด็กหญิงมา แต่ละคนหน้า
ตาเหลืองซีดผอมเซียว จินหลิงเป็ นเมืองทีรุง่ เรือง ทว่ามี
คนยากจนทีกินไม่อิม สวมชุดไม่อนุ่ มากมาย ทําให้เยีย
เจียเหยารูส้ กึ ไม่เป็ นรสชาติ

แต่วา่ การแจกโจ๊กก็ไม่ควรแจกเปล่า แจกไปในระยะยาว

ก็ไม่แก้ไขปั ญหาความยากจนของพวกเขา ทังยังเพาะ
บ่มนิสยั ชอบพึงพาคนอืน เฉือยชา ไม่ตอ้ งทํางานก็มีกิน
เปล่า ภายหน้าใครยังอยากทํางานอีกเล่า!

ดังนันเยียเจียเหยาจึงคิดหาหนทางมาได้ ติดต่อร้านทํา
กล่องหลายร้าน ให้คนยากจนทังหลายมารับวัสดุไป พับ
กล่องห้าใบได้โจ๊กหนึงถ้วย ยีสิบใบได้ซาลาเปาเนือหนึง
13
ลูก หมันโถวสองใบ หากได้สามสิบใบแลกเงินสาม
เหรียญทองแดง

งานพับกล่องมิใช่งานใช้ฝีมืออันใด ทังยังไม่เหน็ดเหนือย
เด็กและสตรีสามารถทําได้ ใช้แรงกายของตนแลกกับ
ความอิมท้อง

ชือเสียงด้านความมีเมตตาของเยียเจียเหยาค่อยๆ แพร่
กระจายออกไป

ความจริงเรืองดีทีเยียเจียเหยาทําไม่ใช่เพียงเรืองนี ครังนี
เพราะถูกบีบถึงได้สร้างชือเสียงขึนมา ยามนีในเมืองจิ
นหลิงโรงหมอหาหมอโดยไม่คิดเงิน ทังยังคิดค่ายาตาม

14
ราคาทุนมีเยียเจียเหยาเป็ นคนริเริม โดยให้หมอเจียงเป็ น
คนตรวจ เรืองนียังไม่มีใครรู ้

วันนีรถม้าคันหนึงขับผ่านร้านเทียนซังจวีไป รถม้าลด
ความเร็วลง คนบนรถม้าใช้พดั กระดาษเลิกม่านหน้าต่าง
รถขึน มองดูรา้ นเทียนซังจวีทีมีลกู ค้าไม่ขาดสาย เดินต่อ
ไปด้านหน้าเป็ นแถวยาวราวกับมังกรตัวหนึง ในมือทุก
คนถือกล่องกระดาษ ต่อแถวเป็ นระเบียบ รอตรวจสอบ
และรับหมันโถว

หน้าต่างปิ ดลง จัวชิงอวินมือซ้ายถือพัดกระดาษเคาะลง

ทีกลางมือขวา สีหน้าสับสน

15
เยียจินเซวียนเอ๋ยเยียจินเซวียน เจ้าว่าข้าควรจัดการกับ
เจ้าอย่างไรดี

นางทําให้เขาเสียหน้าอย่างใหญ่หลวง ทังยังเสียเงินสี
ล้านตําลึงและลูกค้ากลุม่ ใหญ่ไปเปล่าๆ การสูญเสีย
ใหญ่หลวง ผลคือข้ายังช่วยเจ้ากําจัดคูต่ อ่ สู้ ทังยังช่วยให้
เจ้าได้รบั ชือเสียงอีกด้วย

ข้าทําอย่างนีใช่หาเรืองใส่ตวั หรือก่อเรืองให้ตวั เองกันแน่

จัวชิงอวินกลัดกลุม้

นอกจากความกลัดกลุม้ แล้ว ยิงเต็มไปด้วยความชืนชม

16
ทําความดียงั มีลกู ไม้ ยกปลาใหม่ให้ยงั มิสสู้ อนคนจับ
ปลา ความคิดของนางช่างวิเศษนัก

จัวชิงอวินกลัดกลุม้ อยูส่ กั พักหนึง ในทีสุดก็ได้บทสรุป

ตนเองกําลังหาเรืองใส่ตวั

.....

เยียเจียเหยาไม่รูว้ า่ คูต่ อ่ สูก้ าํ ลังอยูใ่ นภาวะสับสนกังวล

เช่นนี นางกําลังวุน่ กับร้านอาหารตะวันตก

ซย่าฉุนอวีพูดแล้วว่า นางเป็ นคนว่างไม่ได้

17
แค่กๆ เยียเจียเหยาต้องอธิบายเสียหน่อยว่า นางไม่ใช่
ว่างไม่ได้ เพียงแค่อยากให้ทกุ คนกินอาหารหลากหลาย
แน่นอนว่ายังหาเงินได้กอ้ นใหญ่ จะไม่ยินดีได้หรือ

เยียเจียเหยาคิดไม่ถงึ ว่า ร้านอาหารตะวันตกของนางยัง

ไม่ทนั เปิ ด กลับมีคนมาขอเข้าร่วม ท่าทางยืนกรานหนัก
แน่น พูดจาไม่มีเหตุเลย มีแค่ประโยคเดียวคือข้าชอบกิน
หนิวไผ* ข้ายิงชอบกินหยางไผ**

คนผูน้ ีก็คือองค์หญิงน่าย่า

เยียเจียเหยาแค่แสดงฝี มือต่อหน้านางครังหนึง หลังจาก

นันพูดเรืองอาหารตะวันตก น่าย่าก็เกาะติดพัวพัน ดึงดัน

18
จะขอร่วมทุนด้วยให้ได้

เยียเจียเหยาแสดงออกว่าอับจนคําพูด แค่รา้ นอาหาร

ตะวันตกเล็กๆ ร้านเดียว ประการแรกนางไม่ขาดเงิน
ประการสองนางไม่ขาดคน ยังจะมาร่วมหุน้ อะไรกันอีก
แต่วา่ น่าย่าไม่ยอม บอกว่าถึงจะได้สว่ นแบ่งหนึงต่อเก้า
นางก็จะเข้าร่วมด้วย

ก็ได้ เยียเจียเหยาเชือว่าน่าย่าเบือถึงได้หาเรืองอะไรทํา

ดังนันจึงได้แต่ยอมให้นางร่วมด้วย

น่าย่ายินดี มารายงานตัวทุกวีทุกวัน คอยจับตามองช่าง

19
ซ่อมแซมร้าน หยิบเอาท่าทางของแม่ทพั หญิงออกมาสัง
การ ทําเอาช่างทังหลายทํางานกันอย่างขยันขันแข็ง
ตังใจมากขึนเป็ นกอง

วันนีซย่าฉุนอวีไปเดินวนรอบร้านอาหารมาเทียวหนึง
กลับมาบอกเยียเจียเหยา

“ข้าว่าร้านอาหารตะวันตกของเจ้าเปิ ดได้ก่อนกําหนด
แล้ว”

เยียเจียเหยาแปลกใจ “เพราะอะไร”

ซย่าฉุนอวีกลันหัวเราะ “วันนีข้าไปดู คาดว่าอีกสามวัน

20
งานก็เสร็จสิน”

“ไวขนาดนีเชียว” เยียเจียเหยารูส้ กึ แปลกใจ งานซ่อม

แซมตกแต่งนีตามแผนคือหนึงเดือน นีเพิงผ่านไปครึง
เดือนเท่านัน เพราะว่าน่าย่าบอกว่างานช่วงนียกให้นาง
ดูแล เยียเจียเหยาจึงไม่ได้ไปดูอีก ตัวเองยุง่ กับการทํา
รายการอาหาร

ซย่าฉุนอวีหัวเราะ “ทุกวันนีน่าย่าทําอยูส่ องเรือง หนึงคือ

เข้าวังก่อกวนฮ่องเต้ สองคือไปร้านดูความคืบหน้าของ
ช่าง”

“เจ้าไม่เห็น ในมือนางถือแส้หนัง ทําตัวเหมือนกับผูค้ มุ

21
โหดเ**◌้ยมมิปาน”

ซย่าฉุนอวีคิดถึงท่าทางของน่าย่าแล้วกลันหัวเราะไม่ไหว
อีก

เยียเจียเหยาหมดคําพูด ดีจริง! เรืองนีนับว่าเป็ นเรืองดี

แต่วา่ รอร้านอาหารตะวันตกเปิ ดร้านแล้ว นางอย่าได้
ขยันขันแข็งเช่นนีก็พอ

“จริงสิ ฝ่ าบาททรงเรียกเฮ่อเหลียนเซวียนกลับมาหรือ
ยัง” เยียเจียเหยาถาม

ซย่าฉุนอวี สีหน้าดีใจ “กําลังจะบอกเจ้าพอดี ฝ่ าบาท

22
ทรงกลัวน่าย่า วันนีมีราชโองการเรียกตัวเฮ่อเหลียนเซวี
ยนกลับมาแล้ว”

“จริงหรือ” เยียเจียเหยายินดีเป็ นอย่างยิง

ซย่าฉุนอวีหัวเราะพยักหน้า “ตอนพระองค์ถ่ายทอดราช
โองการนันข้าก็อยูด่ ว้ ย”

---

*หนิวไผ คือ สเต็กเนือวัว

**หยางไผ คือสเต็กเนือแพะ
23
บทที 402 ความจริงเมือหลายปี ก่อน

ซย่าฉุนอวีเห็นท่าทางดีใจของเยียเจียเหยา คําพูดหลัง
จากนันจึงพูดไม่ออก

ถึงแม้ฮ่องเต้จะเรียกตัวเฮ่อเหลียนเซวียนกลับมา แต่
พระองค์ยงั ระแวงสงสัยในตัวเขา ให้เฮ่อเหลียนเซวี
ยนพาองครักษ์ประจําตัวกลับมาเท่านัน ผูใ้ ต้บญ
ั ชาทัง
หมดให้ทิงไว้ทีตงเป่ ย ส่วนคนทีรับช่วงต่อ ฮ่องเต้ทรงส่ง
พระญาติของพระองค์ไปรับช่วงต่อ

1
ทีเท่ากับตัดกําลังทหารของเฮ่อเหลียนเซวียน

สาเหตุทงหมดมาจากอวี
ั อ๋องประทานให้ หากมิใช่เขา
แอบส่งสัญญาณให้ฮ่องเต้วา่ ทหารเดนตายขององค์รชั
ทายาทมีเฮ่อเหลียนเซวียนเป็ นคนก่อตัง ฮ่องเต้ยอ่ มไม่มี
ทางไม่วางใจในตัวเขาเช่นนี ถึงแม้สดุ ท้ายไม่มีหลักฐาน
แต่ฮ่องเต้เกิดความระแวงแล้ว จึงไม่อาจสลายได้โดย
ง่าย

สถานการณ์ตอนนีได้แต่วางแผนไปทีละก้าว อยูท่ ีตงเป่ ย

ก็ไม่ใช่ทางแก้ ตอนนีมีคนจับจ้องค่ายตงเป่ ยราวกับสิงโต
รอตะครุบเหยือ ให้เฮ่อเหลียนเซวียนกลับมาวางแผนการ
ทีนีเองจะดีกว่า

2
ความกังวลหลังจากนีไม่เอ่ยขึน ซย่าฉุนอวีเหลือบมอง
ตําราทีเปิ ดอยูบ่ นโต๊ะ ด้านในเป็ นตําราอาหารตัวอักษร
หยึกหยัก...

“ตอนนีเจ้าเรียบเรียงอาหารประเภทไหนอยู”่ เขาถามขึน

เยียเจียเหยาเอ่ยด้วยความปวดหัว “อาหารเซียง (อาหาร

หูหนาน) เป็ นอาหารทีข้าไม่ถนัดมากทีสุด ต้องไปขอคําชี
แนะจากพ่อครัวอาหารเซียงหน่อย แต่วา่ พวกเราอยูท่ ีจิ
นหลิง ผูเ้ ชียวชาญด้านนีมีนอ้ ยยิงกว่าน้อย”

“อย่างนันเจ้าไม่ทาํ อาหารทีถนัดก่อนเล่า ส่วนอาหารเซี

3
ยงรอพวกเราไปทางใต้ ท่องเทียวทัวเซียงซีสกั เทียวหนึง
ศึกษาดูสกั เทียวหนึง จากนันค่อยไปขอคําชีแนะจาก
พ่อครัวทีนันก็แก้ปัญหาได้แล้ว”

เยียเจียเหยาสายตาวาวโรจน์ จากนันก็สงบลงทันที การ

เดินทางลงใต้ไม่รูว้ า่ เป็ นเรืองของแห่งหนปี ใด อย่างน้อย
ในระยะสองปี นีไปไม่ได้ นางอยากให้ตาํ ราอาหารของ
ตนเปิ ดเผยสูโ่ ลกหล้าไวหน่อยด้วยซํา!

ซย่าฉุนอวีอ่านใจเยียเจียเหยาออก ยิมเอ่ย “ผูอ้ ืนเขียน

ตําราสือจีชัวชีวิต ตํารายาเล่มหนึงใช้เวลาหลายสิบปี
เหยียบยําทังภูเขาทังแม่นาํ ศึกษาสมุนไพรเป็ นร้อยชนิด
เรืองทีเจ้าทําเทียบกันด้านความยากลําบากแล้วไม่หา่ ง
จากพวกเขานัก ค่อยเป็ นค่อยไปเถอะ เจ้าทําได้ถงึ ขันนีก็
4
ยอดเยียมมากแล้ว”

เยียเจียเหยาได้ฟังพลันรูส้ กึ เบิกบาน จริงด้วย สิงทีตน

เขียนในเวลานีเป็ นเพียงความรูท้ ีสังสมมาจากชีวิตก่อน
ในชีวิตนีสถานทีทีนางไป มีแค่เส้นทางจากซานตงจนถึง
จินหลิง ส่วนในยุคนีก็หาใช่ประวัติศาสตร์ยคุ สมัยทีนาง
คุน้ เคย บางทีอาจจะยังมีอาหารทีนางไม่รูอ้ ีกมาก ปิ ด
ประตูสร้างรถเช่นนียากไม่ให้คนระแวงสงสัย ถึงเวลานัน
ถูกคนหัวเราะเยาะก็แย่แล้ว ค่อยเป็ นค่อยไป ชีวิตนีขอ
เพียงทําเรืองนีสําเร็จก็นบั ว่าไม่ติดค้างแล้ว

“ฉุนอวี ขอบคุณท่านมาก” หลังจากเยียเจียเหยาคิดตก

ทัวทังร่างรูส้ กึ ผ่อนคลายลง โอบคอสามีเอาไว้ จุมพิตลง
ทีแก้มเขา
5
ซย่าฉุนอวียิมร้าย ลูบแก้มตน “ดีจริง จูบหน้าจนนําลาย
เลอะหน้าข้าไปหมด จูบมาไม่จบู กลับก็เสียมารยาท
แล้ว”

เยียเจียเหยาโมโห “ข้าไม่ใช่เป่ าเอ๋อร์สกั หน่อย นางสิถงึ

จะเล่นนําลาย! ”

“พวกเจ้าก็เหมือนๆ กันนันแหละ” ซย่าฉุนอวีกดท้ายทอย

นาง กดจูบลงทีเปลือกตาและจมูกของนางอย่างแรง

“อ๋า ท่านเป็ นเจ้าดําหรือไง มีใครเลียคนแบบนีบ้าง” เยีย

เจียเหยาหลบอย่างเอาเป็ นเอาตาย

6
“อะไรนะ เจ้าดําถึงกับกล้าเลียเจ้า เจ้าม้าน่าตาย! กล้า
เกินไปแล้ว! ข้าจะจับมันตุน๋ นําแกงเสีย...”

“เจ้าดําน่ะ ไกลสุดปลายฟ้าใกล้เพียงสายตา...”

“ดีเหลือเกิน เจ้ากล้ายอกย้อนมาด่าข้า ดูสขิ า้ จะจัดการ

เจ้ายังไง...”

“ช่วยด้วย ไม่กล้าแล้ว...”

นอกห้องเฉียวซีกบั เซียงเถากระดกมุมปากแอบยิม ซือ

จือกับคุณนายรองช่างรักกันดีเสียจริง
7
สองคนหยอกเล่นกันอย่างเบิกบาน เยียเจียเหยาหอบ
เล็กน้อย ไม่ง่ายเลยกว่าจะดินรนขัดขืนออกมาได้ บ่นว่า
“ท่านดูทา่ นสิ ทําผมข้ายุง่ ไปหมด”

นางรีบไปจัดผมเผ้าหน้ากระจก อีกประเดียวยังต้องไป
เรือนหลักอีกนะ

ซย่าฉุนอวีดืมชาทีเย็นแล้วไปครึงแก้วเพือคลายร้อน

ทุกครังทีหยอกล้อนางกลับทําให้ตวั เองควบคุมแทบไม่
ได้ พูดไปแล้วก็แปลก แต่งงานมานานแล้ว ทําไมยังเป็ น
หนุ่มวัยฉกรรจ์ ถูกนิดถูกหน่อยก็เกิดอารมณ์ การควบ

8
คุมตัวเองแย่เกินไปแล้ว

ด้านนอกซ่งชีถือจดหมายฉบับหนึงเข้ามา เห็นเฉียวซีกบั
เซียงเถายืนอยูท่ ีระเบียงหัวเราะเบาๆ จึงถามว่า “ซือจือ
เล่า”

“อยูด่ า้ นใน” เซียงเถาชีไปด้านใน สงบอารมณ์ลงได้

ซ่งชีเป็ นคนมีไหวพริบจึงเข้าใจได้ทนั ที เวลานีคนข้างใน

พลอดรักกันอยู่ ไม่อาจรบกวน ทว่าซือจือสังการไว้ หาก
หยางโจวมีจดหมายมาให้มารายงานทันที

“แต่วา่ ...”
9
เฉียวซีถาม “ด่วนหรือไม่”

ซ่งชีพยักหน้า เรืองทีสังการเป็ นพิเศษต้องเป็ นเรืองด่วน

แน่!

เฉียวซีคิดแล้วจึงไปรายงาน “ซือจือ ซ่งชีขอพบเจ้าค่ะ”

ซย่าฉุนอวีเลิกม่านหน้าประตูออกมา ซ่งชีรบี ยืน

จดหมายให้

ซย่าฉุนอวีเปิ ดดู โบกมือไล่ซง่ ชีออกไป ตนเองหมุนตัว

กลับห้อง
10
“ซ่งชีมาหาท่านมีเรืองอะไร” เยียเจียเหยาจัดทรงผม
เรียบร้อยแล้ว เห็นฉุนอวีสีหน้าไม่ปกติ ดูเคร่งขรึมขึนมา
จึงถามด้วยความเป็ นห่วง

ซย่าฉุนอวีส่งจดหมายให้นาง “เจ้าลองดู”

เยียเจียเหยาเปิ ดดูดว้ ยความสงสัย หน้าถึงกับเปลียนสี

ไปอย่างไม่รูต้ วั

เรืองนีนางแทบลืมไปแล้ว คิดไม่ถงึ ว่าฉุนอวีจะยังสืบ

ความมาตลอด

11
“เป็ นหนิงซืออย่างทีคาด” เยียเจียเหยาเอ่ยด้วยโทสะ

บอกว่าเป็ นจดหมายฉบับหนึง ความจริงแล้วเป็ นคําให้

การแผ่นหนึงทีท่านหมอกูผ้ เู้ คยตรวจอาการให้เยียเจีย
เหยาสารภาพว่า ตัวเขาถูกหนิงซือบงการ ความจริงแล้ว
เขาวางยาพิษลงในยาของเยียเจียเหยา

“หมอกูค้ นนี หลังจากทําร้ายเจ้าก็ออกจากหยางโจว

หลายปี ทีผ่านมาเป็ นหมอทีต่างถิน หาตัวเขาไม่ง่ายเลย
ตอนแรกเขายังบ่ายเบียง ใช้ลกู ไม้เล็กน้อยเขาถึง
ยอมสารภาพ” ซย่าฉุนอวีเล่า “แล้วเจ้าอยากทําอย่างไร”

ทําอย่างไร หนิงซือก็ตายไปแล้ว ต่อให้เจ็บแค้นก็คงไม่

12
อาจขุดหลุมศพขึนมาเอาแส้ฟาดกระมัง! น่าเสียดายทีรู ้
ช้าเกินไป ส่วนหมอกูท้ า่ นนี เป็ นแพทย์สมควรรักษาคน
เขากลับวางยาพิษคนไข้เพือเงินเล็กน้อย หมอประเภทนี
ไร้จรรยาบรรณ ไม่คคู่ วรเป็ นหมอ เขาสามารถทําร้ายคน
เพือเงินได้ ใครจะกล้ารับประกันว่าเขาจะไม่ทาํ ร้ายคน
ต่อไปอีก ผ่านมาตังหลายปี แล้วคนทีถูกเขาทําร้ายมีมาก
น้อยเพียงใดกัน

เยียเจียเหยาขบเขียวเคียวฟั น “เรืองนีให้ทางการจัดการ
เป็ นแพทย์กลับเอาวิชาความรูม้ าทําร้ายคน ไม่อาจ
ละเว้น”

มารดามันเถอะ! หากไม่ได้พบท่านหมอเจียง ชัวชีวิตนี

ของนางก็จบเห่แล้ว
13
ซย่าฉุนอวีเห็นด้วยกับความคิดนาง เขาเองก็ตอ้ งการเช่น
นี

“จดหมายคําสารภาพนี ยังต้องส่งให้พอ่ เจ้าดูให้ดีดว้ ย”

ดูให้ดีหลายคํานี ซย่าฉุนอวีเน้นยํา ถึงเรืองนีจะเป็ นฝี มือ

หนิงซือ ทว่าเขาเป็ นคนปกครองบ้าน เป็ นบิดา ละเลย
บุตรสาวของตนถึงขันนี การทีหนิงซือกล้าหาญทําเรือง
เช่นนีเกียวพันกับการทีเขาให้ทา้ ยตามใจ ไม่อาจละเว้น
ได้

ทําให้เขาเกือบสินทายาท ยังจะละเว้นได้หรือ

14
คิดถึงยามอยูเ่ นินเฮยเฟิ ง เหยาเหยาเล่าถึงชีวิตทีน่า
สงสารของนาง เขายังระแวงสงสัย ทีแท้ลว้ นเป็ นความ
จริง หากเยียปิ งไหวยืนอยูเ่ บืองหน้าเวลานี เขาต้องสัง
สอนอีกฝ่ ายอย่างรุนแรงสักยกแน่

“ช่วงเดือนห้า ข้าไม่กลับไปแล้ว” เยียเจียเหยาโมโห

วันทีแปดเดือนห้าเป็ นวันทีแต่งงานของเยียปิ งไหว อายุ

ปูนนีแล้วยังเป็ นเจ้าบ่าวอีก เดิมนางคิดไปร่วมงานก็
เพราะจ้งหยวน นางจําเป็ นต้องไป มาตอนนีนางไม่อยาก
ไปแล้ว ไม่อยากเห็นหน้าเยียปิ งไหวจริง ๆ

15
“เจ้าไม่ตอ้ งไป ข้าไปเอง” ซย่าฉุนอวีเสนอ

“การไปครังนีก็เพือรับจ้งหยวนกลับมา ไว้ทกุ ข์หนึงปี ครบ

แล้ว เขาสมควรกลับสถานศึกษาเสียที ภายหน้าให้เขา
อาศัยอยูท่ ีจินหลิง กันไม่ให้เอาบิดาเจ้าเป็ นเยียงอย่าง”

บิดาเช่นนัน เยียปิ งไหวไม่ใช่พอ่ ของนางเยียเจียเหยา พ่อ

ของนางเยียเจียเหยาเป็ นคนมีเมตตา ทังยังเป็ นพ่อทีมี
เหตุผลทีสุด

เยียเจียเหยาก่นด่าอยูใ่ นใจ ทว่าไม่พดู ออกไป

ซย่าฉุนอวีรีบเขียนจดหมายฉบับหนึง เอาคําสารภาพนัน
16
ปิ ดผนึกไปด้วย สังให้คนนําส่งไปหยางโจว

.....

เวลาอาหารคํา โยวซือเห็นเยียเจียเหยามีเรืองในใจจนไม่
อยากอาหาร จึงถามด้วยความเป็ นห่วง “วันนีอาหารไม่
ถูกปากเจ้าหรือ”

“เปล่า ไม่ใช่เจ้าค่ะ อาหารอร่อยมาก! ” เยียเจียเหยาได้

สติ รีบตอบ

โยวซือยิมน้อยๆ “เจ้าดูสิ เจ้าผอมขนาดนี ต้องกินให้

เยอะหน่อย เฉียวซีตกั นําแกงไก่ให้คณ
ุ นายรอง นําแกง
17
ไก่ช่วยบํารุงร่างกายดีทีสุด โดยเฉพาะกับสตรี”

ยามนีทุกอย่างสงบลง ทีโยวซือกังวลใจมากทีสุดคือเรือง
ทายาทของฉุนอวี พิษในกายจินเซวียนถูกกําจัดไปแล้ว
นางถามหมอเจียงครังแล้วครังเล่า ท่านหมอบอกว่าไม่
เป็ นปั ญหาอีก ก่อนหน้านีเพราะช่วงไว้ทกุ ข์ใหญ่ ไม่อาจ
มีบตุ รได้ ตอนนีฝังพระศพไทเฮาไปจวนจะสามเดือนแล้ว
สมควรมีข่าวดีบา้ งแล้วสิ! หรือสาเหตุมาจากจินเซวี
ยนผ่ายผอมเกินไป อืม ต้องกินเยอะอีกหน่อย อ้วนอีก
นิดถึงจะตังครรภ์ได้ง่าย

“ข้าตักเอง” ซย่าฉุนอวีตักนําแกงไก่ให้เยียเจียเหยากับ
มือ

18
“น้องรองช่างเอาใจใส่นกั ” เฉียวซือเอ่ยอย่างอิจฉา สาย
ตากลับมองไปทีฉุนหลี

ฉุนหลีทําเหมือนมองไม่เห็น เรืองแบบนีเวลาอยูก่ นั สอง

คนยังทําได้ ทว่าตอนนีคนทังบ้านอยูด่ ว้ ย เขาไม่อาจทํา

เฉียวซือเห็นเขาไม่ขยับ จึงตวัดสายตาใส่เขาอย่างหงุด
หงิด

โยวซือเห็นอยูใ่ นสายตา พอคิดถึงว่าตนเองแต่งงานให้

ท่านโหวมาหลายปี เขาไม่เคยคีบอาหารให้นางสักอย่าง
เดียว ก็ถอนใจว่า “เฮ้อ ผูใ้ หญ่ยงั ไม่สเู้ ด็กเลย”

19
ท่านโหวกําลังตักเนือตงพัวชินหนึงอยู่ ได้ฟังก็นิงไป คิด
ได้โดยพลัน ยิมแหะๆ เอ่ย “ฉุนเฟิ ง รีบตักกระเพาะปลา
ให้แม่เจ้าเร็ว”

ฉุนเฟิ งรีบทําตามทันที ยิมร่าเอ่ย “ท่านแม่ ท่านพ่อรูว้ า่

ท่านชอบกินกระเพาะปลาทีสุด”

โยวซือถลึงตาใส่ทา่ นโหว “ท่านไม่มีมือหรือ ถึงได้ใช้ลกู ”

ท่านโหวชะงัก “กระเพาะปลาวางอยูต่ รงฉุนเฟิ งนูน้ ไม่ใช่

หรือไง ใกล้กบั เขามาก”

20
เยียเจียเหยาอยากจะร้องไห้ การกระทําเดียวของฉุนอวี
ถึงกับชักนําความอิจฉาของอาซ้อใหญ่และท่านแม่ นํา
ส้มสายชูหกรดไปทังไหแล้ว...เฮ้อ จิตใจของสตรีลว้ นเป็ น
เหมือนกัน ไม่วา่ เด็กหรือผูใ้ หญ่ลว้ นหวังให้คนรักของตน
ดูแลเอาใจใส่ แม้สกั ครังก็ยงั ดี

ในยุคสมัยทีเห็นบุรุษสําคัญกว่าสตรีนนั ให้บรุ ุษ
ปรนนิบตั ิสตรีไม่ใช่เรืองง่าย ฉุนอวีเป็ นบุรุษทีดีขนาดนี
นับว่าหาได้ยากมากแล้ว

ก็ได้ วันนีนางจะช่วยท่านแม่กบั อาซ้อใหญ่สมปรารถนา

สักครัง

21
“ซุนมามา ท่านยกปลาเปรียวหวานมาทางนี แบบนีท่าน
โหวจะได้คีบได้ถงึ ” เยียเจียเหยาเอ่ยยิมๆ

ซุนมามารับคํา ขยับจานปลาเปรียวหวานด้วยหน้าตา
เบิกบาน

โยวซือปรายตามองท่านโหว ดูซิวา่ ท่านยังจะมีขอ้ อ้าง

อะไรอีก

22
บทที 403 มีแล้วใช่หรือไม่

ทุกคนยิมร่ามองท่านโหว สีหน้ารอคอยชมดูละครฉาก
สนุก

นีสมควรเป็ นการกระทําธรรมดาระหว่างสามีภรรยา เป็ น

การแสดงความรัก แต่เมืออยูใ่ นบ้านหลังนี กลับเป็ นการ
เปิ ดศักราชใหม่ ค่อยๆ เปลียนแปลงเรืองบุรุษเป็ นใหญ่
กว่าสตรีทีเป็ นไปไม่ได้ ทําได้แต่คอ่ ยๆ ปรับนิสยั เปลียน
แปลงไปทีละนิด เริมเปลียนจากการคีบอาหารให้ก่อน

1
ท่านโหวกระตุกมุมปาก เดิมคิดว่าจะทํามึนผ่านไปได้
ใครคิดว่าโยวซือไม่ปล่อย จินเซวียนยังเป็ นผูช้ ่วยอีกด้วย
มีลกู ๆ คอยดูอยู่ จะให้เขาเอาหน้าไปไว้ไหนกัน

ล้วนเป็ นเพราะฉุนอวีหน้าเหม็น ตัวเองเอาใจภรรยาทํา

ลับๆ ไม่ได้หรือไง ไฉนต้องแสดงออกต่อหน้าทุกคนด้วย
คราวนีดีเลย ทําให้แม่เจ้าตาร้อน

ซย่าฉุนอวีทีเป็ นคนเริมต้นกลับไม่กงั วลสักนิด ตักอาหาร

ให้เยียเจียเหยาไม่หยุดหย่อน ยัดเต็มถ้วยของเยียเจีย
เหยาแน่นจนเป็ นกองภูเขาขนาดเล็ก

ทังยังเอ่ยเสียงอ่อนโยนว่า “กินเยอะหน่อย จะได้ไม่ผอม”

2
น่าเสียดายทีอยูห่ า่ งกัน ไม่อย่างนันท่านโหวจะลอบเตะ
เขาใต้โต๊ะสักทีหนึง

ท่านโหวจนปั ญญา ทําได้แต่ยมิ ตักอาหารให้ภรรยา

อย่างว่าง่าย “ฮูหยิน คราวนีเจ้าพอใจแล้วสินะ”

“ไม่พอใจ ตอนนีข้าอยากกินกระดูกหมูเปรียวหวาน” โย
วซือได้คืบจะเอาศอก

ท่านโหวหางตากระตุก แต่ทาํ ได้แค่ยืนมือยาวออกไปคีบ

หมูเปรียวหวาน

3
คราวนีโยวซือยิมอย่างพอใจ

ฉุนหลีชมอย่างเบิกบาน คิดไม่ถงึ ว่าท่านพ่อทีดุดนั ราว

กับเสือก็มีช่วงเวลาเชือฟั งคีบอาหารให้ภรรยาด้วย เขา
พลันรูส้ กึ ถึงกระแสเย็นวาบมาจากด้านข้าง ร่างกายครึง
ซ้ายชาไป เมือหันกลับไปเพียงเห็นเฉียวซือฝื นยิมจ้องเขา

ฉุนหลีหดคอ หยิบถ้วนเฉียวซือขึนมาตักนําแกงอย่างเชือ
ฟั ง

มีทา่ นพ่อเป็ นแบบอย่าง เขาก็ไม่มีอะไรให้เสียหน้าอีก

สตรีทงสามบนโต๊
ั ะหัวเราะมองหน้ากัน ไม่ตอ้ งเอ่ยอะไร
4
ในใจเบิกบานยิง

ขาซย่าฉุนอวีสะกิดขาเยียเจียเหยา ส่งสายตามองนาง
แสดงออกว่า...สามีเจ้าทําตัวไม่เลวเลยใช่หรือไม่

เยียเจียเหยาเบ้ปากใส่ กลันหัวเราะ ก้มหน้าซดนําแกง

ไก่ดาํ เป็ นของทีจูวงส่

ั งมา ไก่เลียงเอง ได้รสธรรมชาติ
เป็ นไก่บา้ นแท้ๆ จึงหอมเป็ นพิเศษ

เยียเจียเหยาดืมไปคําหนึง รสชาติเข้มข้นดังคาด กอปร

กับเห็ดหูหนู เห็ดหอม บวกกับขาหมูรมควันหลายแผ่น
ยิงได้รสชาติกลมกล่อมเกินเปรียบ
5
ในขณะทีกําลังจะดืมคําทีสองนัน จู่ๆ รูส้ กึ คลืนไส้ขนมา
ึ
นางทนไม่ไหว รีบหันข้างอาเจียน

ซย่าฉุนอวีตกใจใหญ่ ถามตืนเต้นว่า “เหยาเหยา เจ้าเป็ น

อะไร”

เยียเจียเหยารูส้ กึ ว่าในท้องปั นป่ วนเกินรับได้ พูดไม่ออก

อีก นางอยากอาเจียน รีบลุกวิงออกไปด้านนอก กลัวจะ
กระทบถึงความอยากอาหารของคนอืน

ซย่าฉุนอวีลุกวิงตามออกไป

6
คนทีเหลือมองหน้ากันไปมา เมือครูย่ งั ดีๆ อยูเ่ ลย ไฉน
อาเจียนเสียแล้ว

โยวซือสงสัย สบสายตากับเฉียวซือ ทังสองอ่านใจฝ่ าย

ตรงข้ามได้ทนั ที ร้องขึนมาพร้อมกันว่า “คงไม่ใช่วา่ มีแล้ว
หรอกนะ”

ความเข้าใจนีทําเอาทุกคนแตกตืนยินดี

ท่านโหวหน้าแดงกําเพราะความตืนเต้น รีบเร่งเร้าโยวซือ
“เจ้ายังไม่รบี ไปดูอีก”

โยวซือค่อยได้สติขนมา
ึ รีบสังการว่า “ฉุนเฟิ ง เจ้ารีบไป
7
ตามท่านหมอเจียง ซุนมามา ไปเอานําร้อนมา เฮ้อ ไฉน
ถึงออกไปอาเจียนข้างนอกเล่า ต้องลมเย็นขึนมาจะทํา
อย่างไร...”

ทุกคนแยกย้ายกันไปทํางาน ไม่สนใจกินข้าวอีก

หากมีเรืองดีขนมาจริ
ึ งๆ เท่ากับว่าเป็ นเรืองมงคลเรือง
ใหญ่ทีสุดของจวนโหวแล้ว

เยียเจียเหยาไปถึงด้านนอกนังยองลงอาเจียนออกมาจน
หน้ามืดตาลาย แต่ไหนแต่ไรไม่เคยมีประสบการณ์ความ
รูส้ กึ คลืนไส้อย่างนีมาก่อน ต่อให้นางกัดผิงกัว (แอ
ปเปิ ล) ลงไปแล้วพบว่าภายในหลงเหลือหนอนอยูค่ รึงตัว

8
ก็ยงั ไม่คลืนไส้เท่านี

ซย่าฉุนอวีลูบหลังให้นางไม่ขาดสาย ตืนเต้นจนหน้าซีด
ขาว เขาไม่เคยเห็นเหยาเหยาเป็ นเช่นนีมาก่อน คล้ายกับ
อาเจียนเอาอวัยวะทังห้าออกมาจนหมดสิน

หรือนําแกงไก่มีปัญหากัน

“เหยาเหยา ดีขนบ้
ึ างหรือยัง”

เยียเจียเหยาโบกมือ อาเจียนต่อไป มารดามันเถอะ ดีขนึ

หรือยัง? ท่านไม่มีตาหรือไง ดูไม่ออกหรือว่านางแทบ
อาเจียนเป็ นเลือดออกมาแล้ว
9
ซย่าฉุนอวีร้อนรนจนแทบทนไม่ไหว ไฉนเป็ นอย่างนีเล่า

โยวซือเฉียวซือล้วนออกมา โยวซือถามอย่างระวังว่า
“จินเซวียน เจ้ามีแล้วหรือเปล่า”

เอ๋...

เยียเจียเหยาชะงักนิง ความรูส้ กึ คลืนไส้ถกู คําพูดนันพัด

พาไปไกล

เฉียวซือเสริมขึนว่า “ตอนข้าตังท้องนิวนิวก็เป็ นแบบนี

อาเจียนจนหน้ามืดตามัว ตอนท้องจ้วงจ้วงก็อาเจียน
10
เพียงแต่ไม่รุนแรงเท่านี”

โยวซือส่งสายตาไปทันที นีหมายความว่าอย่างไร เจ้า

บอกว่าจินเซวียนตังครรภ์ลกู สาวหรืออย่างไร

เฉียวซือตระหนักได้ทนั ที ตนเองพูดผิดไปแล้ว ท่านแม่

อยากได้หลานในไส้จนแทบคลังแล้ว ย่อมไม่ชอบ
ตัวอย่างของนาง หน้าเฝื อนลงไม่กล้าเอ่ยวาจาอีก

เยียเจียเหยากับซย่าฉุนอวีต่างชะงักมองหน้าอีกฝ่ าย
คล้ายไม่คอ่ ยได้สติ

ทังสองชอบหยอกกันว่า มีลกู กันเถอะ! เป็ นชายหรือ

11
หญิงดี มีลกู สักโหลหนึงถึงจะพอ...

พูดไปพูดมา ก็ตงครรภ์
ั แล้วหรือ

ซย่าฉุนอวีชะงักไปชัวครู ่ เอ่ยเลือนลอยว่า “เหยาเหยา

เดือนนีเหมือนกับรอบเดือนเจ้าจะช้าไปหลายวันแล้ว”

เยียเจียเหยาเห็นท่านโหวกับฉุนหลีออกมาพอดี เวลานี
หน้าแดงขึนมาโดยพลัน มารดาท่านเถอะ ไฉนถึงเอ่ย
เรืองรอบเดือนต่อหน้าคนมากมายอย่างนีเล่า ขายหน้า
แล้วไหมนัน

ความแตกตืนนีทําให้นาขมที
ํ เมือครูต่ ิดอยูท่ ีคอ อาเจียน
12
ออกมาคําหนึงทันที

รอถึงยามทีหมอเจียงมาถึง เยียเจียเหยาถูกซย่าฉุนอวี
อุม้ ไปนอนบนเตียงโยวซือแล้ว นางอาเจียนจนหมดแรง

ความรูส้ กึ เช่นนีช่างแปลกประหลาดพิกลนัก คล้ายกับ

คนฝึ กวิทยายุทธ์ทีทะลวงจุดได้ ผ่านเข้าสูข่ อบเขตขัน
ใหม่ของวิชายุทธ์ ส่วนนางกลับกัน ในชัวเวลาฉับพลัน
ประสาทสัมผัสรับกลินเปลียนเป็ นไวราวกับสุนขั เหมือน
มีจมูกสุนขั แล้ว

กลินเครืองหอมบนกายของทุกคน อยูห่ า่ งขนาดนันยังได้

กลิน ทังยังชัดเจนมาก

13
โยวซือให้กลินมะลิ เฉียวซือให้กลินส้ม ฉุนหลีให้กลิน
ดอกบัว ฉุนเฟิ งใช้กลินไม้จนั ทน์...

กลินหอมแต่ละชนิดพุง่ ทะลวงทําร้ายกระเพาะนาง ทํา

ให้นางคล้ายจะอยากอาเจียนเป็ นระยะ

ยังจะไว้ชีวิตคนอยูห่ รือไม่!

เยียเจียเหยานําตาคลอ “ท่านแม่ ขออภัยด้วยจริงๆ พวก

ท่านออกไปก่อนได้หรือไม่ กลินหมอบนตัวพวกท่าน...”

อาเจียน อาเจียน อาเจียน...นางอาเจียนต่อไป

14
โยวซือเข้าใจทันที คนตังครรภ์ประสาทรับกลินไวมาก รีบ
เอ่ยว่า “ทุกคนออกไปก่อน จินเซวียนไม่อาจดมกลินหอม
ได้”

ทุกคนพากันออกไป จมูกดมกลินจากชายแขนเสือก็ไม่
ได้กลินอะไร

ซย่าฉุนอวียืนห่างออกไปทําอะไรไม่ถกู “เหยาเหยา ข้า

ไม่ได้ใช้เครืองหอม ข้าต้องออกไปด้วยหรือ”

เยียเจียเหยาโบกมืออย่างอ่อนแรง

15
ท่านน่ะ เสือผ้าของท่าน เฉียวซีกบั เซียงเถาอบกลิน
กุหลาบ ท่านว่าท่านสมควรออกไปหรือเปล่า

ซย่าฉุนอวีไม่วางใจเยียเจียเหยา ทังกลัวตัวเองจะส่งผล
กระทบถึงนาง จึงสับสนเป็ นอย่างมาก กระนันในทีสุดก็
ออกไป รีบกลับไปเปลียนเสือผ้า

“ท่านหมอเจียงมาแล้ว...”

โยวซือดึงตัวท่านหมอเจียงมาแล้วเล่าสถานการณ์ของ
เยียเจียเหยาให้ฟัง ท่านหมอเจียงเอ่ยเสียงนิงว่า “ข้า
ตรวจดูก่อน ก่อนจะตรวจชีพจรออกมายังไม่อาจสรุปได้”

16
ทุกคนไม่กล้าเข้าไป มีเพียงท่านหมอเจียงเข้าไปคนเดียว
ทุกคนรอฟั งข่าวอยูด่ า้ นนอก

ซุนมามาหอบเสือผ้าสะอาดมาหลายชุด “ฮูหยิน นีคือชุด

ของปี ทีแล้ว ยังไม่เคยใส่มาก่อน”

“รีบช่วยข้าเปลียนเร็ว” โยวซือเสียงร้อนรน

ท่านโหวเอ่ยขึนบ้างว่า “ข้าจะไปเปลียนชุดด้วย”

ทันใดนันก็สง่ สายตาให้พวกฉุนหลีทียังนิงอึงอยู่ นําเสียง

ดุดนั “พวกเจ้าก็ไปเปลียนด้วย เสือผ้าทีอบกลินหอม
ห้ามใส่เด็ดขาด”
17
ไม่นาน ท่านหมอเจียงออกมา ประจวบกับซย่าฉุนอวี
กลับมาพอดี

ทุกคนล้อมท่านหมอไว้ “ท่านหมอเจียง เป็ นอย่างไรกัน

แน่”

ยากนักทีท่านหมอเจียงจะเผยยิมออกมา “ยินดีกบั ท่าน

โหว ซือจือด้วย คุณนายรองมีข่าวดีแล้ว”

ทุกคนพากันถอนหายใจอย่างพร้อมเพรียง โยวซือ
ประนมมือสิบนิวประสานขอบคุณพระพุทธองค์ ท่าน
โหวเองก็ตืนเต้นเสียจนหนวดกระตุก ฉุนเฟิ งตบลงบ่า

18
ของซย่าฉุนอวีทียืนตะลึงโง่งมอยู่ “พีรอง ยินดีดว้ ย ท่าน
จะเป็ นพ่อคนแล้ว”

“น้องรอง ยินดีดว้ ย ในทีสุดก็สมปรารถนาแล้ว” ฉุนหลี

เข้ามาแสดงความยินดี

วิญญาณของซย่าฉุนอวีคล้ายลอยล่องขึนไปบนชันเมฆ
แล้วเพิงกลับร่าง เขาพุง่ เข้าไปในห้อง ไม่กีก้าวก็ถงึ ข้าง
เตียง เขาคุกเข่าลงทีหัวเตียง กุมมือเยียเจียเหยาไว้ ยินดี
จนไม่รูจ้ ะพูดอย่างไรดี ได้แต่ฉีกยิมโง่งม ดวงตาคลอไป
ด้วยนําตาแห่งความแตกตืนยินดี

เยียเจียเหยารูว้ า่ ตัวเองมีแล้ว แน่นอนเสียจนไม่อาจแน่

19
ไปกว่านีอีก ทว่านางยังรูส้ กึ ไม่อยากเชือ แต่ไหนแต่ไรมา
ลูกเป็ นเหมือนปมในใจนาง เป็ นเงือนอย่างหนึง ตอนแรก
ทีหลิวหลีตงครรภ์
ั นนั ไม่รูน้ างอิจฉามากเพียงไหน ปาก
ไม่พดู ตกดึกกลับอิจฉาจนนอนไม่หลับ ภายหลังอาซ้อ
ใหญ่ตงครรภ์
ั นางยังไม่มีวีแววเลยสักน้อย ได้แต่ทนกลัด
กลุม้ ดืมยาขมไป ถูกคนวิจารณ์ก็ได้แต่ทาํ เป็ นไม่ได้ยินไม่
ใส่ใจ ความจริงแล้วนางใส่ใจมาก ความกังวลทังหลาย
ได้แต่เก็บงําไว้ในใจ

ซย่าฉุนอวีรักนางขนาดนี นางก็รกั เขาเช่นกัน หากนางไม่

อาจให้กาํ เนิดบุตรได้ ก็เป็ นเรืองเสียใจไปตลอดชีวิต

นันเป็ นการยกระดับความรักของพวกเขา เป็ นแก้วผลึก

แห่งรัก แม้ในฝันนางก็ยงั อยากได้
20
ทว่าตอนนี ในทีสุดก็มีแล้ว สวรรค์ยงั คํานึงถึงนางอยู่

“ทําอะไรกัน อึงไปแล้วหรือท่าน...” เห็นซย่าฉุนอวี

ตืนเต้นจนนําตาคลอ ในใจเยียเจียเหยาอบอุน่ คล้ายมี
กระแสนําไหล

“ข้าอึงไปแล้ว ข้าดีใจเกินไป เหยาเหยา นีข้าฝันไปหรือ

เปล่า” ซย่าฉุนอวีกุมมือนางมาแนบแก้ม

เยียเจียเหยาหัวเราะอ่อนโยน ปวดหนึบทีจมูก เขาไม่พดู

แต่นางรู ้ ความจริงแล้วเขาอยากมีลกู มาก

21
เคราะห์ดีทีเป็ นไปดังหวัง สมบูรณ์แล้ว

“ฉุนอวี พวกเรามีลกู ของตัวเองแล้ว พวกเราไม่ตอ้ งแย่ง

ลูกคนอืนแล้ว”

ซย่าฉุนอวีพยักหน้าดีใจ กอดเยียเจียเหยาเข้ามาเบาๆ
ทว่าความรักลําลึกอย่างหาทีเปรียบไม่ได้ ใช้ทงร่
ั างทังใจ
กอดสตรีผนู้ ีและลูกของพวกเขาไว้

“เหยาเหยา ขอบคุณเจ้ามาก ข้าไม่รูพ้ ดู อะไรดี ในใจข้า

ตืนเต้นมาก ทังกลัวว่าจะไม่ใช่เรืองจริง” ซย่าฉุนอวี
กระซิบข้างหูนาง

22
เยียเจียเหยาพยักหน้าอย่างแรง พูดไม่ออก

จู่ๆ มีกลินกุหลาบปะทะเข้าจมูก เวลานันอาการคลืนเ**

ยนก็พงุ่ ขึนมา

เยียเจียเหยาผลักเขาออก ลุกขึนจากเตียงเริมอาเจียนอีก
ครัง

ซย่าฉุนอวีมือไม้ลนลาน “เป็ นอะไรแล้ว ข้าเปลียนเสือผ้า

แล้วนะ”

เยียเจียเหยาอาเจียนไปพลางเอ่ยว่า “ท่านไม่ได้เปลียน
ชุดข้างใน...”
23
ซย่าฉุนอวีนิงไปหมดคําพูด ประสาทรับกลินไวถึงเพียงนี
ช่างเกินคาดคิดนัก ภายหน้าจะทําอย่างไรดีเล่า

24
บทที 404 ชีวติ ทีน่าสงสาร

คืนนันท่านโหวไปทีศาลบรรพชนคนเดียว คุกเข่าอยูด่ า้ น
ในเป็ นเวลานาน ส่วนโยวซือออกคําสังแรกว่าเครืองหอม
ทังหลายนในจวนห้ามนําออกมาใช้เด็ดขาด ชาดและ
แป้งกลินแรงก็หา้ มใช้ ใครกล้าขัดคําสังทําให้คณ
ุ นาย
รองอาเจียน ให้ลงโทษตามกฎบ้าน

ดังนันทังจวนจึงพร้อมใจกันเอาของทีมีสว่ นเกียวข้องกับ
คําว่า “หอม” เก็บลง**บจนหมดสิน ใครก็หา้ มบ่นสักครึง
คํา

คําสังทีสอง เรืองทีคุณนายรองตังครรภ์หา้ มแพร่งพราย

ออกไปภายนอกเด็ดขาด หากใครหลุดปากออกไป ลง
1
โทษตามกฎบ้าน

ในหมูช่ าวบ้านมีคาํ กล่าวว่า ช่วงตังครรภ์สามเดือนแรก

ห้ามป่ าวประกาศออกไป ต้องปกปิ ดมิดชิด ไม่เช่นนันจะ
เกิดเรืองไม่ดีได้ง่าย รอผ่านพ้นสามเดือนไปแล้ว ครรภ์
มันคง ก็สามารถบอกกับสหายญาติมิตรได้

เมือก่อนโยวซือไม่เชือคําพวกนี มายามนียินยอมเชือก็ไม่
เสียหาย เพราะว่าเด็กคนนีมีนาหนั
ํ กในใจนางมาก ไม่
อาจสูญเสียไป

เยียเจียเหยากลับห้องตัวเอง เอนกายอยูบ่ นเตียง

2
ในห้องเปิ ดหน้าต่างให้ลมพัดผ่าน โถกํายานถูกย้ายออก
เสือผ้าทีอบกลินหอมก็ถกู เก็บสิน พวกเฉียวซีและเซียง
เถาอาบนําสะอาด ไม่มีกลินหอมอะไรแล้วถึงกล้ามารับ
ใช้คณ
ุ นายรอง

เยียเจียเหยาเอนกายอย่างไร้เรียวแรง ฟั งซุนมามาสัง
สอนคนรับใช้ดา้ นนอกเสียงดัง ข้อควรระวังต่างๆ กําชับ
ถึงข้อทียีสิบแปด ถึงกระทังสังมิให้ผายลมต่อหน้านาง

เยียเจียเหยาอับจนคําพูด เพือนางคนเดียว ทังจวน

โกลาหลอลหม่านไปหมด นางไม่อยากให้มีการเคลือน
ไหวรุนแรงเช่นนี นําพาความไม่สะดวกมาให้กบั ผูอ้ ืน
ทว่านางจนปั ญญา ใครใช้ให้จ่ๆู จมูกนางกลายเป็ นจมูก
สุนขั เล่า รับกลินไวก็ช่างเถอะ ทีสําคัญคือได้กลินอะไรก็
3
พานเกียวพันกับกระเพาะนาง อาเจียนไม่หยุด

นีเป็ นแค่จดุ เริมต้น ไม่รูว้ า่ สถานการณ์แบบนียังดําเนิน

ไปอีกนานแค่ไหน เวลาไหนถึงจะสินสุด

เฉียวซียกนําอุน่ เข้ามา เกลียกล่อมว่า “คุณนายรอง ดืม

นําเสียหน่อยนะเจ้าคะ”

ท้องนางว่างเปล่าไปนานแล้ว กลับไม่รูส้ กึ หิว ทว่าใน

ปากขม เยียเจียเหยาฝื นดืมนําไปสองคํา นําพาความ
คลืนไส้มาอีกรอบ

ในใจโอดครวญ แม่เจ้าเถอะ กินนําเปล่ายังถึงกับ

4
อาเจียน นียังจะให้คนมีชีวิตหรือเปล่า!

เฉียวซีกงั วล เอาอย่างไรดี แม้แต่นาเปล่

ํ าคุณนายรองยัง
ดืมไม่ได้ อีกเดียวจะดืมยาได้อย่างไร

ซย่าฉุนอวีอยูใ่ นห้องนําอาบนําไปสามรอบแล้ว คนอืน

อาบรอบเดียวก็พอ แต่เขาสนิทใกล้ชิดกับเหยาเหยาเป็ น
พิเศษ ต้องอาบให้หมดจด ไม่เช่นนีแม้แต่เตียงก็ขนไม่
ึ ได้
แล้ว

ในทีสุดก็อาบนําออกมา เปลียนเสือผ้า เฉียวซีรอเขาอยู่

ด้านนอก สีหน้าวิตกกังวล

5
“ซือจือ คุณนายรองกินอะไรไม่ลงเลย แม้แต่ดืมนํายัง
อาเจียน...”

ซย่าฉุนอวีขมวดคิวแน่น “เจ้าถามแล้วหรือ คุณนายรอง

ไม่อยากกินอะไรเลยหรืออย่างไร”

เฉียวซีราๆ
ํ “กล้าถามทีไหนกันเจ้าคะ บ่าวถามคําหนึงก็
ทําคุณนายรองอาเจียนออกมา คุณนายรองให้ขา้ ทําตัว
ดีๆ ห้ามเอ่ยถึงของกินเด็ดขาด”

ซย่าฉุนอวีกังวล ในเมือท่านแม่กบั หมอเจียงบอกว่า นี

เป็ นเรืองปกติ ทว่าแม้แต่ของสักนิดยังกินไม่ลงจะได้
อย่างไรกัน

6
“ต้มยาแล้วหรือยัง” ซย่าฉุนอวีถาม

“ต้มแล้วเจ้าค่ะ แต่วา่ บ่าวคิดว่าคุณนายรองคงดืมไม่ลง”

เฉียวซีตอบหวาดๆ

ซย่าฉุนอวีโบกมือ “เจ้าออกไปก่อน อีกเดียวข้าเกลีย

กล่อมนางเอง”

ซย่าฉุนอวีเข้าห้องนอน เห็นเยียเจียเหยาหน้าตาซีดขาว
นับตังแต่แพ้ทอ้ งจนถึงเวลานียังไม่ถงึ สองชัวยามเลย พอ
รูส้ กึ เหมือนว่าคนทังคนผ่ายผอมลง ก็ปวดใจ

7
“เหยาเหยา ดีขนบ้
ึ างหรือยัง” ซย่าฉุนอวีไม่กล้าเข้าใกล้
กลัวว่ากลินอะไรบนตัวจะจู่โจมนาง

เยียเจียเหยากวักมือเรียกเขา ตอนนีนางต้องการอ้อม
กอดอุน่ ปลอบโยนนางมากทีสุด

ซย่าฉุนอวีเดินเข้าไปสามก้าว นอนลงเป็ นเบาะหนัง

มนุษย์ให้นางอย่างรูท้ นั เยียเจียเหยาหนุนหน้าอกเขา
มือกอดเอวเขาไว้ ร้องว่า “ฉุนอวี ทนไม่ไหวแล้ว ทําอย่าง
ไรดี”

ซย่าฉุนอวีลูบหลังนางพลางปลอบ “ได้ยินมาว่าผ่านไป
พักหนึงก็ดีเอง เจ้าทนเอาหน่อย คิดเรืองอืนมาเบียงเบน

8
ความสนใจไปเสีย”

เยียเจียเหยาเอ่ยเสียงขมขืน “ยังจะคิดอะไรได้อีก ข้าเปิ ด

ภัตตาคาร ทําอาหาร อะไรก็เกียวกับของกินทังนัน คิดถึง
ของกินข้าก็อยากอาเจียน”

พูดไปก็มีผลนัก นางคลืนไส้ขนมาอี
ึ กแล้ว

ซย่าฉุนอวีลูบหลังนาง กล่าวอย่างจนปั ญญาว่า “อย่าง

นันเจ้าก็คิดถึงลูกไว้ เป็ นผูช้ ายหรือผูห้ ญิงกัน เหมือนเจ้า
หรือเหมือนข้า ลูกคลอดช่วงเดือนหนึงแน่ พวกเราควร
เตรียมอะไรให้เขาดี...”

9
พูดถึงลูก จิตใจเยียเจียเหยาก็ออ่ นยวบลง ลูบท้องทียัง
แบนราบโดยไม่รูต้ วั เวลานีเด็กคงยังเป็ นแค่กอ้ นกลม
เล็กๆ อยูส่ นิ ะ! กลับใช้วิธีรุนแรงเช่นนีประกาศถึงการ
ดํารงอยูข่ องตน

ช่างเป็ นความรูส้ กึ ทีพิเศษนัก

“แต่ขา้ ว่าพวกเราไม่ตอ้ งเตรียมอะไรแล้ว ท่านแม่เตรียม

ทุกอย่างรอบคอบ เมือถึงเวลามีองค์หญิงอีเต๋อ เหล่าจู่
จงคอยตระเตรียม ส่วนเจ้า รักษาร่างกายให้แข็งแรง
บํารุงตัวเองจนอ้วนขาว ส่วนข้าก็รบั หน้าทีดูแลเจ้าบํารุง
ครรภ์...”

10
“ดังนัน ต่อให้เจ้าไม่อยากกิน ก็ตอ้ งกิน ต่อให้อาเจียน
ออกมาหมดก็ตาม หากเจ้าไม่กินแล้ว ลูกของพวกเราก็
หิว ตอนคลอดออกมาเป็ นเจ้าลิงจิว เจ้าจะปวดใจเอา...”

เยียเจียเหยาเงียบ จริงด้วย นางไม่กิน ลูกก็ไม่ได้กิน หาก

ทําให้พฒ
ั นาการไม่ดีก็แย่แล้ว

“ห้องครัวตุน๋ โจ๊กแล้ว ให้เฉียวซีเอามาให้เจ้าสักถ้วยดี

หรือไม่ กินเยอะหน่อย ได้หรือเปล่า” ซย่าฉุนอวีพยายาม
เกลียกล่อมอย่างอดทน

เยียเจียเหยาทนเอ่ยเสียงน่าสงสาร “ถ้วยเล็กนะ”

11
“เอาอีกหน่อยหรือไม่”

“ท่านอย่าพูดถึงเรืองอืนได้หรือเปล่า”

“ได้ เจ้ารอก่อน ข้าไปยกมาเอง...”

เมือโจ๊กยกเข้ามา เยียเจียเหยาก็เริมนึกเสียใจ แต่ไหนแต่

ไรมาไม่เคยคิดว่าตัวเองจะมีวนั ทีกินไม่ได้ ความชอบชัว
ชีวิตของนางคืออาหารอร่อย ตอนนีอาหารกลายเป็ นของ
ทีนางรังเกียจไปเสียแล้ว

ซย่าฉุนอวีเกลียกล่อมด้วยความลําบาก ไม่ง่ายเลยนาง
ถึงกินได้สองคํา จากนันก็อาเจียนออกมาอีก กินเข้าไป
12
ยังไม่มากเท่าอาเจียนออกมาเลย

เมือถึงเวลาดืมยา ก็เป็ นเช่นนีอีก

เห็นนางกินอาหารท่าทางเหมือนกับถูกลงทัณฑ์ ซย่าฉุ
นอวีทนไม่ไหวลูบท้องนาง กัดฟั นแน่น

“เจ้าเด็กบ้า! ยังไม่ทนั คลอดออกมาก็เคียวกรํามารดา

บิดาเจ้าแล้ว รอเจ้าออกมา ข้าจะต้องสังสอนเสียให้
เข็ด...”

เยียเจียเหยาจึงได้เริมใช้ชีวิตอย่างน่าเศร้าเช่นนี

13
วันๆ ได้แต่ตอ่ สูก้ บั คําว่ากิน นางกินไม่ลง มีแต่อาเจียน
แม้แต่เดินยังตัวปลิว แต่วา่ ทําไมไม่หิวกัน

เรืองเปิ ดร้านอาหารตะวันตกกับเรียบเรียงตําราอาหาร
ถูกพักไว้ก่อน วิชาเรียนทีสถานศึกษาก็ให้หรงฮูหยินสอน
แทน ประกาศไปว่านางไปหยางโจว กันไม่ให้ทกุ คนมา
เยียม

เวลานีนางสติไม่ปลอดโปร่ง ไม่มีอารมณ์และแรงรับแขก
บวกกับนางบอกแขกไม่ได้วา่ ให้ทา่ นกลับไปเปลียนชุดที
ไม่ได้อบกลินหอม ล้างแป้งบนหน้าออกก่อนค่อยมา

จึงบอกว่าไม่อยูบ่ า้ นไปเลยเพือตัดปั ญหา

14
เพียงแต่เช่นนีนางอย่าได้คิดจะออกจากบ้าน ไม่เช่นนัน
จะเผยพิรุธออกมา

ทุกวันโยวซือต้องมาเยียมอย่างน้อยหนึงครัง ซุนมา
มากลายเป็ นมามาผูด้ แู ลทีเรือนนางไปแล้ว โยวซือยัง
ตังใจหาแม่ครัวสองคนมาให้ ยอมให้ครัวเล็กเปิ ดเตาทํา
อาหารเอง อยากกินอะไรก็ทาํ ได้ทนั

ซย่าฉุนอวีเลิกงานแล้วก็กลับมาหานาง ชักแม่นาทั
ํ งห้า
หยอกนางให้เบิกบาน คิดหาสารพัดวิธีลอ่ ให้นางกิน
อาหาร การดูแลเหมือนสอยดาวลงมาประเคนให้ ตอนที
หลิวหลีตงครรภ์
ั ยงั ไม่ทาํ อะไรมากเท่านีมาก่อน

15
วันเวลาผ่านไปอย่างสงบ เยียเจียเหยาขอผ้าต่วนจาก
ห้องตัดเย็บมาให้ซนุ มามาสอนนางเย็บชุด มีอะไรทํา
บ้างก็ช่วยเบียงเบนความสนใจไปได้ ไม่อย่างนันนางคง
ได้คลืนไส้ตงแต่
ั เช้าจรดเย็น

ผ้าล้วนตัดมาเรียบร้อยแล้ว นางทําแค่เย็บติดกันก็ใช้ได้

ตัดชุดเด็กทารกดูเหมือนง่าย ทว่ายังพิถีพิถนั มากกว่าชุด

ผูใ้ หญ่ ใช้เส้นไหมอ่อนนิม ฝี เข็มละเอียด ห้ามมีปลาย
ด้ายหลุดลุย่ ออกมา ต้องเก็บไว้ดา้ นในหมด กันไม่ให้ทิม
ถูกผิวบอบบางของทารก

16
เมือเทียบฝี มือการตัดเย็บกับการทําอาหารของเยียเจีย
เหยาแล้วเรียกได้วา่ ห่างชันราวฟ้ากับเหว

ซย่าฉุนอวีเห็นนางสินเปลืองแรงมาก ฝี เข็มไม่สมําเสมอ
ก็กล่าวด้วยความกลัดกลุม้ ว่า “เหยาเหยา ชุดแต่งงาน
ของเจ้าชุดนันตัดนานเท่าไรกัน”

เขาไม่รูว้ า่ เหยาเหยาไม่ถนัดงานตัดเย็บ เพียงหลงคิดว่า

นางทุม่ เทใจกับการทําอาหารจนหมดจึงไม่ชอบงานเย็บ
ปั กเช่นนี ดังนันปี ทีแล้วทีนางมอบถุงหอมให้เขาจึงทําให้
เขาดีใจอยูน่ าน

เฉียวซีกบั เซียงเถารูด้ ี ทว่าไม่อาจเอ่ยออกไป ด้วยเหตุนี

17
จึงทําให้ซย่าฉุนอวีกลัดกลุม้ อยูใ่ นเวลานี

เยียเจียเหยาปั กทุกฝี เข็มเส้นด้ายอย่างจริงจัง ตอบมาว่า

“หนึงเดือน สองเดือน หรือสามเดือนก็ไม่รู ้ ลืมแล้ว”

ซย่าฉุนอวีตะลึงงัน เรืองนีนางยังลืมได้ สตรีชวชี

ั วิตนีตัด
ชุดแต่งงานแค่ครังเดียว สมควรจําติดอยูใ่ นใจถึงจะถูก

“ข้าเห็นชุดแต่งงานเจ้าตัดได้ไม่เลวเลย”

ความหมายก็คือไฉนตอนนีเจ้าถึงได้ฝีมือห่วยเช่นนีเล่า
เห็นฝี เข็มบูดๆ เบียวๆ อย่างกับแมลงเดินก็ไม่ปาน ลูก
ของเราจะใส่ได้อย่างไรกัน
18
ความกังวลเช่นนีเขาไม่มีทางพูดออกไป อย่างมากก็สวม
ไว้ดา้ นใน ใครก็มองไม่ออก

เยียเจียเหยายิมพยักหน้า ไม่ผิด แต่วา่ ไม่ใช่นางเย็บนี

เป็ นฝี มือเจ้าของร่างคนเดิมต่างหาก

ซย่าฉุนอวีพยายามหาเหตุผลมาตอบตัวเอง บางทีอาจ
เพราะว่านานแล้ว ฝี มือถึงได้ตกลงบ้าง

“ฉุนอวี เจ้าลองดู กางเกงตัวนีของข้าเป็ นอย่างไรบ้าง”

เยียเจียเหยาปั กเข็มสุดท้ายลงไปเรียบร้อย ยกขึนอวดให้
ฉุนอวีดู

19
ฉุนอวีหยิบมาพลิกดู ถามด้วยความสงสัยว่า “นีทําให้
เด็กอายุเท่าไรใส่กนั ”

เยียเจียเหยาตอบ “สามสีเดือน ถึงเวลานันอากาศน่าจะ

อุน่ ขึนบ้าง สีเหลืองอ่อนเข้ากับผิวเด็กทารกมากทีสุด
ต้องน่าดูมากแน่”

ซย่าฉุนอวีกระแอมไอแห้งๆ สองที นึกสงสัยว่า ‘เด็กอายุ

สามสีเดือน ยังต้องสวมกางเกงไคตัง*อยูเ่ ลยนะ! ’

“นันย่อมแน่นอน หรือว่าท่านไม่หวังให้เขาถอดกางเกง
ปล่อยเบาได้เองกัน! ” เยียเจียเหยาเอ่ยจากใจ ปั ญหา

20
สามัญแบบนียังต้องถามอีกหรือ

ซย่าฉุนอวีคลีขากางเกงทังสองข้างออกดู มองเยียเจีย
เหยาอย่างจนคําพูด

อ้อ...เยียเจียเหยาตะลึง ซุนมามาบอกนางแล้ว ให้เย็บ

ขอบด้านข้างทังหมดติดกันก็พอ ผลสุดท้ายแล้วนางไม่
ทันระวังเย็บเป้าติดไปด้วย

หน้าพลันแดงขึนมา มารดาเจ้าเถอะ ขายหน้าใหญ่แล้ว!

นางรีบเอากางเกงหลบ บ่นอุบว่า “เพราะท่านนันแหละ

พูดนันพูดนี ทําให้ขา้ ไม่มีสมาธิ”
21
ซย่าฉุนอวีสีหน้าจนปั ญญา ตอนเขาเข้ามา นางกําลัง
เย็บเป้ากางเกงอยูไ่ ม่ใช่หรือไง

---

*กางเกงไคตัง คือกางเกงทีไม่เย็บตะเข็บตรงเป้า เพือให้

ขับถ่ายได้สะดวก

22
บทที 405 รสนิยมแปลกพิเศษ

เห็นสีหน้าพูดไม่ออกของเขา เยียเจียเหยาจึงข่มขู่
ขึนมา “ทําไม ข้าพูดผิดหรือ ก่อนหน้าข้ายังจําได้วา่ ไม่
ต้องเย็บเป้า เพราะท่านทําร้ายข้าแท้ๆ”

เรืองน่าขายหน้าเช่นนี ตีให้ตายก็ไม่ยอมรับ...

ไม่อย่างนันคนผูน้ ีต้องบอกกับลูกว่า ตอนนันแม่ของเจ้า

แม้แต่กางเกงยังทําไม่เป็ นเลย...

เด็กคนนันยังจะไม่ดถู กู นางอีกหรือ!

1
ซย่าฉุนอวีกระตุกมุมปาก ถกเหตุผลกับสตรีเท่ากับหา
เรืองให้ตวั ไม่เป็ นสุข ช่างเถอะ เป็ นความผิดเขาเอง เป็ น
ความผิดของเขาทังหมด

เกิดเรืองขายหน้าอย่างนี เยียเจียเหยาเสียหน้ามาก นาง

ตัดสินใจฝึ กฝนฝี มือเย็บปั กหน่อยดีกว่า ภายหน้าจะได้
ทําเสือผ้าสวยๆ ให้ลกู ใส่ ของทีตัวเองทํากับคนอืนทําให้
ความรูส้ กึ ไม่เหมือนกัน แม่ปักด้วยความรัก ให้ลกู รัก
สวม เต็มไปด้วยไอรักจากมารดา...

เยียเจียเหยาคล้ายกับหาเป้าหมายฮึดสูใ้ หม่ นางไม่เชือ

ว่า สองมือของนางจะปั กลวดลายทีชวนให้คนตกตะลึง
ไม่ได้ สมองของนางสามารถคิดอาหารทีคนอืนคิดไม่
ออกได้ ในเมือมีฝีมือประณีตเช่นนี ยังจะจัดการเข็มปั ก
2
ผ้าเล็กๆ อย่างนีได้ไม่อยูห่ มัดอีกหรืออย่างไร

ทางเรือนหลักส่งคนมาตามซย่าฉุนอวีไปกินข้าว

แน่นอนว่าคําว่ากินข้าวสองคํานีไม่อาจพูดในเรือนหลังนี
ได้ บ่าวจึงเข้ามารายงานว่าฮูหยินมาเชิญซือจือ

ก่อนซย่าฉุนอวีจากไปยังกําชับว่า “เจ้าอย่าปั กอีกเลย

มืดแล้ว แสงไม่พอ เดียวตาจะเสียเอา”

.....

ภายในห้องของโยวซือ โยวซือกับซุนมามากําลังพลิกดู
3
เอียมตัวหนึง เป็ นของทีเยียเจียเหยาทํา

ปลายด้ายเก็บเรียบร้อย แต่ฝีเข็มเบียวไปมา ไม่เรียบร้อย

ขอบผ้าตัดเรียบถึงกับถูกนางเย็บจนเบียว โยวซือถอนใจ
หยุดดู

“นีคือผลงานของคุณนายรองหรือ”

ซุนมามากลันหัวเราะ “ใช่เจ้าค่ะ คุณนายรองยังดีใจ

บอกให้บา่ วหาลวดลาย ปั กลายอะไรดี”

โยวซือเงียบไป คิดว่า ‘ฝี มือเย็บปั กของจินเซวียนแย่เกิน

ไป ตอนนางปั กผ้าครังแรก เย็บชุดครังแรกยังดีกว่านีอีก!
4
คนเราไม่ได้สมบูรณ์แบบไปทุกเรืองจริงๆ ฝี มือทําอาหาร
ของจินเซวียนอยูใ่ นระดับสูง งานเย็บปั กกลับเละเทะ’

หลานสุดทีรักของนางสวมเอียมยําแย่แบบนีได้หรือ

เฮ้อ ยังดีทีในบ้านมีช่างตัดเย็บ หากไม่พอจริงๆ ก็ยงั มียา่

อย่างนางอยูท่ งคน
ั หากเด็กคนนีใช้แต่ของทีมารดาเขา
ทําให้ก็น่าสงสารไปแล้ว

“ซุนมามา เจ้าเอากรรไกรมา ตัดด้ายออก ข้าจะแก้

หน่อย” โยวซือเอ่ย

ซุนมามายิม “ฮูหยิน อย่าแก้เลย ถึงคุณนายรองจะไม่

5
ถนัดงานเย็บปั ก แต่นีก็เป็ นนําใจของนาง บ่าวเห็นคุณ
นายรองตังอกตังใจเรียน เดียวก็ดีขนเอง
ึ รอนางทําได้ดี
แล้ว ตัวเองต้องรังเกียจแน่ พูดอีกอย่างคนมากมายตัด
เสือผ้าให้คณ
ุ ชายน้อย ถึงเวลาข่าวเรืองตังครรภ์แพร่ออก
ไป เสือผ้าทีส่งมาใส่อย่างไรก็ไม่หมด ไม่ดอ้ ยไปกว่าตัวนี
แน่เจ้าค่ะ”

โยวซือคิดเช่นนันก็ถกู ดังว่า ยิมกล่าว “อย่างนันเจ้าก็

เลือกลายง่ายๆ ให้นางแล้วกัน!”

ให้จินเซวียนฝึ กฝี มือ ถึงจะทํางานได้ดี

ซย่าฉุนอวีกับฉุนเฟิ งมาหามารดาพร้อมกัน โยวซือกลับ

6
ถามว่า “อาหารคํานีจินเซวียนอยากกินอะไร”

ซย่าฉุนอวีตอบ “ไม่กล้าเอ่ยคําว่ากินกับนาง แต่วา่ วันนี

ผลซิง*ทีลูกเอากลับมา นางกลับกินไปสองลูก”

โยวซือตาวาว “นางอยากกินของเปรียวอย่างนันหรือ”

ซย่าฉุนอวีคิด “ไม่แน่ใจ ผลซิงสองลูกนันเป็ นข้าพยายาม

ปลอบนางกินลงไป ดีทีไม่อาเจียนออกมา”

โยวซือกับซุนมามามองตากัน ในใจยินดี สังการว่า “ซุน

มามา สังการลงไป ให้เอาผลไม้ไปให้คณ
ุ นายรอง”

7
“เจ่าค่ะ บ่าวไปจัดการเอง”

“ข้าว่า ท้องของอาซ้อรองต้องเป็ นลูกชายแน่ นึกถึงตอน

นันหลิวหลีก็ชอบกินของเปรียวเหมือนกัน...” ฉุนเฟิ งเอ่ย
คําพูดนีออกมาอย่างเป็ นธรรมชาติ พูดไปครึงคํากลับ
หยุดลง

เรืองในอดีตค่อยผุดขึนมา เวลานันเขาก็เหมือนกับพีรอง
ตืนเต้นดีใจจนไม่รูเ้ รียกว่าอย่างไรดี เวลานันเขากับหลิว
หลีเรียกว่าหวานชืนมืนอย่างทีสุด เวลานันเขาเฝ้าคิดถึง
หน้าตาของลูกนับครังไม่ถว้ น...

จากนันก็ไม่มีลกู แล้ว เด็กชายทีก่อตัวเป็ นรูปเป็ นร่าง

8
จากนัน หลิวหลีก็ไม่ได้อยูบ่ า้ นหลังนีอีกต่อไป กลายเป็ น
คนทีผ่านเข้ามาในชีวิตของเขา

เรืองราวเกินกว่าทีคนเราจะคาดคิดได้ ในระยะเวลาสันๆ
เพียงหนึงปี เท่านัน

ซย่าฉุนอวีเห็นสีหน้าสลดของฉุนเฟิ งก็รูว้ า่ น้องชายคิดถึง

เรืองไม่ความสุข จึงเปลียนหัวข้อว่า “ท่านแม่ อาการของ
เหยาเหยาจะเป็ นอีกนานแค่ไหน ข้ากลัวนางรับไม่ไหว”

ไม่ใช่แค่เหยาเหยารับไม่ไหว เขาเองก็รบั ไม่ไหวเช่นกัน

แม้แต่อาหารทีมีเครืองเทศก็ยงั ไม่กล้ากิน ต้นหอมขิง

9
กระเทียมก็ไม่ได้ สุรายิงไม่ตอ้ งดืม กินแล้วกลับไปต้อง
แปรงฟั นจนสะอาด หากแต่เหยาเหยายังได้กลิน ไล่เขา
ออกไปนอนห้องข้างๆ ไม่ยอมให้เขาเข้าใกล้

ตอนนีทุกมือของเขามีแต่ผกั เต้าหูแ้ ละข้าวสวย กินจืดชืด

กว่าพระในวัดอีก ปากเขาแทบจะจืดสนิทหมดแล้ว

โยวซือถอนใจ “คนปกติกินยาไม่กีเทียบก็หยุดอาเจียน
แล้ว อาการก็ดีขนมา
ึ น่าเสียดายทีจินเซวียนกินไม่ได้แม้
แต่ยา ไม่มีหนทาง ได้แต่ทน อาการแพ้แบบนี ทีเร็วก็ไม่กี
วัน ทีนานหน่อยก็หลายเดือน”

“เฮ้อ สตรีคลอดลูกช่างทุกข์ทรมานเหลือเกิน!”

10
ซย่าฉุนอวีใจกระตุก ทอดถอนใจเงียบๆ ด้วยความทุกข์
ตรมยิงนัก

โยวซือหน้าเคร่งขรึม “จินเซวียนลําบากแบบนีเจ้าต้อง
ดูแลให้ดี เรืองอะไรก็ตามใจนาง อย่าทําให้โมโห ได้ยิน
หรือเปล่า”

ซย่าฉุนอวีหน้าเจือน “ข้ากล้าทีไหนกัน! ตอนนีในบ้าน

นางใหญ่สดุ แล้ว แทบยกนางเทิดทูนเป็ นพระโพธิสตั ว์
แล้ว”

จิตใจของโยวซือยามนีอยูท่ ีหลานในกายนาง ความ

11
ลําบากของบุตรชายนางย่อมไม่เห็นในสายตา ถึงเห็นก็
ทําเป็ นไม่เห็น ไม่กีเดือนเท่านัน ทนหน่อยก็ผา่ นไปได้
แล้ว

“เจ้ารูก้ ็ดี” โยวซือระบายยิม “จริงสิ ไปกินข้าวกันก่อน

ฉุนเฟิ ง หลังกินข้าวเจ้ารังอยูก่ ่อน แม่มีเรืองจะคุยด้วย”

ซย่าฉุนอวีกินข้าวสวยไปไม่กีคํา การกินอาหารสําหรับ
เขาเวลานีก็เพือทําให้อิมท้องเท่านัน ไม่มีขอ้ เรียกร้อง
อะไรทังนัน รีบกินรีบกลับไปหาเหยาเหยา

ซย่าฉุนเฟิ งตามมารดาไป

12
โยวซือมองลูกชายคนเล็กด้วยความจนใจต่างๆ นานา
การแต่งงานนันยกเลิกไปแล้ว ฉุนเฟิ งสดใสกว่าเมือก่อน
ไม่นอ้ ย ทว่ามักทําหน้าเศร้าอยูเ่ รือย ท่าทางดูเหมือนคน
สูญเสียเช่นนันชวนให้คนกลัดกลุม้ นัก

“เฟิ งเอ๋อร์ เรืองของเจ้ากับเสียวหย่าแม่รูแ้ ล้ว เจ้าคิดทํา

อย่างไร หากเจ้าชอบนางจริงๆ แม่จะยกนางขึนมาเป็ น
อนุ” โยวซือเอ่ยตามตรง

ถึงคอของเสียวหย่ายังรักษาไม่หายขาด แต่ก็เปิ ดปาก

พูดได้แล้ว นับตังแต่ฉนุ เฟิ งกลับมา เสียวหย่าก็ดแู ลเขา
อย่างตังอกตังใจ พูดตามตรง ทีเสียวหย่าเกิดเรืองคราว
นีก็เพราะฉุนเฟิ ง นางผูเ้ ป็ นแม่ยอ่ มไม่คดั ค้านทีเขาสอง
คนจะอยูด่ ว้ ยกัน มีคนรูใ้ จคอยปลอบโยน ฉุนเฟิ งจะได้
13
เดินออกจากความหมองหม่นได้เสียที แต่เสียวหย่า
ฐานะตําต้อย ไม่คคู่ วรกับฐานะคุณนายสามจวนโหว

ฉุนเฟิ งคิดไม่ถงึ ว่าท่านแม่จงใจรังเขาไว้เพือคุยเรืองนี

พานให้ตอบคําถามกลับไปไม่ได้ชวขณะ
ั

ในใจเขามีเสียวหย่า ทังรูว้ า่ เสียวหย่าก็มีใจให้เขา เขา

ลอบสาบาน ชัวชีวิตนีจะดูแลเสียวหย่าให้ดี แต่ตอนนี
เขาไม่มีอารมณ์มาสนใจเรืองชายหญิง หลิวหลีนาํ เงามืด
มาให้เขา ทําให้เขาขยาดกลัวความรัก

“ท่านแม่ เรืองนีค่อยพูดกันภายหน้าเถอะ”

14
โยวซือเอ่ยว่า “เจ้ารู ้ แม่ไม่เคยสนับสนุนให้พวกเจ้ามี
หลายภรรยา อย่างพีรองกับอาซ้อรองเจ้า ในใจและสาย
ตาต่างมีกนั และกัน รักใคร่กลมเกลียว นีถึงจะเป็ นสามี
ภรรยา พีชายเจ้าเคยคิดรับอนุ แต่เป็ นเรืองอลหม่านกัน
ไปหมด”

“แต่ผอู้ ืนเคราะห์รา้ ยเพราะเจ้า พวกเราไม่อาจไม่ดดู าํ ดู

ดี ปี นีนางอายุสบิ แปดแล้ว ยกฐานะให้นาง ใหน
างปรนนิบตั ิเจ้าได้อย่างถูกต้องตามครรลอง แม่เองก็จะ
ได้วางใจ เสียวหย่าเด็กคนนี แม่รบั ได้”

ฉุนเฟิ งลําบากใจ “ท่านแม่ เรืองนีลูกเคยคิดแล้ว แต่วา่

ขอให้คิดอีกหน่อย”

15
โยวซือถอนใจ “เรืองทีผ่านไปแล้วก็ผา่ นไป เจ้าไม่อาจ
หมกอยูแ่ ต่ในความมืดมิด ใต้หล้าสตรีทีดีมีอีกมาก”

ฉุนเฟิ งหน้าเจือน “ลูกมิได้หลบอยูใ่ นความมืด ตอนนีลูก

มีอิสระดีอยูแ่ ล้ว”

โยวซือจ้องเขา “สรุปแล้วเจ้าไปคิดให้ดี อยากรับอนุไม่มี

ปั ญหา แต่วา่ หากจะแต่งภรรยา ฐานะของเสียวหย่าเจ้า
ก็รู ้ ครอบครัวเราเป็ นตระกูลมีชือเสียง”

ฉุนเฟิ งเงียบไป ท่านแม่สายตาเฉียบแหลม อ่านใจเขาได้

ทะลุปรุโปร่ง

16
.....

ฉุนอวีกลับถึงห้อง เห็นเยียเจียเหยากินผลซิงก็คิดถึงคํา
พูดมารดา

บอกว่าชอบของเปรียวคือเด็กชาย กินเผ็ดคือเด็กหญิง
ไม่แน่วา่ เหยาเหยาอาจจะท้องลูกชาย

ซย่าฉุนอวีหัวเราะเดินเข้าไปนังข้างนาง “เจ้าชอบผลซิง
หรือ พรุง่ นีข้าซือให้อีก”

เยียเจียเหยาย่นจมูกดมดู ไม่พบกลินผิดปกติถงึ วางใจ

17
“ไม่ใช่ชอบกิน แต่กินแล้วไม่อาเจียนต่างหาก” ก่อนจะ
เอ่ยเสียงยินดี “ตอนนีข้าอยากกินเต้าหูเ้ หม็น”

ซย่าฉุนอวีชะงักไป “เต้าหูเ้ หม็น? เจ้ามันใจหรือ”

เยียเจียเหยาพยักหน้า “ในหัวจู่ๆ ก็มีความคิดนี คิดถึง

เต้าหูเ้ หม็น ข้ากลับไม่อยากอาเจียน ไม่รูท้ าํ ไม ข้ารับ
กลินมันได้”

ซย่าฉุนอวีรีบลุกขึน “ข้าจะไปซือเดียวนี ข้าจําได้วา่ ผ่าน

อีกสองช่วงถนนมีรา้ นขายเต้าหูเ้ หม็น ตอนนีน่าจะยังไม่
เก็บร้าน”

18
ถึงความอยากอาหารนีจะแปลกประหลาด อีกทังเขาไม่
ชอบกลินมันทีสุด ต่างบอกว่าเต้าหูเ้ หม็นกลินเหม็น กิน
แล้วหอม เขาลองหลายครังแล้วก็ไม่อาจรับได้ ซํายัง
เหม็นจนสลบไป ของเหม็นอย่างไรก็ยงั เหม็น

แต่วา่ เมือเหยาเหยาอยากกิน เหม็นแค่ไหนก็ตอ้ งทน

สวรรค์ทรงโปรด หลายวันแล้ว ในทีสุดก็ได้ยินเหยา

เหยาบอกว่าอยากกิน ไม่ง่ายเลยจริงๆ!

ซย่าฉุนอวีบอกว่าไปก็ไปทันที พลิวกายไปอย่างรวดเร็ว
ดุจสายลม

19
เยียเจียเหยากินผลซิงต่อ เห็นพวกเฉียวซีกระตุกมุมปาก
แอบหัวเราะ

“พวกเจ้าขําอะไร”

เฉียวซีไม่กล้าหัวเราะเยาะรสนิยมแปลกประหลาดของ
คุณนายรอง ยิมเอ่ยว่า “บ่าวคิดว่า คุณชายรองช่าง
เอาใจใส่ตอ่ ท่านมาก ซือจือไม่ชอบเต้าหูเ้ หม็นมากทีสุด
ได้กลินก็เบือนหน้าหนีทนั ที แต่เมือท่านอยากกิน ซือจือก็
รีบไปซือทันที ทังไม่คิดจะใช้คนไปซือด้วย”

เยียเจียเหยาเบ้ปาก คิดในใจ ลูกเขาอยากกิน เขาไม่ไป

ซือได้หรือ

20
แต่วา่ เจ้าเด็กในท้องนีมีรสนิยมแปลกประหลาดนักเชียว
ของหอมๆ ไม่ชอบ ชอบของเหม็น สมกับเป็ นเจ้าเด็ก
หน้าเหม็นนัก

---

*ผลซิง คือผลแอพริคอต

21
บทที 406 เป็ นพ่อคนไม่ใช่ง่าย

ซย่าฉุนอวีรีบไปถึงร้านขายเต้าหูเ้ หม็น เห็นว่าตาเฒ่า

กําลังเก็บร้าน ซย่าฉุนอวีไม่สนใจกลินเหม็น ไม่ทนั อุด
จมูกพุง่ เข้าไป ร้อนรนเอ่ยว่า “ท่านลุง ข้าต้องการซือ
เต้าหูเ้ หม็น”

ผูเ้ ฒ่าคลียิมกว้าง “นายท่าน ท่านมาไม่ได้จงั หวะนัก

เต้าหูเ้ หม็นวันนีขายหมดแล้ว”

ซย่าฉุนอวีตะลึง ขายหมดแล้ว แล้วเหยาเหยาจะทํา

1
อย่างไร ไม่ยากเลยกว่าจะอยากกินอะไร ถึงกับขายหมด
แล้ว

ซย่าฉุนอวีเกิดโทสะ จับตาเฒ่าเขย่าไปมา “ทําไมเจ้าถึง

ขายหมดแล้ว! ทําไมเจ้าถึงขายหมดแล้ว! นีเป็ นครังแรก
ในชีวิตทีข้าซือเต้าหูเ้ หม็น ทําไมเจ้าถึงขายหมดแล้ว
เล่า!”

เหยาเหยาจะทําอย่างไร ลูกชายเขาจะทําอย่างไร ลูก

ชายทีน่าสงสารของเขาทนหิวมาหลายวันแล้ว...

ตาเฒ่ามองลูกค้าทีแตกตืนผูน้ ีอย่างตกใจ มารดามัน

เถอะ! ข้ายังดีใจกับการค้าวันนีเลย ในทีสุดก็ได้เก็บ

2
ร้านกลับบ้านไว ใครใช้ให้ทา่ นมาไม่ถกู เวลาเล่า!

“ท่านลองหาดู อาจจะมีหลงอยูก่ ็ได้” ซย่าฉุนอวียังไม่

ยอมถอดใจ ปล่อยตาเฒ่าให้ไปรือของดู

“นายท่าน หมดแล้วจริงๆ ไม่อย่างนันท่านลองหาร้านอืน

ดู” ตาเฒ่าเอ่ยด้วยความเห็นใจ

ซย่าฉุนอวีเปิ ดฝาหม้อ เปิ ดตะกร้าจนหมดสิน หลงเหลือ

เพียงกลินเหม็น แม้แต่เศษเต้าหูย้ งั ไม่หลงเหลือให้เห็น
เขาจึงเอ่ยอย่างหงุดหงิดว่า “ยังมีทีไหนขายอีก”

ตาเฒ่าตอบว่า “เหมือนฝังเหนือจะมีรา้ นหนึง แต่วา่ หาก

3
ไม่รบี ไปตอนนีเกรงว่าจะปิ ดร้านแล้ว”

ซย่าฉุนอวีจ้องเขาอย่างกลัดกลุม้ “เจ้าพูดแบบนีไม่เท่า
กับพูดเปล่าหรือไง สรุปแล้วข้าต้องการเต้าหูเ้ หม็น! เจ้า
หาวิธีมา ไม่อย่างนัน ข้าจะไม่ไปไหนทังนัน!”

ตาเฒ่าตะลึงไปแล้ว เคยพบพวกไร้เหตุผลมาเยอะ แต่ไม่

เคยพบคนทีไม่ได้กินเต้าหูเ้ หม็นแล้วไร้เหตุผลมาก่อน ยุค
สมัยนีคนประเภทไหนก็มีทงนั
ั น!

ก็ดี ท่านไม่ไปก็อยูน่ ีเถอะ แต่ขา้ ต้องไปก่อนแล้ว

ตาเฒ่ายิมขม “นายท่าน เต้าหูข้ ายหมดแล้ว ท่านจะให้

4
ข้าไปเอามาจากไหนเล่า เอาอย่างนีพรุง่ นีท่านค่อยมา
ใหม่ ข้าจะเก็บไว้ให้”

“ไม่ได้! ข้าต้องการวันนี” ซย่าฉุนอวีวางอํานาจ ไม่มี

เต้าหูเ้ หม็น เขาย่อมไม่มีอะไรกลับไปรายงาน

พูดไป ซย่าฉุนอวีนังลงบนตะกร้า ไม่ใส่ใจว่าเหม็นไม่

เหม็นอีก

ตาเฒ่าไม่รูจ้ ะทําอย่างไร คุณชายเช่นนีหาเรืองไม่ได้ จึง

เอ่ยว่า “หรือว่า ท่านตามข้ากลับบ้านไปเอาเต้าหูเ้ หม็น
ทีบ้านยังเหลืออยูบ่ า้ ง แต่วา่ ทางไกลหน่อย”

5
ซย่าฉุนอวีทะลึงตัวลุกขึนทันที “ยังรออะไรอีก รีบไป
เร็ว! ”

“ให้ขา้ เก็บร้านก่อน”

“ร้านเน่าๆ นีอย่าสนใจเลย ทิงไว้ก็ไม่มีคนเอาหรอก”

ซย่าฉุนอวีโยนเงินก้อนออกไป “เต้าหูเ้ หม็นร้านเจ้าข้า
เหมาหมด ถ้าเงินไม่พอยังมีให้อีก”

ตาเฒ่าตะลึงพรึงเพริด มองเงินก้อนในมือ สวรรค์! ชัว

ชีวิตนีไม่เคยเห็นเงินก้อนหนักขนาดนีมาก่อนเลย อย่าง
น้องต้องมีหา้ ตําลึงกระมัง...

6
เต้าหูเ้ หม็นก้อนหนึงเป็ นเงินหนึงเหรียญทองแดง วันหนึง
ขายเต้าหูไ้ ด้สามสีร้อยก่อนก็ดีแล้ว เงินหนึงตําลึงเท่ากับ
พันเหรียญทองแดง นีก็เท่ากับเงินห้าพันเหรียญทองแดง
เชียวนะ...

“เร็วเข้า ข้าต้องการด่วน” ซย่าฉุนอวีลากตาเฒ่า เดินไว

ราวกับเหาะ

ตาเฒ่ายังตกอยูใ่ นห้วงแห่งความยินดีเหมือนมีขนมเปี
ยะร่วงมาจากสวรรค์ เดินตามเขาอย่างมึนงงไปสองสาม
ก้าว ถึงคิดได้วา่ “นี...นายท่าน บ้านข้าไปทางนี”

ไปผิดทางแล้ว

7
ไกลออกไป เฮ่อเหลียนจิงกับองค์หญิงน่าย่าขีม้าผ่านมา
มองเห็นซย่าฉุนอวีลากตาเฒ่าผูห้ นึงอยูไ่ กลๆ เดินอย่าง
ว่องไว

“นีพีฉุนอวีกําลังทําอะไร ตาเฒ่านันเป็ นใคร” เฮ่เอหลี

ยนจิงสงสัย

น่าย่าเป็ นคนตรงไปตรงมา “ไปดูกนั ”

คนทังสองไสม้าเข้าไป

“พีฉุนอวี ท่านจะไปไหน ข้ากับอาซ้อใหญ่กาํ ลังจะไป

8
บ้านท่านพอดีเลย” เฮ่เอหลียนจิงเอ่ย

ซย่าฉุนอวีเห็นม้าของเฮ่อเหลียนจิง ในใจก็ยินดี “รีบลง

มาเร็ว!”

ในใจคิดว่า ‘เสียวจิงมาได้ถกู เวลานัก นีเรียกว่าอยากกิน

ข้าวก็มีคนยืนตะเกียบให้ อยากนอนก็มีคนยืนหมอนให้
เขาหลงคิดว่าออกมาก็ซือเต้าหูเ้ หม็นเลย ทังไม่ไกลนัก
จึงไม่ขีเจ้าดําออกมา’

เฮ่อเหลียนจิงไม่รูค้ วาม ลงจากม้า

ซย่าฉุนอวีลากตาเฒ่าเปิ ดทางออก “เสียวจิง ม้าเจ้าข้า

9
ขอยืมก่อนแล้ว เจ้าเดินไปจวนข้าแล้วกัน อย่างไรก็ไม่
ไกลนัก”

พูดไปตัวเขาก็กระโดดขึนม้า ทังยังดึงตาเฒ่าขึนไป สอง

เท้าหนีบ ตวัดแส้ลงไปทีหนึงก็ทะยานตัวออกไป

ตาเฒ่าผูน้ ่าสงสารชัวชีวิตไม่เคยขีม้า ทําเอาตกอกตกใจ

เฮ่อเหลียนจิงกับน่าย่ามองหน้ากัน ในใจรูส้ กึ แปลกพิกล

หรือว่าพีฉุนอวีปฏิบตั ิภารกิจอีกแล้ว อีกทังยังเป็ นเรือง
เร่งด่วนมากเสียด้วย

สองคนคิดไม่ออก น่าย่าลงจากม้า จูงม้าเดินคูก่ บั เฮ่อ

10
เหลียนจิงมุง่ หน้าไปจวนโหว

วันนีน่าย่าต้องมาให้ได้ก็เพราะเรืองร้านอาหารตะวันตก
ซย่าฉุนอวีบอกเยียเจียเหยาไปหยางโจวแล้ว ไฉนนางถึง
ได้ไปหยางโจวในช่วงเวลาสําคัญอย่างนีเล่า ทังไม่
บอกว่าจะกลับมาเมือไหร่ ชวนให้คนกลุม้ ใจนัก หลาย
วันนีนางเบือจนจะขึนราอยูแ่ ล้ว จึงตังใจมาถามดูวา่ เยีย
จินเซวียนกลับมาจินหลิงเมือไหร่

คิดไม่ถงึ ว่าทันทีทีพบหน้า ยังไม่ทนั คุยกันได้ถงึ สอง

ประโยค คนก็ยดึ ม้าเสียวจิงไป

สองคนไปถึงจวน บ่าวก็พาพวกเขาไปหาฮูหยินทันที

11
เมือถามหาคุณนายรอง บ่าวก็บอกว่าไม่อยู่

โยวซือพูดคุยกับฉุนเฟิ งจบพอดี เขากําลังจะถอยออกไป

ก็ได้ยินว่าเสียวจิงกับน่าย่ามาแล้ว

โยวซือรีบสังว่า “ห้ามพูดออกไปเด็ดขาด”

ฉุนเฟิ งพยักหน้า สถารการณ์ของอาซ้อรองไม่อาจแพร่ง

พราย

ทุกคนทักทายกันเป็ นพิธี นังดืมชา น่าย่าเปิ ดประเด็นขึน

ว่า “วันนีมารบกวน อยากถามว่าจินเซวียนกลับมาเมือ
12
ไหร่”

โยวซือยิมตอบ “อีกหลายวันพ่อของจินเซวียนจะแต่ง
งาน นางกลับไปช่วยงาน ไม่ได้บอกว่าจะกลับมาเมือ
ไหร่”

เสียวจิงรูส้ กึ ว่าเรืองนีไม่ถกู ต้อง พีฉุนอวีเห็นเหยาเหยา

สําคัญทีสุด จะวางใจให้เหยาเหยาไปหยางโจวคนเดียว
ได้อย่างไร อีกอย่างพ่อตาแต่งงานนับเป็ นเรืองใหญ่ ฉุนอ
วีเป็ นลูกเขยคนโต จะไม่ไปช่วยเหลือได้อย่างไร หรือพีฉุ
นอวีทะเลาะกับเหยาเหยา เหยาเหยาโมโหหนีกลับบ้าน
แม่หรือเปล่า

13
“อย่างนันท่านพ่อนางมีงานมงคลเมือไหร่ เสียวจิงหรือ
ว่าพวกเราไปหยางโจวกันดีหรือไม่! ได้ยินว่าทะเลสาบซี
หูทีหยางโจวทิวทัศน์สวยมาก!” น่าย่าหาใช่สตรีทีอยูก่ บั
เหย้าเฝ้ากับเรือนไม่ออกไปไหน นางเป็ นแม่ทพั หญิงแข็ง
แกร่งทีท่องไปทัวทุง่ หญ้า หยางโจวห่างออกไปแค่นี ยัง
ไม่ใช่เรืองทีจะไปก็ไปได้เลยอีกหรือ อย่างไรเสียนางก็
ว่างจะแย่

โยวซือตะลึง น่าย่าเดินทางไปแบบนีจะไม่ความแตกหรือ
ไร

เสียวจิงกําลังจะเอ่ยปาก ฉุนเฟิ งเอ่ยว่า “พวกเจ้าไม่ลอง

ไปถามพีชายข้าดู เหมือนพีรองก็จะไป ไม่สไู้ ปด้วยกัน
เลย”
14
โยวซือถลึงตาใส่ลกู ชาย บ่นว่าฉุนเฟิ งไม่รูจ้ กั พูดจา เขา
เอ่ยไปเช่นนี พีรองเขาจะทําอย่างไร หรือต้องไปหยาง
โจวกับพวกเขาจริงๆ ปั ญหาก็คือไปถึงหยางโจวก็ไม่พบ
คน

ฉุนเฟิ งยิมให้มารดาสบายใจ อย่างไรเสียพีรองก็ตอ้ งไป

แสดงความยินดีกบั พ่อตาทีหยางโจวอยูแ่ ล้ว ถึงเวลานัน
ก็บอกว่าอาซ้อกลับมาก่อน คลาดกันแล้ว รอพวกเขา
กลับถึงจินหลิง ก็บอกว่าอาซ้อรองได้ยินว่าพวกเขาไป
หยางโจวจึงรีบตามไป ก็คลาดกันอีกครัง อย่างไรการ
คลาดกันครังนีก็ยืดเวลาไปได้อีกเกือบสามเดือน ถึงเวลา
นันก็ไม่ตอ้ งปิ ดบังเรืองอาซ้อรองตังครรภ์อีกต่อไป

15
เสียวจิงมุน่ คิว “ตอนข้ามาพบพีฉุนอวี ท่าทางเหมือนไฟ
ลนก้น ไม่รูไ้ ปไหน ทังยังขีม้าข้าไปด้วย”

อ้อ...โยวซือกับฉุนเฟิ งชะงักไป ฉุนอวีไม่อยูบ่ า้ นกับจินเซ

วียน ออกไปข้างนอกทําไม

เดิมทีโยวซือคิดจะไล่คนไปไวหน่อย คราวนีได้แต่นงคุ
ั ย
เป็ นเพือนพวกเขา รอฉุนอวีกลับมา

.....

เยียเจียเหยารอไม่ไหวอีก นับตังแต่ตงครรภ์
ั อารมณ์ก็ขนึ
ลงได้ง่าย
16
แค่สองช่วงถนนไม่ใช่หรืออย่างไร คลานกลับมายังไม่
นานขนาดนีเลย

เฉียวซีเอ่ย “หรือให้ซง่ ชีไปดูเจ้าคะ”

“ดูอะไร ก็แค่ไปซือเต้าหูเ้ หม็นไม่ใช่หรือ คนจะหายไปได้

อย่างไร” เยียเจียเหยาไม่สบอารมณ์ มารดามันเถอะ
นางอยากกินอะไรสักอย่างไม่ง่ายเลย ไม่ได้กินเหมือนมี
กรงเล็บนับร้อยข่วนใจเกินรับไหว รอต่อไปไม่ไหวแล้ว

ซย่าฉุนอวีถือเต้าหูเ้ หม็นร้อนๆ ทะยานกลับบ้าน มาถึง

หน้าประตู ทิงม้าไม่สนใจอีก สาวเท้ายาวเข้าไปยังเรือน

17
รอง

ขณะทีเดินผ่านเรือนหลัก เห็นฉุนเฟิ งเดินออกมากับเสียว

จิงและน่าย่า

ซย่าฉุนอวีชะงักฝี เท้า อ้อ! เขาลืมสองคนนีไปแล้ว

ซย่าฉุนเฟิ งสมองไว ยิมเอ่ยว่า “พีรอง ท่านกลับมาพอดี

พวกเสียวจิงรอท่านไม่ไหว กําลังจะไปแล้ว”

“อ๋า จะไปแล้ว อย่างนันเจ้ากลับไปก่อน ข้ายังมีธุระ ไม่

ส่งแล้ว ฉุนเฟิ ง เจ้าไปส่งหน่อย” ซย่าฉุนอวีคลียิม อยาก
ไล่คนไปใจจะขาด
18
เสียวจิงกลอกตา มีคนพูดจาแบบนีด้วยหรือ เหมือนกับ
อยากไล่คนไปก็ไม่ปาน

“เดิมก็กาํ ลังจะกลับแล้ว แต่เมือท่านกลับมาแล้วอย่าง

นันก็ยงั ไม่ไป ช่วงนีพบท่านได้ยากมาก อีกทังน่าย่ามา
เป็ นแขกบ้านท่านครังแรก” เสียวจิงเดินเนิบๆ เข้าไป

ซย่าฉุนอวียิมแข็งค้าง ทําไมไม่ไปแล้วเล่า!

ฉุนเฟิ งรีบเอ่ย “ไม่สไู้ ปนังเล่นทีเรือนข้าเถอะ ข้ามีสรุ า

เหมยจือชันดีไหหนึงพอดี”

19
ซย่าฉุนอวีคล้อยตาม “พวกเจ้าไปก่อน เดียวข้าเปลียน
ชุดแล้วตามไป”

ใจคิดว่า ‘ยังดีทีน้องสามมีไหวพริบ ไม่อย่างนันหากเสียว

จิงดึงดันไปเรือนเขาก็คงปิ ดบังไม่ได้อีก’

เสียวจิงรูเ้ รืองก็เท่ากับองค์หญิงน่าย่ากับเหล่าจู่จงรูเ้ รือง

พวกเขาสองคนรู ้ ฮองเฮาก็รู ้ จากนันใครๆ พากันรูเ้ รือง ก็
ไม่มีคืนวันสงบสุขอีกแล้ว

น่าย่าย่นจมูกดม ทําสีหน้าปวดใจ ปิ ดจมูกเอ่ยว่า “นีมัน

อะไรกัน เหม็นขนาดนี”

20
เสียวจิงดมดู ท่าทางราวกับสุนขั ดมไปจนถึงหน้าฉุนอวี
ถามอย่างแปลกใจ “พีฉุนอวีท่านตกถังอุจจาระหรือ
อย่างไร เหม็นขนาดนี”

ซย่าฉุนอวีหน้าคลํางํางอ เจ้าสิตกถังอุจจาระ นีมันของ

กินเหยาเหยานะ!

“อี! ไม่ถกู ทําไมกลินเหมือนเต้าหูเ้ หม็น” เสียวจิงพูดเอง

เออเอง

ซย่าฉุนอวีกอดเต้าหูเ้ หม็นแน่น กลัดกลุม้ หากยังยืดเยือ

ต่อไป เต้าหูก้ ็เย็นหมดพอดี

21
ฉุนอวีมองถุงกระดาษทีเขากอดไว้ในอก พลางเอ่ยว่า “นี
ไม่ใช่เต้าหูเ้ หม็นหรือไร พีฉุนอวี ข้าจําได้วา่ ท่านเกลียด
ของพวกนีเข้ากระดูก!”

ซย่าฉุนอวีถอนหายใจ ใช่ เกลียดเข้ากระดูก เป็ นข้ามัน

ง่ายนักหรือไง เป็ นพ่อคนไม่ง่ายเลยจริงๆ!

ฉุนเฟิ งมุมปากกระตุก นัน...คงไม่ใช่ของทีอาซ้อรองอ

ยากกินหรอกนะ! อาซ้อรองได้กลินหอมไม่ได้ ทว่าอยาก
กินเต้าหูเ้ หม็น เจ้าหลานทียังไม่เกิดของเขารสนิยม
แปลกเหลือเกิน!

22
บทที 407 ทําไมต้องบอกว่าหนึงร้อยชิน

“เต้าหูเ้ หม็นคืออะไร กินได้หรือเปล่า” น่าย่าแปลกใจ ซี

เหมิงของนางไม่มีของสิงนี

เสียวจิงชอบกินมาก แต่เพียงเพราะเจ้าสิงนีเหม็นมาก
เกินไป ตามปกติแล้วบรรดาคุณชายทังหลายไม่กิน หาก
จะกินก็แอบกินเงียบๆ เป็ นการส่วนตัว พีฉุนอวีเป็ นคนที
เคยได้กลินเหม็นนีแล้วอาเจียนออกมา จู่ๆ วิงไปซือเต้าหู้
เหม็นทําไม ทังยังทําท่าเหมือนกลัวคนแย่งไปอีก อย่างนี
ไม่ใช่เรืองแปลกหรือ

1
“เต้าหูเ้ หม็นเป็ นของกินเล่นอย่างหนึง กลินเหม็น แต่กิน
เข้าไปแล้วหอม ขอเพียงเจ้าได้ชิมคําหนึง รับรองว่าเจ้า
จะชอบมัน ทว่าปกติคนไม่กล้าลอง มองแล้วก็ถอยหนี”
เสียวจิงยิมอธิบาย

“เอ๋...อย่างนันข้าก็อยากลองชิมดูบา้ ง” น่าย่าเป็ นคนใจ

กล้า พอได้ฟังว่าเป็ นของกินทีท้าทายชนิดหนึงก็ยินดีเป็ น
อย่างมาก

ซย่าฉุนอวีปฏิเสธโดยไม่คิด “ไม่ได้”

น่าย่ากระอักกระอ่วน คิดไม่ถงึ ว่าฉุนอวีจะปฏิเสธอย่าง

2
ตรงไปตรงมา ไม่ไว้หน้ากันเลย

“พีฉุนอวี ท่านงกเกินไปแล้ว! ก็แค่เต้าหูเ้ หม็นไม่กีก้อนไม่

ใช่หรือไง” เสียวจิงยิงรูว้ า่ ภายในต้องมีปัญหา

ฉุนอวีหาใช่คนใจแคบ ต่อให้เป็ นสมบัติลาค่

ํ าหายาก ขอ
เพียงน่าย่าเอ่ยปากเขาก็ให้ได้ เต้าหูเ้ หม็นไม่กีก้อนกลับ
เสียไปไม่ได้ ไม่ตอ้ งสงสัยเลยว่า ทีพีฉุนอวีรีบร้อนไปซือ
เต้าหูเ้ หม็นยังมีใครทําให้พีฉุนอวีรีบไปซือเต้าหูเ้ หม็น
อย่างกับไปช่วยดับเพลิงได้ มีใครสามารถทําให้พีฉุนอวี
เห็นเต้าหูเ้ หม็นเป็ นสมบัติลาค่
ํ าได้อีก

นอกจากเหยาเหยา ก็ไม่มีใครอืน

3
ฉุนเฟิ งลูบจมูก มองพีรองอย่างเห็นใจ “พีรอง บอกไป
เถอะ ปิ ดไม่มิดแล้ว”

ซย่าฉุนอวีเสียงขุ่น “พีเหยาเหยาของเจ้าจะกิน นางมี

ข่าวดีแล้ว กินอะไรไม่ลงทังนัน ไม่ง่ายเลยกว่านางจะ
อยากกินเต้าหูเ้ หม็น”

เสียวจิงกับน่าย่าอ้าปากตาค้าง อึงไปครูห่ นึงค่อยได้สติ

สองคนประสานเสียงถาม “พีเหยาเหยามีแล้วหรือ!”

“จินเซวียนตังครรภ์แล้วหรือ”

4
“พวกเจ้าอย่าได้พดู ออกไปเชียว ตอนนีนางแพ้ทอ้ งหนัก
มาก กลินอะไรก็ดมไม่ได้ ไม่ได้กินอะไรมาหลายวันแล้ว
กลืนนําลายประทังชีวิตเท่านัน” ซย่าฉุนอวีเล่า

เสียวจิงยินดีจนอยูไ่ ม่สขุ “ไอ้หยา ข้าจะเป็ นน้าใหญ่แล้ว

ดีจริง เรืองนี...นีมันเรืองมงคลใหญ่! ข้าต้องรีบไปแสดง
ความยินดีกบั นาง”

น่าย่าพยักหน้า “ทีแท้นางแพ้ทอ้ งหลบอยูบ่ า้ น ข้าเกือบ

วิงไปหานางทีหยางโจวแล้ว”

ซย่าฉุนอวีกางเท้ากว้างขวางทางเสียวจิงไว้ “อยากแสดง
ความยินดี เจ้าต้องอาบนําเปลียนเสือผ้าก่อนค่อยมา

5
กลินอะไรในร่างก็หา้ มมีเลย เสือผ้าทีอบกลินหอมก็หา้ ม
ใส่ รวมถึงอาหารทีมีกินก็หา้ ม ตอนนีจมูกนางไวมาก ได้
กลินอะไรก็เวียนหัวหน้ามืดตาลายอาเจียน

เสียวจิงตกใจ “มีเรืองแบบนีด้วย”

ซย่าฉุนอวีเอ่ยเสียงขืน “เจ้าไม่เห็นว่าข้าผอมไปบ้างหรือ
วันๆ กินแต่ผกั เต้าหูก้ บั ข้าวสวย แม้แต่เนือข้าก็ไม่ได้กิน
เจ้าว่าอย่างไรเล่า”

ฉุนเฟิ งเป็ นพยานให้พีรอง “จริง บ้านเราตอนนีไม่มีใคร

กล้าใช้กาํ ยาน แม้แต่ชาดกับแป้งก็ไม่อาจใช้ ถึงได้ปิดบัง
พวกเจ้า คิดว่ารออาซ้อรองไม่แพ้ทอ้ งมากแล้วค่อยบอก

6
ทุกคน”

น่าย่าได้ฟังว่าแม้แต่ชาดกับแป้งก็ไม่อาจใช้ได้ ก็ลบู หน้า

โดยไม่รูต้ วั ทังยังดมกลินหอมบนกายตนแล้วกล่าว
“อย่างนันก็ช่างเถอะ พรุง่ นีข้าค่อยมาเยียมนาง”

อย่างไรก็พดู ออกไปแล้ว ฉุนอวีจึงไม่เกรงใจอีก “ข้าเอา

ของกินไปส่งเหยาเหยาก่อน ไม่เช่นนันเย็นแล้วจะไม่
อร่อย น่าสงสารจะแย่แล้ว ไม่ได้กินอะไรจริงจังมาตัง
สิบกว่าวัน...”

เดินไปสองก้าวก็หนั กลับมากําชับเสียงหนักแน่นว่า “จํา

ไว้ ห้ามพูดออกไปเด็ดขาด ไม่เช่นนันคนนูน้ คนนีมาหา

7
เจ้ามารับมือให้ดว้ ย”

เสียวจิงหัวเราะร่าพยักหน้า “เข้าใจแล้ว ไม่พดู ออกไป

แน่”

ดีเหลือเกิน ในทีสุดเหยาเหยาก็ตงครรภ์
ั กินยาตังมาก
มายแบบนัน ทุกคนเฝ้ารออยูน่ มนาน เหล่าจู่จงสวดมนต์
หน้าพระโพธิสตั ว์ให้นางทุกวัน คราวนีได้สมหวังดังใจ
เสียที หากเหล่าจู่จงรูข้ ่าวดีนีจะต้องดีใจจนอ้าปากไม่หบุ
แน่

แต่วา่ เพือให้เหยาเหยาพักผ่อน ปิ ดบังไว้ก่อนจะดีกว่า!

8
เยียเจียเหยาเอนกายอยูบ่ นตังไร้เรียวแรง เงียหูตงใจฟั
ั ง
เสียงความคลืนไหวภายนอก กลืนนําลายอย่างกลันไม่
อยู่ เจ้าคนนีนีไปถึงไหนกันแน่ ลูกชายเจ้าจะหิวตายแล้ว
รูห้ รือไม่

เฉียวซียืนชะเง้อหาอยูห่ น้าประตู เฝ้าคอยให้ซือจือกลับ

มาโดยไว

“เหยาเหยา เหยาเหยา...”

จู่ๆ ด้านนอกก็มีเสียงของซย่าฉุนอวีดังขึน

เฉียวซีเอ่ยเสียงดีใจ “ซือจือ ท่านกลับมาเสียที”

9
“รอจะแย่แล้วสินะ เร็วเข้า ยังร้อนอยูเ่ ลย! ” ซย่าฉุนอวีรีบ
ส่งเต้าหูเ้ หม็นให้เฉียวซี

เฉียวซีประคองไปถึงหน้าคุณนายรอง

เยียเจียเหยาบ่น “ไฉนท่านถึงได้ไปนานเยียงนี”

ซย่าฉุนอวีปาดเหงือ ครึงหนึงคือรีบเดินทางกลับมา อีก

ครึงหนึงก็ถกู เสียวจิงทําให้แตกตืน

“ไปไม่ได้จงั หวะ เต้าหูเ้ หม็นของตาเฒ่าขายหมดแล้ว ข้า

ไปเอาทีบ้านเขา เพิงทอดเสร็จใหม่ๆ โชคดีทีได้มา้ เสียว
10
จิง ไม่อย่างนันตอนนีคงยังกลับมาไม่ถงึ ”

ทีแท้ก็เป็ นเช่นนี เยียเจียเหยาจิตใจผ่อนคลายลง ไม่ใช่ฉุ

นอวีชักช้า แต่เต้าหูเ้ หม็นขายหมดแล้ว

เมือกระดาษห่อเปิ ดออก กลินเฉพาะของเต้าหูเ้ หม็นลอย

ฟุง้ กระจายออกมา เยียเจียเหยาสูดลมหายใจลึก หอม
จังเลย...

สิบกว่าวันนี เป็ นครังแรกทีเกิดความรูส้ กึ อยากอาหาร

“เอามาให้ขา้ เร็วเข้า...” เยียเจียเหยาเร่งเร้าอย่างรอไม่ได้

อีก
11
เฉียวซีวางลงบนจาน ยืนตะเกียบให้

เยียเจียเหยาคีบเต้าหูช้ ินหนึงเข้าปาก รูส้ กึ ถึงเปลือก

นอกกรอบ เนือในอ่อนนุ่ม กลินหอมฟุง้ รสชาติดีมาก
เป็ นรสชาติทีดีทีสุดในโลกมนุษย์เลย!

ซย่าฉุนอวีกับเฉียวซีมองคุณนายรองด้วยความตืนเต้น
เตรียมกระโถนรอรับอาเจียนนาง

ใครจะรู ้ เยียเจียเหยากินชินแล้วชินเล่า กินอย่างสบาย

อารมณ์ทีสุด

12
ซย่าฉุนอวีคลายใจลงได้เสียที เป็ นครังแรกทีเห็นเหยา
เหยากินอาหารแล้วทําให้เขากลันนําตาไม่ให้ไหลออกมา
ไม่ได้ ไม่ง่ายเลยจริงเชียว!

หลายวันนีเหยาเหยากินไม่ลง นอนไม่หลับ ขยับนิด

หน่อยก็อาเจียน หัวใจของเขาเจ็บปวดมาก! แทบอยาก
รับความลําบากแทนนาง แต่เขาทําแทนไม่ได้ ความรูส้ กึ
ร้อนรนและจนปั ญญาสามารถเคียวกรําคนเป็ นๆ ให้
คลุม้ คลังได้

เขาถึงขันคิดว่า หากเป็ นอย่างนีไปตลอด เด็กคนนีไม่เอา

ก็ได้

13
“เหยาเหยา อร่อยไหม” ซย่าฉุนอวีถามด้วยความระวัง

เยียเจียเหยากินไปพลางพยักหน้า ตอบเสียงอูอ้ ี “อร่อย

ข้ายังอยากกินอีกเลย”

ซย่าฉุนอวีเอ่ยดีใจ “อย่างนันก็ดี ข้าบอกตาเฒ่าขาย

เต้าหูเ้ หม็นไว้แล้ว ทุกวันให้เขาส่งมาหนึงร้อยชิน”

เยียเจียเหยาตาโต วันละหนึงร้อยชินหรือ เห็นนางเป็ น

หมูแล้วหรือไร นางกินมากขนาดนันได้ทีไหน

ในเวลานันพลันรูส้ กึ อิม กินไม่ลงอีก

14
เยียเจียเหยาผลักชามออกไปมองเขาอย่างคับข้องใจ
“ทําไมท่านต้องพูดว่าหนึงร้อยชินด้วยเล่า เพราะอะไร”

ซย่าฉุนอวีฉงน “เป็ นอะไรไปแล้ว เจ้าอยากกินอะไรไม่ใช่

ง่าย ย่อมต้องสังมากไว้ก่อนถึงจะดี”

เยียเจียเหยาร้องไห้ไม่ออก “แต่พอข้าได้ยินคําว่าหนึง
ร้อยชิน ก็ไม่อยากกินแล้ว”

ซย่าฉุนอวีอ้าปากค้าง ค้นพบว่าตัวเองสูญเสียความ
สามารถในการเจรจาไปแล้ว ไม่รูว้ า่ จะพูดอย่างไรถึงจะดี
สตรีตงครรภ์
ั มีรสนิยมแปลกประหลาดก็ช่างเถอะ ไฉน
แม้แต่คาํ พูดไม่อาจพูดเหลวไหล

15
แล้วแบบนีจะใช้ชีวิตอย่างไรเล่า!

ซย่าฉุนอวีรีบแก้คาํ พูด “อย่างนันข้าให้เขาส่งมาสิบชิน

พอเป็ นอย่างไร”

“ไม่เอาแล้ว ข้าไม่อยากกิน ไม่อยากกินอีกแล้ว!” เยียเจีย

เหยาสะอืน

“ไม่นะ เจ้าทําเสียว่าข้าไม่ได้พดู ได้หรือไม่”

“ไม่ได้ ข้าได้ยินแล้ว ลูกท่านก็ได้ยินแล้ว เขาบอกไม่กิน

แล้ว” เยียเจียเหยานอนลงทีหมอนอย่างหมดแรง ลูบ
16
ท้อง สองตามองขึนด้านบน โศกเศร้า ไม่มีอะไรให้กินอีก
แล้ว

ซย่าฉุนอวีร้อนรนเหงือแตกพลัก อยากตบปากตัวเองนัก
เชียว ทําไมต้องปากมากด้วย

เฉียวซีก็มองซือจือด้วยสายตาตําหนิ รายงานความชอบ
ทําไมกัน ทําร้ายจนคุณนายรองกินไม่ลงแล้ว

ทว่าเต้าหูเ้ หม็นนันเปิ ดประตูความอยากอาหารของเยีย

เจียเหยา ทังฟั กดอง ผักดอง กะปิ เต้าหูร้ า สรุปแล้วของ
อะไรทีมีกลินแรงทังหลาย โดยเฉพาะทุเรียนเป็ นสิงทีเยีย
เจียเหยาอยากกินทีสุด น่าเสียดายทีไหวซ่งไม่มี ทุกคน

17
ไม่เคยได้ยินผลไม้ชนิดนี คิดแล้วทําเยียเจียเหยานําลาย
สอ ทว่าได้แต่อดใจไว้

สําหรับรสนิยมแปลกประหลาดของเยียเจียเหยา ซย่าฉุ
นอวีจนปั ญญา ทุกครังเห็นนางกินอย่างออกรสออกชาติ
ทังยังเอ่ยอย่างมีเหตุผลเสียเต็มประดาว่าลูกชาย
ท่านอยากกิน เขาแทบอยากจะลากเจ้าเด็กหน้าเหม็นนี
ออกมาจากท้องมารดา ต่อยตีสกั ยกหนึง

เจ้าเด็กหน้าเหม็น เคียวกรําแม่เจ้ายังไม่พอยังมาเคียว
กรําข้าด้วย แม่เจ้าไม่อาเจียนแล้ว แต่ขา้ จะอาเจียน เจ้า
เข้าใจหรือไม่

18
โยวซือเองก็กงั วล ทุกวันกินแต่ของพวกนันไม่มีประโยชน์
ยังไม่เคยเห็นสตรีตงครรภ์
ั คนไหนชอบกินของทีมีกลิน
แรง หลานคนนี ทําไมไม่รูจ้ กั เสพสุขเอาเสียเลยนะ ใต้
หล้ามีของดีมากมาย เฮ้อ...ช่างทําให้คนหมดปั ญญาเอ่ย
คําพูด

ช่างเถอะ รอผ่านช่วงเวลานีไป ต้องบํารุงหลานทียังไม่

เกิดของนางให้ดี

นับตังแต่รูว้ า่ เยียเจียเหยาตังครรภ์ น่าย่ามาหาทุกสาม

วันห้าวัน จดจําข้อห้ามสามข้อได้ ห้ามใช้เครืองหอม
ห้ามแต่งหน้าทาชาด ห้ามพูดเรืองของกิน

19
เยียเจียเหยาชอบให้น่าย่ามาหานาง เพราะว่าน่าย่าเห็น
นางทําเสือผ้าเด็กอะไรก็ตาโต รําร้องจะเรียนงานเย็บปั ก
ในซีเหมิง สตรีไม่ถนัดงานเย็บปั ก ปั กงานหยาบๆ ยังพอ
ได้ ทว่านับแต่เล็กนางรําเรียนวิชาบู๊ ไม่เคยแตะเข็มแตะ
ด้าย เห็นเสือผ้าตัวเล็กอะไรก็น่ารักไปหมด ทังได้ยินว่า
สตรีทีนีนิยมปั กถุงหอมให้คนในดวงใจ ใช้ถงุ หอมแสดง
ความรัก จึงเกิดความคิด สาบานว่าก่อนทีเฮ่อเหลียนเซวี
ยนกลับมา จะปั กถุงหอมใบหนึงให้เขา

ทังสองคนนังทํางานเย็บปั กด้วยกัน อย่างแรกคือมีเพือน

มีคนพูดคุยด้วย วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว อย่างทีสอง
ฝี มือเย็บปั กของน่าย่ายําแย่กว่านาง

นิสยั คนก็เป็ นเช่นนี เมือรูส้ กึ ว่าผูอ้ ืนยําแย่กว่าก็เหมือนมี

20
คนรังท้าย ในใจค่อยสงบขึน

เยียเจียเหยาเองรูบ้ า้ งไม่รูบ้ า้ ง กระนันก็ยงั สังสอนน่าย่า

คนหนึงตังใจสอน อีกคนเรียนอย่างตังใจ สองคนเบิก
บาน

“จินเซวียน เจ้าดูซิขา้ ปั กยวนยางเป็ นอย่างไร”

“เจ้านีคือยวนยางหรือ ข้ายังคิดว่าเป็ ดเสียอีก! ”

“น่าย่า เจ้าดูขา้ ปั กดอกบัว...”

“นีดูหยาบเกินไป ไม่เหมือนดอกบัวเลย คล้ายกับใบบัว

21
มากกว่า”

ด้วยเหตุนีทังสองคนจึงเลาะงานออกอย่างหงุดหงิดใจ

เรืองนีทําให้พวกเฉียวซีหวั เราะหน้าบาน

ส่วนซย่าฉุนอวีได้ชมผลงานเย็บปั กของน่าย่าก็ไม่กล้า
เยาะเย้ยเยียเจียเหยาอีก ภูเขายังมีลกู ทีตํากว่า ภรรยา
เขายังเข้มแข็งกว่าภรรยาเฮ่อเหลียนเซวียน แบบนีก็พอ
แล้ว

22
บทที 408 หาเรืองไม่ได้

พริบตาเดียวก็ถงึ เทศกาลตวนอู่ ถึงแม้ระดับอาการแพ้

ท้องของเยียเจียเหยาจะดีขนมาก
ึ แต่ยงั คงไม่อาจรับ
กลินได้ ดังนันเทศกาลตวนอูก่ ลายเป็ นเทศกาลทีผ่านไป
อย่างเรียบง่ายทีสุดของจวนโหว แขวนอ้ายฉ่าว*ไว้หน้า
ประตูใหญ่ ทําถุงหอมได้ พกพาได้ แต่ขา้ งในห้ามบรรจุ
เครืองหอมเด็ดขาด ก็เพือให้เข้ากับสถานการณ์ ส่วนบ๊ะ
จ่างและสุราทุกคนได้แต่แอบกินแล้ว ช่วยไม่ได้ คุณนาย
รองจมูกไวปานนัน เกินกว่าระดับของคนธรรมไปแล้ว

เยียเจียเหยาทําอาหารไม่ได้ ทว่าไม่กระทบการหาเงิน
ของนาง เริมจัดกิจกรรมชมเรือมังกร กินอาหารเลิศรส
1
และการชิงรางวัลล่วงหน้าก่อนหนึงเดือน ไม่วา่ จะซือ
ของร้านเทียนซังจวี ร้านขนมหรือร้านของหวานครบสิบ
ตําลึงก็ได้รบั ตัวหนึงใบ เขียนชือและทีอยูใ่ ส่ลงกล่องชิง
รางวัล รอจับรางวัลในวันตวนอู่ ของรางวัลมีหกชัน ของ
รางวัลชันหนึงคือหนูทองคําหนึงตัว บวกกับบัตรสมาชิก
ร้านเทียนซังจวีชนสู
ั งหนึงใบ ใช้บตั รสมาชิกใบนีเป็ นส่วน
ลดราคาสามส่วนไม่วา่ จะเป็ นร้านเทียนซังจวีหรือร้าน
ขนมก็ตาม ส่วนรางวัลชันอืนๆ ก็มีมากมายหลายหลาก

ช่วงเวลานี แขกเหรือแน่นขนัดเต็มทุกวัน ทังยังต้องเสริม

ทีนังอีกด้วย

อีกอย่างชือเสียงบ๊ะจ่างของร้านเทียนซังจวีโด่งดัง
สะเทือนไปทัวเมือปี ทีแล้ว ปี นีจึงมีคนมาสังจองไว้แต่
2
เนินๆ ทังยังเป็ นจํานวนมาก แทบเกินจํานวนขนมไหว้
พระจันทร์แป้งหิมะไปเลย ร้านเทียนซังจวีอาศัยแค่ขาย
บ๊ะจ่างก็หาเงินได้กอ้ นโต

สําหรับลูกไม้ทางการค้าทีร้านเทียนซังจวีมีไม่หมดนัน
ภัตตาคารร้านอืนได้แต่มองอย่างจนปั ญญา พวกเขาเอง
ก็ราเรี
ํ ยน ทว่าชือเสียงของเทียนซังจวีตราติดในใจคนไป
แล้ว เมือเอ่ยถึงเทียนซังจวี นันคือร้านอาหารอันดับหนึง
ของจินหลิง ไม่มีใครเทียบเคียงได้ ดังนันต่อให้ราเรี
ํ ยน
มา แต่ผลลัพธ์ก็ยงั ห่างจากร้านเทียนซังจวีอยูด่ ี

ข่าวดีหาใช่มีเท่านี ร้านสาขาทีซูโจวเปิ ดกิจการแล้ว การ

ดําเนินการค้าใหม่ทงหมด
ั บวกกับมีคณ
ุ ชายใหญ่ตระกูล
เฉียวสนับสนุน เปิ ดร้านด้วยความเป็ นสิรมิ งคล ดําเนิน
3
ไปอย่างเบิกบาน ไม่นานชือเสียงก็โด่งดังไปทัวซูโจว

ฝี มือทําอาหารลําเลิศกับสมองอันปราดเปรือง รวมถึง
ความสามารถในการคบหาคนของเติงไห่ชวนนันเป็ นสิง
ทีเยียเจียเหยาเห็นดี เติงไห่ชวนไม่ทาํ ให้นางผิดหวัง
อย่างแท้จริง

ลําดับต่อไปคือร้านสาขาทีหังโจว ชุยตงเผิงกับหลิวฉีเซิง
จบการศึกษาจากสถานอบรมอย่างราบรืน ผลการเรียน
ของทังสองไม่เลว ติดอยูห่ นึงในสิบ ถึงชุยตงเผิงจะไม่ได้
อันดับหนึง ทว่าก็ได้อนั ดับสอง มีรายชือติดทําเนียบ
อันดับหนึงนันถูกคนของหลินฉางชุนชิงไป ด้วยเหตุนีได้
ยินว่าชุยตงเผิงซึมกะทือ เพราะเขาเป็ นคนทีตีอกชกลม
รับรองเองว่าจะได้อนั ดับหนึง!
4
เยียเจียเหยาให้กาํ ลังใจเขาหลายคํา สังให้เขากับหวังหมิ
งเต๋อไปหังโจวหลังจากเทศกาลตวนอู่ อาศัยเวลาหนึง
เดือนเตรียมตัวต่างๆ เตรียมเปิ ดร้าน

หัวข้อถูกดึงกลับมาทีเทศกาลตวนอูอ่ ีกครัง เทศกาลตวน

อูป่ ี นี เยียเจียเหยาไม่ได้ชมการแข่งขันเรือมังกร แต่อย่าง
ไรเสียปี นีฉุนอวีก็ไม่ได้ลงแข่งขัน นางก็ไม่อยากดู

เทศกาลตวนอูจ่ งึ หมกอยูใ่ นบ้านอย่างสงบทํางานเย็บปั ก

ของตน

บอกได้วา่ คนทีมีฝีมือประณีต ขอเพียงตังใจ เรียนอะไรก็

5
ว่องไว เวลาไม่กีเดือนนี งานเย็บปั กของเยียเจียเหยา
พัฒนาขึนอย่างก้าวกระโดด สําหรับคนทีมีเป้าหมายสูง
ขึนเรือยๆ เช่นนางกําลังรบเร้าเฉียวซือให้สอนงานปั ก
สองด้านให้

เฉียวซือยินดีเป็ นอาจารย์ เทียนกับน้องสะใภ้รองแล้ว

งานด้านนีตัวนางมีฝีมือสูงกว่าขันหนึง ยังจะไม่แสดง
ฝี มือให้ดีอีกหรือ

เรืองนีซย่าฉุนอวีคัดค้าน เพิงหัดเดินก็จะวิงแล้ว ความ

ทะเยอทะยานของเหยาเหยาออกจะมากไปหน่อย

แต่วา่ เขาไม่อาจพูด ทังยังต้องให้กาํ ลังใจ เหยาเหยาเป็ น

6
คนว่างไม่ได้ วันๆ หมกตัวอยูแ่ ต่ในบ้าน หากไม่หาอะไร
ทํา คงจะเฉาแย่

แต่วา่ พรุง่ นีเขาต้องไปหยางโจวแล้ว ไปครังนีอย่างน้อย

กินเวลาสีห้าวัน นางกลับหมกมุน่ ปั กผ้า เห็นเขาเป็ น
อากาศธาตุ พานให้ซย่าฉุนอวีอึดอัดไม่พอใจ

“เหยาเหยา คือว่า ของขวัญน้อยเกินไปหรือไม่” ซย่าฉุ

นอวีพยายามหาหัวข้อสนทนา

เยียเจียเหยาไม่เงยหน้าขึนมา เอ่ยว่า “น้อยไปก็ไม่ตอ้ ง

ให้แล้ว”

7
เอ๋...งานมงคลของพ่อตา เขาไปมือเปล่าได้หรือ อย่างนัน
ก็เสียหน้าแล้ว

“เหอะ เขาไม่คคู่ วรเป็ นพ่อคน” เยียเจียเหยายังจดจํา

เรืองถูกวางยาพิษได้อยู่

เฮ้อ ไม่คคู่ วรแค่ไหนก็เป็ นบิดาเจ้านะ ต่อหน้าก็ยงั ต้อง

เกรงใจอยู่ ความจริงซย่าฉุนอวีแอบเตรียมของขวัญไว้
อีกชินแล้ว ทีคุยกับนางเรืองนีก็แค่อยากดึงความสนใจ
จากนางเท่านัน

“อย่างนัน...ไม่ตอ้ งส่งข่าวให้นอ้ งรองเจ้าแล้วหรือ” ซย่าฉุ

นอวีถาม

8
ในทีสุดเยียเจียเหยาก็ยอมวางงานในมือ เสียงแข็งว่า
“ช่างเถอะ นางไม่ไปก็ดี เวลานีนางอยูร่ า้ นปั กผ้าหมิงเย
ว่ดีอยูแ่ ล้ว”

ตอนนีมีแค่นางกับจ้งหยวนทีรูว้ า่ จินหรงอยูร่ า้ นหมิงเยว่

เยียปิ งไหวไม่รูเ้ รือง ผ่านไปนานขนาดนีแล้ว เยียปิ ง
ไหวกลับไม่คิดจะตามหาบุตรสาวคนนี ดูซิวา่ ใจจืดถึงขัน
นี หากจินหรงกลับไปตระกูลเยีย ไม่แน่วา่ เยียปิ งไหวอาจ
เห็นนางเป็ นเครืองมือแลกผลประโยชน์ บีบให้แต่งงาน
ใหม่ จุดนีจินหรงน่าจะเข้าใจ ดังนันจึงไม่กลับไปบ้าน ทัง
ไม่คิดติดต่อกลับไป

จินหรงผูน้ ีมีขอ้ ด้อยมากมาย ทว่านางกลับมีความรักมัน

9
คงต่อเว่ยหลิวเจียงมาก ไม่ทอดทิง เรืองนียังชวนให้คน
นับถือ

เว่ยหลิวเจียงถูกคุมขังสามปี ได้ยินอาเหลียนบอกว่า
จินหรงรอเขาออกมา

ดังนนันจินหรงสงบจิตใจทํางานไป ทังยังทําให้นางมอง
คนเปลียนไป หากเยียจินหรงเปลียนไปในทางทีดีขนึ
จริงๆ เห็นแก่เป่ าเอ๋อร์ นางไม่ใส่ใจจะช่วยอีกฝ่ ายสักครัง

ซย่าฉุนอวีเข้าใจความหมายของเยียเจียเหยา ความจริง
ตาแก่เยียปิ งไหวเป็ นพวกเห็นแก่ประโยชน์สว่ นตัว ขอ
เพียงเป็ นอะไรทีใช้ผลประโยชน์ได้ ไม่ตอ้ งครุน่ คิดมากก็

10
ใช้การ จินหรงกลับตระกูลเยีย เกรงว่าชีวิตจะยากลําบา
กกว่าจินเหยาเสียอีก

คิดถึงจินเหยา ซย่าฉุนอวีถอนใจอย่างอดไม่ได้ หากจิน

เหยาหาได้มีใจเช่นนัน ชีวิตของนางต้องเป็ นอีกอย่าง
หนึง น่าเสียดายทีนางทําลายมันด้วยมือตัวเอง

เหยาเหยาดูไปแล้วเป็ นคนแข็ง แยกแยะบุญคุณความ

แค้นชัดเจน แต่ความจริงแล้วเหยาเหยาเป็ นคนใจอ่อน
ขอเพียงคนอืนจริงใจต่อนาง นางจะดีกบั ผูอ้ ืนมากขึน
ตอบแทนอย่างสาสม แม้กระทังหัวหน้ารองเนินเฮยเฟิ ง
ชัวช้าสามานย์ ก่อนตายช่วยบังลูกธนูให้นาง นางยังไม่
กล้าพูดถึงเขาในทางไม่ดีสกั คํา แม้แต่เขาบังเอิญเอ่ยขึน
มา นางก็ยงั ไม่ยอมให้เอ่ย
11
คนมีหลายประเภท คนดีคนเลวยากเอ่ยชัดเจน ต่อให้
เป็ นตัวชัวช้าจนเกินเยียวยาแค่ไหน ทว่าเขาดีกบั เจ้า
ช่วยชีวิตเจ้า เจ้าก็ยงั คงคํานึงถึง

แน่นอนว่าคนทีล่วงเกินนางก็น่าอนาถ เรืองนีเขารับรูม้ า
อย่างลึกซํา

ซย่าฉุนอวีปิ ดหนังสือลง เดินเข้าไป กดนางนังลง เอือม

มือไปหยิบสะดึงปั กผ้าออกจากมือนาง “พักสักเดียว
เถอะ ปั กมาตลอดช่วงสายแล้ว”

เยียเจียเหยาแย่งกลับมา “ไม่ได้ ข้าบอกว่าต้องเสร็จงาน

12
ภายในเจ็ดวัน นีมันงานปั กสองด้านนะ ซับซ้อนมาก”

ซย่าฉุนอวีเอ่ยด้วยความกลัดกลุม้ “เจ้าจับจ้องเจ้าสิงนี
มาตลอดช่วงสายแล้ว ไม่มองข้าสักนิดเดียว วันนีพรุง่ นี
ข้าจะจากไปแล้ว ไปตังหลายวันเชียวนะ! ”

เยียเจียเหยาปรายตามองเขา “ท่านมีอะไรน่ามองกันเล่า
ยังต้องมองท่านอีกชัวชีวิต ข้ามองให้นอ้ ยๆ หน่อย กันไม่
ให้ดจู นรังเกียจ”

ซย่าฉุนอวีอึดอัด นีมันวาจาอะไรกัน มองจนรังเกียจ

หมายความว่าอย่างไร

13
“เยียจินเซวียน!” ซย่าฉุนอวีเรียกชือนางออกมา ตาม
ปกติยามเรียกชือเต็มของนางนันเป็ นการแสดงว่าเขาไม่
พอใจ

“ทําไม” เยียเจียเหยารูอ้ ยูแ่ ก่ใจทว่าทําเป็ นไม่สน คนผูน้ ี

ไม่รูว้ า่ นางกําลังเย็บชุดให้ลกู อยูห่ รือไง ชอบมาขัดอยู่
เรือย

“หากเจ้าดูขา้ จนรังเกียจ ข้าก็จะมองเจ้าจนรังเกียจไป

เลยเหมือนกัน” ซย่าฉุนอวีขู่

เยียเจียเหยาถลึงตาใส่เขา ซย่าฉุนอวีก็จอ้ งนางกลับ นี

คือปั ญหาด้านหลักการ ไม่อาจอ่อนข้อ

14
ทังสองจ้องตากันไปมาสักพักหนึง เยียเจียเหยาเอ่ยว่า
“ต่างก็บอกว่ายามสตรีตงครรภ์
ั บรุ ุษมักเปลียนใจง่าย ก็
จริง สตรีตงครรภ์
ั ผิวพรรณแห้งเ**◌่ ยว อย่างเช่นข้านี
ร่างอ้วนท้วนกลมกลิง หุน่ ก็เปลียนไปไม่งดงาม รูปร่างไม่
อรชรเหมือนก่อน ตอนนีข้าไม่กล้าส่องกระจกเลย เห็น
สารรูปของตัวเองยังทนมองไม่ได้ ท่านเห็นข้าแล้ว
รังเกียจก็เป็ นเรืองปกติ”

ซย่าฉุนอวีใจเต้นตึกตัก รูส้ กึ ไม่ดี ฟั งนําเสียงนางคล้าย

กําลังตัดพ้อ

“ข้าก็แค่หยอกล้อเล่นเท่านัน ท่านกลับเอ่ยความในใจ...”

15
เอ๊ะ...ข้าพูดความในใจทีไหนกัน ไม่ใช่เจ้าบอกมองข้าจน
รังเกียจหรืออย่างไร เจ้าพูดคือล้อเล่น ข้าพูดกลับกลาย
เป็ นความในใจไปแล้ว นีมันเหตุผลประเภทไหน

ขณะทีซย่าฉุนอวีกําลังจะย้อนกลับ เห็นนางกะพริบตา
ปริบ ทันใดนันนําตาพลันเอ่อคลอ ดูน่าสงสารน่าเวทนา

“ท่านคิดว่าข้าอยากเป็ นแบบนีหรือไง ยังไม่ใช่เพราะ

เลียงดูบตุ รท่านอีกหรือ ข้าลําบากเพียงนี ท่านกลับไม่
เอาใจใส่ขา้ เลย ทังยังพูดจาทําร้ายจิตใจคน นียังไม่ทนั
ถึงสามเดือน รอจนท้องโตกว่านี รูปร่างเปลียนไปหมด
ท่านจะเห็นข้าแล้วอาเจียนออกมาใช่หรือไม่ ซย่าฉุนอวี
ข้ามองท่านผิดไปแล้ว คิดไม่ถงึ ว่าท่านเป็ นคนประเภทนี
16
ท่านยังมีสามัญสํานึกอยูห่ รือไม่...”

ซย่าฉุนอวีอ้าปากค้าง ข้าเป็ นคนประเภทไหนกัน ไฉนข้า

ถึงกลายเป็ นคนไร้สามัญสํานึกจากคําพูดของเจ้าไปเสีย
แล้วเล่า

ปรักปรําคน ปรักปรําคนเป็ นเช่นนีเอง!

ทังๆ ทีคนได้รบั ความอยุติธรรมคือเขา ผลคือนางพลิกคํา

พูดเล็กน้อย เขาก็กลายเป็ นพวกไม่รูจ้ กั พอ ความไร้
สามัญสํานึกเปรียบเสมือนภูเขาลูกใหญ่ทบั ลงมา

นีมันมีเหตุผลอยูห่ รือเปล่า
17
เยียเจียเหยามองใบหน้าแดงกําของเขา ลูบท้องเริมสัง
สอนเด็ก

“ลูกเอ๋ย เจ้ารูห้ รือไม่วา่ แม้เจ้าได้รบั ความน้อยเนือตําใจ

เพียงไร ถูกพ่อเจ้ารังเกียจ ถูกเขาดูแคลน ไม่แน่อีกไม่ชา้
เขาจะทิงเราสองแม่ลกู ก็ได้...” เยียเจียเหยาพูดไปพลาง
สูดลมหายใจลึก คล้ายกับสูดเอาความน้อยใจนันลงไป
ด้วย “แต่วา่ ลูกเอ๋ย เจ้าอย่ากลัว ต่อให้บิดาเจ้าไม่ตอ้ ง
การ เจ้ายังมีแม่อยู่ แม่ไม่มีวนั ทอดทิงเจ้าแน่...”

ซย่าฉุนอวีทีเล่นสงครามเย็นแทบกระอักเลือดออกมา

18
เขาพูดย้อนนางไปแค่ประโยคเดียว ผลคือนางดึงเรืองไป
ไกล พูดไปถึงขันทิงภรรยาแล้ว

ไม่ได้ ไม่ได้ ไม่ตอ้ งสนใจว่าลูกฟั งได้ยินหรือไม่ หากยัง

ปล่อยให้นางพูดจาเหลวไหลอีก ภายหน้าเด็กคลอดออก
มาไม่รบั เขาคนนีเป็ นพ่อนันไม่ใช่จบเห่กนั พอดีหรอกหรือ

ซย่าฉุนอวีเลียริมฝี ปากแห้งผาก รีบเอ่ย “หยุดก่อน เหยา

เหยา เจ้าอย่าใส่รา้ ยข้าเชียว ข้าซือสัตย์ตอ่ เจ้าฟ้าดินเป็ น
พยานได้ ข้ารังเกียจเจ้าเมือไหร่กนั ในสายตาข้าเจ้าเป็ น
หนึงไม่มีสอง ต่อให้นางฟ้าบนสวรรค์อยูเ่ บืองหน้า ข้ายัง
ไม่ปรายตามอง...”

19
เยียเจียเหยามองเขาอย่างเอาเรือง “จริงหรือเปล่า ท่าน
ไม่ใช่บอกว่ามองข้าจนรังเกียจหรือไร”

ซย่าฉุนอวีส่ายหน้าดิกราวรัวกลอง ยิมสอพลอ เอ่ย “ข้า

ไม่เคยพูดแบบนัน แม้แต่คิดก็ไม่เคย ชัวชีวิตนีเป็ นไปไม่
ได้ ชาติหน้าก็เป็ นไปไม่ได้ เจ้าดูสเิ ช้ามาข้าก็คอยจับตา
มองเจ้า เหยาเหยา ข้ารูส้ กึ ว่าสตรีตงครรภ์
ั งดงามมาก
เป็ นพิเศษ มีกระแสความเมตตาอ่อนโยนของมารดา จริง
นะ เจ้างดงามทีสุด...มองอย่างไรก็ไม่รงั เกียจ”

“ท่านรับรองหรือ”

“ข้าสาบานต่อฟ้า”

20
เยียเจียเหยากลํากลืนเอ่ยว่า “ข้าจะเชือท่านสักครัง อืม
พูดมาขนาดนี ข้าหิวนําแล้ว”

ซย่าฉุนอวีรีบเดินส่ายอาดๆ ไปรินนําให้นาง ในใจกลัด

กลุม้ สตรีและเด็กเลียงยาก คนโบราณว่าไว้ไม่ผิดเลย
โดยเฉพาะสตรีทีในครรภ์มีเด็กทารก ไม่อาจหาเรืองได้
เด็ดขาด!

21
---

*อ้ายฉ่าว หรือโกฐจุฬาลัมพาจีน มีชอวิื ทยาศาสตร์

ว่า Artemisia argyi เป็ นพืชในวงศ์ทานตะวัน มีรส
เผ็ด ขม ฤทธิอุ่น มีสรรพคุณอบอุ่นเส้นลมปราณ
ห้ามเลือด ขจัดความเย็น ระงับอาการปวด และ
ระงับอาการคันเมือใช้ภายนอก

22
บทที 409 ฟ้ าจะเปลียนแล้ว

เยียเจียเหยามองท่าทางกลัดกลุม้ ของเขาแล้วกลัน
หัวเราะไม่ไหว วันเวลาทีน่าเบือหน่ายอย่างนี เหลือแต่
การหยอกเขาทีเป็ นเรืองบันเทิงใจ

แต่วา่ เยียเจียเหยาหยอกคนมีขอบเขต ไม่อย่างนันทําให้

คนหนาวเหน็บใจจะไม่ดีเอา

ดังนันจึงไม่ซกุ ซนอีก เอนกายในอ้อมอกเขา จากนันให้

เขานวดบ่าให้ เดียวก็ให้เขาทุบหลัง หากแต่บางคนกลับ

1
ดีใจเต็มประดา

หลังทานอาหารกลางวัน ซย่าฉุนอวีนอนกลางวันเป็ น
เพือนเยียเจียเหยา หลับอย่างสะลึมสะลือ ได้ยินเสียงซ่ง
ชี “รีบเรียกซือจือเร็วเข้า ในวังเกิดเรืองใหญ่แล้ว”

ดวงตาซย่าฉุนอวีเบิกกว้างขึนทันที นัยน์ตาดําสว่างขึน
ไร้ความง่วงแม้สกั น้อย

เฉียวซีเองก็แตกตืน รีบเข้ามาเรียกคน

ซย่าฉุนอวีได้ยินแล้วทํามือให้เงียบเสียง ค่อยเอา
แขนออกจากคอของเยียเจียเหยาอย่างระวัง แอบ
2
ย่องออกจากห้องนอน จากนันก็สงการเสี
ั ยงเบาว่า “หาก
คุณนายรองตืนแล้ว บอกว่าข้ามีธุระออกไปด้านนอก
อย่าพูดมาก”

ซย่าฉุนอวีออกจากประตูเห็นสีหน้าแตกตืนของซ่งชี ทว่า
อดทนไม่ถาม รอจนออกเรือนไปแล้วจึงถามขึน “ในวัง
เกิดเรืองอันใด”

วันนีคือเทศกาลตวนอู่ งานแข่งเรือมังกร ฮ่องเต้ทรงเสด็จ

ไปทอดพระเนตรการแข่งเรือมิใช่หรืออย่างไร

ซ่งชีเล่า “ท่านอ๋องน้อยจิงส่งข่าวมาก บอกว่าหลังจากฝ่ า

บาททอดพระเนตรการแข่งจบ ยามทีลุกขึนนันพลันเป็ น

3
ลมไป ตอนนีพระองค์ถกู พากลับเข้าวัง หมอหลวงกําลัง
ถวายการรักษา ยังไม่รูว้ า่ อาการร้ายแรงหรือไม่”

ซย่าฉุนอวีสีหน้าเคร่งขรึมขึนมา ช่วงนีสีหน้าฝ่ าบาทไม่

ค่อยดี ตอนเขาอยูใ่ นวังยังได้ยินมาว่า พระวักกะ (ไต)
ของฝ่ าบาทมีปัญหา แต่ไม่ถงึ ขันเป็ นลมสลบไป!

ฝ่ าบาททรงประชวรเกิดจากตรากตรําราชกิจ ซย่าฉุนอวี
ไม่กล้ารอช้า รีบขีเจ้าดําเข้าวัง

.....

เยียเจียเหยาปล่อยให้ตวั เองหลับอย่างสบาย จนกระทัง

4
น่าย่ามาถึง นางจึงได้ตืน

เห็นว่าฉุนอวีไม่อยู่ ถามเฉียวซี นางตอบว่าซือจืออกไป

ทําธุระด้านนอก นางก็ไม่สนใจอีก แต่งตัวเรียบร้อย รอ
น่าย่าเข้ามา

“จินเซวียน วันนีมีเรืองใหญ่มาคุยกับเจ้า วันนีทําข้า

ตกใจแทบแย่” น่าย่าเอ่ยด้วยนําเสียงตืนเต้น

เยียเจียเหยาคลียิม หยอกว่า “เรืองใหญ่อนั ใดกันที

สามารถทําให้แม่ทพั หญิงร้อยศึกอย่างเจ้าตกใจได้ถงึ ขัน
นี”

5
น่าย่าจริงจัง “เจ้าอย่าหัวเราะไป เป็ นเรืองใหญ่จริงๆ
ตอนนีทําคนแตกตืนตกใจกันยกใหญ่”

เยียเจียเหยาค่อยจริงจังขึนมา “เจ้ารีบเล่ามาเร็ว”

“วันนีเจ้าไม่ได้ไปชมการแข่งเรือมังกร ข้าไปแล้ว ฮองเฮา

ยังทรงเก็บทีนังชันสามให้ขา้ เป็ นพิเศษ ทันทีทีการแข่ง
ขันจบ ฝ่ าบาทลุกขึนเตรียมเสด็จกลับวัง แต่ขณะที
พระองค์ลกุ ขึนนันก็ลม้ ไปทันที ชัวขณะนันทุกคนแตกตืน
ไปหมด” น่าย่าเล่า

เยียเจียเหยาหนักใจ ฮ่องเต้เป็ นลมแล้ว เป็ นโรคอันใดกัน

6
ดูทา่ ฉุนอวีจะออกไปเพราะเรืองนี

“ยามนีองค์หญิงใหญ่กบั เสียวจิงเข้าวังไปแล้ว อ้อ ยังมี

ท่านโหว ข้าตรงมาหาเจ้า จินเซวียนเจ้าว่าอาการ
ประชวรของฝ่ าบาทร้ายแรงหรือไม่”

เยียเจียเหยาส่ายหน้าอย่างไม่เข้าใจ นางไม่ได้เข้าวัง
นานแล้ว ไม่ได้พบฝ่ าบาท ทังไม่ได้ยินฉุนอวีบอกว่าฝ่ า
บาทมีอะไร

แต่มีเรืองหนึงมันใจได้ หากฮ่องเต้ประชวรในช่วงนี หาก

อาการหนักละก็ เกรงว่าจะไม่สงบแล้ว

7
เฮ่อเหลียนเซวียนยังไม่กลับมา เฮ้อ...ได้แต่หวังว่าฝ่ า
บาทจะไม่เป็ นอะไร!

เมือได้ยินข่าวเช่นนี เยียเจียเหยาไม่มีอารมณ์เย็บปั กต่อ

รอฉุนอวีกลับมาด้วยความกระวนกระวายใจ

การรอครังนีรอไปจนฟ้ามืด ใกล้ยามไฮ่ (21.00-22.59

น.) แล้ว สองพ่อลูกค่อยกลับมาด้วยกัน

ก่อนเข้าประตูซย่าฉุนอวีสูดลมหายใจลึก เปลียนสีหน้า
เป็ นยิมแย้ม ถึงเข้าห้อง

เขาเอ่ยถามอย่างสบายๆ “เหยาเหยา กินข้าวเย็นหรือ

8
กินอะไรกัน”

เยียเจียเหยารีบเข้าไป “ฮ่องเต้เป็ นอย่างไรบ้าง”

ซย่าฉุนอวีชะงักไป มองหน้าเฉียวซี สาวใช้บยุ้ ปากว่า

นางเป็ นผูบ้ ริสทุ ธิ “องค์หญิงน่าย่ามาเจ้าค่ะ”

ซย่าฉุนอวีถอนใจอย่างหมดปั ญญา เขาคิดจะปิ ดบัง ผล

คือน่าย่าปากไว เก็บความลับไม่อยู่

“ท่านรีบเล่ามาเร็ว ฮ่องเต้เป็ นอย่างไรแล้ว” เรืองนีเยีย

เจียเหยาคิดมาค่อนวันแล้ว ข้าวยังกินไม่ลง

9
ซย่าฉุนอวีพยุงนางนังลง เอ่ยเสียงสบายว่า “ฝ่ าบาทไม่
เป็ นอะไร ยามนีทรงฟื นแล้ว”

เยียเจียเหยาจ้องเขานิง “ฉุนอวี ข้ารูว้ า่ ท่านกลัวข้ากังวล

แต่ทา่ นก็รูว้ า่ ข้าเป็ นคนช่างคิด หากท่านไม่พดู ความจริง
กับข้า อีกเดียวข้าคิดไปไกล อย่างนันยิงแย่”

สองคนอยูร่ ว่ มกันมานาน ถึงซย่าฉุนอวีจะมีฝีมือการ

แสดงลําเลิศ แต่วา่ ความกังวลในสายตาชัววูบนันนาง
เห็นชัดเจน นันก็หมายความว่าเรืองนีร้ายแรง ไม่เป็ น
อย่างทีเขาเล่าแน่

“ข้าก็ไม่ใช่คนทีทนรับความกดดันไม่ได้เสียหน่อย ท่าน

10
รีบบอกความจริงข้ามา เรืองแย่แค่ไหนข้าก็รบั ได้” เยีย
เจียเหยาจริงจัง

ซย่าฉุนอวีถอนหายใจไร้เสียง ปิ ดเหยาเหยาไม่ได้ ครัง

ก่อนปิ ดบังทําเอานางไม่พอใจแล้ว จึงได้แต่โบกมือไล่
เฉียวซีออกไป ถึงเอ่ยว่า “ฝ่ าบาททรงมีเลือดคังอยูใ่ น
พระมัตถลุงค์ (สมอง) ”

เยียเจียเหยาตะลึงงัน “อยูด่ ีๆ ไฉนเลือดคังได้เล่า”

เลือดคังในสมองเป็ นโรคทีสมควรมีอาการล่วงหน้าก่อน
สิ หมอหลวงตรวจชีพจรฮ่องเต้อยูท่ กุ วัน หมอหลวงไม่
พบจุดน่าสงสัยเลยหรือ หรือพวกหมอหลวงฝี มือยําแย่

11
ซย่าฉุนอวียิมขม “ก็ไม่ใช่อยูด่ ีๆ ก็เป็ น ความจริงยังพอ
เข้าใจได้ วังหลังมิใช่มีสาวงามมาใหม่หรือ ได้ยินว่าฝ่ า
บาททรงพลิกป้ายสตรีเหล่านัน”

อ้อ ความหมายคือ...ฮ่องเต้หกั โหมเกินไปจนทําให้เกิด

อาการป่ วย

“แน่นอนว่าหมอหลวงไม่อาจพูดเช่นนัน ในวังข้าพบกับ
เสียวจิง เวลานีฮองเฮากับองค์หญิงใหญ่ทรงระแวงว่ามี
คนวางยาฝ่ าบาท ไม่อย่างนันพระองค์อายุเท่านีแล้ว
เป็ นไปไม่ได้ทีพระองค์จะทรงหักโหมได้ทกุ คืน” ซย่าฉุนอ
วีเอ่ย

12
เยียเจียเหยาตระหนักได้ ยาทีฉุนอวีเอ่ยหมายถึงยาเพิม
ธาตุหยาง

“ฝ่ าบาทกินยาอะไร สํานักแพทย์หลวงมิใช่มีบนั ทึกหรือ

อย่างไร ฮองเฮาสมควรรูน้ านแล้ว พระองค์ไม่ยงฝ่
ั าบาท
เล่า” เยียเจียเหยาสงสัย

ซย่าฉุนอวีสีหน้าหนักใจ “ปั ญหาอยูท่ ีนี เทียบยาทีสํานัก

แพทย์จ่ายไม่มีปัญหา ส่วนฮ่องเต้เสวยอย่างอืนหรือไม่
ฮองเฮาก็ไม่ทราบ แม้แต่เว่ยกงกงก็ยงั ไม่รู”้

“นีก็ตอ้ งสืบด้วยสิ คนทีให้ฝ่าบาทกินยาแบบนีย่อมไม่

13
ประสงค์ดี”

“ตอนนีฮองเฮาลงมือสืบค้นแล้ว เพียงแต่รอข่าว ทีสําคัญ

คือยามนีฝ่ าบาทยังไม่ได้สติ หมอหลวงบอกว่า
สถานการณ์คอ่ นข้างร้ายแรง”

เยียเจียเหยาหนักใจ สงบสุขได้ไม่เท่าไรก็เกิดเรืองอีก
แล้ว

“อย่างนันพรุง่ นีท่านยังจะไปหยางโจวหรือไม่” เยียเจีย

เหยาถามออกไป ด้วยสถานการณ์ตอนนี ฉุนอวีจากไป
ไม่ได้แล้ว

14
ซย่าฉุนอวีส่ายหน้า “เกรงว่าคงไปไม่ได้ ข้าจะให้ฉนุ เฟิ ง
ไปสักเทียวหนึง พ่อเจ้าต้องเข้าใจได้”

ไม่เข้าใจก้ตอ้ งเข้าใจ งานแต่งงานของเขาเยียปิ งไหวยัง

เทียบกับฮ่องเต้ประชวรได้หรือไง

คืนนี ทุกคนนอนหลับไม่สนิท เลือดคังในสมองเป็ นโรค

อันตราย! ไม่แน่วา่ จะสวรรคต

ทุกคนเพิงส่งไทเฮาไป หากฮ่องเต้ทรง...เช่นนันก็ได้เวลา
เปลียนฟ้าแล้ว

ยังดีทีคืนนีไม่มีข่าวอีก ไม่มีข่าวก็คือข่าวดี
15
เช้าตรูฉ่ นุ อวีมอบหมายเรืองหยางโจวให้ฉนุ เฟิ ง ส่วนตัว
เองเข้าวัง

ฮ่องเต้ทรงไม่ได้สติมาหนึงวันหนึงคืน ฟื นขึนมากลางดึก
ทว่าไม่อาจตรัสและขยับกายได้ ฮองเฮาสืบเรืองยา จับ
คนทีเกียวข้อง ทีสมควรจับก็จบั แล้ว ทีสมควรถามก็ถาม
แล้ว ทว่าไม่มีเบาะแสสักน้อย ด้วยอารมณ์เดือด
ดาลพระองค์จงึ ส่งตัวหญิงงามทีได้รบั ความโปรดปราน
หลายคนเข้าตําหนักเย็น

ฮ่องเต้ยงั ทรงมีพระชนม์ชีพอยู่ กลับไม่ออกราชโองการ

องค์รชั ทายาทไม่อาจออกว่าราชการแทนได้ จึงต้องให้
เสนาบดีใหญ่หลายคนคุมสถานการณ์ใหญ่ไว้ ครังนีองค์
16
รัชทายาทร้อนรนแทบแย่ หากฝ่ าบาทหายดีแล้ว เดิมที
พระองค์ทรงระแวงสงสัยองค์รชั ทายาท ถึงเวลานันไม่แน่
ว่าจะโทษเขา

สรุปแล้วคือวุน่ วาย

เวลานีในห้องหนังสือจวนอวีอ๋อง เจ้าของจวนกําลัง
สนทนากับบุรุษหนุ่มท่วงท่าคล้ายบัณฑิตผูห้ นึงอย่าง
ลับๆ

“ยา พวกเขาตรวจสอบไม่เจอแน่ ไร้สีไร้กลิน เจียงจัวเหมิ

งของพวกเจ้ามีของดีไม่นอ้ ยจริงๆ” อวีอ๋องอารมณ์ดีไม่
เลว เอ่ยด้วยรอยยิม

17
บุรุษหนุ่มผูน้ นคลี
ั ยิม “จะเริมลงมือแผนต่อไปเมือไหร่”

อวีอ๋องค่อยๆ พิงหลัง มือข้างหนึงยันชันหนังสือไว้ ท่า

ทางสบายๆ สีหน้ามันใจในชัยชนะ “ในเมือตาแก่ยงั ไม่ได้
ตาย อย่างนันก็รออีกสักวันสองวันเถอะ ให้ฮองเฮาเคียว
กรําเสียให้พอ สุดท้ายรอยาปรากฏกับตระกูลนาง เวลา
นันพวกเราค่อยรอชมละครฉากสนุก”

“ไม่เลว เรืองทีจิงกัวกงหลงใหลการปรุงยาคนรูไ้ ม่นอ้ ย

ถึงเวลานันเกิดเรืองขึนก็ไม่ตอ้ งทําอะไรอีก ทุกคนย่อม
สงสัยฮองเฮา รอฮ่องเต้สวรรคต หรือว่าภายหน้าเปลียน
เป็ นไม่ตายแต่ไม่ฟืน ใครเล่าได้ผลดีทีสุด แน่นอนว่าย่อม
เป็ นองค์รชั ทายาท ครังนีเขากลับสงบนิงนัก เหล่าขุนนาง
18
สนับสนุนให้เขาขึนสําเร็จราชการแทน เขากลับหลบหนี
แต่วา่ เรืองนีแดงออกมา ต่อให้เขาผลักไสเท่าไร ในสาย
ตาทุกคนก็คือเสแสร้ง” รอยยิมของบุรุษนันมีแววเย็น
เยียบสายหนึง

อวีอ๋องยิม “ศึกไม่นองเลือด หากแต่สามารถผลักไสฝ่ าย

ตรงข้ามให้ตกอยูใ่ นสถานการณ์อนั ตรายได้ นีสิถงึ จะ
เป็ นแผนการชันเลิศ”

สองคนยินดี

.....

19
หลายวันนีถึงซย่าฉุนอวีจะแกล้งทําเป็ นสบายใจต่อหน้า
เยียเจียเหยา ทว่านางรูว้ า่ เขาหาได้สบายแบบนัน กลับ
กันซย่าฉุนอวีในใจหนักอึง กลางดึกเอะอะเขาก็ถอนใจ
เยียเจียเหยาเองก็รูส้ กึ ได้วา่ เขากําลังลืมตาครุน่ คิด

ยาหาไม่เจอ นีคือเรืองน่าสงสัยทีสุด ทําให้คนไม่สงบใจ

กลินแผนการร้ายรุนแรงจนทําให้คนหายใจไม่สะดวก

พวกเขาระแวงอวีอ๋อง ทว่าหาเบาะแสไม่เจอสักน้อย

เวลานีกระแสทีจะให้องค์รชั ทายาทสําเร็จราชการแทน
ยิงมากขึนเรือยๆ จนองค์รชั ทายาทเริมหวันไหว อย่าง
แรกบ้านเมืองไม่อาจขาดผูน้ าํ อย่างทีสองนีเป็ นความฝัน

20
ตลอดหลายปี ของพระองค์ แต่เพราะเขากับเสียวจิง
เกลียกล่อมถึงได้ลบความคิดนีของพระองค์ได้

แบบนีก็ยืดเยือได้อีกไม่นาน อาการประชวรยังไม่ดีขนึ
หากเป็ นเช่นนีต่อไป องค์รชั ทายาทจะไม่ขนสํ
ึ าเร็จ
ราชการก็คงไม่ได้อีก

ทีน่าปวดหัวทีสุดคือ ทังทีรูว้ า่ เรืองนีคือแผนร้าย ทว่า

กลับจับอะไรไม่ได้เลย ซย่าฉุนอวีจึงกลัดกลุม้

ทางเฮ่อเหลียนเซวียนเดินทางกลับจินหลิงหาได้ราบรืน
ไม่ ฮ่องเต้ให้เขาพาทหารสามร้อยนายกลับมาเท่านัน
ตลอดทางนีกลับพบการลอบฆ่าหลายครัง เป็ นการล้อม

21
ฆ่าเสียส่วนมาก ทหารสามร้อยบาดเจ็บหนัก ซย่าฉุนอวี
ส่งคนกลุม่ หนึงไปรับ ตอนนียังไร้ข่าวคราว

เฮ่อเหลียนเซวียน เจ้าต้องกลับมาอย่างปลอดภัยนะ ฟ้า

อาจเปลียนแล้ว

ซย่าฉุนอวีถอนใจในยามคําคืน

22
บทที 410 โต้กลับ

ฮ่องเต้ประชวรวันทีสิบสาม

ฮองเฮาใช้เหตุผลว่าฮ่องเต้ประชวรต้องการพักผ่อน ไม่
ให้ใครเข้ามาเยียมอาการ นอกจากฮองเฮาและหมอ
หลวง ใครก็เข้าตําหนักจือเฉินมิได้

แม้ทกุ วันจะมีข่าวว่าพระอาการดีขนึ ทว่ายิงมีคนสงสัย

ในความเป็ นจริงของข่าวลือนีมากขึนเรือยๆ

1
ทุกคนไม่พบฮ่องเต้หลายวัน ความระแวงสงสัยย่อมต้อง
เกิด

แต่สาเหตุแท้จริงทีทําให้ทกุ คนไม่สงบก็คือ ใบหน้าเย็น

ชาราวกับภูเขาหิมะพันปี เย็นเยียบไม่ละลายของอวีอ๋อง
เมือดูแล้วก็รูว้ า่ สถานการณ์ไม่ดี ฮ่องเต้อยูใ่ นภาวะ
อันตราย ได้ยินว่านอกจากอวีอ๋องยังมีองค์ชายสีกับองค์
ชายหก ทุกวันพากันคุกเข่าหน้าตําหนักจือเฉินไม่ยอม
ลุก ขอเพียงได้เข้าเฝ้าฮ่องเต้ ทว่าฮองเฮาไม่อนุญาต

องค์รชั ทายาทกลับตาลปั ตรกัน ทุกวันไปเข้าเฝ้าทีตํา

หนักจือเฉิน สีหน้ากังวล ทว่าไม่หนักใจเหมือนอวีอ๋อง
จากนันองค์รชั ทายาทก็คอ่ ย ๆ เริมบริหารราชกิจ แน่
นอนว่านีคือเรืองทีบรรดาขุนนางใหญ่ขอร้องแล้วขอร้อง
2
อีก แต่คนทีขอร้องเช่นนีส่วนมากล้วนเป็ นคนฝังองค์
รัชทายาท

นีหมายความว่าอย่างไรกัน

ไม่ให้คนคิดมากก็ยากแล้ว!

ในสถานการณ์คลุมเครือ ช่วงเวลาทีเมฆครึมปกคลุม
จวนจิงกัวกงเกิดเพลิงไหม้ใหญ่ คืนนันแสงเพลิงโหมท่วม
สูง แทบไหม้จวนจิงกัวกงไปครึงหลัง

หน่วยลาดตระเวนประจําเมือง หน่วยจิงจ้าวฝู* สถานีดบั

เพลิงร่วมมือกันออกปฏิบตั ิงาน ทุกคนวุน่ วายไปหมด
3
กว่าจะควบคุมเพลิงได้ ผลคือเมือตรวจหาสาเหตุไฟไหม้
ถึงกับเป็ นเพราะเตาหลอมยาของจิงกัวกงระเบิด ที
สําคัญกว่านันคือ ขณะทีคนของหน่วยลาดตระเวนเข้า
ช่วยเหลือ พบยาเม็ด เมือตรวจสอบดูก็เป็ นยาเสริมธาตุ
หยาง

ข่าวลือแพร่สะพัดอย่างว่องไวราวกับสายลม เวลานีอัน
เล่ออ๋องหรือพระปิ ตลุ า (อา) ห้าทีอยูไ่ กลถึงหลูโจว
บังเอิญเดินทางกลับมาจินหลิงพอดี ได้ยินข่าวก็พาคน
บุกเข้าวังมาเอาเรืองฮองเฮา

ก่อนหน้ามิใช่ฮองเฮาสงสัยว่ามีคนวางยาฮ่องเต้หรอก
หรือ ไม่เช่นนันช่วงนันไฉนฮ่องเต้ถงึ ได้มีพละกําลังขึนมา
เล่า ฮองเฮาตรวจค้นวังหลังอย่างเอิกเกริกเทียวใหญ่ก็ไม่
4
พบหลักฐาน ผลคือพบยาเม็ดชนิดนีในจวนจิงกัวกง

จวนจิงกัวกงคือสถานทีอันใดกัน นันคือบ้านมารดาของ
ฮองเฮา ทําให้คนไม่อาจไม่สงสัย

ชัวเวลาเดียวปั ญหาทังหลายตกอยูท่ ีฮองเฮา ต่อให้มีรอ้ ย

ปากก็ยากจะแก้ตา่ ง

พระปิ ตลุ าห้าในห้วงอารมณ์โมโห ข่มขู่วา่ หากฮองเฮาไม่

มีเหตุผลบอกกล่าวได้ ก็ไม่เสียดายทีจะยกกําลังทหาร
ช่วยฮ่องเต้

คําร้ายแรงอย่างยกกําลังทหารช่วยฮ่องเต้ก็พดู ออกมา
5
แล้ว ยิงชีชัดถึงความน่าสงสัยของฮองเฮากับองค์
รัชทายาท ตามจริงแล้วไม่ถงึ กับน่าสงสัย แต่ในสายตา
ของหลายคน เห็นได้ชดั ว่าหลักฐานชัดเจน

พายุฝนเริมตังเค้า

เรืองราวดําเนินมาถึงขันนี ซย่าฉุนอวีทีเป็ นหัวหน้า

องครักษ์อนั ดับหนึงยุง่ แทบตาย แทบไม่ได้ใส่ใจบ้านอีก
เฝ้ารักษาวังหลวงอย่างลืมวันลืมคืน ตําหนักบูรพาของ
องค์รชั ทายาทก็วนุ่ วาย ปรึกษาหารือกันรอบแล้วรอบเล่า

“รายงานจากหลูโจว ทหารของพระปิ ตลุ าห้ากําลังรวม

พล”

6
“รายงานจากสวีโจว ทหารม้าสวีโจวมุง่ ตรงมาทีจินหลิง
แล้ว”

“ทหารม้าจากหมินเจ๋อมุง่ มายังจินหลิง”

“ทหารม้าจากสูโ่ จวมุง่ มายังจินหลิง”

“ค่ายใหญ่ซีเป่ ยยังไม่มีการเคลือนไหว”

“ช่วงนีในจินหลิงนับวันยิงมีคนแปลกหน้ามากขึน....”

7
“กองกําลังทีล่วงหน้าไปรับท่านอ๋องเฮ่อเหลียนเซวียนรา
ยงานกลับมาว่า กําลังเร่งเดินทางกลับจินหลิง”

“...”

ทังหมดแทบเป็ นข่าวร้าย มีแต่ข่าวสุดท้ายทีฟั งแล้วพอให้

คลายใจได้ ทว่าสติความคิดกลับเครียดขึง

กองกําลังในจินหลิงเวลานีมีแต่องครักษ์รวมไปถึงค่ายซี
เป่ ยทีอยูไ่ ม่ไกลจากจินหลิง

ทหารองครักษ์มีสามพันนาย หน่วยลาดตระเวนสอง
หมืนนาย ทว่าใจคนไม่รวมเป็ นหนึง ถึงแม้คา่ ยซีเป่ ยเป็ น
8
คนใต้บญ
ั ชาของเฮ่อเหลียนเซวียน แต่เขาจากไปปี กว่า
แล้ว ระหว่างนีมีคนเข้ามาผลัดเปลียนไปไม่นอ้ ย ยากจะ
เรียกว่ามันคงเป็ นปึ กแผ่น หากเป็ นคนแปลกหน้าบุกเข้า
ประตูเมืองมาเล่า

กองกําลังชูธงช่วยฮ่องเต้หลายกองกําลังลุกฮือ ส่วนองค์
รัชทายาทก็ไม่มีอาํ นาจในการเคลือนทหาร นอกเสียจาก
ได้รบั ราชโองการให้สาํ เร็จราชการ หากทําเรืองนีสําหรับ
องค์รชั ทายาทหาใช่เรืองยาก เวลานีราชลัญจกรอยูใ่ น
มือฮองเฮา แค่ประทับตราลงไป อย่างนันก็เป็ นราช
โองการปลอมก็กลายเป็ นราชโองการจริง หากฮ่องเต้ฟืน
ขึนมา...

ทุกคนต่างแย่งกันพูด
9
“องค์รชั ทายาท สถานการณ์คบั ขันอยูเ่ บืองหน้า หากไม่
อาจเคลือนกําลังทหาร จินหลิงจะมีอนั ตราย ขอให้
พระองค์ทรงตัดสินใจอย่างเด็ดขาดด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

“องค์รชั ทายาท พระปิ ตลุ าห้ากับอวีอ๋องจิตใจทะเยอ

ทะยาน หากมิชิงลงมือก่อน หากปล่อยให้ทหารกบฏบุก
เข้าตีจินหลิงแตก เช่นนันขัวอํานาจสับเปลียน ผลลัพธ์ไม่
อาจคาดคิดนะพ่ะย่ะค่ะ...”

“องค์รชั ทายาท ขอให้ทรงรีบตัดสินใจ.....

ตังแต่ตน้ จนจบองค์รชั ทายาทขมวดคิวแน่นไม่คลายลง

10
ใคร่ครวญอยูน่ านก็หนั ไปหาซย่าฉุนอวี

“ฉุนอวี เจ้าเห็นว่าอย่างไร”

ชัวเวลานันสายตาคนทังหมดมาตกอยูท่ ีซย่าฉุนอวี

ซย่าฉุนอวีรูว้ า่ องค์รชั ทายาทลังเล พระองค์ทรงเป็ นผูส้ ืบ

ทอดบัลลังก์ตามเหตุผล ขอเพียงไม่เผยพิรุธ มีใจอดทน
รอ ไม่ให้ฮ่องเต้จบั ผิดได้ บัลลังก์นีก็เป็ นของพระองค์โดย
มิตอ้ งสงสัย ทว่าเรืองราวไม่เป็ นไปตามใจคิด เหตุการณ์
เกิดขึนบีบให้องค์รชั ทายาทตกอยูใ่ นสถานการณ์ลาํ บาก
ทังสองด้าน

11
กระแสเรืองฮองเฮาและองค์รชั ทายาทก่อกบฏ มีรอ้ ย
ปากก็ยากจะแก้ตวั ในสถานการณ์นีหากยังแต่งตังให้
สําเร็จราชการเคลือนพลทหารอีกจะยิงถูกคนวิจารณ์
องค์รชั ทายาทมีใจกตัญ ู ไม่อาจยอมรับคําครหาว่าฆ่า
พระบิดาได้อย่างแน่นอน อีกอย่างฮ่องเต้เดียวก็มีสติ
เดียวก็ไม่ได้สติ ใครจะรูว้ า่ ยามทีพระองค์ตืนขึนมาอย่าง
แท้จริงแล้วจะอาศัยเหตุผลนีเป็ นข้ออ้างเพือกําจัดองค์
รัชทายาทหรือไม่

แต่หากไม่ทาํ อะไรเลย ก็เท่ากับนังรอความตาย

ทนก็มีทางตายอย่างเดียว โต้กลับอาจมีทางรอด ประวัติ

ศาสตร์แต่ไรมาก็มีผชู้ นะเป็ นคนขีดเขียน ชนะเป็ นเจ้าแพ้
เป็ นโจรเป็ นมาตังแต่โบราณ
12
สายตาซย่าฉุนอวีเกิดความลังเลชัววูบ ก่อนจะค่อยๆ
เปลียนเป็ นหนักแน่น

คนทีอยูท่ ีนีล้วนเชือใจได้ ทว่าวาทศิลป์ ก็ยงั จําเป็ นต้องใช้

เขาลุกขึนประสานมือคารวะ “องค์รชั ทายาท ใต้เท้าซ่ง

กล่าวได้ถกู ต้อง พระปิ ตลุ ากลับมาจินหลิงได้ประจวบ
เหมาะเช่นนีได้ทีไหนกัน เห็นได้ชดั ว่าเป็ นแผนการแต่
แรก ปี นนพระปิ
ั ตลุ าใช่วา่ ไม่ได้เข้าร่วมชิงบัลลังก์ อีก
อย่างจ้าวจัวฮุยหัวหน้าทหารสวีโจวกับฉิวกว่างเซิงหัว
หน้าทหารซีหนานฟั งคําสังใคร ทุกคนต่างรูอ้ ยูแ่ ก่ใจ ส่วน
ช่วงนีคนทีปะปนเข้ามาในจินหลิงดูก็รูว้ า่ เป็ นคนในยุทธ
ภพ อย่างลืมว่าเจียงจัวเหมิงมีความสัมพันธ์กบั จวนหรง
13
กัวกงและอวีอ๋องแน่นแฟ้น กระหม่อมเข้าใจว่าเวลานี
พระองค์เป็ นกังวลเรืองพระวรกายของฝ่ าบาท เกรงว่าฝ่ า
บาททรงได้ฟังแล้วจะทําให้พระอาการทรุดลงอีก ฮองเฮา
และองค์รชั ทายาทยอมทนเพือฝ่ าบาท แต่ไฟลุกลามจน
ถึงขนคิวแล้ว ขอให้องค์รชั ทายาททรงขอพระราชทาน
ราชโองการจากฝ่ าบาทในการเคลือนกองทัพ มิฉะเช่น
นันไหวซ่งจะเกิดอันตราย เชือว่าหลังจากฝ่ าบาททรง
ทราบย่อมไม่ทนให้ขนุ นางกบฏได้สมปรารถนาแน่”

สถานการณ์จริงของฮ่องเต้เวลานี ในบรรดาคนทีอยูท่ ีนีมี

เขา เสียวจิงและองค์รชั ทายาทเท่านันทีรูช้ ดั เวลานี
ฮ่องเต้ยงั เหลือลมหายใจเฮือกสุดท้าย เป็ นตายเท่ากัน
ไม่อาจเขียนราชโองการ ดังนันทีเขาจงใจเอ่ยเช่นนี เพือ
ให้ทกุ คนคิดว่าฮ่องเต้ยงั ตัดสินพระทัยได้ องค์รชั ทายาท

14
กังวลแค่เรืองฮ่องเต้พระอาการดีขนเท่
ึ านัน

เสียวจิงลุกขึนเช่นนี “องค์รชั ทายาทมีใจกตัญ ไู ม่ผิดต่อ

ฟ้า ทว่าก็ไม่อาจยืนดูขนุ นางกบฏก่อการเพียงเพราะเหตุ
นีได้ ขอให้พระองค์ทรงเห็นแก่ชาติบา้ นเมืองเป็ นสําคัญ
เห็นแก่ภาพรวมเป็ นสําคัญ”

ขุนนางใหญ่ทงหลายพากั
ั นสนับสนุน ขอให้องค์
รัชทายาทเห็นแก่ภาพรวม

องค์รชั ทายาทคิดอยูน่ าน สีหน้าสับสน ครูห่ นึงค่อยถอน

ใจ “ตอนยังเยาว์ เสด็จอาห้ารักข้ามากทีสุด ข้ายังถูก
เสด็จพ่อตําหนิอยูเ่ รือง เสด็จอายังช่วยแก้ตา่ งให้ขา้ คิด

15
ไม่ถงึ จริง ๆ ว่าวันนีกลับต้องยกกําลังเผชิญหน้ากัน อวี
อ๋อง...น้องสาม ตอนเด็กก็มกั วิงตามหลังข้า ร้องเรียกว่า
เสด็จพีองค์รชั ทายาท แต่มาวันนีผลประโยชน์ครอบงํา
จิตใจ เฮ้อ ข้าไม่อยากเห็นภาพในวันนีมากทีสุด”

ทุกคนต่างจิตใจรุม่ ร้อนมีคาํ พูดมากมาย องค์รชั ทายาท

มีใจกตัญ มู ิผิด แต่หากมากเกินไป ไม่แยกแยะหนัก
เบา เมือถึงเวลาคนทีหัวตกจากบ่ามิได้มีแต่องค์
รัชทายาท พวกเขาเป็ นขุนนางภักดีตอ่ องค์รชั ทายาท
ล้วนตกระกําไปด้วย

มีเพียงซย่าฉุนอวีทีสงบ เวลานีองค์รชั ทายาททรงรือฟื น

เรืองเก่าขึนมา นันก็หมายความว่าพระองค์ตดั สินใจแล้ว

16
สายตาพระองค์เย็นเยียบยิงกว่าเดิมดังคาด ฉายแววเย็น
ชาทีเห็นได้นอ้ ยครัง เปลียนนําเสียงตรัส “ทุกคนเอ่ยถูก
ต้อง ข้าไม่อาจเห็นแก่สว่ นตน ไม่สนใจภาพรวม ยิงไม่
อาจทําให้พวกขุนนางกบฏสมหวัง ข้าจะไปขอราช
โองการจากฝ่ าบาท”

ทุกคนถอนหายใจยาว หินยักษ์ในใจคลายลง

“สถานการณ์วนุ่ วาย ขอเชิญทุกท่านทุกหน้าทีขอตนให้ดี

อย่าได้สบั สนวุน่ วาย” องค์รชั ทายาทกําชับ

ทุกคนรับบัญชา

17
“ฉุนอวี เฮ่อเหลียนจิง พวกเจ้าอยูก่ ่อน ส่วนคนอืนออกไป
ได้”

ซย่าฉุนอวีกับเฮ่อเหลียนจิงรังอยู่

รอคนกลับไปหมด สีหน้าองค์รชั ทายาทเคร่งขรึม “ฉุนอวี

เสียวจิง พวกเราไม่มีทางถอยแล้ว”

คําพูดนีหมายความว่า ทันทีทีขอราชโองการ ทุกอย่าง

เป็ นอันถูกกําหนดลงแล้ว ฮ่องเต้ไม่วา่ จะอาการดีขนได้
ึ
หรือไม่ ล้วนไม่อาจกลับไปนังบนบัลลังก์มงั กรอีก มิเช่น
นันครังนีองค์รชั ทายาทแสดงฝี มือออกไป ฮ่องเต้ยอ่ มจด

18
จําเอาไว้

ซย่าฉุนอวีกับเสียวจิงสีหน้าเครียดขึง ใครก็ไม่อยาก
ตัดสินใจเช่นนี ทว่าสถานการณ์บงั คับ ไม่อาจไม่ลงมือ
ส่วนคําพูดนีขององค์รชั ทายาท อยากให้พวกเขาแสดง
ความเห็น เตรียมทําใจไว้

“องค์รชั ทายาท กระหม่อมจงรักภักดีกบั พระองค์” ทัง

สองเอ่ยโดยพร้อมเพรียง

องค์รชั ทายาทพยักหน้า สีหน้าเด็ดเดียวมันคง “อวีอ๋อง

สมคบคิดกับพระปิ ตลุ าห้า ใช้ขมุ กําลังของยุทธภพ คิด
จะชิงอํานาจ เหอะ คงคิดไม่ถงึ ว่าการกระทําเช่นนีคือชัก

19
นําเสือกลืนสุนขั จิงจอก** ตัวข้าถึงกตัญ แู ต่หาใช่โง่งม
ฉุนอวี เสียวจิง ดําเนินการตามแผน”

“รับบัญชา” ทังสองตอบเป็ นเสียงเดียว

แผนการกําหนดไว้แต่แรก รอเพียงองค์รชั ทายาทตัดสิน

ใจเด็ดขาด ยามนีคอยรับมือให้ดีแล้วกัน!

.....

วันนันในเมืองจินหลิงเกิดเหตุรา้ ยไปทัว ทหารเคลือนพล

ตรวจตราแข็งขัน คนแปลกหน้าถูกจับกุม นีเป็ นปฏิบตั ิ
การต่อกรกับพวกชาวยุทธในเมืองจินหลิง
20
วันต่อมา ม้าดีสามสิบหกตัวทะยานออกจากเมือง แยก
ย้ายไปทัวเหนือใต้ออกตกทังสีทิศ

ส่วนในวัง บรรดาสาวงามทีถูกจับตัวส่งตําหนักเย็น
สารภาพ บอกว่าเป็ นยาทีพระสนมซูมอบให้ ไร้สีไร้กลิน
ผสมในสุราให้ฮ่องเต้เสวย ยาตัวนันมิเพียงทําให้มีกาํ ลัง
วังชา ธาตุหยางแข็งแกร่ง ทังยังทําลายอวัยวะของคนอีก
ด้วย

วันเดียวกันนันเอง ระหว่างทีพระปิ ตลุ าห้าเดินทางกลับ

หลูโจวได้ครึงทางกลับถูกลอบสังหาร ทังสองฝ่ ายต่าง
เจ็บตายน่าอนาถ ส่วนพระปิ ตลุ าห้าหายไปอย่างไร้รอ่ ง

21
รอย

---

*หน่วยจิงจ้าวฝู หน่วยงานรัฐทีดูแลระดับเขต

**ชักนําเสือกลืนสุนัขจิงจอก เป็ นสํานวน อุปมาถึง

สองฝ่ ายสู้กัน คนทีสามคอยเก็บเกียวผลประโยชน์

22