இந்திரா செளந்தர்ராஜன்

அன்று அந்த வனம் சவகு அழகாக இருந்தது! யானனத் தனை

பபான்ற ஒரு மனைப் பானறயின் பமல் நின்றுசகாண்டு, ெில்சைன்ற
காற்றானது திறந்த மார்பின் பமல்பட்டு இடம் வைம் என இரு கூறாய்ப்
பிரிந்து சென்ற நினையில், அதன் ெிலுெிலுப்னப ஒரு சுகானுபவமாய்
உணர்ந்து, அப்படிபய அண்ணாந்து விண்ணகத்னதயும் பார்த்தபடி இருந்தான்
அந்த முப்பது வயது இனளஞன்.

கூம்புபபால் முடிந்திருந்த தனைமுடினய அவிழ்த்து விட்டதில் அனவயும்

காற்றில் பறக்கும் பகெக் சகாடியாயின! அப்படிபய அவன் விண்னணப்
பார்த்தபபாது ஒரு உள்ளான் குருவிக் கூட்டம் வியூகம் வகுத்துச்
செல்வதுபபால் ெீரான இனடசவளியில், ெிறகனெக்கும் ஒரு வினனப்பாடும்
இன்றி உடம்பாபைபய வினெப்னப நினைப்படுத்திப் பறந்துசகாண்டிருந்தன!

விடிசவள்ளி அவிந்து ஆதித்தன் நிமிர்ந்ததில் கிழக்கு வானில் சகால்ைன்

ஊதிடும் தணல் சநருப்புபபால் ஒரு சவளிச்ெம்! அந்த இனளஞன்
பானறபமல் நின்றபடிபய ஆதித்தனன சவறித்தான். அனரக்பகாளம் கடந்து
மறு கனரயின் முதல் பானகயில் அது முழுவதுமாய்க் காட்ெி தந்தது.
அனதக் கண்ட மாத்திரத்தில் அவன் னககனளக் குவித்தான். மார்னப
நிமிர்த்தினான் - அவனது ெரீரம் வினடத்தது.

அவனிடம் சூரிய வணக்கம் ஆரம்பமானது. அப்பபாது அவன் மூச்னெ மிக

உச்ெமாய் உள்ளிழுத்து விட்டான்! பன்னிரண்டு முனற அவ்வாறு செய்தவன்,
அதன்பின் பானற பமல் விழுந்து வணங்கி, பின் எழுந்து நின்று என்று
பன்னிரண்டு முனற ஆதித்ய வணக்கம் புரிந்தான். பன்னிரண்டாவது முனற
அவன் விழுந்து வணங்கிய தருணம், அவனது கண்டங் கழுத்துப் பகுதியில்
வியர்னவ சுரந்து நீர்ப்பாம்பாய் அவன் பதாள்பகுதியில் இறங்கியது. அந்த
வியர்னவயின் ஒரு துமியளனவ ஆட்காட்டி விரைால் சதாட்டு பின் நாவின்
நடுவில் னவத்தான்.

அந்த வியர்னவத் துமியில் எந்த ருெியுமில்னை. பத்திய உணவு காரணமாக,

குறிப்பாக உப்புக்கரிக்கவில்னை. அது அவனுக்கு மகிழ்ச்ெினயத் தந்திருக்க
பவண்டும். அவன் முகத்தில் அதன் நிமித்தம் பரனககள் ஓடி அவன்
ெிரிப்பதுபபால் பதான்றியது. அவனுக்குள் இப்பபாது அவனது குருவான
பபாகரின் கட்டனளக் குரல் ஞாபகப்பதிவில் இருந்து ஒைிக்கத் சதாடங்கியது.

‘அஞ்சுகா... நானள அமாவானெ திதியின் முடிவிலும், பின் பிரதனமயின்

சதாடக்கத்திற்கும் இனடப்பட்ட அறுபது நிமிட பநரம் பவண்டல் பநரம்.
அவ்பவனளயில் பூபகாள ரீதியில் ஒன்றுபட்ட சூரிய ெந்திரக் கனைகள்
அனெந்து இடவைமாய்ப் பிரிந்திடும். அதுபபாது சுவர் பல்ைியின் ஒட்டிய
பாகம் உணரத் தக்க அளவில் அதிர்வுண்டாகி பிரபஞ்ெம் முழுக்கப் பரவிடும்.
இக்காைத்தில் மனதின் எண்ண அனைகபளாடு, இந்த அதிர்வு கைக்கும்
பட்ெத்தில் அந்த எண்ண அனை எவர் குறித்ததாக உள்ளபதா, அவனரச்
சென்று பெர்ந்து அவர் கவனத்னத நம் பக்கம் ஈர்க்கும். நீ அவ்பவனளயில்
நம் தண்டபாணிச் சொரூபம் திரு உருக்சகாள்ள அம்பினகனயப்
பிரார்த்தித்துக்சகாள்வபதாடு, அதன் சதாடர்பான நவ மூைங்களும்
பாஷாணங்களும் மாத்தினரக் குனறபாடின்றிக் கினடத்திட பவண்டிக்சகாள்.
நவமரில் நீ கதிரவன்! அதாவது ஆதித்த பாகம் சகாண்டவன். சூரியன்
உச்ெமிருக்கப் பிறந்த உன்னன அதனாபைபய என் ஒன்பது ெீடர்களில் ஒரு
ெீடனாகக் சகாண்டுள்பளன். ஒளிக் கூறுகள் உனக்கு முழுனமயாக
வெப்படும். உன் மூைபம தண்டபாணிக்குள் ஒளிக் கூற்னறச் பெர்க்க
உள்பளன்.
எனபவ, காைத்னதத் தீரத்பதாடு பயன்படுத்து. பிராணக் காற்னற
உபாெனனயின்பபாது 9 அங்குைத்தில் நினைப்படுத்திக்சகாள். காைம்
முடியவும் உபாெனன முடிந்து சபாதினியில் உள்ள என் குடிலுக்கு வந்து
பெர். நானள உன்னன நான் ஒரு பாஷாணப் பரிபொதனனயில் சபான்னன்
ஆக்கிப் பரிபொதிக்கப் பபாகிபறன்...”

அஞ்சுகன் என்னும் அந்த இனளஞனுக்குள் பபாகரின் குரல் ஒைித்து

அடங்கவும், அவன் அவர் சொன்னவாபற நடந்துசகாள்ளத் தயாரானான்.
கீ பழ விழத் சதாடங்கியிருந்த நிழல் நிமித்தம் அப்பபானதய காை
பநரத்னதத் துல்ைியமாய் அறிந்தவன், அப்பபாபத ‘அமாவானெ திதி’
முடியப்பபாவது உணர்ந்து, அந்த யானனத்தனைப் பானற பமல் அப்படிபய
பத்மாெனமிட்டு அமர்ந்து 9 அங்குைத்திற்குக் காற்று உள் செல்லும் அளவு
சுவாெக் கட்டுமானம் செய்துசகாண்டு அம்பினகயின் பீஜ மந்திரத்னத
சஜபிக்க ஆரம்பித்தான்.
இன்று அந்த வானம் அத்தனன அழகாய் இல்னை! அங்கும் இங்குமாய் பமகப்
சபாதிகள். அவ்வளவுதான்! பறனவகனளயும் காண முடியவில்னை.
பால்கனியில் நின்றபடி, பொம்பல் முறித்துக் சகாண்பட பார்த்தபடி இருந்தாள்
பாரதி. பால்கனியிபைபய இரு சதாட்டிச் செடிகள் இருந்து அனவ
வாடியிருந்தன. ஒன்றில் மணி பிளான்ட். இன்சனான்றில் ஊட்டி பராஸ்.
இரண்டுபம தண்ணர்ீ கண்டிராத பொனகயில் இருந்தன. அனதப் பார்க்கவுபம
ஒரு பொகம் கைந்த பகாபம்தான் அவளுக்குள் முதைில் வந்தது. முதல்
காரியமாகத் தன் படுக்னக அனறயில் இருந்த தண்ணர்ீ பாட்டிைில் இருந்த
தண்ணனரக்
ீ சகாண்டு வந்து இரு செடிகளுக்கும் ெரிபாதி என்று விட்டாள்.
அப்பபாது காபிபயாடு வந்த பானுமதினயப் பார்த்து முனறக்கவுபம
பானுவுக்குப் புரிந்து விட்டது.

“ொரிம்மா... பநத்து ஆபராக்யம் பவனைக்பக வரனை, நானும் இந்த ரூம்

பக்கபம வரனை. வந்திருந்தா பார்த்து தண்ணர்ீ விட்ருப்பபன்...”

“நம்பள மாதிரிதான் பானு இந்தச் செடிகளும், நமக்கு வாய் இருக்கு, இதுக்கு

இல்னை - அவ்வளவுதான் வித்தியாெம்.”

“நினறய வாட்டி இனதச் சொல்ைிட்டீங்கம்மா... மன்னிச்ெிக்குங்கம்மா...”

“ஆமா, ஆபராக்யம் ஏன் பவனைக்கு வரனை?”

“அதுக்கு பபத்தி பிறந்திருக்கும்மா...”

“னம குட்சநஸ்... ஏன் ஆபராக்யம் எனக்குப் பபான் பண்ணை?”

“பண்ணுச்ொம், னைன் கினடக்கைியாம்...”

“அஃப் பகார்ஸ்... நான் பநத்து பபாயிருந்த இடத்துை எனக்கு ெரியா ெிக்னல்

கினடக்கை, பபாகட்டும் - குழந்னத எப்படி இருக்காம்?”

“அப்படிபய செத்துப்பபான அவங்கப்பனக் சகாண்டிருக்குதாம்... சொல்ைி

அழுதுச்சு...”
பானு அனறக்குள் நடந்தபடிபய பபெிட, அவள் சகாண்டு வந்த காபினயக்
குடித்தபடிபய உடன் நடந்த பாரதி அங்கங்பக தான் பெகரித்திருந்த கனைப்
சபாருள்கள் பமல் பைொய்ப் படிந்திருந்த தூெினயக் கவனித்தவளாய் முகம்
மாறினாள்.

‘ `பக்கத்துை புதுொ கட்டடம் கட்றவங்க பாடா படுத்தறாங்கம்மா. எப்பப் பார்

ெத்தம். ஒபர தூெி. அதாம்மா...’’ என்று பானு அதற்கும் ஒரு ெரியான
பதினைச் சொன்னாள். பின் காத்திருந்து காபி டம்ளனர வாங்கிக்சகாண்டு
திரும்பிச் சென்றாள் பானுமதி. பாரதியும் தன் அன்னறய கடனமகள்
நிமித்தம் தயாரானாள். டீப்பாய் பமல் இரவில் தூங்கப் பபாகும்பபாது, பை
தடனவகளில் ஒரு தடனவயாக படித்த சபான்னியின் செல்வன் திரும்ப
புத்தக அைமாரிக்குள் பபாய் அடங்கிக்சகாண்டான். அந்தப் புத்தகத்னத
அைமாரிக்குள் செருகும்பபாது அந்த நானளய வாழ்க்னக முனற மனதில்
காட்ெியாக விரிந்து, `தான்கூட இனி கானரப் பயன்படுத்தாமல் ஒரு ‘புரவி’
பமல் ஏறிக்சகாண்டு அண்ணா ொனையில் இருக்கும் தனது ‘தமிழ்வாணி’
வார இதழ் அலுவைகத்திற்குப் பபாய்வந்தால் எப்படி இருக்கும்..!’ என்று ஒரு
விநாடி நினனத்துப் பார்த்தாள். சுகமான அந்தக் கற்பனன ஒரு அனர
சநாடிக்கும் குனறவான ெிரிப்பபாடு முடிந்து பபானது. ெட்சடன்று ஒரு
பவகம் அவளுக்குள் சதாற்றிக்சகாண்டது. அந்த அனறக்குள் ெகைமும்
பநராகத் சதாடங்கின.

சுவர்க் கடிகாரம் னகயிருப்பு பநரத்னத அவளுக்கு உணர்த்திற்று. பைப்

டாப்பின் அன்னறய னடம்படபிள் ‘பபா - முதைில் குளி’ என்றது. குளித்து
முடித்துவிட்டு வந்து ஜீன்ஸ், டி ஷர்ட், பபானி னடல் ெினக அழபகாடு,
கழுத்தில் ென்னமான ஒரு குறப்சபண்மணியிடம் வாங்கிய ‘பவழமானை’
என்று மாடியிைிருந்து இறங்கினாள்.

அற்புதமான ொம்பிராணி வாெம் அவளின் பாட்டியான முத்து ைட்சுமி பூனஜ

அனறக்குள் இருப்பனத உணர்த்தியது. எட்டிப்பார்க்கவும் கண்ணாபைபய
உள்பள அனழத்து எரியும் கற்பூரச் சுடனர அவள் முன் நீட்டினாள். அவளும்
பாட்டிக்காகக் கண்களில் ஏற்றிக்சகாண்டாள். அப்படிபய அனதக் கீ பழ
னவத்து கன்னத்தில் பபாட்டுக்சகாண்ட முத்துைட்சுமியும், அனறக்கு
சவளிபய வந்து பாரதினயச் ெற்று உற்றுப் பார்த்தாள்.

‘`பநா பாட்டி... என் டிசரஸ்னைப் பத்தின உன் கசமன்ட்னட

ஆரம்பிச்ெிடாபத... திஸ் ஈஸ் சவரி கம்ஃபர்ட் ஃபார் னமசெல்ஃப்’’ என்றாள்.
முத்துைட்சுமி விடுவதாயில்னை.

‘`பருத்திப் புடனவை இல்ைாத செௌகர்யமா இதுை இருக்குன்னு சொல்பற?’’

என்று பகட்ட மறுசநாடி சநருங்கி வந்து பாட்டியின் உதட்டின் பமல் னக
னவத்து செல்ைமாய் இதற்கு பமல் பபொபத என்று தடுத்தவள், ஆமா
சடல்ைியில் இருந்து டாடி வந்துட்டாரா? என்று பகட்டபபாபத ஒரு வித
‘சென்ட்’ வாெம் மூக்னக ஊடுருவவும் அது அவள் அப்பா தவறாமல்
பபாட்டுக்சகாள்ளும் ‘சென்ட்’ என்பனத உணர்ந்தவளாக,

“என்ன எனக்கு முந்தி சரடியாயிட்டாரு...சராம்ப சுறுசுறுப்பான எம்.பியா

மாறிக்கிட்டு வராபர...”
என்கிற கசமன்ட்படாடு னடனிங் படபினள பநாக்கி நடந்தாள். அவள்
அப்பாவான பாராளுமன்ற உறுப்பினர் ராஜா மபகந்திரனும் முழுக்னக
சவள்னளச் ெட்னடனய ஏற்றி விட்டபடி னடனிங் படபிளுக்கு ொப்பிட
வித்தியாெம் அமர்ந்தார்.

‘`ஹாய் டாட்...”

“ஹாய் க்யூட்.! எனக்காக சவயிட்டிங்கா?”

“அஃப்பகார்ஸ் - உக்காருங்க - நினறய பபெணும்?” - அவரும்

உட்கார்ந்தபடிபய ‘`சதரியும்மா, நீ என்ன பகக்கப்பபாபறன்னு...
பார்ைிசமன்ட்ை நான் என்ன பபெிபனன், சரஸ்பான்ஸ் எப்படி இருந்ததுன்னு
பகப்பப நீ... ரிப்பபார்ட்டர்ஸ் மூைமா உங்களுக்குத்தான் எல்ைாம் சதரிய
வந்திருக்குபம!’’ என்றபடிபய முத்துைட்சுமி பபாட்ட இட்ைினய விண்டு
ெட்னிபயாடு புரட்டி, ொப்பிட ஆரம்பித்தார் ராஜா மபகந்திரன். பதிலுக்கு ஏபதா
பகட்க நினனத்தவனள முனறத்த முத்துைட்சுமி ‘`பபொம ொப்பிடு பாரதி...
உடம்புை ொப்பிடுறது ஒட்டபவண்டாமா?’’ என்றாள்.

இனடயிட்டது ராஜா மபகந்திரனின் னகப்பபெி.

‘ஒளிமயமான எதிர்காைம் என் உள்ளத்தில் சதரிகிறது’ எனும் டி.எம்.எஸ்

குரைிைான ரிங்படான் காதருபக செல்ைவும் முடிந்து பபானது. யார் என்ன
பபெினார்கபளா சதரியாது. முகத்தில் அதுவனர நிைவி வந்த ஒரு வித
ொந்தம் கனைந்து கைக்கம் சதரியத் சதாடங்கியது. “ஓ.பக... ஓ.பக... நான்
பாத்துக்கபறன்...” என்றபடிபய அந்த ஐ பபானன படபிள் பமல் னவத்தார்
ராஜா மபகந்திரன்.

‘`டாட் எனிதிங் ராங்?” - சகாள்ளு சூப்னப அருந்தியபடிபய பகட்டாள் பாரதி.

“நத்திங்... எ ஸ்மால் த்சரட்... தனியா எங்பகயும் பபாகாதீங்கன்னு ஐ.ஜி.

ஆபீஸ்ை இருந்து வார்னிங்...”

“உங்களுக்கா த்சரட்?”
“சென்ட்ரல் மினிஸ்டர் ஆயிடுபவங்கற சபாறானமை ெிைர் பூச்ெி
காட்றாங்கம்மா...”

“யார் டாடி அவங்க?”

“உனக்கு எதுக்கு அசதல்ைாம்? இசதல்ைாம் அரெியல்ை சராம்ப ெகஜம்...” -

பபச்பொடு எழுந்து சகாண்டு வாஷ்பபெின் பநாக்கி நகர்ந்தார் மபகந்திரன்.
பாதிகூட ொப்பிடவில்னை.

திரும்பி வந்து அந்த ஐ பபானன எடுத்துக்சகாண்டு அவரது அலுவைக

அனற பநாக்கி நடந்தார். அவர் மனறயவும் முத்துைட்சுமி ஆரம்பித்தாள்.

“உன் அப்பன் எப்படியும் இந்த வருஷம் சொந்தமா காபைஜ் கட்ட

அஸ்திவாரம் பபாட்டுடணும்னு துடிக்கிறான். அதுக்கான இடம்
வாங்கறதுைதான் பிரச்னன. அந்த இடத்துக்குப் பபாற வழிை,
அரெியல்வாதிங்கபளாட ஆக்கிரமிப்பு சகாஞ்ெம் இருக்கும்பபாை... மத்தியிை
இருந்பத பிசரஷர் சகாடுத்து ஆக்கிரமிப்புகனள எல்ைாம் புல்படாெர் சவச்சு
இடிச்ெிருக்கான். அவங்க சும்மா இருப்பாங்களா... சவட்டுபவன்
குத்துபவன்னு சதாடங்கிடுவாங்கபள?”
முத்துைட்சுமி மபகந்திரன் சொல்ைாதனதச் சொல்ைி, பிரச்னனயின்
தன்னமனயப் புரியச் செய்தாள்.

“என்க்பராச்சமன்ட் பிராப்ளமா?’ என்று பகள்வியாய் முணுமுணுத்தவள்,

மீ தத்னதத் தன் பத்திரினக ரிப்பபார்ட்டர்களிடம் பகட்டுத் சதரிந்துசகாள்ள
முடிவு செய்தாள். பின் ொப்பிட்டு முடித்தவளாகப் புறப்படத் தயாரானாள்.

“பாரதி...” - முத்துைட்சுமி தடுத்தாள்.

“என்ன பாட்டி?”

“உனக்கு இந்த ெண்பட லீவுதாபன?”

“ஆமாம்... அதுக்சகன்ன?”

“பழனி வனர பபாய்ட்டு வரைாமா?”

“பழனி... யூ மீ ன் பழனி பகாயிலுக்கா?”

“ஆமாம்மா... உன் வனரை ஒரு பவண்டுதல் சராம்ப நாளா பண்ணாம

அப்படிபய இருக்கும்மா...”

“என்ன பவண்டுதல்?”

“சொல்பவன்... அப்புறம் கத்தக் கூடாது.”

“அப்ப நான் கத்தாத மாதிரி சொல்லு.”

“அதான் முடியாபத...”

“னடம் ஆகுது பாட்டி, ெீக்கிரமா சொல்லு...”

“நீ உன் அம்மா கிருத்தினக விரதம் இருக்க, பிறந்தவ - சதரியும்தாபன?”

“எத்தனன தடவதான் சொல்பவ... அதுக்சகன்ன இப்பபா?”

“இல்ை... நம்ம குைசதய்வபம பழனி முருகன்தாம்மா, அந்த முருகனுக்கு
முடி காணிக்னக சகாடுக்கறதுதான் நம்ம வழக்கம்.”

“வாட்... முடிசவட்டிக்கணுமா?”

-அதிர்ந்தாள் பாரதி.

“கத்தாமக் பகளு. உன் அப்பனும் என்னன இப்ப த்சரட்டு, அது இதுன்னு

சராம்பபவ பயமுறுத்தறான். நீகூட ஒரு கார் ஆக்ைிசடன்ட்ை ெிக்கி
பபாலீஸ் ஸ்படஷனுக்சகல்ைாம் பபாய்ட்டு வந்பத...”

“பொ வாட்?”

“குைசதய்வ வழிபாட்டுை குனற இருந்தா தான் இப்படி எல்ைாப் பக்கமும்

பிரச்னன ஏற்படும்மா... அந்த முருகனன எல்ைாரும் ஒபரயடியா மறந்தா
எப்படிம்மா?”

“என்ன பாட்டி நீ பபெபற? நான் வந்து என் தனை முடினயக் சகாடுத்துட்டா

எல்ைாம் ெரியா பபாயிடுமா? உனக்பக இது ஒரு வடிகட்டின முட்டாள்தனமா
பதாணை?”

“காைம் காைமா நடக்கற விஷயத்னத முட்டாள்தனம்சனல்ைாம்

சொல்ைாபத பாரதி. ஒவ்சவாரு நாளும் திருப்பதிையும், பழனிையும்
ஆயிரக்கணக்குை முடிகாணிக்னக தர்றாங்க. அப்ப அவங்சகல்ைாம்
முட்டாள்களா?”

“ஐபயா பாட்டி... எனக்கு விவரம் சதரியறதுக்கு முந்திபய நீ இனத எல்ைாம்

முடிச்ெிருக்கணும். இப்ப என்னக் பகட்டா நான் ஒத்துக்க மாட்படன். நான்
சதரியாமத்தான் பகக்கபறன். இந்த உைகத்னதபய பனடச்ெதா
சொல்ைப்பட்ற கடவுளுக்கு, பபாயும் பபாயும் அல்ப தனை முடினயயா
தருவாங்க? இது என்ன பழக்கம் பாட்டி?”

அலுத்துக்சகாண்பட தன் பஹண்ட் பபக்கிைிருந்து கார் ொவினய

எடுத்துக்சகாண்டு, திரும்ப பபக்னக மூடியவள் ‘னப’ என்றபடி புறப்பட்டாள்.
அதற்குபமல் அவளிடம் பபெ முடியாது. பபெினாலும் நின்று அவள் பகட்க
மாட்டாள் என்று முத்துைட்சுமிக்கும் சதரியும்.

துரியானந்தத்தின் அந்தப் பனழய ொமான் மற்றும் பனழய புத்தகக் கனட

மயிைாப்பூர் ைஸ் பகுதியில் இடங்பகாடான ஒரு பிளாட்பாரக் கனடயாக
விரிந்து கிடந்தது. ஒரு புறம் ராபஜஷ்குமார், பட்டுக்பகாட்னட பிரபாகர், ரமணி
ெந்திரன் பபான்பறார் முகம் நாவல் அட்னடயில் ெிரித்தப்படி கிடக்க,
மறுபுறம் பதவி பாகவதம், அபிதான ெிந்தாமணி, விக்கிரமாதித்தன் கனத,
அர்த்தமுள்ள இந்து மதம் என்கிற தடித்தடியான புத்தகங்கள்! எல்ைாப்
புத்தகங்களும் பழுப்பபறிப்பபாய் முனனகள் ஒடிந்திருந்தன. பக்கத்திபைபய
‘வால்காவிைிருந்து கங்னக வனர’யில் சதாடங்கி ‘ஹிட்ைர் வரைாறு’ வனர
என்று உைக ெரித்திரத்னதச் சொல்லும் நூல்கள். இத்தனனக்கும் நடுவில்
பல்ைாங்குழி, ஊஞ்ெல் பைனக, பாதாளக் கரண்டி உண்டிவில், ைாந்தல்
விளக்கு, பரமபத அட்னட என்கிற வடு
ீ காைி செய்யும் பபாது ‘பவண்டாம்’
என்று கருதித் தூக்கிப் பபாட்ட சபாருள்கள் கிடந்தன. ஒரு ஓரமாக
‘உனடவாள்’ ஒன்றும் கிடந்தது. இரண்டடி நீளத்தில் செப்புத் தகட்டு
உனறக்குள் பவனைப்பாடுள்ள னகப்பிடிபயாடு கிடந்த அனத, புத்தகம் வாங்க
வந்திருந்த ஒருவர் கவனித்து எடுத்தார்.

அந்த உனடவாள் நல்ை கனத்பதாடு இருந்தது.

‘என்ன துரியானந்தம்... அந்தக் காைத்துக் கத்தியாட்டம் இருக்குது. எங்க

கினடச்ெிச்சு?’ என்று பகட்டபடிபய உனறயிைிருந்து வானள உருவ
முயன்றார். ெட்சடன்று வராமல் இறுகிய பிடிப்பபாடு இருந்த னகப்பிடினய
தம் கட்டி இழுக்கவும், ெரக்சகன்ற ெத்தத்பதாடு சவளிப்பட்ட அந்தப்
பளபளப்பான வாள் முனன, மண்டியிட்டு ெட்னட பபாடாமல் பனியபனாடு
அமர்ந்தபடி இருந்த துரியானந்தத்தின் பதாளில் பட்டு ஒரு பகாடு பபாட்டது.
பபாட்ட பவகத்தில் ரத்தம் பீறிட எல்ைாம் சநாடிகளில் நடந்து
முடிந்துவிட்டது. பவகமாய், ஒரு கிழிந்த துணினய எடுத்து ரத்தம் கெியும்
இடத்தில் னவத்து அழுத்திக்சகாண்ட துரியானந்தம் பகாபமாய், ‘`என்ன ொர்
இப்படிப் பண்ணிட்டிங்க... பாத்து உருவ மாட்டீங்க?’’ என்று பகாபமாய்க்
பகட்டான். ‘`ொரி ொரி, துரியானந்தம்... நான் இனத சகாஞ்ெம்கூட
எதிர்பார்க்கை சவரி ொரி... காயம் பைமா பட்ருச்ொ?’’
‘`அதான் பட்ருச்பெ அப்புறம் என்ன? இனத யார் உருவினாலும் ரத்தம்
பாத்துடுது! நான் எட்டாவது ஆள்” - என்று துணினய அமுக்கியபடிபய
துரியானந்தம் ெற்று வைினய முகத்தில் காட்டினான். அனதக் பகட்ட சநாடி
அந்த நபர் அந்த வானள பீதிபயாடு பார்த்தார். அதில் அவ்வளவாகப்
புரியாதபடி அந்த நானளய தமிழ் வட்சடழுத்துகள். ‘எட்டு கிணறு சுடனைக்கு
இட்டமுடன் ெமர்ப்பணம்’ என்கிற எழுத்துகள் மட்டும் படிக்க முடிந்ததாய்
இருந்தன. அடுத்த சநாடி அந்த வானள, அந்தப் பனழய சபாருள்களுக்கு
நடுவில் பபாட்டுவிட்டு, சதாடக் கூடாதனதத் சதாட்டு விட்டவர் பபால்
ஒதுங்கத் சதாடங்கினார். துரியானந்தமும் ரத்தத்னதத் துனடத்துத் தனக்குத்
தாபன கட்டு பபாட்டு முடித்திருந்தான். அப்பபாது பாரதியின் கார், அவன்
கனடமுன் நின்ற நினையில் பக்கவாட்டுக் கண்ணாடி விர்ர் என்று
இறங்கியது. அவனளப் பார்த்த சநாடி `‘நீ பகட்ட அந்தப் புத்தகம் இன்னும்
வரனை பாப்பா...’’ என்றான், பதாள் கட்னடத் சதாட்டபடிபய...

“பதாள்ை என்ன காயம்?”

“இப்பதான் பாப்பா... தா இந்தக் கத்தி பட்ருச்சு” - என்று உனடவானளக்

காட்டவும் டினரவிங் ெீட்டில் இருந்தபடிபய பார்த்த பாரதி ‘னஹ
அந்தக்காைத்துக் கத்தி... எடுத்து னவங்க. நாபன வாங்கிக்கபறன். இப்ப
னடமில்ை, வபரன். யாருக்கும் சகாடுத்துடக் கூடாது” என்று சொன்னபடிபய
கானரக் கிளப்பினாள்.

அவள் கார் விைகவும் புத்தகங்கனளப் புரட்டிக்சகாண்டிருந்த இன்சனாருவர்

தன் பங்குக்கு வானளப் பார்த்தவராக சநருங்கிச் சென்று எடுத்துப் பார்த்தார்!

பார்த்தபடிபய ‘`எங்னகயாவது ஏைத்துை எடுத்தியா?’’ என்று பகட்டார்.

‘`இல்ைொமி... என் மவன் எங்க இருந்பதா சபாறுக்கிகிட்டு வந்திருக்கான்.
எண்சணய் பபாட்டு சுத்தம் செய்யணும். உனறக்குள்ள பச்னெ புடிச்ெி ஒபர
இறுக்கமா இருக்குது’’ என்று அவன் சொல்லும் பபாபத அவரும் அந்த
வானள உருவிப்பார்க்க முனனந்தார். இம்முனற வாள் நுனி அவர் வைது
புருவத்துக்கு பமல் கீ றபைாடு பட்டதில் ரத்தம் துளிர்த்து அவனரத் துள்ளச்
செய்தது.

‘`சொல்ைச் சொல்ை உருவிட்டிங்களா... திரும்பவும் ரத்தமா?’’ என்றவன்

முன் கத்தினயக் கீ பழ பபாட்டவர் கர்ச்ெீப்னப எடுத்து சநற்றிபமல்
னவத்துக்சகாண்டவர் பவகமாய்ப் புறப்பட்டார்.

துரியானந்தம் பயத்பதாடு அந்தக் கத்தினயப் பார்க்கத் சதாடங்கினான்!

தன் அலுவைகத்திற்குள் நுனழந்த பாரதி தனக்கான ‘உதவி ஆெிரியர்’

ெீட்டிலும் அமர்ந்து, பைப் டாப்னபயும் திறந்தபபாது இன்டர்காமில் அமட்டல்!
சபரிய வனளயம் சதாங்கும் தன் கானத ரிெீவருடன் சபாருத்தவும்.
``குட்மார்னிங், பாரதி’’ என்கிற எடிட்டர் சஜயராமனின் குரல் ஒைித்தது.
‘`சவரிகுட் மார்னிங் ொர்.”

‘`சகாஞ்ெம் என் படபிளுக்கு வரியா?’’

‘`வித் இன் தர்ட்டி செகண்ட்ஸ் ொர்.’’

சொன்னதுபபால் முப்பதாவது செகண்ட் அவரின் குளிரூட்டமான அனறயில்

அவர் முன் சென்று நின்றாள்.

“பாரதி ஒரு அனென்சமன்ட்...”

“சொல்லுங்க ொர்”

“பயாகா ஸ்காைர் திவ்ய ப்ரகாஷ் பற்றி பகள்விப்பட்ருக்கியா?”

“சயஸ் ொர்...”

“அவர்தான் இந்த வாரம் நம்ப கவர் ஸ்படாரி ஹீபரா...”

“நம்ப கவர் ஸ்படாரிக்கு இந்த மனிதரா?”

“சைஃப்ட், னரட்டால்ைாம் டினவட் பண்ணி பயாெிக்காபத, நான் கல்கத்தா

பபாய்ட்டு ஃப்னளட்ை திரும்பும்பபாது எனக்குப் பக்கத்து ெீட்ை ஐயாதான்
உட்காந்திருந்தார். மூணனர மணி பநரம் ொைிடா அவபராட கழிஞ்ெது. நான்
ஒரு விஷயத்னத நினனக்கும்பபாபத அனத அப்படிபய பபாட்டு
உனடக்கறாரு. எப்படின்னு பகட்டா, ‘பயாகாவுை இது ொதாரணம். எல்ைாம்
‘னமண்ட் கான்ென்ட்பரட் பவர்’னு சொல்றார். நீ நம்பமாட்பட ‘என்ன இந்த
ஆள் பயங்கர ‘உட்டாைக்கடியா’ இருக்காருன்னு, நான் சகாஞ்ெம் பைாக்கைா
திங்க் பண்ண செகண்ட், ‘உட்டாைக்கடி’ இல்ை மிஸ்டர் சஜயராமன்
எல்ைாபம ‘ஹ்யூமன் பவர்’தான். ‘ஹியர் ஈஸ் பநா மிஸ்ட்ரி, பநா பமஜிக்...
எல்ைாபம சமன்டல் ஸ்ட்சரன்த் - இட்ஸ் எ செயின்ட்ஸ் னென்ஸ் அதாவது
இது ஒரு வனக ‘ொமியார்கள் விஞ்ஞானம்’ னு சொல்ைி என்னன ஒரு
உலுக்கு உலுக்கிட்டாரு.”

“அப்ப இவனர சகாஞ்ெம் பிரிச்சு பமயணுமா ொர்?”

“எக்ைாக்ட்ைி. வித்தியாெமா புதுொ விஷயங்கள் கினடக்கணும். நியூட்ரைா

பிபஹவ் பண்ணு. ‘டுபாக்கூர்’னும் நினனச்ெிடாபத ‘மகான்’னும்
கவுந்துடாபத...”

“ஓ.பக. ொர்...”

“நம்ப பபாட்படாகிராபர் கண்ணனனக் கூட்டிகிட்டுப் பபா.”

“கண்ணனுக்கு இன்னிக்கு காட்ராக்ட் ஆபபரஷன் ொர். லீவு பபாட்டிருக்கார்.

நாபன பபாட்படாஸ் எடுத்துட்பறன் ொர்.”

“படக் பகர்!”

அடுத்த நூற்று இருபதாவது நிமிடம் ஒரு பகாயில் மண்டபத்தில் அவனரப்

பின்பற்றும் ஒரு முப்பது பபருக்கு விபெஷ பயிற்ெினயக் சகாடுத்துவிட்டு
வந்து, காத்திருக்கும் பாரதியின் முன் உள்ள சவண்னமயான சமத்னதபமல்
திரிபகாண கனத்தில் அமர்ந்த திவ்யப்ரகாஷ் ‘`வாம்மா பாரதி’’ என்றார் மிக
இதமான குரைில்.

எழுபது வயதிருக்கைாம் - ஆனால் ஐம்பது தான் இருக்கும் என்று

சொல்லும்படியான பதகம். தனைமுடியில் ஒரு முடிகூட சவளுப்பில்னை.
னட அடித்த மாதிரியும் சதரியவில்னை. கண்ணிரண்டிலும் ஆெிட் விட்டுக்
கழுவினது பபால் ஒரு சுத்தம். கன்னக் கதுப்புகளில் சுருக்கமில்ைாத
பளபளப்பு - நாெியிலும் ஒரு குத்தாத கூர்னம... சநற்றியில் படுக்னக
வாக்கில் விபூதிக்குப் பதிைாக பரனககள்!
சமாத்தத்தில் பதாற்றபம அவர் அொதாரணன் என்பனத பாரதிக்குள்
உணர்த்திய அந்த சநாடிகளில் அவர் ‘`உன் உண்னமயான பபர்
கார்த்திகாதாபன?” என்று பகட்கவும் பாரதிக்கு திக்சகன்றது.

“ஆமாம்... உங்களுக்சகப்படித் சதரியும்?”

“உங்கம்மாகூட ஒரு கார் ஆக்ைிசடன்ட்ை இறந்துட்டாங்க இல்னை?”

“ஆமாம்... நான் உங்கனளப் பபட்டி எடுக்க வபரன்னு சதரிஞ்சு என்னப் பத்தி

யார்கிட்டயாவது பகட்டுத் சதரிஞ்சுகிட்டீங்களா ஜீ?”

“பநா பநா... அந்த ஆக்ைிசடன்ட் ெம்பவம் உனக்குள்ள இப்பவும் அழியாம

அப்படிபய இருக்கு. உன் அம்மா உயிர் பிரியும் பபாதுகூட கார்த்திகான்னு
உன் சபயனரச் சொல்ைிக்கிட்பட தான் செத்திருக்கணும், எனக்கு அந்தக்
குரல் பகட்டது. எனக்கு ஒருத்தனரப் பத்தித் சதரிஞ்சுக்க மற்ற யார் தயவும்
பதனவயில்ைம்மா...”

ஆரம்பபம திவ்யப்ரகாஷிடம் அதகளமாக இருந்தது. அவனர அடுத்து எப்படி

அணுகுவது என்பதிலும் ஒருவிதக் குழப்பம் அவளுக்குள் ஏற்பட்டது.

“உன் பாட்டிகூட பழனிக்குப் பபாய்வர ஆனெப்பட்டாங்க இல்ை?”

-இந்தக் பகள்வி பாரதினய ஒரு உலுக்பக உலுக்கிவிட்டது.

‘`நீ இனிபம அடிக்கடி பபாவ... பபாயாகணும்! மாயம்னும் மந்திரம்னும்

முத்தினர குத்தி, பயந்தும் அைட்ெியமாகவும் பாக்குற பை விஷயங்கள் உன்
வாழ்க்னகை இனி நினறய நடக்கப்பபாகுது. அசதல்ைாபம ‘ெித்த
விஞ்ஞானம்’னும் சொல்ைைாம். நீ பிறந்திருக்கிறபத அனதசயல்ைாம்
சதரிஞ்ெிக்கிறதுக்காகத்தான்...” - அவர் பபாட்ட பபாடில் விக்கித்து நின்றாள்
பாரதி.

- ததொடரும்

ஓவியங்கள்: ஸ்யொம்
 அன்று அஞ்சுகன் தியானத்தில் மூழ்கத் சதாடங்கினான். அவன்
மனதுக்குள் அம்பினகக்கு உகந்த ‘பீஜாட்ெர’ மந்திரம் அட்ெரப் பிெகின்றி
இனடயறாது ஒைிக்க ஆரம்பித்தது. ஒரு னதப்பூெ நன்னாளில்
நவதானியங்கனளத் தனரபமல் பரப்பி, அதன்பமல் தன் ெீடர்கனள
பத்மாெனத்தில் அமரச்செய்து, அவர்கள் காதுகளில் பபாகர் அந்த மந்திரத்னத
உபபதெித்திருந்தார்.
அதற்கு முன்பாக ெீடர்களிடம் மந்திரம் சதாடர்பாக பகள்விகள் ஏதும்
பகட்பதாய் இருந்தால் பகட்கைாம் என்றும் கூறியிருந்தார். எல்பைாரும்
ெற்றுத் தயங்கியபபாது அஞ்சுகன் மட்டும் எழுந்து, னககட்டி நின்றவனாக
தனக்சகாரு பகள்வி என்பதுபபால் ஆயத்தமானான்.

“பகள் அஞ்சுகா...”

“மந்திரம் என்றால் என்னசவன்று விளக்க பவண்டும் ஆொபன...’’

“மனத்தின் திறம்தான் மந்திரம்...’’

‘`எப்படி என்று சதளிவாக விளக்குங்கள் ஆொபன.’’

‘`விளங்கிக்சகாள்ளக் கடினமானதாகவா இனத நீ கருதுகிறாய்?’’

‘`ஆம் ஆொபன... மந்திரம் சொன்னால் மனதுக்குள் எப்படித் திறம் வரும்

அல்ைது வளரும்... எனக்குப் புரியவில்னை...’’

‘`சொல்ைிப்பார், உனக்குத் தானாகப் புரியும்...’’

‘`என்றால், இனத அனுபவித்துப் பார்த்து மட்டுபமதான் புரிந்துசகாள்ள
முடியுமா?’’

‘`ஆம்... ஆயினும் சுருக்கமாகக் கூறுகிபறன். இப்படி நான் கூறுவதுகூட

ெரியானதல்ை... ெித்தத்தில் எல்ைாவற்னறயும் அனுபவமாகப் புரிதல்
பவண்டும். எனது வார்த்னதகள் நான் உணர்ந்தனத முழுனமயாக உனக்குள்
செலுத்தாது. இருப்பினும் கூற முயல்கிபறன். நான் கூறுவனத ஒரு
அடிப்பனடயாக மட்டும் னவத்துக்சகாள்.

மனம் என்பது ‘ெப்தங்களின் சதாகுப்பு.’ பல்வனக எண்ணங்கள், நினனவுகள்,

பநாக்குகள் என்கிற அதன் ெப்த வடிவம் கட்டுப்படுத்தப்பட்டு, எண்ணங்கபள
துளியுமில்ைாத நிெப்தத்துக்குச் செல்ை உதவுவபத தியானம். இந்த
நினைனய ‘மபனா நாெம்’ என்பபாம். `மபனா நாெம் ஆத்மபிரகாெம்!’
அதாவது, மனது நாெமாகி அடங்கி ஒடுங்கினால்தான் உள்ளிருக்கும்
ஆத்மாவின் பிரகாெத்னத நாம் உணரமுடியும். இந்தப் பிரகாெத்னத
அறியாமலும் உணராமலும் வாழ்ந்து மனறகின்றவர்கபள அபனகர்.

ெித்தத்னத ஒடுக்க முனனந்த ெித்தனுக்பக இந்தப் பிரகாெம் புைனாகும்.

ெித்தத்னத ஒடுக்க உதவுவபத மந்திரங்கள். மந்திரம் என்பது ெிை
சொற்களின் பெர்க்னக. அந்தச் சொற்கனளத் திரும்பத் திரும்பச்
சொல்லும்பபாது அது பிற எண்ணங்கனள விரட்டி மபனாநாெமனடய
உதவுவபதாடு, அப்பபாது உள்பள புைப்படும் ஆத்மாபவாடும் பபாய்க்
கைந்துவிடும். இல்னைசயனில் நம் உடைின் ஆதார ெக்கரங்கள் ஏழும் ஒரு
பநர்க்பகாட்டில் தூண்டப்பட்டு அதன் சுழற்ெி வினெயால் புைன்கள்
கூர்னமயாகும். இந்நினையில் ஒரு பூப் பூக்கும் ஓனெனயக்கூட நம்
செவிப்புைன் உணர்ந்திடும். எதிரில் நிற்பவரின் மன ஓட்டமும் ஒரு வனக
உள்ெப்தம்தாபன? அது, அவர் நம்பமாடு பபெியனதப்பபால் நம் காதில்
ஒைிக்கும். மந்திர தியானம் இப்படி நம் உடம்பின் ெக்தினய நமக்கு
அறிமுகம் செய்யும். இந்த உடம்னப நீ என்னசவன்று நினனத்தாய்? புறத்தில்
நீ காண்கின்ற எல்ைாமும் அகத்தில் இதனுள்ளும் உள்ளது. மனை, மடு,
ெமுத்திரம், அருவி, நதி, சவளி, வச்சு,
ீ அமிைம், அமுதம் எல்ைாம் பதால்
பவய்ந்த இந்தக் கூட்டுக்குள்ளும் இருக்கிறதப்பா!’’
இப்படி சநடிய விளக்கம் அளித்திருந்த அவர் கருத்தால் அஞ்சுகன்
இறுதியாக ஒரு முடிவுக்கு வந்தவனாய் இப்பபாது யானனத் தனைப்
பானறபமல் மந்திர தியானத்தில் ஆழ்ந்திருக்கிறான். ஆயினும் உள்ளுக்குள்
அபனக எண்ணங்கள். மனம் பீஜாட்ெரத்னத முணுமுணுக்கும்பபாபத இந்த
எண்ணங்கள் அதற்குரிய வடிவங்களாய் அவன் மனதில் பதான்றி அவனனத்
சதாடர விடாமல் செய்யப் பார்த்தன. அதுதான் மனதின் இயல்பும்கூட
என்பது சதரியாமல் ெிை நிமிடங்களிபைபய அமர்ந்த நினையிைிருந்து
எழுந்துவிட்டான்!

‘என்ன இந்த மனம் இந்தப் பாடு படுத்துகிறது? எப்பபாபதா பார்த்த காட்ெிகள்,

நிகழ்ந்த நிகழ்வுகள் எல்ைாம் சவள்ளமாய்ப் சபருக்சகடுக்கின்றபத..? இந்த
வாழ்வுக்கு நான் தகுதி இல்ைாதவபனா?’ - அவன் கைங்கி நின்றபபாது
எதிரில் அந்த மனைத் தைத்தின் ஒற்னறயடிப் பானதயில் புைிப்பாணி எனும்
அவனின் ெக பதாழன் வந்தபடி இருந்தான்!

இன்று விக்கிப்பபாடு நின்றவனளச் ெிரித்தபடிபய பார்த்த அந்த பயாகி,

“என்னம்மா... என்கிட்ட எப்படி ஆரம்பிக்கறதுங்கற ஸ்டார்ட்டிங் ட்ரபிளா?
உன்னனப் பபெ விடாம நாபன பபெிட்படனா?” என்று பகட்கவும், சுதாரிக்கத்
சதாடங்கினாள் பாரதி.

“ஆமாம் ொர்... என் பாட்டி பழனிக்குப் பபாகணும்னு ஆனெப்பட்டு என்னனக்

கூப்பிட்டாங்க. ஆனா நான் வர முடியாதுன்னுட்படன். அனத நீங்க
அப்படிபய சொல்ைவும் எனக்கு அதிர்ச்ெியாவும் இருக்கு. ஆச்ெர்யமாவும்
இருக்கு...”

“நத்திங் னம னெல்ட்..! முதல் தடனவதான் இந்த அனுபவம் ஆச்ெர்யம்

தரும். அப்புறம் பயத்னதத்தான் தரும். நானும் முதன்முதைா
ெந்திக்கறவங்ககிட்டதான் என்பனாட இந்த சடைிபதினயக் சகாஞ்ெம் ொம்பிள்
காட்டுபவன்... தட்ஸ் ஆல்! மத்தபடி இது ஒரு ொதாரண ஆர்ட். பிராக்டிஸ்
பண்ணுனா உன்னாையும் செய்ய முடியும்.’’

``அப்ப இது மிஸ்ட்ரி இல்னையா?’’

‘`மிஸ்ட்ரியாவது ஹிஸ்ட்ரியாவது... அவ்வளவும் னமண்ட் பவர்!’’

‘`அப்ப இந்த பவராை பகார்ட்ை சபாய் சொல்ற குற்றவாளிகனள உங்களாை

கண்டுபிடிக்க முடியுமா?”

“தாராளமா... ஆனா அனதவிடப் சபரிய பவனைசயல்ைாம் இருக்கிறதாை

நான் அதுக்சகல்ைாம் பபாறதில்ை... யாரும் என்னனக் கூப்பிடுறதுமில்னை.”

‘`இனதவிடப் சபரிய பவனைன்னு நீங்க எனதச் சொல்றீங்க?’’

‘`என்னம்மா நீ உன் பபட்டினயத் சதாடங்கிட்டியா?”

‘`அது எப்பபவா சதாடங்கிடுச்சு...’’

“ஓ.பக இப்படி உக்காந்பத பபெைாமா... இல்னை நடப்பபாமா?’’

‘`உங்க விருப்பம் ொர்...’’

‘`படான்ட் பெ ொர்... ‘குருஜி’ன்னு அழகா கூப்பிடு... ொர்னா உனக்கு அர்த்தம்

சதரியும்னு நினனக்கிபறன். ‘நான் உங்க அடினம’ன்னு அர்த்தம்.’’

‘` ‘ஜி’ ன்பன கூப்பிட்பறபன?’’ - பாரதி குருனவக் கத்தரித்து மரியானத

மட்டும் தரத் தயாராக இருப்பனத உணர்த்தவும் அவரும்
புரிந்துசகாண்டவராய் ெிரித்தபடிபய ‘`ஓ.பக... பகரி ஆன்...’’ என்றார்.

‘`சராம்ப நன்றி... என்னன ஆச்ெர்யப்பட சவச்ெ சடைிபதி மாதிரி உங்ககிட்ட

இன்னும் என்ன மாதிரி ெக்திசயல்ைாம் இருக்கு ஜி?’’

‘`இந்தக் பகள்வினய பாஸ் பண்ணிடும்மா. இதுக்கு நான் பதில் சொன்னா

எனக்குத்தான் கஷ்டம்.’’

‘`எந்த வனகை?’’

‘`நான் பூமிை ஓட்ற நீபராட்டத்னத என் ஆல்பா பவரால் அதிகபட்ெம் ஒரு

நிமிஷத்துை கண்டுபிடிச்சுடுபவன். உடபன ஒரு கூட்டம் என்னனத்
பதடிவந்து எங்க பதாட்டத்துை எங்க தண்ணி கினடக்கும்னு கண்டுபிடிச்சுக்
சகாடுங்கன்னு நிப்பாங்க. னகபரனகயும் பார்ப்பபன்... உடபன னகனய நீட்டி
பைன் சொல்ைச் சொல்வாங்க... னக நகங்கனளப் பார்த்பத வியாதினயச்
சொல்ைிடுபவன். இப்படி சொல்ைிக்கிட்பட பபாகைாம்...’’

‘`பூமிக்குக் கீ ழ எவ்வளபவா அடி ஆழத்துை இருக்குற தண்ணினய எப்படி

நீங்க கண்டுபிடிக்கிறீங்க?’’

‘`இந்தக் பகள்விபய பவண்டாம்பனபன... அப்புறம் எதுக்குக் பகக்கபற?’’

‘`பர்ெனைா நான் சதரிஞ்சுக்கக் கூடாதா?’’

‘‘அது ஒரு குரு, தன் ெிஷ்யனுக்கும் ெிஷ்னயக்கும் சொல்ைித்தரும்

விஷயம். ‘தீட்னெ’ன்னு ஒண்ணு சகாடுத்த பிறகுதான் அனதயும்
சொல்ைித்தருபவாம். உன் வனரை நான்தான் ‘குருஜி’ இல்னைபய... ொதாரண
ஜிதாபன?’’

பயாகியின் அந்த பதில் ஒரு ெரியான மறுப்பாக மட்டுமன்றி, பாரதினயக்

சகாஞ்ெம் குத்தவும் செய்தது.

‘`கமான், பயாகா பத்திக் பகள்... சொல்பறன்’’- அவரும் தூண்டினார்.

‘`பயாகா இப்ப ஒரு பபாரடிக்கிற ெப்சஜக்ட் ஜி. நினறய அனதப் பத்திப்

பபெியாச்சு. எழுதியாச்சு. அபதாட இப்ப அது ஒரு கார்ப்பபரட் ஆர்ட்டாவும்
மாறிடுச்சு. பமல்நாடுகளில் ஒரு இன்ஜின ீயர், டாக்டனரவிட பயாகா டீச்ெர்
அதிகம் ெம்பாதிக்கிறார். நினறய பபர் கத்துக்கவும் செய்யறாங்க. ஆனா
வாழ்க்னகை யாரும் சதாடர்ந்து பயாகா பண்றதில்னை...’’

‘`அப்படி எல்ைாம் அவெரப்பட்டுச் சொல்ைிடாபத... நான்ைாம் சராம்பபவ

சரகுைர். என் ஸ்டூடன்ட்ைும் சரகுைர்...’’
``இருக்கைாம்... ஆனாலும் பயாகாங்கிறது அன்றாடம் காபி, டீ ொப்பிடுற
மாதிரி ஒரு விடமுடியாத பழக்கவழக்கமா பைர்கிட்ட ஆகறதில்னைபய?’’

‘`என்கிட்ட கத்துக்பகா... நீ ஒரு பயாகா அடிக்ட் ஆகி பயாகியாகி

வாழ்க்னகய சராம்ப ெந்பதாஷமா வாழ்பவ...’’

‘`கிட்ட தட்ட எல்ைா கார்ப்பபரட் பயாகீ ைும் இப்படித்தான் சொல்றாங்க.’’

``நீ என்னன கார்ப்பபரட் பயாகின்னா நினனக்கிபற?’’

‘`நீங்க அப்படித்தாபன ஜி?’’

``னபஜாமா குர்தா, ஸ்பான்படனியஸ் இங்கிலீஷ், விமானப் பயணம்னு

காைத்னத அனுெரிச்சு வாழ்ந்தா கார்ப்பபரட் பயாகியா?’’

‘`அது ஒண்ணும் சகட்ட வார்த்னத இல்னைபய ஜி... ஏன் மறுக்கிறீங்க?’’

``கார்ப்பபரட்னா அது ஒரு வர்த்தகம்மா.. வியாபாரம்! நான் பயாகா

வியாபாரி இல்னை... எனக்கு இவ்வளவு பணம் சகாடுங்கன்னு நான் என்
மாணவர்கள் கிட்ட பகட்டதுமில்னை...’’

‘`மன்னிக்கணும் - நீங்க பபாட்ருக்குறது பிராண்டட் டிரஸ் சமட்டீரியல்.

ஆன்னைன்ை பர்ச்பெஸ் பண்ணதாதான் இருக்கணும். குனறஞ்ெது
அஞ்ொயிரம் ரூபாய் இருக்கும். அப்புறம் உங்க னகை இருக்கிற பராைக்ஸ்
வாட்ச்... ெிங்கப்பூர் ஏர்பபார்ட்ை வித் அவுட் படக்ஸ் 2000 டாைர்... உங்க பமை
பிராண்டட் சென்ட் வாெனனனயயும் ஃபீல் பண்பறன். இந்த செகண்ட்ை உங்க
சமட்டீரியல் பவல்யூபவ இந்தியப் பணமதிப்புை 50,000 ரூபாய் இருக்கும்.
பணம் வாங்காம பெனவ செஞ்சு, எப்படி ஜீ இவ்வளவு செௌகர்யமா இருக்க
முடியும்?’’

‘`அப்ப நான் சபாய் சொல்றதா நினனக்கிறியா பாரதி?’’

‘`நம்ப முடியபைங்கபறன்...’’

‘`ெரிம்மா நம்பாபத... நீ எப்படி பவணும்னா நினனச்சுக்பகா...’’

‘`உங்க ஸ்டூடன்ட்ஸ் கிட்ட பகட்டு உண்னமயத் சதரிஞ்ெிக்கச்
சொல்வங்கன்னு
ீ நினனச்பென். ஆனா நம்பாபதன்னு எதிர்பார்க்காத பதினைச்
சொல்ைிட்டீங்கபள?’’

‘`நான் எதுக்கும்மா ப்ரூவ் பண்ணணும்? அப்படி நான் பண்ண முயற்ெி

செய்தா நான் ஒரு ெரியான பயாகியாபவ இருக்கமுடியாது.”

‘`நீங்க சொல்றது எனக்குப் புரியை... ெரியான பயாகிக்கும் ப்ரூவ்

பண்றதுக்கும் என்ன ெம்பந்தம்?’’

‘`ஒரு ெரியான பயாகிங்கிறவன் எல்ைாத்னதயும் ெமமா நினனக்கணும்.

பிறருனடய அபிப்ராயங்களுக்காக வருத்தமும் படக்கூடாது. ெந்பதாஷமும்
படக்கூடாது.’’

‘`இது ொத்தியமா ஜி?’’

‘`நான் அப்படித்தான் வாழ்ந்துகிட்டு இருக்பகன். னப த னப , பிறப்பாைபய

நான் ஒரு பகாடீஸ்வரன். நூறு பகாடிக்கு பமை சொத்து இருக்கும்மா. என்
சமட்டீரியல் பவல்யுவுக்கு உனக்கு இப்ப பதில் கினடச்ெிருக்கும்னு
நம்பபறன். பைப்பை வருஷங்களுக்கு முன்னாை இமய மனைப்பக்கம் சும்மா
ஊனரச்சுற்றிப் பார்க்கப் பபாபனன். அங்க ஒரு ொமியானர ெந்திச்பென்.
அவர்தான் என் ஞான குரு. ொதாரண ‘திவ்யப் பிரகானஷ’ அவர்தான் ‘பயாகி
திவ்யப் பிரகாஷ்’னு மாத்தினார். என் உடம்பு, மனசுன்னு எல்ைாத்னதயும்
எனக்குப் புரிய சவச்ொர். என் பூர்வ புண்ணியம்தான் காரணங்கிறது
பின்னாை சதரிஞ்ெது.

இறப்புக்குப் பிறகு கூட வரப்பபாறது புண்ணியம் மட்டும்தான். அதனாை

அனத உத்பதெம் பண்ணி எனக்குத் சதரிஞ்ெ பயாகக்கனைனய மதிச்சு,
கத்துக்க வர்ற அவ்வளவு பபருக்கும் சொல்ைித்தபரன்.

பயாகி திவ்யப்பிரகாஷின் ெரளமான விளக்கமும் துளியும் பதற்றமில்ைாத

உடல் சமாழியும், பாரதினய சமள்ள கட்டிப் பபாடத் சதாடங்கியது.
அணுகுமுனறக்கு அவரிடம் பவனைபய இல்னை என்பது பபாைவும்
பதான்றிற்று.
சதாடக்கத்தில் அதிெயிக்கச் செய்தவர், அனதத் சதாடராமல்
யதார்த்தத்துக்குள்ளும் தத்துவத்துக்குள்ளும் சென்றது இன்னமும்
ஆச்ெர்யப்படனவத்தது. இப்படிப்பட்டவனர ஒரு மரியானத நிமித்தமாகக்கூட
‘குருஜி’ என்று கூப்பிடத் தயங்கியசதல்ைாமும் தவறுபபால் உணர்ந்தாள்.
அப்படிபய சமௌனித்தாள்.

‘`பவண்டாம் பாரதி... என்னன குருஜின்னு கூப்பிடாம விட்டனத நினனச்சு

வருத்தசமல்ைாம் படாபத... அதுை எந்தத் தப்பும் இல்னை’’ என்று
அதற்சகாரு பதினைச் சொல்ைவும் திரும்பவும் ஆடிப்பபானாள்.

‘`ஜி... உங்க முன்ன உக்காந்து பபெபவ பயமா இருக்கு... இப்படி மனசுை

நினனக்குறத அப்படிபய சொன்னா எப்படி?’’

‘`அதான் சதாடக்கதுபைபய சொன்பனபன... முதல்ை ஆச்ெர்யமா இருக்கும்,

அப்புறம் பயமா இருக்கும்னு...’’

‘`எல்ைாத்துக்கும் ஒரு ெரியான பதில் சவச்ெிருக்கீ ங்க...’’

‘`உள்ளத்தில் ஒளி உண்டாயின் வாக்கிலுண்டாகும். நான் சொல்ைை...

‘ஞானக் கிறுக்கன்’ பாரதி சொல்ைியிருக்கான்!’’

‘`அதனாைதான்ஜி கார்த்திகாவான நான் கூட பாரதியாபனன்.’’

‘`சதரியும்... வரப்பபாற நாள்கள்ை நீ என்ன ஆபவன்னும் சதரியும்.’’

‘`பஜாெியம் சொல்ைப் பபாறீங்களா?’’

``உன் பபட்டிய முடிச்சுக்பகா - உன்னப்பத்தி நான் இன்னும் சகாஞ்ெம்

சொல்பறன்.’’

‘`ெரி ஜி முடிச்சுக்கிபறன். என்னப் பத்தி என்ன சொல்ைப்பபாறீங்க?’’

‘`அதான் எடுத்த எடுப்புை சொன்பனபன... மாயம்னும் மந்திரம்னும்

முத்தினர குத்தி பயந்தும் அைட்ெியமாகவும் பார்க்கப்பட்ற பை
விஷயங்கனள நீ உன் வாழ்க்னகை ெந்திப்பபன்னு.’’
‘`உதாரணத்துக்கு ஒண்ணு சொல்ை முடியுமா?’’

‘`சொல்பறன். அனத யார்கிட்னடயும் சொல்ைமாட்படன்னு எனக்கு ெத்தியம்

செய்.”

‘`இதுக்கு எதுக்கு ெத்தியம்?’’

‘`ெரி பவண்டாம் விட்டுடு... நானும் சொல்ைனை...’’

‘`உடபன இப்படிச் சொன்னா எப்படி?’’

‘`அப்படித்தான்... ெிை அதிெயங்கள் ரகெியமா மட்டுபம இருக்கணும்.

இல்பைன்னா அது அதிெயமா நீடிக்காது...’’

‘`அப்படி என்ன அதிெயம் அது? ஒண்பண ஒண்னணச் செல்லுங்கபளன்... -

ெத்தியம்..!”

‘`தாங்கள் வாழ்ந்த காைத்துை சுமந்திருந்த இந்த உடம்னப ஒரு

கட்டத்துக்குபமை சுமக்க முடியாம ெமாதிக்குள்ள அடக்கிட்டு ஆத்ம
உடம்பபாட நடமாடுற ெித்தர்கனளச் ெந்திக்க பநர்ந்தா அது
அதிெயமில்னையா... அதுக்காக நீ பழனிக்குப் பபாகப்பபாபற!’’

பயாகியின் பபச்சு பாரதினய விக்கித்திருக்கச் செய்தது. சவறித்துப்பார்த்தாள்.

‘`என்ன பாக்குற? உன்னாை அவங்கள நானும் பார்க்கப்பபாபறன். நான் உன்

எடிட்டனரப் பார்த்து, அவர் உன்னன என்கிட்ட அனுப்பினது எல்ைாபம
ஏற்சகனபவ தீர்மானிக்கப்பட்ட ஒண்ணு. இது சவறும் ஆரம்பம்தான்...
நினறய இனிபமல்தான் இருக்கு!’’ அவர் அப்படிச் சொல்ைவும் ஆழ்ந்த
சமௌனவயப்பட்டவள் ெிை விநாடிகள் கழித்து, பபெைானாள்.

‘`இல்னை ஜி! நீங்க கனடெியா சொன்ன ெிை கருத்துகனள என்னாை ஏற்க

முடியாது. என் எடிட்டர் உங்கனளப் பார்த்த பிறகு என்னன அனுப்பியது,
நான் உங்கனளச் ெந்தித்தது எல்ைாபம சராம்பத் தற்செயைான விஷயங்கள்...
இனத ஏற்சகனபவ தீர்மானிக்கப்பட்ட ஒண்ணுங்கிறத என்னாை ஏற்க
முடியாது. இல்ைாத ெித்தர்கனளப் பார்ப்பபன்னு சொன்னனதக்கூட ஒரு
‘இன்ட்ரஸ்ட் பபஸ்’ை நான் நடக்கட்டும் பார்க்கைாம்னு சொல்ைி
ஏத்துக்குபவன். ஆனா எல்ைாருனடய வாழ்வும் ஏற்சகனபவ
தீர்மானிக்கப்பட்டதுங்கிற இந்தத் தனைவிதிச் ெிந்தனனனய நான்
சவறுக்கிபறன், மறுக்கிபறன்.

எந்த ஒரு ெம்பவமும் அதனுனடய சதாடர்புனடய ஒரு முந்னதய

ெம்பவத்தின் சதாடர்ச்ெிதான். இதுக்கு நடுவுை எதிர்பாராமல் எதாவது
நடந்தா அது ‘ஆக்ைிசடன்ட்’ இல்பைன்னா ‘இன்ெிசடன்ட்,’ அவ்வளவுதான்.
அவ்வளபவதான்!’’

‘`ெரிம்மா... அடுத்து என்னன எக்காரணம் சகாண்டும் ெந்திக்கக்கூடாதுங்கிற

உறுதிபயாட திரும்பிப்பபா. அப்படிபய நடக்கவும் முயற்ெி செய். காைம்
என்ன செய்யுதுன்னு பார்ப்பபாம்.’’

‘`இந்த டீல் அவெியமில்னை ஜி! வம்பா

ீ நான் உங்கனளப் பார்க்கிறத
தவிர்த்தா, நான் நீங்க சொன்ன கருத்துகளாை பாதிக்கப்பட்டுட்படன்னு
ஆயிடும். நான் நானா இருக்பகன். உங்க சடைிபதி பவருக்கு மட்டும் என்
ெல்யூட். சகாஞ்ெம் பபாட்படா எடுத்துக்கிட்டு நான் கிளம்பபறன்’’ என்றவள்
தான் சகாண்டு வந்திருந்த டிஜிட்டல் பகமரா மூைமாக அவனர அப்படியும்
இப்படியுமாக சுற்றி வந்து ெிை படங்கனள எடுத்துக்சகாண்டு அழகாய்க்
னககுலுக்கிவிட்டு வினடசபற்றாள். யதார்த்தமாய் அந்தக் னகனய
பமாந்தபபாது நல்ை ெந்தன வானட!

அலுவைகம் திரும்பி ஆெிரியர் முன்னால் அவள் வந்து அமர்ந்தபபாது

ஆெிரியர் சஜயராமன், தன் ஐபபானில், வாட்ஸ்அப்பில் ஒரு வடிபயா
ீ
பார்த்தபடி இருந்தார். பாரதினய உட்காரச் சொல்ைிவிட்டு வடிபயானவத்
ீ
சதாடர்ந்தார். ெிை நிமிடங்களுக்குப் பிறபக நிமிர்ந்தார்.

‘`என்ன பாரதி... எந்த வடிபயானவ

ீ அப்படிப் பார்த்பதன்னு ஆச்ெர்யமா
இருக்கா?’’

‘`அசதல்ைாம் இல்னை ொர்... னகை செல்பபான் இருந்து அனத அளவா

பயன்படுத்தினா அதுதான் ொர் இன்னிக்கு ஆச்ெர்யம்.’’
‘`ெரி நீ பபான விஷயம் நல்ைபடி முடிஞ்ெதா?’’

‘`முடிஞ்ெது ொர்.. நல்ை ரிெப்ஷன்!’’

‘`ஆள் எப்படி?”

‘`நல்ை மனுஷனா, இல்னை, அப்படி இப்படியான்னுதாபன பகக்குறீங்க?’’

‘`உம்...’’

‘`நல்ை மனுஷன் ொர்... அபதெமயம் சகாஞ்ெம் அப்படி, சகாஞ்ெம் இப்படியும்

ொர்...’’

‘`இது என்ன புதுனமயான விளக்கம்?’’

‘`பகரக்டர் நல்ை பகரக்டர்தான் ொர். பயாகானவ ஒரு முகமூடியா

பபாட்டுக்கிட்டு பின்புைத்துை பவற பநாக்கங்கள் சகாண்டு நடக்கற ஒரு
மனிதரா என்னாை அவனர நினனக்க முடியை. ஆனா சராம்பப் பனழய மரபு
ொர்ந்த மனுஷராத்தான் சதரியறார். தனைசயழுத்து, னகபரனகன்னு
அதுக்கான தடயங்கள் அவர்கிட்ட சதரிஞ்ெது. ஆனா சராம்பத் சதளிவா தன்
பவனைகனளச் செய்யறார்.’’

‘`அது ெரி... நம்ம மனசுை இருக்கறத எப்படி அவ்வளவு துல்ைியமா

அவராை சொல்ை முடியுது?’’

‘`அவபர அனத சடைிபதின்னு சொல்ைிட்டார் ொர். பிராக்டிஸ் பண்ணா

நம்மாையும் முடியும்ற மாதிரி சொன்னார். அவர் பானஷை
சொல்ைப்பபானா, அது ஒரு ெித்த விஞ்ஞானம் அதாவது ொமியார்களின்
ெயன்ஸ்!’’

‘`உன்னனப் பத்தியும் எதாவது சொன்னாரா?’’

‘`சொன்னாராவா, அடுக்கிட்டார்!’’

‘`என்ன... என்ன?’’
‘`ொரி ொர்... எனதயும் சவளிபய சொல்ைக்கூடாதுனு ெத்தியம்
பண்ணாத்தான் சொல்லுபவன்னு சொன்னார். முதல்ை மறுத்பதன். அப்புறம்
பண்ணிட்படன்.’’

‘`என்ன பாரதி இப்படிக் கவுந்துட்பட?’’

‘`கவுரை ொர்... அவர் பபாக்குக்குத்தான் பபாய்ப் பார்ப்பபாபமன்னு

பபாபனன்.’’

‘`அப்ப அது என்னன்னு சொல்ை மாட்பட?’’

‘`அது பவண்டாம் ொர். ஐ வான்ட் டு கீ ப் னம பவர்ட்ஸ்! ஆனா சபாதுவா

ெிை விஷயங்கனளச் சொல்ைமுடியும். என் னைஃப்ை நான்
அமானுஷ்யமான பை அனுபவங்களுக்கு ஆளாபவன்னு சொன்னார் ொர்.’’

‘`அதுபபாதுபம... சுவாரஸ்யமா நமக்கு நினறய ஆர்ட்டிகிள் கினடக்குபம?’’

‘`பம பி... இருக்கைாம்...’’ - பாரதி பதாள்கனளக் குலுக்கி உதட்னடச் சுழித்து

ஒப்புக்சகாண்டாள்.

‘`னப த னப... அவர் சடைிபதி பவராை நாம் கவர்ஸ்படாரியா பபாட்றதுக்கு

ஏதாவது பரபரப்பான செய்தி உண்டா?’’

‘`அப்படி எதுவும் இல்னை ொர்... தன்னன ஒரு பயாகா மாஸ்டரா மட்டுபம

அவர் ப்சராசஜக்ட் பண்ணிக்க விரும்பறார். இந்த சடைிபதி பத்திசயல்ைாம்
சவளிய சதரியறத அவர் விரும்பனை. இன்ஃபபக்ட் எனக்பக அடுத்து
அவனரச் ெந்திக்கத் தயக்கமாதான் இருக்கு. நம்ப னமண்னட அவ்வளவு
ஃபாஸ்டா ரீட் பண்ணி பபாட்டுத் தாக்குறார்...’’

‘`யு ஆர் னரட்! நான்கூட அவர் பக்கத்துை சராம்ப சடைிபகட்டா ஃபீல்

பண்ணிட்படன். நம்ப ெர்க்குபைஷன் பத்தின கவனை, நாம பகார்ட்ை
ெந்திக்கிற வழக்குன்னு எனதயும் அவனரப் பக்கத்துை சவச்சுக்கிட்டு
நினனச்சுப் பார்க்கபவ பயமா இருந்தது. நம்ப மனெ பத்திதான் உனக்குத்
சதரியுபம... எனத எல்ைாம் நினனக்கக் கூடாதுன்னு நினனப்பபாபமா
அனதத்தான் மனசும் கிளறிக் கிளறிவிடும்.’’

‘`உண்னமதான் ொர்... அவனரச் ெந்திச்ெ பிறகு மனம் பத்தின என்

எண்ணங்கள்ை நினறயபவ மாற்றங்கள்!’’

‘`மரம் சும்மா இருந்தாலும் காத்து அனெச்சுப் பார்க்கும்னு சொல்வாங்க.

மனசும் அப்படித்தான்! சூழ்நினை பாதிப்புக்கு ஏற்பதான் மனம் செயல்பட
முடியும். பபாகட்டும், உனக்கு இன்சனாரு அனென்சமன்ட்.’’

‘`என்ன ொர்?’’

‘`நீ நானளக்பக பழனிக்குப் பபாகணும்!’’

- ஆெிரியரின் உத்தரவு பாரதினய ஒரு விநாடி கிறுகிறுக்கச் செய்தது!

- ததொடரும்
 அன்று புைிப்பாணி தன் வைக்னகயில் நினறய மூைினககனள
னவத்திருந்தான். ஒரு உரிச்ெட்டியும் அவன் இடக்கரத்தில் சதாங்கிக்
சகாண்டிருந்தது! அபநகமாய் அதில் சுண்ணம் பெர்த்த பதநீர்தான் இருக்க
பவண்டும். யானனத்தனைப் பானற பமல் நின்றபடி இருக்கும் அஞ்சுகனன
அவனும் பார்த்தான்.
“புலீஈஈஈ...!” அஞ்சுகன் குரல் காற்பறாடு கைந்து அவனன அனழத்தது. அது
புைிப்பாணினய நிறுத்தவும், அஞ்சுகன் அந்தப் பானறயிைிருந்து
தாவிக்குதித்து அவனன பநாக்கி ஓடினான். அவன் செல்லும் வழிசயங்கும்
தழுதானழ, பதாடனக, செந்நாயுருவி, ெதுரக்கள்ளி, களிப்பிரண்னட என்று
சபாதினி நிைப்பரப்புக்பக உண்டான தாவரங்கள்!

பழுதின்றி மனழ சபய்திருந்ததால் ெகை தாவரங்களிடமும் பச்னெ

முற்றைாய்த் சதரிந்து சகாழிப்பும் காணப்பட்டது. ஓடுனகயில்
தாவரங்களுக்கு மிதிபாடின்றி ஓடினான் அஞ்சுகன். ஒரு ெமயம்
வினளயாட்டாக ஒரு மரத்தின் சகாப்னப உனடத்துப் பிரம்புபபால்
பிடித்துக்சகாண்டு வினளயாடியனத பாகரும் பார்க்க பநர்ந்தது. அதன்பின்
அவர் அஞ்சுகனன அனழத்து, சகாப்னப ஒடித்த மரத்னத 108 முனற சுற்றி
வந்து, ஊர் மந்னதயில் பஞ்ொயத்தார் காைில் விழுந்து மன்னிப்பு
பகாருவதுபபால் அந்த மரத்திடம் மன்னிப்பு பகாரச் சொன்னார். ‘நீ மனதார
மன்னிப்பு பகாரினால் அந்த மரமும் மன்னித்துவிடும். அது
மன்னித்துவிட்டனத எல்பைாரும் உணரவும் முடியும்’ என்றார்.

அது ெிை ஆண்டு வயபத ஆன நிைபவம்பு மரம். அஞ்சுகன் மன்னிப்பு பகாரி

எழவும் சபரிதாய்க் காற்று வெியது.
ீ அந்தக் காற்றில் ஒபர ஓர் இனை
மட்டும் உதிர்ந்து மிகச்ெரியாக கிணுக்கிணுசவன இறங்கி அஞ்சுகன்
தனைபமல் விழுந்தது. ‘பவம்பன் மன்னிச்ெிட்டான்... அதுவும்
தனைனயத்சதாட்டு...’ என்று பபாகர் சொன்னது அஞ்சுகனுக்கு மட்டுமல்ை,
அவ்வளவு ெீடர்களுக்குபம ஓர் ஆச்ெர்யமான விஷயம் தான். அன்றுமுதல்
அவர்கள் மரங்கபளாடு நட்பு சகாண்டு பபெிப் பழகவும் சதாடங்கினர். பபாகர்
அவர்கள் எதிரில் வினளயாட்டாகப் பை காரியங்கள் செய்வார். அனவ
தற்செயைா இல்னை அதிெயமா என்பது பார்ப்பவர் நினனப்னபப் சபாறுத்தது.

சபாதினி வனத்தில் ஒரு மாமரம் இருந்தது. அதில் ஒரு பழம் சகாழித்துப்

பழுத்துமிருந்தது. மிக உயரத்தில் பழுத்திருந்த அதன் கினளனய ஏறி
சநருங்குவது ெிரமம். சகாப்பி சகாண்டுதான் பறிக்க முடியும். பபாகரின்
ெீடப்பிள்னளகளில் ெங்கன் என்று ஒருவன் இருப்பதிபைபய ெிறியவன்.
சவள்ளாளக்குடியில் வந்த ெங்கனன அவன் தந்னததான் பபாகரிடம்
விட்டிருந்தார். இந்தச் ெங்கன் ஒருநாள் அந்த மரத்தடியில் நின்று அந்தப்
பழத்னதப் பார்த்தபடிபய இருந்தான். கல்ைால் அடித்து விழச் செய்யைாமா
என்றும் ஓர் எண்ணம் - ஆனால் பபாகருக்குத் சதரிந்தால் சபாைிபய
பபாட்டுவிடுவார். எனபவ ஏக்கமாய்ப் பார்த்துக்சகாண்டு நின்றான். அப்பபாது
மனையருவியில் நீராடிவிட்டு இரு னககனளயும் ெக்கரம்பபாைச்
சுழற்றியபடிபய நடந்து வந்து சகாண்டிருந்தார் பபாகர் - அது ஒரு பயிற்ெி.
ெங்கனனப் பார்த்தவர் அவன் பார்த்த பழத்னதயும் பார்த்தார்.

“என்ன, பழம் பவணுமா?” என்று பகட்க, தயக்கமாய் ெங்கன் தனைனய

அனெத்திட, திரும்பவும் பழத்னதப் பார்த்தவர் “மாமா... அதான் பழுத்திட்டிபய
உதிர பவண்டியது தாபன? இவன் வயிறுதான் உனக்கும் பமாட்ெம்!” என்று
கூறவும் அடுத்த சநாடி அந்தப் பழம் உதிர்ந்து விழுந்தது. ெங்கன்
பிரமிப்பபாடு பபாய் எடுத்துக்சகாண்டான். பின் எல்பைாருபம அந்தச்
ெம்பவத்னதயும் அறிந்துசகாண்டனர். அதனால் தாவரங்கனளத்
தங்கனளப்பபாைபவ கருதும் ஒரு பண்பாபட அவர்களிடம் உருவாகி
விட்டது.

அது அஞ்சுகன் ஓடும்பபாதும் சதரிந்தது. சபரும்பாலும் பானறக்கற்கள்

பமபைபய ஓடி புைிப்பாணினய அனடந்தான். ெற்பற மூச்ெினரத்தான். பின்
இனளப்னப ெீர்செய்து சகாண்டு பபெினான்.

“புைி... ஆொன் சொன்னமாதிரி மனவடக்கம் பண்ண முயற்ெி செய்பதன்.

ஆனா என்னாை முடியை! அருவிச்சுழைா பை எண்ணங்கள் எழும்புது.
ஏபதபதா பிம்பமும் பதாணுது. நீ எப்படி அடக்கி அமர்ந்பத?”

“அப்படித்தான் சதாடக்கம் இருக்கும். அதனாை கனைஞ்ெிடக் கூடாது. மனம்

காைியாகுமட்டும் எண்ணம் சபருகி வழிஞ்ெிகிட்படதான் இருக்கும்.”

“எவ்வளவு காைம் இப்படி இருக்கும்?”

“அனதச் சொல்ை முடியாது. உன் கடந்த காைத்துை நீ எப்படி

வளர்ந்பதங்கிறனதப் சபாறுத்தது அது...”

“ெரி திரும்ப அமர்ந்து பார்க்பகன்... நீ இப்ப குடிலுக்குத்தான் பபாறியா?”

“ஆமாம்... ஆொன் பாஷாணம் வாங்க கருவூர் பபாகணும் - ெடுதியிை

வான்னு சொன்னாரு...”

“பாஷாணமா... எதுக்கு?”

“சதரியாது. சபருொ ஏபதா பநாக்கம் இருக்கு, அதுமட்டும் சதரியுது. ெரி நீ

திதினய விட்டுடாபத... பபா-பபாய் உக்காரு. சொல்ைிட்டாபரன்னு
உக்காராபத... ஆனெப்பட்டு உக்காரு! நான் வாபரன்.”

- என்று புைிப்பாணி விைகத் சதாடங்கிட, அஞ்சுகன் திரும்ப தியானம்புரிய

ஆயத்தமானான். இம்முனற அவன் பானற ஒன்றினடபய சநம்பிக்சகாண்டு
வளர்ந்திருந்த நுணா மரத்தின் நிழைடியில் பபாய் அமர்ந்தவனாகக்
கண்கனள மூடி, திரும்பவும் பீஜாட்ெரத்னதக் கூறிட ஆரம்பித்தான்!

இன்று பழனிக்குப் பபாக பவண்டும் என்று கூறிய ஆெிரியனர, படபடப்பபாடு

பாரதி பார்த்த விதபம இயல்பாக இல்னை.

“என்ன பாரதி... பழனின்ன உடபனபய உன் முகத்துை மாற்றங்கள். எனிதிங்

ராங்?”

“எப்படி இனதச் சொல்றதுன்னு சதரியை ொர்...”

“எதுவா இருந்தாலும் சொல்லு...”

“வட்ை
ீ என் பாட்டி பழனிக்குப் பபாகணும்னு சொன்னாங்க. அங்கபபாய்
நான் முடி இறக்கணுமாம் - குைசதய்வப் பிரார்த்தனனயாம். நான்
மறுத்துட்படன். பயாகி திவ்யப்ரகாஷும் அனதத் சதாட்டு, `என்ன, பாட்டி
பழனி பபாகணும்னு சொன்னாங்களா’ன்னு ஆரம்பிச்ொர். அந்த னமண்டு
ரீடிங்ை என் பூர்வ சபயரான கார்த்திகாங்கிற பபனரக்கூடச் சொன்னார்!
அப்படிபய நீ பழனிக்குப் பபாபவன்னும் சொன்னார். இப்ப நீங்களும்
பழனிக்குப் பபாகணும்னு சொல்றீங்க!

இசதல்ைாபம பகா இன்ெிசடன்ஸ்ங்கிற தற்செயல் நிகழ்வா, இல்னை,

எப்படின்னு சதரியை ொர்...”

“ஓ... இந்தப் பழனி விஷயத்னத உன்கிட்ட இன்னிக்கு என்பனாட பெர்ந்து

மூணு பபர் பபெிட்படாமா?”

“ஆமாம் ொர்... னபதனப எதுக்கு ொர்?”

“படால் பகட்ை ஆரம்பிச்சு பாைபிபஷகம் வனர தப்பு நடக்குதாம்! விபூதி,

பஞ்ொமிர்தம்னு எல்ைாத்துையும் கைப்படம் பவற... ஒரு பக்னதயா பபாய்
எல்ைா அனுபவங்களுக்கும் ஆளாகி அனத அப்படிபய ஒரு கட்டுனரயா நீ
எழுதினா ஒரு அபவர்சநஸ் உருவாகும்னு நினனச்பென்.”

“இந்தத் தப்பு, கூட்டம் பெர்ற எல்ைாக் பகாயில்ையும்தாபன நடக்குது... ஏன்

பர்ட்டிகுைரா பழனினய நீங்க பதர்வு செய்தீங்க?”

“பழனி ஒரு ஆரம்பம்.. மற்ற பகாயில்கள் பற்றி அப்புறமா வரினெயா எழுத

பவண்டியது தான்...”

“எனக்சகாண்ணும் ஆட்பெபனன இல்னை ொர். நான் பபாபறன் ொர்.”

“பவண்டாம்! நீ இப்பபானதக்கு உன் சரகுைர் ஒர்க்னகப் பார். நான் இந்தப்

பழனினய பின்னாை பாத்துக்கபறன். இது ெபரிமனை ெீென்... உன்ன மாதிரி
சபண்களும் பபாகைாம்னு பகார்ட் தீர்ப்பு சொல்ைிடிச்சு. கூடாதுன்னு ஒரு
கூட்டம் தடுக்குறாங்க. இரண்டு பக்கமுபம அரெியல் தூண்டுதல் இருக்கிறதா
ஒரு தகவல்... முதல்ை அனத கவனிச்சு எழுதும்படி நான் நம்ப
ராம்குமார்கிட்ட சொல்ைிக்கபறன்...”

“ஏன் ொர்... பழனி பமட்டபர இருக்கட்டுபம, என்ன இப்பபா?”

“பநாபநா... சகால்கத்தாவுை இருந்து அந்த பயாகிபயாட வரும்பபாது பழனி

பத்தியும் நான் பபெிபனன். இந்தியா ஒரு ஆன்மிக பூமி, பயாகக்கனை ஒரு
ஆன்மிகப் புனதயல்னு சபருனமப்பட்டுக்கிபறாபம, ஆனா ஆன்மிக பூமியிை
குறிப்பாக ஆன்மிக ஸ்தைங்கசளல்ைாம் எவ்வளவு தூரம் சகட்டுக்
குட்டிச்சுவரா இருக்கு சதரியுமான்னு பகட்ட நான், அப்ப பழனினயப்
பத்தியும் பபெிபனன். நான் சொன்னனத சவச்சு அரித்சமடிக்கா ஒரு கணக்கு
பபாட்டு உன்னன நான் பழனிக்குப் பபாகச் சொல்பவன்னு நினனச்சுக்கூடச்
சொல்ைியிருக்கைாம். அதனாை நீ பபாக பவண்டாம். உன் பாட்டிக்காக நீ
பபாவதும் பபாகாததும் உன் விருப்பம். இது ஒரு யூகம், அவ்பளாதான்.
தப்பாகூட இருக்கைாம்.

எது எப்படி இருந்தாலும் ஒரு ஜர்னைிஸ்ட்டா நீ க்யூட்டா

செயல்பட்டுருக்பக. என் பாராட்டுகள்”

ஆெிரியர் சஜயராமன் ‘அவ்வளவுதான், இனி பபெ எதுவுமில்னை’

என்பதுபபால் ெிரித்தார். பாரதியும் எழுந்துசகாண்டாள். அனறக்கதனவத்
சதாட்டுத் திறக்க முனனயும்பபாது “பாரதி, எழுத்தாளர் அரவிந்தன்கிட்ட ஒரு
ைவ் ஸ்படாரி பகக்கச் சொல்ைியிருந்பதபன, பகட்டியா?”

“பபான் பண்ணிபனன், நாட் ரீச்ெபுல்னு வந்தது, சதாடர்ந்து முயற்ெி

செய்பறன் ொர்.”

“நம்ப இதழ்ை அழுத்தமா ஒரு நல்ை காதல் கனத வந்து பை வருஷமாச்சு.

அவரும் காதல் கனதகள் எழுதறதுை ஜித்தர், ஒரு நல்ை எதார்த்தமான
இனளயதனைமுனறனய ஈர்க்கும்படியான அம்ெங்கபளாட அந்தத் சதாடர்
அனமயணும்னு ஆனெப்படபறன்.”

“நான் திரும்ப முயற்ெி செய்து கனதச்சுருக்கத்னத வாங்கி உங்களுக்கு

ஃபார்வர்டு பண்பறன் ொர்...” - என்று பாரதி கூறிட, ஆெிரியர் சஜயராமனும்
அப்படிபய அவர் கம்ப்யூட்டர் பக்கம் திரும்பிவிட, பாரதி அவளது அனற
பநாக்கிச் சென்றாள். காதல்கனத என்றால் அரவிந்தன்தான் என்பதுபபால்
ஆெிரியர் பபெியதில் உடன்பாடில்ைாதபடி ஓர் எண்ணத்பதாடு பபாய், தன்
நாற்காைியில் அமர்ந்தாள்.

ெிறிது பநரம் ெிந்தித்தபடிபய இருந்தவள், அரவிந்தனுக்காக ஒரு முயற்ெி

செய்து பார்த்தாள். ஆச்ெர்யம்பபால் முதல் ரிங்கிபைபய எடுத்தவன்
‘வணக்கம் அரவிந்தன்’ என்றான் தன் பாணியில்...

“தமிழ்வாணிை இருந்து பாரதி பபெபறன் அரவிந்தன் ொர்...”

“ஓ பாரதி... எப்படி இருக்கீ ங்க?”

“நல்ைாருக்பகன் ொர்... நீங்க எப்படி?”

“நாசளாரு கனதயும் சபாழுசதாரு கற்பனனயுமா ஓடிக்கிட்பட இருக்கு

சபாழப்பு... சொல்லுங்க என்ன விஷயம்?”

“ஒரு நல்ை காதல் கனதனய எங்க இதழ்ை நீங்க எழுதணும்னு எங்க

ஆெிரியர் ஆனெப்படறார்...”

“அப்ப நீங்க படனையா?”

“இப்படி மடக்கினா எப்படி ொர்? இருந்தாலும் நீங்க பகட்டதுக்காகச்

சொல்பறன். உங்கள ஒரு காதல்கனத ெிறப்பாளரா மட்டுபம பாக்கறது
எனக்குப் பிடிக்கனை.”

“எனக்கும் பிடிக்கனை பாரதி. ஒரு எழுத்தாளன் எல்ைா முயற்ெிகளும்

செய்யணும்கிறது என் விருப்பம். ஆனா என் ெிை காதல் கனதகள் சபரிய
சவற்றியனடஞ்ெதாை என்னன அதுக்குன்பன ஒதுக்கிட்ட மாதிரிதான்
உணர்பறன்.”

“இது யதார்த்தமா நடக்கிற விஷயம் தாபன?”

“ஆனா எனக்குப் பிடிக்கனைபய..?”

“அப்ப நான் பகட்ட காதல் கனத?”

“நான் காதல் கனததான் எழுதணுமா... இப்பபானதய நனடமுனறகனள
பிரதிபைிக்கிற, கைாொர மீ றைா பார்க்கப்படற கணவன் மனனவியா
ஒத்தினக பார்த்துக்கிற, அது என்ன..? ஆங் ைிவிங்டுசகதர் னைஃபா?”

“கிட்டத்தட்ட...”

“அப்படி ஒரு வாழ்க்னக பற்றி எழுதட்டுமா... இதுக்குள்பளயும் காதல்

இருக்பக?”

“நீங்க சொல்றதும் நல்ைாதான் இருக்கு. நான் ஆெிரியர்கிட்ட பபெிட்டு

உறுதி செய்யபறபன...”

“தாராளமா... சதாடபராட தனைப்பு கூட பதாணிடுச்சு. ‘ஒத்தினக!’

நல்ைாருக்கா?”

“ஒரு சொல் தனைப்பு... சபாருத்தமா அர்த்தமுள்ளதா இருக்கு... ஆெிரியர்

என்ன சொல்றார்னும் பகட்டுச் சொல்பறன்.”

“நல்ைது... ஆமா தனிப்பட்ட முனறை உங்ககிட்ட பகக்கபறன். இந்த

ஒத்தினக வாழ்க்னக பத்தி உங்க கருத்து என்ன?”

“என் கருத்து... என் கருத்து... எனக்சகன்னபவா தப்பு இல்னைன்னுதான்

பதாணுது.”

“அப்ப அப்படி ஒரு ெந்தர்ப்பம் உங்க வனரை வந்தா நீங்க அதுக்குத்

தயாரா?”

“அதுக்சகல்ைாம் அவெியம் ஏற்படும்னு பதாணை அரவிந்தன் ொர்.”

“ஏற்பட்டா?”

“பார்க்கைாம்.”

“அப்ப நான் எழுதப்பபாற கனத உங்களுக்குப் பிடிக்காதுன்னு

நினனக்கபறன்.”
“எனத சவச்சு சொல்றீங்க?”

“வாழ்க்னகங்கறது என்வனரை நாடகம் இல்ை... ஒத்தினக பார்க்க! அது ஒரு

ொன்ஸ்... ொய்சுக்கு இடமில்ைாத ொன்ஸ்... ஒரு அம்மா ஒரு அப்பா ஒரு
உயிர்மாதிரிதான் ஒரு மனனவியும்னு நினனக்கபறன்.”

“இரண்டு சபண்டாட்டிகாரங்க பகட்டா ெண்னடக்கு வந்துடப்பபாறாங்க. நீங்க

தயாரா இருங்க... நான் ஆெிரியர்கிட்ட பபெிட்டு, சொல்பறன்.”

- என்று அழகாய்க் கத்தரித்தவள் ஒரு விநாடி அவனன நினனத்துச்

ெிரித்துக்சகாண்டாள். அப்படிபய எழுந்து சவளிபய சென்றவள் ஆெிரியர்
அனற பநாக்கித்தான் நடந்தாள்.

துரியானந்தத்தின் கனடக்கு தடித்த நான்கு சபாறியியல் ெம்பந்தமான

புத்தகங்கபளாடு வந்திருந்தான் அந்த இனளஞன்.

“நாைாவது வருஷ சமக்கானிக்கல் புக்... பவணுமா?”

என்று துரியானந்தம் முன் நீட்டினான். துரியானந்தம் அனத னகயில்

வாங்கிப் பார்க்காமபை “இது உனக்கு எப்படிக் கினடச்ெிச்சு அத்த சொல்லு
முதல்ை” என்றான்.

“என் அண்ணன் புக்கு... அது படிச்சுமுடிச்சு பவனைக்பக பபாயிடுச்சு. வட்ை

ீ
இடத்னத அனடச்ெிகிட்டு இருக்குபதன்னுதான் எடுத்துட்டு வந்பதன்...”

- அவன் அப்படிச் சொல்ைவும் புத்தகத்னத வாங்கிப் புரட்டவும், முதல்

பக்கத்தில் பமபை M.பஜம்ஸ் என்கிற சபயர் கண்ணில் பட்டது. அப்படிபய
நிமிர்ந்து அந்த இனளஞனனப் பார்க்கவும், அவன் சநற்றியில் ென்னமாய்
திருநீறு.

“எங்னகபயா, ஆட்டயப்பபாட்டுட்டு அண்ணன் புக்குங்கிறியா... திருட்டு

புக்சகல்ைாம் வாங்க மாட்படன். எடுத்துகிட்டு பபா...”

என்று துரியானந்தம் கூறவும், ஒரு பனழய புக் சஷல்ப்னபக் கட்டி எடுத்து

வந்த நினையில் னெக்கிளில் இருந்து இறங்கினான் துரியானந்தம் மச்ொன்
குமபரென்.

நல்ை புக் சஷல்ஃப் - கதபவாடு நன்றாக இருந்தது!

“எவ்பளாடா வாங்குனான் இதுக்கு?”

“அவனுக்கு குவாட்டருக்குக் காெில்ை... கழட்டிக் சகாடுத்துட்டான் னநனா...”

“இனிபம இந்த மாதிரில்ைாம் வாங்கிட்டு வராதடா. பழெ விக்கைாம் -

திருட்டு ொமான் மட்டும் கூடபவ கூடாது.”

- துரியானந்தம் சொல்வது குமபரென் காதில் விழபவ இல்னை.

“அப்பாை னநனா... பல்ைாவரம் ஜமீ ன் பங்களானவத் தட்டி பிரிக்கப்

பபாறாங்களாம். உத்தரம், கதவு, ஜன்னல், உருனளத் தூணுன்னு பத்து டன்னு
பதருமாம் மர ஐட்டம். பகாதண்டம் மரக்காணம் பாய், சகாருக்குப்பபட்ட
ராஜா பாதர்னு எல்ைாரும் ஏைம் பகக்கப் பபாறாங்க. நானும் நம்ப பபனரக்
சகாடுத்துட்படன்” - என்றான்.

“பத்து டன்னா... ைட்ெத்துைல்ைடா பகப்பானுங்க. அவ்பளா துட்டுக்கு நாம

எங்கடா பபாக?”

“உடு னநனா... எதாச்சும் வழி கினடக்கும். நீ கவைப்படாபத. எவ்பளா

நானளக்கு இப்படி ெில்ற வியாபாரபம பண்ணிகிட்டு... நான் பாத்துக்கபறன்”
என்ற குமபரென் பபெிக்சகாண்பட பாரதி தனக்சகன்று சொல்ைியிருந்த
அந்தக் கத்தினய எடுத்து “ஆமா இன்னுமா இது பபாவை... ொமி னகை
இருந்த கத்தி அப்படிபய பறக்கும்னு சொல்ைில்ை என் தனைை கட்டுனான்
அந்தப் பூொரி” என்றவன், எல்பைானரயும் பபாை உருவிப் பார்க்க முயை,
இம்முனறயும் அது அவன் மணிக்கட்னடப் பதம் பார்த்ததில் விறுவிறுசவன
ரத்தப்பாம்பு சநளியத் சதாடங்கிவிட்டது!
பொரதி அனறக்குள் நுனழயவும் ரிப்பபார்ட்டர் ஒருவரின் செய்திக்குறிப்பு ஒரு
ஃபபால்டரில் படபிள் பமல் காத்திருந்தது. அதற்கும் பக்கத்தில் ஆனட கட்டி
உனறந்துபபாயிருந்த ஒரு பகாப்னப டீ நான் படபிளுக்கு வந்து பநரமாகி
விட்டது என்பதுபபால் காணப்பட்டது. அதற்கும் பக்கத்தில் அரதப்பழொன
ஒரு புத்தகம்! பாதாம் பபப்பரில் அட்னட பபாட்டு அந்த அட்னட பமல் பழனி
ரகெியங்கள் என்கிற எழுத்துகள்! அப்பபாது அட்சடண்டர் சுருளி உள்பள வர
அவனிடம், “சுருளி... நான் இல்ைாதப்ப என் ரூமுக்கு யாராவது
வந்தாங்களா?”

“நான்தான் பமடம் டீனய சவச்சுட்டு அப்படிபய இந்தப் புத்தகத்னதயும்

சவச்பென்.”

“இந்தப் புத்தகத்னத யார் சகாடுத்தது?”

“எடிட்படாரியல்ை ெிவா ொர்தான் சகாடுத்து படபிள்ை சவக்கச் சொன்னார்.”

- சொல்லும்பபாபத அந்த ெிவா கதனவத் திறந்துசகாண்டு எதிரில் வந்தார்.

சுருளி ஒதுங்கிக்சகாண்டான்.
“பாரதி, அந்தப் புத்தகத்னதப் பார்த்தீங்களா?”

“பார்த்பதன்... ஆமா, எதுக்கு அனத என் படபிளுக்கு அனுப்பின ீங்க?”

“எடிட்டர் உங்கனளப் பழனிக்கு அனுப்பப்பபாறதா சொல்ைிக்கிட்டிருந்தார்...

நான் யதார்த்தமா நம்ப துரியானந்தம் பனழய புத்தகக் கனடக்குப் பபானப்ப
இந்தப் புத்தகமும் கண்ணுை பட்டது. உங்களுக்கு யூஸ் ஆகுபமன்னுதான்
வாங்கிட்டு வந்பதன். 1906-ை பப்ளிஷ் பண்ணுன புத்தகம், ஒரு அணாதான்
வினை! இப்ப இருநூறு ரூவா வாங்கிட்டான் துரியானந்தம்.”

“ஓ... நான் என்னபவா ஏபதான்னு நினனச்சு பயந்துட்படன்.”

“இதுை பயப்பட என்ன இருக்கு பாரதி?”

“ொரி... நான் தப்பா சொல்ைிட்படன். னபதனப நான் பழனி பபாகை.”

“ஏன் பாரதி, பவற யாராவது பபாறாங்களா?”

“ஆமா. பழனிக்கு இல்ை... ெபரிமனைக்கு - இப்ப அதாபன ஹாட் டாபிக்..?”

“அதுவும் ெரிதான். ஆமா, நீங்க ெபரிமனைக்கு சபண்கள் பபாைாம்கிற

பக்கமா, இல்னை, கூடாதுங்கிற பக்கமா?”

“ொரி ெிவா... இனதசயல்ைாம் இப்ப பபெற மூட்ை நான் இல்னை. னபதனப

இந்தப் புத்தகத்னத நீங்கபள எடுத்துக்கிட்டுப் பபாயிடுங்க.”

- அவள் அனதக் னகயில் எடுத்து நீட்டினாள்.

“இருக்கட்டும் பாரதி. இன்னிக்கு இல்னை நானளக்கு உங்களுக்குப்

பயன்படும். செம இன்ட்ரஸ்ட்டா இருக்கு - படிச்சுப் பாருங்க சதரியும்.”

“அப்படி என்ன பழனிை ரகெியங்கள் இருக்கு?”

- அவள் புத்தகத்னத எடுத்து விரித்தபடிபய பகட்டாள்.

“என்ன அப்படிக் பகட்டுட்டீங்க... நினறய ெித்தர்கள் நடமாடியிருக்காங்க

பாரதி. குறிப்பாக பபாகர்னு ஒரு ெித்தர் பழனி மனை பமை ெமாதிை
அடங்கிட்டாராம். ஆனா இப்பவும் அவெியப்படறப்ப ெமாதிய விட்டு சவளிய
வருவாராம்..!”

“என்ன மிஸ்ட்ரி நாவைா?”

“நாவல் இல்ை... பழனிமனைப் புராணம்...”

“அப்படின்னாபை புருடாதாபன?”

“அப்படி அவெரப்பட்டுச் சொல்ைிட முடியாது. நவபாஷாணம், ரெவாதம், நாடி

பஜாெியம், ெித்த னவத்யம், வாஸ்து ொஸ்திரம், பரகாயப்பிரபவெம்னு
ஆராய்ச்ெிக்குரிய விஷயங்கள் நினறய இருக்கு பாரதி...”

“இதுை எனதயுபம என்னாை நம்ப முடியாது. அவ்வளவும் விபனாதமான

கற்பனனகள்.”

“உள்ளபடிபய இனதசயல்ைாம் மறுக்கிறது சுைபம். ஒத்துக்கிறதுக்குத்தான்

அறிவு பவணும். இதுை வாஸ்து ொஸ்த்ரத்துை எனக்சகாரு அனுபவம்.
வடக்குப் பக்கமும் கிழக்குப் பக்கமும் சவளிய இடம் இருந்து அந்த
வடகிழக்குை வாெல் சவச்சுக் கட்டப்பட்ட வடுகள்ள
ீ வெிக்கற யாருக்கும்
கடன்ங்கறபத இல்னை பாரதி. அடுத்து அந்த வட்டுை
ீ வெிக்கறவங்களுக்கு
உறுதியா பிள்னளகள் இருந்து அவங்க நல்ை எதிர்காைம்
உள்ளவங்களாகவும் இருக்காங்க. தனிப்பட்ட முனறை இதுவனர 56
வடுகனள
ீ இந்த மாதிரி அனடயாளப்படுத்தி நான் சடஸ்ட் பண்ணிட்படன்.”

“ஏன் ெிவா... எதுக்கு இந்த ஆராய்ச்ெி..?”

- பாரதி பகட்ட விதபம இசதல்ைாம் சவட்டிபவனை என்பதுபபால் இருந்தது.

“நான் ஒரு வடு

ீ வாங்க ஆனெப்பட்படன் பாரதி. அதுக்காக பை வடுகனளப்
ீ
பார்க்கிபறன். ஒண்ணு படிஞ்ொ ஒண்ணு படிய மாட்படங்குது. அப்ப
யதார்த்தமா உணர்ந்த விஷயம் இது. வாஸ்து ொஸ்திரமும் ‘வடகிழக்குத்
திறப்புமனன வாழ்க்னகக்குப் சபரும் துனண’ ன்னு ஒரு சபான்சமாழி
பபாைபவ இனதப் பத்திச் சொல்ைியிருக்கு!”
- ெிவா சொன்ன விதத்தில் எந்த வைியுறுத்தலும் இல்னை. ஓர் உணர்தனை
பபாகிற பபாக்கில் சொல்வதுபபால்தான் இருந்தது. ெற்பற கழித்து ஒரு
ெிரிப்பு ெிரித்தவள் “புத்தகம் என்கிட்டபய இருக்கட்டும்...” என்று அழகான
முக பாவத்பதாடு சொல்ைிவிட்டு நாற்காைியிலும் அமர்ந்தாள். இனடயில்
சுருளி ஆறிப்பபான டீனய எடுத்துச் சென்றுவிட்டு சூடான டீனயக் சகாண்டு
வந்து னவத்திருந்தான்!

டீனயக் குடித்தபடிபய அந்தப் புத்தகத்னத விரித்தாள். பழுப்பபறிப்பபாய் பக்க

விளிம்புகள் உனடந்து, ஒருவனக பனழய வாெனன குப்சபன்று மூக்கில்
ஏறியது. அவள் விரித்தது னக பபான பபாக்கில் ஒரு பக்கத்னத... அதில்
கண்கள் ஒரு பாராவில் ஊன்றின!

‘பூபகாளமிதில் சபாதினி எனும் இப்பழனி நிைம் கனிமங்கள் இல்ைாதது.

நினையற்ற ஆறுகளான ெண்முக நதி, நல்ைதங்கி நதி, நங்காஞ்ெி மற்றும்
சகாடகநாறு பாயும் பூமியாம் இதில் குன்றுகள் அதிகம். இதில் னவகாவூர்ப்
சபருவழியில் ெண்முக நதிக்கனரயில் எலுமிச்னெ செரிந்த தைத்னதபய
பபாகர் தன் ஆெிரமத்துக்கு உரித்தான இடமாகத் பதர்வு செய்தார்.
எலுமிச்னெ ஒரு அமிைப்பழம். எலுமிச்னெ தனழக்கும் நிைத்தில் அமிை
குணமும் மிகுந்திருக்கும் என்று ஒரு கருத்து உண்டு. உபைாகத்னத மாெற்ற
பசுவாக்கும் (தங்கம்) செயலுக்கு இப்பகுதிபய உகந்தது என்பது பபாகர்
முடிவு!’

- பாரதி வாெித்தபடிபய இருக்னகயில் னகப்பபெியில் அமட்டல்.

கானதக்சகாடுக்கவும் அவள் முகம் மாறியது!

- ததொடரும்
 அன்று அஞ்சுகனின் மந்திர தியானம் அந்த மரத்தடியில்
சதாடங்கிவிட்ட நினையில், பமபை மனழ பமகங்கள் குழுமத்
சதாடங்கியிருந்தன. வடபமற்கிைிருந்து சதன்கிழக்கு பநாக்கிக் காற்று வெத்
ீ
சதாடங்கி, அஞ்சுகனின் நீண்ட தனைமுடி அனத உணர்த்துவதுபபால் பறக்கத்
சதாடங்கியது. சதாடக்கத்தில் காற்று வசுவதும்,
ீ வானில் நிகழும் பமக
மண்டுதலும் அதன் நிமித்தம் உருவான இடிச் ெத்தமும் அஞ்சுகன்
காதுகளில் விழுந்து அவன் தியானத்னதக் கனைக்கப்பார்த்தன. ஆனால்,
அஞ்சுகன் கனையவில்னை. னகநழுவும் சபாருனள இறுக்கமாய்ப் பற்ற
முனனவதுபபால் பீஜாட்ெர மந்திரத்னத, ெற்று உதடு பிரித்து சவளிபய
பகட்கும்படி சொல்ைத் சதாடங்கிவிட்டான்.

பபாகர் இதுபபால் எவ்வளபவா நாள்கள் தியானத்தில் அமர்ந்து

பார்த்திருக்கிறான். ``நானாய் கண் திறக்கும் வனர என் தனைபமல் இடிபய
விழுந்தாலும் யாரும் என்னன சநருங்கபவா, என் தியானத்னதக்
கனைக்கபவா கூடாது. இது என்பமல் ெத்தியம்’’ என்று அவரும்
அவர்கனளசயல்ைாம் கட்டிப்பபாட்டிருந்தார். அதனால் அவர் தியானம்புரியும்
பக்கபம யாரும் பபாக மாட்டார்கள். பைொன ெத்தம்கூட எழாதவாறும்
நடந்துசகாள்வார்கள். இதன் நடுபவ `எப்படி எதுவும் ொப்பிடாமல் இப்படி
ஒபர இடத்தில் உட்கார்ந்திருக்க முடிகிறது?’ என்கிற பகள்வியில் சதாடங்கி,
`இப்படி இருப்பதால் என்ன பயன்? இதுவா ஒரு மனிதன் வாழும் முனற?’
என்கிற பகள்விகளுக்குள் புகுந்து, வாழ்னவ மிக பாரமான... ஒரு ருெியும்
இல்ைாத ஒன்றாக எண்ணி `இங்பக இவரிடம் குருகுைவாெம் நிமித்தம்
வந்து பெர்ந்தது பினழபயா!’ என்று அந்தச் ெீடர் கூட்டத்தில் நினனத்தவர்
பைருண்டு. அப்படி நினனத்து அவரது சபாதினிக் சகாட்டாரத்னத விட்டு
ஓடிப்பபானவர்களும் பைருண்டு. ஓடியவர்கனள, பபாகரும் ஒரு சபாருட்டாக
நினனத்ததில்னை.

``என்னனக் காண ஒரு விதி உண்டு. என்பனாடு பெர்ந்து வாழ ஒரு விதி
உண்டு. என் பபச்னெக் பகட்டு என் திபரகம் தீண்டி பெனவசெய்ய ஒரு விதி
உண்டு. நான் விடும் மூச்னெ அருகிருந்து வாங்க ஒரு விதி உண்டு. இந்த
விதி இல்ைாத எவரும் என் நிழனைக்கூடத் தீண்ட முடியாது!’’ என்று
உரப்பாகச் சொல்வார். அப்படிபய ``நான் எவருக்சகல்ைாம்
கடன்பட்டிருக்கிபறபனா அவர்கள் பராகாதிகளாகி என்னனக் காண வந்து,
நான் தரும் குளினகயாலும் ரெத்தாலும் சுகுணமாவர். என் கடனும்
தீர்ந்திடும். இனவசயல்ைாம் ஒரு கணக்கு’’ என்பார்.

இனவ எல்ைாவற்னறனயயும் அருபக இருந்து பகட்டவன் அஞ்சுகன்.

அவர்தான் அஞ்சுகனிடம் அழுத்தமாய் அன்று சொல்ைியிருந்தார். ``தியானம்
உனக்கு வெப்பட பவண்டும். அம்பினகயின் பீஜாட்ெரமுடன் அது உனக்கு
வெப்பட்டுவிட்டால், உன் ெித்தம் உறுதியாகும். நான் ஒன்னறச்
சொல்லும்பபாது அதன் சபாருள், நீ பகள்வி பகட்டு... பிறகு நான்
விளக்கமளித்துப் புரியத் பதனவயின்றி உனக்குப் புரிந்துவிடும். அதன் பிறகு
நீ அதிகம் பபெ மாட்டாய். பபச்சு பதனவப்படாது. பபசுவதன் நிமித்தம்
கனரயும் திபரக ெக்தி, கனரயாமல் பெமிதமாகும்’’ என்று அவர் கூறியபபாது,
அருகில் இருந்த ெீடன் ஒருவன் ``பபசுவதால்கூடவா குருபவ ெக்தி விரயம்
ஏற்படும்?’’ என்று பகட்டான்.

``ஒரு குண்டு விறனக எரிக்கும் ெக்தி, நீ மூன்று நாழினக பநரம் பபசுவதில்

விரயமாகிறது. (ஒரு குண்டு விறகு என்பது, ஆறு மாதக் கிடாய்க் கன்றின்
நினறயில் பாதி!)’’ என்று அவர் கூறவும், அவ்வளவு பபரும் வாய்
பிளந்தார்கள். அவர்களில் ஒன்பது பபனரத்தான் பபாகர் விபெஷமாகத்
பதர்வுசெய்திருந்தார். அந்த ஒன்பது பபரில் ஒருவபன அஞ்சுகன்!

நல்ைபவனளயாக, இடி, மின்னல் கடந்து பைமாய் மனழ சபாழிய

ஆரம்பித்தும், அஞ்சுகன் தன் தியானத்னதக் கனைத்துக்சகாண்டு
எழுந்திருக்கவில்னை. மனைச்ெரிவு ஏற்பட்டதால் திபுதிபுசவன மனழநீர்
உருண்டும் புரண்டும் வரத் சதாடங்கியது. அஞ்சுகனின் மடக்கிய
முட்டிக்கால் பமல் பமாதி இரு கூறுகளாகப் பிரிந்தும் ஓடிற்று,
செம்புைப்சபயல் நீர்! அஞ்சுகன், புறத்தில் நிகழ்ந்திடும் இனவ எனதயும்
உணர்ந்ததாகபவ சதரியவில்னை. வினறத்த அவன் பதகத்திலும்
மனழநீரால் எந்த அனெவும் இல்னை. அந்த நுணாமரம்கூட இப்படியும்
அப்படியும் காற்றின் பபாக்குக்கு ஏற்ப ஆடிக்சகாண்டுதான் இருந்தது.
ஆனால், அஞ்சுகன் அனெயவில்னை. பமஷம் ைக்னமாகி பகது பன்னிரண்டில்
நினைசபற்ற ஜாதகம் அவனுக்கு.

பகது, ஞானகாரகன்; அரிெி பொறாகி, பொறு அவைானனதப்பபால் ஒரு

முதிர்ச்ெினயத் தருபவன்! அந்த தியானத்திலும் தந்துசகாண்டிருந்தான். அந்த
மனழ பவனளயில் அனெயாத அஞ்சுகனன, பபாகரும் சதானைவில் ஒரு
சபரும்பானற பமல் நின்று பார்த்தபடி இருந்தார். வரம்,
ீ பூரம், ொதிைிங்கம்,
சகௌரி, சவள்னளப்பாஷாணம், மபனாெினை, அரிதாரம், ெிங்கி, தாளகம்
என்பனவபய நவபாஷாணங்கள்.

அந்த ஒன்பது பாஷாணங்களில் ஒன்று, தாளகம். இது, மந்திர ஒைி

அனைனய ஆகர்ஷிக்கவல்ைது. ஸ்படிகத்துக்கும் அந்த ஆகர்ஷிப்பு உண்டு.
ஒரு ஸ்படிக மானை அணிந்தவர் வெமிருந்து வாங்கி அனதக் காதருபக
னவத்து ஆழ்நினை தியானத்தில் ஆழ்ந்திட அந்த ஸ்படிகம் ஆகர்ஷித்த
ெத்தங்கள் காதில் எதிசராைிக்கும். மகாபாரதத்தில் பீஷ்மர்
அம்புப்படுக்னகயில் கிடந்தபடி சொன்ன ெகஸ்ரநாமத்னத, பின்சனாரு
ெமயத்தில் ெகாபதவன் இப்படிக் பகட்டுத்தான் ஏட்டில் எழுதிக்சகாண்டான்.
அப்படிப்பட்ட ஸ்படிகம், பாஷாண ொதினயச் பெர்ந்ததல்ை. தாளகம்தான்
அதற்கானது. அந்தத் தாளகத்தில் பீஜாட்ெர ஒைினயச் பெர்க்க, இதுபபான்ற
ஒரு தியானியால்தான் இயலும். பபாகர், நவமரில் ஒருவனன
அனடந்துவிட்டதாகக் கருதி மனழயில் நனனந்தபடிபய புன்னனகயும்
பூத்தார்.

இன்று னகப்பபெியில், பாரதியின் அப்பாவான ராஜாமபகந்திரனின்

உதவியாளர் கபணெபாண்டியன்தான் பபெினார்.

``பாப்பா... நான் கபணெபாண்டி பபெபறன். அப்பா காரு ஆக்ைிசடன்டாகி,

அப்பா இப்ப ஆஸ்பத்திரியிை இருக்காரு! தகவல் சொல்ைத்தான்
கூப்பிட்படன்’’ என்றார்.

காதுக்குள் பதாட்டா ஒன்று சவடித்த மாதிரி உணர்ந்த பாரதி ``எங்க... எப்படி

நடந்தது?!’’ என்று அந்த நினையிலும் கூர்னமயாகக் பகட்டாள்.
``நம்ப காபைஜ் இடத்னதப் பார்க்கிறதுக்காக இன்ஜின ீயர் மபனாகரபனாடு
பபாய்க்கிட்டிருந்தப்ப, துனரப்பாக்கம் தாண்டி ஒரு கிபைாமீ ட்டர்கூட
பபாயிருக்க மாட்படாம். அங்கனசவச்சுதான் ஆக்ைிசடன்ட் ஆகிருச்ெி.’’

``எப்படி... யார் பமை தப்பு?’’

``திடீர்னு டயர் சவடிச்சு வண்டி பபைன்ஸ் இல்ைாம குந்தாங்குனறயா ஓடி,

பக்கத்துை இருக்கிற காைி பிளாட்படாட காம்பவுண்ட் வால்பமை பமாதி
அப்படிபய கவுந்துருச்ெி. அப்பாை...’’

``என்ன அப்பாை... ெீக்கிரம் சொல்ைி முடிங்க.’’

``இன்ஜின ீயர் ொர் ஸ்பாட்ைபய அவுட்! ஆனா, ஐயா உெிருக்கு ஆபத்தில்னை.

இடுப்புக்குக் கீ பழதான் ெரியான காயம். ஐயாவாை நிற்க முடியை. டினரவர்
ரவிக்கும் ெரியான காயம். அப்படிபய எனக்கும் காயம். ஆனா, சபருொ
இல்னை. நான் பின்னாடி பக்கவாட்டுை உட்கார்ந்திருந்ததாை பின் படார்
திறந்துக்கவும் உருட்டி சவளிபய தள்ளிடுச்ெி’’ - கபணெபாண்டியன், ஒரு
மதுனரக்காரர். அது அவரது பபச்ெில் பற்பை சொற்களில் ரெமாய்
எதிசராைித்தது. மற்ற பநரத்தில் அனத சவகுவாய் ரெிக்கும் பாரதி, இப்பபாது
இன்ஜின ீயர் மரணம் என்பதில் வினடத்துப்பபாயிருந்தாள்.

அடுத்து என்ன செய்வது என்பதிலும் குழப்பம் ஏற்பட்டு பிரனம தட்டியது.

விபத்து, இன்று ஓர் அன்றாடம்தான்! சகாப்புளிக்கும் பாப்புபைஷனின்

இன்சனாரு பக்க வினளவு. பபப்பரில் செய்தியாகப் படிக்கும்பபாது
`யாருக்பகாதாபன!’ எனக் கடந்துவிடும் மனம், தனக்பகா, இல்னை தன்
சொந்தங்களுக்பகா நிகழும்பபாது தடுமாறிப்பபாய்விடுகிறது.

``ஆமா... வட்ை
ீ பாட்டிக்குச் சொல்ைிட்டீங்களா?’’

``இல்ை பாப்பா... உங்களுக்கு முதல்ை சொல்ைிட்டு சபறவு

சொல்ைைாம்னு... பகட்டா, துடிச்ெிப்பபாயிடுவாங்க.’’

``டாடி கான்ஷியைா இருக்காரா?’’

``இருக்காரு. `ெீக்கிரமா எனக்கு மயக்க ஊெி பபாடுங்க. வைி பின்னுது’ன்னு

புைம்பிக்கிட்டிருக்காரு பாப்பா. டினரவர் ரவிக்கும் ‘திகிடு திம்பா’ காயம்.
அவனும் புைம்பிக்கிட்டிருக்கான்.’’

``ஆமா, எந்த ஹாஸ்பிடல்?’’

``துனரப்பாக்கத்துபைபய அந்த ரவுண்டானானவக் கடந்தா சதக்க பார்த்த

மாதிரி தண்டபாணி மல்டி ஸ்சபஷாைிட்டி ஆஸ்பத்திரினு ஒரு ஆஸ்பத்திரி
பாப்பா. யாபரா பழனிக்காரர். இங்க வந்து ஆஸ்பத்திரிய கட்டியிருக்காரு.
சமாரட்டு ஆஸ்பத்திரி. ரிெப்ஷபன ஸ்டார் பஹாட்டல் கணக்கா இருக்குது!’’ -
கபணெபாண்டி சொல்ைிவந்ததில் யாபரா ஒரு பழனிக்காரர் என்கிற அந்த
விளக்கம், பல்ைிடுக்குை இருக்கும் பதங்காய்த்துண்டு நாவில்
சநருடுவதுபபால் சநருடி, ஒரு சமௌனம் பபார்னவ விரித்து மூடினாற்பபால்
பாரதினய ஆக்கிரமித்தது.

``நீங்க உடபன வந்துடுங்க பாப்பா... நான் கட்ெி ஆபீைுக்கு, அப்பாை

பத்திரினகக்காரங்களுக்கு எல்ைாம் தகவல் சொல்ைணும். எப்படித்
சதரிஞ்சுச்ெின்பன சதரியை. இப்பபவ சரண்டு பபர் பகமரானவத்
தூக்கிக்கிட்டு வந்துட்டாங்க. அதுை ஒருத்தி சபாட்டப்புள்ள.’’

``அது என்ன சபாட்டப்புள்ள... பைடி ரிப்பபார்ட்டர்னு சொல்ை வராதாக்கும்?’’

``ைாரி பாப்பா... எங்க பபானாலும் எங்க ஊர்ப் பபச்சு உட மாட்படங்குது.’’

``ெரி ெரி... படக் பகர். நான் எவ்வளவு ெீக்கிரமா வரணுபமா அவ்வளவு
ெீக்கிரம் வர்பறன்’’ என்றவள், அடுத்த சநாடி இன்டர்கானம எடுத்துப் பபெ
முனனந்து, பிறகு பநரில் பபசுவபத ெரி என்றுணர்ந்து ஆெிரியர் சஜயராமன்
அனற பநாக்கி நடந்தாள்.

அனறக்கதனவ இரு குட்டுக் குட்டிவிட்டு, பிறகு திறந்துசகாண்டு உள்

சென்றாள். மிக அவெரமான தருணங்களில் அலுவைக சநறிமுனறகனளப்
பின்பற்றத் பதனவயின்றி இதுபபால் நடந்துசகாள்ளைாம் என்பது ஆெிரியர்
அந்த அலுவைகத்தில் எல்பைாருக்குபம தந்திருக்கும் ஒரு வழிமுனற அது.

``சயஸ் பாரதி... எனிதிங்க் ெீரியஸ்?’’

பாரதியும் நின்றபடிபய ெற்றுப் படபடப்பபாடு ஆக்ைிசடன்ட் விவரத்னதக்

கூறி முடித்தாள்.

``இது டயர் சவடிச்ெதாைதானா... ஆர் யூ ஷ்யூர்?’’ - நக்கைாகக் பகட்டார்

ஆெிரியர். அதுபவ, ராஜாமபகந்திரனுக்குக் சகானைமிரட்டல் இருப்பது
அவருக்கும் சதரியும் என்பனத பாரதிக்கும் உணர்த்திவிட்டது. இருந்தும்...
``அப்பாபவாட உதவியாளர் அப்படித்தான் ொர் சொன்னார். அதுக்குத்தான்
ொன்ைும் நினறய இருக்கு. அப்பா எப்பவுபம கனடெி நிமிஷத்துைதான்
எனதயும் செய்வார். அதுை கார் ெர்வைும்
ீ ஒண்ணு’’ என்றாள்.

``ஓ.பக. நீ புறப்படு... பபாயிட்டு எனக்குத் தகவல் சகாடு.’’

``ஷ்யூர் ொர்.’’

பாரதி புறப்பட, ஆெிரியர் சஜயராமன் தன் எதிரில் உள்ள டிவி-னய ரிபமாட்

சகாண்டு விழிக்கச் செய்ததில் கீ பழ ஸ்க்பராைிங்கில் `ராஜாமபகந்திரன்
எம்.பி., விபத்தில் ெிக்கினார். துனரப்பாக்கம் அருபக டயர் சவடித்து கார்
கவிழ்ந்தது - ெதிச் செயைா?’ - என்ற செய்தி ஓடியபடி இருந்தது.
அந்தத் சதானைக்காட்ெி பெனல் செய்தினயத் தந்த பவகம், சஜயராமன்
முகத்தில் ென்னமான ஓர் ஆச்ெர்யத்னத உருவாக்கியிருந்தது.

பாரதியும் தன் அனறக்குத் திரும்பி தன் பஹண்ட்பபக், பவர் ொர்ஜர்,

செல்பபான், ஐ.டி.கார்டு என அனனத்னதயும் அள்ளிப் பபாட்டுக்சகாண்டதில்
எப்படிபயா அந்தப் பனழய புத்தகமும் ஒன்றாகிவிட்டது.

ஆஸ்பத்திரி முகப்பில் பகாணல்மாணைாய் கார்கள், கினடத்த

இனடசவளியில் எல்ைாம் ஸ்டாண்டு பபாடாமல் ெரித்து நிறுத்தப்பட்ட
னபக்குகள். கடந்து உள் நுனழயவும் கம்பீரமாய் ெிறியதாக ஒரு பிள்னளயார்
பகாயில். பிள்னளயாருக்கு மூன்றுகாை பூனஜ என்பது, பார்க்கும்பபாபத
சதரிந்தது.

ஊதுபத்தி, பகாணல் புனகனயக் குனழயவிட்டுக்சகாண்டிருந்தது. `பகாயில்

கட்டி பூனஜ செய்யத் சதரிந்தவர்களுக்கு, ஒரு பார்க்கிங் சஷட் கட்டத்
பதான்றவில்னைபய’ என்று தனக்குள் எழும்பிய ஆதங்கத்பதாடு பவகமாய்
உள்பள நடந்தாள் பாரதி. பபாலீஸ்காரர்கள் கண்ணில்பட்டனர். டிராஃபிக்
இன்ஸ்சபக்டரில் இருந்து டி.எஸ்.பி வனர எல்பைாரும் நடமாடியபடி
இருந்தனர்.

பாரதினயப் பார்க்கவும் ஒரு மரியானதயான உடல்சமாழினய

சவளிப்படுத்தி, கீ ற்றாகச் ெிரித்தனர். ஒரு பபாலீஸ்காரர், பாரதினய டாக்டர்
ஒருவரிடம் அனழத்துச் செல்ை, அவர் ெிை ரிப்பபார்ட்டர்களிடம்
நினைனமனய விளக்கிக்சகாண்டிருந்தார்.

``இன்ஜின ீயர் மபனாகரன் பாடி, பபாஸ்ட்மார்ட்டத்துக்காக ஜி.சஹச்சுக்குப்

பபாயிருக்கு. இது தற்செயைா நடந்த ஒரு ஆக்ைிசடன்ட் மாதிரிதான்
சதரியுது. எம்.பி ொருக்கு இடுப்புக்குக் கீ பழ ஃப்ராக்ெர். அவபராடு இப்ப
பபெல்ைாம் முடியாது. செபடைன்ை இருக்கார். அவர் உதவியாளருக்கும்
பைொன காயம். டினரவர் ரவிகூட பைத்த காயங்கபளாடுதான் அட்மிட்
ஆகியிருக்கார். மற்றபடி உயிருக்கு எந்த ஆபத்துமில்னை’’ - டாக்டரின்
விளக்கத்னதத் சதாடர்ந்து ஒரு ரிப்பபார்ட்டர் ``அப்ப நடந்தது
ஆக்ைிசடன்ட்தானா டாக்டர்... ெதி பவனைசயல்ைாம் இல்னையா?’’ என்று
பகட்டார்.

அனதக் பகட்ட டாக்டர் முகத்தில், அந்த நினையிலும் ஒரு ெிரிப்பு.

``சென்பஷனலுக்கு சராம்பத் தவிக்கிறீங்க. ஆக்ைிசடன்ட் பத்தி நீங்க
பபாலீஸ்கிட்ட பகட்டுக்குங்க’’ என்று நகரப்பார்த்தவர் அப்படிபய பாரதிபயாடு
இனணந்துசகாண்டு நடந்தபடிபய பபெினார்.

``நீங்கதான் ொபராட டாட்டரா?’’

``சயஸ் டாக்டர்.’’
``பயப்படபவண்டாம். உயிருக்கு எந்த ஆபத்துமில்னை. ஆனா, எழுந்து
நடமாட பை மாெம், ஏன்... பை வருஷம்கூட ஆகைாம்’’ - டாக்டரின்
சுருக்கமான பபச்பெ பாதிப்பின் அடர்த்தினய பாரதிக்கு உணர்த்திவிட்டது.
அப்பபாது எதிரில் கபணெபாண்டியபனாடு பாட்டி முத்துைட்சுமியும்
வந்தவளாய் ``டாக்டர், என்னாச்சு டாக்டர்... என் மகனுக்கு
ஒண்ணுமில்னைபய?’’ தாய்னமத் தவிப்பபாடு பகட்க, டாக்டரும் ``உயிருக்கு
எந்த ஆபத்துமில்னை... னதரியமா இருங்க’’ என்றார்.
பாரதியும் பாட்டினய சநருங்கி அவள் னககனளப் பற்றி ஆறுதல்படுத்த
முனனந்தாள். கபணெபாண்டியபனா னகயில் பபாடப்பட்டிருந்த கட்டுடன்
தன் பங்குக்குப் புைம்ப ஆரம்பித்தான்.

``சவளிய புறப்படும்பபாது கால் தட்டுச்ெி... அம்மாகூட `உக்காந்து தண்ணி

குடிச்ெிட்டுப் பபா’ன்னாங்க. ஐயாதான் காதுைபய வாங்கிக்காம கிளம்பி,
கனடெியிை இப்படி ஆகிடுச்சு’’ என்ற அவனது சென்டிசமன்ட்டான பபச்சு
அவனளக் கிளறியது.
``அண்பண பபாதும்... உங்க முட்டாள்தனமான சென்டிசமன்ட்னைசயல்ைாம்
இங்க காட்டாதீங்க. டாக்டர், நான் அப்பாகூட பபெணும். ப்ள ீஸ்...’’

``இல்ைம்மா... அவர் இப்ப செபடஷன்ை இருக்கார். டினரவர் ரவியும்

செபடஷன்ைதான் இருக்கார். ஸ்சபஷல் டீம் ஒண்ணு ஆபபரஷன்ை
இறங்கப்பபாகுது. அது ெம்பந்தமான கன்ெல்படஷன் நடந்துக்கிட்டிருக்கு.
பார்ட்டி லீடரும் பநராபவ என் னைன்ை வந்துட்டாரு. நினைனமனய,
பகட்டுத் சதரிஞ்சுக்கிட்டாரு. நீங்க சகாஞ்ெம் சவயிட் பண்ணுங்க. நான் ICU
வார்டுபானய அனுப்புபறன். அனமதியா பார்த்துட்டுபவணா பபாங்க.’’

``பகட்கிபறன்னு தப்பா எடுத்துக்காதீங்க. இங்க எல்ைா வெதிகளும்

இருக்குதா?’’

``ஷ்யூர்... படான்ட் சவார்ரி... வி படக் பகர். இது எங்க வனரயிை, ஒரு

ஸ்சபஷல் பகஸ்...’’ என்றபடிபய அவர் விைகிட, டிராஃபிக் இன்ஸ்சபக்டர்
வந்தார். பாரதி பகட்க அவெியபம இன்றி, ``பமடம், ஆக்ைிசடன்ட் ஸ்பாட்ை
இருந்துதான் வர்பறன். டயர் சவடிச்ெதாைதான் ஆக்ைிசடன்ட் ஆகியிருக்கு.
தப்பால்ைாம் எதுவும் சதரியனை. வடிபயா
ீ ஃபார்மாைிட்டிஸ் முடிஞ்சு கானர
ஒர்க்ஷாப்புக்குக் சகாண்டுபபாகச் சொல்ைிட்படாம்’’ என்று மிக இயல்பாகப்
பபெி நின்றார். பாட்டி முத்துைட்சுமி காதில் அசதல்ைாம் விழபவயில்னை.

``நான் பழனிக்குப் பபாயிட்டு வந்துடைாம்பனன். நீயும் பகட்கை... உன்

அப்பனும் பகட்கை... இப்ப பாரு. என் பபச்னெ யார் பகட்கிறா?’’ என்று
ஆரம்பிக்கவும் டிராஃபிக் இன்ஸ்சபக்டர் விைகிக்சகாண்டார். பாரதிக்குள்
எரிச்ெல் மூளத் சதாடங்கியது.

சவள்னள பவட்டியும் ெட்னடயுமாய் கட்ெிக்காரர்களும் அங்கங்பக

நெநெசவனக் கூர்கட்டிக்சகாண்டு நின்றிருந்தனர். இதன் நடுபவ ஒரு
பத்திரினகயாளர், பாரதியும் ஒரு பத்திரினகயாளர் என்பது சதரியாமல் பாரதி
முன் வந்தவராய் ``பமடம், உங்க அப்பாவுக்கு நடந்த ஆக்ைிசடன்ட்படாட
பின்புைத்துை ஏதாவது ெதி இருக்கிறதா நினனக்கிறீங்களா?’’ என்று
ஆரம்பித்தார்.

அங்பக எல்பைாரும் பார்க்க நின்றிருந்தால், இதுபபான்ற பகள்விகனளத்

தவிர்க்க முடியாது என்பனதப் புரிந்துசகாண்டவள் ``நானும் ஒரு
ஜர்னைிஸ்ட்தான். உங்க எந்த ஒரு வியூவுக்கும் இப்ப இங்க பதில் இல்னை.
நடந்திருக்கிறது ஜஸ்ட் ஒரு ஆக்ைிசடன்ட். அப்பா ஒரு
`எம்.பி’ங்கிறதனாைதான் உங்ககிட்டயும் இப்படி எல்ைாம் பகள்விகள்.
ப்ள ீஸ்... இதுக்குபமை நான் சொல்ை எதுவுமில்னைன்னு நினனக்கிபறன்’’
என்றாள்.

அப்படிபய சவளிறிப்பபாயிருந்த முத்துைட்சுமியின் னகனயப்

பிடித்துக்சகாண்டு ஐ.ெி.யு பநாக்கி நடந்தாள். எதிரில் வார்டுபாயும் னகயில்
அவர்கள் அணிய ஏப்ரன், சஹட்பகப், சமௌத் பகப் பபான்ற அயிட்டங்கபளாடு
வந்து நின்றான்.

பாரதி தானும் அணிந்துசகாண்டு பாட்டிக்கும் அணிவித்தவளாய் அப்பானவ

அருகிருந்து காணப் புறப்பட்டாள். வழியில் அங்கங்பக பழனி முருகனின்
ஃப்பரம் செய்த சபரிய சபரிய படங்கள். அனதப் பார்த்த முத்துைட்சுமியிடம்
குப்சபன்று ஒரு விொரம்!

`` `என் பகாயிலுக்குத்தான் நீ வர மறுந்துட்பட. என் ஆஸ்பத்திரிக்கு

உன்னன வரனவச்சுட்படன் பார்’னு முருகன் சொல்ைாம சொல்றான் பார்’’
என்றாள்.

``பாட்டி... சகாஞ்ெம் வாய மூடிக்கிட்டுப் பபொம வர்றியா... உன்

முருகனுக்கு, யார் பகாயிலுக்கு வர்றா... வரனைன்னு பார்க்கிறதுதான்
பவனையா?’’

``பின்ன... அவனுக்கு ஆயிரம் கண்கள்டி! அதுையும் பழனியப்பனன நீ

யாருன்னு நினனக்கிபற?’’

``பபாதும்... பபொம வா!’’ என்று அடக்கி பதவிொய் வார்டுக்குள் நுனழந்து

ராஜாமபகந்திரனின் சபட் அருபக பபாய் நின்றபபாது கண்கனளக் கரித்தது.
எப்பபாதும் சென்ட் வாெத்பதாடு கமகமசவன்றும், கனையாத கிராப்
தனைபயாடும், மடிப்பு கனையாத சவள்னள பவட்டியும் ெட்னடயுமாய்
கம்பீரத்துடன் பார்த்துப் பழகியவள், எதிரில் ஆக்ைிஜன் மாஸ்க்,
ெனைன்டியூப், மார்பின் பமலும் சகாெசகாெசவன பல்ஸ் ஆக்ைி மீ ட்டர்
ஒயர்களுடன் ஒரு னநந்த துணிபபால் சதன்பட்டவனர விக்கிப்பபாடுதான்
பார்க்க முடிந்தது.

இடுப்புக்குக் கீ பழ யாரும் பார்க்க முடியாதபடி துணினயப் பபாட்டு

மூடியிருந்தனர். அதில் அங்கங்பக ரத்தத் திட்டுகள்.

``ஐபயா மகி..!’’ என்று முத்துைட்சுமியும் வாய் விட, அருகிருந்த ஒரு நர்ஸ்

`ெத்தமிடக் கூடாது இங்பக’ என்று கண்கனள உருட்டிக்காட்டி ெமிக்னஞ
செய்தாள். பாரதியும் முத்துைட்சுமினய அழுத்திப் பிடித்து அனமதிப்படுத்தி,
பார்த்ததுபபாதும் என்று சவளிபய அனழத்துச் சென்றாள்.
சவளிபய வந்த சநாடி முத்துைட்சுமியிடம் சவடிப்பு. ``இது அந்த
இடத்துக்காரன் ொபம்தான். `நீங்க நல்ைா இருக்க மாட்டீங்க. என் பாவம்
உங்கள சும்மா விடாது’ன்னான். நான்கூட பயந்துபபாய் உன் அப்பன்கிட்ட
பகட்படன். `நீ இதுை எல்ைாம் தனையிடாபத’ன்னுட்டான். இப்ப பார்...
கிழிஞ்ெ துணியா கிடக்கிறான்’’ - என்று கரகரசவன அழுதபடிபய
புைம்பியவனள சவறித்துப்பார்த்தாள் பாரதி.

``என்னம்மா அப்படிப் பார்க்கிபற... என்னடா சபத்தவபள இப்படிப்

பபெறாபளன்னா?’’

``இல்ை... யாபரா ஒருத்தன் வந்து ொபம் சகாடுத்துட்டுப் பபானான்னு

சொன்னிபய... யார் பாட்டி அது?’’

``யாருக்கும்மா சதரியும்? காபைஜுக்குன்னு இடத்னத, பைர்கிட்ட

வாங்கியிருக்கான். அதுை இவனும் ஒருத்தன்.’’

``கபணெபாண்டிக்கு விவரம் சதரியுமா?’’

``அவனுக்குத் சதரியாம இருக்குமா? அவன்தாபன இவனுக்கு வைதுனக

இடதுனக எல்ைாம்...’’

கபணெபாண்டி அப்பபாது கட்ெிக்காரர்கள் ெிைபராடு பபெிக்சகாண்டிருக்க,

அருபக சென்றனழக்கப் பிரியமின்றி தன் கானர பநாக்கி நடந்தபடிபய தன்
செல்பபானில் கார் அருபக வரச்சொன்னாள். அப்படிபய முத்துைட்சுமிபயாடு
சென்று அவனள காரில் ஏற்றி அமரனவத்தாள்.

``எங்க பாரதி, வட்டுக்கா?’’

ீ

``ஆமாம் பாட்டி.’’

``ஐபயா... இங்க யார் பார்த்துப்பா?’’

``அனதசயல்ைாம் நான் பார்த்துக்கிபறன். வயொன காைத்துை நீ

அைட்டிக்காபத...’’ எனும்பபாபத கபணெபாண்டி வந்துவிட்டான். கதனவச்
ொத்திவிட்டு சவளிபய நின்றபடி பபச்னெத் சதாடக்கினாள்.
``அண்பண... யாபரா ஒருத்தர் நம்ப பங்களாவுக்பக வந்து அப்பாவுக்கு ொபம்
சகாடுத்தாராபம... யார் அது?’’ - பாரதி பாயின்ட்டாகக் பகட்கவும்
கபணெபாண்டியிடம் மிரட்ெி.

``திருதிருன்னு முழிக்காம, சொல்லுங்க. அப்பா ெட்டப்படிதாபன எல்ைாம்

செய்திருக்காரு?’’

``ஆமாம் பாப்பா. அதுை என்ன பாப்பா ெந்பதகம்?’’

``அப்பவும் யார் அது வட்டுக்பக

ீ வந்து ொபம் சகாடுத்தது?’’

``இப்ப எதுக்கு பாப்பா அசதல்ைாம்?’’

``நான் ொமி இருக்குன்னு நம்புபறபனா இல்னைபயா, ெத்தியம் இருக்குன்னு

நம்புறவள். யார் அவர்? உண்னமயான விவரம் எனக்கு இப்ப
சதரிஞ்ொகணும்.’’

``அதுவந்து பாப்பா...’’

``இப்ப சொல்ைை, வட்டுக்குப்

ீ பபாய் CCTV பகமரானவ ரீனவண்ட்
பண்ணிப்பார்த்து நாபன சதரிஞ்சுக்கிட்டு, ெம்பந்தப்பட்டவனரயும் பபாய்ப்
பார்க்கபவண்டியிருக்கும்’’ - பாரதியின் விடாப்பிடியான வனளப்பு, அந்த
நபனரப் பற்றி கபணெபாண்டியனனச் சொல்ைச்செய்தது.

``அவர் பபரு குமாரொமி. ஐயா வாங்கின இடத்னதசயாட்டி ஈொன்யத்துை

அவர் இடம் இருக்குது. 20 சென்ட் இடம். மார்க்சகட் மதிப்புக்கு பமபைபய
நம்ப ஐயா தரத் தயாரா இருந்தும், அவர் `விற்க இஷ்டமில்னை’ன்னுட்டாரு.
அவபராட இடத்துை சபருொ ஒரு ஊத்துக்கிணறு. சபரிய சபரிய பஞ்ெ
காைத்துையும் அதுை தண்ணி பபாவாதாம்! அபதாட, அது ஈொனத்துை
இருக்கிறது விபெஷமாம். நம்ப ஐயாவுக்கு ஒரு வாஸ்துக்காரர் இருக்காரு.
அவரு ஐயானவ விடாம தூண்டிவிடவும், ஐயாவும் அவர்கிட்ட எவ்வளபவா
பகட்டுப்பார்த்தாரு. அவரு பணத்துக்கு மெியை. ஐயா உடபன,
பவங்னகய்யன்கிற சரளடிய கூப்பிட்டுப் பபெினாரு. அவன் பபாைியா ஒரு
பத்திரத்னத உண்டாக்கி, `அது என் இடம்’னு பபாய் குடினெனயப்
பபாட்டுட்டான். அவரும் பபாலீைுக்குப் பபானாரு...’’ - கபணெபாண்டினய
அதற்குபமல் அவள் சொல்ைவிடவில்னை.

``இதுக்குபமை நீங்க எதுவும் சொல்ைத் பதனவயில்ைண்பண. அப்பாபவாட

பவர், பபாலீனையும் கட்டிப்பபாட்டு ெமாதானமா பபாகச்சொல்ைியிருக்கும்.
அவரும் மனம் சநாந்துபபாய் இங்க வந்து ொபம் சகாடுத்திருப்பார்...
ெரிதாபன?’’

``ெ... ெரி பாப்பா...’’

``காபைஜுங்கிறது ஒரு நல்ை விஷயம். ஆனா, அபதாட அடித்தளம்

இவ்வளவு பமாெமாவா இருக்கணும்? ெரி, என்கூட புறப்படுங்க.’’

``எங்க பாப்பா?’’

``அவனரப் பார்க்க. அப்பா செய்த தப்புக்கு, நான் மன்னிப்பு பகட்கிபறன்.’’

``பாப்பா!’’

``வரப்பபாறீங்களா இல்னையா?’’

``இங்க ஐயாவுக்குத் துனணயா...’’

``முதல்ை மன்னிப்பு... அப்புறம் துனணயா வந்து இருங்க’’ - அவளது

கட்டனளக் குரல், கபணெபாண்டியனன மிக பவகமாக இயக்கியது. அடுத்த
நாற்பதாவது நிமிடத்தில் அந்தக் குமாரொமி வட்டு
ீ முன் பபாய் நின்றபபாது
அதிர்ச்ெி காத்திருந்தது. மாரனடப்பில் காைமாகிவிட்ட அவரது கண்ணர்ீ
அஞ்ெைி பபாஸ்டர், பாரதினய உலுக்கிவிட்டது!

- ததொடரும்
 அன்று சகாட்டாரத்தில், அன்று விருட்ொகாரம் பற்றிய பாட
காைம்! தன் ெீடர்களிடம் புஷ்பங்களில் சகாடிமுல்னைக்கான வினதனயயும்,
காய்களில் பூெணி வினதனயயும், பழங்களில் வானழக்கன்னறயும்,
குணப்பாட்டில் துளெினயயும் தந்து, கடந்த சபௌர்ணமி நாளன்று அதற்கான
வினதப்னபச் செய்திருந்தார் பபாகர்.

அன்று சதாடங்கி மறுநாள் பதய்பினற சதாடக்கத்தில் ஒரு வினதப்பு. பிறகு

அடுத்தடுத்த திதிகளில் அபதபபால் வினதப்புகள். அந்த வினதப்புகள்
அவ்வளவும் சபாதினியம்பதியின் நதிக்கனர ஓரமாய் நல்ை நீர் ஆதாரமுள்ள
இடத்தில் சூரிய ஒளி ெமமாய்ப் படும் நிைப்பரப்பில்தான்
நிகழ்த்தப்பட்டிருந்தது.

இப்பபாது அங்பகதான் அவர் தன் ெீடர்களுடன் குழுமியிருந்தார். சபௌர்ணமி

அன்று நடப்பட்ட வானழக்கன்றுகள் அவ்வளவுபம ெீராகத் துளிர்விட்டு ஒபர
அளவு வளர்ந்திருந்தன. அபதாடு ஒப்பிடும்பபாது மற்ற நாள்களுக்கான
கன்றுகளும் ெரி, இதர தாவரங்களும் ெரி சபரிய வளர்ச்ெினயக்
கண்டிருக்கவில்னை. ெந்திரனின் பதய்பினற காைத்துக்பகற்ப அவற்றின்
வளர்ச்ெி நினை நுணுக்கமாய் கவனிக்கத்தகுந்த அளவில் குனறந்திருந்தது.
பபாகர்பிரான் அனதச் சுட்டிக்காட்டிப் பபெினார். ``சபௌர்ணமி நாளில் மானிடர்
மனங்கள் மட்டுமல்ை, தாவரங்களும் நிைாக் கிரணங்களால் சபரிதும்
தூண்டப்படுகின்றன என்பனத அறிந்தீர்களா?’’ என்று பகட்டார்.

அவரின் ெீடர்கள் அனமதியாக ஆபமாதித்திட, அவர்களில் அஞ்சுகன் மட்டும்

வாய் திறந்தான்.

``குருபவ... இதன்மூைம் உயிரினங்கள் அவ்வளவுபம காை பநரத்துக்குக்

கட்டுப்பட்டு, அதன் தாக்கத்துக்கு ஏற்பபவ செயல்பட முடியும் என்றாகிறது.
இனத உணர்ந்து, பிறருக்கும் உணர்த்தும் ெக்தி மனிதனிடம் மட்டுபம
உள்ளது. அப்படியிருக்க, மனிதன் இப்படி இந்த உண்னமகனள உணர்வதால்
என்ன பயன்? தாங்கள் எங்களுக்கு இவற்னற உணர்த்துவதன் பநாக்கம்தான்
என்ன?” என்று பகட்டான்.

``நல்ை பகள்வி பகட்டாய் அஞ்சுகா... நல்ை பகள்விபகட்டாய். நீ இவ்வாறு

பகட்க, மற்றவர்கள் இனதக்கூடக் பகட்கத் சதரியாமபைா அல்ைது அப்படி
ஓர் எண்ணபம இல்ைாமல் இருப்பனதபயா இங்பக நான் காண்கிபறன். நீ
பகட்கக் காரணம், நீ புரிந்த தியானம். அம்பினகக்கான பீஜாட்ெர மந்திரத்னத
நீ தியானிக்கப்பபாய், உன் மபனா ெப்தமண்டைம் தூண்டப்பட்டு நீ இப்பபாது
இப்படிக் பகட்கிறாய். மனம் அனையாமல் எப்பபாதும் ஒரு புள்ளியில்
குவிந்தால் ஆத்மெக்தி சபருகும். எல்பைாருக்குள்ளும் ஆத்ம விளக்கு
எரிந்துசகாண்டுதான் உள்ளது. அதன் சவளிச்ெம் மனம் அனைபாயும்பபாது
அமுங்கிக்கிடக்கிறது. மனம் ஒரு புள்ளியில் அடங்கிக்கிடக்கும்பபாது அந்த
சவளிச்ெம் மனம் முழுக்கப் பரவி நமக்குள் சதளிவு ஏற்படுகிறது.
சதளிவுதான் அறினவத் தூண்டிவிட்டு ெிந்திக்கனவக்கிறது. நீ இப்பபாது
ெிந்தித்தாய்... அதனால் பகள்வி பகட்டாய்.

இப்பபாது உன் பகள்விக்கு வருகிபறன். நாம் எல்பைாருபம காை

பநரத்துக்குக் கட்டுப்பட்டவர்கபள! அபதெமயம் இனத உணர்ந்தால்தான்
இந்தக் கட்டிைிருந்து நாம் நம்னம விடுத்துக்சகாள்ள முடியும். அந்த
விடுதனை என்பது, உடல் உள்ளம் இரண்டுக்குமானதாக இருக்க பவண்டும்” -
பபாகர் தன் பபச்ெின் இனடபய ஓர் இனடசவளி விட்டு, தன் ெீடர்கனள
உற்று பநாக்கினார். அவர் பநாக்கில், புைிப்பாணி எனும் ெீடன் மட்டும்
கூர்னமயாக அவனரப் பார்த்துக்சகாண்டிருந்தது மட்டுமல்ை, அவன் தன்
னகவிரல் கண்ணிகனளப் பயன்படுத்தி ஏபதா கணக்கு பபாட்டபடி
இருந்தான்.

``புைிப்பாணி... எந்தக் கணக்னக இப்பபாது பபாடுகிறாய்?” என்று அதற்கான

பகள்வினய எழுப்பவும்,

``குருபவ, தங்களின் அரிய உபபதெத்னதக் பகட்கும் இவ்பவனள என்பது,

குருவாரம் என்னும் வியாழக்கிழனமயில் வரும் அஸ்வினி நட்ெத்திர
அமிர்தபயாக காைம். அஸ்வினி நட்ெத்திரம் பகாள்களில் ஞானகாரகன்
எனப்படும் பகதுவின் ஆதிபத்ய நட்ெத்திரம். மிகச்ெரியாக நீங்கள் எங்களுக்கு
ஞான உபபதெமும் செய்துசகாண்டிருக்கிறீர்கள்.

நாம் காை பநரத்துக்குக் கட்டுப்பட்டவர்கள் என்பதற்கு இப்பபாது இங்கு

நடக்கும் நமக்கான நிகழ்பவ ொட்ெியாக உள்ளது. குருவாரம், பகது
நட்ெத்திரம், அமிர்தபயாகம் என்னும் மூன்றின் கூட்டு வினனபய உங்களின்
அரிய உபபதெம். அனத எண்ணியும் காைத்தின் ஆதிக்கத்னத எண்ணியும்
ஆச்ெர்யப்படுகிபறன்” என்ற புைிப்பாணினய அருபக அனழத்த பபாகர்,
புைிப்பாணியின் ெிரெின் பமல் னக னவத்து ``புதன் உன் ஜாதகத்தில்
உச்ெம்பபாலும்... குருவும் ஒன்பதாம் இடத்தில் இருக்க, உன்
பூர்வபுண்ணியமும் வலுத்திருக்கிறது. இல்ைாவிட்டால் என் ெீடனாய், என்
பபாதனனக்பக காைம்தான் காரணம் என்னும் அரிய உண்னமனயக்
கண்டுசகாண்டிருப்பாயா என்ன? வாழ்க நீ... உன் கணிப்பும் வாழ்ந்து
வளர்ந்து நீ மகாகாை ஞானியாகத் திகழ வாழ்த்துகிபறன்” என்று அவனன
ஆெீர்வதித்தார். அதற்கு இனெவாகத் திருவாவினன்குடி ஆையத்தின்
மணிச்ெத்தமும் ஒைித்து அடங்கவும், ெத்தம் வந்த தினெ பநாக்கினார்
பபாகர்.

``உங்கள் வாழ்த்தும் ஆையமணி வாழ்த்தும் எனக்கு உற்ொகம் தருகின்றன

குருபவ...”

``ஆம்... எனக்கும்தான். பரந்த இந்த பூமிசயங்கும் பறந்பத செல்ை

முடிந்தவன் நான். என் பமக மணிக்குளினக ஒன்று பபாதும் என் உடனைப்
பஞ்ொக்கி என்னனயும் பறனவயாக்கிட! ஒரு மனிதப் பறனவயாய் நான்
ெீனம், பராமம், ருஷ்யம் என எங்கு சென்றாலும் இந்த மண்பமல்தான் எனக்கு
பபாகம் அதிகம். அதற்கான காரணத்னத உங்களால் கூற முடியுமா?” - பபாகர்
எல்பைாருக்குமாய்த்தான் பகட்டார். ஆனால், அஞ்சுகன்தான் பதிலுக்கு வாய்
திறந்தான்.

``குருபவ, இது மனை நாடு என்பது முதல் காரணம். அடுத்து, கனடசயழு

வள்ளல்களில் ஒருவனான பவள் ஆவிக்பகாமான் எனும் ஆவிக்பகாமானால்
இந்த நாடு ஆளப்படுவதும் ஒரு காரணம். மயிலுக்குப் பபார்னவ தந்த
பபகன், அவன் செயனை வியந்து பாடிய இனடக்கழி நாட்டு நல்லூர்
நந்தத்தனார் பபான்ற ொன்பறார் சபருமக்களின் சபருவிருப்புக்குரிய மண்
என்பதும் அடுத்தடுத்த காரணங்கள்” அஞ்சுகனின் விளக்கத்னதத் சதாடர்ந்து
அனரச் ெிரிப்புச் ெிரித்த பபாகர், ``இசதல்ைாமும் ெரிதான். பிரதான காரணம்
என்று இன்சனாரு காரணம் இருக்கிறது. அனதச் சொல்ை முடியுமா
உன்னால்?” என்று பகட்டார் பபாகர்.

அஞ்சுகனால் அதற்சகாரு பதினை வினரவாகச் சொல்ை முடியவில்னை.

ெிந்திக்கத் சதாடங்கினான்.

``ெிந்தி... நன்றாகச் ெிந்தி... புைிப்பாணி, நீ கணக்கு பபாட்டுச் ெிந்தி...

மற்றுமுள்ள என் ெீடர்கபள... நீங்களும் ெிந்தியுங்கள். ெரியான காரணத்னதச்
சொல்பவர்களுக்கு நான் ஒரு பரிசு தருபவன். அது என்ன சதரியுமா?” -
பபாகர் பரினெக்கூட ஒரு ரகெியமாக்கிக் பகட்க, எல்பைாரும் `என்ன?’
என்பதுபபால் பார்த்தனர். அது என்ன?

இன்று அது ஓர் எளிய ஓட்டு வடு.

ீ
முகப்பில் கம்பு நட்டு மல்ைினகக்சகாடி வளர்க்கப் பட்டு, அதில்
நூற்றுக்கணக்கில் சமாட்டுகள் குட்டி சவள்னள ஈட்டிகளாய்
முனளத்திருந்தன.

அதற்கும் முகப்பில் ொமியானா பந்தலுக்கு முயன்றுசகாண்டிருந்தனர்.

அழுக்பகறிய குனறந்த வாடனகக்கான பிளாஸ்டிக் நாற்காைிகனள ஒருவன்
பத்துப் பத்தாக இறக்கிப் பிரித்துப் பபாட்டுக்சகாண்டிருக்க, வானயப் சபாத்தி
அழுதபடிபய சதருப்சபண்கள் உள் செல்வதும் வருவதுமாய் இருந்தனர்.
அந்தக் காட்ெிகனள எல்ைாம் தன் காருக்குள் இருந்தபடிபய பார்த்த
பாரதினய, கபணெ பாண்டியனும் பார்த்தார். அந்தப் பார்னவபய அடுத்து
அவள் என்ன செய்யப்பபாகிறாள் என்பதுபபால் இருந்தது. பாரதி, கானர
விட்டு சமள்ள இறங்கினாள். கபணெபாண்டியன் இறங்கவில்னை. இறங்கிச்
சென்றால், ெிைர் அவனர அனடயாளம் கண்டு அடிக்கக்கூடும்.
முத்துைட்சுமிக்கு ஒன்றும் புரியவில்னை.

``இங்க எங்கப்பா வந்பத? இவ எதுக்குக் கீ ழ இறங்குறா?” என்று பகட்டாள்.

``ஒரு பகதம்மா...”

``பகதமா... யார் பபானது... எங்க உறவுனையா..?”

படபடத்த முத்துைட்சுமியின் பகள்விக்கு, பாரதியிடம் சொன்ன பதினைச்

சொல்வதா இல்னை ெமாளிப்பதா என்று முதைில் குழம்பி ``உறசவல்ைாம்
இல்ைம்மா... பாப்பாவுக்குத் சதரிஞ்ெவங்கபபாை...” என்று மிடறு விழுங்கினார்
கபணெபாண்டியன்.

பாரதி, துணினவ வரவனழத்துக்சகாண்டு அந்தக் பகத வட்டுக்குள்

ீ
நுனழந்தாள். பளிச்சென்ற உனடயில் தனைபமல் கூைிங்கிளாஸ் இருக்க,
நவன
ீ பஹண்ட்பபக் ெகிதம் நுனழந்தவனளப் பைரும் பைவிதமாய்ப்
பார்த்தனர். குமாரொமி, மூக்கில் னவக்கப்பட்ட பஞ்பொடு வட்டுக்
ீ கூடத்தில்
கிடத்தப்பட்டிருந்தார். கூடத்துச் சுவரில் அந்தக்காைத்தில் எடுக்கப்பட்ட
கறுப்பு சவள்னளப் புனகப்படங்கள், காைண்டர்கள்.

எல்ைாவற்னறயும் ஒரு பார்னவ பார்த்தவள், ஸ்கூல் யூனிஃபார்ம் ெகிதமாக

அழுத ஒரு சபண்னணப் பார்த்துச் ெற்றுக் கைங்கித்தான் பபானாள்.

``அப்பா எழுந்திரிப்பா... இந்த பமகைாவப் பாருப்பா. எழுந்திரிப்பா...” என்ற

அந்தப் சபண் குரல், பாரதிக்குள் திருப்புளிசகாண்டு குனடவதுபபால்
குனடந்தது. விசுக்சகனக் கண்கள் இரண்டும் நீனரக் கெியச்செய்தன.
அப்பபாது ஒருவர் அவள் முன் வந்து ``யாரும்மா நீ... இந்தப் பக்கம் நாங்க
உன்னனப் பார்த்ததில்னைபய. குமாரொமினயத் சதரியுமா?” என்று பகட்டார்.

``சதரியனைன்னா வந்திருப்பபனா? என் பபர் பாரதி... ஜர்னைிஸ்ட்.’’ தான்

ஒரு எம்.பி-யின் மகள் என்பனத மனறத்தாள்.

``அப்படின்னா?”

``பத்திரினகயாளர்னு சொல்ை வந்பதன்.”

``ெரியா காதுை விழைம்மா... தப்பா எடுத்துக்காபத. ஆமா... குமாரொமி உங்க

பத்திரினகக்குத் தன்பனாட பிரச்னனனய எழுதி அனுப்பியிருந்தாரா?” - அவர்,
அவனள ஒதுக்கிக் சகால்னைப்புறம் அனழத்துச் சென்றபடிபய பபச்னெத்
சதாடர்ந்தார்.

``அப்படிசயல்ைாம் எதுவுமில்னை. அப்படி ஏதாவது எண்ணம் அவருக்கு

இருந்ததா?” - அவளும் சதாடர்ந்தபடிபய பகட்டாள்.

``ஆமாம்மா... மன உனளச்ெல்ைபய மாரனடப்பு வந்து செத்துட்டார்மா...”

``ஏதாவது நிைப் பிரச்னனயா?”

``அபததாம்மா..! இந்த வடும்

ீ 20 சென்ட் இடமும்தான் குமாரொமிபயாட
சொத்பத. அழுதுகிட்டிருக்குபத ஒரு சபாண்ணு... அது ப்ளஸ் டூ
படிச்ெிக்கிட்டிருக்குது. அனதக் கட்டிக் சகாடுக்கணும், குனறகாைத்துக்கும்
தானும் யார்கிட்டயும் பபாய் நின்னுடாம வாழணும்னு சவச்ெிருந்த ஒபர
சொத்து... அனதப் பாழாப்பபான எம்.பி ராஜா மபகந்திரன்கிறவன் தனக்கு
பவணும்னு பகட்டதுை ஆரம்பிச்ெது பிரச்னன. கனடெியிை ஒரு சரளடிப்பய
வந்து இடம் என்னுதுன்னு பபாைியா ஒரு பத்திரத்னதக் காட்டிப்
பாடாபடுத்திட்டான்.”

``புரியுது... பபாலீைும் னக விரிச்ெிருக்கும். என்ன செய்யறதுன்னு

சதரியாமத் தவிச்ெிருப்பார். மாரனடப்பும் வந்துடுச்சு. ெரிதாபன?”

``ஆமாம்மா...”

``சவரி ைாரி... சவரி சவரி ைாரி... என்னாை இப்ப இனதத்தான் சொல்ை

முடியும். அபதெமயம் உங்களுக்கு நான் ஒரு உறுதி தர்பறன். அந்த சரளடி
இனி சதாந்தரவு பண்ண மாட்டான். அந்த இடம் உங்க இடம்தான். அதுக்கு
என்ன செய்யணுபமா அனத நான் செய்பவன். அந்தப் சபாண்ணு, அப்புறம்
அவங்க அம்மாகிட்ட சொல்லுங்க.”

``ெந்பதாஷம்மா... ஆனா, இசதல்ைாம் பபான உசுனர திரும்பக்

சகாண்டுவந்துடுமாம்மா?”

``நிச்ெயமா வராது... நான் என்னாை முடிஞ்ெனதத்தாபன செய்ய முடியும்!”

``அதுவும் ெரிதான்... கனடெியா குமாரொமி பழனி முருகன் படம் முன்னாை

நின்னு கதறினது இப்பவும் என் காதுை பகட்குதும்மா. `முருகா... ெத்தியம்,
தர்மம்சனல்ைாம் இருக்கிறது உறுதின்னா, என்னன ஏமாத்தினவங்க யாரும்
நல்ைா இருக்கக் கூடாது. அந்த எம்.பி நாெமாப் பபாகணும். அவன் குடும்பம்
ஐபயான்னு பபாகணும். ஆனா, அனத அவன் பார்க்க உசுபராடு இருக்கணும்.
நான் யாருக்கும் ஒரு பகடும் நினனச்ெதில்னை. உன்பனாட கந்தெஷ்டிக்கு
வருஷம் தவறாம விரதம் இருந்திருக்பகன். என் விரத பக்தி பமை நின்னு
ொபம் சகாடுக்கிபறன். என் ொபம் சும்மா விடாது’ன்னான்!
சொல்ைிக்கிட்டிருக்கும்பபாபத சநஞ்னெ அனடச்ெிடிச்சும்மா... உசுரும்
பபாயிடிச்சு!’’
அவர் `அதுவும் ெரிதான்’ என்பபதாடு நிறுத்தியிருக்கைாம். அதற்குப் பிறகு
பபெிய அவ்வளவும் அதகளம். பாரதி கைங்கிப்பபாய் பதிலுக்கு அவனரப்
பார்த்தபபாது யாபரா ஒருவர், சகால்னைப்புறம் அறக்கப்பறக்க வந்து நின்றார்.

``என்னய்யா?”

``விஷயம் சதரியுமா உனக்கு?”

``ொவு வட்ை
ீ வந்து விஷயம் சதரியுமான்னா என்னய்யா அர்த்தம்?”

``நீ ஒண்ணு... அந்த எம்.பி-க்கு ஆக்ைிசடன்ட் ஆகி, ஆஸ்பத்திரியிை

இருக்கானாம்யா. இடுப்புக்குக் கீ ழ தூள் தூளா சநாறுங்கிடிச்ொம். நம்ப
குமாரொமி ொபம் இவ்வளவு ெீக்கிரமா பைிக்கும்!” அந்த நபரின்
பகள்வினயத் சதாடர்ந்து பாரதியின் முகம் சுண்டிச் சுருங்கியது.
அதற்குபமல் நின்று பபெ, அவள் விரும்பவுமில்னை; நிற்கத் துணிவுமில்னை.

புறப்பட்டாள்.
திரும்பும் ெமயம் குமாரொமியின் ெடைம் பமல் திரும்ப ஒரு பார்னவ...
அவர் மகள் பமலும் ஒரு பார்னவ!

துளித்துவிட்ட கண்ணனரத்
ீ துனடத்தபடிபய பாரதி நடந்தவற்னறச் சொல்ைி
முடித்தபபாது, ஆெிரியர் சஜயராமன் முகத்திலும் அொதாரண ஓர் இறுக்கம்.
எதிர்ச் சுவரில் டிவி-யில் மியூட்டில் காட்ெிகள்! சநடு பநர இறுக்கத்துக்குப்
பிறகு ஆெிரியரிடம் மட்டும் ஒரு தளர்வு.

``நீ சொன்னதக் பகட்டு நான் ஸ்டன்னாகிட்படன் பாரதி. அந்தக்

குமாரொமிபயாட ொபத்துக்கு ெக்தி இல்னைன்னும் என்னாை சொல்ை
முடியனை... நடந்த விபத்னதத் தற்செயல்தான்னும் ஏத்துக்க முடியனை.
ஆனா, துணிச்ெைா நீ அவங்க வட்டுக்குப்
ீ பபாய் அஞ்ெைி செலுத்திட்டு
வந்பத பார்... அங்கதான் நீ நிக்கிபற” என்றார்.

``எனக்கு, அடுத்து எனதச் செய்யறதுன்பன சதரியனை ொர். அந்த

சரளடினயப் பார்த்து ஓங்கி அனறயணும்பபாை இருக்கு.”

``அவனுக்குத் துனணபபான பபாலீனை விட்டுட்டிபய!”

``ொர், இனத ஒரு அனென்சமட்டா எடுத்து புைனாய்வுக் கட்டுனரயா நம்ம

இதழ்ைபய சவளியிடுங்க. இங்க முதைனமச்ெர் வனரக்கும் சடல்ைியிை
பார்ைிசமன்ட் வனரக்கும் பபாகட்டும்.”

``குட்... பாரபட்ெமில்ைாம ெிந்திச்சுப் பபெபற. ஆனா, உன் அப்பா

ஆஸ்பத்திரியிை இருக்கிற இந்தச் ெமயத்துை இது ஓவர்படாைா மாறிடும்.
எல்ைா அரெியல்வாதிகனளப் பபாைபவ `இது என் பமை பபாடப்படுற
பழி’ன்னு சொல்ைி நழுவப் பார்ப்பார். அப்புறம், ஒரு பரபரப்னப
உருவாக்கினதுதான் மிச்ெம்னு ஆயிடும். நமக்கு இப்ப சரண்டு
விஷயங்கள்தான் முக்கியம். ஒண்ணு, குமாரொமிபயாட நிைப் பிரச்னன
தீரணும். அந்த பவங்னகய்யன்கிற சரளடி அந்தப் பபாைிப்பத்திரத்னதக்
கிழிச்ெிப் பபாடணும். அடுத்து, உன் அப்பா தப்பான வழியிை காபைஜ்
கட்டுறனத அடிபயாடு னகவிட்டு ஒரு நல்ை எம்.பி-யா செயல்படணும். இப்ப
இருக்கிற நினையிை நாம சபாறுனமயா செயல்பட்டாதான் சரண்டுபம
ொத்தியம். அந்த சரளடிக்கும் உங்க அப்பாவுக்கும் திருந்திக்க ஒரு ெந்தர்ப்பம்
தருபவாம். திருந்த மறுத்தா, அப்ப அவங்கனளப் பற்றிய கட்டுனரனயப்
பபாடுபவாம். உங்கப்பா வனரயிை தண்டனனதான் கினடச்ெிடுச்பெ... என்ன
சொல்பற?” - ஆெிரியர் சஜயராமன் பபச்சுக்கு மறுபபச்சு பபெ பாரதியாலும்
முடியவில்னை. `ெரி’ எனத் தனை அனெத்தாள்.

``ெரி... இப்ப யார் உன் அப்பாகூட ஆஸ்பத்திரியிை இருக்கா?”

``அதான் அவருக்குன்பன ஒரு உதவியாளர் இருக்காபர. னப த னப

உங்ககிட்ட இன்சனாரு முக்கியமான விஷயத்னதயும் நான் சொல்ை
விரும்புபறன் ொர்.”

``என்னம்மா?”

``இந்தப் பழனி முருகன் என்னன ஆஸ்பத்திரியிபையும் விடனை ொர்.

திரும்பிய பக்கசமல்ைாம் முருகன் படம்தான். ஆஸ்பத்திரினயக் கட்டினதும்
ஒரு பழனிக்காரராம்!”

``ஐ.ெீ... டூ மச் ஆஃப் பகா இன்ெிசடன்ஸ்னு சொல்றதா... இல்னை, இனத

எப்படி எடுத்துக்கிறதுன்னு சதரியனைபய!”

``எனக்கும் அபத நினைதான் ொர்.”

``ெரி... பபாகப் பபாகப் பார்ப்பபாம். நீ ஒரு வாரத்துக்கு ஆபீஸ் வர

பவண்டாம் பாரதி. அப்பா பக்கத்துை இரு. அந்த சரளடினயப் பார்க்கப்
பபாகும்பபாது தனியா பபாகாபத. அவெியப்பட்டா, நான் கூட வர்பறன்.”

``இப்படிச் சொன்னபத பபாதும் ொர்... கிளம்புபறன்” - அவள் புறப்பட்டாள்.

அப்படிபய கபணெபாண்டியனுக்கு பபான் செய்து ஆஸ்பத்திரி நினைனயத்
சதரிந்துசகாண்டாள்.

``ஆப்பரஷன் ஆகிடுச்ெி பாப்பா... அய்யா மயக்கத்துை இருக்காரு” என்ற

பதிபைாடு தன் கானரத் பதடி வந்து நின்றாள். ொவிக்காக பஹண்ட்பபக்னகத்
திறந்தபபாது அந்தப் புத்தகம் தனடயாக இருந்தது; காகிதங்கள் கெங்கின.
அனத எடுத்து ஒரு னகயில் னவத்துக்சகாண்டு மறு னகயால் பபக்னகப்
பிடித்தபடிபய ொவினய சவளிபய எடுத்தாள்.

ரிபமாட் பட்டன் நசுங்கைில் `சகாய்ங்... சகாய்ங்...’ என்ற ெத்தம் கதவு

திறந்துசகாண்டனதச் சொன்னது.

ஏறி அமர்ந்தபடிபய புத்தகத்னதப் பக்கத்து ெீட் பமல் னவத்து

பஹண்ட்பபக்னகயும் அருகில் னவத்தாள். இன்ஜின் கானத ொவிசகாண்டு
திருகினாள். அது கிளம்பத் திணறியது. ெளிக்காரன் சதாண்னடபபால்
செருமியது. ஆனால், ஸ்டார்ட் மட்டும் ஆகவில்னை.

``என்னாச்சு இந்த வண்டிக்கு?’’ என்று பக்கவாட்டில் திரும்பவும் அந்தப்

பனழய புத்தகம் இரு கூறாகப் பிரிந்து விரிந்து கண்ணில்பட்டது. பிரிந்த
இரு பக்கங்களில் ஒன்றில் `ெரவண மபனா ெக்கரம்’ என்று ஒரு வட்டமும் -
வட்டம் நடுவில் ஷட்பகாண நட்ெத்திரமும் இருக்க, அதன்
முக்பகாணங்களின் பமல் 1, 2, 3, 4 என்று 6 வனர எண்கள் கண்ணில்பட்டன.
ெக்கரத்துக்குக் கீ பழ ஒரு குறிப்பு. அதில் `இந்தச் ெரவண மபனா ெக்கரத்னத,
முருகனன மனதில் நினனத்துக் கண்கனள மூடிக்சகாண்டு ஆள்காட்டி
விரைால் சதாட பவண்டும். சதாடும் எண்ணுக்குரிய பைனன அடுத்த
பக்கத்தில் காண்க. முருகன் திருவருளால் ெதமாதி ெதம் பைித்திடும்’ என்று
இருந்தது. ஒருெிை விநாடி அந்தச் ெக்கரத்னத உற்றுப்பார்த்தவள் திரும்பி,
திரும்பவும் கார் ொவினயத் திருகினாள். காரும் மக்கரடித்தது... கிளம்ப
மறுத்தது. எரிச்ெைாய் இருந்தது. ெிை விநாடி சமௌனித்தாள். திரும்பினாள்.
அந்தப் புத்தகம் `சதாட்டுத்தான் பாபரன்’ என்றது.

`இசதல்ைாம் முட்டாள்தனமான வினளயாட்டு’ என்று ஓர் எண்ணம்

முதைில் பதான்றியபபாதிலும், `காொ... பணமா? சதாட்டுத்தான் பார்ப்பபாபம!’
என்று அபத எண்ணம் ஒரு பல்ட்டியும் அடித்தது.

அந்தப் புத்தகத்னத எடுத்து மடிபமல் னவத்துக்சகாண்டு, பிறகு இரு

னககனளயும் பரபரப்பாகத் பதய்த்துவிட்டுக்சகாண்டவள் ஆள்காட்டி விரனை
மட்டும் நீட்டி மற்ற விரல்கனள மடக்கிக்சகாண்டு கண்கனளயும்
மூடிக்சகாண்டு `முருகா உன்னனசயல்ைாம் நினனக்க மாட்படன்...’ என்று
தனக்குள் சொல்ைிக்சகாண்பட குத்துமதிப்பாய் அச்ெிட்ட அந்தச் ெக்கரத் தாள்
பமல் விரல்நுனினய னவத்து சமல்ை கண் திறந்து பார்த்தாள்.
எண் 4-ன் பமல் விரல் இருந்தது.

அப்படிபய அடுத்த பக்கத்தில் அதற்கான பைனனக் காணத் திருப்பினாள்.

`சதய்வம் பதடி வரும்’ என்று மூன்று சொற்களில் சதன்பட்ட பைன்

அவளிடம் ஒரு சபருமூச்னெத்தான் வரனவத்தது. ``எந்தத் சதய்வம்
என்னனத் பதடி வரப்பபாகுதுன்னு சதரியனைபய...’’ என்று முனங்கியபடிபய
``இதுக்கு கார் ஸ்டார்ட் ஆகும்னு இருந்திருந்தா சகாஞ்ெம் ெந்பதாஷமா
இருக்குபம’’ என்று திரும்பவும் ொவினயத் திருகினாள். இம்முனற கார்
ஸ்டார்ட் ஆகிவிட்டது.

``அப்பாடா..!’’

பல்ைாவரம் ஜமீ ன் பிரமாண்ட ராஜன் பங்களா!

ஏைம் முடிந்து துரியானந்தத்துக்கு என முடிவாகியிருந்தது. ஏைத்சதானக

சுனளயாக முப்பது ைட்ெம் ரூபாய். இதில் மூன்றில் ஒரு பங்கு ஹாட்
பகஷ். மீ தத்துக்குத்தான் செக்! என்ன கணக்பகா? முப்பது ைட்ெம் ரூபாய்க்குப்
பின்னால் சுகாடியா பெட் இருந்தார். பணத்துக்கு அவர் சபாறுப்பு. ைாபத்தில்
60 ெதவிகிதம் பெட்டுக்கு... 40 ெதவிகிதம்தான் துரியானந்தத்துக்கு.
துரியானந்தம் மகன் குமபரென் துரியானந்தத்னதச் ெம்மதிக்கனவத்து
ஏைமும் முடிந்துவிட்டது. பங்களாவுக்குள் துரியானந்தமும் குமபரெனும்
நுனழந்தனர். 3,000 ெதுர அடியிைான பங்களா! தனர முழுக்க அந்நானளய
வழவழப்பான கடப்பாக்கற்கள். ெிை இடங்களில் சமானெக்... ெிை இடங்களில்
சரட் ஆக்னைட் எனக் கைனவயாகக் காட்ெிதந்தது. தனரயில் பிசுபிசுசவன
பை வருடத் தூசு... அவர்களின் கால் தடயங்கள் துல்ைியமாகப் பதிந்தன.

இருவருபம மிரட்ெிபயாடுதான் அந்த பங்களானவப் பார்த்தனர்.

``னநனா... என்னமா இருக்குது பார்த்தியா! நம்ப ஊடும்தான் இருக்குது,

ஆஸ்சபஸ்டாஸ் கூனரபயாட!’’ - அலுத்துக்சகாண்டான் குமபரென்.

``அதுக்சகன்னடா பண்றது... இது ஜமீ ன் பங்களா! நாமபளா

அன்னாடங்காச்ெிங்க.”
``அது ஏன் னநனா இந்தக் கடவுளுக்கு இப்படி ஒரு ஓரவஞ்ெனன? குட்தா
ஒபரடியா குடுக்கிறான் - இல்ைாட்டி வழிச்சு எடுத்துடுறான்.”

``புைம்பாதடா... வந்த பவனைய பாரு! முப்பது ைட்ெம் ரூபானய பெட்டு

நம்பள நம்பிப் பபாட்டிருக்காரு. இந்த நிைக்கால் கதனவ எல்ைாம்
பெதமில்ைாமப் பபத்து எடுத்து வார்ன ீஷ் ஏத்தி புச்ொ மாத்தி
விக்கிறதுைதான் இருக்குது நம்ப ொமர்த்தியம்.”

``உடு னநனா... அசதல்ைாம் என் பாடு! இப்பபவ சரண்டு பார்ட்டி சரடியா

இருக்காங்க. நீ ஏன் ஒர்ரி பண்பற?”

``என்னபவாப்பா... பழெ வித்பத நானும் காைத்த ஓட்டிட்படன். நீயாச்சும்

புதுெ விக்கணும்னு பார்க்கிபறன்.”

``உடு... இதான் கனடெி. இதுை வர்ற காசுை நீ ஆனெப்பட்டா மாதிரி

புச்ொபவ ஒரு கனடய பபாட்ருபவாம். படான்ட் ஒர்ரி.”

இருவரும் பபெிக்சகாண்பட பங்களானவச் சுற்றி வந்தனர். அப்படிபய

சகால்னைப்புறமாய்ச் சென்றபபாது பின்புறத்தில் ஒரு ஏக்கருக்குக்
குனறயாத பதாட்டம்! பதாட்டத்தில் வில்வம், பவம்பு, அரசு, ஆைம் எனப்
சபரிய சபரிய மரங்கள்!

ஜிலுஜிலுசவன்ற காற்று... ஒரு பக்கத்தில் சபரிதாய் ெதுரக்கிணறு.

எட்டிப்பார்த்தபபாது நூறு அடிக்குக் கீ பழ நீர் இருந்து அதில், எட்டிப்பார்த்த
இருவர் முகமும்கூடத் சதரிந்தன.

``அய்ய்பயா... அனுபவிச்ெி வாழ்ந்திருக்காங்க னநனா..!” என்று ெிைிர்த்தான்

குமபரென்.

``என்னத்த வாழ்ந்தாங்க பபா... ஜமீ ன்தார் குடும்பபம இப்ப இந்தியாவுை

இல்னை. அத்தனன சொத்துக்கும் ஒருத்தர்தான் வாரிசு. அவரும்
அசமரிக்காவுை செட்டில் ஆகிட்டாராம். இந்தச் சொத்னத சவச்சுக்க
முடியாம ஒரு பில்டிங் கான்ட்ராக்ட் கம்சபனிக்கு வித்துட்டாரு அவரு.
அவங்க இங்க சபரிய ஸ்டார் பஹாட்டல் கட்டப்பபாறாங்களாம்.”
``நான்தான் இத்த உனக்குச் சொன்பனன்... நீ திரும்பி எனக்பக சொல்ற
பார்த்தியா!” இருவரும் பபெிக்சகாண்பட அந்த ஜில்சைன்ற
பதாட்டப்பகுதிக்குள் நடந்தனர். அங்பக ெிை இடங்களில் கற்கள் நடப்பட்டு
அதில் சபயிண்ட் அடித்து ெர்பவ நம்பர் எழுதப்பட்டிருந்தது. ஒரு இடத்தில்
ெிறியதாய் ஒரு ஆஸ்சபட்டாஸ் சஷட்! சவளிபய ஒரு நாட்டு நாய்
படுத்திருக்க அருகில் கட்டிைில் வயதான ஒருவர் அமர்ந்திருந்தார்.
துரியானந்தத்னதயும் குமபரெனனயும் ஒரு மாதிரி பார்த்தார்.

``நீதான் வாட்ச்பமனா?” - என்று குமபரென் ெற்று அைட்ெியமாகக் பகட்டான்.

அவர் பதிலுக்கு உற்று மட்டும் பார்த்தார். கண்கள் கைங்கியிருந்தன.
அப்பபாது 12 வயதுப் சபண், னகயில் ஒரு ஒயர்க்கூனடயுடன் பக்கவாட்டில்
அந்தத் பதாட்டத்தின் ஒரு பாகத்திைிருந்து வந்து நின்றாள்.

``தாத்தா, ெமாதிக்கு விளக்கு பபாட்டுட்படன்” என்றாள்.

``ெமாதின்னு சொல்ைாபத கண்ணு, ொமின்னு சொல்லு... எத்தினி தடனவ

சொல்ைியிருக்பகன்” என்று அவர்களிடம் பபொத அந்த வயதானவர்
அவளிடம் மட்டும் பபெினார்.

குமபரெனுக்கும் துரியானந்தத்துக்கும் கருக்சகன்றது. `ெமாதியா?’ என்று

உச்ெந்தனையில் ஒரு வினடப்பும் ஏற்பட்டது. அபத பவனளயில் அந்தப்
சபண் ஒயர்க்கூனடயிைிருந்து ஒரு பாம்புச்ெட்னடனய எடுத்து அவர் முன்
விரித்தாள்.

12 அடி நீளத்தில் நாகப் படத்பதாடு சபரிதாய் கிழிெபைா, பிெிர்கபளா இன்றிக்

காட்ெிதந்தது.

``தாத்தா, ெமாதி பமை... ைாரி தாத்தா, ொமி பமை இந்தச் ெட்னட கிடந்துச்சு”
என்றாள்.

- ததொடரும்
 அன்று பபாகர் தன் கரத்தில், குறிப்பாக இடதுகரத்தின்
உள்ளங்னக பாகத்தில் உபைாக உருண்னட ஒன்னற விரல்கனள விடுவித்த
நினையில் எல்பைாருக்கும் காட்டினார். ெீடர்கள், அனதக் கூர்ந்து
கவனித்தனர்.

``என்ன பார்க்கிறீர்கள்... இதுகுறித்து யாருக்காவது சதரியுமா?’’ என்றும்

பகட்டார். இந்தக் பகள்விக்கும் அஞ்சுகபன பதில் கூறிட வானயத்
திறந்தான்.

``குருபவ, இது ரெமணிபபால் சதரிகிறது... ெரிதாபன?’’

``ெரியாகச் சொன்னாய்... ரெமணிபயதான்! ரெமணி என்று கூற முடிந்த

உனக்கு, இது எந்த வனக ரெமணி என்று கூற முடியுமா?’’

``அனதத் தாங்கள் எனக்குத் தந்தால் அதன் கனத்னத முதைில் உணர்ந்தும்,

பிறகு என் உடைில் நுட்பமாய் ஏற்படும் மாற்றங்கனள னவத்தும் கூற
முயல்பவன்.’’

``நல்ைது... அதற்கு முன் என் பகள்விக்குப் பதில் கூறு. ெரியான பதினைக்

கூறினால், அவர்களுக்பக இந்த ரெமணினயத் தந்துவிடுபவன்.’’

``குருபவ, தங்களுக்கு எதனால் இந்த மண் மிகவும் பிடிக்கும் என்பதற்குக்

காரணம் கூற பவண்டும். அவ்வளவுதாபன?’’ - ஒரு ெீடன் இனடயிட்டுக்
பகட்டான்.

``ஆம்... அவ்வளபவதான்! ஒரு நாகணவாய்ப்பட்ெியாக நான் மாறி விண்ணில்

பறக்க முனனந்தால் கிழக்கில் சதாடங்கும் என் பயணம் பமற்கில் நான்
திரும்பிவருவதில் முடிவனடயும். அவ்வாறு நான் பறந்து திரும்பி வர,
ஒண்ணனர மண்டை காைம் ஆகும். அவ்வளவு சபருஞ்சுற்றளவு உனடயது
இந்தப் பூமி. அதாவது 72 நாள்கள்... இந்த 72 நாள்களும் இரவு பகல் நான்
நில்ைாது பறந்தாபை இது ொத்தியம். இந்தப் பூமி எவ்வளவு சபரியது
என்பனத நீங்கள் உணர்வதற்காக இவ்வாறு கூறிபனன். இவ்வளவு சபரிய
பூமியில் பைவனக நிைக்கூறுகள் இருந்தாலும் குறிஞ்ெி, முல்னை, மருதம்,
சநய்தல், பானை என அனதத் துல்ைியமாகப் பகுத்தவர்கள் தமிழர்கபள!
அதில் இந்தப் சபாதினி மட்டும் எனக்கு ஏன் அதிகம் பிடித்திருக்கிறது...
காரணம் கூற முடியுமா?’’ - பபாகர் ெற்று விரிவாகச் ெிை கற்பனனகனளத்
தன் ெீடர்களுக்குள் உண்டாக்கி, அவர்களுக்குள் ஒரு ெிணுப்பனை
ஏற்படுத்தியவராகக் பகட்டு முடித்தார்.
அவர்களும் தீவிரமாய் பயாெித்தனர். ெிறிது பநர ெிந்தனனக்குப் பிறகு பரிதி
என்பவன் ``மூைினக வளம்மிகுந்த மனைகள் சுற்றி இருப்பதனாைா
குருபவ?’’ என்று பகட்டான்.

அனமதியாக அனத மறுத்தார் பபாகர்.

``தட்னட நிைப்பரப்பு - அபதெமயம் கடபைாடு பநராகத் சதாடர்பில்ைாத

நதிகள் உள்ள பரப்பு. அதனாைா?’’ என்று பகட்டான் மல்ைி என்பவன்.
அதற்கும் சமௌனத்னதபய பதிைாக னவத்தார்.

``பெர பொழ பாண்டிய நாட்டு ஊர்களுக்குப் சபாதுவானதாக, கிட்டத்தட்ட

ெமதூரத்தில் இருப்பதனாைா?’’ அகப்னப முத்து என்பவனின் பகள்வி இது.

பபாகர் அவனனச் ெற்றுக் கனிவாகப் பார்த்துச் ெிரித்தார். கிட்டத்தட்ட அவன்

ெரியான வினடக்கு வந்துவிட்டான் என்று அதற்குப் சபாருள்.

``குருபவ... நிைக்கூறு கடந்து புறக்கூறு ஒன்பற சபருங்காரணம் என்று

கருதுகிபறன். அது அபநகமாய் சதய்விகமானதாய்... குறிப்பாக `திரு
ஆவினன்குடி’ எனும் இனறத்தைம் ொர்ந்ததாகத்தான் இருக்க பவண்டும் என
எண்ணுகிபறன்’’ என்று அஞ்சுகன் கூறவும், அவனன சநருங்கியவர்
தீர்க்கமாய் அவனனப் பார்த்து ``பீஜாட்ெர தியானம் உன்னன
ஒளிமிகுந்தவனாக்கிவருவது நன்றாகத் சதரிகிறது அஞ்சுகா... நீபய ெரியான
பதினை உனரத்தாய்!’’ என்றார்.

பிறகு அதற்கு விளக்கமும் அளிக்கத் சதாடங்கினார்.

``ெீடர்கபள... இது முருக பூமி. பகாளாதிபத்தியத்தில் செவ்வாயின் கதிர்வச்சு

ீ
செவ்வபன படும் பூமி. செவ்வாயின் குணங்களும் முருகனின் குணங்களும்
ஒன்றுக்சகான்று பநர்மனறயானனவ. முருகனின் பீஜாட்ெரமான `குமரா’
எனும் சொல்ைின் அதிர்வனைகள், செவ்வாயின் கதிர் அனைகளின்
பபாக்னகக் கட்டுப் படுத்திடவல்ைனவ. இனத பயாகெக்தியால்
ஞானக்கண்கனளத் திறப்பிக்கச்செய்து வளிமண்டைத்தில் பார்த்பத
உணரைாம். ஆனால், அதற்குப் பபராற்றல் பவண்டும்.

அந்த வனகயில் முருகனுக்குள் அவனது பீஜாட்ெரமான `குமரா’வுக்குள்

இருப்பபத `ராமா’ என்னும் நாமம். இதில் `ரா’ அஷ்டாட்ெரமான
நாராயணாவின் ஆத்மெக்தி, `மா’ நமெிவாய என்னும் பஞ்ொட்ெரத்தின்
ஜீவெக்தி. இதனுள் `குமரா’ எனும் பீஜாட்ெரம் முருகனின் ெஷ்டாட்ெரம்
ஆகும். இப்படி பஞ்ொட்ெர, ெஷ்டாட்ெர, அஷ்டாட்ெர ெக்திகனள ஒற்னறச்
சொல்ைில்சகாண்ட மந்திரச்சொல்பை `ராம’ எனும் சொல். இதனாபைபய
இனத ஓயாது சஜபித்திட, இந்த மூன்று வனக அட்ெரங்கனளச் சொன்ன
பைனன இது வழங்கிடும் என்பர். இந்தப் பயனன `குமர’ என்னும் முருகனும்
வழங்கவல்ைவன். அந்த முருகன், இங்பக பழமாய் விளங்குகிறான்.
எப்படிப்பட்ட பழமாக என்று கூற முடியுமா?’’ பபாகர் அப்படிக் பகட்ட
மாத்திரத்தில் ``ஞானப்பழமாய்...’’ என்று ஒருமித்த குரைில் ெீடர்கள்
உனரத்தனர்.

``அந்தக் கனத சதரியுமா?’’ என்றும் பகட்டார்.

``சதரியும்’’ என்றனர் கூட்டுக்குரைில்.

``நல்ைது... அதன் ொரத்னத, குனறந்த சொற்களில் யாரால் கூற முடியும்?’’ -

பபாகர் பகட்க, அஞ்சுகபன இந்த முனறயும் முன் வந்தான் ``நான் கூற
முயல்கிபறன் குருபவ!’’

``நல்ைது. கூறு பார்ப்பபாம்.’’

``பழம் என்பது, முதிர்ந்து தித்திக்கும் நினை; பூ, பிஞ்சு, காய் எனும் நினை
கடந்த பரிமாணம். பூபவா, பிஞ்பொ, காபயா, மரத்னதப் பிரிய பநரும்பபாது
பால் கெியும். அது மரத்தின் கண்ணர்.
ீ பழுத்த நினையில் தானாய்
உதிர்ந்திடும். பாலும் கெியாது... மரமும் வருந்தாது.

மனித வாழ்விலும் முதுனம என்பது, பழுத்ததன் அனடயாளம். அவர்

கருத்துகள் தித்திக்கும் - அவர் பிரிபவா முக்திக்கும் உரியதாகும். அத்தகு
பழுத்த நினைப் பாட்னட பாைகனாய் இருந்தபபாபத அனடந்தவன் முருகன்.
அனத உைகம் உணர நிகழ்த்தப்பட்ட நாடகபம முருகன் உைனகச்
சுற்றியதும், கணபதி உைகனானரச் சுற்றிய ெம்பவமும். நாடகத்தின் உச்ெம்
அவனது துறவுக்பகாைம். இதன்மூைம் துறபவார்க்கடவுளாக ஞானம்
தருபவனாய் அவன் விளங்குகிறான். எங்பக அந்த ஞானப்பழம் என்று அவன்
இனறயனாரிடம் பகட்க, அதற்கான பதினை ஒளனவப்பிராட்டி தந்தாள்.

``நீபய பழம்... உனக்கு எதற்கு இன்சனாரு பழம்? பழம் நீ என்றதால், அது

மருவி `பழநி’ என்றும் இப்சபாதினி ெிந்திக்கப்படுகிறது’’ - அஞ்சுகனின்
விளக்கத்னதத் சதாடர்ந்து ``னகனய நீட்டு!’’ என்றார் பபாகர். அவனும்
நீட்டினான். அவன் உள்ளங்னகயில் அந்த ரெமணினய னவத்தார். பிறகு
``இது ஞானமணி என்னும் ரெமணியாகும். இனத நீ ெிறு
சவள்ளிப்பபனழக்குள் னவத்துக் கழுத்தில் கட்டிக்சகாள். ஜனவெியம்
மட்டுமன்றிக் சகாடிய மிருகங்களும் உன்னனக் கண்டால் ஒதுங்கிச்
செல்லும். நீ அனழத்தால் பறக்கின்ற பறனவகள்கூட உன் பமனிபமல் வந்து
அமரும். எங்பக, வானில் பறக்கும் அந்த வல்லூனற அனழத்து உன்
கரத்தின் பமல் நிறுத்து பார்க்கைாம்’’ என்றார் பபாகர்.

னகனய மூடி ரெமணினய இறுகப் பற்றிக்சகாண்டு விண்னணப் பார்த்து,

வட்டமிடும் வல்லூனற அஞ்சுகனும் மானெீகமாய்ச் ெிந்தித்தான். என்ன
ஆச்ெர்யம்! அந்த வல்லூறு தாழப் பறந்து அவனன பநாக்கி வரத்
சதாடங்கியது!

இன்று அந்தப் சபண் பயமின்றி எடுத்துப் பபாட்ட அந்தப் பாம்புச்ெட்னடனயப்

பார்த்த துரியானந்தமும் குமபரெனும் கண்கனள அகட்டினார்கள். அவர்கள்
கன்னக்கதுப்புகளிலும் வனண
ீ நரம்பின் பமல் விரல்பட்டதுபபால் ஓர்
அதிர்வு. ஆனால் வயதானவபரா, அந்தப் பாம்புச்ெட்னட முன் எழுந்து
நின்றவராய் தன் நடுங்கும் இரு னககனளக் கூப்பி வணங்கத் சதாடங்கினார்;
முணுமுணுக்கவும் செய்தார்.

``ொமி... நடமாடிக்கிட்டுத்தான் இருக்கீ ங்களா? ெந்பதாஷம் ொமி. ஆனா,

உங்கபளாட இந்தக் பகாட்னடனய இடிச்சுக் கட்டி என்சனன்னபவா
பண்ணப்பபாறாங்கன்னு பகள்விப்பட்டு நான் முடங்கிட்படன் ொமி. உங்க
வாரிசுங்கபள இந்த இடத்பதாட மதிப்பு சதரியாம நடந்துக்கும்பபாது நான்
மட்டும் என்ன பண்ண முடியும்?

என்னனயும் `இடத்னத காைிபண்ணு’ன்னு சொல்ைிட்டாங்க. தினமும் நாலு

பபர் வர்றாங்க. அங்கங்க அளக்குறாங்க. அப்புறம் அப்படி இப்படின்னு
ஏபதபதா பபெிக்கிறாங்க... இபதா இப்பகூட சரண்டு பபர் வந்து எகத்தாளமா
பார்த்துக்கிட்டு நிக்கிறாங்க’’ - வயதான அந்த மனிதர், சதய்வ ெந்நிதியில்
நின்று மனமுருகப் பிரார்த்தனன செய்வதுபபால் பபெியதில் ெிை
விஷயங்கள் துரியானந்தத்துக்கும் குமபரெனுக்கும் புரியவந்தன. அந்தப்
பங்களாவினுள் கட்டடத்னதக் கடந்து மர்மமான ஏபதா ஒன்று இருப்பதும்
அவர்களுக்குள் அர்த்தமாகியது. அந்தப் சபண்ணும் இருவனரயும் பார்த்து
ென்னமாய்ச் ெிரித்தாள்.

``ெரி கண்ணு... நீ இந்தச் ெட்னடயக் சகாண்டுபபாய் ஊட்ை... பவணாம்

பவணாம் - நீ பபாய் ஒரு குவனளயிை பால் சகாண்டு வா. காச்ெினதில்ை...
பச்ெப்பால்’’ என்றார்.

``எதுக்கு தாத்தா?’’

``பபாய்க் சகாண்டு வா சொல்பறன்’’ - அவர் பபச்சுக்குக் கட்டுப்பட்டு அவள்

அங்கிருந்து நகரவும் அவர் இருவனரயும் பார்த்தார்.

இருவரிடமும் ஒருவனக ஸ்தம்பிப்பு.

``என்ன பார்க்கிபற... நீ இந்தக் கட்டடத்னத இடிக்க வந்தவன்தாபன?’’ அவர்

பகள்வியில் ஒரு பகாபம் சதரிந்தது.

``நாங்க இடிக்க வரனை.. மரச்ொமானன எல்ைாம் அப்படிபய எடுத்துக்கிட்டுப்

பபாய், பயன்படுத்திக்கப்பபாபறாம்.’’

``இந்த மரம் அவ்வளவும் பர்மாவுை இருந்து வந்த பதக்கு. இது கப்பல்ை

வந்து இறங்கினப்ப எனக்கு ஆறு வயசு.’’

``ஓ! அப்ப, இப்ப உன் வயது?’’

``சொன்னா நம்புவியா?’’

``என்ன... ஒரு 80, 85 இருக்குமா?’’

``கூட, ஒரு 35 பெர்த்துக்பகா...’’

``நூற்றிருபதா?’’

``நம்ப முடியைியா?’’

``ெத்யமா நம்ப முடியை. அப்ப இந்தக் கட்டடம் கட்டி 114 வருஷம் ஆவுதா?’’
``ஆமா.. அதுை ஒரு திருத்தம் இருக்கு.’’

``என்ன திருத்தம்?’’

``இது முந்நூறு வருஷக் கட்டடம்; அஞ்சு தனைமுனற வாழ்ந்த கட்டடம்!

இதுை பதக்குமரங்கனளக் சகாண்டு ஒரு புது வடிவத்னத
உருவாக்கினவர்தான் பிரமாண்ட ராெய்யா!’’

``பிரமாண்ட ராெய்யாவா, இது என்ன பபரு..?’’

``அதான் பபரு... பிரமாண்டம் ஜமீ ன்னு நீ பகள்விப்பட்டதில்னையா?’’

``சபருசு... நீ இப்ப என்ன சொல்ை வர்பற?’’

``மதிப்பு சதரியாம பபெறீங்க... இது கட்டடம் இல்னை... பகாட்னட!

பகாட்னடகூட இல்ை... பகாயிலு!’’

``பகாயிைா?’’ - குமபரென் சகாஞ்ெம் அதிர்பவாடுதான் பகட்டான்.

``ெித்தன் வாழுற இடம் பகாயில்தாபன?’’ - அவர் பகள்வி பகட்டபடிபய
எழுந்து நின்று தன் இடுப்பு பவட்டினய ஒருமுனற அவிழ்த்து உதறிக்
கட்டிக்சகாண்டார். அப்பபாது உள்ளானடயாகக் பகாவணம் கட்டியிருப்பதும்
அனரஞாண்கயிற்றில் ெிை தாயத்துகளும், குட்டிப் பபனழகளும்கூட ெிை
விநாடி குமபரென் கண்களிலும் துரியானந்தம் கண்களிலும் பட்டன.
அவபரா அந்த ஆஸ்சபஸ்டாஸ் கூனர வட்டுக்குள்
ீ நுனழந்து ஒரு ெிறு
கனளக்சகாத்திபயாடு சவளிபய வந்தார். நனடயில் பைொனசதாரு
தடுமாற்றம் இருந்தது. இருந்தும் விழாமல் நடந்தவர் ஒரு மரத்தின் அடியில்
அதன் தண்னடசயாட்டி தன் னகயால் மூன்று ொண் என்கிற ஓர்
அளசவடுத்து அங்பக குழினய சவட்டத் சதாடங்கினார்.

``சபருசு... எதுக்கு இப்ப குழி பதாண்டுபற?’’ என்று அருபக சென்று பகட்டான்

குமபரென்.

``என் ஐய்யன் ெட்னடய புனதக்கத்தான்...’’ என்று ஓர் அடி அளவுக்குத்

பதாண்டிவிட்டு வந்து, அந்தப் பாம்புச்ெட்னடனயக் னகயில் எடுத்து அதன்
வால்பாகத்னதப் பிடித்தார். 12 அடி நீளம்! 6 அடி அவர் பிடியிலும் மீ தம் 6 அடி
தனரயிலுமாகக் கிடந்தது அந்தச் ெட்னட. அனத அப்படிபய பதவிொகச்
சுருட்டி, கண்களில் ஒற்றிக்சகாண்டவராய் அந்தக் குழி அருபக சென்று
அதனுள் பபாட்டுத் திரும்பவும் மண்னணப் பபாட்டு மூடி, ஒரு ெிறு பமட்னட
உருவாக்கி அந்த பமட்டின் பமல் பாத்திரம்பபால் ஒரு பள்ளத்னத
உருவாக்கினார். அதற்குள் அந்தப் சபண் பாபைாடு வந்துவிடவும், அனத
அந்தப் பாத்திரம் பபான்ற பள்ளத்தில் விடவும் அது மண்பணாடு கைந்து
குழிக்குள் இறங்கி மனறந்தும்பபானது.

அவர்கள் இருவருக்கும் ஓரளவு புரிந்துவிட்டது. துரியானந்தம் மனனவி,

ஆடி மாெம் சவள்ளிக்கிழனமகளில் புற்றுக்குப் பால் சதளிப்பவள். அது ஒரு
வழிபாடு! ஆனால், பாம்பு பால் எல்ைாம் குடிக்காது. அதன் உணவு புழு, பூச்ெி,
தவனளதான் என்பது ஒரு பனழய புத்தகக் கனடக்காரனாய் பைபராடு
பழகப்பபாய் சதரியும்.
இருந்தும் ஒரு கூட்டம் இந்தப் பால் சதளிப்பதில் துளியும் பின்னனடவின்றி
இன்று வனர அனதப் பின்பற்றி வருவதும் சதரியும். இதில் எது ெரி, எது
தவறு பபான்ற பகள்விக்பகா, ஆராய்ச்ெிக்பகா இடமில்ைாத ஒரு பொத்துக்குச்
செத்த வாழ்க்னக அவன் வாழ்க்னக.
அந்த வயதானவர் திரும்பப் பபாய் கட்டிைில் அமர்ந்துசகாண்டார். அப்படிபய
அவர்கள் இருவனரயும் பார்த்தவர், திரும்பி அங்கு வளர்ந்திருக்கும் சபரிய
சபரிய மரங்கனள ஒரு பார்னவ பார்த்தார். சபருமூச்சும் சவளிப்பட்டது.
கூடபவ ஆதங்கமும்!

``இந்த மரங்கனள எல்ைாமும் சவட்டப்பபாறாங்களாம். இசதல்ைாம்

குற்றாைமனைக்கு பமை இருந்து சகாண்டுகிட்டு வந்து பூனெபபாட்டு நட்ட
மரங்கள். இத்தினி வருஷத்துை ஒரு பருவத்துைகூட இதுங்க சபாய்யாகை!
பூத்தும் காச்சும் தந்துக்கிட்படதான் இருக்குங்க.’’

``அதுக்சகன்ன பண்றது... ஊரும் மக்களும் அப்படிபயவா இருக்காங்க...

சபருகிட்படல்ை பபாறாங்க...’’ - குமபரென் அதற்சகாரு பதினைச்
சொன்னான். அவன் பதில் அந்தப் சபரியவருக்குப் பிடிக்கவில்னை என்பது
பதிலுக்கு அவர் பார்த்த பார்னவயில் சதரிந்தது. அது குமபரெனுக்கும்
புரிந்தது.

``னநனா... இவர் பார்னவபய ெரியில்ை - விட்டா பனழய கனதயா

எனதயாச்சும் சொல்வார். நாம வந்த பவனைய பார்ப்பபாம்’’ என்றபடிபய
அவனர விட்டு விைகி அந்தத் பதாட்டத்தின் மற்ற பாகங்கனளப் பார்க்க
நடந்தான். `ஏராளமான இனைச்ெருகுகள்... பசுனமயான அடப்பம்...
மயிற்பதானக விெிறைாய்க் காற்று... வடு பிடித்த மாமரம்...
நாவல்பழம்பபால் காய்கனள உதிர்ப்பித்திருக்கும் சநட்டிைிங்கம்... சகாழுத்த
சகாழிஞ்ெி... இனடயில் ஓடிய ெிை உடும்புகள்...’ பார்த்தபடிபய நடந்த
அவர்கள் ஓர் அரெமரத்தின் கீ ழ் பிருந்தாவன மாடத்பதாடுகூடிய அந்தச்
ெமாதினயயும் கண்டனர். மாடத்தில் விளக்கு எரிந்தபடி இருந்தது.

சவறித்துப் பார்த்துக்சகாண்பட நின்றனர்.

ெமாதி முகப்பில் கடப்னபக்கல்ைில் `பிரமாண்டராஜ உனடயார் 1832-1932’

என்ற காைப்பதிப்பு. ெரியாக நூறு வருடம் வாழ்ந்த ஒருவரின் ெமாதி.

``என்ன னநனா இது வில்ைங்கம்? ஜமீ ன்தாருங்க செத்தா சுடுகாட்டுக்குக்

சகாண்டுபபாக மாட்டாங்களா? அவங்க இடத்துபைபய புனதச்ெிடுவாங்களா?’’
என்று குமபரென் துரியானந்தத்திடம் பகட்க, துரியானந்தமும் ``யாருக்குடா
சதரியும்... ஆனா ஒண்ணு, இது ெகஜமான இடம் இல்னை. வா பபாபவாம்’’ -
என்று அங்கிருந்து நழுவப்பார்த்தான். அப்பபாது யாபரா ெிைர் வரும் அரவம்.
அரெமரத்துக்குப் பின்னால் பத்து அடி சதானைவில் அந்த பங்களாவின்
பின்பக்க மதில்சுவர். அதன்பமல் மூன்று அடி உயரத்துக்கு கிராதி
முள்கம்பிபவைியும் அனமக்கப்பட்டிருந்தது. இருந்தும் அந்த பவைினய
சவட்டி அறுத்து ஓர் ஆள் புகுந்துவரும் அளவுக்குத் திருட்டுத்தனமான ஒரு
வழித்தடம் உருவாகியிருக்க, அதனுள் ெிைர் நுனழந்தபடியிருந்தனர். அதில்
ெிை குடும்பப் சபண்களும் இருந்தனர். அவர் னகயில் ஒயர்க்கூனட. அதில்
பூ, எலுமிச்ெம்பழம், ஊதுபத்தி பபான்ற பூனஜப் சபாருள்கள்.

குமபரெனும் துரியானந்தமும் விதிர்ப்புடன் பார்த்தபடி இருக்க ``மளமளன்னு

கும்புட்டுக் கிளம்புபவாம். அந்த இன்ஜின ீயர் பார்த்துடப்பபாறான்...’’ என்றார்
அவர்களில் ஒருவர். அதற்பகற்ப விறுவிறுசவன ெமாதி பமல் பூக்கனளத்
தூவி ஊதுவத்தி ஏற்றி எலுமிச்ெம் பழத்னத நறுக்கிப் பிழிந்து அனதத்
தனைனயச் சுற்றி வெிவிட்டு
ீ ெமாதியின் கல்சவட்டுக்கு முன் திட்டாய்
கறுப்பாய் இருக்கும் இடத்தில் கற்பூரத்னத ஏற்றி அது எரியத் சதாடங்கவும்
சுற்றி வரத் சதாடங்கினர்.

துரியானந்தத்னதயும் குமபரெனனயும் அவர்கள் ஒரு சபாருட்டாகபவ

கருதவில்னை. இருவரிடமும் அடுத்தகட்ட ஆச்ெர்யம்.

``ஆமா, இது என்ன இப்படித் திருட்டுத்தனமா வந்து கும்பிட்டுக்கிட்டு?’’ என்று

பகட்டான் குமபரென்.

``அப்ப நீங்க கும்பிட வரைியா?’’ என்று பதிலுக்குக் பகட்டார் அவர்களில்

ஒருவர்.

``அது ெரி... நாங்க ஏைம் எடுக்க வந்தவங்க.’’

``ஆமால்ை... பங்களானவ இடிக்கப்பபாறதா சொன்னாங்க. அதான் எங்கனள
எல்ைாமும் முன் வழியா உள்பள விடறதில்ைபபாை!’’

``அதுக்காக இப்படியா வந்து கும்பிடுவங்க...

ீ அதுவும் ஒரு ெமாதிய..?’’

``பார்த்துப் பபசுங்க அப்பு... ெித்தர் ொமி காதுை விழுந்து உங்கள

ெபிச்ெிடப்பபாறாரு.’’

``ெித்தர் ொமியா?’’

``சபாறவு... நாங்க பநர்ைபய பார்த்தவங்க. கும்புட்டு உழுந்தா பகாடி

சகாடுப்பாரு... இல்ைாட்டி உங்களுக்குத்தான் கஷ்டம்’’ - என்றவர்கள்,
மளமளசவன ெமாதி அருபக இருந்த மண்னண எடுத்து சநற்றியில்
பூெிக்சகாண்டு வந்ததுபபாைபவ திரும்பியும் சென்றனர்.

துரியானந்தமும் குமபரெனும் மைங்க மைங்கப் பார்த்தபடிபய திரும்ப

முற்பட, துரியானந்தம் மட்டும் திரும்பி வந்து ெமாதி முன் நின்று கும்பிடத்
சதாடங்கினான்.

``ஐய்ய... என்ன னநனா பயந்துட்டியா?’’

``பயப்படைடா... இது ஒரு மரியாத. செவுரு ஏறிக் குதிச்சுக் கும்பிட்டுட்டுப்

பபாறாங்கன்னா ெக்தி இல்ைாமைா கும்புடுவாங்க?’’ என்று பகட்டபடிபய,
எதற்கு வம்பு என்பதுபபால் ெமாதி மண்னண எடுத்துத் தன் சநற்றியில்
இட்டுக்சகாண்பட நடந்தான் துரியானந்தம். ஆனால், குமபரென் தன்
லுங்கினய மடித்துக் கட்டிக்சகாண்டபதாடு ெரி!

பங்களாவினுள் திரும்ப நுனழந்தபபாது கடப்பானர, சகாத்துகருவி, திருப்புளி,

ரெமட்டம், டிரில்ைிங் சமஷின் என்கிற ஐட்டங்கள் பவன் ஒன்றிைிருந்து
சுகாடியா பெட்டால் அனுப்பப்பட்டிருந்தன.

``ஜாமான்ைாம் வந்துடுச்ெி பார்... பெதாரமில்ைாம சூதானமா ஒவ்சவாரு

ஜன்னைா முதல்ை கழட்டுபவாம்’’ என்று தாங்கள் எதற்கு வந்தார்கபளா
அந்த பவனைனயப் பார்க்கத் சதாடங்கினர். அப்பபாது உச்ெிக்கூனரயின்
முக்பகாண மரச்ெட்டம் ஒன்றின்பமல் அவர்கனளப் பார்த்தபடிபய பைொக
தன் படம் விரித்த தனைனய உயர்த்தியிருந்தது அந்தப் பன்னிரண்டு அடி
நீள நாகம்!

குளித்து முடிந்தவளாய் சபர்முடாஸ்-டீஷர்ட் என பகஷுவல் ஆனடபயாடு

னடனிங்படபிளுக்கு பாரதி வந்தபபாது, முத்துைட்சுமி ெினைபபால்தான்
அமர்ந்திருந்தாள். அவனளக் கனைத்து அவள் புைம்பப்பபாவனதக் பகட்கும்
விருப்பமின்றி பாரதிபய தனக்குத்தாபன உணனவப் பரிமாறிக்சகாள்ளத்
சதாடங்கினாள். பாத்திரச் ெத்தம் முத்துைட்சுமினயக் கனைத்தது. ெற்பற
உதறிக்சகாண்டவளாய் ``கூப்பிட மாட்பட...’’ என்று ெப்பாத்திக்கான
குருமானவ விடத் சதாடங்கினாள்.

பாரதியும் ொப்பிட்டபடிபய... ``என்ன பாட்டி அப்பாவுக்கு... இப்படி

ஆயிடிச்பெங்கிற கவனையா?’’ என்று ஆரம்பித்தாள்.

``உனக்கு இல்னையா பாரதி?’’ - மிக இயல்பாய் திருப்பிக்பகட்டாள்

முத்துைட்சுமி.

``சபருொ இல்னை பாட்டி.’’

``எனக்கும் அப்படித்தான்’’ - பதிலுக்கு ஆச்ெர்யமாகப் பார்த்தாள் பாரதி.

``அந்தச் ெமயத்துக்கு அந்தச் ொவு வட்டு
ீ விஷயத்னத நீ மனறச்ெிட்டாலும்
பின்னாை எல்ைாத்னதயும் கபணெபாண்டி சொல்ைிட்டான். எனக்கும்
சபாக்குன்னு ஆயிடிச்சு. உன் அப்பன் உன் தாத்தா மாதிரி... அவரு
தூங்கப்பபாகும்பபாதுகூட ெைனவ பண்ணுன பவட்டி ெட்னடபயாடுதான்
தூங்கப் பபாவாரு, தான் ஒரு ராொங்கிற நினனப்பு... இந்தத் துனவயை
பபாடட்டுமா? பிரண்னடத் துனவயல்... எலும்பு நரம்புக்சகல்ைாம் நல்ைது.’’

``இப்ப நமக்கு பவற நல்ைசதல்ைாம்தான் பாட்டி பதனவயா இருக்கு.’’

``ெரியா சொன்பன... உன் அப்பன் சகாஞ்ெ நானளக்கு எதுவும் பண்ண

மாட்டான். இந்த சநாட்டாங்னகயனனயும் லீனவக் சகாடுத்து மதுனரக்கு
அனுப்பிட்டா, அக்கடான்னு வட்ைதான்
ீ கிடந்தாகணும். நீயும் அந்தக்
குடும்பத்துக்குச் செய்ய நினனக்கிற நல்ைனத செஞ்சுடைாம். பாவம் அந்தப்
சபாண்ணு... +2 படிக்குதாபம! நல்ைா படிச்ொ நாமபளகூட பமல்
படிப்சபல்ைாம் படிக்கனவப்பபாம். உன் அப்பன் காசு பணபம பவண்டாம்.
என் அட்டினக ஒட்டியாணம்ைாம் டிவி-யிை அடகு விளம்பரத்துை சொல்ற
மாதிரி சபட்டிக்குள்ள னகதி மாதிரி அனடஞ்சுதாபன கிடக்கு?’’ -
முத்துைட்சுமியின் விஸ்தாரமான மனனத எண்ணி மகிழ்ந்தபடிபய
பாற்குமிழியாய்ச் சுழித்துச் ெிரித்தாள்.

``அப்புறம், நான் ஒண்ணு சொல்பவன் - பகாவிச்சுக்க மாட்டிபய?’’ - சவள்ளி

டம்ளரில் தண்ணர்ீ விட்டபடிபய பீடினக பபாட்டவனள ``என்ன, பழநிக்குப்
பபாகைாமான்னுதாபன பகட்கப்பபாபற?’’ என்றாள்.

``எங்கற்பூரம்... அபததான்!’’

``பபாயிட்டு வந்தா எல்ைாம் ெரியாயிடுமா பாட்டி?’’

``இப்படிக் பகட்டா எப்படிம்மா... திமிர்பிடிச்ெ உன் தாத்தாகூட முருகன்னா
மறுபபச்சு பபெ மாட்டாரும்மா..’’

``தாத்தாவ விடு... உன் முருகனனப் பார்த்துட்டு வந்துட்டா, என் அப்பா

பரிசுத்தமான அரெியல்வாதியா மாறிடுவாரா?’’

``அது...’’

``பதில் சொல்ை முடியைல்ை..?’’

``அப்படி இல்ைம்மா... நல்ைது சகட்டதுன்னு சரண்டும் சகாண்டதுதான்

வாழ்க்னக. சகட்டது பளிச்ெின்னு சதரிஞ்ொ நல்ைது பைமா இல்னைன்னு
அர்த்தம். அனத பைப்படுத்திட்டா சகட்டது நிச்ெயம் அடங்கிடும்மா.’’

``நல்ைதுன்னு நீ எனதச் சொல்பற... அங்க பபாய் அந்த முருகன் ெினை

முன்னாை நின்னு என்னனக் காப்பாத்துன்னு சொல்றனதயா?’’

``அப்படித்தான்னு சவச்சுக்னகபயன்.’’

``அப்ப உன் ொமி எல்ைா இடத்துையும் இருக்கான்கிறசதல்ைாம் சபாய்யா?’’

``விதண்டாவாதம் பண்றிபய கண்ணு. அது நம்ம குைசதய்வம். அங்க உன்

அப்பன், தாத்தா, தாத்தாவுக்குத் தாத்தா, அந்தத் தாத்தாவுக்குத்
தாத்தாசவல்ைாரும் நின்னு நீ ெினைன்னு சொன்ன கல்னைக்
கும்புட்டிருக்காங்க. அவங்கள்ள இருந்து வந்தவதான் நீ. ஆகாயம் ஒண்ணும்
உன்னனத் துப்பனை! வம்ெம் விளங்கணும் எது மாறினாலும் உன்னனக்
கும்புடற எங்க பக்தி மாறக் கூடாதுன்னு கும்புட்டபதாட பைன்தான் நீ! நீ
இப்படிப் பபெைாமா?’’

``ெத்யமா நான் திமிர்பிடிச்சுப் பபெனை பாட்டி. எனக்கு இசதல்ைாபம

முட்டாள்தனமா படுது. நான் கும்புட்டாதான் அந்தச் ொமி நல்ைது
செய்யும்னா அது என்ன ொமி? அது ொமி இல்ை... அது இன்சனாரு
மனுஷன்... அரென்! அரென்தான் அவனனப் புகழ்ந்து கவினத பாடினா பரிசு
தருவான். திட்டினா தூக்கி சஜயில்ை பபாடுவான்.’’
``தா பாரு... நீ புரிஞ்ெிக்காம பபெபற! பகாயில்ங்கிறது குளம் மாதிரி. நாம
பபாய்க் குளிச்ொ அழுக்கு பபாகும். குளம் கூப்பிடாது. ொமியும் கூப்பிடனை.
மனபொட அழுக்கு பபாகவும், அகங்காரமில்ைாம இருக்கவும்தாம்மா
இசதல்ைாம்!’’ - முத்துைட்சுமியின் கருத்துக்கு, ெட்சடன ஒரு கருத்னத
பாரதியால் கூற முடியவில்னை.

இருந்தும் பயாெித்து முடித்தவளாக, ``எனக்கு அகங்காரசமல்ைாம் இல்னை

பாட்டி... எனக்குத் சதரிஞ்சு என் மனசுை அழுக்கும் இல்னை. அதனாை உன்
முருகன் எனக்குத் பதனவயுமில்னை. நீ பவணும்னா பபாயிட்டு வா.
உன்னன எப்படி என்னாை மாத்த முடியாபதா, அப்படித்தான் உன்னாை
என்னனயும் மாத்த முடியாது!’’ - அவள் அப்படிச் சொன்னபபாது அவள்
னகப்பபெியில் அனழப்சபாைிப் பாட்டு. கானதக் சகாடுத்தவள் முகத்தில்
பைத்த அதிர்ச்ெி.

கபணெபாண்டியன்தான் பபெினார், ``பாப்பா... பவங்னகயன்கிற அந்த சரளடிய,

அவன் எதிரிங்க...’’

- ததொடரும்
 அன்று தாழப் பறந்து வந்த அந்த வல்லூறு, னகனய வினடப்பாக
நீட்டியபடி நின்றிருக்கும் அஞ்சுகனின் கரம்பமல் அவனன ஓர்
எஜமானனனப்பபால் கருதி அமர்ந்தது. மானுட அச்ெம் அதனிடம்
துளியுமில்னை. அந்தக் காட்ெினயக் கண்ட ெீடர்கள் அத்தனன பபருபம,
வியப்பில் புருவங்கனள உயர்த்தினர்.

பபாகர், சமள்ள அதன் அருபக சென்று அதன் தனைனயயும் ெிறகுகனளயும்

வருடி, அன்புகாட்டத் சதாடங்கினார். அதுவும் குனழந்துசகாடுத்தது.
குறுமணி பபான்ற கண்கனள ரப்னபசகாண்டு மூடித் திறந்து `நான்
சநகிழ்கிபறன்’ என்றது.

அஞ்சுகன் அனத ரெித்தான்.

``அஞ்சுகா... இனத மீ ண்டும் பறக்க விடு! பூமியில் குறித்த இடத்தில்தான்

நமக்சகல்ைாம் பொறு. ஆனால் இதற்பகா, உைகம் முழுக்கச் பொறு!
அபதபபால் நமக்சகல்ைாம் அனரப் பார்னவதான். முன்னால் பார்க்கும்பபாது
பின்னால் பார்க்க இயைாது. பின்னால் பார்க்க வினழந்தாபைா முன்னால்
சதரியாதுபபாய்விடும். ஆனால் இதற்கு, முழு வட்டப்பார்னவ! விண்ணில்
இருந்து இது பூமினயப் பார்க்கும்பபாது எதுவும் மனறயாது. பார்னவயில்
பறனவப் பார்னவபய பமைானது. பார்ப்பனதனவத்பத மனமும் ெிந்திக்கும்.
எனபவ, பறனவப் பார்னவனய நாமும் சபற முயைபவண்டும்’’ என்று அந்த
வல்லூனறக்சகாண்டு ஒரு பாடமும் நடத்தி முடித்தார் பபாகர்.

அஞ்சுகனும் னகனய உயர்த்தி, அனத வானம் ஏகச் செய்தான். `பபாய்

வருகிபறன் நண்பர்கபள...’ என்பதுபபால் அதுவும் வானில் பமபைறத்
சதாடங்கியது.

அஞ்சுகனும் னகனயத் தளர்த்திக்சகாண்டான். அவன் வெமிருந்த அந்த

ரெமணினய, ெற்று ஏக்கத்துடன் மற்ற ெீடர்கள் பார்த்தனர். அது தன் ெக்தினய
அனனவருக்கும் காட்டிவிட்டது. அனத மாயம் என்பதா, இல்னை பநயம்
என்பதா என்பதில் அவர்களிடம் குழப்பம்.

``அஞ்சுகா, நீ இனி நடுக்காட்டுக்குள்கூட தாராளமாக நுனழயைாம். மதினய

மயங்கனவக்கும் தில்னை விருட்ெம் மிகுந்த மகரந்தங்கள் மிதக்கும் `மதி
மயக்கி வனத்துக்குள்ளும்’ நுனழயைாம்! ஊர்வதில் சதாடங்கி பறப்பதில்
சதாட்டு, அனைகின்ற மிருகங்கள் வனர எதுவும் உன்னனத் தீண்டாது. இந்த
ரெமணினய இடுப்பில் சதாப்புள்பமல் னவத்து, ஓர் அங்குை பருத்தி ஆனட
மடிப்பால் இறுகக் கட்டிக்சகாள். ஜைவாதின்பபாது மட்டும் மணினய விைக்கி
னவ! உறங்கும்பபாதுகூட இனதப் பிரியாபத. அபதபபால்
நித்யத்யானத்னதயும் னகவிடாபத! உனக்சகாரு கட்டனள. பாஷாணங்கள்
ஒன்பதில் `தாளகம்’ நூறு பைம் எனக்கு பவண்டும். அனத மரவட்டிைில்
பெமித்து, பிறகு என் வெம் நீ ஒப்புவிக்க பவண்டும். தர்ப்னபப்புல்சகாண்டு
மரவட்டினை மூடபவண்டும் என்பனத மறந்துவிடாபத!” என்று
கட்டனளயிட்டவர், அடுத்து புைிப்பாணினயத்தான் ஏறிட்டார்.

``புைி... உன் காை ஞானத்துக்கு ஒரு பரீட்னெ. வரும் நாளில் சநடிய

விரிவுசகாண்ட அபிஜித் முகூர்த்த காைத்னத நீ கண்டறிந்து னவ. அப்பபாது
நான் ஓர் அறப்பணினயத் சதாடங்க இருக்கிபறன்” என்றார்.

``மகிழ்ச்ெி குருபவ. ஒன்றுக்கு மூன்றாய் அந்தக் காைகதினய நான்

கணக்கிட்டு அறிந்து, தங்களுக்கும் அறிவிப்பபன்.”

``அது எதற்சகன்றும் சதரிந்துசகாள்.”

``தாங்கள் கூறினால் சதரிந்துசகாள்ளச் ெித்தமாக உள்பளன்.”

``இந்தப் சபாதினியின் இன்சனாரு சபயர் சதரியுமல்ைவா?”

``அஞ்சுகன்கூட ெற்று முன் கூறினாபன... பழநி என்று!”

``ெரியாகச் சொன்னாய். அந்தப் பழநியின் உள் உருனவ அறிவாயா?”

``அது துறவுக்பகாைம் அல்ைவா?”

``அதுபவதான்! பவல் பிடித்த பவைவன் தண்டசமனும் தடி பிடித்து

சகௌபீனம் தரித்து நின்ற பகாைம்! ெிரத்திலும் முடியறுத்து ெிவ
நயனசமனும் ருத்ராட்ெம் தரித்து நின்ற பகாைம்!”

``இப்பபாது அதுகுறித்துத் தாங்கள் பகள்விகள் எழுப்பக் காரணம்?’’

``இருக்கிறது. உங்களுக்சகல்ைாம் குருவருள் மட்டும் பபாதாது...

திருவருளும் பவண்டும்.”

``அதற்கும் இந்தத் தண்டாயுதபாணிக்கும் என்ன ெம்பந்தம் குருபவ?”

``இவனனச் ெிந்தித்தாபை திருவருளுக்கு நாம் ஆளாபவாம்.”

``என்றால் ஏனனய சதய்வதங்கள்?”

``அனவயும் திருவருள் புரிபனவபய... நீரானது நிைமினெ குளசமன்றும்

குட்னடசயன்றும், ஏரிசயன்றும், ஊரிசயன்றும் ஆசறன்றும் அருவிசயன்றும்
பைவாறு விளங்குதல் பபான்றபத பதவதா ரூபங்கள். அவற்றில்
ஞானிக்குரியவன் தண்டபாணிதான்! மூைன் உனரத்ததுபபால், ஒன்பற குைம்
ஒருவன்தான் பதவன்! அந்தத் பதவன் ஓரிடம் உறங்கிச் செயல்புரிகிறான்.
ஓரிடம் ஆடிச் செயல்புரிகிறான். ஓரிடம் ைிங்கமாய் அடங்கிச்
செயல்புரிகிறான். சபாதினியாம் இந்தப் பழநியில் இனி அவன்
தண்டபாணியாய் மதியாய் மருந்தாய் விளங்கப்பபாகிறான்!”

``மதியாய் மருந்தாய் எனும் தங்கள் சொற்கனள விரித்துக் கூற

பவண்டுகிபறன்.”

``நானும் நான் அறிந்தவனர கூறுகிபறன். மானுடர்க்குத் பதனவ நான்கு `தி.’

அதாவது `நல்ை விதி, நல்ை கதி, நல்ை மதி, நல்ை நிதி!’ விதியால் கதியும்,
கதியால் மதியும், மதியால் நிதியும் திரண்டு வாழ்வும் வளமாகும்.
எப்பபாதும் வளம்மிகுந்த வாழ்வு என்பது, வாழபவ தூண்டும். எனபவ,
அதிைிருந்து விடுபடுவது குறித்பத வளத்பதாடு வாழ்பவர்கள் ெிந்திக்க
மாட்டார்கள். எனபவ, வினன மிகுந்த உைக வாழ்க்னக வாழபவ விரும்புவர்.

வாழ்க்னகக்கு இன்சனாரு சபாருளும் உண்டு. அதாவது `அனெதல்’ என்பபத

அது! அனெவது என்று வந்துவிட்டாபை, இரு நினைகள் பதான்றிவிடும்.
அதுபவ இடசமன்றும், வைசமன்றும் கூறப்படுகிறது. இந்த இரண்டுபம
ஒன்றுக்சகான்று முரணானது. இந்த முரண், நாம் வாழும் வாழ்விலும்
எதிசராைிக்கும். இடது, தான் ெிந்திப்பபத ெரி என்றிடும். வைதும் தன்
செயபை ெிறந்தது என்றிடும். இரண்டுபம ஒன்றின் கூறுகள்தான் என்பபத
ஞானம். இந்த ஞானபம அறிவின் முதிர்ந்த நினை. இந்த ஞானத்னத
அனடந்தவர், பூர்ணெந்திரனுக்கு ஒப்பானவர். பூர்ணெந்திரனும்
நிரந்தரமானவன் அல்ை. பதய்ந்தும் வளர்ந்துபம ெந்திரன் பூரணமனடகிறான்.
அந்தப் பூரணமும் நினையில்னை எனும்பபாது, `எதுதான் நினையானது?’
என்ற பகள்வி எழுகிறது.

இது உைகின் தனைெிறந்த பகள்விகளில் ஒன்று. இனதக் பகட்க மதி

பவண்டும்! மதிசகாண்டு பகட்டும் பயனில்னை. ஏசனனில், பூமியில் எதுவும்
பூரணமில்னை; எதுவும் நிரந்தரமில்னை. எல்ைாபம மாறிக்சகாண்பட
இருக்கின்றன, நம் உடல் உட்பட! இதில் மாறாதது எது? நினையானது எது?
எனும் பகள்விகளுக்கு நம்மினடபய பை வினடகள்! இதனால்
சபரும்குழப்பம்! குழப்பம் ஒரு வியாதி... இந்த வியாதிக்கு மருந்து எது?
`நாபன’ என்கிறான் தண்டபாணி!
``எப்படி குருபவ?’’ - இக்பகள்வினய, அதிெயமாக அந்தச் ெீடர்களில் அகப்னப
முத்து என்பவன் பகட்டான்.

``நல்ை பகள்வி... இக்பகள்விக்கு நீங்கள் வினடனய அறியபவண்டும் எனில்,

அந்த முருகனன முதைில் பூரணமாய் அறிய பவண்டும். அவபனாடு பெர்ந்து
அவனது பவனையும் அறிதல் பவண்டும். `பவல்’ எனும் சொல்ைில் உள்ள
`பவ’ எனும் எழுத்தின் ெிறப்னபயும் அறிந்திட பவண்டும். `பவ’ எனும்
எழுத்பதாடு சதாடங்கிடும் பவர், பவதம், பவைி, பவடன், பவம்பு, பவடம்
என்கிற பற்பை சொற்கனளயும் அறிந்திட பவண்டும்.

`பவ’ எனில் மனறந்திருப்பனதக் குறிக்கிறது. எது மனறந்திருக்கிறது

என்பனதபய அபதாடு சதாடர்புனடய பிற எழுத்துகள் உணர்த்துகின்றன.
பவர் எனும் சொல்ைில், மரத்தின் உயிர் மனறவாக மண்ணுக்குள்
மனறயப்பபாய் பவர் என்றானது. அபதபபால், பவடன் எனும் சொல்ைில்
மனறந்திருந்து அவன் செயல்படும் தன்னமயும், பவம்புக்குள் கெப்பு
மனறந்திருப்பனதயும், பவடத்தில் ஒரு பாத்திரம் மனறந்திருப்பனதயும்,
பவதத்தில் இனறச் சொற்கள் மனறந்திருப்பனதயும் என்று
சொல்ைிக்சகாண்பட பபாகைாம். அந்த வனகயில் பவைில் உள்ள `ல்’
அதனுள் `இல்’ எனும் அகம் ஒளிந்திருப்பனதக் கூறுகிறது’’ என்று சநடிய
உனர தந்தார்.

``என்றால், பவல் என்பது கூரிய ஆயுதமில்னையா? மனறவான அகமா...

எப்படி?’’

இன்று பாரதிபயாடு னகப்பபெியில் பபெிய கபணெபாண்டியன் ``பாப்பா...

பவங்னகயன்கிற அந்த சரளடிய அவன் எதிரிங்க...’’ என்று சொன்ன அளவில்
அனைவரினெ அறுந்துபபாய் ஒரு நிெப்தம் சூழவும் பாரதி எரிச்ெலுற்றாள்.

``ச்பெ... முக்கியமான பநரத்துைதான் இந்த செல்பபான் டவர் கட்டாகும்’’

என்று முணுமுணுத்திட, மறுபுறம் மீ ண்டும் முயன்று கபணெபாண்டியபன
சதாடர்பில் வந்தார்.

``பாப்பா... ைாரி! ெிக்னல் இங்க ெரியா கினடக்கனை.”

``அது ஒரு ொபக்பகடு. அப்பதாபன ஒரு பபானுக்கு சரண்டு பபான்

பண்ணுபவாம். நீங்க விஷயத்துக்கு வாங்க. அந்த பவங்னகயனுக்கு
என்னாச்சு?”

``பவங்னகயனன, அவபனாட எதிரிங்க சகால்ைப்பார்த்திருக்காங்க. அதுை

காயத்பதாடு அவன் தப்பிட்டான்னு பகள்விப்பட்படன்.”

``பகங் வார் மாதிரியா?”

``கிட்டத்தட்ட அப்படித்தான் பாப்பா. இவன மாதிரி ஆட்களுக்சகல்ைாம்

இயற்னகச் ொபவ கினடயாபத!”

``ெரி... இனத இப்ப எனக்குச் சொன்ன காரணம்?”

``அவனனப் பார்க்கணும்னு சொல்ைியிருந்தீங்கபள... இப்ப பார்க்கிறது
கஷ்டம்கிறதுக்காகச் சொன்பனன்.”

``இப்படிச் சொல்ைச் சொல்ைத்தான் பவகம் அதிகமாகுது. குறிப்பா, இவன்

எதிரிகளால் ொகுறதுக்குள்ள அந்தப் பபாைிப்பத்திரத்னத பபாலீஸ் முன்னாடி
சவச்சுக் கிழிச்சுப் பபாட்டுடணும்.”

``என்ன சொல்றீங்க பாப்பா?”

``எந்தக் காரணத்னதச் சொல்ைியும் இவனன நான் பார்க்கிற ெந்திப்னபத்

தள்ளிப்பபாடாதீங்க. இவனன நான் நானளக்பக பார்த்தாகணும்” என்று
பபானன கட் செய்தாள்.

ெிை சநாடிகள் சமௌனம். பின், சதாடர்ந்து ொப்பிடத் சதாடங்கியவனள,

பாட்டி முத்துைட்சுமி பரிதாபமாய்ப் பார்த்தாள்.

``என்ன பார்க்கிபற?”
``பிடிச்ொ, பிடிச்ெபிடியாபவ இருக்கிபயம்மா!”

``அது நல்ைதுதாபன பாட்டி. நிமிஷத்துக்கு நிமிஷம் மாறிக்கிட்படவா

இருக்க முடியும்?”

``பபாகட்டும்... நானளக்கு அந்த சரளடினயப் பார்க்கப் பபாறியா?”

``ம்...”

``பார்த்து... தனியா பபாகாபத!”

``கவனைப்படாபத... கபணெபாண்டி கூட வருவார்.”

``அவன் என்ன சபரிய மாவரன்.

ீ இன்னும் யானரயாவது கூட்டிக்கிட்டுப்
பபா.”

``அப்ப, ஒரு சபாண்ணாை தனியா பபாய் எனதயும் செய்ய முடியாது.

அப்படித்தாபன?”

``இப்ப நாடு இருக்கிற இருப்புை சபாண்ணாை மட்டுமில்ை, ஆணாபையும்

தனியா எனதயும் செய்ய முடியாது. எல்பைாரும் ஒண்ணுபெர்ந்து
செயல்பட்டாதான் முடியும்.”

``ெரி பாட்டி... நீ பபாய் சரஸ்ட் எடு. நான் பார்த்துக்கிபறன்.”

``நீ ொப்பிட்டு முடி. அப்புறம் நான் மட்டுமாவது பழநிக்குப் பபாயிட்டு

வந்துடுபறன். அப்பதான் எல்ைாம் சகாஞ்ெமாவது ெரிப்பட்டுவரும்” -
முணுமுணுத்துக்சகாண்பட முத்துைட்சுமி திறந்திருந்த பாத்திரங்கனள
மூடத் சதாடங்கினாள். பதிலுக்கு பாரதி ெிரித்தாள்.

``என் வருத்தம் உனக்குச் ெிரிப்பா இருக்கு இல்ை?”

``உன்னனப் பார்த்தா, பாவமாவும் இருக்கு. னப த னப, உனக்கு ஒரு
விஷயம் சொல்ைப்பபாபறன்.”

``என்ன?”

``நீ பபாக ஆனெப்படுற பழநினயப் பத்தி ஒரு பனழய புஸ்தகம். அதுை

`ெரவண மபனா ெக்கரம்’னு ஒரு பக்கம்! வட்டமா படம் பபாட்டு அதுை
நம்பருங்க இருக்கு. நாம கண்கனள மூடிக்கிட்டு உன் முருகனன
நினனச்சுக்கிட்டு ஒரு நம்பனரத் சதாடணும். ஆனா, நான் முருகனன
எல்ைாம் நினனக்க மாட்படன்னு சொல்ைிக்கிட்பட சதாட்படன். அதுவும்
நாைாம் நம்பனர! அதுக்கு எனக்கு என்ன பைன் சதரியுமா?”

``என்ன பைன்... என்ன பைன்?”

``பதற்றப்படாபத...`சதய்வம் பதடி வரும்’னு அதுக்கு பைன் வந்தது.

பவடிக்னகயாயில்னை!”

``அப்படியா! ஆமா... எங்பக அந்தப் புத்தகம்?’’

``நீ பகட்பபன்னு சதரியும். என் பபக்ை இருக்கு. பபாய் எடுத்துக்பகா.

புத்தகத்னத நான் இன்னும் முழுொ படிக்கனை. சும்மா ஒரு புரட்டுதான்
புரட்டிபனன். அதுக்பக இந்தப் பைன். கடவுள்னு ஒருத்தர் நிஜமா இருந்தா,
அவனரக் சகாஞ்ெமும் மதிக்காத என்னனத் பதடி வருவாரா? இதிைிருந்பத
அவர் ஒரு கற்பனனன்னு உனக்குப் புரியனை?” - பாரதியிடம் கிண்டல்
சகாப்புளித்தது.

முத்துைட்சுமிபயா அவள் பபக்னகத் பதடிச் சென்று அதில் இருந்த அந்தப்

பாதாம் பபப்பர் அட்னட பபாட்ட புத்தகத்னத எடுத்து பரபரப்பாக விரித்துப்
பார்த்தாள்.

பனழய்ய்ய புத்தகம்! மணிப்பிரவாள நனடயில் எழுத்துகள். இன்னறய

தனைமுனற படிக்க பநர்ந்தால், பல் உனடயும். ஆனால், முத்துைட்சுமி
பக்திபயாடு படித்தாள். அதற்குள் ொப்பிட்டு முடித்துக் னக கழுவியவளாக
அருகில் வந்து நின்றாள் பாரதி. பக்கங்கனளக் கச்ெிதமாய்ப் புரட்டியதில்
முத்துைட்சுமியும் அந்தச் ெரவண மபனா ெக்கரத்திடம் வந்திருந்தாள்.

``நானும் பைன் பார்க்கட்டுமா?”

``ம்... காொ, பணமா... வினளயாட்டுதாபன? கண்கனள மூடிக்கிட்டு விரனை

னவ, பார்க்கைாம்.”

``வினளயாட்சடல்ைாம் இல்னை. இதுக்குப் பபர் `நிமித்திகம்.’ கடவுள்,

நம்பமாடு மனறமுகமா பபெறார்னு அர்த்தம்.”

``எதுக்கு அவர் மனறமுகமா பபெணும்... பநராபவ பபெைாபம!”

``அதுெரி... அவர் கண்ணுக்குத் சதரியாத நினையிபைபய திருப்பதியிை ொமி

கும்புட இருபது மணி பநரம், ெபரிமனையிை அதுக்குபமை... இதுை
சதரிஞ்சுட்டா அவ்வளவுதான்” என்றபடிபய பயபக்திபயாடு கண்கனள
மூடிக்சகாண்டு, ஆட்காட்டிவிரைால் சதாட்டாள். அபத நான்காம் எண்!
`சதய்வம் பதடி வரும்!’

``அப்புறம் என்ன... எதுக்கு பழநிக்சகல்ைாம் பபாய், டயத்னத

பவஸ்ட்பண்ணிக்கிட்டு? உன் வனரயிைதான் இந்த வினளயாட்டு
உண்னமயாச்பெ! சதய்வம் பதடி வருதான்னு பார்த்துடுபவாம்!” என்று பாரதி
கூறவும், ஹாைில் இருந்த இத்தாைிய சபண்டுை கடிகாரம் ஒன்பது முனற
ெத்தமிட்டது.

``பாரதி... நிச்ெயம் சதய்வம் பதடி வரத்தான்பபாகுது. ஆனா, எப்படின்னுதான்

சதரியனை” என்று பரவெமானாள் முத்துைட்சுமி. அனதக் பகட்டுச்
ெிரித்தபடிபய மாடிப்படி ஏறினாள் பாரதி.

அனறக்குள் நுனழயவும் ஹாஸ்பிடைில் இருந்து கபணெபாண்டியன்தான்

பபெினார்.

``பாப்பா... அய்யா கண்ணு முழிச்ொ சொல்ைச் சொன்ன ீங்க. இன்னும்

முழிக்கனை. இதுக்குபமை முழிப்பார்னும் பதாணனை. நானளக்கு பபான்
பண்பறன்.”
``அனதவிட முக்கியம், அந்த பவங்னகயன் ெந்திப்பு.”

``பாப்பா...”

``எந்த எக்ஸ்கியூைும் பவண்டாம்பண. அப்பாவுக்கும் இப்பபானதக்கு

எதுவும் சதரிய பவண்டாம்.”

``நான் என் வாயாை எனதயும் சொல்ை மாட்படன் பாப்பா. ஆனா,

எனக்சகன்னபவா அந்தக் குமாரொமி விட்ட ொபம், சராம்ப வக்ரமாத்தான்
சதரியுது. முதல்ை அய்யா... அடுத்து அந்த சரளடிப் பய... மூணாவதா அந்த
எஸ்.ஐ ரவிக்குமார்னு நினனக்கிபறன்.”

``ஓ... ஸ்படஷன்ை குமாரொமிய அைட்ெியப்படுத்தியது அந்த ரவிக்குமாரா?”

``ஆமாம் பாப்பா.”

``அப்ப, உங்க வனரயிை, எல்ைாத்துக்கும் காரணம் குமாரொமி ொபம்தான்.’’

``அ... அ... ஆமாம் பாப்பா!”

``என்ன தடுமாற்றம்? முள்ளப் பிடிச்ொலும் முழுொ பிடிக்கணும்னு மதுனர

பானஷயிை பழசமாழிசயல்ைாம் சொல்வங்கபள!’’
ீ

``நான்... நான் தடுமாறை பாப்பா. என் மனசுை பட்டனதச் சொன்பனன்.”

``இது எனக்குப் பிடிச்ெிருக்கு. இப்படி விடுற ொபம் பைிக்கும்னு

பகள்விப்பட்டிருக்பகன். பைிக்கணும்னு ஆனெயும்படுபறன். ஆனா, இனத
ஒரு மூடநம்பிக்னகயா நினனக்காமலும் இருக்க முடியனை.”

`` `நம்பிக்னகயிை, நல்ை நம்பிக்னக... மூடநம்பிக்னகன்னு சரண்சடல்ைாம்

இல்னைடா’ன்னு என் சபரிய அய்யன் சொல்வாரு. `மனொர நம்பணும்.
அவ்வளவுதான்டா’ம் பாரு.”

``இது நல்ைா இருக்பக... சபரிய அய்யன்னா அது யாரு?”

``என் அப்பனுக்கு அப்பன்... தாத்தன்!”

``அப்ப `தாத்தா’னு கூப்பிடாம, அது என்ன சபரிய அய்யன்?”

``அது வந்து பாப்பா... என் ஆத்தா வழியிை ஒரு தாத்தா இருக்காரு. இந்த
சரண்டு பபர்ை வயசுை சபரியவனர வித்தியாெப்படுத்தி சபரிய
அய்யம்பபாம். சபரும்பாலும் அப்பன் வழியிை வர்றவங்கனள
`அய்யன்’னுதான் கூப்பிடுபவாம். இதுையும் ெிை குடும்பங்கள்ை
பவடிக்னகயா `திண்ணன்’, `தடியன்’னுல்ைாம் கூப்பிடுவாங்க. ஒரு தாத்தா
திண்ணக் கட்டில்ைபய கிடப்பாரு, மூக்குப்சபாடி இருந்தா பபாதும் அவருக்கு.
அவரு பபரு திண்ணன்! தடியும் னகயுமாபவ திரிவாரு ஒரு சபருசு. `நான்
கட்னடயாயிட்டா இந்தத் தடினயயும் பெர்த்துசவச்சு எரிச்ெிடுங்கடா’ன்னு
அந்தத் தடிபமை ஒரு பிரியத்பதாடு இருப்பாரு. இவரு பபரு தடியன்.”

``அண்பண... உங்ககூட மதுனரக்கு வரணும். உங்க உறவுகனள எல்ைாம்

பார்க்கணும். வார்த்னதயிைகூட ஒரு வாெனனன்னா அது உங்க
பபச்சுதாண்பண.”

``சபாறவு... மருபதன்னா சும்மாவா? எல்ைாம் எங்க மீ னாட்ெித் தாயி

கருணதான். `மருதய சுத்துன கழுதகூட மருதயவிட்டுப் பபாவாது’ம்பாங்க
பாப்பா. விடிய விடிய இட்ைி கினடக்கும், அதுவும் சூடா..! அபத மாதிரி
எந்பநரமும் பாட்டு பகட்டமானிக்பக இருப்பபாம்... மூெிக்குன்னா* அம்புட்டு
இஷ்டம். ஒரு உசுரு பபாச்ெின்னா ஓறம்பனரக்கு (உறவுகள்) சொல்றதுக்கு
முந்தி சகாழாக்காரனுக்குச் சொல்ைிருபவாம்! அவன் வந்து சகாழாய கட்டி
`ெட்டி சுட்டதடா... னக விட்டதடா...’ங்கிற பாடனைத்தான் முதல்ை
பபாடுவான். அனதக் பகட்டமானிக்கு முடிவுக்கு வந்திருவாங்க, `ஏரியாவுை
ஒரு சபருசு எகிறிடுச்சு’ன்னு. இபத, விபெெத்துக்குக் கட்டுன சகாழான்னா,
`விநாயகபன... வினன தீர்ப்பவபன...’ன்னு பகாவிந்த ராெய்யா பாடுன
பாட்டுதான்.”

``அண்பண... பபாதுண்பண. சராம்ப டயர்டா இருக்கு. இன்சனாரு நாள் உங்க

மதுனர புராணத்னதக் பகட்டுக்கிபறன். இப்ப என்ன விட்றுங்க. ஆனா,
நானளக்கு அந்த பவங்னகயனன மட்டும் விட்றக் கூடாது.
ஞாபகமிருக்கட்டும்” - கட்டனளக்குரைில் சொல்ைிவிட்டு, கட்டில்பமல்
விழுந்தாள். இரண்டு நாளின் 48 மணி பநர காை அளவில்தான் எத்தனன
எத்தனன ெம்பவங்கள்? அவற்றில்தான் எத்தனன புதிர்கள்!

`ஒவ்சவாரு ஜன்னல் ெட்டத்னதயும் மரத்துக்கு பங்கமின்றிப் பிரித்சதடுப்பது

என்பது, நிச்ெயம் அனதப் பதிப்பனதவிடபவ கடினமான பவனைதான்’ என்று
பதான்றிற்று துரியானந்தத்துக்கு.

ஜன்னல் ெட்டங்கள் அவ்வளவும் இப்பபாதுபபால் மூணு அங்குை அகைம்

என்றில்ைாதபடி, ஐந்து அங்குை அகைம் மூன்று அடிக்கு இரண்டனர அடி
செவ்வகம் என்று மிகத் திட்டமாய் இருந்தன. பதிக்கப்பட்ட சுவருக்குள்
ெிசமன்ட் கைனவக்குப் பதிைாக சவந்நிறத்தில் ெைித்சதடுத்த
ஆற்றுமணபைாடு பெர்க்கப்பட்ட சுண்ணாம்பு, விளாம்பழம், முட்னடக்கரு,
சகாழிஞ்ெிச்ொறு வஜ்ரம் பபான்ற மினார்* கட்டுமானக் கைனவசகாண்டு
அந்த பங்களா கட்டப்பட்டிருந்தது. ஜன்னல் ெட்டத்துக்கும் அவற்றுக்குமான
இனணப்புப் பட்டிகள், இரும்புக்குப் பதிைாகப் பித்தனளயில் இருந்தன!

அனதப் பார்க்கப் பார்க்க, துரியானந்தத்திடம் வியப்பு. ெட்டங்கனளத்

தூக்கிப்பபாய் சவளிபய ஒரு சடம்பபா பவனில் ஏற்றி சுகாடியா பெட்டின்
குபடான் ஒன்றுக்கு எடுத்துச் செல்வதில் மும்முரமாய் இருந்தான்
குமபரென். அவனனக் கூப்பிட்டு ெட்டங்கனளக் காட்டிய துரியானந்தம்
``இப்பல்ைாம் இப்படி ஒரு ெட்டத்னத எந்தத் தச்ெனும் செய்றதில்னை.
இசதல்ைாம்கூட பிளாஸ்டிக்கு, பினளவுட்டுன்னு மாற்றம் வந்துடுச்சு.
ஒவ்சவாரு ெட்டமும் என்னா கனம் கனக்குது பார்த்தியா?” என்று
வியர்னவனய வழித்துப் பபாட்டபடிபய சொன்னான்.

``நல்ைா அனுபவிச்சு வாழ்ந்திருக்காங்க னநனா... ஊட்டுக்குள்ளாரயும்

ஜில்லுன்னு ஒரு குளிர்ச்ெிய பார்த்தியா?”

``பார்க்காம... இனதப்பபாய் இடிச்சுக் கட்றாங்கபளன்னு வருத்தமா

இருக்குதுடா குமபரொ...”

``அது ெரி... அப்படிக் கட்டாட்டி நாம எப்படி இங்க வர முடியும்? நீ உன்

பனழய புத்தகக் கனடயிபைபய உட்கார்ந்திருப்பப. பழபொடு பழொ நானும்
உன்கூடக் கிடப்பபன்.”
``பழெ மட்டமா நினனக்காபத. நமக்கு அதுதான் பொறு பபாடுது.”

துரியானந்தம் அப்படிச் சொன்ன அந்த சநாடிப்சபாழுதில், `ஸ்ஸ்ஸ்...’ என்ற

ஒரு மூச்சுக்காற்று ெத்தம்!

``எதுக்கு இப்ப சபருமூச்சு உடுபற?”

``நான் எங்கடா உட்படன்..?” என்று அதற்சகாரு பதில் சொல்லும்பபாபத மிக

நீளமாய் திரும்பவும் ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்! ெத்தம் இருவரிடமின்றிப் பக்கவாட்டில்
வருவனத யூகித்துத் திரும்பிப் பார்த்தபபாது பகீ சரன்றது இருவருக்கும்!

அந்த அனறயின் ஈொன்ய மூனையில் உருண்ட பிடியுள்ள நான்கு அடி

உயர னகத்தடி ஒன்று எந்தப் பிடிமானமும் இன்றித் தனரபமல் நிற்பதுபபால்
அந்த 12 அடி நீள நாகம் நான்கு அடிக்கு எழும்பி நின்ற நினையில் படம்
விரித்திருந்தது! அதன் உருண்ட கருமணி விழிகளில் ஒரு குத்துப்பார்னவ...
அவ்வப்பபாது சவளிப்படும் இரட்னட நாக்கிடம் ஒரு மின்னல் பவகம்!

துரியானந்தமும் குமபரெனும் உனறந்துபபாய் கழுத்னத வியர்னவநீருக்குக்

சகாடுத்ததில் ஒரு பாத்திரத்தில் பிடிக்கும் அளவுக்கு அதனிடம் ஓட்டம்.

``ந... ந... னநனா...’’ என்று குமபரெனும், ``கு... கு... குமரு’’ என்று

துரியானந்தமும் சமன்குரைில் தந்தியடித்திட இனடயில் டமால் என ஒரு
ெத்தம்!

சவளிபய பதாட்டப் பகுதிக்குள் ஓங்கி வளர்ந்திருந்த ஒரு மரத்னதத்தான்

சவட்டித் தள்ளியிருந்தனர். அது தனரபமல் விழுந்த ெத்தம்தான் அப்படிக்
பகட்டது. ெத்தம் பகட்டு தங்கனளயறியாமல் திரும்பியவர்கள், புழுதி
வாெத்னதயும் உணர்ந்தனர். அதன்சபாருட்டு கனைந்து மூக்னகக்
ெிணுப்பிக்சகாண்பட திரும்பியபபாது அந்தப் பாம்னபக் காணவில்னை! ெற்று
ஹக்சகன்றிருந்தது!

``னநனா, அத்த காபணாம்.”

``ெத்தம் பகட்டு ஓடிடிச்ொட்டம் சதரியுது.”

``எங்கயாவது பதுங்கி இருந்து பபாட்றப்பபாவுது னநனா.”

``நல்ைா பாரு... பபாயிடுச்ொ இல்னை எங்கயாவது ஏறிக்கிட்டிருக்குதா..?’’

இருவரும் ஆளுக்சகாரு பக்கமாகப் பார்த்தனர். அப்படிபய நடந்தனர். கீ பழ
இனழப்புளி கிடந்து அது கட்னடவிரலுக்குக் கீ பழ இடுக்கான பாகத்தில்
படவும் பவகமாய் கானை உதறினான் குமபரென்.

அந்த னமக்பரா சநாடியில் இனழப்புளியும் அவன் கட்னடவிரல் இடுக்னகக்

கீ றி ரத்தம் துளிக்கச் செய்துவிட்டது. பயத்திலும் பதற்றத்திலும் அனத
உணராமல் நடந்த குமபரெனின் கட்னடவிரல் ரத்தம், ஏபதா பத்திரக்
கீ றல்பபாை அந்தத் தனரப் பரப்பில் பதிவாகத் சதாடங்கியது.

`சடாம்’ என்று ஒரு ெத்தமும் பகட்டது. கால் பதித்த தனரப்பரப்பில்

தனரபயாடு தனரயாக ஒரு மரச்ெட்டம் இருந்து, கீ பழ ஒரு பாதாள அனற
இருப்பனத உணர்த்தியது. விரல் பதித்துத் தூக்குவதற்குத் பதாதாக
சவட்டப்பட்ட இரு துவாரங்கள்! அதில் விரல் பதித்துப் பைனகனயத்
தூக்கவும், அதுவனர இல்ைாதபடி குப்சபன்று ஒருவித விபூதி வாெம் அங்பக
பரவத் சதாடங்கியது!

- ததொடரும்
 அன்று பவலுக்கான விளக்கத்னதக் கூறும் முன், பபாகர்
அண்ணாந்து வானத்னத ஒருமுனற பார்த்தார். கதிரவன் எண்பதாம்
பானகயில் இருந்தான். இன்னும் பத்து கடந்தால் உச்ெம். கீ பழ அவர்
நிழலும் சுருங்கி இரு கால்களுக்குக் கீ பழ அடங்கிவிடும்! உச்ெியில்,
அதாவது நம் ெிரத்தில் ஒளி உண்டாகும்பபாது இருளற்ற ஒரு நினைக்கு
மனிதன் ஆளாகிவிடுவனதபய ஒவ்சவாரு நண்பகல் உச்ெமும்
உணர்த்துகிறது. அனத எண்ணியவர், ெீடர்கனள உண்டு களிக்கக்
கட்டனளயிடைானார்.

``அருனமச் ெீடப் பிள்னளகபள!

பவலுக்கான விளக்கம் என்பது உங்கள் உடல் ொர்ந்தது. உடல் ொர்ந்த

ஒன்னறச் சொல்லும்பபாது உங்களில் எவருக்கும் பெியுணர்வு இருத்தல்
கூடாது. எனபவ, உங்கள் பபருணனவ முடித்து விட்டு, பிற்பகைின் நான்காம்
நாழினகமுடிவில் பவம்பன் மடியில் கூடுங்கள் (பவப்பமர நிழல் விழும்
பாகம்) நாம் மீ ண்டும் ெந்திப்பபாம்`` என்றார்.

ெீடர்கள் கனைந்தனர். அவர்களிடம் இறுக்கம் தளர்ந்த ஒரு மகிழ்ச்ெியுணர்வு.

பபாகரின் சகாட்டாரத்தில் அடுமனன பாகத்தில் மூங்கில் அரிெிச்பொறும்,
பிரண்னடத் துனவயலும், கீ னர மெியலும், பனனசவல்ைக் கஞ்ெியும், மீ னெ
மூப்பன் என்பவனால் தயாராகிக் சகாண்டிருந்தன. னதக்கப்பட்ட னதயல்
இனைகளுடன் சதான்னனகள் அவர்களுக்காகக் காத்துக் சகாண்டிருந்தன. நீர்
அருந்த, படகு வடிவில் பனங்கிடுகுகள். ஒட்டி ஓரமாய் ெண்முகநதி பநாக்கி
ஒரு வாய்க்காைாய் ஓடிடும் நீபராட்டத்தில் அந்தப் பனங்கிடுகுகனள
நனனத்து முக்கி இருபுறமும் பிடித்துத் தூக்கினால் னமய பாகத்தில் ஒரு
படிக்குக் குனறயாது நீர் அகப்படும். ஆனால், அந்த நீனர மதியப் பபருணவு
கழிந்து ஒரு நாழினகக்குப் பிறபக (24 நிமிடம்) குடிக்க பவண்டும்.
உண்னகயில் விக்கினாைன்றி நீர் அருந்தக் கூடாது. இனவசயல்ைாபம
உணவுக் கட்டுப்பாடுகள்!

அடுமனன ஒருபுறம் என்றால், ஔஷத ொனை இன்சனாரு புறத்தில்

இடித்தல், ெைித்தல், பிழிச்ெல், காய்ச்ெல் என்று பைவாறான செயல்
பாடுகபளாடு காட்ெியளித்துக் சகாண்டிருந்தது. அந்தப் பகுதியிைிருந்து வரும்
மூைினக வாெம் ரெிக்கத்தக்கதாய் இருந்தது.

சகாட்டார னமதானத்தில் ெிை புரவிகள் கண்ணில்பட்டன. ெிை பகாச்

வண்டிகளும் மாட்டுவண்டிகளும்கூடத் சதன்பட்டன. சுற்றுப்புறத்தில்
ரவிமங்கைம், பகானதமங்கைம், அமரபுஜங்க நல்லூர், தாராபுரம், கீ ரனூர்
பபான்ற ஊர்களிைிருந்சதல்ைாம் பபாகரிடம் னவத்தியம் செய்துசகாள்ள
வந்திருந்தார்கள்.

பகாச் வண்டியில் ெிற்றரென் ஒருவன் வந்திருந்தான். ஐம்பது வயனதக்

கடந்துவிட்ட அவனுக்கு, இருபதுக்கும்பமல் பத்தினிமார்கள். அத்தனன
பபருக்கும் பிள்னளகள். முன்புபபால் ஓடியாட அவனால் இயைவில்னை.
இளனமக்குத் திரும்பும் விருப்பத்துடன் தங்கக்கட்டிகபளாடு வந்திருந்தான்.

பபாகர், அந்த உச்ெிபவனளயில் அவர்கனள எல்ைாம் ெந்திக்க

னமதானத்துக்கு வந்திருந்தார். அந்தச் ெிற்றரெனுக்கு அவன் ஏவைர்கள்
பட்டுக்குனட பிடித்தபடி நின்றிருந்தனர். அவன் நிற்கச் ெக்தியற்றவனாய்
பகாச் வண்டியின் மிதிக்கட்னட பமபைபய உட்கார்ந்துவிட்டிருந்தான். பபாகர்
வரவும் எழுந்து நின்றான். சபரிதாய் வணங்கவும் செய்தான். பபாகர்
அவனன ஊன்றிப் பார்த்தார். குறிப்பாய், அவன் கண்கனள, பின் காதுமடல்,
அதற்கும் பின் னக பிடித்து விரல் நகங்கனளப் பார்த்தவர், இறுதியாக
மணிக்கட்னடப் பற்றி நாடி பார்த்தார்.

ஏபனா அவருக்குச் ெிரிப்பு வந்துவிட்டது. ``பபாகர்பிராபன... என் வானத

உங்களுக்குச் ெிரிப்னபத் தருகிறதா?`` என்று பகட்கவும் செய்தான்.
அவபனாடு ஊர்த் தனையாரி முதல் உள்ளூர் னவத்தியர் வனர எல்பைாரும்
வந்திருந்தனர். அவர்களும் பபாகர் கூறப்பபாவனத கூர்ந்துகவனிக்கத்
சதாடங்கினர்.

``யப்பா..! சுரக்கச் சுரக்கத் தீர்த்திடும் மாறனாய் இருக்கிறாய் நீ . குமாரனாய்

மாற ஆனெயும்படுகிறாய். பபாக வாழ்னவப் பிரதானமாகக்சகாண்டும், கார
மாமிெங்கனள மிக உண்டும் உள்ளுறுப்புகள் அத்தனனனயயும்
ஐம்பதிபைபய ஒரு நூற்றாண்டுப் பாட்டுக்கு ஆளாக்கிவிட்டாய். மாதம்
இருமுனற காமத்தில் கூடி, வாரம் இருமுனற னதைத்தில் கூடி, ஒரு நாளின்
இருமுனற யாமத்தில் கூடி, பிரம்மத்தில் விழித்து, சவளிச்ெத்தில் உண்டு,
இரவில் நவபவனள பானனக் கிடப்னப அருந்தி, தனையனணயின்றிப் படுத்து,
பின் பிரம்மத்தில் விழிப்பபத இல்ைற பயாக வாழ்க்னக. நீபயா புணர்ச்ெியும்
உணர்ச்ெியுமாக பபாக வாழ்க்னக வாழ்ந்திருக்கிறாய். இன்னமும் உனக்கு
ஆனெ அடங்கவில்னைபய! அனத எண்ணிபனன், ெிரிப்பு வந்துவிட்டது``
என்ற அவர் முன், ெற்பற அெடனாய்ச் ெிரித்தான் அந்தச் ெிற்றரென். பிறகு
``என் சபயர் முத்தழகுக் கானள. என் முன்பனார்கள் வாழ்ந்த வாழ்க்னக
முன், நான் வாழும் வாழ்க்னக வாழ்பவயல்ை. பிள்னளகளில் ெதம்
கண்டவர்கள் அவர்கள். நான் அனரச்ெதம்கூடப் சபறவில்னை
பபாகர்பிராபன!`` என்றான்.

``ஓ... முழுச்ெதம் காண விரும்புகிறாபயா?``

``ஆம், தங்களிடம் கற்பங்கள் உண்டாபம!``

``என் கற்பங்கள் உடம்னபக் கல்ைாக்கும். காமத்துக்கு உருகாதபடி உன்

மனனதயும் கல்ைாக்கும். உண்ணத் தயாரா?``

``உடம்பு கல்ைாகி உணர்வு கல்ைாகாதபடி திகழ, கற்பம் ஏதும் இல்னையா?``

அந்த முத்தழகுக் கானளயின் பகள்வி முன் மீ ண்டும் ெிரித்த பபாகர்
``யவ்வனகாந்தி என்று ஒன்றுண்டு! அது நித்ய இளனமனயத் தந்திடும்.
அபதபபால் வஜ்ரகாந்தி என்று ஒன்றுண்டு. அது, திடகாத்ர ெித்தி தந்திடும்.
`தா வரம்’ என்று நாம் பகட்க, நமக்கு வரம் தருபனவதாபன தாவரங்கள்!
அவற்றின் மூைக்கூறுகனள அறிந்துசகாண்டுவிட்டால் எமனனயும் விழுங்கி
ஏப்பம் விடைாம்.``

``அப்படியானால் தாங்கள் எனக்கு உதவிடுங்கள். அதற்குக் காணிக்னகயாக

எவ்வளவு தங்கத்னத பவண்டுமானாலும் தருகிபறன்’’ என்று அந்த
முத்தழகுக் கானள கூறிட, உடன் வந்த அவன் கஜானாப் சபாறுப்பாளர்,
பபாகர் முன் ஒரு மரப்சபட்டி நினறய தங்கக்கட்டிகனள எடுத்துக்
காட்டினார். அனதக் காணவும் பபாகர் முகம் ெைனப்பட்டது.

``பபாகர்பிராபன, நான் ஏதும் தவறாகப் பபெிவிட்படனா?``

``ஆம்... ெமூக வாழ்வு வாழ்பவனுக்பக இந்தத் தங்கமும் னவரமும்

செல்வங்கள். என் பபான்ற பஞ்ெபூதக் கட்டுகனள அறுத்சதறிந்தவர்க்கு
இசதல்ைாம் குப்னபகள். எனக்குக் சகாங்கணன் என்சறாரு ெீடன்
இருக்கிறான். அவன் தன் ெிறுநீரால் ரெவாதம் புரிபவன்! கற்பானற பமல்
அவன் மூத்திரம் சபய்தால், பானற தங்கமாகிவிடும்.நாபனா உபைாகங்களின்
குணத்பதாடு தினமும் வினளயாடுபவன். எனக்குப்பபாய் தங்கத்னதத் தந்து
உன்னன உயர்ந்தவனாகக் காட்டிக்சகாள்ள வினழகிறாபய..!``

``மன்னியுங்கள் பபாகர்பிராபன... நான் காணிக்னகயாக எனதத் தந்தால்

தங்கள் உள்ளம் மகிழும்?`` என்று பணிவாகக் பகட்டான் முத்தழகுக் கானள.

``நான் பகட்பனத உன்னாசைல்ைாம் தர முடியாது. இருப்பினும் பவனள

வரும் ெமயம் பகட்பபன். இப்பபாது உன் தளர்னவப் பபாக்கி உன்னனப்
பூரணன் ஆக்கும் சூரணம் தருகிபறன். பத்தியமுண்டு! காை பநரமறிந்து
உண்டு உறங்கித் பதற்றம் காண பவண்டும். சுக்கிை விரயம் கூடபவ
கூடாது`` என்று அந்த முத்தழகுக் கானளக்கான சூரணத்னதத் தந்து
பத்தியமும் உனரத்தார். ``கடுகும் புளியும் துளியும் கூடாது. ஆட்டுப்பாைில்
கஸ்தூரிமஞ்ெள் பெர்த்துப் பருகு. சவல்ைமும் கடனையும் விருப்பம்பபால்
உண்டு, முருங்னகப்பூனவயும் சபாரித்துச் ொப்பிடு. கானை உணவில் பபயன்
வானழயும் அகப்னபத் பதனும் அவெியம் பெர்த்திடு`` என்றவர் அடுத்தடுத்து
தன் சபாருட்டுக் காத்திருந்தவர்கனளக் கண்டு முடித்து பவம்பன் மடிக்கு
வரவும், ெீடர்கள் காத்திருந்தனர்.

மீ ண்டும் சதாடங்கியது தண்டபாணிக்கான விளக்கம். ``ெீடர்கபள,

பவல்குறித்து நான் கூறப்பபாவனத அறிந்திட ஆவைாக உள்ள ீர்கள்.
பவைினன ஆயுதமாக மட்டுபம பார்த்திருப்பீர்கள். அது ஆயுதம் மட்டுமல்ை,
சபரும் ஞானத்தின் குறியீடும்கூட! ஆழம், அகைம், கூர்னம என்னும்
மூன்றின் வடிவபம பவல்! இது புறத்தில் மட்டுமல்ை... நம் அகத்திலும்
உள்ளது. நம் உடைில் பை உறுப்புகள், ஒன்றுக்கு இரண்டாய் இருப்பனதக்
காணைாம். புருவம், கண், நாெி, உதடு, மார்பு, னக, ெிறுநீரகம், கால் என இனவ
எல்ைாபம இரட்னடகள். சநற்றி, சதாண்னடக்குழி, மார்புக்குழி, சதாப்புள் குழி,
ஆண் சபண் குழி, மைக்குழி என்கிற ஆறும் ஒரு பநர்க்பகாட்டில் அனமந்த
ஒற்னறகள். இந்த ஒற்னற பநர்க்பகாட்டுக்கு சநற்றி பமல் பாகமாயும்
மைக்குழி கீ ழ் பாகமாயும் உள்ளது. இந்த மைக்குழிக்குக் கீ பழதான்
`குண்டைினி’ எனும் ஜ்வாைா ெக்தி அமுங்கிக் கிடக்கிறது. இனத அப்படிபய
முதுகுத் தண்டுவடம் வாயிைாக பமபை உருட்டிக்சகாண்டு சென்று
உச்ெந்தனையில் நிறுத்தினால், பபரின்பம் உருவாகும். இந்த உைகில் உள்ள
பகாடானுபகாடி இன்பங்கனள ஒரு தட்டிலும் இந்தப் பபரின்பத்னத ஒரு
தட்டிலும் னவத்தால் பபரின்பத் தட்டுதான் தாழும். உைக இன்பங்கள்
எனவயும் இதற்கு ஈடாகாது. இந்தப் பபரின்பம் மாெில்ைாத ஞான
ஒளியும்கூட! உடம்னப சவல்ை முடிந்தவர்க்பக இது ொத்தியம்?

இரட்னட உறுப்புகள் அத்தனனயும் இந்த ஒற்னறச் சுழுமுனனனயப்

பின்னிக்சகாண்டுள்ளன. இந்த இரட்னட உறுப்புகனளச் ெீராக
னவத்திருந்தாபை, ஒற்னறயும் பைமானதாயிருக்கும். இப்பபாது பவைின்
வடிவத்னத நினனயுங்கள் - அனத அப்படிபய உங்களுக்குள் சபாருத்துங்கள்.
சுழுமுனனதான் அடிப்பாகம். பவைின் அகண்டு குவிந்த பரப்புதான் நம் ெிரசு.
கூரியமுனனதான் ெஹஸ்ராரம்.

பயாகத்தில் வல்ைனம மிகுந்தால் ெஹஸ்ராரம் ஒளிரும். ெிவனின்

பயாகத்தில் இதுபபால் ஒளியாய் அவன் சநற்றிக்கண் வழி பதான்றியவபன
அவன் குமாரன்... பவைின் வடிவாய்த் பதான்றியதால் பவைன் - இவன்
வனரயில் இரட்னட உறுப்புகபள இடகனை பிங்கனை என்றும், மானுட
வடிவில் வள்ளி சதய்வானன என்றும் ெிந்திக்கப்படுகிறது.

இந்த பவைன் கூரிய பவனை விடுத்து ஒரு பகால் பிடித்து நிற்கும்

பகாைபம தண்டபாணிக் பகாைம். பவைன் தண்டபாணியாக நிற்க, கனதப்படி
ஞானப்பழம் காரணம்... உண்னமக் காரணம் என்னசவன்று சதரியுமா?”

இன்று அந்த விபூதி வாெத்னத இருவருபம இழுத்து ஆழமாய் உணர்ந்தனர்.

``னநனா, இது துண்ணூறு வாெம்தாபன?`` - குமபரென் பகட்டான்.

``அபததான்டா... உள்ள இருந்துதான் வருது!``

``என்ன னநனா இது, இப்பிடி ஒரு அண்டர் கிரவுண்டு?``

``கஜானா அனறயா?``
``ஆமாண்டா... சபரிய சபரிய அரம்மன கட்டடங்கள்ை இப்படி எல்ைாம்
இருக்குண்டா... நான் கனதங்கள்ை படிச்ெிருக்பகன்.``

``உனக்கு படிக்கல்ைாம் பநரம் இருந்திருக்குதா?``

``வளவளங்காம உள்ளார என்ன இருக்குன்னு பாரு...``

``ஒருபவனள அந்தப் பாம்பு இதுக்குள்ள இருந்துதான் வந்திருக்குபமா...

ஆத்தாடி என்னா நீளம், 12 அடி இருக்குமல்ை?``

``அது எத்தன அடி இருந்தா நமக்சகன்னடா... நீ உள்ளார இறங்கிப் பாரு...``

``இரு... முதல்ை உள்ள டார்ச் அடிச்சுப் பார்ப்பபாம்.``

``அதுக்கு இப்ப எங்கடா பபாக?``

``எல்ைாம் செல்பபான்ைபய இருக்குது... இதுகூடத் சதரியாம நீயும்

செல்பபானன யூஸ்பண்ணிக்கிட்டிருக்பக...`` என்கிற முணுமுணுப்புடன்
செல்பபான் டார்ச்னெ இயக்கவும் சகாத்தாய்ப் பாய்ந்த அந்த சவளிச்ெம்,
உள்பள மரப்படிகனளக் காட்டியது. படிசயல்ைாம் வழுவழுப்பு.

``உள்ளார படி னநனா``

``அப்படித்தான் இருக்கும்... அப்பதாபன உள்ள இறங்க முடியும்!``

``அப்ப நீ இறங்கு...``

``நவுரு இறங்குபறன்... ஆனாலும் சதாட நடுங்கிடா நீ`` - என்றபடிபய தன்

செல்பபானின் டார்ச் ஒளிபயாடு இறங்கத் சதாடங்கினான் துரியானந்தம்.

``பாத்து னநனா...``

``நீயும் பின்னாைபய வா...``

``தா... வந்துகிட்பட இருக்பகன்...`` - குமபரெனும் லுங்கினய மடித்துக்

கட்டிக்சகாண்டு பின்சதாடர்ந்தான்.
ெரியாக 18 படிகள். கீ பழ கால் னவக்கவும் பை வருடப் புழுதியில் கால்
னவப்பது உணர்வாகியது. ஆனாலும் விபூதிவாெம் குனறயபவயில்னை.
டார்ச் சவளிச்ெத்தில் உட்புறச் சுவரில் ஒரு ெிவைிங்கம்
வனரயப்பட்டிருந்தது. கீ பழ `குருபவ ெரணம்... பபாகர் ெரணம்... குருமகா
பபாகர் ெரணம் ெரணம்’ என்னும் தீய்ந்த எழுத்துகள். அதற்கும் முன்னால்
ஒரு பைனக - அதன் பமல் ஒரு புைித்பதால். புைியின் தனைப்பாகம் பாடம்
செய்யப்பட்டு அந்தப் புைியும் தன் பகானரப்பற்கனளக் காட்டியபடி வானயத்
திறந்துசகாண்டிருந்தது. கண்களில் குன்றாக் கடூரம்!

அந்தப் புைி முகம் துரியானந்தத்னத ஒரு மிரட்டு மிரட்டிவிட்டது. குமபரென்

அதன்பமல் கால் படப்பபாய் எகிறிக் குதித்ததில் அவன் டார்ச் சவளிச்ெம்
அனற முழுக்க ஒரு ஓட்டம் ஓடிற்று.

``னநனா... என்ன னநனா கஜானா ரூமுன்பன... நானும் சபருொ எதுனா

இருக்கும்னு பாத்தா, ொமியார் மடமாட்டம் இருக்குது.``

``ஆமாண்டா... அதான் ஒபர விபூதி வாெனன.``

``அண்டர் கிரவுண்டுை எப்படி னநனா இப்படி?``

``ஐபயா குமரு...``

``என்ன னநனா..?``

``தா பார்றா பாம்புச்ெட்னட...`` - துரியானந்தம் டார்ச் ஒளி, அந்த அனறக்குள்

ஒரு மூனையில் உதிர்ந்துகிடந்த பாம்புச்ெட்னடனயக்
காட்டிக்சகாண்டிருந்தது.

``னநனா... பமை பதாட்டத்துை பாத்த அபத ெட்னட!``

``அபத ெட்னடயில்ைடா... அந்தப் பாம்பபாட ெட்னடன்னு சொல்லு.``

``னநனா, அப்ப அதுவும் உள்ள இங்கதான் இருக்குதா?``

``சதரியைிபய!``

``வா னநனா, முதல்ை பமை ஏறுபவாம்... அது பாட்டுக்கு

பபாட்டுசவக்கப்பபாவுது!`` - அவர்கள் இருவரும் ஒருவர் பமல் ஒருவர்
பமாதிக்சகாண்டு அந்த மரப்படி அருபக வர முற்பட்டபபாது, அந்த
செல்பபான் டார்ச் ஒளிக்கற்னறகள் அவர்கள் அனெவுக்கு ஏற்ப அனெந்ததில்
ஒரு இடத்தில் ஒரு மரப்சபட்டி இருந்து அதன் பமலும் பட்டது. அனதக்
கவனித்துவிட்ட துரியானந்தமும் ``படய் ஏபதா சபாட்டிடா...`` என்றான்
ஈனசுரத்தில்.

``சபாட்டியா?``

``அங்க பார்... நல்ைா மூணடி நீளம் மூணடி உயரத்துை...`` சபட்டி

அவர்களுக்குள் பாம்பு பயத்னதச் ெற்றுத் தள்ளி அருகில் இழுத்தது. சமள்ள
அருபக சென்றனர். சபட்டியின் பமல் ெிை கடிதங்கள் கிடந்து அதன் பமல்
தூசு விழுந்து மூடியிருந்தது. னகயால் தடவவும் கடிதம் தட்டுப்பட்டது.
எடுத்து சவளிச்ெம் சகாடுத்துப் பார்க்கவும் அது தபாைில் வந்த கடிதம்..

முகவரியில் `ொந்தப் பிரகாெ பூபதி சுவாமிகள், பிரமாண்டம் ஜமீ ன்,

பல்ைாவரம் ஏரியா, சென்ன மகாப்பட்டினம்’ - என்கிற எழுத்துகள். தபால்
முத்தினரயில் சதளிவாய் `பாபநாெம் பபாஸ்ட்’ என்ற எழுத்துகளுடன் 29.12.31
எனும் நாட்குறிப்பு. கடித உனற பிரிக்கப்பட்டிருந்தது.

``னநனா, 1931-ம் வருஷத்து சைட்டர். இபதாட ஸ்டாம்பு நல்ை வினைக்குப்

பபாகும்`` என்று அப்பபாதும் ஒரு அல்ப கனட வியாபாரியாகத்தான்
ெிந்தித்தான் குமபரென். அதற்குள் துரியானந்தம் சபட்டினய
அனெக்கப்பார்த்ததில் அது பைொக அனெந்துசகாடுத்து உள்பள ஏபதா
இருப்பனத உறுதிசெய்தது.
``படய்... சபட்டிக்குள்ளார ஏபதா இருக்குதுடா!``

``தூக்கிருபவாமா?``

``பின்ன...``

``ெட்டம், கதவுக்குத்தான் ஏைம்... இதுக்குமான்னு பகட்டா..?``

``இது பபெற பநரமில்ை... தூக்கு!``

``இப்பபவவா..?``

``பின்ன... இதுக்சகல்ைாம் முகூர்த்தமா பாப்பாங்க!``

``ஐபயா னநனா... இத நாம சரண்டுபபர் தூக்கிறது கஷ்டம் னநனா.``

``அத தூக்கிப்பாத்துட்டு சொல்லு`` - துரியானந்தம் விடாமல் தூண்டிவிட்டு
இருவரும் ஒரு வழியாக அனதச் சுமந்தபடி பமபை வந்து பெர்ந்தனர். ஓர்
ஆச்ெர்யம்பபால் துளிகூட வியர்க்கவில்னை - சபரிதாய் கனளப்பாகவும்
இல்னை. பைொய் மூச்சு மட்டும் இனளத்தது.

அவர்கள் ஒரு விஷயத்னதக் கவனிக்கபவயில்னை. அந்தப் புைித்பதால்

பமல் ஒரு ென்யாெி அமர்ந்திருப்பனதப்பபால் அந்த நாகம் படம் விரித்து
அமர்ந்து அவர்கள் சபட்டிபயாடு பமபைறுவனதப் பார்த்தபடிபய இருந்தது!

மேபை...

``குமரு... எங்கடா அந்தக் கடுதாெி?`` என்று பகட்க, ெட்னடப்

பாக்சகட்டிைிருந்து எடுத்து நீட்டினான் குமபரென். பழுப்பபறிய அந்த
நானளய தபால் கவர். பிெிரின்றி விழுந்த முத்தினர. முகவரியில் ொந்தப்
பிரகாெ பூபதி சுவாமிகள் எனும் சபயபர ``படய், அது ொமியார் ரூம்தாண்டா.
இது ொமியார் பபர். சபாட்டியும் இவருதாத்தான் இருக்கணும். சதாந்தரவு
இல்ைாம தியானம் பண்ணணும்னுதான் அண்டர் கிரவுண்டு ரூம்பபாை``
என்று சொல்ைிக்சகாண்பட உட்காகிதத்னத சவளிபய எடுத்தான்
துரியானந்தம். நீண்ட சவள்னளத்தாளில் ஒரு கடிதம். அதில்
சபாடிப்சபாடியாய் தமிழில் எழுத்துகள்!

`சுவாமிகளின் திருவடிகளுக்கு, காத்தமுத்துவின் அனந்தபகாடி

நமஸ்காரங்கள்! இப்பவும் தாங்கள் நமது ஆெிரமம் விட்டுப் பபாய்
சநடுநாளாகிவிட்டது. பேமைாபங்கள் எப்படி? ஆருத்ரா தரிெனத் திருநாள்.
நூறாண்டுக்சகாருமுனற வரும் ெித்த ருத்ர தினமான இந்நாளில்,
பாணதீர்த்தமருவியில் ஸ்நானிக்க ெித்த புருஷர்கள் எழுந்தருளினர்.
கண்சகாள்ளாக் காட்ெி. மூன்றடி உயரம்கூட இல்ைாத ஒரு ெித்தர், என்னன
ஆெீர்வதித்தார். அவர் அகத்தியர் சபருமானாகத்தான் இருக்க பவண்டும்.
எவரிடமும் அவர்கனளப் பற்றி அறிந்திட முயலுதல் கூடாது என்னும் நம்
குருவின் கட்டனள, என்னனக் கட்டிப்பபாட்டுவிட்டது. பிறகு, வந்த சுவடு
சதரியாமல் திரும்பிவிட்டனர். கானக மரங்கள் பின்னால் சென்றவர்கள்,
அந்தர்யாமிபபால் மனறந்துவிட்டனர். அற்புதக்காட்ெி. நம் குருநாதர்
சுனனைிங்கத்துக்கு, மகா தீபாராதனன ொதித்தார். உங்களுக்கும் பெர்த்து
பிரார்த்தனன செய்துசகாண்படன்.

உங்கள் மனனவி, மக்கள் நைமா? நீங்கள் குடும்பம் என்னும் மகா பந்தத்தில்

இருப்பனதபய நம் குருவும் விரும்புகிறார். உங்களுக்கு வந்த துன்பத்துக்கு
ெரியான காரணம் இருப்பனதயும் குறிப்பிட்ட நம் குருநாதர்,
உயிர்ப்பிறப்சபடுத்துவிட்டாபை இசதல்ைாம் மிக ெகஜம்தான் என்றும்
கூறினார்.

பதிசனட்டு வருடங்களுக்கு ஒருமுனற வந்திடும் `பபாகவை

ைிங்கமகாதினம்’ வரப்பபாவனத ஞாபகத்தில்சகாள்க. உங்கள்
சுவகாரப்புத்திரன்
ீ மூைம் சபௌத்ரன் அல்ைது சபௌத்ரி பிறக்கப்பபாவதில்
மகிழ்ச்ெி. விெனம் பவண்டாம். இம்முனற பபாகவைைிங்க ப்ராப்தியால்
ெத்புத்ர ப்ராப்தியும் அதன்மூைம் வம்ெ விருத்தியும் நிச்ெயம் ஏற்படும்.
தங்களின் பிரமாண்டம் ஜமீ ன் நீடித்து நின்று அரொட்ெிபயாடு அருளாட்ெியும்
புரிந்திடும். நிச்ெயம் அரவபமற்படாது.

அப்புறம் ஒரு விக்ஞாபனம்.

இங்கிருந்து சகாண்டுசென்ற `புங்னக, அரசு, பதாதகம், மருது, வில்வம், நாகம்,

பவம்பு’ நன்கு வளர்ந்துவிட்டதா? அந்த ெப்தாதி விருட்ெங்கள் உள்ளவனர
உங்கள் வம்ெத்துக்கு ஒரு பகடும் வராது என்றும் குருநாதர் கூறினார்.
அவற்றுக்கு நீங்கள் விடும் நீபர நித்ய பரிகாரமாம்... கூடியவனர அனவ
பங்கப்படாதபடி பார்த்துக்சகாள்ளுங்கள். வரும் பபாகவை ைிங்க மகா
தினத்தன்று உங்கனள நாங்கள் எதிர்பார்க்கிபறாம்... அன்று பபாகர் தரிெனம்
ெதமாகி ெதம் உறுதி என்றார் குருநாதர்.

மீ ண்டும் என் அனந்த பகாடி வந்தனாப்யாெமுடன் இந்த ைிகிதத்னத

நினறவுசெய்கிபறன்.
குருபவ ெரணம்... பபாகர் ெரணம்... குருமகா பபாகர் ெரணம் ெரணம்!

தங்கள்

காத்தமுத்து’

- கடிதத்னதப் படித்த துரியானந்தம் தனைனய உதறிக்சகாண்டான்.

``என்ன னநனா எழுதியிருக்குது..?``

``ஒண்ணும் புரியைடா... யாபரா காத்தமுத்துங்கிறவர் எழுதியிருக்காரு.

ொந்தப் பிரகாெ சுவாமிகள்னு இங்க ஒரு ொமியார் இருந்திருக்காரு.
அபநகமா அது ஜமீ ன்தாராத்தான் இருக்கணும். ஏன்னா, இப்ப சவளிநாட்டுை
இருக்கிற இந்த பங்களா ஓனர் பபரும் அதுதான். தாத்தா பபனர பபரனுக்கு
னவக்கிறதுதாபன ஜமீ ன் வம்ெத்துை வழக்கம்.”

``ஓ... ொந்தப் பிரகாஷ் ொர் பபர் குடும்பப் பபரா?”

``அப்படித்தான் இருக்கணும். இப்ப இருக்கிறவருக்கு இவர் அபநகமா

சகாள்ளுத்தாத் தாவா இல்ை எள்ளுத்தாத்தாவா இருக்கணும். அவருக்கு
வந்த கடுதாெி இது. சபாட்டி பமைபய கிடந்திருக்குது. அப்பாை பதாட்டத்துை
ஒெரமா மரங்கள பாத்பதாம்தாபன?”

``ஆமாம்.. அததான் சவட்டித் தள்ளிக்கிட்டு இருக்காங்கபள.``

``அட ஆமால்ை... தப்பாச்பெ..!’’

``என்னா தப்பு... சவட்னாதாபன சபருொ பஹாட்டல் கட்ட முடியும்...

அதுவும் நீச்ெல்குளத்பதாட...’’

``அது என்னபமா ெரிதான்... ஆனா, கடுதாெியிை இருக்கிற ெமாொரப்படி அந்த

மரங்களுக்கு எதுனா ஆனா குடும்பத்துை பாதிப்பு வருமாம்!’’

``எந்தக் குடும்பத்துை?’’
``இந்த ஜமீ ன் குடும்பத்துைதான்...``

``னநனா, நமக்கு எதுக்கு இப்ப இந்த ஜமீ ன் குடும்பம் பத்தின கவனை? அந்த
ொந்தபிரகாஷ் அசமரிக்காவுை சும்மா ஜில்லுன்னு ஊனர
சுத்திக்கிட்டிருப்பாரு... நீ என்னடான்னா பாதிப்புங்கிபற! பாதிப்சபல்ைாம்
எப்பவும் நம்பள மாதிரி பைாயர் மிடிலுக்குத்தான்... வா... வந்து சபாட்டிய
திறந்து என்னா இருக்குதுன்னு பார்ப்பபாம்’’ - அவன் துரியானந்தத்பதாடு
அந்த மரப்சபட்டி பநாக்கிச் சென்றான்!

ஸ்பகல் னவத்துக் பகாடு பபாட்டதுபபால் ஒரு அங்குை அளவு பகாணலும்

இல்ைாத அந்த சநடிய அசமரிக்க நாட்டு பபடன் ரூஜ் நகரச் ொனைபமல்
தன் ஆப்பிள் நிற சபன்ஸ் கானர
150 னமல் பவகத்தில் வழுக்கவிட்டுக்சகாண்டி ருந்தான் ொந்தப் பிரகாஷ்.
அவன் அருகில் அவன் மனனவி ொருபாைா பொகமாய் அமர்ந்திருந்தாள்.

இருவரிடமுபம சபரும் இறுக்கம். இனடயில் காரின் ஸ்பீக்கனர ஆன்

செய்தாள் ொருபாைா. கந்தெஷ்டிக் கவெம் ஒைிக்க ஆரம்பித்தது. ொந்தப்
பிரகாஷ் அனத பவகமாகத் தடுத்து நிறுத்தினான்.

``ப்ள ீஸ் ெந்து...” அவள் சகஞ்ெினாள்.

``பநா, நீ பதனவயில்ைாம பயப்படுபற... இது, ஒன் னகண்ட் ஆஃப் ஃபபாபியா

ொரு.’’

``பநா... நாம இனியும் மாறபைன்னா அது நமக்குத்தான் கஷ்டம். எனக்கு

எந்த ஃபபாபியாவும் இல்னை.’’

``பபொம வா... நீ இப்படி ொமி, பகாயில்னு மாறிக்கிட்டு வர்றத நம்ப

ெர்க்கிள்ள யாராவது பார்த்தா, ெிரிப்பாங்க.’’

``நான் மாறனை... உங்க தாத்தாதான் கனவுை வந்து, `இனி நீ இங்க

இருக்காபத... இந்தியாவுக்குத் திரும்பிடு’ங்கிறாரு... ெம்திங் ராங் ெந்து!’’ -
இருவருனடய வாக்குவாதத்துக்கு இனடயில் அவர்கள் வடும்
ீ வந்துவிட்டது.
சவளிபய குனட விரித்த மாதிரி சவட்டிவிடப்பட்ட பிளாக் செர்ரி மர
நிழைில் தன் சபன்னைத் பதக்கி நிறுத்திய ொந்தப் பிரகாஷ் அைட்ெியமாய்
காருக்குள்ளிருந்து உதிரத் சதாடங்கினான். அவளும்!

அப்பபாது வட்டினுள்ளிருந்து
ீ சவளிபய வந்தான் அவர்களின் பதினனந்து
வயது ஆகி என்னும் ஆகாஷ்.

அவன் உதட்டில் பராஜா நிற ைிப்ஸ்டிக்! புருவங்களில் நறுக்காய் திருத்தம்,

தன் ஜீன்ஸ் பபன்ட்டுக்குள் னகனய விட்டுக்சகாண்டு பகாணைாய் அவன்
நின்றவிதமும் `ஹாய் டாட், ஹாய் மாம்’ என்றபடிபய எதிர் ொரியில்
நின்றிருந்த காருக்குள் அவன் ஏறியவிதமும் ொந்தப் பிரகானஷ ொருபாைா
பநாக்கிப் பார்க்கச் செய்தது. அவபளா அவன் ெிை நாள்களாகபவ
இப்படித்தான் இருக்கிறான் என்பனத சமல்ைிய ஆபமாதிப்புடன் உணர்த்தவும்
ொந்தப் பிரகாஷுக்கு மார்புப்பக்கமாய் மிக பவகமாய் வைிக்க ஆரம்பித்தது.
ஆகாபஷா புறப்பட்டுவிட்டா(ன்)ள்.

- ததொடரும்
 அன்று அந்த பவைன் தண்டபாணியாக நிற்க உண்னமக் காரணம்
என்ன சதரியுமா என்று பகட்ட பபாகர், அதற்கான காரணத்னதக் கூறத்
சதாடங்கினார். அப்படிக் கூறுமுன் அந்த பவம்பின் நிழைில் இருந்தபடிபய
தனைனயத் திருப்பி ெற்று அண்ணாந்து, வரும் நாளில் பகாடானு பகாடிப்
பபர் வந்து செல்ைவிருக்கின்ற அந்த மனை உச்ெினய ஒரு பார்னவ
பார்த்தார். அப்படிப் பார்த்த அவர் முகத்தில் ஒரு வனக பக்திப் பரவெம்!

உதடுகளும் ‘முருகா’ என்று உளமார முணுமுணுத்தது.

பிறபக பபெத் சதாடங்கினார்.

“ெீடர்கபள! தண்டபாணிக் பகாைம் என்பது தவக்பகாைம்! ென்யாெ பகாைம்.

அபநகமாய் இந்த உைகின் முதல் பாை ென்யாெி அந்த பாை
முருகனாய்த்தான் இருக்க பவண்டும். முருகன் என்றால் அழகன் என்றும்
ஒரு சபாருள் உண்டு. அவன் அழகன் மட்டுமல்ை அமுதனும்கூட...
அப்படிப்பட்டவன் தன் முடி துறந்து சகாடி துறந்து பகாவணம் தரித்து
ஆண்டிக்பகாைம் சகாண்டு னகயில் தண்டத்துடன் நின்றதால் தண்டபாணி
என்றானான்.

இந்தத் தண்டமாகிய பகானை, சபரும்பாலும் எல்ைா ென்யாெிகளுபம

னவத்திருப்பார்கள். அது ஒரு மூங்கில் கழியாகபவ இருக்கும். இந்த
மூங்கில், தாவரங்களில் பை தனித்த தன்னமகள் உனடயது... இது தனித்து
வளராது... கூட்டமாய் வளரும். ஒன்று நட்டால் பபாதும், ஒரு காடு
பதான்றிவிடும்.

ஒபர பநர்க்பகாடாய் கினள விடுதைின்றி வளரும். இதற்கும்

மனிதர்களுக்கும் ெிை விபனாதத் சதாடர்புகள் உண்டு. மனிதனும் பமல்
பநாக்கிபய வளர்பவன். மிருகங்கள் பக்கவாட்டில் வளர்பனவ... இந்த பமல்
பநாக்கிய வானம் பார்த்து வளர்வதில்தான் சூட்சுமமும் உள்ளது. மண்ணக
வாழ்வின் முடிவு விண்பணகுவபத! திரும்ப மண்ணில் பிடித்தல்
ெிறப்பானதல்ை... இனத மனறவாய் உணர்த்திடும் மூங்கில் வனளந்து
சகாடுக்கும் தன்னம உனடயதும்கூட... நாமும் வாழ்வில் வனளந்து
சகாடுத்தாபை நிம்மதியாக வாழ இயலும்.

விண்பணாக்கி வளர்வதில், கூட்டமாய் வளர்வதில், வனளந்துசகாடுப்பதில்,

புல்ைாங்குழைாகிக் காற்னற உள் வாங்கி ெப்தத்னத சவளிவிடுவதில் என்று
மனித வாழ்பவாடு இதற்குப் பை ஒற்றுனமகள் இருப்பதால்தான் இது
குழந்னதப் பிராயத்தில் சதாட்டிைில் சதாடங்கி, மரண பரியந்தம்
பானடக்கட்டு வனர உடன் வருகிறது.

ஒருமுனற சவட்டப்பட்டுவிட்டால் இது திரும்பத் தனழக்காது. அனத

உணர்த்துவபத தண்டக் பகால்! இனத பற்றிக்சகாண்டிருக்கும் வனர கீ பழ
விழாது. பற்று நீங்கினால் விழுந்து விடும். நாம்கூட ‘நான்’ எனும்
செருக்குள்ள வனர பணிந்து வழ்வதில்னை.
ீ அது நீங்கும் ெமயம் தனரயில்
விழுந்த தண்டக் பகால் பபால் நாமும் விழுந்துவிடுகிபறாம். ஆக,
தண்டக்பகால் பற்று நீங்கி நான் எனும் செருக்கறுந்துவிட்டதன்
அனடயாளம்.

தண்டாயுதபாணியும் செருக்கில்ைாததன் வடிவம்.

நான் என்கிற சொல்பைகூட செருக்கிற்கான சொல்தான். செருக்கு, பற்னற

வளர்த்துப் பாவங்கள் செய்யச் செய்துவிடும். அனனத்னதயும் துறந்தாபை
நான் எனும் செருக்னகயும் துறக்க முடியும். இனத உணர்த்துபவன்
தண்டபாணி! எனபவ இவனன தியானித்திட செருக்கடங்கி ஞானச்சுடர்
ஒளிரும். இவன் உள்ளம் உடல் என்று இரண்டிற்குபம மருந்தாகத்
திகழ்பவன்!”

- என்று தண்டபாணிக்சகாரு சநடிய விளக்கமளித்த பபாகர் “நான் கூறியனத

அனெ பபாடுங்கள் - உச்ெம் கடந்த இவ்பவனள பதநீர் பருகிட நன்று. எனபவ
பதநீர் பருகி வாருங்கள். இந்தச் ெித்த சகாட்டாரம் உங்கள் உடல் உள்ளம்
இரண்டுக்குபம சபாதுவானது...” என்றார்.

அதற்பகற்ப பனன மடைில் அனனவருக்கும் பானனயில் பெமிக்கப்பட்டிருந்த

பதநீர் அருந்துவதற்காக விடப்பட்டது. அறுபது ெதவிகிதத் துவர்ப்பும் நாற்பது
ெதவிகித இனிப்புமாய் அருந்திய அந்த பானம் ெீடர் குழாத்திற்பக ஒரு புது
உற்ொகத்னத அளிக்கத் சதாடங்கியது.

அருந்திவிட்டு வந்த அத்தனன ெீடர்களும் தனரயில் பத்மாெனமிட்பட

அமர்ந்தனர்.

“ெீடர்கபள! பயன் தருவதில் பனனக்கு இனண எதுவுமில்னை.

இதுபபான்றபத வானழயும்... இந்தத் தாவரங்கனள தாங்கள் எவ்வாறு
உணர்ந்துள்ளர்கள்
ீ என்று கூற இயலுமா?” என்று பகட்க, மருதன் என்பவன்
னகனய உயர்த்தினான்.

“ஓ... மருதனா! எங்பக கூறு பார்ப்பபாம்.”

“குருபிராபன... வானழ ஒரு நீர்த்தாவரம். ஆனால், பனனக்கு நீர் அவ்வளவு

சபரிதில்னை. சுருக்கமாய்க் கூறுவதானால், ஒன்று நீரால் தனழப்பது,
இன்சனான்று சவப்பத்தால் தனழப்பது... அபத ெமயம் இரண்டுபம
பூரணமான பயன் அளிப்பது...”

“எந்த வனகயில்?”

“ெிறிய வானழ சபரிய இனைகனளத் தருவபதாடு, தண்டு, நார் என்று

தன்னுள் உள்ள ெகைத்னதயும் தந்துவிடுகிறது. வானழயிடம்தான் பூவும்
உணவு - காயும் உணவு - கனியும் உணவு. தண்டும் உணவு... அடுத்து, எந்த
ஒரு வானழயும் இன்சனாரு வானழனயத் தராமல் மடிவதில்னை. வானழ
தியாகத்தின் தாவர வடிவம். அபதாடு வானழ ஒரு வாழ்வாங்கு வாழ்ந்திடும்
அற்புதம்.

பனனயும் அப்படிபய... மரம் இனை காய் என இதன் ெகைமும் பயன்மிக்கது.

காைத்தாலும் பயன்படுவது. இதில் வானழக்கு குறித்த காைபம வாழ்வு -
பனனபயா பை நூறாண்டும் வாழ முடிந்தது. இரண்டுபம சபரிதாய் நிழல்
தராதனவ என்பது இவற்றுக்கான ஒற்றுனம!”

- மருதன் தான் உணர்ந்தனதக் கூறிய விதத்தில் அவனுள்ளிருக்கும் கூரிய

பார்னவ பபாகருக்குப் புைனானது.

“மருதன் திறம்பட உனரத்தான். அதில் எங்கும் சபரிதாய் பினழகளில்னை.

நம்னமச் சுற்றியுள்ள ெகைத்தின் பமலும் நமக்கு இதுபபாை கூரிய
பார்னவயும் அதனால் உண்டான எண்ணங்களும் அவெியம். குறிப்பாக
ெித்தனவத்யனாக விரும்புகின்றவர்களுக்கு காை ஞானம் - தாவர ஞானம்
மிக முக்கியம்” என்றார்.

பின் திரும்ப தண்டபாணியிடம் செல்ை விரும்பியவராக “நான் தண்டபாணி

குறித்து பமலும் பை அரிய தகவல்கனளக் கூறப்பபாகிபறன்” என்றார்.

ெீடர்களிடமும் ஆவைாதி அதிகமாகியது.

‘அருனமச் ெீடர்கபள!

தண்டபாணி என நான் இங்பக விளித்திடும் முருகப் சபருமானின்

மூைத்னத இப்பபாது நான் உங்களுக்கு உணர்த்தப்பபாகிபறன். அந்த மூைம்
சதரிய பவண்டுசமன்றால் நாம் பிரம்மாவிடம் செல்ை பவண்டும்...
செல்பவாமா?” என்று பகட்டார்.

ெீடர்களிடம் பைமான தனையனெப்பு!

“ஏன் பிரம்மாவிடம் செல்ை பவண்டும் சதரியுமா?” என்று திரும்பக்

பகட்டார். ெீடர்களிடம் பதிைில்னை.

“நான் இப்படிக் பகட்பது உங்களுக்கு பதில் சதரிந்திருக்கிறதா என்று

பார்ப்பதற்காக மட்டுமல்ை. இப்படி எல்ைாம் பகட்க இடமுள்ளது என்று
உங்களுக்கு உணர்த்துவதற்காகவும்தான்...” என்றவர் “பிரம்மா என்றால்
தாய்க்சகல்ைாம் தாயானவன் என்று சபாருள். அதாவது இந்த உைகின்
உயிர்கள் அனனத்னதயும் ஆதி ெக்தி பிரம்மானவக் சகாண்பட பனடத்தது.
அப்படி ெகை உயிர்கனளயும் பனடத்ததால்தான் அவனனத் தாய்க்சகல்ைாம்
தாயானவன் என்கிபறாம். இந்த பிரம்மனின் பிள்னளதான் நம் முருகன்
என்றால் நீங்கள் நம்புவர்களா?”
ீ

பபாகர் பகட்ட பகள்வி ெீடர்கனள வியப்பபாடு பார்க்க னவத்து, முருகன்

ெிவமகனாயிற்பற - எப்படி பிரம்மன் தந்னதயாக முடியும் என்கிற
பகள்வினயயும் எழுப்பிற்று. அனத ஒரு ெீடன் பகட்கவும் செய்தான்.

“குருபிராபன! முருகப்சபருமான் ெிவனார் மகனல்ைவா? எப்படி அவன்

பிரம்மபுத்திரனாக முடியும்?”

“நல்ை பகள்வி... இதுபபால் பகளுங்கள். பகட்டாபை வினட கினடக்கும்.

முருகன் ெிவன் மகனானது பின்பு. அதற்கும் முன்பு அவன் பிரம்மனின்
நான்கு புத்திரர்களில் ஒருவன். அப்பபாது அவன் சபயர் ெனத்குமாரன்!”
ஆம்... ெனத்குமாரன் பிரம்ம புத்திரன் என்பனத அறிபவாம். அவன்
மட்டுமல்ை, அவபராடு ெரத்குமாரன், ெதானந்தன், ெனாநந்தன் என்று மூவர்
பெர்ந்திட இந்த நால்வபர ‘ெனகாதியர்’ எனப்பட்டனர். இதில் ெனத்குமாரன்
ஒரு பிரம்மரிஷியும் கூட!” -பபாகர் பிரம்மரிஷி என்று கூறவும்
எல்பைாரிடமும் ஒரு கூர்னம.

“பிரம்ம புத்திரன் ெரி... அது என்ன பிரம்மரிஷி?”

இக்பகள்வினய ஒரு ெீடன் பகட்கவும் செய்தான்.

“நல்ை பகள்வி... முதைில் பிரம்ம ரிஷி என்பவரின் தன்னமனயத்

சதரிந்துசகாள்ளுங்கள். இவ்வுைகின் உயிருள்ள - உயிரில்ைாத
ெகைத்னதயும், ஒரு படி பமபை பபாய் சொல்கிபறன்... தன் பனடப்பிற்பக
காரணமான மூைத்னதயும்கூட உயர்வு தாழ்வின்றி ெமமாகக் கருதமுடிந்த
ெிந்னத உனடயவபர பிரம்மரிஷி என்றாவர்” என்றார் பபாகர். பின் அவபர
இன்னும் விளக்கமாகக் கூறத் சதாடங்கினார்.

“அதாவது ெீடர்கபள! அமிர்தத்னதயும் விஷத்னதயும்கூட ஒன்றாகக்

கருதுபவர்கள் இவர்கள். ஒரு பபச்சுக்குச் சொல்வதானால், ெிவசபருமான்
எதிரில் வருகிறார். உடம்சபங்கும் ெிரங்பகாடு ஒரு பாவியும் வருகிறான்.
இந்த இருவனரயும் ெரிெமமாக உயர்வு தாழ்வின்றிப் பார்க்க முடிந்தவன்
எவபனா, அவபன பிரம்மஞானி. அப்படி ஒரு ஞானிபய ெனத்குமாரன்!”

- ஆச்ெர்யமளித்தார் பபாகர்...!

இன்று வைித்த மார்புடன் ொந்தப் பிரகாஷ் ொருபாைாவுடன் அவர்களின்

வட்டு
ீ வாெனை அனடயவும் ஆட்படா சென்ொர் அவர்கனள தனடயின்றி
அனுமதிக்கும் விதமாய் தடித்த தன் கண்ணாடிக் கதனவத்
திறந்துசகாண்டது.

உள்பளயும் 28 டிகிரியில் நினை நிறுத்தப்பட்ட குளிர். தனரபமல் காபூைில்

இருந்து தருவிக்கப்பட்டு பவயப்பட்டிருந்த பவனைப்பாடுள்ள கார்ப்சபட். கால்
பதித்து நடக்கும்பபாது மிதக்கும் உணர்னவத் தரும். அதன்பமல்
ொந்தப்பிரகாஷ் சுருண்டு விழவும் பனதப்னப அதிகரித்தாள் ொருபாைா.
“ெந்தூ...!”

“பநா... பநா... ஐ ஆம் ஆல்னரட்... ஜஸ்ட் சநர்வஸ்...!”

“ொந்தப்பிரகாஷ் விழுந்த நினையில் எழப்பார்த்தான். அவள் னக

சகாடுத்தாள். அப்படிபய அருகிலுள்ள பொபாவில் அமரச் செய்தாள்.
அப்படிபய மார்னபத் தடவ முயன்றாள். ொந்தப் பிரகாஷ் அப்பபாது அவளின்
கரத்னத இறுக்கிப் பிடித்தான். அந்தப் பிடி அவளுக்கு வைினயத் தந்தது.
அவன் வைினயயும் உணர்த்தியது.

“ெந்தூ... ப்ள ீஸ், படப்ைட் பபாட்டுக்கிட்டியா?”

“ம்... ஆனா இது பவற வைி ொரு...”

“இங்க இருக்க இருக்க இது அதிகமாகத்தான் செய்யும்...”

“வாட் டு யூ மீ ன்?”

“முதல்ை சகாஞ்ெம் சரஸ்ட் எடு. பைட்டர் ஐ வில் டாக் டு யூ.”

“நம்பிக்னகயா எதாவது சொல்... இப்பபானதக்கு எனக்கு அதுதான் மருந்து...”

“ைாரி...” - என்றபடிபய அவனிடமிருந்து னகனய விடுவித்துக்சகாண்டவள்

விைகிச் சென்று உனட மாற்றிக்சகாண்டு புடனவயில் எதிரில் வந்தாள்.
அப்படிபய ரிபமாட் உதவிபயாடு பூனஜ அனறக் கதனவத் திறந்தவள்
ஆட்படா சவர்ஷனில் கண்களுக்குப் புைனாகாத ஸ்பீக்கரில் கந்த ெஷ்டி
கவெத்னத ஒைிக்கச் செய்தாள். ஒரு ரிபமாட், பூனஜ அனறக்குள் டிஜிட்டல்
னைட்டர்கனள ஒளிரச் செய்தது. உள்பள மரச் சுவரில் அழகிய ஃப்பரமில்
ஒரு திருப்பதி சபருமாள் படம், நடுவில் பழநி முருகனின் தண்டபாணி
உருவம், பக்கத்தில் குைசதய்வமான சபான்னாச்ெியம்மன் படம். மூன்றின்
முன்னால் ஒரு மரத்தாங்கி. அதன்பமல் ஓர் அழகான குத்து விளக்கு.
அனத ஏற்றத் சதாடங்கினாள். அப்படிபய மிக வாெமான ஊதுபத்தினயக்
சகாளுத்தி அதற்கான ஸ்டாண்டில் நட்டு நிறுத்தினாள். அதன் புனக
நடனமாடியபடிபய மடியத் சதாடங்கியது.
திரும்பி வந்தாள்...

ஜன்னல் கர்ட்டனனயும் ரிபமாட் மூைபம இழுத்து விட்டாள். பக்கவாட்டில்

சவளிப்புறமும் இருபது மீ ட்டர் இனடசவளியில் க்னளட்டன் என்கிற
பக்கத்து வட்டுக்காரர்
ீ வடும்
ீ சதரிந்தது. அந்த க்னளட்டன்கூட சவளிபய
புல்சவளியில் நாற்காைியில் அமர்ந்துசகாண்டு ெிட்டி னடம்ஸ்
பபப்பனரத்தான் பமய்ந்துசகாண்டிருந்தார். அவர்களது அைாங்கா டாக்
இனளப்சபடுத்துத் சதாங்கும் ெிவந்த ஈர நாக்பகாடு அருகில் வளர்ந்திருந்த
னபன் மரக் கினள பமல் அமர்ந்திருந்த உட்சபக்கனரப் பார்த்துக்
சகாண்டிருந்தது. மிகமிகச் ென்னமான பனிப்சபாழிவு... மற்றபடி விவரிக்கச்
சொற்களில்ைாத ஒரு வனக அனமதி. இந்த வனக அனமதி இந்தியக்
காதுகளுக்குத் துளியும் ஆகாது. குண்டூெி விழுந்தால் அந்த ெப்தம்
துல்ைியமாகக் பகட்கும். நடக்னகயில் கார்ப்சபட் நசுங்கும் ெப்தமும்
துல்ைியம்!

இது பவறு மாதிரியான ஒரு பூமி.

சமள்ள ொந்தப்பிரகாஷ் எதிரில் சென்று அமரத் சதாடங்கினாள் ொருபாைா.
ொந்தப்பிரகாஷ் கண்களில் கண்ணர்ீ திரண்டு உருளத் தயாராக
நின்றிருந்தது. ொருபாைாபவ எழுந்து சென்று தன் புடனவத் தனைப்பால்
துனடத்து விடைானாள். அப்படிபய,

“அழறதுை பிரபயாஜனமில்ை ெந்து... அவன் இப்ப அவபன இல்ை...” என்று

சபருமூச்பொடு சதாடங்கினாள். ொந்தப்பிரகாஷ் ெற்று நிமிர்ந்தமர்ந்து
அவனள சவறிக்கத் சதாடங்கினான்.

“நான் பயந்த மாதிரிபய ஆயிடிச்சு. ஆகாஷ் என் பபச்னெக்

பகக்கறபதயில்னை. அபநகமா ஒரு வாரத்துக்கு அவன் வர மாட்டான்
பார்...”

“எங்கல்ைாம் பபாறான்?”

“முன்னல்ைாம் ரிச்ெி படாமுக்குப் பபாவான் இப்ப நியூ ஆர்ைியன்ஸ்

மியூெிக் க்ளப்புக்குப் பபாறான்.”

“நல்ை விஷயம்தாபன... மியூெிக்தாபன?”

“சதரிஞ்சுதான் பகக்கறியா... இந்த க்ளப் சமம்பர்ஸ் ஒன்ைி ட்ரான்ஸ்

சஜண்டர்ஸ்.”

- ொருபாைா சொல்ைி முடிக்கவும் சநஞ்ெில் திரும்ப சுரீர் என்றது. பவகமாய்

எழுந்து ொருபாைாவும் திரும்ப அவன் சநஞ்ெில் னக னவத்து
வருடைானாள். இம்முனறயும் அவள் னககனள இறுக்கமாய்ப்
பிடித்துக்சகாண்டான்.

“ெந்து... எனக்கு பயமா இருக்கு...”

“எனக்கும்தான் ொரு...”

“பபாதும் ெந்து இந்த ஊபராட வாெம். வி லீவ் இட்...”

“னபத்தியம். ஆகாபஷாட நாம சென்னன பபானா அவ்வளவுதான். நம்ப

குடும்ப மானம் கப்பபைறிடும்.”

“இங்க மட்டும் என்ன? எல்ைாருக்கும் சதரிஞ்ெிடிச்சு. ஆகாஷ் தன்

பபனரக்கூட மாத்திக்கிட்டிருக்கான், எம்பெிக்கு பநம் பெஞ்சுக்கு அப்னள
பண்ணியிருக்கான்.”

“என்ன பபர்?”

“தூவாபவா என்னபவா?”

“தூவா... யு மீ ன் THOOVA...?”

“சயஸ்...”

“னம காட்...”

“நீ பகள்விப்பட்ருக்கியா?”
“இங்க எல்ைா ட்ரான்ஸ்சஜண்டர்களும் இனி தூவாதான். தூவா ஒரு காமன்
பநம், கூட இன்சனாரு பபர் நிச்ெயம் இருக்கணும்.”

“எனக்குத் சதரியை... அவன் எங்க நின்னு பபெறான்? வர்றது சதரியை -

பபாறது சதரியை - இப்பல்ைாம் பக்கத்து வட்டு
ீ க்னளட்டன்கூட ெரியா
பபெறதில்ை. ஒரு மாதிரி ெிரிக்கறாரு.”

“அவன் கிடக்கறான் விடு. ஒண்ணு பண்ணைாமா?”

“என்ன?”

“டாக்டர்கிட்ட காட்டுபவாமா?”

அனதக் பகட்டு பயங்கரமாய் சவறித்தாள் ொருபாைா.

“எனி திங்க் நான் சென்ஸ்?”

“எல்ைாம் னக மீ றிப் பபாயாச்சு ெந்து. உடம்புக்குள்ள எதாவது

பிரச்னனன்னாதான் டாக்டர். உடம்பப பிரச்னனன்னா?”

“ஏன்... இதுக்கும் டாக்டர்கள் இருக்கைாபம? கூகுள்ை பதடினா சதரிஞ்ெிடுது.”

“ஆர் யு எ டக்? நீ ஒரு பகால்ட் சமடைிஸ்டான்னு எனக்கு டவுட்டா

இருக்கு. இல்ை பிள்ளப்பாெத்துை புத்தி பபதைிச்சு இப்படிப் பபெறியா?
இதுக்சகல்ைாம் எந்த டாக்டரும் இல்னை. இது ொபம். உங்க குடும்ப ொபம்.
சபான்னாச்ெி ொபம்...”

- சவடித்துவிட்டாள் ொருபாைா.

“பநா... ஐ படான்ட் பிலீவ்...”

“பிலீவ் பண்ணாட்டி பபா. நான் பபாபறன். இவன் அவ்வளவுதான். ஆனா

இனி ஒரு பிறப்பு இப்படிப் பிறந்துடக் கூடாது. குறிப்பா உங்க அப்பாபவாட
லீகல் ஃபபமிைி அஃசபக்ட் ஆகபவ கூடாது.”
- ொரு பாைா லீகல் ஃபபமிைி என்று கூறிய மாத்திரத்தில் ொந்தப் பிரகாஷ்
முகம் சவளிறத் சதாடங்கி ஒரு பபரனமதி அவனன வந்து ஆட்சகாள்ளத்
சதாடங்கியது!

அந்த பிரமாண்டம் ஜமீ ன் பங்களானவச் சுற்றி ஒபர புழுதி மண்டைம்!

சபாக்னைனர்களும், கிபரன் ைாரிகளும் பபாடும் ெப்தம் பவறு! உள்பள
கனடெி கனடெியாய் சகால்னை வாெல் மரச் ெட்டத்னதயும் சபயர்த்து
ைாரியில் ஏற்றி முடித்த நினையில் ைாரி அருபக காத்துக்சகாண்டிருந்தான்
துரியானந்தம். முகம் கழுவி அனத ஒரு குற்றாைத் துண்டால்
துனடத்தபடிபய வந்து சகாண்டிருந்தான் குமபரென்.

ஒரு இன்ஜின ீயர் வந்து ைாரியின் பமல் ஏறி உள்பள ஒரு பார்னவ
பார்த்தார். அவ்வளவும் சபயர்த்து எடுக்கப்பட்ட மரச் ெட்டங்கள் மட்டும்தான்..

வனளத்து வனளத்து எண்ணினார். பின் இறங்கிக்சகாண்டவராய்

“அவ்வளவுதானா... இனி வரமாட்டீங்கதாபன?” என்று பகட்டார்.

“அதான் எல்ைாத்னதயும் எடுத்தாச்பெ. இனி இங்க எங்களுக்கு என்ன

பஜாைி ொர்?”

“அஸ்திவாரம் முழுக்கக் கருங்கல்லு... எப்படியும் பத்தாயிரம் கல்லு பதறும்.

அத்னதயும் ஏைத்துை உடைாம்னு... வரீங்களா?”

“ஐபயா ொர்... இந்த மரத்னத எல்ைாம் வித்துக் காொக்குனா பபாதும் ொர்.

முப்பது ைட்ெம் ொர்... இனதபய எப்படித் திரும்ப எடுக்கப்பபாபறன்னு
சதரியை.”

“ெரி ெரி... கிளம்புங்க” என அந்த இன்ஜின ீயர் திரும்பவும், உள்ளிருந்து ெிைர்

அரக்கப்பறக்க ஓடி வந்தபடி இருந்தனர்.

“ொர்... ொர்...”

“என்னய்யா... எதுக்கு சுத்தபற?”

“ஐபயா ொர், உள்ளார ஒரு தூண் அப்படிபய ொஞ்சு பவனை

பாத்துகிட்டிருந்த மூணு பபர் பமை உழுந்து ஸ்பாட் அவுட் ொர்...” - என்று
பதறினான் ஒருவன். அனதக் பகட்ட துரியானந்தமும் குமபரெனும்கூட, ஓடத்
சதாடங்கிய இன்ஜின ீயனரத் சதாடர்ந்து ஓடினர்.

உள்பள பதினாறு அடி உயர உருண்னட வடிவத் தூண் மூன்று பபர் பமல்
விழுந்து கிடந்த நினையில் அவர்கள் உடம்பிைிருந்து சதறித்த ரத்தம்
நாைாபுறமும் பீய்ச்ெியதுபபால் காட்ெி தந்திட அவர்களும் பிணங்களாய்
சவறித்த விழிகபளாடு காட்ெி தந்தனர்.

துரியானந்தத்திற்கும் குமபரெனுக்கும் தீக்கங்னக விழுங்கின மாதிரி

சநஞ்ெில் ஒரு எரிச்ெல். கண்களிலும் ஒரு அதிக பட்ெ விரிவு. அந்த சநாடி
பங்களா முழுக்க சடமாைிஷில் ஈடுபட்டிருந்த அத்தனன பபரும் அப்படி
அப்படிபய பபாட்டது பபாட்டபடி இருக்க அங்பக வந்துவிட்டிருந்தனர்.
அவர்களில் அந்த வயதான வாட்ச்பமன் கிழவரும் இருந்தார்.

எட்டிப் பார்த்தவர் கண்கனளக் கெக்கிக் சகாண்டார். அப்படிபய “ொமி

கனவுை வந்து சொன்ன ீங்க... இப்ப செஞ்சுட்டீங்க... இனி இங்க எனதயும்
யாரும் அழிக்க முடியாது...” என்றபடிபய திரும்பத் சதாடங்கியவர்
துரியானந்தத்திற்கும் குமபரெனுக்கும் சபரிய அதிர்னவ அளித்தார்.
குமபரென் மட்டும் அவனர சநருங்கி,

“சபருசு... யார் கனவுை வந்தா... என்னா நடந்திடுச்சு” என்று நூல் விட்டான்.

“பவற யாரு... எங்க ெித்த உனடயார்தான்! அவருக்கு இங்க பஹாட்டல்

வர்றதுை விருப்பமில்னை. இந்த மரங்கள் அழியறதுையும்
ெந்பதாஷமில்னை. அனமதியா இருந்த அவர் திரும்ப நடமாட
ஆரம்பிச்ெிட்டாரு...”

“யாரு, அந்த ெமாதிக்குள்ள இருக்கற அந்த ெித்தர் ொமியா?”

“ஆமா அவபரதான்...”

“அதான் பாதிக்குப் பாதி அழிச்ொச்பெ... மரத்னதசயல்ைாம் நாங்க

வாங்கிட்படாபம...?”
“பாவம் நீ...” - அந்தக் கிழவரின் பதில் குமபரென் சநஞ்ெில் குத்தியது.
அடுத்து ஏபதா பகட்க நினனத்தவனன துரியானந்தம் தடுத்தான்.

“ஏபைய் மூடிக்கிட்டு வாடா... அந்தாளு எத்தயாவது சொல்ைி

னவக்கப்பபாறான். நல்ை பநரத்துை நாம கிளம்புபவாம். பபாலீஸ் வந்துட்டா
அப்புறம் விொரனண, ொட்ெின்னு பநாண்டி சநாங்கு எடுக்க
ஆரம்பிச்ெிடுவாங்க...”

- என்றபடிபய காத்திருந்த ைாரியில் ஓடிப்பபாய் ஏறிக்சகாள்ள, குமபரென்

பின்னால் ஏறிக்சகாண்டான். அப்படிபய அந்த மரச்ெட்டங்கள் நடுபவ இருந்த
அந்த மரப்சபட்டினய இது இருக்கிறதா என்பதுபபால் ஒரு பார்னவ
பார்த்தான். இருந்தது! குனிந்து உற்றுப்பார்க்கவும் விபூதிவாெம் கும்சமன்று
நாெிக்குள் ஏறியது!

ஹொஸ்பிடல்!

மயக்கத்தில்தான் இருந்தார் ராஜாமபகந்திரன் எம்.பி.

சநருக்கமாய் நின்று அப்பானவக் கூர்ந்து பார்த்த பாரதிபயாடு பாட்டி

முத்துைட்சுமியும் கபணெ பாண்டியனும் உடனருந்தனர்.

“சராம்ப சபய்ன்புல்ைா இருக்குன்னு பீல் பண்றதாை சபத்தடின்

சகாடுத்திருக்பகாம். ெிவியர் ஆப்பபரஷன்ங்கறதாை சகாஞ்ெம் அப்படித்தான்
இருக்கும்.”

- என்றார் உடன் வந்திருந்த டாக்டர்.

“எப்ப டாக்டர் கண் திறப்பான்?” - முத்துைட்சுமிதான் பகட்டாள்.

“ஈவ்னிங் வந்தா நீங்க பபெைாம். ஒருபவனள வைிச்ொலும் சபத்தடினன
ஸ்டாப் பண்ணிடுபவாம். விட்டா அப்புறம் இதுக்கு அடிக்ட் ஆயிடுவாங்க.”

- டாக்டர் சபாறுப்பாகச் சொன்னபபாது கபணெபாண்டி ‘ஆமா சபரிய பபானத,

இனத விட சபருனெபய எங்காளு பாத்தவரு’ என்பது பபால் ஒரு
கள்ளச்ெிரிப்பு ெிரித்துக்சகாண்டார். அனத பாரதியும் கவனித்தாள். அப்படிபய
டினரவர் ரவினயப் பார்த்தாள். ரவியின் மனனவிக்கு ஆறுதல் கூறியவள்
கபணெ பாண்டினயப் பார்த்துக் கண் ஜானடயாகக் பகட்க கபணெ
பாண்டியனும் “நான் அப்பபவ பணத்த சகாடுத்துட்படம்மா. அசதல்ைாம் ஒரு
பிரச்னனயுமில்னை” என்றார்.

பின் மூவருமாக சவளிபய வந்தனர். மருந்து வானட தணிந்த ஒரு

சவளிச்ெமான சூழல். மார்க்சகட் பபால் கூட்டம். காருக்காகக் காத்திருந்த
அத்தருணத்தில் அவள் னகப்பபெியில் அனழப்சபாைி. காதுக்குள் அரவிந்தன்
பாயத்சதாடங்கினான்.

“பாரதி பபெைாமா?”

“ஓ... எழுத்தாளரா... தாராளமா?”

“அப்ப பவற யாராவது இருந்தா இந்த தாராளம் கினடயாதா?”

“நிச்ெயமா - நான் இப்ப ஹாஸ்பிடல் முகப்புை காருக்கு சவயிட்

பண்ணிகிட்டிருக்பகன்.”

“சயஸ்... சயஸ்... உங்கப்பாக்கு ஆக்ைிசடன்ட்டுன்னு நானும் நியூஸ்

பார்த்பதன், படிச்பென்... எப்படி இருக்கார் பாரதி?”

“ஓ.பக. பயப்படும்படியா எதுவுமில்னை.”

“ஐ ெீ... சராம்ப ெீரியஸ் - பினழச்ொலும் நடமாட முடியாதுங்கற மாதிரி

பகள்விப்பட்படன்...?”

“ஓ... அவ்வளவு தூரம் வந்துடுச்ொ பபச்சு?”

“ஏன் நீங்க பகள்விப்படனையா?”

“இல்னை அரவிந்தன் ொர்... நான் சகாஞ்ெம் பவற மாதிரி ஆக்குனபட்

ஆகியிருக்பகன். டிவி நியூபை பாக்கை. இத்தன வருஷத்துை இப்படி
இருந்தபத இல்னை.”

“ஐ ஆம் ைாரி... இப்ப பபெவா இல்ை அப்புறம் பபெட்டுமா?”

“கார்ை ஏறிட்டு நாபன கூப்பிட்பறன். ப்ள ீஸ்...” பபானன கட் செய்தவள்

எதிரில் காரும் வந்தது. ஏறிக்சகாண்டாள். முத்துைட்சுமியும்
கபணெபாண்டியனும் கூட ஏறிக்சகாள்ள, கார் பவகசமடுத்தது. அப்பபாது
எதிரில் ஒரு னபக்கில் அந்த எஸ்.ஐ. ரவிக்குமார் கடந்து பபானார்!

- ததொடரும்
 அன்று பபாகர் அளித்த ஆச்ெர்யம், ெீடர்களிடம் பகள்விகனள
வினளவித்தது.
``குருபிராபன, இப்படி ஒருவரால் நடந்துசகாள்ள முடியுமா? ெிவசபருமான்,
நம்னமசயல்ைாம் பனடத்தவர். உடம்சபங்கும் சொறியும் ெிரங்குமானவபனா
பரிதாபத்துக்குரியவன். எப்படி இருவனரயும் ெமமாக ஒரு மனதால் எண்ண
முடியும்?’’ என்று பகட்டான் ஒரு ெீடன்.

ெிரித்தார் பபாகர். ெிரிப்பு, ஒரு மர்மசமாழி. எப்பபாதும் ஒரு ஞானியின்

ெிரிப்புக்கு இன்சனாரு ஞானியாபைபய ெரியான சபாருள் கூற முடியும்.
அது ஓர் அனிச்னெச் செயலும்கூட. எனபவ, பபாகர் ெிரிப்பின் சபாருனள
அங்பக யாரும் உணரவில்னை. உணரும் வயதும் அவர்களுக்கில்னை.
பபாகபர சதாடர்ந்தார்.
``அருனமச்ெீடர்கபள... இப்பபாது பகட்கப்பட்ட பகள்வி ஒரு நல்ை பகள்வி.
ெிவசபருமானனயும் சொறி பிடித்தவனனயும் ஒன்றாகக் கருத, உங்களால்
முடியாதுதான். ஏசனன்றால், இந்த உைகம் அப்படித்தான் உங்களுக்குச்
சொல்ைித்தந்துள்ளது. உயர்வு தாழ்வு கருதாமல் ஒன்னறச் ெமமாக பநாக்க,
மிகுந்த சதளிவு பவண்டும். அந்தத் சதளிவு ஒரு நாள் ஒரு சபாழுதில்
வந்துவிடாது. சதளிவுசபற, பாைின் கனதனயக் கூறுகிபறன்.

பாலுக்குள்தான் சநய் உள்ளது. ஆனால், அது சவளிபய சதரிவதில்னை.

பானைப் பக்குவமாய்த் தயார் செய்யச் செய்ய நாம் அனத சநருங்க
முடிகிறது. மாறாக, பால் சகட்டுவிட்டாபைா அதுவும் சகட்டுவிடுகிறது.
இப்படிப் பக்குவமாய்த் தயார்செய்வது என்பதில்தான் எல்ைாம் உள்ளன.
பானை முதைில் காய்ச்ெ பவண்டும், குளிரச்செய்ய பவண்டும், தயிர்த்துளி
பெர்க்க பவண்டும், உனறந்த நினையில் கனடய பவண்டும். கனடயக்
கனடயபவ சநய்யின் மூைமான சவண்சணய் சவளிப்படும். ஓர் ஆச்ெர்யம்
பாருங்கள், இந்த சவண்சணய் எந்தத் தயிரிைிருந்து பிரிந்து வந்தபதா, அந்தத்
தயிபராடு திரும்பச் பெரபவ பெராது. தனித்து மிதக்கும்! இன்பனார்
ஆச்ெர்யம் பாருங்கள், இந்த சவண்சணய்க்கு, தனிபய எந்த ருெியுமில்னை.
இதுபவ காய்ச்ெப்பட்ட நினையில் சநய்யாகிறது. சநய்யான பிறபகா
மணக்கிறது அல்ைவா!’’ - பபாகர் சொல்ைச் சொல்ை, ெீடர் குழாமிடம்
ஆபமாதிப்பு.

``இந்த மணம், பாைாக இருந்தவனர இல்னையல்ைவா?’’

``ஆமாம்...’’

``இல்ைாத மணம் சநய்யிைிருந்து மட்டும் எப்படி வந்தது?’’

``சதரியவில்னைபய!’’

``சதரிந்துசகாள்ளுங்கள். பாைின் பாடுகபள சநய்! மனிதர்களாகிய

நாமும்கூட தாயின் கர்ப்பத்திைிருந்து பானைப்பபாைத்தான்
சவளிப்படுகிபறாம். பால், நீபராடு பெர்வதுபபால் நாம் பைபராடு பெர்கிபறாம்.
பால், பாத்திரத்தில் காய்கிறது. நாம் வாழ்வில் காய்கிபறாம். பால் பிறகு
தயிர் ஆகிறது. நாமும் நல் மனிதர் ஆகிபறாம். தயிர் கனடயப்படுகிறது.
நாமும் வாழ்வின் பாடுகளால் கனடயப்படுகிபறாம். தயிர், சவண்சணனய
விடுவிக்கிறது. நம் மனபமா, அனுபவ அறினவ விடுவிக்கிறது. சவண்சணய்
சநய்யாகிறது. நம் அனுபவ அறிபவா ஞானமாகிறது.

இப்படி அனடயும் ஞானபம பிரம்மஞானம்! இந்த ஞானத்னத

அனடந்தவனுக்கு, தான் பவறு, இந்த உைகம் பவறு அல்ை. தான் பவறு, தான்
வணங்கிய சதய்வமும் பவறல்ை. அந்தத் சதய்வப் பனடப்பில் எதுவும்
பவறு பவறல்ை. எல்ைாபம ஒன்றுதான். அதனால்தான் ெிவசபருமானும்
ெிரங்காளனும்கூட ஒருவபர!’’ - பபாகர் பானைத்சதாட்டுக் கூறி முடித்த
அந்தச் செய்தி, அவர்களுக்குப் புரிந்ததுபபாைவும்
இருந்தது;புரியாததுபபாைவும் இருந்தது. பபாகருக்கும் அது சதரிந்தது.

``அருனமச்ெீடர்கபள... நான் கூறியனத மனதின் ஓர் ஓரமாய்ப்

பபாட்டுனவயுங்கள். காைத்தால் முழுனமயாகப் புரிந்துசகாள்வர்கள்.
ீ நான்
பிரம்மபுத்திரனான ெனத்குமாரனிடம் திரும்ப வருகிபறன். இவன் ஒரு
பிரம்மஞானி என்பறனல்ைவா? இந்தப் பிரம்மஞானிக்கு ஒரு நாள், ஒரு
கனவு வந்தது!’’ - பபாகர் இனடசவளி விட்டார். புறத்தில் கதிரவன் பமற்குத்
தினெயில் தன்னன ஒரு மஞ்ெள் காவி உருண்னடயாக ஆக்கிக்சகாண்டு
மனறயத் தயாராகியிருந்தான். அற்புதமான காைகட்டம். ெீடர்கள்
ெனத்குமாரன் கண்ட அந்தக் கனவு என்னவாக இருக்கும் என்கிற
பகள்வியில் இருந்தனர்.

``அருனமச்ெீடர்கபள... ெனத்குமாரர் நம்னமப்பபால் அல்ை. நான்

கூறியதுபபால் ெகைத்னதயும் ெமமாகப் பார்ப்பவர். அவருக்கு எதிரிகளும்
கினடயாது, நண்பர்களும் கினடயாது. சபரிது ெிறிது கினடயாது, இடது வைது
கினடயாது, பமல், கீ ழ் கினடயாது, இனிப்பு கெப்பு கினடயாது, இன்ப
துன்பமும் கினடயாது. மிகச் சுருக்கமாகக் கூறுவதானால், மனனத சவன்று
அனத னமயப்புள்ளியில் னவத்துச் செயல்படும் அதிெய மனிதர் அவர்.’’

``அவர் கனவுகண்டார் என்றீர்கபள?’’

``அப்படிக் பகளடா ெீடா... இப்படிப்பட்டவருக்குக் கனபவ வராது... வரவும்

கூடாது. கனவு, ெைனத்தின் வினளவு! ஆனால், வந்துவிட்டது... அதுதான்
விந்னத.’’
``அந்தக் கனவு?’’

``அந்தக் கனவு ஒரு விெித்திரம். கனவில் ெனத்குமாரர் ெிைபராடு

ெண்னடபபாடுகிறார். அதுவும் வாள்ெண்னட!’’

``எங்களுக்கு இதுபபால் பைமுனற கனவுகள் வந்துள்ளனபவ!’’

``உங்களுக்கு வரைாம். நீங்கள் ஆனெயுள்ள மானிடர்கள். ஆனால்,

ெனத்குமாரர் அப்படியல்ை. அவர் மனம் ெைனபம இல்ைாதது.
அதற்காகத்தான் அவர் குறித்து அவ்வளவு விளக்கம் அளித்பதன்.’’

``பிறகு எப்படி, அப்படி ஒரு கனவு வந்தது?’’

``இபத பகள்வினய ெனத்குமாரர் தன் தந்னதயான பிரம்மாவிடபம பகட்டார்.

`தந்னதபய... நாசனாரு முழுனமயான பிரம்மஞானி இல்னைபயா என்கிற
ஓர் எண்ணம் எனக்கு ஏற்பட்டுவிட்டது. எனக்கு எப்படி இப்படி ஒரு கனவு
வர முடியும்... அதுவும் வாசளடுத்து ெண்னடபபாடுவதுபபால்?’ என்று
பகட்டார்.’’
``அதற்கு பிரம்மா என்ன பதில் கூறினார்?’’

`` `மகபன... இந்தப் பிறப்பில் நீ ெிவசபருமானிடபம உபபதெம் சபற்று

பிரம்மஞானியாகிவிட்டாய். ஆனால், உன் முன் பிறப்பில் நீ ஒரு
முனிகுமாரன். அப்பபாது ெிை அசுரர்கள் நீ வாழ்ந்த குடிலுக்கு வந்து
முனிகனளயும் ரிஷிகனளயும் சவட்டிக் சகான்றபபாது நீ பாைகனாய்
இருந்து அந்தக் காட்ெிகனளக் கண்டு மனம் குனமந்தாய். பதிலுக்கு அந்த
அசுரர்கனள அழிக்க எண்ணினாய்... மிக உணர்வுபூர்வமாக நீ அவ்வாறு
அன்று எண்ணியதன் வினளவுதான், இப்பபாது உனக்குள் கனவாய்க் கெிந்து
சவளிப்பட்டுள்ளது’ என்றார் பிரம்மா.’’

``என்ன விந்னத... முற்பிறப்பின் தாக்கம் மறுபிறப்பில் கனவாகுமா?’’

``ஆகும் என்று நாமறியபவ இந்தச் ெம்பவம்!’’

``எப்படி குருபவ... அப்பபானதய உடல், உள்ளம் எல்ைாபம பவறு... இப்பபாது

முற்றிலுமாய் பவறு.’’

``ஆன்மா ஒன்றுதாபன!’’

``அப்படியானால்... ஆன்மா, ஒைி ஒளி என்னும் இரண்னடயும் உடல்பபால்

உணரத்தக்கதா?’’

``அவ்வாறு இருந்தாபை கனவும் பதான்றும்.’’

``என்றால், ஒரு பிறப்புதான் - மறுபிறப்சபல்ைாம் கினடயாது எனும்

மீ மாம்ெகர் மற்றும் அமணர் கருத்துகள் எல்ைாம் சபாய்யா?’’

``இரவில் எல்ைா நிறங்களும் கறுப்புதான். பகைில்தான் அதனதன் நிறம்

அது அதற்கு. பகபை காணாது இரவில் மட்டும் வாழ்கிறவர்கள் வனரயில்
வண்ணங்கள் சபாய்யாகத்தான் இருக்க முடியும். அதுபபால் ஒரு விஷயம்
இது!’’
``இம்மட்டில் உங்கள் கருத்சதன்ன குருபவ?’’

``வினனப்பாட்டிற்பகற்ப நிச்ெயம் மறுபிறப்பு உண்டு. திரும்பத் திரும்பப்

பிறந்து உழலும் பாடு கூடாது என்பதற்பக ஆனெனயச்
ெீரனமத்துக்சகாள்ளும் ெந்நியாெம் பமற்சகாள்ளப்ப டுகிறது. ஒருகட்டத்தில்
ெகைத்னதயும் துறந்துவிடுதபை பமைான விடுதனை.’’

``இதில் பிரம்மஞானியர் எப்படிப்பட்டவர்?’’

``ெகைமும் துறந்து, எதுவும் பவண்டாது, எதிலும் மகிழாது, எதிலும்

துன்புறாது, ெைனமில்ைாத திடச்ெிந்னத உனடயவபர பிரம்மஞானியர்.’’

``அப்படிப்பட்டவருக்கும் ஊழ்வினனப்பாடு இருந்தால் அல்ைவா இதுபபால்

கனவுகள் ொத்தியம்?’’

``ெரியாகக் பகட்டாய்... இது ஊழ்வினனப்பாடுதான்!’’

``ெரி... இந்தக் கனவால் நாம் உணர்ந்தறியபவண்டிய விஷயம்?’’

``ஊழ்வினன விடாது என்பது மட்டுமல்ை... பிரம்மஞானியர் கனவு

கண்டால், அது பைித்துவிடும் என்பதும்தான்.’’

``அப்படியானால், ெனத்குமாரர் தான் கனவில் கண்டபடி ெண்னட

பபாடப்பபாகிறாரா?’’

``ஆம்!’’

``அப்படியானால் பிரம்மஞானியாக விளங்க முடியாபத!’’

``முடியும்... அது எப்படி என்பதுதான் நீங்கள் இனி அறியப்பபாகிற ெம்பவம்.’’

``புதிராக இருக்கிறபத... எப்படிச் ொத்தியம்?’’

``அப்படிச் ொத்தியமான ஒருவபன, ெனத்குமாரன் என்கிற தண்டபாணி!’’ -

பபாகரின் பதிைால் ெீடர்கள் வியப்பு, தினகப்பு என்று இரண்டுக்குபம
ஆளாகினர்!

இன்று கடந்துபபான ரவிக்குமானர, கபணெபாண்டியன் இறுதிவனர பார்த்தார்.

ரவிக்குமார் னபக்னக நிறுத்திவிட்டு, உள்பள ராஜாமபகந்திரனனப் பார்க்கச்
செல்வது சதரிந்தது.

``அவர்தான் அந்த எஸ்.ஐ ரவிக்குமாராண்பண?’’ - பாரதி, மிகச்ெரியாக

அம்பால் குத்துவதுபபால் பகட்டாள்.

``அ... ஆமாம் பாப்பா. நீங்களும் பார்த்திருக்கீ ங்களா?’’

``ஒரு யூகத்துை பகட்படன். அப்பானவப் பார்க்க வர்றவங்களுக்கான

விெிட்டர்ஸ் சைட்ஜர்ை அவர் பபர் மட்டும் இதுவனர இல்னை. இப்பதான்
வந்திருக்கார்பபாை.’’

``ஐயானவவிட நீங்க ஷார்ப் பாப்பா.’’

``என்ன ஷார்ப்பபா? பபாகட்டும், நாம அந்த பவங்னகயனனப் பார்க்கப்

பபாகைாமா?’’

புதிய டினரவரின் செயல்பாட்டில் கார் சென்றபடி இருக்க, அவள் பகட்ட

பகள்வியால் கபணெபாண்டியனிடம் ஓர் இறுக்க சமௌனம்.

``என்னண்பண பதிைக் காபணாம்?’’

``அவன் எங்க இருக்கான்பன சதரியை பாப்பா... பபான் `ஸ்விட்ச் ஆஃப்’னு

வருது.’’

``அவன் பபான் ஸ்விட்ச் ஆஃப் ஆனா என்ன... அவன் அல்ைக்னகங்க

இருப்பாங்கல்ை?’’
``எவனும் பபானன எடுக்க மாட்படங்கிறான் பாப்பா.’’

``இபதா பாரு கபணெபாண்டி... என் பிள்னள பட்டது பபாதும். அந்தக்

குடும்பத்துக்குக் சகாஞ்ெமாவது நல்ைது செய்தாதான் ஆஸ்பத்திரியிை
சகாடுக்கிற மருந்து மாத்தினர என் பிள்னள வனரயிை பவனைசெய்யும்...
ஆமா!’’ - முத்துைட்சுமி இனடயிட்டுச் ெீறினாள்.

``அம்மா, நான் முயற்ெி செய்துகிட்டுத்தான் இருக்பகன். நான் சும்மால்ைாம்

இல்னைம்மா.’’

``எனக்கு அசதல்ைாம் சதரியாது. இன்னிக்கு அந்தப் பபாைிப்பத்திரத்னத,

செத்துப்பபான அந்தக் குமாரொமி வட்டுக்பக
ீ பபாய் நீங்க கிழிச்சுப்
பபாட்டுட்டு, குமாரொமியின் சபாண்ணு சபாண்டாட்டின்னு சரண்டு
பபனரயும் ெமாதானப்படுத்திட்டு வர்றீங்க. அந்த மனுஷபராட பத்தாம் நாள்
காரியம் நடக்கும்பபாது அந்தக் குடும்பத்துை அவர் இல்னைங்கிற
குனறனயத் தவிர, பவற எந்தக் குனறயும் இருக்கக் கூடாது. நடுவுை நானும்
பழநிக்குப் பபாய் பாைபிபஷகம் பண்ணிட்டு வர்பறன். மகி என்வனரயிை
நல்ைபடியா வடு
ீ வந்தா பபாதும்.’’

முத்துைட்சுமியின் உத்தரவான பபச்சு, அந்தப் புதிய டினரவனரத் திரும்பிப்

பார்க்கனவத்தது.

``டினரவர், பார்த்து ஓட்டுங்க. டினரவ் பண்ணும்பபாது பின்னாை என்ன

பார்னவ?’’ - பாரதி டினரவர் பார்த்தனதக் கண்டித்தாள். டினரவரிடம் உடபன
பைொன பதற்றம்.

``கார் டினரவ் பண்ணும்பபாது சபல்ட் பபாட்டுக்கிற பழக்கமில்னையா?’’

``ைாரி பமடம்... பபாட்டுக்கிபறன் பமடம்’’ - டினரவர் கானர ஓட்டியபடிபய

சபல்ட் பபாட முயை, ``பநா... ஓரமா நிறுத்திப் பபாட்டுக்கிட்டு கானர எடுங்க.
டினரவிங் ரூல்ஸ் எல்ைாம் சதரியும்தாபன?’’
``சத... சதரியும் பமடம்.’’

``அப்புறம் என்ன... அனத ஃபாபைா பண்ணபவண்டியதுதாபன?’’ - பாரதியின்

அதட்டல், அவள் எப்படிப்பட்டவள் என்பனத உணர்த்திட, ஓரமாய் கானர
நிறுத்தி சபல்ட்னட இழுத்துச் செருகிக்சகாள்ள முனனந்தான் அவன்.
அப்பபாது பாரதியும் அரவிந்தன் ஞாபகம் வந்து அவனன அனழக்கத்
சதாடங்கினாள்.

``ஹபைா அரவிந்தன் ொர்... இப்ப சகாஞ்ெம் ஃப்ரீயா பபெைாம்.

சொல்லுங்க...’’

``சதாடர்கனதக்கான அத்தியாயம் சரடியாயிடிச்சு பாரதி. சமயில்

செய்திடுபறன். படிச்சுட்டு உங்க கருத்னதச் சொல்ைைாம்.’’

``நிச்ெயமா ொர்...’’

``அப்புறம் உங்க அப்பா சதாடர்பா விொரிக்க நான் சரண்டு தடனவ பபான்

செய்பதன். நாட் ரீச்ெபிள்பன வந்தது.’’

``இருக்கைாம்... நானும் ஒரு இடத்துை இல்னை, அனைஞ்சுகிட்பட

இருக்பகன்.’’

``அப்பா எப்படி இருக்கார்?’’

``ஆபபரஷன் நடந்திருக்கு... எழுந்து பனழய மாதிரி நடமாட ஆறு மாெம்,

ஏன்... ஒரு வருஷம்கூட ஆகைாம்.’’

``தற்செயைான விபத்துதாபன பாரதி?’’

``ஆமாம். எங்க பாட்டி பானஷயிை சொல்ைப்பபானா சகட்டபநரம்,

தனைசயழுத்து...’’

``அப்படித்தாபன அனடயாளப்படுத்த முடியும்... நல்ைது நடந்தா நல்ை

பநரம்னும், சகட்டது நடந்தா சகட்ட பநரம்னும் சொல்றது இயல்புதாபன!’’
``என்ன இயல்பபா... உங்ககிட்ட ஒரு விஷயத்னதப் பத்திக் பகட்க
விரும்புபறன். சதளிவான ஒரு பதினைச் சொன்னா நல்ைது.’’

``பகளுங்க பாரதி, சதரிஞ்ொ சொல்பறன்.’’

``உங்களுக்கு, இந்த ொபங்கள்ை நம்பிக்னக உண்டா?’’

``ொபங்கள்... யூ மீ ன் மனசு சநாந்துபபாய் பகாபமா குமுற, அந்தக்

பகட்டகரினயத்தாபன சொல்றீங்க?’’

``ஆமாம்.’’

``நூறு ெதவிகிதம் நம்பிக்னக உண்டு பாரதி.’’

``அது விஞ்ஞானபூர்வமானதா..?’’

``எதுக்கு இப்ப இப்படி ஒரு பகள்வி?’’

``சொல்பறன்... இதுக்கு நீங்க பதில் சொல்லுங்க.’’

``ஆமாம், விஞ்ஞானபூர்வமானதுன்னுதான் நான் நினனக்கிபறன்.’’

``ரியைி..?’’

``என்வனரயிை நம்ம ஆன்மிகமான பகாயில், குளங்கபளகூட

விஞ்ஞானபூர்வமானனவதான். இன்ஃபபக்ட், விஞ்ஞானம் இல்ைாம எதுவுபம
இல்னை. எதுவும் இருக்கவும் முடியாது.’’

``அப்படின்னா எந்த ஒரு மிஸ்ட்ரினயயும் ஏன் விஞ்ஞானபூர்வமா நிரூபிக்க

முடியுறதில்னை?’’

``நிரூபணங்கள் சரண்டுவிதம். ஒண்ணு, பார்த்து உணர்வது. இன்சனாண்ணு,

அப்படிப் பார்க்காம பயன்பாட்டால் உணர்வது. இதுை மிஸ்ட்ரி,
பயன்பாட்டாை மட்டுபம உணர முடிஞ்ெ அம்ெம். இனதக் கருவிகளாை
அளந்பதா, இல்னை காட்ெியா காட்டிபயா உணர்த்த முடியாது.’’

``ஒரு உதாரணம் சொல்ை முடியுமா?’’

``நாம ஒருத்தனர தீவிரமா நினனக்கும்பபாது அவர்கிட்ட இருந்து பபான்

வருவது... இல்ை அவபர எதிர்ை வருவது.’’

``அது தற்செயல் கினடயாதா அரவிந்தன் ொர்?’’

``அப்படிப் பார்த்தா எல்ைாபம தற்செயல்தான். ஒரு கல்யாண வட்டுக்குப்

ீ
பபாபறாம். தாைி கட்டி முடிச்ெ உடபன வாழ்த்தணும்கிறதுதான் அசஜண்டா!
அதுக்கு ஒரு நபருக்கு ஒரு நிமிஷபம சராம்ப அதிகம். ஆனா, பை மணி
பநரத்னத கல்யாண வட்ை
ீ செைவழிக்கிபறாம். ெிரிப்பு, பபச்சுன்னு அங்க நாம
செயல்படுறது எல்ைாபம ஆளுக்குத் தகுந்தமாதிரியும், அவங்க பதிலுக்கு
எப்படி நடந்துக்கிறாங்கங்கிறனதப் சபாறுத்ததுதாபன? அனதப் பரஸ்பர அன்பு,
பரிமாற்றம்னு சொல்ைிக்கிபறாம். ஆனா, அனதத் திட்டமிட்டா செய்பதாம்...
சராம்பத் தற்செயைாதாபன?’’

``அப்ப பைவித மூடத்தனங்கள்சகாண்ட நம்ப ஆன்மிகம், உங்க வனரயிை

விஞ்ஞானபூர்வமானதா?’’

``என்வனரயிை, இந்த மூடத்தனம்கிறது சபால்ைாத ஒரு வார்த்னத பாரதி.

தினமும் நான் என் உள்ளங்னகனய முதல்ை பார்த்துட்டுதான் விழிப்பபன்.
ெிை ெமயங்கள்ை பார்க்கத் தவறிடுபவன். அன்னிக்கு நான் மாறுபட்ட
அனுபவங்கனள உணர்பவன். இனத சவளிபய சொன்னா,
மூடநம்பிக்னகன்னுதான் சொல்வாங்க. ஆனா எனக்கு, இது அனெக்க
முடியாத நம்பிக்னக. அவ்வளவுதான்!’’

``இன்ட்ரஸ்ட்டிங்... உங்ககூட பநர்ை பபெினா ஒரு சதளிவு கினடக்கும்னு

நினனக்கிபறன்.’’

``அப்ப நீங்க ஏதாவது குழப்பத்துை இருக்கீ ங்களா?’’

``ஆமாம் அரவிந்தன் ொர்... சரண்டு மூணு நாளா என்னனச் சுத்தி நடக்கிற

பை விஷயங்கள் சராம்ப அமானுஷ்யமா இருக்கு. அப்பா
ஆக்ைிசடன்படகூட ஒரு அமானுஷ்யம்கிற மாதிரி எனக்சகாரு எண்ணம்
ஏற்பட்டிருக்கு.’’

``அப்ப, வட்டுக்கு
ீ வாங்க... விரிவா பபசுபவாம்.’’

``நிச்ெயமா.. னப த னப நான் ஆபீஸ் பபாக இன்னும் நாைஞ்சு நாளாகைாம்.

நீங்க கனதனய எடிட்டருக்கும் சமயில் பண்ணிடுங்க. அவரும் படிச்ெிடட்டும்.
எப்ப, எப்படி ஆரம்பிக்கிறதுன்னு அப்புறம் முடிசவடுப்பபாம்.’’

``ஓ.பக. பாரதி.’’

``நல்ைது ொர்... சவச்சுடுபறன்’’ என்று பபானன கட்செய்தவள், யதார்த்தமாய்

சவளிபய பார்த்தாள். கார், ைஸ் ரவுண்டானா கடந்து துரியானந்தம்
கனடனயக் கடந்தபடி இருந்தது. கனட முகப்பில் துரியானந்தம்
அமர்ந்திருந்தான் னகயில் ெிறிய கட்டுடன். அவன் கனடனயப் பார்த்த
சநாடி, கானர ஓரங்கட்டச் சொல்ைி இறங்கினாள் பாரதி. கபணெபாண்டியனும்
இறங்கி தன் செல்பபானில் பவங்னகயன் சதாடர்பான நபர்கபளாடு பபெத்
சதாடங்கிவிட்டார்.
பாரதினயப் பார்த்த துரியானந்தத்திடம் ``வாங்கம்மா...’’ என்கிற உற்ொக
வரபவற்பு.

``என்னண்பண னகயிை கட்டு?’’

``ஒரு ஜமீ ன் பங்களானவ இடிக்கிறாங்க. அங்க இருக்கிற

மரச்ொமானனசயல்ைாம் ஏைத்துை எடுத்பதாம். அதுங்கள பிரிச்சு எடுக்கிறப்ப
னகயிை உளி பட்ருச்சு’’ - துரியானந்தம் பதில் சொன்ன சநாடியில் பாரதி
குனிந்து அந்த உனறக்குள் உள்ள வானள உனறபயாடு பெர்த்து எடுத்தாள்.
நாைாபுறமும் திருப்பித் திருப்பிப் பார்த்தாள். துரியானந்தத்துக்குள் பீதி
ஏற்படத் சதாடங்கியது. எல்பைானரயும்பபாை வானள உருவிப் பார்க்க
விரும்பி அதற்காகத் தயாராகவும் ``அம்மாம்மா...’’ என்று இனடயிட்டான்
துரியானந்தம்.

``என்னண்பண?’’

``பவண்டாம்மா... அனத அப்படிபய சவச்சுடுங்க... அனத உருவி மட்டும்

பார்க்காதீங்க.’’

``ஏண்பண?’’

``பவண்டாம்மா... எப்ப யார் அனத உருவினாலும் அது ரத்தம்

பார்த்துருதும்மா.’’

``அப்படின்னா?’’

``ஏதாவது காயம் பட்ருதும்மா. சகாஞ்ெம் எண்சணசயல்ைாம் பபாட்டு

இளக்கணும்.’’

``பவடிக்னகயா இருக்பக!’’

``பவடிக்னகசயல்ைாம் இல்ைம்மா. அந்த வாள் சுடனைமாடன் னகயிை

இருந்த வாளாம். சுடனைமாடன் பகாயினை இடிச்சுக் கட்டி ஏைம் விடுறப்ப,
என் னபயன் ஏைத்துை எடுத்தது அது. அந்தச் ொமிதான் துடியான ொமி
ஆச்பெ? அதான் எப்ப உருவினாலும் ரத்தம் குடிச்ெிடுது!’’
``அண்பண கத்திங்கிறது ஒரு ஜடம். இதுக்கு புத்திசயல்ைாம் கினடயாது.
யாராவது பகட்டா ெிரிப்பாங்க. இப்ப நான் உருவுபறன். எப்படி ரத்தம்
குடிக்குதுன்னும் பார்க்கிபறன்’’ என்றபடிபய உனறயிைிருந்து வானள உருவத்
தயாரானாள் பாரதி. துரியானந்தம் பயத்துடன் அவள் உருவுவனதப் பார்த்திட,
அவளும் உருவி முடித்தாள். முன்புபபால் ரத்தக்காயசமல்ைாம்
ஏற்படவில்னை!

துரியானந்தத்திடம் ஆச்ெர்யம். பாரதி அந்த வானள ஒருமுனற

விெிறிப்பார்த்தாள். பிறகு, அதன் பமனி பமல் பகாணைாய்ச்
செதுக்கப்பட்டிருந்த எழுத்துகனளப் படித்தாள். `எட்டுக்கிணறு சுடனைக்கு
இட்டமுடன் ெமர்ப்பணம்’ என்ற அந்தத் தமிழ் அவளுக்கு ஒரு புரிதனைத்
தந்தது.

``எட்டுக்கிணறு உள்ள சுடனைொமிக்கு யாபரா காணிக்னகயா

தந்திருக்காங்க...’’ என்றவள் துரியானந்தத்னதப் பார்த்து ``என்ன வினை?’’
என்று பகட்டாள்.

``ஆச்ெர்யம்மா... உங்களுக்கு மட்டும் எதுவும் ஆகனை’’ என்றான்

துரியானந்தம்.

“நான் வினை எவ்வளவுன்னு பகட்படன்.”

``சகாடுங்கம்மா... உங்களுக்கு எவ்வளவு தரணும்னு பதாணுபதா தாங்க.’’

அவள் 500 ரூபானயத் தந்தாள். வாங்கிக்சகாண்ட துரியானந்தம்

சதாடர்ந்தான், ``அம்மா.... ஒரு ஜமீ ன் பங்களானவத் தட்டுபனாம். நினறய
பனழய சபாருளுங்க மாட்டுச்சு. ஆடு, குதினர, மான் சகாம்புங்க,
பாதாளக்கரண்டி, பியாபனா சபட்டி... அப்புறம் விபூதி வாெம் வர்ற
மரப்சபாட்டி... இப்படி ஏகப்பட்ட அயிட்டங்க.’’

``விபூதி வாெம் வர்ற மரப்சபாட்டியா?’’ - பாரதி நறுக்கைாகக் பகட்டாள்.

``ஆமாம்மா... விபூதி வாெனன சும்மா அள்ளுது. ஆனா, திறக்க முடியை. என்

னபயன் அபதாட உருண்டுபுரண்டுகிட்டிருக்கான்.’’

``ஜிக்ஜாக் ைாக்கர் ெிஸ்டமா இருக்கும்.’’

``அது என்னபவா சதரியைம்மா. சபட்டிபயாட முன்பக்கம் ஒன்பது

ஓட்னடங்க இருக்கு. பமை `திருப்புளிச் ெங்கரம்னு’ மரத்துபைபய
செதுக்கியிருக்கு. ஓட்னடக்குள்ள ஸ்க்ரூ மாதிரி சதரியுது. திருப்புளினய
விட்டுத் திருகுனா சுத்துது. முழுொ சவளிய வரவும் மாட்படங்குது, உள்ள
பபாகவும் மாட்படங்குது. இப்படி ஒரு சபட்டினய நான் பார்த்தபத இல்னை!’’

``சவரி இன்ட்ரஸ்ட்டிங். அது எங்க இருக்கு இப்ப?’’

``என் வட்ைதான்
ீ இருக்கு. நானளக்கு எடுத்துட்டு வர்பறன், வர்றீங்களா?’’

``கட்டாயம் வர்பறன். அந்தப் பியாபனானவயும் நான் வாங்கிக்கிபறன்.

யாருக்கும் சகாடுத்துடாதீங்க.’’

``ெரிங்கம்மா... ெந்பதாஷம்மா...’’ - துரியானந்தம் பரவெமானான். அவளும்

புறப்பட்டாள்... அதுவும் வாபளாடு! காருக்குள் ஏறியவள் முத்துைட்சுமியிடம்
காண்பித்தாள்.

``பாட்டி, பனழய வாள்... எப்படி இருக்கு பார்?’’

``நமக்சகதுக்கும்மா இது?’’

``இசதல்ைாம் கனைப்சபாருள். ஆன்டிக்ஸ். உனக்கு மதிப்பு சதரியை’’ -

அவள் சொல்ைச் சொல்ை கார் கிளம்பிவிட்டது. முன் ெீட்டில் ஏறிக்சகாண்ட
கபணெபாண்டியனும் ``பாப்பா... ஒரு வழியா அந்த பவங்னகயன் இருக்கிற
இடம் சதரிஞ்சுடுச்சு. சரட்ஹில்ஸ்கிட்ட இருக்கிற ஒரு மார்பிள் குபடான்ை
இருக்கானாம். நான் பார்க்கணும்பனன். வரச்சொல்ைிட்டாம்மா’’ என்றார்.

``அப்ப முதல்ை கானர அங்க விடுங்க.’’

``அம்மாபவானடயா?’’

``பவண்டாம்... பாட்டினய பங்களாவுை விட்டுட்டுப் பபாபவாம்’’ என்ற அவள்

பதினைத் சதாடர்ந்து அந்தக் கார் பங்களா பநாக்கி ஓடத்சதாடங்கியது!

பிரமாண்ட ஜமீ ன் பங்களாவில் பவனைகள் திரும்பத் சதாடங்கியிருந்தன.

பங்களானவயும் காைி இடங்கனளயும் 160 பகாடி ரூபாய்க்கு வாங்கியிருந்த
புளூமூன் குரூப், வெபவண்டிய
ீ இடங்களில் எல்ைாம் பணத்னத வெி
ீ
எறிந்ததில் உள்பள நசுங்கிச் செத்தவர்கள் பற்றி ஒரு பத்திரினகச்
செய்திக்குக்கூட இடமில்ைாதபடி ஆகிவிட்டது. சென்டிசமன்டாய் பயந்த
ெிைருக்கு இடமாற்றம் அளித்து, குஜராத்திலும் சகால்கத்தாவிலும்
கட்டப்பட்டுவரும் அவர்கள் புராசஜக்ட்டுகளுக்கு அவர்கனள அனுப்பிவிட்டது.

சமாத்தத்தில் எந்தவித ெைனமுமின்றி சடமாைிஷ் நடவடிக்னககள் திரும்ப

ஆரம்பித்த நினையில் புளூமூன் குரூப்பின் நிர்வாக இயக்குநரான
ெந்பதாஷ்மிஸ்ரா பவனை நடப்பனதப் பார்த்தபடிபய வந்துசகாண்டிருந்தார்.
கூடபவ இன்ஜின ீயர்களின் கூட்டம்! சஹல்சமட் பகப்பும் வனரபடங்களுமாய்
பங்களா பின்புறம் காடுபபான்ற பகுதிக்குள் அவர்கள் சுற்றி வந்தபபாது
ெந்பதாஷ் மிஸ்ராவின் கண்களில் அந்த ஜீவெமாதியும் அனத ெிைர்
விளக்பகற்றி வணங்கியபடி இருப்பதும் சதன்பட்டது.

``இன்னுமா அந்தச் ெமாதினய இடிக்கை?’’ என்று ஆங்கிைத்தில் அவர் பகட்க,

``கூடியெீக்கிரம் இடிச்ெிடுபவாம் ொர்’’ என்றார் ஒரு இன்ஜின ீயர்.

``அது என்ன கூடியெீக்கிரம்... இப்பபவ இடிங்க... ஐ வான்ட் டு ெீ’’ என்றார்

அவரும் பகாபமாய்!

- ததொடரும்
 அன்று பபாகர், ெனத்குமாரன் என்கிற தண்டபாணி குறித்து
விரிவாகக் கூறத் சதாடங்கினார்.

``ெீடர்கபள, நினறய பகள்விகனள எழுப்பின ீர்கள். அவற்றுக்கான

பதினைத்தான் நான் கூறப்பபாகிபறன். நான் இப்பபாது கூறப்பபாவது எனக்கு
என் குரு கூறியது. நாம் இருக்கும் இந்தப் சபாதினி எப்படி நிைக்கூறுகளால்
பெர பொழ பாண்டிய மண்டைங்களுக்கு ெம தூரத்தில் உள்ளபதா
இதுபபாைபவ, அபத ெமயம் பவறுபட்ட பை ெிறப்புகள்சகாண்ட ஒரு
மனையகம் ஒன்று இங்கிருந்து சதன்பமற்குத் தினெயில் உள்ளது. `ெதுரகிரி’
என்பது அதன் சபயர்.

தூய தமிழில் சொல்வதானால், `நான்கு மனையகம்’ எனைாம். என்

பபான்பறாருக்கு அது ெித்தன் காடு! ெித்தனும் இனறயாகிய ெிவனும் பவறு
பவறில்னை என்ற காரணத்தால், அது ெிவன் காடும்கூட. அந்தக் காட்டில்
ஏராளமான ெித்தர்கள்! அந்தக் காடு, இனைகனள உதிர்ப்பதற்கு ெமமாக
இனற அம்ெங்கனளயும் உதிர்க்கிற காடு. ஆதைால், அது ஓர்
இனறயுதிர்காடும்கூட!’’ பபாகர் `இனறயுதிர்காடு’ என்று புதிய சபாருளில்
சொன்னனத, ெீடர்கள் சவகுவாக ரெித்தனர்.
``அரிய சொல் விளக்கம். இனையுதிர் காைத்னத அறிபவாம்... இனையுதிர்
காட்னடயும் அறிபவாம். ஆனால், இனறயுதிர் காடு எனும் பதப் பிரபயாகபம
புதிதாக உள்ளது’’ என்றான் பபாகருக்கு மிகவும் பிடித்த அஞ்சுகன் என்கிற
ெீடன்.

``ஆம். அது இனறயுதிர்காடுதான்! செந்தமிழின் மற்சறாரு சபாருளில்

சொல்வதானால், அது இனரயுதிர் காடும்கூட! இந்த இனர,
இனறவனுக்கானதல்ை. ஆனால், அவனனசயாத்த உணனவக் குறிப்பது.
`உயிர் வாழ்ந்திடத் பதனவ உணவு என்னும் வனகயில், உணவும்
இனறவனுக்கு இனணயானது’ என்று நாம் உணர்ந்து சதளியபவ வல்ைின
இனடயின றகரங்கனளக்சகாண்டு இந்தச் சொல் அனமந்துள்ளது.
அப்படிப்பட்ட இனறயுதிர்காடு அனமந்த அந்தச் `ெித்தன் காடு’ எனும்
ெதுரகிரினய, ஆன்மிக உைகம் `பூபைாகக் கயிைாயம்’ என்றும் கூறிடும்.’’

``ெதுரகிரி குறித்து, தாங்கள் இத்தனன விளக்கம் தரக் காரணம்?’’

``இருக்கிறது அஞ்சுகா! என் பதொடனங்களில் ெதுரகிரி யாத்தினரயும்,

சபாதினக உைாவும் என்னனப் புடம்பபாட்டனவ.’’

``எப்படி என்று கூற முடியுமா?’’

``இங்பகதான் நான் பை ெித்தர் சபருமக்கனளச் ெந்தித்பதன். இந்தச்

ெதுரகிரியின் பருவச்சூழல், ெித்தர் கூட்டத்துக்கு மிகவும் ஏற்ற ஒன்று.
உனறபனிக்கும் நினற சவப்பத்துக்கும் இடமின்றி, அபதெமயம் இரண்டுக்கும்
ெிறிது இடமும் தருகின்ற பருவங்கனளக்சகாண்டது இந்தச் ெதுரகிரி’’ - பபாகர்
பபச்பொடுகூடிய செயைாக ஆெனத்னத மாற்றிப் பபாட்டு அமர்ந்து,
குக்குடாென பகாைத்தில் ெீடர்கனளப் பார்த்தார்.

பார்க்க, பகாழி ஒன்று அமர்ந்திருப்பதுபபால் காட்ெிதரும் அந்த ஆெனம்,

உடல் சமைிதாக உள்ளவருக்பக ொத்தியம். அதிலும், ஒற்னற நாடியில்
`வற்றிய ஒற்னற நாடி’ என்சறாரு ரகமுண்டு. அவர்தம் எலும்புகனளத்
துல்ைியமாக எண்ணிவிடைாம். ஆனாலும் ெனடமுடி உடல்
எனடனயவிடபவ கூடுதைாக இருக்கும். கண்டுகண்டாகக் கட்டிக்சகாண்டு
இன்பனார் உடல்பபால் சதாங்கிக்சகாண்டு கூடபவ வரும்.

மிதமிஞ்ெிய தவத்தினாலும், அனெவற்ற தன்னமயாலும் தனைமுடிகள்

ஒட்டிக்சகாண்டு, பிறகு கட்டிக்சகாண்டு, அதற்கும் பிறகு அவர்கள் புரியும்
குண்டைினி பயாகத்தால் உச்ெி குளிரப்பபாய் கல்பபால் ஆகிவிடும். இந்தச்
ெனடமுடியால் இவர்கள், நம்னமச் சுற்றி ஊடாடும் பிரபஞ்ெக் கதிர்கனள
உடம்பினுள் புகாமல் தடுக்கவும் திருப்பி அனுப்பவும் வல்ைவர்கள்.

பிரபஞ்ெக் கதிர்களால் சநாடிக்கு சநாடி ஆட்டுவிக்கப்படுவபத நம் பதகம்.

அந்தக் கதிர்கள் உட்புகுவது முடிகளால்தான். உடம்பில் ெிரத்தின் பமல்
முடிவனடவதால் அனத `முடி’ என்றும், உள்பளாட்ட உயிர் மண்னட ஓட்டில்
துளிர்ப்பதால் `மயிர்’ என்றும் விளிக்கப்படும் மயிராகிய முடி,
பபாகர்பிரானிடமும் ெனட கட்டிக்சகாண்டு அவர் தவத்துக்குச் ொட்ெியாகக்
காட்ெிதந்தது. அந்தக் குக்குடாெனத்தில் அந்தச் ெனடமுடியும்
ஒட்டிக்கிடந்தது.

வகுப்புக் காைங்களில் அவர் இதுபபாை ஆெனம் புரிவதும், அனதக் கண்டு

மாணவர்கள் வியப்பதும் மிக ெகஜம். அந்த ஆெனத்னதசயாட்டியும்
பகள்விகள் எழும்பும். அதற்கான பதினைச் சொல்லும்பபாது, பை பயாக
ரகெியங்கள் பட்டவர்த்தனமாகும். ஆனால், இப்பபாது அவர் அந்த பயாக
ரகெியம் பக்கபம செல்ைவில்னை. ெனத்குமாரனாகிய தண்டபாணி பற்றியும்,
பிரம்மன், ெிவன் பற்றியும் கூற வினழந்தவர், இனடயில் ெதுரகிரி பற்றிக்
கூறியதற்கும் காரணமுண்டு. அங்பகதான் பபாகரின் குருவான
காைாங்கிநாதர் பமானத் தவத்தில் இருக்கிறார். இமயவாெியான
காைாங்கிநாதர், ெப்த ரிஷிகபளாடும் நவநாயகச் ெித்தர்கபளாடும் ெத்ெங்கம்
நிகழ்த்தியவர். நான்மனற பவதங்கபளாடு அதன் கினளகள் அவ்வளனவயும்
அவர்களிடம் பகட்டறிந்தவர். அப்படி அவர் அறிந்த ஒரு விஷயபம
ெனத்குமாரன், ெிவகுமாரன் ஆன ெம்பவம்.

``ஆம் ெீடர்கபள, நான் ெதுரகிரி பற்றி உனரக்கக் காரணமுண்டு. அந்தச்

ெித்தன் காட்டில்தான், அந்த இனறயுதிர் காட்டில்தான் நான் என்
ஞானகுருவான காைாங்கிநாதரிடம் பயாகப் பயிற்ெிகளுடன், உபபதெமும்
சபற்பறன். அவருக்கு பெனவசெய்து அரிய பை காயகற்பங்கனள நாங்கள்
அவர் வழிகாட்டுதைில் தயாரித்தபபாது, `உடம்னப சவல்ைபவ கற்பங்கள்...
ஆனால், ெிைர் தவறாக, `உடம்பால் சவல்ைபவ கற்பங்கள்’ என்று
சபாருள்சகாண்டு, தங்கள் உடனையும் கற்பமாக்கிக்சகாண்டு ஆனெ மிகுந்த
வாழ்வு வாழச் சென்றுவிட்டனர். பாவம் அவர்கள்!’ என்றார் ஒரு நாள்.

`உடம்னப சவல்ை... உடம்பால் சவல்ை’ என்று அவர் சொன்ன சொற்கனளக்

கூர்ந்து கவனித்த நான், ``இரண்டுக்கும் என்ன பவற்றுனம குருநாதா?’’ என்று
பகட்படன். அவரும் பதில் சொன்னார்.

``இந்த உடம்பு என்பது, திருமூைன் வனரயில் ஒரு பகாயில்!

கடுசவளிச்ெித்தபனா `சவறும் காற்றனடத்த னப’ என்கிறான். எதுவாக இது
உள்ளது என்பது, உங்கள் உடம்பின் மூைக்கூறுகனளயும் உங்கனள ஈன்ற
உங்கள் முன்பனார்கனளயும் சபாறுத்தது. அது எப்படி இருப்பினும், பபாக
உடம்னப அடக்காமல் ஒருவன் பயாகியாக முடியாது. உடம்னப அதன்
சபாருட்டு அடக்குவதற்பக கற்பங்கள் பயன்பட பவண்டும். ஆனால்,
கற்பங்களால் உடம்னப உறுதிப்படுத்திக்சகாண்டு பயாக வாழ்வு வாழாமல்...
பபாக வாழ்வு வாழ முற்படுவது, பமாெமான வினளவுகனள
உருவாக்கிவிடும். இவ்வனக மனிதர்கள், அசுர வித்துகனள ஜனித்துவிடும்
ஆபத்து உண்டு. கற்பங்கள், ஒரு மனிதனன பயாகியாக்கி, பிரம்மரிஷி
என்னும் பிரம்ம ெித்தனாக்க பவண்டும். அசுரம் தனழக்கப் பயன்பட்டுவிடக்
கூடாது. அப்பபாதுதான் நானும் `பிரம்மரிஷி’ எனும் சொல்னைக் பகட்படன்.
பிறகு, பிரம்மரிஷிக்குப் சபாருள் பகட்டபபாதுதான் ெனத்குமாரனாகிய
தண்டபாணியின் வினளனவக் கூறினார், `காைாங்கிநாதர்’ எனும் என் குரு!’’ -
பபாகர், தண்டபாணி குறித்துத் தான் அறிந்தவிதத்னதக் கூறும்பபாது, அந்தச்
ெீடர்கள் சபாதினக, ெதுரகிரி மனைத்தைங்கனளப் பற்றி
அறிந்துசகாண்டபதாடு, பபாகரின் குருவான காைாங்கிநாதனரப் பற்றியும்
அறிந்துசகாண்டனர்.

சதாடர்ந்து, ெனத்குமாரனின் வாழ்வுக்குள் புகைானார் பபாகர்!

``அருனமச் ெீடர்கபள... ெனத்குமாரன் யார் என்பபதாடு, அவர் கண்ட

சொப்பனம் குறித்தும் அறிந்பதாமல்ைவா? அந்தச் சொப்பனப்படி ெனத்குமாரர்
அசுரர்கபளாடு எப்படிச் ெண்னடயிடப்பபாகிறார் என்று பார்ப்பபாம்.

ஒரு ெமயம், பார்வதிபதவியானவள், பரபமஸ்வரன் ெகிதமாக பிரம்மாவின்

இருப்பிடமான ெத்யபைாகம் வந்தாள். பிரம்மா, இருவனரயும் வணங்கி
வரபவற்றார். ஆனால், அங்கிருந்த ெனத்குமாரர் எந்தச் ெைனமுமின்றி
இருவனரயும் பார்த்தபடி இருந்தார். `தங்கனளக் காண, பை உயிர்கள்
தவமாய் தவமிருக்கும் நினையில், தங்கனளக் கண்டும் ஒருவன்
ெைனமின்றி இருக்கிறாபன!’ என்று வியந்த பார்வதி, பரபமஸ்வரனனப்
பார்த்திட... பரபமஸ்வரபனா பதிலுக்கு, ``வந்தனங்கள் ெனத்குமாரா!’’ என்று
ெனத்குமாரனன முதைில் வணங்கினார். இது பார்வதிபதவினய
அதிர்ச்ெிக்குள்ளாக்கியது. அபத ெமயம் ெனத்குமாரர், பதிலுக்கு ஒரு ெிறு
புன்னனக ெிந்தியபதாடு ெரி. `ஒருவர் வந்தனம் கூறிடும்பபாது பதில்
வந்தனம் கூறுவதுதாபன பண்பாடு! பிரம்மபுத்திரனுக்கு எப்படி இதுகூடத்
சதரியாமல்பபாயிற்று?’ என்கிற பகள்வி, பார்வதிக்குள் எழும்பிய நினையில்,
பரபமஸ்வரபனா, ெனத்குமாரனிடம் உனரயாடத் சதாடங்கிவிட்டார். அந்த
உனரயாடல், மிகுந்த சபாருளுனடயது.

``ெனத்குமாரா, எப்படி இருக்கிறாய்?’’ என்று அவர் பகட்க, ஆரம்பமாயிற்று

அவர்களின் உனரயாடல்.

``ஒரு பிரம்மரிஷினயப் பார்த்து இப்படிக் பகட்பபத பினழ என்பனதத்

தாங்கள் அறியாதவரா சுவாமி?’’ என்று திருப்பிக் பகட்டார் ெனத்குமாரர்.

``இப்படித்தாபன எப்பபாதும் பபச்னெத் சதாடங்குபவாம்?’’

``அப்படியாயின் பபசுங்கள்!’’

``உன் பபச்ெிைிருந்தும், ெைனமில்ைாத பநாக்கிைிருந்தும் நீ முற்றி வினளந்த

ஞானியாகிவிட்டது சதரிகிறது.’’

``... ... ...’’

``என்ன ெனத்குமாரா, என் கருத்துக்கு பதில் கூறாமல் அனமதியாக

இருக்கிறாய்?’’

``நான் உங்கள் கருத்னத ஆபமாதித்தால், என்னன நாபன ஞானியாகக்

கருதுவதுபபாைாகுபம!’’

``அதில் தவசறான்றும் இல்னைபய!’’

``ெரி, தவறு இரண்டுபம எனக்கில்னை என்பதல்ைவா என் நினை?’’

``புரிகிறது... பிரம்மபுத்திரனான நீ, பிரம்மஞானியாக ெகைத்னதயும் ெமமாக

பநாக்கும் தன்னமசகாண்டவனாக மிளிர்கிறாய். உன்னன எண்ணி
மகிழ்கிபறன். உன்னன ெீடானாகப் சபற்றதற்காகப் சபருமிதமும்
அனடகிபறன்.’’
``இன்னமுமா இந்தப் சபருமிதம், மகிழ்ச்ெி இனவசயல்ைாம் உங்களுக்கும்
பதனவப்படுகின்றன?’’ - ெனத்குமாரனின் பகள்வி, பரமனன மட்டுமல்ை...
பார்வதிபதவினயயும் ெற்று உலுக்கியது!

இன்று அந்த ெந்பதாஷ் மிஸ்ரா என்பவரின் கட்டனளக் குரல், அங்கு

இருப்பவர்கனள சயல்ைாம் பவகமாக இயங்கனவத்தது. ெற்றுத் தள்ளி
இயங்க ஆரம்பித்திருந்த ராட்ெத மண் அள்ளும் இயந்திரத்னத பநாக்கி
ஒருவர் ஓடினார்.

``பயாவ்... வண்டினயத் திருப்பிக்கிட்டு அந்தச் ெமாதிகிட்ட வா. அனத

இடிக்கச் சொல்றார் பாஸ்...’’ என்று அவர் கூறவும், அனத
இயக்கிக்சகாண்டிருந்தவர் முகத்தில் தினகப்பு.

``என்ன பார்க்கிபற... வாய்யா..!’’

``அதுக்சகன்னங்க இப்ப அவெரம்?’’

``என்ன, உனக்கும் சென்டிசமன்ட்டா..?’’

``இல்லீங்க... நம்பிக்னகயா எங்சகங்பகபயா இருந்சதல்ைாம் வந்து

கும்பிடுறாங்க. அதனாை சொன்பனன்.’’

``அதுக்காக அங்பக பகாயிைா கட்ட முடியும்? அங்கதான்யா பாபைாட

சகஸ்ட் ஹவுஸ் வரப்பபாகுது. வாய்யா...’’ - சொல்ைிவிட்டு அவர் திரும்பி
வந்தார். னகயில் ஒரு ஃனபல் னவத்திருந்தார். கழுத்தில் ஒரு னட பவறு...
அனதத் தளர்த்தியபடி, அந்த ெந்பதாஷ் மிஸ்ரா அருகில் வந்து பணிவாக
நின்றார்.

மண் அள்ளும் இயந்திரமும், தனக்பக உண்டான ெத்தத்பதாடு தடதடசவன

வரத் சதாடங்கிற்று. எல்பைாரும் ஒரு மாதிரி பார்த்திட, அப்பபாது பார்த்து
சுவர் எட்டிக்குதித்த நினையில் ஒரு பவட்டி - ெட்னடக்காரர், ெமாதினய
பநாக்கி இயந்திரம் வருவனதயும், சுற்றி கூட்டமாகப் பைரும் நிற்பனதயும்
பார்த்துப் பனதக்க ஆரம்பித்தார். அவர் னகயில் பூனஜப் சபாருள்கள்!
எதிர்பாராத ஒரு திருப்பம்பபால் ெமாதினய சநருங்கிவிட்ட அந்த இயந்திரம்,
பைத்த ஒரு ெத்தத்துடன் அப்படிபய நின்று இன்ஜின் பகுதியிைிருந்து
நீராவிபபால் ஆவிக்காற்று பீய்ச்ெி அடிக்கத் சதாடங்கியது.

னட கட்டிய மனிதர், அனதப் பார்த்துக் கத்த ஆரம்பித்தார்.

``என்னய்யா... என்ன ஆச்சு?’’

``சதரியலீங்க. பபனட்னடத் திறந்து பார்த்தாதான் சதரியும். பரடிபயட்டர்ை

ஏபதா ெிக்கலுங்க...’’ என்றபடிபய அனத இயக்கியவன் கீ ழிறங்கி வந்து,
பபனட்னடத் திறக்க முனனந்தான்.

குக்கர்க் காற்றுபபால் இண்டு இடுக்கிசைல்ைாம் `ஸ்ஸ்ஸ்’ ெத்தம்!

பபனட்னடத் திறக்கவும் குப்சபன ஆவி முகத்தில் அனறயவும், சதறித்துப்
பின்புறம் விழுந்தவன், அந்த மிஸ்ரானவயும் தள்ளிவிட்டான். அவரும்
மன்னிப்புக் பகட்பதுபபால் ெமாதிபமல் விழுந்தார். அப்படி விழுந்த
சநாடியில் அவர் உடம்பில் மின்ொரம் பாய்ந்ததுபபால் ஓர் அதிர்வு. உடபன
அவனரக் னகத்தாங்கைாகத் தூக்கி நிறுத்தினர். அவரும் தூசு
தட்டிவிட்டுக்சகாள்ள ``ைாரி ொர்... சவரி ைாரி...’’ என்று அந்த இயந்திரத்னத
இயக்கியவன் சொல்ை, ``இட்ஸ் ஓ.பக... இட்ஸ் ஓ.பக..!’’ என்றபடிபய திரும்பி,
ெமாதினயப் பார்த்தார்.

ெிை சநாடிகள் அவரிடம் ஒருவித சமௌனம் மற்றும் ெைனம்! ெமாதி

முகப்பில் சதரிந்த `பிரமாண்ட ராஜ உனடயார் 1832 - 1932’ என்கிற எழுத்துகள்,
`அது என்ன?’ என்று அவனர ஆங்கிைத்தில் பகட்கனவத்தன. பதிலும்
ஆங்கிைத்திபைபய அவருக்கு அளிக்கப்பட்டது.

``இது ெமாதியில் இருக்கிற உனடயார் பபர் ொர். 1832-ை பிறந்த அவர், 1932-
ை அவர் பிறந்த அபத பததி, அபத நட்ெத்திரத்துை இந்தச் ெமாதிக்குள்ள
ஐக்கியமாயிட்டதா சொல்வாங்க’’ என்றார், அவனரச் சுற்றியிருந்தவர்களில்
ஒருவர்.

``ரியைி!’’

``சயஸ் ொர்!’’

``அது ெரி... இங்பக எதுக்கு பூனஜசயல்ைாம் நடக்குது?’’

``இது வழக்கமான சுடுகாட்டுச் ெமாதி இல்னை ொர்... ஒரு ெித்தன் ெமாதி.’’

``ெித்தன் மீ ன்ஸ்..?’’

``உங்க வடநாட்டு பானஷயிை சொல்ைணும்னா, பயாகி... ஏன்

அபகாரின்னும் சொல்ைைாம்’’ - தனக்குத் சதரிந்தனத ஒருவர்
சொல்ைிக்சகாண்டிருக்கும்பபாபத ஒருவன் பவகமாக ஓடிவந்து, மூச்சு வாங்க
``ொர், நம்ப இன்ஜின ீயர் ஒருத்தனர நட்டுவாக்கிளி கடிச்ெிடுச்சு ொர்... வாயிை
நுனரதள்ள விழுந்து துடிக்கிறார் ொர்’’ என்றான்.

``வாட்?’’ - ெந்பதாஷ் மிஸ்ரா அடுத்தகட்ட தினகப்புக்குச் செல்ை, ``அனதர்

ஒன் பபட் இன்ெிசடன்ட் ொர்’’ என்று விளக்கமளித்தபடிபய அங்கிருந்து ஓடத்
சதாடங்கினர் எல்பைாரும்.
ஓங்கைாக வளர்ந்திருந்த மருத மரத்துக்குக் கீ பழ அந்த இன்ஜின ீயர்
விழுந்து கிடக்க, வாசயல்ைாம் புகுபுகுசவன நுனர! உடம்பிலும் ஒருவித
முறுக்கு. எல்பைாரும் அங்கு வந்து பெர்ந்த நினையில், மரத்தின் பமைிருந்து
ஒருவன் கயிறு ஒன்னற விழுதுபபால் சதாங்கவிட்டவனாக ெர்சரன அதில்
இறங்கித் தனரனயத் சதாட்டு நின்றான்.

ெிைர், வாட்ச்பமன் கிழவரின் கட்டினைத் தூக்கிவந்து, அதில் உடம்னபத்

தூக்கிப் பபாட்டு ஆஸ்பத்திரிக்குச் செல்ைத் துரிதமாகினர். மரத்தின் அடியில்
மிதித்துக் சகால்ைப்பட்ட நட்டுவாக்கிளி பதளின் கறுத்த உடம்பு கிடந்து,
பார்ப்பவர்கனள ஒரு மிரட்டு மிரட்டியது.

``ஆத்தாடி... எம்புட்டு சபரிய பதளு!’’ என்றான் கூைிக்கு மரம் அறுக்கும்

ஒருவன்.

``ொர், `இந்த மரத்னத இன்னிக்கு துப்புரவா சவட்டிட்டுதான் மறு பவனை

பாக்கணும்’னு ொர் சொன்னார். `நான் பமை பபாய், கயித்னதக் கட்டிட்டு
வர்பறன். முக்காவாெி சவட்டின பிறகு கயித்தாை இழுத்தா மரம்
ொஞ்ெிடும்’னு சொல்ைி நான் பமை ஏறிபனன். பமை இருந்து கயித்னதக்
கட்டும்பபாது கீ பழ ெத்தம் பகட்டது. பாத்தா, இந்த நட்டுவாக்கிளி, ொபராட
தனை பமை விழுந்து அப்படிபய ெட்னட காைர் வழியா கழுத்துப் பக்கம்
இறங்கி நல்ைா பபாட்ருச்சு. மரத்து பமை கினளைதான் இருந்திருக்கு. நான்
பமபை ஏறவும், கினள அதிர்ந்து உதிர்ந்து பமபை விழுந்துடுச்சு. பமபை
இருக்கிற எனக்கு, னகயும் ஓடனை, காலும் ஓடனை ொர். அதுக்குள்ள ொபர
தட்டிவிட்டு அது கீ பழ விழுந்ததுை ஷூக்காைாை மிதிச்சுக் சகான்னுட்டார்.
ஆனா, கழுத்துகிட்ட நல்ைா சகாட்டினதுை விஷம் விர்ர்ருனு ஏறி, நுனர
தள்ளிடுச்சு. சுருண்டு விழுந்துட்டார்’’ - மரத்திைிருந்து இறங்கியவனின்
விளக்கம் சமாழிசபயர்த்து ெந்பதாஷ் மிஸ்ராவுக்குச் சொல்ைப்படவும்,
அவரிடம் மீ ண்டும் ஒருவித அனமதி.

அப்பபாது அந்தக் காவல்காரக் கிழவர் அவர் முன்னால் வந்து நின்றார்.

உக்கிரமாகப் புைம்பத் சதாடங்கினார். ``அய்யா முதைாளி... நான்
சொல்பறன்னு தப்பா நினனக்காதீங்க. இது வழக்கமான இடமில்லீங்க.
இதுக்கு ஒரு சபரிய வரைாறு இருக்குதுங்க. இங்பக இருக்கிற மரசமல்ைாம்
காக்கா, குருவி எச்ெில்ை முனளச்ெதில்லீங்க. சபாதினகமனையிை முனளச்சு
இங்பக வந்து நட்டு வளர்த்த மரங்க! ஒவ்சவாரு மரமுபம ஒரு ொமி...
எப்பபர்ப்பட்ட பஞ்ெ காைத்துையும் இந்தத் பதாட்டம் தண்ணிக்குத்
தவிச்ெதில்னை! இந்த மரங்க நல்ைா இருந்தா, பை விஷயங்க நல்ைா
இருக்கும். இதுங்க அழிஞ்ொ, பை விஷயங்க அழிஞ்ெிடுங்க. தயவுசெய்து
இங்பக எனதயும் அழிச்சு, எந்தக் கட்டடமும் கட்டாதீங்க. அப்படிக் கட்டப்
பார்த்தீங்கன்னாலும் உங்களாை முடியாது. என் ொமி கனவுை வந்து
சொல்ைிட்டாரு!’’ என்று சவடசவடக்கச் சொன்ன அவர் பபச்னெ, ஒருவர்
மிஸ்ராவுக்கு சமாழிசபயர்த்தார்.

மிஸ்ரா அதற்கு பமல் அங்கு நிற்கத் தயாராயில்னை. னட கட்டிய மனிதனர

அருகில் அனழத்து ``ஸ்டாப் ஆல் த ஒர்க்’’ என்று ஹஸ்கி வாய்ைில்
சொன்னவர், மாளினக முகப்பில் நின்றுசகாண்டிருந்த அவரின் ஆடி கார்
பநாக்கி நடந்தார். நடக்கும்பபாபத பைவித உத்தரவுகள். உச்ெபட்ெமாக, ``அந்த
பிரமாண்ட ராஜ உனடயார் ஹிஸ்டரி எனக்குத் சதரியணும்’’ என்பதாகத்தான்
இருந்தது.

அவர் உத்தரவு மின்னல் பவகத்தில் எல்பைானரயும் சென்றனடந்ததில்,

ெத்தமும் புழுதியுமாக இருந்த அந்தப் பகுதி, பந்த் நடப்பதுபபால் ஓர்
அனமதிக்கு ெிை நிமிடத்திபைபய வந்துவிட்டது.

அவர் காரில் ஏறவும், அவரின் செகரட்டரி பபான்ற ஒருவன் ஓடிவந்து முன்

ெீட்டில் ஏறிக்சகாண்டான். சவள்னள யூனிஃபார்மில் ெட்னடத்
பதாள்பட்னடக்கு கைர் லூப் எல்ைாம் னவத்து அணிந்திருந்த டினரவரின்
ெட்னட முகப்பில் ெந்பதாஷ் மிஸ்ராவின் புளூ மூன் குரூப்பின்
அனடயாளக்குறி `BMG’ என்கிற கைிக்ரஃபி எழுத்தில் மின்னிட, டினரவர்
கானரக் கிளப்பினார். எல்பைாரும் வழிவிட்ட நினையில் நிதான பவகத்தில்
சென்ற அந்தக் கார், சமயின் பகட்னட அனடந்த நினையில், ெக்சகன
ெடன்பிபரக் பிடிக்கப்பட்டு ஒரு குலுங்கு குலுங்கி நின்றது.

``வாட் நான்சென்ஸ்...’’ என்று ெந்பதாஷ் மிஸ்ரா பகாபமாகக் கத்தவும், முன்

ெீட்டில் அமர்ந்திருந்த செகரட்டரி சவளிறிய முகத்பதாடு திரும்பி வைது
னகயால் காருக்கு முன்னால் சவளிபய பார்க்கச் சொன்னார். தனைனயச்
ெற்று வனளத்து மிஸ்ராவும் இரு ெீட்டுகளின் இனடசவளி வழியாக
சவளிபய பார்க்கவும், நடுச்ொனை பமல் அந்த 12 அடி நீள நாகம் 3 அடி
உயரம் ஒரு னகத்தடிபபால் எழும்பி நின்ற நினையில் கானரப்
பார்த்துக்சகாண்டிருந்தது!
மிஸ்ரா முகம் பயத்துக்கு இைக்கணம் பனடக்க விரும்பியதுபபால் மாறிட,
அந்தப் பாம்பும் தனழந்து ொனை பமல் ஓடி, அருகிைிருந்த புதர்களில் புகுந்து
மனறந்துபபானது!

வியர்த்துப்பபான டினரவரும் கானர சமள்ளக் கிளப்பினார்! ெந்பதாஷ்

மிஸ்ரா திரும்பி, பின்புறக் கண்ணாடி வழியாக அந்த பிரமாண்ட
பங்களானவப் பார்த்தார். `நான் ஒரு புதிர்களின் சகாட்டாரம், மர்மங்களின்
நினைக்களன்’ என்பதுபபால், அது அவர் பார்னவயில் சுருங்கத் சதாடங்கியது!

`தெங்குன்றம்’ எனப்படும் சரட்ஹில்னைக் கடந்து, நான்கு

வழிப்பானதயிைிருந்து பிரிந்து சென்ற ஒரு ெர்வஸ்
ீ பராட்டின்
ஓரத்திைிருந்தது அந்த மார்பிள் குபடான். சவட்டசவளியில் குப்பல்
குப்பைாக ஒழுங்கில்ைாத ெதுரங்களில் மார்பிள் கற்கள் ஆயிரக்கணக்கில்
கண்ணில்பட்ட நினையில், வர்த்தகக் கட்டடம் ஆஸ்சபஸ்டாஸ் கூனரபயாடு
ஒரு பக்கமாக இருந்தது. அதனுள் நுனழய முயன்றது பாரதியின் கார்.
கான்ட்ராக்ட் செக்யூரிட்டி கார்டு கதனவத் திறந்துவிடாமல் அருகில் வந்து
பார்த்தான்.

ெர்சரன கண்ணாடி இறங்கிட, அவனனப் பார்த்த கபணெபாண்டியன்

``கதனவத் திறய்யா... எம்.பி மக வந்திருக்காங்க. உனக்குத் தகவல்
தரனையா?’’ என்று பகட்கவும்தான் கதவு திறக்கப்பட்டது.

கப்பிச்ொனை... கார் கடக்கவும் புழுதிக் கவளங்கள் செக்யூரிட்டியின்

கண்கனளக் கரிக்கவிட்டன. கடந்து சென்ற காரிைிருந்து பாரதியும்
உதிர்ந்தாள். சுடிதாரில் துப்பட்டானவ கழுத்னதச் சுற்றவிட்டுத்
சதாங்கவிட்டிருந்தாள். கபணெபாண்டியனும் இறங்கி உள்பள அனழத்துச்
சென்றார். எதிரில் ஒருவர் செல்பபானில் பபெியபடிபய வந்தவராக ``வாங்க
பாண்டி...’’ என்று கூறிவிட்டு, பபானில் திரும்பவும் ``நான் அப்புறம்
பபெபறன்’’ என்றவராக கட் செய்தார். முன் நடந்தார்.

உள்பளயும் மார்பிள் கற்கள் ெரித்து னவக்கப்பட்டிருந்தன. நடக்கும்பபாது

உருவத்னத அப்படிபய பிரதிபைித்தன. பாரதினயப் பார்த்த ெிைர் முகத்தில்
வியப்பு. உள்பள ஓர் ஏ.ெி அனற! அனறவாெைில் ெட்னட பட்டன் பபாடாமல்
மார்னபக் காட்டிக்சகாண்டு ஜீன்ஸ் பபன்ட் அணிந்த ஒருவன், பமலும்
கீ ழுமாகப் பார்த்தான் கபணெபாண்டினய... அப்படிபய பாரதினயயும்!

``நீங்கதான் அந்த எம்.பி பார்ட்டியா?’’

``ஆமா...’’

``பபாங்க...’’ என்று கதனவத் திறந்துவிட்டான். உள்பள ஃபுல் ஏ.ெி! குளிர்,

கண்களில் ஏறிச்ெில்ைிட்டது. அனறக்குள் ஒரு நாற்காைியில் தனை, னக
என்று பை இடங்களில் கட்படாடு அந்த பவங்னகயன்!

``என்ன பவங்னகயா... உன்னனப் பிடிக்க பட்டபாட்டுக்கு அசமரிக்க

ஜனாதிபதினயபய பார்த்துடைாம்கிற அளவுக்குக் கஷ்டப்படுத்திட்டிபயப்பா!’’ -
கபணெபாண்டியன் குரைில் பரிச்ெயமும் கிண்டலும் அதனூபட ஒரு
நூைளவு பகாபமும் இனழபயாடிற்று.

``விஷயத்துக்கு வா பாண்டி... என்னா பமட்டர்?’’

``அது ெரி... பாப்பா யார் சதரியும்ை?’’

``ஏன் சதரியாம... அதான் பபான்ைபய சொல்ைிட்டிபய! படக் யுவர் ெீட்

பமடம்.’’

``நான் உட்காந்து உன்னனப் பபட்டிசயடுக்க வரனை. வார்ன் பண்ண

வந்திருக்பகன்’’ - பாரதியிடம் ஆரம்பபம அதகளமாக இருந்தது. அது
பவங்னகயனனயும் ஊெியாகக் குத்தியதில், கபணெபாண்டினயத்தான் அடுத்து
சவறித்தான்.

``பாப்பா... சகாஞ்ெம் பார்த்துப் பபசுங்க. அய்யாகூட பவங்னகயன்கிட்ட

சராம்ப மரியானதயாதான் பபசுவார்.’’

``இவன்கிட்ட மரியானதயா பபெி என்ன புண்ணியம்? அந்தக்

குமாரொமிகிட்டல்ை மரியானதயா நடந்திருக்கணும்? இப்ப அவர் உயிர்
பபாய், அந்தக் குடும்பபம நினைகுனைஞ்சு கிடக்குபத!’’ - பாரதி, துளியும்
மடங்காமல் பகாபத்னதப் பீறிடவிட்டாள்.
``சொத்த உடம்பு. அட்டாக் வந்து பூட்டான். அதுக்கு நான் என்ன
பண்ணுபவன்?’’ - பவங்னகயனும் பாரதிக்கு எதிர்ப்பான சதானியில் பவகமாக
பதில் சொன்னான்.

``அதுக்குக் காரணம் நீ... உன்பனாட பித்தைாட்டம்! நிஜமா சொல்லு, அது

உன் இடமா?’’

``பின்ன?’’ - அொல்ட்டாகத் திருப்பிக் பகட்டான் பவங்னகயன். பாரதி

அவனிடம் அந்த பதினை துளியும் எதிர்பார்க்கவில்னை. கபணெபாண்டிக்கும்
தர்மெங்கடமாகிவிட்டது.

``பவங்னகயா பவண்டாம்... பாப்பா பகாபத்துை ஒரு அர்த்தம் இருக்கு.

ஆனா, நீ இப்படிப் பபெறது ெரியில்னை.’’

``பாண்டி... நான் இப்ப செம காண்டுை இருக்பகன். என்னிய பபாட்டுத்தள்ள

ராஜாபாதர் குரூப், அை அைன்னு அனைஞ்சுக்கிட்டிருக்காங்க. எனக்கு இப்ப
என் உசுருதான் சபருசு. இப்பப்பபாய் அந்த முடிஞ்சுபபானவனனப் பத்திப்
பபெிக்கிட்டிருக்கல்ைாம் எனக்கு பநரமில்ை. நல்ை பநரத்துை நீ இவங்களக்
கூட்டிக்கிட்டுக் கிளம்பு’’ - என்றபடிபய ஒரு ெிகசரட்னட எடுத்து ஒரு
னகயாபைபய இதழில் செருகி சநருப்புக்கு முயை, ஓர் அடியாள் சநருங்கி
வந்து தன் ெிகார் னைட்னடப் பற்றனவத்து பவங்னகயன் புனகனய உமிழ
வழிசெய்தான்.

``ஏ.ெி ரூம்ை ெிகசரட் பிடிக்கிறிபய. உனக்கு அறிவில்ை?’’ - பாரதி அவனனத்

துளியும் சபாருட்படுத்தாமல் பகட்கவும், ஒரு முனற முனறத்தான்.

``முனறக்காத... உன் உயிருக்கு ஆபத்து இருக்கைாம். அது நீ பதடிக்கிட்ட

விஷயம். நான் இப்ப வந்திருக்கிறது அந்தப் பபாைிப் பத்திரத்னத வாங்கிக்
கிழிச்சுப் பபாட... அந்தப் பத்திரம் எங்க?’’
``தா பார் பம... நான் இப்ப இருக்கிற நினையிை நீ இப்ப என்னனப் பார்க்க
வந்தபத தப்பு. அத்சதாட்டு பபாைிப் பத்திரம் அனதக்
கிழிக்கணும்கிறசதல்ைாமும் சராம்ப ஓவர். உங்கப்பாபவ வந்து `பவணாம்
பவங்னகயா’ன்னாலும் நான் பகக்கிற ஆள் கினடயாது. ஒண்ணு பவணா
பண்ணு... அந்த இடத்பதாட மார்க்சகட் பரட்ை பாதியக் சகாடு, பபாதும்.
பத்தரத்னதக் சகாடுக்கிபறன். கிழிச்சும் பபாடு இல்ை வனெக்குக்கூடப்
ீ
பபாட்டுக்க. இப்ப கிளம்பு’’ - அொல்ட்டாகப் பபெினான் பவங்னகயன்.

பாரதிக்கு ரத்தம் சகாதித்தது. கபணெபாண்டியும் பவங்னகயனின் அந்த

அதிரடிப்பபச்னெ எதிர்பார்க்கவில்னை.

``பவங்னகயா... நீ பபெறது ெரியில்னை! குமாரொமி ஒண்ணும் ொதாரணமா

ொகனை. முருகன் படத்துக்கு முன்னாை நின்னு, ொபம் சகாடுத்துட்டுதான்
செத்துப்பபாயிருக்காரு. அதுக்கு தகுந்த மாதிரி அய்யாவும் இப்ப படுத்த
படுக்னகயிை... உனக்கும் உன் எதிரிகளாை காயங்க! தப்ப திருத்திக்கிட்டா நீ
பினழச்சுக்குபவ! இல்னை... சராம்பக் கஷ்டப்படுபவ!’’ என்ற
கபணெபாண்டியின் பபச்சு, பவங்னகயனனச் ெிரிக்கத்தான்விட்டது.

``எபை பாண்டி... உட்டா அவன் ஆவி வந்து ெினிமாவுை வர்ற மாதிரி

பழிக்குப்பழி வாங்கும்னுகூடச் சொல்லுவபபாைத் சதரியுபத! எந்தக்
காைத்துை இருந்துக்கிட்டு என்னா பபெபற நீ? முதல்ை இந்தப் சபாண்னணக்
கூட்டிக்கிட்டு இடத்னதக் காைிபண்ணு’’ - அனணய இருந்த ெிகசரட்னட
இழுத்து புனகனயக் சகாப்புளித்தான்.

பாரதியும் அதற்குபமல் நின்று அவபனாடு பபெத் தயாரில்னை.

``பாண்டிண்பண, கிளம்புங்க. இவனன நான் எப்படிச் ெந்திக்கணுபமா அப்படிச்
ெந்திக்கிபறன்’’ என்றபடிபய பவகமாய் அந்த ஏ.ெி அனறக் கதனவத்
திறந்துசகாண்டு சவளிபய சென்றாள். கபணெபாண்டியனும் பவங்னகயனன
முனறத்துப் பார்த்தபடிபய பாரதினயத் சதாடர்ந்த நினையில், அவன்
னகப்பபெியில் அனழப்சபாைி. எடுத்துக் காதில் னவத்தபடிபய நடந்தவன்
முகத்தில் ஏராள அதிர்ச்ெி!

- ததொடரும்
 அன்று ெனத்குமாரர் பகட்ட பகள்வி, மிக முதிர்ச்ெியான பகள்வி.
சபருமிதம், மகிழ்ச்ெி, பகாபம், ெைனம் எல்ைாபம உணர்வுொர்ந்தனவ. ெற்பற
அறிவும் ொர்ந்தனவ. இன்னும் சொல்ைப்பபானால், வாழத் சதாடங்கிவிட்டால்
இனவ இல்ைாமல் வாழ இயைாது.

இனவ அனனத்னதயும் ஒருவன் முற்றாய்த் துறக்கும் ஒரு செயலுக்குப்

சபயபர, துறவு! துறவிபயா தவத்தில் அனெவபதயில்னை. அனெவுதாபன
வாழ்வு? அந்த வனகயில் பார்த்தால், ஒரு துறவி தவத்தின்பபாது
வாழ்வபதயில்னை. வாழ்னவ ஏபதா ஒரு காரணத்துக்காக மறுத்துவிட்டதன்
எதிசராைிபய, துறவு. சபரும்பாைான துறவிகள் எவற்னறசயல்ைாம் துறந்து
யானர இைக்காக னவத்து தவம் செய்கிறார்கபளா, அந்த இைக்காக
இருப்பவபன ஈென்.
அந்த ஈெபன சபருமிதம், மகிழ்ச்ெி பபான்ற உணர்வுகளுக்கு
ஆளாகிடும்பபாது, அனத ெனத்குமாரர் பகள்வியால் பகட்டதும் ெரிதாபன?
ஆனாலும் ெனத்குமாரருக்கு இது ஈெனின் திருவினளயாடல் என்பது
அப்பபாது சதரியவில்னை. ஈெனும் தன் திருவினளயாடனைத் சதாடர்ந்தார்.

``ெனத்குமாரா... உன் முதிர்ந்த பகள்வி என்னன வியக்கனவக்கிறது.

நான்கூட பை ெமயங்களில் அனெவற்ற ஒரு பயாகிதான். ஆனால், அனெந்து
இயங்கத் சதாடங்கிடும்பபாது இந்த உணர்வுகனளக் கட்டுப்படுத்த நான்
விரும்புவதில்னை. உன் சபாருட்டு நான் மகிழ்ச்ெியும் சபருமிதமும்
அனடயக் கூடாதா என்ன?’’ என்று பகட்டார்.

``மகிழ்ச்ெிபயா சபருமிதபமா நீடித்த தன்னமசகாண்டதல்ைபவ? அனமதியும்

ொந்தமும் அப்படியல்ை... அனதத் தருவதும் சபறுவதுபம உகந்த செயல்
என்பது என் எண்ணம்.’’

``அழகாகச் சொன்னாய்... அனமதியும் ொந்தமும்தான் ொஸ்வதமானனவ.

எல்ைா உயிர்களுக்கும் பதனவப்படுவதும் அனவபய. ஆனால், இன்று
பதவருைகபம அனமதி, ொந்தம் மட்டுமல்ை... மகிழ்ச்ெி, சபருமிதம் என்று
ஏதுமின்றித் தத்தளித்துக்சகாண்டிருக்கிறது.’’

``அதன் காரணத்னத நானும் அறிபவன். ஒருவன் எப்பபாது தான்தான்

சபரியவன் என்று கருதுகிறாபனா, அப்பபாபத அவனுக்கு ஓர் எதிரி
உருவாகிவிடுகிறான். பிறகு, அவனனப் பனகவனாகக் கருதிப் பபாராடத்
சதாடங்குகிபறாம். பதவர்களும் அப்படித்தான், அசுரர்கனள உருவாக்கிப்
பபாரிடுகிறார்கள். பபார் வந்துவிட்டாபை மகிழ்ச்ெிக்கும் அனமதிக்கும்
இடமிருக்காபத!’’ - ெனத்குமாரரின் சதளிவான பதில், ெிவசபருமானுக்குப்
புன்னனகனய மட்டுபம அளித்தது. பார்வதி பதவிக்பகா அது ெற்று
அதிகப்பிரெங்கமாகத் பதான்றியது.

பதவர்கள் பாடாய்ப்படக் காரணம் சூரபத்மன் என்னும் அசுரனும், அவன்

தம்பிகளான ெிங்கமுகாசுரனும் தாரகாசூரனும் ஆவர். இதில் சூரபத்மன்
பைத்பதாடு திகழக் காரணம், அவன் சபற்ற விபெஷ வரெித்தி. தன்னனபய
துண்டுதுண்டாக சவட்டி யாகத் தீயில் பபாட்டு அனதபய ஈெனுக்கான அவிர்
பாகமாக அளித்து ஈெனனத் தன் முன் பதான்றிடச் செய்தவன் சூரபத்மன்.
அந்த பவள்வி சநருப்னப, ஈெனார் தன் ெனடக்குள் அடக்கிக் கிடந்த
கங்னகனயப் பாயச்செய்து அனணத்து, அவனனப் புண்ணியனாக்கியபதாடு,
இறவா வரத்துக்கு இனணயாக அவன் பகட்ட வரத்னத, தன் அம்ெத்தாபைா
அல்ைது ெக்தியின் ஆயுதத்தாபைா அன்றி பவறு எதனாலும் மரணமில்னை
என்று அவனுக்கு அருளியபதாடு, உைகனனத்னதயும் ஒரு குனடயின்கீ ழ்
அவன் ஆளும்படியான வரத்னதயும் அருளிவிட்டார்.

இப்பபாது அப்படி வரம் அளித்துவிட்ட காரணத்தாபைபய பதவருைகம்

பாடாய்ப்படுவனதக் கண்டு நிற்கும் பவனளயில் ெனத்குமாரர் சொன்ன
கருத்து, `ஈெனாபர, இப்படியா ஒரு வரம் தருவர்?’
ீ என்று பகட்பதுபபால்
இருந்தது. ஆனால் பிரம்மாவுக்கு, ஈெனாரின் அந்தக் கனிந்த பபச்சுக்குக்
காரணம் சதரிந்திருந்தது. ெனத்குமாரரும் அசுரர்கபளாடு பபாரிடுவதுபபால்
கனவுகண்டுள்ளாபர! ஒரு பிரம்மஞானி காண்பது, நினனப்பது என்று
எல்ைாபம அப்படிபய பைித்தாக பவண்டுபம! அதற்பகற்பத்தாபன
அடுத்தடுத்தும் நடக்கும்?

``ெனத்குமாரா... உன் ஒவ்சவாரு சொல்லும் என்னனப்

புளகாங்கிதப்படுத்துகிறது. `பிரம்மனுக்கு இப்படி ஒரு புத்திரனா!’ என
பிரம்மாவின் மீ பத எனக்குப் சபாறானமனயயும் ஏற்படுத்துகிறது. நான் என்ன
உன்னனப்பபால் எதன்பமலும் பற்று பாெம் னவக்கா பிரம்மஞானியா?
பதவர்கள், கின்னரர், கிம்புருடர், நாகர், யட்ெர், கந்தர்வர், மானுடர் என
ெகைருக்கும் நான் இஷ்டசதய்வமாகவும், அவர்களுக்கு அருளபவண்டிய
கடப்பாடு உனடயவனாகவுமல்ைவா இருக்கிபறன். இப்படி இருப்பதால்
உன்பபால் இருக்க என்னால் இயைவில்னை. ஆனாலும், நீ இப்படி இருப்பது
அொத்தியம்! எனபவ, உன்னனப் பாராட்டி உனக்கு ஏதாவது தர
விரும்புகிபறன். என்ன வரம் பவண்டுபமா பகள்’’ என்று சநஞ்னெ
நிமிர்த்தினார் ஈெனார். முதல்முனறயாக அனதப் பார்த்துத் தன்னனயும் மீ றி
அனரச் ெிரிப்பு ெிரித்தார் ெனத்குமாரர்.

``என்னப்பா ெிரிக்கிறாய்?’’

``நாசனங்பக ெிரித்பதன். ெிரிக்கச் செய்தது தாங்கபள! குனற இருப்பவருக்பக

வரம் பதனவப்படும். ஒரு பிரம்மஞானிக்குக் குனற ஏது?
குனறவில்ைாதவனுக்கு எதற்கு வரம்?’’ - ெனத்குமாரரின் பதில், பார்வதினய
பமலும் ெைனப்படுத்திவிட்டது. இப்படி ஒரு பதிைால், ஈெனார் அவமதிப்புக்கு
ஆளாகிவிட்டதாய்க்கூடக் கருதினாள். ஆனால், ஈெனார் பபாக்பக
பவறுவிதமாய் இருந்தது.

``அருனம ெனத்குமாரா... எனக்கு நினனவுசதரிந்து நான் வரம் தருகிபறன்

என்று கூறியும், `எனக்கு எந்தவிதமான ஒரு குனறயும் இல்னை’ என்று கூறி,
என்னன பமலும் வியப்புக்குள்ளாக்கிவிட்டாய். உனக்குள்பளபய நீ நினறந்து
வழிகிறாய். இப்படிச் சொன்னவனகயில் எனக்குத்தான் குனற
ஏற்பட்டுவிட்டது. ஏற்சகனபவ பதவர்களால் ெைனம். அபதாடு இந்தக்
குனறயும் பெர்கிறது’’ என்று கூறினார்.

``அப்படிச் சொல்ைாதீர்கள்... ஒரு பிரம்மஞானி, தன் சபாருட்டு ஒருவருக்குக்

குனற ஏற்பட காரணமாக இருந்துவிடக் கூடாது. அதிலும் ெர்பவஸ்வரனான
உங்களுக்பக குனற என்றால், அது எல்ைா உயிர்களுக்குமான குனற! நான்
சபாருட்படுத்தாவிட்டாலும் எனக்பக அது குனறனவ உண்டாக்கிவிடும்.
உங்கள் குனற தீர, என்னால் இயலுமாயின் நான் காத்திருக்கிபறன்’’ - என்ற
ெனத்குமாரரின் பபச்சு, ஈெனானர `இதற்காகத்தாபன இங்பக நான் வந்பதன்’
என்கிற எண்ணத்பதாடு ``ஆஹா! நீ இப்படிச் சொன்னபத பபாதும். அந்தக்
குனற தீர்ந்துவிடும் என்கிற நம்பிக்னக எனக்கு வந்துவிட்டது’’ என்று
பபெனவத்தது.

``உங்கள் நம்பிக்னக சபாய்க்கக் கூடாது. நான் என்ன செய்ய பவண்டும்?’’

``நீ இப்படிக் பகட்பது எனக்கு எவ்வளவு மகிழ்ச்ெியாக உள்ளது சதரியுமா?’’

``உங்கள் மகிழ்ச்ெி, உைக உயிர்களின் மகிழ்ச்ெியல்ைவா?’’

``அது நீடித்து நினைக்க பவண்டுசமன்றால், நீ எனக்கு மகனாக வந்து பிறக்க

பவண்டும்!’’ - ஈெனார் அப்படி ஒரு விருப்பம் சதரிவிக்கவும், பார்வதி
பதவிக்கு அதிர்ச்ெி.

ஆனால் ெனத்குமாரபரா, ``அதுபவ உம் விருப்பமும் பதனவயுசமன்றால்,

அவ்வாபற ஆகட்டும். ஆயினும், இம்மட்டில் ஒரு சநறி எனக்குண்டு’’ என்று
பீடினக பபாட்டார்.

``அது என்னசவன்று கூறு ெனத்குமாரா.’’

``தாங்கபள என்னன மகனாய்ப் சபற விரும்பின ீர்... பார்வதி பதவியார்

விரும்பியதுபபால் சதரியவில்னை. எனபவ, உங்களுக்கு மட்டுபம நான்
மகவாய்ப் பிறக்க இயலும்’’ என்றார்.

``உன் விருப்பப்படிபய ஆகட்டும். ஒரு பிரம்மஞானி, சுத்தமான அக்னிக்கு

ஒப்பானவன். எனபவ, நானும் என் சநற்றிச்சுடர் வழியாக உனன
உள்வாங்கிப் பனடப்பபன். அதற்பகற்ப அனனத்தும் நடக்கட்டும்’’ - ஈெனார்
அப்படிச் சொன்னதன் பிறபக, பார்வதிக்கு அவரின் திருவினளயாடல்
புரிந்தது. சநற்றிச் சுடசராளி ஒரு பிரம்மஞானினயப் பிரெவிக்கும்பட்ெத்தில்
அவனால் மட்டுபம சூரபத்மன் பபான்ற வரெித்தி சபற்ற மமனத
உள்ளவனன அழிக்க இயலும். அசுரர்கள் எப்பபாதும் அப்பபாதுள்ள
நினைனய மனதில்னவத்தும், அவ்பவனளயிைான அறினவனவத்துபம வரம்
பகட்பர். எப்பபாதும் இறவா வரமும் விரும்பிடும்வண்ணம் வாழ்வதுபம
அவர்கள் விருப்பம். இதில் இறவா வரம் தந்திட எவருக்கும்
அனுமதியில்னை. அதற்கு இனணயான வரத்னதக் பகட்டுப்
சபற்றுக்சகாள்ளைாம்.

அதற்கு இனணயானது எனும்பபாது, ஈபரழு பதினான்கு உைகங்களில் உள்ள

எவராலும் எதனாலும் மரணம் பநரக் கூடாது என்று பகட்பபத
உச்ெபட்ெமாகும். கூடுதைாக, பதவர்களால் மூவர்களால் (ெிவா, விஷ்ணு
பிரம்மா) என்பனதச் பெர்த்துக்சகாள்வர். அப்படிசயல்ைாம் பகட்டும்
அழிந்தவர் உண்டு. எனபவ, பை படிகள் பமபை சென்று `இதுவனர பிறந்த...
இனி பிறக்கப்பபாகின்ற எவராலும்’ என்று ஒரு ஷரத்னதச் பெர்த்துக்சகாண்டு
வரம் பகட்பர். சூரபத்மனும் அப்படி ஒரு வரெித்திசகாண்டிருந்தான்.
ெிவசபருமானின் அம்ெம் மற்றும் ெக்தியின் ஆயுதத்தால் அன்றி பவறு
எதனாலும் அவனுக்கு மரணமில்னை. பிறப்பது என்றாபை, ஆண் சபண்
பெர்க்னக நிகழ பவண்டும். இது இயற்னக நியதி! பரம்சபாருபளா இந்த
நியதினய மீ றாமல், அபதெமயம் புதியசதாரு வழிமுனறனய உருவாக்கும்.
அப்படி அதனால் உருவாக்க முடியும் என்பனத அசுரம் யூகிக்கத்
தவறிவிடும். சூரபத்மனும் அப்படித் தவறிய ஒருவபன! அவனது
புத்திொைித்தனமான வரெித்திபய ஒரு பிரம்மகுமாரர் அக்னியில் கைந்து
கார்த்தினகச்சுடராய் கார்த்திபகயன் என்கிற அழகு முருகன் பிறக்கவும்
காரணமானது. சநருப்பு, பிறப்னபத் தந்தது. அதுவனர ஒதுங்கியிருந்த
பார்வதிபயா, தன் ெக்தினயத் திரட்டி அந்த உடலுக்குத் தந்தாள். பிறகு அதன்
வடிவாக பவைினனத் தந்தாள்!

பிரம்மா, விஷ்ணுவின் நாபியில் பதான்றியவர். பிரம்மாவிடம் பதான்றியவர்

ெனத்குமாரர். ெனத்குமாரபர பிறகு ஈெனார் சநற்றிக்கண் வழி விபெஷமாய்த்
பதான்றினார். ெக்தியும் தன் ெக்தினயசயல்ைாம் அளித்தாள். இப்படி நால்வர்
கைப்பில் உைகம் முருகனனப் சபற்றது. முருகனும் சூரபத்மனன அழித்து,
பிறகு ஆட்சகாள்ளவும் செய்தான். முன்னதாக, முற்பிறவி அப்பனிடம்
பவதப்சபாருள் பகட்பதுபபால் பகட்டு நாடகமாடினான். இப்பிறவி
அப்பனுக்பகா பிரணவத்துக்பக சபாருள் சொல்ைி குருநாதன் ஆனான்.

சமாத்தத்தில் செருக்குள்ள ஒரு புத்திொைி அசுரனால் உைகம் ஒரு

பிரம்மஞானினய, அக்னிசொரூபனன, ெக்திொரனன அனடந்தது.
இப்படிப்பட்டவபனா ஒரு ஞானப்பழம் சபாருட்டு தன்னன தண்டபாணியாக
ஆக்கிக்சகாண்டு சபாதினினயப் பழநியாக்கினான். அந்த தண்டபாணி
சொரூபபம ஒரு செய்தி!

`அகந்னத சகாள்ளாபத...

பபரானெ சகாள்ளாபத...

ஞானபம அழியாச் செல்வம்!’ - இதுபவ அந்தச் செய்தி!’’ - பபாகர்

தண்டபாணிக்கான ெகைத்னதயும் கூறி முடித்தார். ெீடர்களுக்குள் ஒரு
பிரகாெம்.
இன்று கானர சநருங்கிவிட்ட பாரதி, திரும்பி கபணெபாண்டியனனப்
பார்த்தாள். அவன் ஸ்தம்பித்து நிற்பதுபபால் சதரிந்தது.

``அண்பண...’’ என்றாள். ஆனால், அவனிடம் பதிைில்னை. ``அண்பண

உங்களத்தான்... என்னாச்சு?’’ என்று உரத்த குரைில் பபெி அவனனக்
கனைத்தாள்.

அவனும் அவனள மைங்க மைங்கப் பார்த்தான்.

``என்னண்பண..?’’

``நான் பயந்த மாதிரிபய எல்ைாம் நடக்குது பாப்பா.’’

``புரியற மாதிரி சொல்லுங்க.’’

``அந்த எஸ்.ஐ ரவிக்குமாருக்கும் ஆக்ைிசடன்ட் ஆயிடிச்ொம் பாப்பா.’’

``வாட்?’’
``ஆமாம் பாப்பா... ஆஸ்பத்திரியிை நம்ப அய்யானவப் பார்த்துட்டுத்
திரும்பிப் பபாகும்பபாது, தண்ணி ைாரி பமை பமாதி அவரும் இப்ப
ஆஸ்பத்திரியிை...’’

``ரியைி?’’

``இப்பதான் தகவல் வந்துச்சு... ரியைியான்னா நான் என்னத்த சொல்ை?

அதுை ஒரு ஆச்ெர்யம் என்ன சதரியுமா?’’

``என்ன?’’

``அந்தத் தண்ணி ைாரி பபரு பவல்முருகன் வாட்டர் ெப்னளயாம்!’’ -

பாரதியால் அதன் பிறகு கபணெபாண்டியனிடம் எனதயுபம பபெ
முடியவில்னை. சமௌனமாக காரில் ஏறி அமர்ந்தாள். ஒருபுறம்
பவங்னகயனின் அைட்ெியம். மறுபுறம் எஸ்.ஐ ரவிக்குமாரின் விபத்து.
இரண்டும் அவளுக்குள் இனம்புரியாத குழப்பத்னத ஏற்படுத்தியிருந்தன.
கபணெபாண்டியனும் ஏறிக்சகாள்ள, கார் புறப்பட்டது.

ெிறிது தூரம் சென்ற நினையில் கபணெபாண்டியன் திரும்பி பாரதினயப்

பார்த்தார். அவள் தன் னகப்பபெியில் ஆெிரியர் சஜயராமனனத்
சதாடர்புசகாள்ள முனனந்திருந்தாள்.

``பாப்பா...’’ - கபணெபாண்டியன் குரல் அவனள நிமிர்த்தியது. சமௌனமாய்

சவறித்தாள்.

``எனக்சகன்னபவா அந்தக் குமாரொமி ஆத்மாதான் எல்ைாம் பண்ற மாதிரி

சதரியுது பாப்பா. இதுை இந்த பவங்னகய்யன் நிச்ெயமா உசுபராட
இருக்கப்பபாறதில்ைன்னும் பதாணுது.’’

``சகாஞ்ெம் பபொம வாங்கண்பண!’’

``என் மனசுை பட்டனதச் சொன்பனன் பாப்பா.’’

``செத்துட்ட எல்ைாரும் இப்படி ஆவியா வந்து பழிவாங்க முடியும்னா

பகார்ட், பபாலீஸ்னு எதுவுபம பதனவயில்ைண்பண! இந்தக்
குமாரொமினயவிட பகாரமா கற்பழிக்கப்பட்டுல்ைாம் பை சபண்கள்
சகால்ைப்பட்டிருக்காங்க. அவங்கல்ைாம் தங்களுக்காக இல்ைாட்டியும் ெமூக
நல்ைதுக்காக ஆவியா வந்து அந்தக் காம சவறியன்கனள அழிச்சு
ஒழிக்கைாம். நீங்க சொல்றது ொத்தியம்னா இசதல்ைாமும் நடந்திருக்கும்.
ஆனா, அப்படிசயல்ைாம் நடந்திருக்கா? எனக்குத் சதரிஞ்ெி, எத்தனன
கிரிமினல்கள் உல்ைாெமா வாழ்ந்துகிட்டிருக்காங்க சதரியுமா? இனிபம இந்த
ஆத்மா உப்மான்னு என்கிட்ட பபெின ீங்க... நடக்கிறபத பவற!’’ -
கபணெபாண்டியனனத் சதளிவாகக் கண்டித்தவள், னகப்பபெி வழிபய
ஆெிரியர் சஜயராமனனப் பிடித்தாள்.

``சயஸ் பாரதி.’’

``ொர், உங்கள சகாஞ்ெம் பார்த்துப் பபெணும் ொர்.’’

``இதுக்கு எதுக்கும்மா பபான்ைாம் . பநரா வரபவண்டியதுதாபன?’’

``நாட்ை பரபரப்பா பை விஷயங்கள்... பார்ைிசமன்ட் எசைக்ஷன் பவற

வரப்பபாகுது. அதனால் ப்ரீ ஆக்குனபடு ஆகியிருப்பீங்கன்னுதான் பபான்
பண்ணிபனன் ொர்.’’

``ெமுத்திரம்னா எப்பவும் அனை இருக்கிற மாதிரி ஒரு விஷயம். நம்ப

விஷயம். நீ பநர்ை வா பபசுபவாம்.’’

அந்தப் பதிபைாடு னகப்பபெினய அவள் முடக்கவும் ``பாப்பா, நான்

ஆஸ்பத்திரியிை இறங்கிக்கட்டுமா?’’ என்று பகட்டார் கபணெபாண்டியன்.

``உம்..’’

``சொல்பறன்னு தப்பா எடுத்துக்காதீங்க பாப்பா. உங்க பகள்வி

வாஸ்தவம்தான். ஆனா, அதுக்காக ஆத்மால்ைாம் சபாய்ங்கிறனத நான்
ஒத்துக்க மாட்படன். என் குடும்பத்துை ஒருத்தர் உண்டிக்குழி ொவினய
ரகெியமா சவச்ெிருந்தார். எதிர்பாராம அவர் செத்துடவும், ொவி இருக்கிற
இடம் சதரியாம சராம்பக் கஷ்டப்பட்படாம். கனடெியிை
ொமக்பகாடாங்கிகிட்ட பபாய் குறி பகட்கவும், செத்தவபர அவர் பமை வந்து
ொவி இருக்கிற இடத்னதச் சொன்னார். பபாய்ப் பார்த்தா ொவியும் அங்கன
இருந்துச்சு. இது நான் கண்ணாரக் கண்ட விஷயம்’’ - கபணெபாண்டியனின்
பதில் அழுத்தம் பாரதினய ெைிப்பபாடு பார்க்கச் செய்தது.

``பாப்பா... நான் காரணமில்ைாம இனதச் சொல்ைை. அந்தக் குமாரொமி

குடும்பத்துக்கு எவ்வளவு ெீக்கிரம் நல்ைது செய்பறாபமா அவ்வளவு ெீக்கிரம்
செய்துடுறது நல்ைது. இல்ைாட்டி, எல்ைாம் னகமீ றிடும்’’ - கபணெபாண்டியன்
`னகமீ றிடும்’ என்று ராஜாமபகந்திரனனயும் உட்படுத்திச் சொல்ைவும்,
பாரதிக்கு சுரீர் என்றது. கார், ஆஸ்பத்திரி பநாக்கிச் சென்றபடி இருந்தது.

``னகமீ றிடும்னா, என்னண்பண அர்த்தம்? எனக்குப் புரியனை’’ - பாரதி

எரிச்ெபைாடு பகட்டாள்.

``இல்ை பாப்பா, அந்த பவங்னகயன் செத்துசவச்ொல்ைாம்கூட நம்ப பிரச்னன

தீராது. அவனுக்கு மூணு சபாண்டாட்டி! அவளுங்க அது `எங்க இடம்’னு
சொந்தம் சகாண்டாடுறபதாடு, இவனன மாதிரிபய `பணம் சகாடுத்தா,
பத்திரத்னதத் தர்பறாம்’னு சொல்லுவாளுங்க. ெரியான குந்தானிங்க!
பிரச்னன நீண்டுகிட்டுதான் பபாகும்.’’

``அதுக்கு என்ன செய்யணும்கிறீங்க?’’

``அவன் பகட்ட அந்தப் பாதி வினைனயக் சகாடுத்திடைாம் பாப்பா.’’

``அதுக்கு நம்ப செருப்பாை நாமபள நம்மள அடிச்சுக்கைாம்.’’

``இல்ை பாப்பா... உங்க பத்திரினகயிை எழுதுறதாசைல்ைாம் எதுவுபம

நடக்காது. அவன் மறத்துப்பபானவன்.’’

``நான் எப்ப எழுதப்பபாபறன்பனன்?’’

``இல்ை... அப்படி ஒரு எண்ணம் இருந்தா, அது பவனைக்கு ஆகாதுன்பனன்.’’

``சகாஞ்ெம் பபொம வாங்க... என்னன சகாஞ்ெம் பயாெிக்க விடுங்க’’ - அவள்

அதட்டவும் அடங்கிப்பபாவனதத் தவிர, கபணெபாண்டியனுக்கும் பவறு வழி
சதரியவில்னை.

துரியானந்தத்தின் வடு!
ீ

அந்தப் சபட்டிபயாடு உருண்டுபுரண்டுசகாண்டிருந்தான் குமபரென். முண்டா

பனியனும் லுங்கியுமாய் னகயில் ஒரு திருப்புளியுடன் அனதபய சவறிக்க
பார்த்தபடி நின்றிருந்தான். கழுத்து, மார்சபல்ைாம் கெகெசவன வியர்னவ!
அப்பபாது சமாபட்டின் தினுொன ெத்தம் பகட்கவும் திரும்பினான்.
துரியானந்தம்தான் வந்திருந்தான். சமாபட் முகப்பில் இரட்னட இனைச்
ெின்னத்தின் வனரவு. சரஜிஸ்ட்பரஷன் நம்பர் பிபளட்டில் `இதயக்கனி’
எம்.ஜி.ஆரின் சபரிய கூைிங்கிளாஸ் அணிந்த முகம்.

``இன்னாடா... இன்னுமா இத்த நீ சதாறக்கை?’’ என்ற பகள்விபயாடு

சமாபட்னட ஸ்டாண்டு பபாட்டு நிறுத்திவிட்டு உள்பள வந்த
துரியானந்தத்னத, குமபரென் சபரிதாய்ப் சபாருட்படுத்தவில்னை. மாறாக,
சபட்டியின் முகப்பில் பமல் முகட்டில் இருந்த அந்த வரினெயான ஒரு
விரல் நுனழயும்படியான துவாரங்கள், அவனன ஒரு விஞ்ஞானினயப்பபாை
ஆக்கிவிட்டிருந்தன. சநற்றியில் பூரான் கணக்காய் சநளிெல். அந்தப்
சபட்டியிடம் விபூதிவாெம் மட்டும் அடங்கபவயில்னை.

``என்னா சபாட்டிடா இது... விபநாதமா இருக்குது! துண்ணூறு வாெனன

இன்னும் இன்னாமா அடிக்குது பார்த்தியா?’’ என்றபடிபய ெட்னடனயக்
கழற்றி சுவரின் ஆணிக் காதில் மாட்டினான் துரியானந்தம்.

``னநனா... இத்த நான் உட்றதா இல்ை னநனா! உள்ளார ஸ்க்ரூ இருக்குது

னநனா. ஆனா, சுத்திக்கிபன இருக்குது. சவளிய வர மாட்படங்குது.
டாப்னபயும் சதாறக்க முடியை.’’

``நம்ப பூட்டு ரிப்பபர் அக்பர் பானயக் கூட்டிக்கிட்டு வந்து காட்டிப் பாரு.’’

``ஐபயா னநனா... அந்தாள் திறந்துட்டான்பன னவ... அத்சதாட்டு ஒப்பன்

பண்ணி உள்பள என்னா இருக்குதுன்னு பார்க்காம உடுவானா? `நீசயல்ைாம்
பார்க்கக் கூடாது’ன்னா, டவுட்டாவான். ரப்ச்ெர் னநனா!’’

``அதுவும் ெரிதான்... உள்ளார அப்படி என்னதான்டா இருக்கும்?’’

``ெித்தர் ொமி சபாட்டி... பவரு, மூைினகன்னு கண்டசதல்ைாம் இருக்குபமா?’’

``அந்தக் கருமத்னதசயல்ைாம் இன்னாத்துக்கு இப்படி ஒரு சபாட்டிை

சவச்சுப் பூட்டணும்?’’

``ஆமால்ை... நீ சொல்றதும் ெரிதான்’’ - இருவரும் சபட்டி குறித்துப்

பபெிக்சகாண்டிருக்கும்பபாது குடுகுடுப்னபக்காரன் ஒருவன் வாெற்புறம்
வந்து நின்று, தன் குடுகுடுப்னபனயக் குலுக்க ஆரம்பித்தான். பநராக
வாெைில் நின்று உள்பள சபட்டினயப் பார்த்தவன் அப்படிபய குடுகுடுப்னப
குலுக்குவனத சமள்ள நிறுத்தி, மிகக் கூர்னமயாகப் பார்த்தான்.

``இன்னா னநனா, இவன் ஆட்டுறத நிறுத்திட்டு குறுகுறுன்னு பார்க்கறான்’’

என்று குமபரென் பகட்க.
``சபாறுடா, என்னா சொல்றான்னு பாப்பபாம்...’’ என்று துரியானந்தம் பபெ,
ஆனால் அவன் எதிர்பார்த்ததுபபால் குடுகுடுப்னபக்காரன் எதுவும்
சொல்ைவில்னை. மாறாக, ``பபாயிடுபறன் ொமி... பபாயிடுபறன். இந்தத்
சதரு பக்கபம நான் வரனை’’ என்று னக எடுத்துக் கும்பிட்டவனாய்
தனக்குத்தாபன பபெிக்சகாண்டு திரும்பி பவகமாய் நடக்கத் சதாடங்கினான்.

துரியானந்தத்னத, அவன் செய்னக சவைசவைக்க னவத்துவிட்டது.

குமபரெனும் பாதிக் காற்று பபாய் மீ திக் காற்றில் குனழந்துபபாய்விட்ட
பிளாஸ்டிக் பந்னதப்பபால் ஆகிவிட்டிருந்தான்.

``குமரு... ஏபதா பகாளாறுடா!’’

``பகாளாபறா குத்தபைா... இப்ப இன்னா னநனா பண்ண?’’

``வண்டிய எடுத்துட்டு பவகமாய்ப் பபாய் அந்தக் குடுகுடுப்பக்காரன

வனளச்சுப் புடி. இன்னா பமட்டர்னு பகளு... பபா முதல்ை...’’ - துரியானந்தம்
சொன்ன மறுசநாடி லுங்கினயச் சுருட்டிக் கட்டிக்சகாண்டு, `இதயக்கனி’
சமாபட்னட வனளத்துத் திருப்பி, சபடல் செய்து ஸ்டார்ட் செய்யாமல்
பவகமாய் ஓடி ஸ்டார்ட் செய்து, அப்படிபய ஸ்னடைாய் ஏறி அமர்ந்தவன்,
சகாடூர ெத்தமிட்ட அந்த வாகனத்பதாடு சதருவில் பை வனளவுகபளாடு
பயணித்து, சதருவின் னமயத்னதக் கடந்துசகாண்டிருந்த குடுகுடுப்னபக்காரன்
முன் வண்டினய நிறுத்தினான். அப்படிபய கூர்னமயாக ஓர் ஏறிடல்!
குடுகுடுப்னபக்காரனிடபமா, சஹல்சமட் பபாடாமல் வந்து பபாலீைிடம்
மாட்டிக்சகாண்டதுபபால் ஒரு மறுகல்!

``இன்னா... ஜக்கம்மா அனதச் சொன்னா இனதச் சொன்னான்னு கனதயா

உடுபவ. இன்னிக்கு அந்தப் சபட்டிய பார்த்துட்டு, பபய பார்த்த மாதிரி
ஓடுபற?’’

``ஆமா.. ஓடுபறன்... ஓடுபறன்...’’

``அதான் பகக்கபறன், ஏன் ஓடி வந்பத?’’

``அத நான் சொல்ைக் கூடாது ொமி. ெர்பம் காவல்காத்த சபாட்டி அது! அத
களவாண்டிருந்தா எடுத்த இடத்துை சவச்சுடு. இல்ை... அந்தச் ெர்பம்
விடாது. பதடி வரும்... இதுக்கு பமை என்ன எதுவும் பகக்காபத...’’ -
குடுகுடுப்னபக்காரன் `ெர்பம்’ என்று பாம்னபக் குறிப்பிடவும், அந்த
பிரமாண்டம் ஜமீ ன் பங்களாவும் அங்பக கண்ட பாம்பும் நினனவில் புரள
ஆரம்பித்ததால், குமபரெனிடம் ஒரு வனக ஸ்தம்பிப்பப ஏற்பட்டுவிட்டது.
அதற்குள் சதருவிலும் தாறுமாறான டிராஃபிக்கில் ``ஏ ொவுகிராக்கி... ஓரமா
பபாய் நில்லுய்யா...’’ என்கிற குரல்கள்! குமபரெனும் ஸ்தம்பிப்பில் இருந்து
விடுபட்டு நகர்ந்தான். குடுகுடுப்னபக்காரபனா, அந்தப் பகுதியிபைபய
இல்னை! கடந்துபபான டவுன்பஸ் ஒன்றில் ஏறி மனறந்துவிட்டிருந்தான்.
வடு
ீ திரும்பி சமாபட்னட னெடு ஸ்டாண்டு பபாட்டு ெரித்து நிறுத்திவிட்டு,
லுங்கினய அவிழ்த்து ஓர் உதறு உதறிக் கட்டிக்சகாண்பட உள்பள வந்தவன்
எதிரில் துரியானந்தம் காலுக்குக் கட்டு பபாட்டபடி இருந்தான்.

``இன்னாச்சு னநனா?’’

``அடப்பபாடா... நீ பாட்டும் திருப்புளினயப் பபாட்டுட்டு ஓடிட்பட. அது

கிடக்கிறது சதரியாம கானை சவச்சுக் குத்திருச்ெிடா! இத்த உடு... அந்தக்
குடுகுடுப்பக்காரன பாத்தியா? என்னா சொன்னான்?’’

``னநனா... எப்பவும் ரீல்தாபன சுத்துவான்? இன்னிக்கு சபாட்டிய

களவாண்டதுை இருந்து, நாம பாம்பப் பார்த்தது வனர அப்படிபய
பிரிச்சுபமஞ்சுட்டான் னநனா! `சபாட்டிய எடுத்த இடத்துை சகாண்டுபபாய்
சவச்ெிடு. அது ெர்ப்பக்காவல் சபாட்டி. அந்தச் ெர்பம், அதான் பாம்பு... சும்மா
உடாது உங்கனள... அது பதடி வரும்’னு ஒரு கைக்குக் கைக்கிட்டான்
னநனா.’’
``சமய்யாலுமாடா?’’

``நம்ப பாடிகாட் முனிபமல் ெத்தியமா னநனா.’’

``குமரு... அப்ப அந்தக் குடுகுடுப்பக்காரன் ஒரிஜினல் மாதிரில்ை சதரியுது.’’

``ஆமாம் னநனா... பபொம திரும்பக் சகாண்டுபபாய் சவச்ெிட்டு

வந்துடைாமா னநனா?’’

``ஐபயாடா... அந்தப் பங்களா பக்கம் மட்டும் பபாக பவணாம். அங்க சடய்ைி

சரண்டு பபர் செத்துக்கிட்டிருக்கிறதா பகள்விப்பட்படன். இப்ப ஒரு
பவனையும் நடக்கையாம். பகட்னட இழுத்துப் பூட்டிட்டாங்களாம்.’’

``அப்ப இந்தப் சபாட்டிய இன்னதான் பண்ண?’’

``ஆங்... ஒரு வழி இருக்குது... நம்ப கனடக்கு வழக்கமா ஒரு சபாண்ணு

கார்ை வருபம... கண்டுக்கிட்டிருக்கியா நீ?’’

``யார் னநனா... நூறு சபாண்ணுங்க உனக்கு கஷ்டமரு... இதுை ஒரு

சபாண்ணுன்னா யார் னநனா?’’

``அதான்டா இப்பகூட ஒரு எம்.பி-க்கு ஆக்ைிசடன்டாகி ஆஸ்பத்திரியிை

இருக்காபர?’’

``அவருக்சகன்ன?’’

``அவர் மகதான் அந்தப் சபாண்ணு! தமிழ்வாணி பத்திரினகயிை பவை

பாக்குது.’’

``ெரி... இப்ப அதுக்சகன்ன?’’

``அது பனழய ஜாமான் எதுன்னாலும் வாங்கிடும். அது ஒரு ஆன்டிக்

கிராக்குடா.’’

``அப்ப இத்த அதுகிட்ட தள்ளி உட்டுட்ைாம்ங்கிறியா?’’

``ஆமா... சகாடுக்கிற காெ சகாடுக்கட்டும். இன்னான்பற?’’

``ெரி னநனா... நான் இப்பபவ இத்த, அப்புறம் அந்த முக்காைி,

ஹார்பமானியப் சபாட்டின்னு எல்ைாத்னதயும் நம்ப டினரனெக்கிள்ள
பபாட்டு, கனடக்கு எடுத்துட்டு வந்துடுபறன். நீ பொறு துன்னத்தாபன இப்ப
வந்பத?’’

``ஆமாடா. அது ெரி, உங்க அம்மா எங்கடா பூட்டா?’’

``இப்ப பகளு... அது...’’ என்று அவன் வானயத் திறக்கும்பபாபத குமபரெனின்

தாயான காயாம்பூ முண்டகக்கண்ணி அம்மன் பகாயில் பிரொதத்துடன்
ெற்பற சகந்திக் சகந்தி வந்தபடி இருந்தாள்.

``அடிபய, இன்னாடி சகந்துபற?’’

``அடப்பபாய்யா... எல்ைாம் இந்தப் சபாட்டியாை வந்த வினன. இத்த

இழுத்துப்பபாட்டு இது பமை ஏறி பமை பெந்திை இருந்த முறத்னத எடுக்கப்
பபாபனன். ஸ்ஸ்ஸ்னு ஒரு ெத்தம் பகட்கவும் பயந்து உழுந்துட்படன்.
கால்ை நல்ை அடி!’’

``ஸ்ஸ்ஸ்னு ெத்தமா?’’ - விதிர்ப்பு துரியானந்தத்திடம்.

``ஆமாய்யா... எங்கிருந்து வந்துச்சுன்பன சதரியை. அப்பாை, பக்கத்து

ஊட்டுை குக்கர் ெத்தம் பகக்கவும், அதுவாத்தான் இருக்கும்னு நினனச்பென்’’ -
காயாம்பூ ொதாரணமாகத்தான் சொன்னாள். ஆனால், இருவர் முகத்திலும்
பீதிப்புயல்!

- ததொடரும்... 21 Feb 2019

 அன்று பபாகர் பிரான் தண்டபாணிக்கான பின்புைத்னதக்
கூறிமுடித்த அவ்பவனளயில் ஆதித்த பகாளமும் பமற்கில் ஆற்றில்
மூழ்கிடும் குடம்பபால் மூழ்கி முடிந்து இளசவளிச்ெம் வடிகட்டினாற்பபால்
எஞ்ெி நின்றது.
“ெீடப் பிள்னளகபள! தண்டபாணினயப் பற்றி அறிந்த நினையில் அவன்
குறித்த எண்ணங்கபளாடு கனைந்திடுங்கள். நானள இங்பக திரும்பக் கூடிடும்
ெமயம் வினாக்கள் இது சதாடர்பாய் எழும்பினால் பகளுங்கள்...” - என்று
அவர்கனளக் கனையச் செய்தார்.

அண்னம விருட்ெங்களில் பறனவகள் அடங்கத் சதாடங்கியிருந்தன...

அவற்றின் அைகுகள் உனடக்கும் ெப்தங்களில் ஒைிப்பரிமாணம் என்பது
எத்தனன இனியது என்பதற்கான ொட்ெியங்கள்!

ெீடப்பிள்னளகளும் ஔஷதொனை ஊழியக்காரர்களும் அங்கங்பக பந்தம்

சகாளுத்தி, மரத்தாங்கிகளில் செருகி, கவ்வப்பபாகும் இருளில் செயைாற்ற
முனனந்திருந்தனர். மருந்துகள் நிமித்தம் காய னவக்கப்பட்டிருந்த ‘மிளகு,
எட்டிக்காய், பவப்பங்சகாட்னடகள், சவண் கடுக்காய், ெிவன் பவம்பு,
சபாற்ெீந்தில், ஜாதிக்காய், ஏரிழிஞ்ெி, சுக்கு, சவண்சணாச்ெி, நிைவானக’ பபான்ற
மூைினககனள மரத்தாைான ெிப்பங்களிலும், பீங்கான் ஜாடிகளிலும் பெகரித்து
அனத இடுப்பிலும் ெிரத்தின் பமலும் னவத்துச் சுமந்து சென்றபடி இருந்தனர்
ெிைர். பீங்கான் ஜாடிகள் பபாகர் பிரான் தன் ெீன விஜயத்தின் பபாது
அங்கிருந்து சகாண்டு வந்தனவ. பபாகரின் அக்சகாட்டாரத்தில் ெிை ெீன பதெ
நனடமுனறகள் அங்கும் இங்குமாய் இருந்தன.

மரப்பட்னடகனள அனரத்து மெித்து உடன் வர்ணம் பெர்த்து நீர்க்குழம்பாக்கி

அதனன மரச்ெிட்டங்கள் இனடபய ஊற்றிக் காய னவத்து ெச்ெதுரமாய்
எடுத்திருந்த காகிதங்களில் பட்டம் செய்து பருத்தி நூைால் அவற்னற
நான்கு தினெகளிலும் உயரப் பறக்க விட்டுக் காற்றின் பபாக்னக அறிவது
அவர் வழக்கமாய் இருந்தது. அவ்வனகப் பட்டங்கள் உயரத்தில்
பறந்துசகாண்டிருந்தன! காற்றும் சதன்பமற்கிைிருந்து வடகிழக்கு பநாக்கி
வெியபடியிருந்தது.
ீ

நடப்புக் காைத்னதப் சபாதுவாய் எல்பைாரும் அறிந்திட நிழல்தூண்’

எனப்படும் தூண் ஒன்றும் அனதச்சுற்றி நூறடிச் சுற்றளவில் ஒரு வட்டமும்
பபாடப்பட்டிருந்தது. நிழல்தூண் நிழல் வளர்ந்து பதயும் இடங்களில்
உருண்னடக் கூழாங்கற்கள் ஒன்று, இரண்டு, மூன்று, நான்கு என்று
எண்ணிக்னகயளவில் பார்த்தால் பளிச்செனத் சதரியும் விதத்தில்
னவக்கப்பட்டிருந்தன. எந்தக் கற்கூட்டம் பமல் அந்த நிழல்தூண் நிழைின்
தனைப்பாகம் விழுகிறபதா அதன் எண்ணிக்னகனய னவத்து அப்பபானதய
பநரம் கணக்கிடப்பட்டது. ஓர் உயரமான குன்றின் பமல் நிைத்னத ெமன்
செய்து இவ்வாறு அனமக்கப்பட்டிருந்தது.

அதுபபாக மணற்கடினக, நீர்க்கடினக என்கிற கடினககளும் கடினக

பமனடகளில் இயக்கத்தில் இருந்தன! சபாதி சுமக்கும் மட்டக் கழுனதகள்
ஒருபுறமும் அவற்னறப் பயன்படுத்தி அருகிலுள்ள மனைக்காய்கறிகனளச்
சுமந்து வரும் மனைபயறிகள் குளிர் பானககள் தரித்தும், அந்தக்
கழுனதகளுக்கு சவல்ைப் புண்ணாக்னகத் தங்கள் னககளில் னவத்பத
ஊட்டியும் விட்டபடி இருந்தனர்.
குதினரகள் ெிைவும் பமய்ந்துசகாண்டிருந்தன. உடன் பசுக்களும்
கானளகளும் அனெபபாட்டுப் படுத்திருந்தன. ெிை இடங்களில்
மனழக்குருவிகள் கூண்டில் படபடத்துக்சகாண்பட இருந்தன. அனவ
படபடக்காமல் அனமதியாக இருந்தால் மனழவரப்பபாகிறது என்று சபாருள்.
பபாகர் சகாட்டாரத்தின் வானினை அறிவிப்பாளர்களாக அந்தக் குருவிகள்
மட்டுமல்ை, மயில்கள் ெிைவும் விளங்கின.

ஒரு மனிதன் தன் ஆறாம் அறிவின் நிமித்தம் இயற்னகயின் பபாக்னக

அறிய என்னசவல்ைாம் செய்ய இயலுபமா அவ்வளவும் அங்கு இருப்பது
பபால் பதான்றிற்று. அவ்வளனவயும் கடந்து பபாகர் தன் பயாக
பகந்திரத்திற்கு வந்தபபாது அங்சகாரு பிரம்பு நாற்காைி ொய்மானத்பதாடு
காட்ெி தந்தது. அதன்பமல் காவித்துணி விரித்துப் பபார்த்தப்பட்டிருந்தது.
பயாகபகந்திர நுனழவாயில் முகப்பில் ெிை ெக்தி இனணப்சபன்றும்,
செயல்திறன் தத்துவக்குறி என்றும் கருதப்படும் ஒரு வனரகுறி
வனரயப்பட்டு மாட்டப்பட்டிருந்தது.

-அந்த நுனழவாயில் முகப்பில் மூன்று தமிழாளர்கள் எழுத்தாணிபயாடும்

பனன ஏடுகளின் கட்டுகபளாடும் காத்திருந்தனர். பபாகர் அந்த ஆெனத்தில்
அமரவும் அவர்களும் வணங்கி அமர்ந்தனர். ஒரு ெீடன் மரக்குவனள
ஒன்றில் மிளகு தட்டிய, பருகத்தகுந்த சூட்டுடன் சவந்நீர் சகாண்டு வந்து
தந்தான். அனதப் பருகிய பபாகர் எழுத்தாணியர்கனளப் பார்த்தார். அதில்
முதைில் அமர்ந்திருந்தவர் அருணாெைக்கிழார்.

“என்ன கிழாபர... பநற்று நான் இறுதியாகக் கூறியது எது பற்றி?” என்று

பகட்டிட, கிழாரும் ``பிராபன, தாங்கள் அண்டபிண்டம் பற்றிக் கூறத்
சதாடங்கியுள்ள ீர்” என்றார்.

“அண்ட பிண்டம் ஒரு அகப்புற ெமாச்ொரம்... நான் சொல்ைச் சொல்ை நன்கு

கர்ணம் (காது) சகாடுக்கணும். பின் உதட்னட அனெக்கணும். அதாவது
பகள்விகனளக் பகட்க பவண்டும். உத்பதெங்களுக்பக இதில் இடமில்னை.
ெரியா?”

“உத்தரவு பிராபன...”
“என்றால், அள்ளிக்சகாள். அண்டமிது உருண்னட என்பதற்கு ெந்திரனும்
சூரியருபம முழு முதல் ொட்ெிகள். அவர்கள் ெதுர செவ்வகர்களாயிருந்தால்
பூமியில் ெீரான சபாழுதுகள் இராது. இபத சபாதினி ‘சவயில் நிழல் இரவு’
என்று மூன்று கூறாகக்கூடக் காட்ெி தரும்! எப்படி என்று பகள்...”

“எப்படி என்று கூறுங்கள் பிராபன...”

“அபதா வட்ட வடிவில் ஒரு கூனட உள்ளது பார். அதன் முன் ஒரு
தீப்பந்தத்னதப் பிடி. கூனடக்கும் தீப்பந்தத்திற்கும் இனடயில் ஒரு ெதுரப்
பைனகனய னவ. தீப்பந்த சவளிச்ெத்னதப் பைனக மனறக்குமா?”

“மனறக்கும் பிராபன...”

“எப்படி மனறக்கும்?”

“அதன் சகாள்ளளவு எவ்வளபவா அவ்வளவுக்கு...”

“அது எவ்வளவு?”

“பைனகயின் ெதுரக் கணக்களவு.”

“கூனடயின் சொச்ெ பாகம் சவளிச்ெம் படுமா?”

“நிச்ெயம் படும்.”

“பைனகனய சூரியனாய்க் கற்பனன செய்து சகாள். இப்பபாது கூனடபமல்

சூரிய சவளிச்ெம் எப்படி விழும்?”

“அதன் ெதுர அளவிற்கு...”

“கூனடயின் மற்ற பாகங்கள்?”

“சவளிச்ெம் குனறந்து அனரயிருட்டாய் இருக்கும்.”

“இனத ஒரு உதாரணத்திற்பக சொன்பனன். விண்பகாள் எல்ைாபம பூஜ்ய

ரூபபம! பூஜ்ய ரூபத்தாபைபய உருண்டு சுழை ஏலும். ஒரு ெதுரச்
ெட்டத்னதக்கூடத் தனரபமல் உருண்டு ஓடச் செய்தால் அதன் ெதுர்
முனனகள் மழுங்கி மழுங்கி அனவ வட்டமாகிவிடும்.

இதனால் அண்டசமனில் உருண்டசதனக்சகாண்பட ெிந்திக்க பவண்டும்.”

“அற்புதம் பிராபன!”

“அண்டம் பற்றிக் கூறும்பபாது ஆகாெம் பற்றியும் கூற பவண்டும்.”

“கூறுங்கள் பிராபன!”

“கிழாபர... இதுவனர சொன்னனத எழுதியாயிற்றா?”

“ஆயிற்று பிராபன...”

“இனி ஆகாெம் பற்றி அறிந்துசகாள்ளுங்கள். ஆகாெ தத்துவம் என்ன

சதரியுமா?”

“என்ன?”

“நாமிருந்தாபை ஆகாெம் இருக்க முடியும். நாமில்ைா விட்டால் ஆகாெமும்

இல்னை. அவ்வளபவ ஆகாெதத்துவம்!”

“அது எப்படி பிராபன?”

“ஏதுமில்ைாதபத ஆகாெம். அந்த இல்ைானத இல்ைாத ஒன்றால் எப்படி

உணர முடியும்?”

“குழப்பமாய் இருக்கிறது பிராபன...!”

“குழம்ப இதில் எதுவுமில்னை. நான் சொல்ைப்பபாவனத கவனமாய்க்
பகளுங்கள். ஏதுமில்ைா சவளிபய ஆகாெம் எனப்படுகிறது. அதில் இந்த பூமி
முதல் மற்ற பகாள்கள் நட்ெத்திரங்கள் ஆங்காங்பக சுழன்றபடி உள்ளன.
ஆம்தாபன?”

“ஆம் பிராபன.”

“அனவ எல்ைாம் இருக்கப்பபாய்தாபன ஆகாெம் இருப்பபத சதரிகிறது?”

“ஆம் பிராபன?”

“அப்படியானால் எதுவுமில்னை என்று அறிவது இருக்கின்ற ஒன்றா?

இல்ைாத ஒன்றா?”

“இருக்கின்ற ஒன்றுதான்...”

“இருக்கின்ற இந்த பூமிபயா, இல்னை நீபயா, அதுவுமில்னை நாபனா -

நாபமா யாருபம இல்ைாத நினையில், இந்த ஆகாெமும் எதுவும் இல்ைாதது
என்பனத எனத னவத்து உணர முடியும்?”
“நாமிருந்தாபை உணர முடியும். நாமில்ைாவிட்டால் ஆகாெம்
இருந்தால்தான் என்ன... இல்ைாவிட்டால்தான் என்ன?”

“ஆம்... இல்ைாத ஒன்னற உணர இருக்கின்ற ஒன்று பவண்டும்... புரிகிறதா?”

“புரிகிறது பிராபன...”

“நல்ைது... அண்ட பிண்டம் பற்றி இன்னறக்கு இவ்வளவுபபாதும்...” என்ற

பபாகர் பிரான் அடுத்து அருணாெைக் கிழானர ஒட்டி கற்ப முனற பற்றி
எழுதக் காத்திருக்கும் கார்பமகக் கிழானரத்தான் பார்த்தார். அவரும்
எழுத்தாணிபயாடும் ஏட்டுக்கட்படாடும் எழுதத் தயாரானார்!

இன்று துரியானந்தமும், குமபரெனும் பீதி குனறயாமல் ஒருவனர ஒருவர்

பார்த்துக்சகாண்டபதாடு காயாம் பூ ஏறிப் பார்த்த பெந்தினயயும் ஒரு
பார்னவ பார்த்தனர்.

“ஆமா நீங்கள் ஏன் இப்படி திருட்டுமுழி முழிக்கிறீங்க?” என்று காயாம்பூவும்

பகட்டாள்.

“னநனா... சபாட்டிய முதல்ை தூக்கி உட்டுடணும்... இல்ை குடுகுடுப்பக்காரன்

சொன்னா மாதிரி அது வந்தாலும் வந்துடும்...” என்றான் குமபரென். அது
என்று கூறும்பபாது வைக்னகனயப் பாம்புப்படம் பபால் அனெத்துபவறு
காட்டினான்! அனதக் கவனியாமல் ``எதுய்யா?” என்று இனடநறுக்கினாள்
காயாம்பூ.

“மதர்... நீ னநனாக்கு சமாதல்ை பொத்தப்பபாடு. னநனா நான் இப்பபவ

பபாய் நம்ப ட்னர னெக்கினள இட்டாபரன்’’ என்று பவகமாய்க் கிளம்பினான்.
“அவன் என்னா சொல்றான். நீ ஏன் இப்படி பபஸ்துபுட்ச்ெ மாதிரி இருக்பக?
இன்னாதான்யா இருக்கு அப்படி இந்தப் சபாட்டிை? ஊடு பூரா ஒபர உபூதி
வாென பவற! இதுக்கு நடுவுை கவுச்ெி சகாழம்பு சவக்கபவ எனக்கு
ெங்கடமா இருந்துச்ெிய்யா...”

- என்று காயாம்பூ ெற்று ஆயாெமாக அந்தப் சபட்டி பமைபய

அமரப்பபானாள்.

“காயா... காயா...” அைறிவிட்டான் துரியானந்தம்.

“இன்னாயா?”

“பவணாம்... நீ கீ ழ குந்து - அதும்பமை ஓணாம்...”

“என்ன ஓணாம் ஒடக்கான்னுகிட்டு... அப்புடி என்னதான்யா இருக்கு இந்தப்

சபாட்டிை..?”

“சதரிஞ்ொ சொல்ை மாட்படனா... நீ பொத்தப்பபாடு முதல்ை.”

- அதட்டியது அவன் குரல். அவளும் சகந்தும் கால்கபளாடு, கரிப்புனக

அப்பிக் கிடக்கும் சுவர் சகாண்ட ெனமயற்கட்டுப் பக்கம் செல்ைத்
சதாடங்கினாள்!

எடிட்டர் சஜயராமனின் படபிள்பமல் அவர் பயன்படுத்தியிருந்த விக்ஸ்டப்பா

அவர் சுழைவிட்டதில் சுழன்றபடி இருந்தது. எதிரில் தான் சொல்ை நினனத்த
ெகைத்னதயும் சொல்ைி முடித்திருந்தாள் பாரதி.

படபிள்பமல் வரவிருக்கும் பார்ைிசமன்ட் பதர்தனை ஒட்டி

வனரயப்பட்டிருந்த ஒரு கார்ட்டூன் பரிெீைனனக்காகக் காத்திருந்தது. எதிரில்
டி.வி-யில் செய்திச் பெனல் ஒன்றில் நான்கு பபர் குஸ்தி பபாடாத குனற...
மியூட்டில் இருந்ததால் சமௌனக் காட்ெியால் ஓடியபடி இருந்தது.

டீ வந்திருந்தது. பாரதிக்கு அருந்தும் மனநினை இல்னை. அதன்பமல்

ஆனடப்படிமம்!
ஒரு ஆழந்த அனமதிக்குப் பின் ஆெிரியர் சஜயராமன் அந்த விக்ஸ்
டப்பானவத் தூக்கிப் பபாட்டுப் பிடித்தபடிபய பபெத் சதாடங்கினார்.

“நீ இப்ப சொன்ன அவ்வளவும் நான் என் காபைஜ் படஸ்ை பார்த்த

மர்மபதெம் ெீரியல் மாதிரிபய இருக்கு...”

“அப்பகார்ஸ்... இந்த பதெபம ஒரு மர்ம பதெம் தாபன ொர்?”

“நீ துப்பு துைக்க முடிஞ்ெ மர்மத்னதத்தாபன சொல்பற?”

“முடிஞ்ெ, முடியாத எல்ைாத்னதயும் பெர்த்து தான் சொல்பறன்...”

“எப்பவும் பார்க்கவும் படிக்கவும் சுவாரஸ்யமா இருக்கற விஷயங்கள்

நமக்கு நடக்கும்பபாது சபரிய புதிராதான் இருக்கு...”

“ொர்... மிஸ்ட்ரி பற்றி எழுத்தாளர் அரவிந்தன் கிட்ட பகட்டப்பபா அவர்

சொன்னபதில் வித்யாெமா இருந்தது... கிட்ட தட்ட மிஸ்ட்ரியும் நம்ப
னைப்ை ஹிஸ்ட்ரி மாதிரி ஒரு விஷயம் தான்னு சொன்னார்...”

“அப்பகார்ஸ்... எழுத்தாளர்கள்ை அரவிந்தன் ஒரு வைதுொரி. வழிவழியான

நம்பிக்னககனள மதிக்கிறவர். அப்படிதான் சொல்வார்.”

“ொர் நீங்க முடிவா என்ன சொல்ைப்பபாறீங்க. என் அப்பா வனரை

நடந்துகிட்டிருக்கிற விஷயங்கள்ை அமானுஷ்யம் இருக்கிற மாதிரி
சதரியுதா?”

“நல்ைாபவ சதரியுது... அபத ெமயம் பகா இன்ெிசடன்னை அமானுஷ்யமா

நாம நினனக்கபறாபமான்னும் பதாணுது.”

“அப்ப சதளிவா ஒரு முடிவுக்கு வரமுடி யனையா?”

“வரமுடியும்... என் அப்பா மூைம் நான் சதரிஞ்ெிகிட்ட ஒரு கருத்னத இப்ப
சொல்பறன். இந்த மாதிரி இரண்டு பக்கமும் ெமபைம் உள்ள
விஷயங்களின்பபாது நாம எதாவது ஒரு பக்கம் உறுதியா நின்னுடணும்.
எந்தப் பக்கம் நாம உறுதியா நிக்கபறாபமா அந்தப் பக்கம்தான் இறுதியிை
சஜயிக்கும்.”

“இந்த பதில் எனக்குப் பிடிச்ெிருக்கு ொர். நானும் எப்பவும் நானா இருக்க

விரும்பபறன். என் வனரை எல்ைாபம பகா இன்ெிசடன்ஸ்தான் ொர்.”

“அப்ப இந்தக் கருத்துை இருந்து மாறபவ மாறாபத, மற்றபடி இந்தக்

கருத்துக்கு ஏற்ப எப்படி நடந்துக்கணுபமா அப்படி நடந்துக்பகா.”

“பதங்க்யூ ொர்... அந்த பவங்னகயின் விஷயத்துை கமிஷனனரப் பாக்கைாமா

ொர்...”

“பாக்கைாம்... நம்ப இதழ் பமை சராம்ப மதிப்பும் மரியானதயும்

உனடயவர்தான் கமிஷனர் கனகெிவம். ஆனா அதனாை சபரிய நன்னம
உண்டாகும்னு பதாணனை.”

“பபாலீஸ் ெப்பபார்ட்படாடதாபன ொர் அவன் பபாைிப்பத்திரபம தயார்

செய்திருக்கான்..?”

“மிஸ்டர் ரவிக்குமார் ெப்பபார்ட்படாடன்னு சொல்... டிபார்ட்சமன்ட் இதுக்குப்

சபாறுப்பாகாது. எல்ைா இடத்துையும் ஒரு அஞ்ொம் பனட நபர்
இருக்கிறதில்னையா..? அப்படிதான் இதுவும்...”

“அப்ப என்ன செய்யைாம் ொர்?”

“எனக்சகன்னபமா உங்கப்பாவாை மட்டுபம அவனன வழிக்குக் சகாண்டு

வர முடியும்னு பதாணுது. இதுை அவர்தாபன முதல் குற்றவாளி.”

“நிச்ெயமா ொர்.”

“அப்ப உன் யுத்தத்னத உன் அப்பாகிட்ட ஆரம்பி. தப்பு செய்தவனரபய

திருத்தத்னதயும் செய்ய னவ.”
“நல்ை ஐடியா ொர்.”

“நீ எப்பவும் சராம்ப க்யூட்... ஆனா இப்ப உன்கிட்ட நான் சகாஞ்ெம்

பதற்றத்தப் பார்க்கிபறன். இல்பைன்னா உங்கப்பா கிட்ட இருந்துதான் நீ உன்
யுத்தத்னத ஆரம்பிச்ெி ருப்பப. அந்த பவங்னகயனனத் பதடிப்பபாயிருக்க
மாட்பட... அவனன உன்னன வந்து பார்க்க சவச்ெிருப்ப...”

ஆெிரியர் சஜயராமன் சொன்னவிதம் பாரதினய சுரீர் எனத் னதத்தது.

அவளுக்குள் ஒரு ெிைிர்ப்பும் ஏற்பட்டது.

“பார்க்கனவக்கபறன் ொர்...’’ என்றாள் அற்புதமான ஒரு சதானியில். அதில்

ஒரு மனையளவுக்கு நம்பிக்னக!

பொரதியின் பங்களா!

புதிய டினரவர் அந்த டாடா சுபமானவ நீை நிற வனைத்துணி சகாண்டு

கழுவித்துனடத்துக் சகாண்டிருந்தான். பின்புறம் டிக்கி திறந்திருந்தது.
அதனுள் பவனைக்காரி அனடக்கைமும் அப்பாவின் ஆபீஸ்
அெிஸ்சடன்டான பானுவும் சூட்பகஸ், வாட்டர் ஜக், ஒரு சபரிய பூக்கூனட
என்று ஒவ்சவான்றாய் னவத்தபடி இருக்க பாரதியின் கார் உள் நுனழந்து
நின்றது.

இறங்கிய பாரதி ெகைத்னதயும் பார்த்தபடிபய உள் நுனழந்திட பானுவும்,

அனடக்கைமும் பின்னாபைபய உள் வந்தனர்.

ஹாைில் முத்துைட்சுமி ஒரு ஷானைப் பபார்த்திக்சகாண்டு புதிய புடனவ,

சநற்றியில் சபரிதாய் விபூதிப்பட்னட என்று காத்திருந்தாள். னகயில் படபில்
(Tab) ஒரு சவப் ெீரியைின் ஓட்டம்!

பாரதி வரவும் நிமிர்ந்தாள். படப் அனணக்கப்பட்டது.

“என்ன கிழவி... பமக்கப்ைாம் பைமா இருக்கு, எங்க கிளம்பிட்பட?”

“கிழவியா... நான் உன் பாட்டிடி!”

“ஏன் கிழவின்னா கிபரடு குனறயுதா?”

“நீ பபெறத பார்த்தா சதம்பா சதரியுபத... பபான காரியம் நல்ைபடி

முடிஞ்ெிதா? அந்த ரவுடிப்னபயன் வழிக்கு வந்துட்டானா?”

“கிழிச்ொன்...” - சவறுப்பாகத் தன் பபக்னக பமாடா பமல் னவத்தபடிபய

நடந்தனதச் சொல்ைத் சதாடங்கினாள். அப்படிபய பாவனனபயாடு
அனடக்கைத்னதப் பார்த்து காபி பகட்டாள் உடல் சமாழியில்...

அனடக்கைமும் பவகமாய் ெனமயல் கட்டு பநாக்கி ஓட, பானு கூர்னமயாக

கவனிக்க ‘எல்ைாம் இப்ப உன் மகன் னகைதான் இருக்கு..!’ என்று பாரதி
கூறி முடிக்கவும் முத்துைட்சுமியிடம் பைத்த சபருமூச்சு!

“மூச்சு விட்றதாை எல்ைாம் பிரபயாஜனமில்னை. உன் பிள்னளனய நான்

விட்றதா இல்னை. நீயும் சொல்லு.”

“வந்து சொல்பறன்... இப்ப நான் புறப்பட்பறன்...”

“எங்க?”

“பவற எங்க, பழநிக்குத்தான்”

“உன் பிள்னள ஹாஸ்பிடல்ை இல்ை இருக்காரு?”

“வினளயாடாபத பாரதி. என் மனசு இப்ப இருக்கிற இருப்பு உனக்குத்

சதரியாது. உனக்கும் பெர்த்துதான் அவன்கிட்ட பவண்டிக்கப் பபாபறன். இந்த
விஷயத்துை நான் உன் கட்ெி இல்னை. அந்த கபணெ பாண்டிபயாட கட்ெி.
அவன் சொன்னதுதான் ெரி... அந்தப் சபரியவர் ஆத்மா அனைய
ஆரம்பிச்ெிடிச்சு. அது அனமதியனடயை, உன் அப்பனும் ஒழுங்கா வடுவர
ீ
முடியாது.”

“பாட்டி பழநிக்குப் பபாய் உன் முருகன் முன்னாை அழறதாை ஒரு

புண்ணியமும் இல்னை. அதுக்கு என்கூட ஆஸ்பத்திரிக்கு வா. அப்பாகிட்ட
பபசு. நானும் பபெபறன். அப்பா அந்த பவங்னகயன், ெப் இன்ஸ்சபக்டர்
ரவிக்குமார்னு இரண்டு பபர்கிட்டயும் பபெட்டும். இவங்க ஒதுங்கிட்டாபை
பபாதும். அந்தக் குமாரொமி குடும்பத்துக்கு ஒரு பிரச்னனயும் இல்னை. ஒரு
25 ைட்ெ ரூபானய நஷ்ட ஈடா சகாண்டு பபாய்க் சகாடுப்பபாம். அது அந்தப்
சபாண்ணு படிக்கவும், கல்யாணம் பண்ணவும் உதவியா இருக்கும்.
ஒருபவனள அந்தக் குமாரொமி ஆத்மா நீ சொல்ற மாதிரி
அனைஞ்சுகிட்டிருந்தா இசதல்ைாம் செஞ்ொதான் ெரியாகும். தப்பு
செய்யறவங்க செத்துப்பபாறதாை யாருக்கு என்ன புண்ணியம்? அவங்க
திருந்தி நல்ைவங்களா வாழ்ந்தாதாபன எல்ைாருக்கும் நல்ைது?”

“எல்ைாம் ெரி... உன் அப்பன் இதுக்கு ெம்மதிக்கணுபம?”

“ெம்மதிக்கணும். ெம்மதிச்ொதான் நான் அவர் சபாண்ணு. இல்ை வட்னட

ீ
விட்பட பபாயிடுபவன்.”

“அப்படி எல்ைாம் சொல்ைாபத... உன் விருப்பப்படிபய நான் நடக்கபறன்.

ஆனா ஒண்ணு... என்னன இப்ப பழநிக்குப் பபாக விடு. சென்னனை இருந்து
கார்ை பபாக எட்டு மணி பநரம், அங்க ஒரு எட்டு மணி பநரம், வர ஒரு
எட்டுமணி பநரம். ஆக 24 மணி பநரம். ப்ள ீஸ்...”

-முத்துைட்சுமி பபத்தி முன் சகஞ்ெிட, பாரதியும் “பபாய்ட்டு வா... உன்

முருகனன நீ எல்ைாம் எதுக்கு இருக்பகன்னு நான் பகட்டதா சொல்”
என்றாள்.

“நீ பகக்கற விதத்துை ஒரு தர்மாபவெம் இருக்கு. அனத அவன் ரெிப்பான் -

பகாபிக்க மாட்டான் - வபரன்” என்று, மறக்காமல் முத்துைட்சுமி படபபாடு
புறப்பட்டாள். பாரதிக்கு பைொக ெிரிப்பு வந்தது. னகப்பபெியில் அப்பபாது
ஒரு சமயில் வந்த ெமிக்னஞ ஒைி.

பொபாவில் கால் பமல் கால் பபாட்டபடி அமர்ந்து னகப்பபெினய இயக்கத்

சதாடங்கினாள். அனடக்கைமும் அப்பபாது காபிபயாடு வந்தாள். காபி வாெம்
நிமிர்த்தியது. கப்பின் பமல் உஷ்ண ஆவியின் பாபைடான்ஸ்! வாங்கிச்
சூப்பவும் கனைந்துபபானது. அப்பபானதய உடல் மன அழுத்தத்துக்கு மிக
இதமாய் இருந்தது.

“அற்புதம் அனடக்கைம்மா...”
“ெந்பதாஷம் கண்ணு.”

“ஆமா எப்ப வந்தீங்க... எப்படி இருக்கா உங்க பபத்தி?”

“அதுக்சகன்ன... பூச்செண்டா இருக்கா.”

“சபாண்ணு?”

“அவ... உம், நல்ைா இருக்கா!”

“என்ன சுருதி குனறயுது?”

“என்னம்மா பண்ண... பபத்திய சகாடுத்துட்டு அவன் கர்த்தர்கிட்ட

பபாய்ட்டான்... என்னனபய என்னாை சுமக்க முடியை இப்ப இந்த
பாரம்பவற...”

-அனடக்கைம் சொன்ன விதத்தில் ஒட்டு சமாத்த இந்தியப் சபண்களின்

வாழ்க்னக பாரம் ஒரு மின்னல்பபால் பதான்றி மனறந்தது. ெிறிது பநரம்
பபச்சு வரவில்னை. காபினயயும் குடிக்கப் பிடிக்கவில்னை.

“நீ குடி கண்ணு... ஆறுது பார்...”

“இது ஆறினா சுடசவச்சுக்கைாம். ஆனா சுட்ற உங்க மனச்சூடு ஆறணுபம?

தனைகீ ழால்ை இருக்கு.”

“ஆமாம்கண்ணு... வட்டுக்கு
ீ வடு
ீ வாெப்படி. இங்க நம்ப அய்யாக்கும் இப்படி
ஆகும்னு நான் எதிர்பார்க்கை.”

“அவருக்கு நல்ைது நடந்திருக்கு அனடக்கைம்மா. சகாஞ்ெ நாளாவது மந்திரி

பதவிக்காக அனையாம வட்படாட
ீ இருப்பார் பாருங்க.”

- பாரதியின் அந்தப் பபச்சுக்கு மறு பபச்சுப் பபெ அனடக்கைம்

முனனயவில்னை. தன் எல்னை சதரிந்து நிறுத்திக்சகாண்டாள். பானுவும்
ஒதுங்கி அனறக்குச் சென்று ராஜாமபகந்திரனுக்கு வந்திருக்கும்
கடிதங்கனளப் பார்த்து னபல் செய்யத் சதாடங்கினாள்.
பாரதி சமயினைத் திறக்கவும் அரவிந்தன் கனதயின் முதல்
அத்தியாயம்தான் கண்ணில் பட்டது. ஒத்தினக எனும் தனைப்பின்
இருபுறமும் பகரளக் கதகளி ஆடும் இரு கனைஞர்களின் வர்ணம் பூெிய
முகம் இடம் சபற்றிருந்தது.வர்ணம் பூெியவரின் உண்னம முகத்னத
வர்ணங்கள் மனறத்துக்சகாண்டிருந்தன. நம் வாழ்விலும் வர்ணம் பபால் பை
விஷயங்கள் நம் உண்னமகனள மனறத்துக்சகாண்டு பவடதாரிகளாகத் தான்
நம்னம னவத்திருக்கின்றன. அரவிந்தனின் பமனதனமக்கு அந்த இரு
படங்கபள பபாதுமானதாய் இருந்தன. உடபனபய அது அவனுடன் பபெத்
தூண்டியது. னகப்பபெி வழிபய அனழத்தாள்.

“ஹபைா ொர்...”

“சயஸ் பாரதி...”

“ஒத்தினகபயாட ஐக்கன் (icon) அதாவது அந்தக் கதகளி ஆட்றவங்க படம்

சூப்பர்!”

“ஏபதா பதாணிச்சு... கூகுளாண்டவர்தான் எனதக் பகட்டாலும் தர்றவராச்பெ?

அந்தப் படங்கனள சடளன்பைாடு பண்ணி பிட் பண்பணன்.”

“கூகுனளயும் கடவுளாக்கிட்டீங்களா... வைது ொரிகள்கிட்ட எனக்குப்

பிடிக்காத விஷயபம இதுதான்...”

“நான் வைது ொரியா... யார் சொன்னது?”

“ஐபயாடா.. அப்ப நீங்க யாராம்?”

“நான் ஒரு நியூட்ரல் பமன்... னமயம்! உடபன மக்கள் நீதினமயத்துை

பெர்த்துடாதீங்க. நான் நடுநினைனயச் சொன்பனன்...”
“ஆனா என்னானையும் ெரி, எடிட்டரானையும் ெரி உங்கனள ஒரு நியூட்ரல்
பகரக்டரா நினனக்க முடியை.”

“ஐபயா... அவரும் தப்பா நினனச்ெிக்கிட்டிருக்காரா?”

“தப்பா இல்ை... இதுை தப்பும் இல்னை.”

“இல்ை பாரதி... என்னன இப்படி சைப்ட், னரட்னு டினெட் பண்றது நிச்ெயம்

தப்புதான்.”
“ஓ.பக. விடுங்க. நான் சும்மா பபச்சுக்கு சொன்பனன்.”

“பபாகட்டும், என்கிட்ட நினறய பபெணும்னும் சொன்ன ீங்கபள?”

“ஆமாம்... எடிட்டர் கிட்ட பபெிட்படன். இப்ப சதளிவா இருக்பகன்.

உங்ககிட்ட பபெினா அந்தத் சதளிவு உறுதியாயிடும்.”

“அப்படி என்ன விஷயம்?”

“அமானுஷ்யம்.”

“என்ன... அமானுஷ்யமா?”

“சயஸ்... என்னனச் சுத்தி இப்ப ஒபர அமானுஷ்யம் தான்!”

“சவரி இன்ட்ரஸ்ட்டிங்... அப்படி என்ன அந்த அமானுஷ்யங்கள்...”

“என் அப்பா, அப்புறம் ஒரு ரவுடி, ஒரு பபாலீஸ்காரர் இப்படி மூணு பபராை
பாதிக்கப்பட்ட ஒருத்தர் அதனாைபய ஹார்ட் அட்டாக் வந்து இறந்துட்டார்.
ொகும்பபாது சும்மா ொகனை. முருகன் படம் முன்னாை நின்று இந்த மூணு
பபர் பமையும் ொபம் சகாடுத்துட்டுதான் செத்துருக்கார்.

ஒரு ஆச்ெர்யம் பாருங்க. கசரக்டா அந்த மூணு பபருபம இப்ப உயிருக்கு

ஆபத்து ஏற்பட்டுப் பபாராடிக்கிட்டிருக்காங்க!”

“அட!”

‘`என்ன அட... இனதவிடப் சபரிய அமானுஷ்யம் நான் ஒரு பயாகாென

மாஸ்டனரச் ெந்திச்ெதுதான். அவர் இனி உன் னைப்ை எல்ைாபம
அமானுஷ்யம்தான். நீ பழநிக்குப் பபாபவங்கிறார். அதுக்பகத்த மாதிரிபய
எடிட்டரும் என்ன பழநிக்குப் பபாகச் சொல்றார். மறுத்துட்டு வட்டுக்கு
ீ வந்தா
பாட்டி பழநிக்குப் பபாகணுங்கிறாங்க.”

“வாவ்...”
இப்ப சொல்ைப் பபாறதுதான் உச்ெம். ஒரு பனழய ொமான் கனடை ஒரு
பனழய வாள். சுடனைமாடன் ொமி னகை இருக்கற வாளாம் அது.
எப்படிபயா அது அந்தக் கனடக்கு வந்து அந்த வானள உனறை இருந்து
எடுத்துப் பார்த்த அவ்வளவு பபருக்கும் ரத்தக் காயம். அது சவளிய வந்தா
ரத்தம் பார்க்காம திரும்ப உள்ள பபாகாதாம். ஆனா எனக்கு மட்டும் எதுவும்
ஆகை... அது இப்ப என் வட்ை...”
ீ

“சதய்வபம... இது நிஜமா இல்ை எதாவது டிவி ெீரியைா?”

-சகாஞ்ெம் ெீரியொக அரவிந்தன் பகட்க ‘அம்மா...’ என்சறாரு ெப்தம்

அப்பபாது! தூெி துனடக்கும் பவனைக்காரன் மருதமுத்து படபிள் பமல்
கிடந்த அந்த வானள பவகமாய் உருவியதில் கடந்து பபான - பானுபமல்
அது பட்டதில் அவள்தான் கத்தியிருந்தாள். அவள் வயிற்றில் புடனவனய
மீ றிக்சகாண்டு ரத்தச் ெீற்றம்!

- ததொடரும் 28 Feb 2019

 அன்று கார்பமகக்கிழார் எழுத்தாணிபயாடு எழுதத் தயாராகவும்,
பபாகரும் காயகற்பம் பற்றிக் கூறத் சதாடங்கினார்.

``கிழாபர, முதைில் நான் சொல்வனத நன்கு மனதில் வாங்கிக்சகாள்ளும்.

பிறகு பாட்டாக அனதப் பதிவுசெய்யும். உனரநனடப் பதிவு இம்மட்டில்
கூடாது’’ என்றார்.

``அதன் காரணம் நான் அறியைாபமா?’’ என்று பகட்டார் கிழார்.

``தாராளமாய்... பாடைாக எழுதும்பபாது இைக்கண உபகாரம் பதனவப்படும்.

ெந்தங்கள் இதனால் உருவாகும். சமாழியின் இனித்த தன்னம, கவினதயில்
சவளிப்படும் அளவு உனரநனடயில் சவளிப்படாது. எனபவ, பாடல்
எனும்பபாது இைக்கணக்கட்டு, ெந்தம், இனினம இனவசயல்ைாம்
வந்துவிடுகின்றன. மிக முக்கியமாக, கூற வந்த கருத்னத இன்சனாருவர்
உள்புகுந்து திரித்து மாற்ற முடியாது’’ - பபாகரின் எச்ெரிக்னக உணர்வு,
கிழானர அவர் தாடினய நீவிக்சகாண்டு எழுத்தாணினய விரல் நுனியில்
வட்டமாய்ச் சுழற்றிப்பார்க்கச் செய்தது.

``என்ன பார்க்கிறீர்... இப்பபாது உனரநனடயில் ஒரு கருத்னதக் கூறிவிட்டு

பிறகு பாடைாகவும் கூறுகிபறன். பிறகு அந்தக் கருத்துக்குள் புகுந்து நாபன
பவறு ஒரு கருத்னதப் புகுத்தி மாற்றியும் காட்டுகிபறன். உனரநனடக்குள்
இது எளிதாகிவிடும். ஆனால் பாடல், நான் அவ்வாறு செயல்பட சுைபத்தில்
அனுமதிக்காது. என் மருத்துவக் கருத்துகள் உனரநனடயில் இருப்பனத
நான் விரும்பவில்னை. அது பாடல் வடிவம்சகாள்வபத ெிறந்தது.
உனரநனடக்குள் என் மாற்றங்கனளப் பார்க்கிறீர்களா?’’

``ஆகட்டும் பிராபன!’’ என்றார் கார்பமகக்கிழார்.

``முதைில் உனரநனட வடிவம். நன்றாகக் பகட்டுக்சகாள்ளுங்கள். `காயம்

என்றால், அது இந்த உடம்னபக் குறிக்கும். கற்பம் என்றால், அது அந்த
உடம்னபக் கல்பபால் ஆக்கும் மருந்னதக் குறிக்கும்.
அந்தக் கற்பபம பநாய்சநாடி வராது உடனைக் காத்து நிற்கும்!’ - இது நான்
கூறியிருக்கும் ஒரு கருத்து. இனதப் பாடைாக எழுதும்பபாது எப்படி
வடிவம்சகாள்கிறது எனப் பாருங்கள்.

`மதகமே கொயம், கல்லதும் கற்பம்

மவதமே என் ஈரடிச் தெொல்லும்!
கொயகற்பம் உள்மே தெல்ல
மதக கொயம் ம ொய்த ொடி தவல்லும்!’ - இது பாடைின் வடிவம். உனரநனட,
பாடல் இரண்டிலும் ஒபர கருத்னதபய கூறியுள்பளன். ஆனால்,
உனரநனடக்குள் ஒருவர் எளிதில் புகுந்து என் கருத்னத மாற்ற இயலும்.
எப்படி எனப் பாருங்கள்.
`காயம் என்றால், அது கிழட்டு உடம்னபக் குறிக்கும். கற்பம் என்றால், அது
கிழட்டு உடம்னப னவரக்கல்பபால் ஆக்கும் மருந்னதக் குறிக்கும். அந்தக்
கற்பபம பநாய்சநாடி வராது உடனைக் காத்து நிற்கும்!’ - பார்த்தீர்களா...
உடம்பின் முன் `கிழட்டு’ என்கிற பதம் பெர்த்து கிழட்டு உடம்பாக்கி, கல்ைின்
முன் `னவரம்’ பெர்த்து னவரக்கல்பபால் அதாவது மின்னும் உடல் என்னும்
சபாருள்சகாள்ளும்படி கருத்து அப்படிபய மாறிவிட்டது. அதாவது, காயகற்பம்
வயதானவர்கனளப் பளபளசவன மாற்றிவிடும் என்கிற
சபாருளுக்குரியதாகிவிட்டது. பாடைில் இந்தக் கருத்னதக் சகாண்டுவர, அதன்
ெந்தக்கட்டு அனுமதிக்காது. மீ றித் திணித்தால் திணித்தது சதரியும். முயன்று
காட்டட்டுமா?’’ - பபாகர் பகட்கவும் கிழார் மறுத்தார்.

``பவண்டாம் பிராபன! தாங்கள் கூறவந்தது விளங்கிவிட்டது. தங்கள்

கருத்துகள் எத்தாலும் மாறிவிடக் கூடாது என்றால், பாடல் வடிவில் அனவ
இருப்பபத ெரி. எனபவ, பாடைாகபவ பதிவுசெய்கிபறன். முதைில் கருத்னதக்
கூறிவிடுங்கள்’’ என்றார் கார்பமகக்கிழார்.

பபாகரும் காயகற்பம் குறித்த கருத்னதக் கூறத் சதாடங்கினார்.

``காயகற்பம் என்பது, உண்னமயில் மருந்தல்ை; அது ஒரு கவெம்.

பபார்க்களத்தில் கவெம் தரித்தவர்கனள அம்புகள் துனளக்காது. வாழ்சவனும்
களத்தில் கற்பம் எனும் கவெம் தரித்தவர்கனள பநாயும் சநாடியும் தாக்காது.
ஒருபவனள தாக்கினாலும் அது பதாற்றுப்பபாகும். இந்தக் காயகற்பம் எனும்
கவெத்னத உடம்பின் தன்னம அறிந்து உருவாக்க பவண்டும். உடம்பின்
தன்னம அறிவதில்தான் னவத்தியனின் பட்டறிவும் நூைறிவும் நுண்ணறிவும்
கைந்த பபரறிவும் உள்ளது. இந்தப் பபரறிபவாடு பபரருளும் கூடும்பட்ெத்தில்
அந்த னவத்தியனால், பூபைாக பிரம்மனாகி மைடிக்கும் பிள்னள தர முடியும்
- மடிந்தவனனயும் சதாட்டு எழுப்ப முடியும்!

இப்படிப்பட்ட ஒருவன், ஒரு மானிடனின் நாடினய னவத்பத பதகத்தின்

தன்னமனய முதைில் அறிந்து சகாண்டுவிடுவான். வாத, பித்த, ெிபைத்தும
எனும் பிரிவில் அந்த மானிடன் எனதச் பெர்ந்தவன் என்பது சதரிந்துவிடும்.
நாடி துடிக்கும் விதத்னதனவத்து இனத உணரைாம். விட்டுவிட்டும்,
ெரெரசவன்றும், விடாமலும் இந்த மூன்றிலும் பெராமல் மந்தமாயும்
துடிப்பனத ஸ்பரிெத்தால் அறிந்துசகாள்வபத நாடிப்பரீட்னெ!

அடுத்து கண்களின் தீட்ெண்யம், புருவத்தின் முடிக்சகாத்து, நாெியின்

அனமப்பு, பற்களின் வெீகரம், கட்கத்தின் நாற்றம், நகங்களின் பூ விழாத்
தன்னம, நிமிர்ந்து நிற்கும் தன்னம, வாளாதிருக்கும் பவனளயில் னககளின்
செயல்பாடு (முன்புறம் கட்டுதல், பின்புறம் கட்டுதல், பினெந்தபடி இருத்தல்)
பபான்ற உடல்சமாழிகளாலும் ஆபராக்கியம் அறிதல் அவெியம். இதில்
புருவ முடிக்சகாத்து முன்சஜன்மத் சதாடர்னப உணர்த்திடும். ஊர்வது,
பறப்பது, திரிவது, நீந்துவது எனும் நால்வனகயில் நம் பிறப்பு எதுவாக
இருந்தது என்பனதப் புருவமும் உணர்த்தும். இரு புருவ னமயபம ைைாடம்
எனும் பாகம். ைைாடம் எண்சணய்ப் பூச்சு இன்றி பளிச்சென்று இருத்தல்
ெைனமில்ைா மனனதக் குறிக்கும். இங்பக குங்குமம் தரிக்க, கண் பநாய்
வராதபதாடு, மூப்பின் தாக்கம் தள்ளிப்பபாகும். இங்பக விபூதி தரித்திட,
சநற்றிக்கெடு நீங்கிடும்; திருஷ்டி தவிர்க்கப்படும். இங்பக ெந்தனம் தரித்திட,
பகாபம் குனறவுபடும், திருமண் தரித்திட, சபாைிவு கூடும்.

னவத்தியம் பார்ப்பவன் இனவ ெகைத்னதயும் பார்ப்பபதாடு இருளும்

ஒளியுமான காைக்கதியில் எந்தத் திதியில், எந்தக் கிழனமயில் பார்க்கிபறாம்
என்பனதயும் கருத்தில் சகாள்ள பவண்டும்.

உண்னமயில் நாள் என்பறா சபாழுசதன்பறா ஒன்றில்னை. பூமியின் ஓயாச்

சுழற்ெியால் ஏற்படும் மாற்றங்கபள எல்ைாம். அந்த மாற்றத்தில் ஏற்படும்
மாற்றங்கனளக் சகாண்டு அனடயாளங்கனள உருவாக்கினர் ரிஷிகள்.
அனவபய நாள், நட்ெத்திரம், திதி, பயாகம் கரணங்களாகின.

ஆறாம் அறிவின் பமைான செயல்பாடு இது. காைமும் ஆறும் ஒன்று.

ஆற்றில் நாம் விட்ட நீனர திரும்பப் சபறபவ முடியாது. ஆனால், காைத்தில்
நாம் விட்ட காைத்னதப் சபறும் முனனப்பப காைக்கணிதம். மண்ணில்
பிறக்கும் ஒரு மகவு, தாய்வழி சுவாெிப்பு முடிந்து சதாப்புள் சகாடி துறந்து
இந்தப் பூமியில் விடத் சதாடங்கும் முதல் மூச்பெ, அதன் பிறப்பின்
சதாடக்கம். அறுபது வயதின் முடிவில் இபத புள்ளி காைத்தால் திரும்ப
வரும். அனத உணர்வது ஞானம். இது, பிறப்பின் முதல் சுற்றாகும். மானுட
உடம்பு இருமுனற இந்தப் புள்ளினயக் காணும் உயிர்ப்னப உனடயது. இனத
மூன்று, நான்கு, ஐந்து, ஆறு என ஆக்கிக்சகாள்ள காயகற்பம் எனும் கவெம்
உதவும்!

கவெம் தரிக்கும் முன், சுவாெம் குறித்த சதளிவும் ஞானமும் அவெியம்.

சதன்றல், பகாதல், மாருதம் என்று அடக்கமாகவும், சூழல், சுறாவளி, புயல்
என்று சபருக்கமாகவும் புறத்தில் உணரப்படும் காற்றுக்கு, `வாயு’ எனும்
சபயருமுண்டு. இந்த வாயு, கூரிய நாெிவழி இடகனை பிங்கனையாக
அல்ைது ெந்திரகனை சூரியகனையாக ஓடி உள் சென்று, தெவாயுவாக, பத்து
வனக தன்னமசகாண்டு செயைாற்றுகிறது. அபானன், பிராணன், உதானன்,
வியானன், ெமானன், நாகன், கூர்மன், கிருகரன், பதவதத்தன், தனஞ்சஜயன்
என்பது அந்தப் பத்து வனக தன்னமக்கான சபயர்கள்.

வாயு ஒன்பற. ஆனால், ஒபர மனிதன் தாய்க்குப் பிள்னளயாக, ெபகாதரிக்குச்

ெபகாதரனாக, பிள்னளக்குத் தகப்பனாக, மனனவிக்குக் கணவனாக எப்படி
உறவுப்பாட்டுக்கு ஆளாகிறாபனா அப்படிபய இந்த வாயுவும். மைஜைம்
கழிக்னகயில் அபான உந்து ெக்தியாய் வாயுவும், மைஜைம் தனெகனள
இயக்கும்பபாது வியான உந்து ெக்தியாய், வயிற்றின் இயக்கச் ெக்தியில்
ெமான வாயுவாய், கண் ெிமிட்டுனகயில் நாகனாய், பபசுனகயில்
பார்க்னகயில் கூர்மனாய், தும்மல், இருமைின்பபாது கிருகரனாய்,
பகாபத்தின்பபாது பதவதத்தனாய்ச் செயைாற்றுகிறது. இறப்புக்குப் பின்னும்
உடம்னப விட்டு சவளிபயறாத வாயுவாய் உடம்பு ஊதிப்சபருக்கும்
வினனக்குக் காரணமாய்த் திகழ்வதும் பதவதத்த வாயுபவ!

கூடு விட்டுக் கூடு பாய்பவர், இதன் வழியாகபவ மற்ற வாயுக்கனள

உருவாக்கிச் செயல்படச் செய்து செத்தவனன ெத்தவனாக்குவர்; உயிர்த்து
எழுப்புவர். அப்படிப்பட்ட இந்த வாயு எனும் காற்னற, ஒரு மனிதன் ஒரு
நானளக்கு 21,600 முனற எனும் கணக்கில் சுவாெிக்கிறான். இந்த சுவாெக்
கணக்குக்கு உள்பளதான் ஆயுள் கணக்கு ஒளித்து னவக்கப்பட்டுள்ளது. 21,600-
ஐக் கடந்து கூடுதைாய் சுவாெிக்க, அளிக்கப்பட்ட ஆயுள் குனறயும், 21,600-ஐக்
குனறத்து சுவாெிக்க, அளிக்கப்பட்ட ஆயுள் விரியும். சுவாெம் என்பது `பூரகம்,
கும்பகம், பரெகம், பூரணம்’ எனும் தன்னமகபளாடு மனிதனின் நுனரயீரனை
ஆட்ெிசெய்கிறது. உள்ளிழுப்பது பூரகம், இழுத்த மூச்னெ உள்பளபய
நிறுத்துவது கும்பகம், சவளிவிடுவது பரெகம். இது ெீராக ஒரு நாெி வழி
நடப்பனதப் பூரணம் என்பபாம்.
ஒருவன் 12 அங்குை நீளம் காற்னற உள்ளிழுத்து 8 அங்குைம் நிறுத்தி 4
அங்குைம் சவளியிட்டுப் பழகுவானாகில், இவன் ஆயுள் 120 வருடம்! இப்படி
ஒருவனுக்குக் காயகற்பம் அளிக்கப்பட்டால், குனறந்தது 300 வருடம் இவன்
உயிர் வாழ்வான். இவனுக்கு அஷ்டமா ெித்துகள் எளிதில் வெப்படும்.
உடம்னப உதிர்த்துவிட்டு ஆத்மானவப் பிரித்து சவளிபயறிச் சென்றுவிட்டு,
திரும்ப உடம்பில் புகுவது இவனுக்கு ஒரு ொதாரண ொகெம்!’’ - பபாகர்
இவ்வாறு கூறி முடித்திட, கார்பமகக்கிழாரும் புன்னனகபயாடு ``பிராபன...
அப்படித்தான் தாங்கள் இமயத்துக்கும், ெீனத்துக்கும், சபாதினகக்கும்,
ெதுரகிரிக்கும் சென்று வருகிறீர்களா?’’ என்று பகட்டார்.

பபாகர் பிரான் முகத்தில் பதிலுக்கு, சபாைிந்த ஒரு புன்னனக!

இன்று ெத்தம் பகட்டு பாரதி ஓடிப்பபாய்ப் பார்த்தாள். னகயில்,

அரவிந்தபனாடு சதாடர்பில் இருக்கும் னகப்பபெி. பாரதியின் பார்னவ ரத்தம்
சொட்ட நிற்கும் பானுபமல் செல்ை, பவனைக்காரன் மருதமுத்துவும் வானள
பாரதி எதிரில் ஒரு பாம்னபப் பிடித்துவிட்டதுபபால் கருதி ஓர் உதறு
உதறினான்.

`டணங்’ எனும் உபைாக ெத்தத்பதாடு அது கீ பழ பபாய் விழுந்தது. பானு

புனடனவத் தனைப்பால், கிழிபட்ட வயிற்றுப் பரப்னப மூடிக்சகாண்டு
பரிதாபமாய் பாரதினயப் பார்த்தாள்.

பாரதிக்குப் புரிந்துவிட்டது.

``நீ எதுக்கு இப்ப இந்தக் கத்தினய எடுத்பத?’’ என்றபடிபய மருதமுத்துனவப்

பார்த்தாள்.

``புதுொ இருக்கவும் ஒரு ஆனெயிை உருவிப் பார்த்பதம்மா. அப்ப பார்த்து

இவங்க க்ராஸ் பண்ணாங்க. விசுக்குன்னு வவுத்துை பட்டுக்
கிழிச்ெிடுச்ெிம்மா... ைாரிம்மா!’’

``மண்ணாங்கட்டி... பபா... பபாய் முதல்ை பர்ஸ்ட் எய்டு பாக்னை

எடுத்துக்கிட்டு வா...’’ - அைறினாள் பாரதி.
அப்படிபய பானுனவ சநருங்கி புனடனவத் தனைப்னப விைக்கி, காயத்னதப்
பார்த்தாள். நல்ைபவனள... சபரிய சவட்டுக்காயம் இல்னை!

``பபா பானு, முதல்ை சடட்டால்ை துனடச்சு டிஞ்ெர் பபாடு. அப்புறம் ஒரு

டி.டி கட்டாயம் பபாட்டுக்கணும். பபா...’’ என்றவள் குனிந்து தனரயில் கிடந்த
வானள எடுத்தாள். அதற்குத் பதாதாக, னகப்பபெினய அருகில் பொபாவில்
னவத்தாள். முன்பபால் வானள ஒரு கனைப்சபாருளாக இப்பபாது பார்க்க
முடியவில்னை. அது ஒரு சகானைப்சபாருளாகக் காட்ெிதந்தது. விசுக்
விசுக்சகன அந்தச் சுடனைமாடொமிபய எதிரில் நின்று வெிக்காட்டுவதுபபால்
ீ
ஒரு பிரனமயும் ஏற்பட்டுக் கனைந்தது.

வாள்நுனியில் பானுவின் ரத்தப்படிமங்கள். அபதாடு வாஷ்பபெின் பநாக்கி

நடந்தவள் னபப்னபத் திறந்துவிட்டு ரத்தப்படிமத்னதக் கழுவினாள். பிறகு,
திரும்ப ஒருமுனற வானள வரமங்னகபபால்
ீ பிடித்துப் பார்த்தாள்.
அப்படிபய நடந்து வந்து தனிபய கிடந்த உனறக்குள் எடுத்து அனதச்
செருகினாள். திரும்ப உருவிப்பார்க்க எண்ணினாள். ஏபனா `பவண்டாம்’ எனத்
பதான்றியது.

ஒரு ஜடப்சபாருள் அவனள முடமாக்குவதுபபால் ஓர் எண்ணம் பதான்றவும்

`பநா’ என்கிற முணுமுணுப்பபாடு அந்த வானளத் திரும்ப சவளிபய உருவி
எடுத்தாள். ஆனால், இம்முனற அது காயப்படுத்தவில்னை. உற்றுப்பார்த்தாள்.
பிறகு திரும்ப உனறக்குள் செருகினாள். பிறகு திரும்ப உருவினாள்.
திரும்பச் செருகினாள்! அப்படிபய அனத எடுத்துச் சென்று பாரெீக நாட்டு
ஜாடிக்கு அருகில் படுக்னகவாக்கில் னவத்தாள்.

திரும்பவும், பானு கட்டு பபாட்டவளாய் வந்துசகாண்டிருந்தாள். அவள்

கூடபவ னகயில் பர்ஸ்ட் எய்டு பாக்பைாடு மருதமுத்து.

``என்ன பானு, மருந்து பபாட்டுட்டியா?’’

``சயஸ் பமடம்.’’

``எதுக்கும் டாக்டனரப் பார்த்து ஒரு இன்சஜக்ஷன் பபாட்டுக்கிட்டு வந்துடு.’’

``பதனவயில்ை பமடம்... ெின்னக் காயம்தான்.’’

``அப்படி விட்டுடக் கூடாது. நம்ப கார்ைபய பபாய் நம்ப பபமிைி டாக்டனரப்

பார். நான் பபான்ை சொல்பறன்’’ என்று, பொபா பமல் னவத்த
னகப்பபெினயத் பதடிச் சென்று எடுத்தாள். அரவிந்தன் இனணப்னபத்
துண்டிக்காமல் சதாடர்பிபைபய இருந்தான்.

``அரவிந்தன் ொர்...’’

``சயஸ் பாரதி... எல்ைாத்னதயும் பகட்டுக்கிட்டுதான் இருந்பதன். நீங்க ஒரு

தடனவ தனியா விளக்க பவண்டாம். நீங்க இப்ப எந்த மாதிரி
மனநினையிை இருப்பீங்கன்னு நல்ைா புரியுது. வாழ்க்னக எல்ைாருக்கும்
எப்பவும் ஒபர மாதிரி பபாறதில்ை. ெிை பநரம் ெிைர் வனரயிை அது சராம்ப
விெித்திரமா பபாகும். எந்த ைாஜிக்குக்குள்ளயும் அனத அனடச்சுப் பார்க்கவும்
முடியாது. உங்க வாழ்க்னகயிை உங்க வனரயிை அப்படி ஒரு தருணத்துை
நீங்க இருக்கிறதா எனக்குத் பதாணுது. எனக்கு இப்ப அந்தக் கத்தினயப்
பார்க்கணும்னு பதாணுது. நான் உங்க வட்டுக்கு
ீ வரைாமா?’’

``ொர்ர்... என்ன இது பகள்வி... னப ஆல்பவஸ்!’’

``அப்ப சவயிட்பண்ணுங்க. கிளம்பி வர்பறன்...’’ என்று சதாடர்னபத்

துண்டித்தான். பாரதிக்கு, அவன் வருகிபறன் என்று சொன்னதில் ஒரு
மகிழ்ச்ெி!

முகத்துக்கு பநராகப் பபசும்பபாது நிச்ெயம் பை விஷயங்கள்

புைனாகக்கூடும். அவள் ெிந்தனனபயாடு னகப்பபெினயப் பிடித்திருந்த அந்தத்
தருணத்தில் வாட்ச்பமன் மணி சமயின்படார் அருபக வந்து நின்றவனாய்
``அம்மா...’’ என்று குரல்சகாடுக்க ``யாரு?’’ என்ற பகள்விபயாடு பார்த்தாள்
பாரதி. வாட்ச்பமன் மணி சதரிந்தான்.

``என்ன மணி?’’

``யாபரா ஒருத்தன், டினர னெக்கிள்ள ஒரு சபட்டிபயாடு வந்திருக்கான்மா!

நீங்க அந்தப் சபட்டினய வாங்கறதா சொல்ைியிருந்தீங்களாம்.’’
``நானா... நான் அப்படி யார்கிட்டயும் சொல்ைனைபய!’’

``அப்ப திரும்பிப் பபாகச் சொல்ைிடட்டுங்களா?’’

``தப்பா வந்திருப்பாங்க. பக்கத்து பங்களாவா இருக்கப்பபாகுது.’’

``இல்ைம்மா... உங்க பபனர ெரியா சொல்ைிக் பகட்கிறான். சபட்டியும்

அந்தக்காைப் சபட்டி! விபூதி வாெம் சும்மா அப்படி அடிக்குது. எனக்குகூட
சகாஞ்ெம் கிறக்கமா உடம்பு ஒரு மாதிரி இருந்துச்சு. சபட்டிய பார்க்கவுபம
கிறக்கம்ைாம் பறந்துடுச்ெி! இந்தப் பனழய ஜாமாசனல்ைாம்
விக்கிறவனாட்டம் சதரியுது’’ - மணியின் விளக்கம், பாரதினய சமயின் பகட்
பநாக்கிச் செலுத்தியது. பகட்டுக்கு சவளிபய டினர னெக்கிளில் குமபரென்
சதரிந்தான். னெக்கிள் ஸ்பபைில் சபட்டி, ஹார்பமானியம், ஒரு பராமாபுரி
வரன்
ீ ெினை என, பை அயிட்டங்கள். சபட்டி நாற்புறமும் பித்தனளப் பூண்
பபாடப்பட்ட நினையில் முகப்பில் துவாரப்புள்ளிகபளாடு அதற்குக் கீ பழ
`திருப்புளி ெங்கரம்’ என்று செதுக்கப்பட்ட எழுத்துகளுடன் விபூதி வாெத்துடன்
பாரதியின் கண்ணில் பட்டது.

``வணக்கம்மா. நான் பனழய புத்தகக் கனட துரியானந்தம் மவன்மா. அப்பா

இந்தப் சபாட்டி பத்தி உங்க னகயிை சொல்ைிசவச்ெிருந்தாராம். அதான்
இட்டாந்துட்படன். மினிஸ்டர் வர்றாருன்னு பிளாட்பாரத்னதக் காைிபண்ணச்
சொல்ைி ஒபர கலீஜிம்மா. அதான் எடுத்தாந்தனத ஊட்டுக்குத் திரும்பக்
சகாண்டுபபாவாம உங்க ஊட்டுக்பக சகாண்டாந்துட்படன்’’ - குமபரென்
காரண காரியங்கபளாடு பபெவும், பாரதியிடம் ெற்பற அனமதி. சபட்டிபமல்
அப்பபாது காம்பவுண்ட் சுவனரசயாட்டி வளர்ந்திருந்த பன்ன ீர் மரப் புஷ்பம்
ஒன்று, அர்ச்ெனனப் புஷ்பம்பபால் வந்து விழுந்தது. சதருவில்
பபாய்க்சகாண்டிருந்த ொம்பிராணி ராவுத்தரின் புனக, சபட்டிக்பக
காட்டப்பட்டதுபபால் குவிந்து அடங்கிக் கனைந்தது. அபத பன்ன ீர்மரம் பமல்
குயில் ஒன்று வந்து அமர்ந்து கூவ ஆரம்பித்தது.

எல்ைாபம தற்செயைான ெம்பவங்கள்தான். ஆனால், திட்டமிட்ட

செயல்பாடுபபால் ஓர் ஒற்றுனம.

``அந்தக்காைப் சபாட்டிம்மா... நானும் கஜகர்ணம் அடிச்ெிப்பார்த்துட்படன் -

சதாறக்க முடியை! விபூதி வாென பவற உட்டு தூக்குது. நான்கூட `நாமபள
சவச்சுக்கைாம் னநனா’ன்பனன். ஆனா, ஊட்ை எடமில்ைம்மா. ெின்ன ஊடு
எங்க ஊடு’’ - குமபரென் சவறித்தபடி நிற்கும் பாரதிக்கு, பின்னுனர
வாெித்தான்.

``ெரி ெரி... உள்ற வா! எல்ைாபம விக்கிறதுதாபன?’’

``ஆமாம்மா... இந்த வரன்

ீ ெினை, மவுன்ட்பராடு கிராப்ட் பஜார் ஷாப்புை
முப்பதாயிரம்மா.’’

``அப்ப, அங்க பபாய் வண்டிபயாடு நின்னுடபவண்டியதுதாபன?’’ என்று,

வாட்ச்பமன் மணி அடுத்த சநாடிபய குமபரெனன மடக்கினான்.

வியாபாரப் பீற்றலுக்சகல்ைாம் இங்பக இடமில்னை என்பதும் அப்பபாபத

குமபரெனுக்குத் சதரிந்துவிட்டது. டினர னெக்கிள் வண்டியும் சுண்சடைிக்
குரைின் கதறல்கபளாடு பபார்ட்டிபகா வனர வந்து நின்றது.

``வாய்யா வந்து ஒரு னக பிடி...’’ என்று சபட்டினயத் தூக்க உதவி

பகாரினான் குமபரென். மணியும் தூக்கிவிட, வட்டினுள்
ீ நுனழந்தனர்.

பதாளில் சுமந்தபடிபய உள்பள இறக்குவதற்கு இடம் பதடிய குமபரெனுக்கு,

மணிபய ஓர் இடத்னதக் காட்டினான். அங்பக மிகச்ெரியாக ஒரு பழநி
முருகன் படம் சுவரில் மாட்டப்பட்டு, அதற்கு மானையும் பபாடப்பட்டிருந்தது.
சபட்டினயக் கீ பழ னவத்த சநாடி, மானை அறுந்து சபட்டி பமல் சொத்சதன
விழுந்தது.

குமபரெனனபய அந்தக் காட்ெி என்னபவா செய்துவிட்டது. பாரதியும்

பார்த்தாள். பக்கத்தில் அவள் னவத்திருந்த அந்த வாள். அனதப் பார்த்த
குமபரென் ``பார்றா... நம்ம கனடக் கத்தி! பமடம் நம்மகிட்ட
வாங்குனதுதாபன?’’ என்று உற்ொகமாய்க் பகட்டான். ஆபமாதிப்பாய்த்
தனைனய அனெத்தாள் பாரதி.

``பார்த்து பமடம்... இது ொமி கத்தி. உருவுனாபை ரத்தம் பார்த்துடுது. ொமி

இதுகூடபவ இருக்கும்பபாை...’’ என்று யதார்த்தமாய்தான் சொன்னான்.
ஆனால், பாரதினய அது உலுக்கிவிட்டது. ொமி கூடபவ இருக்குமா?

``சபட்டியும் ொமிசபாட்டி மாதிரிதான் சதரியுது பமடம். பிரமாண்ட

உனடயார் பங்களாவுை ஏைம் எடுக்கப் பபானப்ப கினடச்ெிச்சு. உங்களுக்கு
இனி பயாகம்தான் பமடம்’’ மிக பாெிட்டிவாக அபத ெமயம் சபாய்யின்றிப்
பபெினான் குமபரென். பாரதிபயா சபட்டினயபய சவறித்தபடி இருந்தாள்.

``அம்மா.. இவன் என்சனன்னபவா சொல்றான். இசதல்ைாம்

நமக்சகதுக்கும்மா? ஆனா, பூ விழுவனதயும் ொம்பிராணி பரவுனனதயும்,
குயில் கூவினனதயும், மானை விழுந்தனதயும் சவச்சுப் பார்த்தா, நல்ை
விஷயமா காவல் சதய்வம் ஒண்ணு பதடி வந்துட்ட மாதிரிதாம்மா
பதாணுது’’ -வாட்ச்பமன் மணியின் யதார்த்தமான பபச்ெில் `காவல் சதய்வம்
ஒண்ணு பதடி வந்துட்ட மாதிரி’ என்கிற கருத்து, பாரதியின் சபாட்டில்
அடித்தது. ெட்சடன அந்தப் பழநினயப் பற்றிய பனழய புத்தகமும் அதில்
அவள் பார்த்த ெரவண மபனாெக்கரமும் அதன் பைனாய் தனக்கும்
பாட்டிக்கும் வந்த `சதய்வம் பதடி வரும்’ என்ற வாெகமும் நினனவுக்கு
வந்து, அவள் முகத்தில் வியர்னவபூக்க ஆரம்பித்தது.

மணியும் குமபரெனும் அனத எப்படி எடுத்துக்சகாள்வது எனத் சதரியாமல்

ெற்றுக் குழம்பி நிற்கவும், பாரதி சநருங்கிச் சென்று சபாட்டினயத் சதாட்டுப்
பார்த்தாள். அடுத்த சநாடி `ஹரஹர ெிவெிவ மகாபதவ ெிவெிவ ஹரஹர
மகாபதவ...’ எனும் ெினிமா பக்திப் பாடைின் உணர்ச்ெிப் பிழம்பான முழக்கம்.
வாட்ச்பமன் மணியின் னகப்பபெி ரிங்படான் அது.

மிகபவகமாய் அனத எடுத்து ஒதுங்கிச் சென்று பபெ ஆரம்பித்தான் மணி.

பாரதியிடம் தினகப்பும் குழப்பமும் அதிகரிக்கபவ செய்தது. இருந்தும்
சுதாரித்தவளாக ``இதுக்சகல்ைாம் நான் எவ்பளா தரணும்?’’ என்று
குமபரெனனப் பார்த்துக் பகட்டாள்.

``பாத்து பபாட்டுத்தாங்கம்மா. னநனா உங்ககிட்ட பபரம் பபெக்

கூடாதுன்னுட்டாரு. நீங்க ஸ்சபஷல் கஸ்டமராம்ை!’’ என்றான்.

``பரவால்ை சொல்லு... எவ்வளவு?’’

``பமடம், அது வந்து...’’

``சொல்லுப்பா...’’

``பாத்து பபாட்டுக்சகாடுங்க பமடம், ொமி அயிட்டம்!’’

``னபவ் சதளெண்ட்!’’

``ஆங்..!’
``அஞ்ொயிரம் தரட்டுமா?’’ - பாரதி அஞ்ொயிரம் எனவும் அனதத்தான்
அவனும் மனதில் நினனத்திருந்தான். எனபவ, அடுத்த சநாடி ``உங்க
இஷ்டம்தாம்மா... சகாடுங்கம்மா’’ என்று முகம் நினறய ெிரிப்பானான்.

பணம் எடுத்து வர பாரதியும் விைகிட, மணி திரும்ப வந்தவனாய் ``இந்தப்

சபாட்டிக்கு அஞ்ொயிரமா... ஏய்யா உனக்கு இது செரிக்குமா?’’ என்று
கிண்டைாய்க் பகட்டான்.

``ொமிசபாட்டி... அொல்ட்டா நினனக்காபத - அப்பாை...’’ என்றவன், தன்

வைக்னகனய பாம்பு வடிவில் காட்டி ``பபாட்ரும்’’ என்றான்.

அபத பவனளயில் பங்களா பதாட்டத்துப் புல்சவளியில் அந்த 12 அடி நீளப்

பாம்பு சநளிந்தபடிபய தான் ஒதுங்க ஓர் இடத்னதத் பதடிச்
சென்றுசகாண்டிருந்தது!

அசமரிக்க பபடன் ரூஜ்!

ஜான்ென்ஸ் டினரவில் உள்ள ொந்த ப்ரகாஷின் வட்டு

ீ முன்
டிசரய்ைபராடுகூடிய ெிவப்பு நிற சடாபயாட்படா கார் பதங்கி நின்றது.
டிசரய்ைர் பகபரஜ் ஒரு ஏ.ெி அனறபபால் பமக் அப் பிளாக் ெகிதம் பபாம்
சபட்டுடன் இருந்தது. அதில் பிங்க் நிற உனடயணிந்த ெிைர் அமர்ந்திருக்க,
அதனுள் இருந்து இறங்கினான் ஆகாஷ்.

``ெீ யூ இன் த மார்னிங் தூவா...’’ என்று ப்னளயிங் கிஸ்பைாடு ஒருவன்

வினடசகாடுக்க, விைகி வந்தவன் திரும்ப சநருங்கிச் சென்று பகபரஜ்
படானரத் திறந்தபடி நின்றிருந்த அவனவளின் உதட்படாடு தன் உதட்னட
உக்கிரமாய் உரெவிட்டு ``ெீ யூ டூ...’’ என்றான். உள்ளிருந்தபடிபய கண்ணாடி
ஜன்னல் வழியாகத் தினரச்ெினைனய விைக்கிப் பார்த்துக்சகாண்பட
இருந்தாள் ொருபாைா.

அந்த சடாபயாட்படாவும் திரும்பப் புறப்பட்டது.

உள்ளிருக்கும் பிங்க் ஆனட மனிதர்கள் அத்தனன பபரும் முரண்பட்ட உறவு

உனடயவர்கள். தங்கள் அனடயாளமாக பிங்க் நிறத்னதத் பதர்வு
செய்துசகாண்டுவிட்டவர்கள். எந்தச் ொதி மதத்தில் பிறந்திருந்தாலும்
அவர்கள் தங்கனள `சைஸ்பி’ என்றும், `பிங்க்கி’ என்றுபம
அனடயாளப்படுத்திக்சகாள்பவர்கள்.

அசமரிக்கச் ெமூகத்தில் அவர்களுக்குப் சபரிதாய் எந்த எதிர்ப்புமில்னை.

அபதெமயம், அவர்களால் யாருக்கும் எந்த இனடஞ்ெலும் இல்னை.

வட்டினுள்
ீ நுனழந்திருந்த ஆகாஷ் இறுக்கமாய் பபன்ட்-ஷர்ட்
அணிந்திருந்தபபாதிலும் உள்பள பனியனுக்குப் பதிைாய் பிபரெியர் அணிந்து,
அனதச் ெட்னடயால் மூடியிருந்தான். விரல் நகங்களில் பிங்க் வண்ண
ொயப்பூச்சு. அவன் கன்னத்திலும் ஜிகினா மின்னும் பராஸ் மில்க் நிறப்
பளபளப்பு.

ஹாைில் உள்ள கண்ணாடி முன் தன்னன சகாஞ்ெம் சவட்கத்பதாடு

பார்த்துக்சகாண்டவன் திரும்பவும், அவன் எதிரில் பொகமாய் வந்து நின்றாள்
ொருபாைா!

``ஹாய் மாம்...’’

``...’’

``ஆர் யூ நாட் சவல்?’’

``....’’

``ஐ அண்டர்ஸ்டுட்! டிட் யூ திங்க் எபவுட் னம பிெிகல் பெஞ்ெஸ்..? ஐ’ம்

ைாரி மா, ஐ வான்ட் டு பீ எ வுமன்... ஈச் அண்ட் எவ்ரி இன்ச் ஆப் னம பாடி
வான்ட் டு டூ தட்’’ - அவன் ஒரு சபண்னணப்பபால் குனழந்து
சநளிந்துசகாண்பட சொன்னசதல்ைாம் அவள் கண்களில் கண்ணராய்
ீ மாறி
வழியத் சதாடங்கியிருந்தன.

``படான்ட் க்னர... ஐ’ யம் ஆல் னரட்...’’ என்றபடிபய அவன்(ள்)

உள்சென்றுவிட, அப்பபாது ஹாைின் டிவி பபனலும் பளிச்சென்று ஒளிர்ந்திட
அதில் ொந்தப்ரகாஷ் முகமும் சதரிந்தது.

``ொரு...’’
``சொல்லு ெந்து...’’

``ஐ’ யம் லுக்கிங். எல்ைாத்னதயும் இங்க இருந்து பார்த்துக்கிட்டுதான்

இருக்பகன்.’’

``பகண்டிட் பகமரா இதுக்கா பயன்படணும்?’’

``ஆமா... அந்த டிசரய்ைர் பவன்ை இருந்தவங்கதான் நீ சொன்ன தூவாொ?’’

``அப்படித்தான் நினனக்கிபறன். எந்த எதிக்ைும் கினடயாது. ஆட்டம்,

பாட்டம், செக்ஸ்... தட்ஸ் ஆல்! சடம்ப்ட் இம்புரூவ் பண்ண டிரக்ஸ்
எடுத்துக்கிறாங்க. அவ்வளவும் சமக்ைிகன் டிரக்ஸ்!’’

``ெரி... என்ன செய்யைாம் சொல்லு.’’

``எவ்வளவு தடனவ ெந்து சொல்ைட்டும். நமக்கு இந்த ஊர் பவண்டாம்.

உங்க தனைமுனறயிை திரும்பவும் தப்பு நடக்க ஆரம்பிச்ெிடிச்சு. இனி
ஆகானஷ நாம எதுவும் பண்ண முடியாது. இங்க அவன் அந்த
பிங்க்கிகபளாடு ெந்பதாஷமாத்தான் இருக்கான். இதுபவ நம்ப ஊரா
இருந்திருந்தா நீங்க அடிமாடாக்கியிருக்க மாட்டீங்க?!’’ என்ற ொருபாைாவின்
பகள்வி முன் ொந்த ப்ரகாஷ் மனக்கண்கள் அந்தக் காட்ெினயக் கற்பனன
செய்து பார்த்தன.

ொந்த ப்ரகாஷின் முன்பனார்களில் பைர் அடிமாடாகக் கருதப்பட்டு,

தூங்கும்பபாபத தனையனணயால் அமுக்கிக் சகானை செய்யப்பட்டுள்ளனர்.

இங்பக ஆகாஷ் அவர்களின் சதாடர்ச்ெி! இங்பக இப்படிபய

விட்டுவிடுவதற்கு இவனனயும் அதுபபால்..? ொந்த ப்ரகாஷ், தாபன களத்தில்
இறங்கத் தயாரானான். கண்கள் கைங்க ஸ்கின் கைர் கிளவுனை எடுத்து
அவன் அணிவனதப் பார்த்த ொருபாைாவுக்கு உடல் நடுங்கத்
சதாடங்கிவிட்டது.

- ததொடரும். 07 Mar 2019

 அன்று பபாகர் பிரான் புன்னனக பூத்தாபரயன்றி `ஆம்’ என்பறா,
`இல்னை’ என்பறா கார்பமகக் பகானாரின் பகள்விக்கு ஒரு மறுப்னபச்
சொல்ைவில்னை. மாறாக, தான் சொல்ைிவந்த காயகற்பம் சதாடர்பான
விஷயங்கனளத் சதாடர்ந்தார்.
``கிழாபர, பபச்சுவழக்கில் நான் சொல்லும் அவ்வளனவயும் முதைில்
குறித்துக்சகாள்ளுங்கள். பிறகு அனதப் பாடைாக்கைாம். இதுகாறும் நான்
கூறியனத சுருக்கமாய்த் சதாட்டுக்காட்டுங்கள் பார்க்கைாம்’’ என்றார்.
கிழாரும் அதற்குத் தயாரானார்.

``பபாகர் பிராபன, காயகற்பம் ஒரு கவெம். இனத உடம்பின் தன்னம அறிந்து

தயாரித்து வழங்கபவண்டும். தன்னம அறிய, நாடி உதவிடும். நாடிபயாடுகூட
புருவம், பற்கள், கட்கம், விரல் நகங்கள், இரு னககனள னவத்திருக்கும் விதம்
என்னும் உடல்சமாழிபயாடு காைகதி அறிந்து செயல்படுவதும் ெிறந்தது.
அனனத்துக்கும் பமைாக சுவாெ கதியும் முக்கியம். கற்பம் பவண்டுபவர்,
சுவாெிப்பதில் பயாகியா பபாகியா என்பனதயும் அறிதல் பவண்டும்.
சுவாெத்னத அடக்கியாள முடிந்தவர் எனில், இவருக்கு அட்டமா
ெித்துவும்கூட வெப்பட்டுவிடும்! இதுபவ தாங்கள் கற்ப ரகெியம் உனரக்கும்
முன் கூறிய கருத்துகளாம்’’ என்றார் கார்பமகக் கிழார்.

``ெரியாக கிரகித்திருக்கிறீர் கிழாபர! உமக்குக் கற்பூரபுத்தி. வாழ்க நீர்.

இதுவனர நான் கூறியனவ முன்பனாட்டபம. இனி நான்
கூறப்பபாவதில்தான் நுட்பங்கள் உள்ளன. எனபவ, கவனமாய்க் பகளும்...’’
என்ற பீடினகபயாடு அவர் அடுத்து கூறப்பபாவனதக் பகட்க, அங்பக
அப்பபாது அஞ்சுகனும் வந்திருந்தான். அவபனாடு புைிப்பாணி. அதுபபாக
இன்னும் ஏழு பபர் அங்கு திரண்டிருந்தனர்.

பரிதி, மல்ைி, அகப்னப முத்து, நாரண பாண்டி, ெிவமணி, ெனடயான், ெங்கன் -

இந்த ஏழு பபரும் சநற்றியில் விபூதியுடன் ருத்திராட்ெ மானை தரித்து
அங்கு வந்திருந்தனர். அவர்கனள ஏறிட்ட பபாகர், தன் பார்னவயாபைபய
ெமிக்னஞ செய்திட, அவர்கள் அவனரச் சுற்றி ஒரு ெதுரத்னதக்
கற்பனனசெய்து அந்தச் ெதுரத்தின் எட்டுத்திக்கில் ெதுரம் பமல் அமர்ந்தனர்.
புைிப்பாணி, பபாகபராடு அருகில் நின்றுசகாண்டான். அந்த எட்டுப் பபரும்
பத்மாெனமிட்டு அமர்ந்தனத, கார்பமகக்கிழாரும் அருணாெைக்கிழாரும்
கூர்ந்து பார்த்தனர்.

``என்ன கிழார்ப் சபருமக்கபள... இந்த நவமர் உங்களுக்குப் புதிராய்

உள்ளனரா?’’
``ஆம் பிராபன. இவர்கள் உங்கள் ெீடர்கள். தினெக்கு ஒருவராய் எட்டுப் பபர்
அமர்ந்திட, சபரும் காைஞானியான புைிப்பாணி உங்கபளாடு நிற்பது
எதற்சகன்று சதரியவில்னை.’’

``பபாகப்பபாகத் சதரியும். இவர்கள் தினெச் ெக்திகளின் பிரதிநிதிகள்.

இவர்கனள நான் ஒரு நற்காரியம் சபாருட்டுத் தயார்படுத்தத்
சதாடங்கியுள்பளன்.’’

``அந்த நற்காரியம் எதுசவன்று நாங்கள் அறியைாமா?’’

``தாராளமாக... இவர்கள் என் பாஷாண கர்த்தர்கள்!’’

``பாஷாண கர்த்தர்களா?’’
``ஆம்... கர்த்தன் என்பவன் வினனபுரிபவன். இதுநாள் வனரயில்
காரியகர்த்தன், காரணகர்த்தன் என்கிற இரு கர்த்தர்கனளபய அறிவர்கள்.
ீ
பாஷாண கர்த்தர்கள் எனும் இந்தச் சொல்பை புதியது! அல்ைவா?’’

``ஆம் பிராபன... பாஷாண கர்த்தர்கள் என்னும் இவர்கள் புரியப்பபாகும்

வினன?’’

``நவ பாஷாணங்கனளக் கண்டறிந்து பெமிப்பது.’’

``அந்த நவ பாஷாணங்கள் எதற்கு?’’

``தண்டபாணித் சதய்வத்துக்குத்தான்... பவறு எதற்கு?’’

``பபாகர் பிராபன... பழநிசயம்சபருமானான ஆவினன்குடியனன பாஷாணப்

பதியாக்குவதா?’’

-அருணாெைக்கிழார் அதிர்னவக் காட்டினார்.

``அவன் அழகன் - அமுதனும்கூட. அவன் எப்படி பாஷாணனாய்..?’’ - சுருதி

கூட்டினார் கார்பமகக்கிழார். பபாகர், புன்னனக பூத்தார். அந்தப் புன்னனகக்கு,
`சபாறுத்திருந்து பாருங்கள்’ என்ற ஒரு சபாருளும் உண்டு. அவர்களுக்கும்
அது புரிந்தது. அந்த நவமரும்கூட அனதக் பகட்டு எந்தச் ெைனமுமின்றி
பபாகர் பிரானனப் பார்த்தவண்ணம் இருந்தனர்.

அமர்ந்த நினையில் பதிசனாரு முனற பிராணாயாமமும் செய்து

முடித்திருந்தனர். பபாகர் தனது காயகற்பப் பாடச் ெிந்தனனனயத் சதாடரத்
சதாடங்கினார்.

``கிழாபர, சபாதுவில் கற்பங்கள் பயாகியர்க்பக கிட்டும். ஒருபவனள

பபாகியர் அபகரித்து உண்ணும்பட்ெத்தில் அது சபரும் எதிர்வினன
புரிந்துவிடும். இனத ஒரு முக்கியக் குறிப்பாய் எழுதிக்சகாள்க’’ என்றவர்,
``கிழாபர, கற்பத்னத உண்ணும் விதிப்பாடுனடயவர் எவபரா அவர்கள்
முதைில் முப்னபக் கண்டு பிறபக மூப்னப சவல்லுதல் பவண்டும். இது மிக
முக்கியம்’’ என்றார். முப்பு எனும் அந்தச் சொல் அங்கு உள்பளார் அவ்வளவு
பபனரயும் கூர்ந்து பார்க்கச் செய்தது.

``மூப்பு சதரியும் - முதுனமனயக் குறிக்கும் சொல். இது என்ன முப்பு?’’ -

எல்பைாரிடமும் முகத்தில் பரனககளாகி ஓடிற்று இந்தக் பகள்வி.

``முப்பு என்றால் என்னசவன்று சதரியவில்னையா? மூன்று வனக உப்புதான்,

முப்பு. உைகில் கல்லுக்கும் மண்ணுக்கும் பிறகு அதிகம் இருப்பது இதுதான்.
இதுதான் கடனைபய வற்ற முடியாததாக்கிப் பாதுகாக்கிறது. இதனாபைபய
கடல் பமல் சவப்பம் படவும் பவதிவினன ஏற்பட்டு ஆவியாதல் என்பது
நிகழ்கிறது. மனழப்சபாழிவுக்கும் பை காரணிகளில் ஒரு காரணியாகத்
திகழ்கிறது’’ என்று உப்னபத் சதாட்டு விளக்கமளித்த பபாகர், ``உப்பிட்டவனன
உள்ளளவும் நினன என்று சொன்னது ஏன் சதரியுமா?’’ என்று பகட்டு
நிறுத்தினார்.

எல்பைாரும் விழிக்கத் சதாடங்கினர். ``அன்னமிட்டவனன நினனக்கச்

சொல்ைவில்னை... அறுசுனவ தந்தவனனக்கூட நினனக்கச்
சொல்ைவில்னை... அவ்வளவு ஏன், தங்கம், னவரம், முத்து, மாணிக்கம் என
ஒளிவாங்கி பதிலுக்கு உமிழ்ந்திடும் அந்த அபூர்வமானவற்னறக்கூட தானம்
செய்பவர் உண்டு. இவர்கனளக்கூட நன்றி மறக்காமல் நினனக்கச்
சொல்ைவில்னை. ஆனால் உப்புக்கு மட்டும் சொன்னான் நம் தமிழன். ஏன்
சொன்னான்?’’ என்று பகள்வினயபய விரிவாக்கிக் பகட்டார் பபாகர்.

எல்பைாரும் விழிக்கபவ செய்தனர். பபாகர் ஒரு நுணுக்கர் என்பது சதரியும்.

இத்தனன நுணுக்கரா என்று வியப்பபாடும் பார்த்தனர்.
பபாகபர சதாடர்ந்தார்.

``சுபராணிதம் சுக்கிைம் எனும் இரு சொட்டாபை அகத்துக்குள் உருவானபத

நம் உடம்பு என்னும் பதகம். இதனுள் பஞ்ெபூதங்கள் பினணந்து
கிடக்கின்றன. இதில் ஆறாவதாய் உருவானபத அறிவு. இது தன்னன
ஏழாகிய ெப்தத்தால்தான் சவளிப்படுத்திக்சகாள்கிறது. ெப்தங்களின்
கூட்டணிபய மனம். மனமுனடய மனதபன மனிதன் என்றானான். மனம்
வந்தாபை காைம் வரும்! மனமற்ற ஏனனய உயிர்களுக்கு, காை பநரம்
என்பற ஒன்று கினடயாது. இரவுபகல் எனும் இரண்னடக்கூட உணரத்
பதனவயின்றி உடம்பின் உணர்வாபை உயிர் வாழ்பனவ அனவ.
மனம்சகாண்ட மனிதபன காைத்னத உணர்ந்து அதில் `பநற்று இன்று
நானள’ என்னும் நினைப்பாடும் சகாள்கிறான். இதற்கு அவனுக்குப்
பயன்படுவது கணிதம். இதுபவ காை அளனவச் சொல்வதாக உள்ளது.
கணிதத்துக்கு இன்சனாரு விளக்கமும் உண்டு. நியாயம் என்றும் அனதக்
கூறுவர்.
ஆம்... கணிதம் இல்ைாவிட்டால், அதாவது எண்கள் இல்ைாவிட்டால்
நியாயம் என்ற ஒன்பற இந்த உைகில் இருக்காமல் பபாய்விடும். நியாயம்
மட்டுமல்ை, ெரியான செயல்பாடும் இல்ைாமல்பபாய்விடும்.

ஒரு மனிதன், இவ்வளவுதான் உண்ணைாம்... இவ்வளவு பநரம்தான்

தூங்கைாம். அவன் விடும் மூச்சு ஒரு நானளக்கு இத்தனன முனற, அவன்
உயரம் இத்தனன அங்குைம் எனக் கணிதத்தாபைபய அவன் தன்னனக்
கட்டுக்குள் னவத்துத் திட்டமிட்டுச் செயைாற்றுகிறான். இதனாபைபய
எண்னண முதைில் னவத்து எழுத்னதப் பின்னால் னவத்து `எண்ணும்
எழுத்தும் கண்சணனத்தகும்’ என்று நம் உடல் உறுப்பில் கண்ணுக்கு
இனணயாகக் கூறிச் சென்றனர். இந்த எண்ணும் எழுத்தும் ஒரு பஞ்ெபூத
உடம்புக்குள் ஆறாம் ஏழாம் அறிவால் பதான்றியனவ. இனதக்சகாண்டு
எட்டபவண்டியபத ஒன்பதாகிய இனறநினை! ஆறு அறிவு - ஏழு பபச்சு -
எட்டு செயல்பாடு - ஒன்பது அந்தச் செயைின் முடிந்த நினை! எண்களில்
ஒன்பதுக்கு விபெஷத்தன்னம உண்டு. இனதக் கூட்டினாலும், கழித்தாலும்,
வகுத்தாலும் தன்னினை மாறாது. ஒன்பனத ஐந்தால் சபருக்கிட நாற்பத்து
ஐந்து வரும். அனதக் கூட்ட ஒன்பபத வரும். இப்படிப் சபருக்கினாலும்
கூட்டினாலும் கழித்தாலும் வகுத்தாலும் தன்னினை மாறபவ மாறாது.

இந்தத் தன்னினை மாறாத்தன்னம, சதய்வத்துக்குச் ெமமானது. எனபவ,

பஞ்ெபூதங்களால் ஆன மனிதன், தன் ஆறாம் அறிவால் அதன்
சவளிப்பாடாகிய பபச்ொல், பிறகு செயைால் இனறநினை அனடய
பவண்டும். இனதபய 1 முதல் 9 வனர உள்ள எண்கள் உணர்த்துகின்றன.
உப்பில் சதாடங்கிய நான் 6, 7, 8, 9 என எங்சகங்பகா பபாய்விட்டதாகக்
கருதாதீர்கள். ஆறாம் அறிவும் அதன் சவளிப்பாடாகிய பபச்சும் உனடய
மனிதன், எண்ணங்களால்தான் வாழ்கிறான். மனம் சதளிவானால் அனமதி -
கனைந்தால் உனளச்ெல்! சமாத்தத்தில் ஒரு மனிதன்வனரயில் அவன்
வாழ்வுக்பக அடிநாதமாய் விளங்குவது மனம்... மனம்... மனம்!

மனம் என்கிற எண்ணக் கூட்டம், உடல் மயங்கும்பபாது கனைந்துபபாகிறது.

இந்த எண்ணக் கூட்டம் உடல் பநாயுறும்பபாதும் வருந்திக்
கவனைசகாள்கிறது. இந்த எண்ணக் கூட்டம் மறதி எனும் பநாய்க்கு
ஆளாகும்பபாது ஒரு மனிதன் தன்னனபய அறியாதவனாய் இருந்தும்
இல்ைாதுபபாகிறான். உடைில் உப்புச்ெத்து குனறயும்பபாதுதான் மனம்ொர்ந்த
பநாய்கள் மிகுதியாகின்றன. இந்த உப்புச்ெத்தானது மிகுந்தாலும் தவறு,
குனறந்தாலும் தவறாகி விடுகிறது. இது ஒன்பற ஒருவனர உயிர்ப்பபாடு
னவக்கிறது. ஏனனய ெத்துக்கள், உப்பபாடு கூடி வினனயாற்றி மனித
உடைின் ஆபராக்கியத்துக்கும் காரணமாகின்றன. பெியாற்றியபதாடு
ஆபராக்கியத்துக்கும் துனணபுரிந்த உப்னப அளித்தவனன மறக்காபத என்று
அதனாபைபய கூறினர்’’ என்று ஒரு சநடிய விளக்கத்னத பபாகர் அளித்திட,
எல்பைாரிடமும் பிரமிப்பு.

``உப்புக்கு, எதிர்மனறக் கதிர்கனள முறிக்கும் ஆற்றலும் உண்டு. எனபவ,

திருஷ்டிக் கழிப்பில் பிரதானப் பங்னக இதுபவ வகிக்கிறது.
எட்டுத்திக்குகளிலும் இனத ஒரு பாத்திரத்தில் இட்டு னவத்திட, அங்கு
எதிர்மனறக் கதிர்கள் இருந்தால் அனவ முறிக்கப்பட்டுவிடுகின்றன. வாழ்ந்து
முடித்த நினையில் மண்ணில் ெமாதியாகும்பபாதும் உப்பப உடம்னப
புழுப்பூச்ெி எனும் மண்ணுயிர் ஆக்காமல் மண்ணாக்குகிறது. அப்படிப்பட்ட
உப்பு, உைகின் சபரும்பூதமான கடைின் பரிசு. கல், மண் எனும் இரண்டுக்குப்
பிறகு அதிகம் உள்ள ஒன்று. இதில் மூவனக இருக்கிறது. அந்த மூன்று
வனக கைந்தபத முப்பு என்றாகிறது. காயகற்பம் உண்பவர்க்கு இந்த முப்பு
முதல் மருந்து!’’ - பபாகர் முப்னப காயகற்பத்பதாடு வந்து முடித்தார்.

இன்று நடுங்கத் சதாடங்கிவிட்ட உடபைாடு ``ஓ... பநா ெந்து... உன்

பாடிைாங்பவபஜ தப்பா இருக்கு’’ என்று கத்தினாள் ொருபாைா.

``யூ ஆர் னரட்! சபரிய தப்சபல்ைாம் இனி நடக்கக் கூடாதுன்னா ெிை

ெின்னத் தப்னபப் பண்ணத்தான் பவணும்’’ என்று ஒரு பிரீப்பகனை
எடுத்துக்சகாண்டு புறப்படத் தயாரானான் ொந்த ப்ரகாஷ்.

``எங்க கிளம்பிட்பட?’’

``அங்கதான் வர்பறன்.’’

``அதுக்கு எதுக்கு னகயிை கிளவுஸ்?’’

``வந்து, அப்படிபய கழுத்னத சநரிச்சுக் சகான்னுடுபறன். டிரக் அடிக்ட் ஆகி

சூனெட் பண்ணிக்கிட்டான்னு மீ டியாவுை சொல்பவாம்’’ - அதுவனரதான்
ொந்த ப்ரகாஷ் பபெியது காதில் விழுந்தது. டிவி பபனைில் அவன் உருவம்
கட்டானது. அதற்குபமல் பகமரா வியூ பாயின்ட் அங்பக இல்னை.
ொருபாைா, வியர்க்கத் சதாடங்கினாள். மிக பவகமாய் ஆகாஷ் என்ன
செய்கிறான் என்று பார்ப்பதற்காகச் சென்றாள்.

அவன் அனறக்கதனவத் திறக்கவும் பைத்த டிரம்ஸ் ெத்தம் ஊபபராடு

கைந்து காதில் பாய்ந்திட, நியூ ஆர்ைியன்ைின் அப்பபானதய பிரபை ராக்
பாடல் ஒன்று குழறைான ஆங்கிைத்பதாடு ஒைித்துக்சகாண்டிருந்தது.
பாத்ரூமில் ஒரு வனக க்ரீம் சகாண்டு முழங்னகயில் வளர்ந்திருந்த
முடினயசயல்ைாம் மழித்துக்சகாண்டிருந்தான் ஆகாஷ். ொருபாைா வந்து
நிற்கவும், மிக அதிகபட்ெம் திடுக்கிட்டான். அங்பக பினரவெிக்கு முன்னால்
கடவுளுக்குக்கூட இடம் கினடயாது.

``வாட் த சஹல் யூ ஆர் டூயிங்... இங்பக எதுக்கு வந்பத? சகட் ைாஸ்ட்...’’

என்றும் அைறினா(ன்)ள்!

பனியனுக்குப் பதிைாக அவன் அணிந்திருந்த பிபரெியரும் அது

சபாருந்தியிருந்த அவன் மார்பும் அதில் ஆண்களுக்பக உண்டான
சபாசுசபாசுசவன்ற முடிபய துளியும் இல்ைாதபடி அந்தப் பாகம்
ெனதக்பகாளம்பபால் கண்ணில் படவும் ொருபாைா தீப்பற்றிக்
சகாண்டவள்பபால் ஆனாள்.

அவபனா ஒரு டவனை எடுத்துப் பபார்த்திக்சகாண்டு அம்மா என்றும்

பாராமல் அவள் பதானளப் பிடித்துத் தள்ளிக்சகாண்டுபபாய் அனறக்கதவுக்கு
அப்பால் தள்ளி, கதனவயும் மூடித் தாழிட முனனந்தான்.
அவன் தள்ளத் தள்ள அவள் பபெினாள்.
``ஆகாஷ்... நீ இப்படி டிரான்ஸ்சஜண்டரா பிபஹவ் பண்றனத உன்
அப்பாவாை ஜீரணிக்க முடியனை. உன்னனக் சகானைபண்ற முடிபவாடு
அவபராட ஷாப்பிங் காம்ப்சளக்ஸ்ை இருந்து வந்துகிட்டிருக்காரு. நீ அவர்
கண்ை படாதபடி எங்பகயாவது ஓடிடு. நான் அவனரச் ெமாளிச்சுக்கிபறன்.
ஆகீ ... ைிென் டு யுவர் மதர்ஸ் வாய்ஸ். ப்ள ீஸ்ஸ்!” - அவள் உனடந்துபபாய்
அழத் சதாடங்கவும், அவனிடமும் ஒரு பதக்கம். அங்பக குவித்ததுபபால்
ஒரு நிெப்தம். ெப்தமில்ைாத அந்த பவனளயில் பமபை டவபைாடு
உடம்சபங்கும் பிங்க் நிறத் திட்டுகபளாடு, திருத்தப்பட்ட புருவம், ஒரு காதில்
மட்டும் வனளயம், னகயில் பபண்ட், புஜத்தில் குத்தப்பட்ட டிராகன் பச்னெ
ெகிதம், அவனன ஒரு விபநாத ஜந்துவாக ொருபாைா உணரவும், அவள்
கண்ணபராடு
ீ விசும்பவும் செய்தாள்.

அப்பா தன்னனக் சகால்ை முடிசவடுத்துவிட்டார் என்பதில் அவ(னி)ளிடமும்

ஓர் அதிர்ச்ெி கைந்த குழப்பம். அது அவன் ொருபாைானவ சவறிப்பதில்
சதரிந்தது.

``புறப்படு... அப்பா வந்துடப்பபாறார். கமான் ஆகி...’’

``வரட்டும்... எப்படிக் சகால்றார்னு பார்க்கிபறன். இது, U.S... இண்டியா

இல்னை.’’

``பநா... உனக்கு அப்பானவப் பத்தித் சதரியாது. அவர் வனரயிை இப்ப நீ ென்

இல்னை... ெின்!’’

``இட்ஸ் சவரி க்ரூயல்..!’’

``நீ இப்படி உருவம் மாறி ஊர் சுத்துறதுக்கு மட்டும் என்னடா பபர்?’’

``இதுக்கு நான் காரணம் இல்ை மாம்! இந்த இன்டர்பெஞ்னெ இங்க யாரும்

உங்கள மாதிரி பீல் பண்றதும் இல்னை. இட்ஸ் ஒன் னகண்ட் ஆப் பநச்ெர்
(its one kind of nature) இட்ஸ் எ பிெிக்கல் டிமாண்ட்’’ - ஆகாஷ் டிமாண்ட் என்று
சொல்ைி முடிக்கும்பபாது அவன் சநளிந்தவிதத்தில் அப்பட்டமான சபண்னம.
நடுபவ நழுவிய டவனை சவட்கத்பதாடு பபார்த்திக்சகாள்ளவும் அது
ொருபாைாவின் கண்கனளக் கரிக்கவிட்டது.

பதாளிலும் மார்பிலும் பபாட்டு வளர்த்த பிள்னள. அவன் உடம்பில் அவள்

ஸ்பரிெம் படாத பாகபம இல்னை. ஆனால், இந்தப் புதிய மாற்றம் அவனள
ஓர் அந்நியன்பபால் ஆக்கப்பார்ப்பதில் உடன்பாடில்ைாதவள்பபால் ஆனவள்.

``ஆகி, நான் உன் அம்மாடா... என்கிட்டபய நீ இப்படி பிபஹவ் பண்றிபய...

எனக்கு எப்படி இருக்கும்னு பயாெிச்சுப் பார்த்தியா..!’’ என்று உருகினாள். அது
அவனனயும் ெற்று உருக்கிவிட்டது.

``ைாரி மாம்... நான் உன்கூட ஆர்க்யூ பண்ண விரும்பனை. இப்ப என்ன...

நான் வட்னட
ீ விட்டுப் பபாகணும் அவ்வளவுதாபன? வித்தின் சடன்
மினிட்ஸ்...’’ என்று திரும்பியவன், சொன்னதுபபால் பத்து நிமிடத்தில் ஒரு
பிங்க்கியாக சவளிப்பட்டான்.

சவளிபய ொனையின் ஓரத்தில் வளர்ந்திருந்த `ஸ்வட்

ீ கம்’ மரம் தன்
பழுத்துச் ெிவந்திருந்த இனைகனளசயல்ைாம் அங்கு நின்றபடி இருந்த
செவ்ரால்ட் இம்பாைா எனும் காரின் பமல் உதிர்த்துத் தள்ளியிருந்தது.

அது ஆகாஷின் செல்ை கார்! அவன் அதில் ஏறிக்சகாண்டு ஸ்டார்ட்

செய்யவும் அவ்வளவு இனைகளும் நாைாபுறமும் ெிந்திச் ெிதறின.
சொல்ைினவத்தாற்பபால் அந்த ஸ்வட்
ீ கம் மர நிழைில் ொந்த ப்ரகாஷின்
க்ரிஸ்ைர் வந்து பதங்கி நின்றது.

கண்ணாடி ஜன்னல் வழிபய பார்த்தபடி இருந்தாள் ொருபாைா. ஆபவெமாய்

இறங்கி வந்துசகாண்டிருந்தான் ொந்த ப்ரகாஷ்!

முன்பு காைிங்சபல் இடத்தில் இப்பபாது இருக்கும் சென்ொர், கண்ணாடிக்

கதனவ, அவன் பிம்பம் விழுந்த மாத்திரத்தில் திறக்கச் செய்தது.

உள் நுனழந்தவன் பிரீப்பகனை பொபா பமல் பபாட்டவனாய் னக

கிளவுனைக் கழற்றியபடிபய ``என்ன ொரு... அவன் ஜஸ்ட் இப்பதான்
பபாறான்பபாைிருக்கு?’’ என்று ஆரம்பித்தான். அவளிடம் கைங்கிய சமௌனம்.

``நீ அவனன அனுப்பிடுபவன்னு சதரியும். நானும் சகாஞ்ெம்

உணர்ச்ெிவெப்பட்டுட்படன்.’’

``சகானை செய்ற அளவுங்கிறது சகாஞ்ெமா?’’ அவள் நறுக்கைாய்த் திருப்பிக்

பகட்டாள்.

பதிலுக்கு ஒரு விபநாத சவறிப்பு. பிறகு விரக்தி கைந்த ஒரு ெிரிப்பு

அப்படிபய ``சபக்யூைியர்... சவரி சபக்யூைியர்’’ என்கிற முணுமுணுப்பு.

``எது?’’

``நம்ப பிரச்னனதான்... பவற எது?’’

``ஆனா, ஆகாஷ் அனத பநச்ெபராட டிமாண்டுன்னு ொதாரணமா

சொல்றான்.’’

``அப்படியா..?’’ ெிறிது இனடசவளி... பிறகு ``இது யு.எஸ். இங்க சொல்ைைாம்.

இண்டியாவுை..?’’

``ெந்து... இந்த சொனைட்டி பயம் நமக்குத்தான். அவனுக்கு இல்னை. அப்படி

ஒரு சொனைட்டியும் இங்பக இல்னை.’’

``வாட் யூ பை..? இந்த னைப்ை அவனாை கனடெி வனர ெந்பதாஷமா

இருக்க முடியுமாமா?’’

``இங்க சமாமன்ட்தான் னைப். ப்யூச்ெனரப் பத்தி எதுக்கு அநாவெியமா

பபெணும்; கவனையும் படணும்?’’

``என்ன ொரு... நீதான் பபெறியா - இல்ை உன்னனயும் இந்த ஊர்

சகடுத்துடுச்ொ?’’

``அவன் ொர்பா பபெிப் பார்க்கிபறன். தட்ஸ் ஆல்! என் மனசு என்ன பாடு
படுதுன்னு உனக்குத் சதரியாது ெந்து.’’

``ஐ பநா... ஐ பநா... நீ ஒரு ஆர்தடாக்ஸ். இருந்தும் னபயன் பாெம்

பபெனவக்குது.’’

``பபாதும்... இனி இதப் பத்திப் பபெறதாை ஆகப்பபாறது ஒண்ணுமில்ை.

ஆகானஷ அவன் பபாக்குக்கு விட்ருபவாம். பவற வழியுமில்னை நாம
இண்டியா கிளம்புபவாம்.’’

``கிளம்பி..?’’

``நம்ப பிரச்னனக்கு மருந்து இங்பக இல்னை ெந்து. ஆனா, அங்பக இருக்கு!’’

``மருந்தா... வாட் டு யூ மீ ன்?’’

“நான் பல்ைாவரம் பங்களா வாட்ச்பமன் தாத்தாகிட்ட பபெிபனன். ைாரி...

அவர் பபெினார். அங்பக இப்ப எந்த ஒர்க்கும் நடக்கனை... எல்ைாம்
அப்படிபய நின்னுடிச்ொம்! அங்பக இருக்கிற நம்ப குைசதய்வமான உங்க
சகாள்ளுத்தாத்தா ெமாதினய இடிக்க முயற்ெி செய்தப்பபா, பை மிராக்கிள்
நடந்திருக்கு.’’
“மிராக்கிள்ஸ்..?’’

``சயஸ்... அந்த பங்களானவ நாம வித்தனத உங்க சகாள்ளுத்தாத்தா

விரும்பனை. அதனாை அங்பக கட்டடத்னத இடிக்க வந்தவங்கள்ை இதுவனர
ஏசழட்டுப் பபர் வனர செத்துட்டாங்களாம். அதனாை மிஸ்டர் மிஸ்ரா, ஒர்க்க
ஸ்டாப் பண்ணிட்டாராம்.’’

ொரு, நீ என்ன சொல்பற? 1932-ை செத்துப் பபான என் சகாள்ளுத்தாத்தா

இந்த 2019-ை எங்க வந்தார்? இட்ஸ் ஹிபைரியஸ்!’’

``இட்ஸ் மிஸ்ட்டீரியஸ் - நாட் ஹிபைரியஸ்!’’

``ெரி, நீ விஷயத்துக்கு வா... அந்தக் கிழவன் இன்னும் என்னசவல்ைாம்

உளறினான்?’’

``இப்படிக் கிண்டைா பகட்டா நான் எனதயும் சொல்ை மாட்படன்.’’

``பவற எப்படிக் பகட்க... நீயும் படிச்ெவதாபன? செத்துப்பபான தாத்தாவுக்குப்

பிடிக்கனைன்னு என்னபமா அவர் பநர்ை வந்து சொன்ன மாதிரி சொன்னா
என்ன அர்த்தம்?’’

``லுக்... அந்த வாட்ச்பமன் தாத்தானவ விடு. உன் தாத்தா என் கனவுை

வந்து `என்னம்மா, என்னன இப்படி மறந்துட்பட?’ன்னு பகட்டா, அனத
என்னன்னு சொல்றது?’’

``ஓ... உன் கனவுை வந்தாரா... ெபாஷ்! ஆமா உன் பக்கத்துைதாபன படுத்துத்

தூங்குபறன். ஏன் என் கனவுை மட்டும் அவர் வரனை?’’

``இப்படி ஏட்டிக்குப் பபாட்டியா பபெினா எப்படி ெந்து?’’

``லுக்... மார்ஸ் பிளானட்ை ஒன் வக்

ீ டூருக்கு அட்வான்ஸ் புக்கிங்
சதாடங்கியிருக்கு. ஸ்பபஸ்ை ஒரு பொைார் ெிடிக்கு பிளான்
சரடியாயிருக்கு. இந்த பபடன்ரூனறவிட சபரிய ஒரு டவுன் டவுனன
ஆர்ட்டிபிஷியைா செட் பண்ணி நிரந்தரமா அங்க வெிக்க ஏற்பாடு
செய்யப்பபாறாங்க. ராக்சகட்னடக் கண்டுபிடிச்ெ னென்ஸ், அந்த
ராக்சகட்னடவிட பவகமா வளர்ந்துகிட்டிருக்கிற காைம் இந்தக் காைம்.’’

``அப்பகார்ஸ்... அப்ப யாரும் ெர்ச்சுக்குப் பபாகாம இருக்காங்களா? கடவுள்

நம்பிக்னகபய இல்ைாமப்பபாகனைபய? எதுக்கு ஹாைிவுட்ை இத்தன
பகாஸ்ட் மூவஸ்?
ீ யு பநா... பகாஸ்ட் டிசடக்டர்னு பகமரா வந்தாச்சு! ஆப்
வந்தாச்சு! அனத சவச்சு எவ்வளவு வடிபயாஸ்..!’’
ீ

``யூ இடியட்... ஆல் ஆர் ஹம்பக்ஸ். அது உண்னமன்னா நீ உன்

செத்துப்பபான அம்மா அப்பாபவாட பபெிக்கிட்டிருப்பப!’’

``சயஸ்... எனக்கு இப்ப நம்பிக்னக வந்திருக்கு...’’ - ெனளக்காமல் ொருபாைா

சொன்ன பதில், ொந்த ப்ரகானஷ அதற்குபமல் பபெவிடாமல் செய்தது.
எரிச்ெபைாடு பாத்ரூம் பநாக்கிச் சென்றான். உள்பள ப்சரஷ்ஷப்
செய்துசகாண்டு பருத்த டவைால் முகத்னத ஒற்றிக்சகாண்பட வந்தவன்

``சவரி ெிம்பிள் ொரு... நமக்குள்ள ஆர்கியுசமன்ட்பட பவண்டாம். உன்

கனவுை வந்த என் சகாள்ளுத்தாத்தா என் கனவுையும் வந்து சொல்ைட்டும்.
அப்புறம் நீ சொல்ற எல்ைாத்துக்கும் நான் கட்டுப்படுபறன்’’ என்றான்.

ொருபாைா, அதற்கு எதுவும் சொல்ைவில்னை!

கூரியர்க்காரர், ஒரு சபரிய னபபயாடு வந்திருந்தார். சமாத்தமாய் 74 கூரியர்

தபால்! முக்காலுக்குபமல் பகாயில் பிரொதங்கள். பி.ஓ.டி-யில் னென்
செய்வதற்குள் பானுவுக்குப் பபாதும் பபாதுசமன்றாகிவிட்டது. பிறகு
அவ்வளனவயும் ஆபீஸ் ரூமுக்குத் தூக்கிச் செல்லும்பபாது பாரதி
எதிர்ப்பட்டாள். சநற்றிப் புருவபம பகள்வினயச் சுருக்கத்தில் பகட்டு
முடித்தது.

``ொர் குணமாகணும்னு கட்ெிக்காரங்க அர்ச்ெனன பண்ணி அனுப்பின

பிரொதம் பமடம்.’’

``இவ்வளவா?’’

``பநத்து இனதவிட அதிகம். ெிைர் அபிபஷகம் பண்ணி அனத வடிபயா

ீ
எடுத்து ெி.டி-யிை அனுப்பியிருந்தாங்க.’’

``அப்பாவுக்கு இப்படிக்கூட அன்பர்களா?’’

``அவ்வளவு பபரும் கான்ட்ராக்ட் புபராக்கர்ஸ்மா. ொருக்கு பார்ைிசமன்ட்

ஒதுக்கப்பபாற அஞ்சு பகாடிக்காகக் காத்துக்கிட்டு இருக்கிறவங்க’’ - பானு
சொன்னவிதத்தில் ஒரு ென்ன பகைி. பாரதிக்கும் புரிந்தபபாது ``வரைாமா?’’
என்சறாரு குரல். சஹல்சமட்னட இடுப்புக் குழந்னதபபால் னவத்தபடி
எதிரில் அரவிந்தன்!

அப்பபாது ``பாம்பு... பாம்பு..!’’ என்றும் ஓர் அைறல் ெத்தம். பவனைக்காரன்

மருதமுத்துதான் பதாட்டத்திைிருந்து கத்தியபடி வந்து சகாண்டிருந்தான்!

- ததொடரும். 14 Mar 2019

 அன்று முப்பு பற்றிய விளக்கத்துடன் இதுபவ காயகற்பம்
உண்பதற்கு முன்பாக உண்ண பவண்டிய முதல் மருந்து என்றும் பபாகர்
பிரான் கூறவும், அனத எழுத்தாணி சகாண்டு எழுதியபடி இருந்த கார்பமகக்
பகானார் எழுத்தாணினயக் கீ பழ னவத்துவிட்டு, னகவிரல்கனள நீவி
விட்டுச் பொம்பல் முறிக்கத் சதாடங்கினார். அனதக் கண்ட பபாகரும்,
“என்ன கிழாபர... முப்பு குறித்துத் தாங்கள் முன்பப ஏதும்
பகள்விப்பட்டிருக்கிறீபரா?” என்று பகட்டார். கார்பமகக்கிழார் முகத்தில்
வியப்பு.

“பபாகர் பிரானுக்கு அஷ்டமா ெித்தி கடந்து மபனாவாெிப்பும் உண்டு

பபாலும். நான் அதன் சபாருட்பட எழுத்தாணினயக் கீ பழ னவத்பதன்
என்பனதத் தாங்கள் எவ்வாறு உணர்ந்தீர்கள் பிராபன?” - என்று பகள்வி
எழுப்பினார்.

“இனி சதளிவாக விளங்கிக்சகாள்ளாமல் எழுதக் கூடாது என்கிற எண்ணம்

ஏற்பட்டாபை ஓர் எழுத்தாளன் தன் எழுத்தாணினயக் கீ பழ னவப்பான்.
அடுத்து எழுதும் சபாருள் பற்றித் தனக்குத் சதரிந்திருந்தாலும்
அவ்வாறுதான் நடப்பான். இனத மபனாவாெிப்பு என்று நீர் கூறினால்
மகிழ்ச்ெிபய..!”

“ெரியாகச் சொன்ன ீர்... குதம்னப ெித்தர் என்பவர் இந்த முப்பு குறித்துப் பதிவு
செய்துள்ள பாடசைான்று நினனவுக்கு வந்தது. அனத நான் கூறைாமா?”

“தாராளமாக... ெீடர்கபள, கிழார் பபச்னெக் கூர்ந்து கவனியுங்கள்” என்று

பபாகர் பிரான் ெீடர்கனளயும் உசுப்பி விட்டார். ெீடர்களில் அஞ்சுகன்
மிகக்கூர்னமயாகக் கிழானரபய பார்த்துக்சகாண்டிருந்தான்.

கிழாரும் குதம்னபயார் பாடனைக் கூறத் சதாடங்கினார். ‘அப்பினனக்

சகாண்டந்த உப்பினனக் கட்டினால் முப்பூவாகுமடி, குதம்பாய்
முப்பூவாகுமடி...’ என்பதுதான் அந்தப் பாடல் வரிகள். அதன்படி பார்த்தால்
அப்பு எனில் தண்ணனரக்
ீ குறிக்கும். தண்ணனரக்
ீ சகாண்டு உப்பினனக்
கட்டினால் என்றால் கடல்நீரில் எடுக்கும் கல் உப்னபபய அவர்
குறிப்பிடுகிறார். இந்த உப்புதான் நம் அன்றாட வாழ்விலும்
பயன்பட்டுவருகிறது. இனத, எனத னவத்து முப்பு என்றார்” என்று பகட்டு
முடித்தார்.
“கிழாபர... நான் மூன்று வனக உப்பு என்று முன்பப கூறிவிட்படன் -
ஆனால் நீங்கபளா கல் உப்னப மட்டும் குறிப்பிட்டு முப்பு என்றால் எப்படி
ெரியாகும்?”

“அப்படியானால் அந்த மூன்று உப்புகள்?”

“நீர், சநருப்பு, காற்று எனும் மூன்று பூதங்களின் கூட்டுதான் அந்த முப்பு...

இப்பபாது சொல்லுங்கள் எது அது என்று...”

“நீருக்குக் கடல், சநருப்சபனில் சவடிக்குதவும் சவடியுப்பபா?”

“என்னனக் பகட்காதீர்கள்... இந்த முப்பு ெிை பநரங்களில் மாறுபடக்கூடும்.

ஆயினும் மூன்று பூதச் பெர்க்னகயில் இரண்னடச் சொன்ன நீங்கள்
மூன்றாவனதக் கூறுங்கள் பார்ப்பபாம்.”

“பிராபன... நான் என்ன ெித்தனா? ஒரு தமிழாளன். வயைாளன் - உழவன் -

உங்கனளப் பபால் மனவாெிப்சபல்ைாம் என் பபான்பறார்க்கு ஏது?”
கார்பமகக்கிழார் குனழந்த குரைில் தன் சகாக்கின் இறகுகனள ஒத்த
தாடினயத் தடவியபடிபய பகட்டார்.

பதிலுக்குச் ெிரித்தபபாகர் “தமிழாளன் எனும் வயைாளபன பமைாளன்

கிழாபர! உைனகச் சுற்றி வந்தவன் என்ற முனறயிலும் கண்டங்கனள
விண்டவன் என்ற முனறயிலும் கூறுகிபறன். தமிழிற்கு இனணயாய் ஒரு
சமாழினய நான் எங்கும் உணரவில்னை. பிற சமாழிகள் பபெமட்டுபம
பயன்படும் நினையில் தமிழின் ‘ழ’கரம் கபாைத்தில் அமிர்தம் துளிர்க்கச்
செய்யும் தனெ நார் அனெவுகனளக் சகாண்டிருப்பனத என்சனன்று
சொல்பவன்! இதன் இைக்கண வனரமுனறகளும், உடம்புக்குள் நாம்
உயினரப் பபணுவனதப்பபாை சமாழிக்குள் ஓர் ஒழுக்கத்னதப் பபணுவனதக்
கண்டு பிரமிக்கிபறன். சபாருளும் அதன் ெப்தபம சொல்ைாயும்
திகழ்வனதயும் கண்டு நான் வியக்கிபறன். ‘மனை கனை ெினை நினை’
எனும் சொற்கனள உதாரணமாகக் சகாண்பட சொல்கிபறபன... அபடயப்பா
என மனைக்க னவப்பதால் மனை என்கிபறாம். ெிைிர்க்க னவப்பதால் ெினை
என்கிபறாம், மனக்கவனை கனைக்க னவப்பதால் கனை என்றும் நிற்கும்
பாட்னட நினை என்றும் சொல்லும் சொற்களில் முதல் எழுத்துதான் பவறு.
பின் வரும் ‘னை’ எனும் எழுத்து ஒன்பற! இதில் இந்த முதல் எழுத்னத
விரித்தாபை பபாதும் - சபாருள் புைனாகிவிடும். நான் தமினழ வியக்கத்
சதாடங்கினால் என் வியப்பு இதுபபால் எல்னைகளின்றித் சதாடர்ந்து
விரியும். நாம் வியக்க நம் சமாழிக்குள் அவ்வளவு ெிறப்புகள் உள்ளன.

உச்ெபட்ெமாய் நான் கருதுவது நான் சபரிதும் வியந்து வணங்கும்

தண்டபாணியான அந்த முருகன் உைக உயிர்களுக்சகல்ைாம் ஆதாரமாய்
விளங்குவதுபபால் தமிழ் சமாழிக்கும் ஆதாரமாய் விளங்குகிறாபன...
அதுதான்! அவன் பன்னிரு கரங்கபள உயிர் எழுத்தாய், பன்னிரு கரங்களுடன்
ஆறு முகம் பெர்ந்திட உருவாகும் பதிசனட்பட சமய்சயழுத்தாய், அவனது
ஓம் எனும் பிரணவபம ெப்தங்களுக்சகல்ைாம் மூைமாய் விளங்குவனத
என்சனன்பபன்!”

- பபாகர் கார்பமகக் கிழாருக்கு பதில் சொல்லும் ொக்கில் தமிழின் ெிறப்னபத்

சதாட்டுக் காட்டியனத, கிழார்கள் அவ்வளவு பபருபம வியந்து ரெித்தனர்.
“உண்னம பிராபன... பபருண்னம! தமிழ் பபசும் மனிதன் உடம்புக்கு
இயற்னகக் கணக்குப்படி 120 வருடங்கள். ஆனால் அவன் சபாருபளாடு
பபெியும் பபெியனத எழுதியும் னவத்துவிட்டால் அதற்கு இந்த உைகம்
உள்ள வனர ஆயுள் என்பபத உண்னம!” - என்று அங்குள்ள கிழார்களில்
அதுவனர எதுவுபம பபெியிராத பவல் மணிக்கிழார் என்பவர் கூறவும்,

“பவல் மணிக் கிழாபர உமது சபயரிலுள்ள பவலுக்கு ஒரு தனித்த ெிறப்பு

உண்டு, அனத நீர் அறிவரா?”
ீ என்று பகட்டார் பபாகர்.

“ஐயன் முருகனின் திருக்னக ஆயுதம் அது! அனதத் தாங்கள் மனித

உடபைாடு குறிப்பாக உச்ெி முதல் குதம் வனர சபாருத்திப் பார்த்துச்
சொன்ன அகப்சபாருனள நான் அறிபவன். புறத்தில் இது பாய்ந்து சென்று
தாக்கும் ஆயுதம் என்பனதத் தவிர பவறு எனக்குத் சதரியாது.”

“ெரியாகச் சொன்ன ீர். புறத்தில் இது ஆயுதபம! ஆயினும் ஆயுதப்

சபயர்கனள மனிதர்கள் தங்கள் அனடயாளமாக னவத்துக்சகாள்வதில்னை.
‘பகாளரி, வாள், கட்டாரி, கனத, தண்டக்பகால், கத்தி என்று எத்தனன எத்தனன
ஆயுதங்கள்? ஆயினும் இவற்னற எவரும் சபயராக னவத்துக்
சகாள்வதில்னை. பவனைபயா விரும்பி னவத்துக் சகாள்வர். ‘ஆழம், அகைம்,
கூர்னம’ என்னும் பவைின் தன்னமகளும் ஒரு காரணம். இனதசயல்ைாம்விட
மதிப்பு மிக்க இன்சனாரு காரணம் ஒன்றும் உண்டு அறிவரா?”
ீ

“அறிகிபைன் பிராபன!”

“இப்பபாது நான் கூறுகிபறன், அறிந்து சகாள்ளுங்கள். முருகப் சபருமானனக்

குைசதய்வமாகக் சகாண்ட பழங்குடியர்கள் முருகன் பமல்கூட ெத்தியம்
செய்வர் - ஆனால் பவைின் பமல் அவன் பெவைின் பமல் ெத்தியம் செய்யச்
சொன்னால் செய்ய மாட்டார்கள். அவ்வளவு பயம்!

பவல் ெக்தி ஆயுதம் மட்டுமல்ை - ெத்திய ஆயுதமும்கூட!”

- பபாகரின் விளக்கத்தில் புதிது புதிதாய்ப் பை செய்திகள். தாசனாரு பிரபஞ்ெ

ஞானி என்பனத பபாகர் சநாடிக்கு சநாடி நிரூபிப்பது பபாைவும் இருந்தது.

“அற்புதமான விளக்கம் பபாகர் பிராபன! முப்பு பற்றித் சதாடங்கிய நமது

உனரயாடல் பவல் வனர நீண்டுவிட்டது. முப்னபத் சதாடர்பவாமா?”

கார்பமகக் பகானார் பிடித்து இழுத்தார்.

“தாராளமாய்த் சதாடர்பவாம். பஞ்ெபூதங்களில் நீர் சநருப்பு காற்று

இம்மூன்றும் ஒன்பறாசடான்று கைந்து செயல்படுபனவ. காற்று சநருப்பில்
அடங்கும், சநருப்பு நீரில் அடங்கும், நீர் மண்ணில் அடங்கும், மண்பணா
விண்ணில் அடங்கும்... உப்பு வனரயில் விண்ணுக்கும் மண்ணுக்கும் பநரடிச்
ெம்பந்தபம இல்னை. மற்ற மூன்றாகிய நீர் சநருப்பு காற்றுடன் மட்டுபம
ெம்பந்தம் சகாள்ளும் உப்பு காய்ச்ெைால் சபறப்படுவதாம். அதனால்
சநருப்புக்கும் நீருக்குபம இதில் பிரதான இடம். அதில் ‘கடல் நீர், பனி நீர், பூ
நீர்’ என மூவனக நீனர முனறப்படி காய்ச்ெிட அதன்மூைம் கிட்டும் உப்னப
உப்பு என்று பநர் சபாருளில் கூறாமல் குரு என்பபாம்.

கற்ப மூைினக ரெத்தில் இந்த உப்பு எவ்வளவு பெர்க்கப்படபவண்டும் என்று

ஒரு கணக்கும் உள்ளது.

“அபடயப்பா... உடம்னபப் பபணும் காய கற்ப விஷயத்துக்குப் பின் இத்தனன

உள்ளதா என்ன?”
“பின் என்ன நினனத்தீர்? இந்தக் காயகற்பம் தன்னன உண்பவனன முதைில்
முதுனமயிைிருந்து விடுவிக்கிறது. பின் பநாயிைிருந்து விடுவிக்கின்றது.
நூறு கடந்தும் நூல் பகாக்கைாம். ஒரு கவளம் உணவுண்டு ஒரு மண்டைம்
உணவின்றி வாழைாம். மிக முக்கியமாய் பரகாயப் பிரபவெம் செய்திட கற்ப
உடல்தான் உற்ற பதாது.”

- பபாகர் பிரான் உப்னபத் சதாட்டுச் சொன்ன செய்தியின் முடிவில் பரகாயப்

பிரபவெம் என்னும் கூடு விட்டுக் கூடு பாயும் கட்டத்னதத் சதாடவும்
எல்பைாரிடமும் சபரிதும் ஆர்வம்.

“பிராபன... தாங்கள் எங்கள் முன்னால் கூடு விட்டுக் கூடு பாய்ந்து

காட்டுவரா?”
ீ என்று அருணாெைக்கிழார் மட்டும் பகட்கபவ செய்தார்.

“அனதப் பார்த்து நீங்கள் என்ன செய்யப் பபாகிறீர்கள்?” என்று திருப்பிக்

பகட்டார் பபாகர்.

“காணக்கினடக்காத காட்ெியல்ைவா? அதனால்தான் பகட்படாம்.”

“அற்ப பரவெ உணர்வுக்காக இதுபபால் விருப்பம் சகாள்ளாதீர்கள்.

உடம்பிைிருந்து உயினரப் பிரிப்பது என்பது ஒரு உடல் வனரயில் ஒரு
முனற மட்டுபம நிகழ பவண்டிய செயல்பாடு. ஒவ்சவாரு முனற
உடம்னபத் துறக்கும்பபாதும் அப்பிறப்னபயும் துறக்கிபறாம். எந்த உடைில்
புகுகிபறாபமா அவ்வுடலுக்குரிய கர்மத்னத அனுபவிக்க
பவண்டியவர்களாகவும் ஆகின்பறாம். இப்பிறப்பப பபாதும் என்னும்
ஞானபம ஒருவனனச் ெித்தனாக்குகிறது. அப்படி ெித்தனாகுபவன் தான்
அறிந்த பரகாயப் பிரபவெத்னத எக்காரணம் சகாண்டும் வினளயாட்டுக்குப்
பயன்படுத்தித் தன் ெித்த விொைத்னத இழக்க மாட்டான்.

பூபைாக மானயனய அறியாமல் சுந்தரன் என்னும் னகைாய ஊழியன் பூ

உைகம் வருனகயில், மூைன் என்னும் கீ தாரியின் உடைில் புகுந்து பின்
திருமூைனாகிப் பட்டபாட்னட, ெித்தர்கள் உைகம் நன்கு அறியும். எனபவ,
என்னால் உங்களுக்கு அந்தப் பரவெ அனுபவத்னதத் தர இயைாது” என்றார்
பபாகர்.
“அப்படியானால் தாங்கள் எவ்வாறு கண்டம் விட்டுக் கண்டம் பறந்து
செல்கிறீர்கள்... மனிதர்கள் பறப்பது என்பது புராணங்களில் கூட நாங்கள்
பகட்டறியாத ஒன்றாயிற்பற” என்றார் கார்பமக கிழார்.

அனதக் பகட்டு, ெிரித்த பபாகர், ‘`எதற்காக இருக்கிறது பமக மணிக்குளினக

எனும் ரெமணி?” என்று பகட்டது மட்டுமல்ை... ஒரு எலுமிச்னெயளவு இருந்த
அனத எடுத்து வந்து காட்டவும் செய்தார்.

பறப்பதற்கும் இதற்கும் என்ன ெம்பந்தம்?

இன்று ஓடிவந்த மருதமுத்துவிடம் பீதி நினறந்த இனளப்பு. அதற்குள் ெப்தம்

பகட்டு வாட்ச்பமன் மணியும் ஓடி வந்தவனாக ‘`எங்கய்யா பாம்பு?” என்று
பகட்க.

“பதாட்டத்துை செம்பருத்திச் செடிக்குத் தண்ணி விட்டுக்கிட்டிருந்பதன்.

பக்கத்துை ெப்பபாட்டா மரம்... அதுைதான் நல்ைா படம் எடுத்து நின்னுகிட்டு
என்னனபய பார்த்துக்கிட்டிருந்துச்சு...”

“வாய்யா... சரண்டுை ஒண்ணு பாப்பபாம்.” என்று மணி அனழக்க, இருவரும்

ஓடினர். பானு பிரொத கடிதங்கபளாடு தன் அலுவைக அனற பநாக்கிச்
சென்றாள்.

“மணி, அனத அடிக்கல்ைாம் கூடாது. பகர்புல் - அவெரப்படாம

செயல்படுங்க...” என்று பாரதி அவர்கள் பின்னால் செல்ை, சஹல்சமட்னட
அங்கு ஒரு இடத்தில் னவத்து விட்டு அரவிந்தனும் சென்றான்.

பங்களாவின் வடக்குப் பக்கமாய் இன்சனாரு பங்களா கட்டைாம்

என்னுமளவிற்கு விஸ்தாரமான இடம். அதில் புல்சவளி! பவுன்னடன் விெிறி
வானழ, சகாய்யா, ெப்பபாட்டா என்கிற மரங்கள். அதுபபாக பூச்செடிகள் -
அங்பகபய ஒரு ஓரமாய் ஆஸ்சபஸ்டாஸ் கூனரயால் ஆன சஷட். அதன்
முகப்பிலும் இண்டு இடுக்குகளிலும் பயன்பட்டு முடிந்த ராஜாமபகந்திரனின்
ப்ளக்ஸ் பபனர்கள் - பைவித னெஸ்களில்..!
ெப்பபாட்டா மரத்னத ஒட்டி நின்று மருதமுத்து பாம்பு படம் விரித்ததாகத்
சதரிந்த இடத்னதக் காட்டியபபாது அங்பக பாம்பு இல்னை.

“ஓடிடிச்ொட்டம் இருக்கு...”

“இத்தன வருெத்துை ஒரு தண்ணிப்பாம்புகூட இங்க வந்தது

இல்ைிபயய்யா...”

“அப்ப நான் என்ன சபாய்யா சொல்பறன்?”

அவர்கள் தங்களுக்குள் முட்டிக்சகாண்டனர். பாரதிபயா அரவிந்தனனப்
பார்த்தாள்.

“ஐ ஆம் சவரி ொரி... உங்கள வாங்கன்னு கூப்பிடக்கூட இல்ை. அதுக்குள்ள

பார்த்தீங்களா..? இதான் இப்ப என்பனாட குழப்பமான நினை” என்றாள்.

“பரவால்ை பாரதி. எனக்குதான் பாம்பப் பாக்கற பாக்யம் இல்னை. னப த

னப பதாட்டம் நல்ைா இருக்கு...”

- மிக ைகுவாய்ப் பபெின அரவிந்தனுக்கு ஒரு ெிரிப்னப பதிைாய்

உதிர்த்தவள் மணினயப் பார்த்து ‘`மணி... நல்ைா பதடிப்பாருங்க. கண்ை
பட்டா பயர்ெர்வைுக்கு
ீ பபான் பண்ணணும்” என்றாள்.

“ஐபயாம்மா... இதுக்சகல்ைாமா அவங்கள கூப்பிட்றது. நீங்க பபாங்கம்மா -

நாங்க பாத்துக்கபறாம்.”

“பநா... பாம்னபப் பார்த்தாபை அனத அடிச்சுக் சகால்ற அந்தக்

காட்டுமிராண்டித்தனம்ைாம் கூடாது. அதுவும் ஒரு ஜீவன். நமக்கிருக்கிற
எல்ைா உரினமயும் அதுக்கு இருக்கு...”

“அதுக்காக அது கடிச்சு யாராச்சும் செத்தா அனதப் புடிச்சு பகார்ட்ை நிறுத்தி

`கடிச்ெியா’ன்னா பகப்பாங்க. பபாங்கம்மா, நாங்க பாத்துக்கபறாம்.”

“பநா மணி... இந்தக் கிண்டசைல்ைாம் டூ மச்! ஐ ஆம் சவரிெீரியஸ்.”

-பாரதி முகம் ஷணத்தில் மாறியது. மணியும் முக பாவத்தில் ெற்று

பயத்னதயும் பணினவயும் காட்டிட, பாரதி அரவிந்தபனாடு திரும்பி, பபெிய
படிபய நடந்தாள்.

“என்ன ொர், டூ வைர்ைபய

ீ வந்துட்டீங்களா?”

“ஆமாம் பாரதி. இரும்புக்குதினரதான் சென்னன ட்ராபிக்குக்கு ஆப்ட்!”

“ஆனாலும் சஹல்சமட்படாட கிளம்பும் பபாது ஏபதா யுத்தத்துக்குப் பபாற

மாதிரி இல்ை?”
“உண்னமதான்... இன்னிக்கு ஒரு இண்டியன் ஹார்ட் கிட்னி இல்ைாமகூட
இருப்பான். டூ வைர்,
ீ செல்பபான் இல்ைாம இருக்க மாட்டான். உங்க
பத்திரினகபய கூட அவங்க விளம்பரங்களாை தான ெர்னவவ்
ஆகிட்டிருக்கு..?”

- அதற்குள் பபார்ட்டிபகா கடந்து வாெல் வந்துவிட, அழகாய் ஷூக்கனளக்

கழற்றி விட்டவனாய் ஓரமாய் னவத்த சஹல்சமட்னட ஒரு பார்னவ
பார்த்துவிட்டு பாரதினயத் சதாடர்ந்து உள் நுனழந்தான்.

அழகான ஹால்! பாரதியின் ரெனனக்பகற்ற ஓவியங்கள், கனைப்சபாருள்கள்.

குறிப்பாய் ஒரு டிஸ்ப்பளயில் பகாைிகுண்டு கிட்டிப்புள், பம்பரம், பல்ைாங்குழி,
கவண்கல்...
“பஹய்ய்..! இன்ட்ரஸ்ட்டிங் கசைேன்ஸ்...” என்று அவனிடம் ஒரு
ென்னமான கூவல்.

“முதல்ை உக்காருங்க அரவிந்தன் ொர். உடபன திரும்பிப் பபாகணும்கிற

சநருக்கடிசயல்ைாம் இல்னைபய?”

“இல்ை... இன்பாக்ட் டின்னர்க்கு நாம எங்பகயாவது சவளிய பபாறதிருந்தா

கூட பபாைாம்.”

“சராம்ப ெந்பதாஷம்... இப்ப டீ ொப்பிடைாமா?”

“கிரீன் டீ கினடக்குமா?”

“ஷ்யூர்.. அனடக்கைம்மா...”

“காதுை விழுந்திச்ெிம்மா... அஞ்பெ நிமிஷம்.”

- அரவிந்தன் பார்னவ நாைாபுறமும் உட்கார்ந்தபடிபய பார்த்தது. ஏபதா ஒரு

அரண்மனனக்குள் இருப்பதுபபால் ஓர் உணர்வு தட்டியது. அப்படிபய விபூதி
வாெம் அப்பபாதுதான் அவன் மூக்னக உரெவும் செய்தது.

“ஆமா என்ன ஒரு விபூதி வாெனன... பூனஜ ரூம் பக்கத்துை இருக்கா?” -

அவன் அப்படிக் பகட்ட மறுவிநாடி பாரதியின் முகத்தில் ெைனமும் பார்னவ
ஹாைின் ஒரு பகுதியில் முருகன் படத்துக்குக் கீ ழ் னவக்கப்பட்டிருந்த அந்த
மரப்சபட்டியின் பமல்தான் சென்று நின்றது.

அனதப் பார்த்தபடிபய எழுந்தவள், ``வாங்க ொர்... வாெனனக்குக் காரணத்னத

கிட்டபய பபாய்த் சதரிஞ்ெிக்கைாம்’’ என்றபடிபய நடந்து சபட்டினய ெமீ பித்து
நின்றாள். அரவிந்தனும் சநருங்கினான். இப்பபாது பக்கத்தில் பாரெீக
ஜாடிக்கு அருகில் னவக்கப்பட்டிருந்த அந்த வாளும் கண்ணில் பட்டது.

அரவிந்தனிடம் பரபரப்பின் பல்ஸ் எகிற ஆரம்பித்தது.

“பாரதி, நீங்க சொன்ன வாள் இதுதானா?”

- அவளிடம் ஆபமாதிப்பாய் இனமத்துடிப்பு.

“சபட்டியா இப்படி வாெனன அடிக்குது..?”

மீ ண்டும் இனமத்துடிப்பு.

“இனதப் பத்தி எதுவும் சொல்ைைிபய..?”

“இது வந்பத ெிைமணி பநரம்தான் ஆகுது.”

“இனத எதுக்கு வாங்கின ீங்க..?”

“ஏன்... பனழய சபாருள்கள் கனடை இத நீங்க பார்த்தா வாங்க

மாட்டீங்களா?”

“ஓ... பஹபிட்!”

“அது ொதாரண வார்த்னத ொர்... என் விருப்பம்கிறது அதுக்கும் பமை...”

“ெிைருக்கு முன்பனாக்கிப் பபாறதுை ஒரு பரவெம். ெிைருக்குப்

பின்பனாக்கிப் பபாறதுை ஒரு பரவெம். நீங்க இதுை பின்ன பபாை இருக்கு.”

- என்றபடிபய வாளின் னகப்பிடியில் தன் னகனய னவத்து வனளத்துப்

பிடித்து அப்படிபய உனறபயாடு நிமிர்த்தியும் பிடித்தான் அரவிந்தன்.

பாரதியிடம் ஹார்ட் பீட் கணிெமாக அதிகரிக்கத் சதாடங்கியது.

“நான் இப்ப ஒரு ராஜா மாதிரி இருக்பகனா!’’ என்று கத்தினயப்

பிடித்தபடிபய வினளயாட்டாகக் பகட்டான். பாரதி பதில் கூறாமல்
அவனனபய பார்த்தாள். அடுத்து அவன் வானள உருவி சவளிபய எடுக்க
பவண்டும் என்று நினனத்தாள். அவன் உனறபயாடு ஒரு முனற விெிறிப்
பார்த்து, அது பாரமாக இருப்பனத உணர்ந்து உனறனய விட்டு வானள
சவளிபய எடுக்க முனனந்தான். பாரதி ெட்சடன்று நாைாபுறமும் பார்த்தாள்.
அனடக்கைம்மா டீ தயாரித்து எடுத்து வந்தபடி இருக்க, அவனள,
பார்னவயாபைபய கிட்பட வராபத என்று தடுத்து நிறுத்தியவள் முன்,
அரவிந்தனும் வானள உருவ முனனய, அவன் மார்புப் பக்கம் ெட்சடன்று
செல்பபான் ஒைித்து அவன் முனனப்னபத் தடுத்தது. ப்ச்ச்!

அந்தக் கத்தினய ஒரு னகயில் பிடித்தபடிபய செல்பபானுக்குத் தன் வைது

காது மடனைக் சகாடுத்தான்.

“எழுத்தாளர் அரவிந்தன் ொர்தாபன?”

“ஆமாம், நீங்க?”

“ொர், நான் உங்கபளாட சவரி பிக் பபன் ொர். என் பபர் மூர்த்திொர்...”

“ெந்பதாஷம் மிஸ்டர் மூர்த்தி. நான் இப்ப ஒரு முக்கியமான மீ ட்டிங்ை

இருக்பகன். நாபன உங்கள கூப்பிட்டு அப்புறமா பபெபறன். னப...” என்று கட்
செய்தவன் செல்பபானன பாக்சகட்டில் பபாட்டபடிபய “பாரதி இந்தக்
கத்திதாபன அந்த ரத்தம் குடிக்கற கத்தி?” என்று பகட்டு அபத பவகத்தில்
உனறயிைிருந்து வானள உருவினான். விசுக்சகன்று சவளிப்பட்ட அது பாரதி
பமல் படப்பார்த்து அவள் மின்னல் பவகத்தில் ஒதுங்கிக்சகாண்டாள்.

நல்ை பவனள... நல்ை பவனளபயதான்!

இந்த முனற ரத்தக் காயம் எதுவுமில்னை..!

அவளிடம் சபருமூச்சு...

“நத்திங் டு பஹப்பன்ட்... இல்ை?” - அவனிடம் பகள்வி. அவளிடமும்

ஆபமாதிப்பு. அப்படிபய வானளக் னகயில் பிடித்த படிபய பொபா பநாக்கித்
திரும்பினான். அதன்பமல் சபாறிக்கப்பட்ட எழுத்துகனளயும் படித்தான்.
அலுவைக அனறயிைிருந்து பானு அவ்வப்பபாது எட்டி எட்டிப் பார்த்தாள்.

அரவிந்தபனா வானள முன்னால் உள்ள பமாடா பமல் னவத்தான்.

அனடக்கைம்மாவும் அருகில் இருவருக்குமான டீபயாடு வந்து நின்றாள்.

உனற அங்பக சபட்டிக்குப் பக்கத்தில் ஜாடி அருகில் இருந்தது.

“எடுத்துக்குங்க ொர்...”
“பதங்க்யூ...” என்றபடி எடுத்துக்சகாண்டவன் முன் அவளும்
எடுத்துக்சகாண்டாள். அவனுக்கு பநர் எதிர் பொபாவில் டீனய சூப்பியபடிபய
அமர்ந்தாள். கூர்ந்து பார்த்தாள். இருவருக்கும் நடுவில் அந்த வாள்.

“என்ன பாரதி... சராம்ப சடம்ப்ட்டாயிட்டீங்கபளா?”

“ஆமாம் ொர்... நான் கவனமா இல்ைாமப்பபாயிருந்தா இந்தக் கத்தி இப்பவும்

ரத்தம் பார்த்திருக்கும்.”

“என்ன... ெம்திங் மிஸ்டீரியஸ்னு ஆழமா நினனக்க ஆரம்பிச்ெிட்டீங்களா?”

“நினனக்க னவக்குது ெிச்சுபவஷன். ஆனா நான் மறுக்கிபறன் அரவிந்தன்

ொர்.”

“இந்த ொர் பவண்டாபம...”

“ஓ.பக. நீங்க என்ன நினனக்கறீங்க?”

“நினனக்க இதுை என்ன இருக்கு. எல்ைாபம என்வனரை நார்மைா இருக்கற

மாதிரிதான் சதரியுது...”

“ரியைி?”

“ம்... இப்ப என்ன சபருொ அமானுஷ்யமா நடந்திடிச்சு? எல்ைாபம ஜஸ்ட்

பகா இன்ெிசடன்ஸ்... என்ன இந்த பகா இன்ெிசடன்ஸ் உங்க வனரை
சகாஞ்ெம் அதிகமா நடந்துட்டதாை ஒரு கற்பனன... அதன் காரணமா
பயம்னுபவணா சொல்ைைாம்.”
“நீங்க இப்படிச் சொல்றது எனக்குக் சகாஞ்ெம் ஆறுதைா இருக்கு ொர்...”

“இப்பதாபன இந்த ொர் பமாசரல்ைாம் பவண்டாம்பனன்...”

“ெட்னு வர மாட்படங்குது.”

“எல்ைாம் வரும். என்ன உங்க காபைஜ் பமட்டா கற்பனன செய்துக்குங்க.”

“காபைஜ்பமட்னா வாங்க பபாங்கன்னும் சொல்ை முடியாபத?”

“பவண்டாம்... என்ன உங்க வயசு?”

“எதுக்கு இந்தக் பகள்வி?”

“நயன்தாராபவ சொல்ைிட்டாங்க. கமான்.”

“இருபத்சதான்பது...”

“எனக்கு முப்பத்து மூணு... ஜஸ்ட் பபார் இயர்ஸ்தான் வித்யாெம். நாம வா

பபா நீன்பன பபெிக்கைாம்...”

- அரவிந்தன் பபச்சு அவள் முகத்தில் பன்ன ீனரத் சதளித்தாற்பபால்

உணரச்செய்து சவறிக்கச் செய்தது. பானு அப்பபாது ெிை கவர்கபளாடு
சவளிபய புறப்பட்டுச் சென்றாள். செல்லும்பபாது அரவிந்தனன
விழுங்குவதுபபால் பார்க்கத் தவறவில்னை.

“கமான் பாரதி... பார்மைான இனடசவளி இனி பவண்டாம்னு நினனக்கபறன்.

எவ்வளவு எழுதியிருப்பபன்? இப்ப பபெிக்கிட்டிருக்பகன்... தட்ஸ் ஆல்!” -
அவன் தூண்டினான்.

“பதங்க்யூ அரவிந்தன்... நான் இப்ப சராம்ப ப்ரீயா பீல் பண்பறன்...”

“குட்... இந்த அரவிந்தன்ைகூட சகாஞ்ெம் டிஸ்டன்ஸ் சதரியுது. அர்விந்த்னு

கூப்பிடு. ஒரு நல்ை குபளாஸ் ப்சரண்ட்ஷிப்னப பீல் பண்ணைாம்.”

“ஷ்யூர்...”

“பத்திரினகத் துனறை இருக்பக - அப்பா ஒரு செைிபிரிட்டி பவற. நிச்ெயம்

மனம் விட்டுப் பழக நட்பு அனமயறது ெிரமமா இருக்கும். அதனாை
இண்டிவியூஜுவைா செயல்பட்றது அதிகமா இருக்கும். அம்மா ஸ்கூல்
படஸ்ைபய இறந்துட்டாங்க இல்ைியா?”

“ஆமாம்...”

“அதுவும் ஒரு காரணம். வட்ை

ீ நினறய பவனைக்காரங்க பவற. அதனாை
கமாண்டாபவ இருப்பது பழகியிருப்பப. அப்பானவக்கூட னடனிங்படபிள்ள
பார்த்தாதான் உண்டு இல்னையா?”

“ஸ்பகன் பண்ணிப் பார்த்த மாதிரி இருக்கு உங்க பபச்சு.”

“உன் பபச்சு... உன் பபச்சு! கம்குபளாஸ்டு மீ ! பயப்படாபத... எக்காரணத்த

சகாண்டும் ஐ ைவ் யூன்னுல்ைாம் சொல்ைிட மாட்படன். நான் இப்ப உன்
நண்பன். நீ என் பதாழி. தமிழ் ெினிமாபவாட எந்த பாதிப்புகளும் நமக்குக்
கினடயாது. ஓ.பக...”

- அரவிந்தன் அத்தனன பவகமாய் சநருங்கி வந்து பபசுவான் என்பனத

பாரதி துளிகூட கற்பனன செய்திருக்கவில்னை. அதிலும் அந்த ஐ ைவ்யூனவ
நினனக்கக்கூட இல்னை. அவள் வனரயில் பை அமானுடங்களுக்கு நடுவில்
அபத பவகத்தில் ஒரு மானுடமும் செயல்படுவதுபபால் பதான்றியது.

“என்ன பாரதி, எதுவும் பபெமாட்படங்கிபற?”

“என்ன பபெறதுன்பன சதரியை அரவிந்த்...”

“சதரியைியா... உனக்கா? ெரிதான்...”

அவன் பகைியாகச் ெிரித்தான்.

“நிஜம்மா அரவிந்த்...”

“இட்ஸ் ஓ.பக. இனி இந்த வானளப் பார்த்து வித்யாெமா நினனக்க

மாட்படதாபன?”

“ஷ்யூர்!”
“அந்த விபூதிப் சபட்டி இங்க பவண்டாம். ஒரு மடத்துக்குள்ள இருக்கற
மாதிரி இருக்கு. பின்னாை உங்க அப்பாபவாட ப்ளக்ஸ் இருக்கிற குபடான்ை
பபாட்டுடு.”

“ஓ.பக...”

“ெரி நாம சகாஞ்ெம் பவற விஷயம் பபசுபவாமா?”

“பவற விஷயம்னா?”

“என் ஒத்தினக சதாடர் பத்தி...”

“ம்... பபெைாபம!”

“கறாரா ெப் எடிட்டராபவ பபசு. முதல் அத்தியாயம் எப்படி இருந்தது?”

“ஐ ஆம் ொரி... கான்ென்ட்பரட் பண்ணிபய நான் படிக்கை...”

“பநா பிராப்ளம். இப்பகூட உன் சமயினைத் திறந்து படிச்ெிட்டுப்

பபெைாபம...”

“அப்ப மாடிை என் ரூமுக்குப் பபாயிடுபவாமா?”

“அவெியமில்ை... இந்த தர்பார்ைபய நம்ப விவாதம் நடக்கட்டும்.

பாக்கறவங்களுக்கும் ஒரு நார்மல் பீல் வரட்டும்.”

- அரவிந்தன் ஒரு முடிபவாடும் சதளிபவாடும் தான் அப்படிச் சொன்னான்.

அவ்பவனளயில் `ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்’ என்கிற ஒரு சமல்ைிய ெப்தம்தான் முதைில்
பகட்டது. முதல்முனற ஒைித்த அது அடுத்தமுனற பைமாய் ஒைிக்கவும்
ெப்தம் வந்த பக்கம் திரும்பினான் அரவிந்த். சபட்டிபமல் அந்தப் பன்னிரண்டு
அடி நீள நாகம், கம்பீரமாய்..!

- ததொடரும். 21 Mar 2019

அன்று பபாகர் காட்டிய ரெமணினய, கிழார்கள் மட்டுமல்ை, அந்த எண்
தினெச் ெீடர்களும் தாங்கள் இருந்த இடத்தில் இருந்தபடிபய
உற்றுப்பார்த்தனர்.

பபாகபரா அருகில் இருந்த தண்ணர்ப்

ீ பானனனய, ெீடன் ஒருவனன
அனழத்து அருபக எடுத்து வரச் செய்து, அந்தப் பானனக்குள் அந்த
ரெமணினயப் பபாட்டார்.

``பபாகர் பிரான் அனத எங்கள் கரங்களில் தந்து பார்க்கச் சொல்வர்கள்

ீ என
எண்ணிபனாம்” என்றார் அருணாெைக்கிழார்.

``இது எனக்குப் பயன்படுவது. என் பிறந்த நட்ெத்திரம் தொபுக்திக்கு ஏற்ப

இனதக் சகாங்கணர் எனக்குச் செய்து தந்தார். இந்த ரெமணி, எப்பபாதும்
இயங்கும் தன்னமயுனடயது. இது வினெப்பாட்டுக்கு அதாவது புவியீர்ப்பு
வினெப்பாட்டுக்கு எதிரானது. என்னுடன் இருக்கும்பபாது இது எதிர்வினன
புரியாது. உங்களிடம் நான் இனதத் தரும்பட்ெத்தில் எதிர்வினன புரியைாம்.
அதனால் உங்கள் உடல்சவப்பத்தில் மாற்றமும், ரத்த ஓட்டத்தில்
அழுத்தமும் உருவாகி, அது மாரனடப்பு வனர உங்கனளச் செலுத்தைாம்.
அதனால்தான் நான் இனதக் காட்டிபனன். தரவில்னை” - என்னும் பபாகரின்
பதில், அனனவனரயும் சபரிதும் வியப்பில் ஆழ்த்தியது.

``பபாகர் பிராபன... ஓர் உபைாக உருண்னட இப்படிசயல்ைாம்கூடவா

செய்யும்?” என்று பகட்டார் பவல்மணிக்கிழார்.

``உபைாகம் பபான்ற உருண்னட என்று கூறுங்கள். உபைாகம் என்பது, இந்த

மண் ொர்ந்தது; புவியீர்ப்பு வினெக்குக் கட்டுப்பட்டது. இதுபவா அதற்கு
எதிரானது.”

``எந்த வனகயில்... எப்படி?” என்று கிழார் பகட்கும்பபாபத பபாகர் பிரான்

ரெமணினயப் பபாட்ட அந்த பானன சமள்ள பறப்பதுபபால் பமல் எழும்பி
அந்தரத்தில் நிற்கத் சதாடங்கியது. அனதக் கண்ட அவ்வளவு பபரும்
வியப்பில் வினடத்தனர்.

``இது என்ன, குறளி வித்னதபபால் இருக்கிறபத?” என்றார் கார்பமகக்கிழார்.

``குறளி வித்னதயல்ை... இது ஒரு வனக விண் ஞானம்.”

``அனத விளக்குவர்களா?”
ீ

``முதைில் அந்தப் பானனனயக் கீ பழ இறக்கி னவத்துக் கயிற்பறாடு

கட்டுங்கள். ரெமணி அதனுள்பளபய இருக்கட்டும். இந்த நீனர நானள
எல்பைாரும் பருகுங்கள். காயகற்பம் தரும் பயனன இந்த நீரும் தந்திடும்!
குடல் சுத்தம், ெிறுநீரகச் சுத்தம் பித்தபகந்திரச் சுத்தம், மைப்னப சுத்தம் எனும்
நால் வனகச் சுத்தம் இதனால் உண்டாகும். சபாதுவில் ெிறுநீரில் மண்ணில்
தாவரங்கள் வினளயாது. ஆனால் இந்தத் தண்ணரின்
ீ ெிறுநீரில் புற்கள்
தனழக்கும். மண்ணில் உப்பு படியாது. இந்த ரெமணி, தண்ணரில்
ீ தன்
பவதிச்செயனை நிகழ்த்தியபடிபய இருக்கும்” என்று விளக்கமளித்த பபாகர்,
``ரெமணிகுறித்துப் படிக்க பநரும் தருணத்தில் விவரமாய்க் கூறுகிபறன்.
இப்பபாது காைத்துளி எவ்வளவு?” என்று பபாகர் பகட்டிட, அங்கு ஒரு
பமனடபமல் னவக்கப்பட்டிருந்த நீர்க்கடினகனய உற்றுப்பார்த்த புைிப்பாணி,

``குருபிராபன... சூரிய அஸ்தமனமாகி இரண்டனர நாழினக கழிந்துள்ளது.

இன்னறய உதயப்படி முப்பத்திரண்டனர நாழினக கழிந்துள்ளது. விடிவதற்கு
இருபத்பதழனர நாழினக உள்ளது” என்றான்.
``நல்ைது. இன்னறய பாடகாைம் இபதாடு நினறவுசபறட்டும். ஒரு நாழினக
காை அளவுக்குள் இரவுப் பெியாறி உறங்கச் செல்லுங்கள். நானளய சபாழுது
நல்ை சபாழுதாய் விடியட்டும்” என்று னககனள உயர்த்தி ஆெீர்வதித்தார்
பபாகர்.
கிழார்கள் னகனய ஊன்றி எழுந்தனர். ஆனால் ெீடர்கள், ஊன்றாமல்
சநாடிப்சபாழுதில் எழுந்து நின்றனர். பபாகரின் ெித்த சகாட்டாரத்தில்
ஆங்காங்பக எரிந்தபடி இருக்கும் தீப்பந்தத் தீ நாக்குகள் ஊபட ஈெலும் உமி
வண்டுகளும் சகாட்டமடித்துக்சகாண்டிருந்தன. மற்றபடி பம்சமனக் கானத
அழுத்தும் இரவு, கரிக்கட்டியால் எல்ைாப்புறமும் சூழ்ந்துகிடந்தது. காற்றிடம்
ஓர் அறிஞனுக்கு உண்டான நிதானம். சபரிய வச்சு
ீ இல்னை, அதற்காய்
தழுவல் இல்ைாமலும் இல்னை.

ெீடர்கள், பபாகர் முன் வந்து குனிந்து, அவர் கானைத் சதாட்டு

வணங்கிவிட்டுப் பிரிந்தனர். கிழார்கள் தங்கள் ஏடுகனளப் புரிக்கயிற்றால்
கட்டி அதனுள் எழுத்தாணினயப் படுக்னகவாக்கில் செருகி, பிறகு அந்த
ஏட்டுக்கட்னட இரு னககள் நடுபவ னவத்தபடி பபாகனரக் கும்பிட்டு
வணங்கியவர்களாய்ப் பிரியத் சதாடங்கினர்.

பபாகரும் எழுந்து நின்றவராய், பமற்கு பநாக்கி நின்று ஆழ்ந்து

மூச்சுக்காற்னற இழுத்து சநஞ்னெ நான்கு அங்குைம் முன்பக்கம் தூக்கி, அபத
நினையில் இரு னககனள ஆகாயம் பநாக்கி பவண்டுபவர்பபால் தூக்கியவர்,
ெிை சநாடியில் மூச்சுக்காற்னற விடுவித்து காற்னறயும் ெீரான பவகத்தில்
சவளிவிட்டார்.

கச்ெிதமாய் கம்பண்ணன் என்னும் அவரது அக உதவியாளன், சகாள்ளு

ரெமும் ஈச்ெம் பழக் கூழும் அவருக்கான உணவாய் செய்து, இரு
கையங்களில் னவத்து எடுத்து வந்திருந்தான். `னவத்துவிட்டுச் செல்’ என்று
பார்னவயாபைபய கூறியவர், அவருக்கான ெயன பாகத்தில் நுனழயாமல்
ஒரு பகாலுடன் புறம் கிளம்பினார்.

னமயிருளுக்குள்ளும் ஊடுருவ முடிந்த பார்னவ வளம், கழிப்புக்காகச்

செல்லும் அவருக்கு வழி காட்டியது.

இது ஒருபுறம் - இசதல்ைாபம அன்றாடங்கள்!

சகாட்டாரத்தில் தங்கி இருந்து ெிகிச்னெ சபற்றிடும் பநாயாளிகளுக்கு
சவல்ைப் பணியாரமுடன் கடுக்காய் அன்ன உருண்னடகளும், முசுமுசுக்னக
ரெமும் உணவாகத் தயாராகிக்சகாண்டிருந்தன. ெீடர்களுக்கும் சவல்ைப்
பணியாரமுடன் வரகுக்களி, புளி-மிளகுச் ொற்றுடன் காத்திருந்தது. ெீடர்கள்
அனதத் தங்களுக்கான பீங்கான் ஏனங்களில் பிடித்தும் பினெந்தும் தீப்பந்த
ஒளிக்கு நடுபவ வட்டமாய் அமர்ந்தும் ருெித்துச் ொப்பிட்டனர். ெிைர்
வரகுக்களினயத் தயிரில் கனரத்து உண்ண விரும்பினர். ஆனால், ஆகாரச்
ெிப்பந்திகள் தயிர் தர மறுத்தனர்.

இரவுபநரத்தில் கீ னரக்கும் தயிர் வனக உணவுக்கும் சகாட்டாரத்தில்

தனடயுண்டு. அது மந்தநினைனயத் பதாற்றுவிக்கும். புத்தி கூராக இருக்க
விடாது. காற்றில் புறத்தில் அழுத்தக் குனறபாடு ஏற்படும் தருணங்களில்
தூக்கம் வரவனழக்கும். ஆனால், கானையில் எனதயும் எவ்வளவும்
உண்ணைாம். இருப்பினும் சபாதினி மனைக்குன்னற நான்கு முனற வைம்
வந்திருக்க பவண்டும். இரு பதாள்களிலும் வியர்னவப் பாம்புகள் ெீற
பவண்டும். இசதல்ைாபம `சகாட்டாரக் கட்டுப்பாடுகள்’ எனப்படும்
விதிமுனறகள்!

சபரும்பாலும் எந்தச் ெீடனும் இந்தக் கட்டுப்பாடுகனள மீ றியதில்னை.

உணவு உண்டு முடித்த நினையில் படுக்கச் செல்வர். அருகிபைபய ெமணர்
படுக்னகபபாை கல்பமனடயாகச் செதுக்கப்பட்டிருக்கும் பானறபமல் ெிைர்
தங்கள் பருத்தி ஆனடனய விரித்து அதன்பமல் படுப்பர். தனை, தனரபயாடு
ெமனதயாக இருக்க பவண்டும். தனையனணயாகத் தனையின் பின்
முடிதான் திகழ பவண்டும். ஒரு பைனகனயக்கூட னவத்துக்சகாள்ளக்
கூடாது. சகாட்டாரத்தில் பெர்ந்த புதிதில் மிகபவ கஷ்டப்பட்டனர்.

`பபாகிக்பக தனையனண; பராகிக்கும் பயாகிக்கும் அது ஆகாது’ என்பார்

பபாகர். எனபவ, பானறத் தளத்தில் துணி விரித்பதா, இல்னை, பாய்
விரித்பதா படுப்பார்கள் ெீடர்கள். பகானரப் பானய, பபாகர் மிக விரும்புவார்.
அவர் அனதபய பயன்படுத்துகிறார். பகானரக்கு மருத்துவக் குணம் உண்டு.
உடம்பின் உஷ்ணம் அதன் பமல்படும்பபாது அது பவக்காட்டுக்கு உட்பட்டு
தன்னுள் இருக்கும் ரெத்னத ஆவியாக்கும். அனத சுவாெிப்பது நல்ைது. அந்த
ரெம் மயிர்க்கண்களில் தங்கி வியர்னவ நாளங்கனள நன்கு தூண்டிவிடும்.
இதனால் தாகம் நன்கு எடுத்து உடம்பின் தண்ணர்த்
ீ பதனவ பூர்த்தியாகும்.

ெீதள உடம்புனடபயாருக்கு செம்மறி ஆட்டுக் கம்பளினய ெிபாரிசுசெய்வார்.

இனதப் பபார்த்தி உறங்கிட சவப்பம் மிகுந்து ெீதளம் கட்டுப்படும்.
உறங்குவதில்கூட ஆபராக்கிய ரகெியம் மிகுதியாய் உள்ளது என்பார்.
அன்னறய இரவுப்சபாழுதும் பபாகரின் சகாட்டாரத்தில் வழக்கமான ஒரு
நாளாகக் கழிந்து முடிந்த நினையில், ெீடர்களில் அஞ்சுகனும் புைிப்பாணியும்
உறக்கம் வராதவர்களாய் பானற ஒன்றின்பமல் மல்ைாந்திருந்தனர்.

விண்ணில் நட்ெத்திரங்களின் ஜாஜ்வல்ய ஒளி! பினறச்ெந்திரன் ஒரு

மூனையில் யாபரா தூக்கி எறிந்துவிட்டதுபபால் கிடந்தான்.

அவசனாரு முள் இல்ைாத கடிகாரம்!

அவன் வளர்நினையில் ஒளிதான் அளவு - பதய் நினையில் இருள்தான்

அளவு. பினறனயப் பார்த்த புைிப்பாணி, மல்ைாந்த நினையிைிருந்து எழுந்து
அமர்ந்தவனாய் னகவிரல்கனள விரித்தும் மடக்கியும் ஏபதா கணக்கு பபாடத்
சதாடங்கினான்.

அனதக் கவனித்த அஞ்சுகன் அருகில் வந்து அமர்ந்தவனாய் ``என்ன புைி...

இரவிலும் கணக்பகாடு குைாவைா?” என்று பவடிக்னகயாகக் பகட்டான்.

``ஆம் அஞ்சுகா... இன்று வானம் பமகப் புனகயின்றி, துைக்கிய

பாத்திரம்பபால் பளிச்சென இருக்கிறது. நட்ெத்திரங்கனள நாைாபுறமும் காண
முடிகிறது. குறிப்பாக, மான்சகாம்புபபால் பதாற்றம்தரும் மிருகெீரிஷ
நட்ெத்திரக் கூட்டம் புைப்படுவது அரிது. இன்று நன்றாகப் புைப்படுகிறது.

பினறநிைவிடமும் ஐந்தாம் நாளான பஞ்ெமியின் ஒளிப்புனல்! வளர்பினற

காைகட்டம் இது! அடுத்த சபௌர்ணமி ெித்தினரப் சபௌர்ணமி. பூமிக்கும்
நிைவுக்குமான தூரம் மிகபவ குனறவுபடும் நாள். ெந்திர வாரிதியும் பூமி
பமல் ஏராளமாய்ப் பட்டுத் சதறிக்கும். இந்நாளில் நம் பபாகர்பிரான்
வானைக்குமரி பூனெ செய்வார். அபதாடு குரு மருந்தும் செய்வார். குரு
மருந்துக்கான உப்புகளில் ஒரு உப்பு இந்தச் ெித்தினரப் சபௌர்ணமி நாளில்
கரிெல்காட்டு நிைப்பரப்னபசயாத்த மனை அடிவாரங்களில் புல்கூட
வினளயாத சபாட்டல்சவளியில் குழி பதாண்டிட கீ பழ அகப்படும். அந்தக்
குழினய எப்பபாது பதாண்டபவண்டும் என்று ஒரு கணக்கு உள்ளது.
ஏசனனில், ெந்திரவாரிதி பநர்க்பகாடாய் குழியில்பட பவண்டும். அப்பபாது
சவண்மணைாய் உள்ள உப்பும் ரொயனத்தன்னம அனடயும். அந்த பநரத்னத
நான் இப்பபாபத கணக்கிடத் சதாடங்கிவிட்படன்.”
``அந்த உப்பு என்ன செய்யும்?”

``ஒரு மருந்தின் வரியத்னத

ீ அந்த உப்பு பை மடங்கு சபருக்கி
அளித்துவிடும். குறிப்பாக, யவ்வன காந்தி எனப்படும் இளனமக்கு மிகமிக
உதவிடும்.”

``யவ்வன காந்தியா - இது என்ன விபநாதமான சபயராக இருக்கிறது?”

``கிழவினயக் குமரியாக்கும் மூைினக மருந்து அது. ஒரு மண்டைம்

உண்டிட, ெதம் கண்ட கிழவனும் தன் வயதில் ெரிபாதினய இழந்து ஐம்பது
வயனத அனடந்திடுவான். எனில், மத்திம வயனதசயாத்தவர்கள் உண்டால்
என்னாகும் என எண்ணிப்பார்.”

``நம் குருவிடம் யவ்வன காந்தி உள்ளதா?”

``அவரிடம் இல்ைாதபத இல்னை. பை ரகெியங்கள் அவர் மனதுக்குள்பளபய

உள்ளன” - குருவான பபாகர்குறித்து புைிப்பாணி விளக்கிச் சொன்னபபாது,
குருவான பபாகபரா எதிர் தினெயில் தன்னந்தனிபய சபாதினி மனை உச்ெி
பநாக்கி கறுப்பு உருவமாய் ஏறியபடியிருந்தார்.

இன்று அந்தப் பாம்னபப் பார்த்த மாத்திரத்தில், அரவிந்தனுக்குள் அட்ரீனைின்

சுரப்பால் பயம்தான் முதைில் ஏற்பட்டது. பாரதிக்குள்ளும் அந்தச் சுரப்பிகள்
தாறுமாறாய்ப் சபாங்கி உடம்பில் ஓடும் குருதிக்குள் அமிைம் பரவியதில்
ஒரு வனக ஸ்தம்பித்த நினை.

அந்த `ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்’ ெத்தம் பகட்டு அவர்கள் இருவர் மட்டுபம வந்திருந்தனர்.

அனடக்கைம்மாபவா, மணிபயா மற்ற யாரும் எதனாபைா வரவில்னை.
பாம்பபா நிமிர்ந்து படம் விரித்திருந்தது. அதன் கருகுமணி பபான்ற ெிறிய
கண்கள் இரண்டும் பாரதினயயும் அரவிந்தனனயும் சவறிப்பனத நன்றாக
உணர முடிந்தது.

பமபை முருகனின் படம்.

கீ பழ சபட்டி... நிமிர்ந்து ெீறிய பாம்பு, பிறகு சமள்ளத் தனழந்து இறங்கி

சபட்டினய வனளத்துக்சகாண்டு தன் சமாத்த உடைின் கட்டுக்குள்
சபட்டினயக் சகாண்டுவந்த நினையில் படம் விரித்து சபட்டியின்
ஒருபுறமாய்த் தனைனய உயர்த்தி மீ ண்டும் படம் விரித்தது. அது `இது என்
சொத்து’ என்று கூறுவதுபபால் இருந்தது.

இதுபபான்ற காட்ெிகள் அந்த நாளில் புனனகனதகளில் மட்டுபம

விவரிக்கப்பட்டுள்ளன. இந்த நாளில் தினரகளில் கிராபிக்ஸ் விஞ்ஞானம்
அந்தப் புனனனவக் காட்ெியாக்கியுள்ளது. ஆனால், இப்பபாது புனனசவல்ைாம்
இல்னை - கிராபிக்ைும் இல்னை. கண்சணதிரில் ஒரு நிஜம்!
எல்ைாம் ெிை சநாடிகபள..!

தன் பிடினய விடுவித்த அந்த நாகம், அப்படிபய பக்கவாட்டில் திறந்திருந்த

ஜன்னல் வழியாக ஒரு ரப்பர் குழாய் ஊர்வதுபபால் அரவிந்தனன எண்ணச்
செய்த நினையில் சவளிபயறவும் செய்தது. அது அங்கிருந்து நீங்கவும்தான்
இருவருக்கும் சுயநினனபவ திரும்பியது. அப்பபாதுதான் பாரதியும்
அரவிந்தனன சநருக்கமாகத் பதானளப் பிடித்துக்சகாண்டு நிற்பனத
உணர்ந்தாள். அரவிந்தனும் அவளது ஸ்பரிெத்னத உணர்ந்தவனாக வாைிபக்
கிளர்ச்ெி அனடந்து, பிறகு அனதக் கட்டுப்படுத்திக்சகாண்டு பாரதினயப்
பார்த்தான். பிறபக இருவரும் சமள்ள விைகினர்.

பாரதியின் பார்னவ `இந்தச் ெம்பவத்னத நீ எப்படி

சமாழிசபயர்க்கப்பபாகிறாய்?’ என்பதுபபால் பார்த்தது. இனடபய அந்த
வற்றாத விபூதி வாெம்.

`இங்பக யாருமில்னை என்று நினனக்க பவண்டாம் - நான் இருக்கிபறன்’

என்பதுபபால் சுவரில் கண்ணாடிச் ெட்டத்துக்குள் முருகன்.

கச்ெிதமாய் மணியும் ``அடப்பபாய்யா... அது எங்கபயா பபாய்

பூந்துக்கிச்ெிய்யா! நீ பார்த்த நிமிெத்துை அனத அடிச்ெிருக்கணும். நீ ஒரு
சவட்டிப்பய...” என்ற பபச்பொடு மருதமுத்துவுடன் உள்
நுனழந்துசகாண்டிருந்தான்.

``ஆமா, நீ சபரிய பீட்டர்... மூடிக்கிட்டு வாய்யா...” என்று மருதமுத்து,

மணினயக் கீ றினான்.

இருவரும், பாரதி, அரவிந்தனன முழுனமயாகக் கனைத்தனர்

பாரதி ஏறிட்டாள்.

``அம்மா அது எங்கிபயா பூட்ெிம்மா... எனக்குத் சதரிஞ்சு அது இந்த

ஏரியாவுைபய இருக்க ொன்ஸ் இல்னை. பக்கத்தாை அண்டர் கிரவுண்டுை
பகபிள் ொனல் பபாவுதும்மா - அதுை நுனழஞ்ெிருக்கும். இனி அது
வராதும்மா - வந்தா நான் பாத்துக்கிபறம்மா” என்றான் மணி.
``பயர் ெர்வைுக்கு
ீ பபான் பண்ைியா?”

``எங்கம்மா... அது இருக்கிற இடம் சதரிஞ்ொல்ை..?”

``பரவால்ை... அப்படிபய சதரிஞ்ொலும் எங்பகயும் யாருக்கும் பபான் பண்ண

பவண்டாம். நீங்க உங்க பவனைய பாருங்க. அது யானரயும் எதுவும்
செய்யாது” - அரவிந்தன் இப்படி ஒரு பதினைச் சொல்ைவும் மணி,
மருதமுத்துனவவிட பாரதி அதிகம் ஆச்ெர்யப்பட்டாள். அவர்களும் அந்த
ஆச்ெர்யம் கனையாமல் விைகிட, அரவிந்தன் சமள்ள நிதானமாய் நடந்து
வந்து ஹாைில் பொபாவில் அமர்ந்தான்.

அந்த பங்களாவுக்குள் ஓர் அொத்திய அனமதி! எப்பபாதும் ஒருவரின்

நடமாட்டம் இருந்தபடிபய இருக்கும் பரபரப்பான ஓர் அரெியல்வாதியின்
பங்களா அது. சொல்ைினவத்த மாதிரி அப்பபாது, குறிப்பாக அந்த நாகம்
சபட்டிபமல் காட்ெிதந்தபபாது பாரதி, அரவிந்தனனத் தவிர ஒருவரும்
இல்னை.

அங்கு நிைவிய சமௌனத்னத யார் உனடப்பது என்பதிலும் ஒரு தயக்கம்.

இருந்தும் அரவிந்தபன உனடத்தான்.

``பாரதி, இங்க இப்ப நடந்த எதுவும் தற்செயைில்ை... ெம்திங் மிஸ்டீரியஸ்!”

என்றான்.

பாரதியின் கண்களில் அதிகபட்ெ விரிவு.

``அந்தப் சபட்டியக்கூட பின்னாை குபடான் ரூம்ை தூக்கிப்பபாட பவண்டாம்.

அது இங்பகபய இருக்கட்டும். அந்தப் சபட்டிக்கும் பாம்புக்கும் ஏபதா
சதாடர்பு இருக்கு.”

``...”

``ஆமாம்... அந்தப் சபட்டியிையும் ஏபதா இருக்கு..!”

``...”

``என்ன பாரதி... நான் இப்படிப் பபெறது ஆச்ெர்யமா இருக்கா?”

``...”

``எனக்பக இந்தச் ெம்பவம் நம்ப முடியாத ஒரு அதிெயம்தான். எப்பவும்

அமானுஷ்யம்கிறது சரண்டு விதம். ஒண்ணு, பகள்விப்படுவது... அடுத்து,
நமக்பக அந்த அனுபவம் ஏற்படுவது! பகள்விப்படும்பபாது நமக்கு ஒரு
ொய்ஸ் இருக்கு. அனதப் சபாய்னு நாம அப்ப தாராளமா நினனக்கைாம்.
நினனச்ொதான் அதற்பகற்ப செயல்பட முடியும். ஆனா, நாபம அந்த
அனுபவத்துக்கு ஆட்படும்பபாது நமக்கு ொன்பை இல்னை. நாம அனத
நம்பித்தான் தீரணும்.”

``இப்பவும் நம்ப மறுத்தா?” - பாரதி சமள்ள இதழ் விரித்தாள். பதிலுக்கு,

இப்பபாது அவனள அரவிந்தன் சவறித்தான்.

``என்ன அர்விந்த்... என் பகள்விக்கு என்ன பதில் சொல்றதுன்னு

சதரியைியா?”

``ஆமாம்... எனக்குத் சதரியை! ஆனா, இப்ப இங்க நடந்த ெம்பவம் நிச்ெயமா

மிஸ்ட்ரிதான்.”

``அந்தக் கண்றாவி எதுக்கு இங்க நடக்கணும்?” - அவள் குரல் ஓங்கைாய்

ஒைித்துக் பகட்டது.

``சதரியை... ஒருபவனள இனி சதரியவரைாம்.”

``மண்ணாங்கட்டி... நான் திரும்பவும் சொல்பறன். இது எல்ைாபம

தற்செயல்தான்... சராம்ப சராம்ப தற்செயல்!’’

``ெரி பாரதி... சடன்ஷனாகாபத! நிதானமா பயாெிப்பபாம்.”

``பயாெிக்க என்ன இருக்கு அர்விந்த்? ஒரு பாம்பு, எங்னகயாவது மனுஷன்

மாதிரி புத்திபயாட பிபஹவ் பண்ணுமா? பண்ண அதனாை முடியுமா?
அதுக்குக் கால் கினடயாது, காது கினடயாது, னக கினடயாது! அது
உணர்வாை மட்டுபம இயங்குகிற ஒரு உயிரினம். அது பால் குடிக்கிறதும்,
மகுடி வாெிக்கிறதும் வணாப்பபான
ீ இந்தத் தமிழ் ெினிமாவுையும் டி.வி
ெீரியல்ையும் மட்டும்தான்... அங்கல்ைாம் சபாய் சொன்னாதான் த்ரில் வரும்.
த்ரில்தான் இப்ப ஜனங்களுக்கும் பார்க்கப் பிடிச்ெிருக்கு. ஆனா, அது
அவ்வளவும் சபாய்! கனதன்னாபை சபாய்தாபன?” - பாரதி ஏபதா பமனடயில்
பட்டிமன்றத்தில் சபாய் என்று நிரூபிக்கும் அணிப் பபச்ொளர்பபால்
பபெினாள். அவள் குரல், ெனமயல்கட்டில் இருந்த அனடக்கைம்மானவ
எட்டிப்பார்க்கச் செய்தது. அவள் பார்க்கவும் பாரதியும் அருகில் அனழத்தாள்.

``அம்மா, சகாஞ்ெம் வாங்க இங்க...”

``என்ன கண்ணு?”

``நீங்க இவ்வளவு பநரம் உள்பளயா இருந்தீங்க?”

``ஆமாம் கண்ணு.”

``இப்ப ஒரு அஞ்சு நிமிஷம் முந்தி இங்க நடந்த எனதயும் நீங்க

பார்க்கனையா?”

``உள்பள இருக்கும்பபாது எப்படிப் பாக்க முடியும் கண்ணு?”

``சபரிய பாம்பு ஒண்ணு வந்து அந்த விபூதிப் சபட்டிய சுத்திக்கிட்டு படம்

விரிச்சு நின்னுச்ெின்னா நம்புவங்களா?”
ீ

``நீ சொன்னா, நான் நம்புபவன் கண்ணு.”

``நான் சொன்னான்னுல்ைாம் சொல்ைக் கூடாது. ஏன், நான் சபாய் சொல்ை

மாட்படனா?”

``எனக்குத் சதரிஞ்சு நீ சொல்ை மாட்பட கண்ணு. இந்த சஜன்மத்துை

உன்னாை சபாய் சொல்ை முடியாது” - அனடக்கைம்மா சொன்னவிதத்தில்
ஓர் அைாதி அழுத்தம். பாரதி எழுந்து பபாய் அம்மானவக் கட்டிக்சகாண்டாள்.
அரவிந்தன் அனத ரெித்தான். பிறகு விைகியவள் ``அம்மா... நான் சொன்னது
உண்னம. இப்ப இங்க நடந்தது. இப்ப சொல்லுங்க - நீங்க நம்புறீங்களா?”

``நம்புபறன் கண்ணு...”
``அனடக்கைம்மா... நீங்க ஒரு கிறிஸ்துவப் சபண்மணி! ஞாயிற்றுக்கிழனம
தவறாம ெர்ச்சுக்கும் பபாறீங்க. எப்படி உங்களாை இனத நம்ப முடியுது?”

``அதிெயங்கள் எல்ைா மதத்துையும் இருக்கு கண்ணு. ஜீெஸ் நிகழ்த்தாத

அற்புதங்களா... இல்ை அந்த பவளாங்கண்ணி மாதா நிகழ்த்தாததா? இது
சபாய்னா எங்க ஜீெஸ் செத்துப் பினழச்ெவர்ங்கிறதுமில்ைியா
சபாய்யாயிடும்?”

``அப்ப அதுக்காகத்தான் இனத நம்புறதா சொல்றீங்களா?”

``ஏன் இப்படி எதிர்வாதம் பண்பற? ஒரு அனுபவத்துக்கு ஆட்பட்ட பிறகும்

நாம அனத ெந்பதகப்பட்டா, னெத்தான் நம்னம ஆட்டினவக்கிறதா அர்த்தம்!” -
அனடக்கைம்மா அப்படி ஒரு பதில் கூறுவாள் என்று பாரதி
எதிர்பார்க்கபவயில்னை. விக்கிப்பபாடு பார்த்தாள்.

``நான் வர்பறன் கண்ணு. அடுப்புை வஞ்ெிரம் சவந்துகிட்டிருக்குது” - என்று

அனடக்கைம்மா நழுவினாள். மீ ண்டும் இருவர் மட்டும்... அரவிந்தன்
முகத்தில் ஒரு குறுநனக உருவாகியிருந்தது. அவன், அடுத்து பாரதி என்ன
சொல்ைப்பபாகிறாள் என்பதுபபால் பார்த்தபடிபய இருந்தான். அவபளா
எதுவும் பபொமல் பபாய் பொபாவில் அமர்ந்தாள்.

அரவிந்தன் சபட்டினய பநாக்கி நடந்தான்.

அதன் முன் மண்டியிட்டான். நிமிர்ந்தான்.

முருகன் படத்தில் பார்த்தபடி..!

திரும்பக் குனிந்து சபட்டினய ஊடுருவினான். `திருப்புளிச்ெங்கரம்’ எனும்

செதுக்கிய எழுத்துகள் பமல் விரைால் வருடினான்.

பிறகு அதன் கீ ழ் உள்ள துவாரங்களில் விரனை விட முயன்றான்.

சுண்டுவிரல் மட்டும் ஓரளவு நுனழந்தது. அதுவும் ஓர் அளபவாடு நின்று
உள்பள ஒரு ஸ்க்ரூனவத் சதாட்டு நின்றது. நிச்ெயம் சமக்கானிக்கைான
ஒரு விஷயம்தான்!
இதுபபான்ற சபட்டிகள் - அதன் ைாக்கிங் ெிஸ்டம் பபான்றனவ
ஜமீ ன்தார்கள் ெம்பந்தப்பட்டனவ. அவர்கள்தான் ஊர் சுற்றுபவர்கள்.
குறிப்பாக, சவளிநாடுகளுக்குப் பயணிப்பவர்கள். அப்படிப் பயணிக்கும்பபாது
அதிெயமாகக் கண்ணில் படுவனத வாங்கவும் செய்பவர்கள். இந்தப் சபட்டி
அப்படி வாங்கப்பட்டதுபபால் சதரியவில்னை. சபட்டி பமல் காணப்படும்
`திருப்புளிச்ெங்கரம்’ என்னும் எழுத்துகளுக்குள்தான் ஏபதா சபட்டினயத்
திறக்க முடிந்த ரகெியம் ஒளிந்திருப்பதுபபால் அவனுக்குத் பதான்றியது. தன்
னகப்பபெினய எடுத்து பை பகாணங்களில் சபட்டினயப்
படம்பிடித்துக்சகாண்பட சுற்றி வந்தான். பிறகு, திரும்பி பாரதி எதிபர வந்து
நின்றான். அவள் தீவிரமாகச் ெிந்தித்தபடிபய இருந்தாள்.

``பாரதி..”

``...”

``பாரதி, உன்னனத்தான்...”

``சொல்லுங்க அர்விந்த்...”

``நான் கிளம்புபறன். நீ சகாஞ்ெம் சரஸ்ட் எடு.”

``என்ன... கிளம்புறீங்களா?”

``ஆமாம். சபட்டினயத் திறக்க என்ன வழின்னு கண்டுபிடிச்ெிட்டு திரும்ப

வர்பறன்.”

``அனதத் திறக்கத்தான்பவணுமா?”

``பவண்டாம்கிறியா?”

``எனக்கு இது எதுவுபம பிடிக்கனை அர்விந்த். இந்த வாள், சபட்டி

இசதல்ைாம் சவறும் கனைப்சபாருள். ஜஸ்ட் ஆன்டிக்ஸ்... தட்ஸ் ஆல்.”

``ெரி... என்ன சொல்ை வர்பற?”

``இது வந்ததுை இருந்துதான் எல்ைாக் குழப்பமுபம... பபொம திருப்பிக்

சகாடுத்துட்டா - இல்னை, தூக்கிப்பபாட்டுட்டா?”
``பயப்படுறியா?”

``ெத்தியமா இல்னை... ஏபனா எனக்கு இசதல்ைாம் இப்ப சகாஞ்ெமும்

பிடிக்கனை.”

``எனக்குப் புரியுது. நடக்கிற எதுவும் விஞ்ஞானபூர்வமா இல்னை... மர்மமா

இருக்கு. அது உனக்கு எரிச்ெனைத் தருது.”

``அப்படியும் சொல்ைைாம்.”

``ஏன் எரிச்ெல் வருது... விஞ்ஞானபூர்வமா இருந்பத தீரணும்னு நீ

எதிர்பார்க்கிறதாைதாபன?”

``பம பி... நீங்க சொல்ற மாதிரிகூட இருக்கைாம்.”

``இருக்கைாம் இல்னை... அதுதான் உண்னம.”

``ெரி அதுை தப்பில்னைபய?”

``எல்ைா விஷயத்னதயும் தப்பு ெரின்னு பார்க்கிறபத முதல்ை தப்பு பாரதி.

உண்னமயிை தப்புன்னு ஒண்ணு கினடயாது. ெரின்னும் ஒண்ணும்
கினடயாது. நாம பார்க்கிற பகாணமும் நமக்கு இருக்கிற நாசைட்ஜும்
படுத்துற பாடு இது. ஒரு புழுப் பூச்ெினய நாம சகான்னா, அது சகானை! -
பாவம்... அனத ஒரு பாம்பு விழுங்கினா அதுதான் அதுக்கு உணவு! நமக்குக்
சகானை - அதுக்பகா அதுதான் அடிப்பனட! இந்த மாதிரி என்னாை நினறய
முரண்கனளக் காட்ட முடியும்.”

``இது விதண்டாவாதம். இப்படி உங்களாை பகார்ட்ை பபெ முடியுமா?”

``அது விஷயத்னதப் சபாறுத்தது. மனுஷபனாட சபரிய பைம், பைவனம்

ீ
சரண்டுபம `நான்’கிற ஈபகாதான். உன்கிட்டயும் இப்ப அதுதான் பிரச்னன!
நான் ெம்பந்தமில்ைாம பபெறதா நினனக்காபத, ெம்பந்தத்பதாடுதான்
பபெபறன். இந்தப் சபட்டி, வாள் - உங்க அப்பானவச் சுற்றி நடக்கிற
ெம்பவங்கள் எல்ைாபம எனதபயா நமக்குச் சொல்ை வருது. இது நமக்கு
நம்ப வாழ்க்னகயிை கினடச்ெிருக்கிற அபூர்வமான ஒரு வாய்ப்பு,
அப்படித்தான் நான் நினனக்கிபறன். நீ இதுை இருந்து விைக முயற்ெி
செய்தாலும் முடியாதுன்னுதான் எனக்குத் பதாணுது” - அரவிந்தன் சதளிவாக
எடுத்துக் கூறும்பபாது பாரதியின் சதானைபபெிக்கு ஓர் அனழப்பு. பாட்டி
முத்துைட்சுமிதான் பபெினாள்.

``பாரதி... கார் பிபரக் டவுன் ஆயிடிச்ெிடா. நீ உடபன சடன்ஷன் ஆகாபத...

அந்த முருகன் என்னனக் னகவிடனை. பராடு ஓரமா நான் நிக்கிறனதப்
பார்த்துட்டு ஒருத்தர் ைிப்ட் சகாடுத்தார். ஒரு ஆச்ெர்யம் சதரியுமா? அவரும்
பழநிதான் பபாறாரு. அவருக்கு உன்னன நல்ைா சதரிஞ்ெிருக்கு. நீகூட
அவனர பபட்டிசயல்ைாம் எடுத்தியாபம?”

``யார் பாட்டி அவர்?”

``அதாம்மா... அந்த பயாகா மாஸ்டர். ொர், உங்க பபர் என்ன சொன்ன ீங்க?”

``திவ்ய ப்ரகாஷ்!”

``ஆங்... திவ்ய ப்ரகாஷ், திவ்ய ப்ரகாஷ்..!” - முத்துைட்சுமி பபச்சுவாக்கில்

அவரிடபம பகட்டுச் சொல்ைவும், பாரதியிடம் விதிர்ப்பு. இப்பபாதுதான்
அரவிந்தன் சொன்னான்... `நீ இதுை இருந்து விைக முற்பட்டாலும்
முடியாது’ என்று! அது எவ்வளவு சபரிய உண்னம! பாரதி விதிர்ப்பபாடும்,
மனைப்பபாடும் அரவிந்தனனத்தான் பார்த்தாள்!

- ததொடரும். 28 Mar 2019

 அன்று பபாகர் அப்படி ஏறுவனத அஞ்சுகன் பார்க்க பநர்ந்தது.
கூடபவ புைிப்பாணியும் கவனித்தான்.

``நம் குருபிரான் இந்த பவனளயில் எதற்காக மனைபமல் ஏறிச்

செல்கிறார்?’’ என்று பகட்கவும் செய்தான்.

``மூைினக எதுவும் பறிப்பதற்காக இருக்குமா?’’

``சபௌர்ணமிக்குத்தாபன இரவில் மூைினக பறிக்கச் செல்வார். இன்று

பஞ்ெமி நாளாயிற்பற?’’
``நாம் பவண்டுமானால் பின்சதாடர்ந்து சென்று கவனித்து வருபவாமா?’’

``தூக்கமும் வரவில்னை... பபாய்ப் பார்க்கைாம்தான்! ஆனால்...’’

``என்ன ஆனால்? குருனவபய கண்காணித்பதாம் என்று அவப்சபயர்

ஏற்பட்டுவிடுபமா?’’ - அவர்கள் பபச்ெின் இனடபய மனைபமல் ஏறியபடி
இருந்த பபாகர் மனறந்துவிட்டார். சுத்தமாய் எதுவும் சதரியவில்னை. அடர்
கறுப்பாய் சபாதினி மனைக்குன்றும், ெற்பற தனழந்த கறுப்பாய் சவளியும்
கண்ணில்பட்டன.

``அவனரக் காணவில்னைபய... என்னவானார்?’’

``இங்பக உன்பனாடுதாபன நானும் நிற்கிபறன். என்னனக் பகட்கிறாபய...

பபாய்ப் பார்த்தால்தான் சதரியும்.’’

``ெரி வா... பபாய்ப் பார்ப்பபாம். எது வந்தாலும் ெரி...’’ - அஞ்சுகனும்

புைிப்பாணியும் அங்கிருந்து நழுவி, அருகில் இருக்கும் சபாதினிக் குன்றின்
வடபமற்கு வாயவிய பாகம் வழியாக பமபைறத் சதாடங்கினர். அசுரெிரசு
பபான்ற ெதுரமற்ற உருண்ட பானறகள், இனடப்பட்ட இடங்களில்
தனழத்திருக்கும் ஆடாபதானட, பிரண்னட, குமிட்டி, நாயுருவிச் செடிகள்.
சநருப்பாக பானற பமல் கால் பதித்துத் தாவிக்குதித்து அங்கங்பக
இனளப்பாறி, பமபை பமபை அவர்கள் ஏறினர். அவர்கனளசயாத்த ெீடர்கனள
உறக்கம் தனதாக்கிக்சகாண்டுவிட்டது.

பமபை குறிப்பிட்ட ஒரு பானற பமல் நின்று கீ பழ சகாட்டாரத்னதப்

பார்த்தபபாது காற்பறாட்ட தினெ காட்டும் காற்றாடி, தன்னந்தனிபய வானில்
வானை ஆட்டிக்சகாண்டு பறப்பது ஒரு பிெிராகத் சதரிந்தது. தீப்பந்
தங்கனளத் தூமாட்டிக்கிழவன் எண்சணய்ச் ெட்டிக்குள் முக்கி
அனணத்துக்சகாண்டிருந்தான்.

அரிய காட்ெி!
பகைாக இருந்தால் ஒரு பறனவப் பார்னவயில் நாைாபுறமும் பார்க்கைாம்.
பிரமிப்பு தட்டும். இரவில் மின்மினிகபளாடு சகாட்டாரக் கூம்புக் குடில்கள்
கருத்தத் திட்டுக்களாய்த்தான் கண்களில் பட்டன! ஓர் அளவுக்குபமல் ஏறவும்
முடியவில்னை. சநருஞ்ெிமுள்கள் பாதம் முழுக்கத் னதத்துவிட்டன.
அப்படிபய அருகில் இருந்த பானறபமல் ொய்ந்து `அம்மா...’ என்று
அைறினான் அஞ்சுகன். புைிப்பாணி அடுத்து அைறினான். ெத்தம், நிச்ெயம்
அந்தப் பாகம் முழுக்க எதிசராைித்திருக்கும்.

அதன் வினளவாக ``யாரங்பக?’’ என்ற பபாகரின் குரலும் ஒைித்தது. ெிை

சநாடிகளில் னகயில் ஒரு ெிறு தீப்பந்தமுடன் பபாகர் அவர்கள் முன் உள்ள
பானற பமல் சதன்பட்டார். கீ பழ நாற்பத்னதந்து ெரிவில் பானற பமல்
அமர்ந்த நினையில், பாத சநருஞ்ெினயப் பிடுங்கியபடி இருந்த அவர்கனளயும்
கண்டார்.
அவர்களும் ஏறிட்டனர்!

``புைிப்பாணி... அஞ்சுகன்... நீங்கள்தானா?’’

``ஆம் குருபிராபன.’’

``இங்பக எங்பக வந்தீர்கள்?’’

``.....’’

``உங்கனளத்தான் பகட்கிபறன். இந்த இரவில் இங்கு உங்களுக்சகன்ன

பவனை?’’

``மன்னிக்கபவண்டும் குருபிராபன... யாபரா இந்தப் பக்கம் செல்வதுபபால்

சதரிந்தது. அது யார் என்று அறியபவ வந்பதாம்.’’

``என்னனத்தாபன யாபரா என்கிறீர்கள்?’’

``தங்கனள... தங்கனள...’’

``என் ெீடன் மூடனாகக்கூட இருக்கைாம். ஆனால், சபாய்யனாக மட்டும்

இருக்கபவ கூடாது. உண்னம பபசுங்கள்.’’

``ஆம் குருபிராபன... தங்கனளபய பின்சதாடர்ந்பதாம்.’’

``இப்படிச் செய்யைாமா... நான் உங்கனள பின்சதாடரச்

சொல்ைவில்னைபய?’’

``உண்னமதான்... உறக்கம் வராத இரவு, பரபரப்பு சதாற்றிக்சகாண்ட தில்

நியதிகனளச் ெிந்திக்கத் தவறிவிட்படாம்.’’

``இனி ஒருக்காலும் இப்படி நடந்துசகாள்ளக் கூடாது. குரு என்பவர்

கடவுனளவிட பமைானவர். ஒரு மனிதனுக்கு நல்ை குரு வாய்த்துவிட்டால்
பபாதும், இனறயருள் பற்றி அவன் கவனைசகாள்ளத் பதனவபய இல்னை.
எனக்கு அப்படி வாய்த்தவபர காைாங்கி நாதர். இவர் வனரயில், நான் செய்த
தவற்னறபய நீங்களும் இன்று என் வனரயில் செய்துள்ள ீர்கள்’’ என்ற பபாகர்
``பமபைறி என் பின்பன வாருங்கள்...’’ என்றனழத்தார்.

ெற்பற சநருஞ்ெியால் ரத்தம் துளிர்த்துவிட்ட பாதங்களுடன் அவர்கள்

எழுந்து நின்று நடக்கத் தயாராயினர். ெிை முள்கள் நீங்காமல் இருந்து
அழுந்த உள்பளறின. முகம் சுணங்கியது. அது இயற்னக தரும்
தண்டனனப்பபாைவும் பதான்றியது.
``ம் வாருங்கள்... நீங்கள் தவறு செய்தவர்கள்தான் என்றாலும் ஓர் அழகிய
தவற்னற இன்று செய்துள்ள ீர்கள்...’’ என்று இரு சபாருள்பட பபாகர் பபெியது
அவர்கள் இருவருக்கும் புரியவில்னை.

ஒரு வழியாக பமபை வந்தவர்கள் முன், ெற்பற தட்னடயான நிைப்பரப்பு.

உச்ெி பாகம்பபாைவும் பதான்றியது. பபாகரின் தீப்பந்தச் சுடசராளியில்
அங்பக சபாசு சபாசுசவனப் பசுனம.

``அபதா அந்தப் புற்பரப்பின் பமல் ெிறு ெிறு செடிகள் முனளத்திருக்கும்

இடத்தில் நின்று, நூறு முனற நின்ற இடத்தில் ஓடுவதுபபால் குதியுங்கள்...’’
என்று பபாகர் கூறவும் இருவரிடமும் தினகப்பு.

`குருதி சபருகி நிற்கும் இந்தக் காபைாடு குதிக்கச் சொல்கிறாபர?’ எனும்

பகள்விபயாடு தயங்கியபடி நடந்தனர்.

``உங்கனள நான் தண்டிக்க வில்னை. உங்கள் சநருஞ்ெி னதத்த கால்களுக்கு

இங்பகபய இப்பபாபத மருந்தளிக்கபவ குதிக்கச் சொன்பனன். ெர்ப்ப யுத்தம்
புரியும் கீ ரிப்பிள்னள, தான்பட்ட விஷக்கடிக்கான மருந்னத இந்தக்
குறுஞ்செடிகள் பமல் உருண்டுப் புரண்டு அதன் ொறுபடவும்தான் எழுந்து
செல்லும். `அக்கார ெஞ்ெீவி’ என்பது இதன் சபயர். அக்காரச் ொற்றில்
வாய்சகாப்புளித்து பல்னைப் பிடுங்கினால் கிழங்குபபால் சநகிழ்ந்துவரும்.
வைியும் சதரியாது. இங்பக அக்கார ெஞ்ெீவி இருப்பனத இப்பபாதுதான்
பார்த்பதன்’’ - அவர் சொல்ைி முடிக்கும் முன்பப அஞ்சுகனும் புைிப்பாணியும்
அந்தச் செடிகள் பமல் குதிக்க ஆரம்பித்தனர்.

``ஆ... விழுந்து வணங்காமல் குதிக்கைாமா? இது என்ன சநறி... தாவரங்கள்

பதவர்களுக்கு இனணயானனவ. முதைில் வணக்கம். பிறபக உபபயாகம்’’
என்று இனடயிடவும் குதிப்பனத நிறுத்தி அந்தத் தனரபமல் அப்படிபய
விழுந்து வணங்கினர். பிறகு பபாகனரயும் சநருங்கி வந்து ``எங்கனள
மன்னியுங்கள்’’ என்று வணங்கினர்.

பிறகு குதிக்கத் சதாடங்கினர். அந்த அக்கார ெஞ்ெீவி னநந்து ொறு

சவளிப்பட்டு பாதத்தில் படப்பட குதிக்கும்பபாது ஏற்பட்ட வைி சமள்ள நீங்கி,
பாதப் பரப்பு உறுதிமிக்கதாய் மாறுவனத உணர்ந்தனர்.

பபாகர், அவர்கள் குதிப்பனத ரெித்தார். ``நள்ளிரவில் மனை பமல் இப்படிக்

குதிக்க பவண்டும் என்னும் உங்கள் விதிப்பாட்னட நினனத்தால், எனக்கு
ெிரிப்புதான் வருகிறது. புைிப்பாணி, இதற்கான காரணத்னத இப்பபாது
நடக்கும் காைத்தின் அனடயாளத்னத னவத்து நீ சொல்வாயா?`` என்று
பகட்டார்.

குதித்து முடித்த நினையில், மூச்சு வாங்க அதற்கு பதில் கூறத்

சதாடங்கினான் புைிப்பாணி. ``எனக்கு இன்று ெந்திராஷ்டமம் குருபவ! என்
வனரயில் ெனினய இதுநாள் வனர பார்த்துவந்த குரு, வக்ரகதிக்குச்
சென்றுவிட்டார். எனபவ, மனம் மற்றும் உடைில் ெனியின் பகுதியான
கால்களால் கஷ்டப்பட பவண்டும் என்னும் கணக்கு, ெரியாகப்
சபாருந்துகிறது. அபதெமயம் என் கட்டத்தில் புதன் உச்ெம் சபற்றவ
னானதால், அவபன ஒளஷதக்காரகன் ஆகி உங்கள் மூைம் மருந்னதத் தந்து
நிவாரணமும் கினடத்துவிட்டது.’’

``உனக்குப் சபாருந்திய இந்தக் காைக்கணக்கு அஞ்சுகனுக்கும் எப்படிப்

சபாருந்தும்... இருவரும் சவவ்பவறு காைகட்டத்தில் நட்ெத்திரகதியில்
பிறந்தவர்கள் அல்ைவா?’’

``அஞ்சுகன் ஜாதகம் சதரிந்தால் அனர சநாடியில் காரணகாரியத்னதக்

கூறிவிடுபவன்.’’
``அற்புதம்... அது என்னசவன்று சபாழுது விடியவும் நீ கணக்கிட்டுப்
பார்த்துச் சொல்... இப்பபாது என்னனப் பின்சதாடருங்கள்.’’

பபாகர்பிரான், தீப்பந்தத்னத அஞ்சுகன் வெம் தந்தபடி நடக்கத் சதாடங்கினார்.

அந்தச் ெமதளப் பரப்புக்கு அப்பால் ெரிவில் இறங்கினார். ெரிவில்
ஓரிடத்தில் ெந்தனமரம் ஒன்று ெிறிய அளவில் வளர்ந்து இருந்தது.
அருகிபைபய ஒரு ெிறு ஊற்று சபாங்கி நீர் சபருகி கீ ழ்பநாக்கி
வாய்க்கால்பபால் சென்றுசகாண்டிருந்தது. அந்த மரத்தின்கீ ழ் ஒண்ணனர
அடியில் ஒரு பதவி ெினை! ெினை முன்னால் காற்றுத் தடுப்பபாடு
இருசபரும் அகல்விளக்குகள் எரிந்துசகாண்டிருந்தன. ெந்தனமரத்தில் பை
தீப்பந்தங்கள் செருகப்பட்டிருந்தன. அஞ்சுகன், பபாகர் கூறாமபை அவற்றுக்கு
தன் பந்தத்துத் தீனயக் காட்டவும் அனவ பற்றிக்சகாண்டன. சவளிச்ெம்
அதிகரித்த நினையில், பதவி ெினைக்கு கீ பழ ஒரு ெர்ப்பம் சுருண்டுப்
படுத்திருப்பது சதரிந்தது. அது வினடப்பபாடு நிமிர்ந்தது. பபாகர் அந்தச்
ெர்ப்பத்னதயும் பதவி ெினைனயயும் ஒருபெர வணங்கியவராய், ``பதவியின்
காைடியிபைபய தஞ்ெமனடந்துவிட்டீபர?’’ என்று ஏபதா ஒரு மனிதனிடம்
பபசுவதுபபால் பபெவும், அது ஆபமாதிப்பதுபபால் தனையனெத்தது.

``இன்று பஞ்ெமி... இன்னும் ெிை நிமிடத்தில் ெஷ்டி திதி சதாடங்கிவிடும்.

ெஷ்டிக்குரிய அந்த முருகப்சபருமான் ஆையக் பகாட்ட நிமித்தம் இந்த
மபனான்மணினய பிரம்ம முகூர்த்த காைத்தில் பூஜிக்கபவ வந்பதன்.
தங்களுக்கு ஏதும் தனடயில்னைபய!’’ என்று பபாகர் பகட்கவும், அந்தச்
ெர்ப்பம் அங்கிருந்து விைகத் சதாடங்கியது. பபாகர் திரும்பி அஞ்சுகன்
மற்றும் புைிப் பாணினயப் பார்த்தார். அவர்கள் இனமக்கக்கூட பதான்றாமல்
பார்த்தபடி இருந்தனர்.

``அந்தச் ெர்ப்பம் நீங்கள் நினனப்பதுபபால் முட்னட சபாரிய கர்மத்தால்

ஜனித்த ெர்பமல்ை. உடல்தான் ெர்ப்பமுனடயது. உள்ளிருப்பது நாகமுனி
எனும் ெித்தரின் ஆன்மா. உைக உயிரினங்களில் நாகர்கள் மனிதர்கள்பபால்
ஒரு ரகம். அந்த இனத்தில் வந்தவர் நாகமுனி.
மனிதப்பிறப்சபடுத்துவிட்டபபாதிலும் இறந்த ஒரு நாகத்தின் உடைில் புகுந்து
வந்து நாக வடிவில் வழிபாடு புரிபவர்.
உைகின் இச்னெக்குரிய எதுவும் நாகங்களுக்குக் கினடயாது. குறிப்பாக
ெத்தம்! அதிர்னவ னவத்து அனவ ஜீவிப்பனவ. மனித மனம் கட்டுக்கடங்க,
காைமாகும். ெர்ப்பமாக மாறும்பட்ெத்தில் சநாடியில் அடங்கிவிடும். எனபவ,
இவ்விதத்தில் வழிபடுகிறார். எனக்கு வழிவிட்டு சென்று விட்டார். நாம்
சென்றபிறகு திரும்ப வந்து விடுவார்’’ என்று பபாகர் ஒரு சநடிய விளக்கம்
அளித்தார்.

``எங்களால் நம்ப முடியவில்னை குருபவ. ஒரு மனிதன் ெர்ப்பமாக முடியும்

என்பனத இப்பபாபத உணர்கிபறாம்’’ என்றான் அஞ்சுகன்.

``பரகாயம் அறிந்தவர்க்கு பிக்காயமும் சபரிதில்னை. அனத

விட்டுத்தள்ளுங்கள். இபதா இவள் மபனான்மணி! காெிக்குச் சென்ற
இடத்தில் உபாெகர் ஒருவரிடம் இருந்து சபற்று வந்து இங்பக னவத்து
ெந்தன விருட்ெத்னதயும் நட்படன். ெந்தன நிழல் மபனான்மணிக்கு மிக
இதமானது. எந்த ஒரு காரியம் ெித்திக்கவும் பராெக்தி அருள் பிரதானம்.
அதிலும் ெித்தனுக்கு அருளசவன்பற அவள் மபனான்மணியாய்த்
திகழ்கிறாள். இவனள பிரம்ம முகூர்த்த காைத்தில் எந்த திதியில்
வணங்குகிபறாபமா அந்தத் திதிக்குரிய யாவும் காைத்தால் வெியமாகும்.
அபதா ஊற்று! இவள் இங்கு அமரவும் ஊற்று தானாய்ப் சபாங்கியது.
அதுபவ இவள் ெக்தினயச் சொல்ைாமல் சொல்ைி விட்டது. நான் இதில்
குளித்து தியானத்தில் மூழ்கப்பபாகிபறன். என்பனாடு நீங்களும் அமர்ந்து
தியானியுங்கள். குறிப்பாக, பதாஷமில்ைா பாஷாணம் கினடக்க பவண்டும்
என்பது உங்கள் பவண்டுதைாக இருக்கட்டும்’’ என்றார்!

இன்று பாரதி அதிர்வில் இருந்து விடுபடாமல் அரவிந்தனனபய பார்த்தபடி

இருக்க ``பாரதி... நான்பாட்டுப் பபெிக்கிட்டிருக்பகன். நீ எதுவும் சொல்ைாம
நிக்கிறிபய?`` என்று மறுமுனனயில் முத்துைட்சுமி பகட்டாள். பாரதியும்
கனைந்தாள்.
``என்ன பாட்டி சொன்பன?’’

``அப்பா... பபெிட்டியா! ஆமா நான் சொன்னது எதுவும் உன் காதுைபய

ஏறனையா?’’

``ஏறிச்சு... ஏறிச்சு... இப்ப அதுக்சகன்ன?’’

``அதுக்சகன்னவா? உனக்கு அப்படி பயாகா மாஸ்டருக்கு நன்றி
சொல்ைணும்னு பதாணனையா?’’

``நன்றி... நன்றி... ெரி சராம்ப நன்றி.’’

``என்ன எனக்குச் சொல்பற, அவருக்குச் சொல்... இந்தாங்க மாஸ்டர்.’’

மறுபக்கம் அந்தக் னகபபெி மாறுவதும் ``ஹபைா பாரதி... வணக்கம்’’ எனும்

திவ்ய ப்ரகாஷின் குரலும் ஒருபெர ஒைித்தது.

``வணக்கம்.. வணக்கம்... ஜி!’’

``என்ன பாரதி... இப்படி நான் திரும்ப உன்கூடப் பபெபவண்டிவரும்னு நீ

எதிர்பார்க்கை இல்னை?’’ - மிக இதமாய்க் பகட்டார்.

``அஃப்பகார்ஸ்... ஆனாலும் இசதல்ைாம் ெகஜம்தாபன!’’ - பாரதியும் அழகாய்ச்

ெமாளித்தாள்.

``இங்க நான் உன் பாட்டினயச் ெந்திச்ெது ெகஜமா இருக்கைாம். அதுக்காக

உன் வாழ்க்னகயிை நடக்கிற, நடந்துக்கிட்டிருக்கிற எல்ைாத்னதயும்
அப்படிபய நினனச்ெிடாபத.’’

``நீங்க என்ன சொல்ை வர்றீங்க?’’

``இப்பகூட நீ சராம்ப குழப்பத்துைதான் இருக்பக. பழநிக்கு வா! முருகன்

முன்னாை நில்லு. அப்படிபய பபாகபராட ஜீவெமாதி முன்னாை னக கட்டி
அஞ்சு நிமிஷம் நில்லு. உன் எல்ைா குழப்பத்துக்கும் பகள்விகளுக்கும்
வினட கினடச்ெிடும்.’’
``நான் குழப்பத்துை இருக்பகன்னு யார் சொன்னது? நான் நல்ைா
சதளிவாத்தான் இருக்பகன்.’’

``பாரதி, எதுக்கு இப்படி என்னனச் ெமாளிக்கிறதா நினனச்சு உன்னன நீபய

ஏமாத்திக்கிபற? இப்ப உன் எதிர்ை ஒரு இனளஞன் இருக்கணுபம! அவன்
இனி உன்பனாடதான் சதாடரப்பபாறான். எல்ைாபம ஒரு கணக்கு.
கணக்குதான் இந்த உைக வாழ்க்னகபய’’ - திவ்ய ப்ரகாஷ் ஏபதா

வடிபயாவில்
ீ பார்த்தபடிபய பபசுவதுபபால் பபெிய பபச்சு, பாரதினயக்
கைக்கிவிட்டது.

``ெரிஜி... நான் அப்புறம் பபெபறன். பாட்டி வனரயிை நீங்க செய்த உதவிக்கு

நன்றி. இப்பபவ நான் பகப் ெர்வைுக்கு
ீ பபான் பண்ணி பழநிக்கு ஒரு கானர
அனுப்பினவக்கிபறன். பாட்டி தரிெனம் முடிஞ்சு அதுை திரும்பி வரட்டும்.
பதங்க்யூ’’ என்று பவகமாய் கட் செய்தாள். அவள் பபெியனத னவத்து
அரவிந்தனும் ஓரளவு புரிந்துசகாண்டான். பாரதிபயா எதுவும் பபொமல்
சமௌனமாகபவ இருந்தாள்.

``என்ன பாரதி... பாட்டிக்கு ஏதாவது பிரச்னனயா?’’

``ஆமாம் அரவிந்த்... கார் பிபரக்டவுனாகியிருக்கு. அப்ப பார்த்து அந்த பயாகி

திவ்ய ப்ரகாஷ் அங்பக வந்து, பாட்டி இப்ப அவபராட பழநி
பபாயிட்டிருக்காங்க!’’

``பயாகி திவ்ய ப்ரகாஷ்... யார் அது?’’

``நான் உங்ககிட்ட அவனரப் பத்திச் சொல்ைியிருக்பகன் அரவிந்த். ஃபபஸ்

ரீடிங்ை எக்ஸ்சபர்டா இருக்கிறவர்.’’

``ஏ... அந்த மனுஷனா? அங்க இப்படி ஒரு பகா இன்ெிசடன்ைா?’’

``னப த னப, இப்ப நான் உங்ககூடப் பபெிக்கிட்டிருக்கிறனத யும் அப்படிபய

சொல்ைிட்டாரு!’’

``அட... பயங்கர கில்ைாடியா இருப்பார்பபாை இருக்பக!’’

``ஏன் இப்படி எல்ைாம் நடக்குது... எப்படி இப்படி நடக்க முடியும்?’’

``எது?’’

``என்னனச் சுத்தி நடக்கிற எல்ைாம்தான். `பழநிக்கு வா முருகன் முன்னாை

நில் - பபாகர் முன்னாை நில் பதில் கினடக்கும்’னு அட்னவஸ் பவற
பண்றார் அவர்.’’

``அப்ப பவற எங்பகயும் பதில் இல்னைன்னு சொல்ைாமச் சொல்ைிட்டார்னு

எடுத்துக்க ைாமா?’’

``என்ன சொல்றீங்க?’’

``எதுக்கு டாக்ைினய அனுப்பிக்கிட்டு... வா, நானும் வர்பறன்! பழநிக்குப்

பபாபவாம். அவர் சொன்ன மாதிரி முருகன் முன்னாை பபாகர் முன்னாை
பபாய் நிப்பபாம் - என்னாகுதுன்னும் பார்ப்பபாம்.’’
``பநா, ஐ கான்ட்... ஐ கான்ட்!’’

``ஹூம்... நீ வளர்ந்தவிதம் உன்னன இப்படிச் சொல்ைனவக்குது. அப்புறம்

உன் இஷ்டம்.’’

``என்ன வளர்ந்தவிதம்னு நீங்களும் சபாடினவக்கிறீங்க?’’

``பவற என்ன சொல்ை... உன் வாழ்க்னகக்கு பக்தி பதனவப்படனை. நீ

பார்க்க பக்தி செலுத்துறவங்களும் உன்னன சபருொ அட்ராக்ட் பண்ணனை.
அப்ப, நீ இப்படிசயல்ைாம்தாபன பபசுபவ?’’

``அரவிந்த்... உங்க ஆரம்பம் சராம்ப நல்ைா இருந்தது! எல்ைாபம ஜஸ்ட்

பகா இன்ெிசடன்ஸ்னு பபெிட்டு, இப்ப அப்படிபய தனைகீ ழா மாறி
பபெறீங்க?’’
``உண்னமதான்... நாம பயணிக்கிற பானதயிை யுடர்ன் வந்தா நாமளும்
திரும்பித்தாபன தீரணும். அது எப்படி நாம திரும்பிப் பபாறதா
அர்த்தமாகும்?’’ - அரவிந்த் சொன்ன உதாரணமும் அந்தக் பகள்வியும்
அவனளக் கட்டிப்பபாட்டன. ெட்சடன ஒரு பதினைச் சொல்ை
முடியவில்னை. திணறத்சதாடங்கினாள்.

``னப த னப, இந்தப் சபாடி வாள் இது எல்ைாத்னதயும்கூட விட்டுத்தள்ளு...

இசதல்ைாம் உன் வனரயிை ஆன்டிக்ொ மட்டுபம இருக்கைாம். பாம்புகூட
தற்செயைா வந்துட்டுப் பபாயிருக்கைாம். ஆனா, இந்தப் பழநி விஷயம்
அப்படி எனக்குத் சதரியனை. பயாெி, நீ பபாக முடிவுசெய்தா, நானும் கூட
வர்பறன்! நீ எப்படிபயா? நான் ஒரு னரட்டரா இந்த அனுபவங்கனள என்ஜாய்
பண்ணத் சதாடங் கிட்படன். ஒரு எழுத்தாளபனாட சபரிய சகாள்முதபை
அனுபவம்தாபன?’’ என்றவன் புறப்பட்டுவிட்டவன்பபாை எழுந்தான்.
அவளுக்கு, அவன் விைகுவது ெற்று ஏமாற்றமாக இருந்தது.

``என்ன அரவிந்த், டின்ன ருக்குக்கூட சவளிபய பபாகைாம்னு சொன்ன ீங்க...

கிளம்பிட்டீங்க?’’

``அஃப்பகார்ஸ்... உனக்கு சகாஞ்ெம் இப்ப தனினம பதனவன்னு எனக்குத்

பதாணுது. அதான் நான் கிளம்பிட்படன்.’’

``இல்ை அர்விந்த்... நீங்களும் பபாயிட்டா நான் இன்னும்

குழம்பித்தான்பபாபவன்... பபசுபவாம் - பபெப் பபெ ஒரு க்ளாரிட்டி
கினடக்கைாமில்ைியா?’’

``க்ளாரிட்டி எப்பபவா கினடச்ொச்சு பாரதி. அனத உன்னாைதான் ஏத்துக்க

முடியனை. ஏன்னா, நீ வளர்ந்தவிதம் அப்படி... அனதத்தான் நானும்
சொன்பனன்.’’

``நான் வளர்ந்தவிதம்னா?’’

``அனத நீபய பயாெி... அம்மா கினடயாது - அப்பாவும் கூடபவ இருந்தாலும்

கினடயாதுதான். பணத்துக்குப் பஞ்ெமில்னை. ஆனெப்பட்ட எல்ைாபம வாங்க
முடிஞ்ெனவ. தான் பங்களாவாெிங்கிறதாை ெமூக சநருக்கம் அதிகமில்ைாத
ஒரு அனமப்பு. இதனாை மனித வாழ்க்னகபயாட நசுக்கங்கள் எப்படி
இருக்கும்பன சதரியாத ஒரு பபாக்கு. குறிப்பா, எங்பகயும் உனக்கு பிறர்
உதவி பதனவபயபடனை. பிறர் உதவிபய பதனவப்படாதப்ப கடவுள் உதவி
மட்டும் எப்படித் பதனவப்பட முடியும்? அதனாை, கடவுனள நினனக்கபவ
உனக்குத் பதாணனை... இசதல்ைாம்தான் நீ வளர்ந்தவிதம்னு நான்
நினனக்கிபறன்.’’

``எல்ைாம் ெரி... கனடெியா ஏன் கடவுள்கிட்ட வந்து முடிக்கிறீங்க?’’

``உன்னனச் சுத்தி நடக்கிற அமானுஷ்யத்துக்கு வினட கடவுள்கிட்டதாபன

இருக்கு.’’

``இது எல்ைாம் அமானுஷ்யம்தானான்பன ஒரு பகள்வி எனக்குள்ள இருக்கு

அர்விந்த்.’’

``எதிர்பாராதது நடப்பதுதான் வாழ்க்னக. அனத எதிர்சகாண்டு

வாழறதுைதான் சுவாரஸ்யமும் இருக்கு. நீ அடுத்து என்ன செய்யப்பபாபற...
இதுதான் இப்ப என் பகள்வி?’’

``ஒரு விஷயத்துை நான் சதளிவா இருக்பகன். என் அப்பா தப்புப்

பண்ணிட்டாரு. அதுக்கு நான் பரிகாரம் செய்பத தீரணும்னு நினனக்கிபறன்.
தட்ஸ் ஆல்! இந்த பயாகா மாஸ்டர் - அவபராட அளப்புகள் அப்புறம் இப்ப
சபாட்டி, வாள் - எல்ைாம் சுத்த ஹம்பக். முதல்ை நீங்க சொன்ன ீங்கபள...
அந்த மாதிரி இனதத் தூக்கிப்பபாட்டுட்டு நம்ம பவனைய பார்த்தா?’’ - ஒரு
மாதிரி ஆரம்பித்து ஆபவெமாக முடித்தாள் பாரதி. அர்விந்த் உற்றுப்
பார்த்தான்.

``என்ன பார்க்கிறீங்க?’’

``ஒண்ணுமில்னை. அறிவுக்கு ெவால்விடுற விஷயங்கள்கிட்ட நீ பணிய

மறுக்கிறனத நான் சராம்பபவ ரெிக்கிபறன். அப்படிபய செய் பாரதி.
இசதல்ைாம் என்னாகுதுன்னும் நான் பார்க்கிபறன்’’ - அரவிந்தன் அப்படிச்
சொன்ன மறுசநாடி, மருதமுத்துனவ அனழத்தாள். அவனும் ஓடிவந்து
நின்றான். ``இந்தப் சபட்டி அப்புறம் இந்தக் கத்தி இரண்னடயும் அந்தப்
பனழய ொமான் விக்கிறவன்கிட்னடபய சகாடுத்துட்டு வந்துடுங்க. கமான்
குயிக்!’’

``ஏம்மா..?’’

``சொன்னனதச் செய்... காரணசமல்ைாம் பகட்காபத!’’

``அவன் பணத்னதத் திருப்பித் தர மூக்காை அழுவாம்மா.’’

``பணபம பவண்டாம். இது இங்க இருந்து பபானா பபாதும் எனக்கு.’’

``அப்ப இது இங்க இருக்கக் கூடாது... அவ்வளவுதானம்மா?’’

``நான் என் வட்ை

ீ சகாண்டுபபாய் சவச்சுக்கிபறன்.’’

``என்னபமா செய்... உனக்கு அஞ்சு நிமிஷம்தான் னடம். அது இங்க இருந்து

பபாயிடணும்’’ - பாரதி கட்டனளயிட்டு விட்டு அரவிந்னதப் பார்த்தாள்.
அவன் முகத்தில் மிகச் ென்னமாய் ஒரு ெிரிப்பு.

``இந்தச் ெிரிப்பு பகைிச்ெிரிப்பா, இல்ை..?’’

அவள் பகட்க வாய்விட்டுச் ெிரித்தவன் ``பாட்டிக்கு பகப் சொல்ைிடு. அப்புறம்

அந்த திவ்ய ப்ரகாஷ் தன் கார்ைபய கூட்டிக்கிட்டு இங்க பநரா
வந்துடப்பபாறாரு.’’

``என் கானர நான் அனுப்பிடுபறன். பகப்கூட சொதப்பினாலும் சொதப்பிடும்’’

எனும்பபாபத பானு உள் நுனழந்துசகாண்டிருந்தாள்.

``பானு, ஒரு டினரவர் அபரஞ்ச் பண்ணி பாட்டி நம்பனரக் சகாடுத்து உடபன

பழநிக்கு அனுப்பு. பாட்டி கார், பிபரக் டவுன் ஆயிடிச்ொம்.’’

``ஓபக. பமடம்.’’

``லுக்... பாட்டி நம்ப கார்ைதான் வரணும். மீ றி வந்தா நீ இங்க பவனையிை

இருக்க மாட்பட.’’

பாரதி சொன்னவிதபம ெற்று மிரட்டைாக இருந்தது. அப்பபாது சபட்டி, வாள்

இரண்னடயும் மருதமுத்து தூக்கிச் செல்வனதப் பார்த்தவள் ெற்று
தினகத்தாள். சமள்ள நழுவி அவனன பநாக்கிச் சென்றவள் ``பயாவ்
இனதசயல்ைாம் எங்க எடுத்துட்டுப் பபாபற?’’ என்று படபடத்தாள்.

``அம்மா, இனத என்ன எடுத்துக்கச் சொல்ைிட்டாங்க.’’

``பயாவ், என்னய்யா சொல்பற?’’

``அதான் சொல்பறன்ை... சும்மா நம்பாம பகட்டா என்ன அர்த்தம்?’’

என்றபடிபய சமயின் பகட்னடக் கடந்து மனறந்தும்பபானான்!

அபத ெமயம் பானு குழப்பத்பதாடு நின்ற இடத்துக்கு பநர்பமபை பிரமிட்

வடிவக் கூனர! - கூனரச் ெரிவில் காற்றும் சவளிச்ெமும் நுனழயும்விதத்தில்
வடிவனமக்கப்பட்ட ஓடு ஒன்றின் உட்புறத்தில் அந்தச் ெர்ப்பம்!
ஹாஸ்பிடல்!

படுக்னகயில் ெற்பற ொய்ந்து அமர்ந்த பதாற்றத்தில் ராஜாமபகந்திரன்

இருக்க, ெீஃப் டாக்டரில் இருந்து ஒரு கூட்டபம அவபராடு
பபெபவண்டியனதப் பபெிவிட்டு நகர்ந்து சகாண்டது.

எல்பைாரும் சென்றுவிட சவளிறிப்பபான முகத்பதாடு ராஜாமபகந்திரன்

அருகில் இருந்த ரத்த அழுத்தமானினயப் பார்த்தார். அதில் ஓர் ஒளிப்புள்ளி
மிக்கிமவுஸ்பபால் ஓடி வினளயாடிக் சகாண்டிருந்தது.
பமபை நிழல் படவும் திரும்பினார், உதவியாளர் கபணெ பாண்டியன்.

``என்னய்யா இப்படிச் சொல்ைிட்டாங்க டாக்டருங்க?’’ என்று கபணெ

பாண்டியன் பகட்கவும், ராஜா மபகந்திரன் கண்களில் நீர் திரள்வது நன்கு
சதரிந்தது.

அந்தக் கண்கள் இரண்டும் அதற்கு முன்பு வனர எப்பபாதும் எதற்காகவும்

அழுதபதயில்னை.

``அய்யா நீங்களா அழுவுறீங்க?’’

``இனி எப்பவும் எழுந்து நிக்கபவ முடியாதுன்னா, அது புருபன

சுல்தானாவாபவ இருந்தாலும் அழுனக வந்துடும் பாண்டி.’’

``ெிங்கப்பூரு மபைெியான்னு பபாய் கானெ இனரச்ொ ெரியாகாதுங்களா?’’

``வந்துட்டு பபான டாக்டர்ை ஒருத்தர் ெிங்கப்பூர், ஒருத்தர் மபைெியா.’’

``ெரிங்க விடுங்க... உசுரு சபானழச்ெீங்கபள அனத நினனச்சு

ெந்பதாஷப்படுங்க.’’

``பாண்டி... இதுக்கு ொவு ஆயிரம் மடங்கு பமல்யா...’’ அப்பபாது அவன்

னகபபெியில் `மண்ணானாலும் திருச்செந்தூரில் மண்ணாபவன்’ என்கிற
டி.எம்.எஸ்-ைின் அனழப்சபாைி - ஒதுங்கிச் சென்று கானதக்
சகாடுத்துவிட்டு திரும்பி வந்த கபணெ பாண்டி முகத்தில், பகாரமாய் னம
பூெியதுபபால் ஒரு பீதி!

``யார் பாண்டி?’’

``அய்யா பவங்னகய்யனன அவன் விபராதிங்க மாறு கால் மாறு னக

வாங்கிட்டாங்களாம்!’’

``யாரு... பவ... பவங்னகய்யனனயா?’’

``ஆமாம்யா... ெப் இன்ஸ்சபக்டர் ரவிக்குமார் அய்யாவும் உங்களப்பபாைபவ

காலு பபாய் இப்ப ஆஸ்பத்திரியிை கிடக்காருய்யா.’’
``நிஜமாவா... இனத ஏன் நீ முதல்ைபய சொல்ைை?’’

``என்னத்தய்யா சொல்ை... அந்தக் குமாரொமி இடத்துக்கு நீங்க

ஆனெப்பட்டிருக்கக் கூடாதுய்யா.’’

``நீ என்ன சொல்பற?’’

ராஜாமபகந்திரன் பகள்விக்கு, பாரதியின் எதிர்வினன சதாட்டு ெகைத்னதயும்

கூறி முடித்தார் கபணெ பாண்டியன். ராஜா மபகந்திரனிடம் ஒரு ஸ்தம்பிப்பு.

``சொல்ைிசவச்ெ மாதிரி அந்தக் குமாரொமிக்கு துபராகம் செஞ்ெ நீங்க மூணு

பபருபம, இப்ப நடமாட வழியில்ைாம ொகவும் முடியாம ஆஸ்பத்திரியிை
கிடக்கிறீங்க. நல்ை மனுஷன் ொபத்துக்கு ெக்தி உண்டுங்கிறது
சமய்தான்பபாை!’’ - கபணெபாண்டியன் முத்தாய்ப்பில் ராஜாமபகந்திரன்
இதயத்தில் ஒரு யானன மிதி!

பழநி அடிவாரத்தில் காரில் இருந்து இறங்கினாள் முத்துைட்சுமி. கூடபவ

அந்த பயாகி திவ்ய ப்ரகாஷிம் இறங்கினார்.

``நடந்து மனை ஏற ஆனெப்படுற உங்க பிரார்த்தனன, சராம்ப உயர்ந்தது.

நிதானமா ஏறுபவாம். ஒண்ணும் அவெரமில்ை’’ என்றபடிபய உதவியாளர்
தந்த பதங்கானய வாங்கி அடிவாரத்தில் ெிதறுகாய் பபாட்டார். பின்னாபைபய
இன்சனாருவர் ஒன்றுக்கு மூன்று காய்கனள மனைக்பக ஆரத்தி
காட்டுவதுபபால் காட்டிவிட்டு, ஓங்கி உனடத்தார். அதில் ஒன்று துளியும்
உனடயாமல் பந்துபபால் எகிறி பதாட்டாபபால் முத்துைட்சுமியின்
சநற்றிப்சபாட்டு பநாக்கிச் சென்று தாக்கியது.

அடுத்த சநாடி ரத்தப்சபருக்பகாடு அப்படிபய முதல்படி பமல் ெரிந்து விழத்

சதாடங்கினாள் முத்துைட்சுமி!

- ததொடரும் 04 Apr 2019

 அன்று அந்த பிரம்ம முகூர்த்த பவனளயில் அவபராடு பெர்ந்து
தங்கனளயும் உபாெிக்கச் சொன்ன பபாகனர அஞ்சுகனும் புைிப்பாணியும்
மகிழ்ச்ெியுடனும் விம்மிதத்துடனும் பார்த்தனர். அந்த பவனளயில்
அஞ்சுகனுக்குள் ஒரு பகள்வியும் எழும்பியது.

``குருபிராபன!’’

``என்ன அஞ்சுகா?’’

``இந்த மபனான்மணித் தானய தாங்கள் நம் சகாட்டாரத்தில் னவத்து

வழிபடாமல், இப்படித் தனித்த ஒரு மனையுச்ெியில் னவத்து தியானித்திட
பிரத்பயகக் காரணம் ஏதுமுண்டா?’’

``உண்டு. ஒரு காரணமல்ை... பை காரணங்களுண்டு!’’

``நாங்கள் அவற்னற அறியைாமா?’’

``தாராளமாக... எனக்குப் பிறகு வரும் காைத்தில் ெித்தபயாக சநறி சதாடர

பவண்டும் என்றால், தாங்கள் நான் அறிந்த ெகைத்னதயும் அறிந்தாக
பவண்டும். அதன்சபாருட்டு விளக்கமாகபவ கூறுகிபறன். நன்றாகக்
பகட்டுக்சகாள்ளுங்கள். பூமியில் ெமதளமான நிைப்பரப்புக்கும், ெரிவான
மனையக நிைப்பரப்புக்கும் நினறந்த பவற்றுனம உண்டு. புவியீர்ப்பு
வினெப்பாட்டிலும் இந்த இரு இடங்களிலும் சமல்ைிய மாறுபாடுகள் உண்டு.
குறிப்பாக, ஆகாயம் பநாக்கிச் செல்ைச் செல்ை குளிர்ந்ததன்னம அதிகமாகும்.
மனை உச்ெிகளில் குளிர் நிைவக் காரணமும் அதுபவ. குளிர்நினை, மன
ஒருனமக்கும் கட்டுப்பாட்டுக்கும் உதவிடும் ஒரு காரணி. ஒரு பயாகியின்
பைபம இந்த மன ஒருனமதான். எனபவதான் நாடு நகரங்கனளவிடக் காடும்
மனையும் பயாகியர்க்கு ஏற்ற இடங்களாகின. குறிப்பாக இமயம்! அடுத்து
கூரிய மனைமுகடுகளில் அபரிமிதமான ஒரு ெக்தி எப்பபாதும் காந்த
அனைபபால் உருவானபடி இருக்கும். அப்படி ஓர் இடத்தில் அசுரெக்திகள்
சென்றுவிடக் கூடாது. எனபவ, பதவெக்தினய நினைநிறுத்தும்விதமாய்
இனற மூர்த்தங்கனள னவத்து வழிபாடுகள் புரியும்பபாது, சுற்றுச்சூழைில்
இயற்னகச் ெமன்பாடும்; மக்கள் வாழ்வில் அனமதியும் ஏற்படும். ஒரு
தனரக்பகாயினைவிட மனைக்பகாயில் என்பது நூறு மடங்கு ெக்தி அதிகம்
உனடயது.

வழிபாடு செய்ய வருபவர்களும், மிகுந்த எத்தனப்பட்டாபை உச்ெிக்கு வர

முடியும். அப்படி முயன்று வரும் ெமயம் உடம்பில் ஏழு ஆதாரப்புள்ளிகளும்
அவர்கள் வனரயில் ஒரு பநர்க்பகாட்டில் மிகுந்த தூண்டலுடன் இருக்கும்.
மன ஒருனமபயாடு வழிபாடு நிகழ்த்தும்பபாது, காற்று வழிபய அந்தச் ெக்தி
உடைில் பரவி, உடல் மனம் எனும் இரண்டும் மிகுந்த ெக்தினய
கிரகித்துக்சகாள்ளும். இப்படி மனைமுகடுகனளசயாட்டித் சதரிந்துசகாள்ள,
அபநக காரணிகள் உள்ளன.

இந்த மபனான்மணித் தானய நான் நம் சகாட்டாரத்தில் னவத்து

வழிபடாததற்கு, சபரிதான காரணம் ஏதுமில்னை. இவனள எவரும் எங்கும்
னவத்து வழிபடைாம். தூய்னமயான பக்திபய பிரதானம். இந்த
மனைமுகட்னட நான் சதரிவு செய்யக் காரணம், இது ஓர் அொதாரண
நிைப்பரப்பு; ெமதளத்தில் பூபகாள னமயமாகத் தில்னை எனும் தைம்
உள்ளது. மனைமுகட்டில் பூமத்தியபரனகனயசயாட்டியும் அதிக அளவு
செவ்வாய் எனும் பகாளின் கதிர்வச்னெ
ீ கிரகிக்கும் தன்னமசகாண்டதாய்
இப்சபாதினி முகபட என் ஆய்வில் காணக்கினடக்கிறது. என் யூகம் ெரியாக
இருக்குமானால், இந்த உைகில் பிறந்து வளரப்பபாகும் மானுடர்களில் ஏழில்
ஒரு பகுதியினர், தங்கள் வாழ்நாளில் ஒருமுனறயாவது இந்த மனை
உச்ெிக்கு வந்து செல்லும் விதிப்பாட்னட உனடயவராக இருப்பார்கள்.
அவர்கள் தங்கனளயும் அறியாமல் தாங்கள் திரும்பிச் செல்லும் இடத்தில்
இம்மனை உச்ெியில் சபற்ற அருட்கதிர்கனளப் பரப்புபவர்களாகவும் இருப்பர்.
இதனால் திருவருள், குருவருள் எனும் இரு வினனப்பாடு வரும் காைத்தில்
ஓர் இனடயறா இயக்கமாய் நாள்பதாறும் நடந்தபடி இருக்கும். அது,
பூவுைகில் அசுரெக்திகளின் வைினமனய எப்பபாதும் ஒரு கட்டுப்பாட்டில்
னவத்திருக்கும்.’’

பபாகரின் சநடிய விளக்கம் இருவனரயும் பிரமிப்பில் ஆழ்த்திவிட்டது.

``பிராபன, இந்த உைகில்தான் எத்தனன நுட்பமான ெங்கதிகள்! தங்களால்

நாங்களும் இனத அறியும் பபறு சபற்றவர்களாகிபறாம். மனைமுகட்டுக்கும்,
குறிப்பாக இப்சபாதினிக்கும் செவ்வாய்க்பகாளுக்கும் சநருங்கிய சதாடர்பு
இருப்பனதத் தாங்கள் எவ்வாறு அறிந்தீர்கள் என நாங்கள் அறியைாமா?’’

``எல்ைாம் என் குருநாதர்கள் எனக்கிட்ட பிச்னெ! குறிப்பாக, இமயத்துச்

ெித்தர்கள். இன்று என் முன் நீங்கள் இருப்பதுபபால் ஒருநாள் அவர்கள்
முன் நான் இருந்பதன். அவர்கபள பிரபஞ்ெ ஞானத்னத எனக்கு
அருளியவர்கள்.’’
``நீங்கள் அவர்கபளாடு இமயத்தில் வெிக்காமல் இங்பக வரக் காரணம்?’’

``பகள்விகள் பபாதும். பிரம்மமுகூர்த்த காைம் பைம்மிக்கது. அதன் மூன்று

நாழினகக் காைம் அொதாரணமானது. இவ்பவனளயில் உள்ளங்னகயில்
உப்புடன் நாம் எனத பவட்னகபயாடு தியானிக்கிபறாபமா, அது நம்னம
பநாக்கி வந்து நிற்கும். நீங்கள் பாஷாண விருப்பத்பதாடு தியானியுங்கள்.
முதைில், உங்கள் பகள்விகளுக்சகல்ைாம் பதினை நான் பின்வரப்பபாகிற
ெமயங்களில் நிச்ெயம் சொல்ைத்தான்பபாகிபறன். ஆனால், இப்பபாது
உனரயாடல் பவண்டாம்’’ என்று அவர்கனள சநறிப்படுத்தியவர், அருகில்
இருந்த சுனனயில் நீராடிவிட்டு வந்து, னககனள நீட்டச் சொல்ைி, தன் ஆனட
முனனயில் கட்டி எடுத்து வந்திருந்த பழுப்பான உப்னப ஒரு னகக்கு ஒரு
பிடி என்று நான்கு கரங்களுக்கும் நான்கு னகப்பிடி அளித்தார். தானும்
அதுபபால் உள்ளங்னகயில் உப்பபாடு தான் வழக்கமாய் அமர்ந்திரும் ஒரு
பானன வயிறு பபான்ற பானற பமல் அமர்ந்து கண்கள் செருகிட
வினறப்பானார்.

உடல் ஈரமும் சமல்ைக் காயத் சதாடங்கியது. அவர்கள் இருவரும்கூட

அவ்வாபற ஆகினர். பிரம்மமுகூர்த்த காைம் குறித்து பபாகர் முன்பப
விளக்கியிருக்கிறார். `உைகம் முழுக்க அவ்பவனளயில் மனித இனபம ஒபர
அளவிைான ஒன்பது அங்குைம் எனும் அளவில் சுவாெ கதிபயாடு இருக்கும்.
காற்றுப்பபாக்கும் பமல் கீ ழ் என்றில்ைாமல் படுத்திருப்பதால், இட வைம்
என்றிருக்கும். உறக்கக் காைம் என்பதால், பைவிதமான எண்ண
அனைகளுக்கும் அப்பபாது சபருசவளியில் இடமில்னை. எனபவ, காற்றின்
உட்கூறுகளில் ஜீவ அம்ெம் மிகுந்தும் குளிர்ந்துமிருக்கும். இவ்பவனள எந்த
வினன புரிந்தாலும் அது நூறு ெதவிகிதச் ெிறப்புடன் இருக்கும். உறக்கமும்
ஆழ்ந்ததாக இருக்கும், விழிப்பும் ஆழ்ந்ததாக இருக்கும். எனபவ, இந்த
பநரத்தில் விழித்திருந்து வினனயாற்றுபவர்கள் மிகக் கூர்னமயானவர்களாக
இருப்பார்கள்’’ - பிரம்மமுகூர்த்த காைம் குறித்து இப்படி பபாகர் பிரான்
விளக்கியுள்ளபடியால், அவர்களும் அந்தக் காைகட்டத்னத அவர்
விரும்பியதுபபால் தியானத்தில் மூழ்கிக் கழிக்கத் சதாடங்கினர்.

விடிந்துவிட்டது. அஞ்சுகனும் புைிப்பாணியும் கண்விழித்தபபாது எதிரில்

பபாகர் பிரான் இல்னை. அவர்கள் உள்ளங்னக உப்பும்கூடக் சகாழுக்கட்னட
பிடித்ததுபபால் கட்டிப்பபாயிருந்தது. எழுந்து தங்கள் னககனளச் சுனனநீரில்
கழுவிக்சகாண்டு, அப்படிபய முகத்னதயும் கழுவிக்சகாண்டனர்.

சபரிதாய் குளிர்த் தாக்கம் சதரியவில்னை. பநரம் கடந்தனதயும் உணர

முடியவில்னை. பகல் சவளிச்ெத்தில் மபனான்மணி சொரூபம் பளிச்செனத்
சதரிந்தது. தங்கனளயும் அறியாது இருவரும் னககூப்பிவிட்டு அங்கிருந்து
அகை முற்பட்டபபாது ஓர் அதிெயக் காட்ெினய அவர்கள் காண பநர்ந்தது.

ெரிவிைிருந்து பமபை வந்து ெமதள நிைப்பரப்பில் நின்றபபாதுதான் அந்தக்

காட்ெியும் கண்ணில் பட்டது. எதிரில் அந்தச் ெமதளப்பரப்பில்
மனையுச்ெியின் னமயப்புள்ளி பபான்ற பாகத்தில் ஒரு கழிக்கம்பு
நடப்பட்டிருந்தது. அதன் னகப்பிடி பாகத்தில் மூன்று பன்னிரண்டு மணிகள்
கயிறுசகாண்டு கட்டப்பட்டிருந்தன.

அந்தக் கழியின் கீ பழ நாகம் ஒன்று படம் விரித்து நின்றபடி இருக்க, இட

வைமாய் ஒரு புறம் பதானக விரித்த மயிலும், மறுபுறம் மிளிர்சகாண்னடச்
பெவலும் நின்றுசகாண்டிருந்தன. இருவரும் அந்தக் காட்ெினய, னவத்த
விழினய எடுக்க இயைாதபடி பார்த்தனர்.

இது என்ன விெித்திரக் காட்ெி! ஒன்றுக்சகான்று மாறுபட்ட

குணப்பாடுசகாண்ட ஜீவன்கள் இங்பக இந்தக் னகத்தடி முன் எதனால்
இப்படி நின்றபடி இருக்கின்றன என்று அவர்களுக்குத் சதரியவில்னை.
எதனாபைா அவர்கள் கரங்களும் கூம்பி வணங்கத் சதாடங்கிட, முதைில்
ெர்ப்பம் விைகியது - பிறகு பெவல் பறந்து சென்றது - மயிலும் சபரும்
அகவலுடன் பறந்து மனறந்தது.

இருவரும் அந்தக் பகானை சநருங்கினர். மங்கை நிகழ்வுகளுக்குப்

பந்தல்கால் நடுவதுபபாை அந்தக் பகால் நடப்பட்டிருந்தது. அதன் நுனியில்
கட்டப்பட்டிருந்த ெதங்னககளும் காற்று வச்ெில்
ீ பைொகச் ெிணுங்கின.
காற்றின் வச்ெைான
ீ ெப்தம் நடுபவ அந்தச் ெைங்னககளின் ெப்தம் மிக
இனினமயானதாய் இருந்தது.

அது ஒரு பிரத்பயக அனுபவம்!

சகாட்டாரத்துக்குள் அவர்கள் நுனழந்தபபாது தூமாட்டிக்கிழவன் வில் தராசு

பபான்ற தண்ணர்ப்பானனத்
ீ தரானெச் சுமந்தபடி சகாட்டார அடுமனன
பநாக்கிச் சென்றுசகாண்டிருந்தான். ஊழியக்காரர்களால் காது வளர்ந்த
பாைாடுகளிடமிருந்து பீய்ச்ெல் நிகழ்வு ஒருபுறமும், பசுக்களிடம் பகாமியக்
கையங்களில் பகாமியச் பெமிப்பு ஒருபுறமும் நிகழ்ந்துசகாண்டிருந்தன.

துளி நிழலுமின்றி சூரிய ஒளி படும் தளங்களில் பல்வனக

மருந்துப்சபாருள்கள் கானை சவயில் கணக்னக உத்பதெித்துக்
காயனவக்கப்பட்டிருந்தன. அவற்றில் சபரும்பாலும் பவர்கபள மிகுதியாக
இருந்தன.
அவரவரும் அவரவர் பாடுகளில் இருந்த அவ்பவனளயில் ஒரு ொரட்டுடன்
இருவர் புரவிகளில் சகாட்டார னமயக்குடில் பநாக்கி வந்துசகாண்டிருந்தனர்.
இருவரின் ஆனட அனமப்பும், தனைப்பானகக் கட்டும் அவர்கள் கன்னிவாடி
ெமஸ்தானத்னதச் ொர்ந்தவர்கள் என்பனத உணர்த்தின. ஒருகட்டத்தில்
புரவினய விட்டு இறங்கி, புரவினய அருகில் இருந்த நிைபவம்பு
மரத்தண்டில் கட்டியவர்கள், ொரட்டுக்காரர்கனள நிற்கச் சொல்ைிவிட்டு
னமயக்குடில் முன் சென்று நின்று அங்குள்ள சவண்கை மணினய
ஒருமுனற இனெத்தனர். கச்ெிதமாய் அஞ்சுகனும் புைிப்பாணியும் அவர்கள்
முன் வரவும், ஏறிட்டனர்.

ெத்தம் பகட்டு னமயக்குடிலுக்குள் இருந்து பபாகரின் உதவியாளன்

கம்பண்ணனும் வந்து பார்த்தான். அந்தப் புரவிக்காரர்கள் வணங்கத்
சதாடங்கினர்.

``வாழ்க பபாகர் பிரான் - வளர்க அவரது ெித்த சநறி!’’

``தாங்கள்..?’’

``கன்னிவாடி ெமஸ்தானக் காவல் ஊழியர்கள். என் சபயர் அதிவரன்,

ீ இவன்
ஆனனமுடி.’’

``வந்த பநாக்கம்?’’

``எங்கள் எஜமானர் கடும் பராகத்தில் இருக்கிறார். எழுந்து அமரக்கூட ெக்தி

அவரிடமில்னை. காமானை முற்றிவிட்டது - உயிர் பினழப்பது அரிது எனக்
கூறியபதாடு, பநானயக் கட்டுப்படுத்த இயைாததால், அஞ்ெி ஊனரவிட்பட
சவளிபயறிவிட்டார் எங்கள் பரம்பனர னவத்தியர். எங்கள் எஜமானிதான்
தங்கனள பவகமாய் அனழத்துவரப் பணித்தார்!’’ - கம்பண்ணன் பகட்டபடி
இருக்கும்பபாபத பபாகர் பிரான் பின்னால் வந்து நின்றார். அபத பவகத்தில்
புைிப்பாணினயப் பார்த்தவர் ``புைி... காைக்கதி எவ்வாறு உள்ளது எனக் கூறு
பார்ப்பபாம்’’ என்றார்.

புைிப்பாணியும் நீர்க்கடினகனய சநருங்கிச் சென்று ஒரு பார்னவ பார்த்தும்,

குடில் சகாடிக்கம்ப நிழனை ஒரு பார்னவ பார்த்தும் இரு னககளின் 28
கண்ணிகனள னவத்து பவகமாய் ஒரு கணக்னகப் பபாட்டவன்,

``பிராபன, நிகழ்ந்துசகாண்டிருப்பது குருபஹானரக்கான காைகதி. எனதச்

செய்தாலும் நல்ைவிதமாகபவ முடிந்திடும்.’’

``என்றால் ெங்கனன அனழத்துக்சகாண்டு இவர்கபளாடு செல். ெிமிழினயயும்

பதாளில் னவத்து அனழத்துச் செல். ெங்கன் நாடி பார்த்த நினையில்
என்னன தியானித்திட நான் இங்கிருந்தவாபற மருந்னதக் கூறிடுபவன்.
அவெியத்தின் சபாருட்டு ெிமிழினயப் பயன்படுத்த நவ ெிம்புடத்னத
எடுத்துக்சகாள்ளுங்கள். தங்க ஊெி, சவள்ளி ஊெி, உபைாக ஊெிகனளயும்
எடுத்துக்சகாள்ளுங்கள். பத்து நாழினகக்குள் அனனத்தும் நைமாக, அந்த
மபனான்மணியும் தண்டபாணியும் அருளட்டும்’’ என்றார்.

நவெம்புடம், ெிறு ஊெிப்சபட்டி இவற்பறாடு `ெிமிழி’ என்கிற சபயர்சகாண்ட

பந்தயப்புறா ஒன்றும் கம்பண்ணன் பிடித்து வர, அது புைிப்பாணி பதாளில்
விடப்பட்ட நினையில் ெிறனக ஒருமுனற வினெத்துக் காட்டியது.

``இப்பபாபத பறக்க முனனயாபத... ொரட்னடத் சதாடர்ந்து நீ வந்தால்

பபாதும்’’ எனும்பபாபத ெங்கன் எனும் ெீடன் பதாளில் ஒரு மான் பதாைால்
ஆன னபயுடன் பபாகர் பிரான் முன் வந்து வணங்கியவனாய் அந்தப்
புரவிக்காரர்களின் ொரட்டில் ஏறிக்சகாண்டான். புைிப்பாணியும் இன்சனாரு
புறம் ஏறிக்சகாண்டான்.

``தாங்கள் வருவர்கள்
ீ என்பற ொரட்டுடன் வந்பதாம்’’ என்ற
புரவிக்காரர்கனளப் பார்த்த பபாகர் ``என் ெீடர்கள் என்னனவிட
சகட்டிக்காரர்கள் - சுணக்கம் பவண்டாம், எல்ைாம் நைமாகும்’’ என்றிட,
ொரட்டும் திரும்பியது. புரவிகள் வினரயத் சதாடங்கிட ெிமிழிப்புறா, அந்தப்
புரவிகளுக்கு பநர் பமபை அவர்கனளப்பபாைபவ கன்னிவாடி பநாக்கிப்
பறக்கத் சதாடங்கியது!

இன்று அவெரத்துக்கு பழநி மனை அடிவாரத்தில் கண்ணில்பட்ட அந்த

ஆஸ்பத்திரிபய பபாதுமானதாய் இருந்தது. சொதசொதசவன
ரத்தக்கெிவுகபளாடு அனரமயக்க நினையில் இருந்த முத்துைட்சுமினய திவ்ய
ப்ரகாஷ் னகத்தாங்கைாய் அனழத்துச் சென்று முகப்பில் உள்ள மரசபஞ்ெில்
உட்காரனவத்தார். சபரிய படகு காரிைிருந்து இறங்கி வருகின்றனர் என்கிற
பஹாதாபவ, டாக்டனர அந்த மரசபஞ்சு அருபக வரவனழத்துவிட்டது.
முத்துைட்சுமியின் நினை எனதயும் சபரிதாகக் பகட்க விடவில்னை.

``எப்படி இப்படி ஆச்சு?’’ என்று மட்டும் பகட்டார்.

``ெிதறுபதங்காய் பட்டுத் சதறிச்ெிடிச்சு டாக்டர். ஸ்டிச் பண்ற அளவு காயம்.

நினறய பிளட் ைாஸ்... அதனாை ஃபர்ஸ்ட் எயிபடாடு ெனைன் சகாடுக்கிறது
நல்ைதுன்னு நினனக்கிபறன். பல்ஸ் எல்ைாம் சவரி நார்மல்’’ என்றார் திவ்ய
ப்ரகாஷ்.

அந்த டாக்டர், பதிலுக்கு அவனர வியப்பபாடு பார்த்தார். திவ்ய ப்ரகாஷின்

பதாற்றம் அவருக்குள் ஒரு மரியானதனய உருவாக்கியிருந்தது. அதற்குள்
டாக்டரின் உதவியாளர் மிக பவகமாய் முத்துைட்சுமியின் ரத்தப்சபருக்னகப்
பஞ்சுசகாண்டு துனடத்து, காயத்னதச் சுத்தம்செய்யத் சதாடங்கியிருந்தார்.

``நீங்க..?’’

``ஐ’யம் திவ்ய ப்ரகாஷ் - கர்மபயாகி - மாஸ்டர் ஆஃப் இண்டியன்

பயாகாஸ்.’’

``ஓ... நீங்கதானா அவர்? ஒரு தமிழ் வக்ைியிைகூட

ீ உங்க இன்டர்வியூனவப்
பார்த்பதன்.’’

``அந்த வக்ைிபயாட
ீ ெப் எடிட்டரின் பாட்டிதான் இவங்க. இன்னும் சகாஞ்ெம்
அழுத்தமா சொல்ைணும்னா எம்.பி ராஜா மபகந்திரபனாட மதர்.’’

``ஓ... ஓ... ஓ... பபாத் ஆர் செைிபிரிட்டிஸ். இங்க வந்ததுை சராம்ப

ெந்பதாஷம்.’’

``ஆனா, ெந்பதாஷமால்ைாம் நாங்க வரை டாக்டர். நீங்க சகாஞ்ெம்

பபஷன்ட்கிட்ட கான்சென்ட்பரட் பண்ணுங்க. நான் ஒரு பபான் பண்ணிட்டு
வந்துடுபறன்.’’
திவ்ய ப்ரகாஷ் ஒதுங்கிச் சென்றார். சவளிபய பிதுங்கி வழியும் டிராஃபிக்!
திவ்ய ப்ரகாஷின் கானர ஒரு பதால்னபக்காரன் சநருங்கி, ஓர் உள்ளங்னக
அளவு ெிட்னடனயக் சகாடுத்து 50 ரூபானய எடுக்கச்
சொல்ைிக்சகாண்டிருந்தான். திவ்ய ப்ரகாஷின் டினரவர் பதிலுக்கு
``தனையிை குடுமியும், குடுமியிை பூவுமா யாராவது வந்தா, அவங்க கிட்ட
பபாய்க் பகளு’’ என்று சொன்னபடி இருக்க, திவ்ய ப்ரகாஷ் கார் கதனவத்
திறந்துசகாண்டு ஏறி அமர்ந்தார்.

அந்தத் பதால்னபக்காரபனா கார் முகப்னப பைமாய்த் தட்டி

``ைட்ெக்கணக்குை பபாட்டு கான்ட்ராக்ட் எடுத்திருக்பகாம். ஏபராபிபளன்
கணக்கா வந்துட்டு குடுமி பூவுன்னா நான் உட்ருபவனா?’’ என்று கத்தத்
சதாடங்கியிருந்தான். பதிலுக்கு, திவ்ய ப்ரகாஷ் தன் அகன்ற விழிகளால்
அவனன உற்றுப் பார்த்தார். அவனும் பார்த்தான். ெிை சநாடியிபைபய
அனமதியானவன் ``ெரிங்க, பபாயிடுபறங்க’’ என்றபடி விைகிக்சகாண்டான்.

``இவன் மாதிரி பைாஃபர்கிட்டல்ைாம் வாயக் சகாடுக்காபத. படஷ்பபார்டுை

இருக்கிற பணத்னத எடுத்து முகத்துக்கு பநரா எறி, ஓடிடுவான்க’’
என்றபடிபய பபானில் பாரதினயப் பிடித்திருந்தார்.

``பாரதி...’’

``சயஸ் ப்ரகாஷ்ஜி!’’

``உன்கூட சகாஞ்ெம் பபெணும்மா.’’

``அதான் பபெிக்கிட்பட இருக்கீ ங்கபள.’’

``என் வனரயிை உன்கிட்ட ஒரு அபவர்னஸ் இருக்கு. அபவர்னஸ்

சரண்டுவிதம். ஒண்ணு, பாெிட்டிவ். இன்சனாண்ணு சநகட்டிவ்! என்
வனரயிை உன்கிட்ட இருக்கிறது சநகட்டிவ். ஐபடான்ட் னமண்ட் தட். நான்
இப்ப சொல்ைப்பபாறத கவனமா பகட்டுக்பகா’’ என்று பீடினக பபாட்டவர்,
முத்துைட்சுமி காயம்பட்டு ட்ரீட்சமன்ட்டில் இருப்பது வனர சொல்ைிவிட்டு
``இப்ப நான் ஆஸ்பத்திரி வாெல்ை இருந்துதான் பபெபறன். அவங்களுக்கு
இப்ப நல்ை சரஸ்ட் பதனவ. ஒரு நல்ை பஹாட்டல்ை ரூம் பபாட்டு நான்
பார்த்துக்கிபறன். உன்னாை இங்க வர முடியுமா?’’ என்று முடித்தார்.

மறுமுனனயில் பாரதியிடம் ஓர் அடர்வான சமௌனம்.

``பாரதி... நான் பபெறது பகட்குதா?’’

``சயஸ் ஜி, ஆனா...’’

``நீ இப்ப என்ன நினனக்கிபறன்னு எனக்குத் சதரியும். உன்னனச் சுத்தி இப்ப

நடக்கிற எல்ைாபம சராம்ப மிஸ்டிக்கா இருக்கிறதா நினனக்கிபற. இது
எதுவுபம உனக்குப் பிடிக்கனை. என்னனபய நீ கிட்டத்தட்ட ஒரு டுபாக்கூர்
மாதிரிதான் நினனக்கிபற. அதனாை, என் பபச்னெ நீ எவ்வளவு தூரம்
எடுத்துப்பபன்னு சதரியனை. உனக்கு இங்க வர இஷ்டமில்னைன்னா நான்
உன் பாட்டிக்கு ட்ரீட்சமன்ட் சகாடுத்து இப்பபவ திருப்பி அனுப்பிடுபறன்.
நான் என்ன செய்யட்டும்?’’

``நான் இப்ப என் பாட்டிகூட பபெ முடியுமா?’’

``இப்ப கஷ்டம்... அனர மணி பநரம் கழிச்சுப் பபெைாம். ெனைன் இறங்க

இறங்க சதம்பு வந்துடும்.’’

``உங்கபளாடு சதாடர்ந்து வந்து ொமி கும்பிட முடியாதா?’’

``அது அவங்க ஆன்மபைத்னதப் சபாறுத்த விஷயம். ஆனா, இப்படி

நடந்ததுக்குப் பின்னாை ஒரு ெக்தி அவங்கள தடுக்கிற ஒரு விஷயம்
இருக்கு.’’

``சராம்பத் தற்செயைான ஒரு விஷயத்னத எப்படி இப்படி உங்களாை

சமாழிசபயர்க்க முடியுது?’’

``பாரதி... நான் இப்ப உனக்கு உதவி செய்துகிட்டிருக்பகன். காைம் என்னனச்

செய்யசவச்சுக்கிட்டிருக்கு. இப்ப இதுக்குபமை நான் எதுவும் சொல்ை
விரும்பனை. உன்னனச் சுத்தி நடக்கிற விஷயத்துை எனக்கு ஒரு பங்கு
இருக்குன்னு நீ என்னன முதன்முதைா ெந்திச்ெப்பபவ நான் சொன்னனத
ஞாபகப்படுத்திக்பகா. எல்ைாத்துக்கும் ெரியான காரணகாரியம் இருக்கு.

காரண காரியம் இல்ைாத ஒரு விஷயமும் இந்த உைகத்துை கினடயாது.

ெிைெமயம் அது பளிச்்னு சதரியும். ெிைெமயம் பபாகப்பபாகத் சதரியும்.
ெிைெமயம் சதரியாமபைகூடப் பபாகும். ஆனா, நிச்ெயம் காரண காரியம்
இருக்கு. நான் அனத நம்புறதாை அந்தந்தச் ெந்தர்ப்பங்களுக்கு ஏற்ப
நடந்துகிட்டு நான் பபாய்க்கிட்பட இருக்பகன். நீ நம்பாததுதான் பிரச்னனபய!’’

``என்னாை எவ்வளவு முயற்ெிசெய்தும் நம்ப முடியைஜி. நான் என்ன

செய்பவன்?’’
``உனக்கு இந்த நினையிை ஒரு பதில்தான் சொல்பவன். நீ உன்னனச் சுத்தி
நடக்கிற அமானுஷ்ய அனுபவங்கனள நினனச்சு பயப்படுபற, பயப்படாபத!
உன்னனயும் மாத்திக்காபத... னதரியமா இறங்கி இனத ஃபபஸ் பண்ணு.

கடபைாட ஆழம் சதரியணும்னா, ஒண்ணு அதுை இறங்கி மூழ்கிப் பார்த்துத்

சதரிஞ்சுக்கணும். இல்னை, இறங்கிப் பார்த்தவங்க சொல்றத நம்பணும். நீபய
முடிவுபண்ணு! அனர மணி பநரம் கழிச்சு பபான் பண்ணு. உன்
பாட்டிகூடவும் பபசு. இப்ப கட் பண்ணிக்கிபறன்’’ - பபெிவிட்டு கானரவிட்டு
இறங்கினார். ஆஸ்பத்திரிக்குள் நுனழந்தார். டாக்டர் முத்துைட்சுமிக்குக்
கட்டுபபாட்டு முடித்திருந்தார். ஒரு ெனைன் பாட்டில் சபாருத்தப்பட்டிருந்தது.
முத்துைட்சுமி, திவ்ய ப்ரகானஷ ெற்று னநந்த பார்னவ பார்த்தாள்.

``படான்ட் ஒர்ரி... இப்பதான் பாரதிகிட்ட பபெிபனன்.’’

``கிளம்பி வர்பறன்னு சொன்னாளா ொர்?’’

``ஐ திங்க், அவ வருவான்னுதான் நான் நினனக்கிபறன்.’’

``டவுட்டா சொல்றீங்கபள... இங்க உங்கள நான் கஷ்டப்படுத்திக்கிட்டு

இருக்பகன். சவரி ைாரி.’’

``நிச்ெயமா இல்னை... எசதல்ைாம் நடக்கணுபமா அசதல்ைாம்தான்

நடந்துகிட்டிருக்கு. நீங்க அநாவெியமா கவனைப்படாதீங்க.’’

``முதல் படியிை காை னவக்கவுபம இப்படி அடிபட்டா என்ன அர்த்தம் ொர்?

என்னனப் பார்க்க வராபதன்னு அந்த முருகன் சொல்றாபனா?’’

``முருகன் என்ன நம்னம மாதிரி மனுஷனா... மனுஷங்களுக்குத்தான்

மூணுவித குணங்கள். அதம, மத்திம, உத்தமன்னு அனத விரிச்சுச்
சொல்வாங்க... குணப்பாடுள்ளவங்கதான் பகாப தாபங்கபளாடவும்
செயல்படுவாங்க. முருகன் நிர்குணன்! அதாவது குணங்கனளக் கடந்தவன்.
சதய்வம்னாபை குணம் கடந்ததம்மா. அனத எப்பவும் மனிதர்கனளப்பபாை
நினனச்சுடாதீங்க.’’

``அப்ப எதனாை எனக்கு இப்படி நடந்தது?’’

``அந்த ஆராய்ச்ெி இப்ப பவண்டாம். நீங்க நல்ைா சரஸ்ட் எடுக்கணும்.

உங்களாை இப்ப இருக்கிற நினையிை மனை ஏறி வர முடியாதுன்னு
நினனக்கிபறன்.’’
``சகாஞ்ெம் கிறுகிறுப்பாதான் இருக்கு. ஆனா, நான் முருகனனக் கும்பிடாம
மட்டும் பபாக மாட்படன்.’’

டாக்டரும் அப்பபாது இனடயிட்டார். ``சகாஞ்ெம் சரஸ்ட் எடுக்கிறது நல்ைது.

எப்பவுபம தனையிை அடின்னா சராம்பக் கவனமா இருக்கணும். ஊருக்குப்
பபாய் எதுக்கும் ஒரு ஸ்பகன் பண்ணிப் பார்த்துடுங்க... சராம்ப ஸ்ட்சரய்ன்
பண்ணாதீங்க’’ என்றார்.

``பதங்க்யூ டாக்டர்! நான் இவங்கபளாடு இப்ப மனைக்குப் பபாக முடியாது.

இது என் ெர்ப்னரஸ் விெிட்! எப்பவும் இப்படித்தான் வந்துட்டுப் பபாபவன்.
எனக்கு முருக தரிெனத்னதவிட பபாகபராட தரிெனம்தான் எப்பவும் சபருசு.
இப்பகூட பபாகர் ஜீவெமாதியிை உட்கார்ந்து தியானம் பண்ற
எண்ணத்துைதான் வந்பதன். நான் பபாயிட்டு ஒன் அவர்ை திரும்பி வர்பறன்.
நடுவுை இவங்க பபத்தி இவங்கபளாடு பபெைாம். மற்ற விஷயங்கனள நான்
வந்து பபெபறன்’’ - திவ்ய ப்ரகாஷின் பபாகர் பற்றிய விளக்கம், அந்த
டாக்டனர முகம் மைரனவத்துவிட்டது.

``ஓ... நீங்க பபாகர் சுவாமிபயாட பக்தரா?’’

``ஆமாம். அவர தரிெனம் பண்றதுதான் இந்தப் பிறப்புை என் ைட்ெியம்.’’

``அதான் பண்ணப்பபாறீங்கபள?’’

``அது அவர் ஜீவெமாதினய... ஆனா, நான் குறிப்பிட்டது அவனரபய.’’

``என்ன... அவனரயா?’’

``சயஸ்... அவனரபயதான்!’’

``இப்பவும் அவர் நடமாடுறார்னு ஒரு கருத்து இந்தப் பழநியிை பை

பக்தர்கள்கிட்ட இருக்கு. ஆனா, அது ஒரு பக்தி மிகுதியிை சொல்ைப்படுற
ஒண்ணாத்தான் நான் நினனக்கிபறன்!’’

``நீங்க உங்க விருப்பப்படிபய நினனயுங்க. ஆனா, நான் அப்படி நினனக்கனை.

நான் பபாயிட்டு வந்துடுபறன். அம்மா, நீங்க சரஸ்ட் எடுங்க. வந்துடுபறன்’’
என்று திவ்ய ப்ரகாஷ் கம்பீரமாக அங்கிருந்து புறப்பட்டார். முத்துைட்சுமி,
அவனர ஆச்ெர்யத்பதாடு பார்த்தாள். அவளுக்குள்பளயும் ‘பபாகர் இப்பபாதும்
இருக்கிறாரா’ என்று ஒரு பகள்வி!

அசமரிக்காவின் பபடன் ரூஜ் நகரம்! பிெிெிபி நதிபயாரமாய் அடர்ந்த ஒரு

வனம். வனத்தில் மரங்களின் பமல் கட்டனமக்கப்பட்டிருந்த `உட் ஹவுஸ்’
எனப்படும் வசடான்றின்
ீ பால்கனியில் மழிக்கப்படாத நான்கு நாள் தானட
முடிகபளாடு அமர்ந்திருந்தான் ொந்த ப்ரகாஷ்! உள்பள ஆரஞ்சுப்
பழச்ொற்றில் அவனுக்பக சதரியாமல் தூக்க மாத்தினரகனளக்
கைந்துசகாண்டிருந்தாள் ொரு.

பிெிெிபி நதிபமல் ஒரு ெரக்குக்கப்பல் நிதானமான ஒரு பவகத்தில்

சென்றுசகாண்டிருந்தது. பால்கனியில் இருந்து அந்த மரத்தின் கினளகளின்
இனடசவளி வழியாக நன்றாகப் பார்க்க முடிந்தது. எதார்த்தமாய் கீ பழ
பார்த்தபபாது அைிபகட்டர் வனகப்பட்ட இரு முதனைகள் அந்த ஆறு பபாதும்
என்பதுபபால் கனர ஏறி கீ பழ மரத்தடியில் தங்களுக்கு மிகப் பிடித்தமான
காட்டு நாய்கனளத் பதடிக்சகாண்டிருந்தன. இதுபபால் வரம்பு கடந்து வரும்
முதனைகனள அங்பக தாராளமாய்ச் சுடைாம். அனவயும் துப்பாக்கிச் ெத்தம்
பகட்டாபை பபாதும், தங்கள் தட்னடக்கால்கனளப் பபாட்டுக்சகாண்டு அப்படி
ஓர் ஓட்டம் ஓடும்.

ொந்த ப்ரகாஷ் அந்த முதனைகனளப் பார்த்தபடி இருக்க, பழச்ொற்றுடன்

வந்து நின்றாள் ொரு.

``என்ன ொரு?’’

``ஜூஸ்...’’

``ஐ நீட் விஸ்கி.’’

``இங்க வந்ததுை இருந்து ஏழு சபக் அனதத்தான் குடிச்ெிருக்பக. இப்ப இந்த

ஜூனைக் குடி.’’

``பவண்டாம் - நீ குடிச்சுக்பகா.’’
``ரிைாக்ஸ் பண்ண வந்த இடத்துை இப்படி இருந்தா எப்படி? இந்த ஜூனைக்
குடி.’’

``ரிைாக்ஸ்.. ரிைாக்ஸ்... முடியனை ொரு. கண்னணத் திறந்தா மூடினா

அவன்தான் சதரியுறான்.’’

``நீ சகாடுத்தவன் மட்டும்தான் - சுமந்து வளர்த்தவ நான். எனக்கு எப்படி

இருக்கும்னும் சகாஞ்ெம் பயாெிச்சுப்பார்...’’ - பபச்பொடு அருகில்
அமர்ந்தவளாய் அவன் வாயருபக ஜூஸ் கிளானைக் சகாண்டுசென்றாள்.
அவனுக்கும் அவள் எப்படி எனத் சதரியும். குடிக்காமல் விட மாட்டாள்.
எனபவ, அவளுக்காகக் குடித்தான்.

இனி ெிை நிமிடத்தில் தூங்கிவிடுவான். பத்து மணி பநரத்துக்கு எழுந்திருக்க

மாட்டான். அவன் ெமீ பமாய் ெரியாகத் தூங்கபவயில்னை. பிெினஸ்
பார்ட்னர் ராய் செௌத்ரி பைமுனற பபான் செய்து `ெம்திங் ராங்’ என்று
கூறிவிட்டான். எல்ைாம் பெர்ந்துதான் ொருனவ அவன் வனரயில் இப்படி
நடக்கனவத்தன.

அவனும் தூங்க ஆரம்பித்தான். எங்பகா ெிை சபைிகான் பறனவகள் கத்தும்

ெப்தம் பகட்டது. ொரு சமல்ை தன் கண்களில் துளித்த கண்ணனரத்
ீ
துனடத்துவிட்டுக்சகாண்டாள். படப்னப எடுத்து வந்து பெமித்துனவத்திருந்த
ஆகாஷின் இளவயது வடிபயாக்கனளப்
ீ பார்க்கத் சதாடங்கினாள்.
குழந்னதயில் அவன்தான் எவ்வளவு அழகு? கண்களில் கண்ணர்ீ வழிய
வழிய, அந்த அனெயும் பிம்பங்கனளபய அவள் பார்த்துக்சகாண்டிருந்தபபாது
உறங்கிவிட்ட ொந்த ப்ரகாஷிடம் தூக்கத்னத மீ றிய முணுமுணுப்பு.

`தாத்தா நீங்களா... நான் வரணுமா? பாஷாணைிங்க பூனஜ செய்யணுமா? அது

எங்க இருக்குன்பன சதரியாபத!’ - அவன் முணுமுணுப்பில் துண்டு துண்டாய்
பிரத்பயகமான செய்திகள். ொருபாைா கூர்னமயாகத் சதாடங்கினாள்.

- ததொடரும்…. 11 Apr 2019

 அன்று கன்னிவாடி பநாக்கி புைிப்பாணியும் ெங்கனும்
சென்றுவிட்ட நினையில், பபாகர் பிரான் குடிலுக்குள் திரும்பிச் சென்றார்.
அதுவனர அனமதியாக இருந்த அஞ்சுகன், அவனரப் பின்சதாடர்ந்து உள்பள
அவர் முன் சென்று நின்றான். பபாகர் நாள் தவறாமல் பயாகப்பயிற்ெி
செய்வார். அதற்கு இனெவாக முக்பகாணக் கச்சுடுத்திக்சகாண்டவராகத்
தனரபமல் அமர்ந்து தனுராெனம் செய்யத் சதாடங்கினார். ஓர் அம்பு பூட்டிய
வில்னைப்பபால் ஒரு கால் மடித்து ஒரு கால் நீட்டி, நீட்டிய காைின்
கட்னடவிரனைக் னகவிரைால் பிடித்தபடிபய அஞ்சுகனனப் பார்த்தார்.
அவனும் பபெத் சதாடங்கினான்.

``குருபிராபன...’’

``சொல்.’’

``எங்கனள உச்ெியில் விட்டுவிட்டு தாங்கள் தனிபய திரும்பிவிட்டீர்கபள?’’

``எவருனடய தியானமும் தானாய் இயல்பாகக் கனைய பவண்டும் -

கனைக்கக் கூடாது என்று உங்களுக்கு நான் உபபதெித்திருப்பனத மறந்து
விட்டாயா?’’

பபச்பொடு பபச்ொக அவரிடம் பயிற்ெி ஒரு பக்கம் சதாடர்ந்தது.

``அனத அறிபவன்... அபதெமயம் உதயபவனளயில் நாங்கள் கண்ட ஓர்

அதிெயக் காட்ெி குறித்துக் கூறுவபத இப்பபாது என் பநாக்கம்.’’

``கூறு.’’

``அங்பக ஒரு தண்டக்பகால் நடப்பட்டிருந்த நினையில், அதன் முன்பன

ெர்ப்பம் ஒன்பறாடு இருபுறங்களிலும் மயிலும் பெவலும் அமர்ந்திருந்தன.
அவற்னற நாங்கள் அங்பக ெற்றும் எதிர்பார்க்கவில்னை.’’

``ஓ... நீங்களும் அந்தக் காட்ெினயக் கண்டீர்களா... மகிழ்ச்ெி!’’

``என்றால் தாங்கள்..?’’

``நானும் அந்த அரிய காட்ெினய அனுபவித்தவபன! அந்தத் தண்டக்பகானை

நட்டதும் நாபன.’’

``அப்படியானால், அங்பகதான் தங்களின் ைட்ெியமான தண்டபாணித்

சதய்வத்தின் உருவம் பகாயில் சகாள்ளப்பபாகிறதா?’’

``ஆமாம். இது முன்பனாட்டம்!’’

``அப்படியானால், அந்தச் பெவல், மயில், ெர்ப்பம்..?’’

``அனவ திருமுருகனின் வணக்கத்துக்குரிய துனண அம்ெங்கள்.’’

``அனவ எப்படி அங்பக?’’

``அதுதான் மபனான்மணியின் கருனண. ெஷ்டி திதி பவனளயில் நான்

புரிந்த தியானத்துக்கான அருட்பயன். அனவ மூன்றும்தான் அந்த
இடத்னதபய பதர்வுசெய்து அனடயாளம் காட்டின!’’
``பகட்கக் பகட்க, எனக்குச் ெிைிர்ப்பு ஏற்படுகிறது. முருகப்சபருமாபனாடு
இம்மூன்றும் எந்த வனகயில் ெம்பந்தம்சகாள்கின்றன என்று கூற
முடியுமா?’’

``கூறுகிபறன். மயில் ஒரு வனகயில் நம் மனம்பபான்றது. நம் மனம், ஒபர

ெமயம் கற்பனனயில் பை காட்ெிகனளக் காணவல்ைது. அனதபய மயிைின்
பதானகக் கண்கள் உணர்த்துகின்றன. நம் மனம், புற அழகில்
மயங்கக்கூடியது. மயக்கம் நீங்க, அகக்கண் திறந்து புறக்கண் மூடப்பட
பவண்டும். மயில் பதானகயும் விரிந்து மூடத்தக்கது. இந்த மனம் எனும்
மயில், அகந்னதக்கு மட்டும் ஆட்படபவ கூடாது. அழகுக்சகல்ைாம் அழகான
முருகனன இம்மனத்தில் அமர்த்திவிட்டால், அகந்னத பிறக்காது.
எனபவதான் மயில், முருகனின் வாகனம் ஆனது.

பெவல், ஆண்னமயின் ெின்னம்; அசுரனின் உருமாற்றம்; பாம்பு பிறப்னபக்

குறிக்கும் குறியீடு. நம் சுக்கிை சுபராணித மூைக்கூறு பாம்னபப் பபான்றபத!
இந்தப் பாம்பு, முருகனின் காைடியில் கிடப்பது என்பது, அவபன பிறப்சபனும்
சதாடர்ச்ெினய அறுத்து ஆட்சகாள்பவன் என்பனத உணர்த்தபவ!

இன்சனாரு சபாருளும் உண்டு. மயில் ஒளி வடிவம் - பெவல் ஒைி வடிவம்.

ஒளி ஒைியால் ஆனபத இந்த உைகு... அனத ஒடுக்க குண்டைிபயாகம்
துனண செய்யும். அந்த பயாகத்தில் நமக்குள் குண்டைினிச்ெர்ப்பம்
முதுசகலும்னபப் பற்றி எழுப்பி `உச்ெந்தனை’ எனப்படும் ெஹஸ்ராரத்தில்
படம் விரித்து நிற்கும். அப்படி நிற்கும்பபாது பபரின்பம் கிட்டும். முருக
வழிபாடும் அதுபபான்ற பபரின்பம் தரும்!’’

``சமாத்தத்தில், முருகனின் சதாடர்புனடய ெகைத்திலும் மனித வாழ்வின்

விபமாெனம் ஒளிந்திருப்பதாய்க் கருதைாமா?’’

``ெிறந்த பகள்வினய இப்பபாதுதான் பகட்டிருக்கிறாய். பபா... பபாய்த் தனிபய

அமர்ந்து இன்னமும் பயாெி. பமலும் பை புதிய கருத்துகள் பதான்றக்
காண்பாய். முருகனாகிய குமரனுக்குள் ெர்வமும் அடக்கம்! பஞ்ொட்ெரம்,
அஷ்டாட்ெரம், ெஷ்டாட்ெரம் மட்டுமல்ை... வள்ளி எனும் இடகனை,
பதவானன (சதய்வானன) எனப்படும் பிங்கனை, ஆறுமுகம் எனும் ஆறு
அறிவு, பன்னிருவிழிகள் எனும் உயிர் எழுத்துகள் என்று அவனனச் ெிந்திக்கச்
ெிந்திக்க (மனம்) விரிந்துசகாண்படபபாகும். சமாத்தத்தில் அவனுள் எல்ைாம்
அடக்கம் என்பதும் சதரியவரும்.’’

``அதனால்தான் அவன் உருவத்னதச் ெினையாக்கி, பகாயில் காண

விரும்பின ீர்களா?’’

``ஆம்... இப்பபாது இந்த விளக்கம் பபாதுமானது. நீ உன் கானை பநரக்

கடனமகனளச் செய்துவிட்டு, பிறகு ஆகாரம் முடித்து வா. உனக்சகன
பிரத்பயகப் பணி ஒன்று காத்திருக்கிறது.’’

``உத்தரவு குருபவ!’’ என்று அஞ்சுகனும் விைகிக்சகாண்டான். பபாகர் தன்

பயாகப்பயிற்ெியில் ஆழ்ந்து மூழ்கத் சதாடங்கினார்.

கன்னிவாடி!

ொரட் வாகனம், ெமஸ்தானக் கட்டடம் முன் பதங்கி நின்றது. ஊர்

எல்னைக்குள் ொரட் நுனழயவுபம ெமஸ்தானத்துக்கு நாகரா ஒைி மூைம்
செய்தி சென்றுவிட்டதில், ெமஸ்தான ெிற்றரெிக்கு ஒப்பான பமகைாபதவி
என்பவள் வாயிற்புறம் வந்து காத்திருந்தாள். வானில் கதிரவன் உச்ெிக்கு
வினரந்துசகாண்டிருக்கும் உச்ெி முன் நாழினகப்சபாழுது!

ொரட்னட விட்டு புைிப்பாணியும் ெங்கனும் இறங்கவும்

பமகைாபதவினயத்தான் பார்த்தனர். கச்ெிதமாய் அதுவனர பறந்து வந்த
ெிமிழிப்புறா, புைிப்பாணி பதாளின்பமல் வந்து அமர்ந்துசகாண்டது. அனதப்
பார்த்த மாத்திரத்தில் அது தகவல் புறா என்பனத அதன் காைில் உள்ள
தாயத்துபபான்ற குழனை னவத்துக் கண்டுசகாண்டாள் பமகைாபதவி.
அவர்கனளயும் னககனளக் குவித்து வணங்கி வரபவற்றாள்.

``வரபவண்டும்... வரபவண்டும்...’’
``தாங்கள்?’’

``நாபன இக்கன்னிவாடி ெிற்றரெி பமகைாபதவி! பாண்டிய நாட்படாடு

ஒப்பந்தக் கப்பம்சகாண்ட ஒரு குறுநிைம் இது. என் கணவர்
திருபமனிபவழர்தான் பநாய்ப்பட்டு, பீனடக்கு ஆளாகிவிட்டவர்.’’

``வரர்கள்
ீ விவரமாய்க் கூறினர். வருந்த பவண்டாம். வரும் வழிசயங்கும்
சுபெகுனங்கனளபய கண்படாம். அதிைிருந்பத இன்னறய தினம் துக்கத்னத
உணரும் அனமப்பில் இல்னை என்பது சதளிவாகிவிட்டது. முதைில்
பீனடக்குரியவனர ஆராய பவண்டும்’’ - என்றபடிபய ெப்பரமஞ்ெர அனறக்குள்
பூந்துகில் பகாபுரத்தின் உள்பள வினடப்பாய்ப் படுத்திருந்த
திருபமனிபவழனர சநருங்கினர்.

``பகட்கிபறன் என்று தவறாகக் கருதிவிடக் கூடாது. பபாகர் பிரான் ஏன்

வரவில்னை?’’ - பமகைாபதவி வருத்தம் குனழயக் பகட்டாள்.

``அவருக்கு பிரதான பணிகள் உள்ளன. ஆயினும், அவர் வழிகாட்டைில்தான்

னவத்தியம் நிகழப்பபாகிறது.’’

``நீங்கள் இங்கு இருக்க, அவர் அங்கு இருக்க... அது எப்படிச் ொத்தியம்?’’

``பார்க்கத்தாபனபபாகிறீர்கள்...’’ - என்கிற பதிபைாடு ெங்கன் முதைில் நாடி

பரிபொதனன செய்தான். பிறகு விழி வறட்ெி, முகப்சபாைிவு, நாவின் நிறம்
ஆகியவற்னற அறிந்துசகாண்டவன் பஞ்சுப்சபாதினய நீரில் நனனத்து
முகத்னதத் துனடக்கவும் அவர் உடைில் சமல்ைிய அனெனவ உணர
முடிந்தது.
``பன்னிரண்டு நாள்களாய் பீனடக்கு ஆளாகி, படுத்தபடுக்னகயாகிவிட்டார்.
சபருகும் வியர்னவகூட மஞ்ெள் நிறத்னதக் கக்குகிறது. ஆட்டுப்பாலுடன்
கீ ழாசநல்ைினயச் பெர்த்துக் சகாடுத்தும் குணப்பாடு ஏற்படவில்னை’’ என்று
பக்கவாட்டில் நின்றபடி பமகைாபதவி நடந்துமுடிந்தனதச் சொல்ைிக்
சகாண்டிருந்தாள்.

ஒருகட்டத்தில் அவனள அனமதியாக இருக்கச் சொன்ன ெங்கன்,

`மைப்பினற எங்குள்ளது?’ என்று பகட்டு, அங்கு சென்று பார்த்துவிட்டுத்
திரும்பி வந்தான். பினற மஞ்ெள் திப்பிகபளாடு இருந்தபபாதிலும்
மைத்துணுக்குகள் அதுபபால் இல்னை. அது அவன் முகத்தில் பைொன
அதிர்னவக் சகாடுத்தது.

கல்லீரைில் சபருகும் பித்தநீர்தான் ஜீரணத்துக்குக் காரணம். ஜீரணமான

உணபவ மைமாகி மஞ்ெள் நிறம்சகாள்ளும். மஞ்ெள் நிறமில்னைசயனில்,
பித்தநீர் இனரப்னபக்குச் செல்ைவில்னை. இனடயில் ஏபதா தனட...
அபநகமாய் கற்கள் உருவாகி அனடப்பு ஏற்பட்டிருக்கைாம். கற்கள்
உருவாகிட நிைத்தடிநீரும் அபதாடு கைந்து வரும் உவர் மண் காரணமாய்
இருக்கைாம். `இனத எப்படித் சதரிந்துசகாள்வது?’ எனத் தனக்குள் பகள்வி
பகட்டுக்சகாண்ட ெங்கன், அங்பக ஓரிடத்தில் தியானத்தில் அமர்ந்தவனாய்
நாெினயத் சதாட்டு காற்றின் ஓட்டம் இடமா வைமா என்பதறிந்து முதைில்
பிராணாயாமம் செய்தான். பிறகு, சுவாெ கதினயச் ெீராக்கி பபாகர் பிரானனப்
பூரணமாய் மனதில் எண்ணி ``பிராபன... தங்களின் எண்ண அனைகனள என்
எண்ண அனைகள் அனடவதாக...’’ என்று பிம்பத்யானத்தில் மூழ்கினான்.
புைிப்பாணி அனதப் பார்த்தபடிபய ெிமிழிப்புறானவ வருடித்தந்திட,
பமகைாபதவி ெங்கனின் செயைால் குழப்பம்சகாண்டாள்.
``என்ன இது... ெிை பரிபொதனனகனளச் செய்துவிட்டு இப்படி தியானத்தில்
அமர்ந்துவிட்டாபர!’’

``ஆம்... தியானம்தான்! இதன் மூைபம எங்கள் குருபவாடு சதாடர்புசகாள்ள

முடியும்.’’

``அது எப்படி?’’

``அனதத் சதரிந்துசகாள்ளபவண்டுசமன்றால், எங்கள் பபாகர் பிரானின்

ெீடராக தாங்கள் ஆக பவண்டும்.’’

``எல்ைாபம வியப்பாக உள்ளன. என் கணவர் பினழத்துவிடுவார் அல்ைவா?’’

``கவனை பவண்டாம். உங்கள் கணவருக்கு பநாயுறும் விதிப்பாட்டுக்கு

இனணயாக அதிைிருந்து மீ ண்டுவிடும் பைமும் உள்ளது. இல்ைாவிட்டால்,
நாங்கள் இவ்வளவு தூரம் வந்திருப்பபாமா என்ன?’’ - புைிப்பாணி
சொல்ைிக்சகாண்டிருக்கும்பபாபத கண்விழித்துவிட்ட ெங்கன் எழுந்து வந்து,
வயிற்றின் வைதுபுறம் கல்லீரல் உள்ள பாகத்னதத் தட்டிப்பார்த்தான். ெத்தம்
ஒரு மாதிரி `சதாம் சதாம்’ எனக் பகட்டது.

அப்படிபய திரும்பி ``புைி, ெிமிழினயக் சகாட்டாரத்துக்கு அனுப்பி னவ.

பித்தப்னப நாளங்களில் கல் அனடப்பு ஏற்பட்டுள்ளது. அந்த அனடப்னபக்
கனரக்கும் பஸ்பத்னத நம் குரு ெிமிழியிடம் சகாடுத்துவிடுவதாகக்
கூறினார். அதற்கு முன் திபரக சுத்தினய ஊெிகள்சகாண்டு மந்திரித்துச்
செய்யச் சொன்னார்’’ என்ற ெங்கன், தான் சகாண்டுவந்திருந்த ஊெிகனள
எடுத்துக்சகாண்டு ஒரு கிண்ணத்தில் தண்ணர்ீ சகாண்டுவரச் சொன்னான்.
பிறகு திருபமனிபவழர் உடம்பின் தனை முதல் கால் வனர அந்த ஊெினய
பமலும் கீ ழும் சகாண்டுசென்று மந்திரம் கூறி ஜபித்து, கிண்ணத்துத்
தண்ணரில்
ீ ஊெினயப் பபாடைானான். அந்தத் தண்ணர்ீ சகாஞ்ெம்
சகாஞ்ெமாய் மஞ்ெள் நிறமாகத் சதாடங்கியது!

திருபமனிபவழர் உடைிலும் அனெவுகள் ஏற்படத் சதாடங்கின. அவ்பவனள

ெிமிழிப்புறாவும் வானில் ஏறிய நினையில் சபாதினி பநாக்கிப் பறக்கத்
சதாடங்கியது.

இன்று ஒருபுறம் ொருபாைா கூர்னமயாகிட, மறுபுறம் ொந்த ப்ரகாஷிடம்

மிகத் சதளிவான பபச்சு. அது தூக்கத்தில் உளறுவதுபபாைபவ இல்னை.

``தாத்தா, நான் அசமரிக்கா வந்தது தப்பா... ஏன் அப்படிச் சொல்றீங்க?’’ என்று

எதிரில் நிற்கும் ஒருவருடன் பபசுவதுபபாைவும் இருந்தது.

ொருவுக்குப் புரிந்துவிட்டது. தன் கனவில் வந்த சபரியவர் அவன்

விரும்பியதுபபாை அவன் கனவிலும் வந்துவிட்டார்.
அவள் ஊர்ஜிதம் செய்த சநாடி ொந்த ப்ரகாஷ் கண்கள் இரண்டும்
விழித்துக்சகாண்டன. தூங்கிய கைக்கபம துளியும் இல்ைாதபடி முகத்தில்
ஒரு பரபரப்பு. அப்படிபய எழுந்து அமர்ந்தவனிடம் இப்பபாது துளியும்
பபானதயுமில்னை, தூக்கக்கைக்கமுமில்னை!

``என்ன ெந்து... என்னாச்சு?’’

``....’’

``ெந்து, டிட் யு ஹியர் னம வாய்ஸ்... வாட் பஹப்சபண்ட்?’’

``ொரு, நான் இப்ப எங்க இருக்பகன்... நம்ப வட்ையா?’’

ீ

``அதுகூடத் சதரியைியா? சஷர்வுட் ஃபாரஸ்ட் உட் ஹவுஸ்ை இருக்பகாம்.

என்னாச்சு ெந்து... ஏதாவது கனவு கண்டியா?’’

``கனவு... கனவு... சதரியை..!’’

`` `தாத்தா நீங்களா?’ன்னு பகட்பட... ஏபதா பாஷாண ைிங்கப்

பூனஜன்சனல்ைாம் சொன்பன!’’

``சயஸ்... சயஸ்... சரண்டு நாள் முந்தி, நீ ஒரு விஷயம் சொன்னிபய

ஞாபகமிருக்கா?’’

``நல்ைா ஞாபகமிருக்கு... என் கனவுை வந்த உங்க தாத்தா, உன் கனவுை

வந்து சொல்ைட்டும்பன... வந்துட்டாரா?’’

``அஃப்பகார்ஸ்... அவனர நான் பார்த்தபதயில்னை. ஆனா, கனவுை தாடி

மீ னெபயாடு பகாமணம் மட்டும் கட்டிக்கிட்டு உடம்சபல்ைாம் விபூதி
பூெிக்கிட்டு ஒருத்தர் வந்து `பல்ைாவரத்துக்குப் புறப்படு... இங்க நீ நிம்மதியா
வாழ முடியாது’ன்னு சொல்றாரு. `என்ன... உன் னபயனும் அரவான்
ஆயிட்டானா?’ன்னு பகட்டு வருத்தமா பார்த்தாரு.’’
``அவபரதான், நீங்க சொல்ற அனடயாளம் உள்ள அவபரதான் என்
கனவுையும் வந்தார் ெந்து. அப்புறம் பவற என்ன சொன்னார்?’’

``நான் பாஷாணைிங்கத்துக்குப் பூனஜ செய்யணுமாம். ஒன்பது விருட்ெங்கள்

இருக்காம். அனதயும் கும்பிடணுமாம்.’’

``அந்த விருட்ெம் நவவிருட்ெம்கிற பபர்ை நம்ப ஜமீ ன் பதாட்டத்துைதான்

இருக்கு. உங்கம்மா சொல்ைியிருக்காங்க. நானும் பார்த்திருக்பகன். உனக்கு
ஞாபகம் வரனை?’’

``ஊட்டி, படராடூன், யு.எஸ்-னு வளர்ந்தவன் நான். அந்த பங்களா பக்கபம

அவ்வளவா பபானதில்னை. அங்க என் தாத்தா ெமாதி இருக்கிறது மட்டும்
சதரியும். எனக்குத் தனைமுடிபய அங்கதாபன எடுத்தாங்க?’’
``சமாத்தத்துை, நான் சொன்ன மாதிரி நாம இந்தியா பபாய் இனதசயல்ைாம்
செய்தா, ெம்திங் ஒரு நல்ை ரிலீஃப் நமக்குக் கினடக்கும்னு தாத்தா
சொல்ைாம சொல்றார். அப்படித்தாபன?’’

``கிட்டத்தட்ட அப்படித்தான். ஐ’ யம் சவரி ைாரி ொரு. நீ சொன்னப்ப நான்

நம்பனை. இப்ப என்னாை நம்பாம இருக்க முடியனை. இசதல்ைாம் என்ன
ொரு?’’

``என்னன்னா?’’

``இந்தக் கனவு... இந்த மிஸ்ட்ரி... இனதத்தான் சொல்பறன்.’’

``அதான் மிஸ்ட்ரின்னு சொல்ைிட்டிபய... அப்புறம் என்னனக் பகட்டா என்ன

அர்த்தம்?’’

``அப்ப, நாம இண்டியா பபாகணுமா?’’

``இது என்ன பகள்வி... நமக்கு மருந்து அங்கதான் இருக்கு.’’

``மருந்து... மருந்து... ஆகானஷப் பனழயபடி நம்பளப்பபாை. ஒரு ஹ்யூமனா

ஆக்க முடியும்னு நீ நம்புறியா?’’

``அது எனக்குத் சதரியனை. ஆனா, இங்க இருந்தா நிச்ெயம் வருத்தம்

அதிகமாகும்னு மட்டும் உறுதியா சொல்பவன்.’’

``ஆமா... ஆகாஷ் நம்மகூட வருவானா?’’

``நிச்ெயம் வர மாட்டான்.’’

``பநா... அவன் வந்தாலும் நான் கூட்டிக்கிட்டுப் பபாக மாட்படன் . நம்ப

ரிபைட்டிவ்ஸ் யாருக்கும் அவன் இப்ப... அவன் இப்ப...’’ - ொந்த ப்ரகாஷால்
அதற்குபமல் பபெ முடியவில்னை. கண்கள் இரண்டும் நீனரப்
சபாங்கனவத்து உருட்டிவிட, சதாண்னடயில் அனடப்பு ஏற்பட்டு
கன்னக்கதுப்புகள் துடிதுடித்தன. அப்படிபய ொருபமல் ொய்ந்தான்.
அவளும் சபாங்கி வந்த கண்ணனர
ீ அடக்கிக்சகாண்டவளாய் ``ெந்து, நாம
கிளம்புபவாம். உங்க தாத்தா ஒரு நார்மல் ஹ்யூமன் இல்னை. அவர் ஒரு
ெித்தரா வாழ்ந்தவர். நமக்கு அவர் நிச்ெயம் வழிகாட்டுவார்... சயஸ்னு
சொல்’’ - அவள், அவன் கன்னத்னத ஏந்திப் பிடித்தபடி கண்ணர்ீ உருண்படாடப்
பபெிய பபச்சுக்கு அவனும் ``சயஸ்’’ என்றான் மிகச் பொர்வாய்.

அடிவாரத்தில் இருந்த அந்த ஆஸ்பத்திரியில் முத்துைட்சுமி வனரயில் ஒரு

முழு பாட்டில் டிரிப்ஸ் இறங்கியதில், உடம்பில் ஒரு சதம்பு சதரிந்தது.
தனிபய அனறயில் ொய்ந்து படுத்துக்சகாண்டிருந்த அவள், னகப்னபக்குள்
அப்பபாது னகப்பபெி அமட்ட ஆரம்பித்தது. ஒரு னகயால் னகப்னபனயத்
திறந்து னகப்பபெினய எடுப்பதற்குள் அது நின்றுபபானது. அதற்குள்
உதவியாளன் வந்து நின்று பார்த்தான்.

``பபான் வந்து நின்னுடிச்சு. சகாஞ்ெம் பபாட்டுக் சகாடுப்பா’’ என்றாள்.

அவன், அவள் பபானன வாங்கிப் பார்த்தான். ொதாரண பபான்! அதுபவ

ஆண்ட்ராய்டு பபானன எல்ைாம் அவளுக்கு இயக்கத் சதரியாதனத
அவனுக்கு உணர்த்திவிட்டது. அந்தப் பபானன ஆன் செய்து மிஸ்டு கானைத்
திரும்பத் தூண்டி முத்துைட்சுமியிடம் தந்தான். மறுபுறம் பாரதிதான்
பபெினாள்.

``பாட்டி, இப்ப எப்படி இருக்பக?’’

``பரவால்ைடா... ஆஸ்பத்திரியிைதான் இருக்பகன்.``

``சொன்னா பகட்கிறியா... இப்ப பாரு... இதுக்குத்தான் பவண்டாம்பனன்.’’

``தயவுசெய்து இப்படிசயல்ைாம் பபொபத. ஒரு நல்ைனதச் செய்ய முடியாத

அளவு சகட்டது அவ்வளவு பைமா இருக்கு. நான் அந்த முருகனன தரிெனம்
பண்ணாம வர மாட்படன்.’’

``பண்ணிட்டா எல்ைாம் ெரியாயிடுமா... என்ன பபெபற நீ?’’

``நிச்ெயம் ெரியாகும்... உடபன ஆகனைன்னாலும் அதுக்கான சதாடக்கம்

உருவாகும்னு நான் நம்புபறன்.’’

``எல்ைாக் பகள்விக்கும் ஒரு பதில் சவச்ெிருக்பக.’’

``நீ எப்படிபவணா சொல்ைிக்பகா, நீ இப்ப என்ன செய்யப்பபாபற?’’

``எனக்குத் சதரியை... நான் என்ன செய்யணும்னு நீபய சொல்.’’

``என் ராஜாத்தி இல்ை... சகாஞ்ெம் கிளம்பி வாபயன்.’’

``வர்பறன்... உனக்காக மட்டுமல்ை... அந்தத் திவ்ய ப்ரகாஷ்ஜிக்காகவும்

வர்பறன். நீ ஒரு நல்ை பஹாட்டல்ை சரஸ்ட்ை இரு. எங்க பத்திரினக
ரிப்பபார்ட்டருக்குத் தகவல் தர்பறன். அவர் உனக்கு எல்ைா உதவிகனளயும்
செய்வார். ஜி-னய அவர் பபாக்குை விட்டுடு. அவர் உன்கூட இருக்கிறபதா,
இல்னை நீ அவர்கூட இருக்கிறபதா எனக்கு ெரியா படனை. அந்த மனுஷன்
உன் மனனெப் படிக்கிபறன்னு ஆரம்பிச்ொ, அது அப்பா பண்ணுன
தப்னபசயல்ைாம் காட்டிக்சகாடுத்துடும். அதுையும் இப்ப நான் அவனரச்
ெந்திச்ொ சபட்டி, வாள், பாம்பு-ன்னு நான் எதுவும் சொல்ைாம அவபர
எல்ைாத்னதயும் சொல்ைி என்னனயும் சராம்பபவ குழப்பிடுவார்.’’

``நீ என்ன சொல்பற... சபட்டி, வாள், பாம்புன்னு ஏபதபதா சொல்றிபய...’’

``உளறிட்படனா... ஒண்ணுமில்ை! நான் எல்ைாத்னதயும் பநர்ை சொல்பறன்.
எங்க ரிப்பபார்ட்டர் இனி உன்வனரயிை சபாறுப்சபடுத்துக்குவார். அந்த ஜி-
க்கு நன்றி சொல்ைி, அவனரப் பபாகச் சொல்ைிடு... திரும்பவும் சொல்பறன்
அந்த திவ்ய ப்ரகாஷ்ஜிகிட்ட நம்ப குடும்ப விஷயம் எனதயும் பபொபத.
அவர் நீ நினனக்கிற மாதிரி பயாகா மாஸ்டர் மட்டுமல்ை... என் எடிட்டபர
அவனரப் பார்த்து பயந்திருக்கார்னா பார்த்துக்பகா...’’ என்று எச்ெரிக்னகபயாடு
பபெி முடித்தாள்.

முத்துைட்சுமிக்கு, பாரதி என்ன சொல்ை வருகிறாள் என்பற புரியவில்னை.

ஆனால், அவள் `கிளம்பி வருகிபறன்’ என்று சொன்னது மட்டும் பைொய்
இனித்தது. அப்படிபய கபணெ பாண்டியனுக்கும் உடபன உதவியாளர்
உதவிபயாடு பபான் செய்தவள் ``ராஜா எப்படி இருக்கான்... பபெறானா?’’
என்று பகட்டாள்.

``நல்ைா பபெறாருங்கம்மா... நீங்க எங்க, பழநிக்குப் பபாயிட்டீங்களா?’’

``ஆமா... யார் சொன்னா?’’

``பானு சொன்னுச்ெி. ொமி தரிெனம் ஆச்ொ?’’

``இன்னும் இல்னை. வந்த இடத்துை சூனரத்பதங்கா தனையிை பட்டு

காயம்பட்டுருச்ெி. இப்ப ஆஸ்பத்திரியிை இருக்பகன். பாரதி கிளம்பி
வர்பறன்னு சொல்ைியிருக்கா...’’

``கடவுபள... இது என்ன குடும்பபம ஆஸ்பத்திரியிை பபாய்ப்

படுத்திடுவங்கபபாை
ீ இருக்பக!’’

``படுத்தாச்சு பாண்டி... படுத்தாச்சு. ஆனா, நீ இனதசயல்ைாம் ராஜாகிட்ட

சொல்ைாபத. இப்படி ஆனதுையும் ஒரு நல்ைது நடந்திருக்கு. இல்ைாட்டி
பாரதி `பழநி வருபவன்’னு சொல்வாளா?’’

``அதுவும் ெரிதான். ஒண்ணு மட்டும் உறுதிம்மா. இனி அந்த முருகன்

னகயிைதான் உங்க எல்ைார் வாழ்வும் இருக்குது. நல்ைா கும்புட்டுக்கிட்டு
வாங்க.’’
``ராஜாகிட்டபய இரு. நீ இருக்கிற னதரியத்துைதான் நான் பழநிக்பக
வந்பதன். நீ சொன்ன மாதிரி அந்த முருகன் னகயிைதான் எல்ைாம்
இருக்கு’’ என்று பபானன முடக்கவும் திவ்ய ப்ரகாஷ் அங்பக வரவும் ெரியாக
இருந்தது.

``என்னம்மா, இப்ப பரவால்ைியா?’’

``பரவால்லீங்க. பாரதியும் பபெிட்டா. அவ பவனை பார்க்கிற

பத்திரினகபயாட ரிப்பபார்ட்டர் என்னன இனி கவனிச்ெிக்குவாராம். உங்கள
உங்க வழியிை பபாகச் சொன்னா.’’

``ஏம்மா நான் உதவி செய்யறது பிடிக்கனையா?’’

``அசதல்ைாம் இல்னை. இதுவனர செய்த உதவிபய சராம்ப அதிகம்.

அதுக்பக நாங்க சராம்ப கடனமப்பட்டிருக்பகாம். உங்களுக்கும் பை
பவனைகள் இருக்கும். எங்களாை அது சகட பவண்டாபம?’’ - முத்துைட்சுமி
அழகாகச் ெமாளித்தாள். அபதெமயம் அவனள உற்று பநாக்கியவருக்குள்
கத்தி, சபட்டி, பாம்பு என்று பாரதி சொன்னது உள்ளுக்குள் எதிசராைித்தது.
கூடுதைாய் பல்ைாவரம் பிரமாண்டராஜன் ஜமீ ன் பங்களாவும் ஜீவெமாதியும்
ெர்ப்பமும்கூட ஏபதா ஒரு ஃப்ளாஷ்கார்டு பபாைத் பதான்றி மனறந்தது.
குறிப்பாக, பபாகரின் ஜீவெமாதி முன் ஆழ்ந்து தியானம் செய்துவிட்டு
வந்ததில், ஒரு சபரும் கூர்னம உருவாகியிருந்தது. அந்தக் கூர்னம `தூர
இருந்து, அடுத்தடுத்து நடக்கவிருப்பனத கவனி!’ என்று அவருக்குள் ஒரு
கருத்னதயும் உருவாக்கிய அந்த சநாடி, ஒரு வாைிபன் முதுகில் ஒரு
கிட்பபக்குடன் கழுத்தில் சதாங்கும் `தமிழ்வாணி’ வார இதழின் அனடயாள
அட்னட ெகிதம் அந்த ஆஸ்பத்திரிக்குள் நுனழந்திருந்தான்.

`எங்பக முத்துைட்சுமி?’ என்று பதடவும் செய்தான். ஆனால், அவனனப்

பார்க்காமபை ``பாரதி அனுப்பிய அந்த ரிப்பபார்ட்டர் வந்துட்டாரு. நீங்க
அவர்கூட பபாய் பஹாட்டல்ை நல்ைா சரஸ்ட் எடுங்க. பாரதி வந்த பிறகு
அவபளாடு பெர்ந்து மனைக்குப் பபாங்க. இனி நடக்கிறசதல்ைாம் உங்களுக்கு
நல்ைதாபவ இருக்கட்டும்’’ என்றார் திவ்ய ப்ரகாஷ்.

முத்துைட்சுமி அவனர ஆச்ெர்யமாக `ரிப்பபார்ட்டர் எங்பக?’ என்பதுபபாை

பார்க்க, கச்ெிதமாக அந்த ரிப்பபார்ட்டரும் டாக்டரின் உதவியாளருடன்
அனறக்குள் வர ``இபதா இவர்தான், பபர் செந்தில்’’ என்றார்.

``எப்படி பபசரல்ைாம் சதரியும் உங்களுக்கு... பாரதி சொன்னாளா?’’ என்று

முத்துைட்சுமி பகட்க, அனடயாள அட்னடனயக் காட்டியபடிபய ``அப்ப நான்
வர்பறன்...’’ என்று னக எடுத்துக் கும்பிட்டார்.

அந்த சநாடியில் அவரிடம் சவளிப்பட்ட ெிறிய அளவிைான அமானுடம்

முத்துைட்சுமிக்குள் ஒரு பிரமிப்பபாடு ெற்று பயத்னதயும் ஏற்படுத்தியது.
பாரதி சொன்னதும் ஞாபகம் வந்தது.

``பபாயிட்டு வாங்க... சராம்ப நன்றி’’ என்றாள் பிரமிப்பும் பயமும்

விைகாமல்.

பழநிக்குப் புறப்படத் தயாராகிக்சகாண்டிருந்தாள் பாரதி.

``கூப்ட்டீங்களா பமடம்?’’ என்று வந்த பானுவிடம் ``பாட்டினயக் கூட்டிக்கிட்டு

வர, கார் அனுப்பச் சொல்ைியிருந்பதன்தாபன?’’ என்று பகட்டாள்.

``அனுப்பிட்படன் பமடம்... அபநகமா கார் இப்ப தாம்பரம் தாண்டியிருக்கும்’’

என்றாள் பானு.

``உடபன பபான் பண்ணி அங்க அப்படிபய சவயிட் பண்ணச் சொல். நானும்

அரவிந்தன் ொரும் பநர்ை பபாகப்பபாபறாம். இங்க இருந்து ஒரு பகப்ை
பபாய் நாங்க அங்க ஏறிக்கிபறாம். ெரியான ஒரு பைண்ட் மார்க் கிட்ட
சவயிட் பண்ணட்டும். என்கிட்ட பபெச் சொல்...’’ - பாரதி அப்படிச் சொன்னது,
பானு வனரயில் ஆச்ெர்யமாக இருந்தது. குறிப்பாக, அரவிந்தபனாடு பெர்ந்து
பபாகப் பபாவதாய்ச் சொன்னதில் ஒரு கூடுதல் ஆச்ெர்யம்.

``பமடம்...’’
``என்ன?’’

``நான், ொபராட சபரிய ஃபபன்.’’

``அப்படியா... அப்ப அவர் வந்தப்ப சொல்ைியிருக்கைாபம?’’

``நீங்க சராம்பப் பரபரப்பா இருந்தீங்க. அதனாை சொல்ைத் பதாணை.’’

``ஆமாம் பானு... சகாஞ்ெ நாளா என்னனச் சுத்தி நம்ப முடியாதபடி பை

விஷயங்கள் நடக்குது. இப்ப பழநிக்கு நான் பபாகப்பபாபறபன... இதுவும்
அதுை ஒண்ணு.’’

``புரியுது பமடம்... எனக்பககூட நடக்கிறனத நினனச்ொ ஆச்ெர்யமாதான்

இருக்கு. அந்தக் கத்தி, சபட்டி அப்புறம் பாம்பு இசதல்ைாம் ஒரு உலுக்கு
உலுக்கிடுச்ெி.’’

``பவண்டாம்... அனத ஞாபகப்படுத்தாபத - முதல்ை டினரவருக்கு பபான்

பண்ணு. பநரமாகுது பார்...’’ - பாரதி பானுனவத் தூண்டவும், அவளும் பபான்
செய்யத் சதாடங்கினாள். அப்பபாது, எடுத்துச் சென்ற சபட்டிபயாடும்
வாபளாடும் பங்களாவினுள் திரும்ப நுனழந்துசகாண்டிருந்தான்
பவனைக்காரன் மருதமுத்து.

- ததொடரும்…. 18 Apr 2019

 அன்று பவழரின் உடல் அனெவு, அவரின் மனனவியான
பமகைாபதவினயப் படபடக்கச் செய்தது. ெங்கன், தன் ஊெி மந்திரிப்னபத்
சதாடர்ந்தபடிபய இருந்தான். கிண்ணத்துத் தண்ணரும்
ீ மஞ்ெளில்
கனரத்ததுபபால் ஆகிவிட்டது. அது ஒரு விந்னதயாகவும் விளங்கிக்சகாள்ள
இயைாத ஒன்றாகவும் பமகைாபதவிக்குத் பதான்றியது.
இறுதியில் அந்த மஞ்ெள் நீனர பவழரின் தனைமாட்டில் னவத்து
ெிறியபதார் மயிற்பீைிக் கட்டினால் கால் முதல் தனை வனர மூன்று முனற
இழுத்த ெங்கன், அதுவனர தனையனண னவத்துப் படுத்திருந்த பவழரின்
தனையனணனய சமல்ை எடுத்து உடல் படுக்னகயில் உயர்வுதாழ்வின்றி
ெமமாகக் கிடக்கும்வண்ணம் செய்துவிட்டு, அந்த மஞ்ெள் நீனர மனித
நடமாட்டம் இல்ைாத இடத்தில் சகாட்டிவிடச் சொன்னான்.

பமகைாபதவி பார்த்தபடிபய இருந்தாள். புைிப்பாணிக்கு, ெங்கன்

செய்வசதல்ைாமும் புரிந்தது. அது எதுவும் புரியாமல் பமகைாபதவி
சவறிப்பனதக் கண்ட புைிப்பாணி, பமகைாபதவிக்கு விளக்கமளிக்கத்
சதாடங்கினான்.

``அரெியாபர, இனி நீங்கள் உங்கள் கணவர்குறித்துக் கவனைப்பட பவண்டாம்.

இவரின் காமானை கட்டுக்குள் வந்துவிட்டது. இந்தக் காமானை குறித்து
ெங்கபன விளக்குவான்’’ என்றான்.

ெங்கனும் விளக்கத் சதாடங்கினான். ``அரெியாபர, மானை என்றால் பமலும்

கீ ழுமான ஒரு வட்டச்சுழற்ெி என்று சபாருள். நம் உடைில் ரத்தமானது ஒரு
மானைபபால் பமலும் கீ ழுமாகத்தான் இனடயறாது இயங்கியபடி உள்ளது.
இந்த இனடயறாத இயக்கத்துக்கு சவளிபய இருக்கும் காற்றானது, நாெி
வழியாக உள் சென்று உதவுகிறது. காற்றின் ஜீவ வாயுனவ ரத்தமானது
தனக்குள் ஏற்றுக்சகாண்டு ஓடத் சதாடங்குகிறது. இந்த ஜீவ வாயு
ரத்தத்பதாடு கைப்பதில் தனடகள் ஏற்படும்பட்ெத்தில் மூச்சுத்திணறல்
ஏற்படும். இபத ரத்தத்தில் உடைில் சுரக்கும் சுரப்பிகளின் சுரப்புநீர் கைப்பதில்
குனறபாடு ஏற்பட்டாலும், இதுபபால் திணறல் ஏற்படும்.

இவ்பவனளயில் காற்றானது கைப்பதில் தனட உருவாவதால்

காவாத்தன்னம காற்றுக்கு உண்டாகி, அதனால் ரத்த ஓட்டமானையும்
`காமானை’ என்றாகிறது. உங்கள் கணவர் வனரயில் பித்தநீர் கைப்புதான்
பிரச்னன. பித்தநீர்க் குழாய்களில் கல்ைனடப்பு ஏற்பட்டுள்ளது. பநாய்த்
சதாற்றாலும் சுரப்பிகள் செயைிழக்கும். அனடப்னப நீக்க
பவண்டும்.பநாய்க்கிருமித் சதாற்னற ஒழிக்க பவண்டும். கல் அனடப்னப
நீக்கும் பஸ்பத்னத, ெிமிழிப்புறா சகாண்டு வரச் சென்றுள்ளது. இதனால்
புறத்தில் ஒளியுடம்பும் குழம்பிவிட்டது. இதனால் ஒளியுடம்பில் ஏற்பட்ட
ெிடுக்னக, உபைாக ஊெிகளாலும் ெிைவனக மந்திரச்சொற்களின்
அதிர்வுகளாலும் ெீர்செய்ய பவண்டும். அனதச் செய்துவிட்படன். இனத
`மந்திரிப்பது’ என்பர். இது ஒரு வனக வித்னத!’’

ெங்கன் அளித்த விளக்கம், பமகைாபதவினயப் பை பகள்விகளுக்குத்

தூண்டியது. ``மருத்துவபர... தாங்கள் கூறுவது புரிகிறது. ெிை பகள்விகளும்
எழுகின்றன. பகட்கட்டுமா?’’

``தாராளமாய்க் பகளுங்கள்.’’

``ஒளியுடம்பு என்றீபர, அப்படியானால் என்ன?’’

``நம் கண்களுக்குப் புைனாகும் உடம்புக்குப் புறத்தில் மூன்று அங்குைம்

முதல் முப்பது அங்குைம் வனர நம் உடனைச் சுற்றி ஒளி அனைகளால்
ஆன, ஓர் உடல் உள்ளது. அந்த ஒளி அனைகள் உடம்பின் உஷ்ணம், மனதின்
ெைனம், உடல் கிருமிகளின் ஆபராக்கியம் மற்றும் தாக்கம் இவற்றுக்பகற்ப
இருக்கும். அனதபய ஒளியுடம்பு என்கிபறாம்.’’

``ஆனால், அனதப் பார்க்க முடியவில்னைபய!’’

``நம்மிடம் உள்ள கண்களால் பநராக அனதக் காண இயைாது. நம் கண்கள்

சூரிய ஒளிக்குப் பழகிவிட்டனவ. அதன்பிறகு தீயின் ஒளிக்குப் பழகியுள்ளது.
இந்த இரண்படாடும் பெராத வண்ண ஒளிகள்தான் ஒளியுடைில் உள்ளன.
மஞ்ெள், பச்னெ, சவண்னம, கறுப்பு என மயிைிறகின் வண்ணங்கள் பபான்றது
அது. ஞானிகளின் ஒளியுடல் நல்ை சவண்ணிறமும் சபான்னிறமும்
கைந்ததுபபால் இருக்கும். பநாயுற்பறார் ஒளியுடல் ொம்பல் நிறமாகவும், ஏன்
ெிை ெமயங்களில் அடர்கறுப்பாகவும் இருக்கும். ெராெரி மனிதர்களின்
ஒளியுடல் பச்னெ, மஞ்ெள், ெிவப்பு எனப் பன்னிறக் கைப்பபாடு இருக்கும்.’’

``அனத ொதாரண உபைாக ஊெிகள் எவ்வாறு ெரிசெய்கின்றன?’’

``உபைாகத்துக்கு ஈர்ப்பு ெக்தி உண்டு. தங்கம், அருள்கதிர்கனள கிரகிப்பதில்

நிகரில்ைாதது. சவள்ளியும் அப்படிபய. இரும்பு எதிர்மனறக் கதிர்கனள
ஈர்க்கும். செம்பு மின்காந்த அனைகனள சவகுவாய் ஈர்க்கும். ஐம்சபான்பனா
ஈர்க்க பவண்டியனத ஈர்த்து, ஈர்க்கக் கூடாதனத உமிழ்ந்துவிடும்.
இதனால்தான் ஆையங்களில் ஐம்சபான்னால் இனற உருவங்கள்
வார்க்கப்படுகின்றன. பகாபுரக்கைெங்கள் தங்கத்தில் செய்யப்படுகின்றன.

சபண்மக்கள் காது, மூக்கு, கழுத்து, னககால்களில் தங்க நனக அணியும்பபாது

ெத்த அதிர்னவ, காது மடல் ெீர்செய்யும். காற்றின் அசுத்தக் கைப்னப,
மூக்குத்தி ெீர்செய்யும். உணவின் கடப்னப, கழுத்துத் தங்கம் ெீர்செய்யும்.
னகயின் நாடித்துடிப்னப வனள தங்கம் ெீர்செய்யும். காைிலும்
வர்மப்புள்ளிகளால் உருவாகும் அழுத்தத்னத காற்ெைங்னக உபைாகம்
ெீர்செய்யும். இடுப்பின் அனரஞாண்கயிற்று உபைாகமும்கூட வயிற்றுக்குள்
உள்ள சுரப்பிகளின் செயில்பாட்டுக்குப் புறக்கதிர் பாதிப்பின்றிப்
பார்த்துக்சகாள்ளும்.’’

``அப்படியானால், நனககள் என்ற சபயரில் ஒருவர் அணிவசதல்ைாம்

ஆடம்பரமானதல்ை... அதில் அறிவுபூர்வமும் உள்ளதா?’’

``நிச்ெயமாக... இவற்பறாடு நவரத்னக்கற்களும் பெரும்பபாது பயன்

பன்மடங்காகும்.’’

``கற்களுக்கும் ஈர்க்கும் ஆற்றல் உண்டா?’’

``நினறயபவ உண்டு. கடலுக்குள் வினளயும் முத்தானது ெந்திரத்

திவனைகனள ஆகர்ஷிப்பதில் வல்ைனமயுனடயது. அபதபபாை
செம்பவழத்துக்குச் செவ்வாயின் கதிர்கனள ஈர்க்கும் வல்ைனம உண்டு.
இப்படி ஒவ்சவாரு கல்லும் ஒவ்சவாரு ெக்தி பனடத்தது. இந்தக் கற்கனள
`ரத்தினக் கற்கள்’ என்பபாம். ரத்தமானது எப்படி இனடயறாது மானைபபால்
ஓடியபடிபய உள்ளபதா, இதன் ஆற்றலும் இனதச் சுற்றி ஓடியபடிபய
இருப்பதால் இவற்னற ரத்த இனமாய்க் கருதி `ரத்தினம்’ என்றும்
அனழக்கிபறாம்.

``இனத எல்பைாராலும் ஏன் சதரிந்துசகாள்ள முடிவதில்னை?’’

``பயாகியாக வாழ்ந்தால் சதரிந்துசகாள்ள முடியும். பபாகியாகவும்

பராகியாகவுமல்ைவா வாழ்கிபறாம்.’’

``பயாகிக்கும் பபாகிக்கும் அப்படி என்ன வித்தியாெம்?’’

``உடம்னபத் தன் மனக்கட்டுக்குள் னவத்திருப்பவன் பயாகி! உடம்னப அதன்

கட்டுக்குள் னவத்திருப்பவன் பபாகி. அந்தக் கட்னடயும் இழந்துவிட்டவன்
பராகி.’’

``அபடயப்பா எவ்வளவு விஷயங்கள்... எத்தனன நுட்பங்கள்!’’

``எல்ைாம் பபாகர் பிரான் எங்களுக்கிட்ட பிச்னெ. நாங்கள் அறியபவண்டியது

இன்னும் எவ்வளபவா உள்ளன.’’

``உங்களிடபம இவ்வளவு ெங்கதிகள் இருந்தால், உங்கள் குருவான

பபாகரிடம் எவ்வளவு இருக்கும்? நினனக்கபவ மனைப்பாக உள்ளது!’’

``உண்னமதான்... எங்கள் குரு இந்த உைகத்துக்பக குருவாய் விளங்கும்

தகுதி பனடத்தவர். நினனத்த மாத்திரத்தில் பறனவபபால் பறந்து
ெதுர்பவதகிரிகளுக்கும் இமயத்துக்கும், அதற்கப்பால் ெீனம் முதல் ரஷியம்
(ரஷ்யா) ஆத்யம் (ஆப்பிரிக்கா) என்று எங்கும் சென்று வருபவர். இதனால்
விரிந்த பார்னவயும் சதளிந்த ெிந்தனனயும் உனடயவர்!’’

``பறனவபபால் மனிதனால் பறக்க இயலுமா?’’

`` `முயன்றால் இயலும்’ என்பார் எங்கள் குரு. மீ னுக்குச் செதில், பறனவக்குச்

ெிறகு, ஆட்டுக்கு சநற்றி, மாட்டுக்குக் சகாம்பு, பாம்புக்குப் பற்கள், சகாடிய
விைங்குக்கு நகங்கள், யானனக்குத் தும்பி, பூனனக்குக் கண்கள் என்று
இருக்கும் இனற பனடப்பில், மனிதனுக்கு மட்டும் ஆறாம் அறினவக்
சகாடுத்து அதன் காரணமாக மனம் சகாடுத்தான் இனறவன். இந்த மனதுக்கு
மாசபரும் ெக்தி உண்டு. `நாம் அனதப் பயன்படுத்தத் சதரியாதவர்கள்’
என்பார் எங்கள் குருவான பபாகர் பிரான். `இந்த மனம், ஒடுங்கும் பபாதுதான்
ெக்தி சபறுகிறது; விரியும்பபாது ஞானம் சபறுகிறது. சுருங்கும்பபாது
சுயநைமாகிறது. இருளும்பபாது அச்ெமனடகிறது’ என்றும் கூறுவார்!’’

``அற்புதம்... அற்புதம்..!’’
``இந்தக் கருத்துகபள உங்கள் வனரயில் அற்புதம் என்றால்,
அறுனவெிகிச்னெ செய்து, மூனளக்குள் சென்று தங்கிவிட்ட ஒரு
பதனரக்குஞ்னெ அகற்றியதால் பதனரயர் என்கிற சபயர் சபற்றுவிட்ட
பதனரயர் இங்கு வந்திருந்தால், நீங்கள் பிரமித்துவிட்டிருப்பீர்கள்.’’

``அவர் இப்பபாது எங்கு இருக்கிறார்?’’

``அவர் அகத்திய மாமுனியின் ெீடர். இமயத்தில் இப்பபாது அவர்

வாெம்புரிவதாய் பகள்வி. எங்கள் பபாகர் பிரானுக்கு அவரும் ஒரு
வழிகாட்டி...’’

இவ்வாறு அவர்கள் பபெிக்சகாண்டிருக்கும் பபாபத ெிமிழிப்புறா தன் கால்

ெம்புடத்தில் மருந்பதாடு திரும்பி வந்து புைிப்பாணியின் பதாள் பமல்
அமர்ந்தது. உடபன அந்தச் ெம்புடத்னதக் கழற்றித் தந்தான் புைிப்பாணி.
ெம்புடத்தின் உள்பள பஸ்பமானது மூன்று ெிட்டினக எனும் அளவில்
இருந்தது. அதில் ஒரு ெிட்டினக எடுத்து கீ ழாசநல்ைிச்ொற்றில் கைந்து
பவழரின் இதழ்க்கனடயில் ெங்கனடயால் புகட்டப்பட்டது. அவர் விழுங்கச்
ெிரமப்பட்ட பபாது மூக்கனடப்பு செய்து அழுத்தம் உருவாக்கவும்
கீ ழாசநல்ைிச் ொறானது பவகமாய் அவரால் விழுங்கப்பட்டது.
``மூன்று நாழினகக்குள் இந்தச் ொறு வயிற்றிைிருந்து பிரிந்து ரத்த
நாளங்களில் கைந்து மானைபபால் சுற்றி வரத் சதாடங்கி உடல் முழுக்கப்
பயணித்திடும். இந்தபவனளயில் கனணயத்திலும் புகுந்து அதன்
பித்தநீபராடு பெர்ந்து பயணிக்னகயில் கல் அனடப்பு உள்ள இடத்தில்
தனடப்படும். அபதெமயம் அந்தக் கல்னை சநகிழனவத்துக் கனரக்கும்
ரொயனம் பஸ்பத்தில் இருப்பதால், கல்ைானது கனரயும் - ரத்த ஓட்டமும்
ெீராகும். ஒரு முனறக்கு மூன்று முனற இவ்வாறு செய்யும்பபாது
காவாமானையான காமானை, காக்கும் மானையாகிவிடும். பித்தநீரும் ெீராகச்
சுரக்கும் - செரிமானமும் நடக்கத் சதாடங்கும். இவ்வளவுதான் விஷயம்!’’
என்று மீ தமுள்ள பஸ்பத்னத அரெிவெம் தந்த ெங்கன்,

``நாங்கள் இப்பபாது தந்ததுபபால் இருமுனற தாருங்கள். இன்று இரவு ஒரு

முனற. நானளக் கானை ஒருமுனற. நானள இவ்பவனள பவழர் எழுந்து
அமர்ந்த நினையில் உங்கபளாடு பபெப்பபாவது நிச்ெயம்’’ என்றான்.

அப்படிபய ``பத்து நாள் பத்திய உணவும் முக்கியம். இப்பபாது பாலுணவு

பதனவயில்னை. பானைச் செரிக்க பித்த ரெம் மிகவும் பதனவ. இப்பபாது
எளிதான உணபவ முக்கியம். பழரெம், நீராகாரம், கூழ் மிக நல்ைது. திட-
திரவம் எனப்படும் எள்பிழி (நல்சைண்சணய்) கடனைப் பிழி (கடனை
எண்சணய்) பால்பிழி (சநய்) ஒரு மண்டை காைத்துக்குக் கூடபவ கூடாது.
மபனாரஞ்ெித மைர்கனள முகர்ந்தபடிபய இருப்பது இதில் பவகத்னத
உருவாக்கும். மைர்களுக்கும் மருத்துவத்தன்னம உண்டு. அவற்றின்
நுட்பமான மகரந்தங்கள், சுவாெ வழியாக ஜீவ வாயுனவ நன்கு
செயல்படனவக்கும். சபண்களின் கூந்தைில் மைர்கனள அணியச்செய்வது
இதன் சபாருட்டும்கூட...’’ - ெங்கன் சொல்ைி முடித்தவனாய், தன் மான்பதால்
னபக்குள் தன் மருத்துவப் சபாருள்கனள அள்ளிப் பபாட்டுக்சகாண்டான்.
பமகைாபதவி ெிைிர்த்துவிட்டிருந்தாள். ெித்த னவத்தியத்தின் அர்த்தமுள்ள
ெங்கதிகள் அவனள பிரமிக்கனவத்திருந்தன. திருபமனி பவழரிடம்கூட
வினறத்த தன்னம நீங்கி வழக்கமாய்ப் படுப்பவர்பபால் ெற்பற கால்கனள
இழுத்துக்சகாண்டு ஒரு பக்கமாய்ப் படுக்கைானார். அனதக் கண்டவள் தன்
கண்களில் வழிந்த ஆனந்தக்கண்ணனரத்
ீ துனடத்தபடிபய, ``நானும் என்
கணவரும் குணமாகிவிட்ட நினையில், தங்கள் சகாட்டாரத்துக்கு வந்து
எங்கள் நன்றிக்கடனன உரிய முனறயில் செலுத்துபவாம். இனத, தங்கள்
குருவான பபாகர் பிரானிடம் கூறுங்கள்’’ என்றாள்.

``ஆகட்டும் அரெியாபர! நாங்கள் வினடசபற்றுக்சகாள்கிபறாம்.’’

``நல்ைது... நான் ெிை காணிக்னகப் சபாருள்கனளத் தரைாம் அல்ைவா?’’

``காணிக்னக... பவண்டாபம!’’

``அப்படிச் சொல்ைக் கூடாது... மா, பைா, வானழ எனும் கனி வனககபளாடு

எங்கள் கன்னிவாடியின் சவள்ளரி, வானழப்பூ இவற்பறாடு மூங்கில்
அரிெினயயும் ரதத்தில் ஏற்றச் சொல்ைிவிட்படன். இதுபபாக, வரும்
நாள்களில் நூறு கைம் சநல்னை குரு காணிக்னகயாக வழங்கவும்
விருப்பம்.’’

ெங்கனும் புைிப்பாணியும், பமகைாபதவி குவித்த னககபளாடு கும்பிட்டபடி

சொன்னனதக் பகட்டபடிபய ரதமாகிய ொரட்னட பநாக்கிச் சென்று ஏறி
அமர்ந்தனர். புரவிகள் கனனத்திட, ொரட்டும் புறப்பட்டது. முன்னதாக, ெிமிழி
பறக்கத் சதாடங்கிவிட்டது.

இன்று மருதமுத்துனவப் பார்த்த பாரதி விக்கித்தாள்... பானு குழம்பினாள்.

``என்ன மருதா, ஜம்பமா உன் வட்டுக்குக்

ீ சகாண்டு பபாபன... திரும்பக்
சகாண்டுவந்துட்பட?’’ என்று பானு பகட்கவும் செய்தாள். அவபனா,
சபட்டினய முன்பு இருந்த முருகன் படத்துக்குக் கீ ழ் சகாண்டு சென்று
னவத்தான். அந்த அபரபிய ஜாடிக்குப் பக்கத்தில் கத்தினய முன்புபபாைபவ
னவத்துவிட்டு, திரும்பி பநராக பாரதி முன் வந்து நின்றான். பாரதியின்
கண்கள் இரண்டுபம `ஏன் இப்படி?’ என்று பகட்டன.

``ம்மா... இந்தக் கத்தியும் சபாட்டியும் ஏபதா ஜாமான் இல்ைம்மா! சரண்டுபம

ொமி பமட்டருங்க. பபாற வழியிை ஒரு குடுகுடுப்னபக்காரன் இத்த
பாத்துட்டு கன்னத்துை பபாட்டுக்கிட்டான். `இன்னாயா இத்தபபாய்
கும்புட்பற?’ன்பனன் . `ொமிய கும்பு டாம என்ன செய்வாங்க?’ன்னான்.
அப்புடிபய `இத்த உன்னாை சவச்ெிக்க முடியாது’ன்னான். `எடுத்த இடத்துை
சவச்ெிடு’ன்னான். எனக்குப் புரியனை. ஊட்டுக்குப் பபாய் சவச்ெ
சபாறவுதாம்மா ஃபீல் ஆச்சு... இங்க பார்த்த பாம்பு அங்க என் வட்டுக்பக
ீ
வந்திரிச்ெி. அபடங்கப்பா... எம்மா நீளம். என்ன ெத்தம்! என் சபாஞ்ொதி
நின்ன இடத்துைபய மூத்திரம் பபஞ்சுட்டாம்மா!’’ -மருதமுத்து
சொல்ைிக்சகாண்டிருக்கும்பபாபத சவளிபய புல்ைட் னபக்கின் ெத்தம்.

தனையில் இரும்புச் ெட்டிபயாடு அரவிந்தன் இறங்கி வந்து

சகாண்டிருந்தான். மருதமுத்துவின் பபச்சு அவன் காதுகளில்
விழுந்துவிட்டிருந்தது. பாரதியிடம் பபச்பெ இல்னை. ஸ்தம்பிப்பு!

அரவிந்தன் மருதமுத்துனவப் பார்த்தவனாக ``ெரி, நீ பபாய் உன்

பவனைனயப் பார்’’ என்றான்.

இனடயில் பாரதியின் செல்பபானில் அனழப்சபாைி. கானதக்சகாடுக்கவும்,

பழநி ரிப்பபார்ட்டர் செந்தில் பபெினான். ``பமடம்... உங்க பாட்டினய
பஹாட்டல்ை தங்கசவச்ெிட்படன். நல்ைா ொப்ட்டாங்க. சகாய்யாப்பழம்
சவள்ரிக்காசவல்ைாம் வாங்கிக்கிட்டாங்க.’’

``தூங்கிட்டாங்களா?’’

``தூங்கியிருப்பாங்கன்னுதான் நினனக்கிபறன்.’’

``மாத்தினர பபாட்டுக்க மறந்துடப்பபாறாங்க... பபாட்டுக்கச் சொல்லுங்க.

நான் நானளக்குக் கானையிை அங்க இருப்பபன்... என் கார்ைதான் வர்பறன்.’’

``ெரிங்க பமடம்.. கவைப்படாம வாங்க. நான் பாத்துக்கிபறன்.’’

``சராம்ப நன்றி செந்தில்.’’ - பாரதி, செல்பபானன முடக்கியவளாக
அரவிந்தனனப் பார்த்தாள்.

``கிளம்பைாமா?’’ என்றுதான் அவன் ஆரம்பித்தான். அவள் திரும்பி,

சபட்டினயப் பார்த்தாள். பானுனவயும் பார்த்தாள். பானு முகத்தில் ஒருவித
ெைனம்.

``இனதக் சகாஞ்ெம்கூட எதிர்பார்க்கை இல்ை?’’

``சயஸ் பமடம். எனக்கு என்ன சொல்றதுன்பன சதரியனை.’’

``நத்திங், எல்ைாம் நல்ைதுக்குதான்னு நினனப்பபாம்’’ - இனடயிட்டான்

அரவிந்தன்.

``எப்படி அரவிந்தன்?’’

``கத்தியாை உனக்கு மட்டும் எதுவும் ஆகை. பாம்பும் யானரயும் இதுவனர

கடிக்கை. தப்பா இருந்தா உனக்கும் காயம் பட்டிருக்கும். பாம்பாை ெிை
உயிர்களும் பபாயிருக்கும் இல்னையா?’’ அவன் பகள்வினய அவர்கள்
இருவராலும் மறுக்க முடியவில்னை. அவபன சதாடர்ந்தான்.

``பாட்டிக்கு அடிபட்டு அவங்க மனை ஏற முடியாததுைகூட நமக்கு ஒரு

செய்தி இருக்கு. நீ அவங்ககூட பபாக மாட்படன்னு இங்பகபய தங்கிட்பட.
இப்ப பபாகப்பபாபறாம். அப்படின்னா என்ன அர்த்தம்?’’

பாரதி சவறித்துப் பார்த்தாள்.

``அந்தக் குமாரொமி மரணம், அனதத் சதாடர்ந்து உங்க அப்பாபவாட விபத்து,

அனதத் சதாடர்ந்து நீ அந்த பயாகி திவ்ய ப்ரகானஷச் ெந்தித்தது. அப்ப
ஆரம்பிச்சு பழநி பற்றிய பபச்சு, இப்பவனர பபாய்க்கிட்பட இருக்கிறது
எல்ைாபம ஒண்ணுக்சகாண்ணு சதாடர்புனடய விஷயங்களாகபவ இருக்கு
பாரதி. இனடயிை வந்த இந்த வாளும் சபட்டியும்கூட நிச்ெயம் இது
சதாடர்புனடயதாதான் இருக்கணும். நாம இனத விைகி நின்னு புரிஞ்ெிக்க
முடியாது. இன்ஃபாக்ட், இந்த விஷயத்தாைதான் நான்கூட உன் வடு
ீ வனர
வர பநரிட்டது. நமக்குள்ள ஒரு நட்பு பைமானது. பொ... எப்படிப் பார்த்தாலும்
அமானுஷ்யமா இப்ப நடக்கிற விஷயங்கனளச் சுத்தி நாம சதரிஞ்ெிக்க,
புரிஞ்ெிக்க ஏபதா இருக்கு. நாம இதுக்கு உடன்படுற வனர இது
விடாதுன்னுதான் நினனக்கிபறன்.’’

``இறுதியா உங்க முடிவு?’’

``வா. இறங்கு... திறந்த மனபொடு எந்தச் ொர்புமில்ைாம உண்னமனய

மட்டும் மதிச்சு இதுை இறங்குபவாம். என்ன நடக்குதுன்னும்
பார்த்துடுபவாம்’’ - அரவிந்தன் சொன்னவிதம், பாரதினய இளக்கியது.

``னரட் அரவிந்தன்... என் வனரயிை இது ஒரு அட்சவன்ெர். அந்த திவ்ய

ப்ரகாஷ்கூட `கடல்ை இறங்காம அபதாட ஆழத்னதத் சதரிஞ்ெிக்க
முடியாது’ன்னு சொன்னார். ஒண்ணு, இறங்கணும்... இல்ை இறங்கினவங்க
சொல்றத நம்பணும். நான் யார் சொல்றதயும் நம்பத் தயாரா இல்னை.
நாபன இறங்குபறன். இந்த விஷயத்துை என்கூட எனக்கு உதவி செய்ய
நீங்களும் இருக்கீ ங்க. இப்பபானதக்கு இதுபபாதும் எனக்கு.’’

``குட்... திஸ் ஈஸ் தி ஸ்பிரிட்...’’ - அரவிந்தன் சொன்னவிதத்தில் ஒரு

சகழுமிய ஆண்னம. பானு அவனன விழுங்குவதுபபால் பார்த்தபடிபய
இருந்தாள். அனத பாரதியும் கவனித்தாள்.

``அரவிந்தன்... இவங்க பபர் பானு. உங்கபளாட விெிறியாம்’’ என்றாள்.

``ஓ... சராம்ப ெந்பதாஷம்.’’

``இவங்க அப்பாபவாட பி.ஏ-வும்கூட.’’

``அப்ப, இப்ப நினறய பவனை இருக்குபம..?’’

``ஆமாம் ொர்... ஹாஸ்பிடல், வடுன்னு

ீ பபாயிட்டு பபாயிட்டு வர்பறன்.
அடுத்து ஏதாவது புதிய சதாடர் எழுதப்பபாறீங்களா?’’

``நிச்ெயமா... பாரதிபயாட தமிழ் வாணிை ஒத்தினகங்கிற பபர்ை புதுத்

சதாடர் ஆரம்பம்.’’

``ைவ் ெப்சஜக்டா?’’

``ஆமாம்...’’

``சராம்ப ஆவைா சவயிட் பண்பறன் ொர்.’’

``பமபி... இப்ப நடக்கிற விஷயங்கபளாட பாதிப்புை ஒரு அமானுஷ்ய

கனதயாகூட அது மாற வாய்ப்பு இருக்கு.’’

``எதுவா இருந்தாலும் ெரி, நீங்க எது எழுதினாலும் எனக்கு அது

கல்கண்டுதான் ொர்.’’

``பதங்க்யூ...’’ அவன் நன்றி கூறவும், பாரதி பானுனவ ஒரு பார்னவ

பார்த்தாள். பானுவும் இங்கிதமாய் விைகிக்சகாண்டாள்.
``ெரி பாரதி, நாம சகாஞ்ெம் திட்டம் பபாட்டுக்குபவாமா?’’ - அரவிந்தன்
அடுத்த சநாடிபய பவகசமடுத்தான்.

``திட்டம் மீ ன்ஸ்..?’’

``முதல்ை இந்தக் கத்தி, சபட்டிகிட்ட இருந்து ஆரம்பிக்கைான்னு

நினனக்கிபறன்.’’

``அங்க பாட்டி பழநியிை காத்துக்கிட்டிருக்காங்க.’’

``சதரியும், பபாற வழியிை இந்த பவனைனயப் பார்ப்பபாம்.’’

``யூ மீ ன் - நாம அந்தத் துரியானந்தத்னதப் பாக்கப் பபாபறாமா?’’

``இனத அவன்கிட்ட இருந்துதாபன வாங்கிபன?’’

``ஆமா...’’

``அப்ப அவனனப் பார்த்பத தீரணும்.’’

``புரியுது... அவனுக்கு இது எப்படி வந்ததுன்னு சதரியணுமா?’’

``ஆமாம்...’’

``அவன்தான் சொன்னாபன, ஏபதா ஒரு ஜமீ ன் பங்களாவுை இருந்துன்னு.’’

``அப்ப ஜமீ ன் பங்களாதான் நம்ம டார்சகட். அந்த பங்களா எங்க

இருக்குன்னு சதரியணும்.’’

``அனத வந்து பார்த்துக்கைாபம!’’

``அதுவும் ெரி... பழநி முருகபனாட தரிெனம் ஏதாவது திருப்பம் தருதான்னு

பாப்பபாம்.’’

``ஓ... உங்களுக்குக் கடவுள் நம்பிக்னக உண்டு இல்ை! மறந்துட்படன்.’’

``நம்பிக்னக உண்டுங்கிறதவிட, நான் நாத்திகன் இல்னைங்கிறதுதான்
முக்கியம். முன்னபய சொல்ைியிருக்பகன் - நான் ஒரு நியூட்ரல்னு.’’

``அப்ப நாத்திகனா இருக்கிறது தவறா?’’

``அது ஒரு நினை... தப்பு-ெரிக்சகல்ைாம் அங்க இடமில்னை...’’ என்றவன்

``பபாற வழியிை உங்க அப்பானவயும் ஒரு பார்னவ பார்த்துடைாமா?’’
என்றும் பகட்டான்.

``நிச்ெயமா... அப்பா கண் முழிச்ெிப் பபெ ஆரம்பிச்சு நான் இன்னும் பபாய்ப்

பார்க்கனை...’’

``அவ்வளவு பிைியா?’’

``அப்படித்தான் சொல்ைணும்... இந்தப் பாட்டி மட்டும் பழநி பபாபறன்னு

சொல்ைாம இருந்தி ருந்தா என் டார்சகட் அந்த பவங்னகயன்தான்.
அவன்கிட்ட இருந்து பபாைிப் பத்திரங்கனள வாங்கிக்
கிழிச்சுப்பபாடணும்கிறதுதான் என் வனரயிை பினரயாரிட்டி அரவிந்தன்.’’

``பாபரன்... நாம எவ்வளவு திட்டமிட்டாலும் எப்பவும் நடக்கிறதுதான்

நடக்குது.’’
அவனுனடய அந்தக் கருத்துக்கு, அவள் பதில் சொல்ைவில்னை. அவன்
அப்படிச் சொன்னதும் அவளுக்குப் பிடிக்கவில்னை. அது அவனுக்கும்
புரிந்தது. அவள், ஒரு ஓைா காருக்கு தன் செல்பபான் மூைம்
முயைத்சதாடங்கினாள். அதில் ஏறி தாம்பரம் சென்றுதான் கானர
எடுத்துக்சகாள்ள பவண்டும்.

ஐந்து நிமிடத்தில் ஓைா வந்துவிடும் அறிகுறிகள் தினரயில் சதரிந்தன!

ஹாஸ்பிடல்!

சொல்ைினவத்ததுபபாை ராஜாமபகந்திரன், ெப்-இன்ஸ்சபக்டர் ரவிக்குமார்,

அந்த பவங்னகயன் மூன்று பபரும் ஒபர இடத்தில் அட்மிட் ஆகி, அதில்
ரவிக்குமாருக்கு அறுனவெிகிச்னெ முடிந்திருந்தது. பவங்னகயனுக்கு
நடந்துசகாண்டிருந்தது.

பநாய்த்சதாற்று ஏற்படும் என்பதால், யானரயும் எளிதாக ஆஸ்பத்திரி

நிர்வாகம் அனுமதிக்கவில்னை. பவங்னகயனின் இரண்டு மனனவிகளும்
சவளிபய ஆளுக்சகாரு பக்கமாய் காரில் அமர்ந்துசகாண்டு பபானில் யார்
யாருடசனல்ைாபமா பபெியபடி இருந்தனர். ெத்தமான பபச்சு! பார்க்கிங்
வாட்ச்பமன் அவ்வப்பபாது வந்து ``சகாஞ்ெம் அனமதியா பபசுங்கம்மா’’
என்று தணித்தபடிபய இருந்தான். பவங்னகயனின் அடியாள் ஒருவன் காரின்
பபனட்பமல் ெிக்கன் பிரியாணினயப் பிரித்து னவத்து மிகுந்த ரெனனபயாடு
ொப்பிட்டுக் சகாண்டிருக்க, ெிைர் புனகபிடிக்க, அங்பக சகாஞ்ெம் ரணகளம்
கண்ணில்பட்டது.

இந்நினையில்தான் பாரதியின் கார் அரவிந்தபனாடு உள் நுனழந்தது. ஒரு

சநடும் பயண நிமித்தம் செௌகர்யமாய் பபன்ட்-டிஷர்ட், பபானினடல் என மிக
ெிம்பிளாக இருந்தாள் பாரதி. உடன், ெிம்பிளான பபன்ட் ஜிப்பாவில்
அரவிந்தன்.

இருவரும் இறங்கி உள்பள நடக்கும்பபாது அவர்கனளப் பார்த்துவிட்ட

பவங்னகயனின் ஆள்களில் ஒருவன் ``யக்கா... யக்கா... தா பபாகுது பார்.
அதான் அண்ணன்கிட்ட வந்து ரவுஸ் உட்டுச்ெி’’ என்றான்.

``யாருடா... அந்தக் குதினரவால் சகாண்டக்காரியா?’’

``ஆங்க்கா...’’

``இங்க எங்கடா வந்துக்கிறா..?’’

``அவ எம்.பி-பயாட சபாண்ணுக்கா. அப்பனனப் பாக்க வந்துக்கிறா.’’

``அப்பன் தில்ைாைங்கடி - சபாண்ணு மகாத்மாவா?’’

``யாருக்குக்கா சதரியும். அது ஏபதா பத்திரினகயிை பவை பாக்குதாட்டம்

இருக்குது. பத்திரினககாரங்கபள அப்புடிதாங்கக்கா...’’

உள்பள ராஜாமபகந்திரன் வார்டு முன் வரினெயாய் நாற்காைிகள். அதில்

ஒரு வட இந்தியர் சவள்னளப் பஞ்ெகச்ெம், ஜிப்பா. அதற்குபமல் ஒரு கறுப்பு
சவஸ்ட் அணிந்த மார்பபாடு னகநினறய கல்லுகல்ைாய் பமாதிரங்கபளாடு
அமர்ந்திருந்தார். கபணெ பாண்டியன் உள்ளுக்கும் சவளிக்குமாய்
அல்ைாடிக்சகாண்டிருந்தார். பாரதி அரவிந்தனனப் பார்க்கவும், ஓடி வந்தார்...

``பாப்பா...’’

``அப்பா இப்ப எப்படி இருக்கார்பண..?’’

``இருக்காரும்மா..!’’ - சொன்னவிதத்தில் துளியும் உயிரில்னை.

``ஏண்பண டாக்டர் ஏதாவது தப்பா சொல்ைிட்டாரா?’’

``என்னத்தம்மா... இனி காைசமல்ைாம் படுத்பததான் கிடக்கணும்னா பகக்க

ெகிக்குமா?’’
``அப்படியா?’’

``இவர் மட்டுமில்ைம்மா... அந்தக் குமாரொமி விஷயத்துை அவர் வாய்ை

விழுந்த மத்த சரண்டு பபருக்குபம இப்ப கிட்டத்தட்ட அதான் நினை!’’

``நிஜமாவா?’’

``சொல்ைிசவச்ெ மாதிரி இந்த ஆஸ்பத்திரிக்பகவா அவங்களும் வந்து

படுக்கணும்?’’ - கபணெ பாண்டியனின் பகள்வி, பாரதினய சநம்பியது.

அப்பபாது அரவிந்தன் அந்த வடநாட்டுக் காரனரப் பார்த்துவிட்டு கபணெ

பாண்டியனிடம் பகட்டான்,

``ஆமாம்... இது யார்?’’

``இவருங்களா... இவரு சடல்ைியிை சபரிய பஜாெியராம். நம்ப அய்யாவுக்கு

இப்படிசயல்ைாம் ஆகும்னு முன்னாைபய சொல்ைியிருந்தாராம். ஆகவும்
வந்துட்டாரு! இப்ப இவர் சொல்றதுதான் எனக்பக ஆச்ெர்யமா இருக்குது.’’

``என்ன சொல்றாரு?’’

``அய்யா எழுந்து நடப்பாரு... அதுவும் சரண்டு மாெத்துை நடப்பாரு. ஆனா,

என் பபச்ெ பகக்கணும்னு சொல்றாரு.’’

``அவர் பபச்னெக் பகக்கணும்னா?’’

``அது என்னன்னு எனக்குத் சதரியாது. அய்யாவுக்கு மட்டும்தான் சதரியும்.

என்கிட்ட சொல்ை மாட்படங்கிறாரு.’’

``ெரி, எதுக்காக இன்னும் உட்கார்ந்திருக்காரு?’’

``அய்யாபவாட பதிலுக்காகத்தான்!’’ - கபணெ பாண்டியனின் விளக்கத்னதத்

சதாடர்ந்து, பாரதி அந்த வடநாட்டு பஜாதிடனரக் கூர்னமயாகப் பார்த்தாள்.
சமல்ை சநருங்கினாள்.

- ததொடரும்…. 25 Apr 2019

அன்று மானை பநரம். பைத்த காற்பறாடு மனழ வருவதற்கான அறிகுறிகள்
வானில் சதரிந்தன. கருபமகங்களின் திரளுதலும் முறுக்கலும் வானில் பை
பமகச்ெித்திரங்கனள உருவாக்கியிருந்தன. பபாகரின் சகாட்டாரத்தில்
மரங்களிடம் சபரும்தள்ளாடல். சவயிைில் காயப் பபாட்டிருந்த
பவர்கனளயும் வினதகனளயும் அள்ளிப் பானனக்குள் பபாடும் முனனப்பில்
பைர் இருக்க, பமய்ந்தபடியிருந்த ஆடு மாடுகனள ெிைர் இழுத்துப் பட்டியில்
அனடத்தபடியிருந்தனர். அப்பபாதுதான் கன்னிவாடி சென்று வந்த ொரட்டும்
முகப்பில் வந்து நின்றது. ெங்கனும் புைிப்பாணியும் முதைில் இறங்கிட,
பின்னாபைபய மா, பைா, வானழ எனக் கன்னிவாடியின் தாவரச்
செல்வங்களும் இறங்கிடத் சதாடங்கின.
ெங்கன் ொரட் ஓட்டினயக் கனிவாய்ப் பார்த்து, ``மிக்க நன்றி. நாங்கள்
வருகிபறாம்’’ என்றான்.

``நாங்கள்தான் நன்றி கூற பவண்டும். எங்கள் பவழனரக்

காப்பாற்றிவிட்டீர்கபள!’’

``இது மருத்துவன் கடனமயப்பா. சபருனமப்பட்டுக்சகாள்ள ஏதுமில்னை...’’

என்றான் புைிப்பாணி.

பிறகு இருவரும் பபாகரின் ஓய்வனறக் குடில் பநாக்கி நடந்தனர். அதற்குள்

மனழ வலுக்கவும் ஓட்டமாய் ஓடினர். மண் பமல் விழுந்த துளிகளும்
அதுவனர நிைவிய உஷ்ணமும் கைந்து ஒரு வனக வாெம் எழும்பியது.
அபத பநரம் விண்ணில் ஒரு மின்னல் சகாடி பரவி, ஆயிரம் யானனகள்
ஒரு விநாடிப்புள்ளியில் தங்களுக்குள் பமாதிக்சகாண்டாற்பபால் ஒரு
ெத்தமும் எழும்பி, பிறகு ஆகாெக்கண்ணாடி விரிெல் கண்டு விள்ளல்
விள்ளைாய் விழுவதுபபாைவும் ஒைித்தது. அந்தச் ெத்தத்னதச் ெகிக்க
இயைாதபடி மரக்கினளகளில் ஒடுங்கியிருந்த பறனவகளில் பை உயினர
விட்ட நினையில் சபாத் சபாத்சதனக் கீ பழ விழவும் செய்தன.

நல்ைபவனளயாக ெங்கனும் புைிப்பாணியும் அவர் ஓய்வனறக்குள்

நுனழந்து, மூச்சு வாங்க நின்றனர். பபாகர் அப்பபாது கிழார்களிடம் `அண்ட
பிண்டம்’ பற்றிச் சொல்ைிக்சகாண்டிருந்தார். அவர்களும் ஏடுகளில்
பதிவுசெய்துசகாண்டிருந்தனர். பார்னவயாபைபய இருவனரயும் அமரச்
சொன்னார் பபாகர். அப்பபாது தூரத்து மனைச்ொரல் பமல் சபரும் இடி
ஒன்று விழும் ெப்தம் ஒைித்து அவ்வளவு பபர் உடம்புக்குள்பளயும்
இனம்புரியாத ஒரு கூச்ெம் ஏற்பட்டு, பிறகு விைகியது.

அதன் நிமித்தம், ெங்கன் காதிரண்னடயும் அழுத்தமாய்ப்

சபாத்திக்சகாண்டிருந்தான். சநடுபநரம் கழித்பத னககனள சமல்ை
விடுவித்தான். பபாகர் அனதக் கண்டு ெிரித்தார்.
``என்ன ெங்கா... இடிச்ெத்தம் நாராெமாய் உள்ளதா?’’

``ஆம் குருபிராபன.’’

``இந்தச் ெத்தம் ஓர் உண்னமனயயும் உணர்த்துகிறது. அது என்னசவன்று

கூறுவர்களா?’’
ீ

``எனக்கு எதுவும் புைனாகவில்னை குரு...’’ என்றான் புைிப்பாணி.

`இடிச்ெத்தத்தில் பபாய் உணர என்ன இருக்கிறது?’ என்று பயாெிக்கத்

சதாடங்கிவிட்டான் ெங்கன். கிழார்களும் விழித்தனர். மனழயானது
ெல்ைனடயால் ெைித்ததுபபால் சபய்யத் சதாடங்கியிருந்தது. பபாகரும் தான்
பகட்ட பகள்விக்கு, தாபன பதில் கூறத் சதாடங்கினார்.

``இடிச்ெத்தம் என்பது, ஒைியின் விகார வடிவம். இந்த ஒைி, எப்பபாதும்

தாபன தனித்து உருவாகாது. இது உருவாக இன்சனான்று பவண்டும்.
அதாவது இரட்னடத்தன்னம!
ஒைியின் ஒழுங்கிற்குட்பட்ட வடிவபம சமாழியாகிறது.
ஒைியின் பண்பட்ட வடிவபம இனெயாகிறது
ஒைியின் அடங்கிய வடிவபம சமௌனமாகிறது.
செவிட்டுத்தன்னம சமௌனமாகாது. அது ஓர் ஊனம்!

இந்த உைகில் ஒளியின்றி ஸ்பரிெத்தால் மட்டுபமகூட ஒருவர் வாழ்ந்திட

முடியும். ஒைியின்றி வாழ்வது மிகமிக அொத்தியம். அதனால் ஒைி
முதைாயும் ஒளி பிறகாகவும் என்றானது. இதில் ஒைிவடிவானபத நம்
மனம். நம் உடல், காட்ெிக்குப் புைனாகும் ஒன்று. அதாவது, ஒளியால் பார்த்து
உணர முடிந்த ஒன்று. நாம் இப்படி ஒைி, ஒளி எனும் இரண்டுக்கும்
ஆட்பட்டிருந்தாலும் ஒைினய முன்னிறுத்தி அதன் வடிவான மனனத
னமயப்படுத்திபய நமக்கு `மனதர்’ என்கிற சபயர் உண்டானது. அதுபவ
காைத்தால் திரிந்து `மனிதர்’ என்றானது.

இந்த உடல், ஒரு நாள் மண்ணாகிவிடும். ஆனால், நம் சமாழியாகிய ஒைி -

நம்னம மனிதனாக்கிய ஒைி அவ்வாறு ஆகாது. இப்பபாது நான் சொல்வனத
எழுதினவத்தால் அது காைகாைத்துக்கும் அப்படிபய இருக்கும். நான்
சொன்னனதப் பிறர் வாெிக்கும்பபாது ஒைிச்ெப்தம் மட்டுபம மாறும். கருத்து
மாறாது. எனது அழியாப் சபருவாழ்வு என்பது, என் கருத்து வாழ்வதில்தான்
உள்ளது. அந்தக் கருத்து ஒைிக்குள்தான் என்னால் பதிக்கப்பட்டுள்ளது.
எனபவ, ஒைினயப் பபாற்றுவதும் சகாண்டாடுவதும் முக்கியம்’’ - இடினயத்
சதாட்டுக் பகள்வி எழுப்பிய பபாகர், இடி ஒைினயச் ொக்கிட்டு ஒைிக்கு
அளித்த விளக்கத்தால் அங்பக அவ்வளவு பபருக்குபம ஒரு பிரமிப்பு
ஏற்பட்டிருந்தது. இதனூபட கிழார்களிடம் இந்தப் பபச்ொல் ெிை பகள்விகளும்
எழும்பின.

``பபாகர் பிராபன, ெிை பகள்விகள்...’’

``பகளுங்கள். பகட்கத் சதரிந்தவபன வளருபவன்.’’

``ஒைி குறித்த தங்கள் கருத்துக்கு எங்களிடம் யாசதாரு மாற்றுக்கருத்தும்

இல்னை. ஆயினும், ஒைியின் வடிவான சமாழிகுறித்துச் ெிை பகள்விகள்
உள்ளன.’’
``பகளுங்கள். வினட என்னிடம் இருந்தால் நிச்ெயம் உனரப்பபன்.’’

``அப்படியானால், எல்ைாக் பகள்விகளுக்கும் உங்களிடம் வினட இல்னை

என்றாகிறபத!’’

``அதுதான் உண்னம. அறியப் சபறுவனத னவத்பத அறிவு

விொைமனடகிறது. அறியப் சபறுவது என்பது, நம் சுற்றுச்சூழனை னவத்பத
அனமகிறது. என் சூழல் எவ்வளவு சபரிபதா அவ்வளவுக்கு என் அறிவும்
சபரிதாய் விளங்கிடும். உங்கள் பகள்விக்கான வினட, என் சூழலுக்குள்
இல்ைாமல்கூட இருக்கைாமல்ைவா?’’

``இனத, தன்னினை விளக்கம் என்பதா, இல்னை, தங்களின் பணிவு என்பதா?’’

``பகட்கபவண்டிய பகள்விகனளக் பகளுங்கள்... இதுபபான்ற கினளக்

பகள்விகனளத் தவிருங்கள்.’’

பபாகர், கிழார்களின் பாராட்னடப் சபரிதாகக் கருதாமல் தீர்க்கமாய்ச்

சொன்ன கருத்துகூட அவர்களுக்கு ஆச்ெர்யமளித்தது. அந்த ஆச்ெர்யத்பதாடு
கிழார்களிடம் பகள்விகளும் ஆரம்பமாயின.

``பபாகர்பிராபன... கல்லும் மண்ணும் பதான்றும் முன்பப நம் தமிழ்சமாழி

பதான்றிவிட்டதாகப் பபாற்றப்படுகிறபத. அப்படியானால், உைகத்தவரின்
சபாதுசமாழியாகத் தமிழ்தாபன இருக்க பவண்டும். ஏன் அவ்வாறில்னை?’’

``நல்ை பகள்வி... தமிழ் சமாழி மூத்த முதுசமாழி. அதில் ெந்பதகபம

இல்னை. கவினதக்கு மினகயும் சபாய்யும் அழகும் அழுத்தமும் பெர்க்கும்.
அதன் சபாருட்டு ெற்று மினகபடச் சொல்ைப்பட்டபத அந்தக் கருத்து. உைகப்
சபாதுசமாழியாகத் தமிழ் இல்ைாமல்பபாக, ஒபர காரணம்தான் உள்ளது.
தமிழன் இந்த பரதம் எனப்படும் நாவைந்தீவின் கூரிய பாகமான
சதன்னாட்படாடு நின்றுவிட்டான். அவன் வாழப் பபாதுமான ெகைமும்
இங்பகபய அவனுக்குக் கினடத்துவிட்டன. ஆறு வனகப் பருவநினை,
ஐவனக நிைத்தன்னம, அறு சுனவ என இங்குள்ளதுபபால் உைகில்
பவசறங்கும் இல்னை.

உைகம் முழுக்க அவன் பயணித்தான். ஆனால், தனது நாடு என்று அவன்

இந்த மண்னணபய கருதினான். அதனால் பாதகமில்னை. தமிழ் சமாழி ஒரு
தாயாக இருந்து மனையாளம், கன்னடம், சதலுங்கு என்று பிறசமாழிகள்
பதான்றிடக் காரணமாகியது. இப்பபாதும் எப்பபாதும் இைக்கணச்
சுத்தத்பதாடு ஒட்டுசமாத்த உைகத்துக்கும் அரிய கருத்னதச் சொல்லும்
திருக்குறள், திருமந்திரம் பபான்ற காைத்தால் அழியாத நூல்கள் தமிழில்
மட்டும்தான் உள்ளன. இதுபவ அது முதுசமாழி என்பதற்கும் ொன்று.

மிக பமைான ஒரு கருத்தும் உண்டு. எந்த ஒரு சமாழியும் அது ொர்ந்த
ெமூகத்பதாடு நின்றுவிடும். ஆனால், தமிழ் மட்டும் ெமூக எல்னை கடந்து
வானனத் சதாட்டு பதவ ெம்பந்தம் உனடயதாகவும் உள்ளது. அந்தச்
ெம்பந்தம்தான் தண்டபாணியாகிய முருகன். அவன் தந்னத ெிவன்! இவர்கள்
சதாடர்புனடய தமிழ் சமாழி நிகழ்வுகள் இங்பக ஏராளம், ெித்தர்களாகிய என்
பபான்பறாரின் தனைமகனாய்க் கருதப்படும் அகத்தியர் சபருமான்கூட
`அகத்தியம்’ எனும் சபயரில் இைக்கண நூனைபய பனடத்தார்.

காை சவள்ளம் அனதக் சகாண்டு சென்றுவிட்டபபாதிலும் அவர் காட்டிய

வழியில்தான் என் பபான்பறார் நடக்கிபறாம். கிழார்களாகிய
உங்கனளக்சகாண்டு என் கருத்துச் செல்வமும் எழுத்துகளால்
பெமிக்கப்படுகிறது’’ - பபாகரின் சநடிய விளக்கத்னதத் சதாடர்ந்து புறத்தில்
சபய்துவந்த மனழயும் ஒரு முடிவுக்கு வந்திருந்தது.

``பிராபன, சவளிபய புறத்தில் சபருமனழ. இங்பக அகத்தில் குருமனழ.

இரண்டும் ஒருபெர நின்றுள்ளது. அரிய செய்திகள், விளக்கங்கள். மனதுக்கு
சநகிழ்வாக உள்ளது’’ என்றார் அருணாெைக்கிழார்.
``மகிழ்ச்ெி. உங்கள் கன்னிவாடிப் பயணமும் சவற்றியாக
முடிந்துவிட்டதுதாபன?’’ என்று ெங்கன், புைிப்பாணிப் பக்கம் திரும்பினார்
பபாகர்.

``ஆம் குருபிராபன, திருபமனி பவழர் ெிை நாளில் நடமாடத்

சதாடங்கிடுவார். அவர் மனனவியார் அவபராடு பெர்ந்து வினரவில்
தங்கனள தரிெனம் செய்ய இங்பக வர இருப்பதாகவும் கூறியுள்ளார்!’’

அனதக் பகட்டுப் புன்னனகத்த பபாகர், ``சபாதுவானவன் நான். என் ொர்ந்த

எல்ைாபம மனிதகுைத்துக்கும் சபாதுவானனவ. என் வனரயில் வாழ்க்னக
என்பது உண்னமயில் கழியும் சபாழுது மட்டுபம. கழிந்துபபானனவ
திரும்பப்பபாவதில்னை. வரும் சபாழுதுகள் எப்படி என்பதும் வரவரத்தான்
சதரியும். எனபவ, வாழும் சநாடிகனள அர்த்தமுள்ள செயல்களால்
நிரப்பிக்சகாண்பட செல்ை பவண்டும், அவ்வளவுதான்!’’ என்று கூறியபடிபய
ெற்று விைகிச் சென்று ொரல் விழும் ஓர் இடத்தில் நின்றவராய்
சவகுதூரத்தில் சதன்பட்ட மனைப்பரப்னபப் பார்த்தார். பிறகு,
புைிப்பாணினயப் பார்த்தார். அவர் ஏபதா கட்டனளயிடப்பபாகிறார் என்பது

அவனுக்கும் புரிந்தது.
``புைி... நானள நீ, அபதா அந்தத் சதாடர்மனைச் ெிகரத்தின் உச்ெி
பாகத்துக்குச் செல்ை பவண்டும்’’ என்றார்.

``உத்தரவு குருபவ...’’

``ஏன் செல்ை பவண்டும் சதரியுமா?’’

``தங்கள் கட்டனளனய நினறபவற்ற...’’

``அது என்ன கட்டனள என அறியபவண்டாமா?’’

``அறியக் காத்திருக்கிபறன்.’’

``நல்ை ெீடன் நீ. கற்பூர புத்தி உனக்கு!’’

``எல்ைாம் தங்கள் ஆெிகளால் மட்டுபம குருபவ...’’

``மகிழ்கிபறன். உன் சதளிந்த பதில்களால் மிக மகிழ்கிபறன். நானள நீ

அங்பக ஏன் செல்ை பவண்டும் என்பனதயும் கூறிவிடுகிபறன்.
சநடுநாள்களுக்குப் பிறகு நல்ைசதாரு பகானடமனழ சபய்துள்ளதல்ைவா?’’

``ஆம் குருபவ!’’

``இந்த மனழ பவனளயில் ஒரு பபரிடி இடித்ததுதாபன?’’

``ஆம் குருபவ...’’

``அபநகமாய் அது ஏதாவது பானற நீர்த்பதக்கத்தில்கூட விழுந்திருக்கும்’’ -

அவர் அப்படிச் சொல்ைவும் கூர்ந்து கவனித்தான் புைிப்பாணி. கிழார்களும்
ெங்கனும்கூட அவர் அடுத்து என்ன சொல்ைப்பபாகிறார் என்று கூர்ந்து
பநாக்கினர்.

``புைி... எப்பபாதும் பானறப் பள்ளங்களில் பாயும் இடி, அந்தப் பள்ளத்து நீரில்

தன் சபரும் மின்னாற்றனைப் பாய்ச்ெியிருக்கும். இதனால் நீரின்
உட்கூறுகளில் சபருமாற்றம் ஏற்பட்டு அந்த நீர் ெற்பற னதைத்தன்னமக்கு
மாறியிருக்கும். அந்த நீனர `உதகநீர்’ என்று ெித்தம் கூறுகிறது. அந்த
உதகநீனர எவ்வளவு முடியுபமா அவ்வளவுக்கு சுனரக்குடுனவகளில்
அனடத்து எடுத்து வா.’’

``அப்படிபய செய்கிபறன் குருபவ...’’

``குருபிராபன... அந்த உதகநீரின் பயன்பாட்னடக் கூற இயலுமா?’’ -

அருணாெைக்கிழார்தான் இனடயிட்டுக் பகட்டார்.

``கூறுகிபறன். உதகநீர் சகாண்டு ஒரு களிமண் ெினை செய்தால் அது

கற்ெினைபபாைாகிவிடும்’’ - என்று ெிறு இனடசவளி விட்டவர், ``நன்கு
புெித்துவிட்ட நினையில் ஒரு குவனள உதகநீர் அருந்தினால், புெித்த உணவு
அவ்வளவும் கல்ைாகி வயிற்றில் சபரும்பாரம் ஏற்பட்டு உடல் இயக்கபம
குளறுபடியாகிச் சுருண்டு விழுந்து இறக்க பநரிடும், சதரியுமா?’’ என்று
பகட்க, அனனவரின் புருவங்களும் வனளந்து, அவர்கள் முகங்களில் ஆச்ெர்ய
பரனக ஒரு மின்னல்பபாைபவ ஓடி மனறந்தது.

இன்று அந்த பஜாதிடர், தன் விரல் பமாதிரக்கற்கனள ஒரு பமனரிெம்பபால்

துனடத்தபடிபய இருந்தார். பாரதி அருகில் வந்து நிற்கவும் ஏறிட்டார்.
பாரதியும் ஆரம்பித்தாள்.

``நான் எம்.பி-பயாட சபாண்ணு... நீங்க?’’

``அச்ொ, னபட்படா பபட்டி...’’ என்று இந்தியில் பபெிய அவர், தன் அருகில்

இருந்த இருக்னகனயக் காட்டினார். அவள் அமராமல் சதாடர்ந்தாள்.

``இட்ஸ் ஓபக... நீங்க யார்னு சொல்ைபவ இல்னைபய.’’

``நான்... நான் யார்னு எனக்பக சதரியை. ஆனா, எல்ைாரும் என்னன ஒரு

நல்ை பஜாெியக்காரன்னு சொல்றாங்க’’ - முன்பு இந்தியில் பபெியவர், நல்ை
தமிழில் தத்துவமாய் பதில் கூறவும் பாரதிக்கு எரிச்ெல்தான் வந்தது.
அடக்கிக்சகாண்டு சதாடர்ந்தாள்.

``நல்ைா தமிழ் பபெறீங்கபள..!’’

``பன்சனண்டு பானஷ பபசுபவன்!’’

``சபரிய விஷயம்தான். இப்ப இங்க எதுக்கு வந்தீங்க?’’

``உன் அப்பா என் க்னளயன்ட். அவர் இப்படி ஆஸ்பத்திரியிை

படுத்திருக்கும்பபாது எப்படி வந்து பார்க்காம இருக்க முடியும்!’’

``உங்ககிட்ட அப்பா பஜாெியம் பார்த்தா, உடபன அவர் உங்க

க்னளயன்ட்டா?’’

``சதாடர்ந்து ஆபைாெனன பகட்கிறவங்கள பவற எப்படிச் சொல்றது?’’

``ெரி... அப்பானவப் பார்த்துட்டீங்கதாபன?’’

``உம்... பார்த்துட்படன்.’’

``கிளம்பபவண்டியதுதாபன?’’ - அவள் நாகரிகமாக இடத்னத காைிபண்ணச்

சொல்வது அவருக்குப் புரிந்தது. ஒரு ெிரிப்பு ெிரித்தவர், ``உன் பபர் என்ன
பாப்பா?’’ என்று பதிலுக்குக் பகட்டார்.

``ஏன்... அப்பா உங்ககிட்ட என்னனப் பத்திசயல்ைாம் சொன்னதில்னையா?’’

``சொல்ைியிருக்கார். அவபராட ஒபர சபாண்ணுதாபன நீ?’’

``ஆமா... நான் அவர் சபாண்ணுன்னு சதரியும். ஆனா, பபர் மட்டும்

சதரியாதா?’’

``நினறயபபனரப் பார்க்கிறதாை ஞாபகம் சவச்சுக்க முடியை பாப்பா. ஆனா,

உன் ஜாதகத்னத நான் பார்த்திருக்பகன். அது நல்ைா ஞாபகமிருக்கு! நீ
எனதயும் அவ்வளவு சுைபத்துை நம்ப மாட்பட. பகதுன்னு ஒரு கிரகம்
இருக்கு. அதுதான் உன்பனாட பைம் - பைவனம்
ீ எல்ைாபம.’’

``என்கிட்டபய பஜாெியம் பார்க்க ஆரம்பிச்ெிட்டீங்களா? நான் பபர்ை மட்டும்

பாரதி இல்ை... அந்த பாரதி பாடின மாதிரி `பஜாதிடம்தனன இகழ்’னு
இகழ்ந்து வாழ்பவள்’’ - பாரதி ஆபவெமாகப் பபெவும், அரவிந்தன் அருகில்
வந்து அவனளப் பார்னவயாபைபய தணித்தவனாகப் பபெ ஆரம்பித்தான்.
``என் பபர் அரவிந்தன் பஜாெியபர. நீங்க, பாரதி அப்பா எழுந்து நடப்பார்னு
சொன்னதா பகள்விப்பட்படன். ஒரு நம்பிக்னக தர்றதுக்காகத்தான் நீங்க
சொல்ைியிருக்கணும்னு நினனக்கிபறன். அந்த வனகயிை சராம்ப
ெந்பதாஷம். இப்ப எதுக்கு சவயிட் பண்றீங்கன்னு நான் சதரிஞ்ெிக்கைாமா?’’ -
அரவிந்தன் பநராக விஷயத்துக்கு வந்தான்.

அவரும் பமலும் கீ ழுமாய்ப் பார்த்துவிட்டு ``இந்த கிருஷ்ணகுமார் நந்தா

பற்றி உங்களுக்கு ெரியா சதரியை. நான் ஒரு ெத்தியவாக்கு பஜாெியன்.
பஜாெியம் ஒரு கணக்கு. அது ஒண்ணும் மிஸ்டரி இல்னை. அந்தக்
கணக்னக எல்பைாராலும் ெரியா பபாட முடியுறதில்ை. அதனாைதான்
பஜாெியம்னா ெிைர் தப்பா நினனக்கிறாங்க.’’

``ெரி, நீங்க என்ன சொல்ை விரும்புறீங்க? சுருக்கமா அனத எங்ககிட்ட

சொல்லுங்க.’’

``உங்ககிட்ட சொல்ைத்தாபன காத்துக்கிட்டிருக்பகன்.’’

``இது என்ன புது ட்விஸ்ட்! நாங்க தற்செயைா இங்க வந்திருக்பகாம்.

யாருக்குபம சதரியாது.’’
``ஆனா, எனக்குத் சதரியும்...’’

``பபாதும் மிஸ்டர் கிருஷ்ணகுமார் ொந்தா... ைாரி நந்தா. நாங்க

ஏற்சகனபவ ஒரு மிஸ்டிக்கைான சூழ்நினையிை, சராம்பபவ குழப்பத்துை
இருக்பகாம். எங்கனள நீங்க இன்னும் குழப்பாதீங்க. எங்கனள அட்ராக்ட்
பண்ணவும் நினனக்காதீங்க.’’

``மிஸ்டர் அரவிந்தன்... நான் உங்கள அட்ராக்ட் பண்ணபவண்டிய அவெியபம

எனக்குக் கினடயாது. நான் பணத்துக்கு பஜாெியம் பார்க்கிறவனும்
கினடயாது. பஜாெியம், என் வனரயிை நான் ெிங்கப்பூர் NTU-ை படிச்ெ
ைாஜிஸ்டிக்ஸ், அப்புறம் ஸ்மார்ட் புராசடக்ட் டினென் இன்ஜின ீயரிங்னகவிட
மதிப்பான ஒரு ெப்சஜக்ட்.’’

``ஓ... நீங்க ஃபாரின்ை எம்.எஸ் பண்ணவர்னும் சொல்ைவர்றீங்களா?’’ -

அரவிந்தன் பகட்டவிதபம மதிப்பாக இல்னை. அது அந்த பஜாதிடருக்கும்
புரிந்தது.

பதிலுக்குச் ெிரித்தவர் ``மிஸ்டர் அரவிந்தன்... நான் சொல்ைபவண்டியனதச்

சொல்ைிட்டுப் புறப்படுபறன். என் வனரயிை மிஸ்டர் ராஜாமபகந்திரன்
வித்தியாெமான ஒரு ஜாதகர். அவர் இப்ப படுத்தபடுக்னகயா இருக்கைாம்.
ஆனா, இவர் திரும்ப எழுந்து நடப்பார். இவருக்கான மருந்து இவர் வட்ைபய
ீ
இருக்கு. அந்த மருந்னத கூடியெீக்கிரம் இவர் பயன்படுத்துவார். பை
சதய்விக அனுபவங்கள் இவருக்கும், குறிப்பா இவர் மகளான இவங்களுக்கும்
ஏற்படும். காரணமில்ைாம ஒரு காரியமுமில்னை. பமை தூக்கி எறியப்படுற
சபாருள் இந்தப் பூமியிை எப்படி கீ ழ விழுந்பத தீரணுபமா, அப்படி இவர்கள்
ெம்பந்தப்பட்ட நான் இப்ப சொன்ன விஷயங்களும் நடந்பத தீரும்.
அபதபபால் ஒரு நல்ை மனுஷன் ொபமும் இவங்கனள விடாம துரத்தும்.
அதுபைருந்து தப்பிக்கணும்னா, என் பபச்னெக் பகட்கணும். அது என்னன்னு
நான் சொல்ைத் சதாடங்கியப்பபா அவருக்கு மயக்கம் வந்து சகடுத்துடுச்ெி.
அதனாை பரவாயில்னை. நான் சொன்னசதல்ைாம் நடக்கும். நடக்க நடக்க
நம்பிக்னக வரும். அப்ப நானும் திரும்ப வருபவன். எனக்கும் ெிை
பதனவகள் இருக்கு... அது அப்ப ஈபடறும்னு நான் நம்புபறன்’’ என்ற
கிருஷ்ணகுமார் நந்தா, எழுந்து அழகாய்க் கும்பிட்டுவிட்டுக் கிளம்பவும்
அரவிந்தனுக்கு என்னபவாபபால் ஆகிவிட்டது. இப்படி ஒரு பபாக்னக அவன்
கற்பனனகூடச் செய்து பார்க்கவில்னை.

எல்ைாவற்னறயும் பகட்டுக்சகாண்டிருந்த கபணெபாண்டியன், ``இவர்

சொன்னதுை, `ஐயா நடப்பார்’னு சொன்னனதக் பகட்க நல்ைா இருக்கு.
மருந்து வட்ை
ீ இருக்குன்னு சொல்றாபர. அதுதான் புதிரா இருக்கு’’ என்றபடி,
``ெரி ெரி வாங்க... ஐயானவப் பார்க்கைாம்’’ என்று உள்பள அவர்கனள
அனழத்துச் சென்றார்.

ராஜா மபகந்திரன், ஆழ்ந்த மயக்கத்தில் இருந்தார். எதிரில் டாக்டரும்

வந்தார்.

``டாக்டர், இவங்கதான் ஐயாபவாட சபாண்ணு.’’

``ஐ பநா... ஐ பநா... பபான தடனவ வந்தப்பபவ பார்த்பதபன.’’

``டாக்டர், அப்பாகூட இப்ப பபெ முடியுமா?’’

``ைாரிம்மா... ஒரு ஸ்சபஷல் சமடிெினன ட்னர பண்ணிக்கிட்டிருக்பகாம்.

ஆஸ்திபரைியாவுை ஒரு பகஸ்ை இட் வாஸ் சவரி ெக்ெஸ்ஃபுல்... அந்த
சமடிெின்ை மயக்க நினைங்கிறது இம்பார்ட்டன்ட்.’’

``அப்பாவாை இனி நடக்க முடியாதுன்னு சொன்ன ீங்களாபம..?’’

``அஃப்பகார்ஸ்... சகாஞ்ெம் ொஞ்சு உட்காரைாம். பாத்ரூம்

டாய்சைட்டுக்சகல்ைாம் சகாஞ்ெம் மூவாகைாம். ஆனா, இதுநாள் வனர
நடந்த மாதிரி நடக்கிறதுங்கிறது இட்ஸ் இம்பாெிபிள்.’’

``டாக்டர், ஒருபவனள ெித்தா, ஆயுர்பவதம்னு ட்னர பண்ணினா

ொத்தியபமா?’’ - அரவிந்தன்தான் இனடயிட்டுக் பகட்டான். அந்தக் பகள்வி
அந்த டாக்டருக்குப் பிடிக்கவில்னை என்பது அவர் முகம் பபானபபாக்கில்
நன்றாகத் சதரிந்தது.
``எனக்கு அனதப் பற்றிசயல்ைாம் எதுவும் சதரியாது மிஸ்டர்.
அபைாபதியாை முடியாதுன்னு உறுதியா சொல்ை முடியும்.’’

``இப்பல்ைாம் எலும்பு முறிஞ்ொ ஆர்ட்டிஃபிஷியல் பபான்ைாம்தான்

வந்திருக்பக?’’

``இவபராட பிரச்னன முதுகுத் தண்டுவடத்துை... டிஸ்க் ஷிப்ட் ஆனபதாட

னமன்யூட் பிளட் சவெல்ஸ் எல்ைாம் ெினதஞ்பெபபாச்சு. ஆனகயாை,
படபமஜ் ஆன பார்ட்னட னபபாஸ் பண்ணி ெர்ஜரி செய்திருக்பகாம்.
இதுக்குபமை நான் சொன்னா, உங்களுக்கு எங்க சமடிக்கல் படர்ம்ஸ்
சதரிஞ்ெிருக்கணும். இல்னைன்னா புரியாது.’’

``அப்ப... இனி இவர் எங்பகயாவது பபாகணும்னா வல்பெர்தானா?’’

ீ

``ஆமா... இப்பபானதக்கு, குனறஞ்ெது ஒரு வருஷமாவது அவர் அனெயாம

படுத்திருக்கணும். இல்ை பாத்ரூம் பபாறதுகூட ெிக்கைாயிடும்’’ - டாக்டர்
சொன்னபடிபய நடக்கவும் செய்தார். அதுபவ இனி நின்று பபெபவா
உட்கார்ந்து பபெபவா எதுவுமில்னை என்பதுபபால் இருந்தது.

``டாக்டர், அப்ப எதுக்கு ஸ்சபஷல் ட்ரீட்சமன்ட்?’’ என்று அவபராடு நடந்தபடி

நறுக்சகனக் பகட்டான் அரவிந்தன்.

``பிரச்னன, முதுகுத்தண்டுவடத்துை மட்டுமில்னை, தனையிையும்

அடிபட்டதுை பை ெமயங்கள்ை அவருக்கு தான் யார்பன சதரியாமப்பபாய்
எங்க பகள்விக்கும் அவராை பதில் சொல்ை முடியை. டாப் டு பாட்டம்
ஸ்பகன் பண்ணதுை, தனையிை ஒரு பிளட் க்ளாட் சதரியவந்தது.
அதுக்குத்தான் ஸ்சபஷல் ட்ரீட்சமன்ட்’’ - அதற்குபமல் அரவிந்தன் எனதயும்
பகட்கவில்னை. ராஜாமபகந்திரன் அருகில் சென்று ெிை விநாடி
உற்றுப்பார்த்தனர். பிறகு புறப்பட்டுவிட்டனர். கபணெபாண்டியிடம் மட்டும்
ஆதங்கம்.
``பெர்ந்தாப்ை எட்டு மணி பநரம் இவர் படுத்துத் தூங்கி நான் பார்த்ததில்ை
தம்பி. ஓட்டம்... ஓட்டம்... ஓட்டம்பன ஓடின மனுஷன். காைம் இப்படிக்
சகாண்டுவந்து ொச்ெிடுச்சு.’’

``விடுங்க... இந்த விஷயத்துை நாம அந்த பஜாெியர் சொன்னனத

நம்புபவாம்.’’

``னரட் தம்பி... எனக்கும் அந்த நம்பிக்னக நினறயபவ இருக்கு. அந்த

பஜாெியரும் சொன்ன மாதிரி பைசுப்பட்ட ஆள் கினடயாது தம்பி. எவ்வளவு
சென்ட்ரல் மினிஸ்டருங்க அவர் பாக்சகட்ை சதரியுமா?’’

``பாண்டிண்பண, அந்தாள் பபச்னெ விடுங்க... நாங்க இப்ப பழநி

பபாய்க்கிட்டிருக்பகாம். சொல்ைச் சொல்ைக் பகக்காம, பாட்டி பபாய்
மண்னடய உனடச்சுக்கிட்டு உட்கார்ந்திருக்காங்க. பார்த்துக் கூட்டிக்கிட்டு
வரத்தான் பபாபறாம்.’’

``சதரியும் பாப்பா... பாட்டிம்மா பபான் பண்ணிச் சொன்னாங்க. அங்க

பபாயிட்டு மனைக்குப் பபாகாம வந்துடாதீங்க’’ - கபணெபாண்டியன்
அப்படித்தான் பபசுவார் என்று எதிர்பார்த்தவள்பபால் அதற்கு ஒரு பதில்
கூறாமல் சவளிபய டினரவபராடு பார்க்கிங்கில் நிறுத்தப்பட்டிருந்த காரில்
ஏறி அமர்ந்தாள். அரவிந்தன் முன்னால் ஏறிக்சகாள்ள காரும் புறப்பட்டது.

காருக்குள்...

பாரதி, இறுக்கமாய் சவளிபய பார்த்தபடி வந்தாள். பஜாதிடர் பபச்சு அவனள

பாதித்திருக்க பவண்டும்.

``என்ன பாரதி... பஜாெியர் சொன்னனதப் பற்றிய பயாெனனயா?’’

``ஆமா... அப்பா இப்படி இன்னும் எத்தனன பபர்கிட்ட என்னனப் பற்றிப்
பபெியிருக்காபரா சதரியை...’’

``ஓ... உன் ஜாதகத்னதப் பார்த்துட்டதா சொன்னார்ை..?’’

``மண்ணாங்கட்டி... ஜாதகமாம் ஜாதகம். ஆனா, நீங்க சகாஞ்ெம் நம்புற

மாதிரி சதரியுபத!’’

``இல்னைபய... நான் எப்ப சொன்பனன் நம்புபறன்னு?’’

``இப்பதான் பாண்டியண்ணன்கிட்ட பஜாெியர் சொன்னத நம்புபவாம்னு

சொன்ன ீங்க. அதுக்குள்ள மறந்துபபாச்ொ..?’’

``ஒரு பாெிட்டிவ் தாட்டா நினனச்சு சொன்பனன் பாரதி. பஜாெியமா நம்பி

இல்னை...’’

``எனக்கு இப்ப பாெிட்டிவ் தாட், சநகட்டிவ் தாட்டுங்கிறதுைகூட

நம்பிக்னகபபாயிடுச்ெி அரவிந்தன். இப்ப என்னனச் சுற்றி நடக்கிற எந்த ஒரு
விஷயத்னதயும் நான் கற்பனனகூடச் செய்துபார்த்ததில்னை. ஆனா,
என்சனன்னபமா நடக்குது. இந்தப் பழநி விஷயத்துைகூட எவ்வளவு
உறுதியா இருந்பதன் சதரியுமா?’’

``பீ கூல்... ஓப்பன் னமண்படாட இரு. நிச்ெயமா சொல்பறன், காரணமில்ைாம

இந்த உைகத்துை ஒரு காரியமுமில்னை. ஒரு சபரிய காரணம் இருக்கு.’’

``என்ன காரணபமா... பார்ப்பபாம்!’’

``னப த னப... உங்க அப்பாவுக்கு மருந்து வட்ைபய
ீ இருக்குன்னு அந்த
பஜாெியர் சொன்னனத பயாெிச்ெியா?’’

``அது ஒரு உளறல்... அதுக்குபமை நான் அனதப் பற்றி பயாெிக்கத்

தயாராயில்னை.’’

``ஒரு பபாஸ்ட் கிராஜுசவட், உளறுறதுக்காகவா சடல்ைியிை இருந்து

வருவான்?’’ - சபாடினவத்து அரவிந்த் பகட்க, கூர்னமயாக பாரதியும்
பார்த்திட...
``என்ன பாரதி... பகாபப்படப்பபாறியா இல்ை பயாெிக்கப்பபாறியா?’’

``அர்விந்த், என்ன சொல்றீங்க..?’’

``உன் வட்ை
ீ மருந்து இருக்கிறனதப் பற்றித்தான் பகள்விபய... நீ
இருக்குன்னு நினனக்கிறியா இல்னைன்னு நினனக்கிறியா?’’

``உங்களுக்பக இது முட்டாள்தனமா படனை. மருந்து இருக்க, என் வடு

ீ
என்ன சமடிக்கல் ஷாப்பா?’’

``மருந்து சமடிக்கல் ஷாப்ைதான் இருக்கணுமா என்ன... ஏன் அது ஒரு

சபட்டிக்குள்ள இருக்கக் கூடாது?’’ - அரவிந்தன் பகட்கவும் பாரதியிடம்
தினகப்பு!

-ததொடரும்.... 02 May 2019

அன்று உதகநீரின் ககொடும் தன்மை அறிந்து அதிர்ந்த கிழொர்கள் ``கொட்டு
ைிருகங்கள் இந்த நீமைத் கதரியொைல் குடித்துவிட்டொல், அவற்றின்
வயிறும் கல்லொகிவிடுைொ?’’ என்று ககட்டனர்.
``நிச்சயைொக... எங்ககயொவது ஒரு ைிருகம் சுருண்டு விழுந்து இறந்து
கிடக்கிறது. அதன் வயிற்றுப் பொகமும் கல்கபொல் உள்ளது என்றொல்,
பக்கத்திகலகய உதகநீர் இருக்கிறது என்று கபொருள். இமதமவத்தும்
உதகநீமைக் கண்டறியலொம்.’’

``பிைொகன, இந்த நீைொல் ைருத்துவப் பயன் ஏதும் உண்டொ?’’

``இல்மல... இந்த நீமைக்ககொண்டு கல்மலயும் ைண்மையும் குமழத்துச்

சுவர் எழுப்பினொல், அந்தச் சுவர் ைிக உறுதியொக இருக்கும். அகதகபொல்
சிமலகள் எழுப்பலொம். அமவயும் உறுதியொக இருக்கும்.’’

``இங்கக நைக்கு அது கதமவப்படக் கொைைம்?’’

``அகநகக் கொைைங்கள் உள்ளன. ஆயிைம் அள்ளுக்மகயளவு அந்த நீர்
நைக்குத் கதமவ. அந்த நீமை, சுண்ைக்கொமைத் கதொட்டிகளிலும் பொமறத்
கதொட்டிகளிலும் ைட்டுகை கசைிக்க இயலும். ைண்பொமனகளிலும்
கசைிக்கலொம். அளவில் அதிகைொய் இருக்கும்பட்சத்தில், பொமறத்
கதொட்டிககள இதற்குத் கதொது.’’

``அப்படியொனொல், ைைக்ககொளங்கமளக் ககொகவறு கழுமதகள் கைல்

ஏற்றிச் கசன்று ஒரு கழுமதக்கு இரு ைைக்ககொளம் எனப் பன்னிைண்டு
கழுமதகளில் ககொண்டு வை கவண்டும்’’ என்றொன் புலிப்பொைி.

``எப்படிச் கசய்தொலும் சரி, எனக்கு உதகநீர் கபருைளவு கதமவ. அமத

கவனைொய்க் ககொண்டு கசர்க்க கவண்டும். தவறிப்கபொயும் அமத யொரும்
பருகிவிடக் கூடொது. ைைப்பலமககளொல் மூடி மவக்க கவண்டும்’’ என்ற
கபொகர், ``இன்று இவ்வளவு கபொதும். ைீ தம் நொமள கதொடர்கவொம்’’
என்றொர். கிழொர்களும் ஏட்டுக்கட்மட நன்கு கட்டிக்ககொண்டு எழுந்தனர்.
அவர்கள் விலகவும் சங்கனும் புலிப்பொைியும் விலக முற்பட்டொர்கள்.

``நில் புலி... நில் சங்கொ!’’

நின்றொர்கள்.

``எங்கக அஞ்சுகன்?’’

``ககொட்டொைத்துள் எங்ககயொவது இருப்பொன் எனக் கருதுகிகறன்.’’

``கபொய் அமழத்து வொ...’’

``உத்தைவு குருகவ.’’
புலிப்பொைி, கசொன்னதுகபொலகவ அஞ்சுகமனத் கதடி அமழத்து வந்து
கபொகர் முன் நிறுத்தினொன்.

``உங்கள் இருவருக்கும் ஒரு கட்டமள...’’

``உத்தைவிடுங்கள் குருபிைொகன...’’

``இனி எக்கொைைம்ககொண்டும் ைமல உச்சிக்கு எனக்குத் கதரியொைல்

நீங்கள் கசல்லக் கூடொது.’’

``அப்படிகய ஆகட்டும் குருகவ...’’

``பிறர் கசன்று வைவும் அனுைதிக்கக் கூடொது.’’

``உத்தைவு பிைொன் அவர்ககள!’’

``உச்சியில் தண்டக்ககொல் நிற்கும் பொகத்தில்தொன் ககொயில்
எழும்பிடவுள்ளது. அங்கக நிலத்தின் குற்றைில்லொத்தன்மை ைிக
முக்கியம்.’’

``நிலத்திலும் குற்றங்கள் உள்ளனவொ?’’

``ஆம்... உள்ளன! பிைங்கள் புமதந்த பகுதிகள், கபய் நடைொட்டம்

உமடய பகுதிகள், புமதயல் புமதந்து கிடக்கும் பகுதிகள், அறுகு
(அறுகம்புல்) வளைொ பகுதிகள், எட்டிைைம் வளர்ந்து நிற்கும் பகுதிகள்,
வடகிழக்கு கைடொன பகுதிகள், கதன்கைற்கின் தொழ்ந்த பகுதிகள்,
கதன்கைற்கின் நீண்ட பகுதிகள், சூரியக்கதிர் பட முடியொதபடி இருண்டு
கிடக்கும் பகுதிகள் என ைனிதன் வொழகவொ அருமளப் கபைகவொ
முடியொத நிலங்கமள அதன் குற்றைொகத்தொன் ககொள்ள கவண்டும்.’’

``நீங்கள் கசொன்ன எதுவும் உச்சி பொகத்தில் இல்மலதொகன

குருபிைொகன?’’

``ஆம்... கைலொன ஒரு சிறப்பும் அந்த உச்சி பொகத்தில் உள்ளது.’’

``அது என்ன குருபிைொகன?’’

``கசவ்வொய்க்ககொளின் வருடொந்தைப் கபொக்மக, இதன் உச்சியிலிருந்து

தமடயின்றிக் கொை முடியும். அதன் கதிர்வச்மச
ீ இங்கிருந்கத
கவர்ந்திழுத்துக் கட்டுப்படுத்தவும் இயலும்.’’

``ஏன் அமதக் கட்டுப்படுத்த கவண்டும்?’’

``ைனிதர்கமள வழிநடத்தும் ஏழு ககொள்களில் கசவ்வொய் எனும் ககொள்,

சற்று விசித்திைைொனது. இரும்பு வொள் ஒன்று இருக்கிறது எனக்
ககொண்டொல், இதில் இரும்பு உகலொகம் சனி என்னும் கிைகத்தின்
தன்மையுமடயது. ஆனொல், இந்த இரும்பு வொளொக ைொறிக் கூர்மையொகத்
திகழ்வது என்பது கசவ்வொய் எனும் ககொளின் ஆதிபத்தியத்தொல்தொன்.
இதனொல் வொகளொ, கத்திகயொ, கட்டொரிகயொ இமவ எல்லொகை கசவ்வொய்-
சனி கசர்க்மக... இந்தச் கசர்க்மக ைிக ைிக ஆபத்தொனது. இமத
கவனைொகக் மகயொள கவண்டும்.

ைனித உடலில் ஆறொம் அறிவொல் அமைந்த ைனதின் உறுதித்தன்மை

சந்திைனொல் ைட்டுைின்றி கசவ்வொயொகலகய ஏற்படும். இந்த உறுதிகய
யுத்தம் புரிய உதவி கசய்யும். அதனொல் யுத்தக்கொைர்கள் குறுதிக்கொைகன்
என்றும் இந்தக் ககொமளச் கசொல்லலொம். இந்தக் ககொகளொடு கசரும்
ககொள்கமளப் கபொறுத்து விமனப்பொடுகள் பலவொய் ைொறிடும். கபண்கள்
வமையில் இவன் கதொஷத்துக்கு ரியவனொகிவிட்டொல் அவர்கள்
இல்வொழ்கவ ககட்டுவிடும்.

ஒருவர் ஜொதகத்தில் குருவொனவர் ககட்டொல், கபொன் கபொருள்தொன்

குமறயும். சந்திைன் ககட்டொல் சஞ்சலம், புதன் ககட்டொல் கல்விக் ககடு,
சுக்கிைன் ககட்டொல் சுகக்ககடு, சனி ககட்டொல் கதொழில் ககடு, சூரியன்
ககட்டொல் புகழ் ககடு என்று சுருக்கைொய்க் கூறலொம். இந்தக் ககடுகள்
சில சையங்களில் பிற ககொள்களின் நடைொட்டங்களொல் கூடிக் குமறயும்.
ஆனொல், கசவ்வொய் ககட்டொல் விபத்து, ஊனம், உயிகை கபொய்விடும்
நிமல எல்லொமும் ஏற்பட்டுவிடும். ைிக முக்கியைொக, ைொசிக் கட்டத்தில்
முதல் வடு
ீ எனப்படுவது உயிைொகும். எட்டொம் வடு
ீ எனப்படுவது
ைைைைொகும். இதில் முதல் வடு
ீ கைஷம் - எட்டொம் வடு
ீ விருச்சிகம்.
இந்த இைண்டும் கசவ்வொயின் வடுகள்.
ீ எனகவ, ஒவ்கவொர் உயிரின்
பின்னும் இவன் பங்கு அசொத்தியைொனது. என்ன புலி... நொன் சரியொகச்
கசொல்கிகறனொ?’’

கபொகர், கபொகிறகபொக்கில் புலிப்பொைிமயப் பொர்த்து இப்படி

கவடிக்மகயொகக் ககட்கவும், புலி மக குவித்தவனொக ``பிைொகன...
தொங்ககள என் வித்மதயின் வரியம்.
ீ தங்கள் ஆசிககள என்மனயும்
கசொதிடக்கமலயில் வளர்த்து வருகிறது. அப்படியிருக்க தொங்களொ
இப்படி என்மனக் ககட்பது?’’ - என்று ககட்டு கநளிந்தொன்.

``இப்படிக் ககட்டதொல் அல்லவொ நீயும் இப்படி உன் தன்னடக்கத்மதக்

கொட்ட முடிகிறது!’’

‘`குருகவ நீங்கள் கபொதினிக்குன்றின் கசவ்வொய்த் கதொடர்மப

முழுமையொய்க் கூறிவிடுங்கள். நொன் நுட்பைொன பல கசய்தி கமள
உங்கள் மூலம் அறிந்துவருகிகறன். கவறு கபச்கச இமடயில்
கவண்டொம்.’’

``நல்லது... கதொடர்ந்து ககள்! ஏன் கசவ்வொய்க்ககொமள பூைிதனில்

கட்டுப்படுத்த கவண்டும் என்று ககட்டொய். ஒரு ககொளின்
விமனப்பொட்மட பூ உலகில் பிறந்து ைொனுடர் எவைொலும் கட்டுப்படுத்த
இயலொது. பிைம்ை சிருஷ்டியில் ஒவ்கவொன்றுக்கும் ஒரு குைமும்
தன்மையும் வமையமற கசய்யப்பட்டுள்ளது. அதில் நீருக்கு ஒரு
தன்மை, கநருப்புக்கு ஒரு தன்மை, பூைிக்கு ஒரு தன்மை இருப்பது
கபொல்தொன் ககொள்களின் தன்மையும். அதில் கசவ்வொகய
ைனிதர்களுக்கு மதரியமும் வைமும்
ீ அளிப்பவன். இந்தத் மதரியமும்
வைமும்
ீ கபைொமசக்கொைனிடம் இருக்கும்கபொது அவன் திருடனொய்,
ககொள்மளயனொய் ைொறிவிடுகிறொன். ஒரு நொட்டு அைசனிடம்
இருக்கும்கபொது அவன் பிற நொடுகமளத் தன் வைத்தொல்
ீ கவர்ந்து
அடிமைககொள்ள நிமனக்கிறொன். தவறொன குைமுமடகயொர்
கலவைங்கமள உருவொக்கிவிடுகின்றனர். கைொத்தத்தில் ஒரு நொட்டின்
அமைதியும் வளமும் நல்ல ைமழவளத்தொல் ைட்டுைல்ல... எதிரிகள்
கதொல்மல இல்லொததிலும் உள்ளது.’’

``புரிகிறது... வைப்கபொகும் கொலங்களில் அதுகபொல் ஓர் ஆபத்து இந்த

ைண்ைில் நிகழவுள்ளதொ?’’

``ஆம்... இனிவரும் கொலத்தில் இந்தப் பூ உலகம் யுத்த பயைின்றி,

அமைதியொகத் திகழ்ந்திட கவண்டிகய கசவ்வொயின் கதய்வைொன
முருகமன - அதிலும் அவனது ஆண்டிக்ககொலத்மத உபொசிக்கும்
ஆலயத்மத, கபொதினிக்குன்றில் அமைக்க விரும்புகிகறன்.’’
``இதனொல் யுத்தைில்லொத பூைி உருவொகிடுைொ?’’

``முதலில், பிைளயப் கபைழிவு தடுக்கப்படும். அடுத்து, நிச்சயம்

கசவ்வொய்க்ககொள் ைண்கைல் விழுந்து உக்கிைமுடன் கதறித்துப் பைவும்
அமலப்பொடு கட்டுப்படுத்தப்படும்.’’

``அது எப்படி?’’

``அது அப்படித்தொன்... ஒரு நொளில் ஒரு கபொழுதில் எல்லொவற்மறயும்

உங்களுக்குக் கூறிவிட முடியொது. கூறினொலும் உங்களுக்குப் புரியொது.
ைிகச் சுருக்கைொய் இப்கபொது கூறுகிகறன். ைமழ, கவயிலுக்கு எப்படி
ஒரு குமட நம்மைக் கொக்கிறகதொ... அதுகபொல் கபைழிவிலிருந்து
முருகனின் கபைருள் ஒரு குமடகபொல் நம்மைகயல்லொம் கொத்திடும்!’’
என்ற கபொகர், அவர்கள் மூவமையும் அருகில் அமழத்து
``கவமலப்படொதீர்கள். உங்கள் கொரியங்கள் யொவும் தமடயின்றி
கவற்றிமயப் கபறட்டும்’’ என்று தனித்தனிகய மூவமையும்
கட்டியமைத்து உச்சியில் ஊதி கநற்றியிலும் முத்தைிட்டு
உற்றுப்பொர்த்துச் சிரித்தொர்.

அப்படிச் கசய்தொல், ஸ்பரிச தீட்மசமய முழுமையொக

வழங்கிவிட்டதொய் கபொருள்!

ைறுநொள்!

நொகைவொய்ப் பட்சிகளின் கூக்குைகலொடு கபொழுது விடிந்தது.

புலிப்பொைி, ைமல உச்சிக்குப் புறப்படத் தயொைொகிவிட்டவன் கபொல்
கதொளில் தொவைக்ககொடிகளொல் ஆன கயிற்றுடன் ஐந்தொறு சுமைக்
குடுக்மககள், இடுப்பில் பிச்சுவொக்கத்தி ைற்றும் ஒரு பச்மச மூங்கில்
கம்புடன் ககொட்டொைம் விட்டுப் புறப்பட்டொன். புறப்படும் முன், சூரிய
வைக்கத்துடன் கபொதினிக்குன்மறயும் வைங்கினொன்.
அவமனப்கபொலகவ குடுக்மககள், ககொல், கவட்டுக்கத்தி இவற்றுடன்
அஞ்சுகனும் வந்தொன். அவமனக் கொைவும் புலிப்பொைியிடம் ஓர்
உற்சொகம்.

``அஞ்சுகொ, நீ எங்கக?’’

``உனக்குத் துமையொகத்தொன்...’’

``ஆசொன் அனுைதிப்பொைொ?’’

``அவர் அனுைதி கபற்கற வருகிகறன்.’’

``அருமை... வொ, கவற்றிகைைொய்ப் கபொய் வருகவொம்’’ என்று கூறிய

சையம், ஒரு துைி மூட்மடகயொடு வந்தொன் அடுைமனச் கசவகன்
ககொம்கபரி ைைியன்.

``என்ன இது மூட்மட?’’

``அவல், கவல்லத் கதங்கொயும் கபயன் வொமழப்பழங்களும் இதில்

உள்ளன. ைமலப்பயைம் கசய்பவர் பசிக்கு இதுகவ இடர்ப்பொடில்லொத
உைவு என்று கசொல்லிக் ககொடுக்கச்கசொன்னொர் குருபிைொன்.’’

அவன் கூறிட, புலியும் நிைிர்ந்து ஏறிட கபொகர் பிைொனும் குடில்

வொயிலில் வந்து நின்று அவர்கமளப் பொர்த்துக் மக அமசத்தொர்.
பதிலுக்கு இருவரும் மக அமசத்தவர்களொய் துளித்த விழிககளொடு
ககொட்டொைத்மத விட்டுப் புறப்பட்டனர். நடக்க நடக்க, பலப்பல கொட்சிகள்!

இமடயீடொக ஓமடகள், வைப்புகள், ஆவொைம்புதர் வழிப்பொமதகள்!

இதனூகட விருட்கடனக் கடக்கும் சொமைகள், கதன்மன உடம்மபத்
கதொற்றிக்ககொண்டு முன் இைண்டு கொல்கமளத் தூக்கிப் பொர்க்கும்
ஓைொன்கள், விசுக்ககனப் பறக்கும் ககொக்குகள், ைிைண்டு கநொக்கிடும்
ைிளொைொன்கள் என்று அந்த ைமலயகத்தின் அடிப்பைப்பில் அகநகக்
கொட்சிகள். கபொதினிக்கு ைிகச் சரியொன கைற்கில் உள்ள ஆமனைமல
கைல்தொன் முதல் நொள் இடி விழுந்து ைின்னல் பூச்சியும்
கநளிந்திருந்தது. எனகவ, அந்த ஆமனைமல கைல் பொர்த்துப் பொர்த்து
புலியும் அஞ்சுகனும் ஏறினர். அஞ்சுகனிடம் கபொகர் அளித்திருந்த
ைசைைி இருந்தது. அமத இடுப்பில் கட்டியிருந்தொன்.
புலிப்பொைியும்தொன். அதன் ைகத்துவத்மத, கைகல ஏறிட ஏறிட
நன்றொககவ உைை முடிந்தது. கைடி ஒன்று, கவர்ப்பலொமவப் பிளந்து
சுமளகமளக் ககொத்தொக அள்ளித் தின்றுககொண்டிருந்தது. அது
அஞ்சுகமனயும் புலிப்பொைிமயயும் கொைவும் கசருைகலொடு வந்து
அவர்கமளத் துைத்தொைல் எழுந்து கவறு பக்கம் கபொயிற்று!

இன்று திமகத்த பொைதி, கூர்மை யொக அைவிந்தமனப் பொர்த்தொள்.

``என்ன பொைதி... நொன் இப்படிக் ககட்கபன்னு நீ எதிர்பொர்க்கல இல்ல?’’

``ஆைொம் அைவிந்தன்... இது ககொஞ்சம்கூட நொன் எதிர்பொர்க்கொத ஒரு

ககொைம். அப்ப அந்தப் கபட்டியதொன் நீங்களும் கசொல்றீங்களொ?’’

``ஆைொம்... நீ கவண்டொம்னு தூக்கி எறிஞ்ச பிறகும் திரும்பி வந்து

நிக்கிற கபட்டி... அகதொட அடங்கொத விபூதி வொசமன. அப்புறம்
அமதகய சுற்றி வர்ற பொம்பு... அப்ப அதுக்குள்ள நிச்சயம் கபருசொ ஏகதொ
இருக்குன்னுதொகன அர்த்தம்?’’

``லொஜிக்கலொ உங்க யூகம் சரியொதொன் இருக்கு. அதுக்கொக, அதுக்குள்ள

ைருந்து இருக்குன்னு எப்படிச் கசொல்ல முடியும்?’’

``உன் வட்ல
ீ உள்கள என்ன இருக்குன்னு கதரியொத ஒகை விஷயம்
இப்ப அந்தப் கபட்டிதொன். அப்ப அந்த கஜொசியர் கசொன்னதுகபொல
கபட்டிக்குள்ளதொகன ைருந்து இருக்கணும்?’’

``நீங்க அப்ப அந்த கஜொசியமை நம்புறீங்களொ?’’

``நொன், நீ நம்புறது இப்ப விஷயைில்ல... உன் அப்பொ நம்புறொர்!’’

``அப்பொவுக்கு இந்தப் கபட்டி பற்றிகயல்லொம் எதுவுகை கதரியொது!’’

``தப்பு... பொனு கசொல்லியிருக்கலொம் இல்மலயொ?’’ - அைவிந்தனின்

இந்தக் ககள்வி முன்பும் பொைதி சற்று விக்கித்துதொன்கபொனொள்.

``என்ன பொைதி... என் ககள்வி கைொம்பக் குருட்டொம்கபொக்கொ இருக்கொ...

இல்ல சரியொன இன்கவஸ்டிககஷன்தொனொ?’’

``அர்விந்த்... நீங்க பல ககொைங்கள்ல பொர்க்கிற ஒரு மைட்டர்ங்கிறமத

புரூஃப் பண்றீங்க. இப்படிகயல்லொம் ககட்டுக்கிட்டொதொன் நைக்கும் விமட
கிமடக்கும். யூ ஆர் ககைக்ட்!’’

``அப்படின்னொ, உன் பொட்டிகயொடு பழநியிகலருந்து திரும்பிய உடகனகய,

அந்தப் கபட்டிய திறந்து பொர்த்துட்டுதொன் ைறுகவமல.’’

``உமடச்சுகவைொ பொர்க்கலொம்... திறந்து பொர்க்க முடியும்னு கதொைல.

அப்படி முடியும்னொ அந்தத் துரியொனந்தம் எப்பகவொ திறந்து
பொர்த்திருப்பொகன?’’

``உமடக்கிறதும் ஒண்ணும் சொதொைை விஷயைில்மல. திறந்து

பொர்க்கிறதுதொன் சரியொன அணுகுமுமற.’’

``ஒகை துவொைைொ இருக்கு... எந்த மடப் கைக்கொனிசம்கன கதரியலிகய!’’

``நிச்சயம் திறக்க முடியும் பொைதி. அதுக்கு முந்தி, அந்தப் கபட்டிமய

நொை ஒரு பிைொப்பர்ட்டியொ பொர்க்கொை ைதிப்புக்குரியதொ பொர்க்கணும்.
அப்படிப் பொர்த்தொ நிச்சயம் வழி கிமடக்கும்.’’

``பிைொப்பர்ட்டின்னொகல ைதிப்புக்குரியதுன்னு தொகன அர்த்தம்?’’

``உண்மைதொன்... நொன் கசொல்ற ைதிப்பு, கபொருள் ைதிப்பில்மல... அருள்

ைதிப்பு!’’

``அருள் ைதிப்புன்னொ?’’

``அமத சொைியொகவ நிமனக்கணும். அந்தக் குடுகுடுப்மபக்கொைன்

நிமனச்ச ைொதிரி...’’

``இகதல்லொம்தொன் அைவிந்தன், எனக்குக் ககொபத்மத உருவொக்குது. அது

ஒரு ஜடப்கபொருள்! ஜடப்கபொருமள எப்படி சொைியொ நிமனக்க
முடியும்?’’

``உன்னொல முடியொது... நீ நிமனக்கொகத... நொன் நிமனக்கிகறன்.’’

``அது சரி... ககொயில்ல கல்லத்தொகன சொைியொ நிமனக்கிறீங்க.

கல்மலகய நிமனக்கும்கபொது ைைத்மத தொைொளைொ நிமனக்கலொம்.
நிமனங்க...’’ - பொைதியின் குைலில் கிண்டல் கலசொக இமழகயொடிற்று.
அதற்ககொரு பதிமல அைவிந்தன் கசொல்லவில்மல. கவளிகய பொர்த்தொன்.
முன்கபல்லொம் கொர்ப் பயைத்தில் குமட விரித்த ைைங்களும், அதன்
உருண்டு பிைளும் நிழல்களுகை கண்ைில் படும். இப்கபொது நொன்கு
வழிச்சொமல எனும் கபயரில் அவற்மற அழித்ததில், அனலடிக்கும்
கபொட்டகல கண்ைில்பட்டது.

கொரிடம் நல்ல கவகம். அங்கங்கக கடொல் ககட்டில் வரிவசூல்!

கடொல்ககட்மடப் பொர்க்கும் கபொகதல்லொம் அைவிந்தன் கண்களுக்கு,
சம்பல் பள்ளத்தொக்குக் ககொள்மளயர்கள் நிமனவுதொன் வரும். அவர்கள்
குதிமைகளில் வந்து ககொள்மளயடித்துச் கசல்வொர்கள். இவர்கள்
உட்கொர்ந்த இடத்தில் அடிப்பதொக நிமனத்துக் ககொள்வொன். கற்பமனயொக
அவர்களுக்கு ஒரு முகமூடி ைொட்டி, மகயில் துப்பொக்கிமயக் ககொடுத்து
அவர்கள் அவன் கநற்றிப் கபொட்டருகக துப்பொக்கி முமனமய மவத்து
``உம் எடு வரிய...’’ என்று ககட்பதுகபொல் கற்பமன கசய்வொன்!

அப்கபொதும் நிமனத்துக் கசந்தொன்.

எதற்கு என்பதுகபொல பொைதியும் பொர்த்தொள்.

``இந்த கடொல்வரி, உனக்கு ஒரு பகல்ககொள்மளயொ படமலயொ பொைதி?’’

என்று ஆைம்பித்தொன்.

``வரி கபொடொை எப்படி அைவிந்தன் கைொடு கபொட்டு, அமதப் பைொைரிக்க

முடியும்?’’

``அப்ப கொர் வொங்கும்கபொகத கட்ற கைொடு கடக்ஸுக்கு என்ன அர்த்தம்?’’

``அது கலொக்கல்ல இருக்கிற கைொடுங்களுக்கு...’’ - கிண்டலொய்ச்

கசொன்னொள் பொைதி.

``சரி... இந்த நொன்கு வழிச்சொமலக்கும் அகத ைொதிரி ஒன் மடம்

கடக்ஸ் கபொடலொகை?’’

``கபொடலொம்தொன்... ஆனொ, எத்தமன கபருக்கு இப்படிக் ககட்கத்

கதொணுது?’’

``எல்லொரும் ககட்டொ ைட்டும், நடந்துடுைொ?’’

``லுக்... நொை ககொடுத்துப் பழக்கிட்கடொம். லட்சம், ககொடின்னு

அவங்களும் ருசி கண்டுட்டொங்க. எந்த முதலும் கபொடொை கசய்ற ஒரு
கதொழிலொ இது ைொறிப் பல வருஷைொச்சு. தட்டிக்ககட்கிற கபரிய
கபொறுப்புல உள்ள நீதிபதி, ககலக்டர், தொசில்தொர் அப்புறம் கபொலீஸ்
அதிகொரிகள்னு அவ்வளவு கபருக்கும் இந்த கடொல் சலுமககொட்டி ஒரு
சல்யூட்கடொடு ககட்மடத் திறந்துவிட்டுடுது. வழக்கம்கபொல
அதிகொைத்துல இல்லொதவனுக்குத்தொன் இந்த வரி. இவன்தொன் ஓட்டு
கபொடகவ கொசு வொங்கிறவனொ இருக்கொகன? யொருக்கு இவன்கைல கபரிய
ைரியொமதகயொ இல்ல பரிதொபகைொ இருக்கும்?’’

அந்த கொர், கடொமலக் கடந்துவிட்டது. அதன் தொக்கம் ைட்டும் அவர்கள்

இருவர் கபச்சிலும் கபரிய அளவில் எதிகைொலித்தது. கொமை
ஓட்டிக்ககொண்டிருந்த டிமைவர் ``என்ன கைடம்.. கமடசியில ஓட்டுக்குக்
கொசு வொங்கினதுல வந்து நிறுத்திட்டீங்க. எனக்கு என்ன கசொல்றதுன்கன
கதரியல கைடம்’’ என்றொன்.

அவனின் கபச்சு, பொைதிமய நிமறயகவ கயொசிக்கமவத்தது. டிமைவரின்

இகத கவனம் தங்களின் எல்லொவிதப் கபச்சிலும் இருக்கக்கூடும்
என்பமத உைர்ந்தவள், அவமனக் கத்தரித்து அனுப்பிவிடுவமத
சரிகயன்று கருதினொள்.

கவளிகய பொர்த்தொள். கொர் கபைம்பலூர் ைொவட்ட எல்மலக்குள் ஓடியபடி

இருந்தது. இகத கவகத்தில் கபொனொல், ஒரு ைைி கநைத்தில் திருச்சி
வந்துவிடும். அங்கக டிமைவமை கட்கசய்து அனுப்பிவிட
கவண்டியதுதொன் என்று முடிவுகசய்தொள்.

அப்கபொது அவளது மகப்கபசியில் சிணுங்கல்! கொதில் ைருதமுத்து...

``ம்ைொ... நொன் ைருதமுத்துங்க...’’

``என்ன விஷயம் ைருதமுத்து?’’

``யொர்னு கதரியலம்ைொ... வடநொட்டுக் கொைன் ஒருத்தன் நம்ப

பங்களொவுக்குள்ள வந்து கபட்டிய பொர்த்து உழுந்து கும்டுட்டுப்
கபொறொம்ைொ!’’ - ஹக்ககன்றது பொைதிக்கு, சட்கடன வொர்த்மதகள்
வைவில்மல.

``ம்ைொ... நொன் கபசறது கொதுல உழுவுதுங்களொ?’’

``கயஸ்... கயஸ்... யொர் அது? அவமன யொர் உள்களவிட்டது?’’

``பொனு கைடம்தொம்ைொ!’’

``அவன் எப்படி இருந்தொன்?’’

``மகயில ஒரு விைல் உடொை கைொதிைம்ைொ. வடக்கத்தி ஆளுங்க ைொதிரி

சட்மடக்கு கவளிகய ஒரு பனியன் ைொதிரி கபொட்டிருந்தொன்!’’

``அப்ப அது அந்த கஜொசியகனதொன்... அப்புறம் என்ன கசய்தொன்?’’

``கபட்டிய கபொட்கடொ எடுத்துக் கிட்டொன். முதல்ல `இமத நொன்

எடுத்துட்டுப் கபொகட்டுைொ?’ன்னு ககட்டொன். பொனு கைடம் உங்ககிட்ட
ககட்கொை ககொடுக்க முடியொதுன்னுச்சி. அப்புறம் பொம்மபப் பற்றியும்
கசொல்லிச்சு...’’

`` `அது பொம்பு இல்ல... சித்தர் சொைி’ன்னு அந்த ஆள் கசொன்னொன்.

எனக்குத் தூக்கிவொரிப் கபொட்டுச்சி.’’

``அப்புறம், கவற என்ன கசொன்னொன்?’’

``அது சொதொைைப் கபட்டி இல்மல... சித்தர் சொைி கபட்டி. இதுக்குள்ள

விமல ைதிப்பில்லொத விஷயங்கள் இருக்குது. இது கிமடக்க,
ககொடுத்துகவச்சிருக்கணும். குறிப்பொ, ஏகதொ ஒரு கபர் கசொல்லி அந்தப்
கபர் ககொண்ட யொகம் நூற்றுக்குகைல கசய்திருக்கணும்னும்
கசொன்னொன்.’’

``இமத அவன் கசொல்லும்கபொது யொகைல்லொம் இருந்தொ?’’

``யொரும் இல்லம்ைொ... நொன்கூட அவுட்ஹவுஸ்லதொன் இருந்கதன்.
கொவிக் ககொடி பறக்க ஒரு படகுக் கொர் வந்து நிக்கிறமதப் பொர்த்துட்டு
உள்கள கபொய்ப் பொர்த்கதன். அப்பதொன் இகதல்லொம் கொதுல
விழுந்திச்சு!’’

``உன் பொனு பொர்க்கலியொ?’’

``யொரும் பொர்க்கமலம்ைொ. நொன் ைமறவொ நின்னுதொன் எல்லொத்மதயும்

ககட்கடன். அந்த ஆள் பல பொமஷ கபசினொன். நடுவுல ஒரு
ஸ்க்ரூடிமைவமைக் ககொண்டுவந்து கபட்டிமயத் திறந்துபொர்க்க
முயன்றொன். பொனு `கவண்டொம் கவண்டொம்’னு கசொல்லிச்சு. கமடசியில
அவனொலயும் முடியமல. அப்படிகய அந்தக் கத்திமயயும் எடுத்தொன்.
பொனு கன்னத்துல இைண்டு மகமயயும் கவச்சுக்கிட்டு `கவண்டொம்ஜி...
கவட்டிடப்கபொகுது’ன்னு கசொல்லிச்சு...

அகத ைொதிரி அந்த ஆள் இடதுமக ைைிக்கட்டுக்கு கைல துைிமயக்

கிழிச்சுக்கிட்டு ஒரு ககொடு கபொட்டிருச்சி. பொனு ஓடிப்கபொய் ஃபர்ஸ்ட்
எய்டு பொக்மஸ எடுத்துவந்து கட்டுகபொட்டு உட்டுச்சி. அப்புறைொ அந்தப்
கபட்டி, கத்தி கைண்டுக்கும் கற்பூைம் ககொண்டு வைச் கசொல்லி, கொட்டி
உழுந்து கும்புட்டொன்ைொ...!’’

``அப்புறம்?’’

`` `நொன் திரும்ப வருகவன். அப்ப இந்தப் கபட்டிமய நிச்சயம்

திறப்கபன். இதுக்குள்ளதொன் எம்.பி சொப்புக்கும் ைருந்து இருக்குது. இனி,
எம்.பி. சொப் சொதொைை ஆள் இல்மல. அவர் பிமைம் ைினிஸ்டைொகூட
ஆகலொம். இந்தப் கபட்டி ஆக்கும். இமத கவச்சி, நொன்
ஆக்குகவன்’னொன்!’’

``அது சரி... இவ்வளவுக்கும் நடுவுல அந்தப் பொம்பு வைமலயொ?’’

``வைமலம்ைொ... எனக்கும் ஒகை ஆச்சர்யம்!’’

``சரி... முடிவொ என்னொச்சு?’’

``கபட்டிய திரும்பித் திரும்பிப் பொர்த்துக்கிட்கட கபொனொன்.

பொனுகிட்டயும் `இது சொைி. நீ எமதக் ககட்டொலும் இது
ககொடுக்கும்’னொன். அதுவும் கபொய் கைொம்ப கநைம் நின்னு
கும்புட்டிச்சிம்ைொ. அப்புறம் முக்கியைொ ஒரு விஷயம்ைொ! `நொன் வந்து
கபொனது எம்.பி தவிை யொருக்கும் கதரிய கவண்டொம்’னும்
கசொன்னொன்ைொ!’’

பொைதிக்கு, நல்ல வமள கழுத்து. அதில் ஒரு வியர்மவத்துளி

பொம்பொட்டம் கநளிவமத அருகில் இருந்த அைவிந்தனும் கவனித்தொன்.
அந்த வியர்மவப் பொம்கப, கபொனில் கபசப்படுவது விபரீதைொன பல
சங்கதிகமள என்று கசொல்லொைல் கசொல்லிவிட்டது.

``சரி ைருதமுத்து... நீ நடந்தமதச் கசொன்னதுல கைொம்ப சந்கதொஷம்.

இகதகபொல எது நடந்தொலும் எனக்குச் கசொல்லத் தவறிடொகத.’’

``நிச்சயைொம்ைொ... ஒண்ணு ைட்டும் நிச்சயம்ைொ, இந்தப் கபொட்டி அந்த

ஆள் கசொன்ன ைொதிரி நிச்சயம் சொைி சைொசொைம்தொன்! ஆனொ,
உங்களுக்குத்தொன் சொைின்னொகல ஆவொகத!’’

``ைருதமுத்து... சொைி இருக்குதுன்கன மவ. அது இப்படியொ ஒரு

கபொட்டிக்குள்ள உட்கொர்ந்துக்கிட்டு கண்ைொமூச்சி கொட்டும்? இகதல்லொம்
ைிஸ்டிக்கலொன விஷயங்கள். நம்ை சொரும் இருக்கொர். அதனொல, நீயும்
மதரியைொ எங்களுக்கு உதவியொ இரு. பொனு கைல ஒரு கண் எப்பவும்
இருக்கட்டும்... என்ன?’’
``சரிங்கம்ைொ..’’

கபொமன கட் கசய்துவிட்டுத் திரும்பியவள், ைிக இயல்பொக அைவிந்தன்

மககள் இைண்மடயும் இழுத்து ைிக இறுக்கைொய்ப் பிடித்தொள். அதற்குள்
அவகன ``என்ன பொைதி... அந்த கடல்லி கஜொசியக்கொைன் உங்க
வட்டுக்கக
ீ வந்து கபட்டிய திறக்கப் பொர்த்திருக்கொனொ?’’ என சரியொகக்
ககட்டொன்.

``ஆைொம் அர்விந்த்... உங்க யூகம் அவ்வளவும் கைொம்ப சரி.

கபட்டிக்குள்ள கபருசொ ஏகதொ இருக்கு. அமத கவச்சு என் அப்பொமவ
அந்த கஜொசியன் பிைதைைொகவ ஆக்கப்கபொறொனொம்..!’’ என்று ைிகத்
தமழந்த குைலில் கசொன்னவள், அடுத்து டிமைவமைத்தொன் பொர்த்தொள்.
அவனிடம் அவள் பொர்க்கவும் பலத்த தடுைொற்றம்...

- த ொடரும் 09 May 2019

இறையு ிர் கொடு – 24

அன்று கைடி தன் கபொக்கில் கபொகவும், அஞ்சுகனும் புலிப்பொைியும்

புதிய ஒரு கதம்பு உடம்பில் ஊற்கறடுப்பதுகபொல் உைர்ந்தனர்.
அப்படிகய அந்த கவர்ப்பலொவில் கவடித்த பலொ ஒன்றின் ைதர்த்த
சுமளகள் சிலவற்மற எடுத்துச் சொப்பிட விமழந்தனர். சற்றுத் தள்ளி
ஒரு கவங்மகைைம் பூரிப்கபொடு வளர்ந்திருக்க, அதன் ஒரு கிமள
பொகத்தில் அமைவட்டக் ககொள அளவில் கதன்கூடு ஒன்றும்
கண்ைில்பட்டது. இருவரும் அமதயும் கண்டனர். ஒருபுறம் பலொச்சுமள
- ைறுபுறம் கதன்கூடு... பக்குவைொய் எடுக்கத் கதரிந்தொகலொ, அற்புதைொன
கொமல உைவு அது.
கூட்மடச் சிமதக்கொைல் கதன் எடுக்க ஒரு வழி உண்டு. விைல்
பருைனுள்ள இைண்டடி நீளக் குச்சிமய முகப்பில் சிமதத்து நொர்
நொைொக்கிய நிமலயில் குறிபொர்த்துக் கூட்டின் கைல் எறிந்தொல், அது
கூட்மடப் கபொத்துக்ககொண்டு உள் நுமழந்து அகதசையம் பின்கனொக்கி
விழொதபடி சிமதந்த பொகங்கள் கதன்கூட்டின் அறுககொை துவொைங்
களில் சிக்கிக்ககொண்டு அப்படிகய நிற்கும். இதற்கு `கம்பொைம்’ என்று
கபயர்.

ைீ தமுள்ள கம்பு பொகம் வழியொக, உள்ளிருக்கும் கதன் பொகுகபொல்

ஒழுகத் கதொடங்கும். அப்படி ஒழுகும் கதமன, கதக்கிமலயொல் கசய்த
கும்பொவிலும் பிடிக்கலொம்; சுமைக்குடுமவயிலும் பிடிக்கலொம்.
சைொசரியொக இைண்டு நொழிமகக்கொலம் கதனொனது பொகுக்ககொடு கபொட்டு
ஒழுகிடும். மூலிமக பறிக்க வரும் நொட்டு மவத்தியர்கள் பொகுக்
ககொட்டுக்குக் கீ கழ குடுமவமய மவத்துச் சுற்றிலும் கற்கமள மவத்து
அைண் கட்டிவிட்டு அதன் கைல் ைிளகைமை ைற்றும் கண்டங்கத்திரித்
தொவைத்மதப் பறித்து அது அங்கக கபொசிந்து வளர்ந்திருப்பதுகபொல்
கபொட்டுவிட்டுச் கசல்வொர்கள். தமை கைல் திரியும் உடும்பு, ஓைொன், கீ ரி,
எறும்புண்ைி கபொன்ற குறுவிலங்குகள் கநருங்கொைல் இருக்ககவ அந்த
ஏற்பொடு.

ஆனொல், இப்கபொது புலிப்பொைியும் சங்கனும் அப்படிகயல்லொம்

கசய்யவில்மல. அழகொய் கம்பொைம் கபொட்டு, கதன் ஒழுகத்
கதொடங்கவும், கதக்கிமல கபொன்ற அகலைொன இமலகமளப் பறித்து
வந்து, அமத கும்பொயைொய்ச் சுருட்டி அகன்ற வொய் வழிகய விழும்
கதமனப் பிடித்து, பிறகு அதில் சுமளகமளப் கபொட்டு அமத நன்கு
கதொயவிட்டு, பிறகு விைலொல் முயல் கொமதப் பிடிப்பதுகபொல் பிடித்துத்
தூக்கி, அப்படிகய நொக்கில் கபொட்டுக்ககொள்ளவும் சில கசொட்டுகள்,
ைொர்பிலும் பட்டு அவர்களின் வியர்மவ ைொர்மப கதன்துளி ைொர்பொகவும்
ஆக்கின.

ைமலப்பயைத்தில் இதுகபொன்ற இன்பங்கமள அனுபவிக்கத்

கதரிந்திருக்க கவண்டும். இந்த இன்பங்களுக்கு இமையொகத்
துன்பங்களும் உண்டு. கசந்தட்டி எனும் தொவைம் உடல் முழுக்க
அரிப்மப உருவொக்கிவிடும். அகதகபொல் கபரும்புதர்கமளக் கடக்மகயில்
பச்மசப் பொம்பொனது கண் இைண்மடயும் பொர்த்து அப்படிகய
விழுங்ககவண்டிச் சீறி வரும். அதற்குள் இமை மூடிக் ககொண்டுவிட,
மூடிய இமைமயப் பொம்பின் வொய் கவ்விப் பிடிக்கும். அமத
ஆகவசைொய் நொம் பிடித்து இழுக்கும்கபொது இமைச் சமதகயொடுதொன்
அந்தப் பொம்பு கண்மை விடும்.

எவ்வளகவொ கவடுவர்கள் இதுகபொல் கண்ைில் கடிபட்டு கபொகமை நொடி

வந்துள்ளனர்! அவர்களுக்கு ைருந்திடுவகதொடு கட்டொயம் அவர்கமள
தமலப் பொமக அைியச்கசய்து - அதில் புறத்தில் கதரியும்படி நொகதொளி
கவர்த்துண்மட மவத்துக் ககொண்டும் அகதகபொல் இரு மககளிலும்
கொப்புகபொல் கட்டிக் ககொண்டும்தொன் அடுத்து கவட்மடக்குச் கசல்ல
கவண்டும் என்பொர் கபொகர்.

நொகதொளி கவர்த்துண்டு என்றொல், அைவங்களுக்கு ஆககவ ஆகொது. அந்த

கவமைக்ககொண்டு கசய்த மைமயப் புருவத்தில் தடவிக் ககொண்டும்
கசல்லச் கசொல்வொர். `யொமன வைங்கி’ எனும் கவர் மூலமும்
மூலிமககளில் ஒன்று. அந்த கவமைக் மகயில் பிடித்தபடி நிற்பவன்
முன், சீறிக்ககொண்டு வரும் யொமனயும் கதங்கி நின்று பிறகு
ைண்டியிட்டு வைங்கும். அந்த கவரின் வொமட ைற்றும் அதன்
ஒளித்தன்மை யொமன கபொன்ற விலங்குகமள ைிைட்சியமடயமவக்கும்.

ைமலப்புறத்து மூலிமகச் கசல்வங்களில் இதுகபொல் எவ்வளகவொ

ைகசியங்களும் அதிசயங்களும் அடக்கம். இமவகயல்லொம் எளிதொகவும்
கிமடத்துவிடொது.

``கதவ தொவைங்கள் இமவ! நொம் இவற்மற `தொவைம்’ என்று ஏன்

அமழக்கிகறொம் கதரியுைொ?’’ என்று ஒரு நொள் ைொைவர்களிடம் ககட்ட
கபொகர்,

`` `வைம் தொ’ என்று நொம் நம் கபொருட்டுக் ககட்டு, பசிப்பிைிமய கவன்று

வொழ்ந்துவருகிகறொம். இதுவும் தட்டொைல் தருகிறது. ஆதலொல், சிறு புல்
முதல் கபரும் புல்லொம் கதன்னந்கதொமக வமை சகலமும் நம்
வமையில் கடவுகள! எனகவ, இவற்மற வைங்கிவிட்கட தீண்ட
கவண்டும். வைைொய் தன்மனகய தருவதொல், தொவைம் என்கிகறொம்’’
என்றொர்.

அஞ்சுகனும் புலிப்பொைியும்கூட வைங்கிவிட்கட பலொமவயும்

கதமனயும் உண்டனர். இன்பைொன அனுபவம்! பிறகு, நடக்கத்
கதொடங்கினர். கபொதுவொய் ஒரு ைமலத்தலத்தில் யொமனகள் ைிகுந்து
இருந்தொல், அமவ தடங்கமள உருவொக்கியிருக்கும். கவடுவர்ககளொ,
ைமலக்குமுட்டியர்ககளொ (பளியர்) வொழ்ந்துவந்தொல், கூம்புக்கற்கமளத்
தமைப்பைப்பில் கபொட்டு, கூரிய பொகம் கொட்டும் திமசவழி நடப்பர்.
ஆங்கொங்கக கற்கள் கிடந்து, அவற்றின் கூரிய பொககை வழிமயக்
கொட்டும். கூரிய கல்கலொடு ஓடுகள் கிடந்தொல், குடியிருப்பு
ைந்மதப்பகுதிக்கு அது வழிகொட்டுவதொய்ப் கபொருள்.

அந்தப் பகுதிக்கு `மூப்பன் ைந்மத’ என்கறொ, `இடும்பி ைந்மத’ என்கறொ,

`கிடொ ைந்மத’ என்கறொ கபயர்கள் இருக்கும். மூப்பன் ைந்மதயில்,
ககொமை கவய்ந்த அமைவட்டக் ககொள ைமனக்குள் முதியவர்ககள
இருப்பர்.

கிடொ ைந்மதயில், ஆடும் ைொடும் ககொழிககளொடு இருக்கும். இங்கக

ைைவொடிக் கொவலில் குமுட்டியர் ஈட்டி, அம்புககளொடு இருப்பர்.
ைைவொடிக்கொவல் என்பது, உயர்ந்த ைைங்கள் கைல் கிமளகமள
இமைத்து மூங்கில்ககொண்டு கட்டி உருவொக்கப்பட்ட குடில்கள். அதில்
ஒடுங்கி இருப்பர். திைிரில்லொ விலங்குகளொன ஆடுைொடுகமளத் திைிர்
விலங்குகளொன புலியும் சிங்கமும் கவட்மடயொடிவிடொதபடி ைைவொடி
கைல் இருந்து கொவல் கொப்பர்.

இடும்பி ைந்மத என்பது, கபரும்பொலும் நீகைொட்டம் சொர்ந்த ஓமடப்

பைப்மபகயொட்டிகய இருக்கும். இங்கக கபண்கள் கூட்டைொய்,
பொதுகொப்கபொடு இருப்பர். கபரும்பொலும் ைொன்கதொலொமடயில் மவத்த
விழிமய எடுக்க இயலொத கபைழகுடன்தொன் இருப்பர்.

இவர்களின் அைிகமள மவத்கத ைைம் ஆனவர், ஆகொதவமை அறிய

முடியும். பமற ஒலிப்பது, ககொம்பு முழங்குவது, கூக்குைலிடுவது கபொன்ற
ஒலி வமககளொல் கதொடர்புகமளக் ககொண்டிருக்கும் இவர்கமள,
கபரும்பொலும் விலங்குகளும் ஏதும் கசய்யொது.

கொல கநைங்கமள, இவர்கள் அருவி நீர்ப் கபருக்கம், புதிய பறமவகளின்

பிைகவசம், சில தொவைங்களின் பூக்கும்தன்மை ைற்றும் இமலகள்
உதிர்க்கும்தன்மை, யொமனக்கு ஏற்படும் கொைம், கொட்டு நொய்களின்
குமைப்பு கபொன்றவற்மறக் ககொண்கடல்லொமும் அறிந்திடுவர். வொனில்
நட்சத்திைக் கூட்டம் பொர்த்தும் கொல கநைம் அறியும் ஞொனம் சிலருக்கு
உண்டு.

கபொகர் பிைொன் ைமல குறித்துச் கசொல்லும்கபொகதல்லொம் ைமல வொழ்வு

குறித்தும் இதுகபொல் தகவல்கமள அளித்துள்ளொர். கபொகர் பிைொன் ைமல
உலொச் கசல்லும் சில தருைங்களில், இந்த ைமல ைந்மதகளுக்குச்
கசன்று அவர்களின் விருந்மத உண்டுவிட்டும் வருவொர்.

அந்த வமகயில் கவலொமூப்பர் என்று ஆறடி உயைம் உள்ள ஒருவர்,

அவ்வப்கபொது மூப்பமைக் கொை வருவொர். குடுமவகளில் கதன், கலிங்க
மூட்மடகளில் கொய்ந்த ஆவொைம்பூ, கொய்ந்த குமுட்டிக்கொய் ைற்றும் கீ மை
இமல, ஜொதிக்கொய், ைொசிக்கொய், கடுக்கொய், பச்மசச் சீந்தல் ககொடி,
கொட்டுத்துளசி, பிைண்மட, தண்ைர்விட்டொன்
ீ கிழங்கு, திருகுகள்ளி
நொயுருவி, மூக்கிைட்மட, கவள்மளக் கரிசொமல என அள்ளிக்ககொண்டு
வந்து, கபொகர் பிைொன் முன் பைத்திவிடுவொர். கபொகர் பிைொன்கைல்
அவ்வளவு அன்பு. இதன் பின்புலத்தில், ைசைொன சம்பவமும் ஒன்றுண்டு.

ஒருசையம் கவலொமூப்பமைக் கைடி அடித்துவிட்டது. தன் குட்டி ஒன்மற

அருவியில் கதொமலத்த கைடி, தொய்ப்பொசத்தொல் தவித்து அது முற்றி
கவறியொகிவிட்டதில் வொயில் ைதநீர் ஒழுகத் கதொடங்கிவிட்டது.
இப்படிப்பட்ட கைடிவசம்தொன் கவலொமூப்பர் ஒருநொள் சிக்க கநர்ந்தது.
கட்டிப்பிடித்த கைடி, ைமலத்தலத்தில் உருண்டு புைண்டு, பிறொண்டி,
கடித்துக் குதறி பிறகு மூப்பமைத் தூக்கி ஒரு பொமறகைல் கபொட்டுவிட்டு
அருகிகலகய அைர்ந்தும் ககொண்டது. அவர் இனத்தவர்களொல்
கதொமலவில் நின்று கவடிக்மகதொன் பொர்க்க முடிந்தது. அருகில்
கநருங்க முடியவில்மல. தீப்பந்தங்கமள எறிந்தும் பலனில்மல.
பதிலுக்கு, அந்தப் பந்தங்கமள அது எறிந்தவர் கைகலகய திரும்ப
எறிந்தது.

இப்படி ஒரு நிமலயில்தொன் கபொகர் பிைொன் அந்தப் பக்கைொய் தன்

விகசட சக்தியொல் கைகைைிக்குளிமக எனும் ஒன்றொல் பறமவகபொல்
வொன் ைொர்க்கத்தில் பறந்தபடியிருந்தொர். கைடி ஒன்று, பொமற கைல்
ைனித உடல் அருகக அைர்ந்துககொண்டு ைிைட்டி உருட்டும் கொட்சியும்,
சூழலில் ைமலப் பளியர்களின் ைன்றொடல்களும் அவர் கண்ைில்
பட்டன. அவர்கள் எவரும் அறியொவண்ைம் விண்ைிலிருந்து இறங்கிய
கபொகமை, அங்குள்களொர் வியப்புடன் பொர்த்தனர்.

ககொக்கின் சிறமககயொத்த கவண்ைிற ஆமடயும், அமதக் கழுத்கதொடு

சுற்றி அவர் அைிந்திருந்த விதமும், கநற்றியில் பந்தலிட்டது கபொல்
கொட்சிதந்த விபூதியும் அவர்கமளயும் அறியொைல் வைங்கச்கசய்தன!
கண்களில் பளிச்சிட்ட தீட்சண்யம், மக நகம் எல்லொமும்
கவண்பவழக்கைக்கொய் ஒளிர்ந்தவிதம், அவர்களிடம் பிைைிப்மப
உருவொக்கிவிட்டது.

``என்ன நடக்கிறது இங்கக... அந்தக் கைடிக்கு என்னொயிற்று?’’ என்று

அவர் ககட்கவும்...

``அதுக்கு, பொசப்பிைிங்க’’ என்றொர் வயதொன பளியர் ஒருவர். பொசப்பிைி

என்று அழகொய் அவர் கசொன்னவிதகை, கபொகமை ைிகவும்
கவர்ந்துவிட்டது.

``நீங்கள்?’’
``நொங்க கபொதிகப் பளியருங்க... குமுட்டிைொர்னும் கசொல்வொங்க.
குமுட்டிக்கீ மை, எங்க பிைதொன உைவுங்க.’’

``நல்லது... கைடிகயொடு உள்ள ைனிதர், அதனிடம் எதிர்பொைொைல்

சிக்கியவைொ?’’

``ஆைொங்க. அகதொட குட்டி அருவியில உழுந்து அடிச்சிட்டுப் கபொகவும்,

இதொல தொங்க முடியலங்க... ஏமைக்குக் ககொமையொ கபொய், எங்க
மூப்பமை அது புடிச்சிடிச்சிங்க...
கவல் பொய்ச்சிக் ககொல்லலொம். ஆனொ, பொவப்பட்டதொல ககொல்ல ைனசு
வைமல.’’

``அவர் உயிகைொடு உள்ளொைொ?’’

``கதரியலீங்ககள... கிட்டகய அண்ட உடைொட்கடங்குதுங்ககள!’’

``கவமல கவண்டொம். அவமைக் கொப்பொற்ற முடியுைொ எனப்

பொர்க்கிகறன்’’ என்ற கபொகர், தன் சித்த சொகசத்தின் ஒரு பொகத்மத
அங்கக அவர்கள் அறியொவண்ைம் அைங்ககற்றினொர்.
சற்று கதொமலவு கசன்று குட்டிக்கைடி கத்துவதுகபொல்
குைல்ககொடுக்கவும், கைடி அங்கிருந்து பொய்ந்து வைத் கதொடங்கியது.

அது விலகிய கநொடி, மூப்பர் உடம்மப அவமைச் கசர்ந்கதொர் தூக்கி

வந்து நிழல் ைந்மதயின் பிைம்புக்கட்டிலின் கைல் கபொட்டனர்.

சற்மறக்ககல்லொம், கவலொமூப்பர் பளிச்கசனக் கண் திறந்து

எல்கலொமையும் பொர்த்தொர்! அள்மளயில் சிறுகுடல் துருத்தலொய்
கவளிகய கதரிந்து ைத்தம் கசிந்துககொண்டிருந்தது. கதொள்பட்மடயில்
வொமழப்பழத் கதொமலப் பொதி தூைம் உரித்து அமத அப்படிகய
விட்டொற்கபொல், சமத உரிக்கப்பட்டு கதொகலொடு கதொங்கியபடி இருக்க,
உள்கள இருக்கும் எலும்பு நன்கு கதரிந்தது.

கண்டங்கழுத்தில் ஊற்றுக்குழியில் நீர் ஊர்ந்து வழிவதுகபொல, ைத்தம்

குைிழிககளொடு ஒழுகிக்ககொண்டிருந்தது. கைொத்தத்தில் கைடியின் மக
நகங்களும் வொய்ப்பற்களும் மூப்பமை துவம்சம் கசய்துவிட்டிருப்பது
நன்கு கதரிந்தது. இப்படி ஒரு நிமலயில்தொன் கவலொமூப்பர் கண்
விழித்தொர்.
அதுகவ எல்கலொருக்கும் ஆச்சர்யம்.

கண் விழித்தவர், ஒரு கலயம் அளவுக்கு வைகுக்கஞ்சிமயக்

ககொண்டுவைச் கசொல்லிக் குடித்தொர். குடிக்கும்கபொது கஞ்சியொனது
கண்டங்கழுத்மதக் கடக்கும்கபொது வலி ககொடூைப்படுத்தி அவர் முகமும்
சப்பளிப்பொனது. இறுதியொக, சிைைப்பட்டு பிைொைொயொைம் கசய்தொர்.

அவர் அப்படிச் கசய்து எவரும் பொர்த்ததில்மல. அவர்கள் எவருக்கும்

பிைொைொயொைம் என்றொல் என்னகவன்றும் கதரியொது.
``மூப்பொ... என்னொ கசய்கற? கொத்மத அமடச்சுக் கசக்கொகத... எப்புடிகயொ
நீ கபொழச்சிட்கட... கஞ்சியும் குடிச்சிட்கட. இப்படிகய தைப்பொடுக்கு
(தமைப்பொடு - ைமலக்குக் கீ கழ உள்ள கிைொைங்கள்) உன்னத்
தூக்கிப்கபொய் மவத்தியம் பொர்த்தொ எல்லொம் சரியொயிரும்... என்ன
கசொல்கற நீ?’’ என்று அவர்களில் ஒருவன் ககட்டொன்.

மூப்பர் கைல்ல நிைிர்ந்து அவமனக் கூர்மையொகப் பொர்த்தபடி

``இங்மககய மவத்தியம் நடக்கப்கபொகிறது...’’ என்றொர்.

அதுவமை அவர் குைல் அப்படி ைொறி ஒலித்தகதயில்மல. பிறகு

அதன்படிகயதொன் நடந்தது. அதுவமை எங்கக கபொனொர் என்று
கதரிந்திைொத நிமலயில் இருந்த கபொகரின் உடல், ஒரு ைைத்தின்
நிழலில் கிடந்தது. உயிைற்ற உடல்கபொல் கிடந்த அந்த உடலும், பிறகு
எழுந்து கவலொமூப்பர் உடல் கிடக்கும் இடம் கநொக்கி வந்தது.

கவலொமூப்பர் வமையில் சப்த நொடிகளில் ஆறு நொடி அடங்கி உயிர்

பிரியும் நிமலயில் இருந்தொர். கபொகர் பிைொன், பைகொயப் பிைகவச
ஆற்றலொல் உயிர்க்கொற்மறத் தன் உடம்பிலிருந்து விடுவித்து,
கவலொமூப்பர் நொசி வழி உள் புகுந்து, இதயத்மத உசுப்பிவிட்டு,
அடங்கவிருந்த மூப்பரின் சுவொசத்மதத் கதொடைச்கசய்து, அதனொல் ைத்த
ஓட்டமும் நிகழச்கசய்து, அடங்கியபடிகய வந்த ைைிக்கட்டு நொடி முதல்
ைற்ற நொடிகமளயும் துடிக்கவிட்டு உடம்பின் உஷ்ைம் குன்றொதபடி
கசய்துவிட்டு, ைீ ண்டும் தன் உயிர்க்கொற்மற உடம்பிலிருந்து
விடுவித்துத் தன் உடல் கிடக்கும் இடத்துக்கக வந்து, ைீ ண்டும்
தனக்குள் புகுந்து
- தன்னுடலின் தற்கொலிக பிகைதொகயொகம் எனும் இயக்கைற்ற நிமலமய
இயங்கச் கசய்தவைொய் நிைிர்ந்கதழுந்கத இப்கபொது உயிர்த்துள்ளொர்.

(பைகொயப் பிைகவசம் என்பது, ஊசிமுமனயின் கைல் நிற்பது கபொன்றது;

கத்தியின் விளிம்பில் நடப்பது கபொன்றது என்பொர் கபொகர். இந்தச்
கசயல்பொடு, அஷ்டைொசித்திகளில் ஆறொவதொக உள்ள சித்தி. இதற்கு,
பிைபஞ்ச அறிவும் கர்ை சுத்தமும் முக்கியம். இந்த இைண்டும்
இல்லொதவர்கள் வமையில் இந்த வித்மத ஒரு ைொயொஜொலகை!)
கவலொமூப்பரிடம் திரும்பி வந்த கபொகர், தொன் மூலிமகமயத் கதடிப்
கபொனதுகபொல் மகயில் சில மூலிமககளுடன் வந்து, கவலொமூப்பர்
அருகக அைர்ந்து அடுத்தகட்ட சிகிச்மசமயத் கதொடங்கினொர்.

தனக்குத் துமையொக கதொந்தன், கதொதன் என்கிற இரு இமளஞர்கமள

அமழத்துக்ககொண்டவர், அவர்கமளமவத்கத கொயங்களுக்கு
மூலிமகக்கட்டு கபொட்டு, மகக் கட்மடவிைல் முளியொல் உடம்பின் சில
பொகங்களில் வர்ைத்தூண்டல் நிகழ்த்தி - பொதம் இைண்மடயும்
பிமசந்துவிட்டு நடுநடுகவ ைைிக்கட்டு நொடிப் பரிகசொதமனயும் கசய்து,
ஒருகட்டத்தில் கவலொமூப்பமை எழுந்து உட்கொைகவ மவத்துவிட்டொர்
கபொகர்!

இன்று அந்த டிமைவர் தடுைொறுவது பொைதிக்கு நன்கு கதரிந்தது.

இருந்தும் அமதக் கொட்டிக் ககொள்ளொைல் அைவிந்தன் என்ன கசொல்லப்
கபொகிறொன் என்று பொர்த்தொள்.

``அந்த கஜொசியக்கொைன் உங்க அப்பொமவ ஆக்கடொபஸ்கபொலத்தொன்

பிடிச்சிருக்கொன் பொைதி. இன்னிக்கு இந்த நொட்டுல எல்லொ கபரிய
ைனுஷங்க பின்னொலயும் இப்படி ஒரு கஜொசியக்கொைன் இருக்கொன். இந்த
கஜொசியக்கொைன் கசொல்றபடிதொன் இவங்களும் எல்லொம் கசய்றொங்க’’
என்று கபொதுவொக ஒரு கருத்மதச் கசொன்னகபொது, கொரிடம் ஒரு கபரும்
தடுைொற்றம்... சத்தமும்கூட.

``என்னொச்சு?!’’ - பதறிப்கபொய் ககட்டொள் பொைதி.

``ஒண்ணுைில்லம்ைொ. கதருநொய் ஒண்ணு கசன்டர் ைீ டியன்ல இருந்து

விசுக்குன்னு குறுக்கப் பொஞ்சிடிச்சு.’’

``ஐகயொ... அடிபட்ருச்சொ?’’

``கலசொ பட்ருக்கும்னு நிமனக்கிகறன்.’’

``பொர்த்து ஓட்றதுக்ககன்ன?’’
``பொர்த்துதொம்ைொ ஓட்கறன்... கதருநொயுங்க கபருத்துப்கபொச்சு.
அைசொங்கம்தொன் கட்டுப் படுத்தணும்.

கருத்தமட ஊசி கபொட்டுட்டதொ கபொய்க்கைக்கு எழுதிட்டு, கொமச

அவங்கல்ல எடுத்துக்கிறொங்க’’

- அலட்சி யைொய்ப் கபசிக்ககொண்கட கொமை ஓட்டிய அவமன, பொைதிக்கு

சுத்தைொய்ப் பிடிக்க வில்மல.

``நீ முதல்ல கொமைத் திருப்பு... அந்த நொய் அடிபட்ட இடத்துக்குப் கபொ’’

என்றொள்.

அவன் அமத ககொஞ்சமும் எதிர்பொர்க்கவில்மல.

``கைடம்...’’

``முதல்ல திருப்பு... நொன் அந்த நொமயப் பொர்க்கணும். பொவம், அது இப்ப

எந்த நிமலயில இருக்குகதொ!’’
- கசிந்த குைலில் அவள் கபச, கொமை யுடர்ன் அடித்து பக்கத்து டிைொக்கில்
கசலுத்தியவனொக ஓட்டத் கதொடங்கியிருந்தொன் அந்த டிமைவர்.

இருளில் இடத்மதக் கொண்பது சிைைைொக இருந்தது. நல்ல கவமளயொக

எதிர்ச் சொரியில் வரும் வொகன கவளிச்சத்தில் அந்த நொய் சொமல
ஓைைொகக் கிடப்பது கதரிந்தது.

கொமை ஓைங்கட்டி நிறுத்திவிட்டு, துப்பொக்கித் கதொட்டொக்களொய்ப் பறக்கும்

இமட வொகனங்கமளக் கடந்து அதன் அருகக கசன்றகபொது, அதன்
பின்னிரு கொல்களும் டயர் ஏறி இறங்கியதில் மநந்துவிட்டிருந்தன. தன்
கசல்கபொன் டொர்ச்சொல் அமதக் கூர்ந்து கவனித்த பொைதிக்கு, ைளுக்ககனக்
கண்களில் நீர் திைண்டுவிட்டது.

அந்த நொயும் இமளப் கபடுத்ததுகபொல் கிடந்தது. உயிர் எப்கபொது

கவண்டுைொனொலும் பிரியலொம் என்பதுகபொல் இருந்தது அதன் பொர்மவ.
பொைதி, தன்மனயும் ைறந்து அருகில் இருந்த அைவிந்தன் கதொள் கைல்
முகம் புமதத்து அழத் கதொடங்கிவிட்டொள்.

அைவிந்தன், அந்த கநொடி அவமள ஒரு கதவமதயொகத்தொன்

உைர்ந்தொன். அவளுக்குள்தொன் எவ்வளவு கருமை!

`கருமை கபரிது என்று நொன்கூட கருத்மதத்தொன்

ககொண்டிருக்கிகறன். இவள்கபொல உைர்வு துடிக்கவில்மலகய!’
அவனுக்குள் ககள்வி எழுந்து அடங்கியும்கபொயிற்று.

அவர்கள்கைல் அவ்வப்கபொது வொகனங்களின் கஹட் மலட் கவளிச்சம்

படுவதும் ைமறவதுைொய் இருந்தது. டிமைவருக்கு கதமவகயயில்லொைல்
நிற்பதுகபொல் கதொன்றியது.

துடிக்கும் அந்த நொய் அவமன ைட்டும் எதுவும் கசய்யவில்மல.

தன்பொகட கபரும்பொடு என்று இருப்பதுகூட கொைைைொக இருக்கலொம்.

``பொைதி...’’

``ம்’’

``இப்ப என்ன பண்ைலொம்கிகற?’’

``கதரியல அைவிந்தன்... பொவம்ல! வலிமய நொைகூட அழுது

கடத்திடுகவொம். இதொல அதுகூட முடியல பொருங்க.’’

``ககொஞ்ச கநைத்துல இது கசத்துடும். இகதொட தமலகயழுத்து இப்படி...

நொை என்ன பண்ை முடியும்?’’

``இந்தத் தமலகயழுத்துப் கபச்கசல்லொம் என்கிட்ட கவண்டொம்

அைவிந்தன். எல்லொத் துக்கும் நம்ை அலட்சியைொன ைகனொபொவம்தொன்
கொைைம்’’

- அவள் கசொல்லும்கபொகத அதன் திறந்த விழிகள் மூடிக்ககொள்ள, அதன்

உயிர் முற்றொய்ப் பிரிந்தது.
``கசத்துடுச்சு கைடம்... இனி இங்க நிக்க கவைொம்... ககட்டவொமட
அடிக்க ஆைம்பிச்சிடும். கபொலொம் கைடம்’’ என்றொர் டிமைவர்.

``வொய மூடு... நிதொனைொ ஓட்டியிருந்தொ இப்படி ஆகியிருக்குைொ? உனக்கு

இப்படி ஆகியிருந்தொ எப்படியிருக்கும், கயொசிச்சுப்பொர்’’

- பொைதி அவன்கைல் கைொத்த ஆத்திைத்மதயும் கொட்டத் கதொடங்கினொள்.

``என்ன கைடம் நீங்க... ஒரு நொகயொடுகபொய் என்ன கம்கபர் பண்றீங்க?’’

``உயிர்னு வந்துட்டொ என் வமையில எல்லொ உயிரும் ஒண்ணுதொன்.

நொய் என்ன... ைனுஷன் என்ன?’’

``பொைதி, தயவுகசய்து எகைொஷமன கன்ட்கைொல் பண்ணு. நம்ை தமலக்கு

கைல எவ்வளகவொ கவமலகள்.

இங்க இப்படிப் புலம்பிக்கிட்டு இருக்கிறது புத்திசொலித்தனைில்மல’’

என்று அைவிந்தன் அவமள கன்ட்கைொல் கசய்யவும், அவள் அவமன
கவறித்துப் பொர்த்தொள்.

``புறப்படு... இங்க இனி நொை நிக்கிறதுல எந்தப் பிைகயொஜனமும்

இல்மல.’’

``இந்த உடம்மப என்ன பண்ை?’’

``நீ என்ன கசொல்ல வர்கற?’’

``குமறஞ்சபட்சம் ஒரு குழிமயத் கதொண்டிப் புமதச்சிட்டொவது

கபொகவொம்.’’

``வொட்... இந்த இருட்டுல குழி கதொண்டுறதொ?’’

``இருட்கடொ, பககலொ... நம்பளொலதொன இந்த நொய் இப்படி ஆச்சு?’’

``பொைதி...’’
``அப்படிகய விட்டுட்டுப் கபொறது முதல்ல சிவிக்கசன்சொ? கசொல்லுங்க
அைவிந்தன்...’’

இருவரின் இமடகய டிமைவர் தனிகய கபொய் தமலயில்

அடித்துக்ககொண்டொன்.

``ஓ.கக... நீ கொர்ல உட்கொரு. நொனும் டிமைவரும் எல்லொம் கசய்கறொம்.’’

``கநொ... நொனும் ஏதொவது கசய்கவன்... இல்மலன்னொ என்மன என்னொல

கநசிக்க முடியொது அைவிந்தன்’’
- அவள் இறுதியொகச் கசொன்ன கசொற்கள், அவன் ைனதில் ஒரு
ைின்னமலத் கதொற்றுவித்தன.

அவள் கதொமள இறுக்கைொய்ப் பிடித்தவன் ``பொைதி, சிம்ப்ளி யு ஆர்

கிகைட்... கைொன் - முதல்ல ஒரு ைண்கவட்டிக்கு வழிய பொர்ப்கபொம்’
என்றபடி களத்தில் இறங்கிய அவர்களுக்கு,
சொமலகயொை வடு
ீ ஒன்றில் ைண்கவட்டி கிமடத்தது.

சொமல ஓைைொககவ கொரின் கஹட் மலட் கவளிச்சத்தில் குழிமயத்

கதொண்டி அந்த நொய் உடமலப் கபொட்டு மூடிவிட்டு, ைண்கவட்டி தந்த
வட்டிகலகய
ீ நீர் வொங்கி முகம் கழுவிக்ககொண்டு ஃப்கைஷ்ஷொனவர்கள்,
கொமை கநொக்கி நடந்தகபொது அந்த வட்டுக்
ீ கிழவி கசொன்னொள்...

``நீங்க எந்தக் ககொயிலுக்கும் கபொக கவண்டொம். ஏன்னொ, நீங்ககள

ககொயில்தொன்’’ என்று.

அைவிந்தன் அமத ைசித்தொன். கொருக்குள் ஏறப் கபொனகபொது டிமைவர்

சீட்டில் பொைதி ஏறினொள்.

``நொகன இனி ஓட்டிக்கிகறன். திருச்சியில இறக்கி விடுகறன். உன்

சம்பளத்கதொடு கசன்மனக்குப் கபொக டிக்ககட் சொர்மஜயும் வொங்கிட்டுக்
கிளம்பு’’

என்றவள், அவன் பதிமலக் ககொஞ்சமும் எதிர்பொர்க்கொைல் கொமைக்

கிளப்பினொள்!
தென்மன விைொனநிமலயம். கத்தொர் ஏர்கவஸின் அந்தக் கம்பீைைொன
விைொனம், ைன்கவயில் தீப்கபொறி பறக்க இறங்கி 350-க்கும் கைலொன
பிையொைிகமள அந்த நள்ளிைவில் உதிர்த்தகபொது,
அதில் இருவைொய் சொந்தப்ைகொஷும் சொருபொலொவும் இருந்தனர்.
சொந்தப்ைகொஷிடம் கபொலிகவயில்மல.

சொருபொலொ கநற்றியில் அவள் வட்மடவிட்டுப்

ீ புறப்படும்கபொது
இட்டிருந்த விபூதித்தீற்று
அப்படிகய இருந்தது.

பயைத்தின் இமடயில் டிஷ்யூ கபப்பமைப் பயன்படுத்தி முகத்மதத்

துமடத்துக் ககொண்டகபொதும் கநற்றிப்பக்கம் மகமயக்
ககொண்டுகசல்லவில்மல.

லக்கககஜொடு கவளிகய வந்தவர்கமள ரிசர்வ் கசய்திருந்த ஸ்டொர்

கஹொட்டலின் கொர் டிமைவர் கொத்திருந்து அமழத்துக்ககொண்டு கபொனொர்.

பல வருடங்களுக்குப் பிறகு சொருபொலொ முகத்தில் கசன்மனக்கொற்று

படுகிறது. சொந்தப்ைகொஷ் இறுக்கைொககவ இருந்தொன். அவளுக்ககொ
இனிகைல்தொன் எல்லொகை இருக்கிறது என்பதுகபொல் ஓர் உள்ளுைர்வு.

மகக்கடிகொைத்மதப் பொர்த்தொள். ைைி 1.30. அைர்ந்கத வந்த கஜட்லொக்

என்னும் கமளப்பு. அந்தக் கமளப்கபொடு கொருக்குள் சொந்தப்ைகொமஷப்
பொர்த்தொள்.

``என்ன சொரு?’’

``கஹொட்டலுக்குப் கபொய் ஒகைடியொ படுத்துடொகத. கபொழுது விடியவும்

நம்ப பங்களொவுக்குப் கபொகறொம்.’’

``நம்ப பங்களொவொ... ைிஸ்ைொ கொதுல விழுந்தொ உமதப்பொன்.’’

``பங்களொ நைக்குச் கசொந்தைில்லொை இருக்கலொம். ஆனொ, உங்க

தொத்தொகவொட சைொதியும் அந்தத் கதொட்டமும் நம்ை கசொந்தம்தொன்.’’
``ஸ்டுப்பிட் ைொதிரி கபசொகத! அங்க நைக்கு இப்ப மகப்பிடி ைண்கூட
கசொந்தைில்மல. எல்லொத்மதயும்தொன் வித்துப் பைத்மத வொங்கி
கபங்க்ல கபொட்டொச்கச.’’

``அமதத் திருப்பிக் ககொடுத்து, கதொட்டத்மதத் திரும்ப வொங்கிடுகவொம்.’’

``என்னொச்சு உனக்கு... கபசொைப் படு. ைிச்சத்மத நொமளக்குப்

கபசிக்கலொம். ஐ’யம் கஸொ டயர்டு.’’

``எனக்கும் டயர்டொதொன் இருக்கு சந்து. அதுக்கொக தூங்கிப் கபொழுதக்

கழிக்க என்னொல முடியொது. எதுக்கு வந்திருக்ககொகைொ அமதச்
கசய்யணும்.’’

``நொை இனி என்ன கசஞ்சு என்ன பிைகயொஜனம்? நம்ப பிள்மள

ைொறப்கபொறொனொ என்ன? நம்ை தமலமுமறகயொடுதொன் எல்லொம்
முடியப்கபொகுகத!’’

என்ற சொந்தப்ைகொஷ் குைலில் கபரிய அளவில் கசொகம். சொருபொகலொகவொ

அந்த அமறயின் கடபிள் கைல் தங்கள் குலகதய்வைொன
கபொன்னொச்சியம்ைன் படத்மதயும், தொத்தொவின் ஜீவசைொதி
புமகப்படத்மதயும் நிைிர்த்தி மவத்தொள்.

அதில் சைொதிப் படத்மதப் பொர்த்த சொந்தப்ைகொஷ் ``ஏய் இந்தப் கபொட்கடொ

எப்படிக் கிமடச்சுது?’’ என்று ககட்டொன்.

``கசன்மனயில இருக்கிற என் அத்மத ைகன் ைகனொகருக்கு கபொன்

பண்ைிச் கசொல்லி, கபொட்கடொ எடுத்து வொட்ஸ் அப்ல அனுப்பச்
கசொன்கனன்.
வித் இன் 24 ஹவர்ல கசய்து முடிச்சிட்டொன். கபொட்கடொமவ
கபடன்ரூஜ் டவுன்டவுன்-ல இருக்கிற கபொட்கடொ ஷொப்ல ககொடுத்து
ஃப்கைம் பண்ைி வொங்கிகனன்.’’

``இமதகயல்லொம் நீ கசொல்லகவயில்மலகய சொரு.’’

``அதொன் இப்ப கசொல்லிட்கடன்ல.’’

``எப்படி சொரு நீ இன்னும் டிப்பிக்கல் இண்டியன் வுைனொகவ இருக்கக?’’

``அதுல ஒண்ணும் தப்பில்மலகய!’’

``என்ன பிைகயொஜனம்... நொை யொருக்குப் கபருசொ துகைொகம் கசய்கதொம்,

எதனொல நைக்கு இந்தத் தண்டமன?’’

``புலம்ப ஆைம்பிச்சிடொகத சந்து... நிச்சயம் நைக்கு நல்லது நடக்கும்.

அந்த விதிப்பொடு இருக்கிறதொலதொன் திரும்ப இந்த ைண்ணுக்கு
வந்திருக்ககொம்!’’

``இனி நைக்ககொரு நல்லதொ..! எல்லொம்தொன் முடிஞ்சுகபொச்கச...

உயிகைொடு தூக்கிக் ககொடுத்துட்கடொகை.’’

``ககொஞ்சம் கபசொை இரு... ஏதொவது நல்லதொ நடக்கும். இல்மலன்னொ

கனவுல தொத்தொ வந்து கூப்பிடுவொைொ?’’

- அப்படிக் ககட்ட கநொடி, சொருபொலொவுக்குத் தமலமயச் சுற்ற

ஆைம்பித்தது. அவன் கைகலகய ையங்கி விழுந்தொள்.

- த ொடரும் 16 May 2019

இறையு ிர் கொடு - 25

அன்று உயிர் பிமழத்த கவலொமூப்பர், அதன்பிறகு கபொகரின் ைிகுந்த

நன்றிக்குரியவர்களில் ஒருவைொகவும் ஆகிவிட்டொர்.

``எைமனப் பொர்த்துட்கடன் சொைி... ஆனொ, பிடிச்சி இழுத்துட்டு

வந்துட்டீங்ககள...” என்று கொலில் விழுந்தும் வைங்கினொர்.

அவர் ைட்டுைொ? அந்த ைமலவொழ் ைக்கள் அத்தமன கபருகை

வைங்கினர். அவர்களில் கதொந்தமனயும் கதொதமனயும்
ககொட்டொைத்துக்கு வைச்கசொல்லி அடிப்பமடயொன ைருத்துவப்
பயிற்சிமயயும் அவர்களுக்கு அளித்து, மூலிமககள் பலவற்மற
அமடயொளம் கொட்டி, அமதப் பயன்படுத்தும் முமறமயயும்
கசொல்லிக்ககொடுத்தொர்.
அந்தத் கதொந்தனும் கதொதனும், இப்கபொது புலிப்பொைியும் அஞ்சுகனும்
கடந்து கசன்ற அந்த ைமலத்தலத்தில் கண்ைில் பட்டதுதொன்
ஆச்சர்யம். புலியும் அஞ்சுகனும், கதொந்தன் கதொதமனக் கட்டி அமைத்து
ைகிழ்ந்தனர்.

``நீங்க எங்க இந்தப் பக்கம்?” என்று ககட்டொன் கதொந்தன்.

புலிப்பொைியும் உதகநீர் கதடி வந்தமத விளக்கினொன்.

``இதற்கு நீங்க வைத்தொன் கவணுைொ என்ன..? நொங்க வரும் சையம்

எங்ககிட்ட கசொன்னொ, நொங்ககள ககொண்டுவந்திருப்கபொகை!” என்று
தங்களின் விசுவொசத்மதக் கொட்டினொன் கதொதன்.

``எங்கள் ஆசொன், கொைைைில்லொைல் சிறு கொரியத்மதயும் கசய்ய

ைொட்டொர். இப்படி நொங்கள் வந்து கதடுவதும் ஒரு பயிற்சியொக
எங்களுக்கு அமைகிறகத” என்றொன் அஞ்சுகன்.
``அதுவும் சரிதொன். வொங்க எங்களுக்குத் கதரிஞ்ச பொமறத்
கதக்கங்கமளக் கொட்டுகிகறன். அதில் எதில் இடி விழுந்தது என்பமதப்
பொர்த்துதொன் நொம் அறிய கவண்டும்” என்ற கதொதன், ஒரு பொமறத்
கதக்கம் கநொக்கி நடந்தொன். அவன் மகயில் சிறிய அளவிலொன
வில்லும், முதுகின் கைல் நீண்ட ஒரு மூங்கில் துண்கட
அம்பறொத்தூைியொகவும் இருந்தது. அதில் கருங்கொலி ைைத்தின்
சுண்டுவிைல் பருைன் அளவிலொன அம்புக்குச்சிகளும் முகப்பில்
விஷமுள் மதப்கபொடு கொைப்பட்டன. சில அம்புக்குச்சிகள் கத்தியொல்
சீவப்பட்டு ஊசிகபொல் கொைப்பட்டன. வில்லின் வமளந்த முதுகு, பச்மச
மூங்கிலொல் ஆள்கொட்டி விைல் பருைனில் இருந்தது. விமச பூட்டும்
குந்தபொகம், கசம்புக் கம்பியொல் அமைந்திருந்தது. அமதப் பொர்த்து
அஞ்சுகன் ஆச்சர்யைொனொன்.

``இது என்ன உகலொகம்?” என்று ககட்டொன்.

`` `கசம்பு’ என்றொர் அந்தக் கருமவக் கம்ைொளர்.”

``அவர் எங்கு இருக்கிறொர்?”

``தைப்பொட்டில்தொன்.”

``தைப்பொட்டிகலன்றொல்..?”

``ைமல இல்லொத சைதள நிலப்பைப்மபத்தொன் இவர்கள் `தைப்பொடு’

என்கின்றனர். அதொவது ைமலயகங்கமளகயொட்டிக் கீ கழ உள்ள
கிைொைங்கள் என்று கபொருள்” என்றொன் புலி.

``அப்படியொனொல், கிைொைங்களுக்குச் கசல்வொர்களொ இவர்கள்?”

``பண்ட ைொற்றுக்குச் கசன்றுதொகன தீை கவண்டும்.”

``அப்படி எமதகயல்லொம் எடுத்துச் கசல்வர்கள்?”

ீ

அவர்கள் கபசியபடி உதகநீர் உள்ள இடம் கதடி நடந்தனர். கதொந்தன்,

அஞ்சுகன் ககள்விக்கு பதில் கூறலொனொன்.

``அரிசி, பருப்பு, ைண்பொண்டம், எங்க கழுமதகளுக்குச் கசைம்,

கபண்டுகளுக்கு உடுப்பு, பந்தத்துக்கும் ைீ மனப் கபொரிக்கவும் எண்கைய்,
வடுகன்களுக்கு (குழந்மதகள்) கபொரியும் கவல்லமும், வஞ்சிைொருக்கு
(இளம் கபண்கள்) வளவி, உருளி, ஈருவொளின்னு எல்லொத்துக்கும்
தமைப்பொட்டுக்குத் தொகனங்க கபொககொணும்..!” - அவனது தைிழ்ப் கபச்சில்
சில இடங்களில் இழுமவ இருந்து, அது ஒருவித ைொகைொய்
கவளிப்பட்டது.

``அது சரி... நீங்கள் ைமலயிலிருந்து எமதக் ககொண்டு கசல்வர்கள்?”

ீ -
அஞ்சுகன் ககட்டொன்.

``பலொப்பிஞ்சு, ைமலவொமழ, கதனு, ைைப்பிசினு, சொதிக்கொய், ைொசிக்கொய்,

சந்தனக்கட்மட, பூச்சொங்ககொட்மட, முள்ளிக்கிழங்கு, குமுட்டிக்கொய்,
இப்புடி எங்க ைமலத்தொயி அள்ளித் தர்ற எல்லொம்தொன்.”

``அப்ப இப்ப தமைப்பொட்டுக்கு அதொவது ஏதொவது கிைொைத்துக்குத்தொன்

கிளம்பின ீர்களொ?”

``இல்லீங்ககொ... ைிளொக்குட்டி இல்லொட்டி வமையொடு புடிக்க வந்கதொங்க.

கரிநொள் வருதுல்ல... எல்லொரும் கூடி கும்ைி கபொட்டு ஆட்டுக்கறிய
ஆக்கித் திம்கபொம்.”

``ஓ... சூரிய ஆதிக்கம் ைிகுந்த நொளில் ைொைிச உைவொ... பகல!” என்றொன்

புலிப்பொைி.

``என்ன கசொல்கிறொய் புலி?”

``கரிநொள் என்றொல் கஜொதிடரீதியொக சூரிய ஆதிக்கம் ைிகுந்த நொள் எனப்

கபொருள் அஞ்சுகொ. அன்று உடம்பில் உஷ்ைம் ைிகுந்து சுைப்பிகளின்
சுைப்பும் அதிகைொய் இருக்கும். ைொைிசத்மதச் கசரித்திட அைிலச்சுைப்பும்
உைிழ்நீர்ப் கபருக்கமும் அவசியம். கரிநொளன்று ைனித உடலில் அது
இயல்பொக அதிகம் இருக்கும். அந்த நொளில் ஆமை ஓட்மடக்கூட
அவித்துச் கசரிக்கலொம் என்று கவடிக்மகயொகக் கூறுவர்.
உைர்வுபூர்வமும் அதிகம் இருக்கும். இதனொல் அறிவுபூர்வைொன
நற்கொரியங்கமள இந்த நொளில் கசய்ய ைொட்டொர்கள்.”

``அட... கரிநொள் என்பதன் பின்னொல் இப்படி ஒரு கசய்தியொ?”

``ஒவ்கவொரு நொளுக்குகை தனித்த குைமும் சக்தியும் உண்டு என்பகத

கஜொதிட சொத்திைம் கூறிடும் உண்மை அஞ்சுகொ...”

``ககட்கிகறன் என்று தவறொகக் கருதொகத... இந்த நொள்கமள நொம்தொன்

அமடயொளப்படுத்திக் கிழமைகளொலும் கததிகளொலும் அமத
விளிக்கிகறொம். ைற்றபடி சூரிய உதயம், பிறகு அந்திைம், பிறகு இைவு
என வொனில் எந்த ைொற்றமும் இல்மல. என் வமையில் எல்லொ
நொள்களும் ஒன்றுகபொலத்தொன் உள்ளன. ஆனொல் நீகயொ, ஒவ்கவொரு
நொளுக்கும் தனித்த குைமும் சக்தியும் இருப்பதொகக் கூறுகிறொய். இமத
எப்படி அறிவது?”

``நல்ல ககள்வி... பொர்ப்பதற்கு கபொழுதுகள் ஒன்றுகபொல் புலனொகலொம்.

ஆனொல், அந்தப் கபொழுதின் ஏழு ககொள்களின் ஆதிபத்யம் ஊகட
நட்சத்திை ஆதிபத்யம் ைற்றும் அந்த நொளுக்குரிய கிழமையின்
ஆதிபத்யம், தனிப்பட்ட முமறயில் பொர்க்கும் ைனிதனின்
பிறப்மபகயொட்டிய தசொபுக்தி ைற்றும் அந்தைம் ஆகியமவ அந்தப்
கபொழுதுக்குள் இரு கண்களுக்குப் புலனொகொத ஒருவமக
அமலவரிமசயொய் உள்ளது. நொம் சுவொசிக்கொைல் வொழ முடியொது. அந்த
வமகயில், அதுவும் நம் சுவொசத்கதொடு கலந்து சுவொசப் மப வமை
கசன்று பிறகு ைத்தத்தில் கலந்து ஓடி நம் மூமளமயகய அது
தன்வசப்படுத்திக்ககொள்கிறது. மூமளதொகன சிந்தமன ைற்றும் சகல
எண்ைங்களுக்கும் மூலம். நொமும் அந்த பொதிப்கபொடுதொன் பலவிதைொன
எண்ைங்களுக்கு ஆளொகிகறொம்.”

``இமத எப்படி நம்புவது?”

``ஏன் நம்ைொல் ஒகை ைனப்கபொக்குடன் எப்கபொதும் சலனம் சஞ்சலம்

இன்றி வொழ முடிவதில்மல? ஒரு சந்கதொஷத்மத அனுபவிக்கும்கபொது
அதிகலகய அப்கபொது இருப்பதுகபொலகவ எப்கபொதும் ஏன் இருக்க
முடிவதில்மல? சிறிய விஷயங்களில்கூட நொம் ஏன் பல முடிவுகள்
எடுக்கிகறொம். கதள்ளத்கதளிவொய் துளியும் குழப்பைின்றி சலனகை
இல்லொைல் ஒரு கயொகிகபொல் வொழ நம்ைொல் முடிவதில்மலயல்லவொ?”

``ைனைொனது அடிக்கடி ைொறிக்ககொண்கட இருப்பது உண்மைதொன்.

அதற்குக் கொைைம் சூழல் அல்லவொ?”

``சூழல் ஒரு கொைைம், அவ்வளவுதொன். இதுகபொல் பல கொைைங்களும்

உள்ளன.”

``இமதகயல்லொம் யொர் கண்டுபிடித்தது?”

``நம் குருவொன கபொகர்கபொல பல சித்த புருஷர்கள் ைற்றும் ரிஷிகள்,

முனிகள்தொம்... கவறு யொர்.”

``சித்தர், ரிஷி, முனி... என்ன கபரிய கவறுபொடு?”

``எவர் உதவியுைின்றித் தன்முமனப்பொல் தன்மன அறிந்தவன் சித்தன்.

ஒரு ைந்திை உச்சொடனத்தொல் பலம் கபற்றுப் புலன்கமள கவன்றவர்
ரிஷி. ைனத்மத கைௌனத்தில் ஆழ்த்தி கநடிய தவத்தில் இருப்பவர்
கைௌனி. அவகை கொலத்தொல் முனிவைொனொர்.”

``அப்படியொனொல் நம் கபொகர் பிைொன் தன் முமனப்பொல் தன்மனயறிந்த

சித்த புருஷைொ?”

``ஆம்... முதலில் தன்முமனப்பு, பிறகு குரு வைக்கம். அதன்பிறகு

இப்படித்தொன் வொழ கவண்டும் எனும் கநறிமுமற. இந்த மூன்மறயும்
கலந்தொல் அவகை நம் குரு!” - இப்படி அவர்கள் கபசிக்ககொண்கட
நடந்ததில் உதகநீர் கதங்கிக் கிடந்த ஒரு பொமற நீர்த்கதக்கம்
கண்ைில்பட்டது. அதில் சில தவமளகள் இறந்து
ைிதந்துககொண்டிருந்தன. அமத எடுத்து அதன் வயிற்மற அமுக்கிப்
பொர்த்தகபொது கல்கபொல் இருந்தது.

``இது உதகநீகைதொன்... நொங்க இமதக் கண்டொ எறச்சி

கவளிகயத்திடுகவொம். இல்லொட்டி ைிருகங்க குடிச்சிட்டு கசத்துப்கபொவும்.
இது எங்கவமையில நஞ்சு” என்றொன் கதொதன்.

``அதுவும் சரிதொன்... ஆனொல், இது கவறுவிதைொய்ப் பயன்படும் என்பது

நீங்கள் அறிய வழியில்மல. உங்கள் ைமலவொழ்வில் கல்வி
ககள்விக்கக இடைில்மலகய... உங்கள் வொழ்கவன்பது கவறும் அனுபவ
அறிவொல் ஆனதுதொகன?” என்று ஒரு பதிமலக் ககள்விகபொல்
ககட்டுக்ககொண்கட, ககொண்டுவந்திருந்த சுமைக்குடுமவயில் அந்த நீமை
எடுத்துக்ககொண்டனர்.

கரும்பச்மச நிறத்தில் இருந்த அந்த நீரில் குனிந்து நீர்

கைொள்ளும்கபொது முகத்மதக் கண்ைொடியில் பொர்ப்பதுகபொல் பொர்க்க
முடிந்தது. குறிப்பொக, ககொந்தனும் கதொதனும் இடுப்பில் மக
மவத்துக்ககொண்டு குனிந்து முகத்மதப் பொர்த்தகதொடு, வொய் திறந்து
பல்வரிமசமயப் பொர்த்தனர். ஒரு பைவசம் கவறு அவர்களிடம்!

``என்ன கதொந்தொ, உங்கள் இருப்பிடங்களில் கண்ைொடி இல்மலயொ?”

என்று அமதப் பொர்த்துக் ககட்டொன் அஞ்சுகன்.

``அப்புடின்னொ?”
``கண்ைொடி கதரியொது... கண்ைொடி..?”என்று ஆச்சர்யைொகக் ககட்டொன்
புலிப்பொைி.

``புலிப்பொைி... நம் கபொதினியிகலகய பலருக்குக் கண்ைொடி ஓர் அரிய

கபொருள். ஆனொல், நம் ககொட்டொைத்தில் அது நிமறய உள்ளது. அதற்குக்
கொைைம், நம் ஆசொனின் சீன கதசப் பிைகவசம்தொன்” என்றொன் அஞ்சுகன்.

``உண்மைதொன்... கண்ைொடி, கைழுைண் குப்பிகள் (பீங்கொன்),

கபொன்முட்மடக் கிழவர் கபொம்மை, ைைக்கூழ்த் தொள் இமவ எல்லொகை
நம் ககொட்டொைத்தில் ைட்டுகை உள்ளன. ஆவினன்குடி கஜொனொவில்
அறிவிப்புகளுக்குத் துைிகளும் பலமககளும்தொன் இன்றும்
பயன்பொட்டில் உள்ளன. கன்னிவொடிக்குச் கசன்ற சையம்,
எல்மலக்கற்களில் கலிங்க மைதொன் (துைிமயப் கபொசுக்கிச்
சொம்பலொக்கி அதில் கரிசொமலச் சொறு கலந்து விைல் நுனியொல் கதொட்டு
எழுதுவர்) என் கண்ைில்பட்டது. திருகைனி கவழரின் படுக்மக
அமறயில் ஒரு கண்ைொடி இருக்கக் கண்கடன்” என்று குடுமவயில் நீர்
நிைப்பியபடிகய கசொன்னொன் புலிப்பொைி.

இப்படிப் கபசியபடிகய உதகநீமை எடுத்துக்ககொண்டுவிட்டு ைீ தம் அதில்

நீர் எவ்வளவு இருக்கும் என்று கைக்கிட்ட புலிப்பொைி
``கழுமதககளொடும் ைைக்கலங்ககளொடும் வந்து ஆசொன் ககட்ட அளவுக்கு
நீமைக் ககொண்டு கசன்றுவிட கவண்டும்” என்றொன்.

அதன்பிறகு அங்கிருந்தபடிகய சுற்றுச்சூழமல ைசித்துவிட்டு, சுைந்து

வந்திருந்த கவல்ல அவல்கபொரிமயயும் கபயன் வொமழமயயும்
அப்படிகய அருகில் அைர்ந்து சொப்பிட்டனர். அமதக் ககொட்டொைத்தில்
ககொம்கபறி ைைியன் சமைத்திருந்த விதம் கதொந்தன், கதொதமன ைிகக்
கவர்ந்துவிட்டது.

அவமல வறுத்து அவிப்பதிலும் அகதொடு கவல்லப்பொமகக்

கலப்பதிலும் ஒரு கைக்கு உள்ளது. பிறகு அகதொடு
கதங்கொய்ப்பூமவயும் தூவிக் கலந்து இஞ்சித்துண்டுகமள ஒரு ைிளகு
அளவு நறுக்கிச் கசர்த்துக் கிளறி, பிறகு இமலக்கும்பொவில் ககொட்டி
அப்படிகய கைகல ஓர் இமலயொல் மூடி அதன்கைல் கபயன்
வொமழப்பழங்கமள மவத்து அப்படிகய துைி கபொட்டுக் கட்டி தூக்கு
மூடி கபொட்டுத் தந்தமதச் சுைக்கத் கதமவகயயில்மல; அது
ைொமலகபொல் அல்லவொ கதொளில் கிடக்கும்!

சன்னைொன ஒரு விருந்கதொம்பலுக்குப் பிறகு உதகநீருடன் அவர்கள்

புறப்பட்டனர். ககொகவறு கழுமதகளுடன் வரும்கபொது தடம் ைொறிவிடக்
கூடொது என்பதன் கபொருட்டு, கல் தடயங்கமள உருவொக்கியபடிகய அந்த
ஆமனைமலமய விட்டு இறங்கத் கதொடங்கினர். இந்த கவமளயில்
ஒரு வமையொடு கண்ைில் படவும், கதொந்தன் கபொட்ட கூர்மையொன
கருங்கொலிக்குச்சி அதன் கதொமடப் பைப்மபத் துமளத்து அந்த ஆடு
அவன் வசப்படும்படி ஆனது. அம்புக்குச்சிமயப் பிடுங்கிப் கபொட்டவன்
ஆட்மடத் தூக்கித் கதொளில் கபொட்டுக்ககொண்டு, தங்கள் ைந்மத கநொக்கி
நடக்கத் கதொடங்கினொன். ``கரிநொமள நன்கு உண்டுகளித்து
அனுபவியுங்கள்’’ என்ற புலிப்பொைி, ``அந்த நொளில் நம் ஆசொன் ைட்டும்
கபரிதொக எந்தச் கசயலிலும் ஈடுபட ைொட்டொர். உபவொசம் இருப்பொர்”
என்றொன்.

``ஆம்... என்மனயும் தியொனத்தில் இருக்கச் கசொல்வொர். ஏதும் கொைைம்

உண்டொ?” என்று ககட்டொன் அஞ்சுகன்.

``ஒகை கொைைம்தொன்... நம் ஆசொனுமடய அடுத்த கபரும் முயற்சி

என்பது, தண்டபொைித் கதய்வத்மத நவபொஷொைங்களொல் சிமலயொக
உருவொக்குவதுதொன். அதற்கொக அவர் நம்மைப் கபரிதும்
தயொர்படுத்திவருகிறொர். ஒன்பது பொஷொைங்களுக்கும் நொம் ஒன்பது கபர்
எப்கபொகதொ கதர்வொகிவிட்கடொம். ஆனொல், அதற்கு நொம் ைட்டும்
கபொதொது. நொம் பொஷொைங்கமள ஆசொன் கசொல்லும் இடத்துக்குச்
கசன்று எடுத்து வைப்கபொகிறவர்கள் ைட்டுகை.

இந்தப் பொஷொைங்ககளொடு மூலிமககளின் சொறுகள் ைற்றும் இந்த

உதகநீர் கலந்து புடம்கபொடுவது என்று ஒரு வழிமுமற உள்ளது.
புடம்கபொடும்கபொது சுவொசக்கட்டு அவசியம். ஏகனன்றொல், உயிமைக்
குடிக்கும் விஷவொயு கதொன்றும். அமத சுவொசித்துவிடக் கூடொது.
நம்ைொல் கபரிதொக சுவொசத்மதக் கட்ட முடியொது. ஆனொல், இையத்திகலொ
மூைமை நொழிமகக்கொலம் சுவொசம் கட்டும் அளவு பயிற்சி கபற்ற பல
சித்த புருஷர்கள் உள்ளனர்” என்ற புலிப்பொைிமய, நடந்தபடிகய
வியப்புடன் பொர்த்த அஞ்சுகன், ``அப்படியொனொல் இையத்திலிருந்து சித்த
புருஷர்கள் நம் கபொதினிக்கு இதற்கொக வைப்கபொகின்றனைொ?” என்று
ககட்டொன். ககட்டவொகற கைகல யதொர்த்தைொய்ப் பொர்த்தொன்.

கபொகர் பிைொன் ஒரு பறமவகபொல் மககமள அமசத்து எங்ககொ

கசல்வது அவன் கண்களில்பட்டது.

இன்று சொருபொலொவின் ையக்கம், சொந்தப்ைகொமஷ சற்றுப்

பதற்றைமடயமவத்தது. தன்கைல் ையங்கி விழுந்தவமளச் சற்றுத்
தொங்கிப் பிடித்து, பிறகு படுக்கமவத்தவன், பொட்டில் தண்ைமை
ீ எடுத்து
வந்து முகத்தில் கதளித்து அவமள எழுப்பப் பொர்த்தொன்.

``சொரு... ஏய் சொரு... கைொன் டொர்லிங்! கண்ைத் திறந்து பொரு...’’ என்று

கன்னத்திகலல்லொம் தட்டினொன். அவளும் கைல்ல கண்கமளத்
திறந்தொள். ைிகச்கசொர்வொகப் பொர்த்தொள்.

``சொரு... என்ன கஜட்லொக்கொ? கைொன், நல்லொ கொமல நீட்டி அப்படிகய

படு. எனக்கு இப்ப நீயும் உன் ஆகைொக்கியமும்தொன் முக்கியம். பங்களொ,
சைொதி எல்லொம் அப்புறம். இந்தொ, இந்தத் தமலயமைமயத் தமலக்கு
கவச்சுக்ககொ” - சொந்தப்ைகொஷ் அருகில் இருந்த கபட்டிலிருந்து
தமலயமைமய எடுத்து வந்து, அவள் தமலமயத் தூக்கிமவக்க
முமனந்தொன். அப்கபொது அவளுக்கு வொந்தி வருவதுகபொலவும்
இருக்ககவ, எழுந்து பொத்ரூம் கநொக்கி ஓடினொள்.

``சொரு... என்ன பண்ணுது? ரிசப்ஷனுக்கு கபொன் பண்ைி பக்கத்துல

டொக்டர் யொைொவது இருக்கொங்களொன்னு விசொரிக்கட்டுைொ?” என்று
ககட்கும்கபொகத வொந்தி எடுத்தவள், அகத கவகத்தில் `அகதல்லொம்
கவண்டொம்’ என்பதுகபொல் மகமய ஆட்டித் தடுத்தொள்.
அந்த ஏ.சி அமறக் குளிரிலும் முத்து முத்தொய் வியர்த்துவிட்டிருந்தது.
துப்பட்டொவொல் துமடத்துக்ககொண்கட மபப்மபத் திறந்து வொய்
ககொப்புளித்தொள். அப்படிகய முகம் கழுவிக்ககொண்டொள். பிறகு, எதிர்க்
கண்ைொடியில் ஆழைொய் ஒரு பொர்மவ பொர்த்தொள். கைல்ல அவள்
கன்னக்கதுப்புகளில் புன்னமக வந்து ஒட்ட முயல்வதுகபொல் ஒரு
சுருக்கம்.

அப்படிகய திரும்பினொள். சொந்தப் ைகொகஷொ அங்கு இருக்கும்

இன்டர்கொைில் ரிசப்ஷமனத் கதொடர்புககொண்டிருந்தொன். அவமன
கநொக்கி நடந்து வந்தவள், கபொன் ரிசீவமை அவனிடைிருந்து வொங்கி,
அதன் இடத்தில் மவத்தொள். அவன், அவமள ஆச்சர்யைொகவும் சற்கற
பதற்றைொகவும் பொர்த்தொன். அவள் வொஞ்மசயொக அவன் தமலமுடிமய
வருடினொள். பிறகு கைல்லிய குைலில் ``நம்ப தமலமுமற முடிஞ்சு
கபொயிடமல சந்து... ஐ கஹவ் கன்சீவ்டு” என்றொள். அவனுக்கு, தன்
கழுத்தில் ஆகொயத்திலிருந்து ஆளுயை ைொமல ஒன்று விழுந்ததுகபொல்
இருந்தது.

பழநி!
கபருந்துநிமலய முகப்பிகலகய கொத்துக்ககொண்டிருந்தொன் ரிப்கபொர்ட்டர்
கசந்தில். பொைதி, அவமனப் பொர்த்ததில்மல. கபொனில் கபசிய
அளவில்தொன் பழக்கம். எனகவ, அவள் கொர் நம்பமை கவனித்துக்
கச்சிதைொய் மகமயக் கொட்டித் தடுத்து நிறுத்தினொன். அவகள ஓட்டி
வந்ததில் ஓர் ஆச்சர்யம் அவன் கநற்றி கைல் ஓடியது.

``ககட் இன்... கஹொட்டலுக்குப் கபொகவொம் முதல்ல” என்றொள். ஏறிக்

ககொண்டவனிடம் ``கசந்தில்... சொர்தொன் எழுத்தொளர் அைவிந்தன்”
என்றொள்.

``சொர் நீங்களொ..?!” என கசந்தில் அதிகபட்ச ஆச்சர்யமும் ைகிழ்ச்சியு

ைொனொன். இமடயில் ஒரு தமட... கடொல் கபொல் வசூல்! ஆனொல்,
வசூலித்தது ஒரு ைஞ்சள் மப மவத்திருக்கும் ஒருவன்.

முகத்மதக்கூடப் பொர்க்கொைல், ஒரு சிட்டிமய பொைதி முன் நீட்டினொன்.

பொைதிக்கு முகம் சிவக்க ஆைம்பித்தது.
``என்னய்யொ இது?” என்று டொப் கியரில் ஆைம்பித்தொள்.

அதற்குள் கசந்தில் அவனிடம் ``கயொவ் பிைஸ்ஸுய்யொ... கபொய்யொ

அப்பொல” என்று கத்தவும், ஒரு ைொதிரி பொர்த்தபடி விலகினொன்.

``என்ன கசந்தில் இது... யொர் இவங்கல்லொம்?”

``கைடம், இங்க இப்படித்தொன் கைடம். ககட்டொ `லட்சக்கைக்குல

கொன்ட்ைொக்ட் எடுத்திருக் ககொம்’னு ஆைம்பிச்சிடுவொங்க கைடம்.”

``அது சரி... எதுக்கு எடுத்தொங்க. அந்த சிட்மடல ஆதமைஸ்டு சீகல

இல்மல.”

``இங்க கைண்டு, மூணு குரூப் இருக்கு கைடம். வட்டம், ைொவட்டம்னு

வரிமசயொ வந்துடுவொங்க. விடுங்க! பிைஸ், கபொலீஸ், அப்புறம்
கட்சிக்ககொடிகயொட வந்தொ ஒதுங்கிக்குவொங்க.”

``ஆைம்பகை கைொம்பத் தப்பொ இருக்கக!”

``இகதல்லொம் ஒண்ணுகையில்மல கைடம். இறங்கி நடந்தொ இங்க

தப்பொன விஷயம்தொன் அதிகம் கண்ணுல படும்.”

``இமதகயல்லொம் நீங்க எழுதி அனுப்பலொகை?”

``எத்தமன தடவ கைடம் எழுதறது..? இவங்களுக்கு அகதல்லொம்

ைறத்துப்கபொச்சு கைடம்” -கசந்திலின் பதிமலத் கதொடர்ந்து, பொைதி டிமைவ்
கசய்தபடிகய பக்கத்தில் அைர்ந்திருந்த அைவிந்தமனத்தொன் பொர்த்தொள்.

`உன் கேத்திைத்தின் லட்சைத்மதப் பொர்த்தியொ... கடவுள் நிஜைொக

இருந்தொல் இமதகயல்லொம் கவடிக்மக பொர்ப்பொைொ?’ என்று அந்தப்
பொர்மவமய கைொழிகபயர்க்கலொம். அைவிந்தன் அதற்கு எந்தப்
பதிமலயும் கசொல்லவில்மல.

அதற்குள் அந்தச் கசந்தில், ``கைடம், மைட்ல திரும்புங்க... அகதொ

கஹொட்டல்...’’ என்று கொட்டினொன். கஹொட்டல் முகப்பில் கொமை
வமளத்து நிறுத்துவதற்குள் விழி பிதுங்கிவிட்டது. பத்து கொர்களுக்கொன
பொர்க்கிங் பிகளஸில் இருபதுக்கும்கைல் கொர்கள்!

கொமைவிட்டு இறங்கிய கநொடி, நொன்மகந்து பிச்மசக்கொைர்களின் கைங்கள்

பொைதி முன் நீண்டன. அதிலும் ஒருவன், முருகன் கவடத்தில் ஒரு
மகயில் கவகலொடு ைறுமகமய நீட்டியபடி இருந்தொன்.
அந்த முருகமன ஓங்கி அமறயலொைொ என்றுகூடத் கதொன்றியது.
நல்லகவமள, அைவிந்தன் பத்து ரூபொமயத் தந்துவிட்டு ரிசப்ஷன்
கநொக்கி பொைதிகயொடு நடந்தொன்.

``இதுக்குத்தொன் அைவிந்தன் `நொன் வை ைொட்கடன்’னு கசொன்கனன். இது

ஒருவிதைொன பக்தி சீட்டிங்... இதுக்குப்கபொய் பைத்மதக் ககொடுத்து
என்ககைஜ் பண்றீங்ககள” என்றொள்.

``அநொவசியைொ உைர்ச்சிவசப்படொகத! இந்த ஊகைொட பிமழப்புக்கொன

ஒகை ஆதொைம் அந்த முருகன். அதுக்கு ஆதொைம், அவன் கைல
எல்கலொரும் கவச்சிருக்கிற பக்தி. இது கபரிய ஸ்தலைொவும்
இருக்கிறதொல ஃப்களொட்டிங் பொப்புகலஷன்ல திைறக்கூடிய ஒரு
ஊைொவும் இது இருக்கு. ஏற்றத்தொழ்வுள்ள சமூகம் நம் சமூகம்.
ஆமகயொல, பிச்மச, சுைண்டல் ஏைொத்துறதுன்னு எதுக்கும் இங்க
குமறகய இருக்கொது. இங்க எங்ககயும் தப்பு நடக்கக் கூடொதுன்னொ, நம்ப
நொட்டுல எல்கலொருக்கும் கவமலவொய்ப்பு, சுய ஒழுக்கம், கட்டுப்பொடு
இருக்கணும். கசொமஸட்டிகய ைொறினொத்தொன் இங்க ைொற்றம் வரும்.
நம்ப ஸ்கடட்லகய அது இல்மல... நொட்லயும் அது இல்மல. அப்புறம்
இந்த ஊர்ல ைட்டும் எப்படி வரும்?” - அைவிந்தன் யதொர்த்தத்மதச்
கசொன்னொனொ அல்லது சகஜைொக எடுத்துக் ககொண்டொனொ என்பது
கதரியொதபடி கபசினொன்.

அவன் சரியொன பதில் கசொன்னதுகபொலவும் இருந்தது;

சைொளித்ததுகபொலவும் இருந்தது. அதற்குள் பொட்டி முத்துலட்சுைி
இருக்கும் அமறகய வந்துவிட்டது.

உள்கள முத்துலட்சுைி, முைசு கதொமலக் கொட்சியில் பமழய

பொடல்கமளப் பொர்த்தபடி கட்டிலில் சொய்ந்திருந்தொள். எல்கலொரும்
உள்கள வைவும் தமலயில் கட்டுடன் எழுந்து நின்றொள்.

``பொட்டி...”

``வந்துட்டியொ கண்ணு.”

``ஆைொ... இந்தக் கண்ணு, மூக்குக்கு ஒண்ணும் குமறச்சலில்மல.

எப்படிகயொ என்மன இங்க வைகவச்சுட்கட, உனக்குத் திருப்திதொகன?”

``வந்ததும் வைொததுைொ குதிக்கொத பொைதி. முதல்ல உக்கொரு. தம்பி, நீயும்

உக்கொருப்பொ” - முத்துலட்சுைி அருகில் இருந்த ஒரு கசொபொமவக்
கொண்பித்தொள். அைவிந்தனும் அைர்ந்தொன்.

``கைடம், கொபி கசொல்லட்டுைொ?” என்று இமடயிட்டொன் கசந்தில்.

``இங்க நல்லொருக்குைொ?”

``நல்லொருக்கும். கும்பககொைம் டிகிரி கொபி.”

``கசொல்லுங்க கசந்தில்... கொபி வைதுக்குள்ள நொன் பிைஷ் பண்ைிடுகறன்.

ஆைொ, எங்களுக்கு ரூம் கபொடலியொ கசந்தில்?”

``பக்கத்து ரூம்தொன் கைடம். கைடியொ இருக்கு.”

``ஓ, கதங்க்யூ. அப்ப அைவிந்தன், நீங்க அந்த ரூமுக்குப் கபொய்க்

குளிச்சிட்டு கைடியொகுங்க. நொனும் கைடியொகுகறன்.”

``கைடம், இன்னிக்கு உங்க புகைொக்ைொம் என்ன... ைமலக்கு சொைி கும்பிடப்

கபொகறொைொ?”

``கபொகறொைொவொ... அதுக்குத்தொகன கசன்மனயில இருந்கத

வந்திருக்ககொம். நீ என்னப்பொ இப்படிக் ககட்டுட்கட?”

``அப்படின்னொ, நொன் முன்னொல கபொய் ஆபீஸமைப் பொர்த்து ஏற்பொடு

பண்ைணும்.”
``எதுக்கு?”

``வி.ஐ.பி தரிசனத்துக்குத்தொன் கைடம்.”

``கவண்டொம்... யொர்கிட்கடயும் எந்த உதவியும் ககட்க கவண்டொம்.

கசொல்லப்கபொனொ நொன் யொருங்கிறகத கதரியக் கூடொது. நொன் கண்ைொல
பொர்க்கிற, எனக்கு ஏற்படுற அவ்வளவு அனுபவங்கமளயும்
எழுதப்கபொகறன். புரியுதொ கசந்தில்?”

``புரியுது கைடம்.”

``நீங்க சும்ைொ, கூட வொங்க...”

``ஓகக கைடம்.”

``பொைதி, கூட்டம் கைொம்ப அதிகம்ைொ. என்னொல தர்ைதரிசன க்யூவுல

எல்லொம் நடக்க முடியொதுடி. இந்தக் கிழவிக்கொகக் ககொஞ்சம் அட்ஜஸ்ட்
பண்ணு. ஒரு பத்திரிமக ஆசிரியைொ வைொத. என் கபத்தியொ என்கூட வொ.
முருகமன ைட்டும் ைனசுல நிமனச்சு வொ” - ககஞ்சத் கதொடங்கி
விட்டொள் முத்துலட்சுைி.

``கடொன்ட் ஒர்ரிம்ைொ... உங்களுக்கு நொன் இருக்ககன். நீங்க

கவமலப்படொதீங்க” என்றொன் அைவிந்தன். அப்படிகய ஒரு கைல்லிய
புன்னமககயொடு பொைதிமயப் பொர்த்தொன். அவன் உரிமை
எடுத்துக்ககொண்டு கபசுவது, எதனொகலொ அவளுக்குப் பிடித்திருந்தது.
பதிலுக்கு ஒரு சின்ன சிரிப்பு ைட்டுகை அவளிடம்!

முருகன் சந்நிதி!

ஒருபுறம் தள்ளுமுள்ளுக் கூட்டம். இன்கனொரு புறம் கொசு ககொடுத்த

கூட்டம். நடுவில் ைொஜ அலங்கொைத்தில் அந்த நவபொஷொை முருகன்.
கிட்ட கநருங்கவும், கன்னத்தில் பலைொகப் கபொட்டுக்ககொண்டொள்
முத்துலட்சுைி.

``அய்யொ... என் ைகன் எழுந்து நடைொடணும். என் கபத்தி நல்ல

இடத்துல வொழ்க்மகப்படணும். இனி எங்க குடும்பத்துல எந்தத் தப்பும்
நடக்கக் கூடொதுய்யொ...” முத்துலட்சுைி, பொைதி கொதுபடகவ
கவண்டிக்ககொண்டொள்.

அைவிந்தனும் உருக்கைொய்க் கும்பிட்டொன். ஏகனொ பொைதிக்கு மககமளக்

கூப்பக்கூட ைனம் வைவில்மல. அவள்வமையில், எல்கலொரிடமும் பக்தி
என்கிற கபயரில் பயமும் சுயநலமும்தொன் கதரிந்தன.

ஒருவர் 2,000 ரூபொய் கநொட்டுக்கட்மட முருகன் முன் கொட்டி,

படபடகவனக் கன்னத்தில் கபொட்டுக்ககொண்டொர். அந்தப் பைத்தில்தொன்
அவர் கதொழில் கதொடங்கப்கபொகிறொைொம். தப்பொகப் கபொய்விடக்
கூடொதொம். லொபத்தில் முருகனுக்கும் ஒரு பங்கு!

பொைதிக்குக் ககொபமும் வந்தது; சிரிப்பும் வந்தது. கைல்ல நகர்ந்து

கவளிகய வந்தகபொது, `தர்ைம் தொகய..!’ என்று பல மககள். சிலர், கர்ை
சிைத்மதயொக ஐந்து, பத்து என்று அவர்களுக்குத் தைவும்கசய்தனர்.
அப்படிகய கபொகரின் ஜீவ சைொதி இருக்கும் பக்கம் கசந்தில் அமழத்துச்
கசன்றொன். முகப்பில் நல்ல கூட்டம். உள் புழுக்கத்துக்கு இதைொக வசும்
ீ
கொற்றிடமும் சற்றுக் குளுமை. சிறிது கநைம் அங்கககய நிற்கலொைொ
என்றுகூடத் கதொன்றியது.

ஆனொல் அைவிந்தன், ``பொைதி, முக்கியைொன ஒரு இடத்துக்கு

வந்திருக்ககொம். கைொன்” என்று கபொகரின் சைொதி உள்ள சந்நிதிக்குள்
அமழத்தொன். அவளும் அவகனொடு நடந்தொள்.

உள்கள பூசொரிகபொல் ஒருவர் இருந்து விபூதி

ககொடுத்துக்ககொண்டிருந்தொர். ஊதுவத்தி வொசம் கைழ்ந்தபடி இருக்க,
எதிகை ஜீவசைொதி கைல் தீபச்சுடர் ஒளியில் வலம்புரிச் சங்கு, ஓர்
அம்ைன் உருவம் ைற்றும் பலவிதைொன ைலர்ச் சிதறல்களுக்கு நடுவில்,
பொைதி தன் வட்டில்
ீ கண்ட அந்த கநடிய சர்ப்பம் கைல்லப் படம்
விரித்துப் பொர்ப்பதுகபொல் கதொன்றியது. கண்கமளக் கசக்கிக்ககொண்டொள்.
நல்லகவமள, அப்படிகயல்லொம் இல்மல. திரும்பி அைவிந்தமனயும்
பொர்த்தொள். அவனும் அவமளப்கபொலகவ பொர்த்தொன். அப்படிகய அவள்
கதொமளப் பொர்த்தவன் ``எங்க பொைதி உன் கபக்?” என்று ககட்டொன்.
சற்றுப் பின்னொல் இருந்த முத்துலட்சுைிக்கும் கசந்திலுக்கும்கூட
திக்ககன்றது.

அப்கபொதுதொன் அது களவொடப்பட்டகத பொைதிக்குத் கதரிய வைவும்,

கபரும் அதிர்ச்சி. அதில்தொன் கசல்கபொனிலிருந்து ஏ.டி.எம் கொர்டு வமை
எல்லொம் உள்ளன.

பதறியபடி கவளிகய வைவும், எதிரில் முருக தரிசனம் முடிந்து

கபொகமை தரிசிக்க வந்தவைொய் அந்த கயொகி திவ்யப்ைகொஷ்!

- த ொடரும் 23 May 2019

அன்று தமலமய உயர்த்தி ஆகொயத்மதப் பொர்க்கத் கதொடங்கிவிட்ட
அஞ்சுகமன, புலிப்பொைியும் கதொடர்ந்தொன். அவன் கண்களுக்கு அவர்
எங்ககொ கசல்வது கதரிந்தது. சிறிது கநைம்தொன் அவரும் பொர்மவயில்
புலனொனொர். அதன் பிறகு கைகங்கள் ைமறக்கத் கதொடங்கிவிட்டன.
``புலி... நம் ஆசொன் எங்ககொ கசல்கிறொர்... பொர்த்தொய்தொகன?”

``ஆம்... நன்றொகத் கதரிந்தது. ஆனொல், இதற்கு முன் இப்படி அவர்

பறந்து கசன்றமத நொம் யொருகை பொர்த்ததில்மல. நைக்கக இது முதல்
அனுபவம்.”

``உண்மை... நீ கூறுவது கபரும் உண்மை. அகத சையம் இதற்குக்

கொைைமும் இருக்கிறது.”

``என்ன கொைைம்?”

``கநற்று நொம் இந்த ைமலயகம் கசல்ல நைக்கு அவர் உத்தைவிட்ட

சையம், நம்மைக் கட்டி அமைத்து உச்சிகைொந்து தமலமய ஊதிவிட்டது
ஞொபகம் இருக்கிறதல்லவொ?”

``ஆம்... அது ஒருவமக ஸ்பரிச தீட்மச.”

``அந்த தீட்மசதொன் கொைைம் என எனக்குத் கதொன்றுகிறது.”

``இருக்கலொம்... அவ்வொறு அவர் என் வமையில் நடந்துககொண்ட பிறகு,

கபரும் சுறுசுறுப்மப நொன் உைர்ந்கதன். அதுைட்டுைல்ல, கநற்று இைவு
கனகவ இல்லொத உறக்கத்துக்கும் நொன் ஆளொகனன்.”

``அது ஒரு விஷயைொ என்ன?”

``என்ன அப்படிச் கசொல்லிவிட்டொய்... `கனகவ இன்றி உறங்கி எழுவகத

நல்லுறக்கம்’ என்பொர் நம் ஆசொனொகிய கபொகர். கனவுகள் இன்றி
உறங்கி எழுபவகை கதளிந்த ைனம்ககொண்டவர் என்பது சித்தர்கள்
உலகம் ககொண்டுள்ள கருத்து.”

``எனக்கும்கூட கநற்று இைவு உறக்கத்தில் கனவு எதுவும் வைவில்மல.

உறக்கம் நீங்கி விழிக்கும்கபொது கண்களில் கலக்கமும் இல்மல. என்
உடல் நிமலயிலும் ைகனொ நிமலயிலும் இப்படி ஒரு ைொற்றம் எப்படி
நிகழ்ந்தது என்றும் புரியவில்மல. இப்கபொது நீ கசொல்வமத மவத்துப்
பொர்த்தொல், நொம் நம் குருவொல் பூைைைொக ஆசீர்வதிக்கப்பட்டுள்களொம்.
அவரின் ஆசி அமலகள் ஒருகவமள கொைைைொக இருக்கலொம்
என்பமதயன்றி கவறு கொைைங்கள் இருப்பதொகவும் கதரியவில்மல.”

``அவரிடகை இது கதொடர்பொய்க் ககட்டு விளக்கம் கபறுகவொம்.

எப்படிகயொ நொம் வந்த கொரியம் நல்லவிதைொய் முடிந்தது. இந்த
உதகநீமை நொம் பொதுகொப்பொகச் கசைித்து மவக்க கவண்டும். அதுதொன்
இப்கபொது முக்கியம்” - அஞ்சுகனும் புலிப்பொைியும் கபசியபடிகய
நடந்தனர். பன்னிைண்டு குடுமவகள் அவர்களிடம் இருந்தன. அதன்
சுமைகயொடு ைமலச்சரிவுகளில் பொர்த்துதொன் இறங்க கவண்டும்.
பொர்த்துப் பொர்த்கத இருவரும் இறங்கினர்.

ஓர் இடத்தில் ைமலப்பொம்பு ஒன்று, ைொன்குட்டி ஒன்மற

விழுங்கியிருந்தது. அஞ்சுகனும் புலிப்பொைியும் பொர்த்தகபொது ைொனின்
பின்னிரு கொல்களின் குளம்பு பொகம்தொன் கதரிந்தது. அந்த ைொன்குட்டி,
ைமலப்பொம்பின் அன்மறய உைவொகிவிட்டது. பொர்ப்பதற்கக
என்னகவொகபொல் இருந்தது. `ைமலப்பொம்புக்கு உைவு கிமடத்தது என்று
ைகிழ்வதொ, இல்மல ஒரு ைொன்குட்டியொனது அந்தப் பொம்புக்கு
இமையொனமத எண்ைி வருந்துவதொ எனத் கதரியவில்மல’ - அஞ்சுகன்,
ஒரு விநொடி அந்த ைொன்குட்டி இடத்தில் தன்மன மவத்துக் கற்பமன
கசய்துபொர்த்தொன். விகொைைொன உைர்வுககள ைனதில் மூண்டன.

``இந்தப் பொம்புதொன் எவ்வளவு ககொடியது!” என்றொன் கதறித்துவிடும்

விழிககளொடு.

``பொம்பு ககொடியதொ அல்லது அமத ஒரு ைொைிசப் பட்சிைியொய்ப்

பமடத்த இமறவன் ககொடியவனொ?” என்று ககட்டொன் புலிப்பொைி.

``இமறவன் கருமை ைிகுந்தவனல்லவொ?”

``அப்படியொனொல், இந்த ைமலப்பொம்மப கவறு யொர்

பமடத்திருப்பொர்கள்?”

`` `இமறவனொகலகய சகலமும் பமடக்கப்பட்டிருக்கின்றன’ என்பொர் நம்

ஆசொன். அப்படிப் பொர்த்தொல், இந்த ைமலப்பொம்பும் நிச்சயம் அவன்
பமடப்கப.”

``என்றொல்... ஓர் உயிர், தொன் வொழ இன்கனொர் உயிமை விழுங்குவது

சரியொ? இது எவ்வளவு கபரிய முைண்!”

``உண்ணும் உைவில் கொய்கறிகளில்கூட உயிர் இருக்கிறது. அப்படிப்

பொர்த்தொல், நொகைல்லொம்கூட உயிர் விழுங்கிகள்தொன்.”

``குழப்பைொக இருக்கிறகத... எது சரி?”

``நம் ஆசொனிடகை இந்தக் ககள்விகமள முன்மவப்கபொம். `என் சீடர்கள்,

ககள்வி ககட்பவர்களொக இருக்க கவண்டும்’ என்று அவர் அடிக்கடி
குறிப்பிடுவொர். எனகவ, அவர் விருப்பப்படி ககள்வி ககட்பவர்களொய் நொம்
இருப்கபொம். அவர் என்ன பதில் கசொல்கிறொர் என்று பொர்ப்கபொம்” - இப்படி
அஞ்சுகனும் புலிப்பொைியும் ஒரு முடிவுக்கும் வந்தனர். இந்த வயதில்
அவர்கள் நகைத்து ஜீவிகளொக இருந்திருந்தொல் நிச்சயம் இப்படிகயல்லொம்
கபசியிருக்க ைொட்டொர்கள். தங்கள் எதிர்கொலம், வைப்கபொகும் ைமனவி,
வொழப்கபொகும் விதம் என்று இவற்மறச் சுற்றித்தொன் அந்தப் கபச்சும்
இருந்திருக்கும்.

ஆனொல், இவர்கள் ஒரு சித்த புருஷரின் சீடர்களொக ஆகிவிட்டனர்.

அதனொகலகய தங்கமள மையைொக மவக்கொைல், சுயநலைின்றிச்
சிந்திக்கவும் கபசவும் இவர்களொல் முடிந்தது.
ககொட்டொைத்துக்குள் இருவரும் நுமழந்தகபொது கபொகர் பிைொன் இருக்க
ைொட்டொர் என்று எண்ைியிருந்தனர். அருகில் இருக்கும் இடும்பன்
குளத்துக்குப் கபொய் நீந்திக் குளிக்கும் ஓர் ஆமச இருவரிடமுகை
உருவொகியிருந்தது. ஆனொல், அவர்கள் ககொட்டொைத்தில் கபொகர் பிைொமனப்
பொர்க்கவும் ஆச்சர்யப்பட்டனர்.

`வொன் ைொர்க்கைொய் எங்ககொ கசன்றொகை, ஆனொல் இப்கபொது இங்கு

இருக்கிறொகை?!’ ஆச்சர்யத்மத கைமககளொக்கி முகத்தில்
ஓடவிட்டுக்ககொண்டு, ககொட்டொை வழக்கப்படி ைண்டியிட்டு வந்தனம்
புரிந்தனர்.

``என்ன அஞ்சுகொ, புலி... கபொன கொரியம் பழைொ?”

``பழகை குரு... ைமலயில் தங்களொல் கொப்பொற்றப்பட்ட கவலொமூப்பரின்

சகொக்களொன கதொந்தனும் கதொதனும் கண்ைில் பட்டனர். அவர்ககள
எங்கமள உதகநீர் உள்ள பொமற நீர்த்கதக்கம் பகுதிக்கு அமழத்துச்
கசன்று, கபரிதும் உதவினர்.”

``அதன் பிறகு அவர்ககளொடு இைக்கைொய்ப் கபசியபடி ககொண்டு கசன்ற

கட்டுைமவ உண்டீர்கள் என்று கசொல்லுங்கள்.”

``ஆைொம் குருகவ... அவர்களும் கரிநொள் நிைித்தம் ஒரு வமையொட்மட

கவட்மடயொடி சுைந்து கசன்றனர்.”

``கைொத்தத்தில் இந்த ைமலப் பயைம் உங்கள் வமையில் சிறப்பொக

இருந்தது என்று கூறுங்கள்!”

``அதில் சந்கதககையில்மல. பலொவும் கதனும்கூட உண்ைக்

கிமடத்தன. பல அதிசயக் கொட்சிகளும் கண்ைில் பட்டன. அதனொல்
பல ககள்விகள் எழும்பின.”

``நல்லது. குடுமவகமள பத்திைைொய் மவத்துவிட்டு வொருங்கள். வந்து

என்ன ககட்க கவண்டுகைொ அமதக் ககளுங்கள்” என்ற கபொகர் அப்படிகய
திரும்பவும், வயதொன ஒரு கபண்ணும் இளம் கபண் ஒருத்தியும்
கசொகைொய் நின்றபடி இருந்தனர்.

``யொர் நீங்கள்?” என்று கபொகர் வினவவும் இருவரும் கநருங்கி வந்தனர்.

அவர்களில் அந்த இளம் கபண் கறுப்பு நிறத்தில், ஆனொல் நல்ல
கட்டுடகலொடு இருந்தொள். அவள் தொகயொ ைொநிறைொய் ஒரு விவசொயக்
குடிைகள்கபொல் அள்ளுக்ககொண்மட கபொட்டு, கொதில் குதம்மப சகிதம்
கழுத்தில் ைஞ்சள் தொலிக்கயிற்கறொடு கொட்சியளித்தொள். கநற்றியின்
மையத்தில் ஆய்த எழுத்துகபொல் பச்மச குத்தப்பட்ட மூன்று புள்ளிகள்
திலகம்கபொல் கொட்சியளித்தன. பருத்திச்கசமலமயக் ககொசுவைொய்க்
கட்டியிருந்தனர்.

இமளயவள், கவண்ைிறத்தில் கச்மச கட்டி முதுகுப்புறம் முடிச்சு

கபொட்டிருந்தொள். அவள் கழுத்தில் பவள ைொமல ஒன்று கிடந்தது.
கமளயொன முகம். ககொண்மடயொய் விழிகள், அடர்வொய் இமட வமை
நீண்ட தமலமுடி, அச்சு கசய்து அதில் அழுத்தி எடுத்தொற்கபொல் புஜம்.

``ஆண்கட... நொங்க பக்கைொ ஆயக்குடி.”

``இங்கு வந்த கொைைம்?”

``இவ என் ஒகை ைக... கபரு கபச்சொயி.”

``ஓ... கபச்சொயிக்கு என்ன குமற?”

``இவ உடம்கபொட நிறம்தொன் சொைி கபரிய குமற. எங்க தலப்பொடுகள்ல

யொருகை இப்படி ஒரு கறுப்பு இல்மல. எப்படி இப்படிப் கபொறந்தொன்னும்
கதரியல. என் கழுத்துப் புருஷன் என்னிய நம்பினொலும், ஊர்ல சிலர்
நொன் கள்ளைொ ககட்டுப்கபொயித்தொன் இவமளப் கபத்துட்டதொ புைளி
கபசுதுங்க. இவளுக்கு ஒரு கழுத்துப் புருஷமனக் ககொண்டுவைலொம்னொ,
எல்லொரும் நிறத்துக்கொககவ ைறுப்புச் கசொல்லி எல்மலயிகலகய
திரும்பிடுறொங்க. இவளும் ைனசு ஒடிஞ்சு கள்ளிப்பொல குடிக்கப்
பொர்த்தொ... கொலத்துல பொர்த்ததொல, அதுல இருந்து கொப்பொத்திட்கடன்.
ஆனொ, கொலத்துக்கும் எப்படிக் கொப்பொத்தப்கபொகறன்னு கதரியல சொைி” -
அந்த முதிர்ந்த கபண் கபச்சில், சமூக நிமலயிலிருந்து அந்தப்
கபண்ைின் நிமலயும் பளிச்கசனத் கதரிந்தது. அஞ்சுகனும்
புலிப்பொைியும் உதகநீர்க் குடுமவகமள மவத்துவிட்டு
வந்திருந்தவர்களொய் அந்தக் கறுத்த கபண் நிைித்தம் கபொகர்
கூறப்கபொவமதக் ககட்கத் தயொைொக இருந்தனர்.

கபொகரும் புன்னமககயொடு பதில் கூறத் கதொடங்கினொர்.

``கவமலப்படொகத... உன் வம்சொவளியில் உன் தொய் கதொட்டு ஏழு

தொத்தன் பொட்டிகளுடன் தந்மத கதொட்டு ஏழு தொத்தன் பொட்டிகள் எனும்
எண்ைிக்மகயில் கைொத்தைொய் இருபத்கதட்டுப் கபரின் பதிவுதொன் இந்த
உடம்பு. அதொவது பதினொன்கு தொத்தொக்களும் பதினொன்கு பொட்டிகளுைொய்
இருபத்கதட்டுப் கபர். தொய் வழி தந்மத, தொய் வழி தொய், தந்மத வழி
தந்மத, தந்மத வழி தொய் என நொன்கு பகுப்பில் ஏழு
தமலமுமறகமளக் கைக்கில்ககொண்டொல் இந்த இருபத்கதட்டு வரும்.

இந்த இருபத்கதட்டுப் கபரின் உடற்கூறு ைற்றும் உள்ளக்கூறு என்று

அவ்வளவும் இந்த உடம்பில் இருக்கின்றன. ஒரு பொட்டிகபொல்
தமலமுடி, ஒரு தொத்தொகபொல் கொல் விைல்கள், ஒரு பொட்டிகபொல் உயைம்,
ஒரு தொத்தொகபொல் கதொலின் நிறம் என, இருபத்கதட்டுப் கபரின்
பதிவுகள் நம் ஒவ்கவொருவர் உடலிலும் நிச்சயைொக உள்ளன.
அகதகபொல் அவர்கள் கசய்த நன்மை - தீமையின் கர்ை அளவும்
நைக்குள் உள்ளது. இதில் தந்மத வழித் தொக்கம் அதிகம் இருக்கும்.
தொய் வழித் தொக்கம் குமறவொக இருக்கும்.

இந்தப் கபண் வமையில் இருபத்கதட்டுப் கபரில் ஏகதொ ஒரு பொட்டி

கறுப்பு நிறம்ககொண்டவளொக இருந்திருக்க கவண்டும். அது சுக்கில
சுகைொைிதத்தில் ஒரு மைப்புள்ளி அளவின் லட்சம் பொகத்தில் ஒரு
பொகத்தில் ஒளிந்திருந்து, புைர்ச்சியின்கபொது கவளிப்பட்டுதொன்
கருப்பிண்டம் உருவொகிறது. அதனொகலகய இவள் கறுப்பொக
இருக்கிறொள்.

உண்மையில், கறுப்பும் கவளுப்புகை இயற்மக வண்ைம். அமதகய

உலகின் இைவும் பகலும் கசொல்கின்றன. இதில் பகலொய் பைைனும்,
இைவொய் விஷ்ணுவும் விளங்குவதொய் கவதங்கள் கூறுகின்றன. இைவில்
ைனிதர்கள் படுத்து ஓய்கவடுப்பமதகய விஷ்ணுவின் சயன ககொலம்
உைர்த்துகிறது. பகலில் ஓடி ஆடித் திரிந்து பலவொறு இயங்குவமதகய
சிவனின் நொட்டிய ககொலம் உைர்த்துகிறது. நிைந்தைைொன வண்ைம்
இமவ இைண்டுகை! ஏமனய வண்ைங்கள் இமடயில் உருவொனமவ.
அந்த வண்ைங்களும் நொள்பட நொள்பட கறுத்தும் கவளுத்துகை தம்
இறுதி முடிமவ அமடந்திடும்.

வண்ைங்களுக்கு, நீடித்த தன்மை கிமடயொது; நிமலத்த தன்மையும்

கிமடயொது. கறுப்பும் கவளுப்புகை நிமலயொனமவ. அதிலும்
கவண்ைிறத்மதப் கபணுதல் சிைைைொன ஒன்று. கறுப்புக்கு அந்தச்
சிைைகை கிமடயொது. அடுத்து உலகில் வந்து கசல்வது ஒளி...
நிைந்தைைொனது இருட்டு எனும் கறுப்கப! அப்படிப்பட்ட
நிைந்தைத்தன்மைககொண்ட நீ, ைகிழ கவண்டுகையன்றி வருந்தக் கூடொது”
என்று கநடிய விளக்கம் தந்தொர் கபொகர்.

அமதக் ககட்ட எல்கலொருக்குகை கபரு வியப்பு. குறிப்பொக, ஒருவர்

உடம்பு என்பகத அவர்களின் முன்கனொர்கள் கதொகுப்பு என்பது,
எல்கலொருக்கும் ஒரு வியப்புக்குரிய கசய்தி. பிைைித்துப்கபொய்ப்
பொர்த்தனர் கபொகர் பிைொமன.

``என்ன பொர்க்கிறீர்கள்... உன்மன சைொதொனப்படுத்த நொன் இமதக்

கூறவில்மல. கறுப்பொய் இருப்பதில் பல நன்மைகள் உள்ளன. முதலில்
திருஷ்டித்தொக்கம் இருக்கொது. அடுத்து கதொல் கைொகங்கள் கபரிதொக
ஏற்படொது. ஆனொலும் கண்கமளச் சற்றுக் கரிப்பதொல் இமத ைனித
ைனம் கவறுக்கிறது. அவ்வளவுதொன்.

அந்த கவறுப்மப, பிரியத்துக்கு ைொற்றலொம். இந்தக் கறுத்த கைனிமயச்

கசம்கபொன்னொய் ஒளிைவும்மவக்கலொம். அது ஒன்றும் கபரிய
விஷயைல்ல, என் கபொன்கறொருக்கு! `ககொட்மடக்கைந்மத கசந்தூை
கற்பகம்’ என்று ஒரு பஸ்பம் உள்ளது. அமத ஒரு ைண்டலம்
சொப்பிட்டொல் கபொதும், இந்தக் கறுப்பு நிற கதகம் கசம்கபொன் நிற
கதகைொகிவிடும். அதற்கு நீ இங்கக ஒரு ைண்டலம் தங்கி இருந்து நொன்
கசொல்லும் சில பைிகமளயும் கசய்ய கவண்டும். உனக்குச் சம்ைதைொ?”
என்று ககட்டொர் கபொகர். அந்தப் கபண்கைொ `சம்ைதம்’ என்று கவகைொகத்
தமலமய அமசத்தொள்.

இன்று திவ்யப்ைகொஷ், அப்கபொதுதொன் முருகனின் தரிசனத்மத

முடித்துவிட்டு அடுத்து கபொகரின் தரிசனத்துக்கொக வந்திருந்தொர். அப்படி
வந்த இடத்தில்தொன் கநருக்குகநர் சந்திப்பு. அவருடன் அவரின்
உதவியொளர் பகவதி முத்து என்பவர்.

சரியொன உச்சிகவமள கவறு...

``அட பொைதியொ... வொ பொைதி, நீ எப்ப வந்கத?” என்று ைிக இயல்பொகப்

கபச்மச ஆைம்பித்தொர் திவ்யப்ைகொஷ்.

``நொன் இன்னிக்கு கொமலயில வந்கதன் ஜி” என்று பரிதவிப்கபொடு

கசொன்னவள் பொர்மவகயொ நொலொபுறமும் துழொவியது.

``என்ன பொைதி... யொமைத் கதடுகற, இன்னும் யொைொவது

வந்திருக்கொங்களொ?”

``இல்மல சொர்... பொைதிகயொட கபக் திருடுகபொயிடுச்சு. அது இப்பதொன்

கதரியவந்தது” என்று அைவிந்தன் இமடயிட்டொன்.

அதற்குள் முத்துலட்சுைியும் அந்தச் கசந்திலும் பொைதிமய ைிக

கநருங்கியவர்களொய் ``கைடம்... இங்க கைல கபொலீஸ் கன்ட்கைொல் ரூம்
இருக்கு. அங்க கபொய் கம்ப்களயின்ட் ககொடுக்கலொம் வொங்க” என்றொன்
கசந்தில்.

``ஒரு நிைிஷம்...” என்ற திவ்யப்ைகொஷ், அந்தச் சூழலில் சற்று ஆளைவம்

இல்லொத இடைொகப் பொர்த்துப் கபொய் நின்றொர். உதவியொளரும் அவகைொடு
கசன்று நின்றொர்.

``பொைதி, அவர் கொைைைொத்தொன் கூப்பிடுறொர்” என்று அைவிந்தன்

பொைதிகயொடும் முத்துலட்சுைி ைற்றும் கசந்திகலொடும் அவர் இருந்த
இடத்துக்குச் கசன்றொன்.
திவ்யப்ைகொஷ் தன் ஆற்றமலக் கொட்டத் தீர்ைொனித்தவர்கபொல ``அந்த
கபக் என்ன கலர்?” என்று ககட்டொர்.

``பிளொக் கலர் கலதர் கபக்... ஒரு பக்கத்துல முயல் உருவம் இருக்கும்.”

``கநொ பிைொப்ளம்... ககொஞ்சம் என்மனகய உற்றுப்பொர், உன்கிட்ட இருந்து

திருடிய ைனிதமன உன் மூலைொ நொன் இப்ப பொர்க்கப்கபொகறன்.”

``என்ன சொர் கசொல்றீங்க... இது என்ன கைஜிக்?”

``நீங்க எப்படி கவைொ கசொல்லிக்குங்க ைிஸ்டர்... ைிஸ்டர் உங்க கபமை

நொன் கதரிஞ்சிக்கலொைொ?”

``ஐ’யம் அைவிந்தன்... எழுத்தொளர்.”

``உங்கள சந்திச்சதுல சந்கதொஷம். நைக்கு இப்ப மடம் இல்மல கைொன்”

- திவ்யப்ைகொஷ் பொைதியின் முகத்மத உற்றுப்பொர்த்திட, அவளும்
அப்கபொமதய நிமலயில் கவறு வழியின்றி அவமைப் பொர்த்திட,
திவ்யப்ைகொஷ் சற்று விமறப்பொகி பொைதிமயப் பொர்த்தபடிகய ``உன் மகய
ககொஞ்சம் நீட்டு...” என, அவள் நீட்டிய மகமயத் தன் இரு மககளொல்
பிடித்துக்ககொண்டு கண்கமள மூடினொர்.

பொைதிக்கு, அவர் தன் மககமளப் பிடித்திருப்பது பிடிக்கவில்மல.

ஆனொல், ஒரு கதொடர்புக்கொக அவர் பிடித்திருப்பமத அவளொல் யூகிக்க
முடிந்தது.

சில கநொடிகளில் கண்கமளத் திறந்தவர் ``உன்கிட்ட இருந்து கபமகத்

திருடியவன் ஒரு வழுக்மகத் தமல பிச்மசக்கொைன். அவனுக்கு ஒரு
கொல் ககொஞ்சம் ஊனம். சொய்ச்சு சொய்ச்சுதொன் நடப்பொன். அவன்
இன்னும் ைமலமயவிட்டுக் கீ ழ இறங்கமல. படியில இறங்கிப்
கபொய்க்கிட்டிருக்கொன். கபொனொ பிடிச்சுடலொம்” என்றொர்.

அைவிந்தனுக்கு அவர் கசொன்னகதல்லொம் ஏகதொ கடலஸ்ககொப் வழியொக

தூைத்தில் கபொகிற ஒருவமைப் பொர்த்துச் கசொல்வதுகபொல்தொன் இருந்தது.
அவர் கசொன்னமத நம்பி ஓடவும் கதொன்றவில்மல.

``என்ன, நொன் கசொன்னதுல நம்பிக்மக வைமலயொ? பைவொல்ல... அவன்

கட்டொயம் பிடிபடுவொன். இப்படி நடக்கணும்கிறது ஒரு விதி. இகதொட
முடிவுல ஒரு நல்லதுதொன் இருக்கு. கபொங்க... அடுத்து உங்களுக்கு
என்ன கசய்யணும்னு கதொணுகதொ அப்படிகய கசய்யுங்க. நொன் என்
வழியில கபொகறன். நொன் முன்கப கசொன்னதுகபொல என்மனச் சந்திக்கிற
சந்திப்மப, உன்னொல ைொத்தகவ முடியொது. இமத நொன் ைைமதயில
கசொல்லமல, நல்ல எண்ைத்துல கசொல்கறன். உன்னொல, என்னொல,
நம்ைொல ஒரு நல்ல விஷயம் நடக்கப்கபொகுது. அந்த முருகன்
அருளொல கபொகர் பிைொன் அமத நடத்தப்கபொறொர்.

இப்ப, இங்க நொன் ஒரு முக்கியைொன தகவல் கசொல்கறன். ைகொ

சைொதியொயிட்ட கபொகர், இந்த பூகலொக நலமன உத்கதசிச்சு
சைொதியிலிருந்து கவளிகய வந்து சில கொரியங்கள் கசய்யறொர். அப்படி
வர்ற கபொகர் பிைொமன தரிசிக்கிறமத, நொன் என் வொழ்நொள் லட்சியைொ
நிமனக்கிகறன். எனக்கு அந்தத் தரிசனம் உன்னொலதொன் பொைதி
கிமடக்கப்கபொகுது... உன்னொலதொன் கிமடக்கப்கபொகுது!” என்று
அழுத்தைொய்ச் கசொல்லிவிட்டு, உதவியொளர் பகவதி முத்துவுடன் கபொகர்
சைொதி கநொக்கி நடந்தொர்.

அவர் கபசியகபொது கபொன் வைகவ, கசந்தில் ஒதுங்கியிருந்தொன்.

முத்துலட்சுைிக்கும் கபொன் வந்து கபசியபடி இருந்தொள். இந்நிமலயில்
அந்தச் கசய்தி அைவிந்தனுக்கு ைட்டுகை கதரிந்த ஒரு கசய்தியொக
ஆகிவிட்டதுதொன் விந்மத.

``என்ன பொைதி, இவர் இப்படிச் கசொல்லிட்டுப் கபொறொர்.”

``எனக்கும் குழப்பைொதொன் இருக்கு அைவிந்தன். ைனசுல இருக்கிறமத

அப்படிகய கசொல்றவர்னு நொன்தொன் ஏற்ககனகவ கசொல்லியிருக்கககன.”

``அப்ப அந்தத் திருடமனப் பற்றிச் கசொன்னது உண்மையொ

இருக்குகைொ?”

``சொர்... முதல்ல ஸ்கடஷன்ல கம்ப்களயின்ட் ககொடுப்கபொம். ைற்றமத

அங்கக கபசலொம்” - கசந்தில் அவர்கள் மூவமையும் ஆபீஸ்
ரூமைகயொட்டி உள்ள கன்ட்கைொல் ரூம் கநொக்கி அமழத்துச் கசன்றொன்.

கன்ட்கைொல் ரூம் மைக்கில் அவ்வப்கபொது அறிவிப்பு கசய்தபடி ஒரு

கபொலீஸ்கொைரும், சற்றுத் தள்ளி இன்கனொருவரும் இருந்தனர்.

``சொர், நொன் தைிழ் வொைி ரிப்கபொர்ட்டர். என் கபர் கசந்தில்.”

``என்ன, உள்கள கபொக பொஸ் கவணுைொ? ஆபீஸுக்குப் கபொய் கபஷ்கொைப்

பொருங்க.”

``தரிசனகைல்லொம் பண்ைியொச்சு சொர். இப்ப கம்ப்களயின்ட் ககொடுக்க

வந்திருக்ககொம்.”

``என்ன கம்ப்களயின்ட்?” - அவர் ககட்க, பொைதிகய முன் கசன்று

நடந்தமதக் கூறி முடித்தொள்.
``ஆைொ... அந்த கபக் திருடுகபொய் எவ்களொ கநைம் இருக்கும்?”

``இருபது நிைிஷம் இருக்கலொம் சொர்.”

``இருபது நிைிஷம்... இருபது நிைிஷம்... நொன் ைமல ஏறிவரும்கபொது

பத்து நிைிஷம் முந்தி என்மனப் பொர்த்துட்டு கவகைொ விலகிப்கபொனொன்
அந்தப் பழனி. அவன் மகயிலகூட கறுப்பொ எமதகயொ பொர்த்த ைொதிரி
கதொணுது. அவன் கவமலயொத்தொன் இருக்கணும்.”

``பழனியொ..?” அைவிந்தன் முகத்மதச் சுைக்கிக்ககொண்டு ககட்க,

``ஆைொம் சொர்... எங்க லிஸ்ட்டுல பத்துப் பதினஞ்சு கபயர் இருக்கு.

அதுல அவன் ஒருத்தன்.”

``அவன் தமல, வழுக்மகத்தமலயொ?”

``ஆைொம், அறுபது வயசொகுது. நூறு தடமவ கஜயிலுக்குப் கபொயிட்டு

வந்துட்டொன். திருந்தத்தொன் ைொட்கடங்கிறொன். ஆைொ, அவமன நீங்க
பொர்த்தீங்களொ?”

``இல்ல சொர். ஒரு யூகத்துல ககட்கடன்.”

``அது எப்படி, யூகத்துல அவ்வளவு சரியொ ககட்க முடியும்?”

``இங்க சொைியொர் ைொதிரி ஒருத்தர் வந்திருக்கொர்... ைனசுல இருக்கிறமத

அப்படிகய கசொல்லிடுவொர். கம்ப்களயின்ட் ககொடுக்க வரும்கபொது
அவமைப் பொர்த்கதொம். அவர்தொன் கசொன்னொர்.”

``யொமைச் கசொல்றீங்க. திவ்யப்ைகொஷ்ஜிமயயொ?”

``ஓ... உங்களுக்கு அவமைத் கதரியுைொ?”

``எவ்வளகவொ ககஸுக்கு அவர் எங்களுக்கு உதவி கசய்திருக்கொர்.

அவைொ கசொன்னது?”

``ஆைொம் சொர்.”
``அப்ப டவுட்கட இல்மல. அவகனதொன்! வொங்க என்கூட... கீ ழ அவன்
எங்க எங்க இருப்பொன்னு எங்களுக்குத் கதரியும். பர்ஸ் அடிச்சொன்னொ,
முதல்ல பொருக்குத்தொன் கபொவொன்” - அந்த கபொலீஸ்கொைர் அைவிந்தமன
அமழத்தொர்.

அைவிந்தன் கசந்திமலப் பொர்த்து பொைதிமய கஹொட்டலுக்கு அமழத்துச்

கசல்லச் கசொல்லிவிட்டு ``பொைதி, நொன் கபொய் கைண்டுல ஒண்ணு
பொர்த்துட்டு வகைன்” என்றொன்.

``தம்பி, ஜொக்கிைமதப்பொ...” என்றொள் முத்துலட்சுைி. அகத கவகத்தில்

``எதுக்குதொன் இப்படி கசொதிக்கிறொன்னு கதரியலிகய...” என்று திரும்பி
ககொபுைத்மதக் கலக்கைொய்ப் பொர்த்தொள். அதற்குள் அைவிந்தனும் அந்த
கபொலீஸ்கொைரும் கீ கழ இறங்கத் கதொடங்கினர்.

படியில் இறங்கும்கபொது அந்த கபொலீஸ்கொைர் ``சொர், அவமன எப்படியும்

புடிச்சிடலொம் சொர். புடிச்சப்புறம் உங்க பத்திரிமகயில ககொஞ்சம்
விவைைொ எழுதுங்க. எனக்கும் புைகைொஷன் கிமடக்கும்” என்று தன் அதீத
அக்கமறயின் பின்னொல் ஒளிந்திருந்த ஆமசமய கவளிக்கொட்டினொர்.

``முதல்ல அவமனப் பிடிப்கபொம். பைத்மதவிட பொைதிகயொட

கசல்கபொன் கைொம்ப முக்கியம். ஆண்டிைொய்டு கபொன். ஃகபஸ்புக், வொட்ஸ்
அப், கையில், கைஸ்கஸஞ்சர்னு உள்கள ஒரு உலககை இருக்கு.”

``முந்திகயல்லொம் நம்ப வட்டுப்

ீ கபரியவங்க தங்ககளொட மகயில
கவத்தலப் கபட்டிய கவச்சிருப்பொங்க. அதுலதொன் அவங்க உசுகை
இருக்கும். இப்ப கவத்தலப்கபட்டிக்குப் பதிலொ கபொனு... நம்ப உசுரும்
அதுக்குள்களதொன் இருக்கு. நிமனச்சொ சிரிப்பு வருதுல்ல...”

அந்த கபொலீஸ்கொைருக்கு, ககொஞ்சம் கசன்கஸொடு கபசவும்

கதரிந்திருந்தது.

அைவிந்தகனொ தடதடகவன இறங்கினொன். இமடயிமடகய

`கவற்றிகவல் முருகனுக்கு அகைொகைொ’ என்கிற ககொஷம் கொகதொைம்
எதிகைொலித்தது. ைமல ஏறுபவர்களுக்கு இமையொக பிச்மசக்கொைர்களும்
இருந்து இமடைறித்தனர்.

அந்த கபொலீஸ்கொைர், நொலொபுறமும் பொர்த்தபடிகயதொன் இறங்கினொர்.

``ஒன்ற கொல்தொன் சொர் அவனுக்கு. ஆனொ, அமத கவச்சுக்கிட்கட ஒரு

நொமளக்கு ஒன்பது தடமவ இந்த ைமலமய ஏறி இறங்கிடுவொன்” என்று
ைன்னிங் ககைன்ட்ரி கவறு.

கைகல பொைதி முத்துலட்சுைிகயொடு கசொர்வொக

இறங்கிக்ககொண்டிருந்தொள். அப்கபொது படிமயகயொட்டி ஓைைொய் ஒரு
கிழவி மகயில் ஏைொளைொன பொசிைைி ைொமலகள்!

``தொயி, ஒரு ைொமல வொங்கு தொயி...” என்ற குைலொல் பொைதிமயத்

தடுத்தொள். பொைதிக்கு மூகட இல்மல. ஆனொல் முத்துலட்சுைி, குனிந்து
ைொமலகமள விைல்களொல் கதொட்டுப்பொர்க்கத் கதொடங்கினொள்.

``பொட்டி... அதுக்ககல்லொம் இப்ப கநைைில்ல. மகயில பர்ஸும் இல்மல.

நீ கீ ழ இறங்குற வழிமயப் பொர்...” என்று கத்தினொள் பொைதி. ஆனொல்,
அதற்குள் அந்தக் கிழவி எழுந்து தன் வசம் இருந்த ைொமலமய பொைதி
கழுத்தில் கபொட்டுவிட்டு, ``இமதக் கழட்டொகத... அடுத்து பழநிக்கு
வரும்கபொது நொன் இங்கககய இருப்கபன். அப்ப உனக்கு எவ்வளவு
தைணும்னு கதொணுகதொ அவ்வளவு தொ” என்றொள்.

``இது என்ன கடன்கொை வியொபொைம். எனக்கு இகதல்லொம் பிடிக்கொது”

என்று ைொமலமயக் கழற்றப்கபொனொள் பொைதி.

``அம்ைொ... உன் கழுத்துல கபொடச்கசொல்லி கபொகன்தொம்ைொ கசொன்னொன்.

அவுக்கொகத, கொட்டுக்குள்ள கொைொத கொட்சிமயகயல்லொம் கொைப்கபொகற.
அப்ப இதுதொன் உனக்குக் கொப்பு.”

``என்ன கசொல்கற நீ... கொட்டுக்குள்ள கொைொத கொட்சிமயகயல்லொம்

நொன் கொைப்கபொகறனொ... என்ன உளர்ற... யொர் நீ?”
``பதற்றப்படொகத... களவுகபொனது திரும்பக் கிமடக்கும்கபொது
எல்லொத்துக்கும் விமட கிமடக்கும்” - அந்தக் கிழவியின் கபச்சு,
பொைதிக்குக் குழப்பத்கதொடு எரிச்சமலயும் தந்து, அந்த ைொமலமயக்
கழற்றி வசப்கபொனொள்.
ீ அந்த கநொடி அந்தக் கிழவி முகம், இறந்துகபொன
அவள் அம்ைொ முகத்மத அப்படிகய ஞொபகப்படுத்தவும், பொைதியிடம்
உடகன ஒரு தயக்கம்!

டொஸ்ைொக் பொர்!

உலகின் ைிக அசுத்தைொன ஒரு கசொர்க்கம், அகநகைொய்

அவர்களுக்ககல்லொம் அந்த இடைொகத்தொன் இருக்க முடியும்.
ஒருவரிடம்கூட நிதொனைில்மல. ைனிதப்பிறப்பு எடுத்திருப்பகத
குடிப்பதற்கொகத்தொன் என்பதுகபொல் ஒரு தீவிைம் ஒவ்கவொருவரிடமும்.

உள்கள நுமழந்த அந்த கபொலீஸ்கொைருக்கும் அைவிந்தனுக்கும் அந்தச்

சூழல் ககொடூைைொய்ப்பட்டது. கபொலீஸ்கொைர் அந்தப் பழனிமயத்தொன்
நொலொபுறமும் கதடினொர்.

பிறகு, பொர் மபயன் ஒருவனிடம் ``கடய், அந்தப் பழனி வந்தொனொடொ?”

என்று ககட்டொர்.

``பொட்டில வொங்கிட்டு இப்பதொன் சொர் கபொறொன்” என்ற பதில், அடுத்து

அவன் எங்கக கபொயிருப்பொன் என்பமத அவருக்கு உைர்த்திவிட்டது.

``கொயலொங்கமடக்குத்தொன் கபொயிருப்பொன்” என்று கசொல்லிக்ககொண்கட

ஒரு ஆட்கடொ பிடித்து அந்த இடத்துக்குப் கபொனகபொது, அந்தப் பழனி
இன்னும் சிலகைொடு ஒரு ைவுண்டு முடித்து அடுத்த ைவுண்டுக்குத்
தயொைொக இருந்தொன். அந்த இடத்தில் பமழய கபொருள்கள் ஏைொளைொய்,
ககொச்சு வண்டிச் சக்கைம் முதல் டிைொக்டர் டயர் வமை... ஓர் இடத்தில்
துவொைம் உள்ள அந்தப் கபட்டி!

- த ொடரும்…. 30 May 2019

அன்று அந்தப் கபண் ககொட்டொைத்தில் தங்க சம்ைதிக்கவும் அவள்
தொயின் முகத்தில் சற்கற சலனம்... சற்கற ைகிழ்வும்!

ைகிழ்வுக்குக் கொைைம், அவள் நிறத்மத கபொகர் பிைொன்

ைொற்றிக்கொட்டுவதொய்ச் கசொன்னதுதொன். சலனத்துக்குக் கொைைகைொ, ஒரு
ைண்டல கொலம் இவமள விட்டு எப்படி இருப்பது, அக்கம்பக்கம்
ககட்டொல் என்ன கசொல்வது என்பதுதொன். அது புரிந்ததுகபொல் கபசத்
கதொடங்கினொர் கபொகர்.

``சலனப்படொகத! நீயும் இவகளொடு இங்கக தங்கி இரு. உங்கள்

இருவருக்கும் நொன் சில பைிகமளத் தருகிகறன். தினமும் ைலர்கமளப்
பறித்து ைொமல கட்டுவது, பின் ககொட்டொைத்தில் கொய்கள் நறுக்குவது,
மூன்றொவதொய் புடம்கபொடுவது என்று ஒரு கசயல்முமற உள்ளது.
அமத நொன் பிைத்கயகைொக உங்கள் இருவருக்கும் கசொல்லித்தருகிகறன்.
அமதச் கசய்யுங்கள். இமவ இந்தச் சித்த ககொட்டொைத்துக்கு நீங்கள்
கசய்கின்ற கசமவயொக இருக்கட்டும். பதிலுக்கு உங்கள் இருவமையுகை
நொன் கபொன்கைனியர்களொய் ஆக்கிக்கொட்டுகிகறன். என்ன
கசொல்கிறீர்கள்?’’ என்று ககட்டொர்.

``சொைி, நொங்க என்னத்தங்க கசொல்கவொம்... உங்களுக்கு உபகொைைொ

எங்கமள இருக்கச் கசொல்றது நொங்க கசஞ்ச புண்ைியங்க’’ என்றொர்
அந்தத் தொய்க்கொரி.

``அப்படியொனொல் இடும்பன் குளத்துக்குச் கசன்று குளித்துவிட்டு,

அப்படிகய ஆவினன்குடிக்குச் கசன்று உங்கள் கண்களில் படுகிற
கதய்வங்கமளகயல்லொம் வைங்கிவிட்டு அங்கு இருக்கும்
ககொயிலிலிருந்து கநைொக இமடயில் எங்கும் அைைொைல் இந்தக்
ககொட்டொைத்துக்கு வந்து, உைவு தயொைொகும் அடுைமனக்குச்
கசல்லுங்கள். அங்கக உள்ள என் சீடர்கள், நீங்கள் கசய்ய கவண்டிய
பைிகமளச் கசொல்வொர்கள். கசய்யுங்கள்! முன்னதொக மூன்று
விஷயங்கமள நன்றொகத் கதரிந்துககொள்ளுங்கள். இங்கக யொரும்
கபரியவரும் இல்மல... சிறியவரும் இல்மல. கபொய் கபசுதல் கூடொது,
அதிகொமலச் சூரியன் உதிக்கும் முன் கண்ைலர்ந்துவிட கவண்டும்.
இவற்மற ைறந்துவிடொதீர்கள்!’’

கபொகரின் உத்தைமவத் கதொடர்ந்து அந்த இரு கபண்களும் புறப்பட்டுச்

கசன்றனர்.

எதிரில் அஞ்சுகனும் புலிப்பொைியும் பொர்த்தபடிகய இருந்தனர். கபொகர்,

அருகில் இருந்த ஒரு ைைப்பலமக ஆசனம் கைல் கபொய் அைர்ந்தவைொக
``பிறகு..?’’ என்றொர்.

``குருபிைொகன, உடலின் நிறம் என்பது கருப்மபயில் தீர்ைொனைொவது

என்று ஒருமுமற குறிப்பிட்டுள்ள ீர்கள். அப்படியிருக்க, கசயற்மகயொக
நிறத்மத ைொற்ற முடியுைொ?’’ என்று அஞ்சுகன் நிறத்மதத் கதொட்டுத்தொன்
கபச்மச எடுத்தொன்.

கபொகர் பிைொன் பதிலுக்குச் சிரித்தொர். அவ்வளவுதொன், அதுகவ `முடியொத

ஒரு கசயலில் நொன் இறங்குவதில்மல’ என்று அவர் கசொல்வதுகபொல்
இருந்தது. அவனும் புரிந்துககொண்டொன்.
``பிைொகன, என்மனத் தவறொகக் கருதிவிடொதீர்கள். தொங்கள்,
அஷ்டைொசித்திகமள எல்லொம் அமடந்துவிட்ட ஒரு ஞொனி. தங்களுக்குத்
கதரியொதது இல்மல. நொகனொ உங்களின் சீடன். இப்படிக் ககள்விகளொய்க்
ககட்டுத்தொகன நொன் எமதயும் கதரிந்துககொள்ள முடியும்!’’

``அதிகலன்ன சந்கதகம். சில சையங்களில் வொர்த்மதகளொல் ஆன

பதிமலவிட முகபொவமனகமளக் ககொண்டு அளிக்கும் பதில்
விகசஷைொனது. அது ககள்வி ககட்டவமைகய விமடமயத் கதடச்
கசய்யும்.’’

``அப்படியொனொல், நொன் முன்பு ககட்ட ககள்விக்கு விமட

எனக்குள்களகய உள்ளதொ?’’

``உனக்குள்களயும் இருக்கிறது... எல்கலொருக்குள்ளும் உள்ளது.

இருந்தொலும் கூறுகிகறன். உடல் சொர்ந்த அவ்வளவுகை பைம்பமைத்
கதொடர்ச்சிதொன். அப்படிப்பட்ட உடலில் வரும் கைொகங்கள்
மூன்றுவிதைொனமவ. ஒன்று, நித்யைொனது. வந்தொல் சொகும் வமை
கபொககவ கபொகொது. இைண்டொவது, ைத்யைொனது. இது ைருந்து சொப்பிட,
கட்டுப்படும். மூன்றொவது, அநித்யம். எப்படி வந்தகதொ அப்படி
அதுவொககவ கபொய்விடும்.

இவற்றில் நித்ய கைொகத்மத ஒருவர் ஜொதகத்து திமச ககொடுக்கும்.

ைத்ய கைொகத்மத புக்தி ககொடுக்கும். அநித்ய கைொகத்மத அந்தைம்
ககொடுக்கும். புற்று, வொதம், ஊனம், ைககொதைம், குருடு கபொன்றமவ திமச
தருவதொகும். இமத ைொற்றுவது கடினம். உப்புசம், கொைொமல, பிளமவ,
கசொறி, சிைங்கு, பமட, ைத்தச் சீற்றகைல்லொம் புக்தி தருகின்ற ஒன்று.
தமலவலி, கொய்ச்சல், புளிச்ச ஏப்பம், அஜீைைம், ஜலகதொஷம் கபொன்றமவ
அந்தைம் தருகின்ற ஒன்று. அந்தைம் என்பது, சில ைைிகநைம் ககொண்ட
ஒரு கொல கதி. அந்தக் கொலகதி கழியவும், இமவயும் நீங்கிவிடும்.

புக்தியும் சில பல நொள்கள்ககொண்ட ஒரு கொலகதி. அந்த நொள்கள்

கழியவும் ைொறிவிடும். திமச தருவதுதொன் இதில் ைிகக் ககொடியது. அது
தந்தொல் தந்ததுதொன்! அமத ைொற்ற, கபரும் அருளொளர்களொல் ைட்டுகை
முடியும். அதற்கு அவர்கள் ஜொதகத்தில் இடைிருக்க கவண்டும்.
இடைிருப்பவர்கள் அருளொளர்கமளத் கதடி வந்துவிடுவொர்கள்.
அதற்குரிய ககொள் அவர்கமளச் கசலுத்தி அமழத்துவரும். இந்தப்
கபண்மையும் அப்படித்தொன் ஒரு ககொள் அமழத்து வந்தது. இமத,
ஜொதகத்மதப் பொர்த்தொல் நொம் திட்டைொய்த் கதரிந்துககொள்ளலொம்.

ஒரு ைனிதன் தன் வொழ்வில் நன்மை தீமை என்று இைண்மடயும்

கசய்பவனொககவ இருக்கிறொன். யொைொக இருந்தொலும் இந்த இைண்மடச்
கசய்யொைல் இருக்க முடியொது. துளியும் கசயலின்றி தியொனத்தில்
அைர்ந்தொல் ைட்டுகை ஒரு ைனிதன் நன்மை தீமை எனும் இரு
விமனப்பொட்டிலிருந்து தப்ப முடியும். இந்த இரு விமனகளில் ஒரு
தீவிமனதொன், அந்தப் கபண் அப்படிப் பிறக்கக் கொைைம். இன்கனொரு
நல்விமனதொன் அவள் என்மனச் சந்திக்கவும் கொைைம். விளக்கைொய்
நொன் கசொன்ன அவ்வளவு விஷயங்களும் நொன் சிரித்த சிரிப்பில்
கபொதிந்துள்ளது. இமத என் சீடர்கள் நொன் விரிவொகச் கசொல்லத்
கதமவயின்றிப் புரிந்துககொள்ள கவண்டும்.

இறுதியொக ஒரு விஷயத்மதயும் கூறிவிடுகிகறன். என்மன எவர்

ஒருவர் சந்தித்தொலும் சரி, என் விதிப்பொட்டில் அதற்கு
இடைிருப்பதொககவ கபொருள். இந்தப் கபொதினியிகலகய எவ்வளகவொ கபர்
என்மனக் கொைொதவர்களொய், கண்டொலும் உைைொதவர்களொய்,
உைர்ந்தகபொதிலும் தவறொய் உைர்ந்தவர்களொய் என்கற உள்ளனர்.
அப்படியிருக்க, என்மனச் சரியொக உைர்ந்து என் முன் வந்து கண்ைர்ீ
சிந்த முடிகிறது என்றொல், அது விமனப்பொகட! இவற்மறகயல்லொம்
நொன் விளக்கைொய்க் கூறத் கதமவயின்றி நீங்கள் கநொடியில்
உைருகின்றவர்களொக இருக்க கவண்டும்!’’

அஞ்சுகன், கபொகரின் கநடிய விளக்கத்தில் கதளிந்தொன். அப்கபொது

கிழொர்களும் வந்து நின்றனர்.

``வொருங்கள்... இதுவமை நொன் கூறி எழுதிய ஏடுகள், படிகள்

எடுக்கப்பட்டு பத்திைைொக உள்ளனதொகன?’’ என்று அவர்கமளப் பொர்த்துக்
ககட்டொர் கபொகர்.

``எங்களிடம் தைிழ் இலக்கைம் கற்றிட வரும் ைொைவர்களிடம்

ஏடுகமளத் தந்து படிகள் எடுக்கச் கசொல்லியுள்களொம். அந்த வமகயில்
பிைொகன, தொங்கள் இதுவமை கசொல்லி வந்த அவ்வளவுகை ஒன்றுக்கு
ஒன்பது படிகள் எனும் கைக்கில் தயொைொகிவருகின்றன.
கதமவப்படும்பட்சத்தில் நூறு படிகள் வமைகூட எடுக்க இயலும். அது
தங்கள் சித்தம்’’ என்றொர் கவல் ைைிக்கிழொர்.

``தற்கபொது ஒன்பது படிகள் எடுத்தொகல கபொதுைொனது. அவசியம்

ஏற்படும்பட்சத்தில் நொன் கூறுகிகறன். என் சூத்திைங்கள், கொயகற்பங்கள்,
பச்சிமல மூலிமக மவத்தியம், வொத சூத்திைம் ஆகியமவ அதிக படிகள்
ககொண்டிருப்பது நல்லது. கசை கசொழ பொண்டிய ைண்டலங்களில் சித்த
கவட்மக உள்ள இடங்களில் என் சீடர்கமள அைர்த்தி, அவர்கள்வசம்
இந்த ஏடுகமளத் தந்து கொலத்தொல் இமவ பயன்பட கவண்டும் என்பகத
என் கபருவிருப்பம். எனது `ஜனன சொகைம்’ எனும் நூலும், உபகதசமும்,
சப்த கொண்டமும் என் பிைதொன தமலமைச் சீடர்களிடம் இருக்க
கவண்டும். புலிப்பொைி, நொன் புதிதொக பூஜொவிதி என்னும்
விதிமுமறகமள வகுக்க உள்களன். அவற்மற இந்தப் கபொதினியில்
இருந்தபடி நீகய பொதுகொத்துப் பின்பற்ற கவண்டும்.’’

கபொகர் கசொல்வமதகயல்லொம் கூர்ந்து ககட்ட அருைொசலக் கிழொர்

``பிைொகன, கநடுநொள்களொய் தங்களிடம் நொங்கள் ஒரு விஷயம் குறித்துப்
கபச விரும்புகிகறொம். ஆனொல், எப்படித் கதொடங்குவது என்பதில்தொன்
எங்களுக்குள் சற்கற தயக்கம்’’ என்றொர்.

``நொன்தொன் எதுவொக இருந்தொலும் என்னிடம் ககட்கலொம் என்று

கூறியுள்களகன!’’

``உண்மைதொன்... ஒருவரின் அறிவுத்திட்பம் அவர் எப்படிப்பட்ட

ககள்விகமளக் ககட்கிறொர் என்பமதப் கபொருத்தும் உள்ளதுதொகன?’’

``அதிகலன்ன சந்கதகம்?’’

``அங்ககதொன் எங்களிடமும் தயக்கம்.’’

``என்ன தயக்கம்?’’

``எங்கள் ககள்வி, ஆமச ைிகுந்த ைனிதர்கள் நொங்கள் என உங்கமளக்

கருதச் கசய்துவிடுகைொ என்பகத எங்கள் தயக்கம்.’’

``ஆமசகயொடு வொழ்வதில் தவறில்மல. அந்த ஆமச நைக்கு இந்தப்

பிறப்பிலிருந்து விடுதமல தை உதவுவதொக இருக்க கவண்டும்.
அவ்வளவுதொன். எனக்கும்கூட ஓர் ஆமச இருக்கிறது. ஞொன வடிவொன
என் ஐயன் தண்டபொைிமய, ஞொனப்பழைொன அந்தப் பழனியப்பமனச்
சிமலயொக வடித்து இந்த உலமக ஆனந்த உலகைொய் ைொற்ற
கவண்டும் என்பகத அது.’’

``அமத நொங்களும் அறிகவொம். அதன் கபொருட்டு ஒன்பது சீடர்கள்

தயொைொக இருப்பமத நொங்கள் எங்கள் `கபொக விலொசம்’ என்னும் ஏட்டில்
பதிவுகசய்துவிட்கடொம்.’’

``நீங்கள் அவர்கள் ஒன்பது கபமைத்தொன் அறிவர்கள்!

ீ அவர்கள்
பின்னொல் கைலும் 81 கபர் உள்ளனர். அவர்கள் நொன் ககட்டிருக்கும்
மூலிமகத் தொவைங்கமளத் கதடி இப்கபொது பூவுலககைங்கும் சுற்றித்
திரிந்தபடியுள்ளனர். அகநகைொய் இன்னும் சில நொள்களில் அவர்கள்
அந்தத் தொவைங்ககளொடு வந்துவிடுவர்.’’

``81 கபர் தொவைங்கமளத் கதடிச் கசன்றுள்ளொர்களொ?! அப்படி என்ன

அந்தத் தொவைங்களில் உள்ளன என்பகதல்லொம் உங்கமளப் கபொன்கறொர்
ைட்டுகை அறிந்த ைகசியைொகும். அமதக் கூறுவர்களொ?’’
ீ
``எல்லொவற்மறயும் கூறத்தொகனகபொகிகறன். ஒரு நல்ல சித்தன் ஜீவ
சைொதிககொள்ளும் முன், தொன் அறிந்த சகலத்மதயும் உலகைறியச்
கசய்துவிட்கட இறப்பொன். நொன் அவர்களில் முதலொைவன்.’’

``ைிகுந்த ைகிழ்ச்சி பிைொகன... நொங்கள் ககட்க விரும்பியமதயும்

இப்கபொகத ககட்டுவிடுகிகறொம்.’’

``ககளுங்கள்... ககளுங்கள்...’’

கிழொர்கள் அப்படி எமதக் ககட்கப்கபொகின்றனர் என்று அஞ்சுகனும்

புலிப்பொைியும்கூடத் தயொைொயினர்.

``பிைொகன... கறுத்த உடமலப் கபொன்னொய் ைொற்ற வழி உண்டு என்று

கூறின ீர் அல்லவொ?’’

``ஆைொம்... அமத நீங்கள் கொைவும்கபொகிறீர்கள்.’’

``உடம்மபகய கபொன்னொக்கும்கபொது, உகலொகத்மதயும் ஆக்க

முடியும்தொகன?’’

``நிச்சயைொக முடியும்... அமதத்தொன் ைசவொதம் என்கிகறொம்.’’

``தொங்கள் அந்த ைசவொதம் அறிந்தவர் என்பமதயும் நொங்கள் ஒரு

சம்பவம் வொயிலொக அறிய கநர்ந்தது.’’

``அதற்ககன்ன இப்கபொது?’’

``முதலில் அந்தச் சம்பவத்மதக் கூறிவிடுகிகறொம்... பிறகக நொங்கள்

அறிந்துககொண்டமதப் பற்றித் தங்களிடம் கதளிவொகப் கபசவியலும்.’’

``சரி, அது என்ன என்று கூறுங்கள்.’’

``கவதியர் ஒருவரின் இல்லத்துக்குத் தொங்கள் கசன்று, அவர்கள்

வறுமைமயப் கபொக்கிட எண்ைி அவர்கள் இல்லத்தில் இருந்த
பொத்திைங்கள் அவ்வளமவயும் தருவித்து, அவற்மறப் புடைிட்டுத்
தங்கைொக ஆக்கின ீர் என்பது உண்மையொ?’’
கிழொரின் ககள்வி முன் கபொகர் பிைொன் ைிகக் கூர்மையொகக்
கிழொர்கமளப் பொர்த்து ``உங்களுக்குத் தங்கம் கவண்டுைொ?’’ என்று
ைட்டும் ககட்டொர். கிழொர்களிடம் ஒருவித இன்பத் திமகப்பு.

இன்று துவொைமுள்ள கபட்டிக்குப் பக்கைொய்ப் பலவித பமழய

கபொருள்கள். சூட்ககஸ், கலதர் கபக், தகைப்கபட்டி என்று பலவிதைொன
கபட்டிகள். அைவிந்தன் பொர்மவ அந்தப் கபட்டிகைல் நிமலக்குத்தி
நின்றது. கபட்டியின் துவொைங்களுக்குக் கீ கழ இருந்த `திருப்புளி
திவொகைம்’ என்ற எழுத்துகளும் கண்ைில் பட்டன.

அைவிந்தன் கவனம் முழுவதும் கபட்டிகைல் கசன்றுவிட்ட நிமலயில்,

உடன் வந்த கபொலீஸ்கொைர் அந்தத் திருட்டு பழனிமயப் பொய்ந்து
பிடித்திருந்தொர். கபொமத சற்று ஏறியிருந்தபடியொல், அவனொல்
அங்கிருந்து ஓட முடியவில்மல. உடன் இருந்த அந்தக்
கொயலொங்கமடக்கொைனும் சிக்கிக்ககொண்டொன். கபக் அருகிகலகய
இருந்தது.

``ஏன்டொ, நீ திருந்தகவ ைொட்டியொடொ... ஒரு இடத்துல உட்கொர்ந்து

கபொமழக்ககவ உன்னொல முடியொதொ?’’ என்று கபொலீஸ்கொைர் அவமன
கைொத்த ஆைம்பித்திருந்தொர். அவனிடம் கபரிதொய் எதிர்ப்பில்மல.
கமடக்கொைனும் கபொலீஸிடம் சிக்கிவிட்டதற்கொக பதற்றகைொ
வருத்தகைொ படவில்மல.

``ஏய் ஏட்டு... என்ன கபரிய உலகைகொ கயொக்கியன் ைொதிரி

அட்மவஸ்லொம் பண்கற? ஆைொ... எப்படிய்யொ கைொப்பம் புடிச்சி வந்கத, நீ
ஒண்ணும் அவ்வளவு கபரிய சுள்ளொன் இல்லிகய?’’ என்ற கமடக்கொைன்
ககள்வி, அந்த கபொலீஸ்கொைமைக் குறுகச்கசய்தது. நல்லகவமள
அைவிந்தன் கொதில் அகதல்லொம் விழவில்மல. அவன் அந்தப்
கபட்டிமயத் கதொட்டு அதன் கைல்பொகத்மதத் திறக்கவும்
திறந்துககொண்டது. உள்கள கபட்டி கொலியொக இருந்தது. கிட்டத்தட்ட
பொைதியின் வட்டில்
ீ உள்ள கபட்டிமயப்கபொலகவ அந்தப் கபட்டி
இருந்தது. அகத ைைம்... விபூதி வொசம் ைட்டும் வைவில்மல.
அைவிந்தனின் மககள், அந்தத் திருப்புளி திவொகைம் என்னும் எழுத்மத
வருடின. கபொலீஸ்கொைரும் கைல்ல அமத கவனித்தொர்.

``சொர்... என்ன சொர் அந்தப் கபட்டிமயகய பொர்த்துக்கிட்டிருக்கீ ங்க. இங்க

வொங்க சொர்... இவன்கிட்ட இருக்கிற கபக்மக வொங்கி, எல்லொம் சரியொ
இருக்கொன்னு பொருங்க சொர்’’ என்றொர். அவனும் கைல்ல நகர்ந்து வந்து
கபொலீஸ்கொைர் நீட்டிய கபக்மக வொங்கி உள்கள பொர்த்தொன்.

``ஆயிைம் ரூவொ ைட்டும் எடுத்திருக்ககன். ைத்தபடி ஒரு நயொ மபசொ

குமறயொது. எல்லொகை அப்புடிகய இருக்கும் ஆங். அந்த கசல்கபொமன
எடுத்து ஆஃப் பண்ைிட்டு கபட்டரிமயயும் புடுங்கிப் கபொட்டுட்கடன்.
இப்பல்லொம் இதொகன எங்களுக்ககல்லொம் ஆப்பு கவக்குது’’ என்று
அைவிந்தன் கபக்மகப் பொர்க்கும்கபொது அவன் ைிக சகஜைொய்ச்
கசொன்னொன்.

அைவிந்தனும் நிைிர்ந்தவனொய் ``இந்தப் கபட்டி எப்படி இங்கக வந்துச்சு...

இமத யொர் திறந்தது?’’ என்றுதொன் ஆைம்பித்தொன்.

``என்ன சொர் நீங்க... கபக் சரியொ இருக்கொன்னு பொர்க்கச் கசொன்னொ,

கபட்டிய பத்திக் ககக்கிறீங்க! எல்லொம் களவொண்டுட்டு வர்றதுதொன் சொர்.
பொருங்க - எல்லொகை உமடக்கப்பட்டிருக்கும். இது பொர்க்கதொன்
கொயலொங்கமட. நிஜத்துல இது களவொைிப்பய கமட. இகதொ, இந்த
நொய்தொன் இதுக்கு முதலொளி. விளக்குைொத்துக்குப் பட்டுக் குஞ்சம்
ைொதிரி, இந்தத் திருட்டு நொயிக்கு ககொல்டு ஃபிகைம் கண்ைொடி...
பொர்க்கிறமதப் பொருங்க’’ என்றபடிகய கமடக்கொைனின் பின் ைண்மடயில்
அடித்தொர் அந்த கொன்ஸ்டபிள்.

``தொபொரு... இந்த அடிக்கிற கவமலகயல்லொம் என்கிட்ட கவைொம்.

இவன் திருடிட்டு என் கமடக்கு வந்தொ இவமனக் ககளு. இந்தத்
திருட்டுக்கும் எனக்கும் ஒரு சம்பந்தமும் கிமடயொது. ஞொபகம்
கவச்சுக்ககொ.’’

``ஆைொ... நீ கயொக்கிய ைகொதிலகம். இவன் ைட்டும்தொன் அகயொக்கியன்.’’

``சொர் ப்ள ீஸ்... நொன் இவங்ககிட்ட சில விஷயங்கள் கபசணும். கைொம்ப

முக்கியைொன விஷயம்.’’

``அப்படி என்ன சொர் விஷயம்?’’

``இந்தப் கபட்டிய இவங்க எப்படித் திறந்தொங்கன்னு கதரியணும்.’’

``இமதத் கதரிஞ்சுக்கிட்டு என்ன சொர் பண்ைப்கபொறீங்க?’’

``இகத ைொதிரி ஒரு கபட்டி எங்ககிட்ட இருக்கு. அமத எங்களொல

திறக்க முடியமல சொர்.’’
``அப்படியொ... அப்ப உங்களுக்கு கவப்பைைத்தடி சுப்மபயொ சொைிய
கதரியுைொ?’’ - கொயலொங்கமடக்கொைன் நறுக்ககன்று ககட்டொன்.

``அது யொர் சுப்மபயொ சொைி... அதுவும் கவப்பைைத்தடி சுப்மபயொ சொைி?’’

``கநய்க்கொைப்பட்டி கைொடுல கவப்பைைத்துக்குக் கீ ழ கைொடு ஓைைொ குடிமச

கபொட்டுக்கிட்டு குறி கசொல்லிக்கிட்டிருந்தொகை சொர்.’’

``ஆைொம்... அவர்தொன் கபொய்ச் கசர்ந்துட்டொகை!’’

``இது அவர்கிட்ட இருந்த கபட்டி... அவர் கபொய்ச் கசைவும், அவர்

கவச்சிருந்து பூமஜ கசஞ்ச சொைி படம், அது இதுன்னு அம்புட்மடயும்
கபொறவங்க வர்றவங்கல்லொம் ஆட்மடய கபொட்டப்ப, ஒருத்தன் இந்தப்
கபட்டிமயத் தூக்கிட்டொன். ஆனொ, அவனொல இமதத் திறக்க முடியமல.
என்கிட்ட வந்தொன். என்னொலயும் முடியமல. கமடசியில உமடக்க
முடிவுகசஞ்சப்ப, நம்ை கண்ைொயிை பண்டொைம் சொைிதொன் வந்து திறந்து
ககொடுத்தொரு. ஆனொ, உள்கள ஒரு புண்ைொக்கும் இல்மல. நொலஞ்சு
கொவி கவட்டி, ஒரு ருத்ைொட்ச ைொமல, கொஞ்சிகபொன வில்வக்கொயுங்க.
இப்புடி எல்லொகை சொைியொர் சைொசொைைொ இருந்துச்சு. கூடகவ ஒரு மடரி
இருந்துச்சு. அத்த அந்தப் பண்டொைம் எடுத்துக்கிட்டொர். ருத்ைொட்ச
ைொமலமயயும் அவகை கபொட்டுக்கிட்டொர். கவட்டிமயயும் அவகை எடுத்து
கைகல கபொத்திக்கிட்டு பழநி ைமலயப் பொர்த்துக் கன்னத்துல
கபொட்டுக்கிட்டு கண்ைர்விட்டு
ீ அழுதொர். அப்புறம் எதுவும் கபசல...
கபொயிட்டொர்.’’

அந்தக் கொயலொங்கமடக்கொைன் நடந்தமத சைளைொய்ச் கசொல்லவும்,

கபொலீஸ்கொைர் அைவிந்தமனத்தொன் அடுத்து பொர்த்தொர். அவகனொ ``அந்தப்
பண்டொைம் ைட்டும் எப்படி அவ்வளவு சுலபைொ திறந்தொர்?’’ என்றுதொன்
ககட்டொன்.

``அது ஒரு கைக்கொம்! இந்த ஓட்மடக்குள்கள இருக்கிற

திருகொைியங்கமள எம்புட்டு திருகணும்னு ஒரு கைக்கு
இருக்கும்கபொல... ஒரு ஓட்மடயில பத்து வட்டம்னொ இன்கனொரு
ஓட்மடயில ஆறு வட்டகைொ ஏழு வட்டகைொ... இப்படி இந்தப் பத்து
ஓட்மடயிலயும் ைொறி ைொறி திருப்புளிய கவச்சு திருகினொரு. அவைொ
மக விைலக்ககொண்கட கைக்ககல்லொம் கபொட்டொரு. கமடசியொ ஒரு
வழியொ திறந்தொரு! நொன்கூட இது என்னொப்பொ கைக்கொனிசம்... இப்ப
பொங்க்ல இருக்கிற நம்பர் லொக் சிஸ்டம்லொம்
ஒண்ணுைில்லகபொலன்னுகூட நிமனச்கசன்.

பர்ைொவுல இருந்து தைிழ்நொட்டுக்குக் கப்பல்ல வந்தவங்க, அந்தக்

கொலத்துல இந்த ைொதிரி கபட்டியிலதொன் அவங்க நமகநட்மட கவச்சு
எடுத்துக்கிட்டு வருவொங்களொம். யொைொலயும் திறக்க முடியொது. கப்பல்
புயல்ல சிக்குனொலும், கபட்டி தண்ைியில ைிதந்துக்கிட்டு இருக்கும்
ைீ ட்டுடலொைொம்! இப்படி இந்தப் கபட்டிமயப் பத்தி என்கனன்னகவொ
கசொன்னவரு, சுப்மபயொ சொைிகூட பர்ைொவுல இருந்து இந்தப்
பழநிப்பக்கம் கபொமழக்க வந்தவருன்னு கசொன்னொரு.

அங்கக யுத்தம் நடந்தப்ப, இவகைொட குடும்பகை ஒட்டுகைொத்தைொ

அழிஞ்சிடுச்சொம். கண் எதிர்ல கபொண்டொட்டி புள்மளங்க சொவறமதப்
பொர்த்த இவருக்கு ைட்டும் ஒரு சின்ன கொயம்கூட ஏற்படமலயொம்.
ைனசு கவறுத்துகபொய் அப்பகவ சொைியொைொ ைொறிட்டொைொம். இந்தப்
பழநிக்கு வந்தவரு அப்படிகய பித்து பிடிச்ச ைொதிரி சுற்றித் திரிஞ்சு,
கமடசியில யொர்கிட்டகயொ கஜொசியம் கத்துக்கிட்டு, குறிகசொல்லிப்
கபொழப்பு நடத்துனொைொம்’’ - கொயலொங்கமடக்கொைன் கபசிக்ககொண்கட கவகு
இயல்பொக அங்கும் இங்கும் கிடந்த சில பமழய டயர்கமள நிைிர்த்தி,
உருட்டி ஒன்றின் கைல் ஒன்றொக மவத்து அடுக்கிக்ககொண்கட, குடித்த
டொஸ்ைொக் பொட்டிலின் ைிச்சத்மதயும் குடித்தவனொக பொட்டிமல அங்கு
உள்ள கஷட்டின் ஒரு திட்டு கைல் எடுத்து மவத்தொன். அங்கக முன்பு
குடித்திருந்த பல பொட்டில்கள் இருந்தன. அவன் எமதயுகை
பயனற்றதொய்க் கருதுபவன் அல்லன் என்பமத, தன் உடல்கைொழியொல்
கசொன்ன விதம் அைவிந்தமன ைிகவும் கவர்ந்துவிட்டது.

``ஆைொ... இப்ப அந்தப் பண்டொைத்த நொன் பொர்க்க முடியுைொ?’’ என்று

ககட்டொன்.

``அவரு இப்ப இந்தப் பழநியில அவ்வளவொ இருக்கிறதில்மல.

ஒட்டன்சத்திைம் ரூட்ல குழந்மத கவலப்பர் ககொயில் பக்கைொ திரியுறதொ
ககள்வி. ஆைொ, அவமைப் பொர்த்து என்ன பண்ைணும், குறி ககக்கணுைொ...
இப்பல்லொம் அவர் யொருக்கும் குறியும் கசொல்றதில்மல. ஆனொ, எனக்குச்
கசொன்னொரு. கமடசி வமையில இந்தப் பொழொப்கபொன பமழய
சொைொகனொடுதொன் நொன் கிடந்து சொகவனொம்.

கபொன கஜன்ைத்துல நொன் ஒரு வழிப்பறித் திருடனொ இருந்கதனொம்.

கவடுக்கு கவடுக்குன்னு பல கபொம்பமளங்க கழுத்துத் தொலியப்
புடுங்கிகனனொம். அவங்க விட்ட சொபம்தொன், நொன் உருப்படொை
இப்படிகய இருக்ககனொம். குறிகசொல்கறன்னு அவர்பொட்டும் அடிச்சு
உட்டொரு. ஆனொ, ஒரு விஷயம் கைொம்ப ககைக்டொ இருந்துச்சு. எனக்கு
அடிக்கடி ஒரு கனவு வரும். அதுல நொன் உடம்புல ஒட்டுத் துைிகூட
இல்லொை நிர்வொைைொத்தொன் இருப்கபன். அமத அவரு கைொம்ப சரியொ
கசொன்னொரு!’’

ஒரு திருட்மடப் பிடிக்க வந்த இடத்தில் விஷயம் கவறு ைொதிரி

கபொவதில், கபொலீஸ்கொைரிடம் ஒரு சுைக்கம்.

``சொர்... இவமனகயல்லொம் ஒரு ைனுஷன்னு நிமனச்சு இவன்கிட்ட

கபொய்ப் கபசிக்கிட்டிருக்கீ ங்ககள சொர். திருட்டு நொயிங்க சொர். இவன்
களவொைின்னொ, இவன் கூட்டுக் களவொைி சொர். பொருங்க சொர்...
எவ்வளவு கபொட்டிங்க. அவ்வளவும் யொகைொடகதொ... அசந்தொ தூக்கிட்டு
வந்துடுவொங்க.’’

``அது சரி... நீங்க உங்க கவமலய சரியொ பொர்த்தொ, இவங்க இப்படி

வளர்ந்திருக்க முடியுைொ?’’

``அட, என்ன சொர் கபொசுக்குன்னு இப்புடிச் கசொல்லிட்டீங்க!’’

``கவற எப்படிச் கசொல்ல..? எனிகவ... இங்க வந்ததுல எனக்கு பல

விஷயங்கள் கதரியவந்தது. கஹண்ட் கபக்கும் திரும்பக் கிமடச்சிடுச்சு.
சந்கதொஷம்’’ என்றபடி அந்தப் பழனி என்கிறவமனப் பொர்த்தகபொது
பழனி கபொமதயில் உட்கொர்ந்த இடத்தில் சுருண்டிருந்தொன்.

அைவிந்தனுக்குச் சிரிப்புதொன் வந்தது.

``என்ன சொர் சிரிக்கிறீங்க?’’

``நொன் அழுதொ நல்லொ இருக்கொது சொர். அதொன் சிரிச்கசன். உங்களுக்கும்

கைொம்ப நன்றி. நொன் இப்ப அந்த சுப்மபயொ பண்டொைத்மதப் பொர்க்கணும்.
ஆைொ, அந்தக் குழந்மத கவலப்பர் ககொயிலுக்கு எப்படிப் கபொகணும்?’’

``அப்ப, இவனுங்கமள என்ன சொர் பண்ை?’’

``விட்டுடுங்க... இவர் வொஸ்தவத்துல எனக்கு உதவிதொன்

கசய்திருக்கொர். உங்க கசக்யூரிட்டி சிஸ்டத்மத நல்லொ மடட்
பண்ணுங்க. இவங்க ைொறிடுவொங்க. ைொறகலன்னொகூட ஒண்ணும்
தப்பில்மல. திருட்டு ஒரு கமல. அது இவனொல
வொழ்ந்துட்டுப்கபொகட்டும்.’’

அைவிந்தன் பல கபொருளில் கபசியது அந்த கபொலீஸ்கொைருக்குப்

புரியவில்மல.

``அப்ப இமதகயல்லொம் நீங்க உங்க பத்திரிமகயில எழுத

ைொட்டீங்களொ?’’ என்று சற்கற அப்பொவியொகக் ககட்டொர்.

அைவிந்தன் சிரித்தபடிகய கொயலொங்கமடக்கொைன் அருகக கசன்று

``இந்தப் கபட்டிமய நொன் எடுத்துக்கட்டுைொ?’’ என்று ககட்டொன்.

``தொைொளைொ எடுத்துக்குங்க சொர்... எங்கள விட்டுடுன்னு கசொன்ன ீங்க

பொருங்க - அதுக்கக நொன் உங்க கொல்ல விழுந்து கும்புடணும். ஆனொ
ஒண்ணு சொர்... இந்தப் கபட்டி, சொைியொர் கபட்டி. அவரும் இப்ப உசுகைொடு
இல்மல. அதனொல இமத யொருகை வொங்கப் பிரியப்படமல. நீங்க
கைொம்ப நல்லவைொ இருக்கீ ங்க. பொர்த்துக்குங்க சொர்’’ என்று
இைண்டுங்ககட்டொனொய்ச் கசொன்னொன்.

``என் வமையில இந்தப் கபட்டிக்குள்ள நிமறய கமதங்க இருக்கு. அது

எனக்கு கவணும் - நொன் திரும்ப வருகவன். வரும்கபொது
எடுத்துக்கிட்டுப் கபொகறன்... என்ன?’’

``சொர், நீங்க எப்ப கவைொ வொங்க. நொன் இங்கககயதொன் இருப்கபன்.’’

கொயலொங்கமடக்கொைன் குவொர்ட்டர் சைக்குக்கு எல்லொம் ையங்கும்

எல்மலமயக் கடந்துவிட்டவன் என்பது அவனது கபச்சில் நன்றொககவ
கதரிந்தது. அந்தப் பழனி, இப்கபொது தமையில் ஒரு சிலுமவ
கிடப்பதுகபொல் மககள் இைண்மடயும் பக்கவொட்டில் நீட்டியபடி
படுத்திருந்தொன்.

`என்னகவொ வொழ்க்மக!’ அைவிந்தனுக்குள் இப்படித்தொன் கதொன்றியது.

அந்த கலடி டொக்டரின் ஊர்ஜிதத்மதத் கதொடர்ந்து, சொருபொலொமவ அந்தச்
சூழமலயும் ைீ றிக் கட்டிக்ககொண்டு கநகிழ்ந்தொன் சொந்தப்ைகொஷ்.
முமறயொன பரிகசொதமனகளும் கண்கொைிப்பும் இனி அவசியம் என்று
டொக்டர் கதொடைவும் ``இது எங்களுக்குக் கிமடச்சிருக்கிற புமதயல்
டொக்டர். நிச்சயம் ஜொக்கிைமதயொ என் சொருமவ நொன் பொர்த்துப்கபன்.
ஆக்சுவலி நொன் இவ ையக்கத்மத கஜட்லொக் எஃகபக்ட்னுதொன்
நிமனச்கசன். பட் இட் ஈஸ் எ கவட்லொக் எஃகபக்ட்’’ என்று சற்று
கவிமதயொகவும் கபசினொன்.

அந்த டொக்டர் சற்கற தயங்கியவைொய் ``ஓ... இவங்க இப்பதொன் கன்சீவ்

ஆகியிருக்கொங்களொ?’’ என்று ககட்டொர். `இல்மல எங்களுக்ககொரு
பிள்மள இருக்கிறொன்’ என்று கசொல்வதற்கொக சொரு வொமயத் திறக்கவும்
அவள் கதொளில் மக மவத்து அழுத்தம் ககொடுத்த சொந்தப்ைகொஷ், ``கநொ
டொக்டர்... வி கஹடு ஒன்லி ஒன் சன்! பட்... ஹி ஈஸ்... அவன் இப்ப
உயிகைொடகவ இல்மல’’ என்று கபடன் ரூஜில் விட்டுவிட்டு வந்த
ஆகொமஷச் சொகடிக்கவும், சொருபொலொவுக்கு உச்சந்தமலயில் சிறு ஆைி
நறுக்ககன இறங்கியதுகபொல் இருந்தது.

அதன் பிறகு ``ஐ’ம் ஸொரி!’’ என்ற டொக்டரிடைிருந்து விடுபட்டு கொரில்,

பல்லொவைத்தில் உள்ள அந்த பிைைொண்ட ஜைீ ன் பங்களொ கபொய்ச் கசரும்
வமை சொருபொலொ ஒரு வொர்த்மத கபசவில்மல. உயிகைொடு ஒரு
பிள்மளமயத் தனக்குள் ககொல்ல அவளொல் முடியவில்மல. கொரும்
பங்களொ முகப்பில் நின்றது.

- த ொடரும் ….06 June 2019

அன்று கிழொர்கள் மூவரும், கபொகர் பிைொமன சற்கற புன்னமக, சற்கற
கபைொமச, சற்கற தயக்கம் என்று மூவமக நிமலகளில் பொர்த்தனர்.

``என் ககள்விக்கு பதில் கசொல்லொைல் இப்படிப் பொர்த்தொல் எப்படி...

உங்களுக்குத் தங்கம் கவண்டுைொ என்றுதொகன ககட்கடன்?’’ என்று
கபொகர் நிைிண்டவும் அருைொசலக்கிழொர் திருவொய் ைலைத்
கதொடங்கினொர்.
``ஐயகன, இப்கபொதுள்ள ைொனுட சமூகத்தில் நொனும் சரி, இவர்களும் சரி,
தைிழ் ைமறகமளக் கற்றவர்கள். உங்களொல் ஓைளவு உலகப்
பொர்மவக்கும் ஆளொனவர்கள். உங்கள் சிந்மதயில் உள்ளமதகயல்லொம்
உலகம் அறியுமுன் நொங்கள் அறிந்தவர்களொகிவிடுகிகறொம். நிச்சயைொக
உங்கள் கபைொலொன நூல் ஏடுகள் கொலங்கமள கவன்று வொழ்ந்திடும்.
அமதப் படிகயடுத்தவர்கள் எனும் முமறயில் நொங்களும் உங்ககளொடு
கசர்ந்து சிந்திக்கப்படுகவொம். அம்ைட்டில் நொங்கள் பொக்கியசொலிகள்.

ஆயினும் தங்கம் என்று வரும்கபொது ஓர் ஆமச உருவொவமதத்

தவிர்க்க முடியவில்மல. நொங்கள் இன்னும் முழுவதுைொய்ப்
பக்குவப்படவில்மலகயொ என்றும் கருத கநரிடுகிறது. இதனொல் எங்கக
எங்கமளத் தவறொக தொங்கள் கருதிவிடுவர்ககளொ
ீ என்கிற அச்சம்
ைற்றும் தயக்ககை நொங்கள் ைருண்டு நிற்கக் கொைைம்.’’

``கிழொர்ககள, எதற்கு இத்தமன பீடிமக? தங்கம், சித்த உலமககய

ையக்கி, பல சித்த புருஷர்கமள மவத்திய வமகயறியொ
மபத்தியைொககவ ஆக்கியுள்ளது. நீங்கள் எம்ைொத்திைம்!’’ - கபொகர் அப்படிக்
கூறவும் கிழொர்களிடம் திமகப்பு.

``மவத்திய வமகயறியொ மபத்தியங்கள் என்றொல்?’’

``ஒகை ஓர் எழுத்தில் ஓர் ஓைம் சுழித்துக்ககொண்டொல், மவத்தியம்

மபத்தியைொகிவிடும்.’’

``சற்று, புரியும்படி கசொன்னொல் ைகிழ்கவொம்.’’

``இவ்வளவுதொனொ உங்கள் கைொழிப் பரிச்சயம். தைிழ் எழுத்துகள்

கைொத்தம் எத்தமன?’’

``இருநூற்று நொற்பத்கதழு.’’

``அதில் உயிர் எழுத்து?’’

``பன்னிைண்டு.’’
``ஏன் அமத உயிர் எழுத்து என்றனர்?’’

கபொகர் எங்ககொ ஆைம்பித்து எங்ககொ கபொவதுகபொல் கிழொர்கள்

உைர்ந்தனர்.

``பிைொகன, தங்கத்தில் கதொடங்கிய கபச்சு, தைிழ்ப்பக்கம் கசன்றுவிட்டதன்

கொைைம் புரியவில்மல.’’

``கொைைைில்லொைல் நொன் கபசுவகதயில்மல. கவறிகத கமதக்க இந்தக்

ககொட்டொைத்தில் இடமுைில்மல. ஒரு நொமளக்கு இருபத்கதொைொயிைத்து
அறுநூறு மூச்கசன்று நூற்று இருபது ஆண்டுகள்
வொழத் கதமவயொன அவயவங்கமள நைக்களித்து அமத `பிறப்பு’
என்றொக்கியிருக்கிறொன் இமறவன். இதில் கமதப்புகள் நிைித்தம்
மூச்மசச் கசலவிடுதல் கொலவிையைொகும். அது ஆயுமளக்
குமறத்துக்ககொள்ளும் கசயல். இமதத் தற்ககொமலக்கு இமையொகக்
கருத கவண்டும்.

விையத்தில் ைிகுந்த ைதிப்புமடயது, கொலவிையகை. அதனொகலகய ஒரு

கநொடிப்கபொழுதின் ைதிப்மப உைர்த்த, சித்த உலகம் ஒரு கநொடிக்கு ஒரு
தங்கச்கசொட்டு என்று வடிவைளித்துள்ளது.’’

``அருமை... அற்புதம்... ஒரு கநொடி ைதிப்மப இமதவிட உயர்வொகக்

கூற முடியொது.’’

``இப்படி உைைத் கதரிந்த உங்களுக்கு, மவத்தியம் மபத்தியம் எப்படிப்

புரியொைல்கபொயிற்று?’’

``மவ, மப என்னும் எழுத்தில் `வ’ என்னும் எழுத்து `ப’ ஆகியுள்ளது.

`வ’வில் முன் சுழிப்பு உண்டு. `ப’வில் அது இல்மல. இமதத்தொன்
தொங்கள் குறிப்பிட்டீர்களொ?’’

``ஆம்... சுழி தன் இயக்க கதிமயக் குறிப்பதொகும். அந்தச் சுழிப்பு

நீங்கும்கபொது தன் இயக்க கதியும் நீங்கிவிடுகிறது. மபத்தியம் என்பது,
தன் இயக்க கதியற்றவர்கமளக் குறிக்கிறது.’’
``உண்மைதொன், தொன் யொர் என்கற கதரியொைல் அர்த்தைில்லொத
அமசமவ உமடயவர்கள்தொகன மபத்தியங்கள்.’’

``அப்படியொனொல், தங்கம் ஒருவமன மபத்தியைொக ஆக்கிவிடுைொ

என்ன?’’ - ஒரு கிழொர் ைிக கவகைொய் இமடயிட்டொர்.

``உறுதிைிக்க சித்தம்ககொண்ட சித்தமனகய அது பித்தனொக்கியுள்ளது.

நீங்கள் எம்ைொத்திைம் என்று அதனொகலகய ககட்கடன். எழுத்துகள்
குறித்துக் ககட்டதன் பின்பும் கொைைமுண்டு. எழுத்துவடிமவ நீங்கள்
எந்த அளவு உைர்ந்துள்ள ீர்கள் என்பதற்கொககவ அப்படிக் ககட்கடன்.
தைிழ் உயிர் எழுத்தின் வரிவடிவம் அப்படிகய ைனித வொழ்மவப்
பிைதிபலிப்பமதக் கூர்ந்து கநொக்கினொல் உைைலொம். `அ’ எனும் எழுத்து
ஓர் உடல் அழுதபடி பிறப்பமதக் குறிக்கிறது. `ஆ’ என்பது, வலியின்
குைல். வலிதொன் வலிமை தரும். பிறந்த குழந்மத வலிகமளச்
சந்திக்கத் தயொைொகிவிட்டது. `இ’ என்பது இருப்மபக் குறிக்கிறது. `ஈ’
என்பது ஈதலின் முதல் எழுத்து. நம் வொழ்வில் நொம் ககொடுப்பகத
நைக்குத் திரும்பக் கிமடக்கிறது. ஒருவன் தனக்குத்தொகன ஒன்மறக்
ககொடுத்துக்ககொள்ள முடியொது. பிறருக்குக் ககொடுப்பதன் மூலகை
தனக்கொனமத ஒருவன் அமடய முடியும். நைக்கு இன்று ஒன்று
கிமடக்கவில்மல என்றொல், நொம் அமத நொம் வொழ்ந்தநொளில் அமதப்
பிறருக்குக் ககொடுக்கவில்மல என்பகத கபொருள்.

`உ’ என்பது உண்ைத் கதொடங்கிவிட்டமதயும் தவழ் நிமலயில்

தமலநிைிர்ந்து பொர்ப்பமதயும் குறிக்கிறது, `ஊ’ என்பது, முதுகில்
வொழ்க்மகச் சுமைககளொடு ஊர்ந்து தவழத் கதொடங்கிவிட்டமதக்
குறிக்கிறது. `எ’ பின்னர் எழுவமதயும் `ஏ’ ஏற்பமதயும், `ஐ’ சகலத்திலும்
ஐக்கியைொகத் கதொடங்கிவிட்டமதயும், ஒ, ஓ எனும் எழுத்துகள்
வொழ்க்மக ஓட்டத்தில் நொம் ஓடத் கதொடங்கிவிட்டமதயும்
குறிக்கின்றன. பிறப்பு என்பது, ஒருவமகயில் பிைிகய. இதில்
கபரும்பிைி வயிற்றுப்பசி. எனகவ, பிைிக்கு ைருந்தொய் `ஔ’
விளங்குகிறது. ஆய்த எழுத்து, முதுமையில் நொம் ககொல்ககொண்டு
தமைகைல் நிற்பமத உைர்த்துகிறது. இரு கொல்களும் ககொலுகை மூன்று
புள்ளிகள்!’’ - கபொகர் கூறி முடிக்கவும், கிழொர்கள் ஒருவமை ஒருவர்
வியப்கபொடு பொர்த்துக்ககொண்டனர்.

``என்ன பொர்க்கிறீர்கள்?’’

``இந்த விளக்கம் புதியது. கபொருத்தைொகவும் உள்ளது. நம் எழுத்தின்

வரிவடிவம் நம் வொழ்வின் வடிவத்மத ைமறமுகைொய் உைர்த்துகிறது
என்றொல், திட்டைிட்டு இமத உருவொக்கியதுகபொல் கதொன்றுகிறது.
அப்படித் திட்டைிட, சைொசரி அறிவு கபொதொது. கபைறிவு கவண்டும் என்றும்
கதொன்றுகிறது.’’
``கபைறிவு இமறவனுக்கு ைொத்திைகை உண்டு. எனகவ, நம் கைொழிமய
`கடவுள் கைொழி’ என்பதில் கடுகளவும் பிமழயில்மல.’’

``இந்தச் சிந்தமனகள் தங்கத்கதொடு எப்படிப் கபொருந்துகின்றன?’’

``நல்ல ககள்வி... இவ்வுலகம் உகலொகங்களொகலகய உருப்கபறவல்லது.

அந்த உகலொகங்களில் கொலகதசவர்த்தைொனங்களொல் துளியும்
தன்னிமல ைொறொததுதொன் தங்கம்.’’

``தன்னிமல ைொறொதது என்றொல்?’’

``ஏமனய உகலொகங்கள் அழிவிற்ககற்ப உருைொற்றம், அணுச்சிமத

ைொற்றம் என்று பல ைொற்றங்களுக்குள்ளொகிவிடும். தங்கம் ைட்டும்
பஞ்சபூதங்களொல் துளியும் தன்னிமல ைொறொது. அதன் அணுக்கூட்டு
அப்படிகய இருக்கும். இதனொகலகய உயர்ந்த குைப்பொடுமடய
ைனிதர்கமள `தங்கைொன ைனதுமடயவர்’ என்று பொைொட்டும் ஒரு
கபொக்கும் கதொன்றியது.’’

``அருமை... அருமை.. ஆயிைைொயிைம் ஆண்டுகள் புமதந்து கிடந்தொலும்

தங்கம் தங்கைொககவ உள்ளது. ஆனொல், ஏமனயமவ பலவொறு
ைொறிவிடுகின்றன.’’

``ஆம்... இதனொகலகய அழிவற்றவனொன இமறவனின்

தன்மைமயக்ககொண்டுள்ள இமதயும் இமறைதிப்கபொடு பொர்த்து
இதற்கும் இமறத் கதொடர்புகமள உருவொக்கிகனொம். இதன் கபொருள்
ைதிப்மப உைர்த்த, இமத `லட்சுைி’ என்றும் அமழக்கின்றனர்.’’

``அப்படியொனொல், தங்கம்கைலொன ஆமசமய கடவுளின் கைலொன ஆமச

என்று கூறலொைொ?’’

``அங்ககதொன் சிக்ககல ஆைம்பைொகிறது.’’

``சிக்கலொ?’’

``ஆம். சிக்ககலதொன். இதற்கு இமறத்தன்மை ைட்டுகை இருக்கிறது.

ஜடைொதலொல் குைைில்மல. ஆனொலும் ஆமசமயப் பிறரிடம்
தூண்டுவதொல், ஆமச இதன் குைம் என்றொகி, இது ைண்ைில் கிடக்கும்
வமை அழிவின்றியும் ைனிதர்களிடம் சிக்கும்கபொது அழிவுக்கு
உரியதொகவும் ஆகிவிடுகிறது.’’

``புரியவில்மல ஐயகன!’’

``ைண்ைில் கிடக்கும்கபொது தன்னிமல ைொறொத தங்கப்படிைைொககவ

உள்ளது. ைனிதனின் மகக்கு வந்தவுடன் அவன் இமத உருக்கியும்
தட்டியும் நமக கசய்யும்கபொது அணு அணுவொய்ச் சிமதயத்
கதொடங்கிவிடுகிறதல்லவொ?’’

``பிைொகன, தங்கத்மதத்கதொட்டுதொன் எத்தமன சிந்தமனகள்! இமத

நொங்கள் அமடய விரும்புகிகறொம். ைண்ைில் உள்ள இமதத் கதடி
அமடவது எங்கள் வமையில் கடினம். ைசவொதம் மூலம் ஏகதனும் ஓர்
உகலொகத்மத, குறிப்பொக கசம்மபத் தங்கைொக்கிட முடியும்தொகன?’’

``அது சித்தனுக்கு ைட்டுகை சொத்தியம்!’’

``என்றொல்?’’

``ஆமசயுள்ள ைனிதனுக்கு அவன் கர்ைவிமனக்ககற்பகவ தங்கம்

கிட்டும். அளவற்ற தங்கத்மத ஒரு ைனிதன் எந்த நொளும் அமடய
முடியொது.’’

``சித்தனுக்கு ைட்டும் அது எப்படிச் சொத்தியைொகிறது?’’

``ஆமச சொர்ந்த சகலத்மதயும் எவன் ஒருவன் விட்கடொழிக்கிறொகனொ,

அவகன சித்தன். `பற்றறுத்தல்’ என்று இதற்குப் கபயர்.’’

``அப்படியொனொல், தங்களுக்கு எந்த ஆமசயும் கிமடயொதொ?’’

``கபொகன் என்னும் என் கபொருட்டு எனக்கு எந்த ஆமசயும் இல்மல

கிழொர்ககள. ஆனொல், என் சீடர்களுக்கு குரு என்ற வமகயில் என்
சீடர்கள் கபொருட்டு, அவர்களுக்கொன உறவுகள் ைற்றும் அவர்கள்
வொழ்ந்திடும் உங்கள் சமூகம் கபொருட்டு எனக்குச் சில கடமைகள்
இருக்கின்றன. அந்தக் கடமைகமள நீங்கள் `ஆமசகள்’ என்று
கசொல்வதொனொல் கசொல்லலொம்.’’

``எப்படிகயொ உங்களுக்கும் ஆமச இருக்கிறது என்பதுதொகன

இறுதியொன முடிவு.’’

``ஆனொலும் என்னொல் ஒரு ைமலப் பொமறயிலிருந்து ைண் துகள்கள்

வமை சகலத்மதயும் தங்கைொக்க முடியும்’’

- கபொகர் உறுதிப்பட கூறியதில் ஓர் அழுத்தம் கதரிந்தது. அதுவமை

அமைதியொக அங்கு நின்று சகலத்மதயும் ககட்டபடியிருந்த
அஞ்சுகனுக்குள் இப்கபொது ஒரு ககள்வி.

``ஆசொகன...’’ எனத் கதொடங்க, அவரும் ஏறிட்டொர்.

``ஒரு சந்கதகம்.’’

``தங்கம் குறித்தொ?’’

``ஆம்.’’

``தங்கம் பற்றிப் கபசவும் உனக்கும் அதன்ைீ து ஆமச வந்துவிட்டதொ?

சரி, ககள்.’’

``எனக்குத் தங்கம்ைீ து ஆமசயில்மல ஆசொகன! உங்கள் கடமை என்று

நீங்கள் கருதும் தண்டபொைித் கதய்வம் குறித்கத இப்கபொது என்னுள்
ககள்வி.’’

``என்ன அது?’’

``இமறத்தன்மை பமடத்த இந்தத் தங்கத்தொல் தண்டபொைிச்

சிமலமயச் கசய்ய விரும்பொைல், `நவபொஷொைங்கள்’ எனப்படும்
விஷத்தொல் தொங்கள் சிமல கசய்ய விரும்புவது எதனொல்?’’ - அஞ்சுகன்
ககட்டு முடித்த ைறுகநொடி, கபொகர் அவமன அருகில் அமழத்துக்
கட்டிக்ககொண்டொர். அவனுக்கும் சிலிர்ப்பு ஏற்பட்டது.

``அருமை அஞ்சுகொ... அருமை! சரியொன ககள்விமய நீ கிழொர்கள்

முன்னிமலயில் ககட்டுவிட்டொய். ைதிப்பிற்குரிய தங்கம், ைண்ைில்
புமதத்திடும் பொஷொைம் எனும் இைண்டில் பொஷொைம் அவன் வமையில்
வடிவைொகப்கபொவது எதனொல் என்கிற உன் ககள்வி அசொதொைைைொனது.
தங்கத்தின் குைம் ஆமசமயத் தூண்டுவது. பொஷொைகைொ உயிர்
பயமூட்டும். முருகன் எனும் தண்டபொைி மூலம் உயிர்
பயமூட்டுதல்தொன் என் முதல் கநொக்கம். இந்த உயிர் பயம் நீ
நிமனக்கின்ற கபொருள்ககொண்டதல்ல. இறப்புக்குப் பிறகு நம் உயிர்
என்னொகுகைொ ஏதொகுகைொ என்று ஒரு பயம் எல்கலொரிடமும்
உள்ளதல்லவொ... அந்த பயம்!’’ - கபொகர் கபரிதொக ஒரு ைகசியத்மதகய
கபொட்டு உமடக்கப்கபொவமத, கிழொர்கள் அனுைொனித்துவிட்டனர்.
இன்று சொந்தப்ைகொஷ் அந்தப் பிைைொண்ட ஜைீ ன் பங்களொமவப்
பொர்த்தகபொது, அந்நொமளய சில எண்ைங்கள் பிம்பங்களொய்த் கதொன்றத்
கதொடங்கின. ஏகனொ ைைத்தில் உள்ள ைொங்கொமயக் கல்லொல்
அடிக்கப்கபொய் கொம்பறுந்து விழுந்த அந்த ைொங்கொய்தொன் முதலில்
ஞொபகம் வந்தது. மகயில் எடுத்தகபொது கொம்பில் கசிந்த பொல்
பிசின்கபொல் ஒட்டியதும், ைொங்கொயின் பச்மசயும் சிவப்பும் கலந்த
வண்ைமும் அப்படிகய ைங்கொைல் நிமனவில் நிைிர்ந்தன. அதன் பிறகு
சில்கலன்ற கடப்மபக்கல் தமை, அதற்கும் பிறகு அந்த ஊஞ்சல் -
ஆடும்கபொது அது எழுப்பும் சத்தம். `க்மைய்ங்... க்மைய்ங்... க்மைய்ங்..!’
வொழ்க்மகயில் பிற்கபொக்குத்தனம் கூடொததொக இருக்கலொம். ஆனொல்,
எண்ைங்களில் எப்கபொதும் பின்னொல் கபொய் நிமனத்துப்பொர்ப்பதுதொன்
இன்பைொனதொக உள்ளது.

இரும்புகிைொதிக் கதவு பூட்டப்பட்டு முன்னொல் ஒரு கபொர்டு கதொங்கியது.

அதில் `அனுைதியின்றி யொரும் உள்கள வைக் கூடொது’ என்ற வொசகம்.
அந்த வொசகம் சொருலதொமவ எதுவும் கசய்யவில்மல. தன் கசல்கபொன்
மூலம் உள்ளிருக்கும் வொட்ச்கைன் தொத்தொமவத் கதொடர்புககொள்ளவும்,
சிறிது கநைத்தில் அவர் உடல் முழுக்க கபொர்மவமயச் சுற்றிக்ககொண்டு
தடுைொறியபடிகய வந்தொர்.

``அம்ைொ வந்துட்டீங்களொ... ஐயொ வந்துட்டீங்களொ?’’

``அதொன் வந்து நிக்கிகறொகை... கதமவத் திறங்க.’’

``ைன்னிக்கணும்யொ... இந்த ககட்கடொட பூட்டுச்சொவி என்கிட்ட இல்மல.

இங்கக ஒரு பீகொர்கொைன்தொன் இப்ப கொவல்கொக்கிறொன். என்மனப் கபொகச்
கசொன்னொங்க. நொன்தொன் கொல்ல மகயில விழுந்து ஒட்டிக்கிட்டு
இங்மககய கிடக்கிகறன்.’’

``அப்ப, நொங்க எப்படி உள்கள வர்றது?’’ என்று ககட்டொள் சொருபொலொ.

``தப்பொ எடுத்துக்கொட்டி, நொன் ஒரு வழி கசொல்லவொ?’’

``என்ன?’’
``பின்பக்கம் வொங்க... அங்கக சைொதிமயகயொட்டி சுவர் எட்டிக் குதிக்க
முடியும். பல கபர் நம்ை சித்தைொசொமவ அப்படித்தொன் வந்து
கும்புட்டுட்டுப் கபொறொங்க.’’

``வொட்... சுவர் எட்டிக் குதிக்கிறதொ?’’ - ஷொக் அடித்ததுகபொல் கத்தினொன்

சொந்தப்ைகொஷ்.

``தப்பொ எடுத்துக்கொதீங்கய்யொ... இந்த பீகொர்கொைன் இப்ப எங்கக

கபொனொன்னு கதரியமல. நம்ப அவசைத்துக்கு நொை கநளிவு சுளிவொ
நடந்துகிறதுல தப்பில்மல’’ - தொத்தொவின் கபச்சு, சொருபொலொமவ இளக்கி
சொந்தப்ைகொமஷப் பின்பக்கம் அமழத்துச் கசன்றது. கச்சிதைொய்
அப்கபொது ஒரு கபண் ஏறிக் குதித்தபடியிருந்தொள்.

``சொரு... இட்ஸ் ரிடிகுலஸ்! இது நம்ை பங்களொ... நம்ை

பங்களொவுக்குள்ள நொைகள திருடங்கமளப்கபொல சுவர் ஏறிக் குதிச்சு...
வொட் எ பிட்டி... வொட் எ பிட்டி!’’

``அதுக்குப் கபர்தொன் சொந்து, தமலகயழுத்துங்கிறது. கபசொை ஏறு...

கபொகப்கபொக எல்லொம் சரியொயிடும்.’’

``என்ன தமலகயழுத்கதொ... யொர் இந்த ஃபொர்மை கண்டுபிடிச்சொங்ககளொ

கதரியமல. இந்த உலகத்துல 750 ககொடிப் கபர் இப்ப இருக்ககொம். இந்த
750 ககொடிப் கபர் தமலயிலயும் ஒரு ஃபீட்கபக் இருக்குன்னொ கற்பமன
பண்ைகவ என்னொல முடியமல. நிஜைொ கசொல்கறன், கடவுளொ
இருக்கிறதுதொன் கைொம்ப கஷ்டம்’’ என்றபடிகய சுவர் அருகக கசன்று,
தன் ைதிப்புைிகுந்த கபன்ட்-ஷர்ட் உைச ஏறிக் குதித்தொன். அவளும்
குதித்தொள். பொர்க்கும் தூைத்தில் சைொதி கதரிந்தது. கைல்ல நடந்தனர்.

அந்தத் தொத்தொ அதற்குள் சைொதி அருகக வந்துவிட்டொர். சைொதி, புதிய

பூக்களொல் அலங்கரிக்கப்பட்டு ஊதுவத்தி வொசத்துடன் கண்ைில்பட்டது.
சொந்தப்ைகொஷுக்கு வித்தியொசைொன ஒரு சூழலில் நிற்பது புரிந்தது.

``விழுந்து கும்புடுங்க... எம்புட்டு கொலம்... எம்புட்டு ைொசம்!’’ - தொத்தொ

தூண்டிவிட, சொருலதொ முதலில் விழுந்தொள். அடுத்து அவன்.
நிைிர்ந்தவள் கண்களில் நீர். சொந்தப்ைகொஷ் கண்கள்கூடக்
கலங்கிவிட்டன.

தொத்தொ, சைொதி ைண்மை எடுத்து இருவர் கநற்றியிலும் ககொடுகபொல்

பூசிவிட்டொர். கொற்று இதைொய் வசிக்ககொண்டிருந்தது.
ீ ைைங்களிடம்
இதைொன ஆட்டம். கருங்குருவி ஒன்று கத்திக்ககொண்டிருந்தது.
``அய்யொ, வொங்க விருட்சங்க பக்கம் கபொகலொம்’’ என்று தொத்தொ கநடுக
வளர்ந்திருக்கும் ைைங்கமள கநொக்கி அமழத்துச் கசன்றொர்.

தொத்தொவின் மகக் கட்மடவிைல் கநற்றிகைல் பட்ட கநொடியிலிருந்கத

சொந்தப்ைகொஷிடம் ஒரு ைொற்றம். கொது ககட்பதில் திடீகைன ஓர்
ஒலித்திறன் கூடல். `ஓம் நைசிவொய... ஓம் நைசிவொய...’ என்று எங்ககொ
சிலர் கூட்டுக்குைலில் பிைொர்த்தமன கசய்வது தன் கொதில்
விழுவதுகபொல்கூட ஒரு பிைமை.
``அய்யொ... நீங்க கபரிய தப்புப்பண்ைிட்டீங்க. இந்த பங்களொமவ வித்தது
கபரிய தப்புங்க. இது உங்க கசொத்து இல்லீங்க... இந்த உலகத்கதொட
கசொத்து’’ என்று நடக்கும்கபொது தொத்தொ கசொன்னதில் பல கபொருள்.

``என்னன்னு கசொல்ல? இமத வொங்கினவன் அப்படிகய கபொட்டுட்டொன்.

இனி அவனொல இங்கக ஒரு கசங்கல்மலக்கூட உருவ முடியொது. நீங்க
கபொய், திருப்பிக் ககொடுத்துடுன்னொ ககொடுத்துடுவொன்யொ’’ என்றும்
கதொடர்ந்த தொத்தொவின் குைல், சொந்தப்ைகொமஷ கயொசிக்கமவத்தது.

``தொத்தொ... நொங்க திருப்பி வொங்கத்தொன்கபொகறொம். வித்ததுகூடத்

தப்புதொன். இருந்தொலும் இதனொலதொன் பல நல்லதும் நடந்தது. கனவுல
இவர் தொத்தொ வந்தொர்... அவமைப் பொர்க்க முடிஞ்சகத! எல்லொத்துக்கும்
கைலொக, கல்யொைைொகி 21 வருஷம் ஆகிட்ட நிமலயில நொன்
திரும்பவும் தொயொகப்கபொகறன் தொத்தொ. திரும்பவும் தொயொகப்கபொகறன்’’ -
சொருபொலொ உைர்ச்சிவசப்பட்டொள். அது அந்தக் கிழவன் முகத்தில்
சலனத்மத உருவொக்கியது. ைகிழகவண்டிய கநைத்தில் ைகிழொைல்
எதனொல் இந்தச் சலனம்?

``அப்ப உங்ககளொட முதல் பிள்மள இப்ப...’’ என்று பொதி ககட்டு, பொதி

ககட்கொைல் விடவும் சொருவும் சொந்துவும் பதில் கூற ைொட்டொைல்
பொர்மவ யுத்தம் கசய்தனர்.

``நீங்க கைௌனிக்கிறதுல இருந்கத எனக்குத் கதரிஞ்சுகபொச்சு. அய்யொ...

உங்க ககொள்ளுத்தொத்தொவுக்கும் கல்யொைைொன வருஷம் ஒரு
புள்மளயும், 21-ம் வருஷம் ஒரு புள்மளயும் பிறந்துச்சு. முதல்ல
பிறந்தது திருநங்மகயொனதொல்தொன் அவரும் சொைியொர் ஆனொரு.
அதுக்குப் பிறகு அவர் நட்டமவதொன் இகதொ இந்த ைைங்கள். இதுக்குத்
தன் மகயொல நொள் தவறொை தண்ைி விடுவொரு. இகதல்லொம்
கபொதிமக ைமலக் கொட்டுல கபொகர் சொைி தன் மகயொல ககொடுத்த
ைைக்கன்றுங்க. இப்ப நீங்க கசொல்லவும் எல்லொம் ஞொபகம் வருது. அப்ப
எனக்கு நொலு வயகசொ, அஞ்சு வயகசொ... அவர் வொழ்ந்த வொழ்க்மகமய,
கிட்ட இருந்து பொர்த்த ஒகை சொட்சி இப்ப நொன் ைட்டும்தொன்’’ - அவர்
கசொல்லச் கசொல்ல... சொந்தப்ைகொஷுக்கு தன் தமலகைல்
ைைக்கன்றுகள்ககொண்ட கூமட ஒன்மற ஒரு சிவலிங்கத்கதொடு
சுைந்துககொண்டு ைமலச்சரிவுகளில் இறங்குவதுகபொல் ஒரு நிமனப்பு.
இப்படிகயல்லொம் இதற்கு முன் நிமனத்ததுைில்மல,
கதொன்றியதுைில்மல.

தமலசுற்றத் கதொடங்கியது. அப்படிகய பக்கத்து ைகிழைைத்தின் பருத்த

தண்டுபொகம்கைல் சரிந்து அைர்ந்தபடிகய ையங்கிவிட்டொன்
சொந்தப்ைகொஷ்.

``அய்கயொ என்னொச்சு இவருக்கு... சொந்து... சொந்து...’’ என்று சொருபொலொ

பமதத்திட... ``பதற்றப்படொகத, இங்க இப்படி நடந்தொ பமழய கஜன்ை
ஞொபகங்கள் திரும்புதுன்னு அர்த்தம். தொயி, நொன் ககட்கிகறன்னு தப்பொ
நிமனக்கொகத, மூத்தவன் திருநங்மக ஆயிட்டொனொ?’’ என்று
தயக்கைின்றிக் ககட்டொர்.

```நீங்க ககட்டது சரி தொத்தொ. என் ைகன் இப்ப என் ைகனில்ல’’ - சொரு
விசும்பத் கதொடங்கினொள்.

``தப்புப் பண்ைிட்டீங்கம்ைொ... இமத வித்துட்டு இந்த நொகட

கவண்டொம்னு கபொனது உங்க முதல் தப்பு. அடுத்து ஏழு தமலமுமற
அனுபவிக்ககவண்டிய பொவத்மத அவர் நீங்க யொரும் அனுபவிக்கக்
கூடொதுன்னு நிமனச்சு பல விஷயங்கமளச் கசஞ்சுகவச்சொர். ஆனொ,
எமதயும் ககட்கொை இந்த நொட்மட விட்கட கபொய், கமடசியில
அய்யொவுக்கு ஆன ைொதிரிகய உங்களுக்கும் ஆயிடிச்கசம்ைொ.’’
``உண்மைதொன்... ஆனொ, அடுத்து ஒண்ணு பிறக்கப்கபொவுகத!’’

``அதுவும் வைப்கபொற கொலத்துல அப்படி ஆகிட்டொ?’’

``கநொ... அப்படிச் கசொல்லொதீங்க. அப்படிகயல்லொம் நடக்கக் கூடொது.

அதுக்கு நொன் என்ன கசய்யணும்?’’

``ஓ... இப்படி நீங்க வந்து ககட்பீங்க... அதுக்கு பதில்

கசொல்லணும்னுதொன் நொன் இன்னமும் உசுகைொட இருக்ககனொ?’’
``என்ன கசொல்றீங்க தொத்தொ?’’

``இனிகைதொம்ைொ கசொல்லகவகபொகறன். அதுக்கு முந்தி, உன் மகயொல

ஒரு கொரியம் கசய்யறியொ?’’

``என்ன தொத்தொ?’’

``பக்கத்துல கிைறு இருக்கு. கயிறு கட்டின குடமும் கூடகவ இருக்கு.

அதொல தண்ைி இமறச்சு இகதொ ஒரு வரிமசயில இருக்குகத இந்த
ைைங்க... இதுக்கு நீ தண்ைி விடணும்.’’

``விடுகறன் தொத்தொ... விடுகறன்.’’

``அப்ப, முதல்ல அமதச் கசய். இவர் ககொஞ்ச கநைம் கழிச்சு

எழுந்திருப்பொரு. அப்ப அடுத்து என்ன கசய்யணும்னு கசொல்கறன்’’ -
தொத்தொ கூறிவிட்டு, பக்கைொய் ைைத்தின்கைல் சொய்ந்து அைர்ந்துவிட,
சொருபொலொ என்கிற அந்த கர்ப்பவதிப் கபண் தண்ைர்ீ விடப்
புறப்பட்டொள்.

லொட்ஜில் அமறக்குள் நுமழந்த அைவிந்த், முதல் கொரியைொக கபக்மக

பொைதியிடம் தந்து சரிபொர்க்கச் கசொன்னொன். அவளும் பொர்த்துவிட்டு
``எல்லொம் சரியொ இருக்கு அைவிந்தன். பைம் ைட்டும் குமறயுது.
அப்படித்தொன் ஆகும்னு எனக்கும் கதரியும்’’ என்றொள் ைகிழ்வொக.

``தம்பி, அவன் கபொலீஸ்ல சிக்கிட்டொனொ... ைமலயில அந்தப் கபரியவர்

கசொன்னது சரியொ இருந்துச்சொ?’’ என்று முத்துலட்சுைியும் ககட்டொள்.

``அவகனதொம்ைொ... அந்த திவ்யப்ைகொஷ் ககொஞ்சம் கிகைட்கைன்தொன்’’

என்றவன், அப்கபொதுதொன் அந்த ைொமலமய அவள் கழுத்தில்
பொர்த்தொன்.

``இது என்ன பொைதி புதுசொ?’’

``ஏன் ககட்கிறீங்க... ைமல கைல ஒரு கிழவி வம்பொ

கபொட்டுவிட்டுட்டொ. ககட்டொ, `கபொகன் கபொடச் கசொன்னொன். நீ ைமல,
கொகடல்லொம் சுத்தணும்’னு ஏகதகதொ கசொல்றொ.’’

``அது யொர் கிழவி?’’

``ைமலகைல் கிழவிங்களுக்கொ பஞ்சம். ஆனொ, நொன் அவங்க கபச்மச

ககர் பண்ைமல அைவிந்தன். இப்ப நீங்க ககட்கவும்தொன் ஞொபகம்
வருது. ஒரு கபொருமள விக்க, இப்பல்லொம் எந்த எல்மலக்கும்
கபொறொங்க’’ - என்றபடிகய அந்த ைொமலமயக் கழற்றப்கபொனவமள,
பொட்டி கவகைொய்த் தடுத்தொள்.

``கழட்டொகத... அதுபொட்டும் இருந்துட்டுப்கபொகட்டும்.’’

``அது என் கசௌகர்யம். இதுல எல்லொம் தமலயிடொகத’’ என்றவள் வசி

ீ
எறிந்தொள். அப்கபொது பொர்த்து, சற்று விலகிப்கபொய் கடபிள் கைல் இருந்த
தண்ைர்ீ பொட்டிமலத் திறக்கத் கதொடங்கியிருந்த அைவிந்தன் கழுத்தில்
அது திட்டைிட்டுப் கபொட்டதுகபொல் விழுந்தது.

அவனுக்கக அதில் வியப்புதொன். ைிகச்சரியொக அப்கபொது பொைதிக்கு

கபொனில் அமழப்பு. கொமதக் ககொடுத்தவள் அதிை ஆைம்பித்தொள்.
ைறுபுறத்தில் அவள் அப்பொவின் உதவியொளன் ககைசபொண்டியன்.

``பொப்பொ... ஐயொ நம்மைகயல்லொம் விட்டுட்டுப் கபொயிடுவொர்கபொல

இருக்கு பொப்பொ. டொக்டருங்க கூப்பிட்டு `24 ைைி கநைம்தொன்’னு
கசொல்லொைச் கசொல்லிட்டொங்க’’ என்ற குைல், ஸ்பீக்கர் கபொன் வழி
எல்கலொமையுகை ஓர் உலுக்கு உலுக்கிவிட்டது.

- த ொடரும்… 13 Jun 2019

அன்று எதனொல் நவபொஷொைத்தில் தண்டபொைி சிமலமயச்
கசய்யப்கபொகிகறன் என்னும் ககள்விக்கொன விமடமயக் கூறுமுன்,
கபொகர் பிைொன் அங்கக நிற்கும் கிழொர்கமளயும், அஞ்சுகன் ைற்றும்
புலிப்பொைிமயயும் ஒருமுமற சுற்றி வந்து, பிறகு தமையில்
பத்ைொசனைிட்டு அைர்ந்து ககொண்டொர். அவர்கள் எல்கலொமையும்கூட
எதிரில் அைைச் கசொன்னொர். அவர்களும் அைர்ந்தனர்.
அப்கபொது கதன்னஞ்சிைட்மடகளுடன் (ககொட்டொங்கச்சி) ஓர்
உறிப்பொமனயில் ஆவி பறக்க முருங்மக ைசத்மத, அடுைமனக்
ககொட்டொை ஊழியன் ஒருவன் ககொண்டுவந்திருந்தொன். ைசத்தின் கைல்
ஆவியின் ஆனந்த நடனம். சிைட்மட ஒன்மற கபொகர்வசம்
வைங்கிவிட்டுத் தந்தவன், முருங்மக ைசத்மத இன்கனொர் அகப்மபச்
சிைட்மடயொல் முகந்கதடுத்து கபொகரின் சிைட்மடயில் விட்டொன்.
அப்படிகய எல்கலொருக்கும் சிைட்மடகமளத் தந்து ைசத்மத விட்டொன்.
ைசத்தின் கைல் பசு கநய்யின் ைினுைினுப்பு நன்கு கதரிந்தது.

முருங்மக, தொது விருத்திக்கு அடிககொலும் ஓர் அபூர்வ தொவைம்.

குறிப்பொக, இரும்புச்சத்து இதனிடம் அபரிைிதம். தன் இமல பூ
கொய்களில் இது தொதுச்சத்மத ைிகுதியொகச் கசர்த்துவிடுவதொல், இதன்
ைைத்தண்டு இவற்மறக் கடத்தும் ஒரு வழித்தடைொக ைட்டுகை ஆகி
தனக்ககன உறுதி இல்லொததொக ஆகிவிட்டது. அதனொல் இமதக்
ககொண்டு ைைகவமலப்பொடு எமதயும் கசய்ய இயலொது. ஆனொல், ஈைம்
வற்றொத இதன் தண்டுகள் நடப்படும் இடங்களிகலல்லொம் கவர்விட்டு
ைைைொகிவிடும்.

முருங்மக ைசத்மத கபொகர் சுமவக்கவும், ைற்றவர்களும் சுமவத்தனர்.

அளவொன கல்லுப்பு, ைிளகுக்கொைம், கபருங்கொயம், பசு கநய், ைஞ்சள்,
கூடுதலொக ஒரு சிட்டிமக கடுக்கொய் ைசி என எல்லொம் கலந்த
கலமவ... சொப்பிடச் சொப்பிடப் புத்துைர்ச்சியொக இருந்தது.

``இது என்ன ைசம்?’’ என்று அஞ்சுகமனப் பொர்த்துக் ககட்டொர் கபொகர்.

``முருங்மக ைசம் பிைொகன...’’

``இதன் குைம் பற்றிக் கூறு பொர்ப்கபொம்!’’

``ைந்தத்தன்மைமயப் கபொக்கி விறுவிறுப்மப உடலுக்கு அளித்திடும்.

எலும்பு ைஜ்மஜகளுக்கு ஊட்டம் கிட்டும், வயிற்றுைவில் விஷத்தன்மை
இருந்தொல் முறிக்கும்.’’

``சுருக்கைொய், எலும்மப இரும்பொக்கும் என்று கூறு. தினசரி உைவில்

இகதொடு சுண்ைம்ககொண்ட கவற்றிமலமயச் கசர்த்துக்ககொள்வது நூறு
வயதிலும் ஓட்டக்கொைனொய் நம்மை மவத்திருக்கும். இங்கக சுண்ைம்
அளவொய்ச் கசர்க்கப்படுவது முக்கியம். அடுத்து, விருந்துைவுக்குப் பிறகு
தொம்பூலம் என்பதும் முக்கியம். கவறும் வயிற்றில் கவற்றிமல
கசர்வது மூன்றொம்பட்சகை... எப்கபொதும் நொம் முதல்பட்சத்திகலகய
நின்றுவிட கவண்டும்’’ என்று முருங்மக ைசம் கதொட்டு கவற்றிமல
வமை கசன்ற கபொகர், தண்டபொைி சிமலயிடம் திரும்பி வைலொனொர்.

``கிழொர்ககள... அருமைச் சீடர்ககள... இப்கபொது நொன் கூறப்கபொவமத

நன்றொகக் கிைகித்துக்ககொள்ளுங்கள். இந்தப் பூைி, கனிைங்களொல் ஆனது.
ஆயிைைொயிைம் கனிைங்கள் ஒன்றொகிப் பிறகு உருண்மடயொகி,
பஞ்சபூதங்களின் வடிவைொகி உருண்டுககொண்கட இருக்கிறது. இதன்
மூலம், சூரியகன! சூரியனிலிருந்து கதறித்து விழுந்த
அக்னிக்குழம்புதொன் அவிந்து அடங்கி இப்படியொனது. கதொடக்கத்தில்
இப்கபொதுள்ளதுகபொல் சீைொன ஒரு தட்பகவப்பநிமல இல்மல. முதலில்
ஆகொயம், பிறகு அக்னி, பிறகு வொயு, பிறகு வருைன், பிறகக நிலம்
என்று ஒரு வரிமச உண்டொனது.

பூதங்களில் எல்மலயற்றது, அளக்க இயலொதது, இருப்பது, இல்லொதது

என எல்லொமுைொனது ஆகொயகை! இதில் ைிதந்த அக்னிக்குழம்புதொன்
குளிைப்கபொய் வொயு உருவொகி, பிறகு வொயுவொல் ைமழ உருவொகி,
அதனொல் கடல் உருவொகி, அதனொல் பூைியில் தொவைங்கள் கதொன்றி,
பிறகு பல்லுயிர்கள் கதொன்றி பொைம் ஏற்பட்டு சொய்ைொனம் ஏற்பட்டு,
இறுதியில் சீைொன ஒரு கவகத்தில் துைியளவு கூடுதல் குமறதல் இன்றி
இந்தப் பூைி சுழன்றுவருகிறது’’ - கபொகர் இப்படி ஒரு விளக்கம்
அளிக்கவும், அஞ்சுகனும் புலிப்பொைியும் ஒருவமை ஒருவர்
பொர்த்துக்ககொள்ள, அப்கபொது சங்கன் முதல் ைற்றுமுள்ள சீடர்களும்
வந்து வரிமசயொக அைைத் கதொடங்கினர்.

``என்ன அஞ்சுகொ... ஏகதனும் சந்கதகைொ?’’

``ஆம் குருகவ.’’

``எதுகவண்டுைொனொலும் ககள்.’’

``இந்த உலமக, அந்த ஆதிசிவன்தொன் பமடத்தொர் என்பதுதொகன தங்கள்

கருத்து. ஆனொல், இங்கக எங்ககயும் சிவனொர் வைகவயில்மலகய?’’
- அஞ்சுகனின் ககள்வி முன், கபொகர் கபரிதொய் முதலில் சிரிக்கத்தொன்
கசய்தொர். அஞ்சுகமன அது என்னகவொ கசய்தது. தொன் தவறொக
எமதயொவது ககட்டுவிட்கடொைொ என்பதுகபொல் அவமைப் பொர்த்தொன்.

``சலனப்படொகத... நீ சரியொகத்தொன் ககட்டுள்ளொய். உனக்கொன பதிமல

நொன் கவறு ைொதிரி கூறினொல்தொன் உனக்கும் விளங்கும். ஒரு சமையல்
கதொடங்குகிறது என்று மவத்துக்ககொள்கவொம். முதலில் பொத்திைம், பிறகு
அடுப்பு, பிறகு தண்ைர்,
ீ பிறகு உைவுப்பண்டம் என்று அங்கக ஒரு
வரிமச உருவொகிறதல்லவொ? அப்படித்தொன் ஆகொயம், அக்னித்துண்டு,
வொயு பிறப்பு, பிறகு அதன் திரிபொல் ைமழ, அதனொல் கடல் ைிகுந்த
பொகம், நிலம், பிறகு தொவைம், உயிரினம் என்ற வரிமச...
எப்படி சமையமல ஒருவர் கசய்கிறொகைொ, அமதப்கபொல் இமத
கிைைப்படி கசய்தவகன அந்த ஆதிசிவன்தொன்! மசவ கநறி
ககொட்பொட்டின்படி ஆதிசிவன் என்றொல், மவைவத்தின்படி விஷ்ணு,
சொக்தத்தின்படி பைொசக்தி... சூரியமனப் பமடத்து அவமனச் சிலுப்பிச்
சிதறச்கசய்து பூைிமய உருவொக்கிய விதத்மத ைனிதர்களொகிய நொம்
புரிந்து ககொள்ளும்விதத்துக்கு ஏற்ப விளக்கங்கள் அமைகின்றன. நொன்
`ஆதிசிவகன சூரியமனப் பமடத்தொன். பிறகு அதிலிருந்து
அக்னிக்குழம்மபத் கதறிக்கச் கசய்தொன்’ என்று கூறியிருந்தொல், நீ
இப்படிக் ககட்டிருக்க ைொட்டொய்...’’ - கபொகரின் இந்த விளக்கத்திலிருந்தும்
ஒரு கிமளக் ககள்வி சங்கனிடம் கதொன்றியது.

``குருகவ... தங்கள் கூற்றிலிருந்து, சகலத்துக்கும் மூலம் ஒளிப்புனலொன

சூரியகன என்பது விளங்குகிறது. இந்தச் சூரியமன ஆதிசிவன்
பமடத்தொன் எனில், ஆதிசிவமன யொர் பமடத்தது?’’ என்கிற ககள்விமய
அவன் ககட்டும்விட்டொன்.

``சங்கொ... இந்தக் ககள்விமயத்தொன் சித்தர்களொகிய நொங்கள்

கபருங்ககள்வி என்கிகறொம். ஒருகவமள ஆதிசிவமனப் பமடத்தது ஒரு
சக்தி என்றொல், அந்தச் சக்திமயப் பமடத்தது எது என்று அடுத்து
ககள்வி எழும். இந்தக் ககள்வி நீண்டுககொண்டு ைட்டுகை கசல்லும்.
இதனொல் ஒரு விமடமய நொம் பளிச்கசன அமடயகவ முடியொது.
ஆனொல், இந்தக் ககள்விக்கு விமட உன்னுள்களகய உள்ளது. நீகயொ
என்னுள் இருக்கிறொய் என்னும் சிவ தத்துவம் உைை, நைக்குப் கபைறிவும்
கபருந்தவமும் கவண்டும். அது இைண்டும் இல்லொத நிமலயில் நொன்
உங்களுக்கு எவ்வளவு விளக்கைளித்தொலும் ஒரு ககள்வி
ைிஞ்சியபடிகயதொன் இருக்கும்’’ - கபொகர் இப்படிக் கூறவும் ``ைன்னிக்க
கவண்டும்’’
என்று இமடயிட்டொர் கிழொர் ஒருவர்.

``ம்... ககளுங்கள் கிழொகை!’’

``நீங்கள் `சிவம்’ என்றும், `விஷ்ணு’ என்றும் குறிப்பமத `இயற்மக’ என்று

ஒரு கசொல்லில் கசொல்பவர்களும் உள்ளனகை, அதுபற்றிய தங்கள்
கருத்து?’’

``இது கபொதுவொன ஒரு கசொல்... நம்மைகயல்லொம் `ைனிதர்கள்’ என்றும்,

நொன்கு கொல் உயிர்கமள `விலங்குகள்’ என்றும் கபொதுவொகக்
கூறுவதுகபொன்றகத இது. அப்படியும் கூறலொம். ஆனொல், `இயற்மக’
என்று கூறும்பட்சத்தில் அங்கக கபருங்ககள்விக்கு இடகையில்மல.
அந்த இயற்மக எவ்வொறு கதொன்றியது என்று யொரும் கபரிதொகக்
ககட்பதில்மல.’’

``உண்மைதொன்... எது இதில் சிறந்தது?’’

``ககள்விக்கு இடைளிக்கும் இமறச் சிந்தமனகய சிறந்தது.

ககள்விக்கொன விமட அவைவர் தவத்துக்கு ஏற்ப கிட்டும். இமறச்
சிந்தமனகய அகந்மதயில்லொதது. இயற்மக என்பவரிடம்
தன்னம்பிக்மக, சுயைரியொமத எனும் கபயர்களில் அகங்கொைம்
ைிகுந்திருக்கும். அகங்கொைம், ைனிதன் வமையில் ைிக ஆபத்தொனது.’’

``அகங்கொைம் என்று தொங்கள் எமதக் குறிப்பிடுகிறீர்கள்?’’

`` `நொன், நொன், நொன்’ என்று இந்தச் கசொல்மல எவர் ைிகப்

பயன்படுத்தினொலும் அவர்கள் அகங்கொைம் ைிகுந்தவர்ககள! நொன்தொன்
கசய்கதன், நொன் சொதிப்கபன், நொன் யொர் கதரியுைொ கபொன்ற
ககள்விகளில் இதுதொன் தூக்கலொக இருக்கும். இந்த `நொன்’ ஒரு
ைனிதமன கைலொன நிமலக்குச் கசல்ல விடகவ விடொது.’’

``நொன் கசய்கதன், நொன் சொதிப்கபன் என்பகதல்லொம் தன்னம்பிக்மக

அல்லவொ, தன்னம்பிக்மக எப்படித் தவறொகும்?’’

`` `இன்று. பிறகு, அது நிறம் ைொறி நம்மை அகந்மதயுள்ளவனொக

ஆக்கிவிடும். அதற்கு ஒளமவக்கிழவிகய ஒரு சொன்று.’’

கபொகர் ஒளமவக்கிழவியிடம் வந்து நின்றது, அமனவருக்குகை

ஆச்சர்யைளித்தது. `அந்தத் தைிழ் மூதொட்டி மூலம் எப்படி சொட்சியம்
உமைக்கப்கபொகிறொர் கபொகர்?!’ என்று அமனவரும் பொர்த்தனர்.
``ஒளமவ, ஒரு ைொது சன்யொசி! தன் இளமைமய ைறுத்து முதுமைமய
இமறவனிடம் கவண்டிப் கபற்றவள். மூலன் கசொன்னதுகபொல் உள்ளம்
ககொயிலொய், ஊனுடம்பு ஆலயைொக இருக்க விரும்பியவள். அவளுக்கும்
கள்ளப்புலன் ஐந்தும் கொளொ ைைிவிளக்கு - கதள்ளத் கதளிந்த
அவளுக்கும் சீவன்தொன் சிவலிங்கம். ஒருசையம் இந்தக் கிழவிக்கு
இனி அறிய எதுவுைில்மல என்கிற எண்ைம் ஏற்பட்டுவிட்டது.
அமலந்து திரிந்தது கபொதும் என்றொகி, இமறவகனொடு கலக்கும்
எண்ைம் ஏற்பட்டது. அந்த எண்ைம் தவறில்மல. ஆனொல்,
எல்லொவற்மறயும் அறிந்துககொண்டுவிட்டதொய் இந்தக் கிழவி
நிமனத்ததுதொன் பிமழ. இவளின் பிமழமயச் சீர்கசய்து உலகுக்கும்
இந்தக் கிழவி மூலம் ஒரு பொடம் கற்பிக்க எண்ைினொன் அந்த
முருகன்.

ஒருநொள் இமடயன் வடிவில் எதிரில் கசன்றொன். கமளத்து, பசிகயொடு

இருந்த இந்தக் கிழவியிடம் `பசிக்கிறதொ?’ என்று ககட்டொன். `ஆைொம்’
என்றொள் கிழவி!

`நொவல் ைைத்தடியில்தொன் இருக்கிறொய்... பழம் பறித்துத் தைட்டுைொ?’

என்று ககட்க,
கிழவியும் `ஆஹொ தொடொப்பொ’ என்றொள்.

`நல்லது... உனக்கு சுட்ட பழம் கவண்டுைொ... சுடொத பழம் கவண்டுைொ?’

என்று அடுத்து ககட்டொன்.

கிழவிக்குத் திக்ககன்றது. கொய் கதரியும், அது கனிந்தொல் பழம் என்பதும்

கதரியும். இது என்ன சுட்ட பழம்? கதரியொது விழித்த கிழவி, அமதக்
கொட்டிக்ககொள்ளொைல் `சுடொத பழகை தொப்பொ’ என்றொள். ைனதுக்குள்
அவன் தருவமதமவத்து எது சுட்ட பழம், எது சுடொத பழம் என்பமதத்
கதரிந்துககொள்ள எண்ைினொள். முருகனும் ைைத்மத உலுக்கினொன்.
கபொலகபொலகவன ைண்ைில் பழங்கள் உதிர்ந்தன. அவற்றில்
சிலவற்மறப் கபொறுக்கி எடுத்து கிழவிக்குத் தந்தொன் முருகன். அந்தப்
பழங்களில் தமைைண் தூசு ஒட்டியிருக்கவும், அமதக் கண்ட கிழவி தன்
வொயொல் ஊதிவிட்டுச் சொப்பிட விமழயவும் முருகன் ககட்டொன்...
`என்ன பொட்டி, பழம் சுடுகிறதொ?’

கிழவியிடம் சிலிர்ப்பு. `இமதத்தொன் இவன் இப்படிக் குறிப்பிட்டொனொ?

எவ்வளவு சிறிய விஷயம்... ஆனொல், எல்லொம் கதரிந்துவிட்டதொக நொன்
கருதியது எவ்வளவு பிமழ? இந்தச் சிறிய விஷயம் எனக்குத்

கதரியவில்மலகய...’ என எண்ணும்கபொதுதொன் அந்தக் கிழவிக்குள்ளும்

`கற்றது மகயளவு, கல்லொதது உலகளவு’ என்ற சிந்தமன எழுந்தது.
அதன்பிறகு இமடயன் முருகன் ஆனொன். கிழவி, தன் அகங்கொைம்
அழிந்து அந்த ஞொனச்கசல்வமன வைங்கி நின்றொள். இந்தச் சம்பவம்,
ஒரு ககொைத்தில் சிறு சம்பவம் - இன்கனொரு ககொைத்தில் இதுதொன்
கபரிய சம்பவம்!

கிழவி, உண்மையில் உலகில் உள்களொர் எல்கலொமையும்விட எல்லொம்

அறிந்தவகள! ஆனொலும், கைலும் அறிய வொழ்வில் விஷயங்கள்
இருந்துககொண்டிருப்பதுதொன் விந்மத.

`நொன்’ எனும் அகந்மத, கைலும் அறிந்துககொள்ள விடொதபடி

கசய்துவிடும். அதனொல்தொன் அகங்கொைம் கூடகவ கூடொது என்கறன்.’’

``அப்படியொனொல் பக்தி உள்ளவர்களிடம், அதொவது இமற

நம்பிக்மகயுள்ளவர்களிடம் அகங்கொைகை இருப்பதில்மலயொ?’’

``அகங்கொைம் ஒரு ைொய உைர்வு. அது எல்கலொமையுகை

தன்வயப்படுத்த முயலும். இமற நம்பிக்மகயுள்ளவர்கள் கவகைொய்
அமத உைர்ந்து திருந்திவிடுவர். நம்பிக்மக யற்றவர்களிடம்
விவொதம்தொன் வளரும். இதற்கும் ஒளமவக்கிழவிகய சொட்சி.’’

``பிைொகன, நொங்கள் ைசவொதத்தில் தங்கம் கசய்வது குறித்துக் ககள்வி

எழுப்பிகனொம். அந்தத் தங்கத்தொல் ஏன் முருகனொகிய தண்டபொைிமயத்
தொங்கள் கசய்ய விரும்ப வில்மல என்று சங்கன் ககள்வி எழுப்பினொன்.
ஆனொல், அதற்கொன பதிமல தொங்கள் இன்னமும் கூறவில்மல.
ககள்விகள் கிமளவிட்டு எங்ககங்ககொ கசன்றுவிட்டன.’’

``எங்கும் கசல்லவில்மல... தங்கம் ைற்றும் பொஷொைங்கள் பற்றி

உங்களுக்குத் கதரிய கவண்டும் என்றொல், அமதத் தன்வசம்
ககொண்டுள்ள இந்தப் பூைி பற்றிய அறிவு எல்கலொருக்கும் முக்கியம்.
அப்படிப்பட்ட பூைி எப்படி உருவொனது என்பமதச் சுருக்கைொய்க்
கூறிகனன். இந்தப் பூைிதொன் நம் வொழ்க்மகக்குத் கதமவப்படும்
எல்லொவற்மறயும் தருகிறது. வொனம், ைமழமய ைட்டுகை தருகிறது.
ைமழநீைொல்தொன் பூைியில் ஆறு, கடல் கபொன்றமவ உருவொகின்றன.
ைண்ணுக்குள் ஆழத்தில் ஊடுருவும் இவற்றொல்தொன் கனிைங்கள்
ைற்றும் தொவைங்கள் உருவொகின்றன. இந்தத் தொவைங்கள் ைற்றும்
கனிைங்களிலிருந்கத ஒன்பது வமக பொஷொைத்மதச் கசய்து அமத
உரிய கொலம், உரிய கநைம், உரிய தட்பகவப்பம், உரிய அளவுகளில்
கலந்து உரிய இடத்தில் அமதச் கசய்வதில்தொன் கொலத்தொல் அது
அழியொைல் திகழ்கிறது.

கைகலொட்டைொகப் பொர்த்தொல், இது விஷங்களின் கூட்டைிகபொல்

கதரியும். உண்மையில், இது குைங்களின் கூட்டைி... ஒன்பது
ககொள்களின் கூட்டைி! இந்தக் கூட்டைியொல், நிமலத்த ஒரு வடிவும்,
ஓரிடத்தில் நில்லொைல் பயைப்பட்டபடிகய இருக்கும் ஒரு வடிவும்
என்று இரு சிமலகள் உருவொகப்கபொகின்றன!’’ - கபொகர் பிைொன்
இறுதியொகக் கூறியமதக் ககட்டு அமனவருகை வியந்தனர். இத்தமன
நொள்களொக தண்டபொைி வடிவம் ைட்டுகை எனக் கருதி
இருந்தவர்களுக்குள், அந்த இன்கனொரு சிமல வடிவம் எது என்கிற
ககள்வியும் எழும்பலொயிற்று!

இன்று முத்துலட்சுைி, ககைசபொண்டி கசொன்னமதக் ககட்டுக் கதறி

அழத் கதொடங்கி விட்டொள்.

``ஐகயொ ைொஜொ... கபைொமச கபருநஷ்ட ைொகப்கபொவுகத... இந்த

அைசியலல்லொம் கவண்டொம்கனன் ககட்டியொ...’’ என்று ஆலொபிக்கத்
கதொடங்கிவிட்டொள்.

``அண்கை, என்னண்கை திடீர்னு... உயிருக்கு எந்த ஆபத்துைில்மல,

நடக்கிறதுதொன் நடக்கொத கொரியம்னு கசொன்ன ீங்ககள?’’ - கபொனிலிருந்து
விலகொைல் பொைதி கதொடர்ந்தொள்.

``வொஸ்தவம்தொன் பொப்பொ. ஆனொ, திடீர்னு ஐயொவுக்கு மைல்டொ அட்டொக்

வந்துடுச்சி.’’

``அட்டொக்கொ... யூ ைீ ன் ஹொர்ட் அட்டொக்?’’

``ஆைொம் பொப்பொ.’’

``மை குட்கநஸ்... அப்புறம்?’’

``அதுக்கு ைருந்து ககொடுக்கப்கபொனொ, பிைஷர் கவற கூடிப்கபொச்சு.’’

``பக்கத்துல டொக்டர் இருக்கிறொைொ... நொன் கபச முடியுைொ?’’

``இல்மல பொப்பொ... எவ்வளவு ககட்டொலும் துண்டுத்துண்டொதொன் பதில்

கசொல்றொங்க. இதுல இன்கனொரு கூத்து கவற...’’

``என்ன..?’’

``கசொன்னொ என்கைல ககொபப்படக் கூடொது.’’

``முதல்ல கசொல்லுங்கண்கை...’’

``அந்தச் கசத்துப்கபொன குைொைசொைிகயொட ஆவிய அப்பொ

பொர்த்திருக்கொரு..!’’

``வொட்... ஆவியொ?’’

``ஆைொம் பொப்பொ. இமத நொன் கசொல்லமல. ஐயொதொன் கசொன்னொரு!

ையக்கைொகிறதுக்கு முந்தி நொன் அவர்கிட்ட கபொயிட்கடன். அப்ப,
`பொண்டி, அந்தக் குைொைசொைி கசத்துட்டொன்னு கசொன்கனல்ல’ன்னு
ககட்டொர். `ஆைொங்கய்யொ’ன்கனன்.
`அது ஒண்ணும் கபொய் இல்மலகய!’ன்னும் ககட்டொரு. `அட,
இதுலகபொய் யொைொவது கபொய் கசொல்வொங்களொ?’ன்னு ககட்கடன்.’’

`` `அப்ப எப்படி அவன் இங்கக வந்தொன்?’னு ககட்டவர்... `அகதொ அங்க

நின்னு எட்டிப் பொர்க்கிறொன் பொர்’னொரு.. ஆனொ, என் கண்ணுக்குத்
கதரியமல!’’

``அவருக்கு ைனசுல அழுத்தம். நடக்க முடியொதுன்னு டொக்டர்

கசொல்லிட்டதொல வருத்தம். எல்லொம் கசர்ந்து இப்படி ஒரு இல்யூஷமன
உருவொக்கிடிச்சொட்டம் இருக்கு.’’

``அப்படித்தொன் சத்தியைொ நொனும் நிமனச்கசன். ஆனொ, அந்த சப்

இன்ஸ்கபக்டர் என்மனக் கூப்பிட்டுவிட்டு இகத ககள்விமயக்
ககட்டொரு. இகத பதிமலத்தொன் கசொன்கனன். ஆனொ, அந்த ஆகளொ
`நொனும் அந்தக் குைொைசொைிமய இங்கக இப்ப பொர்த்கதன்’னு கசொல்லி
நடுங்குறொரு. இதுக்கு என்ன கசொல்றீங்க பொப்பொ?’’

ககைசபொண்டியனின் ககள்வி, பொைதிமயத் கதறிக்கவிட்டது.

``என்னண்கை இது உளறல்?’’

``பொப்பொ... இப்ப இப்படிகயல்லொம் ககள்வி ககட்ககவொ பதில்

கசொல்லகவொ கநைைில்மல - கவகைொ கிளம்பி வொங்க நீங்க.’’

``புறப்டுட்கடொம்கை... அதிகபட்சம் எட்டு ைைி கநைத்துல அங்கக

இருப்கபொம்.’’

``தரிசனம் முடிஞ்சிடுச்சொ?’’

``தரிசனைொ..? இந்த வொர்த்மதகய எனக்குப் பிடிக்கமல. இங்கக வந்த

இடத்துல என் கஹண்ட்கபக் களவுகபொய், அதுல ஒரு கதடல். கிழவி
ஒருத்தி ககட்கொைகல ைொமலமயப் கபொடுறொ. யொகைொ பிளொன்பண்ைி
ைிஸ்ட்ரி உண்மைன்னு நொன் நிமனக்கணும்னு கசயல்படுறைொதிரிதொன்
எனக்குப் படுது.’’

``சரிங்கம்ைொ, கவகைொ வொங்கம்ைொ! சுருக்கைொ ஒண்ணு ைட்டும்

கசொல்லிக்கிகறன். அந்த முருகன்தொன் எல்கலொமையும் கொப்பொத்தணும்.
உங்களுக்கும் இப்படி ஒரு அவநம்பிக்மக கூடொதும்ைொ’’ - என்ற
ககைசபொண்டியன், டக்ககன கபொமனயும் கட் கசய்துககொண்டொர்.
பொைதிக்கு அவர் வலிக்கொதபடி ஒரு கசல்ல அமற
அமறந்ததுகபொல்தொன் இருந்தது.

சில விநொடிகள் கபச்சு வைவில்மல. அைவிந்தன் அவமளக் கமலத்தொன்.

``பொைதி... என்னொச்சு?’’

``என்னத்த கசொல்ல... மைல்டு அட்டொக், கூடகவ பி.பி கவற...’’

``ஏகதொ ஆவின்ன ைொதிரி கொதுல விழுந்தகத..?’’

``ஆைொம்... அது ஒரு இல்யூஷன், ஆவியொம் ஆவி... புடலங்கொ!’’

``ப்ள ீஸ்... ககொஞ்சம் புரியும்படி கசொல்லு.’’

``என்னத்த கசொல்றது... கசத்துப்கபொன அந்தக் குைொைசொைி ஆவிய அப்பொ

ஹொஸ்பிடல்ல பொர்த்தொைொம்.’’

``நிஜைொவொ?’’

``எப்படி, இப்படி உடகன நிஜைொவொன்னு ககட்கிறீங்க அைவிந்தன்?

நொன்தொன் இல்யூஷன், பிைமைன்கனகன.’’

``அது எப்படி பொைதி... அந்த பிைமை இன்னிக்கு ஏற்படணும்.’’

``நீங்க என்ன கசொல்ல வர்றீங்க?’’

``தப்பொ ஏகதொ நடந்துகிட்கட இருக்கு.’’

``இப்ப கசொன்ன ீங்க பொருங்க... இமத நொன் ஒப்புக்கிகறன். ஆவியொம்

ஆவி... இகதல்லொம் ஏன் என் எதிர்ல வை ைொட்கடங்குது?’’

``கபொதும் பொைதி கபசினது... புறப்படு முதல்ல’’ - முத்துலட்சுைி

துடிதுடித்தொள்.

``புறப்படத்தொன்கபொகறொம்... இப்ப நொன் வைொை அங்கக இருந்திருந்தொ

எவ்வளவு நல்லொ இருந்திருக்கும்னு கயொசிச்சியொ? வந்ததுல, பர்ஸ்ல
இருக்கிற பைம் கதொமலஞ்சதுதொன் ைிச்சம். முருகமனக் கும்பிட்டொ
எல்லொம் சரியொயிடும்னு கசொன்னிகய... நொை கும்பிடப்கபொனப்பதொன்
எல்லொக் கூத்தும் நடந்திருக்கு. எனக்குத்தொன் நம்பிக்மகயில்மல,
உனக்குத்தொன் ஒரு மூட்மட இருக்கக, ஏன் எந்த நல்லதும்
நடக்கமல?!’’

- பொைதி ககட்டுக்ககொண்கட ககொண்டுவந்த சூட்ககஸில் துைிகமளத்

தூக்கிப் கபொட்டு மூடினொள். கஹர் டிமையர், உருண்மட சீப்பு, பர்ஃபியூம்
ஸ்ப்கை என்று சகலத்மதயும் குப்மபகபொல் அள்ளி இன்கனொரு மபயில்
கபொட்டொள்.
``கைடம், சொர்ஜமை ைறக்கொை எடுத்துக்குங்க’’ என்றொன் கசந்தில்.

``கயஸ்... கயஸ்... கசந்தில், நீங்க கபொய் ரிசப்ஷன்ல பில்மல

கசட்டில்பண்ணுங்க, வந்துகிட்கட இருக்ககொம்’’ என்று, தன் ATM கொர்மட
எடுத்து நீட்ட, அவனும் விலகினொன்.

அைவிந்தன், பொைதிமயகய பொர்த்தபடி இருந்தொன்.

``என்ன அைவிந்தன், புறப்படமலயொ?’’

``நீ கபொ பொைதி... நொன் அப்புறைொ வர்கறன்.’’

``அப்புறைொவொ... ஏன் அைவிந்தன்?’’

``நொன் பல விஷயங்கமள உன்கிட்ட கசொல்லமல. நொை இங்கக

வந்ததுல நிமறய நல்லதுதொன் நடந்திருக்கு பொைதி.’’

``புரியமல’’ - அைவிந்தன் கொயலொங்கமடயில் பொர்த்த கபட்டியில்

ஆைம்பித்து, சுப்மபயொ சொைி, கண்ைொயிை பண்டொைம் என்று
சகலத்மதயும் கசொல்லி முடித்தொன். முத்துலட்சுைிக்கு எதுவுகை
புரியவில்மல.

``தம்பி... என்னப்பொ கபொட்டி? அப்படி என்ன இருக்கு கபொட்டியில..?’’

``பொட்டிம்ைொ, நீங்க பங்களொவுக்குள்ள கபொகும்கபொது உங்களுக்ககல்லொம்

கதரியும். தப்பொ ஒரு பக்கம் சில விஷயங்கள் நடக்கிற ைொதிரிகய, சில
நல்ல விஷயங்களும் இன்கனொரு பக்கம் நடந்துகிட்கட இருக்கு. நொை
இப்ப நடுவுல இருக்ககொம். கபொகப்கபொகத்தொன் எல்லொத்துக்கும் சரியொன
கொைை கொரியம் புரியும்.’’

``தப்பொன்னொ... ைொஜொவுக்கு எதுவும் ஆயிடொகத?’’

``நிச்சயைொ ஆகொது. மதரியைொ இருங்க.’’

``அைவிந்தன், அப்ப நீங்க அந்தப் பண்டொைத்மதத் கதடிப் கபொய்ப்

பொர்க்கப்கபொறீங்களொ?’’
``நிச்சயைொ...’’

``ஒரு ககொ இன்சிகடன்மஸ நீங்க கபருசுபடுத்தி மடம் கவஸ்ட்

பண்றீங்ககளொன்னு கதொணுது.’’

``ககொ இன்சிகடன்ஸுக்கு எனக்கு அர்த்தம் கதரியும் பொைதி. இது ககொ

இன்சிகடன்கஸ இல்மல. திவ்யப்ைகொஷ்ஜி சரியொ அந்த கநைம் வந்து
க்ளூ ககொடுக்கிறொர். அந்தத் திருடனும் கிமடக்கிறொன் - அப்ப அங்கக
அந்தப் கபட்டி - கபட்டிக்குப் பின்னொல சில கமதகள்... ககொ
இன்சிகடன்ஸுங்கிறது ஒரு தடமவதொன் நடக்கும்.
கபொனொப்கபொகுதுன்னு கைண்டொவது தடமவயும் நடக்கும். வரிமசயொ
ககொமவயொ நடக்கொது. எனக்கு நம்ை பங்களொவுல இருக்கிற கபட்டிமயத்
திறந்து பொர்க்கணும்கிறது முதல் விருப்பம். அதுல அந்த கடல்லி
கஜொசியன் கசொன்ன ைொதிரி ைருந்து இருக்கலொம். அது உங்க அப்பொமவ
குைப்படுத்தலொம்னு நொன் பொசிட்டிவொ நிமனக்கிகறன்’’ - அைவிந்தன்,
தன் எண்ைங்கமளத் கதளிவொக மவத்தொன். பொைதிக்கும் அதற்குகைல்
அவகனொடு ைல்லுக்கட்டத் கதொன்றவில்மல.

``சரி அைவிந்தன்... சீக்கிைைொ வொங்க! நீங்க என்கூட இருந்தொ எனக்குக்

ககொஞ்சம் கதம்பொ இருக்கும்கிறமத ைறந்துடொதீங்க.’’

``பொைதி... நொன் கதொடர்கமதமயக்கூட எடிட்டர்கிட்ட கபசி,

தள்ளிப்கபொடப்கபொகறன். எனக்கு இப்ப இதுதொன் அமசன்கைன்ட். ஒரு
எழுத்தொளனுக்கு அைொனுஷ்ய அனுபவங்கள் ஏற்படுறது கைொம்பகவ
நல்லது’’
என்று கழுத்மதச் கசொறியவும் அவள் விட்கடறிந்த ைொமல,
விைல்களில் உைசியது.

``பொகைன்... ைமலயில இருந்து உன் கழுத்துல விழுந்து இப்ப என்

கழுத்துல... ஏன் இது கவற எங்ககயொவது கபொய் விழுந்திருக்கலொகை..?’’

``அைவிந்தன்... அது ஒரு ஜடப்கபொருள்! கதலுங்கு சினிைொ பொதிப்பு

உங்ககிட்ட கைொம்பகவ இருக்கு.’’
``நொன் கதலுங்குப் படகை பொர்த்ததில்மல பொைதி.’’

``கவண்டொம்... கபசினொ கபச்சுதொன் வளரும். அந்தப் பண்டொைத்மதப்

பொர்த்துட்டு வந்து கசருங்க. எனக்கு இந்த ட்ரிப்ல எல்லொகை
கநகட்டிவ்தொன். ஒரு நொமய இடிச்சுக் ககொன்னதுல இருந்து எல்லொகை
தப்பொ இருக்கு.
எல்லொம் இந்தக் கிழவியொல - புறப்படு கிழவி’’ என்று ககொபைொய்,
கசல்லைொய், பல ைொதிரி கபசியபடி புறப்பட்டொள். அைவிந்தனுக்குள்ளும்
கண்ைொயிைப் பண்டொைம் நிைிர்ந்து எழத் கதொடங்கினொர்.

அவ்வளவு ைைங்களுக்கும் தண்ைர்ீ விட்டுவிட்டு, முகத்தில் பூத்த

வியர்மவமய ஒற்றிக்ககொண்கட வந்தொள் சொருபொலொ. சொந்தப்ைகொஷ்,
அந்தத் தொத்தொவின் கட்டிலில் கொமலத் கதொங்கப்கபொட்டு
அைர்ந்திருந்தொன். ைனதில் இனம்புரியொத ஓர் அமைதி, எந்தச் சிக்கலும்
தீர்ந்துவிடவில்மல. ஆனொல், தீர்ந்துவிட்டதுகபொலகவ ஓர் அமைதி.

தொத்தொ, அந்தத் தள்ளொமையிலும் தனக்கொன ஆஸ்கபஸ்டொஸ் கூமை

இருப்பிடத்தில் டீ கபொட்டு எடுத்து வந்து, இருவர் முன்னொலும்
நீட்டினொர். சன்னைொய் வொசம், கநளிசலொய் ஆவி ``உங்களுக்கு எதுக்கு
தொத்தொ சிைைம்?’’

``சிைைைொ... கடமைம்ைொ! நீங்க திரும்ப வந்து இப்படி இங்கக

உட்கொர்ந்திருக்கிறதுல எனக்கு எவ்வளவு சந்கதொஷம் கதரியுைொ?
அதுலயும் இந்த இடத்மதத் திரும்ப வொங்குகறன்னு கசொன்னதுல
கைொம்பகவ சந்கதொஷம்.’’

``தொத்தொ... திரும்பி வொங்குறது அவ்வளவு சுலபைில்மல. அந்த ைிஸ்ைொ

இப்ப சும்ைொ இருக்கிறதொல இப்படிகய எப்பவும் இருப்பொர்னு கசொல்ல
முடியொது. ஆைொ... எமத கவச்சு அவர் வித்துடுவொர்னு நம்புறீங்க?’’

``என்ன தம்பி இப்படிக் ககட்டுட்டீங்க... அவங்களொல இங்கக எமதயுகை

கசய்ய முடியமல. வரிமசயொ எத்தமன சொவுங்க கதரியுைொ?’’
``ஒரு கன்ஸ்ட்ைக்ஷன் பண்ணும்கபொது விபத்துகள் சகஜம் தொத்தொ.’’

``இல்மல தம்பி... இது விபத்து வடிவத்துல ைிைட்டல்.’’

``யொர் ைிைட்டுறது?’’

``கவற யொர்... உங்க தொத்தொதொன்.’’

``அவர் எப்படி?’’

``கசொன்னொ நம்ப ைொட்டீங்க. சர்ப்பைொ நடைொடிக்கிட்டிருக்கொர் அவர்.’’

``சர்ப்பைொ... அதொவது பொம்பொவொ?’’

``ஆைொம்.’’

``ககொஞ்சம் நம்புற ைொதிரி கசொல்லுங்க. எந்தக் கொலத்துல

இருந்துக்கிட்டு என்ன கபச்சு இது?’’

``கொலம் எதுவொ இருந்தொ என்ன, சில விஷயங்கள் ைொறுவகதயில்மல

தம்பி.’’

``தொத்தொ... நீங்க கசொல்ற ஃகபன்டசிகயல்லொம் கற்பமனயொன

விஷயங்கள். அகைரிக்கொவுகலயும் ஃகபன்டசி உண்டு. ஆனொ, அமத
நூறு சதவிகிதக் கற்பமனன்னு கசொல்லிட்டுதொன் கசய்வொங்க.’’

``என்ன கபரிய அகைரிக்கொ... இந்தக் ககொலம்பஸ்ங்கிறவன்

கண்டுபிடிச்ச நொடுதொகன அது?’’

``ஆைொம்... அதுக்ககன்ன?’’

``என்ன, அந்த நொட்டுக்கு இப்ப ஒரு 500 வயசு இருக்குைொ?’’

``கிட்டத்தட்ட... எனக்குத் துல்லியைொ கதரியமல.’’

``தம்பி... நொை இருக்கிற இந்த ைண்கைொட வயசு பல ஆயிைம்

வருஷங்கள். ஏன் வருஷம்னு கசொல்லணும் - யுகம் யுகைொ இருக்கிற
பூைி இது. இங்கக எவ்வளவு கபர் பிறந்து வளர்ந்து வொழ்ந்துட்டுப்
கபொயிருப்பொங்க..?’’

``அதுக்ககன்ன?’’ - ககட்டபடிகய டீமயக் குடித்தொன் சொந்தப்ைகொஷ்.

``இப்ப இங்கக இருக்கிற எல்லொகை ைனுஷ மூமளகயொட

கண்டுபிடிப்பும் உமழப்பும்தொகன?’’

``நீங்க கபசறகத புரியமல எனக்கு.’’

``சுருக்கைொ கசொல்கறன்... இப்ப இருக்கிற விஞ்ஞொனிகமளவிட கைலொன

அறிகவொட பல ஆயிைம் கபர் வொழ்ந்த பூைி இது. அதுகலயும் சித்தர்கள்
வொழ்க்மக கைொம்பகவ அலொதியொனது. கபொகர்னு ஒரு சித்தர்
பறப்பொருன்னொ நம்புவங்களொ?
ீ அல்லைர்னு ஒரு சித்தர் உடம்மப
எத்தமன தடமவ கத்தியொல குத்தினொலும் உடகனகய அந்தப் புண்
சரியொகி பமழயபடி ஆயிடும்னொ நம்புவங்களொ?
ீ புழுதி ைண்மை
கஜொலிக்கிற கபொன்னொக்கின சித்தர்கள் இங்கக எத்தமன கபர்
கதரியுைொ?’’
``தயவுகசய்து கநைொ விஷயத்துக்கு வொங்க, எதுக்கு இந்தப் பீடிமக?’’

``வர்கறன்...

உங்க ககொள்ளுத்தொத்தொ ஒரு சித்தர்... இப்பவும் நடைொடிக்கிட்டிருக்கிற

ஒரு சித்தர். அவர் விட்டமத நீங்க கதொடர்ந்தொ, உங்க குடும்பத்துக்கு
ைட்டுைல்ல... இந்த நொட்டுக்கககூட கைொம்ப நல்லது.’’

``தொத்தொ, அது என்ன... அப்படி நொங்க என்ன கசய்யணும்?’’ - சொருபொலொ

இமடயிட்டுக் ககட்டொள்.

``அப்படிக் ககள்... முதல்ல உங்க தொத்தொமவப் பற்றி முழுசொ

கதரிஞ்சுக்குங்க... நொன் கசொல்றமதகவச்சு இல்மல. அவகை எழுதிய
ஒரு மடரி இருக்கு அமதகவச்சு...’’

``எங்கக அந்த மடரி?’’

``அமத அவர் ஒரு ைைப்கபட்டியில கவச்சிருந்தொரு... கபட்டி, அகநகைொ

அவகைொட பொதொள அமறயிலதொன் இருக்கணும்.’’

``பொதொள அமறயிலயொ?’’

``ஆைொ... இந்த பங்களொவுல அப்படி ஒரு அமற இருக்கிறது கைொம்ப

கபருக்குத் கதரியொது. வொங்க கொட்டுகறன்’’
- தொத்தொ அவர்ககளொடு பங்களொவுக்குள் நுமழயத் தயொைொனொர்.

- த ொடரும்…20 Jun 2019

அன்று `எது அந்த இன்கனொரு சிமல?’ என்ற ககள்விகயொடு கபொகர்
பிைொமன ஊன்றிப் பொர்த்தொர்கள் கிழொர்கள். புலிப்பொைியும் சங்கனும்
அஞ்சுகனும்கூட ஆவலொதிகயொடு கவறித்தனர்.

``என்ன, எல்கலொரும் அப்படிப் பொர்க்கிறீர்கள்?’’

``ஒரு சிமலதொகன தொங்கள் கசய்யப்கபொவதொய்க் கூறியிருந்தீர்கள்?’’ -

கைல்லிய குைலில் ககட்டொன் அஞ்சுகன்.
``ஏன்... இன்கனொன்று கூடொதொ?’’

``கூடொகதன்றில்மல... கூறவில்மலகய தொங்கள் என்கற இப்படிக்

ககட்கடன்.’’

``அதுவும் சரிதொன்... இப்கபொதுதொன் கூறிவிட்கடகன!’’

``ஒன்று, தண்டபொைி என்பது கதரியும். அந்த இன்கனொன்று..?’’

புலிப்பொைி ககட்டொன் இம்முமற.

``அமத தண்டபொைியின் திரு உருவம் முற்றுப்கபறும் சையம் நீங்கள்

எல்கலொரும் அறிவர்கள்.’’
ீ

``இதில்கூடவொ ைகசியம்?’’

- இது ஒரு கிழொர்.

கபொகர் உடகன அவர் பக்கம் திரும்பினொர், ``என்ன கசொன்ன ீர்... என்ன

கசொன்ன ீர்?’’

``இல்மல... இதில்கூடவொ ைகசியம் என்று ககட்கடன்.’’

``அப்படியொனொல், என்னிடம் அகநக ைகசியங்கள் இருப்பதொகக்

கருதுகிறீர்கள், அப்படித்தொகன?’’

``ஆம் பிைொகன... `ைண் புழுதியிலிருந்து ைமலப் பொமற வமை,

நிமனத்தொல் தங்கைொக்கிவிடுகவன்’ என்றீர்கள். ஆனொல், அது எப்படி
என்பது ைகசியைொககவ உள்ளகத!’’

``ஒரு பறமவகபொல் ஒரு ைனிதன் பறப்பது என்பது எவ்வளவு இனிய

விஷயம்! கூடு விட்டுக் கூடு பொய்வது என்பதும் எவ்வளவு அரிய
விஷயம். இமவ நொங்கள் அறிந்திடொத ைகசியங்கள் அல்லவொ?’’

``நிமனத்த ைொத்திைத்தில் சீனம், ரிஷ்யம், அஸ்வதீபம், அகைபியம்,

ைதினம், ைக்கம், இலங்மக என்று எங்கும் கசன்று வை உங்களொல்
முடிகிறது. இமவகயல்லொமும் ைகசியங்கள் தொகன?’’
எல்கலொருகை ககள்வி ககட்டொர்கள். கபொகர் பிைொன், எல்கலொமையும்
வியப்பு, புன்னமக, சிந்தமன என்று மூவமகக் கலமவகயொடு
பொர்க்கலொனொர்.

``நொங்கள் ஏதும் தவறொகப் கபசிவிட்கடொைொ பிைொகன?’’

- சற்கற பயத்துடன் ககட்டொர் கிழொர் ஒருவர்.

``இல்மல இல்மல... இப்படி நீங்கள் கவளிப்பமடயொகப் கபசுவது சிறந்த

விஷயம். நொன் உங்கமளகயல்லொம் எவ்வளவு பொதித்திருக்கிகறன்
என்பமத இதன்மூலம் எண்ைிப்பொர்க்கிகறன். நீங்கள் இப்படிகயல்லொம்
ககட்கும்கபொதுதொன் என்னிடம்கூட அகநக ைகசியங்கள் இருப்பது
எனக்கக கதரிகிறது. உண்மையில் அமவ ைகசியங்கள் அல்ல... எனக்கு
ைட்டுகை வசப்பட்டமவ. அவற்மறப் பற்றி நொன் கபருமையொகப்
கபசுவது சித்தலட்சைம் ஆகொது. உண்மையில் ஒரு சித்தன்
கபருமைககொள்ள எதுவுைில்மல. கபருமைககொண்டொல் அவன் முழுச்
சித்தனுைல்லன். கபருமை, சிறுமை எல்லொகை பற்றுள்களொருக்கு
ைட்டுகை.

நொன் உங்கள் ககள்விகளுக்கு ஒரு வரியில் பதில் கூற விரும்புகிகறன்.

எனக்கு வசப்பட்ட சக்திகள் உங்களுக்கும் வசப்படகவண்டுைொனொல்,
நீங்கள் சித்தன் ஆக கவண்டும். இதுதொன் அந்த ஒரு வரி! அறுசுமவ
உைமவ ருசித்துக்ககொண்டும், ஆமசகமள வளர்த்துக்ககொண்டும்
திரும்பத் திரும்பப் பிறக்கும் பிறப்பொக நீங்கள் உள்ள வமை, என்
கபொன்கறொருக்கு வசப்பட்டமவ உங்களுக்கு வசப்படொது.
இமவகயல்லொம் ைகசியைொகவும் அதிசயைொகவும் கதரியும்’’
- கபொகரின் பதில், கிழொர் ஒருவரின் முகத்மதச் சற்றுச் சுளிக்கமவத்தது.
தமலமயத் தொழ்த்திக்ககொண்டு முகத்மதச் சுளித்த அவமை கபொகரும்
கவனித்தொர்.

``என்ன கிழொகை... என் பதில் தங்களுக்கு ஏற்புமடயதொக இல்மலகபொல்

கதரிகிறகத?’’

``ஆம் பிைொகன... தங்கமளப்கபொல் நொங்களும் சித்தன் ஆனொகல

எல்லொம் கிட்டும் என்றொல், அது எப்படி?’’

``ஓர் ஓவியம் வமைய கவண்டும் என்றொல், ஓவியன் ஆனொல்தொகன

அது சொத்தியம்?’’

``ஆசொனொக இருந்து கற்றுக் ககொடுத்தொல் ஆகிவிட்டுப் கபொகிகறொம்.’’

``கமலகமளக் கற்றுத்தை முடியும். ஆனொல், சித்த நிமல என்பது கற்று

வருவதல்ல; கர்ைத்தொல் வருவது.’’

``அப்படியொனொல்?’’

``உங்கள் ஜொதகம் இடைளிக்க கவண்டும்.’’

``ஜொதகம் இடைளிக்க கவண்டும் என்றொல்?’’

``புலி... இந்தக் ககள்விக்கு ைட்டும் இவருக்கு நீகய விளக்கம் கூறு.
உனக்கும் பயிற்சி எடுத்ததுகபொல் இருக்கும்.’’

``நன்றி குருபிைொகன...’’ என்ற புலிப்பொைி, கிழொர்கமள ஊன்றிப்

பொர்த்தவனொக விளக்கைளிக்கத் கதொடங்கினொன்.

``கிழொர் கபருைக்ககள! நைது இப்பிறப்பு என்பது நம் முன் பிறப்பின்

கதொடர்ச்சிகய. முன் பிறப்பு என்பது, ைனிதப் பிறப்பொகவும் இருக்கலொம்,
ஏமனய உயிரினைொகவும் இருக்கலொம். அமத, பிறக்கும் கநைமும், அந்த
கநைத்தில் விண்ைில் நிமலககொண்டிருக்கும் ககொள்களும் நைக்கு
உைர்த்திவிடும்.

ஒரு ைனிதன் தனக்ககன ஒரு கபயர் இல்லொைல்கூட இருந்துவிட

முடியும். பிறந்த கநைம் என்னும் கொலக்கைக்கு இல்லொைல் ைட்டும்
இருக்ககவ முடியொது. அந்தக் கைக்குக்குள்தொன் எல்லொகை
அடங்கியுள்ளன. கைக்குதொன் கஜொதிடம்! கஜொதி உள்ள இடம்
என்பதொல், `கஜொதிடம்’ என்றும், நொம் யொர் என்று அறிய அமத நொம்
கசொதித்துப்பொர்ப்பதொல் அமத `கசொதிடம்’ என்றும் நம் முன்கனொர்
அதுகுறித்துக் கூறுவர்.

இந்தச் கசொதிடத்தில் லக்னம்தொன் ஒருவருக்குத் தமலயொனது. இது

தொமயப் கபொன்றது என்றும் கூறலொம். ஒரு நொளின் ஒவ்கவொரு கநொடிப்
கபொழுதுக்குள்ளும் அந்த நொளின் நட்சத்திை ஆதிக்கம், லக்னத்துக்குரிய
கிைக ஆதிக்கம், ஏமனய ககொள்களின் ஆதிக்கம் நிைம்பியுள்ளன. கொற்று
எப்படி கண்களுக்குப் புலனொகொைல் உைர்வொய்ப் புலனொகிறகதொ,
அகதகபொல் ககொளொதிக்கமும் ைனித உடலில் கண்களுக்குப்
புலனொகொதபடி தன் கசயமலச் கசய்தபடியுள்ளது. அதன் ஆதிக்கப்
படிகய நொம் கசயல்படுகிகறொம். இதில் சந்திைன் ைனைொகவும், சூரியன்
ஆன்ைொவொகவும், கசவ்வொய் வைீ உைர்வொகவும், புதன் நுட்ப
அறிவொகவும், வியொழன் அருளொகவும், கவள்ளி உல்லொச
சந்கதொஷைொகவும், சனி கொைை கொரிய சக்தியொகவும் எல்லொ
உயிர்களுக்குள்ளும் கசயலொற்றுகின்றன. இமவகபொக
நிழற்கிைகங்களொன ைொகு-ககது உள்ளன. இதில் ைொகு ைமறந்தொல்
நற்பயன், நிமறந்தொல் இடத்துக்ககற்ப தீய பயன், எதிர்பொைொத அதிர்ஷ்டம்,
திருப்பம், பட்டம், பதவி இமவ எல்லொமும்கூட ைொகுவின் அமைப்மபப்
கபொறுத்தகத!

ககதுவுக்கும் இப்படி ஒரு தன்மை. ஆனொல், ஒரு ைனிதன்

சந்நியொசியொகவும் சித்தனொகவும் ககது என்னும் ககொகள கபரிதும்
கொைைைொகவுள்ளது. ஆதலொல் `ஞொனகொைகன்’ என இமத
அமழக்கிகறொம். இமவகயல்லொம் கபொதுவொன கூற்று! கைற்கசொன்ன
வற்றில் கிைக கசர்க்மககள் ைற்றும் அமவ உள்ள இடங்கள்
கபொன்றமவ, இந்தப் கபொதுவொன பலமன ைொற்றிவிடும். அமதத்
துல்லியைொகக் கண்டறிந்து கூற கவண்டும்’’
- புலிப்பொைி தனக்குக் கிமடத்த சந்தர்ப்பத்மதப் பயன்படுத்திப் கபரிய
ஒரு விளக்ககை அளித்து முடித்தொன். அமதக் ககட்டு கைலும்
சலனத்துக்கக முன்பு ககள்வி ககட்ட அந்தக் கிழொர் ஆளொனொர்.

``என்ன கிழொகை, இந்த விளக்கம் உங்களுக்கு ஏற்புமடயதொக

இல்மலயொ?’’

- கபொகர் நிைிண்டினொர்.

``ஆம் கபொகர் பிைொகன! ககொள்கள் எங்ககொ உள்ளன. நொம் இங்கக

உள்களொம். அமவ எப்படி நம்முள் புகுந்து கசயல்பட முடியும்? என்மன
நொன் அல்லவொ இயக்குகிகறன். அமவ இயக்குவதொகக் கூறுவது
எப்படி?’’

`` `கண்களுக்குப் புலனொகொத கதிர்களொல்’ என்று புலிப்பொைி கூறியமத,

தொங்கள் ககட்கவில்மலயொ?’’

``அங்ககதொன் இடிக்கிறது. கண்களுக்குப் புலனொகொத ஒன்மற இந்த

கஜொதிடர்கள் ைட்டும் எப்படி அறிந்தனர்? இவர்களுக்கு ைட்டும் அது
எப்படிப் புலப்பட்டது?’’

``கட்டப்படி எல்லொம் நடப்பமத மவத்துதொன்... கவறு எப்படி அறிய

முடியும்?’’
``அப்படியொனொல், நொங்கள் உங்கமளப்கபொல் அஷ்டைொ சித்திகமள
அமடய கவண்டும் என்றொல், இப்கபொதுள்ள நிமலயில் முடியொதொ?’’

``புலன்கமள அடக்கொைல், உடம்மப கவற்றிககொள்ளொைல், ைனம்

கட்டுப்படொைல் அது சொத்தியகை இல்மல.’’

``கசயலற்றுப் பிைம்கபொல் கிடக்க கவண்டும் என்கிறீர்களொ?’’

``உடல், பிைம்கபொல் ஆக கவண்டும். ஆனொல், உள்ளம் விழித்திருக்க

கவண்டும்.’’

``அது எப்படி?’’

``அதற்கக தியொனப் பயிற்சி அளிக்கப்படுகிறது.’’

``தியொனத்தில் எண்ைங்கமளக் கட்டுப்படுத்தி, தொன் யொர் என்பகதகூடத்

கதரியொத ஒரு சூன்ய நிமலக்கு அல்லவொ கசல்கிறொர்கள். அது எப்படி
விழிப்புநிமலயொகும்?’’

``கிழொர்ககள... ககட்பது நன்றுதொன். அகதசையம், ககட்டபடிகய இருப்பது

நன்றல்ல. எமதயும் முயன்றுபொர்க்கொைல் கற்பமன கசய்துபொர்த்து,
அனுைொனங்களுக்கு வைொதீர்கள்.’’

``முயன்றுபொர்ப்பது என்றொல்?’’

``புலிப்பொைியின் கஜொதிடம் உங்கள் வமையில் என்ன கசொல்கிறது

என்பமதத்தொன் அலசிப் பொர்த்துவிடுங்ககளன்.’’

``ஒரு வமகயில் நல்ல கயொசமனதொன்.’’

``எனக்கும் உங்களுக்கு வந்ததுகபொல் சந்கதகங்கள் வந்தன. என் சக்தி

என்பது, இந்த உடல்சொர்ந்த ைனம்சொர்ந்த சுயைொ அல்லது அது
ககொள்களின் வழிநடத்தலொ என்பமத நொன் பரிகசொதித்து உைர்ந்த
பிறகக, என்னுள் பல ைொற்றங்கள் ஏற்பட்டன. நொன், நீங்கள் அமழக்கும்
சித்தன் ஆகனன்.’’
``அதற்கு நொங்கள் என்ன கசய்ய கவண்டும்?’’

``உங்கள் பிறந்த கொல கநைத்மத புலிப்பொைியிடம் கூறுங்கள்.

அமதக்ககொண்டு அவன் ஜொதகம் கைித்து உங்கள் முற்பிறப்பு இப்பிறப்பு
அடுத்த பிறப்பு என்று சகலத்மதயும் கூறிவிடுவொன். அவன்
கசொல்வதுகபொல் எல்லொம் நடந்தொல் நம்புங்கள். இல்லொவிட்டொல்,
உங்கள் கருத்துகமள நொன் பரிசீலமன கசய்கிகறன்.’’

``அப்படிகய கசய்கிகறொம்...’’ என்ற கிழொர்கள், புலிப்பொைியிடம் தங்களின்

பிறந்த நொள் கநைத்மதக் கூறினர். கவல்ைைிக் கிழொருக்கு அந்த
வமகயில் பதிகவ இல்மல. அவர் பிறக்கும்கபொகத தொயொனவள்
இறந்துவிட்டொள். உறவுகளொல் வளர்க்கப்பட்ட அவர்குறித்து ைட்டும்
கொலப்பதிவு இல்மல. அவரும் ைற்றவர்களுக்கு நடப்பமதமவத்கத
தொன் ஒரு முடிவுக்கு வந்துவிடுவதொகக் கூறவும், தங்கத்தில்
கதொடங்கிய விவொதம் ைீ ண்டும் தங்கத்திடகை வந்து நின்றது.

``பிைொன் அவர்ககள... எங்கள் எதிரில் தொங்கள் கல்மலகயொ,

ைண்மைகயொ, இரும்மபகயொ, கசம்மபகயொ தங்கைொக்கிக்
கொட்டுவர்களொ?’’
ீ என்று ககட்டு, அவமைப் பைிகவொடு பொர்த்தனர்.
``சந்கதகைொ?’’ - ஒரு வொர்த்மதயில் ககட்டொர் கிழொர்.

``சத்தியைொக இல்மல. ைசவொதம் என்பது நிஜம். அது ஒரு கபைொற்றல்

என்பதற்கு நொங்கள் சொட்சிகளொய்த் திகழ விரும்புகிகறொம்.’’

``எதற்கு சொட்சிகயல்லொம்?’’

``நொமள இந்த உலகம் இமத நம்ப ைறுக்கலொைல்லவொ?’’

``அமதப்பற்றி நொன் ஏன் கவமலப்பட கவண்டும்?’’

``இப்படிச் கசொன்னொல் எப்படி?’’

``சரி... உங்களுக்கொக நொன் இப்படிச் கசொல்கிகறன். ைசவொதம் கபொய்!

அது ஓர் ஏைொற்று கவமல. அவ்வளவு ஏன், சித்தன் என்பவகன
ஏைொற்றுக்கொைன் தொன். அவமன யொரும் நம்பொதீர்கள். அவமனப்
புறக்கைித்துவிடுங்கள்... கபொதுைொ?’’
- கபொகர் பிைொன் அப்படி ஒரு பதில் கசொல்வொர் என்று அவர்கள் துளியும்
எதிர்பொர்க்கவில்மல.

அப்கபொது இரு ககொல்லர்கள் தங்களின் கருவி மூட்மடகளுடன்,

இருைட்டக் குதிமை கைல் அமவ இருக்க, கபொகரின் அந்த வொயவியபொக
வளொகம் முன் வந்து நின்றனர். கபொகர் முன் கைத்த பைிகவொடு வந்து
தங்கமள அறிமுகம் கசய்துககொண்டனர்.

``கபொகர் பிைொனுக்கு எங்கள் கும்பிடு! நொங்கள் கருவூர்க் ககொல்லர்

கபருைக்கள். என் கபயர் கசங்கொன். இவன் என் சககொதைன் ஆழிமுத்து.
சிமல அச்சு கசய்யக் ககொல்லர்கள் கவண்டும் என்ற தங்களின்
அமழப்மப அறிந்து, தங்கள் ககொட்டொைகர் இடும்ப மூப்பர் என்பவைொல்
அனுப்பப்பட்டுள்களொம்’’ என்றனர்.

``அடகட தொங்கள்தொனொ அவர்கள். சற்றுமுன் தொன்

சிைிழிப்புறொவிடைிருந்து தகவல் வந்தது. தங்கள் வைவு நல்வைவொகட்டும்.
குதிமைகமள கைய விட்டுவிட்டு, பைிப்கபொருள்கமளயும்
மவத்துவிட்டுப் கபொய்க் குளித்துவிட்டு வொருங்கள். உங்களுக்கு நொன்
ஏற்பு தீட்மச வழங்கிய பிறகு ைற்ற விஷயங்கமளப் கபசுகவொம்’’
என்றொர்.

அவர்களும் அவ்வொகற கசய்ய ஆயத்தைொயினர். கிழொர்ககளொ

வருத்தமும் குழப்பமுைொய் கபொகர் பிைொமனகய பொர்த்தவண்ைம்
இருந்தனர்.

இன்று பங்களொ கநொக்கி நடக்மகயில் ஆங்கொங்கக துண்டுத் துண்டொகக்

கிடந்த சில ைைக் கிமளகள், புல்கடொசர்களும் கபொக்மலனர்களும் கடந்த
தடயங்கள் ஆகியமவ, அந்தச் சிலுசிலு கதொட்டப் பகுதிமயக் கொயம்பட்ட
யுத்த பூைிகபொலக் கொட்டின.
சொந்தப்ைகொஷுக்குக் கண்கள் கரித்தன. இமழயிமழயொய்
இளம்பிள்மளயில் ஓடி ஆடிய நிமனவுகள் கதொன்றத் கதொடங்கின.
ககொமடக்கொலத்தில் கதர்வடக் கயிற்றொல் ஓர் ஆள் உறங்கும்
அளவுக்குப் பலமகககொண்டு அந்த ைைக்கிமளகளில் ஊஞ்சல் கட்டி,
கொலொல் உந்தி உந்தி ஆடியகபொது உடம்பில் ஏற்பட்ட பைவச உைர்வு
மூமளச் கசல்களில் அப்படிகய பதிவொகிவிட்டதுகபொலும்.

ைீ ண்டும் அந்த ைைக்கிமளகமளக் கொணும்கபொது, அந்தச் கசல்கள்

தூண்டப்கபற்று அகத பைவச உைர்வு குறுதியில் கதொன்றத்
கதொடங்கியது. கதொட்டப் பைப்மபக் கடந்து கட்டடப் பகுதிக்குள் கொல்
மவக்கவும் கநஞ்சில் கைகைத்தது. கவமலப் பொடுள்ள
நிமலக்கொல்கமளகயொ, ஜன்னல்கமளகயொ, கதவுகமளகயொ சுத்தைொய்க்
கொை முடியவில்மல. அவ்வளமவயும் துரியொனந்தமும் அவன் ைகன்
குைகைசனும் ஒரு கசட்டின் உதவிகயொடு அள்ளிப் கபொட்டுக்ககொண்டு
கபொய்விட்டது அவனுக்குத் கதரிய வொய்ப்பில்மல.

``என்ன தொத்தொ இது ககொைம்..?’’ என்று வொய்விட்டுக் ககட்கவும்

தொத்தொவிடமும் ஒரு கபருமூச்சு.

``ைச்சு வடு
ீ கட்டி ஆண்டு அனுபவிச்ச ஒரு வட்மட
ீ ஓட்மடயும்
ஓடசலுைொ பொர்க்கிறது ககொைம்தொன்யொ... ககொைம்தொன்.’’

``இடிச்சது இடிச்சொங்க முழுசொ இடிக்கொை இப்படிகய

விட்டுட்டொங்ககள..?’’

``அவங்க எங்க விட்டொங்க... நம்ை சொைி விடகவச்சொரு.’’

``நீங்க கசொல்றமத எப்படி நம்புறதுன்கன கதரியமல எனக்கு.’’

``நம்ப கஷ்டைொதொன் இருக்கும். இந்தக் கொலம் அப்படி... நொனும்தொன்

பொர்க்கிகறன்ல? முந்திகயல்லொம் பொங்க்ல பைம் கபொடவும் எடுக்கவும்
கபொனொ, பல ைைி கநைம் ஆகும். கடொக்கன் வொங்கி வரிமசயில நின்னு
பைத்மதக் கட்டியும், எடுத்து வைவும் அம்புட்டு கநைைொகும். இப்ப,
அஞ்சுக்கு அஞ்சடி சதுை அமறக்குள்ளொை ஒரு இயந்திைம் எப்ப கவைொ
வந்து பைத்மத எடுத்துக்கன்னுது. அந்த கவமல பொர்த்தவங்க இப்ப
என்ன பண்றொங்கன்னும் கதரியமல!

ககொஞ்சம் கபரிய தீப்கபட்டிகைக்கொதொன் இருக்குது இந்த கசல்கபொனு.

இது உலகத்கதொட எந்த மூமலக்கும் நம்ை கபச்மசக் ககொண்டு கபொகுது,
ககொண்டும் வருது. இதுல பமழய சிவொஜி ககைசன் படம், பொகவதர்
படம்லொமும் பொர்க்க முடியுது. என் ககொள்ளுப்கபத்தி, படத்மதப் கபொட்டு
மகயில ககொடுத்துரும். கொதுக்குள்ள புளியங்ககொட்மடகைக்கொ
ஒண்மை அமுக்கிவிடும். நல்லொ ககட்கும். சினிைொ ககொட்டொயில
முட்டி கைொதி டிக்ககட் வொங்கி ைண்மைக் குவிச்சு அது கைல
உட்கொர்ந்து பொர்த்த படங்கமளகயல்லொம் இப்ப உள்ளங்மகக்குள்ளொை
கவச்சுப் பொர்க்மகயில, சினிைொ வளர்ந்துகிட்டிருக்கொ இல்மல
கசத்துக்கிட்டிருக்கொன்னும் கதொணும். நொனும்தொன் எல்லொத்மதயும்
பொர்க்கிகறன்ல...’’

``அப்புறம் எப்படி தொத்தொ பொம்பு ரூபத்துல என் ககொள்ளுத்தொத்தொ

நடைொடுறொர்னு நம்புறீங்க?’’

``அப்படி நடைொடினொ நம்பித்தொகன தம்பி தீைகவண்டியிருக்கு’’ -

தொத்தொவிடம் சமளப்கப இல்மல. அதற்குள் அந்தப் பொதொள அமறப்
பகுதி வந்து தமைப்பொகத்தில் தமைகயொடு தமையொக உற்றுப்பொர்த்தொல்
ைட்டுகை கதரிந்த ைைப்பலமகயின் பிடிக்கம்பிமயச் சற்கற நடுங்கும்
கைங்களொல் கதடிப் பிடித்து சிைைப்பட்டுத் தூக்க முமனந்தொர் தொத்தொ.
அவர் சிைைப்படவும் சொந்தப்ைகொகஷ தூக்கினொன். கீ கழ சகைல் என்று ைை
ஏைி கபொல் அந்தச் சரிவு. சொந்தப்ைகொஷுக்கு கநற்றி நைம்பில்
கட்கடறும்புக் கூட்டம் ஊர்ந்து கசல்வதுகபொல் ஓர் உைர்வு.

``இங்கக இப்படி ஒரு அமறயொ?’’

``ஆைொ தம்பி... வொஸ்து பொர்த்துக் கட்டிய அமற. இந்தப் பகுதி, இந்த

பங்களொகவொட ஈசொன்ய பொகம்.’’

`` `ஈசம் தொழ கன்னி ஓங்க வொயு அக்னி கூடொது குமறயொது

சதுைம்ககொள்ள வொசம் புரியும் ைமனயில் லட்சுைி கூத்தொடுவொள் என்று
நிமன’ன்னு ஒரு வொஸ்துப்பொட்கட இருக்கு. அைங்கநொத முதலிங்கிறவர்
`வொஸ்து ைகசியங்கள்’னு எழுதிய புத்தகத்துல இகதல்லொம் இருக்கு.’’

``அப்படிக் கட்டிய வடொ

ீ இது?’’

``அைண்ைமனன்னு கசொல்லுங்க.’’

``எங்கக இப்ப லட்சுைி கூத்தொடுறொ... எல்லொம் ககொைைொல்ல இருக்கு?’’

``ககொண்டொட கவண்டொைொ? தங்ககையொனொலும் அப்படிகய கவச்சிருந்தொ

பூஞ்மச படியத்தொகன கசய்யும்!’’
அவரின் சரியொன பதில் அவமனக் கட்டிப் கபொட்டது. அவர் டொர்ச்மலட்
ககொண்டு வந்திருந்தொர். அதன் வட்ட கவளிச்சம் வழிகொட்ட உள்கள
இறங்கத் கதொடங்கினொர். முன்னதொக, மககமளக் கூப்பிக்ககொண்டு
``நைசிவொயம் நைசிவொயம் ஹரி நொைொயை நைசிவொயம்... நைசிவொயம்
நைசிவொயம் கபொகைொனந்த நைசிவொயம்... நைசிவொயம் நைசிவொயம்
சொந்தப்ைகொஷ பூபதி நைசிவொயம்...’’ என்று இமற வைக்கப் பொடல்கபொல்
கசொல்லிவிட்டுத்தொன் உள் படிகளில் கொமல மவத்தொர்.
அவரின் இமற வைக்கத்தில் தன் கபயமைச் கசொல்லி வைங்கியது
அவனுக்கக ஆச்சர்யம். அவமைப் பின்கதொடர்ந்து இறங்க விமழந்தவன்
சொருபொலொமவப் பொர்த்து ``சொரு... நீ இறங்கொகத. கடொன்ட் கடக் ரிஸ்க்
கநௌ - யு ஆர் ககரியிங்! நொன் கபொய்ப் பொர்க்கிகறன்’’ என்றொன். பிறகு,
தடுைொறியபடி இறங்கியவன்கைல் வட்ட கவளிச்சம் விழுந்து
வழிகொட்டியது. இறங்க இறங்க விபூதி வொசம் மூக்கில் ஏறியது.

``தொத்தொ... என் கபமைச் கசொல்லி `நைசிவொயம்’ன ீங்ககள அது எதுக்கு?’’

என்று ககட்கவும்கசய்தொன்.

``அது உங்க கபர் இல்ல... உங்க ககொள்ளுத்தொத்தன் கபர். என் சொைி

கபர்...’’ - அவர் குைல் எக்ககொ அடித்தது.

``இங்கக இப்ப எதுக்கு வந்திருக்ககொம்?’’

``இதுதொன் என் சொைிகயொட தவக் ககொட்டொைம்’’ - கசொன்னபடி வட்ட

கவளிச்சத்மதச் சுழற்றியதில் சுவரில் வமையப்பட்டிருந்த பழுப்கபறிய
சிவலிங்க உருவம் கீ கழ கும்பிடுவதுகபொல் வமையப்பட்டிருக்கும்
கபொகரின் உருவம் என எல்லொம் கதரிந்தன.

``ஜில்லுன்னு இருக்கக... நொன்கூட புழுங்கும்னு நிமனச்கசன்.’’

``அதொன் ஈசொன்யம். இங்கக சூகடறினொ அப்ப கவளிகய ைமழ வரும்னு

அர்த்தம்.’’

``புதுசு புதுசொ என்கனன்னகைொ கசொல்றீங்ககள...’’

``எல்லொகை வொஸ்து விஷயம் தம்பி. கைொம்பப் பழசு. ஆனொ, உங்க

கொதுல இப்பதொன் விழுது’’ - தொத்தொ, கபச்கசொடு கபச்சொக நொலொபுறமும்
டொர்ச்மலட் கவளிச்சத்மத உருட்டி, கபட்டிமயத் கதடினொர். ஆனொல்,
அமதத்தொன் துரியொனந்தமும் அவன் ைகன் குைகைசனும் ககொண்டுகபொய்
விட்டொர்ககள?

பழநி - ைதுமை சொமலகைல் குழந்மத கவலப்பர் ககொயில் முன்,

ஓலொவில் வந்து இறங்கிய அைவிந்தகனொடு ரிப்கபொர்ட்டர் கசந்திலும்
இருந்தொன். கபரிதொய்க் கூட்டைில்மல. கவளிகய சொமலகைல் ைட்டும்
கநொடிக்ககொரு வொகன ஓட்டம்.
``சொர்... அந்தப் பண்டொைத்மதக் கண்டுபிடிக்க ஒரு வழி இருக்கு. இங்கக
ஒரு இட்லிக்கமட இருக்கு. அந்தக் கமடக்கொைர்தொன் பண்டொைத்துக்கு
தினமும் இட்லி சொப்பிடத் தருவொைொம். அப்படித் தை ஆைம்பிச்சதுல
இருந்து நல்ல வியொபொைைொம். அங்கக கபொய்க் ககட்டொ கதரிஞ்சிடும்’’
என்றொன் கசந்தில் தன் ககைைொ கபக்மகத் கதொள் ைொற்றியபடி.
அப்படிகய கபொய்க் ககட்கவும், கல்லொவில் அைர்ந்திருந்த அந்தக் கமட
முதலொளி ``சொைிய பொர்க்கணுகைொ?’’ என்றொர் ரூபொய் கநொட்மட
எண்ைியபடி.

``ஆைொங்க.’’

``எதுக்கு?’’

``முக்கியைொன ஒரு கைட்டர்.’’

``அது என்ன ககைைொ கபக்கொ?’’

``ஆ... ஆைொ...’’

``பத்திரிமகக்கொைைொ?’’

``ஆைொ...’’

``கபொயிருங்க. சொைி கண்லகய பட ைொட்டொர்.’’

``இப்படிச் கசொன்னொ எப்படிங்க... நீங்க கசொல்லுங்க. நொங்க

பொர்த்துக்கிகறொம்.’’

``தன்மன எமடகபொட்டுப் பொர்க்க வர்ற யொமையும் சொைி பொர்க்க

ைொட்டொர். நீங்க இந்த ைண்ணுல கொல் மவக்கவுகை அவருக்குத்
கதரிஞ்சிடும். இந்கநைம் அவர் கவுண்டர் கதொப்புல - கதொப்மப விட்டுக்
கிளம்பியிருப்பொரு.’’

``நொங்க எமடகயல்லொம் கபொட வைமல... அவர்கிட்ட உதவி ககட்க

வந்திருக்ககொம்.’’

``ஏன் கும்பிட வந்கதொம்னு கசொன்னொ குமறஞ்சுகபொயிடுவங்ககளொ!’’

ீ -
கிட்டத்தட்ட அந்த இட்லிக்கமடக்கொைர் பண்டொைத்தின் பி.ஏ கபொலகவ
ககள்வி ககட்டொர், பதிலும் கசொன்னொர்.

அதுவமை கபசொைல் இருந்த அைவிந்தன் ``ஐயொ... நொன் அவமை

கைொம்பகவ ைதிக்கிகறன். அவர் கைொம்பப் கபரியவர். அவர் உதவி, ஒரு
விஷயத்துல கதமவப்படுது’’ என்றொன்.

``யொருக்கு என்ன சிக்கல்?’’

``அது...’’

``எதுக்குன்னு கசொன்னொ நொன் இங்கககய கசொல்லிடுகவன், அது

நடக்கும் நடக்கொதுன்னு...’’

``நொங்க உங்கமளக் ககட்டு வைமலகய..?’’

``நக்கலொ... எனக்கு சொைிமயப் பற்றி நல்லொ கதரியும். கசொல்லப்கபொனொ

நொன்தொன் அவருக்குச் கசொறு கபொட்டுக்கிட்டிருக்ககன்.’’

``அது வந்து...’’

``சும்ைொ கசொல்லுங்க... கசய்விமனகயல்லொம் சொைி கவக்க ைொட்டொர்...

எடுக்கவும் ைொட்டொர். சொைி அந்த வமகயில சுத்த மசவம்!’’

இட்லிக் கமடக்கொைரின் கபச்சு அப்படிகயல்லொம் கூட விஷயங்கள்

இருப்பமத அைவிந்தனுக்கு உைர்த்தவும், அவனுக்கு ஜிலீர் என்றொனது.
சில விநொடிகள் கபச்கச வைவில்மல.

``கபொம்பள சைொசொைம், வசியம், ைொந்திரீகம்னு அந்தப் பக்ககை கபொக

ைொட்டொர். ஆனொ, பொர்த்த ைொத்திைத்துல எதுக்கு வந்கதன்னு
கசொல்லிவிடுவொர்.’’

``அப்ப நீங்க எதுக்கு இத்தமன ககள்வி ககட்கிறீங்க? நொங்க அவமைப்

பொர்க்கிறதுக்கு முந்தி எங்ககிட்ட கைட்டமைக் கறந்து அவருக்குச்
கசொல்றதுக்கொ?’’
- கசந்தில் சற்றுக் ககொபைொகக் ககட்கடவிட்டொன். இட்லிக்
கமடக்கொைருக்கக ஒரு ைொதிரி ஆகிவிட்டது. உள்கள சப்மளயில் இருந்த
லுங்கி பனியன் ைட்டுகை அைிந்திருந்த ஒரு கபரியவர், கசந்தில்
ககள்விமய ைசிப்பதுகபொல் சிரித்தொர்.
அைவிந்தன் கவனித்தொன்.

``ஐயொ, எதுக்கு இப்படி கநொண்டிக்கிட்டு? இப்படி நீங்க கபசறது ைட்டும்

சொைிக்குத் கதரிஞ்சொ நல்லதில்மலயய்யொ. இருக்கிற இடத்மதக்
கொட்டிவிடுங்க...’’ என்று அவகை நொன்கு இட்லிகயொடு ககட்டிச் சட்னி
மவத்துக் கட்டியபடிகய கசொன்னது, அவர் கொமதத் திருகி ைண்மடயில்
குட்டியதுகபொல் இருந்தது.

``நீ மூடிகிட்டு கவமலயப் பொர். எனக்கு என்ன கசய்யணும்னு

கதரியும்’’ என்று பதிலுக்குக் ககொபப்பட்டவர், ``கவுண்டர் கொட்டுக்குப்
கபொய்க் ககளுங்க. அங்ககதொன் எங்ககயொவது உட்கொர்ந்திருப்பொர்’’
என்றொர்.
``கவுண்டர் கொடு எங்கக இருக்கு?’’

``கநைொ கபொனொ இடப்பக்கம் ைண் பொமத கபொவும். அதுல கபொங்க. ஒரு

ைளிமகக்கமட வரும். தொண்டுங்க... கவுண்டர் கதன்னந்கதொப்பு அங்கக
இருந்கத ஆைம்பம்.’’

``இமத ஆைம்பத்துகலகய கசொல்லியிருக்கலொகை...’’ என்ற

முணுமுணுப்கபொடு ``வொங்க சொர்...’’ என்று கவகைொய் நடக்கத்
கதொடங்கினொன் கசந்தில்.

ஹொஸ்பிடல்! முகப்பு கபொர்ட்டிககொவில் கதங்கிய

ஃகபொக்ஸ்வொகனிலிருந்து அந்த வடநொட்டு கஜொசியகைொடு
உதிர்ந்துககொண்டிருந்தொள் பொனு. கட்சிக்கொைர்கள் கூட்டம் நிமறயகவ
இருந்தது. பத்திரிமகயொளர்களும் கதன்பட்டனர். ஒரு பத்திரிமகக்கொைர்,
ககைசபொண்டியனிடம் ைொஜொ ைககந்திைன் உடல்நிமல பற்றிக்
குமடந்துககொண்டி ருந்தொர். அவருக்கு எப்படித்தொன் கதரிந்தகதொ!
``குைொைசொைிங்கிறவர் ககொடுத்த சொபத்தொலதொன் ஐயொ இப்படிக்
கிடக்கிறொர்னு கசொல்றொங் ககள?’’ என்று அவர் ககட்கவும், ககைச
பொண்டியனுக்கு வியர்த்கதவிட்டது.

``அப்படிகயல்லொம் எதுவுைில்லீங்க..!’’ எனும் கபொது கஜொதிடரும்

பொனுவும் கநருங்கி வந்தனர்.
``நீங்க ஊருக்குப் கபொகமலயொ ஜி?’’ என்று ககைசபொண்டியன்
கஜொதிடமை கநருங்கி வந்து ககட்கவும்,
``எம்.பி-மய நடக்ககவச்சு அவர் நடக்கிறமதப் பொர்த்துட்டுதொன்
கபொகவன்’’ என்றொர் அந்த கஜொதிடர்.

``என்னகவொ கபொங்க.... இப்பகூட டொக்டர் ஒருத்தர் 80% கபொமழக்ககவ

வொய்ப்பு இல்மலன்னுட்டுப் கபொறொரு. நீங்க இப்படிச் கசொல்றீங்க!’’

``ஆைொ... எங்கக எம்.பி-கயொட அம்ைொ, கபொண்ணு எல்கலொரும்?’’

``எல்கலொரும் சொைி கும்பிட பழநிக்குப் கபொயிருக்கொங்க.’’

``சீரியஸ்னு அவங்களுக்குத் கதரியுைொ?’’

``ககொஞ்ச கநைம் முந்திதொன் கபொன்ல கசொன்கனன். கிளம்பி

வந்துகிட்டிருக் கொங்க’’ - ககைசபொண்டியன் பதில், கஜொதிடமை பொனுமவ
கநொக்கித்தொன் பொர்க்கமவத்தது. இருவரும் ஒதுங்கினர்.

``ஜி...’’

``இப்பகவ பங்களொவுக்குப் கபொகறொம் பொனு. அந்தப் கபட்டிமய இந்த

முமற நொன் உமடக்கப் கபொகறன்.’’

``ஐகயொ... பொைதி கைடம் வந்தொ அவ்வளவுதொன்!’’

``உங்க அப்பொமவக் கொப்பொத்ததொன் உமடச்கசன்னு நொன்

கசொல்லிக்கிகறன்.’’

``அமத இப்ப எதுக்கு உமடக்கணும்?’’

``எம்.பி-மயக் கொப்பொத்துற ைருந்து அதுக்குள்கள தொன் இருக்கு பொனு.

கூடகவ, எனக்குத் கதமவப்படுற பல விஷயங்கள் அதுக்குள்கள
இருக்கு!’’ - கஜொதிடர் முகத்தில் அதீதைொன ஒரு குரூைப் பிைகொசம்.

- த ொடரும்….27 Jun 2019

அன்று சலன சஞ்சலங்ககளொடு தன்மனப் பொர்த்த கிழொர்கமள
கபொகரும் கவனித்து ``இன்னும் ஏகதனும் ககள்விகள் உள்ளனவொ?’’
என்று ககட்டொர்.

``ைசவொத விஷயத்தில் எங்கள் சொட்சியம் அவசியைில்மல என்கிற

தங்கள் கருத்து வருத்தைளிக்கிறது. எங்கமள நீங்கள் கபரிதொகக்
கருதவில்மலகயொ என்றும் எண்ைச் கசய்கிறது.’’

கபொகர், கிழொர் ஒருவர் கருத்மதக் ககட்டுச் சிரித்தவைொய் ``உங்களின்

இந்தக் கருத்துக்கு நொன் பதில் கூறினொல், அதனொல் வருத்தம்தொன்
உங்களுக்கு ஏற்படும். இந்தப் கபச்மச இத்துடன் விட்டு விடுங்ககளன்’’
என்றொர்.

``இல்மல பிைொகன, உங்களுக்குள் உருவொகும் அவ்வளவு

எண்ைங்கமளயும் முதலில் கசவிைடுப்பவர்கள் நொங்ககள. ஒலி நீங்கள்
என்றொல், எழுத்கதன்னும் ஒளிப்படிவம் எங்களொகலகய உருவொகிறது.
அப்படிப்பட்ட எங்களுக்குத் கதரியொத விஷயங்களும் உங்களிடம்
இருப்பது எங்களுக்கு வியப்மபத் தருகிறது. அது நன்கறொ தீகதொ,
நொங்கள் அமதயும் அறிந்தவர்களொக இருக்ககவ விரும்புகிகறொம்’’ என்ற
கிழொரின் கருத்மதக் ககட்டு முகத்மதச் சுருக்கிய கபொகர்...

``உங்களிடம் `நொன்’ எனும் அகந்மத ஒளிந்திருப்பமதப் பொர்க்கிகறன்.

`எங்கமள நீங்கள் கபரிதொகக் கருதவில்மலகயொ... அதனொல்தொன் எங்கள்
எதிரில் ைசவொதம் புரிய விரும்பவில்மலகயொ!’ என்று ககட்டீர்கள்.
ஒருவமைப் கபரிதொகக் கருதுவதும் சிறிதொகக் கருதுவதும் உங்கமளப்
கபொன்ற இகபை வொழ்வு வொழ்பவர்களின் கபொக்கொகும். எதுவும் கபரிது
ைில்மல; எதுவும் சிறிதுைில்மல என எண்ணும் சித்தன் நொன். ஒரு
வட்டத்தின் மையப்புள்ளி கபொன்றவன் சித்தன். அப்படி இருந்தொகல
எல்லொப் பக்கங்களும் அவனுக்கு சை தூைைொக இருக்கும்.

இங்கு வருபவர்களுக்கு நொன் கசொல்லும் மூன்று விஷயங்களில்

`இங்கக யொரும் கபரியவரும் அல்ல, சிறியவரும் அல்ல’ என்று
கூறியமத நீங்கள் துளியும் உைர்ந்து பொர்க்ககவயில்மல. நொன்
எவ்வளகவொ கசொன்கனன். இந்தப் பூைிமயப் பற்றிச் கசொன்கனன், வொனம்
பற்றிச் கசொன்கனன், சூரிய சந்திைர் முதல் நவககொள்கள் வமை

எவ்வளகவொ கசொன்கனன். ைட்டுைொ? தொவைங்களொன மூலிமககள் முதல்

அதன் குைம் பற்றிகயல்லொமும் கூறிகனன். எல்லொவற்மறயும்
சத்தைொக ைட்டுகை உள்வொங்கியுள்ள ீர்கள் என்பது, இப்கபொது நீங்கள்
நடந்து ககொள்வதிலிருந்து கதரிகிறது. ஓர் எழுது கருவியொக ைட்டுகை
இருந்துள்ள ீர்கள். ைற்றபடி என் கதொடர்பு, உங்களுக்குள் உங்கள்
ஆமசகமளத் துளியும் சீைமைக்கவில்மல. அதனொல்தொன் ைசவொதத்தில்
உங்கள் ைனம் நிமலககொண்டுவிட்டது.

அமத நொன் கசய்வமதக் கொணும்கபொகத எமதக்ககொண்டு எப்படிச்

கசய்கிகறன் என்பமதத் கதரிந்துககொண்டு நீங்களும் கசய்ய
விரும்புகிறீர்கள். உலகின் கபொதுப்பைம் இந்தத் தங்கம். இமதச் கசய்ய
ஒரு ைனிதனொல் முடியுைொனொல், அவன்தொன் பூவுலகில் குகபைன்!
ஆனொல், இப்கபொது கசொல்கிகறன்... ஆமசயுள்ள ஒரு ைனிதனொல் எந்தக்
கொலத்திலும் ைசவொதம் புரிய முடியொது.

ைசவொத மூலிமககளில் அமதப் பயன்படுத்தும் ைனிதனும் ஒரு

மூலிமக. இது ைசவொத ைகசியத்தின் முதல் ைகசியம். ஒரு ைனிதன்
ஆமசயும் பொசமுைொய் உள்ள வமை அவன் ககொள்களின் ஆதிக்கத்தில்
இருப்பவன் ஆவொன். ஆசொபொசங்கமளத் துறந்தொகல ககொளொதிக்கத்தில்
இருந்து விடுபட முடியும். அப்கபொதுகூடச் சில ககொள்கள்
இயங்கியபடிதொன் இருக்கும். இப்கபொது நொன்கூடக் ககது சொைத்தில்,
சூரிய புக்தியில் இருக்கிகறன். ககொள் ஆதிக்கத்திலிருந்து இந்த
உடம்மப விடுவிப்பது என்பது, சிலந்தியின் வமலயில் அதன்
கொல்களுக்கு இமடயில் அகப்பட்ட பூச்சிக்கு இமையொனது. ஒரு
கொமல விலக்கும்கபொகத இன்கனொரு கொல் அமுக்கிப் பிடிக்க முயலும்.

தியொனத்தில் அைர்ந்து, குண்டலினிமய எழுப்பி, உடம்மப

அருட்கதிர்களொல் ஒரு குதிருக்குள் கநல்மலக் ககொட்டி நிைப்புவதுகபொல்
நிைப்பும்கபொதுதொன் இந்தக் ககொள் ஆதிக்கம் வலுவிழந்து விலகி நிற்கும்.
அப்கபொதுதொன் குண்டலினி சக்தியுமடய ைனிதனும் ஒரு மூலிமகத்
தொவைம்கபொல் ஆகிறொன். இந்த நிமலயில், எந்த ஆமசயும்
பைவசமுைின்றி ைசவொத மூலிமககமளக்ககொண்டு ைசம் கசய்து அதில்
கசம்மபகயொ அல்லது இரும்மபகயொ கபொடும்கபொது அது
கவதிவிமனக்கு உட்பட்டுத் தங்கைொகிறது.
சற்று ைொற்றிச் கசொல்கிகறன். பஞ்சபூதங்களொல் அழிக்க முடியொத
உகலொகைொகிறது. தங்கம் கசய்வது என்பது, இப்படி எந்த ைொயமும்
இல்லொத ஒரு கவதிச்கசயல். இந்த உலகில் பிறந்த எவர்
கவண்டுைொனொலும் இமதச் கசய்யலொம். ஆனொல் அவர், நொன்
கூறியதுகபொல் குண்டலினி சக்திககொண்ட, ககொள் ஆதிக்கைில்லொதவைொக
இருக்க கவண்டும். இமவகயல்லொம் உங்களுக்குச் சொத்தியகை இல்மல!

என்மனப் பற்றிய புரிதல்கூட உங்களிடம் சரியொக இல்மல. தங்கத்மத

ைிக ைதிப்புக்குரியதொகக் கருதி உங்கள் ைதிப்மப உங்கமளயும்
அறியொைல் இழந்துவிட்டீர்கள். இதனொகலகய கதொடக்கத்தில் பதில்
ஏதும் கூறொைல் புன்னமககயொடு கடக்க முயன்கறன். நீங்கள்
வற்புறுத்தியதொல் இவ்வளவு தூைம் கூறுகிகறன்’’ என்ற கபொகர், அடுத்து
அஞ்சுகன், சங்கன், புலிப்பொைி பக்கம்தொன் திரும்பினொர். அங்கிருந்து,
நவபொஷொைங்கமளச் கசகரிக்ககவன்கற அவர் வடிவமைத்திருந்த
நவைர்களொன அஞ்சுகன், சங்கன், புலிப்பொைி என எல்கலொருகை
கபொகமைப் பொர்த்தனர்.

``அருமைச் சீடர்ககள, தண்டபொைித் கதய்வத்மதத் தங்கத்தொல்

கசய்யொைல் ஏன் நவபொஷொைத்தொல் கசய்ய கவண்டும் என்று
ககட்டீர்கள் அல்லவொ? தங்கம் முதலில் கபொருள் ைதிப்புக்கக உரியது.
அதன் அருள்ைதிப்பு எங்கமளப் கபொன்ற சில சித்த புருஷர்களுக்கக
கதரியும். நொங்கள் அதன் கபொருள் ைதிப்மபப்
கபொருட்படுத்தியகதயில்மல. எங்கமளப்கபொல் எல்கலொமையும் கசொல்ல
முடியுைொ?

தண்டபொைித் கதய்வத்மத ஒருவன் தரிசிக்கும்கபொது தரிசிப்பவன்

கண்ணுக்குத் தங்கம் கதரியக்கூடொது. தண்டபொைி ைட்டுகை கதரிய
கவண்டும். தண்டபொைியும் கபொருள் தரும் ஆகைன் அல்லன்... அருள்
தைப்கபொகும் ஆகைன். அவமன நொன் அப்படிக் கட்டமைக்ககவ
விரும்புகிகறன். தங்கம் என்பது, குரு என்னும் ககொள்
ஆதிக்கத்துக்குரியது. நன்றொகக் ககட்டுக்ககொள்ளுங்கள்,
நவபொஷொைங்கள் ககொளொதிக்கைற்றமவ!’’
கபொகர் இங்கக சற்று இமடகவளி விட்டு எல்கலொமையும் பொர்த்தொர்.
கிழொர்களும் ஊன்றி கவனித்தனர்.

``என்ன... எப்படி என்று ககட்கத் கதொன்ற வில்மலயொ?’’ என்று அவகை

தூண்டிவிடவும் ``எப்படி?’’ என்று ஒருைித்த குைலில் ககட்டனர்.

``அப்படிக் ககளுங்கள். பொஷொைங்கள் தனிைைொக உள்ள வமை

அவற்றுக்கு விஷத்தன்மை அதிகம். ஒன்கறொடு ஒன்று கலக்கும்கபொது
அந்தத் தன்மை ைொறுகிறது. கலமவயின் அளமவப் கபொறுத்து, அது
கொந்தைொகிறது.

கலமவயின் அளமவப் கபொறுத்து, அது ைின்னல்கமளத்

கதொற்றுவிக்கும். கலமவயின் அளமவப் கபொறுத்து, அது
அணுக்கதிர்கமள கவளிப்படுத்தும். இப்படி ஒன்பது கலமவகமள
எண்பத்கதொரு வித அளவுகளுக்கு உட்படுத்திட, எண்பத்கதொரு சக்தி
விமச ஏற்படும்.
முன்னதொய் ஒரு ககள்வி... உங்களுக்ககல்லொம் ஆயகமலகள்
அறுபத்துநொன்கு என்பது கதரியும். அமவ எமவ எனத் கதரியுைொ?’’ -
கபொகர் ககள்வி ககட்டு நிறுத்தினொர்.

சீடர்களுக்குத் கதரியவில்மல. கிழொர்களுக்குத் கதரிந்திருந்தது.

``நொங்கள் கூறலொைொ?’’ என்று ஒருைித்துக் ககட்டனர்.

``யொைொவது ஒருவர் கூறுங்கள்’’ என்றொர் கபொகரும்.

கவல்ைைிக் கிழொர் எழுந்து நின்றுககொண்டு கம்பீைைொன குைலில்

வரிமசயொகக் கூறத் கதொடங்கினொர்.

``நன்கு பொடுதல், கருவிகமள இமசத்தல், நொட்டியம் ஆடல், ஓவியம்

வமைதல், ககொலைிடுதல், பூ அலங்கொைம் கசய்தல், இமல அலங்கொைம்,
ஆமடயில் வண்ைம் கசர்த்தல், குடிலழகு கசய்தல், படுக்மக வொகு,
நீரிமச (ஜலதைங்கம்), கவடம் அைிதல், ைொமல கதொடுத்தல், அமத
அழகுற அைிதல், சுவடி எழுதுதல், சங்கு-சிப்பிகளொல் கொதைி கசய்தல்,
விமை கூட்டுமக, அைிகலன் புமனமக, ைொயைொய் ைமறவது
(இந்திைஜொலம்), கொை விமளயொட்டு, களி விமளயொட்டு, ைமட நூலறிவு -
இமவ முன்வமக’’ என்றிட, அருைொசலக்கிழொர் அடுத்து கதொடர்ந்தொர்.

``மதயல், கநசவு, வமை,

ீ உடுக்மக வொசிப்பு (டைருகம்), விடுகமத
கபொடுதல், யொப்பிமசத்தல், கநருட்டுச் கசொற்கறொடர் அமைத்தல்,
பண்கைொடு பொடல், நொடகைொக்கம், குறிப்பறிதல், கட்டில் வடம்
பின்னுதல், கதிர் நூல் சுற்றல், தச்சுகவமல, வொஸ்துசொஸ்திைம் அறிதல்,
ைத்னப்பரிகசொதமன, நொடித்துடிப்பு அறிதல், சிற்பசொஸ்திைம், கதொட்டத்தவம்
(கதொட்டகவமலதொன் `தவம்’ எனப்படுகிறது), கசவல் கபொர், விலங்கு
கவட்மட, பறமவகைொழி அறிதல், உடும்பு பிடித்தல் - இமவ நடுவமகக்
கமலகள்’’ என்று கூறி முடிக்க, பூைைிக்கிழொர் அடுத்துள்ள கமலகள்
பற்றிக் கூறத் கதொடங்கினொர்.

``சங்ககத கைொழி அறிவு, ைகசிய கைொழி அறிவு, வட்டொை கைொழி அறிவு,

பூத்கதர் அமைக்கும் திறன், நிைித்திகம் அறிதல், கபொறிகள் (கருவி)
உருவொக்கம், ஏகொக்ைகம் (ஒருமுமற கூறினொல் கபொதும் - அமத
அப்படிகய கிைகித்துக்ககொள்ளும் அறிவு), இருகொல் ககொள்மக (பலவற்மற
நிமனவில்ககொள்ளுதல்), புதிர்கபொடுதல், கொவியம் இயற்றுதல்,
உரிச்கசொல் அறிவு (ஒரு கசொல் - பல கபொருள் தருதல்), யொப்பு அறிதல்,
அைி அறிதல், ைொயக்கமல புரிதல் (கயிற்மறப் பொம்பொக்குவது
கபொன்றது), ஒகை ஆமடமயப் பலவிதைொக அைிதல், சூதொட்டம்,
கசொக்கட்டொன், பொமவ (கபொம்மை) பந்து முதலியவற்கறொடு ஆடுதல்,
யொமனகயற்றம், குதிமைகயற்றம், ைைம் ஏறுதல், பமடக்கலப் பயிற்சி...
இறுதியொக உடற்பயிற்சி. இமவ அறுபத்து நொன்கின் பின்வமக’’ என்று
மூன்று கிழொர்களும் அறுபத்து நொன்கு கமலகமள வரிமசப்படுத்தினர்.

``அருமை கிழொர்ககள... அருமை! அறுபத்து நொன்கு கமலகமள

ஒருவன் அறிவது என்பது கபரும்கபறொகும். கபொதுவில் இந்த அறுபத்து
நொன்கில் நொன்மகந்து கமலகள் ஒருவருக்கு இருந்தொலும் கபொதும்,
அவர்கள் வொழ்வில் கபொன், கபொருள், புகழ் மூன்றும் கிமடத்துவிடும்.
அறுபத்து நொன்கும் இருந்தொல், அவமன கவல்ல எவைொலும் இயலொது.
வைலொற்றில் கொளிகதவியின் அருள்கபற்ற விக்கிைைொதித்தன் அறுபத்து
நொன்மகயும் அறிந்தவன் ஆவொன். அவனுக்குப் பிறகு எவரும்
அறிந்ததுகபொல் எனக்குத் கதரியவில்மல.

இந்தக் கமலககளொடு பதினொறு கபறுகள் எனப்படும் புகழ், கல்வி, வைம்,

ீ
கவற்றி, பிள்மளப்கபறு, துைிவு, கசல்வம், தொன்யம், இன்பம், ஞொனம்,
அழகு, சிறப்பு, ைமன, கநொயில்லொமை, கதளிந்த சிந்மத, குமறயில்லொத
ஆயுள் ஆகியமவயும் கசர்ந்திட, எண்பது வமக பயன்கள். இத்துடன்
தண்டபொைித் கதய்வத்தின் தண்ைருள் கசர்ந்தொல் எண்பத்கதொன்று!
இந்த எண்பத்கதொன்மறயும் நொன் உருவொக்கப்கபொகும்
நவபொஷொைங்கள் அளிக்கப்கபொகின்றன. நவைர் தங்களுக்குள்
கபருகினொல் அதனொல் வருவது எண்பத்கதொன்றொகும். நவத்தின்
தனிச்சிறப்கப தன்னிமல ைொறொத தன்மைதொன். கூட்டினொலும்,
கபருக்கினொலும், வகுத்தொலும், கழித்தொலும் ஒன்பது தன் தனித்துவத்மத
இழப்பகதயில்மல.

தண்டபொைியும் அதுகபொன்றவகன! இவனுக்குள் மூவர், கதவர் என

யொவரும் அடக்கம். இவன் முன் கசன்று நின்றொகல கபொதும், இந்தச்
சிமல நம் உயிர்ச்சிமலகளின் உள்புகுந்து கதிர்வச்சொல்
ீ சுத்தீகைைம்
கசய்து, அவைவர் கர்ைத்துக்கு ஏற்ப நல்விமளவுகமள அவர்களுக்குள்
தூண்டிக் கொரியைொற்றும். குறிப்பொக, கபைொமச குமறந்து ஆமச சீைொகும்.
ஏகதனும் ஒரு கர்ைவிமனயொவது தீர்ந்து பொைம் குமறயும். சிலருக்கு
எல்லொக் கர்ைவிமன களுகைகூடத் தீர்ந்துவிடும். குறிப்பொக, உடம்பின்
ைத்த ஓட்டமும், இதயத்துடிப்பும், சுைப்பிகளும் கழுவப்பட்டதுகபொல்
சுத்தைொகும். ைனதுக்குள் தீப்பந்தம் பிடித்தொற்கபொல் கவளிச்சம் பைவும்.
தீைொத வியொதிகள் இருந்தொல் தண்டபொைி கைனிகைல் பட்ட விபூதிமயக்
குமழத்துப் பூசுங்கொல், அது கொய்ந்து ஆவியொகும் தருைம் -
வியொதிக்குக் கொைைைொன ககட்டநீமையும் இழுத்து தன்னொவிகயொடு
அமதயும் ஆவியொக்கி விடும்.

கைலும், அபிகஷகப் பொமலயும் ஏமனய ைசங்கமளயும் உண்ை

உண்ை, குன்ைம் குஷ்டம்கூடக் கட்டுப்படும். சுருக்கைொகக்
கூறுவதொனொல், இந்தத் தண்டபொைி ைமலைீ து இருந்தபடி விண்ைில்
கசவ்வொமயயும், அவன் எதிரியொன சனிமயயும் சீைொக்குவகதொடு,
ைண்ைில் ைனிதர்களுக்கு ஞொனத்மதயும் ஆகைொக்கியத்மதயும் வொரி
வொரி வழங்குவொன். தங்கத்தில் அவமனச் கசய்தொல் இது எதுவுகை
சொத்தியைில்மல... இப்கபொது புரிகிறதொ?’’
- கபொகரின் கநடிய விளக்கம் எல்கலொமையுகை ஆச்சர்யத்தில் ஆழ்த்தி,
அடுத்து என்ன ககட்பது என்கற கதரியொதபடி சிந்தமனக்கு ஆட்படுத்தி
யிருந்தது.

ஆயினும் ககள்விகள் எழொைல் இருக்குைொ என்ன?

இன்று கஜொதிடர் முகத்தில் கதன்பட்ட குரூைப் பிைகொசம், பொனுமவப்

பல ைொதிரி சிந்திக்கச்கசய்தது.

``ஜீ... அதுல அப்படி என்னல்லொம் இருக்கு, உங்களுக்கு அது பயன்பட?’’

என்ற ககள்விமயச் சட்கடனக் ககட்டொள்.

அந்த கஜொதிடர் நொலொபுறமும் முதலில் பொர்த்தொர். பிறகு சட்மடப்

பொக்ககட்டிலிருந்து சங்கிலிகயொடுகூடிய ஒரு கடிகொைத்மத எடுத்து
உள்ளங்மகயில் பிடித்து ைைி பொர்த்தொர். திரும்ப பொக்ககட்டில்
கபொட்டுக்ககொண்டவர், தன் கலதர் கபக்மகத் திறந்து கடமப எடுத்து
ஆன் கசய்து கநொட் கநொட் என ஆள்கொட்டி விைலொல் தட்டி, ஒரு
ஆப்புக்கு உயிர்ககொடுத்து, திமையில் கதரிந்த சில அட்டவமைகமளப்
பொர்த்தொர். அமதப் பொர்த்தபடிகய கபசவும் கதொடங்கினொர்.

``பொனு, கலட் வி மூவ் ஃப்ைம் ஹியர் டு எம்.பிஸ் கஹொம். கதர் வி

ஸ்டொர்ட் டு பிகைக் த பொக்ஸ் இம்ைீ டியட்லி!’’ என்றொர்.

``ஜீ... பொைதி கைடம் வந்தொ பதில் கசொல்ல முடியொது.’’

``என்ன கசய்வொ அந்தப் கபொண்ணு?’’

``அது எனக்கு எப்படித் கதரியும்? யொமைக் ககட்டு உமடச்கசன்னு

ககட்பொங்க... என்ன பதில் கசொல்றது?’’

``ைருந்துக்கொகன்னு கசொல்லு.’’

``மைட்... என்கிட்ட ஏன் பர்ைிஷன் ககட்கமலன்னு ககட்டொ.’’

``கபொன்ல டிமை பண்ைிகனன். டவகை கிமடக்கமலன்னு கசொல்லிச்

சைொளிக்க முடியொதொ?’’

``ஜீ... பொைதி கைடம் கைொம்ப கைொம்ப ஷொர்ப். எம்.பி சொர்கிட்டகய

தப்புன்னொ தப்புதொன்னு கபசறவங்க அவங்க. இன்ஃபொக்ட், கசத்துப்கபொன
அந்தக் குைொைசொைிக்கொக அவங்க இப்பகூட கபொைொடிக்கிட்டிருக்கொங்க.
நொன் கசொல்ற சைொதொனத்மதகயல்லொம் நிச்சயம் நம்ப ைொட்டொங்க.’’

``பொனு, கபசிக்கிட்டிருக்க இப்ப கநைைில்மல. நொம் கபொய்க்கிட்கட

கபசுகவொம். எனக்கு இப்பகவ அந்தப் கபட்டிமயப் பொர்த்து எப்படியொவது
அமதத் திறந்துடணும்.’’

``அது ஒரு பமழய புத்தகக் கமடக்கொைன் மூலைொ கிமடச்ச ஒரு

ஆன்டிக்ஸ் அயிட்டம். ஆனொ, அதுக்குள்ள ைருந்து இருக்குன்னு நீங்க
எமதகவச்சு நம்புறீங்கன்னு எனக்குத் கதரியமல.’’
``கநொ... அது ஆன்டிக்ஸ் அயிட்டம் கிமடயொது. அது பர்ைொ கைடு
லொக்கர் பொக்ஸ். அகதொட கபர்தொன் அந்தப் கபட்டிமயத் திறக்கிற சொவி.
கப்பல் பயைம் கசய்தவங்க, இந்த ைொதிரிப் கபட்டிமயத்தொன் யூஸ்
பண்ைிக்கிட்டிருந்தொங்க.’’

``இகதல்லொம் உங்களுக்கு எப்படித் கதரியும்?’’

``நொன் ஒரு கஜொசியக்கொைன். அதுலயும் வி.ஐ.பி-க்களுக்கொன

கஜொசியக்கொைன். எனக்கு உலகம் பூைொ கதொடர்பு உண்டு. அப்படி ஒரு
கதொடர்புல எனக்குத் கதரியவந்த விஷயம் இது. பர்ட்டிக்குலைொ எங்க
கஜொசியத்துக்கு சித்தர்கள்தொன் பிைதொனம். அப்படிப்பட்ட சித்தர்கள்ல
ஒருத்தர்தொன் புலிப்பொைி சித்தர்ங்கிறவர். அவர் எழுதிய பல
நூல்கமளப் படிச்சுதொன் நொன் கஜொதிடன் ஆகனன். அந்தப் புலிப்பொைி
சித்தர் இப்பகூட சூட்சைைொ நடைொடுறதொ ஒரு நம்பிக்மக, எங்க கஜொதிட
உலகத்துல இருக்கு. அவர் இந்தப் கபட்டி பற்றி ஒரு ஏட்டுல
குறிப்பிட்டிருக்கொரு.’’

``ஒரு வட இந்தியைொன நீங்க, எங்க ஊர் சித்தர் புக்மகப் படிச்சீங்களொ...

கைொம்ப ஆச்சர்யைொ இருக்கு!’’

``ஆைொம்... எங்க பொமஷயில இந்த ைொதிரி புத்தகச் கசல்வங்கள்

ககொஞ்சம்கூட இல்மல. கஜொதிட ைொநொட்டுல கலந்துகிட்ட தைிழ்நொட்டு
நொடி கஜொசியர் மூலைொத்தொன் நொன் புலிப்பொைி சித்தர் பற்றித்
கதரிஞ்சுக்கிட்கடன். இப்ப அமதப் பற்றி விரிவொ கபச கநைைில்மல.
முதல்ல புறப்படு.’’

``திரும்பவும் கசொல்கறன்... கபட்டிமய ஸ்மூத்தொ திறக்க வழி

இருக்கொன்னு பொர்ப்கபொம். உமடக்கிறகதல்லொம் கவண்டொம்.’’

``சரி, முதல்ல கிளம்பு... ைற்ற விஷயங்கமள அப்புறம் கபசிப்கபொம்.’’

அந்த கஜொதிடர் வொயிற்புறம் கநொக்கி நடக்கத் கதொடங்கினொர். பொனு,

அமைைனதொய் அவமைத் கதொடர்ந்தொள். புறப்படும் முன் அவளிடம் ஒரு
சிறு கதக்கம்.
``ஜீ... கவளிகய கொர்கிட்ட கவயிட் பண்ணுங்க. நொன்
ககைசபொண்டிகிட்ட கசொல்லிட்டு வந்துடுகறன்’’ என்று திரும்பி
நடந்தொள்.

ககைசபொண்டி யொருடகனொ கபொனில் கபசியபடி இருக்க, கநருங்கி

நின்றொள். அவரும் ஏறிட்டொர்.

``கிளம்பகறண்கை...’’

``என்ன அவசைம் பொனு?’’

``அவசைம்தொண்கை... கிட்டத்தட்ட 12 கலட்டர் மடப்

பண்ைகவண்டியிருக்கு. சொர் கைட்டர் ககொடுத்து கைண்டு நொள் ஆச்சு.
அவ்வளவும் பொர்லிகைன்ட் கசகைட்ரிக்குப் கபொககவண்டியது’’ - பொனு
கதொழில்ரீதியொகப் கபொய் கசொன்னொள்.
ககைசபொண்டி அமதக் ககட்டு அமை ைனகதொடும் சலனத்கதொடும்
விமடககொடுத்தொர். பொனுவும் புறப்பட்டொள். விறுவிறுகவன நடந்தவள்,
ஓர் இடத்தில் ஸ்தம்பித்து நின்றொள். எதிகை ஒரு நொற்கொலியில்
கசத்துப்கபொன குைொைசொைி அவமளகய உற்றுப்பொர்த்தபடி
அைர்ந்திருந்தொர்!

பொனுவுக்கு கசொடொ பொட்டில் ககொலி கதொண்மடயில் அமடத்தொற்கபொல்

இருந்தது. அப்படிகய நின்றுவிட்டொள். யதொர்த்தைொய் தன்
இடத்திலிருந்து பொர்த்த ககைசபொண்டியன், `இந்தப் கபொண்ணு என்ன
அப்படிகய ைைைொட்டம் நிக்குது?!’
என்று அருகக வைவும்தொன், அவள் எதிரில் யொமைகயொ பொர்த்தபடி
நிற்பது புலனொனது.

``பொனு...’’

``...’’

``ஏ பொனு... என்னொச்சு?’’

``அ... பொண்டியண்ைனொ... அகதொ... அகதொ...’’

``எகதொ?’’

``ஐகயொ அங்கக பொருங்க, நொற்கொலி கைல அந்தக் குைொைசொைி

உட்கொர்ந்திருக்கிறமத...’’

``குைொைசொைியொ?’’ - ககைசபொண்டியும் திரும்பிப் பொர்த்தொர். ஆனொல்,

யொரும் புலனொகவில்மல.

``எங்கம்ைொ... என் கண்ணுக்கு யொருகை கதரியலிகய!’’

``ஐகயொ... அகதொ அகதொ... எழுந்து கபொறொர் பொருங்க.’’

``எங்க... எங்க..?’’

``அகதொ அந்த நொற்கொலிகிட்டண்கை.’’

ககைசபொண்டியன் கவகைொக அவள் சுட்டிக்கொட்டிய நொற்கொலி அருகக
கபொய் நிற்கவும், பொனு முகம் கபரிதும் கவளிைத் கதொடங்கியது.
நொற்கொலியில் அைர்ந்திருந்த குைொைசொைி எழுந்து கசல்வமதக் கண்டவள்
``அண்கை, அவர் எழுந்திரிச்சு கபொறொருண்கை...’’ என்றொள். எதுவும்
ககைசபொண்டியனுக்குத் துளியும் புலனொகவில்மல. அதன் பிறகு
பொனுவும் எதுவும் கபசவில்மல. அதற்குள் ககைசபொண்டியகன
கநருங்கி வந்தொர். அவர் பொர்மவயில் கநற்றியில் ைடிப்பு விழுந்த
சலனம்.

``பொனு... நிஜைொ குைொைசொைிமயப் பொர்த்தியொ?’’ என்றொர் ஹஸ்கி

வொய்ஸில். பொனுவுக்கு வியர்க்க ஆைம்பித்து வழியவும்
கதொடங்கியிருந்தது.

``உன்மனத்தொன் பொனு ககட்கிகறன்...’’

``பொ... பொ... பொர்க்கொைலொ கசொன்கனன்!’’

``என் கண்ணுக்குத் கதரியலிகய..?’’

``இல்மல... எனக்கு பயைொ இருக்கு. நொன் வர்கறன். ஜொக்கிைமதண்கை...

சம்திங் ைொங்’’ என்று துண்டு துண்டொய்ப் கபசிக்ககொண்கட கவளிகய
கசல்லத் கதொடங்கினொள்.

கவளிகய கொர் அருகக கஜொதிடர் கொத்துக்ககொண்டிருந்தொர். பொனு

படபடப்கபொடு வந்து கொரில் முன்னொல் ஏறிக்ககொள்ளவும் கபரிதும்
ஆச்சர்யம். கஜொதிடரும் ஏறிக்ககொண்டொர். கொர் புறப்பட்டது. உள்கள
``என்னொச்சு பொனு... ஏன் அப்நொர்ைலொ இருக்கக?’’

``ஜீ... இந்த ஆவி, கபய், பிசொசு எல்லொம் உண்மையொ?’’

``எதுக்கு இப்ப கபொய் இந்தக் ககள்விமயக் ககட்கிகற?’’

``நொ... நொன் இப்ப அந்த ஆவிமயப் பொர்த்கதன்.’’

``எந்த ஆவிமய?’’
``கு... குைொைசொைி ஆவிமய...’’

``யூ ைீ ன்... அந்த இடத்மத விற்க ைொட்கடன்னு கசொன்ன அந்த

பர்சனொ?’’

``அ... ஆைொ..’’

``மை கொட்! ஹொஸ்பிடல் வமை அவன் ஆவி வந்துடுச்சொ?’’

``அப்ப... ஆவிகயல்லொம் உண்மையொ?’’

``பொர்த்த நீகய இப்படிக் ககட்டொ, நொன் என்னன்னு கசொல்ல... க்யொ

பொனு?’’

``ஏன் அது குைொைசொைி ைொதிரி யொகைொ ஒருத்தைொ இருக்கக் கூடொது?’’

``க்யொ பொனு... அப்படியும் கசொல்கற... இப்படியும் ககட்கிகற?’’

``ஜீ... கைொம்பகவ தப்புத் தப்பொ நிமறய விஷயங்கள் கதொடர்ந்து

நடந்துகிட்கட வருது. ஒரு பக்கம் கபட்டி, கத்தி - ைறுபக்கம் ஆவி...
சம்திங் ைொங்.’’

``அஃப்ககொர்ஸ்... ைககந்தர் ஜீக்கு இப்ப கைொம்பகவ ககட்ட கநைம். அவர்

ஜொதகப்படி சனி அவருக்கு இப்ப ககடுதல் கசய்யணும். சனிகயொட
வட்டுக்குள்ள
ீ கசவ்வொயும் இப்ப வந்து உட்கொர்ந்துட்டொன். குரு
பொர்மவகவற சுத்தைொ இல்மல. இப்படித்தொன் ஒரு தப்பு நடக்கும்னு
பிகைடிக்ட் பண்ைகவ முடியொது. பைொபர்... எப்படிகவைொ நடக்கலொம்.’’

கொர் கபொய்க்ககொண்கட இருந்தது. கஜொதிடர் கபச்சு பொனுவுக்குள்

பீதிமயக் கிளப்பி, அவள் நடுங்ககவ கதொடங்கிவிட்டொள். அதற்குள் ைொஜொ
ைககந்திைனின் பங்களொ வைவும், வொட்ச்கைன் கதமவத் திறக்க, கொர் உள்
நுமழந்து நின்றது.

கவளிகய ைருதமுத்துவில் இருந்து வட்டு

ீ கவமலக்கொரி வமை
எல்கலொரும் கூட்டைொய் நின்றிருந்தனர். கொமை விட்டு இறங்கிய பொனு
ஆச்சர்யைொகப் பொர்த்தபடி அவர்கமள கநருங்கி, ``என்ன இது...
எல்லொரும் இங்கக நின்னுகிட்டி ருக்கீ ங்க? ஐயொ இல்மல, அம்ைொ
இல்மலன்னதும் துளிர்விட்ருச்சொ?’’ பொனு படபடக்கவும், ைருதமுத்து
சற்றுக் ககொபைொக முன் வந்தவனொய் ``உள்கள கபொய்ப் பொத்துட்டு வந்து
அப்புறம் கசொல்லுங்க...’’ என்றொன். பொனுவும் கவகைொய் உள்கள
கசன்றொள். கசன்ற கவகத்தில் கவளிகய ஓடி வந்தொள். கஜொசியரும்
வந்துவிட்டிருந்தொர்.

``க்யொ பொனு?’’ என்றொர். வியர்மவ கபருகி வழிய ``கபட்டி கைல பொ...

பொ... பொம்பு...’’ என்றொள். கஜொதிடருக்கு ஷொக் அடித்த ைொதிரி இருந்தது.
தயக்கத்கதொடு கஜொதிடரும் எட்டிப்பொர்த்தொர்.

ைைப்கபட்டி கைல் அந்தப் பொம்பு கம்பீைைொய் படம் விரித்திருந்த

நிமலயில் அதன் இைட்மட நொக்கும் கவளிகய ைின்னல் கவகத்தில்
வந்து வந்து உள்கள கபொனபடி இருந்தது.

அந்தத் கதன்னந்கதொப்பில் ஒரு கட்டில் கைல் கொல் கைல் கொல் கபொட்டு

அந்தக் கொமல ஆட்டியபடிகய படுத்திருந்தொர் கண்ைொயிைப் பண்டொைம்.
கசந்திலும் அைவிந்தனும் கைல்ல அவமைச் சைீ பித்து நின்றனர். உடன்
அவர்கமள அமழத்து வந்திருந்த கதொப்புக்கொை கவமலயொள், ``சொைி...
உங்கமளப் பொக்கணும்னு வந்திருக்கொங்க. கூட்டியொந்திருக்ககன்
பொருங்க’’ என்றபடிகய அந்த கவமலயொள் விலகிச் கசன்று விழுந்து
கிடந்த ஒரு கதன்மன ைட்மடமயத் தூக்கிக்ககொண்டு, ைட்மடகமளப்
கபொட்டு மவத்திருக்கும் இடம் கநொக்கி நடந்தொன்.

பண்டொை சொைியும் அப்படிகய, படுத்த நிமலயிகலகய கழுத்மத

வமளத்துப் பொர்த்தது. பொர்க்கவும் அைவிந்தன் வைக்கம் கசொன்னொன்.
கசந்தில் பொதி கசொன்னொன்.

``ஆரு...?’’
``உங்கமளப் பொர்க்கத்தொன் வந்திருக்ககொம்...’’

``அதொன் வந்துட்டிகய... கழுத்துல என்ன ைொமல? ைமல கைல கிழவி

கபொட்டுவிட்டொளொ?’’ - முதல் ககள்வியிகலகய சன்னைொய் ஓர்
அைொனுடம்.

``அ... ஆைொம். ஆனொ, எனக்கு அவங்க கபொடமல. பொைதி வசி

ீ எறியவும்
என் கழுத்துல விழுந்துச்சு.’’

``அப்புடியொ... அது இருக்கிறதொலதொன் நீ இப்ப என்மனப் பொர்த்துப்

கபசிக்கிட்டிருக்கக. இல்மலன்னொ உனக்கு நொக்குத் தள்ளியிருக்கும்.
நொன் கிமடச்சிருக்க ைொட்கடன்.’’

``அப்படி என்ன இருக்கு இந்த ைொமலயில?’’

``ஹூம்... கழுமதக்குத் கதரியுைொ கற்பூை வொசமன... அதுல இருக்கிற

ஒவ்கவொரு ைைியும் ஒரு சித்தன் கழுத்துல இருந்த ைைிங்க.’’

கண்ைொயிைப் பண்டொைம் கசொன்னதில் ககொஞ்சம் வியப்பு... ககொஞ்சம்

ைர்ைம்!

- த ொடரும்….04 Jul 2019

அன்று நவபொஷொை தண்டபொைி சிமல குறித்து கபொகர்
விளக்கியமதத் கதொடர்ந்து, ஏைொளைொன ககள்விககளொடு கிழொர்களும்
சீடர்களும் கபொகமைப் பொர்த்தனர்.

``உங்கள் விழிகளில் நொன் பல வினொக்கமளப் பொர்க்கிகறன். நொன்

அளித்த விளக்கம் கபொதுைொனதொயில்மல என்பதும் எனக்குத்
கதரிகிறது. தொைொளைொய் தொங்கள் ககள்விகள் ககட்கலொம்’’ என்று
அவரும் ஒரு வினொவிமட கவள்விக்குத் தயொைொனொர்.

``ைிக்க நன்றி பிைொகன! என் சந்கதககைல்லொம் ஒன்றுதொன். தொங்கள்

அந்த ஆதிசிவமன தியொனித்து வைங்கியவர். அம்பிமகயின்
தண்ைருளுக்கும் ஆளொனவர். அப்படிப்பட்ட தொங்கள், ஒரு
சிவலிங்கத்மதகயொ அல்லது அம்பிமக உருமவகயொ உருவொக்கொைல்,
முருகப்கபருைொமன உருவொக்க விமழவதும், அந்த முருகனின்
ககொலங்களிலும் ஆண்டிக்ககொலைொன தண்டபொைிக் ககொலத்மத
வடிவமைப்பதற்கும், தனித்த கொைைம் ஏதும் உண்டொ?’’ என்று ஒரு சீடன்
ககட்டொன்.

``இதற்கொன பதிமல நொன் பலமுமற கூறிவிட்கடன்.

முருகப்கபருைொனுக்குள் சகலமும் அடக்கம்! பிைம்ைபுத்திைனொன
சனத்குைொைனின் ைறுபிறப்பு என்னும் வமகயில் பிைம்ை சக்தியும்,
பீஜொட்சைைொன `குைைொ’ எனும் ஒலியில் ைொைநொை சக்தியும், சிவகநத்ை
ஜனிப்பு எனும் வமகயில் சிவ சக்தியும், தன்மனகய கவலொக்கித் தந்த
வமகயில் சக்தியின் சக்தியும், சககொதை பொவமனயில் கைபதியின்
சக்தியும், கதய்வொமனமயக் கைம்பிடித்த வமகயில் கதவர்கள்
தமலவனொன இந்திைனின் சக்தியும், சுடர் மூலம் என்பதொல் சூரிய
சக்தியும் என்று இந்த ஆறுமுகத்திடம் எல்லொ சக்திகளும் அடக்கம்.

அழகின் வடிவொன இந்தக் குைைனின் ஞொனக்ககொலகை

தண்டபொைிக்ககொலம். ைனிதர்கமளப் பசுக்களொகக் கருதி கைய்க்கும்
ககொலமும்கூட! இவன் மகத்தண்டைொகிய ககொல், இரு வமக சிறப்பு
ககொண்டது. இது மகயில் இருக்க நிற்கும், மகமய விட, கிடக்கும்!
எல்லொம் என் கசயல் என்பது நிற்பமதக் குறிக்கும். `அதற்கும் கொைைம்
நீகய!’ என்று சைண் புகுதல் கிடத்தமலக் குறிக்கும். கவலும் மகயுைொன
கபருைொமனவிடக் ககொலும் மகயுைொன கபருைொகன நம்மைப்
பிறப்கபனும் சூழலிலிருந்து விடுவிக்க வல்லவன்’’ - கபொகர் பிைொனின்
விளக்ககை கிழொர்களில் ஒருவரிடம் ஒரு ககள்விக்கு வித்திட்டது.

``பிைொகன, ஞொனத்மதத் தரும் உருவைொன இந்தத் தண்டபொைி, ைனித

வொழ்வுக்குத் கதமவப்படும் 64 கமலகமளயும், 16 கபறுகமளயும்
தருவதொகச் கசொன்னது சற்று முைைொகத் கதரிகிறகத!’’

``ஆயகமலககளொடும் கபறு பதினொகறொடும், பூைைைொன ஒருவகன

ஞொனத்மத எளிதில் அமடய முடியும். அந்த வமகயில், அறிவொர்ந்த
ஒரு வொழ்க்மக வொழ்ந்து முடித்து, இறுதியொக ஞொனம் கபற்றுப்
பிறப்கபனும் சங்கிலிமய கவட்டிக்ககொள்பவகை சைர்த்தர். அதற்கு
இந்தத் தண்டபொைி துமை நிற்பொன்.’’
``பிைொன் அவர்ககள, ஒரு பழத்துக்கொன கபொட்டியில் கதொற்றவன்தொகன
இந்த முருகன்? அதன் கொைைைொக ஆத்திைம்ககொண்டு ஆண்டிக்ககொலம்
பூண்டு இப்கபொதினி ைமல கைல் வந்து நின்றதுதொகன
தண்டபொைிக்கொன பின்புலம். இவகன கதொற்ற ஒருவன்... இவன் எப்படி
நம்மைத் கதற்றுவொன்?’’

``நல்ல ககள்வி. ஆனொல், ககட்டவிதம்தொன் சரியில்மல! பழத்துக்கொன

கபொட்டி என்பகத ஒரு திருவிமளயொடல்தொன். கைபதியின் கசயல்பொடு
உள்ளிருந்து உைர்வமதக் குறிக்கும். கவளிகய உள்ள அவ்வளவும்
சிவசக்திக்குள்ளும், அந்த சிவசக்தி என்னுள்ளும் உண்டு என்பகத
உைைப்பட்ட கருத்து. முருகனின் கசயல்பொடு புறத்தில் இருந்து
உைர்வமதக் குறிக்கும்.’’

``என்றொல் ஞொனப்பழத்மத சைைொக இருவருக்கும் பங்கிட்டல்லவொ

தந்திருக்க கவண்டும்? எதற்கொக கைபதிக்கு முழுவமதயும் வழங்கி,
முருகன் ககொபித்துக்ககொள்ளும்படி சிவனும் சக்தியும்
நடந்துககொண்டனர்?’’

``அப்படி நடந்துககொண்டதொல் தொகன அழகு முருகன்

தண்டபொைிக்ககொலம் பூண்டொன். விண்ைகம் விட்டு ைண்ைகம் வந்து
இப்கபொதினிக் குன்றின் ைீ தும் நின்றொன். ஒரு சர்ச்மச எழுந்தொல்தொகன
விவொதம் உருவொகும். விவொதம் உருவொனொல்தொகன பதிவுகள்
உருவொகும்!’’

``அப்படியொனொல், கபொதினியில் தொங்கள் அமைக்கும் ஆலயம்,

வைங்குபவர்களுக்குள் நீங்கள் கசொன்ன பதிவுக்குரிய சிந்தமனகமள
ஏற்படுத்துைொ?’’

``நிச்சயம் ஏற்படுத்தும்... ஏற்படுத்த கவண்டும் என்பகத என்

விருப்பமும். கைலும், அமைதியொன யுத்தைில்லொத உலகமும், அதனுள்
அறிவொர்ந்த வொழ்வும், அந்த வொழ்வின் முடிவில் கதளிந்த ஞொனமும்,
கைலினும் கைலொய் வைங்குகவொர் அவ்வளவு கபருக்கும்
ஆகைொக்கியத்மதயும் இந்தத் தண்டபொைி வழங்குவொன்.’’

``உங்கள் கதொமலகநொக்கு பொைொட்டுக்குரியது. ஆயினும் ஒரு

சந்கதகம்...’’

``சந்கதகம் தீரும் வமை ககளுங்கள்...’’

``இந்த உலகில் ஆயிைக்கைக்கொன உயிரினங்கள் உள்ளன. ஆயினும்

அவற்றில் ைனிதகன கைலொனவனொக, அவனது ஆறொம் அறிவு
கொைைைொகக் கருதப்படுகிறொன். இந்த ைனிதனின் வடிவில்தொன்
சக்திகயொ, சிவகைொ அல்லது விஷ்ணுகவொ, பிைம்ைொகவொ இருப்பர் என்று
எமதமவத்து ஏற்பது?’’

``நல்ல ககள்வி... அவர்கமள கநரில் கண்ட ரிஷிகளும் முனிகளுகை

எனக்கு இம்ைட்டில் மகககொடுக்கின்றனர். நொன் அவர்கமள
நம்புகிகறன்.’’

``தங்களுக்கு இவர்கள் தரிசனம் வொய்க்கவில்மலயொ?’’

``அந்த ைகொசக்தி, ைகனொன்ைைியொக எனக்குக் கொட்சி தந்துள்ளொள்.

முருகப்கபருைொனும் என் தியொனத்தில் ைனதுக்குள் கதொன்றி
அருளியுள்ளொன்.’’
``அப்படியொனொல் தங்கள் ைனதுக்குள் கதொன்றிய வடிவில்தொன்
தண்டபொைிசிமல வடிவம்ககொள்ளுைொ?’’

``ஆம்... ஐயகன! அன்று நீ நின்ற ககொலத்மத எனக்குக் கொட்டி அருள்

கசய் என்று பீஜொட்சை ைந்திை ஜபம் கசய்த எனக்குள், ஞொனச்சுடைொய்
ககௌபீன சுந்தைனொகக் கொட்சிதந்தொன்... அந்த ரூபம் எனக்குள் அப்படிகய
உள்ளது. அமத நொன் மூலிமக ைசங்களொல் வமைந்தும் பொர்த்கதன்.’’

``அப்படியொ... எங்களுக்கு அந்தச் சித்திை தரிசனம் கிமடக்குைொ?’’

``எல்கலொருக்குகை கிமடக்கும். எனது தரிசன அனுபவத்மத நொன்

உலகப் கபொதுவொக்க விரும்புகிகறன். கருவூரிலிருந்து வந்திருக்கும்
கருைொர்கள் இந்த உருவப்படிதொன் சிமலக்கொன அச்மச
உருவொக்கப்கபொகின்றனர்’’ - கபொகரின் பதிலொல் எல்கலொரிடமும்
ஒருவமக பைவசம். ஆயினும் அந்தக் கூட்டத்தில் பலரிடம் கைலும் பல
ககள்விகள் இருக்ககவ கசய்தன.

``இன்னும்கூட ககள்விகள் உள்ளனகபொல் கதரிகிறகத?’’ என்று கபொகர்

பிைொகன வினொகவள்விமயத் கதொடர்ந்தொர்.

``ஆம் பிைொகன!’’

``ககளுங்கள்... ககளுங்கள்...’’

``இந்த முருககனொ அல்லது சிவகனொ ஏன் எளிதில் எல்கலொரும்

பொர்க்கக்கூடிய விதத்தில் இல்மல? தவைொய் தவைிருப்பவர்களுக்குக்கூட
சுலபத்தில் இவர்கள் அகப்படுவதில்மலகய ஏன்?’’

``எளிதில் கொை விரும்பினொல், உன் தொய் தந்மத வடிவில் பொர்;

பிறருக்கு உதவும் கருமை உள்ளவர்கள் வடிவில் பொர்; தனக்ககன
வொழொத தொவைங்கள் வடிவில் பொர். ஒளிரும் சுடர் வடிவும், கபொழியும்
ைமழயும்கூட அவன் வடிவம்தொன்!’’
``பிைொகன... தவறொகக் கருதொதீர்கள். இவற்றின் வடிவில்தொன் அன்றொடம்
பொர்த்தபடி இருக்கிகறொகை... அதன் பிறகு எதற்கு சிவம் என்றும்,
விஷ்ணு என்றும், சக்தி என்றும் தனி வடிவம்?’’

``நீ என்ன கூற வருகிறொய்... அப்படி ஒரு வடிவம் அவர்களுக்கு எதற்கு

என்றொ?’’

``இல்மல... கைலொன ைனித வடிவில் உள்ளவர்கமள நொன் இப்படித்தொன்

பொர்க்க முடியுைொ? அவர்களுக்கொன வடிவில் கொை முடியொதொ என்பகத
என் ககள்வி.’’

``ககள்விகமளத் கதளிவொகக் ககளுங்கள். ஏன் எளிதில் எல்கலொரும்

பொர்க்கக்கூடிய விதத்தில் இல்மல என்று ககட்டதொகலகய அவ்வொறு
கூறிகனன். அவர்களுக்கொன மூல வடிமவக் கொை கவண்டுகைன்றொல்,
கடிதொன தவம் கவண்டும். அடுத்து கொணும் விருப்பம் சந்கதகத்தின்
தளத்தில் இருத்தல் கூடொது. அதொவது பொர்த்தொல்தொன் நம்புகவன்
என்னும் அடிப்பமடயில் கூடொது. உமனக் கண்டு உன்னுள் கலக்ககவ
இப்பிறப்பு. உன்னொல் உருவொன நொன் உன்னுள் கசைகவ இப்பிறப்பு
என்னும் ஞொனத்கதொடு இருக்க கவண்டும்.’’

``பிைொன் அவர்ககள, கடவுள் என்பவன் இப்படி ஞொனம் கபற்றவருக்கக

கிமடக்கக்கூடியவனொக இருப்பது எதனொல்? உங்கமள நொங்கள் எளிதில்
கொண்பதுகபொல் கொை முடிந்தவனொக இருக்கக் கூடொதொ?’’

``குருவும் கடவுள்தொனப்பொ. ஆனொலும் நொன்தொன் கடவுள் என்று நொன்

என் வொயொல் கசொல்லும்கபொது எல்கலொரும் அமத ஏற்பீர்களொ? இப்படிக்
ககட்ட நீங்ககள இகழ்வொய் கவறு ைொதிரியும் கபசுவர்ககள!
ீ
`நம்மைப்கபொல ஒரு சொைொன்ய ைனிதர் இவர்... பயிற்சிகள் கொைைைொகச்
சில விகசஷ சக்திகமளப் கபற்றிருக்கிறொர். அதற்கொக இவர் கடவுள்
என்றொல் எப்படி?’ என்று சந்கதகப்பட ைொட்டீர்களொ?’’

``பிைொன் அவர்ககள, நொங்கள் எப்படிக் ககட்டொலும் ஒரு பதிமலச்

கசொல்லிவிடுகிறீர்கள். ஆனொல், ஏகனொ அதனொல் ைனது முழு
நிமறவுககொள்ள ைறுக்கிறது. இந்தக் கடவுள் விஷயம் ைட்டும் ஏன்
இப்படி உண்டு, இல்மல என்னும் இைட்மடத்தன்மை ககொண்டதொககவ
இருக்கிறது?’’

``நல்ல ககள்வி... இருக்கும் ஒன்கற இல்லொைல்கபொக முடியும். இல்லொத

ஒன்மற நொம் எண்ைிகய பொர்க்க முடியொது. இந்தப் பூைியில் நொம்
உள்ள வமை இந்த இைட்மடத்தன்மைமய ைறுதலிக்கவும் இயலொது.

கவயில் என்றிருந்தொல் நிழல் என்று ஒன்றும் இருக்கும்.

அகதகபொல்தொன் இனிப்புக்குக் கசப்பும், இன்பத்துக்குத் துன்பமும்,
இளமைக்கு முதுமையும், ஆணுக்குப் கபண்ணும், பூைிக்கு இைவும் பகலும்
என்கிற அமைப்புகள்... ஆனொல், இந்த இைட்மடத்தன்மை அவ்வளவும்
ஒன்றின் இரு தன்மைகள் என உைர்தகல ஞொனம். ருசி எனும் ஒன்கற
இனிப்பு கசப்பு... பூைி எனும் ஒன்கற இைவும் பகலும். உடம்கபனும்
ஒன்கற இளமை முதுமை. உைர்கவனும் ஒன்கற இன்பமும்
துன்பமும் என்று ஒன்கற இைண்டொக உள்ளது. அது இைண்டொக
இருந்தொகல அந்த ஒன்மற நொம் உைை முடியும் என்பகத ஞொனம்.
இைண்டும் ஒன்றுதொன் என்பகத ஞொனத்தின் உச்சம்.’’

``அப்படியொனொல், கடவுமள நம்பும் ஒருவன், நம்பொத ஒருவன்

இருவரும் ஒன்றுதொனொ?’’

``ஒரு ஞொனியின் பொர்மவயில் இருவரும் ஒருவர்தொனப்பொ. இருக்கின்ற

இடம், பொர்க்கின்ற ககொைம் இமவயும் ைொறுபட்ட நம்பிக்மககள்
உருவொகிடக் கொைைம். கடுகளவு சிறிய கல்மல வசி
ீ எறிந்துவிட்டொல்
அது கண்களுக்கக புலனொகொது. அகத சிறு கல் கண்களுக்கு ைிகச்
சைீ பத்தில் இருந்தொல் இந்த உலகம் புலனொகொது. சிறு கல் இருக்கும்
இடத்மதப் கபொறுத்துக் கொட்சிககள ைொறிவிடுகின்றன.’’

``என்றொல், நல்ல ஞொனம் கபற இடம் ைற்றும் ககொைம்தொன் கொைைைொக

இருக்கின்றனவொ?’’

``அதிகலன்ன சந்கதகம். இகத கபொதினியில் என் அருகக நீங்கள்

இருக்கப்கபொய் ஆத்ை விசொைம் கசய்து இமறச் சிந்தமனக்கு ஆட்பட்டு
அதற்கொன அலசலில் இருக்கிறீர்கள். இந்தப் கபொதினியில்
ஆயிைக்கைக்கொகனொர் உள்ளனர். அவ்வளவு கபருக்குைொ இந்த வொய்ப்பு
அமைந்தது? இங்கககயகூட அடுைமனயில் இருப்பவன் சமையல்
குறித்த சிந்தமனயில்தொகன இருக்கிறொன்? அகதொ, அங்கக விறகு
கவட்டும் ககொட்டொைச் கசவகன் இன்மறக்குள் இந்த விறகுகமள
எப்படியொவது கவட்டி முடித்துவிட கவண்டும் என்ற எண்ைத்தில்தொகன
இருக்கிறொன்... இருக்கவும் முடியும்?’’

``நீங்கள் கசொல்வமதப் பொர்த்தொல் அமைவதில்தொன் எல்லொம்

இருக்கின்றன என்றல்லவொ கருதகவண்டியுள்ளது?’’

``அதிகலன்ன சந்கதகம்... அமைவதில்தொன் எல்லொகை உள்ளன. நீ

ைைைொனொல், நின்ற இடத்தில் பூப்பொய்... கொய்ப்பொய்... பழுப்பொய்...
உதிர்ப்பொய்! கசடியொனொல் சிறிய கொல அளவில் இவற்மறச் கசய்து
ைடிவொய் அல்லது ைொறுவொய்! விலங்கொனொல் உைர்வுகளொல் ைட்டுகை
உயிர் வொழ்வொய்! ைனிதனொகும்கபொது ைட்டும் இவற்மறப்
பகுத்துைரும் அறிவொல் அமனத்மதயும் அறிந்தவன் ஆகிறொய்!

அப்படி ைனிதனொகப் பிறக்கும்கபொதும் எங்கக, எப்படிப் பிறக்கிறொய்

என்பமத மவத்கத உன் அறிவு ஒளிககொள்ளும். உன்மனச் சுற்றி
எல்கலொருகை கற்றறிந்த சொன்கறொர் எனில் நீயும் நல்ல கல்வியொளனொக
ஆவொய். ககடுககட்ட ைொந்தர் எனில், ககட்டழிந்து வழ்வொய்.
ீ ஒரு
ைனிதன் கைலொனவன் ஆவதும் கீ ழொனவன் ஆவதும் கபரும்பொலும்
சூழலொல்தொனப்பொ!’’

``அப்படியொனொல் இதில் விதி எங்கிருந்து வருகிறது, அமனத்துக்கும்

தமலவிதிகய கொைைம் என்று ஏன் கநொந்துககொள்கிகறொம்,
சூழமலத்தொகன குமற கசொல்ல கவண்டும்?’’

``நல்ல ககள்வி... ஒருவமகயில் உன் விமனப்பொடுகளொல் நீதொன்

ைமறமுகைொய் இந்தச் சூழமலத் கதர்வுகசய்கிறொய்?’’

``இது என்ன பதில் கபொகர்பிைொகன... தவறொன சூழமல யொைொவது

கதரிந்து கதர்ந்கதடுப்பொைொ?’’

``ைமறமுகைொய் என்று நொன் கூறியமத கொதிகலகய

வொங்கிக்ககொள்ளொைல் என்னிடம் இப்படிக் ககட்டொல் எப்படி?’’

``ைன்னிக்கவும்... அந்த ைமறமுகைொய் என்பமத, புரியும்படி

விளக்கவும்.’’

``அப்படிக் ககள். இந்த உலகில் நீ எமதத் தருகிறொகயொ அமதகய

திரும்பப் கபறுகிறொய். இது ஒரு சுழற்சியப்பொ. நல்லமதகய நிமனத்து,
நல்லமதகய கசய்து நல்லவிதைொககவ வொழும்கபொது நல்விமனத்
கதொகுப்பு உருவொகிறது. அதுகவ நற்சூழல், நற்கொலம் என வடிவம்
ககொள்கிறது. இது அப்படிகய தீவிமனகளுக்கும் கபொருந்தும்.’’
``அப்படியொனொல், ஒருவன் அைசன் ைகனொய்ப் பிறந்து ஏககபொகைொய்
வொழ்வதற்கும், ஆண்டி ைகனொய்ப் பிறந்து அமலந்து திரிவதற்கும் இந்த
முன்விமனப்பொடுகள்தொன் கொைைைொ?’’

``ஆம்... உன் விமனககள உன்மன வழிநடத்தும் எஜைொனன்.’’

``இது ஒரு ைொயொ வொதம். துளியும் நம்ப முடியொத ஒன்று. ஒரு

பிறப்புதொன்... ஒரு கபொக்குதொன். அறிவும் கதளிவும் உள்ளவன்
உயர்கிறொன்... அது இல்லொதவன் தொழ்கிறொன் என்பகத உண்மை
என்கறொரு கருத்து உள்ளகத?’’

``ஆம்... அப்படி ஒரு கருத்தும் உள்ளது. நொன் முன்கப கூறியதுகபொல்

ஒன்றுதொன் இருவிதைொன கருத்தொய் உள்ளது. அப்படித்தொன் இருக்கும்.
இதில் நொம் எங்கு இருக்கிகறொம் என்பமதமவத்கத நம் நிமலப்பொடு
உள்ளது.’’

``அப்படி ஒரு கருத்துககொண்டவருக்கு உங்கள் பதில்?’’

``அருமைச் சீடர்ககள! ைனிதனின் ஆறொம் அறிவு எவ்வளவு

கூர்மையொனகதொ அவ்வளவு ஆபத்தொனதும்கூட! முன்கப நொன்
கூறியமதப்கபொல் `நொன்’ எனும் கசருக்குமடகயொர் தன்னம்பிக்மக
என்னும் கபயைொலும், பகுத்தறிவு என்னும் கபயைொலும் இப்படித்தொன்
கூறுவர். இப்படிப்பட்டவர்கள் அறச்கசயல் புரியும்பட்சத்தில்
நல்விமனயொளர்களுக்கு ஒப்ப வொழ்வர். ஆயினும்
பிறவித்தமளயிலிருந்து விடுபடுதல் இவர்களுக்குத் துளியும்
சொத்தியைில்மல’’ - கபொகர் ைிக அழுத்தைொய்க் கூறிய இந்தக் கருத்து
எல்கலொமையுகை ைிக ஆழகொய் கயொசிக்கமவத்தது.

``கயொசியுங்கள்... நன்கு கயொசியுங்கள்... அதன் விமளவொய் ககள்விகள்

விமளந்தொல் ககளுங்கள். `ககளப்பொ..!’ என்பகத ஒரு சித்தனின் முதல்
வொர்த்மத. நீங்கள் கயொசித்தபடி இருங்கள். நொன் உள்கள கசன்று
மூலிமக ைசங்களொல் வமைந்த தண்டபொைியின் சித்திைச்சீமலமய
எடுத்து வருகிகறன்’’ என்று கபொகர் அங்கிருந்து நகர்ந்தொர்.

இன்று பண்டொைம் கழுத்து ைொமலமயப் பற்றிச் கசொன்னமத மவத்து

அைவிந்தன் சற்றுக் குழம்பினொன்.

``நீங்க கசொல்றது புரியமல சொைி...’’ என்றொன்.

பண்டொைமும் படுத்திருந்த நிமலயிலிருந்து எழுந்தொர். பிறகு கசொம்பல்

முறித்தொர். அதற்குப் பிறகு ``பட்டைத்தில் இருந்துதொகன வகை?’’ என்று
ககட்டொர்.

``ஆைொம்...’’

``இளநீர் குடிக்கிறியொ?’’ - எதிர்பொைொத ககள்வி இது.

``குடிக்கிகறன்...’’ என்றொன் அைவிந்தனும்.

``ஆைொ... நீ யொருடொ?’’ - கசந்தில் பக்கம் திரும்பிக் ககட்டொர்.

``இவர் பத்திரிமக ரிப்கபொர்ட்டர். பழநியில இருக்கொர். எனக்கு

உதவிக்கொக வந்திருக்கொர். வொஸ்தவத்துல உங்கமளப் பத்திச்
கசொன்னகத இவர்தொன்.’’

``அப்ப அந்தக் கொயலொங்கமடக்கொைன் எதுவும் கசொல்லலியொ?’’ -

பண்டொைத்தின் ககள்வி கலசொய் அமறந்த ைொதிரியிருந்தது.

``அவர்தொன் முதல்ல கசொன்னொர்... இவருக்கும் உங்கமளத்

கதரிஞ்சிருந்தது.’’

``ஆைொ... நொன் இவமனக் ககட்டொ, நீகய பதில் கசொல்லிக்கிட்டிருக்கக...

உன் வொய்ல என்ன ககொழுக்கட்மடயொடொ?’’

``ஐகயொ இல்மல சொைி... என் கபர் கசந்தில் சொைி’’ என்று முன்வந்தொன்

கசந்தில்.

``கசந்திலொ, கசந்தில் ைொைிக்கைொ?’’

``கசந்தில் ைொைிக்கம்தொன் சொைி. ஆனொ, கசந்தில்னுதொன் கைக்கொர்டுல

எல்லொம் இருக்கு!’’ என்றொன் வியப்கபொடு.

``கபர்தொன்டொ உன்மனத் திறக்கிற சொவி. ஏன் பொதிச் சொவியொ

இருக்கக... முழுச்சொவியொ இரு. நல்லொ வருகவ.’’

``சரிங்க சொைி...’’ - பண்டொைம் கபசிக்ககொண்கட அண்ைொந்து

கதன்மனைைங்கமளப் பொர்த்து ஒரு குறிப்பிட்ட ைைத்தின் கீ ழ் கசன்று
உயைப் பொர்த்து ``மூணு இளநீமைப் கபொடுறது...’’ என்றொர்.

கசந்திகலொ, இவருக்கு எப்படி தன் முழுப்கபயர் கதரிந்தது என்ற

ககள்வியும் வியப்புைொக இருந்தொன்.

பண்டொைகைொ திரும்பி வந்து ``என்ன ககட்கட... நொன் கசொல்றது

புரியமலன்னுதொகன ககட்கட..?’’ என்றொர் அைவிந்தமனப் பொர்த்து.
``ஆைொம் சொைி...’’

``உன் கழுத்து ைொமலயில இருக்கிற பவழமும் பொசியும் கைொத்தம்

எத்தமனன்னு எண்ைிப் பொர்’’ என்று உடகனகய ஒரு கட்டமளக்
குைலில் கசொன்னொர்.

`எதற்கு?’ என்ற ககள்வி, அைவிந்தனுக்குள் எழும்பிற்று. இருப்பினும்

கட்டுப்படுத்திக்ககொண்டு அந்தப் பவழம், பொசிைைிகமள எண்ைினொன்.
கைொத்தைொய் 108 இருந்தது.

``நூற்கறட்டு சொைி...’’ என்றொன்.

``இந்த நூற்கறட்மடப் பற்றி நீ அடிக்கடி

ககள்விப்பட்டிருப்கபயில்மல...’’

``ஆைொம்...’’

``60 வருஷம்கிறது ஒரு சுத்து. அமதக் கடந்து 27 நட்சத்திைங்கள், 12

ைொசிகள், 9 கிைகங்கள். கைொத்தைொ கூட்டினொ 108. இந்த நூற்கறட்டுங்கிறது,
கண்ணுக்குத் கதரியொத கொலத்கதொட ஒரு அமடயொளம். கபொலீஸ்கொைன்
கதொள்ள அவன் உயைத்துக்குத் தக்குன பட்மடமயக் குத்தியிருப்பொன்.
ைொணுவத்துல வில்மலகயல்லொம் குத்தியிருப்பொங்க. பொர்த்தொகல
அவங்க யொருன்னு கதரிஞ்சுடும். இந்தப் பொசிைைி ைொமலயும்
சித்தனுங்களுக்கு அப்படி ஒரு அமடயொளம்... புரியுதொ?’’

``புரியுது சொைி...’’

``என்ன புரியுகதொ... இது ஏன் உன் கழுத்துக்கு வந்துச்சின்னு

கதரியுைொ?’’

``கதரியமல.’’

``எல்லொம் ஒரு கைக்கு... விட்ட குமற, கதொட்ட குமற...’’

``அப்படின்னொ?’’
``அப்படின்னொவொ?’’ - அவர் ககட்கும்கபொகத மூன்று இளநீர்க்கொய்கள்
கதன்மன ைைத்திலிருந்து உதிர்ந்து கசொத் கசொத்கதன விழுந்தன.
அமதப் பொர்த்தவண்ைம் ``எகலய் கசன்ைொயொ...’’ என்று பலைொன ஒரு
குைல் எடுத்தொர் பண்டொைம்.

``வந்துட்கடன் சொைீ ...’’ என்று முன்பு வந்த அந்தத் கதொட்டக்கொைன்

திரும்ப வந்தொன்.

``அந்த இளநிமய கவட்டிக் ககொடு. அப்புறம் நொன் என்ன கசொன்கனன்...

விட்ட குமற, கதொட்ட குமறன்னுதொகன?’’

``ஆைொம்...’’

``உனக்கும் அந்தப் கபொண்ணுக்கும் விட்ட குமற கதொட்ட குமற

இருக்கு. கபொன கஜன்ைத்துத் கதொடர்ச்சி இது.’’

``எந்தப் கபொண்ணுக்கும் சொைி?’’

``இப்ப நீ கபொட்டிய பொர்த்துட்டு அமத எப்படித் திறக்கணும்னு

கதரிஞ்சிக்கத்தொகன வந்திருக்கக?’’

``அ... ஆைொம் சொைி.’’

``கபொட்டி யொர் வட்ல

ீ இருக்கு, அந்தப் கபொண்ணு வட்லதொகன?’’
ீ

``ஆைொம் சொைி...’’

``அப்ப அந்தப் கபொண்ணுதொன். எந்தப் கபொண்ணுன்னு ககட்கிகற?’’ -

அைவிந்தனுக்கு பிடரி சிலிர்த்தது.

`கதன்மனைைத்திலிருந்து கொய்கள் தொனொக விழுகின்றன. கசந்திலின்

முழுப்கபயமை அவன் கசொல்லொைகலகய கசொல்கிறொர். பொைதி, பங்களொ,
கபட்டி பற்றியும்கூட ஒரு வொர்த்மத கசொல்ல வில்மல... எல்லொம்
கபொகிறகபொக்கில் வருகிறது. ைனிதரிடம், அலட்டல் இல்மல...
ஆர்ப்பொட்டைில்மல... இதுதொன் சித்தன் கபொக்கொ?’ - அைவிந்தன்
சிலிர்ப்கபொடு அவமைகய கவறித்தொன். நடுவில், கவட்டப்பட்ட இளநீர்
வந்தது.

``குடி... தண்ைியில இந்தத் தண்ைி ஏறுன தண்ைி. உழுவற ைமழத்

தண்ைிய `கழனி’ம்கபொம். ைைத்துல ஏறுன தண்ைிய `எளனி’ம்கபொம்.
உழுவற தண்ைிமயவிட ஏறுன இது விகசஷைொனது. இத்தொல
தண்டபொைிய நமனச்சு அந்தத் தண்ைிய ஒரு கசம்பு குடிச்சொ,
கைச்சூடு அடங்கி மூத்திைப்மப சுத்தைொகும். உப்பு கட்டியிருந்தொ
கமைஞ்சு ஓடிகய கபொயிடும்’’ - பண்டொைம் கபச்சு புரிவதுகபொலவும்
இருந்தது... புரியொததுகபொலவும் இருந்தது. இளநீமை ஏறுன தண்ைி
என்று ககொச்மசயொய்ச் கசொன்னதில் அபொை சிறப்பும் கதரிந்தது. ைமழநீர்,
கைலிருந்துதொன் விழும். தண்ைகை...
ீ விழுவது, ஓடுவது, கதங்குவது
என்று மூன்றுைொனதுதொன். அந்தத் தண்ைர்ீ ஒரு ைைத்தண்டின் வழியொக
கைகலறி ஒரு குடுமவக்குள் அமடந்தொல் அது இளநீர்!’’

`இதனொல் தண்டபொைிமய நமனச்சு என்றொல், அபிகஷகம் கசய்வது

என்று கபொருளொ? அந்த அபிகஷக இளநீர் சிறுநீைகத்மதகய சுத்தம்
கசய்யுைொ?’ - ைனதில் மூண்ட ககள்விகயொடு பொர்த்தொன். பிைைிப்பு
உருவொனதில் புத்திக்குள் புமகச்சல். எந்தக் ககள்விமய எப்படிக்
ககட்பது என்பதில் குழப்பம்.

``குடி... அப்புறம் திருதிருன்னு முழிக்கலொம்’’ - கசல்லைொக அதட்டினொர்

பண்டொைம். அவனும் குடித்தொன். கற்கண்டு கலந்தது ைொதிரி தித்தித்தது.
வொழ்நொளில் அதுவமை உைர்ந்திைொத ருசி. ஒரு ைைம் தொனொய்
இளநீமைத் தந்தது ைட்டும் என்ன? யொரும் கண்டிைொத கொட்சி.

கசந்திலும் ைொய்ந்து ைொய்ந்து குடித்தொன். பிைைித்தொன். முன்சட்மட

கைகலல்லொம் நமனச்சல்!

``கைல்லக் குடி... கதம்பொ இருக்கும்! ஆைொ... இட்லிக் கமடக்கொைன்

கைொம்ப அலட்டிக்கிட்டொகனொ?’’ - இந்தக் ககள்வி இடியொய் இடித்தது.
`யொர் இவர், இவருக்கு எப்படி எல்லொம் கதரிகின்றன? கைகல சட்மடகூட
இல்மல. இடுப்பிலும் பழுப்கபறிய கவட்டிதொன். ஆனொல் அசொத்திய
கதளிவு... திடம்.’

``சொைி...’’

``கசொல்லு..’’

``இந்த ைொமலமயப் பற்றி ஏகதொ கசொல்ல வந்து, கபச்சு ைொறிப்கபொச்சு.’’

``அட ஆைொல்ல... இது ஒரு சித்தன் கழுத்து ைொமல! அவன் இப்ப

அகதொ அந்த ைமலக் குமகயில அடக்கைொயிட்டொன். அடங்குறதுக்கு
முந்தி, தன் கழுத்துல கபொட்டிருந்தமதக் கழட்டி கபொகன் சைொதியில
கவச்சொன். அதுதொன் இப்ப உன் கழுத்துக்கு வந்திருக்கு. கிட்டத்தட்ட
நீயும் இப்ப சித்தன்தொன். இகதொடு நீ கபொய் பொம்மபப் புடிக்கலொம்,
கதகளொடு விமளயொடலொம், சிங்கம் புலிகிட்டகூட சிகநகைொயிடலொம்.
இதுக்கு அம்புட்டு சக்தி! ஒரு கைன்ட், வட்டைொ உன் கழுத்மதச் சுற்றி
இப்ப ஓடிக்கிட்கட இருக்கு. அமத, உப்பு கொைத்துக்கு நொக்கு கசத்த உங்க
கண்ைொல பொர்க்க முடியொது. அமதகயல்லொம் ஒதுக்கி கொத்கதொடு
விமளயொடுற சித்தனுங்க பொர்த்தொ, அவங்க கண்ணுக்குத் கதரியும்.
அப்புறம் இந்தக் கொக்கொ, குருவி இதுக்ககல்லொமும் கதரியும்.’’

``எல்லொகை ஆச்சர்யைொ இருக்கு. இது எதுக்கு என் கழுத்துல சொைி?’’

``தொனொதொகன கதடி வந்துச்சு?’’

``ஆைொம் சொைி.’’
``அப்ப கபொகப் கபொக தொனொகவ எல்லொம் புரியும். கபொ... உனக்கு நிமறய
கவமல இருக்கு. கமத எழுதிப் புளுகினகதல்லொம் கபொதும். புளுகுன்னு
உலகம் கசொல்ற கைய்ய எல்லொம் நீ பொர்க்கப்கபொகற... கயொகக்கொைன்டொ
நீ?’’

``நொன் கயொகக்கொைனொ? ஒரு பக்கம் படுத்த படுக்மகயொ சொகக் கிடக்கிற

எம்.பி. இன்கனொரு பக்கம் திறக்க முடியொத கபொட்டி. அமதகய சுற்றி
வர்ற பொம்பு. கவளிகய கசொன்னொ, என்மனத் கதருவுல கைொடிவித்மத
கொட்டுற ைந்திைவொதிமயப் பொர்க்கிற ைொதிரிதொன் பொர்ப்பொங்க.’’

``கபொட்டி விஷயம் ஒண்ணும் கபரிய விஷயைில்மல. அகதொட

கபர்தொன் சொவி. என்ன... திருப்புளி சங்கைம்னு கபொட்டிருக்கொ?’’

``ஆைொம் சொைி.’’

``நல்லொ ககட்டுக்ககொ... சங்கைம்கிறது கபர் கிமடயொது. அது நொள்

நட்சத்திைத்கதொட குறிப்பு.’’

``புரியுற ைொதிரி கசொல்லுங்க சொைி.’’

`` `கடபயொதி’ன்னு ஒரு வடகைக்குப் பொடம் இருக்கு. அதுல

நம்பருங்கமள எழுத்தொல குறிப்பொங்க. அந்த வமகயில இத்தனொம்
கததி இந்த நட்சத்திைத்துல இந்தத் திதியில கபொறந்தவன்
இவன்கிறதுதொன் சங்கைன்கிற கபகைொட அர்த்தம். ச-வன்னொவுக்கு ஒரு
எண், ங்-குக்கு ஒரு எண், க-வுக்கு ஒரு எண்... இப்படி எல்லொகை பிறந்த
கததி, நட்சத்திைத் திதிமயக் குறிக்கும். நீ அந்தக் கடபயொதி புத்தகத்மத
வொங்கிப் பொரு... எல்லொம் கதளிவொயிடும்.’’

``அந்தப் புத்தகம் எங்கக கிமடக்கும்?’’

``கபொட்டி கிமடச்ச இடத்துலகய அதுவும் கிமடக்கும்.’’

``பமழய புத்தகக் கமடயிலயொ?’’

``ஓ... அது பமழய புத்தகக் கமடயொ?’’ - பண்டொைம் கதரியொத ைொதிரி
ககட்டதுதொன் விந்மத! அைவிந்தன் விழித்தொன்.

``ஒருகவமள கிமடக்கமலன்னொ?’’

``எகலய்... நீ எது நிமனச்சொலும் இனி நடக்கும்டொ. நடக்கணும்னு

நிமனச்சொலும் அது நடக்கும் - நடக்கக் கூடொதுன்னு நிமனச்சொ அதுவும்
நடக்கும். பொத்துடொ... தப்பொ எமதயும் நிமனச்சுடொகத. ைகனொசக்திக்கு
இனி நீதொன் உதொைைம்.’’

``சொைி, புத்தகத்மதத் கதடிப் பிடிச்சுத் திறக்கல்லொம் கநைைில்மல. நீங்க

வந்து ககொஞ்சம் திறந்து ககொடுக்க முடியுைொ?’’

``அவசியைில்ல... நீகய திறப்கப, நீதொன் திறக்கணும். கபொ... இனி ஒகை

ைகமளதொன்!’’ - கசொல்லிவிட்டு ைீ ண்டும் கபொய், கட்டிலில்
படுத்துக்ககொண்டொர் அந்தப் பண்டொைம். அைவிந்தனும் அமைைனதொய்ப்
புறப்பட்டொன்.

``மதரியைொ கபொ எழுத்தொளொ... இனி ஒகை ைகமளதொன்!’’ - படுத்துவிட்ட

நிமலயில் திரும்ப ஒரு தூண்டல் - அதில் ககொஞ்சம் எகத்தொளம்.

சொந்தப்ைகொஷும் சொருபொலொவும், ைைச்சொைொன் அவ்வளமவயும் ஏலம்

எடுத்திருந்த சுகொடியொ கசட் எதிரில் நின்றிருந்தனர்.

``அச்சொ சொப்... எல்லொ சொைொனும் குகடொன்லதொன் இருக்குது. ஆனொ,

அங்க நீங்க கசொல்ற ைொதிரி கபட்டிகயல்லொம் எதுவும் இல்லிகய!’’
என்றொர் கசட்.

இருவர் முகங்களிலும் அதிர்ச்சி.

- த ொடரும்….11 Jul 2019

இறையு ிர் கொடு 33

அன்று கபொகர் நகைவும், கிழொர்களும் சீடர்களும் தங்களுக்குள்

கபசிக்ககொள்ளத் கதொடங்கினர்.

``கபொகர் பிைொமனக் ககள்விகளொல் கட்டிப்கபொடுவது என்பது இயலொத

கொரியம். எப்படிக் ககட்டொலும் ஒரு பதிமலக் கூறிவிடுகிறொர்’’ என்றொர்
ஒரு கிழொர்.

``ஆம்... நொம் கொை விரும்பிய ைசவொத நிகழ்வு நடக்கொதுகபொல்

கதரிகிறது’’ என்றொர் இன்கனொரு கிழொர்.

``எனக்கு ைசவொதம்கூடத் கதரியத் கதமவயில்மல. நித்ய இளமைக்கு

வித்தொன யவ்வன கொந்தம், கைனிமய அழுகச்கசய்யும் குன்ைத்மதக்
கட்டுப்படுத்தும் குஷ்டநிவொைைி, கபருங்கொைத்தொல் பிறப்புறுப்பில்
உருவொகும் கதொற்றுப்புண் - இந்த மூன்றுக்கும் ைருந்து கதரிந்தொல்கூடப்
கபொதும்’’ என்றொர் இன்கனொரு கிழொர்.
``ஏன்னய்யொ, தைிழும் உழவும் கபொது கைன்றொகிவிட்டனவொ... சித்த
மவத்தியனொக விருப்பைொ?’’ என்று நட்கபொடு உைசினொர் ஒரு கிழொர்.

சீடர்களும், தங்களுக்குள் அதுவமை நிகழ்ந்த விவொதங்கமள உள்ளடக்கி

விவொதித்தபடி யிருந்தனர்.

``புலி, கிழொர்களின் ஜொதகத்மதக் கைித்து, எப்கபொது பலன்

கூறப்கபொகிறொய்?’’ என்று ககட்டொன் சங்கன்.

``நொமள அதிகொமல பிைம்ை முகூர்த்த கவமளயில் இடும்பன்குளத்தில்

நீைொடிவிட்டு, கபரியநொயகி அம்ைமனயும் வழிபட்டுவிட்டு, பஞ்சொங்க
ஏட்மட எடுத்துக் கைக்கிடத் கதொடங்குகவன்’’ என்றொன் புலி.
``புலி, எனக்கும் ஜொதகப் பலன்கமள அறிந்துககொள்ள
விருப்பைொகவுள்ளது. எனக்கும் கூறுவொயொ?’’ என்று ககட்டொன் ைொறன்
என்கிற சீடன்.

``முதலில் கிழொர்கள், பிறகக ைற்றவர்களுக்கு. இவர்களுக்கக எவ்வளவு

கொலைொகுகைொ கதரியவில்மலகய!’’

``அப்படியொனொல்..?’’

``ஒவ்கவொருவர் கட்டமும் ஒவ்கவொரு விதம். சிலர் கைக்கு, ைிகச்

சுலபைொய்க் கூட்டிக் கழிக்க முடிந்த முழுக்கைக்கு... சிலருமடயகதொ
பின்னக் கைக்கொய் வரும்.’’

``பின்னக் கைக்கு என்றொல்?’’

``நன்றொகக் ககட்டுக்ககொள்ளுங்கள். நொமும் சரி, இந்த நொளும் சரி, இந்த

நொடும் சரி... எல்லொகை அமசந்தபடிகயதொன் இருக்கின்றன. பூைி
சுழன்றபடிகய உள்ளது. விண்ைில் ககொள்களும் தங்களுக்குள்
சுழன்றபடிகயதொன் உள்ளன. நம் உடலில் உயிர்ச்சுழற்சி, ைத்த ஓட்டம்
ைற்றும் இதயத்துடிப்பு எனும் கபயரில் நிகழ்ந்தபடிகய உள்ளது.
கைொத்தத்தில் மூன்று சுழற்சி அல்லது மூன்று ஓட்டங்கள்! ஓர்
ஆச்சர்யம் கதரியுைொ? இந்த மூன்றும் இப்படி இயங்கிக்ககொண்டி
ருப்பமதத்தொன் `இயக்கவிமச’ என்கிகறொம். இந்த
இயக்கவிமசமயத்தொன் ஒரு கஜொதிடன் முதலில் கைக்கிட கவண்டும்.
இந்தக் கைக்கில்தொன் எல்லொகை உள்ளன.’’

``அதற்ககன்றுதொன் விதிமுமறகள் இருக்குகை... அதன்படி

கைக்கிட்டொல் கதரிந்துவிடொதொ?’’

`` `அதன்படி கைக்கிட்டொல்’ என்று சுலபைொகக் கூறிவிட்டொய். ஒரு

கஜொதிடன் சறுக்கி விழுகிற இடகை இதுதொன், கதரியுைொ?’’

``எப்படி என்று புரியும்படி கசொல்கலன்?’’

``அது ைிகக் கடினம். இருந்தொலும் முயல்கிகறன். உதொைைைொக, ஒரு
விஷயத்மதச் கசொல்கிகறன். ஒரு கப்பல்... கபரிய கப்பல்! அந்தக்
கப்பலில் நொம் நடைொடித் திரியலொம் என்று மவத்துக்ககொள்ளுங்கள்.’’
``சரி...’’ ``அந்தக் கப்பல் நீர் கைல் நில்லொைல் பயைித்தபடிகய உள்ளது.
அதன்கைல் நிற்கும் நொனும் நிற்கொைல் கப்பலுக்குள் இங்கும் அங்குைொய்
நடந்தபடிகய இருக்கிகறன். இது பயைத்துக்குள் ஒரு பயைம்
அல்லவொ?’’ ``ஆைொம்.’’ ``விண்ைிலிருந்து ககொள்களின் கதிர் என் கைல்
விழுந்தும், நொன் சுவொசிக்மகயில் என்னுள் புகுந்தும், பிறகு உடம்பின்
தசவொயுக்களொக ைொறி நொன் ைனத்தொலும் உடலொலும் கசயல்பொட்கடொடு
இருக்கக் கொைைைொகிறது... இங்ககதொன் சூட்சுைம் உள்ளது.’’ ``எப்படி?’’

``ககொள்களுக்கும் எனக்குைொன தூைம், நொன் ஓர் இடத்தில் அைர்ந்துவிட்ட

நிமலயில் ைொறொத ஒன்றொகவும், நொன் நடந்து திரிமகயில் ைொறும்
ஒன்றொகவும் ஆகிவிடுகிறது. அதிலும் நொன் என்மனவிடப் கபரிய
அமசவுககொண்ட கப்பலில் பயைிக்மகயில் அதன் கவகம், அதனுள் என்
கவகம், பிறகு என்மன இமடயறொது கதொற்றிக்ககொண்டு நிற்கும்
ககொளின் கவகம் என மூன்று நிமலப்பொடுகமள நொன்
கைக்கில்ககொண்டு சிந்திக்க கவண்டும்.’’

``நீ கூறுவது புரிவது கபொலவும் இருக்கிறது... குழப்பைொகவும்

இருக்கிறது.’’

``சரியொகச் கசொன்னொய்... கட்டக்கைக்கு கபொடுவது என்பது, ைிகுந்த

குழப்பத்மதகய ஏற்படுத்தும். கைக்குகபொடத் கதொடங்கும்கபொது
இருக்கும் ககொள் நிமல, கபொட்டு முடிப்பதற்குள் ைொறி விட்டிருக்கும்.
இப்கபொதுகூட நொம் இங்கக இன்மறய நட்சத்திைைொன பூச
நட்சத்திைத்தில் `குருவின் கஹொமை’ எனப்படும் குரு எனும் கிைக
ஆதிபத்ய கொலத்தில் நம் குருவின் மூலம் பல அரிய விளக்கங்கமளப்
கபற்றபடி இருந்கதொம். இன்று ஞொயிற்றுக்கிழமை - சூரிய கஹொமையில்
கதொடங்கிய கொலத்தில் நொன் குரு கஹொமை கொலைொன பன்னிைண்டு
ைைி அளவில் அவரிடம் விவொத பொடம் படித்கதொம். இப்கபொது குரு
கஹொமை முடிந்து கசவ்வொய் கஹொமை கொலம் வந்துவிட்டது. அவரும்
நம்மைவிட்டுப் பிரிந்து முருகப்கபருைொன் அவருக்கு தவகவமளயில்
கொட்சியளித்த தண்டபொைிக் ககொலத்மத நைக்குக் கொட்டுவதற்கொக
அதற்கொன வமைபடத்மத எடுக்கச் கசன்றிருக்கிறொர்.

கசவ்வொய் கஹொமை என்பது, கசவ்வொய் எனும் ககொளின் குைத்மத

அடிப்பமடயொகக் ககொண்டிருக்கும். ககொபம், தொபம், பைவசம் என்கிற
உச்சைொன உைர்வு நிமலகய இந்த கஹொமையில் எவருக்கும் ஏற்பட
முடியும். ைிதைொன உைர்வு நிமல என்பது, இந்த கவமளயில்
கயொகிகளுக்கக சொத்தியம். அவர்களும்கூட அமசயொைல் கயொகத்தில்
இருந்தொல்தொன் சொத்தியம். அமசந்து நடப்பவைொக இருந்தொல், நிச்சயம்
இந்த உச்சபட்ச உைர்ச்சிமய கவளிப்படுத்திகய தீருவொர்.
கவண்டுைொனொல் பொருங்கள், அவர் முதலில் நம்ைிடம் ககொபப்படுவொர்.
பிறகுதொன் ைற்ற எல்லொகை...’’ என்ற புலிப்பொைி, அங்கு உள்ள
நீர்க்கடிமகமயயும், சற்றுத் தள்ளி சூரியக்கதிர் பட்டு நிழல் விழும்
நிமலயில் இருந்த தூண் ஒன்மறயும் பொர்த்தபடிகய கூறினொன்.

கபொகர் பிைொனும் மகயில் தொன் வமைந்திருந்த திமைச்சீமலமயச்

சுருட்டிப் பிடித்தவைொய், அப்கபொது அவர்கள் முன் வந்துககொண்டிருந்தொர்.
அவர் வருவமதச் சிலர் கவனிக்கவில்மல. தளர்வொக அைர்ந்துககொண்டு
கொமதக் குமடந்தபடி கபசிக்ககொண்டிருந்தனர். கபொகர் பிைொனுக்கும்
ஆளுக்கு ஆள் கபசிக்ககொண்டிருந்த அந்தச் சூழல் சலனத்மத
உருவொக்கிவிட்டது.

அந்தக் ககொட்டொைத்தில் விவொதக் ககொட்டொைம், தவக் ககொட்டொைம், பைிக்

ககொட்டொைம் என்று இடத்துக்குத் தகுந்த கபயர் உண்டு. ககொட்டொைங்கள்
எப்கபொதும் சதுை வடிவில் இருக்கொது. சதுை வடிவில் இருந்தொல் நொன்கு
மூமலகள் ஏற்பட்டு, வொஸ்து விமசப்பொடு துல்லியைொகச் கசயல்படத்
கதொடங்கிவிடும். வட்ட கதியில் அவ்வளவு துல்லியம் இருக்கொது.

கபொதுவில் சந்நியொசிகள் வட்ட கதிமயகய கதர்வுகசய்வர். அங்கக

விவொதக் ககொட்டொைமும் வட்டைொயும் கைகல கூம்புக்கூமை கயொடும்
கநர் கிழக்கில் வொசல் திறப்கபொடும், கீ கழ கூமையில்
ககொமைப்பொகயொடும்தொன் இருந்தது. அந்தப் பொய் கைல்
அைர்ந்துககொண்டும் நின்றுககொண்டும்தொன் கபசுவது வழக்கம்.
கபொகர் பிைொன் படத்கதொடு வந்தகபொது சலசலகவன்று எல்கலொரும்
கபசிக்ககொண்டி ருக்கவும் அவருக்குள் சலனம் ஏற்பட்டு, அது ஓர்
இளங்ககொப ைொகவும் ைொறி ``என்ன இங்கக சலசலப்பு... நொன் இல்மல
கயன்றொல், அமைதியொக தியொனத்தில் ஈடுபட கவண்டும் என்பது
ைறந்துகபொய்விட்டதொ?’’ என்று உைத்த குைலில் அந்தக் ககொபத்மதக்
கொட்டினொர்.

அடுத்த கநொடி அங்கக அமைதி ைட்டுைல்ல... சில சீடர்கள் ஆச்சர்யைொக

புலிப்பொைிமயயும் பொர்த்தனர். அமத கபொகரும் கவனித்தொர்.

``என்ன புலி, ஏன் சிலர் உன்மனப் பொர்க்கின்றனர்?’’ என்றும் ககட்டொர்.

சங்கன் அதற்கு பதில் கூற விமழந்தொன். ``ஆசொகன, தொங்கள் விலகிய
தருைம் புலியிடம் நொங்கள் கஜொதிடக்கமல பற்றிப் கபசிகனொம்.
`எங்கள் ஜொதகங்கமளயும் பொர்த்து பலன் கூற முடியுைொ?’ என்று
ககட்கடொம். அதற்கு `எவ்வளவு கொல கநைைொகும் என்று கதரியொது.
கைக்கிடத் கதொடங்கினொல்தொன் கூற முடியும். அம்ைட்டில்
முழுமையொன கைக்கு, பின்னக் கைக்கு என்று பல கைக்குகள்
உள்ளன’ என்று விளக்கைளித்தொன். அப்கபொது கபச்சு பலவொறு கசன்று
`கஹொமை’ எனப்படும் ஒரு விஷயத்மதத் கதொட்டு நின்றது. அம்ைட்டில்
`குரு கஹொமை முடிந்து கசவ்வொய் கஹொமை கதொடங்கிவிட்டது. இந்த
கவமளயில் ஒருவரின் உைர்வு நிமல ககொபம், தொபம், பைவசம் என்கிற
ஏதொவது ஒன்றில் உச்சைொககவ இருக்கும்... ைிதைொக இைொது’ என்றொன்.
`கவண்டுைொனொல் பொருங்கள், நைது ஆசொன்கூட ககொபத்மதத்தொன்
முதலில் கவளிப்படுத்துவொர்’ என்றொன். தொங்களும் வந்தவுடன்
ககொபித்தீர்கள். புலியின் கைக்கு சரியொக இருந்தமத எண்ைி வியந்கத
அவமன ஆச்சர்யத்கதொடு பொர்த்கதொம்’’ என்ற சங்கனின் பதிமலக்
ககட்டு வியந்த கபொகர், புலிப்பொைிமய அருகில் அமழத்தொர்.

அவன் அருகில் வைவும், அவன் தமலமயத் தன் வலது கைத்தொல்

வருடியவொகற ``புலி, நீ வரும் நொள்களிலும் வைலொற்றிலும் தவிர்க்க
முடியொத கொலஞொனியொகக் கருதப்படுவொய். நீ கூறியது கபரிதும்
உண்மை. ககொபதொபங்களுக்கு ஆட்படக் கூடொத ஒரு சந்நியொசிதொன்
நொன். ஆயினும் சில தருைங்களில் அதன் பிடியில் சிக்கி, பின்னகை
விடுபட முடிகிறது. இங்கக உனக்ககொர் உண்மைமயக் கூறுகிகறன்.
கநற்று நொன் புளி ைிளகு ைசத்மத ைிகுதியொக உண்கடன். அதன் சுமவ
உண்ைச் கசய்துவிட்டது. அதன் எதிகைொலிகய இப்கபொது நொன்
ககொபிக்கக் கொைைம். இந்தக் ககொபமும் சரியொக கசவ்வொய்
கஹொமையில் அமைய, அதன் கதிர்க்கற்மற கொைைம்.

இப்படி எல்லொகை கொைை கொரியைொக இருப்பது, இந்த உலகின் ஓர்

அதிசயம்! இப்படி ஓர் உலமகப் பமடத்து அதனுள் ஓர் இயக்க
கதிமயயும் நிர்ைொைம் கசய்த அந்த ஆதிசக்தி, எவ்வளவு கபரிது என்று
எண்ைிப்பொர்க்கிகறன். பிைைிப்கப ஏற்படுகிறது!’’ - முதலில்
ககொபவயப்பட்ட கபொகர் பிைொன், பிறகு பிைைிப்புவயப்பட்டொர். புலிப்பொைி
கூறியதுகபொல அதுவும் ஓர் உச்ச உைர்வு நிமலகய. அவர்
கசொல்லவும் அதன் கபொருள் புரிந்த நிமலயில் எல்கலொரிடமும்கூட
பிைைிப்பு.

கைொத்தத்தில் கசவ்வொய் கஹொமை தன் சக்திமய ஒரு குை வடிவில்

அவர்கள் அவ்வளவு கபரிடமும் கொட்டிவிட்டது. கூடுதலொய், உைர்வு
நிமலப்பொட்டுக்கு உைவும் ஒரு கொைைம் என்னும் தகவல்.``ஆசொகன...
உைவுக்கும் உைர்வுக்கும் கபரும்கதொடர்பு இருப்பமதத் தொங்கள்
கூறியமதமவத்து உைை முடிகிறது. இது ஒரு நுட்பைொன கசய்தி’’
என்றொர் ஒரு கிழொர்.

``அதிகலன்ன சந்கதகம்..? உழவொல்தொன் உைவு, உைவொல்தொன்

உைர்வு, உைர்வொல்தொன் வொழ்வு! உைர்வு கூடகவண்டும் எனில்
புைர்வு - உைர்வு கட்டுப்பட்டொல் உயர்வு... உமடந்துகபொனொல் தொழ்வு.
அழுதபடிகய பிறந்திடும் நம் அகொைப் பிறப்பு, உகொைத்தில் எத்தமன
வண்ைம்ககொள்கிறது என்பமத கவனித்தீர்களொ?’’ - கபொகர் பிைொன்
கசொல்லி முடிக்கவும் கிழொர் கபருைக்கள் அமதக் ககட்டுச் சிலிர்த்தனர்.

``ஐயகன, என்கன ஓர் அற்புதைொன விளக்கம்! உழவு, உைவு, உைர்வு,

வொழ்வு, புைர்வு, உயர்வு, தொழ்வு... இமத அகொை உகொைத்கதொடு தொங்கள்
கபொருத்திய விதம் எம்கைொழியொம் தைிமழ எண்ைிச்
சிலிர்க்கமவக்கிறது. இந்தச் சிலிர்ப்மப இதற்கு முன் நொங்கள்
அமடந்தகதயில்மல’’ என்றனர்.

``ஆம்... இதுகவ நம் கைொழியின் கதய்விகத்தன்மைக்கும் ஒரு சொன்று.

ஒரு தனிைனிதன் இந்த உலகில் எவ்வளவுதொன் வொழ்ந்தொலும் இப்படி
வியப்பளிக்கும்விதைொய் கசொற்ககொமவகமள உருவொக்க ஏலொது! ஒரு
ைனிதக்கூட்டம் ஒரு நூற்றொண்டு வொழ்ந்தொலும் ஏலொது! நொன்
பிறகைொழிகள் சிலவும் அறிந்தவன். அம்ைட்டில் சீன கைொழியும் அதன்
வரிவடிவங்களும் நொன் அறிந்தவற்றில் ஒன்று. அந்த கைொழி
ைட்டுைல்ல, ஏமனய பிற கைொழிகளும்கூட ைனிதன் தன் கதமவ
நிைித்தம் வொழ்ந்த நொளில் கநருக்கடிகளுக்கு ஆட்பட்ட தருைத்தில்
சிறுகச் சிறுகக் கண்டறிந்தமவகய. அமவயும்கூட கொலத்தொல்
ைொற்றங்கமளச் சந்தித்தன. இந்தக் கண்டறிதல் சீன கைொழி வமையில்
கட்டுப்பொடின்றித் கதொடைப்கபொய், 80,000-த்துக்கும்கைல் எழுத்துகள்
கதொன்றிவிட்டன. ஆயினும் 3,000 எழுத்துககள அங்கக நமடமுமறயில்
பயன்பொட்டில் உள்ளன. ஒலிப்பியலும் இங்கக ஐந்து வமகயொக
இருக்கிறது. உச்ச ஒலிப்பு, ஏற்ற ஒலிப்பு, கீ ழ் ஏற்ற ஒலிப்பு, கீ ழ் ஒலிப்பு,
சை ஒலிப்பு என்பதொக அவற்மற அங்கு உள்ள அறிஞர்கள்
பகுத்துள்ளனர். சற்கறறக்குமறய நைக்கு இமையொன கதொன்மை சீன
கைொழிக்கும், பிறகு ஹீப்ருவுக்கும் அதற்கும் பிறகு சம்ஸ்கிருதத்துக்கும்,
பொலி எனும் கைொழிக்கும் உண்டு.
இதில், ைிகுந்த ஆச்சர்யமூட்டும் ஒரு விஷயமும் உண்டு. உலகில்
தொயின்றி எவரும் பிறந்திருக்க முடியொது. தொய் எனும் கசொல், தமய!
அதொவது கருமை எனும் கபொருளில் இருந்கத கதொன்றியது. இந்தத்
தொமய, கபொதுவில் `அம்ைொ’ என்கபொம். ஓர் ஆச்சர்யம் பொருங்கள், கைொழி
என்றொல் என்னகவன்கற கதரியொத நிமலயிகல ஒரு ைனித உயிர்
ைட்டுைல்ல, விலங்குகளிடம்கூட `ைொ’ எனும் ஒலி, முதல் சத்தைொக
உள்ளது. அப்படி ஒலிக்கும் அந்த `ைொ’வில் `அ’வன்னொவும்
`ம்’ைன்னொவும் ைமறந்து கிடந்து ஒலிக்கிறது. அதொவது `அம்ைொ’
என்னும் கசொல்கல உயிர் இனத்தின் முதல் கசொல். இந்த அம்ைொவில்
உயிர் எழுத்து, கைய் எழுத்து, உயிர்கைய் எழுத்து எனும் மூன்றும்
உள்ளன.

நம் கைொழி குறித்து நொம் வியக்க, ஏைொளைொய் இதுகபொல் பல சங்கதிகள்

உள்ளன. நம் கைொழி வழக்கியலில் பல பிற கைொழிச் கசொற்கமள
ஏற்றுக்ககொண்டதொகவும் உள்ளது. என் கபச்சிலும் அவ்வமகச் கசொற்கள்
இருக்கக் கொைலொம். நொன் உலமகச் சுற்றி வருபவன். எனகவ, என்னொல்
அமதத் தவிர்க்க இயலவில்மல. இமத நீங்கள் புரிந்துககொள்ள
கவண்டும்’’ என்ற கநடிய ஒரு விளக்கைளித்த கபொகர் பிைொன்,
``கைொழிகுறித்துச் சிலிர்த்த இவ்கவமள புலி குறிப்பிட்டதுகபொல்
அங்கொைகன் எனப்படும் கசவ்வொயின் கதிர்ப்கபொதி ைிகுந்த கவமள...
இந்த கவமளயில் கசவ்வொயின் தமலவனொன முருகப்கபருைொனின்
தவப்கபருங்ககொலத்மத உங்களுக்குக் கொட்டுவதில் ைிக ைகிழ்கிகறன்.
கண்டு ைகிழ்வகதொடு ஞொனம் கவண்டித் துதியுங்கள்’’ என்றபடிகய
திமைச்சீமலச் சுருமள விரித்து இரு மககளொல் தன் ைொர்பு வமை
உயர்த்திப் பிடித்துத் கதொங்கவிட்டொர்.

தண்டொயுதபொைி எனப்படும் தைிழ்க் கடவுளின் கதொற்றம், பூச நட்சத்திை

நொளின் கசவ்வொய் கஹொமையில் அவர்கள் அமனவருக்கும்
கொட்சியளிக்கத் கதொடங்கியது. ைழித்த தமல, பொம்படக்கொது, கழுத்தில்
ருத்ைொட்சைொமல, ைொர்பில் சிவசம்புடம், இமடயில் ககௌபீனம் எனப்படும்
ககொவைம், வலதுமகயில் கதொள் வமையிலொன தண்டக்ககொல் என்று
தண்டொயுதபொைியொக அந்த முருகன் அங்கு உள்களொருக்கு
ஓவியைொகக் கொட்சியளித்தொன்.
இன்றுஅதிர்கவொடு பொர்த்த சொந்தப்ைகொமஷயும் சொரு பொலொமவயும்
உட்கொைக்கூடச் கசொல்லொத கசட், அவர்கள் அதிர்வமதப் பொர்த்த பிறகக
ககட்க விரும்பினொர். ``ஆைொ நீங்க யொரு? அந்தப் கபட்டியில அப்படி
என்ன இருக்குது?’’ என்று ககட்கவும் கசய்தொர்.

``நொன்தொன் கசட், மும்மப சந்கதொஷ் ைிஸ்ைொவுக்கு அந்த பங்களொமவ

வித்தவன். மை கநம் இஸ் சொந்தப்ைகொஷ்.’’

``ஓ... அந்த புளூமூன் கன்ஸ்ட்ைக்ஷன்ஸ் குரூப்புக்கு பங்களொமவக்

ககொடுத்தது நீங்கதொனொ... நீங்க யு.எஸ்-ல இருக்கிறதொல்ல
ககள்விப்பட்கடன்?’’

``இப்ப அங்கக இருந்துதொன் வந்திருக்ககன். பங்களொவுக்கும் கபொய்ப்

பொர்த்கதன். பொதொள அமறயில கபட்டி இல்மல.’’

`` ப்ள ீஸ் உட்கொருங்ககொஜீ! நொன் குகடொனுக்கு ஆமள அனுப்பிப்

பொர்க்கச் கசொல்கறன்’’ என்று சற்றுப் படபடப்கபொடு எதிரில் உள்ள
நொற்கொலிமயக் கொட்டிய கசட், அடுத்த கநொடி தன் கசல்கபொமன எடுத்து
ஸ்பீக்கமை ஆன் கசய்தபடி குகடொன் வொட்ச்கைமனக் கூப்பிட்டொர்.
அவனது கொலர் ட்யூனில் `நொன் அடிச்சொ தொங்க ைொட்கட... நொலு ைொசம்
தூங்க ைொட்கட...’ எனும் திமைப் படப் பொடல்!

``இவன் நொன் அடிச்சொ தொங்க ைொட்டொன்... கர்ைம் கர்ைம்! இந்த

கசல்கபொன், கவமளயொட்டுச் சொைொன் ைொதிரி ஆயிடிச்கச சொப்...’’ என்று
ைசமனகயொடு முணுமுணுத்திட, ``கசொல்லுங்க கசட்டு... நொன் பூச்சி
கபசகறன்’’ என்றொன் அந்த வொட்ச்கைன்.

``அகை... என்னொ கொலர் ட்யூன் உன்னுது! சொைி பொட்டு ஏதொச்சும் மவ.

இல்லொட்டி ைைி சத்தம் கபொதும். எத்தினி தபொ கசொல்லியிருப்கபன்.’’

``ைொத்திடுகறன் கசட்டு... கசொல்லுங்க கசட்டு...’’

``நம்ப குகடொன்ல ஏதொச்சும் ைைப்கபொட்டி இருக்குதொ, உனக்குத்

கதரியுைொ?’’
``கபொட்டியொ... கதர்லகய கசட்டு.’’

``நின்ன இடத்துல கசொல்லொகத - பொர்த்துட்டு வந்து கசொல்லு. ஜைீ ன்

பங்களொ ைைச்சொைொன்ககளொடு அதுவும் கசர்ந்து வந்ததொ கசொல்றொங்க.’’

``சரிங்க கசட். பொர்த்துட்டு வந்து கபொன் பண்கறன்’’ என்றவன் அடுத்த

பத்தொவது நிைிடகை கபொன் கசய்து, ``நல்லொ பொர்த்துட்கடன் கசட்டு...
அப்படி எதுவும் இல்மல’’ என்றொன்.

``இல்மலயொம்ஜீ...’’

``கநொ... அங்கக இருந்திருக்கு. உள்கள இறங்கி எடுத்திருக்கொங்க... நொன்

உள்கள மக கொல் தடங்கமளப் பொர்த்கதன்.’’

``அதுல எதுனொ முக்கிய சொைொன் இருக்குதொஜீ..?’’

``கிட்டத்தட்ட எங்க எல்லொர் உயிரும் இப்ப அதுக்குள்களதொன் கசட்

இருக்கு. என் தொத்தொகவொட கபட்டி அது.’’

``அச்சொ... அமதகயல்லொம் இந்த ஆன்டிக்ஸ் விக்கிற துரியொனந்தம்கிற

ஒருத்தன்தொன் எடுத்துட்டு வந்தொன். நொன் அவமனக்
ககட்டுப்பொர்க்கிகறன்’’ என்று துரியொனந்தத்மத அமழக்கப் பொர்த்தொன்.
ஆனொல், `சுவிட்ச்டு ஆஃப்’ என்று ைறுபுறம் ஒலிக்கவும்,

``எதுக்கு கசல்கபொன் வொங்குறொங்கன்கன கதரியமல. அமைச்சு

அமைச்சு கவச்சுடுறொங்ககொ’’ என்று முனகிய கசட் ``ஜீ... அவன்
கசல்கபொன் இப்ப கவமல கசய்யல. நீங்க உங்க நம்பர் ககொடுங்ககொ,
நொன் அவன் மலன் கிமடக்கவும் ககட்டுச் கசொல்கறன்’’ - கசட்ஜி அப்படிச்
கசொன்னொலும் அது சொருவுக்கு எரிச்சமல ஏற்படுத்தியது.

``கசட்ஜீ... ஆன்டிக்ஸ் வியொபொரின்னு கசொல்றீங்க. அப்ப நிச்சயம் அந்த

ைொதிரி கபட்டிய பொர்த்தொ அவங்க விட ைொட்டொங்க. அமத யொருக்கொவது
வித்துட்டொ அப்புறம் அவங்கமளத் கதடணும். இந்த விஷயத்துல
நொங்ககள கைொம்ப கலட் பண்ைிட்கடொம். அவன் கமட எங்கக
இருக்குன்னு கசொல்லுங்ககளன். நொங்க கபொய்ப் பொர்க்ககறொம்.’’
``அச்சொ... அதுவும் சரிதொன்!’’ என்ற கசட், ையிலொப்பூரில் உள்ள
லஸ்மஸகயொட்டிய சொமலயின் ஓைத்தில் பிளொட்பொைத்தில் பமழய
புத்தகக் கமடயொகவும், பமழய கபொருள்களின் கமடயொகவும் அதுகவ
இருப்பமதக் கூறவும் அடுத்த கநொடிகய இருவரும் கிளம்பிவிட்டனர்.

கசட் வியப்கபொடு பொர்த்தபடிகய இருந்தொர்.

தொம்பைம் கடந்து கொர் பல்லொவைம் சொமலயில் டிைொஃபிக்கில்

திைறிக்ககொண்டிருந்த கவமள, பொைதியின் கசல்கபொனில் அமழப்புச்
சத்தம். ைறுபுறம் ைருதமுத்து.

``கசொல்லு ைருதமுத்து.’’

``அம்ைொ... வந்துட்டீங்களொ?’’

``அமை ைைி கநைத்துல பங்களொவுல இருப்கபொம்.’’

``சீக்கிைம் வொங்க. கபொட்டி கைல அந்தப் பொம்பு உட்கொர்ந்து கிட்டு நகை

ைொட்கடங்குது. எல்லொரும் கவளிகய கபொர்ட்டி ககொவுலதொன்
நின்னுகிட்டி ருக்ககொம்.’’

``மை குட்கநஸ்... திரும்ப வந்துடிச்சொ?’’

``ஆைொம்ைொ... ஆனொ, அதுவும் நல்லதுக்குன்னுதொன் படுது. இந்த பொனு

கபொண்ணு ஒரு கஜொசியக்கொைகனொடு வந்து அந்தப் கபொட்டிமயத் திறக்க
நிமனச்சிருக்கு. பொம்பு இருக்கவும் கவலகவலத்துட்டொங்க. அந்த
கஜொசியன் கற்பூைம் கொட்டி உழுந்கதல்லொம் கும்புட்டுப் பொர்த்தொன்.
கவமலக்கொகமல. கமடசியில, `பொம்பு புடிக்கிற வமனக் கூட்டிக்கிட்டு
வகைன்’னு கிளம்பிப் கபொயிருக்கொன்.’’

``பொனு இப்ப எங்கக இருக்கொ?’’

``இங்கதொம்ைொ இருக்குது.’’

``கபொமன அவங்ககிட்ட ககொடு.’’

``அம்ைொ, தப்பொ எடுத்துக்கொை அது நம்பருக்கு நீங்ககள கபசிடுங்கம்ைொ.
நொன் கபொட்டு உட்டுட்டதொ அப்புறம் எம்கைல ககொவிச்சிக்கும்.’’

``சரி, நொன் கநர்லகய வந்து கபசிக்கிகறன்...’’ என்று கட் கசய்த

பொைதியின் கபொனில் அடுத்த கநொடிகய அைவிந்தனின் அமழப்பு.

``பொைதி, அந்தப் பண்டொைத்மதப் பொர்த்துட்கடன். கபட்டிமயத் திறக்கிறது

எப்படின்னும் கதரிஞ்சுகிட்கடன். ஆனொ, அதுக்கு ஒரு புத்தகம் இருக்கொம்.
`கடபயொதி’ங்கிறது அதுக்குப் கபைொம். அமதப் பொர்த்தொ எல்லொம்
கதரிஞ்சிடுைொம்.’’

``அந்தப் புத்தகத்துக்கு எங்கக கபொக?’’

``அது அந்தப் பமழய புத்தகக் கமடயிகலகய இருக்கொம்.’’

``அது எப்படி உங்களுக்குத் கதரியும்?’’

``பண்டொைம்தொன் கசொன்னொரு.’’

``எதுக்கு அைவிந்தன் இப்படித் தமலமயச் சுற்றி மூக்மகத் கதொடணும்?

எப்படித் திறக்கணும்னு அவருக்குச் கசொல்லத் கதரியொதொைொ?’’

``பொைதி... ைிஸ்ட்ரி ைிஸ்ட்ரின்னு கபசுறதுக்கும் அந்த அனுபவத்துக்கு

ஆளொகிறதுக்கும் நிமறய வித்தியொசம் இருக்கு. நொனும் கசந்திலும்
அந்தப் பண்டொைம்கிட்ட கவளியில கசொன்னொ, யொரும் நம்ப
ைொட்டொங்கங்கிற அளவுக்கு அனுபவப்பட்டுட்டு வந்துகிட்டிருக்ககொம்.’’

``அைவிந்தன், இந்தப் பண்டொைப் புைொைம் ககட்ககவல்லொம் இப்ப

கநைைில்மல. அந்தப் கபொட்டிமய நொை ைட்டும் திறக்க ஆமசப்படமல.
அந்த கடல்லி கஜொசியன் கிருஷ்ைகுைொர் நந்தொவும் திறக்க
விரும்பியிருக்கொன்! அதுக்கொக, நொை இல்லொத இந்தச் சந்தர்ப்பத்துல
வட்டுக்கும்
ீ கபொயிருக்கொன். ஆனொ, கபட்டி கைல அந்தப் பொம்பு
உட்கொர்ந்துகிட்டு ைிைட்டவும் பயந்துட்டொங்க. எனக்கு இப்பதொன்
கதொட்டக்கொை ைருதமுத்து கபொன்ல கசொன்னொன்.’’
``மைகொட்..! நொன் கசொல்லமல, அந்தப் பொம்பு நொை நிமனக்கிற ைொதிரி
இல்மலன்னு...’’

``இப்ப என்ன கசொல்ல வர்றீங்க?’’

``பண்டொைம் கசொன்னபடி பொர்த்தொ, நொன்தொன் அமதத் திறக்கப்கபொகறன்.

என்னொலதொன் முடியுைொம். புத்தகத்துல வழிமுமற இருக்குதொம்.
அதனொலதொன் பொம்பு, கஜொசியமன கநருங்கவிடமலகபொல.’’

``ஏன் அைவிந்தன் இப்படி அப்நொர்ைலொகவ எல்லொம் நடக்குது? எனக்கு

இது எதுவுகை ககொஞ்சம்கூடப் பிடிக்கமல.’’

``ககொடீஸ்வைனொலகூட அவனுக்குப் பிடிச்ச ைொதிரி நூறு சதம் வொழ

முடியறதில்மலங்கிறதுதொன் யதொர்த்தம் பொைதி. கதொடக்கத்துல இருந்கத
பூடகைொன விஷயங்கள்கைல உனக்கு இனம்புரியொத ஒரு கவறுப்பு.
அதொன் இப்படிப் கபசுகற. ஆனொ, நொன் டியூனொயிட்கடன். அபூர்வைொன
அனுபவங்கள் எனக்கு ஏற்படுறமத நொன் என்ஜொய் பண்ைத்
கதொடங்கிட்கடன். கவமலப்படொகத, எல்லொம் சரியொத்தொன் நடந்துகிட்டி
ருக்கு.’’

``என்ன சரிகயொ..! என்வமையில ஒகை ஒரு விஷயம்தொன் சரி

அைவிந்தன். அது அந்தக் குைொைசொைி குடும்பத்துக்கு சரியொன நஷ்டஈடு
ககொடுக்கிறதும், அந்த இடத்மத அவங்களுக்குத் திருப்பிக்
ககொடுக்கிறதும்தொன். நம்ப கசயல்பொடு அதுக்கொனதொ ைட்டும்தொன்
இருக்கணும். ஆனொ, பழநி, பண்டொைம், கபொட்டின்னு எங்ககங்கககயொ
கபொய்கிட்டி ருக்ககொம்னு ககொபம்தொன் வருது.’’
``பொைதி, என் வமையில நொன் உன்மன இப்ப கைொம்பகவ ைதிக்கிகறன். நீ
வித்தியொசைொன ஒரு கபண் ைட்டுைில்மல... அபூர்வைொனவளும்கூட.
நொன் இமத கைொம்ப ஆத்ைொர்த்தைொ கசொல்கறன். எப்ப நம்ை கொர்ல
அடிபட்டுச் கசத்துப்கபொன ஒரு நொய்க்கொக நீ துடிச்சிகயொ, அப்பகவ நொன்
என்மன உன்கிட்ட இழந்துட்கடன். இமத உடகன கொதல்னுல்லொம்
ககொச்மசப்படுத்திட விரும்பமல.

சுருக்கைொ கசொல்லப்கபொனொ, நீ கைொம்ப கைொம்ப ைதிப்பொனவ. கொலம்

சரியொன சையத்துலதொன் என்மன உன்கிட்ட ககொண்டுவந்து
விட்டிருக்கு. எனக்கும் உனக்கும் ஒரு வித்தியொசம்தொன். நீ
அனுபவப்பட்டொலும் விஞ்ஞொன அகந்மதகயொடகய இருக்கக. என்கிட்ட
அது இல்மல. அவ்வளவுதொன் வித்தியொசம்.’’

``எதுக்கு இவ்வளவு கபரிய பீடிமக அைவிந்தன்?’’

``பழநி, பண்டொைம், கபட்டி எல்லொகை நைக்குப் பல விஷயங்கமள

உைர்த்தப்கபொகு துங்கிறது என் பொயின்ட். உன் வமையில அகதல்லொகை
பொயின்ட்கலஸ்... ஆம் ஐ ககைக்ட்?’’

``நொை உைர்ந்து என்ன கசய்யப்கபொகறொம்? நம்ப வொழ்க்மகயில நொை

கவளிப்பமடயொ உைை எவ்வளகவொ விஷயங்கள் இருக்கக அைவிந்தன்.
எதுக்கு இந்த ைிஸ்ட்ரி கர்ைம்லொம்? நொன் இமதக் ககட்கமல, இமத
விரும்பமல, இதுல எந்த அர்த்தமும் இல்மல.’’

``கடம்ப்ட் ஆகொகத. நொன் இப்ப திண்டுக்கல் தொண்டிட்கடன். அஞ்சு ைைி

கநைத்துல அங்கக இருப்கபன், கநர்ல கபசுகவொம். முடிஞ்சொ அந்தப்
புத்தகத்மத வொங்கி மவ. கநைம் ைிச்சைொகும்.’’

``அப்ப அந்தப் புத்தகம் இல்லொை கபட்டிமயத் திறக்க முடியொதொ?’’

``முடியொது...’’

``உமடச்சொ?’’
``ஓ... கநொ! அந்த கைக்கொனிசத்துக்கு நொை அமத உமடக்கிறது
அழகில்ல.’’

``ைிஸ்ட்ரிக்கு நடுவுல கைக்கொனிசம்கிற சயின்மஸ நீங்களும் சரி,

அந்தப் பண்டொைமும் சரி, நம்புறது எனக்கு ஆச்சர்யைொ இருக்கு.
எவ்வளவு கபரிய முைண்!’’

``நிஜைொ இது நல்ல ககள்வி பொைதி. ஆனொ, எனக்கக என்ன பதில்

கசொல்றதுன்னுதொன் கதரியமல.’’

``சரி, சீக்கிைம் வொங்க. அந்த புக் அங்கக இருக்கொன்னு பொர்க்கிகறன்.

இல்மலன்னொ கபட்டிய உமடக்கிகறொம்’’ என்ற பொைதி, கொர்
கத்திப்பொைொமவக் கடப்பமத உைர்ந்தவளொக ையிலொப்பூர் லஸ் சர்ச்
சொமலமய இலக்கொகத் தீர்ைொனித்து இயங்க ஆைம்பித்தொள்.
நல்லகவமள, பின்னொல் பொட்டியிடம் ஆனந்தத் தூக்கம்.

அதன் பிறகு கொர் அந்த பிளொட்பொைக் கமடமய அமடந்தகபொது அப்படி

ஒரு புத்தகம் இருப்பதற்கொன எந்த முகொந்திைமும் இல்மல. கபட்டிமயப்
பற்றி அவனிடம் அப்கபொது கபச அவள் விரும்பவுைில்மல.

``என்னொ புக் கசொன்கன கண்ணு... கபடவியொதியொ?’’

``கடபயொதி.’’

``என்னொகவொ கபொ... சத்தியைொ கசொல்கறன், இப்படி ஒரு புக்மகப் பற்றி

நொன் ககள்விகூட பட்டதில்மல’’ என்றொன் துரியொனந்தம்.

``நீங்க இப்படிச் கசொல்றீங்க. ஆனொ, ஒரு பண்டொைம் கசொல்லி நொன்

வந்திருக்ககன். அந்தப் பண்டொைத்மதத்தொன் உமதக்கணும்கபொல
இருக்கு. சரி, நொன் வகைன்’’ பொைதி கசொன்னபடி கொரில் ஏறப் கபொன
சையம், பஞ்சகச்சம் உடுத்திய ஒரு பிைொைைர், மகயில் பல பமழய
புத்தகங்களுடன் துரியொனந்தம் முன் வந்து நின்றவைொய் புத்தகங்கமள
அவன் வசம் தந்தொர். அதில் முதல் புத்தககை கடபயொதிதொன்!

- த ொடரும்....18 Jul 2019

இறையு ிர் கொடு 34

அன்று ஓவியத்தில் கதன்பட்ட தண்டபொைிமய அங்கு உள்ள

அமனவருகை உற்று கநொக்கினர்.

அஞ்சுகன் ைட்டும் தன்மனயும் அறியொைல் மககமளக் குவித்து

வைங்கத் கதொடங்கினொன். அவன் வைங்கவும் கைல்ல
ஒவ்கவொருவைொக வைங்க முற்பட்டனர். கபொகர், ஒவ்கவொருவரின்
கசயல்பொட்மடயுகை கூர்ந்து கவனித்தொர். அப்கபொது கசம்கபொத்துப்
பட்சி ஒன்று தன் அலகுகமளப் பிளந்து குைல்ககொடுத்தது. ையில் ஒன்று
அகவும் சத்தமும் ககட்டது. அதன் நிைித்தம் புலிப்பொைியின் முகத்தில்
ஒரு கூடுதல் பைவசம் கவளிப்பட்டது.

``பிைொகன, தண்டபொைித் கதய்வம் உங்கமளத் கதொட்டு எங்களுக்குக்

கொட்சியளித்த இந்தத் தருைம், ஒரு கபொன் தருைம். நிைித்திகங்களும்
சிறப்பொக உள்ளன. பட்சிகளில் கசம்கபொத்துமவப் பொர்ப்பதும், அதன்
குைமலக் ககட்பதும் நல்ல சகுைங்கள் என்பர். அதன்படி பொர்த்தொல்,
இப்கபொது இங்கு இருக்கும் கொலகதிமய கபொன்கவமள எனலொம்’’
என்றொன் புலிப்பொைி.

``ைகிழ்ச்சி... ைிகவும் ைகிழ்ச்சி. நல்ல நிைித்தத்திலும் நல்ல

கநொக்கத்திலும் கதொடங்கிடும் எந்த ஒரு கசயல்பொடும், அதன் கதிமய
விட்டு விலகொது என்பதற்கு நீ இப்கபொது உறுதியளித்துள்ளொய். இந்த
ஓவியத் கதய்வகை வரும் நொளில் இந்த உலகு கைவிடும் கதய்வைொய்க்
ககொயில் ககொள்ளப்கபொகிறது! நொன் முன்கப குறிப்பிட்டதுகபொல் உலக
ைக்களில் ஏழு கபரில் ஒருவர், இந்தத் கதய்வ சொன்னித்தியத்தின் முன்
நின்று வைங்கிவிட்டுச் கசல்பவைொக இருப்பர். ஏழு கபரில் மூன்று கபர்,

நித்தமும் தொம் இருக்குைிடத்தில் வைங்குபவைொய் இருப்பர். ஏழு

கபருக்கு ஆறு கபர், இந்தத் தண்டொயுதபொைிமய நிச்சயம் அறிந்தவைொக
இருப்பர். ஒருவர் ைட்டும் அறியொத வட்டத்தில் இருப்பர்’’ என்று கபொகர்
பிைொன் கூறவும், அதுகுறித்தும் பல ககள்விகள் எல்கலொரிடமும்
எழும்பத் கதொடங்கின.

அப்கபொது, ைதியகொலச் சங்கு முழங்கும் ஓமச இமடயிடத்

கதொடங்கியது. எல்கலொரிடமும் அதன் நிைித்தம் ஒரு குதூகலம்.
உைவுக்கொன சங்ககொலி அது. ககொட்டொைத்தில் சங்ககொலி என்பது, கொல
கநைத்மதச் கசொல்லும் ஒரு சத்தமும்கூட! கொலக்கண்கொைி என்று
ஒருவமன கபொகர் நியைித்துள்ளொர். அவமன வழக்குகைொழியில்
`கங்கொைி’ என்பர். அந்தக் கங்கொைிதொன் சங்கு முழக்குவொன். ஒரு
நிைிடம்கூடப் பிசக ைொட்டொன். சங்கு முழக்கக்கூட ஓர் அளவு உண்டு.
அவன்வசம் ஒரு பம்பைம் உள்ளது. அமதத் தமைகைல் விமசகயொடு
சுற்ற விட்டுவிட்டு அது சுழன்று நிற்கும் வமை சங்கு முழக்குவொன்.
கபொகர் பிைொன் எல்லொவற்றிலுகை ஒரு கொல அளமவயும் ஒழுங்மகயும்
உருவொக்கியிருந்தொர். அவனது சங்ககொலி, கபொகர் பிைொமன அந்த
ஓவியத் திமைச்சீமலமயச் சுற்றச்கசய்தது.
``பிைொகன, உச்சி உைவுக்கொலம் வந்துவிட்டது. நொங்கள் உண்டு முடித்து,
சற்று ஓய்கவய்திய பின் திரும்ப வருகிகறொம். இன்னமும் நொங்கள்
ககட்க, ககள்விகள் ஏைொளைொய் உள்ளன’’ என்றொர் கிழொர் கபருைக்களில்
ஒருவர்.

``கபொய்விட்டு இளைொமலயில் திரும்ப வொருங்கள். கதிைவன் ைமறயும்

வமைகூடப் கபசலொம். இந்தப் கபச்சும் விவொதங்களும் இன்னமும் சில
நொள்கள்தொன். அதன்பின் நொன் கைௌனியொக ஒரு ைண்டல கொலம்
இருக்கப்கபொகிகறன். அம்ைண்டல கொலத்தில் உயிகை பிரிவதொக
இருந்தொலும் நொன் கைௌனத்மதக் கமலக்க ைொட்கடன்’’ என்றொர்.

``பிைொகன, என்ன இது... எதனொல் இப்படி ஒரு முடிவு?’’

``ஒரு கயொகிக்கு, கபச்மசவிட கைௌனம்தொன் சக்திைிகுந்த ஆயுதம்.

இமதத் தொங்கள் அறியொதவர்களொ?’’

``அதற்கு ஏதொவது ஒரு கொைைம் இருக்க கவண்டுகை?’’

``ஒரு கொைைம்தொன், ஒகை ஒரு கொைைம்தொன்! அந்தக் கொைைம் இந்தத்

திமைச்சீமலயில் உள்ள தண்டபொைித் கதய்வகை!’’

``சற்று விளக்கைொய்க் கூற முடியுைொ?’’

``இப்படிகய ககள்விகமளக் ககட்டுக்ககொண்டிருந்தொல் எப்படி? எப்கபொதும்

ஒரு ைனிதனின் வொழ்வில் உைவருந்தும் கொலகதி துளியும் தவறக்
கூடொது. உடம்பின் உள்ளுறுப்புகள் உைமவ எதிர்பொர்த்துக்
கொத்திருக்கும் இவ்கவமளயில், ைனதில் கனைொன எண்ைங்ககளொ
கவமலககளொ இன்றி, சொப்பிடும் உைமவக் கண்ைொைக் கண்டு
முதலில் ைனதொல் உண்டு, பின் நொவொல் உண்ை கவண்டும்.
கநைப்பிசகின்றி உண்டொகல கபொதும், கைொக ைொகத்துக்கு உடம்பில்
இடகையின்றிப் கபொய்விடும். கசல்லுங்கள்... முதலில் உைவு!
உயிர்களின் ைசமன ைிகுந்த நல்ல கநொக்கங்களில் ஐம்புலன்களில்
நொவுக்கொன கொலம் இது. இனி கபச்கச கூடொது... கசல்லுங்கள்
கசல்லுங்கள்!’’ - ஓர் இமடயன் தன் பசுக்கமளக் ககொல்ககொண்டு சுழற்றி
ஒரு பக்கைொய்ச் கசல்லப் பைிப்பது கபொல் கபொகர் கசயல்படவும்,
கைல்லிய புன்னமககயொடு எல்கலொருகை ஆகொைக் ககொட்டொைம் கநொக்கிச்
கசன்றனர். கபொகரும் விலகி, தன் கயொகக் ககொட்டொைம் கநொக்கித்
திரும்பினொர்.

ஆகொைக் ககொட்டொைம், கைல்லிய குழல்ைைிகள் கதொங்கக்

கொட்சியளித்தது. நொற்புறமும் திறப்பு... எனகவ, கொற்றின் வச்சு
ீ ைிகுந்தும்
அதன் கொைைைொகக் குழல்ைைிகள் ஒன்றின்கைல் ஒன்று கைொதிச்
சத்தைிட்டபடியும் இருந்தன.

ககொட்டொைத்மதச் சுற்றிலும் புறொக்கள், கசவல்கள், ககொழிகள் நிமறயகவ

கண்ைில்பட்டன. ைொன் ஒன்றும் புற்கமளக் கடிப்பதும், பின்
நொலொபுறமும் தன் கரிய விழிகளொல் பொர்ப்பதுைொய்த் கதன்பட்டது.

விளொைைம் ஒன்றில் பந்துகபொல் கொய்கள் கொய்த்திருக்க, அதன்கைல்

வொலொட்டிப் புள்ளும், ைைங்ககொத்தி களும் சில கொகங்களுடன் அங்கு
ைிங்கும் தொவிப் பறந்தபடி இருந்தன. தமைகைல் நிழல், கபொதி ைைத்தின்
அமசவுக்ககற்ப அமசந்தபடி இருந்தது.

ககொட்டொைத்தினுள் பசுஞ்சொைம் ககொண்டு நன்கு கைழுகப்பட்ட

தமைகைல் வரிமசயொகப் பலமககள் கபொடப்பட்டு அந்தப் பலமககள்
முன் மதயல் இமலகள் கபொடப்பட்டிருந்தன. அகண்ட வொய்ககொண்ட
ைண்சட்டி ஒன்றில் சற்கற ைஞ்சள்கபொடி கலந்த நீர் அமை பொக
அளவுக்குக் கொைப்பட்டது. மக கழுவியிருந்தொலும் ைஞ்சள்நீரில்
மகமய நன்கு அலசிக்ககொள்ள கவண்டும்.

சொப்பிட வருபவர்கள் பலமக கைல் சப்பைைிட்டுதொன் அைை கவண்டும்.

ஒரு பொகம் ைடக்கி, ைறுபொகம் நிைிர்த்தி குக்குடம்கபொகலல்லொம்
அைர்ந்து உண்ைக் கூடொது. உண்ைத் கதொடங்கும் முன் அன்னபூைைி
வழிபொடு உண்டு. வைங்கிவிட்கட உண்ை கவண்டும். உண்ணும்கபொது
கபச்சு கூடொது. நன்கு கைன்று விழுங்க கவண்டும். உள்ளங்மக படொைல்
உண்பது கூடகவ கூடொது. உண்ட பின் விைல்கமள எச்சிலொல் சுத்தம்
கசய்துவிட கவண்டும். இமடயில் நீர் அருந்துவதும் கூடொது. கபொகர்
வமையில் எச்சில் என்பது அசுத்தைொனதல்ல... அது அமுத
குைமுமடயது!

பமன கவல்லத்துண்டு, கநல்லித் துமவயல், வொமழத்தண்டு ஊறல்,

கவள்ளரி - ககொத்தைல்லி - கவம்பூ கலந்த பச்சடி, நொைத்தம் துண்டு,
பச்சரிசிச் கசொறு - கொய்ச்கசொதி - ஒரு ைிடறு பசுகநய், ைிளகுத்தக்கொளி
ைசம், தயிர்க்குழம்பு இகதல்லொம்தொன் உைவின் வமககள். இறுதியொக
ைதிய உைவில் ைட்டும் பூவன் வொமழப்பழம் ஒன்கறொ அல்லது
இைண்கடொ. சொப்பிட்டு முடிந்த பின், எக்கொைைம்ககொண்டும் படுக்கக்
கூடொது. ககொட்டொைத்மதகயொட்டிய கபொதினிக் குன்றின் ஒரு பொகத்தில்
இருக்கும் ைகனொன்ைைி கதய்வத்மத நடந்கத கசன்று வைங்கிவிட்டு
அங்கு அவள் கொலடியில் கிடக்கும் ைஞ்சள்-குங்குைத்மதக்
கட்மடவிைலொல் ஒற்றி எடுத்து கநற்றியில் தீட்டிக்ககொண்டு பின்
திரும்பி வந்து அதன்பின் ஓய்கவடுக்கலொம். இமவ, கபொகர் பிைொன் தன்
ககொட்டொைத்தில் தன்கனொடு தங்கியிருப்பவர்களுக்கு விதித்திருக்கும்
நமடமுமறகள். சொப்பிட்ட பின் சற்கற நடக்க கவண்டும் என்கற இந்த
ஏற்பொகடல்லொம்.

இளைொமலயில் எல்கலொமையும் பொர்க்கும் சையம், கநற்றிக்குங்குைம்

அவர்கள் விதிமுமறகமளப் பின்பற்றி நடந்திருப்பமதச் கசொல்லொைல்
கசொல்லி விடும்.

அன்மறய இளைொமலப் கபொழுதிலும் திரும்ப எல்கலொரும் கூடினர்.

கபொகரும் வந்து நின்றவைொய் அருகில் அைைொசனம் இருந்தும்
நின்றவண்ைகை கபச ஆைம்பித்தொர்.

``எல்கலொரும் உண்டு களித்தீர்களொ?’’

``ஆயிற்று பிைொகன...’’

``சுமவயொக இருந்ததொ?’’

``இருந்தது பிைொகன...’’
``அடுத்து எப்கபொது உைவு கவமள வரும் என எண்ைத்
கதொன்றுகிறதொ?’’ - இந்தக் ககள்விக்கு, சிலர் தமலயமசத்தனர்; சிலர்
கைௌனம் கொத்தனர்; சிலர் தடுைொறினர்.

``இம்ைட்டில் குழப்பம் கூடொது. ைனதில் கதொன்றுவமதக் கூறிவிட

கவண்டும். ஆம் என்கபொர், அதிகம் ருசித்து உண்டவர்கள் என்பது
கபொருள். இல்மல என்கபொர், அவ்வொறு உண்ைவில்மல என்பது
கபொருள். குழம்புபவர்கள், ஏகதொ பசிக்கொக உண்டிருக்கிறொர்கள் என்பது
கபொருள். அமதத் கதரிந்துககொள்ளகவ இவ்வொறு ககட்கடன். எது எப்படி
இருப்பினும், கசப்பொன உைமவக்கூட ருசித்து சர்வொங்கமும் சிலிர்க்க
உண்பகத நல்ல உண்ணும் முமற!

எத்தமன ருசியொன உைமவயும் ைசித்து உண்பதுகபொலகவ, அமதத்

துறக்கும் ைனத்திண்மையும் கவண்டும். இமத `விைதம்’ என்கபொம். ைதம்
எனில், ஓடுவமதக் குறிக்கும். விைதம் எனில், ஓட்டம் ஒடுங்குவமதக்
குறிக்கும். ஒரு ைனிதன் அதற்கும் பழக கவண்டும். அந்தப் கபொறுப்மப
அவன்வசம் அளித்தொல் அவன் சரியொகப் பின்பற்றுவொகனொ
ைொட்டொகனொ என்றுதொன் கொலகதியில் விைதகொல நொள்கமள உருவொக்கி
அளித்துள்ளனர். குறிப்பொக, ைொதம் இருமுமற வரும் ஏகொதசி திதி
அன்று உண்ைொமை ககொடி கபற்றிடும். இந்த நொளில் ைனம் ஒரு
புள்ளியில் குவிந்து அடங்கிட விஷ்ணுமவ உபொசிக்க கவண்டும்.

``துல்லியைொகக் கைக்கிட்டுக் கூறு. கருைொர்ககள, நீங்கள் கொரியத்தில்

கண்ைொய் இருங்கள். உங்களுக்கொன சகலமும் நீங்கள் இருக்கும் இடம்
கதடி வரும். இந்தச் கசயமல ைமழ, கவயில் எனும் கொல உலுக்கல்
இன்றிச் கசய்திட ைமலக்குமகககள ஏற்றமவ.

உபொசமன என்பது நொை ஜபைொக இருக்கலொம். விஷ்ணுவின்

சகலபரிைொை ருசிகமள ைனதுக்குத் தரும் புைொைக் கமதகளொகவும்
இருக்கலொம். ஏகொதசி விைதம், முதுமைமயத் துளியும் வலியின்றியும்
கசொர்வின்றியும் பொர்மவக்குமறபொடு, முடக்குவொதம் முதலியன
இன்றியும் கழித்திடப் கபரிதும் உதவும்.
இந்தத் திதியன்று விண்ைில் நிலவும் தட்பகவப்பத்தில்தொன்
ஆகைொக்கிய ைகசியகை ஒளிந்துள்ளது. ஏகொதசி நொளன்று பூைை
விைதைிருந்து ைறுநொளொன துவொதசியில் அதொவது வளர்பிமறக்கும்
கதய்பிமறக்குைொன 11-ம் நொளில் விைதம் முடித்து அகத்திக்கீ மை
ைற்றும் கநல்லிப் பச்சடியுடன் சீைொன உைமவ உண்டிட, உடம்பில்
சுைப்பிகள் நசிவின்றி திடைொய்ச் கசயல்படும். சுைப்பிகள்வசகை
முதுமையின் ஆகைொக்கியம் கபரிதும் உள்ளது’’ - கபொகர் பிைொன்,
`நன்றொகச் சொப்பிட்டீர்களொ?’ என்று ககட்கத் கதொடங்கி ஏகொதசி திதி
வமை வந்துவிட்டொர். அவர் வொமயத் திறந்தொகல ஏதொவது ஓர் அபொை
உண்மை எப்படிகயொ கவளிப்பட்டுவிடுகிறது.

பிறருக்கு பிைைிப்மப அளிப்பதில் அவருக்கு நிககை இல்மல என்கற கூற

கவண்டும். அந்த கநொடி, உண்பது என்பதன் பின்புலத்மதகயொட்டி
இத்தமன விஷயங்கள் இருக்கும் என்பமத அங்கு உள்களொர்
அறிந்திருக்க ைொட்டொர்கள்.

இப்கபொது அறிந்த நிமலயிகலொ அவர்களிடம் பிைைிப்பு. ``நொங்கள் பல

ககள்விகள் ககட்க இடகையின்றி விளக்கைளித்துவிட்டீர்கள்’’ என்று ஒரு
சீடன் கூறிய தருைம், முன்பு வந்த கருைொர்கள் இருவரும் திரும்ப
வந்து வைங்கி நின்றனர். அவர்கள் மகவசம் உள்ள ஒரு
பிைம்புத்தட்டில் உதிரிப்பூக்களும், பலவமகப் பழங்களும், ஒரு
ைண்குவமளயில் பொலும், அத்கதொடு அவர்களின் கதொழிற்கருவிகளில்
ஒன்றொன புமகயூதியும் கூடுதலொய் இரும்புச் சுத்தியகலொடு, அகப்மப,
சல்லமட, குத்தூசி, உகலொக கவட்டி என்று சில கருவிகளும் இருந்தன.

அந்தக் கருைொர்கள் பிைம்புத்தட்மட நின்றபடி இருந்த கபொகரின்

கொலடியில் மவத்துவிட்டு ைண்டியிட்டு வைங்கி, ைண்டியிட்ட
நிமலயிகலகய மககள் இைண்மடயும் ைொர்பு முன் கட்டிக்ககொண்டு
கபொகர்பிைொமன கநொக்கினர். கபொகர், அவர்கள் அருகில் கசன்று உற்று
கநொக்கிவிட்டு அவர்கள் தமலயில் மக மவத்து ஆசீர்வதித்தொர். பின்
பிைம்புத்தட்டில் இருந்த பொமல எடுத்து ஒரு ைடக்கு குடித்தொர்.
அதற்கும் பின் சில பூக்கமளத் தன் தமலகைல் கபொட்டுக்ககொண்டவர்,
தட்டில் இருந்த கருவியில் ஒன்மறக் மகயில் எடுத்துத் தன்
கநற்றிகைல் மவத்து தியொனித்தவைொக அவர்கள் வசம் அளித்தொர். பின்
அவர்கமள எழுந்திருக்கச் கசொன்னவர், புலிப்பொைியின் பக்கம் திரும்பி
``புலி’’ என்றொர்.

``பிைொகன!’’

``இந்தக் கருைொர்கள், நம் தண்டபொைித் கதய்வத்தின் அச்மச

வொர்க்கப்கபொகிறொர்கள். அந்த அச்சில் இருந்கத பொஷொை மூர்த்தியொக
யொம் தண்டபொைித் கதய்வத்தின் மூல உருமவ வொர்க்கப்கபொகிகறொம்.
கொலகொலத்துக்கும் நிமலத்து நிற்கப்கபொகிற ஒரு கசயல்பொடு இது.
இவர்களுக்கு யொம் இப்கபொது இங்கக தீட்மச வழங்கிவிட்கடொம்.

இனி இவர்கள் திமைச்சீமல வடிமவப் பொர்த்து நீள, அகல,

உயைங்கமளக் கைித்து அச்மச உருவொக்க கவண்டும்.

அப்படித் கதொடங்கும் கொலப்புள்ளி கசயல்திறனுக்கு இமடயூறு

ஏற்படுத்தொததொக இருக்க கவண்டுைல்லவொ?’’

``புரிகிறது பிைொகன... நொமள அதற்கொன கொலகதிமயக் கைக்கிட்டுக்

கூறிவிடுகிகறன்.’’

``துல்லியைொகக் கைக்கிட்டுக் கூறு. கருைொர்ககள, நீங்கள் கொரியத்தில்

கண்ைொய் இருங்கள். உங்களுக்கொன சகலமும் நீங்கள் இருக்கும் இடம்
கதடி வரும். இந்தச் கசயமல ைமழ, கவயில் எனும் கொல உலுக்கல்
இன்றிச் கசய்திட ைமலக்குமகககள ஏற்றமவ.

புலி... இவர்கமள நீ, நொன் சவொசனம் புரியும் கன்னிவொடி

ைமலக்குமகக்கு அமழத்துச் கசல். அதுகவ இவர்கள் அச்சு கசய்ய
ஏற்ற இடைொகும்!’’ என்றொர். அவர்களும் பிைம்புத்தட்மட
எடுத்துக்ககொண்டு புறப்பட்டனர். புலிப்பொைி, உடன் கசல்லத்
கதொடங்கினொன்.

இன்று கடபயொதி என்கிற அந்தப் புத்தகத் தமலப்மபப் பொர்த்த

ைொத்திைத்தில், ைின்தொக்கம் ஏற்பட்டவள்கபொல் கொர்க் கதவருகக கதங்கி
நின்றொள் பொைதி. அந்த பிைொைைர் குனிந்தபடி புத்தகக் கட்மட
துரியொனந்தம் முன் மவத்தொர்.

துரியொனந்தமும் பொர்த்தொன். புத்தகப் கபயர் அவமன முதலில்

பொைதிமயத்தொன் பொர்க்கமவத்தது.

``கண்ணு, நீ ககட்ட புத்தகம் ைொதிரி கதரியுது பொர்’’ என்றபடிகய

பிைொைைமைப் பொர்த்தொன்.

``இகதல்லொம் என்கிட்ட இதுநொள் வமையில இருந்த புத்தகங்கள். நொன்

இந்த ஊமைவிட்டு விலகி அகைரிக்கொவுல இருக்கிற என் பிள்மளகிட்ட
கபொகப் கபொகறன். ைளிமகக்கமடயில வமசக்குப்
ீ கபொட ைனசு வைமல.
அவ்வளவும் அபூர்வைொன புத்தகங்கள்! இமதச் சுைந்துண்டும் என்னொல
கபொக முடியொது. அதொன் உன் ஞொபகம் வைவும் எடுத்துண்டு
வந்துட்கடன்’’ என்று துரியொனந்தம் ககளொைகல அவர் ஒரு விளக்கமும்
அளித்தொர்.

அமதக் ககட்டபடிகய வந்த பொைதி, புத்தகங்கமளப் பொர்த்தொள். அதற்குள்

துரியொனந்தம் அந்தப் புத்தகங்கமளத் தனித்தனிகய எடுத்துப் பொர்த்தொன்.
கடபயொதி, விகனொதைச ைஞ்சரி, குண்டலககசி, பைைதைனின்
ீ அருைொசல
ைகிமை, வொல்கொவில் இருந்து கங்மக வமை, அன்னொ கரீனினொ, சிக்க
கதவைொயன் கமத, கொண்கடகரின் யயொதி... வரிமசயொய்ப் பொர்க்கப்
பொர்க்க பொைதிக்குப் கபருவியப்பு!
``அண்கை... இமதகயல்லொம் அப்படிகய நொன் எடுத்துக்கிகறன்’’
என்றொள்.

``நிமனச்கசம்ைொ... எல்லொகை லட்டு லட்டொன புத்தகங்க... ஒரு தைிழ்

வொத்தியொர் இந்தக் குண்டலககசிக்கொகத் தினம் வருவொரு’’ என்ற
துரியொனந்தம், ``என்ன சொைி... எவ்வளவு ககக்கிறீங்க?’’ என்று அந்த
பிைொைைமைப் பொர்த்தொன்.

``பொத்து கபொட்டுக் ககொடு... இமத நொன் என் கசலவுக்கு

எடுத்துக்கப்கபொறதில்ல. என் வட்டு
ீ கவமலக்கொரிகயொட புள்மளக்கு
ஸ்கூல் ஃபீஸ் கட்ட ககொடுத்துடப்கபொகறன்’’ என்றொர் அவர்.

பொைதி உடனடியொக 2,000 ரூபொமய எடுத்து அவர் முன் நீட்டினொள்.

``அய்கயொடொ... என்ட்ட சில்ற இல்லம்ைொ..!’’

``இல்மல... இமத அப்படிகய ஸ்கூல் ஃபீஸ் கட்டக் ககொடுத்துடுங்க!’’

``ஓ... உனக்கு கபொஸ்தக ைதிப்பும் கதரிஞ்சிருக்கு, படிப்கபொட ைதிப்பும்
கதரிஞ்சிருக்கு. கதங்க்யூ’’ என்றபடிகய அவர் வொங்கிக்ககொள்ள, ஐந்நூறு
ரூபொமய துரியொனந்தம் முன் நீட்டினொள் பொைதி.

``கண்ணு...’’

``எடுத்துக்குங்க. உங்க மூலைொதொகன நொன் வொங்கணும்? உங்க

லொபத்மத நொன் இல்மலன்னு ஆக்கலொைொ!’’

``கபரும்புத்திம்ைொ உனக்கு...’’ - துரியொனந்தம் பைவசைொனொன். பொைதி,

புத்தகங்கமள கவகைொய் அடுக்கியபடிகய அந்தக் கடபயொதிமய எடுத்து
விரிக்கத் கதொடங்கினொள். அப்படிகய ``இந்த புக்மகத்தொன் கதடி
வந்கதன். கிமடச்சிடுச்சு. ஆனொ, இதுக்குக் கொைைம் யொர் கதரியுைொ?’’
என்றும் ககட்டொள்.

``யொர் கண்ணு?’’

``நீங்கதொன்.’’

``நொனொ?’’

``ஆைொ! ஒரு கபட்டி, ஒரு வொள்னு உங்ககிட்டதொகன நொன்

வொங்கிகனன்.’’

``வட்டுக்குத்தொகன
ீ கபொய்க்கிட்டிருக்ககொம். பொர்த்துத் கதரிஞ்சிக்ககொ.
கமலப்கபொருள்னு நிமனச்சு வொங்கின கைண்டும் இப்ப
ககொமலப்கபொருளொ ைொறி ைிைட்டிக்கிட்டு இருக்கு. ஒண்ணும் புரியமல.
நொகன குழப்பத்துலதொன் இருக்ககன்.’’

``ஆைொ... நொகன ககக்கணும்னு இருந்கதன். அத்த இன்னொ பண்கை

கண்ணு? கத்திய, சுவத்துல ைொட்டிப்புடலொம். பொக்க அழகொ இருக்கும்.
கபொட்டியில என்ன பமழய ஜொைொன்லொம் கபொட்டு கவச்சிருக்கியொ?’’

``ைண்ைொங்கட்டி, அமதத் திறக்ககவ முடியமல. இதுல பமழய

சொைொன் கபொடுறது எப்படி?’’
``ஆைொங்கண்ணு... அது ஒரு மடப்பொன கபொட்டி. அத்கதொடு ஒகை ைொய்
ைொலம் கவற!’’

``யூ ஆர் ககைக்ட்... ைொய் ைொலம் த மைட் கவர்டு! சரி, நொன் கிளம்புகறன்.
கவகைொ கபொகணும். விரிவொ கபச இப்ப கநைமுைில்ல’’ என்று
புத்தகங்கமளச் சுைக்க விமழந்தவமளத் தடுத்து துரியொனந்தகை அந்தப்
புத்தகங்கமள எல்லொம் எடுத்துப் பின் சீட்டில் மவத்தொன்.
மவக்கும்கபொது அதுவமை அமைதியொக அைர்ந்திருந்த பொட்டி
முத்துலட்சுைிமயயும் பொர்த்தொன். கநற்றியில் கட்கடொடு கசொர்கவொடு
பொர்த்தொள் அவளும். ஒரு சிரிப்பு சிரித்தொன். சிரித்தபடிகய
``வைக்கம்ைொ’’ என்றொன். முத்துலட்சுைியிடம் ஆகைொதிப்பு பொவமன!

பொைதி முன்புறம் ஏறிக்ககொண்டு கொமை ஸ்டொர்ட் கசய்தொள். அதுவும்

சீறத் கதொடங்கியது.

கொருக்குள்கள...

``அடிக்கடி நீ கபொட்டி, கத்தின்னு கபசிட்கட... என்னன்னு ககட்டொ,

ஒண்ணும் கசொல்லவும் ைொட்கடங்கிகற. ஏற்ககனகவ உங்க அப்பனொல
ைன உமளச்சல். புதுசொ இகதல்லொம் என்னம்ைொ?’’ என்று முத்துலட்சுைி
ககட்கவும், அந்த நிமலயிலும் ஒரு சிரிப்பு சிரித்த பொைதி டிைொஃபிக்கில்
விசுக்ககன்று முன் கடந்து கசன்ற ஒரு பல்சர் மபக்கொைன் நிைித்தம்
எரிச்சலொகி ``இவங்ககளொடு கபரிய கைொதமன... ககொஞ்சம்கூட டிைொஃபிக்
கசன்கஸ இல்லொத ககடுககட்டவங்க’’ என்று முணுமுணுத்தொள்.

``என் ககள்விக்கு நீ பதிகல கசொல்லமல...’’ என்றொள் முத்துலட்சுைி.

``வட்டுக்குத்தொகன
ீ கபொய்க்கிட்டிருக்ககொம். பொர்த்துத் கதரிஞ்சிக்ககொ.
கமலப்கபொருள்னு நிமனச்சு வொங்கின கைண்டும் இப்ப
ககொமலப்கபொருளொ ைொறி ைிைட்டிக்கிட்டு இருக்கு. ஒண்ணும் புரியமல.
நொகன குழப்பத்துலதொன் இருக்ககன்.’’

``இதுக்குத்தொன் கண்டமத வொங்கக் கூடொதுங்கிறது. இப்படித்தொன் உன்

தொத்தொ எனக்கு ஒரு மவை மூக்குத்தி வொங்கித் தந்தொரு. அது
என்னடொன்னொ, என்மனப் கபொடகவ விடமல. எப்ப கபொட்டொலும்
கொய்ச்சல் வந்துடும். கழட்டிட்டொ சரியொயிடும்’’ - முத்துலட்சுைி
கசொன்னமதக் ககட்டு பொைதி விக்கித்துவிட்டொள்.

``பொட்டி... இதுக்குகைல எதுவும் கபசொகத! இந்த ைொதிரிகயல்லொம்

கயொசிக்க இந்த ஒரு நொள்லதொன் முடியும்’’ என்று சீறியபடிகய கொமை
ஓட்டினொள்.

அதற்கு பதில் கூறு முன், அைவிந்தன் கபொன் புளூடூத் ககனக்ஷனில்

மைக்கில் ஒலிப்பதுகபொல் ஒலித்து அமழத்தது.

``கசொல்லுங்க அைவிந்தன்...’’

``நொன் திருச்சி தொண்டிட்கடன். அந்த புக் கிமடச்சுதொ?’’

``உம்...’’

``வொவ்! என்ன பொைதி உம்முன்னு சொதொைைைொ கசொல்கற?’’

``எக்மஸட் ஆக விரும்பமல அைவிந்தன். நொன் நிஜைொ இப்ப

குழப்பத்துல இருக்ககன். நீங்க வொங்க கநர்ல கபசுகவொம்.’’

``அதுவும் சரி... அப்புறம் அந்தப் பொம்பு இருந்தொ அமத அடிச்சிடொை

கவளிகயத்தப் பொர்...’’

``முட்மட - பொல் எல்லொம்கூட ககொடுக்கலொம்தொகன?’’

``நீ கிண்டலொ ககட்கிறது புரியுது. இருந்தொலும் கசொல்கறன். டிமை

பண்ைிப்பொர்.’’

அமதக் ககட்ட ைறுகநொடி கபொமன கட் கசய்தொள்.

அந்த கடல்லி கஜொசியர் எங்கிருந்கதொ ஒரு பொம்புப் பிடொைனுடன் வந்து

பொர்த்தகபொது கபட்டி கைல் பொம்பு இல்மல. கஜொசியரிடம் திமகப்பு.
``எங்க கபொச்சு அந்தப் பொம்பு?’’ என்று ககட்கவும் ``யொருக்குத் கதரியும்...
அது என்னொ, கசொல்லிட்டொ கபொவும்? முட்டொள்தனைொ ககக்குறிகயய்யொ...’’
என்றொன் ைருதமுத்து. பொனு பதிலுக்கு அவமன முமறத்தொள்.

ைருதமுத்து அமதப் கபொருட்படுத்தொைல் ``அம்ைொ பழநியில இருந்து

வந்துட்டொங்க. இப்பதொன் கபொன் பண்ைிக் ககட்டொங்க’’ என்றொன்.

அமதக் ககட்ட கநொடி விதிர்த்த பொனு ``இமத ஏன் முதல்லகய

கசொல்லல..?’’ என்று கவடித்தொள். பதிலுக்கு அவன் வொய்
திறக்கும்கபொகத பொைதியின் கொர் உள்கள நுமழயும் சத்தம்.

எல்கலொர் கவனமும் கொர் கநொக்கித் திரும்பியது. ைருதமுத்து

ஓடிப்கபொய் கொர்க் கதமவத் திறக்க, பின்னொல் இருந்து முத்துலட்சுைி
இறங்கிட, பொைதியும் இறங்கினொள்.

கஜொசியரிடம் தர்ைசங்கடம். பொனுவும் பதற்றைொனொள். இருந்தும்

சுதொரித்தவளொக ``வொங்க கைடம்... பழநியில தரிசனகைல்லொம் நல்லபடி
ஆச்சொ?’’ என்று சகஜைொய்ப் கபச முயன்றொள்.

பொைதி, அதற்கு பதில் கூறொைல் கஜொசியமைத்தொன் பொர்த்தொள். அவரும்

``நைஸ்கத கைடம்’’ என்றொர்.

``எங்க நீங்க இங்க?’’ என்று கொரின் பின்னொல் பொனட்மடத் திறந்தொள்.

அதற்குள் ைருதமுத்து அவள் அருகக வந்தவனொக ``அம்ைொ, அந்தப்

பொம்பு இப்ப கபொட்டியவிட்டுப் கபொயிடிச்சு. எங்க கபொச்சின்கன
கதரியமல...’’ எனவும் முத்துலட்சுைிக்குப் புரியவில்மல. பொைதிகயொ
அமதக் ககட்டபடி முத்துலட்சுைிமய அமழத்துக்ககொண்டு
பங்களொவினுள் கசன்றொள். பொனு, கஜொசியர் பின்கதொடர்ந்திட
ைருதமுத்து கபட்டிமய எடுத்துக்ககொண்டு கதொடர்ந்தொன். பிடொைனும்.

``பொட்டி நீ ககொஞ்சம் படு... அப்புறைொ விவைைொ கபசுகறன். கொர்ல

உட்கொர்ந்து வந்த கமளப்பு இருக்கும்’’ என்றவள் முத்துலட்சுைிமய
கபட்ரூம் கநொக்கி அமழத்துச் கசன்றொள்.
முத்துலட்சுைிகயொ ``ஏகதொ கபட்டின்னிகய... அதுவொ?’’ என்று சரியொகக்
மக நீட்டிக்கொட்டிக் ககட்டொள்.

``ஆைொம். நீ கபொய்ப் படு. எல்லொம் பின்னொல கபசிக்கலொம்’’ என்று உள்

நுமழந்து படுக்மகயில் கிடத்தினொள் அவமள.

பின் திரும்பி வந்தொள். உற்றுப்பொர்த்தபடி இருந்தொர் கஜொசியர். பொைதி

வொய் திறக்கும் முன் ``அந்தப் பொம்மபப் பிடிக்க இகதொ பிடொைகனொடு
வந்திருக்ககன். பொனுதொன் பொம்பு வந்த விவைம் கசொன்னொ... அந்த
ைொதிரி விஷப்பூச்சிகமள விடக் கூடொது’’ என்றொர்.

``சரி... பிடிச்சுக் கொட்டுங்க’’ என்றொள் ஒரு முடிகவொடு. பிடொைனும்

தயொைொனொன். பொனுவிடம் படபடப்பு. பொைதியும் ைொர்பின் முன்
மககமளக் கட்டிக்ககொண்கட பிடொைன் என்ன கசய்யப்கபொகிறொன் என்று
பொர்க்கத் கதொடங்கினொள்.

துரியொனந்தம் கமட முன் பலமை விசொரித்தபடிகய வந்திருந்த

சொந்தப்ைொகொஷும் சொருபொலொவும் கமடயில் எவருகை இல்லொதமதக்
கண்டு கலசொக அதிர்ந்தனர். பக்கத்திகலகய தள்ளுவண்டியில் ஒரு
பொனிபூரிக் கமட!

அந்தக் கமடக்கொைகன சொந்தப்ைகொமஷப் பொர்த்தவனொக, ``புக் எதுனொ

வொங்கணும்னொ பொர்த்து எடுங்க. துரியொனந்தம் டீ குடிச்சிட்டு வைப்
கபொயிருக்கொரு’’ என்றொன்.

நன்றொக இருட்டிவிட்ட நிமலயில் அப்கபொது சொருபொலொவிடமும்

பலைொன கமளப்பு. வொந்திகவறு எதிர்பொைொைல் வைத் கதொடங்கியது.

- த ொடரும்... 25 Jul 2019

இறையு ிர் கொடு 35

அன்று புறப்பட்டுவிட்ட புலிப் பொைிமய ‘ஒரு நொழிமகப் கபொது

நிற்பொயொக...’

என்ற கபொகர் திரும்பி சங்கமனப் பொர்த்தொர். சங்கனும் குரு ஏகதொ

கட்டமளயிடப்கபொகிறொர் என்றுைர்ந்தவனொக கநருக்கைொய் வந்தொன்.

“சங்கொ... நீ என் தவக்ககொட்டொைம் கசன்று அங்கக ஒரு கசப்புக்குடத்தில்

நொன் கங்மகயிலிருந்து ககொண்டு வந்திருக்கும் கங்மக நீமை
எடுத்துக்ககொண்டு வொ...” என்றொர். சங்கன் உடகனகய புறப்பட்டொன்.
அவன் விலகவும் கபொகர் புலிப்பொைியிடம் கபசத் கதொடங்கினொர்.

“புலி... சங்கன் ககொண்டு வரும் கங்மக நீைொல் கன்னிவொடி கைய்கண்ட

சித்தர் குமகயில் இருக்கும் லிங்க உருவுக்கு அபிகஷகம் கசய்வொயொக.
அந்த அபிகஷக நீைொல் இவர்கள் சிைத்மதயும் நமனத்து விடு.
அர்ச்சமனக்கு வில்வம் கபொதும். ஈசனுக்குரிய நொைம் என்று நொன்
கூறியிருக்கும் நொைங்கமளச் கசொல்லி வில்வ இமலகமளப்
பயன்படுத்து.
அபிகஷகம் ைற்றும் அர்ச்சமனமயத் கதொடங்கும் முன் முத்திமை
கபொட ைறந்து விடொகத. அகநகைொய் அங்கக இப்கபொது கருவூைொகைொ,
ககொைக்ககைொ, ககொங்கைகைொ இருக்க வொய்ப்பில்மல. கங்மக கசன்ற
சையம் அங்கக அவர்கமளக் கண்கடன். கவறு எவகைனும் கைய்கண்ட
சித்தர் குமக முன் தட்டுப்பட்டொல் நொன் கபொகனின் ைொைவன்
என்றபடிகய கொலில் விழுந்துவிடு. அவர்கள் தவத்தில் இருந்தொல்
அமதக் கமலத்து விடொகத. கைய்கண்டலிங்க வழிபொட்டிற்குப் பிறகக நீ,
நொன் சவொசனம் புரிந்திடும் குமகப் பகுதிக்கு இவர்கமள அமழத்துச்
கசல்ல கவண்டும்” என்றொர். கபொகர் கபசிக்ககொண்டிருக்கும்கபொகத
சங்கன் கங்மக நீருள்ள கசப்புக் குடத்மத எடுத்து வந்துவிட்டொன்.
அமத அவன் கபொகர் பிைொன் மககளில் தைவும் அவர் அமதத் தன்
ைொர்பின் முன் ஏந்திப் பிடித்தவைொய் ைனதுக்குள் பஞ்சொட்சைம் கூறத்
கதொடங்கி, பிறகக அமதப் புலிப்பொைி வசம் ஒப்பமடத்தொர்.
புலிப்பொைியும் அந்தக் குடத்மதத் தமலகைல் சுைந்தவனொய்
கருைொர்ககளொடு கிளம்பினொன். அவன் விலகவுகை, கிழொர்கள்
கொத்திருந்ததுகபொல வொய் திறந்தனர்.

“பிைொகன!”

“கசொல்லுங்கள்...”

“கங்மக நதி வடக்கில் அல்லவொ பொய்கிறது...”

“ஆம்... அதிகலன்ன சந்கதகம்?”

“அப்படி இருக்க தொங்கள் எப்கபொது வடபுலம் கசன்றீர்கள். பல

கொலைொககவ தொங்கள் இங்ககதொகன உள்ள ீர்கள்?”

அவர்கள் ககள்வி முன் ைர்ைைொய்ச் சிரித்தொர் கபொகர் பிைொன்.

“இப்படித் தொங்கள் சிரித்தொகல எங்கமள அது இகழ்வதுகபொல் நொங்கள்

உைர்கிகறொம்.”
“இகழவில்மல... இன்னமும் சித்தனின் பல விலொசம்பற்றி
அறியொதவர்களொககவ இருக்கிறீர்ககள... அமத எண்ைிகனன், சிரிப்பு
வந்துவிட்டது.”

``பல விலொசைொ... தொங்கள் அஷ்டைொ சித்திகமளக் குறிப்பிடுகிறீர்களொ?”

“ஆகைன்று என் வொயொல் கூற கவண்டுைொ? இந்த சித்திகள்

உமடயவர்க்கு பஞ்ச பூதங்கள் ஒரு கபொருட்டில்மல என்பது
உங்களுக்குத் கதரியொதொ?”
“உண்மைமயச் கசொல்லப்கபொனொல் கதரியவில்மல என்றுதொன் கூற
கவண்டும். தொங்கள் எவ்வளவுதொன் விளக்கைளித்தொலும் தங்கள்
வமையில் ைகசியங்கள் ைகசியங்களொககவ தொன் உள்ளன.”

“ைகசியம் என்னும் கசொல்லுக்கக கபொருள் அதுதொகன? ஒருவர் ைட்டும்

அறிந்திருப்பகத ைகசியம். இருவர் என்றொனொல்கூட அது ைகசியைில்மல...
உமடந்துவிட்ட ைகசியம் என்று கவண்டுைொனொல் அமதக் கூறலொம்.”

“பிைொகன... தொங்கள் எப்கபொது கங்மகப் புலத்திற்குச் கசன்று இந்தச்

கசப்புக்குடத்தில் நீமை எடுத்து வந்தீர்கள்?”

“கடந்த திங்கள்கிழமையன்று அதிகொமல நொன் கொசிநகர் கசன்று

கங்மக நீைொடி விசுவநொத வழிபொடு கசய்து இந்த நீமையும்
ககொைர்ந்கதன்.”

“ஒரு பறமவயொக இருந்து பறந்து கசன்றொல்கூடப் பல நொள்கள்

ஆகுகை?”

“ஆம்... அது பறமவக்கு ைட்டுகை கபொருந்தும். பறமவ தொகனொரு

பறமவ என்பமதகய அறிந்திைொத ஓர் உயிரினம். உைர்வொல் வொழ்கின்ற
ஒன்று. சிறகின் தன்மைக்கும், உடம்பின் சமதக்கும் ஏற்ப அதன் கவகம்
அமையும். ஒரு சித்தன் அறிவு ஞொனம் ைற்றும் உலகின்
கபைொற்றல்கமளப் பயன்படுத்தத் கதரிந்தவன். நைக்கிமடகய உள்ள
இமடகவளிக்குள் உலொ வரும் கொற்றினுள் தீக்கங்குகளும் உள்ளன.
அமதக் கொட்டட்டுைொ?” - என்று ககட்ட கபொகர் அருகில் கிடந்த இரு
கற்கமள எடுத்து உைசவும் தீப்கபொறிகள் கவளிப்பட்டன.

“இகத இமடகவளிக்குள் நீரும் உள்ளது... எடுத்துக் கொட்டவொ?” என்ற

கபொகர் பிைொன் இரு மககமளப் பந்துகபொல் மூடிக்ககொண்ட நிமலயில்
விைல் இடுக்கில் சிறு துவொைம் ஏற்படுத்தி அதனுள் ைிகுந்த விமசகயொடு
கவப்பக் கொற்மற ஊதியவைொய், சில விநொடிகள் கசன்ற நிமலயில்
மகமய விடுவிக்க உள்பொகம் வியர்த்து நீர் ஒழுகிற்று. கதொடர்ந்து ஒரு
ககொமல எடுத்தவர் அமத கைல்லச் சுழற்றினொர். ககொல் வட்ட வடிவம்
கொட்டிச் சுழன்றது. கவகம் கூடக் கூட, ககொல் ைமறந்து வட்ட
வடிவமும் ைமறந்து ககொல் இருப்பகத கண்களுக்குப் புலனொகவில்மல.
பின் கவகம் குமறயவும் ககொல் புலனொனது.

“நீங்களும் ைிக கவகைொய்ச் சுழல முடிந்தொல் கண்களுக்குப் புலப்பட

ைொட்டீர்கள் - அதற்கொக நீங்கள் இல்லொைல்கபொகிறீர்கள் என்று கபொருள்
இல்மல. நொன் இங்கக கசய்து கொட்டிய எதுவும் ைொயைில்மல. இது
ஒரு வமக அறிவியகல!”

- கபொகரின் விளக்கத்தொல் ைிைட்சியமடந்து விட்டிருந்த கிழொர்களும்

சீடர்களும் பிைைித்து நின்றனர்.

“நீங்கள் நுட்ப அறிவு ககொண்டிருந்தொல் ஒன்றின் சக்திமய அறிந்து

அமதப் பயன்படுத்த இயலும். உதொைைத்திற்கு இங்கக ஒரு
ஜடப்கபொருள் கசயல்பொட்மடச் கசய்து கொட்டுகிகறன் பொருங்கள்” என்ற
கபொகர் ஒரு மூங்கில் பட்மடமய எடுத்தவைொய் “இதற்குள் ஒரு சக்தி
இருப்பமத இமத வமளத்தொல் உைைலொம்” என்றவைொய் வமளத்தொர்.
பின் வமளத்த பிடிமய விடவும் அது விமசகயொடு முன் வந்து பமழய
நிமலமய அமடந்தது.

“எப்கபொதும் இந்த மூங்கில் பட்மடக்குள் இந்த விமசப்பொடு இருக்ககவ

கசய்கிறது. இந்த விமசமயத்தொன் வில்வடிவில் பயன்படுத்தி விமசச்
சக்தியொல் பொைம் எய்தி கவட்மடக்குப் பயன்படுத்துகிகறொம்” என்றவர்,

“ஒரு சித்தன் வசப்படுத்தி மவத்திருக்கும் அஷ்டைொசித்திகளும்

இதுகபொல் பிைபஞ்ச சக்தி தொன்... அமத அமடயும் பிையத்தனங்கள்
ைட்டும் பிைத்கயகைொனமவ - ைகசியைொனமவ...” என்றொர்.

“இப்கபொது கநருப்மபக் கொட்டியதுகபொல், நீமைக் கொட்டியதுகபொல்

கவளிப்பமடயொக அமதக் கொட்டக் கூடொதொ?”

“இதற்கு நொன் ஓர் உதொைைத்மதச் கசொல்லி ைட்டுகை விளக்க முடியும்.

நன்றொகக் ககட்டுக் ககொள்ளுங்கள். இந்த உலகில் கவளிப்பமடயொக,
கொட்சிப்புலனொகத் கதரிந்துககொள்ள முடிவது ஒரு பொதி என்றொல்,
விமளவின் பயனொகத் கதரிந்துககொள்வது ைறுபொதி. கொட்சிப்புலன்
என்பது நம்மைப்கபற்ற தொமயப்கபொன்றது. அவள் நம்மைச் சுைந்தது,
கபற்றது என்று அமனத்மதயும் உலகம் பொர்க்க முடியும். நம்மை நம்
தந்மதயொல்தொன் உருக்ககொள்ளச் கசய்தொள் என்பது நொம் நம்பி ஏற்க
கவண்டிய ஒன்கற...”

சித்த கசயல்பொடுகமள நம்பித்தொன் ஏற்க கவண்டும். ைொட்கடன்

என்றொல் சித்தனுக்கு ஒரு குமறவும் கநரிடொது. ைொட்கடன்
என்பவர்க்கக குமறவுண்டொகும்.”

“நல்லது... இந்த கங்மக நீமைத் தொங்கள் சங்கனிடம் ககொடுத்த

கொைைம்?”

“கன்னிவொடி ைமலயில் உள்ள கைய்கண்ட சித்தர் குமகயில் இருக்கும்

லிங்கத்துக்கு அபிகஷகம் புரியகவ...”

“அப்படி என்ன இந்த கங்மக நீருக்குச் சிறப்பு?”

“இதுவமை நீங்கள் ககட்ட ககள்விகளிகலகய இதுதொன் சிறந்த ககள்வி.

நன்றொகக் ககட்டுக் ககொள்ளுங்கள். பஞ்ச பூதங்களில் கபரியது
ஆகொயகை... அந்த ஆகொயத்தில் சுழலும் ஒரு பந்து தொன் இந்த பூைி.
இந்த பூைியில் கபரியது கொற்று! இது இந்த பூைிப்பந்மத நூறு கொத உயை
அளவுக்குச் சுற்றி வமளத்துச் சுழன்றபடிகய இருக்கிறது. அடுத்த பூதம்
நீர் - பிறகக நிலம். இறுதியொககவ கநருப்பு. இந்த ஐவமகயில் நீர்
நடுவில் இருந்து ஆகொயம் ைற்றும் கொற்கறொடு ஒரு புறமும், நிலம்
ைற்றும் கநருப்கபொடு ஒரு புறமும் இமைந்து கிரிமய புரிந்து ஆறு
நிமலகமளத் தன்னுள் ககொண்டுள்ளது.

அதனொல்தொன் ஓடும் நீருக்கக இங்கக ஆறு என்று எண் கபயர்

உண்டொயிற்று. கடல் நீைொனது ஆவியொவது முதல் நிகழ்வு, ஆவி
கைகைொவது அடுத்த நிகழ்வு, கைகம் ைமழயொவது மூன்றொம் நிகழ்வு,
ைமழ ைண் கைல் விழுவது நொன்கொம் நிகழ்வு, இதில் ைமலகைல்
விழும் ைமழகய சரிந்து அருவியொக விழுந்திடும். இது ஐந்தொம்
நிகழ்வு..! அப்படி விழுந்தொகல ஓட்ட விமச உருவொகி அந்த அருவி
ஆறொகப் கபருகி இறுதியில் கடமல அமடயும்.
“பொம்புக்குக் கொது கிமடயொது - அது அதிர்வொலதொன் எமதயும்
உைரும்னு சயின்ஸ் கசொல்லுது. அப்புறம் எப்படி ைகுடிக்கு அது
பிடிபடும்?”

ைண் கைல் கநைொக விழும் ைமழ நீர் ஏரி, குளம், குட்மட, கிைறு என
ஓடும் சக்தியற்று அழுத்தம் ைட்டுகை ககொண்டிருக்க, ஆறு ைட்டுகை
ஓடும் சக்தி ககொண்டிருக்கும் ஒன்றொக உள்ளது. இதில் கவனிக்க
கவண்டிய ஒரு கபரிய நுட்பமும் உள்ளது. அது எந்த ஆறொக
இருந்தொலும் அதன் ஒரு முமன உயைைொன ைமலயொகவும் ைறுமுமன
ஆழைொன கடலொகவுகை இருக்கும். அவ்வொறு இருந்தொகல அது ஓட
இயலும். அப்படி ஓடும் கபொது ஒரு விமசயும் அதனுள் இருக்கும்.
இதனொல் ஆற்றில் மூழ்கும் நொம் அதனுள் மூழ்கியிருக்கும் நிமலயில்
ைிக உயைைொன நிமல, சைைொன நிமல, ைிக ஆழைொன நிமல என்று
மூன்று நிமலககளொடு கதொடர்பு ககொண்டவர் களொகவும் ஆகிகறொம்.
இந்தத் கதொடர்பு ஏரி, குளத்தில் நைக்கு ஏற்படுவதில்மல. அடுத்து
ஆற்றில் குளிக்மகயில் ஒரு முமற நம்கைல் பட்ட நீர் ைறுமுமற
படுவதில்மல.

எல்லொவற்றுக்கும் கைலொக நீருக்கு ஒலிமய உள்வொங்கும் ஆற்றல்

உண்டு. அப்படி தொன் வொங்கிய ஒலிமய அது கைல்ல விடுவித்தபடிகய
இருக்கும். இதனொல்தொன் நம் வொழ்வில் உயிர் ஆதொைத்திற்கொக
ைட்டுைன்றி, ஆத்ை கவளிச்சத்துக்கும் நீமைப் பயன்படுத்தும் ஒரு
வழிமுமறமய நம் சொன்கறொர்கள் ஏற்படுத்தினர்.

நீர் தொகம் தீர்க்கவும், உைவு தயொரிக்கவும் ைட்டுைன்றி, நம்மை நொம்

கைம்படுத்திக் ககொள்ளவும் பயன்படும் ஓர் உயிரி. அதனொல்தொன்
நம்ைில் புனித நீைொடுவது என்பது முதல் ஆலயங்களில் நீமை
பிைசொதைொகத் தருவது என்பது வமை அமதப் பயன்படுத்துகின்றனர்.
ஒரு சன்யொசி தன் சக்திமயத் தன் கைண்டல நீரில்தொன்
பொதுகொக்கிறொன். நீர்பூதம் ைிகப் கபொதுவொனது. பயன்படுத்துபவர்க்கு ஏற்ப
பயன் தரும். இமத அசுத்தமும் படுத்தலொம் - பிைசொதமும் ஆக்கலொம்.
அசுத்தப்படுத்தினொல் கநொமயத் தரும் - பிைசொதப்படுத்தினொல்
ஆகைொக்கியம் தரும்.
நம் நல்கலண்ைத்திற்கும் நீருக்கும்கூடப் கபரும் கதொடர்புண்டு. நன்றொக
இருக்க கவண்டும் என்று எண்ைி ஒரு குவமள நீமைக் குடிக்கக்
ககொடுத்தொல் குடிப்பவர் நிச்சயம் நன்மை அமடவொர். இது நொசைொய்ப்
கபொக கவண்டும் என்பதற்கும் கபொருந்தும். நம் உடம்பின் எண்ை
அமலகளும் உயிகைொட்ட ைின் கொந்த அமலகளும் விைல்கள்
வழியொகத்தொன் கவளிப்படுகின்றன. நீகைொடு நொம் கதொடர்பு
ககொள்ளும்கபொது அந்த நீரில் அவ்வளவு அமலகளும்
கலந்துவிடுகின்றன. எனகவ நீமை ைிக கவனைொகவும் ைதிப்கபொடும்
அணுக கவண்டும்.

நீகைொடு கபசலொம் - உறவொடலொம். நீைொல் பிைபஞ்சப் கபைொற்றல்கமளத்

தன்வயப்படுத்தலொம். இது ைிதைொன கவப்பத்தில் சலனம் ககொள்ளும்.
உமறந்துவிட்டொகலொ திடவடிவம் ககொண்டுவிடும் - சலனம் நீங்கி
விடும். உமறந்த பனிவடிகவ இையம் - இையத்தில் ககொயில்
ககொண்டிருப்பவகன சிவன். இவமன நொம் தியொனிக்க தியொனிக்க நம்
வொழ்க்மகச் சலனங்களும் உமறந்து திடத்தன்மை ககொண்டு விடும்.
இமத உைர்த்தும் விதைொககவ பனிைமல இமடகய அவன்
மகலொயகிரி உள்ளது.

நீரின் நிகர்த்த உைவு வடிவம் பொல். இதுதொன் சகல உயிர்களுக்கும்

முதல் உைவு. இந்த உைவொல் உறுப்புகள் வளர்ந்த பிறகக பிற
உைவு! இந்தப் பொமலகய கடலொகக் ககொண்டு அதில் பொம்பமை கைல்
கிடப்பவன் விஷ்ணு! இவமன வைங்குவதொல் உைவுண்டு வொழும்
வொழ்வில் குமறகள் ஏற்படொது. உைமவ ஒருவன் கபற ைனித
சமூகத்தில் கசல்வம் கவண்டும். எனகவதொன் கசல்வத் கதொடர்புமடய
லட்சுைி கதவி விஷ்ணு சம்பந்தம் ககொண்டுள்ளொள்.

நீமைத் கதொட்டு இதுகபொல் நொம் அறிந்து ககொள்ள கநடிய சங்கதிகள் பல

உண்டு. இதில் கங்மக நீர் புனிதைொனது என்று பிறநீமைக் கொட்டிலும்
கபரிதொகக் கருத நுட்பைொன கொைைம் ஒன்று உண்டு.

பிற ஆற்று நீர் ைமலகைல் விழுந்து ைண்ைில் பைவி, ைண்ைின் குை

சம்பந்தத்கதொடும் தொவை மூலிமக சம்பந்தத்கதொடும்தொன் வரும். கங்மக
நீர் பனியின் கமைவொகும். கொைைம் சூரிய கவப்பைொகும். எனகவ
சில்கலன்ற அந்த நீரில் கநருப்பின் கதொடர்பு ஒளிந்துள்ளது.

நன்றொகத் கதரிந்துககொள்ளுங்கள். கவப்பம் நீருள் ஒளிந்தொல் அது பனி -

கவப்பம் கொற்றில் ஒளிந்தொல் அது கநருப்பு. எனகவ கவப்பம் ஒளிந்த
நீைொகவும், ைண் கதொடர்பற்றதொகவும் உள்ள நீைொக கங்மக நீ ர்
திகழ்வதொல் - குறிப்பொக இையக்கமைவொய் கருதப்படுவதொல்
சிவசம்பந்தமும் கீ கழ பொற்கடல் நொயகனொன விஷ்ணுவின் பொத
சம்பந்தமும் ககொள்வதொல் கங்மக நீர் ைற்ற நீரினின்றும் கவறுபட்டும்
விமசயொற்றல் ைிகுந்ததொகவும் உள்ளது. அமதக் ககொண்டு
பக்திச்சிலிர்ப்பு எனும் உைர்மவ நொம் கலந்து அபிகஷகம் புரியும்கபொது
அங்கக கபைொற்றல் பைவுகிறது. அமத நொம் கூப்பிய கைம் ைற்றும்
கூர்த்த பொர்மவ வழியொக நம் உடலில் நிைப்பிக்ககொள்கிகறொம். இது ஒரு
வழிப்பொடு... அதொவது வழிமுமறச் கசயல். வழிப்பொகட வழிபொடு
என்றொனது. இமதத்தொன் நொன் சங்கமனக் ககொண்டும், புலிப்பொைிமயக்
ககொண்டும் கசய்யச் கசொன்கனன்.

நொனும் நொமும் சொதிக்கப்கபொவது ஒரு கபரும் கசயமல! கொல

கொலத்திற்கும் வொழப்கபொகும் ஒரு கசயமல! அதற்கு அருள்பலகை
முதல் கதமவ. கபொருள் பலம் உடல் பலம் எல்லொம் பிறகக! அந்த
அருள்பலத்தின் நிைித்தகை கங்மக நீர் அபிகஷகம்...

கபொதுைொ... இன்னமும் விளக்கம் கவண்டுைொ?” - கபொகர் பிைொன் கங்மக

நீர் நிைித்தம் அளித்த விளக்கத்தில் நீர் எனும் பூதத்மதகய அவர்
ஒட்டுகைொத்தைொய் விளக்கிவிட்டதில் சகலரிடமும் ஒரு பிைைிப்பு!

கன்னிவொடி ைமலயின் ஒருபுறம் சிவலிங்க வடிவில் கொட்சி

தந்துககொண்டிருந்தது. மகயில் உள்ள கங்மக நீர்க்குடத்மதக் கீ கழ
மவத்து விட்டு இரு மககமளயும் தமலக்கு கைல் உயர்த்தி ஒரு
கபரும் கும்பிடு கபொட்டொன் புலிப்பொைி. அவன் கும்பிடுவமதப் பொர்த்து
கருைொர்களும் கும்பிட்டனர்.
கொற்று முைடொக திபுதிபுகவன கொதில் அதன் சப்தம் ககட்கும் வண்ைம்
வசியபடியிருந்தது.
ீ ைமலக்குக் கீ கழ கசொைலிங்க புைம் எனும் சிற்றூர்.
புலியும் கருைொர்களும் புைவிகைல் ஏறி வந்திருந் தனர். அமவ
ைைநிழலில் கட்டியிருக்க, அவற்றின்கைல் கருைொர்களின் கருவி
மூட்மடகளும் இருந்தன. கருைொர்கள் புலியிடம், கன்னிவொடி
ைமலத்கதொடமைப் பொர்த்தபடிகய “கநடிய இம்ைமலத்கதொடரில் நொங்கள்
எங்கக தங்கி அச்சிமன வொர்க்கப் கபொகிகறொம்?” என்று ககட்டனர்.

“சிறிது கதொமலவில் குமக ஒன்று உள்ளது. கபொகர்பிைொன் அங்ககதொன்

சவொசனம் புரிந்து உடம்மப விடுவித்துக்ககொண்டு உயிமைப் பிற
உயிைற்ற உடம்புக்குள் புகுந்து கூடு பொய்தல் நிகழ்த்துவொர். அந்த
குமகயில்தொன் தொங்கள் தங்கி அச்சிமன உருவொக்கப் கபொகிறீர்”
என்றொன்.

“அங்கக ைிருக பயம் இருக்கொகத?” - ஒரு கருைொன் ககட்டகபொது ஓநொய்

ஒன்றின் ஊமள சப்தம் ககட்கத் கதொடங்கியது!

இன்று எதிர்பொைொைல் வந்துவிட்ட வொந்திமய சொமலகயன்றும் பொைொைல்

எடுத்துவிட்டொள் சொருபொலொ. சொந்தப்ைகொஷ் உடகன அவமளத் தொங்கிப்
பிடித்தவனொக “சொரு என்ன இது... கன்ட்கைொல் யுவர் கசல்ஃப்” என்றொன்.
அவள் மசமகயில் தண்ைர்ீ ககட்டொள். கவகைொய் கொர் கதமவத்
திறந்து தண்ைர்ீ பொட்டிமல எடுத்து வந்து தந்தொன். சற்கற
கபருமூச்கசொடு அமத வொங்கிக் குடித்தவள் திரும்பவும் வொந்தி
எடுத்தொள். இம்முமற புத்தகக் கமடக்கு அப்பொல் கசன்று சொமல
ஓைைொக எடுத்தொள். இருட்டி விட்டதில் கபரிதொய் யொரும்
கவனிக்கவில்மல.

ஒருவொறு சைொளித்து நிைிர்ந்தவள் “கலட் வ ீமூவ்” என்றொள்

கபருமூச்கசொடு.

“டொக்டர்கிட்ட கபொகவொைொ?”

“கநொ... இது ைசக்மக வொந்தி. ககொயட் கநச்சர் சந்து! கலட் வி மூவ்

ஃபர்ஸ்ட். ஐ நீட் கபட்கைஸ்ட்.”

“அப்ப இந்தக் கமடக்கொைமன நொமளக்குப் பொர்த்துக்கலொைொ?”

“கயஸ்... நொமளக்கு வந்து விசொரிப்கபொம்.”

- என்றபடி கொரில் சொருபொலொ ஏறிக்ககொள்ள, கொரும் புறப்பட்டது.

கசொல்லி மவத்த ைொதிரி அவர்கள் விலகவும் துரியொனந்தம் வைவும்
சரியொக இருந்தது. கபல்பூரிக் கமடக்கொைன் துரியொனந்தத்திடம்
‘`ககொஞ்சம் முந்தி வந்திருக்கக் கூடொது? ஒரு கபரிய பொர்ட்டி கொர்லகய
வந்திருந்தொங்க. கவயிட் பண்ை கநைைில்லொை கபொயிட்டொங்க” என்றொன்.

துரியொனந்தம் முகத்திலும் ஏைொற்ற கைமக ஓட ஆைம்பித்தது!

அந்தப் பிடொைன் தன் ைகுடி மூலம் பங்களொ முழுக்கச் சுற்றி

வந்துவிட்டொன். ஒரு பிைகயொஜனமும் இல்மல! முத்துலட்சுைிகூட
ைகுடி சப்தம் ககட்டு எழுந்து வந்து ைலங்க ைலங்கப் பொர்த்தொள்.
கதொட்டக்கொை ைருதமுத்து ஒரு புறம், சமையல்கொை ஆகைொக்ய கைரி
என்கிற அமடக்கலம்ைொ ஒரு புறம், பொனு ஒரு புறம், அந்த கஜொதிடர்
ஒரு புறம் என்று ஆளொளுக்கு ஒரு புறத்தில் நின்று கூர்ந்து
பொர்த்தபடிகய இருந்தனர். ஆனொல் பொம்பு இருந்தொல்தொகன
அகப்படுவதற்கு?

``ஒரு சன்யொசி தன் சக்திமயத் தன் கைண்டல நீரில்தொன்

பொதுகொக்கிறொன். நீர்பூதம் ைிகப் கபொதுவொனது. பயன்படுத்துபவர்க்கு ஏற்ப
பயன் தரும்.’’

இறுதியில் பிடொைன் இமளத்த ைொர்கபொடு மூச்கசறிய கஜொதிடரிடம்

வந்து “அது இப்ப இந்த வட்டுக்குள்ள
ீ எங்ககயும் இல்மல. ஏதொவது
பொதொளக் குழி வழியொ கவளிகயறியிருக்கும். உள்ள இருந்திருந்தொ என்
ைகுடிக்கு அது வந்கத தீைணும்” என்றொன். கைௌனைொயும் ஆழைொயும்
பொர்த்தபடி இருந்த பொைதி, பிடொைன் அருகில் வந்தவளொக “பொம்புக்குக்
கொது கிமடயொது - அது அதிர்வொலதொன் எமதயும் உைரும்னு சயின்ஸ்
கசொல்லுது. அப்புறம் எப்படி ைகுடிக்கு அது பிடிபடும்?” என்று
ஆைம்பித்தொள்.

அந்தக் ககள்வி பிடொைமன எதுவும் கசய்ய வில்மல. ஆனொல் கஜொதிடர்

கிருஷ்ைகுைொர் நந்தொ முகம் கசங்கினொர். பிடொைகனொ “இத்தொல
எம்புட்டுப் பொம்புங்கள எல்லொம் பிடிச்சிருக்ககன் கதரியுைொ... இல்லொட்டி
என்மனக் கூப்புடுவொங்களொ?” என்றொன்.

“என்ன ைிஸ்டர் நந்தொ... என் ககள்விக்கு இதுவொ பதில்?” என்று பொைதி

அவர் பக்கம் திரும்பினொள்.

“கைடம் ஜி... இப்ப இந்தக் ககள்விய எதுக்குக் ககக்கறீங்க... உங்களுக்கு

இவன் கைல நம்பிக்மக இல்லொட்டி விட்டுடுங்க.”

“சரி விட்டுடகறன்... ஆைொ உங்களுக்கு ஏன் இந்தப் கபொட்டி கைல

இவ்வளவு அக்கமற?” - ைிக நிதொனைொய் ஆனொல் ைிகுந்த அழுத்தமுடன்
ககட்டொள்.
“அக்கமற... அக்கமற... குச்நஹி! ஒரு கொைன் இன்ட்ைஸ்ட்! ஒரு பொம்பு
ஒரு கபொட்டிமயச் சுத்தி வருதுன்னொ சம்திங் ஈஸ்கதர் அதொன்..!”

“நிஜைொ அவ்வளவுதொனொ?”

“கயஸ்... தட்ஸ் ஆல்!”

“அப்ப பொம்புக்கும் கபொட்டிக்கும் சம்பந்தம் இருக்குதொ?”

“கடஃபனட்லி..”

“இது ஒரு ஆன்டிக்ஸ் ஐட்டம். பொம்பு நடைொட்டமும் கசடிககொடியுள்ள

ஒரு வட்டுல
ீ சகஜம். நீங்க எமத கவச்சு கைண்மடயும் ககனக்ட்
பண்றீங்க?”

“கநொ... இது ஆன்டிக்ஸ் ஐட்டம் இல்ல... பொம்பும் வழக்கைொன பொம்பு

இல்மல கைடம் ஜி...”

“பமழய புத்தகக் கமடல வொங்கினவ நொன்...”

“அப்படித்தொன் மடம் கவமல கசய்யும்...”

“மடம் கவமல எல்லொம் கசய்யொது. டயத்துக்குள்ள நொைதொன் கவமல

கசய்யணும்.”

“ஓ.கக. கைடம் ஜி... நொன் ஓப்பன் கசலஞ் பண்கறன். இந்தப் கபட்டிமய

உமடக்க நீங்க பர்ைிஷன் ககொடுங்க. இதுக்குள்ள பல அபூர்வைொன
விஷயங்கள் இருக்குது. அமத கவச்சு உங்க அப்பொமவ நொன்
கொப்பொத்திக் கொட்டுகறன்.”

“அது எப்படி உங்களுக்குத் கதரியும், அதுக்கு முதல்ல பதில்

கசொல்லுங்க...”

“கசொல்கறன்... இந்த ைொதிரி கபட்டி கைொம்ப அபூர்வம். இகதொட லொக்கர்

சிஸ்டம்கூட கைொம்ப அபூர்வம். கொத்துகூடப் கபொக முடியொதபடி இப்ப
இது லொக் ஆகியிருக்கு. ஃப்ரிட்ஜ்ல ஒரு கபொருமள கவச்சொ எப்படிக்
ககட்டுப்கபொகொகதொ அப்படி இதுக்குள்ள ஒரு குளிர்ச்சியும் பொதுகொப்பும்
இருக்குது. கபரும்பொலும் இமத சித்தர்கள்தொன் கவச்சிருந்தொங்க. நொன்
சித்தர் புத்தகம் படிச்சுதொன் கஜொசியனொகனன். அதனொல எனக்கு இமதப்
பத்தி நல்லொ கதரியும். இது ஒரு சித்தன் கபட்டி! சித்தன் கபட்டில
தங்கம் மவைம்லொம் இருக்கொது. நிச்சயைொ ைருந்து, குளிமக ைசைைி,
அப்புறம் இந்த ைொதிரி கபட்டிங்கறதொல ைசவொத மதலம், ைருத்துவ
ஏடுகள் இருக்கும். வற்றொத விபூதி வொசமன அடிக்கறதொல நொன்
கசொல்றது நிச்சயம்!”

“சரி... இமதத் திறக்கற வழி இப்ப எங்களுக்குத் கதரியும். இந்தப்

கபட்டிகயொட கபர்லதொன் அந்த வழிமுமற ஒளிஞ்சிருக்கு. ஆமகயொல
இமத உமடக்கொைகல திறக்கறதுதொன் எங்க கநொக்கம். அப்படித் திறந்து
பொர்த்துட்டு நொன், நீங்க கசொன்னது சரியொ தப்பொன்னு உங்களுக்குச்
கசொல்கறன். இப்ப நீங்க கிளம்புங்க.”

- பொைதி ைிக கநைொக, சுற்றி வமளக்கொைல் கபசிய கபச்சு கஜொதிடர்

கிருஷ்ைகுைொர் நந்தொமவ கலசொக அதிர்ச்சிக்கு ஆளொக்கியது. சற்கற
திைறலுடன் பொர்த்தொர். புருவத்தில் வளர்ந்திருந்த அரிவொள் முடி
இப்படியும் அப்படியும் ஆடியது.

பொனு கைௌனைொகப் பொர்த்தபடிகய இருந்தொள். பலத்த இறுக்கம்

அவளிடம். ஆனொல் கஜொதிடர் நந்தொவிடம் அமசகவ இல்மல.

“என்ன கஜொசியகை... நொன் கசொன்னது உங்க கொதுல விழமலயொ?”

“நல்லொ விழுந்துச்சு. இமத எப்படித் திறக்க முடியும்னு நம்பறீங்க...”

“நீங்க எதுக்கு இப்ப அமதக் ககட்கறீங்க?”

“இல்ல... உங்களொல முடியும்னொ, இப்பகவ திறக்கலொகை. நொனும்

இருக்ககன்... நொன் கசொன்னபடி எல்லொம் இருந்தொ அப்புறம் என்
கபச்மசக் ககட்பீங்கதொகன?”

“ைிஸ்டர் நந்தொ... நொன் நல்லமத யொர் கசொன்னொலும் ககட்கறவ.

ைற்றபடி யொர் எது கசொன்னொலும் ககட்கறவ கிமடயொது. குறிப்பொ
கஜொதிடர்கமள நொன் ைதிக்க விரும்பல. உங்களுக்குப் புரியும்னு
நம்பகறன். ப்ள ீஸ் லீவ் ைீ ...”

- சற்றுக் கடுமையொன குைலில் பொைதி கசொன்ன விதம் கிருஷ்ைகுைொர்

நந்தொமவச் சற்று ஸ்தம்பிக்ககவ மவத்தது.

“இப்ப கசொல்கறன் கைடம்ஜி, இந்தப் கபட்டிலதொன் உங்கப்பொவுக்கு

ைருந்து இருக்கு. அவர் கட்டொயம் பிமழப்பொர். அமத நொன் சொதிப்கபன்.
ஆனொ உங்களொல இந்தப் கபட்டிமய கவச்சு எதுவும் கசய்ய முடியொது.
உங்கப்பொ பிமழக்க ைொட்டொர்னு டொக்டர்கள் கசொல்லிட் டொங்க. 75
பர்சன்ட் சொன்ஸ் இல்மல. 25 பர்சன்ட் தொன் சொன்ஸ்... அதுவும்
குமறஞ்சு கிட்கடகபொகும்... உங்க பிடிவொதத்துனொல அப்பொமவ ைிஸ்
பண்ைிடொதீங்க. நொன் கசொன்ன ைொதிரி இருந்தொ தயவு கசய்து
என்மனக் கூப்பிடுங்ககொ.” - என்று கவகைொய்ப் புறப்பட்டொர் அந்த
கஜொதிடர். பொனுவிடம் தவிப்பு. கைல்ல அவளும் பின்கதொடர்ந்தொள்.
கசல்லும்கபொது கஜொதிடர் பொர்மவ வொளின் கைலும் கசன்றது.
கநருங்கிச் கசன்று உற்றுப் பொர்த்தவர்.

“இதுகூடகவ ஒரு துர்கதவமத இருக்கு. அதுக்கு ைத்தம்தொன் கைொம்ப

இஷ்டம்! ஒரு கொட்டுக் கடவுகளொட ஏவல் சக்திதொன் அந்த
துர்கதவமத... எப்ப யொர் இந்த வொமள அந்தக் கடவுமள வைங்கொை
கவளிய எடுத்தொலும் இந்த துர்கதவமத ைத்தம் பொர்த்துடும். ைற்றபடி
அப்படி ைத்தம் பொர்க்கமலன்னொ எடுத்தவங்க கைொம்ப நல்லவங்கன்னு
அர்த்தம். நொன் கசொல்றது சரியொங்கறத இப்பகவகூடப் பரிகசொதமன
பண்ைிப் பொர்க்கலொம்” என்ற கஜொதிடர் பிடொைமன அமழத்து வொமள
கவளிகய எடுக்கச் கசொல்ல, அவனும் தயங்கியபடிகய கவளிகய
உருவினொன். அப்படியும் வொள் முமன அவன் வயிற்றில் உைசி ைத்தம்
கதறித்தது!

முத்து லட்சுைிக்கு அமதப் பொர்க்க ையக்ககை வரும்கபொல் இருந்தது.

இப்கபொது கஜொதிடகை வொமள உமறக்குள் கபொட்டுவிட்டு, திரும்ப உருவ
விமழந்தவைொக ‘இது எந்த சொைிக்குச் கசொந்தகைொ அந்தச்சொைிக்கு என்
பைைநைஸ்கொைம்!’ என்ற படிகய வொமள உருவினொர். எந்தக் கொயமும்
இன்றி வொள் அவர் மகயில் ைின்னியது.

“இந்த வொளொலயும் பல நல்ல கொரியங்கள் சொதிக்கலொம். ஆனொ நொன்

கசொல்றத நம்பணும். நம்புவங்க..
ீ கபொகப்கபொக நம்புவங்க..
ீ வகைன்” என்று
கவளியில் நிற்கும் தன் படகு கொர் கநொக்கி நடந்தொர். பொைதியிடம்கூட
ஸ்தம்பிப்பு!

தைிழ் வொைி அலுவலகம்!

ைைி ஏமழக் கடந்துவிட்ட நிமலயில் ஆசிரியர் கஜயைொைன் புறப்பட

முமனந்தகபொது மகப்கபசி வழி அவரின் கொதில் பொைதியின் குைல்.
“அடகட பொைதியொ, உன் கொலுக்கொகத்தொன் பொைதி கொத்துக்கிட்டிருந்கதன்...
என்னொச்சு, உன் அப்பொ உடம்பு திரும்ப சீரியஸ்னும், நீ பழநி
கபொயிட்கடன்னும் ககள்விப்பட்கடன்? மைட்டர் அைவிந்தன்கூட உன்கூட
வந்து உதவி கசய்துகிட்டி ருக்கொைொகை... ஈஸ் இட்?”

“சொர்... நொன் இப்ப என் பங்களொல இருந்துதொன் கபசகறன். கைொம்பகவ

குழப்பைொன ஒரு சூழ்நிமலல இருக்ககன். உங்ககூட கபசினொ கதளிவு
கிமடக்கும்னு கதொணுது. உங்க அப்பொய்ன்கைன்ட் கவணும்,
கிமடக்குைொ?”

எப்ப யொர் இந்த வொமள அந்தக் கடவுமள வைங்கொை கவளிய

எடுத்தொலும் இந்த துர்கதவமத ைத்தம் பொர்த்துடும்.

“இப்பகவ கபசணுைொ பொைதி...”

“ஆைொம் சொர்..”

“அைவிந்தன் கூட இருக்கொைொ?”

“இல்மல. அவர் பழநியிலிருந்து வந்துகிட்டிருக்கொரு. நொன் முன்னொல

வந்துட்கடன்.”

“அப்ப... இப்ப வட்ல

ீ உன்கூட யொர் இருக்கொ?”

“என் பொட்டி, நொன், கவமலக்கொைங்க... அப்புறம் ைிஸ்டிகலொ ஒரு கபொட்டி,

ஒரு வொள், எப்பகவைொ வைலொங்கற நிமலல ஒரு பொம்பு.”

“வொட்... கபொட்டி, வொள், பொம்பொ?”

‘`ஆைொம் சொர்... ஆன்டிக்ஸ்னு வொங்கின ஐட்டம் ைிஸ்டிக்கொ ைொறிடிச்சு.

என்மனச் சுத்தி கபருசொ ஒரு சதி நடக்கற ைொதிரி எனக்குத் கதொணுது
சொர்...”

- பொைதி படபடத்தொள்!

- த ொடரும்… 01 Aug 2019

இறையு ிர் கொடு 36

அன்று அந்த ஊமளச் சப்தம் கருைொர்கள் இருவமையும் சற்றுத்

திடுக்கிட மவத்தது.

ஊமளச் சப்தத்தின் கதொடர்ச்சியில் யொமன ஒன்று பிளிறும் சப்தமும்

ககட்கத் கதொடங்கியது. புலிப்பொைி கருைொர்கமளப் பொர்த்தொன்.

“பயப்படொதீர்கள்... இது ைிருகங்கள் உலவிடும் வனப்பகுதிதொன்...

ஆனொலும் கபொகர் பிைொனின் குமகக்குள் யொகதொரு ைிருகமும்
நுமழயொது. வொசக் கட்டு கபொடப்பட்ட வொசமல உமடயது அந்த குமக!
நொகதொளி கவர் ைற்றும் சிறியொநங்மகச் கசடியின் சொறு கதளிக்கப்பட்டு
ஊர்ந்து வரும் வமகமயச் கசர்ந்த பொம்பு, பல்லி முதல் அைமை,
உடும்பு வமை எதுவும் உள் நுமழயொதபடி அங்கக கபொகர் பிைொன்
தமடகமள உருவொக்கியிருக்கிறொர்” - என்று அவர்களுக்கு
மதரியைளித்தொன்.

“எல்லொம் சரி... நொங்கள் குமகமய விட்டு, ககொள்ளவும் தள்ளவும்

கவளிகய கசல்ல கவண்டி வருகை அப்கபொது என்ன கசய்வது?” என்று
ககட்டொன் கருைொர்களில் ஒருவனொன கசங்கொன் என்பவன்.
“இதற்கொக நீங்கள் வனப்பகுதிக்குச் கசல்லத் கதமவயில்மல. குமகக்கு
கைகலகய நிமறய கற்சுமனகள் உள்ளன. அவற்மற ஒட்டி இலந்மத,
கநொைொ முதலிய ைைங்கள் வளர்ந்திருக்கும் ைண்பைப்பு உள்ளது. அதில்
குழிகள் கதொண்டி கழிப்பு ைலம் கசைவும் ைண்மைக்ககொண்டு திரும்ப
மூடிவிடலொம். ைலவொசமல சுத்தம் கசய்திட சுமன நீமை சருவங்களில்
ககொைர்ந்து பயன்படுத்தலொம். தொங்கள் நீைொட விரும்பினொல்
ஓமடகளும், சிற்றருவிகளும் ஏைொளைொக உள்ளன. உங்களுக்கொன
உைவிமன நொன் தினமும் ககொண்டு வந்துவிடுகவன்...”

-புலிப்பொைி அவர்கள் ககள்வி ககட்க இடகையின்றிப் கபசினொன்.

“கூமதக் கொற்று வசுகைொ?”

ீ - ஆழிமுத்து என்பவன் இக்ககள்விமயக்
ககட்டொன்.

“நிச்சயைொக... அதிகலன்ன சந்கதகம்?”

“என்றொல் அதிகொமலயில் உமறபனிகய இருக்குகை?”

“அவ்வளவு இைொது. ஆயினும் திறந்தகைனி எனில் பற்கள்

கிட்டிக்ககொள்ளும்...”

“அதன் கொைைைொய் நொங்கள் குமகக்குள் கைப்பு

கபொட்டுக்ககொள்கிகறொம்.”

“தொைொளைொக...”

-மூவரும் நடந்தபடிகய குமகமய கநொக்கிச் கசல்லும் ஒற்மறயடிப்

பொமதயில் நடந்தனர். இருைருங்கிலும் ஏைொளைொன ைமலத் தொவைங்கள்.
குறிப்பொய் அவுரி, கற்றொமழ, அந்தி ைந்தொமை அதிகம் கண்ைில் பட்டன.
“கநடுந்தூைம் கசல்ல கவண்டி வருகைொ?”

“இல்மலயில்மல... அகதொ கதரிகிறது பொருங்கள் குமக..”

“அது சரி... தொங்கள் இந்த நீர்க்குடத்மதக் கீ கழ மவக்கக் கூடொதொ...?

சுைந்தபடிகய இருக்கிறீர்ககள?”

“புனித நீர் இது... லிங்கொபிகஷகம் கொைப்கபொகிறது... இமதச் சுைப்பது

பொக்யம்..”

“நொங்கள் வந்து வைங்கலொைல்லவொ?”

“இது என்ன ககள்வி... தங்கள் கசயல்பொடு சிறப்பதற்கக இந்த

அபிகஷகம். கைலொக சைீ பைொய் கபரிய அளவில் ைமழயில்மல.
எப்கபொகதல்லொம் ைமழ கபொய்க்கிறகதொ அப்கபொகதல்லொம் எங்கள்
கபொகர்பிைொன் இதுகபொல் அபிகஷகம் புரிவொர்... உடகன ைமழயும்
வந்துவிடும்.”
“ஆச்சர்யைொக உள்ளகத... லிங்கொபிகஷகத்திற்கும் ைமழக்கும் என்ன
கதொடர்பு?”

“நொங்களும் இக்ககள்விமயக் ககட்டுள்களொம். அதற்கு கபொகர்பிைொன்

அளித்த பதிமலக் கூறுகிகறன். உங்களொல் புரிந்துககொள்ள முடிந்தொல்
புரிந்துககொள்ளுங்கள். விண்கவளி எங்கும் கொற்றின் அழுத்தத்திற்கும்
ஈர்ப்பு விமசக்கும் நடுவில் நம் எண்ை அமலகள் ைற்றும் பலவித ஒலி
ஒளி அமலகளும் உள்ளனவொம். இந்த அமலவரிமசயில்தொன்
ைமழக்கொன தூண்டுதல் உள்ளது. ைமழ கைகங்கமளக்
கவர்ந்திழுப்பதுடன் கொற்கறொடு கூடி அளவொககவொ, இல்மல
குமறவொககவொ ைிதைொககவொ ைமழப் கபொழிமவத் தருவது இந்த
அமலவரிமசதொன்.

இமற அபிகஷகங்களின் கபொது ைந்திை ஒலியொலும் பல்கலொைது

பக்திப்பைவசத்தொலும் உருவொகும் அமலவரிமச கொற்றில் கூடிக் கலந்து
கைகங்கள் கைல் கைொதி விமைவொகவும் சீைொகவும் கமைய
மவக்கிறதொம்...”

“நம் ைன உைர்வுகளுக்கு அப்படி ஒரு சக்தியொ?”

“அதில் சந்கதககை கவண்டொம். கபொகர் பிைொன் உங்களுக்கு தீட்மச

அளித்து விட்டபடியொல் இனி உங்கள் எண்ை அமலகளும் ைிக
பலைொனமவகய. எனகவ நீங்கள் இனி நிமனப்பகதல்லொமும்கூட
பலித்திடும்!”

“நிமனப்பகதல்லொகை பலித்திடுைொ... நம்ப முடியவில்மலகய..?”

“கவண்டுைொனொல் பரிகசொதமன கசய்து பொர்க்கலொைொ?”

“பரிகசொதமன எனும்கபொகத அங்கக ஒரு வமக சந்கதகமும்

வந்துவிடுகிறது. பூைை நம்பிக்மககயொடு நீங்கள் நிமனயுங்கள்.
நிச்சயம் பலிக்கும்.”
“நீங்கள் எவ்வளவு கசொன்னொலும் துளியொவது சந்கதகம் இருக்ககவ
கசய்யும்... அனுபவப்படொைல் நம்பிக்மக வைகவ வைொது.”

“சரி... உங்கமளச் கசொல்லும் நொன் உங்களுக்கொக நூறு சதவிகித

நம்பிக்மககயொடு உங்கள் விருப்பத்மத ஈகடற்ற சித்தைொயுள்களன்.
நீங்கள் விரும்பும் ஒன்மறச் கசொல்லுங்கள்...”

-புலிப்பொைி அப்படிச் கசொல்லவும் கருைொர்கள் இருவருகை

திமகத்துப்கபொய் என்ன ககட்பது, எந்த விருப்பத்மதச் கசொல்வது என்று
தடுைொறி சற்கற விமளயொட்டொக,

“எங்களுக்கு இப்கபொது நன்கு பசிக்கிறது... நொங்கள் ருசித்து உண்ை

அறுசுமவ உைவு கிமடக்குைொ?” என்று ககட்டனர்.

“உங்கமளக் குமகயில் தங்க மவத்துவிட்டு நொன் கபொய் அமதக்

ககொண்டு வந்துவிடுகவகன! இது ஒரு விருப்பைொ என்ன? கவறு
ஒன்மறச் கசொல்லுங்கள்...”

“கவறு... கவறு...” என்று தொமடமயத் தடவியவர்கள் “ஆங்...” என்று

கபரிதொய் முகம் ைலர்ந்தவர்களொய் ``நொங்கள் கருவூர்ச் சித்தமைக் கண்டு
எங்கள் குலத்கதொழில் நிைித்தம் அகநக கருத்துகமளத் கதரிந்துககொள்ள
விரும்புகிகறொம். கருவூைொர் ஆகைசொத்திைமும், கட்டடக் கமலயும் கற்ற
கபரும் நிபுைர் என்று ககள்விப்பட்டிருக்கிகறொம். விண்ைில் இருந்து
ைண்ணுக்கு வந்த பிைம்ை சிருஷ்டிகளொன விஸ்வகர்ைொக்களின் ைைபில்
வந்தவர்ககள நொங்களும்! ைண், ைைம், உகலொகம், கல், ைசம் எனும் ஐந்தில்
நொங்கள் உகலொகப் பிரிவில் கசன்றுவிட்டவர்.

ைைத்திற்கு ஒரு பிரிவும், கல்லுக்கு ஒரு பிரிவும், ைண்ணுக்கு ஒரு

பிரிவும், ைசைொகிய ஓவியத்திற்கு ஒரு பிரிவும் என்று எங்கமள
வமகப்படுத்திவிட்டதொகக் கூறுவர். கைொத்தத்தில் ‘கலொ பஞ்சைர்’ என்று
சுருக்கைொய்க் கூறி, தனிகய எங்களுக்கு ‘உகலொகக்கருைர்’ என்ற
அமடயொளம் அளித்தனர். கொலத்தொல் நொங்கள் அகநக ைொற்றங்கமளச்
சந்தித்து இந்தச் கசைகசொழ பொண்டிய ைண்டலங்களில் பலவிதைொய்
விளிக்கப் படுகிகறொம். ககொல்லன், கருைொன், சிற்பி, வமைஞன், ககொத்தன்,
தச்சன் என்று எங்களுக்குப் பலப்பல கபயர்கள்... இப்படிப்பட்ட எங்கள்
கூட்டத்தில் இருந்தும் ஒரு சித்தன் உருவொகியிருப்பது எங்களுக்குப்
கபருமை கசர்க்கும் விஷயம் அல்லவொ?”

-ஆழிமுத்து கநஞ்மச நிைிர்த்திக்ககொண்டு ககட்டொன். அமதக் ககட்ட

புலிப்பொைிக்குள்ளும் ஒரு ைலர்ச்சி.

“அற்புதம்... அற்புதம்... இது உள்ளபடிகய ைிகச்சிறந்த விருப்பம்.

கருவூைொமைப் பற்றி நொன்கூடக் ககள்விதொன் பட்டிருக்கிகறன். கநரில்
கண்டதில்மல. தஞ்மச கசொழனின் ஒரு சிவொலய நிர்ைொைத்தில் அவர்
பங்கு பற்றி கபொகர் பிைொன் ஒரு சையம் விரிவொககவ கசொல்லியுள்ளொர்.
தொயின் கருவில் இருக்கும்கபொகத ஆகைக்கமல ஞொனத்மதப்
கபற்றுவிட்டவைொம் அவர்!

கருைொர் இருவரும் பசிகயொடு இருப்பதொலும், முன்கப அவ்விருப்பத்மதச்

கசொல்லியிருந்ததொலும் குமகமய உற்று கநொக்குவமதவிட ைைத்தடிச்
சமையமலப் பொர்ப்பதில் ைிகுந்த நொட்டம் ககொண்டனர்.

ைண்குைம், கல்குைம், உகலொகக்குைம், ைைகுைம், மதலகுைம் என்று

சகலத்தின் குைங்கமளயும் ஸ்பரிசத்தொலும் தட்டிப் பொர்த்தும், கைொந்து
பொர்த்தும், பரிகசொதித்தும் அறிவதில் நிபுைர் என்பொர் கபொகர் பிைொன்..!
ஒரு முமற கபொகர் பிைொனிடம் யவ்வன கொந்தி என்னும் மூப்மப
கவல்லும் கலகியத்மதப் கபற்று அமத உண்டவரும்கூட. எனகவ
நைக்கு ஒரு நூற்றொண்டு என்பது அவருக்குப் பத்து வருடங்களுக்குச்
சைம் என்பொர் கபொகர் பிைொன்..! அப்படிப்பட்டவர் இப்கபொது எங்கக
இருக்கிறொகைொ, எப்படி இருக்கிறொகைொ கதரியொது. ஆனொலும் கொசிக்குச்
கசன்ற இடத்தில் அவமைப் பொர்த்ததொக கபொகர் பிைொன் கூறியது எனக்கு
நம்பிக்மக தருகிறது. எனகவ அவர் தவத்திகலொ, இல்மல
ஜீவசைொதிக்குள்களொ, அதுவுைன்றி இையத்திகலொ இருக்க வொய்ப்பில்மல.
அகநகைொக அவர் கபொதிமக ைமலப்புறத்திகலொ இல்மல பொை தீர்த்த
அருவி ைருங்கிகலொ இருக்கக் கூடும்.

ைசவொதத்திலும் அஷ்டைொசித்திலும் அதிகதர்ந்தவர் எனகவ உளைொற

நொன் இப்கபொது அவமை தியொனிக்கப் கபொகிகறன். நிச்சயம் என் தியொன
வச்சில்
ீ அவர் திகைக அமலத்கதொடர்பு ஏற்பட்டு அவர் என்
விருப்பைொகிய உங்கள் விருப்பத்மத அறிந்து இங்கு வருவொர் என்று
நம்புகவொம்.

என் குருவொகிய கபொகர் பிைொனின் தீட்மச என்பது இமறயருளுக்கு

இமையொனது என்றொல் இன்று நொம் கருவூர்ச் சித்தமைச் சந்திக்கப்
கபொவதும் நிச்சயம்” - என்று உறுதிப்படக் கூறினொன் புலிப்பொைி.

கருைொர்கள் இருவர் முகத்திலும் ஒருவமக புளகொங்கித உைர்வு

கதன்பட ஆைம்பித்தது. அகதகவமள குமகவொயிலும் வந்துவிட்டது.
கைகலறி வந்த முமனப்பில் கைனிகைல் வியர்மவ துளிர்த்து
ைண்புழுக்கள் கநளிவதுகபொல் அது கநளிந்தபடி இருக்க, சில்கலன்ற
கொற்று கைனி வருடி, இதம் இதம் என்றது.

கசங்கொன் தன் தமலப்பொமகமய அவிழ்த்துத் கதொமளயும் கழுத்மதயும்

துமடத்துக்ககொண்டொன். நல்ல கறுப்பு நிறத்தொல் ஆன நீண்ட கூந்தல்
அவனுக்கு... வசும்
ீ கொற்றில் கவடகவடத்துப் பறந்தது அது.

இதுதொன் நீங்கள் அச்சிமன வொர்க்கப்கபொகும் குமக... உள்கள

இன்னமும் குளுமையொக இருக்கும்” என்ற புலிப்பொைி மகயில் உள்ள
கசப்புக்குடத்மதத் தமலகைல் மவத்துக்ககொண்கட குமகக்குள் நுமழந்து
அவர்களுக்கும் கொட்டினொன்.உள்கள ைிகச் சுத்தைொய் இருந்தது.
குமககளில் கபரும்பொலும் கைடிகள் படுத்திருக்கும்; வவ்வொல்களும்
அமடந்திருக்கும். அவற்றின் கழிவு நொற்றம் மூக்மகச் சிணுப்பும்.
இங்கக அவ்வொகறல்லொம் இல்மல. சைதளைொய் இருந்தது, கீ ழ்பொகம்!
கைகல திருவொச்சிகபொல வமளவு. பக்கவொட்டில் அளவொன கபொந்துகள்.
அவற்றில் பீங்கொன் கிண்ைங்கள், ைண் கலயங்கள் கண்ைில்பட்டன.
ஒரு கல் கைமட கைல் ையிற்பீலியொல் ஆன புரிக்கட்டு கொைப்பட்டது.
ஒரு குறிப்பிட்ட இடத்தில் ஓம் என்கிற எழுத்மத எழுதி அதனூகட
கவமலயும் சரிவொக வமைந்திருந்தொர் கபொகர். அதற்கு முன் உள்ள
இடத்தில் கல்படுக்மக உளி ககொண்டு கவட்டப்பட்டிருந்தது.
படுக்மகக்கல்லில் கொல் மவக்கவும் சிலுசிலுப்பு அப்பி எடுத்தது.
குண்டலினி கபொலம் வமை அந்தச் சிலுசிலுப்பு உடம்பின் வழி கைகலறி
கைொத்த உடமலயும் சிலிர்க்கச் கசய்தது.

“ “இந்த இடம் எங்களுக்கு ைிக இதைொன உைர்மவத் தருகிறது.

கொலகைல்லொம் இங்கககய இருந்து விடலொைொ என்று கூடத்
கதொன்றுகிறது” என்றொன் கசங்கொன்.

“கபொகர் பிைொனின் ஆமசக்குரிய இடங்களில் இதுவும் ஒன்று. இங்கக

அவர் தவம், தியொனம், ஆசனம், கயொகம், பயிற்சி வமைதல் என்று
பலகொரியங்கள் புரிவொர். அப்பழுக்கின்றி அச்சு அமைய இதுகபொல் ஓர்
இடகை ைிகத்கதொது என்கற இங்கக உங்கமளப் பைித்துள்ளொர்...”

“ைிகவும் ைகிழ்ச்சி. உங்களின் அடுத்த திட்டம்?”

“கீ கழ இருக்கும் கைய்கண்ட சித்தரின் குமகப்புலம் கசன்று அங்குள்ள

லிங்கத்துக்கு இந்த கங்மக நீமை அபிகஷகம் கசய்வதுதொன்..”
“நொங்கள் வைலொைல்லவொ?”

“உங்களுக்கொகத்தொன் இந்த அபிகஷககை. உங்களின்

கதொழிற்கருவிகமளயும் ககொண்டு வொருங்கள். அங்கு மவத்து
வைங்கிவிட்டு பின் இங்கு வருகவொம்.”

“கைய்கண்ட சித்தர் குமக கவகு தூைைொ?”

“இல்மல... அருகில்தொன் உள்ளது. அந்த வடகைற்கு மூமலயிலிருந்து

பொர்த்தொல் பருத்து வளர்ந்திருக்கும் வில்வ ைைங்ககளொடு நன்கு
கதரியும். ஹரிககச பர்வதம் என்றும் இந்த ைமலப்பகுதிமயச்
கசொல்வொர்கள்” - என்ற புலிப்பொைி, அந்த குமகக்கு கவளிகய வடகிழக்கு
மூமலக்குச் கசன்று கீ கழ சரிமவக் கொட்டினொன். அந்த குமகயும்
ைைமும் கதரிந்தது.

“கைய்கண்ட சித்தர் என்பவர்தொன் அங்கு இருக்கிறொைொ... அதனொல்தொன்

அப்கபயைொ?”

“ஆம். வொழ்வில் எது கைய் என்னும் உண்மைமயக் கண்டறிந்துவிட்ட

கொைைத்தொல் கொைைப் கபயைொககவ கைய்கண்ட சித்தர் என அவமை
எல்கலொரும் அமழக்கின்றனர்...”

“அவர் தரிசனமும் வொய்க்குைொ?”

“அவரும் ஒரு ைமலச் சஞ்சொரி... குறிப்பொக சதுைகிரி எனப்படும்

பூகலொகக் மகலொய ைமலத்தலத்துக்குச் கசன்றுவிடுபவர். நைக்குக்
ககொடுப்பிமன இருந்தொல் அவைது தரிசனமும் நைக்கு வொய்க்கலொம்.”

கபசிக்ககொண்கட ைமலச்சரிவில் இறங்கி, புதர்கமளக் குமடந்து கடந்து

ஒருவொறு கைய்கண்ட சித்தர் குமகப்புலத்மத அமடந்தனர். குமககய
லிங்க வடிவில் கதன்பட்டு ஒரு பைவச உைர்மவ ஏற்படுத்திற்று.

ஒரு விவசொயக் குடிமயச் கசர்ந்த குடும்பம் பமடயல் வழிபொட்டிற்கு

வந்திருந்தது. வந்த இடத்தில் ஓைைொய் ைைத்தடியில் பமடயல் உைவு
தயொைொகிக்ககொண்டிருந்தது. வொசம் மூக்மகக் குமடந்தது. கருைொர்
இருவரும் பசிகயொடு இருப்பதொலும், முன்கப அவ்விருப்பத்மதச்
கசொல்லியிருந்ததொலும் குமகமய உற்று கநொக்குவமதவிட ைைத்தடிச்
சமையமலப் பொர்ப்பதில் ைிகுந்த நொட்டம் ககொண்டனர்.

புலிப்பொைியும் புரிந்துககொண்டொன். பசிவந்தொல் பத்தும் பறந்து

கபொய்விடும். பசி ஓர் உயிரின் கநொய்க்கு கநொய், ைருந்துக்கு ைருந்து!
அதனொல்தொன் கபொகரின் ககொட்டொைத்தில் அன்னசொமலக்கு பிைதொன
இடம். வயிற்மற நிமறத்துவிட்டொல் பின் ைனத்மத நிமறப்பது சுலபம்.
தொனங்களிலும் தமலசிறந்த தொனம் அன்னதொனகை!

இமதப் புலிப்பொைி கபொகர் வழி நன்கு உைர்ந்திருந்தபடியொல்

கருைொர்களிடம் “கவமலப்படொதீர்கள்... வழிபொட்மட முடித்து
விடுகிகறன். பிறகு நொமும் உண்ைச் கசல்லலொம்” என்று கங்மக
நீகைொடு பூஜிக்கத் கதொடங்கியவன் - நீகறடுத்து கநற்றியில்
பூசிக்ககொண்டு சப்பைைிட்டைர்ந்து முத்திமை கபொட்டு சடங்குகள் புரிந்து
பின் கைல்ல எழுந்து ஈசனுக்கொன நொைொவளிகமளச்
கசொல்லிக்ககொண்கட கசன்று, வில்வைைத்தின் இமலகமளப் பறித்து
வந்து லிங்கத்துக்கு அர்ச்சமன புரியும் முன் கங்மக நீமை லிங்கம்
கைல் கசொரிய விட்டொன். பின் வில்வ இமலகமளத் தூவி
அர்ச்சித்தொன். இறுதியொக கநய்தீப விளக்மகக் கொட்டியவன்.
“வழிபொட்டில் இமறவன் முன் கொட்டப்படும் தீபத்மதக் கொண்பதும்
அப்கபொது பிைொர்த்திப்பதும்தொன் சிறப்பு. இவ்கவமள கண்கமள
மூடிக்ககொள்ளக் கூடொது” - என்று விளக்கைளித்தொன். இறுதியொக
மூவரும் வலம் வந்தனர். அப்கபொது அந்த விவசொயக் குடும்பத்மதச்
கசர்ந்த முதியவர் அவர்கள் மூவமையும் கநருங்கி,

“ைொகை... வயல்ல நல்ல கவள்ளொமை கண்டதொல இந்த ஆகொசம் பொர்த்த

லிங்கத்துக்கு பமடயல் பூமச கவச்கசொம். அப்படிகய கபொங்கிச்
சொப்பிட்றது எங்க வழக்கம். அப்ப சிவனடியொர்களுக்குத்தொன் முதல்
இடம். இப்ப யொரும் கொகைொகைன்னு கலங்கி நின்கனன். அந்த
ஈசுவைன் உங்கமள அனுப்பி கவச்சுட்டொன். எங்க பூமச விருந்மத
ஏத்துக்கிட்டு எங்க உச்சி தீண்டணும் (ஆசீர்வதிக்கணும்)” என்றொர்.
- கருைொர்கள் இருவரிடமும் பிைைிப்பு. சற்று முன் ைனதில் கதொன்றிய
ஒரு விருப்பம். இகதொ நிமறகவறப்கபொகிறது! அப்படியொனொல்
கருவூைொமையும் சந்திப்பது சொத்தியம்தொகனொ?

அவர்கள் இருவருக்குள்ளும் பிைைிப்பும் திமகப்புைொய் ககள்வி...

இன்று எப்கபொதும் கபரிதொய் படபடப்ப வளில்மல இந்த பொைதி.

கஜயைொைமன பொைதி ைிககவ கயொசிக்கவும் மவத்துவிட்டொள்.

“சொர்...”

“கயஸ் பொைதி.”

“என்ன சொர் கைௌனைொயிட்டீங்க?”

“ஒண்ணுைில்மல... நீ சதி நடக்கறதொ கசொன்னமத எப்படி எடுத்துக்க

றதுன்னு எனக்குத் கதரியல... ஆைொ நீ எப்ப பழநில இருந்து வந்கத?”

“இப்பதொன் ஒரு ஒன் அவர் ஆகுது...”

“சரி... முதல்ல நல்லொ கவந்நீர்ல குளி! ககொஞ்சம் ஃப்கைஷ்

பண்ைிக்ககொ. நொன் கநர்ல வகைன்...”

“சொர்... நிஜைொவொ கசொல்றீங்க?”

“முதல்ல ஏதொவது ஒரு கொபி ஷொப்ல சந்திக்கலொம்னுதொன்

நிமனச்கசன். அந்தப் கபட்டி, அப்புறம் வொள், இமதப் பொக்கணும்னொ உன்
வட்டுக்கு
ீ வந்தொ தொகன பொக்க முடியும்?”

“நிச்சயைொ நீங்க என் வட்டுக்கு

ீ வர்றது எனக்கும் கபருமை சொர்...”

“நீ டூ ைச்சொ ஃபீல் பண்கற? இப்ப ைைி ஏகழகொல்... நொன் எட்டு ைைி
டின்னமை முடிச்சிட்டு எட்டமைக்கு உன் வட்ல
ீ இருக்ககன். மைட்?”

“டின்னமை என் வட்ல

ீ கவச்சுக்கலொகை சொர்...”
“இன்னிக்கு கவண்டொம். ஒரு நல்ல கொபி ககொடு கபொதும். அப்புறம் நீ
ககக்க நிமனக்கற ககள்விகமள க்ரிஸ்ப்பொ தயொர் பண்ைிக்ககொ... மப.”

நொன் இந்த ஆவி ஆத்ைொமவ எல்லொம் நம்பற ஒருத்தன்தொன். ஆனொ

அதுக்கொக அது இப்படி ஆஸ்பத்திரிக்ககல்லொம் வந்து ைிைட்டும்கறத
என்னொல நம்ப முடியல.

- அழகொய் கட் கசய்தொர் கஜயைொைன். கவளிகய வைவும்

கபொர்ட்டிககொவில் கொர் தயொைொய் நின்றுககொண்டிருந்தது. பிரின்டிங்
கசேன் சீனியர் ஆப்பகைட்டர் பக்தவத்சலம் மநட் டியூட்டி நிைித்தம்
உள் நுமழந்துககொண்டிருந்தொர். சபரிைமலக்கு ைொமல கபொட்டிருப்பது
கதொற்றத்தில் கதரிந்தது.

“நைஸ்கொைம் சொர்..”

“என்ன பக்தவத்சலம் மநட்ஷிப்டொ?”

“ஆைொம் சொர்...”

“எப்கபொ ைமலக்கு?”

“அடுத்தவொைம் சொர்..”

“கைொம்ப வருஷைொ கபொறீங்க இல்ல?”

“ஆைொம் சொர் - இது முப்பதொவது ைமல.”

“குட்.” - கசொன்னபடி கொரில் ஏறவும் அந்த முப்பது வருஷ பக்தியும்

ஈடுபொடும் கஜயைொைனுக்குள் பலவித எண்ைங்கமள உருவொக்கத்
கதொடங்கியது. பக்தவத்சலத்மத இருபது வருடங்களொகத் கதரியும். ஒகை
சீைொன வொழ்க்மக! கஜயைொைன் வமையிலும்கூட அப்படித்தொன்...
ஐயப்பமன நம்புவதொல் ஒரு சிறப்கபன்கறொ, ஐயப்பமனகய
சிந்திக்கொததொல் ஒரு குமற என்கறொ நிமனக்க எதுவுகையில்மல.
அப்படியொனொல் இகதல்லொம் பழக்க வழக்கம் சொர்ந்த ஒன்றுதொனொ?
அதற்கும் கைல் என்றொல் அது என்னவொய் இருக்கும்?
கசன்மனயின் திைறலொன ட்ைொஃபிக்கில் ஊர்வலம் கபொவது கபொல்
அவர் கொர் கசன்றிட, அவருக்குள் அன்மறய பத்திரிமகத் கதமவகமளக்
கடந்த ஒரு ைொறுபட்ட சிந்தமன!

ஹொஸ்பிடல்!

பொனுகவொடு திரும்ப வந்த கிருஷ்ைகுைொர் நந்தொ ககைசபொண்டி

வமையில் ஆச்சர்யைளித்தொர்.

“சொகைொடநிமல எப்படி இருக்கு பொண்டி...”

“அப்படிகயதொன் இருக்கு கஜொசியகை... ஏகதொ ஒரு ஊசிைருந்து

சிங்கப்பூர்ல இருந்து வைணுைொம். அமத வை மவக்க பொடொய்ப்
பட்டுக்கிட்டு இருக்கொங்க..” - என்ற பொண்டி அடுத்து பொனுவிடம்தொன்
ஊன்றினொர்.

“என்னப்பொ... கபொசுக் கபொசுக்குன்னு கொைொைப்கபொயிட்கற? ஒத்த ஆளொ

நொன் இங்க எவ்வளவு கபமை சைொளிக்கறது?”

“அண்கை ைைி இப்ப எட்டொகப்கபொகுது... கொமலல ஒன்பது ைைிக்கு

வந்கதன். நொனும் ஒண்ணும் சும்ைொ இல்லண்கை?”

“உடகன இந்த எட்டு ைைி கநை கவமலய எல்லொம்

ஞொபகப்படுத்தொகத... உன்மன கவமலக்கு எடுக்கும்கபொகத ஐயொ என்ன
கசொன்னொர்னு ஞொபகம் இருக்குல்ல..?”

“இப்ப நொன் என்ன கசய்யணும்... அமதச் கசொல்லுங்க...”

“இப்ப வட்டுக்குப்
ீ புறப்படு... நொமளல இருந்து ககொஞ்சம் இங்மககய
இரு... ஆைொ பொைதி பொப்பொ வந்திடுச்சொ?”

“வந்துட்டொங்கண்கை... அங்க வட்ல

ீ அந்தப் கபட்டிகயொட ஒகை
ைகமள... பொம்பு கவற பொடொய்ப் படுத்திடிச்சு.”

“ஹும்... எல்லொம் ஒகை கண்கட்டொ இருக்கு. நொன் கசொல்றதக்

ககக்கதொன் ஆள் இல்ல...”

“ஆனொ கஜொசியர் எல்லொம் நல்லதுக்குத் தொன்னு கசொல்றொர்... பொைதி

கைடகைொ இடத்மதக் கொலி பண்ணுங்கன்னு கறொைொ கசொல்லிட்டொங்க.”

“பொைதி தங்கைொன கபொண்ணு... ஆனொ இந்த ைொதிரி விஷயத்துல

அனுபவம் இல்லொததொல நம்ப கவண்டியமத நம்ப ைொட்கடங்குது...”

“நொன்கூட ககொஞ்சம் கைடம் ைொதிரி தொண்கை... ஆனொ எப்ப அந்தக்

குைொைசொைி ஆவிய பொர்த்கதகனொ, அப்ப இருந்கத நொன் ைொறிட்கடன்.
இப்பகூட பயத்கதொடதொன் வந்திருக்ககன். கஜொசியர் ைந்திரிச்ச கயிறு
ஒண்மைக் ககொடுத்து, கட்டிக்கச் கசொன்னொர். பொருங்க...”

- அவள் தன்வலக் மகமயக் கொட்டினொள். அதில் ஒரு கறுப்புக் கயிறு!

அப்கபொது சூழலில் ஒரு அதீத பைபைப்பு... திபுதிபுகவன சிலர் ஓடினர் -

கபொலீஸ்கொைர்கள் சிலர் ஓைைொய் ஒதுங்கி மகப்கபசியில் பைபைப்பொகப்
கபசத் கதொடங்கினர். கடந்து கபொன ஒரு நர்மஸ நிறுத்தி ககைச
பொண்டியன் ககட்கத் கதொடங்கினொர்.

“என்னம்ைொ விசயம்... ஏன் எல்லொரும் ஓடறொங்க?”

“அந்த சப் இன்ஸ்கபக்டர் இறந்துட்டொருங்க...”

“யொரும்ைொ... ஆக்ஸிகடன்ட் ஆனவைொ?”

“ஆைொம்...”

“நல்லொதொகன கைகவர் ஆகிக்கிட்டிருந்தொர்?”

“சடன் அட்டொக்... சொகும்கபொது குைொைசொைி, குைொைசொைின்னு ஏகதொ
கசொல்ல வந்திருக்கொரு. ஆனொ அதுக்குள்ள உயிர் கபொயிடிச்சு..”

-நர்ஸ் பீதிமயக் கிளப்பி விட்டு விலகிக் ககொள்ள குைொைசொைி விஷயம்

பற்றிக்ககொள்ள ஆைம்பித்தது. ககைச பொண்டியனுக்குள்களயும் உதறல்...
அந்த சப்இன்ஸ்கபக்டர், எம்.பி.யொன ைொஜொ ைககந்திைனுக்கு உதவி
கசய்த நபர். குைொைசொைிமய ஓவைொய் ைிைட்டியவரும்கூட... அவருக்கக
இந்த கதி என்றொல் ைவுடி கவங்மகயமனயும், எம்.பி-மயயும் அந்தக்
குைொைசொைி ஆவி சும்ைொ விடுைொ என்ன?

ககைச பொண்டியமன கநருங்கிய பொனு

“அண்கை...” என்று கமலத்தொள்.

“கசொல்லு பொனு..”

“என்னண்கை இது... பயைொ இருக்குண்கை..”

“அதொன் கஜொசியர் கறுப்புக் கயிறு கட்டியிருக்கொகை... எனக்கும் ஒரு

கயிற்மறக் கட்டி விடச் கசொல்லு” என்று சலனைிகுதிகயொடு
கசொன்னகபொது கஜொதிடர் வட்டக்கண்ைொடி வழியொக ICU வுக்குள்
இருக்கும் ைொஜொைககந்திைமனப் பொர்த்தபடி இருந்தொர்.

இருவரும் அவமை கநருங்கி ஒரு ஓைைொக ஒதுங்கினர்.

ககைச பொண்டியிடம் இப்கபொது பலப்பல ககள்விகள்.

“கஜொசியகை... நொன் இந்த ஆவி ஆத்ைொமவ எல்லொம் நம்பற

ஒருத்தன்தொன். ஆனொ அதுக்கொக அது இப்படி ஆஸ்பத்திரிக்ககல்லொம்
வந்து ைிைட்டும்கறத என்னொல நம்ப முடியல. நடக்கறத பொர்த்தொ
நம்பொை இருக்கவும் முடியல.”

“நீங்க நம்பறதும் நம்பொததும் கவற விஷயம். ஒண்ணு ைட்டும் நிச்சயம்

- ஒரு சத்யைொன ைனுஷமன, நம்ப எம்.பி தப்பொ கதொட்டுட்டொரு. எனக்கு
அதுல சந்கதககை இல்மல.”
“அதுல எனக்கும் சந்கதககை இல்மல.

எம்.எல்.ஏ ஆறதும் எம்.பி ஆறதுகை ககொடி ககொடியொ

சம்பொதிக்கத்தொன்னு ஆகிப்கபொச்சு... அவ்வளவும் ைக்கள் பைம். ஆனொ
இப்படி ைத்த யொருக்கும் நடந்த ைொதிரி கதரியலிகய கஜொசியகை..?”

“சத்யைொன ைனுஷன்னு கசொன்கனகன... கவனிக்கலியொ?”

“குைொைசொைி ைொதிரி நிமறய சத்யைொன ைனுஷங்கள நொன்

பொத்திருக்ககன் கஜொசியகை... எவ்வளகவொ கபர் கைப்
பண்ைப்பட்கடல்லொம் கசத்துப்கபொறொங்க. ஆனொ அப்படி கசத்த யொரும்
ஆவியொ வந்ததொ கதரியலிகய? அப்படி வந்தொ கூட உண்மையில
நல்லொ இருக்கும். கைப் பண்ை நிமனக்கறவனுக்கும் ஒரு பயம்
வரும்ல?”

“பொண்டி... இந்த விஷயத்துல ஒரு கைக்கு இருக்கு. சிலர் கசத்தபிறகு

ஆவியொ அமலயணும்னு ஒரு விதியமைப்பு இருக்கு.
அப்படிப்பட்டவங்கள்ள ஒருத்தன்தொன் இந்தக் குைொைசொைி...”

“அது ஏன் சிலர் கண்ணுக்கு ைட்டும் அந்த ஆவி கதரியுது?”

“ைனுஷப் பிறப்புல கதவ கைம், ைொட்சஸகைம், பூதகைம்னு பல

அடிப்பமட இருக்கு. அகதகபொல தொகயொட வயிற்றுல
கருக்ககொள்ளும்கபொது இருக்கற நட்சத்திை கதி, கிைகநிமலகள்னு இந்த
விஷயத்துக்குப் பின்னொல சூட்சுைைொ நொை உைை நிமறய விஷயங்கள்
இருக்கு.

மூணு வயசுல மூவொயிைம் பக்கங்கமள ஞொபகம் கவச்சுக்க முடிந்த

சக்தில இருந்து, ைின்சொைம் தொக்கினொலும் எதுவும் ஆகொத உடம்பு வமை
ைனிதப் பிறப்புல விதிவிலக்கொன அதிசயம்னு நிமனக்க மவக்கற பலர்
இருக்கொங்க. அந்தப் பட்டியமலச் கசர்ந்த சிலர்தொன் ஆவிகமளப் பொர்க்க
முடிஞ்சவங்களும்...”
“என்கனன்னகைொ கசொல்றீங்க... கபொகட்டும். நம்ை எம்.பி
கபொமழச்சிடுவொருன்னு இப்பவும் நம்பறீங்களொ?”

“எனக்கு அதுல எந்த சந்கதகமும் இல்மல.”

“இல்ல... சப் இன்ஸ்கபக்டர் கபொயிட்டொரு! அவரு நம்ப ஐயொ கபச்மசக்

ககட்டுத் தப்பு பண்ைவரு. இகத ைொதிரிதொன் அந்த கவங்மகயனும்...
குைொைசொைி இவங்க கண்ல பட்டு பயத்மத உண்டொக்கிகய
ககொல்றதொதொன் நொன் நிமனக்ககறன். இப்ப இங்க உங்ககூட நொன்
இப்படிப் கபசறமதக்கூடக் ககட்டுகிட்டு இருக்கலொம்... நொனும் ஒரு
பயத்கதொடதொன் கபசகறன். நல்லொ கயொசிச்சு கசொல்லுங்க.. ஐயொ
கபொழச்சுக்குவொைொ?”

“எப்ப அந்தப் கபட்டி எம்.பி பங்களொவுக்கு வந்திச்கசொ அப்பகவ எம்.பி-

க்கு ஆபத்து இல்மலன்னுதொன் அர்த்தம்...”

“அதுல உங்க நம்பிக்மகப்படி ைருந்து இருக்குன்கன மவப்கபொம். அமத

இப்ப எம்.பி-க்கு, இந்த ஆஸ்பத்திரில இருக்கற நிமலல ககொடுக்க
முடியுைொ? டொக்டருங்க ககொடுக்க விடுவொங்களொ?”

“எனக்கு அகதல்லொம் கதரியொது... எம்.பி. ஜொதகப்படியும் அல்ப ஆயுள்

ஜொதகம் கிமடயொது. அவர் நிச்சயம் பிமழப்பொரு... நொன் உயிகைொட
இருக்கற வமை இது நடந்கத தீரும். அமலயற குைொைசொைிகயொட
ஆத்ைசொந்திக்கும் கபட்டில பரிகொைம் இருக்கும். எனக்கு அதுல
சந்கதகைில்மல... அமத நொன் கசய்து கொட்டுகவன்.”

-கிருஷ்ை குைொர் நந்தொவின் தீர்க்கம் ககைசபொண்டியமன அதற்கு

கைல் கபசவிடவில்மல. ஆனொல் பொனு கபச ஆைம்பித்தொள்.

“கஜொசியகை! என் கண்ணுக்கு குைொைசொைி கதரிய என்ன கொைைம்... நொன்

நீங்க கசொல்ற ைொதிரி விகசஷப் பிறப்பொ?”
“ஆைொம்... நீ ைட்டுைில்ல, நொனும் விகசஷைொனவன்தொன். நொை
இனிகைதொன் பல விஷயங்கள சொதிக்கப் கபொகறொம். அப்ப கதரியும்.
அறிவியலுக்கும் ஆத்ைீ கத்துக்கும் கபரிய வித்யொசம் இல்மல பொனு...”

- நந்தொவின் உறுதியொன கபச்சு ஒருபுறைிருக்க ைறுபுறத்தில் சப்

இன்ஸ்கபக்டர் உடமலப் பொர்க்க பலர் வந்த வண்ைைிருந்தனர்...
பலைொன அழுகுைல்கள் பலவிதைொய் ஒலிக்கத் கதொடங்கின!

பங்களொவுக்குள் ஆசிரியர் கஜயைொைன் கொர் நுமழந்த அகத கநைம்

அைவிந்தனின் கொரும் பிைகவசித்து நின்றது. ைருதமுத்து இைண்டு
கொருக்கும் கதமவத் திறந்து விட்டு ஒத்தொமச கசய்தொன். அைவிந்தன்
கஜயைொைமன ஹக் கசய்து ைகிழ்ந்தொன். முகத்தில் அதீத பயைக்
கமலப்பு!

“என்ன அைவிந்தன், இப்பதொன் வர்றீங்ககளொ?”

“ஆைொம் சொர்... உங்கமள இப்ப நொன் எதிர்பொர்க்கல..”

“நொனும் இப்ப இங்க வர்ற பிளொன்ல இல்மல. பொைதிதொன் கபொன்

பண்ைி, கபசணும்னு கசொன்னொ...”

- உள் நுமழந்தபடி கபசினர். ஹொலில் அைர்ந்திருந்த பொைதி

இருவமையும் பொர்த்து விட்டு எழுந்து கவகைொய் முன் வந்தொள்.

“கவல்கம் சொர்...”

“கதங்க்யூ... நொன் கசொன்ன ைொதிரிகய குளிச்சிட்டு பிரிஸ்க்கொ இருக்க

கபொல இருக்கக..?”
“ஆைொம் சொர்... உக்கொருங்க... கொபி கசொல்லட்டுைொ? அமடக்கலம்ைொ...” -
கதம்பொய்க் குைல் ககொடுத்தொள்.

“வைக்கம் சொர்...” என்ற குைகலொடு முத்துலட்சுைியும் உள்ளிருந்து

வந்தொள்.

“வைக்கம்ைொ...”

“என் கபத்தி ககொஞ்சம் குழப்பத்துல இருக்கொ... என் ைனசும் சரி

இல்மல. பழநிக்குப் கபொய்ட்டு வந்ததுல ைண்மட உமடஞ்சதுதொன்
ைிச்சம்... இங்க ைொஜொவுக்கும் சீரியஸ்னு கசொல்றொங்க. வட்லயும்
ீ
நிமறய குழப்பங்க...” முத்துலட்சுைி விழிகளில் கண்ைர்ீ எட்டிப்பொர்த்தது.

“நீங்க பதற்றப்படொதீங்க. வொழ்க்மகல சில கநைங்கள்ல நம்மைச் சுத்தி

இப்படிதொன் என்கனன்னகவொ நடக்கும். நொைதொன் அமத எல்லொம்
புரிஞ்சி பக்குவைொ நடந்துக்கணும்... கவமலப்படொதீங்க. அைவிந்தன்
இருக்கொரு - நொனும் வந்திருக்ககன். என்னன்னு பொக்ககறொம்...”

-கஜயைொைன் இதைொகப் கபசியபடிகய எழுந்து கசன்று கபட்டி வொள்

இைண்மடயும் பொர்க்கத் கதொடங்கினொர். வொமள குனிந்து மகயில்
எடுத்து அதன் என்க்கைவ் கசய்யப்பட்ட எழுத்துகமள வொசித்தவர்,
வொமள உமறயிலிருந்து உருவத் தயொைொனொர். கச்சிதைொய் பொண்டி
பொைதிக்கு கபொன் கசய்ததில் பொைதி கவனம் அப்கபொது கபொனில் கசல்ல,
கஜயைொைனின் மக வொமள உருவி கவளிகய எடுத்தது.

- த ொடரும் ….08 Aug 2019

இறையு ிர் கொடு 37

அன்று ைனதில் கதொன்றிய ககள்விகயொடு கருைொர்கள் இருவரும் அந்த

விவசொயியின் கவண்டுககொமள நிமறகவற்றத் தயொைொயினர்.

ெைதளைொன பொமறப்பகுதிகைல் வொமழயிமல விரித்து இருவருக்கும்

பிைசொத விருந்துைமவப் பமடக்கத் கதொடங்கினொள் அந்த
விவசொயியின் ைமனவி.

கொலில் அவள் அைிந்திருந்த தண்மட, மககளில் அவள் அைிந்திருந்த

ஐம்கபொன் வமளயல்கள், கொதுப்பொம்படம், இமவ எல்லொகை அவள்
குனிந்து நிைிர்ந்து உைவு பமடக்கும்கபொது சப்தைிட்டன. ைஞ்சள் கலந்த
அரிசிச்கசொறும், ைிளகுச்சொறும், பிைண்மடத் துமவயலும்,
கவல்லப்கபொங்கலும், சுட்கடடுத்த பலொக்கொய்களும் என்று
விவசொயியின் சக தர்ைிைி தன் கபண் ைக்ககளொடு கூடி அந்தத்
திறந்தகவளியில் சமைத்திருந்த பதொர்த்தங்கள் அந்த கவமளயிலொன
பசிக்கு அைிர்தைொய்ருசித்தன.

இரு கருைொருகை சப்பைைிடொைல் குத்துக்கொலிட்டுச் சொப்பிட

முற்படவும், புலி அவர்கமளத் திருத்தினொன். “இனி இப்படி அைர்ந்து
சொப்பிடொதீர்கள். சப்பைைிட்டு அைர்ந்து நன்கு முதுமக முன்புறம்
வமளத்து உண்ணுங்கள். உண்ணும்கபொது விைல்கள் ைட்டுைன்றி
உள்ளங்மகயும் கசொற்றில் கதொய கவண்டும். நன்கு பிமசந்தும்
உருட்டியும், நிதொனைொயும் கவனித்தும் ஆழ்ந்தும் அனுபவித்தும் உண்ை
கவண்டும். அப்படி உண்ணும் உைகவ உடம்பில் ஒட்டும்” என்று,
கபொகர் பிைொன் அவனுக்குச் கசொன்னமத அவர்களுக்குச் கசொல்லிட,
அந்த விவசொயியும் அமதக் ககட்டு ‘`ைொகை... நொனும் ஒத்தக்கொல்
ைடக்கிக் ககொக்கொட்டம் குந்தித்தொன் திம்கபன். இனி சப்பைம் கபொட்டுச்
சொப்பிடுகதன்...” என்றொன்.

சொப்பிட்டு முடிக்கவும், கசம்பில் நீர் ககொண்டு வந்து தந்து

ஒத்தொசித்தனர் விவசொயியின் ைக்கள். இறுதியொக கவற்றிமல
ககொட்மடப்பொக்கு இத்துடன் ஒரு கதன்னஞ்சிைட்மடயில் சுண்ைமும்
ககொடுத்து கைல்லச் கசய்த அந்த விவசொயி, திருநீற்றுச் சம்புடத்மதக்
ககொண்டு வந்து தனக்கும் தன் ைக்களுக்கும் பூசி விட்டு ஆசி கூறச்
கசொன்னொன். புலிப்பொைியும் “என் குருவின் கபைொகல வொழ்த்துகிகறன்.
இந்த நிலம் விளங்க, உன் குலம் விளங்க நீ கபருவொழ்வு
வொழ்வொயொக...” என்றொன். கருைொர்கள் இருவரும் களிப்பில் இருந்தனர்.
அவர்கள் வொழ்வில் அன்மறய தினம் ஒரு அதிசய தினம். அவர்கள்
எவ்வளகவொ ஆமசப்பட்டிருக்கின்றனர். ஆனொல் எந்த ஒரு விருப்பமும்
உடனடியொக ஈகடறியதில்மல. அதிலும் இப்படி ஒரு பிைசொத உைவு
கவற்றிமல பொக்ககொடு கிமடத்தமத எப்படி எடுத்துக்ககொள்வது என்கற
கதரியவில்மல. அது அவர்கள் முகத்தில் நன்கு கதரிந்தது. புலிப்பொைி
கங்மக நீர் ககொைர்ந்த கொலிக்குடத்மத எடுத்துக்ககொண்டு, “நொம்
குமகக்குச் கசல்கவொம்” என்றபடிகய அவர்கமளப் பொர்த்தொன்.

“தொைொளைொய் கசல்கவொம்... உன்மன நொங்கள் கபயர் கசொல்லி

அமழக்கலொம் தொகன?” - கசங்கொன் ககட்டொன்.

“இது என்ன ககள்வி... அமழக்கத்தொகன கபயர் உள்ளது.”

“உண்மைதொன்... ஆனொல் நொங்கள் உன் முன்னொல் எங்கமளத்
தொழ்வொக உைர்கிகறொம்” என்றொன் ஆழிமுத்து.

“தவறொன சிந்தமன... எங்கள் குருவின் பிைதொன கருத்கத `எவரும்

கபரியவரில்மல - எவரும் சிறியவருைில்மல’ என்பதுதொன். எனகவ
எக்கொைைம் ககொண்டும் உங்கமள எவர் முன்னொலும் நீங்ககள
தொழ்த்திக்ககொள்ளொதீர்கள்.”

“அது எப்படி? உன் எண்ைத்தின் வலிமைமய இகதொ இப்கபொது நொங்கள்

பொர்த்துவிட்கடொம். அறுசுமவ உைவுக்கு ஆமசப்பட்கடொம். அது இந்தக்
ககொயில் கவளியில் கிமடத்தது கபரும் அதிசயம்... உன்னொல் எப்படி
அவ்வளவு திடைொக நிமனக்க முடிந்தது?”

“ஒகை கொைைம்தொன்... அந்தக் கொைைம் என் குரு கபொகர் பிைொன்.”

“நீ ககொடுத்துமவத்தவன் - எங்களுக்கு இப்படி ஒரு குரு

வொய்க்கவில்மலகய.”

“இதுவமை வொய்க்கொவிட்டொல் என்ன? இனி அவமை நீங்கள் உங்கள்

குருவொக ஏற்றுக்ககொள்ளுங்கள்...”

“நொங்கள் ஏற்பது இருக்கட்டும் - அவர் ஏற்பொைொ?”

“அதில் உங்களுக்குத் துைியளவு சந்கதகமும் கவண்டொம். அவர்

விருப்பத்திற்ககற்ப தண்டபொைித் கதய்வத்தின் அச்சிமனச் கசய்யத்
தொங்கள் வந்திருப்பகத ஒரு பொக்யைொன விஷயம்தொன். என் குரு கொல
கொலத்திற்குைொன, இல்மல யில்மல, யுகயுகத்திற்குைொன ஒரு சொதமன
புரியவிருக்கிறொர். அந்தச் சொதமனக்குப் பின் எனக்ககொரு சிறுபங்கு
இருப்பது கபொல் உங்களுக்கும் ஒரு பங்கு இருக்கத்தொன் கபொகிறது.
எனகவ உற்சொகைொய் இருங்கள். உங்கள் கைங்ககள தண்ட பொைித்
கதய்வத்மத வொர்க்கப் கபொகின்றன...”

“நொங்கள் அகநக பமடக் கருவிகமளச் கசய்திருக்கிகறொம். ைத

சக்கைங்கமளச் கசய்திருக்கிகறொம். பல்லக்கு, கதர், சப்பைம் என்று எங்கள்
கைங்கள் எவ்வளகவொ கசய்துள்ளது. ஆயினும் இந்தத் தண்டபொைிப்
கபருைொனுக்கொன அச்மச நொங்கள் கசய்யப்கபொவமத எண்ணும்கபொது
எங்களுக்கு அது கபரும் பைவசைொன உைர்மவயும் சிலிர்ப்மபயும்
தருகிறது.”
“உண்மைதொன்... நீங்கள் அச்சிமன வொர்க்கப்கபொவமத நொனும் கொை
விரும்புகிகறன். அது ஒரு கபரும் அறிவொற்றல்... இல்மலயொ?”

“பைம்பமை பைம்பமையொக வருகின்ற ஆற்றல் இது. பிைம்ைகதவமனயும்,

வொைிமயயும் வைங்கிவிட்டு எங்கள் குலகுருவொன விஸ்வகர்ைொ
விற்கும், ையப்ைஜொபதிக்கும் வந்தனம் கசய்துவிட்டு, சுண்ைொம்புக்கலமவ,
கதன்கைழுகு, விளொம்பழச்சொறு, ைொக்கல் கலமவ என்று கபொருள்கமள
அளவொய்ச் கசர்த்து வடிவத்மத முதலில் குமழத்துச் கசய்கவொம்.
இதில் நொங்கள் கசய்யும் வடிவகை மூலவடிவம். இந்த வடிவைொனது
உகலொகக் குழம்மப உருக்கி வொர்த்திடும்கபொது கமைந்து கவளிகயறி
உகலொகக் குழம்பு உள் தங்கி உருவம் உருவொகிவிடும்.”

இந்த உடல், அதொவது எனது உடல், உனது உடல், இவர்களது உடல், ஏன்,
ஈ எறும்பு என்று சகல உயிரினங்களின் உடலும் கொைம் என்னும்
இன்பத்தின் கதொடக்ககை!

“அற்புதம்... கபொகர் பிைொன் உகலொகக் கமைசலுக்கு பதிலொக

நவபொஷொைத்மதப் பயன்படுத்த இருக்கிறொர். பொஷொைக்குழம்பு
கவப்பைொக இருக்குைொ என்று கதரியொது. உகலொக வொர்ப்புக்கு உங்கள்
அச்சு இமசந்து ககொடுக்கும். பொஷொை வொர்ப்புக்கு இமசந்து
ககொடுக்குைொ?”

“நல்ல ககள்வி... கபொகர் பிைொனிடம் கபசிவிட்டு இதுகுறித்து நொங்கள்

திட்டைிடுகவொம். எதுவொயினும் தண்டபொைித் கதய்வம் உருக்ககொள்ள
எப்படிச் கசயல்பட கவண்டுகைொ அப்படிச் கசயல்படுகவொம்”
கபசியபடிகய நடந்து குமக வொயிமல அமடந்தகபொது அவர்களுக்கு ஓர்
ஆச்சர்யம் கொத்திருந்தது. உள்கள ஒருவர் பத்ைொசனத்தில் அைர்ந்த
நிமலயில் தியொனத்தில் இருந்தொர்! கூம்பி முடிந்த சிமக, கநற்றியில்
விபூதிப்பந்தல், கழுத்தில் கைக்கில்லொத ருத்ைொட்சங்கள் ககொண்ட
ைொமலகள் - அதில் சிவச்சம்புடம். மகயில் மூட்டுக்கு கைலும் ருத்ைொட்ச
வமளயம். கொதில் பச்மச ைைகதக்கல் ைின்னிடும் கடுக்கன், இமடயில்
கச்சத்துவைொமட - மகவிைல்களிலும் கைொதிைங்கள், அவற்றில் பவழமும்
ககொகைதகமும் பளிச்கசன்று கதரிந்தன. அருகில் தண்ட கைண்டலம் -
ஏட்டுக்கட்டுகள்..!

‘யொர் இவர்?’ - மூவரும் வினொகவொடு ஊன்றவும், கைல்லக் கண்

ைலர்ந்தொர் அவர். அப்படிகய ஒரு பொர்மவ பொர்த்தவர் கலசொகப்
புன்னமகத்தொர். பின் இதழ் ைலைத் கதொடங்கினொர்.

“என்ன புலிப்பொைி... உன் இதயக்குமகக்குள் மவத்து என்மனக் கொை

விரும்பித் தியொனித்துவிட்டு இப்கபொது நொன் வைவும் திருதிருகவன
விழிக்கிறொய்... என்மனத் கதரியவில்மலயொ?”

- அவர் ககட்ட ைறுவிநொடிகய ‘`கருவூைொகை... தொங்களொ! சைைம்...

சைைம்... சைைம்... சைைம்!” என்று கீ ழ்விழுந்து வைங்கிப் படபடத்தொன்
புலிப்பொைி. கருைொர்ககளொ விக்கித்துப்கபொய் மககமளக் கூப்பி
அவமனப்கபொல் சைைம் கசொல்லொைல் கைௌனைொய் வைங்கி நின்றனர்.

“கபருைொகன... இவர்கள் கபொருட்கட நொன் உங்கமள தியொனித்கதன். என்

விருப்பத்மத ஈகடற்றிக் கருமை கசய்துவிட்டீர்கள் - உங்கள்
வருமகக்கு நன்றி.” - என்று கருைொர்கமளக் மககொட்டினொன். அவர்களும்
முகம் குமழந்தனர்.

“தங்கள் வசிப்பிடம்?”

“கருவூர்தொன் எஜைொனகை...”

“நொன் எஜைொனன் அல்ல... நைக்ககல்லொம் ஒரு எஜைொன்தொன்... அவன்

அந்த ஈசன்! என்மன குருவொய்க் ககொள்ளுங்கள்...”

“உத்தைவு குருகவ... நொங்கள் ககொடுத்து மவத்தவர்கள்...”

“ஆம்... அதில் சந்கதககை கதமவயில்மல.. ஒரு சித்தமன ஒரு

ைொனுடன் சந்திக்கக் ககொடுப்பிமன கட்டொயம் கவண்டும். முன்பிறப்பில்
குருவுக்கு ஒப்பொனவரின் கொல் பிடித்து கசமவ கசய்திருந்தொகலொ,
இல்மல, தொய் தந்மதயமை முதுமையில் தொங்கிப் பிடித்திருந்தொகலொ,
அதுவுைில்மல, ஊருக்ககன ஒரு ககைிகயொ குளகைொ கவட்டித்
தந்திருந்தொகலொதொன் ஒருவருக்கு ைறுபிறப்பில் குருவின் உற்ற
துமையும் வழிகொட்டுதலும் வொய்த்திடும்...”

“தங்களின் கதொடக்ககை கபருந்தகவல்கள் ககொண்டதொக உள்ளது.

நொங்கள் பல ஆகை விஷயங்கமளயும், சிற்பங்கள் குறித்த
ைகசியங்கமளயும் அறியகவ தங்கமள தரிசிக்க ஆவல் ககொண்கடொம்.”

“இவ்வளவு கவளிப்பமடயொகவொ கபசுவர்கள்?

ீ உங்கள் கபச்சில் என்
தரிசனத்மதவிட, என்னிடம் உள்ள விஷயங்கள் கபரிது என்று நீங்கள்
நிமனப்பதொகத் கதரிகிறது. அது ஒரு உண்மை - ஆயினும்
விஷயங்கமளவிட, அமதச் கசொல்பவகை கபரியவர்! இந்தத் தவற்மற
நீங்கள் கவறு யொரிடமும் கசய்துவிடக் கூடொது - அதனொகலகய
உங்கமளத் திருத்துகிகறன்.”

“ைிகவும் ைகிழ்ச்சி... நொங்கள் கல்வி கற்கொதவர்கள். எங்கள் கதொழிகல

எங்களுக்கொன கல்வி... எங்கள் தகப்பன் பொட்டன் முப்பொட்டகன
குருநொதர்கள் - ஆமகயொல் குருவின் வலிமையும் கபருமையும்
எங்களுக்குத் கதரியவில்மல. ைன்னிக்கவும்.”

“இதில் ைன்னிக்க ஏதுைில்மல.. தவறு கசய்யொைல் ஒரு நல்ல

கல்விமயகயொ பொடத்மதகயொ ஒருவர் கற்ககவ முடியொது. அகத
சையம் ஒரு முமற கசய்த தவற்மற ைறுமுமற கசய்யொைல்
பொர்த்துக்ககொள்ள கவண்டும்.”

- கருவூைொர் ைிக இதைொய் ைனதுக்கு ைிக கநருக்கைொகப் கபசத்

கதொடங்கினொர்.

“அைருங்கள்... என்னிடைிருந்து எமதகயல்லொம் அறிய

விரும்புகிறீர்ககளொ அதற்கொன ககள்விகமளக் ககளுங்கள்” என்றவைொய்,
அவர்கமள அைை மவத்தொர்.

புலிப்பொைி ``நொன் நின்றபடிகய இருக்கிகறன்’’ என்று நிற்கத்

கதொடங்கினொன்.
“உம் ககளுங்கள்... நீங்கள் எமத அறிய விரும்புகிறீர்கள்?” - ைீ ண்டும்
தூண்டினொர் கருவூைொர். புலிப்பொைிகய முதல் ககள்விமயக்
ககட்கலொனொன்.

“கபருைொகன! நீங்கள் கருவூர் பசுபதீஸ்வைர் சந்நிதியிகலகய இந்தத்

தூல உடகலொடு இமறவனுடன் கலந்துவிட்டதொக எல்கலொரும் கூறக்
ககட்கடொம். அப்படியிருக்க, தொங்கள் தூலம் ககடொைல் இங்கு
எழுந்தருளியுள்ளது எப்படி?”

“புலிப்பொைி... இப்கபொது நீ ஒரு அமைச்சித்தன்! அதனொகலகய இப்படிக்

ககட்டிருக்கிறொய். உனக்கொக ைட்டுைன்றி உலகுக்கொகவும் இப்படிக்
ககட்டிருப்பதொகக் கருதி உனக்கு நொன் பதில் கூறுகிகறன். ஆனொல்
அவ்வளவு சுலபத்தில் புரிந்துவிடொது.

இந்த உடல், அதொவது எனது உடல், உனது உடல், இவர்களது உடல், ஏன்,
ஈ எறும்பு என்று சகல உயிரினங்களின் உடலும் கொைம் என்னும்
இன்பத்தின் கதொடக்ககை! அதொவது ஆணும் கபண்ணும் ஒருவருள்
ஒருவர் இைண்டறக் கலந்ததன் விமளகவ இந்த உடல்!
ஊசிமுமனயளவு சுக்கிலமும் சுகைொைிதமும் இைண்டறக் கலந்ததன்
விமளவு என்றும் கூறலொம். எப்படி ஒரு கடுகளவு விமதக்குள் ஒரு
ைொகபரும் ஆலைைம் ஒளிந்து கிடக்கிறகதொ அப்படித்தொன் இந்த சுக்கில
சுகைொைிதமுள்ளும் நொம் ஒளிந்து கிடக்கிகறொம். அப்படி ஒளிந்து
கிடக்கும் நொம் படிப்படியொக உருவம் ககொள்கிகறொம். இப்படி உருவம்
ககொள்ளும் பின்புலத்தில் கொலம் என்று ஒன்று உள்ளது. இது
கொலத்தொல் ைட்டுகை நிகழும். இந்தக் கொலகதி உயிரினங்களுக்ககற்ப
ைொறுபடும். இப்கபொது நொன் கசொன்ன எல்லொகை பொல பொடங்கள். நீங்கள்
முன்கப அறிந்திருப்பீர்கள்.

இப்படிக் கொலத்தொல் உருவொகும் உடல் ஒரு கட்டத்தில் தொமயப்

பிரிந்து தொகன வளைத் தீர்ைொனிக்கும்கபொது பிைசவம் நிகழ்ந்து ஒன்று
இைண்டொகிறது. இைண்டொகிவிட்ட உடம்மபப் பஞ்சபூதங்கள்
பொர்த்துக்ககொள்கின்றன. அதொவது கொற்று சுவொசம் தரும், கநருப்பு கொட்சி
தரும், ைண் உைவு தரும். நீர் தொகசொந்தி தரும், கவளி அமசவு தரும்.
அமசயத் கதொடங்கவுகை வொழ்வு கதொடங்கிவிடுகிறது. அமசவுதொனப்பொ
வொழ்வு! நன்றொகக் ககட்டுக்ககொள்... அமசயத் கதொடங்கி விட்ட பின்
இரு நிமலகள் வந்துவிடும். நொன் கசொல்வது புரிகிறதொ?”

- கருவூைொர் சற்று இமடகவளி விட்டு ஏறிட்டொர். எதிரில் உள்ள

மூவருகை விழித்தனர்.

அவர் குறிப்பிட்ட இரு நிமலகள் என்பது புரியவில்மல. `அது எது?’

என்கிற ககள்விமய முகத்தில் கதக்கிப் பொர்த்தனர்.

“என்ன விழிக்கிறொய்... புலி, உனக்குக்கூடவொ இருநிமல எது எனத்

கதரியவில்மல...”

“இரு நிமலகள் எனத் தொங்கள் குறிப்பிடுவது இப்படி அப்படி என்று

கூறுவொர்ககள, அமதயொ?”

“அருகில் வந்துவிட்டொய்... இப்படி அப்படிதொன்! சற்று கைருககற்றிக்

கூறுவதொனொல் இடது வலது!”

“இடது வலதொ?”

“ஆைொப்பொ... அமசயும்கபொது ஒகை பக்கைொகவொக நொம் அமசகவொம்..?

இப்படியும் அப்படியுைொக அதொவது நைக்கு இடப்புறம் வலப்புறம் என்று
இருபுறைொகத்தொகன அமசந்து கசயல்படுகவொம். அப்படித்தொகன
கசயல்படவும் முடியும்?”

“ஆம்... அதில் எனக்கு சந்கதகைில்மல..”

“இந்த இடது வலது என்பதுகூட நிைந்தைைொனதில்மல. ஒன்றிகலகய

நொம் இருந்துவிடுவதில்மல அல்லவொ?”

“கபருைொகன! என் ககள்விமய விட்டு, தொங்கள் எங்ககொ

கசன்றுவிட்டதுகபொல் கதரிகிறது. இந்த இடது வலது குறித்த சிந்தமன
இப்கபொது அவசியைொ?”
“உன் ககள்விக்கு நொன் விமடயளிக்கத்தொன் கபசிக் ககொண்டிருக்கிகறன்.
உன் ககள்விக்கொன விமட ஒருவொர்த்மதயில் இல்மலயப்பொ...
இருந்தொலும் கூறுகிகறன்! இது தூல உடல் அல்ல; ஒளியுடல்!
என்மனத் கதொட்டுப் பொர், குழம்பத் கதொடங்குவொய்...”

தனக்கு துகைொகம் கசய்தவமன ைிைட்டிப் பழிவொங்க முடியும்னொ, என்

அப்பொ குைொைசொைிக்குச் கசய்த துகைொகத்மதவிடப் பல ைடங்கு துகைொகம்
கசய்தவங்க நூத்துக்கைக்குல வொழற நொடு சொர் இது...

- கருவூைொர் கூறிட, புலிப்பொைி அருகில் கசன்று கருவூைொரின் கதொமளத்

கதொட்டொன். ஆனொல் கதொட்ட உைர்கவ இல்மல. கவட்டகவளியில்
மக இருப்பது கபொல்தொன் உைை முடிந்தது. அவர் இறுதியொகக் கூறியது
கபொலகவ குழம்பத் கதொடங்கிவிட்டது அவன் ைனது.

இன்று வொமள உருவி கவளிகய எடுத்த கஜயைொைன் அமத முகத்துக்கு

கநைொகப் பிடித்தபடி அமத உற்றுப் பொர்த்தொர். அைவிந்தன் ைட்டும் எங்கக
அது கவட்டிவிடுகைொ என்று சற்று பயந்தொன். பொைதிகயொ ககைச
பொண்டியகனொடு கபொனில் கபசத் கதொடங்கி ஒதுங்கியிருந்தொள்.

“பொப்பொ... அந்த சப் இன்ஸ்கபக்டர் கசத்துட்டொன் பொப்பொ...”

“எந்த சப் இன்ஸ்கபக்டர்கை?”

“நம்ப அய்யொ கபச்மசக் ககட்டு அந்தக் குைொைசொைிமய ைிைட்டினொகை

அந்த சப் இன்ஸ்கபக்டர் பொப்பொ...”

“ஓ... அவரும் ஆக்சிகடன்டொகி அந்த ஆஸ்பத்திரிலதொன் அட்ைிட்

ஆகியிருந்தொரு... அவைொ?”

“அவகைதொன்...”

“எப்பண்கை... இப்பதொன் பொப்பொ தகவல் வந்துச்சி. ஆஸ்பத்திரில

திரும்பின பக்ககைல்லொம் இப்ப கபொலீஸ்தொன்!”

“ஆக்சிகடன்ட்ல கொப்பொத்த முடியொத அளவு கொயங்களொ?”

“கொயம் ஒரு பக்கம்... ஆவியொ அமலயற குைொைசொைி இன்கனொரு
பக்கம்...”

“என்னண்கை திரும்ப ஆைம்பிச்சிட்டீங்களொ?”

“பொப்பொ... ஏன்னு கதரியல - அந்தக் குைொைசொைி ஆவி என் கண்ணுல

ைட்டும் படமல. ஆனொ பொனு பொத்துட்டொ! குறிப்பொ அந்த சப்
இன்ஸ்கபக்டர்... பயத்துலதொம்ைொ உயிர் கபொயிருக்கு.”

“கபொதும் நிறுத்துங்க... எல்லொம் இல்லூஷன்! தைிழ்ல கசொன்னொ ைனப்

பிைமை... சரி, இமதச் கசொல்லத்தொன் கூப்பிட்டீங்களொ?”

“இதுக்கொக ைட்டுைில்ல... நம்ப அய்யொ வமைலகூட எந்த

முன்கனற்றமும் இல்ல. சில விஐபிங்க பொக்க வந்தப்கபொ உங்கள
ககட்டொங்க. இப்பதொன் வட்டுக்குக்
ீ கிளம்பிப் கபொனதொ கசொல்லிச்
சைொளிச்கசன். எனக்கக இங்க இருக்க என்னகவொ ைொதிரி
இருக்குதும்ைொ. அய்யொமவக் கொப்பொத்தறதும்...”

-அதற்கு கைல் கபசொைல் ககைச பொண்டி கபச்மச கைன்று விழுங்கிட...

“என்ன கசொல்ல வர்றீங்க... இப்ப நொன் அங்க வைணுைொ?”

“வந்தொ நல்லொ இருக்கும் பொப்பொ” எப்ப கவைொ, எது கவைொ நடக்கும்கற

ைொதிரி இருக்கு நிமல...”

“சரி கபொமன கட் பண்ணுங்க. நொன் எவ்வளவு சீக்கிைம் வை முடியுகைொ

அவ்வளவு சீக்கிைம் வகைன்...”

- கபசிவிட்டு பொைதி திரும்பியகபொது கஜயைொைன் வொமளப் பிடித்தபடிகய

பொர்த்துக் ககொண்டிருந்தொர்.

“சொர்ர்ர்..!”

“என்ன பொைதி... ஏன் எக்மஸட் ஆககற?”

“உங்களுக்கு எதுவும் ஆகமலயொ?”

“என்ன ஆகணும்?”

“இந்கநைம் ைத்தக்கொயம் ஏற்பட்டிருக்கணுகை?”

“அப்படி எல்லொம் எதுவும் நடக்கல. நீ கைொம்பகவ குழம்பிப்

கபொயிருக்ககங்கறது சரிதொன்...”

“உண்மைதொன் சொர்.. உங்களுக்கு எதுவும் ஆககலங்கறது எனக்கு இப்ப

எவ்வளவு சந்கதொஷத்மதத் தருது கதரியுைொ? ஆனொ இந்த வொகளொடகய
ஒரு ககட்ட சக்தி இருக்கறதொவும், அது ைத்தம் பொர்க்கொை விடொதுன்னும்
ஒரு கஜொசியர் பீலொ விட்றொன். அது உண்மைகயொன்னு நிமனக்கற
ைொதிரி பலகபருக்கு ைத்தக்கொயம்! அதனொலதொன் எனக்கும் குழப்பம்...”

“எல்லொத்த பத்தியும் கபசுகவொம். எந்த ஒரு சொர்புைில்லொைல்,

சலனைில்லொைல் சிந்திச்சொகல கபொதும். நிச்சயம் கதளிவு ஏற்படும்.”

- கபச்கசொடு வொமள உமறயில் கபொட்டுப் கபட்டி கைல் மவத்த

கஜயைொைன் விபூதி வொசத்மத ஆழ்ந்து உைர்ந்தவைொக ‘குட் ஸ்கைல்’
என்றொர்.
“இந்த வொசமன கூடவுைில்மல. குமறயவு ைில்மல சொர்... ஒகை
அளவுல இருந்துகிட்கட இருக்கு...”

“வொ உட்கொர்ந்து கபசுகவொம்... ஆைொ யொர் கபொன்ல?”

“ஹொஸ்பிடல்ல இருந்து அப்பொகவொட உதவியொளர் ககைச

பொண்டியன்தொன் கபசினொர்.

“ஏதொவது முக்கிய விஷயைொ?” - ககட்டபடிகய வந்து ஹொலில்

கசொபொவில் அைர்ந்தொர். எதிரில் அவர்களும் அைர்ந்தனர் - இமடயில்
அமடக்கலம்ைொள் கொபிமய மவத்துவிட்டு ஒதுங்கிச் கசன்றொள்.

“ஆைொம் சொர்... இப்ப அந்த ஹொஸ்பிடல்ல என் அப்பொ ைட்டுைில்ல..

அப்பொகவொட கூட்டொளிகள் லிஸ்ட்ல இருக்கற ஒரு சப் இன்ஸ்கபக்டர்,
அப்புறம் அந்த ைவுடி - இவங்ககூட ஆக்சிகடன்ட் ஆகி அங்கதொன்
அட்ைிட் ஆகியிருக்கொங்க!

“கவரி இன்ட்ைஸ்ட்டிங்... தப்பு பண்ணுனவங்க ஒகை ைொதிரி

பொதிப்புக்குள்ளொகி ஒகை ஆஸ்பத்திரியில. அட்ைிட் ஆகியிருக்கொங்களொ..?
ரியலி இது ஒரு ஆச்சர்யைொன விஷயம்தொன்...” என்று, கொபிமய
உறிஞ்சினொர் கஜயைொைன்.

“சொர்... இதுல அந்த எஸ்.ஐ. இறந்துட்டொைொம்... ைவுடியும் அப்பொவும்

ைட்டும் கபொைொடிக்கிட்டிருக்கொங்க...”
-பொைதியின் இந்த பதில் கஜயைொைமன ைட்டுைல்ல, அைவிந்தமனயும்
சுரீர் என்று மதத்தது.

“ஓ... ஒரு நபர் அவுட்டொ... இது எந்த ைொதிரி ககொ இன்சிகடன்ட்டுன்னு

கதரியலிகய...

“இது ககொ இன்சிகடன்ட் இல்ல... குைொைசொைி ஆவி கசயல்னு

ககைசபொண்டி கசொல்றொரு சொர்.”

“இது என்ன புதுக் குழப்பம்?”

“குழப்பைொ... நொன் எனக்குள்ள என்மன எவ்வளவு உறுதியொ

பிடிச்சுகிட்டிருக்ககன் கதரியுைொ? எங்க என் பிடிமய நொகன விட்டுட்டு
எனக்கு எதொவது ஆயிடுகைொன்னு ஒரு பயம் எனக்கு வந்திடுச்சி சொர்...”

“கநொ... கநொ... கபனிக் ஆகொகத! ைனுஷ வொழ்க்மகல எவ்வளகவொ

அனுபவங்கள். அதுல இது ஒருவிதைொன அனுபவம்... அதுக்குகைல
இமதப் பத்திப் கபருசொ நிமனச்சு பயப்படக் கூடொது!”

“எனக்கும் புரியுது சொர்... இப்பகூட உங்ககளொடு ைனம்விட்டுப்

கபசமுடியொத நிமல... ககைச பொண்டியன் ஆஸ்பத்திரிக்குக்
கூப்பிட்றொரு. நொனும் பழநில இருந்து கநைொ வட்டுக்கு
ீ வந்துட்கடன்.
இங்க அந்தப் பொம்பொல ஒகை ைகமள...”

“இப்ப அந்தப் பொம்பு எங்கக?”

“கதரியல சொர்... பலமுமற கண்ல பட்டுடுச்சு. ஆனொ யொமையும்

கடிக்கொததொல உயிர் பயம் யொருக்கும் இல்மல. கபட்டிக்குள்ளதொன்
கபருசொ ஏகதொ இருக்குன்னு கதொணுது. ஏன்னொ, அதுகபட்டிமயத்தொன்
சுத்தி சுத்தி வந்துச்சு. அந்த கஜொசியன் கபட்டிமயத் திறக்க இருந்தொன்.
பொம்பு இருந்ததொல அது முடியொைப்கபொயிடிச்சு.”

“அப்ப இந்த இைண்டும்தொன் நீ வொங்கின ஆன்டிக்ஸ் ஐட்டங்களொ?”

“ஆைொம்... நொன் இந்த ைொதிரி நிமறய வொங்கியிருக்ககன். அகதொ அந்த
கபண்டுல கடிகொைம், கபயின்டிங், தொழிப்பொமன - எல்லொகை ஆன்டிக்ஸொ
வொங்கினது தொன். இது எதுலயும் வைொத பிைச்மன இந்தப்
கபட்டியொலயும் வொளொலயும் வந்திருக்கறதுதொன் ஆச்சர்யம்.”

- பொைதி கசொல்லி முடிக்க, அைவிந்தன் ஆைம்பித்தொன்.

“சொர்... இந்தப் கபட்டிக்கும் ஹொஸ்பிடல்ல இருக்கற இவங்க

அப்பொவுக்கும் ஒரு கதொடர்பு இருக்கற ைொதிரியும் கதரியுது சொர். இது
அடுத்த கட்ட ஆச்சர்யம்!”

“அப்படியொ?”

“அது ைட்டுைில்ல சொர்... நீங்க பத்திரிமகக்கொக பொைதிய பழநிக்குப்

கபொகச் கசொன்னது, அந்த கயொகொ ைொஸ்டர் திவ்யப்ைகொஷ் பழநிக்கு
பொைதி கபொவொன்னு கசொன்னது, அகத ைொதிரி பொைதி கபொனது -
அவகளொட நொனும் கசர்ந்துகிட்டது இகதல்லொம்கூட, தற்கசயலுக்கு
அப்பொற்பட்ட ஒரு ஆச்சர்யம்தொன் சொர்...”

“அப்ப எதுவும் தற்கசயல் இல்கலங்கறது உங்க கருத்தொ அைவிந்தன்?”

“நிச்சயைொ சொர்... இது எல்லொத்துக்கும் கைல பழநியில எனக்கு நிமறய

அனுபவங்கள். எல்லொகை ஆச்சர்யத்துக்கக ஆச்சர்யம் தர்ற
அனுபவங்கள்...”

“அப்படின்னொ, நடக்கற எல்லொத்மதயும் கவச்சு உங்களுக்கு ஒரு கசய்தி

கிமடச்சிருக்கணுகை?”

“கயஸ் சொர்...”

“என்ன அது?”

“ஏகதொ ஒரு சக்தி ஆட்டி மவக்குது... சதுைங்க விமளயொட்டுல

ஒவ்கவொரு கொயொ நகர்த்தி ைொஜொக்கு கசக் மவக்கற ைொதிரி, பொைதிமயச்
சுற்றி, பொைதிகயொடு இருக்கற நொன், நீங்க, நம்ைளச் சுற்றி ஒரு விஷயம்
நடந்துகிட்கட இருக்குது சொர்.” - அைவிந்தன் முடித்த கநொடி பொைதி
சிலிர்த்தொள்.

“அது எப்படி சொர் முடியும்? இமதக் ககட்கும் கபொகத எனக்கு எரிச்சலும்

ககொபமும்தொன் சொர் வருது.”

“எனக்குள்களயும் இந்தக் ககள்வி இருக்கு சொர். ஆனொ நொன் இமதப்

புரிஞ்சிக்க முயற்சி கசய்யறதொல ககொபம் வைமல. பொைதிக்கு இந்த
ைொதிரி விஷயங்கள் ஒரு அலர்ஜியொகவ ஆகிட்டதொல ககொபப்படறொ...”

“சொர்... நீங்க கசொல்லுங்க! இகதல்லொம் நமடமுமறல சொத்தியைொ..?” -

பொைதி திரும்ப இமடயீடு கசய்தொள்.

“கவயிட் பொைதி... கவயிட்... நொை இப்ப நடந்தமதப் பத்திப்

கபசிக்கிட்டுதொகன இருக்ககொம். எந்த முடிவுக்கும் வந்துடலிகய?”

“அதுக்கில்ல சொர்... தப்பொன மடைேன்ல கபொகத் கதொடங்கிட்டொ

அப்புறம் அதுகவ ஒரு கபரிய தப்பொ ஆயிடொதொ?”

“சரி... அைவிந்தன் ஒரு சக்தி ஆட்டி மவக்குதுன்னு தன் கருத்மதச்

கசொல்லிட்டொரு. நீ என்ன கசொல்ல வகை?”

“எனக்குத்தொன் குழப்பைொ இருக்குன்னு கசொல்லிட்கடகன சொர்.”

“அப்ப உன் பதிமலவிட அைவிந்தன் பதில்தொன் எனக்கு சரியொனது.

குழப்பம் எதுக்கும் பயன்படொது.”

“அப்படி இல்ல சொர்... குழப்பம் எனக்கு ைொய் ைொலைொ நடக்கற இந்த

விஷயங்கள்ள ைட்டும் தொன். ைற்றபடி என்மனச் சுத்தி ஒரு சதி
நடக்கறதொதொன் சொர் நொன் நிமனக்ககறன்...”

“சதி... இமத நீ ஏற்ககனகவ கசொல்லிட்கட. அது யொைொ இருக்கும்னு

நிமனக்ககற?”
“கசத்துட்ட குைொைசொைி குடும்பத்தச் கசர்ந்த யொகைொதொன் சொர்
கசய்யணும். என் அப்பொவொல ஏற்பட்ட பொதிப்புக்கொகப் பழிக்குப் பழி
வொங்க அவங்கதொன் ஏகதொ கசய்யறொங்கன்னு கதொணுது... அப்பொவுக்கு
நிமறய எதிரிங்க இருக்கலொம். ஒரு அைசியல்வொதிக்கு எதிரிகள் நிமறய
இருக்கறதுல ஒண்ணும் ஆச்சர்யமும் இல்மல. அதுல எனக்குத்
கதரிஞ்ச எதிரின்னொ அது இறந்துட்ட குைொைசொைி குடும்பம்தொன்.
அப்பொகவொட அதிகொைத்கதொட கைொதி கஜயிக்க முடியொத நிமலல,
தந்திைைொவும் புத்திசொலித்தனைொவும் நடந்து ஒரு பீதிமய
உருவொக்கறொங்ககளொன்னு நொன் நிமனக்ககறன் சொர். ைற்றபடி
குைொைசொைி ஆவி கதரியுது - அது சிலர் கண்ணுக்குத் கதரியுது - சிலர்
கண்ணுக்குத் கதரியலங்கறது எல்லொம் ஆகொச புருடொ!

அப்படி ைட்டும் ஒரு ைனுஷன் ஆவியொ வை முடியும், தனக்கு துகைொகம்

கசய்தவமன ைிைட்டிப் பழிவொங்க முடியும்னொ, என் அப்பொ
குைொைசொைிக்குச் கசய்த துகைொகத்மதவிடப் பல ைடங்கு துகைொகம்
கசய்தவங்க நூத்துக்கைக்குல வொழற நொடு சொர் இது...
அப்படிப்பட்டவங்களொல இறந்துகபொன எல்லொரும் வந்து துகைொகிகமள
ஒழிச்சுக்கட்டியிருப்பொங்க. அமதப் பொர்த்து இந்த உலககை
துகைொகம்னொகல நடுங்க ஆைம்பிச்சிருக்கும். ககொர்ட், நீதிபதி, கஜயில்,
தூக்குகைமட எதுவுகை நைக்குத் கதமவயும் இருக்கொது. ஆனொ, இங்க
அப்படியொ இருக்கு? உங்களுக்கக நல்லொ கதரியுகை சொர், இங்க
எப்படிகயல்லொம் துகைொகிகள் இருக்கொங்கன்னு...”

பொைதியின் ககள்விக்கு கஜயைொைனொல் ஒரு பதிமல உடகன கசொல்ல

முடியவில்மல. ஏகனன்றொல், அது அப்படி ஒரு சரியொன ககள்வி.
அகதகவமள பொைதிக்குத் திரும்பவும் கதொமலகபசி அமழப்பு.
இம்முமறயும் ககைசபொண்டிதொன் கபசினொர்.

“பொப்பொ... அந்த ைவுடிப்பயலும் கசத்துட்டொன் பொப்பொ. அடுத்து நம்ை

அய்யொதொன்கற ைொதிரி எனக்குத் கதொணுது..!”

- பொைதிக்கு உடல் நடுங்க ஆைம்பித்தது!

- த ொடரும்….15 Jul 2019

அன்று புலிப்பொைி குழப்பத்கதொடு கருவூைொமைப் பொர்த்தொன். ஒரு
ைனிதனின் பருவுடமலத்தொன் நொம் எல்கலொருகை பொர்த்திருக்கிகறொம்.
இது ஒளியுடல்!

இது எப்படிச் சொத்யம்?

அவன் புருவ வமளவில் அதற்கொன ககள்வி கதொக்கி நின்றது.

“என்ன புலி... என் உடற்கூறு உனக்கு அதிசயைொகத் கதரிகிறதொ?

குழம்பத் கதொடங்கி விட்டொயொ?” - கருவூைொரும் தூண்டத்கதொடங்கினொர்.

“ஆம் கபருைொகன! நொன் உயிருள்ள உடமலக் கண்டிருக்கிகறன்.

உயிரில்லொத உடமலக் கண்டிருக்கிகறன், ஒளியின் எதிர்விமளவொன
நிழல் உடம்மபயும் கண்டிருக்கிகறன். வமையப்பட்ட ஓவிய
உடம்மபயும் கண்டிருக்கிகறன். ஆனொல், ஒளியுடம்பு என் வமையில்
நொன் கொைொத ஒரு அதிசயகை...”
“கபொகர் கபருைொன் இன்னமும் ஜீவ சைொதி குறித்துச்
சிந்திக்ககவயில்மல. அகநகைொக முருகப்கபருைொனுக்குக் ககொயில்
கண்டபின் தன் பிறவி கநொக்கம் முடிந்ததொகக் கருதி அவர்
என்மனப்கபொல இந்தத் தூய உடல் துறந்து ஒளியுடம்கபடுக்கலொம்.
அதனொல்தொன் எனது ஒளியுடல் உனக்கு ஆச்சர்யப்
கபொருளொகிவிட்டது.”

“ஆம்... அதுகவ உண்மை! இது எப்படிச் சொத்யம் என்று கூறுவர்களொ?”

ீ

“இதுகுறித்த உண்மைகமள உன் கநயகுருவொன கபொகர் பிைொகன

உனக்குக் கூறுவொர். கூறக்கூடத் கதமவயில்மல, அவர் உன் புருவ
மையைொன லலொட பொகத்மதப் பொர்த்தொகல கபொதும் அந்த கநத்ை
தீட்மசகய உனக்கு அளிக்க கவண்டிய சகலத்மதயும் அளித்துவிடும்.”

“புருவ மையம் அவ்வளவு சிறப்பிற்குரியதொ?”

“ஆம்... ஏழு சக்கைங்களில் சகஸ்ைொைம் என்னும் கபொல சக்கைம் புருவ

மையத்தின் பின்தொன் வட்டைொய்ச் சுழல்கிறது. இதற்கு ஈர்ப்பு சக்தி
அதிகம். அதனொல்தொன் நொம் இரு கண்களொல் ஒன்மறப் பொர்க்கும்கபொது
ைிக கவகைொக அமத அறிந்து ைகிழ்கவொ அதிர்கவொ, இல்மல, அது
குறித்த கதளிகவொ ககொள்கிகறொம்.

இந்த ஈர்ப்பு சக்திதொன் பொர்ப்பமத ைட்டுைல்ல, தன்மன ஒருவர்

பொர்க்கும்கபொதும் அகத கவகத்தில் கசயல்பட்டு அவர் பொர்மவ
விமசமயயும் தனக்குள் இழுத்துக்ககொண்டு விடுகிறது. இமதத்தொன்
திருஷ்டி என்கிகறொம். சைொசரி ைனிதனின் பொர்மவ திருஷ்டிமய
உண்டொக்கினொல், கபொகர் கபொன்ற சித்தன் பொர்மவ ஞொனத்மத
உண்டொக்கும். இதுதொன் சைொசரி ைனிதனுக்கும் சித்தனுக்குைொன
கவற்றுமை. சித்தகனொ கயொகிகயொ, இல்மல, ஒரு அருளொளகனொ
ஒருவருக்குப் கபசித்தொன் ஒரு புரிதமலத் தை கவண்டும் என்று
இல்மல. உற்று கநொக்கினொகல கபொதும், உள்கள ஏறிவிடும், அவர்கள்
நைக்குச் கசொல்ல நிமனத்த விஷயம்!”

“இந்தப் புருவ மையத்திற்கு அப்படி ஒரு சக்தியொ?”

“புருவ மையம் என்று ஏன் தனியொக அமதப் பொர்க்கிறொய். இந்த
உடம்கப ஒரு கபரும் சக்திக் ககொட்மடயப்பொ. சிருஷ்டியின் உச்சமும்
உன்னதமும் இந்த உடம்புதொன்! முதலில் உன் உடம்மபப் புரிந்துககொள்.

இத்தமனக்கும் ஒரு சிறுதுளியொன திைவ மூலம்தொன் நொம். அந்த

மூலத்துக்குள்தொன் இந்த ஆறடி உயை சரீைம் எலும்பு, நைம்பு, சமத, ைத்தம்,
எச்சில், ைல மூத்திைம், ககசம், ைகதொன்ைத்தம், நகம் என்று நவொம்சம்
ககொண்டிருக்கிறது. இந்த நவொம்சத்மதகய நவ ககொள்களும்
கதொடர்புககொண்டு நம்மை இயக்குகின்றன.

ஒரு கபொம்ைலொட்டக்கொைன் கயிறுகளொல் ஒரு கபொம்மைமய

ஆட்டுவிப்பதுகபொல் நொமும் ஆட்டு விக்கப்படுகிகறொம். `இந்த ஒன்பது
ககொள்களொ நம்மை ஆட்டுவிப்பது, நைக்கு சுயைொன சக்தி கிமடயொதொ?’
என்ற ககள்வி ககட்டவகன சித்தனொகிறொன். இந்த உடம்பு உள்ளவமை
இந்த ஒன்பது கபமை கவற்றி ககொள்வது ைிகக் கடினம். இந்த
ஒன்பதுகபர் கசயலற்றுப்கபொக ஒகை வழி நொமும்
கசயலற்றுப்கபொவதுதொன். அதொவது, அைர்ந்த இடத்மத விட்டு
அமசயொத தவம்...

இந்த தவத்தில்தொன் ைனம் ஒடுங்கும். அதற்கு முன் உடம்மப அடக்க

கவண்டியது அவசியம். உடம்பு அடங்க உைவுப் பழக்கவழக்கமும்
முக்கியம். சத்வைொன உைவு, பின் பிைொைொயொைம் என்னும் கொற்றுப்
பயிற்சி - அமதத் கதொடர்ந்து பல கயொக முமறகள். இறுதியொகக்
குண்டலினி கயொகம்!

இந்தப் பயிற்சியில்தொன் மூலொதொைத்தில் விழுந்து கிடக்கும் குண்டலினி

சக்தி கைல்ல கைகலழும்பி பொம்பொனது நிைிர்ந்து எழுந்து நின்று படம்
விரிப்பமதப்கபொல் உச்சந்தமலயொன சகஸ்ைொைத்தில் வந்து விரிந்து
நிமலககொள்ளும். அப்கபொது நொம் இருந்தும் இல்லொதவர்கள் ஆகவொம்.
அந்த நிமலயில் உருவொகும் இன்பம்தொன் கலப்பில்லொத கபரின்பம்.
இந்த இன்பம் குறித்து உங்கமளப் கபொன்றவர்களுக்கு ஒரு
புரிதலுக்கொகச் கசொல்லலொம் என்றொல், ைம்மப ஊர்வசி கபொன்ற நூறு
கன்னியமைப் புைர்ந்தொல் கிட்டும் சுகத்மதவிட இது கைலொன சுகைொய்
இருக்கும். நம் உடம்புக்குள் இதுகபொல் புரிந்துககொள்ளவும்
கதரிந்துககொள்ளவும் அகநக விஷயங்கள் இருக்கின்றன. ஆனொல்,
கபரும்பொலொன ைொந்தர்கள் கவந்தமதத் தின்றுவிட்டு கவமள வைவும்
இறந்துகபொகின்ற சைொசரி ைனிதர்களொககவ உள்ளனர். நொன் சித்தனொகி
இந்த உடம்மப அடக்கி இமத ஜீவசைொதியில் கட்டிப்கபொட்டு,
ககொள்களின் பிடிக்கு அகப்படொத ஒளியுடம்மப அமடந்துவிட்கடன்.”

கருவூைொர் உடம்மபத் கதொட்டு குண்டலினி கயொகம் வமை கசன்று

விட்டொர்.

“கபருைொகன! இகத கருத்மத என் குருவொன கபொகர் பிைொனும்

பலமுமற கூறியுள்ளொர். ஆயினும் தொங்கள் கூறிய விதம் எளிதில்
புரியக்கூடியதொய் இருந்தது.

என்மனவிட கருைொர்கள் இவர்களுக்கக உங்களிடம் ககள்விகள்

ஏைொளைொய் உள்ளது” என்று புலிப்பொைி அவர்கள் பக்கம் அவமைத்
திருப்பி விட்டொன். அவர்களும் கருவூைொர் முன் மககூப்பிய நிமலயில்
கனிவொய்ப் பொர்த்தனர்.

“உங்களுக்கு எதில் ஐயப்பொடு?”

“நிமறயகவ உள்ளது குருைொகை... குறிப்பொக நொங்கள் நிமறய கதய்வச்

சிமலகமள வொர்க்கிகறொம். அதற்கொக எவ்வளகவொ பொடுபட
கவண்டியுள்ளது. உகலொகத்மத உருக்கி வொர்த்திடும் சையம் அதன்
குழம்பு கைகல பட்டொல் அவ்வளவுதொன். இவ்வளவு சிைைப்பட்டுச் சிமல
கசய்யும் எங்களுக்குக் கிமடக்கொத அருள் அந்தச் சிமலமயக்
ககொயிலில் மவத்து வைங்கும்கபொது பக்தர்களுக்கு ைட்டும் எப்படிக்
கிமடக்கின்றது?”

“இக்ககள்விக்கு உங்கள் முன்கனொர்கள் யொரும் பதில்

கசொன்னதில்மலயொ?”

“பக்திகயொடு வழிபட்டொல் கடவுள் அருள் கிமடக்கும் என்பமதக் கடந்து

அவர்கள் கபரிதொக எமதயும் கசொன்னதில்மல.”
“அப்படியொனொல் நொன் இப்கபொது கசொல்வமத நன்றொகக்
ககட்டுக்ககொள்ளுங்கள். ைனிதனின் பொர்மவக்குப் கபரிதும் சக்தி உண்டு.
அந்த சக்தி கண்களுக்குப் புலனொகொத அமலகளொகச் கசன்று பொர்க்கின்ற
ஒரு விஷயத்மத அமடயும். அப்படி அமடயும்கபொது அது அமடயும்
கபொருமள மவத்கதொ, உயிமை மவத்கதொ ஒரு தொக்கம் உருவொகும்.
உதொைைைொக ஒரு பூமவப் பொர்க்மகயில் அழகியல் உைர்வு கதொன்றி
ைனது ைகிழும்.

ஒரு முள்மளப் பொர்க்கும்கபொது எச்சரிக்மக உைர்வு கதொன்றி ைனம்

விழித்திடும்.

இப்படி நொம் பொர்ப்பதில் ‘நம்பிக்மக மவத்து நொம் பொர்ப்பமவ,

கபொதுவொகப் பொர்ப்பமவ, கவறுப்கபொடு பொர்ப்பமவ, விருப்புகவறுப்பு
இன்றிப் பொர்ப்பமவ என்று பல வமககள் உண்டு. கபொதுவொகப்
பொர்க்கும்கபொதும் விருப்புகவறுப்பு இன்றிப் பொர்க்கும்கபொதும் கபரிதொகத்
தொக்கம் ஏற்படொது.
நம்பிக்மக மவத்துப் பொர்ப்பது எனும் கபொதும், கவறுப்கபொடு
பொர்க்கும்கபொதும் நம் எண்ை அமலவரிமசகளில் தொக்கம் உருவொகும்
இந்தத் தொக்கம் இைண்டு விதம் - ஒன்று கநர்ைமறயொனது.
இன்கனொன்று எதிர் ைமறயொனது. இைண்டுக்குகை ைிக ைிக சக்தி உண்டு.
கடவுள் சிமலகமள நம்பிக்மக மவத்து பக்திகயொடு நொம் பொர்ப்பதொல்
உருவொகிடும் கநர்ைமறயொன அமலகள் ககொயில் விக்கிைகம் கைல்
பட்டு, திரும்ப நம்ைிடகை வந்திடும். அவ்கவமள அங்கக தீபம்
கொட்டப்பட்டொல் தீப ஒளியொல் அது பன்ைடங்கு கபரிதொகும்.

எனகவ, கண்கமள மூடொைல் தரிசனம் புரிய கவண்டும். நொம்

ைட்டுைல்ல, ககொடொனு ககொடிப் கபர் நம்பிக்மககயொடு ைட்டுகை கடவுள்
சிமலகமளப் பொர்ப்பதொல் சிமலகள் சக்தி ககந்திைம் ஆகின்றன. அங்கு
சக்தியும் கசகரிக்கப்பட்டுப் கபரும் சக்தி உருவொகிறது. அப்படி
உருவொகும் சக்தி, சிமலயின் பீடத்தின் கீ ழ் பதிக்கப்படும் மூலிமக
ைருந்துகளொலும், நவைத்னக் கற்கள் ைற்றும் சிமலக்குரிய கதய்வத்தின்
எந்திைத் தகடு பதிக்கப்படுவதொல் அந்தத் தகடுகளொலும் பன்ைடங்கு
அதிகைொகி, அந்தப் பகுதி எங்கும் நம் ைகனொ சப்த அளவிலொன ஒரு
அமல வடிவில் நிலவியபடிகய இருக்கும்.

பமனைைம் கபரியது - அதன்கீ ழ் தமைகைல் வளர்ந்துள்ள ஒரு

புல்லொனது ைிக ைிகச் சிறியது. இது வடிவிற்கு ைட்டுகை கபொருந்தும்;
கருத்துக்குப் கபொருந்தொது. பமனக்கு அதன் குைம் - புல்லுக்கு
அகதகபொல் கவறு குைம்.

அப்படிகய ககொபுைக் கலசங்களின் கூரிய முமன வழியொக ஈர்க்கப்படும்

பிைபஞ்ச அமலகள் கர்பகிைகத்தில் உள்ள கடவுள் சிமல கைலொன ஒரு
நூலளவு துவொைம் வழியொக ஈர்க்கப்பட்டு ஒன்றுடன் ஒன்று கலந்து
கர்பகிைகைொனது ஒரு கொந்த ைண்டலம்கபொல் விளங்கும். அந்த
கர்பகிைகத்தில் ஆகைப்படி பூமஜகள் கதொடர்ந்து நடக்க நடக்க அந்த
அருள் கொந்த ைண்டலம் தூண்டப்பட்டுப் கபருகிய படிகய இருக்கும்.
ஒரு பொத்திைத்தில் நீர் ைிகும் கபொது அது வழிந்கதொடுவதுகபொல,
கபருகிடும் அருட்கதிர்களும் வழிந்கதொடும். அமத, ககொயிலுக்கு
வருகவொர் தங்கள் பக்தி பொவமனயொல் தங்கள் ைகனொசக்திக்கு ஏற்ப
கபற்றுக்ககொள்வர். இதனொல் உடல், ைனம் இைண்டிலும் ஒரு இதைொன
உைர்வு உருவொகி அமதகய அருள் என்றும் இகலசொன ைனநிமல
என்றும், நிம்ைதி என்றும் ைகிழ்வு என்றும் பலவொறு கூறுகிகறொம்.”

- கருவூைொரின் கநடிய விளக்கத்தொல் ஒரு கிமளக் ககள்வி

கருைொர்களில் ஒருவனொன ஆழி முத்துவிடம் உருவொனது. ஆனொல்
அமதக் ககட்க, தயக்கம் கொட்டினொன்.

“என்னப்பொ... ஏன் தயங்குகிறொய்?”

“நீங்கள் கசொன்ன விஷயங்களில் எங்ககயும் கடவுள் வைகவ

இல்மலகய...?”

- தயங்கித் தயங்கி ஆழிமுத்து ககட்கவும் பலைொகச் சிரிக்கத்

கதொடங்கினொர் கருவூைொர்.

அது அவமனப் பொைொட்டுவதுகபொலவும் இருந்தது, ககலி

கசய்வதுகபொலவும் இருந்தது.

“நொன் ஏதொவது தவறொகக் ககட்டுவிட்கடனொ?”

“சரியொன ககள்விமயத்தொன் ககட்டுள்ளொய். உன்மனயும்

என்மனயும்கபொல இந்தச் சமத உடம்கபொடு மககொல்கமள
ஆட்டிக்ககொண்டு அவன் வைைொட்டொன். வைத்கதமவயுைில்மல. இந்தப்
பிைபஞ்சம் முழுக்ககவ அவன் பமடப்புதொன். புல் பூண்டு முதல்,
புழுதிக்கொற்றிலிருந்து நீ நொன் உட்பட எல்கலொரும் எல்லொமும் அவன்
பமடப்கப...

இதில் நதிமயப் பிரிந்து வந்த ஒரு கசொட்டு நதிநீர்த் துளிகபொல் நொம்

எனலொம். நொம் நதி நீர்த்துளியொக இருந்த கபொதிலும் நதியின் ஆற்றல்
இந்தத் துளிக்குக் கிமடயொது. அந்த ஆற்றல் இந்தத் துளிக்கு, அதொவது
நைக்கு கவண்டும் என்றொல், அந்த நீர்ச் கசொட்டு நதிகயொடு கசன்று கசை
கவண்டும். அப்படிச் கசர்ந்துவிட்டொல் நொம் துளியல்ல... நொமும் நதி!
நதியின் ஆற்றல், கலந்த துளிக்கும் வந்துவிடும்.
அதுகபொல அவன் பமடப்பொன நைக்கு அவனளவு ஆற்றல் கிமடயொது.
அவனது ஆற்றல் நைக்கும் கவண்டுைொனொல் நொம் அவகனொடு
கலந்துவிட கவண்டும். அப்படிக் கலக்கத் கதமவ தொன் பக்தி. அந்த
பக்திதொன் தன் புத்தியொல் ஆகைங்கமள உருவொக்கி, அமதக்ககொண்டு
ககொயிமலக் கட்டி அவனது ஆற்றமல எண்ைி வழிபடச் கசொல்கிறது.
இந்த வழிபொடும் ஒரு பயிற்சி! அவ்வளவுதொன்! அதற்குகைல் அங்கக
ஏதுைில்மல...”

- கருவூைொரின் பதில் கருைொர் இருவருக்கும் ஒரு புரிதமலத்

தைவில்மல என்பது அவர்கள் முகம் கபொன கபொக்கில் கதரிந்தது.

“என்ன புரியவில்மலயொ?”

“ஆம் குருைொகை.”

“எந்த சித்தன் கபச்சு முதலில் எல்கலொருக்கும் புரிந்திருக்கிறது. என்

கபச்சு புரிவதற்கு..? கசொல்லப்கபொனொல் உங்கள் ககள்விக்கொன பதில்
வொர்த்மதகளில் இல்மல. நீங்கள் வொழ்ந்து பொர்த்து அனுபவத்தொல்தொன்
பூைைைொகத் கதரிந்துககொள்ள முடியும்...”

“அப்படியல்ல... நொம் நம்பிக்மககயொடு பொர்ப்பதொல்தொன் சக்தி என்றொல்,

கடவுள் என்று ஒருவன் ஒருவருக்குத் கதமவகய இல்மலகய? அப்படி
இருக்க, அவர் அருள்வதொகச் கசொல்வது எப்படி சரியொகும்?” - என்று
அதுவமை கபசொைலிருந்த கசங்கொன் ககட்டொன்.

“இது ஆழைொய் சிந்திக்கொைல் ககட்கப்படும் ககள்வி.

நொம் நம்பிக்மககயொடு பொர்ப்பதொல்தொன் சக்தி உருவொகிறது. அப்படி

நம்பிக்மக மவக்க ஒன்று கதமவப்படுகிறதல்லவொ? அந்தத் கதமவதொன்
கடவுள் சிமலயொய், கருவமறயொய், ஆகைைொய் எல்லொமுைொய் உள்ளது.”

“எப்படிப் பொர்த்தொலும், சிமலகயொ ககொயிகலொ, இல்மல, கருவமறகயொ,

ஒரு ைனிதன் தன் சக்தியொல் சொதித்ததுதொகன? அதனுள் கவளிப்படும்
சக்தி ைட்டும் எப்படி கடவுள் சக்தியொகும்?”
- கசங்கொன் கதொடர்ந்து ககட்ட விதத்தில் அவன் இமற நம்பிக்மக
இல்லொதவகனொ என்று ஒரு எண்ைம் புலிப்பொைிக்குத் கதொன்றியது.
ஆனொல் கருவூைொர் அப்படி எண்ைவில்மல.

“அப்பகன... நீ இப்கபொது தூண்டப்பட்டு விட்டொய்! நொன் கசொன்னமவ

எல்லொம் உனக்குள் உன்மனச் சிந்திக்கச் கசய்வமதப் பொர்க்கிகறன்.
விமைவில் நீகய ஒரு கதளிவுக்கு வருவொய். வந்துவிட்டொல்
கபசைொட்டொய். ஏகனன்றொல், இமற அனுபவம் எனப்படுவது அனுபவித்து
உைைப்படுவது...

நன்றொகக் ககட்டுக்ககொள்,

‘கண்டவர் விண்டிலர்

விண்டவர் கண்டிலர்.’

சரி... அவ்வளவுதொனொ ககள்விகள், இல்மல இன்னமும் உள்ளதொ?”

“வொஸ்து குறித்துச் சில ககள்விகமளக் ககட்கலொைொ?”

“தொைொளைொய்க் ககளுங்கள்...”

“ஒரு ைனிதன் நல்ல கசல்வத்துடனும் ஆகைொக்கியத்துடனும்

புகழுடனும் வொழ்ந்திட அவன் விதி கொைைைொ, இல்மல வடு
ீ
கொைைைொ?”

“விதிதொனப்பொ வட்டு
ீ வடிவில் கொைைைொகிறது.”

“ஒருவன் கஷ்டப்படுவதற்கும் வடுதொன்

ீ கொைைைொ?”

“ஆம் இங்ககயும் விதி வட்டு

ீ வடிவில் கொைைைொகிறது.”

“என்றொல் அைசர்களின் கவற்றி கதொல்வி அவர்கள் அைண்ைமன

சொர்ந்ததொ?”

“ஆம்... அைண்ைமன சொர்ந்தகத!”

“ஊருக்ககன்றும் வொஸ்து சக்தி உண்டொ?”

“நிச்சயம் உண்டு...”

“எப்படி இருந்தொல் ஒரு ஊர் ைகிழ்வு தரும் ஊைொக இருக்கும்?”

“வடக்கில் நதி ஓட கவண்டும், கதற்கில் ைமலச்சிகைங்கள் இருக்க

கவண்டும், கைற்கில் இடுகொடும், கிழக்கில் ககொயிலும் குடிகளும் இருக்க,
அதுவும் சச்சதுைைொய் அந்த ஊர் இருக்க, அந்த ஊர் என்றும்
கபொலிவுடனும் நல்ல ைக்கள் வளமுடனும் அவர்கள் ைகிழ்வுடன்
வொழ்ந்திடும் வொழ்விமனக் ககொண்டிருக்கும்.”

“ஆலயங்களுக்கு. வொஸ்து சக்தி உண்டொ?”

“நிச்சயம் உண்டு. வொஸ்து சக்தி என்பது பஞ்சபூதங்களொல் உருவொன

ஒன்று. பஞ்சபூதங்கள் உள்ளவமை வொஸ்து சக்தியும் கசயல்படும்...”

“அது இமறயருமளவிடப் கபரியதொ?”

“ககள்வி தவறு... சக்தியில் கபரிய சக்தி, சிறிய சக்தி எல்லொம்

கிமடயொது. ைனிதர்கள் தங்கள் புரிதலுக்கொகப் கபசும் கபச்சு அது.
பமனைைம் கபரியது - அதன்கீ ழ் தமைகைல் வளர்ந்துள்ள ஒரு
புல்லொனது ைிக ைிகச் சிறியது. இது வடிவிற்கு ைட்டுகை கபொருந்தும்;
கருத்துக்குப் கபொருந்தொது. பமனக்கு அதன் குைம் - புல்லுக்கு
அகதகபொல் கவறு குைம். கபரிது சிறிது அமடயொளம் கொை ைட்டுகை
பயன்பட கவண்டும். ைற்ற விஷயங்களில் அமதப் பயன்படுத்தினொல்
கதளிவு ஏற்படொது.”

“பொைதிகயொட உமடல கறுப்பு நிறத்துல கசொளிகயொ இல்மல

துப்பட்டொகவொ இருக்குதொ?” -இந்தக் ககள்விக்கு ைிக கவகைொன பதில்
கஜயைொைனிடம். “யு ஆர் மைட்... பொைதிகயொட துப்பட்டொ பிளொக்
கலர்லதொன் இருக்கு...”

“ஒரு முக்கியைொன ககள்வி...”

“என்வமையில் எல்லொக் ககள்விகளுகை முக்கியைொனதுதொன்...”

“கசொழ அைசன்கபொருட்டு தொங்கள் ஒரு தங்கச் சிமலமயச்

கசய்ததுகபொல, எங்களுக்ககன்று ஒரு சிமலமயத் தொங்கள் கசய்து
தைமுடியுைொ?”

“அது என்ன கபரிய விஷயம், நீங்கள் முதலில் ஐம்கபொன்னிகலொ

கசம்பிகலொ சிமல வடித்து முடியுங்கள். பிறகு நொன் வந்து அமதத்
தங்கைொக்கித் தருகிகறன்.” - கருவூைொர் பதில் கருைொர்களுக்கு ைட்டுைல்ல,
புலிப்பொைிக்கும் ஒரு இனிய அதிர்மவ அளித்தது!

இன்று உடல் நடுங்க நின்ற பொைதி, கஜயைொைனுக்கும் அைவிந்தனுக்கும்

சற்று பயத்மத அளித்தொள். கதொமலகபசியிகலொ ககைச பொண்டியனிடம்
கபச்சின் கதொடர்ச்சி...

“பொப்பொ... நொன் என்னடொ இப்படிச் கசொல்கறன்னு நிமனக்கொை ககொஞ்சம்

உடகன கிளம்பி வொங்கம்ைொ! எனக்கு இங்க இருக்ககவ என்னகைொ
ைொதிரி இருக்கு. திரும்பின பக்ககைல்லொம் ஒகை ஒப்பொரிச் சத்தைொ
ககட்குது... நிஜைொ கசொல்கறன், பயைொ இருக்கும்ைொ.”

``சரிங்கண்கை... இப்பகவ வகைன் - நீங்க மதரியைொ இருங்க...”

- கொற்றுக்குைலில் பதில் கசொன்ன பொைதி நிைிர்ந்தொள்.

“என்ன பொைதி... உன் அப்பொகவொட உதவியொளைொ?”

“ஆைொம் சொர்...”

“எனி கபட் நியூஸ்?”

“என் வமைல இது கபட் நியூஸ் இல்ல சொர். குட் நியூஸ்! ஆனொ அமத
நம்பத்தொன் என்னொல முடியல...”

“முதல்ல அந்த நியூமஸச் கசொல்லு...”

“அந்த ைவுடியும் இறந்துட்டொனொம் சொர்..!”

“யொர்... அந்த நொர்த் கைட்ைொஸ் கவங்மகயனொ?”

“ஆைொம்...”

“ஓ... அப்ப உனக்கு இனி கவமல ைிச்சம். அந்தக் குைொைசொைி

பிைொப்பர்ட்டிமய கசஃபொ ஒப்பமடச்சுடலொம்னு கசொல்.”

“சொர், பொண்டியண்கை ககொஞ்சம் உடகன கிளம்பி வைச் கசொல்றொரு...

கபொய்க்கிட்கட கபசுகவொைொ?”

“நொன் அவசியம் வைணுைொ பொைதி?”

“உங்க விருப்பம் சொர். வந்தொ என் குழப்பங்களுக்கு ஒரு கதளிவு

கிமடக்கும்னு என் ைனசு கசொல்லுது.”

“அப்ப சரி... நொனும் உன் அப்பொமவப் பொர்க்ககவ இல்மல. கலட் வி

மூவ்...”

-மூவரும் புறப்பட்டனர். அமற ஒன்றின் கதவருகக நொற்கொலியில்

அைர்ந்துககொண்டிருந்த முத்துலட்சுைி கண்கள் பனிக்க எழுந்து எதிரில்
வந்தொள்.
“பொட்டி, நீ கபொய்ப் படு - அப்பொக்கு ஒண்ணுைில்மல. நொன் கபொய்
பொர்த்துட்டு வந்துட்கறன்” என்றொள் பொைதி.

“நீ கூப்டொலும் இப்ப என்னொல வை முடியொது பொைதி. அகத சையம்

உனக்ககொரு விஷயம் கசொல்ல விரும்பகறன். இந்தப் கபட்டிமய நொன்
இதுக்கு முந்தி பொர்த்திருக்ககன். ஆனொ எங்க எப்பன்னுதொன் கதரியல. நீ
கபொய்ட்டு வொ! அதுக்குள்ள நொன் ஞொபகப்படுத்திப் பொர்க்ககறன்.”

- முத்துலட்சுைி சட்கடன்று ஒரு வியப்பளித்தொள். ஆனொல்

அமதத்கதொட்டுப் கபச கநைைில்லொததொல் கைௌனைொகப் புறப்பட்டொள்
பொைதி.

“என் முருகன் மக விடைொட்டொன்ைொ... இந்த விபூதிமயக் ககொஞ்சம்

உன் அப்பன் கநத்தியில கவச்சு விடு...” என்று முத்துலட்சுைி ஒரு
கபொட்டலத்மத நீட்டியபடிகய கசொன்னமத பொைதி கொதிகலகய
வொங்கவில்மல. ஆனொல் அைவிந்தன் அந்தப் கபொட்டலத்மத வொங்கிக்
ககொண்டொன்.

“நொன் கவச்சு விட்கறன் பொட்டி. நீங்க கவமலப்படொதீங்க” என்றொன்.

முத்துலட்சுைிக்கு அது சற்று ஆறுதலொக இருந்தது. பொைதி கொரில் ஏறும்
சையம் ைருதமுத்துமவப் பொர்த்து ஏகதொ சைிக்மஞ கசய்தொள்.

“நொன் பொர்த்துக்ககறம்ைொ... நீங்க கபொய்ட்டு வொங்க’’ என்றொன் தன் டி-

ஷர்ட்மட சரி கசய்தபடிகய...

கொருக்குள்...

அைவிந்தன் டிமைவ் கசய்தொன். பின் சீட்டில் பொைதியும் கஜயைொைனும்...

ைீ ண்டும் பொைதியிடம் ஒரு ஆைம்பம்.

“சொர்... இந்த ைவுடி சொவுகூட அந்த முத்துச்சொைிகயொட ஆவியொலங்கற

ைொதிரிதொன் ககைச பொண்டி நிமனக்கறொரு. கூடகவ நம்ப அய்யொதொன்
அடுத்துங்கற ைொதிரி கசொன்னமதத்தொன் சொர் என்னொல ஜீைைிக்ககவ
முடியல.” - இமதக்ககட்ட அைவிந்தன் இமடயிட்டொன்.
“பயப்படொகத பொைதி... அப்படி நிச்சயைொ எதுவும் நடக்கொது. நொமளக்குக்
கொமலல அந்தப் கபட்டிமயத் திறந்து உள்ள என்ன இருக்குன்னு
பொர்க்கறதுதொன் என் முதல் கவமல. அதனொல நிமறய நல்லது
நடக்கப்கபொறதொ எனக்குத் கதொணுது.”

“அைவிந்தன் இமத நீங்க ஒரு நல்கலண்ை அடிப்பமடல

கசொல்றீங்களொ - இல்மல உங்க நம்பிக்மகயொ?”

- கஜயைொைன் அடுத்து இமட கவட்டினொர்.

“எல்லொம்தொன் சொர்... குறிப்பொ நொன் பழநியில கதன்னந்கதொப்புல

சந்திச்ச அந்த சித்தன் ஒரு கொைைம்.”

“அப்ப அங்கதொன் உங்களுக்கு நிமறய அைொனுஷ்ய அனுபவங்கள்

ஏற்பட்டதொ?”

“ஆைொம் சொர்... நொன் எவ்வளகவொ எழுதியிருக்ககன், கபசியுைிருக்ககன்.

அகதகபொல பொர்த்துைிருக்ககன். ஆனொ இன்னிக்குக் கொமலல பழநியில
எனக்கு ஏற்பட்ட அனுபவம் கடொட்டலொ கவற சொர்! எனக்கும் பொைதிக்கும்
நிமறய கவமல இருக்கு சொர்...”

“எனக்ககன்னகவொ எல்லொம் முடிஞ்சிட்ட ைொதிரி கதொணுது ைிஸ்டர்

அைவிந்த்! முக்கிய கல்ப்ரிட்ஸ் இைண்டு கபரும் கசத்துட்டொங்க... ைிச்சம்
இருக்கறது எம்.பி ைட்டும்தொன்... அவமைக் கொப்பொத்திட்டொ அவமை
கவச்கச அந்தக் குைொைசொைி குடும்பத்துக்கு நியொயம் கிமடக்க
கவச்சுடலொம். அவ்வளவுதொகன?”

“அவமைக் கொப்பொத்திடலொம் சொர். அதுல எனக்கு சந்கதகமும் இல்மல.

ஆனொலும் கவற சில கடமைகள் இருக்கற ைொதிரி ஒரு உைர்வு
எனக்கு ஏற்பட்டிருக்கு.”

“அப்ப இந்தக் குைொைசொைி ஆவி பயம் உங்களுக்கு இல்மலயொ?”

“ஆஸ்பத்திரிக்குப் கபொய்ப் பொர்ப்கபொம் சொர். அப்புறம் முடிவுக்கு

வருகவொம்.”
“பொைதி... இந்த ைவுடிப்பய இறப்புக்குப் பிறகும் நீ அது ஆவிகயொட
கசயல்ங்கறத நம்பமலயொ?”

- கஜயைொைன் ககள்விமய பொைதிக்குத் திருப்பினொர்.

“நொன் என் இைண்டு கண்ைொல பொர்க்கொை நம்ப ைொட்கடன் சொர். ஆவி

இருக்கறது உண்மைன்னொ அது என் கண்ணுக்குத் கதரியட்டும். அப்புறம்
ைற்ற விஷயங்கள கபசலொம். அதுவமை இது நிச்சயைொ யொகைொ கசய்யற
சதிகவமலதொன்!

அகதசையம் இந்த சதி கவமலமய நொன் பொைொட்டகறன்.

நியொயைொ முயற்சி கசய்த என்னொல முடியொதமத ஒரு சதிகொைன்

கசய்திருக்கொன்னொ பொைொட்டத்தொகன கவணும்?”

“நீயொ ஒரு இல்லீகமல சப்கபொர்ட் பண்கற?”

“அவ்வளவு கவறுப்பொ இருக்கு சொர். என்ன சொர் கபரிய லீகல்? சுப்ரீம்

ககொர்ட் கொகவரில தண்ைி திறந்துவிடச் கசொல்லி உத்தைவு கபொடுது.
ஆனொ திறந்து விடமல. ஒரு தனிைனுஷன் சட்டத்மத ைதிக்கொைச்
கசயல்பட்டொகூடப் பைவொயில்மலங்கலொம். சட்டம் ஒழுங்மகக்
கொப்பொத்த கவண்டிய கவர்ன்கைன்ட்கட இங்க சட்டத்கதொட கபச்மசக்
ககக்கொதத என்னன்னு சொர் கசொல்றது? எங்க இருக்கு சொர் லீகல்?”

- ஆகவசைொக பொைதி ககட்டகபொது அவள் மகப்கபசியில் அமழப்கபொலி,

திமையில் கயொகி திவ்யப்ைகொஷ் கபயர்!

பகீ கைன்றது பொைதிக்கு... இந்த கநைத்தில் இவர் எதற்கு கபொன்

கசய்கிறொர் என்று குழப்பைொகவும் இருந்தது.

கபொமன கட் கசய்தொள் சற்று கவகைொய்...

“யொர் பொைதி?”

“அந்த கயொகி சொர்...”

‘`ஓ... தட்கைன் - திவ்யப்ைொகொஷ்! ஆைொ ஏன் கட் பண்கை?”

‘`இந்த ைொதிரி நபர்ககளொட எனக்கு இப்ப இருக்கற ைனநிமலல கபச

விருப்பைில்மல சொர்.”

“நீ தப்பொ கயொசிக்ககற... இப்பதொன் இந்த ைொதிரி ஆட்ககளொட நொை

கநருங்கணும். எப்பவும் உைர்ச்சிவசப்பட்டொகல க்யூட்டொ கயொசிக்க
முடியொைப்கபொயிடும்.”

“சொர்... இருக்கற குழப்பம் கபொதொதொ. இவர் பொட்டு நம்ப ைனசுல

இருக்கறத கசொல்கறன்னு புதுசொ எமதயொவது பூதத்மதக் கிளப்பி
விட்டுட்டொ என்ன சொர் பண்றது?”

“திரும்ப தப்பொ கயொசிக்ககற. அந்த ைனுஷன்கிட்ட ஒரு ப்கைடிேன்

இருக்கறது நைக்கு நல்லொ கதரியும். இமத சயின்ஸ்ல ப்ரீைொனிஷன்னு
கசொல்றொங்க. அதொவது, ஒருத்தகைொட கபசும்கபொது அவர் கதொடர்பொ
நடக்கப்கபொற சம்பவங்கமள முன்னொடிகய கசொல்றது...
இப்ப உன் அப்பொவும் உயிருக்குத்தொன் கபொைொடிக்கிட்டு இருக்கொரு...
நொமளக்கு அவர் நிமல எப்படி இருக்கும்? நீ பயப்பட்ற ைொதிரி
எல்லொகை ஆவி கவமலயொ, இல்மல சதியொன்னு அவர் மூலைொ
கதரிஞ்சிக்கலொம் இல்மலயொ?”

- கஜயைொைன் ககள்வி அைவிந்தமன கொமை ஓட்டியபடிகய திரும்பிப்

பொர்க்கச் கசய்தது.

“கவல்கசட் சொர்... பழநியில அவர் ககொடுத்த க்ளூவொலதொன் என்னொல

ஒரு திருடமனகய பிடிக்க முடிஞ்சது. ரியலி அது ஒரு கவரிகுட்
ப்ரீைொனிஷம்! அது ஒரு சயின்ஸ். அவர் என் வமைல ஒரு
சயின்டிஸ்ட்தொன்... நொை தொைொளைொ இப்ப அவமைப் பயன்படுத்தலொம்...”

- அைவிந்தன் கசொன்ன ைறுகநொடி கஜயைொைகன திவ்யப்ைகொஷிடம்

கதொடர்பு ககொள்ளத் தயொைொனொர். அவரும் அகப்பட்டொர். ஸ்பீக்கர் கபொன்
முடுக்கப்பட்டது.

“ஹகலொ ைிஸ்டர் கயொகி...”

“அடகட எடிட்டர் சொைொ, ஹவ் ஆர் யூ சொர்?”

“நல்ல ககள்வி, நீங்ககள நொன் இப்ப இருக்கற நிமலமயச்

கசொல்லிடுங்ககளன்..”

“என்ன சொர்... என்ன கடஸ்ட் பண்றீங்களொ?”

“ஆைொம் சொர்... நொன் எதுக்குப் கபொய்கயல்லொம் கசொல்லணும்? ைிஸ்டர்

திவ்யப்ைகொஷ், நொன் இப்ப பொைதிகயொட கொர்ல அவங்க அப்பொ

எம்.பி ைொஜொ ைககந்திைமனப் பொர்க்க ஆஸ்பத்திரிக்குப்

கபொய்க்கிட்டிருக்ககன். கூட வர்ற பொைதியும் அைவிந்தனும் கைொம்பகவ
கடன்ஷன்ல இருக்கொங்க - எழுத்தொளர் அைவிந்தமனத்தொன்
கசொல்கறன்... அவர் உங்கமளப் பழநியில பொர்த்தொைொகை? உங்கமள
கைொம்பப் பொைொட்டினொர். உங்க க்ளூ அவருக்கு கைொம்பகவ
பயன்பட்டிருக்கு.”
“இதுக்கு கைல நீங்க எதுவும் கசொல்ல கவண்டொம் சொர். இனி நொகன
கபசகறன். பழநியில எல்லொம் நல்லபடி முடிஞ்சதொன்னு ககக்கதொன்
கபொன் கசய்கதன். ஆனொல் பொைதி ஏகனொ கபொமன எடுக்கல.. இட்ஸ்
ஓ.கக. ைிஸ்டர் எடிட்டர்... நொன் இப்ப சில ககள்வி ககட்ககறன், சரியொ
இருந்தொ கயஸ்னு கசொல்லுங்க.”

“கடஸ்ட் உங்களுக்கொ இல்மல எனக்கொ ைிஸ்டர் திவ்யப்ைகொஷ்?”

“தப்பொ எடுத்துக்கொதீங்க... உங்களுக்கு உதவி கசய்யத்தொன் இந்தக்

ககள்விககள.”

“அப்படின்னொ ககளுங்க.”

“ககொஞ்சம்முந்தி எதொவது இறப்பு கசய்திய ககள்விப்பட்டீங்களொ?”

“எக்ஸொக்ட்லி... ஒரு கசய்திகூட இல்ல - இைண்டு கசய்தி.”

“பொைதிகயொட உமடல கறுப்பு நிறத்துல கசொளிகயொ இல்மல

துப்பட்டொகவொ இருக்குதொ?”

-இந்தக் ககள்விக்கு ைிக கவகைொன பதில் கஜயைொைனிடம்.

“யு ஆர் மைட்... பொைதிகயொட துப்பட்டொ பிளொக் கலர்லதொன் இருக்கு...”

“சரி சொர்... இப்ப நீங்க என்மனக் ககளுங்க. நொன் என் மைண்ட்ல

ஃபொர்ம் ஆகுறத அப்படிகய கசொல்கறன்.”

“பொைதிகயொட அப்பொ இப்ப சீரியஸ் கண்டிஷன்ல இருக்கொரு. அவர்

பிமழச்சுடுவொர் தொகன?”

“இதுக்கு பதிமல நொன் பிறகு கசொல்கறன். இன்னும் எதொவது ககள்வி

இருக்குதொ?”
“ஒகை ஒரு ககள்விதொன்... நடக்கற எல்லொகை சதிச்கசயல்னு பொைதி
நிமனக்கறொ! ஆனொ அகதல்லொம் இறந்துட்ட குைொைசொைிங்கற
ைனுஷகனொட ஆவி கசய்யற கவமலன்னு ஒரு பயம்
உருவொகியிருக்கு. இதுல எது சரி?”

“ஆவியொவது பூதைொவது..? பொைதி நிமனக்கறதுதொன் சரி! அது ைனுஷ

சதிதொன்... இந்த சதிமய முறியடிச்சுட்டொ நிச்சயம் எம்.பி.
கபொமழச்சுக்குவொரு. அகத சையம் முறியடிக்கறது ஒண்ணும் சொதொைை
விஷயைில்கலன்னும் எனக்கு ைனசுல கதொணுது எடிட்டர் சொர்!”

- ஸ்பீக்கர் கபொனில் ஒலித்த திவ்யப்ைகொஷின் குைல் பொைதியின்

கண்கமள அகல விரியச் கசய்தது! திவ்யப்ைகொஷ் வமையில் இது
அவள் சற்றும் எதிர்பொர்த்திைொத ஒரு திருப்பம்.

- த ொடரும் ….22 Aug 2019

இறையு ிர் கொடு - 39

அன்று கருவூைொர் கசப்புச்சிமலமயத் தங்கைொக்கித் தருகிகறன் என்று

கசொன்னமதக் ககட்டு வியந்த புலிப்பொைி,“கபருைொகன... தொங்கள்
நிஜைொகவொ கூறுகிறீர்கள்?” என்று ககட்டொன்.

“ஒரு சித்தனுக்கு எப்கபொதும் ஒரு கபச்சு தொனப்பொ... அமத நீ

இன்னமுைொ உைர்ந்திருக்கவில்மல?”

“இல்மல கபருைொகன... ைசவொதம் குறித்து கபொகர் பிைொனிடம் எவ்வளவு

கபசினொலும் அவர் பிடிகய ககொடுக்க ைொட்டொர். எங்கள் ககொட்டொைத்தில்
மூன்று தைிழ்க் கிழொர்கள் உள்ளனர். அவர்களுக்கும் ைசவொதத்தின் கைல்
ைிகுந்த ஈடுபொடு. ஆனொல் அவர்கமள அவர் ஊக்கப்படுத்தியகத
இல்மல. அமத அறிவதும் எைமன அறிவதும் ஒன்று என்பதுகபொல்
எண்ணுகிறொர் கபொகர் பிைொன்.”

“உண்மைதொன் புலி! ைசவொதத்மத ஒரு சித்தமனத் தவிை கவறு

எவனும் அறிய முடியொது. அப்படி அறிந்த சித்தனொல் சித்தனல்லொத
ஒருவருக்கு அமதக் கற்பிக்க முடியொது. ைீ றி ஒருகவமள
கற்பித்துவிட்டொல் கற்றுக்ககொண்டவர் கநடுநொள் உயிர்வொழ முடியொது.”
“அது அத்தமன ஆபத்தொன கமலயொ?”

“ஆைப்பொ... ஒரு உயிர், ைனிதனொகப் பிறப்பகத பிறவித்தமளயிலிருந்து

விடுபடுவதற்கொகத்தொன். ஆனொல், ஆசொபொசங்களில் சிக்கிக்ககொண்டு
விடுபடும் வழி கதரியொைல் கதொடர்ந்து கர்ைப்
பிறப்கபடுக்கின்றவர்களொககவ எல்கலொரும் உள்ளனர். லட்சத்தில்
ஒருவன்தொன் தன்மனயறிய முயன்று, பிறந்த பிறப்மபச் சரியொகப்
பயன்படுத்தி, பிறவித்தமளயிலிருந்து விடுபடுகிறொன். ைற்றவர்கள்
சிக்கிக்ககொள்பவர்கள் - அதிலும் இந்த ைசவொதம் கபரும் கபைொமச
வமகமயச் சொர்ந்தது...”

“வொழத்தொகன வொழ்க்மக... இதில் ஆசொபொசங்கள் எப்படித் தவறொகும்?

ஆமசகளில் கபைொமச, சிறிய ஆமச என்கிற வமகப்பொடு - சரியொனதொ?”

“ஆம்... வொழத்தொன் வொழ்க்மக. ஆசொபொசங்களிலும் தவறில்மலதொன்!

ஆனகபொதிலும் இந்த வொழ்க்மக ஒரு கபரும் ைொமயயப்பொ...”

“ைொமய என்று கபொகர் பிைொனும் கூறுவொர். ைொமய என்றொல்

எதுவுைில்லொதது என்பகத கபொருள். இருப்பதுகபொன்றது - ஆனொல்
எதுவுைில்லொதது. இங்கக என்வமையில் நொன் இருக்கிகறன் - நீங்களும்
இருக்கிறீர்கள்... இகதொ இந்த ைமலக்குமக... இப்கபொது நொம்
கபசிக்ககொண்டிருப்பது என்று எல்லொகை இருப்பமவகய... அப்படியிருக்க
இதில் எமத ைொமய என்கிறீர்கள்?”

“எல்லொகை ைொமயதொன்... நொன் இருந்தொகலன்ன - நீ இருந்தொகலன்ன...

இல்மல, இந்தச் கசங்கொனும், ஆழிமுத்துவும்தொன் இருந்தொகலன்ன..?
நொம் கண்கமள மூடிக்ககொண்ட கநொடி இமவ
ைமறந்துவிடுகிறதல்லவொ?”

“ஆைொம்...”

“அகதகபொல் நொம் உறங்கும்கபொது இமவகயல்லொம் இருக்கிறதொ

இல்மலயொ?”
“இருக்கிறது, ஆனொல் உறங்குபவர் வமை இல்லொதுகபொகிறது...”

“நொன்தொன் முன்கப கசொன்கனகன... இது இருக்கட்டும்... இருக்கும்...

இமத உைர்வது நைது ைனைொகிய அறிகவ... இந்த
அறிவிருப்பதொகலகய இது இருப்பதுகபொல நொம் எண்ணுகிகறொம்.
இல்மலயொ?”

“ஆைொம்...”
“ஆககைொத்தத்தில் நொம் இருந்தொகல இமவ இருப்பமத உைை
முடியும்... நொம் இல்லொத நிமலயில் இமவ இருப்பதும் இல்லொததும்
ஒன்றுதொகன?”

“ஆைொம்..”

“அப்படியொனொல் நொம் இருக்கப்கபொய்தொன் எல்லொகை இருக்கிறது -

இல்மலயொ?”

“ஆைொம்...”

“நொம் நிைந்தைைொனவர்களொ?”

“புரியவில்மல...”

“நொம் அழியொைல் அப்படிகய இருப்பவர்களொ?”

“இல்மல... கநொடிக்கு கநொடி ைொறியபடி இருக்கிகறொம்.”

“ஒவ்கவொரு கநொடியும் கொலம் முதுமைக்கு நம்மை இழுத்துச் கசன்று

ஒரு நொள் நைது உடல் பிைைொகி, பின் அதுவும் ைண்கைொடு ைண்ைொகி
விடுகிறதல்லவொ?”

“ஆம்.”

“இதற்கு விதிவிலக்கொய் ஒருவைொவது உள்ளொைொ?”

“இல்லகவ இல்மல...”

“கபொகட்டும்... இப்கபொது உன் வயது என்ன?”

“முப்பத்திைண்டு.”

“கநற்று வமையிலொன உன் வொழ்வு என்பது என்ன... கவறும்

நிமனவுகள்தொகன?”
“ஆைொம்.”

“இந்த நிமனவுகளும் கொலத்தொல் ைறந்துவிடக்கூடியதுதொகன?”

“ஆைொம்.”

“ஒரு ககள்விமயக்கூட உன்னொல் ைறுக்க முடியவில்மல பொர்த்தொயொ?”

“இப்படிக் ககட்பதன் மூலம் நீங்கள் எமத உைர்த்த விரும்புகிறீர்கள்

கபருைொகன?”

“நடந்து முடிந்த அவ்வளவும் கவறும் நிமனவு. நடக்கப்கபொவதும்

நிமனகவ! இந்த நிமனவும் ைறந்துவிடக்கூடியது... ஆக எதுவும்
ைிச்சைில்மல. உடலும் கநொடிக்கு கநொடி ைொறி ஒரு நொள் ைண்கைொடு
ைண்ைொகப் கபொகிறது. இப்படி வொழும் வொழ்க்மகமய ைொமய என்று
கூறொைல் கவறு எப்படியப்பொ கூறுவது?”

- கருவூைொர் முத்தொய்ப்பொகக் ககட்ட ககள்வி முன் ஆழ்ந்த

கைௌனத்மதகய புலிப்பொைியொல் கவளிப்படுத்த முடிந்தது. ஆனொல்
ஆழிமுத்துவுக்குள் பளிச்கசன்று ஒரு ககள்வி.

“குருசொைிகய...”

“கசொல்லப்பொ...”

“இந்த வொழ்வில் நீங்கள் ககட்ட ககள்விகமள மவத்துப் பொர்த்தொல்

எதுவுகை இல்மலதொன். ஆனொல் இப்படிப்பட்ட ைொய வொழ்க்மக வொழும்
ைனிதர்களுக்கொக கபொகர் பிைொன் ைட்டும் எதற்கொகக் ககொயில்
கட்டுகிறொர்? எல்லொகை ைொமய என்னும்கபொது இந்தக் ககொயிலும்
ைொமயதொகன?” - ஆழிமுத்து கதரிந்து ககட்டொனொ, இல்மல, கதரியொைல்
ககட்டொனொ என்று கதரியவில்மல. ஆனொல் அவன் ககள்விமய
கருவூைொர் ைிககவ ைசித்தொர். அதன் விமளவொய்ச் சிரித்தவர் “நீ ஆழைொக
கயொசிக்கத் கதொடங்கி விட்டொய். ஆனொல் அவசைப்படுகிறொய். ககொயில்
என்பது ைொமய அல்ல. அதிலும் தண்டபொைித் கதய்வத்திற்கொன
ககொயில், ைொமயமயத் கதளிவிக்கும் ககொயில்.
தண்டபொைிமய முருகனொகவும் பொர்க்கலொம், ஒரு சித்த
சன்யொசியொகவும் பொர்க்கலொம். குருவொகவும் பொர்க்கலொம். இப்படி
அவமனப் பலவொறு பொர்க்கலொம். பொர்க்கும் ககொைத்திற்ககற்ப
ஞொனைளிப்பவன் அவன்.அவன் உருமவ அச்சில் வொர்க்கப்கபொகிறொய்
அல்லவொ? அதுகவ ஒரு நல்விமனப்பொடுதொன். அப்படிச்
கசயல்படும்கபொது நீ இப்கபொது ககட்ட ககள்விக்கொன பதிமல எவரும்
கசொல்லொைகல உைர்வொய்.”

- கருவூைொர் ைிகத் கதளிவொக நிறுத்தி நிதொனைொய் பதில் கூறினொர்.

கசங்கொனும் ககள்வி ககட்க விரும்பினொன்.

“குருசொைிகய... நொங்கள் சொைொனியர்கள். கருைொர் ஜொதியில்

பிறந்துவிட்டதொல் வொர்ப்புத் கதொழில் எங்கள் கதொழில் என்றொகிவிட்டது.
இமதத்தவிை கவறு எதுவும் எங்களுக்குத் கதரியொது. ைற்றபடி
பசிப்பதொல் உண்டு, தூக்கம் வருவதொல் தூங்கி எழும் வொழ்க்மககய
எங்கள் வொழ்க்மக. இப்படிப்பட்ட நொங்கள் உங்கமளப்கபொல ஆவது
என்பமதக் கற்பமனகூடச் கசய்துபொர்க்க முடியவில்மல. நொங்கள்
இப்படி வொழ்வதற்கும், நீங்கள் இப்படி இருப்பதற்கும் எது கொைைம்?”

“முன்விமனப்பொடுதொன் கொைைம்.”

“அப்படியொனொல் இப்பிறப்பில் நொங்கள் இப்படிகயதொன் இருக்க

கவண்டுைொ?”

“எப்கபொது இப்படிக் ககட்கும் அறிவு வந்துவிட்டகதொ அப்கபொகத ைொற்றம்

வந்து விட்டதொகத்தொன் கபொருள். உன் எண்ைத்தின் வலிமைக்கும்,
சிந்தமனத்கதளிவிற்கும் ஏற்ப உன் வொழ்வில் ைொற்றங்கள் ஏற்படும்.

எங்களுக்குச் சிற்பசொத்திைம் என்றொல் உனக்குக் கொல ஞொனம்...

உண்மையில் இந்த வொழ்வில் அறிந்துககொள்ளவும் புரிந்து
ககொள்ளவும்தொன் எத்தமன விஷயங்கள், எத்தமன விஷயங்கள்..!

ஆனொலும் ஒன்று கசொல்கிகறன். நொம் ஆண்டியொக இருந்தொலும் சரி,

அைசனொக இருந்தொலும் சரி, வொழ்வது என்பது ைனம் சொர்ந்த ஒன்கற.
இந்த ைனைொகிய சித்தம் நைக்குக் கட்டுப்பட்டதொக இருக்க கவண்டும்.
அதற்குக் கட்டுப்பட்டவர்களொய் நொம் உள்ளவமை விகைொசனைில்மல.
பசிக்கு உைவு, கநொயில்லொ உடல், அன்பொன உறவுகள், நிம்ைதியொன
உறக்கம், உயிர்தரும் நட்பு, பக்தியுள்ள ைனம், பிறர் துன்பம் உைரும்
கருமை உள்ளம் இந்த ஏழும்தொன் ைொமய ைிகுந்தவொழ்வின் ைகத்தொன
கசல்வங்கள். இந்த ஏழுக்கும் குலம் கவண்டொம்; ககொத்திைம் கவண்டொம்;
பைம் கவண்டொம், பதவியும் கவண்டொம். ைனம் என்கிற ஒன்றும் அதில்
கதளிவும் இருந்துவிட்டொல் கபொதும், எக்குலத்தில் பிறந்திருந்தொலும்
உலகம் கபொற்றும் ைனிதனொய் வொழமுடியும்.” - கருவூைொர் அைர்ந்திருந்த
நிமலயினின்றும் எழுந்து நிற்கலொனொர். அதுகவ அவர்
விமடகபறவிருப்பமதச் கசொன்னது. கருைொர்களும் புரிந்துககொண்டனர்.

“உங்கள் புத்திைதிகமள என்றும் ைறக்கைொட்கடொம்” என்றனர்.

“புலி... கபொகர்பிைொனிடம் நம் சந்திப்மபக் கூறு. நொன் இங்கிருந்து

சதுைகிரி கசல்கிகறன். அங்கக சில கொலம் கயொகத்தில் ஆழ்ந்திட
விரும்புகிகறன். எனக்கு இனி பிறப்பில்மல. அகதகவமளயில் இந்த
விகதக உடம்மப இமற சைர்ப்பைைொக்கி இல்லொதுகபொவகத என்
கநொக்கம். நொன் இல்லொது கபொனொலும் நொன் எழுப்பிய ஒலியொனது
வரிவடிவம் எனும் எழுத்தொகி அழியொப்கபருவொழ்வு வொழ்ந்தபடி
இருக்கும்.

தண்டபொைித் கதய்வத்தின் பிைதிஷ்மடயின் கபொது ஆகை கநறிகளில்

ஏதும் கதளிவு கவண்டினொல் ஓடிவந்து உதவச் சித்தைொயிருக்கிகறன்.
உனக்கு என் நல்லொசிகள். அருமைக் கருைொர்ககள உங்களுக்கும் என்
நல்லொசிகள்” - என்று ைமறய விமழந்தவமை கவகைொய்த் தடுத்தொன்
கசங்கொன்.

“குருபிைொகன... குருபிைொகன...”

“என்னப்பொ?”

“கசப்புச்சிமலமயத் தங்கைொக்கித் தருவதொகச் கசொன்ன ீர்ககள...”

“கசப்புச்சிமலமயச் கசய்துவிட்டு என்மனத் தீர்க்கைொய்ச் சிந்தியுங்கள்.
நொன் திரும்ப வருகவன். உங்கள் விருப்பத்மத ஈகடற்றுகவன். நொன்
கசொன்னொல் கசொன்னதுதொன்...”

“எங்களுக்கு அந்த வித்மதமயக் கற்பிப்பீர்களொ?”

“நீங்கள் சித்தனொவர்களொ?”
ீ

“அமதக் கற்க சித்தனொக கவண்டுகைன்றொல் ஆகிகறொம்.”

“சித்தனொவது விடுதமல சொர்ந்த விஷயம்... ஆமச சொர்ந்ததல்ல...

தீர்க்கைொய் கயொசியுங்கள். முதலில் வந்த கொரியத்மதப் பொருங்கள்...
அடுத்து ஒரு முக்கியைொன விஷயம்... சிமலகமள வொர்க்கும் நீங்கள்
அறியொததல்ல... நம் உடல் அமசயும் திசுக்களொல் ஆனது - சிமலயுடல்
அமசயொத் திசுக்களொல் ஆவது. நொம் அமசவதொல் வளர்ந்து கதய்ந்து
முடிந்துகபொகிகறொம். சிமலகள் அமசயொததொல் அமவ அழிவின்றி
அப்படிகய உள்ளன. அமசயும் நம் உடலின்கண் உள்ள சக்திமயப்
கபொலகவ, அமசயொச் சிமல உடம்புக்குள்ளும் ஒரு சக்தி உண்டு. அந்த
சக்திமய வமகப்படுத்திய சமூகத்தவர் நம் சமூகத்தவர்... இச்சொ சக்தி,
க்ரியொ சக்தி என்னும் இருபிரிவில் நம் விருப்பங்கமள நிமறகவற்ற
உதவும் சக்தி இச்சொ சக்தி. நம் கசயல்பொடுகமளச் சிறப்பொக்குவது
க்ரியொ சக்தி.

உங்கள் கசப்புச்சிமல இந்த சக்தியில் எமதச் கசர்ந்தது என்பது

முக்கியம். அதற்ககற்ற ஆகைம் ைிக முக்கியம். கபொற்சிமலகள் சக்தி
அதிகம் ைிக்கமவ... அமதத் துலக்கத் தவறினொல் கொற்றுப்பொசியும்
தூசியும் படிந்து கபொன்னொய் இருந்தும் இல்லொதுகபொகும்.
துலக்கினொகலொ கதயத்கதொடங்கும். நம் அமசயும் உடலின்
கதய்ைொனம்கபொலகவ அதுவும் ஆகிவிடும். அடுத்து கொண்பவர்
கண்களுக்கு எப்கபொதும் உகலொகம் கதரியக் கூடொது. கதய்வம்தொன்
கதரிய கவண்டும். கபொற்சிமல வமையில் கபொன்தொன் முதலில்
கதரியும் - பிறகக கதய்வம் கதரியவரும். இதனொல் கதொஷங்கள்
உருவொகக் கூடும். ஆமச நிைித்தம் களவொடும் எண்ைம்
கதொன்றக்கூடும். கதொன்றும் எண்ைத்மத வலிமைப்படுத்துவகத
சிமலகளின் சக்தி. களவொட கவண்டும் என்று எண்ணுபவனுக்கொன
வலிமைமய அந்தச் சிமலகயகூட தைக்கூடும்! இப்படிப்
கபொற்சிமலகளின் பின்புலத்தில் சிந்தித்துச் கசயலொற்ற ஏைொளைொன
விஷயங்கள் உள்ளன. எனகவ அமனத்மதயும் சிந்தித்து, பின்
அதற்ககற்ப சிமல கசய்யுங்கள்.”

- கைல்ல நடந்தபடிகய குமகவொயில் வமை வந்து அங்கு நின்றபடி

கருவூைொர் கசொன்ன அவ்வளவும், ஏன் கபொற்சிமலகள் வழிபொட்டில்
இல்மல என்பதற்குப் பதிலொகவும், சிமலகள் என்பமவ
ஜடப்கபொருளல்ல என்பமதயும் புலிப்பொைிக்கு உைர்த்திவிட்டது.

கருைொர்கள் இருவரும் அமதக் ககட்டு ஆழ்ந்த சிந்தமனயில்

இருந்தனர். புலிப்பொைி அவர்கமள அர்த்தமுள்ள ஒரு பொர்மவ
பொர்த்துவிட்டுத் திரும்பினொல், கருவூைொர் இல்மல. அவைது ஒளியுடல்
ைமறந்துவிட்டிருந்தது.

“என்ன ஆழிமுத்து... கசங்கொன்... நீங்கள் சிமலகள் கசய்யும்

பின்புலத்தில் இவ்வளவு சங்கதிகளொ? எனக்கு ைமலப்பொக உள்ளது.”
“ஆம் புலி... எங்களுக்கக வியப்புதொன்! ஏன் எங்கும் கபொற்சிமலகள்
கபரிதொய் வழிபொட்டில் இல்மல என்பதற்குக் கருவூைொர் விமடயளித்து
விட்டொர். அடுத்து உகலொகத்துக்ககற்ற ஆகைம் உண்டு.
கபொற்சிமலக்கொன ஆகைத்மத நொங்ககளகூட அறிந்திருக்கவில்மல
என்கற கூறுகவன்.”

“அப்படியொனொல் என்ன கசய்யப்கபொகிறீர்கள்?”

“கருவூைொர் கூறியதுகபொல வந்த கவமலமய முதலில் பொர்க்கிகறொம்.

பொக்கியம் ைிகுந்த பைியல்லவொ இது...”

“நல்லது. இங்கக நீங்கள் முதலில் ஓய்கவடுங்கள். வொர்ப்புக்குரிய

கபொருள்கமளச் கசகரித்து மவத்துக்ககொள்ளுங்கள். உங்களுக்கு உதவி
கசய்ய சிப்பந்திகள் கதமவப்பட்டொல் கசொல்லுங்கள்.”

“யொரும் கதமவயில்மல. ஆனொல் கபொகர் பிைொனின் வழிகொட்டுதல்

எங்களுக்கு ைிக முக்கியம். அவர் எங்கமளக் கொை வருவொைல்லவொ?’’

“நிச்சயம் வருவொர். இது அவைது தியொனக் கூடம். இனிதொன் எல்லொகை

உள்ளது. உங்கள் பைிமயத் கதொடங்க நொன் உகந்த கொலகதிமயக்
கைித்துச் கசொல்கிகறன். கசவ்வொய் கஹொமையில் கதொடங்கினொல்
சுறுசுறுப்புக்குக் குமறவிருக்கொது, புதன் கஹொமையில் கைித்தபடி
நடக்கும், வியொழன் கஹொமை தவகற நடவொைல் பொர்த்துக்ககொள்ளும்.
சுக்கிை கஹொமை கமளப்மபத் தந்து ஓய்கவடுக்கச் கசய்யும். இப்படி
கஹொமைகள் அவ்கவமளயிலொன கிைகொதிபத்தியத்துக்கு ஏற்ப நைக்கு
உதவி கசய்யும்.”

“அருமை... எங்களுக்குச் சிற்பசொத்திைம் என்றொல் உனக்குக் கொல

ஞொனம்... உண்மையில் இந்த வொழ்வில் அறிந்துககொள்ளவும் புரிந்து
ககொள்ளவும்தொன் எத்தமன விஷயங்கள், எத்தமன விஷயங்கள்..!”

- ஆழிமுத்து வியந்து சிலிர்த்தொன். “நல்லது நண்பர்ககள... நீங்கள்

வொர்ப்புக்குரிய கபொருள்கமளச் கசகரியுங்கள். நொன் புறப்படுகிகறன்.
இனி நடக்கும் அவ்வளவும் நலைொய் நடக்கட்டும். எங்கக கசொல்லுங்கள்
பொர்ப்கபொம், வொழ்க கபொகர்பிைொன் ககொற்றம்.”

“வொழ்க கபொகர்பிைொன் ககொற்றம்.”

“வளர்க சித்தர் கநறி...”

“வளர்க சித்தர் கநறி...”

- அவர்கள் கூறிமுடிக்க, புலிப்பொைி புறப்படலொனொன்!

இன்று பொைதி திவ்யபிைகொஷ் கசொன்னமதக் ககட்டு பலத்த

ஆச்சர்யத்மத முகத்தில் பிைதிபலித்தொள். அந்த ஆச்சர்யம்
அைவிந்தனிடமும் கஜயைொைனிடமும்கூட கவளிப்பட்டது.

“ைிஸ்டர் கயொகி... உங்ககளொட இந்த பதில் உண்மையில் எங்களுக்குப்

கபரிய சர்ப்மைஸ். இமத நீங்க பொைதிமய அட்ைொக்ட் பண்றதுக்கொகச்
கசொல்லலிகய..?”

“என்ன எடிட்டர் சொர்... இப்படி ஒரு ககள்விமயக் ககட்டுட்டீங்க? எனக்கு

யொமையும் அட்ைொக்ட் பண்ை கவண்டிய கதமவகயொ, அவசியகைொ
ககொஞ்சமும் கிமடயொது. என் ைனசுல பட்டமதச் கசொல்றதுதொன்
வழக்கம்!”
“ஐ ஆம் சொரி... சில கநைங்கள்ள சில ககள்விகமள என்னொல தவிர்க்க
முடியல. அதனொல ககட்கடன். தப்பொ எடுத்துக்கொதீங்க. ரியலொ உங்க
பதில் பொைதிக்கு ஒரு புதுத் கதம்மபகய தந்திருக்கு..” - கஜயைொைன்
பொைதியின் முகத்மதப் பொர்த்துக்ககொண்கடதொன் கபசினொர்.

“கைொம்ப சந்கதொஷம்... இதுவமை இந்த ைொதிரி எனக்குத் கதொைிய எந்த

விஷயமும் கபொய்யொனதில்மல. இதுவும் கபொய் ஆகொது. இது நிச்சயம்
சதிகவமலதொன்! எப்ப இது சதின்னு முன்னொலகய கதரிய வந்துடுச்கசொ
அப்பகவ எம்.பி சொர் பிமழச்சுக்கவும் வொய்ப்பிருக் கறதொதொன் அர்த்தம்.
உங்க குைல் மூலைொ உங்க கதொடர்மபயும், ஏற்ககனகவ நொன் பொைதிமயச்
சந்திச்ச நிமனவுத் கதொடர்புகமள கவச்சும் என் ைகனொசக்திமய நொன்
பயன்படுத்தினதுல இவ்வளவுதொன் கதரிய வந்திருக்கு. கபொகப்கபொக
எந்த உதவின்னொலும் கசய்யத் தயொைொ இருக்ககன்.

இன்கனொரு முக்கியைொன விஷயத்மதயும் கதரிவிச்சுக்ககறன். பொைதி

இனி ஒரு சப் எடிட்டைொ உங்க பத்திரிமகயில கவமல பொர்க்க ைொட்டொ.
அவ வொழ்க்மக ைொறத் கதொடங்கிடிச்சு... அவ மூலைொ பல அதிசயங்கள்
இந்த விஞ்ஞொன உலகத்துல பதிவொகப்கபொகுது.”

``அந்தக் குைொைசொைி இங்க ஆவியொ நடைொடினொர்ங்கற விஷயம்... அமத

நொன் ககொஞ்சம் ைொத்தி ஆவி கவஷத்துல நடைொடின்னு கசொல்ல
விரும்பகறன்.”

“ைிஸ்டர் கயொகி திவ்யபிைகொஷ்... உங்க இந்த ப்ைடிேன் ஒரு பக்கம்

இருக்கட்டும். முதல்ல சதிகொைன் யொர்னு கண்டு பிடிக்ககறொம். ஆைொ,
சதின்னு கசொல்லத் கதரிஞ்ச உங்களொல அது யொர்னு கசொல்ல
முடியொதொ?”

“இப்ப முடியொது... குைொைசொைி ஆத்ைொங்கறது கபொய்! அந்தப் கபொய்யொன

ஆத்ைொமவ ஒருகவமள பொைதி பொர்க்க முடிஞ்சொ, அப்படிப் பொர்த்த பிறகு
என்கிட்ட கபசினொ அது யொர்னு எனக்குத் கதரிய வைலொம்.”

“ஓ.கக. நொங்களும் ஹொஸ்பிடமல கநருங்கிட்கடொம். அவசியப்பட்டொ

கூப்பிடுகறொம். மப...”
“பொைதிக்கு என் வொழ்த்துகள்...” - கயொகி திவ்யபிைகொஷும் ைறுபக்கம்
முடித்துக்ககொள்ள, இகதல்லொம் எந்த வமக சக்தி என்கிற ககள்விகயொடு
அைவிந்தன் கொமை ஹொஸ்பிடல் பொர்க்கிங் ஏரியொவுக்குள் கசலுத்தி,
சரியொன இடம் பொர்த்து நிறுத்த முயன்றொன்.

ஏைொளைொன கொர்கள்! பொர்க்கிங் ைொர்க்குக்குள் சிலர்தொன் சரியொக

நிறுத்தியிருந்தனர். இந்தியொ ஏமழநொடு என்றொல் நம்புவது கடினம்
என்பது கபொல எல்லொவித பிைொண்டட் கொர்களும் கண்ைில் பட்டன.

மூவரும் இறங்கி முன் வொசல் வழியொக லிஃப்ட் மூலம் முதல்

தளத்தில் இருக்கும் ைொஜொ ைககந்திைனின் வொர்டு கநொக்கி கவகைொய்
நடந்தனர். வழியில் நிமறய உதிர்ந்த கைொஜொ இதழ்கள் இறந்துவிட்ட
இருவமையும் ஞொபகப்படுத்தின... அங்கங்கக சில கபொலீசொர்!

“நல்லகவமள எம்.பி. சொர் அட்ைிட் ஆன இந்த ஹொஸ்பிடல்ல எஸ்.ஐ

சொமையும் அட்ைிட் பண்ைது நல்லதொப்கபொச்சு. இல்லன்னொ இங்க ஒரு
ஃகபொர்ஸ், அங்க ஒரு ஃகபொர்ஸ்னு அல்லொடிக்கிட்டிருந்திருப்கபொம்” என்று
இரு இளநிமல கபொலீஸ்கொைர்கள் கபசியது கொதில் விழுந்தது.

“எஸ்.ஐதொன் தன்மனயும் இங்கககய அட்ைிட் பண்ைச்

கசொல்லியிருக்கொர்.

எம்.பி-மயப் பொக்கவர்ற வி.ஐ.பிங்க அப்படிகய இவமையும் பொக்க

வருவொங்கல்ல..?”

“விவைைொன பொர்ட்டிதொன். ஆனொ என்ன புண்ைியம், கபொயில்ல

கசர்ந்துட்டொர்...”

- பொைதிக்கும் அைவிந்தனுக்கும் அைொனுஷ்யம் என்று நிமனக்கச் கசய்த

ககள்விகளில் சிலவற்றுக்குப் கபொகும்கபொகத விமட கிமடத்து விட்டது.

மூவரும் வருவமதப் பொர்த்து ககைசபொண்டியன் ஓடி வந்தொர்.

பக்கத்துக் கடிகொைத்தில் ைைி இைவு ஒன்பதமை என்று
கொட்டிக்ககொண்டிருந்தது.
“வொங்க பொப்பொ... வொங்க... அய்யொ, வைக்கங்க.”

“அண்கை, அப்பொமவ இப்ப பொக்க முடியுைொ?”

“இல்லம்ைொ... சிங்கப்பூர்ல இருந்து ஏகதொ ைருந்து வைவும், அமதக்

ககொடுத்து ையக்கத்துலதொன் இருக்கொர்...”

-கச்சிதைொய் அப்கபொது ஒரு டொக்டர் கிைொஸ் கசய்யவும் “டொக்டர்...”

என்று பொைதிகய தடுத்தொள்.

“கயஸ்...”

“அப்பொக்கு எப்படி இருக்குன்னு கதரிஞ்சிக்கலொைொ?”

“நீங்க எம்.பிகயொட டொட்டைொ?”

“ஆைொ.”

“ஐ ஆம் சொரி... டொக்டர் கவணு ககொபொல்தொன் உங்க ஃபொதருக்கொன

டொக்டர். நொன் இந்த கவங்மகயன்கற ககொமல முயற்சி ககமஸ
அட்கடண்ட் பண்ைிட்டு வகைன். ஐ கடொன்ட் கநொ த கைன்ட் கிரிட்டிகல்
சிச்சுகவஷன் எகபௌட் யுவர் ஃபொதர்...”

“அப்ப கவங்மகயன் பத்தி உங்களுக்கு எல்லொம் கதரியும்தொகன?”

“உங்களுக்கு இந்த ககஸ்ல என்ன கதரியணும்?”

“நல்லொ கைக்கவர் ஆகிக்கிட்டிருந்த அவன் எப்படி இறந்தொன்?”

“சீ... நல்லொல்லொம் கைக்கவர் ஆகமல. இங்க வந்து அவன் கசரும்கபொது

உடம்புல ைத்தகை இல்மல. கடொட்டல் லொஸ்ட்! நொங்க இந்த ககமஸ
எடுக்கைொட்கடொம், ஜி.எச்-தொன் மைட் சொய்ஸ்னு கசொன்கனொம். ஆனொ
கபொலீஸ் டிபொர்ட் கைன்ட்லகய டொப்கலவல்ல இருந்து பிைஷர்
ககொடுத்து, கமடசில இங்க அட்ைிட் பண்ைிகனொம்.
மப த மப, நொன் இப்ப ஆஃப் த கைக்கொர்டொ உங்ககிட்ட கபசகறன். நீங்க
இமத கவளிய கசொல்லி ஒரு எம்பொைஸ் சிச்சுகவஷமன
உண்டொக்கிடொதீங்க...”

“கநொ டொக்டர்... எனக்குத் கதமவ ஒரு விஷயம்தொன்! அவன் ககொமல

முயற்சியொல தொன் கொப்பொத்தப்பட முடியொை இறந்தொனொ, இல்மல
பயத்தொலயொங்கறதுதொன்...”

“நொன் பக்கத்துல இல்லம்ைொ... அது எனக்குத் கதரியொது. நொன் வந்து

பொர்க்கும்கபொது சுவொசகை இல்மல. இட்ஸ் ஒன் மகண்ட் ஆஃப்
அட்டொக். கை பீ அது பயத்தொலகூட இருக்கலொம்.”

“அட்லொஸ்ட் ஒகை ஒரு ககள்வி... இந்த ஹொஸ்பிடல்ல ஆவி

நடைொடினதொ சிலர் ஃபீல் பண்றொங்க. டு யூ பிலீவ் தட்?”

“ஐ ஆம் ஸொரி... இட்ஸ் எ கவரி சில்லி ககொஸ்டின்! இந்த ஹொஸ்பிடல்

ஒரு அப் கைிங் ஹொஸ்பிடல்! பல கபரிய ஹொஸ்பிடல்ல இல்லொத பல
கசௌகர்யங்கள் இங்க இருக்கு. ஜப்பொன்ல இருக்கற ஒரு டொக்டர் இங்க
வைொை அங்க இருந்துகிட்கட கைொகபொ மூலைொ இங்க இருக்கற
கபஷன்ட்டுக்கு ஆபகைஷன் பண்ை முடியும். இமத எல்லொம் பொர்த்து
கபொறொமைல யொைொவது எமதயொவது கிளப்பி விடலொம். முதல்ல
வொஸ்து சரியில்லன்னு கிளப்பி விட்டொங்க. அப்புறம் அதிகம் சொர்ஜ்
பண்றதொ கசொல்லிப் பொர்த்தொங்க... இப்ப ஆவிகிட்ட
வந்திருக்கொங்ககபொல?”

“கதங்க்யூ டொக்டர்.”

-அவர் விலகிக்ககொள்ள பொைதி அடுத்து ககைச பொண்டியமனத்தொன்

பொர்த்தொள். அவர் திருதிருகவன விழித்தொர். அப்படிகய நடந்து கசன்று
விசிட்டர் அமற - நொற்கொலிகளில் அைர்ந்துககொண்டனர்.

“டொக்டர் கசொன்னமதக் ககட்டிங்கல்ல?” - என்று பொைதியும் ஆைம்பித்தொள்.

“பொப்பொ... நீங்க இங்க இருக்கற நர்ஸுங்க கிட்டயும் கசத்துப்கபொன

கவங்மகயன் உறவுக்கொைங்க கிட்டயும் ககட்டுப்பொருங்க. இவர்
இப்படித்தொன் கசொல்வொர். ஆைொ, ஆவி நடைொட்டம் இருக்குன்னொ
அப்புறம் இந்த ஆஸ்பத்திரிக்கு யொரும்ைொ வருவொங்க...?”

“அண்கை... அந்த எஸ்.ஐ-யும் சரி, கவங்மகயனும் சரி, குைொைசொைி

ைொதிரி யொமைகயொ பொர்த்திருக்கொங்க. குைொைசொைி ஆவிமய இல்மல.
அவங்ககளொட இயலொத சூழ்நிமலல கவளில கசொல்ல முடியொை
தவிச்சுத் தடுைொறியிருக்கொங்க. அதுகவ அவங்க சொகவும் கபொதுைொனதொ
இருந்திருக்கு. இதுதொன் இங்க நடந்திருக்கணும்.”

நறுக்குத்கதறித்த ைொதிரி கசொல்லி முடித்தொள் பொைதி.

“அப்படின்னொ அந்த நபர் என் கண்ல பட்டிருக்கணுகைம்ைொ?”

“உங்க கண்ல படொை கைொம்ப சொைர்த்தியைொ அந்த நபர் ஒரு ஆவி

ைொதிரி தன்மன நம்ப கவச்சிருக்கொன்னு ஏன் கசொல்லக் கூடொது!”

“என்னப்பொ கசொல்றீங்க... இகதல்லொம் சினிைொவுக்கு சொத்தியைொகலொம்.

நமடமுமறயில எப்படிம்ைொ சொத்தியைொகும்?”
“ஆகியிருக்கு... ஆகிக்கிட்கடயிருக்கு... முதல்ல அப்பொ, எஸ்.ஐ.
கவங்மகயன்கற மூணு கபருக்கு நடந்த ஆக்ஸிகடன்ட், அடுத்து ஒகை
ஹொஸ்பிடல்ல இவங்க அட்ைிட் ஆனது, அடுத்து அவங்கள ஆவி
பயமுறுத்தினது... இந்த மூணுல எனக்கு ஒரு ககள்விக்கு இங்க உள்ள
நுமழஞ்ச உடகனகய பதில் கிமடச்சிடிச்சு. எஸ்.ஐ தனக்கும் நல்ல
ட்ரீட்கைன்ட் கிமடக்கணும்னு ஆமசப்பட்டகதொட, எம்.பி-மயப் பொர்க்க
வர்ற பலரும் தன்மனப் பொர்த்துப் பரிதொபப்படணும்னு நிமனச்சு
விரும்பித்தொன் இங்க கசர்ந்திருக்கொரு.

எல்லொ விஷயத்துலயும் இவங்க கூட்டொளியொன கவங்மகயன் தன்

எதிரிகளொல கவட்டுக் குத்துக்கு ஆளொகவும் நல்ல ட்ரீட்கைன்ட்டுக்கு
ஆமசப்பட்டு அவனும் இங்க வை விரும்பி, கைல் ைட்டத்துல பிைஷர்
ககொடுத்து இங்க வந்துட்டொன். கசொ... ஒரு ககள்வி ரூல்டு அவுட்!
அடுத்து நடந்த ஆக்ஸிகடன்ட்ஸ்...! நிச்சயைொ அது தற்கசயல் விபத்தொ
இருக்க சொன்ஸ் இல்ல. இது என் இைண்டொவது முடிவு. மூைொவது,
அந்தக் குைொைசொைி இங்க ஆவியொ நடைொடினொர்ங்கற விஷயம்... அமத
நொன் ககொஞ்சம் ைொத்தி ஆவி கவஷத்துல நடைொடின்னு கசொல்ல
விரும்பகறன்.”

- பொைதி கபசிமுடித்தவளொக அைவிந்தன், கஜயைொைன் என்று இருவமையும்

பொர்த்தொள்.

“நீ சரியொத்தொன் கசக்ரிககட் பண்ைியிருக்கக பொைதி” என்றொன்

அைவிந்தன்.

“அப்ப ஒண்ணு பண்ைலொைொ?” - என்று ககட்ட கஜயைொைன், அங்கு

அைர்ந்திருந்த நிமலயில் நிைிர்ந்து சிசிடிவி ககைைொமவப் பொர்த்தொர்.
“புரியுது சொர்... இந்த ஃப்களொர்ல இருக்கற சிசிடிவி ககைைொப் பதிவுகமள
க்ைொஸ் கசக் பண்ைினொ அந்தக் குைொைசொைி ைொதிரி நடைொடி
பயமுறுத்தின நபர் கதரியவைலொம்னு நிமனக்கிறீங்க...”

“அஃப்ககொர்ஸ்... ஒய் நொட்?”

“கசர்ட்டன்லி சொர்... இது ஒரு நல்ல முடிவு.”

“பொப்பொ... அப்ப எல்லொகை ைனுஷங்க கவமல தொனொ?”

“ஆைொண்கை... மதரியைொ இருங்க... அந்த நபமைப் பிடிச்சுடலொம்.”

“எனக்குத் கதரிஞ்சு உலகத்துலகய கபரிய கிரிைினல் நம்ப

அய்யொதொன்... அவருக்கக ஒருத்தன் அல்வொ ககொடுக்க இருக்கொன்னொ
நம்ப முடியலம்ைொ.”

“உங்களொல இமதத்தொகன நம்ப முடியல... எங்கள சுத்தி ஒரு கைண்டு

மூணு நொளொ எவ்வளவு நம்ப முடியொத விஷயங்கள் கதரியுைொ?”

- பொைதி ககட்ட விதத்தில் ஒரு ககொபமும் தொபமும் பளிச்கசன்று

கதரிந்தது. அப்கபொது டொய்கலட் கநொக்கிச் கசல்ல எத்தனித்த
அைவிந்தன் ஒரு குறிப்பிட்ட ககொைத்தில் ஒரு இடத்தில் தங்கமளகய
ஒருவன் கவறித்துப் பொர்த்துக்ககொண்டிருப்பமதப் பொர்க்கவும்
ஹக்ககன்றது!

- த ொடரும்….29 Aug 2019

அன்று கபொதினி முழுக்ககவ நல்ல ைமழப்கபொழிவு. கொர்கைகங்கள்
கமைந்து ஒழுகியதில் கவட்டகவளி முழுக்க நீைொலொன ககொடுகள்!

புலி ஒன்று துைத்தும்கபொது திக்குதிமச கதரியொதபடி ஓடும் ஒரு

ைொமனப்கபொல ைின்னல் ஒன்று ஓடி ைமறந்தது. ஊகட கவளிப்பட்ட
இடிச்சப்தம் ககொட்டொைத்தில் பலர் கொமதப் கபொத்திக்ககொள்ள மவத்தது.
ைைத்துப் பறமவகள் கதறித்துவிழுந்தொற்கபொல் எழும்பிப் பறந்து பின்
ைைங்களில் அடங்கின.

இதுவும் ஒரு தருைம் என்பதுகபொல் தன் துவைொமட நமனந்த

நிமலயில் கபொதுனிக்குன்றின் உச்சிகநொக்கி கபொகர்பிைொன்
நடந்தபடியிருந்தொர். ைொமலகவமள... அப்கபொது
இருட்டிவிட்டதுகபொல்தொன் கைகம் ககொட்மடகட்டி நீமைக் கமைத்துக்
ககொண்டிருந்தது. இதுகபொன்ற கவமளகளில் யொரும் கவளிகய
நடைொடைொட்டொர்கள். அதிலும் குன்றுப்பக்கைொய் கைகலறிச்கசல்வது
என்பது கூடொத கசயல். இடியொனது இறங்கினொல் தனிகய தகனக்ரிமய
கசய்யத்கதமவயில்மல. உடம்பு சொம்பலொகி ஒழுகும் ைமழநீரில்
கமைந்து ஓடி, அஸ்தி கமைப்புக்கும் இடம் இல்லொதுகபொய்விடும்! பல
கீ தொரிகளுக்கு அப்படி ஆகியிருக்கிறது. அமதகயல்லொம் எண்ைியபடி
கலக்கத்கதொடு பொர்த்துக்ககொண்டிருந்தொன் அஞ்சுகன். பின்கதொடர்ந்து
கசல்ல எண்ைிப் பின் தன் எண்ைத்மத ைொற்றிக்ககொண்டொன்.
இதுகபொன்ற தருைங்களில் எப்கபொதும் புலிப்பொைி துமையிருப்பொன்.
இப்கபொது அவனும் இல்மல - கருைொர்ககளொடு கன்னிவொடி
ைமலக்குமகக்குச் கசன்றிருப்பவன் திரும்பவில்மல. ககொட்டொைத்தில்
வழக்கைொன கசயல்பொடுகள். அஞ்சுகன் அவற்மற ஒரு பொர்மவ
பொர்த்தொன்.

தொன் ஒரு கறுப்பி என்னும் தொழ்வு ைனப்பொன்மை ககொண்டிருந்த கபண்

அவள் தொகயொடு கூடி உற்சொகைொகச் சில கவமலகமளச்
கசய்துககொண்டிருந்தொள். அவளது கதொற்றத்திலும் சில ைொற்றங்கள்.
அவள் கூந்தமலக் கட்டக்கூடொது, அது கொற்றொடப் பறக்ககவண்டும்
என்று கூறிவிட்டொர் கபொகர். அகதகபொல இளைஞ்சள் நிறத்தொலொன
ஆமடமய கவளொண்குடிப் கபண்கள் கொல் தண்மட கதரியக்
கட்டுவதுகபொலக் கட்டி, ைொர்மப அந்த ஆமடயின் முந்தியொகலகய
மூடிக்ககொள்ளும் விதைொய் மூடி ைீ தைிருந்த ஈைடி நீளப் பகுதிமய
இடுப்பில் கசருகியிருந்தொள்.

இதனொல் அவளது கதொற்றம் ைிக எடுப்பொகத் கதரிந்தது. கநற்றியில்

ஒரு ைிளகளவுக்குக் குங்குைப்கபொட்டு மவத்து, கரிசொல் மைமயயும்
கீ கழ அந்தப் கபொட்டுக்கு பீடம்கபொல் தீட்டியிருந்தொள். கைொத்தத்தில்
அவள் கவர்ந்திழுப்பவளொக ைொறிவிட்டிருந்தொள். அவள் நிறம் ைட்டும்
ைொறினொல் கபொதும்... அவமள ஒரு கதவமதயொகத்தொன் எல்கலொரும்
உைர்வொர்கள். அவளிடமும் ஒரு தன்னம்பிக்மக ஏற்பட்டிருந்தது.
அவளிடம் இப்கபொது கிட்டத்தட்ட எல்கலொருகை ைதிப்கபொடு
கபசினொர்கள்.
`ஏ கபட்டச்சி... வொ இப்படி...’ என்று கதொடக்கத்தில் அமழத்தவர்கள்,
`கண்ணு வொ இப்படி’ என்கிற நல்ல ைொற்றத்துக்கு ஆட்பட்டிருந்தனர்.
அதனொல் அவமளவிட அவள் தொகய ைிக ைகிழ்ந்தொள்.

கதொற்றமும் ைதிப்பு ைரியொமதக்கு ஒரு கொைைம் என்பது அந்தத்

தொய்க்கு அப்கபொதுதொன் புரிந்திருந்தது. வொழ்க்மக, சம்பவங்கள் மூலைொக
தினமும் ஒரு பொடத்மதயொவது நடத்திவிடுகிறது. பலருக்கு அது பொடம்
எடுப்பகத கதரிவதில்மல. சிலருக்கு அது பொடைொய்த் கதரியவில்மலகய
ஒழிய பொடத்மத எப்படிகயொ கற்றுவிடுகிறொர்கள். அந்தப் கபண்ணும்
அவள் தொயும் அந்த ைகம்கபொலும்.

அஞ்சுகன் பொர்த்தபடிகய இருந்தொன். ைமலயிலிருந்து

ககொண்டுவந்திருந்த உதகநீர் தமையில் பொஷொைத் கதொட்டியில்
கசைிக்கப்பட்டிருந்தது. அகதொடு கபருகிவரும் ைமழநீர் கலந்துவிடொதபடி
பொஷொைத் கதொட்டியின் வொய் விளிம்கபொைம் ைண்மைத் கதொண்டிப்
கபொட்டு ஒரு கமைமயக் கட்டியிருந்தொன் ஒருவன். கதொட்டிவொமயப்
புலித்கதொலொலும் மூடி ைமழநீர் உதகநீகைொடு கசர்ந்துவிடொதபடியும்
கசய்திருந்தொன்.
ககொட்டொைச் கசவகர்கள் திபுதிபுகவனக் கூமையில் விழுந்து பின்
கபருகிவிழும் ைமழநீரில் கபரும் ஏனங்கமளக்
கழுவிக்ககொண்டிருந்தனர். இது ஒரு நல்ல சந்தர்ப்பம் என்பதுகபொல்
ககொட்டொைத்தின் அடுைமனமய ஒட்டிய கல்கைமடயின்கைல்
வொமழத்தொர். பொகல், கருமைக்கிழங்கு, சர்க்கமைவல்லி, புடமல கபொன்ற
கொய்கமளப் பைப்பி ைமழயில் நமனயவிட்டொன் அடுைமன
கறித்கதொடன் என்பவன்.

ைண்படொத நீரில் கழுவி ைண்படொத நீரில் சமைப்பது ஒரு கமல.

ைண்சத்துநீர் ஒருவித சுமவமயத் தரும். அது இல்லொததன் சுமவகயொ
கவறு. கபொகர் ைமழமய இப்படிகயல்லொம் பயன்படுத்த எல்கலொருக்கும்
கற்றுத்தந்திருந்தொர்.

ைமழநீரில் நமனவது உடம்புக்கு ைிக நல்லது. வழும்

ீ ைமழநீர்
உடல்கைல் ஒரு குத்து விமசகயொடு வழும்.
ீ அது ஒருவமக
வர்ைத்தூண்டல் என்பொர். ைமழயில் நமனந்தபடி கயொகத்தில்
அைர்வதும் விகசஷம் என்பொர். ஆனொல் மநந்த உடலமைப்பு
ககொண்டவர்கமள இந்த ைமழநீர் கதொஷம் ைிக்கவர்களொக ஆக்கிவிடும்.
அந்த கதொஷம் ஜலத்தொல் வந்ததொல் ஜலகதொஷம் என்றொகி அவர்கமள
சிகலத்துை உடல்ககொண்டவர்களொய் நிமலநிறுத்திவிடும்.

தொய் தந்மத சுகைொைிதக்கலப்பொல் உருவொகும் உடல், பித்த வொத

சிகலத்துைம் எனும் மூன்றில் ஒன்மறக் ககொண்டிருக்கும். நொடிமயப்
பிடித்துப் பொர்த்தொல் அது நன்கு கதரியவரும். இதில் சிகலத்துைர்
ைமழயில் நமனவது கூடொது. இவர்களுக்குப் புமகயும் ஆகொது.
அகதசையம் உச்சி கவயில் இவர்கமள சுறுசுறுகவன்று இயக்கும்.
ைனிதர்கமள அமழப்பதற்கு ஒரு கபயர் இருப்பதுகபொலகவ அவர்கள்
உடம்புக்கு ஒரு குைவொகும் இருக்கிறது. அமத ஒரு மவத்தியகன
அறிவொன் என்னும் கபொகர், ககொட்டொைத்தில் சிலமை அந்த
குைவொமககய கபயைொகச் சூட்டி அமழப்பொர். ‘வொடொ பித்தொ... வொடொ
வொகொ... வொடொ சிகலத்துைொ...’ என்று அவர் கசொல்லும்கபொகத உடற்கூறு
கதளிவொகிவிடும்.
அஞ்சுகன் அந்த ைமழப்கபொழுதில் ககொட்டொைத்மதக் கொண்மகயில்
தொன் கண்ட கொட்சிக்ககற்ப கபொகர்பிைொமன நிமனத்துக்ககொண்டொன்.

கபொககைொ கபொதினிக்குன்றின் உச்சிமய அமடந்திருந்தொர். அங்கு கசன்று

கசைவும் ைமழப்கபொழிவு நிற்கவும் சரியொக இருந்தது. கைலுள்ள
ைட்டைொன சைதளத்தில் கதன்பட்ட ஒரு பன்ன ீர்ப் புஷ்பைைம் ைமழயில்
நமனந்து பூக்கமளயும் கசொரிந்து அதன் வொசம் கைல்ல
நிலவிக்ககொண்டிருக்க, தண்டபொைிச் சிமலமய நிறுவகவண்டிய
இடத்தில் நட்டுமவத்திருந்த கவமலப் பொர்த்தொர். அவர் பொர்க்கும்கபொது
தொனும் பொர்க்க விரும்பினொற்கபொல, கைற்கு வொனச் சூரியனும் சொம்பல்
வண்ைத் திமைகபொல் நிலவிக்ககொண்டிருந்த கைகத்திமைமய விலக்கி
எட்டிப் பொர்த்தொன். கூம்புவடிவ கவல் அவன் ஒளிமய வொங்கி
அவனுக்கக திருப்பியளிக்க விரும்பினொற்கபொல் திருப்பியதில்
கபொன்கனொளியொல் நிைம்பி வழிந்தது அந்த கவளி! கதிைவகனொடு கூடி
வொனவில்லும் கதொமகவிரித்து நின்று ஏழு வண்ைங்கமளயும்
சைமதயொன அளவில் அந்த வமளவில் கொட்டிற்று.
அந்த வமளயமும் அதன் உள்ளடக்கமும் அதனுள் ஒரு திட்டைிட்ட
கைிதம் இருப்பமத உைர்த்தின. அவ்கவமள எங்கிருந்கதொ ஒரு
ையிலொனது பறந்துவந்து அந்த கவலின் இடப்பக்கம் கதொமகவிரித்து
நின்றபடி இப்படியும் அப்படியும் ஆடவும் கசய்தது. வலப்புறைொய்
திடுகைன்று ககொக்கைக்ககொ என்கிற ஒரு கசவலின் கசருைல்
ககொக்கரிப்பு. கொலம் தன் கசயலுக்கு எல்லொவிதத்திலும் ைகிழ்ச்சி
கதரிவிப்பமத கபொகர்பிைொன் புரிந்துககொண்டொர். அப்கபொது சர்ப்பம்
ஒன்றும் வந்து, நடப்பட்ட கவல்கைல் ஏறி, கவலின் கூரியமுமனக்கு
கைல் தன் சிைப்படத்மதக் குமடகபொல் விரித்துக்ககொண்டு பொர்த்தது.

கசவல் பைிவொன ஆண்மையின் வடிவம், கவல் ஞொனத்தின் வடிவம்,

சர்ப்பம் உயிரின் வடிவம், ையில் சக்தி வடிவம். நொன்கும் ஒருகசைக்
கொட்சி ககொடுத்தகதொடு, இன்னமுைொ நீ கொரியத்மதத் கதொடங்கவில்மல
என்று ககட்பதுகபொலவும் உைர்ந்தொர் கபொகர். அப்படிகய மககூப்பி, சில
கநொடிகள் நின்றொர். பின் அந்நொன்மகயும் சுற்றியும் வந்தொர். அப்படிகய
இடப்புறைொய் கைல் தளத்தின் கதன்கைற்குப்புறைொன கன்னிமூமல
எனப்படும் மநருதிக்குச் கசன்று அங்குள்ள ஒரு பொமறகைல்
அைர்ந்துககொண்டொர். அண்ைொந்து வொமனப் பொர்த்தொர். பின், ஒரு
குளத்தில் கவிழ்ந்த நிமலயில் கைல்ல மூழ்கிடும் குடம்கபொல் கைற்கில்
மூழ்கிடும் கதிைவமனயும் பொர்த்தொர்.

‘இந்தக் கதிைவன் ஒருநொள்கூட உதிக்ககவொ அஸ்தைிக்ககவொ

தவறுவகதயில்மல. இவமன மவத்கத இைவு பகலும் உண்டொகின்றன.
இவன் இல்மலகயன்றொல் நிலவும் இல்மல... விண்ைீ ன்களும்
இல்லொைல்கபொகலொம். அப்படியொனொல், கொலம் நின்றுகபொன ஓர்
இைவுப்கபொழுதொய்த்தொன் பூைியிருக்கும். துளியும் கவளிச்சகை இல்லொத
அந்த இைவில் ஒரு ைனிதன் இருந்தொகலன்ன, இல்லொைல்கபொனொல்தொன்
என்ன?

அதன்பின் அவன் வொழ்வு என்பது எமத மவத்து? கநருப்மபக் ககொண்டு

இைமவ அவன் பிைகொசப்படுத்தி நிலப்பைப்பில் அவன் நடைொடிட
முடியுைொ? கதிைவகன இல்லொத உலகில் கநருப்பு எனும் ஒன்று
இருக்கமுடியுைொ? கநருப்பு எரிய கொற்று கவண்டும்... எதிர்விமனயொற்ற
நீரும் கவண்டும். கைொத்தத்தில் பஞ்சபூதங்ககள
இல்லொைல்கபொகக்கூடும். இல்லொவிட்டொல் பஞ்சபூதங்கள் ஒன்றுகலந்த
ஒரு புதிய பூதம் உருவொகியிருக்கக்கூடும். அந்த பூதம் எப்படிப்பட்டதொய்
இருக்கும்?

‘இந்தக் கதிைவன் ஒருநொள்கூட உதிக்ககவொ அஸ்தைிக்ககவொ

தவறுவகதயில்மல. இவமன மவத்கத இைவு பகலும் உண்டொகின்றன.
இவன் இல்மலகயன்றொல் நிலவும் இல்மல... விண்ைீ ன்களும்
இல்லொைல் கபொகலொம்.

கற்பமனகூடச் கசய்து பொர்க்கமுடியவில்மலகய...?

இந்தக் கதிைவன்தொன் உண்மையில் எத்தமன கபரியவன்? கபரியவன்

என்று ஒரு ைொனுட வடிவில் சிந்திப்பது சரியொ? கபரியது என்று
கசொல்லலொைொ?

எட்டமுடியொத கதொமலவில் இருந்துககொண்டு தன் கிைகைங்களொல்

பூைிமயத் தீண்டி, இமதயும் சீைொன கதியில் சுழலச்கசய்து இைகவன்றும்
பககலன்றும் உருவொக்கி, அந்தப் பகலுக்குக் கிழமைகளொலும்
கததிகளொலும் அமடயொளம் ஏற்படுத்தி அதனொல் கொலத்மதப்
பிறக்கச்கசய்து, அதில் பல்லொயிைம் ஆண்டுகமளயும் கடத்தி, இன்னும்
பல்லொயிைம் ஆண்டுகமளக் கடத்த மூலகொைைைொன கதிைவன் அகதொ

அஸ்தைனைொகி பூைியின் ைறுபக்கம் தன் உதயத்மதத்

கதொடங்கிவிட்டொன். இந்தச் சூரியமனப் பமடத்த அந்தப்
பைம்கபொருளும்தொன் எவ்வளவு கபரியது?

சூரியமனத் கதொட்டு நிலவு... ஒன்று கவப்ப ஒளி - இன்கனொன்று குளிர்

ஒளி... ஊகட வசி
ீ எறிந்தொற்கபொல் நட்சத்திைங்கள். இமவ அவ்வளவும்
வொனம் என்னும் ஒன்றில்தொன் சுழன்றபடிகய இருக்கின்றன என்றொல்
இந்த வொனம்... இது இருக்கின்ற ஒன்றொ - இல்லொத ஒன்றொ?

இந்த எல்லொகைகூட நொம் இருந்தொலல்லவொ... நொம் நிமனக்கப்

கபொயல்லவொ இருக்கிறது? நொம் இல்லொத பட்சத்தில் இமவ
ஏதுைில்மல.
ஆக கவளிகய உள்ள அவ்வளவும் உள்கள நொம் நிமனக்மகயில் வந்து
விடுகிறது என்றொல் நிமனக்கத் கதரிந்த ைனமும் - அந்த ைனம்
இயங்கத் கதமவப்படும் இந்த உடலும் எவ்வளவு கபரியமவ?

- கபொகர் தன் சித்த விசொைத்தில் தன்மன ைறந்து மூழ்கிக்கிடந்த

அவ்கவமளயில் ஒரு கபண்குழந்மத சிரிப்பதுகபொல் ஒரு ஒலிச்சப்தம்.
கலகலகவன ைைிகமள உருட்டினொர் கபொல் என்பதொ, இல்மல,
கசொழிகமளக் குலுக்கிப் கபொட்டொற்கபொல் என்பதொ?

அந்தச் சிரிப்புச் சப்தத்மதத் கதொடர்ந்து கொல் சலங்மக ஒலியும் யொகைொ

நடந்து வருவதுகபொலவும்கூடத் கதொன்றியது. அைர்ந்திருந்த
நிமலயிலிருந்து எழுந்து பொர்க்கவும் ஒரு ஆறுவயதுச் சிறுைி
பச்மசப்பொவொமடயும் சிவப்புச் கசொளியும் தரித்து, கழுத்தில் முத்து
வடங்கள் கிடக்க, கொதில் ஜிைிக்கி, மூக்கில் புல்லொக்கு, கநற்றிவகிட்டில்
சுட்டி, பின்னிய கூந்தலின் முடிவில் குஞ்சைங்கள், ைைிக்மககள்
இைண்டிலும் வமளயல்கள் சகிதம் கபொன்னிற ைைிகயொடு கொல்
சதங்மக சப்திக்க அந்த ைமலத்தளத்தின் கைல் கைல்ல நடந்துவந்தபடி
இருந்தொள். அவமளக்கண்ட கநொடி

‘‘பொலொ! தொகய!! நீயொ?’’ என்று சிலிர்த்தது கபொகரின் கபருருவம்.

‘‘என்ன கபொகொ... என்ன சிந்தமன... பிைபஞ்சம் குறித்தொ?’’ - பொலொ என்று

அவர் விளித்த அந்தச் சிறுைி தன் ைழமல ைொறொக் குைலில் ககட்ட
விதத்தில் நல்ல தொட்டியம்.

‘‘ஆைொம் தொகய... பீடதரிசனம் கசய்யவந்கதன். என்மனயுைறியொது

கதிைவமனப் பொர்த்தப்படிகய பலப்பல எண்ைங்களுக்கு
ஆட்பட்டுவிட்கடன்.’’

‘‘அமதகயல்லொம் பொட்டொக்கு... பொட்கடொன்கற கொலத்தொல் வொழும் -

உன் பொகடல்லொம் இம்ைண்ைில் திசுக்களொய்த்தொன் கபொகும்.’’

‘‘அறிகவன் அம்ைொ... பொடல்கள் பதிவு

கசய்யப்பட்டுக்ககொண்டுதொனுள்ளன...’’
‘‘உடம்பின் ஆறு ஆதொைங்கமள மவத்து நீ எழுதிவிட்டொய் அல்லவொ?’’

‘‘அது பதிவொகிவிட்டது குழந்மதத் தொகய..!’’

‘பச்மச நிறவல்லமபமயப் பைிந்து கபொற்று

பொங்கொன ஆறுக்கும் பருவம் கசொல்வொள்

கைொச்மசயொம் மூலைது சித்தி ஆனொல்

மூவுலகும் சஞ்சரித்துத் திரியவொகும்

கச்மச நிறக் கொயமுகை கனிந்து ைின்னும்

கசடு அகன்கற ஆறுதலங் கண்ைில் கதொன்றும்

துச்மச நிற வொதம் கசொன்னபடி ககட்கும்

துரியத்தின் சூட்சுைம் எல்லொம் கதொன்றும் பொகை...’

- என்று உன்மன நிமனத்து உன்மனப்பைிந்து எழுதிய பொடல் வரிகள்

இப்கபொதும் நிமனவுக்கு வருகின்றன.”

‘‘ைகிழ்ந்கதன்... நொன் இப்கபொது இந்தப் பொடமலக் ககட்க வைவில்மல.

தண்டபொைிப் பொடு என்னொயிற்று என்று ககட்ககவ வந்கதன்...’’

‘‘அம்ைொ... நீ அறியொததொ! அச்சு உருவொகப்கபொகிறது. கருைொர்

வந்திட்டொர். பொஷொைங்கமளயும் கசைித்து வருகிகறன்.’’

‘‘பொஷொைங்கமளப் பரிகசொதமன கசய். ஒவ்கவொன்றொய்ச் கசய். பின்

ஒன்கறொடு ஒன்று, ஒன்கறொடு இைண்டு, பின் மூன்று, நொன்கு, ஐந்து, ஆறு,
ஏழு, எட்டு, ஒன்பது என்று கசர்த்து கவதி விமளமவக் கண்டறிந்து
எகதொடு எது எவ்வளவு கசர்ந்தொல் அருளமுதம் சுைக்கும் என்பமதக்
கைித்துக் கொரியம் கசய். இமடயில் கசொதமனகள் வைக்கூடும்.
எைன்கூட எதிரில் வந்து நிற்பொன், மகமயப்பிடித்துத் தடுப்பொன்,
தளர்ந்துவிடொகத... வைட்டுைொ?’’

- ககட்டைொத்திைத்தில் ைமறந்தொள் பொலொ. கபொகர்பிைொன் வமையில் அந்த

கநொடி எல்லொம் கனவுகபொலவும் கதொன்றியது. ‘எது எப்படிகயொ?
எல்லொம் சரியொக இருப்பமத சகுனங்கள் உைர்த்திவிட்டன.
தொைதிக்கக்கூடொது என்று ைகனொன்ைைித் தொகய பொலொவொய் வந்து
கூறிவிட்டொள்.

எைன்கூட எதிரில் வந்து நிற்பொன். மகமயப்பிடித்துத் தடுப்பொனொகை...

இது எச்சரிக்மகயொ? அச்சமூட்டலொ?’ ககள்விமயக் ககட்டபடிகய
அங்கிருந்து கீ ழிறங்கத் கதொடங்கினொர். ைமலப்பொம்கபொன்று
குறுக்கீ டொகக் கிடந்தது. உற்றுகநொக்கியதில் கவதியன் ஒருவனின்
முன்விமனப் பொவகை இப்பிறப்பு என்பதொய் ஒரு விழிப்பு அறிமவத்
தூண்டியது.

‘‘கவமலப்படொகத பொம்கப... உனக்கினி முக்திதொன்... நீ

பிைண்டுககொண்டிருப்பது ஒரு ஞொனக்குன்றில்...’’ என்று கசொன்னபடிகய
அமதத் தொண்டொது சுற்றிக்ககொண்டு இறங்கினொர்.

ககொட்டொைத் தீப்பந்தங்கள் அவர் வைமவ எதிர்கநொக்கிக் கொத்திருந்தன!

இன்று அைவிந்தன் முகத்தில் அசொதொைை ைொற்றம். அகதகவகத்தில்

அவமனக் கண்டும் கொைொதவன் கபொல், அவமன கநொக்கி நடந்தொன்.
தங்ககளொடு கபசிக்ககொண்டிருக்மகயில் அைவிந்தன் கைல்ல
விலகுவமத பொைதி கபரிதொய் உைைவில்மல. ஆனொல் கஜயைொைன்
உைர்ந்தொர்.

அைவிந்தன் அதற்குள் அவமன கநருங்கிடவும் அவனும் அங்கிருந்து

விலகத் கதொடங்கினொன். முதலில் கைல்ல நகர்ந்தொன். பின்
கவககைடுத்து சற்று ஓடவும் கசய்தொன். அவன் ஓடவுகை அைவிந்தனும்
அவமனப்பிடிக்க எண்ைி ‘ஏய் நில்லு ஓடொகத...’ என்று கத்திக்ககொண்கட
ஓடினொன்.

ஆஸ்பத்திரியின் முதல் தளத்தில் இருந்து கீ கழ தமைத்தளத்திற்குப்

படிகள் வழியொக ஓட்டைொய் இறங்கிய அவன், கீ ழுள்ள ரிசப்ஷமனக்
கடந்து கவளிகய ஓடி, கிழக்கு கைற்கொய் நீண்டு கிடக்கும் சொமலயில்,
கைற்குத்திமசயில் கவககவகைொக ஓடி ைமறந்தும் கபொனொன். துைத்தி
வந்த அைவிந்தனுக்கு ஏைொற்றகை ைிஞ்சியது. மூச்சிமைத்தது. கழுத்தில்
வியர்மவ பிலிற்ற ஆைம்பித்துவிட்டது.

சில கநொடி இமடகவளியில் பொைதி, கஜயைொைன் என்று இருவரும்

அவனருகில் அவமனப்கபொலகவ ஓடிவந்து நின்றனர்.
‘‘யொர் அைவிந்தன்?’’

‘‘முகத்மதப் பொக்கமுடியல சொர்... ஆனொ பொைதி சந்கதகப்பட்டது கைொம்ப

சரி. இவந்தொன் இங்க ஏகதொ பண்ைியிருக்கொன்...’’

‘‘அஃப்ககொர்ஸ்... ஆனொ கபருசொ யொரும் அவமனப் பொத்து

பயந்தைொதிரிகய கதரியமலகய?”

‘‘கசத்துட்ட அந்தக் குைொைசொைிமய கநர்ல பொர்த்தவங்க இங்க இப்ப

ககைசபொண்டி ைட்டும்தொன். ைத்தவங்களுக்குக் குைொைசொைி யொருன்கன
கதரியொகத... அப்படித் கதரிஞ்சிருந்தொதொகன ைத்தவங்களுக்கு பயம்
வரும்?’’

‘‘யு ஆர் மைட்...’’ என்ற கஜயைொைன் ரிசப்ஷனிஸ்ட் பின்புறம் இருந்த

சி.சி. ககைைொமவ நிமனத்துப்பொர்த்தொர்.

‘‘அைவிந்தன், இப்படித்தொகன ஓடிப்கபொனொன். அதுவும் இப்கபொ... அப்ப

ககைைொவுல முகம் பதிவொகியிருக்கும் இல்மலயொ?’’ - என்றும் ககட்டொர்.

‘‘நிச்சயம் சொர்... கைகனஜமைப் பொர்த்து ரிமவண்ட் பண்ைிப்பொக்கலொைொ

சொர்?’’

‘‘பொக்கலொைொவொ? பொத்கத தீைணும்...’’

- மூவரும் பின் வந்து கசர்ந்த ககைசபொண்டியுைொய் நொல்வரும்

கைகனஜமைப் பொர்த்து விவைத்மதக் கூறவுகை அடுத்த ஐந்தொவது
நிைிடம் அவர் அமறயில் இருந்த டி.வி ஸ்கிரீனில் அந்த ஓட்டக் கொட்சி
ஓட ஆைம்பித்து முகத்மதத் கதளிவொகப் பொர்க்க முடிந்த நிமலயில்
ஃப்ரீஸ் ஆகி நிறுத்தப்பட்டது.

முகத்மதப் பொர்த்த ககைச பொண்டியன் முகம் அதிகபட்ச அதிர்வுக்கு

ைொறி ‘‘ஐகயொ, இது அந்தக் குைொைசொைிகயதொன். அடப்பொவி, இவன்
நிஜத்துல சொகமலயொ?’’ என்று வொய்விட்டொர். பொைதிக்கு குைொைசொைி
முகம் அதிக பரிச்சயம் இல்லொததொல் குழப்பைொககவ இருந்தது.
‘‘அண்கை... இது குைொைசொைிதொனொ... நல்லொ பொர்த்துச் கசொல்லுங்க...’’
என்றொள்.

‘‘என்னம்ைொ நீங்க. இடத்மதக் ககட்டு நொன்தொகன நம்ை ஐயொவுக்கொக

நமடயொ நடந்தவன். எனக்குத் கதரியொதுங்களொ?’’

‘‘அப்ப கசத்துப்கபொனது யொர்?’’ - இது அைவிந்தன்.

‘‘அது குைொைசொைின்னு கபொஸ்டர்லொம் ஒட்டியிருந்தொங்ககள,

நொனும்தொகன பொர்த்கதன். நீங்களும்தொகன வந்தீங்க? ’’- இது பொைதி.

‘‘என்னடொ இது புதுக் குழப்பம்... சினிைொவுல வர்றைொதிரி டபுள்கைொலொ?’’

இது ககைசபொண்டி. - இமடயில் கஜயைொைன் திமையில் கதரிந்த அந்த
முகத்மத ஜூம் கசய்து உற்றுப் பொர்த்தொர். பின் பலககொைங்களில் அந்த
முகத்மத முன்னும் பின்னும் ஓடவிட்டுப் பொர்த்தொர்.

‘‘என்ன சொர்... குைொைசொைி ைொதிரிகய ைப்பர்ைொஸ்க் கசய்து

கபொட்ருக்கலொகைொன்னு நிமனக்கிறீங்களொ?’’

‘‘அஃப்ககொர்ஸ்... ஆனொ முகத்துல வியர்மவ கதளிவொ கதரியுது. ைப்பர்

ைொஸ்குக்ககல்லொம் சொன்கஸ இல்ல... நிஜத்துலயும் ஒரு
பத்திரிமகயொளனொ எனக்குத் கதரிஞ்சு யொரும் ைொஸ்க்கபொட்டு கிரிைினல்
கவமல பொர்த்ததொ பதிவுகள் இல்மல. நொன் கசொல்றது தைிழொட்ல
ைட்டுைல்ல... இந்திய அளவுலயும்கூட... இந்த ைொஸ்க் சைொசொைம்
சினிைொல ைட்டும்தொன்...’’

‘‘அப்ப இந்த நபர்?’’

‘‘குைொைசொைி ைொதிரிகய இருக்கிற ஒருத்தர் இவர். ஒருகவமள

குைொைசொைி ஒரு ட்வின்ஸொ இருக்கலொம். இது அவர் கூடப் பிறந்த
அண்ைகனொ இல்ல தம்பியொகவொ இருக்கலொம். நொன் கசொல்ற இந்தக்
கருத்துக்குத்தொன் சொன்ஸ் அதிகம்.’’

‘‘கசத்துட்ட அந்தக் குைொைசொைிமய கநர்ல பொர்த்தவங்க இங்க இப்ப

ககைசபொண்டி ைட்டும்தொன். ைத்தவங்களுக்குக் குைொைசொைி யொருன்கன
கதரியொகத... அப்படித் கதரிஞ்சிருந்தொதொகன ைத்தவங்களுக்கு பயம்
வரும்?’’

- கஜயைொைன் கசொல்லி முடிக்க, பொைதியின் கசல்கபொன் சப்திக்க சரியொக

இருந்தது. திமையில் Unknown Number எனும் ஆங்கில எழுத்துகள். அமதப்
பொர்த்த பொைதி, கபொகலொைொ கவண்டொைொ என்கிற தயக்கத்கதொடு
ஆன்கசய்து கொமதக் ககொடுத்தொள் - ஒதுங்கியும் கசன்றொள்.

‘‘பொைதிதொகன?’’ - எடுத்த எடுப்பிகலகய ககள்வி.

‘‘ஆைொம் நீங்க யொரு?’’

‘‘ககொஞ்சம் முந்தி என்மனத்தொன் உன்கனொடு வந்த ஒருத்தன்

துைத்தினொன். இப்ப கதரிஞ்சிருக்குகை நொன் யொருன்னு...’’

‘‘ஏய் நீயொ?’’

‘‘ைரியொமதயொ கபசு பொைதி... எனக்கு உன்மனப்கபொல கைண்டுைடங்கு

வயசு.’’

‘‘ஆைொ உண்மையில நீ யொர்... எதுக்கு இப்படி ஆஸ்பத்திரில

ஆவிைொதிரி நடந்து பயத்மத உண்டொக்ககற?’’

‘‘அதனொல்தொகன அந்த ைவுடிப்பய கசத்தொன்? அந்த சப் இன்ஸ்கபக்டரும்

கசத்தொன்? ைிச்சம் இருக்கிறது உன் அப்பன்தொன் - ஆனொ நீ அவமனத்
தற்கொலிகைொ என்கிட்ட இருந்து இப்ப கொப்பொத்திட்கட... ஆனொலும்
கசொல்கறன், நொன் உன் அப்பமன அப்படிகயல்லொம் விட்றைொட்கடன்.
அவனும் சொகணும். அப்பதொன் என் தம்பிகயொட ஆத்ைொ சொந்தி
அமடயும்...’’

‘‘ஓ... நீ குைொைசொைி பிைதைொ... ட்வின்ஸொ? என் எடிட்டர் ககைக்டொதொன்

கயொசிச்சிருக்கொரு...’’

‘‘ஆைொ... நொன் கசத்துப்கபொன குைொைசொைிகயொட அண்ைன். இருபது

நிைிஷம்தொன் இைண்டு கபருக்கும் வித்தியொசம். உருவத்துல ஒத்துமை
இருந்தொலும் வொழ்க்மகயில நொன் கதன்துருவம்னொ அவன் வடதுருவம்.
நொன் ஒரு கபொதுவுமடமைக் கருத்தும் கபொக்கும் ககொண்டவன். என்
தம்பிகயொட சொவுக்குப் பிறகுதொன் எனக்கு எல்லொ விஷயங்களுகை
கதரிய வந்தது. என் ைத்தம் ககொதிச்சிச்சு. என் தம்பி ைொதிரி
வறட்டுத்தனைொ கைொத நொன் தயொரில்மல. அகதசையம் ஏமழயொ
கபொறந்துட்கடொம், எல்லொகை என் தமலகயழுத்துன்னு
அடங்கிப்கபொகவும் நொன் விரும்பமல. என்வமைல இப்ப இருக்கிற எந்த
ஊழல்வொதிமயயும் திருத்தல்லொம் முடியொது. எல்லொரும் பைத்மத
வொங்கிவொங்கி நல்லொ சுகம் கண்டுட்டொங்க. இவங்கமள ஈவு இைக்கம்
பொக்கொைக் ககொன்னு ஒழிக்கிறதுதொன் எனக்குத் கதரிஞ்ச ஒகை வழி.

ஆனொ என்மன இப்ப நீ கண்டுபிடிச்சுட்கட! இந்த கசல்கபொனும், சிசிடிவி

ககைைொவும் எவ்வளவுக்ககவ்வளவு அதிசயகைொ அவ்வளவுக்கவ்வளவு
அநொவசியமும்கூட...

நொன் இப்ப இதுக்கு கைல எமதயும் கபச விரும்பமல. ஒண்ணுைட்டும்

நிச்சயம். உன் அப்பமன ஒருகவமள நீங்க மவத்தியம் பொர்த்துக்
கொப்பொத்தினொலும் நொன் வொழவிடைொட்கடன். எங்க எப்படி வந்து
ககொல்கவன்னு எனக்கக கதரியொது. ஆனொ ககொல்லுகவன்... எனக்கு
இந்த சத்தியகைல்லொம்கூட நம்பிக்மக இல்மல. ஆனொ அறம்
கூற்றொகும்கிற வொர்த்மத கைல நம்பிக்மக உண்டு. அந்த அறத்தின்
கைல நின்னு நொன் இமதச் கசொல்கறன்.

நீயும் சும்ைொ இருக்கைொட்கட... பத்திரிமகக்கொரி கவற நீ... பத்திரிமகல

எழுதுகவ... கபொலீஸுக்குப் கபொகவ... எழுது... கபொ. அது உன் சுதந்திைம்.
நொன் ஏற்ககனகவ கதசொந்திரியொ சுத்தித் திரியறவன்தொன். குடும்பம்
குட்டின்னு யொரும் எனக்குக் கிமடயொது. எனக்கு என்ன நடந்தொலும்
அமதப்பத்தி எனக்குக் கவமலயும் கிமடயொது. எப்படிகயொ
இைண்டுகபமை பயமுறுத்திகய ககொன்னுட்கடன். இப்கபொமதக்கு எனக்கு
இந்தத் திருப்தி கபொதும். அப்புறம் இந்த கசல்கபொன் நம்பமை கவச்சு
என்மன டிகைஸ் பண்ற கவமலகயல்லொம் கவண்டொம். இது ஒரு
ஆட்கடொ டிமைவகைொட கசல்கபொன். அவன் இப்ப கபொமதல இருக்கொன்.
அதொன் எடுத்துப் பயன்படுத்திக்கிட்டிருக்ககன். அவனுக்கு என்மன
யொருன்கன கதரியொது... சந்கதகைொ இருந்தொ இவமனப் பிடிச்சு லொக்-
அப்ல கவச்சு கைொத்துங்க. இவன் ஒரு டொஸ்ைொக் அடிமை. இவன
தொைொளைொ அடிக்கலொம்.

மபதமப... இனி உன் அப்பன் உயிகைொட இருந்தொலும் என்மன

நிமனச்சு பயந்துகிட்கடதொன் இருக்கணும். எப்பவும் எங்ககயும்
கொவகலொடதொன் கபொகணும், வைணும். இப்கபொமதக்கு இதுகூட ஒரு
தண்டமனதொன்.

உன்மனப் பத்தியும் எனக்குத் கதரியும். நீ நல்ல கபொண்ணு... அதுக்கொக

அப்பொமவக் ககொல்ல நீ விடுவியொ என்ன? விடைொட்கட... அதனொல
உன்னொல ஆனத நீ கசய்... என்னொல் ஆனமத நொன் கசய்யகறன்.’’

- கபொன் ைறுபுறம் கட் ஆனது. பொைதியிடம் ஸ்தம்பிப்பு!

ரிசப்ஷமன ஒட்டிய தனி அமற!

பொைதி கபொனில் ககட்ட சகலத்மதயும் கசொல்லிமுடித்தவளொக,

கஜயைொைன், அைவிந்தன், ககைசபொண்டி என்று மூன்று கபமையும்
பொர்த்தொள்.

‘‘பைவொல்ல பொைதி... நம்பள கைொம்ப கஷ்டப்படுத்தொை கநைொ

விஷயத்துக்கு வந்துட்டொன். பல முடிச்சுகள் அவன் கபசினதுல தொனொ
அவிழ்ந்துடிச்சி. அவகன கபொலீஸுக்குப் கபொ... பத்திரிமகலயும்
எழுதிக்ககொன்னு மதரியைொ கசொல்லிட்டொன். இனி நொை என்ன கசய்யப்
கபொகறொம்கறதுதொன் ககள்வி...’’

ககைசபொண்டி முககைொ இறுகிப்கபொயிருந்தது. அப்கபொது அவசைைொக

அங்கக வந்த ஒரு நர்ஸ், டொக்டர் அவர்கமள உடகன அமழத்துவைச்
கசொன்னதொகச் கசொன்னொள். அவள் கசொன்னவிதகை எம்.பி ைொஜொ
ைககந்திைமனக் கொப்பொற்றுவது முடியொத விஷயம் என்பதுகபொல்தொன்
இருந்தது.

- த ொடரும்……05 Sep 2019

குடிலுக்குள் கண்ைொடிச் சொடி ஒன்றினுள் விைல்பருைனில் ஒரு தீபம்
எரிந்துககொண்டிருந்தது. அதன் ஒளி கபொதுைொனதொய், அந்த
கவளிமுழுக்க ைஞ்சள் ஒளிமயப் பைத்தியிருந்தது.

அன்று கபொகர்பிைொன் தன் ககொட்டொைக் குடிலுக்குள் நுமழயவும்

அஞ்சுகன் கொத்திருந்தவன் கபொல அவர் எதிரில் கசன்று வைங்கி
நின்றொன். கபொகரும் அவன் எதிரில் விரிப்பில் கிடந்த புலித்கதொல் கைல்
தன் இமடத்துவைொமடமய ைழிக்கச்சைொய் முட்டிக்கு கைல் ஏற்றி
வமளத்து முதுகுப்புறைொய் தண்டுவட முதல் கண்ைி அருகக
கசருகிக்ககொண்டு, ஒரு ைல்யுத்தக்கொைன் களத்தில் நிற்பதுகபொல் கொட்சி
தந்தவர், அப்படிகய குக்குடொசனத்தில் அைர்ந்தவைொய் அஞ்சுகமனப்
பொர்த்தொர்.
குடிலுக்குள் கண்ைொடிச் சொடி ஒன்றினுள் விைல்பருைனில் ஒரு தீபம்
எரிந்துககொண்டிருந்தது. அதன் ஒளி கபொதுைொனதொய், அந்த
கவளிமுழுக்க ைஞ்சள் ஒளிமயப் பைத்தியிருந்தது. அந்த ஒளிக்குள்
கபொகரின் உருவம் கருைஞ்சளொய்த் கதரிந்தது.

“என்ன அஞ்சுகொ, என்கனொடு கபச கவண்டுைொ?”

“ஆம் பிைொகன, தொங்கள் குன்றின் உச்சி கநொக்கிச் கசல்லக் கண்கடன்...

ைமழப்கபொழிவினூகட இடியும் ைின்னலுைொன கவமள... தங்களுக்கு
ஏதும் ஆகிவிடக்கூடொகத என்று எண்ைிப் பிைொர்த்தமன புரிந்கதன்.”

- அமதக் ககட்டு கபொகர் உைக்ககவ சிரித்தொர். பின் விளக்கமும்

அளிக்கத் கதொடங்கினொர்.

“அஞ்சுகொ, நீ உன் குருவொன என்மனச் சரியொக

விளங்கிக்ககொள்ளவில்மல என்பது இதிலிருந்து கதரிகிறது. எப்கபொது
இந்தப் பூகலொக ைனிதர்கமளப்கபொல ஆசொபொசம் ைிகுந்த வொழ்மவ
விட்டு நொன் விலகிகனகனொ அப்கபொகத ைனித இனம் என்னும்
தன்மைமயயும் விட்டு நொன் பிரிந்துவிட்கடன்.

இந்த உடல் ைட்டும்தொன் ைனித உடல் - ஆனொல், ைனம் ைொமய புரிந்து

கதளிந்து சித்தைொகி, நொன் சித்தனொகிவிட்கடன்! சித்தத்தொல்தொன் என்
வொழ்வும் நடக்கிறது. இந்த உடமல என் சித்தம் கட்டிப் கபொட்டுவிட்டது.
ஒரு ைனிதனுக்குப் பசிப்பதுகபொல, தொகம் எடுப்பதுகபொல, முடி
உதிர்வதுகபொல, ைலம் கவளிப்படுவதுகபொல, ஒரு சித்தன் வமையில்
நடக்கொது. அடுத்து கொலஞொனத்தொல் முந்மதய பிறப்புகள் எல்லொமும்
கதளிவொகி, என் உயிைொகிய ஆத்ைொ இந்த உடமல விட்டு எப்படிப்
பிரியும் என்பது வமை கதரிந்துவிட்டதொல், அது இப்கபொது இல்மல
என்பதொல், உனக்குத் கதமவப்படும் எச்சரிக்மககள் எனக்குத்
கதமவப்படவில்மல.

சுருக்கைொய்க் கூறுவதொனொல் இன்கறொ, நொமளகயொ, இல்மல இன்னும்

சில ைொதங்களிகலொ எனக்கு ைைைைில்மல. அதனொல் நொன் இப்கபொது
எரியும் கநருப்பில் குதித்தொலும்கூட உடல் புண்ைொகுகை அன்றி உயிர்
பிரியொது. அதனொகல இடி ைின்னல் பற்றிய அச்சைின்றிக்
குன்கறறிகனன்.”

- கபொகரின் பதிலொல் அஞ்சுகனுக்குப் பல விமடகள்!

“பிைொகன... ைனிதன் கவறு, சித்தன் கவறொ? தங்கள் விளக்ககை என்மன

இக்ககள்விமயக் ககட்கத் தூண்டுகிறது” என்று, அவர் கசொன்னமத
மவத்கத ஒரு ககள்வி எழுப்பினொன்.

“அதில் யொகதொரு சந்கதகமும் உனக்கு கவண்டொம். ஆசொபொசம் ைிகுந்த

ைனிதர்கள் கிைகங்களொல் வழி நடத்தப்படுபவர்கள், ஆனொல் ஒரு சித்தன்
கிைகத்மதகய வழி நடத்துவொன் என்றொல், கவறு கவறுதொகன?”

“அப்படி ஒரு சித்தனுக்கு ைட்டும் எப்படிக் கிமடக்கிறது?”

“ைனமத அடக்கு... அது ஒரு புைவி! அது ஒரு ைதயொமன! அது ஒரு
கொட்டொறு. புைவி எனில் வைனொக
ீ ைொறி அதன் கைல் ஏறி அைர்ந்து அமத
உனக்கொன வொகனைொக்கு, அது ஒரு யொமன என்பதொல் அமத அடக்கி
சவொரி கசய், அது ஒரு கொட்டொறும்கூட... உன் ைனதில் அதற்கொன
அமைமயக் கட்டு. இதற்ககல்லொம் கதமவப்படும் ஆற்றகலொடுதொன்
தொயின் கருவிலிருந்து ஒரு ைனிதன் உற்பத்தி கசய்யப்படுகிறொன்.
ஆனொல் தன் சக்தி எவ்வளவு என்று கதரியொைகல வளர்ந்து, தன்
சக்திமயக் கொைம் கலொபம் ைொச்சரியத்திகலகய விட்டுவிடுகிறொன்.”

“அப்படியொனொல் ஒரு ைனிதன் ஆசொபொசங்களில் சிக்கிய நிமலயில்

கைலொன நிமலகமள அமடயகவ முடியொதொ?”

“பமதக்கொகத... கபொகட்டும். முதலில் பூமஜமயச் கசய்துவிட்டு, பிறகு

குமகக்குச் கசல்லப் பைித்திருந்கதன் அல்லவொ?”

“முடியகவ முடியொது. அவற்மறத் துறந்தொலன்றி சித்தமும்

வொய்க்கொது.” -அஞ்சுகனும் கபொகர்பிைொனும் கபசிக்ககொண்டிருந்த
அவ்கவமளயில் புலிப்பொைியுை வந்து கசர்ந்தொன். பயைக் கமளப்பு
நன்கு கதரிந்தது. புைவிப்பயைம் என்பது ஒட்டுகைொத்த உடம்மபகய
உலுக்கிடும். பழகினொல் ைட்டுகை வசப்படும். அவ்வப்கபொது ைட்டுகை
பயைிப்பவர்களுக்குக் குடல் ஏற்றம் கண்டுவிடும்.

புலிப்பொைி சற்கற தடுைொற்றங்களுடனும் முகச்சுருக்கங்களுடனும்

வைவும் கபொகர் புரிந்துககொண்டொர்.

“என்ன புலி, வயிற்று உபொமதயொ?”

“ஆம் பிைொகன, ைலப்கபருக்கும்கூட..!’’

“முதலில் ஒரு கொரியம் கசய்...”

“உத்தைவிடுங்கள்.”

“அகதொ ககொட்டொை நுமழவொயிலின் தமல மூங்கிமலப் பிடித்து கொமல

ைடக்கித் கதொங்கிக்ககொண்டு, ஒன்றிலிருந்து நூறுமுமற ைனதுக்குள்
கநொடிக்கொன கொல கதியில் கூறு.”

- புலிப்பொைி ைறுகபச்சின்றி அவ்வொறு கசய்தொன். மூங்கிமல இரு

மககளொல் பற்றிக்ககொண்டு கதொங்கிய நிமலயில், கொல்கமளப்
பின்புறைொய் ைடக்கிக் ககொண்டொன். ைனதுக்குள் ஒன்று, இைண்டு என்று
எண்ைவும் கசய்தொன். நூறுவமை அதுகபொல் எண்ை, கொல அளவில்
இருநிைிடத்துக்குச் சற்றுக் குமறவொக ஆகலொம். நொற்பது வமை
சைளைொகச் கசொல்லிவிட்டொன்... அதன் பின் கநொடிக்கொன கொல அளவு
ைொறி கைல்லத்தொன் கசொல்ல முடிந்தது. உடலின் கைொத்தப் பளுவும்
வயிற்றில் விழுந்து கீ கழ ஒரு சக்தி அவமன இழுப்பதுகபொல்
உைர்ந்தொன். பற்றியிருந்த மகப்பிடிப்பிலும் ைைிக்கட்டுப் பகுதியிலும்
இனம்புரியொத வலி உருவொயிற்று. கபொகரும் அஞ்சுகனும் அவமன
உற்றுகநொக்கியபடிகய இருந்தனர். நூறுவமை கசொல்லி முடிப்பதற்குள்
ஒரு ைமல உச்சிமய அமடவது கபொன்ற கமளப்பு உருவொகி,
பிடிமயயும் விட்டவனொய் அப்படிகய தமையில் அைர்ந்துவிட்டொன். பின்
இரு கைங்கமளப் பின்னுக்குக் ககொண்டு கசன்று தமையில்
ஊன்றிக்ககொண்டு சற்றுப் கபருமூச்சும் விட்டொன்.

கபொகர்பிைொன் புன்னமக புரிந்தொர். “உம் எழுந்திரு... உன் உடல் எமட

கூடிவிட்டது. நமடகுமறந்து, அைர்ந்து அதிகம் பைிபுரிகிறொய். அரிசிச்
கசொற்மற ஒரு ைண்டல கொலம் உண்ைொகத! அகதகபொல்
வொமழப்பழங்கமளயும் கசர்க்கொகத. கொமல கவமளயில் இஞ்சிச்
சொற்றுடன் கதன் கலந்து குடி. இதுகபொல் தினமும் கதொங்கவும்
கவண்டும். 1000 எண்ைிக்மக வரும் வமை நீ கதொங்க கவண்டும். சரி,
இப்கபொது அந்த ஆசனத்தின் கைல் ஏறி நின்று தமை கநொக்கி ஒன்பது
முமற குதி” என்றொர். புலிப்பொைியும் கதொம் கதொம் என்று குதித்தொன்.
குதிக்கும்கபொது கொல்கமளச் கசர்த்து மவத்துக்ககொண்டு பிரிக்கொைல்
குதிக்க கவண்டும். அப்படிக் குதித்து முடித்தவமன அருகில் அமழத்து
உச்சந்தமல பொகத்தில் விைல் பருைனுக்கு முடிக் கற்மறமயப் பிடித்து
கவடுக்ககன்று இழுக்கவும் கசய்தொர்.

“டொக்டர் 24 ைைிகநைம் ககடு ககொடுத்திருக்கொர். ஆர்கன் கடொகனட்

பண்றது வமை கபொயிட்டொர். அவர் கபசினதுல இருந்து அவருக்கு
கஹொப் இல்லன்னு கதரியுது. உங்களுக்கு?”

இகதல்லொம் குடகலற்ற சிகிச்மச முமறகள்!

புைவிப்பயைம் ைட்டுைல்ல, ைமலகயற்றம், ைைத்தில் ஏறுவது
கபொன்றவற்றொலும்கூட சிலருக்கு உள்கள குடலின் அமைப்பில் சிக்கல்
ஏற்பட்டு குடலொனது ைடிந்து அழுத்தம் ஏற்பட்டு அதனொல் வலி
ஏற்படும். அப்படிகய நீர்ச்சத்து சிறுநீைகப்பகுதிக்குச் கசன்று
வடிகட்டப்படொைல் ைலக்குடலுக்குள் புகுந்து ைலப்கபருக்கம்
ஏற்பட்டுவிடும். அதற்கு கவளிகய இருந்து தைப்படும் சிகிச்மச இது.

புலிப்பொைிக்கும் குைப்பொடு நன்கு கதரிந்தது. முகத்தில் கசொர்வு விலகி

ஒரு புத்துைர்வு பைவத்கதொடங்கியது.

“பிைொகன, நொன் இப்கபொது நல்ல குைப்பொட்மட உைர்கிகறன். ைிக்க

நன்றி.”

“அது சரி, கபொன கொரியம் என்னொயிற்று?”

“எல்லொம் நன்கு முடிந்தது. அக்கருைொர்கள் கன்னிவொடி குமகயில்

தங்கள் பைிமயச் கசய்திட சித்தைொகிவிட்டனர்.”

“கவறு ஏகதனும் சிறப்பு உண்டொ?”

“ஆம் பிைொகன... அங்கக கருவூைொர் எழுந்தருளினொர்...”

“தொனொகவொ... இல்மல நீ விரும்பி அமழத்தொயொ?”

“கருைொர்கள் நிைித்தம் நொன்தொன் அமழத்கதன்.”

“அப்படியொனொல் நீ சுயைொகச் கசயல்படத் கதொடங்கிவிட்டொய் என்று

கசொல்.”

“பிைொகன...”

“பமதக்கொகத... கபொகட்டும், முதலில் பூமஜமய கசய்துவிட்டு, பிறகு

குமகக்குச் கசல்லப் பைித்திருந்கதன் அல்லவொ?”

“ஆம் பிைொகன...”
“ஆனொல் குமகக்கு முதலில் கசன்றுவிட்டுப் பிறகு கீ ழிறங்கி பூமஜ
கசய்யச் கசன்றொய்கபொல் உள்ளகத?”

- கபொகர் பிைொனின் ககள்வி புலிப்பொைிமய சற்கற கட்டிப்கபொட்டது.

கைௌனிப்கபொடு கவறித்தொன்.

“எதனொல் இந்தத் தடுைொற்றம்?”

“திட்டைிட்டுச் கசய்யவில்மல... அதன் கபொக்கில் நிகழ்ந்துவிட்டது

பிைொகன...”

“அதுதொன் உண்மை... அமத ஒப்புக்ககொண்டு உன் கநர்மைமய

உைர்த்திவிட்டொய். ஆனொல் குருவின் வொர்த்மதகமள ஆழைொகவும் ைிக
அக்கமறகயொடும் ககட்கத்தொன் உனக்குத் கதரியவில்மல.”

“ஆம், நொன் இம்ைட்டில் தவறு கசய்துவிட்கடன். இனி நடவொதபடி

கவனைொக இருப்கபன்.”
“தவற்மற உடனடியொக ஒப்புக்ககொண்டு திருத்தமும்
கசய்துககொண்டுவிட்டொய். பொைொட்டுகிகறன். ஒரு நற்கொரியத்திற்கொகச்
கசல்லும் சையம் முதல் கொரியம் வந்தனைொக இருக்க கவண்டும்.
அதன்பிறகக அந்தக் கொரியம் கதொடங்கப்பட கவண்டும். கொரியத்
கதொடக்கைொன இைண்டு எனும் எண் விருத்திமய உைர்த்துவது.
அதற்கொககவ நொன் அழுத்தைொகவும் கூறியிருந்கதன். ஆனொலும் நீ
சரியொகக் கொதில் வொங்கிக்ககொள்ளவில்மல.

இது ஒரு சின்ன விஷயம்கபொல் கதரிந்தொலும் இதனொல் பல

விஷயங்கள் ைொறிவிட்டன... முதலில் பூஜிக்கச் கசன்றிருந்தொல்
அவ்கவமள நண்பகலொக இருந்து நம் நிழல் கீ ழ் விழொத ஒரு அமைப்பு
ஏற்பட்டு அபிஜித் முகூர்த்த கொலத்தில் பூமஜ நிகழ்ந்திருக்கும்.

அபிஜித்கொலத்தின் கவண்டுதல் பிைொத்தமனகள் எதுவொய் இருந்தொலும்

பலிக்கும் என்பது கசொதிடனொன உனக்குத் கதரியொதொ என்ன?”

“உண்மைதொன் குரு பிைொகன... கருைொர்ககளொடு கபசியபடி கசன்றதில்

அவர்கள் ைனப்கபொக்கிற்ககற்ப கசல்லும்படி ஆகி நொன் நல்ல முகூர்த்த
கவமளமய இழந்துவிட்கடன். இதற்குப் பரிகொைைொக நொன் என்ன கசய்ய
கவண்டும் என்று கசொல்லுங்கள். அமதச் கசய்து விடுகிகறன்.”

“இனி கூர்ந்து கவனித்து, கசொன்னபடி கசயல்படு. ஒரு முமறகூடத்

தவறு வந்துவிடக் கூடொது.”

“உத்தைவு பிைொகன!”

“இப்கபொது நீ கசன்று ஓய்கவடுத்துக் ககொள். நொமள உன்கனொடு கசர்ந்த

நவைர்கள் அவ்வளவு கபரும் என்மன இகத இடத்தில் சந்தியுங்கள்.
தூக்குதைொசில் தமலக்குப் பத்துத்தட்டு பொஷொைம் வொங்கி வை
கவண்டும். அதன் கபொருட்டு ைைவொளிகமளப் கபற்றுக்ககொண்டு நீங்கள்
கசல்ல கவண்டும்.”

“அவ்வொகற ஆகட்டும் பிைொகன...”

“நல்லது... கசன்று ஓய்கவடுத்துக்ககொண்டு நவைைொய் வந்து கசர்...”

“உத்தைவு பிைொகன... இவ்கவமளயில் இன்கனொரு கசய்தி...”

“கசொல்...”

“கருவூைொர் தங்களின் நலன் விசொரித்தகதொடு, கபொதினி ஆலய நிைித்தம்

ஆகை உதவி கதமவ எனில் கசய்துதைத் தயொைொக இருப்பதொகக்
கூறினொர்.”

“ைகிழ்ச்சி. இனி சித்தர் கபருைக்கமள அல்ப கொரியங்களுக்கொக

விளிக்கொகத. ஒரு சந்திப்பில் எல்கலொருக்கும் சித்த ஞொனம்
ஏற்பட்டுவிடொது. இந்த ஞொனம் கபற ஐம்புலச் சுருக்ககை முதல் கதமவ.
உள்ளமும் உடலும் ஆசொபொசங்களில் இருக்கும் நிமலயில் சித்த
ஞொனம் ககொண்ட கருத்துகள் கவறும் சப்தைொகித்தொன் கபொகும்.”

“புரிந்துககொண்கடன். என் பிமழகமளப் கபொறுத்துக்ககொண்டு என்மன

வழி நடத்துவதற்கொக நன்றி கூறுகிகறன்.’’
“நல்லது. கசன்று ஓய்கவடு! ைல்லொக்கப்படு... தமலக்குப் பலமக
கவண்டொம். ஒருக்களித்தும் படுக்கொகத. அப்கபொதுதொன் நீ இப்கபொது
கபற்ற சிகிச்மச ஸ்திைைொகும்.”

“உத்தைவு பிைொகன...” - புலிப்பொைி வைங்கிவிட்டுப் புறப்பட்டொன்.

அஞ்சுகனும் கசர்ந்துககொண்டொன். கபொகர்பிைொனும் அந்தக் குக்குடொசன
நிமலயில் கண்கமள மூடி தியொனத்தில் மூழ்கலொனொர்.

ைறுநொள் கொமல...

“ஆைொம் சொர். ஆள் யொர்னு கதளிவொ கதரியுற நிமலல கபொலீஸ்

கம்ப்களயின்ட் ககொடுக்கறதுதொன் சரி. அந்த நபகை ககொடுன்னு
கசொல்லியிருக்கும் கபொது நொை சும்ைொ இருக்கறது தப்பு சொர்...”

வொனில் பனிப்பிைகதசத்து ைச்ச விழுங்கிப் பறமவகள், தங்களுக்கக

உண்டொன தனிச் சிறப்கபொடு ஒகை கநர்ககொட்டில் நூலிமழகூட முன்
பின் என்று இல்லொைல் கதன்கைற்கிலிருந்து வடகிழக்கு கநொக்கிச்
கசன்றபடி இருந்தன.

ககொட்டொைக் கலிங்கக்குழொய்கூடத் கதன்கைற்கு கநொக்கி ஊதிப்

கபருத்துப் பறந்தபடி கொற்றின் திமசமய உைர்த்திக் ககொண்டிருந்தது.
கபொகர் பிைொமன ைருத்துவ நிைித்தம் சந்திப்பதற்கொக ஏைொளைொகனொர்
நொகலிங்க ைை நிழல் கவளியில் அைர்ந்த நிமலயில் கொத்திருந்தனர்.
அப்கபொது புலிப்பொைி கபொகர் விரும்பியபடி தன்கனொடு எட்டுப்கபமை
அமழத்துக்ககொண்டு கபொகரின் குடிலுக்கு முன் வந்து நின்றொன்.

‘புலிப்பொைி

அஞ்சுகன்

ைருதன்

பரிதி

ைல்லி
அகப்மப முத்து

சங்கன்

நொைைபொண்டி

சமடயொன்’ என்கிற ஒன்பதுகபரும் கொத்திருக்க, கபொகரும் கவளிகய

வந்தொர். வந்தவரின் வசம் ஒரு ைைப்கபட்டி இருந்தது. அதில் அஞ்சமறப்
கபட்டி கபொல் ஒன்பது அமறகள் இருக்க, அதனுள் உள்ளங்மகயில்
அடங்கிவிடும் அளவில் நவபொஷொைங்கள் இருந்தன. வைம்,
ீ பூைம்,
சொதிலிங்கம், ககௌரி, கவள்மளப்பொஷொைம், ைகனொசிமல, அரிதொைம்,
சிங்கி, தொளகம் என்பமவகய அமவ!

இன்று பொைதி தன்மன அமழத்துவைச் கசொன்ன டொக்டர் முன்னொல்

கபொய் நின்றகபொது சற்கற கவளிறிப்கபொயிருந்தொள். கூடகவ
கஜயைொைன், அைவிந்தன், ககைசபொண்டியனும்...

“ஐயம் சொரி... எப்படிச் கசொல்றதுன்னு கதரியல. எங்க ட்ரீட்கைன்ட்டுக்கு

சொகைொட உடல் சரியொ கைஸ்பொண்ட் பண்ை ைொட்கடங்குது. பல்ஸ்
விழுந்துகிட்கடதொன் கபொகுது. என் அனுபவத்துல இப்படி ஆன யொரும்
பிமழச்சு எழுந்தது இல்மல...”

-அந்த டொக்டர் ஒவ்கவொரு வொர்த்மதயொக ஒவ்கவொருவர் முகைொகப்

பொர்த்துச் கசொல்லிமுடித்தொர்.

“அப்ப என்ன பண்ைலொங்கறீங்க?” - கஜயைொைகன பொைதியின் சொர்பில்

ககட்டொர்.

“அட்லொஸ்ட்... இன்னும் ஒரு 24 ைைிகநைம் நொங்க ட்மை பண்ைிப்

பொக்ககறொம். இகதநிமல கன்டினியூ ஆனொ பிகைய்ன் கடத்தொ கன்சிடர்
பண்ைி ஃமபமல குகளொஸ் பண்ைிடுகவொம். அப்புறம் ஆர்கன்மச
கடொகனட் பண்றதுங்கறது உங்க விருப்பம்தொன்.”

- டொக்டர் அப்படிச் கசொன்ன கஜொரில் கைற்ககொண்டு கபச எதுவுைில்மல,

கபசுவதொல் பயனுைில்மல என்பதுகபொல் எழுந்து நின்றொர்.
அங்கக ஒரு கபைமைதி!

கைல்ல அமத உமடத்துக்ககொண்டு “அப்பொமவ நொங்க கிட்டப் கபொய்ப்

பொக்கலொைொ டொக்டர்?” என்று ககட்டொள் பொைதி.

“கபொலொம்... ஸ்கடய்ன் வொஷ் பண்ைிகிட்டு கநொஸ்ககப்மபப்

கபொட்டுகிட்டுப் கபொங்க...”

“அப்பொவுக்கு கொன்ஷியகச இல்மலயொ?”

“பொருங்க... உங்களுக்கக கதரியும்...”

- அடுத்த சில நிைிடங்களில் அவர்கள் ைொஜொைககந்திைனின் படுக்மக

அருகக முகத்தில் பொதி ைமறந்த நிமலயில், தமலயிலும் ககப்புடன்,
மகயில் கிளவுஸுடன் சூழ்ந்து நின்றனர். பொைதி அப்பொவின் முகத்மதக்
கூர்ந்து பொர்த்தொள். ஆக்சிஜன் ைொஸ்க், சமலன் ட்யூப், ஹொர்ட் பீட்
ைொனிட்டர் என்று ைருந்து வொமடக்கு நடுவில் ‘நொன் இனி
அவ்வளவுதொன்’ என்பதுகபொல் கிடந்தொர் ைொஜொ ைககந்திைன்.

பொைதியிடம் வைகவண்டிய கண்ைர்ீ ககைசபொண்டியின் கண்களில்

திைண்டிருந்தது. பொைதி கைல்ல அவர் மகமயத் கதொட்டுப்பொர்த்தொள்...
பனித்துண்டு ஒன்மறத் கதொட்டது கபொல்தொன் இருந்தது. அப்கபொது
அைவிந்தனுக்கு முத்துலட்சுைி ககொடுத்துவிட்டிருந்த விபூதி ஞொபகம்
வைகவ பொக்ககட்டிலிருந்து அமத எடுத்து விரித்தொன்.

நல்லகவமள, டொக்டகைொ நர்கஸொ யொருைில்மல. இனி அருகில்

இருப்பது கவஸ்ட் என்று நிமனத்துவிட்டொர்ககளொ என்னகவொ?
அைவிந்தன் கட்மடவிைலில் விபூதிமயத் கதொட்டு அப்படிகய சற்று
முமனந்து எட்டி அவர் கநற்றியில் பூசியும் விட்டொன்.
பொைதி கவறித்தொள். அந்த நிமலயிலும் கஜயைொைன் சிரித்தொர்.

“தம்பி, எனக்கும் கவச்சு விடுங்க” – என்று ககைசபொண்டி மககட்டி

முகத்மத முன் நீட்டினொர்.

மவத்துவிட்டொன்!

மூக்கின்கைல் ககொஞ்சம் சிந்தியது.

அப்படிகய கவளிகய வந்தனர். அைிந்தவற்மற அவ்வளமவயும் கழற்றி

ஒரு பிளொஸ்டிக் கபக்கில்கபொட்டு அருகிலிருந்த கடபிள்கைல்
மவத்தனர். அப்படிகய நிதொனைொக நடந்து கவளிகய கொர் பொர்க்கிங்
கசய்த இடம் வமை வந்தனர்.

“அைவிந்தன் உங்க திட்டம் என்ன?” - கஜயைொைன் ஆைம்பித்தொர்.

“இப்ப நொன் பொைதிமய வட்ல

ீ விட்டுவிட்டு என் வட்டுக்குப்
ீ
கபொகப்கபொகறன். நொமளக்குக் கொமலல அந்தப் கபட்டிமயத் திறந்து
பொக்கறதுதொன் சொர் முதல் கவமல.”

“சரி... அப்புறம்?”

“கதரியல சொர்.”

“டொக்டர் 24 ைைிகநைம் ககடு ககொடுத்திருக்கொர். ஆர்கன் கடொகனட்

பண்றது வமை கபொயிட்டொர். அவர் கபசினதுல இருந்து அவருக்கு
கஹொப் இல்லன்னு கதரியுது. உங்களுக்கு?”

“இப்ப என்னொல எதுவும் கசொல்ல முடியல சொர். கபட்டியொல ஏதொவது

நல்லது நடக்கலொம்.”

“உங்களுக்கு அப்ப நம்பிக்மக இருக்கு.”

“நம்பறதுல தப்பில்மலகய சொர்.”

“சரி... அந்தக் குைொைசொைி பிைதர் விஷயத்துல என்ன
கசய்யப்கபொகறொம்?”

“கட்டொயைொ கபொலீஸ் கம்ப்களயின்ட் ககொடுக்கணும் சொர்...”

“ஆைொ... அதொன் இப்ப மைட் ஸ்கடப். என்ன பொைதி கசொல்கற?”

எடிட்டர் ககள்விமுன் பொைதி சற்று கைௌனித்தவளொய், பின் வொய்திறந்து

“சொர்... அந்த விஷயத்மத இப்கபொமதக்கு விட்ருகவொம் சொர். 24
ைைிகநைம் கழியட்டும். பிறகு கயொசிக்கலொம்.”

“அப்பகூட கயொசிக்கலொம்தொனொ?”

“என்னகைொ கதரியல... கபசின அந்த நபகைொட குைல்ல ஒரு கைட்டொலிக்

தன்மை. உச்சரிப்புல ஒரு கபரிய உைர்வு.”

“அகதல்லொம் இருக்கட்டும். கிரிைினல்னு கதரிஞ்சு நொை சும்ைொ

இருக்கறது கபொறுப்பில்லொத தனைொகும். அதுலயும் ஒரு பத்திரிமக
ஆசிரியைொ நொன் உன் விருப்பம்னு கசொல்லி ஒதுங்ககவ கூடொது.”

“ஆைொம் சொர். ஆள் யொர்னு கதளிவொ கதரியுற நிமலல கபொலீஸ்

கம்ப்களயின்ட் ககொடுக்கறதுதொன் சரி. அந்த நபகை ககொடுன்னு
கசொல்லியிருக்கும்கபொது நொை சும்ைொ இருக்கறது தப்பு சொர்.”

“அதுக்கு முன்னொல அந்தக் குைொைசொைி வட்டுக்குப்

ீ கபொய் ைனசொை
ைன்னிப்பு ககட்டு அந்த இடத்துக்கு இனி எந்தச் சிக்கலும் இல்மலன்னு
கசொல்றது முக்கியைில்மலயொ?”

- பொைதியின் ககள்விக்குத் தன் முகபொவங்களிகலகய முக்கியம்தொன்

என்று கசொன்னொர் கஜயைொைன்.

“அம்ைொ... இப்ப முதல்ல நொை கவனிக்க கவண்டியது அய்யொமவத்

தொம்ைொ... இகதல்லொம் அப்புறம்! இந்த 24 ைைி கநைத்தில் அய்யொமவக்
கொப்பொத்த கவற ஏதொவது வழி இருக்குதொன்னு பொப்கபொம்ைொ.”
-ககைசபொண்டியனின் கநகிழ்வொன கருத்தும் சரி என்றுதொன்
எல்கலொருக்கும் கதொன்றியது. அப்கபொது அைவிந்தனின் மகப்கபசியில்
அமழப்கபொலி. பழநியிலிருந்து ரிப்கபொர்ட்டர் கசந்தில்தொன் கபசினொன்.

“சொர் நல்லபடியொ கபொய்ச் கசர்ந்துவிட்டீர்களொ?”

“கசர்ந்துவிட்கடன் கசந்தில்... இப்பகூட ஹொஸ்பிடல்லதொன்

இருக்ககொம்...”

“சொர் எப்படி இருக்கொர் சொர்...?”

“கைொம்ப கைொசைொதொன் இருக்கு நிமலமை.”

“இப்பகூட அவர் சம்பந்தைொதொன் சொர் கூப்பிட்கடன். கூப்பிடச்

கசொன்னவர் நம்ை பண்டொை சொைியொர் - நொை கதன்னந் கதொப்புல
பொர்த்கதொகை, அவர்தொன் சொர்!”

“அவைொ... என்ன கசொன்னொர்?”

“கபொட்டிய சீக்கிைம் திறக்கச்கசொல்லு... ைமலக்குப் கபொற நொள்

கநருங்கிக்கிட்கட இருக்கில்லன்னு கசொன்னொர் சொர்.”

“எந்த ைமலக்கு?”

“கதரியல சொர். என்கனொட கபொன் நம்பருக்குக் கூப்பிட்டு, கபொட்டியத்

திறந்தொ குழப்பம் தீரும் - கசத்தவனும் பிமழப்பொன்னு கசொன்னொர்.”

“அவருக்கு உங்க கசல்கபொன் நம்பர் எப்படிக் கிமடச்சது?”

“என்ன சொர் நீங்க... கதன்மன ைைத்மதப் பொர்த்துக் மகதட்டி இளநீர்

ககட்டொ ைைம் அவர் ககட்டமதக் ககொடுக்குது. இப்படிப் பட்டவருக்கு என்
நம்பர்லொைொ சொர் ஒரு விஷயம்?”

“அதுவும் சரிதொன். அந்தக் கடபயொதி புத்தகமும் கிமடச்சிடுச்சு.

நொமளக்குக் கொமலல அமதத் திறக்கறதுதொன் முதல் கவமல.”
“அப்புறம் சொர்... கபட்டிக்கு கசொந்தைொனவங்களும்
வந்துகிட்டிருக்கொங்களொம். உங்களுக்கு கவண்டியத எடுத்துக்கிட்டு
கபொட்டிய அவங்க கிட்ட ககொடுத்துடுவங்களொம்.”
ீ

“இமதயும் அவைொ கசொன்னொர்?”

“ஆைொம் சொர்.. கபொன் பண்ைி உடகன கசொல்லு... நொன் அவங்கள

கொட்டுக்குள்ள பொர்ப்கபன்னும் கசொல்லுன்னு கசொன்னொர்...”

“அவர் விஷயகை ஒகை ஆச்சர்யம்தொன். கதங்க்ஸ் கசந்தில். நொங்க இப்ப

குழப்பத்துல தொன் இருக்ககொம். எமத எப்படிச் கசய்யறதுங்கற குழப்பம்.
உங்க கபொனொல ஒரு சின்ன கதளிவு, கைொம்ப கதங்க்ஸ் உங்களுக்கு...”

“கதங்க்ஸ் எல்லொம் எதுக்கு சொர்... உங்களொல் பண்டொை சொைியொர்

என்கூட கபசிட்டொர். அவமைப் பொக்கறகத விகசஷம். இதுல கபசினொ
இன்னும் விகசஷைொம். அதனொல நொன் சந்கதொஷத்துல இருக்ககன்
சொர்.”

“குட்... உங்க சந்கதொஷம் எதுவமைன்னு பொக்கத்தொகன கபொகறன்.

கவச்சிடட்டுைொ?”

“நொனும் கவச்சிடகறன் சொர்...”

- கசந்தில் கபொமன கட் கசய்ய, அைவிந்தன் நிைிை, எல்கலொர் பொர்மவயும்

அைவிந்தன் கைல்தொன்.

“ஆைொம் சொர்... பழநியில நொங்க பொர்த்த சித்தசன்யொசி இப்ப

கசந்தில்ங்கற பழநி ரிப்கபொர்ட்டர்கிட்ட கபொன் பண்ைி கபட்டிய திறக்கச்
கசொல்லு, குழப்பம்லொம் தீர்ந்துடும், கசத்தவனும் பிமழப்பொன்னு
கசொல்லியிருக்கொர் சொர்.”

“அவர்கிட்ட எதுக்குச் கசொல்லணும்?”

“அவர்தொன் கூட்டிகிட்கட கபொனொர் சொர், மநஸ் கைன்.”

“அப்ப முதல் கவமல கபட்டிய திறக்கறது தொனொ?”

“ஆைொம் சொர். என்னன்னுதொன் பொத்துருகவொகை?”

“குட். ட்மை பண்ணுங்க. நல்லது நடந்தொ சந்கதொஷம்!”

“இன்கனொரு முக்கியைொன விஷயம் சொர்.”

“என்ன?”

“கபட்டிக்கு உரியவங்க வந்துகிட்டிருக்கொங்க. அவங்ககிட்ட கபட்டிய

ஒப்பமடச்சிடறதொம்...”

“அது யொர் புதுசொ?”

“சித்தர்கள் கபச்சு சொர்... கபொகப் கபொகத்தொன் புரியும்.”

“ஓகக... இப்ப எல்லொரும் கிளம்புகவொம். கொமலல ைீ ட் பண்ணுகவொம்.

கபட்டிமயயும் திறக்க முயற்சி கசய்கவொம். அப்புறைொ ைற்ற
விஷயங்கமளப் கபசுகவொம்.”

“அதுதொன் இப்ப சரியொன முடிவு.”

“ைிஸ்டர் ககைசபொண்டியன், நீங்க கவனைொ இருங்க. அந்த நபர் எப்ப

கவைொ எப்படி கவைொ வைலொம். இங்க எங்ககயொவது ஒளிஞ்சிகிட்டு
நொை அடுத்து என்ன கசய்யப்கபொகறொம்னு கவனிச்சிக்கிட்டிருக்கலொம்.
அந்த நபமைக் குமறச்சு எமட கபொட்டுட கவண்டொம். கபொலீஸ்
கம்ப்களயின்ட்ல இருந்து எல்லொ விஷயத்மதயும் கொமலல
கபசிக்கலொம்” - என்று கஜயைொைன் ககைச பொண்டியமன
எச்சரித்துவிட்டு அவர்ககளொடு புறப்பட்டொர். ககைசபொண்டிக்கும் சற்று
ஆர்வைொகத்தொன் இருந்தது. சுற்றிச்சுற்றிப் பொர்த்தபடிகய வொர்டு கநொக்கி
நடக்கத் கதொடங்கினொர்!

ைறுநொள் கொமல!
கசொல்லிமவத்தொற்கபொல் அைவிந்தன் மபக்கும், கஜயைொைன் கொரும்
ஒன்றொக பங்களொவினுள் நுமழந்து நின்றது. கசொல்லி மவத்தொற்கபொல்
இருவருகை கறுப்பு ஜீன்ஸ் கபன்ட்டும் ஆைஞ்சு நிறச் சட்மடயும்
அைிந்திருந்தனர். அவர்கமள வைகவற்க வந்த பொைதியும் கறுப்புச்
சுடிதொரும் ஆைஞ்சுத் துப்பட்டொவுைொகத்தொன் இருந்தொள்.

இது என்ன இப்படி ஒரு தற்கசயல்? ஒரு அைொனுஷ்யத்தின்

கதொடக்கைொய் ஒருவமை ஒருவர் வியப்கபொடு பொர்த்துக்ககொண்கட
ஹொலில் முருகன் படத்தின் முன்னொல் இருக்கும் கபட்டிமய கநொக்கி
நடந்தனர். அதன்கைல் அந்தக் கடபயொதி என்கிற புத்தகத்கதொடு ஒரு
திருப்புளி!

- த ொடரும்….12 Sep 2019

அன்று நவ பொஷொைங்ககளொடு நின்ற கபொகர் பிைொமன நவைரும் ைிக
ஆர்வைொகப் பொர்த்தனர். கபொகர் பிைொன் அவ்கவமளயில்
கொலைொனிமயயும் ஒரு பொர்மவ பொர்த்தொர்.

தகொட்டொை முகப்பில் ஒரு நீர்க் கடிமகயொகத் கதொங்கிக்ககொண்டிருந்த

அக்கொலைொனி, துல்லியைொக அப்கபொது கொமல ைைி ஒன்பது என்பமத
அவருக்கு உைர்த்தியது. கடிமகயின் கீ ழ்ப் பொகத்தில் ஒன்பதொவது
ககொடுவமை நிைம்பியிருந்த நீர்ச் கசொட்டுகள் ைொகுகொலம், எைகண்டம்
கபொன்ற கொலைொக அப்கபொது இல்மல என்றும் கூறிவிட்டன. இருந்தும்,
``புலி... இப்கபொமதய கொலகதியில் யொகதொரு தமடக்கதிர்களும்
இல்மலதொகன?’’ என்று ககட்டொர். புலிப்பொைியும் முன்வந்து ``ஆம்
பிைொகன...’’ என்றொன்.

``புலி... இப்கபொது உங்களுக்ககல்லொம் நொன் பொஷொைம் குறித்த பொடம்

நிகழ்த்த இருக்கிகறன். அதற்கு முன் இகதொ இங்கிருக்கும் ஒன்பது
பொஷொைங்கமளக் கிடுக்கிப்பிடியொல் எடுத்து, மகயளவு வஸ்திைத்தில்
மவத்துக்கட்டி, உங்கள் இடுப்கபொடு கட்டிக்ககொள்ளுங்கள். எக்கொைைம்
ககொண்டும் மகயொல் ைட்டும் கதொட்டுவிடக் கூடொது.
ஞொபகைிருக்கட்டும்...’’ என்ற கபொகர், நொகலிங்க ைை நிழல்கபொதிக்குள்
கொத்திருக்கும் கநொயுழலியர் கநொக்கி நடக்கத் கதொடங்கினொர்.

கபொகர் வருவமதக் கண்ட அவர்களும் மககமளக் கூப்பி, பைவசைொக

வைங்கினர். சிலர் மூங்கில் தட்டில் ைொ, பலொ, வொமழ என்னும்
முக்கனிகமள மவத்திருந்து கபொகருக்கு வழங்க முன்வந்தனர்.

``இகதல்லொம் எதற்கு?’’

``எங்கள் அன்புக் கொைிக்மக...’’

``ஒரு ைருத்துவன், அதிலும் சித்த ைருத்துவன் கொைிக்மககயல்லொம்

கபறக் கூடொது...’’

``அன்புக் கொைிக்மகமயக் கூடவொ?’’

``நீங்கள் அமத எப்படி கவண்டுைொனொலும் குறிப்பிடலொம்.

மவத்தியனுக்ககொ அது மகம்ைொறு; கநொய்வமையில் ைருந்து ைட்டுகை
மகைொற கவண்டும்.’’

``அப்படியொனொல் சித்த மவத்தியர் எப்படி வொழ்வொர்?’’

``சித்த மவத்தியத்துக்கு ஊழியம் கிமடயொது. அது ஒரு கதொண்டு.

வொழ்வதற்கு அவர் கவறு ஊழியம்தொன் பொர்க்க கவண்டும்.’’

``முழு ஊழியைொக இமதக் ககொண்டொல்?’’

``அப்கபொதும் மகநீட்டி பதில் கபொருமளப் கபற்றிடக் கூடொது.

உண்டியலில்தொன் கபொடச் கசொல்ல கவண்டும்.’’

``தங்களுக்கு என வழங்கப்படுவமத, தொங்கள் கபற்றுக்ககொள்வது

எப்படித் தவறொகும்?’’
``சரி, தவறு என்கிற கபச்சுக்ககல்லொம் இங்கக இடகையில்மல.
கநொயுற்றவர் கர்ைத்தொல் துன்புறுபவர் ஆவொர். அமத ஒரு மவத்தியன்
`கூலி’ எனும் கபயரில், தொன் வொங்கிக்ககொண்டுவிடக் கூடொது.
மவத்தியன் என்பவன் ைனித உருவில் உலவிடும் கதய்வைொனவன்!
கதய்வத்திற்கக ஒருவரின் கர்ைத்தொலொன துன்பத்மதப் கபொக்கும்
ஆற்றல் உண்டு. அந்த ஆற்றல், ைனிதர்களில் மவத்தியனுக்கக
உண்டு.’’

``அப்படியொனொல் நொங்கள் எங்கள் நன்றிமய எவ்வொறு கொட்டுவது?’’

``நல்ல ககள்வி. என்மனக் கொை இங்கு வருபவர்கள் இந்தக்

ககொட்டொைத் கதொட்டத்தில் விருட்சங்களுக்கு நீர் வொர்த்திடுங்கள்.
கமளகமளப் பிடுங்கி உைக்குழியொக்குங்கள்... உடம்புக்கு வந்தமத
உடம்பொகலகய கவற்றி ககொள்ளுங்கள்...’’

``அமதயும் கசய்கிகறொம். அப்படிகய இந்தக் கொைிக்மக கமளயும்

ைனதொை வழங்குகிகறொம். இமத உங்கள் ககொட்டொைத்துச் சீடர்கள்
ைற்றும் பைியொளர்கள் நிைித்தம் தொங்கள் ஏற்று அருள கவண்டும்.’’
``அப்படியொயின் அமதச் சீடர் கள் கபற்றுக்ககொள்வர். இப்கபொது நொன்
உங்களுக்கு மவத்தியம் புரிய வந்துள்களன். எனகவ, எல்கலொரும்
அவைவர் நிற்கும் இடங்களில் அைர்ந்து ககொள்ளுங்கள். நொன் அமழக்கும்
சையம் என்மனக் கொை வொருங்கள்.’’ - கபொகர், நொகலிங்க ைைத்தடியில்
அவர் அைர்வ தற்ககனப் கபொட்டிருந்த ஓைடி உயைப் பலமக கைல்
கசன்று அைர்ந்துககொண்டொர். வரிமசயொக ஒவ்கவொருவைொக வந்தனர்.
`மக ைைிக்கட்டு நொடித்துடிப்பு, விழி கவளுப்பு, நொவின் பசமல,
முகவொட்டம், மூச்சின் உஷ்ைம்’ இவற்மறமவத்கத கநொமய
அறிந்தவர், அதற்ககன ைருந்திமனக் கூறி உண்ைச் கசொன்னொர்.
வந்திருந்தவர்களில் ஐம்பது வயமதக் கடந்துவிட்ட பலருக்கும் மூட்டில்
வலி... உைவில் புளிமய அறகவ விலக்கச் கசொன்னகதொடு,
உவர்ப்மபயும் கசப்மபயும் ககொண்ட கொய்கனிகமள உண்ைச்
கசொன்னொர். அதற்குள், `பஸ்ப சம்புடம், சூர்ை சம்புடம், களிம்புச்
சம்புடம், திைொவகக் குடுமவ, கலகிய தொளி’ என்று ைருந்தக ைைகைமட
ஒன்மற கபொகரின் ைருந்தொளுநர்கள் உருவொக்கிவிட்டனர்.

அத்தமன கபருக்கும் அப்கபொகத உண்ை ைருந்தளித் தகதொடு,

கைற்ககொண்டு சொப்பிட கவண்டிய ைருந்திமன ஆலந்
கதொன்மனகளிலும், தொைமை இமலத் கதொன்மனகளிலும் அளித்து,
அவர்கமளத் திருப்திப்படுத்தியவர் திரும்பக் ககொட்டொைத்துக்கு வந்தொர்.

நவைரும் நவபொஷொைங்கமள ஆளுக்ககொன்றொகக் கிடுக்கியில் எடுத்து,

மகயளவு வஸ்திைத்தில் மவத்து, சுருட்டிக்கட்டி, அமத இடுப்பிலும்
கட்டிக்ககொண்டு விட்டிருந்தனர்.

``என்ன... எல்கலொரும் நொன் கூறியதுகபொல கசய்துககொண்டீர்களொ?’’

``ஆம் பிைொகன...’’

``நீங்கள் இப்கபொது என் சீடர்கள் ைட்டுைல்ல, நீங்களும்கூட இப்கபொது

பொஷொைங்ககள... அதொவது, பொஷொைம் சொர்ந்த ைனிதர்கள்.’’

``அதனொல் என்ன பிைொகன?’’

``இப்படித்தொன் ககட்க கவண்டும். பொஷொைங்கள் கைொத்தம் 64
வமகப்படும். இயற்மகயொகக் கிமடப்பமவ இவற்றில் சரிபொதி...
ைறுபொதி இந்தப் பொதிமயக்ககொண்டு பிறிகதொன்றின் துமைகயொடு
கசர்த்துச் கசய்தமவ. இந்த 64 பொஷொைங்களில் உங்கள் வசம் நொன்
அளித்திருக்கும் ஒன்பது பொஷொைங்கள், ஒன்பது ககொள்களின்
ஆதிபத்யம் ககொண்டமவ. அதொவது, முழுமையொன ஆதிபத்யம்
ககொண்டமவ. ைற்ற பொஷொைங்கள் கைிசைொன ஆதிபத்யமுமடயமவ.’’

``பிைொகன... விண்ைில் எண்ைிறந்த ககொள்கள் இருப்பதொகத் தொங்கள்

கூறியுள்ள ீர்... அப்படியிருக்க, அது என்ன ஒன்பது என்று ஒரு கைக்கு...
ைற்ற ககொள்கள் ஒரு கபொருட்டில்மலயொ?’’

``புலி... இதற்கு நீ பதில் கசொல். நீ கசொன்னொல்தொன் சரியொக இருக்கும்.’’

``உத்தைவு பிைொகன... இதற்கு விமடமய நொன் கூறுகிகறன். சகொக்ககள...

சுழன்றபடிகய இருக்கும் இந்த பூைியின் ைீ து இந்த ஒன்பது ககொள்களின்
கதிர் வச்சுதொன்
ீ பட்டபடி உள்ளது. ஏமனய ககொள்கள் ககொடிக்கைக்கொன
கொத தூைத்தில் இருப்பதொல், அவற்றின் தொக்கத்துக்கு நொம் வசிக்கும்
பூைியில் இடகையில்மல. எனகவ, ஒன்பது ககொள்ககள பூைிக்குக்
கைக்கொகும்.’’

``அப்படியொனொல், `இந்தக் ககொள்களின் கனிைங்கள்’ என்று இந்த

பொஷொைங்கமளக் கூறலொைொ?’’

``ஆம்... வைம்
ீ எனும் பொஷொைம் கசவ்வொய்க்ககொளின் தன்மைமய
உமடயது. கவள்மளப் பொஷொைம் சுக்கிைனின் தன்மைமய உமடயது.
இப்படி ஒவ்கவொன்றும் ஒவ்கவொரு ககொளின் தன்மைமயக்
ககொண்டமவ.’’

``இமத எப்படி நொம் கண்டறிந்கதொம்... கூற முடியுைொ?’’ - நவைரில்

ஒருவன் நறுக்ககன்று ககட்டொன்.

``நல்ல ககள்வி... யொர் இமதக் ககட்டது?’’ - கபொகர், ககள்வி

ககட்டவமனப் பொர்த்தொர். அகப்மபமுத்துதொன் அப்படிக் ககட்டவன்.
அவர் முன் பைிவொக வந்து நின்றொன்.

``உன் வசமுள்ள பொஷொைம் எது?’’

``ைகனொசிமல குருபிைொகன...’’

``இந்த ைகனொசிமல ககொள்களில் புதனின் ஆதிக்கத்மத உமடயது.

புதகன கல்வி ககள்விகளுக்குத் தூண்டுதல் அளிப்பவன். புதனுக்கொன
பொஷொைம் உன்கனொடு இருக்கவும், நீயும் ககள்விமயக் ககட்டுவிட்டொய்.
அதுவும் நுட்பைொன ககள்வி. பொஷொைத்மத நொன் உங்ககளொடு
மவத்திருக்கச் கசொன்னது, அதன் கசயல்பொடு உங்கமள பொதித்து நீங்கள்
அதற்ககற்பச் கசயல்படுகிறீர்களொ என்று பொர்க்கத்தொன். என்
ஆய்வுக்கொன விமடமய அகப்மபமுத்து உடகனகய அளித்துவிட்டொன்.’’

``குருகவ... இக்ககள்வி என்னிடமும் உள்ளது. நொனும் ககட்க

விரும்பிகனன்” என்றொன் ைல்லி என்பவன். ``விரும்புவது கவறு...
அமதச் கசயல் வடிவொக்குவது கவறு... உன் வசமுள்ள பொஷொைம்
எது?’’
``சிங்கி என்பதொகும்.’’

``சிங்கி, சந்திைமனப் பிைதிபலிப்பதொகும். சந்திைன் ைகனொகொைகன். அகத

சையம் வளர்ந்து கதய்பவன். ஒரு நிமலயில் கதொடர்ந்து இல்லொதவன்.
நம் ைனமும் அப்படிப்பட்டது தொகன... ஸ்திைைொகத் திகழ, கசவ்வொயின்
துமை கவண்டும். உன்னிடம் அது இல்மல. உன் வசமுள்ள
பொஷொைமும் அதன் தன்மைமயச் சரியொககவ
கொட்டிக்ககொண்டிருக்கிறது.’’

``அப்படியொனொல், இது எங்களுக்கொன பரிகசொதமனயொ?”

``உங்களுக்கொன பரிகசொதமன ைட்டுைல்ல... பொஷொைங்களுக்கொன

பரிகசொதமனயும்கூட...’’

``இப்படிப் பரிகசொதிப்பதன் கநொக்கம்..?’’

``இவற்றின் சக்திமயப் பொர்த்துப் புரிந்து ககொள்ளவும்

அறிந்துககொள்ளவும் இப்படித்தொன் நடக்க கவண்டியிருக்கிறது!’’
``இதனொல் எங்களுக்குத் தீய பொதிப்பு ஏதும் கநருைொ?’’

``அமதப் கபொறுத்திருந்துதொன் பொர்க்க கவண்டும்.’’

``இந்தப் பொஷொைங்கள், நொங்கள் இவற்மற உண்டிைொத நிமலயில் அந்த

அளவிற்கொ எங்கள் கைல் ஆதிக்கம் கசலுத்தும்?’’

``ஆம்... இந்த உலகிலுள்ள சகலைொனவற்றுக்கும் ஒரு சக்தி உண்டு.

ஒருவன் அைிந்திருக்கும் ஆமடயில் படியும் அழுக்கும், அதில் ஏற்படும்
கிழிசலும்கூட அவமனயறியொைல் அவன் ஒளியுடமல பொதித்திடும்.
அதன் அளவு குமறவொக இருந்து, நைது ஒளியுடம்பின் பலம் அமதவிட
அதிகைொக இருக்கும்கபொது அந்த பொதிப்மப நொம் கபரிதொக உைை
ைொட்கடொம். அகத சையம் நம் ஒளியுடம்பு தீட்டுக்கு ஆட்பட்டு சக்தி
குன்றி யிருந்தொல், நிச்சயம் அதன் பொதிப்மப நொம் உைர்கவொம். உடல்
கசொர்வு, ைனக்கிகலசம், கவறுப்புைர்வு என்று ைனம் பொடொய்ப்படும்...’’

``ஆமட அழுக்கும் கிழிசலும் கூடவொ ஒரு ைனிதமன பொதிக்கின்றன?’’

``ஆம்... சக்தி என்பது எதிர்ைமற, கநர்ைமற என இரு

தன்மைககொண்டது. நைக்கு ஏற்படும் தொக்கத்மத மவத்கத அமதக்கூடக்
கண்டறிந்து விடலொம்...’’

``இந்த உலகில் ஒருவர் எந்த மூமலயில் இருந்தொலும், ைனதொை

ஒருவமை கநகிழ்வுடன் நிமனத்து வொழ்த்திடும்கபொது அதனொலும் நல்ல
தொக்கம் உருவொகும்.’’

``அது எப்படி குருகவ?’’

``ஆலயங்களுக்குச் கசன்று வருவதொல் கநர்ைமற சக்தி உருவொகும்.

அகநகைொக இமற நம்பிக்மக உமடகயொர் ைட்டுகை அங்கு வந்து
ைனமத அடக்கிப் பிைொர்த்தமன புரிவர். ைனம்
அடக்கப்படும்கபொகதல்லொம் சக்தி ைிகும். ஒருவருக்கு நூறு கபர்,
ஆயிைம் கபர் அவ்வொகற கசய்யும் இடத்தில் அந்த சக்தி கபொங்கி
வழிந்திடும். எனகவ, ஆலயகவளிக்குள் நம்மையறியொைல் கசன்று
வந்தொகலகூடப் கபொதும். கநர்ைமற எண்ைங்களும் சைொதொன உைர்வும்
ைனதில் எழும்பிவிடும்...

அகதகபொல ஒரு பசுைொட்மடப் பலமுமற வலம் வந்தொலும்,

கநர்ைமறத்திறன் அதிகரித்து நம் ஒளியுடம்பு அதீத பிைகொசைமடயும்.

குரு ைற்றும் தொய்தந்மதயரின் ஆசிக்கைங்கள் சிைம்கைல் படும்கபொதும்

கநர்ைமறத் தொக்கம் உருவொகும். இந்த உலகில் ஒருவர் எந்த
மூமலயில் இருந்தொலும், ைனதொை ஒருவமை கநகிழ்வுடன் நிமனத்து
வொழ்த்திடும்கபொது அதனொலும் நல்ல தொக்கம் உருவொகும்.

விளக்கின் சுடர், கவள்வி கநருப்பு ைற்றும் அதன் புமக, விபூதி,

கசந்தூைம், குங்குைம், ைந்திை அஞ்சனம், எலுைிச்மசப்பழம், துளசி,
வில்வம், தங்கம், கவள்ளி, நவைத்தினக்கற்கள், `அட்சமத’ எனப்படும்
ைஞ்சள் கலந்த அரிசி, பருத்தியொலொன கயிறு, ைலர்கள், கநய், பொல்,
பழங்கள் என்று இமவகயல்லொமும்கூட கநர்ைமறத் தொக்கம்
ஏற்படுத்துபமவகய...’’

``அந்தத் தொக்கம் எப்படிப்பட்டதொக இருக்கும்? ஏகனன்றொல், இமவ என்

வசம் இருந்ததுண்டு. ஆனொல் நொன் எப்கபொதும்கபொல் அப்கபொது
இருந்ததொககவ கருதுகிகறன்.’’

``ஒன்றின் ைதிப்பு, அது இல்லொைற்கபொய்த் திரும்பக்

கிமடக்கும்கபொதுதொன் பளிச்கசன்று கதரியவரும். இமத உைை, சில
அனுபவங்கள் அவசியம். இப்கபொது நீங்கள் ஆகைொக்கியைொக இருப்பது
உங்கள் உடம்பு கநொய்க்கு ஆளொகும்கபொதுதொன் கதரியும். ஜொதக
அமைப்பின் நற்கொல கதியில் இருக்கும்கபொது, இவற்றொல் ஏற்படும்
தொக்கத்மத நொம் கபரிதொக உைை ைொட்கடொம். ஆற்றில் கவள்ளம்
ஓடிக்ககொண்டி ருக்கும்கபொது ைமழ கபய்கிறது. அதனொல் என்ன பயன்?
அகத ைமழ கொய்ந்த நிலத்தின் கைல் கபய்திடும்கபொது அதன் பயன்
அபரிைிதைொக உைைப்படும் இல்மலயொ?’’

``புரிகிறது குரு பிைொகன... அடுத்து நொங்கள் என்ன கசய்ய கவண்டும்?’’

``இப்படிகய நொமளக் கொமலவமை இருங்கள். பொஷொைத்மதப் பிரிந்து
விடொைல் உறக்கத்தின் கபொதுகூட அது உங்ககளொடு இருக்கட்டும். இந்த
கநொடியிலிருந்து உங்கள் வொழ்க்மக இயல்பொனதொககவ கசல்கிறதொ,
இல்மல, இந்த பொஷொைங்களொல் நீங்கள் என்னவொகப் கபொகிறீர்கள்
என்று நொன் கொை கவண்டும்.’’

``பிைொகன... இப்பரிகசொதமனயொல் எங்கள் உயிருக்கு ஏதும் ஆபத்து...’’

என்று இழுத்தொன் அகப்மப முத்து.

``அற்ப ஆயுள் உள்ளவர்களுக்கு என்மனச் சந்திக்கும் விதிப்பொடு

இல்மல என்பமத உைருங்கள். ஒருகவமள அப்படி ஏதும் நிகழ்ந்தொல்,
கபொன உயிமைத் திரும்பக் ககொண்டு வந்துவிடும் சஞ்சீவினி இருக்கும்
இடம் எனக்குத் கதரியும்...’’ என்று கபொகர் கூறியகபொது அவர் குைலில்
கைல்லியதொக ஒரு கைௌத்ைம்!

இன்று கபட்டிகைல் கடபயொதி புத்தகத்மதயும் திருப்புளிமயயும்

ஒருகசைப் பொர்த்த அைவிந்தன், அடுத்து பொைதிமயத்தொன் ஆச்சர்யத்கதொடு
பொர்த்தொன்.

``நொன்தொன் இைண்மடயும் தயொைொ எடுத்து கவச்கசன்’’ என்றொள்.

அப்கபொது முத்துலட்சுைியும் அங்கக வந்தொள். கொமலயிகலகய எழுந்து
குளித்து, பளிச்கசன்று கநற்றியில் விபூதி துலங்க நின்றொள். நின்று
பொர்த்த விதகை, `என்ன, கபட்டிமயத் திறக்கப் கபொறீங்களொ?’ என்று
ககட்டது.

அந்த ஹொலிலிருந்து சமையலமற கநொக்கிச் கசல்லும் வழியில்

அமடக்கலம்ைொவும், கவளிகய கபொர்ட்டிககொ அருகக நின்று உள்கள
பொர்த்தபடி ஒரு தவிப்கபொடு கதொட்டக்கொை ைருதமுத்துவும்கூடத்
கதன்பட்டனர்.

கபட்டி அந்த வட்டுக்குள்

ீ வந்ததிலிருந்கத வகட
ீ ைொறிவிட்டது. எது
எப்கபொது நடக்கும் என்பது கதரியொதபடி எதிர்பொைொத பல நிகழ்வுகள்!
இப்கபொது அதன் உச்சம்..! எல்கலொரிடமும் இனம் கதரியொத பைபைப்பு.
அைவிந்தன், அந்தக் ‘கடபயொதி’ என்கிற புத்தகத்மதக் மகயிகலடுத்தொன்.
கைல்லப் புைட்டினொன். உள்கள முதல் பக்கத்தில் `கடபயொதி’ என்கிற
பருைனொன எழுத்துகளுக்குக் கீ ழ் `இது ஒரு சம்ஸ்கிருத கைித நூல்’
என்கிற ஒருவரி விளக்கமும் கண்ைில்பட்டது. அதற்கும் கீ கழ `ப்ைம்ை
மவத்யநொத தீட்சிதர்’ என்கிற கபயர். கீ ழுக்கும் கீ ழ் `அம்பொள் அச்சகம்,
பீட்டர்ஸ் சொமல, கசன்னப் பட்டினம்’ என்கிற குறிப்கபொடு விமல
எட்டைொ என்கிற எழுத்தொல் ஆன குறிப்பு. படித்து முடித்த நிமலயில்
அடுத்த பக்கத்மதப் புைட்டினொன். `திருமுகம்’ என்னும் தமலப்பின் கீ ழ்
அந்தப் புத்தகத்மத உருவொக்கியிருந்த மவத்யநொத தீட்சிதர் ஒரு
கடிதத்மத எழுதியிருந்தொர். அமதப் படிக்கத் கதொடங்கினொன்.

``என்ன அைவிந்தன்... இமதப் படிச்சு முடிச்சொதொன் கபட்டிமயத் திறக்க

முடியுைொ?’’ என்று மகயில் அன்மறய ஒரு நொளிதமழ எடுத்த படிகய
ககட்டொர் கஜயைொைன்.

``ஆைொம் சொர்... சின்ன புத்தகம்தொன்! அதிகபட்சம் அமை ைைியிலிருந்து

ஒரு ைைி கநைம் ஆகலொம்னு நிமனக்ககறன்.’’

``அப்ப அதுவமை நொன் இந்தப் கபப்பமைப் படிக்ககறன்’’ என்றொர்

கஜயைொைன். அந்த கநொடிகய அவைது கசல்கபொனில் சிணுங்கல்.

கொமதக் ககொடுத்தவர் முகம் குத்துப்பட்டொற்கபொல் கசங்கியது.

``என்ன சொர்?’’

``நம்ப பிரின்ட்டிங் கசக்ஷன்ல பச்சமுத்துங்கற கைஷின் ஆபகைட்டர்

ஹொர்ட் அட்டொக்ல சுருண்டு விழுந்து கசத்துட்டொைொம். நொன் இப்ப
உடகன கபொயொகணும்’’ - என்று விரித்துப் பிடித்திருந்த கபப்பமை
கைொகடொகைல் ைடக்கிமவத்தொர்.
``சொர், நொன் கூட வைட்டுைொ..?’’ - பொைதி கவகைொகக் ககட்டொள்.

``இல்மல... நீ இங்கக இருந்து இந்தப் கபட்டியில் கொன்சன்ட்கைட்

பண்ணு. நொன் கபொய்த்தொன் தீைணும். இது ஒருவிதைொன கபத்தடிக்
சிச்சுகவஷன்... உனக்குத்தொன்னொ இப்ப எனக்கும்..! நொன் வர்கறன்...’’ -
கஜயைொைன் புறப்பட்டுவிட்டொர்.

ைருதமுத்து ஓடிப்கபொய் ககட் கதமவத் திறந்து அவமை வழியனுப்பத்

தயொைொனொன். நடுகவ முத்துலட்சுைி, பொைதியின் மகமயப் பிடித்துத்
தனது அமறக்கு அமழத்துச் கசல்லத் கதொடங்கினொள்.

``ஏ ககழவி... நீ எதுக்கு இப்ப தனியொ கூப்பிடுகற?’’

``அப்கபொ இந்தப் கபட்டி இப்ப வந்தது தற்கசயலொ இல்மல - கவற

கொைைம் இருக்குன்னு கசொல்றியொ?’’

``நிச்சயைொ! இந்தப் கபட்டி வந்த அன்னிக்கு எங்கம்ைொ கனவுல வந்த

ஒரு சித்தர், `இந்த கஜன்ைத்துல உனக்கு இமதக் கும்புடுற பொக்கியம்
ைட்டும்தொன். அடுத்த பிறப்புல நீ கபொகர் சித்தமை தரிசனம் கசய்கவ.
அதற்குத் தகுந்த ைொதிரி எல்லொம் நடக்கும்’னும் கசொன்னொைொம்.’’

``நல்லொருக்கு ககழவி... அம்பது அறுபது வருஷத்துக்கு முந்தி

நடந்ததுன்னு கசொல்லி, இப்கபொ என்மன எதுக்குத் தயொர்படுத்தகற?’’

``நொன் உன்மனத் தயொர்படுத்தலடி... நடந்தமதச் கசொன்கனன்

அவ்வளவுதொன்... இப்பகூட இது ஏகதொ தற்கசயலொ வந்ததொ என்னொல
நிமனக்க முடியமல.’’

``கபொதும்... ஏற்ககனகவ ஏகப்பட்ட குழப்பங்கள். இதுல நீ புதுசொ

ஒண்மைச் கசொல்லி, இருக்கறமதப் கபருசுபடுத்தொகத... நொன்
கதரியொைதொன் ககட்ககறன். லிங்கம்கறது ஒரு கல். அமதக்
கும்புடுறதொல எந்த வமகயில நைக்கு பிைகயொஜனம்? இதுக்கு உன்
அம்ைொ ஆமசப்பட்டமதக்கூட நொன் சகிச்சிடுகவன். ஆனொ, `உனக்கு
அடுத்த பிறப்புலதொன்’னு யொகைொ, ஏகதொ கசொன்னொர்னு கசொன்னிகய...
அமதத்தொன் ஜீைைிக்ககவ முடியமல என்னொல... இந்த ைறுபிறப்பு,
கஜன்ைம் இகதல்லொம் எவ்வளவு கபரிய கற்பமன கதரியுைொ?’’

``இல்மல பொைதி... கற்பமன இல்மல! அது நிஜம்கறதுக்கு நீகய

சொட்சி...’’

``நொனொ... என்ன உளர்கற?’’

``ஒரு நிைிஷம் இரு...’’ - முத்துலட்சுைி எழுந்து கசன்று, பீகைொமவத்

திறந்து ஒரு பமழய கறுப்பு கவள்மள ஆல்பம் ஒன்மற எடுத்து வந்து
பொைதி முன் திறந்தொள். அதில் ஒரு தபொல் கொர்டு மசஸ் புமகப்படத்தில்
முத்துலட்சுைியின் அம்ைொவின் இளவயதுப் படம் - அந்தப் படம் அச்சு
அசலொக பொைதிகபொலகவ கொட்சியளித்தது. பொைதியிடமும் திமகப்பு.

``யொர் இது?’’

``உன் ககொள்ளுப்பொட்டிடி! அப்படிகய உன்மன ைொதிரிகய இருக்கொங்க

பொர்...’’

``இதுல ஆச்சர்யப்பட என்ன இருக்கு... ைைபணுக்கள் எப்பவும்

ஒண்ைொத்தொகன இருக்கும்.’’

``என்மனப் கபொறுத்தவமை என் அம்ைொதொன் நீ... அவகளொட

ைறுகஜன்ைம்டி நீ...’’

``ஆைம்பிச்சிட்டியொ... உங்கமளகயல்லொம் திருத்தகவ முடியொது. அடுத்து

நீ என்ன கசொல்கவ, எங்க வந்து நிப்கபன்னு நல்லொத் கதரியும். ஒண்ணு
நல்லொத் கதரிஞ்சிக்ககொ... ஒருகவமள நீ கசொல்ற ைொதிரி, எல்லொம்
சொைிகயொட கசயல்பொடுதொன்னு மவ... அந்தச் சொைிமய நொன் சும்ைொ
விட ைொட்கடன். நீ கண்ைொமூச்சி விமளயொட நொன்தொன்
கிமடச்கசனொன்னு ஆைம்பிச்சு, நொன் அதுகிட்ட ககட்க ஏைொளைொன
ககள்விகள் இருக்கு. ககள்வி ககட்கறகதொட ைட்டும் விட ைொட்கடன்.
ஒரு பக்கம் யுத்தம், ஒரு பக்கம் குடிக்கக்கூடத் தண்ைியில்லொத நிமல,
ஒரு பக்கம் கொகட பத்தி எரியற ககொடுமை, தப்பொன ைனிதர்கள்னு உன்
பமடப்புல ஏன் இவ்வளவு ஓட்மடகள்னு ககட்டு அமதச்
சொவடிச்சிடுகவன்...’’ சற்றுப் கபருமூச்சுவிட்டவள்,

``இமதகயல்லொம் ஒரு கபச்சுக்குத்தொன் கசொன்கனன். உடகன, `சொைி

இருக்குன்னு ஏத்துக்கிட்கட பொத்தியொ’ன்னு ஆைம்பிச்சிடொகத...
சந்திைனுக்கு நொை ைொக்ககட் விட்டு, அது இப்கபொ அங்கக இறங்கி,
அங்ககருந்து கல்லு, ைண்ணுன்னு எல்லொத்மதயும் எடுத்துக்கிட்டு
வைப்கபொகுது. கூடிய சீக்கிைம் சந்திைக்கல், சந்திை ைண்ைொல பங்களொ
கட்டி `மூன் கபலஸ்’னு இங்கக வொழப் கபொகறொம். இங்ககருந்து அங்கக
கபொய், சந்திைமனயும் இந்த பூைிமய எப்படிக் குப்மபக்கூளம்,
பிளொஸ்டிக்கொல சொகடிச்சிக்கிட்டு இருக்ககொகைொ அமதச்
கசய்யப்கபொகறொம். உன் சந்திைன் சொைி கதறப்கபொகுது பொர்...’’ என்று
ககொபைொகப் கபசியபடிகய ஹொல் பக்கம் திரும்பி வந்தொள்.

அைவிந்தன் புத்தகத்தில் ைிகக் கூர்மையொக இருந்தொன். அவமனத்

கதொந்தைவு கசய்ய விரும்பொைல் ஒதுங்கிச் கசன்று ஆஸ்பத்திரிக்குத்
கதொடர்புககொண்டொள்.

``அண்கை... ஏதொவது இம்ப்ரூவ்கைன்ட் கதரியுதொண்கை?’’

``இல்லீங்க பொப்பொ... கநத்து பொர்த்த ைொதிரிகயதொன் இருக்கொரு.

கநத்தியில விபூதி பூசினமத ஒரு டொக்டர் பொர்த்துட்டு, `இதுக்குத்தொன்
ICUவுக்குள்ள யொமையும் விடுறதில்மல’ன்னு ஒகை சத்தம்...’’

``அங்கக ைட்டும் என்ன வொழுதொம்? திரும்பின பக்ககைல்லொம் முருகன்

படம்! அமதகயல்லொம் கழற்றிப் கபொடச் கசொல்லுங்க முதல்ல...’’

``பொப்பொ... இது சண்மட கபொடுற கநைைொ? ஆைொ... கபட்டிமயத்

திறந்துட்டீங்களொ?’’

``இல்லண்கை... அதுக்கொக அைவிந்தன் சொர், பரீட்மசக்குப் படிக்கற

ைொதிரி படிச்சிக்கிட்டு இருக்கொர். ஆனொ ஒண்ணு, உமடச்சொவது
திறந்துடுகவொம்.’’
``எல்லொகை விகநொதைொ இருக்குதும்ைொ எனக்கு. அதுலயும் அந்தக்
குைொைசொைிய நொன் ஆவியொ நிமனச்சு பயந்தமத நிமனச்சொ எனக்கக
பத்திக்கிட்டு வருது.’’

``நல்லொ வைட்டும்... உங்கமள இப்படித்தொகன பயமுறுத்த முடியும்?

நல்லதுக்கு பயப்படொதவங்க இப்படித்தொன் கண்டதுக்கும் பயந்து
தமலகுனிவொங்க.’’

``கைொம்ப ககொபத்துல இருக்கற ைொதிரி கதரியுகத பொப்பொ...’’

``ககொபைொ... அப்படிகய பத்திகிட்டு வருது எனக்கு. ஐ ஆம் சொரி... நொன்

என் இயலொமைமய அடக்க முடியொை ஏகதகதொ கபசிக்கிட்டிருக்ககன்.
இங்கக கபட்டிமயத் திறந்து பொர்த்துட்டுக் கூப்பிடுகறன். இருபத்தி நொலு
ைைி கநைத்துல பன்னண்டு ைைி கநைம் ஓடிகய கபொயிடிச்சு. மகயில
இருக்கற இந்தப் பன்னண்டு ைைி கநைத்துலதொன் எல்லொம் இருக்கு’’
என்றபடி கசல்கபொமன கட் கசய்த பொைதியின் முன் கொபிகயொடு
வந்தொள் அமடக்கலம்ைொ!

``இப்ப எதுவும் கவண்டொம் அமடக்கலம்ைொ... சொருக்கு கவணும்னொ

ககொடுங்க...’’ என்றொள் அலுப்கபொடு. அப்கபொது, ``அம்ைொ உங்கமளப்
பொர்க்க யொகைொ கைண்டு கபர் வந்திருக்கொங்க’’ என்றபடி வந்தொன்
ைருதமுத்து. அவன் பின்னொல் அகைரிக்கொவின் கபடன் ரூஜிலிருந்து
வந்திருக்கும் சொந்தப்ைகொஷ், சொருபொலொ!

- த ொடரும்….19 Sep 2019

 .

அன்று கபொகர் பிைொன் எப்கபொது கபசினொலும் அதில் ஒரு சொந்தம்

ைட்டுகை இருக்கும். `ககொபம், தொபம், ஆயொசம் எள்ளல்’ என்று
ைனிதர்களிடம் கதன்படும் உைர்வுகள் அறகவ இருக்கொது.
அப்படிப்பட்டவர் எப்கபொதொவது ககொபவயப்படும்கபொது அது பளிச்கசன்று
கதரிந்துவிடும். வந்த கவகத்தில் அந்தக் ககொபம் கசன்றுவிட்டொலும்கூட
அவர் ககொபப்பட்டொர் என்பகத அமதக் கண்டவர்களுக்கு ஆச்சர்யத்மத
ஏற்படுத்திவிடும்.

நவைரும்கூட கபொகர் சற்று கைௌத்திைைொகப் கபசியமதக் ககட்டு

ஆச்சர்யமும் அதிர்ச்சியும் ககொண்டனர். கபொகரும் இன்னமும் ஏதொவது
ககள்வி இருக்கிறதொ என்பதுகபொல் பொர்த்தொர். நவைரிடம் ஒருவமக
கைௌனம். கபொகரும் புரிந்துககொண்டொர்.
``நீங்கள் கசல்லலொம். உங்களின் அன்றொடப் பைியில் எப்கபொதும்கபொல
ஈடுபடுங்கள். உங்கள் வசம் பொஷொைம் இருப்பமத ைறந்து நீங்கள்
கசயல்பட கவண்டும். அவ்வப்கபொது அது ஞொபகத்துக்கு வந்தொல்
பைவொயில்மல’’ என்றவர், அமனவமையும் ஆசீர்வதிப்பதுகபொலப்
பொர்த்தொர். நவைரும் கமலந்தனர்.

அப்கபொது படபடகவன்று சிறகமசத்தபடி `சிைிழி’ என்று கபொகர்

கசல்லைொக அமழத்திடும் ைைிப்புறொ கபொகர் முன் உள்ள சபரிக் ககொடி
பைவியிருக்கும் மூங்கில் கவலியின் கைல் வந்து அைர்ந்தது. அதன்
கொல்களில் பருைனொகச் கசய்தி உருளி.

கபொகர் அதனருகில் கசன்று, அந்தப் புறொமவ அன்கபொடு பற்றி, கொலில்

கட்டப்பட்டிருந்த உருளிமய அவிழ்த்து, அதன் மூடிமயத் திறந்து
உள்கள பொர்த்தொர். உள்கள திருநீறு நிைம்பியிருந்தது. உள்ளங்மகயில்
ககொட்டவும் ஒரு சிட்டிமக இருந்தது. பன்ன ீரில் குமழத்து கநற்றியில்
பூசிக்ககொண்டொல் ைைக்கும்.அவ்வளவும் அகத்தியர் கபருைொனின் யொக
பஸ்பம்.

அவர் சீடர்கள்தொன் அனுப்பியுள்ளனர் என்றொல், கபொதிமக ைமலயில்

கபருைொன் எழுந்தருளியிருக்கிறொர் என்று கபொருள்! அவர் கபொதிமக
வந்துவிட்டொகல பூவுலக நன்மையின் கபொருட்டு கவள்விபுரிவது
வழக்கம். அதில் பல சித்தர் கபருைக்கள் பங்ககற்பர். ‘திருமூலர்,
ககொங்கைர், கருவூைொர், பிண்ைொக்கீ சர், பிைம்ைமுனி, ககொைக்கர், அகப்கபய்
சித்தர், உகைொைரிஷி, கடுகவளிச்சித்தர், கொகபுஜண்டர், கொலொங்கி’ என்று
எல்கலொருகை குழுைிவிடுவர். அதிலும் ைொர்கழி ைொத கொலகதியும்,
அமதத் கதொடர்ந்து வரும் மத ைொதமும் விகசஷைொன நொள்கமள
உமடயமவ...

ைொர்கழி ைொத துவொதசி திதி விஷமும் அைிர்தைொகும் நொள். ைொர்கழி

ைொத திருவொதிமைத் திருநொள் இயக்க சக்திமய உைர்ந்து கதளியும்
நொள். பின்வரும் மத முதல் நொள் சூரிய கிைைங்களொல் சகல
உயிர்களும் புத்துைர்வு கபற்றிடும் நொள். அதன் பின்வரும்
பூசத்திருநொள் சித்த கநொக்கு சீர்மை கபற்றிடும் நொள்.
இந்நொள்களில் சித்த உலகின் தமலவைொகக் கருதப்படும் அகத்தியர்
கபருைொனின் தரிசனமும், அவைது வழிகொட்டுதலும் சுலபைொக ஒரு
சித்தனுக்குக் கிட்டிடும். இப்கபொதும்கூட அதற்கொன ஓர்
அமழப்புகபொன்றகத சிைிழி ககொைர்ந்த இந்த விபூதி. அதன் ைைமும்
நிறமும், அதன் இதைொன சூடும் கபொதிமக சித்தகவளியில் கவள்வி
கதொடங்கிவிட்டமத அவருக்கு உைர்த்தின. ஒரு விநொடி அங்கு கசன்று
வை எண்ைியவர், முன்னதொக கன்னிவொடி குமகப்புலம் கசன்று
கருைொர்கமளப் பொர்த்துவிட எண்ைினொர். அதன் நிைித்தம் தனது
தியொனக் கூடத்துக்குள் நுமழந்தவர், தொன் வமைந்த தண்டபொைி
கதய்வத்தின் திமைச்சீமலகயொடு கபமழ ஒன்றில் கங்மக நீருக்குள்
கிடந்த கைகைைிக் குளிமகமயக் மகயிகலடுத்தொர். ஓர் இலந்மதப்பழ
அளவில் கவண் சொம்பல் நிறத்தில் இருந்தது அது. ஈைம் கசொட்டியது.
அமதத் தன் கொஷொய வஸ்திைத்தொல் துமடத்தவர், பின் உள்ளங்மகயில்
மவத்து தியொனித்துவிட்டு வொயில் கபொட்டுக்ககொண்டொர்.
விழுங்கினொற்கபொல்தொன் கதொன்றியது. அப்படிகய மக இைண்மடயும்
கட்டிக்ககொண்டு தன் தியொனக் கூடத்தின் பின்புறைொகத் கதரியும் ஒரு
சிறிய வனப்பைப்புக்குள் நடந்தொர்.

கன்னிவொடி ைமலயின் குமக! கருைொர் இருவரும் கச்சம் கட்டிய

நிமலயில் திறந்த ைொர்கபொடு தமலக்குத் துைிப்பொமக தரித்திருந்தனர்.
குமகப்பைப்பில் ஒரு துைிமய விரித்து அதன் கைல் சலித்த வண்டல்,
சுண்ைொம்பு ைசி, மைகபொன்ற களிைண் கட்டிகள், கவட்டி எடுத்து
வந்திருந்த கதன்கைழுகுக் கட்டிகள், கண்ைொடி சொடியில் திைொவகம்,
முருங்மகப் பிசின், அமைச்சட்டிகள், கொற்சட்டிகள், கொமைத்கதொட்டி என்று
தங்கள் கதமவ நிைித்தம் பல கபொருள்கமளப் பைத்தி மவத்திருந்தனர்.

இதுகபொக வழிப்பொன், துமடப்பொன், குறிக்கட்டி, அடிக்ககொல், ைட்டக்கயிறு

என்றும் கபொருள்கள். குமகத்தமைப் பைப்பில் கசங்கொவியில்
கதொைொயைொக ஓர் உருவத்மத வமைந்து பூசியிருந்தனர்.

ஓர் ஓைைொகக் கைப்மப உருவொக்கியிருந்தனர். அதில் ஓைடி

உயைத்துக்குத் தீநொக்குகள் கநளிவுககளொடு கதரிந்தன. அந்தக் கைப்மப
ஒட்டி சல்லமட, கடப்பொமை, மூங்கில் கூமட, ககொத்து கவட்டி, சுத்தியல்,
அரிவொள், அைம், குத்தூசி, கதொலொல் கசய்யப்பட்ட கொற்றுத் துருத்தி,
கரித்துண்டுகள் என்று கபொருள்கள் கிடந்தன. குமகச் சுவரில் ஏகழட்டு
பந்தங்கள் இலுப்மப எண்கையில் நமனந்து எரிந்து ககொண்டிருந்தன.
அதனொல் கபொன்னொல் பூசியதுகபொல உள்கள கவளிச்சம்.

கருைொர்களில் கசங்கொன் ைண்டியிட்டு, தமைப்பைப்பில் கசங்கொவிககொண்டு

உருவொக்கியிருந்த உருவத்தில் ஈைத்துைிககொண்டு திருத்தங்கள்
கசய்தபடி இருக்க, அதற்கொன அடவுகமள ஆழிமுத்து கசொன்னபடி
இருந்தொன். அப்கபொது இருவர் நொசிமயயும் ஒருவித விபூதி வொசம்
ஈர்க்கத் கதொடங்கியது. இருவருகை ஒருகசை ஒருவமை ஒருவர்
பொர்த்துக்ககொண்டும், திரும்பி நொற்புறமும் பொர்த்தனர். அப்கபொது
குமகவொயிலில் கபொகர் பிைொன் கதரிந்தொர்!
கொவி கவட்டி, ைொர்பின் கைல் கபொர்த்தினொற் கபொன்ற கொவித்துண்டு,
ைமலக்கொற்றில் படபடக்கும் தமலக்ககசம், நொபிமயத் கதொடவிமழயும்
தொடியின் கூரிய பொகம் என்று தியொனக் கூடத்மத விட்டு கவளிகயறிய
அகத ககொலத்தில் அங்கக நின்றுககொண்டிருந்தொர். ஒரு மகயில்
திமைச்சீமல!

``குருசொைி நீங்களொ?’’ என்று கசங்கொனும் ஆழிமுத்துவும் கவகைொக

வந்து குனிந்து கொமலத் கதொட்டு வைங்கினர். கபொகர் புன்னமகத்தொர்.
அப்படிகய பொர்மவயொல் குமக முழுக்கப் பொர்த்தொர். அவர்கள்
கசயல்படத் கதொடங்கிவிட்டமத அவர் கண்ைில்பட்ட கபொருள்கள்
உைர்த்தின. அவர் தன் வசைிருந்த திமைச்சீமலமய அவர்கள்
தமைப்பைப்பில் வமைந்திருந்த கசங்கொவி உருவத்தின் அருகில் கசன்று
விரித்து, அருகில் இருத்தினொர்.

கிட்டத்தட்ட இரு உருவமும் ஒன்றொககவ இருந்தன. நொன்கமை அடி

உயைம் ஒன்றமை அடி அகலம், அதனொல் உருவொன கசவ்வகம் என்று
கபரிய வித்தியொசைில்மல. அமதக் கண்ட கபொகர் முகத்தில் கைலும்
புன்னமக கூடியது.

``அருமை... அற்புதம்... எங்கக உங்கள் உயைத்துக்கு உருவத்மத

வமைந்துவிடுவர்ககளொ
ீ என்று எண்ைியிருந்கதன். சிலொ ரூபங்கள்
தத்துவங்கமளயும், ைமறமுகைொக அகநக கசய்திகமளயும் உமடயமவ.
அதிலும் இந்த தண்டபொைி பன்னிைண்டு கைங்கள் ககொண்டவன்கபொலப்
பன்னிரு பிைொயத்தவன்! பருவங்கள் ஏழில் ைீ ளி என்னும் இைண்டொம்
பருவத்தவன். ைறகவொன் என்னும் அடுத்த பருவத்தின் சொயல்
ஆங்கொங்கக கதரியலொம். ஆனொல் ைீ ளிப்பருவம் என்பமத ைறந்துவிடக்
கூடொது.’’

``ஓைளவு நொங்களும் இதுகுறித்து அறிகவொம் குருகவ... ஆனொல் ஒரு

சிற்பியளவுக்கு எங்களுக்கு ஞொனைில்மல...’’

``அத்தமகய ஞொனம் உங்களுக்கு வொய்க்க கவண்டுகைனில், சிற்ப

சொஸ்திைம் குறித்த நூல்கமளத் தகுந்த சிற்பியிடம் வொசித்துக் கற்க
கவண்டும். `விஸ்வதர்ைம், ைிகுதொவட்டம், பொைொசரியம், ைொனகபொதம்,
கலந்திைம், ையன் ைதம்’ என்று ஏைொளைொன நூல்கள் உள்ளன. இவற்மற
வொசித்திட உங்களுக்கும் ஞொனம் ஏற்படும். `வொஸ்து சொஸ்திை
உபநிடதம்’ என்கறொரு நூலும் உங்கமளப் கபொன்கறொர் வொசிப்பது
அவசியம். அகதகபொல் கதவபொமஷயில் அமைந்த கொைிகொகைம் எனும்
நூலும் பிைதொனம்...’’

``இவற்மறகயல்லொம் குருகுலத்துக்குச் கசன்றொலல்லவொ கற்க

முடியும்? நொங்கள் எங்கள் முன்கனொர்கமளகய குருவொகக்ககொண்டு
இக்கமலயில் பைிபுரிபவர்கள்.’’

``வழிவழியொக வருவதும் சிறப்பு ைிக்ககத... ைத்தத்திகலகய கமலயறிவு

ஊறியிருக்கும். கொலத்தொல் ைிகுந்த ஞொனமும் ஏற்பட்டு, கபசும்
சிற்பங்கமளகய பமடக்க முடியும்...’’

``கபசும் சிற்பங்களொ?’’

``ஏன் நம்ப முடியவில்மலயொ?’’

``ஆம்... கல் உருவம் கவர்ந்து கவண்டுைொனொல் இழுக்கும். எங்கொவது

கபசுைொ?’’

``கந்த ைொடன் என்கறொரு சிற்பி. இவர் சொமுத்ரிகொ லட்சைங்கமள

நன்கு அறிந்தவர். கைொத்த சொமுத்ரிகொ லட்சைங்கள் முப்பத்திைண்டு.
இந்த லட்சைம் பிசகொைல் சிமல வடித்து இதன் கொதில் ஜீவ
ைந்திைத்மத ஓதினொல், இச்சிமலக்கு உயிர் வந்துவிடும் என்பர். இந்தச்
சிற்பி அதுகபொல் ஒரு நந்தி உருவத்மத ஒரு சிவொலயத்தில்
கசதுக்கினொர். அந்தச் சிவொலயம் விமடப்பொடி எனும் ஊரில் உள்ளது.
இப்கபொதும் அங்கு கபௌர்ைைி இைவன்று கசன்றொல் நள்ளிைவில் அந்த
விமட உயிர்த்கதழுந்து ககொயிலுக்குள் நடைொடுவமதக் கொைலொம்...’’

``நிஜைொகவொ... கற்சிமலக்கு உயிர் வந்திடுைொ?’’

``முப்பத்திைண்டு லட்சைமுள்ளவற்றுக்கு உயிர் வரும். ஜீவ ைந்திைம்

ஓதத் கதரிந்திருக்க கவண்டும்...’’
``இது என்ன... ஏகதொ கண்கட்டுகபொல் அல்லவொ உைைத்
கதொன்றுகிறது.’’

``ஒரு ககொைத்தில் அப்படித்தொன். ஆனொல், இம்ைட்டில் பலககொைங்கள்

உள்ளன. நம் உடலின் திசுக்கள் அமசயும் தன்மையும் ைொறும்
தன்மையும்ககொண்டமவ. கநொடிக்கு கநொடி ைொறிக்ககொண்டிருப்பகத நம்
கதகம். சிலொ ரூபத்தில் அதுகபொல் ைொற்றங்களில்மல. பஞ்சபூதங்களின்
உமறந்த திடத் தன்மைமயகய கற்கள் உைர்த்துகின்றன. அகத சையம்
இமவ நல்ல ஒலி வொங்கிகள்! ஒரு கல்லொனது அதன் முன்
உருவொகும் சர்வ சப்தங்கமளயும் ஈர்த்துப் பிடித்துக்ககொள்கிறது
என்பமத நுண்கயொகியொக ஒருவர் ைொறும்கபொது உைைலொம். அதொவது,
தன் உடம்மப நூறு சதவிகிதம் கட்டுப்பொட்டில் மவத்திருப்பவகன
நுண்கயொகியொவொன். இவனொல் ஒரு பூப்பூக்கும் ஓமசமயக்கூடக்
ககட்டுைை முடியும். அத்தமகய அதி தீவிை ககட்கும் திறமன உமடய
கசவிப்புலன்களொல் இக்கற்களில் படிந்திருக்கும் சப்தத்மதக் ககட்டுச்
கசொல்ல முடியும். அப்படிப்பட்டவர்கள் அகநகர் இம்ைண்ைில் உண்டு.’’

``இப்படிகயல்லொம்கூட அதிசயைொன விஷயங்கள் உண்டு என்பமத

நொங்ககளகூட இப்கபொதுதொன் ககட்கிகறொம்...’’

``கதரியொதவமை எதுவும் அதிசயம்தொன். கதரிந்துவிட்டொல், ஒரு

முமறக்குப் பலமுமற பரிச்சயமும் ஏற்பட்டுவிட்டொல் அது
எதுவொயினும் பத்கதொடு பதிகனொன்றொகிவிடும்.’’

``நீங்கள் கசொன்ன பரிச்சயங்கள் எதனொகலொ எங்களுக்கு இதுவமை

ஏற்படகவ இல்மல. அது ஏன்?’’

``வொழும் முமறயும் வொழ்விடமும்தொன் அதற்குக் கொைைங்கள்!’’

``அதற்கு நொங்கள் எப்படிப் கபொறுப்பொக முடியும்?’’

``அறிவுபூர்வைொக நீங்கள் கசொல்வமத ஒப்புக்ககொள்கிகறன். ஆனொல்

ஒவ்கவொர் உயிரின் பின்னொலும் கர்ைபூர்வம் என்கிற ஒரு விஷயமும்
உண்டு. அதுதொன் ஓர் உயிரின் பிறப்மபத் தீர்ைொனம் கசய்கிறது.
அதுதொன் ஒருவமன அைசன் ைகனொகப் பிறக்கச் கசய்து தங்கத்
கதொட்டிலில் கிடத்துகிறது. அதுதொன் ஒருவமன ஆண்டியொக ஆக்கித்
கதருவில் விடுகிறது...’’

``கர்ைத்துக்கு அப்படி ஒரு சக்தியொ?’’

``அதிகலன்ன சந்கதகம்?’’

``கர்ைம் என்று தொங்கள் எமதச் கசொல்கிறீர்கள்? அதுகவ எங்களுக்குப்

புரியவில்மல.’’

``உங்கள் கசயல்பொடுகள் அவ்வளவுகை கர்ைம்தொன். இந்தச் கசயல்பொடு

நல்லவிதைொனொல் அது நற்கருைம். தீமை பயக்குைொனொல் தீய
கருைம்...’’

``எது நல்லது, எது ககட்டது என்பதிகலகய கதளிவில்லொதகபொது எப்படி

குருகவ ஒருவன் நல்விமனமய ைட்டுகை கசய்ய முடியும்?’’

``கதளிவில்லொைல் புரியும் ககட்ட கர்ைங்களுக்குப் பரிகொைங்களும்

ைன்னிப்பும் உண்டு - கதரிந்து கசய்பவற்றுக்கு இைண்டும் இல்மல.
அனுபவித்துத்தொன் தீை கவண்டும்.’’

``குருகவ... உங்ககளொடு கபசும்கபொது கநைம் கபொவகத கதரியவில்மல...

ஒகை ஒரு கவண்டுககொள்...’’

``என்ன?’’

``ஓர் அதிசய அனுபவத்துக்கொவது நீங்கள் எங்கமள ஆட்படுத்த

கவண்டும். நொங்கள் அமத அனுபவபூர்வைொக உைை கவண்டும்...’’

``அவ்வளவுதொகன... விமடப்பொடி கல் நந்தி உயிர்த்கதழுவமத நீங்கள்

கொைச் கசய்கிகறன். அதற்கு நொள்கள் உள்ளன. அதற்குள் நீங்கள்
அச்சுருவத்மதச் கசய்துவிட கவண்டியது முக்கியம்.’’
``ஒவ்கவொரு கநொடியும் நொங்கள் அதில்தொன் கவனைொக உள்களொம்.
கைழுகொல் சிமல வடித்து, களிைண்மைக் கமைத்துச் சிமலகைல்
ஊற்றி, அமதச் சுட்டுக் கொயச் கசய்து, பின் சிமலக்குள் உகலொகக்
குழம்மப உருக்கி வொர்த்திடும்கபொது உள்ளிருக்கும் கைழுகு உருகி
கவளிகயறிவிடும். உகலொகம் உள்கள தங்கிவிடும். பின் ஆறிவிட்ட
நிமலயில் கைலுள்ள ைண்மை உமடக்க, அவ்வளவு ைண்ணும் அகன்று
உள்கள சிலொரூபம் கொட்சி தரும்... இது உகலொகச் சிமலக்கொன
நமடமுமற. தொங்ககளொ நவபொஷொைத்தொல் சிமலமயச் கசய்ய
விரும்புகிறீர்கள். பொஷொைக் கலமவ உகலொகம்கபொல இறுகுைொ -
இல்மல கநளிந்து ககொடுக்குைொ என்பமத நொங்கள்
அறிந்திருக்கவில்மல. எனகவ தொங்கள்தொன் அமதப் பற்றிக் கூற
கவண்டும்.’’

``சரியொன ககள்வி... எனக்கககூட இது புதுவித அனுபவம்தொன். எனகவ

நொன் முன்னதொக ஓைடி உயை சிவலிங்கம் ஒன்மறச் கசய்ய
விரும்புகிகறன். அகநகைொக பொஷொைக் குழம்புக்கு உகலொக குைகை
ஏற்படும் எனக் கருதுகிகறன். அகதகபொல இந்த உலகில் இந்த கநொடி
ககொடிக்கைக்கில் லிங்க கசொரூபங்கள் இருக்கக்கூடும். ஆனொல்
நவபொஷொைலிங்கம் என்று ஒன்று இருக்க வொய்ப்கப இல்மல.

நொகன முதலில் அமதச் கசய்து பொர்த்து, அதன் உறுதிமயத்

கதரிந்துககொண்டு பிறகு தண்டபொைி விக்ைகத்மதச் கசய்ய
விரும்புகிகறன்...’’

``நல்ல கருத்து... பொஷொைத்மதப் புரிந்துககொள்ள இது ஒரு நல்ல

வழிதொன்...’’

``ஆம்... அந்த ஈசனும் பொஷொைன்தொன்! அதனொல்தொன் அவனுக்கு,

`நீலகண்டன்’ என்று கபயர். எனகவ, நொன் முதலில் கசய்யும் பொஷொை
லிங்கத்துக்கு, `நீலகண்ட லிங்கம்’ என்பகத கபயைொகும்...’’

``ககட்ககவ ைகிழ்ச்சியொக உள்ளது. அந்த நீலகண்ட லிங்க ைொதிரி

லிங்கத்மத நொங்கள் இப்கபொது கசய்யத் கதொடங்கிவிடவொ?’’
``ஆம்... முதலில் அமதகய கசய்யுங்கள். நொமள திருவொதிமை நட்சத்திை
நொள் - திங்கள்கிழமை - அைொவொமசயும் வருகிறது. இது ஓர் அபூர்வ
இமைப்பு. இப்படிப்பட்ட நொமள, `அைொகசொை நொள்’ என்கபொம். இந்நொளில்
அைசைைத்மதச் சுற்றிட உடம்பின் சர்வ நொடிகளும் சுத்தைொகும்.
சுைப்பிகள் சீைொகச் சுைக்கும். அது ைட்டுைல்ல, கபண் ைக்கள் இப்படி ஒரு
நொளில், `அைசப்ைதட்சைம்’ எனும் அைசவலம் வந்தொல், கர்ப்பப்மப
வலிமை கபற்று, பிள்மளப்கபறு உறுதியொகும். பிறக்கும் குழந்மதயும்
ஆைொக அமையும். நொமளய தினத்துக்கு அப்படி ஒரு வலிமைமய
இயற்மக இமறயருள் வடிவில் வழங்கியுள்ளது. எனகவ, நொமள
ைதியம் உச்சிகவமளயில் அபிஜித் முகூர்த்த கொலத்தில் அந்த ைொதிரி
நீலகண்ட லிங்கத்மத நீங்கள் கசய்து மவயுங்கள். நொன் நவபொஷொைக்
கலப்கபொடு வருகிகறன். முன்னதொக கபொதிமக ைமலக்குச் கசன்று
அகத்தியர் கபருைொனிடமும் ஏமனய சித்தர் கபருைக்களிடமும் ஆசி
கபற்றுக்ககொள்கிகறன்...’’ - என்ற கபொகர் அவர்கள் இருவர் சிைத்தின்
கைலும் கைம் பதித்து ஆசி கூறிவிட்டுப் புறப்படலொனொர்!
இன்று சொந்தப்ைகொமஷயும் சொருபொலொமவயும் பொர்த்த பொைதியிடம், `யொர்
இவர்கள்?’ எனும் ககள்வி. அைவிந்தனும், `கடப யொதி’ எனும் அந்தப்
புத்தகத்திலிருந்து நிைிர்ந்து அவர்கமளப் பொர்த்தொன். சொந்தப்ைகொஷ்
சம்பிைதொயைொக மகநிமறயப் பழங்கள் வொங்கி வந்திருந்தொன். அச்சிட்ட
ஒரு துைிப்மப பொர்த்த ைொத்திைத்தில் அமத உைர்த்தியது.

``கவரி குட்ைொர்னிங்’’ என்று சொந்தப்ைகொஷிடம் ஓர் இதைொன கதொடக்கம்.

பதிலுக்கு ``குட்ைொர்னிங்’’ என்ற பொைதியிடம் சொந்தப்ைகொஷ் பழங்கமள
நீட்டினொன்.

``என்ன இகதல்லொம்?’’

``ஜஸ்ட் ஃப்ரூட்ஸ். முதல் முதலொ சந்திக்கும்கபொது பூ பழம்னு

சந்திக்கறதுதொகன வழக்கம்...’’

``நீங்க?’’ - பழங்கமள வொங்கிக்ககொண்கட ககட்டொள். பின் அமத ஒரு

கசொபொகைல் மவத்தொள்.

``என் கபர் சொந்தப்ைகொஷ். ஷி ஈஸ் மை மவஃப் சொருபொலொ... நொங்க

யூ.எஸ்ல இருந்து வந்திருக்ககொம். நொன் அங்க ஒரு கூரியர் சர்வஸ்
ீ
இண்டஸ்ட்ரி நடத்தகறன். நொங்க பல்லொவைம் பிைம்ைொண்ட ஜைீ கனொட
வொரிசுகள்...’’

- சொந்தப்ைகொஷ் கசொல்லி முடிக்கவும் பொைதியும் சற்கற புன்னமகக்கு

ைொறியவளொக, ``வொங்க உக்கொருங்க’’ என்றொள். அந்த இமடப்பட்ட
கநைத்தில் சொருபொலொ ஹொலில் முருகன் படத்துக்குக் கீ ழ்
மவக்கப்பட்டிருந்த கபட்டிமயப் பொர்த்துவிட்டிருந்தொள். அவள்
முகத்தில் அலைலப்பு. பொைதி உட்கொைச் கசொன்னமதக் ககளொதவள்கபொல
அதனருகில் கசன்று உற்றுப் பொர்க்கத் கதொடங்கினொள். சொந்தப்ைகொஷும்
அவமள கநருங்கி, கபட்டிமயப் பொர்க்கலொனொன். பொைதியும் அவர்கமள
கநருங்கினொள்.

``இந்தப் கபட்டி?’’
``எதுக்குக் ககக்கறீங்க?’’

``இது எங்க ஜைீ ன் பங்களொவுகலருந்து எடுத்துகிட்டு வந்ததுதொகன?’’

``சொரி... நொன் இமத ஒரு ஆன்டிக்ஸொ விமலக்கு வொங்கிகனன்...’’

``அந்த பிளொட்ஃபொைக் கமட துரியொனந்தம்கிட்ட இருந்துதொகன?’’

``அ... ஆைொம்...’’

``நொங்களும் அவன் மூலைொத்தொன் உங்க அட்ைமஸத் கதரிஞ்சிகிட்டு

வந்திருக்ககொம். இது எங்க குடும்ப பிைொபர்ட்டி. என் ககொள்ளுத்
தொத்தொகவொ, எள்ளுத் தொத்தொகவொ கவச்சிருந்தது.’’

``ஐ.சீ... வொங்க, முதல்ல உக்கொருங்க...’’ - பொைதி அவர்கமள கசொபொ

கநொக்கிக் மககொட்டி அமழத்தொள். அவர்களும் வந்து அைர்ந்தனர்.
ஆனொல் சொருபொலொ பொர்மவ அதன்கைகலகய இருந்தது.

சொந்தப்ைகொஷ் ைட்டும் பொைதிமயப் பொர்த்துப் கபசினொன்.

``இது எங்க குடும்பச் கசொத்து... இதுக்கொகத்தொன் நொங்க யு.எஸ்ல

இருந்கத வந்திருக்ககொம்’’ என்று சொந்தப்ைகொஷ் கூறவும்
அைவிந்தனுக்குள் கநற்று இைவில் பழநியிலிருந்து ரிப்கபொர்ட்டர் கசந்தில்
கசொன்னதுதொன் நிமனவுக்கு வந்தது. `இந்தப் கபட்டிக்கொக இைண்டு கபர்
வருவொர்கள்’ என்று அந்தப் பண்டொைச் சித்தர் கசொல்லியிருந்தொகை?

அந்த ஞொபகத்கதொடு புத்தகத்மத ைடித்து மவத்துவிட்டு அவனும் பொைதி

அருகில் வந்து அைர்ந்தொன்.

சொந்தப்ைகொஷ் முகத்தில் ஒரு நொன்கு நொள் தொடி, கண்களில் கலசொன

கலக்கம் - ஆனொல் உமடயில் உயர்தை பிைொண்டடு முத்திமையும்
கநர்த்தியும்... பொடிஸ்ப்கைகூட கலொக்கல் இன்றி அவன் ஒரு ஃபொரினர்
என்பமத அழுத்தைொக உைர்த்தவும் பொைதிக்கு என்ன கபசுவது என்பதில்
குழப்பம்.
அப்கபொது சொருலதொ யதொர்த்தைொகப் கபட்டிக்கு அருகில் ஒரு விரித்த
வண்ைத் துைிகைல் கமலப்கபொருள்கபொல் மவக்கப்பட்டிருந்த
வொமளயும் பொர்த்துவிட்டு, எழுந்து அதனருகக கசன்றொள்.

``சொரு... எங்க கபொகற - ஸ்ட்கைய்ன் பண்ைொகத.’’

``இல்லீங்க... இந்த வொமள நொன் எங்கககயொ பொர்த்திருக்ககங்க...’’

என்றபடிகய அருகில் கசன்று அமதக் மகயில் எடுக்கவும் கசய்தொள்.

``அதுவும் ஒரு ஆன்டிக்ஸ் ஐட்டைொ அந்த துரியொனந்தம்கிட்ட

வொங்கினதுதொன்’’ என்றபடிகய பொைதியும் கவகைொக அவமள கநருங்கி,
எங்கக அவள் வொமள உருவிவிடப் கபொகிறொகளொ என்று பயந்தொள்.

சொருபொலொ உற்றுப் பொர்த்தபடிகய விழிமய விரித்தவளொக, ``இது எங்க

குலகதய்வைொன சுடமல ைொடசொைிக்கு கநர்த்திக்கடனொ கசலுத்தற
கநர்த்திக்கத்தி ைொதிரிகய இருக்கு’’ என்றொள்.

பொைதிக்கும் அைவிந்தனுக்கும் திக்ககன்றது.

அவள் கசொன்னது சரி என்பதற்கு ஆதொைைொக அந்த வொளிகலகய

`எட்டுத்திக்கும் கொவல் கொக்கும் சுடமல முனிக்கு இட்டமுடன்
சைர்ப்பைம்’ எனும் வரிகள் இருப்பமத இருவருகை எண்ைிப்
பொர்த்தனர். சொருபொலொகவொ தன்மன ைறந்து சுடமல முனிமய
நிமனத்தவளொக உமறயிலிருந்து வொமள சைக்ககன்று உருவினொள்.
ஆனொல் யொருக்கும் எந்த கவட்டுக் கொயமும் ஏற்படவில்மல.

ஆனொலும் பொைதியிடம் படபடப்பு.

``ஐகயொ, என்ன கைடம் நீங்க உருவிட்டீங்க... அது கவட்டிடும்க...’’

என்றொள் ைிக கவகைொக.

``என் குலசொைிங்க... கும்புட்டுட்டுத்தொகன கவளிய உருவிகனன்.

பொருங்க இதுல எழுதியிருக்கறமத... இது எங்க குலசொைி
கநர்த்திக்கத்திகயதொன்...’’
- சொருபொலொ சற்றுத் கதம்பொகச் கசொல்ல, அந்த ஹொலில் முத்துலட்சுைி,
அமடக்கலம்ைொ, கதொட்டக்கொை ைருதமுத்து என்று எல்கலொரும் வந்து
குழுைியவர்களொக அங்கு நடப்பமத ஆர்வைொகப் பொர்த்தபடி இருந்தனர்.
கச்சிதைொக பொனுவும் கதொளில் ஒரு கலதர் கபக்குடன் உள்வந்தபடி
இருந்தொள்.

கடிகொைத்தில் ைைி பத்மத கநருங்கிக்ககொண்டிருந்தது! பொனு, பொைதிக்கு

முதல் கொரியைொக `குட்ைொர்னிங்’ கசொன்னொள்.

``கவரி குட்ைொர்னிங்...’’

``நொன் ஹொஸ்பிட்டல்ல இருந்துதொன் வர்கறன். சொருக்கு அப்படிகயதொன்

இருக்கு. உங்கமள உடகன பொக்கணும்னு கசொன்னொர் டொக்டர்...’’ என்ற
பொனு கபச்சின் நடுகவ வொளும் மகயுைொக நிற்கும் சொருபொலொமவச்
சற்று பீதிகயொடும் பொர்த்தொள்.

``நீ ஆபீஸ் ரூமுக்குப் கபொ... இங்க இப்ப கவற ஒரு விஷயம்

நடந்துகிட்டிருக்கு’’ என்றொள் பொைதி. பொனுவும் கைல்ல அந்த
பங்களொவில் அவளுக்ககன, எம்.பியொக இருக்கும் ைொஜொைககந்திைன்
ஒதுக்கியிருந்த அமற கநொக்கி நடந்தொள். அப்படிகய அமற வொசலில்
ைமறவொக நின்றுககொண்டு பொர்க்க ஆைம்பித்தொள்.

சொருபொலொவிடம் திடீகைன்று ஓர் உற்சொகம். ``சொந்தொ... இந்த வட்ல

ீ ஒகை
சையத்துல உங்க வட்டுப்
ீ கபட்டியும், எங்க குலகதய்வ வொளும்
இருக்கறது எனக்கு ஆச்சர்யைொ ைட்டுைல்ல, கைொம்ப சந்கதொஷைொவும்
இருக்கு சொந்தொ... உங்க தொத்தொ கனவுல வந்து கசொன்னது, இப்ப இங்க
நடக்கறதுன்னு எல்லொகை ஒரு ககொ ரிகலட்டடொ இருக்கில்ல..?’’ என்று
ககட்கவும், சொந்தப்ைகொஷும் ஆகைொதிப்பொகச் சிரித்தொன்.

பொைதிக்கு விஷயம் புதிதொக விரிவதில் ஓர் ஆச்சர்யம். அகத சையம்

குழப்பம் - இமடயில் அப்பொ ைொஜொைககந்திைன் குறித்த எண்ைம் கவறு.
``எக்ஸ்க்யூஸ்ைீ ... நீங்க எதுக்கு வந்திருக்கீ ங்கன்னு கசொன்னொ நல்லொ
இருக்கும். நொன் இப்ப கைொம்ப கநருக்கடியொன ஒரு நிமலல
இருக்ககன்...’’ என்றொள்.

``ஐ ஆம் சொரி... சொரு அந்த வொமள அப்படி மவ. கைொன் வந்து
முதல்ல உக்கொரு... கைடம் நீங்க பொைதிதொகன?’’

``கயஸ்...’’

``கவரி கஹப்பி டூ ைீ ட் யூ... நொன் விவைைொ எல்லொ விஷயத்மதயும்

கசொல்கறன். ககொஞ்சம் எல்லொமையும் விலகி இருக்கச் கசொல்றீங்களொ?’’

- சொந்தப்ைகொஷ் சுற்றி முத்துலட்சுைியிலிருந்து ைருதமுத்துவமை ஒரு

பொர்மவ பொர்த்தொன். பொைதி பதிலுக்கு அவர்கமளப் பொர்க்கவும்
ைருதமுத்துவும், அமடக்கலம்ைொவும் விலகிக்ககொள்ள முத்துலட்சுைி
அது தனக்கில்மல என்பதுகபொல் ைனக்குழப்பத்கதொடு நின்றொள். பொனு
கண்ைில்படொதபடி ஒளிந்துககொண்டொள்.

சொந்தப்ைகொஷ் தன் ைகன் ஓர் அைவொைியொக ைொறிவிட்டதிலிருந்து,

தங்கள் குடும்பத்தில் அைவொைிகள் ஏகதொ ஒரு வமகயில்
கதொடர்வமதச் கசொல்லி, இந்தப் கபட்டியில் எல்லொப்
பிைச்மனகளுக்குைொன தீர்வு தன் தொத்தொவினொல்
கசொல்லப்பட்டிருக்கிறது என்பதுவமை கைல்லிய குைலில் கசொல்லச்
கசொல்ல பொைதி, அைவிந்தன் இருவரிடமுகை விக்கிப்பு.

இமடயில் பொனுவின் கசல்கபொனில் விளிப்கபொலி. ைறுமுமனயில்

அந்த கடல்லி கஜொதிடர் நந்தொ!

``பொனு இப்ப எங்க இருக்கக? என்ன நடந்துகிட்டிருக்கு?’’ என்று ககட்க,

பொனுவும் சொந்தப்ைகொஷ் கசொல்வது கொதில் கபரிதொகக் ககட்கொத
நிமலயில், ``கபட்டிமயத் கதடிக்கிட்டு புதுசொ கைண்டு கபர்
வந்திருக்கொங்க ஜீ. அவங்களுக்குத்தொன் அந்தப் கபட்டி கசொந்தைொம்.
இங்க இருக்கிற வொள்கூட அவங்க கசொந்தம் ைொதிரிதொன் கதரியுது.
குசுகுசுன்னு ஏகதொ கபசிகிட்டிருக்கொங்க...’’ என்று கசொல்லத்
கதொடங்கினொள்.

``கபட்டியத் திறந்துட்டொங்களொ?’’

``திறந்த ைொதிரி கதரியமல...’’

``தப்பு பண்றொங்க. அதுக்குள்ளதொன் நம்ப எம்.பிக்கு ைருந்து இருக்கு...’’

``நொன் என்ன பண்ை முடியும் ஜீ. பொைதி கைடம் கண்ைொலகய

கபசறவங்க. என்மன இப்ப அவங்க பொக்கற பொர்மவகய சரியில்மல.
இப்பகூட ஹொஸ்பிடல்ல டொக்டர் கூப்பிட்டமதச் கசொன்கனன்.
அவங்ககிட்ட பதிலுக்கு எந்த ரியொக்ஷனும் இல்மல.’’

``கபொமனக் ககொஞ்சம் பொைதிகிட்ட ககொடுக்கிறியொ. நொன் கசொல்லிப்

பொர்க்ககறன்...’’

``ஐகயொ கவண்டொம். நீங்க கநைொப் கபசுங்க. ககொஞ்ச கநைம் கழிச்சுப்

கபசுங்க...’’

``கநைம் கபொய்க்கிட்கட இருக்கு... சொமைக் கொப்பொத்த சில ைைி

கநைம்தொன் இருக்கு. அடுத்து வர்ற நட்சத்திைம் அவருக்குப் கபொருந்தொத
நட்சத்திைம். ைொத்திமை ைருந்மத உடம்பு அப்ஸொர்ப் பண்ை அந்த
நட்சத்திைம் விடொது.’’

``புரியுது ஜி... ககொஞ்சம் கபொறுங்க - அங்க ஏகதொ நடக்கப்கபொகுது...

நொகன உங்கமள அப்புறைொ கூப்பிடகறன்’’ - என்று கபொமன கட் கசய்த
பொனு ஒரு திமைச்சீமல ஓைம் கசன்று, கொல்கமள உயர்த்தி, உடம்மப
வமளத்து ஹொலில் நடப்பமதப் பொர்க்க ஆைம்பித்தொள்.

அைவிந்தன் புத்தகத்மதக் மகயில் மவத்தபடி கபசத்

கதொடங்கியிருந்தொன்.

``ைிஸ்டர் சொந்தப்ைகொஷ்... இது உங்க ப்ைொப்பர்ட்டியொ இருக்கலொம். ஆனொ

நொங்களும் விமலக்கு வொங்கிட்டதொல எங்களுக்குத்தொன் எல்லொ
உரிமையும்! நொங்க கபரிய ைனசு பண்ைி உங்களுக்கு இமதத் தைலொம்...
நடுவுல இதுக்குள்ள என்ன இருக்குன்னு பொர்க்கத்தொன் நொன் இந்த
புக்மக படிச்சுக்கிட்டிருந்கதன். உங்களுக்கு ைட்டுைல்ல, எங்களுக்கும்
இந்தப் கபட்டியொல பல ைிைொக்கிள் எக்ஸ்பீரியன்சஸ்... அமதகயல்லொம்
கசொல்ல இப்ப கநைைில்ல. ஆனொ இமதத் திறந்தொ உங்க கதமவ, எங்க
கதமவன்னு எல்லொம் பூர்த்தியொகும்னு ைட்டும் கதொணுது. கத்தி
எதனொல இகதொட கசர்ந்ததுன்னும் இப்பப் புரிய ஆைம்பிச்சிருக்கு. இமத
உமடச்சுத் திறக்கறது நல்லதில்மலன்னுதொன் இமத முமறப்படி
திறக்க இந்த புக்மக நொனும் படிச்கசன். இது வந்தவிதம்கூட
ைிஸ்ட்ரிதொன்! இமதத் திறக்கணும்னொ இந்தத் திருப்புளி சங்கைம்கிற
வொர்த்மதக்கொன கவுன்ட் கதரியணும். அமத நொன்
கண்டுபிடிச்சிட்கடன்... எப்படிக் கண்டுபிடிச்கசன்கிறகதல்லொம் அப்புறம்.
சரியொன கநைத்துக்குத்தொன் நீங்களும் வந்திருக்கீ ங்க... உங்க
முன்னொலகய நொன் ட்மை பண்கறன்’’ - என்ற அைவிந்தன் திருப்புளிமயக்
மகயில் எடுத்துக்ககொண்டொன்.

முன்னதொக ஒரு தொளில் சங்கைம் என்கிற எழுத்துக்கு கைல் 26251

என்கிற எண்கள்! அந்த எண்கள் எமதச் கசொல்கின்றன?

- த ொடரும்….26 Sep 2019

அன்று சதுைகிரி கைத்து கைத்கதன்ற கைகப் கபொதிகளுக்குக் கீ கழ
கரும்பச்மச, இளம்பச்மச என இைண்டும் பின்னிப்பிமைந்தொற்கபொல்
ைைம், கசடி, ககொடி எனும் தொவைங்கள்.

அவற்மறகய தன் கைனிக்கொன ககசம்கபொல் ஆக்கிக்ககொண்டு

விரிந்துகிடந்தது அந்த ைமலகவளி.கிழக்கு, கைற்கு, வடக்கு, கதற்கு என
நொலொபுறமும் சிவன் ககொண்மடகபொல் ைமலகள்..! அதற்கு அப்பொலும்
அதன் கதொடர்ச்சிகள்... இதில் கதன்கிழக்குச் சிகைத்தின் கதொடர்ச்சி
கபொதிமகவமை கதொடர்ந்து அங்கக ஒரு பொைதீர்த்தம் என்றும்
குற்றொலம் என்றும் அருவிக்கும்ைொளம்!

கதன்கைற்குப்புறகைொ ககைளைொய் விரிந்து கசன்றபடிகய இருந்தது.

வடபுறகைொ கூைொச்சி ைமலத்கதொடைொய் நீண்ண்ண்டபடிகய இருந்தது!
`இந்திைகிரி’, `ஏைகிரி’, `வருைகிரி’, `குகபைகிரி’ என்று இவற்றினிமடகய
நொன்கு ைமலகள். இதன் நடுவில் கங்கொரு வயிற்றுக்குட்டிகபொல்
துருத்தலொக நொன்கு ைமலகள். இவற்றுக்கு `சிவகிரி’, `பிைம்ைகிரி’,
`விஷ்ணுகிரி’, `சித்தகிரி’ என்று கபயர். இந்த ைமலகமளகய சித்தர்கள்
உலகம், `சதுைகிரி’ என்கிறது. ஒருபடி கைகல கபொய் இந்த நொன்கு
ைமலகளும் நொன்கு கவதைொகத் திகழ்வதொகவும் கருதுகிறது.

ைமலகள் முழுக்க மூலிமகச்கசடிகளின் பிைவொகம். `முசுமுசுக்மக,

ஆடொகதொமட, கபரும்தும்மப, பிைம்ைதண்டு, சமத ஒட்டி, ஆடு
தீண்டொபொமள, ஆவொமை, ஆத்தி, கரும்பூலொ, கசந்கதொட்டி, பற்படொகம்,
விஷ்ணுக்ைந்தி, கன்னுபிமள, குமுலம், நீர்முள்ளி, நீலி, பீநொரி,
கண்டங்கத்தரி, குன்றுமுத்து, நிலவொமக, நொயுருவி என்று ஒகை
மூலிமகக்கூட்டம்! இதன் கவரிலிருந்து தண்டு, இமல பூ, கொய், பழம்
என எல்லொகை ைருந்துதொன்.

இவற்றுக்கு நடுகவ விண்முட்ட உயர்ந்து நிலொமவப் பிடிக்க

எத்தனித்தபடிகய இருக்கும் விருட்சங்கள் கவறு... `கவள்மள கவம்பு,
கஜொதி விருட்சம், கருகநல்லி, உகைொைவிருட்சம், சுைங்க விருட்சம்,
ைத்தப்பலொசு, ஏைழிஞ்சி, சொயொ விருட்சம், ககொஞ்சி, உதிை கவங்மக,
மகவளொக்மக, கருக்குவொச்சி, ஊக்குைொ, பிைம்ைதரு, கதொனியொ, பிைொய்,
ககட்டிவஞ்சி, கருைருது, வசுவொசி, சுைபுன்மன, கதற்றொ, கடுக்கொய். பொதிரி,
அகில், பொற்பட்மட, கசொைவிருட்சம், கசங்ககொட்மட, கருநொைத்மத,
கமைகயருமை, கசொகி, அருகநல்லி, தில்மல விருட்சம், கவண்ைொவல்,
கவர்ப்பலொ, கல்லத்தி, கதவதொரு, ைருதம், வன்னி, குங்கிலியம், எட்டி,
ஆச்சொ, தும்புலொ, ஆலம், பலுனி, பொற்கசொரி, பொற்பட்மட’ என்று
நொற்பத்கதட்டு விதைொன கபயர்களில் விமளந்து நின்ற அந்த
ைமலகவளியில், அசுைர்கள் தொங்கள் விமளயொடும்கபொது தூக்கி
எறிந்தொற்கபொல் கிடக்கும் பொமறக்கற்கள் நடுவில் கீ றிக்ககொண்டு ஓடும்
நீர்ப்பொம்பொய் ஓமடகள்!

இந்தப் பொமறகள் விழுந்து கிடக்கும் விதத்தொகலகய குமககள் பல

உருவொகி, அவற்றின் இடவொகுக்கு ஏற்றொற்கபொல கதன ீக்கள் கூடு
கட்டியிருக்க, அவற்மறத் கதடியபடி கைடிகள் சிலவும்
அமலந்துககொண்டிருந்தன.

சில இடங்களில் நீர்கவளியொனது அகன்று சைதளத்தில் சில நூறு

அடிகள் ஓடி, பின் பொமற இடுக்குகளில் புகுந்து தடதடத்துக் கீ ழிறங்கிச்
கசன்றபடி இருக்க, இந்தச் சைதள நீர்ப்பைப்பில் யொமனக் கூட்டம் ஒன்று
உருண்டு புைண்டு நீர் பீய்ச்சிக்ககொண்டும், பிளிறிக்ககொண்டும் கிடந்தது.
கபரு யொமனகமளவிட குட்டிகளிடம் கும்ைொளம் அதிகம் கதரிந்தது.

அதன் ஒரு முமனயில் புலி ஒன்று சிணுங்கும் கண்ககளொடு நொக்மக

நமனத்தொல் கபொதும் என்பதுகபொல் தன் உறுதியில்லொத, துவண்ட
கைொஜொ நிற நொக்மக, ஓடும் நீர்ப்பைப்பின் கைல் கதொட்டுத் கதொட்டு
எடுத்தபடிகய யொமனக் கூத்மதப் பொர்த்தபடி இருந்தது.

எங்கக கபொகிகறொம், எதற்குப் கபொகிகறொம் என்கிற இலக்கக

இல்லொதபடிக்கு ஒரு ைமலப்பொம்பு நீண்ட தன் குழலுடம்மப அந்த
ைமலத்தலத்தில் கநளித்தபடி இழுத்துச் கசன்றுககொண்டிருந்தது.

அந்த ைமலகவளிகயங்கும் ைொர்பு பருத்த ைொவைனொல்கூடத்

ீ
தொங்ககவொண்ைொ அளவில் பனிக்கலப்பு ககொண்ட கூதல் கொற்று
வசியபடி
ீ இருக்க, `வொலொட்டி, ைைங்ககொத்தி, ககொவ்மவக் கிளி, சிறுகுருவி,
சிங்கொரி, பட்டு மைனொ, வண்ைம் பொவி’ என்கிற பறமவக் கூட்டத்தின்
குறுக்ககொட்டங்கள் ைமலத்தலம் முழுக்கக் கண்ைில்பட்டன.

சர்வத்மதயும் ைசிக்க இரு கண்கள் ைட்டுகை என்பது ஒருவமக

தண்டமனதொன்! ஆனகபொதிலும் அந்த ைமலயழமக ைசித்தபடிகய
விண்வழிகய சிறகின்றிப் பறந்து அல்லது ைிதந்து வந்த கபொகர் பிைொன்,
புமக எழும்பியபடி யிருக்கும் `அகத்தியச் சருக்கம்’ என்னும் வில்வமும்
கவம்பும் கவங்மகயும் ஒதியமும் ைிகுந்து கிடக்கும் இடத்திற்குச்
கசன்று கசர்த்தொர்.

அந்தச் சூழல் முழுக்க நல்ல வொசப்கபருக்கு! கூடகவ `நைச்சிவொயம்

நைச்சிவொயம்’ என்கிற நொை ஒலி!
நடக்க நடக்ககவ பல ஒற்மறநொடிச் சித்தர்கள் கண்ைில்பட்டனர்,
ககொவைங்கூட பற்றின் ைிச்சம் என, அமதயும் துறந்து
ஓைங்குலத்திற்குச் சுருங்கிவிட்ட தங்களின் இனக்குறி கதரியொதபடி
அமதத் தங்கள் சமடமுடிககொண்டு ைமறத்தபடி கபொகர் பிைொமனப்
பொர்த்துப் புன்னமகத்தனர்.

அவர்கள் பலரின் கண்களில் ைசொயனத் துலக்கல்கபொல ஒரு புத்கதொளி!

புருவங்களில் அரிவொள்கபொல் வமளந்த முடிக்கூட்டம். தொடியில்
கவள்ளியொனது முடியொக வளை விரும்பியதுகபொல் ஒரு கபரும் நீட்டம்.

கபொகரும் இைக்கைொய்ச் சிரித்தபடிகய அகத்தியர் கபருைொன்

அைர்ந்திருக்கும் குமகக்கு முன் கசன்று நின்றொர். குமகக்கு கவளிகய
நசுங்கிய வட்டங்கள் கபொன்ற பல வடிவங்களில் பொமறகள்!
அவற்றின்கைல் நிஷ்மடயிலும், நீவலிலுைொய் பல சித்த புருஷர்கள்.
அவர்களில் கருவூைொரும் ஒருவைொய் இருந்து எழுந்து நின்று, ``வந்தனம்
வந்தனம்’’ என்றொர். அவர் கசொன்ன வந்தனத்தொல் கமலந்த ககொங்கை
சித்தர் ``அடகட கபொகைொ... வருக வருக’’ என்றொர். ககொங்கைரின் குைல்
ககொைக்கர், பிைம்ைமுனி உள்ளிட்ட பலமை கபொகமை கநொக்கித்
திருப்பியது.

அதற்குள் குமகக்குள்ளிருந்து அகத்தியரின் சீடர்கள் என்று வந்த

இருவர் ``வந்தனொதி வந்தனம் கபொகர் பிைொகன... தங்கமளப் கபருைொன்
அமழத்து வைப் பைித்துள்ளொர்’’ என்றனர்.

புன்னமக ைொறொ முகத்கதொடு குமகக்குள் நுமழந்தொர் கபொகர். உள்கள

கவளிச்சம் நிமறந்த ஒரு கபருகவளி... மூலிமகப் புமகயின் ைந்தைொன
வொசம்... அவ்வளவு குளிரில்லொத ஓர் இள கவப்பம். சற்கற ைட்டைொன
பொமற ஒன்றின் கைல் பத்ைொசனத்தில் கொட்சி தந்தொர் அகத்தியர்.

``தைிழ்முனிக்கு என் தண்ைொர்ந்த வந்தனங்கள்’’ என்ற கபொகமைப்

பொர்த்த அகத்தியரும், ``அந்தத் தைிழுக்கக அைியொய், உயிைொய்
விளங்கும் முருகமன பொஷொைத்தில் பமடக்க இருக்கும் உங்களுக்கு
என் ஆசிகள்’’ என்றொர் அகத்தியர்.

``ஆசிகளுக்கு என் நன்றிகள்...’’

``ைகிழ்ச்சி கபொககை... பைிகள் எந்த அளவில் உள்ளன?’’

``ஒன்பது பொஷொைங்களுக்கு ஒன்பது சீடர்கமளத் கதர்வுகசய்து

அவர்கள் வசம் பொஷொைத்மதச் கசர்த்து, அது ஒளியுடம்மப என்ன
கசய்கிறது என்கிற ஆய்வு நடந்தபடி உள்ளது...’’

``நல்ல முன்கனடுப்பு... கபொகட்டும்... பொஷொைங்களொல் முருகனின்

ஸ்தூல உடமல உருவொக்க, பிைத்கயக கொைைங்கள் ஏதுமுண்டொ?’’

``பொஷொைம் என்னும் விஷம் அமத உண்ணும் சையம் உயிைொற்றலுக்கு

எதிைொனதொக, ஓர் உயிமைச் கசயலிழக்கச் கசய்வதொக உள்ளது... அகத
சையம் பொஷொைம் என்பது தனித்த நிமலயில் கபரும் இயக்கத்திறன்
ககொண்டதொக உள்ளது. ஓர் இயக்கத்திறன் இன்கனொர் இயக்கத் திறமன
அதொவது உயிைொற்றமல ஏன் ஸ்தம்பிக்கச் கசய்கிறது... இது ஓர்
ஆச்சர்யைல்லவொ?’’

``ஆம் ஆச்சர்யம்தொன்...’’

``அகத சையம் பொஷொைங்கள் பல வமககளொகவும், அமவ

ஒன்கறொகடொன்று கலக்கும்கபொது அதன் விமனப்பொடு புதிய
இயக்கவிமச உமடயதொகவும் ைொறுகிறது.’’

``இது பிைம்ை சிருஷ்டியின் விகநொதம்.’’

``அந்த ைொற்றத்மதக் கண்டறிந்து அமத ைருந்தொக ைொற்றுவகத என்

கநொக்கம்...’’

``இந்த ைருந்து எனும் கசொல் எப்படி உருவொனகதன்று கதரியுைொ?’’

``தைிழுக்கு, `அகத்தியம்’ என்ற இலக்கை நூமலகய எழுதிய தங்களிடம்

நொன் எமதயும் அறியகவ விரும்புகிகறன். இம்ைட்டில் நொன் அறிந்தது
என்று ஒன்று கபரிதொக இல்மல.’’

``தங்களிடம் `நொன்’ என்கிற ஆைவம் அடங்கி விட்ட ஓர்

ஆனந்தநிமலமயக் கொண்கிகறன். இம்ைட்டில் நொன் உைர்ந்தமதக்
கூறுகிகறன். தைிழில், `ைறந்து’ என்று ஒரு கசொல் உண்டு. அதன்
கபொருள், `நொம் அறியப் கபற்ற ஒன்மற இழந்துவிடுவது’ என்பதொகும்.
இந்த ைறதி தற்கொலிகைொனதொக இருந்து, ஞொபகம் ைீ ண்டும் வைலொம்.
முற்றொகவும் ைறந்து, ஞொபகம் இல்லொைலும் கபொகலொம். கைொத்தத்தில்
அறிந்த ஒன்மற இழந்துவிடுவது என்பகத `ைறந்து’ எனும்
கசொல்லுக்கொன கபொருள். இதில் ஓர் எழுத்து சற்றுத் திரிந்து அதொவது
`ற’கைம் `ரு’கைம் என்று ைொறிவிடும்கபொது `ைறந்து’, `ைருந்து’
என்றொகிவிடுகிறது. ஆைல்லவொ?’’

``ஆம் கபருைொகன...’’

``கைொத்தத்தில் இழந்துவிட்டமத அல்லது இழக்கவிருப்பமத நொம்

திரும்ப அமடவமதகய ைருந்து குறிப்பிடுகிறது... ஆம்தொகன?’’
``ஆைொம் கபருைொகன...’’

``இம்ைட்டில் நொம் ைருந்தொல் அமடவது ஆகைொக்கியம் அல்லது ஆதர்ச

சக்தி. அதுவுைில்மலகயல் இழக்கவிருந்த உயிர்... இம்மூன்மறயும்
கபற்றுத்தருவதொய் ைருந்துதொகன உள்ளது?’’

``உண்மை... முக்கொலும் உண்மை.’’

``ஓர் எழுத்து ைொற்றம் எப்கபர்ப்பட்ட கபொருள் ைொற்றத்மதகய

அளித்துவிடுகிறது என்பமத கவனித்தீைொ..?’’

``ஆம்... இமறகைொழி, இனியகைொழி என்கறல்லொம் தைிமழச் கசொல்வதன்

கபொருமள உடல், உயிர், உள்ளம் என்னும் மூன்றொலும் உைர்வது
என்பது உண்மையில் கபரிய பொக்கியைல்லவொ?”

``ைருந்து என்று கசொன்னவுடன் எனக்குள் இப்படிப் பல எண்ைங்கள்.

முருகப்கபருைொன் பிறப்கப ஒரு ைருந்துதொகன... அசுைனொன
சூைபத்ைனொல் கதவர்கள் உலககை அல்லல்பட்டகபொது, அந்த அல்லல்
கபொக்கும் ைருந்தொக எம்கபருைொனின் கநற்றிக்கண்ைின் சுடரிலிருந்து
பிறந்த பிள்மளயல்லவொ இந்த முருகன்...’’

``அந்த லிங்க வடிகவொடு நொன் விமைவில் இங்கு வருகவன். அகத்தியர்

கபருைொகன அதன் முதல் வழிபொட்மடத் கதொடங்கி மவத்து ஆசி கூற
கவண்டும்.’’

``ைட்டுைொ... முற்பிறப்பில் பூைைைொன பிைம்ை ஞொனி... எல்கலொரும்

பிள்மளவைம் கபற்றுப் பிள்மளமய அமடவொர்கள். ஆனொல் முருககனொ,
தொகன வைம் தந்து தொனொய் முன்வந்து உதித்த பிள்மளயல்லவொ?’’
``ஆம்... நன்கு கசொன்ன ீர். முருகன் என்னும் ைருந்து கதவர்கள்
கபொருட்டு தொனொக அல்லவொ வந்தது?’’

``அப்படி கதவர்கள் கபொருட்டு கநற்றிச் சுடரிலிருந்து வந்தவமனத்தொன்,

ைொந்தர்கள் கபொருட்டு நொன் பொஷொைத்திலிருந்து கபற விரும்புகிகறன்.
அதிலும் நவசக்திககளொடு கபற விரும்புகிகறன்... அதற்கக
நவபொஷொைங்கள்...’’

``நவககொள்களொல் இயக்கப்படும் ைனித உயிர்களுக்கு அந்தக்

ககொள்களின் அம்சைொன பொஷொைங்களொகலகய புத்துயிர் அளிப்பதுதொன்
தங்கள் கநொக்கம் என்று கசொல்லுங்கள்...’’

``ஆம் கபருைொகன..! கதிைவன் தன் உஷ்ைத்தொல் கைனி

தீண்டுவதுகபொல், கொற்று தன் குளிர்ந்த தன்மையொல் தன்மன
உைர்த்துவதுகபொல், வொசைொனது விழிகளுக்குப் புலனொகொ விட்டொலும்
நொசிக்குப் புலனொகிப் பைவசம் அளிப்பதுகபொல், இந்த நவபொஷொை
முருகன் `தண்டபொைி’ என்னும் திருநொைத்கதொடு தன்மனக் கொண்பவர்
கைனியில் பல அரிய கவதியியல் ைொற்றங்கமளச் கசய்யப்
கபொகிறொன்.’’

``கைலொன இச்கசயலுக்கு ைகனொன்ைைிகய உறுதுமையொக இருக்க

அமனத்தும் நலைொக முடியும். கவமல கவண்டொம். உைக்கு எைது
பூைை நல்லொசிகள்!’’

``ைகிழ்வும் நன்றியும் கபருைொகன!’’

``உைது ைருந்து ஒரு புனிதத்தலைொககவ ஆவதொக... இதனொல்

கொலத்தொல் நமை திமை மூப்மப கவன்று நீர் சிந்திக்கப்படுவைொக..!’’
ீ

- அகத்தியர் வொழ்த்தியருளிட, ஏமனய சித்தர் கபருைக்களும் அங்கு

ஒன்றுகூடி வொழ்த்தியகதொடு, ``கபொகர் பிைொகன... கபொதினியில்
தண்டபொைித் கதய்வம் ஆலயம் கொணும் சையம் சித்தகநறி
உயிர்த்துடிப்கபொடு திகழும் வண்ைம் அதன் கதொடர்கபொடு கூடிய ஒரு
கசயமலச் கசய்திட கவண்டும் என்றும் நொங்கள் விரும்புகிகறொம்’’
என்று கருவூைொரும் ககொங்கைரும் ஒரு கசைக் கூறினர்.

``தொங்கள் கூற வருவது எனக்கும் புரிகிறது. நிமலயொக ஓர் ஆலயம்

உருவொகப் கபொவமதப்கபொலகவ ஒரு நடைொடும் ஆலயத்மதயும் நொன்
உருவொக்கம் கசய்ய இருக்கிகறன். எம்கபருைொனொகிய அந்த ஈசன், லிங்க
வடிவில் அந்த நடைொடும் ஆலயத்து கதய்வைொக சித்தகநறிமய
விளங்கச் கசய்வொன். சித்தகநறியொல் இந்த ைமலயும், ைமலயின்
கொடும், கொட்டின் விருட்சங்களும் என்றும் கபொலிகவொடு திகழும்...’’
என்றொர் கபொகரும்.

``அட... நொங்கள் விருப்பத்மதத்தொன் கூறிகனொம். ஆனொல் அது ஒரு

கசயல் வடிவொககவ உங்களிடம் கொைப்படு கிறகத... ைகிழ்ச்சி... ைிக்க
ைகிழ்ச்சி...’’

``அந்த லிங்க வடிகவொடு நொன் விமைவில் இங்கு வருகவன். அகத்தியர்

கபருைொகன அதன் முதல் வழிபொட்மடத் கதொடங்கி மவத்து ஆசி கூற
கவண்டும்.’’

- கபொகரின் கூற்மறக் ககட்டு அகத்தியர் கபொலிந்த புன்னமகயொல்

அதற்குச் சம்ைதம் கதரிவித்திட, கபொகரும் ைனதுக்குள் கருைொர்கள்
இருவரும் கசய்யத் கதொடங்கியிருக்கும் நவபொஷொை லிங்க வடிமவ
ஒரு விநொடி தன் ைனக்கண்ைில் எண்ைிப் பொர்த்தொர்!

கன்னிவொடி குமகக்குள் கருைொர்கள் கதன் கைழுகொகலகய அந்த

லிங்கத்மத அழகொய் வடிவமைத்து, அதன்கைல் களிைண்மையும் பூசி
அமதத் தீயிலிட்டு வொட்டியபடி இருந்தனர்.

தீநொக்குகளிமடகய ைண்ைொலும் கைழுகொலும் ஆன அந்த லிங்கம்,

`அண்டம் நொன், அகிலம் நொன், சர்வமும் நொன்’ என்பதுகபொல் கஜொலித்துக்
ககொண்டிருந்தது!
ஒரு கர்ட்டன் பின்னொல் ஒளிந்தபடி உடம்மப வமளத்து
நடக்கப்கபொவமத கவனிக்க இருந்தவள், பொைதி அமழக்கவும் ஓடி
வந்தொள்.

இன்று அைவிந்தன் தொன் எழுதியிருந்த எண் கமளக் கொட்டியவன்,

``இதுல `ச’ங்கற எழுத்கதொட ைதிப்பு 2. `ங்’கற எழுத்கதொட ைதிப்பு 6.
அகதகபொல `க’ங்கற எழுத்கதொட ைதிப்பும் 2 தொன். அடுத்து `ை.’ இகதொட
ைதிப்பு 5. அப்புறம் `ம்.’ இகதொட ைதிப்பு 1. ஆக 26251.

இந்த ைதிப்மப இந்தப் புத்தகத்மதப் படிச்சுக் கைக்கு கபொட்டுக்

கண்டுபிடிச்கசன். `கடபயொதி’ங்கற இந்தப் புத்தகம் ஆயிைம்
இைண்டொயிைம் வருஷங்களுக்கு முன்னொல இருந்த ஒரு விகநொதைொன
கைித முமற’’ என்று கசொல்லி நிறுத்தியவனொக பொைதிமயயும்,
சொந்தப்ைகொமஷயும், சொருபொலொமவயும் ஆழைொகப் பொர்த்தொன்.

``அைவிந்தன்... உங்க விளக்ககைல்லொம் அப்புறம். இப்ப இந்த 26251ங்கற

எண்மைக்ககொண்டு என்ன கசய்யப் கபொறீங்க?’’ - ைிக ஷொர்ப்பொகக்
ககட்டொள் பொைதி.
``இந்த ைைப்கபட்டியில இந்த எழுத்துகளுக்குக் கீ கழ இருக்கற
துவொைத்துக்குள்ள முடுக்கப்பட்டு, பூட்டப்பட்ட ஸ்க்ரூக்கள் இருக்கு.
அமத வழக்குல `திருகொைி’ன்னு கசொல்வொங்க. அந்தத்
திருகொைிகள்தொன் லொக் சிஸ்டைொ இருக்கு. அந்தத் திருகொைிகமள
முதல்ல அகதொட முமன உள்ள இருக்கற லொக்கிங் சிஸ்டத்துக்குக்
கொைைைொன உள்பைப்புல கபொய் முட்டற அளவு நொை திருப்புளியொல
திருகி முடிச்சிடணும். பிறகு `ச’ங்கற எழுத்துக்குக் கீ கழ இருக்கற
துவொைத்துல இைண்டு முழுச் சுற்று ைட்டும் பின்புறைொத் திருப்பணும்.
அகதகபொல `ங்’கற துவொைத்துல ஆறு முழுச் சுற்று, திரும்ப `க’வுல
இைண்டு முழுச் சுற்று, `ை’வுல ஐந்து, ஒண்ணுல ஒரு சுத்துன்னு
சுத்திட்டுத் திறக்க முயற்சி கசய்தொ திறந்துடும்.’’

``அப்ப என்ன கபச்சு... முதல்ல திறங்க...’’ - பொைதி ைிககவ கவகைொனொள்.

அைவிந்தனும் திருப்புளிமய எடுத்தவனொக முருகன் படத்மதப்
பொர்த்தொன். இதற்குகைல் இந்தப் கபட்டிகயொடு அல்லொட முடியொது
என்பதுகபொல் பொர்த்தவன், துவொைங்களுக்குள் திருப்புளிமய நுமழத்துத்
திருகொைியின் தமலப்பொகத்து கொடியில் திருப்புளியின் கூரிய, அகத
சையம் தட்மடயொன பைப்மபப் பதியச் கசய்து அவ்வளவு
திருகொைிகமளயும் முதலில் முட்டுைளவு திருகி முடித்தொன். பின்,
கபயருக்குக் கீ ழுள்ள எழுத்துககொண்ட துவொைங்களில் அவன் கைித்த
எண்ைிக்மகக்கு ஏற்பத் திருகினொன்.

இறுதியொக `ம்’ என்ற எழுத்துக்கொன ஒகை ஒரு சுற்மறத் திருகி முடித்த

கநொடி, கபட்டி பட்கடன்று திறந்து ககொண்டதுகபொல் ஒரு சப்தம். அகத
கநொடி சொருபொலொவும் முகம் ைொறியவளொக வொந்தி வந்துவிட்ட
அறிகுறிககளொடு கவகைொய்க் மககமள வொய்கைல் மவத்துப்
கபொத்திக்ககொண்டவள் `உவ்கவவ்..!’ என்று சப்தைிட்டொள்! அைவிந்தன்
கவனமும் கவகைொய் அவள்கைல்தொன் கசன்றது. சொந்தப்ைகொஷ்
கவகைொய்ப் புரிந்துககொண்டு ``என்ன சொரு, திரும்ப வொந்தியொ... கவயிட்...
கவயிட்... ஆங் பொைதி கைடம், இங்கக பொத்ரூம் எங்க இருக்கு?’’ என்று
கவகைொய்க் ககட்க, பொைதியும் ைிக கவகைொய் ``பொனூ...’’ என்றொள் பலத்த
குைலில்.
ஒரு கர்ட்டன் பின்னொல் ஒளிந்தபடி உடம்மப வமளத்து
நடக்கப்கபொவமத கவனிக்க இருந்தவள், பொைதி அமழக்கவும் ஓடி
வந்தொள்.

``கைடம்...’’

``முதல்ல இவங்கமள பொத்ரூமுக்குக் கூட்டிக்கிட்டுப் கபொ...’’

``கயஸ் கைடம்...’’

- பொனு ஆகைொதிப்பதற்குள்ளொககவ மூடிய வொமய ைீ றிக்ககொண்டு சில

திவமலகள் கதறித்து சொருவின் ைொர்பில்பட்டு ககட்ட வொமடயும் வசத்
ீ
கதொடங்கிவிட்டது.

‘``கைொன் ககொ ஃபொஸ்ட்...’’

``தப்பொ எடுத்துக்கொதீங்க. என் ைமனவி இப்ப கன்சீவ் ஆகியிருக்கொ...

இப்ப மூணு ைொசம்...’’ என்று விளக்கைளித்தபடிகய பொனுகவொடு
சொந்தப்ைகொஷ் சொருமவப் பிடித்தபடி ஓடினொன்.

ஒரு ைைம்கபொல் நின்று பொர்த்தபடிகய இருந்த முத்துலட்சுைி ைட்டும்

கநருங்கி வந்து, ``கபட்டி திறந்துடுச்சொ?’’ என்று ஹஸ்கி வொய்ஸில்
ககட்டொள்.

அைவிந்தன் அடுத்த கநொடி கபட்டிைீ து பொர்மவமயப் பதித்தொன்.

ஒட்டிக்ககொண்டிருந்த கைல் மூடியும், அது படியும் கபட்டியின் கைல்
பொகத்துக்கும் நடுவில் ஓர் எறும்பு புக முடிந்த அளவில் இமடகவளி
உருவொகியிருந்தது!

``கைொன் அைவிந்தன்... அந்த பொனு திருட்டுத்தனைொ பொர்க்கறது

கதரிஞ்சுதொன் அவமளக் கூப்பிட்டு பொத்ரூம் பக்கம் அனுப்பிகனன்.
கைொன், திறந்துகிட்ட ைொதிரிதொன் கதரியுது. ஓப்பன் பண்ணுங்க
முதல்ல...’’ என்று படபடக்கத் கதொடங்கிவிட்டொள் பொைதி.
அைவிந்தனும் கதொட்டுத் தூக்க முயன்றொன். கைல் பொகம் ஓர்
அங்குலம்வமை எழும்பி அதற்கு கைல் எழும்பொைல்
சிக்கிக்ககொண்டதுகபொல் நின்றது.

``திறந்துடிச்சி... திறந்துடிச்சி..!’’ என்று உற்சொகைொனொள் பொைதி.

அைவிந்தனிடமும் படபடப்பு. கொதின் கிருதொமவ ஒட்டி வியர்மவப்
பொம்பு. அப்படிகய கபரிதும் முயன்று திரும்ப எத்தனித்தொன்!

இப்கபொது அங்கக அவர்கள் இருவகைொடு முத்துலட்சுைி ைட்டும்தொன்

இருந்தொள். அவளும் ைிக கநருக்கைொய் வந்து நின்றுககொண்டொள்.

``தம்பி திறப்பொ சீக்கிைம்... அப்படி என்னதொன் உள்கள இருக்குன்னு

பொர்த்துடுகவொம்’’ என்றொள்.

அைவிந்தனிடமும் அசுைப் பிையொமச. திருப்புளிமயக்ககொண்டு கநம்பி

அழுத்தம் ககொடுக்கவும் இறுதியொக ஒருவித சப்தத்கதொடு
திறந்துககொண்டது. அடுத்த கநொடி உள்ளிருந்து ஒரு சிறு கருவண்டு
`கைொய்ங்ங்...’ என்கிற சப்தத்துடன் பறந்து கவளிகயறியது.

உள்கள கொய்ந்த இமலச்சருகுகள்! அதனுள்ளிருந்துதொன் அந்த வண்டும்

பறந்து கசன்றது. அது எப்படி கொற்றுக்கூடப் புக முடியொத அந்தப்
கபட்டிக்குள் கசன்றது அல்லது வொழ்ந்தது? கதொடக்ககை வியப்மபத் தை
அைவிந்தன் அந்த இமலச்சருகுகமள அள்ளி எடுத்தொன்.

பொத்ரூைில் சொரு கபரிதொய் வொந்தி எடுத்து முடித்திருக்க, சற்றுத் தள்ளி

நின்றபடி இருந்த பொனுவின் முகத்தில் ஓர் இனம்புரியொத படபடப்பு.

`சரியொகப் கபட்டிமயத் திறக்கப்கபொன அந்த கநைம் பொர்த்துத்தொனொ

இவளுக்கு வொந்தி வை கவண்டும். அதற்கு என்மனத்தொன் கூப்பிட
கவண்டுைொ என்ன?’

வொசலில் நின்றபடி இருந்த வொடமக கொரின் பின்னொல் சொருவின்

உடமலக் கிடத்தி அப்படிகய ஏறிக்ககொள்ள கொரும் புறப்பட்டது.
பொனு அலைலப்கபொடு கவறித்தொள். சொந்தப்ைகொஷ் தன் கர்ச்சீப்பொல்
அவள் முகத்மதத் துமடத்தபடி, ``நத்திங் டொர்லிங்... நல்லொ இழுத்து
மூச்சுவிடு’’ என்று கசொன்னொன்.

``சந்தொ... ஐ வில் கடக்ககர்... நீ கபொய் அந்தப் கபட்டிமயப் பொர். அது

நம்ை கபட்டி... பொழொப்கபொன வொந்தி இப்பத்தொன் எனக்கு வைணுைொ?
உவ்வ்...!’’ என்று திரும்ப எக்கியவள் சுதொரித்து, ``ககொ கைன்...’’ என்று
கத்தினொள்.

``கநொ பிைொப்ளம்... அவங்க என்ன ஓடியொ கபொயிடப் கபொறொங்க. நீ

முதல்ல ஃப்ரீயொகு...’’ என்றொன் சொந்தப்ைகொஷ்.

``அப்ப நீங்க நல்லொ கைஃப்கைஷ் பண்ைிகிட்டு வொங்க...’’ என்று பொனு

கசல்ல முயன்றொள். அதுவமை நின்று கபசிக்ககொண்டிருந்த சொருவிடம்
சட்கடன்று ஒரு கிளுகிளுப்பு.

``சந்தொ சம்திங் ைொங்... எனக்குத் தமல சுத்துது...’’ என்றபடிகய அவன்

கைல் விழுந்தொள்.

``கைடம் கஹல்ப்...’’ என்று, விலகிப்கபொன பொனுமவ சொந்தப்ைகொஷும்

திரும்ப அமழத்தொன்.

``ஐகயொ என்னொச்சு?’’

``என்னன்னு கதரியமல. ையக்கைொயிட்டொ... இப்படி ஆனொ உடனடியொ

ஹொஸ்பிடல்ல அட்ைிட் பண்ைச் கசொல்லியிருந்தொர் டொக்டர். கலட் வி
ககொ கதர்...’’ என்று அவமளத் கதொளில் கபொட்டுத் தூக்கிக்ககொண்டு
சொந்தப்ைகொஷ் அங்கிருந்து ஹொல் கநொக்கிச் கசல்ல, பொனுவும் ஒரு
மகயொல் பிடித்தபடி உடன் வந்தொள்.

ஹொலில் கபட்டி மூடப்பட்ட நிமலயிலிருக்க அருகில் அந்த

இமலச்சருகுகளும் இல்மல.

``என்னொச்சு?’’
``முதல்ல வொந்தி. இப்ப ையக்கம். நொன் இம்ைீ டியட்டொ டொக்டமைப்
பொர்க்கணும். ஐ ஆம் சொரி. உங்கமள நொன் கதொந்தைவு பண்ைிட்கடன்.
மப த மப கபட்டிமயத் திறந்துட்டீங்களொ?’’ என்று கதொளில்
சொருபொலொகவொடு அந்த நிமலயிலும் ககட்டொன் சொந்தப்ைகொஷ்.

``ஐ வில் ட்மை... இன்னும் முழுசொத் திறக்கமல...’’

``வொவ்... என்ன ஒரு விபூதி வொசமன...’’

``எல்லொம் இதுகலருந்துதொன்...’’

``உங்கள கபக் பண்ைிக் ககட்டுக்ககறன். இமத எங்ககிட்ட

ஒப்பமடச்சிடுங்க. நீங்க எவ்வளவு பைம் ககட்டொலும் தர்கறன்... இங்கக
இப்கபொ இப்படி ஆகும்னு நொன் நிமனக்கமல... நொன் இப்கபொ கபொயிட்டு
பிறகு வர்கறன்’’ என்று அவமளச் சுைந்தபடிகய வொசல் கநொக்கி
நடந்தொன். அைவிந்தனும் உடன் கசன்றொன்.

``ைிஸ்டர் சொந்தப்ைகொஷ்... முதல்ல இவங்க உடம்மப கவனியுங்க.

இந்தப் கபட்டி பத்தின கவமலமய விடுங்க’’ என்று, அவர்கள் இருவரும்
கசல்வதுதொன் நல்லது என்பதுகபொல் நடந்துககொண்டொன்.

வொசலில் நின்றபடி இருந்த வொடமக கொரின் பின்னொல் சொருவின்

உடமலக் கிடத்தி அப்படிகய ஏறிக்ககொள்ள கொரும் புறப்பட்டது.

அந்த கநொடி `அப்பொடொ...’ என்றிருந்தது அைவிந்தனுக்கு. பொனு

பொர்த்துக்ககொண்கட இருந்தொள். அைவிந்தன் திரும்பப் கபட்டியருகக
வந்தொன்.
``பொைதி... நொை ரூமுக்குப் கபொய் என்ன ஏதுன்னு பொர்ப்கபொம்...’’
என்றபடிகய கபட்டிமய ஒகை தூக்கொய்த் தூக்கினொன்.

பொனு முகத்தில் பலத்த ஏைொற்றம்.

``பொனு... நீ கபொய் உன் கவமலமயப் பொர்... வொங்க அைவிந்தன்...’’ என்று

பொைதியும் அங்கிருந்து அவள் அமற கநொக்கி ஓடினொள்.

`இவர்கள் திறந்து பொர்த்துவிட்டனர்... உள்கள ைதிப்புைிக்கதொய் ஏகதொ

இருக்கிறது... அமத யொரும் பொர்ப்பமத பொைதி விரும்பவில்மல’ என்று
ைளைளகவன்று கைக்கு கபொட்ட பொனுவிடம் கபரும் படபடப்பு.

முத்துலட்சுைிகயொ பூமஜ அமறயில் விளக்கு ஏற்றிக்ககொண்டிருந்தொள்.

`இங்கக என்னதொன் நடந்தது... இது விளக் ககற்றும் கநைைில்மலகய..?’

பொனு சலனத்கதொடு நடக்மகயில் திரும்பவும் அவள் கசல்கபொனில்
அமழப்கபொலி.

அந்த கடல்லி கஜொசியர்தொன்...

``பொனு... என்னொச்சு... திறந்துட்டொங்களொ?’’

``திறந்தொச்சுங்க ஜீ. ஆனொ என்னொலதொன் எமதயும் பொர்க்க முடியமல.
அந்த அைவிந்தனும் பொைதி கைடமும் ஏகதொ பிளொன் பண்றொங்க. இப்கபொ
பொர்த்து, `அந்தப் கபட்டி எங்க கசொந்தம்’னு கசொல்லிக்கிட்டு
வந்தவங்களும் வொந்தி ையக்கம்னு கவளிகய கபொயிட்டொங்க...’’

``அப்படியொ?’’

``ஆைொம் ஜீ... இப்பகூட கபட்டிகயொட தனியொ ரூமுக்குள்ள

கபொயிட்டொங்க. உள்கள நிச்சயம் கபருசொ ஏகதொ இருக்கு ஜீ...’’

``அதுல எது கவைொ இருந்துட்டுப் கபொகட்டும். `கசொர்ை ஜொல

ைகொத்ைியம்’னு ஒரு ஏட்டுக் கட்டு நிச்சயம் இருக்கும். அது எனக்குக்
கிமடச்சொ கபொதும். கூடகவ `த்ரிகொல பலகைி’ன்னு ஒரு ஏட்டுக்கட்டும்
இருக்கும். இந்த இைண்டும் எனக்குக் கிமடச்சொ நொன்தொன் இந்த
உலகத்துல குகபைன்...’’

``என்கனன்னகவொ கசொல்றீங்க... எனக்குத்தொன் என்ன பண்றதுன்னு

கதரியமல...’’

``நீ எதுவும் பண்ை கவண்டொம். நொன் வர்கறன். அவங்கமள எப்படிக்

கட்டிப் கபொடகறன்னு பொர்...’’ - கடல்லி கஜொதிடர் நந்தொவின் குைல்
அடங்கியது. பொனுவிடமும் அதிர்வு!

அமறக்குள்!

ைீ ண்டும் கபட்டிமய அைவிந்தன் திறந்து உள்கள பொர்த்தகபொது அந்த

கஜொதிடன் கசொன்ன ஏட்டுக்கட்டுகள்... அதன் நடுவில் அந்த லிங்கம்!
கபொகரின் அகத நீலகண்ட பொஷொை லிங்கம்..!

- த ொடரும்…..03 Oct 2019

இறையுதிர் காடு - 45
அன்று தீ நாக்குகள் இடையே சுைப்பட்டுக்ககாண்டிருந்த அந்த லிங்க
உருடை, கபரும் உயலாக இடுக்கிோல் இறுக்கிப் பிடித்து, எல்லாப்
பக்கங்களிலும் சம அளவு கைப்பம்படும்படி கசய்ைதில் கசங்கான்
மும்முரமாய் இருந்தான்.

ஆழிமுத்து மாட்டுத்யதாலால் ஆன துருத்திடேக் ககாண்டு காற்டை

மைக்கிப் பிடித்து அது தீக்குழிேில் சீைி கைளியேறும்படி கசய்தபடி
இருந்தான்.

இருைருக்கும் அந்த கைப்பம் இதமானதாக இருந்தது.

இருைருக்குள்யளயும் `நம்டமச் கசய்த கைவுடள நாமும் கசய்கியைாம்'

என்றும் ஒரு எண்ணம். எப்யபாதும் இதுயபான்ை உக்ரமான
பணிேின்யபாது யபசிக்ககாண்யைா இல்டல பாடிக்ககாண்யைா யைடல
கசய்தால் அலுப்யபா கடளப்யபா கதரிோது.
"கசங்கான்... இந்தச் சாமி இப்ப நம்மண்ை இந்தப் பாடு படுது...
ஆனாலும் நாடளல இருந்து இதுக்கு தினம் அபியேகமும்,
பூடசயும்தான்... இல்லிோ?" - என்று ஆழிமுத்து ஆரம்பித்தான்.

"கபாைவு.. பூட்டி டைக்கைா சாமி? ஏத்திக் ககாண்ைாைத்தாயன?"

"எமட்ையமா சாமிகள நாம் கசய்திருந்தாலும் எனக்ககன்னயைா இந்தச்

சாமி கராம்ப ைியசசமா மனசுக்குப் படுது. உனக்கு அப்படி ஏதும்
யதாணலுண்ைா?"

- அைர்கள் இருைரும் தங்களுக்குள் தங்கள் பிராந்திே ைழக்கில்

யபசுடகேில் ஒருைடக உறுமல் சப்தம் நடுைில் யகட்ைது. காற்றுத்
துருத்தி தான் சப்தமிடுகிைது என்று நிடனத்து அடத நிறுத்தவும்
யமலும் கபரும் சப்தம். இருைருயம ஒருயசர திரும்பி குடக ைாேில்
பக்கம் பார்த்தயபாது கநஞ்சம் திக்ககன்ைானது. இடமகளிரண்டும்
துடிப்பற்று ைிரிந்து அப்படியே நின்றுயபானது.

புலி

அைர்கள் பார்த்த குடக ைாேில் பரப்பில் ஒரு ைரிப்புலி! பிளந்த ைாயும்,

இடளக்கும் நாவும் கைைித்த ைிழிப்புமாய் அந்தப் புலி அைர்கள்
இருைடரயும் பார்த்தபடி இருந்தது.

கசங்கானும் ஆழிமுத்துவும் ைிதிர்க்கத் கதாைங்கிைிட்ைனர்.

`பாதுகாப்பான குடக... ஆபத்துக்கு இையமேில்டல என்று புலிப்பாணி
கசான்னகதல்லாம் கபாய்ோ?'

மனதுக்குள் யகள்ைி ஓடினாலும் அருகிலிருந்த தீக்கங்கும் அதில் கிைந்த

கிடுக்கிேின் கநருப்புச் சிைப்பும் அைர்களுக்குச் சற்று டதரிேமளித்தன.
ஆழிமுத்து கமல்ல அந்த இடுக்கிடேக் டகேில் எடுத்துக்ககாண்ைான்.
கசங்கான் அருகில்கிைந்த கைப்பாடர ஒன்டைக் டகேில் எடுத்தான்.
பார்த்தபடியே இருந்த புலி ஒரு கசருமிே உறுமயலாடு முன் மூக்டகத்
தன் நாைல் நக்கிைிட்டுக்ககாண்டு அைர்கடள கநருங்க ஆரம்பித்தது.
"கசங்கான், உனுப்பாேிரு! பாஞ்சிச்சுன்னா கசருகிடு..." என்று
முணுமுணுத்த ஆழிமுத்து இடுக்கிடேத் தன் மார்புக்கு முன்னால்
குத்திைிடுைதுயபால் பிடித்தான். அதன் சிைந்த நிைம் சாம்பல் தட்டிக்
கறுத்து, புடக பிரிந்தபடி இருந்தது. அந்தப் புலி அைர்கள் எதிர்க்கப்
யபாைடத லட்சிேயம கசய்ோமல் கதாைர்ந்து முன்னால் ைந்து லிங்கம்
கிைக்கும் கநருப்புக்குழிக்கு இரண்ைடி முன்னால் அப்படியே
உட்கார்ந்தது.

இருைருக்கும் அடுத்து என்ன கசய்ைகதன்யை கதரிேைில்டல.

"என்னா இது குத்தகைச்சிடுச்சி... குந்திப் பாேப் யபாவுயதா?" - ஆழிமுத்து

சற்யை நடுங்கிேபடி யகட்க "பாஞ்சாலும் பாயும்... கபால்லாப்புலி!
ைவுத்தப்பார் ைத்திக்கிைக்கு. இடர சரிோ கிடைக்கல யபால இருக்கு"
என்ைான் கசங்கான்.

இந்த மனிதன்கூை 120 ைருை காலம் எனும் அளவுக்கு ைிரிந்து

சுருங்கும் உைற் கூறு ககாண்ை ஒருையன! அதற்கு யமல் ைாழ்ைது
என்பது இைர்களில் சித்தநிடல அடைந்தைர்க்யக சாத்திேம்.

புலிேிைம் சீரான சுைாச இடளப்பு... அதன் இேல்பான அசமந்தப்

பார்டை... சில கநாடிகளியலயே கசங்கானுக்கும் ஆழிமுத்துவுக்கும்
அதன்யமல் ஏற்பட்ை பேம் கமல்லக் குடைே ஆரம்பித்தது.

"ஒருயைடள இது இந்த குடகக்குத்தான் தலசாே ைருயமா?

அப்படித்தான் இப்பவும் ைந்துருக்குயதா?"

"ஒருயைடள கண்ணு கதரிோத ககழட்டுப் புலியோ... நம்பளத்

கதரிேலியோ...?"

- இப்படி இருைரும் தங்களுக்குள் கமல்லிே குரலில் யபசிக்ககாண்யை

அந்தப் புலிடேப் பார்த்தனர். அதனிைம் எந்த மாற்ைமுமில்டல.
அைர்கள் இருைருக்கும் என்ன கசய்ைகதன்றும் கதரிேைில்டல. லிங்க
உருையமா ஒரு பக்கமாகயை கைந்துககாண்டிருந்தது. அந்த
யைக்காட்டிற்கும் ஒரு அளவு உள்ளது.
யமயல கமன் கறுப்பு பைரும்யபாது கைளியே எடுத்துைிை யைண்டும்.
இல்லாைிட்ைால் உள்யள உள்ள கமழுகு உருக ஆரம்பித்து உருைம்
ைேப்பைாமல் யபாய்ைிடும். அந்தக் கைடல யைறு இருைடரயும்
பற்ைிக்ககாண்ைது.

"கசங்கான்... உருைம் கநாறுங்கப் யபாகுது - கமழுகும் உருகப்யபாகுது!

யபாகர் சாமி ைந்து யகட்ைா என்னத்த கசால்ல? அைர் கசான்ன உச்சி
யநரத்துல தாயன நாம கமழுகால உருைத்டதப் புடிச்யசாம்...
ஒருயைடள யநரம் தப்பிடிச்யசா?"

- ஆழிமுத்து பதற்ைமடைேத் கதாைங்கினான். அப்யபாது புலிேிைமும்

ஒரு மாற்ைம். அது திரும்ப எழுந்து நின்று இருைடரயும் ஒரு பார்டை
பார்த்துைிட்டு, ைந்ததுயபாலயை திரும்பிச் கசல்லத் கதாைங்கிேது.

ஆழிமுத்துவுக்கும், கசங்கானுக்கும் உேிர் மூச்சும் சீரானது. அைர்களும்

யைகமாகி கிடுக்கிோல் சிடலடேப் பிடித்துத் தீக்குழிேிலிருந்து
கைளியே எடுத்து அருகிலுள்ள குடகப் பாடை யமல் டைத்தனர்.

கமாத்த லிங்க உருைமும் கைப்பப் புடகடே உமிழ்ந்தபடி ஒரு புதிே

காட்சிடேக் கண்களுக்குக் காட்டிேது. அப்யபாது அதன் யமல் ஒரு
மனித நிழல் பைவும் திரும்பிப் பார்த்தனர். யபாகர் பிரான் நின்ைிருந்தார்.

"சாமி... ைந்துட்டீங்களா?"

"அடதத்தான் பார்க்கி ைீர்கயள... எதனால் உங்கள் குரலில் ஒரு

நடுக்கம்... எல்லாம் நல்லபடிோகத் தாயன கசன்று ககாண்டுள்ளது?"

- யபாகர் இதமாய் யகட்ைபடியே ஆைி பைக்கக் காட்சி தரும் லிங்க

சுடத உருடைப் பார்த்தார். முகத்தில் ஒருைிதப் பூரிப்பு.

"சரிோகக் யகட்டீங்க சாமி... இந்த குடகக்குள்ள எந்த ஆபத்துக்கும்

இைமில்லன்னு புலிப்பாணி கசால்லிேிருந்தார். ஆனா நாங்க
ககாஞ்சமும் எதிர்பார்க்காதபடி ஒரு புலியே உள்ள ைந்துடிச்சி சாமி..!"

"அப்படிோ?"
"என்ன சாமி அப்படி ோன்னு சாதாரணமா யகட்கைீங்க. நல்ல பசிச்ச
புலி. பாஞ்சிருந்தா அவ்ைளவுதான்..."

"அடத எதிர்த்துப் யபாரிட்டீர்களா?"

"யபாரா..? ஒடுங்கிட்யைாம்! நல்லயைடள உக்காந்து தீக்குழிக்குள்ள

கைந்துகிட்டிருந்த இந்த லிங்க சுடதடேப் பார்த்துட்டு எங்கள எதுவும்
பண்ணாம திரும்பிப் யபாேிடிச்சு."

யபாகர் அடதக் யகட்டுச் சிரித்தபடியே லிங்க சுடதடே கநருங்கி

உற்றுப் பார்த்தார்.

"என்ன குரு சாமி... எதுவும் கசால்லாம சுடதே பாக்கைீங்க?"

"அச்சம் யைண்ைாம் உங்களுக்கு... அந்தப் புலி எதுவும் கசய்ோது. அது

என்டனக் காண யைண்டி ைந்திருக்கும். நான் இல்லாததால் திரும்பிச்
கசன்று ைிட்ைதுயபாலும்."

"உங்களுக்கு அது பழக்கமா இருக்கைதால அடத எப்படி சாமி நாங்க

பேமில்லாமப் பாக்க முடியும். புலி எப்பவும் புலிதாயன? பசிச்சா
புல்டலோ தின்னும்? மாமிசம்தாயன அயதாை ஆகாரம்..?"

"நீங்கள் கசால்ைதும் உண்டம - நான் கசால்ைதும் உண்டம.

சுருக்கமாகச் கசால்லிைிடுகியைன். பார்த்திபன் என்று உங்கடளப்யபால்
ஒரு இடளஞன் - ககாங்கண சித்தரின் சீைர்களில் ஒருைன்! அஷ்ைமா
சித்திகடள அடைைதற்காகயை ககாங்கணரிைம் ைந்தைன் அைன்.
அஷ்ைமா சித்திகளில் ஆைாைது சித்தி தான் பரகாேப் பிரயைசம்!
அதாைது கூடுைிட்டுக் கூடு பாய்ைது என்பைர். அந்த ைித்டதடேச்
சரிோகக் கற்காமல் ஒரு இைந்த புலிேின் உைம்புக்குள் புகுந்துைிட்ை
பார்த்திபனால் திரும்ப கைளிைர முடிேைில்டல. பாைம்... உைலால்
புலிோக, உள்ளத்தால் மனிதனாக இந்தக் கன்னிைாடி மடலக்காட்டில்
ைலம் ைந்து ககாண்டிருக்கிைான். அவ்ைப்யபாது இங்கும் ைருைான் -
அப்படித்தான் இப்யபாதும் ைந்து கசன்ைிருக்கிைான். மற்ைபடி அைன் மிக
நல்லைன் - நீங்கள் அச்சப்பைாதீர்கள்."
- யபாகர் கசால்லச் கசால்லயை இருைரிைமும் பிரமிப்பு. கசால்லி
முடிக்கவும் அதன் உச்சத்தில் இருந்தனர் இருைரும்.

"என்ன யபச்டசக் காயணாம்... இடத நீங்கள் கற்படனகூைச் கசய்து

பார்த்திருக்க மாட்டீர்கள் அல்லைா?"

"எப்படிக் கற்படன கசய்ே முடியும்? ஆனாலும் எங்கள் பாட்டி மார்கள்

கசால்லும் கடதகளில்கூை இப்படி ஒரு ைிேேத்டத நாங்கள்
யகள்ைிப்பட்டிருக்கியைாம். ைிக்கிரமாதித்தன் கடதேில் என
நிடனக்கியைன்."

"ஆம்... இகதல்லாம்தான் சித்த ைிலாசம் எனப்படும். சித்த ஜாலம்

என்றும் கூைலாம்."

"இது எப்படி சாத்திேம்... உேிர் என்பது நம் உைலில் எங்கிருக்கிைது

என்பயத கதரிோத நிடலேில் அடத நம் ைிருப்பத்திற்கு ஆட்டி டைக்க
முடியுமா?"

"இந்த உலகில் உள்ள எந்த உேிரினத்தாலும் முடிோது. யமலான

பிைப்பு எனப்படும் மனிதர்களாலும் முடிோது. ஆனால் மனிதத்தில்
இருந்து சித்தத்துக்கு மாைிைிட்ை சித்தர்களுக்கு இது சாதாரண
ைிேேம்.."

"அது எப்படி?"

"இரண்யை இரண்டு கசாற்கடளக் ககாண்டு அது எப்படி என்று

யகட்டுைிட்டீர்கள்? இங்யக இப்படிக் யகட்பது மிக சுலபம். இடத நம்ப
மறுப்பது அடதைிைச் சுலபம். ஆனால் எப்படி என்று ைிளக்குைதுதான்
இந்த உலகியலயே கடினமான கசேல்.."

"அப்படிோனால் நீங்கள் எங்களுக்குச் கசால்ல மாட்டீர்களா?"

"கசான்னால் புரிே யைண்டுயம?"

"புரியும்படி கசால்லுங்கயளன்."
"யைண்ைாம், உங்கள் ைாழ்ைின் திடச மாைிைிடும். ஒரு சித்த
ரகசிேத்டத இன்கனாரு சித்தனாயலயே உணர முடியும். நீங்கள் கர்மப்

இடையுதிர் காடு

பிைப்கபடுத்துைிட்ைைர்கள். அறுசுடை உணடை உண்டு உைம்பின்

கட்டுப்பாட்டில் உங்கடள டைத்திருப்பைர்கள் நீங்கள். சித்தன்
எனப்படுபைன் தன் கட்டுப்பாட்டில் உைடல டைத்திருப்பைன் ஆைான்.
எனயை இந்தப் யபச்டச இப்படியே ைிட்டுைிடுங்கள். நமது
ைிேேத்திற்கு ைாருங்கள்."

- யபாகரின் பதில் இருைருக்கும் ஏமாற்ைமளித்தது. கமௌனம் சுமந்து

கைைித்தனர்.

"ஏமாற்ைமாக இருக்கிைதா?"

"ஆம்... முதலில் பிரமிப்பு - இப்யபாது ஏமாற்ைம்."

"எல்லாம் யபாகப்யபாக சரிோகிைிடும். லிங்க சுடத
தோராகிைிட்ைதுயபால் கதரிகிையத?"

"ஆம்... பாோணக் கலடை ைந்தால் அடதக் காய்ச்சி உருக்கி இதனுள்

ைிை பாோண லிங்க உருைம் தோராகிைிடும்."

"அதற்காக நைமடர நான் இங்கு ைரப் பணித்துள்யளன். புலிப்பாணி

அடழத்து ைந்தபடியுள்ளான். சிைிது யநரத்தில் அைர்கள்
ைந்துைிடுைார்கள்..."

"நைமர் என்ைால்... அது ோர்?"

"நைமர் என்ைால் கமாத்தம் ஒன்பதுயபர். அதுைல்ல... அைர்கள்

என்றுகசால்..."

"ஒன்பது யபர் இப்யபாது இங்யக எதற்கு?"

"அைர்கள் ஒவ்கைாருைரிைமும் ஒரு பாோணம் உள்ளது. அைர்கடள

நான் பல தகுதிகளின் அடிப்படைேில் யதர்வு கசய்துள்யளன். அைர்கள்
ைசமுள்ள பாோணத்டத ஒன்ைாக்கிக் கலந்யத முதலில் இந்த லிங்க
உருடைச் கசய்ேப்யபாகியைாம். அதாைது முதலில் பிதா! பிையக
புத்திரன்!"

"ஒன்பது பாோணமும் ஒருைரிையம இருக்கக் கூைாதா, எதற்காக

ஒன்பது யபர்?"

"சரிோன யகள்ைி... கதளிைாகப் புரிந்து ககாள்ளுங்கள். இந்த உலகில்

பஞ்சபூதங்கள், தாதுக்கள், தாைரங்கள், உேிரினங்கள் என்பைற்ைில்
அடசயும் உேிரினத்துக்யக ைாழ்க்டக என்கிை ஒன்று உருைாகிைது.
அதில் மனித இனத்திற்கு மட்டுயம காலம் என்பதும் உருைாகி தன்டன
அைிைது முதல் சகலத்டதயும் அைிைது என்பது சாத்திேமாகிைது.

இந்த மனிதன்கூை 120 ைருை காலம் எனும் அளவுக்கு ைிரிந்து

சுருங்கும் உைற் கூறு ககாண்ை ஒருையன! அதற்கு யமல் ைாழ்ைது
என்பது இைர்களில் சித்தநிடல அடைந்தைர்க்யக சாத்திேம்.
சித்தனுக்குக்கூை உைல் என்பது ைிரிந்து சுருங்கும் ஒன்யை... ஆனால்
மனிதர்கடளப் யபால அல்லாமல் அைரைர் யோக சக்திக்கு ஏற்ப 300
ஆண்டு 400 ஆண்டு என்று மாறுபாடுகள் ககாண்ைதாம். கமாத்தத்தில்
எைராக இருந்தாலும் இந்த பூமிேில் மாற்ைங்கடளச் சந்தித்து,
தன்னிடலடே இழந்யத தீர யைண்டும்.

இந்த மாற்ைத்டதத் தடுத்து அழிோத்தன்டம அளிப்பதுதான் அமுதம்.

இந்த அமுதத்தின் மறுபக்கயம ைிேம் எனப்படும் பாோணம்!"

-யபாகர் பிரான் அந்த குடகேில் ைழக்கமாய் அமர்ந்து திோனம்

கசய்யும் இைத்தில் அமர்ந்தைராக அைர்த்திோய் ஒரு ைிேேத்டதக்
கூைி, அமுதத்திைமும் பாோணத்திைமும் ைந்து நின்ைார்.

"சாமி... இப்படி நீங்க கசான்னா எப்படி... எங்களுக்கு எதுவுயம புரிேல.

தப்பா எடுத்துக்காம புரியும்படி கசால்லுங்க" அைர்கள் குழந்தனர். யபாகர்
சிரித்தார்.

"நான் சுருக்கமாய்ச் கசான்னால் உங்கள் தரப்பில் யகள்ைிகள்

மிகுதிோக இருக்கும். அதற்கு இைம் தராமல் ைிபரமாய்ச் கசான்யனன்.

யபாகட்டும். இப்யபாது நான் கசால்ைது புரிகிைதா என்று கசால்லுங்கள்.

மனிதனின் ஆயுள் 120 ைருை காலம், சித்தனின் ஆயுள் அதிகபட்சமாய்

மனிதடனப்யபால் நான்கு மைங்கு காலம். இந்த ஆயுள் காலத்தில் இரு
தரப்புக்குயம உைம்பின் திசுமாற்ைம் தைிர்க்க முடிோத ஒன்று. அமுதம்
என்னும் ஒன்று இந்தத் திசு மாற்ைத்டதத் தடுத்து நிறுத்தி, திசுடை
உறுதிப்படுத்திைிடும். பாோணயமா இந்தத் திசுடையே அழித்து அதன்
உட்கூைிடன உடைத்து கநாறுக்கி ைிடும். இம்மட்டில் 64 ைடக
பாோணங்கள் உள்ளன.

இதில் ஒன்பயத பிரதான பாோணம்!

அயத சமேம் இந்த பாோ ணங்கடளயும் இதன் ஆற்ைடலயும்
புரிந்துககாண்டு யசர்க்கின்ை ைிதத்தில் யசர்த்து இயதாடு பஞ்ச
பூதங்கடளச் யசர்க்கும்யபாது இதுயை அமுதமாகவும் ஆகிைிடுகிைது.

இப்யபாது நான் கசான்னது புரிகிைதா?"

"இப்யபாதுகூை ஓரளவுதான் புரிகிைது."

"சரி இன்னமும் சுருக்கமாய், மிகப் பாமரமாய்ச் கசால்கியைன். ஒரு

மாம்பழம் பழுத்து உண்ணத் தோராக உள்ளது. ைாசமும் ைசுகிைது.
ீ
இடத அமுதம் என டைத்துக்ககாள்ளுங்கள்.’’

"சரி..."

"இயத பழம் அழுகிப்யபாய் நாற்ைகமடுக்கும் யபாது இந்தப் பழம்

பாோணமாகிைிடுகிைது. இப்யபாது புரிகிைதா?"

"புரிகிைது... அமுதமும் நஞ்சும் ஒன்யை! அமுதயம நஞ்சாகிைது."

"மிகச்சரி... அமுதம் நஞ்சாைது சுலபம், ஆனால் நஞ்சு அமுதமாைது

சாத்திேமா?"

"அதாைது அழுகிே பழம் திரும்ப அழுகாத நிடலடே அடைைடதச்

கசால்ைீங்களா?"

"ஆம்... நான் அதற்யக முேல்கியைன்."

"முடியுமா?"

"முடியும். எல்லாயம ஒரு ைட்ைச் சுழற்சிதான். முன்யனாக்கிே

சுழற்சிடே அப்படியே மாற்ைிைிை யைண்டும்."

- யபாகர் இப்படி பாோணம் குைித்தும், அமுதம் குைித்தும் யபசிேபடி

இருக்க அங்யக நைமரும் குடக ைாசலில் ஒட்டு கமாத்தமாய் ைந்து
நின்ைனர். அைர்களில் இரண்டு யபரால் நிற்க முடிேைில்டல. குடக
ைாேிலில் கபருமூச்யசாடு உட்கார்ந்துைிட்ைனர். மற்ைைர்கள்
எப்யபாடதயும்ைிைத் கதம்பாகவும் கதளிைாகவும் காட்சிேளித்தனர்.
அைர்கள் யதாள்களில் ஒரு மூங்கில்கூடை... அதில் அைரைர்க்கான
பாோணங்கள்!

யபாகர் அைர்கடள ைரயைற்ைார்!

இன்று அந்த நீலகண்ை பாோணலிங்கம் யமல் சாற்ைிேிருந்த

சந்தனமும் அந்த சந்தனம் யமல் டைத்திருந்த குங்குமமும் ஏயதா சில
மணி யநரத்திற்கு முன்பு டைத்ததுயபால் யலசான ஈரத்யதாடு இருந்தன!
அரைிந்தன் அடத கமல்லத் கதாட்டுத் தூக்கினான். அப்யபாது
ேதார்த்தமாக பூடஜ அடைேில் கற்பூர ஆரத்திடேக் காட்டிே
நிடலேில் அந்தக் கற்பூரத் தட்யைாடு உள்யள ைந்த முத்து லட்சுமி
கற்பூரத் தட்யைாடு அப்படியே ஸ்தம்பித்து நின்ைாள்.

அந்தச் சூழலில் ைிபூதியோடு ஒருைடக மூலிடக கலந்த மிக இதமான

ைாசம் யைறு... பாரதியும் பைபைப்யபாடு பார்த்துக் ககாண்டிருந்தாள்.

அரைிந்தன் தான் பிடித்தபடி இருந்த லிங்கத்டத எங்யக டைப்பது என்று

பார்த்து அடைேின் அருகில் தடரயமல் முதலில் டைத்தான். அடுத்த
கநாடி திைந்திருந்த அடை ஜன்னல் ைழிோக யமகம் ைிலகிே
நிடலேில் சூரிேனின் கதிர் ஊடுருைி கச்சிதமாய் அதன் யமல்
ைிழுந்தது!

முத்துலட்சுமி பிரமிப்பிலிருந்து ைிடுபட்ை ைளாக, "நான் கசால்லடல...

அயத லிங்கம்தான் இது! எனக்கு நல்லா ஞாபகம் இருக்கு... அயத
லிங்கம்..." என்று தன் டகைசக் கற்பூரத்டதக் காட்டி லிங்கம் முன்
அந்தத் தட்டை டைத்தாள்.

அரைிந்தன் கதாைர்ந்து கபட்டிேின் உட்புைம் பார்த்தான். ஏராளமான

காய்ந்த ைில்ை இடலகள். அதன் நடுைில் ஏட்டுக் கட்டுகள், 1, 2, 3, 4, 5, 6
என்று கட்டுகள், அதுயபாக ஒரு நீல உடை ககாண்ை அகண்ை டைரி.
டைரிேின் யமல் 1932 என்கிை ைருைக் குைிப்பு உள்யள முதல் பக்கத்தில்
பிரமாண்ை ராஜ உடைோர் என்கிை டககேழுத்து! அதன் மற்ை
பக்கங்கடள ைிசிறுைது யபால் ஒரு புரட்டு புரட்டினான் அரைிந்தன்.
எல்லாப் பக்கங்களிலும் அழகிே டககேழுத்தில் அன்டைே நாட்குைிப்பு,
சில பக்கங்களில் சில ைடரபைங்கள்...

பார்த்தைடர அப்யபாடதக்குப் யபாதும் என்று டைரிடே டைத்துைிட்டு

உள்யள இன்னும் என்ன இருக்கிைது என்று பார்த்தான். ஒரு சிைிே
கட்டைச் கசருப்பு, அதன் பின் ஒரு சிறு டகக்குள் அைங்கிைிடுகிை
மரப்கபட்டி. அடதத் திைந்தால் உள்யள கறுப்பாய் யகாலி
உருண்டையபால் ஐந்து ரசமணி உருண்டைகள். சிைிேதாய் ஒரு சாண்
நீள யைல் ஒன்று, அயதாடு உருத்ராட்ச மாடல, ஸ்படிக மாடல, பைழ
மாடல என்று மூன்று மாடலகள். சிைிேதாய் ஒரு ைப்பி. அயநகமாய்
கைள்ளி ைப்பிோகத்தான் இருக்க யைண்டும். அடதத் திைக்க
முடனந்தயபாது அது முடிோது யபால் யதான்ைிேது. கநடுநாள்கள்
திைக்காததால் இறுகிைிட்டிருந்தது.
பாரதி அந்தப் கபாருள்கள் அவ்ைளடையும் ஏயதா கதாைக் கூைாத
ஒன்டைத் கதாட்டு எடுப்பது யபால் எடுத்துப் பார்த்தாள். குைிப்பாய்
ஏட்டுக்கட்டுகள். கட்டின்யமல் உள்ள மரப்பட்டைேில் எழுத்துகள் ஊசி
ககாண்டு கசதுக்கிேதுயபால் எழுதப்பட்டிருந்தன. ஒன்ைில் கசார்ண
ஜால மகாத்மிேம் என்ைிருந்தது, இரண்ைாைதில் த்ரிகால பலகணி
என்ைிருந்தது. மூன்ைாைதில் தசாபுக்தி பலன் என்றும், நான்கில் ைன
மயகாத்சைம் என்றும், ஐந்தில் கருை பார்டை என்றும் இருந்தது.
ஆைாைதில் ருணரண ைியமாசனம் என்னும் எழுத்துகள்!

"அவ்ைளவும் சித்தர்கள் எழுதின ஏடுங்க...ஒவ்கைாண்ணுயம

கபாக்கிேம். இடதகேல்லாம் பாக்கயை ககாடுத்துகைச்சிருக்கணும்"
என்ை முத்துலட்சுமி, பாரதி பார்த்துைிட்டு டைத்த கட்டுகடள எடுத்துக்
கண்ணில் ஒற்ைிக் ககாண்ைாள்!

உைம்புல பிரதான நாடின்னு ஏழு நாடி இருக்கு, அதுல ஒவ்கைாரு நாடி

அைங்கிக்கிட்யை யபாைதத்தான் சாடை யநாக்கிப் யபாைதா கசால்ைாங்க.

கபட்டிேின் உள்யள இனி எதுவுமில்டல!

எல்லாயம கைளியே ைந்து கிைந்தது. அப்படியே பாரதிடே ஏைிட்ைான்.

அைன் என்ன நிடனக்கிைான் என்யை கதரிேைில்டல. பாரதியும் அயத
யபாலத்தான் பார்த்தாள். அப்யபாது முத்துலட்சுமி அந்த ரசமணி உள்ள
மரப்கபட்டிடே எடுத்து ரசமணிகடள உள்ளங்டகேில் ககாட்டி அடத
உற்றுப்பார்க்கலானாள். அந்த கநாடி அைள் உைலில் ஒரு புதுத் கதம்பு.
கமாத்த உைம்கபங்கும் சிற்கைறும்புகள் ஊர்ைதுயபால் ஒரு சன்னமான
கிளர்ச்சி. அடத கைனித்த பாரதி "பாட்டி அடத அந்தப் கபட்டில
யபாட்டுக் கீ ழ டை. என்ன ஏதுன்னு கதரிோம எடதயும் கதாை
யைண்ைாம்’’ என்ைாள்.

"பாரதி... இதுல எந்த பேமுறுத்தை ைிேேமும் இல்டல. அவ்ைளவும்

உன் பாட்டி கசான்ன மாதிரி கபாக்கிேங்கள்தான். நமக்குத் கதரிஞ்யச
இது பல ைருைமா பூட்டியே இருந்த ஒரு கபட்டி தான். அப்படி ஒரு
கபட்டிடேத் திைந்தா ககட்ை ைாடைதான் அடிக்கும். ஆனால் இங்க பார்,
என்ன ஒரு ைாசம். இன்ஃபாக்ட் எனக்கு யலசா தடலைலி இருந்தது.
நான் அடதப் கபருசு படுத்திக்காம சமாளிச்சிக்கிட்டு இருந்யதன். ஆனா
இப்ப கராம்ப ஃப்கரஷ்ோ ஃபீல் பண்யைன் இடதகேல்லாம்
புரிஞ்சிக்கணும்னா இந்த டைரிே படிக்கணும். இது ோருக்குச்
கசாந்தயமா அைர் எழுதினது" என்ை அரைிந்தனுக்கு என்ன பதில்
கசால்ைது என்று பாரதிக்குத் கதரிேைில்டல.

"என்ன யோசடன பாரதி?"

"இல்ல... இதுல ஏயதா மருந்து இருக்கலாம்னு கசான்ன ீங்கயள..."

"ஆமாம்... ஆனா இதுல இப்ப மருந்து இருக்கை மாதிரி எனக்குத்

கதரிேல. இருந்தாலும் இந்த ஏட்டுல இருக்கலாம்கை மாதிரி யதாணுது"
என்ைபடியே `ருண ரண ைியமாசனம்' என்கிை ஏட்டைக்
டகேிகலடுத்தான் அரைிந்தன்.

"அரைிந்தன்... இடத முதல்ல படிச்சு, அப்புைம் புரிஞ்சிகிட்டு

மூலிடககடளத் யதடி அடலேகைல்லாம் இப்ப ோருக்கு யநரம்
இருக்கு? இடத என்னால ஒத்துக்கவும் முடிேல, மறுக்கவும் முடிேல -
பிராக்டிகலா இகதல்லாம் சரிோ ைராது.

எனயை... இது எதுவும் நமக்குத் யதடைேில்டல... யதடிைந்த அந்த

யு.எஸ் யஜாடிகிட்ை ககாடுத்துடுயைாம். அைங்க என்னயமா
பண்ணிட்டுப்யபாகட்டும். என்ன கசால்ைீங்க..?"

"உன்யனாை ைிருப்பம்தான்... ஆனா, பழநி சித்தர் கசான்னபடிதான்

எல்லாம் நைந்திருக்கு. அதன்படி பார்த்தா உன் அப்பா குணமடைேணும்.
அது இதாலதான் நைக்கணும்."

"யபாதும் அரைிந்தன்... இந்தப் கபட்டியமல ஒரு சின்ன க்யூரிோசிட்டி

இருந்தது. இப்ப அது என்ைடரல தீர்ந்துயபாச்சு. இடத உங்களப்யபால
கபாக்கிேம் கபாைலங்காய்னு நான் கசால்லப்யபாைதில்டல. இது எப்படி
யைணா இருந்துட்டுப் யபாகட்டும்" பாரதிேின் அலட்சிேமான யபச்சு
முத்துலட்சுமிக்குக் யகாபத்டத ைரைடழத்தது.
"பாரதி... நீ நல்ல கபாண்ணுதான் - ஆனா பிடிைாதமா நீ சில யநரம்
நைந்துக்கைத பாக்கும் யபாது எனக்கு உன் அப்பன் ஞாபகம்தான் ைரும்.
அைனும் இப்படித்தான். நீ எதுல அைடனக் ககாண்டிருக்கியோ
இல்டலயோ, பிடிைாதத்துல, தான் நிடனக்கைதுதான் சரிங்கைதுல
அப்படியே அைடனக் ககாண்டிருக்யக... இயதாை மதிப்பு உனக்குத்
கதரிேல... உன்டனச் கசால்லிக் குத்தமில்ல - உன் ைேசு அப்படி, நீ
ைளர்ந்த ைிதமும் ஒரு காரணம்" முதல் தைடைோக முத்துலட்சுமி
சீைினாள். பாரதிக்யக அது ஆச்சரிேம்தான். அப்யபாது "நான் ைரலாமா’
என்கைாரு குரல்.

திரும்பிப் பார்த்தயபாது அடை ைாசலுக்கு அப்பால் அந்த கைல்லி

யஜாசிேர் நந்தா, கூையை மருதமுத்து. அைடரப் பார்க்கவுயம
கைகுயைகமாய் அைடர யநாக்கி நைந்தாள் பாரதி. கநருங்கி
ைந்தைளிைம் "அம்மா கசால்லச் கசால்ல யகட்காம ைந்துட்ைாரும்மா..."
என்ைான் மருதமுத்து, ஹாலில் பானுவும் ைந்து நின்ைிருந்தாள்.

"என்ன சார் ைிேேம்... எதுக்கு இப்படி ைிைாமத் துரத்தைீங்க?" -

பாரதிேிைம் காட்ைமான ஆரம்பம்.

"யகாபப்பை யைண்ைாம் யமைம். நீங்க அந்தப் கபட்டிடேத் திைந்துட்ை

ைிேேம் எனக்குத் கதரியும். அதுலதான் உங்கப்பாவுக்கு மருந்து
இருக்குன்னு நான் யநத்துகூைச் கசான்யனன். இப்பவும் கசால்யைன்.
ககாஞ்சம் ஜல்திோ கசேல்பட்ைா நிச்சேம் உங்கப்பா கபாழச்சிக்குைார்.
அைர் ஜாதகம் எனக்குத் கதரியும். நான் கசால்ைத ககாஞ்சம் காது
ககாடுத்துக் யகளுங்க. ப்ள ீஸ்..." யஜாதிைரிைம் உச்சபட்சக் ககஞ்சல்.

"அது சரி... கபட்டிே நாங்க திைந்தது உங்களுக்கு எப்படித் கதரியும்?"

"அது இப்ப எதுக்கு? டைம் இல்ல யமைம்! உங்கப்பாவுக்கு இப்ப

ஓடிக்கிட்டிருக்கை நட்சத்திரத்துலதான் நல்லது கசய்ே முடியும். சில
மணி யநரத்துல அடுத்த நட்சத்திரம் ைந்துடுது. அது கஹல்ப்
பண்ணாது."
"இகதல்லாயம ஹம்பக்... ஐ யைான்ட் பிலீவ் ஆல் தீஸ் ப்ளடி திங்க்ஸ்.
நட்சத்திரம் நல்ல யநரம், ககட்ை யநரம் எல்லாம் சும்மா... புத்தில
கதளிவு இருந்தா எல்லா யநரமும் காலமும் நல்ல யநரம் தான்..."

"அப்ப உங்களால உங்கப்பாடை ஏன் எதுவும் கசய்ே முடிேல..?"

"இது என்ன யபச்சு... எல்லா முேற்சியும் நைந்துகிட்டுதாயன இருக்கு?"

"எங்க நைந்துகிட்டிருக்கு... எம்.பி சார் இப்ப கிட்ைத்தட்ை கைட் பாடி.

இன்னும் டிக்யளர்தான் பண்ணடல" யஜாதிைரின் பதில்முன் ஒரு ைிநாடி
பாரதி மைங்கித் யதங்கினாள். அரைிந்தன் குறுக்கிைத் கதாைங்கினான்.

உள்ளிருந்து அங்கு ைந்தைன் ``மிஸ்ைர் யஜாசிேர்... கபட்டில

மருந்துன்னு ஒண்ணு தனிோ இருக்கை மாதிரியே கதரிேல. எல்லாயம
ஏடுகள், அப்புைம் ஒரு சிைலிங்கம், கட்ைச்கசருப்பு, காஞ்சைில்ை
இடலகள்... இடைதான்!" - என்ைான்.

"இல்ல... இன்னும்கூை சில ைிேேங்கள் இருக்கணுயம?"

"அப்படி எதுவும் இல்டல... நீங்க என்ன சூரணம் பஸ்பம் இப்படி

ஏதாைது கசால்ைீங்களா?" அரைிந்தன் யகட்க, முத்துலட்சுமி அந்த
ரசமணி ககாண்ை கபட்டியோடும் டகேில் 5 ரசமணி உருண்டைகடள
டைத்துக்ககாண்டும் ைந்தைளாய் "தம்பி, இதுவும் கபட்டிலதாயன
இருந்திச்சு. இடத ைிட்டுட்டீங்கயள" என்ைாள். அடுத்த கநாடி
ஆயைசமாய் முத்துலட்சுமி டகேில் இருந்த ரசமணி உருண்டைகடளப்
பைித்த யஜாதிைர் நந்தா அடத உற்றுப் பார்த்தபடியே "இதுதான் அந்த
மருந்து... இதுதான் அந்த மருந்து... என் கூை ைாங்க, ைந்து நைக்கப்
யபாை அதிசேத்டதப் பாருங்க" என்று அயதாடு புைப்பைப் பார்த்தைடர,
பாரதி பலமான குரலில் தடுத்து நிறுத்தினாள்.
"மிஸ்ைர் நந்தா... ஸ்ைாப் இட்! அடத முதல்ல இப்படிக் ககாடுங்க.
என்ன இது இன்டீசன்ைா பியஹவ் பண்ணிக்கிட்டு... இது ஏயதா யகாலி
மாதிரி இருக்கு. இடதப் யபாய் மருந்துங்கிைீங்க?"

``ஐயோ யமைம்... இது ரசமணி. இடத இடுப்புக் கிட்ை கைச்சா இதுல

இருந்து உருைாகை யரடியேேன் கதாப்புள் ைழிோ யபாய் யைாட்ைல்
பாடி முழுக்கப் பரவும். உைம்புல பிரதான நாடின்னு ஏழு நாடி இருக்கு,
அதுல ஒவ்கைாரு நாடி அைங்கிக்கிட்யை யபாைதத்தான் சாடை யநாக்கிப்
யபாைதா கசால்ைாங்க. இது நாடிகடள அைங்க ைிைாது. ககாஞ்சமா இது
ரத்த ஓட்ைத்டதயும் தூண்டும். அப்ப நாம கைளிே இருந்து ககாடுக்கை
மருந்து ரத்தத்துல கலந்து ஓடி உேிடரக் காப்பாத்தும்.

இதால மட்டும் ஒரு உேிடரக் காப்பாத்த முடிோது. ஆனா இதால

உேிர் அைங்கிைாம தடுக்க முடியும்."

"அப்படின்னா ஏன் கமடிகல் ரிசர்ச்டலயோ இல்ல டசன்ஸ்லயோ

இப்படி ஒரு ைிேேயம இல்டல?"

"இது முழுக்க முழுக்க சித்த ைிஞ்ஞானம். டபத டப உங்க கிட்ை இனி

யபசி யநரத்த ைணடிக்க
ீ நான் தோரில்டல. உங்கப்பா பிடழப்பார்.
பிடழச்சா நீங்க என்கூை யபசுங்க. இல்டலோ, கசருப்பாலகூை அடிங்க
ைாங்கிக்கயைன். நான் இப்ப கிளம்பயைன்."

- யஜாதிைர் நந்தா அந்த ரசமணிகயளாடு புேல்யபாலப் புைப்பட்ைார்.

அரைிந்தனும் பாரதிேிைம் "கமான் பாரதி... அைருக்கு ஒரு சான்ஸ்
ககாடுத்துதான் பார்ப்யபாயம" என்ைைன், ஓடிச்கசன்று கபட்டிக்குள்
திரும்ப எல்லாைற்டையும் டைத்து மூடிேைன், ஞாபகமாய்
திருப்புளிோல் உள்பாகம் தட்டும் ைடர திருகி மூடினான்!

- ததாடரும்…..10 Oct 2019

அன்று யபாகர் ைரயைற்ைிை நைமரான `அஞ்சுகன், புலிப்பாணி, சங்கன்,
அகப்டப முத்து, மல்லி, மருதன், நாரண பாண்டி, பரிதி, சடைோன்’ ஆகிே
ஒன்பது யபரும் அந்த குடகக்குள் ைந்து ஒரு புதிே சூழடலக்
கண்டிடும் பிரமிப்யபாடு நின்ைனர்.

நாரண பாண்டியும் சடைோனும் மட்டும் நிற்க முடிோமல் திரும்ப

உட்கார்ந்தனர்.

யபாகர் அைர்கள் இருைடரயும் கூர்ந்து கைனித்தார்.

கமல்ல அைர்கடள கநருங்கி அைர்கள் இருைரின் நாடிடேயும்
பிடித்துப் பார்த்தார். அைர் டகப்பட்ை கநாடி அைர்களிைம் ஒரு புதிே
கதம்பு. பின் இருைடரயும் திரும்பி அமரச் கசால்லி
முதுகுத்தண்டுைைம்யமல் தன் ஆட்காட்டி ைிரலால் யமலிருந்து கீ ழும்,
கீ ழிருந்து யமலுமாய் சிலமுடை ைருடிைிட்ைார். இறுதிோக இரு டக
ைிரல் நுனிகளும் ஒன்யைாகைான்று கதாட்டு நிற்கும் ைிதத்தில் இரு
டககடளயும் கூடரயபால் டைத்துக்ககாள்ளச் கசால்லி,
கநற்ைிப்கபாட்டின் யமல் தன் கட்டை ைிரடல அழுத்தமாய் டைத்து,
சில ைிநாடிகள் கண்கடள மூடி மந்திரம்யபால் ஏயதா
முணுமுணுத்தார். அதன்பின் அைர்களிைம் கபரும் மாற்ைம்.
இருைரிைமும் சுணக்கம் நீங்கி, ஒரு புதிே கதம்பு யதான்ைத்
கதாைங்கிைிட்ைது.

மற்ை சீைர்கள் இடத ஆச்சர்ேமாகப் பார்த்தனர்.

அந்த குடகக்குள் குளிர்ந்த சூழலும், அயத யநரம் கருமார்கள் இருைரும்

யபாட்டிருந்த கணப்புச் சூடும் ஒருயசர இருந்து, மடல ஏைி ைந்த
கடளப்பும் கபரிதாக எைரிைமும் இல்டல.

``பிராயன... தாங்கள் இப்யபாது நாரண பாண்டிக்கும் சடைோனுக்கும்

என்ன கசய்தீர்கள் என்று நாங்கள் அைிேலாமா?’’ என்று யகட்ைான்
சங்கன் என்பைன்.

``கசால்கியைன். நான் இப்யபாது என் ஆத்மசக்திடே இைர்களுக்குக்

கைத்திேிருக்கியைன். நீங்களும் இதுயபால் கசய்ே முடியும்! முன்னதாக
உைம்பின் நாடி ைாங்கி எது... நாடி தாங்கி எது... நாடி தூங்கி எது என்று
கதரிே யைண்டும். இதில், `நாடி ைாங்கி’ எனப்படும் இைத்தின் யமல் நம்
ைிரடலடைத்து, நாம் நம் சக்திடே யநாயுற்ைைருக்குக் கைத்தலாம்.
நாடி ைாங்கிப் பகுதிேின் தடலைாசல் கநற்ைிப்கபாட்டு. இதன்யமல் நம்
கட்டை ைிரல் நுனிடே நாம் பதித்து, குைிப்பிட்ை மந்திரம் கஜபித்திை
அதன் காரணமான சப்த அதிர்வு நம் ஒளியுைம்பில் பரைி, அந்த
ஒளியுைம்பின் மின் காந்தம், நாம் ோருக்கு சக்திடே ைழங்க
நிடனக்கியைாயமா அைருக்குச் கசன்று யசரும். இது, இருக்கிை ஒருைன்,
இல்லாத ஒருைனுக்கு ஒன்டைத் தருைது யபான்ை கசேல்பாயை...’’

``இப்படிக்கூைைா ஒரு முடை இருக்கிைது?’’

``இதற்யக ைிேந்தால் எப்படி... பார்த்யதகூை சிகிச்டச அளிக்க முடியும்.

பார்க்காமல் கதாடலைில் இருந்தபடி நிடனப்பாலும் சிகிச்டச அளிக்க
முடியும்...’’

``கபரும் மாேமாக உள்ளயத?’’

``சித்தத்தில் மாேத்திற்ககல்லாம் இையம கிடைோது. அந்த

ைார்த்டதயே சித்த அகராதிேில் கூைாது.’’

``அப்படிோனால் இதற்கு என்னகைன்று யபர்?’’

``இதுவும் ஒரு சிகிச்டச முடை... சித்த ைிஞ்ஞானம், அவ்ைளவுதான்!

ஆனால் இப்படி சிகிச்டச தர ஒரு சித்தன், உைம்பின் ரசாேனங்கள்
குைித்த அைிவுககாண்டிருக்க யைண்டும். நான் முன்யப கூைிேதுயபால்
ைாத, பித்த, சியலத்தும உைல் பற்ைிே கதளிவும் யைண்டும்.

இந்த உலகில் முதல் அதிசேம் நம் உையல என்படதத்

கதரிந்துககாண்டு மனதில் டையுங்கள். புை உலகிலுள்ள அவ்ைளவும்
இந்த உைம்புக்குள்ளும் உள்ளன. அது என்ன... எங்யக உள்ளது அது...
அதன் குணப்பாடு எத்தடகேது என்படதத் கதரிந்துககாள்ையத உைற்
கல்ைி. இப்யபாது அதுகுைித்கதல்லாம் யபச யநரமில்டல.

நாரணபாண்டியும் சடைோனும் கடளத்துப்யபாகக் காரணம் அைர்கள்

டைத்திருந்த பாோணயம! ஒன்பது பாோணங்களில் இரண்டு
பாோணங்கள், அந்த பாோண குணம்ககாண்ை நட்சத்திரங்களில்
பிைந்தைர்களிைம்கூை எதிர்ைிடனதான் ஆற்றுகின்ைன. அடதத்தான்
இைர்கடள டைத்து நான் புரிந்துககாண்யைன். மீ தமுள்ள ஏழு
பாோணங்களும் அைற்றுக்குரிே குணம் ககாண்ைைர்களிைம்
இணக்கமாகச் கசேல்படுகின்ைன; எதிர்ைிடன ஆற்ைைில்டல என்பயத
உங்கடளடைத்து நான் கதரிந்துககாண்ை முதல் உண்டம. இப்யபாது
நான் ஓர் உண்டமடேயும் உங்களுக்குக் கூைப்யபாகியைன். இந்த
பாோணக் கலப்புள்ள பானம் ஒன்டை நீங்கள் அருந்திேிருப்பீர்கள்.
ஆனால் உங்களுக்கு அது கதரிோது! உணைருந்தும்யபாது உங்களுக்கு
ைழங்கப்பட்ை மிளகு ரசத்யதாடு அது கடுகளவு யசர்க்கப்பட்டி ருந்தது.
கமாத்தத்தில் உள், கைளி என இரண்ைாலும் நீங்கள் பாோணங்கயளாடு
இருந்தீர்கள். அது உங்கள் ஆயராக்கிேத்டத எந்த ைடகேிலும்
பாதிக்கைில்டல. அடுத்து உங்கள் மனநலமும் ககைைில்டல.
கமாத்தத்தில் ஒன்பது பாோணங்கள் தனித்தனியே மனிதர்கயளாடு
கபரிே எதிர்ைிடனேின்ைிச் கசேல்படுகின்ைன என்பயத முடிவு. இனி
இதன் கலடை உங்கடள என்ன கசய்ேப்யபாகிைது என்று பரியசாதிக்கப்
யபாகியைன், முதலில் உங்கள் ைசமுள்ள பாோணக் கட்டிகடள
ைரிடசோகக் கீ யழ டையுங்கள்.’’
யபாகர் ைிளக்கத்யதாடு இட்ை கட்ைடளப்படி, அைர்களும் டகப்பிடி
ககாண்ை ஓரடி உேரமும் ஒன்ைடர சாண் ைிட்ைமும் உடைே தங்கள்
மூங்கில் கூடைகடள ைரிடசோகக் கீ யழ டைத்தனர்.

``உங்கள் இடுப்பில் கட்டிேிருப்படதயும் அைிழ்த்து, கூடைேில்

யபாட்டுைிடுங்கள்...’’ என்ைார் யபாகர்.

அைர்களும் அவ்ைாயை கசய்தனர். அதன் பின் யபாகர் அஞ்சுகடனயும்

சங்கடனயும்தான் பார்த்தார்.

``பிராயன...’’

``நீங்கள் இருைரும் ஒரு காரிேம் கசய்ே யைண்டுயம...’’

``உத்தரைிடுங்கள்... காத்திருக்கியைாம்...’’

``இங்கிருந்து கதற்காக, மிகச்சரிோக ஒரு காக்டக இடளப்பின்ைிப்

பைக்க முடிந்த தூரமான அடர நாழிடக தூரத்தில் ஒரு மடுவும்,
மடுடை ஒட்டி ோடனக் கூட்ைங்களும் உள்ளன.’’

``நல்லது குருபிராயன!’’

``அங்யக அயநக தாைரங்கள் உள்ளன. அைற்ைில், `கசந்தாடு பாடை’

என்கைாரு மூலிடகத் தாைரம் உண்டு. அடத இனங்கண்டுககாண்டு
பைித்துைர யைண்டும். எனக்கு அதன் ரசம் மூன்றுபடி யைண்டும்...’’

``அது எப்படி இருக்கும் பிராயன?’’

``நான் ஒரு சுைடி தருகியைன். அதில் அதன் உருைம்

ைடரேப்பட்டிருக்கும். அதனருகில் கசன்று நாம் மூச்சுைிடும் பட்சத்தில்
அது குடழந்துைிடும். இந்தக் குைிப்புகள் யபாதும் என்று கருதுகியைன்...’’

``யபாதும் பிராயன... மீ தத்டத நாங்கள் பார்த்துக்ககாள்கியைாம்...’’

``அப்படிோனால் புைப்படுங்கள். புைப்படும் முன் நாகதாளியைர்

ைடளேத்டத இரு கால்களிலும் கட்டிக்ககாள்ளுங்கள்.’’
``நாகங்கள் மிகுந்த ைனமா இது?’’

``ஆம்... தடரப்பரப்பில் நாகங்கள் மிகுதி. கபாதுைாக கநல் ைேலும்

அருகில் மடலயும் இருந்தால் உறுதிோக அங்யக நாகம் இருக்கும்.
கநல் ைேல் என்பது தைடளக்குஞ்சுகள் கபருகிை உதவும் ஓர் இைம்.
தைடளக்குஞ்சுகள் மிகுந்த இைத்தில் நாகமும் மிகுதிோகும். அடை
மடலேடிைாரப் பகுதிேில் பாடைகளுக்குக் கீ ழ் பதுங்கி ைாழ்ந்திடும்.’’

``அப்படிோனால் ராஜாளிக் கழுகுகளும், பருந்து, கருைன்

யபான்ைடையும்கூை இருக்குமல்லைா?’’

``உறுதிோக இருக்கும். சுருக்கமாகக் கூறுைதானால் மடலேடிைாரம்

என்பது குைிஞ்சி நிலமும் மருத நிலமும் கலந்து கிைக்கும் மருதாக்குைி
நிலம் என்பதாம். இங்யக ஊர்ைன, பைப்பன, மிதப்பன, கநளிைன, திரிைன
என ஐைடக உேிரினங்களும் நிடைே இருக்கும். இடை ஒன்றுக்கு
ஒன்று ஆதாரம்! ஊர்ைதில் பாம்புகளும், பைப்பதில் பருந்து, ககாக்கு
முதலானடையும், மிதப்பதில் தைடள, யதடரகளும், கநளிைதில்
புழுக்களும், திரிைதில் ஆடுமாடுகளும் அைக்கம்.

இது மிகுந்த இைத்தில் தாைரங்களும் கசழிப்பாக இருக்கும். மூன்ைடிக்

குடைைில் மண்ணர்ீ கபருகிேிருக்கும். இங்யக மனித இனம் பசிேின்ைி
ைாழ முடியும். இந்த மனிதர்களிலும் ஐைடகச் கசேல்பாடுகளுடைே,
`பஞ்சம ைிடனேர்’ என்பர் இருப்பது ஒரு கிரமமாகும். அதாைது,
`உழுைது, யைட்டைோடுைது, பாண்ைம் கசய்ைது, ைாணிபம் புரிைது,
கடலோளுைது’ என்படையே அந்த ஐைடக ைிடனப்பாடு. நிலத்டத
உழுது பேிரிடுபைனால் கநல்லும் பிை பேிர்களும் கிட்டும்.
யைட்டைக்காரன் மற்ை உேிரினங்கடள உணைின் நிமித்தம்
யைட்டைோடுைதன் மூலம் அதன் கபருக்கத்டதக் கட்டுப்படுத்துைான்,
பாண்ைம் கசய்யைாரால் சட்டிபாடனகள் மட்டுமன்ைி இைர்களின்
பிரியதாயர ைடு
ீ கட்டுைதும், கிணறு கைட்டுைதும் என்று ைாழத்
யதடைப்படும் கபாருள் உற்பத்தி புரியைாராைர். இைர்களாயலயே
கட்டில் முதல் ஆடை ைடர கிடைத்திடும். இைர்கள் உடழப்பால்
ைிடளந்தடத ைாணிபம் புரிபைன் ைாங்கி, ைிற்பான்.
நால்ைடக ைிடனபுரியும் இைர்களுக்கு மனநலம் மிக முக்கிேம்.
அதன்கபாருட்டு இைர்கள் மகிழ்ைின் நிமித்தம் ஆைல்பாைல் புரியைாயர
கடலோளுபைர் ஆைார். இைர்களின் உட்பிரிைில்தான் ஆசிரிேன்,
ஆசுகைி என்யபாரிலிருந்து கணக்காளன் முதல் காடு காப்பான்
முதயலார் அைக்கம். கமாத்தத்தில் இது ஒரு ைரிடச... ைரிடசக்கு
இன்கனாரு கபேர் கிரமம். கிரமயம மருைி, `கிராமம்’ என்ைானது.’’

- அஞ்சுகடனயும், சங்கடனயும் மூலிடகக்காக அனுப்பும் அந்தச்

சமேத்திலும் எல்யலாரும் அைிந்திைப் பல அரிே கசய்திகடள யபாகர்
கூைிேடதக் யகட்டு எல்யலாருயம ைிேந்தனர்.

கருமார்கள் இருைரும் யபாகடர மிக கநருங்கி, ``சாமி, ஆண்யை... நாங்க

நிரந்தரமா உங்கயளாையை இருந்திடுயைாம். உங்கடளப் பார்த்ததுல
இருந்து எங்களுக்குள்ள எவ்ைளவு மாற்ைங்கள் கதரியுமா... ஒவ்கைாரு
கநாடியும் ஒரு புதிே ைிேேம் கதரிேைருது. ைாழ்ைில் ஒரு அடி
யமயலறுைதும் கதரிகிைது. இவ்ைளவு நாள்களாகப் பசிக்குத்தான்
ைாழ்ந்திருக்கியைாம். ருசிக்கு இங்யகதான் ைாழ்கியைாம்’’ என்ைனர்.

யபாகர் புன்னடகத்தார்.

``அன்பர்கயள! நீங்கள் நிரந்தரமாக என்யனாடு இருப்பதில் எனக்கு எந்த

ஆட்யசபமும் இல்டல. நான் எனது ககாட்ைாரத்டத ஓர் உலகளாைிே
அைிவுக்யகாேிலாக டைத்திருக்கயை ைிரும்புகியைன். இந்த உலகில்
நமக்குத் யதடைோன சகலமும் உள்ளன. அைற்டை அடைே நமக்குத்
யதடை அைிவு. இந்த அைிைிலும், `பகுத்தைிவு’ என்று ஒன்று உள்ளது.
அடத, `நுட்ப அைிவு’ என்றும் கூைலாம். இந்த நுட்ப அைிவுக்கு
ஏராளமான அனுபைங்கள் யதடை. அனுபைங்கயள ஒருைடன
ஆசானாக்கும். அந்த அனுபைங்களிலும் யதால்ைிடேத்
தழுவும்யபாதுதான் அைிவு மிகக் கூர்டமோகும்.

நன்ைாகவும் கைனமாகவும் யகட்டுக்ககாள்ளுங்கள். உங்கடள ைலி

ஒன்றுதான் ைலிடமமிக்க ைனாக்கும். எனயை, ைலி
ஏற்படும்யபாகதல்லாம் மகிழ்ச்சி அடையுங்கள். எந்த இன்பமும் நம்டம
ைளர்க்காது. துன்பயம ைளர்க்கும். எனயை, துன்பம் ைரும்யபாது
ஆழ்மனதில் அடத ைரயைற்று மகிழப்பழகுங்கள்.

எைன் ஒருைன் துன்பம் கண்டு அஞ்சாது அடத இன்பம்யபால் கருதி

அனுபைிக்கிைாயனா, அையன கபரும் தடலைனாைான். தடல
இருப்பைர்கள் எல்லாம் தடலைனாகிைிை முடிோது. அந்தத்
தடலக்குள் தடலோனடை அவ்ைளவும் இருக்க யைண்டும்!’’

யபாகரின் கருத்டத அங்குள்ள நைமரில் மீ தமுள்ள ஏழு யபரும் யகட்ை

ைண்ணமிருக்க, யபாகர் அடுத்து என்ன கசய்ேப் யபாகியைாம் என்படதக்
கூைலானார்.

இடத நீங்கள் ைலம் ைரும்யபாது இதன் கதிர்ைச்சு

ீ உங்கள் கமாத்தத்
திசு உைடல ஊடுருைி, யநாய்க்கான கிருமிகள் இருந்தால் அைற்டைச்
கசேலிழக்க டைக்கும். உைலிலுள்ள சுரப்பிகள் சரிோகச் சுரக்காமல்
இருந்தால், அந்தச் சுரப்பிகள் பசுைின் பால்மடியபால் சுரக்கத்
கதாைங்கும்!’

``சீைர்கயள!

இந்த நைபாோணங்கடள நான் கசந்தாடு பாடை மூலிடகச் சாற்ைில்

கலந்து, யலகிேப் பதத்துக்குக் கலடைடே உருைாக்கி, அடதத் தாமடர
இடலேளவுக்கான ைட்ைமாகவும், நம் நகத்தினளவு பருமயனாடும் தட்டி
கைேிலில் காேடைக்கப் யபாகியைன். கைேிலில் காய்ந்த பாோணக்
கலடைடேப் பின் கபாடிோக்கி, அதன்பின் மீ ண்டும் கசந்தாடு பாடை
மூலிடக ரசத்தில் கலடைோக்கி, அடத மீ ண்டும் கைேிலில்
காேடைக்கப் யபாகியைன். அயதயபால் இன்கனாரு முடை என்று
நைபாோணமும் - கசந்தாடு பாடைச் சாறும் கலந்த கலடை காய்ந்து,
பின் இறுதிேில் கபாடிோக ஆக்கப்படும். பின் இடத எடைேிட்டு ஒரு
பலத்துக்கு அதாைது நூறு மிளகு அளவுக்கான எடைக்கு ஒரு மிளகளவு
தங்கம் என்று இதன் எடைேளவுக்கான தங்கத்டதயும் இயதாடு
யசர்த்து, இறுதிோக மடலேிலிருந்து கபற்று ைரப்பட்ை உதக நீரில்
இந்த நைபாோணத் தங்கம் கலந்த கபாடிடேக் கலந்து, திரும்ப
யலகிேப் பதத்துக்கு மாற்ை ைிடழயும்யபாது இது உயலாக
குணம்ககாண்ை ஒரு குழம்பாக ஆகிைிடும்.

அந்தக் குழம்டப இயதா இந்த லிங்க சுடதக்குள் ஊற்ைிை, அது இறுகி

உறுதிோகிைிடும். பின் யமலுள்ள மண் பூச்டச உடைக்கவும் நீலகண்ை
பாோண லிங்கம் நமக்குக் கிடைத்துைிடும்.

இந்த நீலகண்ை பாோண லிங்கம் கதிர்ைச்சு

ீ மிக்க ஒன்ைாக இருக்கும்.
இதன் எதிரில் அமர்யைாரும் இதன் கதிர் ைச்சுக்கு
ீ ஆளாைர். அந்த
ைச்சு
ீ அபரிமிதமான ஆற்ைல் தரும். மனம் ஒருடமப்படும்.
புரிோதகதல்லாம் புரிேைரும். நம்டமத் தீேசக்திகள்
ஆட்ககாண்டிருந்தால் அடை நம்டம ைிட்டு ைிலகிைிடும்’’ என்ைபடியே
சீைர்கடளப் பார்த்தார். அைர்கள் பிரமிப்யபாடு பார்த்தபடியே இருந்தனர்.
``என்ன பார்க்கிைீர்கள்... இடத நீங்கள் ைலம் ைரும்யபாது இதன்
கதிர்ைச்சு
ீ உங்கள் கமாத்தத் திசு உைடல ஊடுருைி, யநாய்க்கான
கிருமிகள் இருந்தால் அைற்டைச் கசேலிழக்கடைக்கும். உைலிலுள்ள
சுரப்பிகள் சரிோகச் சுரக்காமல் இருந்தால், அந்தச் சுரப்பிகள் பசுைின்
பால்மடியபால் சுரக்கத் கதாைங்கும்!’’

``அப்படிோனால் இது மருந்து எனப்படுைதா?’’

``ஆம்... உைல், உள்ளம் இரண்டுக்கும் இதுயை மருந்து. உைம்டபக்

கற்யகாட்டை ோக்கிக்ககாண்டு, மனடதயும் சூரிேசந்திரர்யபால்
ஒளிப்பிழம்பாக்கிக்ககாண்டு, தீர்க்க முடிோத பிரச்டனகடளகேல்லாம்
தீர்க்கலாம். கமாத்தத்தில் அமிர்தம் குடித்த யதைனாக இது
ஒவ்கைாருைடனயும் ஆக்கிைிடும்...’’

- யபாகர் கண்களில் ஒளி கபாங்கச் கசான்னைிதயம கபரும் பிரமிப்டப

அளிப்பதாக இருந்தது!

இன்று அந்தப் கபட்டிடேத் திரும்ப தன்னால்தான் திைக்க முடியும்

என்பதுயபால் அடத மூடிைிட்டு யைகமாக பாரதியோடு
ஆஸ்பத்திரிக்குப் புைப்பட்ைான் அரைிந்தன். பாரதியும் ஓடிப் யபாய் ஒரு
ரப்பர்யபண்டில் தன் கூந்தடலக் கட்டிேைாறு, யஹண்ட்யபக்டக
எடுத்துக்ககாண்டு ைந்து யசர்ந்தாள். பானு பார்த்துக்ககாண்யை
இருந்தாள். அைடள ஒரு ைிநாடி கூர்ந்து பார்த்த பாரதி, ``பானு... நீயும்
எங்ககூைப் புைப்படு...’’ என்ைாள்.

பானு அடத எதிர்பார்க்கைில்டல. பின் அைளும் யைகமாகப்

புைப்பட்ைாள்.

``பாட்டி... நாங்க யபாேிட்டு ைர்யைாம். ஆஸ்பத்திரி நிடலடே யபான்

பண்ணிச் கசால்யைன். அப்புைம் இந்தப் கபட்டி பத்திரம். அந்த அகமரிக்க
யஜாடி திரும்ப ைந்தா எனக்கு யபான் பண்ணு. கபட்டி பத்திரம்! நான்
அடதத் தூக்கிக் ககாடுக்கை ைடர அது நம்ப கசாந்தம்கைடத
மைந்துைாயத...’’ என்று உறுதிோகச் கசால்லிக்ககாண்யை கைளியே கார்
யநாக்கி நைந்தாள்.
அரைிந்தன் காரில் ஏைி அமர்ந்து அடத ஸ்ைார்ட்டும்
கசய்துைிட்டிருந்தான். பானுவும் பாரதியும் ஏைிக்ககாள்ளவும் பாேத்
கதாைங்கிேது அது! மருதமுத்துவும் பார்த்துக்ககாண்யைேிருந்தான்.

கார் அந்த பங்களாடை ைிட்டு ைிலகிே சில கநாடிகளில் இன்கனாரு

கார் உள் நுடழந்தது. அந்தக் காரில் யோகி திவ்ேப்ரகாஷ்ஜி!

பட்டு ஜிப்பா, பத்து சைரனுக்குக் குடைோத புலிப்பல் கபாருத்தப்பட்ை

தங்கச்சங்கிலி, ைிரலில் நைரத்தின யமாதிரம் என்று ஒரு நாதஸ்ைர
ைித்ைான்யபால் காரிலிருந்து இைங்கினார். மருதமுத்து ஓடி ைந்து
அைடரப் பார்த்தான். ``ோர் சார் நீங்க?’’

``நீ மருதமுத்துதாயன?’’ - அைரிைம் கதாைக்கயம அதகளம்.

``ஆமாம் சார்...’’

``என்ன கராம்பக் குழம்பிப் யபாேிருக்கிோ..?’’

``அ... ஆமாம் சார்... நீங்க?’’

``நான் இந்த ைட்ல

ீ எல்லாருக்கும் கதரிஞ்சைன்தான். ஆமா,
முத்துலட்சுமிேம்மா இருக்காங்களா?’’

- திவ்ேப்ரகாஷ்ஜி யகட்கும்யபாயத முத்துலட்சுமியும் ைாசல்பக்கமாக

ைந்துைிட்ைாள். திவ்ேப்ரகாடேப் பார்க்கவும் அைளிைம் ஒரு கமல்லிே
பரைசம்.

இந்த நீலகண்ை பாோண லிங்கம் கதிர்ைச்சு

ீ மிக்க ஒன்ைாக இருக்கும்.
இதன் எதிரில் அமர்யைாரும் இதன் கதிர் ைச்சுக்கு
ீ ஆளாைர். அந்த
ைச்சு
ீ அபரிமிதமான ஆற்ைல் தரும். மனம் ஒருடமப்படும்.
புரிோதகதல்லாம் புரிேைரும்

``அையை... நீங்களா?’’

``நாயனதான்... எப்படிம்மா இருக்கீ ங்க..?’’

``நல்லா இருக்யகன் - உள்ள ைாங்க...’’

- முத்துலட்சுமி அடழத்திை திவ்ேப்ரகாேும் தடைேின்ைி உள்யள

நுடழந்தார். நுடழயும்யபாயத பளிச்கசன்று கண்ணில்பட்ைது அந்தப்
கபட்டி. நின்று, தீர்க்கமாக ஒரு பார்டை பார்க்கும்யபாயத அைரின்
ைியசே சக்தி, அரைிந்தன் அடதத் திைந்து உள்ளிருந்து எடுத்துப் பார்த்த
சகலத்டதயும் அைருக்குள் காட்சிப்படுத்திைிட்ைது.

ஒரு சிரிப்யபாடும் சிலிர்ப்யபாடும் அதனருயக கசன்று கும்பிட்ைபடி

நின்ைார். முத்துலட்சுமிக்கு ஒயர ஆச்சர்ேம்.

``இந்த கபட்டியோை ஒயர ஓரிோட்ைம்! உங்களுக்கும் இடதப் பத்தித்

கதரியுமா?’’ என்று ஆரம்பித்தாள்.
``கதரியுமாைா? என் கஜன்மயம இதுக்காகத்தான்னா
பார்த்துக்கங்கயளன்...’’ என்ைார்.

முத்துலட்சுமிக்கு அது பக்திோ இல்டல சுேநலமா என்று

கதரிேைில்டல.

``நீங்க என்ன கசால்ைீங்க?’’ - என்று சந்யதகமாய் இழுத்தாள்.

``இது பூடஜக்குரிேதுன்னு கசால்ல ைந்யதன். என்ன உள்யள ஒரு

லிங்கம் இருக்குதா?’’

``ஆமாம்... இந்த லிங்கத்டத நான் சின்னப் கபண்ணா இருக்கும்யபாயத

தரிசனம் கசய்திருக்யகன்.’’

``ககாடுத்து கைச்சைங்க...’’

``நானா... அைப் யபாங்க ஜி! என் மகடன நிடனச்சா என் கநஞ்யச

பைபைங்குது.’’

``அைர் கபாழச்சிக்குைார்... கைடலப்பைாதீங்க...’’

``நிஜமாைா?’’

``இங்யக துக்கம் ஏற்பை ைாய்ப்பு இல்டல. அப்படி இருந்தா என்

திருஷ்டிேில கதரிஞ்சிருக்கும்.’’

``ைாங்க... உக்காந்து யபசுயைாம்...’’

- முத்துலட்சுமி அடழத்தபடியே ஹாலில் கிைந்த யசாபாைில் கசன்று

அமர்ந்தாள். அைரும் கதாைர்ந்து நைந்தார். ைட்டின்
ீ சகல
பாகங்கடளயும் நைக்கும்யபாயத பார்த்து முடித்தார். அடைக்கலம்மா
கண்ணில்பட்ைாள். மருதமுத்துவும் பக்கைாட்டில் ஜன்னல்ைழிோகப்
பார்த்தபடி இருந்தான்.

``காபி சாப்பிைைீங்களா?’’ - இதமாகக் யகட்ைாள் முத்துலட்சுமி.

``யமார் இருந்தா ககாடுங்க. நான் சில கட்டுப்பாடுகள் உடைேைன்...
ஆமா எங்யக பாரதி?’’

``இப்பதான் ஆஸ்பத்திரிக்குப் புைப்பட்டுப் யபாேிருக்கா. அங்யக என்

மகன் நிடல ஒவ்கைாரு யநரம் ஒவ்கைாரு மாதிரி இருக்கு.
இப்யபாடதக்குப் பிடழக்க மாட்ைான்கைதுதான் நான் புரிஞ்சிகிட்டிருக்கை
உண்டம...’’ முத்துலட்சுமிேின் கண்களிலும் கசிவு!

``அப்படிச் கசால்லாதீங்க... அைருக்கு இப்யபாடதக்கு மரணமில்டல.

நம்புங்க...’’

``உங்க ைார்த்டதடே நான் நம்பயைன். உங்க சக்திடேத்தான்

பழநிேியலயே பார்த்துட்யையன...’’

- அப்யபாது யமாரும் ைந்தது. காதில் ைிழுந்தடத டைத்யத

அடைக்கலம்மா எடுத்து ைந்திருந்தாள்.

``பரைால்லியே... நீங்க கசால்ைதுக்கு முந்தி எடுத்துகிட்டு

ைந்துட்ைாங்கயள...’’ என்று டகநீட்டி யமார் கிளாடை
ைாங்கிக்ககாண்ைார். அடைக்கலம்மா முகத்தில் பதிலுக்கு எந்த
உணர்வுமில்டல.

``பாைம் இைங்க... மகள் புருேடன இழந்த துக்கத்துல இருந்து மீ ள

முடிோம இருக்காங்க... கைடலப்பைா தீங்க. அப்படி நைக்கணும்கைது
ைிதி. நைந்து முடிஞ்சிடுச்சு. இனி என்ன நைக்கும்கைதுதான் எதிர்காலம்.
அந்த எதிர்காலம் கராம்ப நல்லா இருக்கு. உங்க மகளுக்கு இன்கனாரு
கல்ோணம் நைந்து, அைங்க கராம்ப நல்லா இருப்பாங்க. யைான்ட்
கைார்ரி...’’

- திவ்ேப்ரகாஷ் அப்படிச் கசான்ன கநாடி மின்னல் யைகத்தில்

அடைக்கலம்மாைிைம் ஒரு மாற்ைம். முகத்திலும் இருள் ைிலகி, ஒரு
புது கைளிச்சம்பட்ைதுயபால் ஓர் உணர்ச்சி.

``உங்க ைாய் முகூர்த்தம் பலிக்கட்டும்’’ என்ைாள்.

``ஆமா ஆஸ்பத்திரிக்கு இந்தப் கபட்டிேிலிருந்து எடதோைது
எடுத்துக்கிட்டுப் யபானாங்களா?’’ - யபாட்டுைாங்கத் கதாைங்கினார்
திவ்ேப்ரகாஷ்ஜி.

``ஆமாம்... ஏயதா ரசமணிோம். அடத இடுப்புல கட்டினா நல்லதாயம?’’

``அப்படிோ... ரசமணியோை யபாேிருக்காங்களா?’’

``உங்களுக்கு ரசமணி பத்தி ஏதாைது கதரியுமா?’’

``நல்லாத் கதரியுயம... அது ஒரு மருந்துக்கலடைதான்... கராம்ப நல்லா

யைடல கசய்யும்.’’

``அப்படித்தான் அந்த யஜாசிேரும் கசான்னார்.’’

``ஓ... அந்த யஜாசிேர் யைை ைந்துட்ைாரா?’’

- திவ்ேப்ரகாஷ்ஜி முகத்தில் பலைித மாற்ைங்கள். பின் திோனிக்கும்

முேற்சியும்.

``என்ன கசய்ேைீங்க?’’ - முத்துலட்சுமி யகட்ைாள். அைரிையமா பதில்

இல்டல! முத்துலட்சுமிேிைம் அதிர்ச்சி...

ஹாஸ்பிைல்!

ஒரு பைடை பைந்து ைந்ததுயபால் மிக யைகமாக ைந்திருந்த

யஜாதிைடர கயணச பாண்டிேன் பார்த்து ஆச்சர்ேப்பட்ைார். அத்தடன
ைிேர்டை, ைிறுைிறுப்பு...

``என்ன யஜாசிேயர... என்ன நைந்யத ைந்தீங்களா?’’

``இல்டல கயணசபாண்டி. ஆமா, எம்.பி இப்யபா எப்படி இருக்கார்?’’

``என்னத்டதச் கசால்ல... எனக்யக நம்பிக்டக யபாேிடிச்சு.’’

``நம்பிக்டக இழக்காயத கயணசபாண்டி. எம்.பி இப்ப எங்யக இருக்கார்?’’

``எங்யக இருப்பார்... எல்லாம் ஐசியூவுலதான்...’’

``முதல்ல இப்யபா அங்யக யபாயைாம்... அைடரக் காப்பாத்தை மருந்து

கிடைச்சிடுச்சு...’’

``என்ன கசால்ைீங்க?’’ - நைந்தபடியே யபசிக்ககாண்ைனர். மருந்து ைாடை

மூக்டகக் குடைே ஐசியூ கதடைத் திைந்து உள் நுடழந்தனர். அது
உைைினர் அனுமதி யநரம்! எனயை, தடைகளில்டல. ராஜா மயகந்திரன்
மூக்கு ைாகேல்லாம் டியூயபாடு படுத்திருந்தார். அருகில் கைலிைிேன்
கபட்டி யபான்ை மானிட்ைரில் ஓர் ஒளிப்புள்ளி கமல்ல ஓடிேபடி
இருந்தது. அருகில் எைருமில்டல.

யஜாதிைர் டககடள ஆட்டிச் கசான்னபடியே ஹார்ட்பீட் மானிட்ைடரப்

பார்த்தார். அதில் கமல்லச் கசன்ைபடி இருந்த ஒளிப்புள்ளிேிைம் ஒரு
யைகம் கதரிேத் கதாைங்கிேது!

``என்னய்ோ ோடரயும் காயணாம்?’’

``அதான் கசான்யனயன... ைாக்ைர்களும் நம்பிக்டக இழந்துட்ைாங்க...’’

``அதுக்காக இப்படிோ?’’

- யகள்ைியோடு ராஜா மயகந்திரடன கநருங்கித் தன்ைசமிருந்த

ரசமணிடே எடுத்து அைர் இடுப்பில் கட்ைத் கதாைங்கினார். அப்யபாது
பின்னாயலயே பாரதியும் அரைிந்தனும்கூை நுடழந்திருந்தனர்.

அைர்கள் ைரவும் யஜாதிைர் அந்த உருண்டைகடளக் கட்டி முடிக்கவும்

சரிோக இருந்தது.
``என்னத்தக் கட்ன ீங்க யஜாசிேயர?’’

``அவ்ைளவும் ரசமணி...’’

``அடத இப்பைா கட்ைது?’’

``இந்த ரசமணியே சாகைைடனப் பிடழக்க டைக்கைதுக்காகத்தான்

யபாகரால் கசய்ேப்பட்ைது. அது கதரியுமா உனக்கு?’’

``நீங்க மருந்து மருந்துங்கவும் ஏயதா யதன்ல குடழச்சு நாக்குல தைைப்

யபாைீங்கன்னு நிடனச்யசன். இப்படி யகாலி உருண்டைடேக் கட்ைதால
என்ன பிரயோஜனம். இது எப்படி யைடல கசய்யும்?’’

``கசய்யும் பார்... ககாஞ்சம் கபாறு...’’

- யஜாதிைர் டககடள ஆட்டிச் கசான்னபடியே ஹார்ட்பீட் மானிட்ைடரப்

பார்த்தார். அதில் கமல்லச் கசன்ைபடி இருந்த ஒளிப்புள்ளிேிைம் ஒரு
யைகம் கதரிேத் கதாைங்கிேது!

பாரதியும் அரைிந்தனும்கூைப் பார்த்தனர்..! ஒரு ைாக்ைரும் பார்த்தபடியே

ைந்தார். அைரிைம் ஓர் இனம்புரிோத பரபரப்பு... காரணம் அந்த
மானிட்ைர்!

- ததாடரும் ….17 Oct 2019

அன்று யபாகர் அளித்த பிரமிப்பு குடைோமல் அஞ்சுகனும், சங்கனும்
கசந்தாடுபாடை என்கிை மூலிடக இடலகடளப் பைித்து ைரப்
புைப்பட்ைனர்.

இதுயபால் ஒரு காரிேத்தில் இைங்கும்யபாது குருைின் ஆசீர்ைாதம்

மிகவும் முக்கிேம். எனயை அஞ்சுகனும் சங்கனும் யபாகர் முன் ைந்து
மண்டிேிட்டுத் தாங்கள் புைப்பைத் தோராகிைிட்ைடத உணர்த்தினர்.
அைரும் அைர்களின் சிரத்தின் யமல் டகடைத்து ``யபாய் ைாருங்கள்...
யபாகின்ை காரிேம் சிைக்கட்டும்’’ என்ைார்.

இருைருயம ஒன்றுக்கு நான்கு பிரம்புக் கூடைகடள

எடுத்துக்ககாண்ைனர்.

``சங்கா... அஞ்சுகா... மூலிடக பைிக்கும் முன் ைழிபாடு முக்கிேம்.

தாைர துக்கத்துக்கு இைமளித்துைிைக்கூைாது’’ என்ைார் யபாகர். ``நல்லது
பிராயன...'' என்ைபடியேதான் இருைரும் குடகடே ைிட்டு ைிலகினர்.
யபாகரின் கைனம் அைர்கள் ககாண்டு ைந்திருந்த நைபாோணங்கள்
பக்கம் திரும்பிேது. கருமார்கள் ைசம் ஒரு மண் தாழி இருந்து, அதில்
கலங்கலாய் நீர் இருந்தது. அந்தத் தாழிடே சுத்தம் கசய்து கைேில்
படும்படி கைளியே ஒரு பாடையமல் டைக்கச் கசான்னார் யபாகர்.
அகப்டப முத்துவும், மல்லியும் அந்தத் தாழிடேப் பக்குைமாய்ப்
பிடித்துக்ககாண்டு குடகக்கு கைளியே கசன்று கலங்கலான நீடரச்
சரித்து கைளியேற்ைிைிட்டு, தாழிடேயும் ஒரு பாடையமல்
கைேில்படும் இைத்தில் டைத்தனர்.

இரண்ைடி உேரம் ககாண்ை குறு உலக்டக ஒன்றும் அங்கு இருந்தது.

மருதடனயும் நாரண பாண்டிடேயும் அருகில் அடழத்த யபாகர்
``நீங்கள் இருைரும்தான் ஒன்பது பாோணங்கடளயும் ஒன்ைாகக்
கலந்து இடிக்கப் யபாகிைைர்கள்’’ என்ைபடியே குறு உலக்டகடே
மருதன் ைசம் தந்தார்.

``கைேிலில் காய்ந்திடும் தாழிடே எடுத்து ைந்து அதில் இந்த

பாோணங்கடளப் யபாட்டு ஒன்ைாகக் கலந்து நன்ைாக இந்தக் குறு
உலக்டகோல் இடிக்க யைண்டும். ஒன்பது பாோணங்களும்
ஒன்யைாகைான்று நன்ைாகக் கலந்துைிை யைண்டும். இடிக்கும்யபாது
இடிக்கும் ைிதம் ஒன்றுயபால் இருக்க யைண்டும். கபரும் ைிடசப்பாடு
கூைாது. சங்கனும் அஞ்சுகனும் கசந்தாடுபாடைத் தடழகயளாடு
ைந்திடும்யபாது நைபாோணக் கலடை தோராக இருக்க யைண்டும்’’
என்றும் கசான்னைர், பரிதி, சடைோன் இருைடரயும் பார்த்து ``உதக நீர்
தோராக இருக்கிைதல்லைா?’’ என்றும் யகட்டிை அைர்களும்
ஆயமாதித்தனர். எருடமத் யதாலால் டதக்கப்பட்ை ஒரு டபேினுள்
உதக நீர் தோராக இருந்தது.

யபாகர் குளிர்ந்துககாண்டிருந்த மண் லிங்கத்டத கநருங்கி அடதத்

கதாட்ைார். தாளமுடிந்த சூட்டில் இருந்தது அந்த லிங்கம். அடத
உற்றுப்பார்த்தார். முகத்தில் பலைிதமான உணர்வு ஓட்ைங்கள்.
கண்ணிரண்டும் அடதப் பிரதிபலித்தன! சீைர்கள் அைர் கசான்ன
யைடலகளில் ஈடுபட்டிருக்க, கசங்கானும், ஆழி முத்துவும் யபாகரின்
உணர்வுப்கபாதி மிகுந்த ைிழிகடளப் பார்த்து ைிேந்தைர்களாய்
``குருசாமி...’’ என்ைனர், தங்கள் பாடேேில்... யபாகரும் அைர்கடள
ஏைிைலானார்.

``லிங்கத்யதாை உேரமும் அகலமும் சரிோக இருக்குங்களா?’’

``சரிோக இருக்கிைது. ஒருைர் அமர்ந்து திோனிக்கும்யபாது அைர்

மடியமல் குழந்டத யபால் இது கபாருந்தி அமர யைண்டும் என்று
ைிரும்பியனன். அதற்கு ஏற்பயை நீங்களும் ைடிைடமத்துள்ள ீர்கள்.’’

``அப்படிோனால் இது யகாேிலில் நிடலோக இருக்கப்

யபாைதில்டலோ?’’

``இல்டல... இதற்கு ஓரிைம் யகாேில் இல்டல! இது ஒரு யகாளானது

பூமிடேச் சுற்ைி ைலம் ைருைடதப்யபால ைலம் ைரப்யபாகிைது.’’

``எதனால் அப்படி?’’

``அப்படித்தான்..! லிங்க கசாரூபம் என்பது ஒரு ைடிை மில்லாத ைடிைம்.

பரம்கபாருளின் கணித கசாரூபம் என்றும் கூைலாம். அதாைது, நீளம்,
உேரம், அகலம், ைட்ைம், சதுரம் என்னும் கணித ைடிைம் அவ்ைளவும்
லிங்கத்திைம் மட்டுயம உண்டு. அதிலும் பாோணத்தால்
உருைாகப்யபாகும் லிங்கம் இது ஒன்றுதான். இயத பாோணத்தால்
உருைாகப்யபாகும் முருகன் என்னும் தண்ைபாணி ஓரிைத்தில்
நிடலோக நிற்கப்யபாகிைான். ஆனால் இந்த லிங்கயமா உலடகயே
சுற்ைப்யபாகிைது.’’

இந்த லிங்கம் நான் முன்யப கசான்னதுயபால நீள அகல உேர சதுர

ைட்ைம் எனும் அளைிேல் அவ்ைளவும் உடைேது. இந்த அளைிேல்
ஒளி சார்ந்தது. அதாைது, கண்களுக்குப் புலப்படுைடதப் புரிந்துககாள்ள
உதவுைது.

``இந்த லிங்கம் மட்டும் ஏன் இப்படி உலடகச் சுற்ை யைண்டும்? இந்த

லிங்கம் கதாைர்பாய் எங்களுக்குள் பல யகள்ைிகள்...
யகட்கலாம்தாயன?’’

``யகளுங்கள்... நன்ைாகக் யகளுங்கள்! யகட்பைர்கடளயே சித்த உலகமும்

கபரிதும் ைிரும்புகிைது. அதனால்தான் எைடரயும் யகளப்பா என்யை
ஒரு சித்தன் ைிளிப்பான்! அயத சமேம் எல்லாக் யகள்ைிகளுக்கும்
ைிடை ைார்த்டதகளியலயே கிடைத்தும்ைிைாது. அடதயும் மனதில்
ககாள்ளுங்கள்...’’

``நல்லது குருசாமி... எங்கள் ைடரேில் இந்த லிங்க ைடிையம ஒரு

ைிசித்திரம்தான். மற்ை கதய்ைங்கள் எல்லாம் நம்யபால் மனித உருைில்
இருக்க, ஈஸ்ைரன் மட்டும் எதற்கு இப்படி லிங்கமாய் குழைிக்கல்யபால்
காட்சி தர யைண்டும்?’’

- ஆழிமுத்து யகட்ை யகள்ைிமுன் சிரித்த யபாகர் ``அய்ேயன... கதளிவுை

எப்யபாதும் யபச யைண்டும். லிங்கம் குழைிக்கல் யபான்ைதல்ல...
குழைிக்கல்தான் லிங்கம் யபான்ைது, இடத முதலில் புரிந்துககாள்...’’

"எப்படிச் கசான்னால் என்ன சாமி - இரண்டும் ஒன்றுதாயன?"

"ஒன்ைல்ல... இப்படி யமயலாட்ைமாய் சிந்திக்காமல் யகள்ைி யகட்கக்

கூைாது. ஒரு தாய் ஒரு பிள்டளடேப் கபறுகிைாள். அந்தப் பிள்டள
அப்படியே அந்தத் தாடேப்யபாலயை இருக்கிைது என்று
டைத்துக்ககாள்ளுங்கள். இருைரும் உருைத்தால் ஒன்றுயபால்
இருந்தாலும் தாேிைம் இருந்து பிள்டள பிைந்ததுயபால் பிள்டளோல்
ஒரு தாடேப் பிைக்க டைக்க முடியுமா?’’

"அது எப்படி முடியும்?"

"அப்படித்தான் இதுவும்... அந்த ஈசன் கபரும் படைப்பாளி! குழைிோல்

எடதப் படைக்க முடியும்?’’

"இப்யபாது புரிகிைது. உருை ஒற்றுடமக்காகயை அவ்ைாறு கசான்யனன்.

இருப்பினும் ஈசனார் அவ்ைிதம் உருைமற்ை உருைமாய் இருக்க எது
காரணம்?"

"ஈசன் என்றுகூைச் கசால்லாதீர்கள்... பரம் கபாருள் என்ைிடுங்கள்.

அல்லது, சர்ையலாக மகாசக்தி என்ைிடுங்கள். அந்த சக்திக்கு ைடிைம்
தந்தால் அது லிங்கம்யபால் இருக்கும். இந்த லிங்கம் நான் முன்யப
கசான்னதுயபால நீள அகல உேர சதுர ைட்ைம் எனும் அளைிேல்
அவ்ைளவும் உடைேது. இந்த அளைிேல் ஒளி சார்ந்தது. அதாைது,
கண்களுக்குப் புலப்படுைடதப் புரிந்துககாள்ள உதவுைது.

அடுத்து அந்த மகாசக்திோனது நம் சக்தியபால் ஓர் அளைிற்கு

உட்பட்ைதல்ல... கபௌதிக ைரம்புகளுக்கு அப்பாற்பட்ைது! அதாைது அது
எல்டலேற்ைது! அதனால்தான் இத்தடன கபரிே பூமிடேப் படைத்து
அதில் யகாைானுயகாடி உேிரினங்கடளயும் உருைாக்கி, அதற்கும்
யமலாய் சூரிே சந்திரர் நட்சத்திரர், நைமர் என்றும் ஒரு கபரும் யகாள்
கூட்ைத்டதயும் படைத்து இடதகேல்லாம் ஒரு கட்டுப்பாட்டுக்குள்
டைத்து அதனால் நிர்ைகிக்க முடிகிைது.

அவ்ைளவு கபரிே சக்திடே நாம் நம்யபால் மனித ைடிைாய்க் காண்பது

ஒரு ைிதம். அப்படிக் காண்பயத நமக்குச் சுலபமானதும்கூை...
இருப்பினும் உண்டம என்னகைன்ைால் நாம் அந்த மகாசக்திடே
நம்டமப்யபால மனித ைடிைில் பார்க்க முடனடகேில் அதன் சக்தி
நமக்கான அளைில் சுருங்கிைிடுைடதயும் மறுக்க முடிோது.
அதனாயலயே நம் இடை ைடிைங்கள் மானிை உருைில்
இருந்தயபாதிலும் நம்மிைம் இல்லாத, நாம் ைிரும்பினாலும் அடைே
முடிோத ைடிைில் பல கதய்ைங்கள் காட்சி தருகின்ைன! நாரணனின்
பாம்புப் படுக்டக, அைனது அஷ்ைதசபுஜ கரங்கள், பிரம்மனின்
சிரைரிடச; ஈசனின் சிரம் யமயலயே கங்டக, கழுத்தில் பாம்பணி;
ைிநாேகப்கபருமானின் ோடன முகம்... இப்படிச் கசால்லிக்ககாண்யை
யபாகலாம். இதில் லிங்க கசாரூபம் மிகுந்த கபாருட்கசைிவுடைேது.

மனம் ககாண்ை மனிதர்களான நமக்கு ஆடச, பாசம் என்கிை

உணர்யைாடு கூடுதலாய் ஆைாம் அைிவு என்பது அருளப்பட்டு மனிதன்
மட்டுயம தான் ைாழ்ந்திடும் ைாழ்வு பற்ைிே புரிதல் உடைேைனாக
உள்ளான். பிை உேிர்கள் எதற்கும் அந்தப் புரிதல் கிடைோது.

உேிர்ைாழப் யபாதுமான அைியைாடும் உணர்ைாலும் ைாழ்படையே

மற்ை உேிரினங்கள். இதில் தான் ைாழ்ந்திடும் ைாழ்வு பற்ைிே புரிதல்
உள்ள மனிதனால் மட்டுயம எதற்கு இந்த ைாழ்வு என்கிை யகள்ைிடே
எழுப்ப முடியும். அப்படியே நான் ோர், எதற்காக மனிதனாகப்
பிைந்துள்யளன், இந்தப் பிைப்பில் நான் என்ன கசய்ே யைண்டும் என்கிை
ைிசாரங்ககளல்லாமும்கூை மனிதப் பிைப்புக்யக உரிேடை.

இந்தக் யகள்ைிகளுக்ககல்லாம் சரிோன ைிடை ஒன்றுதான். அது

ஆத்மா பரமாத்மா என்பதாகும். ஆத்மாைாய் உள்ளைடர கணக்கில்லாத
பிைைிகள் பிைக்க யநரிடும். பரமாத்மாயைாடு கலந்துைிட்ைால் மட்டுயம
ைிடுதடல. இந்த ஆத்மா அவ்ைாறு பரமாத்மாயைாடு கலக்கத்
தன்டனேைிதயல முதல் யதடை. தன்டனேைியும் முடிைில் பரமாத்மா
புரிேத்கதாைங்கிைிடும். அந்தப் பரமாத்மாடை சிைகமன்றும்
ைிஷ்ணுகைன்றும் பிரம்மகமன்றும் தனித்த கபேர்களில் கசால்லி
அைற்றுக்ககாரு ைடிைத்டதயும் உருைாக்கி அந்த ைடிைிலிருந்து
ைிடுதடலக்கான பக்திடேத் கதாைங்குைதுதான் மனிதப்யபாக்கு.

பக்திபுரிைது என்பதும் எளிதல்ல. பக்திேில் அைிடை எப்படிப்

பேன்படுத்துகியைாம் என்பது மிக முக்கிேம். இந்த அைிவு ஒரு சமேம்
பக்தி உணர்டையே சந்யதகித்து அது ஒரு மூைத்தனம் என்பதுயபால்
காட்டும். தன் சந்யதகத்துக்கு ைலுச்யசர்க்க அது ஏராளமான
யகள்ைிகடளக் யகட்கும். அதில் முதல் யகள்ைியே `நீ கைவுடளப்
பார்த்திருக்கிைாோ - பார்க்காத ஒன்டை எப்படி நம்பலாம்?' என்பதாகும்.
அடுத்து `பார்க்காத கைவுடள நீ எப்படி மனித ைடிைாக்கலாம். மனித
ைடிடைைிை யமலான ஒரு ைடிைமும், அந்த கைவுள் இருந்தால்,
அைருக்யகா இல்டல அைனுக்யகா இல்டல அதற்யகா
இருக்கலாமல்லைா?’ என்று யகட்கும். இப்படி இந்தக் யகள்ைிகள்
ைிரிந்துககாண்யை யபாகும். அவ்ைளவு ஏன், இப்படிப்பட்ை யகள்ைிகளால்
தான் சித்தமும் திைக்கிைது. சித்தர்கள் உலகில் இடதைிை யமலான
யகள்ைிகடளக் யகட்ை சித்தர்கள் பலர் உண்டு.

`கைவுள் கைளிேில் இல்டல - நான்தான் கைவுள்! நீ அடத

நம்பாைிட்ைால் அதில் எனக்கு எந்த ைருத்தமும் இல்டல. நீ நம்பி
என்னாகப் யபாகிைது? இல்டல ோர் நம்பி என்னாகப் யபாகிைது? நம்பும்
ஒன்டையே நம்பாமலும் யபாக முடியும்.. எனயை என் கருத்டத இன்று
ஏற்காயதார் நாடள ஏற்பைர்களாைர்'
ீ - என்று எங்களில் ஒரு சித்தன்
கசான்னடத இப்யபாதும் உங்கள் முன் டைக்கியைன்.

கைவுள் சிந்தடன இப்படி ஆத்மா பரமாத்மா என்று கதாைங்கி, பரமாத்மா

உண்டமோனால் அடதப் படைத்தது ோர் என்றும் யகட்டு, `யகள்ைிகள்
யகள்ைிகள் யகள்ைிகள் யகள்ைிகள்' என்று யகள்ைிகளாகத்
கதாைர்ந்தபடியே இருக்கிைது. இைற்றுக்ககாரு சரிோன கதளிைான
பதிடல லிங்க கசாரூபயம ககாண்டுள்ளது என்பயத என் முடிைாகும்.
நான் இப்யபாது கசான்ன எல்லாக் கருத்துகயளாடும் லிங்க ரூபத்டதப்
பாருங்கள். அது உருைமா உருைமற்ைதா? அது நீளமானதா
அகலமானதா உேரமானதா ைட்ைமானதா சதுரமானதா? அழிந்து
மடையும் நிைம் ககாண்ைதா, இல்டல, உலகப் கபாது நிைமான கறுப்பு
நிைமானதா?

அதில் ஒன்டைச் யசர்க்க முடியுமா, இல்டல, மூடி மடைத்துப்

பிரிக்கத்தான் முடியுமா? அது ஆணா, கபண்ணா, இரண்டுமற்ைதா?
அதற்குக் காலுண்ைா, டகயுண்ைா? கண் காது மூக்கும் உள்ளதா,
இல்டலோ? இருக்கிைது என்ைால் கபாருத்திப் பார்க்கலாம் - இல்டல
என்ைால் நீக்கி யநாக்கலாம்.

இந்த ரூபம் பிரத்யேகமாக ஒரு சிந்தடனடே நீங்கள் கசய்ே ைிைாது.

இடத டைத்யத நீங்கள் சிந்தடனடேச் கசய்ே முடியும். இது எல்லாச்
சிந்தடனகடளயும் ஏற்படுத்தும். அதில் இது ஆண்குைி யபால்
இருக்கிைது என்பதும் ஒன்று. நீ எப்படி நிடனக்கிைாயோ அல்லது
சிந்திக்கிைாயோ அதற்யகற்ப உன்னுள் இது தன்டன ைிரித்துக்
ககாள்ளும். கமாத்தத்தில் இந்த ரூபம் உன் மனதில் பலைாய் ைிரியும்.
சிைடக ைிரிக்கும் பைடைக்கு எப்படி திடசகள் கிடைோயதா அது
யபால் லிங்கம் குைித்த சிந்தடனக்கும் எல்டல கிடைோது.

இடதச் சிக்ககனப் பிடித்துத் தன்டன அைிந்தைர் உண்டு. எள்ளி

நடகோடித் திரியைாரும் உண்டு. இரவு பகல் என்று இரண்டு நிடலேில்
பூமிப்பந்யத இருக்கும்யபாது, மனிதர்கள் மட்டும் ஒயர நிடலேில் எப்படி
இருக்க முடியும்? இப்படியும் அப்படியுமாகயை எல்யலாரும் இருப்பர்.
இது கபாதுைில் இருந்து அடனத்டதயும் பார்த்தபடியே இருக்கிைது.

ைடிைம் என்னும் ைடகேில், இப்படிப்பட்ை இந்த லிங்கம் சக்தி என்னும்

ைடகேில் பஞ்ச பூத சக்திகடளயும் தன்னுள் நை பாோண ைடிைில்
ககாள்ளப்யபாகிைது. இதன் சக்திக்கு இடணோன ஒன்று இந்த உலகில்
இருக்கப்யபாைதில்டல. இதன்யமல் படும் காற்று முதல் நீர் ைடர
சகலமும் மருந்து. இடதக் காணும் கண்களும் கூை குணப்பாடு
அடையும். ஒரு இேற்டக அழகு எப்படி தான் இருந்த இைத்தில்
இருந்துககாண்டு பார்ப்பைர் மனதில் யபரானந்தம் தருகிையதா அடத
இதுவும் தரும். ஒரு படி யமயல யபாய்ச் கசால்லட்டுமா?’’ - யபாகர்
பிரான் லிங்கம் குைித்த ைிைரணத்தில் இறுதிோக இப்படிக் யகட்டு
நிறுத்தினார்.

அைர் லிங்கம் பற்ைிப் யபசிேடத, தங்கள் பணிக்கு நடுைில் அைர்

சீைர்களும் யகட்டுக் ககாண்டிருந்த நிடலேில் கநருங்கி ைந்து
நின்ைனர்.

ஒரு படி யமயல யபாய் ஏயதா கசால்லப் யபாைதாகச் கசான்னாயர...

என்ன அது? இவ்ைளவு தூரம் கசான்னடதக் யகட்யை பிரமிப்பு
அைங்கைில்டல. இதில் இதற்கு யமலும் கசால்ல என்ன இருக்கிைது?

அைர்கள் முககமல்லாம் யகள்ைிகளின் ஓட்ைங்கள்.

அைரும் திருைாய் மலர்ந்தார்.

``இந்த லிங்கம் சாைா நிடலடேத் தரும்! யகட்படத எல்லாமும் அமுத
சுரபியபால் அள்ளித்தரும். ஞானத்டத ஒரு கநாடிேிலும் தரும் - பல
பிைப்கபடுக்கச் கசய்தும் தரும். நற்கர்மம் ககாண்யைாருக்கு ஒரு கநாடி...
அல்லாயதாருக்குப் பல பிைப்பு. எப்படித் கதரியுமா..? அைர்கள் யகட்ைடத
எல்லாம் தந்து அதில் அைர்கள் சிக்கி இறுதிேில் எல்லாம் மாே
அனுபைங்கயள என்று உணரும்ைடர...’’

- யபாகரின் முடிைான யபச்சு சீைர்கடள பிரமிக்க டைத்தது மட்டுமல்ல -

அைர்களில் சிலருக்குள் அப்படிோனால் இதனிைம் நாம் எடதக்
யகட்கலாம் என்கிை யகள்ைிடே இைக்கி ைிட்ைது!

கசந்தாடுபாடைடேத் யதடிச் கசன்ைபடிேிருந்த அஞ்சுகனும் சங்கனும்

நைந்த கடளப்பு நீங்க ஒரு முழங்கால் உேரப் பாடை யமல் சற்யை
அமர்ந்து இடளப்பாைினர். யபாகர், அைர்கடள நாகதாளியைடரக்
கால்களில் கட்டிக்ககாள்ளச் கசான்னடத மைந்யத யபாேிருந்தனர்.
அப்படி மைக்கச் கசய்ையத ைிதி. அயத ைிதி ஒரு கருநாக ைடிைில்
அந்தப் பாடைக்குக் கீ ழ் உள்ள இடுக்கில் ஆைடி நீள உையலாடு சுருண்டு
படுத்திருந்தது.

இன்று கம்ப்யூட்ைர் மானிட்ைடரப் பார்த்தபடியே ைந்த ைாக்ைர்,

யஜாதிைடரயும் கயணசபாண்டிடேயும் யைகமாக ைிலக்கிக்ககாண்டு
ராஜா மயகந்திரடன கநருங்கி, கண்களின் கீ ழ் இடமடேத் திைந்து
பார்த்தார். பிைகு ஆக்சிஜன் மாஸ்க்டக நீக்கிைிட்டு கம்ப்யூட்ைர்
மானிட்ைரின் ஒளிப்புள்ளிடேப் பார்த்தார். அதன் யைகத்தில்
மாற்ைமில்டல. மாைாக அது யமயலைவும் கசய்தது. அைர்
உதடிரண்டும் அங்கிருப்யபார் யகட்கும்படிோக `மிராக்கிள்' என்ைது.

அந்த ைார்த்டத காதில் ைிழவும் அரைிந்தன் திரும்பி பாரதிடேப்

பார்த்தான். அதில் பலைித அர்த்தங்கள். ைாக்ைர் உையனயே அங்கிருந்து
ைிலகி, சற்றுத்தள்ளி உள்ள ICU அட்கைன்ைரின் யைபிள் யமல் இருந்த
இன்ைர்காமில் ோருையனா பைபைப்பாகப் யபசிைிட்டுத் திரும்ப ைந்தார்.

திரும்ப ைந்த ைடர யஜாதிைர் நந்தா கப்கபன்று பிடித்துக்ககாள்ளத்

கதாைங்கினார்.
"ைாக்ைர்... நல்ல இம்ப்ரூவ்கமன்ட் கதரியுதுதாயன?"

"கேஸ்... கேஸ்... பட் இட்ஸ் ககாேட் யநச்சர்."

"என்ன யநச்சர்... எல்லாம் நான் ைந்து ரசமணிடேக் கட்டுனதால..."

"ரசமணிோ... ைாட் நான்கசன்ஸ்! என்ன கசால்ைீங்க?"

"அது ஒரு சித்த சமாச்சாரம். இப்ப அடதப்பத்திப் யபசவும் யைண்ைாம்.

சார் இனி பிடழச்சுடுைார்தாயன?"

"உைம்புல ஆர்கன்ஸ் கரஸ்பாண்ட் பண்ணத் கதாைங்கிடிச்சு. ைி ைில்

ட்டர... ப்ள ீஸ் முதல்ல நீங்கல்லாம் ககாஞ்சம் கைளில யபாங்க.."

"இது ைிசிட்டிங் அைர்தாயன ைாக்ைர் ஜி?"

"நீங்க நார்த் இண்டிோைா?"

"அஃப்யகார்ஸ் உங்க அக்கசண்ட் யகக்க கைச்சிச்சு. இப்ப இைடர நாங்க

தியேட்ைருக்குக் ககாண்டு யபாகப் யபாயைாம். அதுக்கு முந்தி சில
ஃபார்மாலிட்டீஸ் இருக்கு... ப்ள ீஸ்..."

"யபாயைாம்... ஒரு ரிக்கைஸ்ட்! அைர் இடுப்புல இப்ப சில ரச

மணிகடளக் கட்டிேிருக்யகன். அடத ரிமூவ் பண்ணிைாம உங்க
ட்ரீட்கமன்ட்டைப் பண்ணுங்க."

"ஐயோ... ைாட்ஸ் தட்... ப்ள ீஸ் யோ மீ ?"

"அதான் இடுப்புல இருக்குன்னு கசான்யனயன..."

உையன ைாக்ைர், இடுப்பருயக கநருங்கி அைரது இளக்கமான ஆடைடே

ைிலக்கிப் பார்த்தார். கதாப்புளுக்கு கீ யழ ைரிடசோக அந்த ரசமணி
உருண்டைகள். ஒன்டைக் டகேில் எடுத்து கண்முன் பிடித்துப்
பார்த்தார். முகத்தில் பலமான மாற்ைங்கள். அயத மாற்ைம் அங்யக
கயணசபாண்டி, பானு என்று அைர்களுக்கும் ஏற்பட்ைது.
“என்ன இது யகாலிகுண்டு மாதிரி! ஹவ்யகன் இட் ஆக்டியைட் த பாடி..."
என்ைார். அதற்குள் மற்ை ைாக்ைர்கள் ைந்துைிைவும், அைர் கைனம் அந்த
ரசமணிடேக் டகேில் பிடித்தபடியே அைர்கள் பக்கம் கசன்ைது.

யஜாதிைரிைம் பைபைப்பு.

"ைாக்ைர் முதல்ல அடத இடுப்புல டைங்க... இடதப் பத்தி அப்புைம்

யபசலாம். இடதத் தூக்கிப் யபாட்டுைாதீங்க. இதுக்குப் பின்னால பல
ஆேிர ைருேம் சரித்திரம்லாம் இருக்கு" என்று பலமான குரலில்
கசான்னடத மற்ைைர்களும் யகட்ைனர்.

"சார், ஆபயரேன் தியேட்ைருக்குப் யபாகும் யபாது தாேத்து, கறுப்புக்

கேிறு, அப்புைம் இந்த மாதிரி யமஜிக் ஐட்ைகமல்லாம் நாட் அலவ்டு.
அது யரடியேேன் ஏரிோ... அண்ைர் ஸ்ைாண்ட்?"

- ஒரு ைாக்ைர் கசால்ல, அரைிந்தன் துரிதமானான்.

"மிஸ்ைர் நந்தா... ைிடுங்க நாம கைளிே யபாய் நிற்யபாம். அதான்

அழுத்தமா கசால்லிட்டீங்கயள... ைாக்ைர் எனக்ககன்னயமா உங்களுக்கு
ஒரு நல்ல சான்ஸ் கிடைச்சிருக்கை மாதிரி கதரியுது... எங்க சார் உேிர்
இப்ப உங்க டகல" என்று யபசிைிட்டு நந்தாடையும் இழுத்துக்ககாண்டு
கயணசபாண்டியோடு கைளியே ைந்தான்.

யஜாதிைரிைம் பைபைப்பு குடைேயைேில்டல.

"யூ யநா... அந்த ரசமணி, யபாகர் தன் டகப்பைச் கசய்தது. உங்க தமிழ்ல
என்ன கசால்ைங்க..
ீ உம் மானுஷ்... யநா... யநா... அமானுஷ்! கேஸ்
அமானுஷ்... அமானுஷ்..."

"மிஸ்ைர் நந்தா ககாஞ்சம் அடமதிோ இருங்க. எதுக்கு இந்தப்

பைபைப்பு..?"

"நான் கசான்னப்யபா நீங்க யகக்கல. நம்பல. இப்ப பார்த்தீங்களா..? அஞ்சு

நிமிேத்துல அது ஆர்கன்டைத் தூண்டி ைிட்ைடத..?"
"அஃப்யகார்ஸ்... முதல்ல நம்ம எம்.பி நார்மல் கண்டிேனுக்கு ைரட்டும்.
அப்புைம் எல்லாம் ைிரிைா யபசுயைாம்.’’

"நான் கசால்யைன். அைருக்கு சாவு இப்ப கிடைோது. ஆனா கண்ைம்

உண்டு. இடத நான் கைல்லில அைருக்கு ஒரு யநாட்ல எழுதியே
ககாடுத்துட்யைன். என் கணிப்பு கபாய்யே ஆனதில்ல. பிகாஸ் ஆஃப்
யபாகர் மஹராஜ் அண்டு புலிப்பாணி மஹராஜ். அைங்க ப்ளஸ்ைிங்ஸ்
எனக்கு நிடைே இருக்கு சார். நிடைே இருக்கு. டப த டப அந்த
பாக்ஸ் யசஃபாதாயன இருக்கு..."

"கேஸ்.. கேஸ்... லாக் பண்ணிட்டுதான் - ைந்திருக்யகன்.."

"பட் கைரி யகர்ஃபுல்... அந்த கபட்டி திருட்டு யபாக நிடைே சான்ஸ்

இருக்கு..." - யஜாதிைர் இப்படிச் கசான்னடத அரைிந்தன் சாதாரணமாக
எடுத்துக்ககாள்ளைில்டல. பதிலுக்கு பாரதிடேப் பார்த்தான். கமௌனமாக
நைப்படத எல்லாம் பார்த்தபடியே இருந்த பாரதி யைகமாக அங்கிருந்து
ஒதுங்கி, தன் டகப்யபசி ைழிோக முத்துலட்சுமிடே அடழக்க
முடனந்தாள். பானுவும் அடத ஒட்டுக் யகட்கத் தோரானாள்!

பாரதிேின் பங்களாைில் முத்துலட்சுமி படுக்டகேில் இருக்க, அைளுக்கு

யோகி திவ்ேப்ரகாஷ் ைச் கதரஃபி முடைேில் சிகிச்டச அளித்தபடி
இருந்தார்.

"இப்ப எப்படி இருக்கு... ககாஞ்சம்கூை தடலல ைலி இருக்காது.

தூக்கமும் நல்லா ைரும் பாருங்க" என்று கசால்லும்யபாயத தூங்கிப்
யபானாள் முத்துலட்சுமி. அப்யபாதுதான் அைள் டகப்யபசிேிைமும்
அடழப்பு. அதில் பாரதி கபேர் கதரிந்தது.அடதப்பார்த்துச் சிரித்த
திவ்ேப்ரகாஷ்ஜி அதன் யமல் ஒரு தடலேடணடே டைக்கவும் சப்தம்
கைளியே யகட்காமல் அைங்கிப்யபானது. ஹாலில் இருந்து தைிப்யபாடு
பார்த்தபடியே இருந்தாள் அடைக்கலம்மாள். அைடளப் பார்த்தபடியே
ஹால் பக்கமாய் நைந்தார். அைள் கூை ஒரு ைசிேத்துக்குக்
கட்டுப்பட்ைைள் யபால்தான் பார்த்தாள்.
"என்னம்மா... இப்ப எப்படி இருக்கு? அந்தக் டக ைலி
பரைாேில்டலோ?"

"ைலியே இல்டலங்க... ஒயர அதிசேமா இருக்கு. அது எப்படிங்க

மருந்து மாத்திடரகூை இல்லாம என்யனாை ைலிடேப் யபாக்கின ீங்க?"

"அதுக்குப் யபர்தான் ைச் கதரஃபி. அதுக்குக் காரணம் என் ஆத்ம சக்தி.

கைர்னயர எதாைது ஒண்ணுன்னா இப்ப என்னதான் கூப்புட்ைார்."

அரைிந்தடனத் தீர்க்கமாய் எண்ணவும் அைன் சங்கரம் என்கிை

கபேருக்கான எண்கடளக் ககாண்டு திைந்த காட்சி உள்யள
எதிகராலித்தது. அைர் கரங்களும் கபட்டிடே அயதயபால் திைக்கத்
கதாைங்கின.

"கராம்ப ஆச்சர்ோ இருக்குங்க. அது சரிங்க - என் கபாண்ணு நிஜமா

நல்லபடிோ கல்ோணமாகி ைாழ்ைாளா?"

"சந்யதகயம யைண்ைாம். இந்த யோகி ைாக்கு யதைைாக்கு. உங்க

பாடேல கசால்லணும்னா கர்த்தர் ைாக்கு."

"பிதாயை.. அது யபாதுங்க எனக்கு! பாைங்க அது... கல்ோணமானதுல

இருந்து ககாஞ்சம்கூை சந்யதாேமில்ல அதுக்கு. மாமிோர்காரின்னு
ஒருத்தி... பிடுங்கித் தின்னுட்ைா."

"அகதல்லாம் முடிஞ்ச ைிேேம்... இனி எல்லாம் நல்லயத நைக்கும்.

ஆமா உங்களுக்கும் ஆனந்தத் தூக்கம் யைணுமா?"

"ஆனந்தத் தூக்கமா, அப்படின்னா..?"

"இப்பதான் உள்ள யமைத்டதத் தூங்க கைச்யசன். ைாங்க படுங்க...

உங்கடளயும் தூங்க டைக்கயைன்."

"ஐயோ அடுப்படில நிடைே யைடல இருக்குங்கயள..."

"யநா பிராப்ளம். ஒரு பதிடனஞ்சு நிமிேம் தூங்கைதால எதுவும்
ஆேிைாது. தூங்கி எழுந்த பிைகு கராம்ப சுறுசுறுப்பா கசேல்படுைங்க..."
ீ

"அப்படிோ?"

"அனுபைிச்சுப் பார்த்துட்டுச் கசால்லுங்க.." - திவ்ேப்ரகாேின்

ைார்த்டதகள் அடைக்கலம்மாடையும் தூங்க டைத்திை, அடுத்து
யதாட்ைக்காரர் மருதமுத்து. அைடரயும் யநத்திரத்தில் பார்த்த கநாடியே
கட்டிப் யபாட்டிருந்தார். அைடனயும் அடழத்தார் "என்ன யபர்
கசான்யன?"

"மருதமுத்துங்க..."

"நல்ல யபர்... முருகன் யபர்... கைலப்பைாயத, உனக்கு நல்ல எதிர்காலம்

இருக்கு. இங்க உனக்கு என்ன சம்பளம் தர்ைாங்க?"

"ஒம்பதாேிரம் சாமி... ஆனா எல்லா யைடலடேயும் நான் பார்க்கியைன்.

தண்ணி யமாட்ைார் ரிப்யபரானா நாயன சரி பண்ணிடுயைன்."
"நீ நல்ல யைடலக்காரன்... அப்புைம் உன் எஜமானிக்கு யபான் பண்ணி
அங்க எப்படி இருக்காங்கன்னு யகக்கைிோ?"

"நாயன யகக்கணும்னுதான் இருந்யதன். ஆனா எப்பவும் அைங்கதான்

யபான் பண்ணுைாங்க. அைசரம்னாதான் நாங்க பண்ணுயைாம்.
இல்லாட்டி பானு திட்டும்."

"பரைால்ல இப்ப யகள். இங்க எல்லாம் எப்படி இருக்குன்னு யகட்ைா

எந்தப் பிரச்டனயும் இல்லன்னு கசால்."

- அைர் கசால்ல, அைனும் ஏயதா மந்திரத்துக்குக் கட்டுப்பட்ைைன்யபாலச்

கசேல்பைத் கதாைங்கினான்.

"அம்மா.."

"ோரு மருதமுத்துைா?"

"நான்தாம்மா.. அய்ோக்கு இப்ப எப்படிம்மா இருக்கு?"

"நல்ல இம்ப்ரூவ்கமன்ட்... ஆமா பாட்டி என்ன பண்ைாங்க - நான்

யபான் பண்ணா எடுக்க மாட்ைாங்களா?’’

"அைங்க அசந்து தூங்கிட்ைாங்கம்மா.."

"தூங்கைாங்களா... இப்பைா?"

"ஆமாம்மா..."

"அது சரி. அடைக்கலம்மா என்ன பண்ைாங்க?"

"அைங்களும் அசந்துட்ைாங்கம்மா..."

"என்ன மருதமுத்து இது...இது தூங்கை யநரமா? நானும் இல்டல...

கபட்டி யைை இருக்கு - ஜாக்கிரடதோ இருக்க யைண்ைாம்?
நல்லயைடள நீோைது முழிச்சிகிட்டு இருக்கியே..."
"கைலப்பைாதீங்கம்மா... நான் இருக்யகன்மா - இங்க எந்தப் பிரச்டனயும்
இல்ல..."

``அந்த அகமரிக்காகாரங்க திரும்ப ைந்தா அப்புைமா ைரச் கசால்.

ோடரயும் உள்ள ைிைாயத..."

"சரிங்கம்மா..."

"கைச்சுையைன்"

-மறுமுடனேில் பாரதி முடித்துக்ககாள்ள மருதமுத்து திரும்பினான்.

சற்று இறுக்கத்துக்கு மாைி அைடனயுமைிோமல் அைன் யபச்டசத் தன்
சக்திோல் கட்டுப்படுத்திக்ககாண்டிருந்த திவ்ேப்ரகாஷ் அந்த இறுக்கம்
தளர்ந்து சிரித்தார். அதில் ஆேிரமாேிரம் அர்த்தங்கள்.

"சாமி... யபசிட்யைன்."

"சந்யதாேம். கைலப்பைாயத - எம்.பி. கபாடழச்சுக்குைார். அைருக்கு

ஆயுசு ககட்டி."

"அப்படிதான் அந்த யஜாசிேரும் கசான்னார்..."

"பரைால்லியே... யபாகட்டும் உனக்கும் ஆனந்தத்தூக்கம் தூங்க

ஆடசோ இருக்கா?"

"அப்படின்னா?"

"பாட்டிேம்மாவும், சடமேக்காரம்மாவும் தூங்கைாங்கயள... அதுதான்!"

"இது தூங்கை யநரமா சாமி?"

"இல்லதான். ஆனா இந்தத் தூக்கம் நீ தூங்கை ைழக்கமான தூக்கம்

இல்டல. உைம்புல இருக்கை எல்லா உறுப்புக்கும் சக்தி ககாடுக்கை
தூக்கம்."

"அப்படிோ?"
"தூங்கிப் பார்த்துட்டு கசால்.."

"இப்ப படுத்தால்லாம் தூக்கம் ைராதுங்கயள..."

"படு... நான் ைர டைக்கயைன்..."

- திவ்ேப்ரகாேின் ஒவ்கைாரு கசால்லும் அைடனக் கட்டிப் யபாட்ைது.

படுத்தான்... தூங்கியும் யபாய்ைிட்ைான். திவ்ேப்ரகாேின் ைிரல்கள்
அைன் கநற்ைியமல் நாட்டிேமாடி முடித்த நிடலேில் அைன் தூங்கவும்
முகத்தில் ஒரு நிடைவு.

அந்த நிடையைாடு பார்டை அப்படியே கபட்டி பக்கம் திரும்பிேது.

கமல்ல அடத கநருங்கினார். அருகியலயே இருந்தது திருப்புளி.
எடுத்தைர் அரைிந்தடனத் தீர்க்கமாய் எண்ணவும் அைன் சங்கரம்
என்கிை கபேருக்கான எண்கடளக் ககாண்டு திைந்த காட்சி உள்யள
எதிகராலித்தது. அைர் கரங்களும் கபட்டிடே அயதயபால் திைக்கத்
கதாைங்கின. துளியும் இடையூறு இன்ைிப் கபட்டியும் திைந்துககாண்ைது.

கம்கமன்று கமழ்ந்த ைிபூதி ைாசத்டத ஆழ்ந்து இழுத்தபடியே

கபட்டிேின் யமல் பாகத்டதத் தூக்க முடனந்தயபாது ஸ்ஸ்ஸ் என்கிை
சப்தம்!

சப்தம் ைந்த திக்கில் திைந்திருந்த ஜன்னல் கம்பிகடள ைடளத்துப்

பிடித்து பைகமடுத்த நிடலேில் அந்த நாகம்!

- ததாடரும் ….24 Oct 2019

அன்று கற்பாடை இடுக்கின் கீ ழ் சுருண்டு கிைந்த அந்த நாகம் தன்
பார்டைேில் கதாங்கிேபடியே அடசந்தபடி இருந்த இரு கால்கடளப்
பார்க்கவும்.

அனிச்டசோன எச்சரிக்டகக்கு உள்ளாேிற்று. பாடையமல் சங்கனும்

அஞ்சுகனும் அமர்ந்ததால் உண்ைான அழுத்தத்தில் தன் கமாத்த
உைலும் சற்று நசுக்கத்திற்கு ஆளாகிைிட்ைடதயும் அது
உணர்ந்ததுயபால் உள்ளிருந்து கைளியேை முேன்ைது.

கீ யழ ஒரு கரு நாகம் இப்படி ஒரு இக்கட்டில் இருப்பது கதரிோத

நிடலேில் பாடை யமல் சங்கனும் அஞ்சுகனும் அமர்ந்திருந்தனர்.
எதிரில் பச்டசக் கம்பளம் ைிரித்தாற்யபால் ைேல் பரப்பு - அதன்யமல்
காற்ைின் உசாைலும் அதன் காரணமான பேிரின் கநளிசலும் கண்களின்
ைழி புகுந்து மனடதப் பிடுங்கித் தின்ைது.
ஆங்காங்யக அமர்ந்திருந்த ககாக்குகளும் ைிண்ணார்ந்த எழும்பல்களும்,
பின் ைேல் கைளிக்குள் அமர இைம் யதடும் தடழவுகளும் ஒரு தனி
அழகாய்த் கதரிந்தன. ஊைாக தைடளகளின் கசருமிே ைைட்டுக்குரல்
கச்யசரி! ைானிலும் பிய்த்துப் யபாட்ை இலைம்பஞ்சுகள் யபால் யமகப்
கபாதிகள் - அதன் ைிளிம்புகளில் மதிேம் கைந்து யமற்கில் சரியும்
கதிரைனின் கிரணங்கள் கபான் முலாம் பூச முற்பட்டிருந்தன.

நீலைானம், சாம்பல் யமகம், ைிளிம்பில் கபான் முலாம், பச்டச ைேல்,

கரும்பாடைக்குன்றுகள் என்று, அமர்ந்த நிடலேில் பல ைண்ணங்கடளக்
காண முடிந்ததில் இருைரிைமும் ஓர் ஏகாந்தம் துளிர்த்த யபாதுதான்
அந்தக் கருநாகமும் காடல உரசிக்ககாண்டு கைளியேை முற்பட்ைது.
அதன் உரசலும் கநளிசலும் கநாடிகளில் இருைரிைமும் பேத்டத
உருைாக்கிேதில் இருைருயம துள்ளிக்குதித்து ைிலகி ஓை முற்பை,
அந்தக் குதிப்பில் சங்கன் கருநாகத்தின் ைாடல மிதித்துைிை, அதுவும்
ைிடசயோடு திரும்பி ஒரு யபாடு யபாட்டுைிட்டு ஓடியே யபானது.
அடதப் பார்த்த அஞ்சுகன் யைகமாய் சங்கடன கநருங்கித் தாங்கிப்
பிடித்தைனாய் ‘சங்கா... அஞ்சாயத... நான் இருக்கியைன்...” என்று குனிந்து
அமர்ந்து சங்கன் காடலப் பார்த்தான் அஞ்சுகன். கருநாகப் பல்
தைேங்கள் இரு உதிரப்புள்ளிகளாய்த் கதரிந்திை அடதப் பார்த்த
நிடலேில் பைபைப்புக்கு ஆளாகி,

“சங்கா... பாம்பின் பல் தைங்கள் ஆழமாய்ப் பதிந்துள்ளன. ஆசானின்

கருத்துப்படி நாகதாளி யைரிடனக் காலில் சலங்டகயபால் கட்டிக்
ககாள்ளாமயல ைந்துைிட்யைாம். இது அதனால் ைந்த ைிடன...”
என்ைபடியே தன் ைாோல் பல் பட்ை ரத்தப்புள்ளிகள் யமல் ைாடே
டைத்து ைிேத்டத உரிஞ்சி எடுக்க முேன்ைான் அஞ்சுகன்.

சங்கன் தடுமாைிேபடியே கீ யழ காடல நீட்டிக்ககாண்டு அமர்ந்துைிை,

அஞ்சுகன் ரத்தத்டத உைிஞ்சி, உைிஞ்சித் துப்பியும் பேனில்டல.
அவ்ைளவு யைகமாய் பாம்பின் ைிேம் ரத்தத்தில் கலந்து அதன்
சிைப்பணுக்கடளச் சிடதத்து ஓட்ைத்டதயும் குடலக்கப் பார்த்தது.
இதனால் உேிர்க்காற்ைின் அளவு குடைந்து முகுளம் ைலுைிழக்கவும்,
மனம் என்கிை ஒன்யை புடகோனது கடரந்து மடைைதுயபால்
இல்லாமல்யபாய் சங்கன் மேக்கத்திற்கும் ஆளானான்.

அஞ்சுகனுக்கு அடுத்து என்ன கசய்ைகதன்று கதரிேைில்டல.

இதுயபான்ை தருணங்களில் பேன்படுத்த யைண்டிே மூலிடக பற்ைிே
ஞானமும் அைன் ைடரேில் இல்லாததால், ஒரு ைிநாடி கலங்கிேைன்
அப்படியே சுதாரித்து யபாகர் பிராடனத் தீர்க்கமாய் மனதில் எண்ணத்
கதாைங்கினான்.

‘உங்களால் ஏதும் கசய்ே இேலாத நிடலேில் என்டனத் தீர்க்கமாயும்,

தீைிரமாயும் எண்ணுங்கள். நீங்கள் எங்யக இருந்தாலும் அங்யக நான்
சிைிது யநரத்தில் ைந்துைிடுயைன்’ என்று யபாகர் பிரான் கசான்னதுதான்
அைன் நிடனவுக்கு ைந்து அைடன தீைிரமாக யபாகடர நிடனக்கச்
கசய்தது.

நன்ைாகத் கதரிந்து ககாள்ளுங்கள்... கைவுடளைிை எல்லா ைடகேிலும்

குருயை யமலானைர். குருைருள் இல்லாமல் திருைருளும்
சாத்திேமில்டல!

“எம்பிராயன... ஆபத்தான தருணம்! தங்கள் கசாற்படி நைைாமல்

யபானதில் ஒரு உேியர யபாய்ைிடும் நிடல... உையன ைந்து உதவுங்கள்.
குருபிரான் சரணம்! யபாகர் பிரான் சரணம்! குருபிரான் சரணம்! யபாகர்
பிரான் சரணம்! குருபிரான் சரணம்! யபாகர் பிரான் சரணம்!”

- அஞ்சுகனின் தீர்க்கமான எண்ண அடலகள் ைிண்ணில் கலந்து பரைத்

கதாைங்கிேது. இதுயபான்ை எண்ண அடலகளில் உைம்பின் மின்காந்தம்
எவ்ைளவு கூடுகிையதா அந்த அளைிற்கு அது உரிே பிம்பத்டத
யைகமாய்த் யதடிச் கசல்லும். மிக உண்டமோக, மிக ஆழமாக, மிகத்
தீர்க்கமாக எண்ணும் யபாயத மின்காந்தமும் எண்ண அடலகயளாடு
யசர்ந்து கசேல்படும். முேன்று பார்ப்யபாயம யபான்ை
பரியசாதடனகளில் மின்காந்தம் கபரிதாகக் கசிந்து பரைாது... அதற்கு
மிகுந்த யைட்டக முக்கிேம். பலரின் சாபங்கள் பலிப்பது இந்த மிகுந்த
ஆழத்திலும் யைட்டகேிலும்தான். ைாழ்த்துகள் பலிப்பதும்
இதுயபால்தான்! நம் மனதுக்குள் ஆேிரம் ோடன சக்திடே நம்
எண்ணங்களால் உருைாக்கி அடதப் பேன்படுத்தவும் முடியும். உலகின்
மிகப் கபரிே சக்தி மனயம... மிகப் பலைனமானதும்
ீ அதுயை... எண்ணும்
எண்ணங்களில் இருக்கின்ைன பலமும் பலைனமும்
ீ என்று யபாகர்
பிரான் கசான்னடத அஞ்சுகன் கசேல்படுத்திக் ககாண்டிருந்தான்.

சங்கனின் உைலில் நீலம்பாரிக்கத் கதாைங்கிேிருந்தது. உதட்டுப்

பிதுக்கலில் நுடர ததும்பிநின்ைது. ஒரு பாம்பின் ஒரு துளி ைிேம்
ஆைடி உைடல அதன் அற்புத பாகங்கடளச் கசேலிழக்கச் கசய்யும் ஒரு
ைிசித்திரம் அங்யக அரங்யகைிக்ககாண்டிருந்தது!

அஞ்சுகன் நீலம்பாரித்த உைம்டபக் காணவும் தீைிரமானான். அைன்

அண்ை யகாசங்களில் பரைிே அதிர்ைில், ஆங்காங்யக உள்ள சுரப்பிகளில்
சூடு கண்ை பால்யபால் ஒரு கபாங்குதல்... அதன் ைிடளைாய்
உைம்கபங்கும் யராமாஞ்சனச் சிலிர்ப்பு. ைிடைத்த முடிகளிைம் முள்ளின்
கூர்டம. கன்னக்கதுப்புகளில் நாைகத்திடரயபால் அடசவு.
நல்லயைடளோக அஞ்சுகடன அதிகம் யசாதிக்காதபடி “அஞ்சுகா
என்னாேிற்று?” என்ைபடியே யபாகர் பிரான் அங்யக ைந்தது தான்
ைிந்டத! அைர் டகேில் ஒரு மரப்யபடழ. அைர் ைரவும் திோனிப்பு
கடலந்த அஞ்சுகன் அருகில் கிைந்த சங்கடனக் காட்டு முன் யபாகர்
அைடன கநருங்கிேைராய் அைன் மணிக்கட்டைப் பிடித்து நாடி
துடிக்கிைதா என்று பார்த்தார். பின் மார்பில் காடத டைத்துப்
பார்த்தைர், மிக யைகமாய் நிமிர்ந்து, படுத்திருந்த அைடனத் தூக்கி
அமரச் கசய்த நிடலேில் ஒரு பாடை யமல் சாய்த்தார். அயத
யைகத்தில் தன் மரப்யபடழடே அருகில் டைத்துைிட்டு இடுப்பிலிருந்து
ஐந்து ரசமணி உருண்டைகடள எடுத்து சங்கன் இடைோடையோடு
யசர்த்துக் கட்டிேைர், சங்கனின் உச்சந்தடல முடிக் கற்டைடேப் பற்ைி
கைடுக் கைடுக்ககன்று மூன்று முடை இழுத்து முடித்தைராய்,
நாலாபுைமும் பார்த்ததில் ஒரு தாழம்புதர் இருந்து அைர் கண்கடள
ைிரிேச் கசய்தது.

“சங்கன் அதிர்ஷ்ைக்காரன்...” என்ைபடியே அந்தத் தாழம்புதடர கநருங்கி,

கூரிே முட்கயளாடு அடர ைட்ைமாய் சூரிேக் கதிர் எழும்பி நிற்பது
யபால் ைிரிந்திருந்த தாடழ மைல்கடளப் பைிக்க முற்பட்ைார்.

முன்னதாய் மூன்று முடை டக தட்டி அருகில் இருந்த ஒரு மரக்

ககாம்டப எடுத்து புதருக்குள் ைிட்டு ஓர் உலட்டு உலட்டினார். அடுத்த
கநாடி அதிலிருந்து இளம் பிஞ்சு நாகங்கள் ஒன்றுக்குப் பத்தாய்
கதரித்து ைிலகி ஓடின. ஒரு சாண் அளவு கூை இல்லாத அந்த
நாகங்களும் பைம் ைிரித்துச் சீை முற்பட்ைதுதான் கபரும் ைிந்டத.

அஞ்சுகன் இடமக்கக்கூைத் யதான்ைாது உடைந்துயபாேிருந்தான்.

யபாகயரா அந்தக் குஞ்சுகடள லட்சிேம் கசய்ோமல் தான் பைித்த
தாடழ மைல்களின் கூரிே முள் பாகங்கடள நகங்கண்ணால் கைட்டி,
உள்ளங்டக நிடைே அதன் முட்கடளச் யசர்த்துக்ககாண்டு, அந்த
முள்ளால் பின் கழுத்து, மணிக்கட்டு, பாதத்தில் கட்டை ைிரலுக்குக்
கீ ழான தாங்கும் பகுதி என்று பாகம் பாகமாய் முட்கடளக் குத்தி நிற்கச்
கசய்தார். இறுதிோக தான் ககாண்டு ைந்திருந்த மரப்யபடழடேத்
திைந்து உள்ளிருந்து சல்லியைர்கள் ஒரு ககாத்தனாற்யபால் இருந்த
யைர்க்ககாத்து ஒன்டை எடுத்து சங்கன் தடல யமல் டைத்து, யமயல
டகடே அழுத்திப்பிடித்தார். அப்படியே அஞ்சுகன் இடுப்பில் இருந்த
கநளிக்கட்ைாரிடே அைன் அனுமதிேின்ைி உருைி எடுத்து சங்கன்
உைம்பின் அயநக பாகங்கடளக் கீ ைிேதில் ரத்தம் பீைிட்டு புரளாமல்

சாந்துப் பதத்தில் கசம்புழுக்கள்யபால ைடிைம் ககாண்டு கமல்ல

ஒழுகிைத் கதாைங்கின.

அஞ்சுகன் பார்த்துக்ககாண்யை இருந்தான். யபாகர் தடலேில்

டைத்திருந்த டகடே ைிலக்கி அந்தச் சல்லி யைர்க் கட்டையும்
எடுத்துத் திரும்ப தன் மரப்யபடழக்குள் டைத்துக்ககாண்ைைராய்
அஞ்சுகன் பக்கம் பார்த்தார்.

“மிகவும் பேந்துைிட்ைாய் யபால் கதரிகிையத?”

“ஆம் குருயை...”

“நம்டம அரைப்படுத்துைதால்தான் பாம்புக்கு அரைம் என்றும்கபேர்.

கசால்லப்யபானால் பேத்தின் ைடிையம பாம்புதான்...”

“ஆம் குருயை... அஞ்சுகன் பிடழத்து ைிடுைானல்லைா?”

“இம்மட்டில் அளிக்க யைண்டிே சிகிச்டச அவ்ைளடையும்

அளித்துைிட்யைன். ைிேமானது யமயலைாமல் கீ ைிே பாகங்களில்
ரத்தத்யதாடு கலந்து கைளியேை கைளியேை நாடித்துடிப்பும் சீராகி, பின்
ரத்த ஓட்ைமும் சீராகி, உேிர்க் காற்றும் யபாதிே அளவு கிடைத்து
முகுளம் ைிழித்திை சங்கன் அடரக்கால் நாழிடகக்குள் எழுப்யபாைது
திண்ணம்.”

“தாங்கள் தடலேில் டைத்த அந்தக் ககாத்தான யைர்?”

“யகட்க யைண்டிே யகள்ைிடேக் யகட்டு ைிட்ைாய். இந்தப் யபடழேில்

இருப்பது சஞ்சீைி யைர். சஞ்சீைி என்ைால் அழிைில்லாத ஜீைி அதாைது
உேிர் என்று கபாருள். உச்சந்தடலேில் கபாலத் திைப்பின் ைழிதான்
உேிரானது கசல்ல ைிடழயும், ஞானிேரிைம் இது சுலபமாய் நிகழும்.
அைர்கள் தங்கள் யோக சித்திோல், குண்ைலினி யோகப் பேிற்சிோல்
கபாலத்டத ைசீகர ஆற்ையலாடு டைத்திருப்பர். அந்த ஆற்ைல்
சக்திடேப் பாதுகாக்கயை சிடகைளர்த்து அடதக் கூம்பு ைடிைில் ஆக்கி,
கலசம்யபால் ைடிைடமத்துக் ககாள்கியைாம்.

சங்கனும் என் சீைன் எனும் ைடகேில் கூம்பு ைடிை சிடக

ககாண்ைைன் என்பதால் அைன் கபாலமும் ஆற்ைல் மிகுந்திருக்கும்.
எனயை உேிரானது இலகுைாக அதன் ைழியே கைளியேை முற்படும்.
அடதத் தடுப்பதுதான் இந்தச் சஞ்சீைி யைரின் அரும் கசேல். இது
பூமிேில் கபரிதாய் ைிடளைதில்டல - இமேம் இதன் உற்பத்தித் தளம்.
அதீதமான குளிருக்கு நடுைில் சிைிே கைப்பத்தில் ைிடளைது இது...
இதன் ரசாேன ஆற்ைல் அசாதாரணமானது. ராமாேணத்தில்
ஆேிரக்கணக்கான ைானரர்கடள பிரம்மாஸ்திரம் ைழ்த்திேயபாது
ீ இந்த
மூலிடகயே அைர்கடள உேிர்ப்பிக்கச் கசய்தது.
இதன் ஆதிமூலத்டதத் யதடிே சித்த புருேர்கள் பலராைர். ஆனால் இது
எல்யலாருக்கும் அவ்ைளவு சுலபத்தில் கிடைத்துைிடுைதில்டல. நாயன
இடதப் கபரும் யதைலுக்குப் பின் அகத்திே முனிேின் ைழிகாட்டுதலில்
அடைந்யதன். இன்று இது சங்கனுக்கும் டக ககாடுத்துைிட்ைது.

இனி சங்கன் சஞ்சீைினி பட்ைதால் சாகாைரம் கபற்ைைர்களுக்கு

இடணோனைன்” என்று யபாகர் பிரான் கூைிடும்யபாது சங்கனிைமும்
அடசவு... கமல்லிே முனங்கல் சப்தம் யைறு... அஞ்சுகன் யைகமாக
கநருங்கி “சங்கா... சங்கா...” என்று யதாடளத் கதாைவும், கமல்ல கண்
மலர்த்தினான்.

“அஞ்சுகா... நீ ரத்தக் கீ ைல்களுக்கு மருந்தான குப்டபத் திருயமனிடேப்

பைித்து அதன் சாற்டைப் பூசு. அந்தக் காேங்களும் ைிடரந்து ஆைட்டும்.
அப்படியே இந்த நாகதாளிடேயும் காலில் கட்டிக்ககாள்ளுங்கள். இனி
என் யபச்டச எக்காலத்திலும் மைைாது பின்பற்றும் ஒரு உறுதிோன
நிடலப்பாட்டிற்கும் ைாருங்கள்” என்ை யபாகர், அயத மரப்யபடழேில்
இருந்து சில யைர் ைடளேங்கடள எடுத்து நீட்ைவும், முதல் காரிேமாக
தான் அணிந்துககாண்டு சங்கனுக்கும் அணிைித்தயதாடு ைேல் ைரப்டப
ஒட்டி சிறு பூக்கயளாடு தடழத்து ைளர்ந்திருந்த குப்டபத் திருயமனிச்
கசடிடே ைணங்கிைிட்டு, பைித்து அடத உள்ளங்டகேில் டைத்துக்
கசக்கி, கீ ைல்கள் யமல் சாற்ைிடன ைிட்ைான்.

மறுபடியும் தாழம்பூ முட்கடள யபாகரும் நீக்கினார். அஞ்சுகனிைம்

இப்யபாது யமலும் ஒரு யகள்ைி.

“குருபிராயன... நாகம் எதனால் இந்த யைடரக் கண்டு அஞ்சுகிைது

என்று நான் அைிேலாமா?’ எனக் யகட்ைான்.

“இதுவும் நல்ல யகள்ைி... இந்த யைர் கபரிதாய் எந்த ைாசமும்

இல்லாதது. அயத சமேம் இதற்கும் ஒரு ஒளியுைம்பு உண்டு. நாகம்
யநாக்கிடும் மற்ை தாைரங்களில் இல்லாத அந்த ஒளி இந்த நாகதாளி
யைர் யமல் ஒளிர்ந்த படியே இருக்கிைது. எனயை நாகங்கள் இடதத்
தீகேனக் கருதிப் பின்ைாங்கும்.”
“நம் கண்களுக்கு ஏன் அந்த ஒளி புலனாைதில்டல?”

“பல காரணங்கள் அதற்குண்டு. நாகம் பூடன பருந்து ஆந்டத நாய்

இைற்ைின் கண் அடமப்பும், இைற்ைின் உைல் ரசாேனமும்தான் இதற்குக்
காரணம். இப்யபாது இதுகுைித்துப் யபச அைகாசமும் இல்டல.

ைாருங்கள் அருயகதான் நான் குைிப்பிட்ை அந்த மடுவும் உள்ளது.

கசந்தாடு பாடைடே மாடல ஒளிேில் நன்கு அைிே முடியும்.
ஆளுக்ககாரு கூடைேில் பைித்துக்ககாண்டு குடகக்குச் கசல்யைாம்.”
என்று அைர்களுைன் அைரும் யசர்ந்துககாண்ைார். அையராடு இடணந்து
நைக்கும்யபாது சங்கனுக்கும் அஞ்சுகனுக்கும் ஒயர பூரிப்பு.

“குருபிராயன... என் உேிடரக் காப்பாற்ைி உேிர்ப் பிச்டச இட்ை

கைவுளாகவும் தாங்கள் ஆகிைிட்டீர்கள். என்ைடரேில் இனி நீங்கள் குரு
இல்டல - கைவுள்” என்ைான் சங்கன்.

“யைண்ைாம். என்டனக் கைவுளாக்கி ைிைாயத... உனக்குத்தான் அது

யகடு. நான் குருைாக இருந்தாயல உனக்கானடத நான் கைனித்து
அளிக்க முடியும். கைவுளாகிைிட்ைால் உன் ைிதிப்படி நைப்படத
யைடிக்டகதான் பார்ப்யபன். நன்ைாகத் கதரிந்துககாள்ளுங்கள்...
கைவுடளைிை எல்லா ைடகேிலும் குருயை யமலானைர். குருைருள்
இல்லாமல் திருைருளும் சாத்திேமில்டல.” யபசிக்ககாண்யை
மடலேடிைாரத்துப் புல்கபாசிந்த பாடதகளில் நைந்தனர். மடுவும்
கண்ணில் பட்ைது. பன்ன ீராய்த் தண்ணர்!
ீ உள்யளாட்ைத்தில் ஏராளமான
கேல்கள். மடுைின் ஒரு பாகத்தில் தாமடரகள் மலர்ந்து
கமாட்ைைிழ்ந்திருந்தன. சில தாமடர இதழ்கள் உதிர்ந்து இடலகள்
யமல் கிைந்தன. அடதப் பார்க்டகேில் அந்த மடுயை அர்ச்சிக்கப்பட்ைது
யபால் இருந்தது. மடுக்கடர முழுக்கப் பலைிதமான தாைரங்கள் - நீர்க்
ககாடிகள். அதில் யபாகர் பிரான் கசந்தாடு பாடைடே ஒரு
பாடைடேகோட்டிக் கண்ைைிந்தார்.

“அயதா... அதுதான் கசந்தாடுபாடை யசர்ந்தாடுபாடை என்றும் கூறுைர்.

இது மனித நைமாட்ைமில்லாத இைத்தில்தான் கபருகும். அருகில் நாம்
கசல்லச் கசல்ல அடசந்து எதிர்ப்டபத் கதரிைிக்கும் பார்” என்ைார்.
அயத யபால் அதன் அருகில் கசல்லச் கசல்லயை பருத்தி இடலயபால
முக்கூம்பாய் இருந்த அதன் இடலகள் ஆை ஆரம்பித்தன!

டக நீட்ைவும் என்டனத் கதாைாயத என்பது யபால் பின்யன

கசன்ைபடியே இருந்தது!

சங்கன், அஞ்சுகன் இருைரிைமும் யபராச்சர்ேம். இது தாைரமா இல்டல

உேிரினமா?

இன்று அந்த நாகத்தின் சீற்ைமும் அதன் நீண்ை குழலுைம்பும், கருமணி

யபான்ை ைிழிகளில் கைைிப்பும் திவ்ேப்ரகாஷ்ஜிேின் ைேிற்ைில்
அமிலத்டதப் பீைிைச் கசய்தது.

திைந்த கபட்டிடே மூடிைிட்டு டககடளக் கட்டிக்ககாண்டு பேத்யதாடு

பார்த்தார். ஒருபுைம் அனிச்டசோக பேம் ஏற்பட்ை யபாதிலும்,
யோகிகளுக்யக உண்ைான ைிழிப்பும் அந்த யோக சக்தியும் அைடர
டதரிேமாக அந்தப் பாம்டப உற்று யநாக்க டைத்தன.

ஜன்னல் கம்பிகடள ைடளத்திருந்த அந்த நாகமும் அங்கிருந்து

சீைிக்ககாண்யை ைந்து கபட்டிேின் யமல் ஏைி சிம்மாசனத்தில் அமர்ந்த
ராஜாயபால் அமர்ந்துககாண்ைது.

திவ்ேப்ரகாஷ்ஜி கமல்ல டககடளக் கூப்பத் கதாைங்கினார். அப்படியே

மனிதர்களிைம் யபசுைது யபாலயை அதனிைம் யபசவும் கதாைங்கினார்.
அது ைடிைில்தான் பாம்பு, மற்ைபடி அது ஒரு கதய்ை சக்தி என்பயதாடு,
அைரின் யோகப் புலன்களுக்குள் பிரமாண்ை ராஜ உடைோர் என்கிை
கபேரும் எதிகராலித்தது.

“உடைோர்... பிரமாண்ை ராஜ உடைோர்... மகத்தான சித்த யோகி

நீங்க... எதுக்கு இந்த சர்ப்ப ைடிைம்? இந்தப் கபட்டிக்குக் காைல்
காக்கைா?” என்று அைர் யகட்க, பதிலுக்குப் பாம்பிைமும் சீற்ைம்.

“நான் தப்பான யநாக்குல இந்தப் கபட்டிே திைக்கல. இந்த லிங்கம் பற்ைி

நானும் யகள்ைிப்பட்டிருக்யகன். யபாகர் பிரான் நைபாோணத்தால
கசய்த முதல் கதய்ை கசாரூபம். இடத என் மடியமல கைச்சு ஒரு
மணி யநரம் நான் திோனிச்சாலும் யபாதும்... என் ஆத்ம சக்தி
அளப்பரிே சக்திோ மாைி நான் உலகத்துக்யக ைழிகாட்ை முடியும்.
அயதாை எந்த யநாய் கநாடியுமில்லாம, சாகும் ைடர கண் பார்டைக்

குடைபாடுமில்லாம ைாழமுடியும். அதுக்காகத்தான் இடதத் திைந்யதன்”

என்ை அைர் ைிளக்கம் எதனாயலா அந்த நாகத்டத மிகயை சீைச்
கசய்தது.
“யகாபப்பை யைண்ைாம். நான் யோகக் கடலடேக் காசுக்கு ைிக்கை ஒரு
கார்ப்பயரட் சாமிோர் இல்டல. கமய்ோன ஆன்மிக நாட்ைமும், யோக
ரகசிேங்கள் யமல கபரிே ஈடுபாடும் ககாண்ை ஒருத்தன். பாரதி
என்டனச் சந்திச்சுட்டுப் யபான கநாடி உங்களப் பற்ைி, இந்தப் கபட்டி
அப்புைம் லிங்கம் பற்ைிகேல்லாம் கதரிஞ்சுகிட்யைன். அந்த கநாடிலதான்
நான் கத்து கைச்சிருக்கைகதல்லாம் எவ்ைளவு அல்பம்னு கதரிே
ைந்தது. எப்பாடுபட்ைாைது இந்த லிங்கத்டத தரிசனம் பண்ணவும்
பூஜிக்கவும் ஆடச ஏற்பட்ைது. இடத ஒரு முடை பூஜிக்கைதும்,
ஒருத்தன் ஒரு சிைாலேத்டத லட்சம் முடை சுத்தைதும் ஒண்ணுன்னா
இது எவ்ைளவு மகத்துைம் உள்ளதா இருக்கணும்?

அதனாலதான் ோருக்கும் எந்த பாதிப்பும் இல்லாதபடி, அயத சமேம்

ோருக்கும் கதரிோதபடி இந்தப் கபட்டிடேத் திைந்யதன். ஆனா உங்கள
ககாஞ்சம்கூை எதிர்பார்க்கல...”

- திவ்ேப்ரகாேின் ைிளக்கத்டதத் தான் யகட்க ைிரும்பைில்டல

என்பதுயபால அந்த நாகம் சீற்ைமாய்ச் சீைிேது. அப்யபாது ோயரா
ைருைது யபால சப்தம். திரும்பிப் பார்த்தார். அைரது கார் டிடரைர்
ைந்துககாண்டிருந்தான். அைன் கண்களிலும் பீதி.

“ஏய் நீ எங்க ையர... யபா... யபாய் கார்ல இரு. நான் இப்ப ைந்துட்யைன்”
என்ைைடரக் கைந்து அைனும் கபட்டிடேயும் நாகத்டதயும் பார்த்தான்.
அதன் சீற்ைம் அைடனயும் மிரட்டி நிற்க டைத்தது. அைடனப்
பார்த்தைர் “யபாய்ோ... ையரன்... யபா... யபா...” என்ைார். அந்த நாகமும்
யபாகிைாோ இல்டலோ என்பதுயபால் கபட்டிடே ைிட்டு இைங்கிேது.

திவ்ேப்ரகாஷ்ஜிக்குத் கதளிைாகப் புரிந்துைிட்ைது. தன் ைிருப்பத்துக்கு

அங்யக அனுமதி இல்டல. ஏமாற்ைமாக இருந்தது.

என் கர்மாவுல இப்ப இைமில்டலோ? நான் இடத தரிசிச்சா என்ன

குடைஞ்சிடும்? கபாருடளத் திருடினாதான் பாைம். அருடளத்
திருட்ைதுல என்ன தப்பு? ைைக்யக கபீர்தாசர் அப்படித்தாயன குருைருடள
அடைஞ்சாரு... நான் அடைேக் கூைாதா?”
“ரிேலி இட் ஈஸ் எ கைரி பிக் மிராக்கிள். அைருக்கு இனி எந்த
ஆபத்தும் இல்டல. ஹார்ட் பீட், கிட்னி, பான்க்ரிோஸ் எல்லாயம
ஃபங்ேன் பண்ணத் கதாைங்கிடிச்சு!

- பின்யன சில அடிகள் கசன்று நின்றுககாண்டு ைாதம் புரிபைர் யபால்

யபசிப் பார்த்தார். நாகம் கதாைர்ந்து முன் கசன்று சீைவும் “சரி...
யபாேிட்யைன் உடைோர்... யபாேிட்யைன். ஆனா இடத நான் என்
மடியமல கைச்சு கஜன்ம சாபல்ேம் அடைோம ைிை மாட்யைன். இடத
கைச்யச யபாகர் பிராடனயும் தரிசிப்யபன். என்யனாை இந்தப் பிைப்பு
லட்சிேமும் யநாக்கமும் இப்ப இதுமட்டும்தான்” என்ைபடியே
கைளியேைத் கதாைங்கினார்!

நாகமும் ைாசல் ைடர கசன்று ஒரு ைாக்கிங் ஸ்டிக் தடர யமல்

நிற்பதுயபால் நிமிர்ந்து நின்று பார்த்துைிட்டு, திரும்ப கபட்டிேிைம்
கசன்ைது. முத்து லட்சுமிேிையமா, அடைக்கலம்மாயைா, மருதமுத்துயைா
ோரும் எழுந்திருக்க யைேில்டல!

அதனால் என்ன, நானிருக்கியைன் என்பது யபால் கபட்டிேின் யமல் ஏைி

அமர்ந்து ககாண்ைது அந்த நாகம்!

ஹாஸ்பிைல்!

ஒரு ைாக்ைர் பட்ைாளயம ராஜா மயகந்திரடனப் பரியசாதித்து

முடித்தயதாடு கூடிக் கூடிப் யபசிேபடியே இருந்தனர்.

அைர்களில் ஒரு ைாக்ைர் கநற்ைிேில் ைிபூதி குங்குமம் எல்லாம்

டைத்திருந்தார். அைர் மட்டும் ைிலகி பாரதி, அரைிந்தடன யநாக்கி
ைந்தார். கூையை யஜாதிைர் நந்தா, கயணசபாண்டிேனும்...

“நீங்கதாயன எம்.பி. சார் ஃயபமிலி?”

“கேஸ் ைாக்ைர்... அப்பாக்கு இப்ப எப்படி இருக்கு?” யகட்ைாள் பாரதி.

“ரிேலி இட் ஈஸ் எ கைரி பிக் மிராக்கிள். அைருக்கு இனி எந்த

ஆபத்தும் இல்டல. ஹார்ட் பீட், கிட்னி, பான்க்ரிோஸ் எல்லாயம
ஃபங்ேன் பண்ணத் கதாைங்கிடிச்சு. ஹார்ட் பீட் கைம்ப்பயரச்சர்னு
எல்லாயம கைரி நார்மல். ஆக்சிஜன் இல்லாமயல சார் நார்மலா
இருக்கார். எங்க கமடிக்கல் ஹிஸ்ட்ரில எப்பைாைது இப்படி
அதிசேங்கள் நைக்கும். எங்களுக்கும் இந்த மாதிரி அதிசேங்கள்தான்
கபரிே ஆப்பு. இல்லன்னா நாங்களும் சும்மா இருக்க மாட்யைாயம!
நாங்கதான் நைமாடும் கைவுள்னு டிக்யளயர பண்ணிடுயைாயம..?” - அைர்
யைடிக்டகோகவும் யபசினார்.

“யதங்க்யூ ைாக்ைர்... யதங்க்யூ யைா மச்...”

“டப த டப... இகதல்லாயம ஏயதா ரசமணின்னு ஒண்டண இடுப்புல

கட்ைப் யபாய்த்தான்னு இங்க ோர் கசான்னது?”

- அைர் யகட்ை இக்யகள்ைி முன் நந்தா முன் கசன்ைார். கசன்ையதாடு

“ஏன் ைாக்ைர் - அதுயல உங்களுக்கு நம்பிக்டக இல்டலோ? பரைால்ல..
நீங்க நம்பி எதுவும் இனி ஆக யைண்டிேதில்ல. ஜரூர் கா ைாபஸ்
யதயகா... எங்க அது?”

“யநா யநா... எதுக்கு இந்தப் பைபைப்பு... நான் ஒரு அயலாபதிோ

இருந்தாலும் சித்தா யமலயும் ஈடுபாடு உள்ளைன். எங்க அயலாபதி
எண்கணய் யதய்ச்சுக் குளிக்கைதால ஒரு பிரயோஜனமும்
கிடைோதுன்னு கசால்லுது. ஆனா குளிச்சா எப்படித் தூக்கம்
ைருதுன்னு குளிக்கைைங் களுக்குத் தாயன கதரியும்?”

“ைாக்ைர் நீங்க என்ன கசால்ல ைரீங்க...”

“சம்திங் அதுல ஏயதா இருக்கு. இல்லன்னா இப்படி ஒரு

இம்ப்ரூவ்கமன்ட்டுக்கு சான்யை இல்டலன்னு பர்சனலா நான்
நம்பயைன். இடத மிச்சமிருக்கை சீரிேஸ் யபேன்ட் கிட்ையும் கைச்சு
கைஸ்ட் பண்ணிப் பார்க்க ைிரும்பயைன். ஆனா மத்த ைாக்ைர்கள்
யைண்ைாம். அந்தப் யபச்டசயே எடுக்காதீங்க. அது காக்கா உக்கார
பனம் பழம் ைிழுந்த கடதங்கைாங்க.”
“யநா... அடத தேவு கசய்து திருப்பிக் ககாடுத்துடுங்யகா ப்ள ீஸ்... இட்
ஸ் நாட் எ கைஸ்டிங் கமட்டீரிேல். அது பூஜிக்க யைண்டிே ஐட்ைம்.” -
நந்தா ஏயதா அது தன் கசாந்தம் என்பது யபாலயை யபசிை, அதுைடர
கபாறுடமோக இருந்த பாரதி “ைாக்ைர், மத்த ைாக்ைர்கள் கசால்ைதுதான்
சரி. ப்ள ீஸ் ககட் யபக்... அடத என்கிட்ை ககாடுங்க. அப்புைம் அப்பாடை
நாங்க இப்ப பார்க்கலாமா?”

“தாராளமா... இன்ஃபாக்ட் அைர் யபசினாலும் யபசலாம். டப த டப, ஒயர

ஒரு நாள் அடத நான் கைச்சிருந்துட்டு நாடளக்குத் தரட்டுமா... இட்
ஈஸ் டம பர்சனல் ஆப்ளியகேன்.”

அந்தக் குரல் கசத்துப்யபான குமாரசாமிேின் ஒட்டிப்பிைந்த கஜராக்ைின்

குரல். பாரதிக்கு திக்ககன்ைாகவும் டக நழுைிேது அந்த கசல்யபான்.

- அதற்குயமல் பாரதி அைரிைம் ைாதிை ைிரும்பைில்டல. ஆனால்

நந்தா ைிடுைதாக இல்டல. இந்தப் யபாராட்ைம் பானு கயணச பாண்டி
இருைருக்குயம ஒரு ஆச்சர்ேத்யதாடு, அடுத்து என்ன நைக்குயமா
என்கிை ஆர்ைத்டதயும் அதிகரித்த நிடலேில், பானுைின் யபானுக்கு
ராஜாமயகந்தி ரனின்அரசிேல் ைட்ைங்களிலிருந்து யபான் கால்கள்
ைரவும் அைள் ஒதுங்கிை, கயணச பாண்டிேன் யைகமாக எம்.பி.டேக்
காணத் தோராகிை, அரைிந்தனும், பாரதியும் அையராடு இடணந்து
நைந்தயபாது, ஒருைர் பாரதி யமல் யமாதிே நிடலேில் ‘சாரி...’ என்ைபடி
கசல்ல, பாரதியும் அடதப் கபாருட்படுத்தாமல் அப்பாடைக் காண
ஓடினாள்.

ோரும் கபரிதாகத் தடுக்கைில்டல. புன்னடகயோடு யபசிக்ககாண்யை

பாரதி, அரைிந்தன், கயணச பாண்டி மூைருக்கும் ைழிைிட்ைனர். ராஜா
மயகந்திரனின் மார்பு யமலும் கீ ழும் சீராக ஏைி இைங்கிக் ககாண்டிருக்க,
புதிே சடலன் பாட்டில் மாட்ைப்பட்டிருந்தது. அதுவும் யைகமாய்
இைங்கிக் ககாண்டிருந்தது.

கம்ப்யூட்ைர் மானிைர் ஆஃப் கசய்ேப் பட்டிருந்தது. பாரதி யபாய்

அப்பாைின் யதாள் அருயக நின்று கூர்ந்து பார்த்தைளாய் யதாளில் டக
டைத்தாள். மளுக்ககன்று கண்கடளத் திைந்தார் ராஜாமயகந்திரன்.
நிஜமாலுயம திக்ககன்ைிருந்தது பாரதிக்கு.

“அப்பா...”

“...”

``கநௌ யூ ஆர் கைரி நார்மல்... இனி எந்த ஆபத்தும் இல்யலன்னு

கசால்லிட்ைாங்கப்பா..!”

- அைர் கண்களில் அந்த நிடலேிலும் ஒரு பரைசம் கதரிந்தது.

“ஆமாம்ோ... உங்களுக்கு இனி எந்த ஆபத்துமில்டல. யஜாசிேர்

கசான்ன அவ்ைளவும் அப்படியே பலிச்சிடிச்சு. இப்ப நீங்க
பிடழக்கக்கூை நம்ப யஜாசிேர்தான்ோ காரணம்” - என்று கயணச
பாண்டி இடைேில் புகுந்து யபசிேது பாரதிக்குப் பிடிக்கைில்டல.
அப்யபாது அைள் யபானிலும் அடழப்கபாலி - திடரேில் ஆசிரிேர்
கஜேராமன் கபேர்.

“எடிட்ைர் சார்... ஒன் மினிட் ைாட்” என்று அங்கிருந்து, யபச உகந்த இைம்
யநாக்கி நைக்க, அரைிந்தனும் கதாைர்ந்தான்.

“என்ன பாரதி... உன் யபானுக்காகத்தான் காத்திருக்யகன். என்ன

நைந்துகிட்டிருக்கு?”

“எல்லாயம ஓ.யக சார்... அப்பாவும் அபாேக் கட்ைத்தக் கைந்துட்ைாரு.

கபட்டிடேயும் திைந்து உள்ள என்ன இருக்குன்னு பார்த்துட்யைாம்.”

“ஓ... பரைால்லியே... பேப்பையைா பதற்ைப்பையைா இனி

எதுவுமில்டலயே..?”
“அப்படிச் கசால்ல முடிேல சார். U.S-ல இருந்து ஒரு யஜாடி கபட்டி
எங்கயளாை கசாந்தம்னு ைந்து நிக்கைாங்க. நானும்
ககாடுத்துைலாம்னுதான் இருக்யகன். ஏயதா ஏடுகள், அப்புைம் காஞ்ச
ைில்ை இடல, சிைலிங்கம்னு எனக்கு சம்பந்தயமேில்லாத
ைிேேங்கள்தான் அவ்ைளவும்.”

- பாரதிேின் பதிலுக்கு இடைேீடு கசய்ேத் கதாைங்கினான்.

“யநா பாரதி... இவ்ைளவுக்குப் பிைகும் நீ உன் படழே ஸ்யைண்ட்ல

இருக்கைது சரிேில்ல. அந்தப் கபட்டி, சிைலிங்கம், ஏட்டுக் கட்டுகள்
எல்லாயம ைிடல மதிப்பில்லாதடை. ரசமணிகடளக்கூை நான்
நம்பயைன். அைற்றுக்கு நிச்சேமா ஏயதா சக்தி இருக்கு.”

- அைன் குரல் ஆசிரிேர் கஜேராமன் காதிலும் ைிழுந்து எதிகராலித்தார்.

“பாரதி... எனக்கும் அரைிந்தன் கசால்ைதுதான் சரின்னு படுது. டப த

டப இப்ப கபட்டி ைட்ல
ீ தாயன இருக்கு...”

“ஆமாம் சார்.”

“நான் ையரன்... யநர்ல பாக்கயைன்... அப்புைமா முடிகைடுப்யபாம்..?”

“எனக்ககாண்ணும் ஆட்யசபடன இல்டல சார்.”

“சரி நான் இப்பயை கிளம்பி ையரன். இங்க நான் ைந்த யைடல

முடிஞ்சது. உன் ைிேேத்துல பாதில ைந்துட்ையமன்னு ஒரு சலனம்
இருந்து கிட்யை இருக்கு. அந்தப் கபட்டிக் குழப்பம் நீங்கினாதான் ஒரு
கதளியை பிைக்கும்...”

“நிச்சேமா சார்... ைாங்க சார்... யநரில யபசுயைாம்” என்று யபாடன கட்

கசய்தைள் அரைிந்தடன நீங்களுமா அரைிந்தன் என்பது யபால
பார்த்தாள்.

“என்ன பாரதி... நான் கசான்னது பிடிக்கடலோ?”

“ஆமாம். கராம்ப சீக்கிரம் மேங்கிட்ைீங்கயள...”

“நானா...?”

“பின்ன... ஒரு ஜைப் கபாருளுக்கு அளவுக்கு அதிகமா முக்கிேத்துைம்

தயராயமான்னு யதாணுது.”

‘`அப்ப உங்க அப்பா அந்த யஜாசிேர் கசான்ன மாதிரி பிடழச்சது

எப்படி?”

“பதற்ைமில்லாம ஆழமா யோசிச்சா அதுக்கும் பதில் கிடைச்சிடும்

அரைிந்தன்.”

- அரைிந்தன் அந்த பதிடலக் யகட்டுச் சிரித்த யபாது திரும்பவும்

பாரதிேின் யபானுக்கு அடழப்பு. திடரேில் பார்த்த யபாது அன்யநான்
நம்பர் எனும் கசாற்கள்.

தேங்கிைிட்டுக் காடதக் ககாடுக்கவும்.

“என்ன பாப்பா... அப்பா பிடழச்சுக்கிட்ைார் யபாலத் கதரியுயத...

யஜாசிேக்காரனும் கராம்பயை சந்யதாேமா இருக்கான்யபால இருக்யக?”

- அந்தக் குரல் கசத்துப்யபான குமாரசாமிேின் ஒட்டிப்பிைந்த

கஜராக்ைின் குரல். பாரதிக்கு திக்ககன்ைாகவும் டக நழுைிேது அந்த
கசல்யபான். யைகமாக எடுத்து அரைிந்தன் தன் காதில் டைத்தயபாது
“உங்கப்படன நான் ககால்லாம ைிைமாட்யைன். ஞாபகத்துல
கைச்சுக்க...” என்று முடிந்தது. அரைிந்தனிைமும் அதிர்வு!

- ததாடரும் ….31 Oct 2019

அன்று சங்கனும் அஞ்சுகனும் ஆச்சர்ேமாகப் பார்த்திை, யபாகர் பிரான்
கசந்தாடு பாடைடேச் சற்றுயைகமாய் டக நீட்டிப் பைித்தார். “உம்,
நீங்களும் ைணங்கிைிட்டுப் பைியுங்கள்” என்ைார்.

இருைரும் பைிக்கத் கதாைங்கினர்.

“எவ்ைளவு கிடைக்கிையதா அவ்ைளவும் எடுத்துக்ககாள்ளுங்கள்... ஓரடி

உேர லிங்க உருைத்திற்கு மட்டுமன்ைி நான்கடர அடி உேர
தண்ைபாணி கைவுளுக்கும் இது பேன்பை யைண்டும்” என்று
பைித்தபடியே அைர் கசான்னது அைர்கடள யைகமாய்த் தூண்டிேது.
அங்யக கசந்தாடுபாடையபால் எவ்ைளயைா தாைரங்கள்! அைற்ைின்
கபேயரா அதன் குணயமா சங்கனுக்கும் அஞ்சுகனுக்கும் கதரிோது.
அைர்கள் மனங்களில் இடைகேல்லாம் எதற்கு என்கைாரு யகள்ைி
எழும்பவுயம அது யபாகரின் மனதிலும் எதிகராலித்தது.

“என்ன சங்கா... அஞ்சுகா... மற்ை தாைரங்கள் பற்ைியும் அைியும் ஆடச

ைந்துைிட்ையதா?”

“ஆம் பிராயன... இங்யகதான் எவ்ைளவு தாைரங்கள். ோர்

இதற்ககல்லாம் ைிடத யபாட்ைது? இதன் பேன்பாடு எப்படிப்பட்ைது?”

“நல்ல யகள்ைி. தாைரங்கள் மூன்று ைிதம். ஒன்று உழுபேிர்,

இரண்ைாைது எழுபேிர், மூன்ைாைது ைிழுபேிர்!”

டககள் கசந்தாடுபாடைடேப் பைித்துப் பைித்து மூங்கில் கூடைேில்

யபாட்ைபடி இருக்க, யபாகரும் கசேயலாடு யபசினார்.

“உழுபேிர் எழுபேிர் ைிழுபேிரா... ைிளக்கம் யதடை பிராயன.”

“மனிதன் தன் யதடை நிமித்தம் நிலத்டத உழுது சீர்கசய்து, கடள

அகற்ைி ைிடளைிக்கும் கநல், சாடம, கம்பு யபான்ைடை உழுபேிராகும்.
இைற்ைில் எள்ளு, ககாள்ளு, கமாச்டச, கைடல என்கிை தானிேங்களும்
அைக்கம். இடையே உழுபேிர். எழுபேிர் என்பது நிலம் தட்ப
கைப்பத்தால் தானாய் உண்ைாக்கித் தருைதாகும், அறுகம்புல், கதாட்டு
குமுட்டி, குப்டபயமனி, சாரடண, கநருஞ்சி, நாயுருைி என்று இைற்ைில்
மட்டும் எங்கள் சித்தர் கபருமக்கள் ஈராேிரத்துக்கும் யமலான
தாைரங்கடளக் கண்ைைிந்துள்ளனர்!

இதில் ைிழுபேிர் என்பது பைடைகள் எச்சமிைப்யபாய் அதன் கழிைில்

இருக்கும் உேிர்ச்சத்துகளால் ைிடளபடை. இந்த ைிழுபேிரால்
முடளத்தடையே பல நூறு காட்டுமரங்கள். ஆடகோல் எங்கள் சித்த
உலகம் தாைரங்கடள சந்ததமாய் `ைிழு எழு உழு பேிர்கள்’ என்று
பிரித்துள்ளது.”
``அருடம... `ைிழு-எழு-உழு’ எனும் கசாற்கயள தாைரத்டதயும்
அடைோளம் காட்டிைிடுகின்ைன...’’

“ஆம்... அதற்யக நம் அைிவு அருளப்பட்டுள்ளது. இம்மூன்டைக் கைந்து

நான்காைதாய் ஒரு தாைரமும் உள்ளது. அது என்னகைன்று
கதரியுமா?”

“மூன்று ைடகடேத்தாயன கசான்ன ீர்கள்... நான்காம் ைடக என்ைால்

அது எப்படி?”

“அது அப்படித்தான்... இந்த நான்காம் ைடகக்குப் கபேர் கதாழுதாைரம்

என்பதாகும்...”

“கதாழுதாைரமா... ைிளக்கமாய்க் கூறுங்கள் பிராயன...”

“கசால்கியைன்... பனிமிகுந்த இமேத்தில் மட்டுயம கிட்டும் சஞ்சீைினி,
சாகசதாரிணி, சர்ைமயனாகரி, காளாமணி யபான்ைடையே
கதாழுதாைரங்கள் என்படை... இடை ைிண்ணில் இருக்கும்
யதைர்களால் மண்ணுக்கு ைந்தடைோகும். சித்தர்களும் முனிைர்களும்
தங்கள் யதடை நிமித்தம் கதாழுது ைணங்கி ைரமாய்ப் கபற்ைடை
இடை.”

“இடை ஏன் இமேத்தில் இருக்க யைண்டும். யைறு எங்கும் கூைாதா?”

“முதலில் இமேத்திற்கான கபாருடளத் கதரிந்துககாள்ளுங்கள்.

இடைப்படு டமேம் எனும் கசால்லின் திரிந்த கசால்தான் இடமேம்!
பின்னர் அது மருைி இமேம் என்ைானது. பூமிேிலும் அகண்ை ைிட்ை
பாகத்தில் ைைக்கு கதற்கு எனும் இரு திடசகளும் யமல் கீ ழாேிருக்க,
கிழக்கு யமற்கு எனும் இரு திடசகளும் இை ைலமாய் இருக்க,
பூமிேின் டமேத்தில் உேர்ந்கதழுந்து நிற்பயத இமே மடலோகும்!
அதாைது ஏைத்தாழ பூமிேின் இடைப்படு டமேத்தில் முடளத்த மடல...
அதனாயலயே அது இமேமடல எனப்படுகிைது.”

“ஓ... இமேம் எனும் கசால்லுக்குள்யளயே கபாருள் இருக்கிையத?”

“ஆம்... அதுதான் தமிழின் தனிச்சிைப்பு. ஓட்டை உடைத்துப் பருப்டப

எடுப்பதுயபால் கசால்டல உடைத்துப் கபாருடள எடுக்கலாம். உேிர்,
பேிர், மேிர், தேிர் எனும் கசாற்களில்கூை ‘ர்’ எனும் எழுத்டத ைிடுத்து
முன்னால் உள்ள எழுத்டத அதன் ஓைாகக் கருதி உடைக்க அதுயை
கபாருளுடரக்கக் காணலாம். உள்ளிருப்பதால் உேிர், பல்குைதால் பேிர்,
மண்டை யமலிருப்பதால் மேிர், தத்தளிப்பதால் தேிர். இப்படிச்
கசால்லின் கபாருடள நாம் உணரக் கற்க யைண்டும்... நான் இப்யபாது
கசான்னதுகூைக் குடைவு. அகத்திேர் கபருமான்யபால நான்
இலக்கணம் கற்ைைனில்டல. அைரிைம் யகட்ைால் இயத கசாற்களுக்குள்
இன்னமும் பல பரிமாணங்கடளக் காட்டுைார். நான் கண்ைம் ைிட்டுக்
கண்ைமும் நாடு ைிட்டு நாடும் கசன்றுைருபைன். அதனால் பலகமாழி
சப்தத்டத என் காதுகள் யகட்டுள்ளன. அந்த கமாழிக்கலப்பும் என்னிைம்
உண்டு. அதனால் என்டன ஒரு தூே தமிழ்ச்கசால்லாளன் என்று கூை
முடிோது. அதனால்தான் தமிழ்ச்சான்யைார் என நான் கருதும்
கிழார்களிைம் என் அைிவுச்கசல்ைத்டதப் பதிவு கசய்யும் கபாறுப்டப
அளித்யதன்.”

டகக்குக் டக, ைாய்க்கு ைாய் என்று கசந்தாடுபாடைடேப் பைித்தபடியே

யபாகர் பிரான் யபசிை, சங்கனும் அஞ்சுகனும் தங்களுக்கு நல்ல
ைாய்ப்டபக் காலம் அளித்ததாகக் கருதினர். அப்யபாது அவ்ைழியே
கதாடலதூரத்தில் சிலர் ைருைதும் கதரிந்தது. அைர்கள் கநருங்கிைரவும்
அைர்கள் கிழார்கள் என்பது கதரிந்தது.

“யபாகர் பிரானுக்கு எங்கள் ைந்தனங்கள்!”

“ஓ... கிழார் கபருமக்களா! ைருக... ைருக...”

இதன் கபேர் கசந்தாடுபாடை... இதன் ரசம் பாோணங்கடள உயலாகம்

யபாலாக்கிைிடும். அத்துைன் பாோண ைிேத்டத இது முைிக்கும்.
இதனால் இரண்டுைித நன்டம: இது நாம் உருைாக்கும் ரூபத்டதத்
திைமாக்குகிைது;

“பிராயன... தங்கடளக் காணக் ககாட்ைாரத்திற்குச் கசன்யைாம். தாங்கள்

நைமயராடு கன்னிைாடி குடகக்குச் கசன்றுைிட்ைதாக
அடுமடனப்பணிக்காரர்கள் கூைினர். எனயை உங்கடளக் காணயை
ைந்தபடி உள்யளாம்?”

``இப்படிக் கால்நடைோக நைந்யதைா ைருகிைீர்கள்?”

“ஆமாம்... நைப்பது என்பது எங்களுக்குப் புதிதா என்ன?”

“அப்படிோனால் புரைிகடளத் தாங்கள் பேன்படுத்துைதில்டலோ?”

“இல்டல... அடதப் பராமரிப்பது எங்களுக்குப் கபரும்பாைாக உள்ளது.

கபரும் பேணம் புரிபைர்க்குத்தான் அது ஏற்ைது. குதிடரக்கு நீராட்டும்,
ககாள் யசர்ப்பும்தாயன முதல் ஆயராக்கிேம்? ககாள்டளக்கூை
சந்டதேில் ைாங்கிைிைலாம், நீராட்டின் நிமித்தம் சண்முக நதிக்யகா
இல்டல இதுயபால் மடுக்கடரகடளத் யதடியோ கசல்ல
யைண்டியுள்ளது. தண்ணருக்குள்
ீ நிறுத்தி டைக்யகால்ைாரிோல் கழுைிச்
சுத்தப்படுத்து ைதற்குள் புரைிகளும் அைங்கி நிற்காமல் திமிறுகின்ைன.
ஒருமுடை அதன் லாைக்கால்கள் பட்டு என் கால் ைிரல்கள் டநந்து
யபாய் நைக்கயை பைாத பாடுபட்யைன்.”

“ஓரிருக்டக சக்கர ைண்டிடேப் பேன் படுத்தலாயம..?”

“அடதப் கபரும்பாலும் இளந்தாரிகயள பேன்படுத்துகின்ைனர். யமலும்,

அடத ஒரு பந்தே ைாகனமாகவும் ஆக்கி ைிட்ைனர். கூண்டு ைண்டிகள்
எங்களுக்கு உகந்ததாய் இருப்பினும், அது கபரிதாகவும் மனதுக்குப்
படுகிைது.”

அருணாசலக்கிழார் இேல்பாகச் கசான்னடதக் யகட்ைபடியே குடக

யநாக்கி நைக்கத் கதாைங்கினர். கார்யமகக் கிழார் சுற்ைிலுமுள்ள
தாைரங்கடள மட்டுமன்ைி, மூங்கில் கூடைேில் உள்ள கசந்தாடு
பாடைடேயும் அது எந்த ைடக மூலிடக என்பது யபால் பார்த்தயதாடு
யகட்கவும் கசய்தார்.

“யபாகர் பிரான் சீைர்களுைன் இவ்ைளவு தூரம் தாங்கயள மூலிடக

பைிக்க ைந்திருப்பது கபரும் ஆச்சர்ேம். இந்தக் கூடைேில் இருப்பதன்
கபேகரன்ன... இது எதற்கு என்று நாங்கள் அைிேலாமா?” என்றும்
யகட்ைார்.

“இதன் கபேர் கசந்தாடுபாடை... இதன் ரசம் பாோணங்கடள உயலாகம்

யபாலாக்கிைிடும். அத்துைன் பாோண ைிேத்டத இது முைிக்கும்.
இதனால் இரண்டுைித நன்டம: இது நாம் உருைாக்கும் ரூபத்டதத்
திைமாக்குகிைது; அடுத்து மருந்தாக்குகிைது!”

“பிராயன... இடதத் தாங்கள் எப்படிக் கண்ைைிந்தீர்கள்?”

“பல பரியசாதடனகள் கசய்துதான்...”

“இதற்கு இப்படி ஒரு கபேர் டைத்தது ோர்?”

“என் யபான்ை சித்தர் கபருமக்கள்தான்... யைறு ோர்?”

“அைர்கள் டைத்த கபேர் எப்படிப் பரைிேது?”

“பைம் ைடரந்து சுைடிேில் எழுதி டைப்பர். பின் சுைடிகடளப் படிகள்

எடுத்து அடதச் சித்த டைத்திேம் கற்யபாருக்கு அனுப்பி டைப்யபாம்.
இருப்பினும் ஒரு மூலிடக பலைாறு ைிளிக்கப்படுைதும் உண்டு.
குமுட்டிடேச் சில இைங்களில் கச்ச முட்டி என்பர். இன்னும் சில
இைங்களில் ைரிபூசணி என்பர். இது தைிர்க்க இேலாத ஒரு
ைிேேயம...”

“பிராயன... ஒவ்கைாரு தாைரத்தாலும் ஏயதா ஒரு பேன்

இருக்கிைதுதாயன?”

“அதிகலன்ன சந்யதகம்?”
“சில தாைரங்கடள ஆடுமாடுகள் கூைத் தீண்டுைதில்டல. அப்படி
இருக்க அதனால் ஒரு பேனும் இல்டல என்றுதாயன கருத
யைண்டியுள்ளது?”

``நாம் கசப்புணடை ஒதுக்குைது யபால, ைிலங்குகளும் தனக்குப்

பிடிக்காதடத ஒதுக்கிைிடுகின்ைன. ஆனால் அதிகலல்லாம் மருத்துை
குணம் மிகுதி. அது ைிலங்குகளுக்குப் புரிே ைழிேில்டல. ஆனால் நாம்
அப்படி இல்டல. கசந்தாலும் மருந்தாகப் பேன்படுத்துகியைாம். உலகில்
பேனில்லாத தாைரம் என்று ஒன்று இல்லயை இல்டல. நமக்குப்
பேன்படுத்தத் கதரிேைில்டல என்பயத உண்டம.
அறுகம்புல்லுக்குக்கூை ஒரு தனிச்சக்தி உண்டு. இரு மண்
உருண்டைகடள எடுத்துக்ககாண்டு அதில் ஒன்ைில் அறுகம்புல்டலப்
பிடுங்கி நட்டும், ஒரு உருண்டைடே நாம் ஏதும் கசய்ோமல்
பூச்சிகளும், ைண்டுகளும் மிகுந்த இைத்தில் யபாட்டு டைக்கும்
யபாதுதான் அறுகம்புல் சக்தி கதரியும். அந்த உருண்டைடே எந்த ஒரு
பூச்சியும் ஏதும் கசய்ோது. புல் நைைாத உருண்டைடே ைண்டுகள்
உருட்டிேிருக்கும்.”

யபாகரின் ைிளக்கத்தால் ைிேந்தைர்கள் கண்ணில் பட்ை மடலடேக்

காட்டி அதன் சரிவுகளில் அைர்த்திோக ைளர்ந்திருக்கும் மரங்கடளயும்
காட்டி “இந்த மரங்கடள இதனருயக கசன்று கைட்ை ைழியே இல்டல.
இடை ைளர்ந்த இைத்தியலயே சில காலம் இருந்துைிட்டு
கபருமடழேியலா இல்டல காற்ைியலா ைிழுந்தால் மட்டுயம இதற்கும்
அழிவு. அப்படிேிருக்க இைற்ைால்கூை ஒரு பேன் உண்டு என்படத
எப்படி அைிே முடியும்?” என்றும் யகட்ைனர்.

“இதுயபால பசும் காடுகள் ககாண்ை மடலகடள எங்கள் சித்த உலகில்

அமிர்த கிரிகள் என்யபாம். இங்யக அமிர்தம் என நாங்கள் கூறுைது
மடழடே... இடைதான் மடழடேத் தருகின்ைன. இதுயபால் இல்லாத
கற்களும் பாடைகளுமான மடலகடளக் கரடுகள் என்யபாம்.
கரடுகளால் கைப்பம் மிகும். அமிர்த கிரிகளால் மடழ மிகும். அயத
சமேம் கைப்பம் மிகுந்த கரடுகளில்தான் பிரண்டை முதல்
கண்ைங்கத்தரி ைடரேிலான உஷ்ணாதிக்க மூலிடககள் ைிடளயும்.
பூமிேில் பேனில்லாத நிலப்பரப்பு என்யைா தாைரம் என்யைா ஒன்று
இல்லயை இல்டல.

ஒரு புல்கூை ைிடளோத தரிசுநிலம்கூைப் புைிேீர்ப்பு ைிடசச்

சமன்பாட்டையும், தட்பகைப்ப நிடலடே சமன் கசய்யும்
ைிடனடேயும் கசய்தபடிதான் உள்ளது!”

யபாகர் பிரான் கசால்லச் கசால்ல அைர் ஒரு கடலக் களஞ்சிேம்

என்யை கிழார்களும், அந்த இரு சீைர்களும் கருதினர். எந்தக்
யகள்ைிடேக் யகட்ைாலும் அதற்ககாரு கதளிைான பதிடலக்
காரணகாரிேங்கயளாடு அைர் அளித்ததில் அைர்களுக்ககல்லாம்
பிரமிப்பும்கூை... அடத அஞ்சுகன் கைளிப்படுத்தவும் கசய்தான்.

“பிராயன... தங்களின் பரந்துபட்ை இந்த உலக ஞானம் எங்கடள

பிரமிப்பில் ஆழ்த்துகிைது. இதற்குக் காரணம் தங்கள் தைமா கல்ைிோ,
இல்டல, யைறு எது?” என்று அைன் யகட்ை யகள்ைிேின் கபாருட்டு
நைந்தபடியே இருந்த யபாகர் ஒரு ைிநாடி நின்ைார். பின்
புன்னடகயோடு ``எல்லாைற்றுக்குயம ஒரு பங்கு உண்டு அஞ்சுகா...
ஆனால் மூல காரணம் குரு பக்தியே...” என்ைார்.

“குருபக்தி கைவுள் பக்திடேைிை யமலானதா?”

“ஆம்!”

“நம்ப முடிோத பதில்...”

“இயதா பார் உன் யகாபம் கராம்ப நிோேமானது. ஆனால் உன் ககாடல

முேற்சி கராம்பத் தப்பானது. நீயும் ககாடலகாரனாகி கஜேிலுக்குத்தான்
யபாக யைண்டிேிருக்கும்...”

“உன் பதில்தான் நீ எப்படிப்பட்ை சிந்தடன ைளம் உடைேைன்

என்படதக் காட்டும். அந்த ைடகேில் நீ நிடைே ஆழம் காண
யைண்டும் சீையன!”

அப்யபாது யைல் மணிக்கிழார் இடைேிட்ைார்.

“பிராயன... குருதான் கபரிேைர் என்ைால், கைவுள்கூை அைருக்கு
அடுத்யத என்ைால் குருநாதர்களுக்கல்லைா யகாேில்கள்
கட்ைப்பட்டிருக்க யைண்டும். ஆனால் அப்படித் கதரிேைில்டலயே?”
என்ைார்.

“நல்ல யகள்ைிடேத்தான் யகட்டுள்ளர்ீ கிழாயர! குருநாதர்களுக்கும்

யகாேில்கள் உண்டு. அடை ஜீை சமாதி என்றும் அதிஷ்ைானம் என்றும்
பிருந்தாைனம் என்றும் அடழக்கப்படுபடை ஆகும். இந்த குருநாதர்கள்
நமக்குக் கிடைக்கயை ஆலேங்கள்தான் காரணம். ஆலேங்கள்
அடனைருக்கு மானடை. ஆனால், குரு என்பைர் அைடர
அண்டிேிருக்கும் சீைனுக்கு மட்டுயம கைடமப் பட்ை ஒருைராைார்.
ோரும் எடுத்த எடுப்பில் குருடை இனம் காணமுடிோது. அதற்கு
அடிப்படை இடைபக்தி. அடத ைளர்க்கக் காரணமானடை
ஆலேங்கயள... எனயை இடை பக்திேிலிருந்யத குருபக்திடே
அடைகியைாம். குருபக்திடே அடைந்த நிடலேில் தனியே இடைபக்தி
யதடைேில்டல. இருந்தால் தைறுமில்டல.”

- இப்படிப் யபசிேபடியே குடகடே ைந்தடைந்தனர். யபாகர் பிரான்

தனித்து ைந்திருந்தால் யமகமணிக்குளிடக மூலம் பைந்யத
ைந்திருப்பார். சீைர்களுைனும் கிழார்களுைனும் ைந்ததால் நைந்து
ைந்தார். ைந்த உையனயே கசந்தாடுபாடை இடலகடளப் பிரித்து இரு
டககள் நடுைில் டைத்துக் கசக்கி சாறு பிழிேத் தோரானார். அதன்
நிமித்தம் கைண் கலிங்கத்தால் கட்ைப்பட்ை சுத்தமான கபரிே பாடன
ஒன்றும் தோரானது. யபாகர் பிரான் அந்தத் தடழகடளக் கசக்கிே
ைிதயம அலாதிோக இருந்தது.இடலச்சாறு கசிந்து ஒழுகிக்
கலிங்கத்தில் கசடு யதங்கிை, ரசம் பாடனடே நிரப்பத் கதாைங்கிேது!

இன்று அதிர்ந்த அரைிந்தன் “ஏய் மிஸ்ைர்... ோர் நீ... யநர்ல ைா, இது
என்ன யபான்ல முதுகுக்குப் பின்னால மிரட்டிக்கிட்டு...” என்று
அைனுக்ககாரு பதில் தந்தான்.

“முதுகுக்குப் பின்னால, முன்னாலன்னு ைேலாக்ககல்லாம் யபசாயத

தம்பி. நான் பாதிக்கப்பட்ைைன் - நீங்கல்லாம் அசுரக் கூட்ைம்! உங்க
முன்ன ைந்து உங்ககிட்ை சிக்க நான் என்ன யகனப்பேலா?” அைன்
பதிலும் அனலாேிருந்தது.

“இயதா பார்... நீ எங்கள சரிோ புரிஞ்சுக்கடல. குைிப்பா பாரதிே பத்தி

உனக்கு சுத்தமா கதரிேல. அை உங்க குடும்பத்துக்கு உதைி
கசய்ேத்தான் யபாராடிக்கிட்டு இருக்கா..”

“இனி என்ன கசஞ்சு என்ன பிரயோஜனம்? யபான உேிர் திரும்ப

ைருமா?”

“அதுக்காக எம்.பி-யும் சாகணும்கைதுதான் உன் முடிைா?”

“ஆமாம்... இைன்லாம் திருந்தை ஆயள கிடைோது. நீங்க ரசமணி,

ரசமில்லாத மணின்னு அந்த யஜாசிேடன கைச்சுக்கிட்டு
காப்பாத்தைதால எல்லாம் எம்.பி ைாழ்ந்திைப்யபாைதில்டல... ைாழவும்
ைிைமாட்யைன். ஆமா உங்களுக்கு எங்க இருந்து கிடைக்குது
இகதல்லாம்? ஒரு ஏடழக்கு இப்படிக் கிடைக்குமா?”
“இயதா பார் உன் யகாபம் கராம்ப நிோேமானது. ஆனால் உன் ககாடல
முேற்சி கராம்பத் தப்பானது. நீயும் ககாடலகாரனாகி கஜேிலுக்குத்தான்
யபாக யைண்டிேிருக்கும்...” அரைிந்தன் அைன் யகள்ைிக்கு பதில்
கசால்லும் யபாயத அந்தத் கதாைர்பு கட் ஆனது.

``ச்டச!’’அரைிந்தனும் சலித்தான். கைனித்த படியே இருந்த பாரதி

``என்னாச்சு அரைிந்தன்?” என்ைாள்.

``பாதில கட் பண்ணிட்ைான்...”

“அந்த நம்படர கைச்சு திரும்ப ட்டர பண்ணிப் பாருங்கயளன்.”

“யைஸ்ட்... அைன் நம்டம நல்லா கைனிச்சிக்கிட்யை இருந்திருக்கான்.

ரசமணி பத்தி எல்லாம் அைனுக்கும் கதரிஞ்சிருக்கு! இந்த யபான்கூை
நிச்சேம் ோயரா ஒருத்த யராைதாதான் இருக்கும்.”

“ட்டர பண்ணிப் பாருங்கயளன்.”

அரைிந்தனும் முேன்ைான். ோயராதான் யபசினார்கள். “இப்ப ஒரு

நிமிேத்துக்கு முந்தி இந்த யபான்ல யபசினது ோரு?”

“எனக்குத் கதரிோதுங்க. `கராம்ப அைசரம், என் கசல்யபான்ல சார்ஜ்

இல்ல’ன்னு கசால்லிக் யகட்ைாருங்க , ககாடுத்யதன்.”

“இனியம இப்படி ோராைது யகட்ைால்லாம் ககாடுக்காதீங்க. மீ ைிக்

ககாடுத்தா அைங்கடள நல்லாத் கதரிஞ்சிக்கிட்டுக் ககாடுங்க” என்று
யகாபமாக அைருக்ககாரு அட்டைடையும் கசய்த அரைிந்தன் “பாரதி...
இனியும் யபாலீசுக்குப் யபாகாம இருக்கைது எனக்கு சரிோப் பைடல.
உங்கப்பாவுக்கும் கசக்யூரிட்டி அகலர்ட்டை அதிகப்படுத்தணும். அடுத்து
நம்ம ஆள் ஒருத்தர் எப்பவும் அைர் கூையை இருக்கணும்.

“கேஸ்... நாம இப்பயை கமிேனடரப் பார்ப்யபாமா?”

“அதுக்கு முந்தி கயணச பாண்டிக்கும், பானுவுக்கும் இந்த த்கரட் பத்தித்

கதரிேணும். கமான் அைங்களுக்கு முதல்ல கதரிேப்படுத்துயைாம்.”
அடுத்த சில கநாடிகளில் ைார்டுக்கு கைளியே கயணச பாண்டி, பானு
என இருைடரயும் அடழத்து அந்தக் குமாரசாமி கஜராக்ஸ்
ைிேேத்டதக் கூைவும், அைர்கள் இருைருயம கைலகைலத்துப்யபாேினர்.

“சார்... இது என்ன சார், புதுசா கத்தி யபாய் ைாலு ைந்த கடதோ?”

“தப்பு... கத்தி யபாய் ைாலு இல்ல... பட்ைாக்கத்தியே ைந்திருக்கு...”

“ஐயோ... சாருக்குத் கதரிஞ்சா யகாமாவுக்யக திரும்பிப் யபாேிடுைாயர..?”

“அைருக்குத் கதரிேக் கூைாது. கதரிேயை கூைாது.”

“சரி... அைடன என்ன கசய்ேப்யபாயைாம்?”

“யபாலீஸ் கம்ப்களேின்ட் ககாடுக்கப் யபாயைாம். இங்க கசக்யூரிட்டிடே

அதிகப்படுத்தி ைிசிட்ைர்ஸ் ைந்தா கசக் பண்ணிதான் உள்ள ைிைணும்.
அப்பகூை சாடரப் பார்க்க ோருக்கும் அனுமதி கிடைோது...”

“இந்த மாதிரி ஆளுங்க சினிமால ைர்ை மாதிரி ைாக்ைரா, கம்பவுண்ைரா,

ஸ்ட்கரட்சர் அட்கைன்ைரா பல ைிதத்துலயும் ைருைாங்கயள சார்...”

“ஆமாம்... இைன் கட்ைாேம் ைருைான். நாம தான் கைனமாப்

பார்த்துக்கணும்.”

“ஆமா எங்க அந்த யஜாசிேர்...?”

“சார்கிட்ை கடத உட்டுக்கிட்டிருக்காரு... இனியம உங்களுக்கு

யோகம்தான்... கண்ைம்லாம் கழிஞ்சிடிச்சின்னு சும்மா அளந்து
உட்டுக்கிட்டிருக்காரு...”

“என்ன கயணச பாண்டிேன், அைராலதான் சார் உேிர் பிடழச்சாருன்னு

இப்பதான் கபருடமோ கசான்ன ீங்க, இப்ப பல்டி அடிக்கிைீங்க?”

“அதுவும் உண்டமதாயன சார்...?”

“அண்யண... எனக்கு அந்த ரசமணி யைணும். அது என்னன்னு அப்புைமா
நான் யலப்ல ககாடுத்து ஆராேப் யபாயைன். அடத ஒரு
அைிைிேலாதான் நான் பார்க்கயைன். அடத யஜாசிேர்தான் எடுத்துக்கப்
பார்க்கைாரு... நாம அதுக்கு இைம் ககாடுத்துைக் கூைாது...” என்ைாள்
பாரதி.

“சரிங்க பாப்பா... அடத நான் பார்த்துக்கயைன். நீங்க கைடலப்பை

யைண்ைாம்.”

“இப்ப நாங்க யநரா கமிேனடரப் பார்த்து கம்ப்களேின்ட் ககாடுத்துட்டு

ைட்டுக்குப்
ீ யபாய்ட்டு ையராம். பாட்டி யைை யகட்டுக்கிட்யை இருக்காங்க.
நான் திரும்ப ைரும்யபாது அைங்கள கூட்டிக்கிட்டு ையரன்”

- என்ை பாரதி புைப்படும் முன் ஒரு பார்டை பார்த்திைத் திரும்பி ராஜா

மயகந்திரன் படுக்டக யநாக்கிச் கசன்ைாள். யஜாதிைர் அளந்து
ககாண்டிருந்தார்.

“ஜி... நீங்க அடுத்த ைருேம் இயத நாள் கசன்ட்ரல் மினிஸ்ட்ைரா

இல்லாட்டி நான் என்யபடர மாத்தி கைச்சுக்கயைன். எல்லாம் கச்சிதமா
நைந்துகிட்டு ைருது...” என்கிை அைர் யபச்சு ராஜா மயகந்திரன் முகத்தில்
ஓர் ஒளிடே உருைாக்கிேிருந்தது. ைாய் திைந்து யபச முடிோ
ைிட்ைாலும் அைர் கண்களின் பிரகாசம் அடத நிரூபித்தது.

பாரதி, அரைிந்தன், கயணசபாண்டிேன், பானு என்று நால்ைரும் ைரவும்

யஜாதிைர் நந்தா அளப்டப நிறுத்திக்ககாள்ள, ராஜா மயகந்திரன்
கண்மணிப் பாப்பாடை மட்டும் உருட்டி அைர்கடளப் பார்த்தார்.

“அப்பா... இப்ப நீங்க கபட்ைரா ஃபீல் பண்ைது நல்லா கதரியுது. நான்

யபாய் பாட்டிடேக் கூட்டிட்டு ையரன். அைங்க துடிச்சிக்கிட்டு
இருக்காங்க. உங்கடள இப்ப பார்த்தா அழுதுடுைாங்க...” என்ைாள் பாரதி.
அயத சமேம், “யநா ப்ராப்ளம்... நீங்க யபாய் தாராளமா கூட்டிட்டு ைாங்க.
இனி நம்ப எம்.பிஜிக்கு எந்த ஆபத்துமில்டல” என்று யஜாதிைர் கூைவும்
ஒரு முடை முடைத்தாள் பாரதி.
அப்படியே பானுடை அடழத்து கமல்ல ைிலகிேபடியே “உன்
யஜாசிேர்கிட்ை அந்தக் குமாரசாமி பிரதர் பத்தி கமதுைா கசால்லு. நான்
யைண்ைாம்னாலும் நீ கசால்யைன்னு எனக்குத் கதரியும். ஆனா
அப்பாக்கு மட்டும் எதுவும் கதரிேக் கூைாது. பீ யகர்ஃபுல். அது
மட்டுமில்ல... உங்க இரண்டு யபடர நம்பித்தான் நான் யபாயைன். தப்பா
எது நைந்தாலும் சரி சும்மா ைிை மாட்யைன்” என்ை பாரதிேின் அந்தச்
சும்மா ைிை மாட்யைனில் ஒரு உணர்ச்சி முறுக்கு!

அடுத்து சீஃப் ைாக்ைர் முன் கசன்று நின்ைைள் அைரிைமும் கூைி

சி.சி.டி.ைி யகமராைில் ஒருைர் நிரந்தரமாகக் கண்காணித்தபடி
இருப்பயதாடு, ஆஸ்பத்திரிக்குள் கதாைர்பில்லாத நபர்கள் நைமாை
உையன தடைைிதிக்கும்படியும் கசால்லி ைிட்டு அரைிந்தனுைன்
புைப்பட்ைாள்.

காருக்குள்...

அரைிந்தன் காடரச் கசலுத்திேபடியே யபசினான்.

“பாரதி... யபாலீஸ் கம்ப்களேின்ட் ககாடுக்கையதாை நாம அந்தக்

குமாரசாமி ைட்டுக்குப்
ீ யபாைதப் பத்தியும் யைகமா முடிவு
கசய்ேணும்...”

“நிச்சேமா அரைிந்தன்... அதுக்கு முந்தி நம்ம எடிட்ைடரக்

கலந்துக்கைதும் நல்லதுன்னு நிடனக்கயைன்...”

“அைர் இப்ப ையரன்னு கசால்லிேிருக்காருல்ல..?”

“ஆமாம்... ககாஞ்சம் யைகமாப் யபாங்க...”

“இந்த ட்ராஃபிக்ல காடர நகர்த்தையத கபரிே ைிேேம். இதுல

ஆட்யைாகமாடபல் இண்ைஸ்ட்ரியே சரிஞ்சு கார் ைிற்படன அப்படியே
பாதிக்குப் பாதி குடைஞ்சுயபாச்சுன்னு புலம்பல் யைை... சரிவுல
இருக்கும்யபாயத இந்த ட்ராஃபிக்... நிமிர்ந்தா என்னாகும்னு யோசிச்சுப்
பார்...”
“அரைிந்தன், இப்ப எந்த உலக ைிேேத்டதயும் யபசை நிடலல நான்
இல்டல. எனக்கு இப்ப என் அப்பாடைைிைப் கபரிே ைிேேம் அந்தக்
குமாரசாமி ைிேேம்தான். அைங்க கால்ல டகல ைிழுந்தாைது
பிரச்டனயோை தீைிரத்டதக் குடைக்கணும். அைடனயும் பிடிக்கணும்.”

“எல்லாம் நல்லபடிோ நைக்கும் பாரதி... நாம சரிோன திடசலதான்

யபாய்க்கிட்டிருக்யகாம்... அயத சமேம் என் மனகசல்லாம் இப்ப அந்தப்
கபட்டியமலதான் இருக்கு.”

“அடதத்தான் அந்த சாந்தப்ரகாஷ்... அதாயன அைர் யபர்?”

“கேஸ்... சாந்தப்ரகாஷ், சாரு பாலா!”

“அைங்க கிட்ை கபட்டிேக் ககாடுத்து முதல்ல அந்தக் குழப்பமான

யமஜிக்ல இருந்து கைளிே ைரணுங்கைதுதான் என்யனாை ைிருப்பம்
அரைிந்தன்.”

“நீ இப்படித்தான் கசால்யைன்னு எனக்குத் கதரியும். ஆனா இனிதான்

நமக்கு நிடைே த்ரில்லான எக்ஸ்பீரிேன்ஸ் காத்திருக்கிைதா
எனக்குள்ள ஒரு குரல் கசால்லிக்கிட்யை இருக்கு பாரதி.”

“என்ன கசால்ைீங்க... இதுக்கு யமல ஒரு த்ரில்லிங் எக்ஸ்பீரிேன்ைா?”

“கேஸ்... சமீ பமா அந்தப் பாம்பும் எங்க யபாச்சுன்னு கதரிேல... அடத

யோசிச்சிோ?”

“நீங்க என்ன அந்தப் பாம்டப அந்தப் கபட்டியோை எஸ்கார்ைாயை

முடிவு பண்ணிட்டீங்களா?”

“இல்டலோ பின்ன?”
“யநா... என்னால அப்படி எல்லாம் நிடனக்க முடிேல. யகாழிக்குஞ்சுகள்
அதிகம் ைளர்ை இைத்துக்கு இடர யதடிப் பாம்புகள் ைர்ை மாதிரி, அந்தப்
கபட்டியோை ைிபூதி ைாசம் இல்ல சம்திங் யைை ஏதாைது பிசிக்கல்
ரீசன் இருக்கலாம்.”

“இன்னுமா உனக்கு மிஸ்ட்ரி யமல நம்பிக்டக ைரடல?”

“மிஸ்ட்ரின்னாயல கபாய்... இல்யலன்னா இல்லூேன். தட்ஸ் ஆல்!”

“பழநி சித்தர் கசான்னபடியே கைபோதி புத்தகம் கிடைச்சடதயும், அடத

கைச்சு நான் கபட்டிடேத் திைந்தடதயும், அடதத் யதடிச் சிலர்
ைருைாங்கன்னு அந்தச் சித்தர் கசான்னது யபாலயை அந்த
சாந்தப்ரகாஷ், சாரு பாலா ைந்தடதயும், கபட்டில மருந்து இருக்குன்னு
நான் நம்பினதுயபாலயை ரசமணி இருந்து அது உன் அப்பாடை
உேிர்ப்பிச்சடதயும் நீ ைழக்கமா நைக்கை ைிேேம்னா இன்னமும்
நிடனக்கயை?”

- காடர ஓட்டிக்ககாண்யை அரைிந்தன் யகாடைோகக் யகட்ை யகள்ைி,

பாரதிடேக் குழப்பிை, கச்சிதமாய் யபானில் அடழப்கபாலி. திடரேில்
ஆசிரிேர் கஜேராமன் கபேர்.

“கேஸ் சார்...”

என்னால அப்படி எல்லாம் நிடனக்க முடிேல. யகாழிக்குஞ்சுகள் அதிகம்

ைளர்ை இைத்துக்கு இடர யதடிப் பாம்புகள் ைர்ை மாதிரி, அந்தப்
கபட்டியோை ைிபூதி ைாசம் இல்ல சம்திங் யைை ஏதாைது பிசிக்கல்
ரீசன் இருக்கலாம்.

“என்னம்மா பங்களாக்கு ைந்துட்டிோ? நான் இப்ப ைந்துகிட்யை

இருக்யகன்.”

“நாங்களும் ைந்துகிட்டுதான் சார் இருக்யகாம். ைழில கமிேனடரப்

பார்த்து கம்ப்களேின்ட் ஃடபல் பண்ணணும் சார். எககய்ன் அந்தக்
குமாரசாமி பிரதர்கிட்ை இருந்து மிரட்ைல் யபான் சார்.”
“ஓ... சரி நீங்க கம்ப்களேின்ட் ககாடுத்துட்டு ைாங்க. ைிரிைா யநர்ல
எல்லாத்த பத்தியும் யபசுயைாம். நான் நம்ப ஆபீைுக்குப் யபாய்ட்டு
ையரன், சரிோ இருக்கும்.” யபான் கட் ஆனது. பாரதிேிைம் பைபைப்பும்
கூைத் கதாைங்கிேது.

“சார் என்ன கசான்னார்?’’

“கம்ப்களேின்ட் ககாடுத்துட்டு ைரச் கசான்னார்..”

“குட்...” - அந்த பாசிட்டிைான கசால்யலாடு ஆக்ைியலட்ைடர அழுந்த

மிதிக்கத் கதாைங்கினான். காரிைமும் ஒரு அசாதாரண சீற்ைம்!

பங்களா... பாரதியும் அரைிந்தனும் கமிஷ்னரிைம் புகார் ககாடுத்துைிட்டு

உள்யளைந்தயபாது முத்துலட்சுமி அடைக்கலம்மா, மருதமுத்து என்று
மூைரும் உைக்கத்தில் இருந்தனர். பதற்ைத்யதாடு கபட்டிடேப்
பார்த்ததில் அது திைந்திருந்தது. படதப்யபாடு திைந்து பார்க்க உள்யள
எல்லாயம இருந்தன. சிைலிங்கத்டதயும் ஏடுகடளயும் எடுத்துப் கபட்டி
யமயலயே டைத்து முன்பு பார்த்த அயததானா என்று சுற்ைி ைந்து
பார்த்தனர். அயத யநரத்தில் கச்சிதமாய் கஜேராமனும் ைந்து அந்த
லிங்கத்டதயும் ஏடுகடளயும் ைிேப்பாகப் பார்த்தார். மணக்கின்ை
ைாசம்... கஜேராமன் ஆழ்ந்து சுைாசித்து “கைரி கியரட் ஸ்கமல்... நான்
கராம்ப பிரிஸ்க்கா ஃபீல் பண்யைன். இகதல்லாம்தான் உள்ள
இருந்ததா?” என்று யகட்ைபடியே லிங்கத்டதத் கதாைக் டகநீட்டிேயபாது,
காத்திருந்ததுயபால் யமலிருந்து லிங்கம் யமல் ைிழுந்து
ைடளத்துக்ககாண்டு நிமிர்ந்து நின்ைது அந்த நாகம்!

- ததாடரும் ….07 Nov 2019

 அன்று ஒருபுைம் கசந்தாடுபாடை
ரசம் பாடனேில் யசர்ந்தபடி இருக்க மறுபுைம் யபாகர்
கசான்னதுயபாலயை சீரான ைிடசப்பாட்டில் நைபாோணத்டத
மருதனும் நாரணபாண்டியும் இடித்தபடி இருந்தனர்.

அடையும் ஒன்றுைன் ஒன்று கலந்து ஒரு புதிே பாோணமாய்

மாைிைிட்டிருந்தன. அந்த இைத்தில் பிடித்திருக்கிைது என்றும்
பிடிக்கைில்டல என்றும் கசால்ல முடிோதபடி ஒரு ைாசம் யைறு
கமழத் கதாைங்கிேது. சிலருக்கு இறுமல் ைந்தது. சிலர்
கதாண்டைடேச் கசருமிக்ககாண்ைனர். ஆனால், யபாகர் ைடரேில்
அைரிைம் எந்த எதிர்ைிடனயும் இல்டல. கசந்தாடுபாடைடே அைர்
ஒருமூச்சில் கசக்குையத புதுமாதிரிோக இருந்தது! கசக்கிே
மூலிடகச்சக்டகடே ஒரு மரக்கூடைேில் யபாட்ைபடி இருந்தார். அைர்
பின்யதாளில் மட்டும் யலசாய் இரண்கைாரு ைிேர்டைத் துளிகள்
கதரிந்தன.
ஆனால் மருதனும் நாரணபாண்டியும் ைிேர்டைேில் குளித்ததுயபால்
இருந்தார்கள். கிழார்கள் இடத ஆச்சர்ேமாகக் கண்ைனர்.
யைல்மணிக்கிழார் யகள்ைிோகயை யகட்ைார்.

“பிராயன, கைகுயநரமாய் கசக்கிப் பிழிகிைீர்கள். ஆனால் உங்கள்

ைடரேில் கபரிதாய் ைிேர்க்கைில்டலயே?”

“ஆம்... கபரிதாய் ைிேர்க்காது... சக்திடே உள்ளங்டகேில் மட்டும்

பிரயோகிக்கியைன். அதன் நிமித்தம் உைம்பின் சர்ைாங்கத்தில் ஒரு
ைிடைப்பு உருைாக நான் அனுமதிப்பதில்டல. சுருக்கமாய்ச்
கசால்ைதானால் பூப்பைிப்பதுயபால் இப்பணிடேச் கசய்கியைன்.”

“சீைர்கடளச் கசய்ேச் கசால்லலாயம?”

“சில கசேல்கடள நான் என் டககளால் கசய்ையத சரிோனது. அதிலும்

இந்த பாோண லிங்கம் ஒரு பரியசாதடன முேற்சி மட்டுமல்ல - இந்த
உலகில் எந்த ஓர் உயலாகத்யதாடும் மற்றும் கற்கயளாடும் ஒப்பிை
முடிோத ஒரு தனித்த கனிமமாக இது ைிளங்கப்யபாகிைது. இடத
ஒருைர் நிடனக்கும்யபாது மானசத்கதாைர்பு உருைாகும் - இடத
ஒருைர் யநரில் காணும்யபாது பார்டைத்கதாைர்பு உருைாகும். அப்படித்
கதாைர்பு ஏற்பட்டுைிட்ை நிடலேியலயே இது இடத நிடனப்பைர்
மற்றும் காண்பைரின் எண்ணங்களில் தன் சக்திடேக் கலக்கத்
கதாைங்கிைிடும்.”

“அப்படிக் கலப்பதால் அைருக்கு என்ன பேன்?”

“அடத நான் ைார்த்டதகளில் கசான்னால் நீங்களும் பரியசாதடனேில்

இைங்கிைிடுைர்கள்...”
ீ

“ஏன் நாங்கள் அப்படி எதுவும் கசய்துைிைக் கூைாதா?”

“ஆம்... நீங்கள் அப்படிப்பட்ை பரியசாதடனகளில் இைங்கினால்

இப்யபாது இருப்பதுயபால் இருக்க மாட்டீர்கள்...”

“என்ைால் எப்படி இருப்யபாம்?”

“இது நீங்கள் எடதக் யகட்ைாலும் அடதத் தந்திடும்! எனயை உங்களில்
ஒருைர் இதனிைம் நித்ே இளடமடேக் யகட்கலாம், ஒருைர் அள்ளக்
குடைோத கசல்ைம் யகட்கலாம், இன்னும் சிலர் கல்பம் யபான்ை
உைடலக் யகட்கலாம்... நீங்கள் ஆடசகயள துளியும் இல்லாத சித்த
யோகிகளா என்ன?”

“பிராயன... தாங்கள் கசால்ைது உண்டமோ? தாங்கள் முதலில்

உருைாக்கப்யபாகும் இந்த பாோணலிங்கம் அத்தடன சக்தி மிக்கதா?”

“ஒன்பது சக்திகளின் கலப்பு முதலில் நான் உருைாக்கப் யபாகும்

லிங்கம்! அடுத்து தண்ைபாணித்கதய்ைம்...”

“என்ைால் அமுதசுரபி அட்சே பாத்திரம், காமயதனு, கற்பக

ைிருட்சம்யபால் இடதயும் கருதலாமா?”

“கிட்ைத்தட்ை அப்படித்தான்.”

“அப்படிோனால் டகலாேத்து அந்த ஈசடனைிை இது ைலிேது

எனலாமா?”

“தைைான யகள்ைி. ஈசடனைிை எதுவுயம எங்குயம எப்யபாதுயம

யமலானதில்டல. அைன் பரம்கபாருள். மகா சமுத்திரம் அைன்.
நாகமல்லாம் அந்தச் சமுத்திரத் துளிகள்!”

“அப்படிோனால் ஈசனின் சக்திேில் இது சில பங்குகள் ககாண்ைது

என்று கூைலாமா?”

“இதுவும் தைைான யகள்ைி. அந்தப் பரம்கபாருளின் சக்திடேப்

பங்கிைகைல்லாம் முடிோது.”

“என்ைால் இதன் சக்திடே எப்படி ைிளக்குைது?’’

“அந்த ஈசனின் சக்திக்கும் இதற்கும் துளியும் குடைவு கிடைோது.”

“அப்படிோனால் தாங்கள் ஈசடனயே படைக்க முடிந்தைர்
என்ைாகிையத?”

“மாற்ைிச் கசால்லுங்கள்... என்னுள் இருந்து அந்த ஈசன் தன்டன

இப்பிரபஞ்சத்திற்ககன லிங்க ைடிைாய் தன்டனப் படைத்துக்
ககாள்கிைான்.’’

“எப்படிச் கசான்னால் என்ன... கைவுடளயே படைக்க முடிந்தைர்தாயன

உண்டமேில் கபரிே கைவுள்?”

“யபாதும்... இதற்கு யமல் எதுவும் யபச யைண்ைாம். சில ைிேேங்கள்

ரகசிேங்களாக நீடிப்பயத நல்லது...”

- யபாகர் பிரான் சற்றுக் யகாபமாகப் யபசிேடதக் கிழார்கள் அப்யபாது

யகட்கவும் யலசாக அதிர்ந்தனர். கைளியே இருள் கைிழ்ந்து ைிண்ணில்
நட்சத்திரப்புள்ளிகள் கதரிந்தபடி இருந்தன. காற்ைிைம் ஓர் உல்லாச
ஆயைசம். குடகக்குள் தீப்பந்த ஒளியும், லிங்கத்டதச் சுடுைதற்ககன
உருைாக்கிேிருந்த கரிக்கட்டி உடலேின் அடணோத தீச்சுைர்களும்
உள்கூடு முழுக்க மஞ்சடளக் குடழத்துப் பூசிேதுயபால் சுற்றுப் பாடைச்
சுைர்களில் மஞ்சளாய் ஒரு ைித ஒளி மினுமினுப்பு.

யபாகர் பிரான் கசந்தாடுபாடைடே முழுைதுமாய்க் கசக்கிப் பிழிந்ததில்

பாடன நிரம்பிைிட்டிருந்தது!

“இடத அப்படியே தூக்கி ஒரு ஓரமாய் டையுங்கள். ரசத்தில் ோகதாரு

தூசுதுப்பும் பைக்கூைாது. இந்த ரசம் காலம் கசல்லச் கசல்ல
தன்னிடலேில் மாற்ைம் ககாள்ளும்.”

“தன்னிடல மாற்ைம் என்ைால்?” கார்யமகக் கிழார் இப்யபாது யகட்ைார்.

பகல் கபாழுதில் நாம் நின்ை நிடலேில்தான் எப்யபாதும் இருக்கியைாம்.

இரவுப்கபாழுது நம் உைல் படுக்டக ைாட்ைம் ககாண்டு யமல் கீ ழ் நிடல
நீங்கி மண்ணின் சமநிடல சார்ந்ததாகிைது. எனயை பகலிேக்க
ைிடனப்பாட்டிற்கும், இரைிேக்க ைிடனப்பாட்டிற்கும் அதன்
கசைிவுகளால் யைறுபாடு மிக உண்டு. ரத்த ஓட்ைமும் படுக்டக
நிடலேில் ைிடசமாற்ைம் கபற்ைிருக்கும். அதற்யகற்ப உண்ண
யைண்டும்.

“தன்னிடல மாற்ைகமனில் இதனுள் இப்யபாது யைதிச்கசேல்

நிகழ்ந்தபடியுள்ளது. அரிசிோனது தண்ணரில்
ீ ஊைிடும்யபாது
திைத்தன்டமடே இழக்கும், கைந்நீரில் யைகும்யபாது இளக்கத்டத
இழக்கும் - குடழவுக்கு ஆட்படும். குடழந்தடதயே அன்னகமனச்
கசால்கியைாம். நாைின் அண்ணங்களுக்கு இடைப்பட்டு அது ருசிக்கப்
படுைதால் கபாதுைாய் உண்ணுைதற்குரிேடை அடனத்தும் அன்னம்
என்று அடழக்கப் படுகின்ைன. அவ்ைாறு உண்ணப்படும்யபாது அது
நசிந்து எச்சிலுைன் கலந்து சிடதந்து உள் கசன்று அமிலங்கயளாடு
கலந்து சக்திோய் உருமாறும்.

ஓர் அரிசிக்யக இத்தடன மாற்ைங்கள். அயத யபாலத்தான் உேிர்ச்சத்து

மிக்கடை கநாடிக்கு கநாடி தங்களுக்குள் மாற்ைங்கடளக் கண்ைபடி
இருக்கும். அதிலும் இந்தச் கசந்தாடுபாடை ரசம் பலைித
குணப்பாடுடைேது. ஒன்றும் ஒன்றும் கூடினால் எப்படி
இரண்ைாகிையதா, இரண்டும் ஒன்றும் கூடினால் எப்படி மூன்ைாகிையதா
அதுயபால் ஒரு கதாைர் ைிடனமாற்ைம் இதனுள் இப்யபாது
நிகழ்ந்தபடியுள்ளது. சூரிேக்கதிரின் தாக்கம் இல்லாத இரைின் மிடச
ஒருைித மாற்ைம் என்ைால், பகல் கபாழுதில் யைறு ைித மாற்ைம்.
இப்படி இரு மாற்ைங்களுக்கும் இது ஆட்பட்ை நிடலேில் இதன் திரை
நிடலேில் சற்று குழம்பு நிடல உருைாகும். அந்தக் குழம்பு
நிடலேில்தான் இந்த ஒன்பது பாோணக் கலப்புள்ள கலடை அயதாடு
யசர யைண்டும். கூையை உதக நீடரயும் குைித்த அளவு யசர்த்து,
குேைன் பாடன ைடனயும் முன் ஒரு குடழந்த பதத்தில் களி
மண்டண உருைாக்குைதுயபால், இடதயும் உருைாக்கி இடத
ைட்ைமாய்த் தாமடர இடல அளவு தட்டி முதலில் கைேிலில் காே
டைக்க யைண்டும். காய்ந்த பின் அடதப் கபாடித்து, திரும்ப ரசமும்
உதக நீரும் கலந்து தாமடர இடல அளவு தட்டி, இம்முடை நிழலில்
காே டைக்க யைண்டும். காய்ந்த பின் திரும்பப் கபாடிோக்கி, திரும்ப
ரசமும் நீரும் கலந்து தாமடர இடல அளவு தட்டி, திரும்ப கைேிலில்
காே டைத்து...

- யபாகர் பிரான் கசால்லி முடிக்கும் முன் எல்யலாரிைமும் ஒரு

ஆோசம் மூச்சாக கைளிப்பட்ைது.

“என்ன ஆோசமாய் உள்ளதா?”

“ஆம் பிராயன... எதற்காக இத்தடன முடை?”

“அப்யபாதுதான் காலத்தால் அழிவுக்கு உள்ளாகாத, தன்னிடலயும்

துளியும் மாைிைாத அணுத்துகள்கள் உருைாகும்.”

“அந்த அணுத்துகள்கள் இப்யபாதும் அந்தக் கலடைக்குள் தாயன

உள்ளது?”

“அதிகலன்ன சந்யதகம்?”

“இப்படிப் பன்முடை கசய்தால் தான் அப்படி ஒரு அணுத்துகள்கள்

உருைாகுமா?”
“ஆம்... நம் உைல்கூை இப்படிப் பன்முக ைிடனோல்தான் உருைாகி
நிற்கிைது.”

“இது என்ன, நைபாோணக் கலடைேில் இருந்து நம் உைம்புக்கு

ைந்துைிட்டீர்கள்?”

“உைம்பும் அப்படிப்பட்ையத என்படத யைறு எப்யபாது கூறுைது...

இதுயபான்ை தருணங்களில்தாயன கூை முடியும்?”

“ைிளக்குைர்களா...
ீ இடதக் குைித்துக்ககாள்ளலாமா?”

“ைிளக்குகியைன்... முதலில் மனதில் குைித்துக்ககாள்ளுங்கள். இன்டைே

பாோண லிங்கப் பணிக்குச் சற்யை ஓய்டையும் அைிைிக்கியைன்.
முன்னிராப்யபாதில் எப்யபாதும் எளிதில் ஜீரணம் ஆக முடிந்த, அதிக
அமில குணமில்லாத, ககாழுப்பும் இல்லாத சாடமக் குழம்பி,
கம்புருண்டை, மிளகுரசம், நாரத்டத ஊைல், யதன் கநல்லித் துண்டுகள்,
மாப்பிரண்டைடே உண்பயத தூே உைலுக்கு நன்டம மிகும்.

பகல் கபாழுதில் நாம் நின்ை நிடலேில்தான் எப்யபாதும் இருக்கியைாம்.

இரவுப்கபாழுது நம் உைல் படுக்டக ைாட்ைம் ககாண்டு யமல் கீ ழ் நிடல
நீங்கி மண்ணின் சமநிடல சார்ந்ததாகிைது. எனயை பகலிேக்க
ைிடனப்பாட்டிற்கும், இரைிேக்க ைிடனப்பாட்டிற்கும் அதன்
கசைிவுகளால் யைறுபாடு மிக உண்டு. ரத்த ஓட்ைமும் படுக்டக
நிடலேில் ைிடசமாற்ைம் கபற்ைிருக்கும். அதற்யகற்ப உண்ண
யைண்டும். காடலேில் மிகுதி, மதிேம் பகுதி, இரைில் ஒரு ைிகுதி
என்கிை கணக்கில் உணடை உட்ககாள்ள யைண்டும். அயதயபால்
உண்ணும் யநரத்டத மாற்ைிக்ககாள்ளக்கூைாது. உண்ணும் முன்பும்
பின்பும் நீர் உண்ணக் கூைாது. அப்படி நீர் உண்ைால் சடத உருைாகும்.
இத்துைன் மாதா மாதாம் ஏகாதசி ைிரதம் அனுஷ்டிப்பது உைம்பின்
உள்ளுறுப்புகள் ஓய்வுகண்டு பலத்துைன் திகழப் கபரிதும் உதைி
கசய்யும். துைாதசி உணவு மருத்துை உணைாக கநல்லி, கீ டர, கநய்
என்ைிருக்க முதுடமேிலும் இளடமக்கான பலமிருக்கும். கிழார்கயள...
இடத உங்கள் கைிடதத் தமிழில் பாைலாக்கிடுங்கள். பாைல்கள்
ஆனாயல அடை காலத்துக்கும் ைாழ்ந்திருக்கும்.’’

- யபாகர் பிரான் கசால்லி முடித்த யைடள அந்தக் குடகக்குள் இரவு

உணைிடன ஒரு கபரும் மரச்சிப்பத்தில் பல்யைறு அளைிலான
பாடனகள் மற்றும் பீங்கான் சாடிகளில் டைத்து எடுத்து ைந்திருந்தனர்
ககாட்ைார அடுமடன ஊழிேர்கள்.

கைளியே சலசலத்து ஓடிடும் அருைிப்பக்கமாய் ஒருைன் தீப்பந்தம்

பிடித்தபடி நின்றுககாள்ள அங்யகயபாய் டககழுைி ைாய்ககாப்பளித்து
ைந்தனர். சிலுசிலுப்பு அப்பி எடுத்தது. யமல் ைானில் யமகப்
கபாதிேினூயை நட்சத்திர மினுமினுப்பு... மிக ைித்திோசமாய்
உணர்ந்தனர் - திரும்பி ைந்து குடகத்தளத்தில் ைரிடசேில் அமர்ந்த
நிடலேில் மண் கலேங்கடளப் கபற்று அதில் நாரத்டத ஊைல்
துண்டுகளுைன் கூடிே சாடமக் குழம்பிடே முதலிலும், பின் யதன்
கநல்லித்துண்டுகடளயும் சுடைத்தனர். கருமார்கள் இவ்யைடளேில்
மது அருந்துைதுண்டு - கள் ைடிைிலான மது அைர்கள் கடளப்புக்கு
மருந்தாகும். ஆனால் யபாகரிைம் கள்ளுக்கு அனுமதிேில்டல.

மனடத ரசடனோல் மேக்க யைண்டும் - புலன் தூண்டிகளால் மேக்கக்

கூைாது என்பது யபாகரின் ககாள்டக.

அடனைரும் யபாகயராடு யசர்ந்து உணவு உண்ைடத ஒரு கபரும்

சம்பைமாகவும் கருதினர்.

“இன்டைே இந்தச் சம்பைத்டத, அடனைரும் உணவு உண்ை நிகழ்டை

இங்குள்ள பாடைச் சுைரில் உளிககாண்டு உருைங்களாய் ைார்க்க
யைண்டும் என்று ைிரும்புகியைன்” என்ைார் அருணாசலக் கிழார்.

“இப்படித்தான் பதிவுகள் உருைாகின்ைன. உங்கள் ைிருப்பப்படியே

கசய்யுங்கள். காலத்தால் நான், நீங்கள், நாம் நிச்சேம் அழிந்து அைரைர்
கர்மப்யபாக்கில் பலைாறு மாைிைிடுயைாம். ஒருைர் புல்லாகலாம் -
இன்கனாருைர் புலிோகலாம். அவ்ைளவு ஏன், பிைைித்தடள அறுத்து
பிரம்மமாகவும் ஆகிைலாம். ஆனால், இந்தக் கற்கள் அப்படியே
இருக்கும். இது ககாண்ை தைேங்கள் அப்படியே இருக்கும்.

ஒருைன் கபரிதும் முேன்று அழித்தாலன்ைி அழிோத சிைப்புடைேடை

இந்த மடலப்பாடைகள் எனப்படும் கற்கள். ைழக்கில் கல் என்யபாம்.
இந்தக் கல் என்னும் கசால்லுக்கு அைிவுக் கல்ைி என்பதும்
கபாருளாகும். இந்தக் கல் எப்படி உறுதிமிக்கயதா அப்படியே கல்ைியும்
உறுதிோனது, அழிைில்லாதது - உங்கள் ஆத்மாைில் யதங்கி நீங்கள்
எடுக்கும் பிைைிகளிகலல்லாமும் உைன் ைரும்.”

- யபாகர் பிரான் இதுயபால் யபசும் யபச்சுக்குள் பல அரிே கசய்திகடளச்

கசால்லிக்ககாண்யை யபானார்.

ஆனாலும் அைர்களில் சிலர் மனங்கள் அைரின் கபாருள் நிடைந்த

கருத்டதக் யகட்படத ைிட்டுைிட்டு ஒரு பாடை யமல்
டைக்கப்பட்டிருந்த கருமார்கள் உருைாக்கிேிருந்த மண் யமனிககாண்ை
கமழுகு லிங்கத்தின் யமயலயே இருந்தது.
இந்த லிங்கம் தரப்யபாகும் பாோணலிங்கம் காமயதனு, கற்பக
ைிருட்சத்துக்கு இடணோனது - யகட்படதத் தருைது - அந்த ஈசனாரின்
சக்திக்குத் துளியும் குடைைில்லாதது என்கிை கருத்தியலயே
யதங்கிேிருந்தது. சீைர்களிலும்கூை நாரண பாண்டி மனதில் ஒரு
புலிடேக் ககான்று ைரனாைதும்,
ீ இளைட்ை உருண்டைடேத் தூக்கிப்
யபாட்டு தன் இனத்டதச் சார்ந்த கசாக்கி என்னும் கபண்டண
மணப்பதும்தான் கபரு ைிருப்பம். இதனால் அந்த ைிருப்பம் ஈயைறுமா?
என்கிை யகள்ைிக்குள் இருந்தான்.

மருதனுக்யகா தன் தந்டத கைல்ைழி கசன்று திரும்பாமல்யபான துக்கம்

- அைர் உேியராடு உள்ளாரா - இல்டல கைற்யகாள் அைர் உேிடரக்
ககாண்டு யபானதா என்பது கதரிேைில்டல. இந்த லிங்கம் என்
தந்டதடேத் திரும்பத் தருமா என்பது அைனுக்குள்ளான யகள்ைி.

மல்லிக்கு நிலக்கிழார் ஆகி, பத்தாேிரம் மாடுகள் ககாண்ை ககாட்ைடி

கட்டி ைிடளகநல்டலக் கப்பலில் ஏற்றுமதி கசய்ே யைண்டும் என்பது
ைிருப்பம். அஞ்சுகனுக்கு அஷ்ைமா சித்தி ைசப்பை யைண்டும் என்பது
உள்ளக்கிைக்டக. சங்கன் யதடரேர் யபால் மகா டைத்திேனாக
ைிரும்பினான். இது எதுவும் யைண்ைாம், ரசைாத ரகசிேம் கதரிந்தால்
யபாதும் கல் மண்டண எல்லாம் தங்கமாக்கி உலடகயே அதன்மூலம்
ைிடலக்கு ைாங்கி ைிைலாம் என்று எண்ணிக் ககாண்டிருந்தான்
அகப்டப முத்து. இப்படி ஆளாளுக்கு ஒரு ைிருப்பத்துைன் அந்த
லிங்கத்டதப் பார்த்தபடியே இருந்தனர்.
இன்று லிங்கம்யமல் ைிழுந்த யதாடு அல்லாமல் ைடளத்துக்ககாண்டு
பைமும் ைிரித்த அந்த நாகத்டதப் பார்த்த கஜேராமன் கபருத்த
அதிர்வுைன் பின்னால் கசன்ைார். தன்டன மைந்து அரைிந்தன்
முதுகுப்புைமாய் அைடன ஒட்டிக்ககாண்டு நின்று பார்க்கத்
கதாைங்கினாள் பாரதி. அரைிந்தனிைமும் ைிதிர்ப்பு.

பாம்பிைமும் கபரும் சீற்ைம்.

அப்யபாது கார் ஒன்று ைந்து நிற்கும் அரைம்.

காரிலிருந்து சாந்தப்ரகாேும், சாருபாலாவும் ஜமீ ன் பங்களாைின்

ைேதான ைாட்ச்யமன் தாத்தாயைாடு இைங்கி ைந்தபடி இருந்தனர்!

உள் நுடழயும்யபாயத தாத்தா, கபட்டிடேயும் கபட்டிேின் யமல்

பாம்டபயும் பார்த்துைிட்டு அப்படியே ஓடி ைந்து கபட்டி முன், ‘`சாமீ
நீங்களா... கபட்டிக்குக் காைலா இங்டகயே ைந்துட்டீங்களா?”
என்ைபடியே கநடுஞ்சாண் கிடைோக ைிழுந்தார். சாந்தப்ரகாேும்,
சாருபாலா வுக்கும்கூை அந்தக் காட்சி அதிர்ச்சிடேத்தான் முதலில்
தந்தது. அதற்குள் ைிழுந்து எழுந்த தாத்தா,

“அம்மா... உங்க ககாள்ளுப் பாட்ைன்மா.. உழுந்து கும்புடுங்க. நீங்க

ககாடுத்து கைச்சைங்கம்மா... ககாடுத்து கைச்சைங்க” என்ைிை, சாருபாலா
தேங்கி சாந்தப்ரகாடேப் பார்த்தாள். அைன் சம்மதத்டத
முகபாைடனேில் தந்திை அைள் மண்டிேிட்டு ைணங்கினாள்.
சாந்தப்ரகாேும் ைணங்கினான்.

“நீங்களும் கும்பிடுங்க” என்று பாரதி, அரைிந்தனிைமும் கசான்னார்

தாத்தா. பாரதி பதிலுக்கு முடைத்தாள். அரைிந்தயனா சற்று அசடு
ைழிந்திை, கஜேராமன் மட்டும் அைரிைம் “நீங்க ோர்... எதுக்கு இப்படி
ஒரு ைிே ஜந்துடைக் கும்பிைச் கசால்ைீங்க?” என்று யகட்க,
சாந்தப்ரகாஷ் அதற்கு பதில் கசால்லத் கதாைங்கினான்.

“இைர் எங்க பங்களா ைாட்ச்யமன்... பிைந்தது, ைளர்ந்தகதல்லாம் எங்க

ஜமீ ன்லதான்... இப்பவும் எங்க பங்களாவுலதான் இருக்கார்” என்ைான்.
அப்யபாது அந்த நாகமும் லிங்கத்டத ைிட்டுக் கீ ழிைங்கிேது. அப்படியே
ஊர்ந்து ஜன்னல்ைழிோக கைளியேைவும் கதாைங்கிேது.

“அய்ோ... சாமி... எங்க யபாைீங்க?” என்று பின்னாயலயே அந்த ைாட்ச்

யமன் தாத்தா கசன்றும் பேனில்டல. பாம்பு யதாட்ைத்துப் புல்கைளிேில்
ஊர்ந்து மதில்சுைடரக் கைந்து யபாயே யபாய்ைிட்ைது.

அைர்கள் அவ்ைளவு யபருக்குயம ஒருைித இறுக்கம் தளர்ந்து அப்பாைா

என்று ஆேிற்று. அரைிந்தன் அடுத்த கநாடி லிங்கத்டதத் கதாட்டுக்
கீ யழ டைத்துைிட்டு உள்யள கபட்டி மூடிடேத் திைந்து பார்த்தான்.
ஏட்டுக் கட்டுகள், காய்ந்த ைில்ை இடலகள், டைரி என்று எல்லாயம
அப்படியே இருந்தன. அரைிந்தன் முகத்தில் ஒரு கைளிச்சம்.

“என்ன அரைிந்தன்... எல்லாம் சரிோ இருக்கா?” என்று பாரதியும்

யகட்ைாள்.

“எல்லாம் இருக்கு... ஆனா கபட்டிடே நான் லாக் பண்ணிட்டுதான்

ைந்யதன். எப்படித் திைந்ததுன்னுதான் கதரிேல. ோயரா ைந்து
திைந்திருக்காங்க.”

“முதல்ல இந்த மருதமுத்து, பாட்டி, அடைக்கலம்மான்னு அவ்ைளவு

யபடரயும் எழுப்பி என்ன நைந்ததுன்னு யகப்யபாம்” என்ைபடியே பாரதி
முத்துலட்சுமிடே யநாக்கி உள்யள கசன்ைிை, அரைிந்தன், சாந்தப்ரகாஷ்
தம்பதிேடர யசாபாடைக் காட்டி அமரச் கசான்னான். ைாட்ச்யமன்
தாத்தா உட்காராமல் அைர்கடள ஒட்டி நின்றுககாண்ைார்.

“நீங்களும் உட்காருங்க.’’

“இருக்கட்டும் தம்பி... எஜமானர் முன்னால உக்கார்ரகதல்லாம் தப்பு.”

“அகதல்லாம் அந்தக் காலம்... இப்ப உக்காரடலன்னாதான் தப்பு.

உக்காருங்க...”

“இல்ல... என் சாமி யபரனும் எனக்கு சாமிதான்... பாத்தீங்கல்ல என்

சாமிே? சர்ப்ப ைடிைத்துல இப்பவும் நைமாடுைத..!”
- அைர் யகள்ைிக்கு என்ன பதில் கசால்ைது என்பதில் அரைிந்தனிைம்
குழப்பம். கஜேராமயனா மிக ஆழமான சிந்தடனேில் இருந்தார்.

சாந்தப்ரகாேும் அரைிந்தனிைம் யபச ஆரம்பித்தான்.

“சார் இந்த லிங்கம் இந்தப் கபட்டிக்குள்ளதான் இருந்ததா?”

“ஆமாம் சார்...”

“கபட்டிடேத் திைந்தது நீங்கதானா?”

“கேஸ்... கேஸ்...”

“கைரி சாரி... சாருவுக்கு ைாந்தியும் தடல சுத்தலும் கராம்ப கஹைிோ

இருக்கவும் ைாக்ைர் கிட்ை யபாக யைண்டிேதாப் யபாச்சு. கநௌ ேி ஈஸ்
ஆல் டரட். இந்தப் கபட்டிடே ஐகைன்டிஃடப பண்ணத்தான் இைடரயும்
யபாய்க் கூட்டிக்கிட்டு ைந்யதாம்...”

“நீங்க இைர் கூை ைரடலன்னாலும் பிரச்டன இல்டல. இந்தப் கபட்டி

உங்க குடும்பச் கசாத்துங்கைதுல எங்களுக்கு எந்த சந்யதகமும்
இல்டல. அயத சமேம் இந்தப் கபாட்டி ைந்ததுல இருந்து இங்க நைந்த
சம்பைங்கடள அதிசேம்னு கசால்ைதா, இல்டல, சாதாரணம்தான்னு
கசால்ைதான்னு எங்களுக்குள்ள கபரிே குழப்பம்.”

“இங்க எங்க குடும்பத்துலயும் கிட்ைத்தட்ை அயத மாதிரிதான் சார்...

எங்களுக்கு 18 ைேசுல ஒரு டபேன் இருக்கான். ஆனா அைன்...” -
சாந்தப்ரகாஷ் யபச்சுப் யபாக்கில் அைன் ஒரு திருநங்டகோக
மாைிைிட்ைடதச் கசால்ல முடனே, மிக யைகமாய் அைன் யதாடளப்
பற்ைித் தடுத்த சாருபாலா, “இப்ப எதுக்கு அந்தப் யபச்கசல்லாம்... நம்ம
கபட்டிே ைாங்கிட்டுக் கிளம்புயைாங்க...” என்ைாள்.

“இரு சாரு... நீ கன்சீவ் ஆகிேிருக்கைது ஒரு ஆச்சர்ேமான

ைிேேம்தாயன... அடதச் கசால்ல ைந்யதன்...” என்று சாந்தப்ரகாேும்
சமாளித்தான்.
இைர்கள் இப்படிப் யபசிக்ககாண்டிருந்தயபாது தாத்தா கமல்ல நகர்ந்து
கசன்று அந்த ைாடளப் பார்த்துைிட்டுத் திரும்பி ைந்தைராய், “அம்மா...
நம்ம குல கதய்ைத்து ைாளும் இங்க இருக்கும்மா... கபட்டிக்கு நம்ம
சாமி மட்டுமில்ல - குல கதய்ைமும் காைலா இருந்திருக்கு...” என்ைார்.

“ஆமாங்கய்ோ.. நான் யபான முடை ைந்தப்பயை பாத்துட்யைன்.

பாழாப்யபான மசக்டக என்டன இப்ப பாைாப் படுத்துது. இல்யலன்னா
இந்தப் கபட்டிடே எடுத்துக்கிட்டுப் யபாய் அடுத்து என்ன கசய்ேணுயமா
அடதச் கசய்திருப்யபன் நான்...”

“எல்லாம் நல்லதுக்குத்தாம்மா.. ஒரு பிள்டள இல்லாமப்யபானாலும்

இன்கனாண்ணு முடளச்சிருக்கையத நீங்க நம்பிக்டகயோை இங்க
ைந்திருக்கைதாலதான்..! இடதக் காட்டுக்குக் ககாண்டு யபாய்
ஒப்படைக்கணும்னு சாமி கசான்னடத நான் யகட்டிருக்யகன்... பூடஜயும்
இல்லாம, காட்டுக்கும் யபாகாம பாதாள அடைலயே இது
தங்கிட்ைதாலதான் பல தப்புங்க நைந்திருச்சி... இனி அதுக்கு
இைமில்லம்மா... இது சாதாரண லிங்கம் இல்டல... யகட்ைடதக்
ககாடுக்கை லிங்கம்.’’
‘`இடதப் பத்தித் கதரிே ைர்ையத கபரிே புண்ணிேம். அடதைிைப் கபரிே
புண்ணிேம் இடதப் பாக்கைது... அப்புைம் இடத பூஜிக்கைது! இது யபாகர்
சாமி தன் டகோல கசய்த லிங்கம். அைர்தான் இடத நம்ம சாமி கிட்ை,
அதாைது உங்க பாட்ைன்மார்கிட்ை ககாடுத்தாராம். அப்ப கூையை
ஒன்பது மரக்கன்றுகடளயும் ககாடுத்து ைிட்ைாரு!’’

‘`நம்ப ஜமீ ன் பங்களா யதாட்ைத்துலதான் அதுகளும் மரமா இப்பவும்

இருக்கு. ஒரு மரம்கூைப் பட்டுயபாகயைா இல்ல ககட்டுப் யபாகயைா
இல்டல. அதுல ஒண்ணு யதைதாரு! அந்த மரத்துல பாத ரட்டச கசஞ்சு
அடதப் யபாட்டுக்கிட்டு நைந்தா மூட்டு ைலி காணாமப்யபாேிடும்.
எனக்கு ைலி ைந்தப்யபா அய்ோ, ஒடிஞ்சு ைிழுந்த ஒரு கிடளல இருந்து
எனக்கு கசருப்பு கசஞ்சு ககாடுத்து யபாட்டு நைக்கச் கசான்னாரு...
கசான்னா நம்ப மாட்டீங்க... அதுக்கப்புைம் எனக்குக் ககாஞ்சம்கூை
ைலியே இல்டல.”

- அந்த ைாட்ச்யமன் தாத்தா யபச்சில் கசான்ன ஒவ்கைாரு ைிேேமுயம

நம்ப முடிோதடைதான். ஆனால் அைர் கபாய் கசால்லைில்டல என்று
அரைிந்தன் மட்டுமல்ல, கஜேராமனும் நிடனத்தார்.

அப்யபாது முத்துலட்சுமி, மருதமுத்து, அடைக்கலம்மா மூைருயம

பாரதியுைன் ைந்தனர். ைரும்யபாயத பாரதிேிைம் ஆயைசப் புலம்பல்.

“அரைிந்தன்... அந்த திவ்ேப்ரகாஷ்தான் நாம இல்லாதப்ப ைந்திருக்காரு.

இைங்கடள யோகத் தூக்கத்துல தூங்க டைக்கயைன்னு தூங்க
கைச்சிட்டு கபட்டிடே அைர்தான் திைந்திருக்காரு...” என்ைாள்.

அரைிந்தன் பதிலுக்கு முத்துலட்சுமிடேப் பார்த்திை “ஆமாம் தம்பி...

அைர்தான் ைந்தாரு. டகே கால ஆட்டி என்னயைா பண்ணுனாரு - நான்
நல்லாத் தூங்கிட்யைன். எங்கடளகேல்லாம் அைர் தூங்க கைச்சயத
கபட்டிக்காகன்னு பாரதி கசால்லித்தான் கதரியும்...” என்று அப்யபாதும்
ககாட்ைாைி ைிட்ைாள் முத்துலட்சுமி.

“அது சரி... அைர் எப்படிப் கபட்டிடேத் திைந்தார்... அது அவ்ைளவு

சுலபமில்டலயே?” - என்று அரைிந்தன் உையனயே யகட்க “அதுதான்
அைருக்குன்னு ஒரு டமண்ட் பைர் இருக்குயத... எதிர்ல இருக்கைைங்க
மனசுல இருக்கைடத அப்படியே கசால்ைதுல அைர்தான்
கில்லாடிோச்யச. கபட்டிடேப் பார்த்து நைந்தடதத் தன் பைரால
கதரிஞ்சுகிட்டு கபட்டிடேத் திைந்திருக்கலாம்’’ என்ைாள் பாரதி.

“அப்படித் திைந்தைர்தான் லிங்கத்டத எடுத்து யமல கைச்சிருக்கணும்.

அப்ப பாம்பு ைந்து அைடர யமற்ககாண்டு கசேல்பை ைிைாமத்
தடுத்திருக்குயமா?”

“இருக்கலாம்... சரி இப்ப இைங்க ைந்திருக்காங்க, நாம என்ன

கசய்ேப்யபாயைாம்?”- அரைிந்தன் யநராக ைிேேத்துக்கு ைந்தான்.

“முதல்ல தூக்கிக் ககாடுங்க. இைங்க எடுத்துக்கிட்டுப் யபாகட்டும். -

துளியும் தேக்கமின்ைிச் கசான்னாள் பாரதி. ஆனால் அரைிந்தன் சற்றுத்
தேங்கினான். கஜேராமடனப் பார்த்தான்.

“என்ன அரைிந்தன்... என்டனப் பாக்கைீங்க?”

“நீங்க எதுவுயம கசால்லாம கமௌனமாயை இருக்கீ ங்கயள சார்...”

“சத்திேமா இல்டல. அந்தப் கபட்டி ஒரு கபாக்கிேம். அயதாை

பணமதிப்பு ஒரு லட்சம் யகாடி ரூபாய்க்கு யமயல... அடத தேவு கசய்து
சாருபாலாயைாை குடும்பம் டகல பாரதி ககாடுத்துைப்யபாைா! அப்படிக்
ககாடுத்தா, அடத யைடிக்டக பார்த்தா நீங்க ஒரு புத்திசாலி பத்திரிடக
ஆசிரிேராகவும் இருக்க முடிோது.தேவுகசய்து எழுந்து கைளிே
ைாங்க.”

“எனக்கு என்ன கசால்ைதுன்னுகதரிேல அரைிந்தன்.”

“நான் ஒண்ணு கசால்லட்டுமா சார்...”

“கசால்லுங்க...”

இைங்க இந்தப் கபட்டிே நாடளக்கு ைந்து எடுத்துக்கட்டும். அதுைடர

இங்கயே இது இருக்கட்டுயம?”
“ஒரு நாள் இந்தப் கபட்டி இருக்கப்யபாைதால நமக்கு என்ன கபருசா
நன்டம ஏற்பட்டுைப் யபாகுது?”

கஜேராமனும் பாரதிேின் முடிவுக்கு சாதகமாகக் யகட்டிை, அரைிந்தன்

அடுத்து முத்துலட்சுமிடேத்தான் பார்த்தான்.

“பாட்டிம்மா... நீங்க பூடஜ கசய்ே ஆடசப்பட்டீங்க இல்ல...” என்று

யகட்ைான். அைளுக்கும் புரிந்தது.

“ஆமாமா... அபூர்ைமான, யதடி ைந்த இந்த லிங்கத்டத இன்னும் ோரும்

இங்க பூஜிக்கயை இல்டல. முதல்ல இப்ப அடதத்தான் கசய்ேணும்”
என்ைாள்.

அப்யபாது கஜேராமன் யபானில் திவ்ேப்ரகாஷ்!

கஜேராமயன அடதத் துளியும் எதிர்பார்க்கைில்டல.

“கசால்லுங்க ஜி... என்ன ைிேேம்?”

“கராம்ப முக்கிேமான ைிேேம்தான். நீங்க இப்ப பாரதி ைட்ல

ீ
இருக்கைதும் கதரியும். அங்க ஒரு கபட்டி இருந்து அடதப் பாத்துதான்
யபசிக்கிட்டிருக்கீ ங்க. சரிோ?”

“இது என்ன யகள்ைி ஜி, நீங்கதான் டமண்ட் ரீடிங் கிங் ஆச்யச?

ககாஞ்சம் முந்தி இந்த ைட்டுக்கும்
ீ ைந்து கபட்டிடேத் திைக்கத்
திட்ைமிட்டிருந்திருக்கீ ங்க யபால இருக்குயத?”

“நீங்கயள யபான் பண்ணிக் யகப்பீங்கன்னு எதிர்பார்த்துக்கிட்டிருந்யதன்.

பண்ணல! அதான் நாயன பண்ணிட்யைன். ஐ ஆம் சாரி. என்டன ஒரு
திருைன் மாதிரி இப்ப அங்க பாரதி நிடனச்சுக்கிட்டிருக்கலாம். ஆனா
நான் அப்படிப்பட்ைைன் கிடைோது. எந்த நிடலயலயும் ஒரு நல்ல
யோகி ஈனத்தனமான யைடலகடளச் கசய்ே மாட்ைான்.”

“அப்ப கபட்டிடேத் திைந்து லிங்கத்டத எடுத்தகதல்லாம் என்ன

கசேல்? அதுக்கு முந்தி எல்லாடரயும் தூங்க கைச்சது என்ன கசேல்?”
“பக்தி... அடதத் தைிர யைறு எதுவுமில்டல.’’

“பக்திோ, என்ன உளைல் இது?”

“ப்ள ீஸ்... ககாஞ்சம் ோரும் இல்லாத இைத்துக்கு ைந்து என்கூைப்

யபசுங்க. நான் சில ைிேேத்டத உங்ககிட்ை பகிர்ந்துக்கணும்.”

“சும்மா யபசுங்க... இங்க ைில்லங்கமா ோரும் இல்டல.”

“திரும்பவும் கசால்யைன். தனிோ ைாங்க! பல உேிர்கள் இனி

யபாகப்யபாகுது. இடத நான் ஸ்பீக்கர் யபான்ல எல்லாருக்கும்
யகட்கும்படி யபச முடியுமா?”

“மிரட்ைாதீங்க ஜி...”

“சத்திேமா இல்டல. அந்தப் கபட்டி ஒரு கபாக்கிேம். அயதாை

பணமதிப்பு ஒரு லட்சம் யகாடி ரூபாய்க்கு யமயல... அடத தேவு கசய்து
சாருபாலாயைாை குடும்பம் டகல பாரதி ககாடுத்துைப்யபாைா! அப்படிக்
ககாடுத்தா, அடத யைடிக்டக பார்த்தா நீங்க ஒரு புத்திசாலி பத்திரிடக
ஆசிரிேராகவும் இருக்க முடிோது.தேவுகசய்து எழுந்து கைளிே
ைாங்க.”

- திவ்ேப்ரகாஷ் ககஞ்சினார். கஜேராமனும் எழுந்து, ‘‘ஒன்மினிட்’’ என்று

தனியே ஒதுங்கினார்.

“கசால்லுங்க.”

“குட்...”
“பாராட்கைல்லாம் பிைகு. நீங்க எவ்ைளவு கபரிே மனிதர், இப்படிோ
கீ ழ்த்தரமா நைந்துக்குைங்க?”
ீ

“நான் எப்பவும் கீ ழ்த்தரமால்லாம் நைக்கைைன் கிடைோது.

ஒருயகாணத்துல நான் கசய்தது தப்புதான். ஆனால் பல யகாணங்களில்
சரி. என்டன உடைோர் கதாைர்ந்து பார்க்கைிைடல! அைர் காைல்
இருக்கிைதும் நல்ல ைிேேம்தான்.”

“தேவுகசய்து ைிேேத்துக்கு ைாங்க!”

“ைர்யைன். அதுகிட்ை நீங்க இப்ப எடதோைது யகளுங்க. எடத

யைணும்னாலும் யகளுங்க. உையன கிடைக்கும். இல்டலன்னாலும்
கிடைக்கிை ைழிோைது கதரியும். அதன்பிைகு கபட்டிடே சாருபாலா
குடும்பத்துகிட்ை ககாடுக்கை முடிவுக்கு உங்களால ைர முடிஞ்சா
ைாங்க... எனக்கு ஆட்யசபடனேில்டல.”

- திவ்ேப்ரகாஷ் யபச்டச முடித்துக்ககாள்ள, கஜேராமன், பந்து இப்யபாது

தன் டகேில் இருப்படத உணர்ந்தபடியே திரும்பி ைந்தார். கபட்டி யமல்
உள்ள லிங்கம் அருகிலும் யபாய் நின்ைார். மனதுக்குள் என்ன
யகட்கலாம் என்று ஒரு யகள்ைி. கூையை ஒரு கல்லிைம்யபாய்
பரியசாதடனக்காகக் யகட்பதுகூை இழிவு என்பதுயபால் ஓர் எண்ணம்.

இறுதிோக கஜேராமன் ஒரு முடிவுக்கு ைந்தார்! அது..?

- ததாடரும் ….14 Nov 2019

அன்று கன்னிைாடி மடலக்குடகக்குள் இருந்த கிழார்களும், தான்
அடழத்து ைந்திருந்த நைமரும் கூடுதலாய் கருமார்களும்
லிங்கத்டதயே பார்த்தபடி கமௌனமாகிைிட்ைடத யபாகரும் கைனித்தார்.

அைருக்குள்யளயும் குளத்து நீர் யமல் ைிழுந்த கல் துண்டு ைட்ைச்

சரிடேகடள உருைாக்கிேதுயபால் ஒரு சலனம்.

‘லிங்கத்டதப் கபருடமப்படுத்து ைதாகக் கருதி ரகசிேமாகத் கதாைங்க

யைண்டிேைற்டைப் யபாட்டு உடைத்து ைிட்யையனா?’ தனக்குள் அைர்
யகட்டுக்ககாண்யை கமல்ல கைளியேைத் கதாைங்கினார். குடக ைாசல்
ைடர கசன்ைைர் கறுப்பு நிழலுருைம்யபால கதரிந்த நிடலேில்
“எல்யலாரும் உைங்கி ஓய்கைடுங்கள். நான் காடல சந்திக்கியைன்.
உங்கள் அன்ைாைச் கசேல்பாடுகளில் எந்த மாற்ைங்கடளயும்
கசய்துககாள்ள யைண்ைாம். எப்யபாதும்யபால் அதிகாடல கண்ைிழித்து,
காடல கைன் முடித்து, திோனப்பேிற்சிடேயும் முடித்திருங்கள். நான்
ைந்துைிடுயைன்.”

கசால்லிைிட்டு கைளியேைினார். அைர் கைளியேைவும் உள்யள இருந்த

அவ்ைளவு யபரிைமும் ஒரு தளர்ந்த தன்டம. கார்யமகக்கிழார் ைேது
மூப்பு காரணமாக குளிடர மிக உணர்ந்தபடிோல், லிங்க உருடை
ைாட்டுைதன் நிமித்தம் கருமார்கள் மூட்டிே உடலக் கணப்பருயக
கசன்று, அதன் தீக்கங்குகடள ைாோல் ஊதி கரித்துண்டுகடளச் சிைந்து
எரிேச் கசய்து அதனால் உருைான கைப்பத்டதக் டககளில் படும்படி
டககள் இரண்டையும் நீட்டிப் பிடித்தார்.

“அப்படிோ குளிர்கிைது?” என்று யகட்ைபடியே ைந்தார்

யைல்மணிக்கிழார்.

“ைேதாகிைிட்ைதல்லைா?”

“அப்படிோனால் நீங்கள் இந்த லிங்கத்திைம் நித்ே இளடமடேக்

யகட்கலாம்… அது கிடைத்துைிட்ைால் இதுயபால் குளிகரடுக்காது” என்று
எடுத்துக் ககாடுத்தார். யைல்மணிக்கிழார் அப்படிச் கசான்னயதாடு
அங்யக ஒரு ைிைாதத்டதயும் மடைமுகமாய்த் தூண்டிைிட்ைார்
என்றுதான் கசால்ல யைண்டும். அதன் எதிகராலி
“இளடமடேகேல்லாமா யகட்க முடியும்?” என்று யைல்மணிக்கிழாடர
ஊன்ைிப் பார்த்தான் ஆழிமுத்து.

“என்ன அப்படிக் யகட்டுைிட்ைாய்… இது கதரிோதா உனக்கு?” என்று

திருப்பிக் யகட்ைார் யைல்மணிக்கிழார்.

“அது எப்படி யபான காலம் திரும்ப ைரும்?”

“அது ைராது… ஆனால், நாம் அடத யநாக்கித் திரும்ப முடியும்?”

“அதுதான் எப்படி?”

“அது சித்த ரகசிேம்...”

“இப்படிச் கசான்னால் எப்படி?”

“அப்படித்தான்… ரகசிேம் என்ைால் உனக்குப் கபாருள் கதரிோதா?

எைருக்கும் கதரிோமல் இருப்பதற்குப் யபர்தான் ரகசிேம்.”

“சித்த ரகசிேம் என்ைால் சித்தர்களுக்குத் கதரிந்திருக்க

யைண்டுமல்லைா?”

“அைர்களுக்குத் கதரிந்திருப்பதால் அல்லைா அதற்கு சித்த ரகசிேம்

என்யை கபேர் ைந்தது?”

“இப்படியே பந்து ஒன்டை மாைி மாைி உருட்டுைதுயபால்

உருட்டிக்ககாண்டிருந்தால் எப்படி? சற்று ைிளக்கமாகச் கசால்லுங்கள்.
யபாகர் பிரான் கசான்னதுயபால் இந்த லிங்கம் நம்
ைிருப்பங்கடளகேல்லாம் நிடையைற்றுமா?”

“சந்யதகமா?”

“ஏன் உங்களுக்கு அம்மட்டில் துளியும் சந்யதகமில்டலோ?”

“இல்டல… இல்லயை இல்டல.”

“எடத டைத்து இவ்ைளவு உறுதிோக நம்புகிைீர்கள்?”

“நம் குருைாகிே யபாகர் பிராடன டைத்துதான்...”

“ைிளக்கமாகச் கசால்லுங்கள்.”

“அதற்கு முன் நம் குருைின் ைேடத உங்களில் ோராைது ஒருைர்

சரிோகச் கசான்னாலும் நான் அைருக்கு அடிடம.”
``எதற்கு இவ்ைலவு கபரிே ைார்த்டத? நீங்கள் அடிடமோகத்
யதடைேில்டல. இந்த இரைில் உைங்கும் முன் நாம் ைிைாதிக்கவும்
சுடைோன ைிேேம் அகப்பட்டுைிட்ைது - அது யபாதும்.”

“சரி… ைேடதச் கசால்லுங்கள் பார்ப்யபாம்” கார்யமகக் கிழார் டககள்

இரண்டையும் கணப்பில் காட்டிேபடியே யகட்ைார்.

“ஒரு அறுபது ைேதிருக்குமா?” மருதன் முந்தினான். மறுப்யபாடு

அடசந்தது கிழாரின் சிரம்.

“எழுபது..?” - இது மல்லி.

“இல்டல.”

“எண்பது?” - இது அகப்டப முத்து.

“பத்துப் பத்தாகைா கூட்டுைர்கள்…

ீ இறுதி ைாய்ப்பு! சரிோகச் கசால்ல
முடிந்தால் கசால்லுங்கள். இல்லா ைிட்ைால் நான் கசால்லிைிடுயைன்.”

“எங்களால் முடிோகதன்யை யதான்றுகிைது - நீங்கயள கூைி

ைிடுங்கள்...”

“புத்திசாலிகள்… நம் யபாகர் பிரான் ைேது அைர் கூைிே கணக்குப்படி

நூற்ைிருபது!”

“நூற்ைிருபதா… நம்ப முடிேைில்டலயே..?”

“உண்டமேில் நூற்ைிருபதுகூை இல்டல… அந்த எல்டலடே அைர்

கைந்து பலப்பல ஆண்டுகள் ஆகி ைிட்ைன. என் யூகம் சரிோக
இருக்குமானால் நம் கணக்கிற்கு அைர் நூற்டைம்படதக்
கைந்துைிட்டிருக்க யைண்டும்.”

“என்ன கசால்கிைீர்கள், இது எப்படி சாத்திேம்?”

“அதுதான் சித்த ரகசிேம்...”

“திரும்ப அயத பதிலா?”

“ஆம்... அைர் காேகற்பங்களால் தன் உைடல நிடல

நிறுத்திக்ககாண்டுைிட்ைார்.”

“கற்பங்களுக்கு அப்படிகோரு சக்திோ?”

“காேமாகிே உைம்டபக் கல்யபால் உறுதி மிக்கதாய் ஆக்குைதால்தாயன

அதற்கு அந்தப் கபேர்…”

“அந்தக் கற்பம் நமக்ககல்லாம் கிடைக்குமா?”

“கிடைத்தாலும் பேன்பைாது…”

“எதனால் அப்படி?”

“சித்த உைம்புக்யக அது பேன்படும்… நம் உைம்கபல்லாம் சாகப்யபாகும்

கசத்த உைம்பு...”

“சந்ததமாய்ப் யபசினால் எப்படி? நம் உைம்பு சித்த உைம்பாக என்ன

ைழி… உங்களுக்குத் கதரியுமா?”

“மனடத ஒருபுள்ளிேில் நிற்க டைக்க யைண்டும். முடியுமா?”

“நிற்க டைப்பகதன்ைால்?”

“எந்த நிடனப்பும் கூைாது. இயதா என் ைிரல் நகம் - இடதப் பார்த்தால்

இது மட்டுயம மனதில் இருக்க யைண்டும். இேலுமா?”

“பேிற்சி கசய்தால் நிச்சேம் முடியும் - யபாகர் பிராயன தினமும்

நம்டம அதற்காகத் தாயன தோர்படுத்துகிைார்?”

“அப்படிோனால் அப்படி ஒரு முடிந்த நிடலக்கு ைந்த பிைகு இந்த சித்த

ரகசிேம் பற்ைிப் யபசுயைாம். அப்யபாது கூை எவ்ைளவு புரியும் என்று
கூை முடிோது...”
“அப்படிோனால் மனடத அைக்கினால்தான் அந்த ரகசிேம் புரியுமா?”

“ஆம்...”

“ஆனால் இந்தப் பாழும் மனம் அைக்க முற்படும்யபாகதல்லாம் அனல்

பாத்திரப்பால் யபால் கபாங்கிப் கபாங்கிேல்லைா எழுகிைது?”

“எந்தக் காடள எடுத்தவுைன் ஒருைருக்குப் பிடிபட்டிருக்கிைது? அடத

அைக்க நாம் முேல்ைது யபான்ையத மனைைக்கமும்...”

“அத்டதக்கு மீ டச முடளத்தால் சித்தப்பா என்பதுயபால் இருக்கிைது.”

“எப்படி யைண்டுமானால் கூைிக்ககாள்ளுங்கள்.”

“அதுசரி… இந்த லிங்கம் நாம் யகட்படதகேல்லாம் தரும் என்ைாயர,
அடத நாம் எப்படி எடுத்துக்ககாள்ைது?”

“அப்படிோனால் லிங்கம் தராது என்பது உங்கள் கருத்தா?”

“ஒன்பது பாோணங்களால் ஆன ஒரு உயலாகம்… அது எப்படி நம்

இச்டசகடள நிடையைற்றும்? கபரிே புதிராக அல்லைா உள்ளது?”

“லிங்கத்டத ைணங்கி ைழிபடுகின்ைைர்களுக்கு முக்தி யமாட்சயம

கிடைக்கும்யபாது அற்பமான இந்த மண்ணில் ஆடசகள்தானா
நிடையைைாது?”

“இடத மாேம் எனலாமா?”

“சித்தத்தில் மாேத்திற்ககல்லாம் இைமில்டல.’’

“அது மாேமில்டல என்ைால் யைறு என்ன?”

“இயத யகள்ைிடே நான் யபாகர் பிரானிைம் ஒரு சமேம் யகட்ையபாது

அடத அைர் சித்தச் கசைிவு என்ைார்...”

“சித்தச் கசைிைா… இது என்ன புதிே கசால்?”

“புதிே கசால்யலா, படழே கசால்யலா… மாேமில்டல, அதுமட்டும்

உண்டம...”

சித்தச் கசைிவு என்படத எப்படிப் புரிந்துககாள்ைது?

“சித்தனானால் புரியும்.”

“புரிந்தால் அல்லைா சித்தனாகயை முடியும்?”

“குழப்புகிையத…”

இனிப்புச் சத்து அதிகரித்துைிட்டிருந்தால் கட்டை ைிரடல அடுத்த

இரண்ைாைது ைிரல் நகம் ைரிகள் ககாண்டு ககாரககாரகைன்ைிருக்கும்.
அவ்ைாறு இருந்தாயல யபாதும் உைம்பில் இனிப்புச் சத்து
மிகத்கதாைங்கிைிட்ைது என்பது கபாருள்.

“ஆம்… குழம்பத்தான் கசய்யும்... கலங்கவும் கசய்யும். இறுதிேில்

ஏற்படும் கதளிவுக்குள் இருப்பயத சித்த ரகசிேம்...”

“இப்படிப் யபசினால் முடியைற்பைப் யபாைதில்டல. இதற்காக நாம்

சித்தனாைதும் இப்யபாடதக்கு சாத்திேமில்டல...”

“ஒயர ைழிதான் உள்ளது... இந்த லிங்கம் நம் ைிருப்பங்கடள

நிடையைற்றுகிைதா என்று பார்த்துைிட்டு இதனிையம எது அந்த சித்த
ரகசிேம் என்படதயும் யகட்டுத் கதரிந்து ககாண்டுைிை
யைண்டிேதுதான்...”

இப்படிப் பலைாறு யபசிேபடியே உைங்கிப் யபானார்கள்.

மறுநாள்!

சூரிேக்கதிரின் உள்ைச்சில்
ீ எல்யலாரிைமும் ஒரு ைிதிர்ப்பு. கண்கடளக்
கசக்கிக்ககாண்டு எழுந்தனர். டககடளப் பரபரகைன்று
யதய்த்துைிட்டுக்ககாண்டு பின் இரு டககடளயும் உற்றுப் பார்த்தனர்.
பின் “யபாகர் பிரான் திருைடிகள் சரணம் - யபாகர் பிரான் புகழ் ைாழ்க”
என்று பிைர் காதில் ைிழும்படி டககடளக் கூப்பி யைண்டிக்ககாண்ைனர்.
எழுந்து கைளியேைி கருயைலங்குச்சி, யைம்புக்குச்சி, ஆலைிழுதின் புழு
யபான்ை நுனி ைிழுதுகடளத் யதடிப்பிடித்துப் பற்கடளத் துலக்கி ஓடை
நீரில் ைாய் ககாப்பளித்தனர்.

அப்படிக் ககாப்பளிக்டகேில் மல்லி என்பைன் மட்டும் ைரிடசேில்

ஒன்ைன் பின் ஒன்ைாய் இரு ோடனகள் நிற்கும் தூரத்திற்கு ைாய் நீடர
அடர ைட்ைமாய் உமிழ்ந்து தன் ைிடசச் சக்திடேக் காட்டினான்

அதன்பின் டககடளச் யசர்த்து நீடர அள்ளிச் கசன்று

மடலத்தாைரங்களில் அதிகம் நீர் கிடைக்காத இைத்தில் முடள ைிட்டு
ைளரத் தத்தளித்தபடி இருக்கும் தாைரங்களுக்கு அந்த நீடர ைிட்ைனர்.
இடை அன்ைாைக் கைடமகள். அயதயபால மலம்கழிக்கச் கசன்ைால்
கலேத்தில் நீருைன், கரத்தில் மண் ககல்லியும் எடுத்துச் கசல்ல
யைண்டும். மலத்டதப் கபருகைளிேில் யமல் நிலத்தில் கழிக்கக்
கூைாது. மண் ககல்லிோல் ஒரு சாண் அளைிற்குக் குழி பைித்து அதில்
கழிக்க யைண்டும். பின் ககல்லிோல் யதாண்டிே மண்டணப் யபாட்டு
மூடி ைிை யைண்டும். பிைகு கலே நீரால் சுத்தம் கசய்துககாள்ையதாடு
இரு கால்கடளயும் சுத்தமாய்க் கழுைி சுத்தம் கசய்துககாள்ள
யைண்டும் இவ்யைடளேில் ஒரு காடலக் ககாண்டு இன்கனாரு காடல
நன்கு மிதித்தும் யதய்த்தும் குதிங்காலால் ைிரல்களின் யமல்
அழுத்தமும் ககாடுத்து உைம்பின் உள்ளுறுப்புகடளத் தூண்டிைிை
யைண்டும். படுக்டக ைாட்டில் கசேல்பட்ை அடைகேல்லாயம
இப்யபாது நின்ை நிடலேில் நன்கு கசேல்பைத் கதாைங்கும்.

இவ்யைடளேில் ைிரல் நகங்கள் ைழுைழுகைன்று பைழம்யபால் இருக்க

யைண்டும். கடணேம், சிறுநீரகம், கல்லீரல் யபான்ை உறுப்புகள்
எல்லாயம சிலிர்த்கதழுந்து கசேல்பைத் கதாைங்கும். நகங்களில்
ைழுைழுப்பு நீங்கி ைரிகள் ைிழுந்தால் உள்ளுறுப்புகளில் சிக்கல் ைந்து
ைிட்ைது என்று கபாருள். குைிப்பாக இனிப்புச் சத்து
அதிகரித்துைிட்டிருந்தால் கட்டை ைிரடல அடுத்த இரண்ைாைது ைிரல்
நகம் ைரிகள் ககாண்டு ககாரககாரகைன்ைிருக்கும். அவ்ைாறு
இருந்தாயல யபாதும் உைம்பில் இனிப்புச் சத்து மிகத்கதாைங்கிைிட்ைது
என்பது கபாருள். இவ்ைாறு கண்ைமாத்திரத்தில் நித்ே கல்ோணிப்
பூடைப் பைித்து கைந்நீரில் யபாட்டு யைக டைத்து அந்த நீடர ஒரு
மண்ைலம் குடித்து ைரவும் கபரிே அளைில் இனிப்புச் சத்து உைம்பில்
இருந்தாலும் நீங்கி, சமநிடல ஏற்பட்டுைிடும்.

இதற்கு யபாகர்பிரான் ‘தன் டைத்திேம்’ என்று கபேர் சூட்டியுள்ளார்.

ோகரல்லாம் அடதப் பின்பற்றுகின்ைனர் என்றும் பார்ப்பார். தனக்குத்
தாயன கசய்துககாள்ளும் டைத்திேத்டதயே யபாகர் பிரான் தன்
டைத்திேம் என்பார். சிலர் அந்தக் காடலயைடளேில் தன்
டைத்திேமும் கசய்துககாண்டிருந்தனர்.
அகப்டப முத்துைின் கண்களில் பீடள தட்டிேிருந்தது. உைம்பில்
உஷ்ணம் கூடிேயதாடு தூக்கத்தில் கனவுகள் மிகுந்தால் பீடள தட்டும்.
இதற்கு ைில்ைக் ககாழுந்டதயும் யைப்பங்ககாழுந்டதயும் காடல
கைறும் ைேிற்ைில் நன்கு கமன்று தின்ைிை உஷ்ணம் குடைந்து
பீடளயும் ைிலகும். இகதல்லாம் சின்னச் சின்ன டைத்திே முடைகள்.
அகப்டப முத்து அதன் நிமித்தம் கீ யழயுள்ள லிங்கக் குடக ைடர
கசன்று அங்கு தல ைிருட்சமாய் ைளர்ந்திருக்கும் ைில்ைக்ககாழுந்டதப்
பைித்து கமன்று தின்ைான்.

அப்யபாது, முதல் நாள் இடை படைேலிட்டு யநர்த்திக்கைன் கசலுத்திே

உழைர் குடும்பத்தைர்கள் புல்கட்டிலிருந்து கேிறு திரித்தபடி இருந்தனர்.
அறுைடை நிலத்தின் ைரப்பு ைடளகளில் அந்த உழைர் குடும்பத்துச்
சிறுைர்கள் நண்டுகடளப் பிடித்துப் பாடனேில்
யபாட்டுக்ககாண்டிருந்தனர். ைடள நண்டுகள் மாமிச உணைில் மிக
ருசிோனடை. அகப்டப முத்து அடத நின்று கைனித்தான்! அைன்
நாக்கில் எச்சில் ஊைிேது. அைன் தாய் மாமிச உணவுகடளச்
சடமப்பதில் நிபுணத்துைம் கபற்ைைள். ஆனால் அகப்டப முத்து
யபாகரின் மாணைனாகவும் ‘அடதகேல்லாம் ைிட்டுைிை யைண்டும்.
டசை நன்கனைிடேப் பின்பற்ை யைண்டும்’ என்று கசான்னயதாடு
சத்திேமும் ைாங்கிைிட்ைார்.

இப்படித்தான் மாமிச உணைின் நிமித்தம் ஆடசப்படுைடத அைர்

உணர்ந்தால் ககாட்ைாரத்திலிருந்து கைளியேற்ைக்கூைச் கசய்ேலாம்.
எனயை அடத கைனிப்படத ைிடுத்து மீ ண்டும் குடகடே யநாக்கி
நைக்கலானான்.

மாமிசம் என்பது மா இம்சம் என்பதன் சுருக்கம் என்பார் யபாகர்.

அதாைது கபரிே துன்பம் என்றும் கூைலாம். ஓர் உேிரின் கூைாய்
இருந்த உைடல கைட்டிக் கூறு யபாட்டு உணைாக அடதக் கருதத்
கதாைங்குைது பண்பட்ை மனதுக்கு உகந்ததல்ல என்றும் கூறுைார்.
கைட்ைப்பட்ை உைல் திசுக்களில் அதில் ைாழ்ந்த உேிரின் துடிப்பும்
தைிப்பும் யைறுைிதமாய்ப் படிந்திருக்கும். அடத நாம் உண்டிை நமக்குள்
அது ைிரிைடையும். இதனால் நம் புலன்கள் நம்மால் கட்டுப்படுத்த
இேலாத அளவுக்கு ைலிடம மிக்கதாகிைிடும். எனயை புலனைக்கம்
என்பது கடிதாகிைிடும். புலன்கடள அைக்காமல் சித்தத்தில் எடதயும்

எைரும் அடைே இேலாது என்றும் கூறுைார். அைங்காப் புலன்கள்

எளிதில் பாைங்கள் புரியும். எனயை புலன்கடள மயனா பலத்தால்
கட்டுக்குள் ககாண்டு ைர யபாராை யைண்டிேிருக்கும் எனவும் கூறுைார்.
தாைரங்களுக்கும் உேிர் உண்டு! ஆனால் அடை நைமாடித் திரிபடை
அல்ல… எனயை அைற்றுக்கு எண்ணப்பதிவுகள் கிடைோது. ஆேினும்
இடலகடள உண்டு ைாழ்ைடத மனிதனின் மிகக் குடைந்த தீடமச்
கசேல் என்றும், இதற்கான பரிகாரயம ைிருட்சங்கடள ைளர்ப்பதும்
அைற்டை ைணங்குைதுமாகும் என்பார்.

அடத எல்லாம் நிடனத்தபடி அகப்டப முத்து குடகடே அடைந்தயபாது

மற்ை எல்யலாருயம அன்டைே நாளுக்கான கைடமடேச் கசய்ே
கநற்ைிேில் நீறுைன் தோராக இருந்தனர். யபாகர் பிரானும் கச்சிதமாக
ைந்து யசர்ந்தார். அையராடு ககாட்ைார உணவு ைடககளும்
ைந்திருந்தன.

இளநீர், பழத்துண்ைங்கள், மிளகு கைள்ளரி, பணிோரம், இஞ்சித்துடைேல்,

கம்பஞ்யசாறு, கட்டித்தேிர், படன கைல்லத்துண்டு, நீராகாரம்,
மடலைாடழ’ என்று அயநக பதார்த்தங்கள்.

அைற்டை ைணக்கத்யதாடு உண்டுைிட்டு யபாகர் இடும்

கட்ைடளக்யகற்பவும் கசேல்பைத் கதாைங்கினர்.

ஒரு நாள்…

இரு நாள்…

மூன்று நாள்…

- என்று நாள்கள் கைந்து கசந்தாடுபாடையும் நைபாோணமும் கலந்த

கலடை காய்ைதும் பின் கபாடிோைதுமாய் மாைி மாைி ைிடனக்கு
ஆட்பட்டு, இறுதிேில் சிட்டிடகத் தங்கத்துைன் உதக நீர் கலப்புைன்
குழம்பு நிடலகண்டு, பின் அதுவும் கமழுகு லிங்க துைாரத்துக்குள்
புகுந்து கமழுடக உருக்கி கைளியேற்ைி ைிட்டு, அந்த இைத்தில் தான்
அடைந்துககாண்ை நிடலேில் நைபாோணலிங்க ைடிைம் மண் மூடிே
அச்சாகக் காட்சி தந்தது. மூடிே மண்டண உடைத்திை உள்யள
பாோண லிங்கமும் காட்சி தரும்!

அந்த நிகழ்வும் நைந்து பாோணலிங்கம் காட்சிேளித்தயபாது புலி

ஒன்ைின் உறுமல் சப்தம். குடகைாசலில் முன்யப ைந்து கசன்ைிருந்த
புலிதான் நின்றுககாண்டிருந்தது!

இன்று தனக்குள் தடுமாைி ைிட்டு இறுதிோக அந்த லிங்கத்டதப்

பரியசாதிக்கத் தோரானார் கஜேராமன். அைரது கமௌனம் மற்றும்
யோசடனடே பாரதியும், அரைிந்தனும் குழப்பத்யதாடு பார்த்தனர்.
சாந்தப்ரகாேுக்கும், சாருபாலாவுக்கும் ஏமாற்ைமாய் இருந்தது.
யகாபமும் ைந்தது. உடைத்துப் யபசிைிடுைது என்று முடிவுகசய்து
ைாடேத் திைக்கப் பார்த்த சாந்தப்ரகாடே அந்த ைாட்ச் யமன் தாத்தா
முகபாைடனகளாயலயே கட்டுப்படுத்தி, ‘ககாஞ்சம் அடமதிோக
இருங்கள்’ என்ைார்.

அதற்குள் கஜேராமனும் மனதுக்குள் அந்த லிங்கத்டத

உற்றுப்பார்த்தைராக ‘இங்யக இப்யபாது இந்தப் கபட்டிடேக் யகட்ைபடி
நிற்கும் இந்த இரண்டு யபரும் நாங்கள் எதுவும் கசால்லாமயல நாங்கள்
நாடளக்கு ைருகியைாம் என்று கிளம்ப யைண்டும். அப்படிக்
கிளம்பிைிட்ைால் உனக்கு சக்தி இருக்கிைது என்படத நான்
ஏற்றுக்ககாள்கியைன்’ என்று எண்ணி முடித்தார். அப்படி நிடனத்து
முடிப்பதற்குள் அைருக்யக யபாதும் யபாதுகமன்று இருந்தது. யைறு
எடத நிடனப்பது, எடதக் யகட்பது என்பதிலும் குழப்பம்.

சாந்தப்ரகாேும் சட்கைன்று ைாய் திைந்தார்.

“சார்… நீங்க யோசிக்க யைண்ைாம். நான் நாடளக்யக ைந்து இந்தப்

கபட்டிடே எடுத்துக்கயைன். நீங்க கபரிே மனசு பண்ணி ககாடுத்தாதான்
உண்டுன்னு எனக்கும் கதரியும். பாட்டிேம்மா ஆடசப்பட்ைபடி அைங்க
ஆடச தீர பூடஜ கசய்துட்யை தாங்க… உங்களுக்கு எதுக்கு குடை?” -
என்ைான். சாருபாலாைிைம் எந்த மாற்ைமும் யபச்சும் இல்டல.

“நல்ல முடிவு... காரணமில்லாம இந்த சாமி இங்க ைரடல. இகதல்லாம்

ஒரு கணக்கு. சுருக்கமா கசால்லப்யபானா நல்லகாலம்
இருக்கைைங்களுக்குத்தான் இந்த சாமி பத்தியே கதரிேைரும்.
உங்களுக்கும் இனி நல்ல காலம் தான். நீங்க நல்லா கும்புட்டுக்குங்க...
யைண்டிக்குங்க…” என்று ைாட்ச்யமன் தாத்தாவும் கூைவும் கஜேராமன்
முகத்தில் பலமாய் ஒரு பிரகாசம்.

அைர்களும் கிளம்பிச் கசன்றுைிை, தூக்கம் கடலந்து எழுந்து ைந்திருந்த

மருத முத்துவும், அடைக் கலம்மாளும் சற்று மந்த கதிேில் பார்த்தனர்.

“என்ன, நல்ல தூக்கமா… பாதிேில எழுப்பிட்யைனா?” - கமல்லிே

யகாபத்யதாடு யகட்ைாள் பாரதி.
“மன்னிச்சிடுங்கம்மா… இப்படிகேல்லாம் தூக்கம் ைரும்னு எனக்குத்
கதரிோது...”

“ஆமாம்மா… அைர் கூை யபசும்யபாது தப்பாயை எதுவும்

யதாணலம்மா...”

“சரி சரி, யபாய் யைடலே பாருங்க. இன்கனாரு தைடை இப்படி ஏமாந்து

தூங்காதீங்க. உடழச்சுக் கடளச்சுத் தூங்குங்க.” - பாரதிேின் யபச்சு
மன்னிப்பது யபாலவும் இருந்தது. கண்டிப்பது யபாலவும் இருந்தது.
அைர்களும் ைிலகிக் ககாண்ைனர். முத்துலட்சுமி கமௌனமாகப்
பார்த்தபடியே இருந்தாள்.

“உனக்கு நான் தனிோ கசால்லணுமா?”

“கசால்ல யைண்டிேத கசால்லலியேடி...”

“என்ன கசால்லணும்?”

“உங்கப்பன் இப்ப எப்படி இருக்கான்?”

“ஓ… அதுைா - ஐ ஆம் சாரி - நல்லாருக்கார் பாட்டி.”

“யபசைானா?”

“இல்ல… ஆனா கூடிே சீக்கிரம் யபசிடுைார். இனி உேிருக்ககல்லாம்

எந்த ஆபத்தும் இல்டல...”

“அப்ப அந்த ரசமணி தன் சக்திடேக் காமிச்சிடிச்சின்னு கசால்லு...”

“அகதல்லாம் கதரிோது… உன் பிள்டள நல்லா இருக்கார்…

ஆஸ்பத்திரிக்குப் யபாகும்யபாது கூட்டிக்கிட்டுப் யபாயைன்...”

“கராம்ப சந்யதாேம்… அப்புைம்...”

“என்ன அப்புைம், ைிழுப்புரம்..?”

“இந்த லிங்கத்டத பூடஜ அடைக்குக் ககாண்டு யபாய் கைச்சு பூடஜ
கசய்திைட்டுமா?”

தேங்கித் தேங்கித்தான் யகட்ைாள் முத்துலட்சுமி. “நீங்க எடுத்துகிட்டுப்

யபாங்கம்மா...” என்று இடைேிட்ைான் அரைிந்தன். அடுத்த கநாடியே
ஒரு குழந்டதடேத் தூக்குைதுயபால் அந்த லிங்கத்டதத்
தூக்கிக்ககாண்ைாள் முத்துலட்சுமி. பூடஜ அடை யநாக்கியும் யைகமாய்
நைந்தாள்.

பாரதிேிைம் இனம்புரிோத ஒரு சலிப்புணர்வு. அரைிந்தன் கபட்டிடே

கமல்ல மூடிைிட்டு கஜேராமடனப் பார்க்க, அைர் நைந்து கசன்று
யசாபாைில் அமர்ந்தார். இருைரும் எதிரில் அமர்ந்துககாண்ைனர்.

“என்ன சார் கராம்ப யநரமா அடமதிோயை இருக்கீ ங்க, யபான்ல அந்த

திவ்ேப்ரகாஷ் ைந்த மாதிரி கதரிஞ்சயத?”

“ஆமாம் அரைிந்தன்… அையர தான்..!”

“என்ன கசான்னார் சார்… இங்க ைந்து கபட்டிடேத் திைந்தகதல்லாம்

அைர்தானாமா… ஏத்துக்கைாரா?”

“ஏத்துக்கைார்… எடதயுயம மறுக்கல! பக்தி மிகுதிேில கசய்திட்ைதா

கசால்ைார்...”

“ஏயதா ஒரு சால்ஜாப்பு...”

“இல்ல அரைிந்தன்… அைர் கபாய்கேல்லாம் எதுவும் யபசடல. அைர்

மட்டும் யபான் பண்ணயலன்னா இந்தப் கபட்டியும் லிங்கமும் இப்ப
நம்டம ைிட்டுப் யபாேிருந்திருக்கும்...”

“ைிளக்கமாச் கசால்லுங்க சார்...”

- கஜேராமனும் கசால்லி முடித்தார்… பாரதி எழுந்து ஜன்னலருயக

நின்றுககாண்டு கைளியே கதரிந்த யதாட்ைத்டதப் பார்க்கத்
கதாைங்கினாள்.
“அப்ப நீங்க யைண்டிக்கிட்ைதாலதான் அந்த சாந்தப்ரகாஷ் சாருபாலா
அப்படிச் கசால்லிட்டுப் யபானாங்களா?”

“ஆமா… ககாஞ்சம்கூை ைேம் எடுத்துக்கல… மளமளன்னு கசால்லிட்டுப்

யபாேிட்ைாங்க… எனக்கு இப்ப நிடனச்சாலும் திடகப்பா இருக்கு...”

- அடதக் யகட்ைபடியே திரும்பி ைந்த பாரதி, “சார்… நீங்க கூைைா

கவுந்துட்டீங்க..?” என்று யகட்ைாள்.

“கவுர்ைதா?”

“பின்ன என்ன சார்… நாம யகட்ைதுல இருக்கை நிோேம் புரிஞ்சு

கஜன்டில் யமனா நைந்துகிட்டிருக்கார் அந்த சாந்தப்ரகாஷ். இடத ஒரு
அதிசேமா நிடனச்சு கசால்ைீங்கயள…?”

“பாரதி… உன்டன எனக்கு நல்லாத் கதரியும். எல்யலார் பார்டையும்

ஒரு மாதிரின்னா, உன்யனாை பார்டை கராம்பயை ஸ்கபேலா
இருக்கும். அதனாலதான் உன்டன நான் இன்ைர்ைியூவுல டைரக்ைா
யதர்ந்கதடுத்யதன். இந்தத் துடைக்கு உன் மாதிரி பார்டையும்
சிந்தடனயும் ககாண்ைைங்கதான் யைணும். அப்படி உன்டனத் யதர்வு
கசய்த நான்தான் இப்ப கசால்யைன். உன் பிடிைாதமான யபாக்கு எனக்கு
சரிோ பைடல. உன்கிட்ை மாற்ைம் யைணும்...”

“சார்… ஒரு ககட்ைது நல்லதா மாைணும் சார்… நல்லது எதுக்கு சார்

மாைணும்?”

“இயதா பார்… இந்தப் கபட்டி இதுல இருக்கை ஏடுகள் அப்புைம் அந்தப்

பாம்பு… எதுவும் ைழக்கமான ைிேேமில்ல… அயத சமேம் இதுல
பித்தலாட்ைம் இருக்கை மாதிரியும் கதரிேல...”
“அப்படின்னா?”

“இதுைடர நைந்த எதுவும் ஒண்ணுயமேில்ல… இனியமதான் பல நம்ப

முடிோத அதிசேங்கள் நைக்கப்யபாைதா நான் நிடனக்கயைன்...”

“ஆமாம் சார்… என்யனாை கருத்தும்கூை அயததான். ஆனா பாரதிோல

துளிகூை இந்த மிஸ்ட்ரிகடள ஜீரணிக்க முடிேல...” அரைிந்தன்
இடைேிட்டு ஆயமாதித்தான்.

“சார்… என்ைடரல என் அப்பாடை அந்தக் குமாரசாமி பிரதர்கிட்ை

இருந்து நான் எப்படிக் காப்பாத்தப்யபாயைன்கைதுதான் சார் என் முன்ன
இருக்கை ைிேேம். இந்தப் கபட்டி, அப்புைம் பாம்பு இகதல்லாம்
எதாயைணா இருந்துட்டுப் யபாகட்டும். இந்த அகமரிக்கக் காரங்க
ைரடலன்னாலும் நான் இடதத் தூக்கிப் யபாட்ை எண்ணத்துக்கு
எப்பயைா ைந்துட்யைன் சார்...”
“யநா… ஒரு ைிடலமதிப்பில்லாத சித்த அனுபைத்டத
அலட்சிேப்படுத்தாயத...”

“எனக்குப் பிடிக்கல சார்… இப்படிகேல்லாம் மிஸ்டிக்கா நைக்க முடியும்,

அதுதான் சித்த சக்தின்னா நம்ப நாடு இப்படி ஏன் சார் இருக்கணும்?
இந்த சித்தா பைர் இந்த நாட்யைாை முன்யனற்ைத்துக்கும், அடமதிக்கும்
பேன் பைலாயம? திருைள்ளுைகரல்லாம் பிரச்டனக்குரிேைர் ஆகைாயர
சார்!

யகாடி யகாடிோ ஊழல் பண்ைைங்கடள இைங்க கண்ட்யரால்

பண்ணலாயம? ஒரு சித்தரால கட்ைப்பட்ைதுங்கை பழநிேில,
சந்நிதானத்துகிட்ையே என் யஹண்ட்யபக்டக ஒருத்தன் திருடிட்டு
ஓட்ைான். அங்க ைிக்கை பஞ்சாமிர் தத்துலயும் கலப்பைம்… மடலப்படி
முழுக்க ஒயர பிச்டசக்காரங்க… இந்த சக்தி உலகத்துக்கு எடதயும்
கிழிக்க யைண்ைாம் - அந்த இைம் தூய்டமோ ஏற்ைத்தாழ்ைில்லாத ஒரு
இைமா இருக்கலாம்தாயன? சுத்தி சுத்தி இப்ப இங்க ைர்ை இந்தப் பாம்பு
என் அப்பா இந்த ைட்ல
ீ ஒரு தப்பானைரா நைமாடினப்ப
ைந்திருக்கலாயம?

தப்பு பண்ணியன, ஒயர யபாைா யபாட்டுத் தள்ளிடு யைன்னு

மிரட்டிேிருக்கலாயம? அைடரக் காப்பாத்தத்தாயன அந்த சக்தி
பேன்பட்டிருக்கு… இது என்ன சார் கபரிே சித்த சக்தி? இந்தச் சித்தர்கள்,
அப்புைம் இைங்க கணிப்புகடள எல்லாம் நான் கதய்ைிகமாயை
பார்க்கல சார்! ஒரு கமஜீேிேன், ஸ்யைஜ்ல யமஜிக் காட்ைான் - இைங்க
ஸ்யைஜ்ல காட்ைல, அவ்ைளவுதான் ைித்திோசம்...” -பிளந்துகட்டினாள்
பாரதி. கஜேராமனாலும் எந்த பதிடலயும் கசால்ல முடிேைில்டல.
அரைிந்தனும்கூை அைடள பிரமிப்யபாடுதான் பார்த்தான்.

“என்ன எழுத்தாளர் சார்… என்ன பாக்கைீங்க?”

“யூ ஆர் டரட்… நீ என்டன பிரமிக்க கைச்சுகிட்யை யபாயை பாரதி...”

“அரைிந்தன் இப்படி என்டனப் பாராட்ைத ைிடுங்க. நீங்க எவ்ைளவு
கபரிே எழுத்தாளர் - எவ்ைளவு கபாறுப்புணர்வு இருக்கணும்
உங்களுக்கு?”

“நீ என்ன கசால்ல ைர பாரதி?”

“நான் யகட்ை யகள்ைிகடள எல்லாம் நீங்க யகட்டிருக்க யைண்ைாமா

அரைிந்தன்?”

“ைாஸ்தைம்தான்… நான் யகட்டிருக்கணும் - ஆனா சத்திேமா நான்

இந்த மிஸ்டிக்ஸ்ல மேங்கல பாரதி! இது எப்படி சாத்திேம்கை
யகள்ைியோடும், இடத ைிளங்கிக்கை முேற்சியோடும்தான் நான்
இருக்யகன்.”

“யைண்ைாம் அரைிந்தன்… இந்தக் குழப்பமான மூடு மந்திரமான

ைிேேம் நமக்கு யைண்ைாம். அந்த யோகி திவ்ேப்ரகாஷ், அப்புைம்
அந்த யஜாசிேர் இைங்கயள இடதகேல்லாம் கட்டிக்கிட்டு அழட்டும்.
என் அப்பாடைக்கூை நான் சும்மா ைிைப்யபாைதில்ல. அைர் ைட்டுக்கு
ீ
ைரட்டும். இருக்கு கச்யசரி...”

- பாரதி கசால்ல, அரைிந்தனும் ஆயமாதித்திை, கஜேராமன் கைைித்தார்.

“என்ன சார்… உங்களுக்கு கராம்ப ஏமாற்ைமா இருக்கா?”

“ஆமாம் அரைிந்தன்… நீங்க என்ன அப்படியே பாரதி பக்கம்

சாஞ்சிட்டீங்க?”

“தப்பு சார்… உண்டம பக்கம் சாஞ்சிட்யைன்னு கசால்லுங்க.”

“உங்க இரண்டு யபர் கிட்ையுயம நான்கிை ஈயகா இருக்கு. அதுதான்

இப்படிப் யபச டைக்குது...”

“ஈயகாைால தப்பா கசேல்பட்ைாதான் அது குற்ைம். நாங்க யநர்டமோ

நைக்க ஆடசப்பைைது எப்படி சார் குற்ைமாகும்?”
“அரைிந்தன்… அைசரப்பைாதீங்க… நுனிப்புல்லும் யமோதீங்க. யநர்டமோ
நாணேமா இருக்கைதுங்கைது யைை… நம்பிக்டகயோை பக்திோ
இருக்கைதுங்கைது யைை… நான் இப்ப ஒரு பத்திரிடகோளனா யபசயைன்.
என் பத்திரிடக அட்டைல நான் பாரதப்பிரதமர் பைத்டதயும்
யபாடுயைன், ைரப்பன்
ீ யபால சிம்ம கசாப்பனமா இருக்கைைங்கடளயும்
யபாடுயைன். பல திோகம் கசய்தைடனயும் யபாடுயைன், நூறு ககாடல
கசய்தைடனயும் யபாடுயைன். அங்க எனக்கு என்
ைிருப்புகைறுப்புக்ககல்லாம் இைம் கிடைோது. ோர் டமேம்கைதுதான்
கணக்கு.”

எல்யலார் பார்டையும் ஒரு மாதிரின்னா, உன்யனாை பார்டை கராம்பயை

ஸ்கபேலா இருக்கும். அதனாலதான் உன்டன நான் இன்ைர்ைியூவுல
டைரக்ைா யதர்ந்கதடுத்யதன். இந்தத் துடைக்கு உன் மாதிரி பார்டையும்
சிந்தடனயும் ககாண்ைைங்கதான் யைணும்.

“நான் அடத மறுக்கடலயே சார்...”

“அப்ப உங்க சுே ைிருப்புகைறுப்டப மூட்டை கட்டிட்டு இதுல

இைங்குங்க… என்கிட்ை யகட்ை யகள்ைிகள அந்த சித்தர்கள் கிட்ை
யகளுங்க. ைந்துட்டுப் யபாகுயத பாம்பு… அதுகிட்ை யகளுங்க. இந்த
மிஸ்ட்ரியோை ஆதிமூலத்டதத் யதடுங்க… எல்லாம் கபாய்னு டகடே
உதைாம, அது எப்படிப்பட்ை கபாய்னு கண்டுபிடிச்சு அயதாை
முகமூடிடேக் கிழியுங்க…”- ஆயைசமாக கஜேராமன் யபசி முடிக்கவும்
இம்முடை பாரதிேிைம் யதக்கம். அரைிந்தன் மட்டும் யகட்ைான்.

“சார், இனி நாங்க என்ன கசய்ேணும்னு எதிர்பார்க்கைீங்க?”

“முதல்ல இதுல இருக்கை ஏடு, டைரி இடத எல்லாம் ஸ்யகன் பண்ணி
காப்பி பண்ணுங்க. இந்தப் கபட்டிடே அந்தத் தம்பதிகள்கிட்ை
ஒப்படையுங்க. அைங்க என்ன கசய்ேப் யபாைாங்கன்னு பாருங்க...”

“அப்புைம் சார்...”

“இந்த லிங்கம் நம் பிரார்த்தடனக்கு பலனளிக்கைதா திவ்ேப்ரகாஷ்

கசான்னார். சுேநலமா இல்லாம ஊருக்குப் கபாதுைா ஒரு
யைண்டுயகாடள கைச்சு நம்ம பரியசாதடனடேத் கதாைங்குயைாம்.
நான் கசய்த பிரார்த்தடன பலிச்சாலும் அதுயமல ஒரு சந்யதகம்
இருக்கு. அப்படி சந்யதகத்துக்கு இைமில்லாதபடி ஒரு கபாதுைான
பிரார்த்தடன கசய்யைாமா?”

“நல்ல கருத்துதான்… ஊருக்குப் கபாதுைான்னா எப்படி சார்?”

“கசன்டன இப்ப கடுடமோன தண்ணிப் பஞ்சத்துல இருக்கு. ஏன்

தமிழ்நாயை பஞ்சத்துலதான் இருக்கு. அந்தப் பஞ்சம் நீங்கை அளவு
மடழகபய்ேணும். அதுவும் இன்னிக்யக கபய்ேத் கதாைங்கணும்.
யபாதும்யபாதும்கை அளவுக்குப் கபய்ேணும். அழுக்குக் கூைம்
அழகுக்கூைமா ஓைணும். பிரார்த்திப்யபாமா?”

``நான் தோர் சார்.’’

``பாரதி, நீ..?’’

``மன்னிக்கணும் சார். உங்க யபச்டசக் யகட்கயைன். ஆனா இதுக்கு நான்

ைரடல. எனக்கும் யசர்த்து நீங்கயள பிரார்த்தடன பண்ணிக்குங்க.’’

- பாரதி அப்யபாதும் மைங்காமல் அைள் அைளாகயை இருந்திை

கஜேராமனும் அரைிந்தனும் மட்டும் பூடஜேடை யநாக்கிச் கசன்ை
நிடலேில், பானு உள்யள நுடழந்தபடிேிருந்தாள்.

- ததாடரும்…..21 Nov 2019

எப்படி ஒன்யை கதய்ையமா - அப்படி ஒன்யை இதுவும்..!”

அன்று உறுமயலாடு ைந்து நின்ை புலிடேப் பார்த்த அத்தடன யபரும்

பேத்தில் ைிடைத்துப் யபானார்கள். ஆனால் கருமார்கள் இருைரும்
பேப்பைைில்டல. அைர்கள் அந்தப் புலிடே கூடு ைிட்டுக் கூடு பாய்ந்த
ஒரு சித்தனின் மாணைனாக மட்டுயம பார்த்தனர். ககாங்கண சித்தனின்
சீைர்களில் ஒருைனான பார்த்திபயன இப்யபாது புலிோக ைந்து
நிற்கிைான் என்பதால் தங்கள் ைாழ்நாளில் ஒரு புலிடே மிகப்
பரிவுைனும் பார்க்கத் கதாைங்கினர்.

யபாகர் பிரானும் பார்த்தைராய் “ைா பார்த்திபா... சரிோன

யநரத்துக்குத்தான் ைந்திருக்கிைாய்!” என்ைார். யபாகர் சகஜமாகப் யபசவும்
எல்யலாரிைமும் சற்யை பேம் தணிேத் கதாைங்கிேது. அைர் புலியோடு
யபசிேது கிழார்கடள ஆச்சர்ேப்பைவும் டைத்தது. பார்த்திபன் என்கிை
அந்தப்புலியும் உள்யள கமல்ல நைந்து ைந்தது. நடைேில் ஒரு யசார்வு...
உருைத்தில் மட்டுயம புலி... மற்ைபடி புலிேின் எந்த ைரிேமும்
ீ துளியும்
இல்டல! அந்தப் புலி உள் ைரவும் எல்யலாரும் குடகக்குள் ஒரு
மூடலோகப் பார்த்துக் கூடி நிற்கத் கதாைங்கினர். அனிச்டசோன
பேம்.

புலியும் புதிே பாோணலிங்கம் முன்னால் நின்ைது. உற்று யநாக்கிேது.

யபாகரும் அதன் கபாருட்டு யபசினார்.

“நன்ைாகப்பார்... இது பாோணலிங்கம்! சித்த உலகின் ைார்ப்பு. பரமனின்

தத்துைச் கசாரூபம். ஈயரழு பதினான்கு உலகிலும் இந்த
கசாரூபத்துக்கான பாோணம் கிடைோது. தனியே அறுபத்து நான்கு
பாோணங்கள் உள்ளன. அதற்கு யமலும் இருந்து அடை இனி ைரும்
நாள்களில் கதரிேைரலாம்.

ஆனால் உச்சபட்சமான ஒன்பதிடன ஒன்ைாக்கி அயதாடு மூலிடக,

கசார்ணம், உதகம் யபான்ை ரசங்கடளச் யசர்த்து இருளில், நிழலில்,
கைேிலில், தணலில் என்று பக்குைம் கசய்து புத்தம் புது
அணுக்கூறுகடள உருைாக்கி அைற்டை இடணத்துச் கசய்தது இது.
எப்படி ஒன்யை கதய்ையமா - அப்படி ஒன்யை இதுவும்..!”

- யபாகரின் ைிளக்கத்டதக் யகட்டு, கிழார்கள் பிரமித்தனர்.

“இந்த லிங்கம் யைறு அந்தப் பரமன் யைைல்ல... இது

யகாளாதிக்கமற்ைது. பஞ்ச பூதங்களாலும் இடத ஏதும் கசய்ே முடிோது.
தண்ணரில்
ீ தூக்கிப் யபாட்ைாலும் கடரோது - தன்னிடல திரிோது.
கநருப்பாலும் இடதக் கருக்க இேலாது. கபான்கூை தன்னிடல
மாைாைிடினும் உருகிைிடும். இது உருகவும் கசய்ோது. கல்கூை
உருகிக் குழம்பாகி ைிடும். இது அப்படியே இருக்கும்.

நீரால் கநருப்பால் மட்டுமல்ல, மண்ணாலும் இது மாைாது - இடத

இன்று புடதத்து டைத்து ஆேிரம் ைருைங்கள் கழித்து எடுத்தாலும்
அப்படியேதான் இருக்கும். காற்றும் கைளியும் கூை இயதாடு
டககுலுக்கும் - கமாத்தத்தில் இந்த லிங்கம் ஒரு திை ைடிை பாோண
பரமம்.”

- அந்தப் புலிக்குச் கசால்ைதுயபால் எல்யலார்க்கும்தான் கசால்லிக்

ககாண்டிருந்தார் யபாகர். புலி மறுகமாழி கூறுைதுயபால் சற்யை
உறுமிைிட்டு அப்படியே பணிந்து ைணங்குைதுயபால் மண்டிேிட்டு
அமர்ந்தது.

“பார்த்திபா... உன் கர்மைிடனதான் நீ மனித உேிரும் புலிேின்

உைம்புமாகத் திகழக் காரணம். பரகாேப்பிரயைசத்தில் உட்புகத் கதரிந்த
உனக்கு, கைளிைரத் கதரிேைில்டல!

அடத, நீ இப்யபாதுள்ள நிடலேில் என்யபான்ைைர்களால் உனக்குச்

கசால்லித் தருைதும் சாத்திேமில்டல. புலியுைலின் இேக்க ைிடசயும்
நாடிகளின் துடிப்பும் மானுை உைம்பின் ைிடசக்கு எல்லா ைிதத்திலும்
யநர்மாைானது. எனயை நீ இந்த உைலுக்குள் இருந்து ஒரு புலிோக
ைாழ்ந்யத அடதக் கண்டுணர முடியும். ஆனால் நீயோ புலிோக
இருந்தும் புலிோக ைாழ ைிரும்பாது பட்டினி கிைக்கிைாய். இந்த
உைம்புக்கான இடரடேக் ககான்று ைிழுங்க உன் மானுை மனம்
ைிரும்பைில்டல. அதனால் நைமாைக்கூைச் சக்திேில்லாது
யபாய்ைிட்ைது உனக்கு. இப்படி ஒரு நிடலேில் உனக்கு ைியமாசனம்
கிடைக்கப் யபாகிைது. இந்த லிங்கம் உனது குடைடேத் தீர்த்திடும்.
இதன் யமனிபட்ை ைிபூதியோ இல்டல பாயலா யதயனா உன்
புலியுைம்யபாடு சம்பந்தப்பை யைண்டும். அந்த நிடலேில் நீ இக்கூட்டில்
இருந்தும் ைிடுபடும் ைழிடே இந்த லிங்கத்திைம் யகள். உன்டன இந்த
லிங்கம் ைிடுைித்துைிடும். உனக்கான மிக நிோேமான யதடை இது.
எனயை உன் பிரார்த்தடனடேத் கதாைங்கு. முன்னதாக இதன் ைிபூதிச்
சங்கமம் உனக்கு ஏற்பைட்டும்” என்று ஒரு கநடிே ைிளக்கமளித்த
யபாகர் அந்த லிங்கத்டதக் குடக டமேத்தில் பிரதிஷ்டை கசய்து
யமயல டகடே உள்ளங்டக லிங்கத்டதப் பார்த்த நிடலேில் நீட்ைவும்,
டகேிலிருந்து ைிபூதிோனது ககாட்ைத் கதாைங்கிேது! சிைிது யநரத்தில்
லிங்கம் சரிபாதிக்கு மூழ்கிப்யபானது. பின் அந்த ைிபூதிடே
அள்ளிேைராய் புலிடே கநருங்கி அதன்யமல் தூைிேபடியே
கநற்ைிேிலும் பூசி ைிட்ைார்.

அந்தப் புலியும் உையனயே எழுந்து நின்று உைம்டப உதைிைிட்டுக்

ககாண்ைதில் ைிபூதிோனது ஒரு புடக மண்ைலம்யபால் எழும்பிேது.
எல்யலாரும் டைத்த கண் ைாங்காமல் பார்த்தபடி இருக்க, புலிோனது
லிங்கத்டத ைலம் ைரத்கதாைங்கிேது. அடதக் கண்ை யபாகரும், “இது
எங்கும் இல்லாத சிைப்புடைேது என்பதற்கு, இடத முதன் முதலில் ஒரு
ைிலங்கு உருைமும் மனித ஆத்மாவும் இடத ைணங்குையத சாட்சி...”
என்று பூரித்தார்.

மூன்று முடை ைலம் ைந்த அந்தப் புலி மீ ண்டும் மண்டிேிட்டு

அமர்ந்தது. அதன் கண்களிலிருந்து நீரும் ைழிேத் கதாைங்கிேது. ஒரு
புலிகூை அழும் அதற்கும் துக்க உணர்வுண்டு என்படதக் கண்ை
கிழார்கள் பிரமிப்பில் புடதந்து ககாண்யை இருந்தார்கள்! யபாகர்
புரிந்ததுயபால் யபசினார்.
“பார்த்திபா... கைடலப்பைாயத! உன் உைடல நீ எங்யக உதிர்த்தாயோ
அங்யக கசல் - நிச்சேம் உனக்கு இந்த உைம்பிலிருந்து ைிடுபடும்
ைழிமுடை கதரிந்துைிடும். மனித ைிருப்பம் என்பது உணர்வு, அைிவு
என்னும் இரு சம்பந்தமுடைேது. இதில் உைல் சார்ந்தது உணர்வு -
எண்ணம் சார்ந்தது அைிவு. இதில் உைலின் மூலம் உன் தாய் தந்டத
மற்றும் அைர்கடளத் கதாட்டு ஆறு பாட்ைன் பாட்டிமார்கள் -
இைர்களின் ைிடனத்கதாகுப்யப ஓர் உைல். இைர்களில் எைர்
கருமத்தால் உனக்கு இப்படி ஆேிற்யைா கதரிோது. ஆனால் எப்யபாது
ஆதி சக்திடே கநருங்கி அடத ைலம் ைந்தாயோ அப்யபாயத உைல்
சார்ந்த கர்மப்பதிவு நீங்கி ைிட்ைது. இது அப்படியே அைிவுக்கும்
கபாருந்தும்.

நான் ைிளக்கிக்ககாண்டிருக்கும்யபாயத உன் கர்மம் கடரைடதப்

பார்க்கியைன். நீ கசய்த குரு யசடைேின் பேனாயலயே புலிோக
மாைியும் இங்யக இந்த தரிசனம் உனக்கு ைாய்த்தது. இந்த உலகில்
ஒரு மரத்தின் ஓர் இடல அடசவுக்குக் கூை காரணம் உண்டு எனும்
கபாழுது உனக்கு இங்யக கிட்டிே தரிசனத்திற்கான காரணம் உன்
குருைான ககாங்கணரின் அருயள! அயதாடு ஆதிசிைனின் அருளும்
யசர்ந்துைிட்ைது. இனி நீ ஜீைன் முக்தன். சுருக்கமாகக் கூறுைதானால்
என்னிலும் யமலான நிடலடே அடைந்து ைிட்ைாய். எனக்குப் பல
கைடமகள் உள்ளன. அயதாடு ைருங்கால உலகின் மானுை நலத்தின்
கபாருட்டு அைன் ைிருப்யபாடு நான் உருைாக்கிே இந்த லிங்கம் இந்த
உலகம் உள்ள அளவும் இருந்து உலடகச் சுற்ைி ைரவும்யபாகிைது...
முன்பு தந்டதோல் தனேன் உலடகச் சுற்ைி ைந்தான் - ஆனால் இங்யக
தனேனால் தந்டத உலடகச் சுற்ைப்யபாகிைார்” என்ை யபாகர், சுற்ைி ஒரு
பார்டை பார்த்தார். எல்யலாரிைமும் அைர் யபச்சின் தாக்கம். அதன்
ைிடளைாகப் பலபல யகள்ைிகள்.

“என்ன பார்க்கிைீர்கள்... பழத்தின் கபாருட்டு உலடகச் சுற்ைிே முருகப்

கபருமான் கசேடலத்தான் கசான்யனன். அந்த முருகப்கபருமான்
சுற்ைாமல் சுழலாமல் இயதயபால் பாோண ரூபிோகப் கபாதினி
மடலயமல் நிற்கப்யபாகிைான். தந்டதோன இந்த பாோண லிங்கயமா
உலடகச் சுற்ைப்யபாகிைது...” என்று கசால்லிமுடித்திை, அதுைடர
நின்ைிருந்த புலி ஒரு கசருமல் கசருமிைிட்டு யைகமாய்
கைளியேைிேது.

இந்தப் புலித்யதால் இப்யபாது ஓர் ஆடைடேப் யபான்ைது. உேிருள்ள

மிருகங்கடள யைட்டைோடித் தன்னுள் அைக்கிக்ககாள்ையத புலிேின்
கசேலாகும்.

“நல்லது... உைல் கிடைக்கவும் திரும்ப ைா... அப்படி ைரும் சமேம்

உனக்கு நல்ைிதிப்பாடு இருப்பதால் தண்ைபாணிச் கசாரூபத்டதயும்
கண்டு ைணங்கிைலாம்” என்ைார்.

ஒரு புலி ைந்துைிட்டுச் கசன்ைதன் பின்னால்தான் எத்தடன சங்கதிகள்!

கிழார்கள் மிரண்டுயபாேிருந்தனர்.

“பிராயன...”
“என்னைா இன்னமும் ைாடேத் திைக்கக் காயணாயம என்று
பார்த்யதன்... உம் யகளுங்கள்...”

“அந்தப்புலி ஒரு மனிதன் என்படதயே எண்ணிப்பார்க்க எங்களுக்கு

ைிேப்பு தாள ைில்டல. ோர் அந்தப் பார்த்திபன்... ஏன் இந்த நிடல?”

“இந்தப் பார்த்திபன் ஒரு சீைன் - ககாங்கணச் சித்தரின் சீைன்.

அஷ்ைமாசித்துடைக் கற்ககைன்யை ஆடசயோடு ககாங்கணரிைம்
யசர்ந்தைன். அந்த எட்டு சித்துகளில் ஒரு சித்யத பரகாேப்பிரயைசம்
எனும் கூடு ைிட்டுக் கூடுபாயும் கடல...

“அப்படிோனால், ஒரு மனிதன் முேன்ைால் ைிதி ைழி ைாழ்நாளில்

ஒருமுடை மட்டுயம உைடல ைிட்டுப் பிரிந்திடும் உேிடர இடைேில்
பிரித்து கைளியேற்ை முடியுமா?”

“ஒரு மனிதன் முேன்ைால் அது தற்ககாடலேில் தான் முடியும். ஒரு

சித்தன் முேன்ைாயல அது ைிடுதடலோய் ைிளங்கிடும்.”

“மனிதன் யைறு, சித்தன் யைைா?”

“பலமுடை இதற்குப் பதில் கூைிைிட்யைன்... உருைத்தால் ஒன்ைாக

இருப்பதால் மனிதனும் சித்தனும் ஒன்ைாகிை முடிோது. சித்தன்
என்பைன் கிட்ைத்தட்ை சிைமாகிைிட்ை ஒருைன்...”

“சரி... அந்தப் பார்த்திபன் புலிக்குள் புகுந்து ஏன் கைளியேைாது

புலிோகயை திரிகிைான்..?”

“புகமட்டும் கற்ைதுதான் பிடழேில் முடிந்து ைிட்ைது. பாரதப்யபாரில்

அபிமன்யு யபால் என்றும் கூைலாம்.”

“இனி கைளியேைிை முடியுமா?”

“இன்னருள் கிடைத்துைிட்ையத... நிச்சேம் கைளியேைி, படழே மானுை

உைலுைன் திரும்ப ைருைான்...”
“அந்த உைல் ககைாது இருக்குமா?”

“இமேப்பனிக்குள் எந்த உைற்கூறும் தன்னிடல சிடதோது.”

“அப்படிோனால் இந்தப் பார்த்திபன் உைல் அங்கா உள்ளது?”

“நான்தான் ககாண்டுகசன்று ஒரு குடகேில் கிைத்திேயத...”

“அதற்குப் யபசாமல், கைளிைரும் உபாேத்டதக் கற்பித்திருக்கலாயம..?”

“இேலாது... ஒருைன் தனக்குத்தாயன டகைிலங்கு யபாட்டுப்

பூட்டிக்ககாண்டு சாைிடேத் தாயன ைிழுங்கி ைிடுைடதப்யபான்ைது இது.
பரகாேத்டத முழுடமோகக் கற்ைபிையக முேல யைண்டும்.
முழுடமோகக் கற்ைிை மனித உைலுக்யக சாத்திேம். அது
பிணமாகிைிட்ை நிடலேில் எப்படிக் கற்பிப்பது?”

“எவ்ைளயைா பிணங்கடளத் தாங்கள் எழுப்பியுள்ள ீர்கயள..?”

“இல்டல... நீங்கள் தைைாகச் கசால்கிைீர்கள். உைம்பின் பிரதான

நாடிகளில் ஒரு நாடிோைது துடித்தபடி இருந்தாயல பிடழக்க டைக்க
முடியும். எல்லா நாடிகளும் அைங்கிைிட்ை உைம்டபப் பிடழக்க டைக்க
முடிோது. நான் பிடழக்கச் கசய்தைர்கள் முழுடமோக
இைந்தைர்களில்டல... அதனால் சாத்திேமாேிற்று... பார்த்திபன் உைலில்
எல்லா நாடிகளும் அைங்கிைிட்டிருந்தன...”

“அப்படிோனால் அந்த உைலில் அைனால் இப்யபாது மட்டும் புக

முடியுமா என்ன?”

“முடியும்... ஏகனன்ைால், அைன் இப்யபாது பரமன் கருடணக்கும்

அருளுக்கும் பாத்திரமாகிைிட்ை ஒருைன்.”

“அது சரி... இங்கிருந்து இமேத்துக்கு இந்தப் புலிோல் எப்படிச் கசல்ல

முடியும்?”
“ஆன்மாைிற்குப் பஞ்சபூதத் தடைகள் கிடைோது. நிடனத்த யநரத்தில்
நிடனத்த இைத்தில் இருக்க முடியும். இது உங்கள் ஆத்மாக்களுக்கும்
கபாருந்தும்.”

“அப்படிோனால் புலிேின் உைலில் இருந்து ஆத்மா ைிடுபட்டு அதன்

பிைகல்லைா இமேயம கசல்ல முடியும்?”

“என் யூகம் சரிோக இருக்குமானால் இந்த கநாடி பார்த்திபன் உைம்டப

உதிர்த்து கைளியேைிேிருப்பான்... கைளியே கசன்று பாருங்கள். புலிேின்
உைல் பிணமாக எங்காைது கிைக்கக் கூடும்” யபாகர் பிரான் அப்படிக்
கூைிடும் சமேம் அந்தப் புலிடேப் பிணமாய்த் யதாளில் சுமந்தபடி
ககாட்ைார அடுமடன ஊழிேர்கள் குடகைாசலில் கதரிந்தனர்.

எல்யலாரிைமும் திரும்பவும் யபராச்சர்ேம்!

அைர்களும் ைணங்கிேபடியே உள்யள ைந்து,

“பிராயன... நாங்கள் நமக்ககல்லாம் உணவு ககாண்டு ைரும் சமேம்

ஒரு மரத்தடிேில் இந்தப் புலிோனது இைந்து கிைந்தது. இதன் யதால்
சன்ோசிகள் அமர்ந்து தைம் புரிந்திை மிக ஏற்ைது என்பதால் இடத
நாங்கள் சுமந்து ைந்யதாம்.

இது தானாய் உேிடர ைிட்டுைிட்ைது யபாலவும் கதரிகிைது. உைம்பிலும்

ஒரு ைடக ைிபூதி ைாசம். எனயை இதன் யதாலானது நிச்சேம்
உங்களுக்குப் பேன்படும் என்யை சுமந்து ைந்யதாம்” என்ைனர்.

யபாகர் சிரித்தார் - கிழார்கடள அர்த்தத்யதாடு பார்த்தார்.

“பிராயன... இைற்டைகேல்லாம் அைிைதன் மூலம் எங்களுக்கு ஏயதா

ஒரு புதிே உலகத்திற்குப் யபாய் ைந்தது யபால் உள்ளது.நம்பவும்
முடிேைில்டல - நம்பாமலிருக்கவும் முடிேைில்டல...” என்ைார்
கார்யமகக் கிழார்.

“அப்படிோேின் நம்பாதீர்கள். உங்கடள ோர் நம்பச் கசான்னது?” யபாகர்

அப்படித் திருப்பிக்யகட்பார் என்று ோருயம எதிர்பார்க்கைில்டல.
“தைைாகக் கருதாதீர்கள்... நாங்கள் சாமான்ேப்பட்ை மானிைர்கள்.”

“நான் உங்கடள யைறு மாதிரிோககைல்லாம் நிடனக்கவுமில்டல,

கசால்லவுமில்டலயே..?”

“பல தருணங்களில் இப்படிச் கசால்லியே எங்கள் ைாடே

மூடிைிடுகிைீர்கயள?”

“யபாதும்... இனி நாம் அடுத்து ஆக யைண்டிேடதப் பார்ப்யபாம். இந்த

லிங்கம் யகட்ைடதத் தரும் என்பது நிரூபணமாகிைிட்ைது. இயதா இந்தப்
புலியுைல் சாட்சி, இதன் உேிர் இமேம் கசன்ைிை, இதன் யதால்
சித்தாசனமாகப் யபாகிைது...”

“மாமிச உணவு, மதுப்பழக்கம், களவு, சூது, கபாய் இடைகேல்லாயம

சித்த ைழி நைப்பைர்களுக்குக் கூையை கூைாது என்று கூறும் தாங்கள்,
ஒரு மிருகத்தின் யதாடலோ உரித்து எடுத்து அதன் யமல் அமர்ைர்?”
ீ

“இந்தப் புலித்யதால் இப்யபாது ஓர் ஆடைடேப் யபான்ைது. உேிருள்ள

மிருகங்கடள யைட்டைோடித் தன்னுள் அைக்கிக்ககாள்ையத புலிேின்
கசேலாகும். ஆேினும் புலிடே எந்த ஒரு மிருகமும் யைட்டைோைாது.
இத்யதால் தன்னுள் பல்லுேிடர அைக்கிக்ககாள்ைதன் குைிேீைாகும்.
இதன்யமல் அமர்பைனும் அடனத்டதயும் தன்னுள் அைக்க முடிந்த
ஒருைனாைான்... இந்தத் யதால் ககான்கைடுக்கப்பட்ைதல்ல...
ககாடுத்கதடுக்கப் பட்ைது! ஒரு புலி தன் ைிதிக்யகற்ப மரணித்து
உைம்டப மண்ணில் ைிட்டுச் கசன்ை நிடலேில் எடுக்கப்பைைிருப்பது.
எனயை கதளிைாகத் கதரிோமல் யபசக்கூைாது...”

“புரிந்துககாள்ளத்தாயன யகள்ைிகடளக் யகட்கியைாம்?

புரிந்துககாண்ைால்தாயன குழப்பமின்ைிப் பதிவு கசய்ேவும் முடியும்?”

“அதனால்தான் நானும் சடளக்காமல் பதில் கசால்லி ைருகியைன்.”

“இந்த லிங்கம் குைித்துக் யகட்கலாமா?”

“எவ்ைளயைா யகட்டுைிட்டீர்கள்... இன்னமுமா யகள்ைிகள் உள்ளன?”

“இப்யபாதுதான் நிடைே உள்ளது...”

“உங்கள் எல்லாக் யகள்ைிகடளயும் நாம் ககாட்ைாரம் கசன்ை நிடலேில்

அங்கு யகளுங்கள். இங்யக கருமார்கள் தண்ைபாணி உருை அச்சிடனச்
கசய்து முடிக்கட்டும்” என்று கூைிே யபாகர், அந்த நைபாோண
லிங்கத்டதத் தூக்கித் தன் தடலயமல் டைத்துக்ககாண்ைைராய் ``நான்
முன் கசல்கியைன், நீங்கள் பின்னால் ைாருங்கள்” என்ைைராய்
கைளியேைினார்.

நைமருக்கும் கிழார்களுக்கும் கபரிதும் ஏமாற்ைம், அந்தப் புலிடேப்யபால்

லிங்கத்டத ைலம் ைந்து பிரார்த்தடன கசய்துககாள்ளுமுன் தூக்கிச்
கசன்றுைிட்ைாயர என்று.

ஆனால் ஆழிமுத்து மட்டும், “நல்லயைடள... நான் பிரார்த்தடன

கசய்துககாண்யைன்...” என்ைான்!

எல்யலாரும் அைடன ைிேப்பாகப் பார்த்தனர்!

இன்று உள்யள ைந்த பானு யநராக பாரதி அருகில் ைந்தாள்.

“குட் ஆஃப்ைர் நூன் யமைம்.”

“குட் ஆஃப்ைர் நூன்... நான் உன்டன ஆஸ்பத்திரிேில்ல இருக்கச்

கசான்யனன் பானு...?”

“முக்கிேமான ைிேேம் யமைம்.”

“யபான் பண்ணலாயம?”

“இல்ல... சார் தன் பர்சனல் டைரி பீயராவுல இருக்கு, அடத எடுத்துட்டு

ைான்னு கசான்னார்... அதான்!”

“அப்பா யபசிட்ைாரா?”

“யபசிட்ைார் யமைம். சரளமா படழே மாதிரியே யபசைார்...!”

“சந்யதாேம். கயணச பாண்டிேன் அங்க அப்பா கூைதாயன இருக்காரு?”

“ஆமாம் யமைம்... அப்புைம் அஞ்சாறு யபாலீஸ்காரங்களும்

ைந்திருக்காங்க...”

“ைந்துட்ைாங்களா... அப்ப கசக்யூரிட்டி அலர்ட் ஒர்க் ஆக

ஆரம்பிச்சிடிச்சுன்னு கசால்...”

“ஆமாம்... எல்லாடரயும் கசக் பண்ணித்தான் ைிைைாங்க. சார்

யபசைார்னு கதரிேவுயம மாைட்ைத்தடலைர்ல இருந்து பல
கட்சிக்காரங்க யபான் பண்ணி அப்பாடைப் பார்க்க ைரலாமான்னு
யகட்ைாங்க. இன்னும் இரண்டு மூணு நாள் யபாகட்டும்னு
கசால்லிட்யைன் யமைம்.”

-பானு பாரதியோடு யபசினாலும் பார்டை கஜேராமன் சாரும்,

அரைிந்தனும் பூடஜ அடை யநாக்கிச் கசன்ைதன் யமயலயே இருந்தது.
பாரதியும் கைனித்தைளாய்,

“என்ன... ைட்ல
ீ நாங்க என்ன பண்யைாம் - கபட்டி என்னாச்சுன்னு
பார்த்துட்டு ைரச் கசான்னாரா அந்த யஜாசிேர்?” - என்று கீ ைி ைிட்ை
மாதிரி யகட்கவும், சற்றுத் தடுமாைிப்யபானாள் பானு.

“யபாய் கசால்... கபட்டி நாடளக்யக அதுக்கு அசல் கசாந்தக்காரங்க

ோயரா அைங்ககிட்ை யபாய்டும்னு... அைடரயும் நல்ல யநரத்துல
ஊருக்குக் கிளம்பிப் யபாகச் கசால்...”

“யமைம்...”

“என்ன..?”

“யஜாசிேடர நீங்க தப்பாயை நிடனக்கைீங்க. அைர் டுபாக்கூர் யஜாசிேர்

இல்டல. நம்ப சார் ைடரல கசான்ன எல்லாயம அப்படியே
நைந்திருக்கு.”
“இப்ப எதுக்கு இடத எல்லாம் என்கிட்ை கசால்யை?”

“காரணமாத்தான் யமைம்... அந்த யஜாசிேர் கபட்டி பத்தி சார்கிட்ை

கசால்லவும் சார் கராம்ப எக்டைட் ஆேிட்ைார். தான் ைட்டுக்கு
ீ
ைந்துபாக்கணும்னு துடிக்கத் கதாைங்கிட்ைார்...”

“நாங்க இந்தப் பக்கம் ைரவும் இகதல்லாம் நைந்திருக்கா... ஆமா நீ

அப்பாவுக்கு பி.ஏைா, அந்த யஜாசிேருக்கா?”

“யகாபப்பைாம ககாஞ்சம் கசால்ைத யகளுங்க. நான் டைரிே

எடுத்துக்கிட்டுப் யபாகமட்டும் ைரடல. அந்த லிங்கத்துகிட்ை நாம ப்யர
பண்ணிக்கிட்ைா அது அப்படியே நைக்குமாம். அதனால யஜாசிேர்தான்
என்கிட்ை, அந்தக் குமாரசாமி பிரதர் மிரட்ைல்ல இருந்து நாம
நல்லைிதமா தப்பிக்க என்டன யைண்டிக்கச் கசான்னார்.”

“சுத்த டபத்திேக்காரத்தனம். ஆமா நீ ஒரு கிராஜுயைட் தாயன... எப்படி

இடதகேல்லாம் நம்பயை?”
“என் ைடரலயும் அைர் கசான்னகதல்லாம் அப்படியே நைந்துச்சு
யமைம்... சாருக்கும் கசான்னகதல்லாம் அப்படியே நைந்திருக்கு...
அப்புைம் எப்படி நம்பாம இருக்க முடியும்?”

“என்ன நைந்திருக்கு? இப்ப ஒருத்தன் அப்பாடைக் ககால்லாம

ைிைமாட்யைன்னு புைப்பட்டுருக்கான். இரண்டு யபடர அைன் யபாட்டும்
தள்ளிட்ைான். ஒரு ஏடழயோை நிலத்டத அபகரிக்க நிடனச்சா அது
இப்படி ைிபரீதங்கள்ள முடியும்னு அைர் கசான்னாரா?”

“இப்படி ைிைரமா கசால்லடல... ஆனா காயலஜ் கட்டுை முேற்சிோல

நிடைே சிக்கல் ைரும். அதனால உேிருக்கும் ஆபத்து ைரும்னு
கசான்னார் யமைம்.”

“அைடர இவ்ைளவு நம்பை அப்பா, அடத மட்டும் ஏன் யகக்கல?”

“தன் கசல்ைாக்குல சமாளிச்சிைலாம்னு நம்பினார். குமாரசாமி கசத்துப்

யபாைார்னுல்லாம் நம்ம சார் ககாஞ்சம்கூை நிடனக்கல.
பேமுறுத்தினா பேந்துயபாய் நிலத்டத ைித்துட்டுப் யபாேிடுைார்னுதான்
நிடனச்சார்.”

“நீ என்ன கசான்னாலும் சரி... என்னால இந்த யஜாசிேம்

ஜாதகத்டதகேல்லாம் ஒத்துக்கயை முடிோது. இைர் அவ்ைளவு கபரிே
புலின்னா நாம ைிட்ை ராக்ககட் ஏன் சந்திரன்ல யலண்ட் ஆகடல?
உலகயம பார்த்தயத... நம்ம டசன்ட்டிஸ்டுகளுக்குச்
கசால்லிேிருக்கலாயம?”

-பாரதி தன் பாணிேில் ஆக்யராேமாகப் யபசிை, பிரார்த்தடன முடிந்து

கஜேராமனும், அரைிந்தனும் திரும்பிேிருந்தனர். பானுைிைம் பாரதி
யபசுைடத டைத்யத புரிந்துககாண்ை கஜேராமன் “என்னம்மா... என்ன
ைிேேம்?” என்று யகட்ைார். பானுவும் கசால்லி முடித்தாள்.

“இது கராம்ப சின்ன ைிேேம்... இதுக்கு எதுக்கு இவ்ைளவு யபச்சு

பாரதி? ஆக்சுைலா நீ உணர்ச்சி ைசப்பைாம பானுடை கைச்சு கைஸ்ட்
தான் பண்ணணும். பானு நீங்க யபாய்ப் பிரார்த்தடன பண்ணிட்டு
டைரிே எடுத்துக்கிட்டுப் புைப்படுங்க. உங்க பிரார்த்தடன பலிக்கட்டும்...”
என்ைார் கஜேராமன்.

பானுவும் யைகமாய் பூடஜ அடை யநாக்கி ஓடினாள்.

“பாரதி... தேவு கசய்து எந்தக் கருத்துலயும் ஃபிக்ஸ் ஆேிைாயத. அப்படி

ஆேிட்ைாயல மறுபக்கங்கடளப் பார்க்கத் யதாணாது. பானு கசான்ன
பிைகுதான் எனக்கும் யதாணுச்சு இப்படி ஒரு பிரார்த்தடனடே நாமளும்
பண்ணிக்கிட்டிருக்கலாம்னு” - பாரதி பதிலுக்கு கமௌனத்டத பதிலாக
டைத்திை,

“சார் நம்யமாை அடுத்த திட்ைம் இப்ப என்ன சார்?” என்று அரைிந்தன்

இடைேிட்ைான்.

“நான் கசான்னதுதான்... கபட்டிேில இருக்கை எல்லாத்டதயும் எடுத்து

ைடியோ
ீ எடுத்து கைச்சுப்யபாம். அப்படியே ஏடு, டைரின்னு எடதயும்
ைிைாம காப்பி பண்ணிப்யபாம்.”

“அப்புைம் சார்...?”

“என்ன அப்புைம்... இடதைிை முக்கிேம் அந்தக் குமாரசாமி ைட்டுக்குப்

ீ
யபாய் அைங்கள சமாதானப்படுத்தைது... கசால்லப்யபானா அதுதான்
இப்ப என் முதல் அடசன்கமன்ட்” - உணர்ச்சிைேப்பட்ைாள் பாரதி.

“அதுவும் சரிதான்... ஆமா உங்கப்பாடைப் பார்த்துப் யபச யைண்ைாமா?”

“யபசணும் சார்... கட்ைாேம் யபசணும் சார். அைர் தப்பு அைருக்குத்

கதரிேணும். நாம இப்ப படுை கஷ்ைமும் கதரிேணும் சார்.”

பூடஜ அடைக்குப் யபாய் அந்த லிங்கத்துகிட்ை எல்லாக் காரிேங்களும்

நாம ைிரும்பை மாதிரியே நல்லபடிோ முடிேணும்னு பிரார்த்தடன
பண்ணிக்குங்க.

“அப்ப முதல் ைிேேம் எது?”

“குமாரசாமி ைட்டுக்குப்
ீ யபாய் நிலப்பிரச்டன தீர்ந்துயபாச்சுன்னு
கசால்ைது மட்டுமல்ல... உரிே நஷ்ை ஈடும் தர்ைதுதான்...”

“எதுைா இருந்தாலும் உன் அப்பாவுக்குத் கதரிோம உன்னால பண்ண

முடிோயத? பணத்துக்கு அைர்கிட்ைதாயன யபாகணும்?”

“அதனால?”

“அப்பாடை முதல்ல பார். நைந்தடதப் பக்குைமா கசால். இகதல்லாயம

ைாக்ைர்கள் அனுமதிச்சாதான்... அதுக்குப் பிைகு குமாரசாமி ைட்டுக்குப்
ீ
யபாகலாம்...”

- கஜேராமன் கசால்லி முடிக்க, இடி இடிக்கும் சப்தம் காதில் யகட்ைது.

சட்கைன்று அைரிைம் ஓர் அடமதி! அரைிந்தனுக்கும் புரிந்தது.

“சார் நம்ம பிரார்த்தடன பலிச்சிடும் யபால இருக்யக சார்...” என்ைான்

ஆச்சர்ேம் மின்ன...

“நானும் அடதத்தான் யோசிச்யசன்” என்ைார் கஜேராமனும். பானுவும்

முத்துலட்சுமியும் ஒருயசர அங்யக அப்யபாது ைந்தனர்.

“என்னம்மா, உன் பிரார்த்தடன முடிஞ்சதா?” கஜேராமன் யகட்க, “ஆச்சு

சார்... இந்தக் குமாரசாமி பிரதர் யபாலீஸ்ல மாட்ைணும்னு
யைண்டிக்கிட்டிருக்யகன் சார். அைன் அகப்பட்ைாதான் சாரும் சீக்கிரம்
ைட்டுக்கு
ீ ைருைார். இல்யலன்னா பேந்து பேந்யத சாக
யைண்டிேிருக்கும்...”என்ைாள் பானு.

“என்யனாை பிரார்த்தடனயும் இப்ப அது தான். `சாமி... அைன்

டகதாகணும் - என் டபேன் சீக்கிரம் ைடு
ீ ைரணும்’கைதுதான்” என்ைாள்
முத்துலட்சுமி.

“பார்ப்யபாம் என்ன நைக்குதுன்னு... அரைிந்தன், நீங்க நான் கசான்னடதச்

கசய்யுங்க. நானும் பாரதியும் ஹாஸ்பிைலுக்குப் யபாய் எம்.பி-டேப்
பார்த்துப் யபசிட்டு, அப்படியே அந்தக் குமாரசாமி ைட்டுக்கும்
ீ யபாய்ட்டு
ைந்துையைாம்...” என்ைிை, அரைிந்தனும் தோரானான்.
“பானு நீயும் எங்க கூை ைா...” என்று பாரதி அைடளயும்
அடழத்துக்ககாண்டு கைளிேிலுள்ள காரில் ஏைி அமர்ந்த கநாடி அைள்
டகப்யபசிேில் சிணுங்கல்.

காடதக் ககாடுத்தைள் முகத்தில் ைிக்கிப்பு!

“பாரதி, ோர் யபான்ல... என்னாச்சு?”

“....”

“யபசு... எனிதிங்க் சீரிேஸ்?”

“இல்ல சார்... குட் நியூஸ்தான்!”

“என்ன?”

“அந்த மிரட்ைல் மன்னடன யபாலீஸ் பிடிச்சிடிச்சு சார்...”

“என்ன... அதுக்குள்யளோ?”

“கமிேனர் ஆபீஸ்ல இருந்து கமிேனர் பி.ஏயை யபசினார் சார்.

தீைிரைாதிகள் லிஸ்ட்ல அைன் யபரும் இருந்திருக்கு. நம்ம
கம்ப்களேின்டுக்கு முன்யப அந்த நபர் ஒரு யதைப்படுை நபர்தானாம்!
மாம்பலம் பஸ் ஸ்ைாண்டுல ோடரயோ பார்க்க ைந்தப்ப சி.சி.டி.ைி
யகமராவுல ைிழுந்து க்டரம் பிராஞ்சுக்கு உையன தகைல் யபாய்
ஃபாயலா பண்ணி பிடிச்சதா கசால்ைார் சார்...”

“என்ன ஒரு மிராக்கிள்... பானு உங்க பிரார்த்தடன பலிச்சிடிச்சு

பார்த்தீங்களா?” என்று அைள் பக்கம் திரும்பினார் கஜேராமன்.
பைபைகைன்று மடழத்தூைல்கள் ைிழ ஆரம்பிக்கவும் தன்
பிரார்த்தடனயும் பலிக்கத் கதாைங்கிைிட்ை ஒரு சந்யதாேம் அைர்
முகத்தில், பாரதி எதுவும் யபச முடிோமல் அயத சமேம் அங்யக
இருக்கவும் பிடிக்காமல் யைகமாய் காடரக் கிளப்பினாள்.

கஜேராமனுக்கு அைள் தைிக்கத் கதாைங்கி ைிட்ைது புரிந்தது. “பாரதி...

இந்தப் கபட்டி, லிங்கம் இரண்டும் நிச்சேமா கசால்யைன் - ஒரு
அதிசேமான ைிேேம்தான். எனக்கு நீ நம்பைது நம்பாதடதப்
பத்திகேல்லாம் இனி கைடலேில்டல. திவ்ேப்ரகாஷ்ஜி கசான்னபடி
பார்த்தா பல ஆேிரம் யகாடி மதிப்பு அந்தப் கபட்டிக்கு... அப்ப அது
எப்படின்னு நமக்குச் கதரிஞ்யச ஆகணும்...”

- கஜேராமன் யபச்யசாடு யபச்சாகத் தன் யபானில் அரைிந்தடனக்

கூப்பிட்ைார்.

“அரைிந்தன் அந்த மிரட்ைல்காரடன யபாலீஸ் பிடிச்சிடுச்சு...”

“இப்பதான் என் யபானுக்கும் தகைல் ைந்தது சார்?”

“கபட்டி சாதாரணப் கபட்டி இல்ல... உள்ள இருக்கை ைிேேங்களும்

அசாதாரணமானதா தான் இருக்கணும்.”

“ஆமாம் சார்... அதனாலதான் நான் கபட்டிடே இப்ப பானு ரூமுக்குக்

ககாண்டு ைந்து கைச்சு கதடை எல்லாம் சாத்திட்டு என் கசல்யபான்
யகமராவுலயே பைம் பிடிக்கத் தோராேிட்யைன்.”

“குட்... இங்க மடழயும் கபருசா கபய்ேத் கதாைங்கிடிச்சு. நீங்க ஒரு

காரிேம் பண்ணுங்க முதல்ல... பூடஜ அடைக்குப் யபாய் அந்த
லிங்கத்துகிட்ை எல்லாக் காரிேங்களும் நாம ைிரும்பை மாதிரியே
நல்லபடிோ முடிேணும்னு பிரார்த்தடன பண்ணிக்குங்க.”

“ஷ்யூர் சார்... இப்பயை யபாயைன்.”

“குட்... நான் ஹாஸ்பிைலுக்குப் யபாய்ட்டு கூப்பிையைன்...”

யபாடன கட் கசய்தைடர, பாரதி ஒரு மாதிரி பார்த்தாள், காடர

ஓட்டிேபடியே...

“என்ன பாரதி, என் யபச்சும் கசேலும் உனக்கு ஆச்சர்ேத்யதாடு

அதிர்ச்சிோவும் இருக்கா?”

“ஆமாம் சார்... எனக்கு என்ன கசால்ைதுன்யன கதரிேல.”

“இன்னுமா உனக்கு சந்யதகம்?”

“ஆமாம் சார்...”

“பிரார்த்தடனங்கைது எப்பவுயம கராம்ப நல்ல ைிேேம் பாரதி. அது

பலிக்கக் ககாஞ்சம் தாமதமாகலாம். ஆனா இங்க மின்னல் யைகத்துல
பலிக்குது - அதுதான் எப்படின்னு கண்டுபிடிக்கணும். சித்தர்கள்
ைிேேம்னாயல அது கராம்ப மிஸ்டிக்காதான் இருக்கும்னு நான்
யகள்ைிப்பட்டிருக்யகன். ஆனா இப்ப அனுபை பூர்ைமாயை பார்க்கயைன்..
எல்லாத்துக்கும் ைிடை அந்த டைரி, ஏடுகள்ள இருக்கலாம்னு
நிடனக்கயைன்” என்ைபடியே பானுடைப் பார்த்தார் கஜேராமன்.

“ஆமாம் சார்... அதுல ஒரு ஏட்டுக்கட்டுல உலக அளவுல நைக்கப்யபாை

சம்பைங்கள் பத்தி எல்லாமும் இருக்குதாம். அடுத்த பிரதமர், அடுத்த
ஜனாதிபதி, அடுத்த சுனாமி, அடுத்த தமிழ்நாட்டு முதல்ைர்... இப்படி
எல்லாக் யகள்ைிகளுக்குயம ைிடை இருக்காம். அது மட்டும் என் டகல
இருந்தா நான் ஐ.நா. சடபடேயே என் ைட்டு
ீ ைாசலுக்கு
ைரகைச்சுடுயைன்னு சார்கிட்ை கசால்லிக்கிட்டிருந்தார் யஜாசிேர் நந்தா.”

“அப்ப திவ்ேப்ரகாஷ்ஜி பல்லாேிரம் யகாடி மதிப்புடைே கபட்டின்னு

கசான்னது சரிதான்...”

“அது எப்படி சார் சாத்திேம்? நம்ம சேின்யைகூை இந்த உலகத்துல

இருக்கைதத்தான் கண்டுபிடிக்க முடியும்னு கசால்லுது. ஆனா அடுத்து
ஒரு ைிேேம் எப்படிப் யபாகும், எப்படி நைக்கும்கைதுக்கு எந்த
அடிப்படையும் இல்டல. ஒரு கசேல்பாட்டுக்குப் பின்னால பல யபயராை
சம்பந்தங்கள் இருக்கு. ஒவ்கைாருைர் எண்ணப்யபாக்கும் ஒவ்கைாரு
ைிதம். அப்படி இருக்க, ஒரு காரிேம் இப்படித்தான் நைந்து முடியும்னு
எப்படிச் கசால்ல முடியும்? சான்யை இல்டல...”

- பாரதி மறுத்துப் யபசினாலும் முன் யபான்ை யகாபயமா கபரிே

ககாதிப்யபா இல்டல.
“உண்டமதான்மா... ஆனா உன் யகள்ைிகளுக்ககல்லாம் சித்த
ைிஞ்ஞானத்துல ைிடை ஒருயைடள இருக்கலாம். என்னன்னுதான்
பார்த்துடுயைாயம... ஆனா ஒண்ணு... ஒரு டலஃப் டைம் அடசன்கமன்ட்
நமக்குக் கிடைச்சிருக்கு. இடத ைிட்டுைக் கூைாது...”

- கஜேராமன் கசால்லி முடிக்கவும் காரின் குறுக்கில் ஒரு ைேதானைர்

குறுக்கிட்ைதில் பாரதி பியரக் பிடிக்கவும் சரிோக இருந்தது.

க்ரீச்ச்...!

கார் யதய்ந்து யதாய்ந்து நின்ைது!

குறுக்கிட்ை அந்த ைேதானைர் பார்க்க தாடியும் மீ டசயுமாக இருந்தார்.

கநற்ைிேில் சுண்ணாம்படித்ததுயபால ைிபூதி பூசிேிருந்தார்.

பாரதி கார்க் கண்ணாடிடே இைக்கி ைிட்டு அைடரப் பார்த்துக் கத்தத்

கதாைங்கினாள்.

“இப்படிோ ஒரு யராட்ல குறுக்க யபாைங்க

ீ - நான் பியரக் யபாைலன்னா
என்னாேிருக்கும்?”

“ஒண்ணும் ஆகிேிருக்காதும்மா - எனக்கு ஆயுசு ககட்டி. அதனால நீ

பியரக் யபாட்யை தீருயை...” என்று சற்றுப் புதிர் யபாலப் யபசிேைர்,
உள்யள அைளுக்குப் பக்கத்தில் அமர்ந்திருந்த கஜேராமடனப் பார்த்து
“ககாடுத்து கைச்சைர் நீங்க... நான் பார்க்கத் தைிச்சுக்கிட்டிருக்யகன்.
ஆனா நீங்க தைிக்காமயல பார்த்துட்டீங்க யபால! பார்த்து நைந்துக்குங்க.
யபராடசப்பட்டு கண்ைடதக் யகட்டுைாதீங்க. கைனமாவும் இருங்க.
உங்கள நான் அப்புைமா காட்டுக்குள்ள சந்திக்கயைன்” என்ைார்.
கஜேராமனிைம் அதிர்ச்சி கலந்த பிரமிப்பு!

- ததாடரும் ….28 Nov 2019

இறையுதிர் காடு - 53

“உைம்புதான் இங்க கிைக்குது. உேிர்

இந்த மடலக்காட்டைத்தாயன சுத்தி சுத்தி ைந்துகிட்டிருக்கு?”

அன்று தன்டன ைிேப்யபாடு பார்த்த அவ்ைளவு யபடரயும் கபருமிதம்

கபாங்க பதிலுக்குப் பார்த்தான் ஆழிமுத்து! அைன் சயகாதரனான
கசங்கானுக்யக அைன் அப்படிச் கசான்னது ஒரு யபராச்சர்ேமாகப்
பட்ைது.

“ஆழி... நீ என்னயை கசால்லுயை? பிரார்த்தடன கசய்துக்கைதுன்னா

என்னன்னு உனக்குத் கதரியுமா?” என்று பைபைப்பாகக் யகட்கவும்
கசய்தான்.
“நமக்கு யைணுங்கைது யகக்கைதுதாயன கசங்கா?” ஆழி திருப்பிக்
யகட்கவும் கிழார்கள் அைடனத் தூண்ைத் கதாைங்கினர்.

“அப்படி என்ன பிரார்த்தடன கசய்து ககாண்ைாய்?”

“எங்க அம்டம கசால்லும்... யைண்டிக்கிட்ைத கைளிே கசால்லக்

கூைாதுன்னு... அதனால நான் கைளிே கசால்ல மாட்யைன்.”

- ஆழிமுத்துைின் பதில் அைர்கடளச் யசார்ைடைே டைத்தது. கூையை

நிடைேயை சிந்தடன ைேப்பட்ைனர். நைமரிைமும் ஒரு சலனம்.

“நாகமல்லாம் அந்த லிங்கத்டத ஒரு கபாருடளப் பார்ப்பது யபால்தான்

பார்த்துக் ககாண்டிருந்யதாம். ஆழிமுத்து ககட்டிக்காரன். தனக்குத்
யதடைோனடதக் யகட்டுைிட்ைான்...” என்ைான் அகப்டப முத்து.

“நான் மனிதர்களிையம எடதயும் இதுைடரேில் யகட்ைதில்டல.

அதனால் இந்தக் கல்லிைம் யகட்பது பற்ைிே எண்ணயம எழைில்டல”
என்ைான் நாரண பாண்டி.

“கல் என்று மலிைாகச் கசால்லாயத... நம் குருபிரான் கூைிேதுயபால்

ஈயரழு பதினான்கு உலகங்களிலும் எங்கும் இல்லாத பாோண லிங்கம்
அது... நம் குருயை ைணங்கிடும் கதய்ைம். ஆதலால் அது நம்
கதய்ைத்தின் கதய்ைம்” என்ைான் அஞ்சுகன்.

“சரிோகச் கசான்னாய்... அது கதய்ைத்தின் கதய்ைம். பூச்சு மண்

உடைந்து லிங்கம் கண்ணில் பைவும் எனக்குப் பிரமிப்பாக இருந்தது.
பாோணங்கள் ஒன்று யசர்ந்தால் அடை கல்டலயும் உருக்டகயும் ைிை
ைலிவும் திைமும் ககாண்ைதாகும் என்பதும் புரிந்தது.”

“மிகச்சரிோக அந்தப் புலி ைந்ததுதான் ஆச்சர்ேம். அடதைிை ஆச்சர்ேம்

அதற்கு கிடைத்த ைிடுதடல!” என்ைபடியே உேிடர ைிட்ை நிடலேில்
பிணமாய்க் கிைந்த புலிடேப் பார்த்தனர். அடதச் சுமந்து ைந்திருந்த
ககாட்ைாரச் சீைர்கள் அைர்கள் யபச்டச கேல்லாம் ஆர்ைமாய்க்
யகட்ையதாடு அந்தப் புலியுைல் அருயக கசன்று உற்றுப்பார்த்தனர்.
அைர்களில் ஒருைன் “இடத நாம் இப்படியே சுமந்து கசல்லுதல்
கூைாது. ஒரு தூரி கட்டி அடத மூங்கிலில் கபாருத்தி எடுத்துச்
கசல்யைாம். கபாதினிக் காட்டில் கஜமுத்து என்கைாரு யைைன்
உள்ளான். நமக்கு அவ்ைப்யபாது யதன் எடுத்து ைந்து தருபைன்.
அைனிைம் இடதக் ககாடுத்துைிட்ைால், அழகாய் உரித்து மாமிசத்டத
நீக்கிைிட்டு பக்குைமாய்ப் பாைம் கசய்து தருைான்” என்ைான்.

கிழார்கள் மூைருயம தனியே ஒதுங்கிச் கசன்று குடகக்கு கைளியே

ஒரு பாடை யமல் யதங்கி நின்ைனர். ைானில் கதிரைன் உச்சிப்பேணம்
கசய்தபடி இருந்தான். மடழ ைந்தாலும் ைரலாம் எனும்படிோக யமகப்
கபாதிகளில் பலத்த சாம்பல் ைண்ணம்! மடலச்சரிைின் அைர்
தாைரங்களிடையே ைண்ணத்துப்பூச்சிகள் நிடைே கதரிந்து ஒரு
பருைம் முடிந்து மறுபருைம் கதாைங்கிைிட்ைடத ருசுப்பித்தபடி
இருந்தன. கரிக்குருைிகளின் அலட்ைலான ‘ட்கரௌச்ச்... ட்கரௌச்ச்...’
என்கிை சத்தம் யைறு. ைடரோடு ஒன்று ஒரு குட்டை நுணா மரத்தின்
மீ யதைி அதன் இடலகடளக் கடித்துக்ககாண்டிருந்தது. யைைர்கள்
பார்த்தால் அந்த ைடரோட்டைக் கழுத்தில் பாணம் யபாட்டு ைிழச்
கசய்து பிடித்துைிடுைார்கள். ஒருைர் மட்டும் பிடிப்பகதன்பது
அசாத்திேம். சரிவுகளில் அது இழுத்துக்ககாண்டு ஓடுையதாடு
பிடித்தைடன முட்டி ைழ்த்தவும்
ீ கசய்யும். அடதகேல்லாம்
நிடனத்துக்ககாண்யை, பாடையமல் நின்று அந்த ைடரோட்டைப் பார்த்த
கிழார்கள் அடுத்து தாங்கள் என்ன கசய்ைது என்பதுயபால் ஒருைடர
ஒருைர் பார்த்தனர்.

“நல்ல ைாய்ப்டப நழுை ைிட்டுைிட்யைாம். யபாகர் பிரான் அந்த

லிங்கத்துைன் இவ்ைளவு ைிடரைாக இங்கிருந்து கசல்ைார் என்று நான்
எதிர்பார்க்கைில்டல” எனப் கபருமூச்சுைன் யபச்டச ஆரம்பித்தார்
யைல்மணிக்கிழார்.

“இப்யபாது என்ன ககட்டுைிட்ைது. ககாட்ைாரத்திற்குச் கசன்ைால் அந்த

லிங்கம் அங்யக இருக்கத்தாயன யபாகிைது. அடத அப்யபாது பார்த்து
யைண்டிக்ககாள்யைாயம” என்ைார் அருணாசலக்கிழார்.
“என்னால் இங்கு நைந்தைற்டை நம்பவும் முடிேைில்டல, நம்பாமல்
இருக்கவும் முடிேைில்டல... யபாகர் பிரானிைமிருந்து ஒரு
ைிேேத்டதக்கூைக் கற்கவும் முடிேைில்டல. எவ்ைளவு முேன்ைாலும்
அதற்கு சித்தம் புரிே யைண்டும் என்பது பதிலாகி ைிடுகிைது” என்று
சற்யை சடைத்தார் கார்யமகக்கிழார்.

இப்படி மூைரும் யபசிடும் தருணம் இைந்த புலிேின் உைடல ஒரு

ஆடைடேக் ககாண்டு தூரியபால் கட்டி அடத ஒரு மூங்கிலில் கட்டி
ககாட்ைாரக் காரர்கள் இருைர் தங்கள் யதாள்களில் சுமந்து கசன்ைனர்.
புலிேின் ைால் மட்டும் தூரிக்கு கைளியே கதாங்கலாய் காட்சி தந்து
ஆச்சர்ேப்படுத்திேது.

“இந்தப் புலி ஒரு ஆச்சர்ேப் பிைைி. இதனுள் முதலில் ஒரு மனிதன்

ஆன்மா உள் புகுந்தது. இைந்த பிைகு தூரிேில் கசல்கிைது.

எந்த மிருகத்துக்கும் இப்படி ஒரு ைாய்ப்பு கிடைக்கப் யபாைதில்டல”

என்று அங்கலாய்த்தார் யைல்மணிக்கிழார்.

அதற்குள் அைர்கள் கண்கடள ைிட்யை மடைந்துைிட்ைனர். நைமரும்

கூட்ைமாக கைளியே ைந்தனர். கிழார்கடள அடுத்து என்ன
கசய்ேப்யபாகிைீர்கள் என்பதுயபால பார்த்தனர்.

“என்ன சீைர்கயள... நீங்கள் அடனைரும் இங்யகயே இருக்கப்

யபாகிைீர்களா?”

“ஆமாம் கிழாயர... சிைலிங்கத்துக்குச் கசய்ததுயபாலயை

பாோணங்கடள இடிப்பது, சலிப்பது, கலப்பது என்கிை பணிகள்
உள்ளனயை?”

“ஒரு சிறுலிங்கத்துக்யக ஐந்தாறு நாள்களாகிைிட்ைன. தண்ைபாணித்

கதய்ைத்துக்கு யமலும் பல நாள்களாகலாம் எனக் கருதுகியைாம்.”

“ஆம்... யைகமாகவும், இன்னும் சிைப்பாகவும் கசேல்பை யைண்டி, பாடை

ஒன்ைில் ஓரடி ஆழத்துக்கும் அகலத்துக்கும் குழிடே
உருைாக்கப்யபாகியைாம். பின் அதில் உளிப்கபாளி கசய்து அதில்
பாோணங்கடளப் யபாட்டு இடிக்கப் யபாகியைாம்.”

“உதக நீர் யபாதுமான அளவு உள்ளதா?”

“இல்டல... அதன் கபாருட்டு மடலப்படு இனம் சார்ந்த கதாந்தன்,

யதாதன் என்னும் இருைரின் உதைிடேக் யகட்டுப் கபைவுள்யளாம்.
அைர்களுக்கு அருகில் உள்ள கூடக ைனக்காடும், கபாதிடக யநாக்கிே
மடலத் கதாைர்ச்சிகளும் மிகப் பரிச்சே மானடை... முன்புகூை
அைர்கயள உதைினர்!”

“மூலிடக ரசத்துக்கு என்ன கசய்ேப்யபாகிைீர்கள்?”

“எங்களில் மூைர் கமழுகுச் சிடல தோரான நிடலேில் அடதப் பைித்து

ைரச் கசல்ல உள்யளாம். அது இருக்கும் இைம்தான் கதரிந்து
ைிட்ையத?”

“உங்களுக்கான உணவும் யதடியே ைந்துைிடும். கைடல இல்டல.

கைடமடேச் கசய்ே யைண்டிேது மட்டுயம உங்கள் பணி. இல்டலோ?”

“ஆம்... அவ்ைப்யபாது யபாகர் பிரானும் ைந்து கசல்ைார்.”

“அதுவும் சரிதான்... அப்படி ோனால் நாங்கள் இப்யபாது புைப்படுகியைாம்.
மிகச்சரிோக ஆறு நாள்கள் கழித்து ைருகியைாம். இப்யபாது லிங்க
தரிசனம் புரிந்தது யபாலயை தண்ைபாணி கதய்ை தரிசனத் டதயும்
காண ைிரும்புகியைாம்.”

“நீங்கள் காண யைண்டிேதும் அைசிேம். அப்யபாதுதாயன காலப்பதிடை

உருைாக்க முடியும்?”

- நைமயராடு கிழார்கள் யபசிேபடி இருந்த அவ்யைடள உள்யள

கருமார்கள் இருைரும் ஒருைருக்ககாருைர் உரசிேபடி இருந்தனர்.

“ஆழி... நீ அந்த லிங்கத்துக்கிட்ை பிரார்த்தடன பண்ணிக்கிட்யைன்னு

கசான்னப்ப எனக்கு திக்குன்னு இருந்துச்சு. எனக்கு சாடை
காட்டிேிருந்தா நானும் எடதோச்சும் யகட்ருப்யபனில்ல...?”

“எனக்கு அகதல்லாம் யதாணடல கசங்கான். என் மனகசல்லாம் அந்த

சாமி யமலயேதான் இருந்துச்சு.”

“சரி... அப்படி என்னத்த நீ அதுகிட்ை யகட்யை?”

“அடததான் கசால்லக் கூைாதுன்னு கசான்யனன்ல?”

“நான் உன் ஒைம்கபாைப்பு. என்கிட்ை கசான்னா என்ன... நாம ஒரு தாேி

மக்க இல்லிோ?”

“அப்ப சரி... உன்கிட்ை மட்டும் கசால்யைன். நீ ோர் கிட்ையும்

கசால்லிைாயத...”

“நீ முதல்ல என்ன யைண்டிக் கிட்யைன்னு கசால்லு.”

“கசால்யைன்... கல்டலயும் மண்டணயும் கூை இந்த சித்தர் சாமிங்க

ரசைாதம் பண்ணி தங்கமாக்கு ைாங்களாயம? அந்த ரசைாத ரகசிேம்
கதரிேணும்னு யைண்டிக்கிட்யைன்...”
“ஆழீ ...! நீ கபரிே ஆளுயை! புளிேம் ககாம்ப பிடிச்சா மாதிரி, சரிோன
ைிசேத்டதத்தான் சாமிகிட்ை யகட்ருக்யக..!”

“கமல்லப் யபசு... நான் யகட்டுட்யைன் - ஆனா சாமிதான் எப்படி அடதத்

தரப்யபாகுதுன்னு கதரிேல...”

“அடதயும் பாக்கத்தாயன யபாயைாம். ஒரு புலிக்கு நைந்தடதயே

கண்ணால பாத்யதாயம... அப்ப நமக்குத்தானா நைக்காது?”

“அப்படி மட்டும் நைந்துட்ைா இந்த யபாகர்சாமி அைர் பங்குக்கு முருகன்

சாமிடே பாோணத்துல பண்ணிக்கட்டும். நாம தங்கத்துலயே
பண்ணுயைாம். என்ன கசால்யை?”

“கட்ைாேம் பண்ணுயைாம். நமக்ககல்லாமும் முருைன்தாயன ககால

சாமி...?”

“சரி... ககாஞ்ச யநரமாயை எனக்கு ைேிறு சரிேில்ல. ககாஞ்சம்

ஒதுங்கிட்டு ையரன். நீ அச்சு மண்டண சலிச்சு டை. ைந்துையைன்...”

- ஆழிமுத்து அந்த குடகக்குள் ஓரமாய்க் கிைந்த மண்ககல்லிடே

எடுத்துக்ககாண்டு புைப்பட்ைான்.

குடகக்கு கைளியே ககல்லியோடு அைன் ைருைடதக் கண்ைைர்களுக்கு

அைன் எங்யக கசல்கிைான் என்பது அைன் கசால்லாமயல
புரிந்துயபாேிற்று. கிழார்களும் புைப்பட்டு கநடுந்தூரம்
யபாய்ைிட்டிருந்தனர். நைமர் தங்களுக்குள் யபசிக்ககாண்டிருந்தனர்.

ஆழிமுத்து மடைைிைத்டதத் யதடி நைக்கலானான். ைழிமைித்த கசடி

ககாடிகடள மண்ககல்லிோல் ைிலக்கிக் ககாண்யை நைந்தான். நிடைே
கபாற்சீந்தல் ககாடிகளும் சபரிக் ககாடிகளும் தடழத்திருந்தன! சிைிே
அளைில் கைண்ணாைல் மரம் ஒன்று தடழத்திருக்க அதன்யமல்
கைள்டளக் கழுத்துடைே கருைன் அமர்ந்திருந்தது. அதன் இரு
காலிடையே ஒரு சிறு கட்டுைிரிேன் பாம்பு சிக்கிேிருந்து கநளிந்தபடி
இருந்தது. அதன் உணவு!
ஆழிமுத்துவுக்கு ைாகாக அமர்ந்திைத் யதாதாக ஒரு இைம் கண்ணில்
பைைில்டல. அருயகயே நீரும் இருத்தல் அைசிேம். அது
சுடனோகயைா, ஓடைோகயைா, அருைிோகயைா எப்படி
யைண்டுமானாலும் இருக்கலாம். அந்தக் கரட்டுமடல ஆழிமுத்துடை
அதிகம் யதைச் கசய்தது.

ஓரிைம் நல்ல நிழயலாடு ஒதுங்கத் யதாதாக இருந்தது. ஆனால்

அதுைடர நிலைிைந்த ைேிற்று உப்புசம் சட்கைன்று மாைி ஒரு இேல்பு
நிடல கதரிந்தது. ஆழிமுத்துவுக்யக அது ஒரு ஆச்சர்ேமாகப் பட்ை
அத்தருணத்தில் மிக கமல்லிே குரலில் ோயரா ‘ஓம் நமசிைாே’ என்று
முணுமுணுப்பது யபாலவும் காதுகளில் ஒரு சப்தம் யகட்ைது.

ோரது, எங்கிருந்து ைருகிைது இந்த சப்தம் என்று அைன் கூர்டமோகி

நாலாபுைமும் பார்த்ததில், இருபாடை நடுைில் ஒரு டக மட்டுயம
நுடழே முடிந்த இடுக்குக்குள் இருந்துதான் அது யகட்ைது.

உையனயே அங்கு கசன்று அதன் ைழியே உள்யள பார்க்கவும் ஒரு

நிர்ைாணச் சித்தர் தடலகீ ழாக சிரசாசனம் புரிந்த நிடலேில் மிக
ைிபரீதமாகக் கண்ணில் பட்ைார். அந்தக் காட்சியும் யகாலமும்
ஆழிமுத்து கற்படனகூைச் கசய்து பார்த்திராத ஒன்று!

ஆழிமுத்துைால் டைத்த ைிழிகடள எடுக்க முடிேைில்டல. `ோர்

இைர்? இகதன்ன யகாலம்?’ அைனுக்குள் யகள்ைிேின் ஓட்ைம்.

அைர்யமல் ஏயதா ஒரு ைிதத்தில் சூரிே கைளிச்சமும் பட்ைதில் அைர்

முகம் நன்கு கதரிந்தது. அது அைடனப் பார்த்தது. அதில் உள்யள
ைரச்கசால்லி அடழப்பு!

“உைம்புதான் இங்க கிைக்குது. உேிர் இந்த மடலக்காட்டைத்தாயன

சுத்தி சுத்தி ைந்துகிட்டிருக்கு?”

ஆனால் எப்படி உள் நுடழைது? ஒரு டக மட்டும் நுடழே முடிந்த

அதன் ைழியே எப்படி நுடழே முடியும்? யைறு ைழி ஏதாைது
இருக்கிைதா என்று அைன் யோசிக்கும் யபாயத அந்தப் பாடை அைன்
நுடழே முடிந்த அளவு கமல்ல ைிலகுைது யபால் அைனுக்குத்
யதான்ைிேது.

துளிகூை சப்தமில்டல! ஆனால் உள் நுடழேப் யபாதுமான

இைமிருந்தது. அைனும் நுடழந்தான். பாடைடேக் கைந்து உள்யளயும்
நுடழந்துைிட்ைான். அந்த சித்தரும் சிரசாசன யகாலத்தில் இருந்து
யநரானார். அைர் உேரத்திற்குச் சடை யபாட்டிருந்தது கிட்யை கசன்ை
பிையக கதரிந்தது.

அைர் சிரித்தார்! கண்களில் ஒரு அசாத்திே கைளுப்பு. பார்டைேின்

தீர்க்கம் எைடரயும் கட்டிப்யபாட்டுைிடும்! ஆழிமுத்து டகேில் அந்த
மண்ககல்லி இல்டல. அடத கைளியேயே ைிட்டுைிட்டிருந்தான்.
டககள் இரண்டையும் கூப்பி ைணங்கினான்.

“சாமீ ...!” என்ைான் பக்திபூர்ைமாய்.. “என்ன... ஈஸ்ைர தரிசனம் பண்ணின

யபால இருக்கு?” - அைர் மிக இதமாய்க் யகட்ைார். ஆழிமுத்துவுக்கு
அைர் யகள்ைி முதலில் புரிேைில்டல.

“சாமி என்ன யகட்டீங்க?” எனத் திருப்பிக் யகட்ைான்.

“லிங்க தரிசனமாச்சான்னு யகட்யைன்.”

“ஆச்சுசாமி... ஆச்சு... அது எப்படி உங்களுக்குத் கதரியும் சாமி?”

“உைம்புதான் இங்க கிைக்குது. உேிர் இந்த மடலக்காட்டைத்தாயன

சுத்தி சுத்தி ைந்துகிட்டிருக்கு?”

“அப்ப நீங்களும் பாத்தீங்களா?”

“ஆமாம்... ஆனா நான் பார்த்தது யபாகனுக்குக்கூைத் கதரிோது.”

“இங்க இந்தக் குடகக்குள்ள என்ன கசய்ேைீங்க சாமி?”

“என்டன அைக்கி என்டன கஜேிக்க எனக்குள்ள நான் என் கூையை

யபாராடிக்கிட்டிருக்யகன்.”
-அைர் தத்துைமாய் பதில் கசான்னார்.

“என்ன கசால்ைீங்க சாமி - புரிேல எனக்கு.”

“புரிேயைண்டிேது புரிஞ்சிருந்தா தான் அந்த லிங்கம் கிட்ை

யமாட்சத்டதக் யகட்ருப்பியே... இப்படிோ தங்கம் பண்ை அல்பமான
ரசைாத ரகசிேத்டதக் யகப்யப?”

“ரசைாத ரகசிேம் அல்பமா சாமி?”

“யைை எப்படிச் கசால்ல... அது ஒரு உயலாகம்! கருக்காத உயலாகம்.

அவ்ைளவுதான்! பசிச்சா அடதச் சாப்பிை முடியுமா? நம்ப பசிதான்
ஆைிருமா? ஒரு ைிடத கநல்லுக்கு ஒரு மடலேளவுத் தங்கமும்
ஈைாகாது... கதரிஞ்சுக்க.”

“ஆனா அது மட்டுமிருந்தா அடத கைச்சுப் பணம் பண்ணி

ஊருக்யககூை யசாறு யபாைலாயம?”

“இதுைடர எத்தடன யபர் யபாட்ருக்காங்க... இனி நீ யபாட்ைதுக்கு?”

“சாமி நீங்க என்ன கசால்ல ைரீங்க?”

“அயதா அங்க இருக்கு பார் ஒரு ஏடு...” - அைர் டககாட்ை, ஆழிமுத்து

பார்த்திை, சற்றுத் கதாடலைில் ஒரு பாடையமல் ஓர் ஏட்டுக்கட்டு!
அதன் நடுகநற்ைிேில் பிள்டளோர்சுழிக்குக் கீ யழ ‘கசார்ண ரகசிேம்’
என்னும் தடலப்கபழுத்துகள்!

இன்று அந்த ைேதான பரயதசி மனிதர் கசன்றுைிை, கஜேராமன்

பிரமிப்பில் ஆழ்ந்திை, பாரதி காடர யைகமாக இேக்கத்
கதாைங்கிேிருந்தாள்.

‘ோர் இந்த மனிதர்? ஏயதா மிகப் பரிச்சேப்பட்ைைர்யபால எந்தப்

கபாருளில் யபசிைிட்டுச் கசல்கிைார்?அமானுஷ்ே கசேல்பாடுகள்
என்படை இப்படித்தான் எந்தைிதமான முன்பின் கதாைர்பும் இன்ைி
நைக்குமா? ‘காட்டுக்குள் சந்திக்கியைன்’ என்ைாயர?அப்படிோனால் நான்
காட்டுக் ககல்லாம் யபாகப் யபாகின்யைனா? அங்கு எனக்கு என்ன
யைடல?’

கஜேராமன் தனக்குள் யகள்ைிகளாய்க் யகட்டுக்ககாண்யை பாரதிடேப்

பார்த்தார். அைள் அந்தப் பரயதசி மனிதடரப் பற்ைி எதாைது யபசக்கூடும்
என்று எதிர்பார்த்தைடர பாரதி மிகயை ஏமாற்ைினாள். அைள்
கைனகமல்லாம் சாடலயமல்தான் இருந்தது.

அைடரப் பற்ைி ஒரு யகள்ைிகூைக் யகட்கைில்டல.

ஆனால் பானு முகத்தில் ஒயர பரபரப்பு.

“சார்..!”

“கசால்லும்மா.”

“இப்ப உங்கயளாை யபசினைர்...?”

“கதரிேலம்மா... ஆனா கராம்பத் கதரிஞ்சைர் மாதிரி யபசிட்டுப்

யபாைாரு...”

“யபராடசப் பட்டு கண்ைடதக் யகட்டுைாதீங்கன்னு ஏயதா கசான்னாயர

சார்?”
“ஆமாம்ல... எடத ோர்கிட்ை நாம யகட்கப் யபாயைாம்? எனக்குப்
புரிேல... உனக்குப் புரியுதா?”

- கஜேராமன் பானுைிைம் மிக கநருக்கமாகயை யபசத்

கதாைங்கிைிட்ைார். மடழத்தூைல் ைலுத்து பாரதியும் டைப்படர
யைகமாய் இேக்கி, சற்றுத் தடுமாற்ைத்துைன் காடர ஓட்ைலானாள்.

“அந்த சிைலிங்கத்துக்கிட்ை பிரார்த்தடன கசய்துக்கைடதத்தான்

கசால்லிேிருக்கணும்னு நான் நிடனக்கயைன்” என்ைாள் பானு.

கஜேராமன் பதியலதும் கசால்லைில்டல!

இடைேில் அைரது டகப்யபசிக்குப் பத்திரிடக அலுைலகத்திலிருந்யத

அடழப்பு. நியூஸ் எடிட்ைர் ரங்கராஜன் யபசினார்.

“சார் கரன்ட் இஷ்யூவுக்கான தடலேங்கம் கபண்டிங்குல இருக்கு...

எப்பவும் உங்ககிட்ை இருந்து ைந்துடும்.”

“ஓ... ஐ ஆம் சாரி ரங்கராஜ்! நான் மைந்யத யபாேிட்யைன்.”

“உங்க ைடரல இது ஆச்சர்ேமான பதில் சார். ஏதாைது கைலியகட்

சிச்சுயைேனா சார்...?”

“ஆமாம். இடத கைலியகட்னுல்லாம் கசால்ல முடிோது. கராம்ப

கபக்கூலிேர்... இன்ஃபாக்ட் இடத எப்படிச் கசால்ைதுன்யன எனக்குத்
கதரிேல.”

“இப்ப என்ன சார் பண்ணட்டும் - நீங்க எப்ப ஆபீஸ் ைருைங்க?”

ீ

“நான்... நான்... கதரிேல ரங்கராஜ்.”

“அப்ப தடலேங்கம்?”

“ஏன் நீங்க எழுதக் கூைாது?”

“ஷ்யூர் சார்... யைணும்னா ட்ராஃப்டை உங்களுக்கு அனுப்பைா?”

“கேஸ்... எழுதி எனக்கு கமேில் பண்ணுங்க... ஒரு பார்டை
பாத்துையைன். டப த டப எந்தப் பிரச்டனடே, அதாைது எடதத்
கதாட்டு எழுதப் யபாைீங்கன்னு ஏதாைது ஐடிோ இருக்கா?”

“அஃப்யகார்ஸ் ஒரு கபரிே மடழ இருக்குன்னு ஃயபார் காஸ்ட் நியூஸ்

கசால்லுது. கைதர்யமன்கை ஒருத்தரும் புேல், கைள்ளம் எல்லாம்
நிச்சேம்னு பிகரடிக்ட் பண்ணிேிருக்கார். அதற்யகற்ப டசக்யளானும்
ஃபார்ம் ஆகிேிருக்கு. ஆடகோல இந்த மடழ நீடரச் யசகரிக்கைது
கதாைர்பா எழுதினா கபாருத்தமா இருக்கும்னு யதாணுது. பல ஏரி,
குளங்கள் ஆக்கிரமிக்கப்பட்டிருக்கு. நம்ப கபாதுப்பணித்துடையும், சமூக
நல அடமப்புகளும் ஒண்ணா யசர்ந்து கசேல்பட்ைா எல்லா ஏரி
குளமும் நிரம்பிை ைாய்ப்பு இருக்கு சார்.”

“குட்... நல்ல ஆயலாசடனதான்! யகா அகஹட்...”

“அப்புைம் எழுத்தாளர் அரைிந்தன் சாயராை கதாைர்கடத சம்பந்தமாவும்

ககாஞ்சம் யபசணும் சார்...”

“ஓ... அைர்கிட்ை இருந்து யசப்ைர் இன்னும் ைரல இல்ல?”

“ஆமாம் சார்.”

“எனக்குத் கதரிஞ்சு இந்த ைாரமும் ைர ைாய்ப்பு இல்டல. நீங்க யைை

ோடரோைது இந்த முடை எழுத கைச்சிடுங்க. அரைிந்தன் அடுத்து
எழுதட்டும்.”

“உங்ககிட்ை ஏதாைது யபசினாரா சார்..?”

“ஆங்... ககாஞ்சம் முந்திகூை பார்த்யதன். அயநகமா அைர் எழுதப்யபாை

கதாைர் உண்டம அனுபைங்களின் கதாைர்புடைே ஒரு அமானுஷ்ே
படைப்பா இருக்கலாம். அடதகேல்லாம் நான் யநர்ல யபசும்யபாது
கசால்யைன். இப்ப நீங்க தடலேங்கத்டத முடிச்சு கமேில் பண்ணுங்க.”

-கஜேராமன் யபசி முடித்திை ஆஸ்பத்திரிக் குள் கார் நுடழே சரிோக

இருந்தது. பாரதி அடமதிோகயை காடர ைிட்டு இைங்கி
கஜேராமனுைன் நைந்தாள். பானு அைர்கடளப் பின்கதாைர்ந்தாள்.
முன்டபைிை அதிக அளைில் யபாலீஸ்காரர்கள் கதன்பட்ைனர். அைள்
தன்டனயும் யசாதடனக்கு உட்படுத்திக்ககாண்ைாள்.

மிரட்ைல் மனிதர் டகதாகிைிட்ைதற்காக இங்யக எந்தத் தளர்ச்சியும்

இல்டல. பாரதிடே ஒரு கபண் ஆய்ைாளர் கண்டுககாண்டு
கதாைர்ந்தார்.

“அகரஸ்ட் ஆன நபர் பின்னால ஒரு கூட்ைம் இருக்கை மாதிரி

கதரியுதும்மா. அைங்க ோராைதுகூை பிரச்டன பண்ணலாம்னு
டிபார்ட்கமன்ட்ல ஃபீல் பண்ைாங்க. அதனால கசக்யூரிட்டி சிஸ்ைம் ஃபுல்
டைட்லதாம்மா இருக்கு” என்று கசால்லிக்ககாண்யை ராஜாமயகந்திரன்
ைார்டு ைடர ைந்தார் அந்தப் கபண் யபாலீஸ் அதிகாரி.

பாரதிக்குக் ககாஞ்சம் சுருக்ககன்ைது.

மடழ ைிட்டும் தூைானம் ைிைாத மாதிரி இது என்ன புதுச் சிக்கல்?

யைறு ோராைதுகூைக் ககால்ல ைருைார்களா? - மனதில் யகள்ைியோடு
ைார்டுக்குள் நுடழந்தயபாது அந்த யஜாதிைர் இல்டல. கயணசபாண்டி
மட்டும் இருந்தார்.

“ைாங்க பாப்பா... சார் யகட்டுகிட்யை இருந்தாரு?”

“நல்லா யபசைாராண்யண?”

“யபசைார்மா... ைாக்ைருங்க ைாே கபாளக்கைாங்க. சீஃப் ைாக்ைர் நம்ப

யஜாசிேடரத் தன் ைட்டுக்யக
ீ கூட்டிக்கிட்டுப் யபாய்ட்ைார்னா
பாத்துக்குங்கயளன்..”

- யபச்யசாடு யபச்சாகக் கதடைத் திைந்துககாண்டு கஜேராமன் சாடர

முதலில் உள்ைிட்டு, பின்னால் பாரதி, ராஜா மயகந்திரன் முன் கசன்று
நின்ைாள். அைர் கநற்ைிேில் நிடைேயை ைிபூதி, குங்குமம், டகேில்
கறுப்பாய் ஒரு கேிறு யைறு... யஜாசிேர் யைடல?

“அப்பா...” என்ைாள் மிக சகஜமாய்.

“ைாைா...!” பாசத்யதாடு அடழத்து ஆச்சர்ேத்டத அதிகரித்தார் எம்.பி.

“அப்பா எங்க எடிட்ைர் சாரும் ைந்திருக்கார்...’’ என்று கஜேராமடனப்

பார்த்தாள். பதிலுக்கு ராஜா மயகந்திரன் ைணங்குைதுயபாலப் பார்த்தார்.

“ஸ்ட்கரய்ன் பண்ணாதீங்க. உங்களுக்கு இப்ப யதடை நல்ல ஓய்வு

மட்டும்தான்...” என்ைார் கஜேராமன்.

பதிலுக்கு மிக சன்னமாக சிரித்தார் ராஜாமயகந்திரன்.

“அப்பா...” பாரதி அைடரத் தன் பக்கமாய்த் திருப்பினாள். அைரும்

ைிழிகடள உருட்டிப் பார்த்தார்.

“இங்க நீங்க இப்படி இருக்கக் காரணம் உங்களுக்குத் கதரிஞ்சிருக்கும்னு

நிடனக்கயைன்... இப்ப நான் அதிகம் யபச ைிரும்பல. யபசை இைமும்
இது இல்டலன்னு எனக்குத் கதரியும்.

நான் இப்ப இங்க இருந்து யநரா அந்தக் குமாரசாமி ைட்டுக்குத்தான்

ீ
யபாகப்யபாயைன். அைர் நிலத்துக்கு இனி எந்தப் பிரச்டனயும்
இல்டலன்னும் கசால்லப்யபாயைன். அப்படியே 25 லட்ச ரூபாடே நஷ்ை
ஈைா தந்தா கராம்ப நல்லதுன்னும் நான் நிடனக்கயைன்” என்று
கதளிைாகப் யபசினாள். பதிலுக்கு பாரதிடே கைைித்துப் பார்த்த ராஜா
மயகந்திரன், “நான் ககாஞ்சம் கஷ்ைம் ககாடுத்யதன் - பதிலுக்கு அங்க
இருந்தும் எனக்குக் கஷ்ைம் ககாடுத்து ட்ைாங்க! இனி அடதப்
பத்திகேல்லாம் யபச யைண்ைாம்மா... எனக்கு இனி எதுவும் ஆகாது.
இப்ப நீ எனக்காகச் கசய்ே யைண்டிேது ஒண்யண ஒண்ணுதான்” என்று
அைரும் மிகத் கதளிைாகப் யபசினார். பாரதி மட்டுமல்ல, கஜேராமனும்
கூர்டமோனார்.

“ஒரு கபட்டி நம்ப ைட்ல

ீ இருக்காம்ல?” - அைர் கபட்டிடேப்பற்ைிக்
யகட்கவும் பாரதிேிைம் திடகப்பு.

“அதுக்ககன்னப்பா?”

“அது பத்திரம்மா.. அது சாதாரணப் கபட்டி இல்ல...”

“ஓ... அந்த யஜாசிேர் உங்ககிட்ை எல்லாத்டதயும் உளைிட்ைாரா?”

“என்னம்மா அப்படிச் கசால்யை... உனக்கு நம்பிக்டக இல்டலன்னா

ஒதுங்கிக்யகா - மத்தபடி நான் கசால்ைபடி யகள்...”

“யநா... உண்டமல அதுக்கு உரிேைங்க அடதக் யகட்டு ைந்து நானும்

தர்ைதா கசால்லிட்யைன்.அது ைந்ததுல இருந்து நானும் நானா இல்டல.
இன்னும் ககாஞ்ச நாள் அது இருந்தா எனக்குப் டபத்திேயம
பிடிச்சாலும் பிடிச்சிடும்.” -பாரதி பைபைத்திை, ராஜாமயகந்திரனிைமும்
பைபைப்பு கதாற்ைத் கதாைங்கி கண்கள் அகன்று ைிரிந்தன.
கஜேராமனுக்குள் ஒரு பட்சி அலைத் கதாைங்கிேது.

“பாரதி... அப்பாகிட்ை இப்படி எல்லாம் யபசாயத! சார் நீங்க

கைடலப்பைாதீங்க - அந்தப் கபட்டி பத்திரமா இருக்கு. இனியும்
இருக்கும்” என்ைைர் “அந்தக் குமாரசாமி ஃயபமிலிக்கு பாரதி
ைிருப்பப்பட்ை மாதிரி ஒரு 25 லட்சத்டதக் ககாடுத்து சமாதானம்
கசய்ேைதும் இப்ப முக்கிேம். இடதக் காதும் காதும் கைச்ச மாதிரி
கசய்துைலாம். நீங்க இதுக்கு சரின்னு கசால்லுங்க. கபட்டி ைிேேத்துல
பாரதியும் தடலேிைாதபடி நான் பார்த்துக்கயைன்” என்ைார்.

யைகமா ைட்டுக்குப்
ீ யபா... அந்தப் கபட்டிடே எடுத்து என் பர்சனல்
ரூம்ல கைச்சுப் பூட்டிடு. பாரதி யகட்ைா என்கிட்ை யபசச் கசால்.

பதிலுக்கு ராஜாமயகந்திரன் பார்த்த ைிதயம சரிேில்டல. கஜேராமன்

இப்படிப் பணேம் டைத்து சமாதானம் கசய்ைதும் சுத்தமாகப்
பிடிக்கைில்டல. பாரதிக்கும் கஜேராமன் அப்படிப் யபசிேது சுத்தமாகப்
பிடிக்கைில்டல. அைடர அப்யபாயத எதிர்க்கவும் தேக்கமாக இருந்தது.

“ஆமா... அந்தக் ககாடலகாரடன யபாலீஸ் பிடிச்சிடிச்சுதாயன?” -

ராஜாமயகந்திரன்தான் பாய்ன்ட்ைாகக் யகட்ைார்.

“ஆமாம்... அப்படித்தான் தகைல் ைந்தது.”

“அைடனச் சும்மா ைிைக் கூைாது. கமிேனர்கிட்ை நான் யபசிக்கயைன். 25
லட்சகமல்லாம் கராம்ப அதிகம். அந்த இைத்டத அைங்க ைிக்கைதா
இருந்தா யோசிப்யபாம். இைமும் கிடைோது, பணமும் தரணும்னா
தட்ஸ் இம்பாசிபிள். எடிட்ைர் சார்... இப்படி நான் இருக்கைதுக்கு எனக்கு
நஷ்ை ஈடு ோர் தருைா? யோசிச்சீங்களா?”

- அந்த எம்.பி-ேிைம் துளியும் திருத்த மில்டல. தன் கசேலுக்கான

ைருத்தமுமில்டல. அது ஒவ்கைாரு ைார்த்டதேிலும் எதிகராலித்தது.
பாரதிக்கு நின்ை இைத்தில் தான் எரிைதுயபால் யதான்ைிேது.
கஜேராமனும் அதற்கு யமல் யபசைில்டல.

புைப்பைத் கதாைங்கினாள்.
“ைாங்க சார் யபாகலாம்...” என்று முன்னால் நைந்தாள். கஜேராமனும்
பின்கதாைர்ந்தார். கயணசபாண்டியும், பானுவும் மட்டும் நின்ைபடி இருக்க
ராஜாமயகந்திரனின் பார்டை அடுத்து பானுயமல்தான் ைிழுந்தது.

“பானு?”

“சார்...”

“யைகமா ைட்டுக்குப்
ீ யபா... அந்தப் கபட்டிடே எடுத்து என் பர்சனல்
ரூம்ல கைச்சுப் பூட்டிடு. பாரதி யகட்ைா என்கிட்ை யபசச் கசால். யபசாம
ஒருயைடள யகாைிச்சுக்கிட்டு ைட்டை
ீ ைிட்டுப் யபானா யபாகட்டும்.
நான் டிஸ்சார்ஜ் ஆகி ைந்து எல்லாத்டதயும் சரி கசய்துக்கயைன்.”

“சார்...”

“என்ன?”

“அது அவ்ைளவு சுலபமில்ல சார். பாம்பு ஒண்ணு எப்பவும் அதுக்குக்

காைலா இருக்கு சார்...”

“யஜாசிேர் அடதயும் கசான்னார். பாம்டபச் கசேலிழக்க டைக்க ஏயதா

ைழி இருக்காம். அைர் பார்த்துக்குைார். நீ கைடலப்பைாயத. அைரும்
நம்ம பங்களாவுலயே தங்கி இருக்கட்டும்.”

அப்ப யஜாசிேர் கிட்ையே எல்லாத்டதயும் கசய்ேச் கசால்யைன்.

அைர்தான் சரி...

- எல்லாக் யகள்ைிக்கும் எம்.பி. ராஜாம யகந்திரிைம் ஒரு பதில்

இருந்தது. ஆனாலும் பானுைிைம் தேக்கம்.

“என்ன யோசடன.. உனக்கு பேமா இருந்தா ஒதுங்கிக்யகா...

கயணசபாண்டி நீ கிளம்புய்ோ... நான் கசான்னடதச் கசய்?”

- எம்.பி-ேின் கட்ைடளக்கு கயணச பாண்டிேிைமும் தேக்கம்.

“அப்ப யஜாசிேர் கிட்ையே எல்லாத்டதயும் கசய்ேச் கசால்யைன்.
அைர்தான் சரி... அைருக்கு யபாடனப் யபாடு. நீங்கல்லாம் திங்கத்தான்
லாேக்கு...”

பானு உையன யஜாதிைருக்கு யபான் கசய்ேலானாள்.

“அச்சா பானு..”

“சார் யபசணுமாம்.”

“ககாடு ககாடு.”

-யபானும் டக மாைிை

“நந்தாஜி...”

“கசால்லுங்யகா சாப்...”

“எங்க இருக்கீ ங்க?”

“சீஃப் ைாக்ைர் குணயசகர் சார் ைட்ல...”

ீ

“அைருக்கும் கபட்டி பத்தித் கதரிஞ்சு யபாச்சா?”

“ஏ... க்ோ சாப்! அது ைாப் சீக்கரட் - நான் கைளிே யபசுயைனா?”

“குட்... நீங்க உையன கிளம்பி ைட்டுக்குப்
ீ யபாங்க. என் கபாண்ணு
யபாக்கும் நீங்க கசான்ன மாதிரி சரி இல்டல. காந்திக்குப் யபத்தி மாதிரி
யபசைா! அந்தப் கபட்டிடே அை தூக்கிக் ககாடுத்துைக் கூைாது. அதுல
இருக்கை ஒரு தூசி கூை என் ைட்டை
ீ ைிட்டுப் யபாகக் கூைாது.ஆமா
அதுலதாயன அந்த பலகணியோ தலகாணியோ இருக்கைதா
கசான்ன ீங்க?”

“காலப்பலகணி..! நாஸ்ைர்ைாமஸ் ப்கரடிக்ஷன்லாம் இது முன்னால

ஒண்ணுமில்ல.”

“அடதகேல்லாம் நான் பாக்கணும். எனக்கு மந்திரி பதைி

கிடைக்குமான்னு முதல்ல கதரிேணும். கதரியும்தாயன?”

“நல்லா கதரியும். நான் கணக்கு யபாட்டுச் கசால்யைன். எனக்கும் இப்ப

பஹூத்குேி. சாப் படழே மாதிரியே ஆேிட்டீங்யகா. அயத யபச்சு -
அதிகாரம்... பஹூத் அச்சா!”

“சரி சரி சீக்கிரம் கிளம்புங்யகா... என் கபாண்ணு எைகமாைக்கா ஏதாைது

பண்ணி டைக்கப்யபாைா...” - யபாடன கட் கசய்தைர் பானுடைப்
பார்க்கவும் அைளும் யைகமாய்ப் புைப்பட்ைாள்.

பாரதிேின் பங்களா!

தனி அடைக்குள் அரைிந்தன் எல்லா ஏடுகடளயும் தன் கசல்யபானில்

யகம் ஸ்யகனரில் பைம் பிடித்து, தனி ஃடபல் ஒன்ைில் யசமித்து
முடித்த கநாடி, கதவு தட்ைப்படும் சப்தம். திைந்தைன் எதிரில்
பல்லாைரம் ஜமீ ன் பங்களாைின் அந்த யைடலக்கார தாத்தா! கம்பீரமாய்
டகேில் தடியோடு ஒரு காைல்காரடனப்யபால நின்ைிருந்தார்!

- ததாடரும்….05 Dec 2019

அன்று ஆழிமுத்து கமல்ல அந்த ஏட்டுக் கட்ைருகில் கசன்று அடத
உற்றுப் பார்த்தான்.

“பார்த்ததுயபாதும் - டகேில் எடுத்துக்ககாள்” என்ைார் அந்த ஜைாமுடி

நிர்ைாணச் சித்தர்.

அைனும் எடுத்துக்ககாண்ைான்.

“இது ரசைாத ரகசிேம் உள்ள ஏட்டுக்கட்டு. இடதப் படித்தால் கல்யலா

மண்யணா, இல்டல உயலாகயமா, அடதத் தங்கமாக்கிப் பார்ப்பது
எப்படிகேன்று கதரிந்துைிடும்...”

- அைர் அப்படிச் கசான்ன கநாடி ஆழிமுத்துைிைம் கபரும் திடகப்பு.

தன் பிரார்த்தடன இவ்ைளவு சீக்கிரமா பலிக்கும்? அைன் முகம் அடத
ைிரிந்த ைிழிகளுைன் பிரதிபலித்தயபாதிலும் யலசாய் சலனமும்
மூண்ைது.

“என்ன குழப்பம் உனக்கு... ஏன் சலனிக்கிைாய்?”

- அந்த சித்தர் சரிோக உணர்ந்து யகட்ைார்.

“எனக்கு படிக்கத் கதரிோயத சாமி...” என்ைான்.

“ஆனால் ஆடசப்பைத் கதரிந்திருக்கிையத?”

- அைர் ஊசி ஏற்ைினார்.

“படிப்பின் அருடமடே நான் என் ைாழ்க்டகேில் இயதா இங்யக

இப்யபாதுதான் உணர்கியைன். உடழக்க மட்டுயம கற்ைைர்கள்
நாங்கள்...”

“உடழப்பும் ஒரு கல்ைிதான். ஆனால் ைாசிக்கத் கதரிே யைண்டும்.

அது மானுைர்க்கு மிக முக்கிேம். ஏடும் எழுத்தும் அடனைருக்கும்
கபாது... சுைாசிப்பு இதேத்துக்கு... ைாசிப்பு மூடளக்கு... இரண்டும்
இேங்கும் ைடரதான் மனிதன்... ஒன்ைிருந்து ஒன்ைில்லாைிட்ைாலும்
அைன் குடைபட்ைையன!”

“இப்ப நான் என்ன கசய்ேட்டும் சாமி?’’

“அது எனக்குத் கதரிோது! நான் ைரும் கபௌர்ணமிேன்று முக்திகபைப்

யபாகியைன். எனக்கு இப்யபாது நூற்று இருபது ைேது ஆகிைது. இதற்கு
யமலும் யோகம் பழக ஏதுமில்டல. உைம்புத் திசுக்கள் உறுதிோக
இருந்தும் உள்ளத்தில் ஒரு யதக்கநிடல யதான்ைி சலிப்புணர்வு ஏற்பைத்
கதாைங்கிைிட்ைது.

இனி இந்த உையலாடு ைாழ்ைதில் கபாருளில்டல.

சூைான பால் கபாங்குைது எப்படி அதன் காயும் பாட்டிற்கு முடியைா,

அதுயபால் சித்த மனம் சலிப்படைேத் கதாைங்குைது அதன் ைாழும்
பாட்டின் முடிைாகும். இனி இந்தத் தாய் தகப்பன் தோரித்த
சுக்லசுயராணித உைம்பும் எனக்குத் யதடைேில்டல. ைியதக உைம்பு
எனப்படும் ஆத்ம உையலாடு இம்மண்ணில் சில காலம் சஞ்சரித்து
டகலாேக் கதவு திைக்கும் சமேம் அங்கு நுடழந்துைிை
முடிகைடுத்துைிட்யைன். எனயை என் ைாழ்ைின் யதைலாக நான் எழுதி
டைத்தைற்டை என் கண்ணில் இன்று எைர் படுகிைாயரா அைர் ைசம்
ஒப்படைக்க எண்ணிேிருந்யதன். உனக்கு ைாய்த்திருக்கிைது அந்த
ைாய்ப்பு. இடத எடுத்துச் கசல்... இடத எைரிைமும் தந்துைிைாயத!
யபராடச ைேப்பட்டு இறுதிேில் அைர்கள் இைந்துயபாைர். பின் அந்தப்
பாைம் உன் கணக்கில் யசர்ந்து - நீ கதாைர்ந்து பிைைிகள் எடுத்து
அல்லாடிக்ககாண்யை இருப்பாய்” என்று கூைிைிட்டு இணக்கமாய்ச்
சிரித்த அைடர, பிரமிப்யபாடு பார்த்தான் ஆழிமுத்து. பார்த்தபடியேதான்
இருந்தான்.

“ஏதாைது யபசு... இல்டல யகள்... கைைித்தால் என்ன அர்த்தம்?” - அைர்

தூண்டிைிட்ைார்.

“சாமி... ோரிைமும் காட்ைாமல் படிக்கத் கதரிோத நான் இடத

டைத்திருந்து என்னங்க பேன்பாடு?”

“அப்படிக் யகள்... இந்தக் யகள்ைிதான் உன் ைாழ்டை மாற்ைப்யபாகும்

யகள்ைி. இதற்கு என் பதில் என்ன கதரியுமா?”

“கசால்லுங்க சாமி...”

“நீ எழுதப் படிக்கக் கற்றுக்ககாள்...”

“சாமீ ... இந்த ைேசிலா?”

“அதிராயத... சாகும் ைடர கற்கலாம் - கற்றுக்

ககாண்டுதானிருக்கியைாம்.”

“...”
“என்ன யோசடன... அருகில் ைா! நான் தீட்டச தருகியைன் உனக்கு. ஓர்
எழுத்து எழுது முன் ஒன்பது உனக்கு ைேப்பட்டுைிடும். அயதயபால்
ஒரு பாட்டுப் பாடு முன், நூறு பாட்டுப் பாடிைிடுைாய்...”

“கநசமாைா சாமி..?”

“அனுபைித்துத் கதரிந்துககாள்...” என்ைபடியே தடலடே ைருடி தீட்டச

அளித்தார்.

“அப்ப எழுதப் படிக்கக் கத்துக்கிட்ைாதான் என்னால தங்கம் பண்ண

முடியுமா சாமி?’’ தீட்டச கபற்ைபடியே ஆழிமுத்துவும் யகட்ைான்.

“தங்கம் பண்ணுைடதைிை நீயே தங்கமாைது முக்கிேம். உண்டமோன

கசார்ண ரகசிேம் அதுதான்... இடத இப்யபாது எடுத்துக்ககாண்டு
புைப்படு...”

“சந்யதாசம் சாமி... உங்கடள நான் திரும்ப ைந்து பார்க்கலாங்களா?”

“தாராளமாக... நீ அைசிேம் ைரத்தான் யைண்டும்.”

“சாமி...”

“கசால்...”
“என் சயகாதரடனக் கூட்டிக்கிட்டு ைரலாமா?”

“கூட்டிக்ககாண்டு ைா... உங்கள் இருைருக்கும் ஒரு கைடமயும்

உள்ளது...”

“அது என்ன சாமி?”

“அடத அப்யபாது கசால்கியைன்.”

“சாமி...”

“இன்னமும் என்ன?”

“உங்க யபரு சாமி...”

“சங்கரதிகம்பரன்!”

“சங்கை... ச்சீ சங்கர திகம்பை... ச்சீ சித்கம்பகன்”

“சரிோகச் கசால்... நிதானமாகச் கசால்...”

“சங்கர திகம்பரன்.”

“அப்படிச் கசால்... நான் யகாைணம்கூை யைண்ைாத துைைி. என் புை

உறுப்பு யபான்ையத மடை உறுப்பும்! ஆேினும், கபண் மக்கள்
நாணப்படுைர் என்பதால் ஊர் சஞ்சாரம் என் யபான்யைார்க்கில்டல.”

``என்கனன்னயமா கசால்ைீங்க... யபாகர் சாமியும் அப்படித்தான்.

உங்கடளகேல்லாம் பார்க்கும்யபாது நாங்கல்லாம் ஏன்
கபாைந்யதாம்னுதான் நிடனக்கத் யதாணுது.”

“யபசிேது யபாதும் - புைப்படு - ஏடு பத்திரம்! ஆடசயுள்யளார் டகேில்

அகப்பட்ைால் ஆபத்து...”

“உத்தரவு சாமி...”
ஏட்டுக்கட்டை இடுப்பில் கசருகி, தடலப்பாடகடே அைிழ்த்து அடத
மடைப்பாகக் கட்டிக்ககாண்டு புைப்பட்ைான். அயத பாடை இடுக்கு...
பார்க்க ஒரு டக நுடழயுமளவுதான் இடைகைளி கதன்பட்ைது. ஆனால்
உட்புகவும் கைளிைரவும் பாடை ைிலகி இைம் ைிடுகிையதா என்று
கருதத் யதான்ைிேது.

கைளியே ைந்தைன் மண் ககல்லிடேக் டகேில் எடுத்துக்ககாண்ைான்.

காற்று தாைர இடலகடளக் ககாடிகளாக்கி பைபைக்கைிட்டுக்
ககாண்டிருந்தது... சிலீர் உணர்வு யதான்ைி உள் கைப்பம் அப்யபாதுதான்
புலனானது. நைக்கத் கதாைங்கினான். எல்லாயம கனவுயபாலக்கூைத்
யதான்ைிேது.

ஆளரையம இல்லாத மடலத்கதாைர்! தாைரங்களின் ஈரம் பைர்ந்த

தன்டம... ஊடளக்காற்று! இங்யக கூை ைாழ்க்டக மாறும் என்ைால்
எைரும் நம்ப மாட்ைார்கள்! அைனுக்யகா அந்த தீட்டசக்குப் பிைகு
எல்லாயம மாைி, மனதில் ஒரு சலனமில்லாத தன்டம... ைழிேில் மான்
ஒன்று குட்டிடே ஈன்று அதன் ஈர உைம்டப நாைால் நக்கிைிட்ைபடி
இருக்க, அதன் அருயக பனிக்குை நீரின் கசாதகசாதப்பு. ஆழிமுத்து
பார்க்கவும் அதுவும் பார்த்து சற்று ைிடைத்தது. ஆழிமுத்துவுக்யகா
`மான்குட்டியே, நல்ல யதன்கட்டியே...’ என்று கைிடதோய்த்
யதான்ைிேது. பின் அதுயை அைன் ைடரேில் கபரும்
ஆச்சர்ேத்துக்குள்ளாகிேது.

தனக்குள்ளா இப்படித் யதான்ைிேது என்றும் ஒரு யகள்ைி.

குடகடே அடைந்தயபாது கசங்கான் மட்டும் இருந்து மண்டணச்

சலித்தபடி இருந்தான். மற்ை ோடரயும் காணைில்டல. கசங்கானும்
நிமிர்ந்து “ஜலைாதிக்கு இவ்ைளவு யநரமா?” எனக் யகட்ைான்.
ஆழிமுத்துவும் அந்தத் தருணத்டதப் பேன்படுத்திக்ககாண்டு நைந்த
அவ்ைளடையும் கூைி ஏட்டுக்கட்டை எடுத்துக் காட்டினான்.

கசங்கானிைம் ஒரு பிரமிப்பு.

நைமர் குளித்து ஆடைகடளக் கசக்கி ைரச் கசன்ைிருந்தது ைசதிோகப்
யபாய்ைிட்ைது.

“ஆழி... நைக்கைத எல்லாம் பார்த்தா பிரமிப்பா இருக்குது. இப்ப நம்ப

டகல இந்த ஏடு இருக்கைது மட்டும் கதரிஞ்சிட்ைா அவ்ைளவுதான்...
இல்டலோ?”

“ஆமா கசங்கான்... அந்தச் சாமிடே நீ பாத்தா ஆடிப்யபாயை...

சைாமுடியோடு சும்மா எப்படி இருக்காரு கதரியுமா?”

“இப்பயை நான் ைாயரன்... யபாய்ப் பார்ப்யபாமா?”

“யைண்ைாம் நாடளக்குப் யபாயைாம்... அப்பால இந்த ஏடுபத்தி

ோருக்கும் கதரிேக் கூைாது. இடதப் பாதுகாப்பா கைச்சுக்கணும்...”

“ககாண்ைா... இடத நம்ப மைக்குப் கபட்டிேில கைப்யபாம்...” என்று அந்த

ஏட்டுக்கட்டை ைாங்கி, அைர்களின் சிற்றுளி முதல் ஊசி ைடரேிலான
நுண்கபாருள்கடள டைத்திடும் கபட்டிக்குள் டைத்து மூடினான்.

மிகச்சரிோக நைமரும் ைரிடசோக, யதாளுக்குப் பின்யன அைர்களின்

துைராடை காற்ைில் பைந்து காய்ந்துககாண்டிருக்க, தடல
முடிக்கற்டைகடள நீைிைிட்டுக்ககாண்யை ைந்தனர்.

ஆழிமுத்துவும் கசங்கானும் அைர்கடளப் பார்க்காதைர்கள்யபால்

மண்சலிப்பில் ஈடுபைலாேினர்.

மீ ண்டும் சதுரகிரி! யபாகரின் ஆனந்தப் பிரயைசம். இரு டககளும்

நைபாோண லிங்கத்டத மார்பின் யமல் சாய்த்துப் பிடித்தபடி இருக்க,
‘நமச்சிைாேம் நமச்சிைாேம்’ என்ைபடி ைந்தைடர அகத்திேர் சருக்கத்து
சித்தர்கள் ஆனந்தமாய்ப் பார்த்து ைரயைற்ைனர்.
“ைரயைண்டும் யபாகர் பிராயன... ைரயைண்டும்” என்று முழக்கமிட்ைார்
பிண்ணாக்கீ சர்.

“மார்பு தழுைிே லிங்கத்துைன் மதிப்புறு காட்சி! ைந்தடனக்குரிேது

கநஞ்சடணோக இருப்பதன் காரணம்?” -ராமயதைர்தான் இப்படிக்
யகட்ைைர்.

``இது பாோண லிங்கம். நம் சித்தத்தில் உதித்த முதல் கபாருள்!”

“பரம்கபாருள் என்ைிடுங்கள்.”

“ஆம். பரம்கபாருளும் ஒரு ஆலகாலன் என்பதால் நீர் பாோணத்டதப்

பேன் படுத்தின ீயரா..?” - இப்படிக் யகட்ைைர் கமலமுனி.

“ஆலகாலன் மட்டுமா, ஆல ைிருட்சனுமல்லைா அைன்? கல்லாலின்

புடை அமர்ந்து நான்மடை கடளச் கசால்லாமல் கசான்னைனல்லைா?”
என்ைார் ககாங்கணர்.
- சித்தர் கபருமக்கள் இப்படி சிலாகிப்பில் இருக்க, அந்தச் சூழலில்
அழகிே ஒரு பூங்ககாடிடே ஒட்டி டகநீர்ச் கசாரிைளைில் ஒரு ஓடைப்
யபாக்கின் ஊடுபாடை யமல் தன் மார்பில் அடணந்திருந்த லிங்கத்டதக்
கீ யழ டைத்தார் யபாகர் பிரான்.

பார்க்கயை மிக ரம்மிேமாக இருந்தது.

அவ்யைடள அகத்திேர் கபருமானும், தன் குடகப்புலம் நீங்கி

கைளிைந்திை, அையராடு யமலும் யமலும் எனப் பலப்பல சித்தர்
கபருமக்கள்!

“கபருமானுக்கு ைந்தனங்கள்” என்ைார் யபாகர்.

“யபாகனா? நல்லாசிகள் உனக்கு... அையை இகதன்ன லிங்கம்... உளி

பைாததுயபால் கதரிகிையத...?”

“ஆம் கபருமாயன.. பாோண ைார்ப்பு!”

“அற்புதம்... அமிர்தமும் அைன், ைிைமும் அைன்... அமிர்த லிங்கம்

பூவுலகில் உள்ளது; இது பாோணத்திலா?”

“ஆம் கபருமாயன... ஆேினும் அமிர்தம் தராத அமிர்தத்டத இது தரும்

ைண்ணம் நை யகாள்கடள இதனுள் பிடணத்துள்யளன்.”

“என்ைால், இது உன் ைியசே திருஷ்டிேில் மலர்ந்தது என்று கசால்...”

“என் திருஷ்டியே கபருமான் உம் யபான்யைார் குருைருளும்

எம்கபருமானின் கருடணயும் தாயன?”

“நன்கு கசான்னாய். இந்தத் கதளிவும் பணிவுயம சித்தனின்

இலக்கணம். ைாழ்க உன் ககாற்ைம்.”

“யபாகர் பிராயன... தண்ைபாணிச் கசாரூபம் என்னாேிற்று?”

இடைேிட்டுக் யகட்ைார் பிரம்மமுனி.

“தோராகிக்ககாண்டிருக்கிைது. இது முன் கசாரூபம்! அம்டமேப்பன்
முன்பு... பின்யப புத்திரன்...”

“அதுவும் சரிதான்... இடத எங்யக பிரதிஷ்டை கசய்ைதாய் உத்யதசம்?”

யூகிமுனிதான் இப்படிக் யகட்ைைர்.

“இது தலலிங்கமல்ல முனி... ைலலிங்கம்! அதாைது உலடக ைலம்

ைரப்யபாகும் லிங்கம்!”

நிலக்கூறு, நீர்க்கூறு, காலம் எனும் பருைக்கூறு, காடு ைாழ் பைடைக்

கூறு - இயதாடு மண்புழு முதல் மத்தக ோடன ைடர காட்டுக்குள்
ைாழ்ந்திடும் உேிரினங்களின் எண்ணிக்டக என சகலமும் இதனுள்
உள்ளன. இைற்ைினுள்யள தான் மடைைாகப் பரம்கபாருளும் உள்ளது.
இதனால் காகைன்பது இடலயுதிர்காடு மட்டுமன்று,
இடையுதிர்காடும்கூை என்படத ோம் நிறுைியுள்யளாம்.

“ைிளக்கமாகக் கூறுங்கள்...”

“பன்னிரு ைருைங்களுக்கு ஒருைர் என்று கலிகாலம் உள்ளைடர இந்த

லிங்கம் என் சீைர்களிைம் ைலம் ைர உள்ளது. இந்த பூமிப்பந்தில் இது
அக்காலத்தில் எங்கும் கசன்று ைரும். அயத சமேம் நித்ே பூசடனயுைன்
டநயைத்ேமும் அபியைகமும் உறுதிப்படுத்தப்படும். இதனால் மண்ணில்
பசி நீங்கும்; மடழ தடழக்கும்...”

“நற்சிந்தடன... மானுைத்டத மடைமுகமாய் கநைிப்படுத்தி ைழிநைத்தும்

ஒரு சிந்தடன!” அகத்திேர் டமேக்கருத்டதப் பளிச்கசன்று கூைினார்.

“உண்டமதான் கபருமாயன! குைிப்பாக இடத பூஜிப்யபார்

ைிருட்சங்களின் காைலர்களாகவும் திகழ யைண்டும் என்பதும் என்
ைிருப்பம்... எனயை, பன்னிரு ைருைங்கள் தம் கபாறுப்பில் இடத
பூஜிப்பைர் தினமும் ஒரு ைிருட்சத்டத ோைது நை யைண்டும்;
கதாழவும் யைண்டும் என்பது முதல் ைிதிோகும்.”
“அற்புதம்... உேிரினங்கடளப் பஞ்ச பூதங்களின் துடணககாண்டு
காப்பயத காடு. காடு ைளர்ந்தாயல நாடுயைார் மிகு நாடும் நலமுறும்!”

- அகத்திேர் கபருமான் யபாகரின் கருத்டத உறுதிகசய்த டகயோடு

தான் எழுதிே `ைன உற்சைம்’ எனும் ஏட்டுக்கட்டிடன அந்த லிங்கம்
முன் ககாண்டுைந்து டைத்தார். அப்படியே “இந்த ஏட்டினில் தாைர
சங்கமங்களின் ைடக கதாடக அவ்ைளவும் எழுத்து ைடிைில் உள்ளது.
ைிடத பல்லாேிரம் ைிருட்சம் பன்ன ீராேிரம், மலர் நூறு, மகரந்தக்
கூறுபாடு என்று ஒரு காட்டின் சகலமும் குைிப்பாய் உள்ளன.

நிலக்கூறு, நீர்க்கூறு, காலம் எனும் பருைக்கூறு, காடு ைாழ் பைடைக்

கூறு - இயதாடு மண்புழு முதல் மத்தக ோடன ைடர காட்டுக்குள்
ைாழ்ந்திடும் உேிரினங்களின் எண்ணிக்டக என சகலமும் இதனுள்
உள்ளன. இைற்ைினுள்யள தான் மடைைாகப் பரம்கபாருளும் உள்ளது.
இதனால் காகைன்பது இடலயுதிர்காடு மட்டுமன்று,
இடையுதிர்காடும்கூை என்படத ோம் நிறுைியுள்யளாம். லிங்கத்துைன்
இதுவும் பேணப்பைட்டும், அருளாளர் ைசம் இந்த ஏடு ைிரிந்து
ைனஞானம் நாட்டில் நிடலக்கட்டும்” என்ைார் அகத்திேர் கபருமான்.

இன்று அந்தக் காைல்காரத் தாத்தாடைப் பார்க்கவும் அரைிந்தனிைம்

திடகப்பு... அையரா சிரித்தார்.

“நீங்க...?”

“பிரமாண்ைம் ஜமீ யனாை காைல்காரனுங்க... அதுக்குள்ள

மைந்துட்டீங்களா?”

“எப்படி உள்ள ைந்தீங்க?”

“கதகைல்லாம் திைந்திருந்தது. ைந்யதன்...”

“சரி... என்ன ைிேேம்?” - அரைிந்தன் யகள்ைியோடு எல்லாப் பக்கமும்

பார்த்தான். பூடஜ அடைைிளக்கு எரிந்தபடி இருக்க, அதனுள்யள
முத்துலட்சுமி பூஜித்தபடி இருந்தாள். மற்ைபடி ோருயம கண்ணில்
பைைில்டல.

எங்யக யபானான் இந்தத் யதாட்ைக்காரன்?”

“ோடரத் யதைைீங்க... யதாட்ைக்காரடனோ?” என்று யகட்ைார் தாத்தா.

“அ... ஆமாம்... ோடரயும் உள்ள ைிைக் கூைாதுன்னு கசால்லிேிருக்கு.

அைடன மீ ைிக்கிட்டு எப்படி ைந்தீங்க?”

“தம்பி. நான் எங்க கபட்டிடே எடுத்துக்கிட்டுப் யபாக ைந்திருக்யகன்.

நீங்க பாக்க யைண்டிேடத கேல்லாம் பாத்துட்டீங்களா?” - அைர்
யகள்ைிேில் ஒரு கசாடுக்கு...

“பார்க்க யைண்டிேடதகேல்லாம்னா..?” அரைிந்தனும் கூர்டமோகக்

யகட்ைான்.

“இல்டல, கராம்பக் கஷ்ைப்பட்டு இடதத் திைந்திருக்கீ ங்க. உள்ள என்

எஜமானர் எழுதின டைரிேில இருந்து எவ்ைளயைா ஏடுங்கள்ளாம்
இருக்குது. நீங்க பைம்கூைப் புடிச்சி கைச்சிக்கிட்டிருக்கலாம்... ோர்
கண்ைது?”

- தாத்தா யகட்ைடதப் பார்த்தால் பக்கத்தில் இருந்து அைர்

பார்த்ததுயபால்கூை இருந்தது. அரைிந்தன் உைனடிோக ஒரு பதில் கூை
முடிோமல் ைிழித்தான்.

“சரி தம்பி... நான் எடுத்துக்கிட்டுப் யபாயைன். ககாஞ்சம் கபட்டிடே

ஒப்படைக்கிைீங்களா?”

“அது... ஆமா அைங்க எங்க?”

“ோரு, எங்க எஜமான் யபரனுங்களா... அைர் இப்ப பங்களாவுலதான்

இருக்காரு. பம்பாய்காரருக்கு ைித்துட்ை பங்களாடைத் திரும்ப
ைாங்கிக்கை முஸ்தீபுல இருக்காரு. இன்னிக்கு எங்க எஜமான்
சமாதிேில பூடசக்கு ஏற்பாைாகி அம்மா அதுல மும்முரமா
இருக்காங்க.”

“தேவுகசய்து அைங்கள ைரச் கசால்லுங்க. உங்ககிட்ைல்லாம்

தரமுடிோது.”

“நீங்க இப்படிச் கசான்னா யபான் யபாட்டுக் ககாடுக்கச் கசான்னாரு...

அைங்கயள இப்ப உங்க கூை யபசுைாங்க. ககாஞ்சம் இருங்க.”

- தாத்தா மின்னல் யைகமானார். சாந்தப்ரகாேும் கசல்யபான் மூலம்

அரைிந்தனிைம் ‘ஹயலா’ என்ைான்.

“மிஸ்ைர் அரைிந்தன்... தேவுகசய்து கபட்டிடே கபரிேைர் கிட்ை

ககாடுத்து ைிட்டுருங்க. இனியும் தாமதம் யைண்ைாம். அைர் ஒரு
பிளாங்க் கசக் தருைார். உங்க அகமௌன்டை நீங்க யபாட்டுக்குங்க.
எனக்கு யைை ஒரு அடசன்கமன்ட், அதான் யநர்ல ைர முடிேல.”

“ஐ ஆம் சாரி... கபட்டி ைிேேமா முடிகைடுக்க யைண்டிேது பாரதிதான்.

பாரதி இப்ப இங்க இல்டல...”

- அைன் அப்படிச் கசால்லும்யபாயத பாரதி யைகமாய் உள் நுடழந்தாள்.

கூையை கஜேராமனும் ைந்தார். பாரதிடேப் பார்க்கவும் அரைிந்தனிைம்
திணைல்.

“என்ன அரைிந்தன்... இது ோர்? ஓ நீங்க அந்த பங்களா ைாட்ச்யமன்

இல்ல...” - பாரதி யகட்பது அரைிந்தன் பிடித்திருந்த யபான் ைழியே
சாந்தப்ரகாேுக்கும் யகட்ைது.

“மிஸ்ைர் அரைிந்தன்... அைங்க பக்கத்துல தான் இருக்காங்க யபால

இருக்கு - தேவுகசய்து யபாடன அைங்ககிட்ை தரீங்களா?”

- அதற்குயமல் அைனாலும் தாக்குப்பிடிக்க முடிேைில்டல. யபாடன

பாரதிேிைம் நீட்டினான். பாரதியும் சாந்தப்ரகாேிைம் “இயதா இப்பயை
ககாடுத்துையைன்” என்று யபாடன முைக்கிேைளாய் ``ககாஞ்சம் இருங்க
தாத்தா...” என்று அரைிந்தடன ஏைிட்ைாள். அைனிைம் தடுமாற்ைம்.
“என்ன அரைிந்தன்... கபட்டி ரூம்லதாயன இருக்கு?”

“ஆமாம்...”

“ககாடுத்துடுயைாம் அரைிந்தன்... முதல்ல ககாடுத்துடுயைாம். எப்ப என்

அப்பா குைி கைச்சுட்ைாயரா அப்ப அது கட்ைாேமா இங்க இருக்கக்
கூைாது. அது ோருக்குச் கசாந்தயமா அைங்களுக்குப் யபாய்ச் யசரணும்.
கமான்.”

- அைள் அடை யநாக்கி நைந்தாள். சில அடிகள் நைந்தைள் திரும்பி ைந்து

பூடஜ அடை யநாக்கித் திரும்பினாள். அரைிந்தன் கஜேராமடனப்
பார்த்தான். அைர் கண் ஜாடைேில் அடமதிோக இருக்கச் கசான்னார்.

பூடஜ அடைேில் அந்த லிங்கம் முன்னால் முத்துலட்சுமி ஆழ்ந்த

திோனத்தில் இருந்தாள். பாரதி அைடளத் கதாந்தரவு கசய்ோமல்
லிங்கத்டதக் கதாட்டுத் தூக்கினாள் அதன்யமல் பூக்களின் இதழ்கள் -
புதிதாய் இைப்பட்ை சந்தன குங்குமம். மாைாத அந்த ைிபூதி ைாசம்!
கதாட்டுத்தூக்கி மார்யபாடு டைத்து நைக்கும் அத்தருணங்களில்
உைல்கூட்டில் ஒரு இனம்புரிோத பரைச உணர்வு!

அந்த உணர்யைாடு அடைக்குள் கசன்று கபட்டிக்குள் லிங்கத்டத

டைத்து உள்யள மற்ை ஏட்டுக்கட்டுகள் முதல் எல்லாம் சரிோக
இருக்கிைதா என்றும் பார்த்தாள். ைில்ை இடலகள்
கபாடிந்துயபாேிருந்தன. பூைிதழ்களும் நசிந்து ைிட்டிருக்க, மற்ைபடி
எந்த ஒரு மாற்ைமும் இல்டல. பின் மூடிேைள், தூக்க முேன்ைாள்.
முடிேைில்டல. பாரமாக இருந்தது.
“நீ ைிடும்மா நான் பாத்துக்கயைன்...” என்று, பின்கதாைர்ந்து ைந்திருந்த
தாத்தா குனிந்து கபட்டிடேத் தூக்கித் தன் தடலேில் டைத்தபடி,
கண்களில் கனியைாடு பாரதிடேப் பார்த்தார்.

“புைப்படுங்க... ஒரு நிமிேம்கூை இனி நீங்க இங்க நிக்கக் கூைாது.

கைளிே நிக்கை கார் உங்க கார்தாயன?”

“ஆமாம்மா...இனி நான் பாத்துக்கயைன். ஒண்ணுமட்டும் உறுதிம்மா - நீ

நல்லாருப்யப - இனிதான் நீ ைாழயை யபாயை... ைரட்டுமா?” என்று
கசான்னபடியே தாத்தா ைிறுைிறுகைன நைந்தார்.

கமேின் யகட்டைக் கைந்து கைளியே நின்ைபடி இருந்த காருக்குள்

கபட்டிடே டைத்து டிக்கிடே அைர் மூடிேயபாது பானு ஒரு
ஆட்யைாைிலிருந்து இைங்கிேைளாய் தாத்தாடைப் பார்த்தாள். தாத்தா
காரில் ஏைிக்ககாள்ள காரும் புைப்பட்ைது. பானு முகத்தில் இனி
எல்லாம் அவ்ைளவுதான் என்பதுயபால் ஒரு சலிப்புணர்வு! உள்யள
கஜேராமனும் அரைிந்தனும் யசாபாைில் அடமதிோக அமர்ந்திருக்க
“இப்பதான் எனக்கு நிம்மதிோேிருக்கு” என்று அைர்கள் எதிரில்
அமர்ந்தாள் பாரதி.

அைர்கள் இருைரும் பதிலுக்கு அைடள ஊடுருைினர்.

“ஆமா... அடத எல்லாம் ஸ்யகன் பண்ணிட்டீங்களா அரைிந்தன்?” என்று

அடுத்துக் யகட்ைாள். அரைிந்தனும் கமௌனமாய் ஆயமாதித்தான்.
அப்யபாது பானுவும் உள்யள ைந்திருந்தாள். பாரதி அைடளப் பார்த்த
மாத்திரம் “கபட்டிே ககாடுத்துட்யைன். அந்த யமஜிக் பாக்ஸ் ைட்டை
ீ
ைிட்டுப் யபாேிடிச்சு... என்டனத் தடுத்து நிறுத்தச் கசால்லி உன்டன
அனுப்பினாரா?” என்று யகட்ை ைிதத்தில் யகாபம் மின்னிேது. கமல்ல
யதாட்ைக்கார மருதமுத்துவும் எட்டிப் பார்த்தான்

“என்ன மருதமுத்து... ைா உள்ள?”

- அைனும் கமல்ல உள்யள ைந்தான்.

“கபட்டிே ககாடுத்துட்யைன். இனி பாம்பு, யதள்னு எதுவும் ைராது.
ைரவும் கூைாது. யபாதும் ஒரு பத்து பதிடனஞ்சு நாளா நாம பட்ை பாடு.
இந்த பங்களாவுல இனி எந்த மிஸ்ட்ரிக்கும் இைம் கிடைோது.” -
அைனுக்குச் கசால்ைது யபால் எல்யலாருக்கும் கசான்னாள்.

கமல்ல அடைக்கலம்மாவும் எட்டிப் பார்த்தாள்.

“அடைக்கலம்மா... ஸ்ட்ராங்கா நாலு காபி ககாண்டுைாங்க” என்ைாள்.

மருதமுத்து ஏயதா கசால்ல ைிரும்புைது யபாலயை பார்த்தான்.

“என்ன மருதமுத்து, எதாைது கசால்லணுமா?”

“ஆமாம்மா...”

“கசால்லு... புதுசா ஒரு பிரச்டனே மட்டும் கசால்லாயத.”

“இல்லம்மா. ஆனா...”

“என்ன ஆனா ஆைன்னா..?”

“அந்தப் பாம்பு...”

“திரும்பப் பாம்பா... என்ன கசால்யை?”

“நான் யதாட்ைத்துல கைாத்து பண்ணிக்கிட்டிருந்தப்ப அது கண்ணுல

பட்டுச்சும்மா...”

“எப்ப... இப்பைா?”

“அ... ஆமாம்மா...”

“நான் என்டனயுமைிோம டககேடுத்துக் கும்புட்யைன். கபாதுைா நல்ல

பாம்பு முன்னால கற்பூரம் ககாளுத்திக் கும்புட்ைா எதுவும் கசய்ோமப்
யபாேிடும்கைதால, நானும் தோரா கைச்சிருந்தத எடுத்துப் பத்த கைச்சு
உழுந்து கும்புட்யைன். அதுவும் அப்படியே ைிலகி கைளிே யபாச்சு.
எனக்கும் அப்பாைான்னு இருந்துச்சு. கமல்ல அதுயபான தைத்துலயே
யபாய் மதில் சுைருக்கு அப்பால எட்டிப் பார்த்யதன்...”

- மருதமுத்து மிைறு ைிழுங்கி சற்று யபச்டச நிறுத்தினான்.

“கசால்லு... அப்புைம் என்ன?”

“தடலல கபரிே தலப்பாயைாை பளபளங்கை உடுப்யபாை ஜமீ ன்தார்

மாதிரி ஒருத்தர் நின்னுகிட்டிருந்தார்! நம்ம பின் பக்க இைம் காலி இைம்
- உங்களுக்யக கதரியும். அங்க அப்படி ஒருத்தடரப் பாக்கவும் எனக்கு
ஒண்ணும் புரிேல.நீங்க ோரு... இங்க என்ன பண்ைீங்கன்னு யகட்யைன்.
சிரிச்சிகிட்யை எதுவும் கசால்லாமப் யபாேிட்ைாரும்மா” என்று கசால்லி
முடித்தான்.

“என்ன, ஏதாைது கனவு கண்டிோ?” என்று பாரதி பதிலுக்கு

ஆயைசமாய்க் யகட்கவும் கஜேராமன் யைகமாய் இடைேிட்ைார்.
“நீ யபாய் யைடலே பாருப்பா... பாரதி, நீ ககாஞ்சம் அடமதிோ
உட்காரு” என்ைைர் பானுடைப் பார்த்து, “எம்.பி எதாைது கசால்லி
ைிட்ைாரா?” என்று யகட்ைார்.

“கபட்டிே ைட்ல
ீ அைர் ரூம்ல கைச்சுப் பூட்டி டைக்கச் கசான்னார்.
ஆனா நான் பாம்டப நிடனச்சு பேந்யதன். அடத யஜாசிேர்
பாத்துக்குைாருன்னார்...”

“ஓ... இப்ப எங்க அந்த யஜாசிேர்?”

“சீஃப் ைாக்ைர் குணயசகர் ைட்டுக்கு

ீ ஜாதகம் பார்க்கப் யபானைர்
இன்னும் ைரடல சார்...”

“தடலல கபரிே தலப்பாயைாை பளபளங்கை உடுப்யபாை ஜமீ ன்தார்

மாதிரி ஒருத்தர் நின்னுகிட்டிருந்தார்! நம்ம பின் பக்க இைம் காலி
இைம்- உங்களுக்யக கதரியும். அங்க அப்படி ஒருத்தடரப் பாக்கவும்
எனக்கு ஒண்ணும் புரிேல.நீங்க ோரு... இங்க என்ன பண்ைீங்கன்னு
யகட்யைன்.

“சரி... இப்ப இங்க நைந்தடதகேல்லாம் பார்த்யததாயன?”

ஆயமாதித்தாள் பானு.

“அைர்கிட்ை யபாய் நைந்தடத அப்படியே கசால்லு. குமாரசாமி

ைிேேத்துல அைர்கிட்ை நல்ல மாற்ைமும் இல்டல. அைர் இப்ப
மருந்துகளால தப்பிேிருக்கலாம். ஆனா அைருக்கான த்கரட்
அப்படியேதான் இருக்கு. அைர் மனசாரத் திருந்தினா மட்டும்தான்
எல்லாம் சரி ஆகும். இல்ல, எது எப்படி நைக்கும்னு கசால்ல முடிோது.
இப்யபாடதக்கு இடத மட்டும் கசால்.. புைப்படு...” என்ைார். பானுவும்
எதுவும் யபசாமல் கிளம்பினாள். எதியர அடைக்கலம்மாள் காபியோடு
ைரவும் “காபி சாப்ட்டுட்டுப் யபாம்மா...” என்ைார்.

“பரைால்ல சார்...” என்று பானு கைளியேைினாள்.

அப்யபாது முத்துலட்சுமியும் பதற்ைமாய் பூடஜ அடைேில் இருந்து
ைந்தாள்.

“பாரதி, எங்க அந்த லிங்கம்?” என்று யகட்க, “அது அந்தப் கபட்டியோடு

ோர்கிட்ை யபாகணுயமா யபாேிடிச்சு. நீ உையன புலம்பாயத. நீ அதுக்குப்
பூடஜ கசய்தகதல்லாம் யபாதும்...” என்ைாள் சிடுசிடுப்பான குரலில்.
முத்துலட்சுமி பதிலுக்கு ஏயதா கசால்ல முடனே கஜேராமன் இங்கும்
இடைேிட்ைார்.

“அம்மா, நீங்க யபாய் கரஸ்ட் எடுங்க. உங்க மகனும் நல்லா

குணமாகிக்கிட்டு ைரார். சீக்கிரம் ைட்டுக்கு
ீ ைந்துடுைார்” என்ைார்.
முத்துலட்சுமி அடரமனதாய் ைிலகினாள்.

கஜேராமன் நிதானமாக காபிடேக் குடிக்கலானார். அரைிந்தன்

அைடரத் கதாைர்ந்தான். பாரதி குடிக்காமல் கஜேராமன் முகத்டதப்
பார்த்தாள்.

“நீ குடிக்கடலோ பாரதி?”

“பிடிக்கல சார்.”

“சரி, யபாய் கரஸ்ட் எடுத்துக்யகா. நாடளக்கு நாம திரும்ப சந்திப்யபாம்.”

“ஓயக சார்... நானும் நாடளல இருந்து டியூட்டில ஜாய்ன்

பண்ணிையைன்.”

“நீ இப்பயை டியூட்டிலதான் இருக்யக பாரதி. நமக்கு இப்ப யதடை ஒரு

நல்ல ஓய்வு. பிைகுதான் மத்த ைிேேகமல்லாம்” - கஜேராமன் கசான்ன
ைிதத்தில் ஒரு சின்ன மர்மம். பாரதியும் அதற்கு யமல் அைரிைம்
ைாதிைைில்டல. அதன்பின் அரைிந்தனும் கஜேராமனும் புைப்பட்டு
கைளியே ைந்தயபாது மடழேிைம் திரும்பவும் தீைிரம். அயதாடு காரில்
ஏைினர். சாடலேில் இைங்கிே அைர்களின் காடர ஒரு இன்யனாைா
பின்கதாைர ஆரம்பித்தது!

-ததாடரும்….12 Dec 2019

அன்று அகத்திேர் கபருமான் தந்த ைனஞான ஏட்டுக்கட்டிடன
பேபக்தியோடு கபற்று, தன் கண்களில் ஒற்ைிக்ககாண்ைார் யபாகர்.

அைரருயக ைந்த ராமயதைர் அந்த ஏட்டுக்கட்டைத் தன் ைசமும்

தரும்படி இரு டககடள நீட்டிை, யபாகரும் தந்தார். ராமயதைரும்
அடதக் கண்களில் ஒற்ைிக்ககாண்ைார் - பின், ைரிடசோக அடத
அங்குள்ள சித்தர் கபருமக்கள் தங்கள் கண்களில் ஒற்ைிக்ககாடுக்கத்
கதாைங்கினர்.

“ராமயதைா, நான் கூைாமயல ஒரு நல்ல காரிேம் கசய்தீர். உங்கள்

யநத்திர சக்திடே (தீட்டச) இந்த ஏட்டில் கூட்டியுள்ள ீர். இதனால்
இப்பூவுலகில் காடுகள் அழிோது ைாழ்ந்திைப் யபாைது திண்ணம்”
என்ைார் அகத்திேர் கபருமான்.

“கபருமாயன... தங்கள் கூற்டை உற்று யநாக்கினால் காடுகளுக்கும்

அழிவுண்டு என்பது யபாகலாரு கதானிப்பு கதன்படுகிையத?” என்று
இடைேீடு கசய்தார் காலாங்கி நாதர்.

“ஆம். காடுகளுக்கும் அழிவுண்டு! காடுகளுக்கு மட்டுமன்று, ஈசனின்

படைப்பில் நம் ஆன்மாடைத் தைிர அடனத்தும் அழிந்துபட்யை
தீரயைண்டும். சுருக்கமாய்க் கூறுைதானால், அடசபடை அடனத்தும்
அழிந்துபடும். அடசோதடை மாறுபடும்!”

“சற்று ைிளக்க முடியுமா?”

“முேல்கியைன். உேிரினம் என்ைால் கதாைக்கம் முடிவு என்று இரு

நிடல உண்டு. இந்த இருநிடலக்கு இடைப்பட்ைடதயே ைாழ்வு
என்கியைாம். இம்மண்ணில் எைரும் மரணத்டத கைன்று ைாழ
இேலாது. ைாழ்ந்திைவும் கூைாது. அப்படி ைாழ்ந்தால் அது
ைாழ்ைாகவும் இராது.”

“இந்த உைம்டப உறுதிப்படுத்திக்ககாண்டு நூறு, ஆேிரம் என்று ஒரு

சித்தனால் கூைைா ைாழ முடிோது...?”

“முடியும். ஆனால் அது ைாழ்கைன்ைாகாது!”

“பின் என்னாகும்?”

“இதற்கு பதிடல நீங்கள் ரிஷ்ே மண்ைலச் சருக்கம் கசன்று பார்த்து

அைிதல் நல்லது...”

“ரிஷ்ே மண்ைலச் சருக்ககமனில்?”

“பூமிேின் டமேம் நாைல பூமி எனும் பரத கண்ைம்! பூவுலக
நிலப்பரப்பில் நூற்ைில் ஐந்து பங்யக நானும் நீங்களும் நின்று யபசிடும்
இந்த பரத கண்ைமாகும். மீ தமுள்ள கதாண்ணூற்டைந்தில் பலப்பல
கண்ைங்கள் - அதன் நிலக் கூறுபாட்டிற்யகற்ப மானுைப் பிண்ைங்கள்!
அவ்ைண்ணயம சிருஷ்டியும் அடமே இேலும்.

இதில் ஒருைன் கர்ப்பைழி பிைந்தைன் என்பதற்குச் சான்று அைனது

கதாப்புள்! கதாப்புளற்ைைர்கள் யதை புருேர்கள்... இைர்கள்
பரம்கபாருளின் மானச சிருஷ்டிகள். இந்த மானசர்கயள பஞ்ச
பூதாதிேராய், அஷ்ைதிக்கு பாலகராய் ஊனக் கண்களுக்குப் புலனாகாத
யதைர்களாய் உள்ளனர். ஊனக்கண்ணுடையோர் இைர்கடளக் காண தம்
உைலின் ைிந்துடைக் கட்ை யைண்டும். திரைக் கூைான ைிந்து திைக்
கூைாக யைண்டும். அப்யபாது உைம்பின் உேியராட்ைமும் இைைலம்
என்பது மாைி, ைல இைம் என்ைாகும். அந்நிடலடே அடைந்தைர்கயள
நீங்கள் எல்லாம்..! உங்கடளப் யபால ஆக ஏலாயதார் ைிதிப்பாட்டின்படி
ைாழ்யைார் எனப்படுைர். இைர்கள் உைடல டமேமாக டைத்யத
எடதயும் சிந்திப்பர். அதன் இேக்க ைிடனடே அைிோமல் அது
எப்யபாதும் அழிைின்ைி இேங்கிேபடி இருக்கும் என்று கருதுைர்.
அதனால் ைாழும் யைட்டக ககாள்ைர். ஆேிரம் யகாடி என உள்ள மாோ
இன்பத்டத அனுபைிக்கத் துடிப்பர். அதற்யக ைாழ்கைன்பர்! தங்கள்
சிற்ைைிடைப் யபரைிைாகக் கருதுைர். அடதக் ககாண்டு உைல் சார்ந்த
இன்பங்கடளப் கபைவும், யபணவும் முேலுைர். அதற்யக ைாழ்வு என்று
நம்புைர்.

பாைம் இைர்கள்!

மனம் பற்ைி மட்டும் இைர்கள் ஆழமாய் அைிே மாட்ைார்கள்...”

“இதில் மனம் பற்ைி அைிே என்ன உள்ளது?” - யகாரக்கர்

இக்யகள்ைிடேக் யகட்ைார்.

“மனிதன்ைடரேில் மனம்தாயன எல்லாம். உைலின் பசி தாகம் ைலி

சந்யதாேம் மேக்கம் என சகலத்டதயும் உணர்ந்து கசேல்படுைது
மனம்தாயன!

உண்டமேில் மனித ைாழ்வு எனப்படுைது மனத்தின் ைாழ்வுதான்...

மனம் இேங்கத் யதடைப்படும் கூடுதாயன உைல்!”

“அடத அைியைாம்... இம்மனம் பற்ைி ஆழமாய் அைிைது என்று ஏயதா

கூைின ீர்கயள?” - இது ககாங்கணர்

“ககாங்கணா, நீ அைிோத பதிடலோ நான் கூைிைிைப்யபாகியைன்...”

“அைிந்திருப்படத அைிைிக்கும் ைிதம் முக்கிேமாேிற்யை? எங்களின்

தடலமகனான உங்கள் நாைாலும் நாங்கள் அடத அைியும்யபாது ஒரு
மகிழ்வும் அழுத்தமும் கிடைக்கிைதல்லைா?”

“தடலமகன் - யமல் கீ ழ் எல்லாம் சித்தம் கதளிந்தைர்க்யகது? உபசார

ைார்த்டதகள் உங்களுக்குள் ஒரு மனிதன் இன்னமும்
சாைாதிருப்படதயே காட்டுகிைது... உங்களுக்குள் சாைாதிருக்கும்
மனிதடனப்யபால, புைத்திலும் சாகாதிருக்கும் மனிதர்கள்
ைாழுமிைம்தான் ரிஷ்ே சருக்கம்!”

“யகள்ைிப்பட்டிருக்கியைாம்... அைர்கள் சாகாைரம் கபற்றுைிட்ைைர்களா?”

“சாகாைரத்துக்கு இடணோன ஈராேிரம் ஆண்டுக்கால ஆயுடள

ஒருைன் தனக்கும் தன் ைம்சாைளிகளுக்கும் என்று யகட்டுப்கபற்ைான்.
அைர்கயள அங்கு உள்ளனர்.”

“அைர்கடள எண்ணி, பாைம் இைர்கள் என்ைீர்கயள... எதனால் அப்படி?”

“அடதப் யபாய்ப் பார்த்து அைிந்துககாள்ைதுதான் உங்களுக்குள் ஒரு

கதளிடைத் தரும்...”

“இடத ஒரு ைாய்ப்பாகக் கருதுகியைாம்.’’

``ஆம், கசன்று கண்டு ைாருங்கள். உங்கள் சித்தம் அதனால் புைம்

யபாட்ைது யபால் ஆகும்...”

“ரிஷ்ே சருக்கம் இப்பூமண்ைலத்தில் எங்குள்ளது?”

“பரத கண்ைத்தின் ைைகிழக்கில் பூமத்திேயரடகக்கு யமயல ஆேிரம்

காத தூரத்தில் உள்ளது. பனிப்கபாழிவு மிகுந்த பாகம். அதனால்
இங்குள்ள தாைர சங்கமம் அங்கிருக்காது. பனி என்பது நீரின் திை
ைடிைம். நீராய் உள்ளைடர சலனமுண்டு. ஓட்ைகமன்னும்
பேணமுண்டு - ஆைிோதல், மண்புகுதல், ைிடளைித்தல், தாகம் தீர்த்தல்,
ைண்ணம் யசர்தல், உேிர்களுக்கு உதவுதல் என்கிை கைடமகள்
அதற்குண்டு. அயத நீர் திை ைடிைம் ககாண்டு பனிக்கட்டிோகி
ைிட்ைால் சலனமில்டல - யமற்கண்ை கைடமகள் ஏதும் இல்டல.
இதனாயலயே கைள்ளிப்பனிமடல ஈசனின் ைடு
ீ என்ைானது. ஈசடன
எண்ணும் மனமும் சலனத்திலிருந்து ைிடுபட்டுப் பனியபால்
தூய்டமோனதாய், திைமானதாய் மாறும் என்பது அதன் குைிேீைாகும்.

இந்தப் பனி கடரயும் தன்டம ககாண்ைது தான். ஆேினும் இதன்

கடரவு சூரிேனின் கைப்பத்தால் சில மணி யநரயம நிகழும். அந்தக்
கடரவும்கூை மண்குணம் ககாள்ளாது ைிண்குணம் ககாண்ைதாய்
இருக்கும். அதனால் தான் மடலேிலிருந்து உற்பத்திோகும் மண்
சார்ந்த மற்ை நதிகடளைிை, பனிமடலேிலிருந்து கைப்பத்தால் கடரந்து
ஓடும் கங்டக மற்ை நதிகளிலும் மாறுபட்டும் புனித குணம்
மிகுந்ததாயும் கருதப்படுகிைது. என் கமண்ைலம் உதிர்த்த காைிரிக்கு
மண்தன்டம மிகுதி. சிைச்சிரம் உதிர்க்கும் கங்டகக்கு ைிண்தன்டம
மிகுதி. மண்தன்டம பற்டை ைளர்க்கும்; ைிண்தன்டம அடதக்
குடைக்கும். அயத சமேம் ைிண்தன்டம மிக்க இத்தலத்தில்
உேிர்களுக்கு ஆயுள் அதிகம். இங்கு ைாழ முடிந்த சகலமும் நம்மில்
இருந்து மிக யைறுபட்டிருக்கும். இங்யக புலன்கடள அைக்குைது
சுலபமாய் நிகழும். அதிக அடசவுக்கு இைமில்லாததால் ஸ்திரம் மிக
அதிகம். எனயை மண் சார்ந்த ஞானிேர் ைிண் சார்ந்த இப்பகுதிடே நாடி
தைத்தில் ஆழ்ந்து, உைல் ைிடுபை, அதாைது முக்தி கபை முேல்ைர்.
அவ்ைாறு முேல்யைாடர ரிேிகள் என்யபாம். ரிேிகள் மிகுந்த பாகயம
ரிஷ்ே சருக்கம். இந்தச் சருக்கத்தில்தான் அந்த ஈராேிரம் ஆண்டு
ஆயுள் ைாழும் ைரம் கபற்ை சந்ததிேர் கூட்ைமும் உள்ளது. இைர்கடள
தீர்க்க ைம்சம் என்று அடழப்பர்.”

- அகத்திே கபருமான் ரிஷ்ே மண்ைலச் சருக்கம் பற்ைிச் கசால்லும்

சாக்கில் ஈசன் குைித்தும், பனிமடலச் சிைப்பு, கங்டக காைிரிேின்
தன்டம ஆகிேைற்டையும் கூைிை, அதடனேைிந்த சித்தர்கள்
மகிழ்யைாடு அகத்திேர் கபருமாடன ைணங்கிை, யபாகர், “இப்யபாயத
நான் அங்யக யபாய்ப் பார்க்கியைன். கங்டக நீடர அபியேக நிமித்தம்
ககாண்டு ைர யைண்டிே கைடமயும் எனக்குள்ளது” என்ைார்.

ரிஷ்ே மண்ைலச் சருக்கம். தீர்க்க ைம்சத்தினர் யதாலாடைகள் தரித்த

நிடலேில் மான்கடளத் தங்கள் ைாகனங்களாகக் குதிடரகடளப்யபாலப்
பேன்படுத்துபைர்களாக இருந்தனர். தடலப்பாடகோக குளிரின்
நிமித்தம் முேல்களின் யதாடலயும், கரடிகளின் யதாடலயும்
அணிந்திருந்தனர். மிகுந்த கைண்ணிைத்யதாடும், பூடன ைிழிகளுமாய்
மனிதக் கூட்ைத்தின் இடையே மிக ைித்திோசமாய்த் கதரிந்த
அைர்களின் சிலர் நாய்கயளாடும் மிக இணக்கமாய் இருந்தனர். நாய்கள்
அைர்கடள எங்கும் இழுத்துச் கசல்லும் ைண்ணம் ஒரு சிறு
ைாகனத்டத உருைாக்கி அடத நாய்களின் கழுத்யதாடு கட்டி இழுக்கச்
கசய்து அதில் பேணித்தனர்.

பனிமடலக் காட்டின் இடையே நிலப்பரப்டப உருைாக்கி அங்யக

பேிர்கடள ைிடளைித்து அைற்டைப் பேன்படுத்தி ைாழ்ந்திடும்
கடலேைிவும் அைர்களிைம் மிகுந்து காணப்பட்ைது.

ைிண்மிடச பைந்து ைந்த யபாகர் பிரான் தீர்க்க ைம்சத்தைர் ைாழும்

பகுதிடேப் பலைிதக் குைிப்புகளால் அைிந்து அங்யக அைர்கள் நடுைில்
இைங்கினார். உைம்டப கைன்ை கல்ப யோகிோன அைர் உைல்கூை
குளிர் நிமித்தம் நடுங்கிைவும், உைல் கைப்பத்டதக் கூட்டிக்ககாள்ளும்
யோக முத்திடர ஒன்டைச் கசய்தயதாடு பன்னிரண்டு
பிராணாோமத்டத நிறுத்தி நிதானமாய்ச் கசய்து உைம்டபத் தளராது
பார்த்துக்ககாண்ையதாடு, சில எளிே ஆசனப் பேிற்சிகடளயும் கசய்து
முடித்தார்.

திரும்பிே பக்ககமல்லாம் கைண்பனிப்கபாழிவு. கண்டுகண்ைாய்

திண்டுதிண்ைாய் பனி மூட்டைகள்..! ககாக்கின் இனம் சார்ந்த ஒரு
பைடைக் கூட்ைம் ஆங்காங்யக ஒடுங்கி அமர்ந்திருந்தது. எந்த ைடக
மரம் என்யை கதரிோத மரக் கூட்ைம் இடலகளின்ைிக் கூடுகளாய் பனி
அடைகளுக்கு இைமளித்து ைிட்ைதில் அடையும் பல ைடிைங்களில்
கதாங்கிக் ககாண்டிருந்தன.

மூச்சானது ைிடுபடும்யபாகதல்லாம் பனித்துகள்கள் கபாடிந்து பரைி

அப்பரப்பின் குளிர்டமடே உணர்த்தின. இடமகடளக் கைந்து
கண்களிரண்டும்கூைக் குளிடர உணர்ந்து ஒரு புதிே உணர்டை மூடள
உணர்ந்தது.
யபாகர் பிரான் குளிருக்குப் புதிேைரல்லர்... ஆேினும் இப்பரப்பின்
குளிரும், கைண்ணிைச் சூழலும் அதன் யமல் சூரிே ஒளிபட்டுத்
தகதகக்கும்யபாது உருைாகும் கைளிச்சமும் குளிர்ைிழிகளில் கூச்சம்
பூசிேது. யபாகர் பிரான் நைக்கத் கதாைங்கினார். ஆங்காங்யக சில
தைசிகள் யகாைணம் மட்டுயம கட்டிே நிடலேில் சின்னஞ்சிறு
புற்றுயபால் தீக்குன்றுகடள உருைாக்கி கநளியும் தீ நாக்கின் யமல்
டககடளக் காட்டி, குளிர்காய்ந்தபடி இருந்தனர். அைர்களின் சிரம்
யமலான யகச யகாபுரம்கூை கைளுத்து அைர்கள் முதுடமக்குக் கட்டிேம்
கூைிற்று. இணக்கமாய் சிரிக்கமட்டும் கசய்தனர்.

அைர்களில் ஒருைரிைம் தீர்க்க ைம்சத்தைரின் இருப்பிைத்டத

அைிந்துககாண்டு அைர்கடள யநாக்கி நைக்கலானார். சமதள
நிலப்பரப்பும் உடைந்தும் உடைோத நீர்ப்பரப்பும், நீலைண்ண
மலர்ப்பரப்பும் கண்களில் பட்ை நிடலேில் அைர்களின் குடில்கள்
கண்ணில் பட்ைன. சில ைடுகளில்
ீ புடகயோட்ைம் காணப்பட்ைது.
புசுபுசுத்த நாய்க்கூட்ைம் அருகிலிருந்த கநட்டை மரத் தண்டுகளில்
கட்ைப்பட்டிருந்தன. சிரம்யமல் முடளத்த ைடளககாம்பு மடல
எருடமகடள சிலர் கட்டிேிருந்தனர். அைற்ைின் கறுத்த முதுகின் யமல்
பனித்துகள்கள் தூைினாற்யபால் கிைந்தன.

ஒரு முதுகிழைி கூன் ைிழுந்த நிடலேில், அந்த எருடமக்குப்

பசும்பேிர்க் கட்டைப் யபாட்டு அடதச் சாப்பிைத் தூண்டினாள். யபாகர்
ைரவும் நின்று ஏைிட்ைாள். யபாகர் புன்னடகத்தார் - அைள் பதிலுக்கு
ைணங்கினாள். ைாருங்கள் என்று அடழத்து, அைிந்தபடி கிைந்த
அக்னிக்குழி அருயக உள்ள நாற்காலி யபான்ை ஆசனத்தில் அமரச்
கசய்து, அருயக தானும் அமர்ந்தைளாய் யபசலானாள்.

“தாங்கள்..?”

“யபாகன் என்பர் என்டன...”

“ைசிப்பிைம்..?”

“பரத கண்ைத்துப் கபாதினி...”

“கண்ைம் ைிட்டுக் கண்ைம் ைந்த ரிேியோ?”

“இல்டலேம்மா... நாகனாரு சித்தன்.”

“என்ன யைற்றுடம?”

“பிைப்டப கைல்லுதல் முனிக்கும் ரிேிக்கும் யநாக்கு; தன்டன

கைல்ைது சித்த யநாக்கு...”

“புதிே ைிளக்கம்... தாங்கள் கைன்று ைிட்டீர்களா?”

“யதாற்கைில்டலேம்மா...”

“என்ன ஒரு பதில்! ஆனால் நாகனாரு பாைி...”

“எதனால் இந்த ைிசாரம்?”

“அறுநூறு ைருைங்களாகிைிட்ைது எனக்கு. ஆைடி உேரத்தில் இருந்த

நான் மூன்ைடிக்குச் சுருங்கிைிட்யைன். இன்னமும் ஆேிரத்து நானூறு
ைருைங்கள் ைாழ்ந்து முடிைதற்குள் எறும்புயபால் சுருங்கிப்யபாயையனா
என்னயைா?”

அந்தக் கூன் ைிழுந்த கபண்மணிேின் யபச்சு யபாகருக்குள் ஒரு புதிே

ைிழிப்டப மட்டுமல்ல, ஆட்டிற்கும் ைாடல அளந்து டைத்த அந்தப்
பரம்கபாருளின் சிருஷ்டிச் சிைப்டப ஒரு முடை எண்ணிப்பார்க்கச்
கசய்தது.

“அனுபைித்து உைம்டப ஸ்திரப்படுத்தி ைாழத் கதரிேைில்டலோ,

முடிேைில்டலோ?”

“இரண்டும்தான்... என்டனப்யபால் நூறுயபருக்கு யமல் இருக்கியைாம்.

தீேில் குதித்தாலும் உைல்தான் புண்ணாகிைது; உேிர் யபாக மறுக்கிைது!
ைிேம்கூை உைம்டபப் படுத்துகிைது; உேிடர ைிடுைிக்க மறுக்கிைது.
என்ன கசய்ைது, என் முன்யனார் கபற்றுைிட்ை ைரசித்தி அப்படி?”
“சாடைக் கண்டு அஞ்சுயைார் நடுைில் சாகாத தங்கள் ைாழ்வு
யமலானதில்டலோ?”

“யமலானதா... எங்கள் ைாழ்ைா?”

“தைைாக ஏதாைது யபசிைிட்யைனா?”

“யமலானது என்ைீயர... அடத எண்ணியே அவ்ைாறு கூைியனன். நாங்கள்

எல்யலாருயம மன இருளில் கிைப்பைர்கள் என்பது உங்களுக்குத்
கதரிோது. எதற்கு ைாழ்கியைாம் என்பதும் கதரிே ைில்டல. ஏயதா யபச
முடிகிைது என்னால்... இதுவும் எவ்ைளவு காலத்திற்யகா...? உள்யள என்
முப்பாட்ைனார் ஒருைர் உள்ளார். அைர் ஆேிரமாைது ஆண்டைத்
கதாைப்யபாகிைார்... மிகயை பாைம் அைர்... அைரால் சரிோகப்
யபசமுடிேைில்டல. திரை ஆகாரம்தான் எடுத்துக் ககாள்கிைார். ஒரு
பச்சிடலச் சாற்டைக் குடித்தால் மூன்று மாதம் தூங்கலாம். அடதக்
குடித்துைிட்டு ஒரு மரப் கபட்டிக்குள் புழுடைப்யபால் சுருண்டு
கிைப்யபார் இங்யக பலர்.’’

“எல்லாயம ைியநாதமாக உள்ளயத?”

“ஆம்... ைியநாதம்தான்... தீர்க்க ைம்சம் என்கிை எங்கள் ைம்சயம

ைியநாதம்தான்! ைாழ்கைன்பது ஒரு நூைாண்டுதான் இருக்க யைண்டும்.
அதற்கு யமல் ைாழத்யதடைேில்டல என்பயத இந்த உைலும் உலகமும்
உணர்த்தும் பாைங்கள்.

அைிைில்லாமல் என் முன்யனார் ஒருைர் கபற்ைைரத்தால் நாங்கள்

பாைாய்ப் படுகியைாம்...”

“அைர் இருக்கிைாரா?”

“ஏன் இல்லாமல்...? ஆனால் கண் கதரிோது - காதும் யகட்காது. ஓரடி

உேரயம உள்ள அைடர அக்னிப்யபடழக்குள் டைத்துப் பாதுகாத்து
ைருகியைாம். அைர் இதேத்துடிப்பு அைங்கும் நாடள ஆைலாக
எதிர்பார்த்துக் ககாண்டிருக்கியைாம். அடத டைத்து எங்கள் கணக்டக
முடிவு கசய்துககாண்டு தைத்தில் ஈடுபட்டு இடைேருளுக்குப்
பாத்திரமாகி இந்தக் ககாடிே கநடிே ஆயுளிைமிருந்து ைிடுபை
ைிரும்புகியைாம்...”

-அந்தக் கூன் ைிழுந்த கபண்மணிேின் யபச்சு யபாகருக்குள் ஒரு புதிே

ைிழிப்டப மட்டுமல்ல, ஆட்டிற்கும் ைாடல அளந்து டைத்த அந்தப்
பரம்கபாருளின் சிருஷ்டிச் சிைப்டப ஒரு முடை எண்ணிப்பார்க்கச்
கசய்தது.

இன்று அந்த இயனாைா பின் கதாைர்ந்தடத, காருக்குள் இருந்த

ஆசிரிேர் கஜேராமயனா, எழுத்தாளர் அரைிந்தயனா உணரைில்டல.
பின் கதாைர்ந்த காருக்குள் பானுவும் யஜாதிைர் நந்தாவும் இருந்தனர்.

நந்தாைின் முகத்தில் கசங்கல்! பானு அழுது முடித்தைள்

யபாலிருந்தாள். கன்னத்தில் அடைபட்ைது யபால் தழும்பு.

காடர நந்தாைின் நம்பிக்டகக்குரிே டிடரைர் ஒருைன்தான்

ஓட்டிக்ககாண்டிருந்தான். அப்யபாது நந்தாைின் யபானில் அடழப்கபாலி
லதா மங்யகஷ்கர் குரலில் சத்ேம் சிைம் சுந்தரம் என்கிை படழே
இந்திப் பாைல் அைர் ஒரு ராஜ்கபூர் ரசிகர் என்படத உணர்த்திை,
பாதிேில் அது துண்ைாகி மறுபுைத்தில் கயணச பாண்டிேின் குரல்.

“யஜாசிேர்ஜி...”

“என்னா கயணஸ் பாண்டி?”

“ஐோ யபசணும்கைாரு...”

“ககாடு... ககாடு...” - டகமாற்ைம் நிகழ்ந்து முடிந்திை,

“என்னாச்சுங்க யஜாசிேயர - எல்லாம் நல்லபடி முடிஞ்சுச்சா?”

“இல்யலஜி... நான்தான் கசான்யனயன? உங்களுக்கு உங்க யபட்டிதான்

சத்ரு. நான் ைரதுக்குள்ள கபட்டிே தூக்கிக் ககாடுத்துடுச்சு.”
“டமகாட்... பானுடையும் அனுப்பிேிருந்யதயன.”

“அதுவும் யலட்ைா யபாேிடிச்சு. யகட்ைா ட்ராஃபிக்ஜாம்ல

மாட்டிக்கிட்யைங்குது. உட்யைன் ஒரு அடை. யைை என்னா நான் கசய்ே
முடியும்..?”

“அது எப்படி ஜி? பாரதியும் அந்த எழுத்தாளர் டபேனும் எடுத்துகிட்டு

அைங்க பங்களாவுக்குப் யபாேிட்ைாங்களா?”

“டந சாப்...” என்ை நந்தா யைடலக்காரத் தாத்தா ைந்து கபற்றுச்

கசன்ைடத பானு கசான்னடதப் யபாலயை கசால்லி முடிக்கவும்,
ராஜாமயகந்திரன் எம்.பி-ேிைம் ஒரு அைர்ைான கமௌனம்.

“ஜீ... ஆர் யூ ஹிேரிங் டம ைாய்ஸ்?”

“கேஸ்... கேஸ்... டகக்கு எட்னது இப்படி ைாய்க்கு

எட்ைாமப்யபாச்யசன்னுதான் எனக்கு கராம்ப ைருத்தமா இருக்கு ஜி...’’

“யைான்ட் ஒர்ரி... எல்லாம் இந்த ஆறுபியளனட்ஸ் ஒரு ைட்டுக்குள்ள

ீ
ைர்ை எஃகபக்ட்! பாருங்யகா மடழ ஸ்ைார்ட் ஆேிடிச்சு. தமிழ்நாட்ல
கைள்ளம் நிச்சேம்! ஒண்ணுயம இல்லாதகதல்லாம் டிமாண்டுக்கு
ஆளாகும். நான் கைங்காேத்டதச் கசால்யைன்... உரிச்சா அதுல
எதுவுயம இல்டலேில்டலோ?

ஆனா அது கியலா டூ ஹண்ட்ரட்! அரிசி, பருப்பு, எண்கணய், சக்கடர,

கைல்லம்னு எல்லாம் பியலா டூ ஹண்ட்ரட்! இது டூ ஹண்ட்ரட். நான்
யபான மாசயம கசான்யனன். நம்ப பார்லிகமன்ட் ககஸ்ட் ஹவுஸ்ல
நீங்க யபாண்ைா ஆர்ைர் பண்ணப்ப அதுல இருந்த கைங்காேத்டதக்
காட்டிச் கசான்யனன், ஞாபகம் ைருதா?”

“நல்லா ஞாபகம் ைருது ஜி... நீங்க கசான்ன எல்லாயம அப்படியே

நைக்குது. அகதல்லாம் நைக்குது - ஆனா, இது டகே ைிட்டுப்
யபாேிடிச்யச?”
“யபாகயல... யபாகவும் ைிைமாட்யைன்! அந்த எழுத்தாளன்
எல்லாத்டதயும் தன் கசல்யபான்ல யபாட்யைா எடுத்து ஃடபல்
பண்ணிட்ைான்னு பானு கசான்னா. அைங்க இப்ப ைட்டுக்குப்
ீ
யபாய்க்கிட்டிருக்காங்யகா. நாங்க ஃபாயலா பண்ணிக்கிட்டிருக்யகாம்.
நான் ைிைமாட்யைன். அந்த கசல்யபாடன நாங்க எப்படிோைது அைன்
கிட்ை இருந்து ைாங்கி, அந்த ஃடபடல என் யபானுக்கு ைவுன் யலாடு
பண்ணிடுயைன்.”

“யநா... இந்த ைவுன்யலாகைல்லாம் தடலே சுத்தி மூக்டகத் கதாைை

யைடல. அந்த ஃடபல் நம்ப கிட்ை மட்டும்தான் இருக்கணும். அப்புைம்
அைன் அடதப் படிச்சுப் பார்த்துட்டு எதாைது கசய்ைான். அந்த எடிட்ைர்
யைை ஒரு ைிைகாரம் பிடிச்ச ஆளு. காந்திக்குப் யபரன்கை மாதிரி
எடதோைது எழுதி எங்கடள கைன்ேன் பண்ணிக்கிட்யை இருப்பான்.
அதுக்குத் தகுந்த மாதிரி எடதோைது கசய்யுங்க...”

“பிளான் பண்யைாம் ஜி. நீங்க டதரிேமா இருங்க. நான் பாத்துக்கயைன்.”

“நல்ல பதிடலச் கசால்லுங்க. ஜாக்ரடதோ பிளான் பண்ணுங்க!”

- ராஜா மயகந்திரன் கசால்லி முடிக்க, கார் அண்ணாசாடலேிலுள்ள

பத்திரிடக அலுைலக ைாேிடல எட்டிை சரிோக இருந்தது. காரில்
இருந்து கஜேராமன் இைங்கி உள் கசல்ைது கதரிந்தது. காரிைம்
திரும்பவும் ஓட்ைம்.

காரில் இப்யபாது அரைிந்தன் மட்டும்தான். அைன் ைட்டுக்குள்

ீ
மாறுயைைத்தில் புகுந்து அைடன அடித்துப் யபாட்டுைிட்டுக்கூை
யபாடனத் திருைலாம்!

இந்த ைவுன்யலாகைல்லாம் தடலே சுத்தி மூக்டகத் கதாைை யைடல.

அந்த ஃடபல் நம்ப கிட்ை மட்டும்தான் இருக்கணும். அப்புைம் அைன்
அடதப் படிச்சுப் பார்த்துட்டு எதாைது கசய்ைான். அந்த எடிட்ைர் யைை
ஒரு ைிைகாரம் பிடிச்ச ஆளு.

நந்தா யோசித்தபடியே காடரப் பின் கதாைர்ந்தார்.

பிரம்மாண்ைம் ஜமீ ன். ைாட்ச்யமன் தாத்தா கபட்டியோடு ைந்த கார்

உள்புகுந்து நின்ைது. ஒரு ோமிோனா பந்தலுக்குக் கீ யழ நாற்காலிேில்
அமர்ந்திருந்த சாந்தப்ரகாேும் சாருபாலாவும் நிமிர்ந்தனர். தாத்தா
கபட்டிடே டிக்கிடேத் திைந்து சற்று சிரமத்துைன் தூக்கி ைந்து
அைர்கள் முன் டைத்தார்.

கபட்டிடே யநரில் பார்க்கவும் ஒரு கபரும் பரைசம் இருைரிைமும்.

“கராம்ப யதங்க்ஸ் கபரிேையர! உங்கள கராம்பயை

கஷ்ைப்படுத்திட்யைாம். கைரி ைாரி...” என்ைான் சாந்தப்ரகாஷ்.
“கபரிே ைார்த்டதகேல்லாம் எதுக்குங்க. ைாங்க சமாதிக்குப்
யபாயைாம்.”

“ைிடுங்க, நான் தூக்கிட்டு ையரன்.”

“அதுவும் சரிதான். இதுவும் சாமி சப்பரமும் ஒண்ணு. தூக்குங்க.

ோகரல்லாம் தூக்கைாங்கயளா அைங்களுக்கு நல்லயத நைக்கும்!”

- ைாட்ச்யமன் தாத்தா டக மாற்ைிைிை யபன்ட் ேர்ட் அணிந்து யமயல

யகாட்டும் தரித்திருந்த நிடலேில் சாந்தப்ரகாஷ் அடதச்
சுமந்துககாண்டு ைாட்ச்யமன் தாத்தாவுைன் நைந்தான். சற்றுத்
தடுமாற்ைமுைன் புைடைோல் ைாடே மூடிக்ககாண்டு சாருபாலாவும்
பின் கதாைர்ந்தாள். மசக்டக அைடள ைிடுைதாேில்டல.

ைழிேில் அந்த உேர்ந்த மரங்கள் - அது உருட்டும் அதன் நிழலில்

அைர்கள் நைந்து கசல்ைடத மரத்தின் யமலிருந்து ஒரு கிளிகோன்று
பார்த்தபடி இருந்தது.

“ஆமா... அந்தப் கபாண்ணு ஒண்ணும் தரமாட்யைன்னு அைகமல்லாம்

பிடிக்கடலயே?” - நைந்தபடியே யகட்ைான் சாந்தப்ரகாஷ்.

“யசச்யச... யபான நிமிேம் தூக்கிக் ககாடுத்துடுச்சு. தங்கமான

கபாண்ணு...”

“ஆமாம் அந்த ைாள்?” - சாருபாலாதான் யகட்ைாள். தாத்தாைிைம்

உையன தடுமாற்ைம்.

``அையை... அடதக் யகட்க மைந்துட்யையன...”

“என்ன கபரிேையர நீங்க... அது எங்க குல கதய்ைத்யதாை ைாள்...” -

சடைத்தாள் சாரு.

“ஒண்ணும் பிரச்டன இல்டலம்மா. திரும்பிப் யபாய்க் யகட்ைா அந்தப்

கபாண்ணுககாடுத்துைப் யபாகுது.”
நான் கசால்யைன். இது எங்க குடும்பச் கசாத்து. கதரிோம நீங்க
தூக்கிட்டுப் யபாய் ஆன்டிக்ஸ்னு ைிக்கவும் கசய்துட்டீங்க. கடைசில
அந்த பாரதிப் கபாண்ணு ைட்டுக்குப்
ீ யபாய் ஒரு பிளாங்க் கசக்டகக்
ககாடுத்துட்டு எடுத்துக்கிட்டு ைந்துட்யைாம்.

“சரி, இனி நாங்க என்ன கசய்ேணும்?”

“முதல்ல கபட்டிே ஐோயைாை சமாதில கைச்சு கற்பூரம் ஏத்திக்

கும்புடுயைாம். இந்த பங்களாடைப் படழேபடியே கட்டி அப்படியே
கைச்சுக்கைத மனசுல நிடனச்சுக்கிட்டுக் கும்புடுங்க.

அம்மாவுக்குக் குழந்டத பிைக்கை ைடர இங்க இருந்து யபாகாதீங்க.

இங்க இருக்கைதுதான் ைேித்துப் பிள்டளக்குப் கபரிே பாதுகாப்பு...”
- தாத்தா தன் மனதில் பட்ைடதகேல்லாம் கசால்லிக்ககாண்யை
ைந்தயபாது ஒரு ஆட்யைா ைந்து நிற்கும் சப்தம் யகட்ைது. திரும்பிப்
பார்க்கவும் படழே புத்தகக் கடை துரிோனந்தமும் அைன் மகன்
குமயரசனும் இைங்கி ைந்து ககாண்டிருந்தனர்.

“நாம யபான் பண்ணவும் ைந்துட்ைாங்க பாருங்க...” என்ைார் தாத்தா.

ஒட்டுகமாத்தமாய் எல்யலாரும் சமாதிடே அடைேவும் கபட்டி கீ ழ்
இைங்கிேது.

சாந்தப்ரகாேிற்கு அதற்குள்ளாகயை ைிேர்த்து ைிறுைிறுத்துைிட்ைது.

துரிோனந்தமும் குமயரசனும் கபட்டிடேப் பார்க்கவும் சற்று
ைிடைத்தனர்.

அதுைடர கபய்தபடி இருந்த மடழ நின்று ஓர் ஏகாந்தச் சூழ்நிடல.

இன்னும் சற்று யநரத்தில் முழுைதுமாய் இருட்டிைிைக்கூடும்.

“என்ன பாக்கைீங்க?”- தாத்தா ஆரம்பித்தார்.

“எதுக்கு கபருசு அைசரமா புைப்பட்டு ைரச் கசான்யன, இந்தப் கபட்டி

திரும்பைந்துடிச்சா?”

- இரு யகள்ைிகடள ஒருயசரக் யகட்ைான் துரிோனந்தம்.

“நான் கசால்யைன். இது எங்க குடும்பச் கசாத்து. கதரிோம நீங்க

தூக்கிட்டுப் யபாய் ஆன்டிக்ஸ்னு ைிக்கவும் கசய்துட்டீங்க. கடைசில
அந்த பாரதிப் கபாண்ணு ைட்டுக்குப்
ீ யபாய் ஒரு பிளாங்க் கசக்டகக்
ககாடுத்துட்டு எடுத்துக்கிட்டு ைந்துட்யைாம். இது திரும்ப ைந்த
மாதிரியே நீங்க யபத்து எடுத்துக்கிட்டுப் யபான ஜன்னல், ைாசல் கதவு,
நிடலக்கால் எல்லாம் எங்களுக்குத் திரும்பி ைரணும்.”

- சாந்தப்ரகாஷ் கசால்லும்யபாயத கபரிேைர் பூடஜடேத்

கதாைங்கிைிட்ைார். கபட்டியமல் பூமாடலயபாட்டு சந்தனம் கதளித்து
அடதயும் ஒரு சாமி யபாலயை பாைித்து அைர் பூடஜகசய்திை, அடதப்
பார்த்தபடியே “அது எப்படிங்க முடியும். எல்லாம் யசட்டு குயைான்லல்ல
இருக்கு..?” என்று யகட்ைான் குமயரசன்.

“யபாய்க் ககாண்டு ைாங்க...”

“ஏலம் எடுத்திருக்யகாங்க...”

“கதரியும். நீங்க ஏலத்துல எடுத்த பணத்யதாடு கூடுதலா நீங்க

யகட்ைடதத் தயராம்.”

“அப்ப இந்த பங்களா?”

“ஐ யஹவ் டு ககட் யபக்... புரிேலிோ - நான் திரும்ப ைாங்கிைப்

யபாயைன்.”

“ஏங்க?”

“யைான்ட் ஆஸ்க் ககாஸ்டீன்ஸ். டூ ைாட் ஐ யச...”

“எல்லாயம ைியநாதமா இருக்குதுங்க. அதுலயும் இந்தப் கபட்டி

என்டன ஒரு பாடுபடுத்திடிச்சு. ஆஹா... இடதத் திைந்துட்ை மாதிரி
கதரியுயத?”

“ஆமா... இதுக்குள்ளதான் எங்க முன்யனார் கும்புட்ை சாமி இருக்கு...”

“அப்படிங்களா... ஆனா ஒண்ணுங்க! இது ைந்துட்டுப்யபானதுல இருந்து

எல்லாயம நல்லதாதான் நைக்குது. அந்த மரத்டத எல்லாம் எப்படி
நல்ல ைிடலக்கு ைிக்கப்யபாயைாயமான்னு நிடனச்யசன். இப்ப நீங்கயள
ைாங்கிக்கயைன்னுட்டீங்க. என் கபண்ைாட்டியும் முழுைாம இருக்கா.
குடிடச மாற்று ைாரிேத்து ஊடு ஒண்ணுக்கு மனு யபாட்டு
கைச்சிருந்யதாம். ஒரு ஊடும் ஓயக ஆகிேிருக்குது. தபால்ல தகைல்
ைந்திருக்கு.”

- குமயரசன் கபாங்கிப் பரைசமானான்.

தாத்தாயைா பூடஜேில் மும்முரமாய் மணிடே அடிக்கத்
கதாைங்கிேிருந்தார். எல்யலார் கைனமும் சமாதி யமலும் முன் உள்ள
கபட்டி யமலும் குைிந்திை, அைரும் கற்பூர ஆரத்தி காட்டிை, தளர்ந்த
உைல்நிடலயோடு சாருபாலா கண்கள் கலங்கக் கன்னத்தில்
யபாட்டுக்ககாண்டு ைணங்க, சாந்தப்ரகாேும் ைணங்கிை,
துரிோனந்தமும் குமயரசனும்கூை ைணங்கினர்.

அப்யபாது சமாதிேின் பின்புைத்தில் இருந்து அந்தச் சர்ப்பமும் நிமிர்ந்து

எழுந்தது.

எல்யலாரிைமும் கபரும் ைிடைப்பு.

‘`சாமி, ைந்துட்டிங்களா?”

- ைாட்ச்யமன் தாத்தா எரிகிை கற்பூரத்தட்டைக் கீ யழ டைத்துைிட்டு,

கன்னத்தில் யபாட்டுக் ககாண்ைார். அப்படியே ‘`கைளியே யபானது
யபான மாதிரியே திரும்பி ைந்துடிச்சிங்கய்ோ, இந்த பங்களாவும்
திரும்பப் யபாவுதுய்ோ. எல்லாம் திரும்பி நல்லயத நைக்க ஆசீர்ைாதம்
பண்ணுங்கய்ோ...” என்று கசால்லிப் புலம்பிை, அந்தக் காட்சிடே,
கதாடலைில், உடைந்த காம்பவுண்ட் சுைரின் பின்புைமிருந்து
பார்த்துக்ககாண்டிருந்தார் யோகி திவ்ேப்ரகாஷ்.

- ததாடரும் ….19 Dec 2019

அன்று கூன் ைிழுந்த அந்தக் கிழைி, கமௌனமாய் அமர்ந்திருந்த
யபாகடர சற்றுக் கிளரத் கதாைங்கினாள்.

“என்ன யபாகயர... என்ன யோசடன?”

“யோசடனதான்... யோசடன தான்... அந்த ஆதிப் பரம்கபாருளின்

சிருஷ்டிடே என்டனயும் மீ ைி ைிேக்கத் கதாைங்கி ைிட்யைன்...”

“எங்கடளப் பார்த்தால் ைிேக்கத் யதான்ைாது. பேப்பைத்தான்

யதான்றும்...”

“ஆம்... அச்சம் கதாடலத்த என் மனதுக்குள்ளும் உங்கள் யபச்சு

அச்சத்டத எட்டிப் பார்க்கச் கசய்தது. எனக்குள் இனி அைிே ஏதுமில்டல
என்கைாரு எண்ணம் ஒரு ஓரமாய் இருந்தது. அது நீங்க யைண்டும்
என்யை அகத்திேர் கபருமான் என்டன இங்கு கசன்று ைரப்
பணித்ததாகக் கருதுகியைன்...”

“ஓ... அகத்திேனா?”

“ஒருடமேில் அடழக்கி ைீர்கயள.. அைடர நன்கைிையரா?”

ீ

“நாங்கள் தீர்க்க ைம்சகமனில், முத்ர ைம்சத்தைர்கள் என்பாரும்

இம்மண்ணில் உண்டு. அவ்ைம்சாைளிப் கபண்டண மணந்து எங்களுக்கு
மாப்பிள்டள ோகிப் யபானைர் அைர்!”

“யலாபமுத்ரா யதைிடேக் கூறுகிைீயரா?”

“ஆம் அையளதான்... இேற்டகோய் இைந்தும் முக்திடே அடைோமல்

அடலந்து திரிந்த அைரின் முன்யனார்களுக்கு ஈமக் கைன் கசய்யும்
ஒரு கைடம அைருக்கு இருந்தது. ஈமக்கைடன ஒரு சன்ோசிோக
இருந்து கசய்ேக் கூைாது; ஒரு ஆணும் கபண்ணும் இடணந்து
குடும்பத்தைனாக கசய்தாயல அது முழுடம கபற்ைிடும். எனயைதான்
அகத்திேர் சன்ோசம் ைிடுத்து கிரஹஸ்தனாக அதாைது
குடும்பத்தைனாக மாைினார். பல ரிேிகளும் முனிகளும்
கிரஹஸ்தாஸ்ரமர்கயள... தன் உைடலத் தந்த கபற்யைார் கைடன
அடைக்காமல் ஒருைர் தன் உைலிைம் இருந்து ைிடுபை முடிோது
என்பது தாயன தர்மம்?”

“ஆம்... சித்தைழி கசல்லும் நாங்களும் அதன் கபாருட்டும் ஒரு

சித்தைம்சாைளி உலகில் கதாைர்ந்து ைாழ யைண்டும் என்று கருதியும்
கிரஹஸ்தர் களாகத்தான் உள்யளாம்.”

“ைம்சாைளிகள் கதாைரலாம்... ஒரு பிைப்புக்கு ஏழு பிைப்கபடுத்துக்கூை

ைாழ்ந்து ைிைலாம். ஆனால், ஒரு பிைப்யப ஏழு பிைப்பின் ஆயுயளாடு
இருப்பது கபரும் ககாடுடம!
திரும்பத் திரும்ப ஒயர காட்சி, ஒயர ைடக உணவு, அயத காற்று, அயத
மடல, அயத ைானம், அயத மனிதர்கள்... மனது மரத்துப் யபாய்ைிட்ைது!”
அந்த முதுகிழைி சலித்த சடைப்பில் எச்சில் கதைித்தது.

“நன்ைாகப் புரிகிைது. முதுடம என்கிை ஒன்றும் இல்லாமற் யபானால்

இன்னமும் யமாசமாக இருக்கும். ஒரு தந்டத என்பைன் தன் மகள் பின்
கபேர்த்தி, கபேர்த்திேின் கபேர்த்தி என்று இைர்கடள எல்லாமும்
மணந்து ைாழும் நிடல யதான்ைி உைவுக் குழப்பம் ஏற்பட்டு ைம்சம்,
ைழி, ைர்க்கம், யகாத்ரம், மூலம் என்கிை ஒழுங்கு உடைந்து இந்த
உலகில் உட்காரக்கூை இைம் இருக்காது. எங்கு பார்த்தாலும் மனிதயன
இருப்பான்! இருப்பயதாடு மட்டுமா? இைன் தன் ஆைாம் அைிைால் பிை
உேிரினங்கடளயும் தன் பசிக்காக அழித்துைிட்டிருப்பான்... அப்படி ஒரு
உலடகக் கற்படனகூைச் கசய்துபார்க்க முடிேைில்டல என்னால்...”

“சரிோகச் கசான்ன ீர்கள்... எங்கடள எல்லாம் பார்த்தாைது மனிதர்கள்

மரணத்டத ைரயைற்றுப் பழக யைண்டும். மரணம்தான் உண்டமோன
ைிடுதடல. ைாழ்க்டக, சந்யதகயம இல்லாமல் சிடை!”
“நல்லது தாயே... நான் இங்கு யமலும் மூப்படைந்த மனிதர்கடள
உங்கள் மூலமாகயை கண்டு கதளிந்து, இந்த பிராந்திேம் ைிட்டு நீங்க
ைிரும்புகியைன்...”

“அதுசரி... எப்படி இவ்ைளவு தூரம் ைந்தீர்கள்? உங்கள் புரைிகள் எங்யக?

ைரும் ைழிேில் பனிக்குளிர் தாளாது இைந்து ைிட்ைனைா?”

“இல்டல தாயே... எனக்கு இன்கனாரு உேிரின் துடணயோ, உதைியோ

எப்யபாதும் யதடைேில்டல! எனக்கு மட்டுமல்ல, என் யபான்ை சித்தன்
எைனுயம மானுைர்கள் உதைிடேயோ, இல்டல பிை உேிர்கள்
உதைிடேயோ கபரிதும் நாைமாட்ைார்கள்.

நான் என் கபாருட்யை இடதக் கூறுகியைன். ஒரு கபாதுநலம்

யைண்டுகமனில் அதில் சிலர் உதைிடேக் யகட்பதில் பிடழ இல்டல.
இப்யபாதுகூை ஒரு கபரும் முேற்சிேில் ஈடுபட்டுள்யளன். அதில் என்
சீைர்களும், சில கருமார்களும் எனக்குப் கபரிதும் உதைிோக உள்ளனர்.
அப்படிேிருக்க நான் எப்படி இவ்ைளவு தூரம் பேணித்து ைந்யதன்
என்ைால் அது என் அஷ்ைமா சித்திோலும், யமக மணிக் குளிடக
என்னும் ஒரு மூலிடகப் கபாருளாலுயம...”

“அஷ்ைமா சித்தி... அஷ்ைமா சித்தி..! யகள்ைிப்பட்டிருக்கியைன் அணிமா,

மகிமா, இலகிமா, கரிமா, ைசிேம், பிராகாமிேம் ஈசத்ைம் ஆகிே
ஆற்ைல்கள்தாயன?”

“ஆம்... பிராப்தி என்கிை ஒன்டை ைிட்டு ைிட்டீர்கயள?”

“நான் இவ்ைளவு ஞாபகம் டைத்திருப்பயத கபரிதில்டலோ?”

“கபரிதுதான்... பாராட்டுகியைன்... நான் பிைடரக் காணச் கசல்லலாமா?”

“ைாருங்கள் யபாகலாம்... நீங்கள் இம்மட்டில் எனக்ககாரு உதைி கசய்ே

யைண்டும். ஒரு நாய்ச்சறுக்குப் பலடகேில் அமர்ந்யத நான் ைர
இேலும். நீங்களும் அதுயபால் ைருைர்களா?”
ீ
“அைசிேமில்டல. ஒரு நாய்க்கு நான் கைன்பை ைிரும்பைில்டல. ஒரு
கருமத்தால் அதுயை இப்பிைப்கபடுத்துள்ளது. அத்திைமா பங்கு
யபாடுைது?”

“எனில் நாங்கள் அதனிைம் பங்கு யபாட்டுக் ககாள்கியைாமா?”

“அதில் என்ன சந்யதகம், சார்ந்து ைாழ்ந்திடும் ைாழ்யை கர்ம

ைாழ்வுதாயன..? ஒருைர் கர்மத்டத ஒருைர் கபற்று ஒரு ைட்ைச்
சுழற்சிோக அது நிகழ்ந்துககாண்யை அல்லைா கசல்லும்?”

“அதில் தையைதும் உள்ளதா?”

“உலகில், உண்டமேில் தைகைன்றும் சரிகேன்றும் ஒன்று இல்டல

தாயே! ஆனால் மாடேக்குள் அது மிக உண்டு. அது இருந்தாயல
உலகமும் இேங்க முடியும்...”

“இடதத்தான் புரிோத சித்தன் யபச்சு என்கிைார்களா?”

“புரிேைில்டல என்ைால் அப்படிச் கசால்பைர் கர்மைாழ்வு ைசம் மிக

ஆழமாகச் சிக்கிக்ககாண்டிருக்கிைார் என்று கபாருள்...”

-யபாகர் சற்று நடகச்சுடைோகச் கசால்லி ைிட்டு “உங்கடள நான்

தூக்கிக்ககாள்கியைன், நீங்கள் ைழிகாட்டுங்கள்... குைிப்பாக மிக ைேதான
அந்த மனிதடர நான் காண யைண்டும் - என்ைடரேில் அைர் ஒரு
மானுை யதைர்...” என்ைார்.

“யதைர்கள் எங்கடளப்யபால உைல் சுருங்கி டநந்தைர்களாகைா

உள்ளனர்...”

“அமுதத்தால் அைர்கள் உைம்டப கைன்று ைிட்ைனர். நாங்கள்

கல்பங்களால் பூ மண்ைலத்தில் அடத ஓரளவு சாதித்துள்யளாம்.
மற்ைைர்க்கு அடசயும் அடனத்துத் திசுவும் மாற்ைம் கண்யை
தீரயைண்டும்... இது இேற்டக நிேதி.”
“அந்தக் கல்பங்கள் எங்களுக்குப் பேன்பைாதா? எங்களுக்கு அடதத்
தாங்கள் தரக் கூைாதா?”

“இேலாதம்மா... சித்தம் கதளிந்தாயல கல்பம் பேன் தரும்!”

“அதற்கு என்ன கசய்ே யைண்டும்?”

“இப்படிப் யபசுைடத நிறுத்த யைண்டும். கைளியே பார்க்கக் கூைாது -

கண்கடள மூடி உள்யள பார்க்க யைண்டும். சுைாசத்டதக் கணக்கிை
யைண்டும் - எண்ணக் குதிடரகடள இழுத்துக் கட்டி அைக்கி நிறுத்த
யைண்டும் - இதுயபால நிடைே உள்ளதம்மா.”

“அப்படிோனால் எங்களுக்கு ைியமாசனயம இல்டலோ?”

“ஏன் இல்லாமல்? ஒரு மண் புழுைிற்கும் அதற்ககன்று ஒரு ைாழ்டை

அந்தப் பரம்கபாருள் ைழங்கியுள்ளது. நம் ைாழ்டை ைாழ ைிைாதபடி
கசய்படை இரண்டுதான். ஒன்று ஆடச, அடுத்து கதளிைில்லாடம!
கதளியைற்பட்ைால் ஆடச சீராகும். அது சீரானால்யபாதும், எதுவும்
கபரிதில்டல சிைிதுமில்டல என்கிை புரிதல் யதான்ைிைிடும்.”

“நீங்கள் இப்படிச் கசால்ைதால் எனக்ககான்றும் புரிந்து

ைிைப்யபாைதில்டல. என் இைத்தில் நீங்கள் இருந்தால் என்ன
கசய்ைர்கள்?
ீ ைருந்துைர்களா,
ீ இல்டல, மகிழ்ைர்களா?
ீ பதில் கூறுங்கள்...”

“தைம் கசய்யைன்!”

“என்ன, தைம் கசய்ைரா?”

ீ

“ஆம். புலன்கடள ஒடுக்கி தைம் கசய்யைன். தைம் புரிைது என்பது ஒரு

யபார்க்களத்தில் யகாைானுயகாடிப் யபடர கைற்ைி ககாள்ைடதைிைப்
கபரிே கசேல். தைத்தால் உங்கடள முதலில் அைக்கி கைன்ைிடுங்கள்.
அதன் பின் இந்த உைம்கபாரு ைடு
ீ மட்டுயம என்பது கதளிைாகி
மனதால் ஏகாந்தமாய் ைாழத் கதரிந்தைர் ஆகிைிடுைர்கள்...”
ீ
கமாத்தத்தில் கபரும் முடனப்புைன் எல்யலாரும் பாடுபட்ைபடி இருக்க,
கசங்கான் ஆழிமுத்துடைப் பார்த்து யலசாய் டசடக கசய்தபடி எழுந்து
கைளிேில் கசன்ைான்.

“உங்கள் கருத்டத ஏற்கியைன். இனி ஐயோ என ைருந்த மாட்யைன்.

தைம் புரியைன். புலன்கடள அைக்குகியைன். எனக்கு அதன் நிமித்தம்
மந்தியராபயதசம் கசய்ைர்களா?”
ீ

“தாராளமாக...”

“என்ைால், ைாருங்கள், முதலில் காண யைண்டிேைர்கடளக் காணுங்கள்.

பின் எனக்கு மந்தியராபயதசமும் கசய்தி டுங்கள்...” யபாகர் அந்த முது
கிழைிடே ஒரு குழந்டதடேப் யபால் தூக்கிக்ககாண்ைார். அனல்
புலத்டத ைிட்டும் அகன்ைார்!

கன்னிைாடி குடகக்குள் தண்ைபாணித் கதய்ைத்தின் ைடரபைத்டத

டைத்துக்ககாண்டு கமழுகாயல உருைத்டத உருைாக்கிக்
ககாண்டிருந்தார்கள் கருமார்கள் இருைரும்.

கைளியே ஒரு திைந்த பரப்பில் சமதளமான பாடை ஒன்ைில் குழி

ஒன்டை உருைாக்கி உரல்யபால் ைடிைடமத்துக் ககாண்டிருந்தனர்
நாரண பாண்டியும், மருதனும்... மறுபுைத்தில் ஒரு கல் கமாழுைிடேப்
கபாளித்தபடி இருந்தான் அகப்டப முத்து!

சமதளப் பாடைேில் காய்ப்புக்கான தளத்டதச் கசவ்ைக ைடிைில்

உருைாக்கி ைிளிம்பில் ஒரு ைிரல் பருமனுக்கான குழிடை அடமத்து
அதில் நீடர ைிட்ையபாது அந்தச் கசவ்ைகப் பரப்பு நீராழிோல்
அடமக்கப்பட்ை யகாட்டை யபாலானது. அதனுள் காேப்யபாடும்
கசந்தாடுபாடை ககாண்டு உருைாக்கப்பட்ை கலடை பாதுகாப்பாய்
ஊர்ைனைற்ைால் தீண்ை முடிோதபடி இருக்கும்.

மற்கைாரு புைத்தில் காய்ந்த மரத்துண்டுகள், சுள்ளிகள், பல்யைறு

ைடிைில் பாடனகள், கலேங்கள், மூங்கில் ககாண்டு ைடனேப்பட்ை
சிப்பங்கள், தட்டுகள், கூடைகள் என்று பல ைிதப் கபாருள்கள்
அடுக்கப்பட்டு அைற்றுக்கு யமல் ஒரு பந்தல் அடமக்கும் முடனப்பில்
இருந்தான் மல்லி. அைனுக்கு ஒத்தாடச சிைமணி.

இதுயபாக மடலத்தாைரக் ககாடிகள் ககாண்டு உருைாக்கப்பட்ை கேிறு

யபான்ை ைடளசுருள்களுைன், மூங்கில்களும், இரும்புச்சங்கிலிகளும்கூை
அங்கு இருந்தன.

ஒருபுைம் பாோணத்டதத் தூக்குத் தராசில் எடைேிட்டுக் ககாடுக்கும்

சங்கன், அடத ஒன்ைாக்கி மரைாளிகளில் யபாட்டுக் கலக்கும் அஞ்சுகன்
என்று எல்யலாருயம கபரும் முடனப்புைன் இருந்தனர்.

ஒரு கண்ணாடிக் குடுடைேில் பாதரசம் இருந்தது. கைேில் பைவும் அது

கண் கூசுமளவு பள ீரிட்ைது. ரசமும் சரி, கண்ணாடிக் குடுடையும் சரி,
அைர்கள் ைடரேில் அங்கு இருப்பதியலயே அபூர்ைமான கபாருளாகும்.
குைிப்பாக கருமார்களான ஆழிமுத்துவுக்கும் கசங்கானுக்கும்,
கண்ணாடிடே எப்பாடு பட்ைாைது ஒரு உடல அடமத்து உருைாக்கி
ைிடும் எண்ணம் இருந்தபடியேதான் இருந்தது. யபாகர் பிரான் அடத
அைர்களுக்குக் கற்றுத்தர சித்தமாக இருந்தடத எண்ணி அைர்களும்
மகிழ்ைில் இருந்தனர்.

கமாத்தத்தில் கபரும் முடனப்புைன் எல்யலாரும் பாடுபட்ைபடி இருக்க,

கசங்கான் ஆழிமுத்துடைப் பார்த்து யலசாய் டசடக கசய்தபடி எழுந்து
கைளிேில் கசன்ைான். கைளியே கசன்ைைன் மண்ககல்லிடே
எடுத்துக்ககாண்டு குடகக்குப் பின்புைமுள்ள பாடைகள்யமல் ஏைிச்
கசல்லலானான். அைன் யபாைடத கைளியே குழிடே உருைாக்கிேபடி
இருந்த நாரணபாண்டியும், மருதனும் பார்த்தனர். சில கநாடி
ைித்திோசத்தில் ஆழிமுத்து பின் கசன்ைடதயும் பார்த்தனர். டகேில்
மண்ககல்லியோடு கசன்ைாயல அது இேற்டக உபாடதக்குத்தான்
என்பது எல்யலாருக்கும் கதரிந்த ஒரு ைிேேம் தான். ஒயர சமேத்தில்
இருைரும் கசன்ைது மட்டும் மருதடனக் குடைேத் கதாைங்கிேது.

“நாரணா...”

“ஏ மருதா?”

“இந்த ஆழியும் கசங்கானும் எங்க யபாைாங்க?”

“நான் பாக்கடலயே... ஆமாம் எதுக்குக் யகக்கயை?”

“எனக்ககன்னயமா ஐேரைமாயை இருக்கு - இைங்க ஏயதா ரகசிேமா

கசய்ேைாங்க...”

“ரகசிேமாைா?”

“ஆமா... நடு ராத்திரி எழுந்திரிச்சி இரண்டு யபரும் கைளிே யபாய்ப்

யபசிட்டு ைாராங்க. அவ்ைப்பம் கருைிப்கபட்டிடேத் திைந்து திைந்து
பாக்கைாங்க...”

“நான் தூங்கிட்ைதால இடத உணரல...’’

“இப்பகூை ரகசிேமாதான் எங்யகயோ யபாைாங்க. ைா - நாமளும்

யபாய்ப் பாப்பம்.”

“பணிே ைிட்டுட்ைா?”

“இப்ப என்ன... ைந்து கைரைா பாப்யபாம். அை ைான்னா...”

- நாரணபாண்டியும் மருதனும் கருமார்கள் யபான ைழிேில்

பின்கதாைரத் கதாைங்கினர். பாடைகள்யமல் ஏைி ஏைிச் கசல்ைது
நன்ைாகத் கதரிந்ததால் பின்கதாைர்ைது சுலபமாக இருந்தது. ஒரு
யபாக்காய்ப் யபாய், குைிப்பிட்ை இைகமான்ைில் நின்று பார்த்தயபாது
எங்கும் ோடரயும் காணைில்டல.
எங்யக யபானார்கள்?

இருைரும் நாலாபுைமும் பார்த்த சமேத்தில் ஒரு பச்யசாந்தி பாடை

ஒன்ைின் யமல் அதன் நிைத்திற்யகற்ப மாைிேயதாடு முன்னிரண்டு
கால்கடள மட்டும் உேர்த்திக்ககாண்டு, பாேப்யபாைதுயபால் பார்த்தது.
ஏராளமான பிரண்டைச் கசடிகயளாடு நாயுருைியும், கண்ைங்கத்திரியும்
தடழத்திருக்க அதில் ஒரு பச்டசப்பாம்பு மிக உற்றுப்பார்த்தால்
மட்டுயம கண்டுபிடிக்க முடிந்த ைிதத்தில்
கதாங்கிக்ககாண்டிருப்பதுயபால் கதரிந்தது.

அப்படியே ஒரு கபரும் மான் யதாலால் கசய்த டப ஒன்ைில் தங்கக்

கட்டிகள் இருக்க, அடதயும் தருைடதப் பார்க்கவும், இருைரிைமும்
யமலும் திடகப்பு!

அங்கங்யக ைிலங்குகளின் எச்சங்களும் காணப்பட்ைன.

“மருதா, என்னயை மாேமாேிட்ைாங்க. இந்தப் பக்கம்தாயன ைந்தாங்க..?”

“இங்கனதான் எங்யகயோ அைங்க இருக்கணும்” எனும்யபாது கதாம்

கதாம் என்று ஒரு யதால்படை ஒலி யகட்ைது. அடதத் கதாைர்ந்து ‘ஓம்
நைசிைாே’ என்கிை பஞ்சாட்சர ஒலியும் ஒலிக்கத் கதாைங்கவும் சப்தம்
ைந்த திக்டகப் பார்த்தனர். கமல்லிே ஒரு டக மட்டுயம நுடழே
முடிந்த பாடை இடுக்கு ைழியே இருந்துதான் சப்தம்!

முன்பு ஆழிமுத்து நின்று கைனித்த அயத இைம். உள்யள அைன் அந்த

ஜைாமுடி சித்தரிைம் கசங்காடனக் காட்டி ஏயதா யபசிேபடி இருக்க,
கமல்லிே அந்த இடுக்கு ைழியே பால்சாம்பிராணிப் புடகயும் ஆைி
பைப்பதுயபால் கைளிப்பட்டு அைர்கள் இருைர் மனத்டதயும்
கமய்ம்மைக்கச் கசய்தன.

காட்சிேின் உச்சமாய் ஜைாமுடி சித்தர் தன் கழுத்தில் கிைந்த ஒரு

ருத்ராட்ச மாடலடேக் கழற்ைி கசங்கான் கழுத்தில் யபாடுைதும்
கதரிந்தது. அப்படியே ஒரு கபரும் மான் யதாலால் கசய்த டப ஒன்ைில்
தங்கக் கட்டிகள் இருக்க, அடதயும் தருைடதப் பார்க்கவும்,
இருைரிைமும் யமலும் திடகப்பு!

இன்று யோகி திவ்ேப்ரகாஷ் முகத்தில் ஒரு இனம் புரிோத சலனம்.

அைர் முன்ைழிோக ைந்திருக்கைில்டல. பின்புை மதில் சுைடரத்
தாண்டிக் குதித்து சமாதிக்கு ைழிபை ைந்து கசல்லும் பக்தர்களில்
ஒருைடரப் யபாலத்தான் ைந்திருந்தார். எங்யக அைர்களில் ோராைது
தன்டனப் பார்த்துைிடுைார்கயளா என்று ஒரு பேமும் அைரிைம்
கதரிந்தது. மிகச்சன்னமாக மடழத்தூைல்!

அதற்குள் சாந்தப்ரகாேும், சாருபாலாவும் தடரேில் சாஷ்ைாங்கமாய்

ைிழுந்து ைணங்குைது கதரிந்தது. அடதத் கதாைர்ந்து பைம் ைிரித்த
சர்ப்பமும் அப்படியே தடழந்து சமாதிேின் பின்புைத்தில் இருந்த புதரில்
புகுந்து யபாய்ைிட்ைது. தாத்தா சாந்தப்ரகாேிைம் “இது சர்ப்பமில்ல... என்
முதலாளி... குரு... உங்க தாத்தா...” என்று கசால்ைகதல்லாம் காதில்
ைிழுந்தது. துரிோனந்தமும், குமயரசனும் அப்படியே
உடைந்துயபாேிருந்தனர். யபச்யசாடு யபச்சாக கபட்டிடேத்
தூக்கிக்ககாண்டு திரும்பிச் கசல்லத் கதாைங்கினர்.

அைர்கள் முற்ைாய் ைிலகவும் திவ்ேப்ரகாஷ் சமாதி யநாக்கி கமல்ல

நைந்தார். அப்யபாது அைர் டகப்யபசிேிைம் ஒலிப்பு. திடரேில் எடிட்ைர்
கஜேராமன் கபேர்.

“திவ்ேப்ரகாஷ் ஜி... உங்கயளாை ககாஞ்சம் யபசணும். உங்க இைத்துக்கு

நான் ைரலாமா?”

“ப்ள ீஸ் கம்... எனக்கும் உங்ககிட்ை யபச நிடைே ைிேேம் இருக்கு...”

“அப்ப சரி... நான் ைரும்யபாது யபான் பண்ணிட்டு ையரன்” - அந்த

பதிடலக் யகட்ைபடியே சமாதி யநாக்கி நைந்த திவ்ேப்ரகாஷ் சமாதிடே
உற்றுப் பார்த்தார். சமாதிேினுள் அமர்ந்த நிடலேில் ஒரு
எலும்புக்கூட்டும் அதன் கழுத்தில் சில ருத்ராட்ச மாடலகளுைன், ஒரு
ஸ்படிக மாடலயும், தங்கத்தில் சிைலிங்கமும், ஐம்பது பவுனில் ஆன
ஒரு தங்கச் சங்கிலியும் யசர்ந்து கதரிந்தன. அந்த எலும்புக் கூட்டின்
தடல பாகத்தின் உச்சிேில் ஒரு பிளவும் சிறு துைாரமும்கூைச்
கதரிந்தன.

நைதுைாரங்களில் கண் ைழிோக உேிர் பிரிைது மத்திமம், ைாய் முதல்

மலத்துைாரம் ைடர என்பது அதமம், கபாலம் பிளக்க உேிர்க்காற்று
உைடலப் பிரிைது என்பது உத்தமம். இந்தக் கபாலைழி என்பது பழுத்த
சன்ோச யோகிகளுக்யக சாத்ேம். இைர்கள் பூ உலகில் சமூகக் கைன்
பட்ைைர்கள், அடத அடைக்க ைியதக உைம்புைன் (புலனாகாத
காற்றுைல்) நைமாடுைர். இந்த உைம்புக்குரிே ஆத்மாைானது பிை
உேிர்களுக்குள் புகுந்தும் காட்சிப்புலனாகி நைமாடும். ஜீை சமாதிக்கு
ைந்து ைணங்குயைாரின் ைிடனகடள சீர்படுத்தி அைர்களுக்கு
அருள்ைதன் மூலம் காலத்தால் சமூகக் கைனும் நீங்கி, முற்ைாய் முக்தி
நிடலடே அடைைர்.

அப்படி ஒரு முக்தராகத்தான் பிரம்மாண்ை ஜமீ ன் சாந்தப்பிரகாச

பூபதியும் இருந்திருக்கிைார் என்பது திவ்ேப்ரகாேுக்குள் கதளிைாகி
ைிட்ைது.

கூடுதலாய் ஒரு ைிேேம்!

இந்த திவ்ேப்ரகாஷ் ோயரா இல்டல... இைரும் சமாதிேில்

அைங்கிேிருக்கும் சாந்தப்ரகாே பூபதிேின் யபரன்களில் ஒருைர் தான்!

துரிோனந்தம் டகேில், அைன் எடுத்துச் கசன்ை மர ஐட்ைங்களுக்கான

ைிடலடே ஒரு கசக்காய்ப் யபாட்டு யமயல கபேடர எழுதாமல்
ககாடுத்தான் சாந்தப்ரகாஷ்!

“நாங்க இடத யசட்கிட்ை ககாடுத்துட்டு அவ்ைளவு மரத்டதயும்

ககாண்டு ைந்து இைக்கிையைாம். ஒண்ணு கரண்டு ைித்திருந்தா
மன்னிச்சிடுங்க. அதுக்கு நாங்கயள கபாறுப்கபடுத்து யைை ஒரு
ஆசாரிடேக் ககாண்டு கசய்து ககாடுத்துையைாம். எங்க ைடரல இது
ஒரு அதிசேம். ஒரு கட்ைைத்டத உடைச்சு எடுத்துட்டு, திருப்பிக்
ககாடுக்கை இந்த ைிேேம் எங்யகயும் நைந்திருக்காது” என்ைான்
துரிோனந்தம்.
“அஃப்யகார்ஸ்... என்கனன்னயமா நைந்திடுச்சு. நான் ஒண்ணு
நிடனச்யசன். ஆனா நாம என்ன நிடனச்சாலும் நைக்கைதுதான் நைக்கும்
- அதுதான் ைாழ்க்டகங்கைத நான் இப்ப புரிஞ்சிகிட்யைன். நீங்க
புைப்படுங்க” என்ைான் கபருமூச்சுைன்...

அைன் கண்களில் கண்ணர்ீ துளித்து ைிட்ைது. சாருவும் அடதப்

பார்த்துக் கலங்கினாள்.

பங்களாடை மும்டப புளூ ஸ்ைார் கார்ப்பயரட்டுக்கு ைிற்று ைந்த

பணத்தில் உைவுகளுக்ககல்லாம் பங்கும் ககாடுத்தாகி ைிட்ைது. ஆனால்
அைர்களிைம் இப்யபாது திரும்பக் யகட்ைால் அைர்கள் தரமறுக்கலாம்.
யபசாமல் தனக்யக கசாந்தமாக்கிக்ககாண்டு ைிடுைதுதான் ஒயர ைழி...
அகமரிக்க ைாலர்கடள எல்லாம் இந்திே ரூபாோக்க யைண்டும்.
எடதயும்ைிை ைாழ்ைில் மன நிம்மதி மிக முக்கிேம்!

- சாந்தப்ரகாஷ் இனி அந்த நிம்மதி கிடைத்துைிடும் என்று

நிடனத்தயைடள கபட்டிேின் யமல் பாக மூடிடேத் திைந்து உள்யள
பார்த்தாள் சாருபாலா.

கும்கமன்ை ைிபூதி ைாசத்யதாடு கபட்டி கற்பூர மரத்தாலானது என்பதும்

அப்யபாதுதான் அைளுக்குத் கதரிந்தது. இந்த மரத்துக்கு ஒரு ஈ
எறும்புகூை உள்யள ைராது. துர்யதைடதகள் அண்ைாது - பல்லிகூை
இதன்யமல் ஏைாது - ைிலகிச் கசன்றுைிடும்.

இகதல்லாம் சாருபாலாவுக்குத் கதரிோது. அைடள ைாசம்

கிைங்கடித்தது. மசக்டக உணர்வுகளுக்கு மிக இதமாய் இருந்தது.
கமல்லத் கதாட்டு லிங்கத்டதக் டகேில் எடுத்தாள். அருகில் இருந்த
ைாட்ச்யமன் தாத்தா பைபைகைன்று கன்னத்தில் யபாட்டுக்ககாண்டு,
“அம்மா இது பாோணலிங்கம்மா. யபாகர் கசய்ததுன்னு எஜமானர்
கசால்லிேிருக்காரு. இடத பூடச கசய்துகிட்யை இருக்கணும். இப்படிப்
கபட்டிேில கைச்சுப் பூட்டி உள்ள கைச்சதாலதான் தப்புத்தப்பா பல
ைிேேம் நைந்திடுச்சம்மா...” என்று கசால்ல, உற்றுப்பார்த்தாள்
சாருபாலா!

உைம்பில் இனம்புரிோத பரைசம். அதுைடர நிலைிே மசக்டகேில்

இருந்து எல்லாயம காற்ைாய்ப் பைந்துைிட்ைது யபாலவும் ஓர் உணர்வு!

“அம்மா... அடத சாதாரணமா கீ ழ கைச்சிைாதீங்க.. அப்படியே

கபட்டிேிலயே இருக்கட்டும். நான் யபாய் சந்தன குங்குமத்துல இருந்து
பூடஜ சாமாடன எல்லாம் ைாங்கிட்டு ையரன்.

நீங்க இங்யகயே இருங்க. இனி நைக்கை எல்லாம் நல்லதா

மட்டும்தாம்மா நைக்கும்” என்று கசால்லிக்ககாண்யை தாத்தா
கசன்றுைிை, சாருலதா லிங்கத்டத உள்யள டைத்து ைிட்டு, உள்ளிருந்து
புத்தக ைடிைிலான ஒரு டைரிடே எடுத்தாள். ஏட்டுக்கட்டுகள்
ைிரல்களில் உரசிேதில் ஒரு கமல்லிே கூச்சம்! அடை அைசரமாகக்
கட்ைப்பட்ைதும் கதரிந்தது. அதுயை அடதகேல்லாம் பிரித்துப்படித்து
ைிட்ைடத உணர்த்திைிட்ைது அைளுக்கு.

“எல்லாத்டதயும் அந்தப் கபாண்ணு எடுத்துப் பார்த்திருக்கா சந்தா...”

என்ைாள்.

“அதுசரி... அவ்ைளவு கஷ்ைப்பட்டுத் திைந்துட்டு, பாக்காம இருப்பாளா?”

“எனக்ககன்னயைா இகதல்லாம் கராம்பயை யைலிைான ஒரு

ைிேேமாத்தான் கதரியுது.”

“நானும் அப்படித்தான் நிடனக்கயைன். என் ககாள்ளு தாத்தா ஒரு

சித்தர்னு யகள்ைிதான் பட்ருக்யகன். ஆனா அந்தப் பாம்டபப் பார்த்ததுல
இருந்து எனக்குள்ள ஒரு கஹைி த்ரில்.”

“உனக்கு இப்பதான் அப்படி ஒரு ஃபீல்... எனக்கு எப்ப உன் தாத்தா என்
கனவுல ைந்து கூப்புட்ைாயரா அப்பயை நான் த்ரில்லாேிட்யைன். கமான்,
டைரிே திை, என்ன எழுதிேிருக்கார்னு பார்ப்யபாம்.”

- சாரு பாலாவும் கைளிச்சம் படும் இைமாய் ைந்து நின்ைபடியே

டைரிடே ைிரித்தார்.

அழகிே சாந்தப்ரகாஷ் பூபதிேின் கபேர் முதல் பக்கத்தில்... அடலயகாடு

யபாட்ை மாதிரி ஒரு டககேழுத்து - சாந்தப்ரகாஷ் டககேழுத்தும் இயத
மாதிரிதான் இருக்கும்!

“அப்படியே உன் டககேழுத்து... சாரி... உனக்கு உன் தாத்தாயைாை

டககேழுத்து..”

“பின்ன... தாத்தா கசாத்து மட்டுமா யபரனுக்கு? இந்த மாதிரி

கஜனடிக்ைும் தான்ங்கைது உனக்குத் கதரிோதா?”

“ைாவ்... என்ன ஒரு யை ஆஃப் ஸ்டைல்! அப்படியே இந்த டைரி ைாசம்

கசாக்க டைக்குது சந்து.”
“இன்று சித்ரா கபௌர்ணமி. கபாதிடக அகத்திேர் சருக்கத்திற்கு நான்
திட்ைமிட்ைபடி கசன்றுைிட்யைன். என்டன அடழத்துச் கசன்ைைர்கூை
ஒரு சித்த புருேர்தான்.

“படழே டைரி... பாசம் பிடிச்சிருக்கும் - பார்த்து உனக்குயைை அலர்ஜி...

இதான் சாக்குன்னு சளிப்பிடிச்சிைப்யபாகுது!”

“யநா... யநா... நான் ரிச்சா ஃபீல் பண்யைன் சந்து. யைான்ட் அஃப்டரட்...

ககாஞ்சம் இரு... ஆமா இது ோர்?”

- அைள் ைிரித்த பக்கம் ஒன்ைில் ஒரு சிறு கறுப்புகைள்டளப்

புடகப்பைம். அதில் தாத்தாைின் அருகில் சிட்ைாள் என்கிை சுந்தரைல்லி.
மூக்கில் புல்லாக்குைன் சுந்தரைல்லிப்பாட்டி ஒடுக்கமாய் இடுப்பில்
ஒட்டிோணமுைன் பட்டுச்யசடலேில் காட்சி தந்திை, புடகப்பைம்
எடுக்டகேில் பாட்டி கண்கடளப் பாதிக்கு யமல் மூடிேிருந்தாள்.
அதனால்தாயனா என்னயைா தூக்கிகேைிே மனம் இல்லாமல்
புடகப்பைம் உள்யள... அதில் தாத்தாைின் உருைமும் சாந்தப்ரகாேின்
உருைமும் கதாண்ணூறு சதைிகிதம் ஒத்துப்யபாய் ஒரு பிரமிப்டபத்
தந்தது.

“அப்படியே உருைமும் நீதான்!”

“அடதத்தான் கஜனடிக்ஸ்னு கசான்யனன்.”

“கஜனடிக்ஸ்னு சேின்ஸ் ஒரு பக்கம்... கூையை பாம்பு, சில

சாபங்கள்ங்கை மிஸ்ட்ரி... யைடிக்டகோ இல்டல?”

“ஆமா... நம்ப டலஃப் இப்ப யைடிக்டக தான்! நான் இந்த பங்களாடை

ைித்ட்ரா பண்ணப்யபாைது கதரிஞ்சா பல யபர் சிரிப்பாங்க. அப்ப
யைடிக்டகதாயன?”

“பரம்படரச் கசாத்டத ைிக்கைதுதான் சந்து தைறு. மீ ட்ைது சாதடன...”

“யபசினது யபாதும் டைரிே படி... எனக்கு தமிழ் படிக்கைதுக்குள்ள
யைர்த்துக் ககாட்டிடும்!”

“ஒன் கசகண்ட்!”

- சாருலதா பிரித்த பக்கத்தில் கண்ணில் பட்ை எழுத்துகடள

ைாசிக்கலானாள்.

“இன்று மனடதக் கல்லாக்கிக்ககாண்டு முருகப்ரகாடே அலி

மாதாைிைம் ஒப்படைத்யதன். இந்த மாதா எனக்கும் சிட்ைாளுக்கும்
திருஷ்டி கழித்தைளாகி, நான் அைள் கழுத்தில் யபாட்ை தங்கச்
சங்கிலியோடு முருகப்ரகாேுைன் புைப்பட்ைாள். அைள் யபாைது
சிட்ைாளுக்குக் ககாஞ்சமும் பிடிக்கைில்டல. முருகப்ரகாேும் அந்த
அலி மாதா பின்னாயலயே தேக்கமின்ைிச் கசன்ைான். என் ஜாதகத்தில்
காணப்பட்ை பித்ரு யதாேம் என்கிை ஒரு ைிேேமும், கபண் சாபமும்
என்டன நன்ைாகயை பழி ைாங்கி ைிட்ைன. முருகப்ரகாஷ் இனி என்
பரம்படர ைாரியசேல்ல! அைன் இனி அலி மாதாைின் கசாந்தம்.
அைனிைமும் எங்கடளப் பிரியும் ைருத்தயம இல்டல.

எனக்குக் ககாள்ளி டைத்து என்டன பித்ரு நரகம் யபாக ைிைாதபடி

கசய்ே இனி எனக்கு ைழி இல்டல! பிள்டளயும் இல்டல! சிட்ைாள்
மேங்கிைிட்ைாள்..!”
- அதுைடர படித்து ைந்த சாருலதா, சிட்ைாள் மேங்கிைிட்ைாள் என்கிை
கநாடிேில் “ஐயோ அம்மா” என்று கண்ணர்ீ ைிைத் கதாைங்க,
சாந்தப்ரகாஷ் அடதத் துளியும் எதிர்பாராதைன்யபால் “ஒய் சாரு, ஒய்
ஆர் யூ க்டரேிங்...” என்று கண்ணடரத்
ீ துடைக்கவும்,

“சந்தா உருை ஒற்றுடம எழுத்து ஒற்றுடம மட்டும் இல்டல.

ைாழ்க்டகயலயும் அயத ஒற்றுடம” என்று ைிசும்பி அழத்கதாைங்கி
ைிட்ைாள். அயத யைடளேில் பரந்த அந்த ஹாலின் இருண்ை ஒரு
பாகத்தில் இரண்டு யபர் முகத்டத கர்ச்சீப்பால் மடைத்துக்
கட்டிக்ககாண்டு டகேில் ஒரு ஸ்ப்யரேர் சகிதம் ஒளிந்திருந்தனர்.
ஒருைன் டகேில் ஸ்ப்யரேர் - இன்கனாருைன் டகேில் துப்பாக்கி.

அரைிந்தனும் தன் ைட்டு

ீ அடைேில் கம்ப்யூட்ைர் திடரேில் அயத
டைரிடேத்தான் படித்தபடி இருந்தான்.

“இன்று சித்ரா கபௌர்ணமி. கபாதிடக அகத்திேர் சருக்கத்திற்கு நான்

திட்ைமிட்ைபடி கசன்றுைிட்யைன். என்டன அடழத்துச் கசன்ைைர்கூை
ஒரு சித்த புருேர்தான். நான் தற்ககாடல கசய்துககாள்ளத்தான்
இருந்யதன். என் ைிதிக்கு நூைாண்டுைாழ்ந்திடும் ைிதி அடமப்பு
உள்ளயதா என்னயைா? எந்த மரத்தில் தூக்கில் கதாங்க
ைிரும்பியனயனா அந்த மரத்தின் ஒரு கிடளேில்தான் இருந்தார் அந்த
ைிபூதிச்சித்தர். அைர் என்டனப் பார்ப்பது எனக்குத் கதரிோது. நான்
கழுத்தில் கேிற்டை மாட்டித் கதாங்க முடனேவும் அந்தக் கிடள
முைிந்து ஒடிேவும் சரிோக இருந்தது. நான் பிடழத்யதன் - என் எதிரில்
அந்த ைிபூதிச் சித்தர் - மிக இளக்காரமாய் சிரித்தார்.”

- அரைிந்தன் படித்தபடி இருக்க அைன் அப்பார்ட்கமன்ட் ைாசலில்

கபரிே இரும்பு டபப்புைன் இருைர்!

- ததாடரும்….26 Dec 2019

அன்று மான்யதால்டப நிடைே தங்கக்கட்டிகடளத் தருைடதப் பார்த்த
நாரணபாண்டியும் மருதனும் ைிக்கித்து ைிடைத்திை, உள்யள அந்த
ஜைாமுடிச் சித்தர் ஆழிமுத்துைிைமும் கசங்கானிைமும்
ைிளக்கமளிக்கத் கதாைங்கிேிருந்தார்.

“நான் இன்ைிரவு ைிடிேற்கால பிரம்ம முகூர்த்த யைடளேில்

ஜீைசமாதிேில் அமரப் யபாகியைன். சமாதிேில் நான் அமர்ந்த சில
நாழிடககளில் என் கபாலம் ைழியே உேிரானது பிரிந்துைிடும்.

என் உைல் யோக உைல் - கல்பங்களால் கசரிைான உைல் - அடத

இந்த மண் தின்று ைிைல் ஆகாது. எந்த நிடலேிலும் படுக்டக
ைாட்டில், திடசைழி என் உேிர் பிரிைதும் நன்ைில்டல. ைானம் பார்க்க
நான் அமர்ந்த நிடலேில் திடசக்கட்டு இன்ைி ைான்யநாக்கி அது கசல்ல
யைண்டும். அதுயை உத்தம சன்ோசிகளுக்கு அழகு. அடனத்திற்கும்
யமலாய் எமயலாக ைிடசோல் என் உேிர்பிரிைதும், ைிடுதடலகபற்ை
என்யபான்யைார்க்கு அழகல்ல. எனயை நாயன என் பிராணடன
உேிர்பிரிே யைண்டிே தருணமைிந்து ைலிந்து பிரித்து கைளியேைி
ைிடுயைன். இதடன அப்படியே அமர்ந்த நிடலேில் யபணுைதனால்,
பிரிந்த உேிரின் ஒரு கூறு முக்தியநாக்கியும், மற்கைாரு கூறு இங்யகயே
இருந்து சித்தகநைி சிைந்து ைிளங்கவும், யதடிைந்து பிரார்த்தடன
புரியைாருக்கு உதைி ைழிகாட்ைவும் கசய்யும்.

எனயை அதன்கபாருட்டு எனக்கு நீங்கள் இருைரும் ஜீைசமாதி எழுப்ப

யைண்டும் என்பயத என் ைிருப்பம். ைரும் நாள்களில் சமாதிக்கு
ைருயைார் உண்டு பசிோைிச் கசல்லவும் அன்னதானமும் நீங்கள்
புரிேயைண்டும். அதன்கபாருட்யை நான் பரியசாதடன கசய்து
தங்கமாக்கிேடத உங்களுக்குத் தந்திருக்கியைன்.

ைரும் நாளில் சித்தைிலாசம் கபற்று ைிடுதடல கபற்ைிை

ைிரும்புயைார்க்ககல்லாம் என் ஜீைசமாதி உற்ை துடணோக இருக்கும்.
என் ைியதக ஜீைன் எனும் சூட்சம உைல் அைர்களுக்கு ைழிகாட்டிடும்.
தினமும் ைிளக்ககரிைதும், கந்தம் கமழ்ைதும் பசிோற்றுைதும் இங்யக
பிரதானமாக நிகழ்த்த யைண்டும். மைந்துைிைாதீர்கள்...”

- அைர் கசான்ன கசய்தி அந்த இரு கருமார்கடளயும் கண்கடளக்

கசிேச் கசய்தது.

“ஏன் அழுகிைீர்கள்?”

“இப்பதான் உங்கள பாக்கை பாக்ேம் கிடைச்சிச்சு. அதுக்குள்ள

யபாயைன்னு கசால்ைீங்கயள சாமி...”

“ோராக இருந்தாலும் ஒருநாள் யபாய்த்தானப்பா தீரயைண்டும்.

ஆனாலும் சித்தனால் மட்டுயம தன் உேிர்ப் பேணத்டதத்
தன்ைிருப்பப்படி எனும் இடைைிருப்பப்படி நிகழ்த்த முடியும். ஒரு
சித்தனுக்கு சீைனாக ைிரும்புகின்ைைன் மரணத்டதக் கண்டு கலங்குதல்
கூைாது. மரணம் ஒரு மாற்ைம். அவ்ைளயை!”
“நீங்க எவ்ைளவு கசான்னாலும் எங்க ைடரல சாவுங்கைது ஒரு
பிடிக்காத ைிேேங்க...எங்களால அழாம இருக்க முடிோது...”

“அப்படிோனால் அழுதிடுங்கள். அழுைது மிகயை நல்லது!”

“ அழுைது நல்லதா... என்ன சாமி கசால்ைீங்க..?”

“ஆமப்பா... அழுைது மிக நல்லது! கண்ணர்ீ கங்டக நீருக்கு சமமப்பா!

அதுவும் உருகினால்தான் கபருகும் - இதுவும் கநஞ்சம் உருகினால்தான்
கபருகும்! அழுைதில்தான் கர்மமும் கடரந்து யபாகிைது - ைிடனக்
கணக்கு யநராகிைது... அழாத மன உறுதி கல்லுக்கு சமம். அழுதிடும்
மன இளக்கம் கங்டகக்கு சமம்.

ைாழ்ைில் அழுத கட்ைங்கயள ைாழ்ைின் அர்த்தத்டதக் காட்டிேிருக்கும்.

சிரித்த கட்ைங்கள் மாடேடேயே கூட்டிேிருக்கும்...”

ஜைாமுடிச்சித்தரின் உபயதச ைார்த்டதகள் கசங்காடனயும்

ஆழிமுத்துடையும் ைழக்கம் யபால் கைைிக்க டைத்தது.

“யபாகர்சாமி யபச்சும், உங்க யபச்சும் ஒண்ணாதாங்க இருக்கு. அைர்

நாங்க எதிர்பார்த்த பதிடலச் கசான்னயதேில்டல. நீங்களும்
கசால்லடல...”

“சித்தர்கள் உருைத்தால் மட்டுயம யைறுபடுகியைாம். உள்ளம்

ஒன்றுதான். யபாகட்டும்... முருகப்கபருமான் உருைம் எதுைடர
ைந்துள்ளது?”

“இப்பதான் கமழுகுச்சிடல உருைாகத் கதாைங்கிேிருக்கு. இனி

களிமண்ணால் கைசமிைணும் - பாோணங்கடள உருக்கி ைார்க்கணும் -
பக்குைப்படுத்தும் யைடலயே இதுல மிக அதிகம்.”

“யபாகன் அசாதாரண காரிேம் கசய்ே இருக்கிைான். ைரும் நாளில்

உலகம் முழுக்க மனித சக்திோலும், சுேம்புைாக யதைசக்திோலும்
யகாேில்கள் அடமயும் நிடலேில், சித்த சக்திக்ககன உள்ள ஒரு
யகாேிலாகப் கபாதினி ஆலேம் திகழும்.”
“சக்திேிலகூை இப்படி யைற்றுடமகளா சாமி?”

“ஆம்... பஞ்ச பூதங்களால் இந்த யைற்றுடம உருைாகிைது. நீருக்கு ஒரு

சக்தி, நிலத்துக்கு ஒரு சக்தி, கநருப்புக்கு, காற்றுக்கு என்று
ஒவ்கைான்றுக்கும் ஒரு சக்தி. இதில் பஞ்ச பூதங்கடளக் கலந்த
சக்திோக சித்த சக்தி திகழும்...”

“ சாமி... உங்கடளயும் நாங்க கராம்பத் தாமதமா சந்திச்சிட்யைாம்.

உங்ககிட்ையும் நாங்க கதரிஞ்சிக்க எவ்ைளயைா ைிேேங்கள்
இருக்குது.”

“ எல்லாைற்றுக்கும் ஒரு கணக்கு இருக்கிைதப்பா. கணக்கில்லாமல்

எதுவுயம இல்டல. நீங்கள் என் அந்திமத்தில் ைர யைண்டும்
என்பகதல்லாமும் ஒரு கணக்குதான். யபாகட்டும்... என் ைசம்
உள்ளடதகேல்லாம் ஒப்படைத்துைிட்யைன். இடதக்ககாண்டு நான்
கசான்னபடி கசேல்படுங்கள். ஏட்டிடனப் பாதுகாத்து
டைத்துக்ககாள்ளுங்கள். என் ைியதக சக்திோல் உங்கடள
ைழிநைத்துையதாடு நான் அடதயும் பாதுகாத்திடுயைன்.”

“இப்ப நாங்க இவ்ைளவு தங்கத்யதாை அந்தக் குடகக்குப் யபாக

முடிோது சாமி. இது இங்யகயே இருக்கட்டும். நாங்க ராத்திரி ைந்து
உங்க ைிருப்பப்படி சமாதிக்குக் குழியதாண்டி உங்க ைிருப்பப்படி
நைக்கியைாம்.”

ஆழிமுத்துவும், கசங்காணும் கசான்னடதக் யகட்டுச் சிரித்த அந்த

சித்தர், ``எனக்கு உதைிை இன்னும் இரண்டுயபர் ைந்திருப்பது
உங்களுக்குத் கதரியுமா?’’ என்று யகட்ைார். இருைருயம அடதக் யகட்டுத்
திடகக்கவும், சித்தர் பக்கைாட்டுப்பாடைடே உற்றுப்பார்க்க, அது கமல்ல
ைிலகி, புைத்தில் நின்றுககாண்டிருந்த நாரணபாண்டியும், மருதனும்
கதரிந்தனர்.

அைர்களிைமும் கபருந்திடகப்பு.

சித்தர் அைர்கடள உள்யள அடழத்தார்...

“ைாருங்கள்... இது என்ன கள்ளத்தனம்?’’ அைரது யகள்ைி எடுத்த

எடுப்பியலயே இடித்தது. அைர்களும் உள்யள ைந்தனர். திருதிருகைன
ைிழித்தனர்.

“கள்ளத்தனம் கசேல்பட்ைாயல இேல்பு ககட்டுைிடும். டதரிேமும்

சுருண்டுைிடும். நீங்கள் அதற்கு உதாரணம்.”

“சாமி... நீங்க…”

“பதற்ைம் யைண்ைாம். யபாகனின் சீைர்கள்தாயன நீங்கள் எல்லாம்?”

“ஆமாங்க சாமி...”

“கைடமடே மைந்து இைர்கடளப் பின் கதாைர்ந்தீர்கயளா?”

“அது ைந்து... சாமி...”

“நீங்களும் எைரும் அைிந்து ககாண்டுைிைக்கூைாது என்கிை
எண்ணத்துைன் என்டனக் காண ைந்தது தைறு. உங்களிைம் உருைான
சுேநலம்தான் இைர்களிைமும் கள்ளத்தனமாய்ப் பின்கதாைரச்
கசய்துள்ளது. நல்லடத நிடனத்தால் நல்லதும், ககட்ைடத நிடனத்தால்
ககட்ைதும் என்று இடதயே கசால்ைர்” என்று கசங்காடனயும்
ஆழிமுத்துடையும் பார்த்துச் கசான்னார் அைர்.

“மன்னிச்சிடுங்க சாமி...”

“இந்த ைார்த்டதடேப் பேன்படுத்தத் யதடையே இன்ைி ைாழ்பையன

முழுடமோன மனிதன். யபாகட்டும்... இந்தக் கட்டைடே ‘சங்கர
திகம்பரன்’ என்று அடழக்கலாம். நான் இன்று சமாதிேில் அமரச் சித்தம்
ககாண்டுள்யளன். என் திருவுள்ளத்டத யபாகனிைம் கூறுங்கள், மற்ைடை
தானாக நைக்கும். எடதயும் எைரிைமும் மடைக்காதீர்கள்,
கைளிப்படைோக இருங்கள். மடைப்பதால் அது மடைந்துைிைாது.
இப்யபாது யபாய் யபாகன் கசாற்படி ைாருங்கள்...”

அந்த ஜைாமுடிச்சித்தர் நாரணபாண்டிடேயும் மருதடனயும்

யபசமுடிோதபடி கட்டிப் யபாட்டுைிட்ைார். அைர்கள் அப்படித் திகழ
தாங்களும் ஒரு காரணம் என்று ஆழிமுத்துவும் கசங்கானும்கூை
நிடனத்து அைர்கடள ஏைிட்ைனர்.

“உம் புைப்படுங்கள்... உங்களுக்கு எதுைாழ்வு என்பது ைிடரைில்

ைிளங்கட்டும்” என்று கசான்னதன் மூலம் அைர்களுக்கு ைாழத்
கதரிேைில்டல என்படத மடைமுகமாக அைர் குைிப்பிட்ைடத
அைர்களும் புரிந்து ககாண்ைனர்.

குடகப் பகுதி.

யபாகர் பிரானும் ரிஷ்ேச்சருக்கத்திலிருந்து இமேம் ைந்து, அங்கிருந்து

கங்டக நீர்க்குைத்துைன் ைந்துைிட்டிருந்தார். பதிகனாரு யபரில்
நான்குயபர் இல்லாதடத அைர் உணர்ந்தயபாதிலும் அடதக்
யகள்ைிோக்கைில்டல.
கமழுகுச்சிடல முழுடமேடைோமல் இருந்தது. உடல கநருப்பில்
புடக பிரிந்துககாண்டிருந்தது. பாோண கநடி சடைேடன
இருமச்கசய்து அைன் அடதக் கட்டுப்படுத்திேபடியே பாோணத்டதப்
கபாடித்தபடி இருந்தான். அைடன அருகில் அடழத்த யபாகர்
உள்ளங்டகடே நீட்ைச் கசால்லி, அதில் இருதுளி நல்கலண்கணய்
ைிட்டு, மறுடகோல் சூடு பைக்கக் கசக்கி யமாந்துபார்க்கச் கசான்னார்.
இருமல் நின்றுயபானது.

“உனக்கு ஒவ்ைாடம உள்ளது... அதுயை உன்டன ைருத்திேது.

ஒவ்ைாடமேிலிருந்து ைிடுபை உனக்கு ஒருைழிதான் உள்ளது. புளிப்பு
உணடை நீ உட்ககாள்ளாயத. உன் உைல் அறுசுடைேில் ஒரு
சுடைோன புளிப்புக்கு எதிரானது. இடத இறுதிைடர பின்பற்று...”
என்ைார்.

சடைேனும் தடலேடசத்தான். அப்யபாது ஆழிமுத்து, கசங்கான்,

மருதன், நாரணபாண்டி என்கிை நால்ைரும் குடகக்குள் ைந்து யபாகர்
பிரான் நிற்பது கண்டு டககுைித்து ைணங்கிேைர்களாய்
மண்டிேிட்ைனர். அைர்கள் மண்டிேிைவும் யலசாய் சிரித்த யபாகர்
“என்ன தைறு கசய்தீர்கள்?” என்று யகட்ைார்.

நால்ைரின் சார்பிலும் நாரணபாண்டியே நைந்தடதச் கசால்லி

முடித்தான். ைிைரமாக எடதயும் மடைைின்ைிச் கசான்னான்.
ஆழிமுத்து கமௌனமாக எழுந்துகசன்று கருைிப்கபட்டி ேிலிருந்து அந்த
ஏட்டுக்கட்டை எடுத்துைந்து யபாகரின் முன் டைத்தான்.

மற்ைைர்கள் முகங்களில் திடகப்பின் யரடககள்! ஒரு கைடம நிமித்தம்

ைந்த இைத்தில் கூை ரகசிேமாய்ச் சில கசேல்பாடுகள் நிகழ்ந்திருப்படத
அைர்கள் துளியும் எதிர்பார்த்திருக்கைில்டல.

யபாகரும் அைர்களிைம் யகாபதாபம் ககாள்ளயைேில்டல.

“அருடம சீைர்கயள! ஒரு சித்தனுக்கு சீைனாைது மிகக் கடினம்.

அதனால்தான் என் சகாக்கள் தனித்தும் ைிழித்துமிருக்கின்ைனர்.
உங்கடளப் யபான்ை சீைர்களும் ஆடச ைேப்பட்டு தைைான
நைத்டதக்குத் தள்ளப்பட்டுைிடுகிைீர்கள்.

நீங்கள் இப்படி நைந்துககாண்ைது எனக்கும் ஒரு எச்சரிக்டக.

பாோணலிங்கத்தின் சக்தி அைரைர் மட்ைத்தில் நிரூபணமாகிைிட்ைது.
எனயை அந்த லிங்கம்ைடரேில் நான் சில கட்டுப்பாடுகடள
உருைாக்காைிட்ைால் முக்திகநைி என்பது ஆசாபாசைாழ்ைின் இச்சா
சக்தி கநைிோகிைிடும் என்படத நான் உங்களால் உணர்ந்யதன்.

நீங்கள் ஒரு ைிேேத்டதக் கட்ைாேம் உணர்ந்தாக யைண்டும். மிக

ஆழமாயும் உணர்ந்தாக யைண்டும். பூமிேில் ைாழப்படும் ைாழ்கைன்பது
அரசைாழ்ைாக இருந்தாலும் சரி, ஆண்டிேின் ைாழ்ைாக இருந்தாலும்
சரி, ஒன்றுயமேில்டல என்பயத அந்த ைிேேம். மரணப்புள்ளிேில்
நிற்டகேில்தான் பளிச்கசன்று கதரியும், நாம் யைைமிட்ைைர் என்று.

ஆம், இது யைைம்... யபாக சித்தன் என் கதாபாத்திரப் கபேர். இதில் நாம்
முடனந்து நடிக்கக்கூைத் யதடைேில்டல. நம்டம நடிக்க டைக்க
காலத்துக்கு நன்ைாகத் கதரியும். இந்த உண்டமடேப் புரிந்துககாண்ைால்
எதிலும் பற்றுடைத்து அதில் சிக்காதிருப்யபாம். எவ்ைளவு கபரிே
துன்பம் ைந்தாலும், ைந்ததுயபாலயை அது யபாய்ைிடும் என்றும் நம்பத்
கதாைங்குயைாம். உண்டமேில் ைாழ்கைன்பது நாம் ைாழ்ந்திடும் மூச்சு
ைிடும் இத்தருணயமோம். எனயை தருணத்டதத் தைைைிைாமல்
அன்யபாடும் கருடணயோடும் இருப்யபாம். இதுயை உங்களுககல்லாம்
என் எளிே யபாதடன” என்ை யபாகர் பிரான்,

``சங்கர திகம்பரின் சமாதி யோக நிடலக்கு நாம் துடண நிற்யபாம். ஒரு

மானுை உேிர் தன் மானுை அழுக்குகடள முற்ைாக நீக்கிக்ககாண்ை
நிடலேில், திரும்பப் பிைைாத ஒரு நிடலக்குச் கசல்ல உள்ளது. அதன்
நிமித்தம் உரிே இைத்டதத் யதர்வுகசய்து அதில் மகாசமாதி
அடமப்யபாம். இது ஒரு அரிே நிகழ்வு. அதன் பின் இங்யக நம்
பணிகடளத் கதாைங்குயைாம்’’ என்று கூைிை, சீைர்களிைம் மகாசமாதி
கதாைர்பாகப் பல யகள்ைிகள். குைிப்பாக அஞ்சுகன் யபாகர் முன்
ைந்தைனாய்,

“பிராயன... திரும்பப்பிைைாத ஒரு நிடலக்கு சங்கர திகம்பரர்

கசல்லைிருப்பதாய்க் கூைின ீர்கள். அப்படிேிருக்க, அைர் உைடல
சமாதிேிலிட்டு ைணங்குைதால் நமக்கு அதில் என்ன கபரிதாய் நன்டம
கிடைத்துைிடும்? உேிரற்ை உைல் அழுகும் மாமிசம்தாயன, அதற்கு
எதற்கு ைணக்கமும் முடையும்?” என்று யகட்ைான்.

“மிகச் சிைந்த யகள்ைி இது. யகள்ைி என்ைால் இப்படித்தான் இருக்க

யைண்டும். ஒரு யோகிேின் உைல் அழுகும் மாமிசமல்ல... இடத
முதலில் புரிந்துககாள்ளுங்கள். எந்த நிடலேிலும் ஒரு யோகி,
இல்டலோேின் ஒரு முனிைன், ஒரு சித்தன் இைர்களின் உைல்
அழுகிடும் மாமிசமாக ஆகயை ஆகிைாது. அது ஒட்டிச் சுருங்கும், ைற்ைிக்
காய்ந்துயபாகும் எலும்புகளும் இரும்பின் உறுதிக்கும் யமலானதாய்
இருக்கும். இரும்புகூைத் துருயைற்ைம் ககாள்ளும். ஆனால் இைர்களின்
எலும்புகள் அப்படியேதான் இருக்கும். எத்தடன ஆேிரம் ஆண்டு
ஆனாலும் இதில் மாற்ைம் நிகழாது...”

“அதற்குக் காரணம்?”
“ரசாேன குணங்களற்ை உணவுப்பழக்கம், கல்ப மூலிடககளால்
உண்ைான உறுதி, தளர்வுைாத நரம்புகள் என்று உைம்கபனும் ைட்டை
ீ
உறுதிகசய்துககாண்ைதுதான்... யைகைன்ன?”

“அப்படிோேின் மிக உறுதிோன சிடதைில்லாத உைல் என்று இதடனக்

கூைலாம். இந்த உைலுக்குள் உேிரில்லாத நிடலேில் இது ஒரு
உறுதிோன மடலப்பாடைக்கு யைண்டுமானால் சமமாகலாம். இதற்கு
அருளும் சக்தியும், ைழிகாட்டும் தன்டமயும் எப்படி இருக்க முடியும்?”

“மடலப்பாடை என்று நீ கூறும் கல்லில் உருைம் சடமத்து, அடத

பிரதிஷ்டை கசய்து, அவ்யைடளேில் அச்சிடலேின் காலடிேில் மருந்து
சாற்ைி, பின் அதன்முன் நின்று ஒலிகேழுப்பிை (மந்திரங்கள் ஓதுதல்)
அந்த ஒலி அக்கல்லில் பட்டுத்கதைித்து, ைிண்ணில் உள்ள அதன்
மூலத்துைன் கூடிச் கசேல்பைத் கதாைங்கும். அதன் முன் நாம்
பரிவுைன் பக்தியுைன் உருக்கமான எண்ணங்களுைன் ைணங்கி நின்ைிை,
நம் எண்ணங்கள் ைிண் கதாைர்புடைே அயதாடு இடணந்திடும். அதன்
காரணமாக ைிண் கதாைர்பு ைணங்குயைார்க்கு ஏற்படும்.

மண்ணில் ைாழ்யைாடன ைிண்ணில் இடணக்கும் ஒரு சாதனமாகயை

நடுைில் இடை உருைம் கல்லில் நிற்கிைது. இதனால் சப்த ைடிைிலான
மனம் சமநிடல அடையும். அவ்ைாறு அது அடைைடதயே நிம்மதி
என்றும் சாந்தி என்றும் நாம் கூறுகியைாம். ஒரு கல்ைிக்ரகம்
யகாேிலில் இருந்து கசய்ைடத, ஒரு சித்தன் உைல் சமாதிேில் இருந்து
கசய்திடும்! இந்தச் சித்தன் கசேடலப் பதஞ்சலிோர் தன் பாட்ைாயல
நமக்கு உணர்த்துகிைார். அந்தப் பாைடலச் கசால்கியைன் யகளுங்கள்.
தன் சூத்திரத்தில் அைர் கூைிேடத நான் எளிே கசால் ககாண்டு
உணர்த்துகியைன்.
‘மூைாமல் ஒன்பது ைாசடலயும் ைிட்டு

மூத்திரப் பாடதைழி மூச்டச ைிட்டு

சூைான யமகத்தால் ைிோதி பூண்டு

தூங்கிேல்யலா மாண்ைார்கள் கதாழும்பர் எல்லாம்

சூைாமல் யகசரமரம் மாடேபத்தி

அைிவுக்குள்ளாேிருந்து அஜடப எல்லாம்

ஓைாமல் சுழுமுடனடேப் புடரேிலூட்டி

உேிரைக்கும் கபரியோர்கள் உண்டமதாயன?’

- இந்தப் பாைலுக்குள் நம் உைம்பினுள் அைங்கிேிருக்கும் சூக்கும சரீரம்

பற்ைிே குைிப்பு உள்ளது. இந்த சூக்கும சரீரத்துைன் நாம் ைிடும்
மூச்சுக்காற்டைத் கதாைர்புபடுத்தி கைளிைரும் மூச்டச உள் ைிடுைதாய்
மாற்றும்யபாது அந்த சரீரம் ைிண்கதாைர்பில் இருந்து ைிலகாமலும்
அயத சமேம் தனக்குள் சூக்கும சரீரத்யதாடு இேங்கத் கதாைங்கும்.
அது காற்று ைடிைானதால் உைம்டப ைிட்டு நீங்கி அது நைமாடிடும்.
அயத சமேம் தன் பரு உைல் கதாைர்பும் கசேலாற்றும். இந்த சூக்கும
உைலால் உரத்துப் யபசமட்டும் இேலாது. ஆனால் இது எங்கும்
கசல்லும், எைருள்ளும் புகும், அயதாடு கதாைர்புககாண்டு அடதயும்
இேக்கி, தன்டனயும் இேக்கிக்ககாள்ளும்.

ஞானிேர், சித்தர் உைம்பின்ைி இவ்ைாயை இேங்குைர். சூக்கும

உைம்பாலும் யோகத்தில் இடளப்பாைிடுைர். இவ்யைடள
உங்களுக்ககல்லாம் நான் ஒரு கருத்டத அழுத்தமாகக் கூை
ைிரும்புகியைன்.

நானும் இவ்ைண்ணயம என் உைடல உதிர்த்து சூக்கும உைலுைன் என்

சமாதிேில் யோகத்தில் ஆழ்ந்தும், நான் ைிரும்பும் சமேம் எங்கும்
கசன்று ைரவும் முடிந்த ஒரு ஜீைனாய்த் திகழயை ைிரும்புகிைன்.
இப்யபாது நான் உடரத்த அவ்ைளவும் இந்த உலகில் ஒரு
புழுவுக்குக்கூை சாத்ேம். இதில் மந்திர மாேம் ஏதுமில்டல.
உண்டமேில் மாேம் என்கிை ஒன்யை உலகில் இல்டல.

ஒரு காரிேம் பிரபஞ்ச ைிதிகளுக்குக் கட்டுப்பட்டு நைந்தால் அது

இேல்பு. அந்த ைிதிகளுக்கு அப்பாற்பட்டு மிக யைகமாய் நைந்தால் அது
யோகம், யோகத்டதயே மாேமாக உலகு கருதுகிைது.”

-யபாகர் பிரான் உைல் குைித்துக் கூைிே ைிளக்கங்களுைன் சங்கர

திகம்பரனின் சமாதி நிடல காண அடனைரும் புைப்பட்ைனர். யபாகர்
அைர்கடள ைழிநைத்தி சங்கர திகம்பரரின் மடலக் குடக யநாக்கி
நைக்கலானார்.

இன்று யஜாதிைர் நந்தாைால் ஒரு யலாக்கல் புள்ளி மூலம் ஏைி

ைிைப்பட்ை அைர்கள் கூலிப்படைடேச் யசர்ந்தைர்கள். அைர்களுக்கு
இைப்படும் கட்ைடளடேத் துல்லிேமாகச் கசய்து முடிப்பைர்கள்.
அைர்கள்தான் இரும்புக்குழாய், கத்தி, குயளாயராஃபார்ம் என்கிை
ஆதிகால மேக்க மருந்து, ஆக்சா பியளடு என்று தங்களுக்கான
ஆயுதங்களுைன் அரைிந்தனின் அப்பார்ட்கமன்ட் ைாசலில்
நின்ைிருந்தனர். காலிங்கபல்டல அழுத்தினால் அைன்தான் ைந்து
கதடைத் திைப்பான். அப்யபாது யதாதாக அடித்யதா இல்டல
குயளாயராஃபார்ம் ககாண்டு அைடன மேங்க டைத்யதா உள்யள
நுடழந்து, அைன் ைசம் உள்ள கசல்யபானில் இருந்து யலப்ைாப் ைடர
சகலத்டதயும் எடுத்துச் கசன்று யஜாதிைரிைம் ககாடுத்துைிை யைண்டும்
என்பயத அைர்களுக்கான அடசன்கமன்ட்.

அதன்கபாருட்டு காலிங்கபல்டல அழுத்தவும் பைர்கட்டில் அந்த

அப்பார்ட்கமன்ட் இருந்ததால் அது சப்தம் எழுப்பைில்டல. உள்யள
அரைிந்தன் டைரிடே முழுடமோக ைாசிப்பதில் மும்முரமாக
இருந்தான்.

பக்கத்துக்குப்பக்கம் தகைல்கள். கபாடி எழுத்டதப் படிப்பது மட்டும்

சிரமமாக இருந்தது. துடணகேழுத்தும், ககாம்கபழுத்தும்
சாந்தப்ரகாசருக்குப் பரிச்சேமில்லாததுயபால் அதில் கசால்லாட்சி. டைரி
எழுதும் பழக்கம் தனக்கு ஏற்பட்ை காரணத்டதக்கூை அைர்
குைிப்பிட்டிருந்தார்.

நார்ட்ைன் துடர என்பைர் திருைல்லிக்யகணிேில் ஆற்ைிே ஒரு

உடரடேக் யகட்ைதிலிருந்து தன் மனதில் மிகப்கபரிே மாற்ைம்
உண்ைாகி, இந்த டைரி எழுதும் பழக்கம் ைரப்கபற்ைதாகக்
குைிப்பிட்டிருந்தார்.

“துடரேின் யபச்சுதான் இந்த டைரிப்பழக்கம் எனக்கு ஏற்பைக் காரணம்.

துடரேின் ஆங்கிலப் யபச்சு எனக்குப் புல்லரிப்டபக் ககாடுத்தது.
லண்ைன் கசன்று யமற்படிப்பு படிக்க ைசதி ைாய்ப்புகள் இருந்தும் நான்
கசல்லைில்டல. அடத நிடனத்து ைருத்தப்படுகியைன்.
துடர கசான்ன ஒரு கருத்து என்டன மிகயை சிந்திக்க டைத்தது,
நீங்கள் கபரும் பணக்காரராக இருப்பது கபருடமேில்டல. அந்தப்
பணத்தால் என்ன கசய்கிைீர்கள் என்பது முக்கிேம் என்ை துடரேின்
கருத்து எனக்கு மிகப் பிடித்துைிட்ைது. கூடுதலாக, நீங்கள் ஒருைருக்குக்
கீ ழ் யைடல பார்த்தால் கதாழிலாளி. ஒருைருக்கு யைடல தந்தால்
முதலாளி. நீங்கள் ோர் என்படத நீங்கயள முடிவுகசய்துககாள்ளுங்கள்
என்ைார்.இந்தத் கதாழிலாளி முதலாளி கருத்து அபாரம்.”

இப்படி ஒரு பக்கத்தில் தற்குைிப்பாக இருந்தடதப் படித்தைன், குைிப்பிட்ை

ஒரு பக்கத்தில் சாந்தப்ரகாசர் தன் மகன் ஒரு திருநங்டக என்படத
உணர்ந்த கட்ைத்டதயும் படிக்கலானான்.

‘என் முருகு இன்று உதட்டுச்சாேம் பூசி, முககமங்கும் முலாம்

யபாட்ைது யபால சியலான் முகபஸ்பத்டதயும் தரித்துக்ககாண்டு,
அப்படியே அைன் தாேின் புைடைடே எடுத்துக் கட்டிக் ககாண்டு
கண்ணாடி முன் அழகு பார்த்து நின்ைடத நானும் பார்க்க யநர்ந்தது. என்
இதேம் அப்யபாது அறுந்து என் ைேிற்றுக்குள் ைிழுந்துைிட்ைதுயபால்
உணர்ந்யதன்.’

யஜாதிைர் நந்தாைால் ஒரு யலாக்கல் புள்ளி மூலம் ஏைி ைிைப்பட்ை

அைர்கள் கூலிப்படைடேச் யசர்ந்தைர்கள். அைர்களுக்கு இைப்படும்
கட்ைடளடேத் துல்லிேமாகச் கசய்து முடிப்பைர்கள். அைர்கள்தான்
இரும்புக்குழாய், கத்தி, குயளாயராஃபார்ம் என்கிை ஆதிகால மேக்க
மருந்து, ஆக்சா பியளடு என்று தங்களுக்கான ஆயுதங்களுைன்
அரைிந்தனின் அப்பார்ட்கமன்ட் ைாசலில் நின்ைிருந்தனர்!

‘என் முருகப்ரகாசத்டதப் பரியசாதித்த அந்த ஆங்கில மருத்துைர் ஒரு

பாண்டிச்யசரிக்காரர். அைர் என்னிைம், அைகனாரு திருநங்டக - இடத
ஏதும் கசய்ைதற்கில்டல என்று கூைிேடதக் யகட்டு நான் மட்டுமல்ல,
சுந்தரைல்லிச் சிட்ைாளும் கநாறுங்கிப்யபானாள். சிட்ைாள் அப்யபாது
படுக்டகேில் ைிழுந்தைள்தான்... எழயை இல்டல. என்னுடைே
முருகுவும் எதனாயலா எங்கயளாடு தங்கப் பிரிேப்பைைில்டல.
பரந்துபட்ை எங்கள் பிரமாண்ை ஜமீ னின் யகாச்சு ஓட்டிோன ராவுத்தன்
உைைினன் ஒருைனும் திருநங்டகோம். முருகு அைடன எங்யக
எப்படிப் பார்த்தாயனா கதரிோது. அதன்பின் அையனாடுதான்
திரிேலானான். எனக்கு அந்த ராவுத்தன் உைைினடன எப்படி அடழப்பது
என்யை கதரிேைில்டல. அைனா? அைளா? ராம நைமி சமேம் எங்கள்
ஜமீ னின் ராமர் யகாேிலில் பாகைத உபன்ோசம் நடைகபறும்.
அதுசமேம் ைிட்ைல பாக்ேதாசர் என்கிை ஒரு பாகைதர் ராமாேணக்
கடதடேயும் பாரதக் கடதடேயும் ைிடிே ைிடிே கசால்ைார். அப்படி
அைர் கசான்ன சமேத்தில் பாரதத்தில் அர்ஜுனன் திருநங்டகோக
யைேம் யபாட்டு மடைந்து ைாழ்ந்தானாம். அப்யபாது அைன் யபர்கூை
பிருஹந்தடளயோ என்னயைா... எனக்கு அந்த ஞாபககமல்லாம்தான்
ைருகிைது.’

யலப்ைாப் ைழியே அரைிந்தன் ைாசித்தபடியே இருக்க கைளியே

காத்திருந்த அைர்களும் கபாறுடம இழந்தைர்களாகக் கதடைத் தட்டி
அரைிந்தடன அடழக்கத் கதாைங்கினர்.

கைாக்... கைாக்... கைாக்...

அரைிந்தன் காதில் இேர்யபாடன மாட்டிேிருந்ததால் சப்தம்

யகட்கைில்டல. அப்பார்ட்கமன்ட் முகப்பில் திடீகரன்று சிறு பரபரப்பு.
இரு யபாலீஸ்காரர்கள் தங்கள் யமாட்ைர் டபக்கில் ைந்து
இைங்கிேிருந்தனர்.

‘இங்க அரைிந்தன்கிைைர் ஃப்ளாட் எது?’ என்று ைாட்ச்யமனிைம்

யகட்ைைர்களாய் லிப்ட் அருயக அைர்கள் கசல்ைடத யமலிருந்தபடியே
ஒரு ‘தம்’ பற்ைடைக்க ஒதுங்கிே சமேம் அந்த அடிோட்களில் ஒருைன்
பார்த்தான். அைர்கள் யபச்டசக் யகட்கவும் கநாடிேில் பதற்ைம்
அைடனத் கதாற்ைிக்ககாண்ைது.

யைகமாய் கதைருயக நிற்கும் சகாைிைம் ைந்தைன் “மாப்ள....

ைானாகாரங்க ைர்ைாங்க... உம் ஜூட்...’’ என்று, புடகடே உமிழ்ந்தபடியே
லிப்டைக் கைந்து படிகளில் இைங்கினான். நூலிடழேில் அைர்கள்
படிகளில் மடைேவும், லிப்டைத் திைந்துககாண்டு யபாலீஸ்காரர்கள்
ைரவும் துல்லிேமாக இருந்தது.
சாருபாலா கதாைர்ந்து டைரிடேப் படிக்க இேலாதைள் யபால ஈரக்
கண்கடள மூடிக் ககாண்டு தன் மார்பின் யமல் டைரிடே ைிரித்து
டைத்திருந்தாள். பழுப்யபைிே, எறும்பு ஊர்ைது யபான்ை எழுத்துகள்
ககாண்ை பக்கங்கடளப் பார்த்தபடியே அைள் அருகில் ைந்து தடலடே
ைருடிைிட்ை சாந்தப்ரகாஷ் டைரிடே எடுத்து மடித்து அருகில்
டைத்திை அைளும் ைிழி மலர்ந்தாள்.

“என்னைா... படிக்க முடிேடலோ?”

“ஆமாம் சந்தா... இன்னிக்கு நாம அனுபைிக்கை இந்த யைதடனடே

அன்னிக்கு உன் ககாள்ளுத் தாத்தா அனுபைிச்சிருக்காரு. நாமகூை
பரைாேில்டல. நம்ப ஆகாஷ் சந்யதாேமா யு.எஸ்ல அவ்ைளைா
கைளிே கதரிோதபடிதான் இருக்கான். ஆனா உன் ககாள்ளுத்
தாத்தாவுக்குப் பிைந்த முருகப்ரகாஷ் சமஸ்தான மானத்டதயே
ைாங்கிேிருக்கான்...’’

“ஹூம், ப்ரகாஷ் ப்ரகாஷ்னு யபருலதான் எல்லாருக்கும் கைளிச்சம்

இருக்கு. ோருயம கபருசா சந்யதாேமா இல்டல யபால...’’

“உண்டம. டபதடப இதன் மூலமா ஒரு கபரிே உண்டம

கதரிேைந்திருக்குது...’’

“என்ன சாரு அது...”

சாந்தப்ரகாஷ் யகட்க, சாரு கசால்ல ைாடேத் திைந்தயைடள, உள்யள

ஒளிந்திருந்த அந்த இரண்டு யபரும் முகத்டத கைளியே கதரிோதபடி
மூடிக்ககாண்டு, மடைைான அந்த இருண்ை அடைேிலிருந்து
கைளிப்பைத் கதாைங்கிேிருந்தனர். அைர்கடள சாந்தப்ரகாேும்
சாருபாலாவும் துளியும் எதிர்பார்க்கயைேில்டல.

“ஏய் ோருைா நீங்க… இது என்ன யைேம்?’’ என்று சாந்தப்ரகாஷ்

யகட்கும்யபாயத ஒருைன் ஸ்ப்யரேடர சாந்தப்ரகாஷ் முகம் யநாக்கி
அமுத்த முற்பை, கச்சிதமாக ஸ்ப்யரடேப் பற்ைிேிருந்த டகேின்
யமயலயே கூடர யமலிருந்து ைிழுந்து சீற்ைகமடுத்தது அந்த நாகம்.

ஸ்ப்யரேர் கதைித்து ைிழ நாகமும் தடரேில் ைிழுந்து பைம் ைிரித்து

நிமிர்ந்தது. ஒரு டகத்தடிடேத் தடரேில் நட்டு டைத்த மாதிரி அது
மூன்ைடி உேரத்துக்கு எழும்பி நின்று சீைிேதில் அைர்கள் இருைரிைமும்
பலத்த கைலகைலப்பு!

சாரு எழுந்து சாந்தப்ரகாடேக் கட்டிக்ககாண்டு நிற்கத் கதாைங்கினாள்.

அைர்கள் நின்று சாந்தப்ரகாடே கநருங்க முேன்ையபாகதல்லாம்
அந்தப் பாம்பின் சீற்ைம் அைர்கடள மிரட்டிேது. சாந்தப்ரகாேும்
தாமதிக்காமல் தன் டகேிலிருந்த கசல்யபாடன இேக்கிேைனாக
“யபாலீஸ் ஸ்யைேனா?’’ என்று யகட்கவும் அைர்கள் அப்படியே
பின்புைமாக ஓடி, கபேர்த்து எடுக்கப்பட்டிருந்த ஒரு ஜன்னல் துைாரம்
ைழிோக எட்டிக்குதித்து ஓைத் கதாைங்கினர்.

இடைப்பட்ை அந்த யநரத்தில் சாருவுக்குள்ளும் ஏராளமான அதிர்வு.

நல்ல யைடளோக ஒருபுைமாக ைாட்ச்யமன் தாத்தா ஒரு டகேில் காபி
பிளாஸ்க்குைனும், இன்கனாரு டகேில் யகரி யபக்கில் நிடைே பிஸ்கட்,
யகக் அேிட்ைங் களுைனும் ைந்து ககாண்டிருந்தார்.

ஸ்ப்யர ைாடை சாந்தப்ரகாடே பக்கத்து யசாபாைில் அமர்ந்து

தடலடே உசுப்பச் கசய்தபடியே இருந்தது. தடரயமல் கிைந்த அந்தப்
பாம்பு கநளிந்து ஒருபுைமாய்ச் கசல்லத் கதாைங்கிை, சாரு அது
யபாைடதயே கைைித்துப் பார்த்தபடி நின்றுககாண்டிருந்தாள்.

தாத்தாவும் அடதப் பார்த்துைிட்ைார்.

“அையை, சாமி ைந்துட்டுப் யபாைார் யபால’’ என்று பரைசமானார்.

“ஆமாம் தாத்தா... ோயரா கரண்டுயபர் முகமூடியோை ைந்து இைடர
மேக்கமடைே டைக்கப் பார்த்தாங்க. நல்லயைடளோக இந்தப் பாம்பு
அைங்க டகயமலயே ைிழுந்து அைங்கடளத் கதைிச்சு ஓைகைச்சிடுச்சு.”

“ அப்படிோ... முருகா என்ன இது யசாதடன..!”

ைாட்ச்யமன் தாத்தா முணுமுணுத்திை சாருைிைம் சட்கைன்று ஒரு

ஆயைசம். யைகமாக சாந்தப்ரகாடே கநருங்கி அைன் முன் தடரேில்
மண்டிேிட்டு அமர்ந்தைள்,

“சந்து... நாம உைனடிோக ஒரு காரிேம் கசய்ேணும்’’ என்ைாள்.

“என்ன சாரு?”

“நாம கரண்டு யபரும் இந்தப் கபட்டியோை கபாதிடக மடலக்கு உையன

புைப்பைணும்.”

“ைாட்...”

“கேஸ்... ைி மஸ்ட் யகா யதர்...”

“யைர்?’’

“கபாதிடக ஹில்... இந்த டைரில அப்படித்தான் இருக்கு.’’

“எதுக்கு அங்க, ஏன் யபாகணும்?’’

“யபாகணும்... யபாயேதீரணும்... இந்த சிைலிங்கம் நமக்குச்

கசாந்தமில்டல... இது யபாகயராை கசாத்து... ஒரு 12 ைருேம் கைச்சு
ைணங்கச் கசால்லித்தான் யபாகர் இடத உன் தாத்தாகிட்ை
ககாடுத்திருக்கார். ஆனா உன் தாத்தாைால அடத நிடையைத்த
முடிோம அந்த 12 ைருேம் முடிேைதுக்குள்ள அைர் கசத்துட்ைாரு...”

“என்ன சாரு கசால்யை நீ... எதுவுயம புரிேல எனக்கு. யபாகர் அது,

இதுன்னு ஏயதா கசால்யை?”
“ைிைரமா கசால்யைன்... முதல்ல நாம கிளம்புயைாம்...’’

“நீ இப்ப ோருங்கைத மைந்துட்டிோ... யூ ஆர் யகரிேிங்...”

“ஐ யநா... ஆனா எனக்கு எதுவும் ஆகாது. இன்னும் கசால்லப்யபானா,

இடதச் கசய்ேத்தான் நாமயள இண்டிோ ைந்திருக்யகாம்...”

“ஓ சாரு... இப்படி க்ளாரிட்டி இல்லாமப் யபசினா எப்படி?’’

“கசால்யைன்... கார்லயபாகும்யபாது ைிைரமாச் கசால்யைன். நாம இங்க

கதாைர்ந்து இருந்தா நம்ம உேிருக்குக்கூை ஆபத்து ஏற்பைலாம். அதுக்கு
சாட்சிதான் இப்ப ைந்துட்டுப்யபான அந்த முகமூடிக்காரங்க...’’

சாரு யபசுைடதக் யகட்ை ைாட்ச்யமன் தாத்தாவும், “எஜமான்கூை

கபாதிடக மடலக்குத்தான் அடிக்கடி யபாய்ட்டு ைருைார். பல ைருேம்
அைர் அங்யக இருந்துதான் சாமிோராயை ஆனார்” என்ைார்.

“தாத்தா, இப்ப இங்க கரண்டுயபர் ககாள்டளக்காரங்க மாதிரி

ைந்தாங்கயள, அைங்க ோர், எதுக்கு ைந்தாங்கன்னு உங்களுக்கு ஏதாைது
கதரியுமா?’’

“கதரிேல தம்பி. ஆனா ஒண்ணு, இந்த சிைலிங்கத்துக்கு அப்பயை

பலயகாடி ரூபா தர ஆடசப்பட்ைைங்க உண்டு...”

“அப்படி இதுல என்ன இருக்கு?’’

“சந்து... நான் ைிைரமா எல்லாத்டதயும் கசால்யைன். இந்த டைரி

எனக்கு எல்லாத்டதயும் கசால்லிடிச்சு. திரும்பவும் கசால்யைன், நாம
ைந்திருக்கிையத இதுக்காகத்தான். குைிப்பா, ைரப்யபாை சித்ரா கபௌர்ணமி
நாள் நம்ம ைாழ்டகயோை உச்சக்கட்ைமான நாள்... அன்னிக்கு நமக்கு
பல அதிசேங்கள் காத்திருக்கு...” சாருைின் யபச்சு சாந்தப்ரகாடே
கத்திமுடனக் கூர்டமக்கு மாற்ைிேது.

- ததாடரும் ….02 Jan 2020

அன்று அது ஒரு அந்தி சாயும் யைடள... கைய்ேக் கதிரைன் யமற்கில்
யமகப்கபாதிகளால் சிடை ேிைப்பட்டிருந்தான்.

ததன்யமற்குப் பருைக்காற்று பருைமங்டகோனைள் மஞ்சடளப் பூசிக்

ககாள்ைதுயபால் கூதடலத் தன் புலப்பைா யமனியமல் பூசிக்ககாண்டு
அதிகயைகமின்ைி ைசிேபடிேிருந்தது.
ீ

இவ்யைடளேில் யபாகர் பிராயனாடு சீைர்கள் அத்தடன யபரும்

மடலப்பாடைகளின் யமல் ஒரு யநர்க்யகாட்டில் நைந்துகசன்ை ைிதயம
காணக் கண்ககாள்ளாக் காட்சிோக இருந்தது. யபாகருக்குப் பின்னால்
புலிப்பாணி இருந்தான். யபாகர் தான் ககாணர்ந்திருந்த கங்டக நீரின்
ஒரு பகுதிடேப் புலிப்பாணி ைசம் தந்து அைடன எடுத்துைரப்
பணிந்திருந்தார். அைன் அடத ஒரு கலேத்தில் இட்டு,
கலேக்கழுத்திற்கு ைாடழநார்க் கேிற்ைில் ைடளமுடி யபாட்டு, யதாளில்
கதாங்கும் ைண்ணம் கட்டிேிருந்தான். அைனுக்குப் பின்யன அஞ்சுகன்,
அைனுக்கும் பின்யன சங்கன், நாரணபாண்டி என்று அந்த ைரிடச
உருைாகிைிட்டிருந்தது.

இறுதிேில் இருந்தனர் ஆழிமுத்துவும், கசங்கனும். இருைரிைமும்

கபரிதாய் உற்சாகமில்டல. டகக்கு எட்டிேது ைாய்க்கு எட்ைாது
யபாய்ைிட்ைதுயபால் ஓர் உணர்வு அைர்களுக்குள்... நைப்பது எதுவுயம
தங்கள் டகேில் இல்டல என்பது யபாலவும் ஒரு ைிசாரமான
சிந்தடன. நாரணபாண்டியும் மருதனும் தங்கடள ரகசிேமாகப்
பின்கதாைர்ந்து ைந்து எல்லாைற்டையும் ககடுத்துைிட்ைதாகயை
மனதும் கருதிேது. இப்படி நிடனத்துப் பார்க்கக்கூை அச்சமாக இருந்தது.
தங்களுடைே எண்ண ஓட்ைத்டத யபாகர் கண்டுபிடித்து
கைளிப்படைோகக் யகட்டுைிடுைார் என்கிை பேயம இருந்தது.

நைந்து கசல்யைார் ஓரிைத்தில் சற்று துர்நாற்ைத்டதயும், பருந்துகளின்

கூட்ைத்டதயும் கண்ைனர். ைடரோடு ஒன்டைச் சிறுத்டத ஒன்று
உண்டு துப்பிேிருந்த மிச்சங்கள்தான் நாற்ைத்திற்குக் காரணம்.
பருந்துகள் அந்த மிச்சங்கடளத் தன் அலகுகளால் குத்திக்கிழித்தபடி
உண்ண முேன்றுககாண்டிருந்தன.
ைரிடசேில் ஒரு கூட்ைம் ைருைடதக்கண்டு பைபைத்துப் பைக்க
முடனந்தன. ஒரு பருந்து ைடரோட்டின் கண்கடளத் தன் அலகால்
ககாத்திப் பிடித்தபடி ைிண்ணில் எகிைிேது. அக்காட்சி யபாகர் உள்ளிட்ை
சகலரிைமும் ஒரு இரக்க உணர்யைாடு கூடிே பரிதைிப்பான
உணர்ச்சிடே உருைாக்கிற்று.

யபாகர் ைடரோட்டின் இடைச்சிடே உற்று யநாக்கினார் அைருள்

கபரிதாய் சிந்தடனயோட்ைம். அடதக் கண்ை புலிப்பாணி அைர்
முகத்டதக் கூர்ந்து பார்த்தான்.

“என்ன பார்க்கிைாய்?”

“இக்காட்சி தங்கடள ைருத்துைதுயபால் உணர்கியைன்.”

“ைருத்தம் உனக்கில்டலோ?”

“எல்யலாருக்கும்தான் பிராயன...’’

“அதுதான் ஆைாைது அைிைின் ைிடனப்பாடு.’’

“தாங்கள் கூைைந்தது புரிேைில்டல...”

“நீயும் இன்னமும் ைாழ்டை அலசிப்பார்த்துச் சிந்திக்கைில்டல என்று

எனக்குத் கதளிைாய்த் கதரிகிைது.”

“நீங்ககளங்யக... நாகனங்யக... ஒரு நூடைக் கைந்துைிட்ைைர் நீங்கள்,

நான் இப்யபாதுதான் இளடமக்யக ைந்துள்யளன்...”

“அதுவும் சரிதான்... இக்காட்சி உங்களுக்குள் யகள்ைிகடள எழுப்பினால்

யகட்கலாம். பதிவு கசய்துககாள்ளக் கிழார் கபருமக்கள் இல்லாததுதான்
ஒரு குடைபாடு.”

“அக்குடைடே நான் யபாக்குகியைன். தங்கள் திருைாய்க் கருத்துகடள

ஞாபகமாய் சிந்டதேில் ககாண்டு கிழார்கடளக் காண்டகேில்
அைர்களிைம் கூைிைிடுகியைன்’’ என்று முன் ைந்தான் அஞ்சுகன்.
“உன் நல்ைிடழடைப் பாராட்டு கியைன்’’ யபாகர் தூண்டிைிை, யகள்ைிகள்
பிைக்க ஆரம்பித்தன.

பிராயன... இப்படி சாதுைான ஒரு ஆட்டை அடித்துக் ககான்று

ைிழுங்குகிையத புலி... அதற்கு இைப்புக்குப் பின் நரகம்தாயன
சித்திக்கும்?”

“அையை இப்படிக்கூை ஒரு யகள்ைிோ, சிைப்பு… அடுத்து?”

“புலி எதனால் ஆடுமாடுயபால் தாைர உணடை உண்பதில்டல?”

“உம்... இதுவும் நல்ல யகள்ைிதான். அடுத்து?”

“புலிடேப்பற்ைி நான் யகட்க கபரிதாய் ஒன்றுமில்டல. எனக்கு அதன்

யதாலும் ைரிகளும்தான் ஆச்சர்ேம். ஒரு ஈ எறும்புக்குக்கூைத் துன்பம்
தரக்கூைாது என்று எண்ணுகிை ஒரு சன்ோசி எதனால் புலித்யதால்
யமல் அமர்ந்தி ருக்கிைார்? அது சரிோ?”

“உச்சம்... இது யகள்ைிகளில் உச்சம்... இன்னமும் ோராைது யகட்க

ைிரும்பு கிைீர்களா?”

“என்னிைம் ஒரு யகள்ைி உண்டு... எந்த ஒரு ைிலங்டகயும் துணிந்து

யைட்டைோடி உண்ணும் இந்தப் புலி எதன் அடிப்படைேில் தன்
இனப்புலிகடள யைட்டைோடு ைதில்டல? இதனிைமும் தாய்ப்பாசம்
இருப்பதும் குட்டிகளிைம் அது அன்பு காட்டுைதும் கபரும் ைிேப்புக்குரிே
ைிேேம். நமக்குப் பல ைிேேங்கள் கற்பிக்கப்படுகின்ைன. அதற்ககன்று
எழுத்தும் கமாழியும் உள்ளது. அப்படி எதுவும் இல்லாத இைற்றுக்கு
புணர்ச்சி முதல் பாச உணர்ச்சி ைடர ோர் கசால்லிக்ககாடுத்தார்கள்?”

- இது மருதன் யகட்ை யகள்ைி.

யபாகர் அைனருயக கசன்று அைனது குடுமிச்சிரத்டத ைருடிப்

புன்னடகத்தார். பின்,
“நீ கபரிதாகப் யபசிை மாட்ைாய்; யபசினால் சிைிதாகப் யபசிை மாட்ைாய்!”
என்று கூைிேைர். யமகம் ைிலக்கி எட்டிப்பார்த்த கதிரைனின் மஞ்சள்
கிரணங்கடளத் தன் முகத்தில் ைாங்கிேைராக ஒரு பாடை யமல்
அமர்ந்தார். அப்படியே பத்மாசனமி ட்டுக்ககாண்ைார்.

“எல்யலாரும் ஆங்காங்யக அமர்ந்திடுங்கள்... எப்யபாதும் கபாதினிக்

ககாட்ைாரத்தில்தான் என் யபாதிப்பு இருக்கும். இன்று இந்தக்
கன்னிைாடி மடலத்கதாைருக்கு அது இைம்மாைியுள்ளது. இங்யக சற்று
இடளப்பாறுயைாம்...

எஞ்ஞான்றும் மடலயுச்சி ைிரிந்த பார்டைடேத் தரும். பஞ்ச

பூதங்கயளாடு நாம் மிக கநருக்கமாகவும் முடியும். தடரப்பரப்பில்
எப்யபாதும் நமக்கு அடரப் பார்டைதான்... அதில் அகப்படுபடையும்
குடைைானடைதான். ஆனால் மடலயுச்சி அப்படி அல்ல... அது நமக்கு
ஏராளமான மடலகடளக் காட்டும் பாருங்கள். அயதா கன்னிைாடி
நிலப்பரப்பு... இயதா இப்பக்கம் கபாதினி ஊைாக யசர நாட்டின்
ைிோபகம். என் முதுகுக்குப் பின்னால் பாண்டிே மண்ைலம் -
இைக்டகப்புைம் திருைரங்கத்டதயும் தஞ்டசடேயும் உள்ளைக்கிே
யசாழ சாம்ராஜ்ேம். இதன் திடசகடள அைிந்து உணர அயதா யமற்கு
ைானக் கதிரைன் நமக்கு உதைிக் ககாண்டிருக்கிைான்.
இைனில்லாைிட்ைால் இந்த பூமிப்பந்தில் நீங்களும் நானும் உட்பை
எைருமிருக்க ைாய்ப்பில்டல.

இைன் என்று மானுைப்பதத்தில் அதிலும் ஆண்பாலில் நான் கூறுைது

ைழிைழி ைழக்கத்தால் அல்ல... இந்த உலகில் எந்த ஒன்று இரு
தன்டமேற்று ஒன்ைாக மட்டுயம உள்ளயதா அடத பரமபுருேனாக
பாைித்து அைன் என்பது இேல்பு. இக்கருத்து ஒன்ைான சகலத்துக்கும்
கபாருந்தும்.

யபாகட்டும். இந்தப் புலிகுைித்த சிந்தடனக்கு ைருகியைன். `புலி இப்படிப்

பிை உேிர்கடளக் ககான்று தின்கிையத அது பாைமில்டலோ?’ என்பது
முதல்யகள்ைி.
இல்டல. பாைமும் புண்ணிேமும் ஆறு அைிவு ககாண்ை மனிதனுக்கு
மட்டுயம. மனதால் பாைிப்பது அதாைது எண்ணுைது என்பயத பாைம்
புண்ணிேம் என்ைாகிைது. எண்ணம் நல்லதானால் அது புண்ணிேம்.
ககடுதலானால் அது பாைம்.

பரம்கபாருளின் படைப்பில் புலியும் சிங்கமும் இல்லாைிட்ைால் ஆடும்

மாடும் மானும் குதிடரயும் கபருகி, அதனால் தாைரங்கள் கபரிதும்
அழிந்து, சம நிடல மாைி உேிர்ைாழ்ைில் தடுமாற்ைம் ஏற்பட்டுைிடும்.
ஒரு காடு சமநிடலேில் திகழ இப்படி ஒரு ைடிைடமப்பு யதடை.
இடத ைடிைடமத்த பரம்கபாருளின் யபரைிடைப் யபாற்ை
ைார்த்டதகளில்டல நம்மிைம். இப்படி நான் கூறுைதால் ஒரு
சமாதானம் மனதுக்கு ஏற்பைாது. பாைம் இந்தத் தாைர பட்சிணிகள்
என்றுதான் நிடனக்கத்யதான்றும். ஒரு மாடனயும், மாட்டையும்
நிடனத்து அவ்ைாறு எண்ணத் யதடைேில்டல. தாைர பட்சிணிோனது
தன் ைாழ்நாளில் தான் ஒரு மாமிச பட்சிணிக்கு உணைாகும் யபாது
மட்டுயம துன்பத்டத அடைகிைது. அதுவும் சிலபல கநாடிகயள. அதன்
மாமிச உைல் உண்ணும் ைிலங்கின் உைல்பாகமாகப் பின்
மாைிைிடுகிைது. இதுதான் அைிோ ஒரு திோகம் என்றும் கூைலாம்.
நூறு மான்களின் கூட்ைணியே ஒரு புலி எனலாம்.

உேிர்களுக்கு இன்பமும் துன்பமும் சமமாகப் பகிர்ந்தளிக்கப்பட்டுள்ளது.

இரண்டையும் ஒரு உேிர் உணர்ந்தாயல அது தன் பேணத்தில்
அடுத்தடுத்த மாற்ைங்கடள அடைேமுடியும். ஒரு துைைி புலித்யதால்
ஆசனத்டதக் ககாண்டிருப்பது தத்துை அடிப் படைேில்... ஒரு புலிக்குள்
எல்லா உேிர்களும் அைங்கிைிடும். ஆனால் எது ஒன்றும் புலிடே
அைக்க முடிோது. இது மாமிச பட்சிணிகள் சகலத்துக்கும் கபாருந்தும்.
இதில் மனிதன் புலிடே யைட்டைோடி ைழ்த்துைடத
ீ இடணத்துப்
பார்க்கக்கூைாது.

மனிதன் புலியோடு தன் உைல் பலத்யதாடு எப்யபாதும்

யமாதுைதில்டல. தன் அைிவுத்திைத்தால் கருைிடேக் கண்ைைிந்து
அதன்மூலயம யமாதுகிைான். எனயை, புலிடே சாதாரணமாய்க்
கருதிைிைக்கூைாது. அது தன்னுள் சகலத்டதயும் அைக்கிக்ககாள்கிைது.
பசித்தாலும் புல்டலத் தின்பதில்டல. ஒரு சன்ோசியும் தன்னுள்
உலடக அைக்கிக்ககாள்கிைான். எது நைந்தாலும் தன்னிடல மாைாது
உறுதியோடிருக்கிைான். அதன் குைிேீயை புலித்யதால். இடத ஒரு
சன்ோசி ஒரு புலிடேக் ககான்று அடைைதில்டல. இேற்டகோய்
இைந்த புலிேின் யதாடலயே பேன்படுத்துகிைான்.

புலித்யதால் பதம்கசய்த நிடலேில் ஒரு கல்பகாலம் அதாைது ஆேிரம்

ைருைங்களுக்குக்கூை அழிைின்ைி இருக்கும். உலகின் கிழிோ ஆடை
இதுகைனச் கசால்லலாம்.

யமலான இன்கனாரு காரணமும் உள்ளது. ஒரு புலி ரயஜா மற்றும்

தயமா குணத்தின் ைடிைம். மனிதனின் முக்திக்கு இந்த குணங்கள்
உதைாது! எனயை அடத அழித்து மனடத சத்ை குணத்தில்
நிடலப்படுத்தி இருப்படதயே புலித்யதால் ஒருைருக்கு உணர்த்துகிைது.
இதன் யதால்தான் சிைனின் இடைோடை! அழித்துக் காப்பது
சிைனருள். அதாைது கசருக்கு, பற்று, காமம் என்பைற்டை அழித்து
அைன் நம் ஆன்மாடைக் காக்கிைான். அதன் குைிேீயை சிைகபருமானின்
ஆடைோகப் புலித்யதால் இருப்பதன் காரணம்.
இப்படிப்பட்ை புலித்யதால் பதம்கசய்த நிடலேில் ஒரு கல்பகாலம்
அதாைது ஆேிரம் ைருைங்களுக்குக்கூை அழிைின்ைி இருக்கும். உலகின்
கிழிோ ஆடை இதுகைனச் கசால்லலாம். இதன் யகாடுகள் நமது
யரடககடளப் யபான்ைடை. ஒரு புலிக்கு இருப்பதுயபால்
இன்கனான்றுக்கு இருக்காது. யகாட்டை டைத்யத இடத அடைோளம்
காண முடியும். பிரம்ம சிருஷ்டிேின் உன்னதம் நம்ைடரேில் நம்
டகயரடக என்ைால், புலிேிைம் அதன் ைரிகயள!’’

யபாகர் கபருமானின் புலி குைித்த ைிளக்கம் எல்யலாடரயும் ஒரு

முடை பிரமிப்பில் ஆழ்த்திேது. இருப்பினும் இந்த ைிளக் கத்டத
டைத்யத ஒரு யகள்ைி மல்லிேிைம் முடளைிட்டிருந்தது.

“பிராயன... ஒரு ைடரோட்டின் சாவும், அதன் மாமிசமும் ஏற்படுத்திே

தாக் கத்தால் சிருஷ்டிேின் பல உன்னதங்கள் புரிேைந்தன. மனிதன்
எதனால் யமலானைன் என்பதும் தாங்கள் ஏதும் கசால்லாமயல
புரிந்துயபானது. இருப் பினும் ஒரு யகள்ைி நிரடுகிைது.

ஆைைி ைில்லாத உணர் ைால் ைாழும் ஒரு புலிக்குள் தன் ஆத்மாடைப்

புகுத்திக்ககாண்ை ஒரு சீைன் எப்படி ஒரு மனிதனுக்கு இடணோகச்
சிந்தித்துச் கசேல்பை முடிந்தது. புலிக் குண்ைான அளவுதாயன
கசேல்பை முடியும்?’’ என்று யகட்யை ைிட்ைான்.

“இதுவும் மிகச் சிைந்த யகள்ைியே... கூடு ைிட்டுக் கூடு பாய்டகேில்

ஒரு மனிதனின் ஆத்ம உைல் சுயைத உைல் என்ைாகி ைிடுகிைது.
சுயைத உைல் நூறு சதைிகிதம் தூல உைலுக்கு இடண ோனது. எனயை
அது எந்த உைலுக் குள் நுடழந்த யபாதும் கசே லாற்றும்...”

“இங்யக நான் ஒரு யகள்ைிடேக் யகட்க ைிரும்பு கியைன்

யகட்கலாமா?’’ அகப்டப முத்துவும் இடைேீடு கசய்தான்.

காலாங்கிநாதன் ‘காலப்பலகணி’ என்று ஒரு நூல் எழுதியுள்ளான்.

அதில் பிரளேம், யபரழிவு, மடழப்கபாழிவு, உஷ்ணாதிக்கம்,
ஆட்சிமாற்ைம், நாைாளுயைார் கபேர் என ஒரு யதசத்துக்கான நிகழ்வுகள்
கூைப்பட்டுள்ளன.”
“தாராளமாய்க் யகள்...’’

“தாங்கள் ஒரு ோத்திடரேின் யபாது ஒரு யைதிேர் ைட்டுத்

ீ
திண்டணேில் தங்கின ீர்கள். அப்யபாது உள்யள ஒரு யைத யஹாமம்
கசய்ேப்பட்டுக் ககாண்டி ருக்க, அவ்யைடள அந்த யைதிேர் உங்கடள
யைறு திண்டணேில் யபாய் அமரச் கசான்னயபாது அைர்களுக்குப்
பணிோமல், அங்கு நைமாடிே ஒரு பூடனேின் காதில் நீங்கள் யைதம்
உபயதசித்து அடத அந்தப் பூடன திரும்பக் கூைிேது இந்த
ைடகேில்தானா?’’

“அையை... என் ைாழ்ைில் எவ்ைளயைா சம்பைங்கள். அதில் இதுதான்

உங்கள் நிடனைில் உள்ளதா?”

“ஆம் குருயை… நிடனைில் மட்டுமல்ல, இது எப்படிச் சாத்திேம் என்கிை

யகள்ைியும் பலமாகயை உள்ளது.”

“மனிதனின் அைிைின் முன் சாத்திேமற்ைது என்று எதுவும் இல்டல

சீைர்கயள... அடதச் கசேல்படுத்த நாம் எடத இழக்கப்யபாகியைாம்
என்பதில்தான் எல்லாம் உள்ளது. ஒன்டை இழக்காமல் ஒன்டைப் கபை
இேலாது என்பயத உலகநிேதி.இதுயை அடிப்படை ைிதி. ைரும்
நாள்களில் உங்கடளப்யபால யகட்பைர்கள் அதிகரித்திை மனிதன் தன்
அைிைால் கண்ைைிோதன எல்லாம் கண்ைைிைான். மனிதக்
கண்டுபிடிப்பில் இன்று நான் மகத்தானதாய்க் கருதுைது
சக்கரத்டதத்தான். சக்கரம் ஒரு அதிசேம்; ஆச்சர்ேம். இது ைந்த பிையக
தூரம் சிைிதானது. பக்கத்து நாடுகள் பக்கத்து ஊர்களாேின. தடரயமல்
நிகழ்ந்த இந்த மாற்ைம் ைிண்ணிலும் நிகழும். பைக்கும் கருைிகள்
முதல் நம் உருைத்டத அப்படியே பதிவு கசய்யும் கருைிைடர பல
புதிேன பிைந்திடும். நான் அடிக்கடி கசன்று ைரும் சீனத்தில் புதிே
கருைிகளுக்கான ஆய்வுகள் நைந்துைருகின்ைன. கண்ணாடி ககாண்டு
ஒரு சிற்கைறும்டபப் கபரிதுபடுத்திப் பார்க்க இேலும். அயதயபால் ஒரு
ோடனடேச் சிைிதாக்கிக் காணவும் முடியும்.

ைாள்ககாண்டு யபார் கசய்யும் முடை ஒழிந்து ைிடசசக்திடேப்

பேன்படுத்திப் யபார் கசய்யும் நாள் ைரும். மருத்துைத்திலும் ைாோல்
உண்ணும் அைசிேமின்ைி மருந்தானது யநராக ரத்தத்யதாடு
கலக்கப்படும் முடை ஊசிகளால் நிகழும். அப்படிப்பட்ை ஊசிகளில்
நுண்துடளேிடும் ைித்டத சீனத்தில் யதான்ைத் கதாைங்கியுள்ளது.

ைிண்மின்னடல மண்ணகப்படுத்தி அந்த மின்னல் சக்திடேப்

பேன்படுத்தும் அைிவுத்திைடன யநாக்கி ஒரு பேணம்
கதாைங்கிைிட்ைது.

சித்த ஞானத்தில் தூரதிருஷ்டி என்கைாரு ஆற்ைல் உண்டு. அடதக்

ககாண்டு ஒரு சீனயோகி ைருங்கால நிகழ்வுகடள முன் கணிப்பாகக்
கூைி அடத எழுத்து ைடிைாக்கியுள்ளார். அைர் கணிப்புப்படியே
அடுத்தடுத்து எல்லாம் நைந்து ைருகின்ைன. அைருக்கு இடணோக
இத்தமிழ் மண்ணில் யகாள்களின் சஞ்சாரத்டத டைத்து எண்கடள
அடிப்படைோகக் ககாண்டு ஒரு கணித முடைடே காலகண்ைரிேி
என்பைர் உருைாக்கியுள்ளார். இைரின் சீைரான காலாங்கி நாதர்
அக்கணித முடைடேப் பேன்படுத்தி நம்ைாழ்ைின் அடுத்தடுத்த
நைப்புகடளக் கூைிைிடுைார். நம்டமப்பற்ைி நாயமகூை இக்கணித
முடைோல் அைிந்துககாள்ள முடியும். அதற்கு நம் பிைந்த யநரம், நாள்,
ைருைம், கிழடம, நட்சத்திரம் எனும் ஐந்தும் கதரிே யைண்டும்.

இந்த ஐந்து அம்சங்கடளக் ககாண்டு நம் புலிப்பாணியேகூை உங்கள்

ைருங்காலத்டதக் கூைிைிடுைான்; கூைியும் ைருகிைான். ஆனாலும் ஒரு
மனிதனுக்யக கூைிடும் இைன் ஆற்ைடலப் பன்முகப்படுத்திக்
காலாங்கிநாதன் ‘காலப்பலகணி’ என்று ஒரு நூல் எழுதியுள்ளான்.
அதில் பிரளேம், யபரழிவு, மடழப்கபாழிவு, உஷ்ணாதிக்கம்,
ஆட்சிமாற்ைம், நாைாளுயைார் கபேர் என ஒரு யதசத்துக்கான
நிகழ்வுகள் கூைப்பட்டுள்ளன.”

- யபாகர் பிரான் யபசப்யபச எல்யலாரிைமும் கபரும் பிரமிப்பு.

“பிராயன... அதனால் ஒருைனின் மரணத்டத எப்யபாகதன்று அைிே

முடியுமா?’’ என்று யகட்ைான் அகப்டப முத்து.
“தாராளமாய்க் கூை முடியும். ஒரு கல்டல எடுத்து எைியும்யபாது எப்படி
அதன் ைிடசக்யகற்ப அதன் தூரமும், அது கசன்று ைிழும் இைமும்
தீர்மானமாகிையதா அப்படி ஒரு கணக்குதான் பிைப்பும் இைப்பும்.
கணிக்கத் கதரிைதில்தான் அது உள்ளது. கணிக்கத் கதரிந்தைன்ைடர
அது ஒரு ைிேேம் மட்டுயம. கதரிோதைன் ைடரதான் அது ரகசிேம்.”

“பிராயன... அந்தக் காலப்பலகணி எக்காலத்திற்கும் பேன்படுமா?”

“பேன்படும்... பேன்பையைண்டும் என்யை காலாங்கி நாதர் அடத

எழுதியுள்ளார்.”

“இப்யபாது அது எங்குள்ளது?”

“நான் கசய்த பாோணலிங்கத்யதாடு அது யசர்க்கப்பட்டுைிட்ைது.

ைரப்யபாகும் பிரம்மமுகூர்த்த யைடளேில் சமாதிோகப் யபாகும் இந்த
சங்கர திகம்பரன் எழுதிே ‘கசார்ணஜாலம்’ என்னும் ரசைாத ரகசிேமும்
அச்சிைலிங்கத்யதாடு யசர்ந்திடும்...’’

“அடத எதற்காக அந்த லிங்கத்யதாடு யசர்க்க யைண்டும்?’’

- இந்தக் யகள்ைிடேக் யகட்ைது ோயரா அல்ல... ஆழிமுத்துதான்
யகட்ைான். அதுவும் சற்றுக் யகாபமாய்.

இன்று சாந்தப்ரகாஷ் மிகக் கூர்டம ோக சாருடைப் பார்த்தான்.

“என்ன சந்து... நான் கசால்ைது உனக்குப் புரிேைில்டலோ?” அைளும்

திருப்பிக் யகட்ைாள்.

“புரியுது... ஆனா எதனால இப்படி அைசரப்பையை சாரு?”

“பிகாஸ் ஆஃப் சித்ரா கபௌர்ணமி...”

“அதனால..?’’

“சந்து, அந்த சித்ரா கபௌர்ணமி இரவுங்கைது ஊர் உலகத்துக்கு ஒரு

ைழக்கமான கபௌர்ணமி நாளா இருக்கலாம். ஆனா நமக்கு அப்படி
இல்டல. நீ யபாகர்ங்கை சித்தடரப் பற்ைிக் யகள்ைிப்பட்டிருக்கிோ?”

“பழநிேிலகூை அைர் சமாதி இருக்குல்ல?”

“எக்ைாக்ட்லி... நாம அைடரப் பாக்கப் யபாயைாம்...”

“ைாட்... யபாகடரப் பார்க்கப் யபாயைாமா? இட் ஈஸ் டஹலி

ஹியலரிேஸ். அைர் சமாதிோகிப் பல நூறு ைருேங்கள் ஆோச்சு.”

“மனுேன்தான் புடதக்கப்பட்ைா மண்ணாகிப் யபாைான். ஆனா ஒரு

சித்தன் அப்பதான் பலம் அதிகமானைன் ஆகைான்.”

“நீ இப்படிகேல்லாம் யபசமாட்டியே சாரு...”

“நான் யபசல... இந்த டைரிேில உங்க ககாள்ளுத்தாத்தா

எழுதிேிருக்காரு.’’

“ைிைரமா கசால்லு...”
“அதுக்கு முந்தி நீயும் நானும் கசய்ே யைண்டிே காரிேம் ஒண்ணு
இருக்கு...”

“என்ன அது?’’

“தாத்தா...’’ - சாரு ைாட்ச்யமன் தாத்தாடைப் பார்த்தாள்.

“என்னம்மா?”

“எனக்கு ஒன்பது மரக்கன்றுகள் உையன யைணும் தாத்தா.”

“அதுக்ககன்னம்மா, ைாங்கிட்டு ைந்துையைன்.”

“ஈட்டி, யதாதகத்தி, மகிழம், மருது, யஜாதிைிருட்சம், யைப்பம், பன்ன ீர், அரசு,

கசம் மரம் - இதுதான் அந்த ஒன்பது மரக்கன்றுகள்...’’

நீங்க கபட்டியோடு யஹாட்ைலுக்ககல்லாம் யபாேிைாதீங்க... இங்டகயே

இருங்க. ோர் ைந்தாலும் அய்ோ இருக்காரு... அைர் பாத்துக்குைாரு...’’

“ஐயோைா... இதுல ஏழு நம்ம யதாட்ைத்துலயே இருக்கும்மா... யஜாதி

ைிருட்சமும், கசம்மரமும் கபரும்பாலும் தட்டைோன நிலப்பரப்புல
ைராதும்மா. மடலக்குத்தான் யபாகணும்.”

“நாங்க இந்தப் கபட்டியோடு புைப்படுைதுக்கு முந்தி இந்த ஒன்பது

மரங்கடள நட்டு அதுக்கு நைதான்ேம் கலந்த நீர்ைிட்டு
நைதான்ேத்டதயே உரமாகவும் யபாட்டு மூைணும். இந்தப் பேணத்துக்கு
ைனயமல்பாடுன்னு யபர். நான் கசால்லடல; தாத்தா இதுல
எழுதிேிருக்காரு.”

“ைனயமல்பாடு... ைனயமல்பாடு... எனக்கு இப்ப ஞாபகம் ைருது. எங்கப்பா

எஜமானயராடு துடணக்குப் யபானாரு. ைந்து அைர் இந்த ஒன்பது
மரங்கடள நட்ைாரு. ஆனா அதுல பல மரங்கள் எழயைேில்டல...
மரங்கள் மட்டுமல்லம்மா - எங்க குடும்பமும் எழயைேில்டல. இப்ப
நான் மட்டும்தான் மிச்சமிருக்யகன் தனிமரமா!’’
“தாத்தா, யபச யநரமில்ல... என்ன கசய்ேலாம்? கூகுள்ள யபாய்ப் பார்த்தா
கதரியுமா, இல்ல, நம்ம தமிழக அரயச இடதத் தன் கார்ைன்
கசாடைட்டில ைிக்குதா?”

“கார்ைன் கசாடைட்டிோ... இங்க அப்படி எதுவும் இல்லம்மா. கூகுயளா

பாகுயளா எனக்கு அதுபத்திகேல்லாம் கதரிோதும்மா... மடலப்பக்கம்
யபானா கட்ைாேம் கிடைச்சிடும்.”

“அப்ப யபாய்ட்டு ைரீங்களா... ப்ள ீஸ்...’’

“ககஞ்சாதீங்கம்மா... நீங்க உத்தரவு யபாைணும்; நான் அடதச்

கசய்ேணும். நான் சாகாம இருக்கையத இதுக்காகத் தானம்மா?”

“ஏன் இப்படிகேல்லாம் யபசைீங்க?”

“உள்ளடதச் கசான்யனம்மா... நான் இப்பயை கிளம்பயைன்... ைந்தா அந்த

கரண்டு கன்னுகயளாடுதான் ைருயைன். ைரட்டு ங்களா?’’

“இருங்க... ைழிச்கசலவுக்ககல்லாம் பணம் யைண்ைாமா? ைாங்கிட்டுப்

யபாங்க...’’

“தாங்கம்மா... அயத சமேம் நீங்க கபட்டியோடு யஹாட்ைலுக்ககல்லாம்

யபாேிைாதீங்க... இங்டகயே இருங்க. ோர் ைந்தாலும் அய்ோ
இருக்காரு... அைர் பாத்துக்குைாரு...’’

ைாட்ச்யமன் தாத்தா குரலில் அபார நம்பிக்டக.

அந்தப் யபச்சு சாருடை கநகிழ்த்தி ைிட்ைது.

தாத்தாவும் கிளம்பினார். சாந்தப்ர காேுக்கு ஒன்றும் புரிேைில்டல.

“சாரு... டைரில அப்படி என்னதான் எழுதிேிருக்கார் தாத்தா.

டைரிங்கைது அந்தக் காலத்துப்பதிவு. அது எப்படி இப்ப நமக்கு யூஸ்
ஆகமுடியும். ககாஞ்சம் ைிைரமா கசால்லு...”
“இரு, அதுக்கு முந்தி நான் ஒரு காரிேம் பண்யைன்” என்ை சாருபாலா
மிகயைகமாய்ப் யபாய் கிணற்ைடிேில் நின்று, யதாட்ைத்துக்குத் தண்ணர்ீ
பாயும் பம்ப்கசட் யமாட்ைடரப் யபாட்டு தன் சுடிதார் நடனேக்
குளித்தாள்.

ஈரம் கசாட்ைச் கசாட்ை நைந்து ைந்தைள் டககளில் கசம்பருத்தி,

நந்திோைட்டை, யராஜா என்று யதாட்ைத்துப் பூக்கள்... அவ்ைளடையும்
கபட்டியமல் யபாட்ைைள், அதன் முன் இருபுைமும் இருைிளக்கிடன
ஏற்ைி டைக்கலானாள். அப்படியே மண்டிேிட்டு ைணங்கவும் கசய்தாள்.
சாந்தப்ரகாஷ் அடமதிோகப் பார்த்தபடியே இருந்தான். கமல்ல அைடன
கநருங்கி ைந்தைள்.

“சந்தா, நாம கராம்ப கராம்பக் ககாடுத்து கைச்சைங்க. இந்த உலகத்துல

ோருக்கும் கிடைக்காத ைாய்ப்பு நமக்குக் கிடைக்க ப்யபாகுது. கைவுடள
ோரும் பார்த்தது கிடைோதுன்னு கசால்ைாங்க. ஆனா நாம
பாக்கப்யபாயைாம்! இடதகேல்லாம் எந்த அளவு நம்பைதுன்னு
கதரிேயலங்கை ஒரு அடமப்புல இருக்கை பல சித்தர்கடளயும் நாம
பாக்கப்யபாயைாம். எல்லாத்துக்கும் யமலா, ஜீைாம்ருதம்ங்கிை மருந்து
நமக்குக் கிடைக்கப் யபாகுது. இந்த கஜன்மத்துல இனி நமக்கு ஒரு
இருமல் தும்மல்கூை ைராது. ைேசும் கபருசா ஆகாது. நாம
ைிரும்பினாதான் நமக்கு சாவுன்னா பாத்துக்யகாயேன்.”

- சாரு சாந்தப்ரகாஷ் டககடளப் பற்ைிக் ககாண்டு கசான்ன ைிதம்

சாந்தப்ரகாடேச் சற்று அச்சுறுத்திேது.

“சாரு, ஆர் யூ இன் நார்மல் கண்டிேன்?” மிக சந்யதகமாய்க் யகட்ைான்.

“ஐ ேம் கைரிகைரி நார்மல். அந்த மசக்டககேல்லாம் இப்ப

ககாஞ்சம்கூை இல்டல. நான் ஒண்ணும் அருள் ைாக்கு கசால்லடல
சாந்தா... நான் கசால்ைகதல்லாம் சத்திேம்.”

- சாருபாலா ககாடுத்த அழுத்தம் சாந்த ப்ரகாடே அைள் மீ தம் கசால்ல

ைிருப்படதக் யகட்கத் தோர் கசய்தது.
அரைிந்தனின் ஃப்ளாட்.

அந்த இரு யபாலீஸ்காரர்கள் ஹாலில் அமர்ந்து டி.ைி பார்த்தபடி

இருந்தனர். அைர்களுக்கு டீ யபாட்டுக் ககாடுத்திருந்தான். கப் அண்ட்
சாைர் காலிோக இருந்தன.

உள்யள யலப்ைாப்டப மூடிேைனாக யோசித்துக்ககாண்டிருந்தைடன

கஜேராமன் கூப்பிட்டுக் காதில் இேர் யபாடன மாட்ைச் கசய்தார்.

“என்னாச்சு அரைிந்தன்... யபாலீஸ்காரங்க இருக்காங்கதாயன?”

“இருக்காங்க சார்... எதுக்கு சார் இைங்கைடர யபான ீங்க... எனக்கு

எதுவும் ஆகாது சார்.’’

“யநா... உங்கள பாக்க கரண்டுயபர் ைந்துட்டுப் யபாேிருக்காங்க. அதுவும்

யபாலீஸ் ைரவும் ைந்தயத கதரிோத மாதிரி திரும்பிப் யபாேிருக் காங்க.
நான் உங்க அபார்ட்கமன்ட் ைாட்ச்யம யனாடு யபசிக் கிட்யைதான்
இருக்யகன்.”

“அைன் நம்பர்?”

“உங்க கசகரட்ரிகிட்ை யகட்டு ைாங்கியனன்... கசகரட்ரிே கூகுள்ளயபாய்

உங்க அபார்ட்கமன்ட்ல காலிோ இருக்குை ஒரு ைட்டு
ீ ைிளம்பரத்டத
கைச்சுப் பிடிச்யசன். நல்ல இங்கிலீஷ், ஒரு ஆண்ட்ராய்டு யபான்,
ககாஞ்சம் புத்திக்கூர்டம இருந்தா ட்ரம்ப் கிட்ைகூைப் யபசிைலாம்.
உங்களுக்குத் கதரிோதா?”

சாந்தப்ரகாஷ், சுந்தர ைல்லிச்சிட்ைாள் இைங்க இரண்டு யபரும்

பிரமாண்ை ஜமீ யனாை ராஜா ராணி சார். ஜமீ ன் ஒழிப்புச் சட்ைம்
ககாண்டு ைந்தப்ப இல்லாமப்யபான ஜமீ ன்ல இதுவும் ஒண்ணு.

“அப்ப உங்க ஆபீஸ்லகூை என் நிடனப்பு தானா?”

“ஆமாம்... நான் பாரதி மாதிரி ஒரு அைர்ேயனாை நைக்க ைிரும்படல.

ஒரு ஜர்னலிஸ்ட்டுக்கு ஓபன் டமண்ட் கராம்ப முக்கிேம்.”
“நிச்சேமா சார். அப்ப நான் கண்காணிக்கப் பட்டுக்கிட்டு இருக்யகனா
சார்...”

“ஆமாம். அந்த எம்.பி படுத்துக்கிட்யை எகலக்ேன்ல கஜேிச்சிருக்கலாம்.

இப்ப நம்ம ைிேேத்துல கஜேிச்சிைக்கூைாது. டபதடப, படிச்சீங்களா
அந்த டைரிடே… ஏதாைது கதரிே ைந்ததா?”

“நிடைே சார்… ஆனா கைளிே கசான்னா ோராடலயும் நம்ப

முடிோது...”

“ைாட்ஸ் தட்..?’’

“சுருக்கமா கசால்யைன் சார். சாந்தப்ரகாஷ், சுந்தர ைல்லிச்சிட்ைாள்

இைங்க இரண்டு யபரும் பிரமாண்ை ஜமீ யனாை ராஜா ராணி சார். ஜமீ ன்
ஒழிப்புச் சட்ைம் ககாண்டு ைந்தப்ப இல்லாமப்யபான ஜமீ ன்ல இதுவும்
ஒண்ணு. ஆனா 1930கள்ல பல்லாைரம் பகுதியே இைங்க
கட்டுப்பாட்டுலதான் இருந்திருக்கு. இைங்களுக்கு முருகப்ரகாஷ்னு
ஒயர ைாரிசு. துரதிர்ஷ்ை ைசமா இந்த ைாரிசு ஒரு திருநங்டகோ தன்
பதிடனந்து ைேசுல மாைவும் சாந்தப்ரகாஷ் ஜமீ ன் அப்படியே
கநாறுங்கிப்யபாய்ட்ைார்.

இந்த ஜமீ ன்ல ஒரு தடலமுடை ைிட்டு ஒரு தடலமுடை இந்த மரபு
கதாைர்ந்து ைந்துகிட்யை இருந்திருக்கு சார். தன் தடலமுடைல ைரவும்
கநாறுங்கினைர், ைாழ்க்டக கைறுத்துப்யபாய் குற்ைாலம் பக்கம்யபாய்
அங்க ஜமீ னுக்குச் கசாந்தமான பங்களாவுல தங்கி இருந்திருக்காரு.
ஒரு ராத்திரி சுந்தரைல்லிச்சிட்ைாள் தூங்கிட்டிருக்கும்யபாது
எழுந்துயபானைர் அதன் பிைகு ஏழு ைருேம் கழிச்சு ஒரு சன்ோசிோ
தான் பல்லாைரம் ஜமீ னுக்கு ைந்திருக்கார். அப்படி அைர் ைந்தயபாது
ககாண்டு ைந்தது தான் சார் நாம பார்த்த கபட்டி.

கபட்டிேில இருந்த சிைலிங்கம் பழநிமடலல இருக்கிை யபாகர்ங்கை

சித்தர் கசய்தது சார்... அதுவும் பழநி முருகடனச் கசய்ேைதுக்கு முந்தி
பரீட்சார்த்தமா கசய்த லிங்கம் சார்…”

“என்னது… அது நைபாோணலிங்கமா - யபாகர் சித்தர் கசய்ததா?”

“ஆமாம் சார். அப்படித்தான் டைரிேில கதளிைா எழுதிேிருக்கார்.

அதுமட்டுமல்ல, உைன் இருக்கிை ஏடுகள் எல்லாம்கூை பல சித்தர்கள்
தங்கள் ஞான திருஷ்டிடேக் ககாண்டு எழுதினதுதான். அதுல ஒண்ணு
காலப்பலகணி. இதுமட்டும் டகல இருந்தா இந்த உலக நைப்டப
உக்காந்த இைத்துல கணக்குப் யபாட்டுச் கசால்லலாம் சார்.
காலகண்ைரிேிங்கைைர் அடத எழுதிேிருக்காரு...”

“ைாவ்... ைாவ்! அப்பைம்?”

“எல்லாயம அசாதாரணமான ைிேேங்கள்தான். பலயகாடி மதிப்புன்னு

கசான்னகதல்லாம் கபரிே உண்டம சார்.”

“ஆமாம்... இல்லன்னா அந்த யஜாசிேன் அடிோடள அனுப்புைானா...

டபதடப நீங்க கராம்பயை இனி ஜாக்கிரடதோ இருக்கணும்
அரைிந்தன்.’’

“முக்கிேமான ஒரு ைிேேயம இனிதான் சார் இருக்கு. ைரப்யபாை

சித்ரா கபௌர்ணமி அன்னிக்கு இந்தப் கபட்டி யபாகர் டகக்குத் திரும்பப்
யபாோகணும். கபாதிடக மடலக்காட்டுல சித்தன் கபாட்ைல்ங்கிை
இைத்துக்கு 12 ைருேத்துக்கு ஒரு முடை யபாகர் ஜீை சமாதில இருந்து
ைருைாராம். அப்படி அைர் ைரப்யபாை சித்ரா கபௌர்ணமிதான் சார் இது.’’

- அரைிந்தன் கூை, கஜேராமனிைம் சிலிர்ப்பு.

- ததாடரும்….09 Jan 2020

இப்படி ஒரு சூழலில், ஆழிமுத்துைின் யபச்சால் ஏற்பட்ை அடமதிடே
யபாகயர உடைக்கலானார்.

அன்று ஆழிமுத்து யகட்ைைிதம் எல்யலா ருக்குயம ஒரு ஆச்சர்ேம்.

அைன் அமர்ந்த நிடலேில் எழுந்திருந்து ஆயைசமாய்க் குரடல
உேர்த்திக் யகட்ை ைிதம் அப்படி.

அைன் உைல்கமாழியே யபாகருக்கு அைனது ஏமாற்ைத்டத உணர்த்தி

ைிட்ைது. அங்யக அைன் நிமித்தம் ஒரு அடமதி.

இடைேில் ைிசும்பலாய் ஒலித்திடும் காற்ைின் ைிடச மட்டும்...

உச்சி ைானில் இருந்தபடி ஒரு பருந்தும் கீ யழ பார்த்த படியேதான்

ைட்ைமிட்டுக் ககாண்டிருந்தது. அதன் சிைகிைம் துளியும் அடச
ைில்டல. அது மிதப்பது யபாலவும் இருந்தது - பைப்பது யபாலவும்
இருந்தது. அடத ேயதச்டசோகப் பார்த்த மருதன் மனதுக்குள் நம்மால்
மட்டும் இப்படிப் பைக்க முடிைதில்டலயே... இம்மட்டில் அப்பருந்தின்
சிைகுககளன்ன அவ்ைளவு சிைந்த ஒன்ைா என்கிை யகள்ைிேின்
துளிர்ச்சி.

இப்படித்தாயன மனிதன் ஆய்வுக்குள் புகுகிைான்? இறுதிேில்

கண்ைைிோதன கண்ைைிகிைான்?

இப்படி ஒரு சூழலில், ஆழிமுத்துைின் யபச்சால் ஏற்பட்ை அடமதிடே

யபாகயர உடைக்கலானார்.

“ஆழி, ைா இப்படி?”

அைனும் அைரருகில் கசன்ைான்.

“கநருக்கமாய் ைா...”

கநருங்கி நின்ைான்.

“மண்டிேிடு...”

சற்றுத் தேங்கிைிட்டு மண்டிேிட்ைான்.

யபாகர் அைன் சிரசின் யமல் தன் கரத்டத டைத்துக் கண்கடள மூடி

திோனிக் கலானார்.

அது எதன்கபாருட்டு என்று எைருக்கும் கதரிேைில்டல. கபாதுைாக

ஒருைருக்கு தீட்டச ைழங்கப்யபாகும்யபாது குருைானைர் இப்படித்தான்
கசய்ைார். டககளின் ைழிோக அருள் சக்திடே அடலைடிைில் ஒரு
மனிதனின் மூடள உள்ள பாகத்தின் ைழியே புகச்கசய்து, குழப்பம்,
யகாபம் யபான்ை உஷ்ணமான உணர்வுகடளக் குளிரச்கசய்து, பின்
அைடன ஆற்றுப்படுத்துைது என்பது இதன் மூலயநாக்கம்.
இதுயபான்ை தருணங்களில், தான் கற்ை பல ைிேேங்கடளயும் சில
குருநாதர்கள் உட்புகுத்திைிடுைர். அப்படித் தான் ஆழிமுத்துைடரேில்
யபாகர் நைப்பதாய் புலிப்பாணி உட்பை எல்யலாரும் கருதினர். அதன்பின்
ஆழிமுத்துைிைமும் கபரும் மாற்ைம்.

“மன்னியுங்கள் குருயை... நான் யதடையே இல்லாமல்

பதற்ைப்பட்டுைிட்யைன்...” என்று மிக நல்ல தமிழில் அைன் யபசவும்
எல்யலாரிைமும் ஆச்சர்ேம்.

யபாகரும், “நீ யகட்ை யகள்ைிக்கும் நான் பதில் கூைி ைிடுகியைன்’’ என்று

எல்யலாடரயும் பார்த்தார். எல்யலாரும் பதிலுக்கு மிக ஆைலாய்
அைடரப் பார்த்தனர்.

“நான் உருைாக்கிே நைபாோணலிங்கம் ஒரு அதிசேம். யதைர்களும்

அசுரர்களும் அமுதம் கடைந்த சமேம் பல அரிே ைஸ்துகள்
கைளிப்பட்ைன.

உச்டச சிரைஸ் என்கிை கைள்டள பைக்கும் குதிடர...

ஐராைதம் என்கிை கைள்டள ோடன…

காமயதனு என்கிை கைள்டளப்பசு...

சிந்தாமணி என்கிை சிைந்த ரத்தினம்...

சமந்தகமணி என்கிை சிைந்த ரத்தினம்...

பாரிஜாதம், கற்பகம் என்கிை பச்டச ைிருட்சங்கள்…

சர்ை ைண்ணங்களுைன் மகாலஷ்மி யதைி...

இறுதிோக, அமிர்தத்துைன் தன்ைந்திரி பகைான் என்று கைளிப்பட்ை

ைஸ்துகளுக்கு இடணோனது இந்த லிங்கம். அமிர்த கடைசலில்
கைளிப்பட்ைடை ைிண்ணில் யதைர்களுக்கு உரிேடைோகி ைிட்ைன.
ஒன்றுகூை மண்ணில் இல்டல. அப்படியே ஒரு அதிசேமான
ைஸ்துடைோைது மண்ணில் டைக்கலாம் என்ைால் ஆடசேில்லாத
மனிதன் என்று ஒருைன்கூை மண்ணில் இல்டல. இனி இருக்கப்
யபாைதும் இல்டல. உையன நீங்கள் என்டனப் பார்த்து, “நீங்கள் கூைைா?”
என்று யகட்பீர்கள் என்பது எனக்குத் கதரியும்.

சன்ோசிக்கும் ஒரு ஆடச உண்டு - தான் எதன்யமலும் பற்று

டைத்துைிைக்கூைாது என்கிை ஆடசதான் அது. மடலேளவு ஆடசடே
ஒரு புள்ளிேளவு ஆக்கலாம். அதுயை இல்லாதபடி கசய்ேயை முடிோது.
கசய்ேத் யதடையுமில்டல! ஆடசக்கும் பாோணலிங்கத்துக்கும் என்ன
சம்பந்தம் என்றும் யகட்கலாம். இதன் கதிர்கள் ஒரு மனிதனின்
யகாள்களின் கரங்கடள மீ ைிச் கசேல்பைைல்லடை. ஒன்பது
யகாள்களின் கதிர்களுக்குள் உட்புகுந்து ஒரு மனிதன் ைிரும்பிேடத
அளிக்க இது அைன் மூலயம கசேலாற்றும். இதன் கசேலாக்கத்டத
நான் ைிளக்க யைண்டுகமன்ைால் புைிேீர்ப்புைிடசேில் கதாைங்கி காற்று
ைச்சு,
ீ அதன் அழுத்தம், காலப்கபாழுது - அதனுள் பரைிக்கிக்கும்
நட்சத்திர மண்ைல ஆதிக்கம், பின் திதி யஹாடர - இைற்ைின் குணம்
என்று நிடைே யபசயைண்டி ைரும்.

சுருக்கமாகக் கூறுைதானால், அபூர்ைமானடை அபூர்ைமான

இடைரூபத்திைம் இருப்பயத அபூர்ைமானைற்றுக்கும் பாதுகாப்பு. எனயை
இந்த லிங்கத்துைன் எல்லா ஏடுகளும் இருப்பது என்பது ஒரு
சிடலேின்யமல் ஆபரணங்கள் இருப்பதுயபால்...

அயதாடு இந்தச் சிடலயும் இந்த ஏடுகளும் உரிேயைடளேில்

உலகிற்குப் பேன்பட்டு உேிர்கள் கதளிவுைவும் இன்புைவும் காரணமாக
இருக்கும்.

குைிப்பாக சமநிடல என்கிை ஒரு ைிேேம் உலகில் உள்ளது. அது

தைறும்யபாகதல்லாம் தடுமாற்ைமும் தைமாற்ைமும் ஏற்பட்டு மக்கள்
துன்புறுைர். இந்த லிங்கமும் ஏடுகளும் அந்தத் தடுமாற்ைத்டதயும்,
தைமாற்ைத்டதயும் தடுத்து கநைிப்படுத்தும். அப்யபாது நானும் ஏயதா
ஒரு ைடிைில் உைன் இருப்யபன்” என்று கநடிே ைிளக்கயம அளித்தார்
யபாகர்.

“நீங்கள் கசால்ைடதப் பார்த்தால் ஆேிரமாேிரம் ைருைங்கள் இந்த

லிங்கமும் ஏடுகளும் அழிைின்ைி இருக்கும் என்பதுயபால் ஒரு கதானி
புலப்படுகிையத...” என்று யகட்ைான் அஞ்சுகள்.

“ஆம்... இது ஒரு பரியசாதடன முேற்சியும்கூை.”

“உங்கள் கருத்துப்படி பார்த்தால் உலகில் சமநிடல தைைிை

ைாய்ப்புள்ளது யபாலவும் கதரிகிையத?”

“ஆம்… ஏராளமான ைாய்ப்புகள் உள்ளன. அதற்கு காரணமாகவும்

மனிதயன இருப்பான். அைனது ஆடசயே மடைமுகமான காரணமாக
இருக்கும். குைிப்பாக மக்கள் கதாடக கபருகிடும்யபாது ஊர்கள்
நகரங்கள் ஆகும்.நகரங்கள் நாடுகள் ஆகும். நாடுகள் கண்ைங்கள்
ஆகும். கண்ைங்கயள உலகம் என்ைாகும். அப்படி ஒரு உலகில்
எல்யலாரும் சுேநலத்டத முன்டைத்யத சிந்திப்பர். அதில் கைகுசிலயர
கபாது நலைாதிகளாய் இருப்பர். இந்த கைகுசிலரால்தான் உலகமும்
நலமுைன் திகழும் அப்படிப் பட்ை கைகுசிலருக்கு இந்த லிங்கமும்
ஓடுகளும் துடணநிற்கும்.”
“லிங்கம் அருள்ைடிைம் - ஏடுகயளா கபாருள் ைடிைம். அப்படி இருக்க...
எப்படி?”

“அருளும் கபாருளும் சமமாய் உள்ளைடர சிக்க லில்டல. சமநிடல

தைறும் யபாதுதான் சிக்கல் உருைாகிைது.”

“இடதச் சற்று ைிளக்க முடியுமா?”

“யநரமாகிைிட்ைது. இருந்தாலும் சுருக்கமாய்க் கூைிைிடுகியைன்.

புரிந்துககாள்ள முடிந்தைர் புரிந்து ககாள்ளுங்கள். ஒரு ஊர் இருக்கிைது
- அதில் நூறுயபர் இருக்கிைார்கள் என்று டைத்துக்ககாள்ளுங்கள். இந்த
நூறுயபருக்கும் ஒயர ஊர்க்காரர்கள் என்கிை ஒரு கபாருத்தம்தான்
இருக்கும். மற்ைபடி ஆசாபாசங்கள் ைிருப்பங்கள் அைிைார்த்தங்கள்
எல்லாம் யைைாகயை இருக்கும். இதனால் இைர்கள் எண்ணங்களும்
யபாக்கும்கூை ஆளுக்கு ஆள் மாறுபட்டி ருக்கும். இதனால்
கபாருளாதார யபதம் முதல் உைவுகளின் அடமப்புைடர எல்லாயம
ஆளுக்கு ஆள் யைறுபடும். ஒரு ைட்டில்
ீ எல்லாச் கசல்ைங்களும்
இருக்கும். தாய் தந்டத முதல் தாத்தன் பாட்டி ைடர எல்லா
உைவுகளுமிருப்பர். இன்கனாரு ைட்டியலா
ீ இைர்களில் பலர் இல்லாமல்
கபாருட் கசல்ைமும் குடைைாக இருக்கக்கூடும். சுருக்கமாய்க்
கூறுைதானால், ஏற்ைத்தாழ்வுகள் கர்ம ைாழ்ைில் எப்படியோ
ைந்துைிடும். ஏற்ைத்தாழ்வு ைந்துைிட்ைாயல சமநிடல யபாய்ைிடும்.
இந்நிடலேில் சிலர் சில சித்தாந்தங்கடள உருைாக்கி சமநிடலடேக்
ககாண்டுைர முேல்ைர். சிலர் அது இேலாத காரிேம் என்பர். சிலயரா,
மிக சுேநலமாய் தர்மநிோேயம பாராது தங்கள் ைாழ்க்டகடேத்
கதாைர்ைர். இதில் இந்த மூன்ைாைது ரகத்தையர மிகுதிோக இருப்பர்.

சமநிடலக்கு முேல்பைர் சிலராகயை இருப்பர். அைர்களும்கூை

தாங்களைிந்த அளைிற்யக முேல்ைர். ஒரு மனிதனால் எவ்ைளவு
அைிேமுடியும் என்பதற்கு ஒரு கணக்கு உள்ளது. அந்த அளடை மீ ையை
முடிோது. ஆனால் ஒரு சித்தன் அடதச் சாதாரணமாக மீ ைிைிடுைான்.
இந்த சித்தன் என்பைன் பரம்கபாருளுக்கும் பாமரனுக்கும் இடைப்
பட்ைைன்; பாலம் யபான்ைைன். அப்படிப்பட்ை சித்தன் உலகில்
எல்லாமும் எல்யலாருக்கும் கிடைக்கயைண்டும் என்று கபாதுநலமாய்
சிந்திப்பைர் கதாைர்யபாடு, இந்த உலகில் இருப்பைர்கள் உணராதபடி
அல்லது உணரத் யதடை ேில்லாதபடி சமநிடலடே உருைாக்கிடு
ைான்.”

யபாகர் பிரான் யபசிேது சிலருக்யக புரிந்தது. பலருக்குப் புரிந்ததுயபால்

இருந்தது. ஆனாலும் ஆழிமுத்து மட்டும் முழுைதும் புரிந்தைன்யபால
எதிர்ைிடனோற்ைி யபாகருக்கு அதன் நிமித்தம் பதிலும் கூைலானான்.

“பிராயன... தாங்கள் கூை ைந்தடத நான் நன்கு புரிந்துககாண்யைன். ஏற்ை

இைக்கமுள்ள ைாழ்ைில் கபரிதும் சமநிடல ககடும் யபாது, பஞ்சங்கள்
உருைாகி உேிர்கள் துன்பப்படும். இவ்யைடளேில் ஒரு
சமநிடலப்படுத்தும் கசேடல சித்த புருேர்கள் கசய்ைர் என்படத
இப்யபாது நான் உங்கள் மூலம் உணர்ந்யதன். அது எவ்ைாறு என்று கூை
முடியுமா?” என்று யதர்ந்த உச்சரிப்யபாடு யகட்ைான். அைனா அப்படிக்
யகட்ைான் என்று மீ ண்டும் எல்யலாரும் ஆச்சர்ேமாகப் பார்த்தனர்.

யபாகரின் தீட்டச அைடனத் தடலகீ ழாக மாற்ைி ைிட்ைடதயும்

அைர்கள் புரிந்துககாண்ைனர்.

“ஆழி, நீ ைிளங்கிக் ககாண்ைதில் எனக்கு மிகவும் நிடைவு. உன்

யகள்ைிக்குச் சுருக்கமாய் பதில் கூைிைிடு கியைன். மடழேற்றுப்யபாைது
என்பது முதல் பேிர்கள் ைிடளோதுயபாைது, அைற்டைப் பூச்சிகள்
அழிப்பது, களைாணிேர் கபருகுைது, ககாடலகள் மலிைது, அரசிேலார்
பண்பு ககடுைது என்கிை எல்லாயம சமநிடல தைைிேதால்
ைருபடையே... மனிதனின் யபராடச, அச்சம், குழப்பமான எண்ணங்கள்
இைற்ைாயலயே இேற்டகயும் சமன்ககட்டுத் தடுமாறும்.

இவ்யைடள குழப்பத்டதத் கதளிைித்து, அச்சம்யபாக்கி ஆடச சீரடமத்து

- இதன் காரணமாய் நிம்மதிப் கபருமூச்டச அதிகரிக்கும் யபாது
ைிண்பரப்பும் குளிர்ந்து மடழப்கபாழிவு உண்ைாகும். ஒரு யகாடியபருக்கு
ஏற்படும் நிம்மதி உணர்டை அந்த உணர்ைின் அடலைரிடசடே, இந்த
பாோணலிங்கத்துக்கு ஒருைர் ஒருமுடை பூசடன நிகழ்த்தும் சமேம்
இது அதடன உருைாக்கி ைிண்மிடச பரப்பும். இந்தச் கசேலுக்குச் சில
ைிருட்சங்கள் பக்க பலமாக இருக்கும். ஒரு ைிருட்சம் நூறு சித்தனுக்கு
சமமான ைலிடமயுடைேது என்படத இவ்யைடள நான் கூறுகியைன்.
இப்படி ைிருட்சங்கள் துடணயுைன் உலக நலடன மட்டுயம மனதில்
ககாண்டு காரிேமாற்றும்யபாது கமல்ல சமநிடல சரிோகி எல்லாம்
ஒரு கட்டுக்குள் ைரும்...” யபாகரின் இக்கருத்டத ஓரளவு எல்யலாரும்
புரிந்து ககாண்ைனர்.

“பிராயன... ஒரு யகள்ைி மட்டும் யகட்டுைிடுகியைன். உலகயமா

மிகப்கபரிேது. இந்த லிங்கயமா மிகவும் சிைிேது. இது எப்படி ஒரு
சமநிடலக்கு அந்த அளைிற்குப் பேன்பைமுடியும்? இது ஒரு சிறு
ஊருக்கு யைண்டுமானால் பேன்பட்டு மடழடேத் தரலாம் அல்லது
யைறுசில பேன்கடளத் தரலாம். நாட்டுக்கும், கண்ைத்துக்கும் இது
அவ்ைாறு தர ஏலுமா?”

இக்யகள்ைிடே சங்கன்தான் யகட்ைான்.

“எந்த ஒரு பேணமும் அதன் முதல் அடிேில் இருந்துதான்

கதாைங்குகிைது. இதற்கு இவ்ைளவுதான் பதில். புரிந்துககாள்ள
முடிந்தைர் புரிந்துககாள்ளுங்கள். எல்லாைற்றுக்கும் ைார்த்டத களில்
பதிலில்டல. ரத்தமும் சடதயுமான அனுபைங்களால் பதில்
கபற்ைிடுங்கள். ஒரு ைடரோட்டின் நசிந்த உைல் நிமித்தம் உருைான
நமது தர்க்கம் இறுதிேில் நம் நைபாோணலிங்கம் ைடர ைந்துைிட்ைது.
இதில் எனக்கு மகிழ்யை! சரி நாம் சங்கர திகம்பரனின் சமாதி
டைபைத்துக்குச் கசல்யைாமா?” என்று யகட்டிை எல்யலாரும் எழுந்து
நின்ையதாடு முன்யபால ைரிடசோக யபாகர்பிராடனத் கதாைரவும்
கசய்தனர்.

ஆழிமுத்து அைடர ஒட்டியே நைந்தான். அைன் கசேல்பாடு

கசங்காடன மிகயை யோசிக்கடைத்தது. யபாகர் தன்டன மட்டும்
ைிட்டுைிட்டு அைனுக்கு மட்டும் ஏயதா ைியசே சித்திடேத்
தந்துைிட்ைதுயபால் கருதிேைன் கபாறுக்க மாட்ைாமல் அைடர
யைகமாக கநருங்கிச்கசன்று,
“சாமி, என் தடலல டககைச்சு எனக்கும் சக்தி தரமாட் டீங்களா?” என்று
யகட்கவும் கசய்தான். அடதக் யகட்டுச் சிரித்த யபாகர். “கைடலப்
பைாயத... உனக்கான தீட்டசடே சங்கரதிகம்பரன் அளிப்பான். நீ அைன்
சீைனாகிப் கபருைாழ்வு ைாழப்யபாகிைாய்” என்ைார்.

கசங்கானுக்குள் அைர் யபச்சு மடழடேப் கபாழி ைித்துயபால் இருந்தது.

யமற்குைானில் சூரிேனும் அமிழ்ந்து இரவு கதாைங்கப் யபாைதன்
அைிகுைிகள். யபாகர் சங்கரதிகம்பரரின் குடகமுன் கசன்று நின்ைைராய்
‘ஓம் நமசிைாே...’ என்ைார். சீைர்கள் எதிகராலித்தனர். ‘ஓம் நயமா சக்தி’
என்ைார் அடுத்து. திரும்பவும் எதிகராலித்தனர்.

சப்தம் குடகப் புலத்தி லிருந்தும் சங்கர திகம்பரடர கைளியே

அடழத்து ைந்தது. அைரின் சைாமுடியுைன்கூடிே நிர்ைாண யகாலம்
சீைர்கடள முதலில் பிரமிக்கச்கசய்தது. தளராத உைல் - அதன் யமல்
ைிபூதிேின் மினுமினுப்பு கநற்ைிடமேத்தில் சக்தி குங்குமம் -
ைட்ைத்திகிரிோய். கண்களில் தீட்சண்ேம் - தாடை முழுக்க முடிக்காடு
கைள்ளிக்யகாடு. இப்படிோன யதாற்ைத்துைன்,
“யபாகயன, நீ இப்படிக் கூட்ைமாய் ைருைாய் என்று கதரியும். நீயும் உன்
சீைர்களும் ைந்ததில் கபரும் மகிழ்வு. என் அந்திமம் உங்களால்
சூர்யோதேமாக மாைப் யபாகிைது” என்ைார் சங்கர திகம்பரர்!

இன்று அரைிந்தன் கூைிேடதக் யகட்டுச் சிலிர்த்த கஜேராமனிைம்

ஒருைடக அடமதியும் உருைாகி ஒரு கனத்த கமௌனத்துக்கும் அைர்
ஆட்பட்ைார். அைர் தான் கசான்னதன் கபாருட்டு யோசிக்கிைார் என்பது
அரைிந்தனுக்கும் புரிந்தது. அைனும் சற்று கமௌனித்த ைனாய் கமல்ல,

“சார்... ” என்று கடலந்தான்.

“கேஸ் அரைிந்தன்...”

“என்ன சார்... நம்பைதா யைண்ைாமாங்கை குழப்பமா?”

“இல்ல அரைிந்தன். கதாைக்கத்துல அப்படி இருந்தது... இப்ப அப்படி

கேல்லாம் இல்டல...”

“அப்ப இதப்பத்தி உங்க கருத்து?”

“இது ஒரு அபூர்ைமான அனுபைம். இந்த மாதிரி அனுபைங்கள்

எல்லாருக்கும் கிடைக்காது. எத்தடன யகாடியபர் இந்த உலகத்துல
இருந்தாலும் ஒரு சிலருக்குத் தான் சாத்திேம். நிலாவுல முதல்ல
கால்பதிச்ச ஆர்ம்ஸ்ட்ராங். யபார் ைிமானத்துல இருந்து எதிரியோை
இைத்துல ைிழுந்து அதன் பிைகும் உேியராடு ைந்த அபிநந்தன், இப்படி
சில உதாரணங்கள்தான் என் நிடனவுக்கு ைருது.”

“நீங்க கசால்ை எல்லாயம ைிசிபிள். அதாைது பார்க்க முடிஞ்சடை.

இன்ைிசிபிள்ங்கை உணரமட்டுயம முடிஞ்ச ரகமான அனுபைங்கள்தான்
சார் எப்பவும் உலகத்துல நம்ப முடிோத ஒண்ணா இருக்கு.”

“அது அப்படித்தான் இருக்கும். உலகம் அடத கேல்லாம் நம்பணும்னு

நாம எதிர்பார்க்கைதுதான் இதுல பிடழ...”

“இது எப்படி சார் பிடழோகும்?”

“பிடழதான் அரைிந்தன்... காட்சிப்பிடழ மாதிரி இது அைிவுப்பிடழ.
நம்மடளயே எடுத்துக்கங்க... நம்மால நம் எதிர்ல இருக்கைடதத்தான்
பார்க்கமுடியும். நாம ஒரு காட்சிடேப் பார்த்துக் கிட்டிருக்கும்யபாயத
பார்க்க முடிோத ஒரு மறுபக்கம் நம் முதுகுப்பக்கமா இருக்கு. அடதத்
திரும்பிப்பார்க்க முடனயும்யபாது, முதல்ல பார்த்த ைிேேம்
மடைஞ்சிடுது. மடைஞ்சிடுதுன்னா, மாேமா ேிைல. அது அங்யகயே தான்
இருக்கு... இது உணர்த்தை ைிேேம் என்னன்னா எப்பவும் நிலத்துல
ஒருைர் நிற்கும்யபாது ஒரு பாதிதான் பார்க்க முடிஞ்சதா இருக்கும்.
மறுபாதி பார்க்கமுடிோததா தான் இருக்கும். அடதப் பார்க்க
முடிேலங்கைதுக்காக அது இல்லயை இல்லன்னு நாம கசால்யைாமா...
கசால்ை தில்டலயே..?”

“உங்கயளாை ைிளக்கம் புதுக் யகாணமா இருக்கு சார்... நான் பாரதி

இல்டல. என்கிட்ை நீங்க இவ்ைளவு தூரம் ைிளக்கமளிக்கத் யதடையு
மில்டல.’’

“அதிசேங்களுக்கு ைாழ்க்டகல இைமுண்டுன்னு நம்பை ஒரு அகந்டத

இல்லாத மனிதன் தான்நான்...”

“உண்டமதான்... நான் என்கிை அகந்டததான் மனிதயனாை கபரிே

பிரச்டனயே, நான் ஏமாைத் தோரா இல்டல... நான் இளிச்சைாேன்
இல்டல, நான் முட்ைாள் இல்டல, நான் யமதாைி, நான் ோர்
கதரியுமான்னு இந்த `நான்’ நமக்குள்ள யபாட்ை நங்கூரத்தாலதான் பல
யபர் ைளர்ைதில்டல.
‘நாடன’ கைற்ைி கண்ைைர்கள் அந்த கநாடியே யபரடமதிக்குப்
யபாேிைைாங்க. திருைண்ணாமடல ரமண மகரிேி பற்ைிே ஒரு
கட்டுடர இன்னிக்கு என் பார்டைக்கு ைந்தது. அைர் ஆஸ்ரம ைாசல்ல
உக்காந்திருக்கும்யபாது ஒருத்தர் அைர்கிட்ை ைந்து இங்க ரமணர்ங்கைது
ோருன்னு யகட்ைாரு. கதரிேல, அடதத்தான் இைனும்
யதடிக்கிட்டிருக்கான்னு தன்டனக் டககாட்டிச் கசால்ைார் ரமணர். அந்த
பதில்ல அைர் எனக்குள்ள கைத்தின ைிேேங்கள் மிக அதிகம்.”

“ஃகபன்ைாஸ்ட்டிக்... சில சமேங்கள்ல ஒரு ஆேிரம் பக்க புத்தகம்

நமக்குப் புரிே டைக்கமுடிோதடத ஒரு ைார்த்டத புரிே கைச்சிடுது
சார்...”

“ஆமாம்... டபதடப இடதத்கதாட்டு நாம அரட்டை அடிக்க இப்ப

காலமில்ல. ஆமா உங்க ைட்ல
ீ நீங்க ஒருத்தர் மட்டும்தானா?”

“அம்மா அப்பா நார்த் இண்டிோ டூர் யபாேிருக்காங்க சார். அக்கா

கல்ோணமாகி ஜம்மு காஷ்மீ ர்ல இருக்கா...”

“ஜம்மு காஷ்மீ ர்லோ?”

“ஆச்சர்ேமா இருக்குல்ல..? என் அக்கா புருேன் ஒரு ஏர் ஃயபார்ஸ்

ஆபீசர் சார்!”

“அப்ப நீங்க தனிோதான் இருக்கீ ங்க... அப்படித்தாயன?”

“ஆமாம்...”

“அப்படின்னா உையனயே துணிமணியோடு என்ைட்டுக்குப்

ீ புைப்பட்டு
ைந்துடுங்க. அட்ரடை எஸ்எம்எஸ் பண்யைன். யைண்ைாம்...
யைண்ைாம்... யஹாட்ைல் யசாமர் கசட்டுக்கு ைந்துடுங்க...”

“ராஜா அண்ணாமடல புரத்துல இருக்யக அதாயன சார்?”

“எக்ைாக்ட்லி...”
“ஸ்ைார் யஹாட்ைல் ஆச்யச சார்...”

“கபரிே ஸ்ைார் ஆகப்யபாை உங்கள நான் பாதுகாப்பா கைச்சிருக்க

ைிரும்பயைன்...”

“அங்க ைந்து...”

``பாரதிடேயும் ைரச்கசால்யைன்.”

“அப்புைம்?”

“உங்கயளாடு நானும் யசரப்யபாயைன். நீங்க கசான்ன அந்த சித்ரா

கபௌர்ணமி த்ரில் இந்த முடை நமக்கு...”

“சார்...”

“கேஸ்... இந்த சான்டை ைிைக்கூைாது. நாம அந்தப் கபாதிடக மடலச்

சித்தன் கபாட்ைலுக்குப் யபாயைாம். யபாகர் ைராரான்னு
பாக்கப்யபாயைாம்...”

“நான் யபாைதுன்னு எப்பயைா முடிகைடுத்துட்யைன். நீங்க கூை

ைர்ைதுல எனக்கு கராம்ப சந்யதாேம். ஆனா பாரதி ைருைாளா சார்?”

“நிச்சேம் ைருைா! அைதான் நமக்ககல்லாம் மூலம்...”

“இவ்ைளவு நைந்தும் அை நம்பாமயல இருக்கைதுதான் சார் எரிச்சல்

தருது...”

“அந்த அளவுக்கு ஆன்மிக அழுக்குைாதிகள் அைடள

பாதிச்சிருக்காங்க... எல்லாம் யபாகப்யபாக சரிோேிடும்.”

“சரிசார்... நான் எப்ப புைப்பைட்டும்?”

“இப்பயை... பேணம் ஒண்ணும் யலசானதா இருக்கும்னு எனக்குத்

யதானடல. இந்த ைிேேத்துல யோகி திவ்ேப்ரகாஷ்கூை நம்ம கூை
ைரக்கூடும்...”
“சா...ர்”

“அைர்கிட்ை இருக்கை ஸ்கபேல் பைருக்கு நாம யபாை

மடலக்காட்டுலதான் அரைிந்தன் நிடைே யைடல இருக்கு...”

“அைர் எதுக்கு சார்... அைர் ஒரு...”

ஒரு புடதேல் கிடைச்சும் இழந்துட்ைம்மா நீ... உன் கட்ைத்துல இருக்கை

யகது உன்டன எப்பவும் கநகட்டிவ் டமண்யைாடுதான் கைச்சிருப்பான்.
ஆனா அகதல்லாம் இன்னும் சில ைாரம்தான். ைரும் 27ம்யததி
சனிப்கபேர்ச்சிக்குப் பிைகு பல பார்டை மாற்ைங்கள் இருக்கு.

“நாம அைடரத் தைிர்த்தாலும் அைரும் அங்க ைருைார். மனுேன்

ைிைாம நம்டமச் சுத்தி ைந்துகிட்டிருக்கார்... நம்ம மனசுல இருக்கைத
எப்படியோ கதரிஞ்சிக்கிை அந்த ஆற்ைலும் அைர்கிட்ை இருக்கைத நாம
மறுக்கமுடிோது.”

“அடதத்தான் நாம பல கட்ைங்கள்ல பார்த்துட் யைாயம..?”

“இருந்தாலும்...”

“அரைிந்தன், நீங்க மர்மக்கடத எல்லாம் எழுதின தில்லல்ல?”

“இல்ல சார்...”

“எழுதுங்க... அப்பத் கதரியும். எப்பவும் எதிரிக்கு பலம் யசர

அனுமதிக்கக்கூைாது. இைடர நாம ைிட்ைா, அந்த எம்.பி இழுத்துடுைார்
தன் பக்கம்.”

“ஓ அப்படி ஒரு ஆபத்து இருக்யகா..?”

“மர்மக்கடத எழுதிேிருந்தா இகதல்லாம் நான் கசால்லாமயல பிடிபட்டி

ருக்கும். நான் உங்கடள மாதிரி எழுத்தாளன் இல்டல. ஆனா நல்ல
பத்திரிடகோளன். உங்கடளைிை பல ைிேேங்கள கதரிஞ்சிக்கை
ைாய்ப்பு எனக்கு அதிகம். என்யனாை அந்த அனுபைத்டத நம்ப டரடுல
நீங்க உணரப்யபாைீங்க...”

“கடைசிோ ஒரு யகள்ைி... அந்த எம்.பி தன் பக்கம் இழுத்துடுைார்னு

கசான்ன ீங்க. அப்படின்னா?”

“அைர் அைங்கைைர் இல்டல அரைிந்தன். மறுகஜன்மம் எடுத்தும் அைர்

திருந்தாம திமிைா யபசினடதக் யகட்டீங்கதாயன?”

“ஆமாம் சார்... இப்பகூை ஜீரணிக்க சிரமமா இருக்கு...”

“அப்படிகேல்லாம் இருக்கைைங்களாலதான் இப்ப இருக்கை அரசிேல்ல

குப்டப கூட்ை முடியும். ஜீைாவுக்கும் கக்கனுக்குமான காலமில்ல இது.
நிச்சேம் அைரும் அந்த யஜாசிேனும் நம்டம ைிைமாட்ைாங்க.”

“இப்யபாடதக்கு இந்த ரகசிேம் நமக்கு மட்டும்தாயன சார் கதரியும்?”

“என்ன அரைிந்தன் பச்சக் குழந்டத மாதிரி யபசைீங்க... அகதல்லாம்

யமாப்பம் பிடிச்சி ைந்துடுைாங்க பாருங்க. முதல்ல அந்த
யஹாட்ைலுக்குப் புைப்படுங்க. உங்க கசல்டல ஸ்ைிட்ச் ஆஃப்
பண்ணிடுங்க. புது சிம்யமாை நான் ையரன். இப்பல்லாம் நம்ம உேிர்
நம்ம இதேத்துடிப்புல இல்ல. கசல்யலாை ரிங்க்யைான்லதான் இருக்கு...
நமக்கு இந்த 21ம் நூற்ைாண்டுல எழுத்தால ஒரு கபேர்னா, எண்ணால
ஒரு கபேர். இந்த எண் எப்பவும் யமல இன்சாட் கதாைர் யபாையை
இருக்கு. எழுத்துப் கபேர்கூை பலருக்கு இருக்கக்கூடும். எண் நமக்யக
நமக்கு மட்டும்தான். அதனால இந்த எண் கதரிஞ்சாயபாதும், நீங்க எந்தக்
கிரகத்துல இருந்தாலும் ஒரு கட்டைைிரல் அழுத்தலில் உங்கள
நான்பிடிச்சு உங்களுக்குள்ள நுடழஞ்சிடுயைன். மத்த ைங்களும்

நுடழஞ்சிடுைாங்க. நீயும் நானும் ஒண்ணுதான்கை கமய்ஞ்ஞான சின்

முத்திடர தத்துைத்டத, ைிஞ்ஞான சிம் முத்திடர முந்திடிச்சு.”

“சார்... உங்க க்ளாரிட்டி எனக்கு பிரமிப்டபத் தருது.”

“தமிழ்ைாணி ஆசிரிேரா ககாக்கா... சும்மா ைிடள ோட்டுக்குச்
கசான்யனன். முதல்ல புைப்படுங்க. முடிந்தைடர நாம ரகசிேமாயை
நம்ம முேற்சிகடளச் கசய்யைாம். அப்புைம் யபாகர் ைிட்ை ைழி...”

“யபாகரா?!”

“கேஸ்... அைர்தான் இனி நமக்கு எல்லாம்...”

கஜேராமன் உற்சாகமாய்ப் யபசிமுடிக்க அரைிந்தனும் யசாமர்கசட்

யநாக்கிப் புைப்பைத் தோரானான்!
(ஆஸ்பத்திரிக்குள் முத்துலட்சுமியும் பாரதியும் நுடழந்தயபாது யஜாதிைர்
நந்தா உணர்வுபூர்ைமாக ஏயதா யபசிக்ககாண்டிருந்தார். ராஜாமயகந்திரன்
சாய்ந்து அமர்ந்திருந்தார்.

முத்துலட்சுமிோல் அடத நம்பயை முடிேைில்டல. இருைர் ைரவும்

யஜாதிைர் யதங்கினார். கயணச பாண்டிேன் ோயரா ஒரு
அரசிேல்ைாதியுைன் யபசிேபடி இருந்தார். அைர் டககளில் அந்த
அரசிேல்ைாதி ைாங்கி ைந்திருந்த பழக்கூடை.

பாரதி யஜாதிைடரப் பார்டைோயலயே துடளேிைலானாள். புருை

ைடளயை, ‘யபாய்ோ அந்தப்பக்கம்’ என்ைது. இடைேில்
முத்துலட்சுமிேின் ஆலாபனம்.

இப்பல்லாம் நம்ம உேிர் நம்ம இதேத்துடிப்புல இல்ல. கசல்யலாை

ரிங்க்யைான்லதான் இருக்கு... நமக்கு இந்த 21ம் நூற்ைாண்டுல
எழுத்தால ஒரு கபேர்னா, எண்ணால ஒரு கபேர். இந்த எண் எப்பவும்
யமல இன்சாட் கதாைர்யபாையை இருக்கு. எழுத்துப் கபேர்கூை பலருக்கு
இருக்கக்கூடும். எண் நமக்யக நமக்கு மட்டும்தான்.

“ராஜா... சத்திேமா உன்டன நான் இப்படித் கதம்பாப் பார்ப்யபன்னு

நிடனக்கல. உனக்கு நூறு ைேசு...” என்று கன்னம் ைருடி திருஷ்டி
கழித்தாள். எம்.பி-ேின் பார்டையோ பாரதிேின் யமல்...

“என்ன பாரதி... அந்தப் கபட்டிே தூக்கிக் ககாடுத்துட்ை யபாலத்

கதரியுயத?” அைரிைமும் ஆரம்பம்.

“அது அைங்க பிராப்பர்ட்டி. அதான் அைங்ககிட்ை ககாடுத்யதன்.

இப்பவும் அந்த ஞாபகம்தானா?”

“உனக்கு அயதாை மதிப்பு கதரிேல.”

“உங்களுக்குத்தான் உண்டமயோை மதிப்பு கதரிேல. அதுக்கு

முன்னால எதுக்கும் எந்த மதிப்பும் கிடைோது.”
“யபாதும் நிறுத்து... ைேசுக்குத் தகுந்த யபச்சு யபசு. உண்டமோம்
உண்டம... நீ எந்த உண்டமே பாத்துருக்யக... அதுக்காக இப்படி
ைக்காலத்து ைாங்கயை?”

“நான் இப்ப சண்டையபாை ைரடல. உங்கடளப் பாக்கவும் பிடிக்கல.

இைங்கதான் கூட்டிட்டுப் யபான்னு அைம் பிடிச்சதால கூை
ைந்திருக்யகன். என்ைடரல நீங்க ஒரு ைர்ட்டி யமன். அந்தக் குமாரசாமி
ைிேேத்துல ஒரு நிோேம் உங்களால கிடைக்கைைடர நானும் சரி, என்
எடிட்ைரும் ஓேமாட்யைாம்...

அதமட்டும் ஞாபகத்துல கைச்சுக்குங்க... பாட்டி, நீ ககாஞ்சிட்டு ைா.

நான் கைளிே கைேிட் பண்யைன்...”

கைடுக் கைடுக்ககன்று யபசிைிட்டு அந்த அடைடே ைிட்டு கைளியே

ைந்தைள் அடுத்து யஜாதிைடரத்தான் பார்த்தாள். அைர் யபானில்
ோரிையமா காரசாரமாகப் யபசிக்ககாண்டிருந்தார். பானுடைக்
காணைில்டல.

கைளியே திடீர் என மடழேின் கும்மாளம். அைள் நின்ைிருந்த

இைத்திற்கு அருகிலுள்ள டி.ைிேில் மடழ குைித்த சிைப்புச் கசய்தி
ஸ்க்யராலிங்கிலும் காட்சி ோகவுயம ஓடிக்ககாண்டி ருந்தது.

‘இந்த ஆண்டிற்கான பருைமடழ ைழக்கமான அளடைைிை இருமைங்கு

கூடுதலாக இருக்க ைாய்ப் பிருக்கும் என்று ஆய்வுகள் கதரிைிக்கின்ைன.
கசன்டனடே மீ ண்டும் ஒரு அசுரகைள்ளம் ஆட்ககாள்ளும் அபாேமும்
இருக்கிைது. இது குைித்த முன்கனச்சரிக்டக நைைடிக்டககள் நிமித்தம்
அதிகாரிகயளாடு அடமச்சர் ஆயலாசித்து ைருகிைார்’ என்று காதில்
ைிழுந்த கசய்தி ஆசிரிேர் கஜேராமடனயும், அைர் லிங்கத்திைம்
யைண்டிக் ககாண்ைடதயும் தான் ஞாபகப்படுத்திற்று.
யஜாதிைரும் கநருங்கி அைள் அருகில் ைந்தார். எந்த கநருைலும்
இன்ைிப் யபசத்கதாைங்கினார்.

“ஒரு புடதேல் கிடைச்சும் இழந்துட்ைம்மா நீ ... உன் கட்ைத்துல

இருக்கை யகது உன்டன எப்பவும் கநகட்டிவ் டமண்யைாடுதான்
கைச்சிருப் பான். ஆனா அகதல்லாம் இன்னும் சில ைாரம்தான்.

ைரும் 27ம்யததி சனிப்கபேர்ச்சிக்குப் பிைகு பல பார்டை மாற்ைங்கள்

இருக்கு. அப்ப நீ இப்ப இருக்கை மாதிரி இருக்க மாட்யை. என் யபச்ச
நம்பாத உன்கிட்ை நான் ஒரு யசலஞ்ச் பண்யைன். அதிகபட்சம் 24 மணி
யநரத்துல உன் உேிருக்கு ஒரு கபரிே ஆபத்து இருக்கு. நீ தப்பிக்கைது
அந்த பாோணலிங்கம் டகல மட்டும்தான் இருக்கு. இந்த அனுபைம்
உன்டனத் தடலகீ ழா மாத்திடும்... அப்புைம் யபசயைன்” என்று அைர்
ைிலக, கச்சிதமாய் அைள் கசல்யபானும் அமட்ை, காடதக் ககாடுத்தைள்
காதுக்குள் ஒருைன் யபசினான்.

“உங்கப்படன எப்படி ைழிக்குக் ககாண்டுைரதுன்னு எனக்குத் கதரியும்

பாப்பா... நான் ோர்னு உனக்குத் கதரியுதா?”

- ததாடரும்...16 Jan 2020

``அற்புதம்... அனந்தம்... உன் ைாழ்வும் ஒரு மகாத்மிேயம!’’

அன்று சங்கர திகம்பரர் சந்யதாேமாகப் யபசினார்.

ைாழ்டை முடித்துக்ககாண்டு ைிைப்யபாகும் துக்கம் அைரிைம்

துளியுமில்டல. எப்படி ஒரு மனிதனால் இப்படி இருக்கமுடிகிைது
என்கிை யகள்ைிதான் எல்யலாரிைத்திலும்.

யபாகர் பிரானும் அைடர கநருங்கிக் கட்டிேடணத்து மகிழ்ந்தார்.

அப்படியே ``திகம்பரா... ஜீைன்முக்தி ைிேேத்தில் நீ என்டன
முந்திக்ககாண்டுைிட்ைாய். அடத எண்ணி மகிழ்கியைன். ைாழ்க உன்
ககாற்ைம்... கிடைக்கட்டும் உனக்கு சாந்தி’’ என்ைார்.
``நாம் என்ன தாய் தந்டதேற்ை அயோனிகளா? யோனிப்
பிைப்பாளர்களாேிற்யை? அதனால் 28 பாட்ைன் பாட்டி மக்களின் கர்மக்
கணக்டகத் தீர்க்க எனக்கு இத்தடன நாளாேிற்று. திட்ைமிட்டு
பிரம்மச்சரிேம் காத்யதன். ஒரு துளி ைிந்டதக்கூை என் ைாழ்நாளில்
உஷ்ணம்ககாண்டு கசல்லைிட்ைதில்டல. இன்பக் களிப்பு எதனாலும்
என் உைலுக்கு மகிழ்டைத் தரவுமில்டல. இப்யபாது என்டனத் தூக்கித்
தீேில் யபாட்ைாலும், இது கைந்து தணிேப் பலகாலமாகும். உைலின்
ஒவ்கைாரு திசுடையும் டைராக்ேமாக அைக்கி ஓர் உறுதிப்பாட்டை
அளித்துைிட்யைன்.

நகங்கள் பைழத்துக்கு இடண... எலும்புகள் தந்தத்துக்கு இடண...

சைாமுடி ஆலம் ைிழுதுக்கு இடண... மகாசமாதிேில் ஆேிரம்
ஆண்டுக்கு அணுைளவு பிைழ்ச்சியும் எனது இந்தப் பாகங்களுக்கு
ஏற்பைாது..!’’

``அற்புதம்... அனந்தம்... உன் ைாழ்வும் ஒரு மகாத்மிேயம!’’

``ஆனாலும் ஒரு ைருத்தமில்லா ைருத்தம் எனக்குள்..!’’

``தைைாேிற்யை... முக்திப்பாடும் இதனால் தடுமாறுயம?’’

``உன்டனப்யபால உலடகச் சமநிடலப்படுத்தும் ஒரு கதாண்டை நான்

கசய்ேைில்டல. என்டன கைல்ையத கபரிகதன்று இருந்துைிட்யைன்.
உன் கசேடல அைிந்த நிடலேில் எனக்கு இது யதான்ைைில்டலயே
என்யை எண்ணி சற்யை ைருந்தி, பின் இகதல்லாம் திருவுள்ளம் சார்ந்த
கசேல் எனத் கதளிேவும் கசய்யதன்.’’

``திகம்பரா... இம்மட்டில் நீ யைைில்டல, நானும் யைைில்டல. நாமும்

சரி, இைர்ககளல்யலாரும்கூை ஓர் உைம்பின் பல பாக நுட்ப
திசுக்கள்யபால உலகின் திசுக்கள்தாயன?

டககள் தர்மம் கசய்ைடத அைிந்து தனக்கு ைாய்ப்பில்லாது யபானயத

எனக் கால்கள் எங்காைது ைருந்துமா? இல்டல, கால்கள் உைம்டபச்
சுமப்பது கண்டு டககள் நம்மால் இந்த உைம்டபச் சுமக்க
இேலைில்டலயே என்றுதான் ைருந்துமா?’’

``ஆஹா... என்ன ஒரு எளிே ைிளக்கம்! இதுதாயன இடைைனின்

தட்சிணாமூர்த்தி யகாலத்தின் சின்முத்திடர தத்துைம்? பிைடரச் சுட்டும்
ஆட்காட்டி ைிரலும், தன்டன உணர்த்தும் கட்டை ைிரலும் ஒன்ைாகி
நிற்கும் அந்தச் சின்முத்திடர கசால்லாமல் கசால்ைதும் நீ கசான்ன
ைிளக்கத்டதத்தாயன!

சீைர்கயள..!

எங்கள் யபச்டச உங்கள் மனதில் மைைாமல் குைித்து

டைத்துக்ககாள்ளுங்கள். இடை நீங்கள் கதளிேவும் பேன்படும்.’’

``யபாகட்டும்... உனது ஜீைசமாதிக்கான இைத்டத நாயன

யதர்வுகசய்ேைா?’’
இடையுதிர் காடு

``அைசிேமில்டல... நான் எப்யபாயதா யதர்வுகசய்துைிட்யைன்... அயதா,

அந்த மடலமுகட்டில் உள்ள குடகக்கு அருகில் ைளர்ந்து நிற்கிையத
ஓர் ஆலம்... அதன் அடிநிழலில் இந்த உைம்டப உதிர்க்க
ைிரும்புகியைன்.’’

``உன் முக்திக்குப் பின் உன்டன ைழிபடுயைார்க்கு நீ ைழிகாட்ை

ைிரும்பைில்டலோ?’’

``என்டன அைிந்தைர்கடளைிை அைிோதைர்கயள அதிகம்.

அைிந்தைர்க்கும் நான் கைன்பை ைிரும்பைில்டல. மாணிக்கைாசகன்
கூைிேதுயபால நான் எல்லாப் பிைப்பும் பிைந்து இடளத்துைிட்யைன்.
புல்லாய் பூண்ைாய் புழுைாய் பாம்பாய் பைடைோய் மிருகமாய், அந்த
மிருகத்திலும் இறுதிேில் பசுைாய்ப் பிைந்து பின் இந்த மானுைப்
பிைப்டப எடுத்யதன். ஒரு சுற்று என்பார்கயள அந்த உேிர்ச்சுற்று
முடிந்தது. இனி திரும்பப் பிைப்பது ைிடளோட்ைாகக் கருத மட்டுயம
முடிந்த ஒன்று. எனக்கு ைிடளோை ைிருப்பமில்டல.’’

யபாகர் ஓரிைத்தில் அமர்ந்து, அைர்கள் கசேடலப் பார்த்தபடியே தன்

யநத்ர ைழி அைர்களுக்குச் சக்திடேப் பாய்ச்சிேபடியே இருந்தார்.

சங்கர திகம்பரர் யபச்சில் பல புதிே கசய்திகள். ைாழ்டை ஒரு

கைன்பாைாக அைர் நிடனப்பது முதல், ஓர் உேிர் பல பிைப்கபடுக்கும்
என்பது ைடர பல கசய்திகள். யபாகரும் அதன்பின் அைரிைம் அதிகம்
யபச ைிடழேைில்டல.

``உன் இறுதி மூச்சின் முடிவுகாலத்டதக் கூை ஏலுமா?’’ என்று

யகட்ைார்.

``இந்த உைலுக்கான கர்மக் கணக்கின்படி இந்த சுைாதி நட்சத்திர நாளின்

ஆைாம் நாழிடகேின் முடிைி லிருந்து கதாைங்கும் அறுபதாைது
ைிநாடிேில்...’’
``அப்படிோேின் அதிகாடலப் கபாழுதில் என்ைாகிைது. இப்யபாயத
சமாதிக்குழி கைட்ைத் கதாைங்கினால் சரிோக இருக்கும். நாங்கள்
அங்கு கசன்று அந்தப் பணிேில் இைங்குகியைாம். நீ உன்
ைிருப்பம்யபால ைந்துயசர். முன்னதாக ஒரு யைண்டுயகாள்...’’

``அைியைன் யபாகா... நானும் எட்டுச்சித்திோளயன! இந்தக் கருமானுக்கு

நான் தீட்டச ைழங்க யைண்டும். அதுதாயன?’’

``ஆம்... காலகாலத்துக்கும் ைணங்கப்பை உள்ள தண்ைபாணித்

கதய்ைத்தின் ஒளி ரூபத்துக்குள் இைன் பங்கும் உள்ளது. ைரும்
நாள்களில் பல ஆேிரமைர் மனநிடலேில் ஒரு சமநிடலடே
உருைாக்கிைப்யபாகும் தண்ைபாணிேின் நிமித்தம் இைனுக்கான
சமநிடல கிட்ை நீ உன் அருள்சக்திடே அளிப்பாோக’’ என்று
கசங்காடன யநாக்கிக் டக காட்டினார் யபாகர்.

கசங்கானும் அைர் அருகில் கசன்ைிை, யபாகர்பிரான் ஆழிமுத்து சிரசில்

டகடைத்துத் தன் அருட்கதிர்கடளச் கசலுத்திேது யபாலயை
கசலுத்தினார்.

ஆழி முத்துடைப் யபாலயை கசங்கானும் சிலிர்த்தான். அடதக் கண்ை

யபாகரின் சீைர்களான நைமரும் தங்களுக்கும் இப்படி ஒரு ைாய்ப்பு
கிட்ைாதா என்பதுயபால ஏக்கத்யதாடு பார்த்திை, அைர்களுக்குப்
பதிலளிப்பதுயபால, ``கபாதினிக்குன்ைில் நைபாோண தண்ைபாணிோகிே
முருகன் நிடலகபற்று நிற்கும் சமேம் உங்களுக்ககல்லாம் தீட்டச
கிட்டும், கைடல யைண்ைாம். அதன்பின் நானும் இயதயபால சமாதிேில்
ஆழ்ந்து இந்த யோனி உைடல உதிர்க்கச் சித்தம் ககாண்டுள்யளன்.
அதன்பின் என் ஒளியுையல நைமாடும். ரத்தமும் சடதயுமான இந்த
உைல் அல்ல...’’

அைர்களிைம் ஒரு கமல்லிே மனச் சமாதானம். கூையை இருள்

உருைாகும் இரவுப்கபாழுதில் இைர் சமாதிேில் ஆழ்ைது சரிோ
என்றும் யகள்ைி.
``உங்கள் எண்ணம் புரிகிைது. நான் என்ன கசய்ைது? என் பிராணனின்
முடிவு இரவுக் காலத்தில் அல்லைா அடமந்துைிட்ைது’’ என்ைார்.

``இடத நீங்கள் எவ்ைாறு அைிந்துககாண்டீர் என்பயத எங்களுக்கு

ைிளங்கைில்டல. நீங்கள் இருைர் யபசிக்ககாள்ைதும் பிரமிப்டபயே
எங்களுக்கு அளிக்கிைது’’ என்று, சங்கன் ஒரு தீப்பந்தம் ககாளுத்திப்
பிடித்தபடியே முன்ைந்தான்.

``இதற்கான ைிடைடே நீங்கள் திருமூலனின் திருமந்திரத்டத

ைாசித்துத் கதரிந்துககாள்ளுங்கள். அைகனாரு பாட்ைாகயை
பாடியுள்ளான். மூைாேிரம் பாைல்களில் முத்தானது அது!

`தன்டனேைிந்திடும் தத்துை ஞானிகள்

முன்டன ைிடனேின் முடிச்டச அைிழ்ப்பார்கள்

பின்டன ைிடனடேப் பிடித்தும் பிடசைர்

கசன்னிேியல டைத்த சிைனருளாயல!’ - என்பயத அப்பாைல்.’’

இப்படிக் கூைிே சங்கர திகம்பரர், ``உங்களில் சிலரின் பிைைித்

கதாைர்ச்சிேிலும், ைம்சாைளித் கதாைர்ச்சிேிலும் ைரும் மாந்தர்க்கு
மட்டும் நான் எனும் சுயைத உைல் அருளுதைி கசய்திடும். என்
கபாருட்டு குழியதாண்டி என்டன சமாதிேிலாழ்த்தும் தங்கள் ைிடனக்கு,
நான் காட்டும் நன்ைிோகும். நன்ைிக்கைன் என்றும் கூைலாம்’’ என்றும்
கூைிேைர், தன் கசாத்து என்று கைண்கலக் கமண்ைலமும் பாதிரி மர
திவ்ே தண்ைமும், ஆேிரத்கதட்டு ருத்ராட்சங்களால் ஆன
மாடலகடளயும் முன்டைத்தயதாடு, ஒரு ரசமணி உருண்டைடேயும்
முன்டைத்தார். அப்படியே தங்கம் உள்ள அந்த மான்யதால் டப!
சீைர்கள் அதற்குள் தங்கள் பங்குக்குத் தீப்பந்தங்கடளக் ககாளுத்திை, அது
அடணோது எரிந்திை, ஆழிமுத்துவும் கசங்கானும் தாங்கள் முன்யப
ககாண்டுைந்திருந்த இலுப்டப எண்கணடே அதில் ைிட்ைனர்.
திகுதிகுத்தன பந்தங்கள்! காற்ைில் தீச்சுைரும் நாட்டிேமாடிேது. பரைிே
கைளிச்சத்தின் ஊயை இரவும் கலந்து ைந்திை, உைம்பின் நிழல்கள்
தடரப்பரப்பில் பந்தங்களின் அடசவுக்யகற்ப எல்லாப்புைத்திலும்
ைிழுந்தன. காற்ைிைம் ைிசும்கபாலி... சமேத்தில் ஊடள! இரவு
ைந்தாயல எங்களுக்கு ைிழிப்பு என்பதுயபால சுைர்க்யகாழிகளும்
ரீங்காரமிை ஆரம்பித்தன.

அந்த மடலப்பரப்பில் ைிசித்திர கதள்ளுப்பூச்சி களும், ஈசல் உள்ளிட்ை

சிறுைண்டுகளும் கறுத்த இரைின் குளிர்ந்த ைானில் திக்குத் திடச
கதரிோது திரிேத் கதாைங்கின. அப்படித் திரிையத அதன் ைாழ்வுமாகும்.
அந்த சப்தங்கடளகேல்லாம் யகட்ைபடியே யபாகர் முன்கசல்ல அைர்கள்
பின்கதாைர்ந்தனர்.

அந்த ஆலமரத்டத அடைந்திைச் சில நாழிடககள் ஆகலாம். அங்யக

அைர்கள் குழிடேத் யதாண்டி முடிக்க யமலும் பல நாழிடககள்
ஆகலாம். தட்டைோன பட்டிேக்கல்டலயும் கசதுக்க யைண்டும். அடத
யமயல மூடி, பின் அதன்யமல் மண்டணப் பரத்தி அதற்கும் யமயல சுட்ை
கசங்கல் ககாண்டு மாைம் எழுப்பி, அதில் துளசிடே நட்டு ைளர்ப்பது
என்பகதல்லாம், சீைர்கள் தங்கள் கபாருட்டு கசய்துககாள்ைதாகும்.
அந்தச் சூழலில் ைிளக்கும் எரிேத் கதாைங்கிைிட்ைால், அங்யக ஒரு
யகாளின் கதிர்கள் நுடழே இேலாத அருள் சூழல் உருைாகிைிடும்.

இச்சூழலுக்குள் ைருயைார்க்கு யகாள் பிடிேிலிருந்து ைிடுைிப்பு

கிடைக்கும். அப்படிக் கிடைத்தாயல மனடத ஒரு புள்ளிேில்
அைக்கிைவும் முடியும். அப்படி அைக்கினாயல, தாங்கள் ோர் என்பது
முதல் தங்கள் ஆதிேந்தத்டதயும் அைிந்துககாள்ள முடியும்.
ஜீைசமாதிகள் புைிேில் அடமைதன் யநாக்கயம புலனைக்கம் புரிே
ைிரும்புயைார்க்கு உதைிைத்தான். அைசிேம் ஏற்பட்ைால் சமாதிேில்
அைங்கிேிருக்கும் சித்தரின் ஜீைாத்மா அைர்கள் முன் யதான்ைவும்
கசய்யும். இகதல்லாம் சமாதி யநாக்கி ைருயைாரின் கர்மக்
கணக்கின்படியே நைந்திடும்.
எல்யலாருக்கும் இங்கு ைரத் யதான்ைாது. ைந்தாலும் புலனைக்கத்
யதான்ைாது, ைரும் ைிதிப்பாடு, புலனைக்கும் யநாக்கம் ககாண்ைைருக்யக
இந்தச் சமாதிகைளி பேன்படும். ஒரு குளத்டதப் பேன்படுத்தத்
கதரிைதுயபால, ஜீைசமாதிகடளயும் பேன்படுத்தத் கதரிேயைண்டும்.
அதற்கு ைாழ்ைைிவும் அனுபை அைிவும் பழுத்த ஞானமுதிர்வும்
புண்ணிே பலமும் யைண்டும்.

ஆேினும் ஜீைசமாதிக்கு ைந்து ைிளக்யகற்றுைது ஏற்றுயைாரின் கர்மக்

கணக்கில் ஒன்ைிரண்டைத் தீர்க்கும். சமாதி கைளிேில் அன்னதானம்
கசய்திை, பசி ைாதடன தடலமுடைக்யக ஏற்பைாது. இகதல்லாம்
ஜீைசமாதிேின் பலா பலன்கள்.
யபாகரும் சீைர்களும் தீப்பந்தம் தாங்கி அந்த இருளிலும் தேக்கமின்ைி
கைட்டுக் கருைிகளுைன் ஒற்டைேடிப் பாடத ைழி நைந்து கசல்ைடதக்
கண்ைபடி இருந்த சங்கர திகம்பரரும், தன் குடகக்குச் திரும்பச்கசன்று
தான் ைழக்கமாகக் கிைக்கும் இைத்தில் உைம்டபக் கிைத்தி
குக்குைாசனத்தில் அமர்ந்தார்.

அருகில் யஜாதி ைிருட்ச இடலோல் திரி கசய்து ஏற்ைப்பட்ை ைிளக்கு.

அதன் புடகேில் மூலிடக ைாசம். ஒரு பூச்சிகூை அதன் ைாச நிமித்தம்
அங்கு பைக்கைில்டல. சற்று அருகில் இரண்டு மடல ைாடழப்பழங்கள்
இருந்தன. அதன் சுடைக்கு மட்டும் நாவுக்கு அலுப்பு ஏற்பையைேில்டல.
யதாடல உரித்துைிட்டு பழத்டதச் சுடைத்தார்.

இறுதி உணவு... இறுதிச் சுடை!

அப்படியே கண்கடள மூடிேைர், தான் ைிடும் பன்னிரண்டு அங்குல

சுைாசத்டத கமல்லக் குடைத்து ஓர் அங்குல அளைில் நிறுத்தி, சிடல
யபால அமர்ந்துைிட்ைார்.

அைன் தனி மனுேன் இல்யல யமைம். ஒரு கூட்ையம அைன்

பின்னால இருக்கு.

குக்குைாசனச் சிடல!

நைமர் ஒன்பது யபரும் கைகு அழகாய் ஒன்பது அடி ஆழத்துக்கும்

ஒன்பது அடி அகலத்துக்குமாகத் யதாண்டிே சதுரக் குழிேில்,
மிகச்சரிோக ஒன்பது அடிக்குக் கீ யழ கற்பாடை. முேன்ைாலும் இனி
யதாண்ை முடிோது. ஒருபுைம் கசங்கானும், ஆழிமுத்துவும் பத்தடி நீல
அகலத்துக்கு ஒரு சதுரப் பாடைடே இரண்ைங்குல தடிப்பில் கசதுக்கி
முடித்திருந்தனர்.

இதுயபான்ை பணிடேப் பகல்கபாழுதில் கசய்தால்கூை மூன்று

நாள்களாகும். ஆனால், இங்யக ஓர் இரைின் சில மணி யநரத்தில்
அைர்கள் சாதித்திை, யதாண்டி எடுத்த மண்ணானது ஒருபுைம்
குன்றுயபாலக் குைிந்திருந்தது. அைர்களில் எைரிைமும் கபரிதாகக்
கடளப்புமில்டல. யபாகர் ஓரிைத்தில் அமர்ந்து, அைர்கள் கசேடலப்
பார்த்தபடியே தன் யநத்ர ைழி அைர்களுக்குச் சக்திடேப்
பாய்ச்சிேபடியே இருந்தார்.

இவ்யைடளேில் யபாகர்பிரான் சில பாைல்கடளப் பாடினார். அடை

எல்லாம் அைடரகோத்த சித்தர் கபருமக்கள் பாடிே பாைல்கள்!
அப்படியே அைர் பாலா என்னும் ைாடலக் குமரிடேயும் எண்ணிக்
டககுைித்துப் பாடிேயபாது அங்யகார் அதிசேமும் நைக்கலாேிற்று.

பட்டுப் பாைாடை சட்டைேில் ஒரு தீச்சுையர உைம்பானதுயபால கால்

ககாலுசு சப்திக்க அங்யக ஒரு சிறுமி ைந்தாள். அைள் கரத்தில் ஒரு
சிறு கமண்ைலம். அைடளப் பார்த்த நைமர்க்கு ைிழிகளில் கதைிப்பு.

‘இப்படி ஒரு அழகா? இப்படி ஒரு ஒளிோ? ோர் இைள்?’ இப்படிோன

யகள்ைிகளில் மனம் கட்டிக்ககாள்ள, அையளா ``ம்... இரு டககடளயும்
எல்யலாரும் கழுைிக்ககாண்டு ைாருங்கள்’’ என்ைாள்.

கழுைிை தண்ணருக்கு
ீ எங்யக யபாைது என்று எண்ணும்யபாயத அைள்
நின்ை இைத்தில் ஒரு நீருற்று ஓரடிக்குப் கபாங்கி எழுந்து, பக்கமாகச்
சரிந்து ைிழுந்து ஓைலாேிற்று. இது என்ன ைிந்டத, அைள் காலடிக்கு
அப்படி ஒரு சக்திோ என்று யகள்ைிக்குள் ைிழுந்து, டககடளக் கழுைிக்
ககாள்ளவும் அைளது கமண்ைலம் அைர்களுக்குப் பாடலக் ககாட்ைத்
கதாைங்கிேது.

``ம்... அருந்துங்கள். கடளப்கபல்லாம் யபாய்ைிடும் காமயதனுைின் பால்

இது’’ என்ை அைள் குரலின் ஓடசேில், தங்கமணிேின் நாத இடச!
ைாகேல்லாம் ைழிந்திை, மார்கபல்லாம் நடனந்திை, அைர்களும் பாடல
முண்டி முண்டிக் குடித்தனர். பார்த்த ைண்ணமிருந்த யபாகரின்
ைிழிகளில் பனிப்பு. இறுதிோக, ``என்ன யபாகப்பா, உனக்கு யைண்ைாமா?’’
என்கிை அைளின் நாதக் குரல், அைடரயும் இரு டகயகாத்து ைிரித்து
ஏந்தச் கசய்தது. அதில் குதித்துத் யதங்கிேது நுடரத்துத் ததும்பிே பால்.

தாடி முடிகேல்லாம் அதன் ஈரக் கசியைாடு அைரும் குடித்துக்

களித்தார். இறுதிோகக் குழிக்குள்ளும் பாடலக் குதித்து ைிழச்கசய்த
அந்த ைாடலக்குமரி, தன் ஒற்டைப்பின்னல் சடைடே இழுத்து
முன்னால் யபாட்டுக்ககாண்டு, ``சங்கரனுக்கும் சாந்தி உண்ைாகட்டும்!’’
என்ைைளாய் ைந்ததுயபாலயை திரும்பலானாள்.

அைளது சின்னஞ்சிறு கமண்ைலத்திலிருந்து அத்தடன யபருக்கும் எப்படி

அவ்ைளவு பால் ைந்தது என்பதில் கதாைங்கி, இந்த இரைில் இந்த
மடலமுகட்டில் எப்படி இைள் ைந்தாள் என்பது ைடர அைர்களுக்குள்
பற்பல யகள்ைிகள். அப்படியே கபரும் புத்துணர்ச்சி. அைர்கள்
யகட்குமுன் யபாகயர அைர்களுக்குப் பதில் அளிக்கலானார்.

``சீைர்கயள, உங்களுக்ககல்லாம் பாலாைின் தரிசனம் ைாய்த்துைிட்ைது.

சித்த உலகின் அதியதைடத அைள். அடழத்த மாத்திரத்தில் ைருபைள்.
இன்று நீங்கள் கசய்த கதாண்டின் நிமித்தம் உங்களுக்குச் சக்தி தரயை
அைள் ைந்தாள். நான் அைடளத் திோனித்த கநாடியே ைந்து அைள்
ைழங்கிே பால், ஒரு பசுைின் மடிச்சுரப்பு மட்டுமல்ல… சக்தித் தாேின்
ஞானச்சுரப்பும்கூை. இனி உங்கள் ைாழ்ைில் எல்லாயம யமலானதாக
அர்த்தமுைன் நிகழும். உங்களிலிருந்து பல சந்ததிகள் யதான்றும்.
அந்தச் சந்ததிேினர் சித்த கநைிடேயும், நாம் கட்ைைிருக்கும்
தண்ைபாணி ஆலேத்டதயும் காத்துப் பராமரிப்பர். இதனால், ஆைாறு
முப்பத்தாறு தடலமுடை உங்களால் உருைாகும்’’ என்று யபாகர்பிரான்
கூைிேடதக் யகட்டு அைர்களுக்குள் கபரும் ைிேப்யபாடு மகிழ்வும்.

ஊைாக `ஓம் நமசிைாே...’ என்கிை குரகலாலியோடு தன் சடைமுடி

தடர புரண்டிை, சங்கர திகம்பரரும் அங்கு ைந்துநின்ைார்.

குழிடேயும் கல்டலயும் கண்ைைர், அத்தடன யபடரயும்

புன்னடகயோடு பார்த்துக் டககடள உேர்த்தி ஆசீர்ைதித்தார். அைர்கள்
ஒரு புைமாய்க் கூடிநின்ைனர். ஆலமர ைிழுதுத் தண்டுகளில்
தீப்பந்தத்டதச் கசருகிேதில், அதன் சுைகராளிேில், அந்தச் சூழயல மிக
ரசமாேிருந்தது.

ஓர் உேிரின் பிரிவு இவ்வுலகில் யசாகத்தில்தான் நைந்திருக்கிைது.

எதிர்பாராமல்தான் நைத்திருக்கிைது. ஆனால், இப்யபாயதா அது
இன்பமான உணர்வுகளுைன் எதிர்பார்த்த நிடலேில் நைக்கப்யபாகிைது.
சங்கர திகம்பரர், யபாகடர கநருங்கி, திரும்ப ஒருமுடை கட்டித்
தழுைிக்ககாண்ைார். பின், சீைர்கடள அருகில் அடழத்துத் தீர்க்கமாகப்
பார்த்து, அைர்கள் சிரங்கள்மீ து டக டைத்து ஆசீர்ைதித்தைராய்
அண்ணாந்து ைானம் பார்த்தார். நட்சத்திரக் கூட்ைம் நன்கு கதரிந்தது.
அதில் மிருக சீரிே நட்சத்திரமானது, மான் ககாம்புயபால மிகத்
துல்லிேமாகத் கதரிந்தது. அைர் சைாமுடிக்குள் ஒரு மணற்கடிடக
இருந்தது. அதில், ஒருபுைத்திலிருந்து மறுபுைத்தினுள் மணல் ைிழுந்தபடி
இருந்தது. அது முற்ைாய் ைிழுந்து முடிக்டகேில், அைர் உைல்
அைங்கிைிடும். உேிரும் உைடலப் பிரிந்துைிடும். ஆனாலும், உைல் சூடு
அைங்க ஒன்பது நாள்களாகும். அது குளிர்ந்து சுருங்க மாதங்களாகும்.
கைம்பிச் சிடதே யமலும் சில காலங்களாகும். கூடு மாத்திரம்
அப்படியே இருக்கும்!

இன்று பாரதிேின் காதில் ைிழுந்த அந்தக் குரல் பளிச்கசன்று அந்தக்

குமாரசாமிேின் தம்பிடேத்தான் ஞாபகமூட்டிேது.

``ஏய், ோர் நீ?’’ - பதற்ைமாகக் யகட்ைாள் பாரதி. ஆனால், மறுபக்கம்

ரிசீைடர டைக்கும் சப்தம் மட்டுயம யகட்ைது. திடரேில் ஒரு பப்ளிக்
பூத்தின் யலண்ட்டலன் எண்.

‘சவுக்கில் கசாடுக்கினாற்யபாலப் யபசிைிட்டு யபாடனயும்

டைத்துைிட்ைாயன, ோர் இைன்?’ - மனதில் முண்டிே யகள்ைியுைன்
அந்த ஹாஸ்பிைலின் ஆளரைமில்லாத இைம் யநாக்கிச் கசன்ைைள்,
அடுத்த கநாடி டகப்யபசி ைழிோக, அந்தக் குமாரசாமிேின் தம்பிடேப்
பிடித்துச்கசன்ை இன்ஸ்கபக்ைருக்கு யபான் கசய்தாள்.

``சார்… நான் எம்.பியோை ைாட்ைர் பாரதி யபசயைன்.’’

``கசால்லுங்க யமைம்…’’

``இப்யபா அநாமயதே யபான் ஒண்ணு... `உங்க அப்பாடை எப்படி

ைழிக்குக் ககாண்டுைர்ைதுன்னு எனக்குத் கதரியும் பாப்பா’ன்னு
கசான்னான். அப்படியே `நான் ோர்னு உனக்குத் கதரியுதா?’ன்னும்
யகட்ைான் அைன். எனக்ககாரு ைவுட். நீங்க அகரஸ்ட் பண்ணின அந்த
நபர் உள்யளதாயன இருக்காரு?’’

``புழல் சிடை ைிசாரடணக் டகதிோக, உள்யளதாம்மா இருக்கான்.

அைன் குரல் மாதிரிோ இருந்தது?’’

``எனக்குச் கசால்லத் கதரிேல சார். ஆனா, நிச்சேம் அையனா, அைன்

ஆயளாதான். பப்ளிக் பூத்ல இருந்து யபசினான்.’’

``இன்னும் என்ன கசான்னான்?’’

``அதுக்குயமல ஒரு ைார்த்டத யபசல சார். எனக்கு பேமா இருக்கு

சார்.’’

``அைன் தனி மனுேன் இல்யல யமைம். ஒரு கூட்ையம அைன்

பின்னால இருக்கு. பல யகாடீஸ்ைரர்கடள மிரட்டியும், ஆடளக்
கைத்திப்யபாய் பிளாக்கமேில் பண்ணியும் நிடைே பணம் பார்த்த
கூட்ைம். இப்பகூை எவ்ைளவு உடதச்சும் ைாடேயே திைக்கடல இைன்.
கராம்ப அழுத்தமானைங்க.’’

``இப்ப என்ன சார் பண்ண?’’

``நீங்க டதரிேமா இருங்க, ஆஸ்பத்திரிேில எந்தத் தப்பும் நைக்காது.

அப்படி ஒரு புகராைக்ேன் ககாடுத்திருக்யகாம். உங்க ைட்டுக்குப்
ீ
பாதுகாப்பு யைணும்னாலும் ஏற்பாடு கசய்யைன்.’’

``அைங்களுக்கு அப்பாதான் குைி. எனக்கு எந்தப் பேமும் இல்டல.’’

``இருக்கலாம். அயதசமேம் உங்கடளக் கைத்திப்யபாய் உங்க அப்பாடை
பிளாக்கமேில் பண்ணி, அைங்க நிடனச்சடத சாதிக்க இைமிருக்கு
இல்டலோ?’’

``ைாட்?’’ - அதிர்ந்தாள் பாரதி. அைள் கற்படன கசய்து பார்த்திராத

யகாணம் அது. அப்படியே சற்றுமுன் யஜாசிேர் மிரட்ைலாகச் சைாலாகச்
கசான்னதும் உள்யள ஓர் ஓட்ைம் ஓடிேது. அதன் காரணமாக ஒரு
கமௌனம்.

``யமைம்…’’

``கேஸ் சார்…’’

``உங்களுக்கு நான் இம்மீ டிேட்ைா ஒரு எஸ்கார்ட் யபாையைன்.

யைண்ைாம்னு கசால்லாதீங்க.’’
``இல்ல… நான் கராம்ப எம்பாரஸ்ைா ஃபீல் பண்யைன். எனக்ககாரு
நண்பர் இருக்கார். நானும் தனிோ இருக்க மாட்யைன். அதனால
எஸ்கார்ட் எல்லாம் யைண்ைாம்.’’

``இல்ல யமைம்... அைரால உங்களுக்கு எந்தப் பிரச்டனயும் இருக்காது.

சிைில் டிகரஸ்ல தூரத்துலதான் இருப்பார். யைண்ைாம்னு
கசால்லாதீங்க’’ - இன்ஸ்கபக்ைர் அழுத்தம் ககாடுக்க, பாரதியும்
சம்மதித்தாள்.

``இப்ப ஹாஸ்பிைல்லதாயன இருக்கீ ங்க?’’

``ஆமா’’

``அங்யகயே இருங்க. அதிகபட்சம் 30 நிமிேத்துல ஒருத்தர் ைந்து

இன்ட்கராட்யூஸ் பண்ணிக்குைாரு.’’

``ஓயக…’’

சம்மதம் கசால்லிைிட்டுத் திரும்பிேைள் எதிரில் கயணச பாண்டிேன்.

``பாப்பா’’

``என்னண்யண?’’

``உங்ககூை தனிோயை யபசமுடிேல. அய்ோ இப்படி எழுந்து

உட்கார்ந்து யபசிக்கிட்டிருக்கை ைிேேம், பிரதம மந்திரி காது ைடர
யபாேிருக்குது. யஜாசிேர் காட்டுல ஒயர மடழ.’’

``……….’’

``என்ன பாப்பா… அய்ோ அந்தக் குமாரசாமி குடும்பத்துக்கு உதை

முடிோதுன்னு கசான்னது ைருத்தமா?’’

``உங்களுக்கு இல்டலோண்யண?’’
``அது இல்ல பாப்பா, அந்தப் கபாட்டிே நீங்க தூக்கிக் ககாடுத்துட்ைடத
அைர் எதிர்பார்க்கல. உங்க யமல உள்ள யகாபத்டதத்தான் அப்படிக்
காட்டிட்ைாரு.’’

``கபாய்… அைர் மறுத்ததுக்குப் பிைகுதான் நான் கபட்டிடேக்

ககாடுத்யதன். நீங்க சமாளிக்காதீங்க. இன்கனாரு முக்கிேமான
ைிேேம். அந்தக் குமாரசாமி பிரதர் கஜேில்ல இருந்தாலும், அையனாை
ஆட்கள் ஆபத்தானைங்களாம். எடத யைணா எப்ப யைணா
கசய்ைாங்களாம். அப்பாவுக்கு ஆபத்து இன்னும் ைிலகயலண்யண.’’

``என்னம்மா இது, ைாலு யபாய் கத்தி ைந்த கடதோ?’’

``இைர் திருந்தாத ைடர எதுயைணா ைரும்யண.’’

``அகதல்லாம் சரி பண்ணிைலாம்மா. ஆமா, அந்தப் கபாட்டிே திரும்ப

ைாங்க முடிோதா பாப்பா?’’

``என்ன, உங்கள ைிட்டு என்டன ஆழம் பார்க்கைாரா உங்க எம்.பி?’’

``இல்லம்மா… ஆனா, இைரும் யஜாசிேரும் ஏயதா திட்ைம்

யபாட்டுருக்காங்க. யஜாசிேருக்கு உதைி கசய்ேச் கசால்லி யபாலீஸ்
கமிேனர், கசன்ட்ரல் மினிஸ்ைர், தடலடமச் கசேலாளர்னு
எல்லார்கிட்ையும் யபசிேிருக்காரும்மா. அதுல ஏயதா ஒரு ஏடு
இருக்காயம... அதுல அடுத்த பிரதமர் ோர்? அடுத்த உலக மகாயுத்தம்
எப்யபா? அடுத்த யதர்தல்ல ோர் கஜேிப்பான்னு எல்லாக்
யகள்ைிகளுக்கும் பதில் இருக்குதாயம?!’’

``ஓ… இவ்ைளவு ைிலாைரிோயை யபச்சு ஓடிக்கிட்டிருக்கா?’’

``அப்படி ஒண்ணு இருக்குன்னா ோருக்குத்தான் பாப்பா ஆர்ைம்

ஏற்பைாது? அதுயலயும் கசத்துட்ைாருன்னு முடிவு கட்டிட்ை நிடலேில,
நம்ம அய்ோ கபாழச்சயத எவ்ைளவு கபரிே உண்டமன்னு கசால்லாம
கசால்லும்யபாது, ைாழப்பழத்துல ஈ கமாய்க்கிை மாதிரி அதிகார
மட்ையம ைரத்தாயன கசய்யும்?’’
``அப்படி என்ன திட்ைம் யபாட்ருக்காங்க?’’

``என்ன… அந்த ஜமீ ன் ைாரிடசப் யபாய்ப் பார்த்து கபாட்டிே திரும்பக்

யகட்பாங்க. அைங்க மறுத்தா எத்தடன லட்சமானாலும் தயராம்னும்
கசால்ைாங்க. அதுக்கும் மறுத்தா நாலு தட்டு தட்டிட்டு கபாட்டிே
தூக்கிட்டு ைந்துருைாங்க. அைங்க பிரச்டன பண்ணுனா, கபாய்க் யகஸ்
யபாட்டு அைங்கடளயே குற்ைைாளிோக்க நம்ம யபாலீைுக்குச்
கசால்லித் தரணுமா என்ன?’’

அந்த ஜமீ ன்தார் யபரனுக்கு யபான் பண்ணி அந்த லிங்கத்துக்கிட்ையே

தங்கடளக் காப்பத்தும்படி யைண்டிக்கச் கசால்லுங்க.

``இகதல்லாம் அராஜகம். நான் என் பத்திரிடகேில அப்படியே

புட்டுப்புட்டு டைப்யபன். டி.ைிக்குப் யபட்டி ககாடுப்யபன்.’’

``கமல்லப் யபசுங்க பாப்பா. உணர்ச்சிைசப்பைை அளவுக்கு உங்களுக்கு

யோசடன இல்டலயே. என்னா நீங்க?’’

``என்னண்யண, நீங்க என் பக்கம் யபசைீங்களா இல்யல, அப்பா பக்கமா...

முதல்ல அடதச் கசால்லுங்க.’’

``எனக்கு கரண்டு யபரும் முக்கிேம். அதனாலதான் இடத உங்ககிட்ை

கசான்யனன். அந்தப் கபாட்டிேில ஏயதா லிங்கம் இருக்குது. அது
யகட்ைா யகட்ைடதக் ககாடுக்கும், நிடனச்சா நிடனச்சது நைக்குமாயம?’’

``அகதல்லாம் சுத்த ஹம்பக். அது ஒரு மருந்து. அதுக்குயமல அதுல

எதுவுமில்டல.’’

``நீங்க கசான்ன மாதிரி அது கைறும் மருந்தா இருந்தா அவ்ைளவுதான்.

ஒருயைடள இைங்க நம்பை அளவு சக்தி படைச்சதா இருந்தாதான் இப்ப
நல்லது. அந்த ஜமீ ன்தார் யபரனுக்கு யபான் பண்ணி அந்த
லிங்கத்துக்கிட்ையே தங்கடளக் காப்பத்தும்படி யைண்டிக்கச்
கசால்லுங்க. அது சக்தி உள்ளதுன்னா காப்பாத்தி அைங்கடளக் கடர
யசர்க்கட்டும். இல்யல கைறும் மருந்துதான்னா இப்யபா கசால்யைன்
பாப்பா, நம்ப அய்ோதான் கஜேிப்பாரு. நீங்க ைருத்தப்பட்டு
பிரயோஜனமில்யல.’’ கைறும் மருந்துதான்னா இப்யபா கசால்யைன்
பாப்பா, நம்ப அய்ோதான் கஜேிப்பாரு. நீங்க ைருத்தப்பட்டு
பிரயோஜனமில்யல.’’

கயணச பாண்டி கசால்லிைிட்டுத் திரும்பிச் கசல்ல, பாரதிக்கு ஒயர

தைிப்பாகிைிட்ைது. சாந்தப்ரகாேுக்கு யபான்கசய்து கயணச பாண்டி
கசான்னதுயபால கசால்லத் தேக்கமாக இருந்தது. யைறு மாதிரி
கசால்லி எச்சரிக்கவும் யதான்ைிேது. அைனுடைே எண்கடள அழுத்த
ஆரம்பித்தாள்.

பிரமாண்ை பங்களா!

ஒருபுைம் துரிோனந்தமும் குமயரசனும் கபேர்த்து எடுத்துப் யபாேிருந்த

மரச்சட்ைம் மற்றும் கதவுகடள இைக்கிக்ககாண்டிருக்க, பின்புைம்
சமாதிடே ஒட்டிே காலி நிலப்பரப்பில் இருபதடி இருபதடி
இடைகைளிேில் இரண்ைடி ஆழக் குழிேிடன கைட்டி, அதில் அந்த
ஒன்பது மரக்கன்றுகடள சாருபாலா நட்டுக்ககாண்டிருக்க, அைளுக்கு
உதைிக் ககாண்டிருந்தான் சாந்தப்ரகாஷ்.

ைாட்ச்யமன் தாத்தா அருகிலிருந்து நைதானிேம் கலந்த தண்ணயராடு

ீ
தானிேங்கடளயும் அந்தக் குழிேில் யபாட்டு மூடிை, அதற்கு
குமயரசயனாடு ைந்த ஒரு கூலிக்காரனும் உதைிக்ககாண்டிருந்தான்.

உள்யள பரந்த ஹாலில் ஒரு யமாைா யமல் சாந்தப் ப்ரகாேின்

கசல்யபான் அடித்தபடியே இருக்க, அந்த சப்தம் ஜன்னல் சட்ைத்யதாடு
கைந்து கசன்ை துரிோனந்தத்டத நிரடிேது. முதல்முடை
கபாருட்படுத்தாத துரிோனந்தம் இரண்ைாம்முடையும் ஒலிக்கவும்,
``குமயரசா... இடத எடுத்துட்டுப்யபாய் அய்ோகிட்ை ககாடுத்துட்டு ைா.
என்ன அைசரயமா ைிைாம அடிக்குது பார்’’ என்ைான்.

குமயரசனும் அந்த கசல்யபானுைன் பின்புைம் யநாக்கி ஓடினான்.

நடுைில் திடரடேப் பார்த்தான். பாரதி கபேடரப் யபாட்டு சாந்த ப்ரகாஷ்
பதிவுகசய்திருந்தான். அந்தப் கபேடரப் பார்க்கவும், யபசினால்
தைைில்டல என்று கருதிே குமயரசன், ஆன் கசய்து குரல் ககாடுக்கத்
கதாைங்கினான்.

“அம்மா, நான் படழே சாமான் கடை குமயரசன் யபசயைம்மா.”

“நீோ... இந்த கசல்யபான் எப்படி உன் டகல?”

``அைர் யதாட்ைத்துல மரம் நட்டுகிட்டிருக்காரு. பங்களாவுல கைச்சுட்டுப்

யபாய்ட்ைாரு. எடுத்துக்ககாடுக்கத்தான் யபாய்க்கிட்டிருக்யகன். உங்க
யபடரப் பார்க்கவும் தகைல் கசால்லத்தான் கூப்பிட்யைன். தப்பா
எடுத்துக்காதீங்க.”

“அது சரி, அங்யக என்ன யைடல உனக்கு?”

“அடத ஏம்மா யகக்கைீங்க...”

குமயரசன் தாங்கள் கபேர்த்கதடுத்த சட்ைங்கயளாடு ைந்திருப்படதச்

கசால்லிக்ககாண்யை நைந்தபடி இருக்க, பாரதியும் ஆச்சர்ேத்யதாடு
“சீக்கிரம் அைர்கிட்ை ககாடு’’ என்ைாள்.

அைள் அப்படிச் கசான்ன சமேம் சாந்த ப்ரகாஷ் டகேில் மண்

யசற்யைாடு ``ோர் யபான்ல?’’ எனக் யகட்க, ``பாரதிம்மா’’ என்று
குமயரசனும் கூைிை, ``ஒரு நிமிேம்’’ என்று டக கழுைச் கசன்ைான்.

பாரதிேிைம் கைன்ேன்!

ஹாஸ்பிைலில் குறுக்கும் கநடுக்குமாக நைந்தபடியே

யபசிக்ககாண்டிருந்தைள் எதிரில் ஒரு மிடுக்கான சஃபாரி சூட்காரர்
ைந்து நின்ைார்.
பாரதியும் ஏைிட்ைாள்.

``யமைம் நீங்கதாயன பாரதி?”

“கேஸ்”

“நான் க்டரம் பிராஞ்ச் கான்ஸ்ைபிள் முத்துகருப்பன் - உங்களுக்கு

எஸ்கார்ட்ைா சார் அனுப்பிேிருக்காரு.”

“ஓயக... கீ ப் த டிஸ்ைன்ஸ். அண்டு டூ யுைர் டியூட்டி.”

“டப த டப... ஒரு பத்யத பத்து நிமிேம் உங்கடள கமிேனர்

ஆபீைுக்குக் கூட்டிக்கிட்டு ைரச்கசான்னார். உங்ககிட்ை யநர்ல
யபசணுமாம்.”

“எப்யபா?”

“இப்யபா... இம்மிடிேட்ைா!”

- பாரதி தேங்கிை, அந்த கான்ஸ்ைபிள் “ைாங்க யமைம், என் கார்லயே

யபாேிைலாம். உையன திரும்பிைலாம்” என்ைார்.

கச்சிதமாக சாந்த ப்ரகாேும் பாரதிக்கு அப்யபாது இேர்யபான் ைழி,

``ஹயலா யமைம்’’ என்ைிை, அந்த கான்ஸ்ைபியளாடு நைந்தபடியே பாரதி
யபசத் கதாைங்கினாள். கூையை கான்ஸ்ைபிள் இருப்பதால்
ைிலாைரிோகப் யபசத் தேக்கமாக இருந்தது.

“சார், எந்தப் பிரச்டனயும் இல்யலதாயன?”

“யநா பிராப்ளம். நாங்களும் கபாதிடக மடலக்குக் கிளம்பிகிட்யை

இருக்யகாம். அதுக்கு முந்தி ஒரு காரிேம் கசய்ேணும்னு எங்க தாத்தா
கசால்லிேிருந்தபடி ஒன்பது மரக்கன்றுகடள நட்டிருக்யகாம். அதுவும்
இப்பதான்.”

“கபாதிடகக்கு இப்யபா எதுக்குப் யபாைீங்க?’’

“இந்தப் கபட்டி இதுல இருக்கை ஐட்ைம் எல்லாயம கராம்பயை
மிஸ்டிக்கான ைிேேங்களாச்யச. இடத இதுக்குரிேைர்கிட்ை யசர்க்கை
கைடம இருக்யக எங்களுக்கு?”

“அது ோரு?”

“நான் கசான்னா சிரிப்பீங்க. நானும் கசால்ல ைிரும்பல. ஆமா, நீங்க

எதுக்குக் கூப்பிட்டீங்க?”

“ஆல் த கபஸ்ட் கசால்லத்தான். இந்த ஊர்லயே இருக்காதீங்க.

முதல்ல கிளம்புங்க. நீங்க எங்க யபாைீங்கன்னும் ோருக்கும் கதரிே
யைண்ைாம். கசல்யபாடன தேவுகசய்து ஸ்ைிட்ச் ஆஃப் பண்ணிடுங்க.
இட் ஈஸ் கைரி சீரிேஸ். தேவுகசய்து ோடரயும் நம்பாதீங்க. உங்கள
நம்புங்க.’’

“நீங்க யபசையத ைிசித்திரமா இருக்கு.”

“ப்ள ீஸ் முதல்ல புைப்படுங்க. ஆல் த கபஸ்ட்!” - கசான்னபடியே

கான்ஸ்ைபியளாடு காரில் ஏைினாள். கான்ஸ்ைபிள் முகத்தில் மர்மப்
புன்னடக!

- ததாடரும்….23 Jan 2020

 சற்றுயநரத்தில்
கபாலகபாலகைன்று ைிடிந்தும்ைிட்ைது. சிலர் கண்களில் யலசான
தூக்கக் கலக்கம். ஆனால், பலரிைம் கபரும் உற்சாக மனநிடல.

அன்று ஜீைசமாதி இப்படித் தனக்குள்யள பல தன்டமகள்

ககாண்டிருக்கிைது. சில ஜீைசமாதிகள் அதிசேங்களுக் ககல்லாம்
அதிசேமாகிைிடும். சில மாறுபாடுகளும் உண்டு. உைம்டபப் புடதத்த
இைத்துக்கு யமயல ஒரு மரக்கன்டை நட்டுைிடுைார்கள். அந்த
மரக்கன்று பூத உைலின் திசுக்கடள யைர்ைழியே தனக்கு
உணைாக்கிக்ககாண்டு நிமிர்ந்து ைளர்ந்து, அந்தச் சமாதிக்குரிே மனிதன்
ஆற்ையைண்டிே கைடமகடளயும் காலத்தால் ஆற்ைிடும்.
பல ைனைாசிகள் தங்கள் சந்ததிகயளாடு பல தடலமுடைகள் ைாழ
ைிரும்பியும், அைர்கடளப் பாதுகாக்கவும் ைிருட்ச சமாதிேில் அமர்ைர்.
அைர்கடளப் புடதத்த இைத்தில் தங்களுக்கு இஷ்ைமான
மரக்கன்றுகடள நட்டு, அடதக் யகாேிலாக அைர்களின் சந்ததிேினர்
ைழிபடுைார்கள்.

இந்த ைனக் குடும்பர்கள் ஒரு மரக்கிடளடே ஒடிப்படதக்கூைப்

பாைமாகக் கருதுைர். தங்கள் குடும்ப மர இடலகடள மிதிப்பதுகூை
இைர்கள் ைடரேில் பாைம். மரநிழலில் பணிைாக இடளப்பாறுைர்.
பிைக்கும் குழந்டதகடள இதன் நிழலில்ைிட்டு எடுப்பர். யநாய் உபாடத
சமேத்தில் மரத்தடிேில் சிறு குடிடச யபாட்டுத் தங்கி ைிரதமிருப்பர்.
முப்பாட்ைன் ஆசிோயல யநாவு கநாடி நீங்கும் என்பகதல்லாம்
ைனக்குடும்பர் ைழி ைழி நம்பிக்டககள்.

கபாதிடக ைனக்காட்டுக்குள் ைனக்குடும்பர் இப்படி ைளர்த்த மரங்கள்

ஆேிரங்களில் உள்ளன. அைற்ைிைம் நாம் யபசலாம். அடையும்
புலனாற்ைல் ககாண்ை நம்டமப்யபால பரிபாடேேில் யபசிடும்.
இகதல்லாம் சித்த சுத்ேங்கள். சாமான்ே மனிதனுக்கு இகதல்லாயம
மாோ ைியநாதங்கள்.

அந்த அதிகாடல யைடளேில் சங்கரதிகம்பரர் நிமித்தம் ஒரு

ஜீைசமாதிக்கான முடனப்பின் சமேம், சமாதி குைித்து இப்படிப் பல
எண்ண ஓட்ைங்கள்.

நடுயை சங்கரதிகம்பரர், யபாகர் பிராடன ைலம்ைந்து டகேிகலாரு

ருத்ராட்ச மாடல சகிதம் குழிக்குள் இைங்கி, அதில் ஒரு திட்டு யமல்
அமர்ந்திருப்பதுயபால அமரத் தோரானார். அதற்யகற்ப குழிக்குள்
கசவ்ைகப் பாடை ஒன்டை இைக்கி, அதன்யமல் ஒரு காைித்
துணிடேயும் ைிரித்து, அதன்யமல் காட்டுப் பூக்கடளத் தூைிேிருந்த
நிடலேில், திகம்பரனின் திருயமனியும் குழிேில் இைங்கி
அமர்ந்துககாண்ைது. நைமர் இருயதாள்கடளப் பற்ைி அைர் உள்ளிைங்கிை
ஒத்தாடச புரிந்தனர். அப்யபாது மண் துகள்கள் சற்யை சரிந்து
ைிழுந்தன. ஆலம் ைிழுதின் யைர்களின் ஓட்ைங்கள் அங்யக
தட்டுப்பட்ைன.

ஓர் அதிசேக் காட்சிடேக் காணும் ஆையலாடு, தீப்பந்தத்டத

கநருக்கமாய்ப் பிடித்துக்ககாண்டு எல்யலாரும் அடுத்து
நைக்கப்யபாைடதக் காணத் தோராேினர். கீ யழ பாலா ைார்த்துச் கசன்ை
பாலின் ஈரம், திகம்பரர் காலில்பட்டுப் பிசுபிசுத்தது.

பக்கைாட்டில் உள்ள இைத்தில் அைரது கமண்ைலம், தண்ைம் மற்றும்

அைர் ைாழ்நாள் முழுக்கத் தரித்திருந்த ருத்ராட்ச மாடலகள்
டைக்கப்பட்ைன. திகம்பரர் டககளில் அந்த மணற்கடிடக இருந்தது. அது
தன் இறுதித் துளிகடள இழக்க இருந்த கநாடி, அண்ணாந்து
பார்த்துைிட்டு டகேிலிருந்த ருத்ராட்சத்டத உருட்ைத் கதாைங்கினார்.

யபாகர் பிரான் பார்டை அந்த உருளும் ருத்ராட்சம் யமயலயே இருந்தது.

எல்லாரிைமும் ஒரு மடலயபான்ை கனத்த அடமதி. உள்யள திகம்பரர்,
`நமசிைாேம்... நமசிைாேம்... நமசிைாேம்...’ என்று ைிசும்பும் குரலில்
கசால்ைதும் யகட்ைது. பின் ஒலி யதய்ந்து அைங்க, ைிரலின் ருத்ராட்ச
அடசவும் முற்றுப்கபற்ைிை, கைகு கதாடலைில் ஒரு
சக்கரைாகப்பட்சிேின் அலககாலி முத்தாய்ப்புயபால ஒலித்து அைங்கிை,
குழிக்குள்ளிருந்து ஒரு தீபச் சுைர்யபால, ஒரு சுைகராளி எழும்பி
நின்ையதாடு, அப்படியே ைிண்யணாக்கிச் கசன்று அடனைர் பார்டைடே
ைிட்டு மடைந்தும்யபானது.

கண்கணதிரில் ஓர் ஆத்ம ைிடுதடலடே 12 யபர்ககாண்ை ஒரு கூட்ைம்

கண்டு சிலிர்த்துப் யபாேிருந்தது. மரணம் என்ைாயல துக்கம் என்று ோர்
கசான்னது? அது ஒரு யபரின்ப நிகழ்வு. ஒரு சித்தன் ைடரேில் அது
அைன் ைசம் உள்ள முடிவு.

சிைிது யநரம் கழிந்த நிடலேில், குழிேின் யமல்பரப்டபப் பலடகயபால

கைட்ைப்பட்ை பாடைககாண்டு மூடி, மண்டணக் குடழத்துப்
பக்கைாட்டிலும் பூசி, உள்யள நுண்ணுேிர் புகுந்திைாதபடி கசய்த
நிடலேில், மண்டணப் பரத்தி, சிறுகற்களால் சமாதியபால சில அடி
உேரத்துக்கு ஸ்தூபி எழுப்பி, அடத நைமடரயும் சுற்ைச்கசய்தார் யபாகர்.
பின் மான் யதால்டப தங்கத்டத கசங்கானிைம் தந்தைர், “இந்த
ஜீைசமாதிடே நீ உன் காலம் முட்டும் யபணிைருைாய். பின் உன்
சந்ததிேர் ைழிபைட்டும். இந்த மரத்தடியும் இந்தச் சமாதியும்,
காலத்தால் இப்பகுதி சமநிடல இழக்கும் தருணங்களில் தன் அருள்
திைத்டதக் காட்டி சமநிடலடே உருைாக்கிடும்” என்ைார்.

சற்றுயநரத்தில் கபாலகபாலகைன்று ைிடிந்தும்ைிட்ைது. சிலர் கண்களில்

யலசான தூக்கக் கலக்கம். ஆனால், பலரிைம் கபரும் உற்சாக
மனநிடல.

கசங்கான் சமாதி ஸ்தூபி யமல் ஒரு அகல்ைிளக்டக அப்யபாயத ஏற்ைி,

அது காற்ைில் அடணந்துைிைாதபடி நாற்புைமும் கற்களால் அடணப்பும்
ககாடுத்தைனாக ைிழுந்து ைணங்கினான். அது அந்த சமாதிக்கான
முதல் ைணக்கம்.

பின் அங்கிருந்து தண்ைபாணி கதய்ை நிமித்தம் உருைாக்கிே சிடல

ைடிைின் கபாருட்டு, எல்யலாரும் குடகப்பகுதி யநாக்கி நைந்தனர்.
யபாகர்பிரானின் கபாதினிக் ககாட்ைாரம். ைழக்கம்யபால இடித்தல்,
பிழிச்சல், காய்ச்சல் என்று ககாட்ைார ஊழிேர்கள் பாடுகளில் இருந்தனர்.
கன்னிைாடி அரண்மடனேிலிருந்து, சாணிேிட்டு கமழுகிே
மூங்கில்கூடைகளில் கநற்குைிேலும் பழ ைடககளும் தானிே
ைடககளும் ைந்து இைங்கிேிருந்தன.

யசர மடலநாட்டிலிருந்து முண்டுகட்டிே கபண்கள் சிலருைன், மதர்த்த

காடள பூட்டிே ைண்டிகளில் பலர் டைத்ே நிமித்தம் ைந்திருந்தனர்.
மடலநாட்டு ஆைைர் தங்கள் கூந்தடலத் யதாள் புரளத்
கதாங்கைிைாதபடி உச்சந்தடலேில் உருட்டிக் கட்டி, தனித்த
அடைோளம் ககாண்டு கதரிந்தனர். அவ்ைாறு அைர்கள் இருப்பதன்
பின்புலத்தில் ஒரு பண்பாடு இருப்பது அைர்கடளத் தைிர மற்ைைர்கள்
அைிேமாட்ைார்கள்.

மடலநாடு எப்யபாதும் ஈரப்பதம் மிக்கது. எனயை, கபண் மக்கள் பூமுடி

மட்டும் யபாட்டு, கூந்தடல உலரைிட்டிருப்பர். அதில் அைர்கள் அழகும்
கதரிேைரும். ஆண் மக்கள் தங்கள் கூந்தடல அைக்கிக் கட்டிேிருப்பது
என்பது அடனத்டதயும் கட்டிச் சிகரமாய் உேர்த்திப் பிடித்துக் காப்பைர்
எனும் கபாருளில் அடமந்த ஒன்ைாகும்.

அைர்கடளப் பார்க்கும்யபாயத அைர்கள் நிலப்பரப்டப நாமும்

கதரிந்துககாண்டு ைிைமுடியும். ஆயுர்யைதிகளான அைர்கள் சித்த
டைத்ே நிமித்தம் ைருைகதன்பது அபூர்ைமான ஒன்றும்கூை. சற்யை
அைர்களின் டைத்ே முடைகள் யபாகரிைமும் இருந்தது ஒரு
காரணமாக இருக்கலாம்.

இதனூயை டகேிகலாரு யகாழிக்ககாடி பிடித்த கூட்ைத்தைரும் தனியே

கதன்பட்ைனர். அைர்களில் சில கபண்டிர் தங்களின் சிறு கூடைேில்
கைம்ப மலர்கடளயும், காந்தள் மலர்கடளயும் டைத்திருக்க, அைற்ைின்
மணம் அங்கு பரைிேபடி இருந்தது.

புது மணமாயனாரில் மணப்கபண்ணானைள் கைம்ப மலர் ைாசடனக்கு

ஆட்பட்ைால் உைற்சிலிர்ப்யபற்பட்டு சிடனத்தூண்ைல் உருைாகிக்
கருக்ககாள்ைர் என்பது ஒரு நம்பிக்டக. இம்மலர்கயள குைிஞ்சிக்
கைவுளான முருகனுக்கு மிக உகந்ததுமாகும்.

இவ்யைடள பார்த்து அங்கு ைந்த கிழார்கள், அக்கூட்ைத்தைடர கநருங்கி,

அைர்களின் தடலைன்யபால டகேிகலாரு கபரும் தண்ைக்யகாலுைனும்
யைல்கம்புைனும் காட்சி தந்த முத்தப்பன் என்பைருைன் இணக்கமாய்ப்
யபசத் கதாைங்கினர்.

“முத்தப்பயர... இப்பக்கம் என்ன புதிதாய்... தங்களுக்கும் ஏதும்

ைாடதயோ - யபாகரின் மருத்துைத்துக்கு ஆட்பை ைந்தீயரா?”

யைல் மணிக்கிழார் யகட்ை யகள்ைி, முத்தப்பர் என்பைரின் ககாக்கு நிை

தாடிடே நீைிக்ககாண்யை அைடரச் சிரிக்கச் கசய்தது. உைன்ைந்திருந்த
சூரயைலன் என்பைர், ``உபாடத காரணமாக ைருயைார் இப்படிோ
யகாழிக்ககாடியோடு ைருயைாம்?” என்று திரும்பக் யகட்ைார்.

“ஆமல்லைா... டகேிகலாரு யகாழிக்ககாடி! பருத்தி ஆடைேில் பசடலச்

சாற்டை ஒற்ைிகேடுத்து ைடரந்த யகாழிைடிைக்ககாடி முருக
ைழிபாடுடையோர் ககாண்ைாட்ைத்டதக் குைித்திடும். தாங்களும்
குைிஞ்சித் கதய்ைமான முருகடனக் குலக்கைவுளாக ைணங்கி
ைருபைர்கள்தான். அதனாயலயே யைலும் தண்ைக்யகாலுமாகவும்
ைந்துள்ள ீர். ஒருயைடள ஆைினன் குடிக்குச் கசன்று ைழிபாடு
நிகழ்த்திைிட்டு ைருகின்ைீயரா?”

அருணாசலக் கிழார் இப்படிக் யகட்கவும், அக்கூட்ைத்தில் இருந்த

படைேப்பன் என்பைன், ``ஆககமாத்தம் நாங்கள் இங்கு ைந்தது எதற்கு
என்று தங்களால் யூகிக்க இேலைில்டல என்று கூைிடும்” என்று
யகட்ைான்.

“யபாகர்பிராடன ஒருைர் காண எதற்கு ைருைர்? யபாகர் சித்த புருேர்...

சித்த தரிசனயம ைாத ைிலக்குக்குதாயன?”

“ஏன் யைறு இலக்கு இருக்கக் கூைாதா?”

“என்ன அது?”

“பிரானைர்கள் பாோணத்தில் எங்கள் கதய்ைத்டதச்

கசய்ேப்யபாகிைாராயம?”

“ஓ… அவ்ைிேேம் உங்கள் ைடர பரைிைிட்ைதா?”

“நாங்கள் என்ன அந்நிே நாடு நகரங்களிலா இருக்கியைாம்? காடும்

கழனியும் அதன் பாடும்தாயன எம் கைப்பாடு? இந்திரனால் உருப்கபற்ை
எங்களுக்கும், அந்த இந்திரனின் மருமகனான முருகனல்லைா இஷ்ை
கதய்ைம்?”

“உண்டம… உண்டம… யபருண்டம! இது எனக்கு இவ்யைடள

யதான்ைைில்டல, மன்னித்துைிடுங்கள். யபாகர்பிரானின் முருக
ைார்ப்பால் தங்களுக்ககல்லாம் மகிழ்ச்சிதாயன?”

பண்ணாடிேின் குைி ைழியே யகாள்நிடலகயள காரணம் என்றும்,

குலகதய்ை ைழிபாடு இடையூறு நீக்கிடும் என்பதாலும் அடத
யமற்ககாண்யைாம். அதன்கபாருட்டு கிருத்திடகேில் யமற்ககாண்ை
ைிரதத்டத இன்று முடித்யதாம். இனி நலயம ைிடளயும்.

“அதிகலன்ன சந்யதகம்… ஆேினும் எங்கள் முருகன் யபரழகன் -

அமுதன்! முருகு கபேரியலயே கமல்லின ைல்லின இடைேின
கமய்யோடு, உ எனும் உேிகரழுத்தும் கூைப்கபற்று உேிர்கமய்ோய்
ைிளங்கி, உேிர்களுககல்லாம் இன்பம் அளிப்பைன். அைடனப் யபாய்
பாோணங்களான ைிேத்திலா கசய்ைது?”

“ஓ… உங்களுக்குள் இப்படி ஒரு ஐேரையமா?”

“ஏன் தங்களுக்கில்டலயோ?”

“இல்டல… இல்லயை இல்டல. காரணம், நாங்கள் அதன் காரணத்டத

யபாகர்பிரானிைம் யகட்டுத் கதளிைடைந்தைர்கள்.’’
“நாங்களும் கதளிவுகபையை அைடரக் காணைந்யதாம். ைழிேில்
ஆைினன் குடிேில் ைழிபாடு நிகழ்த்தி கைைிோட்ைமும் நிகழ்த்தி
மகிழ்யதாம்.’’

“யைலன் கைைிோையலா... அையை அடதக் காணக் கண் யகாடி

யைண்டுயம? என்ைால் இம்முடை புேயலாடு கூடிே கன மடழ உறுதி
என்று கூறும்.”

“அதிகலன்ன சந்யதகம்? கைந்த ஈராண்டில் நான்குக்கு அடர மணக்கு

மடழப்கபாழிவு குடைந்ததால் எங்களுக்குள் பலத்த சிந்தடன. எப்பிடழ
இக்குடைக்குக் காரணம் என்பதில் எங்களிடையே பலத்த தர்க்க
ைாதங்கள். நீத்தார் சைங்குகளில் நாங்களைிே கபரும்குடை
டைக்கைில்டல. மணச் சைங்குகளிலும் மணமுைியைா
மன்ைாைல்கயளா எங்களுக்குத் கதரிந்து எைரிைமும் இல்டல.
மூத்யதாரிைமும் அலட்சிேங்களில்டல. மாமிச பட்சணங்கடளக்கூை
நியைதமாக்கியே கசய்யதாம். எங்கும் ைிதிமீ ைல் இல்டல. டதப்
கபாங்கலிலும், காடள கபாருதலிலும், உழவுத் கதாழுடகேிலும்
நாங்களைிே ஒரு குடைைில்டல.
தளபதி முதல் தடலோரி ைடர அைரைர் கைடமடே அைரைர்
கசய்துைரும் நிடலேில் கள்ைர் பேமும் இல்டல அேல்நாட்ைைனின்
ஒற்றுயைடலக் குற்ையமா, இல்டல, நிலம் பைியபாய்ைிடும் அச்சயமா
ஏதுமில்டல.

பண்ணாடிேின் குைி ைழியே யகாள்நிடலகயள காரணம் என்றும்,

குலகதய்ை ைழிபாடு இடையூறு நீக்கிடும் என்பதாலும் அடத
யமற்ககாண்யைாம். அதன்கபாருட்டு கிருத்திடகேில் யமற்ககாண்ை
ைிரதத்டத இன்று முடித்யதாம். இனி நலயம ைிடளயும் என்று
நம்புகியைாம்.”

- முதுமகனாகிே முத்தப்பரின் கதளிைான ைிளக்கம் கிழார்கடள

ைிேப்பிலாழ்த்திேது.

“ைானம் கபாய்ப்பதன் பின்யன பூமிேின் கதாைர்புகள் எவ்ைாகைல்லாம்

இருக்கும் என்படத, முத்தப்பயர உங்கள் யபச்சு எங்களுக்குப்
புரிேடைத்து ைிட்ைது. எங்கும் அைம், எதிலும் அைம் என்பதாகயை
உங்கள் யபச்சிலிருந்து நாங்கள் கபாருள்ககாள்கியைாம். அைம்
சார்ந்யதார்க்குத் கதய்ைமும் ைிண்ணின்று இைங்கி ஊழிேம் கசய்யும்
என்கிை தர்ம ைாக்குப்படி உங்கள் நம்பிக்டககளும் ைண்யபாகாது
ீ என்று
நம்புகியைாம்.”

“சரிோகச் கசான்ன ீர்… இதன்கபாருட்யை எங்கள் மைத்துக்கு அைமைம்

என்யை கபேரிட்டுள்யளாம். இந்திரன் எங்கள் தடலைன், முருகன்
எங்கள் இடைைன், தர்மம் எங்கள் ககாள்டக, உடழப்பு எங்கள்
உேிர்மூச்சு. எல்யலாரும் இன்புை ைாழயைண்டும் என்பயத எங்கள்
கபாதுைான ைழிபாடு. ைழிப்பாடும்கூை அதுயை.”

“உச்சம்… உச்சம்… இமே உச்சம்!”

“நன்ைி! பாோணத்தால் எதற்காக எங்கள் அழகடனச் கசய்கிைார்

யபாகர்பிரான். காரணத்டத அைியைாம் என்ைீர்கயள… கூறுைர்களா?”
ீ
யபாகர்பிரான் அதன் நிமித்தம் கன்னிைாடி குடகப்பரப்பில் உள்ளார்.
அைர் அயநகமாய் சில நாழிடகக்குள் இங்கு ைரக்கூடும். நீங்கள்
அைரிையம யகளுங்கள். அையர ைிளக்கமாய்க் கூைிடுைார்.’’

“அைர் ைிரும்பினால் யைகலடுத்து காற்சலங்டக கட்டி எங்கள்

இளஞ்சிங்கங்கள் யைலன் கைைிோட்ைத்டத அைர்முன் ஆடிக்காட்ைவும்
சித்தமாயுள்யளாம்.”

“அடதக் காண நாங்களும் ஆைலாக உள்யளாம். அைர் ைரும்முன்

தாங்கள் அடுமடனப் பக்கம் கசன்று உணைருந்தி ைாருங்கள். யைடள
தைைி உணைருந்துைது, பசியோடு ஒருைர் இருப்பது இகதல்லாம்
யபாகர்பிரானுக்குப் பிடிக்காத ைிேேங்கள்.”

“நல்ல ைிதிப்பாடு! ஆேினும் நாங்கள் குருைின் இைத்திலிருக்கும்

அைடர ைழிபைாமல் உணவுண்ணச் கசல்ைடத ைிரும்பைில்டல. அைர்
ைரும்ைடர காத்திருந்து எங்கள் காணிக்டககடள ைழங்கிே பின்
அதுகுைித்து சிந்திப்யபாம்.’’

முத்தப்பர் கசான்ன பதிலில் அக்கூட்ைத்தைர் ககாள்டகயும் அைர்களின்

கதளிவும் உறுதியும் மின்னிேது. கிழார்கள் மூைருயம அடத எண்ணி
கநஞ்சகத்தில் ைிம்முதல் ககாண்ையபாது, ஒருைித மூலிடக ைாசம்
கமழ்ந்திை, தன் ககாட்ைார குடிடசப்புலத்தின் அடரைட்ை ைாசல் ைழியே
யபாகர்பிரான் ைரத் கதாைங்கிேிருந்தார்.

அைடரக் கண்ை மடலநாட்ைைர் முதல் மள்ளர் ைடர சகலரும், யபாகர்

ைரவும் ைந்திக்கத் கதாைங்கினர்.

“கும்பிடுயதாம் ஆண்யை! கும்புடு சாமி! ைந்தனம் சித்தபிரபு!

நமஸ்காரம்…!” இப்படிப் பலைித ைிளிப்புகள். சிலர் மண்டிேிட்டு
மண்ணில் கநற்ைிபைத் கதாழுதனர்.

யபாகர்பிரான் சகலடரயும் ஒரு சுற்று பார்த்துமுடித்தார். பின்

உள்கசன்று திருயைாட்டுக் கப்படரடேக் ககாண்டுைந்து அதனுள்
கிைக்கும் ககாட்ைாரத்து மருத்துை ைிபூதிடே எல்யலாருக்கும்
கநற்ைிேில் பூசிைிட்ையதாடு, ைாடேத் திைக்கச்கசால்லி ஒரு சிட்டிடக
தூைி ைிழுங்கச் கசான்னார்.

இதியலயே முக்காயல மூணு ைச

ீ ைாடத ஓடிைிடும். இகதல்லாம்
அன்ைாைங்கள். பிையக யபச்சும் இதர கசேல்பாடுகளும்.

அந்த அன்ைாைச் கசேல்பாடு முடிேவும், யபாகரும் யபச ஆரம்பிப்பார்.

அவ்யைடள எைரும் தாங்கள் ைந்த யநாக்கத்டதக் கூைத்
யதடையேேின்ைி சில சமேங்களில் யபாகயர தன் அஷ்ைமா
சித்தாற்ைலால் அைர்கள் உள்ளக் கிைக்டகடேத் கதரிந்துககாண்டு
யபசுைார்.

இப்யபாதும் அதுயபாலப் யபசத் கதாைங்கினார். “முருகப் கபருமானின்

யநேமிகு பக்தர்கயள! அழகன் முருகனுக்கு எதற்கு பாோணத்தில்
ைடிைம்? பாோணம் என்பதும் படு ைிேமாேிற்யை... அையனா
அமுதசுரபி! ஒரு அமுதசுரபி ைிேமாைதா என்று யகட்டு
கலங்கிப்யபாய்க் கிைப்பைர்கயள! நன்கு யகட்டுக்ககாள்ளுங்கள்.
பாோணங்கள் என்படை ைிேயம! அதிலும் யமகலழுந்த ைாரிோய்
இல்லாத கடுடமோன ைிேங்கயள பாோணங்கள்! ஆனால், அடை
சரிோன ைிகிதாச்சாரத்தில் கூடிடும்யபாது அமுதமாகி ைிடும். இது ஒரு
யைதிைிடன!

இந்த யைதிைிடனச் கசேல்பாடு இப்கபாதினி சார்ந்த, யசர யசாழ

பாண்டிே மண்ைலத்டதயே ஒரு தனித்தன்டம மிக்க நாைாக
மட்டுமன்ைி, யுத்தம், பூகம்பம், ஊழி என்று எதனாலும்
பாதிப்புக்குள்ளாகாத ஒரு நாைாக நிடலக்கச் கசய்ையதாடு
ஆேிரமாேிரம் ஆண்டுகளுக்கு, இது தன்டன ைணங்குயைாடரயும்
ஆயராக்ேமானைர்களாக்கி யநர்ப்படுத்திை உள்ளது. ஒரு படி
யமயலயபாய் கசால்கியைன், சித்தகநைிடே இதுயை தாங்கிப்பிடித்து
நிற்கும்.

தன்டன அைிே ைிடழயைார்க்கு என் தண்ைபாணி ஞானகுருைாய்

ைிளங்கி, அைர்களின் லலாைத்டத ைிழிக்கச் கசய்ைான். அதனாயலயே
இச்டசக்குரிே குமரடன பிச்டசக்குரிே ஆண்டிோக ஆக்கி, அைிவுத்
கதளியை கபரும்கசல்ைம், அடுத்கதாரு பிைப்பில்லாடமயே நல்ைரம்
என்கிை இரண்டை நல்குகிைைனாய் உருைம் ைடிைம் தத்துைம் என்கிை
மூன்ைிலும் முேன்றுைருகியைன்” என்று பதிடலச் கசால்லிைவும்,
அைர்களிைம் சிலிர்ப்பு!

இன்று காரும் புைப்பட்ைது!

கசன்டன நகரின் சந்தடி மிகுந்த கதருக்களில் கார் ஒரு அலட்சிேமான

யைகத்டதக் காட்ைவும் பாரதிேிைம் சற்று சலனம்.

“எதுக்கு இவ்ைளவு யைகம், ஸ்யலாைா யபாலாயம?”

“யநா ப்ராப்ளம். நீங்க பதற்ைமில்லாம ைாங்க.”

“யநா... யநா... ரூல்டை ப்ரீச் பண்ை யபாலீயை அடத மீ ைக்கூைாது.”

. பாரதி அப்படிக் கூைவும் யைகம் சற்று மட்டுப்பட்ைது. அைளுக்குள்

மளுக்ககன்று அரைிந்தனிைம் யபசும் ஒரு ைிருப்பம் துளிர்ைிைவும்,
அதன் நிமித்தம் யபாடன இேக்கிேைள் அரைிந்தடனயும் பிடித்தாள்

“நாயன பண்ணணும்னு இருந்யதன். நீ பண்ணிட்யை... ஆமா எடிட்ைர்

சார் யபசினாரா?”

“இல்டலயே.”

“நான் இப்ப யசாமர்கசட் யஹாட்ைல்ல இருக்யகன். உனக்குத்

கதரியும்தாயன?”

“ராஜா அண்ணாமடலபுரத்துல ஒரு ஸ்கூல் பக்கத்துல இருக்யக

அங்யகோ?”

“எக்ைாக்ட்லி!”

“அங்யக எதுக்கு அரைிந்தன்?”

“எல்லாம் காரணமாத்தான். நீயும் உையன இங்க ைந்துடு, எடிட்ைரும்
ைந்துடுைார்.”

“எல்லாருக்கும் பங்களா மாதிரி ைடு

ீ இருக்கும்யபாது காஸ்ட்லிோன
அந்த யஹாட்ைல் எதுக்கு?”

“எல்லாத்டதயும் யநர்ல யபசலாம் பாரதி. இந்த கசல்யபான் இனி

நமக்கு யைண்ைாம்.”

“என்னாச்சு... எதுக்கு இப்படி ஒரு யபாக்கு?”

“யநர்ல யபசலாம்னு கசான்யனயன... டபத டப உன் அப்பாகூை நீ

இருக்கணும்னு கநருக்கடிகேல்லாம் இல்டலயே?”

“அைர் இருக்கச் கசான்னாலும் எனக்கு அதுல ைிருப்பமில்டல. அைர்

இப்ப படுத்துக்கிட்யை பல ைில்லத்தனமான யைடலகடளச்
கசய்துகிட்டிருக்கார். அடத முைிேடிக்கைதுதான் அரைிந்தன் என்
யநாக்கம். இந்த ைிேேத்துல உங்க உதைி கிடைச்சா
சந்யதாேப்படுயைன். அப்புைம் அரைிந்தன் அந்த குமாரசாமி பிரதர்
பிடிபட்டும் பிரச்டன தீரடல. அந்த நபர் ஒரு தீைிரைாதக் கும்பல்ல
ஒருத்தனாம். ோயரா ஒரு எக்ஸ் அைன் சார்பா எனக்கு யபான் பண்ணி
திரும்ப மிரட்ை ஆரம்பிச்சுட்ைான்!”

“இருக்கைது யபாதாதுன்னு இது யைைோ. சரி நீ உையன

யஹாட்ைலுக்கு ைா. ஆமா, கமிேனருக்கு யபான் பண்ணி இடதச்
கசான்னிோ?”

“நான் கசால்லி அைர் எனக்ககாரு எஸ்கார்ட்ையும் யபாட்டு இப்ப அந்த

எஸ்கார்ட் யபாலீயைாைதான் கமிேனடரப் பார்க்க
யபாய்க்கிட்டிருக்யகன்.”
“இந்த ோர்ட் டைம்ல இவ்ைளவு ைிேேங்களா? ஒரு பி.எம். சி.எம்.
கலைல்லதான் இப்படி ஒரு யைகம் இருக்கும். எனக்ககன்னயைா
சந்யதகமா இருக்கு பாரதி.”

மறுமுடனேில் அரைிந்தன் கசால்லிமுடிக்க பாரதிேின் இடணப்பும்

கட்ைாகிேது. டிடரைிங் சீட்டிலிருந்த அந்த கான்ஸ்ைபிள் முகத்தில்
மட்டும் ஒரு மர்மச் சிரிப்பு!

ஆஸ்பத்திரி.

கயணசபாண்டிேன் ைாங்கிக் ககாண்டு ைந்து தந்திருந்த காபிடேக்

குடித்தபடியே, “எங்யக பாரதி?” என்று யகட்ைாள் முத்துலட்சுமி.

“இங்யக கைளியே ரிசப்ேன்கிட்ை நின்னு யபசிக்கிட்டிருந்தாங்கம்மா.

கூப்பிைைா?”
“கூப்பிடு... நானும் கிளம்பயைன். ஆமா, மயகந்திரடன எப்ப டிஸ்சார்ஜ்
பண்ணுைாங்கன்னு ஏதாைது கதரியுமா?”

“இனியமதாம்மா அடதப் பத்தி யோசிக்கணும். சாருக்கும் சுத்தமா இங்க

இப்படிப் படுத்திருக்கப் பிடிக்கல. நம்ப ைடுன்னா
ீ அந்த கசௌகரிேயம
யைைதாயன?”

கசால்லிக்ககாண்யை கைளியே கசன்ை கயணசபாண்டி, எல்லாப் பக்கமும்

பார்டைடே ைிட்ைதில் பாரதி எங்கும் இல்டல. எதிரில் யூனிஃபார்மில்
மார்பில் மாரிமுத்து என்கிை யநம் யபட்யஜாடு ஒரு யபாலீஸ்காரர்
இடுப்பு கபல்ட்டில் ஒரு கன் பளிச்கசன்று கதரிந்திை
நைந்துைந்தபடிேிருந்தார். கயணசபாண்டிக்கு அைடர நன்கு
கதரிந்திருந்தது.

“அையை ைாங்க மாரிமுத்து. என்ன சாடரப் பாக்கைா?”

“சாடரப் பாக்க மட்டுமில்ல... சாயராை ைாட்ைருக்கு நான்தான் இனி

எஸ்கார்ட். எங்யக அைங்க?”

“சரிதான், அந்தத் தீைிரைாதி சமாச்சாரமா?”

“அயததான். அைங்கதான் அைங்கைைங்கயள கிடைோயத.”

“அதுசரி, அதுக்காக இைங்களுக்குமா கசக்யூரிட்டி?”

“நிோேமா பார்த்தா உங்களுக்கும் தனிோ தரணும். ஆனா சாருக்குத்

தரும்யபாது உங்களுக்கும் யசர்த்துதான் இப்ப புகராைக்ேன்
ககாடுத்திருக்யகாம். அைங்க ோடர யைணா தூக்குைாங்க. தூக்கிட்டு
டிமாண்ட் க்ரியேட் பண்ணுைாங்க. அைங்க ைிேேத்துல டிபார்ட்கமன்ட்
ைடளஞ்சுககாடுத்ததுதான் அதிகம். அைங்களில் ஒருத்தடனக்கூை
இதுைடர புடிச்சு பனிஷ் பண்ண டிபார்ட்கமன்ட்ைால முடிேல. அைங்க
அவ்ைளவு புத்திசாலித்தனமா கசேல்படுைாங்க. ஆமா எங்யக யமைம்?”
“அைங்களத்தான் நானும் யதடிக்கிட்டிருக்யகன். கராம்ப துடிப்பான
கபாண்ணு. எல்லாைிதத்துலயும் சாருக்கு யநகரதிரான யகரக்ைர்.
அப்படியே அைங்க அம்மா மாதிரி.”

கயணசபாண்டியும் பதியலாடு அங்கும் இங்குமாக நைந்து பாரதிடேத்

யதடினார். கைளியே கார் பார்க்கிங் பக்கமாக நைந்தபடியே யபானில்
யபசுைது ைழக்கம் என்பதால், அந்தப் பக்கமாகவும் ஒரு பார்டை.

அப்யபாது தடரடே மாப் யபாட்டுத் துடைத்தபடிேிருந்த ஒரு ஸ்ைப்பர்,

ீ
“சார் அம்மாடைத் யதைைீங்களா?” என்று யகட்ைபடியே மாப்டப
உதைிேதில் யசாப்பு ைாசத்யதாடு சில துளிகள் சிதைி ைிழுந்தன.

கயணசபாண்டியும் ஆயமாதிக்க, “இப்பதான் ஒருத்தயராை கார்ல

ஏைிப்யபானாங்க” என்ைான் அந்த ஸ்ைப்பர்.
ீ

“கார்ல ஏைிப்யபானாங்களா ோயராடு?”

“அது கதரிேல சார். காரு யபாலீஸ் கார் மாதிரிதான் கதரிஞ்சுச்சு.

யபாலீஸ்னு ஸ்டிக்கர் ஒட்டிேிருந்துச்சு.”

ஸ்ைப்பரின்
ீ பதில் இருைடரயும் சற்று மண்டைடே உதைச்கசய்தது.

“ோரா இருக்கும். இருங்க யபான்ல பிடிச்சுப் பாக்கயைன்” என்று

முேன்ைால், நாட் ரீச்சபிள் என்கிை ைாசகம் காதில் ஒலித்தது.

“உங்க டிபார்ட்கமன்ட் ஆளுங்கதான் ோராச்சும் இருக்குயமா... யபானும்

யபாகமாட்யைங்குயத?”

கயணசபாண்டி முணுமுணுத்திை அந்த யபாலீஸ்காரர் சிசிடிைி

மானிட்ைடரப் பார்த்தபடியே ரிசப்ேடன கநருங்கி, ``மானிட்ைடர
இம்மீ டிேட்ைா ரீடைண்ட் பண்ணிப் பாக்கணும்’’ என்ைபடி தன்
அடைோள அட்டைடேக் காட்டினார்.

ரிசப்ேனிஸ்ட், மானிட்ைர் கன்ட்யரால் ரூம் ைடளந்துகசல்லும்

மாடிப்படிக்குக் கீ ழ் இருப்படதக் காட்ை, ஓடிப்யபாய் சுறுசுறுப்பாகச்
கசேல்பட்ைதில், பாரதி காரில் ஏைிக்ககாண்டு சம்பந்தப்பட்ை நபயராடு
கசல்ைது கதளிைாகத் கதரிந்தது. அந்த நபரும் யபாலீஸ் இல்டல.

“முந்திட்ைானுங்க, திருட்டு நாயுங்க” என்ைபடி அந்த மாரிமுத்து

கமிேனருக்குத்தான் அடுத்து யபான் கசய்ேலானார்.

கயணசபாண்டிேிைம் உதைல்!

“என்னய்ோ?”

“ஒரு பத்து நிமிே யகப்ல யமைத்டதக் கைத்திட்ைாங்க சார்.”

“எப்படிய்ோ?”

“நான் ைரப்யபாைடதத் கதரிஞ்சுக்கிட்டு என்டனப் யபாலயை ஒருத்தன்

ைந்து யபாலீஸ் ஸ்டிக்கர் ஒட்டின கார்ல தூக்கிட்ைான் சார்.”

“எம்.பி-க்குத் கதரியுமா?”

“இல்ல சார்... எனக்கு ைிேேம் கதரிேவும் உங்களுக்குச்

கசால்லிேிருக்யகன்.”

“சரி, நான் புைப்பட்டு ையரன். அதுைடர

எம்.பி-க்குத் கதரிேயைண்ைாம்.”

கமிேனர் கூைி முடிக்கும் முன்பு கயணசபாண்டி அங்கிருந்து

ராஜாமயகந்திரன் ைார்டு யநாக்கி ஓடிக்ககாண்டிருந்தார்.

“சார் நான் ட்டர பண்யைன். பி.ஏ யகட்டுட்டு ஓடிட்ைான் சார். அைன்

கசால்லிட்ைா ஒண்ணும் பண்ைதுக்கில்ல.”

“சமாளிய்ோ... எப்படியும் யபான் பண்ணுைாங்க. உள்ள புடிச்சைடன

கைளிே ைிைச் கசால்ைாங்க. இைங்கயளாை இயத கூத்து!”
கமிேனரின் ஆயைசம், மாரிமுத்துைின் கசல்யபானில் பீைிட்டு ைழிந்தது.
அடத அைக்கி பாக்ககட் கசய்தபடி ைார்டுக்குள் நுடழேவும்,
``ைாங்கய்ோ ைாங்க... என்னய்ோ டிபார்ட்கமன்ட் உங்க டிபார்ட்கமன்ட்.
இத்தடன யபர் இருக்கும்யபாது ஒருத்தன் ைந்துருக்கான்னா அைன்
எவ்ைளவு அழுத்தக்காரனா இருக்கணும்” என்று மயகந்திரனும்
கைடித்தார்.

முத்துலட்சுமிக்கு மேக்கயம ைந்துைிட்ைது. “மயகந்திரா, என்னப்பா இது?”

என்ை யகள்ைியோடு சாய்ந்தைடள, சில நர்சுகள் ைந்து யைறு ைார்டு
பக்கமாய் அடழத்துச்கசல்ல, ராஜா மயகந்திரன் பார்டை, `யஜாதிைர்
எங்யக?’ என்று யதடிேது.

யஜாதிைரும் அைடர யநாக்கி ைந்தைராய், ``நான் கசான்யனன்ல...

அைங்களுக்கு ஒரு கண்ைம் இருக்குன்னு” என்ைார்.

“நந்தாஜி, அடுத்து என்ன கசய்ேைது. அடத முதல்ல கசால்லுங்க.

எல்லாத்துக்கும் பிரடிக்ேன் கசால்ைங்கயள.
ீ இதுக்கும் கசால்லுங்க.”
“ஒயர ைழிதான். அந்தப் கபட்டி நம்ம டகக்குக் கிடைக்கணும். அந்த
லிங்கத்துக்கு நீங்க பூடஜ கசய்ேணும். அதன்பின் சிக்கல்னு ஒரு சிறு
ைிேேம்கூை இருக்காது. நான் பத்திரத்துல எழுதித் தயரன்.”

“அடதத்தான் தூக்கிட்டு ைரச்கசால்லிட்யையன. எங்யக பானு?”

“அைடள நான் அதுக்காகத்தான் அனுப்பிேிருக்யகன். ஒவ்கைாரு

ைிநாடியும் அை யபாடனத்தான் எதிர்பார்த்துட்டும் இருக்யகன்.”

“அதான் யபாலீஸ்ல இருந்து அடிோட்கள் ைடர எல்லார் சப்யபார்ட்டும்

இருக்யக. அந்தப் பங்களாவுக்குப்யபாய்க் ககாண்டுைர இன்னுமா
முடிேல?”

“இல்ல ஜி... ட்டர பண்ணிப் பாத்துட்ைாங்க. கபட்டிே ஒரு சர்ப்பம்

காைல் காக்குதுன்னு கசான்யனன்ல, அடதப் பாத்துட்டு
ஓடிைந்துட்ைாங்க. யைை ரூட்ல ஒரு பிளான் யபாட்டுக்
ககாடுத்திருக்யகன். அது ஒர்க் அவுட் ஆேிட்ைா யபாதும். நமக்கு
அப்புைம் எந்தப் பிரச்டனயும் இல்டல.”

“இந்த எழுத்தாளர்கிட்ை எல்லாம் யபாட்யைா ஸ்யைட் காப்பிோ

இருக்கைதா கசான்ன ீங்கயள அது?”

“அந்த எடிட்ைர் நம்பள யபாலயை அைருக்கும் யபாலீஸ் புகராைக்ேன்

ைாங்கிட்ைாரு.”

“ஜி… என்ன இது, ஒரு ைிேேம்கூை நமக்கு சாதகமா இல்டல. நான்

பிடழச்சு எழுந்தும் பிரயோஜனம் இல்லாமப்யபாேிடுமா?”

“நிச்சேமா இல்ல, நீங்க டதரிேமா இருங்க. அந்தப் கபட்டி நமக்குக்

கட்ைாேம் கிடைக்கும்!”

யஜாதிைர் நந்தாைிைம் ஏயதா ஒரு நம்பிக்டக. கச்சிதமாய் அப்யபாது

பானுைிைமிருந்தும் யபான்!

- ததாடரும்….30 Jan 2020

 “நான் கபாதினிேில் ஐேனின்
சந்நிதி அருகியலயே ஜீைசமாதிேில் ஆழ்ந்திை உள்யளன்.”

அன்று யபாகர் பிரான் முருகப்கபருமாடன நைபாோணத்தில்

கசய்ைதன் காரணத்டதக் கூைிேதிலிருந்து மன்னர் தடலைரான
முத்தப்பரிைம் சில யகள்ைிகள் துளிர்ைிட்ைன.

“குருநாதயர! உரிேமுடைேில் கலந்தால் பாோணங்கள்

யைதிைிடனோல் அமிர்தமாைடத அைிந்யதாம். அந்த அமிர்தயம எங்கள்
முருகனுக்கு படகோகிைிைாதா?” என்று யகட்ைார் முத்தப்பர்.

“எப்படி?” - யபாகர் அதிர்ச்சியுைன் திருப்பிக் யகட்ைார்.

“அமிர்தம் என்பது சஞ்ஜீைி அல்லைா... யநாேில்லா ைாழ்வுக்கு சஞ்ஜீைி
இருந்தால் யபாதுயம. நித்ே இளடம, முறுக்கான ைாலிபம், அேராத
உைல் ைலிடம என்று இது மானுைர்கடள பலசாலிகளாக
ஆக்கிைிடுமல்லைா?”

“அதிகலன்ன சந்யதகம்?”

“அப்படிோனால் இந்த அமிர்தத்துக்கு ஆடசப்பட்டு முருகனின்

திருவுருடை ோராைது களைாை முேன்ைால்?”

“ஓ... நீங்கள் அப்படி ைருகிைீர்களா... நல்ல யகள்ைிதான். சிந்திக்க

யைண்டிேதும்கூை.”

“யபாகர் பிராயன... இந்தச் சிடலோல் யசர யசாழ பாண்டிே

மண்ைலத்துக்யக ஊழியோ, உத்பாதகயமா ஏற்பைாது என்ைீர். ஊழியும்
உத்பாதகமும் இேற்டகேின் யபாக்கில் நைப்படை. அடத எப்படி இந்த
நைபாோண முருகனால் கட்டுப்படுத்த முடியும்?” - இடைேிட்டு
யகள்ைி யகட்ைார் படைேப்பர் என்பைர்.

“முடியும்... எப்படி என்று சுருக்கமாகக் கூறுகியைன். நீங்கள் எல்யலாரும்

சித்த புருேர்களாக இருந்தால் நான் யபசயை யதடைேிருக்காது.
ஏகனன்ைால் பஞ்ச பூதங்கடளயும், காலப் கபருகைளிடேயும் கசைை
அைிந்தையன சித்தனாைான்.

உங்கடள அப்படிச் கசால்ல முடிோது. பசிக்கும் பிணிக்கும் இடையே

உைவு பாசம் என்று கூடிைாழும், ஆசாபாசம் மிகுந்த ைாழ்வு உங்கள்
ைாழ்வு.

ஆடகோயல உங்களுக்குப் புரிகிைைிதத்தில் கூறுகியைன். இந்த

பாோணச் சிடல உலகின் ஓர் அதிசேம்! இயத பாோணத்தில் ஒரு
லிங்கம் கசய்தாகிைிட்ைது. முருகச் சிடல தண்ைபாணி ோக ஓரிைத்தில்
நின்று அருள் ைழங்கும். லிங்கயமா நில்லாது பேணித்து, அன்ைாைம்
பூடஜகள் கண்டு அருள் ைழங்கும். இது நின்று யகாேில்
ககாள்ளப்யபாைது கபாதினிக் குன்ைில். இந்தப் கபாதினிக் குன்ைின்
உச்சிமீ து கசவ்ைாய் கிரகத்தின் ைிடசக் கதிரானது, யமேம், ைிருச்சிகம்
என்னும் ராசி ைடுகளில்
ீ புகுந்து கசல்லும்யபாது படுகிைது. இவ்யைடள
சனிேின் கதிரும் இடணயும் பட்சத்தில், சனி கசவ்ைாய் யசர்க்டக
காரணமாக பூமிச் சுழலில் ைிடசமாற்ைம் ஏற்படும். புேல் உருைாகி
கபரு மடழ உண்ைாகும். இல்லாைிடில் காட்டுத் தீோல் யபரழிவு,
அதுவும் இல்டலயேல் பூமிேில் பிளவு ஏற்படும். பூமிேில் இப்படி
என்ைால், சனி கசவ்ைாய் யசர்க்டக கூட்டுப் பார்டையுடைே மானுை
ஜாதகர் ைாழ்ைில் கபரும் சண்டை சச்சரவுகள், உைல் உறுப்புகள்
பின்னமாதல், உைல் துண்ைாகி உேிர்ப் பிரிதல் என்று எது
யைண்டுமானாலும் நிகழலாம். குரு பார்டைோலும், நற்கர்ம ைிடனப்
பேன்களாலும் இவ்ைிடளவுகள் மிகச் சிைிே அளவுக்கும் மாைலாம்.

சுடுகிைது என்பதற்காக தீேின் குணத்டதயோ, குளிர்ந்து

பனிக்கட்டிோகிைிடுகிைது என்பதற்காக நீரின் குணத்டதயோ மாற்ை
நாம் ோரும் எண்ணிேதில்டல. அடத மாற்ை முேலாமல் நம்டம நாம்
மாற்ைிக்ககாண்டு கசேல்பட்டு ைருகியைாம். இதுயபான்ையத சனி
கிரகத்தின் குணமும், கசவ்ைாய் கிரகத்தின் குணமும். இைற்டை
மாற்ைவும் எைராலும் ஏலாது. நாம்தான் நம்டம இைற்றுக்யகற்ப
மாற்ைிக்ககாள்ள யைண்டும். மடழ கபாழியும் சமேம், தாழங்குடை
பிடித்து அதன் நடனைிலிருந்து தப்பிப்பதுயபால, இைற்ைின்
பாதிப்பிலிருந்து தப்பிக்க என்ன ைழி என்று காண யைண்டும்.

மனிதனின் அைிவு இங்யகதான் பகுத்தைி ைாகிைது. அந்தப் பகுத்தைிைில்

உச்சம் கண்ைைர்கள் சித்தர் கபருமக்கள். அைர்களில் ஒருைனான
நானும் என் சித்த ஞானத்டதக்ககாண்டு இதற்ககாரு தீர்டைக்
கண்ைைிந்யதன். அதுயை இந்த நைபாோண முருகன் சிடல.

இது கபாதினிேின் மீ து நிடலககாண்டுைிட்ை நிடலேில், கசவ்ைாய்

கிரகக் கதிர்ைச்டசயும்,
ீ சனி கிரகக் கதிர்ைச்டசயும்
ீ மட்டுப்படுத்தும்.
அந்தக் கதிர்ைச்சுகயள
ீ பாோணக் கதிர்ைச்சுைன்
ீ கலந்து குணம்
மாைிைிடும்.
புைத்தில் இது இப்படிச் கசேல்படும் நிடலேில், நம் அகத்திலும் இயத
ைிடனப்பாட்டை கசய்திடும். கபரும் அழிவுக்குரிே யுத்தம் என்பது
ஆட்சி பலமுள்ள ஒருைன் மனதில் யதான்ைி, அது லட்சக்கணக்கான
யபருடைேதாக மாறும். இந்தச் சிடல ைழிபாடு கதாைரும்பட்சத்தில்,
அப்படி ஒருைன் யதான்ை மாட்ைான். யதான்ைினாலும் ைலுப்கபை
மாட்ைான். இதனால் யுத்த பேமில்லாத நிடல யதான்றும். நல்லிணக்க
மயனாபாைம் தடழக்கும். மடழ கபாய்க்காது. கபரும் இேற்டகச்
சீரழிவும் உருைாகாது.”

யபாகர் பிரானின் கநடிே ைிளக்கம் கபரும் ைிேப்பளித்த அயதயைடள,

``ைிசித்திரமான இந்தச் சிடலேின் மதிப்பைிந்து பிை நாட்ைாயரா,
கண்ைத்தையரா இடதக் கைர்ந்து கசன்றுைிட்ைால் என்ன கசய்ைது?”
என்ை யகள்ைிடே சூரயைலன் என்பைர் யகட்ைார்.

``அவ்ைாறு நைைாது... நைக்க நான் ைிை மாட்யைன்’’ என்ைார் யபாகர்

பிரான் சற்று தினைாக.

“அப்படிோனால் தாங்கள் காைல் இருக்கப்யபாகிைீர்களா?”

“ஆம்!”

“எவ்ைளவு காலத்துக்கு உங்களால் அப்படிக் காைல் காத்திை முடியும்.

மனித ைாழ்கைன்பது ஓர் எல்டலக்குட்பட்ைதுதாயன?”

“மனித ைாழ்வுக்குத்தான் எல்டலகேல்லாம். சித்தனின் ைாழ்வுக்கு

ைானயம எல்டல.”

“அப்படிோனால்?”

“நான் கபாதினிேில் ஐேனின் சந்நிதி அருகியலயே ஜீைசமாதிேில்

ஆழ்ந்திை உள்யளன்.”

“ஒருபுைம் யகாேில், மறுபுைம் சமாதிோ... ைிந்டதோகத் கதரிகிையத!”

“யகாேில்தான். அயதசமேம் அடத, `அருள் யைதிைிடனக்கூைம்’ என்றும்
கூைலாம். மறுபுைத்து சமாதி, கர்ம ைிடுதடலோக முடிோத ஒரு
மனிதனின் சடதப் பிண்ைத்தாலான சமாதிேல்ல. அது சித்தனின் சமாதி.
சித்தனின் சமாதியும் ஆலேக் கருைடையும் ஒன்று என்படத மனதில்
டையுங்கள்.”

``அப்படிோனால் சமாதிேில் இருந்தபடியே தாங்கள் ஆலேத்டதக்

கண்காணிப்பீர்கள் எனலாமா?’’

“ஆம்! என் சுயைத உைல், அந்த மடலடேயே காைல் காத்திடும். என்

தண்ைபாணியோ, தன் யமனிேில் படும் நீர், பால், சந்தனம் இளநீர்
ஆகிேைற்ைால் பக்தர்கடளக் காத்திடுைான்.”

“அது எப்படி?”

“தண்ைபாணிக்ககன்யை பூஜா ைிதிமுடைடே ைகுத்திை உள்யளன்.

எப்யபாதும் நைபாோணச் யசர்க்டக என்பது ஆேிரம் யகாடி அணுச்
யசர்க்டகககாண்டிருக்கும். அதனில் ஆேிரம் அணுடை அது ஓராண்டில்
இழக்கும். அதாைது, அபியேகத்தின்யபாது உணர முடிோத அளவுக்குக்
கடரந்து, அபியேக திரைங்கள் எதுைாேினும் அடத சஞ்ஜீைினிக்கு
இடணோன மருத்துை குணம் உடைேதாக்கும். அடதப் பிரசாதமாக
உட்ககாள்யைார் நலம் கபற்ைிடுைர்.”

“இடத எப்படி இவ்ைளவு உறுதிபைக் கூறுகிைீர்?”

“பரியசாதடன நிமித்தமாயும், எதிர்காலத்தில் பல நலன்கடள

ைிரும்பியும் உருைாக்கிேிருக்கும் நைபாோண லிங்கம், தன் சக்திடேக்
காட்ைத் கதாைங்கிைிட்ைது. அடதடைத்யத கூறுகியைன்.”

“அந்த லிங்கத்டத நாங்கள் பார்த்யதேில்டல. நாங்கள் பார்க்க

இேலுமா?”

“தாராளமாக!”
யபாகர் பிரான் அங்கிருந்து ைிலகிச்கசன்று பின்னர் திரும்பி ைந்தயபாது,
அைர் டககளில் அந்த பாோண லிங்கம். அடத எல்யலாருக்கும்
எதிரில் ஒரு மரப்பலடக யமல் யகாலமிட்டு, அக்யகாலத்தின்
யமல்டைத்து, ைிலகி நின்று இரு டககடளயும் தன் மார்புப்புைம்
இறுக்கமாய் கட்டிக்ககாண்ைார்.

கிழார்கள் முக்கிேமாய் அடதக் காணயை ைந்திருந்தனர். அைர்கள்

ஒருபுைமும், மன்னர்கள் மறுபுைமுமாய் அந்த லிங்க உருடை
கூர்டமோகப் பார்த்தனர்.

கரும்பச்டச நிைத்தில், ைழுைழுப்பில்லாத ஒரு ைடக கசாரகசாரப்பில்

காட்சிேளித்த அந்த லிங்கம் கிழார்கடள கும்பிைச் கசய்தது. அைர்கயள
கும்பிைவும் மற்ைைர்களும் அடதப் பார்த்து கும்பிட்ைனர்.

அடதக் கண்ை யபாகர், ``உங்கள் ைிதிடே இந்த லிங்கம் முன்பு

பரியசாதித்துக்ககாள்ளலாம்” என்ைார்.

“எப்படி?” என்று யகட்ைார் முத்தப்பன் என்பைர்.

“முதலில் இந்த லிங்கத்டத ைணங்குங்கள். உங்கள் மனக் குடகக்குள்
இடதக் ககாண்டுகசன்று டைத்துைிடுங்கள். பின், இதன் அபியேகப்
பாடல அருந்துங்கள். உங்கள் ைாழ்க்டக இந்த கநாடிமுதயல
தடலகீ ழாய் மாறுைடத யபாகப் யபாக அைிைர்கள்.”
ீ

“இதனால் எங்களுக்கு இருக்கும் யநாய் கநாடி நீங்குமா?” என்று

யகட்ைார் ஒருைர்.

“பிள்டளப் யபைின்ைி தைிக்கியைன், அப்யபறு ைாய்த்திடுமா?” என்ைார்

இன்கனாருைர்.

“எதிர்பாராதைிதமாக ைிேப்புடகபட்டு கண்பார்டை யபாய்ைிட்ைது என்

மடனைிக்கு. அைளுக்கு பார்டை திரும்புமா?” என்ைார் மூன்ைாமைர்.

“நான் ைிரும்பும் கபண்கணாருத்தி என்டன ைிரும்பாமல்

அலட்சிேப்படுத்துகிைாள். அைள் என்டன ைிரும்புைாளா?” என்ைார்
நான்காமைர்.

யபாகர் பிரான் சிரிக்கத் கதாைங்கினார். அது மகிழ்ச்சி சிரிப்புயபாலயை

கதரிேைில்டல. நல்ல ஏளனச் சிரிப்பு! அந்தச் சிரிப்பின் கபாருள்,
அங்குள்ள சகலருக்கும் புரிந்தது.

“பிராயன... எதற்கிந்த ஏளனச் சிரிப்பு?”

“சிரிக்காமல் என்ன கசய்ைது... நான் உங்கடளப் பார்த்து

சிரிக்கைில்டல. கலி மாடேடே எண்ணியே சிரித்யதன். நல்லயைடள
என் முன்யனார் கசய்த நற்கருமப் பேன்களால் நான் சித்தனாகித்
தப்பித்துைிட்யைன். இல்லாைிட்ைால், உங்கடளப்யபாலயை நானும் ஒரு
குடைப் பாட்டைச் கசால்லி, எடதத் தின்ைால் பித்தம் கதளியும்
என்பைனாகிேிருப்யபன்.

இதேக் குடகக்குள் இந்த லிங்கத்டத டையுங்கள் ைாழ்வு மாறும்

என்யைன். ஆனால், இக்குடைகள் நீங்குைடதயே ைாழ்ைாகக்
கருதுகிைீர்கள். இது நீங்கினால் இன்கனான்று புதிதாய் முடளக்கும்.
அதுவும் நீங்கினால், அடுத்து இன்கனான்று முடளக்கும். இப்படி
ஏதாைது ஒன்று முடளத்தபடியே இருப்பதுதான் ைாழ்வு. ஏற்ை
இைக்கமாய் இருப்பது என்பதுதான் ைாழ்ைின் சரிோன ைடிைம். உங்கள்
டகைிரல்கடளப் பாருங்கள்... ஒன்றுக்ககான்று குடைவுபட்டிருக்கும்.
இப்படி ைிரல்கள் இருந்தால்தான் நீட்டி மைக்கிக் காரிேம் புரிே
முடியும். சமநீளம் ககாண்டிருந்தால் காரிேத்துக்கு ஆகாது.
இடையூைாகவும் ஆகிேிருக்கும். இது கால் ைிரல்களுக்கும் கபாருந்தும்.
எனயை, குடைேிருப்பின் அடத எண்ணி ைருந்தாதீர்கள். அந்தக்
குடைோல்தான் நிடைேின் சுடையே கதரிேைருகிைது!”

யபாகர் பிரானின் ைிளக்கம் ோருக்கும் கபரிே திருப்திடேத்

தரைில்டல. ஒரு சந்நிோசி என்பைன் இப்படித்தான் யபசுைான்
என்பதுயபாலதான் எல்யலாரும் எண்ணினர். அைர்கள் அப்படி
நிடனப்பது யபாகருக்குப் புரிோது யபாகுமா என்ன...

“என் பதிலால் உங்கள் ைாய் மட்டுயம அடைபட்டுள்ளது. மனம்

அடைபைைில்டல என்பது எனக்கு நன்கு கதரிகிைது. ஆனால், என்
உபயதசங்கள் காலத்தால் உங்கடளச் சிந்திக்கச் கசய்து, உங்களுக்குள்
ஒரு கதளிடை உருைாக்கும்.

யபாகர் பிரான் தன் குடிலுக்குள் கசன்று, ஒரு கபரும் ருத்ராட்ச

மாடலடேக் ககாண்டுைந்தார். தன் ககாட்ைாரப் பணிமடனச் சீைன்
ஒருைன் ைசம் அடதத் தந்து லிங்கத்துக்கு அணிைிக்கச் கசான்னார்.

திரும்பவும் கசால்கியைன்... அடசயை ைாழ்வு. அப்படி அடசந்தாயல

யபாதும். இை ைலமாய்த்தான் அடசே முடியும். ஒருபுைமாய் மட்டுயம
அடசைது காலம் மட்டுயம. அதற்கு முன்யனாக்கு மட்டுயம. ஆறும்கூை
முன்யனாக்கி மட்டுயம கசன்ைிடும். திரும்பிப் பாராது. இதில் இை
ைலமாய் அடசவு என்பது நமக்யக. இதில் இைகதன்பது எதிர்மடை,
ைலகதன்பது யநர்மடை. யநர்மடைேின்ைி எதிர்மடை கிடைோது.
அைிைால் இேங்கும் ைடர இரண்டையும் பாகுபடுத்திப் பார்த்தபடிதான்
இருப்யபாம். அைிைின் பழுத்த நிடலோன ஞானத்டத அடைந்து
ைிட்ைால், பாகுபடுத்திப் பார்க்க மாட்யைாம். பேன்பட்ை ஒன்யை
குப்டபகூளமாகிைது. ஒரு ஞானி குப்டபகூளங்கடள கைறுக்க
மாட்ைான். அது முன்னம் அளித்த பேடன எண்ணி, அதன்யமல் பரியை
ககாள்ைான். பரியைாடு குப்டபகூளங்கடள அகற்றுை தற்கும், அது
அசுத்தமானது என்று ைிகாரத்யதாடு அகற்றுை தற்கும் நிடைே
யைற்றுடமகள் உள்ளன. பரியைாடு அகற்றும் யபாது அது
கதாண்ைாகிைது. கைறுப்யபாடு அகற்றும்யபாது கைறும் கசேலாகிைது.
கசேல் கதாண்ைாைதில்தான் பிைப்டப கைற்ைிககாள்ளுதல் இருக்கிைது’’
என்று கூைிேைர் திரும்பவும் சிரித்தார்.

இம்முடை அது ஏளனச் சிரிப்பல்ல, ஞானச்சிரிப்பு. “அருடம சகாக்கயள...

நான் இப்யபாது எவ்ைளவு யபசினாலும் அது எத்தடன அரும்
கருத்துடைேதாேினும், அடத ஒரு சிறு அற்புதம் கைன்றுைிடும். மனித
ைாழ்வும் அற்புதங்கடள ைிரும்புகிை ஒரு ைாழ்யை!

எனயை, உங்களுக்கு இப்யபாது நான் கசால்லப் யபாகும் பதில்

உைப்புடைேதாக இருக்கும் என்று நம்புகியைன். நீங்கள் எடதகேல்லாம்
குடை என்று என்னிைம் கூைின ீர் கயளா, அைற்டை இந்த லிங்கம்
நீக்கித் தரும். நீங்கள் யகட்ைடத எல்லாமும் தந்திடும். யபாதுமா...” -
என்று எல்யலாடரயும் பார்த்தார்.

அடதக் யகட்ை அடனைர் முகங்களிலும் மகிழ்ச்சி துளிர்க்கத்

கதாைங்கிேது. அடதத் கதாைர்ந்து யபாகர் பிரான் தன் குடிலுக்குள்
கசன்று, ஒரு கபரும் ருத்ராட்ச மாடலடேக் ககாண்டுைந்தார். தன்
ககாட்ைாரப் பணிமடனச் சீைன் ஒருைன் ைசம் அடதத் தந்து
லிங்கத்துக்கு அணிைிக்கச் கசான்னார். அடதத் கதாைர்ந்து ைட்ைமாக
ஒன்பது யபர் நின்ை நிடலேில் பண் இடசக்கத் கதாைங்கினர்.
ைிங்கத்டத எண்ணி, `ைிேத்தல், யபாற்ைல், கநகிழ்தல், களித்தல்,
ஒன்றுதல்’ ஆகிே பஞ்சகிரிடேகளும் அப்பண்ணில் கைளிப்பை
யைண்டும்.

அப்யபாது பண் இடசப்யபார் லிங்கத்துைன் கலந்தும், லிங்கமானது

அைர்களுைன் கலந்தும் பரைசநிடல யதான்றும். இந்த நிடலக்கு
இட்டுச்கசல்லும் ஒரு கசேல்பாயை பண். இது, ஆரம் யபால ைட்ைமாக
நிற்பைர்கள் சகலராலும் ைரிடசோகப் பாைப்படுைதால் இைர்கடளப்
`பண்ணாரர்’ என்பார் யபாகர்.

பண்ணாரர் தங்கள் கைடமடே கசய்து முடித்த நிடலேில் எல்யலாரும்

கசன்று அமர்ந்திை, ஒரு சிறு கல்கதாட்டிக்குள் அந்த லிங்கம்
டைக்கப்பட்டு, எல்யலாரும் அதற்கு பாலாபியேகம் கசய்ேத்
தூண்டினார் யபாகர்.

“கசல்லுங்கள்… குைடளப் பாடல லிங்கத்தின் யமல் உங்கள் டகோல்

ைிடுங்கள். கரும்பச்டச நிை லிங்கமும் கைண்ணிைமும் கலந்த ஒரு
புதிே பிம்பம் உங்களுக்குப் புலனாகட்டும். அக்காட்சி உங்கள்
மனத்தளத்திலும் பதிைாகிைிடும். புைத்தில்கூை உங்களால் ஒரு
முடையே இது நிகழ்த்தப்பட்ைதாக இருக்கும். ஆனால், இடத உங்கள்
மனதில் நீங்கள் எண்ணிப் பார்க்கும்யபாகதல்லாம் இது நிகழ்ந்திடும்.
புைத்தில் நிகழ்த்தாமல் அகத்துக்குள் நிகழ்த்தயை முடிோது.
கசால்லப்யபானால் உங்கள் அகத்தில் இது நிகழயை, புைத்தில்
நிகழ்த்தப்படுகிைது. `இது கேிடல ஈசடனக் குளிர்ைிக்கும் முடனப்பு’
எனும் கபேரில் உங்களுக்குள் ஒளிந்திருக்கும் அைடன குளிர்ைிக்கும்
ஓர் உளைிேல் நிகழ்வு!”

- யபாகருடைே இந்த ைிளக்கத்டத கிழார் கபருமக்கள், தாங்கள்

ககாண்டுைந்திருந்த படன ஏட்டில் எழுத்தாணிோல் யைகமாகப்
பதித்துக் ககாண்ைனர். கதாட்டிக்குள் யதங்கிேிருந்த அபியேகப் பால்
அடனைரும் பருகுைதற்காக எல்யலாருக்கும் கதான்டனகள்
ைழங்கப்பட்டு, பாலும் அதில் ைார்க்கப்பை அடனைரும் அடதக்
குடித்தனர்.

“அருடம சகாக்கயள! நானைிே நீங்கயள பாோணப் பாடல முதலில்

அருந்திேைர்கள் ஆைர்கள்.
ீ பால்தான் ஓர் உேிரின் முதல் உணவு.
`கைள்டள ரத்தம்’ என்றும் இடதக் கூைலாம். இச்டசயும் பச்டசயும்
ககாச்டசயுமாய் உண்டிடும் ஜீரண மூலம் பாயல! இது சக்திேின்
அம்சமாதலால், சக்தி எனும் கபண்பாலிையம இது சுரக்கும்.
பிரம்ம சிருஷ்டிேின் மிகத் திருத்தமான ஒரு கசேல் இது.
இப்பாலுக்குள் யஜாதி ைடிைில் இடை மூலம் உள்ளது. இடதக்
காய்ச்சினால், யதாேச் கசய்தால் தேிராகும். உேிர் ஒளிந்திருக்கும்
நிடலடேயே தேிர் என்யபாம். தேிடரக் கடைந்திை கைண்கணய்
ைரும். இந்த கைண் கநய்டே உருக்கிை, ைாச கநய் ைரும். ைாச
கநய்டே கநருப்புப் பற்ைிை சுைகராளி யதான்ைிடும். இச்சுைகராளியே
கநய் ைிளக்கு. கநய் ைிளக்குச் சுைருக்கும் நம் ஆத்மச் சுைருக்கும்
யபதமில்டல.

புைத்தில் இடதச் கசய்ேச் கசய்ே, அகத்தில் ஒளிந்திருக்கும் நம்

ஆன்மச் சுைர் ஒரு நாள் தானும் பற்ைிக்ககாள்ளும். உள்ளம் முழுக்க
அதன் ஒளி பரைிடும் சமேம் ஞானம் கிட்டும். அந்த கநாடி, ஒரு
யபரடமதிக்கு மனமானது ஆட்படும். `நான் ோர்...’ என்ை யகள்ைிக்கும்
ைிடை கிடைத்துைிடும்.

பாலுண்ை இவ்யைடளேில் பால் குைித்து நீங்கள் அைிே யைண்டிேடதக்

கூைியனன். அதிலும் நீங்கள் இப்யபாது உண்ை பால் மருந்துப் பால்.
உங்கள் நற்கருமயம இது உங்களுக்கு கிடைக்கக் காரணம்.
உங்களுக்ககல்லாம் ஆயராக்கிேம் இனி உத்தரைாதம். உங்கள்
ஆடசகளும் காலத்தால் ஈயைைக் காண்பீர்கள். பதிலுக்கு நீங்கள் கசய்ே
யைண்டிேதும் ஒன்று உள்ளது. அது என்ன கதரியுமா?”

- யபாகர் இப்படிக் யகட்ைைிதயம அலாதிோகத்தான் இருந்தது!

இன்று பானுைின் யபான், யஜாதிைர் நந்தாவுக்குள் ஒரு கபரும்

பரபரப்டப உருைாக்கிை, “கசால்லு பானு என்ன நைந்தது... கபட்டிடே
நம் ைசப்படுத்திட்டிோ... நீலகண்ை தீட்சிதர் அந்தப் பாம்டப
அைக்கிட்ைாரா?” என்று பைபைத்தார்.

ோர் அது நீலகண்ைதீட்சிதர் என்கிை யகள்ைிப் பூரான், ராஜா மயகந்திரன்

கநற்ைிேிலும், கயணசபாண்டி முகத்திலும்.

“தீட்சிதர் என்கூை ைந்தார் ஜி! நீங்க கசான்ன மாதிரியே

யகாைிந்தபுரத்துக்குப் யபாய், தீட்சிதடரப் பார்த்து ைிேேத்டதச்
கசான்யனன். நான் அைடரப் பார்க்கப் யபானப்ப அைர் ஒரு பிராமணர்
ைட்டுல
ீ புகுந்த நல்லபாம்டப அையராை சர்ப்ப ைஸ்ேத்தால பிடிச்சு,
அைர் ககாண்டுயபாேிருந்த பாடனேில் அடைச்சு
ககாண்டுைந்திருந்தார். அடத, ைர்ை ைழிேில ைள்ளிமடலங்கை
மடலேடிைாரத்துல என் எதிரியலயே திைந்துைிட்ைார். ஒரு தாய்
நாகமும் அது யபாட்ை குட்டிகளுமா கிட்ைதட்ை 12 குட்டிகள்.
அத்தடனயும் மடலேடிைாரத்துல ைிைப்பட்ை நிடலேில சரசரன்னு
ஓடினடதப் பார்த்து என் உைம்புல யராமக் காகலல்லாம்
சிலிர்த்துப்யபாச்சு ஜி!”

“ைிேேத்துக்கு ைா பானு... பிரமாண்ைமான பங்களாவுல அந்தச் சித்த

நாகத்டதப் பிடிச்சு, கபட்டிடேயும் அைங்ககிட்ைேிருந்து
தூக்கிட்டீங்களா?”

“இல்டல ஜி! நாங்க யபானப்ப அங்யக ோருயம இல்டல. யைடல

கசய்துகிட்டிருந்த சிலர்கிட்ை யகட்ைப்யபா, அைங்க கார்ல கைளிே
யபாேிட்ைாங்கன்னு கசான்னாங்க.”
“ஆக, நீ யபானதுக்கு எங்யகயோ பிடிச்ச பாம்புகடளப் பார்த்ததுதான்
மிச்சம். அப்படித்தாயன?”

“ஜி… ைாரி… ஜி.”

“யைாண்ட் யச ைாரி! உனக்குக் காரிேம் கஜேம் ஆகணும்னுதான் அந்த

ரசமணிடேயும் ககாடுத்திருக்யகன். அது இருந்தும் நீ யகாட்டை
ைிட்டுட்யை...”

“ஜி, நான் ஒரு ைிேேம் உங்ககிட்ை கசால்லடல. அடதயும்

கசால்லிையைன். பங்களாடைப் பார்த்துட்டு ைரும்யபாது எங்க கார் யமல
ஒரு குடிகாரன் ைந்து ைிழுந்து கபரிே ஆக்ைிகைன்ட். அதுல
தீட்சிதருக்கு பலமான காேம். ஆனா, எனக்கு எதுவுயம ஆகடல.
தீட்சிதடர ஆஸ்பத்திரில யசர்த்துட்டு இப்யபா அங்கிருந்துதான்
யபசயைன். ரசமணி மட்டும் இல்டலன்னா நான் சட்னிோகிேிருப்யபன்.”

“ ஓ… யநா! நீ யைஸ்ட் பானு. உனக்கு கைல்லி பார்லிகமன்ட் ஆபீஸ்

யைடலடே என்னால இனி ைாங்கித் தர முடிோது.”

“ஜி… எனக்கும் அந்த யைடல யைண்ைாம். இந்தப் கபட்டி ைிேேத்துல

ஆரம்பத்திலிருந்யத நான் ஒரு ைிேேத்டத கைனிச்சுட்டுதான் ைர்யைன்.
தப்பான எண்ணத்யதாை அடத ோராலயும் கநருங்கயை முடிேடல.
தீட்சிதர்கூை ஆக்ைிகைன்ட்டுக்குப் பிைகு கராம்ப ைருத்தப்பைைார். சித்த
நாகத்டத நான் பிடிக்க நிடனச்சதுக்கு தண்ைடனனு ஒயர புலம்பல்.”

“இடதகேல்லாம் இப்யபா எதுக்கு என்கிட்ை கசால்யை... பேப்படுைிோ?”

“ஆமாம் ஜி… ைிட்ருங்க! பாரதி யமைம் நல்ல காரிேம்

பண்ணிேிருக்காங்க. அடதத் யதைைது நல்லதில்டல.”

‘‘எனக்யக அட்டைஸ் பண்ைிோ... கீ ப் ககாேட் அண்டு ககட் லாஸ்ட்!”

- கத்திே யஜாதிைர் நந்தா கசல்யபாடன அடணத்தைராக, ராஜா

மயகந்திரனின் படுக்டக முன்பு, தாடைடேத் யதய்த்தபடியே ைந்து
நின்ைார். ராஜா மயகந்திரனும் பார்டைோயலயே யகட்ைார்.
“பானு கவுத்துட்ைா… யகட்ைா கடத கசால்ைா.”

“சரி இப்யபா என்ன கசய்ேலாம்... பாரதிடே யைை கைத்திேிருக்காங்க.”

எம்.பி ராஜா மயகந்திரனும் யஜாதிைரும் யபசிக்ககாள்ைது எஸ்கார்ட்ைாக

ைந்திருக்கும் மாரிமுத்துவுக்குப் புரிேைில்டல. கயணச பாண்டிக்கு
சமிக்டஞ காட்டி தனியே ஒதுங்கிக் யகட்ைார்.

“என்ன நைக்குது இங்யக... ோர் இந்த ைை நாட்ைான்... பார்க்க ஏயதா

மாே மந்திரம் பண்ை மாதிரி இருக்கான். கபாண்ணு
கைத்தப்பட்ைடதக்கூை கரண்ைாைதாகைச்சுப் யபசைாங்க.”

“அகதல்லாம் ஒரு கடத. ைிைரமாச் கசால்ல இது யநரமில்டல.”

“பார்த்துங்க… இந்த மாதிரி ஆளுங்கல்லாம் கராம்ப ஆபத்தானைங்க.

நானும் பார்த் துட்யைன்... இந்தப் கபரிே தடலங்கல்லாம் எப்படித்தான்
இப்படிப்பட்ை ஆளுங்ககிட்ை சிக்கைாங்கயளா கதரிேடல. ஒரு சினிமா
ஹீயராகூை இயத மாதிரி ஒரு யஜாசிேர்கிட்ை சிக்கி, அைன்
கசான்னான்னு அைர் மூத்திரத்டத அையர குடிச்சுட்டு ைந்திருக்காரு.
யகட்ைா அது ஒரு கதரபிோம்.”

- மாரிமுத்து கசால்லிக் ககாண்டிருக்கும் யபாயத இன்ஸ்கபக்ைர்

யரஞ்சிலுள்ள அதிகாரி அங்கு ைந்துைிட்ைார். யநம்யபட்ஜில்
`கடலைாணன்’ என்ை கபேர். ைரும்யபாயத யபானில்
யபசிக்ககாண்டுதான் ைந்தார்.

“கதரியும்… நீ யபான் பண்ணுயைன்னு நல்லாத் கதரியும்ோ. என்ன…

பிடிச்சுகைச்சு ருக்கை அந்த ரங்கசாமிடே கைளிே ைிைணுமா?”

“...”

“அது சரி… இதுயபாக 50 லட்ச ரூைாடே ரங்கசாமி அண்ணன்

குடும்பத்துக்குத் தரணும்... இந்த ைிேேம் மீ டிோவுக்கும் கதரிேக்
கூைாதா?”

“...”
“இகதல்லாம் உனக்யக ஓைராத் கதரிேல? சத்திேமா மீ டிோவுக்குத்
கதரிோது. கதரிோமலும் பார்த்துக்கயைன். ஆனா, மத்தகதல்லாம்
சாத்திேயம இல்டல. நீங்க தப்புக்கு யமல தப்பு பண்ணிட்யை யபாைீங்க.
உங்க யகங்டக எங்யக பார்த்தாலும் சுைச் கசால்லி உத்தரவுய்ோ. அது
கதரியுமா உனக்கு?”

“...”

“யோவ்… ககாஞ்சம் மரிோடதோப் யபசுய்ோ. எப்பவும் நீங்கயள

கஜேிச்சுகிட்டிருக்க மாட்டீங்கய்ோ. அடதத் கதரிஞ்சுக்க முதல்ல.”

முகம்மது அலின்னு ஒரு ஸ்கபேல் ஆபீைர் இருக்கார் சார். கராம்ப

துணிச்சலானைர். சினிமாக்காரங்க கைத்தல் சீனுக்கு அைர்கிட்ைதான்
ஆயலாசடன யகப்பாங்க.

கடலைாணன் யபசுைதிலிருந்யத ராஜா மயகந்திரனுக்கு பாரதிேின்

நிடல ைிளங்கிைிட்ைது. அப்யபாது அங்கு ட்ரிப் ேீட் கசக் கசய்ே ைந்த
நர்டைப் யபாகச்கசால்லி, கதடையும் சாத்திைிட்டு ைந்து கயணசபாண்டி
நிற்க, ராஜா மயகந்திரன் மிகக் யகாபமாக கடலைாணடன ஏைிட்ைார்.

“கைரி ைாரி சார். யபான்ல அந்த கிட்நாப் பார்ட்டிதான் யபசினான்.

உங்களால கராம்ப பாதிக்கப்பட்டுருக்காங்களாம். 50 லட்சம் பணம் தந்து,
யகடை எப்படிோைது க்யளாஸ் பண்ணி, டகது கசய்த அந்த குமாரசாமி
பிரதரான ரங்கசாமிங்கைைடரயும் கைளிேைிைச் கசால்லி மிரட்ைாங்க.”

“சரி, என்ன கசய்ேப்யபாைீங்க?”

“மீ டிோவுக்குத் கதரிே யைணாம். கதரிஞ்சா அது நம்ம பாப்பாவுக்குதான்

ஆபத்தா முடியும். கழுத்டதத் திருகி, எங்யகோைது தூக்கிப் யபாட்டுட்டு
யபாய்கிட்யை இருப்பாங்க சார். கராம்ப கராம்ப யைஞ்சரான யகங் சார்
அைங்க.”

“இப்யபா நான் யபாய் மீ டிோவுக்குப் யபட்டி ககாடுக்கப்யபாயைனா...

என்ன டிபார்ட்கமன்ட்டுய்ோ உன் டிபார்ட்கமன்ட். இதுல குடிேரசு
தினம், சுதந்திர தினத்துல உங்களுக்கு கமைல் யைை... மண்ணாங்கட்டி!”
“சார் யகாபப்பைைதால எதுவும் ஆகப்யபாைதில்டல. நான் இப்பயை ைாப்
கலைல்ல யபசி, நம்ம பாப்பாடை நல்லைிதமா ககாண்டுைரப்
பார்க்கயைன் சார்.”

“சல்லிப் டபசா தர மாட்யைன். ஆனா, என் கபாண்ணு ைந்தாகணும்.

அந்த ரங்கசாமியோ சிங்கசாமியோ அைனும் கைளியே யபாகக் கூைாது.
யபய் யைேம் யபாட்யை எங்களில் கரண்டு யபடரக் ககான்ன
ககாடலகாரன்ோ அைன்.”

“எல்லாம் கதரியும் சார். அதுல எங்க டிபார்ட்கமன்ட் யபாலீஸ்

ஆபீைரும் அைக்கம்கிைது கதரிோம இல்டல சார். நான் இப்பயை
யபாய் ைாப் கலைல்ல டிஸ்கஸ் பண்ணிட்டு உங்களுக்கும் ஃபீட்யபக்
தர்யைன் சார். அைங்க இப்யபாடதக்கு மூணு நாள் டைம்
ககாடுத்திருக்காங்க. இது அைங்கடளப் பிடிக்கப் யபாதுமான காலம்
சார். முகம்மது அலின்னு ஒரு ஸ்கபேல் ஆபீைர் இருக்கார் சார்.
கராம்ப துணிச்சலானைர். சினிமாக்காரங்க கைத்தல் சீனுக்கு அைர்
கிட்ைதான் ஆயலாசடன யகப்பாங்க. அைடர இதுல இைக்கிைிட்ைா,
மிச்சத்டத அைர் பார்த்துக்குைார் சார். இப்யபா நான் புைப்பையைன் சார்.”
- கடலைாணன் புைப்பை, ராஜா மயகந்திரன் நந்தா பக்கம் திரும்பி ``நீங்க
என்ன கசய்ேப்யபாைீங்க?” என்பதுயபாலப் பார்க்க, ``நான் ககாஞ்சம்
கைளியே யபாேிட்டு ைர்யைன் ஜி” என்ைபடியே புைப்பட்ைார் யஜாசிேர்.

கயணச பாண்டி மட்டும்தான் அருகில். ோரும் இல்லாத அந்த

நிடலேில், ``ஐோ... யபசாம பணத்டதக் ககாடுத்துருயைாம்.
இல்டலன்னா ஆபத்துல முடிேலாம்ோ. நீங்க உசுரு கபாழச்சது
யபாதாதுங்களா. இதுயை எவ்ைளவு கபரிே ைிேேம்...” என்ை கயணச
பாண்டிடே, எம்.பி முடைத்தைிதயம மிகக் கடுடமோக இருந்தது.

அப்யபாது எம்.பிக்கும் யபான்!

யஹாட்ைல்!

அரைிந்தன் அடைக்குள் எடிட்ைர் கஜேராமயனாடு, யோகி

திவ்ேப்ரகாேும் ைந்ததுதான் ைிந்டத!

“என்ன அரைிந்தன், இைடர நீங்க இப்யபா எதிர்பார்க்கடல இல்டல...”

“ஆமாம் சார்… ஹாய் ஜி...”

“இனி இைரும் நம்மகூைதான் இருப்பார். ஆமா, பாரதி ைந்துட்ைாளா?”

“இல்டல சார்… அங்யக ைிேேம் யைை மாதிரி யபாய்கிட்டிருக்கு.

என்னன்னு கதரிேடல. பாரதி என்கூை யபசிகிட்டிருக்கும்யபாயத யபான்
கட் ஆகிடுச்சு. அப்புைம் நான் எவ்ைளவு ட்டர பண்ணியும் யபச
முடிேடல.”

- அரைிந்தன் கசால்லும்யபாயத அைனுக்கு முத்துலட்சுமிேிைமிருந்து

யபான்!
“கசால்லுங்க பாட்டிம்மா...”

“தம்பி, பாரதிடேக் கைத்திட்ைாங்களாம்!”

“ைாட்… ோரு... எப்ப?”

“யைை ோரு… எல்லாம் அந்த நிலத்டத இழந்தைன் தம்பிக்

கூட்ைம்தான்.”

“ஐயோ… இது யபாலீைுக்குத் கதரியுமா?”

“முதல்ல அைங்ககிட்ை யபசிட்டுதான் என் மகன்கிட்ை யபசிேிருங்காங்க.

இைன் ைிடைப்பா சல்லிக்காசு தர மாட்யைன்னுட்ைான். கபாண்யணாை
உேிடரைிை இைனுக்கு இைன் ைம்புதான்
ீ கபருசாத் கதரியுது. எனக்கு
உங்ககிட்ை கசால்லணும்னு யதாணிச்சு. கசால்லிட்யைன். ஏதாச்சும்
பண்ணுங்க தம்பி. பாரதி என் குலசாமி!

“உங்களுக்கு குலசாமின்னா எனக்கு அை ஒரு யதைடத பாட்டி.

டதரிேமா இருங்க. நாங்க பார்த்துக்கியைாம்.”

- அரைிந்தன் யபாடன முைக்கிைிட்டு நிமிர்ந்த கநாடி, ``நாம மூணு

யபரும் இப்யபா இம்மீ டிேட்ைா யபாலீஸ் கஹட் குைாட்ைர்ைுக்குப்
யபாயைாம். அங்யக யபாய் அைங்கள்ல ோர்கூைைாைது நான்
யபசினாலும் யபாதும். மற்ை ைிேேங்கள் தானா சுலபமாேிடும்’’
என்ைார் திவ்ேப்ரகாஷ்.

“யூ ஆர் டரட்… நம்ப அடசன்கமன்ட் இப்பயை கதாைங்கிடுச்சு.

புைப்படுங்க” என்ைார் எடிட்ைர் கஜேராமன்.

- ததாடரும்….06 Feb 2020

 ஆண்டுக்கு ஒருமுடை டத
அமாைாடசேில் இந்த லிங்கத்டதக் கைல் நீராலும் அபியேகிக்க
யைண்டும்.

அன்று யபாகர் யகட்ைைிதம் மட்டுமல்ல, பார்த்த ைிதமும் அலாதிோக

இருந்தது. எல்யலாரிைமும் உன்னிப்பு. அப்யபாது யபாகர் பிராடனக்
காணயைண்டி யமலும் பலர் ைந்திருந்தனர். அைர்களில் சிலருக்குச் யசர
நாடு. சிலருக்யகா பாண்டிே நாடு. சிலருக்குச் யசாழ நாடு. கதாண்டை
மண்ைலத்திலிருந்தும், ஏன், ைைக்கில் காசிேில் ைசிப்யபாரும்கூை
ைந்திருந்தனர்.

ஒரு கபருங்கூட்ைம்! யபாகயர அத்தடன யபடர எதிர்பார்க்கைில்டல

என்பது அைர் பார்க்கும் பார்டைேில் நன்கு கதரிந்தது.
“ைாருங்கள்… எல்யலாரும் ைாருங்கள்! என்டனயும் அைிோமல், `இந்த
லிங்கம் முன்னாயல இந்தத் யதசத்து மக்கள் அத்தடன யபரும்
உன்டன ைணங்கிப் யபாற்ை யைண்டும் இடைைா’ என்று மிக
ஆத்மார்த்தமாய் நிடனத்யதன். அந்த நிடனப்பு பலித்துைிட்ைது. என்
பிரார்த்தடன எண்ணம் காற்ைில் கலந்து பரைி, உங்களுக்குள் புகுந்து
இங்யக உங்கடள அடழத்து ைந்துைிட்ைது. அதுதான் இத்தடன யபர்
திரளாக ைந்துள்ளர்கள்.
ீ மகிழ்ச்சி… மிக்க மகிழ்ச்சி! எல்யலாரும் இந்தப்
பரம்கபாருடள ைணங்குங்கள். அந்த ைணக்கம் உங்களுக்ககல்லாம்
யமாட்சமாக மாைட்டும். உங்களில் ஒருைரிைம் நான் இந்த லிங்கத்டத
ஒப்படைக்கப் யபாகியைன். அது ோர் என்று எனக்குத் கதரிோது.
உங்களுக்கும்கூைத் கதரிோது. அடத அைிந்தைன் அந்த இடைைன்
ஒருையன!” என்று எல்யலாடரயும் ஒரு பார்டை பார்த்தார் யபாகர்.
அைர்கள் முகங்களில் இன்ப அதிர்வு.

‘இந்த அதிசே லிங்கம் தங்களில் ஒருைருக்கா?’ என்று ஒருைடர

ஒருைர் பார்த்துக்ககாண்ைனர். எதனால் இப்படி ஒரு முடிடை யபாகர்
எடுத்தார் என்றும் தங்களுக்குள் யகட்டுக்ககாண்ைனர்.

யபாகயரா கதாைர்ந்தார். ``மானுை மகா ஜனங்கயள! இந்த லிங்கத்டத

நான் உருைாக்கிடும்யபாயத, கஜகைலபாோண லிங்கமாக இருக்க
யைண்டும் என்று கருதியே படைத்யதன். இப்படிச் கசால்ைதுகூைப்
பிடழ. என்டனக்ககாண்டு இடைைன் தன்டன இப்படிப்
படைத்துக்ககாண்ைான் என்பயத சரிோகும். திருமூலச் சித்தர்
என்பைரும் திருமந்திரம் என்று எழுத்து ைடிைில் கருத்துப் புடதேல்
ஒன்டைப் படைத்துள்ளார். அதில் அைர் மானுை ைாழ்வு பற்ைியும்
மானுைப் பிைப்பு பற்ைியும் கசால்லாத ஒன்ைில்டல.

‘என்டன நன்ைாய் இடைைன் படைத்தனன்

தன்டன நன்ைாய் தமிழ் கசய்யுமாயை!’

என்று அந்தத் திருமந்திரத்துக்கு ைிளக்கம் அளித்துள்ளார் திருமூலர்.

அந்த ஈசன் தமிழ்ப் பாைல் ைடிைில் தன்டன உலகுக்கு அைிைிக்கச்
கசான்னதாக அதற்குப் கபாருள். அயதயபால, தமிழில் திருமந்திரம்
படைக்கச் கசான்ன இடைைன், பாோணத்தில் தன்டனயும் தன்
மகடனயும் படைக்கச் கசான்னான் எனலாம். அல்லது
என்டனக்ககாண்டு படைத்துக்ககாண்ைான் எனலாம். மகன் உருைாகி
ைருகிைான். அப்பன் உருைாகி இயதா உங்களால் அபியேகமும்
கண்டுைிட்ைான். தடலக்கு யமல் கூடரயோடு ஓரிைத்தில் இைன்
யகாேில் ககாள்ளப் யபாைதில்டல. இைன் உங்களில் ஒருைர்
இல்லத்தில் இருக்கும்யபாது உங்கள் இல்லயம இைன் யகாேிலாகும்.
உங்கள் ைழிபாயை இைனுக்கான பூசடனோகும். நிதமும் இந்த ைிங்கம்
பூடஜ காண யைண்டும். அபியேகம் அதில் முக்கிேப் பங்கு ைகிக்க
யைண்டும். அபியேக பிரசாதத்டத தான் மட்டும் உண்ணாமல்
எல்யலாருக்கும் ைழங்குையதாடு, அதில் ஒரு துளிடே ஓடும்
நதிப்புனலில் ககாண்டுயசர்க்க யைண்டும். நதி ைைண்டுைிட்ைால் குளம்,
குளமும் ைைண்டுைிட்ைால் கிணறு என்று அடத ைிைாது கதாைர
யைண்டும்.

ஆண்டுக்கு ஒருமுடை டத அமாைாடசேில் இந்த லிங்கத்டதக் கைல்

நீராலும் அபியேகிக்க யைண்டும். அயதயபால ரத சப்தமி எனும் நாளில்
எருக்க இடலோல் அர்ச்சித்து, சூரிேக் யகாலம் ைடரந்து அதன்யமல்
நிறுத்தி, சூரிேனின் கிரணங்கள் இதன்யமல் பட்டு கிரண ைழிபாடும்
புரிதல் யைண்டும்.

இப்படி இந்தப் பூமி உருண்டைேின் சுழற்சிேின் யபாது நிகழ்ந்திடும்

பருைகாலத் கதாைர்புகயளாடும் பஞ்சபூதத் கதாைர்புகயளாடும் இடத
ைழிபடும் ைிதத்டத, நான் யமலும் உபயதசிப்யபன். இந்தப் பூடஜகடள
ஆர்ப்பாட்ைமின்ைி மிகுந்த பக்தியோடும் சிரத்டதயோடும் கசய்திை
யைண்டும். இடதகேல்லாம் கசய்தால் மட்டும் யபாதாது. இப்யபாது
நான் கசால்லப் யபாையத முக்கிேமான கசய்திோகும். இப்படி ஒரு
கஜகைல லிங்க ைழிபாட்டில் ஈடுபடுயைார், ைனக் ககாண்ைாட்ைமும்
புரிே யைண்டும்” என்று சற்று இடைகைளி ைிட்டு ஒரு பார்டை
பார்த்தார்.
ைனக்ககாண்ைாட்ைம் என்று அைர் இறுதிோகச் கசான்னடத ோராலும்
புரிந்துககாள்ள முடிேைில்டல. எல்யலாருயம திருதிருகைன
ைிழித்தனர்.

“ைனக்ககாண்ைாட்ைம் என்று கூைிேது புரிேைில்டலோ?” என்று

யகட்கவும், `ஆம்’ என்பதுயபால எல்யலாருயம தடலடே அடசத்தனர்.

“ைனம் எப்யபாதும் ககாண்ைாைப்பை யைண்டும். அடதயே நான் அப்படிச்

கசான்யனன். ைனம் என்னும் கசால்டல கைனியுங்கள். அப்படியே
ைானம் என்னும் கசால்டலயும் இவ்யைடளேில் கைனியுங்கள்.
ைானயம எல்டலேில்லாதது. திடசகளற்ைது - அளைிை இேலாதது. அது
இருப்படத உணர, அதில் இருப்பைர் என்று ஒருைர் யைண்டும்.
அதாைது, நாம் இருக்க யைண்டும். நாம் இந்தப் பூமிேில் இருப்பைர்கள்.
பூமி ைானில்தான் சுழன்ைபடி உள்ளது. எனயை, பூமிேின் யமல்
நாமிருந்தாயல ைானமும் இருக்கும். நாமில்லாத நிடலேில் ைானமும்
இல்லாதுயபாய்ைிடும்.

ைானம் இல்லாமல் இருப்பது... அது தன் கால் மைக்கி பூமியமல்

அமர்ந்தால், அதுயை ைனம் என்ைாகிைது. அதாைது, ைானம் எனும்
கசால்லில் உேிகரழுத்தில் `ஆ’ காரம் `ைா’ எனும் சப்த ஒலிக்குள்
அைங்கிக் கிைக்கிைது. அது உேிகரழுத்தின் இரண்ைாம் எழுத்து. அந்த
ஆகாரம் `அ’ எனும் முதகலழுத்தாய் அைங்கி ஒலிப்பது, ைனம் எனும்
கசால்லின் `ை’ எனும் எழுத்துக்குள்ளாகும்.

ைானத்து `ஆ’காரம் தன்டன அைக்கிக்ககாண்ைால், ைனத்து

`அ’காரமாகிைது. இடத நான் யைறு கபாருளில் கூறுைதானால், ைானத்து
`ஆ’ கார சக்திககளல்லாம் அைங்கி, நிலத்தில் அமருமிையம ைனமாகும்.
ைனம் யைறு ைானம் யைைில்டல. ைனம் புலனாைது… ைானம்
புலனாகாதது.

ைனம், ைிருட்சங்கள் ைடிைில் அதனூயை ைாழ்ந்திடும் ைிலங்குகள்

ைடிைில், அதனூயை ைிளங்கிடும் அருைிகள், ஓடைகள், நதிகள் ைடிைில்
புலனாகும் ஒன்ைாக உள்ளது. இடை அவ்ைளவுயம ைானத்தில் நாம்
காண இேலாத ைடிைில் உள்ள சக்திகயள. இடை சக்திடே யோனிைழி
பிைப்கபடுத்த நாம், ஊனக் கண்களால் யநராகக் காண ஏலாது. நாம்
மடைைாகக் காணச்கசய்த ஏற்பாயை ைனமாகும்.

ைனத்தின் மிடச காணக் கிடைக்கும் ஒரு சிறு புல்லும்கூை

இடைைடிையம. நாம் உணைின் நிமித்தம் நைமாை யைண்டும்.
அைற்றுக்கு நைமாைத் யதடைேில்டல. அடை நின்ை இைத்தில்
இருந்தபடியே காற்யைாடு கூடி ைிடனபுரிந்து மடழடேச் சடமத்து
தனக்கான உணைாக்கிக்ககாள்ளும். அது உண்ை மிச்சயம ஆைாக
நிலமிடச நமக்ககன ஓடி இறுதிேில் கைலில் கசன்று கலக்கிைது!”

- யபாகரின் இக்கூற்று எல்யலாடரயும் பிரமிக்கச் கசய்தது. குைிப்பாக,

கிழார்கள் ைாய்ைிட்யை ைிேக்கத் கதாைங்கினர்.
“பிராயன... ைனம் மடழடேச் சடமக்கிைது எனும் தங்கள் கூற்று
அபாரம் அற்புதம்’’ என்ைார் யைல்மணிக்கிழார். “அந்தச் சடமேலின்
மிச்சயம நமக்கான ஆைாகிைது என்பது அரிே கருத்து’’ என்ைார்
இன்கனாரு கிழார்.

“ஆம்… ைனயம மடழேின் மூலகாரணி. இந்தப் பூமிேின் கபரும் பூதம்,

ைனத்தின் ஆசார மூலம்தான் சமுத்திரம். ைனம், மடழ மூலமாகச்
சமுத்திரத் கதாைர்யபாடும் உள்ளது. இது ஓர் அடமப்பு. இது ஒருைித
இேற்டக. இப்படி ஓர் இேற்டகடேச் கசய்த சக்திோக இயதா இந்த
ஈசயன திகழ்கிைான். இைனது இந்தப் யபரைிடை எண்ணிப் பாருங்கள்
யபரைிவுடைே இையன யபரைிைாளனும்கூை. இைடன ைிேப்படதத்
தைிர நம்மால் என்ன கபரிதாகச் கசய்ேமுடியும்?” என்று ைிழிகளில்
ஈரம் கசிே கநக்குருகினார் யபாகர்.

“ஆம்! நம்மால் ைிேக்க மட்டுயம முடியும்... முடிகிைது’’ என்ைனர்

கூட்ைத்தில் இருந்த சிலரும். அைர்கள் கண்களிலும் கசிவு.

“ைிேந்தால் மட்டும் யபாதுமா?” - யபாகர் திருப்பிக் யகட்ைார். அைர்

யகட்ை ைிதயம யமலும் ஏயதா இருக்கிைது என்படத கசால்லாமல்
கசால்லிற்று. அடமதிோக யபாகர் பிராடனப் பார்த்தனர். ஓர் அசாத்திே
அடமதி அவ்யைடளேில் அங்கு உருைாகிேிருந்தது. இடைேில்
`யபரைிைாளன்’ என்று யபாகர் பிரான் புகழ்ந்திட்ை அந்த
பாோணலிங்கம். அதன் அடரக்யகாள சிர ைடிைம் யமல் அபியேகப்
பால் காய்ந்து, ஒரு மினுமினுப்பு கதரிந்தது.

எல்யலாரும் அடமதிோக யபாகர் பிராடனப் பார்த்தபடியே இருக்க,

யபாகயர தான் எழுப்பிே யகள்ைிக்குப் பதிடலயும் கூைலானார்.

“ைிேந்தால் யபாதாது. நம் ைிேப்டப பக்திோக்கி, ைனத்டத அந்த

ஈசனாகக் கருதி ைணங்க யைண்டும். அந்த ைணக்கத்துக்குரிே
கசேல்பாட்டையே நான் ைனக்ககாண்ைாட்ைம் என்யைன்’’ என்ைார்.

அடுத்த கநாடியே அடத எப்படிக் ககாண்ைாடுைது என்கிை யகள்ைி

எல்யலார் முகங்களிலும். யபாகரும் ைிைாது கதாைர்ந்தார்.
“ைனயம நமக்கான ைானம்! நம்டமக் காப்பதும் ைனயம. நம்டமக்
காப்பயத அதன் பாடு. அதனாயலயே அக்காப்பாடு சுருங்கி, `காடு’ என்று
இன்கனாரு கபேர்கபற்ைது.

இக்காடுகளில் மரங்கள் இடலகடள உதிர்க்கின்ைன. அப்படி

உதிர்ந்தாயல அடுத்தது துளிர்க்கும். அங்யக துளிர்ைதும் உதிர்ைதுயம
ஓர் இேக்கம். துளிர்ப்பு பிைப்டபக் குைிக்கிைது. உதிர்ைது இைப்டபக்
குைிக்கிைது. உதிர்படை உரமாகி திரும்பவும் மரத்யதாடு கலந்து,
மீ ண்டும் இடல, கனி, மலர் என்ைாகி உதிர்கின்ைன. இது அனிச்டசோய்
நிகழ்கிைது. என்யபான்ை சித்தர்களின் யநாக்கில் அக்காடுகளில்
உதிர்படை இடல அல்ல, இடை!’’

இடலேல்ல இடை என்று யபாகர் கூைிே கநாடி, கிழார் கபருமக்களிைம்

மீ ண்டும் ஓர் அதிர்வு. யபாகரும் அந்த அதிர்டை அதிகரிக்கச்
கசய்ைதுயபால, ``எங்கள்ைடரேில் ஒரு காகைன்பது இடலயுதிர்காடு
மட்டுமல்ல, அது இடையுதிர்காடு” என்று முடித்திை, எல்யலாரிைமும்
ஒரு கபரும் பிரமிப்பு.

‘இடையுதிர்காடு

இடையுதிர்காடு

இடையுதிர்காடு… ஆஹா என்ன ஒரு கசால் இது? என்ன ஒரு கருத்து

இது? ‘இடையுதிர் காட்டை மட்டுப்படுத்தி, `இடலயுதிர்காடு’ என்று
சாதாரணமாகக் கூறுபைர் களாக அல்லைா நாகமல்லாம் உள்யளாம்.
இடையுதிர்காடு எனும் கசால்லுக்குள்தான் எவ்ைளவு கபரும்கபாருள்!’

- எல்யலாருயம அந்த இடையுதிர்காடு எனும் கசால்டல

அடசயபாட்ைனர். பிரமிப்பு கண்களில் ைழிந்தது.

“மானுை மகாஜனங்கயள! நீங்களும் இனி இடலகடள உதிர்க்கின்ை

காடுகடள அப்படிக் காணாமல், இடையுதிர்காடுகளாகக் காணுங்கள்.
அந்தக் காடுகயள நமக்குச் யசாைிடுகிைது. நீர் தருகிைது. நம் பிராணக்
காற்டைச் சுத்திகரிக்கிைது. நமக்கான கநருப்புக்கு ைிைடகயும்
அளிக்கிைது. எனயை, நம்டமக் காத்திடும் பாடுடைே அக்காயை, நமக்கு
இந்த உலகில் முதலானது. தட்டைோன, நாம் ைாழ்ந்திடும் இந்த
நிலப்பரப்பு அடுத்தயத. ஆடகோல், காட்டை ைணங்கக்
கற்றுக்ககாள்ளுங்கள். காட்டில் ைாழும் உேிர்களும் அைன்
பிரதிநிதிகயள! எனயை, அைற்டையும் உங்கடளப் யபாலக் கருதிப்
யபாற்ைிடுங்கள். அக்காட்டையே தன் யகாட்டைோகக் கருதி ஓர் எளிே
ைாழ்வு ைாழ்கிைாயன காட்டு மனிதன்... அைன் உண்டமேில் காட்ைான்
அல்ல; அையன நல்ல நாட்ைான்!

அையன நம் மனிதப் பிைப்பில் மிக யமலானைன். அைன் தைம்

கசய்ோமல் தைம் கசய்பைன். பூடஜ கசய்ோமல் பூடஜ கசய்பைன்.
காடு காத்திடும் ஆசாரங்களுடைேைன். தன் இைப்புக்குப் பின் கநடிே
காலம் ைாழ்ந்திடும் மரமாக ைிரும்பி, தன்டனப் புடதக்கும் இைத்தின்
யமல் மரத்டத நட்டு, அதன் திசுக்கயளாடு தன்டனக்
கடரத்துக்ககாண்டுைிடுபைன். அதன்பின் மடழடேச் சடமத்துத்
தானும் உண்டு, நமக்கும் காலகமல்லாம் தந்தபடியே இருப்பைன்.
அைடனைிை ஒரு பயராபகாரி இந்த உலகில் இருக்க முடியுமா?”

- யபாகர் இறுதி ைரிகடளப் பலமான குரலில் யகட்ைார். கணகரன

ீ
ஒலித்த அக்குரல், எல்யலாருக்குள்ளும் சிந்தடனகளுக்கு நடுைில் ஒரு
கநகிழ்டையும் உருைாக்கி ேிருந்தது.

காட்டை அச்சமூட்டும் ஓர் இைமாக மட்டுயம கருதிக்ககாண்டிருந்த

தங்கள் மைடமடே நிடனத்து அைர்களில் சிலர் ைருந்தவும் கசய்தனர்.

“இப்படிப்பட்ை காட்டுக்குள் கசன்று ஒருைர் கசய்யும் யசடையே

ைனக்ககாண்ைாட்ைமாகும். இந்த லிங்கம் எைர்ைசம் யசர்கிையதா, அைர்
இந்த லிங்கத்தின் நிமித்தம் ைனத்டதக் கட்ைாேம் ககாண்ைாடியே தீர
யைண்டும். அதாைது, ைனமிடச கசன்று 108 மரங்கடள ைிழுந்து
ைணங்குதல் முதல், ைனமிடச ைாழ்ந்துைரும் ைனைாசிகளான
ைனப்பூசாரிகளுக்கு ஆடை அணிகள் தந்து அைர்களில் மூத்தைர்
காலில் ைிழுந்து ைணங்குதல் ைடர பல கசேல்கடள உடைேயத
ைனக்ககாண்ைாட்ைம்.

பின் அங்கிருந்து ஒன்பதுக்குக் குடைோத மரக்கன்றுகடளக் ககாண்டு

ைந்து, நகரத்தில் ைாழும் தன் மடனடேச் சுற்ைி அடத நட்டு ைளர்த்திை
யைண்டும். தன் ைாழ்நாளில் எக்காரணம் ககாண்டும் பச்டச மரங்கடள
கைட்டுதல், இடலதடழகடளக் கிள்ளுதல் பிய்த்தல் யபான்ை ஈனச்
கசேல்கடளச் கசய்திையை கூைாது!” - கட்ைடளக் குரலில் கூைிே
யபாகர்...

“அப்படி நீங்கள் நாகளல்லாம் நைக்கும்யபாது உங்கள் கசேல்பாடு

ஒன்யை யபாதும். இந்தப் பூமிேில் ஆேிரமாேிரைர் கதரிந்தும்
கதரிோமலும், புரிந்தும் புரிோமலும் கசய்திடும் பாைங்களுக்குப்
பரிகாரச் கசேலாகி, இதன் சமநிடலடேக் காப்பாற்ைித் தரும். ஒரு
தீைிடனக்கு இரு நல்ைிடனயே சரிோன கசேலாகும். இந்தச்
கசேல்பாட்டில் அவ்ைப்யபாது என்யபான்ை சித்தர் கபருமக்களும்
பங்யகற்யபாம். இடதத் யதடி நாங்கள் ஓர் ஆைாகக்கூை ைருயைாம்.
மாைாகவும் ைருயைாம். ஏன், ஓர் ஈ எறும்பு ைடிைில்கூை ைந்து,
எதிர்காலத்தில் இந்த கஜகைல லிங்க பூசடனடே நீங்கள் கசய்திடும்
சமேம் நாங்கள் பங்யகற்யபாம்” - என்று யபாகர் கூைிை,
எல்யலாருக்குள்ளும் கபரும் ஆைல்!

யபாகர் தங்களில் ோருக்கு இடதத் தரப்யபாகிைார்? ோர் அந்த

அதிர்ஷ்ைசாலி? யகட்ைடதகேல்லாம் தருகின்ை அமுதசுரபி யபான்ை
இடத அடைேப்யபாகும் ஒருைன், இதன் கபாருட்டு எடதயும்
கசய்ேலாயம?

நித்ே பூடஜயும் ைனக் ககாண்ைாட்ைமும் இதன்முன் ஒரு கபரிே

ைிேேமா என்ன? இப்படி ஆளுக்கு ஆள் தங்களுக்குள் யகள்ைிகயளாடு
நின்ை அவ்யைடள, ``இடதப் கபற்ைிை ைிரும்புகின்ைைர்கள் ஒரு
சத்திேத்டதச் கசய்ே யைண்டும். அது என்ன கதரியுமா?” என்று யகட்டு
எல்யலாடரயும் பார்த்தார்.

இன்று க்டரம் பிராஞ்சில், இன்ஸ்கபக்ைர் கடலைாணனின் அடை.

உலக ைடரபைம், பூயகாள உருண்டை, குற்ைத் தகைல்கள் எழுதப்பட்ை

பலடக, படிக்கப்பைாத தடித்த புத்தகங்கள் என்று எதுவுயம அைர்
அடைேில் இல்டல. மாைாக, ஒயர ஒரு புத்தர் சிடல மட்டுமிருந்தது.
யைபிள் யமல் நைப்பது ைல்லரசு காலம் என்பதன் அடைோளமாக,
கமல்லிே கரும்பலடகயபால், தன் கதாப்டபப் புடைப்டப
ஒழித்துக்கட்டிைிட்ை சாம்சங் கம்ப்யூட்ைர்.

அதில் எடதயோ யதடிேபடி கடலைாணன்.

அப்யபாதுதான் எடிட்ைர் கஜேராமன், அரைிந்தன், திவ்ேப்பிரகாஷ் ஜி

என்கிை அந்த மூைரும் ைணக்கம் கசான்னபடி உள்நுடழந்தனர்.

சார்… அைங்க நிச்சேம் அடிக்கடி யபான் பண்ணிப் யபசிட்டு இருப்பாங்க.

அடத நான் யகட்ைா யபாதும். அைங்க எங்கிருந்து யபசைாங்கன்னு
என்னால ஓரளவு கசால்ல முடியும். மயனாயூகரணின்னு ஒரு யோகப்
பேிற்சி இருக்கு.
“ைாங்க சார்… உங்களுக் காகத்தான் காத்திருயகன். எங்கைடரேில்
கராம்ப கைன்ேனான யநரம் இந்த யநரம்” என்ைார் கடலைாணன்.

“கதரியும் சார். பாரதிடேப் பிடிக்கை முேற்சிேில எல்லாரும் கராம்ப

கைன்ேன்ல இருக்கைது நல்லா கதரியுது. நாங்க ைந்திருக்கைதும் அது
சம்பந்தமாதான்.”

“அப்யபா கசால்லுங்க. உங்களால ஒரு சிறு க்ளூ கிடைச்சாலும் அது

எங்களுக்குப் பேன்பைக்கூடும்.”

“அதுக்கு முன்னாடி சில யகள்ைிகள்.”

“யகளுங்க...”

“பாரதிடேக் கைத்திேிருக்கிை அந்த ரங்கசாமி ஆட்கள், ஓர் இேக்கமா

தங்கடளக் காட்டிக்கைைங்களா... இல்யல, அண்ைர் யைர்ல்டு தாதாக்கள்
மாதிரி கராம்ப க்ரூேலான ைங்களா?”

“இடத எதுக்குக் யகட்கைீங்க?”

“இல்ல… உங்க பதிடல கைச்சுதான் சில முடிவுகடள நாங்க

எடுக்கணும். அதனால தான்!”

“நீங்க எதுக்கு முடிகைடுக்கணும், அது எங்க கைடமோச்யச?”

“மிஸ்ைர் கடலைாணன், இப்யபா நீங்க யைை நாங்க யைை இல்டல.

நாகமல்லாம் ஒண்ணுதான். இயதா இைர் யபர் திவ்ேப்ரகாஷ். இைடர
உங்களுக்குத் கதரிேலிோ?”

“இைர்… இைர்… பார்த்த மாதிரி இருக்கு.”

“பிரபல யோகி திவ்ேப்ரகாஷ் ஜி! எவ்ைளவு கசமினார்ஸ் இைர்

கன்ைக்ட் பண்ணிேிருக்கார் கதரியுமா? உங்க யபாலீஸ் ஆபீசர்ஸ்
அயசாசியேேனுக்யக ைந்து, யோகப் பேிற்சிகடளச்
கசால்லிக்ககாடுத்தயதாடு, மனடத ஒருமுகப்படுத்தி சிங்கிள் ைாட்
கான்சன்ட்யரேன்கை ைிேேத்டதக் கத்துக் ககாடுத்திருக்கார்”

“கேஸ்... கேஸ்… இப்யபா இங்யக இைர்கூை எதுக்கு ைந்திருக்கீ ங்க?”

“உங்களுக்கு உதைத்தான்! இைர் இப்யபா தன்டனக் கட்டுப்படுத்திக்கிட்டு

அடமதிோ இருக்கார். உங்கடளப் பற்ைி இைர் யபசினாயல யபாதும்,
மிரண்டுயபாேிடுைங்க.”
ீ

“ஈஸ் இட்?”

“ஜி… ஒரு சின்ன கையமா காட்டுங்கயளன்.”

- கஜேராமன் துண்டிைிை, திவ்ேப்ரகாேும் ஒரு சம்பிரதாே

ைணக்கத்துைன், ``சார்… அைங்க நிச்சேம் அடிக்கடி யபான் பண்ணிப்
யபசிட்டு இருப்பாங்க. அடத நான் யகட்ைா யபாதும். அைங்க எங்கிருந்து
யபசைாங்கன்னு என்னால ஓரளவு கசால்ல முடியும்.

மயனாயூகரணின்னு ஒரு யோகப் பேிற்சி இருக்கு. இதுல யதைிட்ைா

உங்களுக்கும் இது சாத்திேம். அது எப்படின்னு இப்யபா கசால்யைன்
பாருங்க. நாங்க உள்யள நுடழேைதுக்கு முந்தி இங்யக டி.ஐ.ஜி
கபருமாள் சாமிங்கைைர் ைந்துட்டுப் யபானாரா?”

“கேஸ்!”

“அைர் சட்டைேில் கடர இருந்து அடத நீங்க யநாட் பண்ணிக்கிட்யை

அைர்கூை யபசின ீங்களா?”

- திவ்ேப்ரகாஷ்ஜிேின் யகள்ைி, கடலைாணடன சீட்டை ைிட்டு எழுந்து

நிற்கச் கசய்தது. கண்களில் திடகப்யபாடு கைைிக்கவும் கசய்தது.

“என்ன சார்… ஜி கசான்னபடி நைந்துச்சா?”

- கஜேராமன் இடைேிட்டு நிமிண்டிை, அரைிந்தன் கமௌனமாய்

கைனித்தபடி இருக்க...
“கேஸ்… எப்படி இப்படி பக்கத்திலிருந்து பார்த்த மாதிரி கசால்ைீங்க?” -
கடலைாணன் காற்றுக் குரலுக்கு மாைிேைராய்க் யகட்ைார்.

“சார்… அதுக்குப் யபர்தான் மதியூகரணி” என்ைார் கஜேராமன்.

“ரிேலி ஒண்ைர்ஃபுல்… நிஜமா இது யோகா சம்பந்தப்பட்ைதுதானா?”

“யைண்ைாம்… நீங்க நம்பாமல் யபசப் யபச உங்களுக்குத்தான் அது

ஆபத்து. அப்புைம் இைர் கராம்ப டீப்பா உங்களுக்குள்யள நுடழைார்.
உங்க ரகசிேங்கடளகேல்லாம் கசால்லிட்டுைார்.”

- கஜேராமன் அப்படிச் கசான்ன மறுகநாடி கடலைாணன் கழுத்தில்

ைிேர்டை துளித்தது. அைர்ைான கமௌனம். உதட்டில் `மிராக்கிள்’
என்கிை முணுமுணுப்பு!

“ஆமாம்… மிராக்கிள்தான். அதான் இையராடு ைந்திருக்யகாம். அடுத்த

யபான் அைங்ககிட்ை இருந்து எப்யபா ைரும்னு கதரியுமா?”
“எனி டைம்! அைங்கயளாடு யமாத யைண்ைாம். அைங்க யபாக்குக்யக
யபாய் பாரதிடே மீ ட்கச் கசால்லிட்ைாங்க எங்க டிபார்ட்கமன்ட்ல...”

“யு மீ ன் அைங்க யகட்ை பணத்டதக் ககாடுத்தா?”

“ஆமாம்!”

“அப்யபா அந்த எம்.பி பணம் ககாடுக்க சம்மதிச்சுட்ைாரா?”

“அைர் ககாடுக்கல… பணத்துக்குப் பதிலா தங்க நடககள். பாரதியோை

பாட்டி, தன் நடககடள ஒரு கபட்டிேில் யபாட்டுக்
ககாடுத்துைிட்டிருக்காங்க” என்ைபடியே முத்துலட்சுமி ககாடுத்திருந்த
ஒரு பிரீஃப்யகடைத் திைந்து காட்டினார். உள்யள காசுமாடல, டைர
கநக்லஸ், ைடளேல் என்று நடகக்குைிேல்!

“அப்யபா இடதக் ககாடுக்கப்யபாைீங்களா?”

“யைை ைழி?”

“எப்படி சார் இப்படி ஒரு யகள்ைிடே உங்களால யகட்க முடியுது?”

“ைாட் டு யூ மீ ன்… நாங்க சினிமா ஹீயரா மாதிரி சண்டை யபாட்டு,

ஒரு பக்க ைசனகமல்லாம் யபசி, அைங்கடளச் சுட்டுக் ககால்லணுமா?”

“…………”

“ேதார்த்த ைாழ்க்டகல நைக்கமுடிோதடத நைத்திப் பார்க்கிைதுதான்

சினிமான்னு ஆேிடிச்சு. சினிமால ஹீயராவுக்கு உதைிகசய்ே ஸ்ைன்ட்
மாஸ்ைர்ல இருந்து பல யபர் இருக்காங்க சார். நிஜத்துல நாங்க கராம்ப
பாைப்பட்ை ஜனங்க சார். ஆளுக்குத் தகுந்த மாதிரிதான் யபாகமுடியும்.”

“அப்யபா எப்படிக் குற்ைங்கள் குடையும்? குற்ைைாளிகளும்

பேப்படுைாங்க?”

“சாரி… இது ைிைாதிக்கிை யநரமில்யலன்னு உங்களுக்யக நல்லா

கதரியும்.”
“சரி, அைங்க இருக்கை இைம் கதரிஞ்சா பிடிக்கைாைது கசய்ைங்களா?”
ீ

“நிச்சேமா! பாரதிக்கு எதுவும் ஆேிைக் கூைாது. அதான் முக்கிேம்.

கைல்லிேிலிருந் கதல்லாம் யபான் சார்!”

- கடலைாணன் கசால்லி முடிக்கவும், யைபிள் யமலுள்ள

யலண்ட்டலனில் யபானின் அமட்ைல் சப்தம் யகட்டு, உையன
எடுக்கைில்டல கடலைாணன்.

“அயநகமா அந்த குரூப்பா இருக்கலாம்.”

“அப்படி இருந்தா யபாடன ஜி கிட்ை மட்டும் ககாடுங்க. மற்ைடத ஜி

பார்த்துக்குைார்’’ - கஜேராமனின் யபச்சு கசேலாகிேது. ரிஸீைர்
திவ்ேப்ரகாஷ்ஜி காதுக்கு இைம் மாைிேது.

“என்ன சார்… என்ன முடிகைடுத்திருக்கீ ங்க? பணத்டதத் தர

சம்மதிச்சிட்ைானா அந்த எம்.பி?” என்று மறுபுைமிருந்து யகள்ைி.

“அது… ம்... அைர் சம்மதிச்சிட்ைாரு.”

“சந்யதாேம்... இது ோர் யபான்ல புதுசா?”

“அது நான் கடலைாணன் சாயராை பி.ஏ யபசுயைன்.”

“பார்ைா! க்டரம் பிராஞ்ச்ல இன்ஸ்கபக்ைர் யபாஸ்ட்டுக்ககல்லாம் பி.ஏ

இருக்காரா?”

“பி.ஏ மாதிரி… நான்தான் கான்ஸ்ைபிள் யபசுயைன்.”

“ோரா யைணா இருந்துட்டுப் யபா… பணம் யகட்ருந்யதயன என்னாச்சு?”

“பணமா… பணம் கிடைச்சிடுச்சு. எங்யக ககாண்டுைரணும்னு

கசான்ன ீங்கன்னா...”
“அடத ஈைினிங்குக்கு யமல கசால்யைாம். நடுவுல ஏதாைது திருட்டு
யைடல பார்த்தா, இங்யக கபாண்டண கழுத்டதத் திருகிப்
யபாட்ருயைாம்.”

திரிசூலத்துக்கிட்ை இருக்கை திருச்சுரம் சிைன் யகாேில் சார்ந்த

பகுதிக்குப் யபாங்க. அங்யக பப்ளிக் கைலியபான் பூத் எத்தடன
இருக்குன்னு பாருங்க. அப்படியே கைத்தல பாக்குக் கடைகடளயும் சர்ச்
பண்ணுங்க.

- மறுபுைம் யபச்சு கட்ைானது. திவ்ேப்ராகாஷ்ஜியும் நிமிரிந்து

கடலைாணடனப் பார்த்தார். என்ன யபசினான் என்று யகட்கத்
யதடையே இல்லாத யபச்சு. திவ்ேப்ரகாேிைமும் தீைிரச் சிந்தடன!

“என்ன சார்… எனி க்ளூ?”

“ஏயதா பப்ளிக் பூத்ல இருந்து யபசிேிருக்கான். நாலாபுைமும் மடல

கதரியுது. டகல சுருட்டு இருந்து பிடிச்சிக்கிட்யை யபசிேிருக்கான்.
சுருட்டை கமாத்தமா ஒரு கடைல ஒரு கிழைிகிட்ை ைாங்கிேிருக்கான்.
100 ரூபா ககாடுத்து ைாங்கினைன், சில்லடை இல்டலன்னு கிழைி
கசால்லவும், அப்புைம் ைந்து சுருட்டு ைாங்கியே கழிச்சுக்கைதா கசால்லி
ேிருக்கான்.”

“அவ்ைளவுதானா? இன்னும் ஏதாைது தகைல்கள்.”

“இல்ல… இவ்ைளவுதான் யதாணுது. ஆள் கட்ை குட்டைோன ஆள்.
தடலேில கபருசா முடிேில்டல. பால்ட்கஹட்!”

“அப்யபா நாலா பக்கம் மடலயுள்ள இைத்துக்கு நடுவுல இருக்கிை

ஊரிலிருந்து ஒருத்தன், சுருட்டு பிடிச்சிகிட்யை யபசிேிருக்கான். அந்த
இைத்துல இருக்கிை கடைடே ஒரு கிழைி நைத்தைா. ஆம் ஐ ககரக்ட்?”

“ககரக்ட்!”

“நாலு பக்கம் மடலன்னா, கசன்டனடே இதுல யசர்க்க முடிோயத…”

“ஏன் யசர்க்க முடிோது? திரிசூலம் பல்லாைரத்துக்கு நடுவுல நாலு

பக்கமும் மடலயும், நடுவுல ஊரும் இருக்யக. திருச்சுரம்ன்னு யபரு.
அங்யக ஒரு சிைன் யகாேில்கூைப் பிரபலமாச்யச?” என கஜேராமன்
எடுத்துத் தந்ததிை, கடலைாணன் யைகமான, “கேஸ்… கேஸ்...”
ஆயமாதிப்யபாடு தன் டகப்யபசி கூகிள் யமப்புக்குள் யைகமாய் நுடழந்து
பார்த்து, ``யூ ஆர் டரட்… யூ ஆர் டரட்!’’ என்ைார் பைபைப்பாய்.

அயத யைகத்தில், “இப்பயை ஒரு இரண்டு மணி யநரத்துக்குள்ள இந்தத்

தகைடல கைச்சு அந்த கைலிபூத்டத கன்ஃபார்ம் பண்யைன்” என்ைைர்,
சில ைிநாடிகளில் தன் கசல்யபான் ைழிோக, ``ஏழுமடல, இம்மிடிேட்ைா
திரிசூலத்துக்கிட்ை இருக்கை திருச்சுரம் சிைன் யகாேில் சார்ந்த
பகுதிக்குப் யபாங்க. அங்யக பப்ளிக் கைலியபான் பூத் எத்தடன
இருக்குன்னு பாருங்க. அப்படியே கைத்தல பாக்குக் கடைகடளயும் சர்ச்
பண்ணுங்க. அதுல ஒரு கடைடேக் கிழைி ஒருத்தி நைத்தைாளான்னும்
கதரிேணும்” என்ைார். அயத யைகத்தில், ``உங்களுக்கு இதுக்கு நான்
அதிகபட்சம் இரண்டு மணி யநரம்தான் தருயைன்” என்று முடித்தார்.

“அப்யபா இரண்டு மணி யநரம் நாங்களும் காத்திருக் யகாம்.

எனக்ககன்னயைா இந்த க்ளூ ஒர்க் அவுட்ைாகி அைங்கடள கநருங்க
முடியும்னு யதாணுது. அைங்க இருக்கை இைம் கதரிஞ்சுட்ைா
பிடிக்கைதுல நீங்க சுணக்கம் காட்ைக்கூைாது’’ என்று கஜேராமன் கூை,
கடலைாணன் முகத்தில் மழுப்பலாய் ஒரு சிரிப்பு.
“சார்… நீங்க சிங்கம் சூர்ோைாக ஒரு நல்ல சான்ஸ்’’ என்ைான்
அரைிந்தனும் சற்றுக் கிண்ைலாய்.

“இது மட்டும் சக்சஸ் ஆகிட்ைா, சாடர எங்க டிபார்ட்கமன்ட்ல இழுத்துப்

யபாட்ருயைாம்” என்று கடலைாணனும் திவ்ேப்ரகாடேப் பார்த்தான்.

அையரா, ``நாம புைப்பைலாம். அந்த இைம்தான் சார்… அங்யக நாம

யபாகவும் ைிேேம் கன்ஃபார்ம் ஆகவும் சரிோ இருக்கும் பாருங்க’’
என்று எழுந்து நின்ைார்.

கடலைாணனிைம் பிரமிப்பு!

குற்ைாலம் ரிசார்ட் ஒன்றுக்குள் அந்தக் கார் புகுந்து நிற்கவும்,

உள்ளிருந்து சாந்தப்ராகாேும் சாருபாலாவும் இைங்கினர்.

கூதல்காற்று முகத்தில் ைாலாட்டிப் புசுபுசுத்தது. தடலமுடி கடலந்து

பைந்திை, இழுத்துக் கட்டி யஹர்பின்னால் அைக்கி முடித்தாள் சாரு.
ரிசார்ட்டுக்குள்ளிருந்து சில யைடலக்காரர்கள் ஓடிைந்தனர். டிடரைரும்
கார் டிக்கிடேத் திைந்தான். உள்யள இரண்டு கபரிே சூட்யகைுக்கு
நடுைில் அந்தப் கபட்டி!

சுற்ைிலும் ஓங்குதாங்கான மரங்கள்... அடை உதிர்த்திருக்கும்

சருகுகள்... அதன்யமல் எடதயோ கபாறுக்கிக்ககாண்டு நைமாடும்
குரங்குகள்!

அத்தடனக்கும் நடுைில் ஒரு கறுப்பு நிைப் யபார்டைடேப்

யபார்த்திக்ககாண்டு, டகேில் ககாம்புைன் ஆட்டுக் கூட்ைம் ஒன்டை
யமய்த்தபடி இருந்த ஒருைன், கண்களுக்கு யமல் டகடேக்
கூடரோக்கிக்ககாண்டு, கபட்டி காரிலிருந்து இைக்கி ரிசார்ட்
கட்ைைத்துக்குள் தூக்கிச் கசல்லப்படுைடதப் பார்த்தான்.

- ததாடரும்….13 Feb 2020

 அருடள மட்டும் கபருைதாேின்
ஆடசேில் பிடழேில்டல

அன்று யபாகரின் யகள்ைிக்கு முன்னால் அங்குள்ள ஒவ்கைாருைரும்

கபரும் ைிடைப்யபாடு அைடரப் பார்த்தனர்.

‘அது என்ன சத்திேம்… அடத எதற்குக் யகட்கிைார்? சத்திேம் என்ைாயல

அது ஒரு கபரும் பூட்ைாேிற்யை… சத்திேம் என்கிை கபேரில் எடதப்
பூட்ைப்யபாகிைார்?’

- இப்படிச் சிலருக்குள் புழுப்யபாலக் யகள்ைிகளும் கநளிந்தன.

அைர்களிடையே சில யைதிேர்கள் இருந்தனர். அைர்களில் ஒருைர்
மட்டும் தனக்குள் ஏற்பட்ை யகள்ைிடேக் யகட்கவும் கசய்தார்.
“யபாக சித்தயர! ைனக்ககாண்ைாட்ைம் என்று இேற்டகடேக் காத்திடும்
ைிதமாய்ப் யபசிே தாங்கள், இறுதிேில் சத்திேத்தில் ைந்து நின்றுைிட்டீர்.
சத்திேம் என்பதற்கு ஒரு கபரும் கட்டுப்பாடு என்றும் கபாருள் உண்டு.
அப்படிப் பார்த்தால், தாங்கள் கட்டுப்பாடு ஏயதா ைிதிக்கப்யபாகிைீர் என்று
கதரிகிைது. சத்திேம் என்று கூைாமல், கட்டுப்பாடு என்று மட்டும் அடதச்
கசால்லலாயம?” என்ைார்.

யபாகர் அந்த யைதிேடர உற்றுயநாக்கினார். பின், அைர் அருகில்

கசன்ைைர் சற்யை புன்னடகத்தைராய், “தாங்கள் எங்கிருந்து ைருகிைீர்?”
என்று யகட்ைார்.

“ஆலைாய் நகரகமனப்படும் மதுடரேம்பதிேிலிருந்து...”

“அப்படிோேின் கசாக்கன் உங்கள் குலகதய்ையமா?”

“சரிோகச் கசான்ன ீர்?”

“உங்கள் பூர்ைகம்?”
ீ

“எனக்கு நிடனவு கதரிந்த நாள் முதலாய் மதுடரயே எங்கள் கஜன்ம

பூமி. ஆேினும், எங்கள் முன்யனார்கள் காசிேம்பதிேில்
யைதைிற்பன்னர்களாகத் திகழ்ந்தனராம். காசிக்குக் கங்டக நீராை ைந்த
பாண்டிே மன்னர்களில் ஒருைன், அைர்கடள மதுடரக்கு அடழத்துைந்து
சில யைள்ைிகடளப் புரிந்து பேன்கபற்ைதாகவும், அதன்பின், அந்த
ைிசுைநாதன் யைைில்டல; இந்தச் கசாக்கநாதன் யைைில்டல என
அைர்கள் இங்யகயே தங்கிைிட்ைனர் என்பர்.”

“என்ைால், காசிப் பண்டிதர் என்று கூைிடும்.”

“ஆம்! எங்கள் உைவுகள் காஷ்மீ ரத்திலும் பண்டிதர்களாய் உள்ளனர்.

கதற்யக தாணுமாலேம் ைடர கதாைர்புகளுண்டு!”

“அடனத்தும் யைத நிமித்தம் உருைானது என்று கூறும்.”

“ஆம்! யைத நிமித்தயம… யைதயம எங்கள் ைாழ்வு! யைதம் உடரப்பயத
முதல் கைடம. உடரத்திடும் நாவு முகத்திலிருப்பதால் முககமங்கள்
அம்சம் என்பர்!”

“நால்ைடக ைர்ணத்தில் முதல் ைர்ணத்டதச் யசர்ந்தைர்.

அப்படித்தாயன?”

“ஆம்!”
“யதாளானது ைலி மிக்கது… ைலி மிக்கதில் யதான்றுையத ைலிடம!
ைலிடம உடைேையன ேத்ரிேன்… அையன இரண்ைாம் ைருணத்தைன்.
சரிதாயன?”

நம்ம உேிரணுக்கயளாை மூல ைடிைம் ஒரு பாம்பு உைம்பாதான்

இருக்கு. மரபணுக்கயளாை யசர்க்டக, காலமாற்ைம் இதனால பாம்பு
உைல், இப்யபா நமக்கு இருக்கிை உைலா ைிருத்தி அடைஞ்சிருக்கு.

“ஆம்! அமர்ந்து ைர்த்தகம் புரிபைன் ைாணிேன். அைனாயலயே ைேிறு

நிடையும். ஆகயை, அைடன ைேிற்ைின் அம்சம் என்பர்!”

“நான்காம் ைருணத்தைன் சூத்திரன். இைனது களம் நிலயம! அடத

ைடகப்படுத்தி, அதில் பாத்திகட்டி, ைரப்டப எழுப்பி, ைாய்க்காலும்
ைகுத்து, நீடரப் பாய்ச்சி, கடளகேடுத்து, கதிர் ைளர்ப்பது ஒரு கணக்கு.
எனயை இைன் கணக்கன். கணக்கியலதான் சூத்திரமும் ைருகிைது.
ஆதலால், இைன் சூத்திரன் என்று உேர்ைாக அடழக்கப்படுகிைான்.
நிலத்தில் நைந்து திரிந்யத இடதச் சாதிக்க இேலும். ஆடகோல்,
கால்கயள இைன் அம்சம் என்பர். ஆமல்லைா?”
“கமத்த சரி சித்தயர… கமத்த சரி! உலகில் ஒரு மனிதன்
கண்களின்ைிக்கூை ைாழ்ந்திைலாம். கால்கள் இல்லாது யபானால் அைன்
நடைப்பிணம்கூை இல்டல கிடைப்பிணம்! எனயை, உறுப்புகளில்
கால்கயள யமலானது. அதனாயலயே, நம் சமேத்தில் காலில் ைிழுந்து
ைணங்கிடும் முடை பின்பற்ைப்படுகிைது.

காயல கபரிது என்பதால், காலில் அணிந்திடும் ரட்டசகளும் கபரிதாகி,

அடையும் ைணக்கத்துக்குரிேதாகின்ைன. இதன் உச்சயம, ராமனின்
பாதரட்டசகள் அயோத்தி சிம்மாசனத்தில் அமர்ந்த சம்பைம். எனயை,
கால்கடள அம்சமாகக்ககாண்ை சூத்திரயன மற்ை மூைருக்கும்
ஆதாரமானைன் எனலாம்.”

“இதனாயலயே நான் என்டன நாடிைருபைர் களில் இைர்களுக்கு

முன்னுரிடம அளிக்கின்யைன். இப்யபாதும்கூை இந்த லிங்கத்டத
முதலில் இைர்களில் ஒருைர் கபற்ைிையை என் மனம் ைிரும்புகிைது.”

“நல்ல எண்ணம்! ஆனால், சத்திேம் என்கிை அந்தக் கட்டுப்பாடு...”

“அது மிக மிக அைசிேமானது. ஏகனனில், இந்த லிங்கம் ஒரு

அருட்கைல். இதன் அருள், ஆடசோல் அடைேத்தக்கதன்று.
திோகத்தால் அடைேயைண்டிே ஒன்ைாம்.”
“அருடளப்கபை ஆடசப்பைக் கூைாதா?”

“அருடள மட்டும் கபருைதாேின் ஆடசேில் பிடழேில்டல.

அருயளாடு கபாருடளயும் இடணத்துக்ககாண்டு சிந்திப்பதல்லைா
மனித மனம்?”

“அைனிைம் யகட்காமல் யைறு எைனிைம் யகட்பதாம்?”

“முக்திடேக் யகட்க யைண்டிேைனிைம் அடத ைிடுத்து, அழிந்துபடும்

கபான் கபாருடளோ யகட்பது?”

“முதலில் மண்சார்ந்த கபாருள். பின், ைிண்சார்ந்த கபாருள் என்று

ைடகப்படுத்திக் ககாண்ைால்?”

“முன் ஏர் எவ்ைழி… பின் ஏர் அவ்ைழி என்படத அைிோதைரா தாங்கள்?

மண்சார்ந்த ைிருப்பங்கள், ைிண்சார்ந்த ைிருப்பத்டதயே
மடைத்துைிடுகிைது என்பதுதாயன மனிதப் பிைப்பில் நாம்
காலங்காலமாய்க் காண்கிை உண்டம.”

“அப்படிோனால் நீங்கள் யகட்டிடும் சத்திேம், திோகம் சார்ந்ததா?”

“ஆம்! அதில் உங்கள் ோருக்கும் சந்யதகயம யைண்ைாம்.”

“அது எப்படிப்பட்ை திோகம்?”

“கசால்கியைன்… அதற்குமுன் உங்களில் ோருக்ககல்லாம் இந்த

லிங்கத்டத நான் கூைிடும் ைண்ணம் பூஜித்து ைனக்ககாண்ைாட்ைம்
புரிந்திை ஆடச?”

யபாகர் பிரான் யகட்டிை, கிட்ைத்தட்ை அங்யக கூடிேிருந்த அத்தடன

யபருயம தங்கள் டகடே உேர்த்தினர்.

யபாகர் அத்தடன யபடரயும் பார்த்து மகிழ்யைாடு சிரித்தார். பின்

உைடககபாங்க, “மகிழ்ச்சி… மிக்க மகிழ்ச்சி… திோகம் கசய்ே யைண்டும்
என்கிை என் கருத்டதக் யகட்ை நிடலேில், அடதச் சுடமோகக்
கருதாமல், அத்தடன யபரும் ைிருப்பம் கதரிைித்துள்ள ீர்கள். உங்களில்
ஒருைடன அந்த இடைையன யதர்வுகசய்ேட்டும். உங்கள் கபேடரச்
சுைடிேில் எழுதி, அடதக் கலந்து கடலத்து, பின் ஒரு கட்ைாய்க் கட்டிே
நிடலேில், பாலாடை அடழத்துப் புரிககாண்டு பிரித்திை, எைரது ஏடு
காட்சிப்படுகிையதா, அையர பன்னிரண்டு ஆண்டுகள் இந்த லிங்கத்டத
டைத்து பூஜித்திடும் யபறுகபற்ைைர் ஆைார். அந்தப் பன்னிரு
ைருைங்களும் ைனக்ககாண்ைாட்ைமும் அைர் புரிந்தாக யைண்டும்.
பன்னிரண்ைாம் ைருை முடிைில் பதின்மூன்ைாம் ஆண்டுத்
கதாைக்கத்தில், அதாைது ஒரு சித்திடரப் கபௌர்ணமி நாளில்,
கபாதிடகமடல சித்தன் கபாட்ைலில் இருக்கும் என் திோனக் குடகக்கு
ைந்து, அங்யக என் ைசம் இந்த லிங்கத்டதயும் இதன் அணிகடளயும்
ஒப்படைத்திை யைண்டும்!” என்று கூைிேைராக சகலடரயும் ஒரு
பார்டை பார்த்தார்.

“எல்லாம் சரி, அந்தத் திோகம் என்பது எதுகுைித்து என்று

கூைைில்டலயே…” என ஒருைர் யகட்டிை, “கசால்கியைன்…
கசால்கியைன்… முன்யப கூைிைிட்ைால், உங்கள் எண்ணங்கள் யைறு
ைிதமாகிைிடும். அதனால்தான் கூைைில்டல.”

“அப்படிோேின் இப்யபாது கூைலாயம!”

“கூறுகியைன்… இந்த லிங்கத்டத டைத்து பூஜிக்க ைிரும்புபைர்,

தன்கபாருட்யைா தன் குடும்பம் கபாருட்யைா எடதயும் இந்த
லிங்கத்திைம் யகட்கக் கூைாது. நிர்மலமான மனதுைன் துளியும்
பற்ைின்ைி பூஜிக்க யைண்டும். உேியர யபாைதாேினும், அதன் நிமித்தம்
எடதயும் யைண்டிைக் கூைாது. இதுதான் அந்த நிபந்தடன” - யபாகரின்
நிபந்தடன, எல்யலாரிைமும் ஒரு ஆழ்ந்த அடமதிடே ைிடளைித்தது.

“இந்த நிபந்தடனயோடு பரந்த இந்த உலகில் உள்ள எல்லா

ஜீைராசிகளும் நலமாக ைாழ யைண்டும். அதற்காக, இந்தப் பூடஜடே
நிகழ்த்த யைண்டும். இவ்ைிேேத்தில் அைிோமல் யநரிடும் பிடழகடள
இடைைன் மன்னிப்பான். ஆனால், அைிந்யத பிடழ கசய்தால், அது
சாபமாய் மாைி தடலமுடைகடளயும் கதாைர்ந்திடும். இடதயும்
மனதில்ககாள்ள யைண்டும்.”

- யபாகர் பிரான் இப்படி அடுத்து கசான்ன கசாற்கள், அடமதிோய்

இருந்தைர்களிடையே ஓர் அதிர்டையும் கூட்டுைித்தது. அடத
உடைத்துக்ககாண்டு அருணாசலக்கிழார் மட்டும் யபச ைிடழந்தார்.

“பிராயன! இவ்ைளவு ைிளக்கமாய்ச் கசால்ைதற்கு, துளியும் பற்ைில்லாத

ஓர் ஆண்டிக்யக இடத நான் தருயைன் என்று தாங்கள்
கூைிேிருக்கலாம்” என்ைார்.

“என் யபச்சு உங்களுக்குள் பல கருத்துகடள உருைாக்கக் கூடும்.

உருைாக்கட்டும்! கடைேப்பட்ைாயல சுடைேற்ை கைண்கணய், தேிடர
ைிட்டுப் பிரியும். கஷ்ைப்பட்ைாயல மனதிலும் பற்ைற்ை தன்டம ஏற்பட்டு
அதன் தன்டம புரியும்.

ஆடகோல், நீங்கள் எல்யலாரும் நன்கு சிந்தித்து உங்கள் ைிருப்பத்டதத்

கதரிைிக்கவும். அதன்பிையக அைர்கள் கபேர்ககாண்ை ஏடு
உருைாக்கப்பட்டு, அந்த ஏடுகள் நான் கூைிேது யபாலக் கலந்து
கடலக்கப்பட்டு, சித்தர்களின் இஷ்ை கதய்ைமான ைாடல என்னும்
பாலாைால் கதரிவுகசய்ேப்பட்டு, அைர்கள் ைசம் ஒப்புைிக்கப்படும்.

லிங்கத்யதாடு அதன் அணிகளாய்க் கருதித் தரப்படும் ைஸ்துகள்

அபாரமானடை! தற்யபாது, கசார்ண ரகசிேமும், யராக நிைாரணியும்,
ரசமணிகள் சிலவும் இதன் அணிகளாம். யமலும் சில அணிகள்
யசரக்கூடும். காலகாலத்துக்கும் தங்கள் சிந்டதேில் உதித்தது ைாழ்ந்திை
யைண்டும் என்கிை ைிருப்பம்ககாண்ைைர்கள், தங்கள் பங்காக யமலும்
சிலைற்டைத் தரக்கூடும். அதில் காலப்பலகணியும், ேவ்ைனகாந்தியும்
இனி யசரப்யபாகின்ைன. யமலும் சில யசரலாம். அடை ோகதன்று
என்னால் இப்யபாது கூைிை இேலாது.”

- யபாகர் பிரான், நைபாோண லிங்கத்தின் அணிகள் என்று கசான்ன

கசார்ண ரகசிேம் யராக நிைாரணி, காலப்பலகணி, ேவ்ைனகாந்தி என்ை
ஏடுகள் பற்ைி அப்யபாது அைிந்தைர்கள் ைாடேப் பிளந்தயதாடு இடதப்
பேன்படுத்துைதா கூைாதா என்கிை யகள்ைிக்கும் ஆட்பட்ைனர்.

“என்ன யோசடன?”

“அபூர்ைமான இந்த அணிகள், மானிைர் பேன்படுத்திைத்தாயன?”

“ஆமாம்… அதிகலன்ன சந்யதகம்?”

“அப்படிோனால், அடத பூஜிப்பைர் அடத எப்படிப் பேன்படுத்த முடியும்?

துளியும் பற்று கூைாது என்று கூைிைிட்டீர்கயள…”

“தனக்கு, தன் குடும்பத்துக்கு என்றுதான் கூைியனன். உலகுக்குப்

பேன்படுத்தத் தடைேில்டல.”

“அவ்ைாறு பேன்படுத்த ஏயதனும் கட்டுப்பாடுகள் உள்ளதா?”

“நிச்சேமாக… அடத நான் லிங்கத்டத ஒப்புைிக்கும் சமேம் கூறுயைன்.”

“மகிழ்ச்சி… ஒரு புதிே கபாறுப்டப நீங்கள் உருைாக்கி

அளிக்கப்யபாகிைீர்கள். காலகாலத்துக்கும் இச்கசேல் சிந்திக்கப்படும்
என்பதில் எங்களுக்கு ஐேமில்டல.”

“அதுயை என் ைிருப்பம்! இந்த நிகழ்டை நான், தண்ைபாணித்

கதய்ைத்டத உருைாக்கி முடித்து, கபாதினி உச்சிேில் யகாேிலும்
எழுப்பிடும் நாளன்று நிகழ்த்த ைிரும்புகியைன். ஆகமமாய் பூடஜ
மகனுக்கு… ஆத்மார்த்தமாய் பூடஜ அப்பனுக்கு என்று இந்தப் பூவுலகம்
பூடஜ காணத் கதாைங்கிடும் நாளிலிருந்து, உலகில் ஒரு மாற்ைம்
நிச்சேம்.”

“தண்ைபாணித் கதய்ைம் எந்த அளவு உருைாகியுள்ளது?”

“கலடை ஒருபுைம் தோராகிைருகிைது. உருைம் ஒருபுைம்

தோராகிைருகிைது. என் பேணம் அடுத்து அங்யகதான்!”
“பிராயன! நாங்கள் உங்கயளாடு கன்னிைாடி குடகப் புலத்துக்கு ைந்து
சகலத்டதயும் கண்டு, `தண்ைபாணி ைார்ப்பு’ என்று ஒரு நூலாக அடத
எழுதிைைா?”

- கார்யமகக்கிழார்தான் இப்படிக் யகட்ைார். அடுத்த கநாடி யபாகர்

பிரானிைம் ஒரு ைிதிர்ப்பு.

“ஊஹூம்... கூைாது. கூையை கூைாது. அந்தத் தைற்டை மட்டும்

கசய்துைிைாதீர்கள்.”

“அப்படி எழுதுைது தைைா?”

“ஆம்… தைறுதான்! இச்கசேல் ஒரு சித்தன் கசேல். இடத

முழுடமோகப் புரிந்துககாள்ள இன்கனாரு சித்தனாயலயே இேலும்.
சித்தர் அல்லாயதார் இந்த நைபாோணக் கலப்பு ைிகிதாசாரங்கடள
அைிைது நல்லதற்கல்ல. ஒன்யை ஒன்று என்ைிருந்தாயல என்றும்
மதிப்பு!”

“அப்படிோனால் அந்த முருகத் திருயமனி என்பது ரகசிேம் சார்ந்த

ஒன்று என்ைாகிைிடுகிையத?”

“ஆம்… ரகசிேம் சார்ந்தயத அது. கபாதினியே ஒரு ரகசிே சிகரம்தான்!

காலத்தால் அங்யக பல ரகசிேங்கள் நிடலககாள்ளப்யபாகின்ைன. பலர்
சித்தராகப்யபாகின்ைனர். சிலர் பித்தராகவும் யபாகின்ைனர்.”

“பித்தராக என்ைால்?”

“இப்யபாயத எல்லாைற்டையும் என்னால் கூைிை முடிோது. கபாதினி

கபேர் திரிபுககாள்ளும். பழநி எனப்பைலாம். யமலும், குளங்களும்
குன்றுகளும் யதான்றும்.”

“தங்களின் டைத்ே முடை இங்யக ைளம் கபற்ைிடுமா?”

“கபற்ைிடும். ஆேினும், கலிபுருேனுக்குக் கட்டுப்பட்டு

ைிதிப்பாடுடையோர் மட்டுயம பேனுறுைர்.”
“இன்னும் என்னகைல்லாம் நிகழும்?”

“இன்று இவ்ைளவு யபாதும். எல்யலாரும் கசன்று உணைருந்துங்கள்.

ஓய்கைடுங்கள். எைர்க்யகனும் நான் யநாய்நாடி காண யைண்டுகமனில்,
அைர்கள் மட்டும் அயதா அந்த அரசமரத்து நிழலுக்குச் கசன்று,
அடமதிோக சப்பணமிட்டு அமருங்கள். சற்று யநரத்தில்
ைந்துகாண்கியைன்” என்ை யபாகர் பிரான், கல்கதாட்டிக்குள் அபியேக
ஆராதடன கண்டு பூஜிக்கப்பட்டிருந்த அந்தப் பாோண லிங்கத்டத
எடுத்து, கநஞ்யசாடு அடணத்தபடி தன் குடிலுக்குள் புகலானார்.

கிழார்கள் மூைரிைமும் மட்டும் ஒரு கபருமூச்சு!

இன்று ரிசார்ட் கட்ைைத்துக்குள் நுடழந்த சாந்தப்ரகாேும்

சாருபாலாவும் மிகுந்த கடளப்பில் இருந்தனர். எதிரில் கதன்பட்ை
யசாபாைில் துைண்ைது யபால ைிழுந்தனர். அைர்கள் முன்னால்
அைர்களின் சூட்யகயைாடு, அந்த மரப்கபட்டிடேயும் டைத்துைிட்டு
யைடலக்காரர்கள் கசன்றுைிை, ஒருைன் மட்டும் திரும்பிைந்து மண்டி
யபாட்டு அமர்ந்து, மரப்கபட்டிடே யமாந்து பார்த்தான்.

அைன் கசேல் சாந்தப்ரகாடே நிரடிேது.

“ஏய்... என்ன பண்யை?”

“ைிபூதி ைாசடனங்க… கபட்டி ைிபூதிமரத்தால கசஞ்சதா?”

“அகதல்லாம் கதரிோது. நீ யபாய் உன் யைடலடேப் பார்!”

“இது என்ன ைரிடசோ ஓட்டைங்க… திருப்புளி சங்கரம்னு ைிசித்திரமா

யபரு?”

“கசான்னா புரிோதா… யபாய்ோ, யபாய் யைடலடேப் பார்!’’ -

சாந்தப்ரகாஷ் சற்று சினந்தான். யகள்ைி யகட்ைைன் திரும்பித் திரும்பிப்
பார்த்தபடியே கசன்ைான்.

அைன் ைிலகவுயம சாருபாலா சாந்துடை உரசத் கதாைங்கினாள்.

“சாந்து… இந்தப் கபட்டிடே முதல்ல ோர் கண்லயும் பைாதபடி
பத்திரமா டைக்கணும். இப்படிப் பாக்கைைங்க யகட்கைதுக்ககல்லாம்
பதில் கசால்லிட்டிருக்க முடிோது.”

“ஆமாம் சாரு… நம்ப பங்களாைில இருந்து ைாட்ச்யமன் தாத்தாவும்

யபசினாரு. நாம கிளம்பி ைந்ததுக்குப் பிைகு, நம்டமத் யதடி பலர்
ைந்துட்டுப் யபாேிருக்காங்க. அதுல ஒரு யபாலீஸ் ஆபீைரும்
இருக்காருன்னா எனக்கு ஆச்சர்ேமா இருக்கு. இந்தப் கபட்டி பற்ைி
நம்டமைிை அைங்களுக்கு நிடைே கதரிஞ்சிருக்கு.”

“எல்லாம்தான் டைரில கதளிைா இருக்குயத… அதுலயும் உங்க தாத்தா

எழுதினது மட்டுமல்லாம, சர்ப்பமாவும் இருந்து காைல் காத்துட்டு
ைந்திருக்கார். இப்பகூை அைர் இல்டலன்னா, இந்தப் கபட்டிே
நம்மகிட்யைேிருந்து பிடுங்கிேிருப்பாங்க. நாம இவ்ைளவு தூரம் ைந்யத
இருக்கமுடிோது.”

“இந்தப் பாம்பு ைிேேம்தான் எனக்குப் கபரிே குழப்பமா இருக்கு சாரு.

நீ சீக்கிரம் நம்பிட்யை… என்னால முடிேல.”

“எது முடிேல?”

“என் தாத்தாதான் பாம்பா நைமாைைாங்கன்னு கசால்யை பார்… அடத!”

“அது ஒரு நம்பமுடிோத அதிசேம் சந்து. அதுல என்ன சந்யதகம்?”

“ஒரு மனுேன் எப்படிப் பாம்பா மாைமுடியும்? அந்தப் பாம்பு என்

தாத்தான்னா, அைர் அைராயை ைந்து நமக்கு ைழிகாட்டிேிருக்கலாயம…
நீ டைரிடேப் படிக்கத் யதடைேில்டலயே?”

“இந்தக் யகள்ைிக்ககல்லாம் சரிோன பதில் இருக்கு சந்து. நானும்

எடுத்த எடுப்புல நம்பிைடல. பாம்புகள் கதாைர்பான மித் பற்ைி ஒரு
கட்டுடர படிச்யசன். ‘நாகா மிஸ்ட்ரி ஆஃப் த எம்பலம்’னு ஒரு
சீரிடையும் பார்த்யதன்.
நம்ம உேிரணுக்கயளாை மூல ைடிைம் ஒரு பாம்பு உைம்பாதான்
இருக்கு. மரபணுக்கயளாை யசர்க்டக, காலமாற்ைம் இதனால பாம்பு
உைல், இப்யபா நமக்கு இருக்கிை உைலா ைிருத்தி அடைஞ்சிருக்கு. நம்ம
மித்தாலஜிேில் நாகயலாகம்கிை ஒரு தனி உலகயம இருக்கு, அங்யக
நாகர்கள்னு ஓர் இனத்தைங்க இருக்காங்க. இைங்க பாம்பாவும்
மனுேனாவும் இரண்டு சரீரத்யதாை இருக்காங்க. அது
எப்படிங்கைதுதான் மித்யத! இடதகேல்லாம் கட்டுக்கடதன்னு
தள்ளிைிை முடிேல. 1964-ல நாக்பூர்ல ஒரு கபண்ணுக்குப் பாம்யப
குழந்டதோ பிைந்திருக்கு. மரபணுச் சிடதயைா, கருப்பிடழயோ
இல்டல. சுகப்பிரசைத்துல அந்தப் கபண் பாம்டபப் பிரசைிச்ச சம்பைம்,
ஒரு நிகழ்கால அதிசேம்.

கராம்ப சமீ பத்துல, கும்பயகாணம் பக்கத்துல யதப்கபருமாநல்லூர்ங்கை

ஊரின் சிைன் யகாேில்ல, ஒரு நாகப்பாம்பு ைில்ைமரம் யமல ஏைி, தன்
ைாோல ைில்ை இடலடேப் பைிச்சு, சந்நிதிக்குப் யபாய், ைாய்ல
கவ்ைிேிருந்த இடலடேத் துப்பி அர்ச்சடன கசய்திருக்கு. இது
ைடியோைாவும்
ீ இருக்கு.”

“இடதகேல்லாம் நீ பார்த்திோ?”

“ராத்திரி தூக்கம் ைராமப் புரள்ைப்ப இதான் எனக்கு யைடலயே. ஆனா,

நீ நல்லாத் தூங்கிையை. எனக்கு அதுதான் கபரிே ஆச்சர்ேம்.”

- அைர்கள் இருைர் யபச்சின் இடையே பக்கைாட்டில் ஜன்னடல ஒட்டி

ோயரா கைந்துயபானதுயபால இருந்தது.

“ஒன் மினிட்’’ என்று சாருடைக் கட்டுப்படுத்திே சாந்தப்ரகாஷ், எழுந்து

கசன்று ஜன்னலுக்கு கைளியே பார்த்தான். முக்காடு யபாட்டுக்ககாண்டு
ஒருைன் டகேில் கம்யபாடு கதரிந்தான். அைடன ஒட்டி ஓர் ஆடும்
யமய்ந்துககாண்டிருந்தது.

“ஏய்... ோரது?” - சந்துைின் குரல், அைடன முக்காட்யைாடு நகர்ந்து

யபாகச்கசய்தது.
“ஏய் யகக்கயைன்ல… ோர் அது? இங்க என்ன பண்யை?” என்று
யகட்ைபடியே மின்னல் யைகத்தில் கைளியே கசன்ை சாந்தப்ரகாஷ், அந்த
முக்காட்டு மனிதடனப் பிடித்து முகத்டத ைிலக்கிப் பார்க்கவும்,
பகீ கரன்ைாகிைிட்ைது. அப்படியே டகடே உதைிக்ககாண்டு பின்னுக்கு
ைந்தைன், முகத்தில் தாறுமாைாய்க் கலைர யரடககள்.

“நான் ஒரு கீ தாரிங்க. பார்த்தா பேப்படுைாங் கன்னுதான் முகத்டத

மூடிட்டுத் திரிேயைன். காட்டுல யதன் எடுக்கப் யபாடகேில கரடி
அடிச்சு, கன்னத்டதயே பிச்சுத் தின்னுடிச்சுங்க சாமி… அதான்!” - அைன்
ைிளக்கம் அளித்தான்.

“ஐ ஆம் சாரி… நான்தான் தப்பா நிடனச்சுட்யைன். அப்யபா, நீ இந்த

ஊர்க்காரனா?”

“ஆமாம் சாமி… பத்து ஆடுங்க இருக்குது. அடத யமய்ச்சுட்டு ஏயதா

கபாழப்பு ஓடுதுங்க… நீங்க?”

“சும்மா டூர் ைந்திருக்யகாம்...”

“யதனு, சந்தனம், ஜாதிக்கா, மாசிக்கா, பருந்து முட்டைல்லாம் கிடைக்கும்.

யைணுங்களா?”

“அகதல்லாம் இருக்கட்டும். இங்யக சித்தன் கபாட்ைல்ங்கை இைம்

எங்யக இருக்குன்னு கதரியுமா?”

“சித்தன் கபாட்ைலா?”

“ஏன் அதிர்ச்சிேடைேயை?”

“ஐேய்யோ... அது ஆபத்தான இைம். சித்தர் சாமிங்க நைமாைை இைம்.

அைங்க துடணயோை மட்டும்தான் யபாகமுடியும். நாகமல்லாம்
யபாகமுடிோது.”

“அப்யபா இப்பவும் சித்தர் சாமிங்க நைமாைைாங்களா?”

“நாயன பார்த்திருக்யகயன. கரடி என் கன்னத்த பிச்சுத் தூக்கிப்
யபாட்ைப்ப என்டனக் காப்பாத்தி மருந்து ககாடுத்தயத ஒரு சித்தர்
சாமிதாயன?”

“ஃகபன்ைாஸ்டிக். நாங்க அங்கதான் யபாகணும். நீ ைழிே காட்டுைிோ?”

“நீங்கன்னா?” - அைன் யகட்க, சாரு கைளியேைந்து தன் துப்பட்ைாடை

ைிரித்துப் யபார்த்திக்ககாள்ள, அைனும் அைடளப் பார்த்திை, அைளிைமும்
ஒரு பேம் கலந்த அதிர்வு.

“சந்து... என்ன இது யகாரம்?”

“டிபிக்கல் ஃபாரஸ்ட் இஞ்சரிங்! கரடி அடிச்சிருச்சாம்.”

“டமகாட்… ககாடுடம சந்து!”

“நம்ம பிரச்டனகேல்லாம் இப்யபா சின்னதாத் கதரியுதில்ல?”

“அஃப்யகார்ஸ்… உள்யள ைா! முதல்ல எனக்கு ஒரு கப் காப்பி யைணும்.

ஒயர தடலைலி...”

“இரு… நம்ப டிராைலுக்யக இப்யபா ைழி கிடைக்கப்யபாகுது. திஸ் டக

ஈஸ் யைா ஆப்ட்!”

“அப்யபா முதல்ல உள்ள கூப்பிட்டு கபட்டிே ரூம்ல கைச்சுப் பூட்டு.

அந்த யமாந்து பார்த்தைன், சுத்தி சுத்தி ைர ஆரம்பிச்சிட்ைான்.”

“நீ யபா ையரன். ககாஞ்சம் கரஸ்ட் எடுப்யபாம். காடலல நம்ப

ஜர்னிடே ஸ்ைார்ட் பண்ணுனா யபாதும்தாயன?”

“ம்...”

- சாரு உள்பக்கம் திரும்பிை, சந்தப்ரகாஷ் அந்த ஆட்டுக்காரடன ககரக்ட்

கசய்ேத் கதாைங்கினான்.
திரிசூலம் எனப்படும் திருச்சுர மடலப்பகுதி. காருக்குள் பிரயைசித்த
நிடலேில் யகாேில் முகப்பில் இைங்கிேயபாது, அரைிந்தனிைம்
கசால்லமுடிோத அளவு ைிேப்பு. நான்குபுைமும் சிைிதாய் நான்கு மடல
நடுைில், கதாட்டியபான்ை நிலப்பரப்பில் ஊரும் சிைன் யகாேிலும்.
கசன்டனேின் டமேத்திலிருந்து ஒரு 10 கியலாமீ ட்ைருக்குள் இப்படிக்
கிராமாந்தரமான ஒரு நகரப் பரப்டப அரைிந்தன் கற்படனகூைச்
கசய்திருக்கைில்டல.

யோகி திவ்ேப்ரகாஷ் யகாேில் யகாபுரத்டதப் பார்த்து, பக்தி

சிரத்டதயோடு கன்னத்தில் யபாட்டுக்ககாண்ைார். கடிகாரத்தில் அந்த
இரண்டு மணி யநரம் கழிந்திருந்தது. கூையை கடலைாணனும்
ைந்திருந்தார். காக்கி யபன்ட், ஆனால் யமலுக்கு ஒரு ஒேிட் டிேர்ட்.
எதற்கும் இருக்கட்டும் என்று ஒரு சிைிே டகத்துப்பாக்கி.

அடத காருக்குள் இருக்கும்யபாயத அரைிந்தன் எடுத்துப் பிடித்துப்

பார்த்தான். ஒரு அடரக் கியலா எடைக்கல்டலப் பிடித்திருப்பதுயபால
இருந்தது. அப்படிகேல்லாம் ஒருைடரப் பார்த்து சாதாரணமாய்
சுட்டுைிை முடிோது என்று அது அைனுக்கு உணர்த்திைிட்ைது.

“ப்ரகாஷ்ஜி… உங்க ைிருப்பப்படியே இங்யக ைந்தாச்சு. அடுத்து என்ன

பண்ணப்யபாயைாம்?”

“நாம சாமி கும்பிை ைந்த மாதிரியே நைந்துப்யபாம். பார்டை மட்டும்

துழாைட்டும். அயதா பாருங்க... ஒரு கிழைி உக்காந்திருக்கை கபட்டிக்
கடை...”

- திவ்ேப்ரகாஷ்ஜி மண்ணில் கால்டைத்த யைகத்தில் கடைடேக்

காட்ைவும், கடலைாணனுக்யக சற்று அமிலத்டதச் சப்பினது யபால்தான்
இருந்தது.

“சார்… நீங்க யபாய் சுருட்டு இருக்கான்னு யகளுங்க. ககாஞ்சநஞ்ச

ைவுட்டும் க்ளிேர் ஆேிடும்’’ என்ைிடும்யபாயத, ஒரு டசக்கிளில் ைந்த
ஏழுமடல என்கிை கான்ஸ்ைபிள்...
“குட் ஈைினிங் சார்… நீங்க கசான்னபடி எல்லாயம கன்ஃபர்ம்தான்.
அந்தக் ககழைிகிட்ை ஒருத்தன் சுருட்டு ைாங்கிேிருக்கான். அைளும்
சில்லடை இல்டலன்னு கசால்லிேிருக்கா. அந்தக் கடையேதான் சார்.
சுருட்டு ைாங்கின பார்ட்டிக்காகத்தான் சார் நானும் கைேிட்
பண்ணிக்கிட்டிருக்யகன். அயதசமேம் நீங்க இப்படிப் புைப்பட்டு
ைருைங்கன்னு
ீ எதிர்பார்க்கல சார்” என்ைார்.

“கைரிகுட் ஏழுமடல… ோரும் சந்யதகப்பைலியே?”

“இல்ல சார்… இங்யக நிடைே தனி ைடுங்க

ீ காலிோ இருக்கு சார்.
எல்லாயம அந்தக் காலத்து ைடுங்க.
ீ அந்த ைட்டுக்கு
ீ உரிேைங்களில்
பலர் கைளிநாடு யபாய் பசங்கயளாடு கசட்டில் ஆகிட்ைாங்க. அதனால,
ைாைடகக்கு ைடுங்க
ீ நிடைேயை இருக்கு. யகாேில்லயே புயராக்கருங்க
நிடைே நைமாைைாங்க. நாம நிக்கிைடதயும் பார்க்கிைடதயும் கைச்யச,
என்ன சார் ைடு
ீ ைாைடகக்கு யைணுமான்னு கிட்ை ைந்துைைாங்க.
மடலேடிைாரத்துல ஒதுக்குப்புைமா ஒரு பங்களா மாதிரி ைடு
ீ ஒண்ணு.
அயநகமா சுருட்டுக்காரன் அங்கிருந்துதான் ைந்து ைாங்கணும். அந்தக்
ககழைிகிட்ை கமல்ல யபாட்டு ைாங்கினதுல இகதல்லாம் கதரிஞ்சிச்சு
சார்.”

- ஏழுமடல டசக்கிடள ைிட்டு இைங்காமல் மிக இேல்பான

உைல்கமாழியோடு யபசிேதில், கிட்ைத்தட்ை எல்லாயம கதரிந்துைிட்ைது.

திவ்ேப்ராகாஷ்ஜிேிைம் உையன ஒரு திட்ைம்.

“சார்... உங்க டசக்கிடளக் ககாடுங்க. நான் சும்மா அந்தப் பக்கம் யபாய்,

அந்த ைட்டைப்
ீ பார்க்கியைன். பாரதி உள்ள இருந்தா நிச்சேம் என்
திருஷ்டில பட்யை தீருைா” என்ை திவ்ேப்ரகாஷ், டசக்கிடள
ைாங்கிக்ககாண்டு, படு இேல்பாக ஏழுமடல சுட்டிக்காட்டிே
மடலேடிைாரப் பகுதி யநாக்கிச் கசல்லானார்.

அரைிந்தனும் கஜேராமனும் அைரின் யைகத்டத கைகுைாய் ரசித்த

நிடலேில், ``அரைிந்தன்… இப்படி ஒரு ட்ரூ எக்ஸ்பீரிேன்ஸ் உங்களுக்கு
ஏற்படும்னு நிச்சேம் நிடனச்சிருக்க மாட்டீங்க இல்டலோ?” என்று
யகட்ைார்.

“ஆமாம் சார்! கராம்பயை த்ரில்லிங்கா இருக்கு இந்த அனுபைம்.

இப்யபாடதக்கு ஹீயரா திவ்ேப்ரகாஷ்ஜி சார்தான். என்ன கசால்ைீங்க?”

“சந்யதகயமேில்ல சார். இைடர இனி எங்க டிபார்ட்கமன்ட் ைிையை

ைிைாது பாருங்க.”

“அதுக்கு சார் சம்மதிக்கணுயம?”

“அரசாங்க ைிேேம். கபாதுநலம்னு ைரும் யபாது மறுப்பாரா என்ன?

நம்ப மிலிட்ைரிலகூை சில லாமாக்கடள கைச்சு நமக்குள்ள எதிரிங்க
ஊடுருைிேிருந்தா கண்டுபிடிச்சிடுைாங்களாயம… அைங்களுக்கு இந்த
மதியூகரணி மாதிரி பேிற்சிகேல்லாம் சர்ை சாதாரணமாயம?” -
கடலைாணன் யபசிக்ககாண்யை திவ்ேப்ரகாஷ்ஜிடேப் பார்த்தபடி
இருக்க, அைர் பார்டைடே ைிட்யை மடைந்துயபானார்.

“நாம உள்யள யபாய் சாமி தரிசனம் பண்ை மாதிரி யநரத்டதக்

கைத்தலாமா?”

“ஆமாமா! நல்லயைடள யகாேில் ைாசல்ங்கைதால ோரும் நம்மடளக்

கண்டுபிடிச்சிை சான்ஸ் இல்டல. ஏழுமடல, ஒரு யதங்காய் பழத்தட்டு
ைாங்குங்க பார்ப்யபாம்.”

- கடலைாணனின் கட்ைடள கசேலாகி, யதங்காய் பழத்தட்டுைன்

யகாேில் முகப்புக்குள் கால்டைத்த கநாடி, திவ்ேப்ரகாஷ்
அைக்கப்பைக்கத் திரும்பி ைந்திருந்தார். டசக்கிடள யைகமாய்
ஓட்டிேதில் மார்பில் ஏற்ை இைக்கம்.

“என்ன ஜி?”

“பாரதி உள்யளதான் இருக்கா. மேக்கத்துல இருக்கிை மாதிரி கதரியுது.

நாலு யபர் சீட்ைாடிக்கிட்டிருக்காங்க. எனக்கு இதுல எந்தச் சந்யதகமும்
இல்டல.”
“அப்யபா நாமயள யபாதுமா? இல்டல, யபாலீஸ் ஸ்குைாட் யைணுமா?”

“நிச்சேமா ஸ்குைாட் யைணும். எதிரிங்க தனக்கு ஒரு கண் யபானாலும்

பரைாேில்ல, எதிரிக்கு கரண்டு கண்ணு யபாகணும்னு நிடனக்கிைைங்க”
திவ்ேப்ரகாஷ் கசால்லிக்ககாண்டிருக்கும்யபாது, கிழைி கடைக்கும்
அந்தச் சுருட்டுப் பார்ட்டி ைந்து, ைாங்கிக்ககாண்டு புடகத்தபடியே
நைந்தயபாது, காடர நகர்த்தி அைடன உரசிேைாறு கசன்று, பிடித்து
இழுத்து, அைடனப் பின் சீட்டில் படுக்கடைத்தனர். டிடரைிங் சீட்டில்
இருந்த ஏழுமடலயும், ``சார், ோரும் பார்க்கடல… ஒதுக்குப்புைமாப்யபாய்
இைடனக் யகட்கைைிதமா யகட்ைா, சார் கசான்னது சரிோன்னு
கதரிஞ்சிடும்’’ என்ைார்.

கார் புழுதிகிளப்பி ஒரு தனித்த இைம் யநாக்கிச் கசன்ைிை, யகாேிலுக்கு

கைளியே ஓர் இைத்தில் அரைிந்தன், கஜேராமன், திவ்ேப்ரகாஷ்ஜி.

“அதிகபட்சம் அடர மணி யநரத்துல பாரதி நமக்குக் கிடைச்சிடுைா.

அதுல எனக்கு சந்யதகயமேில்டல’’ என்று அைர் கசான்னயபாது,
அரைிந்தனிைம் பிரமிப்பு.

- ததாடரும்....20 Feb 2020

கிழார்கள் அைடனயும் ஜாடிடேயும் மாைி மாைிப் பார்த்தனர். அைன்
பதிலுக்கு உற்று யநாக்கினான்.

அன்று கபருமூச்சு ைிட்ைபடியே கிழார்கள் ஒருைடர ஒருைர் பார்த்துக்

ககாண்ைனர்.

“ என்னய்ோ இறுதிேில் இப்படிோகிைிட்ைது… இந்த லிங்கத்டதக்

ககாண்டு சில பேடன நாம் அடைந்துபார்க்கலாம் என்று எண்ணிேது
நைைாதுயபால் கதரிகிையத?”

“துளியும் பற்ைின்ைி இடதப் பன்னிரண்டு ைருைங்கள் ஒருைர் பூஜிக்க

யைண்டும் என்ைால் அது எப்படி? பற்றுள்ள ைிேேத்தில்தாயன ஈடுபாடு
அதிகரிக்கும். பற்ைில்டல என்ைாயல அச்கசேலில் இைங்க மனம்
ைிரும்பாயத?”

“முதலில் இந்த லிங்கம் யபாகர்பிரான் கூைிேதுயபால யகட்ை

அடனத்டதயும் தருமா என்பதியலயே எனக்கு நிடைே யகள்ைிகள்
இருக்கின்ைன.”

- கிழார்கள் தங்களுக்குள் இப்படிப் யபசிக் ககாண்ை தருணம். அைர்கள்

யபச்டசக் யகட்டு ைிட்ைைன்யபால் சிரித்தபடியே ைந்தான் அடுமடனப்
பணிோளன் ைிடைதாங்கி. அைன் டகேில் ஒரு பீங்கான் ஜாடி
இருந்தது - அதன் யமல் மூடிேில் சில துைாரங்கள்… அந்த துைாரங்கள்
ைழியே உள்ளிருப்பது ககாதிக்கும் ஒரு ரசம் என்பதுயபால் ஆைி
பிரிந்து ககாண்டிருந்தது.

கிழார்கள் அைடனயும் ஜாடிடேயும் மாைி மாைிப் பார்த்தனர். அைன்

பதிலுக்கு உற்று யநாக்கினான்.

“என்ன ைிடைதாங்கி… இது என்ன டககளில் புது ைிதமாய் ஒரு

பாண்ைம்?”

“இது நம் யபாகர் பிரான் சீனத்தில் இருந்து ககாண்டு ைந்த அம்மண்

பாண்ைம்...”

“பீங்கான் என்று ஒருமுடை யபாகர்பிரான் கூைிேது இடதத்தாயனா?”

“ஆமாம்… உள்ளிருப்பது நைமூலி ரசம்!”

“நைமூலி ரசகமன்ைால்?”

“முசுமுசுக்டக, முைக்கற்ைான், மிளகரடண, முட்காயைடள, முருங்டக,

முன்டன, மூங்கில், மூக்கிரட்டை... இைற்றுைன் ைல்லாடர என்று
ஒன்பது மூலிடகத் தடழகடள ஒன்ைாக்கி, ககாதிக்கச் கசய்து, பின்
அதனுள் மூப்பு சற்று யசர்த்து உருைாக்கிேிருக்கும் ரசம் இது.”
“ஒவ்கைாரு மூலிடகக்கும் ஒவ்கைாரு குணப்பாைாேிற்யை? இைற்டை
ஒன்ைாக்கினால் அதன் குணப்பாடு எப்படி இருக்கும் என்றும்
கதரிோயத?”

“அடதப் பரியசாதிக்கத்தான் இடத என்டனச் கசய்ேப் பணித்துள்ளார்.

ககாடுத்துைிட்டு ைருகியைன் சற்றுப் கபாறுங்கள்” என்ை ைிடைதாங்கி,
அந்த ஜாடியுைன் யபாகர் குடில் யநாக்கிச் கசன்ைான்.

“இந்த ைிடைதாங்கி எதற்கு நம்டம இருக்கச் கசால்கிைான்? நாம் யபசிக்

ககாண்டிருந்தடதக் யகட்டிருப்பாயனா?”

“அப்படித்தான் நிடனக்கியைன் நானும்… ைரட்டும், என்ன கசால்லப்

யபாகிைான் என்று பார்ப்யபாம்...”

- மூைரும் யபசிக்ககாண்யை அருகிலுள்ள கபரும் மருத மரத்தின்

நிழலில் அடமந்திருக்கும் உைற்பேிற்சி டமதானத்டத அடைந்து
நின்ைனர். மிகுந்த கைப்பமான பகல் கபாழுது! சித்திடர பிைந்துைிட்ைடத
அந்த கைப்பயம உணர்த்திை, மருத மரக் காற்றும் நிழலும் இதம்
கூட்டின. ஆங்காங்யக இளைட்ைக்கற்களுைன், சிலம்புக் கம்புகளும்,
முள்ளுருண்டைச் சங்கிலிகளும், மான்ககாம்புகளும் அைற்றுக்கான
மரத்தாங்கிகளில் இருந்தன. எைரும் அப்யபாது பேிற்சி கசய்ேைில்டல.
நல்லயைடளோக கிழார்கடளக் காத்திருக்க ைிைாதபடி ைிடை தாங்கி
திரும்பி ைந்து யசர்ந்தான்.

“எங்கடளக் காத்திருக்கச் கசான்னாயே… எதற்கு?” - யைல்மணிக்கிழார்

எடுத்த எடுப்பியலயே ைிேேத்டதத் கதாட்டுைிட்ைார்.

“நீங்கள் யபசிேகதல்லாமும் என் காதில் ைிழுந்தன. அந்த லிங்கம்

குைித்து உங்களுக்குள் ஒரு சிறு ஐேப்பாடு இருப்படதயும் உணர்ந்யதன்.
அது யதடைேில்டல… உண்டமேில் அது யகட்படதத் தந்துைிடும் ஒரு
ைரப்பிரசாத லிங்கயம…!”

“இடதச் கசால்லத்தான் எங்கடள இருக்கச் கசான்னாோ?”

“ஆம்… தாங்கள் சந்யதகிப்படத யபாகர் பிரான் அைிந்தால் மிக
ைருந்துைார்...”

“அடத நாங்களும் அைியைாம். அைருடைே யமடதடமேில் எங்களுக்கு

ோகதாரு யகள்ைியும் கிடைோது… அைரது சித்த சாகசங்கடளயும்
நாங்கள் கண்ைைர்கயள! அந்த சாகங்கள் குைித்துக் யகள்ைி எழுப்பினால்,
நீங்கள் சித்தனானால்தான் உங்களுக்குப் புரியும் என்பார். அதுகூைப்
பரைாேில்டல… ஏகனன்ைால், அதில் ஒரு நிோேம் இருக்கிைது.
எல்யலாராலும் எல்லாைற்டையும் உணர்ந்துைிை முடிோது. இேற்டக
சில எல்டலகடள ைகுத்துள்ளது. அடத எைராலும் மீ ை முடிோது.
எவ்ைளவு முேன்ைாலும் என்னால் சூல்ககாண்டு ஒரு பிள்டளடேப்
கபையை இேலாது. அது கபண் மக்களுக்யக சாத்திேம். அதுயபாலயை
மனிதனுக்கு ஒரு எல்டல; சித்தத்துக்கும் ஒரு எல்டல இருப்பதாக
நாங்கள் கருதுகியைாம். எனயை இகதல்லாம் எங்களுக்குக் யகள்ைிகயள
இல்டல. ஆனால் பாோணத்தால் ஆன ஒரு ஜைப்கபாருள் நம்
ைிருப்பங்கடளகேல்லாம், அது எதுைானாலும் நிடையைற்ைிடும்
என்படதத்தான் சந்யதகிக்காமல் இருக்க முடிேைில்டல.”

“இடத பிரானிைம் தாங்கள் யகள்ைிோகயை யகட்டிருக்கலாயம?”

“யகட்படத ைிை நாயம அனுபைித்துப்பார்ப்பது என்பது யமலானது என்று

கருதியனாம். அதனால் அந்த லிங்கத்டத நாங்கள் யகட்டுப் கபற்று
அனுபைித்துப் பார்க்க ைழி இல்லாதபடி யபாகர் பிரான் அடத
ஆடசேில்லாத ஒருைனுக்யக ைழங்க முடியும் என்று கூைிைிட்ைார்.
அதுதான் எங்களுக்கும் ஒரு சிறு சலிப்டப உருைாக்கி ைிட்ைது.”

“யைண்டுமானால் ஒன்று கசய்யுங்கள்… யபாகர் பிரான் சற்று யநரத்தில்

கன்னிைாடி மடலப்புலத்திற்குச் கசன்றுைிடுைார். அவ்யைடள நீங்கள்
ைாருங்கள். அந்த லிங்கம் இங்யக அைருடைே திோன அடைக்கள் ஒரு
மரப் யபடழக்குள்தான் உள்ளது. அடதத் தாங்கள் கைளியே எடுத்து
டைத்து மனப்பூர்ைமாய் மலர் தூைி முதலில் ைணங்குங்கள். பின்
உங்கள் யதடைகள் நிமித்தம் பிரார்த்தடன கசய்து ககாள்ளுங்கள்.
உங்கள் ைிருப்பங்களும் நிடையைைிைக் காண்பீர்கள்!”

“இதுகூை ஒரு நல்ல யோசடனதான்… ஆமாம் நீ இப்படி ஏதாைது

யைண்டிேிருக்கிைாோ?”

“ஆம்… அதனால்தான் உங்களுக்கும் இப்படி ஒரு ைழிடேக் காட்ை

என்னால் முடிகிைது...”

“அப்படி நீ என்ன யைண்டிக்ககாண்ைாய்?”

“அது எதற்கு… என் யைண்டுதல் மிக அதிகபட்சம் சில

மணியநரத்திற்குள்ளாகயை பலித்துைிட்ைது.”

“ஆச்சர்ேமாக உள்ளது… இவ்ைளவு கசால்லும் நீ அது என்ன என்று

கூை மாட்ைாோ?”

“சரி கசால்கியைன். நான் ஒரு கபண்டணக் காதலிக்கியைன்! அைள்கூை

இங்யகதான் பணிபுரிகிைாள். மலர் பைிப்பது மருந்து அடரப்பது, யலகிேம்
கிளறுைது என்று அைளுக்குப் பல பணிகள். அைளிைம் நான் காதடலச்
கசான்னயபாது முதலில் மறுத்து ைிட்ைாள். அவ்டைப் பிராட்டியபால்
நான் கன்னியதைிோகயை ைாழப்யபாகியைன், என்டன இனி
எண்ணாதீர்கள் என்று கூைிைிட்ைாள். என்ன இப்படிோகிைிட்ையத என்று
எண்ணி யபாகர் பிரான் இல்லாத தருணத்தில் லிங்கத்டத கைளியே
எடுத்து மலர் தூைி ைிழுந்து ைணங்கிக் கண்ணர்ீ சிந்தியனன். சில மணி
யநரத்தியலயே அைள் என்னிைம் ைந்து என்டன மன்னித்து ைிடுங்கள்,
நான் உங்கள் மனடதப் புண்படுத்திைிட்யைன் என்று யபசினாள்.
அப்படிோனால் என்டன மணந்துககாள்ளச் சம்மதமா என்று யகட்யைன்.
என்னயைா கதரிேைில்டல, உங்கள் யபச்சால் ஒரு சலனம் ஏற்பட்டு
ைிட்ைது. தீைிரமாக யோசிக்கத் கதாைங்கிைிட்யைன், ைிடரைில் நல்ல
பதிடலச் கசால்கியைன் என்ைாள். என்னால் இந்த ைிநாடி ைடர அடத
நம்பமுடிேைில்டல.”

ைிடைதாங்கி கசான்னடதக் யகட்ை கிழார்கள் கமௌனமாக ஒருைடர

ஒருைர் பார்த்துக் ககாண்ைனர்.

அது எப்படி அவ்ைளவு ைிடரைாக அது சாத்திேமாேிற்று என்கிை

யகள்ைிடே அைர்களால் புைத்தள்ளவும் முடிேைில்டல.

“என்ன யோசடன? முப்பத்திரண்டு லட்சணங்கள் ககாண்ை எந்த ஒரு

சிடலக்கும் கபரும் உேிராற்ைல் உண்ைாம். அைற்ைிைம் நாம்
யைண்டுைது நிச்சேம் கிட்டுமாம். இந்த லிங்கமும் அதுயபான்ையத…
யபாகர் பிரான் கூைிேடதத்தான் நான் கூறுகியைன். என் கபேடரக்
கைனித்தீர்களா?”

ைிடைதாங்கி எங்யகா ஆரம்பித்து எங்யகா ைந்து நின்ைான்.

“உன் கபேருக்ககன்ன?”

“ைிடைதாங்கி என்ைால் கபாருள் கதரியும்தாயன?”

“ைிடை என்ைால் நந்தி. நந்திடேத் தாங்கிேிருப்பைன், அதாைது
கநஞ்சில் நந்திடே நிடலநிறுத் திேிருப்பைன் என்று கபாருள்…
சரிதாயன?”

“மிகச்சரி… நந்திகேம்கபருமான் சித்தர்களுக்ககல்லாம் ஞான குருவும்

கூை… அப்படிப்பட்ை நந்திகேம் கபருமான் கபேரால் உள்ள ஒரு
ஊருக்கும் ைிடைதாங்கி என்கிை கபேருண்டு, அைிைர்களல்லைா?”
ீ

“நன்ைாக அைியைாம்...”

“அப்படிப்பட்ை ைிடைதாங்கியே எனது ஊர். எப்படி

சிதம்பரத்திலுள்ளைர்கள் தங்கள் தடலப்பிள்டளகளுக்கு சிதம்பரம்
என்கிை கபேடர டைப்பார்கயளா அப்படித்தான் எங்கள் ஊரிலும்
ைழக்கம்.”

“சரி அதற்ககன்ன இப்யபாது?”

“அதற்ககன்னைா? எங்கள் ைிடைதாங்கிேின் கபருடமடே நீங்கள்

அைிேைில்டல என்று நன்கு கதரிகிைது. எங்கள் ஊர் சிைாலேத்து நந்தி
முப்பத்திரண்டு லட்சணங்களால் கசதுக்கப்பட்ை ஒரு பரிபூரணச்சிடல
ைடிைம். கபௌர்ணமி இரைில் இதன் காதில் சித்தர் ஒருைர் மந்திரம்
கசால்லி இதன் மூக்கில் உேிர்க்காற்டை ஊதிடும் பட்சத்தில் இது
உேிர்கதழுந்து கைளிைரும். பலமுடை இந்த அதிசேம் எங்கள் ஊரில்
நிகழ்ந்ததால் ைிடை தாங்கி என்பயத ஊர்ப் கபேருமாகி ைிட்ைது.
பரிபூரண லட்சணம் ககாண்ைைற்றுக்குப் பலைித ஆற்ைல்கள் உண்டு
என்பதற்காக நான் இடதச் கசான்யனன். இந்த லிங்கமும்
அப்படிப்பட்ையத!

நாமும் நைகிரகங்களால் ைழி நைத்தப்படுகியைாம். இந்த லிங்கமும்

நைகிரகங்களால் கபரிதும் ஈர்க்கப்படும் ஒன்ைாகும். நாம் இடத
ைணங்கி மனதால் கநகிழும் சமேம் நாமும் லிங்கமும் ஒன்றுகலந்து
ைிடுகியைாம். அவ்யைடள நம் மனைிருப்பத்திற்கும் சக்தி கிடைத்து அது
ஈயைறும் ைழிடேக் காணத் கதாைங்கிைிடுகிைது - நான் மிகச்
சுருக்கமாக இதன் கசேலாக்கத்டத ைிளக்கியுள்யளன். ைிரிைாக யபாகர்
பிரானிைம் யகளுங்கள். அையர ைிரித்துடரக்க சரிோனைர்!”

- ைிடைதாங்கிேின் அசராத யபச்சு கிழார்கடள ைாேடைக்கச் கசய்து

ைிட்ைது. கநடுயநரத்திற்குப் பிைகு “நாங்கள் எப்யபாது ைந்தால் யதாதாக
இருக்கும்?” என்று யகட்ைனர்.

“நாடள அதிகாடல ைாருங்கள். பிரான் அப்யபாது கன்னிைாடி

மடலப்பரப்பில் இருப்பார். உங்களுக்கும் மனம் ைிட்டு பிரார்த்தடன
கசய்திை ைசதிோக இருக்கும். என்ன கசால்கிைீர்கள்?” என்று
ைிடைதாங்கி யகட்கவும் அைர்களும் தடலேடசத்தனர்.

கன்னிைாடி குடகப்பரப்பு. ஆழிமுத்துவும் கசங்கானும்

தண்ைபாணிச்சிடல உருைத்டத, யபாகர் ைடரந்து தந்திருந்த
ைடரபைத்டதப் பார்த்துப் பார்த்துச் கசய்து முடித்திருந்தனர். புைத்தில்
கற்குழிகளில் யபாட்டு இடித்தும் சலித்தும் புைமிட்டும் பாோணங்கள்
சுத்திகரிக்கப்பட்டு பாோணத் கதாட்டிேில் அளந்துயபாைப்பட்டிருந்தன.
ஓரிைத்தில் கசந்தாடுபாடைச் சாற்ைிடனப் பாடனகளில் ைடிகட்டிப்
பிடித்தபடி இருந்தனர்.
எல்யலாரிைமும் ஒரு தனித்த உற்சாகம் கதரிந்தது. எைரிைமும்
கடளப்பில்டல. ைிேர்டை கபருகிடும் யமனிகளுமில்டல. அங்கு
நிலைிே மூலிடக ைாசயம கபரும் புத்துணர்ச்சிக்குக் காரணமாக
இருந்தது.

இடைேில் கசங்கான் மட்டும் சங்கரதிகம்பரர் சமாதிக்குச் கசன்று

ைிளக்யகற்ைி மலர்தூைி ைழிபாடு கசய்துைிட்டு ைந்திருந்தான். அந்தச்
சூழயல மிகப் பரபரப்பாகவும் ைிறுைிறுப்பாகவும் காட்சி
தந்துககாண்டிருந்தது.

கன்னிைாடி அரண்மடனேிலிருந்து ஊழிேர்கள் சிலர் பழைடககளுைன்

யதன் மற்றும் திடன மாைிடனப் கபரும் கூடைகளில் டைத்து
அைற்டைக் யகாயைறு கழுடதகளின் யமல் ஏற்ைி அனுப்பிேிருந்தனர்.
யபாகர் பிரான் புலிப்பாணிேிைம் சில கட்ைடளகள் பிைப்பித்திருந்தார்.
நம் காரிேம் முடியும் ைடர அந்நிேர்கள் எைரும் அருயக ைரயைா,
நைப்படதப் பார்ப்பயதா கூைாது என்பது அதிகலான்று… எனயை, எைர்
ைந்தயபாதும் எல்டல ைகுத்து அடதத் தாண்ைாதைாறு பார்த்துக்
ககாண்டிருந்தனர். அடனைடரயும் புலிப்பாணியே யமற் பார்டைேிட்டு
ைழிப்படுத்திக் ககாண்டிருந்தான். எப்படி ஒரு புலிோனது ைருைது
கதரிோதபடி ைருயமா அப்படியே ைந்து நின்று கசேல்பட்ைைடன
அஞ்சுகன் பார்த்து, “உனக்குப் புலிப்பாணி எனச் சரிோகத்தான்
கபேரிட்டுள்ளனர்” என்று சிரித்தான்.

“அது சரி… கிழார்கள் ஜாதகங்கடள ஆராய்ந்து அைர்களுக்கு பலன்

கூைிைிட்ைாோ?” - என்று இடைேிட்டுக் யகட்ைான் சங்கன். புலிப்பாணி
அதற்கு கமௌனத்டதயே பதிலாக டைத்தான்.

“புலி… எதற்கிந்த கமௌனம்? உன் கமௌனம் நீ அைர்கடள அையைாடு

மைந்துைிட்ைாய் என்பதுயபால உணர்த்துகிைது!”

“என்ன புலி… நாங்கள் தைைாக ஏதும் யபசிைிட்யைாமா?”

- இப்படிப் பணிேில் ஈடுபட்ைபடியே அைர்கள் புலிப்பாணிேிைம்

யகள்ைிகளாய்க் யகட்டிை, புலிப்பாணியும் கமல்ல ைாய் திைக்கலானான்.
“சகாக்கயள, நீங்கள் யதடையே இல்லாமல் அைர்கள் நிடனடை
எனக்குள் எழுப்பி ைிட்டீர்கள்… பாைம் அைர்கள்! இப்யபாடதக்கு
என்னால் இவ்ைளவுதான் கூைமுடியும்” என்று கூைிைிட்ைான்.

“பாைமா? அைர்களா?’’ என்று இரட்டைக் யகள்ைிடேக் யகட்ைபடியே

அருகில் ைந்தான் மருதன்.

“ஆம்… அைர்கள் பாைம்தான்… அதற்குயமல் எதுவும் யகட்காமல்

யைடலடேப் பாருங்கள். நமக்குக் ககாடுக்கப்பட்ை நாள்களுக்குள் நாம்
இச்கசேல்பாடுகடளப் பிசிரின்ைி முடித்தாக யைண்டும்.”

“அப்படி என்ன நமக்குக் கால கநருக்கடி?”

“கால கநருக்கடியேதான். காலம் என்று இரவும் பகலுமாய் நீங்கள்

கருதிடும் நாள்களுக்குப் பின்னாயல கைறும் கைளிச்சயமா இருயளா
மட்டும் இல்டல சகாக்கயள! சந்திரன் சூரிேன் கசவ்ைாய் புதன்
ைிோழன் கைள்ளி சனி எனும் யகாள்களின் கதிர்ைச்சுகளும்
ீ இதனுள்
ஊைாடிேபடி இருக்கின்ைன. இந்தக் கதிர்ைச்சுகளின்
ீ இேக்கம் நம்
உைலில் இடைேைாது நைத்தபடியும் உள்ளது. இைற்றுக்கிடைேில்தான்
அழிைில்லாத நம் ஆத்மா நம் உைலுக்குள் உேிராய் ைிளங்கி நாம்
இேங்கக் காரணமாக இருக்கிைது. நாம் கசய்யும் ஒவ்கைாரு கசேலின்
பின்னாலும், எண்ணத்தின் பின்னாலும் இக்கதிர்களின் ஆளுடம
இருப்படதயே யஜாதிைம் எடுத்துக் காட்டுகிைது. நான் என்று நீங்கள்
ஒவ்கைாருைரும் உங்கடளப்பற்ைி எண்ணும்யபாது அந்த நானுக்குள்
இந்த எழுைரின் ஆளுடமடேத்தான் பார்க்கிைீர்கள்.”

“புலி, என்ன இது... அப்படிோனால் நாம் ஏழ்ைிடசத் கதாகுப்பா…

நமக்ககன்று தனித்தன்டம கிடைோதா?”

- அகப்டப முத்து பாோண இடிப்புக்கு நடுைில் காற்றுக்குரலில்

யகட்ைான். ஏயனா புலிப்பாணிோல் அதற்ககாரு பதிடல உைனடிோகக்
கூை முடிேைில்டல. கபரும் கமௌனத்திற்கு நடுயை ஒரு
கபருமூச்டசத்தான் பதிலாக ைிட்ைான்.
“என்ன புலி… பதில் கூைப் பிரிேமில்டலோ? இல்டல
முடிேைில்டலோ?” என்று நிமிண்டினான் நாரணபாண்டி.

“என்னகைன்று கசால்யைன்… எடதச் கசால்யைன்? சுருக்கமாகக்

கூறுகியைன். நாம் சிக்கிக்ககாண்டிருப்பைர்கள்… அதாைது, உலகில்
ைாழ்க்டக என்னும் ைடளேத்துக்குள் சிக்கிக் ககாண்டிருப்பைர்கள்.
கைன்காரர்களும்கூை… அப்புைம், சில ைிடனப்பாடுகளுக்கு ஆட்பட்யை
தீர யைண்டிேைர்கள். நான் கூைிே எதிலும் எந்த மாற்ைத்திற்கும்
இைமில்டல.”

“நீ என்ன கசால்கிைாய்... எங்களுக்கு எதுவும் புரிேைில்டல?”

அைர்கள் இப்படித் தங்களுக்குள் யபசிக் ககாண்ை தருணத்தில் நல்ல

சுகந்தைாசம் முதலில் காற்ைில் கலந்து ைந்தது. பின் யபாகர் பிரான்
அைர்கள் நடுயை ஒரு ைழித்தைத்தில் நைந்து ைந்தபடி இருந்தார்.

அைர் ைருடகடேப் பார்க்கவும் எல்யலாரிைமும் ஒரு ைிடைப்பு… தம்

பணிேில் கைனமாகினர். யபாகரும் குடகக்குள் நுடழந்து கமழுகாலான
தண்ைபாணி உருைத்டத யநாக்கினார். ைடரபைமும் உருைமும்
சரிோகத்தான் இருந்தன. முகத்தில் மட்டும் சற்று புன்சிரிப்பு கதரிந்தது.
அடத மட்டும் சற்று மாற்ைச் கசான்ன யபாகர் “தண்ைபாணித் கதய்ைம்
யநாய்கநாடிேற்ை ைாழ்டையும் ஞானத்டதயும் தரைல்லைன்.
அதற்யகற்ப முகத்தில் சிந்தடன ைரிகள் இருக்க யைண்டும்” என்ைார்.

இன்று திவ்ேப்ரகாஷ்ஜிேின் கபாட்டில் அடித்தாற்யபான்ை பதிலால்

அரைிந்தன் ஆச்சர்ே ைழிசல் ககாண்ை அவ்யைடளேில் ஜீ அைர்கள்
இருைடரயும் ஆழமாய்ப் பார்த்து “நாம ககாஞ்சம் அப்படி உள்யள
யபாய் உட்கார்ந்து யபசுயைாமா?” என்றும் யகட்ைார்.

“நீங்க யகக்கைத பார்த்தா யபச நிடைே ைிேேம் இருக்கை மாதிரி

கதரியுயத ஜீ…?”

நானும் அந்த பிரம்மாண்ை ஜமீ ன் குடும்பத்டதச் யசர்ந்த ஒருைன்தான்!

இப்ப இருக்கை சாந்தப்ரகாஷ் என் கசின் பிரதர்னா நீங்க நம்பித்தான்
தீரணும்!

“ஆமாம். நீங்க என்டனப் பத்தித் கதரிஞ்சிக்க இன்னும் சில

ைிேேங்கள் இருக்கு...”

“இப்ப அடதப்பத்தி எல்லாம் யபசை மூடில் நீங்க இருக்கீ ங்களா? நாம

இங்க ைந்திருக்கைது பாரதிடேக் காப்பாத்த...”

“அது கிட்ைத்தட்ை முடிஞ்சுயபாச்சு… பாரதி கிடைச்சிட்ை மாதிரிதான்.

யநா பிராப்ளம்.”

“உங்க கான்ஃபிைன்ட்டை நிடனச்சு சந்யதாேம். ஆனாலும்...”

“பேப்பைாதீங்க. பாரதி அந்த ைட்லதான்

ீ இருக்கா. அைடளக்
கடலைாணன் மீ ட்டுக் ககாண்டு ைந்துடுைாரு. அைங்களும் ைசமா
மாட்ைப் யபாைாங்க. இனி பாரதிக்கு அைங்களால எந்த ஆபத்தும் எந்தக்
காலத்தியலயும் கிடைோது.”
“நல்லது… இந்தப் பிரச்டனடேைிை அந்தப் கபட்டிடே ஃபாயலா
பண்ணிப்யபாய் நாம் கதரிஞ்சிக்கப் யபாை ைிேேங்கள்தான் எனக்கு
கராம்ப முக்கிேம்...” - என்ைார் கஜேராமன்.

“ஆமாம்… நாம அப்படித் கதரிஞ்சிக்கப்யபாை ைிேேங்கள் சாதாரண

ைிேேங்களில்டல. ஒரு பத்திரிடக ஆசிரிேரா, ஒரு எழுத்தாளரா
உங்களுக்கும் அசாதாரண அனுபைமா அது நிச்சேம் இருக்கப்யபாகுது.”

“சரி… ஏயதா முக்கிே ைிேேமா கசால்ல ைந்தீங்கயள?”

“கசால்யைன். நான் கசால்ைடதக் யகட்டு நீங்க அதிர்ச்சிேடைேக்

கூைாது...”

“இப்ப அதிர்ச்சி பழகிப்யபாச்சு ஜீ! சும்மா கசால்லுங்க” என்ைான்

அரைிந்தன்.

“எந்தப் கபட்டிடே அந்த எம்.பி யதைைாயரா, எந்தப் கபட்டி பாரதி ைட்ல

ீ
பல நாள் இருந்துச்யசா, அந்தப் கபட்டிக்குச் கசாந்தக்காரங்களில் நானும்
ஒருத்தன்னா நீங்க நம்புைங்களா?”
ீ

திவ்ேப்ரகாஷ்ஜி நிஜமாலுயம கஜேராமடனயும் அரைிந்தடனயும் ஒரு

உலுக்கு உலுக்கினார்.

“ஜீ..!’’

“கேஸ்… நானும் அந்த பிரம்மாண்ை ஜமீ ன் குடும்பத்டதச் யசர்ந்த

ஒருைன்தான்! இப்ப இருக்கை சாந்தப்ரகாஷ் என் கசின் பிரதர்னா நீங்க
நம்பித்தான் தீரணும்!”

திவ்ேப்ரகாஷ் கசான்ன ைிேேம் நிஜமாலுயம ஒரு கிள்ளு கிள்ளிேது.

“ஈஸ் இட்?”

“ஓ… அதான் யபர்ல பிரகாஷ்ங்கை ைார்த்டதோ?”

“ஆமாம். எங்க குடும்பத்துல ஆண் ைாரிசுகள் பிரகாசமா
இருக்கணும்கை ைிருப்பத்தாலயும், அப்படிப் யபர் கைச்சாலாைது ஆண்
ைாரிசுகள் ஆண் ைாரிசா இருப்பாங்கன்னு நம்பியும் என் தாத்தா,
அதாைது ககாள்ளுத்தாத்தா கசய்த ஏந்பாடுதான் அது?”

“ ஆண் ைாரிசு ஆண்ைாரிசா இருப்பாங்கன்னு நம்பியும்னா,

புரிேடலயே…?”

“பாேின்ட்டை ககரக்ைா பிடிச்சிட்டீங்க. ைளர்சிடத மாற்ைங்கள்

பதிடனஞ்சு ைேசளவுல ஏற்பட்டு தங்களுக்குள்ள கபண்டமடே
உணருகிை ஆண்கடள நீங்க என்னன்னு கசால்ைங்க?”
ீ

“டமகாட்…. யூ மீ ன் திருநங்டக?”

“எக்ைாக்ட்லி”

“அப்ப உங்க குடும்பத்துல…?”

“ஒவ்கைாரு தடலமுடைலயும் ஒரு திருநங்டகப்பிைப்பு ஏற்பட்ைது!

நடுவுல இல்லாமப்யபான அது, திரும்ப கதாைர்ந்து கிட்டும் இருக்குது!”

“ஜீ… என்ன இது? ோர் அது? அதுக்கும் கபட்டிக்கும் என்ன சம்பந்தம்?”

“நிடைே இருக்கு… அது கபட்டி இல்டல - புடதேல்! அந்தப் கபட்டி

கிடைக்கக் காரணம் என் ககாள்ளுத்தாத்தாதான்… அைர் டைரிடேத்தான்
நீங்க படிச்சீங்க! அைர் தன் மகன் ஒரு திருநங்டகோகவும், இந்த
ைாழ்டகடே யைண்ைாம்னு கைறுத்துப்யபாய் குற்ைாலம் பக்கம் யபாய்,
அப்படியே சித்தர்கள் கதாைர்பு ஏற்பட்டு, தன்டனயே கிட்ைத்தட்ை ஒரு
சித்தனாக்கிக்கிட்ைைர்! அைருக்கு யபாகர் கிட்ை இருந்து கிடைச்ச
அதிசேம்தான் அந்தப் கபட்டி… அந்த லிங்கம் யபாகரால கசய்ேப்பட்ை
லிங்கம். அதுக்குப் யபர் பாோண கஜகைல லிங்கம்!

ஒரு பன்னிரண்டு ைருேம் தன் கட்டுப்பாட்டுல கைச்சு ைழிபைைதுக்காக

யபாகர் தந்த லிங்கத்யதாடு திரும்பின என் தாத்தா கூையை சில அபூர்ை
ஏடுகடளயும் அயதாடு ககாண்டு ைந்திருந்தார். அடதகேல்லாம் நீங்க
அதுல பார்த்திருப்பீங்க. அைருக்கு அறுபது ைேசுல பிைந்த ஒரு
பிள்டளதான் எங்க தாத்தா! எங்க தாத்தாயைாை இரண்டு ைாரிசுகளில்
ஒரு ைாரிசுதான் என் அப்பா. இன்கனாரு ைாரிசு சாந்தப்ரகாேின்
அப்பா. இதுல என் அப்பா என் தாத்தா கசான்னப்படி பூடஜ
புனஸ்காரம்னு ைாழ்ந்தார். குைிப்பா அதிக அளவு மரங்கடள நட்டு ஒரு
புரட்சியே கசய்தார். கசான்னா நம்ப மாட்டீங்க, எங்கப்பா ஒரு லட்சத்து
எட்ைாேிரம் மரங்கடள நட்டு ைளர்க்க சங்கல்பம் பண்ணிக்கிட்டு
அதன்படி ைளர்த்தைர். என்டனயும் என் தாத்தா ைிருப்பப்படி யோகம்,
திோனம்னு ைளர்த்தார். அதுல ைந்ததுதான் என் மதியூகரணி
எல்லாம்… இந்த மதியூகரணி பற்ைின சித்தர் பாைல்கள் ககாண்ை ஏடு
இப்பவும் என்கிட்ை இருக்கு. இது அந்தப் கபட்டில இருந்த ஒரு
ஏட்டுக்கட்டுதான். நடுவுல என் சித்தப்பா பாடத மாைி, தன்
ைிருப்பத்துக்குத் கதாழில் கசய்து கைளி நாட்டு யமாகத்யதாடு
இருந்தார். என் அப்பா எவ்ைளவு கசால்லியும் என் சித்தப்பா, அதாைது
சாந்தப்ரகாேின் அப்பா யகட்கல. கசாத்டதயும் பிரிச்சு ைாங்கிட்ைாரு.
அதுல பல்லாைரம் பங்களா அைங்க பக்கம் யபாேிடிச்சு. கடைசில என்
தாத்தாவும், என் அப்பாவும் பேந்த மாதிரி அைங்க தடலமுடைல ஒரு
திருநங்டகப்பிைப்பு ஏற்பட்டுச்சு! அது நீங்கணும்னுதான் என்
ககாள்ளுத்தாத்தா யபாகரின் லிங்கத்டதக் ககாண்டு ைந்தயதாடு மரங்கள
ைளர்த்து ைனக்ககாண்ைாட்ைம்னு சில ைிேேங்கடளகேல்லாம்
பின்பற்ைினார். அயதாை கதாைர்ச்சிேில அந்தப் கபட்டிடே யபாகர்கிட்ை
திரும்ப ஒப்படைக்கை நடைமுடை ஒண்ணும் இருக்கு. அதாைது
பன்னிரண்டு ைருேத்துக்கு யமல ஒருத்தர் அந்த லிங்கத்டதயோ அது
கதாைர்புடைே ஏடுகடளயோ கைச்சுக்கக்கூைாது. ஒரு சித்ரா கபளர்ணமி
நாளில் கபாதிடக மடலேில் இருக்கை சித்தர்கபாட்ைல்ங்கை
இைத்துக்குப் யபாய் அப்ப அங்க ைரும் யபாகர்சித்தர்கிட்ை
ஒப்படைச்சிைணும்.’’

- திவ்ேப்ரகாஷ் தனக்குத் கதரிந்த தகைல்கடளச் கசால்லிக்ககாண்யை

ைந்ததில் சற்று இடைகைளி ைிட்டு இருைடரயும் பார்த்தார். இடைேில்
யகாேில் மணிச் சப்தமும் எைர் அர்ச்சடனேின் கபாருட்யைா ஒலித்து
அைங்கிேது!
“நீங்க கசால்ைகதல்லாம் சரிதான்… இந்தத் தகைல்கடளத்தான் நானும்
உங்க தாத்தாங்கைையராை டைரில படிச்யசன்… ஒண்ணு நல்லாப்
புரியுது. ஒப்படைக்க யைண்டிே காலத்துல அந்த லிங்கத்டத
ஒப்படைக்கல, அதுயை ஒரு தப்பா ஆகி திரும்ப உங்க குடும்பம்
திருநங்டகப்பிைப்டபச் சந்திக்கத் கதாைங்கிடுச்சு… அப்படித்தாயன?”

“ஆமாம்… எங்களுக்குப் பல ைிதத்துல பலைிதமான இழப்புகள்! அதுல

உச்சபட்சம்தான் என் தாத்தா ஒரு சர்ப்பமா கஜன்மகமடுத்து ைந்து
அந்தப் கபட்டிக்குக் காைல் இருந்த சம்பைங்கள்!”

“நீங்க கசான்னடத கைச்சு எனக்குள்ள பல யகள்ைிகள் இருக்கு. இந்த

ைிேேத்துல பாரதிக்கு எப்படித் கதாைர்பு ஏற்பட்ைது. அந்தப் கபட்டியும்
பாம்பும் பாரதி ைட்டுக்கு
ீ எதுக்காக ைரணும்?”

“எல்லாத்துக்கும் சரிோன காரண காரிேம் இருக்கு. நான் எனக்குத்

கதரிஞ்சடதச் கசால்யைன். இதுல நானும் என் அப்பாவும்கூை ஒரு தப்பு
கசஞ்சிருக்யகாம். கபட்டில இருந்த மதியூகரணி ஏட்டை எடுத்து நாங்க
சுேநலமா பேன்படுத்திக்கிட்யைாம். அதுல கசார்ண ரகசிேம்னும் ஒரு
ஏடு இருக்குயம?”

“ஆமாம் இருக்கு...”

“அதுதான் என் அப்பா கதாடலஞ்சுயபாகக் காரணம்.”

“என்ன… உங்கப்பா கதாடலஞ்சுயபாேிட்ைாரா... இது என்ன புதுத்

திருப்பம்?”

“அந்த ஏட்டுக்கட்டுல தங்கம் கசய்ேை ரகசிேக் குைிப்புகள் இருக்கு,

அடதப் படிச்சிட்டு அதுக்கான மூலிடககடளத்யதடி அயத கபாதிடக
மடலக்குப் யபானைர்தான் என் அப்பா… இன்னிக்கு ைடர அைர் திரும்பி
ைரடல!’’

“ரிேலி?”
“கேஸ்… நானும் அைடரத் யதடித் யதடியே அலுத்துட்யைன். எல்லாயம
யபராடசப்பட்ைதால ைந்த ைிடன! யபாகர் ைிதிச்ச கட்டுப்பாடுகடளப்
பின்பற்ைாததால ைந்த யகாளாறு. இங்க எங்கப்பாவுக்கு இப்படின்னா
அங்க எங்க சித்தப்பாவும் ஒரு ைிபத்துல காலமாேிட்ைாரு!”

“இவ்ைளவு ைிேேங்கள் நைத்திருக்கா… எப்படி நீங்க பல்லாைரம் ஜமீ ன்

ைாரிசுன்னு ோருக்கும் கதரிோமப்யபாச்சு?!” - யகள்ைியும் பதிலுமாய்
அரைிந்தனும் திவ்ேப்ரகாஷ்ஜியும் இருக்க, இடைேில் கஜேராமனின்
டகப்யபசிக்கு ஒரு அடழப்பு. காடதக் ககாடுத்தைர் முகத்தில் மலர்ச்சி.

“என்ன சார்… குட் நியூஸ்தாயன?”

“கேஸ்… கேஸ். கடலைாணன் கான்ஸ்ைபிள் ஏழுமடலயுைனும்

இன்னும் சிலருைனும் அந்த ைட்டைச்
ீ சுத்தி ைடளச்சு பாரதிடே
மீ ட்டுட்ைாராம். நம்டமகேல்லாம் உையன ைரச் கசால்ைாரு” என்ைார்.

“நான்தான் கசான்யனயன… அடரமணி யநரத்துல பாரதி

கிடைச்சிடுைான்னு...” என்று திவ்ேப்ரகாஷ்ஜியும் உற்சாகமானார்.

“ஜீ… பாரதி திரும்பக் கிடைச்சதைிைப் கபரிே த்ரில் இப்ப நீங்க கசான்ன

ைிேேங்கள்தான்… எவ்ைளவு ட்ைிஸ்ட்டு… எவ்ைளவு ஆச்சர்ேங்கள்!
ைாங்க யபாய்க்கிட்யை யபசலாம். பாரதியும் இனி முரண்டுபிடிக்க
மாட்ைான்னு நிடனக்கயைன்...”

யபசிக்ககாண்யை மூைரும் புைப்பட்ைனர்.

ஆஸ்பத்திரிேில் இருந்த ராஜா மயகந்திரனுக்குத்தான் முதல் கசய்தியே.

கயணச பாண்டிேன் மிக யைகமாக அைர் முன் கசன்று “அய்ோ…
பாப்பாடை யபாலீஸ் கண்டு பிடிச்சிட்ைாங்களாம். பாப்பா நல்லா
இருக்குதாம்; எந்த ஆபத்துமில்டலோம்” என்ைார்.

“இடத முதல்ல என் அம்மாவுக்குச் கசால்லு… ஆமா, எங்க

இருந்திருக்கா, எப்படிப் பிடிச்சாங்களாம்?”
“எல்லாத்டதயும் ஆபீைர் யநர்ல ைந்து கசால்யைன்னு கசான்னாருங்க…
மீ டிோவுக்குத் கதரிோமயலயே எல்லாம் நைத்திருக்கு. பாப்பா கிடைக்க
அந்தப் பத்திரிடக ஆசிரிேர் கஜேராமனும், எழுத்தாளர் தம்பியும்கூை
கபரிே காரணமா இருந்திருக்காங்கயபால கதரியுது...”

“ சரி எங்க நம்ப யஜாசிேர்?”

“அைர் அப்யபா யபானைர் தான்… என்ன ஆனார்யன கதரிேல.”

“யபான் யபாடு… கபட்டி ைிேேம் என்னாச்சுன்னு கதரிேைில்டலயே?”

கயணச பாண்டிேன் யபான் யபாை முேலும்யபாயத அங்கு ைந்துைிட்ை

யஜாதிைர் “கயணசபாண்டி… ஸ்ைாப் இட்’’ என்ைபடி ைந்து நின்ைார்.

“என்னங்க நந்தா ஜீ… எங்க யபாய்ட்டீங்க? பாரதி கிடைச்சிட்ைாளாம்.

இந்தப் பிரச்டன தீர்ந்திடுச்சு. கபாட்டி ைிேேம் என்னாச்சு?’’ பரபரத்தார்
ராஜா மயகந்திரன்.
“அந்த ஜமீ ன் கப்பிள்ஸ் கபட்டியோை இப்ப குற்ைாலத்துல
இருக்காங்க… இப்பதான் எனக்குத் தகைல் ைந்துச்சு!” என்ைார் நந்தா.

“அங்க எதுக்குப் யபாேிருக்காங்க?”

“அந்தப் கபட்டி சித்தர்கள் சமாசாரமாச்யச… குற்ைாலமும் அந்த

மடலகளும் சித்தர்கள் நைமாடுை இைம்தாயன?”

“அதனால?”

“அது சித்தர்கள் பிராப்பர்ட்டி. திருப்பி ஒப்படைக்கப் யபாைாங்கன்னு

நிடனக்கியைன்.”

“என்ன கசால்ைீங்க நந்தாஜீ. அப்ப அது நமக்குக் கிடைக்காதா?”

“கிடைக்கும்… கிடைக்காம எங்க யபாேிடும்... அதுக்கு என்ன

கசய்ேணுயமா அடதச் கசய்துகிட்யைதாயன இருக்யகன்?”

“என்ன கசய்திருக்கீ ங்க?”

நந்தாஜி கநருக்கமாய் கநருங்கி ராஜா மயகந்திரன் காதில் ஏயதா

கசான்னார். ராஜா மயகந்திரன் முகத்தில் சூரிேன் கைௌன்யலாடு
ஆனதுயபால ஒரு பிரகாசம்!

- ததாடரும்….27 Feb 2020

 இறையுதிர் காடு - 66
பலமுடை பல தருணங்களில் இதுயபால் கூைவும் கசய்திருக்கியைன்.

அன்று ஆழிமுத்துவும் கசங்கானும் அைர் கசான்னடதக் யகட்டு,

முகமிடச மாற்ைங்கள் புரிே ைிடழந்தனர். கன்னக்கதுப்புகளின் யமல்,
கசங்கான் ஒரு யகாழிச்சிைகளவு எடைக்கு கமழுடகக் குடைத்தும்
சற்யை அதுக்கியும், யபாகர் பிரான் கசான்னபடி கசய்திை, அைர்
எதிர்பார்த்த அந்தச் சிந்திக்கும் யதாரடண முகமிடச கதன்பைத்
கதாைங்கிேது. அதன்பின், அந்த கமழுகுச்சிடலடேச் சுற்ைிைந்து
சுற்ைிைந்து, பல யகாணங்களில் யநாக்கத் கதாைங்கினார் யபாகர் பிரான்.
அவ்ைாறு யநாக்குடகேில் புலனான எண்ணத்துக்யகற்ப உைம்பிலும்
மாற்ைங்கடளச் கசய்தார்.

அவ்யைடள கதாப்புள் புள்ளிடேக் கைனித்துச் சிரித்தைர், அடத நீக்கச்

கசான்னார். கசங்கானும் ஆழிமுத்துவும் காரணத்டதக் கண்களில்
ஏந்திப் பார்த்தனர்.
“தாய் தந்டதேர் காமத்தால் பிைக்கும் யோனிைழிப் பிைப்பாளர்கயள
நாகமல்லாம். நமக்யக கதாப்புள்ககாடி ைழிோகத் தாேிைமிருந்து உணவு
யதடை. அதனால், அப்புள்ளியும் ைாய்க்கிைது. இந்த முருகன் ஒரு
அயோனி. நம்யபான்ை சுக்ல சுயராணிதக் கலப்பால் உருைானைனல்லன்.
இைன் ஈசனின் மானசத்தால், மூன்ைாம் கண்ைழி அக்னிமூலமாய்த்
யதான்ைிேைன். சுருக்கமாய்க் கூைினால் அயோனிஜன்!

அசுர சாதுர்ேத்டத அழித்து, யதைபைித்திரத்டத நிடலநாட்ை ைந்தைன்.

இைடன இரண்ைாம் ஈசன் என்றும் கூைலாம். ஈசனினும் யமலான
பரிமாணங்கள் ககாண்ைைன். கமாத்தத்தில் இைகனாரு சகலன்
என்யபன்” என்ைார்.

சகலன் என்று அைர் கூைிே ைார்த்டத, நைமடர, கூர்ந்து கைனிக்கச்

கசய்தது. யபாகரும் அைர்கடளத் தனித்தனியே பார்க்கலானார்.
கதாப்புடளத் கதாட்டுத் கதாைங்கிே அைர் யபச்சில், அதுைடர அைர்கள்
யகட்டிராத பல கசய்திகள். அைர் எவ்ைளவு யபசினாலும் யகட்டிராத
கசய்திகளும் புதிே சிந்தடனகளும் இருப்பயத அைர் சிைப்பு.

“பிராயன... சகலன் என்ைால் எல்லாமுமானைன் என்ைல்லைா

கபாருள்?” அஞ்சுகன் யகட்ைான்.

“ஆம்… எல்லாமுமானைன்! இைடன எல்லாமுமானைள் என்று

கபண்பாலாயும் சிந்திக்கலாம். எல்லாமுமானது என்று
அஃைிடணோகவும் சிந்திக்கலாம். எனயை, மூலன், மூலம், மூலி என்றும்
அடழக்கலாம். ஆேினும், யதாற்ைத்தால் ஆண்பாலாய் நின்ைதனால்,
இைடன மூலன் என்ைிைலாம். ஆதிசக்தி தன் அவ்ைளவு சக்திடேயும்
யைல் ைடிைில் இைனுக்குத் தந்தாள். யமலும், பிரம்மன் அைிந்திைாதடத
அைிந்து, அடத தந்டதோன ஈசனுக்யக உபயதசித்து, தன் பிரம்ம
ஞானத்டத சம்பைம் ஒன்ைால் படைசாற்ைிேைன். இந்திரன் மகடள
மணம்புரிந்ததால் யதைர்களுக்கு மாப்பிள்டள. ைள்ளிக்குைத்திடே இந்த
மண்மிடச அடைந்ததால், நம்யபான்ை யோனிைழி பிைந்யதார்க்கும்
இைன் உைைாகிைான். இைடன இப்படி ைிதம்ைிதமாய் அனுபைிக்கலாம்.

உேிர்களில் ஆைைிைான இனம் மானுைம். அது ஒன்ைாயலயே

தன்டனேைிந்து மற்ைடதயுமைிே இேலும். யமலாய் புலன்கடள
அைக்கிச் சகலமும் அைிேைரும். அவ்ைாறு அைிந்திைத் யதடை,
எண்ணும் எழுத்தும். அதில் ஒன்று முதல் ஒன்பது என்கிை எண்களும்
சரி, உேிகரழுத்து கமய்கேழுத்து உேிர்கமய்கேழுத்து எனச் சகலமும்
இைனிைம் கபாருந்திைக் காணலாம். பன்னிரு கரங்கயள உேிகரழுத்து,
பன்னிருகரங்களுைன் ஆறுமுகம் யசர்ந்திட்ை பதிகனட்யை
கமய்கேழுத்து!

இங்யக ஆண்டிக்யகாலத்தில் யைலுக்கு பதிலாய் தண்ைம் பிடித்து

நிற்பது ஞானக் யகாலம்! சக்தியைல்தான் இங்யக யகாலாய்த் திகழ்கிைது.
இைடன இப்படி ைிேந்து ககாண்டும் ைிரித்துக்ககாண்டும் நாம்
யபாய்க்ககாண்யைேிருக்கலாம்.

எல்லாம் இைனிைம் அைக்கம். எதுவும் இைனிைம் அைங்கும்.

உேிர்த்துளிேின் மூலைடிைான அரைம், இைன் காலடிேில் இையன
உேிர்களின் மூலம் என்று கசால்லாமல் கசால்ைதுயபாலக் கிைந்திை,
அந்த உேிரின் ைிரித்கதழுந்த ைண்ணமிகு ைாழ்யை நம் ைாழ்வு
என்படதயே, யதாடக ைிரித்த மேில் உடரக்கிைது. ஒரு சித்தனாய்
யோகநிடலேில் நான் உணர்ந்தடத எல்லாம் சுருங்கச்
கசால்லிைிட்யைன். இக்யகால தத்துைத்டதயும் கூைிைிட்யைன்.

பலமுடை பல தருணங்களில் இதுயபால் கூைவும் கசய்திருக்கியைன்.

இறுதிோக ஒரு கூற்று. ஒன்ைான பூமி, இரகைன்றும் பககலன்றும்
இருைாறு இருப்பதுயபால, ஒன்ைான சுடை இனிப்கபன்றும்
கசப்கபன்றும் இருப்பதுயபால, ஒன்ைான பரம்கபாருள் அக்னிப்
பிைப்கபடுத்து முருகன் என்ைானது.

அம்முருயக இங்யக ஞானக்யகாலம் பூண்டுள்ளது.

இக்யகால ரூபத்தின் உள்ளைக்கம் ஒன்பது சக்திக் கலப்பான

பாோணங்கள். இதன் கைளிப்பாடு அமிர்தத் திைடலகளுக்கு ஒப்பான
யபரருள். அவ்ைளயை… இனி ைிரித்துக்கூை ஏதுமில்டல. ஆேினும்,
எடனப் பின்கதாைரும் சித்தர் கபருமக்கள் இைடனப் பலைாறு ைிேப்பர்.
மற்ை கபருமக்களும் இைனருளில் திடளப்பர். இைனது கமழுகுப்
பூரணம், பாோணப் பூரணமாய் மாைிைட்டும்” என்று கசால்லிமுடித்தைர்,
தாயன பாோணக் கலடைடேக் குழம்பாக்கி, குழம்பிடன ைார்த்து
கமழுகு உருகி கைளியேைவும், உள்ளைக்கமாய் ஓர் உருைம் உருைாகத்
கதாைங்கிேது. அயதசமேம், கலடைேில் சற்று மீ தமும் ஏற்பட்ைது.

இடத என்ன கசய்ைது என்கிை யகள்ைி எழுந்த நிடலேில், ``இது

பாதுகாப்பாய் அப்படியே இருக்கட்டும். இடத என்ன கசய்ைது என்பது
குைித்துப் பிைகு நான் ஒரு முடிவுக்கு ைருயைன். இப்யபாடதக்கு
ைார்ப்பிலுள்ள பாோண உைலின் உஷ்ணம் ஆைட்டும். மண்பூச்டச
உடைத்து, சிடலடேக் காணப்யபாகும் தருணமும் சரி, அதன் கண்
திைப்பும் சரி, ஒரு முகூர்த்த காலமாய் இருக்கட்டும். புலி… அடுத்து
ைரப்யபாகும் முகூர்த்த காலம் எப்யபாது?” என்று புலிப்பாணிடேப்
பார்த்தார் யபாகர்.
இருகரங்கடளயும் தன்முன் நீட்டி, அதன் ைிரல் கண்ணிகடளப் பார்த்து,
கட்டைைிரல் நுனிோயல அக்கண்ணி களுக்குள் தாைிச் கசன்று
கணக்கிட்டு, அப்படியே குடகக்கு கைளியே கசன்று நின்று, தன் நிழல்
கீ யழ ைிழுந்த ைிதத்டதயும் அதன் நீளத்டதயும் கண்டு முடித்துத்
திரும்பிைந்தைன்,

“பிராயன… பஞ்சாங்க ஏடுகள் இல்லாததால் மானசமாய்க்

கணக்கிட்டுள்யளன். கால்ைசம்
ீ பிடழ ைர ைாய்ப்புண்டு. அதன்
அடிப்படைேில் சிைப்பான முகூர்த்த காலம் இன்னமும் ஒரு ைார
காலத்துக்கு இல்டல” என்ைான்.

அப்யபாது நைமரில் ஒருைனான சிைமணி என்பைன், ஏயதா யகட்க

ைிடழைதுயபால ஏைிட்ைான்.

“என்னப்பா?”

“கதய்ைச்சிடலக்குக்கூைைா காலயநரம் யதடைப்படுகிைது? அப்படியே

இருப்பினும் தங்களுக்குத் கதரிோத காலயநரத்டதோ புலிப்பாணி
கூைிைிைப்யபாகிைான்? இடத நான் அகந்டதேில் யகட்பதாகக் கருதிை
யைண்ைாம். ைிளங்கிக்ககாள்ளயை யகட்கியைன்” என்ைான்.

யபாகர் பிரானுக்கு யலசாய் சிரிப்புதான் ைந்தது. அைடன அருகில்

அடழத்து, அைன் இரு கரங்கடளயும் நீட்ைச் கசால்லிப் பற்ைினார்.
அப்படி அைர் பற்ைிேயபாது, மிகயை சில்கலன்ைிருந்தது யபாகர் பிரானின்
கரங்கள்.

அந்தச் சிலுசிலுப்டப அைனால் சாகும் ைடர மைக்கமுடிோது. இது

ஒருைடக உணர்த்தல்!

“அப்பயன... புலிப்பாணி ஒரு காலஞானி! இடைைன் அைடனக் கால

ஞானிோக்கயை படைத்துள்ளான். அைனிைம் நான் யகட்பதன் மூலம்,
அைனுக்ககாரு முக்கிேத்துைம் தருகியைன். இது ஒரு ைழிமுடைேப்பா.
நாடள நீங்களும் இடதப் பின்பற்ை யைண்டும். என்ைசம் உள்ள யோக
சக்திோல், இக்கால கதிடே மட்டுமல்ல, எடதயும் அைிதல் சாத்திேயம!
அயதசமேம், அச்சக்திடேச் கசலவு கசய்யத அைிந்திை யைண்டும்.
யோகசக்திடேத் திரட்ைப் கபரும்பாடுபடும் ஒருைனுக்கு, அடதச்
சுலபமாகச் கசலவு கசய்திை மனம் ைராது.

ஆற்டைக் கைக்க ஓைமிருக்கும்யபாது எதற்கு நீர்யமல் உைம்டப

யோகசக்திோல் யலசாக்கி மிதந்து கசல்ல யைண்டும்? ஜைமான ஓைம்
சுலபமாய் இவ்வுைடலக் கைத்திச் யசர்த்துைிடுயம? இப்யபாது உனக்குப்
புரிந்திருக்கும் என்று கருதுகியைன்.

அடுத்து கதய்ைச்சிடலக்குக்கூைைா காலயநரம் என்று யகட்ைாேல்லைா?

நல்ல யகள்ைி… இந்தப் பூமி பஞ்சபூதங்களின் யசர்க்டகோல் ஆன
ஒன்று. இரவு பகலுக்குக்கூை இங்யக ஒரு கணக்கு உள்ளது.
கசால்லப்யபானால், இங்யக எல்லாயம கணக்குதான். பூமிேின் சுற்ைளவு
அதன் சுழற்சி யைகம், சூரிே சந்திரர்களுக்கான கதாடலவு, இதர
யகாள்களின் ைட்ைச் சுழற்சி என்று எல்லாயம கணக்காய்
உள்ளடையே!

நம் உைலில்கூை இக்கணக்கின் கூறுகள் உள்ளன. ைிரல் நகங்கள் ஏன்

ைிரல்நுனிேில் இப்யபாது இருக்கும் அளைில் இருக்க யைண்டும்...
கமாத்த ைிரலும் நகம் ககாண்டிருக்கலாயம? ைாேியல பற்களிைம்
எதற்காக முப்பத்திரண்டு என்கிை கணக்கு... கபரும்பல்லாய்
இடைகைளியேேின்ைி யமயல ஒன்று கீ யழ ஒன்று என்று
இருக்கலாமல்லைா? ஆனால், எதனால் முப்பத்திரண்டு பற்கள்? அதில்
சிங்கப் பல், யகாடரப்பல், கைைாய் என்று எதற்கு ைடிவுகள்?

எல்லாயம ஒரு கணக்குதான்! இப்படி இருந்தாயல அது முழு இேக்க

கதிக்குப் பேன்பைமுடியும். ஒரு கபாருடளத் கதாட்டுத்
தூக்கும்யபாதுகூை அதன் ைடிைத்துக்யகற்ப நம் டககள் சரிோன
இைத்டதத் கதாட்டுப் பிடித்யத தூக்க முேல்கிைது. இப்படி ஒவ்கைாரு
கசேலுக்குப் பின்னாலும் ஒரு சரிோன காலயநரம் என்பது கணக்காய்
உள்ளது. இந்தக் கணக்ககல்லாம் நமக்குத்தான்; அைனுக்கில்டல.

இதற்யக அைிைானது அருளப்பட்டுள்ளது. பகுத்துணர்ைதால் இடதப்

பகுத்தைிவு என்கியைாம். நாகமல்லாம் ஜீைாத்மாக்கள். பரமாத்மாடை
அடைையத நம் இலக்கு. பரமாத்மாவுக்கு மட்டுயம காலயநரமில்டல.
இரவு பகலில்டல, யமல் கீ ழில்டல. இைது ைலது இல்டல. ஆனால்,
நமக்கு அவ்ைாறு கிடைோது.”

இப்படி ஒரு கநடிே பதிடலக் கூைிேைர், கசங்காடனயும்

ஆழிமுத்துடையும் பார்த்து, ``இந்த உருடை அப்படியே தூக்கி ஒரு
மாட்டுைண்டிேில் டைத்து, கபரும் அடசவுகள் இன்ைி, கபாதினிக்
ககாட்ைாரத்துக்குக் ககாண்டு ைந்துைிடுங்கள். புலிப்பாணி கூைிேதுயபால
ஒரு ைார காலம் கசல்லட்டும். முகூர்த்த காலயைடள சித்திக்கட்டும்.
அதற்குள், கபாதினிமடலச் சமநிலத்தில் சுத்தக்கிரிடே கசய்து, ைாஸ்து
பூடசடே முடித்துைிடுயைாம்’’ என்றும் கூைிை, இனி அந்தக்
குடகத்தளத்தில் கபரிேதாய் எைரும் இருக்கத் யதடைேில்டல
என்பதும் எல்யலாருக்கும் புரிந்துைிட்ைது.
“அப்படிோனால் நாங்கள் எல்யலாரும் ககாட்ைாரத்துக்குத்
திரும்பிைிைைா?” என்று யகட்ைான் அஞ்சுகன்.

“நீங்கள் கசங்கானுக்கும் ஆழிமுத்துவுக்கும் உதைிோக இருந்து

ஒன்ைாக ைந்துயசருங்கள். இந்த மண்காப்புச் சிடலடே டைக்யகால்
புரிககாண்டு மூடி, எைரும் காணாதபடி எடுத்துைர யைண்டும்.
கருப்டபக்குள் பனிக்குை நீருக்குள் இருக்கும் ஒரு குழந்டதேின் இடுப்பு
யபான்ைது இதன் இடுப்பு. எனயை, கைனம் மிக முக்கிேம். கைனமுைன்
ககாட்ைாரம் யசருங்கள். இடைப்பட்ை காலத்தில், நான் கங்டக முதல்
காைிரி ைடரயுள்ள நீரிடனயும், இமேம் முதல் திருக்குற்ைாலம்
ைடரயுள்ள குளத்து நீடரயும் ககாணர்ந்து, அைற்டை அபியேகநிமித்தம்
யசமித்துைிடுயைன். சுருக்கமாய்க் கூறுைதானால், ஒரு கபரும்பணி நம்
எல்யலாருக்குயம உள்ளது.”

“தண்ணர்ீ என்பதும் அதன் மூலக்கூறுகளும் எல்லா இைத்திலும்

ஒன்றுதாயன. அப்படி இருக்க, எதற்காக கங்டக யநாக்கியும் இமேம்
யநாக்கியும் கசல்லயைண்டும்?” என்று கங்கன் இடைேிட்ைான்.

“மூலக்கூறுகள் ஒன்றுதான். ஆனால், குணப்பாடு என்பது யைறு.

மனிதடனப் யபாலயை நீருக்கும் குணப்பாடுண்டு அப்பயன! கங்டகநீரில்
இமேத்தில் தைம் கசய்யும் யோகிேர்களின் யமனி ைருடிச் யசமித்த
அருட்கதிர்கள் பல உண்டு. இது அப்படியே காைிரிக்கும், ஏடனே
நதிப்புனல்களுக்கும் கபாருந்தும். குளத்து நீரிலும் அதில்
குளித்கதழுந்தைர்கள் காரணமாக குணப்பாடுண்டு. நீடரச்
சாதாரணமாகக் கருதிைிைாயத. ஒரு குைடள நீடர, டகேில்
டைத்துக்ககாண்டு நீ யபசிடும் யபச்டச, அந்த நீர் யகட்டு
எதிகராலிக்கும். நம் நல்கலண்ணம் மற்றும் அருள் உணர்வுகடள ஒரு
குைடள நீடரப் பிைருக்குக் குடிக்கத் தருைதன் மூலம், யைகமாகக்
கைத்தலாம். இதனாயலயே அத்டைத ஞானிகள், சீைர்களுக்குத் தங்கள்
அருட்பிரசாதமாய் நீடரத் தருகின்ைனர். நீருக்கு மந்திர ஒலி
அடலகடள கிரகித்துக்ககாள்ளும் ஆற்ைலும் உண்டு.
ஆடகேினால்தான், யைள்ைிகளில் கலசங்களில் புனித நீர் இைம்கபற்று,
உச்சபட்சமாய் யகாபுரக் கலசங்களுக்கு அபியேகமும் நிகழ்கிைது.
அதன் ஒருதுளிகூை நம் உைலின் கர்மைிடனப் பதிவுகளில் கபரும்
மாற்ைங்கடளச் கசய்திடும். இதன்கபாருட்யை, கலச நீர்
கதளிக்கப்படுகிைது. ஒட்டுகமாத்தமாய் நீரின் சக்திடே
உணர்த்துமுகமாகயை, `தாடேப் பழித்தாலும் தண்ணடரப்
ீ பழிக்காயத’
என்ைனர். அயதயபால, எடத இல்டல என்று கசான்னாலும், தண்ணடர
ீ
இல்டல என்று கசால்லக்கூைாது என்ைனர். இருந்தும் இல்டல
என்பானுக்கு அது ஒரு நாள் நிஜமாய் இல்லாதுயபாய்ைிடும்.

அடதப் கபரிதும் மதித்துப் யபாற்ை யைண்டும் என்பதற்காகயை, நதிகடள

இடை அம்சமுள்ள யதைிேர்களாக்கி, அைர்கள் ைசம் அருட்சக்திடேயும்
அந்தப் பரம்கபாருள் அளித்தது. முனிகளும் ரிேிகளும் தங்கள்
கமண்ைலங்களில் நீர்ச் சக்திடே டைத்து, அதன்மூலம் ைரங்கடளயும்
சாபங்கடளயும் அளிக்கவும் கசய்தனர்.

உலகின் கபரும் பூதமும் நீயர! கபரும் சக்தியும் நீயர! நீர்மிடச

இதனாயலயே அந்தத் திருமாலும் கிைப்பதாகப் கபாருள். நீருக்கு நாரம்
என்கைாரு கபேருண்டு. அந்த நாரமாகிே நீடர அடணந்தைன் என்பதன்
கபாருட்யை, நாரணன் என்கைாரு கபேர் அைனுக்கு ஏற்பட்ைது. ஈசயனா,
கங்டகோய் தன் சடைக்குள்யளயே டைத்துக்ககாண்டு ைிட்ைான்.
எனயை, நீர் குைித்த உங்கள் பார்டையும் கருத்தும் ைிசாலமாகிை
யைண்டும். ைானம் ைாரி இடைப்பதால், மடழோகக் ககாட்டுைதால்,
நீடர சாதாரணமாய்க் கருதிைிைாதீர்கள். நான் கசான்னடத
அடிப்படைோக டைத்து நீங்களும் சிந்தியுங்கள். உங்களின் முதல்
காடல ைணக்கமும் இந்த நதிகளுக்கானதாகயை இருக்கட்டும்.
அதுயபால, நீடர நின்ை இைத்தியலயே குடித்திடும் ைிருட்சங்கடளயும்
ைணங்கிடுங்கள். உத்தம மனநிடல ைாய்த்திடும்.”

ைிடரைாக ைந்த யைடலடேப் பாருங்கள். யபாகர் பிரான் எப்யபாது

யைண்டுமானால் ைந்துைிைலாம். கன்னிைாடி மடலக்குடகேில் சிடல
ைார்ப்புப் பணி முடிந்துைிட்ைது.

- கநடிே ைிளக்கமளித்துைிட்டு யபாகர் புைப்பட்ைார். சிைிது தூரம்

கசன்ைைர் திரும்பிைந்து, கசங்கான் கநற்ைிேிலும் ஆழிமுத்து
கநற்ைிேிலும் ைிபூதி பூசி, அதன் ஒரு துளிடே அைர்கள் சிரத்தில்
கதளித்து, ``தடைகயளதுமின்ைி உங்கள் காரிேங்கள் நைந்து முடிேட்டும்’’
என்று கூைிைிட்டுப் புைப்பட்ைார்.

அதிகாடல யநரம்!

புடகமூட்ைம் யபான்ைகதாரு பனிப்கபாழிவு… டகேில் ஒரு

தீப்பந்தத்துைன் கிழார்கள் மூைரும் ககாட்ைாரம் ைந்து, யபாகரின்
பிரதான குடில் முன் நின்ைனர். மூைருயம தங்கள் பருத்தி ஆடைடேத்
யதாள்ைடர யபார்த்தி மூடிேிருந்தனர். குளிருக்கு அைக்கமாய் பாடகயும்
தரித்திருந்தனர். பணிோளன் ைிடைதாங்கி, அைர்களுக்காகக்
காத்திருந்தான். குடிலுக்கு கைளியே கணப்புமூட்டி அதில் குளிர்
காய்ந்தைாறுமிருந்தான்.

“ைிடைதாங்கி… நல்லயைடளோக இருக்கிைாய். எங்யக ைிழித்திராமல்

உைங்கிைிட்டிருப்பாயோ என்று எண்ணிேபடி ைந்யதாம்.”

“சரி சரி… ைந்த யைடலடே ைிடரைாகப் பாருங்கள். யபாகர் பிரான்

எப்யபாது யைண்டுமானாலும் ைந்துைிைலாம். கன்னிைாடி
மடலக்குடகேில் சிடல ைார்ப்புப் பணி முடிந்துைிட்ைது. இனி அடத
நிறுவும் பணிதான். அதன்பின் இங்யக ைருயைார் எண்ணிக்டகயும் பல
மைங்காகிைிடும்” யபசிக்ககாண்யை உள்கசன்று ஒருமரப் கபட்டிக்குள்
இருந்த லிங்கத்டத, ஒரு குழைிக்கல்டலத் தூக்குைது யபாலத்
தூக்கிைந்து அைர்கள் முன் நின்ைான். தீப்பந்த ஒளிேில் பளிச்சிட்ைது
அந்த லிங்கம். அடத, முதலில் யைல்மணிக்கிழார் ைாங்கிப் பிடித்துப்
பார்த்தார்.

“நல்ல கனம்… எப்படியும் ஐந்து மரக்காலளவு கநல்லின் எடை

இருக்கும்” என்ைபடியே உச்சி பாகத்டத யமாந்து பார்த்து, ``ஆஹா…
என்ன ஒரு ைாசம்’’ என்று கண்கள் கசருகிப்யபானார். அடுத்து,
அருணசலக்கிழார் ைாங்கி அயதயபால உணர்ந்தார். அைரும்
யமாந்துபார்த்துத் தடலடேச் சிலுப்பிக்ககாண்ைார். பின், ``கநஞ்டசக்
காந்துகிைது. காரம் மிக்கதுயபாலத் கதரிகிைது’’ என்ைார்.
“தேவுகசய்து யமாந்து மட்டும் பார்க்காதீர்கள். அதன் உறுதிப்பாடு
இன்னமும் முழுடம அடைேைில்டல. சற்று இளக்கம் உள்ளது.
எனயை, யமாசமான ைிடளவுகள் உண்ைாகலாம்” என்று, அருணாசலக்
கிழார் யமாந்துபார்க்கவும், கூைினான் ைிடைதாங்கி.

“இப்படி யபாகர் பிரான் கூைினாரா?”

“ஆம். நான் அைருக்கு ஒத்தாடசோக இருக்கும்யபாது சற்று ைாசம்

ைரயை, யமாந்துபார்க்க ைிடழந்யதன். அப்யபாது கூைினார்.”

“சில யநரங்களில் மிடகப்பை உடரப்பது யபாகர் பிரான் ைழக்கம்.

அடதப் கபரிதாகக் கருதிை யைண்ைாம். அப்படிப் பார்த்தால்,
பாோணங்களால் ஓர் உைடலச் கசய்ையதகூை ஆபத்துதான்!”

- இப்படி அருணாசலக்கிழார் கசால்லி முடிக்கும் முன்,

கார்யமகக்கிழாரும் அந்த லிங்கத்டத ைாங்கிப் பிடித்து, அடணத்து
மகிழ்ந்து யமாந்தும் பார்த்துைிட்ைார்.

இதனிடையே, முதலில் யமாந்துபார்த்த யைல்மணிக்கிழார் முகத்தில்

ஒரு சுணக்கம். தடலேில் ஒரு கபரும் சிலிர்ப்பு. அள்ளிமுடிந்திருந்த
தடலக்கட்டு அைிழ்ந்து, முடிக்கற்டைகள் யதாளில் புரண்ைன. கமலிதாய்
மூக்கில் குடைவு ஏற்பட்டு, ைிசுக்ககன்று ஒரு தும்மலும் தும்மி முடித்த
மறுகணயம அடுத்த தும்மலும் என்று அடுக்கடுக்காகத் தும்மத்
கதாைங்கினார்.

அடதக் கைனித்த அருணாசலக்கிழார், ``மூச்டசச் சற்று அமுக்கிப்

பிடியுமய்ோ நின்றுைிடும்” என்று கசால்லிக்ககாண்யை அைரும்
தும்மலானார். இைரிைமும் கதாைர்ச்சிோகத் தும்மல்!

ைிடைதாங்கி அடதப் பார்த்துக் கிறுகிறுத்துப் யபாய் கார்யமகக்கிழாரிைம்

இருந்த லிங்கத்டத ைாங்கி அடதத் தன் மார்யபாடு அடணத்துக்ககாள்ள,
கார்யமகக் கிழாரிைமும் கதாைர் தும்மல்!
யபாகரின் ககாட்ைாரக் குடியல நடுங்கும் அளவு மூைரும் மாைி மாைித்
தும்மவும், ைிடைதாங்கிக்குப் புரிந்துைிட்ைது. ஏயதா நைக்கக்கூைாத
ஒன்று நைக்கப்யபாகிைது என்று. அது நைக்கவும் கதாைங்கிேது.
மூைரும் டபத்திேம்யபால, தும்மிக்ககாண்யை குதித்து ஆைத்
கதாைங்கினர்.

இன்று அந்தப் பிரகாசம் குடைோமல் நந்தாடைப் பார்த்த ராஜா

மயகந்திரன், ``இந்தத் தைடை எந்தத் தப்பும் நைந்திைாயத?” என்றுதான்
அடுத்து யகட்ைார்.

“நைக்காது… நைக்கவும் ைிைமாட்யைன். இனி எனக்கு இங்யக

யைடலேில்டல. நானும் குற்ைாலம் யபாகணும். அங்கிருந்து
ைிேேங்கடள ஆபயரட் பண்ணப்யபாயைன்.”

“ஆமா... பானு எங்யக?”

“கதரிேல ஜி... நான் ககாஞ்சம் சத்தம் யபாட்யைன். அைளும் ககாஞ்சம்

ரஃப்பா யபசிட்டுப் யபாேிட்ைா. அை பேப்பை ஆரம்பிச்சுட்ைா ஜி! நமக்கு
இனி அை பேன்பை மாட்ைா.”

“அது சரி, அந்த ஜமீ ன்காரங்க என்ன டபத்திேக் காரங்களா? எதுக்காக

இப்படிப் கபட்டிடேத் தூக்கிட்டு, திருப்பிக் ககாடுக்கப் யபாேிருக்காங்க?”

“எல்லாத்துக்கும் காரணம் பேம்தான்!”

“அந்தப் பாம்பு பேமா?”

“அதுவும்தான். அடதப் பிடிக்கக்கூை ஒரு ஏற்பாடு கசய்யதன். பானு

யகாட்டை ைிட்டுட்ைா.”
இடையுதிர் காடு

“நீங்க ைிட்ைாதீங்க. எனக்கு எது இல்லாட்டியும் அந்தக் காலச்சக்கர

பலகணி கட்ைாேம் யைணும். அடுத்த கைர்கமன்ட்டை ோர் அடமப்பா?
ோர் அடுத்த பிரதமர்? இங்யகயும் ோர் அடுத்த சி.எம்? இப்படி எல்லாக்
யகள்ைிக்கும் ைிடை கதரிேணும்.”

“கதரியும்… கட்ைாேம் கதரியும் ஜி!” என்று மிக நம்பிக்டகோகப் யபசிே

நந்தா, “குற்ைாலம் பக்கத்து ஃபாகரஸ்ட் டிபார்ட்கமன்ட்ல ோர்
இருந்தாலும் சரி, ககாஞ்சம் யகாைாப்யரட் பண்ணச் கசால்லுங்க ஜி!’’
என்று முடித்தார்.

பபாலீஸ் கமிேனர் அலுைலகம்.

மிகவும் ைாட்ைமாகத் கதரிந்தாள் பாரதி. எதிரில் கடலைாணன். ஒரு

மாதுளம்பழ ஜூடை ைரைடழத்துத் தந்ததில், பாதி குடித்து மீ தம்
இருந்தது. கச்சிதமாய் அரைிந்தன், கஜேராமன், திவ்ேப்ரகாஷ்ஜி மூைரும்
அடைக்குள் நுடழந்தனர். கடலைாணன் எழுந்துகசன்று டககுலுக்கி,
திவ்ேப்ரகாஷ்ஜிடேக் கட்டிக்ககாண்டு பாராட்டினார்.

``ரிேலி, உங்க மதியூகரணி கைரி கைரி கியரட்! உங்க அனுமானத்துல

ககாஞ்சம்கூைத் தப்யப இல்டல. பாரதி அங்யகதான் இருந்தாங்க. நாலு
யபர் சீட்ைாடிக்கிட்டும் இருந்தாங்க. கபரிே ஸ்குைாட் ைந்து, சுத்தி
ைடளச்சுப் பிடிக்கத் யதடையே இல்லாமப் பிடிச்சுட்யைாம். ஓைப்
பார்த்த கரண்டு யபடரக் காலில் சுட்ைதுல அைங்களுக்கு மட்டும்
காேம். அடதப் பார்த்து மத்தைங்க டசலன்ைா டகே தூக்கிட்ைாங்க.
அந்தச் சுருட்டுக்காரன் மட்டும் தப்பிச்சு ஓடிட்ைான். அைடனயும்
எப்படியும் பிடிச்சுடுயைாம்.”

“அங்யகயே இருந்த எங்களுக்யக நீங்க பிடிச்சது கதரிேல. அவ்ைளவு

அமுக்கமா பிடிச்சிருக்கீ ங்க. மீ டிோவுக்குத் கதரிைிக்கப் யபாைீங்களா...
இல்ல...?”

- கஜேராமன் யகட்க ைருைதன் கபாருள் கடலைாணனுக்கும் புரிந்தது.

“இது மீ டிோவுல ைரணும். எங்கப்பா கசய்த தப்பு கைளிே ைந்துடும்னு,

அைர் இது மீ டிோவுல ைரக்கூைாதுன்னு கசால்ைார். ஆனா, ைரணும்.
கைளிே கதரிேணும். இட்ஸ் மஸ்ட்!” - பாரதி சீற்ைமாய் ஆரம்பித்தாள்.

“பாரதி, ககாஞ்சம் அடமதிோ இரு. சார் என்ன கசால்ைார்னு

பார்ப்யபாம்” - கஜேராமன் அைடளத் தணிக்கப் பார்த்தார்.

“இல்ல சார்… இது ைரணும் சார்! இல்யலன்னா, அைங்கடள கைளியே

ைிைச்கசால்லுங்க. அைங்க என்கிட்ை கராம்பயை கண்ணிேமா
நைந்துகிட்ைாங்க. அங்யக நான் பார்த்த ஒவ்கைாருத்தருக்கும் இந்த
அரசாங்கத்தால ஒவ்கைாரு ைிதத்துல பாதிப்பு.

அைங்க ஒண்ணும் சினிமாவுல ைர்ை மாதிரி ஜீன்ஸ் யபன்ட்டும்

டிேர்ட்டும் யபாட்டுக்கிட்டு, முகத்துல ஒரு பருயைாை மதுபாட்டில்
மூடிடேக் கடிச்சுத் துப்பிட்டு, கர்ணகடூரமா சிரிக்கிை மிடகோன
ைில்லன்கள் இல்டல. ஒருத்தருக்கு நிலமிழப்பு, ஒருத்தருக்கு
ஜி.கஹச்ல காட்டின அலட்சிேத்தால் மடனைியோை உேிரிழப்பு. இப்படி
ஒவ்கைாருத்தருக்கும் ஒரு காரணம். அதிகார மட்ைத்துல
இருக்கிைைங்கடள அைக்கவும் ஒடுக்கவும் அைங்க யதர்ந்கதடுத்த
ைழிதான், தீைிரைாதப் யபாக்கு. அது தப்புதான், நான் மறுக்கல. ஆனா,
அைங்க அப்படிோகக் காரணமானைங்க ஜாலிோ கார்ல
யபாய்ட்டிருக்காங்க. அங்யகதான் எனக்குக் யகள்ைியே” - முன்ைிழும்
கூந்தடல ஒதுக்கிேபடியே பாரதி ஆயைசப்பட்ைாள்.

“யமைம்… உங்க துடிப்பு எனக்குப் புரியுது. இனி இந்தக் யகடை மூடி

மடைக்க முடிோது. நைந்ததுல எடத எப்படி மீ டிோவுக்குச்
கசால்லப்யபாயைாம் கைதுலதான் எல்லாம் இருக்கு. நிருபர்கள்
உங்ககிட்ை யகள்ைி யகட்ைா, என் அப்பா ஒருத்தடர ஏமாத்தினார்.
அைடர ைழிக்குக் ககாண்டுைர என்டனக் கைத்தினாங்கன்னு நீங்க
யபட்டி ககாடுப்பீங்களா?”

“நிச்சேமா ககாடுப்யபன். இதனால பல உேிர்கள் யபாேிருக்கு. இனி

ஒரு உேிர்கூைப் யபாகக் கூைாது. ஏமாற்ைப்பட்ை அந்தக் குமாரசாமி
குடும்பத்துக்கும் நிோேம் கிடைக்கணும்.”

“இதனால உங்கப்பாயைாை இயமஜ் பாதிக்கப்பட்டு, அைர் பதைியே

பைியபாகலாம். யோசிச்சுப் பார்த்தீங்களா?”

“யபாகட்டும்… நல்லா யபாகட்டும்… தப்புப் பண்ணுனா ோரா

இருந்தாலும் தண்ைடன அனுபைிச்சுதான் தீரணும்?” - பாரதிேின்
தீர்க்கமும் யகாபமும் கடலைாணனுக்கு பிரமிப்டபத்தான் அளித்தது.

அரைிந்தனுக்கும் கஜேராமனுக்கும் அது ஒன்றும் புதிதில்டல. ஆனால்,

கடலைாணனுக்கு கராம்பயை புதிது.

“நீங்க கராம்ப ைித்திோசமான கபண்ணா இருக்கீ ங்க பாரதி. நிஜ

ைாழ்க்டகேில உங்கடளப் யபால ஒரு யகரக்ைடர நான் இப்யபாதான்
பாக்கயைன்.”

“சார், பாரதி இப்யபா மீ டிோவுக்குப் யபட்டிகேல்லாம் ககாடுக்க

யைண்ைாம். எங்களுக்கு இப்யபா ஒரு கபக்கூலிேர் அடசன்கமன்ட்
இருக்கு. நாங்க கிளம்பயைாயம...” என்று எழுந்தார் கஜேராமன்.

``சார், இடதைிை யைை எது சார் கபருசு?’’- கஜேராமனிையம திமிைினாள்

பாரதி.
“இருக்கு பாரதி… ககாஞ்சம் தனிோ ைா கசால்யைன்’’ என்ை
திவ்ேபிரகாஷ்ஜிடே முகச்சுளிப்புைன் பார்த்தைள்...

“நீங்க எப்படி சார் இதுக்குள்ள ைந்தீங்க?” என்ைாள் யைண்ைா

கைறுப்பாக.

ஓைப் பார்த்த கரண்டு யபடரக் காலில் சுட்ைதுல அைங்களுக்கு மட்டும்

காேம். அடதப் பார்த்து மத்தைங்க டசலன்ைா டகே தூக்கிட்ைாங்க.
அந்தச் சுருட்டுக்காரன் மட்டும் தப்பிச்சு ஓடிட்ைான்.

“சாராலதான் பாரதி உங்கடளப் பிடிக்க முடிஞ்சது. சார் இனியம

டிபார்ட்கமன்ட்யைாை ஒரு கமன்ட்ைர். நீங்க முதல் நன்ைிடே
சாருக்குத்தான் கசால்லணும்’’ என்ைார் கடலைாணன்.

“இைர் உங்கடளயும் ைடளச்சுட்ைாரா?” என்று கிண்ைலாகக் யகட்ைாள்.

“பாரதி… இப்யபா என் யபச்டசக் யகட்டு ைரப்யபாைிோ இல்டலோ?” -

சட்கைன்று கஜேராமனிைம் ஓர் ஆயைசம்.

பாரதிோல் அதற்கு யமல் எதுவும் யபச முடிேைில்டல. அைர்கயளாடு

புைப்பட்ைாள்.

காரில் ஏைி அமர்ந்த கநாடி, கயணச பாண்டிேன் பாரதி டலனில்

ைந்தார்.

“பாப்பா...”

“உம்...”

“நல்லபடிோ மீ ட்டுட்ைாங்களா? ைந்துட்டீங்களா?”

“ைிேேத்துக்கு ைாங்கண்யண!”

“என்ன பாப்பா… இன்னும் யகாைம் தணிேலிோக்கும்? ஐோ

அைங்களுக்கு தகுந்த நஷ்ைஈடு தரச் சம்மதிச்சிட்ைாரு பாப்பா.
அைசரப்பட்டு மீ டிோவுல யபட்டி கீ ட்டி ககாடுத்துைாதீங்க.”
“இதுகூை ஒரு ைிதத்துல லஞ்சம்தாண்யண. உங்க சார் தன் மகளுக்யக
லஞ்சம் ககாடுக்கப் பாக்கைாயர… சபாஷ்!”

“பாப்பா… இப்படிகேல்லாம் யபச யைண்ைாம். காரிேம் கபருசா ைரிேம்

ீ
கபருசான்னா, காரிேம்தான் பாப்பா கபருசு! அப்புைம், உங்க எம்.டியும்
அந்த எழுத்தாளரும் கூைதாயன இருக்காங்க?”

“ஆமா… அதுக்ககன்ன?”

“அைங்க முேற்சிோலதான் உங்கடளக் கண்டுபிடிக்க முடிஞ்சுச்சாயம?”

“சுத்தி ைடளக்காம ைிேேத்துக்கு ைாங்கண்யண!”

“அப்பா அயநகமா நாடளக்கு டிஸ்சார்ஜ் ஆகிடுைாரு. அைங்க கரண்டு

யபருக்கும் நம்ப ைட்ல
ீ ஒரு ைிருந்து ககாடுக்கணும்னு ஆடசப்பட்ைாரு
பாப்பா.”

“என்ன, அப்பாவுக்கு எங்க யமல திடீர்னு இவ்ைளவு கரிசனம்?”

“இப்படிக் யகட்ைா நான் என்னத்த பாப்பா கசால்ல? இனி நம்ம ஐோ

நீங்க ைிரும்பை மாதிரியே நைந்துக்குைாரு பாப்பா. அைங்கயளாடு
உங்கள ஆஸ்பத்திரிக்கு ைரச்கசான்னாரு.”

“அைர்கிட்ை ஒரு ைிேேத்த அழுத்தமா கசால்லுங்க. எங்களுக்கு

ைிருந்து ககாடுக்கைதுக்கு முந்தி, அந்தக் குமாரசாமி குடும்பத்டதக்
கூப்பிட்டு ைிருந்து ககாடுத்து நஷ்ைஈட்டையும் தரச் கசால்லுங்க.
அதுக்குப் பிைகுதான் நான் அைர் முகத்துலயே முழிப்யபன்.’’

“பாப்பா...”

ஊஹூம்... கயணசபாண்டிேடன பாரதி யபசைிைைில்டல. கட்

கசய்தைள், யபாடன ஸ்ைிட்ச் ஆஃப்பும் கசய்தாள்.

கைைித்தபடியே இருந்தனர் கஜேராமனும் அரைிந்தனும். ஆனால்,

திவ்ேப்ரகாஷ்ஜிேிைம் கண்கடள மூடிே நிடலேில் திோனம். அைடர
அந்த நிடலேில் பார்த்தைள், கஜேராமன் பக்கம் திரும்பி, “சார்
கசால்லுங்க. என்ன அந்த முக்கிே அடசன்கமன்ட்?”

“உங்கப்பா என்டன ைட்டுக்குக்

ீ கூப்பிைைாரா?”

“ஆமாம். உங்களுக்கு ைிருந்து தரணுமாம்.”

“அகதல்லாம் சும்மா… உங்கப்பா கைனம் இப்யபா நம்ம யமயல…

குைிப்பாக, அரைிந்தன் யமயல!”

“…………”

“என்ன பார்க்கயை…. கபட்டிடே மைந்துட்ை யபால இருக்யக?”

“கபட்டி… கபட்டி… ோ! அதுக்ககன்ன சார்?”

“அது இப்யபா இந்தச் கசன்டனேில இல்டல. அந்த அகமரிக்கன்

கப்புள்ஸ், கபட்டியோடு இப்யபா குற்ைாலத்துல இருக்காங்க.”

“ஓ… அைங்க என்னயமா கசய்துட்டுப் யபாைாங்க. நமக்கு என்ன சார்?”

“உங்கப்பாக்கு அந்தப் கபட்டி அப்படியே யைணும். அந்த ஏடுகயளாை

யபாட்யைாஸ் அரைிந்தன்கிட்ை இருக்கைதால அரைிந்தனும் யைணும்.”
“ஆமாம் பாரதி… அந்த கைல்லி யஜாசிேன் உங்கப்பாடை ஆட்டிப்
படைக்கைான். அைனுக்கு உதைிகசய்ே உங்கப்பாயைாை பைர்
கசன்ட்ைரும் தோரா இருக்கு.”

“அதனால...”

“என்ன அதனால… அந்த யஜாசிேன், அந்த அகமரிக்க யஜாடிகடளத்

தடுத்துப் கபட்டிடே அபகரிக்கத் திட்ைம் யபாட்டு, இங்கிருந்து
கிளம்பியும் யபாய்ட்ைான் கதரியுமா?”

“அதுக்கு நாம என்ன சார் கசய்ேணும்?”

“அடத நாம தடுத்து நிறுத்துயைாம். அப்புைம், அங்யக என்ன

நைக்குதுன்னுதான் பாத்துடுயைாயம.”

“என்ன நைக்குதுன்னா?”

“இன்னும் ஒரு ைாரத்துல சித்ரா கபௌர்ணமி ைரப்யபாகுது. கபட்டிேில

இருந்த டைரில எழுதப்பட்ை தகைல்படி, யபாகர் சித்தர் தன்
ஜீைசமாதிேிலிருந்து உேிர்த்கதழுந்து ைரப்யபாை நாள், அந்த நாள்!”

“சாரி… இந்த ஜீைசமாதி, உேிர்த்கதழுதல் இகதல்லாம் எனக்கு

சம்பந்தயம இல்லாத ைிேேங்கள். நீங்க யபாங்க. என்னயைா
கசய்துக்குங்க… என்டன ைிட்றுங்க.”

“இல்யல பாரதி… நீ ைரணும். உன்னால மட்டும்தான் அந்த

கப்புள்ைுக்கு உதைிகசய்ே முடியும்” - அதுைடர யபசாத
திவ்ேப்ரகாஷ்ஜி திருைாய் மலர்ந்தார்.

“யைண்ைாம் ஜி… நீங்க எதுவும் யபசாதீங்க. நீங்க என்டன காப்பாத்த

உதைிகசய்ததுக்கு நன்ைி. என்டன ைிட்டுருங்க.’’

“உன் ைம்டப
ீ தேவுகசய்து மூட்டை கட்டும்மா. பழநிக்கு நீ
யபாயைன்னு கசான்னப்யபா, நீ எப்படி ரிோக்ட் பண்ணியனன்னு
கதரியும்ல…”
“யசா ைாட்?”

“ைாம்மா… ைந்து பார். அந்தப் கபட்டி அதல பாதாளத்துலகூை ைிழலாம்.

ஆனா, யஜாசிேன் டகேில கிடைச்சிைக் கூைாது. அப்புைம், யைை மாதிரி
ைிபரீத ைிடளவுகள் ஏற்படும்.’’

“நீங்க யபாங்க… என்டன ஏன் ைற்புறுத்தைீங்க?”

“உன்னால மட்டும்தான் அந்தப் கபட்டிடே யபாகர்கிட்ை யசர்க்க

முடியும். அப்படிச் யசர்க்கும் யபாது, நான் அதிலிருந்து எடுத்த ஒரு
ஏட்டுக் கட்ைான மதியூகரணி என்கிட்ைதான் இப்யபா இருக்கு. இடத
அதுல கைச்சு ஒப்படைக்கணும்.”

``நான் யபாகர்ங்கை ஒரு பாத்திரத்டதயே கற்படனன்னு நிடனக்கைை…

என்னாலதான் முடியும்னா ைாட் டு யூ மீ ன்?”

“பாரதி… நீ கபட்டி கதாைர்பா எவ்ைளயைா பார்த்துட்யை. ஆனாலும்

மாைாமல், நீ யபசையத யபச்சுன்னு யபசயை. இப்யபா கசால்யைன். ஒரு
சப் எடிட்ைரா இந்த ைிேேத்துல இைங்கி இந்த அனுபைங்கடள கைச்சு
ஒரு கதாைர் எழுதணும் நீ. அதுக்காக நீ இப்பயை எங்ககூை ைர்யை...” -
கஜேராமன் கட்ைடள பிைப்பித்ததுயபாலப் யபசினார்.

பாரதிோல் அதற்குயமல் மறுக்க முடிேைில்டல.

குற்ைாலம் ககஸ்ட் ஹவுஸ்!

இரவு யநரம்... சற்றுத் கதாடலைில் நின்ை காரிலிருந்து இைங்கினாள்

பானு. கூையை, பாம்புகடள ைசிேப்படுத்திப் பிடிப்பதில் ஜித்தரான அந்த
நீலகண்ை தீட்சதர்!

- ததாடரும். ….05 Mar 2020

 இறையுதிர் காடு – 68
“பிரானே… என்றே மன்ேியுங்கள் தவறு நடந்துவிட்டது...” என்று
நடுங்கும் குரலில் கூைிோன்.

அன்று கிழார்கள் மூவரின் ஆட்டமும் விறடதாங்கிறை

வவலவவலக்கச் வெய்துவிட்டது. முதல் காரிைமாக அந்த லிங்கத்றத
எடுத்து வந்திருந்த மரப்வபட்டிக்குள் வகாண்டு னபாய் றவத்தவன்
திரும்பி வந்தனபாது வபரிதும் அதிர்ந்தான்.

கிழார்கள் மூவரும் தங்கறை மைந்து ெித்தம் கலங்கிைவர்கைாய்

தங்களுக்குள் ெண்றடைிட்டுக் வகாள்ைத் வதாடங்கிைிருந்தேர்!

‘இது என்ே விபரீதம்? வாழ்வில் விடிைல் னவண்டும் என்று

விடியும்வபாழுது வந்தவர்கள் இப்படிைா தங்களுக்குள் அடித்துக்
வகாள்வார்கள்… இதற்குப் வபைர்தான் விதிைா? இப்னபாது என்ே
வெய்வது? னபாகர் பிரான் வந்து னகட்டால் என்ே வொல்வது?’

விறடதாங்கிைின் மேம் பறதக்கத் வதாடங்கி விட்டது. அவன்

பைந்ததுனபாலனவ னபாகர் பிரானும் வந்தபடிைிருந்தார். அருகிலிருந்த
குைத்தில் நீராடி முடித்துவிட்டு அவர் வந்திருப்பறத அவிழ்ந்து
காற்ைிலாடும் முடிகள் வொல்லாமல் வொல்லிே.

வநற்ைிைில் ஓர் ஒழுங்கின்ைி விபூதி பூெிைிருப்பார். குைித்த தருணத்தில்

மட்டும் அவரது வநற்ைி விபூதிப்பிரகாெமின்ைிக் காட்ெி தரும். விபூதி
இல்லாத தறலமுடிறை அள்ைிக் கட்டிைிராத நிறலைில் அவறரக்
காண்னபாருக்கு அவர்தாோ என்று ெந்னதகமாகக்கூட இருக்கும். ஆோல்
விறடதாங்கிக்கு அந்த முகம் பரிச்ெைமாே ஒன்று!

அப்படி ஒரு விபூதி இல்லாத பாழ் வநற்ைினைாடு தறலமுடிகள்

காற்ைிலாட வந்து நின்ைவர் தங்களுக்குள் கட்டிப்புரைத் வதாடங்கிவிட்ட
கிழார்கறைப் பார்த்தார்.

விழிகைில் ஆச்ெர்ை மின்ேல் - கன்ேக்கதுப்புகைில் விெித்திர வரிகள்.

விறடதாங்கி வபாத்வதன்று அவர்காலில் விழுந்துவிட்டான்.

“பிரானே… என்றே மன்ேியுங்கள் தவறு நடந்துவிட்டது...” என்று

நடுங்கும் குரலில் கூைிோன்.

“விரிவாகச் வொல்… கூட்டாமல் குறைக்காமல் நடந்தறத நடந்த

வண்ணம் வொல்…" என்று பதிலுக்கு அவர் கூைிைதில் நல்ல திேவு.
அவனும் கூைி முடித்தான்.

“இேி உேக்கு இந்தக் வகாட்டாரத்தில் இடமில்றல. நான் உன்றேக்

கடுறமைாக ெபிக்கும் முன் ஓடிவிடு!” என்ைார்.

“பிரானே!”

“னபொனத - இடத்றத விட்டுப் புைப்படு. நீ லிங்கத்றதயும் மாசுபடுத்தி,

இவர்கறையும் பிராந்தர்கைாக்கிவிட்டாய். பதிலுக்கு நான் உன்றேப்
பிராந்தோகும்படி ெபிக்கும் முன் ஓடி விடு.”

- னபாகரின் னகாபக்குரல் விறடதாங்கிறை அழுதுவகாண்னட அங்கிருந்து

வெல்லும்படி வெய்தது. அதற்குள் வபாழுதும் புலர்ந்து புள்ைிேப்
புலம்பல்களும் எதிவராலிக்கத் வதாடங்கிவிட்டே.
சூரிை உதை ெமைம் னபாகர் அருந்தவவன்று நவமூலி ரெம் வெய்து
அறத மண்குவறைைில் றவத்து எடுத்து வரும் அடுமறேச் ெீடனும்
குவறையுடன் வந்தவோக கிழார்கள் அடித்துக்வகாள்வறதப் பார்த்து
அதிர்ந்தான்.

“ரெத்றத அப்படி றவத்துவிட்டு னவகமாய்ப் னபாய் ெிலறர அறழத்து

வந்து இவர்கள் மூவறரயும் பிரித்துத் தேித்தேினை ஒரு மரத்தில்
கட்டிப்னபாடுங்கள்...” என்ைார். அவனும் ஓடிப்னபாய் மூன்று னபருடன்
வந்து அவர்கறைக் கட்டிப் னபாட விறழந்தான்.

னபாகரின் முகம் வபரிதும் வாடிவிட்டது.

உள் வென்று வபட்டிறைத் திைந்து அந்த லிங்க வொரூபத்றத எடுத்துப்

பார்க்கலாோர். பின் அறதப் வபட்டிைின் னமல் றவத்தவர் கட்டிப்
னபாடப்பட்ட கிழார்கைருனக வென்ைார். அவர்கள் னபாகர்பிராறே
ைாறரனைா பார்ப்பது னபால் பார்த்துப் பழிப்பு காட்டிோர்கள்.

“வபருமக்கனை! உங்களுக்கு எதற்கு ெந்னதகமும், பரினொதறேயும்?

ஆைினும் இறைவன் உங்கறைக் கவறலைற்ை மேிதர்கைாகத்தான்
ஆக்கியுள்ைான்.

ெித்தம் கறலந்த பற்ைற்ை நிறலறைனை றபத்திை நிறல என்பர்.

ெித்தம் இறணந்த பற்ைற்ை நிறலறைத்தான் ெித்த நிறல என்பர்.

ெித்தம் கறலந்த றபத்திைங்கைாய் மாைி கற்ைவித்றத அவ்வைறவயும்

இழந்து நிற்கிைீர்கனை… எவ்வைவு உபனதெங்கறைச் வெய்திருப்னபன்.
எல்லானம ஏட்டில் ைாருக்னகா எழுதுவதற்கு மட்டுனம என்று
எண்ணிவிட்டீர்கள் னபாலும்.

உங்கறைக் வகாண்டு நான் ஒன்றை உறுதிப்பட உணர்கினைன். விதி

ஒருவறர ஆட்டத் வதாடங்கிவிட்டால் அதற்கு இடம் வபாருள் காலம்
ஏதுமில்றல என்பனத அது...”
- னபாகர் பிரான் வாய்விட்டு முணுமுணுத்திட்ட நிறலைில் ஒரு மாட்டு
வண்டிைின் மிறெ றவக்னகால் னபாரால் மூடப்பட்ட நிறலைில்
தண்டபாணித் திருவுருவச்ெிறலயும், ெிறலறைத் வதாடர்ந்து
நவமருடன் ஆழிமுத்துவும் வெங்கானும் வந்து னெர்ந்தேர்.

அவர்கள் முகங்கைில் தூக்கக்கலக்கம் நன்கு வதரிந்தது. அவர்கள்

அத்தறே னபருனம கட்டிப் னபாடப்பட்டிருக்கும் கிழார்கறைப் பார்த்து
அதிர்றவ எதிவராலித்தேர்.

புலிப்பாணிைிடம் அது னவதறேைாகவும் எதிவராலித்தது.

அறதக் கவேித்த னபாகர், புலிப்பாணிறை அருகில் அறழத்து "என்ே

புலி… விடிை விடிை நடந்னத வந்துவிட்டீர்கனைா - இறடைில்
ஓய்வவடுக்கவில்றலனைா?’’

``இல்றல பிரானே... எங்கும் நில்லாமல் ஒனர மூச்ொய் வந்துனெர

னவண்டும் என்று தாங்கள் கூைிைதுனபாலனவ நடந்துவகாண்னடாம்.
இறடைில் வபாதுமக்கள் எவரும் கண்டு திருஷ்டி ஏற்படக் கூடாது
என்கிை தங்கள் கருத்றதச் வெைல்படுத்திவிட்னடாம்…"

“மிக்க மகிழ்ச்ெி… ெிறலறை என் பிரார்த்தறே மண்டபத்தில் படுக்றக

வாக்கில் பத்திரமாய் றவத்து னமனல றவக்னகால் புரிகறைக் வகாண்டு
மூடி றவயுங்கள்.”

“உத்தரவு பிரானே!”

“புலி… நீ இந்தக் கிழார்கறை இப்படிக் கற்பறேகூடச்

வெய்துபார்த்திருக்க மாட்டாய் தானே?”

“என்றேத்தவிர என்று வொல்லுங்கள் பிரானே! நான் இறத

எதிர்பார்த்திருந்னதன்...”

“ஓ… நீ இவர்கைின் ஜாதகத்றதக் கணித்தவன் அல்லவா?”

“ஆம்…! மூவரின் ஜேே ஜாதகத்திலும் ெந்திரன் நீெம்! குருவும் எட்டில்
மறைவு. புதனும் பாவி ெம்பந்தம் வகாண்டு கிடக்கிைான். பூர்வ வஜன்ம
புண்ணிை ஸ்தாேத்திலும் வபரிைதாய் னெமிப்பில்றல. நிகழ்கால
தறெயும் பறகத்தறெ! அதில் புக்தி அந்தரம் என்று எல்லானம
எதிர்ப்பதமாகனவ இருந்தறதக் கண்னடன். ஆட்ெிவபற்ை சுக்கிரன்
மட்டுனம ெற்று பலம். அசுரகுருவாே அவன் இவர்கள் மேறதக்
கட்டுப்படுத்தத் துறணபுரிைாமல், ஆறெைில் மூழ்கிடனவ துறண
வெய்துள்ைான். அப்படித்தான் அவன் வெய்ைவும் வெய்வான்.

ஆைினும் குருவாேவர் வக்ர நிவர்த்தி வபற்று சுப பார்றவறை

விறரவில் பார்க்க இருப்பதால் தங்கைால் இவர்கள் குணப்பாடு
அறடைப் னபாவது உறுதி...”
- புலிப்பாணி அவர்கைின் பலாபலறேச் சுருக்கமாய்க் கூைிமுடிக்க ஏன்
தாங்கள் னகட்ட னபாது புலிப்பாணி எறதயும் வொல்லவில்றல என்பறத
நவமரில் ெங்கனும் அஞ்சுகனும் அப்னபாதுதான் புரிந்துவகாண்டேர்.

“நன்று வொன்ோய்… இவர்கறை இப்படினை விட முடிைாது. பாஷாண

லிங்கத்றத வநருங்கத் வதரிைாமல் வநருங்கி அதன் ெக்திறையும்
எேக்கு உணர்த்திவிட்டேர்.

இவர்கள் குணப்பட னவண்டுவமன்ைால் ெந்திரகாந்தக் கல்லின் நீருடன்,

பித்தச் சுரப்றபக் கட்டுப்படுத்திடும் குல்லிகம் என்கிை மூலிறக
மணியும், ெிவோர் பாகல் எேப்படும் வகாடிைின் காய் இறல கிழங்கு
எனும் மூன்றும் னவண்டும். கூடுதலாய் பிண்ட னராபணம் எனும்
நாரத்றதயும் னதறவ. இவற்றை உங்கைில் ைார் எடுத்து
வரப்னபாகிைீர்கள்" என்று நவமறரப் பார்த்துக் னகட்டார்.

அஞ்சுகன் னவகமாய் முன்வந்தான்.

“பிரானே… முன்பு உதகநீர் எடுத்து வரச் வென்ைதுனபால நானே

இறலகறைக் வகாண்டு வருகினைன்" என்ைான்.

“உேக்கு உைக்கக் கலக்கமில்றலைா?”

“ெற்று உள்ைது. ஆைினும் தங்கைின் வமய்க்கரத்தால் தாங்கள் என்

னொர்றவ அகற்ைிப் புத்துணர்றவத் தர இைலுனம?”

‘``நன்கு வொன்ோய்… ஆவிேன் குடிப்பக்கம் னபாய் குைத்தில்

நீராடிவிட்டு வா. நான் என் ஆத்ம ெக்திறை உேக்குள்
புகட்டிவிடுகினைன். மூலிறககளுடன் வந்து னெர். மற்ைவர்
களுக்வகல்லாமும் பணிகள் உள்ைே… என்ேவவன்று அைிவர்கைா?”
ீ

- னபாகர் பிரான் எல்னலாறரயும் பார்த்துக் னகட்டார்.

“வபாதிேி மறலக்குன்ைின் னமல் தைத்றதச் ெீர்ப்படுத்தும்

பணிறைத்தானே வொல்கீ ைர்
ீ கள்?” என்று ெரிைாகக் னகட்டான் நாரண
பாண்டி.
“ஆம்… முதலில் எல்னலாரும் வென்று நீராடி வாருங்கள். பின் காறல
உணறவ உண்டு கைியுங்கள். வெைற்கரிை ஒரு வெைறலச்
வெய்தறமைால் பால் பாைெத்துடன் கேி அமிர்தமும் இன்று
உங்களுக்கு வழங்கப்படும்.”

“கேி அமிர்தமா?”

“ஆம் மறலவாறழ, கூறழப்பலா, மாவிைந்துண்டு, பாறலவேத்து

ஈச்றெ, மாதுைங்கண்ணிகள், ஊைல் வநல்லி, இைநீர் வழுக்றக,
கருநாவல், வவள்ைரிப்பழம் என்கிை ஒன்பதின் கலப்புதான் கேி
அமிர்தமாகும். இத்துடன் பாலும் கரும்புச்ொறும் னெர்ந்திட அறத
உண்னபார் நாவிருப்பதன் அருறமறை உணர்பவராவர்."

- னபாகர் பிரான் அவர்கறைப் வபரிதும் உற்ொகப்படுத்திோர்.

எல்னலாரும் வென்று விட்ட நிறலைில் வெங்கானும் ஆழிமுத்துவும்
மீ தமிருந்து னபாகரிடம் தங்களுக்கு என்ே பணி என்பதுனபால்
பார்த்தேர்.

“அருறமக் கருமார்கனை! உங்களுக்கு நான் எவ்வைவு நன்ைி

வொன்ோலும் தகும். நீங்கள் நல்ல விதிப்பாடு உறடைவர்களும்கூட…
அதோனலனை எங்னகா பிைந்திருந்தும் என் கவேத்தில் விழுந்தீர்கள்…
வென்ை இடத்திலும் உங்களுக்கு குருவருள் ெித்தித்தது. அம்மறலனமல்
ஜீவ ெமாதி வகாண்ட ெங்கர திகம்பரறே விட்டு விடாதீ ர்கள். உங்கள்
வெம் ெங்கரன் தந்த ரெவாதத் தங்கத்றதத் தாங்கள் ஐம்பது குன்ைிமணி
எறடக்கு ஒரு காசு என்று அவ்வைறவயும் காொக்கிடுங்கள்…!

தண்டபாணித் வதய்வத்தின் திருவுருவச்ெிறல நீர்மிறெ, வநல் மிறெ,

வபான்மிறெ, நவதாேிைமிறெ, மலர்மிறெ என்று ஐவறக
நிறலப்பாட்டில் கிடந்த பின்னப நிமிர்ந்து பீடத்தில் நிற்க விறழயும்.
இவ்வாறு வெய்வதன் மூலம் அவற்றுக்கு அருட்னெர்க்றக ஏற்படும்.
அதன் காரணமாக, குறைவுபடாத மறழயும், வநல்விறெகளும்,
வெல்வச்வெழிப்பும், தாேிைங்கைின் னெர்க்றகயுடன் மணம் மிகுந்த
மலர்களுக் வகாப்பாே வாழ்றவ இம்மண்ணில் எல்னலாரும்
வாழ்ந்திடுவர். அதன் வபாருட்டு உங்கள் வபான் காொகிப்
பைன்வபைட்டும். இவ்வாவைல்லாம் வெய்ைத் தவைிோல் உலகம்
அழிந்துபடுமா என்று னகட்டுவிடானத… பூமி சுழன்றுவகாண்னட
இருக்கும் ஒன்று… அதற்கு ஒரு பக்கம்தான் சுழற்ெி. ஆோல் அந்தப்
பூமிைில் வாழ்ந்திடும் நம் சுழற்ெி இடவலம் எனும் இரு தன்றமயும்
வகாண்டது. இதில் இடவதன்பதும் வலவதன்பதும் ஒன்றுக்வகான்று
எதிராேதாகும். இரண்டும் ெமநிறலைில் இருந்தானல மேித வாழ்வில்
அறமதி நிலவும். அந்தச் ெமநிறலக்காே வெைல்பாடுதான் ஆலை
வழிபாடும், அதன் ஆராதிப்புகளும்… பூமிைில் பிைந்துவிட்ட அத்தறே
னபரும் ஞாேம் வபற்று ஆராதிக்கப் னபாவதில்றல. அது இைலாக்
காரிைமும்கூட. ஆகனவ அவர்களுக்கும் னெர்த்னத ஓர் ஆலைத்தில் நித்ை
பூறெகள் நிகழ்த்தப்படுகின்ைே. நாம் வெய்யும் எந்த ஒரு நற்காரிைமும்
அதன் விறைறவ அறேவருக்குனம தான் தந்திடும். இந்தப்
வபாதிேிைம் பதியும் பழேிைம்பதி என்ைாகி அறேவருக்கும்
நலன்கறைத் தந்தவண்ணமிருக்கப் னபாகிைது பாருங்கள்...” என்ைவராய்,
கிழார்கறை வநருங்கிோர். அவர்கறை ஊன்ைிப் பார்த்தார். அப்படினை
அவர்கைின் கரங்கறைப் பிடித்து மேதுக்குள் எறதனைா வஜபித்தார்.
அவர்கைிடமும் முகச்சுைிப்பும் னெட்றடகளுமில்லாத ஒரு மாற்ைம்.
அவர்கள் கட்டுகறை அவிழ்த்து விட்டவர். “அப்படிப்னபாய் அமருங்கள்.
குறும்புகள் கூடாது” என்ைார். அவர்களும் வமௌேமாகப் னபாய்
அமர்ந்துவகாண்டு வவைித்துப் பார்த்தேர்.

ஆழிமுத்துவும் வெங்கானும் வபருமூச்வெைிந்தேர்.

“இவர்கறைப் பார்த்தும் இவர்கள் ஏடுகைில் எழுதிடும் னவகத்றதப்

பார்த்தும் நான் கல்லாதுனபாேதற்காகப் வபரிதும் வருந்திைவன்…
ஆோலும் இவர்கள் கல்வி இவர்கறைக் காப்பாற்ைவில்றலனை
பிரானே...” என்ைான் ஆழிமுத்து.

அவர்கறை அருகறழத்து வலக்கரம் பற்ைி கங்கண பாகத்தின்

நாடிறைத் தன் நடுவிரலால் வதாட்டுணர்ந்து அதன்வழினை தன் ஆத்ம
ெக்திறை மின்விறெனபால உடல் காந்த மண்டலம் எங்கும் பரவச்
வெய்தார் னபாகர்.
“அற்புதமாய்ச் ெிந்திக்கிைாய் ஆழி… அற்புதம்! ஏட்டுக் கல்வி
கூட்டுக்காகாது. கூடு என்று நான் இங்னக உடம்றபக் குைிப்பிடுவறதப்
புரிந்துவகாள்ளுங்கள். வபரும் ஏட்டுக்கல்வி வெருக்றகனை முதலில்
தரும் - அதோல் நான் எனும் அகம்பாவம் மிகும். அடுத்து
ெகலத்றதயும் ெந்னதகிக்க றவக்கும். இந்த னபாகன்கூட அகம்பாவம்,
ெந்னதகம் இவற்ைில் ெஞ்ெரித்து, பிைனக அதிலிருந்து விடுபட்னடன்.
இவர்களும் விடுபட்டு விடுவார்கள்… இது ஒரு அனுபவம்!
கல்வினகள்விகைில் அனுபவக் கல்விக்கு இறண எதுவுனம கிறடைாது.
நீங்கள் னபாய் ஓய்வவடுங்கள். விறரந்து வபாற்காசுகறையும் வெய்து
முடியுங்கள். அதில் ஒரு காசுகூட இந்த னபாகனுக்கு னவண்டாம். அது
உங்கள் வொத்து - அறதக் வகாண்டு உங்களுக்காே ஆன்மிகத் திருப்
பணிறைச் வெய்ைத் வதாடங்குங்கள்… வென்று வாருங்கள்" அவர்கள்
இருவருக்கும் விறட வகாடுத்தார் னபாகர்.

ெற்று னநரத்தில் அஞ்சுகன் குைத்தில் நீராடிைவோய் வநற்ைிவகாள்ைாத

விபூதிப்பூச்சுடன் அவர் எதிரில் வந்தான் - உடன் ெங்கரனும்.

இருவரும் வணங்கி நின்ைேர். அவர்கறை அருகறழத்து வலக்கரம்

பற்ைி கங்கண பாகத்தின் நாடிறைத் தன் நடுவிரலால் வதாட்டுணர்ந்து
அதன்வழினை தன் ஆத்ம ெக்திறை மின்விறெனபால உடல் காந்த
மண்டலம் எங்கும் பரவச் வெய்தார் னபாகர்.

இதோல் நாடி நரம்புகைில் உற்ொகமும், ஒரு புதிை வதம்பும்

ஏற்பட்டறத இருவரும் உணர்ந்தார்கள்.

“அஞ்சுகா… ெங்கா! மண்மிறெ கிறடத்திடும் மூலிறககறை நீங்கள்

வகாணர்ந்திடுவர்கள்
ீ என்பதில் ெந்னதகமில்றல. ெந்திர காந்தக் கல்லின்
நீருக்கு எங்னக வெல்வர்கள்?”
ீ என்று னகட்டார்.

“தாங்கள்தான் வழிகாட்ட னவண்டும் குருனவ...” என்ைான் அஞ்ெகன்.

“நாேைிை ெந்திர காந்தக் கல்லால் தான் ெில ஆலைங்கைில்

கருவறைக்குள் கூறர அறமப்பர். கருவறை வவப்பம் உச்ெிைில் பட்டு
அக்கல்லாேது உடல் விைர்ப்பதுனபால் விைர்க்கத் வதாடங்கிடும்.
பின்ேர் கல்லின் றமைத்தில் கூடி கீ னழ வொட்டுச் வொட்டாய்ச்
ெிந்திடும்! ெிந்தும் அந்த நீனர ெந்திரகாந்தக் கல் நீர்! இந்நீருக்குள்
ெமமாே அைவு காந்த விறெப்பாடு, குைிப்பாக ெந்திரக் கதிர்கறை
ஈடுவெய்கிை விறெப்பாடு உண்டு. இறத மேநிறல பிைழ்ந்தவர்
அருந்திட, அக்குறைபாடு ெமோகி அவர்கைின் பிைழ்ச்ெி ெீராகும்.
மேச்ெலேமும் நீங்கும். ஆோல் இது நம் றகக்குழி அைவு கிறடத்திட
ஒரு மண்டல காலமாகும்.

அவ்வைவு நாள்கள் காத்திருந்து இறதப் வபற்று வருவதும் அொத்திைம்.

எேனவ இறத மட்டும் நான் ெதுரகிரி வென்று வபற்றுவருகினைன்.
நீங்கள் மற்ைவற்னைாடு வாருங்கள்" - என்ைிட அஞ்சுகனும் ெங்கறே
அறழத்துக்வகாண்டு புைப்பட்டான்.

காறலப் வபாழுதிடம் னவகமாே மாற்ைங்கள்! அடுத்தடுத்து வர

னவண்டிைவர்கள் வரத் வதாடங்கிேர். நவமரில் மீ தமிருந்த
ஏழுனபறரயும் வபாதிேி உச்ெிக்குச் வென்று நிலத்றதச் ெமன் வெய்து,
வதன்னமற்கு பாகத்தில் காற்று மறழைால் பாதிப்பு ஏற்படாதபடி ஒரு
தற்காலிகக் குடிவலான்றை னவைச் வொன்ோர். அவர்களும் அதற்காே
ஆைத்தங்களுடன் புைப்பட்டுச் வென்ைேர். புலிப்பாணிதான் அதற்குத்
தறலறமனைற்ைான்.

முன்ேதாக "பிரானே… தங்கைின் பாஷாண லிங்கம் னவண்டி, தங்கள்

வபைரிறேக் கீ ைலுடன் தந்தவர்கைின் ஏடுகள் இறவ…" என்று ஒரு
ஏட்டுக்கட்டிறேத் தந்திருந்தான். அக்கட்டில் ஒவ்வவாருவர் வபைருடன்
அவர்கைின் றகவைழுத்து ஓவரழுத்தாய் னநராயும் ொய்ந்தும் ெரிந்தும்
ெில குைிைீடுகளுடனும் இருந்தது. பின்புைத்தில் அவர்கைின் குைிப்பு
வடிவம்.

‘வதன்பாண்டி மண்டலத்து மாமள்ைர்த் வதாகுப்பின் அரெங்குலத்து

ஆண்டருள் மாணிக்க பூபதி என்பார் னபரன் வடுகபூபதி என்பார் புத்திரன்
பாண்டிை பூபதி என்பான்!’ என்று மூன்றுவரிகைில் அவர்களுக்காே
முகவரினபாலக் காட்ெிைைித்தது. அவற்றை அப்படினை வபட்டி னமல்
உள்ை லிங்கம் முன் றவத்தவர்ஆழ்ந்து ஒரு வபருமூச்சு விட்டவராய்
`ஐைனே! உன்றே என்னுள்ைிருந்து பறடத்துக் வகாண்ட நீனை இேியும்
என்றேச் வெலுத்தி உன்றேச் வெலுத்திக்வகாள். இவர்கைில் எவரிடம் நீ
வென்று னெரப் னபாகிைானைா? ஒன்றைமட்டும் நன்கு அைிந்னதன். உன்
முப்பத்திரண்டு லட்ெணங்கள் ஆபத்து - அறத
முப்பத்வதான்ைாக்குகினைன்’ என்று எண்ணிைவர் ஓர் உைிறைத் னதடி
எடுத்து வந்து லிங்கத்தின் வநற்ைிப்பரப்பின் றமைத்தில் குங்கும
பாகத்தில் ஒரு குழிறை ஒரு வவட்டில் உருவாக்கிோர்!

இன்று நீலகண்ட தீட்ெிதரும் பானுவும் காறர விட்டு இைங்கிை வநாடி

மறழயும் வரத் வதாடங்கிைது. குற்ைாலத்துக்னக உரித்தாே ொரல்
மறழைாக இல்லாமல் நல்ல வபருமறழ! இருவரும் இைங்கிை
னவகத்தில் காருக்குள் திரும்ப ஏைி அமர்ந்து வகாண்டேர்.

“இந்த வகஸ்ட் ஹவுஸ்லதான் அவங்க தங்கிைிருக்காங்க. நான்

னமனேஜருக்கு னபான் பண்ணி இந்த வகஸ்ட்ஹவுறை புக் பண்ை
ொக்குல அவங்க தங்கிைிருக்கைறதத் வதரிஞ்ெி கிட்னடன்” என்று
மறழநீறர முகத்திலிருந்து வழித்தபடினை கூைிோள் பானு.
ெர்ப்ப வஸ்ைத்றத ஏன் கத்துண்னடன்னு நான் வருத்தப்படாத நானை
கிறடைாது… நல்ல னவறை எந்த ெர்ப்பத்றதயும் வகான்னு அனதாட
ொபத்துக்கு நான் ஆைாகறல.

தீட்ெிதர் இடது றகைில் ஒரு கட்டு னபாடப்பட்டிருந்தது. அந்தக் றகறை

மடினமல் படுக்க றவத்தபடினை னகட்டுக்வகாண்ட தீட்ெிதர் "பானு… அந்த
லிங்கத்றத நான் ஒனர ஒரு தடறவ எண் கண்ணால பாத்துட்டாலும்
னபாதும். அப்படிப் பாக்கும்னபாது நானல நாலு வில்வத்றத லிங்கம்
தறலனமல னபாட்டு என் பாவங்கறை எல்லாம் மன்ேிச்சு எேக்குக்
றகலாெத்துல ஒரு இடம் வகாடுன்னு னகட்ருனவன்" என்ைார்
பக்தினைாடு.

“நான்தான் வொல்லிட்னடனே… லிங்கம் உங்களுக்னக உங்களுக்கு.

மற்ைவதல்லாம் எேக்குன்னு...” என்ை பானுமுகத்தில் ஒரு அொத்திை
வில்லத்தேம்!

“பானு… மத்ததுன்னு நீ வொல்ை ஏடும் அதுக்குள்ை இருக்கை

ரகெிைங்களும் அத்தே சுலபத்துல புரிஞ்ெிடாது. அவ்வைவும் ெர்ப்பக்
காவல்ல இருந்த ெமாொரங்கள்... நீ அறத ொதாரணமா
நிறேச்சுடானத...”

“நான் நிறேக்கனைன் நிறேக்கல… என் பாஸ் நிறேக்கைாரு… அந்த

னஜாெிைர் நிறேக்கிைாரு. இரண்டு னபருனம என்றே கிட்டத்தட்ட ஒரு
வகாத்தடிறம மாதிரிதான் நடத்திோங்க. அவங்களுக்கு நான் பாடம்
கற்பிக்கணும் தீட்ெிதனர!”

“உேக்கு அவர்னமல னகாபம் - எேக்கு என் வாழ்க்றக னமலனை னகாபம்.

ெர்ப்ப வஸ்ைத்றத ஏன் கத்துண்னடன்னு நான் வருத்தப்படாத நானை
கிறடைாது… நல்ல னவறை எந்த ெர்ப்பத்றதயும் வகான்னு அனதாட
ொபத்துக்கு நான் ஆைாகறல. ஆோ னகாபத்துக்கு நிறைைனவ
ஆைாைிட்னடன்...”

“ொபம் னகாபம்னு நீங்க னபெைவதல்லானம எேக்கு வராம்ப ஆச்ெர்ைமாே

விஷைங்கள் தான். நான் மட்டும் அந்தப் வபட்டிறையும் ெர்ப்பத்றதயும்
பார்க்காமப்னபாைிருந்தா உங்கை மாதிரி நபர்கறை முட்டாள்கைாதான்
நிறேச்ெிருப்னபன். இந்த உலகத்துல நமக்குத் வதரிைாத புரிைாத
விஷைங்களும் நிறைனவ இருக்கத்தான் இருக்கு...”

“கற்ைது றகமண்ணைவுதான்னு வபரிைவங்க சும்மாவா

வொல்லிைிருக்காங்க?”

“இந்த மறழ விடாது மாதிரி வதரியுனத… வர்ை வழிவைல்லாமும் மறழ.

உங்களுக்கு ஒண்ணு வதரியுமா? இந்தத் தடறவ வென்றேல வவள்ைம்
நிச்ெைமாம். ஆோ வபரிை பாதிப்பு இருக்காதாம். அனத னபால தமிழ்நாடு
முழுக்கனவ நிலத்தடிநீர் மட்டமும் வபரிை அைவுல உைர்ந்திருக்காம்.

எங்க ஃப்ைாட்ல சுத்தமா தண்ணி இல்றல. மாெம் ஐைாைிரம் நாங்க

தண்ணிக்கு மட்டுனம வெலவழிக்கினைாம். அறதவைல்லாம் வவச்சுதான்
நான் லிங்கத்துகிட்ட நல்ல மறழ வபய்ைணும்னு னவண்டிக்கிட்னடன்.
அது வகாஞ்ெம்கூடப் வபாய்ைாகறல - பார்த்தீங்கைா?”

“அம்மாடி… அந்த லிங்க பிரதாபம் பத்தி நீ எதுவுனம வொல்ல

னவண்டாம். நான் மூலிறக றவத்திைனும்கூட… இனத மறலக்காட்டுக்கு
பல தடறவ மூலிறககள் னதடி வந்திருக்னகன். அப்பல்லாம் இந்த
லிங்கம் பத்தி நான் னகள்விப்பட்டதுண்டு. ஆோ ைார்கிட்ட
இருக்குன்னுதான் வதரிைாம இருந்தது. உன்மூலமா இது
வதரிைவந்ததுதான் என் அதிர்ஷ்டம்” - அவர்கள் னபச்ெின் இறடைில்
ஓரைவு மறழ தணிைத் வதாடங்கிைது.

“தீட்ெிதனர, மறழ குறைை ஆரம்பிச்ெிடுச்சு. இப்ப என்ே வெய்ைப்

னபானைாம்?”

“உன்றே அவா பார்த்திருக்காைா?”

“தாராைமா… ஏன் னகக்கைீங்க?”

“அப்ப நீ கார்லனை இரு. நான் னபானைன் - வபட்டிை அவங்க எங்க எப்படி
வவச்ெிருக்காங்கன்னும் பாக்கனைன். கூட னவை ைாவரல்லாம்
இருக்காங்கன்னும் வதரிைணும்ல?”

“அவங்க வரண்னட னபர்தான். அது எேக்கு நல்லாத் வதரியும்! அந்த

வாட்னமன் தாத்தா கிட்ட வாைக் வகாடுத்தப்ப அவர் வதைிவா
வொல்லிட்டாரு. அவர் மூலமாதான் இந்தக் குற்ைாலம் பக்கம் வந்த
விவரத்றதயும் வதரிஞ்ெிகிட்னடன். அறதக்கூட அவர் னநராச்
வொல்லறல. நடுவுல அவர் னபான்ல இந்த னஜாடிகள் வந்து எப்படிப்
னபாைதுன்னு வழிை னகட்டப்ப அவர் வொன்ோரு. அப்படி
அவங்களுக்குச் வொன்ேறத வவச்சுதான் கண்டு பிடிச்னென்.”

“நீ னபொம னபாலீஸ்ல னெர்ந்திருக்கலாம். ெரி இரு வனரன்" என்று,

காரிலிருந்து இைங்கிோர். நறேந்தபடினை நடந்தார், வகஸ்ட் ஹவுஸ்
வாெலில் ரீப்பர் வுட் கதவு னலொய்த் திைந்திருக்க, கடந்து வென்று உள்
நுறழந்தார். முன் வாெல் பல்பு விைக்கு அறணந்திருக்க, கதவும்
தாழிடப் பட்டிருந்தது. தன் குடுமி வதரிைாதபடி துண்டால்
தறலப்பாறகனபால் கட்டிக்வகாண்டு "வடாக்… வடாக்...” கதறவத்
தட்டிோர். மேதுக்குள் சூரிை காைத்ரிறைச் வொல்லிக்வகாண்டார்.

சூரிை காைத்ரி, பதற்ைமாே குழப்பமாே தருணங்கைில் மேறதத்

வதைிவாகச் வெைல்பட றவக்கும்; ெரிைாக முடிவவடுக்கவும் றவக்கும்.

கதவும் திைந்தது!

வகாட்டாவிபிரிை ொந்தப்ரகாஷ் எதிரில்…

“ைாரது?”

“ொர் நான் வகஸ்ட் ஹவுஸ் சூப்ரறவெர்...”

“சூப்ரறவெரா… ெரி என்ே விஷைம்?”

“உள்ை மறழயுல ஒழுகுதான்னு பாக்க வந்னதன்,”

“அப்படிவைல்லாம் இல்றலனை...”

“ஒழுகக்கூடாது. ஏன்ோ ரிப்னபர் பண்ணிைிருக்னகாம். ஒரு பார்றவ

பாத்துடனைன்?”

“ஏன், அறதக் காறலல பாக்கக் கூடாதா… தூங்கும்னபாது தட்டி

எழுப்பிதான் பாக்கணுமாக்கும்?”

- திரும்பவும் வகாட்டாவியுடன் ொந்தப்ரகாஷ் உள்னை திரும்பி

அவறரயும் அனுமதித்தான். அவரும் ஆர்வமாக னமனல கூறரறைப்
பார்ப்பதுனபால எல்லா பாகங்கறையும் பார்த்தபடினை சுற்ைி வரலாோர்.
எங்னக அந்தப் வபட்டி?
வபட் ரூமில் ொரு னபார்த்திக் வகாண்டு படுத்திருந்தாள். வபட்டி
இன்வோரு அறைைில் இருந்தது. அதன்னமல் ஒரு ஷால்
னபார்த்தப்பட்டி ருந்தது.

“அனடைப்பா, எவ்வைவு வபரிை வபட்டி?” என்ைபடி ொந்தப்ரகாறஷப்

பார்த்தார். பதிலுக்கு வவைித்தான்.

“நார்மலா எல்லாரும் சூட்னக னைாடுதான் வருவாங்க. நீங்க என்ே

இப்படி ஒரு வபட்டினைாடு வந்திருக்கீ ங்க?” - னபாட்டு வாங்கப் பார்த்தார்.

“அது… அது… இந்தப் பக்கமா நிறைை நாட்டு மருந்து கிறடக்குமானம...

அறதவைல்லாம் பாதுகாப்பா எடுத்துப் னபாகத்தான்...” ொந்தப்ரகாஷ்
ெமாைித்தான்.

“எத்தறே நாள் தங்கப் னபாைீங்க?”

“ெித்ராவபௌர்ணமி வறர...”

“ஓ… அப்ப வே ைாத்திறர பண்ை திட்டமுண்டா?”

“வேைாத்திறரைா... புரிைலினை?”

“இல்ல. ெித்ராவபைர்ணமிக்குச் ெில குரூப் மறலனமல் ட்ரிப் அடிப்பாங்க.

ெித்த தரிெேத்துகாக அறலனைா அறலன்னும் அறலவாங்க. ஆோ
பாவம், பாருங்க, ஒனர ஒரு ெித்தர்கூடக் கண்ணுல பட மாட்டாங்க...”

“அப்படிைா?”

“வதரிைாதா உங்களுக்கு?”

“இல்ல வதரிைாது - ஆோ எங்களுக்கு மறலக்குனமல வகாஞ்ெம்

னவறல இருக்கு...”

“என்ே மருந்து னதடிைா?”

“ஆ… அனததான்!” - ொந்தப்ரகாஷ் ஒரு வபாய்றைச் வொல்லி அழகாய்
ெமாைித்தான். தீட்ெிதனரா நாலாபுைமும் பார்த்தபடினைதான் னபெிோர்.

அப்னபாதுதான் அந்தக் காட்ெியும் கண்ணில்பட்டது. வபட்டி உள்ை

அறைக்கு னமனல உள்ை ஓட்டுக் கூறரச் ெரிவில் ஓர் இறடவவைிைில்
தன் ஓர் அடி நீைப் படம் விரித்த பார்றவயுடன் அந்த நாகம்!

“நீங்க பாட்டும் எேக்வகன்ேன்னு என்ே விட்டுட்டுப் னபாைிட்டீங்க.

இங்க எேவகாரு ஆக்ைிவடன்ட். கால்ல ெின்ே ஃப்ராக்ெர்! அதோல
என்ோல எங்னகயும் னபாக முடிைல.

தீட்ெிதருக்கு திக்வகன்ைாேது, முகத்தில் பலமாே மாற்ைங்கள். உடனே

ொந்தப்ரகாஷும் அவர் பார்த்தது னபாலனவ னமனல பார்த்தான்… ஆோல்
அவன் பார்த்தனபாது நாகம் தறலறை இழுத்துக்வகாண்டது. அவனுக்கு
எதுவும் வதரிைவில்றல.

“ெரி… நீங்க கதறவச் ொத்திக்குங்க… நான் வனரன்...” என்று னவகமாக

நகரவும் வதாடங்கிோர்.

ொந்தப்ரகாஷ் முகத்தில் னலொய் ெலேம். வபட்டியுள்ை அறைக்கதறவ

நன்கு தாழிட்ட வோக, வாைிற்கதறவயும் தாழிட்டுவிட்டு வந்து
படுத்தான்.

ொருவிடம் நல்ல ஆழ்ந்த உைக்கம். முகத்திலும் நிர்மலம். அவறை

அந்த உைக்க னகாலத்தில் பார்த்த ொந்தப்ரகாஷிடம் ஒரு வநகிழ்வு…
வமல்லக் குேிந்து வநற்ைிைில் முத்தமிட்டான். அருகில் வெல்னபான்.
கச்ெிதமாய் அப்னபாது அதில் அறழப்வபாலி… திறரைில் ஆகாஷ் வபைர்!
ொந்தப்ரகாறஷ அந்தப் வபைரும் அறழப்பும் என்ேனவா வெய்தது.
ெற்னை நடுங்க றகைில் எடுத்துக் காதில் றவத்தான்.

“மாம்...”

“ஹாய் ஆகாஷ்… ஐ ஆம் டாட்...”

“டாட்… ஹவ் ஆர் யூ?”

“ஐ ஆம் ஃறபன்… ஹவ் ஆர் யூ னமன்?” அவர்கைின் ஆங்கில
உறரைாடல் இேி தமிழில்…

“நீங்க பாட்டும் எேக்வகன்ேன்னு என்ே விட்டுட்டுப் னபாைிட்டீங்க.

இங்க எேவகாரு ஆக்ைிவடன்ட். கால்ல ெின்ே ஃப்ராக்ெர்! அதோல
என்ோல எங்னகயும் னபாக முடிைல. என் நண்பர்களும் வரஸ்ட்
எடுன்னு எட்டிக்கூடப் பாக்க மாட்னடங்கைாங்க...”

“அப்ப நீ நம்ப வட்லதான்

ீ இருக்கிைா?”

“ஆமாம்… நானே குக் பண்னைன். இப்பகூட எக்பிவரட் னடாஸ்ட்

பண்ணினேன். ெிக்கன் கினரவிை ஆர்டர் பண்ணி வரவவச்னென்.
என்ேனமா வதரிைல… அம்மா வெய்ைை ொதம் குழம்றப ொப்பிடணும்னு
னதாணிகிட்னட இருக்கு. நீ அம்மாகிட்ட னபாறேக் வகாடு...”

“னநா… அவ நல்ல தூக்கத்துல இருக்கா. எழுந்ததும் னபெச் வொல்னைன்.”

“டாட்… நம்ப ஆபீஸ்ல உன் ஃபிவரண்ட் கிட்ட வொல்லு. எேக்கு இங்க

ஒனர னபார். நான் அங்க னபாய் ஏதாவது பண்னைன்...”

- ஆகாஷின் னபச்சு ொந்தப்ரகாறஷ வநகிழ றவத்துவிட்டது. அவன்

திடீவரன்று மிகப் வபாறுப்புள்ைவோக மாைிப் னபசுவதுனபால்கூட
இருந்தது. னபச்ெிலும் இழுறவகள் இல்றல. இவதல்லானம இங்கு
வந்ததன் எதிவராலினைா?

“டாட்… எப்ப நீங்க திரும்பி வரப்னபாைீங்க?”

“அதிக பட்ெம் ஒரு பத்து பதிறேஞ்சு நாள்ை வந்துடுனவாம் ஆகாஷ்...”

“அதுக்கு னமல னபாைிடாமப் பார்த்துக்குங்க. நான் உங்கறை வராம்பனவ

மிஸ் பண்னைன் டாட்...”

“வ ீடூ ஆகாஷ்... வ ீ டூ...” ொந்தப்ரகாஷ் குரல் உருகிைது. அவனும் கட்

வெய்துவகாண்டான். நிர்மலமாே உைக்கத்தில் ொருபாலா…
வைிற்றுப்பக்கமாய் கர்ப்ப வைிற்ைின் வமல்லிை புறடப்பு. பலப்பல
நாள்களுக்குப் பிைகு ெற்னை னலொே மேனதாடு அந்த வைிற்ைின் னமல்
முத்தமிட்டான் ொந்தப்ரகாஷ்!

காரில் திரும்ப வந்து ஏைிக்வகாண்ட தீட்ெிதர் உக்கிரமாே ெிந்தறேைில்

இருந்தார். னபெனவைில்றல…

“என்ே ொமி, வந்ததுல இருந்து எதுவுனம னபொம னைாெறேனலனை

இருங்கீ ங்க… வபட்டிை பார்த்தீங்கைா?” - பானு கிைைத் வதாடங்கிோள்.

“பார்த்னதன் பானு… வபட்டிை மட்டுமல்ல – அந்த ெர்ப்பத்றதயும்...”

“றம காட்…. அது இங்னகயும் வந்துடிச்ொ?”

“காவல் நாகம்ோ சும்மா இல்ல…. அதுலயும் இது வஜன்மவமடுத்த

நாகம்...”

“உங்க வெிைத்தால அறதப் பிடிக்க முடியும்னு வொன்ே ீங்கனை?”

“முடியும்… அனத ெமைம் ெித்த ெக்தியுறடை நாகம்கைதால

எதிர்விறைறவ என்ோல கற்பறே வெய்ை முடிைல...”

“அப்ப என்ேதான் வெய்ைப்னபானைாம்?”

“அதான் னைாெிக்கனைன்...” - தீட்ெிதர் வொன்ேபடினை னைாெித்திட, பானு

தன் அருகில் இருக்கும் அட்றடப் வபட்டிறை வமல்லத் திைந்து உள்னை
பார்த்தாள். அந்த பாஷாண லிங்கத்றதப் னபாலனவ வடிவம் வகாண்ட
னபாலி லிங்கம் ஒன்று அந்தப் வபட்டிக்குள்… கூடனவ பல ஏட்டுக்
கட்டுகள். எல்லானம னபாலி.

இடமாற்ைம் வெய்வதுதான் அவர்கைின் முதல் கட்டம்.

அது முடியுமா?

- த ொடரும்…..12 Mar 2020

 இறையு ிர் கொடு - 68
விழிப்புலோல் ொமான்ை ஒைி அைவுக்னக பார்றவத் திைன்
வகாள்ைவிைலும்.
அன்று அந்த பாஷாணலிங்கத்தின் வநற்ைிைில் உைிவகாண்டு ஒரு
குழிறை உருவாக்கவும், பட்டாணி அைவிற்காே பாஷாணம் உதிர்ந்து
விழுந்தது.

அறத எடுத்தவர் ஓர் உருண்றடைாக உருட்டி தன் இடுப்பிலுள்ை

விபூதிச் ெம்புடத்தினுள் னபாட்டுக்வகாண்டார். பின்ேர்
பாஷாணலிங்கத்தின் வநற்ைிக்குழிைில் துைி ெந்தேத்றதத் னதடி எடுத்து
வந்து றவக்கவும், குழிப்பாகத்றதச் ெந்தேம் நிரப்பி மூடிக்வகாண்டது.
அப்படினை லிங்கத்றத றவத்தவர், ெற்றுத் வதாறலவில் அறதப்
பார்த்தபடி அமர்ந்து பத்மாெேமிட்டுக் வகாண்டார். பின் ெிலமுறை
பிராணாைாமத்றத நிைமத்துடன் வெய்துவிட்டு, முதுகுத்தண்றட
நிமிர்த்தி னநராக அமர்ந்தார்.

குண்டலிேி னைாகத்தின் வதாடக்கமாய் அது இருந்தது. ெில பல

வநாடிகைினலனை குதத்துக்குக் கீ ழாக அமுங்கிக் கிடந்த விந்து ரெம் ஒரு
ெீறட உருண்றட கணக்கிற்கு உருத்திரண்டு முதுகுத் தண்டுவடத்றதத்
தன் வழித்தடம் னபாலாக்கிக் வகாண்டு னமனலைிடத் வதாடங்கிைது.
இறுதிைாக அது ெிரெின் கபால உச்ெிக்கு வந்து புறடத்துக் வகாண்டு
நின்ைனபாது னபாகரின் முகத்தில் அது வறர இல்லாத ஒரு பிரகாெம்...
கண்ணிரண்டும்கூட துலக்கிைதுனபால் ஒைிர்ந்தே. அவர்
உடலிலிருந்தும் ஒரு நறுமணம் கமழ்வதுனபால் னதான்ைிைது. அதுவறர
இருந்த அவர் உடலும், குண்டலிேி னைாக கால உடம்பும் வபரும் ெக்தி
மாறுபாடு வகாண்டுவிட்டதுனபால் திகழ்ந்திட, எதிரில் ெற்று முன்வறர
காட்ெி தந்த அந்த பாஷாண ெிவலிங்கம் பலவிதமாே ஒைிக்
கூறுகளுடன் காட்ெி அைிக்கத் வதாடங்கிைது. குைிப்பாய், ெப்த
வர்ணங்கள் ெமமாே அைவில் ஒரு வாேவில்னபால அந்த லிங்கத்தின்
னமல் அறரவட்ட அைவுக்குக் காட்ெி தந்திட, அதில் வபான்வோைி
மிகுதிைாக இருந்தது. லிங்கத்தின் உச்ெி பாகத்திலிருந்து ஓர் ஒைிக்கீ ற்று
ஆகாைம் னநாக்கி எங்னக வென்று அது முடிகிைது என்பனத
வதரிைாததுனபால் நீண்டிருந்தது. அனநகமாய் அது றகலாெ கிரிக்குள்
புகுந்து ஈெேின் ெிரனொடு வதாடர்பு வகாண்டு முடிந்திடக் கூடும்.

கூடுதலாய் லிங்க உடம்பிலிருந்து பலவித ஒைிக்கற்றைகள், ஒரு

பட்டத்தின் வால் பகுதிைாேது வநைிந்துவகாண்னட விழுவது னபால
நாலாபுைமும் வென்று மறைந்துனபாய்க் வகாண்டிருந்தது.

அந்த ஒைிக்கற்றைகைில்தான் இருக்கிைது இந்தப் பூவுலறகச்

ெமப்படுத்தும் னபராற்ைல். வைண்ட பகுதிைில் ஈரம் னெர்த்தும், மிகுந்த
ஈரப்பகுதிைில் வவப்பம் னெர்த்தும் எங்கு எது குறைவுபட்டுள்ைனதா
அறத நிறைவுபடுத்தும் விதமாய் அது வெைலாற்றுவறத னபாகர் பிரான்
தன் ஊேக் கண்வழி னைாக ொதறேைின்னபாது உணர்ந்தார். இந்த
னைாக ொதறே ஒரு முடிவுக்கு வந்தானலா இந்தக் காட்ெிகளும்
மறைந்துவிடும்.

விழிப்புலோல் ொமான்ை ஒைி அைவுக்னக பார்றவத் திைன்

வகாள்ைவிைலும்.
னபாகர் பிரான் வதாடர்ந்து அந்த வஜகவல பாஷாண லிங்கத்றதப்
பார்த்த படினை இருக்க, அதன் விறேப்பாடும் வதாடர்ந்துவகாண்னடதான்
இருந்தது. அருகில் ஒரு கூறடக்குள் இருந்த பூக்கறை அள்ைி லிங்கம்
னமல் அர்ச்ெிப்பது னபால் னபாட்டனபாது அவ்வைவு பூக்களுனம தங்கள்
வண்ணத்றதயும் மணத்றதயும் மீ ைிக்வகாண்டு ஓர் ஒைிறைப்
புறகனபால உமிழ்ந்து காட்டிே.

வஜகவல லிங்கத்தின் ரொைேம் பஞ்ெ பூதச் னெர்றகனைாடு கூடி

தன்னமல்படும் வபாருைின் அணுத்தன்றமக்னகற்ப விறேபுரிந்து அந்தப்
வபாருறையும் அருள் ஒைிக்கு ஆட்பட்டதாய்க் காட்டிைது.

ெந்தேம் குழிறை மூடிைிராத நிறலைில் வஜகவல லிங்கம்

அருள்தன்றம வகாண்டது தான். ஆோல் மூடிவிட்டு வணங்கிோனலா
பன் மடங்கு ெக்தி வபருகுவறதத் தன் இரு கண்கைால் காட்ெிைாகனவ
கண்டார். ெந்தேம் றவத்த இடத்தில் மஞ்ெறை றவத்தனபாதும்,
மஞ்ெறை எடுத்துவிட்டுக் குங்குமத்றத றவத்தனபாதும், பின் புனுகு,
விபூதி, றம என்று மாற்ைி மாற்ைிப் பார்த்ததில் ெக்தி அம்ெம்
ஒைிப்புலத்தில் மாைிைபடினைதான் இருந்தது. ஒவ்வவான் றுக்கும் ஒரு
குணம் - ஒவ்வவான்றுக்கும் ஒரு வித வாெம் என்று னவதிமாற்ைம்
நிகழ்வறத உற்று னநாக்கி அைிந்தவர். தன் குண்டலிேி னைாக
னகாலத்தில் இருந்து விலகி, ொமான்ை நிறலறை அறடந்து பின்
தானே ஒரு ஏட்டுக்கட்டிறே எடுத்து, தான் கண்ட காட்ெிப்புலறேப்
பாட்டாகனவ எழுதிடலாோர்.

அப்படினை தன் விருப்பமாய் ஒரு பாடறல எழுதிோர்.

‘னவதிவிறே வித்தகமாய் னமதிேிறை வலம் வந்னத

நாதிைற்னைார்க்கும் நல்லருள் புரிந்திடும்

ஆதிைாம் னஜாதினை அம்பலவாணனே! நின்

னொதிைால் தண்ணருள் பரவிடும் நன்னோக்கு

னவள்விறை, தான் வெய்யும் னவறைைில்

திலகமதும் கைபவமேில் திவ்விைனம!

திலகமதும் அரவறமவைேில் வெிைனம!

திலகமதும் மஞ்ெவைேில் மங்கலனம!

திலகமதும் குங்குமமாோல் கார்ை ெித்தினை!

திலகமதும் புனுவகேில் றவத்ை ெித்தினை!

என்று எழுதி அறத ஒரு கட்டாகக் கட்டிோர். அறத அப்படினை லிங்கத்

திருனமேி முன் றவத்தவர், ெற்று னைாெறேக்குப் பின் பிரத்னைகமாக
ஓர் ஏட்டிறே எடுத்து, பூறஜ விதிகளுடன் வணங்குவது எப்படி என்று
எழுதி அறதயும் முன் றவத்தார்.
பின் தன் தேித்த விருப்பத்தின் னபரில் 'தண்டபாணித்
வதய்வப்பிரதிஷ்றட ெிவமாய் நடந்து மறலைதும் தலமாகி யுகம் யுகம்
அருை னவண்டும். நலவமலாம் திகழ னவண்டும்' என்றும் உருக்கமாய்
தன்பங்குக்கு னவண்டிக்வகாண்டார்.

அந்த ஏட்டிறேயும் லிங்கத்திருனமேி முன் றவத்தார். குண்டலிேி

னைாகத்தின் அப்னபாறதை பரவெ நிறல விைப்பாேது. பஞ்சுனபாலாகி
வான் வவைிைில் மிதப்பதுனபால இருந்தது. னபரின்பத்துக்கு முழு முதல்
உதாரணனம அப்னபாறதை நிறலதான் என்று மேதும் உறுதிைாகக்
கருதிைது.

ஆைினும், அந்த நிறலைினலனை நீடித்திட அப்னபாது அவருக்கு மேம்

வரவில்றல. வபாதிேி மறலனமல் தன் ெீடர்கள் கூடாரம் அறமத்து
பீடபாகத்றதயும் சுத்தம் வெய்திருப்பார்கள். னபாகர் அறதச் வென்று
காண னவண்டும் என்று எண்ணிைவர் வமல்ல குண்டலிேி விந்றதக்
கீ ழ் இைக்கி தன் இைல்நிறலக்கு வந்தார். இைல்நிறலைில் மீ ண்டும்
அந்த வஜகவல பாஷாண லிங்கத்றத வணங்கிைவர் எழுந்து குடிறல
விட்டு வவைினை வந்தார்.

பூமி சுழல்வதில், சூரிைன் உதிப்பதில், ெந்திரன் வைர்ந்து னதய்வதில்,

பருவ நிறல மாற்ைங்கைில் ைாவதாரு மாற்ைமும் இல்றல. கால
அறடைாைமாய் நாள் கிழறமகறை உருவாக்கிைிராத பட்ெத்தில், ஒனர
பகல்தான் ஒனர இரவுதான்.

மூன்று கிழார்களும் ெிறு குழந்றதகள் னபாலாகி அவர் கண்கைில்

பட்டேர். பரிதாபம் துைிர்த்தது. இவர்களுக்காே மூலிறககறைத் னதடி
ெீடர்கள் ெிலர் வென்ைாைிற்று. ெந்திரகாந்தக் கல்லின் நீர் நிமித்தம்
ெதுரகிரிக்குச் வென்று வர னவண்டும்.

அதற்கு மட்டுமா?

தண்டபாணித் வதய்வ பிரதிஷ்றட நிமித்தமும் அவர்கறை அறழக்க

னவண்டும். எல்னலாரும் ஒன்றுபட்டு மலர்வாரித் தூவிட தண்டபாணி
பீடம் கண்டு நின்ைிட னவண்டும்.
முதலில் வாேம் பார்க்க, கூறரைில்லா வதய்வமாகனவ அவன்
நிற்கட்டும். சூரிை ெந்திர ஒைிப்வபாழிவுகறை அவன் திருனமேி
காணட்டும். ஒரு மண்டல காலம் இரு நட்ெத்திரச் சுற்றுகளுக்குக்
காற்று, மறழ, வவைி, ஒைி எே எல்லாம் கண்டு பாஷாணக்கட்டு னமலும்
பக்குவம் வகாள்ைட்டும்.

பிைகு கட்டடம், கூறர, னகாபுரம், ஆகமம் எே அவன் ொந்நித்ைம்

விரிைட்டும் என்று திடமாய்த் வதைிவாய் முடிவுகளுக்கு ஆட்பட்டவர்,
தன் பைணச்ெித்தம் பைன்படுத்தும் னமகமணிக் குைிறகறை எடுத்து
வாைில் னபாட்டுக்வகாண்டார். அடுத்த ெில வநாடிகைில் ஈர்ப்பு விறெக்கு
ஆட்பட்டிருந்த அவரது பூத உடல் விறெக்கு இறெவாக மாைி ஒரு
பைறவ னபாலாைிற்று.

இப்பைறவ உடல்வகாண்டு ொவகம், ெிங்கைம், ெிந்து, ெீேம், னொேகம்,

திரவிடம், துளுவம், பப்பரம், மகதம் என்று வென்றுவராத
இடங்கைில்றல; காணாத மக்களுமில்றல. ‘பூனலாகம், புவனலாகம்,
சுவர்க்கம், ெேனலாகம், தனபானலாகம், ெத்திைனலாகம், மகானலாகம், அதல,
விதல, சுதல, தராதல, இரொதல, மகாதல, பாதாைம்' வறர
பார்த்துமாகிவிட்டது.

அமரர், ெித்தர், அசுரர், றதத்திைர், கருடர், கின்ேரர், நிருதர், கிம்புருடர்,

இைக்கர், பூதர், கந்தருவர், விஞ்றெைர், அந்தரர், பொெர், முேி, நாகர்,
விண்னணார், மண்னணார் என்று பூமிக்கு அப்பாலுள்ைவர் கறையும்
அைிந்து வகாண்டாைிற்று.

மட்டுமா?

அல்லிைம், வகாட்டி, குறட, குடம், பாண்டரங்கம், மல், துடி, கறடைம், னபடு,

விருட்ெக்கால், பாறவ என்னும் பதிவோரு வறக கூத்துகறையும்
கண்டாைிற்று.

இேி என்ே?
தண்டபாணிறை ஸ்தாபித்த பின் அருகினலனை ெமாதி நிறல
வகாண்டுவிட னவண்டிைதுதான். வொல்ல னவண்டிை அவ்வைறவயும்
வொல்லிைாகி விட்டது. பார்க்க னவண்டிைறதயும் பார்த்தாகி விட்டது.

பஞ்ெ பூதங்கைிடம் ஒரு மாற்ைமும் இல்றல.

பூமி சுழல்வதில், சூரிைன் உதிப்பதில், ெந்திரன் வைர்ந்து னதய்வதில்,

பருவ நிறல மாற்ைங்கைில் ைாவதாரு மாற்ைமும் இல்றல. கால
அறடைாைமாய் நாள் கிழறமகறை உருவாக்கிைிராத பட்ெத்தில், ஒனர
பகல்தான் ஒனர இரவுதான்.

காலம் என்கிை ஒன்னை ஒரு மேிதன் தன் மேதால் நிறேக்கப்னபாய்

உருவாகும் ஒரு மாைனம.

நிஜத்தில் அப்படி ஒன்னை இல்றல!

எல்லாம் அலுத்துப் புைித்துச் ெலித்துப் னபாவனத மானுட வாழ்வு.
எறதயும் அைிைாத வறரதான் ருெி. அைிந்துவிட்டானலா நிெி!”

- னபாகர் பிரான் விொர எண்ணங்களுடன் வபாதிேிைின் னமல் தைத்தில்

தன் பஞ்சு னபான்ை உடறல நிறலப்படுத்திோர். ெீடர்கள் சுறுசுறுவவன்று
கைப்பணிைாற்ைிக் வகாண்டிருந்தேர். புதர்கள் நீங்கி, ெிறு வெடி வகாடிகள்
அகற்ைப்பட்டு ெமோய் னமல்தைம் காட்ெி தந்திட, வதன்னமற்கில்
கூடாரம் உருவாேபடி இருந்தது.

றமைத்தில் நடப்பட்டிருந்த னவலின் ஒருபுைம் மைிலும் மறுபுைம்

னெவலும் மந்திரத்திற்குக் கட்டுப்பட்டாற்னபால் அமர்ந்திருக்க, னவறல
அரவம் சுற்ைி வறைத்துப் படம் எடுத்து னவலின் கூரிை நுேிக்குத் தன்
படத்தால் ஆே நிழறல அைித்திருந்தது. அரிை காட்ெி!

முகத்தில் ஒரு ொந்தம் கமழ்ந்திட அவற்றைக் கண்டவறர னநாக்கிப்

புலிப்பாணி வநருங்கி வந்தான்.

“பிரானே… எல்லாம் இேினத வென்ைபடி உள்ைது. னமனல பாருங்கள்,

னமகங்கள்கூடக் கட்டுப்பட்டாற்னபால் பந்தலிட்டு எங்களுக்கு நிழல்
தருவறத…" என்ைான்.

“இது பாலாவின் கருறண. அந்த வாறலக்குமரிைின் னபரருள்...”

எனும்னபானத `னபாகா...’ என்று இைம் வபண் குரல். ஒரு ெரிவில் இருந்து
குரனலாடு னமனலைி வந்துவகாண்டிருந்தாள் பாலா என்கிை அந்த ெக்திக்
கன்ேி - பட்டுப்பாவாறட ெட்றட, வநற்ைிச்சுட்டி, ஒற்றைச்ெறட அதில்
தாழம்பூவுடன்.

“ ஆைி… மாைி… தாைி...” - ெிலிர்த்தார் னபாகர்.

“ொதித்துவிட்டானை… ொகெச் ெித்தன் நீ…!” என்ைாள் அவளும்

பாராட்டுக்குரலில்… முகத்தில் குழிவிழுந்த புன்ேறக!

“எங்னக தாைி… இப்னபாதுதானே வதாடங்கியுள்ைது. இன்ேமும் அனநக

பணிகள் உள்ைனத…?”
“என் கிழப்பிள்றைகள் வந்து இங்கு ெித்து விறைைாடிோல் நாறைை
உதைத்தில் இங்னக னகாபுரக் னகாட்டனம உருவாகிடாதா னபாகா...”

“அப்படி ஆக்கிடு என்கிைாைா…? அடுத்து ெதுரகிரிக்னக பைணிக்க

உள்னைன். இறடைில் வகால்லிைில் குதம்றபைாறரக் கண்டு
அைப்பை ீென் அருறையும் முடிந்துவகாள்னவன்...”

“காலக்கணக்கில் இப்பங்குேிைில் உத்திரநாைன்று நிமிர்ந்து நிற்கட்டும்

உன் ஆண்டி.”

“ஆஹா… புலிப்பாணிக்கு னவறலைில்லாத படி வெய்து நீனை

நாறைக்கூட அறடைாைம் காட்டிவிட்டானை... நன்ைிைம்மா...”

“அவனுக்கும் அந்நானை அகப்படும் - அதில் நல் முகூர்த்த னநரத்றத

அவனே கண்டைிவாோக...”

“நன்ைி தானை… நன்ைி… நீ என் வஜகவலலிங்கத்றதயும் கண்டருை

னவண்டும்.”

“அைினவன்… அைினவன்… அறத நீ உன்றே உற்ைவர்க்கு அைித்து

அவர்கறையும் மறைவாக வழிநடத்தப்னபாகிைாய், அப்படித்தானே?”

“பானு அதிகபட்ெம் பத்து நிமிஷம் - நாம கிைம்பிடணும். நீ னபாய்

அந்தப் னபாலி லிங்கம், அப்புைம் ஏடுகறை எடுத்து வா” என்ைிட, பானு
பின்வழினை வவைினைைிோள்.

“ஆம் கன்ேி… இந்த உடம்றப ெமாதிைில் கிடத்திவிட்டு சூட்சும

ெரீரத்தால் ஒரு வபரு வாழ்வு வாழ விரும்புகினைன்.”

“நன்ைாக வாழ்ந்திடு… உன்ோலும் உன்றேவைாத்த என் ெித்தப்

பிள்றைகைாலுமன்ைி னவறு ைாரால் அதுனபால் ஒரு வாழ்வு வாழ
முடியும்? வாழ்ந்திடு… வாழ்ந்திடு…!”
“நீ இப்படி வாழ்த்தும்னபாது எதுதான் நடவாது னபாகும்? ஆைி… தாைி…
மாைி… னதவி… கன்ேி… வெல்வி… உன்றே இப்படிவைல்லாம் விைிக்க
விைிக்க தித்திக்கிைது என் நாக்கு...”

“அனத தித்திப்னபாடு புைப்படு… அடுத்தடுத்த பணிகறைப் பார்...” - பாலா

வொல்லிக் வகாண்னட தன் கரம் பற்ைிைிருந்த ஒரு வமாட்டுத்
தாமறரறை நிறலவபற்று நிற்கும் னவலிறே னநாக்கி எைிந்தவைாய்
பக்கவாட்டில் இைங்கி மறைந்தாள்.

அவள் எைிந்த அந்தத் தாமறரயும் அவிழ்ந்து உதிர்ந்து இதழ்கறை

நாலாபுைமும் வகாட்டிற்று… ஆைிரமாைிரம் இதழ்கள்! ஆைிரமாைிரம்
இதழ்கள்…!

ெீடர்களுக்வகல்லாமும் அது ஒரு ொகெக் காட்ெி.

னபாகர் பிரானும் புைப்பட்டார்.

இன்று பானு தன் வெமுள்ை னபாலி லிங்கத்றதப் பார்த்தபடி இருக்க

தீட்ெிதரும் வெருமிோர். பானுவின் வெம் வபட்டிைிலிருந்து
எடுக்கப்பட்டிருந்த ரெமணியும் இருந்தது. அறதத்தான் அவளும்
மறலனபால் நம்பிக் வகாண்டிருந்தாள்!

“என்ே ொமி? என்ே வெய்ைப் னபானைாம்?”

“மறழ நிக்கட்டும்… உள்ை னபானைாம் - அந்த ெர்ப்பத்றத முதல்ல நான்

வெப்படுத்தனைன்… அப்புைமா வபட்டிறைத் திைந்து லிங்கத்றத
மாத்தனைாம்.”

“லிங்கம் மட்டுமில்ல… எல்லா ஏடுகறையும்… வொல்லப்னபாோ

அதுதான் எேக்கு முக்கிைம்...”

“அப்படினை வெய்னவாம். கவறலப்படானத! இப்னபாறதக்கு காரிைம்

வஜைமாதான் முடிைப் னபாைது...”
“எப்படி? அவங்க இருக்கை இடத்துக்னக னபாய் அவங்கறை
வவச்சுக்கிட்னட எப்படி இறத வைல்லாம் வெய்ை முடியும்?”

“அதுக்குத்தானே நான் ெித்த மைக்கி னவறரக் வகாண்டு வந்திருக்னகன்...”

- வொன்ேபடினை தன் னதால்றபக்குள்ைிருந்து வகாத்தாக ஒரு
னவர்க்கட்றடக் காட்டிோர்.

“இந்த ெித்த மைக்கி எப்படி னவறல வெய்யும்?”

“இனதாட புறகறை எக்காரணம் வகாண்டும் நாம் சுவாெிச்ெிடக் கூடாது.

முகத்றத நல்லா மூடிக்கை னதாடு, அைவா சுவாெிக்கணும். அப்படினை
நான் தரப் னபாை ஒரு விறதறை வாய்ல னபாட்டா உமிழ் நீர் அதிகமா
சுரக்கும். அறத விழுங்கிட்னட இருந்தானல னபாதும். நமக்கு வபருொ
மைக்கம் வராது...”

“சூப்பர்… ஆமா உங்களுக்கு இவதல்லாம் எப்படித் வதரியும்?”

“ெர்ப்ப வஸ்ைம்கைது, மந்திராகர்ஷணம், ஔஷதாகர்ஷணம்னு இரண்டு

விதத்தால வெய்ைை விஷைம். ெில நாகங்கள் மந்திராகர்ஷணத்துக்குக்
கட்டுப்படும் - ெில ஔஷதாகர்ஷணம். அதாவது, இந்த மாதிரி
மருந்துகளுக்கு, னவர் பட்றட னபான்ைவற்றுக்குக் கட்டுப்படும்.

மந்தராகர்ஷணம்கைது ஒலி அறலைா மாைி, ஊெினபால அனதாட

உடம்றபக் குத்தி, தான் பதுங்கிைிருக்கை இடத்துல இருந்து வரச்
வெய்யும். அப்படி வந்து நான் றவக்கை பாறேக்குள்ை நுறழஞ்சு
சுருண்டு படுக்கும். மந்தராகர்ஷணம் பாம்புகறைனை மைக்கச்
வெய்துடும்.”

“ஆோ இவதல்லாம் நறடமுறைல வபருொ இல்றலனை ஏன்?”

“உேக்கு இதுக்கு முந்தினை பதில் வொல்லிட்னடன். இவதல்லாம்

பரம்பறர ஞாே ெம்பந்தத்தால வருவது. ெகஜ வித்றத கிறடைாது.
அபூர்வ வித்றதன்னு னபர். எங்க பரம்பறரைில இப்ப நான்
மிச்ெமிருக்னகன். என் பிள்றை `எேக்கு இவதல்லாம் னவண்டாம், இந்த
மந்திரிக்கைது தந்திரிக்கைது உன்னோடு னபாகட்டும்’னு வொல்லிட்டு
அவமரிக்கா னபாய் அங்க உத்னைாகம் பார்க்கைான்.”

“அப்ப உங்கனைாடு இந்தக் கறல முடிஞ்ெி னபாைிடுமா?”

“அப்படித்தான் வொல்லணும். இப்ப நான் உேக்கு ஒரு விஷைத்றதச்

வொல்னைன். இதுதான் நான் பிடிக்கப் னபாை கறடெி நாகம். வொல்லப்
னபாோ இந்த மாதிரி நாகங்கறைப் பிடிக்க நாங்க னைாெிப்னபாம். மகா
ெக்தி வாய்ந்தறவ இறவவைல்லாம்… மனுஷப் பிைப்வபடுத்து அடுத்து
னமாட்ெகதிக்குப் னபாகாம திரும்ப பாம்பா ஜேிக்கைது ஒரு ொபம்.
ெபிக்கப்பட்ட நாகம்கைதாலதான் நான் பிடிக்கச் ெம்மதிச்னென்.
அதுக்காக மட்டுமல்ல… அந்த லிங்கம், அறத பூஜிக்க
வகாடுத்துவவச்ெிருக்கணும். அதுக்காக என்ே னவணா வெய்ைலாம்!

ராம நாமத்றத உபனதெமா வபறுவதற்காக கபீர்தாெர் குருவாே

ராமாேந்தறரனை ஏமாத்திே மாதிரி வபருமாள் னகாைிறலக்
கட்டுைதுக்காக தன்றேனை திருடோக்கிக்வகாண்ட திருமங்றக மன்ேன்
மாதிரி நானும் துணிஞ்ெிருக்னகன். இத்தே வருஷத்துல பணத்துக்காக
நான் என் வித்றதறைக் காட்டிேதில்றல. ெிரத்றதைாே மனுெோ
வாழ்ந்ததுக்குப் பரிொதான் பகவான் உன் ரூபத்துல லிங்கத்றதக் காட்டி
என்றே இழுத்துண்டு வந்திருக்கான்” - னபச்னொடு னபச்ொக காரிலிருந்து
இைங்கிோர் தீட்ெிதர். மறழ விட்டிருந்தது. ஆங்காங்னக விைக்குக்
கம்பங்கைின் மின்வோைி… அந்த ஒைிப்புலத்தில் வதரியும்
ெின்ேஞ்ெிைிை மறழக்னகாடுகள். தறரவைல்லாம் வொதவொதப்பு.
தீட்ெிதர் டைர் வெருப்பணிந்திருந்தார். மணிக்கட்டில், புஜக் கட்டில்,
கழுத்தில், இடுப்பில் எல்லாம் தாைத்துகள். வலக்கரத்தில் மணிக்கட்டுக்கு
னமல் முழங்றக வறர காைத்துக்குப் னபாடப்பட்ட மருந்துக்கட்டு.

வமல்லத்தான் தீப்பிடித்தது. ஆோல் தடிமோய் புறக கிைம்பிைது.

அப்படினை உள்னை றமைப் பகுதிைில் வெி
ீ எைிந்தார். புறக
நாலாபுைமும் பரவிைது. ொந்தப்ரகாஷும், ொருபாலாவும் உைங்கும்
அறைக்குள்ளும் புகுந்தது.

கறுப்பு ஷால் தறலப்பாறகைாகிைிருக்க மார்றப பத்தாறு

னவட்டித்துண்டு வகாண்டு மூடிைிருந்தார். இடுப்புக்குக் கீ னழ
முழங்காலுக்குச் ெற்று கீ ழ்வறர வதாங்கும் கச்ெ னவட்டி கட்டி, தன்
னதால் றபறைத் னதாளுக்கு ஏற்ைிக்வகாண்டு கார் டிக்கிறைத் திைந்து
ெர்ப்ப மண்டி எேப்படும் கறுப்புத்துணி வகாண்டு கட்டப்பட்டிருந்த கடம்
னபான்ை பாறேறை வவைினை எடுத்தார். அறதத் னதாளுக்கு ஏற்ைிப்
பிடித்தவராய் அவர் நடக்க அவறர ஒரு டார்ச் றலட் ஒைினைாடு
வதாடர்ந்தாள் பானு.

பிெிைடிக்கும் மறழ காரணமாய் மேித நடமாட்டனம இல்றல. னரடிைம்

கடிகாரத்தில் மணி மூன்று என்பதன் முள் அறமப்பு.
வகஸ்ட் ஹவுஸ் வாெல் விைக்கில் மஞ்ெள் தூறை ஊதிவிட்டாற்னபால்
ஒரு ெிணுப்பல். முன் கதவு ொத்தப்பட்டு உட்புைம் தாழிடப்பட்டிருந்தது.
ொந்தப்ரகாஷ் தாைிட்டுக் வகாண்டிருந்தான். அவன் அப்படிச் வெய்வான்
என்று வதரிந்னத பின்பக்கத் தாழ்ப்பாறை எடுத்து விட்டிருந்தது
வெௌகர்ைமாகப்னபாைிற்று. பக்கவாட்டில் நடந்து, னதங்கிை நீரில்
ெலெலப்றப உண்டாக்கிைபடினை வென்று பின்கதறவத் வதாடவும்
திைந்து வகாண்டது.

பானு பல அடி பின்ோல் இருந்தாள். வபண்ணுக்னக உண்டாே அச்ெம்

வகாஞ்ெம் அவைிடம் மிச்ெமிருந்தது. டார்ச் றலட் ஒைி அவருக்கு
உதவிைதில் னதால்றபைிலிருந்து ெித்த மைக்கிறை எடுத்துப் பிடித்தார்.
தன் முகத்றதத் னதாள் துண்டால் முகமூடித்திருடன் னபால்
மூடிவகாண்டு பானுவுக்கும் றெறக காட்டிட, அவளும் ஈரத்
துப்பட்டாவால் இறுக்க மூடிக் வகாண்டாள். னவரில் தீக்குச்ெிறை உரெிப்
பிடித்தார்.

வமல்லத்தான் தீப்பிடித்தது. ஆோல் தடிமோய் புறக கிைம்பிைது.

அப்படினை உள்னை றமைப் பகுதிைில் வெி
ீ எைிந்தார். புறக
நாலாபுைமும் பரவிைது. ொந்தப்ரகாஷும், ொருபாலாவும் உைங்கும்
அறைக்குள்ளும் புகுந்தது. அவ்வைவுதான், மூன்று மணி னநரத்துக்கு
அவர்கள் வாழ்நாைில் தூங்கிைிராத தூக்கத்றதத் தூங்குவார்கள்.
எல்லாம் ெில நிமிட னநரம்தான். புறக அடங்கவும் அதன்பின்
பாறேனைாடு உள்நுறழந்து பாறேறை றமைத்தில் றவத்து அதன்
முன் ெப்பணமிட்டு அமர்ந்தவர், நாகவஸ்ை மந்திர உபாெறேறைத்
வதாடங்கிோர். பத்து நிமிடங்கள் வறர எந்த ெப்தமும் இல்றல.
வவைினை இடி மின்ேலின் உரெல். துணிவாய் மின் விைக்றகப் னபாட்டு
ஜன்ேல் கர்ட்டன்கறை இழுத்து விட்டிருந்தாள் பானு.

பைத்தில் தீட்ெிதறர ஒட்டினை நின்றுவகாண்டிருந்தாள். தீட்ெிதரிடம்

அவ்வப்னபாது வஸ்ை… வஸ்ை என்கிை உக்ரமாே குரல். பின் அது
தணிந்து காற்றுக் குரல். உறலத்துருத்தினபால் நிமிர்வதும்
அடங்குவதுமாய் உடம்பில் ஓர் அறெவு.

பானு இறடைில் ொந்தப்ரகாஷ் அறைறை எட்டிப்பார்த்தாள்,

இருவரிடமும் நல்ல ஆழ்ந்த உைக்கம், இல்றலைில்றல மைக்கம்.
னமறஜனமல் மாத்திறர ஸ்ட்ரிப்கள். மருந்து பாட்டில், ஆரஞ்சு ஆப்பிள்
பழங்கள் னமறஜறை ஒட்டி அவர்கைின் சூட்னகஸ், வலதர் னபக்குகள்.

னமறஜனமல் ஒரு புறகப்படம். ொரு அவமரிக்காவிலிருந்து எடுத்து

வந்திருந்த பிரம்மாண்ட ஜமீ ேின் ெமாதிப்படம். அறதக் காணவும்
திடுக்வகன்ைது. முன்வேச்ெரிக்றகைாக முழங்கால் வறர மூடிடும்
வலதர் ஜிப் ஷூறவ அணிந்து வந்திருந்தாள். இரவின் மறழக்
குைிறரயும் மீ ைிக்வகாண்டு விைர்றவ மட்டும் கன்ேத்தில் சுரந்து
வறைந்து ஓடிைது. அறத வழித்தபடினை வபட்டி இருக்கும்
அறைப்பக்கம் பார்றவறை விட்டு டார்ச்ெின் வட்ட வவைிச்ெத்றத விழச்
வெய்ைவும் குபீர் என்ைாகி டார்ச் றலட் றக நழுவிக் கீ னழ விழுந்து
ெப்தத்னதாடு உருண்டது. வபட்டி னமல் கம்பீரமாய் அந்த நாகம்.

மந்திரத்றத உபாெித்தபடி இருந்த தீட்ெிதரும் பார்த்துவிட்டார். பார்த்த

வநாடினை றககறை வறைத்து, ெில முத்திறரகறைப் னபாடத்
வதாடங்கிோர். அதற்குள் பானு குேிந்து டார்ச்றெ எடுத்துக் றகைில்
பிடித்துக் வகாண்டாள். ஒரு கட்டம் வறரதான் அது வபட்டி னமல்
நின்ைபடி இருந்தது. பின் தறழந்து இைங்கி வறைந்து வறைந்து வரத்
வதாடங்கிைது. பாறே முன் நிமிர்ந்து ெீற்ைமாய்ப் பார்த்தது.

தீட்ெிதர் அெரவில்றல. இடுப்பிலிருந்து ஒரு முழநீைக் னகால் ஒன்றை

எடுத்து, பாறே விைிம்றபத் வதாட்டு உள்னபாகும்படி ெமிக்றஞ
வெய்தார். அந்த ெர்ப்பம் மறுத்து விரித்த படத்றதப் பின்னுக்கு
இழுத்தது. அனத ெமைம் துணிவாய் தீட்ெிதர் கரம் அந்த ெர்ப்பம் முன்
அறதப் பிடிப்பதற்காக நீண்டது. அந்தக் கரத்தின் னமல் விறெனைாடு
வகாத்த முைல, றகறை இழுத்துக்வகாண்ட தீட்ெிதர் வலக்
றகவிரல்கறை மடக்கிக்வகாண்டு விரல் முண்டு பாகத்றத அதன்
முகத்துக்கு னநனர காட்டிைபடினை, இடக் கரத்தால் பின்புைமிருந்து அதன்
படம் விரிந்த பாகத்துக்குக் கீ ழாே உடல் பாகத்றதப் பிடித்து அப்படினை
தூக்கிப் பாறேக்குள் விட்டு அதன் வாறையும் துணிைால் இறுக்கமாய்
மூடிக் கட்டிைனதாடு தன் றகைிலிருந்த குச்ெிைால் அந்த வாய்பாகத்தில்
பதிவோரு முறை சுற்ைி, பாறேறை ஒவ்வவாருமுறையும் வநாட்
வநாட் என்று தட்டி உபாெறேறை முடித்தார்.

அப்பாடா!

பானு முகத்தில் பிரகாெம்.

தீட்ெிதரும் திரும்பிோர்

“பானு அதிகபட்ெம் பத்து நிமிஷம் - நாம கிைம்பிடணும். நீ னபாய் அந்தப்

னபாலி லிங்கம், அப்புைம் ஏடுகறை எடுத்து வா" என்ைிட, பானு
பின்வழினை வவைினைைிோள். தீட்ெிதர் வபட்டி இருந்த அறைக்குச்
வென்று `திருப்புைிச்ெங்கரம்' எனும் எழுத்துகளுக்காே கடபைாதி
எண்கறை மேதில் வகாண்டு வபட்டிறைத் திைக்க முறேைவும், அது
பட்வடன்று திைந்துவகாண்டது. ெம்ஸ்கிருத பண்டிதர்களுக்குக் கடபைாதி
ஒரு பாடம். அதன் எண்கள் மேப்பாடம். எேனவ வபட்டிறைத் திைக்க
அரவிந்தறேப்னபால ெிரமப்படனவைில்றல அவர்.

இறடவவைிைில் உள்னை ஆழ்ந்த உைக்கத்திலும் புரண்டு ெற்று பைத்றத

அைித்தான் ொந்தப்ரகாஷ். ெற்று தூரத்தில் எரிந்து முடிந்த ொம்பல்
கூடாய் அந்த ெித்த மைக்கினவர். எழுந்து வென்று அறத அப்படினை
வழித்து எடுத்து பின்புைம் வென்று, ஒழுகும் கூறர மறழநீரில் கறரத்துக்
றககறைக் கழுவிக்வகாண்டு வந்தார்.

அதற்குள் பானு லிங்கத்றத மார்பில் அறணத்தபடினை, னபாலி

ஏட்டுக்கட்டுகனைாடு உள்நுறழந்தாள். ஓர் அொதாரண காரிைவமான்று
ொதாரணமாய் நடந்து முடிந்தது. அெல் இருக்குமிடம், னபாலி இடம்
மாைிைது. குறுகிை காலத்தில் பானு அந்த லிங்கம் னபாலனவ ஒரு
னபாலி லிங்கத்றத ஃறபபர் வகாண்டு ஒரு ெிேிமா ஆர்ட் றடரக்டரிடம்
வெய்து தரச் வொல்லி, லிங்கத்தின் புறகப்படத்றதயும் காட்டிைிருந்தாள்.

அவர்கள்தான் அவெரத்திற்குக் றகவகாடுப்பவர்கள். லிங்கத்றதத்

தூக்கும்னபாது பாரமாய் உணரத் னதாதாக உள் கூட்டில் கைிமண்றணச்
னெர்த்து இரும்புத் துண்டுகறையும் றவத்து வவைினை பூெி வமழுகிக்
கருநீல வண்ணத்றதயும் பூெிவிட்டதில் அெலுக்கும் னபாலிக்கும் வபரிை
வித்திைாெனம வதரிைவில்றல.

அந்த ஆர்ட் றடரக்டர் எதற்கு என்று னகட்டனபாது, பங்கைா

னதாட்டத்தில் ஒரு மரத்தடிைில் றவப்பதற்காக என்று வொல்லிச்
ெமாைித்திருந்தாள். முதலில் இப்படிச் வெய்வதற்காகத்தான் னஜாதிடர்
நந்தா திட்டமிட்டிருந்தார். நந்தானவாடு னெர்ந்து னபாட்ட
திட்டத்றதத்தான் நந்தாறவ விட்டு விட்டு தீட்ெிதனராடு
னபாட்டுக்வகாண்டு அறதச் வெைல்படுத்தியும்விட்டதுதான் அவள்
ொதுர்ைம். தீட்ெிதறரத் னதடிப் னபாய் அவறர அறழத்து வரும் வறர
இப்படி ஒரு எண்ணம் அவளுக்குள் இல்றல. தீட்ெிதருக்கு னநரிட்ட
விபத்தும் அதோல் பிரம்மாண்ட ஜமீ ன் பங்கைாவுக்குள் நுறழை
முடிைாமல் னபாேதும் முதலில் தறடைாக ஆோலும் பிைகு அதுனவ
ரகெிைமாகத் திட்டம் னபாட வெதிைாகவும் ஆகிவிட்டது.

தீட்ெிதரிடமும் எப்பாடுபட்டாவது லிங்கத்றத அறடயும் ஆனவெம்

உருவாகிைிருந்தது. எேனவ இருவரும் தேி ட்ராக்கில் னபாக அதுனவ
காரணமாகி விட்டது.
இப்னபாது எல்லானம கச்ெிதமாக முடிந்து விட்டே. ஒரு காவித்துணி
மூட்றடக்குள் வபட்டிக்குள் இருந்த அெலாே அவ்வைவும்
அடங்கிவிட்டது. ெர்ப்பமண்டிப் பாறேயும் பாதுகாப்பாய் டிக்கிைில்
அடங்கிைது. வகஸ்ட் ஹவுைுக்குள் அந்த அதிகாறல மூன்று மணிக்கு
இப்படி ஒரு அடாத வெைல் நடந்தது என்பதற்கு எந்தச் ொட்ெிகனைா
தடைங்கனைா துைியும் இன்ைி பின்புைக்கதறவச் ொத்திக்வகாண்டு
திரும்பி விட்டதில் பானுவிடம் ஒரு வபரும் பிரமிப்பு.

னகரைாவுல ெர்ப்பக்காவுங்கை இடத்துல ஒரு நம்பூதிரி இருப்பார். இந்த

ெர்ப்பத்றத அவர்கிட்ட ஒப்பறடச்ெிடப்னபானைன். அவர் இறதத் தன்
ெர்ப்ப பலி பூறஜக்கும் மத்த விஷைங்களுக்கும் பைன்படுத்திக்குவார்.

காறரக் கிைப்பிைவள் "ொமி… நாம ொதிச்ெிட்னடாம் ொமி…

ொதிச்ெிட்னடாம்" என்ைாள். அனத னவகத்தில் "ொமி அந்தப் பாம்றப
என்ே வெய்ைப் னபாைீங்க. அறத உைினராட விட்டா நம்றம அது சும்மா
விடுமா?” என்றும் னகட்டாள்.

“அது இப்ப என் மந்திரக் கட்டுக்குள்ை இருக்கு. அதால எதுவும் வெய்ை

முடிைாது. லிங்கமும் நமக்கு வெப்பட்டதால நம்றம அதால எதுவும்
வெய்ை முடிைாது. வபாதுவா இப்படிப் பிடிக்கை ெர்ப்பங்கறைக்
காட்டுக்குள்ை விட்ைதுதான் என் வழக்கம். ஆோ இறத நான் அப்படி
விட முடிைாது. னகரைாவுல ெர்ப்பக்காவுங்கை இடத்துல ஒரு நம்பூதிரி
இருப்பார். இந்த ெர்ப்பத்றத அவர்கிட்ட ஒப்பறடச் ெிடப்னபானைன். அவர்
இறதத் தன் ெர்ப்ப பலி பூறஜக்கும் மத்த விஷைங்களுக்கும் பைன்படுத்
திக்குவார். அப்புைம் அவராச்சு, இந்த ெர்ப்பமாச்சு… நமக்வகன்ே வந்தது?”
என்ை தீட்ெிதர் லிங்கம் இருந்த அந்தக் காவி மூட்றடறைத் தூக்கி
மடினமல் றவத்துக்வகாண்டு "எம்வபருமானே, எேக்கு இந்த பாழாப்னபாே
பிைப்புல இருந்து விடுதறலறைக் வகாடுடாப்பா… எல்லாப் பாவத்துக்கும்
உன்றே பூஜித்து மன்ேிப்பு னகட்டுக்கனைன். விக்ரமாதித்தன் னபால
தறலறைனை வவட்டிக்கூட காணிக்றகைாத் தர்னைன். னபாதும் இந்தப்
வபாைப்பு… என்னோட இந்தத் திருட்டுத் தேத்றத நீ மன்ேிச்னெ தீரணும்"
என்று உரத்த குரலில் உருகத் வதாடங்கிவிட்டார்.
பானுனவா ஏடுகறை எண்ணியும், அறத எப்படிக் னகாடிகைாக்கலாம்
என்றும் கற்பறே வெய்ைத் வதாடங்கி ைிருந்தாள்.

மறுநாள்.

விடிந்ததும் விடிந்திராத அக்காறல னவறைைில் வதன்காெி கடந்து

குற்ைாலச் ொறலைில் விறரந்துவகாண்டிருந்தது பாரதியும்
அரவிந்தனும் இருந்த கார். பின்ோனலனை திவ்ைப்ரகாஷ்ஜியும்
வஜைராமனும் ஒரு தேிக்காரில் வந்துவகாண்டிருந்தேர். அவர்கள்
காறர பானுவின் கார் ஒரு புள்ைிைில் கடந்து வென்ைனபாது
திவ்ைப்ரகாஷ்ஜி உடம்பில் ஓர் அதிர்வு.

- த ொடரும் ….19 Mar 2020

புலி, ைாறே, ைாைி ெிங்கவமன்கிை விலங்கின் உணர்வுகள், ெமைத்தில்
மேிதனுக்குள்ளும் புகுந்துவிடும்.

அன்று விண்மிறெ பைந்துவெல்வனத ஒரு பரவெமாே அனுபவம்தான்.

ஆோல், பைக்கத் வதரிந்த பைறவைிேத்திடம் அந்தப் பரவெ உணர்வு
இருக்கிைதா என்ைால் அது னகள்விக்குைிதான்.

பைக்கும்னபாது கிட்டும் பார்றவறைனை பைறவப் பார்றவ என்கின்ைேர்.

பார்ப்பதில், பைறவப் பார்றவனை வபரிது.

இதில்தான் 360 னகாணமும் தங்கு தறடைின்ைிப் புலப்படும். தறரமிறெ

நின்று பார்க்கும் பார்றவ, இதில் ெரிபாதினை! எப்னபாதும் ஒரு பாதினை
புலப்படுவதும், மறுபாதி மறைபடுவதும்தான் தறரத்தன்றம. அந்தப்
பாதிைில் புலோவறத ஏற்பதில் தைக்கமில்றல. புலோகாதறத
நம்பினை ஏற்க னவண்டும்.

மேித வாழ்வின் ெகல நிறலகைிலும் இத்தன்றம வதாடர்வதுதான்

விந்றத. னபாகர் பிரான் வகால்லிமறலச் ொரல் னநாக்கிப் பைக்றகைில்,
தன்னுள் இவ்வாைாே ெிந்தறேகள், னகள்விகளுடனே பைந்தபடி
இருந்தார். தன் ெிரத்துக்கு னமல் ஏதுமின்ைி, ஆோல் எல்லாம்
இருப்பதுனபாலக் காட்ெிதரும் ஆகாைம். கீ னழா மறலகள், காடுகள்,
நாடுகள், நகரங்கள், கிராமங்கள், னெரிகள், ஏரிகள், கிணறுகள்.

இவற்றை நிலத்தில் நின்று பார்க்கும்னபாது பார்க்கப்படும் அதுனவ

வபரிவதன்று கருதுகிைது மேது. விண்ணிலிருந்து பார்க்றகைில், அனத
வபரிது எவ்வைவு ெிைிதாகிவிடுகிைது? ஒன்றைப் வபரிதாகக் காட்டுவதும்
ெிைிதாகக் காட்டுவதும் அைிவில்றல; விழிகள் பார்க்கும் னகாணனம.
னகாணங்கள் வாய்ப்பது என்பது அவரவர் நிறலப்பாட்டிோனலனை.
இதுனவ ஒருவன் உண்வடன்று வொல்லவும் இல்றலவைன்று மறுக்கவும்
காரணம். எவரும் வபாய்யுறரப் பதில்றல. உணர்வறதனை
உறரக்கின்ைேர். உணர்வதும் இடத்தால் மாறுபடுகிைது. இது ஒருவறக
இைற்றக.

- னபாகரின் ெிந்தறே அவறர இன்ேமும் னமனல பைக்கத் தூண்டிைது.

அப்படிப் பைக்றகைில் மரங்கவைல்லாம் வெடிகைாகி, வெடிகளும் ெிறு
புள்ைிைாகி, அப்புள்ைியும் விழிப்புலேில் மறைந்துனபாைிற்று. இதற்கு
னமல் ஓர் உைரம் வெல்லமுடிைாது என்று உைரப் பைந்த
அத்தருணத்தில், அவரது னைாக உடலும் குைிறர உணர்ந்தது. கீ னழ ஒரு
நானட ஒரு ெிறு விறைைாட்டு றமதாேம் அைவுக்குக் காட்ெிைைித்து.
ஒரு வபரினத ெிைிதாேறத உணர்த்திற்று.

பார்ப்பறத றவத்னத காட்ெி, காட்ெிறை றவத்னத ெிந்தறே,

பார்ப்பவதன்பனதா இடம் ொர்ந்தது. இடம் மாைிட, காட்ெி மாறும்,
ெிந்தறே மாறும்...

உண்றமைில் புைத்தில் எந்த மாற்ைமுமில்றல. மாற்ைவமல்லாம்

கண்கைின் வழி மேதிடம்தான். இந்த மேம் அைிவு ொர்ந்தது. அைிவு,
அைிவது ொர்ந்தது. அைிவதும் இடம் ொர்ந்தது. இடம், நிலம் ொர்ந்தது.
ஆக, நிலனம மேித வாழ்வின் அைிவு, அைிைாறம அறேத்துக்கும்
மூலம்.

இந்தச் ெிந்தறே அவருக்குள் ஒரு பாட்டாகிைது. ெிவவாக்கிைன்

பாடிைது...

`ஓடம் உள்ை னபாதனலா ஓடினை உலாவலாம்

ஓடம் உள்ை னபாதனலா உறுதிபண்ணிக் வகாள்ைலாம்

ஓடம் உறடந்த னபாது ஒப்பிலாத வவைிைினல

ஆடும் இல்றல னகாலும் இல்றல ைாரும் இல்றல ஆேனத!’

- தறர மீ து விண்றணப் பார்த்து ெிவவாக்கிைன் னபாகர் முன்

பாடிக்காட்டிை பாடல். னைாக உடம்பாதலால் மேதுக்குள் அக்குரல்
அப்படினை ஒட்டிக்வகாண்டுவிட்டது.

அவ்னவறை இறடக்காடர் குரலும் ஞாபகத்திலிருந்து கெிந்து ஒலித்தது.

அது, ெிரமிறெ கூந்தல்கற்றை பைக்றகைில் ெிந்திக்கத்
னதாதாகவுமிருந்தது.

‘அஞ்ஞாேம் னபாைிற்று என்று தும்பீபை – பர

மாேந்தங் கண்னடாம் என்று தும்பீபை

வமய்ஞ்ஞாேம் வாய்த்தவதன்று தும்பீபை – மறல

னமனலைிக் வகாண்னடாம் என்று தும்பீபை…’

ஆஹா என்ே ஒரு பாடல்… என்ே ஓர் உணர்தல்... மட்டுமா,

பாம்பாட்டிச் ெித்தரும் தன் பாட்டிறே னபாகருக்குள் ஞாபகத்தில் கெிைச்
வெய்தார்.

‘ெீறுபுலி ைாறேைாைி ெிங்க முதலாய்

ெிற்ைடிக்குத் குற்னைவல் வெய்ைச் வொல்லுனவாம்

வறு
ீ வபருங் கடவுறை வைங்களுடனே

விறைைாடச் வெய்னவாவமன்ைாடு பாம்னப!’

புலி, ைாறே, ைாைி ெிங்கவமன்கிை விலங்கின் உணர்வுகள், ெமைத்தில்

மேிதனுக்குள்ளும் புகுந்துவிடும். அதற்கு அவன் மட்டும்
காரணமில்றல. அவன் வாழும் நிலமும் சூழலும்தான் காரணம், இந்த
உணர்வுகள் கடவுளுடன் விறைைாடத் தறடைாக உள்ைறவ. ஒரு
ெித்தோல் மட்டுனம இந்த விலங்குகறை னவட்றடைாடி, கடவுளுடனும்
விறைைாட முடியும். அப்படி விறைைாடிோல் அவனே ெித்தன்.

அந்த வவட்டவவைி பைத்தல், னபாகருக்குள் பரமாேந்தப் பைத்தலாக

இருந்தது. நவபாஷாணச் ெிறல என்னும் வெைற்கரிை வெைல் வெய்த
அந்த உணர்வு, அவர் ெித்தத்றத அறெத்தபடினை இருந்தது. ஒரு வெைல்,
அதன் வவற்ைி னதால்விவைல்லாம் தன்றேயுணராத மாேிடர் னபாக்கு.
தன்றேைைிந்னதார்க்னகா அது ஓர் அறெவு அவ்வைனவ. அதற்காய்
மேம் மகிழ்கிைது என்ைால், ெித்தம் பூரணமாய் ெித்திக்கவில்றல என்னை
வபாருள். னபாகர் தேக்கும் பூரணமாய் ெித்திக்கவில்றலனைா என்று
னகட்டுக்வகாண்ட னபாது, வகால்லிமறல வேச்ெருகம் கண்மிறெ பட்டது.
மீ ன்பள்ைிைாறும் மின்ேறலப்னபால வநைிந்து விழும் ெீற்ைலாே
அருவியும், அைப்பரிை பலாக்களும் வாறழகளும் அதனூனட வாெமாய்க்
கமழ்கின்ை ஏலச்வெடிகளும் னபாகறர வரனவற்றுச் ெிைப்பிப்பதுனபாலக்
காற்ைிலாடிே. இவற்ைினூனட ஒரு ெமதைத்தில்தான் குதம்றபச்
ெித்தரின் ஆெிரமக் குடில் இருந்தது. குடிலில் அனநக ெீடர்கள் அவரிடம்
பாடம் படித்தபடிைிருந்தேர்.

அற்புதம், நிகற்பம், கும்பம் என்று எண்களுக்காே வபைர்கறைச் ெிலர்

கூைிைபடிைிருந்தேர். ‘முக்கால், அறரக்கால், நாலுமா, மூன்று வெம்,
ீ
இருமா, மாகாணி, முக்காணி, காணி, அறரக்காணி, முந்திரி, இம்மி, மும்மி,
அணு, குணம், பந்தம், பாகம், விந்தம், நாகவிந்தம், நுண்மணல் என்று நில
அைவுகறை ஒருவன் மணலில் எழுதிைபடிைிருந்தான்.

இறடைிட்ட னபாகறரக் காணவும் எழுந்துவந்து மார்னபாடு

அறணந்துவகாண்டார் குதம்றபைார்.
“வா னபாகா… உன் நலம் வாழ்க’’ என்ைார் நட்புடன்.

“குதம்பி, எதற்கிந்த கணக்குப் பாடம்? எறத அைக்கப்னபாகின்ைேர் உன்

ெீடர்கள்?”

“ஏன், நாறைனை இவர்களும் உன்றேப்னபால ஒரு வினெஷச்

ெிறலறைச் வெய்ைலாம். அது கணிதமைமாே ஒன்றுதானே?”

“ஆமாம்… ஆமாம்… இவ்வுலகில் எல்லானம கணிதம்தான். உைரப்

பைந்து வருறகைில் ஊர்கள் ெிறுத்தே முதலில். பின், பார்றவறை
விட்னட மறைந்துவிட்டே. தூரத்திற்னகற்பனவ காட்ெி. காட்ெிக்னகற்பனவ
எண்ணம். எண்ணத்துக் னகற்பனவ வெைல்… பார்த்தாைா, எல்லானம ஒரு
கணக்குக்குள் இருப்பறத?”

“வந்திருப்பது இப்படி விைக்க மட்டும்தாோ?”

“இல்றலைப்பா… வரும் பங்குேி உத்திர நாைில் என் வகாட்டாரம்

உள்ை வபாதிேிக்குன்ைின்மிறெ தண்டபாணி நிமிர்ந்திட உள்ைான்.
அப்பாஷாணக் கடவுறைப் பாெத்துடன் நீ வந்து வணங்கி வாழ்த்த
னவண்டும்.”

“அரிை வெைல்… அவெிைம் வருகினைன். இறத மாேெமாய் நீ

உணர்த்திைிருந்தானல னபாதுனம… எதற்கு மானுடர்னபால இவ்வைவு
பிரைாறெ?”

“மானுடர்கள்தானே நாமும்? ெித்தம் விைங்கிடப் னபாய் ெித்தன்

என்ைாேதால் மானுடர் இல்றல என்ைாகிவிடுமா என்ே? இதுமட்டும்
காரணமில்றல. அங்வகாரு னகாைில் உருவாே நிறலைில், நான் னைாக
ெமாதிவகாண்டு இந்த னைாேி உடறல உதிர்க்க விரும்புகினைன். பின்,
எங்கும் ஒைியுடம்பின் ெஞ்ொரனம! எேனவ, பூத உடனலாடு பைக்க
விரும்பிப் பைந்து இங்கும் வந்னதன்.”

“னவறு எங்வகல்லாம் வென்றுவர உத்னதெம்?”

“அடுத்த இடம் வபாதிறகப் பூங்குன்ைம். ஆங்னகார் வபாட்டல் வவைிறை
ஆக்ரஹித்து ஆைிரமாைிரம் காலத்துக்காே ஓர் அருனைாட்டச்
வெைலுக்கு விறதனபாட உள்னைன். அப்படினை அகத்திைர் வபருமாறேக்
கண்டு வணங்கி, ெதுரகிரிமிறெ ொர்ந்வதாழுகும் ெகல ெித்தர்
வபருமக்கறையும் ெந்தித்து, றகக்குழிைைவு ெந்திரகாந்தக்கல் நீரிறேயும்
வபற்ைிடும் முறேப்பில் இருக்கினைன்.”

“பிராந்த விழிப்புக்காே மருந்தல்லவா ெந்திரகாந்தம்?”

“ெரிைாகச் வொன்ோய்… என்றேச் ொர்ந்த மூன்று கிழார்ப் வபருமக்கள்

ெித்தம் கலங்கிக் கிடக்கின்ைேர். வபருமதி பறடத்னதார்தான். ஆைினும்,
ெிறுமதிைாய் அதுமாைி ஒரு தவற்றைச் வெய்ைறவத்து, அவர்கறைப்
பிராந்தர்கைாக்கி விட்டது.”

“அடனட பாதகமில்றல! ெித்தன் ொர்ந்னதார் எத்தறே ெிக்கலில்

வழ்ந்தாலும்
ீ மீ ள்வர் என்பதல்லவா உண்றம? ெந்திரகாந்தத்துைி நீர் என்
வெமுள்ைது. நான் தருகினைன்.

இமைத்தில் நூற்றுக்கு நூறு இக்கல்லால் ஆே கூறரவகாண்ட

ஆலைமும், அதன் நீர்சுரக்கும் பாகத்தில் ஈெோரின் லிங்கத்
திருனமேியும் உள்ைது. நவநாைகச் ெித்தர் வபருமக்கள் எழுப்பிை
னகாைில் அது. அங்கு நான் வென்ை ெமைம் நீ எேக்குத் தந்த விெித்திரக்
கண்ணாடிக் குடுறவைில் அறதப் பிடித்து வந்னதன். அறதக்வகாண்டு
மேனநாய்க்காே குைிறககறை ஆக்க உத்னதெித்திருந்னதன். பிைகுகூட
நான் அறத ஆக்கிக்வகாள்கினைன். இப்னபாது நீ அறதக் வகாண்டுவெல்’’
என்று ஒரு கண்ணாடிக் குடுறவறைக் வகாண்டுவந்து தந்தார். அதில்
இைநீல நிைத்தில் ெந்திரகாந்தக்கல் நீர்!

“நன்ைி குதம்பி… அருவி வபருகிக்கிடக்கின்ைனத, அடாத மறழனைா?”

“ஆம்… ஸ்தூலம் துைக்கப்னபாகிைாய்… எேனவ, நீராடிச் வெல். உடம்பு

தரும் சுகானுபவத்றத விட்டுவிடானத...”

“ெரிைாகச் வொன்ோய்… இப்னபானத வெல்கினைன். வரட்டுமா?”

“புைப்படு… முகூர்த்த னவறைறை அைிந்து நானே வந்துனெர்கினைன்”
என்று குதம்றபைார் விறட தர, னபாகரும் மீ ண்டும் விண்மிறெ பைக்கத்
வதாடங்கி, அருவி கண்டு அதில் மூழ்கித் திறைத்து, பின் வபாதிறக
வென்று, அங்கும் பாணதீர்த்தத்தில் விழுந்து புரண்டு, அப்படினை ெித்தன்
வபாட்டல்வவைிக்குச் வென்று, ஆங்னகார் குறகப்புலத்தில் இறைப்பாைி,
இறுதிைாக ெதுரகிரி வென்று, அகத்திைர் முதல் ெகலெித்தர்
வபருமக்கறையும் கண்டு, வபாதிேிைம்பதி எனும் பழேிைம்பதி குைித்துக்
கூைி, உத்திர நாள் குைிக்கப்பட்டுள்ைறதக் கூைிட, காலகண்டர் என்பவர்
முன்வந்து, ``அன்றுதான் அங்காரகேின் றமைக்கதிர் அம்மறல னமல்
விறெனைாடு பாய்கிைது. அைிவரா
ீ இவ்வுண்றமறை?” என்று னகட்டிட,
“ஆஹா… அதுவாய் அறமந்துவிட்டது. இதுவும்கூட அவேருனை!”
என்ைார் னபாகர்.

“காலகண்டனர, அங்காரக் கதிருக்கும் அம்மறலத்தலத்துக்கும் அப்படி

என்ே ெம்பந்தம்?” என்று னகட்டார் ஒரு ெித்தர்.

“ஒரு ெம்பந்தமுமில்றல… இது ஒரு சுழற்ெி விறேப்பாடு. ஆண்டுக்கு

ஒருமுறை நடக்கும் வெைல். இதோல் அங்காரகக் கதிர் விறேப்பாடு,
`யுத்தம் பித்தம் ெப்தம்’ என்கிை விறேக்குக் காரணமாகிைது. அதாவது,
இவ்னவறை அக்குன்ைின் வழி ஓர் அரெனோ அசுரனோ
வெல்லும்பட்ெத்தில் யுத்த வவைிவகாள்வர். ஆண்டிகள், பித்தம்
முற்ைப்வபறுவர். ெராெரி மாந்தர்கள், னகாபவைப்பட்டு அறமதி இழந்து,
மேதில் இறரச்ெல் ெப்தம்வகாள்வர். இறதனை நான் சுருக்கி `யுத்த
பித்த ெப்தம்’ என்று மூன்னை மூன்று வொற்கைால் கூைினேன்.

“இப்படியும் நிகழுமா?”

“இது ஒரு வபௌதிகச் வெைல்பாடு. காற்ைழுத்தத் தாழ்வுநிறல

புைலாவதுனபால, கிரகணக் காலச்சூழலில் ஈர்ப்புவிறெ
மாறுதல்களுக்குள்ைாவதுனபால, வபௌர்ணமி, அமாவாறெ திதிகைில்
வவைிமண்டலத்தில் விறெப்பாடுகள் விரிந்து சுருங்குவதுனபால,
இதுவும் ஒரு விறே. இேி அவ்விறே பாஷாணக் கதிர்வச்சுடன்
ீ
கலந்து நல்விறேைாகிடும்.”
“நல்விறே என்ைால்?”

“அறமதி, ொந்தம், னநாைற்ை உடல், எண்ணிை காரிைம் முடிதல் இப்படிப்

பலப் பல...”

“இறத அைிவது எங்ஙேம்?”

“காலத்தால், அனுபவங்கைால், நம்பிக்றகைால் இறத அைிந்திடலாம்.”

“அப்படிைாைின் ஒரு ொமாேிைன் வறரைில் அவன் உணர

எதுவுனமைில்றல அப்படித்தானே?”

“இேம்புரிைா அறமதியும், ஆனராக்ை உடம்பும் அவனுக்கு

தண்டபாணிைின் விபூதிைாலும் அபினஷகப் வபாருள்கைாலும்
உறுதிப்படும்.”

“இதன் தன்ோட்ெி எவருக்குரிைது?”

“அம்மண்மிறெ பிைந்னதார்க்னக…’’

“இதன் வழிப்பாடுகள்?”

“ெீடர்கள் அைிவர்… அவர்கைின் வம்ொவைிைிேர் வதாடர்வர். குைிப்பாய்,

புலிப்பாணி வபரிதும் வதாடர்வான்.’’

“இைற்றக உத்பாதங்கள் னநரக்கூடுனமா?”

“இமைம்கூட கலிைின் முடிவில் கறரந்து மறையும். இப்வபாதிேி

மறைைாது!”

“இதன் வநைி?”

“ெித்தவநைி கலந்த ஆகமவநைினை...”

“எவரும் மாற்ை விறழந்தால்?”

“தடுக்கப்வபற்ைிடுவர் என் ெமாதி விடுப்பால்…’’

“எப்படி?”

“என் சுனவத உடல் எவருள்ளும் புகுந்து வெைலாற்றும். அது

கற்ெிறலக்கும் அறெறவத் தந்திடும்.”

“கலிக்குற்ைங்கள் மிகுந்தால்?”

“திருத்தப்வபறுவர். திருந்தாவிட்டால் வருந்தப்வபறுவர்.”

“இப்படி ஓர் ஓைாச் வெைலின் னநாக்கம் மண்மிறெ புகழ்வபற்ைிடனவா?”

“அல்ல… மண்மிறெ மாந்தர் வெழித்திட!”

“அருறம னபாகா அருறம… அறேத்துக் னகள்விகளுக்கும் அழகாய்
விறட பகர்ந்தாய். வாழ்க உன் விறேப்பாடு. வைர்க உன் புகழ்!”

“மாற்ைிச்வொல்லுங்கள்... வாழட்டும் ெித்தவநைி, வைரட்டும் அதன்

மங்காப் புகழ்!”

“அருறம அருறம… உத்திர நாைில் எம் கரப்புஷ்பங்கள்

அத்தண்டபாணித் திரு உருனமல் விழக் காண்பாய். முதல் வழிபாடு
நம்மானலனை நிகழ்ந்திடும். திருப்திதானே?”

“திருப்தி! திருப்தி! திருப்தி!”

- னபாகரும் பிரமாணம்னபால மும்முறை கூைி மகிழ்ந்தவராய் அச்ெித்தர்

வபருமக்கைிறடனை கங்றக முதல் தாமிரபரணி வறரைிலாே நீர்ப்
பாறேகறைப் வபற்று, அறத ஒரு வபான் பாறேைில் அடக்கி, ெிரம்
னமல் றவத்துக்வகாண்டு மீ ண்டும் விண்மிறெ பைக்கலாோர்.

வபாதிேிக் குன்று.

னதாரணங்கள் கட்டப்வபற்று வாறழகள் கட்டப்பட்டு, திருத்தலம்னபாலக்

காட்ெி தந்தபடி இருக்க, னவலும் தண்டக்னகாலும் நடப்பட்டிருந்த
இடத்தில், பீடம் ஒன்று சுண்ணக் கலறவ மற்றும் மூலிறகச்
ொறுகைால் ஆே குழம்பி மூலம் ஆற்றுமணலின் னெர்றகனைாடு
கற்கள்வகாண்டு உருவாக்கப்பட்டு, அதன் றமைத்தில் ஓர் அடி அைவு
குழியும் வகாண்டிருந்தது.

னவலும் தண்டமும், தன்ேிச்றெைாய் வந்திருந்த மைிலும் னெவலும்

அரவமும் வழிவிட்டிருந்தே. அடிவாரம் வதாட்டு னமனலைி வந்திட
வழித்தடம் ஒன்றும், பாம்புடல் வறைவு னபால உருவாக்கப்பட்டிருந்தது.
னபாகர் வகாட்டாரம் முழுக்க ஒனர பரபரப்பு.

தாவோரு கறுப்பி என்கிை தாழ்மேக்காரி, தகதகச் வெழிப்பில்

வண்ணமிக்கவைாகி மாக்னகாலம் னபாட்டுக்வகாண்டிருந்தாள்.
வகாட்டாரத்திலும் வகாண்டாட்டப் னபாக்கு. னபாகர் அறேத்றதயும்
கண்டு நடந்தார்.

அஞ்சுகனும் ெங்கனும் குல்லிகம், ெிவோர் பாகல், பிண்டனராபணம்

என்று னபாகர் குைிப்பிட்டுக் கூைிை ெகல மூலிறககளுடனும் தைாராய்
இருந்தேர். அவர்கனைாடு மறலக்காட்டில் வெித்துவரும்
கூட்டத்தவோே வதாந்தனும் னதாதனும்கூட இருந்தேர். னபாகர்
அவர்கள் இருவறரப் பார்க்கவும் விழி விரிந்தார். “னவலாமூப்பர்
வரவில்றலைா?” எேக் னகட்டார். ``வந்துவிடுவதாகச் வொன்ோர்.
ொமிக்காே அபினஷகத்துக்காே னதறேத் திரட்டிக் வகாண்டிருக்கிைார்’’
என்ைான் வதாந்தன்.

“நீங்களும் உங்கள் மக்களும் னெவற்வகாடி பிடித்து மறலமீ து

திரியுங்கள். அவ்வப்னபாது அரமுழுக்கமிடுங்கள்’’ என்ைார் னபாகர்.

“குரறவக்கூத்து, னவலன் வவைிைாடல், குன்ைக்குரறவ என்று வவைிைாடு

கைத்தில் நிகழ்வுகள் வதாடங்கட்டும்’’ என்று மறல மக்கறையும்,
வபண்கறையும் பார்த்துச் வொன்ோர். ஆவிேன் குடி முழுக்கவும்
வெய்தி பரவி, ஜேத்திரள் வபாதிேிக்குன்றைச் சுற்ைிச் சுழத்
வதாடங்கிைது. உத்திரப் வபருநாளும் வந்தது!

இன்று திவ்ைப்ரகாஷ்ஜிைின் உடல் அதிர்ந்தனதாடு, திரும்பி,

கடந்துவென்ை காறரயும் பார்த்தார். தீட்ெிதரும் பானுவும் வென்ை காரின்
பின்புைமும் கார் எண்ணும் பைிச்வெேப் பார்றவைில் பட்டே. அது ஒரு
இனோவா வவண்ணிைக் கார். மீ ண்டும் பார்றவறைத் திருப்பிைவறர
வஜைராமனும் விடவில்றல.

“என்ே ொர்… ஷாக் ஆே மாதிரி வதரிஞ்ெனத?”

“ஆமாம் மிஸ்டர் வஜைராமன். அந்தப் வபட்டி நிறேப்பானவ இருந்த

எேக்கு அந்தக் கானராட பாெிங் ஒரு ஷாக்தான். எேக்கு ரினலட்டடா
ஏதாவது அதுல இருக்னகா என்ேனவா?”

“அப்படி இருந்தா உங்களுக்கு ஷாக் அடிச்ெ மாதிரி இருக்குமா?”

“ஆமாம்… வராம்ப வென்ெிட்டிவாே பாடி என்னோட பாடி. என்ே
ஆோலும் எங்னக இருந்தாலும் காறலைில மூணு மணிைிலிருந்து
நாலு மணிவறர பிராணாைாமம், னைாகாெேம், ெிரொெேம்னு
தைாராைிடுனவன். அப்புைமா மனோ நாெப் பைிற்ெி”

“அப்படின்ோ?”

“எந்த எண்ணங்களும் இல்லாதபடி மேறதச் சுத்தப்படுத்தி, காலிைாே

ஒரு வபட்டி மாதிரி வவச்சுக்கைதுக்குப் னபர்தான் மனோ நாெம்.”

“அதோல என்ே பைன்?”

“மனோெக்தி அதிகரிக்கும். உடல் வலிறமறைப் னபால நூறு மடங்கு

அதிகமாேது மனோெக்தி. அந்த ெக்திதான் நான் குழம்பாம வதைிவா
வெைல்படனவ காரணம். ஒரு உச்ெபட்ெ மனோெக்தி பறடச்ெவரால, ஓர்
இரும்புக் கம்பிறைப் பார்றவைானலனை வறைக்கமுடியும்.”

“ஃபாரீன்ல ெில னமஜிக் னஷாக்கள் பார்த்திருக்னகன். அது ஏனதா

ட்ரிக்குன்னுதான் நிறேச்ெிருந்னதன்.’’

“புரிைாதறத ட்ரிக்குன்னு வொல்ைது எப்பவும் நம்ம வழக்கம்.

ஒண்ணுமட்டும் உறுதி… அந்தக் காருக்குள்ை ஏனதா இருக்கு?”

“ஒருனவறை அது அந்த வடல்லி னஜாெிைர் காரா இருக்குனமா? ஏன்ோ,

அவர்தானே எம்.பி ொர்பில் வபட்டிக்காக அறலைா அறலைைவர்...”

“இருக்கலாம்… நம்ம னநாக்கம் இப்னபா அந்த ஜமீ ன் குடும்பத்துக்கு

உதவி வெய்ைைதுதானே?”

“ஆமாம்… அவங்களுக்கு உதவிவெய்ைை ொக்குல னபாகர் ெித்தறரப்

பார்க்கைதுதான் என் னநாக்கம்...”

“பரவாைில்ல வஜைராமன். நீங்க நம்பத் வதாடங்கிட்டீங்க. அரவிந்தனும்

ஓ.னக. ஆோ, பாரதிதான் நடக்கிை எல்லாத்றதயும் தப்பானவ
நிறேக்கைா...”
“வொல்லப்னபாோ அந்தச் ெந்னதக புத்திறை... ைாரி, அவனைாட
எச்ெரிக்றக உணர்றவயும் னநர்றமறையும் பார்த்துதான் நான்
னவறலக்கு எடுத்னதன். ஓர் ஊழல் வி.ஐ.பி னபர்வழி, னகள்வி பதில்
பகுதிைில் தன்றேப் பற்ைிக் வகாஞ்ெம் பாெிட்டிவா எழுதச்வொல்லி
பாரதிக்குத் தூண்டில் னபாட்டுக்கிட்னட இருந்தார். பாெிட்டிவா
எழுதச்வொன்ே விஷைமும் உண்றமைாேதுதான். அந்த நபர் ஒரு
ஆதரவற்னைார் இல்லத்துக்குப் பத்து லட்ெம் வடானேஷன்
வகாடுத்திருக்கார். அறதவவச்சு அவறர தைாைோ காட்டச் வொன்ோர்.
அவறர தைாைன்னு வொல்ல இடமிருந்தது. ஆோ, பாரதி மறுத்துட்டா.
அவள் மறுக்கவும், அவள் பிைந்தநாறைப் பைன்படுத்தி,
தங்கச்ெங்கிலிறைப் பரிொ வகாடுத்தார் அவர். அறத மறுத்தனதாடு, என்
மேசு உங்கறை நல்லவரா நிறேக்கல. அதோல நான்
எழுதமாட்னடன்னு அவர் முகத்துக்கு னநரா வொல்லிட்டா. மத்தவங்கைா
இருந்தா நிச்ெைம் வறைஞ்சுவகாடுத்திருப்பாங்க...”

“னகட்கனவ ெந்னதாஷமா இருக்கு. இந்த வைசுக்கு இது அொத்திைமாே

அைம். பாரதி கடவுறை நம்பத் னதறவனை இல்றல. அவளுறடை அைம்
கடவுைா அவள் வறரைிலிருந்து அவளுக்குத் துறண நிற்கும்.”

வஜைராமனும் திவ்ைப்ரகாஷ்ஜியும் னபெிைபடினை குற்ைாலத்துக்குள்

நுறழந்தேர். முன்ேதாக, அரவிந்தன் பாரதிைின் காரும் வஜைராமேின்
ஏற்பாட்டில், ொந்தப்ரகாஷும் ொருவும் தங்கிைிருந்த ரிொட் வகஸ்ட்
ஹவுைின் இன்வோரு கட்டடத்தின் முன்நின்ைது. பாரதி இறுக்கமாய்
இருந்தாள். தூக்கக் கலக்கம் னவறு… பின்ோனலனை அவர்கள் காரும்
வந்துநின்ைது. இைங்கிோர்கள். அரவிந்தன் அடக்க முடிைாதபடி
னகாணல் மூக்னகாடு வகாட்டாவி விட்டான்.

றகக்கடிகாரத்றதப் பார்த்தேர். மணி எட்டறர.

“அரவிந்தன், பாரதி, உங்க வரண்டு னபருக்கும் ஒரு ரூம், எங்களுக்கு ஒரு

ரூம். அதிகபட்ெம் ஒரு மணி னநரத்துல நாம வரடிைாகினைாம். அதுக்குப்
பிைகு அந்த ொந்தப்ரகாஷ் ொறரப் னபாய்ப் பார்க்கினைாம். திவ்ைஜினைாட
கெின்கைதால ஒரு எனமாஷேலாே ெந்திப்பாதான் அது இருக்கும். பிைகு
அவங்கனைாட னெர்ந்து அந்தச் ெித்தன் வபாட்டலுக்குப் னபாைதுதான்
நம்ம பிைான். ஓனக?”

- வஜைராமன் பிெிைின்ைிச் வொல்லிமுடித்தார். காத்திருந்த வகஸ்ட்

ஹாவுஸ் ரூம் பாய்ஸ் னதடிவந்து லக்னகஜுகறை எடுத்துச் வென்ைேர்.

பாரதி வானை திைக்கவில்றல. அறைக்குள் நுறழந்து அழகாே

னொபாவில் விழுந்தவைாகத் தன் றகப்னபெிைில் வாட்ைப்றபத்
திைக்கலாோள்.

“பாரதி...”

“…..”

“பாரதி உன்றேத்தான்!”

“காது னகட்குது அரவிந்தன், வொல்லுங்க.”

“இப்படி இறுக்கமா இருந்தா என்ே அர்த்தம்?”

“எேக்கு இங்னக நடக்கிை எதுவும் பிடிக்கறலன்னு அர்த்தம்.”

“இது ஒரு னரர் ஆப்பர்ச்சூேிட்டி. கிட்டத்தட்ட ஒரு மாெமா எவ்வைவு

எக்ஸ்பீரிைன்ஸ், னைாெிச்சுப் பார்?! இப்னபா அனதாட உச்ெக்கட்டத்துல
இருக்னகாம்.’’

“அஃப்னகார்ஸ்... வகாஞ்ெம் வித்திைாெமாே அனுபவம்தான். ஆோ,

எேக்வகன்ேனவா ஒரு ஐந்நூறு வருஷம் பின்ோடி னபாய்ட்ட
மாதிரினை இருக்கு.’’

“அது உன் பாய்ன்ட் ஆஃப் வியூறவப் வபாறுத்தது. எேக்னகா, எடிட்டர்

ொருக்னகா நிச்ெைமா அப்படிைில்றல. நம்ம நாடு, அப்புைம் இந்தச் ெித்தா
திைரி இவதல்லாம் நிச்ெைம் வபாய்னைா ஏமாற்னைா இல்றல பாரதி.”

“ெரி, இங்னக நம்ம அறென்வமன்ட் என்ே?”

“அவங்க அந்தப் வபட்டிறை ஒப்பறடக்க வந்திருக்காங்க. நாம
அவங்களுக்கு உதவப்னபானைாம். அப்னபா ெித்தர்கறைச்
ெந்திக்கப்னபானைாம்.”

“ெந்திச்சு..?”

“என்ே ெந்திச்சுன்னு ொதாரணமாக் னகட்டுட்னட? இப்னபா நம்மகிட்ட

அந்த ஏடுகனைாட னபாட்னடா காப்பி இருக்கு. அவ்வைவும்
அொதாரணமாே விஷைங்கள். நான் அதுல ெில பக்கங்கறைப் படிச்சுப்
பார்த்னதன். ஒண்ணுனம புரிைல. அது புரிைணும்ோ, ெித்தர்கள் நமக்கு
உதவணும்.”

“இவதல்லாம் நடக்கும்னு நீங்க நம்பைீங்கைா?”

“நம்பாமலா இவ்வைவு தூரம் வந்திருக்னகாம்?”

“அரவிந்தன் முதல்ல நீங்க வபட்டிறைத் திைந்தனத தப்பு. அறத

விறலக்கு வாங்கிட்டதால அது தப்பு இல்னலன்ோலும், உள்னை
இருந்தறத எல்லாம் னபாட்னடா எடுத்ததும் னநர்றமைில்லாத
காரிைம்தான்.

நான் அறத அழகாே ஒரு காலிப் வபட்டிைா கறலப் வபாருைா

நிறேச்சுதான் வாங்கினேன். உள்னை இருந்த லிங்கனமா ஏடுகனைா
எேக்குச் ெம்பந்தமில்லாத குப்றபகனை. அதோலதான் அறதத் திரும்பக்
னகட்டு வந்தப்னபா திருப்பிக் வகாடுத்துட்னடன்.

அஃப்னகார்ஸ்... அந்தப் வபட்டிறைச் சுத்திவந்த அந்தப் பாம்பு எேக்கு

இந்த நிமிஷம்வறர ஒரு புரிைாத புதிர்தான். அந்த ரெமணிகூட
ஆச்ெர்ைம்தான். அதுக்காக, அந்தப் வபட்டிறையும் அதுக்குள்னை
இருக்கை விஷைங்கறையும் ஆ ஊன்னு நிறேக்க நான் தைாரில்னல.

என் வறரைில அவதல்லானம அைிவால னநரா புரிஞ்சுக்க முடிைாத

விஷைங்கள். அப்படிப்பட்ட விஷைங்கறை நானும் புரிஞ்சுக்கத் தைாரா
இல்றல. இங்னக நாம புரிஞ்சுக்க னவண்டிை லாஜிக்காே விஷைங்கள்
நிறைை இருக்கு.

குடிக்கிைது தப்புன்னு வதரிஞ்சும் குடிக்கை கூட்டம், அந்தத் தப்றபனை

வதாழிலா வெய்ைை அரொங்கம், உலகுக்னக வபாதுவாே தண்ணர்ீ
தேக்குத்தான் வொந்தம்னு வொல்ை சுைநலம், அைிவுக்கண் திைக்கிை
படிப்றபக் னகாடிகைில் விற்கிை வகாடுறமைாே கல்லூரிகள்,
குழந்றதகளுக்காே பால் பவுடரில்கூடக் கலப்படம் வெய்ைை வகாடூரம்,
கற்பறேைா வபாய்ைா ஆடிப்பாடி ெண்றட னபாட்டுக் னகாடிகைில்
ெம்பாதிக்கிை ஹீனரா கூட்டம், அந்த ஹீனராக்கறைக் கடவுைா
நிறேச்சுப் பாலபினஷகம் வெய்ைை இறைஞர் கூட்டம்னு நாம்
கவேிக்கவும் ெிந்திக்கவும் ெரிவெய்ைவும் நூறு விஷைங்கள் நம்றமச்
சுற்ைி இருக்கும்னபாது, இந்த மாதிரி புதிர்கள் பின்ோல னபாைது எந்த
வறகைில ெரி?”

- பாரதிைின் னகள்விக்கு உடேடிைாக ஒரு பதிறல அரவிந்தோல்

கூைமுடிைவில்றல. ஆோல்...

“உன் னகள்விக்கு நான் பதில் வொல்னைன் பாரதி...” என்ைபடி வந்தார்

திவ்ைப்ரகாஷ்ஜி. அவறர அப்னபாது பாரதியும் எதிர்பார்க்கவில்றல.

“உன் அவ்வைவு னகள்வியும் ெரிைாேது. அதுல எேக்கு

மாற்றுக்கருத்னத இல்றல. அனதெமைம் புதிராே விஷைம், புரிஞ்சுக்கக்
கஷ்டமாே விஷைம்கைதால ெித்த விஷைங்கறை ஒதுக்கித்
தள்ளுைதும் ெரிைில்றல. இது வராம்பப் புராதேமாே னதெம். பூனகாை
ரீதிைாகவும் அொதாரணமாே னதெம். இந்த உலகத்துல எவ்வைனவா
கண்டங்கள், நாடுகள், நகரங்கள். ஆோ, நம்ம னதெம் னபால எல்லா
வமாழி, எல்லா இேம், எல்லா மத மக்கைாலும் ஆைப்பட்ட னதெம்
எங்னகயும் கிறடைாது. வராம்பச் ெின்ே நிலப்பரப்புதான். ஆோ
எல்லாரும் ஏன் ஆை விரும்பிோங்க?

காரணம், னதெத்னதாட பூனகாை அறமப்பு மட்டுமல்ல, இங்னக கிறடக்கை

மாதிரி மூலிறககளும் தாவரங்களும் னவை எங்னகயும்
கிறடக்கைதில்றல. காரணம், ெம அைவு இரவு பகல். மூணு பக்கம்
கடல். அதன் காரணமாே காற்னைாட்டமும் மறழயும். ஆறு பருவ
காலம் ெமமாகப் பங்கிடப்பட்டிருக்கிைதும் இங்னகதான். ஆறுகறை
வவறும் நீர்க்கூட்டமா பார்க்கிை மற்ைவர்கள் நடுவுல, அவற்றை
வணக்கத்துக்குரிை னதவறதைா பார்க்கிை நம்ம கலாொரம். இதன்
வதான்றம - வரலாறு னவை ைாருக்கும் இல்றல.

இதுல ெித்தர்கள் தங்களுக்குள்னை தங்கறைக் கண்டைிஞ்சு எது

வாழ்றகங்கைத்துக்கு இலக்கணம் வகுத்தவங்க. இன்றைை விஞ்ஞாேம்
வராம்பப் பாராட்டுக்குரிைதுதான். அறதவிடப் பலமடங்கு
பாராட்டுக்குரிை ஒரு வாழ்றகறை இங்னக ஒரு தமிழன்
வாழ்ந்திருக்கான். 2000 வருஷத்துக்கு முந்தினை இரண்டு வரிகைில் ஒரு
ஏறழப் புலவன் மேித வாழ்வின் எல்லாச் ெிக்கல்கள், னகள்விகளுக்கும்
திருக்குைைில் அறெக்க முடிைாதபடி தீர்வு வொல்லிைிருக்கான்ோ, இது
எவ்வைவு வபரிை ெமுதாைமா இருந்திருக்கணும், னைாெிச்ெிைா?’’

- திவ்ைப்ரகாஷ்ஜி மூச்சுவிடாமல் னபெி னைாெிச்ெிைா என்று னகட்டு

முடிக்கவும், பாரதி பதிலுக்கு, ``ஜி… தைவுவெய்து உங்க உபன்ைாெத்றத
நிறுத்துங்க. எேக்கு இவ்வைவு விைக்கவமல்லாம் னதறவனை இல்றல.
ஆோலும், இந்தச் ெிைப்றபவிட இந்தத் னதெத்னதாட அழுக்கும் ஊழலும்,
மூடத்தேங்களும்தான் எேக்கு முதல்ல நிறேவுக்கு வருது. என்ே,
உங்கைால மாற்ைமுடிைாது. ஞாபகம் வவச்சுக்குங்க...”

- பாரதிைின் பதில் வஜைராமறேயும் இழுத்துவந்து னபெச்

வெய்துவிட்டது.

“பாரதி… நாங்க இந்த அனுபவங்கறை எப்படி னவணா

பார்த்துட்டுப்னபானைாம். நீ நீைா இருந்து பார். வபட்டி விஷைம்
என்வறரைில ஓர் அதிெைம். அப்படிவைல்லாம் இல்னலன்னு நிரூபி.
இேி விவாதத்துக்கு இடமில்றல. புைப்படு!”

- அவர் னபச்சு பலேைித்தது, அடுத்த அறர மணிைில் குைித்து, சுடிதாரில்

தைாராகி, தறலமுடிறை அள்ைிக்கட்டிக்வகாண்டு புைப்பட்டுவிட்டாள்
பாரதி.
ொந்தப்ரகாஷும் ொருவும் தங்கிைிருந்த வகஸ்ட் ஹவுஸ் முன்ோல்
னபாய் நின்ைேர்.

“அவங்க அங்னக இருக்கிைது உறுதிைா வதரியுமா?’’ என்று பாரதியும்

னகட்டாள்.

“பிரம்மாண்ட ராஜ உறடைார் றடரிக் குைிப்புப்படி குற்ைலாம்தான் கைம்.

அவனர இங்னக வந்து புலிைருவி பக்கமாகப் னபாய் ெில மறலமக்கள்
உதவிைனைாடுதான் ெித்தன் வபட்டலுக்குப் னபாைிருக்கார். ஆறகைால்,
இந்த ஊர்தான் அவங்க வந்திருந்த ஊர். வதன்காெிக்கு அப்புைம் இங்னக
இருக்கிை லாட்ஜ்கைில் அவங்க னபர்ல ரூம் புக் ஆகறல. இந்த வகஸ்ட்
ஹவுஸ்ல ஆகிைிருக்கு. அதோலதான் அங்னக இங்னக சுத்தாம னநரா
வந்திருக்னகாம்’’ என்று, பாரதி னமற்வகாண்டு னபெ இடமின்ைிச்
வொல்லிமுடித்தான் அரவிந்தன்.

“என் கெின் பிரதருக்கு என்றேப் பார்க்க ஷாக்கா இருக்கும்.

இருந்தாலும் பரவாைில்றல… கமான்’’ - உள்னை அவர்கள் புக
முறேந்தனபாது, எதிரில் ொவிக்வகாத்னதாடு வந்த ஒருவன், `ைார் நீங்க?’
என்பதுனபாலப் பார்த்தான்.

“இங்னக ொந்தப்ராகாஷ்னு ஒருத்தர் தங்கிைிருக்காருல்ல...”

“அவர் காறலல எட்டு மணிக்வகல்லாம் காலி பண்ணிட்டுப்

னபாய்ட்டானர?”

“அப்படிைா!”

“ஆமா… வெக் அவுட் பண்ணிட்னட னபாய்ட்டாங்க.’’

“எங்னக னபாோங்கன்னு வதரியுமா?”

“அவங்க வர்ை ெித்ரா வபௌர்ணமிக்கு வே ைாத்றர பண்ண

வந்திருக்காங்க. அவங்கறை ெறடைன்கை ஆட்டுக்காரன்தான் னமனல
கூட்டிக்கிட்டுப் னபாைிருக்கான்.”

“ெித்ரா வபைர்ணமிக்கு நாள் இருக்னக... அவங்க னமல னபாய் எங்னக

தங்குவாங்க?”

“இங்னக ஒரு கூட்டம் இப்படி வர்ைவங்கறை வமாட்றடைடிக்கத்

திரிைைாங்க. ெறடைனும் அவங்கைில் ஒருத்தன்தான். மறலனமல
கூடாரம் னபாட்டுத் தங்கலாம். மான் னவட்றடைாடலாம். னதன்
பிழிைலாம்னு கண்டறதச் வொல்லி ஆறெகாட்டிக் கூட்டிட்டுப்
னபாைிடைாங்க!”

“நாங்க னபாோ பார்க்கமுடியுமா?”

“ஏன் முடிைாம …. துறணக்கு ஆள் அனுப்பவா?”

“தாராைமா... எங்களுக்கும் வராம்ப உதவிைா இருக்கும்.”

“நம்ம பை ஒருத்தறே அனுப்பனைன். ஒருநாள் ெம்பைம் ஐந்நூறு ரூவா

வகாடுத்துடணும்.”

“அதுக்வகன்ே, வகாடுத்துட்டாப்னபாச்சு” என்ைதும் அந்த மேிதன், ஒரு

காக்கி டிராைரும் ெட்றடயும் அணிந்த வெம்பூரான் என்பவறே
அனுப்பிவிட்டு, ெற்று ஒதுங்கி னபாேில் ைாருடனோ னபெலாோன்.

“அய்ைா... நீங்க வொன்ே மாதிரினை நாலு னபர் வந்தாங்க… அவங்கறை

நான் திறெ மாத்தி அனுப்பிட்னடங்க’’ என்ைான்.

- த ொடரும்….26 Mar 2020

அவர்கறைச் ெந்திரகாந்தக்கல் நீரும் பிரிவதாரு மூலிறககளும்
குணப்படுத்தி விட்டிருந்தே. அவர்கைிடம் ஒருவித அறமதி.

அன்று பங்குேி உத்திரப் வபருநாள்! வபாதிேிக்கு னமலாே வான்பரப்பில்

கிஞ்ெிற்றும் னமகங்கைில்றல. மறலப் பரப்பில், தாவரப் புதர்கள் னமல்,
மர உச்ெிகைில் என்று பல இடங்கைில் பல வண்ணங்கைில் வகாடிகள்
பைந்தபடி இருந்தே. ஆடவரும் வபண்டிரும் ஆங்காங்னக பாறதறை
உருவாக்கி, ஒருவர் பின் ஒருவராய் வமல்ல னமனலைிைபடி இருந்தேர்.

அடிவாரச் ெருக்கத்தில் தண்ணர்ப்

ீ பந்தலும், அதில் பதநீரும், மிைகு
நீரும், கறுப்பஞ்ொறும் வழங்கப்பட்டபடி இருந்தே. வகாட்டாரத்தில்,
னபாகர் பிரான் எப்னபாதும்னபால் தேக்காே னைாகத்தில் இருந்திட,
அஞ்சுகனும் ெங்கனும் அதுவறர தரித்திராதபடி னைாக வஸ்திரம் எனும்
வநைிப்படி மார்பின் குறுக்னக வெல்லும்படிைாகத் துண்றடத்
தரித்துக்வகாண்டு, இடுப்பில் முழங்காலுக்குச் ெற்றுக் கீ ழ்வறரைிலாே
அைவுக்குக் கச்ெக்கட்டு கட்டிைிருந்த நிறலைில் அவர் முன் வந்தேர்.
வநற்ைிைில், னதாைில், றககைில், வைிற்ைில் என்று னமேி முழுக்க
விபூதிப்பட்றட. பாலாறவ உத்னதெித்து அவள் ொர்ந்த குங்குமத்றதத்
தீபச்சுடர்னபால அடிபாகம் அகன்றும் னமல்பாகம் குறுகியுமாகப்
பார்க்கனவ னைாக புருஷர்கைாய் வஜாலித்தேர்.

னபாகர் பிரான் வநற்ைிைிலும் குங்குமத் தீற்ைல். அது அவர்வறரைில்

வநற்ைிக் கண்ணாகனவ சுடர்விட்டது. அஞ்சுகன் ெங்கறேக் காணவும்,
புன்ேறகத்தார் னபாகர். அவ்னவறை கிழார்கள் மூவரும்கூட அவர் முன்
ெங்கன், அஞ்சுகன் னபாலனவ உறட உடுத்தி, முகத்தில் விபூதி குங்குமம்
துலங்கிட வந்து நின்ைேர்.

அவர்கறைச் ெந்திரகாந்தக்கல் நீரும் பிரிவதாரு மூலிறககளும்

குணப்படுத்தி விட்டிருந்தே. அவர்கைிடம் ஒருவித அறமதி.

“கிழார் வபருமக்கனை, தாங்களும் தைாராகி விட்டீர்கள்?”

“ஆம் பிரானே, அரிை நாள்… அரிை நிகழ்வு… தங்கள் வபரும் கருறண

எம்றம குணப்பாடறடைச் வெய்து விட்டது.”

“தாங்கள் ெற்றுக் கடிது முைன்ைால் ெித்தர்கைாகி விடலாம். தங்கள்

உடம்பில் உங்கள் மேநலம் வபாருட்டு நான் தந்த மூலிறக மருந்து
களுக்கு அப்படி ஒரு ெக்தி. தாங்கள் ெிைிது முைன்ைால் கூடப் னபாதும்.
தங்கள் மேமாேது, தங்களுக்கு அடங்கிக் கட்டுப்பட்டுவிடும்.”

“நாங்களும் முைல்கினைாம். இப்னபாது நாங்கள் உங்கள் அரிை

ொதறேறைக் கண் குைிரக் கண்டிடும் விருப்பத்தில் இருக்கினைாம்.”

“நல்லது… மறல னமல் எல்லா ஏற்பாடுகளும் வெய்தாகிவிட்டதுதானே?”

“தங்கள் வொற்படி ெகலமும் வெய்தாகிவிட்டது.”

“மகிழ்ச்ெி… வாருங்கள் வெல்லலாம்.”

னபாகர் அவர்கறை அறழத்துக்வகாண்டு வகாட்டாரத்திேின்றும் வபாதிேி

மறல னநாக்கி நடக்கலாோர். உடனே இரு தூபம் தாங்கிகள்
அவற்றைப் பிடித்துக்வகாண்டு, அதில் குங்கிலிைத்றதப் னபாட்டுப்
புறகறைக் கமழச் வெய்தபடினை அவறரத் வதாடர்ந்தேர்.
அழகாய் நாட்டிை மங்றகனபால தூபப் புறகயும், வவட்டவவைிைில்
மணந்து கறலந்து மறைந்தது. னபாகர் மறலனமல் எழுந்தருை
விருப்பறத எல்னலாருக்கும் அைிவிப்பது னபால, பறைமுரறெ ஒருவன்
வகாட்டிக்வகாண்டு முன்வென்ைான். நடுவில் ஊதுவகாம்றப ஒருவன்
முழக்கிோன்.

ெிலர் திருச்ெின்ேத்றத (ஒரு வறக இறெக் கருவி) முழங்கிேர்.

வமாத்தத்தில் ஒனர னகாலாகலம். அதுவறர னமகப் வபாதிைின்ைித்
வதன்பட்ட வாேினலா, வமல்லிை னமகச் னெர்க்றக. ொம்பல் நிை
னமகங்கள், வபாதிேிைின் னமல் உஷ்ணம் கூடாவதன்பதுனபால
ஒன்றுதிரைத் வதாடங்கிைிருந்தே. வபாதிேிசூழ் ெிற்ைரெர்களுக்னகா, னெர
னொழ பாண்டிை மண்டலாதிபர்களுக்னகா னபாகர் அறழப்பு
விடுக்கவில்றல. சுற்றுப்புைவமல்லாம்கூட ஆர்வத்தில் வந்தவர்கனை.
“முதலில் வாேம் பார்த்த னகாைிலாக, னவதாகமங்கள் ஏதுமின்ைி ெித்த
ொத்திைத்தால் மட்டும் தண்டபாணி நிமிர்ந்து நின்ைால் னபாதும். பின்,
காலத்தால் ஒவ்வவான்றும் தாோய் வந்து னெர்ந்திடட்டும். அவ்னவறை
ஆகமங்களும் வந்துனெரும். றெவம், ொக்தம், றவணவவமன்னும்
ஆகமங்கைில் றெவ ொக்தக் கலப்பாய் இக்குமரனுக்வகன்னைகூட ஓர்
ஆகமம் னதான்ைக்கூடும்” என்று தன்னோடு இறைந்து நடந்துவரும்
கிழார் வபருமக்கைிடம் னபாகர் கூைிக்வகாண்னட வந்தார். அதிலிருந்னத
அன்று வபரிதாய் ஆகமச் வெைல்பாடுகள் ஏதுமில்றல என்பது
வதைிவாகிவிட்டது.

“வாேம் பார்த்த னகாைிலாக இது இருப்பது ெரிைா?” என்று

னவல்மணிக்கிழார் இறடைிட, “அப்படியும் னகாைில்கள்
இருக்கின்ைேவா?” என்று அருணாெலக் கிழாரும் னகட்டிட,
“ெதுரகிரிைின்மிறெ சுந்தர மகாலிங்கம் அப்படித்தானே
னகாைில்வகாண்டுள்ைது?” என்று னகட்டு அவர்கறைத் திறகக்கச்
வெய்தார் னபாகர்.

“என்ைால் பூெறேகள்?”

“வாேம் பார்த்த னகாைிலுக்கு எப்னபாது னவண்டுமாோலும் பூறஜ

வெய்ைலாம். இரவு பகல் னபதமில்றல. ஆண் வபண் பாரபட்ெமில்றல.
ஏன், ஊர்வதும் பைப்பதும் நான்கு கால்கைால் திரிவதும்கூட வந்து
பூஜிக்கலாம். பூஜிக்கும் ொத்ைங்களுமுண்டு.”

“பக்தி உணர்வவன்பது ஆைைிவு பறடத்த மேிதனுக்குதானே? ஏறேை

உைிரிேங்களுக்கு அது எப்படி ொத்திைமாகும்?’’

“அந்த உைிராய் நாம் வாழ னநர்ந்தாலன்ைி இதற்காே விறடறை

ஒருவர் ெரிைாகக் கூைிட இைலாது. ஆோல், ெித்தர்கைால் கூை இைலும்.
கூடு விட்டுக் கூடு பாய்வது அவர்களுக்கு ொத்திைமாே ஒன்ைல்லவா?”

“அப்படிைாோல் தங்கைால் கூை இைலுனம?”

“இைலும்… பலவிதப் பிைப்புகைில் மானுடப் பிைப்பு இறுதிைாேதும்
உறுதிைாேதுமாகும். ஆைினும், இப்பிைப்பிலும் மாறைைில் இடைி
விழுந்து ெில ொபங்களுக்கும் பாபங்களுக்கும் ெில ெித்தர் வபருமக்களும்
முேிகளும் ஆைாகிவிடுவதுண்டு. அவர்கள் அதற்குரிை
வினமாெேமாய்ப் பாம்பாய், பைறவைாய், பசுவாய் ஜேிப்பதுண்டு.
அதுனபால, ஜேித்தவர்கைின் வெைல்கைில் மானுட அைிவார்த்தத்றத
நாம் காணமுடியும்.’’

இப்படி னபாகர் கூைவுனம அஞ்சுகன், “பிரானே... னமனல பாலாவின்

ெந்நிதிைில் பாம்பு வடிவில் ெித்தர் ஒருவர் வழிபாடு
வெய்துனபாலதானே?” என்று முன்வபாருமுறை அங்கு வென்று, அம்பிறக
உருறவ தரிெித்தறத ஞாபகத்தில் றவத்துக் னகட்டான்.

“ஆம், அவர் ஒரு ெரிைாே உதாரணம்” என்ைார் னபாகர். இறடைிறடனை

வகாம்பு முழக்கம், திருச்ெின்ே முழக்கம், பறைவைாலி… தூபத்தின்
குலாவல்.

னமனல ெமதைத்றத அறடந்தனபாது, பாஷாண தண்டபாணி

உருவச்ெிறல ஒரு காறரத் வதாட்டிைில்... வநல், வபான்மலர்,
நவதாேிைம் எனும் ெகலத்துடன் மூழ்கிை நிறலைில் கிடந்தது. அதன்
அருகினலனை ஆழிமுத்துவும் வெங்கானும் நின்ைபடி இருந்தேர்.

றநருதி பாகத்தில கூடாரம் எழும்பி நின்ைிருக்க, அதனுள் பூறஜக்காே

வபாருள்கள் குவிந்திருந்தே. கூடாரம் னமல் னெவல்
பார்றவைாைன்னபால அமர்ந்திருந்தது. பீடம் னமல், நாகம் படம்
விரித்திருந்தது. அருகில் மைிலாேது அகவிக்வகாண்டிருக்க, அறதப்
பல்னலார் விழி விரிைக் கண்டபடி இருந்தேர்.

புலிப்பாணி அறேவறரயும் இைக்கிக் வகாண்டிருந்தான்.

உச்ெிப்னபாதுதான் நல் முகூர்த்த னவறை.

அதற்குக் காலமிருந்தது. முன்ேதாய், னபாகர் தான் பல

இடங்கைிலிருந்தும் வகாணர்ந்திருந்த புேித நீரால், பீடத்றத நறேத்து
மீ தி நீறர ஓரமாய் றவத்தார். பீடத்தின் எதிரில் மைில் வாகேம் வரும்
இடத்தில் உள்ை ெிறு பீடம் னமல், ஒரு வபரும் அகலிறேறவத்து, அதில்
வநய்ைிறே நிறைத்து, பருத்தி நுலால் ஆே திரிைிறேப் னபாட்டு, அதன்
நுேிைில் ஆதவேின் னநர்க் கிரணம் பட்டுத் தீப்பற்றும் விதமாய் ஒரு
வதாறலனநாக்கி ஆடிறைப் பிடித்தார்.

னமனல மறழ னமகமும் விலகி, சூரிைனும் தன் கிரணக் கதிறர

மறலனமல் பாைவிட்ட நிறலைில், ஆடி வழி புகுந்த சூரிைக் கதிர் ெில
வநாடிகைில் திரிைில் பற்ைி, தீயும் பற்ைி, சுடரும் ஒைிர்ந்தது.

அது ஓர் அரிை காட்ெி. அக்ேிறை னநராகப் வபறுதல் என்பது இதன்

வபாருள். இதற்கு சுத்தாக்ேி என்று வபைர். இேி அதிலிருந்து பல
தீபங்கறை ஏற்ைிடலாம். முதல் தீபமும் ைாக வநருப்பும் இப்படித்தான்
வபைப்பட்டே.

வகாட்டார ஊழிைர்கள் பலர், புஷ்பத் துைிைில் மலர்கறை

நிரப்பிைிருந்தேர். வெவ்வரைி, காந்தள், தாமறர, முல்றல என்று
அம்மலர்கள் கலந்துகிடந்த நிறலைில், அவற்றைக் றககைால் அள்ைி
நாலாபுைமும் இறைக்கத் வதாடங்கிேர்.

பீடத்றத ஒட்டிை ஒரு கூறடைில ஒரு ெத மலர்க் கூட்டனம இருந்தது.

‘காந்தள், ஆம்பல், அேிச்ெம், குவறை, குைிஞ்ெி, வவட்ெி, கருவிைம், பைிேி,
வாேி, குரவம், பசும்பிடி, வகுைம், காைா, ஆவிறர, னவரல், சூரல்,
வெங்வகாடு னவரி, னதமாம்பூ, மணிச்ெிறக, உந்தூழ், கூவிைம், ஏறுழம்,
சுள்ைி, கூவிரம், வடவேம், வாறக, குடெம், எருறவ, வெருவிறை,
குறுநறுங்கண்ணி, மருதம், னகாங்கம், னபாங்கம், திலகம், பாதிரி, வெருந்தி,
அதிரல், வெண்பகம், கரந்றத, குைவி, மாம்பூ, தில்றல, பாறல, முல்றல,
கஞ்ெலங்குல்றல, வெங்கருங்காலி, வாறழ, வள்ைி, வநய்தல், தாறழ,
தைவம், தாமறர... என்று நாற்புைமும் அறலந்து திரிந்து னெகரித்து
எடுத்துவந்த மலர்கள்... ெத மலர்கள்.

“ைார் இந்த எத்தேத்றதச் வெய்தது?” என்ைனபாது, கறுப்பாய் இருந்து பின்

வபான்ேிைத்துக்கு மாைிைிருந்த அந்த அழகிை கரிெலாங்கன்ேினை
வபான்ோங்கன்ேிைாக முன்வந்து நின்ைாள்.
“அடனட நீைா... அரிதாே காரிைத்றதச் வெய்திருக்கிைாய். இந்த
முருகேின் அருைால் பல தறலமுறைகள் தறழப்னபாடு வாழ்வாைாக”
என்ைார்.

அப்படினை சுற்ைி எல்னலாறரயும் பார்த்தார். அத்தறே னபரும்

ொமாேிைர்கள். அவர்கள் வாழ்வில் ஒரு வாழ்வாங்கு வாழப்னபாகும்
விஷைத்றதக் காணப்னபாகின்ைேர். ைாறரயும் னபாகர் பிரான்
வவற்ைிறல பாக்கு றவத்து அறழக்கவில்றல. எந்த அரெனுக்கும்
ராஜகுருவாய் இருந்து, அவர்கள் உதவினைாடு இறதச்
ொதிக்கவுமில்றல.

“இது ஒரு ெித்தேின் பிரத்னைக முைற்ெி. அதிலும், விபரீதம்

னநர்ந்தாலும் னநரும் எனும்படிைாே ஒரு முைற்ெி. அதுவறரைில்
உலகில் ெிறலகள் என்பறவ... கல், மரம், மண் மற்றும் ஏறேை
உனலாகங்கைால் மட்டுனம உருவாகியுள்ைே. இந்த பாஷாணக்
கலறவனைா புதிது. இது கல்றலயும் உனலாகத்றதயும் விஞ்ெிைதா,
அல்லது எஞ்ெிைதா என்பறத வபாருட் பரினொதறேைாய்
வெய்துபார்த்ததில் விஞ்ெினை நிற்கிைது. அருட்பரினொதறே இன்றுதான்
ஆரம்பம்.

அதற்காே காலம் ஒரு மண்டல காலம். இருபத்தினைழு நட்ெத்திர

காலம். அதன் உள்ை ீடாகப் பன்ேிரண்டு ராெிகைின் அம்ெம். இவற்றை
ஒட்டுவமாத்தமாய்த் தன்வெம்வகாண்ட ஒன்பது னகாள்கைின் தன்றம.
ஆக, 48 நாள்கள் எனும் கால அைவில் அந்த அருட்பரினொதறே
ஆரம்பம். இன்று அதன் முதல் நாள்” என்ைவர், விண்றணப் பார்த்தார்.
அப்படினை புலிப்பாணிறையும் பார்த்தார்.

“புலி…”

“ஆொனே?”

“இந்த உத்திர நாைில்தானே வெவ்வாய்க் னகாைின் கதிர் மிக

னநரிறடைாக இங்னக படுகிைது?”
“ஆம் ஆொனே… அதன் விறேப்பாடு மிகக் வகாடிைது. ெேி, வெவ்வாய்
எனும் இரு பறகக் னகாள்கைின் ெங்கமத்தால் நில நடுக்கம், கடல்
வகாந்தைிப்பு, பூகம்பம், வபரும் தீவிபத்து னபான்ைறவ உருவாகிப்
னபரழிவு ஏற்படும். அதற்காே ொத்திைங்களும் வதரிகின்ைே.
இவ்னவறை குழுமிைிருக்கும் னமகங்கள்கூட னகாறட மறழக்காே
னமகங்கள் இல்றல. காற்ைழுத்தத் தாழ்விோல் உண்டாே மாற்ைம்
இது. அனநகமாய், ெில பல நாழிறககைில் இங்னக வபருங்காற்று வெி,
ீ
மறழப்வபாழிவும் உண்டாகி, அது புைல் எேப்படலாம். நாம்
வதாறலவிலும் னபாய் விழலாம்.”

“இறத நீ முன்னப எதிர்பார்த்தாைா?”

“இல்றல… கூட்டிக் கழித்துப் பார்க்கவும்தான் வதரிைவந்தது.”

“அப்படிைாோல் இன்றைை திேம் இந்தப் பிரதிஷ்றட எேப்படுவது

ஒரு கூடாத வெைல்தானே?”

“இல்றல… னகாள் ொரத்தில் னகதுவும் துறண நிற்பதால், இந்நிகழ்வு

நடந்தபடி உள்ைது. இந்நிகழ்வு மட்டும் நிகழாவிட்டால், நிச்ெைம் வபரும்
அழிறவ னவறு வறகைில் உலகம் கண்டிருக்கும். என் கணக்கு ெரிைாக
இருக்குமாோல், இன்று வபருமறழனைா, காற்று வச்னொ
ீ இருக்காது.
ஆோல், பூமிைின் மறுபக்கத்தினலா, இல்றல கடல் மீ னதா வபருமறழ
வபாழிந்து, விறேப்பாடு திரிந்துனபாகும்.”

“அப்படிைாோல் இந்த நவபாஷாே தண்டபாணி தண்ணருைாைனே

என்று நாம் உறுதிவெய்துவகாள்ைலாம்தானே?”

“நிச்ெைமாக… உறுதிைாக…’’

புலிப்பாணிைின் குரலில் வதரிந்த உறுதி, முகத்தில் மின்ேிைது. அந்த

முகூர்த்த காலகதிறை, மணற்கடிறகயும் காட்டத் வதாடங்கிைது. னபாகர்
பிரானும் தேக்கு உதவிை நவமறர அருகறழத்து, காறரத் வதாட்டிைில்
இருக்கும் தண்டபாணி உருறவ ஒன்றுனெர்ந்து தூக்கச் வொல்லி,
பீடத்தின் றமைக்குழிைில் நிறுத்தப் பணித்தார்.
“அஞ்சுகன், புலிப்பாணி, ெங்கன், மருதன், அகப்றப முத்து, மல்லி,
நாரணபாண்டி, ெிவமணி, ெறடைான் ஆகிை அந்த நவமரும் அவ்வானை
வெய்தேர். பீட றமைத்தின் பின்புைத்தில் னபாகர் பிரான் நின்றுவகாள்ை,
இடவலமாய் வெங்கானும் ஆழிமுத்துவும் நின்ைிட்ட நிறலைில்,
பன்ே ீர்த் தூைல்னபால னமகம் ெிணுங்கிட, பீடக்குழி பாகத்துக்குள்
தன்வெமிருந்த அறுனகாணச்ெக்கர ைந்திரத்றத றவத்து, அதன்னமல்
மருந்து ொற்ைப்பட்ட நிறலைில், தண்டபாணித் வதய்வ பாஷாண ெிறல,
முதல்முறைைாக நிமிர்ந்து நின்ைது. அந்த வநாடி அதீத விறெயுடன்
பறைவைாலி முழங்கிட, வகாம்பு எக்காைமிட, திருச்ெின்ேமும் வெருமிட,
சுர முழக்கமும் ஒலித்தது (அனராகரா). னபாகரின் கட்டறைக்னகற்ப
ஆழிமுத்து, முருகப்வபருமாேின் இரு கண்கறை உைிவகாண்டு வநம்பித்
திைக்கலாோன். அது ஒரு வபான் உைி. வெதுக்கிமுடித்த நிறலைில்,
கூட்டத்தில் இருந்த னவதிைர் ஒருவறர அறழத்து, னபாற்ைித்
துதிப்பாடச் வொல்ல, அவரும் பாடிட, கிழார் வபருமக்கள் வெம்
ெதமலர்கறைத் தந்து தூவச் வொன்ோர்.

அப்படினை திரு உரு முன் அவர் மண்டிைிடவும், எல்னலாரும்

மண்டிைிட்டேர். கரங்கறைக் கூப்பித் வதாழுதேர். மேதுக்குள்
உருக்கமாே பிரார்த்தறே.

“எம்வபருமானே… ெிவ ெக்தி றமந்தா – மால்மருகா- தமிழ்க்

வகாண்டனல... –னவதங்கைின் காவலா... வித்றதகைின் விறைநிலனம... –
ஞாேச்சுடனர... ெித்தன் ெிந்றதைில் உதித்த ெிவேருட் வெல்வனே...
எல்னலாரும் எல்லாமும் வபற்று வாழ்ந்து முக்திைிறே அறடந்திட,
உன் தண்ணருள் எந்நாளும் துறணபுரிைட்டும்’’ என்று உள்ைம் கெிந்தார்
னபாகர். அப்படினை கண் மலர்ந்தவராய், அபினஷக ``ஆராதறேகள்
வதாடர்வது நிகழட்டும்’’ என்ைார். நவமர் அவர் வொன்ேறதச் வெய்ைத்
தைாராைிேர்.

பாலும் னதனும் கருப்பஞ்ொறும் இைநீரும் ஆைாக ஓடி, அந்த

நவபாஷாண னமேிறைக் குைிர்வித்திட, அங்னக பலப்பல ெித்தர்
வபருமக்களும் வரத்வதாடங்கிேர். னபாகர் கரம்பற்ைி வாழ்த்திேர்.
உச்ெமாய் கற்பூர தீபம் காட்டப்பட்ட ெமைம், கலகலவவன்ை ெிரிப்னபாடு,
பாலாவின் பிரனவெமும் நிகழ்ந்தது. கிழார்கள் தாங்கள் ஒரு புது
உலகில் குடிபுகுந்தாற்னபால உணர்ந்தேர்.

“னபாகா… காலகாலத்துக்குமாே வெைறலச் வெய்திட்டாய். காலக்

கருறணதான் னமகத் தூைல். இந்த நாவல பூமி நீங்கலாய் எங்கனும்
மறழயும் புைலுனம. இங்னக அங்காரகன் அடங்கி, மங்கைன்
என்ைாோன். ெேியும் கேிைாோன். உன் அருட்பரினொதறேயும்
வவற்ைிவபற்ைது. இேி, இத்தலம் நல்ல வழி தரும். நல்லருள் வபாழில்
தரும். அழிைா வமாழி தரும். காலவமல்லாம் உன் புகழும்
நிறலத்திருக்கும்” என்ைார் அந்த அருள்கன்ேி.

ஆனமாதிப்பதுனபால வபருங்குரவலடுத்து அகவிைது மைில். னெவலும்

வகாக்கரித்தது. ெர்ப்பனமா ெிறல பீடத்தின் காலடிைில் படம் விரித்துப்
பார்த்தது.

னபாகரின் வநஞ்சுக்குள் ஓர் இேம்புரிைா இதம். அவ்னவறை ஞாபகமாய்

ஞாபகத்துக்கு வந்தது, அந்த நவபாஷாண வஜகவலலிங்கம்.

அதன் அருட்பைணத்துக்வகாரு வழிறைக் கண்டாக னவண்டுனம?

இன்று புைல் காற்னைாடு அதிெைமாகக் னகாறட மறழ வகாட்டிைதில்,

குற்ைாலத்தில் நல்ல நீர்ப்வபருக்கு. வவள்றைப் புரவிகள் நுறர
உடம்னபாடு பாய்ந்துவருவதுனபால இருந்தது. அக்கற்பறே வபாய்
இல்றல என்பதுனபால, ொந்தப்ரகாஷ் முதுகின் னமல் திமுதிமு என்று
ெப்தம். நீர்ப்புரவிகள் அவன் முதுகின் னமல் ஓடிே.
`அவமரிக்காவிலும் அருவிகளுண்டு. ஆைினும், இந்தக் குற்ைாலம்
னபாலாகாது’ என்வைாரு எண்ணம் னதான்ைிை நிறலைில், னபாதும்
என்கிை உணர்னவாடு அருவிறைப் பிரிந்து வந்தான் ொந்தப்ரகாஷ்.
அவன் மட்டும்தான் குைித்தான். ொருபாலா குைிக்கவில்றல. ஆோல்
ெிலிர்த்திருந்தாள். தறலதுவட்டி, மாற்று ஆறட அணிந்து நிமிர்ந்த
நிறலைில், அவர்கைின் வழிகாட்டிைாே ெறடைன், “வழிைில் அய்ைர்
கறடல வநய் னதாறெ ொப்பிடலாங்க…” என்ைான்.

“வநய் னதாறெைா… னநா... னநா... வஹவி வகாலஸ்ட்ரால்.”

“அய்ைா... இது நல்ல வகாழுப்புங்க. ஒரு னதாறெ ொப்ட்டுப் பாருங்க.

ஒன்பது ொப்டுவங்க…”
ீ என்று, னகாைிலுக்கு எதிர்ச்ொரிைிலாே கறடத்
வதருவின், னகாமதி அய்ைர் கறடக்குப் னபாேனபாது நல்ல கூட்டம். பலர்
நின்ைபடினை விழுங்கிக்வகாண்டி ருந்தேர். ொம்பார், ெட்ேி, வநய் என்கிை
கலறவ வாெம் னவறு எறதயும் ெிந்திக்க விடவில்றல.

ஒரு பிடி…

“ரிைலி... வவரி வடலிஷிைஸ்” என்று 2000 ரூபாய் தாறைத் தந்திட, மீ திச்

ெில்லறைறைத் திருப்பி வாங்கித் தந்து, ``எண்ணிக்குங்க ொர்…” என்ைான்
ெறடைன்.

இறடைில் ெிலர் னதன் னவண்டுமா; மங்குஸ்தான் னவண்டுமா;

பூச்ொங்வகாட்றட னவண்டுமா என்வைல்லாம் நுணுகிப்பார்த்து அவோல்
விரட்டப்பட்டேர்.

“அவ்வைவும் பறழை ெரக்கு. உங்களுக்கு நான் மறலல ொமிகிட்ட

நல்ல ெரக்கா வாங்கித் தனரன். அவமரிக்கா னபாய் நீங்க என்றே
நிறேச்சு நிறேச்சு ெந்னதாெப்படணுமில்ல” என்ைான்.

ொருவுக்கு அவறே மிகப் பிடித்துவிட்டது.

“ெந்தா… இவன் வராம்ப ெின்ெிைரா இருக்கான். விரும்பிோ நம்ப
பங்கைாவுக்குக் கூட்டிக்கிட்டுப் னபாய் தாத்தாவுக்கு ெப்னபார்ட்டா
இருக்கறவப்னபாம். அவருக்கும் வைொைிடுச்ெில்ல” என்ைாள்.
அதன்பின் அவர்கைின் கார், குற்ைாலச் ொறலகறை விட்டுப் பிரிந்து,
புதிை வழித்தடம் ஒன்ைில் மறலைடிவாரத்றத ஒட்டினை பைணித்தது.

வென்றேைிலிருந்து வந்த டிறரவறரயும் திருப்பி அனுப்பிைாைிற்று.

ெறடைனே காறர ஓட்டிோன். நன்ைாகனவ ஓட்டிோன்.

“அய்ைா… நான் இப்னபா உங்கறை அந்தச் ெித்தன் வபாட்டல்ங்கை

இடத்துக்னக கூட்டிட்டுப்னபானைன். ஆோ, நீங்க அங்னக ைாறரப்
பாக்கணும், என்ே பண்ணணும்னே வொல்லறல. வொன்ோக்கா, நான்
அதுக்குத் தகுந்த மாதிரி உதவி வெய்ைலாம்’’ என்று காறர
ஓட்டிைபடினை னபெிோன்.

பதிலுக்கு ொந்தப்ரகாஷ் ொருபாலாறவப் பார்த்திட, ொருவும் பின்ோல்

திரும்பிப் வபட்டிறை ஒரு பார்றவ பார்த்தவைாக, “இங்னக காட்னடஜ்
கிறடக்கும். அப்படிக் கிறடக் காட்டியும் வடன்ட் னபாட்டுக்கலாம்னு
வொன்ேினைப்பா” என்ைாள்.

“அவதல்லாம் ெிக்கல் இல்லம்மா… வே இலாகாக்காரங்கறைக்

வகாஞ்ெம் கவேிச்சுட்டா, மறல ஓறடப் பக்கமானவ வடன்ட் னபாட்டுக்க
விடுவாங்க. ஆோல், ராத்திரிைில வநருப்புக் கும்பா னபாட்டுக்கணும்.
ெமைத்துல ைாறேங்க வரலாம். றதரிைமா இருக்கணும்.”

“வநருப்புக் கும்பான்ோ?”

“அதாம்மா... இந்த ெிேிமாவலல்லாம்கூட வருனம… வநருப்பு மூட்டி,

சுத்தி உக்காந்து குைிர் காய்வாங்கனை?”

“ஓ… னகம்ப் ஃபைரா?”

“அனததாங்க… ஆமா, எவ்வைவு நாறைக்குங்க தங்க உத்னதெம்?”

“ெித்ரா வபௌர்ணமி ராத்திரினைாடு ெரி.”

“அப்னபா, னபாகர் ொமிை பாக்கைதுதான் உங்க திட்டமா?”

- அவன் மிக னநராகனவ னகட்கவும், ஒரு விநாடி திறகப்பு
இருவரிடமும்.

“என்ேங்க, நான் ஏதாவது தப்பா னகட்டுட்னடோ?”

“இல்றல… ெரிைாதான் னகட்டிருக்னக. ஆமா, னபாகர் பன்ேிரண்டு

வருஷத்துக்கு ஒருமுறை காட்ெி தருவாருங்கைது உேக்வகல்லாம்
எப்படித் வதரியும்?”

“இந்த மறலக்காடுதான் எங்களுக்கு எல்லானம. பல தறலமுறைகைா

இருக்னகாம். வதரிைாமப் னபாகுங்கைா. அதுலயும் நீங்க வபாட்டினைாடு
வந்திருக்கீ ங்க… எப்படிங்க வதரிைாமப்னபாகும்?”

“வபாட்டினைாடன்ோ?”

“வபாட்டிை ொமிகிட்ட ஒப்பறடச்சுட்டு, அவர்கிட்ட விபூதி வாங்கிட்டுத்

திரும்பிப் பாக்காமப் னபாகணும்கைதும், வபாட்டிை னபாகர் ொமி னவை
ஒருத்தருக்குக் றகமாத்தி விடுவாருன்னும் னகள்விப்பட்டிருக்னகன்.
இந்தப் வபாட்டி அதுக்குத்தானே?”

``நான் எங்க முன்னோர் எழுதிே றடரிறைப் பார்த்துத்

வதரிஞ்ெிக்கிட்டறத நீ ொதாரணமா வொல்ைினைப்பா?” - விைந்தாள் ொரு.

கார் மறலப்பாறதைில் வென்ைபடி இருக்க, ொரு அப்படி ஒரு

னகள்விறைக் னகட்டனபாது, வழிைில் ஒரு வபரிை பாைாங்கல். காறர
நிறுத்திை ெறடைன், இைங்கிோன். அறத அகற்ை முற்பட்டனபாது,
பக்கவாட்டுப் புதர்கைிலிருந்து ெரெரவவன்று முகமூடிைணிந்த ெிலர்
றகைில் துப்பாக்கினைாடு காறரச் சூழ்ந்துவகாண்டேர். எல்லாம் ெில
வநாடிகைில்…

ெறடைன், “ஐைா... என்றே விட்ருங்க” என்று அங்கிருந்து ஓடத்

வதாடங்க, ஒரு முகமூடிக்காரன் டிக்கிறைத் திைக்கச்வொல்லி
வபட்டிறைத் வதாட்டுத் தூக்கிோன்.
“னநா… அறத மட்டும் வதாடானத; எவ்வைவு பணம் னவணும்ோலும்
னகள்… ப்ை ீஸ் அறதத் வதாடானத...” அலைிோள் ொரு.

அவர்கள் காதினலனை வாங்கிக்வகாள்ை வில்றல. வபட்டிறைத்

தூக்கிக்வகாண்டு, புதர்கைில் புகுந்து மறைந்னதனபாோர்கள்.

ொந்தப்ரகாஷுக்கும் ொருவுக்கும் எல்லானம ஒரு கேவுனபால இருந்தது.

அவ்னவறை ஒரு வாகேம் வரும் ெப்தம் அவர்கள் இருவறரயும்
கூர்றமைாக்கிைது.

அவர்கள் வந்த அனத வழிைில் ஒரு னவன். அவர்கள் பார்க்க, னவனும்

நின்ைது. னவனுக்குள் பாரதி, அரவிந்தன், வஜைராமன், திவ்ைப்ரகாஷ்ஜி.

டிறரவிங் ெீட்டில் வெம்பூரான் என்கிை அந்தக் காக்கி அறர

டவுெர்க்காரன். ொந்தப்ரகாஷும் ொருவும் அவர்கறைப் பார்த்த வநாடி,
அடுத்தகட்ட அதிர்வுக்குச் வென்ைேர். ொந்தப்ரகாஷ் துைியும்
திவ்ைப்ரகாறஷ அங்னக எதிர்பார்க்கவில்றல. இருவருனம தைங்கி, பின்
றககறைப் பற்ைிக்வகாண்டேர்.
“இங்னக நீங்க என்ே பண்ணிகிட்டிருக்கீ ங்க?” என்று வஜைராமன் னகட்ட
னகள்விக்கு, நடந்தறத அப்படினை வொல்லிமுடித்தேர்.

“ெந்னதகனம இல்றல… இது என் அப்பாவும் அந்த னஜாெிைனும் வெய்த

னவறலைாதான் இருக்கணும்” என்ைாள் பாரதி.

“ஆமா… அவங்கறைத் தவிர னவை ைாரும் இந்த விஷைத்துல நமக்குப்

னபாட்டியும் இல்றல” என்று ஆனமாதித்தான் அரவிந்தன்.

“உங்கறைப் பாக்கவும் எச்ெரிக்கவும் நாங்க வராம்பனவ முைற்ெி

வெய்னதாம். ஆோ, எதுவும் றககூடி வரறல” என்ை பாரதி, ஒரு விநாடி
றககறைச் வொடுக்கிக்வகாண்டு, அவர்கறைனை ஒரு மாதிரி பார்த்தாள்.

“இப்படிப் பார்த்தா என்ே அர்த்தம்?”

“ஆமா… எப்பவும் வபட்டினைானடனை இருக்குனம அந்த ஸ்னேக்…?” என்று

றகறைப் பாம்பு னபால அறெத்துக் காட்டிோள்.

“நாங்க வபட்டினைாடு கிைம் பிட்னடாம். அறத நாங்க றமண்னட

பண்ணல” என்ைான் ொந்தப்ரகாஷ்.

“ெரி, எந்தப் பக்கம் னபாோங்க? எப்படிப் னபாோங்க?” என்று

திவ்ைப்ரகாஷ்ஜி தன் திைறமறைக் காட்டத் தைாராோர்.

“இனதா இந்தப் பக்கம்” என்று ஒரு ெரிறவக் காட்டிோன் ொந்தப்ரகாஷ்.

அவரும் அந்த வழிைில் இைங்கி, ெில அடிகள் நடந்தார். கீ னழ
ஓரிடத்தில் ஒரு கர்ச்ெீப் கிடந்தது.

எடுத்தபடினை நிமிர்ந்தவர் அறத ஊடுருவிேர். தறலறையும்

உதைிக்வகாண்டார்.

“ஆமா, வந்தவங்க வமாத்தம் ஆறு னபரா?”

“அப்படித்தான் நிறேக்கனைன்.”

“கறுப்புத் துணிைால முகத்றத மூடிைிருந்தாங்கைா?”

“எக்ைாக்ட்லி… எக்ைாக்ட்லி…” – திவ்ைப்ரகாஷ் பார்றவ அடுத்து னவன்
டிறரவர் வெம்பூரான் பக்கம்தான் திரும்பிைது.

“உேக்கு அவங்கறைத் வதரியும்தானே?” என்று நறுக்காகக் னகட்டார்.

அவன் முகத்தில் கண்ணாடி தட்டிைது னபால ஒரு வநாறுங்கல்.

படபடப்னபாடு, “எ... என்ே ொமி வொல்ைீங்க நீங்க?” என்ைான்.

“இல்ல… உேக்கு அவங்கறை நல்லாத் வதரியும். நீ இப்னபா

அவங்கறை நிறேச்னெ. அதுல ஒருத்தன் னபர்கூட அழகு… அழகு
முத்துவா… இல்றலைில்ல அழகுசுந்தரம்” – திவ்ைப்ரகாஷ்ஜிைின் அந்தப்
வபைர், அவறே வவலவவலக்கச் வெய்துவிட்டது.

“ொமி நீங்க இந்த ஊரா?” என்ைான் அடுத்து.

“அழகுசுந்தரம்தானே?” – அவர் அழுத்தமாய்க் னகட்ட மறுவநாடி, அவனும்

அங்கிருந்து தறலவதைிக்க ஓடத்வதாடங்கிோன். ஒரு அம்புனபால புதர்
ஒன்றுக்குள் புகுந்தவன், இந்த மறலைில் எேக்குத் வதரிைாத
இடனமைில்றல என்பதுனபால, ஓடி மறைந்னத னபாய்விட்டான்.

“நாம இேி இங்னக நிக்கைதுல எந்தப் பிரனைாஜேமுமில்றல. வபட்டி

இங்கிருந்து நிச்ெைமா வென்றே திரும்பப்னபாகுது. அனநகமா வழில
ஒரு காறரப் பார்த்தனபாது, என் உடம்புல ஒரு தாக்கம் ஏற்பட்டதா
வொன்னேன் இல்றலைா...? அந்க்த கார்லதான் இந்தப் வபட்டிறைக்
கடத்திேவங்க வந்திருக்கணும்” என்ைார் திவ்ைப்ரகாஷ்ஜி.

“ஸ்டில்... அந்தக் கார் வநம்பர்கூட நல்லா ஞாபகம் இருக்கு. அது

வென்றே வரஜிஸ்ட்னரஷன் கார்தான். டி.என்.01, 4002. அந்த
வரஜிஸ்ட்னரஷறே வவச்னெகூட வந்தவங்கறைக் கண்டுபிடிக்க
முடியும்” என்று அவர் வதாடரவும், பாரதி முதல்முறைைாக அவறரச்
ெற்று பிரமிப்னபாடு பார்த்தாள்.
ொருனவா கண்கள் கலங்கி இறுகிப்னபாைிருந்தான். எல்லாம்
நல்லபடிைாக நடந்து முடிைப்னபாகிைது என்று
எண்ணிக்வகாண்டிருந்தவளுக்குப் னபரிடி.

“ொரு... நீ ஃபீல் பண்ணானத; நாம எந்தத் தப்பும் பண்ணறலனை” என்று,

அவள் கண்ணறரத்
ீ துறடத்தான் ொந்தப்ரகாஷ்.

“நாம பண்ணல ெந்தா… ஆோ, நம்ம தாத்தா பண்ணிட்டார். வபட்டிறை

ஒப்பறடக்காமனல அவர் காலமாேதுதான் பிரச்றேனை. நம்ம
ைார்கிட்னடயும் வொல்லக்கூட இல்றல. ஒருனவறை அவர்
ஒப்பறடக்கனவ விரும்பாமக்கூட இருந்திருக்கலாம்னும் னதாணுது…”

“அனதாட மதிப்பு வதரிஞ்ெவங்களுக்கு நிச்ெைம் ஒப்பறடக்கத்

னதாணாது. அனதாட னவல்யூ அப்படி” என்ைான் அரவிந்தன்.

“இருக்கலாம்… அதுக்கு மதிப்பு பல ஆைிரம் னகாடிைாகக்கூட

இருக்கலாம். ஆோ, அறதவைல்லாம்விட ஒரு குருனவாட அருளும்
அவர் நம்பிக்றகயும் வராம்பப் வபருசு. அந்த நம்பிக்றகக்கு ஒரு
துனராகத்றத நம்ம தாத்தா வெய்துட்டார்னுதான் நான் நிறேக்கினைன்.
எேக்கும் அதுல வகாஞ்ெம் பங்கு இருக்கு.

அந்தப் பாவமும் குருனவாட னகாபமும்தான் உன் மகன் ஒரு

திருநங்றகைா மாைக் காரணம் ொந்தா” என்று திவ்ைப்பிரகாஷ்ஜி
அவமரிக்காவில் இருக்கும் ஆகாஷ் வறர வதாடரவும், ொந்தப்ரகாஷ்,
“அது உங்களுக்கு எப்படித் வதரியும்?” என்பதுனபால அகண்ட
விழிகனைாடு பார்த்தான். ொருவுக்னகா உடம்பு நடுங்கனவ
ஆரம்பித்துவிட்டது.

“எப்னபா உன்றேப் பார்த்னதனோ அப்பனவ என் மதியூகரணி

வெைல்படத் வதாடங்கிடிச்சு. ஆகாஷ் என்ே, வட்ல
ீ றகல கால்ல
கட்னடாடு கிடக்கைாோ?”

“பிரதர்… எப்படி இவ்வைவு ெரிைா னகட்க முடியுது உங்கைால?”

ொந்தப்ரகாஷ் னகள்விமுன், காரில் இருந்த தன் பிரீஃப்னகெில் இருந்து
ஓர் ஏட்டுக்கட்றட வவைினை எடுத்துக் காண்பித்தார் திவ்ைப்ரகாஷ்ஜி.
அதன் முகப்பில், ‘மதியூகரணி’ என்கிை வறைவவழுத்தும், கீ னழ
‘எண்ணத்தின் வண்ணனம திண்ணமாய் வாழ்வு’ என்கிை ஒரு
விைக்கவரியும் ொந்தப்ரகாறஷ மட்டுமல்ல, பாரதிறைக்கூட ஓர்
உலுக்கு உலுக்கிைது. பாரதி அந்தக் கட்றட வாங்கி உற்றுப்
பார்க்கலாோள்.

“இது அந்தப் வபட்டினைாட ஐக்கிைங்கள்ல ஒண்ணு. இனதாட ெக்திக்கு

நானே ொட்ெி… இந்த மாதிரி வபட்டிக்குள்ை பல ெித்த ெங்கதிகள் –
உச்ெமா அந்த ெிவலிங்கம். விஞ்ஞாேம், வமய்ஞ்ஞாேம் இரண்டுனம ெம
அைவு கலந்த ஒரு ெித்த ஞாேம்தான் அவ்வைவுனம!”

– திவ்ைப்ரகாஷ்ஜிைின் விைக்கம், வஜைராமறேயும் ெிலிர்க்கச் வெய்து,

“இப்னபா நாம அடுத்து என்ே வெய்ைப்னபானைாம்?” என்று னகட்கச்
வெய்தது.

“நமக்கு இப்பகூட அவகாெம் நிறைை இருக்கு. ெித்ரா வபௌர்ணமிக்கு

இன்னும் நாலு பகல் வபாழுது இருக்கு. வென்றேக்குப் னபாய், வபட்டி
இருக்கிை இடத்றதக் கண்டுபிடிச்சுட்டா, திரும்பிவந்து, தாத்தா வெய்ைத்
தவைிே, இல்ல வெய்ைமுடிைாப்ம னபாய்ட்ட அந்தக் கடறமறை நாம
வெய்திடலாம். எேக்கு ஒனர ஒரு லட்ெிைம்தான். ொந்தலிங்கத்றத
பூஜிக்கணும்… ெமாதி ெித்தி அறடஞ்சுட்ட னபாகர் வபருமாறே
தரிெிக்கணும். அடுத்த நிமிஷம் என் உைிர் னபாோலும்
ெந்னதாஷம்தான்!” என்று வதைிவாய்ப் னபெிோர் திவ்ைப்ரகாஷ்ஜி.

“இவங்க அப்பா றகக்கு அது னபாய்ட்டா மறலப்பாம்பு வாய்ல விழுந்த

ஆட்டுக்குட்டி மாதிரிதான் அதுவும். நம்மைால மீ ட்க முடியுமா?” -
அரவிந்தன் ெந்னதகம் வபாங்கி வழிைக் னகட்டான்.

“அதுமட்டும் என் அப்பாகிட்ட இருந்தா, அறத அவர்கிட்ட இருந்து

வாங்கிக்வகாடுக்கைது என் வபாறுப்பு. அரவிந்தன் உங்களுக்கு அந்தச்
ெந்னதகனம னதறவைில்றல” என்ைாள் பாரதி.
“வபட்டி அங்னக னபாக எப்படியும் 12 மணி னநரமாவது ஆகும். நடுவழில
நம்மால அறதத் தடுத்து மீ ட்கமுடிைாதா?” என்று ஒரு புதிை
னகாணத்றதக் காட்டிக் னகட்டார் வஜைராமன்.

“னவண்டாம்... தடுக்க னவண்டாம். அவறரக் றகயும் கைவுமா

பிடிக்கணும் புைப்படுங்க” என்ை பாரதிைிடம் ஒரு ெத்ை ஆனவெம்.

தீட்ெிதர் வடு
ீ காரிலிருந்து உதிர்ந்த பானுவும் நீலகண்ட தீட்ெிதரும்,
லிங்கத்னதாடு கூடிை ஏட்டுக்கட்டு களுடனும், ெர்ப்பமண்டிப்
பாறேயுடனும் உள்நுறழந்தேர்.

பாறேக்குள் நாகம் புரள்வறதயும் ெீறுவறதயும் தீட்ெிதரின் றககள்

நன்ைாகனவ உணர்ந்தே. வநடுனநரம் றவத்திருக்கவும் முடிைாது.
மிகனவகமாய்ச் வெைல்பட்டாக னவண்டிை ஒரு தருணம்.

பானுவிடமும் ஏடுகனைாடு ஓடிவிடும் ஒரு துடிப்பு… அறவ அவள்

வறரைில் ஏடுகைல்ல; பல நூறு னகாடி ரூபாய்!

- த ொடரும்….02 Apr 2020

“அப்னபா இந்த லிங்கத்துக்கு இப்னபா ெக்தி கிறடைாதா?”

அன்று அந்த நவபாஷாண வஜகவலலிங்கம் நிறேவுக்கு வரவும், இந்த

உத்திர நாைில் அதுவும் அபினஷக ஆராதறேக்கு ஆட்படுவது
ெிைப்பாகும் என்று அவருக்குத் னதான்ைிைது.

அந்த எண்ணத்னதாடு தண்டபாணிச் ெிற்பம் இருக்கும் பீடத்துக்கு இடது

பக்கமாய், வதன்னமற்கு மூறல னநாக்கி நடந்தவர், அங்குள்ை ஒரு ெிறு
மட்டப்பாறை னமல் அமரலாோர்.

உச்ெி சூரிைன் னமற்கில் ெரிைத் வதாடங்கி ைிருந்தான். னபாகரின்

உதவிைாைர்கைில் ஒருவோே கம்பண்ணன், ெில வறக
ெித்திரான்ேங்கறைச் வெய்து, அவற்றைப் புைமாய் விநினைாகிக்கத்
வதாடங்கி ைிருந்தான். அறத வாங்கி உண்பதற்குப் பலரும் தைாராக
இருக்க, நவமரும், ஆழி முத்துவும், வெங்கானும், கிழார் வபருமக்கனைாடு
னபாகர் அமர்ந்த அந்தத் வதன் னமற்கு பாகத்துக்கு வந்து அவர் எதிரில்
நின்ைேர்.
வாேில் திரும்பவும் வமன்னமகப் பந்தல்... இதமாே கவரி வச்சு
ீ
னபான்ை காற்று…

“எல்னலாரும் அமருங்கள்” என்ைார் னபாகர். புலிப்பாணி மட்டும்

அமராமல் நின்ைபடினை இருக்க, மற்ைவர்கள் அமர்ந்தேர்.

னபாகரின் வபரு விருப்பம் பூர்த்திைாகிவிட்டது. வெைற்கரிை ஒரு

வெைறலச் வெய்துமுடித்தாைிற்று. உத்திர நாள் காரிைங்கள் உத்திரம்
னபாலனவ காலத்துக்கும் தாங்கி நிற்கும். அதிலும், அன்றைை உத்திரம்
உத்பாதகம் நீக்கிை உத்திரம். விண்மிறெ புதிது புதிதாய் பைறவக்
கூட்டம். மாவிறல வதாட்டுத் வதைித்தாற்னபால மறழத் தூைல்… மிக
மிக இதமாே சூழல். அவ்னவறை அஞ்சுகன் மட்டும் ஒரு ெரிவிலிருந்து,
மனோன் மணித்தாைின் ெிலாரூபத்றதத் தறலனமல் சுமந்தபடி அவறர
னநாக்கி வந்து வகாண்டிருந்தான்.

அப்வபாதிேிக் குன்ைின் மிறெ ெந்தே மரம் ஒன்ைின் கீ ழ் நாகெித்தரால்

வணங்கப்பட்டுவந்த அருள் னதவறத!

“என்ே அஞ்சுகா… நாக ெித்தர் இறத என்ேிடம் ஒப்பறடக்கப்

பணித்துவிட்டாரா?” என்று னபாகர் னகட்டிட, பின்ோனலனை நாக ெித்தர்
ஒரு ெிறு ெிவலிங்கத்துடன் கமண்டலம், தண்டம், ருத்திராட்ெ
மாறலகள், ெிறு திரிசூலம் என்று ஏராைமாே வபாருள்கள் ெகிதம்
வந்தபடி இருந்தார்.

வந்தவர் ெகலத்றதயும் னபாகர் முன்றவத்து, னபாகறரயும் வலம்வந்து

வணங்கிோர்.

“என்ே நாகா… ெித்தனுக்குச் ெித்தன் வணங்குதல் முறைைா?” என்று

ஆரம்பித்தார் னபாகர்.

“இந்த வணக்கம் வெைற்கரிை வெைல் வெய்தறமக்கு… இக்குன்ைத்றத

உலகைிைச் வெய்ைப் னபாவதற்கு!”
“எறதயும் எங்னக நாம் வெய்கினைாம். நம்றமக்வகாண்டு இறைவனே
அல்லவா வெய்து வகாள்கிைான்?”

“என்ைால், நாம் னவறு இறை னவைில்றல என்ைாகிைதல்லவா?”

“உண்றம… ஆோல், இந்த உண்றமறைக் கர்வத்னதாடு ஒருவர்

உணரக்கூடாது. அதுதான் ெிைப்பு!”

“அற்புதமாே விைக்கம். என் தவமும் முற்றுப்வபற்ைது. இமைம் வறர

வென்று, அங்னக ெில காலம் கழித்துப் பார்க்க விருப்பம். எேனவதான்
இந்த மனோன்மணிறை, புவனேசுவரிறைத் தங்கைிடம் ஒப்பறடக்க
வந்னதன்.”

“இந்தச் ெிவலிங்கம்?”

“இறதயும்தான்… இறவைிரண்டும் ஒரு நாள்கூட பூறஜ காணத்

தவைிைதில்றல. உங்கைிடமும் தவைாது என்று நம்புகினைன்.”

“ெிவவாக்கிைன் இருந்தால் உன் னபச்றெக் னகட்டுக் றகவகாட்டிச்

ெிரிப்பான். அண்டம் கடந்தவறே ஒரு ெிறலக்குள்ளும் லிங்க
வடிவிலும் சுருக்கிப் பார்ப்பதும், இந்த ரூபங்கறைப் பூஜிப்பது அவறேப்
பூஜிப்பதாக எப்படி ஆகும் என்றும் னகட்பான்.”

“உண்வடன்பார்க்கு உண்டு: இல்றலவைன் பார்க்கு இல்றல. வான்

னமகமாைிருந்த மறழ நீர், நம்னமல் பட்டு ஒழுகும்னபாது அது நீர்
எேப்பட்டாலும் அதன்மூலம் னமகமும், அந்த னமகத்தின் மூலமாே
கடலும்தானே? அதற்காக, மறழ நீறர னமகவமன்றும் கடவலன்றுமா
அறழக்கினைாம்?”

“விறைைாட்டுக்குச் வொன்னேன், விவாதம் னவண்டாம். ஆோலும்,

ெித்தம் ெிைப்பது விவாதங்கைாலும்தான்.”

“விவாதங்கைால் மட்டுமா, முரண்கைாலும் தான்! திருமூலருக்கு

உள்ைம் னகாைில் – ஊனுடம்பு ஆலைம்; கடுவவைிைாருக்னகா, இக்காைம்
வபரும்வபாய் வவறும் காற்ைறடத்த றப அல்லவா?”

“ஆம்… வமத்த உண்றம. இந்த உடல் னகாைிலாவதும் வவறும்

காற்ைறடத்த றபைாவதும் பார்க்கும் னகாணத்றதப் வபாறுத்தது.
னபாகட்டும், தண்ட பாணிறை தரிெித்தாைிற்ைா?”

“ஆைிற்று. நிறைவாே னதாற்ைம், அருகில் மூலிறக வாெம். மேம்

மைக்காது.”

“மைக்கக் கூடாது. இேிவரும் மேிதர்கள் வதாட்டு, இப்னபாது இருப்னபார்

வறர அறேவரும் ஒருமுறைைாவது இங்குவந்து இவன் நிழலில் ெில
விநாடிகைாவது நின்று வென்ைிட னவண்டும் என்பனத, இப்னபாது என்
விருப்பம்.”

“தங்கள் விருப்பம் நிச்ெைம் ஈனடைிடும். நானும் புைப்படுகினைன்” நாக

ெித்தர் வணங்கிைபடினை புைப்பட்டார்.

னபாகர் அருகில் இப்னபாது மனோன்மணி என்றும், புவனேஸ்வரி

என்றும் விைிக்கப்பட்ட னதவி ெிறலயுடன் ெிறு ெிவலிங்கமும், உடன்
ருத்திராட்ெ மாறலகளுடன் தண்டக மண்டலம்.

அவற்றை அங்னகனை றவத்த னபாகர் எல்னலாறரயும் பார்த்து,

“விறரவில் நான் இங்னக ெமாதிைில் ஆழ்ந்திடப்னபாகினைன். குன்ைின்
இந்தத் வதன்னமற்கு பாகனம இேி என் ஜீவன் முக்திவகாள்ளும்
இடமாகும்” என்ைார்.

அறதக் னகட்ட எல்னலாரிடமும் ஓர் அதிர்ச்ெி… அப்படினை ஆச்ெர்ை

உணர்ச்ெிகளும். ெங்கன் அறத வார்த்றதப்படுத்திோன்.

“பிரானே… தங்கள் பதில் அதிர்ச்ெி தருகிைது. இந்த ஆலைம் இன்னும்

எவ்வைனவா வைரனவண்டும். அறதத் தாங்கள் அருகிலிருந்து காணவும்
னவண்டும் என்பனத எங்கள் எல்னலாரது விருப்பமுமாகும்!”
“நான் பார்க்கத்தானே னபாகினைன்” – னபாகர் பைிச்வென்று வொன்ே
விதம் அவர்கள் ஆச்ெர்ைத்றத னமலும் கூட்டிைது.

“தாங்கள் ெமாதிைாோல் எப்படிக் காணமுடியும்?” என்று னகட்டான்

நாரண பாண்டி.

“அப்னபாதுதான் அதிகம் காணமுடியும். இது ஊனுடம்பு. ெமாதிைில்

விடுபடப்னபாவனதா ஒைியுடம்பு.”

“அது எப்படி இருக்கும்; அறத எங்கைால் காண இைலுமா?”

“காண்பீர்கள்… ஒைியுடம்பாய் மட்டுமல்ல, பைறவகள் வடிவில், பாம்பு

வடிவில், விறெ மிகுந்த காற்ைாய், ஒைிப்புேலாய் என்று ஒரு ஜீவெமாதி
ெித்தன் தன் நடமாட்டத்றத எப்படியும் நிகழ்த்துவான். அது அன்றைை
சூழறலயும் அறமப்றபயும் வபாறுத்தது.”

“அப்படிைாோல், ெங்கரதி கம்பரர் னபால தாங்களும் ெமாதிைில்

அமரப்னபாவது உறுதிைாேதுதாோ?”

“ஆம்! அதற்கு முன் ெில கடறமகள் உள்ைே. அவற்றை ஈனடற்ை

னவண்டும்.”

“அந்தக் கடறமகள்…?”

“முதலில் வஜகவலலிங்கத்துக்கு ஓர் ஏற்பாடு வெய்ைனவண்டும்.”

“முதலில் வெய்த நவபாஷாண லிங்கத்றதத் தானே வொல்கிைீர்கள்?”

“ஆம்! அதுதான் நடமாடும் ெித்தவநைிைாக, ெித்தர்கைின்

விறலமதிப்பில்லாக் கருத்துப் புறதைல்கனைாடு வருங்காலத்தில்
வலம்வரப் னபாகிைது.”

“எப்படி என்று விவரமாகக் கூைமுடியுமா?”

“கூறுகினைன். நாறைக் காறல கீ னழ வகாட்டாரத்தில் எல்னலாரும்

ஒன்றுகூடுங்கள். இந்த லிங்கம் எேக்கு னவண்டும் என்று ஏட்டில் கீ ைல்
இட்டுத் தந்தவர்கள் முதல் ெகலரும் இருக்க னவண்டும். இன்று பங்குேி
உத்திரம். வரும் ெித்திறரப் வபௌர்ணமி நானை நான் னதர்வு
வெய்ைப்னபாகும் ஜீவன்முக்தனுக்காே நாளும்கூட!”

“உங்கள் னபச்சு புதிராக உள்ைது.”

“ஆம்… புதிர்தான்! அந்த லிங்கம் அதன் விறேப்பாடு என்று எல்லானம

புதிர்தான். புதிராக இருப்பனத ெிைந்தது. வதைிவாக இருப்பது ெித்த
ஞாேத்துக்கு ஏற்ைதல்ல.”

“இங்னக இந்தத் தண்டபாணிக்காே வழிபாடுகள்?”

“வநைிகறை எழுதினை தந்திருக்கினைன். பாஷாணப் வபாருள்களுக்கு

வவப்பம் கக்கும் தன்றம உண்டு. அறவ கக்கும் வவப்பமும் நாள்
வபாழுதின் தட்பவவப்பமும் முரண் இன்ைிக் கலந்து
வெைல்படுவதில்தான் அருள்வச்சு
ீ உள்ைது.

முரண் ஏற்பட்டால் அருள் வச்சு

ீ இருள்வச்ொகிவிடும்.
ீ எேனவ,
வவப்பத்றதச் ெமன்வெய்ை அபினஷகம் நிகழ்த்தப்பட னவண்டும். பால்,
னதன், இைநீர், தைிர், கருப்பஞ்ொறு என்று உண்ணும் வபாருள்
எதுவாைினும் நன்று. இரவுக் காலத்தில் ெந்தேக்காப்பு முக்கிைம்.
காப்புச் ெந்தேம், பாஷாணவவப்பத்றதத் தன்னுள் வாங்கி
னவதிவிறேக்கு ஆட்பட்டு, அச்ெந்தேம் மருத்துவ குணத்துக்கு
மாைிடும். அந்தச் ெந்தேத்றத வநற்ைிைில் பூெிட, முக ஒைி கூடும்.
விழிப்புலன்கள் கெட்டுக்கு ஆைாகாது. விழிப்புறர தள்ைிப்னபாகும்.

ஓர் எறும்பு ஊர்வறதப் பன்ேிரண்டு வகஜ தூரத்திலும் துல்லிைமாகக்

காணலாம். இச்ெந்தேத்றதக் கடுகைவு உண்டிட, குடல் அழற்ெி நீங்கும்.
வெைிவு கூடும். இனதாடு, அபினஷகப் வபாருள்கறை உண்பவர்க்கு,
னராகனம ஏற்படாது. னராகிகள் ஒரு மண்டலம் உண்டால் னபாதும்.
அவர்கள் னராகம் எதுவாகினும் நீங்கும். தண்டபாணிக்கு இரவில்
ெந்தேவமேில், பகலில் விபூதினை அபினஷகிக்க உகந்தது. அபினஷக
விபூதிறை நீரில் குறழத்துப் பூெிட, உடல் ஒைிவபற்ைிடும். துஷ்ட
ெக்திகள் வநருங்காது. பூச்ெிகள் கடித்தாலும் வபரும்பாதிப்பு இராது.”
“பிரானே... தாங்கள் கூறுவதிலிருந்து ஓர் உண்றம புலோகிைது.
தண்டபாணி ஒரு ெித்தநாதோகவும் இருந்து, தன்றே வணங்குபவர்க்கு
அந்த வணக்கத்தின் வழினை றவத்திைம் புரியும் றவத்திைநாதோகவும்
திகழ்ந்திடுவான் எேலாமா?”

“மிகச் ெரி… இவன் றவத்திைநாதனே! என் மூலனநாக்கும் அதுனவ.

இவறேக் காண வருனவார்க்கு னராக விடுதறல கிறடக்கும். னைாக
மேம் வாய்க்க னவண்டும். இதுனவ என் விருப்பம்.”

“நாறை இதோல் னராகிகள் மட்டுனம வந்துவெல்லும் ஒரு

றவத்திைொறல னபால இந்தச் ெந்நிதி ஆகிவிட்டால் என்ே வெய்வது?”

“வாய்ப்னப இல்றல. இவறேக் காண ஒரு விதிப்பாடு உண்டு.

இவேருள் வபை புண்ணிைக் கணக்குண்டு. மறலனமல் ஏைிவந்திட, ஓர்
ஆனராக்கிைமும் னதறவ. வபரும் பாவத்தால் னராகிகைாேவர்கள்,
இம்மறல அடிவாரத்தில் தவமி ருந்தானல தரிெேம் வாய்க்கும்.”

“உலகமாந்தர் அத்தறே னபரும் வந்துவெல்ல னவண்டும் என்று

கூைிே ீனர?”

“உலகமாந்தர் அத்தறே னபரும் ஆனராக்கிைமாகத் திகழ விரும்பி

அவ்வாறு கூைினேன். ஆைினும், உலகமாந்தர் அறேவரும்
அைிந்தவோய், ஏனதா ஒரு வறகைில் அம்மாந்தனராடு வதாடர்புறட
ைவோய் இத்தண்டபாணி திகழ்ந்திடுவான். இத்தலத்தில் இேி அனநக
அருள் விறைைாட்டுகள் நிகழ்ந்திடும்!”

“தாங்கள் அறதச் சூட்சும வடிவிலிருந்து கண்காணித்தபடினை

இருப்பீர்கனைா?”

“கண்காணித்தபடி என்பறதவிட, கண்குைிரக் கண்டபடி எனும்

பிரனைாகனம ெரி!”

“அப்படிைாோல் தங்கள் ஜீவனுக்கு முக்தினை கிறடைானதா?”

“இத்தலமிறெ இவறேவைாட்டி ெமாதி னைாகத்தில் இருப்பனத ஒரு
வறக முக்திதாேப்பா?”

“அதற்கு ஏனதனும் கால அைவு உள்ைதா?”

“இப்னபாது அதற்கு எேக்கு விறட வதரிைவில்றல… வரும் காலத்தில்

வதரிைவரக்கூடும்.”

“இத்தலத்தால் னவறு என்ேவவல்லாம் நிகழ்ந்திடும்?”

“குன்றைவைாட்டி நகரம் உருவாகும். நகறர ஒட்டி கிராமங்கள்

னதான்ைிடும். ெித்தவநைிறைப் பின்பற்றும் ஒரு கூட்டத்தவர், பல்னவறு
வபைர்கைால் னதான்றுவர். மண்ணாளும் அரெர்க்கு தண்டபாணி
னதான்ைாத் துறணைாய்த் திகழ்வான். அலட்ெிைம் புரினவார் அவிந்து
அடங்குவார். அதர்மமாய் நடப்பவரும் அவதிக்கு ஆைாவர். தீரானராகம்
பரம்பறரக்னக னதான்ைி வாட்டும். ைாத்திறர புரினவார் ஆேந்த
நித்திறரவகாள்வர். தன்றேைைிை விரும்பும் ஞாேிைர்க்கு இந்தத்
தண்டபாணி ஏனதா ஒரு வழிைில் ஞாேகுருவாய்த் திகழ்ந்து
வழிகாட்டுவான்.”

னபாகரின் விைக்கம், கிழார் ஒருவறர ஒரு விெித்திரமாே னகள்விறைக்

னகட்கச் வெய்தது.

“பிரானே... வாறலக்குமரி பாலா முதல் நாகெித்தர் வறர னமலும் பல

ெித்தர் வபருமக்கறையும் உங்கைின் இந்தச் வெைல்பாட்டால் நாங்கள்
தரிெித்னதாம். ெீறும் ெர்ப்பம் சுருண்டும், வகாக்கரிக்கும் னெவல்
மருண்டும், மைிலாேது அகவியும் திரியும் அதிெைத்றதயும் கண்னடாம்.
ெிறலக்குரிை தண்டபாணித் வதய்வமாம் எம் முருகப் வபருமாறே
நாங்கள் கண்ணாராக் காணவிைலாதா? இங்னக னகாைில்வகாண்ட
அப்வபருமாேின் அருள் வடிறவக் காலத்தால்தான் உணரவிைலுனமா?”

கிழாரின் னகள்வி, னபாகறரனை ெற்று ெிந்திக்க றவத்துவிட்டது.

அறமதிைாகக் கிழாறர உற்றுனநாக்கிைவர், “உங்கள் னகள்வி அவன்
காதில் விழுந்திருக்கும். அதற்குப் பதில் கூைனவண்டிைவன் அவனே.
கூைிடுவான் எே நான் நம்புகினைன்” என்ைார்.

அந்தப் பதினலாடு எழுந்தவர், “நான் வகாட்டாரம் வெல்கினைன். இரவு

பூறெக்கு வருனவன். காப்புச் ெந்தேம் தைாராக இருக்கட்டும்” என்ைார்.

அறதக் னகட்ட கிழார்கள் மூவரும், ``பிரானே… காப்புச் ெந்தேத்றத

இன்று நாங்கள் எங்கள் உபைமாக அைிக்க விரும்புகினைாம்” என்ைேர்.

“முதல் காப்பு உங்களுறடைதாக இருக்க னவண்டும் என்பது உங்கள்

விருப்பனமா?”

“ஆம்! நாறை அறத நாங்கள் திரும்பப் வபற்றுச்வென்று, எங்கள் உற்ைார்

உைவிேர்கள் ெகலருக்கும் தந்து, இவேருளுக்கு அவர்கள் பாத்திரமாகிட
விரும்புகினைாம்!”

“நல்ல எண்ணம். அப்படினை வெய்திடுங்கள்” என்ைபடினை புைப்பட்டார்.

மாறல னநரம்.

கிழார் வபருமக்கள், தங்கள் மறேகைில் ெந்தேக் கட்றடறை

அம்மிைிலும், கல்னமறடைிலும் னதய்த்து அறரத்து, அந்தச் ெந்தே
விழுறத ஒரு ைாறேக் கவைம்னபால உருட்டி, வவள்ைிப் னபறழ
ஒன்ைில்றவத்து எடுத்துக்வகாண்டு புைப்பட்டேர். கிழார் வபருமக்கைின்
மறேவிைர், பிள்றைகள் மற்றும் உற்ைார் உைவிேர் அவர்கறைத்
வதாடர்ந்தேர். அடிவாரத்றத அவர்கள் அறடந்த னவறை, னபாகரும்
வந்தபடி இருந்தார். பின், அவனராடு னெர்ந்னத புைப்பட்டனபாது,
மறலக்குன்ைின் வழித்தடத்தில் ஓர் இைம் பாலன் னகாவண தாரிைாகக்
றகைில் னகாலுடன், அனதெமைம் உடம்வபல்லாம் வகாப்புைங்கனைாடு
வந்தபடி இருந்தான்.

உடம்பில்தான் வகாப்புைம். முகத்தில் ஒரு னஜாதிப் பிரகாெம். அந்திச்

சூரிைேின் மஞ்ெள் வவைில்பட்டு, அவன் உடலில் ஒரு வினெடப்
பிரகாெம். கழுத்தில் ஒரு ருத்திராட்ெமும் தரித்திருந்தான். ெிரத்தில்
தறலப்பாறக… அப்படி ஒருவறே அவர் வகாட்டாரத்தில்
பார்த்தனதைில்றல. ஒருனவறை அண்றம ஆவிேன்குடிறைச்
னெர்ந்தவனோ? மேதில் ஓடிை னகள்வினைாடு னபாகர் அவறேப்
பார்த்திட, அவன் ெற்றுப் வபருமூச்வெைிந்தவோக, “உங்கறைத்
னதடித்தான் னமனல வென்னைன்” என்ைான்.

“ைாரப்பா நீ?”

“என் வபைர் ெித்த குரு. நாவோரு ஆண்டி” என்று ெற்று முகம்

சுைித்தான்.

“இவ்வைவு இைவைதிலா?” – னபாகரும் மடக்கிோர்.

“ பிைப்பினலனை!”

அந்தப் பதில் னபாகறர அதிரச்வெய்தது.

“என்ேப்பா வொல்கிைாய்?”

“என் தாய் தந்றதைர் என்றே ஆண்டிைாக்க வவன்னை

வபற்றுவிட்டேர்.”

“அரெோக்கவல்லவா எப்னபாதும் வபற்னைார் என்பார் விரும்புவர்?”

“என்றே ஆண்டிகளுக்கு அரெோக்கி விட்டேர் என்று

றவத்துக்வகாள்ளுங்கனைன்!” – ைாரும் எதிர்பாராத பதில் அவேிடம்.

“ஆமாம்… இது என்ே னமவலல்லாம் வகாப்புைம்?”

“அக்கிேிக் வகாப்புைம்… அதுவும் நான் னமல் வெல்லவும்தான் ஏற்பட்டது.

உடம்பும் வகாதிக்கின்ைது. பூெிக்வகாள்ை ெந்தேம் இருந்தால்
குைிர்ந்துவிடும். கிறடக்குமா?”

அந்தக் னகள்வி, கிழார் வபருமக்கறை ஒரு இடி இடித்தது. றகவெம்

னபறழைில் ெந்தே உருண்றடயும் வதரிைவும், “அடனட… றகனைாடு
வகாண்டுவந்துவிட்டீர்கனை. உங்களுக்கு ஞாேதிருஷ்டி னபாலும்” என்று
னவகமாய் வநருங்கி வந்து, அந்தச் ெந்தே உருண்றடறை எடுத்த அந்த
ெித்தகுரு, மைமைவவன்று னமேினமல் பூெிக்வகாள்ைவும் வெய்தான்.

``அப்படினை இந்த அங்காரக வவப்பம் அடங்கட்டும்’’ என்று

முணுமுணுத்தான். எல்னலாரும் திறகத்து நின்றுவிட, னபாகர் மட்டும்
தறடகூைாமல் புன்ேறகத்தார். முழுவதுமாய்ப் பூெிக்வகாண்டவன்,
மீ தமாய் உள்ை ெந்தேத்றதக் கிழார் வபருமக்கள் மூவர் வநற்ைிைிலும்
இட்டவோய், “நான் குைிர்ந்னதன். நீங்களும் குைிர்ந்து, உங்கள்
தமிழ்னபாலக் குன்ைா இைறமனைாடு நன்ைாய் இம்மண்ணில்
வாழ்வர்கைாக”
ீ என்று வாழ்த்திைவோக, “வருகினைன்” என்று கூைி,
அங்கிருந்தும் வெல்லலாோன். கிழார்கள் னபாகறர வவைித்தேர்.

“கலங்காதீர்கள்… னமனலறுங்கள்!” என்ைார்.

“எங்கள் முதல் முறேப்பு இப்படி வழிப்பைி னபாலக் வகாள்றை

னபாய்விட்டனத பிரானே” – அருணாெலக் கிழார் உதடுகள் துடித்தே.

“இல்றல… வந்தவனும் ெராெரி மேிதேில்றல. அவன் பதில்களும்

ெராெரி பதில்கைில்றல. அறேத்துக்கும் விறட நாம் னமனல வென்ைால்
கிறடத்துவிடும். நடங்கள்…”

வொன்ேனதாடு னவகமாய் னமனலைத் வதாடங்கிோர் னபாகர். அவர்களும்

பின் வதாடர்ந்தேர். னமனல வெல்லச் வெல்லனவ, ெந்தே வாெம் காற்ைில்
கலந்துவந்தது. னமலுள்ை ெமதைத்றத அறடந்து, ெிறல பீடத்றத
வநருங்கிைனபாது, கிழார்ப் வபருமக்கள் உடம்பு ெிலிர்த்துப்னபாேது. அந்த
நவபாஷாணச் ெிறல முழுக்க ெந்தேக் காப்பு! ெிரத்திலும் துணிப்பாறக!
அடிவாரத்தில் வதன்பட்ட ெித்தகுரு அணிந்திருந்தது னபாலனவ.
கிழார்கள் மூவரும் வபரும் ெிலிர்ப்னபாடு, “தண்டாயுதபாணிக்கு” என்று
குரல் வகாடுக்க, மறல ஏைிை ெகலரும், “அனராகரா” என்ைேர்.

அனத ெிலிர்ப்புடன் முதல் பக்தி முழக்கம். அது எட்டுத்திக்கும் விட்டுத்

வதைித்தது!
இன்று தீட்ெிதரின் வட்டில்
ீ அவ்னவறை ஒருவருமில்றல. அந்த
வட்டுக்குப்
ீ பதஞ்ெலி கிரகம் என்று வபைர். நாகனதாஷத்துக்குப் பரிகாரம்
வெய்வது, மந்திரிப்பது எல்லாம் இந்த வட்டில்தான்.
ீ

வட்டின்
ீ மத்திைில் உள்ை பிரம்மபாகம் கூறரைின்ைி, கம்பி கட்டப்பட்டு
வாேம் பார்க்கத் வதரிந்தது. அந்தப் பிரம்மபாகத்தில் ஒரு கல்நாகப்
பட்டிைக்கல். அதில், ஐந்து தறல நாகத்தின் வெதுக்கல். அக்கல் மஞ்ெள்
குங்குமம் பூெப்பட்டு, முன்புைம் குத்துவிைக்வகரிைக் காட்ெி தந்தது.
விைக்குக்கும் முன்ோல் ஆெேப்பலறக, அதன்னமல் அமர்ந்துவகாண்டு
இடப்புைமாய் திரும்பி, நாகக்கல்றலப் பார்த்து வணங்கிைபடினை,
தன்றேத் னதடிவருகின்ைவர்கைிடம் தீட்ெிதரும் னபெிடுவார். அரவம்
ெம்பந்தப்பட்ட அவ்வைவு னதாஷத் வதாடர்பு உறடனைாரும், எதிரில்
அமர்ந்த நிறலைில் பங்குவகாள்வர். ெமைங்கைில் அரவங்கறைப்
பிடித்துவந்து அவற்றுக்னக பூஜிக்கும் வழக்கமும் உண்டு. எேனவ,
குடும்பம் நடத்த அந்த இடம் னதாதில்றல என்பதால், நீலகண்ட தீட்ெிதர்
மறேவி மற்றும் பிள்றைகள் அங்னக இல்லாமல், ஒரு
அப்பார்ட்வமன்டில் வெித்துவருகின்ைேர்.

அப்படிப்பட்ட பிரம்மபாகத்தில்தான், குற்ைாலம் வகஸ்ட் ஹவுைில்

தன்வைப்படுத்திை அந்த நாகம்வகாண்ட பாறேறைத் தீட்ெிதரும் கீ னழ
றவத்திருந்தார். பக்கத்தினலனை வபட்டிைிலிருந்து இடம் மாற்ைிை
ஏடுகள் மற்றும் பாஷாண லிங்கம்வகாண்ட மூட்றட.

நாகமுள்ை பாறேக்குள் ெர்ப்பம் ெீறுவதும் சுருண்டு புரள்வதும் பாறே

அறெவதிலும் காற்றுச் ெப்தத்திலும் நன்கு வதரிந்தது. பானுறவ அந்தக்
காட்ெி பைம்வகாள்ைறவத்தது.

``தீட்ெிதர் ொமி... பாறே உறடஞ்ெிடானத? எேக்கு பைமா இருக்கு’’

என்ைாள்.

“இந்த ெர்ப்பத்றதப் வபாறுத்து என்ோல் எறதயும் வொல்லமுடிைாது. நீ

வகாஞ்ெம் வபாறுறமைா இரு. நாம வகாண்டுவந்த அபூர்வ லிங்கத்துக்கு
நான் பூறஜறை ஆரம்பிக்கினைன். முதல்ல நாம குைிக்கணும். தினரக
சுத்தி வராம்ப முக்கிைம்.”
“குைிக்கைதா… இப்பவா?” – பானு அலட்ெிைமாய்க் னகட்டாள்.

“ஆமாம்! ஒரு நாள் முழுக்கப் பைணம்வெய்து வந்திருக்னகாம். எேக்கு

சுத்தம் முக்கிைம்.”

“அப்னபா நீங்க குைிச்ெிட்டு என்ே னவணும்ோ வெய்யுங்க. நான்

கிைம்பனைன்.”

“றபத்திைம் மாதிரி னபொனத… ஏன் அவெரப்படனை?”

“அவெரப்படல ொமி… இப்னபாதான் நான் என் வாழ்க்றகலனை ெரிைா

நடந்துகிட்டு வனரன். எங்க எம்.பியும் அந்த வடல்லி னஜாெிைரும் இப்ப
தவிைா தவிச்சுட்டு இருப்பாங்க. நாம டூப்ைினகட்றடவவச்சு அெறலக்
றகப்பற்ைிேதும் அவங்களுக்குத் வதரிைாது. இப்னபா, நான் எங்க
எம்.பிறைப் னபாய்ப் பார்த்து, அந்த அவமரிக்க னஜாடி இருக்கிை இடம்
எேக்குத் வதரியும்னு வொன்ோ, எம்.பியும் னஜாெிைரும் என்றே
விடமாட்டாங்க. நான் என் உைிறரப் பணைம் வவச்சு ஏடுகறை மட்டும்
வகாண்டுவனரன்னு வொல்லி என் பிெிேறைத் வதாடங்குனவன்.”

பானு கண்கைில் கேவுகளுடன், அச்சு அெல் டி.வி ெீரிைல் வில்லிகறை

ஒற்ைி எடுத்தாள்.

“நீ என்ே னவணா பண்ணிக்னகா. இந்த லிங்கம் என்கிட்ட இருக்கைத

பத்தி மட்டும் மூச்சு விடக்கூடாது. திரும்பவும் வொல்னைன், உேக்கும்
ெரி எேக்கும் ெரி, இேி நடக்கிை எல்லாம் நல்லபடிைா மட்டுனம
நடக்கணும்ோ, நாம லிங்க பூறஜ அவெிைம் வெய்தாகணும். இந்தப்
பூறஜயும் பிரார்த்தறேயும் அவ்வைவு ெக்தி வாய்ந்ததாகும். கார்ல
வர்ை வழிைில நான் லிங்க பூறஜ வதாடர்பாே ஏடுகறைப்
படிச்ெிட்டுதான் வந்னதன். இப்னபா இந்த லிங்கம் 31 லட்ெணங்கனைாடு
இருக்கிை ஒச்ெ லிங்கம். லிங்கத்னதாட வநத்திைில் ஒரு குழி இருக்கு
பார். அதுதான் ஒச்ெம். அந்தக் குழிறைக் குங்குமம்வகாண்டு
மூடும்னபாது, 32 லட்ெணம்வகாண்ட பூர்ணெக்தி லிங்கமா இது மாைிடும்.
அப்னபா நாம னகட்கிைறதக் வகாடுக்கும். குங்குமப் வபாட்டு வவச்ொ ஒரு
பலன், ெந்தேப் வபாட்டு வவச்ொ ஒரு பலன், றம வவச்ொ ஒரு பலன்.
னபாகர் ெித்தர் காரண காரிைத்னதாடு இப்படிப் பண்ணிவவச்ெிருக்கார்.”

நீலகண்ட தீட்ெிதர் வொன்ேது எதுவுனம பானு காதில் விழவில்றல.

“ொமி… எல்லாத்றதயும் நீங்கனை பண்ணிக்குங்க. நல்லாவும் இருங்க.

என்னோட நிறல உங்களுக்குத் வதரிைறல. எங்க எம்.பியும் ெரி, அந்த
வடல்லி னஜாெிைரும் ெரி, இந்த நிமிஷம் எல்லாத் தில்லாலங்கடி
னவறலறையும் வதாடங்கிைிருப்பாங்க. என்றேயும் னதடிட்டிருப்பாங்க.
ஏன்ோ, எங்க எம்.பினைாட பல இல்லீகல் ஆக்டிவிட்டி பத்தி
எேக்குத்தான் எல்லாம் வதரியும். ஆறகைால், நான்
ஒதுங்கிப்னபாோலும் எம்.பி விடமாட்டார். என் வட்ல
ீ என் அம்மா, என்
ெிஸ்டறர நான் எங்னக னபாைிருக்னகன்னு னகட்டு டார்ச்ெர் பண்ணத்
வதாடங்கிைிருப்பாங்க.”

“அவளுக்கு னபான் பண்ணிக் னகட்டா விஷைம் வதரிஞ்சுட்டுப் னபாைது.

இறத ஒரு வபரிை விஷைமா நிறேச்சுப் னபெைினை?”
“என் வெல்னபாறே ஸ்விட்ச் ஆஃப் பண்ணிவவச்ெிருக்னகன். ஆன்
பண்ணிோ அவ்வைவுதான்!”

“ஏன் னவை னபான் இல்றலைா? என் னபான்ல னபசு!”

“னபெனவ னதறவைில்றல. எேக்கு அவங்கறை நல்லா வதரியும்.

னபாலீைும் அவங்க றகைில. ஆறகைால், பைங்கரமா எறதைாவது
பண்ணிட்டிருப்பாங்க. அவ்வைவு ஏன்... அந்த அவமரிக்க னஜாடிகறைனை
கண்டுபிடிச்சு அவங்கறைக்கூட ஃபானலா பண்ணிட்டி ருக்கலாம்.”

“இவ்வைவு தூரம் னபெிட்டி ருக்கிை நாழிக்கு, குைிச்ெிட்டு வந்து

பூறஜறைத் வதாடங்கி ைிருக்கலாம்.”

தீட்ெிதர் ெலித்துக் வகாண்ட னபாது, ெர்ப்ப கடம் என்கிை அந்தப் பாறே

அப்படினை உருைத்வதாடங்கிைது.

“அடடா… வராம்ப ெீறுனத... இப்ப என்ே பண்ண?”

“னபொம குழிறைத் னதாண்டிப் புறதச்சுடுங்கனைன்.”

“அது வபரும் பாவம். இத்தே வருஷத்துல ஒரு ெர்ப்பத்றதகூட நான்

வகான்ேது கிறடைாது” என்ைபடினை பாறேறை நிமிர்த்திறவத்து,
வாய்த் துணிறையும் இறுக்கிக் கட்டி, பாறேறையும் ஒரு
கைிறுவகாண்டு தூனணாடு னெர்த்துக் கட்டத்வதாடங்கிோர் தீட்ெிதர்.

“னபெிேது னபாதும் பானு… னபா, னபாய்க் குைிச்ெிட்டு வா. நானும்

குைிச்ெிட்டு வனரன். நீ பாத்ரூறம யூஸ் பண்ணிக்னகா. நான்
வகால்றலக் கிணத்றதப் பைன்படுத்திக்கினைன். மங்கலமா பூறஜ
பண்ணுனவாம். எல்லாத்றதயும் அவன்ட்ட ஒப்பறடச்சுடுனவாம். நமக்கு
அப்புைம் எல்லாம் நல்லதானவ நடக்கும்.”

“அப்னபா இந்த லிங்கத்துக்கு இப்னபா ெக்தி கிறடைாதா?”

“ஆமா! இது ஒச்ெலிங்கம்தான். னபாகர் காரணமாகத்தான் இப்படிப்

பண்ணிைிருக்கார்.”
“இல்றலனை… நான் மறழ னவணும்னு னவண்டிகிட்னடன். நல்ல
மறழயும் வபஞ்சுகிட்டிருக்னக…”

“அது காக்கா உட்கார பேம்பழம் விழுந்த கறதைா நடக்கிை ெமாச்ொரம்.

இதுகிட்ட எறத எப்படிக் னகட்கணும்னு முறை இருக்கு. னபாகர் மாதிரி
ெித்த புருஷாள் காரணம் இல்லாமலா இறத இப்படி ஊறரச் சுத்தி வர்ை
லிங்கமா பறடச்ெிருக்கார்?”

“ெரி, அப்படி முறைனைாடு நாம் பூறஜபண்ணி எறதக் னகட்டாலும்

கிறடக்குமா?”

“குனபர ெம்பத்துல இருந்து, இந்த னலாகத்து ராஜாவா உலறக ஆள்ை

பதவி வறர எறதயும் தரும்னு ஏட்டுல இருக்கு.”

“அவ்வைவவல்லாம் னவண்டாம் ொமி. எங்க எம்.பி பிரதமராகணும்.

நானும் எம்.பிைாகி ஒரு மந்திரிைாகிடணும். ஏய் பானு… ஏய் வெக்ரட்ரி,
அல்லக்றக அப்படி இப்படின்னு என்றே அலட்ெிைமா கூப்பிட்டு
னவறல வாங்கிே அரெிைல் வாதிகள், னபாலீஸ் காரர்கறைப் பதிலுக்கு
நான் வொடக்குப் னபாட்டுக் கூப்பிடணும். அவங்க என் கால்ல விழுந்து
கிடக்கணும்… நடக்குமா?”

“இப்படி ெந்னதகப்படுைத விடு. எறதயும் முழுொ நம்பணும். முள்ைப்

பிடிச்ொலும் முழுொப் பிடிக்கணும். அறரகுறை ஆபத்து. இப்படிப்
னபெிட்னட இருந்தா எப்படி? கிைம்பு… முதல்ல குைிச்ெிட்டு வா. தறலக்கு
விட்டுக்னகா… இந்தக் காலத்துப் வபண்களுக்கு இறதக் குைிப்பிட்டுச்
வொல்ல னவண்டிைிருக்கு” என்று தீட்ெிதர் வகால்றலப்புைம் வெல்ல,
பானுவும் அறரமேதாய் பாத்ரூம் னநாக்கிச் வெல்லலாோள்.

ெீைிக்வகாண்டு பங்கைாப் பிரனவெம் வெய்த காருக்குள்ைிருந்து நான்கு

னபர் திபுதிபுவவன்று இைங்கிேர். வாெலினலனை காத்துக்வகாண்டி ருந்தார்
அந்த வடல்லி னஜாெிைர் நந்தா. பின்ோனலனை கனணெ பாண்டிைன்.
கார் டிக்கிைிலிருந்து வபட்டியும் இைங்கிைது. வற்ைாத அந்த விபூதி
வாெம். னதாட்டப் புல்வவைிக்குத் தண்ணர்ீ பீய்ச்ெிக்வகாண்டிருந்த
மருதமுத்து, தண்ணர்ீ ட்யூனபாடு திரும்பிப் பார்த்து விறடத்தான்.

வபட்டிறைக் காணவும் நந்தா முகத்தில் வவைிச்ெக் கும்மாைம். கனணெ

பாண்டி முகத்தில் புரிபடாத கலவரம்.

“ெபாஷ்… ெபாஷ்… ொதிச்ெிட்டீங்கடா! அப்படினை வபட்டிைக்

வகாண்டுனபாய் ஹால்ல, அந்த முருகன் படத்துக்குக் கீ ழ றவயுங்க’’
என்ை நந்தாவின் கட்டறைறை அவர்களும் வெைல்படுத்திேர்.

நான்கு னபரில் மூன்று னபர் வடநாட்டவர்கள். காதில் கடுக்கன்,

பான்பராக் என்கிை வடநாட்டு அப்பட்டங்கள் அவர்கைிடம். ஒருவன்தான்
உள்ளூர். அவன்தான் `ெனலா… ெனலா...’ என்று அவர்கறை வழிநடத்தி,
வபட்டிறை முருகன் படத்துக்குக் கீ னழ இைக்கிோன்.

மருதமுத்து பக்கவாட்டில் வந்து ஜன்ேல் வழினை

பார்த்துக்வகாண்டிருக்க, ஹாலுக்கு முத்துலட்சுமியும் வந்து வபட்டிறைப்
பார்த்து, “இது திரும்ப வந்துடிச்ொ... ஈஸ்வரா…” என்று கன்ேத்தில்
னபாட்டுக்வகாள்ை, ஒரு ெக்கர நாற்காலிைில் ஏகப்பட்ட
முகச்சுைிப்புகனைாடு எம்.பி ராஜா மனகந்திரனும் ஹாலுக்கு வந்து
வபட்டிறைப் பார்த்திட,

“க்ைாஜி… க்ைா? வபட்டிறைக் வகாண்டு வந்துட்னடன் பாத்தீங்கைா… இந்த

நந்தா வொன்ோ வொன்ேதுதான். அது பிரம்மானவ வொன்ே மாதிரி”
என்று தன் ஜிப்பாறவ இழுத்துவிட்டுக்வகாண்டு, ஒரு மாதிரி வதோ
வவட்டாகப் னபெிட,

“உள்னை ஓப்பன் பண்ணிப் பார். நான் அந்த லிங்கத்றதப் பார்க்கணும்”

என்ைார் ராஜா மனகந்திரன். அறதத் திைக்கச் வொல்லவுனம நந்தாவிடம்
திணைல்!

`திருப்புைிச் ெங்கரம்’ என்கிை எழுத்துகள் பல்லிைித்திட, தாறடறைத்

தடவலாோன் அந்த னஜாதிடன்.
“என்ே நந்தாஜி னைாெறே?”

“ஆமாமா… இறதத் திைக்க அந்த எழுத்தாைனர வராம்ப கஷ்டப்பட்டாரு.

ஸ்க்ரூ டிறரவறர வவச்சுட்டு திருப்பித் திருப்பி வராம்ப னநரம்
ெிரமப்பட்டுதான் திைந்தாரு” என்ைாள் முத்துலட்சுமி.

“என்ே நந்தாஜி, அம்மா இப்படிச் வொல்ைாங்க. அது என்ே

வமக்காேிெம்?’’

“ெித்தர் ெமாச்ொரம்ோ சும்மாவா? ஆோ, திைந்துடலாம் னடாண்ட் ஒர்ரி!”

“அப்படிவைல்லாம் திைக்கமுடிைாது. அது ஒரு கணக்கு. அது

வதரிைணும்”-திரும்பவும் முத்துலட்சுமி.

“எேி ெீக்வரட் நம்பர்… நம்ப டிஜிட்டல் லாக்கர் மாதிரிைா?”

“எதுவா இருந்தா என்ே? முடிைாட்டி ரம்பம் வவச்சு அறுத்துத்

திைப்னபாம். என்ே இப்னபா?” – நந்தா அலட்ெிைமாகச் வொன்ேது
மட்டுமல்ல...

“ஜி… ரம்பம் வகாண்டுவரச் வொல்லுங்க உங்க ஆளுங்ககிட்ட” என்ைான்.

ெற்றுத் தள்ைி னமறஜ னமல், அந்தச் சுடறல மாடன் வாள்!

“ரம்பம்லாம் னவண்டாம். அந்த எழுத்தாைருக்கு னபான் பண்ணிக்

னகட்டா வொல்லிட்டுப் னபாைாரு” என்ை முத்துலட்சுமிறை முறைத்துப்
பார்த்த ராஜா மனகந்திரன்,

“அந்த எழுந்தாைன் இப்னபா நமக்கு எதிரி… வதரிஞ்சுக்னகா! உன்

னபத்தினைாடு குற்ைாலத்துலதான் இருக்காங்க. இந்தப் வபட்டிறை நாம
கடத்திட்டு வந்ததும் அவங்களுக்குத் வதரிைாது. அவங்களுக்குத்
வதரிைவும் கூடாது புரிஞ்ெிச்ொ?”

ராஜா மனகந்திரன் உணர்ச்ெிமைமாகிக் கத்தவும், “ெரிடா... நீ கத்தாத!

உேக்குத் திரும்ப ஏதாவது வந்துடப்னபாகுது” என்ைாள் முத்துலட்சுமி.
“கனணெ பாண்டி… என்ேய்ைா பாத்துக்கிட்டு நிக்கை. னபாய் ரம்பம்
சுத்தின்னு எல்லாத்றதயும் எடுத்துட்டு வா” – ராஜா மனகந்திரேின்
கட்டறைக் குரல், கனணெ பாண்டிறைத் துரத்த, அவ்வைறவயும்
பார்த்தபடி இருந்த மருதமுத்துவின் றகக்னபெிைில், “நான்தான்டா
இேினமலு… வந்து நின்ோ தர்பாரு” என்கிை ரஜிேிைின் அலப்பறை.

மிகனவகமாகப் பின்னோக்கிப் னபாய், ெப்னபாட்டா மரத்தடிைில் நின்று

காறதக் வகாடுத்தவனுக்குள் பாரதிதான் புகுந்தாள்.

``மருதமுத்து, நான் பாரதி னபெனைன்…”

“அம்மா…”

“என்ே பண்ணிகிட்டிருக்னக, பங்கைாவுல தானே இருக்னக?”

“ஆமாம்மா… நல்ல னநரத்துல னபான் பண்ணுேிங்க” என்று

ஆரம்பித்தவன், வபட்டிறை அறுத்துத் திைக்க கனணெ பாண்டிைன்
னபாைிருப்பது வறர வொல்லிமுடித்தான்.

- த ொடரும்….09 Apr 2020

 இறையு ிர் கொடு - 72
பலர் மறலச் ெிகரம் னமல் ஓர் ஒழுங்கின்ைி ஏைிக்வகாண்டிருந்தேர்,
தண்டபாணிறை தரிெிக்க.
அன்று அந்தப் பங்குேி உத்திரத் திருநாள், வபாதிேி மறலறைனை ஒரு
னகாைிலாக மாற்ைிவிட்டது. வபரிதாய் எந்த ஆகம பூர்வமும் இல்றல.
அக்ேி னவள்வினைா, ஆஹுதிப் வபாருனைா எதுவும் தரப்படவில்றல.
அஷ்டதிக் பாலகர்களுக்கு நினவதேனமா, அண்ட விைக்குகைாே சூரிை
ெந்திரருக்கு ஆரத்தினைா, முப்பத்துமுக்னகாடி னதவர்களுக்குத்
னதாத்திரனமா துதினைா எதுவுமில்றல.

ஒரு ெித்தேின் மேம் வகழுமிை தத்துவச் வெைல்பாடு. மிக எைிதாே

ஒரு வவட்டவவைி ஆலைமாய் அங்கு ஓர் ஆலைம் வந்தது மட்டுமல்ல,
அறத இறைவன் அங்கீ கரித்துத் தன் ொந்நித்திைத்றதயும்
உணர்த்திவிட்டான். நான் இந்த நவபாஷாண உடலுக்குள்
ஐக்கிைமாகிவிட்னடன். இது இேி பாஷாணச்ெிறல இல்றல.
பாஷாணங்கைால் ஆே அருள் மிகுந்த பாலமுருகேின் ெிறல. அந்தப்
பாலமுருகனும் மைில் னமல் ஏைி விறைைாடிடும் குறும்பேில்றல,
தண்டம் பிடித்த தண்டபாணி! னவலிருக்கும் இடத்தில், அதாவது அது
இருக்கனவண்டிை இடத்தில் தண்டக்னகால். காலுக்கு முன்ோல் வகாம்பு
முறைத்தால் னகால். இது காலுக்குக் கால், னகாலுக்குக் னகால்!

என்றே உற்ைவறர நான் தாங்கியும் நிற்னபன், தாங்கியும் பிடிப்னபன்

என்று வொல்லாமல் வொல்லும் னகாலம்! நான் தாங்கி நிற்பவன்
மட்டுமா? தாங்கிப் பிடிப்பவனும் மட்டுமா? நானே மருத்துவன் – நானே
மருந்து!

பிைவிப் பிணிக்குப் வபருமருந்து!

ெந்தேம் தரித்த முருகன் இவ்வாவைல்லாம் னபசுவதாகத்தான் னபாகர்

பிரான் கருதிோர்.

ஒரு நல்ல ெித்தனுக்கு இருநீர் கிறடைாது. ஒன்று கண்ணர்.

ீ
இன்வோன்று விைர்றவ நீர். இங்னக இவ்னவறை அந்த இலக்கணம்
உறடந்து, னபாகருக்குக் கண்ணர்ீ துைித்தது.

ஆேந்தக் கண்ணர்.
ீ

அவனர ெிலிர்க்கும்னபாது மற்ைவர்கள் எம்மாத்திரம்?

கிழார்கள் ெிலிர்த்துக் குறழந்னத னபாைிருந்தேர்.

“பிரானே… உங்கள் அருைால் அம்பிறக, ஐைன், அவன் புதல்வன் என்று

ெகலர் தரிெேமும் வாய்க்கப்வபற்னைாம். எங்கள் ெந்தேத்றத உவந்து
ஏற்று இந்த ஞாேப்பிள்றை எங்கறைவைல்லாம் ரட்ெித்துவிட்டான்”
என்ைேர்.

“குரு மகானே... இந்த ஆலைம் காலங்கறை விஞ்ெி ஒரு வபரும்

அருட்னகாட்டமாய் திகழப்னபாவது மிகனவ உறுதி. ஒனர ஒரு னகள்வி…
அதுவும் இப்னபாதுதான் னதான்ைிைது. னகட்கலாமா?” என்று ஓர்
ஊர்க்காரர் னகட்டார்.

“குரு மகானே… வபாதுவாய் ஆலைத்து மூர்த்தங்கள் கிழக்கு

பார்த்தல்லவா அமர்வர் அல்லது நிற்பர்? ஆோல், இங்னகா அஸ்தமே
திறெைாே னமற்கு பார்த்து நிற்பதன் காரணம் ைானதா?” என்கிை அவர்
னகள்வி, அவர் அப்படிக் னகட்ட பிைனக மற்றைனைார் மேதிற்குள்ளும்,
`அடனட… இது நமக்குத் னதான்ைவில்றலனை’ என்று எண்ணறவத்தது.

“உங்கள் னகள்விைினலனை மறைவாக பதிறலக் கூைிவிட்டீர்… னமற்கு

அஸ்தமே திறெ. குைிர்ந்த மாறலப் வபாழுதுக்காே திறெ. அறதத்
வதாடர்வது இருள். நடமாடித் திரிந்த உடல், மண்மீ து கிடக்கப்னபாவதும்
இந்த இருைில்தான். மேம் குைிர்ந்தும் வதைிந்தும் கிடக்க, னதறவ
அருள் ஞாேம். அறதனை நான் வாரித் தருபவன் என்று வொல்லாமல்
வொல்கிைான் இந்தத் தண்டபாணி!”

- என்று னமற்கு னநாக்குக்குரிை பதிறலக் கூைிை னபாகர் பிரான்,

புலிப்பாணிறை அருகறழத்து, “புலி… நான் அருைிைவற்ைில் ஞாே பூஜா
விதிறை அடிப்பறடைாகக்வகாண்டு இங்னக திேெரி பூறஜகறை
வகுத்துச் வெைல்படுத்து. இன்று வதாடங்கிடும் இப்பூெறேகள்
இப்பூவுலகனம பிரைைத்துக்கு ஆட்படும்னபாதும் தறடைின்ைி நடந்திட
னவண்டும். ஒரு நாள் ஒரு வபாழுதும் இறடைைாச் வெைல்பாடாக அது
திகழ்ந்திட, அதற்குரிை காலகதிைில் அதன் முதல் பூெறேறைத்
வதாடங்குவாைாக” என்ைார்.

பின்ேர், கிழார் வபருமக்கைிடம், ``தாங்கள் என்றேக்வகாண்டு எழுதிை

நூல்கறைப் பட்டிைலிடுங்கள் பார்ப்னபாம்” என்ைார்.

இருட்டிவிட்ட நிறலைில், தீப்பந்த ஒைிைில் தண்டபாணிைின் ெந்தேக்

காப்புத் திருவுரு முன் அவர்களும் கூைலாைிேர்.

“பிரானே... ஞாேசூத்திரம், திருமந்திரஞாேம், ெிவனைாக ஞாேம்,

பூஜாவிதி, அட்டாங்க னைாகம்… இவற்றை நான் படி எடுத்னதன்” என்ைார்
னவல்மணிக்கிழார்.

``பிரானே... மூப்பு சூத்திரஞாேம், ஞாே கற்பசூத்திரம், வஜறே ொகரம்,

நிகண்டு 1200 னபான்ைறவ நான் படி எடுத்தறவைாகும்” என்ைார்
கார்னமகக்கிழார்.

“பிரானே... ஞாே கற்பசூத்திரம், ஞாே ொராம்ெம், ஏழாைிரம் வமய்

ஞாேனபாகம், உபனதெ ஞாேம், பல திரட்டு ஆகிைறவ நான் படி
எடுத்தறவ” என்ைார் அருணாச்ெலக்கிழார்.

“இறவைன்ைி நான் ெீேத்திலும், இமைத்திலும் அமர்ந்து என் றகப்பட

எழுதிைறவ என்று ெில உண்டு. கருவி ஞாேம், விருட்ெ மனகான்ேதம்,
பட்ெிபாவம், அன்ேனகாெம் னபான்ைறவனை அறவ. வரும் நாைில் நான்
ஜீவெமாதி ஆே நிறலைில், எல்லா ஏடுகளும் பத்திரமாய்ப்
பாதுகாக்கப்பட னவண்டும். இவற்னைாடு, ெித்தர்கள் பலரின் ஞாேத்தால்
விறைந்த காலப்பலகணி, ரெவாதம், விறேச்வெைல் முடிவு,
பிரென்ேதருணம் இவற்றை நான் வஜகவலலிங்கத்னதாடு றவத்து,
உலறக வலம்வரச் வெய்ை விரும்புகினைன். அவ்வாறு அது வலம்வரும்
ெமைம், நானே அறதத் னதறவக்னகற்பப் பைன்படும்படியும் வெய்னவன்.
எேது பிரென்ேம் எந்த உருவிலும் இருக்கும். எந்த வடிவிலும்
இருக்கும்… நாறை காறல வஜகவலலிங்கம் ைாருக்கு என்பது
முடிவாகும் தருணமாகும்” என்று எல்னலார் காதிலும் விழும்படிைாகச்
வொல்லிமுடித்தார் னபாகர்.

“னபாகர் பிரானே… இப்படித் திைந்த வவைிக் னகாைிலாக இருப்பதற்கு,

மாமதுறரச் வொக்கன் ஆலைம்னபால, திருவரங்கப் வபருமான்
ஆலைம்னபால, ஏன் கடலுகந்த வெந்தூர் ஆலைம் னபாலும் இறதக்
னகாபுரக் னகாட்டமாய் ஆக்கிடலாம்தானே?”

“ஆகும்… ஐைம் னவண்டாம்! காலத்தால் எல்லாம் நிகழ்ந்திடும். னகாபுரம்,

வகாடிமரம், நுறழமுகம் எனும் அறேத்தும் ஆன்மிக ஞாேம்
மட்டுமல்ல, அது ஒரு விஞ்ஞாேம். வரும் நாைில் விஞ்ஞாேம்
வைர்றகைில் அது னகாைில்கறை ஒட்டினை இருக்கும். கூர்ந்து
கவேிப்னபார்க்கு அது வதரிைவும் வரும். எந்திரம், மந்திரம், தந்திரம்
என்னும் மூன்ைின் வழி, அருட்கதிர்கள் பரவிடும். அனுதிேமும்
வழிபாடுகைால் தூண்டப்பட்டு, அக்கதிர்க் கூட்டம் வாேில் னமகம்
சூழ்ந்திருப்பதுனபால, அதனூனட சூழ்ந்துகிடக்கும். அவ்வாறு அருட்கதிர்க்
கூட்டம் சூழப்படாத நிறலைில், அது சூழப்படாத இடத்தில்,
பஞ்ெபூதங்கள் ெமச்ெீர் நிறலறை இழக்கும். மறழ வபாய்க்கும்.
அன்னைல் வவப்பமிகும், அதுவுமில்லாவிடில் காற்ைால் னெதம்,
விறைவுக் குறைவு, மாந்தர் மேதில் அறமதிைின்றம என்று அது
எதிவராலித்திடும். எேனவ, பஞ்ெபூதங்கள் ெீராே பலத்னதாடு திகழவும்,
மறழ குன்ைாதிருக்கவும், மக்கள் மே அறமதினைாடு வாழவும்,
அன்ைாட பூறஜகளும் அதன் விறேப்பாடுகளும் முக்கிைம். இறைவன்
பறடத்த உலகில், இறைவறேக்வகாண்டு இறத நிகழ்த்துவதும்
அவேருைால்தான். ஆோல், இவ்விறேக்கும் இறைக்கும் ைாவதாரு
வதாடர்பும் இல்றல. நம்றம வணங்கச் வெய்ை அவன் விரும்பிோல்,
அதற்கு ஒரு வநாடி என்பதும் அதிக காலனம. தான்
வணங்கப்படனவண்டும் என்று அவன் நிறேத்த மாத்திரத்தில்,
உைிர்கைிடம் அது நிகழ்ந்து முடிந்துவிடும். ஆோல், அவன் அவ்வாறு
எண்ணுபவேல்லன். அவறே மறுக்கும் உரிறமறையும்கூட அவன்
தந்துள்ைான். உண்வடன்ைால் உண்டு, இல்றல என்ைால் இல்றல.
அவ்வைனவ!

எேனவ, ஒரு நீர் நிறலறை நாம் பைன்படுத்திக்வகாள்ை விறழவது

னபான்ைனத னகாைிலும். இறதத் வதைிவாய்ப் புரிந்து வெவ்வனே
வெைல்படுவனத பகுத்தைிவாகும்…” - னபாகரின் விைாக்கிைாே முடிவில்,
தண்டபாணித் வதய்வத்துக்குக் கற்பூர ஆரத்தி காட்டப்பட்டது.

ஆேந்த தரிெேம். அதன்பின் அறேவருக்கும் விபூதி வழங்கப்பட்டது.

ெிலர் னபாகர் கரங்கைால் இடச்வெய்துவகாண்டு, தங்கள் புருவ
றமைத்றதத் திைந்துவகாண்டேர். இரு றககறையும் நீட்டச் வொல்லி,
இரண்டு ெிட்டிறக விபூதி தரப்பட, ஒன்று னமேிப் பூச்ொகிைது. ஒன்று
நாவில் விழுந்து கறரந்து மருந்தாகிைது. னபாகரின் உதவிைாைர்கைில்
ஒருவோே கம்பண்ணன், இதற்காகவவன்னை பசுஞ் ொணிறை
உலர்த்திக் காைச் வெய்து, பின் அதனுடன் வநய், பச்றெக் கற்பூரம். மிைகு
ஆகிைே னெர்த்து, அறதச் ொம்பலாக்கி, ொம்பறலச் ெலித்து வில்வப்
புடங்கைில் இட்டு நிரப்பி எடுத்துவந்திருந்தது வெதிைாகிவிட்டது.

முன்னப அது அருமருந்து. தண்டபாணிைின் பாஷாண னமேி னமல்

அபினஷகிக்கப்படவும், அதுவும் கலந்து மாமருந்தாகிவிட்டது.

னபாகர் விபூதி தீட்றெ தந்தவராக அக்குன்றை விட்டு இைங்கத்

வதாடங்கிோர். உடன் நடப்னபார் அரமுழக்கம் மீ ட்டிைபடினை வென்ைேர்.

தண்டாயுதபாணிக்கு அனராகரா…

னபாகர் பிரானுக்கு அனராகரா…

குருமகானுக்கு அனராகரா…

குமரக் கடவுளுக்கு அனராகரா…

மறுநாள் காறல.
விடிந்தும் விடிந்திராத அக்காறல னவறைைில், மறல உச்ெிைில் மணி
ெப்தம் ஒலித்தது. அது, கீ னழ வகாட்டாரத்தில் இருந்த னபாகரின்
காதுகைில் மட்டுமல்ல, அவர் முன் குழுமிைிருந்த ெகலரின்
காதுகைிலும்… எல்னலாரும் அப்படினை முகத்றதத் திருப்பி மறல
உச்ெிறைப் பார்த்து, கன்ேத்தில் னபாட்டுக்வகாண்டார்கள்.

பலர் மறலச் ெிகரம் னமல் ஓர் ஒழுங்கின்ைி ஏைிக்வகாண்டிருந்தேர்,

தண்டபாணிறை தரிெிக்க.

னபாகருக்கு வலப்பக்கமாய் மரப்வபட்டியும், வபட்டி னமல் அந்த

நவபாஷாண வஜகவலலிங்கமும் இருந்திட, அதன் முன் னபாகர்
குைிப்பிட்ட ஏட்டுக்கட்டுகள். னமலும், ெில ரெமணிகள், ருத்திராட்ெ
மாறல, ெிறு கமண்டலம். அதுனபாக, விபூதிச் ெம்புடத்துடன் உதிரிைாக
வில்வ இறலகளும் இருக்க, முன்ோல் ஒரு வநய் தீபம் சுடர்விட்டு
எரிந்துவகாண்டிருந்தது.

வநய்தீபம் எரியும் தாம்பாைத்தில், லிங்கம் தங்களுக்கு னவண்டும் என்று

விரும்பிக் னகட்டிருப்னபாரின் வபைர்வகாண்ட ஏட்டுக்கட்டு.

எண்ணிப் பார்த்தனபாது 48 னபர் னகட்டிருந்தேர். அந்த எண்ணிக்றகனை

னபாகருக்கு ஒரு விைப்புதான். அறதப் புரி வகாண்டு பிைந்து பார்த்திட,
எந்த ஏடு வருகிைனதா அந்த ஏட்டுக்கு உரிைவனர வஜகவலலிங்கத்றத
எடுத்துச்வென்று வழிபட உரிறம உறடைவராவார்.

வரும் ெித்ரா வபௌர்ணமி நாள்வதாட்டு, மிகச் ெரிைாக 12 வபௌர்ணமி

காலம் அவர்வெம் இந்த லிங்கம் பூெறேக்குரிைதாக இருக்கும். 13ஆம்
வபௌர்ணமி வதாடங்கிடும் நாைன்று இந்த லிங்கத்றத, மற்றுமுள்ை
ைாவற்றையும் ெிரம் னமல் றவத்துச் சுமந்து வந்து, வபாதிறக
மறலனமலுள்ை ெித்தன் வபாட்டலில், னபாகரின் குறகைில், னபாகர்
திருவுரு முன் ஒப்பறடத்து விட னவண்டும். எக்காரணம் வகாண்டும்
இதில் பிெகல் கூடாது. இறதப் பிரஸ்தாபிப்பது, வபருறமவகாள்வது,
இறதப் பைன்படுத்தி அதிெைங்கள் நிகழச் வெய்வது என்கிை எல்லானம
தவைாகும். அது குரு ொபத்றதயும் அைித்துவிடும். அனதெமைம், உலக
நன்றமைின் வபாருட்டு குருனதவரிடம் உத்தரவு னகட்டு, குருநாதர்
உத்தரவைித்தால், ஏடுகறைனைா இல்றல லிங்கத்றதனைா உலக நலன்
வபாருட்டுப் பைன்படுத்தலாம். இறடப்பட்ட காலத்தில் வேக்
வகாண்டாட்டம் துைியும் தவைிடக் கூடாது. இவ்வாறு 12 வருடங்கள்
மிகச் ெரிைாக நடந்துவகாள்பவரின் தறலமுறைகள் அத்தறே னபரும்
னநாைற்ை வாழ்வு, குறைைில்லாத வெல்வம், நன்மக்கட் னபறு, வபாலிந்த
உடல், ெிைந்த கல்வி, அழகிை மறேவி, அருளுறடை பிள்றைகள்,
அரண்மறே னபால வடு,
ீ அள்ைக் குறைைாத வநல் என்கிை
நவநிதிகறைப் வபற்றுச் ெிைப்பர்.

னபாகரின் இக்கருத்றத எடுத்துக் கூைிை நிறலைில்,

வஜகவலலிங்கத்துக்காே பூறஜறைச் வெய்துமுடித்து, இறுதிைாக அந்த
ஏட்டுக்கட்றடயும் எடுத்து பாலாறவ னபாகர் பிரான் எண்ணவும்,
அக்கூட்டத்திலிருந்த ஓர் இைம் வபண் எழுந்து நின்று ெிரித்தாள்.

னபாகரும் அவறை அருகில் அறழத்து, “வா தானை வா” என்ைிட,

அப்வபண்ணும் அருகில் வென்று நூற்புரிவகாண்டு ஏட்டுக்கட்றடப்
பிரித்திட, பிரித்த இடத்தில் இருந்த ஏட்றடப் பார்த்தார் னபாகர்.
‘ஆரூர் ெம்பந்தன் என்கிை பந்தநாடன்’ என்கிை வபைர் கண்ணில் பட்டது.
அந்த பந்தநாடனும் கூட்டத்தில்தான் இருந்தார். உடல் ெிலிர்க்க எழுந்து
நின்ைார். அவறர அருகில் அறழத்து, “நீ வகாடுத்து றவத்தவேப்பா”
என்ைார். பின், அவறரத் தேினை அறழத்துக்வகாண்டு தன் குடிலின்
திைாே பாெத்துக்குச் வென்ைவர், அவறர அமரச்வெய்து எதிரில் தானும்
அமர்ந்துவகாண்டார்.

னபாகர் என்ே கூைப்னபாகிைானரா என்கிை தவிப்பு, துடிப்பு அவரிடம்.

“பந்தநாடா… நீ அதிர்ஷ்டொலி! அதோல்தான் என்றேக் கண்டாய். பின்

இந்த லிங்கத்றதப் வபற்ைிடும் னபற்றுக்கும் ஆைாகியுள்ைாய். நான்
இதறே வரும் ெித்ரா வபௌர்ணமி நாைன்று உன் வெம் ஒப்புவிப்னபன்.
அதன்பின் 12 வருடங்கள் இது உன் வொத்து. உலக நன்றமக்காக
மட்டுனம வணங்க னவண்டும். ஏடுகறைப் பைன்படுத்தும் னதறவ
ஏற்பட்டால், என்றே நிறேத்து உைமைிை முைலு, நான் ஓடிவந்து பதில்
தருனவன். உேக்கு நான் மந்தினராபனதெமும் வெய்ை விரும்புகினைன்.
அது பஞ்ொட்ெர உபனதெம். நீ அறதத் திேமும் திைாேிப்பாைாக.

நான் விறரவில் முக்தி அறடந்துவிடுனவன். அதன்பின், என்றே சுனவத

உடனலாடுதான் காணமுடியும். என்றேக் கண்டறதயும் காண
னவண்டிைறதயும்கூட ரகெிைமாக, பிைர் அைிைாதபடி றவத்திட
னவண்டும்.

இது கலிகாலம். எல்னலாரும் கர்மக் கணக்குக்கு உட்பட்டவர்கள்.

அவரவர் துன்பத்துக்கும் இன்பத்துக்கும் அவர்கனை காரணம். இதில்
துன்பத்றத அனுபவிக்றகைில், அதிலிருந்து மீ ண்டிட எறதயும் வெய்வர்.
இப்படி எறதயும் வெய்பவர்கைின் புகழுக்கும் பாராட்டுக்கும்
ஆறெப்படுவது இழிவு. இறதவைல்லாம் புரிந்து நடந்துவகாள். உன்ேில்
வதாடங்கும் இந்த வஜகவலலிங்கப் பைணம் காலம் உள்ை அைவும்
வதாடர்ந்தபடினை இருக்கட்டும்” என்று கூைி, அவர் காதில் பஞ்ொட்ெர
உபனதெத்றதயும் வெய்து, ெிரத்தில் றக றவத்து தீட்றெயும் வழங்கிோர்.
பந்தநாடனும் தீட்றெ வபற்ைவராய் னபாகர் பிராறே வணங்கிோர்.
அப்படினை, “பிரானே… வபாதிறகச் ொரலுக்கு, அதிலும் அங்குள்ை ெித்தன்
வபாட்டலுக்கு என்ோல் எப்படி வர இைலும்? திருவாரூரிலிருந்து
தங்கறைப் பற்ைிைைிந்து நான் இங்கு வந்து னெரனவ ஒரு மாதத்துக்கும்
னமலாகிவிட்டது. அப்படி இருக்க அங்னக என்ோல் எப்படி வர இைலும்.
இந்த லிங்கத்றத இங்னகனை ஒப்பறடக்கலானம?” என்ைார்.

“உன் னகள்விகைின் வபாருள் புரிகிைது. ஆைினும் நான் ெகலத்றதயும்

உத்னதெித்னத வபாதிறக உச்ெிக்கு வரச் வொன்னேன். அந்த உச்ெி பாகம்
அறேத்து ெித்தர் வபருமக்களும் நடமாடித் திரியும் இடமாகும். அது
கைிறலக்குக் கைிறல, றவகுண்டத்துக்கு றவகுண்டம். இந்தப் வபாதிேி
தண்டபாணிக்கு மட்டுனம உரிைது. ெித்தன் வபாட்டனலா, இவன்
தந்றதக்கு உரிைது. இவன் தந்றதைல்லவா அந்த லிங்கன்?

றகைில் இந்த லிங்கமுடன் வருனவார்க்குத் தாோய் அங்னக வழி

பிைக்கும். இைற்றக இறெந்து வழிவிடும். உைிரிேங்கள் உதவுனமைன்ைி,
உத்பாதம் வெய்ைாது. எல்னலாராலும் வரமுடிந்த ஒரு பாகமல்ல அது.
குைிப்பாக, ஆறெயுள்ை மேிதர்களுக்கு அங்கு வர அனுமதிைில்றல.
மீ ைி வருனவார் தங்கறைனை இழப்பர். இருந்தும் இல்லாது னபாவர்.

னபாகட்டும்… நீ ெித்திறரப் வபௌர்ணமிைன்று இங்கு வந்துவிடு. நான்

உன்றே அங்கு அறழத்துச் வெல்கினைன். அதுவறர பஞ்ொட்ெரத்றத
உபாெறே வெய். தண்டபாணிறை வழிபாடு வெய். உன் அன்ைாட
உணவுப் பழக்கங்கைில் மாற்ைத்றதச் வெய்துவகாள்.

குருதி வெைிந்த புலால் உணறவ நிறேத்துக்கூடப் பார்க்கானத” என்ைிட,

பந்தநாடனும் கண்கள் பேித்திட அவறர மீ ண்டும் வணங்கிோன்.

ஒரு ெித்த வெைல்பாடு இப்படித்தான் வதாடங்கிைது. இதன்

வதாடர்ச்ெிைில்தான் 1920ஆம் வருட ெித்திறரப் வபௌர்ணமியும் வந்தது.
அந்தப் வபௌர்ணமிக்காே ெில திேங்களுக்கு முன்ோே ஒரு காறலப்
வபாழுது, பல்லாவரம் பிரம்மாண்டம் ஜமீ னுக்கு ஒரு னபரிடிப் வபாழுதாய்
விடிைத் வதாடங்கிைது. ஜமீ ன் வாைிலில் வந்துநின்ை ஒரு ொரட்
வண்டிைிலிருந்து இைங்கி நின்ைாள் அன்ேபூரணி மகானதவி. ஆைடி
உைரத்தில் அகலக்கறர பட்டுப் புடறவ உடுத்தி, ெீவிச் ெிங்காரித்து
ெீறட அைவிலாே குங்குமப் வபாட்டுடன், மல்லிறகச் ெரம் இரு
னதாள்கைிலும் புரண்டு கிடக்க, கால் வகாலுசு ெப்திக்க அவள் உள்வரத்
வதாடங்கிைனபாது, பிரம்மாண்ட ராஜ உறடைாரும் அவர் பத்திேியுமாே
சுந்தரவல்லி என்கிை ெிட்டாளும் அவள் கால்களுக்கு மலர்கறைத்
தூவித்தான் வரனவற்ைேர்.

அவள் அறத மிக ரெித்தாள். ெற்று நின்று அந்த மாைிறகைின்

லாவண்ைம் அவ்வைறவயும் ஒரு பார்றவ பார்த்தவள், ‘இதன் வாரிசு
இேி என் வாரிசு’ என்று மேதுக்குள் வொல்லிக்வகாண்டாள். ஆோல்,
பிரம்மாண்ட ராஜ உறடைார் மேம் உறடந்து கண்ணனராடுதான்
ீ பூ
தூவிக்வகாண்டிருந்தார்.

புராணத்தில் நகுலன் என்கிை பாம்றப, இந்திரன் வரனவற்ை ெம்பவம்

அவர் ஞாபகத்தில் வந்து, அப்படினை பாதிைில் திரும்பவும் வெய்தார்.

அது அன்ேபூரணி மகானதவிறை மிகனவ பாதித்துவிட்டது.

“நில்…” என்ைாள் அதிர்குரலில்!

இன்று ெீராே னவகத்தில் ஓடிக்வகாண்டிருந்த காருக்குள் பாரதி

னபெிக்வகாண்டு வர, அரவிந்தன் காறர ஓட்டிக்வகாண்டிருந்தான்.
ெமைபுரத்றதக் கடந்து கார் ெீைிக்வகாண்டிருந்தது. மருதமுத்து வொன்ே
விஷைங்கைால் பாரதி முகத்தில் பலத்த திறகப்பு. ஸ்பீக்கரில் னபான்
இருந்ததால், அரவிந்தன் தேினை னகட்கத் னதறவைில்லாத ஒரு நிறல.

“நான் இப்ப என்ேம்மா பண்ணட்டும், நீங்க இப்ப எங்னக இருங்கீ ங்க?” –

மருதமுத்துதான் னகட்டான்.

“நான் வந்துட்டு இருக்னகன். இப்பத்தான் திருச்ெிறைத்

தாண்டிைிருக்னகாம்.”

“அப்னபா குற்ைாலத்துல இல்லீங்கைா?”

“வபட்டி இங்னக இருக்கும்னபாது அங்னக எங்களுக்கு என்ே னவறல?”

“அப்ப இந்தப் வபட்டிறை இவங்க கைவாண்டுட்டு வந்துட்டாங்கைா?”

“ஆமா… அப்பா தப்புக்கு னமல தப்பா பண்ணிகிட்னட னபாைாரு.”

“ஆமாம்மா… ஆோ, இப்னபா வதம்பா இருக்காரு. நடக்க முடிைாட்டியும்

வல்னெர்ல
ீ உக்காந்துகிட்டு வந்து பறழை மாதிரினை ஒனர மிரட்டல்.”

“நான் திட்னைன், நீ வமச்ெைிைா?”

“எேக்கு முதலாைிம்மா.”

“அவர் முதலாைி இல்ல… முதறல... ைாழி!’’ – பாரதி

மருதமுத்துவிடம்கூட அப்பா என்வைல்லாம் பார்க்காமல்
நடுநிறலனைாடு னபசுவறத அரவிந்தன் ரெித்தான்.

இறடைிட விரும்பிைவோய், “மருதமுத்து… அந்தப் வபட்டிக்கு எந்த

னெதமும் ஏற்படக் கூடாது. அவங்க என்ே வெய்ைைாங்கன்னு வடினைா
ீ
எடுத்து அனுப்ப முடியுமா உன்ோல?”

“அனுப்புனைங்க.”

“உேக்கு வடினைா
ீ எடுத்து அனுப்பத் வதரியுமா?”

“என் வபாண்ணு வொல்லிக் வகாடுத்திருக்குங்க.”

“ெபாஷ்… அப்பா மகளுக்குச் வொல்லிக்வகாடுத்தது அந்தக் காலம். மகள்

அப்பாக்குச் வொல்லித்தர்ைதுதான் இந்தக் காலம். நீ ஜாக்கிரறதைா
அறதச் வெய்” என்ைபடினை காறர னவகமாக ஓட்டி
முன்வென்றுவகாண்டிருந்த வஜைராமன், திவ்ைப்ரகாஷ்ஜிைின் காறரக்
கடந்து றெறக காட்டி, ொறல ஓரமாக நிறுத்திோன்.

அவர்களும் இைங்கிோர். பின்ோலிருந்து ொந்தப்ரகாஷும்

ொருபாலாவும் இைங்கிேர்.

ொறலனைாரப் பூமரம் தறர முழுக்கப் பூக்கறை உதிர்த்து மலர்ப்பாறத

ஆக்கிைிருந்தது. அதன் நிழலில் காரின் ஏ.ெி குைிறர மீ ைிை ஓர் இதம்.
“என்ே அரவிந்த் எதுக்கு நிறுத்தினே?” என்று ஆரம்பித்தார் வஜைராமன்.

“ொர்… வபட்டி இப்னபா பாரதி பங்கைாவுலதான் இருக்கு. பாரதி

ெந்னதகப்பட்டது வராம்ப ெரி. அந்தத் திருட்டுக் கூட்டம், பாரதி அப்பா
மற்றும் அந்த னஜாெிைன் ஏற்பாடு. அனதாட லாக் ெிஸ்டம்தான் இப்னபா
நமக்கு உதவிக்கிட்டு இருக்கு. அறதத் திைக்க முடிைாம
உறடக்கப்னபாைாங்க.”

“அடக் வகாடுறமனை… பாரதி, இப்னபா என்ே பண்ைது? நாம என்ே ட்றர

பண்ணாலும் நாலு மணி னநரமாகுனம னபாய்ச்னெர.”

“ொர், இப்பனவ இங்கிருந்து நாங்க னபான் மூலமா னபாலீஸ்

கம்ப்வைைின்ட் வகாடுத்து, வபட்டிறைத் திைக்கவிடாமச் வெய்ை
முடியும்தானே?” ொந்தப்ரகாஷ் அழகாய் எடுத்துவகாடுத்தான்.

“அது ஒரு நல்ல ஆப்ஷன்தான். ஆோ, என் அப்பா அறதவைல்லாம்

ெமாைிச்சுடுவார். ெட்டத்தாலனைா, னபாலீைாலனைா இப்னபா நமக்கு
உதவமுடிைாது. தந்திரமா ஏதாவது வெய்தாதான் உண்டு!”

“தந்திரமான்ோ… எப்படி பாரதி?”

“னைாெிங்க… னைாெிப்னபாம்… நமக்கு உதவ இப்னபா அங்னக மருதமுத்து

இருக்கான்.”

“அவன் ஒரு னதாட்டக்காரன். அவோல என்ே வெய்திட முடியும்?”

இப்படி ொறல ஓரமாய் நின்று அவர்கள் னபெிக்வகாண்ட நிறலைில்,

வஜைராமன் மட்டும் திவ்ைப்ரகாஷ்ஜிறைப் பார்த்தார்.

“என்ே ொர் அப்படிப் பார்க்கைீங்க?”

“இந்த மாதிரி ஒரு சூழ்நிறல உங்க மதியூகரணிைால எதுவும்

வெய்ைமுடிைாதா?”

“அதான் னைாெிக்கனைன்.”
“ொர்… இப்ப நீங்க உங்க ஸ்வபஷல் பவறரக் காட்டுங்க. நான் உங்க
னைாக ெக்திறை மதிக்கனைன்” –பாரதியும் வகாம்பு ெீவிோள்.

திவ்ைப்ரகாஷ்ஜி அந்த மரத்தின் னமல் ொய்ந்து நின்றுவகாண்டு,

வநற்ைிப்வபாட்டில் றக றவத்து ஆழமாய் னைாெிக்கலாோர்.

“இன்ேிக்குக் காறலல திைாேத்துல உட்காராததால ஒரு வபரிை ஈர்ப்பு

இல்றல. தூங்காததால கறைப்பு னவை…” - அவரிடம் முணுமுணுப்பு.

“அப்னபா நீங்க எங்கை மாதிரி ஒரு ெராெரி மேிதர். அவ்வைவுதான்!

ஈர்ப்பில்ல, கறைப்புன்னு நல்லா ெமாைிக்கிைீங்க.” - பாரதி ெிேந்தாள்.

அப்னபாது அவள் றகப்னபெிக்கு அறழப்பு. அறழத்தவன் மருதமுத்து.

ஜன்ேலுக்கு வவைினை இருந்துவகாண்டு வெல்னபாறே உள்னநாக்கிப்
பிடித்து, நடப்பறத றலவ் ஆக ஸ்றகஃபில் அனுப்பிக்வகாண்டிருக்க,
எல்னலாருனம அறத ஒட்டி உரெிக்வகாண்டு பார்த்திட, குைிப்பாக அறதப்
பார்த்த திவ்ைப்ரகாஷ்ஜி பார்றவைில் ஒரு பதற்ைம்.
காட்ெிைில் ரம்பத்தால் வபட்டிறை அறுக்க ஆரம்பித்திருந்தேர். ெில
வநாடிகைில் அதுவும் கட் ஆேது. டவர் ெிக்ேலிலும் வதாடர்பு
விட்டுப்னபாேது. அரவிந்தனோ புலம்பத் வதாடங்கிோன்.

“றமகாட்! என்ே ஒரு வபட்டி வதரியுமா இது? இனதாட

வமக்காேிெத்துக்னக பல லட்ெம் னபாகும். அருறம வதரிைாம அறுக்க
ஆரம்பிச்சுட்டாங்கனை…” என்று அரவிந்தன் புலம்பிட, திவ்ைப்ரகாஷ்,
``னநா ப்ராப்ைம், னநா ப்ராப்ைம்... அவங்க நல்லா ஏமாைப்னபாைாங்க”
என்று உற்ொகமாய்ச் வொன்ோர்.

“என்ே ஜி வொல்ைீங்க?”

“அந்தப் வபட்டி திைக்கப்பட்டு உள்னை இருக்கிை எல்லாம்

எடுக்கப்பட்டாச்சு. இப்னபா அதுக்குள்னை இருக்கிைது எல்லாம்
டூப்ைினகட்…”

“எப்படிச் வொல்ைீங்க?”

“வபட்டிறைப் பார்த்த உடனேனை அது திைக்கப்பட்டு உள்ைிருந்து

எல்லாம் எடுக்கப்படை காட்ெி எேக்குள்னை புலோச்சு?”

“ைாரு… எங்னக… எப்னபா?”

வஜைராமன் னகள்விக்கு முன்வநற்ைிறைச் சுருக்கிை திவ்ைப்ரகாஷ்,

“ைாருன்னு வதரிைல… ஆோ, அவர் ஒரு பிராம்மணர். றகல
மணிக்கட்டுகிட்ட விபூதிப்பட்றட வதரிஞ்ெது. விரல்ல பச்றெக்கல்
னமாதிரம் னபாட்டிருந்தார்.”

“ஜி… நான் உங்கறை ெராெரின்னு வொன்ேதுக்காக, எறதைாவது

வொல்லி திறெ திருப்பிடாதீங்க…”

“உன்றேவிட னமாெமாே விமர்ெேங்கறை நான் எதிர்வகாண்டவன்மா.

நல்ல ஆன்மிகவாதிக ளுக்காே பரீட்றெனை இந்த மாதிரி
விமர்ெேங்கள் தான். இறதக் கடக்கைனதாடு விமர்ெிச்ெவங்க
வாைாலனை தப்புன்னு வொல்லறவக்கைவன்தாம்மா உண்றமைாே
ஆன்மிகவாதி!”

“அப்னபா, இப்னபா நீங்க வொன்ேதுதான் உண்றமைா?”

“ஆமாம்மா… உண்றமைாே லிங்கமும் ஏடுகளும் இப்னபா அந்தப்

வபட்டிைில இல்ல. அது நிச்ெைம்…”

“அப்னபா அது எல்லாம் இப்னபா எங்னக?”

“ைார் அந்த பிராம்மணர்? அவர் இறடைில எப்படி வந்தார்? ைார்

கூட்டிகிட்டு வந்தாங்க? இல்ல அவர் தாோனவ வந்தாரா? இப்படிப் பல
னகள்விகளுக்கு நமக்குப் பதில் கிறடக்கணும்.”

“நீங்க வொல்ை எல்லானம எேக்கு விைப்பா இருக்கு. வபட்டி உங்ககிட்ட

இருந்து எங்க றகக்கு வரவும், தாத்தானவாட உதவினைாட நான் அறதத்
திைந்து பார்த்னதன். எல்லானம இருந்தது. அதுல இருந்த றடரிறைப்
படிச்சுதான் அறதத் திரும்ப ஒப்பறடக்கணும்கை விஷைத்றத நான்
முழுொ வதரிஞ்சுகிட்னடன். வொன்ோ நம்பமாட்டீங்க, வபட்டி வந்த
அன்ேிக்கு ராத்திரி கேவுல நடமாடிகிட்டிருந்த பாம்பு, ஒரு ெித்தரா
மாைி வபட்டிறைத் திைக்க திருப்புைிைால எத்தே சுத்து சுத்தணும்கை
எண்ணிக்றகறைத் தறரைில எழுதிக் காமிச்ொர். அறத ஞாபகம்
வவச்சுதான் திைந்து பார்த்னதன். இப்படி அதுகூட ஒரு காவலும்
பாதுகாப்பும் இருக்கும்னபாது ைாரால அறதத் வதாடமுடியும், அதுவும்
எங்களுக்குத் வதரிைாம..?”

- அதுவறர னபொத ொருபாலாவின் னகள்வி, பாரதிக்குள் பல பதில்

னகள்விகறை உருவாக்கிைது.

“ஆமா… எப்பவும் கூடனவ இருக்குனம அந்தப் பாம்பு, அது எங்னக

னபாச்சு? நீங்க வபட்டினைாடு குற்ைாலம் வரும்னபாது அது உங்ககூட
வரறலைா?” என்ை அவள் னகள்வி, ொந்தப்ரகாறஷ பதில் வொல்லத்
தூண்டிைது.
“நாங்க புைப்படைதுக்கு முன்ோல பங்கைா பின்ோல இருக்கிை எங்க
தாத்தானவாட ஜீவெமாதிக்குப் னபாய் வணங்கிட்டுதான் கிைம்பினோம்.
அப்னபா ெமாதி னமனல அந்தப் பாம்பு வந்து படம் விரிச்சு நின்ேது.
வாட்ச்னமன் தாத்தா அறதக் கும்பிட்டனதாடு அதுக்கும் கற்பூரம்
காமிச்ொர். `றதரிைமா னபாய்ட்டு வாங்க, அய்ைா உங்களுக்குத் துறண
இருப்பார்’னும் வொன்ோரு. நாங்களும் றதரிைமாதான் கிைம்பினோம்.
ஆோ, அதுக்கப்புைம் பாம்றப எங்னகயும் பார்க்கறல.”

“அப்னபா இவங்க வொல்ைத வவச்சுப் பார்த்தா, திவ்ைப்ரகாஷ்ஜி நீங்க

வொன்ே மாதிரி நடத்திருக்க வாய்ப்பு இல்னலன்னு னதாணுனத.”

“உங்களுக்கு அப்படித் னதாணலாம். நான் தப்பு வொல்லமாட்னடன்.

ஆோ, எேக்குள்ை ஏற்பட்ட காட்ெி பிம்பங்கள் வபாய் கிறடைாது.
வபட்டிறை ஸ்றகஃப் வழிைா பார்த்தனபாது, வபட்டி வதாடர்பா ஏற்பட்ட
பிம்பம் நிச்ெைம் நடந்தி ருக்கிை ஒரு ெம்பவம்தான். அப்படி
நடக்கனலன்ோ எேக்குத் னதாணனவ னதாணாது.”

“அப்னபா றக வதரிஞ்ெ அைவு முகம் வதரிைலிைா?”

“வதரிைல… நான் குைிச்சுட்டு, திரும்ப திைாேத்துல உட்கார்ந்தா நிச்ெைம்

வதரிைவரக்கூடும்…”

அப்னபாது திரும்ப டவர் கிறடத்து. பாரதிைின் றகப்னபெி ஸ்றகஃப்

வழிைாகக் காட்ெிகறைக் காட்டிட, அதில் னஜாதிடர் நந்தா, லிங்கத்றதப்
பார்த்து, “னநா… இது அந்த லிங்கம் இல்றல. இது அனதாட வரப்ைிகா…
அவங்க நம்பை நல்லா ஏமாத்திட்டாங்க” என்று வவடிப்பது காதில்
விழுந்தது.

பாரதி, வஜைராமன், அரவிந்தன், ொந்தப்ரகாஷ், ொருபாலா என்கிை

ஐவரும் அடுத்த வநாடி திவ்ைப்ரகாஷ்ஜிறைத்தான் பார்த்தேர்.

- த ொடரும்....16 Apr 2020

 இறையு ிர் கொடு – 73

அவர்கள் எல்ல ொரும் அன்னபூரணி மகொல விறை ஒட்டி

நின்றுதகொண்டனர்.
அன்று அன்ேபூரணி மகானதவிைின் குரல், பிரம்மாண்ட ராஜ
உறடைாறரத் னதக்கி நிறுத்திைது. ஆோல், திரும்பிப் பாராமல்
முதுறகக் காட்டிக்வகாண்டுதான் நின்ைார்.

“திரும்பி என்கிட்ட வாங்க உறடைானர…” – அவள் கட்டறைக் குரலில்

அதிகாரத் வதாேி.

“இல்ல… நான் உன்றேப் பார்க்க விரும்பல. நீ எதுக்கு வந்தினைா

அறத முடிச்சுக்கிட்டு னபாய்கிட்னட இரு…” என்ை உறடைாரின் பதில்
அவள் முகத்றத ெிவப்பாக்கிைது. அதீதமாய் மஞ்ெள் பூெி, கிராமக்
னகாைிலின் பாஞ்ொலி ரூபம்னபாலக் காட்ெி தந்தவள், காைிைாக
மாறுவதுனபால உணர்ந்தாள் ெிட்டம்மாள்.
“ஐனைா… இப்படி வாங்கனைன். இவுக எங்க தாோ வந்திருக்காங்க? நாம்
விைிக்கவும்தானே வந்திருக்காக. இவுகை னகாட்டுமறலச்ொமி
அம்ெம்னு வொல்வகனை…
ீ அப்படிப் பார்த்தா ொமில்ல நம்ம
னகாட்றடக்கு வந்திருக்கு” என்ைாள் ெிட்டம்மாள். அறதக் னகட்டுத்
தைங்கிைபடி வந்த உறடைாறர ஊடுருவிோள் அன்ேபூரணி
மகானதவி.

உறடைார் விைர்த்திருந்தார். அணிந்திருந்த பர்மா ெில்க் ஜிப்பா

நறேந்து, புலிநகச் ெங்கிலி பைிச்வெேத் வதரிந்தது. ஜிப்பா பட்டன்
எல்லாம் தங்கம். காதுக் கடுக்கேில் பச்றெமரகதக் கல். விரல்கைில்
நான்கு னமாதிரங்கள்: நீலக்கல்லில் ஒன்று, னகானமதகத்தில் ஒன்று,
பவழத்தில் ஒன்று, றவரத்தில் ஒன்று!

“ெேி நட்ெத்திரத்துல பிைந்திருக்கீ ங்கனைா, அதான் வலது னமாதிர

விரல்ல நீலக்கல் னமாதிரம். வெவ்வாய் நீச்ெனோ, பவழமும்
னபாட்ருக்கீ ங்க. ராகு தறெக்குக் னகானமதகம். அதுல சுக்ர புக்தி னபால,
அதான் இடது றகவிரல்ல றவர னமாதிரமும் னகானமதகமும்
னபாட்ருங்கீ ங்க. காதுக் கடுக்கன் பச்றெ ைாருக்கு, புதன் பகவானுக்னகா…
னஜாெிைன் ைாரு, இப்படிைா அவ்வைவு கல்றலயும் னபாட றவப்பான்?”

- அன்ேபூரணி மகானதவி கிண்டலாக அவர் னதாற்ைத்றதறவத்துக்

னகட்டதில், அவளுக்கு னஜாதிட அைிவும் இருப்பது வதரிைவந்தது.

“இந்தக் னகாபம் வராம்பத் தப்பு. இதுதான் ொபத்துக்கு

ஆைாக்கிடுதுனபால…”

“என் தறலவைழுத்து. நீ இப்படிப் னபெி நான் னகட்கனவண்டிைிருக்கு.”

“னவண்டாம் உறடைானர... நான் `அரவத் தாய்.’ என்றேப்னபாலத்

திரிஞ்சு னபாேவங்கறை ஆதரிக்கை ெக்தி அம்ெம் நான். இப்பகூட
ஆதரிக்கத்தான் வந்திருக்னகன். உங்க வாரிசு எங்கனைாடு னெர்ந்து
ெந்னதாஷமா வாழணுமா னவண்டாமா?” - அன்ேபூரணி மகானதவி
தாட்டிைமாகனவ னகட்டாள். அதற்கு ஏனதா பதில் வொல்ல முற்பட்ட
உறடைார் உதட்டின் னமல், ெிட்டாள் தன் வலக்றக
விரல்கறைக்வகாண்டு தடுத்து மூடிோள்.
இறையுதிர் காடு

அப்படினை, “வகாஞ்ெம் அறமதிைா இருங்க… இந்தச் ெடங்கு முடிைட்டும்.

அப்புைம் நீங்க என்ே னவணா னபசுங்க, நான் னகட்டுக்கனைன்.
அரவம்மாறவ ஏதும் வொல்லிடாதீங்க. இவங்களுக்கு ஒரு வாழ்க்றக
இல்லாம இருக்கலாம். ஆோ, இவங்கறை மதிச்ொ, மதிக்கைவங்க
வாழ்க்றக மதிப்புக்குரிைதா மாறும்னு பாரதம் படிச்ெப்னபா உலகநாதம்
பிள்றை வொன்ேது மைந்துனபாச்ொ?” என்றும் னகட்டாள்.

“ ஓ… பாரதக் கறத னகட்கை வழக்கமுண்னடா?” – அன்ேபூரணி

மகானதவி இறடைிடவும், ஆனமாதித்தாள் ெிட்டாள்.

“உண்டு தாைி… எங்க ெமஸ்தாேத்துல நூத்துக்கும் னமலாே குடிகள்

உண்டு. அவுகதான் இங்னக கைத்து ெமூகம். அவுகளுக்காகக் காணும்
வபாங்கல், உரிைடி, திவரௌபதிைம்மன் திருவிழால்லாம் எங்க
ெமஸ்தாேனம நடத்தும். அதுல திவரௌபதிைம்மன் திருவிழா பத்து நாள்
திருநாள். பத்து நாளும் கூத்து குலறவனைாடு பாரதம் படிக்கிை
ெம்பிரதாைமும் உண்டு.”

“அப்னபா, அரவான் கறத னகட்ருக்கிைா?”

“னகட்ருக்னகாம்.”

“அப்னபா நீ நிறேச்சுக்கூடப் பார்த்திருக்க மாட்னட, உன் குலத்துலனை

ஒருத்தன் அரவானுக்காகப் பிைந்து வருவான்னு. இல்ல?’’

அக்னகள்வி ெிட்டாறை மேம் குமுைச் வெய்தது, வாறை மூடிக்வகாண்டு

வபாங்கி வந்த அழுறகறை அடக்கிக்வகாண்டாள். வமல்லிருட்டு.
பகல்வபாழுதின் வவைிச்ெம் மாைிறக பிரம்ம பாகத்திைப்பில் விழுந்து,
வடிகட்டப்பட்டுப் பரவிைிருந்தது. ஆங்காங்னக பணிைாைர்கள்,
பணிப்வபண்கள். கார்வார் கந்தொமி, மணிைொரர், ெிட்டாைின்
உடன்பிைந்த ெனகாதரோே ெங்கனமஸ்வர உறடைான், அவன் மறேவி
வெஞ்சுலட்சுமி னதவி என்று வொந்தங்கள்.
மாைிறக நடுவில் ெிம்மாெேம்னபால ஆெேம் னபாடப்பட்டிருந்தது.
அதில் அன்ேபூரணி மகானதவிறை அமர்த்தி, ெடங்றகத் வதாடங்க
னவண்டும். அவளும் அந்தச் ெிம்மாெேம் னநாக்கி நடந்து அமரலாோள்.
வதாடர்ந்து கால்களுக்குப் பூப் னபாடப்பட்டது.

அன்ேபூரணி மகானதவினைாடு னமலும் பல திருநங்றகைர்

வந்திருந்தேர். எல்னலாருக்கும் பதிறேந்திலிருந்து முப்பது
வைதுக்குள்தான் இருக்கும். வபரும்பானலார் பாவாறட தாவணி
என்றும், ெிலர் மட்டும் புடறவைிலும் இருக்க, அந்த முதிர்ந்த
முகங்கறை ஏனோ ைாருக்குனம பார்க்கப் பிடிக்கவில்றல. அவர்கள்
எல்னலாரும் அன்ேபூரணி மகானதவிறை ஒட்டி நின்றுவகாண்டேர்.

உறடைார் தறலகுேிந்திருந்தார். எறதயும் பார்க்க அவருக்குப்

பிடிக்கவில்றல. னவகமாய் அந்தச் ெடங்கு நடந்துமுடிந்தால் னபாதும்
என்கிை தவிப்பு அவரிடம் நன்கு வவைிப்பட்டது. கார்வாறர அறழத்து,
“உேக்குப் பத்து நிமிெம்தான் அவகாெம். இவுக ஒருத்தர்கூட இங்னக
இருக்கக் கூடாது” என்று உத்தரவிட்டார்.

நல்லனவறை, அறதத் வதாடர்ந்து ெடங்குகள் னவகமாக நடக்கத்

வதாடங்கிே. அரவாணிப் பிள்றைறை, அரவாணிச் ெமூகத்துக்குள்
னெர்ப்பதுதான் அச்ெடங்கு. தட்டுத் தட்டாய்ப் பூ பழங்கள், இேிப்பு
பலகாரங்கறைறவத்து, ஃனபஷன் தங்கச் ெங்கிலினைாடு 1,300 ரூபாய்
பணத்றதயும் அன்ேபூரணி மகானதவிைிடம் தரனவண்டும். அப்படினை
அரவாணிப் பிள்றைறை அலங்கரித்து அறழத்துவந்து, அவள் றகைில்
பிடித்து ஒப்பறடத்துவிட்டால், அவள் அறழத்துச் வென்றுவிடுவாள்.
அதன்பின், அந்தப் பிள்றைக்கும் அந்தக் குடும்பத்துக்கும்
ெம்பந்தமில்றல. வொத்து பத்திலிருந்து ெகலத்திலும் ெம்பந்தமில்றல.
னதாஷம் இருந்தால், அதுவும் நீங்கிேதுனபாலத்தான்.

முந்திை தறலமுறைைில் ஒரு பிள்றை இப்படி ஆகி, அப்னபாது

இதுனபால ெடங்கு வெய்ைாமல் விட்டதில், அவன் எங்னக னபாய் என்ே
ஆோன் என்னை வதரிைாமல்னபாேது. அதுனவ ஒரு வபரும் பாவமாகி,
அந்தக் குடும்பத்றதயும் சூழ்ந்துவகாண்டுவிட்டதாக னஜாதிடர்கள்
கூைிேர். அதோல்தான் இம்முறை அப்படி ஆகிவிடாதபடி, அன்ேபூரணி
மாதாறவத் னதடிக் கண்டுபிடித்து அறழத்துவந்து, தவமிருந்து வபற்ை
ஒனர பிள்றைைாே முருகப்ரகாறஷ அவன் வெம் ஒப்பறடத்தேர்.
அவர்களுக்கு ஒரு கிராமத்றதனை எழுதிக்வகாடுத்துவிட்டேர், ஆைிரம்
னவலி நிலத்னதாடு!

முருகப்ரகாஷும் புடறவ அணிந்து கண்களுக்கு றம தீட்டி, குங்குமப்

வபாட்வடல்லாம் றவத்து, றகவறை குலுங்க வந்தனபாது சுந்தரவல்லி
ெிட்டாள் வவடித்து அழுதாள். ஜல்லிக்கட்டுக் காறை இப்படிைா
கன்ேிப்பாறவைாக மாறும்? ஓர் ஆச்ெர்ைம்… முருகப்ரகாஷிடம்
பிரிைப்னபாகும் னவதறேனை இல்றல. என்றே என் னபாக்கில்
விட்டுவிடுங்கள் என்பதுனபாலத்தான் இருந்தது அவன் னபாக்கு. உடல்
மாறும்னபாது அதற்னகற்ப மேமும் மாைிவிடுமா என்ே?

அன்ேபூரணி மகானதவியும் முருகப்ரகாறஷ அறணத்துக்

வகாண்டவைாய், ``உன் வபைர் இேி வதய்வாறே’’ என்ைாள். சுற்ைிலும்
இருந்த அரவாணிைர்கள், னவகமாக அந்தப் வபைறரச் வொல்லி திருஷ்டி
கழித்து, குலறவைிட்டு அவறேச் சுற்ைிவந்து ஓர் ஆட்டம் ஆடிேர்.

ஓரைவுக்கு னமல் உறடைாரால் நின்று அறதப் பார்க்கமுடிைவில்றல.

னவகமாய் விலகி, மாடிைிலிருக்கும் தேது அறைக்குச் வென்று,
அங்குள்ை ஊஞ்ெலில் அமர்ந்து அழலாோர்.

அவறரப் பின்வதாடர்ந்து வந்திருந்தார் கார்வார் கந்தொமி.

“ஆண்னட!”

“……….”

“கலங்கிேது னபாதும். இேி எல்லாம் நல்லபடிைாதான் நடக்கும்.

உங்களுக்வகன்ே வைொ ஆைிடிச்சு?” – கார்வாரின் அக்னகள்வி,
உறடைாறரக் கீ ைிைது.

“நீ என்ேய்ைா வொல்னை?”

“வாரிசு இப்படி ஆைிடிச்னென்னு கலக்கம் னவண்டாம். வைசு இருக்கு…
வபத்துக்கலாங்க.”

“ெிட்டாள் னகட்டா ெிரிப்பாய்ைா.”

“ெிரிச்ெிட்டுப்னபாகட்டும். அவங்களுக்குதான் என்ே வைொைிடிச்சு?

முப்பதுகூட நிறைைறலனை.”

“அடுத்ததும் இப்படிப் னபாோ?”

“நாம நல்லறதனை நிறேப்னபாங்க. நம்ம பிள்றையும் இேி நிம்மதிைா

இருக்கும். நீங்க என்ே வவறும் 1,300 ரூவா பணத்னதாடு வவட்டிைா
விட்டுட்டீங்க? மரக்காணம் பக்கம் ஒரு கிராமத்றதனைல்ல
அவங்களுக்கு ஒதுக்கிைிருக்கீ ங்க. அந்தக் கூட்டத்துக்னக உங்கைால ஒரு
எதிர்காலமுல்ல உருவாகிைிருக்கு. அவங்க ெந்னதாெம் நம்ம
குடும்பத்துக்கு ஆெீர்வாதமா மாைி நல்லதுதாங்க வெய்யும்.’’

“எல்லாம் ெரிடா, ஆோலும் என் மேசு ஆைனவ மாட்னடங்குது. ஏனதா

ஒரு பாவம், இல்ல ொபம் விடாம துரத்துை மாதிரினைதான் எேக்குத்
னதாணுது.”

“தப்புங்க… உங்க நிறேப்பு தப்பு. அரவப் பிைப்பு, வதய்வப்

பிைப்புன்னுவாங்க. னமாட்ெம் உறுதிைாே நிறலைில, உடம்பால வாழை
வாழ்க்றக ைாருக்கு மிச்ெப்படுனதா, அவங்கதான் இப்படிப் பிைக்கிைதா
எங்க வபரிைவங்க வொல்வாங்க. அந்த மிச்ெ வாழ்வு முடிைவுனம, னநரா
னமாட்ெம்தான் இவங்களுக்கு. அது மட்டுமல்ல, இவங்க மேொர
வாழ்த்திோ அது அந்த மகாெக்தினை வாழ்த்திேமாைிம்பாங்க. இவங்க
ஆணுக்கு ஆண், வபண்ணுக்குப் வபண்... ொமிக்கு ொமிங்க!’’

“அப்புைம் ஏண்டா ஊர் உலகம் ச்ெீங்கைாங்க?”

“அது மதிப்பு வதரிைாததால வெய்ைை தப்பு. இப்பவும் நல்லா படிச்ெ

மனுஷங்க, ொமிைாருங்க இவங்கறைப் பார்த்தா றக எடுத்துக்
கும்பிடத்தான் வெய்வாங்க!”
“உன் னபச்ெக் னகட்க ஆறுதலா இருக்கு. இருந்தாலும் நான் ஒரு முடிவு
வெய்திருக்னகன்.”

“என்ேங்க?”

“அறதப் னபாகப் னபாக நீனை வதரிஞ்ெிக்குனவ…” - உறடைார் னபச்சு மிக

மர்மமாக இருந்தது.

மறுநாள்!

உறடைாறரக் காணவில்றல. மாைாக ஒரு கடிதம். அதில், ‘என்றேத்

னதட னவண்டாம். நான் திரும்பி வரக்கூடும். வராமலும் னபாகக்கூடும்.
மேநிம்மதிக்காக நான் மறலத்தலங்கள் பக்கம் னபாகினைன். இேி இந்த
ஜமீ ேின் ெகல நிர்வாகமும் ெிட்டாறைச் னெர்ந்ததாகும்.

இப்படிக்கு,

பிரம்மாண்டராஜ உறடைான்’ - என்று வெய்தி.

ெிட்டாள் படித்துவிட்டு மூர்றெைாோள். முதல் நாள் பிள்றைறை

வாரிக்வகாடுத்தாள். இன்று புருஷறே… அவளுக்கு எப்படி ஆறுதல்
வொல்வவதன்னை ைாருக்கும் வதரிைவில்றல!

குற்ைாலம்.

குதூகலமாய்க் வகாட்டிக்வகாண்டிருந்தது அருவி. உச்ெிகுைிரக்

குைித்துவிட்டு, குற்ைாலநாதர் ெந்நிதி னநாக்கி நடக்கத்
வதாடங்கிைிருந்தார் பிரம்மாண்ட ராஜ உறடைார்.

காவி னவட்டி – கழுத்தில் உருத்ராட்ெம் – தறலைில் உருமா என்று

அப்படினை உருமாைிைிருந்தார். பல்லாவரத்துக்காரர்கள் ைாராவது
பார்த்தால், அவர்களுக்னக அறடைாைம் வதரிைாது. ஒரு கறுப்பு
வலதர்னபக்… லண்டன் னபாைிருந்த ெமைம் அவர் றமத்துேன்
ெங்கனமஸ்வர உறடைான் வாங்கி வந்திருந்தது. அதனுள்னை நிறைை
வெதிகள். றடரி னபோ றவத்துக்வகாள்ை, உடுப்பு றவத்துக்வகாள்ை,
மாத்திறர மருந்து றவத்துக்வகாள்ை என்று அடுக்கடுக்காய் உள்கூட்டில்
பிரிவுகள். அதில் அவர் னதறவக்கு எல்லானம இருந்தது. ெிட்டானைாடு
எடுத்துக்வகாண்ட ஒரு கறுப்புவவள்றைப் புறகப்படமும் அனதாடு
னெர்த்தி. ஊட்டிக்குச் சுற்றுலாப் னபாே ெமைம் ஏரிக்கறரனைாரமாய்
வின்வென்ட் என்கிை ஒரு வவள்றைக்காரன் எடுத்த னபாட்னடா.

குற்ைாலத்திலும் நிறைை வவள்றைைர்கள்.

வநல்றல கவலக்டர் வந்திருப்பறத பந்னதாபஸ்து னபாலீைார்

உணர்த்திேர். வாஞ்ெிநாதன் ஆஷ்துறரறைச் சுட்டுக் வகான்ைதிலிருந்னத
கவலக்டருக்காே பந்னதாபஸ்து, ஜோதிபதிக்காேதுனபால மாைிவிட்டது.
லண்டேில் னபாலீைுக்கு எந்த வறக யூேிஃபார்னமா அறதனை இங்கு
னபாட்டுக்வகாண்டு நம்ம ஊர் காக்கி டவுெர், காக்கி ெட்றட னபாலீஸ்
நடுனவ அவர்கள் வதன்பட்டேர். வநல் உழக்குத் வதாப்பி, ெிவப்பு னமல்
ெராய், மார்பின் குறுக்குவாக்கில் நவாப்பழ நிைத்தில் பூணூல்னபால
னதால்பட்றட. இடுப்பில் பிரிட்டிஷ் இலச்ெிறே வபாரித்த வபல்ட்.

நீண்ட வவள்றை நிை னபன்ட் கால்ெராய். காலுக்கு பூட்ஸ். றகக்கும்

உறை என்று ஒரு மார்க்கமாய்த் வதரிந்த அவர்கறைப்
பார்த்தபடினைதான் பிரம்மாண்ட ராஜ உறடைார், குற்ைாலநாதர்
னகாைிலுக்குள் அடிவைடுத்து றவத்தார்.

உள்னை வபரிதாகக் கூட்டமில்றல. ஓர் ஓரமாய் நான்கு னபர்

அமர்ந்திருக்க, மரவாடி னமல் னெக்கிழார் வபருமான் அருைிச் வெய்த
வபரிை புராணத்றத, ஒரு வைதாேவர் படித்துப் வபாருள்
வொல்லிக்வகாண்டிருந்தார். நடுநாைகமாக ஒரு மரப்வபட்டியும்,
வபட்டினமல் வஜகவலலிங்கமும் உறடைார் கண்கைில் பட்டே.

முதல் பார்றவ!

இன்று திவ்ைப்ரகாஷ்ஜி முகத்தில் ஓர் அைவாே ெிரிப்பு. அதற்குள்

ஆைிரம் அர்த்தங்கள்.

“ஜி… ரிைலி யூ ஆர் கினரட்! நீங்க ஒரு வவரி ரிச் ஹ்யூமன் பவர். இந்த
மண்னணாட ெக்திக்கும் ஓர் உதாரணம்” என்று நிஜமாகனவ வநகிழ்ந்தார்
ஆெிரிைர் வஜைராமன்.

“எடிட்டர் ொர்… ஸ்னதாத்ரம்லாம் இப்னபா எதுக்கு? நான் அந்தப்

வபட்டிைில இருந்த ஒரு ஏட்டுக்கட்டுக்கு ொம்பிள். அப்படின்ோ, மத்த
ஏட்டுக்கட்டுகனைாட மதிப்றபக் வகாஞ்ெம் னைாெிச்சுப்பாருங்க.”

- திவ்ைப்ரகாஷ்ஜி னைாெிச்சுப்பாருங்க என்று வொன்ே அந்தத் தருணம்,

னஜாதிடர் நந்தா றகறைப் பிறெந்துவகாண்டு கத்துவதும், பதிலுக்கு
ராஜா மனகந்திரன் கத்துவதும், ஒரு றலவ் ரினலவாக றகப்னபெிைில்
ஓடிக்வகாண்டிருந்தது.
“மனகந்தர் ஜி… ெம்திங் ராங்! வபருொ தப்பு நடந்திருக்கு. இது நிச்ெைமா
உங்க வபாண்ணு னவறலைாதான் இருக்கணும்” – நந்தா, பாரதி னமல்
குற்ைம் ொட்டுவது காதில் நன்ைாகக் னகட்டது.

“பாவி… நான் தூக்கிக்வகாண்டுனபாய்க் வகாடுத்துட்டு வந்தவள்.

என்றேக் குத்தம் வொல்ைானே” என்று வபாருமிோள் பாரதி.

அங்னக வாக்குவாதம் வதாடர்ந்தபடி இருந்தது.

அந்தக் றகப்னபெிைின் வெவ்வகச் ெதுரம், காட்ெிைாக அறதக்

காட்டிைபடினை இருந்தது.

“ஓறலச் சுவடிவைல்லாம்கூட டூப்புதான். பாருங்க பிறைன் பறே

ஓறல! அழகா வவட்டி கைித்துல கட்டி, முதல் பக்கம் மட்டும்
என்ேத்றதனைா எழுதிவவச்சு ஏமாத்திட்டாங்க.”

“ஆமா, எறதவவச்சு இது பாரதி னவறலன்னு வொல்ைீங்க?”

“இதுக்கு முந்தி இறதத் திைந்தது பாரதியும் அந்த எழுத்தாைன்

அரவிந்தனும்தானே?”

“அப்னபா, ஒரிஜிேறல எடுத்துவவச்சுக்கிட்டு, டூப்ைினகட்றடவவச்சு அந்த

ஜமீ ன் குடும்பத்துகிட்ட ஒப்பறடச்சுட்டாங்கைா?”

“ெந்னதகனமைில்றல, அப்படித்தான் இருக்கணும். அவங்களும் இது

வதரிைாம இந்த டூப்ைினகட்னடாடு குற்ைாலம் னபாைிருக்காங்க. அறத
அப்படினை னபாகர்கிட்ட ஒப்பறடக்க ெித்தன் வபாட்டலுக்குப்
னபாகும்னபாது, இது வதரிைாம நாம குறுக்க பூந்து பிடுங்கிட்டு
வந்துட்னடாம்… அவங்க பாவம்!”

“நீங்க வொல்ைபடி ஒரிஜிேறல எடுத்துவவச்சுக்கிட்டாங்கன்ோ, பாரதி,

அந்த எழுத்தாைன், அந்த எடிட்டர் இவங்கல்லாம் எதுக்கு இப்னபா
குற்ைாலத்துக்குப் னபாைிருக்கணும்?”
“டூப்ைினகட்னடாடு னபாை ஜமீ ன் தம்பதிகள், அங்னக ைாறரப் பார்த்து
என்ே வெய்ைப்னபாைாங்கன்னு வதரிஞ்சுக்கப் னபாைிருக்கலாம்.”

“இது அவ்வைவு ெரிைாே பதிலா வதரிைறலனை…”

“இல்ல, இதுதான் அவங்க திட்டம்.”

“அப்னபா எதுக்கு னபாட்னடால்லாம் எடுத்து வவச்ெிக்கணும்?”

“ஒரு னெஃப்டிக்காகத்தான்…”

“அப்னபா, இப்ப எல்லானம என் வபாண்ணுகிட்டதான் இருக்கா?”

“னவை வாய்ப்னப இல்றல… நீங்கனை நல்லா னைாெிச்சுப் பாருங்க. வபட்டி

இங்னக இருந்தது. அப்புைம், ஜமீ ன் பங்கைாவுக்குப் னபாச்சு. அப்படினை
குற்ைாலம் னபாச்சு. அங்னகதான் நாம அடிச்னொம். வமாத்தம் மூனண
ஸ்பாட். அதுல, அது திைந்து பார்க்கப்பட்டது இங்னகதான். னபாட்னடா
காப்பி எடுத்துக்கிட்டதும் இங்னகதான்.”

- அவர்கைின் வாதப் பிரதிவாதங்கறைச் வெவ்வகத் திறரவழி பார்த்தபடி

இருந்த பாரதிக்குப் பற்ைி எரிை ஆரம்பித்தது.

“ொர்… என்ே ொர் இது வகாடுறம. நான் கிட்டனை வரறல. அரவிந்தன்

நீங்க வெஞ்ெ காரிைம் இப்னபா எப்படி வந்து நின்னுருக்கு பாருங்க”
ெறடத்தாள் பாரதி.

“வபாறுறம பாரதி… அங்னக அவங்கைால அப்படித்தான் னைாெிக்க

முடியும். அதுதான் லாஜிக். ஒரிஜிேல் இப்னபா எங்னக? அதுதான் இப்ப
நம்ம முன்ோல நிற்கிை வபரிை னகள்வி…” வஜைராமன் னபச்றெ
ஒருமுகப்படுத்திட, ொருபாலா இறடைிடத் வதாடங்கிோள்.

“எங்க பங்கைாவுக்கு வந்தப்பவும் எல்லாம் இருந்தது. நாங்க அறத

எடுத்துக்கிட்டுப் புைப்பட்டப்னபாகூட ெிக்கல் எதுவும் இல்றல.”
“இதுக்கு ஒனர தீர்வுதான். திவ்ைப்ரகாஷ்ஜி யூகத்துல வந்த அந்த
பிராமணர்தான் எடுத்திருக்கணும். அவர் ைார்? எங்னக இருக்கார்? எப்படி
எடுத்தார்? இந்தக் னகள்விகளுக்கு நாம பதில் னதடிோ னபாதும்…” -
அரவிந்தன் எடுத்துத் தந்தான்.

“இருங்க... அந்த வடனஜாெிைன் என்ே கன்க்ளூஷனுக்கு வர்ைான்னு

பார்க்கனைன்…” - பாரதி திரும்ப றகப்னபெித் திறரறைப் பார்க்கலாோள்.

“என்ேய்ைா னவறல பார்த்திருக்னக… எல்லாம் னபாச்சு! இங்னக

வடல்லிைிலிருந்து னபான் னமல னபான். ஏடு கிறடச்ெிடுச்ொ, என்ே
னபாட்ருக்குதுன்னு… ெரி, இப்னபா என்ே பண்ணப் னபானைாம்?” - எம்.பி
ராஜா மனகந்திரேின் னகாபமாே னகள்விக்கு, னஜாதிடர் நந்தா
தீர்மாேமாே ஒரு பதிறலச் வொல்லலாோன்.
“ஜி… குற்ைலாம் எஸ்.பி-க்கு னபான் பண்ணி உங்க வபாண்றணயும் அந்த
குரூப்றபயும் எப்படிைாவது றவண்ட் அஃப் பண்ணுங்க.
அவங்ககிட்டதான் எல்லாம் இருக்கு.”

“எங்னக பானு? கூப்பிடு அவறை. னபாறேப் னபாடு…” - ராஜா மனகந்திரன்

தன்றே மைந்து பானு வபைறரக் கூைவும், னஜாதிடர் நந்தாவிடம் ஒரு
ெலிப்பு.

“அவதான் ஓடிப்னபாய்ட்டானை… இடிைட்டிகூஸ்…!”

“ஆமால்ல… ஆோ, அவ அப்படிவைல்லாம் னபாைவ கிறடைானத!”

“நான் வகாஞ்ெம் கடுறமைா திட்டிட்னடன் ஜி. அதான் னகாவிச்சுக்கிட்டுப்

னபாய்ட்டா.”

“எங்னக, னபாறேப் னபாடுங்க நான் னபெனைன். அவறை

அப்படிவைல்லாம் விடமுடிைாது. என் கான்டாக்ட்ஸ் அவ்வைவும்
அவளுக்கு நல்லாத் வதரியும்.”

ராஜாமனகந்தர் பரபரத்திட, கனணெ பாண்டிைன் அவளுக்கு னபான்

வெய்து, “ஸ்விட்ச் ஆஃப்னே வருதுங்க” என்ைார்.

“நான்கூட பண்ணினேன். அவ ஸ்விட்ச் ஆஃப் பண்ணித்தான்

வவச்ெிருக்கா. விடுங்க, அவ இப்னபா நமக்குத் னதறவயுமில்றல. தாக்
னபட்டி…”

“என்ே வொன்ே ீங்க?”

“பைப்படை வபாண்ணுன்னு வொன்னேன்.”

“இல்ல ஜி… அவ அதுக்காக இல்லாட்டியும் பல விஷைங்களுக்காக

எேக்கு னவணும். கனணெ பாண்டி, காறர எடுத்துக்கிட்டு அவ
வட்டுக்குப்னபாய்ப்
ீ பார்த்து, றகனைாடு கூட்டிகிட்டு வாய்ைா…”
- எம்.பிைின் கட்டறை, கனணெ பாண்டிைறே வவைினைற்ைிட, னஜாதிடர்
நந்தா னைாெித்தபடினை நடந்துவந்து, மருதமுத்துவின் றகப்னபெிறை
உற்றுப்பார்த்து, “ஏய்… என்ே பண்னை, அதுவும் ஜன்ேலுக்குப் பின்ோல
நின்னுகிட்டு?” என்று னகட்டுக்வகாண்னட வருவனதாடு காட்ெி கட் ஆேது.

“னபாச்சுடா… மருதமுத்து மாட்டிக்கிட்டான். அப்பா அவறே உண்டு

இல்லன்னு பண்ணப்னபாைார்” - பாரதி தவிக்கத் வதாடங்கிோள்.

“நாம அப்படி ஒண்ணும் நிர்கதிைால்லாம் இல்றல. நடுவழிலனை நமக்கு

எவ்வைவு விஷைம் வதரிை வந்திருக்கு பாருங்க. அதுக்காக இந்த
வெல்னபானுக்கு ஒரு நன்ைிறையும், திவ்ைப்ரகாஷ்ஜிக்கு ஒரு
நன்ைிறையும் வொல்லினை தீரணும்” என்ை அரவிந்தன், “பாரதி…
உங்கப்பா இப்னபா நம்றம குைிவவச்சுட்டார். அடுத்து நாம என்ே
வெய்ைப்னபானைாம்?” என்று னகட்டு, அவள் தவிப்றப மாற்ைப் பார்த்தான்.

“இப்னபா எம்.பினைா இல்றல மற்ை ைானரா நமக்கு ஒரு

வபாருட்டில்றல. இறடைில ஏனதா நடந்திருக்கு? ைார் அந்த பிராமணர்?
அதுதான் இப்னபா பிரதாே னகள்வி. அதுக்கு விறட வதரிஞ்ொப்
னபாதும்” என்ைார் எடிட்டர் வஜைராமன்.

“இன்வோரு பிரதாே னகள்வியும் என்கிட்ட இருக்கு” என்ைான்

அரவிந்தன்.

“என்ே அரவிந்தன்?”

“அந்த ெர்ப்பம் என்ேவாச்சு? அனதாட காவறல மீ ைி ஒருத்தர் எப்படி

எடுக்க முடியும்?”

“ெரிைாே னகள்வி… வபட்டினைாடு இவங்க புைப்படும்னபாது ெமாதிைில

பாம்றபப் பார்த்திருங்காங்க. அப்னபா, அதுவறர எந்தப் பிரச்றேயும்
இல்றல.

வபட்டி வென்றேறை விட்டுக் குற்ைாலம் னநாக்கிப் புைப்பட்ட

பிைகுதான் நடுவுல ஏனதா நடந்திருக்கு.”
“இல்றல… எங்களுக்குத் வதரிஞ்சு வபட்டிக்கு எந்தத் வதாந்தரவும்
இல்றல. கார்ல அது கைவாடப்படை வறர” என்ைான் ொந்தப்ரகாஷ்.

“எப்படிக் னகள்வி னகட்டாலும் ஒரு முடிவுக்கு வரமுடிைறலனை…

வபரிை புதிரால்ல இருக்கு…”

“திவ்ைப்ரகாஷ்ஜி… அந்தப் பாம்பு இப்னபா எங்னக இருக்குன்னு உங்க

திருஷ்டிைால கண்டுபிடிச்சுச் வொல்லமுடிைாதா?” – வஜைராமன்தான்
தூண்டிவிடுவதுனபாலக் னகட்டார்.

“முைற்ெி வெய்ைனைன். முதல்ல குைிக்கினைன். குைிச்ெிட்டு தேிைா ஒரு

மணி னநரம் திைாேத்துல உட்கார்ந்தா னபாதும். நிச்ெைமா ஏதாவது
புலப்படலாம்.”

- திவ்ைப்காஷ்ஜி ெற்று தூரத்தில் ஒரு வைல்காட்டில் பம்புவெட்

னமாட்டார் ஓடுவறதப் பார்த்தபடினைதான் வொன்ோர். வொன்ேபடினை
ஜிப்பாறவக் கழற்ைிைவர், பேிைறேயும் கழற்ைிவிட்டு இடுப்பு
னவட்டினைாடு ொறலச் ெரிவில் இைங்கி, வைல்வவைிக்குள் வரப்புகைின்
னமல் நடந்து, வபாத வபாதவவேக் வகாட்டிடும் பம்புவெட் னமாட்டார்
அருனக வென்ைார்.

ொறல ஓரமாய் மரத்தடிைில் நின்று பார்த்தபடினை இருந்தேர் மற்ை

எல்னலாரும். அப்னபாது ொருவின் றகப்னபெிக்கு ஓர் அறழப்வபாலி.
திறரைில் அவமரிக்காவில் இருக்கும் ஆகாஷின் னதாற்ைம். ொருவிடம்
ஒரு குபீர் பரவெம்…

“ஆகாஷ்…” என்று உற்ொகமாோள். அனதெமைம், அவேது வபண்றம

கலந்த அந்தத் னதாற்ைத்றத ைதார்த்தமாகக் கவேித்த பாரதிக்கு
பகீ வரன்ைது!

- த ொடரும்….23 Apr 2020

 இறையு ிர் கொடு - 74

எங்னக உங்களுக்குத் வதரிந்த ெித்தர்கள் ெிலரின் வபைர்கறைச்

வொல்லுங்கள் பார்க்கலாம்…

அன்று அந்த முதல் பார்றவைினலனை உறடைார் மேம் அதிகம்

வபாங்கவிட்ட னொறுனபாலக் குறழந்துனபாேது. நின்ை இடத்திலிருந்தபடி
உள்னை ெந்நிதிைிலிருந்த குற்ைாலலிங்கத்றதயும் தீபச்சுடர் ஒைிைில்
பார்க்கமுடிந்தது. னநராக குற்ைாலலிங்கம்! வலப்பக்கமாய் தறலறைத்
திருப்பிோல், வபட்டினமல் வஜகவலலிங்கம். இரண்டுக்கும் வபாதுவாக
நடுவில் விழுந்து வணங்கிோர்.

காதில், வபரிைபுராணப் பாடல்களும் அதன் அரும்வபாருளும்… அதிலும்

குைிப்பாக, பரஞ்னொதி நாைோரிடம் இறைவன், காபாலிகோக வந்து
பிள்றைக்கைி னகட்ட படலம்.
ொப்பிடுவதற்காக இறலமுன் அமர்ந்துவிட்ட இறைவனுக்கு,
பரஞ்னஜாதிைார் மறேவி தன் ஒனர பிள்றைைின் அவித்த
தறலப்பாகத்றத றவத்தாள். வநஞ்சுக்குள் வபரும் துக்க அறடப்பு.

இறைவனும் தன் லீறலறை விரிவுபடுத்தத் வதாடங்கிோன்.

“அப்பனே… இது என்ே?”

“தாங்கள் னகட்ட தறலக்கைி சுவாமி.”

“அது ெரி, எங்னக உன் பிள்றை?”

“பிள்றை… பிள்றை…” பரஞ்னஜாதிைார் தடுமாைிட, மறேவி இறடைிட்டு

ெமாைிக்க முைன்ைாள்.

“அவன் வவைினை விறைைாடிக் வகாண்டிருக்கிைான்.”

“அப்படிைாோல் அவறேயும் அறழத்து என் அருகில் அமரச்வெய்து

உணவிடுங்கள். நான் தேினை உண்ண மாட்னடன்.”

- காபாலிக வடிவிலாே இறைவேின் அதட்டலாே குரல், அவர்கறை

ஒடிைச்வெய்தது. பிள்றைக்கைிக்காக பிள்றைறைனை வகான்று, அப்படிக்
வகான்வைடுத்த தறலயும் உணவாக இறல னமனல கிடக்கும்னபாது,
அவன் எங்கிருந்து வருவான்? எப்படி வருவான்?

“இல்றல… அவன் பிடிவாதக்காரன். பாதி விறைைாட்டிவலல்லாம்

வரமாட்டான் சுவாமி. நீங்கள் ொப்பிடுங்கள். எங்கள் வழக்கமும்
ெிவேடிைார் பெிைாைிை பிைனக உணவருந்துவது என்பதுதான்.”

“பரவாைில்றல, அறத இன்று மீ ைிோல் பாதகமில்றல. மீ ைச்வொல்வது

நான்தானே? நீங்கள் இல்றலனை… அவறே அறழத்திடுங்கள்.”

“சுவாமி… தைவுவெய்து நீங்கள் உணவருந்துங்கள். அவன் வர இைலாத

வதாறலவில் இருக்கிைான்.”
“அப்படி என்ே வதாறலவு? வதாறலவிலிருக்க அது என்ே றகலாெமா?
அறழயுங்கள்…”

- காபாலிக இறைவேின் கிடுக்கிப்பிடி, பரஞ்னஜாதிைாறர ‘ெீராைா’ என்று

பாொங்குடன் அறழக்கச் வெய்தது. அவன் வரமாட்டான் என்று
வதரிந்னத. வொல்லிவிட்ட வபாய்ைில் அகப்பட்டுக்வகாண்டவராய்
பரஞ்னஜாதிைாரும் ‘ெீராைா… ெீராைா…’ என்று அறழத்தார். காபாலிக
இறைவனோ அறதக் னகட்டுச் ெிரித்தார்.

“வதாறலதூரத்தில் இருப்பவறே இப்படிைா அறழப்பார்கள்? உரத்த

குரலில் அறழயுங்கள். நான் அறழக்கினைன் பாருங்கள்… ெீராைா...
ெீராைா... ெீராைா…!”
- காபாலிக இறைவன் குரல், புவேவமங்கும் எதிவராலித்தது.
பரஞ்னஜாதிைாரும் அவர் மறேவியும் மேதுக்குள் நடுங்கிைவர்கைாய்
கண்ணர்ீ உகுத்தேர்.

‘இறைவா இது என்ே னொதறே... உன் னொதறேக்கும் ஓர்

அைவில்றலைா?” என்று அவர்கள் கண்கறை மூடிக்வகாண்டு உருகிை
அந்த வநாடிகைில், “அம்மா… அப்பா… அறழத்தீர்கைா என்றே?” என்று
னகட்டபடினை ெீராைன் வந்தான். கண்கறைத் திைந்து பார்த்த
இருவருக்கும் காண்பது கேவா இல்றல நேவுதாோ என்கிை ெந்னதகம்.
எதிரில் பைிச்வென்று விபூதி துலங்கிை ெீராைன்!

‘கழுத்றத வவட்டிக் கூறுனபாட்டு ெறமத்தது நாமிருவரல்லவா... எப்படி

வந்தான்? இவன் நம் பிள்றைதாோ?’ என்று அவர்கள் தங்களுக்குள்
தடுமாைிை வநாடிகைில், காபாலிக இறைவனும் விறடனமல்
பார்வதினதவியுடன் காட்ெி தந்தவோய், “பரஞ்னஜாதி… நீ பந்த
பாெங்கறைவைல்லாமும் உதைித்தள்ை முடிந்த உன்ேத பக்தன்
என்பறத நிரூபித்துவிட்டாய். என்னமலாே பக்திைின் முன் எதுவும்
வபரிதில்றல என்பறதயும் உணர்த்திவிட்டாய். இத்துணிவால் நீயும்
உன் மகனும் உலகம் உள்ை அைவும் னபெப்படுவர்கள்.
ீ உங்களுக்கு
எங்கைின் பூர்ண நல்லாெிகள்!” என்று ெிவவபருமான் கூைிட, அறதப்
வபரிைபுராணம் வாெித்தவர், ஏற்ை இைக்கத்னதாடு வொல்லிமுடிக்க,
உறடைாரின் கண்கைிரண்டில் கண்ணரின்
ீ வாரிதி!

அறதக் கண்ட அருகிலிருந்தவர் உறடைாரிடம் னபெலாோர். அவரும்

ஒரு ெிவேடிைார் னபாலத்தான் வதரிந்தார்.

“என்ே... உள்ைம் உருகிவிட்டதா?”

“ஆமாம்… பரஞ்னஜாதிைாரின் பக்திச் வெைல்பாடு என்றேத்

திக்குமுக்காடச் வெய்துவிட்டது. தவமிருந்து வபற்ை பிள்றைறை
இப்படிைா ஒருவர் வவட்டிக் கைி ெறமப்பார்? அனடைப்பா என்ே ஒரு
திைாகம்! என்ே ஒரு ெிவ பக்தி!”
“அப்படிைாோல் நீங்கள் இதுனபால நடக்க னநர்ந்தால், நடப்பீர்கைா,
மாட்டீர்கைா?”

“அது எேக்குத் வதரிைாது. ஆோல், இந்தக் கறத நான் மைக்க நிறேத்த

என் பிள்றைறையும் குடும்பத்றதயும் வபரிதாய் ஞாபகப்படுத்தி
விட்டது.”

“மைக்க நிறேத்த பிள்றைைா… இது என்ே விெித்திரமாே பதில்?”

“என் வாழ்வில் இப்னபாது நடக்கிை எல்லானம விெித்திரம்தான்.

என்ேனவா வாழ்க்றக னபாங்கள்…”

“எதற்கு இவ்வைவு விரக்தி? அப்படி என்ே நடந்தது?”

“எறத மைக்க எண்ணி மாடமாைிறகறைத் துைந்து வந்னதனோ, அறதப்

னபசும்படி வெய்கிைீர்கனை… னவண்டாம் விட்டுவிடுங்கள்.”

“மேம் விடுங்கள்… இது இறை ெந்நிதி. நிச்ெைம் நல்வழி பிைக்கும்.”

“நல்வழிைா… இேினமலா… அதுதான் எல்லாம் முடிந்துவிட்டனத?”

“நீங்கள் வொல்வறதப் பார்த்தால் ஏனதா துக்கத்தில் இருப்பதுனபால்

வதரிகிைனத?”

“ஆம்… தவமிருந்து ஒரு பிள்றைறைப் வபற்னைன். ஆோல், பருவ

வைதில் அவவோரு அரவாணிைாக மாைிவிட்டான். மிடுக்காே
மீ றெனைாடு துள்ைிக்குதித்து வரனவண்டிைவன், றமப்பூெிை விழிகனைாடு
வநைிந்து குறழந்து வந்தால் பார்க்க ெகிக்குமா அய்ைா?” - உறடைார்
னகள்வி, னகட்டவறர அதிரச் வெய்தது. ெில விநாடிகளுக்கு என்ே
வொல்வவதன்னை வதரிைவில்றல.
“நீங்கள் என்ே வொல்லவருகிைீர்கள்… உங்கள் மகன் பால்
மாைிவிட்டான் என்ைா?”

“ஆமய்ைா… ஒனரபிள்றை. பிரம்மாண்ட ஜமீ ேின் வாரிசு இப்படிைாோல்

பார்க்க ெகிக்குமா?”

“அப்படிைாோல் நீங்கள்?”

“அடனட… உைைிவிட்னடனே! நான் ொமான்ைன்… நான்

வொன்ேவதல்லாம் வபாய். என்றே விடுங்கள்.”

- உறடைார் அங்கிருந்து னவகமாக விலகத் வதாடங்கிோர். உள்னை

ெந்நிதிக்குள் வென்று, குருக்கைிடம் விபூதி வபற்றுக்வகாள்ைவும்
னதான்ைவில்றல. ஆோல், அவறரக் னகள்வி னகட்டவனரா
விடுவதாைில்றல.

“நில்லுங்கள்… அந்த இறைவன் உங்கறைக் றகவிடவில்றல. அறத

முதலில் புரிந்து வகாள்ளுங்கள்.”

“என்ே வொல்கிைீர்கள்? அவன் என்றேக் றகவிடவில்றலைா?”

“ஆம்… அதோல்தான் நான் இங்கு வந்திருக்கும் இத்தருணத்தில்

நீங்களும் மிகச்ெரிைாக வந்துள்ை ீர்கள்.”

“தைவுவெய்து புரியும்படி கூைிடுங்கள்…”

“வாருங்கள்… அப்படி அமர்ந்து னபசுனவாம்” - அவர் உறடைானராடு

ஒதுங்கிச் வென்று, ெரிைாே இடம் பார்த்து அமர்ந்தார். அருவி விழும்
ஓறெ அங்னக நன்கு னகட்டது. அங்கும் இங்குமாய் ெிலர்
நடமாடிக்வகாண்டிருந்தேர். பல்லாவரத்தில் உணரமுடிைாத ஒரு
ெிலுெிலுப்றப உறடைார் உணர்ந்திருந்தார். னதாைில்
வதாங்கிக்வகாண்டிருந்தது அந்த லண்டன் வலதர் னபக்!

“உண்றமறைச் வொல்லுங்கள்… நீங்கள் ஜமீ ன் வம்ெமா?”

“ஆம்!”

“பிள்றை பிெிராகவும் வாழ்க்றக வவறுத்துவிட்டதா?”

“எந்த அடிப்பறடைில் நான் மகிழ்ச்ெினைாடு வாழமுடியும்?

எல்லாமிருந்தும் என்ே பைன்? ஏைேப் பார்றவகறை எப்படி
எதிர்வகாள்ை முடியும்?”

“எத்தறே நாள்களுக்குப் பார்ப்பார்கள்? எதற்கும் ஓர் அைவு உள்ைனத...”

“அய்ைா… இப்படிப் பதில் வொல்வது எைிது. அனுபவித்தால்தான்

புரியும். நான் என் மகன் வபாருட்டு மட்டும் இப்படிச் ெிந்திக்கவில்றல.
ஒரு வபரும் பாவத்துக்கு நானும் என் முன்னோர்களும்
ஆட்பட்டிருப்பதாகக் கருதுகினைன்.”

“இப்படி ஒரு கற்பறேைா?”

“இது கற்பறே இல்றல. ஜாதகக் கட்டம் கூறும் உண்றம. ஒன்றுக்கு

மூன்று னஜாதிடர்களும் வபரும் னதாஷம் பிடித்திருப்பதாகக்
கூைிவிட்டேர்.”

“ெரி, அது எப்படி னவண்டுமாோல் இருந்துவிட்டுப் னபாகட்டும்.

இப்னபாது நான் கூைப்னபாவறதக் னகளுங்கள். என் வபைர் ெிதம்பர
மாணிக்கம். எேது ஊர் காறரக்குடி. வெட்டிநாவடன்று
னகள்விப்பட்டிருக்கி ன்ைீர்கைா?”

“நன்ைாகத் வதரியும்… னகாட்றடனபாலக் காறரவடு

ீ கட்டி வாழ்பவர்கள்
எனும் வபாருைில்தானே காறரக்குடி என்னை வந்தது.”
“வரலாறு வதரிந்திருக்கிைனத… எதுவறர படித்துள்ை ீர்?”

“வென்றே மாநிலக் கல்லூரிைில் பி.ஏ ெரித்திரம்தான் என் தேிப்பாடம்.”

“அப்படிைாோல் உங்களுக்கு நான் ெில விஷைங்கறை விைக்குவது

சுலபம். நீங்கள் ெித்தர் வபருமக்கறைப் பற்ைிக் னகள்விப்பட்டி
ருக்கிைீர்கைா?”

“னகள்விப்பட்டிருக்கினைன்… அதற்வகன்ே?”

“எங்னக உங்களுக்குத் வதரிந்த ெித்தர்கள் ெிலரின் வபைர்கறைச்

வொல்லுங்கள் பார்க்கலாம்…”

“இப்படிச் ெட்வடன்று னகட்டால் எப்படிச் வொல்வது? எேக்குத் வதரிந்து

பைிச்வென்று கூைமுடிந்த ெித்தர், னபாகர்தான். பழநி எங்களுக்குக்
குலவதய்வம். எேனவ, அங்னக னபாே ெமைத்தில் அவர் ெமாதிறைப்
பார்த்திருக்கினைன்.”

“இதுனபாதும் எேக்கு. ைாறர இப்னபாது வதரிைனவண்டுனமா அவறரத்

வதரிந்திருக்கிைது உங்களுக்கு.”

“எதற்குக் னகட்டீர்கள்?”

“உங்களுக்கு னபாகறர னநரில் தரிெிக்கும் ஆறெ உண்டா?”

“னநரிலா... னபாகறரைா?”

“ஆமாம்… அவறரனைதான்.”

“இது என்ே உைைல்… அவர்தான் ெமாதிைாகிவிட்டானர.”

“அதோல் என்ே… ெித்தர்கள் ெமாதிைாே பிைனக அதிக ெக்தி

வாய்ந்தவர்கைாகத் திகழ்கிைார்கள். அதிலும், னபாகர் பிரான்
எங்கறைவைல்லாம் வழிப்படுத்துவதில் நிகரில்லாதவராகத் திகழ்கிைார்.
னநாைற்ை உடல், ெஞ்ெலமில்லா மேதுடன் நானும் என் குடும்பமும்
திகழ, னபாகர் பிரானே காரணம்.”
அந்த ெிதம்பர மாணிக்கம் னபச்றெ எப்படி எடுத்துக்வகாள்வது என்னை
உறடைாருக்குத் வதரிைவில்றல. வவைித்துப் பார்த்தார்.

“என்ே… நான் வொல்வறத நம்பமுடிை வில்றலைா?”

“ஆம்… ெித்தர்கள் விஷைனம வபரும் கண்கட்டுதானே?”

“தவைாே கருத்து. நான் வொல்வது ெத்ைமாே நிஜம். இறத நான்

இதுநாள் வறரைில் என் உைவிேர்கைிடம்கூட வவைினை
வொன்ேதில்றல. உங்கள் நிறலைின் னவதறேறை அைிந்து,
பரிதாபப்பட்டு இந்த உண்றமறைச் வொல்லியுள்னைன். வபட்டினமல்
ஒரு ெிறு லிங்கத்றதப் பார்த்தீர்கனை… அது பாஷாண லிங்கம். னபாகர்
பிரான் தன் றகப்படச் வெய்தது. பழநி முருகறேச் வெய்வதற்கு முன்னப
இந்த லிங்கத்றதச் வெய்துவிட்டார். இந்த லிங்கம் திேமும் பூஜிக்கப்பட
னவண்டிை ஒன்று. அொதாரணமாேது. னகட்டவர்க்குக் னகட்டறதத்
தரவல்லது” - ெிதம்பர மாணிக்கம் வொல்வவதல்லானம அவர் பக்தி
மிகுதிைில் வொல்வதாகனவ உறடைாருக்குத் னதான்ைிைது.

“இந்த லிங்கம் என்வெம் வந்து 12 வருடங்கைாகிவிட்டது. வரும் ெித்ரா

வபௌர்ணமிைன்று நான் இறத னபாகர் பிராேிடம் ஒப்பறடக்க
னவண்டும். அதற்குத்தான் காறரக்குடிைிலிருந்து இரு திேங்கள்
முன்பாகனவ வந்துவிட்னடன்.”

“அப்படிைாோல் 12 வருடங்கள் இது உங்கைிடம்தான் இருந்ததா?”

“ஆம்… 12 வருடங்களுக்கு முன்பு இது இறை ெித்தத்தால் எேக்குக்

கிட்டிைது. நான் வபரும் பாக்கிைொலி. இப்னபாதுகூட இறதப் பிரிை
எேக்கு மேனதைில்றல. ஆோல், னவறு வழிைில்றல. இறத நான்
னபாகர் பிராேிடம் ஒப்பறடக்கத் தவைிோல், வபரும்பாவத்துக்கும்
பழிக்கும் ஆைாகிவிடுனவன். அதோல், முறைப்படி ஒப்பறடக்க
வந்துள்னைன்.”

“எல்லானம வினநாதமாக உள்ைனத… இறத ஏன் னபாகர் உங்களுக்குத்

தர னவண்டும்? நீங்கள் எதோல் இறதத் திருப்பித் தர னவண்டும்?”

“விவரமாகக் கூறுகினைன். இந்த லிங்கம் உங்களுக்குக் கிறடக்கவும்

வாய்ப்புள்ைது. நீங்கள் என்னோடு ெித்தன் வபட்டலுக்கு வாருங்கள்.
அங்கு நறடவபைப்னபாகும் ெித்ரா வபௌர்ணமி பூறஜைில்
கலந்துவகாள்ளுங்கள். உங்களுக்கு இந்த லிங்கம் னவண்டும் என்ைால்,
ஓர் ஓறலைில் உங்கள் வபைறர குலனகாத்திர குைிப்புகனைாடு
தாருங்கள். உங்கறைப்னபால பலர் தருவர். இறுதிைாக பாலா வந்து
னதர்வுவெய்வாள். அவள் உங்கள் ஏட்றட எடுத்துத் தந்தால், லிங்கம் 12
வருட காலம் உங்களுக்குச் வொந்தம்!’’

“ெரி… இது எேக்குக் கிறடப்பதால் வபரிதாக என்ே நடந்துவிடும்?”

“உங்கள் வம்ெம் தறழக்கும். பாவங்கள், ொபங்கள் நீங்கும். நீங்களும்

னநாைற்ை வாழ்வு வாழ்வர்கள்.
ீ உங்கள் தறலமுறைகளும் வெல்வச்
வெழிப்னபாடு வாழ்வார்கள்.”
“இவற்றை இந்தக் குற்ைால நாதோல் தரமுடிைாதா? இரு லிங்க
ொந்நித்திைமும் ஒன்றுதானே? இந்த பாஷாண லிங்கத்தால்தான்
தரமுடியுமா?”

“குற்ைால நாதேின் இன்வோரு வடிவனம, இந்த வஜகவலலிங்கம். இதன்

பின்புலத்தில் இன்னும் பல வெைல்பாடுகள் உள்ைே. விருட்ெங்கறை
நட்டு வைர்ப்பது, வேக் வகாண்டாட்டம் புரிவது, ெித்த ஏடுகறைப்
பாதுகாப்பது… இப்படி அனநக வெைல்பாடுகள் உள்ைே.”

“என்வேன்ேனவா வொல்கிைீர்கனை… எல்லானம எேக்கு வினநாதமாக

உள்ைது.”

“ஆம்… 1908-ம் வருடம் நான் வந்தனபாதும் உங்கறைப் னபாலத்தான்

நிறேத்னதன். ஆோல், இப்னபாது வபரும் பாக்கிைொலிைாக
உணர்கினைன். எேக்கு என் இைப்பு காலம்கூட இப்னபாது வதரியும்
என்ைால் உங்களுக்கு ஆச்ெர்ைமாக இருக்கும்.”

“நீங்கள் வொன்ே விஷைங்கைில் இரு விஷைங்கறை என்ோல்

துைியும் நம்ப முடிைவில்றல. ஒன்று, னபாகர் பிரான் இப்னபாதும்
இருக்கிைார் என்பது.

அடுத்து, உங்கள் மரண காலம் வதரியும் என்பது. மற்ைவற்றைப்

வபாதுவில் எல்னலாரும் கூறுகிைார்கள். எேனவ, அறத நான் வபரிதாகக்
கருதவில்றல.”

“அப்படிைாோல் நான் வபாய் வொல்கினைோ?”

“அப்படிச் வொல்லவில்றல. அனதனவறை நம்பவும் முடிைவில்றல.”

“ெரி… இப்னபாது அந்த லிங்கம் ஒச்ெமின்ைி 32 லட்ெணங்கனைாடு

பூர்ணமாக உள்ைது. நீங்கள் அறத வணங்கி, அதேிடம் எறதக்
னகட்டாலும் அது தரும். னகட்டுப் பார்த்து, கிறடத்த பிைகு
நம்புங்கனைன்.”

“நிஜமாகவா?”
“வபாதுவாக இப்படிப் பரினொதிப்பது வபரும் தவறு. ஆோலும், உங்கள்
னமல் ஏற்பட்ட அக்கறைைால் கூறுகினைன். உங்கள் வெம் இந்த லிங்கம்
வந்து னெர்ந்தால், இன்வோரு 12 வருடங்கள் உங்கனைாடு னெர்ந்து
நானும் வழி படுனவன். அந்தச் சுைநலம் காரணமாகச் வொல்கினைன்.”

“நான் எறதக் னகட்டாலும் இந்த லிங்கம் தந்துவிடுமா?”

“னகட்டுத்தான் பாருங்கனைன்.”

“என் மறேவி ெிட்டாள் ஞாபகமாகனவ உள்ைது. அவறை இப்னபாது

இங்னக நான் பார்க்கமுடியுமா?”

“பிரார்த்தறே வெய்து பார்த்துத் வதரிந்துவகாள்ளுங்கள்.”

“அவள் இப்னபாது மதராைின் பல்லாவர ஜமீ னுக்குள் இருக்கிைாள்.

நான் எங்கிருக்கினைன் என்றும் வதரிைாது. அப்படி இருக்க, எப்படி
முடியும்?”

“முடிைாதறத முடிப்பதால்தான் இது வபரும் வணக்கத்துக்குரிைதாக

உள்ைது. முழுறமைாக நம்பிச் வெைல்பட னவண்டும். அவநம்பிக்றக
கூடனவ கூடாது.”

“அப்படிைாோல் எறத னவண்டுமாோல் னகட்கலாமா? இது தருமா?”

“னகட்பது வபரினத இல்றல… அதற்குப்பின் னகட்டதற்காே தகுதி

இல்றல என்ைாகும்னபாது, னநவரதிர் விறைவுகள் உருவாகிடும்.”

“நீங்கள் இப்படியும் னபசுகிைீர்கள்… அப்படியும் னபசுகிைீர்கனை.”

“ெரி, வபரிதாக இல்றல. ெிைிதாகனவ னவண்டிக்வகாள்கினைன். உள்னை

குற்ைால லிங்கத்தின் னமல் ஒரு வில்வமாறல ொற்ைியுள்ைது. அந்த
மாறல என் கழுத்தில் இப்னபாது வந்து விழ னவண்டும். விழுமா?”

“உம்… பிரார்த்தறே புரிந்துவகாள்ளுங்கள்.”

“நான் இந்த இடத்றத விட்டு நகர மாட்னடன். அதுனவ வந்து விழ

னவண்டும்… விழுமா?”

“பிரார்த்தறேறைத்தான் வெய்துவகாள்ைச் வொல்லிவிட்னடனே…” –

ெிதம்பர மாணிக்கம் அழுத்தம் வகாடுக்க, உறடைாரும் கண்கறை
மூடிக்வகாண்டு திைாேிக்கலாோர். ஆோல், உள்னை இருந்த குருக்கனைா
அந்த வில்வ மாறலறை ஒரு பக்தர் கழுத்தில் னபாட்டபடி இருந்தார்.

இன்று பாரதி தன் றகப்னபெிறைப் பார்ப்பறத உணர்ந்த

ொருபாலாவிடம் உடனேனை ஒரு பதற்ைம். ெற்று ஒதுங்கிச் வென்று,
தேிறமைில் னபெ விரும்புவறதத் தன் உடல் வமாழிகைால்
வவைிப்படுத்திோள். வதாடர்ந்து ஆகாஷிடம் னபெவும் வெய்தாள். அவன்
ஆங்கிலத்தில் குழைலாே அவென்ட்களுடன் ஒரு டிபிகல்
அவமரிக்கோய் னபெிோன்.

“மாம்…”

“ஹாய் ஆகாஷ்…”
“னவர் ஆர் யூ வநௌ?”

“பிஃனபார் ஐ ஆஸ்கிங் யூ… இப்ப உன் கால் எப்படி இருக்கு?”

“வபய்ன் இல்ல… மாம் நான் உன்ே வராம்பனவ மிஸ் பண்னைன்… எப்ப

நீ வருனவ?”

“நீைா இப்படிச் வொல்னை… என்ோல நம்பமுடிைல!”

“ஐ ஆம் ைாரி… நான் உங்கறை வராம்பனவ டிஸ்டர்ப் பண்ணிட்னடன்.

மாம்… வகாஞ்ெம் முன்ோல ஒரு கேவு. நீயும் டாடியும் ஒரு
காட்டுக்குள்னை னபாைீங்க. அங்க உங்கறைச் ெிலர் சுத்தி வறைச்சு, உங்க
திங்க்றைவைல்லாம் எடுத்துக்கிட்டுப் னபாைிடைாங்க. நீங்க
அவங்கறைத் துரத்தைீங்க. அவ்னைாதான்! கேவு கறலஞ்ெிடிச்சு.’’

“ஆகாஷ்… நீ நிஜமாதான் வொல்ைிைா?”

“அதான் கேவுலன்னு வொன்னேனே.”

“ஆோ, இங்னக ரிைலானவ அப்படி எங்களுக்கு நடந்திருச்ெிடா!”

“ரிைலி…?”

“வைஸ்… இங்னக எங்களுக்கு நடந்தது அங்னக உன் கேவுல எப்படி

வரமுடியும்?” – ொருபாலா னகட்க, ொந்தப்ரகாஷ் அவறை அப்னபாது
வநருங்கி, றகப்னபெிைில் ஆகாறஷப் பார்த்து அவனும்
இறணந்துவகாண்டான்.

“ெந்தா… நமக்கு இங்னக நடந்தது அப்படினை அங்னக ஆகாஷுக்குக்

கேவுல வந்திருக்குது” என்று றகப்னபெிறை அவன் வெம் தந்தாள்
ொரு.

“வாட் எ ெர்ப்றரஸ்… ஆகாஷ், நீ நிஜமாதான் வொல்ைிைா?”

“வைஸ் டாட்!”
“னடய்... நீ இப்னபா நார்மலா னபெனை… என் பறழை ஆகாஷ் மாதிரினை
னபெனை.”

“அஃப்னகார்ஸ்… எேக்கும் உங்க ஞாபகமாகனவ இருக்கு டாட்… அப்புைம்

என்ே பண்ணங்க?
ீ அவங்கறைப் பிடிக்க முடிஞ்ெதா?”

“இல்ல... முைற்ெி வெய்துட்னட இருக்னகாம்.”

அந்தப் பதினலாடு ெிக்ேல் வதாடர்பு அறுந்துனபாேது. றகப்னபெிறை ஒரு

உதறு உதைிைபடி, “முக்கிைமாே டைத்துலதான் இந்த ெிக்ேல்
கட்டாகும்” என்று பலமாய் முேங்கிைவறேப் பார்த்தபடினை அருகில்
வந்தார் வஜைராமன்.

“என்ே ொர்… புதுொ ஏதாவது பிரச்றேைா?”

“இல்ல ொர்… பிரச்றேல்லாம் இல்ல. ஆோ, ஒரு த்ரில்லாே

எக்ஸ்பீரிைன்ஸ்.”

“ைாருக்கு… என்ே அது?”

“யு.எஸ்ல இருக்குை எங்க ென் கேவுல, நாம இங்னக மறலனமல

வபட்டிை னகாட்றடவிட்ட ெம்பவம் ஃப்ைாஷ் ஆகிைிருக்கு!”

“என்ே ொர் வொல்ைீங்க?”

“அவன் வொன்ேறதச் வொல்னைன். அவன் னகஷுவலாதான்

வொன்ோன். ஆோ, வாட் எ னகா இன்ெிவடன்ஸ்!”

“அன்பிலீவபிள்… ஆமா, உங்க ென் என்ே பண்ைாரு?” – வஜைராமேின்

னகள்வி, ஒரு வபரும் பினரக் னபாட்டதுனபால ொந்தப்ரகாறஷத் னதக்கி
நிறுத்திற்று. ொருவும் தடுமாைிோள். அரவிந்தனும் பாரதியும்கூட
அருகில் வந்தேர்.

வைல்காட்டில் திவ்ைப்ராகாஷ்ஜி குைித்து முடித்தவராக தறலறைத்

துவட்டிைபடினை வந்துவகாண்டிருந்தார்.
“என்ே ொர்… நாங்க ஏதாவது தப்பா னகட்டுட்னடாமா?”

“இல்ல ொர். அவதல்லாம் இல்ல… எேக்குத்தான்… ைாரி, எங்க வரண்டு

னபருக்குத்தான் எப்படிச் வொல்ைதுன்னு ஒரு தைக்கம்…”

“காரணம்?”

“இப்னபா அவன் ஒரு ட்ரான்ஸ்வஜன்டர்!”

- ென்ேக் குரலில்தான் ொந்தப்ரகாஷ் குரல் ஒலித்தது. ஆோல், அதிர்ச்ெி

எல்னலார் முகங்கைிலும் பலமாேதாகனவ இருந்தது. பாரதிக்கும்
ொருபாலா ஏன் ஒதுங்கிப் னபாோள் என்பது புரிந்தது.

“வவரி ைாரி மிஸ்டர் ொந்தப்ரகாஷ்… உங்களுக்கு இப்படி ஒரு ெிக்கல்

இருக்கும்னு நாங்க ைாருனம நிறேக்கல…”

“இல்ல ொர்… இப்னபா அதுல நிறைைனவ மாற்ைங்கள். என் றபைன்

முதல்ல எங்களுக்கு னபானே பண்ண மாட்டான். நாங்க பண்ணாலும்
கட் பண்ணுவான். யு.எஸ்ல பிங்க்கீ னைாட னெர்ந்து எங்கறை வராம்பனவ
கலங்க வவச்சுட்டான். ஆோ, இப்னபா அவோ வநருங்கி வரான். அங்னக
அவோல இப்னபா ஓடிைாடி நடமாட முடிைாத ஒரு நிறல. ஒரு
ஆக்ெிவடன்ட் அவறே முடக்கிப் னபாட்ருக்குது. இப்படி ஒரு
நிறலலதான் இங்னக நமக்கு நடந்த இன்ெிவடன்ட் அங்னக அவனுக்கும்
ஒரு கேவா வந்திருக்குது.”

- ெந்துவின் னபச்றெக் னகட்டபடினை வநற்ைி நிறைை விபூதி

பூெிக்வகாண்னட அருகில் வந்தார் திவ்ைப்ரகாஷ்ஜி!

“பரபரப்பா ஏனதா னபெிக்கிட்டிருக்கீ ங்க னபாலிருக்னக?” என்று

இறணந்துவகாண்டார். ெந்துவும் நடந்தவற்றைச் வொல்லிமுடித்தான்.
திவ்ைப்ரகாஷ்ஜி முகத்தில் ஒரு பிரகாெம்!

“என்ே ஜி… ஏதாவது னதாணுதா?”

“னகள்விப்பட்டவறரக்கும் கணக்குப் னபாட்டுப் பார்த்தா எல்லாம்
நல்லதுக்குன்னுதான் வொல்லணும். வபட்டிறைத் திருப்பிக்
வகாடுக்கைதுக்காக ஊறர விட்டுப் புைப்பட்டப்பனவ ஒரு நல்ல காலம்
எங்க பிரம்மாண்டம் ஜமீ ன் குடும்பத்துக்குத் வதாடங்கிடிச்சு. இவதல்லாம்
நல்ல ெமிக்றஞகள்!”

“என்ே நல்ல ெமிக்றஞங்கைீங்க? வபட்டி எங்னக இருக்குன்னே வதரிைல.

எப்படிக் கண்டுபிடிக்கப் னபானைாம்னும் வதரிைலினை…”

“கவறல னவண்டாம். நான் இப்பனவ திைாேத்துல உட்கார்ந்து ட்றர

பண்னைன். நீங்வகல்லாம் அறமதிைா இருங்க. நமக்கு வதய்வ ெகாைம்
இருக்கு” என்ைபடினை எதிர் ொரிக்குள் வதன்பட்ட மாந்னதாப்பு
ஒன்றுக்குள் நுறழை ஆரம்பித்தார்.

“ஜி…”

“னபொம வாங்க… அறமதிைாே சுத்தமாே மரத்தடிதான் இப்னபா என்

னதறவ.”

அவர்களும் பின்வதாடர்ந்தேர்.

பங்கைாவுக்குத் திரும்பிைிருந்த கனணெபாண்டிைின் முகத்தில்

ஏமாற்ைம் கலந்த னொர்வு.

“என்ேய்ைா… எங்னக பானு?” என்கிை ராஜா மனகந்தரின் னகள்வி முன்

வநைிந்தார்.

“உன்ேத்தான்ைா…”

“அய்ைா... குடும்பத்னதாடு அது வவைியூர் னபாைிடிச்சு னபாலங்க. வடு

ீ
பூட்டிக்கிடக்கு… னபான் பண்ணிக் னகட்கலாம்ோ ஸ்விட்ச் ஆஃப்னே
வருது!”

“டவுட்டா இருக்கு பாண்டி… அவ ஸ்விட்ச் ஆஃப் பண்ைவனை

கிறடைானத?”
“அதாங்க எேக்கும் புதிரா இருக்குது” – கனணெ பாண்டி அந்தப்
பதினலாடு, அங்னக மருதமுத்துறவப் பார்த்து ஆச்ெர்ைப்பட்டான்.

மருதமுத்துவின் கன்ேம் கழுத்தில் எல்லாம் கீ ைல்கள், தழும்புகள்!

“அய்ைா... இவன் என்ேய்ைா பண்ணான்?”

“அறத அவன்கிட்டனை னகள்.”

“என்ேடா பண்னண?”

“ஒண்ணும் பண்ணலண்னண… பாரதிம்மா னபான் பண்ணி வட்ல

ீ
நடக்கிைறத அப்படினை ஸ்றகப்புல காட்டச் வொன்ோங்க… அதான்!”

“அவங்க இப்னபா எங்னக?”

“திருச்ெி பக்கத்துல இருக்கிைதா வொன்ோங்க.”

“திருச்ெி பக்கத்துலைா…?”

“இவன் வொல்ைத வவச்சுப் பார்த்தா, அவங்களும் இப்னபா குற்ைாலத்துல

இல்லன்னு வதரிைவருது. திருச்ெிகிட்ட அவங்களுக்கு என்ே னவறல?
கனணெபாண்டி, பாரதிக்கு னபான் னபாடு… பக்குவமாப் னபெி கூட
ைாவரல்லாம் இருக்காங்க, அங்னக என்ே பண்ைாங்கன்னு வகாஞ்ெம்
னகட்டுச் வொல்லு”

– ராஜா மனகந்தர் தூண்டவும், கனணெபாண்டிைனும் அறர மேதாக

பாரதிக்கு னபான் வெய்ைலாோர். னஜாதிடர் நந்தா முகம் சூம்பிை
நிறலைில் நடப்பறத எல்லாம் பார்த்தபடி இருந்தது.

மாந்னதாப்பில் மாமரத்தடிைில் திவ்ைப்ரகாஷ்ஜி அமர்ந்து திைாேிக்கத்

வதாடங்கிவிட்ட நிறலைில், அறதப் பார்த்தபடி இருந்த பாரதிைின்
றகப்னபெி அவறை னபெச் வெய்தது. விலகி வந்து னபெிோள்.

“என்ேண்னண… நாங்க எங்னக இருக்னகாம் என்ே பண்னைாம்னு

உங்கறை விட்டு வதரிஞ்சுக்க பார்க்கிைாரா என் அருறம டாடி…”
- பாரதிைின் ஆரம்பனம கனணெபாண்டிைறே வநைிை றவத்துவிட்டது.

“பாப்பா… அவர்தான் னகட்கணுமா? நான் உங்க னமல இருக்கை

அக்கறைைில னகட்கக் கூடாதா பாப்பா…” என்ைார் கனணெபாண்டி.

“அது னபாகட்டும்… மருதமுத்துறவ டார்ச்ெர் பண்ணாங்கைா?”

“அவதல்லாம் இல்ல பாப்பா. என் எதிர்லதான் இருக்கான்.”

“அவன் பாவம்னண… அவன் னமல றகை றவக்கைது என் னமல றகை

றவக்கை மாதிரி…”

“வதரியும் பாப்பா… இப்னபா நீங்க எங்னக இருக்கீ ங்க? அப்பா வட்டுக்கு

ீ
வந்துட்டாரு. நீங்க வந்தா அந்த குமாரொமினைாட நிலச் ெிக்கலுக்கு ஒரு
தீர்வு கண்டுடலாம் பாப்பா.”

“அறத ைார் விட்டா…? ஆமா, திருடித் தூக்கிட்டு வந்த வபட்டிகூட

ஏமாத்திடிச்ொட்டம் இருக்னக?”

“ஆமா பாப்பா… இங்னக உங்க னமலதான் எல்லாருக்கும் ெந்னதகம்.”

“அறதவைல்லாம்தான் நான் காதால னகட்னடனே… என்றே ஒரு

திருடின்னு என் பரம எதிரிைாலகூட வொல்ல முடிைாதுன்னு
உங்களுக்குத் வதரிைாதாண்னண…?”

- பாரதிைின் ஆணித்தரமாே னகள்வி, கனணெபாண்டிைறேத்

திக்குமுக்காட றவத்த அனத வநாடிகைில், மாமரத்தடிைில்
திவ்ைப்ரகாஷ்ஜிைின் திைாேத்திலும் ஓர் அறெவு!

அவர் மேக்கண்கைில் நீலகண்ட தீட்ெிதர் வைிற்ைின்னமல் அந்தக்

காவல் நாகம் படம் விரித்தபடி இருக்க, தீட்ெிதர் உடல் நீலம்
பாரித்திருந்தது!

- த ொடரும்….30 Apr 2020

 “பாரதி... ஓர் அரெ
மரத்றத ஒரு நாள் நாம னதடுனவாம்னு நீ நிறேச்சுக்கூடப்
பார்த்திருக்க மாட்னடல்ல?” என்ைான்.
அன்று தன் கழுத்தில் விழவிருந்த மாறலறை அந்த பக்தர் தடுத்துத்
தன் றககைில் வாங்கிக்வகாண்டார். அவர் ஏன் அவ்வாறு வெய்தார்
என்று வதரிைவில்றல. ெிலர் இறைவனுக்குப் னபாட்ட மாறலறைத்
தாங்கள் அணிந்துவகாள்ைத் தகுதிைில்றல என்று நிறேப்பார்கள்.
ெிலனரா அறத அப்படினை வட்டுக்குக்
ீ வகாண்டுவென்று, சுவாமி
படத்துக்கு அணிவித்த நிறலைில், அதிலுள்ை வில்வ இறலகறை
திேமும் ஈரிறலகள் என்று பிரொதமாய் ொப்பிடுவார்கள்.

வில்வம் மிகக் குைிர்ச்ெிைாேது. ெிலர்வறரைில் உஷ்ண உடம்பாக

இருந்து, பித்தம் தறலக்னகைிை நிறலைில் தறலைில் வபாடுகு தட்டும்.
வபாடுகு தட்டாதிருக்க நிரந்தரத் தீர்வு, விைக்வகண்வணய் றவத்து
திேமும் தறலக்குக் குைிப்பது, வில்வத்றத ஒரு மண்டல காலம்
வமன்று தின்பது…

இதோல், உஷ்ணம் குறைந்து வபாடுகு மறைந்து, முடியும் உதிராமல்

வைரும். ெித்த றவத்திைம் காட்டும் இந்த வழிமுறைக்காக அவர்
அப்படிச் வெய்தானரா என்றுகூட நிறேக்கத் னதான்ைிைது. ஆோல்
அவனரா ெந்நிதிறை விட்டு வவைினை வந்த நிறலைில், காவி
னவட்டியும் உருமாக் கட்டும் ருத்திராட்ெ மாறலயுமாய் ஒரு ென்ைாெி
னபாலத் வதரிந்த உறடைாறர வநருங்கி, ெட்வடன்று அவர் கழுத்துக்கு
அந்த மாறலறைப் னபாட்டவர், வபானதவலன்று ெரிந்து காலிலும்
விழலாோர். உறடைாரிடம் வபரும் ெிலிர்ப்பு. மாறலறைப் னபாட்ட
அந்த பக்தரும் எழுந்தவராய், “ொமி... நாலு நல்ல வார்த்றத வொல்லி
என்றே ஆெீர்வாதம் பண்ணுங்க” என்ைார். உறடைாரிடம் வபரும்
விதிர்ப்பு.

“என்ே இது, என் கழுத்துல மாறலறைப் னபாட்டுட்டீங்க?”

“எப்பவும் ஒரு ெிவேடிைார்க்கு மாறல னபாட்டு ஆெீர்வாதம் வாங்கைது

என் வழக்கம். உங்கறை ெிவேடிைாரா நிறேச்சுதான் னபாட்னடன்.”

“நான் ெிவேடிைாரா?”

“ெித்தரும் ெிவேடிைார்களும் எப்னபா தங்கறை ஒத்துக்கிட்டிருக்காங்க?

என் வறரைில நீங்க ெிவேடிைார்தான்.”

அந்த பக்தர் னபச்சு உறடைாறரக் கட்டிப்னபாட்டு, “நல்லா இருங்க...”

என்றும் வொல்லறவத்தது. அவரும், “ெந்னதாஷம் ொமி” என்று
விலகிக்வகாள்ை, னொதித்துப் பார்க்கச் வொன்ே ெிதம்பர மாணிக்கம்
புன்ேறகனைாடு பார்த்தார். உறடைாருக்கு என்ே பதில் வொல்வவதன்று
வதரிைவில்றல. ஆோல், னகட்டது கிறடத்துவிட்டது. நிறேத்ததும்
நடந்துவிட்டது!

“என்ே ொமி முழிக்கிைீங்க?”

“எேக்கு என்ே வொல்ைதுன்னே வதரிைல...”

“எதுவும் வொல்ல னவண்டாம். இங்னக ைாருக்கும் இது னபாகர் தந்த

லிங்கம்னு வதரிைாது. வதரிஞ்ொ அவ்வைவுதான்! நீங்க பரீட்றெ
பண்ணிப் பார்த்த மாதிரி ஆைாளுக்கு ஆரம்பிச்சுடுவாங்க.”

“அது தப்பா என்ே... எல்லாருறடை குறைகளும் நீங்கிோ

நல்லதுதானே? நான்கூட இப்படி உடனே பலிக்கும்னு வதரிஞ்ெிருந்தா,
என் றபைறேனை முழுறமைாே ஆம்பறைைா திருப்பிக் னகட்ருப்னபன்.
அதோல என்ே... நான் இப்னபா அறதத் திரும்பக் னகட்கலாம்தானே?”

“கூடாது... கூடனவ கூடாது! இறத நம் வொந்த இன்ப துன்பங்களுக்குப்

பைன்படுத்தக் கூடாதுங்கைதுதான் னபாகர் ொமினைாட முதல்
கட்டுப்பானட.”

“இப்படி ஒரு கட்டுப்பாடா... ஏன் அப்படி?”

“அவதல்லாம்தான் ெித்த ரகெிைம்.”

“அப்னபா நீங்க உங்களுக்குன்னு எதுவுனம னகட்டதில்றலைா?”

“இல்றல... னகட்டதில்றல... ஆோ, உலக நன்றமக்காக னபாகர் ொமி

என் கேவுல வந்து வொல்லி, பல நல்ல காரிைங்கறைப்
பண்ணிைிருக்னகன்.”

“அப்னபா எேக்கு மட்டும் எப்படி என் விருப்பத்துக்கு அனுமதி

தந்தீங்க?”

“உங்களுக்கு மதிப்பு வதரிைட்டும்னுதான்.”

“ஐனைா... னபாயும் னபாயும் மாறலறைக் னகட்டு ஒரு ெந்தர்ப்பத்றத

வணடிச்சுட்னடனே.”
ீ

“அப்படிச் வொல்லாதீங்க... மாறலறை, அதிலும் வில்வ மாறலறைக்

னகட்டது ஒரு நல்ல விஷைம். வில்வம் ஒரு ெிவப் பிரொதம்.
மகாவலட்சுமி அம்ெம்! உங்க வம்ெம் நிச்ெைம் தறழக்கும்கைதுதான் என்
அபிப்ராைம்.”

“ஐைா... எேக்காக இன்வோரு முறை... நான் அந்த லிங்கத்றதப்

பிரார்த்தறே பண்ணிக்கைனே... ஒனர ஒருமுறை... எேக்கு என் மகன்
திரும்ப மகோ கிறடச்ொப் னபாதும்.”

“பிரனைாஜேமில்றல... உங்க மகன் அப்படிைாேது கர்ம விறேகைால...

கர்ம விறேகறை அனுபவிச்சுத் தீர்க்கைதுதான் நல்லது.”

“அப்படி என்ே கட்டுப்பாடு... நாமளும் அந்தக் கடவுள்கிட்ட னகட்காம

ைார்கிட்ட னகட்க?”
“அவெரப்பட னவண்டாம். என்கூட மறலக்கு னமல ெித்தன்
வபாட்டலுக்கு வந்து, அங்னக நடக்கிை ெித்ரா வபௌர்ணமி பூறஜலயும்
கலந்துக்குங்க. அப்னபா னபாகர் ொமி தரிெேம் வாய்க்கும். ொமிகிட்டனை
தீட்றெ வாங்கிக்குங்க. அப்புைம் அவர் வொல்படி நடங்க. நீங்க எறதயும்
னகட்கனவ னவண்டாம். நாம னகட்காமனல நமக்கு எல்லாம் தாோ
கிறடக்கும்.”

அவர் வொல்லி முடிக்க, அந்த வஜகவலலிங்கம் மரப்வபட்டிக்குள்

றவத்துப் பூட்டப்பட்டது. வபரிை புராணம் கறத வொன்ேவனர அறதத்
தூக்கித் தறலைில் றவத்தபடி வவைிைில் வந்தார். வபாறுறமைாகக்
கறத னகட்டவர்கள் கறலந்துனபாைிேர்.

உறடைார் முகத்திலும் ெற்று ஏமாற்ைம்.

ெனரவலன்று ொரல் மறழ வபய்து சூழனல அவர் மேறதப்

பிரதிபலிப்பதுனபால இருைத் வதாடங்கிைது.

“வாங்க னபாகலாம்...” ெிதம்பர மாணிக்கம் அவறர அறழத்தபடி

னகாைிலுக்கு வவைினை அருவி ஆைாக ஓடும் ஆற்ைிறட நடக்க
ஆரம்பித்தார். வபட்டிக்காரரும் வதாடர்ந்தார்.

“மறழ வபஞ்சுகிட்டிருக்னக...”

“இது ொரல் மறழ. இறதப் வபாருட்படுத்தக் கூடாது. இதுல

நறேைைதும் நல்லது.”

“ஜலனதாஷம் பிடிக்காதா?” - வதாடர்ந்து நடந்துவகாண்னட னகட்டார்

உறடைார்.

“பிடிக்காது... அவ்வைவும் மூலிறகக் கலப்பு. ஒண்ணறரக் னகாடி

மூலிறகச் வெடிகறைத் தழுவிகிட்டு வருது இந்த அருவி.”

“ஒண்ணறரக் னகாடிைா?”

“ஆமாம், நம்பமுடிைலிைா?”
“இல்ல... ைார் எண்ணிேது? இறதவைல்லாம் எப்படி எண்ண முடியும்?”

“நான் னகட்ட அனத னகள்வி. இன்ேிக்கு நீங்களும் னகட்கைீங்க. 10 ெதுரம்

ஓர் அங்கணம். 10 அங்கணம் ஒரு ெத ெதுரம். 10 ெத ெதுரம் ஒரு மகா
ெதுரம். 10 மகா ெதுரம் ஒரு ெத மகா ெதுரம். 10 ெத மகா ெதுரம் ஒரு
மங்கலம். 10 மங்கலம் ஒரு மகா மங்கலம்! அந்த வறகல இந்தப்
வபாதிறக மறலக்காடு 15 மகா மங்கலம். அதாவது ஒண்ணறரக் னகாடி
ெதுரம்!”

ெிதம்பர மாணிக்கம் ஆற்றைக் கடந்து ஒற்றைைடிப் பாறதைாகச்

வென்று, வதன்காெி வெல்லும் மண் ொறலறையும் அறடந்தவராக, அந்தக்
கணக்றகச் வொல்லிவிட்டு உறடைாறரப் பார்த்தார்.

உறடைார் விழிகைில் மருைல்.

“என்ேடா, அங்கணம் ெதுரம் மங்கலம்னு வொல்னைனேன்னு

பாக்கைீங்கைா? இது ெித்தர் கணக்கு. நமக்வகல்லாம் காணி,
ஏக்கராங்கைதுதான் கணக்கு. ஒரு ெித்தர் ொமி எேக்குச் வொன்ேறத
நான் அப்படினை வொல்லிட்னடன். ஒரு ெதுரத்துக்கு ஒரு வெடின்ோலும்,
35 லட்ெம் ெதுரத்துக்கு 35 லட்ெம் வெடிகள். இது ஒரு திறெக்கு! நாலு
திறெக்குக் கணக்குப் னபாட்டா, ஒரு னகாடினை நாப்பது லட்ெம்கைது
மறல அைவு. இது னதாராைக் கணக்கு. எப்படியும் ஒண்ணறரக் னகாடி
தாவரம்கைது அவங்க முடிவு. மீ தி 10 லட்ெம் னமனல ெம தைங்கைில்
இருக்குதாம்!”

“பிரமிப்பா இருக்குது... மறல நிலத்றத இப்படிக் கூடவா கணக்குப்

பண்ணமுடியும்?”

“பிரமிப்வபல்லாம் நமக்குத்தான். அவுகளுக்குப் பிரமிப்பு, பூரிப்பு, கவறல,

கஷ்டம், ெந்னதாஷம், துக்கம், பெி, தாகம் எதுவும் கிறடைாது.”

“அவதல்லாம் ொத்ைமா?”
“இந்தக் னகள்விறையும் நான் னகட்னடன். ஆோ, இப்னபா நானே
முடிைாதுன்னு மனுெங்க நிறேக்கிை பல விஷைங்கள் முடிக்கப்
பழகிட்னடன். முடிைாதுன்னு ஒண்ணு கிறடைாது. ஒரு ஜட்காவுக்கு ஒரு
குதிறரன்ோ, ஒரு னதருக்கு ஆைிரம் குதிறர... கணக்குப் னபாடத்
வதரிஞ்ொப் னபாதும்.”

எல்லாக் னகள்விகளுக்கும் ெிதம்பர மாணிக்கம் ெிைிதும் அவகாெம்

எடுத்து னைாெிக்கும் அவெிை மின்ைி, மடமடவவன்று பதில்
வொல்லிவந்தனத உறடைாறர னமலும் பிரமிக்க றவத்துவிட்டது.

“ஆமா, உங்க எதிர்காலத் திட்டவமன்ே?”

“வதரிைல... கால்னபாே னபாக்குல னபானவாம்னு வந்னதன். உங்கறைப்

பாத்தது உங்ககூட நடக்கைவதல்லாம் ஒண்ணும் புரிைல.”

“அதுக்குப் னபர்தான் விதி! இந்தக் குற்ைாலத்துல எவ்வைனவா னபர்.

ஆோ, எேக்குத்தான் உங்ககூட னபெத் னதாணுச்சு. உங்களுக்கும்
என்கூட வர முடிஞ்ெிருக்கு பாருங்க.”

“என்ே விதினைா... எல்லாறரயும் ெந்னதாெமா வவச்ொ இந்த ொமிக்கு

எது குறைஞ்சுனபாகும்?” - ெலித்தார் உறடைார். பதிலுக்கு ஒரு புன்ேறக
மட்டுனம ெிதம்பர மாணிக்கத்திடம்.

மண்ொறல ஓரமாய் நகரத்தார் ெத்திரம் என்கிை வபைர்ப்பலறக

வகாண்ட கட்டடம். வவைினை ஒரு மூறலைில் எச்ெில் இறலகள்
கிடக்க, அங்னக காக்றககள் இறலகறைக் குறடந்தபடி இருந்தே.

“வாங்க... குைிச்ெதுக்கும் கும்புட்டதுக்கும் னெர்த்து ஒரு பிடி பிடிப்னபாம்,

பெிக்குதுல்ல...?”

“பெிக்குதாவா... விட்டா இந்தச் வெடிவகாடிறை எல்லாம்கூடத்

தின்னுடுனவன்.”

“இந்த உடம்னபாட முதல் விைாதினை பெிதான். முடிவில்லாத

விைாதியும் பெிதான். என்ோல ஒரு வாரம் பத்து நாள்கூட ொப்பிடாம
இருக்க முடியும்” வபருமிதமாய்ச் வொல்லிக்வகாண்னட உள்னை
நுறழந்தார். அகண்ட கூடத்தில் ஒண்ணறர அடி அகல குந்திப் பாய்கள்
சுவனராரமாக விரிக்கப்பட்டிருந்தே. அதில் அமரவும், றதைல் இறல
னபாடப்பட்டு வெம்பில் தண்ணர்ீ றவத்து, ஓர் உரித்த மறல
வாறழப்பழத்றத றவத்தேர்.

உறடைாருக்கு மட்டும்தான் இறல. ெிதம்பர மாணிக்கத்துக்குப்

னபாடவில்றல.

“ஏன் நீங்க ொப்பிடலிைா?”

“இல்ல... வபௌர்ணமி வறரல வவறும் பால் மட்டும்தான்.”

“எதோல அப்படி?”

“எல்லாம் ஒரு கட்டுப்பாடுதான்...”

“வைித்துக்கு ொப்பிடைதுல என்ே கட்டுப்பாடு?”

“நீங்க ொப்பிடுங்க... எல்லாம் னபாகப் னபாகப் புரியும்.”

“ஆமா, கூட வந்தானர வபட்டினைாடு... அவர் எங்னக?”

“அவர் வவைிைனவ நிக்கைாரு.”

“அவர் ொப்பிடறலைா?”

“அவரும் விரதம்.”

“எல்லாம் ஒனர புதிரா இருக்கு!”

“நீங்க ொப்பிடுங்க. நல்லா பெிைாைச் ொப்பிடுங்க. மறல னமல வராம்ப

தூரம் நடக்கணும்.”

ெிதம்பர மாணிக்கம் மிக இதமாகப் னபெிோர். இறலைில் இட்லிகள்

றவக்கப்பட்டுத் துறவைல் னபாடப்பட்டது. வதாடர்ந்து பேிைாரம், ெீைம்,
னதங்காய்ப்பால் என்று வெட்டிநாட்டு வறககைாகனவ வந்தே. உறடைார்
உண்டு முடித்தார். வவைினை வந்தனபாது ொரல் மறழைில் வபட்டிறைச்
சுமந்தபடினை நின்ைிருந்தார், வபரிை புராணம் வாெித்த ஓதுவாறரப்
னபான்ை மேிதர்.

“வபட்டிறை இைக்கி றவக்கலானம... எதுக்காக இப்படித் தறலைில

சுமக்கைாரு?”

“அவர் விரும்பித்தான் சுமக்கைாரு. இப்படிச் சுமந்து வருவதற்காக

அவர் எேக்கு மூணுவருஷமா னெறவ வெய்திருக்கார்.”

“என்ே வொல்ைீங்க?”

“அவர் அறத பாரமாே ஒரு வபட்டிைா நிறேக்கல. தான் அறடை

நிறேக்கிை றகலாெமா நிறேக்கைாரு!”

“றகலாெமாவா?”

“ஆமால்ல... உள்னை லிங்கத்துல இருந்து எம்புட்னடா ஏடுங்க.

அறதவைல்லாம் படிச்ொ இரும்றபத் துரும்பாக்கலாம். துரும்றப
இரும்பாக்கலாம். வாேத்துல பைக்கலாம். தண்ணி னமல நடக்கலாம்.
எதுத்து வர்ை ைாறேறைனை குட்டிக்கர்ணம் னபாடவும் றவக்கலாம்.
எல்லாம் ெித்த வபாக்கிஷம்! அப்னபா அறதச் சுமக்க வகாடுத்துல்ல
வவச்ெிருக்கணும்?”

ெிதம்பர மாணிக்கம் திகட்டலின்ைி திணைலின்ைி ொரலில் நடந்தபடினை

னபெிைறத, உறடைாரும் பிரமிப்பு குறைைாது னகட்டுக் வகாண்னட
வதாடர்ந்தார்.

ஓரிடத்தில் ஒரு ெரிந்த ஓட்டுக்கூறர வடு.

ீ அதன் முகப்பில்
குதிறரனைாடு கூடிை ொரட் நின்றுவகாண்டிருந்தது. குதிறரனைாட்டி
குதிறரகளுக்குப் புல் வவட்டி வந்து னபாட்டபடி இருந்தான். ெிதம்பர
மாணிக்கத்றதப் பார்க்கவும் ஓடிவந்து, அவர் தந்த தறலப்பாறகறை
வாங்கிக்வகாண்டான். வபட்டினைாடு வந்த ஒதுவார் வட்டுக்குள்
ீ
னபாய்விட்டார். வவைினை வபரிை திண்றண. ொணி வமழுகிக் னகாலம்
னபாடப்பட்டிருந்தது. திண்றணனைாரம் சுவரில் பந்தம்தாங்கி இருந்து,
அதில் பந்தம் வெருகப்பட்டிருந்தது.

ெிதம்பர மாணிக்கம் திண்றணைில் அமர்ந்தார். உறடைாரும் உடன்

அமர்ந்தார். னதாைில் கிடந்த துண்டால் னலொே ொரல் ஈரத்றதத்
துறடத்துக் வகாண்டார்.

“இது நம்ம மறேதான். வருஷா வருஷம் குடும்பத்னதாடு வந்து

தங்குனவன். பத்து நாள் வைர்பிறைைா பார்த்து, திேமும் அருவில
குைிச்சு, மூலிறக உணறவச் ொப்பிட்டு உடம்றபச் ெீராக்கிட்டுப்
னபானவாம். திரும்ப அடுத்த வருஷம் வரும் வறர ஒரு பிரச்றேயும்
இருக்காது.”

“மூலிறக உணவா... அப்படின்ோ?”

“அதுெரி... நீங்க னகள்விப்பட்டதில்றலைா?”

“இல்றலனை...” உறடைார் வொல்லும்னபானத மூலிறக வாெம் கமகமக்க,

ஐந்தாறு வவண்கலப் பாத்திரங்கறை ஒருவர் உண்டிவில்லாய்க் கட்டி
எடுத்து வந்திருந்தார். கச்ெ னவட்டி கட்டி, மார்புக்குப் பிறணகைிற்று
னமலாறட தரித்திருந்தார். னதாைிலும் குறுக்காக அங்கவஸ்திரம்.
வநற்ைிைில் ெந்தேப் வபாட்டு. உதட்டில் தாம்பூலக் குதப்பல்.

“வாங்க னமழிமறடைானர...” என்று ெிதம்பர மாணிக்கமும் வரனவற்ைார்.

அப்படினை, ``இவர் ஜமீ ன்தார் பிரம்மாண்ட உறடைார்.
வென்ேப்பட்டணத்துப் பல்லாவரம்” என்று உறடைாறர அைிமுகம்
வெய்தார்.

னமழிமறட என்கிை அந்தப் வபைனர புதிதாகத் னதான்ைிைது

உறடைாருக்கு.

“ஐைா ைாருன்னு..?”

“இவர்தான் நம்ம ெித்த றவத்திைர். நான் வொன்ே மூலிறக உணவுக்கு

மூலகர்த்தா. இப்னபா ரறவக்கு, என் ெகாக்களுக்காக வகாள்ளுத்
துறவைல், ெிவப்பரிெிச் னொறு, மிைகு ரெம், மாவல்லி ஊறுகா, னவம்பு
வவல்லப் பச்ெடின்னு வகாண்டுவந்திருக்காரு. ொப்பிட்டா எப்படி
இருக்கும் வதரியுமா!” ெிதம்பர மாணிக்கம் வொல்லும்னபானத மிக
ரெமாய் இருந்தது.

“இவருக்கு மூலிறக உணவுன்ோ என்ேன்னே வதரிைல

னமழிமறடைானர... வகாஞ்ெம் எடுத்துச் வொல்லுங்க. அப்பைம்
உறடைானர... நாம அதிகாறல கிைம்பிடுனவாம். உச்ெிக்கு ஒரு மணி
திொலம் நடப்னபாம். பிைகு மணி மூணு வறர ஓய்வு. அப்புைமா
அந்திவறர திரும்ப நறட. நாறைை இரவு நமக்கு மறலக்கு னமல
புலிப்பாறைங்கை இடத்துல ஓய்வு.”

- ெிதம்பர மாணிக்கம் வதைிவாகப் பைணத் திட்டத்றதக் கூைிோர்.

னமழிமறடைார் எேப்பட்ட றவத்திைரும் உறடைாருக்கு ெித்தம் கலந்த
உணவு பற்ைிக் கூைத் வதாடங்கிோர்.

“ஐைா... இந்த எண் ொண் உடம்புல இருக்கிை ஒவ்னவார் உறுப்புக்கும்

அனதாட பலத்துக்கும் நலத்துக்கும் ஒரு மூலிறகறை அந்தக் கடவுள்
வகாடுத்திருக்கான். வொல்னைன் பாருங்க...

மூறைக்கு வல்லாறர, மூடி வைர நீலவநல்லி, எலும்புக்கு

இைம்பிரட்றட, பெிக்கு ெீரகம் இஞ்ெி, பல்லுக்கு னவலாலன், ஈறைக்கு
முசுமுசுக்றக, கல்லீரலுக்கு கரிொறல, காமாறலக்குக் கீ ழாவநல்லி,
கண்ணுக்கு நத்திைாவட்றட, உடலுக்கு வவள்றை எள் எண்வணய்,
வதாண்றடக்கு அக்ரகாரம், னதாலுக்கு அறுகு னவம்பு, முகத்துக்கு ெந்திர
வநய், நரம்புக்கு அமுக்கரான், நாெிக்கு நச்சுத் தும்றப, ஊதலுக்கு
நீர்முள்ைி, அம்றமக்கு னவம்பு மஞ்ெள், கருப்றபக்கு அனொகப்பட்றட,
விந்துக்கு ஓரிதழ்த் தாமறர, நாப்புண்ணுக்குத் திரிபலா, குடலுக்கு
ஆமணக்கு, குருதிக்கு அத்தி, ெிறு நீரகக்கல்லுக்குச் ெிறுகண் பீறை,
வாய்ப்புண்ணுக்கு மணத்தக்காைி, குரலுக்குத் னதன் மிைகு, கக்குவானுக்கு
வெம்பு, கால் வொரிக்கு வவங்காரம், கால் வவடிப்புக்கு மருதாணி
கிைிஞ்ெல், விக்கலுக்கு மைிலிைகு, னவர்க்குருக்கு பறே நுங்கு,
நீரிழிவுக்கு ஆவாறர பறடநீர், தீப்புண்ணுக்குக் குங்கிலிை வவண்வணய்,
ெீழ்க் காதுக்கு நிலனவம்பு, கக்கலுக்கு எலுமிச்றெ, கழிச்ெலுக்கு
வவண்பூெணி, உடல் வபருக்க உளுந்து எள்ளு, உைம் மைக்க கஞ்ொ கள்,
உடல் இறைக்க னதன் வகாள்ளு. இப்படி நூறு மருந்து மூலிறகங்க
இருக்குங்க” என்று ெற்று இழுத்துப் வபருமூச்சு விட்டார்
னமழிமறடைார்.

உறடைாருக்கு உச்ெி விறடத்து, புத்திக்குள் ைானரா வநருப்பு

மூட்டிோற்னபால இருந்தது.
“ஆமா, உங்களுக்குக் குற்ைாலம் வொந்த ஊரா?” என்று வமல்லிை
குரலில் னகட்டார்.

“இல்ல... எேக்குத் வதன்காெி. நான் வெட்டிைாருக்காக வந்திருக்னகன்.

இந்தத் தடறவைாவது இந்த பாஷாண லிங்கம் எேக்குக் கிறடக்கணும்.
அப்படிமட்டும் கிறடச்ெிட்டா, நான் வெத்தவறேப் பிறழக்க
வவச்ெிடுனவன்” என்று வொல்லவும்தான், அவர் எதற்கு வந்திருக்கிைார்
என்பது உறடைாருக்கும் வதரிந்தது.

ஒருவர் தறலறை விட்னட இைக்க மாட்னடன் என்கிைார். ஒருவர் 12

வருடமாகப் பின்வதாடர்கிைார். இன்னும் எத்தறே னபர் இதற்குப்
னபாட்டி னபாடப்னபாகின்ைேனரா என்ை னகள்வி எழும்பிைனதாடு, தேக்னக
ஒருனவறை இந்த லிங்கமும் மற்ை ஏடுகளும் கிறடத்துவிட்டால்
என்றும் உறடைாருக்குள் ஒரு நம்பிக்றக னதான்ை ஆரம்பித்தது.

உள்னை வபட்டிக்குக் கற்பூர ஆரத்தி காட்டிக்வகாண்டிருந்தார் அந்த

ஓதுவார். ெற்றுத் வதாறலவில் ஓர் ஆவாரம் புதருக்குள் ஒருவன்
வவைித் வதரிைாதபடி ஒைிந்திருந்த நிறலைில், நடப்பறதவைல்லாம்
பார்த்தபடினை இருந்தான் இறல இடுக்கு வழிைாக!

இன்று தன் மேக்கணக்கில் வதரிந்த அக்காட்ெிறைத் வதாடர்ந்து

திவ்ைப்ரகாஷ்ஜி உடம்பில் ஓர் உதைல். மளுக்வகன்று திைந்துவகாண்ட
கண்கனைாடு எல்னலாறரயும் ஒரு பார்றவ பார்த்தார். பின் திரும்பவும்
கண்கறை மூடி, திைாேத்தில் மூழ்கத் வதாடங்கிேர்.

இம்முறை வதைிவாகனவ காட்ெிகள் புலோகிே. தீட்ெிதர் மட்டுமன்ைி

பானுவும் அனதனபாலக் கிடந்தாள். நாகபட ெிறல முன்ோல்
லிங்கமும், லிங்கத்தின் முன்ோல் ஏடுகளும் காட்ெி தந்த நிறலைில்,
நாகபடக் கற்ெிறல னமல் அந்த நாகம் படம் விரித்து நின்ைபடி
இருந்தது. ெிைிது னநரத்தில் திவ்ைப்ரகாஷ்ஜி மூக்கின் வழினை ரத்தம்
கெிந்த நிறலைில் அப்படினை மைங்கி விழுந்தார்.
சுற்ைிைிருந்த எல்னலாறரயுனம பதற்ைம் வதாற்ைிக்வகாள்ை, ொந்தப்ரகாஷ்
“அண்னண... அண்னண...” என்று அவறர எழுப்ப முைன்று, மூக்கில்
வடிந்த ரத்தத்றதப் பார்த்து அறதத் துறடக்க முைன்ைான்.

“ொர்... கத்தி னபாய் வாலு வந்த கறதைா ஏதாவது ஆைிடப்னபாகுது

ொர்” என்று அரவிந்தனும் பதைிட, வஜைராமன் ஓடிப்னபாய் காரிலிருந்து
தண்ணர்ீ பாட்டில் எடுத்துவந்து முகத்தில் வதைித்துப் பார்த்தார். அதற்கு
நல்ல பலன் கிறடத்தது. திவ்ைப்ரகாஷ்ஜி கண்கறைத் திைந்து பார்த்தார்.
பின் அவராக எழுந்து அமர்ந்தார்.

“ஜி... ஏன் இப்படி பைமுறுத்தைீங்க... என்ோச்சு?”

“நத்திங்... மதியூகரணில வராம்ப டீப்பா இைங்கும்னபாது அழுத்தம்
அதிகமாகி இப்படி ரத்தம் வரும். வகாஞ்ெ னநரத்துல ெரிைாைிடும்.
பைப்பட னவண்டாம். எேக்கு இப்னபா கூடுதலா ஆக்ெிஜன் னதறவ.
இம்மீ டிைட்டா அரெ மரத்தடிக்கு இப்னபா நான் னபாோப் னபாதும்,
எல்லாம் நார்மலாைிடும்” என்ை திவ்ைப்ரகாஷ்ஜி வமல்ல றககள்
ஊன்ைி எழுந்தார்.

வதாடர்ந்து ரத்தம் வந்த வண்ணமிருந்தது. னதாைில் கிடந்த டவலால்

மூக்றக மூடிக்வகாண்டு நாலாபுைமும் பார்த்தார். கண்ணுக்வகட்டிை
வதாறலவுக்கு அரெ மரம் வதன்படவில்றல.

“வாங்க... நிச்ெைம் அரெ மரம் கண்ணுல படும்” என்று அவராக கார்

னநாக்கி நடக்கத் வதாடங்கிோர். அவர்களும் பின்வதாடந்தேர்.
திடீவரன்று ஓர் அரெமரம் அப்னபாது முக்கிைத்துவம் வபறும் என்பறத
அரவிந்தன் வகாஞ்ெம் வினநாதமாய்க்கூட உணர்ந்தான். பாரதிைிடமும்
அறத நடந்தபடினை பகிர்ந்துவகாள்ை முைன்ைான்.

“பாரதி... ஓர் அரெ மரத்றத ஒரு நாள் நாம னதடுனவாம்னு நீ

நிறேச்சுக்கூடப் பார்த்திருக்க மாட்னடல்ல?” என்ைான்.

“இப்னபா இங்னக நடக்கிை எறதயும்கூட நான் நிறேச்சுப் பார்த்ததில்ல

அரவிந்தன். நீங்க இப்னபா வதாடர்கறத எழுதத் வதாடங்கி பல
அத்திைாைங்கள் ஓடிைிருக்கணும். எடிட்டர் ொர் இன்ேிக்கு இந்த வார
தறலைங்கத்துக்குத் தவிச்சுட்டிருக்கணும். நான் என் னடபிைில்
பக்கங்கறை ஓனக பண்ணிக்கிட்டிருக்கணும். ஆோ, நான் ஆன்டிக்ஸ்னு
நிறேச்சு வாங்கிே ஒரு வபட்டிைால இப்படி பழநி குற்ைாலம்னு ஊர்
சுத்துனவன்னு கேவுலகூட நிறேச்சுப் பார்க்கல...”

- னபச்னொடு னபச்ொக நாற்கர ொறலைின் மீ டிைறே, ஒரு கிராமவாெி

அதன் விபரீதம் வதரிைாமல் கடப்பதுனபாலத் தாண்டிக் குதித்துக் கடந்து,
எதிர்ச்ொரிைில் பூமரங்கைின் கீ ழ் நிறுத்தப்பட்டிருந்த கார்கைில் ஏைி
அடங்கிேர். திவ்ைப்ரகாஷ்ஜி முன் ெீட்டில் அமர்ந்தவராய் பக்கவாட்டில்
பார்த்திட, காரிடம் மிதமாே னவகம். பின் ெீட்டில் ொந்தப்ரகாஷும்
ொருவும் அமர்ந்திருக்க, வஜைராமன்தான் காறர ஓட்டிோர். பின்ோல்
இன்வோரு காரில் பாரதியும் அரவிந்தனும் வதாடர்ந்தேர்.

நல்லனவறை ொறலனைாரமாக ஒரு கிராமம் தட்டுப்பட்டு, அதனுள்

உள்ைடக்கமாய் ஓர் அரெ மரமும், கீ னழ ஊர்ச் ொவடிக்காே
திண்றணயும் கட்டப்பட்டிருந்தது. மரத்துக்கு மஞ்ெள் பூெி வழிபாடுகள்
வெய்ைப்பட்டிருந்தே. உள்ைடக்கமாய் ஒரு பிள்றைைாரும், அவறரச்
சுற்ைி ஐந்தாறு நாகப்படக் கற்களும் பிரதிஷ்றட வெய்ைப்பட்டிருந்தே.

நல்ல வபரிை மரம்!

மாறல நான்கு மணிக்னகயுரிை இைமாறல வதாடக்கத்தில், வமல்லிை

காற்ைின் வருடலில் அரெ இறலகைிடம் ஒரு தைதைப்பு. வஜைராமன்
காறர அந்த மரத்தடிக்னக வகாண்டுவென்று நிறுத்திோர்.
திவ்ைப்பிரகாஷ்ஜி காரிலிருந்து னவகமாக இைங்கி, னநராக பிள்றைைார்
முன் னபாய் நின்று ஒரு கும்பிடு னபாட்டுவிட்டு, வழவழப்பாே நாற்புை
திண்றணைில் சூரிைன் ெரியும் னமற்கு திறெப்பக்கத் திண்றண னமல்
அமர்ந்தவராக, எதினர வதரிந்த சூரிைறேயும் பார்த்தார்.

பாரதியும் அரவிந்தனும்கூட காறர ஓர் இடத்தில் நிறுத்திவிட்டு

வமல்ல நடந்துவந்தேர். பாரதிைிடம் வமௌேம்.

“நார்மலா வராம்பனவ மறுத்துப் னபசுனவ. ஆோ, இப்னபா உன்ோலகூட

எதுவும் னபெ முடிைலல்ல? நம்ம றகைில என்ே இருக்கு, எல்லாம்
அவன் றகைிலன்னு ெிலர் வபருமூச்சு விட்டுகிட்னட வொல்வாங்கனை...
அது ஒருனவறை ஒரு வபரிை பிரபஞ்ெ உண்றமனைா?”

அரவிந்தன், பாரதிைின் வமௌேத்தின் முன் இப்படிக் னகட்டிருக்கக்

கூடாது. அவைிடமிருந்து படுனவகமாய், “மண்ணாங்கட்டி...” என்வைாரு
வார்த்றத வந்து விழுந்தது.

திவ்ைப்ரகாஷ்ஜினைா மூக்கில் றக றவத்து, பிராணாைாமம் வெய்ைத்

வதாடங்கிைிருந்தார். கால்கைிறடனை பத்மாெேம்.
“ஜிறை என்ோல மறுக்கவும் முடிைல. இப்படிவைல்லாம் நடக்கும்னபாது
ஏத்துக்கவும் முடிைல. அந்த மாமரத்தடிக்கு என்ே குறை? இந்த
அரெமரத்தடிைில அப்படி என்ே இருக்கு?”

அரவிந்தன் விடாமல் னபெிோன். பாரதி, திவ்ைப்பிரகாஷ்ஜிறைனை

பார்த்தபடி இருந்தாள். வஜைராமன், ொந்தப்ரகாஷ் இருவரும்கூட வமல்ல
அந்தத் திண்றணைில் அமர்ந்தேர். திடீவரன்று ெற்றுப் வபரிதாகக்
காற்று வெி,
ீ இறலகைின் ெலெலப்பு காதுக்குக் னகட்டது. எந்தக்
கருவிவகாண்டும் அந்தச் ெலெலப்பு ெப்தத்றத எழுப்ப முடிைாது.
மாமரத்தடிறைவிட அந்த மரத்தடி கூடுதல் இதமாகவும் இருப்பது
னபாலத் னதான்ைிைது.

இறடைில் கண்கறை மூடிை நிறலைினலனை திவ்ைப்ரகாஷ்ஜி னபெத்

வதாடங்கிோர்.

“எடிட்டர் ொர், பாரதி, அரவிந்தன்... நான் இப்னபா வொல்ைறத

வரக்கார்டுகூட பண்ணிக்குங்க. அந்த ெர்ப்பம் இப்னபா என் கண்ணுக்கு
நல்லா வதரியுது. அது முன்ோல அந்த லிங்கமும் ஏடுகளும் குவிஞ்சு
கிடக்கு. பக்கத்துல அந்த பிராமணர் வாய்ல நுறர ததும்ப இைந்து
கிடக்கிைார். வகாஞ்ெம் தள்ைி ஒரு சுவர் ஓரமா ஒரு வபாண்ணும்
இைந்து கிடக்கைா. பார்க்கனவ விகாரமா இருக்கு. நீலம் பூத்த அவள்
முகம். நடுவகிடு எடுக்காம ஓரவகிடு எடுத்துத் தறல வாரிைிருக்கா.
வநத்திைில ஒரு மிைகு அைவுக்குச் ெின்ேப் வபாட்டு. கழுத்துல
வமல்லிொ அதிகபட்ெம் வரண்டு பவுன்ல ஒரு ெங்கிலி. அதுல ஷீர்டி
பாபா லாக்வகட். ஒரு இடத்துல ஒரு பாறே சுக்கு நுைா
உறடஞ்ெிருக்கு. அது ஒரு பழங்கால வடு.
ீ ஜன்ேல் ொத்தப்பட்டு
வட்டுக்
ீ கதவும் உட்பக்கமா தாழிடப்பட்டிருக்கு. இது என்
மதியூகரணினைாட தூரப் பிரென்ேம்.

எப்பவும் இந்த மாதிரி பிரென்ேத்துக்கு ஆட்படும்னபாது பிராண வாயு

னதறவ அதிகமா இருக்கும். அரெ மரத்தடிைில் அது எப்பவும்
அபரிமிதமா இருக்கும். அதோலதான் இங்னக வந்னதன். காட்ெிறை
விட்டு விலகாம நான் இப்னபா வதரிஞ்ெறதச் வொல்லிட்னடன். இப்னபா
நான் தூரப் பிரென்ேத்துல இருந்து விடுபடப்னபானைன்” என்று னபெி
முடித்தவர், வமல்ல கண் திைந்து பைங்கரமாய் னொம்பல் முைித்தார்.
வஜைராமன் பார்றவ, பாரதி மற்றும் அரவிந்தன் பக்கம்
திரும்பிைிருந்தது.

“வெத்துக்கிடக்கிை அந்தப் வபாண்ணு பானு. நாகப்படம் னமல இருக்கிை

நாகம், வபட்டிறைக் காவல் காக்கிை நாகம். பானுதான் இறடைில பூந்து
ஏனதா பண்ணிைிருக்கா. ஒரிஜிேல் எல்லாம் அவகிட்ட னபாேதால
பாம்பும் அங்னக னபாைிருக்கு. அங்னக வபருொ தப்பா ஏனதா நடக்கவும்,
இதுவறர ைாறரயும் எதுவும் வெய்ைாத அந்த நாகம், அவங்கறைத்
தீண்டிைிருக்கு. அவங்களும் இைந்துட்டாங்க. வடு
ீ உட்பக்கமா
பூட்டப்பட்டிருக்கைதால வவைிை ைாருக்கும் எதுவும் வதரிைல. ஆக,
இந்த விநாடி வறர அவதல்லாம் பத்திரமானவ இருக்கு. இது என்
கன்க்ளுஷன். ெரிைான்னு ொர்தான் வொல்லணும்” என்ைாள் பாரதி.

“வதைிவா வொல்லிட்னட... ஆமா, அது பானுன்னு எறதவவச்சு

வொன்னே?”

“எப்பவும் ஓரவகிடு அவதான் எடுப்பா. அடுத்து, அந்த ஷீர்டி பாபா

லாக்வகட்.”

“அதுெரி, இவ எங்னக வந்தா, எப்படி வந்தா? நாமளும் விடாம

பின்வதாடர்ந்துட்டுதானே இருந்னதாம்?”

“என் அப்பானவாட இன்வோரு ஏவுகறண அவள். என் அப்பாகிட்ட ஒரு

வபண்ணால நல்லபடிைா குப்றப வகாட்ட முடிைாது. இவ கிட்டதட்ட
ஏழு வருஷமா இருக்கா. அப்னபா இவ என் அப்பாவுல பாதிைாவது
இருப்பா. நிச்ெைமா இவ பின்ோலயும் என் அப்பாதான் இருக்கணும்.”
“இல்றலனை... பானுகிட்ட ஒரிஜிேல் இருக்குன்ோ, நம்பகிட்ட இருந்து
வபட்டிை னஜாதிடர் ஆட்கள் ஏன் திருடணும்? அறத எதுக்காக
உறடக்கணும்?”

“இந்தக் னகள்விகளுக்குள்ை இப்னபா நாம னபாகனவணாம்.

திவ்ைப்ரகாஷ்ஜி... உங்க பிரென்ேத்துல அகப்பட்ட வடு
ீ எங்னக இருக்கு?
அது எந்த ஊர்? அது வதரிைலிைா உங்களுக்கு?” ப்ரகாஷ்
மறடமாற்ைிோர்.

“வடு
ீ பைிச்சுன்னு பிரென்ேமாகுது. ஆோ, ஊர் வதரிைல. கிழக்கு பார்த்த
வடு.
ீ அதுவும் வதைிவாைிடிச்சு. வதரு வபைர் வதரிைல... அதாவது,
என்ோல அதுக்கு னமல ஊடுருவ முடிைல.”

“இப்னபா அது வதரிஞ்ெ னபாதும். நாம னபாய் அந்த லிங்கம் ஏடுகறை

முதல்ல றகப்பற்ைிடலாம். பாம்பு கடிச்ெதாலதான் வரண்டு னபருக்கும்
மரணம்கைதால வகாறலங்கிை னகாணத்துல னபாலீஸ் ெந்னதகப்படனவா
ெிக்கல் உருவாகனவா வாய்ப்பு இல்றல. பாவம் பானு... அவளுக்கு
இப்படி ஆகிைிருக்க னவண்டாம்” - அரவிந்தனும் தேக்குத்
னதான்றுவறத ெரைமாய்ப் பகிர்ந்துவகாண்டான்.

“வபௌர்ணமிக்கு இன்னும் இரண்னட நாள்தான் இருக்கு. அதுக்குள்ை

அறதக் கண்டுபிடிச்சு புதுொ ஒரு வபட்டி வாங்கி, அதுலவவச்சு நாங்க
னபாகர் ொமிகிட்ட அறத ஒப்பறடக்கணும். அறதச் வெய்ைத் தவைிட்டா
இப்னபாறதக்கு எங்களுக்கு வினமாெேமும் இல்றலன்னு ஆைிடும்.
தைவுவெய்து எப்பாடுபட்டாவது அந்த வடு
ீ எங்னக இருக்குன்னு
கண்டுபிடியுங்கனைன்...” என்று ொருபாலா கலங்கிோள்.
“ஆமாண்னண... இப்னபா எல்லானம உங்க றகைிலதான் இருக்கு. நம்ம
ஒட்டுவமாத்தக் குடும்பத்னதாட நன்றமனை இப்னபா உங்க றகக்குள்ை
வந்தாச்சு. ஆகாஷ் மாைிட்டு வர்ைான். ொருவும் கர்ப்பமா இருக்கா...
எல்லானம நாங்க இறத ஒப்பறடக்க அடிவைடுத்து றவக்கவும்தான்
நடந்தது. இப்னபா எல்லாம் வகட்டுப்னபாோ, இப்னபாறதக்கு நமக்கு
வினமாெேமில்லன்னு ஆைிடும்” என்று ொந்தப்ரகாஷும் உருகிட,
திவ்ைப்ரகாஷ்ஜி திரும்பவும் பத்மாெேமிட்டு திைாேத்தில் ஆழலாோர்.
ஊர்க்காரர்கள் ெிலரும் என்ேனவா ஏனதா என்று வந்து நிற்கத்
வதாடங்கிேர்.

பாரதிைின் பங்கைா.

“ராஜா... நீ உைிர் பிறழச்சு வடு

ீ வந்தனத வபரிசுப்பா. காரணம் அந்தப்
வபாட்டியும் லிங்கமும்தான். அது ஒரு விட்டகுறை வதாட்டகுறை...
எப்பனவா வெய்ை ஆறெப்பட்ட பூறஜ அது. இப்னபா அறதத்
தீர்க்கைதுக்குன்னே அது இந்த வட்டுக்கு
ீ வந்துச்சு. திரும்பியும்
னபாைிடிச்சு. அதுல இருந்த ரெமணி உேக்கு உைிர்ப் பிச்றெயும்
தந்துச்சு. இதுனபாதும்பா. நீ வபட்டிறை உேக்குச் வொந்தமாக்கிக்க
நிறேக்கைது வராம்பத் தப்புப்பா. ெர்ப்பம் திரும்ப வந்தா
அவ்வைவுதான்...” என்று முத்துலட்சுமி, ெக்கர நாற்காலிைில் தீவிரச்
ெிந்தறேைில் இருந்த ராஜா மனகந்திரேிடம் வொல்லிக்வகாண்டிருந்தாள்.

“அம்மா... வாறை மூடிக்கிட்டு இரு! ஒரு ெின்ே ரெமணி

உருண்றடக்னக என்றேக் காப்பாத்தை ெக்தி இருந்தா, உள்னை இருக்கிை
மத்த வபாருளுக்வகல்லாம் எவ்வைவு ெக்தி இருக்கும்? அது ைாருக்கும்
வதரிைாம வபட்டிக்குள்னை இருக்கிைதால என்ே பிரனைாஜேம்? அறதத்
திரும்பக் வகாடுத்துடணும்கைது எவ்வைவு வபரிை முட்டாள்தேம்
வதரியுமா? அந்தப் பாம்றபயும் அது நிஜமா இருந்தா, நான் பார்க்கணும்.”

- ராஜா மனகந்திரன் ஆனவெ பதில் வொன்ேபடினை ைதார்த்தமாக அந்தச்

சுடறலமாடன் வாறைப் பார்த்தார். பின்ேர், நாற்காலினைாடு அருகில்
வென்று றகைிலும் எடுத்துப் பார்த்தார். ஆங்காங்னக நின்ைபடி இருந்த
கனணெ பாண்டிைன், னஜாதிடர் நந்தா, நந்தாவின் வபட்டிறை உறடத்த
வட நாட்டு அல்லக்றக என்று எல்னலாரும்கூட அப்னபாது அந்த
வாறைப் பார்த்தேர்.

ராஜா மனகந்திரன் அறத உருவப் பார்த்தார்.

“னவண்டாம் ராஜா... வவைிை எடுக்கானத. காைம் பட்ரும்” என்று

கத்திோள் முத்துலட்சுமி.

“காைம் பட்ருமா? நாம வவட்டாம அது எப்படிப் படும்? நந்தாஜி... கமான்

இறத வவைிை எடுங்க” - வாறைத் தூக்கி நந்தா றகைில் வகாடுத்தார்
ராஜா மனகந்திரன்.

நந்தாவிடம் இேம்புரிைாத பைம். தன் அல்லக்றகைிடம் தந்து

இந்திைில், “வவைினை எடு” என்று வொல்ல, அவனும் இவதன்ே பிரமாதம்
என்பதுனபால, பலத்றத எல்லாம் திரட்டி வவைினை எடுக்க முறேை,
வாளும் விறெனைாடு வவைிப்பட்டது. அனதனவகத்தில் அருகில் நின்ைபடி
இருந்த னஜாதிடர் நந்தாவின் வைிற்றையும் கிழித்து முடித்தது!

- த ொடரும். ….07 May 2020

“அப்னபா இது அந்த ஆச்ொரி னவறலதான்” - னமழிமறடைார்
தீர்க்கமாய்க் கூைிோர்.

அன்று புதருக்குள் ஒைிந்திருந்த அவன் கறுப்புப் னபார்றவைால்

உடம்றப மூடிக்வகாண்டிருந்தான். முகத்தில் மூக்கு முறேைில் புண்
வதரிந்தது. வநற்ைிைிலும் னதாலின் உரிவு. காது மடல்கள் இரண்டும்
வெதில் வெதிலாய் வவடித்திருந்தே. கழுத்திலும் னதால் உதிர்வு...

வமாத்தத்தில் அவன் ஒரு வபருனநாைாைி என்பதும், அவன் உடல்

முழுவதுனமகூட அழுகிப்னபாய் அது வவைினை வதரிந்துவிடாதபடி
னபார்றவ னபார்த்திக்வகாண்டிருந்தான். இடது றகைின்
முழங்றகப்பரப்பில் ‘னெதுக்கண்ணு ஆச்ொரி’ என்கிை வபைர் பச்றெ
குத்தப்பட்டிருந்தது.
அவன்தான் குரூரமாய் உற்று உற்றுப் பார்த்துக்வகாண்டிருந்தான். அவன்
ஒைிந்திருந்து கவேிப்பறத அங்கு ைாரும் உணர்ந்ததுனபாலனவ
வதரிைவில்றல. அந்த ஓட்டுமறே வட்டுக்
ீ காவலன்
திண்றணைிலிருந்த தீப்பந்தத்றத எடுத்து, ஒரு னவப்வபண்வணய்ச்
ெட்டிக்குள் முக்கி எடுத்துவிட்டு, பின் அதன்னமல் நாட்டுக் கற்பூரத்றதப்
வபாடிவெய்து தூவிை நிறலைில், உள்னை எரிந்தபடி இருந்த தீப்பந்தத்தில்
பிடித்தான். பந்தமும் மளுக்வகன்று பற்ைிைபடி, மஞ்ெள் நிை வநருப்பு தன்
தாவணிறை விரித்துக்வகாண்டு ஆடிைது.ச் ெட்டிக்குள் முக்கி
எடுத்துவிட்டு, பின் அதன்னமல் நாட்டுக் கற்பூரத்றதப் வபாடிவெய்து
தூவிை நிறலைில், உள்னை எரிந்தபடி இருந்த தீப்பந்தத்தில் பிடித்தான்.
பந்தமும் மளுக்வகன்று பற்ைிைபடி, மஞ்ெள் நிை வநருப்பு தன்
தாவணிறை விரித்துக்வகாண்டு ஆடிைது.

அந்த இடனம வபான் மண்டலம் னபால வஜாலித்திட ஆரம்பித்தது.

இதமாே குைிர் னவறு... இறடைீடாக வச்ெலாே
ீ வபாதிறக மறலத்
வதன்ைல் காற்று. பிரம்மாண்ட ராஜ உறடைார் வறரைில்,
பல்லாவரத்தில் இருந்திருந்தால் இது நாட்டிைம் பார்க்கும் னநரமாக
இருந்திருக்கும். மைிலாப்பூர் ெனகாதரிகள், மாம்பலம் ஜாக்ரிணி
குழுவிேர், திருவல்லிக் னகணி மஸ்தான் ொகிபுவின் மாண்டலின்
இறெ என்று திேம் ைாராவது வந்து, தங்கள் திைறமறைக் காட்டி,
பரிசுவபற்றுச் வெல்வார்கள். ெேி ஞாைிறுகைில் வவள்றைக்கார
துறரமார்கள், தங்கள் துறரொேிைர் களுடன் னகாச்சு வண்டிகைில்
வந்திைங்கி கலந்துவகாள்வார்கள்.

துறரொேிகைின் புசு புசு உறடயும், றகயுறைகளும் ஜமீ ன்

ஊழிைர்கைின் கண்கறைக் வகாத்தி எடுக்கும். அவர்கைின் குதிகால்
உைரச் வெருப்புகறை, அந்த ஊழிைர்கள் மிகனவ ஆச்ெர்ைமாகப்
பார்ப்பார்கள். “நம்ம ஆளுங்கைால எல்லாம் இப்படித் றதக்க முடிைாது.
என்ே வொல்னை?” என்று தங்களுக்குள் பரஸ்பரம் னபெிக்வகாள்வார்கள்.
லண்டேிலிருந்தும் பாண்டிச்னெரிைிலிருந்தும் வரறவக்கப்வபற்ை
மதுவறககள் வபரிதும் பரிமாைப்படும்.
மிச்ெக் கிண்ணங்களுக்கும் அதிலுள்ை எச்ெில் மதுவுக்கும் ஒரு
னபாட்டினை நடக்கும். வமாத்தத்தில் கலகலவவே இருக்கும் பிரம்மாண்ட
ஜமீ ன் மாைிறக.

உறடைார் குற்ைாலக் குச்சு வட்டில்

ீ அறதவைல்லாம் தன்றேயும் மீ ைி
எண்ணிப் பார்த்தவராக அமர்ந்திருந்தார். மறேவி ெிட்டாள், இந்னநரம்
என்ே வெய்துவகாண்டிருப்பானைா? கார்வார் கந்தொமி நாலாபுைமும்
ஆட்கறை அனுப்பிைிருப்பான். அவன் ெற்றுப் வபாறுப்பாேவன். னகாச்சு
ராவுத்தனும் விசுவாெமாேவன். அவனுக்கு தன் னபாக்கிடம்
அவ்வைவும் வதரியும். வரன்
ீ (குதிறர) னமல் ஏைிக்வகாண்டு,
வென்ேப்பட்டிே பார்கறைச் சுற்ைிவந்துவகாண்டிருப்பான். ெிட்டாள் ஒரு
ெமைம் பேிநீரில் குைிக்க ஆறெப் பட்டது அைிந்து, னகாச்சு வண்டிைில்
கடற்கறரறை ஒட்டிை ஐஸ்ஹவுஸ் வறர வென்று, தேது எறடக்குப்
பேிக்கட்டிறை வாங்கி அது உருகிவிடாதிருக்க மரத்தூள் னபாட்டு,
ொக்கில் சுற்ைித் தூக்கி வந்தவன். அதில் ஒரு பாதித் துண்டுப்
பகுதிறைச் ெறமைல்கார கிருஷ்ணமணிைிடம் வகாடுத்து, எலுமிச்றெ
கலந்த ெர்க்கறர பாேம் தைாரிக்கச் வெய்து, அறத அன்று எல்னலாரும்
குடிக்கவும், பரவெப்பட்டுப்னபாோர்கள்.

அந்த ஐஸ்கட்டிறை ‘னபராலங்கட்டி’ என்று ெிட்டாள் வொல்லிச் வொல்லி

மகிழ்ந்திருந்தாள். அன்று அந்தப் பேிக்கட்டி கறரந்த நீரில் குைித்து,
தடுமனுக்கும் ஆைாகி அது தறலவலி வறர னபாேனபாது, அதற்காகப்
பதைிவிட்டான் ராவுத்தன். எங்னகா னபாய் ெிங்னகாோ றதலம் என்று
வாங்கிவந்து அறதப் பூெவும்தான் ெிட்டாள் ெற்றுத் வதைிந்தாள்.

ெிட்டாள் ஆோலும் ெிணுங்கி! அேிச்ெப்பூ னபான்ைவள். நாய்

குறரத்தால்கூடப் பிடிக்காது. காறதப் வபாத்திக்வகாள்வாள். இதோல்,
பிரம்மாண்ட ஜமீ ேில் நாய் வைர்ப்னப இல்றல. மாைாக, கிைிகள்
நிறைை உண்டு. மான்களும் நிறைை உண்டு. இவற்ைின் நடுனவ
வைர்ந்தவன்தான் முருகப்பிரகாஷ்.

அவறே அந்தப் பழநிமுருோகத்தான் நிறேத்தாள் ெிட்டாள்.

பைிச்வென்று வநற்ைிக்கு நீறு பூெிவிட்டு, தறலறையும் வகிவடடுத்து
அழகாய் வாரிவிடுவாள். அது என்ேதான் உணர்னவா... ெிறுவைதினலனை
அந்த விபூதிப் பந்தலுக்கு நடுனவ, வபரிதாய் ஒரு குங்குமப் வபாட்றட
றவத்துக்வகாண்டு வருவான் முருகப்பிரகாஷ்.

“குங்குமம் னவண்டாங் கண்ணு. உேக்கு நன்ைாக இல்றல” என்ைால்

முறைப்பான். ஆோல், அழித்துக்வகாள்ை மாட்டான். ஒரு நாள்
கண்ணுக்கு றம றவத்துக்வகாண்டு வந்து ெிட்டாைிடம் காட்டி, “நன்ைாக
இருக்கிைதா?” என்று னகட்டான். ெிட்டாள் வநாறுங்கிப்னபாோள்.

குற்ைாலக் குச்சு வட்டின்

ீ ொணி வமழுகிை திண்றணப்பரப்பில்
எல்லானம ஞாபகத்துக்கு வந்து, உறடைாறரப் வபரும் வமௌேத்தில்
ஆழ்த்திவிட்டே.

உள்னை எல்னலாரும் ொப்பிட்டு முடித்துக் றக கழுவிைிருந்தேர்.

உறடைாருக்கு மாறலைில் ொப்பிட்டனத னபாதும் என்று னதான்ைிைதால்,
இரவு ொப்பிடவில்றல. ஆேனபாதிலும் கடுக்காய்த்தூள் ஒரு
ெிட்டிறகயும், மிைகுத் தண்ணர்ீ ஒரு வொம்பும் அவருக்குத் தரப்பட்டது.

“இறத வாய்ல னபாட்டுக்கிட்டு தண்ணிை குடிங்க. காறல நாலு

மணிக்வகல்லாம் மூத்திரப்றப முட்டி தூக்கம் கறலஞ்ெிடும். எவ்வைவு
அெதி இருந்தாலும் இந்தத் தண்ணி எழுப்பி விட்டுரும். அப்புைம் தூக்கக்
கலக்கமும் இருக்காது. நம்ம பைணத்றத நாமளும் வதாடங்கிடலாம்”
என்று ெிதம்பர மாணிக்கம் வொன்ேனதாடு, அவரும் அவ்வானை
வெய்தார்.

அப்படினை அருகமர்ந்து, “கலங்காதீங்க ஜமீ ன்தானர! எல்லாம் நல்லபடிைா

நடக்கும். னைாகக்காரர் ஜமீ ன்தார் நீங்க” என்று ஆறுதலாய்ப் னபெிோர்.
பின், உறடைார் தன் னதால்றப னமல் துண்டு விரித்து அறதனை
தறலைறணைாக்கிக்வகாண்டு படுத்திட, வொல்லிமாைாத அைவுக்குக்
வகாசுக்களும் வபாடிப்பூச்ெிகளும் கடிக்கத் வதாடங்கிே.

அறதத் தடுக்க னவண்டி னமழிமறடைார் ஒரு காரிைம் வெய்தார். ஒரு

அறரச்ெட்டிைில் கரித்துண்டுகறைப் னபாட்டு அறதத் தீக்கங்குகைாக்கி,
அதன்னமல் னவப்பிறலறையும் விபூதிப் பச்ெிறலறையும் னபாட்டார்.
இரண்டும் கலந்து முதலில் உலர்ந்து பிைகு எரிைவும், ஒருவறக
திண்மப் புறக உருவாைிற்று. அறத வாைால் ஊதவும், திண்றணப்
பாகம் முழுக்கப் புறக நாட்டிைம். புறகைிடமும் ஒரு எதிர்விறே
இல்லாத வாெம். வகாசுக்களும் பூச்ெிகளும் அதன்பின் னபாே இடம்
வதரிைவில்றல. “வகாஞ்ெம் அபின் உருண்றடறைப் னபாடனைன். நல்லா
தூக்கம் வரும்” என்று வநல்லிக்காைைவு இரு அபின்
உருண்றடகறையும் னமழிமறடைார் னபாடவும், நிஜமாலுனம தூக்கம்
அப்படி வரத்வதாடங்கிைது.

னமழிமறடைார் வொன்ேதுனபாலனவ காறல நான்கு மணிக்வகல்லாம்

ெிறுநீர் கழிக்கும் அவஸ்றத உருவாகி, தூக்கமும் கறலந்துவிட்டது.
எழுந்துவென்று ஒரு புதனராரமாக ஒதுங்கி நின்ைபடினை ெிறுநீர்
வபய்தனபாது, வமாத்த உடம்புனம ஒரு சுகக் னகாட்டம் ஆகிவிட்டதுனபால
இருந்தது. உறடைார் அவர் வாழ்நாைினலனை அவ்வைவு னநரம்
அவ்வைவு ெிறுநீர் வபய்திருக்க மாட்டார்.
உடம்பிலும் துைியும் கலக்கமில்றல. கடுக்காய்த்தூள் காரணமா, ஆழ்ந்த
தூக்கம் காரணமா என்று னைாெிக்கும்னபாது, “ஐனைா... வபட்டிை
கானணானம...” என்வைாரு குரல் இடினபால ஒலித்தது.
தூக்கிவாரிப்னபாட்டது! திரும்பிவந்து குச்சுமறேக்குள் பார்றவறைச்
வெலுத்தவும், வபட்டி இருந்த இடம் காலிைாக இருந்தது.

ெிதம்பர மாணிக்கம் அப்படினை விரிந்த விழியும் அதிர்ந்த வநஞ்சுமாய்

திண்றணனமல் உட்கார்ந்துவிட்டார். வபரிை புராண ஒதுவானரா
கண்ணர்விட்னட
ீ அழத்வதாடங்கிட, னமழி மறடைார் மட்டும்
தாறடறைத் தடவிைபடினை னைாெிக்கலாோர். உறடைாருக்கு எல்லானம
விெித்திரமாக இருந்தே.

“வெட்டிைானர... கலங்காதீங்க. உங்கைப்பத்தியும் வபட்டிபத்தியும் நல்லாத்

வதரிஞ்ெ ைானராதான் னதட்ட னபாட்ருக்காங்க. ஆமா, இந்த ஊருக்கு
வந்த இடத்துல இதுபத்தி ைார்கிட்டைாவது னபெிே ீங்கைா?”

“இல்றல றவத்ைனர, நான் னபெிேது இனதா இந்த ஜமீ ன்தார் கிட்டதான்.

ஆோ, இவர் இங்கதானே இருக்காரு.”

“ஊர்ல இருந்து கிைம்பும்னபாது ைார்கிட்னடயும் வொன்ே ீங்கனைா?”

“என் வபாண்டாட்டி பிள்றைகறைத் தவிர ைாருக்கும் வதரிைாது.”

“நல்லா ஞாபகப்படுத்திப் பார்த்துச் வொல்லுங்க... இது மதிப்பு வதரிஞ்ெ

ைாரும் இறதச் ொமிகிட்ட திருப்பிக் வகாடுக்கைத விரும்பமாட்டாங்க.”

“அப்படிப் பார்த்தா எவ்வைனவா னபறரச் வொல்லலாம். அனதெமைம்

ொமிகிட்ட கள்ைத்தேம் பண்ணிோ ஏழு வஜன்மத்துக்கு வினமாெேம்
இல்லன்னு அவங்களுக்வகல்லாம் வதரியும்.”

“ஓதுவானர... நீங்க வொல்லுங்க. நீங்க ைார்கிட்டைாவது இது னபாகர்

ொமி புறதைல்னு ஒரு ஆர்வத்துல வொல்லிட்டீங்கைா?”

“ஆமா... னெதுக்கண்ணு ஆச்ொரின்னு ஒருத்தர். நறக நட்டு வெய்ைைவர்.

எப்னபா பார் புலம்பிக்கிட்னட இருப்பார். ஊர் உலகத்துல
இருக்கிைவங்களுக்கு விதவிதமா நறக வெய்துவகாடுத்து
அலுத்துப்னபாச்சு. என் வபாண்டாட்டி பிள்றைகளுக்கு ஒரு ெங்கிலி
பண்ண வக்கில்லாதவோ இருக்னகன்னு வொல்லி அழுவார்.”

“அவர் எந்த ஊர்?”

“பழநி பக்கம் தாராபுரம். பூெத்துக்குப் பூெம் பழநிக்குப் னபாைிருவார்.

அங்ககூட முருகறே முதல்ல கும்புட மாட்டார், னபாகர் ொமிைத்தான்
கும்புடுவார். அங்னக ெித்தர் ொமிங்க ைாராவது வர்ைாங்கைான்னு
பார்த்துகிட்னட இருப்பார். ஒருெமைம் ஒரு ெித்தர் ொமி வரவும், அவர்
கால்ல விழுந்து வகட்டிைா பிடிச்ெிக்கிட்டு அழுதிருக்காரு. `ொமி, தங்கத்
தட்டான் நான். ஆோ, குந்துமணி தங்கம் எேக்குன்னு இல்றல.
ரெவாதத்துல தங்கம் பண்ணமுடியுமானம... எேக்கு அந்த வித்றதை
வொல்லித்தர்ைீங்கைா’ன்னு அந்தச் ெித்தர் ொமிகிட்ட னகட்டுருக்காரு.
அவனரா, `னபாகன் வபாட்டிக்குள்னை எல்லாம் இருக்கு’ன்னு
வொல்லிட்டுப் னபாய்ட்டார். இறத ஒருெமைம் என்கிட்ட
வொல்லவும்தான் வபாட்டி பத்தி எேக்குத் வதரிைவந்துச்சு. என்
புண்ணிைம், அது வெட்டிைார் கிட்ட இருக்கைதும் வதரிைவந்து
வெட்டிைாறரப் பார்த்து, பிரனதாஷ பூறஜல கலந்துக்கிட்டு னெறவ
வெய்ைத் வதாடங் கினேன். அப்புைம் நான் ஆச்ொரிறைப் பார்க்கல.
ஆோ, ெமீ பத்துல பார்த்தப்னபா அப்படினை அதிர்ந்துனபானேன்.
வபருனநாய் வந்து அவறரப் பார்க்க ெகிக்கறல. ரெவாதம் பண்ணும்
ஆறெல தப்பா பல னபர் கூட்டு ஏற்பட்டு, பஸ்பம், சூரணம்னு கண்டறதத்
தின்ேதுல, அவர் உடம்பு அழுக ஆரம்பிச்சுடிச்சு. மனுஷன் கதைிட்டான்.
அப்னபா அவர்கிட்ட இந்த ெித்ரா வபௌர்ணமிக்குப் வபாதிறக ெித்தன்
வபாட்டலுக்கு எப்படிைாவது வாங்க. னபாகர் ொமி தரிெேமும் அருளும்
உங்களுக்கு வினமாெேம் தரும்னு வொன்னேன்.”

“அப்னபா இது அந்த ஆச்ொரி னவறலதான்” - னமழிமறடைார்

தீர்க்கமாய்க் கூைிோர்.
“றவத்ைனர அவன்தான்ோ... அவறே இப்னபா எப்படிப் பிடிக்கிைது?
ஏய்ைா ஓதுவானர, இறதவைல்லாம் ஏன்ைா என்கிட்ட முன்னப
வொல்லறல?”

“ொமி... இப்படி ஆகும்னு நான் நிறேக்கலீங்கனை.”

“மண்ணாங்கட்டி... கறடெில என் குடில்லைா இப்னபா வகடப்னபாகுது.

ொமீ ... நான் இப்னபா என்ே வெய்னவன்” - புலம்பத் வதாடங்கிவிட்டார்
ெிதம்பர மாணிக்கம்.

“அய்ைா... கலக்கம் னவண்டாம். நாம ொமிை மேொரக் கும்புடுனவாம்.

வபான் வபாருை ஒருத்தன் திருடி அறடஞ்ெிடலாம். எஞ்ொமிை
எவோலயும் திருட முடிைாது”- னமழிமறடைார் நம்பிறக
இழக்கவில்றல. உறடைார் அறமதிைாகக் னகட்டபடி இருக்க,
திடும்வமன்று புலி ஒன்று உருமும் ெப்தம். அடுத்தவநாடி,
எல்னலாரிடமும் அறமதி. காற்ைிடம் மட்டும் உொவல்! னமழிமறடைார்
னவகமாய்ச் வென்று தீப்பந்தத்றதக் றகைில் எடுத்துக்வகாண்டு,
வட்டுக்குள்
ீ எல்னலாரும் ஒடுங்கிை நிறலைில் கதறவத் தாழிட்டார்.

“அறமதிைா இருங்க... புலி னமல இருந்து கீ ழ இைங்கிைிருக்கு.

இவ்வைவு தூரம்லாம் அது வராது” என்று வொல்லும்னபானத, வவடிச்
ெத்தம் ஒன்றும் மறலனமல் வவடிப்பது னகட்டது.

“என் யூகம் ெரி... மறலனமல வவடிைப் னபாட்டு மிருகங்கறைத்

துரத்தைாங்க ெிலர். அதான் புலி கீ னழ இைங்கிைிருக்கு. இந்த னநரம்
ைாரும் இப்படி வவடி னபாடமாட்டாங்க.

அனநகமா இது அந்த ஆச்ொரி னவறலைா இருக்கலாம். ஒருத்தோல

இறதச் வெய்ைமுடிைாது. அவன்கூட ெிலர் இருக்கலாம். ெப்தம்
வடனமற்னக இருந்து வந்துச்சு. அங்னகதான் நிறைை ெிறு குறககள்
இருக்குதுங்க. கைவாணிப் பெங்க அங்னகதான் ஒைிவாங்க. ஆஷ்
துறரறை வாஞ்ெிநாதன் சுட்டப்ப, ஒரு கூட்டம் அங்கிருந்துதான்
வெைல்பட்டுச்சு. நாம அங்னக னபாோ நிச்ெைம் அந்த ஆச்ொரிறைப்
வபட்டினைாடு புடிச்ெிடலாம்.”
- னமழிமறடைாருக்கு மூறை துரிதமாகவும் வதைிவாகவும் னவறல
வெய்தது. ஆோல், ெிதம்பர மாணிக்கம் முகம் அவர் னபச்றெ
மறுப்பதுனபால எதிவராலித்தது.

“அய்ைா... என்ே னைாெறே?”

“நீர் வொல்ைது எேக்குப் வபாருத்தமாப் படறல றவத்ைனர. ஒருனவறை

அந்த ஆச்ொரி எடுத்திருந்தா அறதத் தூக்கிட்டு எதுக்குக் கஷ்டப்பட்டு
மறல ஏைணும். தன் இருப்பிடத்துக்கில்ல வகாண்டுனபாகப் பார்ப்பான்?”

“அது ஒரு னகாணம்... அனதெமைம் தங்கம் வெய்ை ஆறெப்பட்ட

ஒருத்தனுக்கு, ரெவாதம் வெய்ை வடு
ீ னதாது கிறடைாது; மறலக்
குறகதான் னதாது. ரெவாத மூலிறகயும் மறலனமலதான் இருக்குது.”

- இப்படி அவர்கள் தங்களுக்குள் னபெிக்வகாண்டிருக்கும்னபானத

வபாழுதிலும் விடிைல். னலொய் மறழச்ொரலும்கூட. அதன்பின் உறுமல்
ெப்தம் னகட்டிராத நிறலைில், வமல்ல கதறவத் திைந்துவகாண்டு
வவைிைில் வந்தேர். உறடைாருக்குள் கடுக்காய்த்தூள் நன்ைாக
னவறலவெய்ததில் ஜலவாதி அவஸ்றத னவறு.

“நான் வகாஞ்ெம் ஒதுங்கிட்டு வந்துடனைனே...” என்ைார். வெட்டிைார்

எதுவும் வொல்லவில்றல.

“பார்த்து. எதுக்கும் றகக்கு ஒரு கம்பும், இடுப்புல ஒரு கத்தியும்

இருக்கட்டும்” - என்று னமழிமறடைார் னலொக பைமுறுத்திோர்.
உறடைாருக்கு ஒதுங்கினை தீரும் வநடிக்கடி. துணிவுடன் அங்கிருந்த
ஒரு கம்புடன் கச்ெனவட்டிறை அவிழ்த்துத் னதாள்னமல் னபாட்டபடி,
கதராறட உள்டவுெர் முழங்கால் வறர வதரிை நடந்தார். வழிவைங்கும்
ஈர வநாதிப்பு. நெநெவவன்கிை ஈரம்... தாவரங்கள் உரசும்னபாது ஒரு
குட்டி நீர்ச்ெிலுப்பல். ஒருவழிைாக ஒரு ெமோே நிலப்பரப்றப
அறடந்து உட்கார எத்தேித்தனபாது பகீ ர் என்ைது. அந்த நிலப்பரப்பின்
னமல் ஓரிடத்தில் அந்த னெதுக்கண்ணு ஆச்ொரி உடல் ரத்த விைாராகக்
கிடந்தது. றக ஒரு இடத்தில் கால் ஒரு இடத்தில்... தறல ஒரு
கவிழ்ந்த வெம்புனபால ஒரு ஓறடக்கறரைில் குப்புைக் கிடந்தது.

இன்று வைிற்றை அந்த வாள் கிழிக்கவும் னஜாதிடர் நந்தா அப்படினை

மண்டிைிட்டு அமர்ந்து, பின் வொத்வதன்று பக்கவாட்டில் விழுந்து,
உடம்றபயும் ஒடுக்கிக்வகாண்டு துடிக்கலாோர்.

வாைின் கூரிை பரப்வபாங்கும் ரத்தப் பரவல்!

அறதப் பார்த்த அந்த எடுபிடியும் வாறை மிக னவகமாகக் கீ னழ

னபாட்டான். எல்னலாரிடமும் ஓர் உறைவு! அப்படிைப்படினை
ெிறலைாோர்கள். முத்துலட்சுமி மட்டும் அதிலிருந்து னவகமாக
விடுபட்டு, “காைம்படும்னு வொன்னேனே னகட்டிைா... இப்னபா பார்த்திைா”
என்ைாள்.

அதற்குள் விழுந்துகிடந்த னஜாதிடர் உடம்பிலிருந்து ஒரு ரத்தப்வபருக்கு

பாம்பு னபாலனவ வறைந்து ஓடப் பார்த்தது. ராஜா மனகந்திரனும்
ஸ்தம்பிப்பில் இருந்து விடுபட்டவராக, “கனணெ பாண்டி டாக்டருக்கு
னபான் பண்ணு... ஓடு!” என்ைார்.

“அய்ைா... டாக்டர் வர்ைதுக்குள்ை நாம ஆஸ்பத்திரிக்குப் னபாகலாம்ைா”

என்ைார்.

“எதுவா இருந்தாலும் ெீக்கிரம் வெய். நந்தாஜி... நந்தாஜி... னபெமுடியுமா?”

என்று அவறரயும் ராஜா மனகந்திரன் தூண்டவும் நந்தாவிடம்
முேங்கல்.

“ொர் வகாஞ்ெம் மஞ்ெள் வகாண்டு வரச்வொல்லுங்க... ஃபர்ஸ்ட் எய்டு

பாக்ஸ் இருந்தா வகாண்டுவாங்க. என்ோல மூச்சுவிட முடிைல...
ெீக்கிரம்...” என்று கஷ்டப்பட்டு னபெவும், முத்துலட்சுமி மஞ்ெளுக்காக
ஓடிட, மருதமுத்து முதலுதவிப் வபட்டிறை வவைினை உள்ை ஸ்னடார்
ரூமிலிருந்து எடுத்துவர ஓடிோன்.

அந்த வாள் மட்டும் ரத்தத் திப்பினைாடு தறரைில் கிடந்தது. அறத ராஜா

மனகந்திரன் வவைிக்கவும், அதில் வபாைிக்கப்பட்டிருந்த எழுத்துகள்
வதைிவின்ைித் வதரிந்தே.

“கனணெ பாண்டி அந்தக் கத்திைில என்ேய்ைா எழுதிைிருக்கு?”

“வதரிைலீங்க... ஆோ, இந்த வட்டுக்குள்னை

ீ நம்ம பாப்பாறவத் தவிர
எல்லாறரயுனம இது வவட்டிைிருக்குதுங்க.”

“அப்னபா உேக்கு எல்லாம் வதரியுமா?”

“பாப்பாகிட்ட னபெிைறத வவச்சும், வட்ல

ீ ெறமைக்காரம்மா வொன்ேறத
வவச்சும் வகாஞ்ெம் வதரியுங்க.”
அதற்குள் ஃபர்ஸ்ட் எய்டு பாக்ஸ்ைுடன் மருதமுத்து வந்து, நந்தா
உடறலப் புரட்டிப் னபாட்டுக் கட்டுப்னபாட முைல, முத்துலட்சுமியும்
மஞ்ெள் தூளுடன் வந்தாள். அறத அப்படினை காைம்பட்ட இடத்தில்
தூவச்வெய்து கட்டு னபாடப்பட்டது. நந்தாவின் உதவிைாைன் வவைினை
காறரக் கிைம்பிக்வகாண்டு தைாராக இருக்க, நந்தாவின் உடல்
மருதமுத்துவால் அப்படினை தூக்கிச் வெல்லப்பட்டது. கனணெ
பாண்டியும் பின்ோனலனை வென்ைிட, வட்டில்
ீ இப்னபாது ராஜா
மனகந்திரனும் முத்துலட்சுமியும் மட்டும்தான். முத்துலட்சுமி முகத்தில்
ெலேக் கெங்கள்!

“ராஜா... எேக்கு பைமா இருக்குப்பா. திரும்பவும் வொல்னைன். நீ

உைிர்பிறழச்ெனத வபருசு. இதுக்கு னமல இந்த னஜாெிைன் னபச்றெக்
னகட்டு அந்தப் வபட்டி, ஏடுன்னு எதுவும் பண்ணானத. வபட்டினைாடு இந்த
வாளும் னபாைிருக்கணும். ஆோ, னபாகாம இங்னகனை தங்கவுனம
நிறேச்னென், இன்னும் ஏனதா இருக்குன்னு. அது இன்ேிக்கு நடந்துடிச்சு”
என்ைவறை ஒரு மாதிரி பார்த்தார் ராஜா மனகந்திரன்.

“இப்படிவைல்லாம் பார்க்கானத... திரும்பச் வொல்னைன், நீ வபாழச்ெனத

வபருசு. உன் கூட்டாைிகள் ைாரும் இப்னபா உைினராடு இல்ல. வகாஞ்ெம்
னைாெிச்சுப் பார்!”

“வகாஞ்ெம் என்ே... நிறைைனவ னைாெிக்கனைன். என்

கூட்டாைிகள்னுல்லாம் ைாரும் கிறடைாது. நான் பணம் தனரன். அவங்க
அதுக்குக் காரிைம் வெய்து தராங்க அவ்வைவுதான். அவங்க ொவுக்கு
அவங்க பைம்தான் காரணம். நீ வொன்ேினை நல்லா னைாெின்னு...
நல்லா னைாெிச்சுதான் னகட்கனைன். கஷ்டப்பட்டு ெித்தர்கள் ஓறலகறை
எழுதிேது ைாருக்காக... மக்களுக்குப் பைன்படைதுக்காகத்தானே? கல்லுல
வெய்ைாம நவபாஷாணத்துல லிங்கம் வெய்ததும் எதுக்காக... அது
மருந்தா மக்களுக்குப் பைன்படத்தானே? அறதப்னபாய் பூட்டிறவக்கைதும்
திரும்ப வகாண்டுனபாய்க் வகாடுக்கினைாம்னு வொல்ைதும் நல்லாவா
இருக்கு? ஒரு னகாைில் கட்டி அதுல அந்த லிங்கத்றத வவச்சு திேமும்
வழிபாடு வெய்ைச் வொல் னகட்கனைன். ஏடுகறைப் படிச்சு மருந்து
கண்டுபிடிச்ொ அது நாட்டுக்குத்தானே நல்லது? தங்கம்கூட வெைற்றகைா
வெய்ைமுடியுமானம... ஒருனவறை அப்படி மட்டும் வெய்ைமுடிஞ்ொ
நாமதாம்மா வல்லரசு. அவமரிக்காவும் ஆப்பிரிக்காவும் நமக்கு ொமரம்
வசும்.
ீ வதரியுமா?”

ராஜா மனகந்திரன் முகத்தில் னபராறெ பை ீரிட்டது. தாறடவைல்லாம்

முடிைிருந்தும் கண்கைில் துலக்கிேதுனபால ஒரு வவண்றம. அதில்
அந்தப் னபராறெ மின்ேிைது.

“இல்லப்பா... இப்படி நீ ஆறெப்படைபடி எல்லாம் நடக்க முடிைாது.

ெித்தர்கள் விஷைம் வராம்பப் புதிராேது. அறதப் புரிஞ்சுக்க
நமக்வகல்லாம் அைிவும் கிறடைாது, அனுபவமும் கிறடைாது. அவங்க
னபச்றெக் னகட்டு அதன்படி நடக்கைதுதான் எல்லாருக்கும் நல்லது.”

முத்துலட்சுமி வொல்லும்னபாது மருதமுத்து உள்னை வந்தவோய்,

“அவங்க ஆஸ்பத்திரிக்குப் னபாய்ட்டாங்க” என்ைான்.

“எங்னக அந்தக் கத்திறை எடுத்துத் துறடச்சு என் றகல வகாடு

பாப்னபாம்...” என்ைார் ராஜா மனகந்திரன். மருதமுத்துவும் குேிந்து
எடுத்து, தறரைில் ரத்தத்றதத் துறடத்து பாத்ரூறமத் னதடிச்வென்று
ரத்தக்கறைறைக் கழுவி முடித்தவோக எடுத்துவந்தான். அறத ராஜா
மனகந்திரன் றகைில் தரப்னபாகும் ெமைம் வாெலில் டி.எஸ்.பி
ராஜரத்ேத்தின் கார் வந்து நிற்பது வதரிந்தது.

அவரும் இைங்கி வரலாோர். ராஜா மனகந்திரனும், “ெரி ெரி, அறத

உறைைில னபாட்டு அது இருந்த இடத்துல றவ” என்ைிட, அவனும்
அவ்வானை வெய்துவிட்டு வவைினைைிோன். டி.எஸ்.பியும் ராஜா
மனகந்திரனும் பரஸ்பரம் னபெிக்வகாள்ை, முத்துலட்சுமியும் விலகி, பூறஜ
அறைப் பக்கமாகச் வென்று எதிரில் வதரியும் ொமி படங்கறைப்
பார்த்தபடினை நின்றுவிட்டாள்.

அரெமரத்தடிைில் திவ்ைப்ரகாஷ்ஜிைின் திைாேம் கறலந்த நிறலைில்

அவர் முகத்தில் அவ்வைவாகச் சுரத்தில்றல.
“என்ே ஜி… எேி இம்ப்ரூவ்வமன்ட்?” – அரவிந்தன் ஆர்வமாகக்
னகட்டான்.

“ஊர் வதைிவாகத் வதரிைல… ஆோ, ஒரு கார் அந்த வட்டு

ீ வாெல்ல
அவங்கறை இைக்கிவிட்டுருக்கு. அது வதன்காெில நாம குற்ைாலம்
னநாக்கிப் னபாேனபாது நம்றமக் கடந்துனபாே கார்தான். என்
உடம்புலயும் ஒரு ெிலிர்ப்பு அப்னபா ஏற்பட்டுச்சு” என்ைார்.

“கார் நம்பறரச் வொல்லுங்க… இன்ேிக்கு இந்த மாதிரி ஏதாவது ஒரு

நம்பர் இருந்தா னபாதும். ைாரும் எங்னகயும் ஒைிைனவா ஓடனவா
முடிைாது. ஆர்.டி.ஓவுல நமக்குத் வதரிஞ்ெவங்க நிறைை னபர்
இருக்காங்க” என்ைார் வஜைராமன்.

திவ்ைப்ரகாஷும் கண்கறை மூடிக்வகாண்டும், வநற்ைிறை

இடுக்கிக்வகாண்டும் கார் எண்கறைச் வொன்ே மறுவநாடி, அவர்
வெல்னபான் வென்றே ஆர்டி.ஓவுக்கு அறழப்பு விடுத்தது.
“ஹனலா ொர்… எப்படி இருக்கீ ங்க?”

“நல்லா இருக்னகன் ொர். ஒரு உதவி வெய்ைணுனம?”

“என்ே ொர் டிறரவிங் றலவென்றை ரிேிவல் பண்ணணுமா? ஆபீஸ்

ஸ்டாறப அனுப்புங்க. முடிச்சு விட்டுடனைன். விஷன்லாம் நல்லா
இருக்குல்ல?”

“அது இல்ல ொர்… எேக்கு ஒரு அட்ரஸ் வதரிைணும். கார் நம்பர்

றகைில இருக்கு.”

“இது னபாலீஸ் விவகாரமாச்னெ… உங்களுக்வகதுக்கு?”

“நாங்களும் யூேிஃபார்ம் னபாடாத னபாலீஸ்காரங்கதானே?”

“வாஸ்தவம்தான்… உங்கறைப்னபாலனவ ஒரு எடிட்டர் இனதமாதிரி

னகட்டு நானும் வொல்லிட்னடன். கறடெில பார்த்தா அது மந்திரினைாட
ட்ரங்க்கர் லாரி. உள்னை 5,000 னகாடி பணம் இருக்கிைதா ரூமர். அந்த
எடிட்டர், டிறரவறரப் பிடிச்சு னபாட்னடானவாட னபாட்டு, வபரிை
ெிக்கலாைிடிச்சு.”

“நல்லா புரியுது ொர்… இது அந்த மாதிரி எல்லாம் இல்னல. அனதெமைம்

அல்ப விஷைமும் இல்றல.”

“என்ோன்னு நான் வதரிஞ்சுக்கலாமா?”

“எல்லாம் நல்லபடி முடிைட்டும். நிச்ெைம் வொல்னைன். இப்னபா

இக்கட்டாே நிறலைில இருக்னகன்.”

அடுத்தவநாடி அவர்கைின் கார்கைிடம் வபரும் ெீற்ைம்!

‘ெரி வகாடுங்க… உங்க பத்திரிறக னமனல இருக்கிை அபிமாேத்துக்காக

ரிஸ்க் எடுக்கனைன்” என்ை அந்த ஆபீைர், அடுத்த பத்தாவது நிமிடனம
முகவரிறைத் தந்துவிட்டார்.
டி.எஸ்.பி.யும் ராஜா மனகந்திரனும் னபெிக்வகாண்டிருக்றகைில்,
மனகந்திரன் அருகில் இருந்த மருதமுத்து வெல்னபானுக்கு அறழப்பு.
திறரைில் பாரதி வபைர் வதரிந்தது. ராஜா மனகந்திரேிடம் ஒரு படபடப்பு.
`ஒன் மிேிட்’ என்று கத்தரித்துக்வகாண்டு வெல்றல ஆன் வெய்து காதில்
றவத்தார்.

“மருதமுத்து… நல்லாருக்கிைா. உன்றே வராம்ப அடிச்ெிட் டாங்கைா?”

என்றுதான் பாரதியும் ஆரம்பித்தாள்.

“……...” – ராஜா மனகந்திரேிடம் ஒரு னபரறமதி.

“ஓ… டாடிைா? உங்ககிட்டதான் இருக்கா அவன் னபான். நிறேச்னென்”

என்று ெரிைாகச் வொல்லி, அவர் புருவத்தில் ஓர் அரிவாறை
உருவாக்கிோள் பாரதி.

“நீ வராம்ப க்யூட்! பைங்கர ஐக்யூ உேக்கு… இப்னபா எங்கடா இருக்னக?”

“னதறவைில்லாத னகள்வி. எதுக்காகப் புைப்பட்னடானமா அறத

முடிக்காம திரும்பமாட்னடன். உங்ககிட்ட இப்னபா எதுவும் இல்னலன்னு
நல்லாத் வதரியும் எேக்கு? எங்கறைப் பிடிச்சு உங்க விருப்பப்படி
நடக்கலாம்னு தைவுவெய்து கேவு காணாதீங்க. வெஞ்ெ தப்வபல்லாம்
னபாதும். வகாஞ்ெம் அறமதிைா ஓய்வவடுங்க. வெஞ்ெ தப்புக்வகல்லாம்
நீங்க நிறைை பரிகாரம் பண்ணனவண்டிைிருக்கு.”

“ெரிடா… நான் அப்புைமா னபெனைன். னடக் னகர்” என்று னபாறே கட்

வெய்தவர் முகத்தில் பலத்த மாறுதல். டி.எஸ்.பி ராஜரத்ேம்
கூர்றமைாகப் பார்த்தபடி இருந்தார்.

“ைார் ொர்… டாட்டரா?” – ஆனமாதித்தது ராஜா மனகந்திரன் ெிரசு.

“திருச்ெிகிட்ட இருக்கிைதா வொன்ே ீங்க. இப்பவும் அங்னகதான்

இருக்காங்கைா?”

“அது வதரிைல. ஒண்ணு மட்டும் நல்லாத் வதரியும். இங்னகயும் வபட்டி

இல்றல. அங்னக என் மகள், அப்புைம் அந்தப் பத்திரிறக ஆெிரிைன்,
எழுத்தாைன்கிட்டயும் வபட்டி இல்றல. எேக்வகன்ேனவா பானு
னமனலதான் ெந்னதகமா இருக்கு.”

“தப்பா எடுத்துக்காதீங்க… ஏனதா தங்கம் றவரத்றதக் னகட்கிை மாதிரி

அறத நீங்க னகட்கைது எேக்குப் வபரிை ஆச்ெர்ைம். எேக்கு இந்தச் ொமி
பூதம் னமவலல்லாம் நம்பிக்றகனை கிறடைாது. என் அனுபவத்துல நான்
உருப்படிைா ஒரு ொமிைாறரப் பார்த்ததில்னல. எல்லாரும் 420
வறகதான். அதோலதான் னகட்கனைன்” என்ை டி.எஸ்.பி ராஜரத்ேத்றத
விறடப்பாகப் பார்த்த ராஜா மனகந்திரன், “நான் பிறழச்சு உங்க
முன்ோடி உட்கார்ந்து னபெிட்டிருக்கிைறதப் பார்த்துமா உங்களுக்கு
ெந்னதகம்?” என்ைார்.

“அது என்ேனமா வாஸ்தவம்தான். ஆோலும், சுடுகாட்டுல வநருப்பு

றவக்கும்னபாது உசுர் வந்து எழுந்த மனுெங்க பலர் இருக்காங்க.
நியூஸ்ல படிச்ெிருப்பீங்க.

அதோல அது வகாஞ்ெம் தற்வெைலாகூட இருக்குனமான்னு எேக்கு

னதாணுது.”

“ெரி… எங்னகைாவது ஒரு பாம்பு ஒரு வபட்டிை சுத்திச் சுத்தி வருமா?”

“இதுகூட எேக்குப் வபருொப் படறல. பல கிராமத்து வடுகைில்

ீ
மறேப்பாம்புங்கன்னே ஓர் இேம் இருக்கு. ெரிைா வட்டுல
ீ நல்லது
வகட்டது நடக்கும்னபாது எங்கிருந்தாலும் வந்துடும்.”

“என்ே ொர் நீங்க. எல்லாத்துக்கும் ஒரு பதிறலச் வொல்ைீங்க. அப்னபா

அமானுஷ்ைம்கைதுக்கு உங்க அகராதில என்ே அர்த்தம்?”

“ெரிைாே தகிடுதத்தம், னகப்மாரித்தேம்னு அர்த்தம். அமானுஷ்ைம்கை

ஏராைமாே னகப்மாரித்தேத்றத நான் என் ெர்வஸ்ல
ீ நிறைைனவ
பார்த்தவன் ொர். னதங்காய் தாோ சுத்தைது, குடிறெ தாோ
தீப்பிடிக்கிைது, அதுனமனல எங்கிருந்னதா கல் வந்து விழுைது, அப்புைம்
இந்தக் னகாபுரக் கலெத்துக்கு சூப்பர் பவர் இருக்குதுங்கை புருடா, றரஸ்
புல்லிங், இப்படி எல்லா டுபாக்கூர் னமட்டறரயும் பார்த்தவன். வென்ட்ரல்
வஜைில்ல இப்படி எத்தறே னபர், இப்னபா கைி தின்னுகிட்டு இருக்கான்
வதரியுமா ொர்?”

“மிஸ்டர் ராஜரத்ேம். உங்கறைவிட என் மகள் இறதவைல்லாம்

வவறுக்கைதுல வராம்பத் தீவிரமாேவ. ஆோ, அவனை இப்னபா அந்தப்
வபட்டிறைத் னதடைான்ோ வகாஞ்ெம் னைாெிச்சுப் பாருங்க.”

“இதுவறர நீங்க வொன்ேதுலனை இதுமட்டும்தான் ொர் பாைின்ட். உங்க

டாட்டர் என்றேனை பல தடறவ ெீண்டி, கிழங்வகடுத்தவங்க.”

“அப்னபா அறத மேசுல வவச்சுக்கிட்டு அந்த பானுறவக் கண்டுபிடிச்சு,

வபட்டிை பிடிக்கப் பாருங்க. வபட்டி கிறடக்கட்டும். அப்னபா வதரியும் எது
உண்றம, எது வபாய்ைின்னு…”

“பானுறவக் கண்டுபிடிக்கைது அவ்வைவு கஷ்டமா?”

“வடு
ீ பூட்டிைிருக்கு. வெல்னபான் ஸ்விட்ச் ஆஃப்ல… இதுக்கு னமல
நீங்கதான் உங்க ொமர்த்திைத்றதக் காட்டி அவறைப் பிடிக்கணும்.”

“அவகிட்டதான் இருக்குதுன்னு உங்களுக்குத் தீர்மாேமா வதரியுமா?”

“வபட்டி ெம்பந்தப்பட்ட எல்லா னகரக்டர்கனைாட நிறலயும் இப்னபா

க்ைிைர். எக்வைப்ட் பானு. ெந்னதகப்படைதுக்குத் னதாதா அவ வட்ல
ீ
இல்றல. னபான் ஸ்விட்சும் ஆஃப்ல இருக்கு… இதுனபாதாதா அவறை
ெந்னதகப்பட?”

ராஜா மனகந்திரன் னகட்டிட, டி.எஸ்.பி ராஜரத்ேமும் ஆனமாதிப்பவராக

எழுந்தவர், ைதார்த்தமாக வாறைப் பார்த்துவிட்டு அறத வநருங்கி
எடுத்தார். உருவவும் முைல, ராஜா மனகந்திரன் “னநா…” என்ைார்
வபருங்குரலில்!

- த ொடரும்….14 May 2020

“ஏன் உங்களுக்கு னபாகர் ொமிறைப் பாக்கை ஆறெ இல்றலைா?”

அன்று துண்டு துண்டாய்க் கிடந்த உடம்பும், குைிப்பாக தறலமட்டும்

தண்ணர்ீ குடிப்பதுனபால் ஓறடக் கறரைில் கிடந்த காட்ெியும்
உறடைாறர உலுக்கி எடுத்துவிட்டது. இைற்றக உபாறதகூட இந்த
அதிர்ச்ெிைில் அடங்கிப்னபாேது. உறடைார் திரும்பி ஓடத்
வதாடங்கிோர்.

விைர்த்து விறுவிறுக்க னதாள்னமல் கிடந்த னவஷ்டி கீ னழ

விழுந்ததுகூடத் வதரிைாதபடி கதர் உள்ைறடனைாடு னமலுக்கு
அணிந்திருந்த காவி முழுக்றகச் ெட்றடயுடன் திரும்பி வந்து
நின்ைவறரப் பார்த்து ெிதம்பர மாணிக்கம் உள்ைிட்ட ெகலரும்
பறதத்தேர்.

‘‘என்ோச்சு உறடைானர... புலிைகிலிை பாத்துட்டீகைா?”

“அதாத்தான் இருக்கும்... நல்ல னவறை பாஞ்சு பிடுங்கறலனை..?”

“இல்ல... இல்ல...”

“அப்படின்ோ..?”

“வகாறல... உடம்பு... றகனவை கால் னவை கிடக்குது..!”

“என்ே உறடைார் வொல்ைீங்க..?”

னகள்வினைாடு அவர் வந்த வழித்தடத்தில் ஓடிோன் அந்தக் குச்சுமறே

னவறலக்காரன் கரும்பாைிரம் என்பவன். அவறே னமழிமறட ைாரும்
வதாடர்ந்தார். அப்படினை ெிதம்பர மாணிக்கமும், ஓதுவாரும்கூட ஆர்வம்
தாைாமல் நடந்தேர்.

உறடைார் தான் பார்த்த காட்ெிறை நிறேத்த படினை திண்றணைில்

வென்று அமர்ந்தார். உள்ைாறடறை மீ ைிக்வகாண்டு பின்பாகம்
முழுவதும் ஜில்லிப்பின் அசுரக் கவ்வல். அந்தப் பதற்ைத்திலும் உச்ெி
முடி விறடத்தது. மருை மருைப் பார்த்ததில் திண்றணைின் ஒரு
ஓரத்தில் அவரது னதால் றபயும் அதன் னமல் அவர் விரித்திருந்த
காவித் துண்டும் கண்ணில் படவும்தான், இடுப்பு னவட்டி நிறேவு
வந்தது.

அதற்குள் னபாே அத்தறே னபரும் திரும்பி வந்தேர்.

எல்னலாரிடமும் கிழங்கு மாறவப் பூெிக் வகாண்டு முகம்

விகாரமாேதுனபால் ஒரு விகாரம்!

னமழிமறடைார் வட்டு
ீ முகப்பில் மரத்தடிைில் கட்டப்பட்டிருந்த குதிறர
முதுகுனமல் றகறவத்தபடி ெிந்தறே கலந்த னபச்சு னபெலாோர்.

“வெத்துக் கிடக்கிைவன்தான் ஆச்ொரிங்கைது வதைிவாைிடிச்சு. ஆோ

அங்க வபட்டி இல்ல. அப்ப கூட்டுக் கைவாணித்தேம்தான் நடந்திருக்கு.
இங்க இருந்து வபட்டிறைத் தூக்கிட்டு ஓடவும்தான் ஏனதா நடத்திருக்கு.
எதுப்பால புலிவரவும் அதுகிட்ட ஆச்ொரி மாட்டிைிருக்கலாம் -
மத்தவங்க வபட்டினைாடு ஓடிைிருக்கலாம் ெரிைா வெட்டிைானர?”

“என்ேக் னகட்டா..? கத்தி னபாய் வாலு வந்த கறதைா என்ேய்ைா

இவதல்லாம்... என் ொமி ஏன் இப்படி என்றே னொதிக்கிைாரு?” - ெிதம்பர
மாணிக்கம் வமல்ல அழனவ வதாடங்கிவிட்டார்.

“அழுவாதீங்க... வபட்டிை நீங்க ஒண்ணும் ெந்னதாெமா ஒப்பறடக்க

விரும்பறலனை..? அது உங்க கூடனவ இருக்னகாணும்ேில்ல எதிர்
பார்த்தீங்க...”

“ஆமாம் எதிர்பார்த்னதன்... ஒரு ொமி என் கூடனவ காவல் வதய்வமா

இருக்கணும்னு எதிர்பாக்கைது எப்படி தப்பாகும்?”
“இப்ப எதுக்கு இந்தப் னபச்வெல்லாம்.... அடுத்து என்ே வெய்ைப்
னபானைாம்? தறலைாரி இல்ல மணிைகாருக்கு ஆச்ொரி உடம்றபப்
பத்தித் தாக்கல் வகாடுக்க னவண்டாமா?”

“அவதல்லாம் நம்ம வறரல னவண்டாத னவறல. வகாஞ்ெ னநரம்

கழிச்சுப் னபாய்ப் பார்த்தா அங்கே ஒரு எலும்புத் துண்டுகூட
மிஞ்ெிைிருக்காது. நரியும் கூறகயும் பிச்ெித் தின்னுரும். அத்த
விட்டுத்தள்ளுங்க. நாம அப்படி ஒரு உடம்றபனை பாக்கலன்னு
நிறேங்க. வபட்டி விெைத்துக்கு வருனவாம்...”

“வபட்டி நிச்ெைமா மறல னமலதான் ஏைிைிருக்கு... என்

ெந்னதகவமல்லாம் னதேருவிக்குத் வதக்கால புலிமடுறவத்
தாண்டிைிருக்கை வமாட்டச் ொமி மறலனமலதான்...”

- தீர்மாேமாகக் கூைிோர் னமழிமறடைார்.

“அப்ப புைப்படுனவாம்... ொமிக்கு நான்ல பதில் வொல்லணும்...”

வவடித்தார் ெிதம்பர மாணிக்கம். ஓதுவார் கண்கைில் கண்ணரின்
ீ
வடிெல்.

“வபட்டினைாடு மறல ஏைி, அந்த வல்லாை ெித்த ொமிகை கண்ணாரப்

பாக்கப் னபானைாம்னு வராம்ப ஆறெைா இருந்னதன். கறடெில எல்லானம
வபாைிச்ெிப்னபாச்னெ...” என்று முணுமுணுப்பு னவறு.

“இப்ப எதுவும் வகட்டுடல... இது ஒரு னொதறே. இதுக்வகல்லாம்

அறெஞ்ெிடக் கூடாது... ெித்தமார் விெைம்ோனல அதுல கூத்து
இருக்கும், குறும்பிருக்கும். நாம அெந்திடக் கூடாது. ெிவெிவான்னு
வொல்லிகிட்டு நடப்னபாம். நான் வொன்ே வமாட்டச் ொமி மறலக்குப்
னபாய்ப் பாப்னபாம்...”

- னமழி மறடைார் வவைினை காைப்னபாட்டிருந்த தன் னவட்டி துண்றட

எடுத்து மடித்து ஒரு துணிப்றபக்குள் வெருகிைபடினைதான் னபெிோர்.
எப்னபாது வொன்ோனரா வதரிைாது - உரிச்ெட்டிைில் ஆவி பைக்க சுக்கு
மல்லிக் காபி வந்தது. உரிச்ெட்டினைாடு கட்டப்பட்டிருந்த னதங்காய்ச்
ெிரட்றடதான் காபிறை வமாண்டு ஊத்தும் கரண்டி. ஐந்தாறு
வழுவழுப்பாே ெிரட்றடகளும் கூடனவ இருந்தே. அவற்ைில்
ஆைக்வகான்றை எடுத்துக்வகாண்டு அதில் சுக்குக் காபிறை வாங்கிக்
குடித்தேர்.

அந்தக் காறல னநர ஈரத்துக்கு, காபிைின் சூடு ஒரு காதலிைின்

தழுவல்னபால் இருந்தது.

உறடைாரிடம் மட்டும் னதக்கம்.

“என்ேய்ைா... எங்க கூட னமல வரத் தைக்கமா?”

“வநெத்த வொன்ோ... ஆமா, தைக்கம்தான்!”

“அப்ப நாங்க கிைம்பனைாம்... நீர் உம் னபாக்குல னபாய்க்கும்...” என்ைார்

ெிதம்பர மாணிக்கம்.

“இப்படி ெடுதிைில் அவறர விடாதீங்க. ொமீ ... உறடைார் ொமீ , நீங்க

எங்க கூட வர்ரீங்க...” - கட்டறைைிடுவதுனபால் வொன்ோர்
னமழிமறடைார்.

“வந்து..?”

“என்ே ொமி னகள்வி இது... வாங்க ொமி, ென்ைாெம்தானே இப்ப உங்க

னநாக்கம்?”

“ஆமா...”

“அப்ப வாங்க எங்க கூட... பட்டேத்து வாழ்க்றகறைக் வகாஞ்ெம்

ருெிச்ெிப் பாருங்க...”

“னமல னபாய் என்ே பண்ணப் னபானைாம்?”

“ஏன் உங்களுக்கு னபாகர் ொமிறைப் பாக்கை ஆறெ இல்றலைா?”

“இப்பகூட வொல்னைன்... அது னபாகர் ொமிைால்லாம் இருக்க முடிைாது.
நம்பைப் னபால ைானரா அங்க தன்றே னபாகர்னு வொல்லிக்கிட்டு
கிடக்கலாம்...”

“இங்க நம்ம வெட்டிைாறரத் தவிர எல்லாருனம உங்கைப்னபாலதான்

னைாெிக்கிைாங்க. னபெிக்கிட்னட நடப்னபானம... ஏகதூரம் னபாகணும்.
உச்ெிப்வபாழுது வந்துட்டா வராம்ப எறைக்கும்.”

“ஆமா... உங்களுக்கு இந்த மறலக்காடு நல்ல பரிச்ெைனமா?”

“பரிச்ெைமாவா... இந்தப் வபாதிறக வவைில என் கால் அச்சுப்படாத

இடம் ஒண்ணுகூட கிறடைாது. எங்க அருவி இருக்கு, எங்க ஓறட
கிடக்கு, எங்க வபாய்றக இருக்கு, எத்திேி புலி, எத்திேி ெிங்கம்னு
எல்லாக் கணக்கும் என் றகக்குள்ை...”

- நடந்தபடினை னபெிோர் னமழிமறடைார்.

“அவதல்லாம் ெரி... வபாட்டி கிறடச்ெிடுமா றவத்ைனர?”

- ெிதம்பர மாணிக்கம் றமைப்புள்ைி வபட்டிைாகனவ இருந்தது.

“நம்புனவாம் வெட்டிைானர... னபாகர் ொமிதான் அறத உமக்குத்

தந்தார்ோ, அந்தச் ொமி இப்பவும் காலம் கடந்தும் நடமாட்ைார்ோ,
இன்னேரம் நாம னபெை னபச்சு அவர் காதுல விழுந்திருக்கும். நீங்க
நம்பிக்றகறை மட்டும் இழந்துடாதீங்க” னமழி மறடைார் நன்கு ஊக்கம்
தரவும் வெய்தார்.

உறடைாருக்கு என்ே வொல்வவதன்னை வதரிைவில்றல. வமௌேமாக

அவர்களுடன் நடக்கலாோர். ஒரு னகாறல ஊன்ைிக்வகாண்னட
வெட்டிைாரின் னவறலக்காரன் முன்புைம் நடந்தபடி இருந்தான். அவன்
முதுகின் னமல் ஒரு வபாதி மூட்றட. அதனுள் ெில பாத்திரங்கள்
கரித்துண்டுகள், ஒரு பூதக் கண்ணாடி வடிகட்டி, ெில கத்திகள், ஒரு
ெிைிை மண் வகல்லி என்கிை ெமாச்ொரங்கள்.
னமழிமறடைார்தான் வழிகாட்டி. இடுப்பு மடிப்பில் ஒரு ெிறு காம்பஸ்
வபட்டி றவத்திருந்தார். அறத அவ்வப்னபாது எடுத்துப் பிடித்துப் பார்த்து
திறெறை அைிந்துவகாண்டு நடப்பார்.

னமழிமறடைார் கப்பலில் அனநக தடறவ இலங்றகக்குப் னபாய்

வந்தவர். அப்னபாது கப்பல் னகப்டன் ஒருவருக்கு றவத்ைம் பார்க்கப்
னபாய் அவர் நிறேவுப்பரிொகக் வகாடுத்தது அந்தக் காம்பஸ்.

அந்தக் காம்பறை இப்னபாதும் பார்த்தார். பின் இடுப்பில்

வெருகிக்வகாண்டார். குைிப்பிட்ட இடம் ஒன்ைில் ஓங்குதாங்காக ஒரு
மஞ்ெக்கடம்றப மரம். மரத்தின் அடிப்பாகத்தில் ஒரு ெிவப்புத் துணி
கட்டி அது னலொய் ெிறதந்துனபாைிருந்தது. தறரைில் மரத்றத ஒட்டி
ஒரு ெதுரவடிவக் கருங்கல். அதன்னமல் கற்பூரம் ஏற்ைிை கறுப்புத்
தடைம். னமழிமறடைார் அந்த மரம் முன் நின்று அண்ணாந்து ஒரு
பார்றவ பார்த்தார். கிறை ஒன்ைில் வெம்னபாத்து இரண்டு னஜாடிைாக
அமர்ந்திருந்து. ஒரு கால் தூக்கி அலறக உரெிக் வகாண்டு கீ னழ
பார்த்தது. னமழிமறடைாரும் பார்த்தார் அப்னபாது அவறர எல்லாரும்
வநருங்கி ஏன் நின்றுவிட்டீர்கள் என்று பார்த்தேர்.

‘என்ே பாக்குைீங்க... கடம்பே வணங்கிட்டுதான் னமல ஏைணும்... நல்ல

ெகுேம் பாருங்க! வரண்டு வெம்னபாத்து உக்காந்திருக்குது...” என்று றக
காட்டிோர். அந்த இரு பைறவகனைா தங்கறை அடிக்கனவ றகறை
ஓங்குகிைார்கள் என்று கருதிோற்னபால் கிறைறை விட்டுத் வதைித்துப்
பைக்க ஆரம்பித்தே.

“னபாச்சுடா... னவட்டக் காரங்கன்னு நிறேச்சு எகிைிடிச்சுங்கு.

னபாவட்டும்... எல்லாம் மண்டி னபாட்டுக் கும்புடுங்க...” என்ைபடினை தன்
இடுப்பு மடிப்பில் இருந்து கற்பூரத்றத எடுத்துக் கருங்கல் னமல்
றவத்து, பின் அங்கும் இங்குமாய்க் கிடந்த இரு கற்கறை எடுத்து வந்து
ெிக்கிமுக்கிக் கல்னபால் உரெிைதில் ெில தீக்கதிர்கள் பாய்ந்ததில்
கற்பூரம் பற்ைிக்வகாண்டது.
இவ்வைவு ெீக்கிரமாக ஒருவர் வநருப்றபப் பிடித்து உறடைார்
பார்த்ததும் இல்றல. பிரமித்தார். அதற்குள் னமழிமறடைார் வணங்கி
முடித்தனதாடு தறர மண்றண எடுத்து வநற்ைிைிலும் பூெிக்வகாண்டார்.
ெிதம்பர மாணிக்கமும் பவ்ைமாக அனதனபால் நடந்து வகாண்டார்.
ஆோல் உறடைாரிடம் மட்டும் னதக்கம்.

“கும்புடுங்க உறடைானர...”

“இந்த மரத்றதைா?”

“ஆமா... மரம்னு மட்டமா நிறேச்ெிடாதீ ங்க. கடம்பன் நமக்வகல்லாம்

னமல...”

“அப்படின்ோ?”
“நமக்வகல்லாம் வரண்டு சுத்துதான் ஆயுள் காலம். அதாவது முதல்
சுத்து பகல் கால அறுபது. அடுத்து இரண்டாவது சுத்து ராத்திரி கால
அறுபது... அதாவது 120 வருஷம். ஆோ கடம்பன் வைசு எேக்குத்
வதரிஞ்சு 600 இருக்கும்.

இவனே பூமிைில புறதஞ்ொ மூவாைிரம் வருெத்துல கரிைாைிடுவான்.

பதிவேட்டாைிரம் வருெத்துல றவரமாவும் மாைிடுவான். ஆோ
நாமனைா எரிச்ெ மறு நிமிெம் ொம்பலாவும், புறதச்ெ மறு நிமிஷம்
மண்ணாவும் கலந்துடனைாம்...”

“அதோல?”

“என்ே அதோல... இவன் நம்ம பாட்டன்ைா. காட்டுப் பாட்டன். இவன்

ஆெினைாட னபாோ னபாை காரிைம் வஜைமாகும்.”

“னவடிக்றகைா இருக்கு... ஆஃப்ட்ரால் ஒரு மரம் இறதப் னபாய்

கடவுளுக்கு ெமமா...”

- முதல் தடறவைாக ெிரித்தார் உறடைார். அறத கவேித்த ெிதம்பர

மாணிக்கம் ``ெிரிக்காதீங்க உறடைானர. நானும் ெிரிச்ெவன்தான்...
அப்பால வராம்பனவ கஷ்டமும் பட்டுட்னடன். நம்றம எல்லாம் நம்ம
ெமூகத்துக்குத்தான் தப்பானவ பழக்கி வவச்ெிருக்கு. நம்ம
ெமூகத்துக்குத்தான் வகாம்புன்னு ஒரு நிறேப்பு. ஆைாம் அைிவு,
பகுத்தைிவுன்னு வராம்பனவ வதோவவட்டு நமக்வகல்லாம்... அதோல
நமக்கு மிஞ்ெி எதுவும் கிறடைாதுன்னு நிறேக்க அப்படினை
பழகிட்னடாம். ஆோ இந்தக் காடும், காட்டு மரங்களும் நமக்வகல்லாம்
னமல. உங்களுக்கு ஒரு விஷைம் வொல்லட்டுமா? இந்தக் காட்டுக்குள்ை
ஒரு மரத்னதாட அனுமதிைில்லாம அறத எவோலயும் வவட்ட
முடிைாது வதரியுங்கைா?”

- ெிதம்பர மாணிக்கம் வொன்ேறதக் னகட்டு ஆச்ெர்ைமிகுதிைாோர்

உறடைார். அப்படினை நடந்தபடினைதான் னபெிக்வகாண்டார்கள்.
“நீங்க என்ே வொல்ைீங்க... நான் னவணா இப்ப ஒரு மரத்றத உங்க
முன்ோல வவட்டிக் காட்டவா?” என்று பதிலுக்குக் னகட்டார் உறடைார்.

“நல்லா னகட்டுக்குங்க... ெித்தங்க வவச்ெ மரங்கறை எவோலயும்

வவட்ட முடிைாது. மரமும் வவட்ட உடாது!”

“ைாரு வவச்ொ என்ே, மரம் மரம்தான் - அதுக்கு என்ே றக காலா

இருக்கு - நாம வவட்டப் னபாகும் னபாது நம்றம எதிர்த்து ெண்றட
னபாட..?”

“எல்லாம் இருக்கு உறடைானர... அதுக்குக் கண் காது மூக்குகூட

உண்டு!”

“விறைைாடாதீங்க... எங்க பிரம்மாண்டம் ஜமீ ன்ல உள்ை அவ்வைவு மர

னவறலப்பாட்டு மரங்களும் நாங்க மனலெிைாக் காட்டுல மரத்றதத்
னதர்வு வெய்து வவட்டி எடுத்துக்கிட்டு வந்ததுங்க... அங்க எந்த மரமும்
எங்கை தடுக்கறலனை...?”

“அது னவை... இது னவை... இங்க ெில ெித்தர் ொமிங்கனை மரமாவும்

இருக்காங்க..!”

“ஒரு மனுஷன் எப்படி மரமாக முடியும்?”

“ஒரு கடுகைவு விறதைால முடியும்னபாது, அந்த விறதறைக்

கண்டுபிடிச்சு அதுக்வகாரு னபரும் வவச்சு அறத வைர்க்கத் வதரிஞ்ெ
மனுஷன் எவ்வைவு னமலாேவோ இருக்கணும்?”

“குழப்பைீங்க... அவங்க ஏன் மரமாகணும்? எதுக்கு மரமாகணும்?”

- உறடைார் னகட்ட இந்தக் னகள்விகறை எல்லாம் ெிதம்பர

மாணிக்கமும் னகட்டவர்தான், ஆோல் அனுபவம் அவறர
அறமதிப்படுத்தி விட்டது. உறடைாருக்னகா எல்லானம புதிை
அனுபவங்கள்... அங்னக பார்ப்பதில் இருந்து னபசுவதில் இருந்து
எல்லானம புதிை அனுபவங்கள்.
ஓர் இடத்தில் வரிறெைாக ஏழு வில்வமரங்கள்! அறதப் பார்த்த
மாத்திரத்தில் ஒரு ஆச்ெர்ைம். ெிதம்பர மாணிக்கம் அந்த மரங்கறை
வநருங்கி அறத வருடிப் பார்த்து குழந்றதனபால் ெந்னதாஷப்
படலாோர். மரங்கள் நன்கு வெழித்து வைர்ந்திருந்தே. கீ னழ அனநக
வில்வ இறலகள் பழுப்னபைி உதிர்ந்து கிடந்தே.

“இது நம்ப வெட்டிைார் 12 வருஷம் முன்ோல இப்ப நீங்க வந்த மாதிரி

வந்தனபாது நட்ட மரங்க.. ஏழு மரமும் ஏழு பாட்டனுங்க. அதாவது
ஏழுதறலமுறைப் பாட்டனுங்க. அவுக இப்ப ெந்னதாஷமா இந்தப்
பூமிைில எங்கினைா ஒரு மூறலல வாழ்ந்துகிட்டிருக்காங்க. அறதத்தான்
இந்த மரங்களும் இனதாட பசுறமயும் வொல்லுது...”

- னமழிமறடைார் விைக்கிோர். ஏழுமரம் ஏழு பாட்டன் - ஏழு

தறலமுறை? என்ே வதாடர்பு... எப்படி இவதல்லாம்?

உறடைாருக்குப் புரிைவில்றல.

“என்ே உறடைானர முழிக்கிைீங்க?”

“முழிக்காம... ஏன் இப்படிக் குழப்பை மாதிரினை னபசுைீங்க. இந்த

ஏழுமரங்க எப்படி அவனராட பாட்டன்கைா மாை முடியும்? அவங்க இப்ப
எங்கினைா வாழைதும் எப்படி உங்களுக்குத் வதரியும்?”

“இதுக்கு நான் பதில் வொல்லணும்ோ திருமூலர் ொமிகிட்டல்லாம்

னபாக னவண்டிைிருக்கும். சுருக்கமா வொல்லிடனைன். உங்க உடம்புல,
என் உடம்புல, இனதா இவங்க எல்லார் உடம்புலயும் நம்ப 28 பாட்டன்
பாட்டி மார் தடைங்கள் இருக்குது. தாய்வழி 14 னபர். தந்றத வழி 14
னபர். அதாவது, தாய்வழி பாட்டிமார் ஏழுனபரும், தாத்தன்மார் ஏழு னபரும்
னெர்ந்து 14 னபர்... அனதனபால் தந்றத வழில ஒரு 14 னபர். ஆகவமாத்தம்
28 னபர்.

நம்ம பரம்பறரல நூறு தாத்தன் பாட்டன் இருக்கலாம். ஆோ ஏழு

னபனராட தடைங்கள் தான் விந்துலயும் சுனராணிதத்துலயும் இருக்குது.
உங்களுக்வகாரு மகன் பிைக்கும்னபாது உங்க ஏழுல ஒண்ணு விடுபட்டு
நீங்க அவன்வறரல ஏழாவதா ஆவங்க...!
ீ இப்படிதான் எல்லார்
உைிருடம்பும் உருவாகுது. இதுல தந்றதவழிதான் தூக்கலா இருக்கும்.
தாய்வழி உடம்புல வதாடராம மேசுல வதாடரும். பூஞ்ெ மேசு,
றவரம்பாஞ்ெ மேசு, வதைிஞ்ெ மேசு, ரெிக்கை மேசு, இப்படி மேசுல
எத்தறே ரகங்கள் இருக்கு வதரியுமா?

இப்ப உங்க மேறெனை எடுத்துக்குனவாம். அது நீங்க பாத்தது, னகட்டது,

படிச்ெதால உருவாேதா இருக்கலாம். ஆோ அனதாட தன்றம நிச்ெைம்
உங்க மூதாறதைர் ஒருத்தறரப் னபான்ைதுதான்.

அனதனபாலதான் உடம்பும்... உங்க அப்பாறவ ஒரு விஷைத்துலைாவது

வகாண்டிருப்பீங்க. அனதனபால உங்க பாட்டன், வகாள்ளுப் பாட்டன்,
எள்ளுப் பாட்டறேயும் உங்களுக்குள்ை வகாண்டிருப்பீங்க. அது
றகநகமா, தறலமுடிைா, உங்க வபரிை மூக்கா, வொட்டத் தறலைா எப்படி
னவணா இருக்கலாம்...”

- னமழி மறடைார் வகாஞ்ெம் மூச்ெிறைத்தார். உறடைாரிடம் வபரும்

பிரமிப்பு. னமழிமறடைார் னபச்றெ மறுக்கவும் முடிைவில்றல - ஒப்புக்
வகாள்ைவும் முடிைவில்றல. அப்னபாது “ொமீ ஈ...ஈ...” என்வைாரு
அவலக்குரல். ெப்தம் வந்த திக்கில் நடந்தபடி இருந்த
ெிதம்பரமாணிக்கத்தின் னமல் ஒரு மறலப்பாம்பு விழுந்து அவறர
வறைத்துக்வகாண்டிருந்தது.

அவர் விழிகைில் வதைிப்பு...!

இன்று வாறை உருவ முைன்ை டி.எஸ்.பி ராஜரத்ேம், ராஜா மனகந்திரன்

கத்தவும், அறத உருவாமல் அவறர அதிர்ச்ெினைாடு பார்த்தார்.

“அறத வவச்ெிடுங்க... எடுக்காதீங்க...” என்ைார் ராஜா மனகந்திரன்.

“ஏன் ொர்..?”

“அது ஒரு புதிர். அந்த வாறை வவைிை எடுக்கும்னபாவதல்லாம் அது

பக்கத்துல இருக்கைவங்கை வவட்டிடுது...”
“இது என்ே கூத்து?’’ இைக்காரமாய் டி.எஸ்.பி ெிரிக்க, முத்துலட்சுமி
ெப்தம் னகட்டு வந்து விட்டிருந்தாள். அவறைப் பார்க்கவும்
டி.எஸ்.பிைிடம் ஒருவிதத் தைக்கம். வாறையும் திரும்ப அந்த னமானடா
னமல் றவத்தார். அடுத்த வநாடி முத்துலட்சுமி அறத எடுத்துக்வகாண்டு
பூறஜைறை னநாக்கிச் வென்ைாள்.

“அம்மா எங்க எடுத்துகிட்டுப் னபானை?”

“இது ொமிைறைல ொமிகிட்ட இருக்கட்டும். இங்கதான் என்றேத் தவிர

ைாரும் வர மாட்டாங்க...”

“அது வவட்டுக்கத்தி... ொமிைில்ல... ொமிைாகனவ இருந்தாலும் ொமி

எங்றகைாவது எல்லாறரயும் வவட்டுமா - அறதப் னபாய் ொமி அறைல
றவக்கனை?”

“சுடறல மாடன் கத்தி வவட்டும்... அது வவட்ேறதத்தான் வகாஞ்ெம்

முந்தி பார்த்தினை...?”

“எல்லாத்துக்கும் ஒரு கறத வவச்ெிருக்கிைா நீ ...?”

- ராஜா மனகந்திரனும், முத்துலட்சுமியும் னபெிக் வகாண்டதினலனை பாதி

புரிந்துவிட்டது டி.எஸ்.பி ராஜரத்ேத்துக்கு. ராஜா மனகந்திரறே மலங்க
மலங்கப் பார்த்தார்.

“நான் னகட்ட மத்த னகள்விக்வகல்லாம் மைமைன்னு பதில் வொன்ே

மாதிரி அதுக்கு நீங்க வொல்ல முடிைாது ொர். இந்த வாள், அப்புைம்
அந்தப் வபட்டின்னு இரண்றடயும்தான் ஆன்டிக்ஸ் ஐட்டம்னு பாரதி
வாங்கிட்டு வந்திருக்கா... வாள் ஏனதா சுடறலமாடன் னகாைில்
ொமினைாடதாம். னநர்த்திக்கடோ வெலுத்திேறத ஏலம் விடுவாங்கைாம்.
அப்படி ஏலத்துல எடுக்கப்பட்ட வாள்தான் ஆன்டிக்ஸ் ஜட்டமா மாைி
இங்னகயும் வந்திருக்கு. வந்ததுல இருந்து பாரதிறைத் தவிர
கிட்டத்தட்ட இறத உருவிே எல்லாறரயும் பதம் பாத்திடிச்சு... இது
என்ே மர்மம்னு ைாருக்கும் புரிைல... அதோலதான் நீங்க
உருவிப்பார்க்க ஆறெப் பட்டப்ப தடுத்னதன்...” - ராஜா மனகந்திரேின்
விைக்கம் டி.எஸ்.பிறை வநடுனநரம் னைாெிக்க றவத்தது.

“என்ே ொர்... இதுக்கு பதில் விைக்கம் எப்படிக் வகாடுக்கைதுன்னு

னைாெிச்ெிைீங்கைா?”

“ஆமாம் ொர்... நீங்க என்ே பாக்கணும் னபெணும்னு வொன்ேப்ப அறத

நான் ொதாரணமா நிறேச்சுதான் வந்னதன். ஆோ இங்க நடந்தது,
நடக்கைறதவைல்லாம் பார்த்தா எேக்கு மறலப்பா இருக்கு.

கத்தி ஒரு உனலாகம். அது ஒரு ஜடம்... ஆோ வவட்ைது

வகால்ைதுங்கைவதல்லாம் உணர்வு ொர்ந்த விஷைங்கள். ஒரு
ஜடப்வபாருள் எப்படி உணர்னவாடு வெைல்பட முடியும்?’’

“கண்டுபிடியுங்க... எதுவும் விஞ்ஞாேமா இருந்தாதான்

கண்டுபிடிப்பீங்கைா... இந்த மாதிரி அக்கல்ட் னமட்டறரயும்
கவேியுங்க...”

“அக்கல்ட்...! ைார் இப்படிவைல்லாம் னபர் றவக்கிைாங்க? னபொம

டுபாக்கூர்னு வவச்ெிருக்கலாம். வமட்ராஸ்பாறஷல வொல்லலாம்ோ
ஒனர ஜிலாங்கிரிைா இருக்குதும் பாங்க.”

“அக்கல்ட்னடா, டுபாக்கூனரா, ஜிலாங்கிரினைா.... வபட்டி கிறடச்ொகணும்

ொர். நான் வடல்லில வராம்பப் னபருக்கு நம்பிக்றக வகாடுத்துட்னடன்.
அவங்க உலக அைவுல பலர்கிட்ட னபெிட்டாங்க னபால...
அவங்கறைவைல்லாம் நான் அப்பைம் ெமாைிக்க முடிைாமப்னபாைிடும்,
அப்பைம் நாறைக்கு நான் எதுக்கும் வடல்லி பக்கம் னபாக முடிைாது.
நீங்ககூட உங்க மச்ெிேனுக்கு வபட்னரால் பங்க் றவக்க றலவென்ஸ்
னகட்ருக்கீ ங்க இல்றல... அதுவும் அண்ணா ொறலல...?”

- பாய்ன்ட்டாக வந்து நின்ைார் ராஜா மனகந்திரன். டி.எஸ்.பி முகத்தில்

தாறடைில் ெற்று உப்பல். கண்ணிரண்டில் ‘உேக்வகப்படி அது
வதரியும்?’ என்பதுனபால் ஒரு னகள்வி.
“னபாங்க... னபாய் வகாஞ்ெம் னவகமாப் பாருங்க. அப்பப்ப ஃபீட் னபக்
வகாடுங்க...” என்று முற்றுப்புள்ைி றவக்கவும், எழுந்து நின்று டக்

இன்றே ெரிவெய்தபடினை புைப்பட்டார். புைப்படும் முன் ஒரு நறட

நடந்து பூறஜ அறைக்குள் றவக்கப்பட்ட அந்த வாள்னமல் ஒரு
பார்றவ...

அந்தக் கார் டிறரவர் வடு

ீ வைெரவாக்கத்தின் ஒரு னெரி னபான்ை
பகுதிைில் இருந்தது. கிட்னட வந்தாகிவிட்டது. ஒரு பங்கைா வாெலில்
ஒரு வஜேனரட்டர் லாரி கேன்ைபடி இருக்க அதன் உற்பத்தி
மின்ொரத்தில் ஒரு டி.வி ெீரிைல் ஷூட்டிங் நடந்துவகாண்டிருந்தது.

அரவிந்தேிடம் எரிச்ெல் பீைிட்டது.

‘இங்க எங்க பார் ெீரிைல் ஷூட்டிங். னபொம வபைறர மாத்தி ஷூட்டிங்

பாக்கம்னு வவச்ெிடலாம்” என்று முணுமுணுத்தான். அங்னக வழிறை
ஏற்படுத்திக்வகாண்டு கடப்பதற்குள் னபாதும் னபாதுவமன்ைாகிவிட்டது.

பாரதிைின் வெல்னபாேில் கூகுள் னமப் வழி காட்டிைதில், அந்த

டிறரவரின் கார் வட்டு
ீ வாெலினை நின்றுவகாண்டிருந்தது. வஜைராமன்
அறதப் பார்த்துக் றகறைச் வொடுக்கி உற்ொகமாோர்.
“திவ்ைப்ரகாஷ்ஜி... அனதா கார்! வநருங்கிட்னடாம்” என்று ெற்றுக் கூவவும்
வெய்தார். காறர விட்டு இைங்கி அந்த டிறரவர் வட்டுக்குள்
ீ
நுறழந்தனபாது வாெலில் ஒரு பத்து வைதுப் வபண்ணுக்குப் னபன்
பார்த்தபடி இருந்தாள் ஒரு வபண்.

“என்ோடி தல உன் தல... ஒரு பண்றணனை இருக்குதுடி...! அந்த

அகிலாண்டம் மவனைாட னெராதடின்ோ னகக்குைிைா?” என்று
இடித்தபடினை நிமிந்தவள் முன் அரவிந்தன், வஜைராமன், ொந்தப்ரகாஷ்
என்கிை மூவரும் நின்ைிருந்தேர்.

“ஆரு ொர் நீங்கள்ைாம்... வண்டி எடுத்துகினு வானரன்னுட்டு எம்புருென்

வராமப் பூட்டாரா?” என்று னகள்வியும் பதிலுமாோள் அவள்.

“இல்ல... அவர் எங்னக?” அரவிந்தன்.

“தூங்கிக்கினு கீ ைாரு...”

“வகாஞ்ெம் எழுப்ப முடியுமா?”

“ரறவவைல்லாம் ட்ரிப் அட்சுட்டு வந்து படுத்துருக்காருங்க. என்ே

னமட்டர், என் றகல வொல்லுங்னகா...”

“இல்ல. அவர்கூடதான் னபெணும் - வராம்ப அவெரம்.”

“எதாே ஆக்ைிவடன்ட் பண்ணிட்டு வன்ட்டாரா...? ஒரு குவாட்டர்

அட்ெிட்டு வரும் னபானத வநேச்னென்... தா... இங்க ைாரு
வந்துருக்குைாங்கன்னு பாரு - கும்பலா வந்து நிக்கிைாங்னகா...
என்ேய்ைா எவன் னமலைாவது இட்ெிட்டு வந்துட்டிைா...?”

- கூக்குரனலாடு உள்னை வென்ைாள். பாதி வாரப்பட்ட தறலனைாடு

அந்தச் ெின்ேப் வபண் பரிதாபமாக அரவிந்தறேப் பார்த்தாள்.
அரவிந்தன் கமுக்கமாய் ெிரித்தான்.

“டாடிை பாக்கணுமா?” என்று மழறலைாக பதிலுக்குக் னகட்டாள் அவள்.

அரவிந்தன் பதிலுக்கு வஜைராமறேப் பார்த்து, “ொர் னகட்டீங்கைா...
அப்பா இல்ல - டாடிைாம்” என்ைனபாது அந்த டிறரவர்
துக்கக்கலக்கத்துடன் “ைார் ொர் நீங்க?” என்ைபடி வவைினை வந்தான்.
முகத்தில் துக்கக்கலக்கம் - பின்ோனலனை வபருங்கலக்கத்துடன் அந்தப்
வபண்.

“நீங்க பைப்படாதீங்க... ஆக்ைிவடன்ட் வடல்லாம் எதுவுமில்ல. ஒரு

இரண்டு நாளுக்கு முந்தி இவர் ட்ரிப் அடிச்ெ இடம் பத்தித் வதரிைணும்,
அவ்வைவுதான்.”

- அந்தப் வபண் முகத்றதப் பார்த்தபடினை வொன்ோன் அரவிந்தன்.

“ட்ரிப் அடிச்ெ இடமா... வரண்டு நாளுக்கு முந்திைா?”

“ஆமா... பானுன்னு ஒரு வபண்னணாட நீங்க ட்ரிப் அடிச்ெிருக்கீ ங்க...”

“பானுவா?”

“ஆமாம். ஆள் னபாட்னடாறவக் காட்டவா?” - என்று னகட்டபடி தன்

வெல்னபாேில் அப்னலாடு வெய்திருந்த அவர் படத்றதக் காட்டிோன்.
அந்த டிறரவரும் உற்று உற்றுப் பார்த்துவிட்டு “இல்லீங்கனை... இவங்க
ைார்னே எேக்குத் வதரிைாதுங்கனை” என்ைான்.

மூன்று னபருக்குனம சுருக்வகன்ைது.

“நல்லாப் பார்த்துச் வொல்லுப்பா...”

“அட என்ேங்க நீங்க... வதரிஞ்ொ வதரிஞ்ெிருக்குன்னு வொல்லிட்டுப்

னபானைன். ஆமா என் வண்டி என் அட்ரறெ எப்படிக் கண்டுபிடிச்ெி
வந்தீங்க...”

“இனதா பார்... இதுவறர மரிைாறதைா னபெிக்கிட்டு இருக்னகாம். அறதக்

வகடுத்துக்கானத - உண்றமைச் வொல்லு, இந்தப் வபாண்ணு, அப்புைம்
ஒரு ஐைனராடு நீ ஒரு வபரிை ட்ரிப் அடிச்ெிருக்னக... அதுவும்
குற்ைாலத்துக்கு... அங்க இருக்கை னடால்னகட் ெிெி னகமராவுல உன் கார்
என்ட்ரி பதிவாகிைிருக்கு... அறதக் காட்டவா?”
அரவிந்தேின் னகள்வி அவறே மிரை றவத்தது. அது முகத்தில் நன்கு
வதரிந்தது. உண்றமைில் அரவிந்தேிடம் அவதல்லாம் இல்றல.

“இப்ப வொல்லப்னபாைிைா இல்றலைா?”

“நீங்க ைாருங்க...?”

“அது எதுக்கு உேக்கு... னகட்டதுக்கு பதில் வொல்.”

“நான் வாடறகக்கு வண்டி ஓட்ைவன். அதுல ஆைிரம் இருக்கும் -

அறதவைல்லாம் உங்கைண்ட நான் எதுக்குச் வொல்லணும்?”

“ஒரு வபரிை தப்பு நடந்திருக்கு... பானு ஒரு வபட்டிை திருடிைிருக்கா.

திருட்டு வகாடுத்தவங்க நாங்க. இப்ப வொல்ைிைா?”

“ஓ... அதான் அந்தப் வபட்டிைா?”

“வழிக்கு வந்திைா... கறடெிைா அவங்கை எங்க இைக்கி விட்னட?”

“அது... அது...”

“இவர் பத்திரிறக ஆெிரிைர் - உன் அட்ரறெக் வகாடுத்தது ஆர்.டி.ஓ.

நாங்க னபாலீஸ் கம்ப்ைைின்ட் இன்னும் தரறல. தந்தா நீ
அவ்வைவுதான்...”

“ஐனைா என்ோங்க மிரட்ைீங்க. நான் கூலிக்கு மாரடிக்கைவங்க. என்ே

வமர்ெலாக்காதீங்க...”

“அப்ப அவங்கை எங்க இைக்கிவிட்னட வொல்...”

“பம்மல் ெிங்க முதலி ெந்துல ஒரு குனடான் இருக்குது. அதுக்கு

அப்பால னபாோ ஒரு அந்தக்கால ஊடுங்க. முன்றேயும் பின்றேயும்
காலி பிைாட்டுங்க. கருனவலம் மூடிக் வகடக்கும்...”

“அட்ரஸ்ல தப்பு இல்லினை..?”

“அதான் வொல்லிட்னடன்லிங்னகா...”

“தப்பா இருந்தது. னபாலீனைாடுதான் வருனவாம்...” என்று ஒரு உதார்

வகாடுத்துவிட்டு அவர்கள் புைப்பட்டேர். ெிைிது தூரம் வென்ைபின்
அரவிந்தன் மட்டும் திரும்பி வந்தவோய்,

“ஆமா, பானு னபாட்னடாறவப் பாத்துட்டு முதல்ல வதரிைனலன்னு ஏன்

வொன்னே?” என்று னகட்டான்.

வமௌேம் ொதித்தான் அந்த டிறரவர்.

“அவ ைார்கிட்டயும் வொல்லக்கூடாதுன்னு வொல்லி மிரட்டி

வவச்ெிருக்காைா, வொல்லு..?”

“இல்லீங்க. இது னவை னமட்டர்...”

“அப்படின்ோ...?”

“நீங்க னபாலீைுக்வகல்லாம் னபாக முடிைாது...”

“என்ே உைர்னை?”

“வகாஞ்ெம் முந்திதான் வதன்காெி இன்ஸ்வபக்டர் னடால்ல ெிெிடிவி

னகமரால வதரிஞ்ெ பானும்மா உருவத்த வவச்சு என்ோண்ட னபெி நீங்க
னகட்ட அனத னகள்விறைக் னகட்டார். நானும் வொன்னேன்.”

“என்ே வொன்னே?”

“நீஙக னகட்ட அனத அட்ரறெத்தான் அவங்களும் னகட்டாங்க.

வொல்லிட்னடன்...”

-அவன் பதில் அரவிந்தன் தறலைில் ஒரு இடிைாகத்தான் இைங்கிைது.

- த ொடரும்....21 May 2020

நாறைை இரவு ெித்ரா வபௌர்ணமி.

அன்று அந்த மறலப்பாம்பு ெிதம்பர மாணிக்கத்றத முறுக்கிப் பிறெைத்

வதாடங்கிைிருந்தது. இருபதடி நீைமிருக்கும் - ைாறேத்தும்பிக்றகைின்
தடிமேில் இருந்தது அதன் நீண்ட குழலுடல்! வமாத்த உடறல
மஞ்ெைில் னதாய்த்து கரும்புள்ைிகள் இட்டாற்னபான்ை அதன்
னதாற்ைமும், அதன் வலிறமயும் அவ்வைவு னபறரயும் உறைந்து
னபாகச் வெய்துவிட்டது. மரத்தின் னமல் இருந்து வொத்வதன்று ெிதம்பர
மாணிக்கம் னமல் விழுந்து வறைத்திருந்தது.

நல்ல னவறலைாக இரண்டு மறலைர்கள் னதன் குடுறவகனைாடு ெில

முைல்கறையும் பிடித்தபடி வந்துவகாண்டிருந்தேர். அவர்கள்
அக்காட்ெிறைக் காணவும் பதைனவா, ெிதைனவா இல்றல. மாைாக,
குடுறவகறைக் கீ னழ றவத்தேர். முைல்கறையும் கால்கறைக்
கட்டிப்னபாட்டிருந்த நிறலைில் ெருகுகள் மிகுந்த நிலப்பரப்பில்
னபாட்டுவிட்டு “ஐைரவம் (பைம்) ஆண்னட னவண்டாம். இப்ப இறத
விலக்கிடுனவாம் கவறலப் படாதீங்க’’ என்ைபடினை இருவருனம னகாணி
ஊெினபால் ஒன்றைத் தங்கள் இடுப்பில் இருந்து றகைில்
எடுத்துக்வகாண்டு, கீ னழ தறர னமல் சுருைனலாடு கிடந்த ெிதம்பர
மாணிக்கத்றத வநருங்கி, மறலப்பாம்பின் உடம்பில் அங்கங்னக அந்த
ஊெிகைால் குத்தவும், அது வலினைாடு தன் பிடிறைத் தைர்த்த
ஆரம்பித்தது. வதாடர்ந்து உடல் முழுக்கக் குத்தவும் ெிதம்பர மாணிக்கம்
முற்ைாக விடுபட்டார். இது அவர்கள் றகைாளும் உத்தி. அந்தப் பாம்பும்
தன் குத்துக் காை உடனலாடு அருகில் புதருக்குள் புகுந்து
மறைைலாைிற்று.

ெிதம்பரமாணிக்கம் வவலவவலத்துப் னபாைிருந்தார். எமறே மிக

வநருக்கத்தில் பார்த்த அதிர்ச்ெிைில் னபச்னெ வரவில்றல.
மறலைர்களும், குடுறவகறையும் முைல் கறையும் திரும்பத் தூக்கிக்
வகாண்டேர். னமழிமறடைாருக்கு அவர்கள் இருவருனம வேக்காவல்
வதய்வமாகத்தான் வதரிந்தேர்.

“மறலமக்கா... வராம்ப ெந்னதாெம் மக்கா...! ெமைத்துக்கு வந்தீக! உங்க

வேப் வபாம்மி தான் உங்கட இந்த வாட்டம் அனுப்பி வவச்ெிருக்கா...”
என்று னமழிமறடைார் ெற்னை அவர்கள் பாறஷைில் னபெி அவர்களுக்கு
நன்ைி கூைிோர்.

அவர்கள் பதிலுக்குச் ெிரித்தேர். அவர்கைில் ஒருவருக்கு மூக்கில்

வைவி, ஒருவருக்குத் னதாைில் பச்றெ குத்தப் பட்டிருந்தது. அந்தப்
பச்றெயும் மான் உருப்னபால் இருந்தது. னமழி மறடைார் விடவில்றல.

“மக்கா நீ என்ே ஏழாம் னபானரா... நீ என்ே மான் காட்டு நானடா?”

என்று இருவறரயும் மாைி மாைிப் பார்த்தும் னகட்டார்.

“ஆண்னட எப்படி அைிஞ்ெீக..! எேக்கும் முன்ே ஆறு அக்கா மாருக.

நான் என் ஆைி அய்ைனுக்கு ஏழாம்னபார்தான். இவனும் மான் காட்டு
நாடுதான்...” என்ைார்.
“ெந்னதாெம்... ஆமா னமல வமாட்டச்ொமி மறல பக்கமிருந்துதானே
வரீக?”

“இல்லினை... நாங்க புலிமடுவ ஒட்டி வந்னதாம்...”

“வழிைில ைாறரயும் பாத்தீங்கைா?”

“ைாறரயும்ோ ொமி மார்கை வொல்ைீகைா?”

“இல்ல, எங்கடம்னபால ஆொமிமாருங்க...”

“இல்லினை... ஆோ நடமாட்டம் இருக்கா னபால தான் வதரியுது.”

“எறத வவச்சு?”
“வழித்தடத்துல ஒனர புறகைிலக் குப்பினைாட வாறட - குப்பி
ஒண்ணும் உறடஞ்சு கீ னழ கிடந்துச்சு...!”

“ொமிமாரா இருக்கலாமில்லிைா?”

“இல்ல... அவுக புறகைிறலறைத் தீண்டாங்க! கஞ்ெபத்ரம் தான்

அவுகளுக்கு எப்பவுனம...?”

“நல்லா கணக்கு பண்ணுதீக... ஆமா னதனும் முைலும் விக்கவா?”

“அனத...!”

“எம்புட்டு?”

“மூணுபடி னதனு, நாலு வமாெலு, வநல்லா இருந்தா ஏழுமணக்கு -

அல்லாட்டி முக்கா ரூவா துட்னடாட மூணுபடி ெீரக ெம்பா அரிெி...”

“மள்ைாட்றட (கடறல) காராமணிக்குத் தர மாட்டீகனைா?”

“அதுக்கு கரிப்பிலி (மிைகு)யும், கடுக்காயுமல்ல னகப்பாக...”

“கூடுதலா புனுகும், னதன் வமழுகும் கிட்டுமா?”

“உத்தரவு னபாடுங்க... எடுத்தானராம். வதங்காெி மிராசுகல்ல அத்த

னகப்பாக...”

“அவுகளுக்காகத்தான் நான் னகட்னடன், னபாட்டம், னபாய் னொலிை

பாருங்க. மறலைம் பிடில இருந்து காப்பாத்துேதுக்கு கால்பிடிச்ெ
வந்தேம்...”

“வபரிை வார்த்த... வபரிை வார்த்த... சூதாேமா னபாங்க...” என்று அவர்கள்

விலகிடத் வதாடங்கிேர். ெிதம்பர மாணிக்கம் இடக்றகைின் ெறத
உருண்றடறை அமுக்கிைபடினை நின்ைிருந்தார். அவருக்கு இது
மறுவஜன்மம். பாம்பின் வறைைில் உடம்பில் கட்டுக் கட்டாய் வலி.
வபட்டி காணாமல் னபாேது ஒரு புைம். இங்னக இப்படிப் பாம்பு
வறைத்தது ஒருபுைம்... நடக்கிை எதுவும் நல்லவதற்வகன்னை
னதான்ைவில்றல. எங்னகா தப்பு நடக்கிைது. அது தன் னமல்கூட
விடிைலாம் என்கிை ஒரு எண்ணமும் ஏற்பட்டுவிட்டது.

திடுவமன்று ொரல் ெிந்த ஆரம்பித்தது. மின்ேல் வொடுக்கு னபாட்டபடி

ஓடி, வாே னமகப் பாைங்கறை இடிகள் தாக்கிட, வபால வபாலவவே
அப்பாைங்கள் மறழனைாடு னெர்ந்து அந்த மறலனமல்
வபாழிகிைாற்னபால் இருந்தது.

நாறைை இரவு ெித்ரா வபௌர்ணமி.

இருட்டுகட்டு முன் வபட்டினைாடு ெித்தன் வபாட்டலுக்குப் னபாய்விட

னவண்டும். பூப்பைிப்பது, னதாரணம் கட்டுவது, வநய் உருக்குவது, பிரொதக்
கைிறைக் கிைறுவது என்று நிறைை ெிறு னவறலகள் உள்ைே.
எல்லாவற்ைிலும் பாரபட்ெமின்ைி ஈடுபட்டாக னவண்டும். நடுராத்திரி
ெமைம்தான் னபாகர் பிரென்ேமாவார். அவர் வரும் ெமைம் ஆடாது
அறெைாது அமர்ந்து வஜபித்தபடி இருக்க னவண்டும். அதன்பின்தான்
ஒவ்வவான்ைாக நடக்கத் வதாடங்கும். குைிப்பாக வபட்டினைாடு தன்
வருறகறை எதிர்பார்த்துப் பலர் காத்திருக்கக் கூடும்...

அப்படி ஒரு தருணத்திற்காக வந்திருக்கும் னபாது இப்படி ஆகிவிட்டனத

என்று ெிதம்பர மாணிக்கத்தின் விழிகள் கண்ணறரப்
ீ வபாழிந்தே.

நறேந்தபடினை நடந்தேர். உறடைார் னதால்றபறைக் காவித்துணிைில்

சுற்ைித் தறலனமல் றவத்துக்வகாண்டார். ஒதுங்கத் னதான்ைிை
நிறலைில் ஒரு காட்டு வாறக மரமும் குமிழ்னதக்கும் கலப்பு மணத்
தம்பதிகறைப்னபால வைர்ச்ெிப்னபாக்கில் பின்ேிப் பிறணந்து கிடக்க,
கீ னழ பருத்த அதன் தண்டுப் பாகத்தில் ஒரு வபரும் துவாரம். உள்னை
ஏவழட்டுப் னபர் தாராைமாய் அறடைலாம்.

னமழிமறடைார் ெற்றும் தைங்காது உள் நுறழந்து அப்படினை குந்த

றவத்து அமர்ந்தார். உள்னை வமதுவமதுவவே தறழ மூடாக்கு!
ஒவ்வவாருவராய் உள் நுறழந்து அப்படினை உரெிைபடி நின்று
வகாண்டேர்.

“என்ே உறடைானர... ஏதும் னபொம வாரீனர, வநஞ்சுக்குழி தபதபங்குதா?”

என்று னமழிமறடைார் னபச்சு வகாடுக்கலாோர்.

“எேக்கு இது எல்லானம புது அனுபவம் தான். ஒரு மரப் வபாந்து இப்படி
ஒரு அறை கணக்கா இருக்கைத இப்பதான் பாக்கனைன். உள்ை னதளு
பூரான் இருந்து கடிச்ெிடாதா?” என்று பைத்றத எதிவராலித்தார்.

“இம்மாதிரி பூதவாய் கணக்கா இருக்கை வபாந்துகள்ை அதுக

அறடைாது. கரடி அறடயும், இல்லாட்டி மறலைாடுகள் அறடயும்.
புழுக்றக வாறட அடிக்குது பாருங்க. ஆடு அறடைை வபாந்து இது.
வதகிரிைமா தங்கலாம். கால் புண்ணு இருந்தா அனதாட ொணமும் இங்க
உள்ை கிடக்கிை இறல தறழ மூடாக்கும் ஒண்ணு கலந்து கைிம்பு
மாதிரி னவறல வெய்யும். அதோல புண் குணமாைிடும்.”

“அது ெரி... இப்படி இலக்கில்லாமப் னபாய்க்கிட்டிருந்தா எப்படி?”

“ைார் வொன்ேது... இலக்கில்னலன்னு... இன்னும் ஏழு கல்வதாறலவு

இருக்கு ெித்தன் வபாட்டலுக்கு. இறடல வமாட்டச் ொமி மறலல அந்தப்
வபாட்டிக் கூட்டத்றதப் பிடிக்கனைாம்...”

“அது என்ே வமாட்டச்ொமி மறல...?”

“அதான் இந்த புத்தர் ொமிை கும்பிடுனம ஒரு கூட்டம்... அவுக

தங்கிைிருந்த மறலறைத்தான் வமாட்டச்ொமி மறலம்னபாம்.”

“அவங்க எங்க இங்க?”

“அதுெரி... அவங்க இல்லாத இடனம இல்றலன்னு வொல்னவன்.

மதுறரல அழகர் மறல, திருப்பரங்குன்ை மறல, ைாறேமறல,
அப்படினை வதக்க வர வர கழுகு மறல, வத்ைாப்பு தாணிப் பாறை,
இந்தப் பக்கத்துல தறலைறண அருவி, திருமறல அடிவாரம் - அப்பால
இந்தப் வபாதிறகல வமாட்ட மறல இப்படி அவங்க தடைங்க இல்லாத
இடனம கிறடைாது.”

“இந்த வரலாவைல்லாம் உமக்வகப்படித் வதரியும்?”

“றவத்திைனுக்குத் வதரிைாத வரலாறு வாத்திக்கும் வதரிைாதுன்னு ஒரு

வொலவறட உண்டு உறடைானர. அதுலயும் வமாட்டச் ொமிக கிட்ட நீர்
றவத்திைம் கத்த பரம்பறர எங்க பரம்பறர...”

“நீர் றவத்திைமா?”

“ஆமாம்... நீர்ல நல்ல வவள்றைத் துணிறை நறேச்சு உடம்புல நாடி

துடிக்கை இடங்கள்ை கட்டு னபாட்டு அதுனமல நீர்ச் வொட்டு படும்படி
வெய்து குணப்படுத்தைது ஒரு முறை.”

“ஆச்ெர்ைம்...”

“அது என்ே ஆச்ெர்ைம்? கபாலத்றத வலி இல்லாம வவட்டி எடுத்து

உள்ை இருக்கை ரத்த அறடப்றபச் ெரிபண்ணி திரும்ப கபாலக்
கிண்ணத்றதப் னபாட்டு மூடிக் கட்டு னபாடை ரண ெிகிச்றெவைல்லாம்
வதரிஞ்ெவங்க எங்க மூதாறதைர்.”

“னகக்கனவ ெிலிர்க்குது. இவ்வைவு வதரிஞ்ெ உங்களுக்கு அரவாணத்றத

குணப்படுத்தத் வதரிைாதா?” உறடைார் இறுதிைாகத் தன் னதறவறைத்
வதாட்டுக் னகட்ட னகள்வி னமழிமறடைாறர விக்கிக்கச் வெய்தது.

அந்த அறர இருைில் மறழப்வபாழிவின் னொவவன்ை ெப்தத்தின்

இறடைில் உறடைாறர ஊன்ைிப் பார்த்தார். உறடைாரிடம் உறைவு.

“உறடைானர... உம்ம னகள்விக்கு மருந்து என்கிட்ட இல்றல. ஆோ

னபாகர் ொமிக்கு நிச்ெைம் வதரிஞ்ெிருக்கும். உடம்புக்குள்ை எந்த
சுரப்பிைால பால் மாைாட்டம் நடக்குதுங்கைறத அவராலதான் வொல்ல
முடியும். ஆோ ஒரு விநாடில என் கர்வத்றத உங்க னகள்வி ெரெரன்னு
அறுத்துப் னபாட்ருச்சு...” என்று முகத்றதத் துறடத்துக் வகாண்டார்.
அப்னபாது ைானரா அழும் ெப்தம் வெவிறை உரெவும் “ைாரது விசும்பிக்
கிட்டு...” என்று னமழிமறடைார் பார்த்திட, ஓதுவார்தான் அழுதபடி
இருந்தார்.

“என்ே ொமி ஆச்சு?”

“வபட்டி கிறடக்கும்... பாக்ை ொலிைாகப் னபானைன்னு நிறேச்ெிருந்னதன்.

ஆோ என்ோலனை அது காணாமப்னபாேறத வநறேச்னென்...
கருக்குன்னு இருக்குது. கண்ணறரயும்
ீ அடக்க முடிைல. னதவாரம்
முச்சூடும், திருவாெகத்றத உருக்கிப் வபருக்குனவன் - திருமந்திரமும்
மேப்பாடம். கஷ்டப்பட்டு ருத்ரமும் கத்துக்கிட்னடன். பாடாத
நாளுமில்றல. ஆோ எேக்கு ஏன் இப்படி ஒரு னொதறே?

என்ோல வெட்டிைாருக்குமில்ல வகட்டனபர் வரப்னபாகுது... னபாகர் ொமி

இவரண்ட, எங்க நான் வகாடுத்த ொமியும் ஏடுகளும்னு னகட்டா
காணாமப்னபாச்சு ொமின்ோ சும்மா விடுவாரா?”

- ஓதுவார் னகள்விகைில் னநர்றமயும் நிைாமும் மிகனவ இருந்தது.

ைாராலும் அதற்வகாரு பதிறலக் கூைமுடிைவில்றல. ெட்வடன்று
கட்டிக்வகாண்டாற்னபால் ஒரு வமௌேம். இறுதிைில் அறத உறடத்தார்
ெிதம்பர மாணிக்கம்.

“எம்னமல தப்னப இல்ல... நான் கடறமறைச் ெரிைா வெய்ை மறலக்கு

வந்துட்னடன். இவ்வைவு நாள் நான் அந்த ொமிறை சுை நலமில்லாம
கும்புட்டது ெத்ைம்ோ என் ொமி என்கிட்ட திரும்ப வந்னததீரும். வராட்டி
னபாகர் ொமி முன்ோல அவர் வைக்கப்னபாை வநருப்புல நான்
பாஞ்ெிடுனவன். இது ெத்ைம்...” என்ைார்.

அந்த ெத்திைத்றத ைாரும் எதிர் பார்க்கவில்றல.

மறழைிடமும் ெற்றுத் தணிவு.

“இப்படி உணர்ச்ெி வெப்படைவதல்லாம் ெரிைில்ல... அதுல ெத்ைம் வறர

னபாைவதல்லாம் வகாஞ்ெமும் பக்குவப்படலன்னுதான் உணர்த்துது.
நம்பிக்றகறை இழந்துடாதீங்க. ொமினமல பாரத்தப் னபாட்டுத்
னதடுனவாம். ஒரு கள்ைன் எம்புட்டுப் வபாருறை னவணா திருடலாம் -
கடவுறைத் திருடல்லாம் முடிைாது’’ என்ைபடினை வபாந்றத விட்டு

வவைிவந்து, ``நடப்னபாம்’’ எே நடந்தார். மற்ைவர்களும் வதாடர

ஆரம்பித்தேர்.

தறரப்பரப்பில் வொதவொதப்பு. பாறதறைக் கண்டைிவது ெிரமமாக

இருந்தது. அதோல் னமழிமறடைார் தடுமாைிோர். திறெகாட்டிக்
கருவிறை எடுத்து ஒரு பார்றவ பார்த்தார். முகப்புக் கண்ணாடிக்குள்
தண்ணர்ீ இைங்கி எதுவுனம வதரிைவில்றல. ஒரு விநாடி தவித்தவர்
“திறெ வதரிை மாட்னடங்குது... வாேமும் மூடிக்கிடக்கு. சூரிைறேப்
பாக்க வழிைில்ல... கருவியும் னவறல வெய்ைல. இப்ப ஒனர வழிதான்...
ைாராவது அனதா அந்த வாறக மரம் னமல ஏைி நாலாபுைமும் பார்த்துச்
வொன்ோ நாம அதுக்னகற்ப நடக்கலாம்’’ எேவும், பணிைாைோே
கரும்பாைிரம் னவகமாய் மரத்துனமல் ஏைத் வதாடங்கிோன். ஏறும்
னவகத்றத றவத்னத பைிற்ெி உறடைவன் என்பது வதரிந்தது.
விறுவிறுவவே னமனலைிோன். ெில ெிங்கவால் குரங்குகள் தங்கறை
அவன் பிடிக்க வருவதாய் நிறேத்து அறவ மரங்கள் னநாக்கி ஒரு
அறர வட்டப்பாய்ச்ெல் பாய்ந்தே.

ெரெரவவே ஏைிவிட்ட கரும்பாைிரம், தறலப்பாறகறை அவிழ்த்து

முகத்றதத் துறடத்துக்வகாண்னட தேக்கு னநர் திறெைில் ஒரு ெரிவில்
வதரிந்த ெில மேிதர்கறைக் கண்டு அதிர்ந்தான். வநடுந்வதாறலவில்
ஒரு ெரிவில் அவர்கள் ஏைிைபடி இருக்க, அவர்கைில் ஒருவன்
தறலனமல் அந்தப் வபட்டி இருந்தது.அவனுக்கும் முன்ோல் ஒருவன்
தீப்பந்தம் பிடித்தபடி வெல்வதும், அந்தப் பந்தம் புறகறை உமிழ்வதும்
நன்கு வதரிந்தது.

வபட்டி மேிதனுக்குப் பின்ோல் ஒரு நான்றகந்து னபர்.

எல்னலாருக்குனம வைது அறுபதுக்கு னமல் ஆகிைிருந்தது. கரும்பாைிரம்
கண்கள் விரிை கத்தத் வதாடங்கிோன்.

“ஆண்னட... வபட்டினைாடு ெிலர் னபாய்க்கிட்டிருக்காங்க. நல்லாத்

வதரியுது ஆண்னட...” என்ைான். அப்னபாது ெற்றும் எதிர்பாராத படி அந்த
மரக்கிறை ஒடிைத் வதாடங்கி, கரும்பாைிரம் விழ ஆரம்பித்தான்.

இன்று அதிர்னவாடு அந்த டிறரவறரப் பார்த்த அரவிந்தன்,

“என்ேய்ைா வொல்னை?” என்ைான் விழிகள் அகண்டு விரிந்திட்ட

நிறலைில்...

“உங்கைப் னபாலனவதான் அவங்க னகட்டாங்க. அதுலயும் னபாலீைு...

எப்படிச் வொல்லாம இருக்க முடியும்? நாறைக்கு என் வண்டி னராட்டுல
ஓடணுமில்ல...?”

“இறத ஏன் முதல்லனை வொல்லல...?”

“ஆமா அப்படி என்ே இருக்குது அந்தப் வபாட்டிைில? அதோல தான்

ராத்திரி என்றே லாட்ஜில தூங்கச் வொல்லிட்டு அந்தம்மா காறர
எடுத்துக்கிட்டுப் னபாச்ொ?”
“அந்தப் வபட்டிறைக் கைவாடும்னபாது நீ இல்றலைா?”

“இல்லீங்க... நீங்க ஆைாளுக்கு வந்து முட்டுைதப் பார்த்தா விவகாரம்

வபருொ இருக்கும்னபாலத் வதரியுது... என்ேிை இத்னதாட உட்ருங்க
ொமி...”

- அவன் வட்டு
ீ வாைிலில் நின்ைபடி றகவைடுத்துக் கும்பிட்டான்.
அரவிந்தனுக்குக் குழப்பம் கும்மிைடிக்கத் வதாடங்கிைது.

வமல்ல னொர்வாக நடந்து வந்தான். பாரதி காருக்குள் இருந்து

பார்த்தபடினை இருந்தாள். கார் அருனக வந்தவேிடம் வபரும் னொர்வு.

வஜைராமனும் திவ்ைப்ரகாஷ்ஜியும் உற்றுப் பார்த்தவர்கைாய் “என்ே

அரவிந்தன் புதுொ ஏதாவது ெிக்கலா?” என்று னகட்க, திவ்ைப்ரகானஷ
அவன் கூறு முன் விறடறைக் கூைிவிட்டார்.

“நம்றம னபாலீஸ் முந்திடிச்சு னபால?” என்ைார்.

“என்ே வொல்ைீங்க?” வஜைராமன் பதைவும் அரவிந்தனே டிறரவர்

வொன்ேறதச் வொல்லிமுடித்தான்.

“அப்ப, நாம இப்ப பம்மல் ெிங்க முதலி ெந்துக்குப் னபாகப் னபானைாமா

இல்றலைா?” ொந்தப்ரகாஷ் தன் காரில் இருந்து இைங்கி வந்து
னகட்டான்.

“னபாய்ப் பார்ப்னபாம். ஆோ எேக்கு நம்பிக்றகைில்றல. பாரதி,

உங்கப்பா எப்படினைா முந்திட்டார்’’ என்ை அரவிந்தறே பாரதி
வவைித்தாள்.

ொந்தப்ரகாஷ் முகம் கலங்கிவிட்டிருந்தது. ஆோல் திவ்ைப்ரகாஷ்ஜி

நம்பிக்றக இழக்கவில்றல.

“பாம்பு இருக்குை வறர தப்பா அறத ைாரும் வநருங்க முடிைாது... நான்

அறதப் பாம்புன்னு வொல்ைதும் தப்பு. என் தாத்தா அவர்... சுை
நலத்னதாடு அறத ஒருவர் வநருங்க விடனவ மாட்டார்” என்று மிக
நம்பிக்றகைாகப் னபெிோர்.

எல்னலாரும் அந்தக் கருத்றத ஏற்றுக் வகாண்டதுனபால் வதரிந்தது.

ஆோல் பாரதி முகத்தில் ஒரு ஆத்திரமும் அதனூனட னகலிச்ெிரிப்பும்
வதரிந்தது.

“நம்பிக்றக இழக்காம பம்மலுக்குப் னபாய்ப் பார்ப்னபாம்” என்று

திவ்ைப்ரகாஷ்ஜி தூண்டவும் அவரவர் கார்கைில் ஏைிக் வகாண்டேர்.

அரவிந்தன் காறர ஓட்டிை நிறலைில் அருகில் பாரதி. பின்ோல்

வஜைராமனும், திவ்ைப்ரகாஷ்ஜியும் அமர்ந்திருந்தேர். அவர்கறை
ொந்தப்ரகாஷ் ொருனவாடு வதாடரத் வதாடங்கிோன்.

ொந்தப்ரகாஷுக்கு வென்றே டிராஃபிக்கில் கார் ஓட்டுவது மிகச்

ெிரமமாக இருந்தது. ொருனவா கண்ணர்ீ திரண்ட நிறலைில்
ெிறலனபால் அமர்ந்திருந்தாள்.

“ொரு...”

“உம்...”

“ஏன் கலங்கனை?”

“உேக்குக் கலக்கமா இல்றலைா ெந்தா...”

“ஒனர குழப்பமா இருக்கு. ஒரு வபட்டிக்கு இந்தப் பாடான்னு

வருத்தமாவும் இருக்கு...”

“எேக்குள்ை அவதல்லாம் எதுவுமில்றல. நான் பிரமிப்புலதான்

இருக்னகன்...”

“பிரமிப்புலைா?”

“ஆமாம்... உன் வகாள்ளுத்தாத்தா நம்ம தறலமுறைக்னக வினமாெேம்

னதடிைிருக்கார். நாவமல்லாம் எதுக்குப் பிைக்கனைாம்னே வதரிைாமப்
பிைக்கனைாம் - பிைந்துட்டதால வாழ்க்றகன்னு ஒண்ணு வாழனைாம் -
அப்புைம் ொவு வரவும் னபாய்ச் னெர்ந்துடனைாம். எங்க இருந்து
வந்னதாம்னும் வதரிைாது - ொவுக்குப் பிைகு என்ோனவாம்னும்
வதரிைாது. ஆோ இதுக்வகல்லாம் உன் தாத்தா விறடறைக்
கண்டுபிடிச்ெிட்டவராதான் எேக்குத் வதரிைைாரு...”

“இந்த னநரத்துல வபட்டிைப் பத்திக் கவறைப்படாம எப்படி ொரு

உன்ோல இப்படிவைல்லாம் னைாெிக்க முடியுது?”

“அறதப் பத்தி நாம கவறலப்படத் னதறவனை இல்றல. நிச்ெைம் அது

பத்ரமா தான் இருக்கும்... நமக்கு இேி நல்ல காலம் தான் ெந்தா...”

“அப்ப எதுக்குக் கலங்கினே?”

“கலங்கல... பரவெப்பட்னடன்! அனடைப்பா... நாம இந்திைா வந்ததுல

இருந்து எத்தறே எத்தறே அனுபவங்கள். வவைிை ைார்கிட்ட
வொன்ோலும் நம்ப மாட்டாங்க. ஏனதா ஃபிக்ஷன் மாதிரி இருக்குன்னு
வொல்வாங்க.

பட்... ஆல் ஆஃப் அவர் எக்ஸ்பிரிைன்ஸ் வாஸ் நாட் ஒன்லி எ

மிராக்கிள். இட்ஸ் அவபௌ...!”

“றப தறப நான் ஒண்ணு வொன்ோ நீ அதிர்ச்ெினைா ஆத்திரனமா

அறடைக் கூடாது...”

“காறர கவரக்டா ஃபானலா பண்ணு. ெரி, அது என்ேன்னு வொல்.”

“வபட்டிைில் நிறைை ஏட்டுக்கட்டுகள் இருக்கைதா னகள்விப்பட்னடாம்

இல்றலைா?”

“ம்...”

“அதுல காலப்பலகணிங்கை ஒண்ணு பத்தி ஞாபகமிருக்கா?”

“அதுக்வகன்ே?”
“அந்த எம்.பிைில இருந்து அவருக்கு ெப்னபார்ட்டா இருக்கை பவர்
னமாட் அவ்வைவுக்கும் அந்தப் பலகணினமலதான் கண்ணு...”

“அதோல...?”

“அறத நாம ஏன் நம்ம ஆகாஷுக்காகப் பைன்படுத்திப் பார்க்கக்

கூடாது!”

-ொந்தப்ரகாஷ் னகள்வி ொருறவ நம்பி நிமிர்த்திைது.

“யூ மீ ன்...?”

“அறதப் பைன்படுத்த ஒரு ஃபார்முலா இருக்காம். அதன்படி அறதப்

பைன் படுத்திோ அடுத்த னவர்ல்டு வார், அடுத்த சுோமி, அடுத்து
ொகப்னபாை லீடர் ைார்? இப்படி எல்லாக் னகள்விக்கும் விறட இருக்கை
அந்தப் பலகணில நம்ப ஆகாஷ் எதிர்காலத்துக்கும் ஒரு விறட
இருக்கும்தானே?”

- ொந்தப்ரகாஷ் அப்படி ஒரு னகள்வி னகட்பான் என்று ொரு வகாஞ்ெமும்

எதிர்பார்க்கவில்றல.

“அதுமட்டுமல்ல... இப்ப உன் வைித்துல இருக்கை நம்ப வாரிசு ஆணா

வபண்ணாங்கைதுல இருந்து அனதாட எதிர்காலமும் நமக்கு
முக்கிைமில்றலைா? சுருக்கமா வொல்லப்னபாோ நம்ம இரண்டு னபனராட
எதிர்காலம் எப்படி இருக்கும்? என் பிெிேஸ், உன் வஹல்த், அப்புைம்
நம்ம வடத்... அதாவது எப்ப நம்ம உைிர் பிரியும்கைது வறர அறதக்
வகாண்டு வதரிஞ்ெிக்க முடியும்னும் னபாது ஒய் நாட் வி ட்றர?”

“நல்ல னகள்விதான்... ஆோ...”

“புரியுது... அப்படிச் வெய்ைலாமா, அது தப்பில்றலைாங்கைதுதானே இப்ப

உன் னகள்வி?”

“ஆமா... இேி ஒரு தப்றப நாம எக் காரணம் வகாண்டும் வெய்துடக்

கூடாது ெந்தா...”
“நாம இதுக்கு முந்தி என்ே தப்பு வெய்னதாம். இேி ஒரு தப்புங்கனை?”

“நாம வெய்ைல... ஆோ உன் தாத்தா வெய்திருக்கார். அதோலதான்

நம்ம வம்ெத்துல திரும்ப தப்பு நடந்திருக்கு. அந்த லிங்கத்றதயும்
ஏடுகறையும் ஏன் உன் தாத்தா மறலக்குப்னபாய் முந்தினை னபாகர் ொமி
கிட்ட ஒப்பறடக்கல? ஏன் ஒரு பாம்பா சுத்தி சுத்தி வர்ைாரு. இப்பகூட
நம்மால ஏன் அவ்வைவு சுலபத்துல ஒப்பறடக்க முடிைல? இப்படிப் பல
னகள்விகள் விறட வதரிைாம இருக்கு. இதுல நாறைக்கு றநட் ெித்ரா
வபௌர்ணமி. நம்ம றகல இருக்கைது அதிகபட்ெமா முப்பதுல இருந்தது
நாப்பது மணி னநரம்தான்... அதுக்குள்ை லிங்கத்றதயும் ஏடுகறையும்
நாம ஒப்பறடக்கை வநருக்கடில இருக்னகாம். எப்படி அறதச் ொதிக்கப்
னபானைாம்?” ொருபாலா ொந்தாப்ரகாஷிடம் னகட்ட அனத னகள்விறை
முன்ோல் வெல்லும் காரில் அரவிந்தன் வஜைராமேிடம் னகட்டிருந்தான்.

“ொர்... நாறைக்கு றநட் ெித்ரா வபௌர்ணமி. நாமனைா இங்க சுத்திக்கிட்டி

ருக்னகாம். னபாகறர பாக்கணும்கை உங்க ஆறெ என் ஆறெவைல்லாம்
அம்னபாதாோ?”

வஜைராமன் வமௌேமாய் வவைினை பார்த்தார்.

திவ்ைப்ரகாஷ்ஜி கண்கறை மூடி திைாேத்தில் இருந்தார்.

பாரதிைிடம் னபச்னெ இல்றல.

“என்ே ொர்... அறமதிைாைிட்டீங்க?” அரவிந்தன் கிைைிோன்.

“ொண் ஏைிோ முழம் ெறுக்குது... என்றே என்ே பண்ணச் வொல்ைீங்க

அரவிந்தன்?”

“நாம அப்ப ஆரம்பிச்ெ இடத்துக்னக வந்துட்னடாமா... கிட்டத்தட்ட ஒரு

மாெமா வபட்டி, னபாகர்னு சுத்திேவதல்லாம் இப்ப னவஸ்ட்டா...?”

“அப்படித்தான் னதாணுது. நம்ம சுத்தி நடந்த பல அமானுஷ்ை

ெம்பவங்கள்ங்கை மிஸ்ட்ரி பவறர, எம்.பினைாட வபாலிட்டிகல் பவர்
காலி பண்ணிடு னமான்னு பைமாகூட இருக்கு...”

“பக்கத்துலனை ஒரு மகா ெக்தி வகாண்ட னைாகிை வவச்சுக்கிட்டுப்

னபெை னபச்ொ ொர் இது?”

“என்ேன்னு வதரிைல... இப்ப பார்த்து இவர் திைாேத்துல

உக்காந்துட்டாரு. நாம னபெைது காதுல விழுதா இல்றலைான்னுகூடத்
வதரிைல.’’
“பாவம் ொர்... ொந்தப்ரகாஷ் கப்புள். நம்பனைாடு னெர்ந்து அவங்களும்
அறலைைாங்க, அதுல அந்தம்மா பிரக்வேன்ட் னவை...”

- நடுவில் வஜைராமன் வெல்னபாேில் அமட்டல். அவர் காதுகளுக்குள்

தமிழ் வாணி அலுவலகத்திலிருந்து நியூஸ் எடிட்டர் ராமநாதன் னபெ
ஆரம்பித்திருந்தார்.

“ொர் னபெலாமா?”

“தாராைமா... என்ே விஷைம் ராமநாதன்?”

“எல்லாம் நல்லபடிைா னபாய்க்கிட்டிருக்கு ொர். னபாே மாெ

ெர்க்குனலஷன் ொர்ட்றட வமைில் பண்ணிைிருந்னதன். பாத்துட்டீங்கைா
ொர்?”

“ொரி ராமநாதன்... பாத்துடனைன். இப்ப ஒரு விெித்ரமாே சூழ்நிறலல

இருக்னகன். னநர்ல பாக்கும்னபாது விவரமா வொல்னைன்...”

“எப்ப ொர் ஆபீஸ் வருவங்க?”

ீ

“எப்படியும் இன்னும் இரண்டு நாள் ஆகும்?”

“எழுத்தாைர் அரவிந்தனும் உங்ககூடதான் இருக்கார்னு வொன்ே ீங்க.

ஏதாவது கறத ெம்பந்தமாே டிஸ்கஷோ ொர்...?”

“இல்ல... இது னவை மாதிரிைாே விஷைம். நான் னநர்ல வொல்னைன்.

நல்ல னவறை அரவிந்தன் பத்தி இப்ப ஞாபகப்படுத்திப் னபசுே ீங்க. இந்த
வார வமடீரிைல் பிரின்ட்டுக்கு வரடிைாைிடிச்ொ?”

“ெில பக்கங்கள் மட்டும் பாக்கி இருக்கு ொர். வகாஞ்ெ னநரத்துல

வரடிைாைிடும்.”

“அவதல்லாம் வரகுலர் னபஜைா?”

“ஆமாம் ொர்... கவிறத, ெிேிமா விமர்ெேம், அப்புைம் ஒரு னபட்டிக்

கட்டுறர ொர்...”
“னபட்டிக் கட்டுறரறை அடுத்த வாரத்துக்கு ஷிப்ட் பண்ணிடுங்க. நல்லா
இரண்டு ஃபுல்னபஜுக்கு பிரபல எழுத்தாைர் அரவிந்தேின் மர்மத் வதாடர்
விறரவில் ஆரம்பம்னு ஒரு அைிவிப்பு றவங்க. அவனராட னபாட்னடா
நம்ப னகலரில இருக்கும். ஒரு முழுபக்கம் அவனராட னபாட்னடா
வரட்டும்....”

“மர்மத் வதாடரா, அதுவும் அரவிந்தன் ொர் கிட்ட இருந்தா?”

“ொரி, மர்மத் வதாடர் இல்ல... அமானுஷ்ைத் வதாடர். அது மர்மத்துக்கும்

னமல இல்ல..?”

“என்ே ொர் வொல்ைீங்க?”

“அதான் அமானுஷ்ைத் வதாடர்னு வொல்லிட்னடனே... அந்த

வார்த்றதறைப் வபரிை எழுத்துல னபாடுங்க... ஆச்ெர்ைமா இருக்கில்ல?”

“ஆமாம் ொர்... இது எேக்னக ஒரு ஆச்ெர்ைமாே நியூஸ் ொர்.”

“இது என்ே ஆச்ெர்ைம், நாங்க ஆச்ெர்ைங்கள் அதிர்ச்ெிகள்ைதான் இப்ப

நீந்திக்கிட்டிருக்னகாம். இது கற்பறே இல்றல ராமநாதன், அவ்வைவும்
ரிைல் எக்ஸ்பீரிைன்ஸ்...!” னபெிவிட்டு அரவிந்தறேப் பார்த்தார்
வஜைராமன்.

“என்ே ொர் இப்படி என்றே மாட்டி விட்டுட்டீங்க?” என்ைான்

அரவிந்தன்.

“நல்லனவறை நான் தப்பிச்னென்...” என்று வாய் திைந்தாள் பாரதி.

“உங்கைால முடியும் அரவிந்தன். நம்மனைாட இந்த அறலச்ெல்
துைியும் வண்
ீ னபாகக் கூடாது...”

“என்ேத்த ொர் எழுத... இதுவறர நடந்த எல்லானம விறடைில்லாத

புதிராதான் முடிஞ்ெிருக்கு. அடுத்து என்ே நடக்கப் னபாகுதுன்னும்
வதரிைல. இதுல ஐரேினை னபாகர் வர்ைாருங்கைதுதான். இந்த லிங்கம்,
ஏடுகை விடுங்க. நம்மகிட்ட அனதாட னபாட்னடா காப்பி இருக்கு. அப்படிப்
பார்த்தா என் னலப்டாப்பும் அந்த உறடக்கப்பட்ட வபட்டியும் இப்ப
ஒண்ணுதான். அனதா நாம னபாகறரப் பார்க்கப்னபாோ பாக்க முடியுமா?”

- னகள்வினகட்ட அந்த வநாடி அவன் கார் பம்மல் ெிங்க முதலி ெந்தில்

உள்ை நீலகண்ட தீட்ெிதர் வட்டு
ீ வாெலில் நின்ைது. வாைிற்புைம் பழநி
வென்ை ெமைம் கணக்கம்பட்டித் வதன்ேந்னதாப்பில் ெந்தித்த அந்தப்
பண்டாரச் ெித்தர். கூடனவ நீலகண்ட தீட்ெிதரும்..!

- த ொடரும்….28 May 2020

அறதப் பார்த்துவிட்ட அவர் முகத்தில் ஒரு பரவெம்.

அன்று னஹா என்கிை வபருங் குரலு டன் கீ னழ விழ ஆரம்பித்த

கரும்பாைிரம், தறரைில் ஒரு ெரிவில் விழுந்து, அப்படினை அந்தச்
ெரிவில் வபாட்டலமாய் உருைலாோன். நல்ல னவறைைாக பற்ைிக்
வகாள்ை ஒரு காட்டுக்வகாடி அவன் றகக்குத் தட்டுப்பட்டு அறத
அப்படினை பிடித்துக் வகாண்டான்.

அவன் அப்படித் வதாங்குவறதப் பார்த்த ெிதம்பர மாணிக்கம் “ஏனலய்,

பிடிறை விட்ைாத னல... அப்படினை இரு அப்படினை இரு....” என்று
கத்தலாோர்.

உறடைாருக்கு உச்ெிைில் விறடப்பு தட்டி கண்ணு முழி இரண்டும்

வவைித்து விட்டிருந்தது. ஓதுவார் புலம்பத் வதாடங்கிவிட்டார்.

“ெிற்ைம்பலம்... ெிற்ைம்பலம்... ொமி, னொதிக்காதய்ைா... நாங்க தாங்க

மாட் னடாம்...” என்று எல்னலாறரயும் கூட்டு னெர்த்துக் வகாண்டார்.
னமழிமறடைார் மட்டும் சுறு சுறுப்பாகத் தன் பணிைாைன் மூட்றடறைத்
திைந்து அதில் முழுநீை கடாவவட்டுக் கத்திறை எடுத்தவராய் அறதக்
வகாண்டு கரும்பாைிரம் கிடந்த ெரிவில் முறைத்திருந்த தாவரங்கறை
வவட்டி வழிறை உருவாக்கிக்வகாண்னட அவறே வநருங்கிோர்.
கரும்பாைிரம் உந்திக் வகாண்டு வகாடிறைப் பிடித்திருந்தான். தன்
தறலப்பாறகறை அவிழ்த்து அவறே னநாக்கி வெி,
ீ அவன் அறதயும்
பிடித்துக்வகாள்ைவும், தான் இருந்த இடத்திலிருந்து னமனல
இழுக்கலாோர். அவனும் முகத்றதக் னகாணலாக றவத்துக் வகாண்டு
னமனலைி வந்து அவர் னமனலனை ொய்ந்தும்விட்டான்.

வநடுனநரம் மூச்ெிறைத்தான். எல்னலாரும் உற்றுப் பார்த்தபடினை

இருந்திட, ஒரு இரண்டடி தூரத்தில் ஒரு இருதறலவிரிைன் எனும்
பாம்பு முட்றடைிட்டு தன் உடம்பால் சுற்ைி அறடகாத்துக்
வகாண்டிருந்தது. இருபுைத்திலும் நான்கு கண்கனைாடு அது
பார்த்தவிதனம உடம்பில் கூச்ெனலற்படுத்திைது.

அது வபரும்பாலும் தீண்டாது. தீண்டிவிட்டு நாம் பிறழத்தானலா

அதோல் ஒரு பைனுமில்றல - தீண்டப்பட்ட நபருக்கு னராகம்
பாவிப்பது நடக்கத் வதாடங்கிவிடும். னமழிமறடைார் அறதப்
பார்த்தபடினைதான் கரும்பாைிரத்றதயும் சுமந்தபடி னமனலைிோர். ெில
கற்கள் உருண்டு அதன் னமல் விழுவதுனபால் வென்ைே. நல்ல னவறை
விழவில்றல.

றபைப் றபைத்தான் ஏை முடிந்தது. கரும்பாைிரத்துக்கும் ஒரு

காறலத்தான் ஊன்ை முடிந்தது. இன்வோன்றை ஊன்ை முடிைவில்றல.
அனநகமாய் எலும்பு முைிந்திருக்க னவண்டும். ெமதைத்துக்கு வந்து,
தறலப்பாறகத் துணிறை விலக்கிட அவன் மல்லாந்து படுத்து
மூச்ெிறைத்தான். பின் “ஆண்னட... அவுக வபாட்டினைாட
னபாய்க்கிட்டிருக்காக... நான் கீ ழ உழுகவும் அம்மட்டும் என்ோல
வகட்டுப் னபாச்ெி... மன்ேிச்ெிடுங்க ஆண்னட” என்று அந்த நிறலைிலும்
கெிந்தான்.

“நீ வதாணப்பிக்கானத... வகாஞ்ெம் அறமதிைா கிட...” என்று அடுத்து

என்ே வெய்ைலாம் என்பது னபால் னைாெிக்கலாோர்.
“றவத்திைனர, வகௌம்புே னநரம் ெரிைில்றலனைா... தப்பானவ எல்லாம்
நடக்குனத...” என்ைபடி பார்த்தார் ஓதுவார்.

“எேக்கும் அதான் எண்ணம்... வகௌம்பே னநரம் ெரிைில்றல...” என்று

உறடைாரும் வக்காலத்து வாங்கலாோர். இறடைில்,

“ஆண்னட... இடக்கால் வலி உசுர் னபாவுது. முட்டி தட்டிப்னபாச்ொட்டம்

வதரியுது...” என்று முகம் சுணக்கி வலிறைப் பிரதி பலித்தான்
கரும்பாைிரம்.

ெிதம்பர மாணிக்கம் மட்டும் எதுவும் னபெவில்றல. அவர் எதுகுைித்னதா

தீவிரமாய் னைாெிப்பது அவர் முகத்றதப் பார்க்றகைில் நன்கு
வதரிந்தது.

“என்ே வெட்டிைானர னராெே...?”

அவரும் கறலைலாோர்.

“இல்ல... வபட்டிை கண்டும் வதாடர முடிைறலனை... இப்படி கால்

ஒடியுைவதல்லாம் நல்ல ெகுேமில்றல னைன்னுதான் னராெிச்னென்.”

“அதிகாறலக்கு ெகுேம் கிறடைாது... ெகுேம் னமல பழிைப் னபாட

னவண்டாம். திரும்ப வொல்னைன்... இது ஏனதா னொதறே... ெித்தர் ொமி
விெைம்கைது ெல்லிசு கிறடைாது. அதுலயும் ெமாதிைாைிட்ட
ொமிறைனை பாக்கை மாதிரி ஒரு விெைம். அதுக்கு ஒரு தகுதி னவணும்.
அது நமக்கு இருக்கான்னு அவுகதான் னொதிக்கைாங்க” என்ை
னமழிமறடைாரிடம் இப்னபாது இந்தக் கரும்பாைிரத்துக்கு என்ே வழி
என்பதுனபாலப் பார்த்தார் ெிதம்பர மாணிக்கம்.

“என்ே வெட்டிைனர?”

“இல்ல... இப்ப இவே என்ே வெய்ை?”

“ஆண்னட... எேக்காகத் னதங்காதீங்க... நீங்க கிைம்புங்க. நான் இப்படினை

வமல்ல ஊர்ந்து ஊர்ந்து கீ ழ இைங்கிடனைன்.”

“கூடாது... கீ ழ இருந்து புைப்பட்ட எல்லாரும்தான் னமல னபாகணும்.

நடுவுல ஒரு உதிரல்கூடக் கூடாது...”

“எப்படி றவத்திைனர... அதான் கால் ஒடிஞ்சு னபாச்சுல்ல?”

“அதுக்கு றவத்திைம் பாப்னபாம்... எதுக்கு இருக்னகன் நான்?”

“இந்தக் காட்டுல எங்க னபாய் என்ேத்த பண்ணுவக?”

ீ

“பண்னைன் பாருங்க...”

“அப்ப வபாட்டி...?’’

“அதுக்கும் வழி இருக்கு...”

“என்ே வழி?” ெிதம்பர மாணிக்கம் னகட்டிட, னமழிமறடைார் ஒரு
காரிைம் வெய்ைலாோர். நாலாபுைமும் விறுவிறுப்பாகப் பார்த்தார். நல்ல
னவறைைாக மறழைின்ைி வவைித்து நீலம் பிலிற்ைிைது வாேம்.

கூறழக்கடா, மணிச்ெிட்டு, ெப்த வண்ணி, மஞ்சுக் குருவி, உைிமூக்கன்

என்கிை வபாதிறகப் பைறவைிேங்கைின் கூப்பாடு நன்ைாகக் னகட்டது.
மிைா மான்களும், வறரைாடுகளும் அப்பகுதிக்குள் ெிறுத்றத நடமாட்டம்
அப்னபாறதக்கு இல்லாதறதச் வொல்லிக் வகாண்டிருந்தே.

னமழிமறடைார் நாற்புைமும் பார்த்ததில் ஒரு மஞ்ெள் கடம்ப மரம்

அதன் உச்ொணிக் கிறைனமல் ஒரு மஞ்ெள் வகாடி பைக்கக்
காட்ெிைைித்தது.

அறதப் பார்த்துவிட்ட அவர் முகத்தில் ஒரு பரவெம்.

“ொமி விருட்ெம் அனதா...” என்று அந்த மஞ்ெள் கடம்பு னநாக்கி ஓடிைவர்,

கீ னழ இறலகள் உதிர்ந்து தறரப்பரப்பில் தன் றகவெம் உள்ை
கடாவவட்டுக் கத்திைால் குத்திக் கிைைி மண்றணக் வகல்லி ஒரு
தட்டைவுக்கு எடுத்தார். பின் தன் வெமுள்ை ஏேங்கைில் ஒன்றை
எடுத்துக்வகாண்டு தண்ணர்ீ எங்னக கிறடக்கும் என்பதுனபால் பார்க்கவும்,
ஓரிடம் ஒரு ெிறு வாய்க்காலாய் நீனராட்டம். அதில் ஒரு குழிறைத்
னதாண்டவும் அதில் நீர் நிரம்பிைது. ெில வநாடிகைில் குழம்புனபான்ை
அந்த நீர் ஓடிவிட சுத்த நீர் னதங்கிைது. அறதத் தன் ஏேத்தில் வமல்ல
வமாண்டு எடுத்து வந்து மண்றணப் பிறெந்து ெிவலிங்கம்னபால் ஒரு
உருறவப் பிடிக்கலாோர்.

“றவத்திைனர... என்ே பண்ணைீங்க?”

“லிங்கம் பிடிக்கனைன்.”

“எதுக்கு?”

“கும்புடத்தான்... னபாங்க... னபாய் கண்ணுலபட்ட பூக்கறைவைல்லாம்

பைிச்சு எடுத்தாங்க...”
“எடுத்து வந்து?”

“இந்த லிங்கம்னமல தூவி உழுந்து கும்புடுனவாம். இேி நீதான்

எங்கறைக் கூட்டிப் னபாகணும்னு கண்ணர்ீ விடுனவாம்...”

“கீ ழ குற்ைால நாதறரக் கும்புட்டுதானே கிைம்பு னோம்?”

“அது னநத்து... இப்ப னொதறேல இருக்னகாம். நாமல்லாம் வகாஞ்ெம்

நான்கை திமினராடவும் இருக்னகாம். பாஷாணலிங்கம் நமக்குக்
கிறடச்ெிட்டா அறதப் வபரிை பாக்ைமா மட்டும் நிறேச்ொ
பரவாைில்றல. ெிலர் அது தேக்கு மட்டும் கிறடக்கணும்னு நிறேக்கை
மாதிரி வதரியுது. அப்படினை னபாகர் ொமி நிஜமா இருக்க வாய்
பில்றலன்னும் ெிலர் நிறேக்கை மாதிரி வதரியுது...”

“அதோல?”

“இப்படி ெந்னதகமும் ெங்னகதமுமா ெித்த தரிெேம் பண்ணப்னபாைது

வபருந்தப்பு. ஆன்மிகத்துல அடக்கமும் நம்பிக்றகயும்தான் முக்கிைம்.
அது இல்லாதவங்க வவந்தறதத் தின்னுட்டு னவறை வரவும்
ொகப்னபாை ொமான்ைப் வபாைப்புங்கதான்...”

- னமழிமறடைாரின் பதில் உறடைாறர னலொகக் குத்திைது.

“றவத்திைனர, நீங்க என்றேத்தான் வொல் ைீங்கன்னு நிறேக்கனைன்...”

என்ைார்.

“ஆமாம்... உங்கை மட்டுமல்ல... உங்கறையும் னெர்த்னத வொல்னைன்.

நீங்க னபாகர் ொமி இப்ப இருக்க வாய்ப்பில்னலன்னு வாய் விட்னட
வொன்ே வராச்னெ?”

“நிறேச்ெறதச் வொன் னேன்... அது எப்படித் தப்பாகும்?”

“அம்மட்டுல ெரி... ஆோ நிறேக்கைவதல்லாம் ெரிைா இருக்கும்னு

உறுதி தர முடியுமா?”
“இப்பகூடச் வொல்னைன்... இைந்தவங்க பிறழச்சு வந்ததானவா, இல்றல,
ொனவ இல்லாம நடமாடைதானவா நான் புராணக் கறதலகூடப்
படிச்ெதில்றல...”

“புராணம் னவை... ெித்தம் னவை... ெித்தன்கைவன் உைினராட

ரகெிைமைிஞ்ெவன். அதோலதான் அவோல கூடுவிட்வடல்லாம் கூடு
பாை முடிஞ்ெது.”

“மறடைானர, வாதம் பண்ணும் னநரமா இது? வபட்டிறைக்

றகப்பத்தணும். இப்பனபாய் இப்படி லிங்கத்றதச் வெய்துவிட்டு
னநரத்றத வணடிக்கைது
ீ ெரிைா?”

- இந்தக் னகள்விறை ெிதம்பர மாணிக்கம்தான் னகட்டார்.

னமழிமறடைார் சுவறர உற்றுப் பார்க்கலாோர்.

“என்ே இப்படிப் பாக்குதீக?”

“னவை எப்படிப் பாக்க... 12 வருஷம் என்ேத்த வெட்டிைானர நீங்க ொமிை
கும்புட்டீர்...?”

“அதுல நான் ஒரு குறையும் றவக்கல றவத்திைனர?”

“பூறெறைச் வொல்லல... உங்க புரிதல வொன்னேன்...”

“என் புரிதல்ல என்ே குறை?”

“அந்த லிங்கமும் ஏடுகளும் ொதாரணமில்ல தானே?”

“அதுல என்ே ெந்னதகம்?”

“அப்ப அறத ஒருத்தன் உங்ககிட்ட இருந்து திருடிட்டான்ோ, அது உங்க

றகை விட்டு அவன்கிட்ட னபாைிடிச்ெின்ோ உங்க எண்ணத்துல ஏனதா
குறைன்னுதானே அர்த்தம்?”

“நீங்க வொல்ைனத புரிைல... என்கிட்ட என்ே குறை?”

“இப்பகூட ொமி எேக்கு வழிகாட்டுன்னு றகைத் தூக்காம னதடுனவாம்,

கண்டுபிடிப்னபாம். எல்லாம் நம்ப றகலதான் இருக்குை மாதிரினை
ெிந்திக்கிைீங்கனை?”

“என் மேசுக்குள்ை அழுது கும்பிட்டுகிட்டுதான் றவத்திைனர

இருக்னகன்...”

“னபாதாது... இங்க இப்ப கும்பிடுங்க! நம்ப றகல எதுவுனம இல்றலன்னு

றகை உதறுங்க... நான் கும்பிடனைன், நான் வெய்ைனைன்னு நான் நான்னு
நிறேக்கைத விட்டு வவைிை வாங்க... னபாங்க... னபாய் முதல்ல
பூக்கறைப் பைிச்ெிக் கிட்டு வாங்க. இந்தக் காடு அவங்க காடு... நாம
இங்க கீ ழ கிடக்கை ஒரு உதுந்த இறல மாதிரி தான்... சுருக்கமா
வொன்ோ ெரணாகதி பண்ணுங்க... மிச்ெத்த அவங்க பாத்துப்பாங்க.
இப்பகூட நாம னபெைத ஒரு ெித்தர்ொமி னகட்டுகிட்டுதான் இருக்காரு.
இனதா இந்த மரம்தான் அந்த ொமி. கீ ழ அவர் ெமாதிைாகி னமல
மரமாைிட்டாரு.
துணில வகாடி பைக்குது பாருங்க... இந்த ொமிை கும்புடைவங்க கட்டிே
வகாடி அது. இந்த ொமி நமக்கு உதவி வெய்வாரு. திருடிேவங்க இந்தக்
காட்றட விட்டுப் னபாக முடிைாது. வபாட்டி நம்மைத் னதடி வரும். நீங்க
னவணா பாருங்க...”

- னமழிமறடைார் னபச்னொடு னபச்ொக லிங்கத்றதப் பிடித்துவிட்டார்.

வகாஞ்ெம் அப்படி இப்படி இருந்தாலும் லிங்கம் என்பது வதைிவாகத்
வதரிந்தது.

அடுத்த ெில நிமிடங்கைில் எல்னலாரும் னபாட்டு வணங்கிை பூக்கைில்

மூழ்கிப்னபாேது அந்த லிங்கம், னமழிமறடைாரிடம் நல்ல னவகம்.
வணங்கிை னவகத்தில் ஓடிப்னபாய் ஒரு ஒதிை மரத்றத வநருங்கி அதன்
பட்றடறைத் தன் கடாவவட்டுக் கத்திைால் வவட்டி எடுத்து வந்தார்.

தறரைில் கால் நீட்டிக்வகாண்டு மரத்தண்டு ஒன்ைன் னமல் முதுறகச்

ொய்த்து அமர்ந்திருந்த கரும்பாைிரம் வலிறைச் ெகித்துக்வகாண்டு முகக்
னகாணல்கைில் இருந்தான்.

அவேின் உறடந்த காறலப் பக்குவமாகத் துக்கி, அவன் னவட்டிறை

விலக்கிை நிறலைில் முட்டி பாகத்றதப் பார்த்தார். காைம்பட்டு ரத்தம்
கெிந்தபடி இருந்தது. அந்தக் கெிவின் னமல் னதடி எடுத்து வந்திருந்த
மூலிறக இறலகறைக் கெக்கி அப்படினை வறடத்தட்டுனபாலத் தட்டி
அதன் னமல் ஒதிை மரப்பட்றடைின் உள் பாகம் படிந்த நிறலைில்
இறுக்கி, அறதத் தன் தறலப்பாறகத் துண்டானலனை கட்டிமுடித்தார்.
அவ்வைவு தான். அப்படினை கரும்பாைிரத்றதத் தூக்கித் தன் னதாள்னமல்
றவத்துக்வகாண்டு அய்ைோர் தூக்கினபால நடக்க ஆரம்பித்தார்.
நடந்தபடினை னபெிோர்.

“எல்னலாரும் வாங்க... நம்பிக்றகைா வாங்க... நம்ப ொமிங்க

றகவிடமாட்டாங்க. நமக்கு இேி நல்லனத நடக்கும்... அவங்க னபறரச்
வொல்லி னகாஷம் னபாடுனவாம்...

ெித்தநாதர்களுக்குன்னு நான் வொல்லவும் அனராகரான்னு வொல்லுங்க.

னவை நிறேப்னப னவண்டாம்... விறுவிறுன்னு நடங்க. நிச்ெைம் நல்லது
நடக்கும்...’’ என்று னமழி மறடைார் வொல்லி முடிக்கும் முன் ஒரு
கறுப்பு நாய் எங்கிருந்னதா அவர்கள் முன் வந்து நின்று
‘வந்துட்டீங்கைா?’ என்பதுனபால அவர்கறைப் பார்த்தது.

“கறுப்பா... வந்துட்டிைா? நீ வருவடா... எேக்குத் வதரியும்” உற்ொகமாோர்

னமழி மறடைார். ஓதுவார் அனராகராவில் கறரந்திருந்தார். ெிதம்பர
மாணிக்கம் விழிகைில் ஒழுகல்.

உறடைாருக்கு அங்கு நடக்கும் ஒவ்வவாரு வெைலுனம விெித்திரமாய்

வினநாதமாய் இதற்கு முன் எண்ணிப்பாராததாய் இருந்தது. னமழி
மறடைாரின் தீர்க்கப்னபச்சு, கால் உறடந்த பின்னும் அவறர
விட்டுவிடாமல் கழுத்தில் தூக்கிச் சுமக்கும் னவகம் எே எல்லானம
பிரமிப்றபத் தந்தது.

கறுப்பு நாய் முன் ஓடிைது... னமழிமறடைார் பின்வதாடர மற்ைவர்களும்

வதாடர்ந்தேர். உறடைாரால் அவர்கள் னவகத்துக்கு ஈடு வகாடுக்க
முடிைவில்றல. அது என்ேனவா அனராகரா வொல்லவும்
பிடிக்கவில்றல.

வொகுொய் வாழ்ந்த வாழ்வும், உடம்றபக் கெக்கிைிராத னபாக்கும் அந்த

மறலத் தலத்தில் அவறர மிரட்டிைது. ஆங்காங்னக வதன்பட்ட
பச்னொந்திகள், ெிங்கவால்குரங்குகள், மூர்க்கமாே காட்வடருறமகள்,
அதன் பின் முதுகில் அமர்ந்திருந்த கரிச்ொன்குருவி என்று
வேக்காட்ெிகள் அவறர ஈர்த்தனதாடு பைமுறுத்தவும் வெய்தே.

அந்த வரிறெைில் அவர்தான் கறடெிைில் நடப்பவராக இருந்தார்.

அனராகரா னகாஷம் மறலறை நடுக்கிற்று.

“ெித்த நாதனுக்கு அனராகரா...!

ெிவகுரு றமந்தனுக்கு அனராகரா...!

பழநி பாலனுக்கு அனராகரா...!

னபாகர் ொமிக்கு அனராகரா...!”

- னகாஷத்தின் எதிவராலி மறலமுகடுகைில் முட்டி னமாதித் திரும்பி
வந்தது. இறடைில் ைாறேகள் பிைிறும் ெப்தமும் னெர ஆரம்பித்தது.
கஜகர்ணப் பிைிைல்... ஒன்றுக்கு நான்கு ைாறேகள் பிைிைிே.
ஓரிடத்தில் புழுதிமூட்டம் புறகனபால் வதரிந்தது. கறுப்பு நாயும் அந்த
இடம் னநாக்கிதான் ஓடிற்று.

“என்ே றவத்திைனர... இந்த நாய் ைாறேங்க இருக்கை பக்கமா

னபாகுது...” என்று ெிதம்பர மாணிக்கம் னகட்டார், குரலிலும் நடுக்கம்.

“பைப்படாம வாங்க. கறுப்பன் ெரிைாதான் கூட்டிப் னபாைான்...” என்று

கரும் பாைிரத்றதச் சுமந்தபடினை முன்ேடந்தார் னமழிமறடைார்.
வைதுக்கு மீ ைிே வதம்பு. ஒரு இடத்தில் விறடத்துத் னதங்கி நின்ைார்.
நாயும் குறரக்கத் வதாடங்கிைது. அது நின்ை இடத்துக்கு அருகில்
முற்ைாகத் தறல ெிறதந்த நிறலைில் ஒரு உடல்.

ெற்றுத் தள்ைி மரக்கிறைனமல் துணிகாைப் னபாட்டதுனபால் ஒரு உடல்.

அதன் வாைிலிருந்து ரத்தம் தறர னநாக்கி ஒரு னநர்க்னகாடாக வொட்டிக்
வகாண்டிருந்தது.

இன்னும் ெற்றுத் வதாறலவில் வைிறு நெிந்து குடல் எல்லாம்

வவைிவந்த நிறலைில் ஒரு உடல்.

னமழிமறடைாரிடம் அறதவைல்லாம் காண அச்ெம் கலந்த அறமதி.

திடும்வமன்று திரும்பவும் ைாறேகைின் பிைிைல். கறுப்பு நாய்
குறுக்கில் புகுந்து ஓடிவிட்டு வந்து குறரத்தது. அது ஓடிை ஒரு
ஒத்றதைடினபான்ை தடத்தில் னமழி மறடைாரும் வமல்ல
நடக்கலாோர்.

ெிைிது தூரம்கூட நடந்திருக்க மாட்டார். ஒரு புதர் அருனக அந்தப் வபட்டி

கண்ணில் பட்டது. னமழிமறடைார் தன்றேயும் மைந்தவராய் “ொமீ .... நீ
எங்கைக் றகவிடறல...” என்ைார் உரத்த குரலில்.

அந்தக் குரல் னகட்டு வந்தவர்களும் வபட்டிறைப் பார்த்துச் ெிலிர்த்தேர்.

ெிதம்பர மாணிக்கம் பதற்ைத்னதாடு அறதத் திைந்து பார்த்தார்.
உள்னை லிங்கத்னதாடுகூடிை ஏட்டுக்கட்டுகள் பத்திரமாகனவ இருந்தே.

வபட்டிறைத் தூக்கிச் வென்ைவர்கள் வழிைில் எதிர்பாராமல் வந்த

ைாறேகைிடம் ெிக்கி உைிறரயும் விட்டுவிட, வபட்டி பாதிப்பின்ைித்
திரும்பக் கிறடத்துவிட்டது.

னமழிமறடைாரின் கருத்து வமத்த ெரி... றகறைத் தூக்கவும்தான் வழி

பிைந்துள்ைது... வகந்திக் வகந்தி இறுதிைாக வந்து னெர்ந்த உறடைாரும்
வபட்டிறைப் பார்த்து விதிர்ப்பறடந்தார். திரும்பவும் ைாறேகைின்
பிைிைல்... நாங்கள் வந்த னவறல முடிந்தது. திரும்பிச் வெல்கினைாம்
என்பதுனபால் வதாறலவில் னதய்ந்து ஒலித்தது அந்தக் குரல்.

“இப்ப என்ே வொல்ைீங்க வெட்டிைானர?” என்று னகட்ட னமழிமறடைாறர

கண்ணர்ீ மல்கக் கட்டிக்வகாண்டார் ெிதம்பர மாணிக்கம்.

உறடைாரிடமும் ெிலிர்ப்பும் கண்ணரும்...!

ீ

இன்று காருக்குள் இருந்தபடினை பண்டாரெித்தறரயும், நீலகண்ட

தீட்ெிதறரயும் பார்த்த அறேவருக்குனம பிரமிப்பு தட்டி, தூக்கிவாரிப்
னபாட்டது.

காரும் வட்டு
ீ முகப்பில் னதங்கி நின்ைது.

ஒவ்வவாருவராக இைங்கிேர். தீட்ெிதர் நிதாேமாக அவர்கறை ஏைிட்டார்.

பண்டாரனமா திண்றணைில் னபாய் ஒரு காறலத் வதாங்கப் னபாட்டபடி
அமர்ந்தவராக ஒரு சுருட்றட எடுத்துப் பற்ை றவத்தார்.

நீலகண்ட தீட்ெிதர் வாறைத் திைக்கலாோர்.

“ைார் நீங்கல்லாம்... என்ே னவணும் உங்களுக்கு?”

“இங்க நீங்க ைாருன்னு நான் வதரிஞ்ெிக்கலாமா?” என்று வஜைராமன்

னகட்க “இவர்தான் என் மதியூகரணில அகப்பட்ட பிராமணர்” என்ைார்
திவ்ைப்ரகாஷ்.
அடுத்த வநாடி ஒரு வபரும் ெிரிப்பு பண்டார ெித்தரிடம்.

அரவிந்தன் அவறர வநருங்கி நின்று அவறரனை பார்க்கலாோன்.

அவன் அவறரக் வகாஞ்ெம்கூட அங்னக எதிர்பார்க்கவில்றல.

பண்டார ெித்தரின் ெிரிப்பில் வலுத்த ஒரு னகலி.

அரவிந்தன்தான் அறத உறடக்க முற்பட்டான். “ொமி, எதுக்கு இந்தச்

ெிரிப்பு... ஆமா நீங்க எப்படி இங்க?” என்று னகட்டு முடித்தான்.

“நீ என்றேக் னகக்கைிைா... ெித்தன் னபாக்கு ெிவன் னபாக்கு.

னகள்விப்பட்டதில்றலைா நீ?”

புறகறை உமிழ்ந்தபடினை அவர் அலட்ெிைமாகக் னகட்டார்.

“ஆமா... நீங்கள்ைாம் எதுக்கு வந்திருக்கீ ங்க?”

- திரும்பக் னகட்டார் நீலகண்ட தீட்ெிதர்.

“உங்கைப் பார்க்கத்தான்... நீங்கதானே பானுகூட குற்ைாலம் னபாேவர்?”

“ஆமா... அதுக்வகன்ே இப்னபா?”

“உங்கறைப் பாம்பு கடிச்சு உங்களுக்கு எதுவும் ஆகறலைா?”

“அது நான் ெர்ப்ப வஸ்ைம் பண்ணும்னபாது ெகஜமா நடக்கும்.

அறதவைல்லாம் பார்த்தா ெர்ப்பங்கறைப் பிடிக்க முடியுமா என்ே?”

“இல்ல, உங்கறையும் பானுறவயும் ெர்ப்பம் கடிக்க நீங்க

இைந்துட்டதா...” அரவிந்தன் முடிக்க முடிைாமல் திணைிோன்.

“வாஸ்தவம்தான்... அது எப்படி உங்களுக்குத் வதரியும்? இனதா இந்த

ெித்த மகான்தான் ஓடி வந்து காப்பாத்திோர் எங்கை... கிட்டத்தட்ட நப்த
நாடில ஆறு நாடி அடங்கிடுத்து... எங்க நல்ல னநரம், இந்த மகான் வந்து
விஷத்றத முைிச்சு எங்க உசுறரக் காப்பாத்திட்டார்...”

- நீலகண்ட தீட்ெிதர் மிக இைல்பாகப் னபெிோர். திவ்ைப்ரகாஷ் முகம்

அறதக் னகட்டு நம்ப முடிைாத முக பாவங்களுக்கு ஆட்பட்டி ருந்தது.
அப்படினை மேறதக் குவித்து அவதல்லாம் உண்றமைா என்று உணர
முற்பட்ட அவருக்கு மைக்கம்தான் வந்தது.

பாரதி ொருனவாடு காருக்கு வவைினை நின்று வமௌேமாகப்

பார்த்தபடினை இருந்தாள். ொந்தப்ரகாஷ் அருகில் வந்தவோக
திவ்ைப்ரகாஷின் மைக்கத்றதத் வதைிவிக்க முைன்ைான். தீட்ெிதனரா
உள்னை னபாய் தண்ணர்ீ வகாண்டு வந்தார். அப்னபாது வஜைராமனும்
அரவிந்தனும் உள்னை ஒரு பார்றவ பார்த்ததில் திவ்ைப்ரகாஷ்ஜி
வர்ணித்த அந்த நாக ெிற்பம், அதன் முன் மஞ்ெளும் குங்குமமும்
ெிந்திக் கிடந்தே.

திவ்ைப்ரகாஷ்ஜியும் வமல்ல மைக்கம் கறலந்து எழுந்தார். அவறரக்

கண்ணாைிர பண்டார ெித்தர் வவைித்துக் வகாண்னட இருந்தார். அந்தப்
பார்றவைில் ஆைிரமாைிரம் அர்த்தங்கள். அது ொதாரண ெராெரிப்
பார்றவயுமில்றல. அது ஒருவித னநத்ர தீட்றெ.
“ஜி... என்ோச்சு?” என்று அரவிந்தன் அவர் னதாறைப் பற்ைிக்
னகட்றகைில் காதுவழிைாக ரத்தம் கெிை ஆரம்பித்திருந்தது.

“புைப்படு... னபாய் மருத்துவறே பார்த்து உசுர் வபாறழக்கை வழிைப்

பார். ெித்த ஞாேம்கைது உபனதெத்தாலயும், தவத்தாறலயும்தான்
வரணும். ஏட்றடத் திருடி எடுத்வதல்லாம் படிச்சு அறத அறடை
முைற்ெிவெய்ைக் கூடாது. புைப்படு... புைப்படு...”

- பண்டாரத்தின் னபச்சு திவ்ைப்ரகாஷ்ஜிக்குப் புரிந்தது. தடுமாைிைபடி

பண்டாரத்றத வநருங்கிைவர். “என்ே மன்ேிச்ெிடுங்க ொமி... தப்பு
பண்ணிட்னடன்” என்ைார் நிதாேமாே குரலில்.

வஜைராமனுக்கும் அரவிந்தனுக்கும் பாரதிக்கும் அவர் எதோல் அப்படிச்

வொல்கிைார் என்னை வதரிைவில்றல. ொந்த ப்ரகாஷும் குழம்பிோன்.
பண்டாரனமா அவறே அருகில் அறழத்தார். முகத்தில் புறகறை
ஊதிவிட்டுச் ெிரித்தார். அவன் றகைால் விெிைிவிட்டுக்வகாண்டான்.

“பாட்டன் னபறர வவச்ெிருக்னக... ஆோ பாட்டன் மாதிரி நடக்காமப்

னபாைிட்டினை... நிைாைமா?” என்ைார். ொந்தப்ரகாஷ் புரிைாமல் பார்த்தான்.

“பரவால்ல... வாச்ெவ மகாலட்சுமி - அதான் திருத்திக் கூட்டிட்டு

வந்திருக்கா. இப்பவும் ஒண்ணும் வகட்டுப்னபாைிடல. புைப்படு, பாட்டன்
ெமாதிக்குப் னபா. மத்தவதல்லாம் தாோ நடக்கும், னபா... னபா...”

ொந்தப்ரகாஷ் ெற்றுத் தைங்கி நின்ைான். திவ்ைப்ரகாஷ் அவன் னதாைில்

றகறைப் னபாட்டவராய் “வா ெந்தா.... மிச்ெத்த நான் வொல்னைன். நாம
இப்ப நம்ப ஜமீ ன் பங்கைாக்குப் னபானைாம். அங்க நமக்கு ஒரு அதிெைம்
காத்திருக்கு...” என்று அவர்கள் இருவறரயும் அறழத்துக் வகாண்டு கார்
னநாக்கி நடந்தார்.

வஜைராமனுக்குள் ஒனர பரபரப்பு... பூடகமாக அங்னக நடப்பறத அவரால்

புரிந்துவகாள்ை முடிைவில்றல. பானு என்ே ஆோள்? லிங்கம் மற்றும்
ஏடுகள் என்ோைிற்று? னபாலீஸ் வந்ததா இல்றலைா?
வஜைராமனுக்குள் னகள்விகள் குறுகுறுத்திட்ட நிறலைில் காறர
வநருங்கிை திவ்ைப்ரகாஷ்ஜி திரும்பி வஜைராமேிடம் வந்தார்.

“வஜைராம்ஜி... நான் கிைம்பனைன். தப்பா எதுவும் நடந்திடறல. வபரிை

தப்றப இந்த ெித்தர் தடுத்து நிறுத்திட்டார். இப்னபாறதக்கு என்ோல
இவ்வைவுதான் வொல்ல முடியும். நான் வனரன்...” என்ைார்.

அடுத்த ெில வநாடிகைில் அவர்கள் கார் மட்டும் புைப்பட்டுச் வென்ைது.

வஜைராமனும் அரவிந்தனும் அநிைாைத்துக்கு விழித்தேர். பாரதிக்கும்

நடப்பவதல்லாம் குழப்பமாக இருந்தது. அறதத் வதைிவித்துக் வகாள்ை
னவண்டி தீட்ெிதறரக் குறடைத் வதாடங்கிோள்.

“ொமி நீங்களும் பானுவும் குற்ைாலத்துல ஒரு வபட்டிைில் இருந்து

திருடிே ீங்கைா இல்றலைா?” என்று னநராகனவ னகட்டாள்.

“ஆமாம்மா... திருடினோம்” தீட்ெிதர் துைிகூடத் தைக்கமின்ைிப் னபெிோர்.

“இப்ப எங்க அந்தப் வபட்டிைில இருந்த ஐட்டவமல்லாம்?”

“அவதல்லாம் ஜமீ னுக்னக திரும்பிப் னபாைிடித்துமா.”

“எப்படிப் னபாச்சு... ைார் வந்து வாங்கிக்கிட்டுப் னபாோங்க?”

“அது ெரி... இறதவைல்லாம் நீ எதுக்கும்மா னகக்கனை?”

“அந்தப் வபட்டிக்கு நானும் ஒரு விதத்துல வொந்தக்காரி. என் வட்லயும்

ீ
அது இருந்தது...”
“வராம்பக் வகாடுத்து வவச்ெவம்மா நீ. அந்த லிங்கத்றத ஒரு தடவ
பார்க்கனவ நிறைை புண்ணிைம் பண்ணிைிருக்கணும்.”

“எேக்கு அந்த விைக்கவமல்லாம் னதறவ ைில்றல. இப்ப பானு எங்க?”

“அவ வட்ல
ீ இருப்பா...”

“உங்கறையும் அவறையும் பாம்பு கடிச்ெது உண்றமைா?”

“ஆமாம்மா... இவர்தான் ெஞ்ெீவிேி மூலிறகைால எங்கறைக்

காப்பாத்திோர்...”

“வபட்டிைில டூப்ைினகட்றட வவச்ெவதல்லாம் உங்க னவறலதாோ?”

“அது பானுனவாட னவறல...”

“அவனைாட நீங்களும் கூட்டு னெர்ந்துதானே வெைல்பட்டீங்க?”

“ஆமாம்மா... னபாகனராட லிங்க தரிெேத்துக்காகத் தப்பு பண்ணிட்னடன்.”

“இவதல்லாம் ெப்றபக் கட்டு. உங்க வைசுக்கும் தகுதிக்கும் நீங்க அப்படி

நடக்கலாமா?”

“கூடாதும்மா... நான் பண்ணுேது தப்புதான்! மேொர அதுக்காக நான்

மன்ேிப்பு னகட்டுக்கனைன்...”

“உங்க மன்ேிப்பு ைாருக்கு னவணும்... அந்த லிங்கம் ஏடுகள்ைாம் இப்ப

எங்க?”

“அதான் வொன்னேனே... அது ஜமீ னுக்னக திரும்ப னபாைிடித்துன்னு...

நல்லனவறை அது னபாே பிைகுதான் னபாலீஸ் வந்தது. வட்றட
ீ
னொதறே பண்ணிப் பாத்துட்டு ஏமாற்ைத்னதாடு திரும்பிப்
னபாைிட்டாங்க...”

“ெரி, ைார்கிட்ட வகாடுத்து விட்டீங்க... எப்படிப் னபாச்சு?”

- பாரதி அடுத்தடுத்து னகட்க, அறமதிைாக சுருட்டு பிடித்தபடி இருந்த
கண்ணாைிர பண்டார ெித்தர்.

“பாப்பா... அவறே விட்று... என்கிட்ட வகாஞ்ெம் இப்படி வா” என்ைார்.

- பண்டார ெித்தர் அறழப்பு அவறை அவர் பக்கம் திரும்பிைது. அவர்

பார்றவ வஜைராமன் மற்றும் அரவிந்தன்னமலும் வென்ைது.

அது அவர்கள் இருவறரயும் என்ேனவா வெய்தது.

“என்ே... உண்றம எது, வபாய் எதுன்னு வதரிைணுமா?” அவர் நிறுத்தி

நிதாேமாய்க் னகட்ட னகள்வி வஜை ராமனுக்கும் புரிந்தது.

“இல்ல ொமி... இப்ப ெந்னதக வமல்லாம். எேக்கில்றல” என்ைார்.

துைியும் குழப்பமின்ைிப் னபசுவதுனபால் இருந்தது.

“னபாகறேப் பார்க்க வராம்பனவ ஆறெப்பட்ட னபால இருக்னக?”

“ஆமாம்... இந்த வநாடி அந்த ஆறெ எேக்கு அடங்கறல...”

“அப்படிைா?”

“உங்கைப் பத்தி அரவிந்தன் நிறைை வொல்லிைிருக்கார். உங்கை நாங்க

இங்க எதிர் பார்க்கனவ இல்றல. நீங்க இங்க வந்து இவங்கைக்
காப்பாத்தி, அந்த லிங்கம் ஏடுகறையும் னெர்க்க னவண்டிை இடத்துல
னெர்த்துட்டதுல ெந்னதாஷம்.

நாங்களும் அந்த ஜமீ ன் தம்பதிகனைாடு மறலக்குப் னபானைாம்.

எங்களுக்கு உத்தரவு வகாடுங்க” என்று புைப்பட முறேந்தார்
வஜைராமன்.

“கட்டாைம் நீ னபாகத்தான் னவணும். ஏன்ோ உன்கிட்டதானே

மூலத்னதாட நிழல் இருக்கு...’’ என்று வபாடி றவத்து பதிலிறேச்
வொன்ோர் பண்டார ெித்தர். அவர் எங்னக வருகிைார் என்று
அரவிந்தனுக்கும் புரிந்தது, பாரதிக்கும் புரிந்தது.
ெகல ஏடுகறையும் னபாட்னடா ஸ்னகன் எடுத்துத் தன் னலப் டாப்புக்குள்
பாது காப்பாய் அறடத்து றவத்தி ருப்பதும் அப்னபாது ஞாபகத்துக்கு
வந்தது.

அப்னபாது பார்த்து அவன் றகப்னபெிக்கு அறழப்பு.

ஒரு நிமிடம் என்று ஒதுங்கி, காறதக் வகாடுத்தான். பாரதி அப்பா ராஜா

மனகந்திரன் தான் னபெிோர்.

“எழுத்தாைனர, நான் எம்.பி னபெனைன்...”

“நீங்கைா... இப்ப எப்படி ொர் இருக்கீ ங்க?”

“எதுக்கு இந்தக் கர்ட்டெி வைல்லாம். நான் நல்லா இருக்னகன். எதுக்குக்

கூப்பிட்னடன்னும் வொல்லிட னைன்... உங்ககிட்ட னபாகனராட ஏடுகள்
அவ்வைவும் னபாட்னடா காப்பிைா இருக்கைது எேக்குத் வதரியும்.
அதுக்கு நூறு னகாடி தர ெிலர் தைாரா இருக்காங்க... என்ே வொல்ைீங்க?”
அரவிந்தன் விக்கித்தான்!

- த ொடரும்…..04 Jun 2020

எப்படினைா அந்தப் பழக்கம் மட்டும் கல்லூரி நாைிலிருந்னத
வதாற்ைிக்வகாண்டுவிட்டது.

அன்று
உறடைார் முகத்தில் துைித்த பரவெக் கண்ணறரத்
ீ துறடத்து விட்டார்
னமழிமறடைார். அப்படினை, “இப்ப நான் வொல்ைத நம்பைீங்கைா? பாருங்க.
அனராகரா வொல்லி ஓடிவரவும் கருப்பனும் வந்தான். வழிறையும் காட்டிோன்.
வபாட்டியும் திரும்பக் கிறடச்ெிடுச்சு” என்ைார்.

“உண்றமதான்... எேக்கு இந்த அனுபவங்கள் புதுசு. நான் பட்ணம்தான்.

எேக்கு என் பட்ணம் ெந்னதகப்படத்தான் வொல்லிக்வகாடுத்திருக்கு.
நம்பிக்றக றவக்கச் வொல்லினை தரறல.”
“இேி நான் எது வொன்ோலும் நம்புவங்க
ீ தானே?”

“நிச்ெைமா... வாறதைாே சூழல்ல ஒருத்தர் எப்படி நடந்துக்கைாருங்கைத

வவச்ெிதான் நான் எப்பவும் முடிவுவெய்னவன். கரும்பாைிரம் கால்
உறடஞ்சு நடக்கமுடிைாமப் னபாேநிறலனலயும் அவறே நீங்க
றகவிடறல. னவறலக்காரன்னும் பார்க்காம உங்க னதாள்ல
தூக்கிக்கிட்டீங்க பாருங்க... அங்கதான் நான் உங்கறைப் புரிஞ்சுக்
கிட்னடன். எல்லாத்துக்கும் னமலா நம்ம றகல எதுவுமில்றலன்னு
விழுந்து கும்பிடச் வொன்ேதுதான் உச்ெக்கட்டம்!”

“உறடைானர, உமக்கு னபாகர் ொமி தரிெே விதி இருக்குங்க. அதான்

அப்பப்ப மேம் வொணங்கிோலும், எப்படினைா எங்ககூட நடந்து
வந்துட்டீங்க” என்று ெிதம்பர மாணிக்கம் தட்டிக்வகாடுக்கலாோர்.
ஓதுவானரா வபட்டிக்குள் இருக்கும் ஏட்டுக்கட்டுகறைச் ெரிைாக
இருக்கிைதா என்பதுனபால ஒரு பார்றவ பார்க்கலாோர். வொர்ண ஜால
மகாத்மிைத்தில் ஓர் ஏடு எடுக்கப்பட்டிருப்பது வதரிைவந்தது. அது
ஓதுவார் முகத்தில் அதிர்வாக எதிவராலித்தது.

“என்ே னவய்?”

“அய்ைா, ஒரு ஏட்ட கானணாம்?”

“அப்படிைா... எறதவவச்சு வொல்ைீரு?”

“பாருங்க... ஏட்னடாட எழுதப்பட்ட பாகத்றதக் கானணாம்” - துவாரமுள்ை

பக்கம் ஓர் அங்குல அைவு வவறும் ஏடாகக் கிழிந்து காட்ெி தந்தது.
அறதப் பார்த்த ெிதம்பர மாணிக்கம்...

“அட பாவி... குைிப்பிட்ட ஏட்ட மட்டும் உருவி எடுக்கப்

பார்த்திருக்காங்க. அது கிழிஞ்சு றகக்கு அகப்பட்டிருக்கு” என்று
பறதத்தார் ெிதம்பர மாணிக்கம்.

“இந்த ஏட்டுக்கட்னடாட ெிைப்வபன்ே?”

“இதுதான் தங்கம் வெய்ைை முறைறைச் வொல்லித்தரும் ஏடு...”

“அடனட ரெவாத ரகெிைமா?”

“ஆமாம்... அதுல எந்த மூலிறகறை எப்படிச் னெர்க்கணும்கை

கணக்றகச் வொல்ை ஏடு அது!”

“இறதச் ெரிைா ஒருத்தன் எடுத்திருக்கான்ோ, அவன் நிச்ெைம் ெித்த

றவத்திைோதான் இருக்கணும். ஏடு படிக்கத் வதரிஞ்ெவோவும்
இருக்கணும்.”

“இப்னபா என்ே பண்ண... மத்த ஏடுங்க பத்திரமா இருக்கா?”

“இருக்கு... அதுகறை பிரிக்கல! வவச்ெது வவச்ெ மாதிரி அப்படினை
இருக்கு.”

“அப்னபா இறத மட்டும் எடுத்துப் பிரிச்சுப் படிச்ெிருக்காங்கைா?”

“ஆமாம்... ரெவாத ரெெிைத்த வதரிஞ்ெிக்கத்தான் திருடிைிருக்காங்க.”

“ஒருனவறை வெத்துக் கிடக்கைவங்க னஜபிைில (பாக்வகட்)

இருக்குனமா?”

“இடுப்புலகூட கட்டி வவச்ெிருக்கலாம். இருங்க னபாய்ப் பார்த்துட்டு

வனரன்.”

னமழிமறடைார் திரும்பி ஓடிோர். காட்டுக்குள் கடந்துவந்த மூன்று

பிணங்கறையும் நெிவுகளுக்கு நடுவில் நின்று உற்று னநாக்கிோர்.
மூவருனம அறுபது வைது கடந்தவர்கள். தங்கம் னமல் உள்ை அவர்கள்
ஆறெனை அவர்கறை பங்கப்படுத்தி விட்டது. மேிதர்கள் வறரைில் நவ
துவாரங்கள் வழிைாகனவ உைிர் பிரியும். இதில் வாய் வழி மத்திமம்,
குதவழி அதமம், கபால வழி உத்தமம். இவர்களுக்கு எதன் வழி உைிர்
னபாைிற்வைன்னை வதரிைவில்றல. மரத்தில் வதாடங்கிக்
வகாண்டிருந்தவரின் உடறல காறலத் வதாட்டு இழுக்கவும்
வொத்வதன்று விழுந்து உருண்டு னபாைிற்று அந்த உடம்பு. அதன்
இடுப்புக் கச்ெனவட்டி மடிப்பில் அறரஞாண் கைிறும் தாைத்தும்தான்
இருந்தது.

இன்னோர் உடலின் வைிற்றுப் பாகத்தில்தான் ைாறே மிதித்திருந்தது.

ரத்தக்கூழாகக் கிடந்த பாகத்றதச் ெிறுகுச்ெி வகாண்டு புரட்டிப்
பார்த்ததில், அங்னகயும் ஏடு இல்றல. மூன்ைாவது மேிதேிடமும்
இல்றல.

அதற்குள்ைாகனவ காட்டு நரிகளும் கூறககளும் அங்கு கூடத்

வதாடங்கிவிட்டே. விசுக்வகன்று கண்ணில்பட்ட நரியும், கிறை ஒன்ைில்
தறழை வந்து அமர்ந்த கூறகயும், னமழிமறடைாருக்குள் ஒரு வறக
பரிதாபத்றதத்தான் ஏற்படுத்திே. அவர் நகர்ந்த மாத்திரத்தில்
பிணங்கறை அறவ பிய்த்துக் குதைிவிடும்.

மேித உடம்பு முழுறமைாக மண்ணுக்குள் அடங்க னவண்டும்.

இல்லாவிட்டால் எரி ொம்பலாகி நீரில் கறரை னவண்டும். முற்றும் துைந்த
ென்ைாெி உடம்பு மட்டும்தான் துஷ்டப் பிராணி னபாஜேமாகலாம்.

மற்ை உடம்புகள் ஆவவதன்பது வபரும் ஆத்மாவஸ்றதறை

ஏற்படுத்திவிடும்.

ஒரு விநாடி நின்று னைாெித்தவர், பலத்த குரலில் ெிதம்பர

மாணிக்கத்றதயும் ஓதுவாறரயும் அறழக்கலாோர். அவர்கள்
வரும்னபாது அவர்கனைாடு உறடைாரும் வந்தார். வந்தவர்கள்
தூரத்தினலனை நின்ைேர்.

“என்ோச்சு றவத்திைனர... இருந்திச்ொ?”

“இல்ல வெட்டிைானர. இங்னக இந்தப் பினரதங்கறை இப்படினை

விட்டுட்டுப் னபாைதும் ெரிைாப்படறல.”

“என்ே வொல்லுதீக?”

“குழிறைத் னதாண்டி புறதச்சுட்டுப் புைப்படுனவாம்கனைன்.”

“அய்ை... அந்தக் காரிைம் இப்ப நமக்வகதுக்கு?”

“தப்பு... நாம இப்படினை விட்டுப்னபாோ நரியும் கழுகும்தான் திங்கும்.

பாருங்க அங்னக ஒரு நரி தைாரா இருக்கைத.”

னமழிமறடைார் றககாட்டும்னபாது இன்வோரு நரினைாடு ெில காட்டு

நாய்களும் வந்துவிட்டிருந்தே.

“தின்ோ தின்னுட்டுப் னபாகட்டும்... திருட்டுப் பெங்கதானே?” என்று

னகள்வி எழுப்பிோர் ெிதம்பர மாணிக்கம்.
“தப்பு வெட்டிைானர. தப்பு மட்டுமல்ல... வபரிை பாவமும்கூட. என்ேடா
இப்படிச் வொல்னைனேன்னு நிறேக்காதீங்க. திருமூலத்னதவர் வாக்க
நிறேச்சுப் பாருங்க. உள்ைம் னகாைில் ஊனுடம்பு ஆலைம் கள்ைப்புலன்
அஞ்சும் காைா மணிவிைக்குன்னு வொல்ைார். உடம்பு னகாைிலாம்...
அப்படிப்பட்ட னகாைிறல, நாயும் நரியும் திங்க விடலாமா?”

“என்ே வெய்ைணும்கைீங்க?”

“ஒண்ணா னபாட்டு எரிச்ெிடுனவாம்.”

“றவத்திைனர, நாம ெித்த தரிெேம் பண்ண வந்திருக்னகாம். னகதத்துக்கு

இல்ல!”

“ஆோ, அது நாம னபாை வழிைில நம்ம முன்ே வந்து நிக்குனத?”

“நீங்க என்ேதான் வொல்ல வர்ைீங்க?”

“அதான் வொன்னேனே எரிச்ெிடுனவாம்னு.”

“எேக்கு என்ேனவா ெரிைாப்படறல. வபாட்டி கிறடச்சும்

பிரனைாஜேமில்ல. முக்கிைமாே ஏட்றடக் காணறல. அறதக்
கண்டுபிடிச்ெி ராத்திரி, னமல னபாகர் ொமிகிட்ட ஒப்பறடக் காட்டி
அவ்வைவுதான்.”

அவர்கள் தர்க்கம் வெய்துவகாண்டிருக்கும் னபாது, ஒரு நரி வமல்ல

அருகில் வந்து வைிற்றுச் ெறதைில் வாறை றவக்கப் பார்த்தது.
னமழிமறடைார் மிக னவகமாய் ஒரு கல்றல எடுத்து, அதன்னமல்
எரிைவும் விசுக்வகன்று மறைந்தது.

“வபட்டி கிறடச்ெ மாதிரி ஏடும் திரும்பக் கிறடக்கும். றதரிைமா

இருங்க. னதங்கி நிக்காம உடம்புங்கை இழுத்து ஒண்ணா ஒனர இடத்துல
னபாட்டு, சுள்ைி, விைகுகறைப் வபாறுக்கிப் னபாட்டுத் தீ றவப்னபாம்.
அப்புைம் புைப்படுனவாம்” என்று சுள்ைிகறைப் வபாறுக்கத் வதாடங்கிோர்.
னவறு வழிைின்ைி எல்னலாரும் சுள்ைி மற்றும் மறலக்குச்ெிகறைப்
வபாறுக்கிவந்து, ஒரு வெம்பட்றட நிலத்தில் அந்த உடல்கறை
இழுத்துப்னபாட்டு மூடி, தீறையும் றவத்ததில் தைக்கமின்ைிப்
பற்ைிக்வகாண்டது அந்தச் ெிறத. அறதப் பார்த்தபடினை இருந்தார்
உறடைார். அவர் மேதுக்குள் னமழிமறடைார் னமனல உைனர
உச்ெிைினல என்று ஏைிக்வகாண்னட இருந்தார்.

“எங்றகனைா வபாைந்து, இங்க வந்து ைாறேக் காலால வெத்து, என்

றகைால வகாள்ைி வாங்க ணும்னு இவங்க தறலல
எழுதிைிருக்கும்னபாது அறத ைாரால மாற்ைமுடியும்?” என்று
னகட்டபடினை, ஓரிடத்தில் அமர்ந்திருந்த கரும்பாைிரத்றதப் னபாய்த்
தூக்கிக்வகாண்டார்.

அவன் வநைிந்தான். அவன் கண்கைில் கெிவு.

“ஏன்னல அழுவனை? முட்டி வராம்பவும் னநாவுதா?”

“இல்ல... உங்கை நான் சுமக்கணும். ஆோ, என்றே நீங்க சுமக்கைீங்க.
உங்க வபரிை மேெ நிறேச்னென்.”

“என்ே மேனொ... னநாைாைிகைப் பாத்துப் பாத்து எேக்கு

அலுத்துப்னபாச்சு. எத்தறே னராகம்? எவ்வைவு னகாரம்? ஹூம்... என்ே
உடம்னபா இது? இறத வஜைிச்ொதான் நான் பரம்பறர
றவத்திைன்கைதுக்னக அர்த்தம்” - நடந்தபடினை முதல்முறைைாக தன்
லட்ெிைம் எது என்பறதக் னகாடு காட்டிோர் னமழிமறடைார்.

“றவத்திைனர... முதுறமைிலிருந்து இைறமக்குத் திரும்பை ரகெிைமும்

இந்தப் வபட்டிக்குள்ை இருக்கு” என்று உடனே அதற்வகாரு பதிறலச்
வொன்ோர் ெிதம்பர மாணிக்கம்.

“வதரியும்... நல்லானவ வதரியும். அந்த ரகெிைம் மட்டுமா இதுக்குள்ை

இருக்கு? நம்ம காலக் கணக்கு பூராவும் இதுக்குள்ை இருக்கைது
எேக்குத் வதரியும்.”

“அப்னபா அவதல்லாம் னவணும்கைதுக் காகத்தான் ொமிை பார்க்க

வர்ரீங்கைா?” என்று இறடைிட்டுக் னகட்டார் உறடைார்.

“அதுக்காகவும்னு வொல்லலாம். ஆோ, ொமி உத்தரவு தராம எந்த

ஏட்றடயும் எடுத்துப் படிக்கக் கூடாதுதானே?” - இது ஓதுவாரின் னகள்வி.

“ஆமாம்... சுருக்கமாச் வொல்லப்னபாோ, பூமினைாட அழிவுக் காலத்துல

இருந்து நம்னமாட மரணம் எப்னபாங்கை எல்லா ரகெிைங்களுக்கும்
விறட இதுக்குள்ை இருக்கு. தங்கம் வெய்ைப் பைன்படை ‘வொர்ண ஜால
மகாத்மிைம், எப்ப என்ே நடக்கும்கைதுல இருந்து, ைார் ஊருக்கு
ராஜாங்கைது வறர ெகலத்றதயும் வொல்ை `த்ரிகாலப் பலகணி’, எந்த
விைாதிக்கு எந்த மருந்துன்னு வொல்ை ‘றவத்ை ெிகாமணி,’ ‘ருணரண
வினமாெேம்’ நடப்பு காலத்றதப் புட்டுப் புட்டு றவக்கை `தொபுத்தி
பலன்’, காட்னடாட ெிைப்றபச் வொல்ை ‘வேமனகாத்ெவம்!”
காணாமல்னபாே வபாருள் எங்னக இருக்குன்னு கண்டுபிடிச்சுச் வொல்ல
முடிந்த ‘கருடப் பார்றவ’ - இப்படி இதுல உள்ை ஒவ்வவாரு ஏட்டுக்
கட்டுனம ஒரு வபாக்கிஷத்துக்கு ெமம்” என்று அறதப் பட்டிைலிட்ட
ெிதம்பர மாணிக்கம், “இப்ப அந்த முக்கிைமாே ஏடு காணாமப்னபாச்னெ...
நாம என்ே பண்ண?” என்று இறுதிைாக ஏட்டில் வந்து முடித்தார்.

ஓதுவார் தறலனமல் வபட்டி வழக்கம்னபால அமர்ந்திருக்க, அவரும்

இறணந்தவராக, “இப்ப எேக்கும் அதுதான் கவறல. வபட்டி கிறடச்ெ
மாதிரினை அதுவும் கிறடச்சுடணும். இல்லன்ோ ஒச்ெ னமற்பட்டு,
னபாகர் ொமி னகாபத்துக்கு நாம ஆைாக னவண்டிைிருக்கும்” என்று
முடித்தார்.

“கவலப்படாம வாங்க... நம்ம கரும்பாைிரம் வொன்ே மாதிரி நாலு னபர்

வந்திருக்காங்க. அதுல மூணு னபர்தான் ைாறேகைால
இைந்திருக்காங்க. ஒருத்தேக் கானணாம். அவன்தான் வபட்டிை
தூக்கிட்டு ஓட முடிைாதுன்னு வபட்டிை னபாட்டுட்டு, அந்த ஒரு ஏட்ட
எடுத்துக்கிட்டு னபாைிருக்கணும். பாவம் அவன். இவங்கைாவது
ைாறேைால ெில வநாடிகைில் இைந்துட்டாங்க. அவன் என்ே கதி
ஆகப்னபாைானோ?” என்ை னமழிமறடைாரின் நம்பிக்றக, உறடைாருக்கு
விைப்றபத் தந்தனதாடு கூடனவ ஓர் எண்ணத்றதயும் ஏற்படுத்திற்று.

“றவத்திைனர... இந்த ஏடுகள்ல கருடப் பார்றவங்கை ஏடு

காணாமப்னபாேறதக் கண்டு பிடிக்கப் பைன்படை ஏடுன்னு
வொன்ே ீங்கனை. அந்த ஏட்றட வவச்சுக்கிட்டு நாம ஏன்
கஷ்டப்படணும்?’’ என்று னகட்கவும், ெிதம்பர மாணிக்கம் முகத்தில்
அந்தக் கிழிந்த ஏடு கிறடத்துவிட்டது னபாலனவ ஒரு மகிழ்ச்ெி.

“ஆமாம் றவத்திைனர... றகல வவண்வணை வவச்சுக்கிட்டு எதுக்கு

வநய்க்கு அறலஞ்சுகிட்டு?” என்று பதிலுக்கு ஆனமாதித்தார்.
னமழிமறடைார் ெிந்திக்கத் வதாடங்கிோர். வழித்தடத்தில்கூட ஒரு
னதக்கம். திறெைைிவதில் ெிைிதாய் ஒரு குழப்பம். மேிதர்கள் நடந்து
நடந்து உருவாே தடைங்கள் துைியும் இல்லாத பாறதைில்
எறதறவத்துப் பைணிப்பது?

சூரிைன் உச்ெிக்கு வந்தபடி இருந்தான். வாேத்திலும் னமகத்

துணுக்குகள் இல்லாத துப்புரவு. பருந்துகள் மட்டும் வட்டமடித்துக்
வகாண்டிருந்தே.

“என்ே றவத்திைனர னைாெறே?”

“ொமிகிட்ட அனுமதி இல்லாம ஏடுகறை ைாரும் படிக்கக் கூடாது

இல்றலைா?”

“ஆமாம்.”

“இதுநாள் வறர அப்படித்தானே இருந்து வந்திருக்கீ ங்க?”

“அதுல என்ே ெந்னதகம்?”

“இப்ப மட்டும் அதுல ஏன் மாைணும்?”

“முக்கிைமாே ஏடு னபாைிடிச்னெ? அது கைவு னபாைிடிச்சு ொமின்னு

னபாகர் ொமிகிட்ட வொல்லவா?”

“அவர் அனுமதி இல்லாமத் திைந்து பார்க்கைதுக்கு இது எவ்வைனவா

னமல் இல்றலைா?”

“அதுவும் ெரிதான்...” என்று ெிதம்பர மாணிக்கம் அறர மேதாய்

ஆனமாதித்தார்.

“ெத்திைமா இப்படி எல்லாம் நடக்கும்னு நான் நிறேக்கனவ இல்றல.

காறலல ஒரு வபாணம். இப்னபா ஒண்ணுக்கு மூணு வபாணங்க. இந்தப்
வபாழுது இப்படிைா விடிைணும். நான் என் மேெரிஞ்சு ஒரு தப்புப்
பண்ணலினை றவத்திைனர!” - குரல் உறடந்து னபச்ெில் கமைல்.
கண்கைிலும் கண்ணர்.
ீ
“நல்லா வருத்தப்படுங்க. அழுவைதும் நல்லதுதான். கர்மம் கறரைட்டும்.
நிச்ெைம் ொமிங்க நல்ல வழிைக் காட்டுவாங்க. அந்த ஏட்றட
எடுத்துக்கிட்டு அப்படிவைல்லாம் ைாரும் எறதயும் வெய்துட முடிைாது”
என்று நம்பிக்றக அைித்தார் னமழிமறடைார்.

உறடைாருக்கு இப்படித் வதாட்டுத் வதாட்டு பிரச்றேகள் வருவது

ஒருபுைம் ஆச்ெர்ைமைித்திட, அந்த அடர் வே மறலனமல் தான்
அத்தறே தூரம் ஏைி நடந்தபடி இருப்பனத ஒரு வபரும் ொதறேனபாலத்
னதான்ைிைது.

ஓதுவார் வபட்டிறைக் கர்மெிரத்றதைாகச் சுமப்பது ஒருபுைம் ெற்றுப்

பரிதாபத்றத உருவாக்கிைது. தான் ெற்று சுமந்து அவருக்கு
ஓய்வைிக்கலாமா என்றும் ஓர் எண்ணம் ஓடிற்று. அறதச் சுமக்க
முடிைாமல் ெரிவில் விழ னநரிட்டால் அவ்வைவுதான் என்றும்
னதான்ைிற்று. அவ்வைவு ெம்பவங்கறையும் றடரிைில் எழுதும்
எண்ணமும் னதான்ைிைது.

எப்படினைா அந்தப் பழக்கம் மட்டும் கல்லூரி நாைிலிருந்னத

வதாற்ைிக்வகாண்டுவிட்டது. கல்லூரிைில் வகுப்வபடுத்த இன்வோென்ட்
தாமஸ் என்கிை ஆங்கினலை னபராெிரிைர்தான் றடரி எழுதும்
பழக்கத்றதத் தூண்டிவிட்டவர்.

‘றடரி எழுதுவது ஒரு கறல. இதோல் எழுத்தாற்ைால் அதிகரிக்கிைது.

காலத்றதத் திரும்பிப் பார்த்து அந்த நாறைை நாஸ்டால்ஜிைாவில் திறைக்க
முடியும். றடரி ஒரு ெரித்திரமும்கூட. இந்த உலகம் எழுத
முடிந்தவறேத்தான் பதிவுவெய்து றவத்துக்வகாள்கிைது. வபரும்
வெல்வந்தனோ, னபரழகனோ, அழகினைா, விறைைாட்டு வரனோ
ீ அவர்கள்
வாழும் நாைில் மதிக்கப்படுவர்.

ஆோல், ஒரு புலவனோ, எழுத்தாைனோ, உலகம் உள்ைவறர

மதிக்கப்படுவார்கள்.’ இப்படி அவர் வொன்ேதும் ஞாபகத்தில் வந்தது.
கூடனவ, இேி எறத எழுதி என்ே பைன்? நாம் என்ே குடும்பம் குட்டி
என்ைா வாழப்னபாகினைாம்? னவண்டாம் அந்த வாழ்க்றக’ என்று நிறேத்த
னவகத்தில் அழித்துக்வகாண்டார்.

‘ஒருனவறை நிஜமாலுனம னபாகர் இருந்து, அவறரச் ெந்திக்கவும்

னநர்ந்து, அவரால் ஒரு விடிவு தன் ஜமீ னுக்குப் பிைக்கக் கூடுனமா?’
என்வைாரு நம்பிக்றகயும் வமல்லத் துைிர்விட்டது.

வமாத்தத்தில் மேதுக்குள் ஒனர அறலனமாதல். ‘தன் வாரிசு இவ்னவறை

அந்த அலிமாதாவின் அரவறணப்பில் இருப்பான். நான் ஓர் அப்பாவாய்
அவறே நிறேத்துப் பார்ப்பறதப் னபால அவன் நிறேத்துப்
பார்ப்பாோ?’ என்றும் னகட்டுக்வகாண்டவர், அதன் நிமித்தம் அவன்
நிறேவால் உண்டாே கண்ணறரச்
ீ சுண்டி விட்டுக்வகாண்டார். அறத
னமழி மறடைாரும் கவேித்தார்.

“என்ே உறடைானர... நடக்க ெிரமமா இருக்குதா? ராஜாவாட்டம்

லாகிரிைா இருந்திருப்பீக. இப்ப இப்படித் தேிைா மறல ஏை னவண்டி
வந்துடுச்னெ. என்ேடா வாழ்க்றக இதுன்னு மேசு நிறேச்சு
வருந்துைீரா?”

“இல்ல... நான் இப்ப நடக்கைத நிறேச்னெ வருத்தப்படல. திடும்முன்னு

என் மகன் நிறேப்பு வந்துடுச்ெி... ஒரு அரவாண் கூட்டத்னதாடயும்
னெர்ந்துட்டான். இந்னநரம் அங்னக அவன் என்ே
வெய்துகிட்டிருப்பானோன்னு நிறேச்னென். மேசு கட்டிப் னபாைிடிச்சுங்க.”

ஹூம்... எல்லாம் உம்ம தறலமட்டு! கவலப்படாதீரும். னபாகர் ொமி

நல்ல வழிகாட்டுவார். நம்பிக்றகனைாட வாங்க” என்ைார்.

அப்னபாது கலறவைாே மூலிறக வாெறே எங்கிருந்னதா வந்து

மூக்றக நிரடிைது.

“குருனவ... என்ே இது வாெறே?” என்று ஓதுவாரும் னகட்டு, வபட்டிறைச்

சுமக்கும் தறலனைாடு மூக்றகச் சூம்பிோர். வாெறே அருனக
இருந்துதான் வவைிப்பட்டது.
“ைானரா இருந்து மூலிறகறைப் பைித்னதா அல்லது அறதக் கெக்கிப்
பிழிந்து ஏனதா வெய்தபடி இருப்பதாகத் னதான்ைிைது.

வாெறே வந்த பக்கமாய் மூக்றக ெிணுக்கிைபடி நடக்கவும், புதர்கள்

மைித்தே. ஆைினும், புதர்கறை விலக்கி நடந்ததில் ஒரு ெமதைமாே
பாறை னமல் ைானரா ஒருவர், மூலிறக இறலகறை மருதாணினபால
அறரத்து, வட்ட வட்டமாய் எரு முட்றடனபால காைப்னபாட்டபடி
இருந்தார். அங்னக பாறைப் பகுதிைிலும் நிறைை குழிகள். அந்தக்
குழிகைிவலல்லாம் மறழத் தண்ணரின்
ீ னெர்க்றக. ஓரிடத்தில்
னஹாமகுண்டம் உருவாக்கப்பட்டு, அதில் வநருப்பின் நாட்டிைம்.

இன்று விக்கித்த அரவிந்தன் ெில விநாடிகள் அறமதிைாோன்.

“என்ே எழுத்தாைனர! எடுத்த எடுப்புல 100 னகாடின்னு நான்
விஷைத்துக்கு வரவும் ஷாக் அடிச்ெ மாதிரி இருக்குதா?” - அவர்
நிமிண்டிோர்.

“அது... அது...”

“ஒண்ணும் அவெரமில்ல. நிதாேமா னைாெிச்னெ முடிவுக்கு வாங்க.

அதான் கூடனவ பத்திரிறக ஆெிரிைரும் இருக்கார்னபாலத் வதரியுனத?
அவர்கிட்ட னபெிகூட முடிவுக்கு வாங்க. தப்பித் தவைியும் பாரதிகிட்ட
மட்டும் னபெிட னவண்டாம். பாரதிக்கு னநர்றமங்கை விஷைம் ஒரு
ஃனபாபிைா அைவுக்கு ஃபார்ம் ஆகிைிருக்கு. ெின்ே வைசு. வபாத்திப்
வபாத்தி வைர்க்கப்பட்டதால இந்த உலகம் பத்தி அவளுக்குச் ெரிைா
வதரிைல. உண்றமல, தப்பு ெரின்னே ஒண்ணு இந்த உலகத்துல
கிறடைாதுங்கைதும் அவளுக்குத் வதரிைல.”

“னபாதும் ொர்.... பாரதிை பத்தி எேக்கும் ஓரைவு வதரியும். உங்கறையும்

வதரியும்” - அரவிந்தன் உங்கறையும் என்று வொன்ே விதத்தில், அந்த
ஒலி மாத்திறர அைவினலனை அவறர அவன் மதிக்கத் தைாரில்றல
என்று வொல்லிவிட்டான். அது அவருக்கும் புரிந்தது.

“எழுத்தாைனர, பிராக்டிகலா னைாெியுங்க. 100 னகாடி ெின்ேத் வதாறக

இல்றல. அப்புைம் அந்த ஏடுகளும் பூட்டி றவக்கைதுக்காேனத இல்ல.
மக்களுக்குப் பைன்படணும்னுதானே எழுதிறவக்கைாங்க? அறதப்
பைன்படுத்திக்க விரும்பைது ஒண்ணும் ெர்வனதெக் குற்ைமில்றல.
திரும்பச் வொல்னைன். நான் காந்திக்குப் னபரன், அரிச்ெந்திரன் வம்ெத்துல
வந்தவன்னு வவட்டிப் னபச்சு னபொம நல்ல முடிவுக்கு வாங்க. நான்
அப்புைமா திரும்பக் கூப்பிடனைன்.”

அந்தப் னபச்சு தற்காலிகமாய் முடிைவும், கெங்கிை முகத்துடன் திரும்பி

வந்தான். வந்தவன் முகத்றத பண்டாரச் ெித்தர் ஒரு மாதிரி பார்த்தார்.

“ைார் அரவிந்தன் னபான்ல, ஏதாவது தப்பாே விஷைமா?” - வஜைராமன்

கிட்டத்தட்ட ெரிைாகக் னகட்டார்.
“அவதல்லாம் எதுவுமில்ல ொர். அந்த டாக்ெி டிறரவர் வட்றடக்
ீ
கண்டுபிடிச்ெிட்டீங்கைான்னு னகட்டான்.”

அரவிந்தேிடம் இருந்து முதல் வபாய்! வஜைராமன் அறத

ெந்னதகிக்கவில்றல. ஆோல், பாரதி ெந்னதகித்தாள்.

“அவனுக்கு உங்க னபான் நம்பர் எப்படித் வதரியும்?” என்று னகட்டாள்.

இந்தக் னகள்விறை அரவிந்தனும் எதிர்பார்க்கவில்றல.

“நான் வகாடுத்திருந்னதன் பாரதி” என்ைான் னவகமாே குரலில். பாண்டார

ெித்தனரா குறுகுறுவவேப் பார்த்தபடினை, “என் னகள்விக்கு என்ே பதில்?”
என்று நாட்டிை முத்திறரனபால றகறை ஆட்டிைபடினை னகட்டார்.

“ொமி நீங்க என்ே வொல்ைீங்க. வகாஞ்ெம் புரிைை மாதிரி வொல்லுங்க”

என்ைான் அரவிந்தன்.

“படி எடுத்திைா?” தாடிறை நீவிக்வகாண்னட ெற்று ராகமாய் னகட்டார்.

“படி எடுத்திைாவா... அப்படின்ோ?”

“ஏடுகறை அப்படினை இன்வோரு ஏட்டுல எழுதி எடுத்துக்கைது. தப்பு

தப்பு... உங்ககிட்ட படம் எடுத்திைான்னுல்ல னகக்கணும்?”

அவர் னகட்டு முடிக்கும் முன்னப, “ஆமாம் ொமி. அனதாட னபாட்னடாஸ்

இப்னபா எங்ககிட்ட இருக்கு. அதுக்வகன்ே இப்னபா?” என்று பதில்
வொல்லிமுடித்தாள் பாரதி.

“உண்றமை னபெைினை... என் தங்கம்!” என்று வகாஞ்சுவதுனபால

வொல்லி பலமாய் ெிரித்தார் அந்தப் பண்டார ெித்தர்.

“ொமி, இருக்கிை பிரச்றே னபாதும். நாங்க இப்னபா வராம்பனவ

குழப்பத்துல இருக்னகாம். எங்கை னொதிக்காம வகாஞ்ெம் னநரா
விஷைத்துக்கு வாங்க” என்று இறடைிட்டார் வஜைராமன். குரலில்
ெற்றுக் கட்டறை இடும் வதாேிக்கலப்பு. அது பண்டார ெித்தறர
உசுப்பிவிட்டது.
“னடய்ய்ய்... நீ னபாகறேப் பார்க்க முடிைாதுடா. ஒருகாலும் பார்க்க
முடிைாது. னபாகன் என்ே காட்ெிப் வபாருைா? நீவைல்லாம் பாக்கைதுக்கு.
உன் ெந்னதகங்கறை உன்னோட வவச்சுக்னகா. நீ பார்க்க முடிைாதுன்ோ
பார்க்க முடிைாது. அதான் னபாே மச்ொன் திரும்பி வந்தான் பூ
மணத்னதாடன்னு னபாே னவகத்துல திரும்பி வந்துட்டீங்க. இேி நீ அந்த
மண்ணுல ொகை வறர காறல றவக்க முடிைாது வதரிஞ்ெிக்க.”

- அவரிடம் பதில் னகாபத்தில் அேலடித்தது. அதிலும் அந்த `னடய்ய்ய்’

என்கிை வதாடக்கத்தில் மிகமிக அழுத்தம்.

வஜைராமனுக்கு ஒரு ைாறே தன்றேத் தும்பிக்றகைால் வறைத்துப் பிடித்து

தூர வெி
ீ எைிந்ததுனபால இருந்தது. அரவிந்தனும் அந்தப் னபச்ொல்
ஆடிப்னபாோன். பாரதிக்கும் அது அதிர்ச்ெிைாகனவ இருந்தது. அனதெமைம்
அவளுக்கு அது பிடிக்கவும் வெய்தது.

“ஐைா... எேக்கு அப்படி எந்த ஆறெயும் இல்றல. இந்த னபாகர் பத்தி

எல்லாம் எேக்கு எதுவும் வதரிைாது. வதரிஞ்சுக்கவும் நான் விரும்பறல.
நாங்க என்ே வெய்ைணும்னு மட்டும் வொல்லுங்க. அந்தப் வபாட்டியும்
ஏடுகளும் வராம்ப தற்வெைலாதான் எங்களுக்குக் கிறடச்ெது. நாங்க
ஒண்ணும் திட்டம் னபாட்டுத் திருடறல. ஒரு கறலப்வபாருள்னு நான்
காசு வகாடுத்து வாங்கிேது அது. னபாகட்டும்னு அறத நான் திருப்பியும்
வகாடுத்துட்னடன். இறடைில அறத அரவிந்தன் படம் எடுத்தது, அறதப்
பாதுகாப்பா வவச்ெிக்கத்தான். அது எங்க வபாருள். அதோல
எடுத்துவவச்ெிக்கிட்னடாம். னவணும்ோ அறதத் திருப்பித் தந்துடனைாம்,
இல்ல அழிச்ெிடனைாம்.”

- பாரதி வதைிவாகவும் திடமாகவும் அவரிடம் னபெிோள். அவனரா

ெிரித்தபடினை, “எங்னக வொன்ேபடி வெய் பார்ப்னபாம்” என்ைார்.

பாரதி அடுத்த விநாடி அரவிந்தறேத்தான் பார்த்தாள். அவன் முகத்தில்

எப்னபாதும் இல்லாத ெலேம்.

“அரவிந்தன்... எங்க உங்க னலப்டாப் - அறத எடுங்க” என்ைாள்

படபடப்பாக.
“வகாஞ்ெம் வபாறுறமைா இரு பாரதி. னலப்டாப் இப்னபா றகல
இல்றல. உன் வட்லதான்
ீ இருக்கு.”

“னநா பிராப்ைம். இப்பனவ னநரா வட்டுக்குப்

ீ னபானைாம். அறத எனரஸ்
பண்னைாம்” என்ைவள், பண்டார ெித்தர் பக்கம் திரும்பி, “ஐைா... நான்
வொன்ோ வொன்ேபடி நடக்கைவ. வட்டுக்குப்
ீ னபாே நிமிஷம் அறத
எனரஸ்... அதாவது எல்லாத்றதயும் அழிச்ெிடனைன் ெரிங்கைா?” என்று
னகட்டாள்.

அவனரா திரும்ப ஒரு மாதிரி ெிரித்தார். அரவிந்தறேயும்

வஜைராமறேயும் ஒரு மாதிரி பார்த்தார்.

“அவங்கை என்ே பார்த்துகிட்டு? நான்தான் வொல்லிட்னடன்ல. எேக்கும்

இப்படிச் சுத்தி சுத்தி வர்ைது சுத்தமா பிடிக்கல. வபட்டி, னபாகர், வபாதிறக
மறலன்னு வராம்பனவ அறலஞ் சுட்னடாம். எல்லானம மாய்மாலம்.
இப்னபா இங்னக உங்கை பார்த்துப் னபெிட்டிருக்கைது வறர எல்லானம
இல்லாஜிக்! இது எதுவும் எேக்கு சுத்தமா பிடிக்கறல. இேிைாவது
வட்டுக்குப்னபாய்
ீ என் பாட்டி றகைால ொப்ட்டு, ஆபீசுக்குப் னபாய் என்
ெீட்ல உட்கார்ந்து எேக்காே னவறலை பார்க்கணும். னபாதுண்டா ொமி!”
என்று அவர் எதிரில் வபரிதாக அலுத்துக்வகாண்டாள்.

இறடைில் உள்னை வென்ைிருந்த நீலகண்ட தீட்ெிதர் திரும்பி

வந்தவராய், “ொமி... உள்ை வந்து ஒரு வாய் ொப்ட்டுட்டுதான்
னபாகணும். ொதம் வடிச்சு, மிைகு ரெம் வெய்து, அப்பைம்
வபாரிச்ெிருக்னகன். இரண்டு மூணு நாைா ஊர்ல இல்லாததால பால்,
தைிர் வாங்கறல, தப்பா எடுத்துக்கப்படாது” என்ைார்.

“அப்பைம் வபாரிச்ெிட்னடல்ல அதுனபாதும் எேக்கு.”

“எேக்கு உைிர்ப் பிச்றெ னபாட்டவர் நீங்க. உங்களுக்கு நான் நிக்கவவச்சு

அபினஷகனம பண்ணணும். ஏனதா என்ோல ஆேது” என்று உருக்கமாய்ப்
னபெிோர் தீட்ெிதர்.
“எப்படினைா நீ அந்த பாஷாணலிங்கத்றதப் பார்த்து அதுக்கு பூறஜயும்
வெய்துட்னட. அதுதான் நீ இப்னபா நின்னு னபெனவ காரணம். இேி இந்தத்
வதாழினல உேக்கு னவண்டாம். காெி ரானமஸ்வரம்னு ஒரு சுத்து
சுத்திட்டு வா. என்ே?”

“உத்தரவு ொமி... என் மேசுலயும் இப்னபா அந்த எண்ணம்தான்...” -

அவரின் ஆனமாதிப்புக்கு நடுவில்,

“எக்ஸ்யூஸ்மீ ... நாங்க கிைம்பனைாம்” என்ைாள் பாரதி. மீ ண்டும் அவள்

பக்கம் திரும்பிைவர், “வொன்ேபடி வெய்துடுனவதானே?” என்று ெற்று
ெந்னதகம் இறழைக் னகட்டார்.

“நிச்ெைமா...”

“வெய்ைாமப்னபாோ நான் விடமாட்னடன்.”

“அதுக்கு அவெிைனம இல்றல. நான் வொன்ோ வொன்ேதுதான்.”

“இப்படிவைல்லாம் னபொனத. பணிவாப் னபசு.”

அவர் பாரதிறைக் கீ ைிவிடுவதுனபால பதிலுக்குப் னபெிை னபச்சு, அவள்

முதுக்குத்தண்றட முள்ைால் நிரடிைதுனபால இருந்தது.

“என்ே நீ வராம்பப் னபசுை? உன்கூட நான் இவ்வைவு னநரம் னபெிைனத

வபருசு. இதுக்கு னமல உேக்குப் பதில் வொல்ல எேக்குப்
வபாறுறமயுமில்ல னதறவயும் இல்ல. அரவிந்தன் புைப்படுங்க
னநரமாச்சு” என்று அவர்கள் பக்கம் திரும்பிோள் பாரதி.

ஏனோ அந்தப் னபச்சு பண்டாரச் ொமிறை எதுவும் வெய்ைவில்றல.

“கிைம்பு... கிைம்பு... வொன்ேபடி நீ நடக்கைிைான்னு நானும் பார்க்கனைன்.

இவங்க என்ே வெய்ைப்னபாைாங்கன்னும் பார்க்கனைன்” என்று அவர்கள்
இருவறரயும் திரும்ப ஒரு மாதிரி பார்த்தார். அரவிந்தனுக்கு அந்தப்
பார்றவ ஓர் எச்ெரிக்றகனபாலத் னதான்ைிைது.
பாரதி விறுவிறுவவன்று காறர வநருங்கி அதில் ஏைிக்வகாண்டாள்.
அவர்கள் இருவரும் வமல்ல காறர னநாக்கி நடந்தேர். திரும்பித்
திரும்பிப் பார்த்தேர்.

அப்னபாது பண்டார ெித்தர் உதட்டில் ஔறவ பாடிை ஒரு பாட்டு

னகலிைாக வவைிப்பட்டது. அதுவும் ராகமாய்...

“மதிைாதார் தறலவாெல் மிதிைாறம னகாடி வபறும்...

னகாடி வகாடுப்பினும் உண்ணர்ீ உண்ணர்ீ என்று

வொல்லாத வபண்டீர் றக உண்ணாறம னகாடி வபறும்...

நாக் னகாடாறம னகாடி வபறும்...

பாப்பா... இது உேக்கு... வொன்ேபடி நடக்கணும். நடந்தாதான் மதிப்பு...

அதுவும் எவ்வைவு... னகாடிைில! உண்றமைாே னகாடி அதுதான்...
அச்ெடிச்ெ பணக்னகாடி எல்லாம் சும்மா...!”

- இரு வபாருள்பட அவர் னபசுவது பாரதிக்குப் புரிைவில்றல.

வஜைராமனுக்குப் புரிந்தது. அரவிந்தனுக்கு நன்ைாகனவ புரிந்தது. காறர
ஸ்டார்ட் வெய்தான். கமைிக்வகாண்டு ெீைிைது. பைங்கர குலுக்கல்.
அதுனவ அரவிந்தன் தேக்குள் ஒரு வதைிவில் இல்லாதறதச்
வொல்லிவிட்டது.

“அரவிந்தன் நான் ஓட்டவா?” என்று அடுத்த வநாடினை னகட்டாள் பாரதி.

அவனும் மறுக்காமல் காறர நிறுத்தி இைங்கிோன். அதற்குள் ெிைிது
தூரம் அந்தக் கார் வந்துவிட்டிருந்தது. நின்ை இடத்திலும் ைாருமில்றல.
திரும்பிப் பார்த்தனபாது தீட்ெிதர், பண்டார ெித்தறர அறழத்துக்வகாண்டு
வட்டுக்குள்
ீ நுறழந்துவிட்டது வதரிந்தது.

“ஸ்... அப்பா! என்ே இந்தப்ப் பண்டாரத்னதாட வபரிை ரப்ெராப்னபாச்சு.

வாடா னபாடான்னுல்லாம் னபெைான். எேக்கு வந்த ஆத்திரத்துக்கு
அறைஞ்ெிருப்னபன்” என்று காரிலிருந்து வஜைராமனும்
இைங்கிக்வகாண்டார்.

“ொர், எல்லாத்றதயும் வட்ல

ீ னபாய்ப் னபெிக்கலாம். முதல்ல னலப்டாப்ல
அறத அழிச்ெிட்டுதான் மறுனவறல. கமான் ஏறுங்க ொர்.”

“ஏைி?”

“இது என்ே னகள்வி? எங்க வட்டுக்குப்

ீ னபானைாம்.”

“னபாய் னலப்டாப்றப எடுத்து அழிக்கணு மாக்கும். ஒரு பண்டார பரனதெி

எறதனைா உைறுவான். உடனே அறதச் வெய்ைணுமா?” - வஜைராமன்
னகட்ட விதத்தில் பலமாே ஒரு ஏைேம். பாரதி வவைித்தாள்.

“கவரக்ட் ொர். பாரதி ஸ்டார்டிங்கல இருந்னத ஒரு இடதுொரி. அவளுக்கு

அந்த ஏடுகனைாட மதிப்பு வதரிைல. ஆோ, நாம அறத விட்ைக்கூடாது”
என்ை அரவிந்தன் னபச்ெிலும் ஒரு தேி காட்டம். பாரதிக்கு இருவருனம
அதிர்ச்ெிைைித்தேர்.

“அரவிந்தன், நான் அழிக்கினைன்னு வொல்லிட்னடன். வொன்ோ வொன்ே

மாதிரி நடந்துக்கணும்” என்ைாள் மிகக் காட்டமாய்.

“னநா பிராப்ைம்... நான் அறத உேக்கு ஃபார்வர்ட் பண்னைன். நீ உன்

னலப்ல அறத எனரஸ் பண்ணிடு” - அரவிந்தனும் ெற்று ஏைே மாகனவ
வொன்ோன். பாரதிக்குப் புரிந்துவிட்டது.

- த ொடரும்….11 Jun 2020

 இறையு ிர் கொடு - 81

“உன் மூச்சு நிக்கை னநரனம வதரியும் னபாது, னபர்தான் வதரிைாதாக்கும்?”

அன்று வபாதிறக மறலைின் நீண்டு வநைிந்த னபாக்கில், தாங்கள் எங்னக

இருக்கினைாம் என்பனத வதரிந்திடாத நிறலைில், ஒரு குைிப்பிட்ட
இடத்தில் மறலப்பாறைகளும், அதில் மாவாட்டும் கல்லுரல்னபால்
குழிகளும், அந்தக் குழிகைின் அைவுக்னகற்ப ஆட்டுக்கற்களும் இருந்திட,
ஒரு புைம் னஹாம குண்டம்னபால் வநருப்பும் எரிந்தபடி இருக்க,
அவற்றுக்கு நடுவில் வதன்பட்ட மேிதர், வபட்டினைாடு வந்து னெர்ந்த
ெிதம்பர மாணிக்கம், அந்த வெட்டிைார், கூடனவ வந்திருந்த உறடைார்,
னமழிமறடைார், ஓதுவார், பணிைாைன் கரும்பாைிரம் ஆகினைாறரப்
பார்த்து அதிர்றவ முகத்தில் காட்டிோர். னமழிமறடைாருக்கு அந்தச்
சூழல் புதிதில்றல என்பது அவர் பதிலுக்கு அந்த மேிதறரப்
பார்த்தவிதத்தில் வதரிந்தது.

“ஆருனவ, நிங்கடவவல்லாம்... எப்படி இப்பக்கம் வந்தீக?” என்று அந்த

மேிதர் னகட்ட விதமும் ெரிைில்றல.
“நீ ஆருனவ... இங்க என்ே பண்ணுனை? இது னகாரக்கர் குண்டா இல்ல?”
னமழிமறடைார் திருப்பிக் னகட்டார்.

“ஓ... உமக்கு இந்த பாகம் பத்தி வதரியுனமா?”

“இது என் மறலக்காடு... எேக்கு இப்ப வைசு எம்புட்டு இருக்கும்னு

நிறேக்கனை?”

“அது வதரிஞ்சு எேக்கு என்ோவணும்?”

``எம்பது வைொகுது. ஆோ, அம்பதுதான் மதிக்காம். ெரிைா?’’

``அதுக்வகன்ே இப்னபா?’’

“இந்த எம்பது வைசுல ஆைிரம் வட்டமாவது மூலிறக பைிக்க நான்

இந்த மறலக்காட்டுக்கு வந்தவன். உன்ேப் பாத்தாதான் புதுொத்
வதரியுது”

- னமழிமறடைார் எங்கு வருகிைார் என்பது அவருக்கும் வதரிந்தது.

கச்ெனவட்டி கட்டி அறதயும் மல்யுத்தக்காரர்கள்னபால் வதாறட வதரியும்
வண்ணம் இறுக்கமாய்க் கட்டிைிருந்த நிறலைில், அடர்வாே
தாடிமுடியுடனும், பின் குடுமியுடனும் காட்ெி தந்த அந்த மேிதர்
பதிலுக்கு ெற்று உற்றுப் பார்த்தார்.

“என்ேனவ அப்படிப் பாக்குைீர்?”

“வபட்டிச்சுறமனைாட வந்திருக்கைத பார்த்தா, அதுவும் இன்ேிக்குப்

வபௌர்ணமி... இந்த நாைா வந்திருக்கைத பார்த்தா னபாகறரப் பார்க்க
வந்த மாதிரில்ல வதரியுது...?”

“வதைிவாச் வொல்லிட்டீரு... ஆமா இங்க இப்ப என்ே நடக்குது?”

“அது என்ேனவா நடந்துட்டுப் னபாவட்டும். நீர் வந்த னொலிை பாரும்...”

- அந்த மேிதர் அலட்ெிைமாே பதினலாடு ஒரு கல் குழி நீறர அகப்றப
ஒன்ைால் கலக்கிவிட்டார். அந்த நீர் பச்றெ நிைத்தில் ெற்னை எண்வணய்
னபால் இருந்தது. உச்ெி சூரிைேின் கிரணங்கள் பட்டபடி இருந்தே.

அருகில் காய்ந்தபடி இருந்த எருமுட்றட னபான்ை மூலிறக

அறடகறையும். னதாறெக்கல்லில் னதாறெறைத் திருப்புவதுனபாலத்
திருப்பிப் னபாட்டார். கரும்பாைிரம் அங்னகயும் ஒரு மரத்தடிைில்
ெரிந்துவிட்டான். அந்த மேிதர் பார்றவ கரும்பாைிரம் பக்கம் வென்ைது.
அவறே வநருங்கி உற்றுப் பார்த்தார்.

அவன் மிகச்னொர்வாய் அவறரப் பார்த்தான்.

கால் கட்டு முைிறவச் வொல்லாமல் வொன்ேது.

“முைினைா?”

“ஆங்...”

“மரத்து னமனலருந்து விழுந்தினைா?”

“ஆங்.. ஆங்...”

“னநரம் ெரிைில்ல... நீ மிதுேக் காரனோ?”

“அப்படின்ோ?”

“மிதுே ராெிக்காரனோன்னு னகட்னடன்.”

“வதரிைாது... வபாைந்த னநரனம வதரிைாது...”

- அவர் னகட்க, கரும்பாைிரம் பதில் கூை, அருகில் வந்தார்

னமழிமறடைார். மறடைாரிடம் இப்னபாது னவறு மாதிரி எண்ணங்கள்.
இந்த மேிதர் ஒரு ெித்தபுருஷர். தங்களுக்கு நடப்பது ஒரு னொதறே
என்பதுனபால் ஓர் எண்ணம்.

அதற்குள் அவர் கரும்பாைிரத்தின் கட்றடவிரல் னரறகறைக்

றகறைப்பிடித்து இழுத்து உற்றுப்பார்த்த வராய் “இருவால் சுழி...” என்று
ெிரித்தார். அப்படினை மணிக்கட்டில் கண்மூடி நாடி பார்த்தார். பின்
ெிந்தித்தார், ``அப்படினை நீ னைாகக்காரன்னல... ஒரு ஊருக்னக னொறு
னபாட்ட புண்ணிைம் தான் இப்ப நீ என்றே இங்க பாக்கனை...” என்ைார்.

“என்வேன்ேனமா வொல்ைீங்கனை ொமி...”

“நான் அப்படித்தான்... உைறுனதன்... கண்டுக்காத. உன்னபர்ல ஒரு

கணக்கு இருக்கணுனம?”

“கணக்கா?”

“ஆமா... ஆறுமுகம், ஏழுமறல, நவந்தன்கை மாதிரி எண்ணிக்றகறைப்

னபராக் வகாண்டிருக்கணும் நீ ... ெரினைா?”
- அவர் னகட்ட விதம் னமழிமறடைாறர மட்டுமல்ல, வபட்டிறை இைக்கி
றவத்த நிறலைில் அதன் அருகில் அமர்ந்திருந்த ஓதுவார் முதல்,
உறடைார், ெிதம்பர மாணிக்கம் வறர ெகலறரயும் விைக்க றவத்தது.

“ொமி என்னபர் கரும்பாைிரம்... எண்ணிக்றகப் னபருன்னு ருசுவா

வொல்லிட்டீகனை எப்படி ொமி?”

“எதுக்கு இருக்கு உன் றகனரறக... அத்த னகட்டா அது வொல்லிட்டுப்

னபாவுது...”

“ைம்மாடி... றகனரறகல னபவரல்லாம் வதரியுனமா?”

“உன் மூச்சு நிக்கை னநரனம வதரியும் னபாது, னபர்தான் வதரிைாதாக்கும்?”

- அந்த மேிதர் னபச்சுக்குப் னபச்சு வெைலுக்குச் வெைல் என்று கற்குழி

நீறரக் கிைைி விட்டும், மூலிறக அறடகறைத் திருப்பித் திருப்பிப்
னபாட்டும், எரியும் குண்ட வநருப்பில் அவ்வப்னபாது ெில இறல
தறழகள் ெருகுகறைப் வபாசுக்கிப் னபாட்ட படியுனம இருந்தார்.

னமழிமறடைாரிடம் வபரும் மாற்ைம். வபரும் பணிவுக்கு மாைிைவர்

“ொமி ைாருன்னு நான் வதரிஞ்ெிக்கலாமா?” என்று னகட்டார்.

“வதரிஞ்ெி என்ே வெய்ைப்னபானை?” - படுனவகமாய் அவர் திருப்பிக்

னகட்டார்.

“என்ே வெய்துகிட்டிருக்கீ ங் கன்ோவது வதரிஞ்ெிக்கலாமா?”

“இதுவா... ைவ்வே சூரிங்கிை மருந்துக் காக முட்டினமாதிக்கிட்டு

இருக்னகன்.’’

‘’ைவ்வே சூரிைா?”

“ஆமனல... ொப்ட்டா வைசு நின்னுனபாகும்... ொவுகூட நாம கூப்ட்டா

தான் வரும். இல்லாட்டி வராது...”

“ொமி அப்ப நீங்க...?”

“என்ே நீங்க... நான் ைாருன்னு வதரிைணுமாக்கும்?”

“ஆமாம் ொமி... னொதிக்காதீங்க... எங்களுக்கு ஒத்தாெ பண்ணுங்க...”

“னபாவட்டும்... வபட்டிைில் எல்லாம் பத்ரமா இருக்குதா?” அவர்

ெட்வடன்று வபட்டிக்கு மாைவும் ஒரு தடுமாற்ைம். வெட்டிைார் னவகமாய்
முன்வந்தார்.

“ஆம்... எல்லாம் இருக்குது ொமி...”

“ெந்னதாஷம்... முறைைா திேெரி பூறெங்க நடந்திச்ொ?”

“ஆங்... நடந்திச்சு ொமி... ஒரு நாகூட தப்பறல?”

“னபாகர் மரம் நடச் வொல்லி ைிருப்பானர?”

“ஆமாம் ொமி... எங்க னதாட்டத்துல பத்தும், இந்தக் காட்டுல

மிச்ெத்றதயும் நட்டதுல எல்லானம நல்லா வைர்ந்து நிக்குதுங்க.”

“எதாவது ஒச்ெமாச்ொ?”

“ஒண்னண ஒண்ணு... நவாப்பழ மரம்! அதான் எழும்பாம

முடங்கிப்னபாச்சு...”

“அப்படின்ோ உம்மகூடப் வபாைந்த ஒரு வபாைப்பு கல்ைாணனம ஆகாம

ென்ைாெி கணக்கா இருக்குதாக்கும்?”

“பக்கத்துல இருந்து பார்த்தமாதிரி ெரிைா வொல்லிட்டீங்கனை ொமி...”

“எல்லாம் ஒரு கூட்டல் கழித்தல் கணக்குதான்...”

“ஆச்ெர்ைமா இருக்கு... உங்களுக்கு னஜாெிைம் வதரியுனமா?”

“ஓரைவு வதரியும்னு றவனைன்...”

“ொமி னபரு...”
“வொல்னைன்... ஆமா வழிைில நிறைை ெிக்கனலா?”

“ஆமா ொமி... பாடாப்பட்டுதான் வர்னைாம்...”

“னபாவட்டும் இந்தப் வபாட்டில லிங்கம் பத்ரமா இருக்குதா?”

“இருக்கு ொமி...”

“இறத கங்றகல உன் றகல பிடிச்ெிக் கிட்னட வவச்சுக்கிட்டு

குைிச்ெினைா?”

“குைிச்னென் ொமி... நான் மட்டுமல்ல - இனதா இந்த றவத்ைரும்

குைிச்ொர்...”

“இவருக்கு ொமி உத்தரவு வகாடுத்தாரா?”

“வகாடுத்தார் ொமி.”

“பன்வேண்டு வருெம்... 4,272 நாள்கள், விடாத பூறெ... நடந்திச்சுதானே?”

“நடந்திச்சு ொமி...”

``ஏடுங்க பைன்பட்டுச்ொ..?’’

“பட்டுச்சு ொமி!”

“எப்படின்னு வொல்லு...”

“ஒரு தடறவ ஊர் உலகத்துக்னக வதாத்து வந்தப்ப மூணு உப்பு மூணு

மிைகு, ஒரு ெிட்டிறக கடுக்காப் வபாடிை திேம் வவறும் வைத்துல,
காறலல எழுந்திரிக்கவும் ொப்பிடச் வொன்ோர் ொமி...”

“கேவுல வந்து வொன்ோரா?”

“ஆமா... ஏவடடுத்து ஏழாம் பக்கம் பார்த்து, அதுல இருந்த பாட்றடப்
படிச்சு நடக்கச் வொன்ோரு... அதுலதான் மூணு மிைகு, மூணு உப்பு,
கடுக்காய்த் துள் பத்திே குைிப்பு இருந்துச்சு.”

“ஆட்டுக்கும் மாட்டுக்கும் னநாவு வந்தப்பகூட வெய்தி வந்திருக்குனம?”

“வந்திச்ெிங்கய்ைா... ஆைிரக்கணக்குல றவசூரிலயும், னகாமாரிலயும்

வெத்து விழுந்த ஆடு மாடுகளுக்கும் ொமி மருந்து வொன்ோர்.’’

“மறழதப்பிப் னபாேப்ப திருவாரூறரச் சுத்தி ஏழு தலங்கறை வாண

னவடிக்றக நடத்தி ொமிறை வதி
ீ சுத்தி வரச் வொன்ோரு. அதோல
புைனல வந்து நாடு முழுக்க நல்ல மறழ னபஞ்ெி விவொைம்
வெழிச்ெிச்சு...”

- அவர் னகட்க, ெிதம்பர மாணிக்கம் வொல்லிக் வகாண்னட வர

அப்னபாதுதான் உறடைாருக்கும் வபட்டிக்குப் பின்ோல் அத்தறே
காரிைங்கள் நடந்ததும் வதரிை வந்தது.

ொமியும் ஏடுகளும் வழிபாட்டிற்காக மட்டுமல்ல... வழிப்பாட்டிற்காகவும்

என்று வதரிந்தது.

“ொமி உச்ெமா ஒரு காரிைம் வெய்னதன். அதுவும் ொமி

உத்தரவுப்படிதான். இமைமறலக்கு னமற்க புத்தர் ொமி வழில நடக்கை
ஒரு ென்ைாெிறை ெந்திச்சு அவர் றகல ஒரு விறதப்றபறைக்
வகாடுக்கச் வொன்ோர். அவ்வைவும் அபூர்வ மூலிறகப் பைிர்கள்
‘காக்கட்டான், காட்டுத்துைெி, வகாப்பிரண்றட, ெதுரக்கள்ைி, ெிலந்தி
நாைகம், தழு தாறழ துத்தி, தும்றப, நரிமிரட்டி, நாயுருவி, பாதாை மூலி,
பிரம்மதண்டு, னபய்மிரட்டி, மஞ்ொடி, மைில் வகான்றை, விஷ்ணுகிரந்தி,
வவற்ைிறல, மிைகரறே’ன்னு பதிவேட்டுப் பைிர்கனைாட விறதகள்தான்
அவதல்லாம்... அறத ொமி ஏன் வகாடுக்கச் வொன்ோர், எதுக்குக்
வகாடுக்கச் வொன்ோர்னு வதரிைாது. வகாடுக்கச் வொன்ோர்; நானும்
னபாய் வகாடுத்துட்டு வந்னதன்” என்று வதாடர்ந்து ெிதம்பர மாணிக்கம்
கூைவும் உறடைாரின் ராஜபுத்திக்குள் பல ெங்கதிகள் ைாரும்
வொல்லாமனல புரிைத் வதாடங்கிவிட்டது.
ெித்த புருஷர்கள் இருந்த இடத்தில் இருந்துவகாண்னட தன் ெீடர்கள்
மூலம் இந்த உலகில் தாங்கள் நிறேப்பறதச் வெய்து முடிப்பவர்கைாய்
இருப்பது என்பனத அதில் பிரதாேம்.

அந்தச் வெைல்களும் எவரும் வெய்ை முடிைாத, எவரும் அைிந்திராத

அதிெைச் வெைல்கனை. இவ்வாறு வெய்வதன் மூலம் இைற்றகறை
ெமன் வெய்வது, பஞ்ெ பூதங்கறை ொந்தப் படுத்துவது, இறை ெக்திறை
எங்கும் நிலவச் வெய்வது, அதர்மங்கைால் னநரிடும் எதிர்மறைறை திறெ
மாற்ைம் வெய்து கடல்புைலாய், ஊழிக்காற்ைாய் மாற்ைிவிடுவது
என்பவதல்லாமும் அதனுள் அடக்கம் என்பது உறடைாருக்குப்
புரிைவரவும், அந்த மேிதர் உறடைாறர வநருங்கி ``என்ே, வாரிசு
தரிொப் னபாச்ொ?” என்று சுருக்கமாய்க் னகட்டார்.

உறடைாருக்கு வநஞ்சுக் குழிக்குள் கத்தி இைங்கிேது னபால் இருந்தது.

எதுவும் னபெ முடிை வில்றல... விழிகைில் மளுக்வகன்று நீர் னதங்கி
விட்டது.

“நல்லாக் னகட்டுக்னகா... அரவாணம் ஒரு அருள் நிறல. இச்றெகனைாட

னபாராட்டத்துக்கு இடமில்லாத உடம்புங்கைது ஒரு வரம்.
ஆணாவும் வபண்ணாவும் ஒனர கால கட்டத்துல வாழ்ந்தாக னவண்டிை
விதிப்பாடுதான் கருவுக்குள்ை திரிஞ்ெி னபாய் இப்படிைாகும். திருமூலன்
பாட்டாலனை பிைப்பப் பத்தி நிறைை வொல்லிைிருக்கான். அறதப் படி...
புத்தி வதைியும். உன்றே ஒரு வபரும்பாவிைா நிறேக்கானத. ஒரு
பாவிைால இந்த மறலப்பக்கமல்லாம் வர முடிைாது” என்று
விைக்கமாய்க் கூைவும், ெற்று இதமாய் இருந்தது.

“ொமி... நான் இமை மறலப் பக்கமா னபாகத்தான் ஆறெப்பட்னடன்.

ஆோ இந்தப்பக்கம் எேக்னக வதரிைாமதான் வந்னதன். எப்படி
வந்னதன்னே வதரிைல... இனதா உங்க முன்ோல இந்த மறலனமல
நின்னுகிட்டிருக்னகன். னகாடி னகாடிைா வொத்து இருந்து என்ே பிரனைா
ஜேம்? எதுவும் என் றகல இல்றலங்கை உண்றமறை என்ோல
ஜீரணிக்க முடிைல ொமி...” என்று வவடித்து அழத் வதாடங்கி விட்டார்
உறடைார்.

“அழு... நல்லா அழு. தண்ணர்ல

ீ கண்ணர்தான்
ீ மகா மருந்து.
மருந்துன்ோ உட்வகாண்டாதான் குணப்பாடு. ஆோ இந்தக் கண்ணர்ீ
மருந்து வவைினைைிோதான் குணப்பாடு. இது உேக்கு மட்டுமல்ல...
உலக உைிர்கள் அவ்வைவு னபருக்கும் வொல்னைன். அழுவது நல்லது...
ஞாபகம் வவச்சுக்குங்க”

- என்று எல்னலாறரயும் சுற்ைி ஒரு பார்றவ பார்த்தார்.

னமழிமறடைாருக்குள் அவர் ைார் என்பறதத் வதரிந்து வகாள்ை
னவண்டிை அரிப்பு கூடிக்வகாண்னட னபாைிற்று.

அவர் என்ே நிறேத்தானரா... குேிந்து பாறைனமல் தட்டிப் னபாட்டிருந்த

மூலிறக அறடகறைக் றகைில் எடுத்தார். அப்படினை தூக்கி, எரியும்
குண்ட வநருப்பில் னபாட்டார்.

“என்ே ொமி பண்ணுைீங்க?”

“அதான் வொன்னேனே... ைவ்வே சூரிறைச் வெய்துகிட்டிருக்னகன்...”

“வவய்ைில்ல காய்ஞ்ெறத வநருப்புல னபாட்டுட்டீங்கனை... இதுக்குக்
காை வவச்ெிருக்க னவண்டானம?”

“காய்ஞ்ொ ஈரம் ஆவிைாகும் - குணம் மாறும் - அப்படி குணம்

மாைிைறத வநருப்புல னபாடும்னபாது ொம்பலாகும். அந்தச்
ொம்பலுக்குள்ைதான் நம்ம இைறமனைாட ரகெிைம் ஒைிஞ்ெிருக்கு...”

“அப்படின்ோ?”

“இந்த வநருப்பு அவிஞ்ெி அடங்கும் நிறலல ொம்பறல எடுத்து, அனதா

அந்தக் கற்குழி திரவத்துல கலந்து உருண்றடைாக்கி 48 உருண்றடகறை
48 நாள்கள் வவறும் வைித்துல பல் படாம விழுங்கி வந்தா 49-ம் நாள்
உன் உடம்பு இப்ப எப்படி இருக்னகா அப்படினை எப்பவும் இருக்கும். ஒரு
விைாதி வராது... வவட்டுக்காைம்கூட றதத்த மாத்தரத்துல திரும்பச்
னெர்ந்துடும். மரத்து னமல இருந்து தறரல னபாை எறும்றப ொதாரணமா
பாக்கலாம்... உங்கள்ை ைாருக்காவது இது னவணுமா?” என்று இறுதிைாக
அவர் னகட்கவும், எல்னலாருக்குனம இன்ப அதிர்வு. எல்னலார் முகமுனம
னவண்டும் என்கிை உணர்றவனை காட்டிட...

“அப்படின்ோ ஒரு காரிைம் பண்ணணும். வபட்டிை என்கிட்ட

ஒப்பறடச்ெிட்டு நீங்க ைவ்வே சூரினைாடு வந்த வழினை திரும்பிப்
னபாைிடணும். வபட்டிறை என்கிட்ட வகாடுத்தாப் னபாதும், நான்
னபாகர்கிட்ட னெர்த்துடுனவன். ஏன்ோ, நான்தான் அவரின் முதல் ெீடன்.
என் னபர் புலிப்பாணி’’

- என்று வொல்லிமுடித்திட... னமழிமறடைார், “ொமீ ஈஈ... நீங்கைா?”

என்ைார், மிகனவ பலமாே குரலில்.

இன்று பாரதிைால் அரவிந்தேின் ஏைேப் னபச்றெ ஜீரணிக்க

முடிைவில்றல. அது அவள் வறரைில் வபரும் னகாபமாக மாைிைது.

“அரவிந்தன்... இந்தக் கிண்டவலல்லாம் என்கிட்ட னவண்டாம்.

அறதவைல்லாம் எனரஸ் பண்ணுனைன்னு நான் வொல்லிட்னடன்.
வொன்ோ வொன்ேபடி நடக்கணும்...” என்ைாள் மிக அழுத்தமாே
உச்ெரிப்பில்.

“பாரதி... வடன்ஷன் ஆகானத. நாம இப்ப வராம்பனவ முக்கிைமாே ஒரு

தருணத்துல இருக்னகாம். இந்தப் பண்டார ெித்தர் னபச்றெவைல்லாம்
எடுத்துக்கானத. எத்தே நாள் உறழப்பு..? எவ்வைவு னதடல்..? னைாெிச்சுப்
பார்...”

- ஆெிரிைர் வஜைராமன் தன் பங்குக்கு வைாவ ஆரம்பித்தார்.

“ொரி ொர்... ஒரு ஜர்ேலிஸ்டா உங்க னபச்றெக் னகட்டு நடக்கை கடறம

எேக்கிருந்தாலும், இந்தப் புதிராே விஷைத்துல எேக்குத்
வதாடக்கத்துல இருந்னத இன்ட்ரஸ்ட் இல்னலங்கைது உங்களுக்கு
நல்லாத் வதரியும். இப்பகூட இங்க நாம பாத்தது னகட்டது எல்லானம
நம்ப முடிைாத ஒண்ணுதான். இந்த விஷைத்துல மிஸ்டர் அண்டு
மிெஸ் ொந்தப்ரகாஷுக்குத்தான் கமிட் வமன்ட்ஸ் இருக்கு... எேக்கு
இல்றல. உங்களுக்கில்றல... நம்ப ைாருக்குனம இல்றல... அறத நீங்க
உணரணும்.”

“னநரடி கமிட்வமன்ட் இல்லாம இருக்கலாம். ஆோ ஒரு ஜர்ேலிஸ்ட்டா

இவதல்லாம் எவ்வைவு துாரம் உண்றம வபாய்ன்னு பாக்கை கடறம
நமக்கு இருக்கு பாரதி...”

“ெரி, என்ே பண்ணணும்கைீங்க?”

“நாம இப்ப ொந்தப்ரகானஷாட அந்தப் பல்லாவரம் ஜமீ ன்

அரண்மறேக்குப் னபானைாம். வபட்டி அங்க இருக்கைத கன்ஃபார்ம்
பண்ணிக்கினைாம். அவங்க குற்ைாலம் கிைம்பிட்டு இருப்பாங்க.
வபட்டிறை மறலனமல ெித்தன் வபட்டல்ங்கை இடத்துல னபாகர் கிட்ட
ஒப்பறடக்கவும் முைற்ெி வெய்வாங்க. அப்ப நாம கூட இருந்து
எல்லாத்றதயும் வாட்ச் பண்ணுனைாம். ொதுர்ைமா வடினைாவும்
ீ
எடுக்கனைாம்...”
“ொர்... நான் இப்பனவ இங்றகனை என் கருத்றதச் வொல்லிடனைன்.
அங்க ெித்தர்கள்னு நாம ைாறரைாவது பார்த்தாலும், குைிப்பா
னபாகறரனை பார்த்தாலும் அவர் நிச்ெைமா ஐைாைிரம் ஆைாைிரம்
வருஷத்துக்கு முன்ோல வாழ்ந்த னபாகரா இருக்க ொன்னை இல்றல.
அவர் ஒரு டூப்ைினகட்டாகனவா, அல்லது, ெம காலத்தவராகனவாதான்
இருக்கணும்...”

“அது உன் கருத்து... அனத கருத்து எேக்கு இருக்கணும்னு

இல்றலனை?”

“எப்படி ொர்... எப்படி ொர் ஒரு மனுஷன் ஐைாைிரம், ஆைாைிரம்

வருஷவமல்லாம் உைினராடு இருக்க முடியும்? அோடமி றென்ஸ்
படிச்ெிருந்தா இப்படிப் னபெ மாட்டீங்க. இந்த உடம்பு வநாடிக்கு வநாடி
அழிைை வெல்கைால ஆே ஒண்ணு... இனதாட எல்றல அதிகபட்ெம் 150
வருஷங்கள்னு வொல்லுங்க. னகட்டுக்கனைன். பல ஆைிரம் வருஷமா
ஒருவர் அப்படினை இருக்கார்ங்கைத எப்படி ஏற்க முடியும்.’’
``அறத பாக்காம முடிவு வெய்ைானத... ொப்பிடாம, பச்ெத்தண்ணிகூடக்
குடிக்காம உைிர் வாழ முடியுமா?”

“நிச்ெைமா முடிைாது...”

“ஆோ ஒரு னைாகி ஒரு வருஷம் இரண்டு வருஷமில்ல... 46

வருஷங்கைா உைினராடு ஜீவெமாதிைில இருந்திருக்காரு.
எலும்புக்கூடாே அவர் னதாற்ைத்றதப் பார்த்தப்னபா நான் மிரண்டு
னபாைிட்னடன். நான் வொல்ை இந்த விஷைம் யூடியூப்ல இருக்கு.
பார்க்கைிைா?”

“யூடியூப் இப்ப ஒரு பறழை மூர் மார்க்வகட்! அதுல வரறத எல்லாம்

நம்பணும்கை அவெிைம் எேக்கில்றல. நீங்க வொல்ை மேிதர் நிச்ெைம்
46 வருஷ வமல்லாம் இருந்திருக்க வாய்ப்பில்றல. னவணும்ோ ஒரு
மாெம் இல்ல வரண்டு மாெம் ொப்பிடாமனலா, இல்ல ொப்பிட முடிைாத
விைாதிைினலனைா இருந்திருக்கலாம்...”

“அப்ப நீ எங்ககூட வர விரும்பல... அப்படித்தானே?”

“ஆமாம்...”

“ெரி. நீ வட்டுக்குப்
ீ னபா... நாங்க இந்தப் பைணத்றதப் பாதிைில
நிறுத்துைதா இல்றல... அரவிந்தன் ஒரு டாக்ெி புக் பண்ணுங்க. கமான்
க்விக்!”

“அது உங்க விருப்பம். என்வறரல இப்ப அந்தப் னபாட்னடா

காப்பிவைல்லாம் அழிக்கப்படணும். அரவிந்தன் அதுக்காே பாஸ்னவர்டு
என்ே?”

“பாரதி... அது ஒரு வபாக்கிஷம். அறதத் தூக்கித் தர நிறேக்கைது

கறடஞ்வெடுத்த முட்டாள்தேம்.”

“அரவிந்தன்... அறத நம்பைது, படிக்கைது கறடஞ்வெடுத்த துனராகம்...

அது நம்முறடைதில்ல...! துனராகத்துக்கு முட்டாள்தேம் பரவாைில்றல
அரவிந்தன்...”
“ நீ ஆன்மிக நம்பிக்றக இல்லாததால இப்படிச் வொல்னை... பல
அமானுஷ்ை அனுபவங்களுக்கு ஆட்பட்டும் நீ மாைாம பிடிவாதம்
பிடிக்கனை...”

“னநர்றமைா நடக்கைதுல காட்ை உறுதி பிடிவாதமா உங்களுக்குத்

னதாணிோ நான் எதுவும் பண்ணுைதுக்கில்றல!”

“ெரி... பாஸ்னவர்றட நான் வாட்ஸ் அப்ல அனுப்பனைன். உன் விருப்பம்

னபால வெய். இதுக்குனமல உன்கூடப் னபெி னநரம் கடத்த நாங்களும்
தைாரா இல்றல.”

- அரவிந்தன் கார் ொவிறை அவள் றகைில் தந்தவோக ஒதுங்கிோன்.

அவளும், “என்ே ெீட் பண்ணிடாதீங்க’’ என்ைபடி புைப்பட்டாள். அவள்
விலகவுனம வஜைராமன் அரவிந்தறே உலுக்கத் வதாடங்கிோர்.

“அரவிந்தன், இது என்ே இப்படிச் வொல்லிட்டீங்க... அது நமக்குக்

கட்டாைம் னவணும்.”

“வதரியும் ொர்... நுாறு னகாடிறை நான் சுலபமா தூக்கிக்

வகாடுத்திடுனவோ?”

“என்ேது... நூறு னகாடிைா?”

“ஆமாம் ொர்... டீல் இப்பதான் வதாடங்கிைிருக்கு!”

“ைார்கிட்ட?”

“ஒரு நிமிஷம் இருங்க... டாக்ைி புக் பண்ணிடனைன்.”

- தன் றகப்னபெிைில் ெில நிமிடங் கறைச் வெலவழித்து முடித்தவன்

இறுதிைாக நிமிர்ந்தான். நிமிரும்னபானத ஒரு மதர்ப்பு.

“இப்ப னகளுங்க ொர்...”

“ஏனதா நூறு னகாடின்ே ீங்கனை அரவிந்தன்...”

“ஆமாம் ொர்... மகள் அழிக்க நிறேக்கைா! ஆோ அப்பா ஆக்க
நிறேக்கைானர...?”

“ஓ... எம்.பிை வொல்ைீங்கைா?”

“ஆமாம்... வகாஞ்ெம் முந்தி னபான் வந்தனத, அது அவர் கிட்ட இருந்து

தான்...”

“றம குட்வநஸ்... நூறு னகாடி எல்லாம் அவருக்கு ொதாரணம். அது ெரி,

பாரதிறை எப்படி ெமாைிக்கப்னபானைாம்?”

“வொல்னைன். நீங்க நம்ம ஆபீைுக்கு னபான் பண்ணி உங்க ஆபீஸ் னலப்

டாப்னபாட ைாறரைாவது பல்லாவரம் ஜமீ ன் பங்கைாக்கு எடுத்து வரச்
வொல்லுங்க... அதுல நான் என் பாஸ்னவர்றடப் னபாட்டு ஓபன் பண்ணி
அந்த ஃறபறல நம் னலப்டாப்புக்கு டிரான்ஸ்ஃபர் பண்ணிட்டு பாரதிக்கும்
பாஸ்னவர்றடக் வகாடுத்துடனைன். அவ அறத எனரஸ் பண்ணிட்டு
திருப்திைறடஞ்சுக்கட்டும்...”

“நாம ஃபார்வர்டு பண்ணுனவாம்னு அவளுக்குத் வதரிைாதா?”

“வதரிஞ்ொ வந்து ெண்றட னபாடட்டும். நமக்குதான் இப்ப எதுக்குனம

னநரமில்றலனை...”

“அதுவும் ெரிதான்... நமக்கு மறலல நடக்கப்னபாை ெம்பவங்கள்தான்

முக்கிைம்...”

“ெரி... பாரதி அப்பாவுக்கு என்ே பதில் வொல்லப் னபானைாம்.?”

“வொல்னவாம் ொர்... அனத ெமைம் நாம வகாஞ்ெம் ஜாக்ரறதைாவும்

இருக்கணும்.”

“இப்ப அஜாக்ரறதைாவா இருக்னகாம்?”

“அப்படி இல்ல ொர்... பாரதி இந்த ெித்தர் விஷைத்துல நம்பிக்றக

இல்லாதவைா இருந்தாலும், வாக்கு வகாடுத்தா வகாடுத்தபடி
நடக்கணும்கை னநர்றமனைாடு இருக்கா. ஆோ நாம அமானுஷ்ைங்கறை
நம்பிகிட்னட அனத ெமைம் அதுக்கு எதிரா நடக்க நிறேக்கனைாம்...”

“நீங்க இந்தப் பழநி பண்டார ெித்தர் னபச்சுக்கு இவ்வைவு

முக்கிைத்துவமா தருவங்க...”
ீ

“என்ே அப்படிச் வொல்லிட்டீங்க... திவ்ைப்ரகாஷ்ஜீ வொன்ேபடி அந்த

தீட்ெிதரும் பானுவும் பாம்பு கடிச்சு உைிருக்குப் னபாராடி ைிருக்காங்க.
ெரிைாே ெமைத்துக்கு இவர் வந்து காப்பாத்திைிருக்காரு. லிங்கம்
ஏடுன்னு அவ்வைவும் திரும்ப ஜமீ ன் பங்கைாவுக்னக னபாைிருக்கு. இது
ொதாரண விஷைமா?”

“பைமுறுத்தைீங்கனை அரவிந்தன்...”

“உள்ைறதத்தான் வொல்னைன். வொல்லப் னபாோ, நாம் இப்ப வபரிை

ரிஸ்க் எடுத்திருக்னகாம். ஒரு பக்கம் உண்றமைாங்கை ஆராய்ச்ெி.
மறுபக்கம் நூறு னகாடிக்காே டீலிங்.”

-அரவிந்தன் வொல்லி முடிக்கும் முன் ஓலா னதடி வந்தது. அறதக்

றககாட்டி, திரும்பி வரச் வெய்து அதில் ஏைி அமர்ந்தான். இருவருனம
பின் ெீட்டில் அமர்ந்தேர்.

காரும் கிைம்பிைது... டிறரவரிடம் ஜமீ ன் பங்கைா பற்ைிச் வொன்ே

வநாடி ``வதரியும் ொர்...” என்ைார் டிறரவர்.

வஜைராமன் முகத்தில் பலத்த னைாெறே.

“ஆபீைுக்கு னபான் பண்ணி னலப் டாப்னபாடு வரச் வொல்லுங்க.”

“வொல்னைன். எல்லாத்றதயும் ஒரு வபன்டிறரவ்ல காபி பண்ணி
வவச்சுக்கைதுதான் பாதுகாப்பு... இல்றலைா?”

“நிச்ெைமா... இப்ப அதுதான் நம்ப முதல் னவறல...”

- வஜைராமன் அலுவலகத்துக்கு னபான் வெய்ைத் தைாராோர்.

அரவிந்தனும் ொந்தப்ரகாஷுக்கு னபான் வெய்தான் ஸ்விட்சுடு ஆஃப்
என்று வந்தது. திவ்ைப்ரகாஷ்ஜிக்கும் னபான் வெய்தான்... அனத
பதில்தான்.

அதற்குள் வஜைராமன் வொல்லி முடித்திருந்தார்.

அரவிந்தன் முகத்தில் ெலேம்.

“ைாருக்கு னபான் பண்ணுே ீங்க?”

“ொந்தப்ரகாஷ், திவ்ைப்ரகாஷ் வரண்டு னபருக்குனம பண்ணினேன்.

ஸ்விட்சுடு ஆஃப்!”

“ஓ நாங்களும் வனராம்னு வொல்ைதுக்காகவா?”

“ஆமாம்... அவங்க பாட்டும் கிைம்பிட் டாங்கன்ோ?”

“நாறைக்கு றநட் ெித்ரா வபௌர்ணமி... அவங்கைால னபாைிட முடியும்.

ஒரு னவறை கிைம்பிட்டாலும் பாதகமில்றல. நாம ஃபானலா பண்ணிப்

னபானவாம்...”

“ொர்... னகக்னைனேன்னு தப்பா எடுத்துக்காதீங்க... நாம அவெிைம்

னபாகத்தான் னவணுமா?”

“ஏன் அரவிந்தன்... னபாகர் வருவார்ங்கை விஷைத்துல உங்களுக்கும்

இப்ப ெந்னதகம் வந்துடிச்ொ?”

“இல்ல ொர்... நாம இங்றகனை இப்படி இருந்துடைதுதான் ெரின்னு

னதாணுது. அப்பைம் அந்த ஏடுகள்... அதுல அப்படி என்ேதான்
எழுதிைிருக்குன்னு பாக்கை ஆர்வம்தான் இப்ப எேக்குள்ை பிரதாேமா
இருக்கு...”

“னபாகும்னபாது அறதப் பார்த்துப் படிச்ெிகிட்னட னபானவானம?”

“ரிஸ்க் ொர்... உங்களுக்கு பைமா இல்றலைா?”

- அரவிந்தன் அழுத்தமாகக் னகட்டான். அப்னபாது டிராஃபிக்கில் அந்தக்

காரும் னதங்கி நின்ைது. முன்ோல் ெிரித்தபடினை கிராஸ் வெய்து
வகாண்டிருந்தார் பழநி பண்டார ெித்தர்.

அரவிந்தனுக்கு உதைல் எடுக்கத் வதாடங்கிைது.

- த ொடரும். …18 Jun 2020

 இறையு ிர் கொடு - 82

“ஓ... இப்ப அதுதான் உங்க ெிக்கலா?”

அன்று
னமழிமறடைார் புலிப்பாணி என்கிை வபைறரக் னகட்ட மாத்திரத்தில்
ெிலிர்த்திட, மற்ைவர்கைிடமும் வபரும் புல்லரிப்பு. புலிப்பாணியும் அவர்கறை
அைப்பதுனபால் பார்த்தபடினை ைவ்வே சூரிக்காகவும் முைன்ைார்.

“ொமி... உங்கைப் பத்தி நிறைை னகள்விப்பட்டி ருக்னகாம். ொமிைின்

ெீடர்கைினலனை உங்கைதான் அவருக்கு வராம்பப் பிடிக்கும்னு முக்காலம்
(னஜாெிைம்) வொல்ைதுல உங்கைவிட்டா ஆனை இல்னலன்வேல்லாம்
நிறைை னகள்விப்பட்டிருக்னகாம் ொமி...” என்று ஓதுவார் தன்
பரவெத்றத முன்வந்து வவைிப்படுத்திோர்.

“ொமி... நிஜமா நீங்கதான் புலிப்பாணி ொமிைா? னகக்கனைன்னு என்றேத்

தப்பா நிறேச்ெிடாதீங்க... உங்களுக்கு ஒரு அம்பது வைசு
இருக்கலாம்னு னதாணுது, ஆோ னபாகர் ொமிக்கும் அவங்க
ெிஷ்ைங்களுக்வகல்லாம் இப்ப இருந்தா ஐைாைிரம் ஆைாைிரம் வைசுல்ல
ஆகிைிருக்கும். அப்படி இருக்க...?”

- னமழிமறடைார் தன் ெந்னதகத்றத றதரிைமாகக் னகட்டு வவைித்தார்.

பதிலுக்கு தன்றேப் புலிப்பாணி என்று வொல்லிக்வகாண்ட ெித்தர்

நிதாேமாய்ச் ெிரித்தார். ெிரித்துக் வகாண்னட மூலிறக அறடகறைத்
திருப்பிப் னபாட்டார்.

“ொமீ ...”

“என்ே?”

“எதுவும் வொல்லாமச் ெிரிச்ொ என்ே அர்த்தம்..?”

“என் னபச்வெல்லாம் அவ்வைவுதான்... அறத நம்பைதும் நம்பாததும்

உங்க விருப்பம். அப்புைம் என் னகள்விக்கு பதில் வொல்லனவைில்றல
ைாரும்..?”

“ொமீ ...!”

“என்ேனட?” (ெலிப்புடன்)

“இல்ல... எறத வவச்சு ொமி உங்கை நாங்க நம்பைது?”

“ஓ... இப்ப அதுதான் உங்க ெிக்கலா?”

“ஆமாம் ொமி... காட்ல வர்ை வழிைில எல்லாம் ெில னமாெமாே

அனுபவங்கள், அதான்... முதல்ல கைவு... அப்பால காைம்... இப்ப நீங்க?”

“ெரி... நான் என்ே வெஞ்ொ நீங்க நம்புவங்க...?”

ீ

“புலினமலனை உக்காந்து னபாய் உங்க குருவாே னபாகர்ொமிக்குத்

தண்ணி வகாண்டு வந்து வகாடுக்கப்னபாய்த்தானே உங்களுக்கு அந்தப்
னபர் வந்தது?” அதுவறர னபெிைிராத கரும்பாைிரம்கூட அப்னபாது
னபெிோன்.
“அதோல இப்பவும் புலி னமல உக்காந்து னபாய்க்காட்டச் வொல்ைிைா?”
னகாபமாக அவறேப் பார்த்துக் னகட்டார் அவர்.

“இல்ல... வந்து...” கரும்பாைிரம் தடுமாைிோன்.

“நான் எறதயும் நிரூபிக்கப்னபாைதில்ல - எேக்குத் னதறவயுமில்ல.

எல்லாரும் னபாங்க இங்க இருந்து...” அவரிடம் ஒரு வபரும் னகாபம்...

“ொமி... வபட்டிறை உங்ககிட்ட வகாடுக் கணும்ோ, உங்கறை நாங்க

நம்பாம எப்படிக் வகாடுக்க முடியும்?” ெிதம்பர மாணிக்கம்
வெட்டிைார்தான் நைமாக இறடைிட்டு இப்படிக் னகட்டார் - பதிலுக்கு
அவறரக் கூர்றமைாக வவைித்த புலிப்பாணி ெித்தர், வவைிப்றப
அப்படினை ெிரிப்புக்கு மாற்ைிோர்.
“உங்க பார்றவ ெிரிப்பு இரண்டும் என்றே என்வேன்ேனவா
வெய்யுதுங்க ொமி...”

“இல்ல... இந்த ைவ்வே சூரிக்காக இந்தப் வபட்டிறை என்கிட்ட

ஒப்பறடக்கத் தைாராைிட்ட மாதிரி இருக்னக உன் னகள்வி... அறத
நிறேச்னென்... ஆமா, உேக்குத் திரும்ப குருறவப் பாக்கை
விருப்பமில்றலைா?”

“அப்படிைில்ல ொமி... அனத ெமைம் இந்த ைவ்வே சூரி பத்திக்

னகள்விப்படவும் எேக்குள்ை ஒரு ஆறெ...”

“ொமி... நான் பல வருஷமா னதடிக்கிட்டிருக்கைனத இறதத்தான். இந்த

உடம்பு - இனதாட உபாறதகள் படுத்தை பாட்றடத்தான் ஒரு
றவத்திைோ திேமும் பலனபர்கிட்ட பாத்துகிட்டு இருக்னகனே...?” என்று
இறடமைித்தார் னமழிமறடைார்.

“அப்ப உன் இலக்னக இதுதாோ?”

“ஆமா ொமி... இந்த ைவ்வே சூரி பத்தி எேக்குத் வதரிஞ்ொ னபாதும்.

பல ஜமீ ன்தார்கள், மிட்டா மிராசுகள் இதுக்காக தவமிருக்காங்க.
என்றேத் னதடி வந்து என் கால்னலனை விழுவாங்கில்ல...”

“ஓ... உேக்குள்ை இப்படிவைல்லாமும் கேவுகள் இருக்கா?”

- புலிப்பாணி ெித்தர் னகட்ட வதாேி உறடைாருக்கு னவறுவிதமாகப்

புரிந்தது. அவர் வறரைில் தன் குணப்பாடுகைாலும் வெைல்பாடுகைாலும்
னமனல, உைனர உச்ெிைினல என்று ஏைிக்வகாண்டிருந்த னமழிமறடைார்
இப்னபாது ெனரவலன்று கீ ழிைங்குவதுனபால் னதான்ைிைது.

“ொமி... உடம்றப நிறலப்படுத்திட்டா னபாதுனம ொமி? ைானரா

அல்லமர்னு ஒரு ெித்தர் ொமி இருக்காராம்ல...? அவர் ைவ்வே சூரி,
ைவ்வே காந்தின்னு அவ்வைறவயும் ொப்பிட்டவராம்ல? கத்திைால
அவர் றகறை வவட்டிோ அடுத்த நிமிெம் ஒட்டிக்குமாம்ல?”

“பரவால்லினை, அல்லமன் பத்தித் வதரிஞ்ெி வவச்ெிருக்கினை...?”

“திேமும் நூத்தி எட்டுச் ெித்தர் ொமி னபறரச் வொல்லிக் கும்பிடனைன்
ொமி. அதுல நீங்களும் இருக்கீ ங்க. அதான் உங்க தரிெேம் இப்ப
கிறடச்ெிருக்கு...”

“ெரி... அப்ப வபட்டிை என்கிட்ட வகாடுத்துட்டுப் னபாக நீங்க

தைாராைிட்டீங்கன்னு வொல்லுங்க...”

“நீங்க ைவ்வே சூரிக் குைிறகறைக் வகாடுத்துத் திரும்பிப் னபான்னு

வொல்லும்னபாது அப்புைம் உங்க னபச்றெ நாங்க னகட்கா விட்டா
எப்படி?

இல்ல... அது வந்து என்ோல முடிைாது. வபட்டிக்கடப்பாடு னபாே

குைிஞ்ெிைில இருந்து இந்தக் குைிஞ்ெி வறர எண்டது. அறத நான்
னநர்ல ொமி றகல ஒப்பறடச்சு அவர்கிட்ட ஆெீர்வாதம் வாங்கைதுதான்
ெரி...” என்று ெற்றுத் திக்கித்திணைிப் னபெிோர் ெிதம்பர மாணிக்கம்
வெட்டிைார். முதலில் ெம்மதித்தவருக்குள் அதற்குள் மே மாற்ைம்.

“ஓ... னபாே குைிஞ்ெிைில ஏடு அகப்பட்டது உமக்கா?” என்று புலிப்பாணி

வதரிைாததுனபாலக் னகட்டிட, ``ஆமா... அவர் ெீடப்புள்ை உங்களுக்கு இது
வதரிைாதா... அப்ப நீங்க அவர் கூட இல்றலைா?” என்று கூர்றமைாகக்
னகட்டார் ஓதுவார்.

எல்லாப் னபச்சும் றகக்குக் றக, வாய்க்கு வாய் என்னை நிகழ்ந்தபடி

இருந்தது. திடுவமன்று ைானரா ெீட்டிைடிப்பதுனபால ஒரு ெப்தம்... எந்தப்
பக்கமிருந்து வருகிைவதன்னை வதரிைவில்றல. ஆோல் புலிப்பாணி
முகத்தில் மட்டும் ெட்வடன்று ஒரு உற்ொகத் வதாற்று.

“ெரி ெரி... எல்லாரும் வகாஞ்ெம் அறமதிைா இருங்க, வமாழமடிச்ெித்தர்

வர மாதிரி வதரியுது. இடுக்குப் பாெிறையும் பேிப் பூஞ்ொணத்றதயும்
னகட்ருந்னதன். அவருக்கு மட்டும்தான் அது இந்த உலகத்துல எங்க
இருக்கும்னு வதரியும்” என்ை படினை ஒரு ெட்டிைில் னதங்கிக்கிடந்த
வநய்றை எடுத்து எரிகின்ை குண்ட வநருப்பில் வகாட்டிோர்... அதுவறர
ெற்று அமுக்கமாய் எரிந்த வநருப்பு வநய் வகாட்டவும், நிமிர்ந்து எழுந்து
வபரிை உருவம் எடுத்து ஆட ஆரம்பித்தது. அப்படினை ஒரு ெட்டிைில்
கற்ைாறழச் னொற்றுடன் பலவித னவர்த்துண்டுகள் கலந்திருக்க
அறதயும் எடுத்து எரி வநருப்பில் ஆஹுதி பட்ெணம் னபால னபாட்டார்.
அதோல் விரிந்த வநருப்பு சுருங்கிப்னபாய் புறகபிடித்துக்வகாண்டது.
அந்தப் புறகைால் அவர்கள் அத்தறே னபருக்கும் தும்மலும் வெருமலும்
உண்டாேது. கண்கறையும் ெிறு அரம் வகாண்டு ராவுகிைாற்னபால் ஒரு
எரிச்ெலும் வபாழிச்ெலும் ஏற்பட்டது. வமல்ல மைக்கமும் வரப்பார்த்தது.
கண்கறை இரு றககைால் கெக்கிக்வகாண்டும் தும்மிைபடியும் தவித்த
அவர்கள் முன் றகைில் ஒரு அடிைைவு மாத்திரனம உறடை ஒரு
மேிதர் இடுப்பில் ஒரு னகாமணம் மட்டும் கட்டிைவராய் தறலக்கு
னமல் கலைம்னபால் ஒரு பாறேறைச் சுமந்தபடினை வந்து கலைத்றத
வமல்ல இைக்கி றவத்தவராய் திரும்ப ெீட்டிைடித்தார்.

“பாத்துட்னடன்... பாத்துட்னடன்... ஆள்தான் ஒரு வமாழம். ஆோ எழுப்பை

ெப்தம் வேத்றதனை கிழிக்குனத!” அவறரப் பார்த்துச் வொன்ேபடினை
அவறரத் தூக்கி அருகில் உள்ை பாறைனமல் தன் முகத்துக்கு னநர்
அவர் முகம் வதரியும்படி நிற்க றவத்தார் புலிப்பாணி.

அப்படி அவர் வெய்தறத அறர மைக்கத்தில் பார்த்த உறடைாருக்கு

வவலவவலத்து மைக்கவமல்லாம் ஒரு உதைனலாடு நீங்கிப் னபாேது.

“புலி... நீங்க னகட்டறத எப்படினைா வகாண்டு வந்துட்னடன்.

மறழத்தண்ணி படாம வகாண்டு னெர்க்கைது வபரும்பாடாப்னபாச்சு.
இடுக்குப்பாெி சுலபமா கிறடச்ெிடிச்சு - பேிப்பூஞ்ொணம்தான் சுத்த
விட்ருச்ெி...”

“அப்புைம்.. எங்கதான் கிறடச்ெது?”

“அகத்திைர்தான் இடத்றதக் காட்டிக் வகாடுத்தார்... றகலாெகிரி

மறலனமல ஒரு குறக... அங்க பேிைில ஒடுங்கிக் கிடந்த
மறலப்பசுனவாட பிருஷ்டத்துல இருந்தது. பசு மடங்கிக் கிடந்தது.
அனதாட தூக்கம் வகடாதபடி வழிச்சு எடுத்து வந்திருக்னகன்” என்று
வமாழமடிச்ெித்தர் வொன்ேது உறடைார் காதில் விழுந்து அவருக்குள்
பட்டுப்பூச்ெிகள் எழும்பிப் பைக்க ஆரம்பித்திருந்தே.
றகலாெகிரி, மறலப்பசு, பிருஷ்ட பாகம் - அதில் பேிைின் பூஞ்ொணம்...
இவதல்லாம் என்ே, இது எதற்கு, இப்படிைாய் னகள்விகைில் ெிக்கிைவர்,
எதிரில் அந்தக் கலைத்றத வாங்கிக் கண்கைில் ஒற்ைிக்வகாண்னட
உட்புைம் பார்த்தார் புலிப்பாணி... அவர் கண்களுக்கு என்ே வதரிந்தனதா,
ஒரு துணி வகாண்டு அதன் வாய்ப்புைத்றதக் கட்டி ஓரிடத்தில் இருந்த
சுறரக்குடுறவ ஒன்ைன் பக்கத்தில் பாதுகாப்பாக றவத்தார்.

னமழிமறடைாரிலிருந்து, ஓதுவார், ெிதம்பர மாணிக்கம், கரும்பாைிரம் வறர

எல்னலாரும் மைக்க நிறலைில் அமர்ந்தும் ெரிந்தும் கிடக்க, உறடைார் மட்டும்
விழிப்பில் ெகலத்றதயும் பார்த்தபடினை இருந்தார். ஆோல் அறரக்
கண்கறைதான் திைக்க முடிந்தது.

வென்றே பாரீஸ் கார்ேரில் டூப்னை கிைப்பில் ஒருமுறை ெிவப்பு

ஒைின் குடித்தனபாதுகூட இப்படித்தான் இருந்தது. இேிப்பும் காரமும்
கலந்த அந்த பாேத்றத ஒரு அவுன்சு எட்டணா கணக்கிற்கு பத்து
அவுன்சுகள் வாங்கிக் குடித்ததும் அப்னபாது கிறுகிறுப்பு தட்டிைதும்,
அனதனபால் ஒரு கிறுகிறுத்த நிறல இப்னபாது இருப்பறதயும் அந்த
நிறலைிலும் ொந்தப்பிரகாெ பிரம்மாண்ட ராஜ உறடைார் என்கிை
வநடிை வபைர் வகாண்ட உறடைாரால் உணர முடிந்ததுதான் விந்றத.
அதோல் ஒரு இேம்வதரிைாத பிரமிப்பு மேதில் ஏற்பட்டிருந்தது.

இந்த மறலக்காடுதான் எவ்வைவு வபரிை வினநாத ெக்தி. இதனுள்

புகுந்து முழுவதுமாய் 24 மணினநரம்கூட ஆகவில்றல. ஆோல் தன்
ஒட்டுவமாத்த வாழ்நாைில் பார்த்திராத காட்ெிகறைக் காண னநர்ந்ததில்
அவர் அைிவுக் கண்கைிலும் ஒரு திைப்பு.

கூறரைில்றல குடிறெைில்றல, ஆோலும் இங்னக மேிதர்கள்.

அவர்கைில் குட்றடைாேவர்கள் என்று உண்டுதான். ஆோல் இப்படி
ஒரு முழம் மட்டுனம உறடை ஒரு மேிதர்கூட இருக்க முடியுமா? ஒரு
மேிதனுக்குண்டாே எல்லா அவைவங்களும் அப்படினை உள்ைே.
ஆோல் உைரம் ஒரு முழனம.

இது எந்த வறக ெிருஷ்டி. இவரின் தாய் தந்றதகூட இப்படி ஒரு

அடிக்குள் அடங்கிவிடு பவர்கள்தானோ?

உறடைார் பார்த்துக்வகாண்னட இருக்க அவர்கள் உறரைாடுவது காதில்

விழுந்தது.

“புலி… இவுகல்லாம் ஆரு? நம்மட ொதிைா?”

“இல்லைில்ல… ஒருத்தன்தான் விதிக்காரன். அனதா அந்தானைாட

மூதாறதைர் காெிைில ஆைிரம் னபருக்குச் னொறுனபாட்ட புண்ணிைம்
இவன் வறரல பாஷாணலிங்க பண்டாரமா (பாதுகாப்பவர்)
விடிஞ்ெிருக்கு. ஒரு குைிஞ்ெி முடிஞ்ெி மறு குைிஞ்ெி பிைந்தாச்னெ…
இன்ேிக்கு என்ே நாள்?”

“வபௌர்ணமி…”
“வவறும் வபௌர்ணமிைில்ல… ெித்திறரப் வபௌர்ணமி. கடல் விறெ, வவைி
விறெ, காற்று கேம், அக்ேி அடக்கம்னு பிருத்விைிலயும் மூப்பு
தரிக்கை வினெஷ நாைில்றலைா?”

“ஓ… அதான் என்றேச் ெதுரகிரிை விட்டு வரச் வொன்ேிைா… உன்

குருறவ நான் இன்ேிக்கு பாக்கப்னபானைோ?”

“ஆமா… இந்த முறை ைவ்வே சூரினைாட வான்னு எேக்கும் உத்தரவு.

னபாே முறை ெீேத்து ஆஸ்ரமத்துக்குல்ல என்றே அனுப்பிட்டார்?”

“அப்ப இந்தப் பேிப்பூஞ்ொணமும், இடுக்குப் பாெியும் அதுக்குத்தாோ?”

“ஆமா… நித்ைசூரிைாே ைவ்வே சூரிக்குள்ை வநடுங்கால திரவிைங்கைா

இந்த இரண்டும் னெரணும். பாெிக்கும் பூஞ்ொணத்துக்கும் பல்லாைிர
வருஷ மாைாத்தன்றம உண்னட…”

“இந்த அழிைாத்தன்றமதான் மனுஷ உடம்புக்கும் அழிைாத்

தன்றமறைத் தரப்னபாகுதா?”

“ஆமாம்… பஞ்ெபூத ஸ்னேகத்றத இது உருவாக்கும். இப்ப நாம

அனதாட தாக்கத்துலல்ல இருக்னகாம்…?”

“தாக்கத்துலன்ோ?”

“என்ே ெித்தன் நீ? காத்து நின்னுனபாோ உன் சுவாெப்றப தாங்குமா?”

“ஊஹூம்…”

“தண்ணிகுடிக்காம எவ்வைவு நாள் இருப்னப?”

“ஒரு அஞ்ொறு நாள்…”

“வநருப்றபத் வதாடுவிைா?”

“கிட்டனை னபாக மாட்னடன்…”

“இவதல்லாம்தான் தாக்கம்… ைவ்வே சூரிை ொப்பிட்டவனுக்னகா
அஞ்சும் அவன்கிட்ட வகஞ்சும்…”

“அப்ப எேக்கும் வகாடுக்கிைிைா?”

“இது ெித்தப்பிரொதம். என் குரு இறத ைவ்வே பாலான்னு தான்

கும்பிடை ெக்தி அம்ெமானவ வொல்வார்… அவர் பார்த்து உேக்குக்
வகாடுத்தா வாங்கிக்னகா…”

“நீ இறத ொப்பிட்டதாலதான் இப்பவும் அப்படினை இருக்கிைா?”

“அப்படியும் வொல்லலாம். ஆோ என் குரு இறதச் ொப்பிடறல. இறதச்

ொப்பிட்டா உடம்றப உதிர்க்கத் னதறவைில்லாமப்னபாைிடும். மலம்
மூத்திரம் நிரந்தரமாைிடும்.”

“அதோல என்ே?”

“மலமும் மூத்திரமும் கர்மப் பிைவிகளுக்காேது. காரணப்

பிைவிகளுக்குமாேது. ஆோ ெித்தன் உடம்பு மலம் மூத்திரத்றத
வஜைிச்ெ ஒரு விெித்ரம். பிரம்மனே விைக்கை ஈெக்காரனே ெித்தன்.”

“அப்ப நாம ஈெக்காரங்கைா?”

“அதுல என்ே ெந்னதகம்? இனதா இவங்களுக்கு பூமிைில உற்ைார் உண்டு

– உைவுண்டு – வடு
ீ வாெல் மாடு கழேின்னு றகவிட்டுப் னபாை வொத்து
தான் உண்டு. நமக்கு பூமினை வொந்தம் – வாேம் வொந்தம் பஞ்ெ
பூதங்களுமல்ல வொந்தம்.”

“ஈெக்காரன்ோ ஈென்னும் ஒரு வபாருள் உண்டில்ல?”

“ஆமா… நாம ஈெனோட அம்ெங்கள் – அவன் பிள்றைகள் –

கர்மப்பிைப்வபடுத்து அறதக் கறடஞ்சு ஈெக்காரோ ஆேவங்க…”

- வமாழமடிச் ெித்தரும், புலிப்பாணியும் னபெிக் வகாள்வது உறடைார்

காதில் விழுந்தபடினை இருந்தது.
“இந்த வேம் மட்டும் புதிைதில்றல… இந்த வார்த்றதகளும் புதிது.
இறதவைல்லாம் றவத்துதான் அவ்றவக் கிழவி கற்ைது றகமண்
அைவவன்ைாைா?”

- உறடைார் வெருமாந்திருந்தார். அவர்கள் னபச்சு வதாடர்ந்தது.

“புலி… இன்ேிக்கு குருறவக் காணத்தான் இவங்கல்லாம்

வந்திருக்காங்கனைா?”

“ஆமாம்… எல்லார் ஜாதகத்துலயும் னகது ெிைப்னபாட இருக்கான். குரு

பார்றவயும் இருப்பதால இதுவறர வந்துட்டாங்க. ஆோ ெேி இரண்டு
னபறரப் பிடிச்ெி இழுத்துக்கிட்னட இருக்கான். ஒருத்தன் காறல
உறடச்ெிட்டான். இன்வோருத்தறே ஆறெைால உறடக்கப் னபாைான்…”

“என்ே வொல்னை?”

“நான் ஆறெ காட்டிைிருக்னகன்… இந்த ைவ்வே சூரிறைத் தனரன்னு…

வாங்கிட்டுத் திரும்பிப் னபாகப்னபாைாங்க…”

“எேக்கு மட்டும் குரு தரணும், இவங்களுக்கு இறத நீ தூக்கித்

தந்துடுவினைா?”

“அவெரப்படானத… ைவ்வே சூரிறை நான் தூக்கித்தர இவங்க என்ே

நம்மைப்னபால ஈெக்காரங்கைா… சும்மா கல்ப னகாலிைதான்
தரப்னபானைன். அதுனவ இவங்க ொகை வறர னநாய் வநாடி இல்லாமச்
வெய்துடும். ஆோ விதிமுடிஞ்ொ கிைம்பித்தான் தீரணும்.”

“இப்படி ஏமாத்தைது ெரிைா?”

“னபராறெக்காரங்கறை இப்படித்தான் ெமாைிக்கணும். ெித்த வொத்றத

அறடை ஒரு னைாக்கிைறத இருக்கு. வர்ை வழிைில ெில பரீட்றெங்க
வவச்ெதுல னதைிட்டாங்க. இது உச்ெபட்ெம்.”

“ஆமா இன்ேிக்கு ொமி தரிெேத்துக்குக் கூட்டம் அதிகம் இருக்குனமா?”

“எப்பவும் னபால 48 னபர்தான். ஆைிரம் னபர் புைப்பட்டாலும் 48 னபராலதான்
ெித்தன் வபாட்டலுக்குள்ை நுறழை முடியும். குருவும் பழநிைில இருக்கை
ெமாதிை விட்டுக் கிைம்புவார்…”

“அப்ப அவங்கள்ை ஒருத்தருக்குத்தான் அடுத்த வாய்ப்னபா?”

“ஆமா… இந்தச் வெட்டிைார் வகாஞ்ெம் தடுமாைிட்டார். ஒரு ஏட்றடயும்

கைவு வகாடுத்துட்டார். அந்தக் கைவாணிறை நான் மூலிறக எடுக்கப்
னபாே இடத்துல கண்னடன். ரெவாத தங்கத்துக்காகப்
வபான்ோவறரறைத் னதடி வந்தவறே அந்தப் வபான்ோவறரப்
புதருக்குள் இருந்த கார்னகாடகன் கடிச்ெதுல நீலம் பாரிச்சு
வெத்துப்னபாோன். அவன் றகல இருந்த ஏட்றட நான் எடுத்துக்கிட்டு
அப்படினை அவன் உடம்புக்கு வநருப்றப வவச்ெிட்டு வந்னதன். என் றக
வநருப்பு அவனுக்கு அடுத்து றவத்திைப் பிைப்றபக் வகாடுக்கும்.”

“ஒரு மரணத்றதப் பார்த்த நிறலல அதன் அடுத்த பிைப்றபக்கூட

உன்ோல கணக்கிட முடியுனத புலி… எேக்கும் உன் னஜாெிைத்த
வொல்லிக்வகானடன்.”

- அவர்கைின் வதாடர் னபச்ெில் உறடைார் பிரமித்துப்னபாேனதாடு, தன்

ெகல னகள்விகளுக்கும் விறட கிறடத்துவிட்டது னபாலவும் உணர்ந்தார்.
அப்படினை எக்காரணம் வகாண்டும் திரும்பிவிடாமல் இன்று இரவில்
னபாகறர தரிெித்னத தீருவது என்கிை றவராக்கிைத்திற்கும் ஆட்பட்டார்.

மதிை சூரிைன் மாறலச் சூரிைோகிக் வகாண்டிருந்தான். ெில மணிகைில்

இருள் சூழ்ந்து விடும். வரப்னபாகும் இரவு ெித்திறரப் வபௌர்ணமி இரவு.
புலிப்பாணி வொன்ேதுனபால் கடல் விறெ, வவைி விறெ, காற்று கேம்,
அக்ேி அடக்கம், பிருத்விைாகிை நிலத்திலும் மூப்பு தரிக்கும் காலம்.
உறடைாருக்கு முதல் முறைைாக தேக்கு மட்டும் ஒரு நல்ல வழி
பிைக்கப்னபாவது னபால் னதான்ைிைது!

இன்று அந்தப் பண்டார ெித்தறர அரவிந்தன் மட்டும்தான் பார்த்தான்.

வஜைராமன் பார்றவ பக்கவாட்டில் இருந்தது. விசுக்வகன்று னதான்ைி
மறைவதுனபால் அவரும் மறைந்து விட்டார்.
காரும் டிராஃபிக்கிலிருந்து விடுபட்டு னவக வமடுத்தது.
அரவிந்தனுக்குள் ஒரு பைம் கலந்த இறுக்கம்.

“என்ே அரவிந்தன் அறமதிைாைிட்டீங்க… பைமா இல்றலைான்னு

னகட்டீங்கில்ல… வகாஞ்ெம் கூட பைமில்றல, ஆோ த்ரில்லா இருக்கு…”

“ெித்தர்கள் விஷைனம த்ரில்தான் ொர்… ஆோ ஆபத்தும்கூட…”

“என்ே ஆபத்து?”

“அந்தப் பண்டார ெித்தர் இப்ப நம்ம காறர கிராஸ் பண்ணிப் னபாோர்.

அதுவும் என்ேப் பார்த்து ெிரிச்சுக்கிட்னட… நீங்க பார்க்கறலைா?”

“வநஜமாவா..?”

“ெத்ைமா ொர்...”

“அது எப்படி அரவிந்தன்… அவர் ொைல்ல ைாராவது இருக்கும்…”

“இல்ல ொர்… அவர்தான். அவர் னலசுப்பட்ட ஆள் இல்றல ொர்…”

“அப்படின்ோ… புரிைை மாதிரி வொல்லுங்க…”

“அவறரப் புரிஞ்ெிக்கனவ முடிைல. அப்புைம் எப்படிப் புரிைை மாதிரி

வொல்ைது. சுருக்கமா வொல்ைதா இருந்தா இப்ப, இங்க அவறர நான்
வகாஞ்ெம்கூட எதிர்பார்க்கல ொர். அவர் வந்து பானுறவயும்,
தீட்ெிதறரயும் காப்பாத்திே வதல்லாம் ொதாரண விஷைங்கைில்றல…”

“எேக்கு அப்படித் னதாணறல. பானுவும் தீட்ெிதரும் நிஜமா

ொகக்கிடந்தாங்கைா... நாம அறதப் பார்க்கனவ இல்றலனை..?”

“அப்ப நீங்க னைாகி திவ்ைப்ரகாஷ் வொன்ேறத நம்பலிைா?”

“ஓ... நீங்க அப்படி வரீங்கைா?”

“ொர் எதுவும் வபாய் இல்ல… னைாகி திவ்ைப்ரகாஷ்ஜி வொன்ேபடி
தீட்ெிதர் வடு,
ீ அங்க நாகர் ெிறல எல்லானம இருக்கு. தீட்ெிதரும்
பானுவும் இருந்திருக்காங்க, னபாலீைும் வந்திருக்கு… ஆோ
பிரனைாஜேமில்றல. எல்லானம இந்தப் பண்டார ெித்தராலதான்…”

“ெரி, முடிவா என்ே வொல்ைீங்க?”

“இவர் நாம எங்க னபாோலும் விடமாட்டார் ொர்…”

“அதோல?”

“இவர் இருக்கைவறர நம்மால அந்த னபாட்னடா ஸ்னடட் காப்பிகறைப்

படிக்கனவா இல்றல விக்கனவா முடிைாது ொர்…”

“இந்த ஆனைாட ெில ெித்துனவறல உங்கறை இவ்வைவு தூரம்

பாதிச்ெிடிச்ொ?”

“ொர், ெித்துனவறலனைா இல்றல உண்றமைாே ெக்தினைா, கண்ணால

பார்த்தவன் நான்… ஒரு வதன்ே மரம் இவர் னகட்ட உடனே இைநீறரத்
தருது ொர்… நம்புவங்கைா?
ீ இவர் வொன்ே எந்த விஷைமும் இதுவறர
வபாய்ைாகல…”

இருவரும் தங்கறை மைந்து னபெிக்வகாண்டு வருவது அந்த ஓலா கார்

டிறரவருக்குப் வபரும் குழப்பமாக இருந்தது, அவன் பார்க்கவும்தான்
அரவிந்தனும் சுதாரிக்கத் வதாடங்கிோன். இேி இந்தப் னபச்சு இந்தக்
காருக்குள் னவண்டாம் என்பதுனபால றெறக காட்டிோன்.
வஜைராமனும் புரிந்துவகாண்டார்.
பிரம்மாண்ட ஜமீ ன் பங்கைா. பங்கைாவின் பின்புைக் காட்டுப்பகுதிைில்
இருக்கும் ஜீவ ெமாதி முன் ொந்தப்ரகாஷும் ொருபாலாவும்
திவ்ைப்ரகாஷ்ஜியுடன் நின்றுவகாண்டிருந்தேர். ெமாதிைின் னமல் காவல்
நாகத்தின் உைிரில்லாத உடல் சுருண்டு கிடந்தது.

காவல்காரக் கிழவர் கண்ணனராடு

ீ பூக்கறைப் பைித்து வந்து ெமாதினமல்
துவி வழிபடச் வொன்ோர். அவர்களும் அப்படினை வெய்தேர்.
கிழவரிடம் தழுதழுப்பு…

“நான் எப்பவும்னபால கட்டில்ல படுத்திருந்னதன்… ஸ்ஸ்… ஸ்ஸ்ங்கை

ெப்தம் னகட்கவும் எழுந்து பார்த்னதன். ெர்ப்ப வடிவத்துல ொமி என்றேக்
கூப்பிட்ட மாதிரினை இருந்தது. பின்ோனலனை னபானேன். –இங்க வந்து
பார்த்தனபாது ெமாதி னமல சுருண்டு படுத்த மாதிரி வதரிஞ்ெது.
பிைகுதான் உைிர் னபாைிடிச்ெின்னு வதரிஞ்ெது. அப்ப பழநிறைச் னெர்ந்த
பண்டார ொமி ஒருத்தர் மூட்றடைா பாஷாணலிங்கத்றதயும்
ஏடுகறையும் கட்டி எடுத்து வந்து இங்க வவச்ொரு. ொமி எப்படி உங்க
கிட்டன்னு னகட்னடன். நான் பழநிக்காரன். அதுக்குனமல னகக்கானத. உன்
எஜமாேர் காலம் முடிஞ்ெினபாச்சு… இறத உரிை இடத்துல னெக்கணும்.
வாரிசுங்க வருவாங்க, அவங்ககிட்ட வொல்லிடுன்னு வொல்லிட்டுப்
னபாய்ட்டாரு. ராத்திரினை ெித்ரா வபௌர்ணமி வதாடங்கிடுது. அந்த
மூட்றட என் ொமினைாட பாதாை அறைலதான் இருக்கு. இங்க
கும்பிட்டுட்டு அறதயும் எடுத்துக்கிட்டு னவகமாக் கிைம்புங்க. விரட்டிப்
னபாகணும். விடிைக்காறல பிரம்ம முகூர்த்த னநரத்துலதான் னபாகர்
ொமி பிரென்ேமாவாராம்… இப்ப மணி நாலு. விரட்டிப் னபாோ காறல 4
மணிக்கு ெித்தன் வபாட்டல் னபாைிடலாம். அங்க நீங்க ஒப்பறடச்ெ
பிைகுதான் இங்க நான் இந்தப் பாம்னபாட உடம்றப எரிக்கணும்.
இதுவும் அந்தப் பழநி ொமி வொன்ேதுதான்.

இந்த நாளுக்காகத்தான் என் ொமி சுத்திச் சுத்தி வந்திருக்காருன்னு

நான் நிறேக்கனைன்...’’ என்று வொல்ல னவண்டிைறதச்
வொல்லிமுடித்தார்.

திவ்ைப்ரகாஷ்ஜியும் ொந்தப்ரகாறஷப் பார்த்தார்.

“ெந்தா… இவர் வொன்ேவதல்லாம் வராம்பனவ ெரி. யுஎஸ்ல இருந்து
உன்றே வரவவச்சு நம்ப தாத்தா நமக்கு உணர்த்தனவண்டிை
எல்லாத்றதயும் உணர்த்திட்டாரு.

வபட்டில இருந்து மதியூகரணிங்கை ஒரு வினெஷ ஏட்டுக்கட்றட நான்

எடுத்தது வபரிை தவறு. இனத மாதிரி ஒரு தப்றப தாத்தாவும்
வெய்திருக்கணும். அதோலதான் லிங்கத்றதயும் ஏடுகறையும் தாத்தா
னபாகர் ொமிகிட்ட திட்டமிட்டபடி ஒப்பறடக்க முடிைாமப்
னபாைிடிச்சுன்னு நிறேக்கனைன்.

தன்ோல ஒப்பறடக்க முடிைாமப் னபாே தவற்றுக்குப்

பிராைச்ெித்தமாதான் அவர் காத்திருக்காரு. நம் றகைால நாம
பிராைச்ெித்தம் வெய்ைணும்கைது அவனராட விருப்பம். அதோலதான்
ஏடுகறையும் லிங்கத்றதயும் ைாரும் கைவாட அவர் விடறல…
இதுக்குள்ை நமக்கு இன்னும் புரிைாத ெில விஷைங்கள் இருக்கு.
எேக்கு இவ்வைவுதான் னதாணுது. நாம நம்ம கடறமறைச் ெரிைா
வெய்து முடிச்ொப் னபாதும். நம்ப குடும்பச் ெிக்கல்கவைல்லாம் தாோ
ெரிைாைிடும்’’ திவ்ைப்ரகாஷ்ஜி னபச்ெில் ஒரு மகா இதம்.

“ஆமாம் பிரதர், யூ ஆர் றரட். நாம இேி ஒரு நிமிஷம்கூடத்

தாமதிக்கக்கூடாது, கமான்…” என்று ெந்தாவும் துரிதமாோன்.

அவர்கள் மூவரும் னவகமாய் அந்தச் ெமாதிறை விட்டு நடக்க, தாத்தா

முன்ோல் நடந்தார். பங்கைாவினுள் நுறழந்தவர்கள் பாதாை அறை
இருக்கும் இடத்றத அறடந்து வரிறெைாக ஏணி வழினை அறைக்குள்
இைங்கிோர்கள். உள்னை ஒரு குத்துவிைக்கு எரிந்தபடி இருக்க, சுவரில்
வறரைப்பட்டிருந்த லிங்க உருவத்தின் முன் கீ னழ ஒரு மரப்வபட்டியும்
அதன்னமல் லிங்கமும் வபட்டிக்கு முன்ோல் ஏட்டுக்கட்டுகளும், ெிைிை
ெங்கு, ெில ரெமணிகள் காய்ந்த வில்வ இறலகள், அப்புைம் றடரி என்று
எல்லாம் இருந்தே. அறைக்குள் ஆச்ெர்ைமாய் விபூதி வாெமும்
அகலாது மூக்றக நிரடிைது.
“இந்தப் வபட்டி ஏது?” என்று ொந்தப்ரகாஷ் னகட்டான். “இதுவும் அந்தப்
பழநி ொமி வகாடுத்ததுதான். என் ொமினைாட பறழை வபட்டிறை
உறடச்ெிட்டாங்கைானம?”

“அது எப்படி உங்களுக்குத் வதரியும்?”

“பழநி ொமிதான் வொன்ோரு…”

“அவறர இதுக்கு முந்தி பார்த்திருக்கீ ங்கைா?”

“அப்பப்ப ெமாதிக்கு வந்துட்டுப் னபாவாரு…”

“தாத்தாவுக்குப் பழக்கனமா?”

“ஆமாம்… ெிறு வைொ இருக்கைப்ப இருந்னத பழக்கம்… அவரும்

னலசுப்பட்டவர் இல்ல… வபரும் ெித்தன்.”

“அவர் மட்டும் இல்னலன்ோ இது எதுவும் திரும்பி வந்திருக்காது. நல்ல

னவறை… இந்த வநாடி எதுவும் றகமீ ைிப் னபாைிடறல…” என்ைபடினை
வபட்டிக்குள் ெகலத்றதயும் றவத்துப் பூட்டி, வபட்டிறை ொந்தப்ரகாஷ்
தறலனமல் தூக்கி றவத்தார் திவ்ைப்ரகாஷ். மைக்காமல் தன்வெம்
றவத்திருந்த மதியூகரணி ஏட்றடயும் உள்னை றவத்திருந்தார்.

ொருபாலா வநற்ைி நிறைைப் பூெிை விபூதினைாடு ஒரு வபரும்

பரவெத்தில் இருந்தாள். வாந்தி, மெக்றக என்கிை இறடயூறுகனை
துைியும் இல்றல.

ஏணி வழிைாக னமனலைி வந்து, காறர னநாக்கி நடந்து பதவிொகப்

வபட்டிறையும் பின்ோல் றவத்தேர். காரின் னடஷ் னபார்டில் மூன்று னபரின்
வெல்னபான்களும் ொர்ஜ் னபாே நிறலைில் கிடந்தே.

ொந்தப்ரகாஷ்தான் காறர இைக்கிோன். பக்கத்தில் திவ்ைப்ரகாஷ் ஜி.

பின்ோல் ொரு.
“நம்ப வாழ்க்றகல வராம்ப முக்கிைமாே நாள் இந்த நாள். இந்தக்
கடறமறை நாம ெரிைா வெய்து முடிச்ெிட்டா அறதவிட னவறு எதுவும்
இல்றல.

இதுல வராம்ப முக்கிைம் னபாகர் ெித்தனராட தரிெேம். கற்பறேைா,

ஃனபன்டெிைா, நம்ப முடிைாத ஒரு விஷைமா, ஏன், ெிலர் வறரல ஒரு
மிகப் வபரிை வபாய்ைாக் கருதப்படை ெித்த விஷைங்கைில் னபாகர்
ெித்தர் இப்பவும் நடமாடுைார்ங்கை விஷைமும் ஒண்ணு. அப்படி ஒரு
விஷைத்றத நம்ப தாத்தாவால நாம பாக்கப் னபானைாம். ைாருக்கும்
கிறடக்காத பாக்கிைம் நமக்குக் கிறடக்கப்னபாகுது” என்று வநகிழ்வுடன்
னபெிை திவ்ைப்ரகாஷ்ஜி “இதுக்காக வபருொ ஆறெப்பட்ட எடிட்டர்
வஜைராமன், எழுத்தாைர் அரவிந்தன் இப்ப தடம் மாைிட்டாங்க… வபரிை
குழப்பத்துலயும் இருக்காங்க’’ என்று முடிக்கவும், ொருதான் அதிக
அதிர்வறடந்தாள்.

“அண்ணா, என்ே வொல்ைீங்க… அவங்க தடம் மாைிட்டாங்கைா?”

“ஆமாம்மா… என் ெக்திறை முன்ேப்னபால என்ோல பைன்படுத்த

முடிைல. அந்தப் பழநி பண்டார ெித்தர் என்றே உத்துப் பார்த்ததுல
இருந்னத எேக்குள்ை ஒரு தைர்வு. இந்த உலகனம பிரமிப்பா பாக்கை
ஒரு னைாகிைா நான் நீடிக்க முடியுமான்னு எேக்கு இப்ப ெந்னதகம்
வந்திருக்கு. நான் வெய்த தப்புக்கும் னெர்த்துதான் னபாகர் கால்ல விழ
ஆறெப்படனைன்.,.”

“உங்க விஷைம் இருக்கட்டும்… அவங்க தடம் மாைிட்டதா எறத

வவச்சுச் வொல்ைீங்க?”

“என் மேசுக்குப் பட்டுச்ெி… அனநகமா அவங்கறை இப்ப னபாலீஸ்

வறைச்சுப் பிடிக்கக் கூடும்.”
“அவங்க என்ே தப்பு பண்ணுோங்க?”

“நம்பகிட்ட மூலம் இருக்கு. இனதாட னபாட்னடா ஸ்னடட்

காப்பிவைல்லாம் அரவிந்தன் கம்ப்யூட்டர்ல இருக்னக. அறத ஒரு வபன்
டிறரவுக்குள்ை அடக்கிச் சுருட்டிைில்ல வவச்ெிருக்காரு… இவதல்லாம்
ெித்த ரகெிைங்கைில்றலைா...’’

“அந்த ரகெிைங்கைால அவங்களுக்கு என்ே பிரனைாஜேம்?” ொரு ஒரு

குழந்றதனபாலனவ னகட்டாள்.

“அம்மாடி… நீ என்ே இவ்வைவு வவகுைிைா இருக்னக? நான் இந்த

ஏடுகள் அவ்வைறவயும் பார்த்தவன். இந்த பூமி உருண்றடனைாட
ஒட்டுவமாத்தத் தறலவைழுத்னத இந்த ஏடுகைில் இருக்கும்மா… அறதப்
பத்தி நான் சுருக்கமாச் வொல்னைன். அப்பதான் அந்த எம்.பி ஏன்
இப்படிப் பைக்கைார்னு உேக்கும் புரியும்” என்ைார்.

“பாரதி நல்ல வபண்ணாச்னெ… அவங்கப்பா தப்பு வெய்ை விடுவாைா?”

ொரு ெரிைாகத்தான் திருப்பிக் னகட்டாள்.

“இேி எல்லானம பாரதி றகலதான்னு என் மேசுக்குப் படுது… ஆமாம்,

பாரதிதான் இேி எல்லாம்...”

- திவ்ைப்ரகாஷ்ஜி தீர்க்கமாகச் வொன்ோர்.

- த ொடரும்….25 Jun 2020

குட்றட மேிதராே வமாழமடிைார் நிமிர்ந்து தன்றேயும் வபட்டிறையும்
பார்த்தபடி இருந்த புலிப்பாணிைாறரப் பார்த்தார்.

அன்று உறடைார் மைக்கமின்ைி, மைங்கிைவர் னபால் அறர மைக்கத்தில்

கிடப்பறதயும், தான் னபசுவறத எல்லாமும் அவர் னகட்டபடி இருப்பதும்
புலிப்பாணிக்குத் வதரிந்னத இருந்தது. வமாழமடிச் ெித்தரும்
புலிப்பாணிைார் வொன்ேறத றவத்து அங்னக ஓதுவார் அருகில் இருந்த
வபட்டிறை வநருங்கி அறத வருடிப்பார்க்கலாோர். அவர் உைரம்தான்
இருந்தது அந்தப் வபட்டி. அதன் மர உடம்பு னமல் ஏராைமாே ெந்தேப்
வபாட்டுத் திவறலகள். நடுவில் பட்றட னபாட்டு, குங்குமமும்
றவக்கப்பட்டிருந்தது.
அந்தக் குட்றட மேிதராே வமாழமடிைார் நிமிர்ந்து தன்றேயும்
வபட்டிறையும் பார்த்தபடி இருந்த புலிப்பாணிைாறரப் பார்த்தார்.

“என்ேனவ... உள்ை பாக்க ஆறெைா இருக்கா?”

“ஆமாம்... ஊர் ஊரா சுத்தை இந்த ொமிை பாக்கணும்னு ஆறெைாதான்

இருக்கு...”

“இது ஒரு விெித்திரம்... கன்ேிவாடி மறலக்குறகல வெஞ்ெ

அதிெைமும்கூட... இனதாட னகாத்து வெய்ததுதான் வபாதிேி தண்டபாணி
ொமி உருவம்..!”

“வபாதிேிைா?”

“ஆங்... அன்ேிக்குப் வபாதிேி... இன்ேிக்குப் பழநி...”

- னபெிக்வகாண்னட வபட்டிறைத் திைந்தார் புலிப்பாணி. திைந்த

மாத்திரத்தில் முகத்தில் னமாதிைது நவபாஷாணத்னதாடு கலந்துவிட்ட
ெந்தே குங்குமப் பூவாெம்.

புலிப்பாணிைின் கரங்கள் தன்றேயுமைிைாது வணங்கிைது. வமாழமடிச்

ெித்தோகிை அந்தக் குட்றட மேிதரும் வணங்கிோர். கூடனவ ஏட்டுக்
கட்டுகள்.

“வமாழமடி... உேக்கு ஏவடழுதத் வதரியும் தானே?”

“நல்லா...!”

“அப்ப ஒரு காரிைம் பண்ணலாமா?”

“என்ே?”

“இந்தக் கட்றட (தன்றேச் சுட்டிக்காட்டிைபடி) இப்ப இங்க

வெய்துகிட்டிருக்கை ைவ்வே சூரிை, ஒரு பாட்டா பதிவு வெய்து
ொமினைாட ஏட்டுக் கூட்டத்துல னெர்த்திட விரும்பனைன்... நான்
பாடப்பாட நீ எழுதைிைா?”
“அறத ஏன் இனதாட னெர்க்க நிறேக்கனை?”

“இது பரமன் வொத்து... அழிவில்லாமக் கிடக்கும் - நிதமும் பூறெயும்

கிறடக்கும்.”

“அதோலதான் இனதாட இத்திேி ஏடுகைா?”

“இன்னும் பல காரண காரிைம் இருக்கு... எேக்குத் வதரிஞ்ெது அல்பம்...

நம்ம குருவுக்குத்தான் பூரணமாத் வதரியும்.”

“இவதல்லானம ரகெிைம்... ரகெிைத்றத இப்படிைா எழுதி இந்தக் கருமம்

பிடிச்ெ பைலுக கிட்ட வகாடுப்பார் நம்ம குரு...”

“ஆரம்பத்துல எேக்குள்ையும் இப்படி ஒரு னகள்வி இருந்தது. ஆோ

னபாகப் னபாகத்தான் பதில் கிறடச்ெது. இதுமட்டும் இல்லாம
இருந்திருந்தா இப்ப நீ பாக்கை பூமி இப்படி இருந்திருக்காது...”

“என்ே புலி வொல்னை நீ?”

“இந்த பாஷாண லிங்கம் கங்றகறைனை பலதடறவ
சுத்தப்படுத்திைிருக்கு. அனதாட பாவச் சுறமறையும் குறைச்ெிருக்கு.
ெித்தன் கடன்பட்ட மனுஷக் கூட்டம் ஒண்ணு இருக்கு. அவங்க கடறே
இது ெரிைாே ெமைத்துல அறடச்ெிருக்கு.”

“என்வேன்ேனமா வொல்னை... ெரி ைவ்வே சூரிை பத்திச் வொல்லு.

நானும் எழுதிடனைன்...”

- வமாழமடிச் ெித்தர் முன் ெில விநாடிகைில் ஏட்டுக் கட்டு ஒன்றும்

அதில் பதின்மூன்று ஏடுகளும் இருக்க, வமாழமடிைார் றகக்கு ஏற்ப ஒரு
ெிறு ஊெியும் புலிப்பாணிைால் தரப்பட்டது.

வமாழமடிைார் வபட்டிறைனை தேக்காே னமறெைாகக் வகாண்டு

தைாராோர்.

“இந்த ைவ்வே சூரிை ொப்பிட்டவனுக்கு னராகமில்ல தாபமுமில்ல.

காலம் எவ்வைவாோலும் வாரிசு விருத்தி உண்டு. ஆோல்
துனராகனமா, வபண்பாவனமா கூடாது.”

“வபண்பாவம்னு எறதச் வொல்னை?”

“தாய்க்குக் கருமம் வெய்ை மைந்துனபாவது, ெனகாதரிக்குச் ெீர் வெய்ை

மறுப்பது, கட்டிைவள் இருக்க கட்டிலுக்கு இன்வோருத்தி வருவது, வபண்
வதய்வ வழிபாடு பிெகுவது இப்படி எவ்வைனவா இருக்கு...”

“அப்ப மத்த பாவம் வெய்தா ஏதுமாகானதா?”

“எந்தப் பாவமும் எவறேயும் விடாது. ஆோ நான் வொன்ே இந்தப்

பாவங்களுக்குப் பரிகாரனம கிறடைாது. தண்டறேனை வாழ்வாைிடும்.”

“அப்ப நான் இந்த ைவ்வே சூரிை ொப்பிட்டா, வபண்பாவத்துக்கு இடம்

வகாடுத்துடக் கூடாதா?”

“ஆமாம்...”
“பஞ்ெமா பாதகம்தான் வபரிை பாவம்னு வொல்வாங்க. நீ வபண் பாவத்த
வொல்ைினை...”

“இந்த ைவ்வே ஆரினைாட மூல மூலிறககள் அவ்வைவும் வபண் ெக்தி

அம்ெங்கள். இதுல குமரிங்கை ெத்தாறழக்குப் வபரும்பங்கு உண்டு.
இந்தக் குமரி ெக்தினதவினைாட விைர்றவல விறதைாகி மண்ணுல
தறழச்ெ ஒண்ணு. ெிவவபருமான் விைர்றவ எப்படி ருத்ராட்ெமாச்னொ
அப்படி ெக்தி விைர்றவ குமரிைாச்சு.

ஆணில் குமரனும், வபண்ணில் குமரியும் நித்ை சூரிகள். காலகதிறை

வஜைிச்சு, னகாைாதிக்கத்றதயும் வஜைிச்ெவங்க... இவங்க விதிறை
இவங்கனை எழுதிக்கலாம். ஆோ எழுதிக்கத் வதரிைணும்.”

“புலி... நீயும் நம்ம குருறவப் னபாலனவ னபெனை! வகாஞ்ெம்தான்

புரியுது... மீ திபுரிைல...’’
“னபாகட்டும்... நீ பாட்றட எழுது. நான் வொல்லிமுடிக்கனைன்.
னநரமாகுது பார்...”

“வொல்லு... வொல்லு...” வமாழமடிைார் தைாராகிட, எல்னலாரும் மைங்கிக்

கிடந்த நிறலைில் உறடைார் மட்டும் அறர மைக்கத்தில் அந்தப்
பாடறலக் னகட்கலாோர்.

“ஆதிெிவன் திருவடி னபாற்ைி...

ஆர்த்த னவழக்கரி னபாற்ைி...

னஜாதி வடிவாே னவலவன் னபாற்ைி...

நாதிைற்ை எேக்கும் ஓதியுறரத்த

னபாகெித்தக் கழலடி னபாற்ைி...” என்று இறைவணக்கமுடணும்

குருவணக்கமுடனும் வரிகள் வதாடங்கிற்று. வமாழ மடிைாரிடமும்
நல்ல னவகம்...

‘தா’வதில் மறர, தி’ைதில் கள்ைி, து’வதில் வறை, வத’வதில் வகாமுக்கு,

வதா’வதில் ெிணுங்கி, ந’வதில் உருவி, நி’ைதில் ஆறர, நீ’ைதில் முள்ைி,
நு’வதில் நுணா, வந’வதில் வநட்டி, னந,வதில் பூண்டு, வநா’வதில் வநாச்ெி
எனும் பன்ேிரு மூலியுடன்...’

- புலிப்பாணி வொல்லிைபடி வெல்ல, அறரமணி கால அைவில் அந்தப்

பதின்மூன்று ஏடுகள் பூர்த்திைாகி ைவ்வே சூரிைின் ரகெிைம்
வார்த்றதகைில் வடிவம் வகாண்டது. எழுதி முடித்த வமாழமடிைாரும்
உதைி நீவிவிட்டுக் வகாண்டார். பின் அந்தக் கட்டும் வபட்டிக்குள்
அடங்கிவிட, அதுவறர எரிந்தபடிைிருந்த னஹாமகுண்டம் அவிந்து
அடங்கிைிருந்தது.

தான் வகாண்டுவந்திருந்த வபாருள்கைில் திருனவாடுகள் ெில இருக்க,

அந்தத் திருனவாட்டில் அவிந்து அடங்கிைிருந்த ொம்பறல அள்ைிப்
னபாட்ட புலிப்பாணி, கற்குழி நீறர வமாண்டு வந்து ொம்பலில் விட்டு
அறதச் னெறு னபாலாக்கி, ெிறு ெிறு உருண்றடகைாய் ஒரு நிழல்
மிகுந்த பாறைைில் உலர்த்தலாோர். நூற்றுக்கணக்கில் உருண்றடகள்.

“அப்ப இதுதான் ைவ்வே சூரிக் குைிறககைா?” என்று கண்கள் மலரக்

னகட்டார் வமாழமடிைார்.

“ஆமாம்... காைவும் மரப் வபட்டிக்குள்ை எடுத்து வவச்ெிடணும். நாளுக்கு

ஒண்ணுன்னு நாப்பத்வதட்டு நாள். நாப்பவதான்பதாவது நாள் நறரமுடி
கருக்கத் வதாடங்கும், பூவிழுந்த நகவமல்லாம் புதுொ மாறும்,
சுருக்கங்கள் நீங்கித் னதாலில் மினுமினுப்பு வதரியும், வநற்ைி விரிஞ்சு
கண்கள் வஜாலிக்கும். உடம்புல மருக்கள் இருந்தால் உதிர்ந்துவிழும்.
தழுப்புகள் அழியும்.”

“தழும்புகூட அழிஞ்ெிடுமா?”

“ஆமாம். உடம்னப புதுப்பிைப்வபடுக்கும் - பறழை பதிவு எல்லாம்

அழியும். இந்த ைவ்வே சூரி உண்டவன் முன்னோர்க்குத் திதிகூடக்
வகாடுக்கத் னதறவைில்றல. அவர்கள் முக்திைறடஞ்ெிருப்பாங்க.
இவன்தான் இேி ஆரம்பம்.”

“அப்ப இது ஒரு மிகப் வபரிை விடுதறலன்னு வொல்...”

“ஆமாம்... ஆோல் இந்தப் புதுப்பிைவிக்காரன் வபண் பாவத்திற்கு

ஆட்பட்டா இந்த பலனம பலவேமாகி
ீ எந்த உடம்பு அதன் ெறதயும்
எலும்பும் மாைாத ஒண்ணா ஆச்னொ. அனத ெறத எலும்றபச் ொப்பிட்டு
வாழும் ெர்ப்பமா மாைி இருைில் கிடந்து ஒைிக்கு பைந்து திரியும்
படிைாகிடும்.”

- புலிப்பாணி முக்கிைமாே இந்தக் கட்டத்றதச் வொன்ேனபாது

அதுவறர அறரமைக்கத்திலிருந்த உறடைார் முழுமைக்கத்திற்கு
ஆைாகிைிருந்தார்.

“புலி... அப்ப ெர்ப்பப் பிைப்வபல்லாம் ொபப்பிைப்பா?”

- வமாழமடிைின் காற்றுக் குரலிலாே னகள்வி முன் புலிப்பாணிைின்

ெிரம் ஆனமாதிப்பாய் அறெந்தது.

“ொபப்பிைப்புன்ோ இதுகளுக்கு ொமி ெம்பந்தம் மட்டும் எப்படி

ஏற்பட்டது?” வமாழமடி விடுவதாைில்றல.

“அவதல்லானம குைிைீடு, தத்துவமாப் பாக்கணும். ெர்ப்பம்கை வார்த்றதல

புள்ைி விலகிோ ொபம். ொபம்ோனல னகாபம், வவப்பம் துக்கம்கை
எதிர்மறைகள்தான்... ெர்ப்பம்ோ வநைிவுசுைிவுன்னும் ஒரு வபாருள்
உண்டு. அதாவது வநைிைாம சுைிைாம அதால ஒரு இடத்றதக் கடக்க
முடிைாது.

ெர்ப்பம்ோ ஒண்னண ஒண்ணுன்னும் ஒரு வபாருள் உண்டு. ஆமாம்.

ெர்ப்பத்துக்கு வாய் மட்டும்தான் எல்லாம். றக கால் மூக்கு காது
வகாம்புன்னு எதுவும் கிறடைாது. எந்த ெர்ப்பமும் விறதைால
விறைஞ்ெறத ொப்பிடாது - விந்தால விறைஞ்ெ உைிரிேத்றதத்தான்
உண்ணும். உைிறர விழுங்கி உைிர் வாழ்வதால இதுக்குக் காலன்னும்
னபர் உண்டு.

வதய்வங்கறைச் ொர்ந்திருக்கும்னபாதுதான் இவற்றுக்கு மதிப்பு.

விலகிைிருக்கும்னபாது இறவ அச்ெமூட்டிகைாத்தான் இருக்கும்.

அச்ெம் னவை நாகம் னவை கிறடைாது.

நரகத்துல ரகரம் திரிஞ்ொ நாகம்”

- புலிப்பாணிைின் ெர்ப்ப விைக்கம் வமாழமடிச் ெித்தறர வாறைப்
பிைக்க றவத்திருந்தது.

“புலி... ஒரு பாம்புக்குத்தான் எவ்வைவு விைக்கம்! உன்றே நான்

ஞாேத்துல கறரகண்டவோ இப்ப பாக்கனைன்...”

“னபாதும்... எல்லாம் என் குரு னபாட்ட பிச்றெ. என்றேனை இப்படிச்

வொல்ைினை... அப்படின்ோ என் குருறவ என்ேன்னு வொல்னவ?”

“நம்ம குருன்னு வொல்லு... அவறரப் புகழ்ந்து வொல்ல வார்த்றதகள்

வமாழிைில இல்னலன்னு நான் நிறேக்கினைன்”

அவர்கள் இருவரும் னபெிைபடினை காைப்னபாட்ட உருண்றடகறைத்

திரும்ப எடுத்து மரப்வபட்டிக்குள் னபாட்டேர்.

னஹாம குண்டம் முற்ைாய் அவிந்திருக்க, மற்ை குழிகைில் உள்ை

நீறரயும், எண்வணய்னபான்ை திரவத்றதயும் நீக்கிக் குழிகறைக்
காலிைாக்கி, அங்னக ஒரு முைற்ெி நடந்த தடைனம இல்லாதபடி வெய்தார்
புலிப்பாணி. இறுதிைாக, மைங்கிக் கிடந்தவர்கைின் உச்ெித்
தறலமுடிறைச் ெிண்டி இழுக்கவும், அவர்களும் வகாட்டாவி பிரிை
எழுந்துவகாண்டேர்.

னமற்கில் கதிரவன் நீர்னமல் மிதக்கும் ஒரு பரங்கிப்பழம்னபாலத்

வதரிந்தபடி இருந்தான்.

“ஐனைா இருட்டப் னபாகுது... இப்படி உைங்கிட்னடானம...” என்று

பறதத்தார் வெட்டிைார்.

“எப்படி இப்படித் தூங்கினோம்?” என்று ஆச்ெர்ைப்பட்டார்

னமழிமறடைார்.

“எல்லாம் னஹாமப் புறகைாலதான்” என்று அவர்கள் னகள்விகளுக்கு

முற்றுப்புள்ைி றவத்தார் புலிப்பாணி.
“நல்ல னவறை இப்ப எழுப்பிட்டீங்க. இல்ல இந்த ராத்திரிை தவை
விட்டிருப்னபாம்” என்று நன்ைி பாராட்டிோர் ஓதுவார்.

“ெரி, என்ே முடிவவடுத்திருக்கீ ங்க?”

“முடிவா?”

“ஆமாம்... வபட்டிை என்கிட்ட வகாடுத்துட்டுப் னபாை முடிவா? இல்றல

இன்ேிக்கு ராத்திரிைில தரிெேம் தரப்னபாை னபாகர் ெித்தறர தரிெிக்கப்
னபாை முடிவா?”

- னகள்வி அவர்கள் அவ்வைவு னபறரயும் கட்டிப் னபாட்டது.

“இருட்டப் னபாகுது பாருங்க - ெீக்கிரமா வொல்லுங்க.”

“ொமி... எேக்கு ைவ்வே சூரிை வகாடுத்திடுங்க. நான் திரும்பிடனைன்”

என்று றதரிைமாக முதலில் னபெிைது னமழிமறடைார்தான்...

“அப்ப நீங்க...?” றகவிரல் வெட்டிைாறரப் பார்த்துக் னகட்டது.

“நான்... நான்...”

“என்ே நான்... அதான் 12 வருஷமா அனுபவிச்ெிட்டீங்கனை... இன்னுமா

ஆறெ விடறல...?”

“இது ஆறெைில்ல ொமி - பக்தி.”

“ெரி, என்ே உங்க முடிவு?”

“நான் ொமிை னநர்ல பார்த்து அவர்கிட்ட வபட்டிை ஒப்பறடக்கைறதனை

விரும்பனைன்.”

“வெய்யுங்க... ஆெீர்வாதம் பண்ணுவார் - ஆோ நான் அப்படி இல்றல -

உங்கறைனை தன்வந்திரி ஆக்கனைன்.”

“அது... அது வந்து...”

“னைாெிங்க...” என்ை புலிப்பாணி அடுத்து உறடைாறரப் பார்க்கவும்
உறடைார் உறுதிபட “னபாகர் தரிெேனம எேக்குப் வபரிது...” என்று
வொல்லவும், ஒரு ெிரிப்பு துைிர்த்தது புலிப்பாணிக்கு.

கரும்பாைிரமும் ஓதுவாரும் மிரை மிரைப் பார்த்தேர்.

“உங்களுக்வகல்லாம் ஒரு விஷைம் வதரியுனமா வதரிைானதா... 48

னபருக்குத்தான் வபாட்டல்ல குறகக்குள்ை நுறழை அனுமதி...
மற்ைவர்கள் அடுத்த தடறவ தங்களுக்கு வாய்ப்பு கிறடக்க
னவண்டிக்கிட்டுத் திரும்பிடணும்.

புத்திொலித்தேத்றதக் காட்டனைன்னு ஒைிஞ்ெிருந்து பாக்கைது, ரகெிைமா

உள் நுறழை முைல்ைது எல்லாம் வபாட்டல்ல பலிக்காது. அங்னக
எல்லானம னநர்றமைா வவைிப்பறடைாதான் நடக்கும். அறத
மதிக்கணும். மதிக்க மறுத்தா தன்றேனை தேக்குத்
வதரிைாமப்னபாைிடும். ெித்தம் கலங்கி குற்ைாலத்துல திரிை
னவண்டிவரும்...”

- புலிப்பாணிைாரின் எச்ெரிக்றக கரும்பாைிரம் முதல், ஓதுவார்வறர

ெகலறரயும் ஒரு உலுக்கு உலுக்கிவிட்டது.

னபொமல் புலிப்பாணி தந்த ெில குைிறகக் குடுறவகறை

வாங்கிக்வகாண்டு திரும்ப ஆரம்பித்தேர். வெட்டிைாரும் உறடைாரும்
மட்டும் வபாட்டல் னநாக்கி நறடனபாட்டேர்.

வெட்டிைார் தானே வபட்டிறைச் சுமக்க லாோர். உறடைாரிடம்

ஏராைமாே னகள்விகள்...

இந்த மறலைில் காலடி எடுத்து றவத்ததில் இருந்து அந்தி

ொைப்னபாகும் இந்த ஒரு பகல் வபாழுதுக்குள்தான் எத்தறே
விெித்திரமாே அனுபவங்கள்.

வெட்டிைாறரவிட னமழிமறடைார் வபரும் பக்தராகத் வதரிந்து பின்

அவர் ெராெரி மேிதராக மாைிைது மட்டும் என்ேனவா வெய்தது.
இரவும் திரண்டுவரத் வதாடங்கிைது.

ெித்திறர நிலவும் உருட்டிவிட்ட ஒைிப் பந்தாய் மறலனமல்

விண்ணகத்தில் வதரிந்திட, அதன் தண்வணாைி பால்கைப்பு னபால் மறல
னமல் வபாழிந்திட - காற்ைிலும் ஒருவறகக் கூதல்.

புலிப்பாணியும் வமாழடிைாரும் நடப்பனதகூட வினநாதமாைிருந்தது.

புலிப்பாணிைாரின் ஒரு னதாைில் தூைினபால் துணிமூட்றட.

மறு னதாைில் வமாழமடிைார் ஒரு ெிறு குழந்றத தந்றத னதாைில்

காறலத் வதாங்கப் னபாட்டு அமர்ந்திருப்பதுனபால் அமர்ந்திருக்க,
றகைிவலாரு னகாறல ஊன்ைிக்வகாண்டு புலிப்பாணி முன்ேடந்தார்.
பின்ோனல வபட்டித் தறலனைாடு வெட்டிைார் - அவருக்கும் பின்ோனல
உறடைார்.

முழு இரவு சூழவும் புலிப்பாணிைார் பந்தம் தைாரித்துக்வகாண்டார்.

துணிமூட்றடக்குள் கண்ணாடி ெீொ ஒன்ைில் னவப்வபண்வணய்
இருந்தது. அறதத் துணிைில் நறேத்து அதற்குத் தீைிடவும்
பிடித்துக்வகாண்டது. அதன் ஒைிைில் ஏராைமாே பூச்ெிகள் இறடபைந்து
திரிந்த நிறலைில் ஒன்ைிரண்டு வநருப்பில் அகப்பட்டு பட்பட்வடன்று
வவடித்து உைிர் விட்டே.

எந்த திறெ? எவ்வைவு தூரம்? என்று எதுவும் வதரிந்திடாத ஒரு

நறடப்பைணம். அருவி ஒன்று இறடைிட்டு ெப்தம் காறத அமுக்கிற்று.
நீர்ச்ெரம் பாணங்கள்னபால் பாய்ந்த படி இருந்தது. அதன் காரணமாகனவ
அதற்கு பாணதீர்த்தம் என்கிை வபைர் என்ை வெட்டிைார் தேக்குத்
வதரிந்த தகவறலக் கூைிோர்.

அருவிைில் ெில ெறடபிடித்த ொமிைார்கள் முழு நிர்வாணமாய்க்

குைித்தனதாடு, தங்கள் ெறடமுடிைானலனை உறுப்புகறை மறைத்துக்
வகாண்டுமிருந்தேர். ஒரு மேிதர் தறல இவ்வைவு முடிக் கற்றைகறை
உமிழுமா என்கிை ஆச்ெர்ைம் அப்னபாது உறடைாரிடம் ஏற்பட்டது.

வட்டமாய் அமர்ந்து ஓரிடத்தில் ெிலர் தீங்காய்ந்துவகாண்டிருந்தேர்.

எல்னலாருனம புலிப்பாணி வரவும் பின்வதாடரத் வதாடங்கிேர். ஒன்று,

இரண்டு, மூன்று, நான்கு என்று ஒருவர் பின் ஒருவராகப் பதிோறு னபர்.

ஓரிடத்தில் உறடைார் காலில் முள் றதத்து முகம் ெிணுங்கிோர்.

அறத ஒரு நிர்வாண ொமிைார் வநாடிைில் பிடுங்கிப் னபாட்டு முள்
குத்திை இடத்தில் தன் எச்ெிறல உமிழ்ந்து னதய்த்து விட்டார். வலி
வநாடிைில் விலகிைது மட்டுமல்ல, காலுக்னக புதிதாய் வதம்பு வந்தது
னபால இருந்தது.

ஒரு வபண் னைாகிேியும் முழு நிர்வணமாய் தன் நீண்ட தறலமுடிைால்

முன்னும் பின்னும் உறுப்புகறை மறைத்துக்வகாண்டு ஓரிடத்தில்
இறணந்துவகாண்டாள்.

எல்லானம விைப்புக்குரிை காட்ெிகள்.

இதற்கு முன் கேவிலும் நிறேத்திராதறவ...

உறடைார் அந்த அனுபவங்கறை ஒரு ஓரமாக அமர்ந்து தன் வெமுள்ை

றடரிைில் எழுத விரும்பிோர். ஆோல் னதாது இல்றல. எங்கும்
அமராமல் நடந்துவகாண்னட இருக்கின்ைேர்.

இது என்ே முடினவ இல்லாத மறலப்பாறதைா?

இப்னபாது மணிதான் என்ே? இப்படி ஆைாெத்தில் உறடைார் சுகப்பட்ட
வநாடி ``ெந்திரன் தறலக்கு னநரா இருக்கான் பாருங்க... மணி இப்ப
பன்வேண்டு” என்று ஒரு குரல் ஒலித்தது.

ைார் என்று வதரிைவில்றல. ஆோல் `நான் எேக்குள் நிறேத்தது

அவருக்கு எப்படிக் னகட்டது?’ என்கிை பிரமிப்பு உறடைாருக்குள்
மூண்டது.

அப்னபாது ஓரிடத்தில் வபரும் தீப்பிழம்புகள் வதரிந்தே, மரம் ஒன்று

பற்ைிவைரிவதுனபால... அறதக் காணவும் ``ஓம் நமெிவாை... குருனவ
நமக...’’ என்று ஒருனெர பலர் எதிவராலித்தேர். அதுதான் ெித்தன்
வபாட்டல். அது ைாக குண்ட வநருப்பு.

சுற்ைிலும் பலர் அமர்ந்திருக்க, ஒரு இடத்தில் புலித்னதால்

ஆெேத்னதாடு ஒரு இருக்றக காலிைாக..!

இன்று பாரதிதான் இேி எல்லாம்...’ என்று திவ்ைப்பிரகாஷ்ஜி

வொன்ேனபாது அந்தக் கார் தாம்பரத்றதக் கடந்து நாற்கரச் ொறலைில்
நல்ல னவகத்துக்கு ஆட்பட்டது.

ொரு னொர்வாகச் ொய்ந்திருக்க, ொந்தப்ரகாஷ் “ொரு பெிக்குதா... வழில

டிபன் ொப்பிடலாமா?” என்று னகட்டான்.

“எதுவும் னவண்டாம்... நாம மறலக்குப் னபாய்ப் வபட்டிறை

ஒப்பறடச்ெிட்டா னபாதும். கார்ல பிஸ்கட்டும் பிவரட்டும் இருக்கு.
எேக்கு இது னபாதும்” என்ைாள் ொரு. அப்னபாது ொர்ஜில் னபாட்டிருந்த
அவள் வெல்னபாேில் ெிணுங்கல் - திறரைில் ஆகாஷ் வதரிந்தான்,
வநற்ைிைில் விபூதினைாடு.

“ஓ ஆகாஷ்... ஆகாஷ் னஹப்பி டு ெீ யூ னமன்...! எப்படி இருக்னக?”

“நான் நல்லா இருக்னகன் மம்மி...வராம்ப னநரமா ட்றர பண்ணுனைன் -

ஸ்விட்சுடு ஆஃப்னே வந்திச்சு. எேி பிராப்ைம்?”
“னநா... னநா... வெல்னபான்ல ொர்ஜ் னபாேதுகூடத் வதரிைல, ஜஸ்ட்
இப்பதான் ொர்ஜனராட கவேக்ட் பண்ணினேன். ஆமா வநற்ைிைில்
விபூதிவைல்லாம் இட்டுக்கிட்டிருக்னக... நீைான்னு எேக்கு ஆச்ெர்ைமாய்
இருக்கு...”

“அதுக்குத்தான் கால் பண்ணினேன். நான் நல்லா தூங்கிட்னடன்.

தூக்கத்துல ஒரு வைொேவர் வந்து என் வநத்திைில விபூதி வவச்சு
விட்டாரு. ெட்னு கேவு கறலஞ்ெிடிச்சு. கண் திைந்து பார்த்தா
நிஜமாலுனம என் வநத்திைில விபூதி... இது என்ே மிராக்கிள் மம்மி?”

“ரிைலி?”

“நீதான் பாக்கைினை... நீ பாக்கணும்னுதான் நான் அழிக்காம

இருக்னகன்...”

- ஆகாஷ் வொல்லச் வொல்ல ொருவிடம் ஒரு வநகிழ்வாே பரவெம்.

“அவர் எப்படி இருந்தார் ஆகாஷ்?” என்று திக்கித் திணைிைபடி னகட்டாள்.

“நீ வட்ல
ீ ஒரு ெமாதி னபாட்னடா வவச்ெிருப்பினை... அதுலகூட ஒரு
படம் இருக்குனம... அப்படினை அவர் மாதிரினை இருந்தார். அவர் என்
உடம்பு முழுக்க தன்றகறை வவச்சு வவச்சு நல்லாத் தடவி விட்டார்...
எேக்கு நிஜமாலுனம வராம்ப பிரிஸ்க்கா இருந்தது. மம்மி!”

- அவன் வொல்லச் வொல்ல

“ெந்தா... நமக்கு நல்லது நடக்க ஆரம்பிச்ெிடிச்சு. இங்க ெர்ப்பமா

நடமாடிே உங்க தாத்தா யூஎஸ்ல நம்ப ஆகாறஷ மீ ட் பண்ணி
அவனுக்கு விபூதி வவச்ெி விட்டுருக்காரு” என்று ொந்தப்ரகாஷிடம்
வொல்லத் வதாடங்கிோள். ெந்தா அடுத்த விநாடி ொறலனைாரமாக
வண்டிறைத் னதக்கி நிறுத்திைவோகத் திரும்பி ொருவிடமிருந்து
வெல்னபாறே வாங்கிப் பார்க்கலாோன்.
ஆகாஷின் பைிச்வென்ை விபூதிப்பட்றட முகம் ஆச்ெர்ைம் மட்டுமல்ல
ஆேந்தமும் தந்தது. திவ்ைப்ரகாஷும் பார்த்தார். அவரிடமும் மகிழ்ச்ெிப்
வபருக்கு.

ஆகாஷிடம் னகாணல் இல்றல - வகாேஷ்றட இல்றல. தங்கள்

தாத்தாவின் இைம்பிராைத்து உடல்கட்டு அப்படினை அவனுக்கு இருப்பது
னபால்கூட ஒரு எண்ணம் னதான்ைிைது.

குைித்துமுடித்து பைிச்வென்று தேக்குப் பிடித்த ஜீன்ஸ் னபன்ட்றடயும், டி

ஷர்ட்றடயும் அணிவதற்காக பீனராறவக் குறடந்த பாரதினமல் ெரிந்து
விழுந்தது அந்தப் புடறவ.

அரக்கு நிைத்திலாே றமசூர் ெில்க் ொரி. மஞ்ெள் பார்டரில் கண்கறை

விரிை விட்டது. அடுத்த வநாடி இறத இன்று கட்டிக்வகாண்டால் என்ே
என்கிை ஒரு னகள்வி எழும்பி, பின்பு அறதனை கட்டிக்வகாண்டு
தறலறைக் னகாதிக் வகாண்னட வந்த பாரதிறை முத்துலட்சுமி
விறடத்துப் னபாய்ப் பார்த்தாள்.

“என்ே அப்படிப் பாக்கனை... நான்லாம் னெறல கட்டக் கூடாதா, இல்றல,

கட்டிேனத இல்றலைா?” என்று னகட்டபடினை மாடிைில் இருக்கும் அவள்
அறை னநாக்கிப் படி ஏைிோள்.

“ஆமா, உன் அப்பாறவப் பாக்கலிைா?’’ என்று பதிலுக்கு இறழவாய்க்

னகட்டாள் அந்தக் கிழவி.

“பாக்கனைன்... பாத்துதானே தீரணும்... அதுக்கு முன்ோல ெில முக்கிை

னவறல இருக்கு...” என்று படிகைில் ஏைிக்வகாண்னட வொன்ோள்.

முத்துலட்சுமி னகட்டதும், அவள் பதில் வொன்ேதும் கிரவுண்ட்

ஃப்னைாரில் அறைக்குள் இருந்த ராஜா மனகந்திரன் காதுகைிலும்
விழனவ வெய்தது. முகத்தில் ஒருவித ெிந்தறே கலந்த இறுக்கம்.
கனணெ பாண்டிைன் அருகில் இல்றல. தேித்த நிறலைில்
றகப்னபெிைில் எறதனைா பார்த்தபடி இருந்தார்.
முத்துலட்சுமியும் எட்டிப் பார்த்தாள். கச்ெிதமாய் அந்தக் றகப்னபெி
ெமீ பத்திை திறரப்படம் ஒன்ைின் தீம் மியூெிக்றக காலர் னடாோய்
ஒலித்திட, காட்ெிறைக் கத்தரித்து வெல்லின் ஸ்பீக்கறர ஆன் வெய்தார்
எம்.பி.

ஸ்பீக்கரில் கனணெ பாண்டிைன் குரல்.

“அய்ைா னஜாெிைரு கண்ண முடிட்டாருய்ைா... டாக்டருங்க றகை

விரிச்ெிட்டாங்க...!”

“வநஜமாவா...?”

“ஆஸ்பத்திரிக்கு வரும்னபானத ரத்தம் எக்குத்தப்பா வவைினைைிடிச்ெி...

இவரு பிைட் குருப் அபூர்வ வறகைாம்... இங்க எங்றகயுனம ஸ்டாக்
இல்றல...”

“மத்தபடி எப்படிைாச்சுன்ேனுல்லாம் னகட்டு ெிக்கலாக்கிடலினை?”

“உங்க னபறரச் வொல்லவும் ஆரம்பத்துல எந்தச் ெிக்கலும் இல்றலைா

- ஆோ இப்ப உைினர னபாகவும் வகாஞ்ெம் வடன்ஷன் ஆகிட்டாங்க.

னபாலீைுக்கு இன்ஃபார்ம் பண்ணி பாடிறையும் னபாஸ்ட் மார்ட்டம்

பண்ணித்தான் தருவாங்கைாம்...”

“எஸ்.பி.கிட்ட னபெிேிைா?”

“னபெிட்னடன்... நான் பாத்துக்கனைன்ோரு. அந்தக் கத்திை முதல்ல

தூக்கிப் னபாட்ருங்கய்ைா. அது இன்னும் எத்தறே னபறர வவட்டப்
னபாகுனதா?”

“அறதயும் வந்து நீனை வெய்... ஆமா, பானு பத்தி எதாவது

வதரிஞ்ெிச்ொ?”

“னபான்ல னபெினேன்ைா... என்றே விட்ருங்க நான் இப்ப புதுப்பிைவி.

இந்த ஊனர எேக்கு னவண்டான்னு ொமிைார் மாதிரிப் னபெிச்ெிங்க...”
“அவறை இழுத்துக்கிட்டு இப்பனவ வா... அந்தப் புதுப்பிைவிை நான்
னநர்ல பாக்கணும். அது புதுப்பிைவி இல்ல... புது துனராகி...!”

“ெரிங்க...”

- னபான் னபச்சு முத்துலட்சுமி காதுகைிலும் விழுந்து பாரதிைின்

அறைறைத் னதடி ஓடச் வெய்தது. அறைக்குள் பாரதி ொர்ஜரில்
னபாட்டிருந்த தன் வெல்னபாறே எடுத்துப் பார்த்தபடி இருந்தாள். அதில்
அரவிந்தன் அவளுக்குத் னதறவைாே பாஸ்னவர்றட
அனுப்பிைிருக்கவில்றல. னகாபமாக அவனுடே னபெ விறழந்த அவள்
முன் முத்துலட்சுமி வபரு மூச்னொடு நிற்கவும், வெல்னபாறேக் காதில்
றவத்தபடினை என்ே என்று வநற்ைிச் ெறதறை உைர்த்திோள்.

“அந்த னஜாெிைன் வெத்துட்டாோம்!” என்ை அவள் குரல் அடுத்த வநாடி

வெல்னபாறே அறணத்தபடினை முத்து லட்சுமிைிடம் ஊன்ைச் வெய்தது.

“அது ொதாரண கத்திைில்ல... வதாடக்கத்துல வவட்டுக் காைம்தான்.

கறடெிைா பலினை வாங்கிடிச்சு..!”

“...........”

“எேக்கு பைமா இருக்கு பாரதி... வபட்டிை திருப்பிக் வகாடுத்த மாதிரினை

அறதயும் திருப்பிக் வகாடுத்துரு. உங்கப்பனும் அடங்காம ைார் ைார்
கூடனவா னபெிகிட்னட இருக்கான். வகாஞ்ெம் முந்திகூட அந்த
எழுத்தாைறரயும் உங்க எடிட்டறரயும், னபாலீஸ் என்வகாைரிக்குக்
கூட்டிக்கிட்டுப் னபாேதா காதுல விழுந்துச்சு...”

“என்ே... அரவிந்தனும், என் எடிட்டரும் இப்ப னபாலீஸ் என்வகாைரில

இருக்காங்கைா?” என்று அதிர்னவாடு னபாேில் அரவிந்தன் எண்றணத்
வதாடர்பு வகாண்டாள். ஸ்விட்ச் ஆப் என்று வந்தது. எடிட்டர்
வஜைராமேிடம் இருந்தும் அனத பதில்...

எரிச்ெல் பிைீட ஆனவெப் புைலாகக் கீ ழிைங்கிைவள், ராஜா மனகந்திரன்

முன் வென்று நின்ைாள்.
“வா பாரதி... இப்பதான் என்ேப் பாக்கணும்னு னதாணிச்ொ?”

“உங்கைப் பாக்க வரறல... உங்ககிட்ட னகக்க வந்திருக்னகன்,

அரவிந்தனும் என் எடிட்டரும் னபாலீஸ் கஸ்டடில என்வகாைரில
இருக்காங்கைானம?”

“அப்படிைா... எேக்குத் வதரிைானத?”

“னவண்டாம்ப்பா... உங்க தகிடுதத்தவமல்லாம் என்கிட்ட னவண்டாம்.

அவங்கை என்வகாைரி பண்ண என்ே இருக்கு?”

“எேக்கு எதுவும் வதரிைாதும்மா... உேக்கு ைார் வொன்ோ?” - ராஜா

மனகந்தர் னகட்டிட, அவளும் முத்துலட்சுமிறைப் பார்த்திட அவளும் “நீ
னபெிைறத நான் னகட்னடன்... அதான் வொன்னேன்” என்ைாள்.

“ெரி, இப்ப அதுக்வகன்ேப்பா?” என்ை அடுத்த வநாடி ொதாரணமாக

திருப்பிக் னகட்டார்.

“முதல்ல வதரிைாதுன்ே ீங்க... இப்ப அதுக்வகக்கன்னு னகக்கைீங்க..

நீங்கள்ைாம் ஒரு பார்லிவமன்ட் வமம்பர்!”

“இனதாபார்... நீ எதுவா இருந்தாலும் அவங்க கிட்ட னபெிக்னகா...

என்கிட்ட னபொனத. நீ என் டாட்டர் இல்ல; என் டார்ச்ெர்...”

- அவரிடமும் னகாபம் ெீற்ைமாய் வவைிப் பட்டது.

“புரியுது... அவங்கை மிரட்டி னலப் டாப்ல இருக்கை ஏடுகனைாட

காப்பிறை வாங்கத் துடிக்கிைீங்க. ஆோ அது நான் இருக்கைவறர
நடக்காது. அதுக்கும் உங்களுக்கும் எந்த ெம்பந்தமும் கிறடைாது.
அறதவைல்லாம் உங்கைப் னபான்ை ஒரு மக்கள் வதாண்டன் நம்பைனத
தப்பு. ஆோ இறதவைல்லாம் உங்க கிட்ட நின்னு னபெனவா உங்ககூட
ெண்றட னபாடனவா இப்ப எேக்கு னநரமும் இல்றல, மேசும் இல்றல...
வனரன்’’ என்று விறுவிறுவவேத் திரும்பிைவள், மாடினைைி, அரவிந்தன்
பதவிொய் னமறஜனமல் மின்வதாடர்னபாடு றவத்திருந்த னலப்டாப்றப
எடுத்துக்வகாண்டாள்.
விறுவிறுவவேப் படிகைில் இைங்கிைவள், காரின் பின் ெீட்டில் அறத
றவத்துவிட்டு முன்ோல் ஏைிக்வகாண்டு கிைம்பலாோள்.

வவைினை இருட்டத் வதாடங்கிைிருந்தது.

வெல்லும்னபானத ொந்தப்ரகாறஷத் வதாடர்பு வகாண்டாள்.

“ொர் எங்க இருக்கீ ங்க?”

“விழுப்புரத்துல டிபன் ொப்டுக்கிட்டிருக்னகன்.”

“நானும் வனரன்... அந்த திங்க்ஸ் எல்லாம் பத்ரமா இருந்ததா?”

“இருந்தது... இப்ப எங்க கார்லதான் இருக்கு...”

“ஒரிஜிேல் அது... டூப்ைினகட் என் னலப்ல இருக்கு. இறத நான்

உங்ககிட்ட ஒப்பறடச் ெிடனைன். இனதாட னெர்த்து ஒப்பறடச்ெிடுங்க. ஐ
வான்ட் டூ கீ ப் றம னவர்ட்ஸ்!”

“ொரி... இப்பனவ னலட்! உங்களுக்காகக் காத்திருக்க முடிைாது.”

“ப்ை ீஸ்... எேக்காக அங்க மறல அடிவாரத்துலைாவது காத்திருங்க...

நான் வந்துடனைன்...” என்ைவள் ஆக்ைினலட்டரில் அழுத்தம்
வகாடுத்தாள். காரும் ெீைிைது!

- த ொடரும்….02 Jul 2020

உறடைாரின் கண்கைிரண்டும் னபாகர் னமனலனை இருந்தே... விைப்பு
விழிகைில் வழிந்து வகாண்டிருந்தது.

அன்று
அந்தப் புலித்னதால் ஆெே இருக்றகைின் இருபுைமும் வபரிை இரண்டு
தீப்பந்தங்கள் திகுதிகுவவே எரிந்தபடி இருந்தே. ைாக குண்டத்றதச் சுற்ைிலும்
ெிலர் அமர்ந்திருந்தேர். அவர்கைில் பலர் முன்பு னபாகர் பிரானோடு இருந்த
அஞ்சுகன், ெங்கன், மருதன் னபான்னைார் ொைலில் இருந்தேர்.
இரண்டு னபர் இரு மூங்கில் பிரம்புக் கூறடைில் றவத்து வநய், னதன்,
பால், தைிர், மஞ்ெள், குங்குமம், விபூதி முதலாே மங்கலப்
வபாருள்கறைக் வகாண்டு வந்திருந்தேர். அவர்கள் ைானரா அல்லர்,
தண்டாயுதபாணி உருறவ அச்ெில் வார்த்துத் தந்த கருமார்கைாே ஆழி
முத்து, வெங்காேின் வழித்னதான்ைல்கள். னவல்மணிக்கிழார்,
அருணாெலக்கிழார், கார்னமகக் கிழார்கைின் வழித்னதான்ைல்களும்
வந்திருந்தேர். அவர்கள் மூவருனம பள்ைிகைில் ஆெிரிைர்கைாகப்
பணிைாற்ைிவருகின்ைேர். தறலப்பாறக, தாழ் பூட்டாத னகாட்டு, கச்ெ
னவட்டி, வநற்ைிைில் னநர்த்திைாக விபூதிப் பட்றட றமைத்தில் ெந்தே
குங்குமம் என்று அவர்கள் னதாரறணைாகக் காட்ெி தந்தேர்.

புைத்தில் ைாக குண்ட வநருப்வபாைிறைப் பார்த்தபடி வந்த

உறடைாருக்கு வர னவண்டிை இடத்திற்கு வந்துவிட்டது புரிந்தது. உடன்
வந்த வெட்டிைாரும் வபட்டிறைத் தறலைிலிருந்து இைக்கிக் கீ னழ
றவத்தார். ெற்று னொம்பல் முைித்தார்.

காதில் இரவின் வமௌே அழுத்தம் - அதனுடன் ெிள்வண்டுகைின்

ரீங்காரம். புலிப்பாணியும் வமாழமடிைாறரக் கீ ழிைக்கி விட்டார்.

றகைில் இருந்த தீப்பந்தத்றத அருகில் இருந்த மரக்கிறை ஒன்ைில்

இடம் பார்த்துச் வெருகிோர். காகிதம் ஒன்று காற்ைில் படபடப்பது னபால்
ஒரு ெப்தமும் அங்னக னகட்டது. புலிப்பாணிைார் அந்த ெப்தம் வந்த
பக்கம் வெல்லவும் கீ னழ அருவிைின் பிரிவு வாய்க்கால்னபால
ஓடிக்வகாண்டிருந்தது. வாய்க்காலுக்குள் ஏராைமாே கூழாங்கற்கள்.
அந்த வாய்க்காலில் நின்று முகம் கழுவி நீறரயும் வமாண்டு குடித்துக்
கறைப்றப அதில் கறரத்து ஓட விட்டார்.

அறதப்பார்த்து வெட்டிைாரும், உறடைாரும், அப்படினை வெய்துவகாள்ை

வமாழமடிைானரா மளுக்வகன்று விழுந்து இப்படியும் அப்படியும் புரண்டு
குைித்னத முடித்தார். பின் தன் னகாவணத்றதயும் பிழிந்து
கட்டிக்வகாண்டார். தன் நிர்வாணம் குைித்த ெிறு வவட்க வநைிெலும்
அவரிடமில்றல.

உறடைாருக்குத்தான் எல்லானம புதிை அனுபவங்கள்.

ஒருமாதிரி தங்கறைப் புதுப்பித்துக்வகாண்டு புைப்பட்ட அவர்கறை ஒரு
வபரும்பாறை வரனவற்ைது. ஒரு மறலக்கும் மறுமறலக்கும் இறடைில்
பாகப்பட்டுக்வகாண்டுவிட்டது னபால் காட்ெிைைித்தது. அதன்னமல்
ொய்ந்து படுத்து வமல்ல நடந்து மறு புைத்றத அறடை னவண்டும்.
பருமோேவர்கள், பதற்ைம் வகாண்டவர்கள், உடல் நடுக்கம்
உறடைவர்கள் அந்தப் பாறைறைக் கடக்க முடிைாது. 48 னபருக்குத்தான்
அனுமதி என்ைனதாடு எல்னலாராலும் வர முடிைாது என்று கூைிைதன்
காரணம் உறடைாருக்கு அப்னபாதுதான் புரிந்தது.

புலிப்பாணி ொதாரணமாக முன்புைம் ெரிந்து படுத்து ஒனர ஒரு காலைவு

இடத்தில் காறலப்பதித்து, அப்படினை ஒட்டி காறலத் தூக்காமல் நகர்த்தி
மறுபுைத்றத அறடந்தார். வமாழ மடிைாரும்.

வெட்டிைாருக்கு வபட்டினைாடு கடப்பது வபரும்பாடாக இருந்தது.

“இப்பகூட ஒண்ணும் வகட்டுப் னபாைிடறல. வபட்டிை என்கிட்ட

வகாடுத்துட்டு ைவ்வே சூரிக் குைிறகறை வாங்கிட்டுப் னபாகலாம்”
என்ை புலிப்பாணிைாரின் குரல் வெட்டிைாரிடம் ஒரு ஆனவெத்றத
உண்டுபண்ணிற்று.

வபட்டிறைப் பின்னதாைில் றவத்து ஒரு துணிைால் மார்னபாடு னெர்த்துக்

கட்டிக்வகாண்டு அப்படினை ெரிந்து பாறைறைப் பிடித்தபடி நடந்து ஒரு
வழிைாக மறுபுைம் உள்ை வபாட்டறல அறடந்தார்.

இறுதிைாய் உறடைார்.

றதரிைத்றத வரவறழத்துக்வகாண்டு ஒருவழிைாக அவரும்

மறுபுைத்றத அறடந்து முடித்தார். அந்த நள்ைிரவு கடந்த னநரத்திலும்,
மறலக்குைிரிலும் விைர்த்துவிட்டிருந்தார்.

பாறைைின் மறுபுைம் ஒைிமைமாக வஜாலித்தது. அந்த 48 னபரும்

கண்கைில் பட்டேர். ஒருவருக்வகாருவர் அைிமுகம் வெய்துவகாண்டேர்.
பலர் புலிப்பாணிைின் காலில் விழுந்து வணங்கி ஆெி வபை முைன்ைேர்.
வாேில் ெித்திறர நிலா.

அதன் ஒைிப்புேல் மறழநீர்ச்ெரம்னபாலச் வொரிந்தபடினை இருந்தது.

அந்த ஒைிைில் குைிஞ்ெி மலர்கள் ஒரு ெரிவு முழுக்க
மலர்ந்திருப்பறதக் காண முடிந்தது.

அரிை காட்ெி - மேிதர்கைின் காலடிகள் அவ்வைவாய் பட்டிராத

நிலப்பரப்பு.

ெமதைமாே நிலப்பரப்பில் ைாக குண்ட வநருப்பு ஒரு வபண்ணாேவள்

னமறடைில் வநைிந்து ஆடுவது னபால் ஆடிக்வகாண்டிருந்தது.
இறடஇறடனை மைில் அகவும் குரல் னகட்டது. உறடைார் மருைமருைச்
சூழறலப் பார்த்தார். அப்னபாது அவர்வெம் ஒரு ஏடு தரப்பட்டது.

“இது எதுக்கு?”

“உங்க னபறர எழுதிக்வகாடுங்க...”

“அது எதுக்கு?”

“ஏன்... உங்களுக்கு பாஷாண லிங்கமும் ஏடுகளும் னவண்டாமா?”

“ஓ அதுக்கா...?” - உறடைார் னவக னவகமாய் ஏட்றட வாங்கிோர். எப்படி

எழுதுவது என்பதில் குழம்பிை னபாது றமக்கூட்டுடன் ஒரு கூரிை
முறே வகாண்ட னவலங்குச்ெி அவரிடம் தரப்பட்டது. அதன் முறேறை
றமக்கூட்டுக்குள் விட்டு நறேத்து, தீப்பந்த ஒைிைில் ஏட்டின் இடது
முறேைில் வதாடங்கி, வலது மூறல வறர இறடவவைிைின்ைி
‘ெந்தப்பிரகாெ பிரம்மாண்ட ராஜ உறடைார்’ என்று எழுதி முடித்து பின்
அறத வாைால் ஊதி றமறைக் காைச் வெய்தவராகத் திருப்பித் தந்தார்.

வெட்டிைார் சுமந்து வந்திருந்த வபட்டி னபாகர் பிரான் அமரவிருந்த

புலித்னதால் ஆெேம் முன் ஒரு கல்னமறட னமல் றவக்கப்பட்டு
உள்ைிருந்து லிங்கம் முதல் ெகலமும் எடுக்கப்பட்டு வபட்டினமல்
காட்ெிப் வபாருள்னபால றவக்கப்பட்டது. அதில் கைவுனபாே ஏடு
னெர்க்கப்பட்டனதாடு புலிப்பாணிைார் ைவ்வே சூரி ஏடும் புதிதாகச்
னெர்ந்திருந்தது.

நீண்ட னதாறக வகாண்ட மைிலாேது தன் னதாறக தறர உரெிட அந்தப்

வபட்டி அருனக லிங்கத்றதப் பார்த்தபடினை கடந்தும் னபாேது.
வெட்டிைார் தறலைில் அணிந்திருந்த பாறகறைக் கழற்ைி இடுப்பில்
கட்டிைிருந்தார். அருகிலிருந்த உறடைாரிடம்,

“எப்படினைா எல்லாப் பிரச்றே கறையும் கடந்து நல்லபடி

வந்துட்னடாம்...” என்ைார்.

“அது ெரி... னபாகர் ொமி எப்ப வருவார்?”

“எப்பனவணா வருவார்...”
“நடந்து வருவாரா... இல்றல வாேமார்க்கம் பைந்தா?”

“னபாே தடறவ வாேமார்க்கமா தான் வந்தார். இப்ப எப்படி வரானரா -

ைாருக்குத் வதரியும்.”

- அவர்கள் இருவரும் னகள்வியும் பதிலுமாய் இருக்றகைில், மைிலின்

அகவல் குரல் மிகப்வபரிைதாய் ஒலித்தது. கூடனவ கிைிகள் ெிலவற்ைின்
அலகு பிைந்த ெப்தம். ெற்று தூரத்தில் புதர் ஒன்று அறெவதும்
வதரிந்தது. எல்னலாரும் அந்தப் புதறரப் பார்த்தனபாது அதனுள் இருந்து
இறல தறழ மிகுந்த வகாடிகறை விலக்கிக் வகாண்டு இறடைில் ஒரு
காவி னவட்டியுடன் திைந்த மார்புடன் தன் முகத்து தாடி வதாப்புள் வறர
நீண்டு முன் மார்பிறே மறைந்தபடி இருக்க னபாகர் அவர்கள்
கண்முன் னதான்ைி வரலாோர்...

அவர் வருறகறைக் கண்ட ெித்தர்கைில் ெிலர் “ஹரஹர மகானதவி...”

என்று ஓங்கிக் குரவலடுத்தேர்.

னபாகரும் அவர்கள் அவ்வைவு னபறரயும் நாலாபுைமும் பார்த்து இரு

றககறையும் தறலக்கு னமல் உைர்த்தி ஆெீர்வதித்தார். அப்படினை
நடந்து வந்து புலித்னதால் ஆெேத்திலும் அமரலாோர்.

உறடைாரின் கண்கைிரண்டும் னபாகர் னமனலனை இருந்தே... விைப்பு

விழிகைில் வழிந்து வகாண்டிருந்தது. பிரமிப்பில் வநஞ்ெக்கூடு
நிமிர்ந்திருந்தது. னகமரா எடுத்துவராமல்னபாே வருத்தம் எட்டிப் பார்த்து
அடங்கிற்று.

னபாகரின் உடல் ஒைியுடலா இல்றல ஸ்தூல உடல்தாோ என்கிை

னகள்வி உறடைாரிடம் மூண்டிருந்தது.

அங்னக எண்ணி 48 னபர்!

னவள்வியும் வதாடங்கிைது... நாற்புைமும் நான்கு ெித்தர் வபருமக்கள்

அமர்ந்திருந்து னவள்விறைத் வதாங்கிேர். னபாகர் அறதக்
கவேிக்கலாோர்.
இறுதிைாக அதில் னெர்க்க னவண்டிை னஹாம திரவிைங்கள் ஒரு
தாம்பாைத்தில் றவத்து எடுத்துவரப்பட்டு எல்னலார் முன்ோலும்
வகாண்டு வரப்பட்டது. அறத எல்னலாருனம வதாட்டுக் கண்கைில்
ஒற்ைிக்வகாண்டேர். பின் அது ைாக வநருப்பில் னபாடப்பட்டது. அதில்
1,008 தாவர விறதகளும் அடக்கம்.

“விறதகறைத் தீைில் னபாடுவதா... நிலத்தில் னபாட்டால் முறைக்கும்.

இது என்ே இப்படி..?” என்ை னகள்வி உறடைாருக்குள் எழும்பிற்று.

“நமக்கு எவதல்லாம் மிகுதிைாகத் னதறவனைா அறத அக்ேி மூலம்

பரம்வபாருளுக்கு அர்ப்பணிக்கினைாம். நாம் ஒன்று தந்தால் அது திரும்ப
ஒன்பது தரும். பூமிைில் கானுைிர் வபருகத்தான் இந்த னவள்வி” என்று
ஒரு விைக்கமும் அருைப்பட்டது.

அதன்பின் பாஷாணலிங்கத்திற்காே வழிபாடுகள் வதாடங்கிே. னபாகர்

இறமவகாட்டாது ரெித்துக் வகாண்டிருந்தார்.

அபினஷகம் ஆைிற்று - பின் அலங்காரம், அதன் பின் றநனவத்ைம்.

னபாகர் ஏட்டுக்கட்டுகைில் ஒன்ைிரண்றட மட்டும் எடுத்து விரித்துப்
பார்த்தார்.

அப்படினை வெட்டிைாறரயும் பார்த்தார். அந்தப் பார்றவைில் ஆைிரம்

வபாருள். வெட்டிைார் பதிலுக்குப் படபடவவே கன்ேத்தில்
னபாட்டுக்வகாண்டு வநைிந்தார்.

உறடைார் பார்த்தபடினை இருந்தார். னபாகரின் னமல் றவத்த கண்கறை

அவரால் எடுக்க முடிைவில்றல. அப்படி ஒரு னதஜஸ்... வவள்றை நிை
வஜாலிப்பு.

அங்னக நடக்க னவண்டிை நிகழ்வுகள் அடுத்தடுத்து நிகழத் வதாடங்கிே.

அஞ்சுகறேப்னபாலனவ இருந்த ெீடர்கைில் ஒருவன் அன்றைை
பஞ்ொங்கக் குைிப்றப வாெித்தான். பின் னபாகரின் காலடிைில் விழுந்து
வணங்கிை அவன் ெிரம்னமல் தன் இரு றககறையும் குவித்து வபாத்தி
மூடிைதுனபால் அவறே ஆெீர்வதித்தார் னபாகர். அனத னபால்
ஒவ்வவாருவராக வந்து ஆெிவபற்ைேர். ெிலர் கண்ணர்ீ ெிந்திேர். ஏனோ
னபாகர் வாறைத் திைந்து ஒரு வார்த்றதகூடப் னபெிடவில்றல.

இறுதிைாக புலிப்பாணி தான் தைாரித்து முடித்திருந்த ைவ்வே சூரிக்

குைிறகறை னபாகர் முன் றவத்தார். னபாகர் அறத எல்னலாருக்கும்
வகாடுக்கச் வொன்ோர். புலிப்பாணியும் அவ்வானை வெய்தார். அதன்பின்
ெிரட்றடைில் அபினஷகப் பால் விநினைாகிக்கப்பட்டது. பின் துணிப்றப
ஒன்ைில் விபூதி எல்னலாருக்கும் வழங்கப்பட்டது.

முக்கிைக் கட்டம் அதன்பிைனக வந்தது.

48 னபரின் வபைர் வகாண்ட ஏடுகள் னபாகர் முன் கறலத்து பின்

அடுக்கப்பட்டு, லிங்கம் முன்ோல் விெிைினபால விரித்து றவத்து
அடுக்கப்பட்டது. அதன்பின் மைிலாேது வந்து அதில் ஒன்றை எடுத்தது.
எடுத்த ஏட்றட னபாகரின் முன் றவத்துச் ெில விநாடி வவைித்தது. பின்
பலமாே அகவலுடன் விலகிச் வென்ைது.

சூழ்ந்திருக்கும் அவ்வைவு னபரிடமும் ஒரு படபடப்பு. பரபரப்பு. னபாகனரா

அந்த ஏட்றட எடுத்து வபைறரக் கூைிடாமல் எல்னலாறரயும் பார்த்துப்
னபெலாோர்.

“அருள் மிகுந்த ெீடர்கனை,

எல்னலாருக்கும் எேது நல்லாெிகள்...

ஆதிெிவன் அருைாலும், அருட்ெக்தி கருறணைாலும் னஜாதி வடிவாய்ப்

பிைந்த குமரக்கடவுைின் அடிறைப் னபாற்ைித் வதாடங்குகினைன்.

இந்தப் வபௌர்ணமி இரவு பஞ்ெபூதங்களும் ெம நிறலைில் இருக்கும்

ஈர்ப்பு விறெ மிகுந்த வபௌதிகமாே ஓர் இரவு. குைிஞ்ெி மலர்ந்திடும்
நில மிறெ நான் ெமாதிைிேின்றும் விடுபட்டு உலா வருவது
இவ்னவறைைில்தான். இமைம் வென்று மாேெத்தில் இந்த ஒைியுடறல
நறேத்து, றகலாை கிரிறை பிரதட்ெணம் வந்த நிறலைில் இந்தப்
வபாதிறகைில் கால் பதித்த எேக்குள் உங்கள் குரு பூறெ பூரிப்றபத்
தருகிைது.

வழிப்பாட்டில் வழிபாடு பலம்மிக்கது.

அதிலும் குருவழிபாடு வபரும் பலம் மிக்கது

குருவருைானல திருவருள் வபற்ைானல அது ெித்திக்கும் பூரண

விடுதறலைாகவும் இருக்கும். இல்லாவிட்டால் பிைப்பதும்
இைப்பதுமாகனவ வாழ்க்றகப்பாடு இருக்கும். பூரண விடுதறல நிமித்தம்
இங்கு வந்துள்ை உங்களுக்கு நல் முக்தியும் னமாட்ெமும் கிட்டும்.

உங்கைில் ஒருவருக்கு ஒரு ெித்த கடப்பாட்றடத் தரனவ இன்று நாம்

கூடியுள்னைாம். இந்தக் கடப்பாடு என் குருவின் மூலமாய் நான் அைிைப்
வபற்றுச் வெய்யும் ஒரு ெிறு வதாண்டு, இதோல் ெித்த வநைி
நிறலப்பதுடன் பூமிைில் மாந்தர் வபரும் துன்பங்கைின்ைி வாழ்ந்திடுவர்.
அசுர ெக்திகைின் றக ஓங்கிடாது தடுக்கப்பட்டு அைம் காக்கப்படும்.
குைிப்பாகக் காேகம் வாழ்ந்திடும்.

காேகம் வாழ்ந்தால் காணும் நம் அகமும் தானே நல் வாழ்வு

வாழ்ந்திடும். விறேப்பைோல் கடந்த முறை இக்கடறமறைச்
வெய்திடும் பாக்ைம் வபற்ை ெிதம்பரமாணிக்கத்திற்கு என் பூரண
நல்லாெிகள்!

வலிைில்லா மரணம், மறுபிைப்பில்லா முக்தி ெந்ததிைர்க்கும் அதற்காே

வாய்ப்பு அருைப்படுகிைது!” - என்று னபாகர் கூைி முடித்த மறு வநாடி
வெட்டிைார் எழுந்து னபாகர் முன் வென்று ொஷ்டாங்கமாய் விழுந்து
வணங்கிை நிறலைில் னதம்பிைழத் வதாடங்கிட, அவறர ெீடர்கைில்
ெிலர் எழுப்பி அறழத்துச் வென்ைேர்.

பின் அந்த ஏட்டிறே எடுத்துப் பார்த்தார்.

அதில் உறடைாரின் வபைர். அவர் பார்றவயும் உறடைார் பக்கம்

திரும்பிற்று. எல்னலாருக்கும் இம்முறை அதிர்ஷ்டொலி அவர் என்பது
வதரிந்துவிட்டது. புலிப்பாணி அவறர அறழத்து வந்து னபாகர் முன்
நிறுத்திோர். உறடைார் கண்கைில் கண்ணர்.
ீ

“என்ே ஆேந்தக் கண்ணரா?”

ீ - னபாகர் னகட்டார்.

“ஆமாம் ொமி...”

“கண்ணர்ீ வபாதுவில் நல்லது. அது ஒரு நல்ல ரொைேம். நீ வகாடுத்து

வவச்ெவன்...”

“ொமி, நீங்க வொல்ைது பணம் காசுக்குப் வபாருந்தும். ஆோ வாரிசு

இருந்தும் அது தரிொப்னபாைிட்ட பாவி ொமி நான்...”

“அரவாணம் ெித்தம் எல்லாம் அருள் நிறலைப்பா. னபாக வாழ்க்றகக்கு

அருள் நிறலகள் எப்பவும் இருள் நிறலகைாதான் வதரியும்.’’
“புரிஞ்சுகிட்னடன் ொமி... நான் பாவம் மட்டுமல்ல, வகாஞ்ெம்
புண்ணிைமும் வெய்திருக்னகன் - இல்னலன்ோ இந்த ராத்திரி உங்கைப்
பார்க்க முடிச்ெிருக்குமா?”

“பாவ புண்ணிைவமல்லாம் ஒன்பது னபர் (னகாள்கள்)

ெம்பந்தமிருக்கைவறரதான். இப்பகூட நீ ஒரு பரீட்றெதான் எழுதப்
னபானை... இந்த வாய்ப்புதான் அந்தப் பரீட்றெ.

இதுல நீ உன்றே வஜைிக்கணும். இல்னலன்ோ

பிரனைாஜேமில்லாமப்னபாைிடும்.”

“வஜைிப்னபன் ொமி... நிச்ெைம் வஜைிப்னபன். நீங்க வொல்ைபடி நடந்து

நிச்ெைம் வஜைிப்னபன்.”

“நல்லது... இத்தறே வருஷத்துல முதல்முறைைா ஒரு னகாடீஸ்வரன்

கிட்ட இந்த ஈஸ்வரன் வரப்னபாைான். உன் ராஜாங்கத்துல நீ உன்றே
எப்படி வவச்சுக்கப் னபானைங்கைத வவச்ெிதான் இேி எல்லாம்.
இன்வோரு முக்கிை விஷைம்...”

- னபாகர் பீடிறக னபாட்டார்.

“என்ே ொமி?”

“இதுவறர இந்த வஜகவலலிங்கத்துக்கு 12 வருஷம்கை ஒரு கணக்கு

இருந்தது. அறத நான் 4 மடங்காக்கி 48 வருஷம்னு பண்ணப் னபானைன்.
இேி நீ 48 வருஷம் கழிச்சு வந்தாப் னபாதும். 48 வருஷங்களும் நான்
உன்றே ஏனதா ஒரு வறகல வழிப்படுத்துனவன். ெிறு தவற்றுக்கும் நீ
இடமைிச்ெிடக் கூடாது.”

“ொமி... நான் அவ்வைவு நாள் உைர் வாழ்னவோ?”

“நீ இப்ப ஜமீ ன்தார் இல்ல... ெித்தன்... உன் னபச்றெ காலம் னகட்கும்.
காலத்தின் னபச்றெ நீ னகட்கனவண்டிைதில்றல. உன் பரம்பறரயும் ெித்த
பரம்பறர ைாகட்டும். உலகம் முழுக்க ெித்த வநைியும் பரவட்டும்...
நமச்ெிவாைம்..!
- னபாகரின் முடிறவக் னகட்டு எல்னலாரும் விைப்றப முகத்தில்
னரறககைில் காட்டிேர்.

“ொமி, எேக்கு என்ே வொல்ைதுன்னே வதரிைல...” என்று அப்படினை

வநகிழ்னவாடு மண்டிைிட்டார் உறடைார். வபட்டியும் லிங்கமுடன்
அவர்வெம் ஒப்புவிக்கத் தைாராேது.

காத்தமுத்து என்பவன் தூக்கித் தறலைில் றவத்ததுடன் “நான்

உங்களுக்குத் துறணைா உங்ககூட வந்து உங்கை ஜமீ ன்ல விட்டுட்டுத்
திரும்புனவன்...” என்ைான்.

அதிகாறல னவறை... ெில பல நிமிடங்கைில் கதிரவன் உதித்து விடும்.

“புைப்படு... விருட்ெங்கறை னபாஷிக்க மைந்துடானத...” என்ைார் னபாகர்.

ஒரு மூங்கில் கூறடைில் மரக்கன்றுகள் ஏராைமாய் இருக்க, வபட்டி
உறடைார் தறலைிலும், கூறட காத்தமுத்து தறலைிலும்
ஏைிக்வகாண்டது.

‘வழிகாட்டி வநைி’ எனும் ஏடு இறுதிைாகப் புலிப்பாணிைால்

வழங்கப்பட்டது.
“இந்த ஏட்டில் உள்ைபடி ஒவ்வவாரு நாளும் நடக்கணும்” என்று
வொல்லித்தான் தந்தார் புலிப்பாணிைார். அறத இடுப்பில்
வெருகிக்வகாண்டார் உறடைார்.

வெட்டிைாரும் ஒத்தாெித்தார்.

“உறடைானர... என் கணிப்பு வண்

ீ னபாகல. உங்களுக்குத்தான்
கிறடக்கும்னு நான் நிறேச்ெது பலிச்ெிடிச்ெி... உங்களுக்கு இம்மட்டுல
வழிகாட்ட நானும் இருக்னகன்” என்ைார்.

பின் மூவருமாய்ப் புைப்படுமுன் னபாகர் பிரான் னஹாம குண்டத்றத

வலம் வந்தவராய் பேி சூழ்ந்த திறெ னநாக்கி நடந்து அப்படினை
அந்தர்ைாமிைாோர்.

அப்படினை புலிப்பாணியும், ஏறேை ெித்தர் வபருமக்களும்...!

இறுதிைில் காத்தமுத்துவும் வெட்டிைாரும் உறடைாரும்தான்

மிச்ெமிருந்தேர். உறடைார் தறலனமல் வபட்டி.

உறடைாருக்குத் தான் தூங்கி எழுந்ததுனபாலவும் தூக்கத்தில் கேவு

கண்டார் னபாலவும்தான் னதான்ைிைது. அவர்வறரைில் னொதறே
அங்னகனை அப்னபானத வதாடங்கிவிட்டது!

இன்று பாரதிைின் காரிடம் நல்ல னவகம். இருந்தும் விடிவதற்குள்

குற்ைாலம் னபாய் னமனல உள்ை அந்தப் வபாட்டலுக்கு னபாய்விட
முடியுனமா என்கிை ஒரு ெந்னதகம் அவளுக்குள் ஏற்படாமல் இல்றல.

விமாேத்தில் மதுறர னபாய் மதுறரைில் இருந்து குற்ைாலம் னபாவதில்

ஒரு நான்கு மணினநரம் கிறடக்கும் என்று னதான்ைிைது.

மதுறரக்கு விமாேம் இருக்கிைதா? அதில் டிக்வகட் கிறடக்குமா? இரண்டு

னகள்விக்கும் அவள் றகப்னபெி அதிக பட்ெம் ஐந்து நிமிடத்தில்
பதிலைித்துவிட்டது.
எட்டு மணிக்கு ஒரு இண்டினகா விமாேம் இருக்கிைது. அதிர்ஷ்ட
வெமாய் அதில் ெீட்டும் இருப்பறத இண்டினகாவின் வவப் றெட்
காட்டிக்வகாடுத்தது. மின் அணுப் பரிவர்த்தறேைில் பத்தாவது நிமிடம்
விமாே டிக்வகட் வமைிலாகிவிட்டது.

மதுறரக்கு விமாேம் 9 மணிக்குச் வெல்லும். 9.15க்கு வவைினை

வென்றுவிட முடியும். ஒரு டாக்ெி பிடித்தால் நான்கு மணி னநரம்.
நள்ைிரவு ஒரு மணிக்குக் குற்ைலாம் னபாய்விடலாம். இல்லாவிட்டால்
ொந்தப்ரகாஷும் ொருவும் வந்தபடி இருக்கும் காரில் ஏைிக்வகாண்டும்
பைணிக்கலாம்.

விமாே நிறலை கார் பார்க்கிங்கில் ெரிைாே இடமாகப் பார்த்து பார்க்

வெய்துவிட்டு னலப்டாப் னபக்குடன் தன் வலதர் பர்றெயும்
எடுத்துக்வகாண்டு வெக் இன் வெய்ை ஓடிைவள், வெக் இன் வெய்த
மறுவநாடி ஏர்னபார்ட் லாஞ்ெில் அமர்ந்தபடி திரும்பவும் ொந்தப்ரகாறஷ
னபாேில் பிடித்தாள்.

“நான் 9 மணிக்வகல்லாம் மதுறர னபாைிடுனவன். நீங்க ஏர்னபார்ட் வந்து

என்றே பிக்கப் பண்ணிக்க முடியுமா?” என்று னகட்கவும்
ொந்தப்ரகாஷும் “ஷ்யூர்” என்ைான். அப்படினை “அரவிந்தன் ொரும்,
வஜைராமன் ொரும் என்ே ஆோங்க?” என்று னகட்டான்.

“அவங்கை என்ோல காண்டாக்ட் பண் முடிைல. அவங்க வரண்டு

னபருனம னபாலீஸ் என்வகாைரில இருக்கைதா னகள்விப்பட்னடன்.
ஆோலும் எேக்கு அரவிந்தன்னமல நம்பிக்றக இருக்கு. அரவிந்தன்
நிச்ெைம் ஈ ஃறபல்றைத் தர மாட்டார். ெமாைிப்பாருன்னு நான்
நம்பனைன்...”

“ஒருனவறை அவங்க டார்ச்ெர் தாங்காமத் தந்துட்டா, நீங்க இவ்வைவு

ெிரமப்பட்டு வந்தும் புண்ணிைமில்லாமப் னபாைிடாதா?”

“எேக்கு என் னபச்சு கணக்கு. நான் வொன்ேபடி வெய்துடனைன்.

அரவிந்தன் மாைி நடந்தா அதுக்கு அவர்தான் வபாறுப்பு... ஆோலும்
வொல்னைன் - அவங்க நடக்க மாட்டாங்க. நிச்ெைம் புத்திொலித் தேமா
ஏதாவது வெய்து எஸ்னகப் ஆைிடுவாங்க...”

“பார்ப்னபாம் என்ே நடக்கு துன்னு... ” என்று ொந்த ப்ரகாஷ் னபாறே

கட் வெய்தான்.

பாரதிக்குள்னைா அறல பாய்ச்ெல்!

அது ஒரு னஹாட்டல் அறை.

உள்னை டி.எஸ்.பி ராஜ ரத்திேத்தின் எதிரில் அரவிந்தனும்

வஜைராமனும் அமர்ந்திருந்தேர். பிரம்மாண்ட மாைிறகக்கு
வந்தவர்கறை அங்னக வாெலினலனை காத்திருந்து மடக்கிவிட்டேர்.
அதுவும் “ொந்தப் பிரகாஷும் திவ்ைப்ரகாஷ்ஜியும் நீங்கள் வந்தால்
அறழத்து வரச் வொன்ோர்கள்” என்கிை ஒரு வபாய்றைச் வொல்லி.

டி.எஸ்.பி ராஜரத்திேம் மிக நிதாேமாகப் புறகபிடிக்கத் வதாடங்கிோர்.

வபரிை பண்புள்ைவர் னபால் “ொர், நீங்க ெிகவரட் பிடிப்பீங்கைா?” என்று
னகட்டு ெிகவரட் பாக்வகட்றடயும் நீட்டி ோர். எரிச்ெல்தான் வந்தது
வஜைராமனுக்கு.

டி.எஸ்.பி ொர்... என்ே இது றபத்திைக்காரத்தேம். எங்கறை எதுக்கு

இப்படி மடக்கிப் பிடிச்ெிகிட்டு வந்திருக்கீ ங்க. எங்களுக்கு எவ்வைவு
னவறல இருக்கு வதரியுமா?” என்று வஜைராமன் பதிலுக்கு ெீை
ஆரம்பித்தார்.

“நிறைை னவறல இருக்கைவர் எதுக்கு ொர் குற்ைாலம் அப்புைம் அங்க

னமல இருக்கை வரஸ்ட்ரிக்டட் ஏரிைாவுக்வகல்லாம் னபாைீங்க?”
- டி.எஸ்.பி.ைின் குரலில் ஒரு னமாெமாே னபாலீைின் முகம் வதரிைத்
வதாடங்கிைது.

“டி.எஸ்.பி ொர்... நான் ைார்னு வதரியும்ல? நீங்க எங்கறை ஏனதா

குற்ைவாைிகறைப் பாக்கைமாதிரி பாக்கைதும் னபெைதும் வகாஞ்ெமும்
ெரிைில்றல. நாறைக்னக நீங்க என் பத்திரிறகல அட்றடப்படச்
வெய்திைாைிடுவங்க.
ீ ஜாக்ரறத...”

“என்ேடா இன்னும் இப்படிப் னபெலினைன்னு நிறேச்னென். மிஸ்டர்

வஜைராமன் நீங்களும், அப்புைம் இந்த எழுத்தாைரும் எம்.பினைாட
டாட்டரும் எதுக்காகக் குற்ைாலம் வறர னபாே ீங்கன்னு எேக்கு நல்லாத்
வதரியும். நான் சுத்தி வறைச்வெல்லாம் னபெ விரும்பறல. உங்ககிட்ட
ெித்தர்கள் எழுதிை ஓறலசுவடிகனைாட னபாட்னடா காப்பி இருக்குன்னும்
எேக்கு நல்லாத் வதரியும். அதுக்கு நூறு னகாடி வறர விறல
னபெப்பட்டதும் வதரியும். இப்ப எங்க னதறவயும் அதுதான். அறத
தைவுவெய்து எங்ககிட்ட னஹண்ட் ஓவர் பண்ண முடியுமா?”

- டி.எஸ்.பி னநராக விஷைத்றதத் வதாடவும் வஜைராமன் அரவிந்தறேப்

பார்த்தார். அவனும் குறுகுறுவவே அவறரப் பார்த்தான்.

“என்ேப் பாருங்க ொர்... அங்க என்ே பார்றவ?”

“இதுல நீங்க எங்க ொர் வந்தீங்க?”

“நான் மட்டுமல்ல... வடல்லிவறர இப்ப இதுக்காகத் தவிச்ெிக்கிட்டு

இருக்காங்க. இன்னும் வொல்லப் னபாோ, ஒரு வவைிநாட்டு அதிபர்
உைினராட இருக்காரா இல்றல வெத்துட்டாரான்னே வதரிைறல.
உங்ககிட்ட இருக்கை காலப் பலகணில அதுக்கு பதில் இருக்காம்ல?”

“டி.எஸ்.பி னகட்டுவிட்டு ஏ.ெி-க்காே ரினமாட்றட எடுத்து அதன் டிகிரி

வலவறலக் கூட்டத் வதாடங்கிோர்.

“ொர்... இறதவைல்லாமா நம்பைீங்க நீங்க?”

- அரவிந்தன் னகலிைாக திருப்பிக் னகட்டான்.

அது டி.எஸ்.பி-ைின் கன்ேத்தில் அறைந்ததுனபால் இருந்தது.

பதிலுக்கு முறைத்துப் பார்த்தார்.

“என்ே ொர் முறைக்கைீங்க?”

“இப்ப அந்தப் னபாட்னடா காப்பிறைத் தருவிைா மாட்டிைா?”

``நூறு னகாடிவறர டீல் னபெிட்டு இப்ப இப்படி திருப்பிக் னகட்டா என்ே

ொர் அர்த்தம்..?”

“எவ்வைவு பணம்கைது பிரச்றேனை இல்றல. அது எவ்வைவு தூரம்

உண்றமங்கைதுதான் பிரச்றேனை.”

“உண்றம, வபாய்றைப் பரினொதறே வெய்து பார்த்தால்ல வதரியும்...?”

“பரினொதறேைா?”

“ஆமா, அந்த அதிபர் உைினராட இருக்காரா இல்றலைான்னு பலகணில

பார்த்துத் வதரிஞ்ெிக்குனவாம். இன்னும் நிறைை னகள்விகள் இருக்கு.
இப்ப இருக்கை சூழ்நிறல யுத்தம் வரும் னபாலத் வதரியுது. அது
நிச்ெைம் வருமா? வந்தா கட்டாைம் வஜைிப்னபாமான்னும்
வதரிஞ்ெிக்கணும்.”

“விட்டா ைார் எவ்வைவு பிைாக் மணி வவச்ெிருக்காங்க, அவதல்லாம்

எந்த னபங்க்ல ைார் வபைர்ல இருக்குன்னும் வதரிஞ்ெிக்க
விரும்பனைாம்னு வொல்வங்க
ீ னபாலத் வதரியுனத?”

“நல்லதுதானே, வதரிஞ்ொ நல்லதுதானே?”

“ஒருனவறை எல்லாம் வபாய்ைாப் னபாய்ட்டா?”

“இல்றல... எம்.பி உைிர்பிறழச்ெனத ஒரு அதிெைம்னு வடல்லி

நிறேக்குது. எல்லாத்துக்கும் னமனல ஒரு னநர்றமைாே
ஜர்ேலிஸ்ட்டாே நீங்க இதுல இன்வாலவ் ஆகிைிருக்கைறதயும்
வடல்லில னநாட் பண்ணிட்டாங்க. அப்ப அதுனல நிச்ெைம் ஏனதா
இருக்குங்கைதுதானே உண்றம?”

டி.எஸ்.பி அழகாய் மடக்கிோர். வஜைராமனும் அரவிந்தனும் அவரின்

உறுதிைாே னபச்றெக் னகட்டு ஆழமாக னைாெிக்கத் வதாடங்கிேர்.

“என்ே னைாெறே... எல்லாம் உண்றமைா இருந்தா உங்களுக்கு

நூறுனகாடி உறுதி. நானே வாங்கித் தனரன். அதுவும் ஹாட் னகஷா.
உங்களுக்கு விருப்பம்ோ ஸ்விஸ் னபங்க்ல ஒரு லாக்கருக்கும்
இம்மீ டிைட்டா அனரஞ்ச் பண்ணுனைன்.”

“ொர், இந்த விஷைத்துல எம்.பி டாட்டர் வராம்ப ஸ்ட்ரிக்ட்.

அவங்களுக்குத் வதரிஞ்ொ அவ்வைவுதான்.”

“உங்களுக்கு ஒரு விஷைம் வதரியுமா?”

“என்ே ொர்?”

“பாரதி இப்ப ஏர்னபார்ட்ல இருக்காங்க. எட்டு மணி ஃப்றைட்ல மதுறர

னபாய், அப்படினை குற்ைாலம் னபாகப்னபாைாங்க - மிஸ்டர் ொந்தப்ரகாஷ்
னபமிலி இப்ப... அதாவது இந்த வெகண்ட் திருச்ெிகிட்ட இருக்காங்க.
அனநகமா மதுறரல எல்லாரும் ஒண்ணா னெர்ந்து குற்ைாலம்
னபாகக்கூடும்?”

“அப்ப பாரதிைில் இருந்து எல்லாறரயும் மாேிட்டர் பண்ணிக்கிட்னட

இருக்கீ ங்க, அப்படித்தானே?”

“நிச்ெைமா... என்வறரல இது ஒரு வபக்கூலிைர் அறென்வமன்ட்.”

“எக்ஸ்யூஸ்மீ ... வகாஞ்ெம் டாய்வலட் னபாய்ட்டு வந்துடட்டுமா?”

“எதுக்கு... பாரதிகூட னபெி நான் வொன்ேவதல்லாம் ெரிைான்னு

வதரிஞ்ெிக்கவா?”
- டி.எஸ்.பி மிக ஷார்ப்பாகத்தான் னகட்டார். அரவிந்தனுக்குச்
சுருக்வகன்ைது. அதற்வகாரு பதிறலச் வொல்ல முடிைாமல்
தடுமாைிைவன்,

“ொர், பாரதி இந்தச் சுவடிகறைவைல்லாம் நம்பாத ஒருத்தி. அவ

எங்ககூட வந்ததுகூட எங்க கம்பல்ஷனுக்காகத்தான். இப்ப நாங்க இங்க
இருக்கும்னபாது அவ னபாைான்னு வொல்ைத நம்பமுடிைல.”

“ெரி.. ெந்னதகமா இருந்தா னபான் பண்ணிக் னகட்டுக்குங்க. ஆோ

ஒண்ணு... நீங்க னபாட்டா காப்பிறைக் வகாடுக்காம இங்க இருந்து
நகரனவ முடிைாது.”

பர்ெேலாவும் நான் ஒரு விஷைம் வொல்னைன். எேக்கும் இதுல

எல்லாம் நம்பிக்றக இல்றல. அதோல் இது எவ்வைவு உண்றமன்னு
வதரிஞ்ெிக்க நான் துடிக்கனைன். நிச்ெைமா இந்த க்யூரிைாெிட்டி
உங்களுக்கும் இருக்கணுனம?”

- டி.எஸ்.பி-ைின் பிடிவாதம் வஜைராமறே ஒரு நல்ல முடிவவடுக்கச்

வெய்தது.

“யூ ஆர் றரட் ொர்... பரினொதிப்னபாம் - அதுதான் இப்னபாறதக்கு ெரி.

கண்டறத எதுக்குப் பரினொதிச்ெிக்கிட்டு. பாரதி இப்ப
னபாய்க்கிட்டிருக்கா... ஒரிஜிேல் ொந்தப்ரகாஷ் னபமிலி றகல இருக்கு.
அது அடுத்து என்ே ஆகும்னு பார்ப்னபாம். என்ே வொல்ைீங்க?”

- வஜைராமன் வொன்ேது டி.எஸ்.பி-க்கும் மிகப் பிடித்துவிட்டது.

“அருறமைாே ஐடிைா. கமான் ஓப்பன் த னலப்... எடுங்க அந்தக்

காலப்பலகணிறை...” எே உற்ொகமாோர். வஜைராமேின் ஆபீஸ்
னலப்டாப்பும் அந்தப் புறகப்படங்கறைக் காட்டிக்வகாடுக்கத்
தைாராைிற்று.

- த ொடரும்.....09 Jul 2020

முதல்ல இடத்றதக் காலி பண்ணு. எங்க மாமாறவ எங்களுக்குப்
பாத்துக்கத் வதரியும். கிைம்பு கிைம்பு.

அன்று
உறடைாரும் காத்தமுத்துவும் உன் பிரம்மாண்ட மாைிறக முன் வபட்டினைாடு
வந்து நின்ைறதப் பார்த்த காவல்கார கருத்த விநாைகத்துக்கு ஜிவ்வவன்ைாேது.
உடன் கருத்த விநாைகத்தின் மகோே மணினவல் (இன்றைை வாட்ச்னமன்).
உறடைாரின் னதாற்ைம், றகைில் வபட்டி - உடன் காத்தமுத்து என்று
எல்னலாருனம ஆச்ெர்ைமும் அதிர்வுமைித்தேர்.
ைதார்த்தமாகக் கார்வாரும் பார்த்துவிட்டு ஓடிவந்தார்... ராவுத்தன்
குதிறர முதுகில் உண்ணிகறை நசுக்கிக்வகாண்டிருந்தான். அவனும்
எஜமான் ஜி என்ைபடினை ஓடிவந்தான்.

``உறடைாரும் எல்னலாறரயும் ஒருமாதிரி கண்கள் பேிக்கப் பார்த்தார்.

என்ே ஆண்னட, இப்படிப் பண்ணிட்டீங்க...? அம்முணி துடிச்சுப்
னபாைிட்டாங்க'' என்று கார்வார் உறடைாரிடம் இருந்த னதால் றப
மற்றும் விருட்ெக் கட்றடறை வாங்கிட, அதற்குள் தகவல் ெிட்டாள்
சுந்தரவல்லி காதுக்குச் வென்ைதில், கிைக்கத்தில் படுத்திருந்தவள்
படபடப்னபாடு ஓடிவரலாோள்.

வந்தவள் உறடைாறரப் பார்க்கவுனம மைங்கி விழுந்தாள்.

``ஐனைா சுந்தரம்...'' என்று அவறைத் வதாட்டுத் தூக்கிைவராக உள்

நடந்தார் உறடைார். ஹாலில் கிடக்கும் லண்டன் னராஸ் வுட் னொபா
ஒன்ைில் கிடத்தி, ``சுந்தரம் சுந்தரம்...'' என்று அவன் கன்ேங்கறைத் தட்டி
அவைின் மைக்கத்றதத் வதைிவிக்க முைன்ைார்.

அதற்குள் சுந்தரவல்லிைின் ெனகாதரன் ெங்கனமஸ்வர உறடைார்

மறேவி வெஞ்சுலட்சுமி னதவி, அவர்கைின் மகன் பினரமெந்திரன்,
ெறமைல்காரன் கிருஷ்ணமணி என்று எல்னலாருனம கூடிவிட்டேர்.

வமல்ல கண்கறைத் திைந்தாள் ெிட்டாள் சுந்தரவல்லி. வபாங்கி வந்த

அழுறகனைாடு உறடைார் கழுத்றத இறுக்கிக் கட்டிக்வகாண்டாள்.

``நல்லனவறை, திரும்பி வந்தீங்க மாமா... இன்ேிக்கு நீங்க வராட்டி

கங்றகைில் இைங்கி, மாண்டுவிட்டதா அர்த்தம்னு னமல்மறலைனூர்
பரனமஸ்வர பாண்டி பண்ணாடி குைி வொல்லிைிருந்தார். அக்கா உசுர்ல
பாதி அப்பனவ னபாைிடுச்சு. அது உங்கை பாக்கவும் இப்பதான் திரும்ப
வந்திருக்கு'' என்ைான் சுந்தரவல்லிைின் ெனகாதரன் ெங்கனமஸ்வரன்
உறடைான். ``எல்லாரும் என்றே முதல்ல மன்ேிக்கணும். வநெத்துல
காெி பக்கம் னபாய் கங்றகைினல ஜலெமாதி ஆகத்தான் நிறேச்னென்.
ஆோ, விதி என்றேக் குற்ைாலம் பக்கம் கூட்டிக்கிட்டு னபாைிடுச்சு''
என்று ஆரம்பித்த உறடைாரும், ெகலத்றதயும் வொல்லி முடித்தார்.
அப்படிச் வொல்லும்னபாது வபட்டிைில் உள்ை ஏடுகள் பற்ைிச் வொல்ல
வாவைடுத்தவறர, காத்தமுத்து ஜாறட காட்டித் தடுத்துவிட்டான்.

எப்படினைா, னபாேவர் திரும்பி வந்ததில் எல்னலாருக்கும் மகிழ்ச்ெி.

ஆோல், இப்படி ஒரு ென்ைாெி னபால காவி னவட்டி, னமல்துண்டு,
ெிவலிங்கம் என்று ஒரு ெித்தோக வந்து நின்ைறதத்தான் எல்னலாருனம
வபரும் விெித்திரமாகக் கருதிோர்கள்.

``மாமா, னபாய் முதல்ல இந்தக் காவிறைக் கழற்ைிவிட்டு, பறழை உங்க

சூட்டு னகாட்னடாடு வாங்க... இல்லாட்டி நம்ம பட்டுக்கச்ெத்துல வாங்க,
உங்கை ஒரு ொமிைாரா எங்கைால பார்க்க முடிைல'' என்ைான்
ெங்கனமஸ்வர உறடைான்.

அறத ஆனமாதிப்பதுனபாலப் பார்த்தாள் ெிட்டாள். ஆோலும் ெட்வடன்று

காவிறை உதிர்க்க ஏனோ மேம் வரவில்றல.

``இல்ல, ெங்கனமஸ்வரா... நான் இப்படினை இருக்னகன். ைாருக்கும்

கிறடக்காத பாக்கிைம் எேக்குக் கிறடச்ெிருக்கு. நீனை வகாஞ்ெம்
னைாெிச்சுப் பார். னபாகர் ொமிறை தரிெேம் பண்ணுைதுன்ோ சும்மாவா?''
என்று திருப்பிக் னகட்டார் உறடைார்.

பதிலுக்கு ெிரித்தான் ெங்கனமஸ்வரன்.

``என்ே... ஏைேமா ெிரிக்கினை...?''

``அது எப்படி மாமா ெமாதில உக்காந்தவங்க திரும்பி உசுனராட

வரமுடியும்?''

அப்ப நான் வொன்ேறத நீ நம்பல...''

``நான் மட்டுமல்ல, ைாருனம நம்பத் தைாரில்ல...''

அந்த பதில் உறடைாறர உறைச்ெல்படுத்திைது. உடன் வந்திருந்த

காத்தமுத்து, உறடைார் முகத்றதனை பார்த்தபடி இருந்தான்.
உறடைானரா ``நீ என்கூட வந்திருந்தா இப்படிவைல்லாம்
வொல்லமாட்னட... வழிவைல்லாம் எவ்வைவு அதிெைம் வதரியுமா?’’

``என்ே மாமா வபரிை அதிெைம்... ைானரா ெிலர் உங்கைப்னபாலனவ

வாழ்க்றக வவறுத்து ஓடிப்னபாேவங் கைாதான் இருக்கணும். அங்க
ஒண்ணாச் னெர்ந்து நம்மை அழவுட்ட இந்தச் ெமூகத்த நாம நம்மறைக்
கும்பிடறவக்கணும்னு திட்டம் னபாட்டு இப்படிவைல்லாம் நடந்துக்
கிைாங்கன்னுதான் நான் நிறேக்கனைன்.’’

``- ெங்கனமஸ்வரன் வொன்ே விதனம மிக இகழ்ச்ெிைாக, ஒரு

துணுக்கைவு நம்பிக்றகயும் இல்லாதிருந்தது. அது உறடைார்
வாறைக்கூட தற்காலிகமாய்க் கட்டிவிட்டது. அவனுக்கு ஏற்ை ஒரு
பதிறலச் வொல்ல முதலில் னதான்ைவில்றல. பிைகு னதான்ைிைது. தான்
எடுத்து வந்திருந்தவற்ைில் இருந்த ஏட்டுக்கட்டுகறைவைல்லாம்
னவகமாய் எடுத்தார்.

``இறதவைல்லாம் பாரு ெங்கனமஸ்வரா... வபாய்ைா நடிக்கிைவங்க

ஏட்றட எழுத முடியுமா?'' என்றும் னகட்டார்.

``ஏன் எழுதணும்... எழுதிேனத எவ்வைனவா இருக்குனத? உங்களுக்கு

இப்ப எவ்வைவு னவணும் - வொல்லுங்க வகாண்டுகிட்டு வனரன்''
என்ைான் அெராமல்.

``ஆமாங்க, நாமனைா ராஜவம்ெம், இவதல்லாம் ஆண்டிப்

பண்டாரங்கனைாட ெமாச்ொரம். நமக்கு எதுக்கு இவதல்லாம்?'' என்பது
ெிட்டாைின் கருத்து.

காத்தமுத்து மட்டும் பார்த்தபடினை இருந்தான்.

முதல்நானை உறடைார் வறரைில் னொதறே. இதில் இவர் 48 வருட

காலம் எப்படிச் ெமாைிக்கப் னபாகிைானரா என்கிை னகள்வி அவன் புருவ
வறைவுகைில் வதாங்கிக்வகாண்டிருந்தது. உறடைார் இப்னபாது
துறணக்கு அறழத்தார்.
``காத்தமுத்து... நடந்தறத நீனை வொல்லுப்பா. குற்ைாலநாதர் ெந்நிதில
என் கழுத்துல மாறல விழுந்ததுல இருந்து மைில் வந்து னபாகர் ொமி
முன்ோல என் னபறர எடுத்துத் தந்தது வறர விடாம வொல்லு''
என்ைார்.

``ஆமா... னவலிக்கு ஓணான் ொட்ெிைாக்கும். ஆமா, நீ ைாருப்பா...

உேக்வகன்ே பிரச்றே என்று நீ அந்தக் காட்டுப் பக்கம் னபானே?'' என்று
ெங்கனமஸ்வரன் காத்த முத்துறவக் னகட்கவும், காத்த முத்துவுக்கு
தானே னநரடிைாகத் தாக்குதலுக்கு ஆைாகப்னபாவது புரிந்துவிட்டது.

எதுவும் னபொமல் ெிரித்தான்.

``இப்படிச் ெிரிச்ொ என்ே அர்த்தம்?''

``எங்களுக்கு னொதறே ஆரம்பமாைிடுச்ெின்னு அர்த்தம்.''

``னொதறேைா... இது என்ே வபரிை னொதறே... நீ ைாருன்னுதானே

னகட்னடன்?''

``அதாவது, நான் ைாருன்னு...?’’ - காத்தமுத்து பதிலுக்கு அழுத்தமாய்

திருப்பிக் னகட்டான்.

``ஆமா... வபாைவு?''

``அறதத் வதரிஞ்சுக்கத்தான் நானும் அந்தக் காட்டுப்பக்கம் னபானேன்.''

``எறத?''

``நான் ைாருன்னு வதரிஞ்ெிக்கன்னு வொன்னேன்ல...’’

``ஏம்பா நீ ைாருன்னு உேக்குத் வதரிைாதாக்கும், னகாட்டி மாதிரி

னபசுனை?''

``நமக்கு கண்ணுக்குத் வதரிகிைவதல்லாம் ஒரு விஷைம் இல்லீங்க...

வதரிைாதது எவ்வைனவா இருக்கு'' காத்தமுத்து வொன்ேவிதத்தில் ஒரு
அலாதி.

``நான் ஒண்ணு னகட்டா நீ ஒண்ணு வொல்லுை... எறதத் வதரிஞ்சுக்கப்

னபானேன்னு னகட்டா, என்றேத் வதரிஞ்சுக்க தாங்குை. நீதான் பார்க்க
நல்லா வதரிைைினை. உேக்குத் தாய் தகப்பன், வொந்த பந்தம்
இருக்காங்கில்ல?''

``இருக்காங்க...''
``அப்ப இன்ோர் மகன், இதுதான் என் வபைர், இதுதான் என் விலாெம்னு
வொல்ல னவண்டிைதுதானே.''

``அப்ப இவதல்லாம் நாோ?''

``வபாைவு?''

``ெரிங்க, விட்டுறுங்க...’’

``என்றே விட்டுறுங்கன்னு நான் ஏனதா தப்பாச் வொல்லிட்ட மாதிரி

னபச்றெ முைிக்கிை?''

``நான் இப்ப என்ே வெய்ைணும்கைீங்க?''

``முதல்ல இடத்றதக் காலி பண்ணு. எங்க மாமாறவ எங்களுக்குப்

பாத்துக்கத் வதரியும். கிைம்பு கிைம்பு.''

காத்தமுத்து உடனேனை உறடைாறரத்தான் பார்த்னதன்.

``ெங்கனமஸ்வரா... அவரும் ஒரு ொமி. அப்படிவைல்லாம் வொல்லானத.

இறதவைல்லாம் ஒரு கூலிக்காரன் மாதிரி தறலைில எேக்காகச்
சுமந்துகிட்டு வந்தவர் இவர்.’’

``அப்ப அதுக்கு எட்டணானவா பத்தணானவா வகாடுத்தாப் னபாச்சு.''

``எட்டணா பத்தணாவா? என்ே இங்க இருக்கிை வென்ட்ரலில் இருந்து

தூக்கிட்டு வந்த மாதிரி வொல்ை... குற்ைாலம்பா, ஏைத்தாழ அறுநூறு
றமல்கல்லு.''

உறடைாரும் ெங்கனமஸ்வரனும் முட்டிக்வகாள்ைத் வதாடங்கவும்,

காத்தமுத்து தாோக முன்வந்து, ``னபாதும்... என்ே வவச்ெி
உங்களுக்குள்ை கினலெம் னவண்டாம். நான் கிைம்புனைன்'' என்ை
காத்தமுத்து எதிரில் ெறமைல்காரர் கிருஷ்ணமணி வபரிதாய் ஒரு
ஏப்பம் விட்டான்.

அந்த இடத்தில் அப்படிவைாரு துர்வாறட.

அது காத்தமுத்துறவ ஒரு விநாடி தூக்கி நிறுத்திைது.
கிருஷ்ணமணிறை உற்றுப்பார்க்க றவத்து, ``பீமனெேன் மாதிரி
ொப்பிடுவனரா’’
ீ என்று னகட்கவும் றவத்தது.

கிருஷ்ணமணி அதற்கு பதில் கூைாமல் வநைிை,

``பக்கத்துல இருந்து பார்த்த மாதிரினை வொல்ைீங்கனை, இந்த ஆள் ஒரு

வபரும் தீேிப் பண்டாரம் தான்'' என்ைான் ஒரு பணிைாள்.

``இன்னும் மூணு நாள்தான்...’’ என்றுமட்டும் காத்தமுத்து

வொல்லிவிட்டுப் புைப்பட, ைாருக்கும் ஒன்றும் புரிைவில்றல. ஆோல்,
மூன்ைாம் நாள் முடிந்து நான்காம் நாள் காறல கிருஷ்ணமணி எழனவ
இல்றல. படுக்றகைினலனை மாரறடப்பில் உைிர் னபாய்விட்டது.

இந்தச் ெம்பவம் ெங்கனமஸ்வர உறடைாறே ெற்று னைாெிக்க றவத்தது.

கட்டியும் னபாட்டது. ``ெித்தன் வாக்கு ெிவன் வாக்கு என்ைது ெரிைாப்
னபாச்சு'' என்று கார்வார் அதற்குப் வபாருள்விைக்கம் தரவும், வமாத்த
மாைிறகனை உறடைாறரச் ெற்று பைத்னதாடும் மரிைாறதனைாடும்
பார்த்தது.

அதற்குள் மரக்கன்றுகறைப் பின்ோல் உள்ை இடத்தில் நட்டு

அவற்றுக்குத் தண்ணர்ீ பாை ஒரு வாய்க்காலும் வவட்டி விட்டிருந்தார்
உறடைார்.

அன்ைாடம் பாஷாண வஜகவலலிங்கத்துக்கும் அபினஷகம் வெய்து

அந்தப் பாறல எல்னலாருக்கும் குடிக்கவும் தந்தார்.

எல்னலாரிடமுனம ஏனதா ஒரு மாற்ைம். னொர்ந்து னொர்ந்து அமரும்

ெிட்டாைிடம் நல்ல சுறுசுறுப்பு. அவ்வப்னபாது தறலவலிைால்
அவதிப்படும் கார்வாருக்கும் அதிலிருந்து வினமாெேம்.

ஒரு நாள், புலிப்பாணி வெய்து தந்திருந்த ைவ்வே சூரிக் குைிறக விபூதி

ெம்புடத்திலிருந்து விபூதி எடுத்துப் பூசுறகைில் றகைில் வந்தது.
அன்றைை ெித்ரா வபௌர்ணமி இரவில் பங்குவகாண்ட 48 னபருக்குனம
னபாகர் தரச்வொல்லிைிருந்த குைிறகைல்லவா அது?

அறதச் ொப்பிட்டால்தான் எந்த னநாயும் வரானத; வைதும் நின்று

விடுனம. அறத, தான் ொப்பிட்டால் என்ே என்றுதான் முதலில்
னதான்ைிைது. தேக்காகத் தரப்பட்டதுதானே அது? ஆோல், அப்னபாது
ெங்கனமஸ்வரன் னநாய்வாய்ப்பட்டு வென்ேப்பட்டண மிஷன்
ஆஸ்பத்திரி ஒன்ைில் அட்மிட் ஆகிைிருந்தான். அவன் தேினை
தங்கைின் மறலைாவூர் ஜமீ னுக்குத் திரும்பிவிட்டிருந்தான்.

அவன் ஞாபகம் தான் உறடைாருக்கு வந்தது. அவனுக்வகாரு மகன்

பிைந்து அவன் ெர்வ லட்ெணங்கனைாடு இருப்பதும் அவறேத் தத்து
எடுத்துக்வகாள்ை ெிட்டாள் விரும்புவவதல்லாம் நிறேவுக்கு வந்தது.
றமத்துேன் வபரிைவோ? மகன் வபரிைவோ?
பினரமெந்திரன் என்கிை அவனுக்குத் தருவனத ெரிைாே தீர்வு, தேது
தத்து புத்ரோக ஆனராக்கிைமாக காலவமல்லாம் திகழ்வான் என்று ஒரு
முடிவுக்கு வந்தவர். இறுதிைில் பினரமெந்திரன் என்கிை அவனுக்கு
அறதத் தந்தார்.

இந்த பினரமெந்திரன் அதன்பின் வஜாலிவஜாலித்தான். ஒனர ஆட்டம்தான்

- பாட்டுதான். மறுபுைத்தில் உறடைார் ெிவலிங்க பூறஜைில் எந்த ஒரு
குறையும் றவக்கவில்றல. அடிக்கடி கேவுகைில் வெய்தி வரும்.
அநாறதப் பிணங்கறைத் தகேம் வெய்ை ஒரு தகேக்கூடம் கட்டச்
வொல்லி ஒரு உத்தரவு வந்தது. அதுவும் கானவரிக்கறரைின் ஓரத்தில்...

லட்ெம் மரக்கன்றுகறை மறல அடிவாரங்கைில் நடச் வொல்லி ஒரு

முறை கேவு வந்தது. னவதபாடொறலகளுக்கு ஆைிரம் பசுக்கறை
வாங்கி தாேம் தரச் வொல்லி ஒரு கேவு வந்தது.

ஒரு னகாைில் குருக்கள் காெனநாய் வந்து படுத்த படுக்றகைில்

கிடந்தார். அவருக்கு, தான் வொல்லும் விதத்தில் மருந்து தரச்
வொல்லிக்கூட கேவு வந்தது. அந்த கிராமத்துக் னகாைில் குருக்கள் தன்
பணிறை மிகவும் விரும்பிச் வெய்பவராம். ைாராவது தட்டில் காசு
னபாட்டால் பிடிக்காதாம். றநனவத்ை பிரொதத்றதக்கூட ஏறழகளுக்கு
பார்த்துப் பார்த்துத் தருவாராம்.

ஒரு தமிழ்வருடப் பிைப்புநாைில் ஆைிரம் னபருக்குக் குறைவின்ைி

னவப்பம் பூ, வவல்லம் கலந்த பிரொதம் தரச்வொல்லி... 108 குைங்கறைத்
தூர்வாரச் வொல்லி என்று உறடைாருக்கு அவ்வப்னபாது கட்டறைகள்
பிைந்தபடினை இருந்தே. உறடைாரும் ெறைக்காமல் எல்லாவற்றையும்
வெய்தார்.
ஒரு ெமைத்தில் ெிட்டானை, ``இப்படிச் வெலவழித்தால் நாம் ஒரு நாள்
நடுத்வதருவில்தான் இருக்க னவண்டி வரும்'' என்று வொல்லி
அலுத்துக்வகாண்ட அன்று, அவள் வொப்பேத்தில் னதான்ைிை ெித்த
புருஷர் ஒருவர், ஒரு குைிப்பிட்ட நிலத்றதச் வொல்லி அதில் உழுது
பைிரிடச் வொன்ோர்.

அப்படினை வெய்தனபாது உழுத நிலத்தில் ஒரு இடத்தில் வபரும்

புறதைல் பாறே ஒன்று அகப்பட்டது. பாறே முழுக்கத் தங்கம்.
அதன்பின் ெிட்டாள் வானை திைப்பதில்றல.

1941இல் அதாவது பாஷாணலிங்கம் வெப்பட்டு 21 ஆண்டுகள் ஆகிவிட்ட

நிறலைில், தன் றமத்துேரின் மகோே பினரமெந்திரறே அவேது 24-ம்
வைதில் தத்து எடுத்துக்வகாண்டார்.

அவ்வைவு நாள் காத்திருக்கவும் காரணம் இருந்தது. எங்னக அவனும்

தன் குடும்ப ொபம் காரணமாகத் திருநங்றக ஆகிவிடுவானோ என்கிை
அச்ெனம.

பினரமெந்திரனுக்கு 24 வது வைது நடந்தனபாது பிரம்மாண்ட ராஜ

உறடைாருக்கு 60 வைது ஆகிைிருந்தது. இந்த வைதில் ஒனர ெமைத்தில்
பினரமெந்திரனுக்குத் திருமணம் வெய்ைவும், தங்களுக்கு அனத
னமறடைில் அறுபதாவது திருமணம் வெய்துவகாள்ைவும் ஆறெப்பட்டார்
உறடைார். அதற்னகற்ப வபான்மலியூர் ஜமீ ன்தாரின் மகைாே
திவ்ைதர்ஷிேிக்கும் பினரமெந்திரனுக்கும் திருமணம் நறடவபற்ைது.
அனத னமறடைில் ெந்தப்ரகாெ பிரம்மாண்ட ராஜ உறடைார், ெிட்டாள்
கழுத்தில் தாலிகட்டிட பிரம்மாண்ட ெமஸ்தாேத்தின் அந்த இரு
திருமணங்கள் பற்ைியும் ஊர் உலகனம னபெிைது.

இதற்குப் பிைகு 1948-ல் 48 வருட மண்டலக் கணக்றக முடித்து

லிங்கத்றதயும் ஏடுகறையும் னபாகர் பிராேிடம் திரும்ப ஒப்பறடக்கும்
அந்த ெித்திறரப் வபௌர்ணமியும் வந்தது. இக்காலகட்டத்தில்
பினரமெந்திரேின் மகன்கைாக அதாவது உறடைாரின் னபரன்கைாக
ராஜனெகரன் என்பவனும் ஞாேனெகரன் என்பவனும் திருமணப்
பருவத்தில் இருந்தேர். இவர்களும் ஆபத்தாே அரவாண காலத்றதக்
கடந்து உறடைாருக்கு நிம்மதி அைித்தேர்.

ஒரு ஆச்ெர்ைம்னபால பினரமெந்திரன் பிள்றைகைாே ராஜனெகரன்

ஞாேனெகரன் பார்க்க ெமவைதுனபாலத் வதன்பட்டேர்.

ைவ்வே சூரிறை உண்டதால் பினரமெந்திரன் உடல் வாலிபத்தி னலனை

நின்றுவிட்டது. இறத விைக்காதவர்கள் இல்றல. எப்படி என்று
னகட்காமலும் இல்றல.

இக்னகள்விறை பிள்றைகளும் னகட்டு தங்களுக்கும் ைவ்வே சூரி

னவண்டும் என்று ஆறெப்பட்ட னபாதுதான் அறதத் தைாரிக்கும்
விதமைிை அந்த ஏட்டுக்கட்றட பினரமெந்திரன் எடுத்துப் பார்க்க
னநரிட்டது. அதுவும் பிரம்மாண்ட ராஜ உறடைாருக்குத்
வதரிைாமல்.இந்த ஏட்டுக்கட்றடக் குைிறவத்து ெித்த றவத்திைர்கள்
ெிலரும் பினரமெந்திரனுக்கு வறல விரித்தேர். இது ஒரு அதிெைம்
அபூர்வம். இறத இழப்பது முட்டாள்தேம் என்ைேர்.

பினரமெந்திரனும், உறடைார் அந்தப் வபட்டிறைச் ெித்ரா

வபௌர்ணமிைன்று னபாகரிடம் ஒப்பறடத்துவிடக் கூடாது; அது
தங்கைிடனம இருக்க என்ே வழி என்று னைாெிக்கலாோன்.

இன்று அந்த னஹாட்டல் அறைைின் னடபிள்னமல் னலப்டாப்றப

றவத்து, இறணப்பும் வகாடுத்து, அறதத் திைக்கத் வதாடங்கிோன்
அரவிந்தன். டி.எஸ்.பி அடுத்த ெிகவரட்டுக்கு மாைிைிருந்தார். அறைக்குள்
புறகமண்டி அவனுக்கு இருமல் வரும்னபால் இருந்தது. னலொக
இருமிைபடினை அவறரப் பார்த்தான். அவன் பார்க்கவுனம ெிகவரட்றட
நசுக்கி அறணத்தார்.

வநருப்றப அவமதிப்பதுனபால் னதான்ைிைது.

மேதுக்குள் இப்படி அவர் எதிரில் இறதத் திைப்பது ெரிைா என்பது
னபாலவும் ஒரு எண்ணத் தடுமாற்ைம். ஆெிரிைர் வஜைராமன் இப்படி
ஒரு பரினொதறேக்கு ஒப்புக்வகாண்டது ெரிைில்றல என்றும் வநருடல்.

உள்னை வநருடும்னபாது திறர விழித்துக் வகாண்டு ஸ்கிரீேில் நைாகரா

அருவிைின் ெலேக் காட்ெி வதரிந்தது. வஜைராமேின் ஸ்கிரீன் னெவர் அந்த
அருவித் திறர.

வமௌைின் திறர அம்பு திைக்க னவண்டிை பிைாக் னநாக்கி

நகர்த்தப்பட்டது. தன் வமைில் ஐடிறை றடப் வெய்து பாஸ்னவர்றடயும்
றடப் வெய்ைச் வென்ை ெமைம் டி.எஸ்.பி-ைின் றகப்னபெிைில் அறழப்பு
ெப்தம். அவெரமாய் எடுத்து, `முத இறத றெலன்ட் னமாடுல னபாடணும்'
எனும்னபானத திறரைில் வதரிந்த வபைர் அவறரப் பதற்ைத்துக்
குள்ைாக்கி அட்வடண்ட் பண்ணச் வெய்தது.

``ஹனலா, ொருங்கைா... ஒன் மிேிட் ொர்...’’ என்ை டி.எஸ்.பி,

அரவிந்தறேயும் வஜைராமறேயும் பார்த்து ``வகாஞ்ெம் இருங்க,
வந்துடுனைன்'' என்று அறைக்கு வவைினை ரகெிைமாகப் னபெச் வென்ைார்.

அந்த இறடவவைிைில் அரவிந்தன் வஜைராமேிடம், ``ொர், என்ே ொர்

இப்படி மாட்டிக் கிட்னடாம். நம்றம நிர்பந்திக்க இவர் ைார் ொர்?
நீங்களும் ெரின்னுட்டீங்கனை ொர்'' என்ைான்.

``ஏன் அரவிந்தன், உங்களுக்கு இந்தப் பரினொதறேைில் இஷ்டம்

இல்றலைா?''

``பாரதிக்குத் வதரிஞ்ொ என்றே, உங்கறை வராம்ப தப்பா நிறேப்பா

ொர்.''

``அவளுக்கு நீங்க வராம்பனவ பைப்படுைீங்க... பிராக்டிகலா னைாெியுங்க.''

``பாரதிக்கு நான் பைப்படறல ொர்... அவகிட்ட ஒரு அறெக்கமுடிைாத

னநர்றம இருக்கு. அதுக்கு நான் வராம்பனவ மதிப்பு வகாடுக்கினைன்.’’
``விடுங்க, அதான் அவங்ககூட னபாய் அறத ஒப்பறடச்ெிடப்
னபாைானை.’’

``ொர் இவதல்லாம் நிஜமானவ வபரும் வபாக்கிஷங்கைா இருந்து இந்த

அரெிைல்வாதிங்க றகைில் ெிக்குைது ெரிைா ொர்?''

`` நிச்ெைமா இல்றல. அனத ெமைம் இங்க இப்ப நாம என்ேதான்

வெய்துவிடமுடியும். ெிேிமாவா இருந்தா, நீங்க இந்த மாடிைில் இருந்னத
றடவ் அடித்து காரில் ஏைித் தப்பிக்கலாம். இல்ல, டி.எஸ்.பி-னைாடு
ெண்றட னபாட்டு அவறரக் கட்டிப் னபாட்டுவிட்டுத் தப்பிக்கலாம்.
நாமனைா அப்படிவைல்லாம் எறதயும் வெய்ை முடிைாது.’’

``முடியும் ொர்... டி.எஸ்.பி தேி மனுஷன். நாமனைா இரண்டு னபர்.’’

``அது ெரி. அதுக்கப்புைம் அவர் முகத்துல முழிக்க னவண்டாம்? நாம

என்ே இந்த நாட்றட விட்னடவா ஓடப்னபானைாம். ஆமா, உங்களுக்கு 100
னகாடி னவண்டாமா? நிஜமா அவ்வைவு வபரிை வதாறக உங்கறை
இம்ப்ரஸ் பண்ணலிைா?’’

``முதல்ல வகாஞ்ெம் ஆறெைாதான் இருந்தது. ஆோ, அப்புைம் என்

மேொட்ெி முழிச்ெிக்கிச்சு ொர். அனதாடு, இவங்க கிட்ட அப்படிவைல்லாம்
பணத்றத வாங்கிவிட முடிைாது. சும்மா வொல்லுவாங்க...! பணத்றதத்
தரத் தைாரா இருந்தா இப்படி டி.எஸ்.பி கிட்ட மாட்டி விடுவாங்கைா?’’

``ெரி, இப்ப என்ேதான் பண்ணலாம்கிைீங்க?''

``நான் பாஸ்னவர்றட பாரதிக்கு அனுப்பி விடுனைன். அவளும் எனரஸ்

பண்ணிடட்டும். அறதச் வொல்லி நாம தப்பிச்ெிக்குனவாம்''

- வொல்லிக்வகாண்னட பாஸ்னவர்றடத் தன் றகப்னபெிைிலிருந்து

பாரதிக்கு அனுப்பி றவத்தான் அரவிந்தன். அந்த வநாடி டி.எஸ்.பி
திரும்பி உள்னை வந்தார்.
``என்ே, ஓப்பன் பண்ணிட்டீங்கைா? எல்லாம் கிறடச்ெிடுச்ொன்னு
னகட்டுதான் னபான்... என்ே ஓப்பன் பண்ணறலைா?’’ டி.எஸ்.பி னலப்-டாப்
திறரறைப் பார்த்தபடினை னகட்டார்.

``நீங்க வரட்டும்னுதான் காத்திருந்னதன்'' என்று ெமாைித்த அரவிந்தன்

விறைைாட்டு காட்ட ஆரம்பித்தான்.

அப்படினை ``ொர் அந்த ஏடுகளும் லிங்கமும் இப்னபா ைார்கிட்ட

இருக்குன்னுதான் வதரிஞ்ெிடிச்னெ. அவங்கறை பிைாக் பண்ணுை திட்டம்
எதுவும் இல்றலைா... இந்தப் னபாட்னடா காப்பிகனை னபாதும் என்ை
முடிவுக்கு வந்துட்டீங்கைா?'' என்று னகட்டபடினை தன் வமைிறலத்
திைந்தான்.

டி.எஸ்.பி அந்தக் னகள்விக்காக அவறேக் கூர்றமைாகப் பார்த்தார்.

``என்ே ொர் அப்படிப் பாக்கைீங்க?''

``அவங்கை பிைாக் பண்ணப் னபாைது உங்களுக்கு எப்படித் வதரியும்

மிஸ்டர் அரவிந்தன்?''

``ஒரு வகஸ்ைிங்தான் ொர்.''

``றரட்டர்ங்கிைறத நிரூபிச்ெிட்டீங்க. யூ ஆர் றரட். குற்ைாலத்துல

அவங்கை பிைாக் பண்ணிப் பிடிக்க ஒரு வபரிை ஏற்பாடு
வெய்திருக்னகாம்.

ஒரிஜிேல் டூப்ைினகட் இரண்டும் இேி வடல்லினைாட பிராப்பர்ட்டி.

கமான் ெீக்கிரமா ஓப்பன் பண்ணுங்க. நாடி னஜாதிட ஏடுகறைப்
பார்த்திருக்னகன். ஒண்ணும் புரிைாது. நூறு பிள்றைைார் எறும்பு
வரிறெைா ஊர்ந்து னபாை மாதிரி இருக்கும். இது எப்படி இருக்குன்னு
பார்த்துடுனவாம்...''

டி.எஸ்.பி பரபரத்திட, அரவிந்தேிடம் வடன்ஷன் கூடிக்வகாண்னட

னபாேது. மேதுக்குள் `பாரதி எல்லாவற்றையும் அழித்து விடு. நீ
அழித்துவிட்டதாகச் வொல்லி நான் இங்னக ெமாைிக்க முைற்ெி
வெய்னைன்' என்று வொல்லிக்வகாண்னட, ``வநட்வவார்க் ஸ்னலாவா
இருக்கு'’ என்று டி.எஸ்.பி-றைப் பார்த்தான்.

``ஏதாவது தில்லாலங்கடி னவறல பண்ணிடாதீங்க, எேக்குக் வகாஞ்ெம்

ஃனபஸ் ரீடிங் வதரியும். 27 வருஷ டிபார்ட்வமன்ட் எக்ஸ்பீரிைன்ைுல
மூஞ்ெிறை வச்சு உள்னை ஓடுைறத நான் கண்டுபிடிச்ெிடுனவன். நீங்க
டைத்றத இழுக்கிை மாதிரி வதரியுது'' என்று இருவறரயும் ெற்னை அெர
அடித்தார் டி.எஸ்.பி ராஜரத்திேம்.

``ொர் எப்பவும் அவெரம்னு பண்ணும்னபாது கம்ப்யூட்டர் இப்படித்தான்

ொர் கழுத்தறுக்கும். றப த றப பாரதி ஃறபல்றை எனரஸ் பண்ணிடாம
இடுக்கணும்னு ொமி கும்பிட்டுக்குங்க.''

``என்ேது, பாரதி எனரஸ் பண்ணிடுவாைா?''

``ஆமாம், அதுக்கு நிறைை ொன்ஸ் இருக்கு.’’

``அப்ப எதுக்கு னலப்டாப்னபாடு அவங்கை னதடிப் னபாகணும்?''

``அது... அது...’’

``என்ே அரவிந்தன், ஏனதா வொல்ைீங்க, டபுள்னகம் விறைைாடாதீங்க.

ஸ்மார்ட்டா நடந்துக்னகாங்க. எப்னபர்ப்பட்ட ஃறபறலயும் எங்க றெபர்
க்றரம் ஆட்கள் வவைினை எடுத்துடுவாங்க. நீங்க எறதயும் வெய்ை
னவண்டாம். அவங்கை வர றவக்கவா?''

டி.எஸ்.பி-ைின் அந்த மூவ் அரவிந்தனுக்கு அதிர்றவத் தந்தாலும்

அெராமல் ெமாைிக்க முைன்ைான்.

``ொர், இது ஒரு ரகெிை முைற்ெி... உங்க டிபார்ட்வமன்ட்ல உங்களுக்கு

அடுத்த னரங்கில் இருக்கிைவருக்கு இது பற்ைி எவ்வைவு வதரியும்னு
வொல்ல முடிைாது. இதுல றெபர் கிறரம் வந்து னடக் ஓவர் பண்ண
இது என்ே ஏதாவது பப்ைிக் கம்ப்றைன்டா, இல்ல டிபார்ட்வமன்ட்
ஒர்க்கா?'' என்று தன்னுறடை கூர்றமறையும் காட்டிோன்.
``ெரி, ெரி, ெீக்கிரமா ஓப்பன் பண்ணுங்க. நீங்க ஒரு வபரிை எழுத்தாைர்னு
எேக்குத் வதரியும்.''

``அரவிந்தன், எப்படிைாவது அந்தக் காலப் பலகணிறைத் திைக்கப்

பாருங்க. அது டுபாக்கூரா, இல்ல, நிஜமாலுனம ெித்த வபாக்கிஷமான்னு
பாத்துருனவாம்’’ என்று வஜைராமனும் தூண்டிோர்.

வமைில் பாக்ைும் திைந்துவகாண்டது. ஃறபறல அறரமேதாக

வநருங்க, திைந்தான்.
முதலில் வபட்டி புறகப்படமாய் கண்கைில் பட்டது. அடுத்து அது
திைக்கப்பட்ட நிறலைில், பின் லிங்கம், அதற்குப் பின் ஏட்டுக்கட்டுகள்,
ரெமணி என்று ஒவ்வவான்ைாகக் காட்ெி தந்தே.

டி.எஸ்.பி ராஜரத்திேம் அகண்ட விழிகளுடன் இறமக்கக்கூட மைந்து

அப்படி ஒரு பார்றவ பார்த்தார். வஜைராமனும்...

``இதுதான் அந்த பாஷாணலிங்கமா..? பார்க்க வகாஞ்ெம் கரும்பச்றெல

இருக்கு. பாஷாணம் அப்படித்தான் இருக்குனமா?

அவதன்ே... வொர்ண ஜாலமா? அது என்ே ஏடு? ைவ்வே சூரி என்கிை

ைவ்வே காந்தி. அனதா... அனதா... காலப் பலகணி ஏடு.

பறழை ஏடுமாதிரிதான் வதரியுது.’’

கவமன்ட்டுகளுடன் டி.எஸ்.பி பார்த்தபடினை இருக்க, காலப்பலகணிைின்

முதல் பக்கத்றதத் திைந்தான்.

அதில் ஒரு பாடல்...

`ஆ ி சிவன் கழ டி ல ொற்ைி, ஆ ித் சுடதரொளி ல ொற்ைி, லம ினிறை

நிற ப் டுத் ி பூ த்ற ப் ொரித் ிடும் நவகிரக நொைகர் ல ொற்ைி,
தநொடி நொடி நிமிடதமனும் கொ ம ன் லநரம ில் ஜொ ம் தசய்யும்
கொ ன் என்னும் கணக்கன் ல ொற்ைி, ஒன்று மு ல் ஒன் றன
நன்ைியுடன் நிறனத்ல பூஜ்ஜிைத்ற பூஜித்ல ன் ல ொற்ைி... ல ொற்ைி...
ல ொற்ைி'

என்கிை பாடறல அரவிந்தன் ெிரமப்பட்டுத் தான் படித்தான். டி.எஸ்.பி

``இப்படிப் பாட்டவா எல்லாம் இருக்கும்?’’ என்று விக்கிப்னபாடு னகட்டார்.

அரவிந்தன் அடுத்த பக்கத்துக்கு, அதாவது அடுத்த ஏட்டுக்குச் வென்ைான்.

அதில் பலகணிச்ெக்கரம் எனும் வொற்களுக்குக் கீ னழ 9 வட்ட
ெக்கரங்களும் அதன் னமல் கிரகங்கைின் வபைர்களும் இருந்திட, ெக்கரம்
நடுவில் ஒவ்வவாரு ெக்கரத்திலும் ஒரு எழுத்து காணப்பட்டது. ஒரு
ெக்கரத்தின் நடுவில் `அ' என்கிை எழுத்து. அடுத்ததில் `க' அதற்கடுத்து
`ெ' இப்படி எழுத்து மட்டும் இருந்தது.

``இது என்ே எழுத்தாைனர... எல்.னக.ஜி படிக்கிை பெங்க னஹாம் ஒர்க்

னநாட்டு மாதிரி இருக்குது’’ டி.எஸ்.பி வபாறுறம இழந்து னகட்டார்.

``ொர், வபாறுறமைா படிச்சு படிப்படிைா னபாகணும் ொர். எல்லாப்

பக்கங்கறையும் பார்த்தாதான் இறத எப்படிப் பைன்படுத்தைதுன்னே
வதரியும்.''

``அப்ப ெரி ஒவ்வவாரு பக்கமா னபாங்க.''

``எப்படியும் இன்ேிக்கு றநட்ட ஓட்டிைாகணும். அதிகாறலைிலதான்,

அதுலயும் அவங்க மறலல கால் றவக்கைிலதான் எல்லானம இருக்கு.
அதுவறர என்ே பண்ணப்னபானைாம்? நீங்க ஒவ்வவாரு பக்கமானவ
படியுங்க. எேக்கு ஒரு னகள்விதான், அந்த ஐட்டங்கள் வெப்படுமா?
அவ்வைவுதான்.’’

அவர் திரும்ப ஒரு ெிகவரட்றடப் பற்ை றவத்தபடி னலொோர்.

அரவிந்தனுக்கு அடுத்தடுத்து நன்ைாகக் குழப்ப முடியுவமன்று
னதான்ைிைது.

கடிகாரத்றதப் பார்த்தான். மணி ஒன்பது.

மதுறர விமாே நிறலைம்!

பாரதி டிபார்ச்ெர் னகட் வழிைாக வவைினை வந்தனபாது ஒன்பனத கால்.

றகப்னபெிறை இைக்கத் வதாடங்கி ொந்தப்ரகாஷிடம் னபெ விறழந்தவள்,
அரவிந்தன் பாஸ்னவர்டு அனுப்பிைிருப்பறதயும் பார்த்தாள்.

ஒரு ெின்ே நம்பிக்றக பிைந்தது. அப்படினை வவைினை வரஸ்டாரன்ட்

னநாக்கிச் வென்ைவள், னலப்டாப்றபத் திைந்து வமைிறல ஓப்பன் வெய்து
ஃறபல்கைின் பக்கம் வெல்லத் வதாடங்கிோள்.

அப்னபாது பாரதி என்கிை ஒரு குரல் ஒலித்திட நிமிர்ந்தாள்.

எதினர திவ்ைப்ரகாஷ் ஜி! அவர் தறலைில் கட்டு. ஜிப்பாவின் னமல் அங்கங்னக
ரத்தத் திட்டுகள்.

``ஜி, என்ே ஆச்சு?’’ எே பாரதியும் தன் னலப்டாப்றப மூடிைபடினை

எழுந்தாள். வழிைில் கார்ல ொருவுக்கு ஃபிட்ஸ் வந்துடுச்சு. அறதப்
பார்த்த ெந்தா பதற்ைத்துல காறர றெடுல விட்டதில பள்ைத்தில்
விழுந்து எல்னலாருக்கும் காைம். நல்லனவறை, லிங்கத்துக்னகா
ஏடுகளுக்னகா எந்த பாதிப்பும் இல்றல. நீங்க இங்க காத்திருக்னகன்னு
வொன்ேதால ஒரு டாக்ைி பிடித்து வந்னதன். அந்த டாக்ைிைிலதான்
ஒப்பறடக்க னவண்டிை எல்லாம் இருக்கு. எங்களுக்குக் வகாடுப்பிறே
இல்றல. உன்ோலதான் ஒப்பறடக்க முடியும்’’ என்ை
திவ்ைப்ரகாஷ்ஜிறை பாரதி திறகப்புடன் பார்த்தாள்.

``இன்வோரு விஷைம். அரவிந்தன், வஜைராமன் இரண்டு னபரும் இப்ப

ெிக்கல்ல இருக்காங்க. எங்கறை வழிமைிச்ெி எல்லாத்றதயும் றகப்பற்ை
னபாலீைும் தைாரா இருக்கு. நான் இறத என் மதியூகரணி ெக்திைால
வொல்னைன். தைவுவெய்து நம்பி இப்பனவ புைப்படு. உன்ோல
மட்டும்தான் இேி எறதயும் வெய்ை முடியும்'' என்ை அவருக்குப்
பின்ோல் ஒருவர் பார்த்தபடினை வென்ைார். அது அந்தப் பழநி பண்டார
ெித்தர்.

- அடுத் இ ழில் முடியும் 16 Jul 2020

 இறையு ிர் கொடு - 86

பாரதி அதன்பின் எதுவும் னபெவில்றல. டாக்ெிறை னநாக்கி நடந்தாள்.

மணி பத்றதக் கடந்துவிட்டிருந்தது.

இன்று
அந்தப் பண்டார ெித்தர் முகத்தில் ஒரு குறும்புச் ெிரிப்பு. ஏர்னபார்ட் லாஞ்சுக்குள்
திைந்த மார்னபாடும் அழுக்கு னவட்டினைாடும் அவரால் எப்படி வர முடிந்தது,
என்கிை னகள்வினைாடு பாரதி அவறரப் பார்க்கவும், ஆச்ெர்ைமாோள்.

வென்றேைில் தீட்ெிதர் வட்டு

ீ முன்ோல் பகல் வபாழுதில் இருந்தவர்,
இங்னக இந்த இரவில் எப்படி வர முடிந்தது என்றும் ஒரு னகள்வி
பாரதிக்குள் எழ, அவறரனை வவைித்தாள்.

திவ்ைப்ரகாஷ்ஜியும் திரும்பிப் பார்த்து விைப்புக்கு மாைிைவராக ``ொமி

நீங்கைா? நமஸ்காரம்'' என்று வணங்கிோர்.
``என்ே கால் தட்டிடுச்ொ..?’’ என்று அடுத்து அவர் னகட்ட னகள்வி,
திவ்ைப்ரகாறஷச் ெற்றுக் குழப்பிைது.

``என்ே ொமி வொல்ைீங்க?''

``பைணத்தத் வதாடர முடிைலிைான்னு னகட்னடன்?''

``அ... ஆமா ொமி - ஆக்ைிவடன்ட் ஆைிடுச்சு... நான்கூட கால்

வலினைாடுதான் னபெிக்கிட்டி ருக்னகன்... ஊேி நடக்க முடிைல...!''

``நின்ோதானே நடக்க...?''

`` ஆமா ொமி... நிக்கிைதும் கஷ்டமா இருக்கு...''

``தப்னபா ெரினைா உறுதிைா நிக்கணும். நிக்காமப் னபாேதாலதானே

பிரச்றேனை..?’’

அவரிடம் இருவபாருள் படும் னபச்சு. பாரதிக்கு அந்தப் னபச்சு

எரிச்ெறலத்தான் மூட்டிற்று.

``ஆமா... எப்படி நீங்க இங்க வந்தீங்க?’’ என்று ஆரம்பித்தார்.

``நீ னகட்க எவ்வைனவா வபரிை னகள்வி எல்லாம் இருக்கு பாப்பா...

இறதப் னபாய் ஒரு னகள்வின்னு னகட்கினை...’’ என்ைார் அவரும்.

``முதல்ல இதுக்கு பதிறலச் வொல்லுங்க, எதுக்கு இப்படி என்றேனை

சுத்தி வர்ைீங்க?''

``நீ வொன்ேபடி நடக்கைிைான்னு பார்க்கத்தான்...’’

அந்த வாக்குறுதிக்காகத்தான் இவ்வைவு தூரம் வந்திருக்னகன். ஆோல்,

இவதல்லாம் எேக்கு ெம்பந்தனமைில்லாத னவண்டாத னவறலங்க...’’
எரிச்ெல் பாரதிைிடம் பீைிட்டது.

``அது எப்படி உேக்குத் வதரியும்?'' - பதிலுக்கு பண்டாரத்திடம்

இகழ்வாே பதில்னகள்வி.
``என்றேப் பத்தி எேக்குத் வதரிைாம உேக்குத்தான் எல்லாம்
வதரியுனமா?'' - பாரதி னகாபத்தில் ஒருறமக்கு மாைிவிட்டாள். ஆோல்
பண்டாரம் அெரனவ இல்றல.

``அப்படிக் னகளு, இதுதான் னகள்வி... இதுக்கு நான் பதில் வொல்லவா?''

பண்டாரம் திருப்பிக் னகட்க, பாரதி பதிலுக்குப் பரபரப்பாகிட,
திவ்ைப்ரகாஷ்ஜிக்கு மட்டும் பண்டாரம் காரணமில்லாமல் வரவில்றல
என்பனதாடு ஒரு அலகிலா விறைைாட்டு அங்னக நடக்கப்னபாவதும்
புரிந்துவிட்டது.

நல்லனவறை, வரஸ்டாரன்ட்டில் எவருமில்றல.

எல்னலாரும் வவைினைைிவிட்டிருந்தேர். அப்படினை வவைினை கிடந்த

ஒரு பிைாஸ்டிக் னெறர னநாக்கி நகர்ந்து, நிற்கமுடிைாமல் அதில்
அமர்ந்துவிட்டார் திவ்ைப்ரகாஷ் ஜி. மூச்சு ஏைி இைங்கிைது.

பண்டாரத்றத உற்றுப் பார்க்கலாோர். பண்டாரத்திடம் ஒரு அநாைாெம்.

``பாப்பா... உன்றேப் பத்தி உேக்குத் வதரிஞ்ெவதல்லாம் வராம்பக்
குறைவு. வதரிைாதறத நான் வரிறெைா வொல்லிக்கிட்னட வனரன்.
எல்லானம அப்பழுக்கில்லாத ெத்திைமாே உண்றமகள். நீ ஒரு
ெிவராத்திரி அன்ேிக்குப் பிைந்தவங்கிைது உேக்குத் வதரியுமா?''

- என்று ஆரம்பித்தார்.

``ெரி... அதுக்வகன்ே இப்னபா?''

- பாரதி அலட்ெிைமாக எதிர்வகாண்டாள்.

``அவெரப்படுைினை, இன்னும் இருக்கு. ஒரு ெிவராத்திரி அன்ேிக்குத்தான்

இனதா இப்ப டாக்ைிைில இருக்குன்னு இவன் வொன்ோனே அந்த
பாஷாணலிங்கம்... அது உன் வடு
ீ னதடி வந்தது. அதுக்கு உன்
பாட்டினைாட அம்மாதான் காரணம். ஒரு னகாடி தடறவ முருகன்
னபறர வஜபிச்ெ புண்ணிைம் - அந்த முருகனோட அப்பன் வடிவத்துல
அருள் னபாய்ச் னெர்ந்திடுச்சு. அப்ப கிட்ட இருந்து எல்லாத்றதயும்
பார்த்துக்கிட்டிருந்தது ைார் வதரியுமா?''

- னகள்விக்குப்பின் ஒரு இறடவவைி. திவ்ைப்ரகாஷ்ஜிக்கும் எல்லாம்

புதிை வெய்திகள். பாரதிைிடமும் முதல்முறைைாக ஒரு குழப்பச்
ெலேம்.
``என்ே பாப்பா அறமதிைாைிட்னட. இப்னபா இருக்கை உன் பாட்டிக்கு
னபாறேப் னபாட்டுக் னகளு, நான் வொல்ைவதல்லாம் உண்றமைான்னு, நீ
உன் பாட்டிக்குப் னபத்தி மட்டுமல்ல... வபத்த அம்மாவும்கூட...''

``இனதா பாருங்க... எதுக்கு என்றே இப்படிக் குழப்புைீங்க. இதுக்கு முந்தி

நடந்ததுக்கும் எேக்கும் என்ே ெம்பந்தம்... எதுக்கு அறதவைல்லாம்
இப்ப வொல்லிக்கிட்டு இருக்கீ ங்க?''

``னகாடி வஜபம் பண்ணுனே. னபாதும் இந்த மனுஷப் பிைப்பும்னும் அப்ப

நிறேச்னெ... ஒரு குருவாலதான் பிைவிங்கிை கடறலக் கடக்க
முடியும்னு நம்பினே. இப்ப எதுக்கு வொல்லிக்கிட்டி ருக்கீ ங்கன்ோ
என்ேப்பா அர்த்தம்? அப்ப னகட்டது இப்ப கிறடக்கப் னபாகுது.’’

``தைவுவெய்து சுத்தி வறைக்காம னநராகப் னபசுைீங்கைா?''

``அப்படி நான் னபெிோ உேக்குப் புரிை னவண்டிைது புரிைானத பாப்பா.''

``இப்ப மட்டும் புரிஞ்ெிடிச்ொக்கும்..? நான் வொன்ேபடி இப்பனவ

இங்னகனை நடந்து காட்டிடனைன். இனதா என் றகைில இருக்கிை இந்த
னலப் டாப்ல அந்த னபாட்னடா ஃறபல் இருக்கு. பாஸ்னவர்டும்
வந்துடுச்சு. அறத அப்படினை உங்க கண்ணு முன்ேனை எனரஸ்
பண்ணிடனைன். அப்புைம் இந்த லிங்கம், ஏடுகறைவைல்லாம் நான்
வகாண்டு னபாய்க் வகாடுக்கனவண்டிை அவெிைம் எதுவும் இேி
எேக்கில்றல. அவதல்லாம் உங்க பாடு.

நான் இப்படினை ஏர்னபார்ட் வரஸ்ட் ரூம்ல தங்கிட்டு, காத்தால ஃப்றைட்

பிடிச்ெி திரும்பிப் னபாைிடுனைன். ஆை விடுங்க.''

பாரதிைின் வவடிப்றபப் பண்டார ெித்தர் லட்ெிைனம வெய்ைவில்றல.

அப்படிவைல்லாம் னபாக முடிைாது பாப்பா. இனதா, னபாகறேப் பார்க்க
இவன் எவ்வைவு துடிக்கிைான் வதரியுமா? ஆோல் கால் ஒடிஞ்ெிடுச்னெ...
பார்க்க முடிைானத... ஆோ உன் விஷைம் அப்படிைில்றல.
நீங்க இந்தப் வபாட்டில இருக்கிைத இேி அழிக்கிைதாலயும் எந்த
பிரனைாஜேமும் இல்ல. ஏன்ோ அங்க எல்லாத்றதயும் திைந்து
பார்த்துகிட்டி ருக்காங்க. அது வதரியுமா உேக்கு?'' என்று கண்கறை
அகல விரித்தார் பண்டாரம்.

``என்ே வொல்ைீங்க?''

``அங்க எழுத்தாைனும் உன் முதலாைியும் ெித்தன் ெமாச்ொரவமல்லாம்

உண்றமைா வபாய்ைான்னு பரினொதறே
பண்ணிகிட்டிருக்காங்கன்னேன்.''

``வநஜமாவா?''

``னபான் பண்ணிக் னகனைன்... அதான் றகைினலனை இருக்குனத

வெல்னபானுங்கிை ஒரு வெவ்வகப் பிொசு. கலியுகத்தில் மனுஷன் வபாய்
வொல்லுவான், கருவிைால வொல்ல முடிைானத?''

பாரதி உடனேனை அரவிந்தனுக்குப் னபான் வெய்தாள். ஸ்விட்ச் ஆஃப்

என்று குரல் ஒலித்தது.

வஜைராமன் னபாேிலிருந்தும் அனத பதில்.

``என்ே... பிடிக்க முடிைறலைா?''

``ஸ்விட்ச் ஆஃப்!''

``கூட இருக்கிை னபாலீஸ்காரனோட னவறல. ஆோ, நான்

வொன்ேதுதான் நிஜம்.''

``ெரி நீ வொன்ே மாதிரினை இருக்கட்டும். அதுல எேக்கு ஒண்ணும்

தப்பு இருக்கிைதா வதரிைல. குைிப்பா என் எடிட்டர், எறதயும் னதாண்டிப்
பார்க்கைவர்... நல்லா பார்க்கட்டும்.''

``அவங்க பாக்கப்னபாைத நீ என்ே வெய்ைப்னபானை? இந்த லிங்கமும்

ஏடும் அடுத்து என்ே ஆகும்னுதான்...''
``இன்ட்ரஸ்டிங் தப்பில்றலனை.''

``ெரி... அப்ப நீ ஒரு முடிவுக்கு வா. இவங்க னகட்ட உதவிறை

உன்ோல வெய்ை முடியுமா முடிைாதா?''

``ஏன் அறத நான்தான் வெய்ைணுமா? நீங்க வெய்ைக்கூடாதா?''

``என்கிட்ட இவங்க உதவி வெய்ைச் வொல்லிக் னகட்கனவ இல்றலனை...’’

- பண்டார ெித்தர் னகட்ட னகள்வி திவ்ைப்ரகாஷுக்கு ஒரு இடி இடித்தது.

``ொமி உங்கறை நான் இங்கதானே இப்பதானே பார்க்கனைன். எறத

வவச்சு உதவுங்கன்னு னகட்க முடியும்? அனதாடு இது என்ே ொதாரண
விஷைமா? இது அபகரிக்க னபாலீஸ் னவை காத்துக்கிட்டு இருக்கு.
அவங்கை ெமாைிச்சு உண்றமைா நடந்துக்க இப்னபாறதக்கு பாரதிைால
மட்டும்தான் முடியும்கைது என் எண்ணம்.''

``அப்படிச் வொல்லு... னபாலீைுக்குக் காரணம் இவ அப்பன். அதாவது

எம்.பி. அப்ப, அப்பன் தப்புக்குப் வபாண்ணுதானே
வபாறுப்வபடுத்துக்கணும்.''

- பண்டாரத்தின் வறைப்பு பாரதிைிடம் நன்ைாகனவ னவறல வெய்தது.

``ெரி... இப்ப நான் என்ே வெய்ைணும்?''

``எப்படிைாவது எல்லாத்றதயும் மறலைில னபாகர் ொமிகிட்ட

னெர்த்துடணும்...''

``அவறர நான் எங்கன்னு னதடுனவன்?''

``இது ெித்ரா பவுர்ணமி ராத்திரி. பலர் ெித்தன் வபாட்டல் னநாக்கிப்

னபாய்க் கிட்டிருப்பாங்க.''

``இது எேக்கு ெரிைாப் படறல. முட்டாள்தேமாவும் வதரியுது.''

``நான் கூட்டிட்டுப் னபானைன் பாப்பா... என்றேச் னெர்த்துக்கிைிைா?'' -

பண்டார ெித்தர் ஒரு ெிறு பிள்றைைின் உடல் வமாழினைாடு னகட்கவும்
``என்றே நீ விட மாட்டிைா?'' என்ைாள் ெற்றுக் னகலிைாக.

``எேக்கும் கடறம இருக்கு பாப்பா... உறடைார் எேக்கு குரு. என்றே

எேக்குக் காட்டிேவர்... அவர் கடறே உன்கூட னெர்ந்து அறடக்க
விரும்புனைன்.''

``உறடைாரா?''

``ஆமாம்... இனதா இந்த மதியூகினைாட வகாள்ளுத்தாத்தாதான் அவர்.''

``வகாள்ளுத் தாத்தாவா... அப்ப அவர்கூட எப்படி நீங்க...?''

``அவர் இப்ப இருந்தா 135 வைொகும். எேக்கு அவ்வைவவல்லாம்
இல்ல. ஒரு இருபது வைசு குறைச்சுக்னகா...''

``என்ே... உேக்கு வைசு இப்ப 115 ஆ...?''

`` ஆமாம் இந்த லிங்கத்துக்கு ஆறெப்பட்டவர்கள்ல நானும் ஒருத்தன்.

அப்ப என் வபைர் காத்தமுத்து. ஆோ, னபாகப் னபாக இது கிறடக்க ஒரு
கணக்கு இருக்குன்னு புரிஞ்சுனபாச்சு. அந்தக் கணக்குப்படி பார்த்தா,
எேக்கு இல்றலன்னும் வதரிஞ்ெிடுச்சு. ஆறெப்பட்டது கிறடக்கலன்ோ
கிறடச்ெது னமல ஆறெப்படணும்னு வொல்லுவாங்கல்ல...! நானும் என்
மேறெ மாத்திக்கிட்னடன். ஒருநாள் உறடைார், லிங்கத்றதத் தூக்கி
என்கிட்ட வகாடுத்து `வவச்சுக்குங்க... ொமி எல்னலாருக்கும்
வபாதுவாேவர்'னு வொன்ேப்னபா ஆடிட்னடன். அந்த நிமிஷம் அவர் என்
குரு ஆைிட்டாரு...’’

பண்டாரத்தின் னபச்சு பாரதிக்குப் புரிைனவ இல்றல. அதன்பின் அவறர

வா, னபா, நீ என்று கூப்பிடவும் னதான்ைவில்றல. பண்டாரம் னபெிை
விதத்திலும் பிரதிபலித்த உணர்விலும் எங்கும் வபாய் இல்றல என்பது
பாரதிக்கு நன்கு வதரிந்தது.

``னபாய்க்கிட்னட னபெலாமா?'' என்று னகட்டாள்.

``இவறர னபாை வழிைில விட்டுட்டு நாம னபெிக்கிட்னட னபாகலாம்...

என்ே வொல்ை?''

``நிச்ெைமா...''

அடுத்த பதிறேந்தாவது நிமிடம் பாரதியும் பண்டாரமும்

திவ்ைப்ரகாஷ்ஜியுடன் மதுறரைிலிருக்கும் நான்கு வழிச்ொறலைின்
ஒரு ஆஸ்பத்திரிைில் இருந்தேர்.

ொந்தப்ரகாஷுக்குச் ெற்று பலத்த காைம். ஆோல் ரத்தக்காைம் எதுவும்

ொரு பாலாவுக்கு இல்றல. இருப்பினும் மைக்கத்தில் இருந்தாள்.
ொந்தப்ரகாஷ் பாரதிறைப் பார்க்கவும் றகவைடுத்துக் கும்பிட்டார்.
கும்பிட்டபடினை ``பாரதி... எங்களுக்கு விதி இல்ல. ஆோ நாங்க
உங்கறைனை அந்த னபாகரா நம்பி ஒப்பறடக்கினைாம். எப்படிைாவது
னெர்த்துடுங்க. உங்களுக்கு நம்பிக்றக இல்லன்ோலும் எங்களுக்காக...''
என்ைான்.

``நான் என்ோல முடிஞ்ெ எல்லாம் வெய்ைனைன். ஒனர ஒரு னகள்விதான்

எேக்கு... இறத ஒப்பறடச்சுதான் தீரணுமா? உங்க தாத்தா
பிராப்பர்ட்டிைா நிறேச்சு நீங்க வச்ெிக்கக் கூடாதா?'' - பாரதிைால் ெில
னகள்விகறைக் னகட்காமல் இருக்க முடிைவில்றல.
``இல்ல பாரதி... இது தாத்தா பிராப்பர்ட்டி இல்ல. னபாகனராட
பிராப்பர்ட்டி இது. இது ஒரு கமிட்வமன்ட். தாத்தாவால அறதச் வெய்ை
முடிைல. காரணம் என் வபரிைப்பா, இனதா இவனராட அப்பா... அவர்
வெய்த துனராகம். வபாய் ெத்திைம். எல்லாத்றதயும் எங்க
வகாள்ளுத்தாத்தா றடரிறைப் படிச்சுத் வதரிஞ்சுக்கிட்னடாம். இறத
ஒப்பறடச்ொதான் அவர் ஆத்மா ொந்தி அறடயும். எங்க மூலமா
உங்கறைப் பைன்படுத்தை காரணம்தான் எங்களுக்குத் வதரிைல. ஆோ
நிச்ெைம் ெரிைாே காரணம் இருக்குன்னு நான் நம்புனைன். னபாகர்
ஒப்பறடச்ெவதல்லாம் இப்ப அப்படினை இருக்கு’’ என்ைான் ொந்தப்ரகாஷ்.

பாரதி அதன்பின் எதுவும் னபெவில்றல. டாக்ெிறை னநாக்கி நடந்தாள்.

மணி பத்றதக் கடந்துவிட்டிருந்தது.

அரவிந்தனும் வஜைராமனும் காலப் பலகணி ஏட்டின் பக்கங்கைில்

ெிக்கிக் வகாண்டிருந்தேர். காலப் பலகணிறை எப்படித் திைக்க
னவண்டும்?

எப்படிப் பைன்படுத்த னவண்டும் என்கிை குைிப்புகைின் படி வெைல்பட்டதில்

அரவிந்தன் எதிரில், ஒரு தாைில் ெிறுெிறு ெதுரங்கைில் தமிழ் வமாழிைின் 247
எழுத்துகளும் 247 ெதுரங்களுக்குள் இருந்தே.

கண்கறை மூடிக்வகாண்டு ஒரு தர்ப்றபப் புல் நுேிைால் அந்தச்

ெதுரங்கறைத் வதாடனவண்டும். வதாடும் முன் ஒவ்வவாரு முறையும்
`பிரம்ம முேி திருவடி னபாற்ைி - பிரம்ம பீஜம் னபாற்ைி... ஓம் ஷடஷட்''
என்று வொல்லிச் வொல்லித் வதாடனவண்டும்.

தர்ப்றபைின் நுேி காட்டும் எழுத்றத எடுத்து வரிறெைாக எழுதிவர,

இறுதிைில் ஒரு வாக்கிைம் உருவாகும். அந்த வாக்கிைத்தில் னகள்விக்கு
விறட இருக்கும்.

இறதச் வெய்ை தர்ப்றப நுேிறைத்தான் பைன்படுத்தனவண்டும் என்ை

நிறலைில், டி.எஸ்.பி தேக்குத் வதரிந்த ஒரு பிராமணருக்கு னபான்
வெய்து தர்ப்றப வந்து னெரனவ ஒரு மணி னநரத்துக்குனமல்
ஆகிவிட்டது. `தர்ப்றபறைத் தவிர னவறு எறதயும் பைன்படுத்தக்
கூடாது' என்றும் குைிப்பு இருந்தது. அதுவறர முைற்ெி வெய்ததில்,
`மதுறரைில் மடங்கி' என்று ஒன்பது எழுத்துகள்தான் வந்திருந்தே.

பாரதி மதுறரைில் இருப்பதால், காலப் பலகணி ெரிைாே திறெறைக்

காட்டுவதாகனவ மூவருக்கும் னதான்ைிைது. அரவிந்தன் வநற்ைிைில்
விபூதிவைல்லாம் தரித்து பக்திப் பழமாய் மந்திரத்றத மேதில்
வொல்லிச்வொல்லி ெதுரக் கட்டங்கைில் தர்ப்றப நுேிறை
றவத்துக்வகாண்டு வெல்ல, வஜைராமனும் எழுத்துகறைக்
னகாத்துக்வகாண்னட னபாோர்.

டி.எஸ்.பி எட்டி எட்டிப் பார்த்துக்வகாண்டு, ``இறத நம்பவும் முடிைல,

நம்பாம இருக்கவும் முடிைல'' எனும்னபாது அவருக்கு மதுறரைிலிருந்து
னபான் வந்தது.

ொந்தப்ரகாஷின் கார் விபத்துக்குள்ைாகி மூவரும் ஆஸ்பத்திரிைில்

இருப்பதாகவும், பாரதி மட்டும் ஒரு ொமிைார்னபான்ை மேிதனராடு காரில்
புைப்பட்டுக் குற்ைாலம் னநாக்கிச் வெல்வதாகவும் னபாேில் னபெிை நபர்
கூைவும் டி.எஸ்.பி-ைிடம் விைப்பு.

'மதுறரைில் மடங்கி'ங்கிைதுக்கு இப்பதான் அர்த்தம் புரிகிைது என்று

விபத்துச் வெய்திறை விரிவாக அவர்களுக்குக் கூைத் வதாடங்கிோர்.
அறதத் வதாடர்ந்து அவர் முகத்தில் ஒரு பிரகாெம்.

பாரதி ஒதுங்கிோலும் இந்த விஷைம் அவறை ஒதுங்கவிடாமல்

வெய்ததில் ஒரு ஆச்ெர்ைம். எல்லாவற்றுக்கும் பலகணிைில் விறட
கிறடக்கும் என்றும் அவன் மேம் நம்பத் வதாடங்கிைது.

காருக்குள் ஏைிை வநாடி, கறைப்பில் பாரதி தூங்கிவிட்டாள். கண்

விழித்தனபாது மணி மூன்று. காரும் குற்ைாலத்துக்குள் நுறழந்து
வகாண்டிருந்தது. ஒரு குைிப்பிட்ட இடத்தில் காறர நிறுத்தி, இருவரும்
இைங்கிக்வகாண்டேர். பின்ோல் ஒரு அட்றடப்வபட்டிக்குள் லிங்கமும்
ஏடுகளும் இருக்க, வபட்டி னடப் னபாட்டு நன்கு ஒட்டப்பட்டிருந்தது.
வபட்டிறை பண்டாரெித்தர் தூக்கிக் வகாண்டார். டிறரவரிடம், ``இங்னகனை
காத்திரு... நாங்க எப்ப னவணா திரும்பி வருனவாம்'' என்று
வொல்லிவிட்டு நடக்கத் வதாடங்கிோர்.

டிறரவர் உதட்றடப் பிதுக்கி ஆச்ெர்ைமாோன். அங்னக எந்த ஒரு

கட்டடமும் இல்றல. இப்படி ஒரு இடத்தில் இைங்கி எங்னக
வெல்கிைார்கள் என்று பார்த்தான்.

பண்டார ெித்தர் பக்கவாட்டில் ஒரு ெரிவில் இைங்கிைபடினை, ``உன்

வெல் னபான்ல டார்ச் இருக்கும் பார், அடி'' என்ைார்.

பாரதிைிடம் தைக்கம். ெற்னை பைமும் கூட... ``தைங்கானத... எல்லாரும்

னபாை வழிைில குைிப்பிட்ட இடத்துல உங்கப்பனோட னபாலீஸ் நிக்குது...
அதுவும் ெித்தர் ொமிங்க னவஷத்தில... அதான் குறுக்கு வழிைில்
னபானைன்’’ என்று விைக்கவும், பின்வதாடர்ந்தாள்.

இந்த ொமிறை நான் நூறு வருஷத் துக்குப் பிைகு இப்பதான்

தூக்குனைன். அப்ப எேக்கு பதிறேஞ்னொ பதிோனைா வைசு.
உறடைாருக்குத் தான் லிங்கம்னு மைில் எடுத்துத் தரவும், நான்தான்
லிங்கத்றதச் சுமந்துகிட்டு, பல்லாவரம் வறர னபானேன்'' என்று பறழை
நிறேவுகைில் மூழ்கிைபடி நடந்தார் பண்டாரம்.

``ஆமா... எப்படி என்றேவிட னவகமா மதுறர வந்தீங்க. உங்ககிட்ட

நான் னகட்க நிறைை னகள்விகள் இருக்கு... நாங்க தீட்ெிதர் வட்டுக்கு
ீ
வந்தப்ப நீங்க அங்க இருந்தீங்க? பானுறவயும் தீட்ெிதறரயும் நீங்க
எப்படிக் காப்பாத்திே ீங்க?'' பாரதியும் ெற்று ெகஜமாய் நடந்தபடினை
னகட்டாள்.

``உன் எல்லாக் னகள்விக்கும் என்ோல வார்த்றதைால பதில் வொல்ல

முடிைாது. அனுபவித்துத் வதரிஞ்ெிக்கிைிைா?'' வபட்டிறைத் னதாள்
மாற்ைிைபடினை னகட்டார்.

``கஷ்டமா இருந்தா நான் வகாஞ்ெ தூரம் தூக்கிட்டு வரட்டுமா?''

``அட இந்த மறலக் காத்து படவும் இந்த வஜன்மகுணம் அடங்கி உன்
பறழை பக்தி தறலதூக்குதாட்டம் இருக்னக. ``தாராைமா தூக்கி வா...
எல்லாறரயும் எல்லாத்றதயும் சுமக்கை அந்த ஈஸ்வரறே நாம
சுமக்கிைது வபரும் பாக்கிைம்'' என்று றக மாற்ைிவிட, பாரதிக்கு அது
புதிை அனுபவம்.

வாழ்வில் முதல் முறைைாக வதய்விகத்துடன் அவளுக்கு ஒரு

வதாடர்பு உருவாே நிறலைில் மேதிலும் ஒரு இேம்புரிைாத
உற்ொகம்.

``ஆமா எவ்வைவு தூரம் னபாகணும்?'' என்று உற்ொகம் குறைைாமல்

னகட்டாள்.

``இங்கிருந்து 30 கல். அதாவது கிட்டத்தட்ட 45 கினலாமீ ட்டர்'' என்ைபடினை

தன் னவட்டி இடுப்பு மடிப்புக்குள் இருந்து ஒரு மணி மாறலறை எடுத்து
அவள் கழுத்திலும் னபாட்டுவிட்டார்.

``இது என்ே மாறல?''

``பழநிைில் உன் கழுத்துல விழுந்த அந்த மாறலதான்.''

``அது இப்ப இங்னக எப்படி உங்க றகைில?''

``காரிலிருந்த உன் னலப்டாப் னபக்கில இருந்தது. எடுத்து

வவச்ெிக்கிட்னடன். இதுல இருக்கிை ஒவ்வவாரு கல்லும் ஒரு ெித்தன்.
இப்ப நீ வபரும் ெித்த ெக்தினைாடு இருக்கிை ஒருத்தி.''

``உங்க ெித்த உலகத்துல இப்படி இன்னும் எவ்வைவு விஷைங்கள்?''

``அது இருக்கு, வகாள்றைைா... இப்ப உேக்கு ஒரு னபான் வரும் பார்''

வொன்ே மறுவிநாடி அரவிந்தேிடமிருந்து னபான்.

``வொன்னேன்ல... எழுத்தாைன்தானே?''

``ஆமாம்...''
``பரினொதறே ெரிைா இருக்கான்னு பரினொதிக்கத்தான் னபான்னு
நிறேக்கினைன். அது ெரிைாதான் இருக்கும். ஆோ நீ அறத
ஒப்புக்கானத. ஏன்ோ, நாம னபாை பாறதறை உறுதிப்படுத்திக்கிட்டு வந்து
நம்ம கிட்ட இருக்குை வபட்டிை அபகரிக்கலாம். ஜாக்கிரறத!''

பண்டார ெித்தன் வொன்ேறதக் னகட்டபடினை அரவிந்தனுக்குக் காறதக்

வகாடுத்தாள்.

``பாரதி...''

``வொல்லுங்க அரவிந்தன்.''

``இப்ப எங்க இருக்னக?''

``நீங்க என்ே பண்ணிகிட்டு இருக்கீ ங்க. நான் கூப்பிடும்னபாவதல்லாம்

சுவிட்ச்டு ஆஃப்னே வருனத?''

``ஆமாம் நான் எல்லாத்றதயும் விவரமா அப்பைம் வொல்னைன். இப்ப நீ

காட்டுக்குள்ை ஏதாவது குறுக்கு வழிைில னபாய்க்கிட்டிருக்கிைா அறத
மட்டும் வொல்...''

``என்ே அரவிந்தன், பரினொதறே நடந்துகிட்டிருக்கா?''

``ஆமாம், வபட்டி, ஏடு இவற்னைாட ெக்தியும் உண்றமத்தன்றமயும் நீ இப்ப

வொல்லப்னபாை பதில்லதான் இருக்கு.''

``அப்படிைா, நாங்க இப்ப காருக்குள்ை இருக்னகாம்''

``நிஜமாவா?''

``இது என்ே னகள்வி... குற்ைாலத்றத னநாக்கி எங்க கார்

னபாய்க்கிட்டிருக்கு.''
``அப்படிைா... குற்ைாலம் முன்னே இடத்னத பிரிந்து வேத்தில் புகுந்து
வெல்கிைாள், பாரதி ெங்கரி காலமினதன்னு பலகணி வொல்லுது. ஆோ
தப்பா இருக்னக...!''

``நான் வொன்ேப்பல்லாம் நம்பிக்றக வரறல. இப்ப தப்பா

இருக்குன்ோ?'' காட்டமாய் திருப்பிக் னகட்டாள்.

``ெரி, அப்புைமா திரும்ப கூப்பிடுனைன்'' என்று கட் வெய்தான் அரவிந்தன்.

பாரதிைிடம் முதல்முறைைாக மிகப்வபரும் மாற்ைம்.

``என்ேமா அப்படிப் பார்க்குை?''

``பாரதி ெங்கரிங்கைதுதான் என் முழுப் னபர். ஆோல் அது என் அப்பா,

பாட்டிறைத் தவிர ைாருக்கும் வதரிைாது. ெர்ட்டிபினகட்லகூட பாரதி
மட்டும்தான். ஆோ இப்ப என் முழுப்வபைறர காலப் பலகணி
வொல்லிடுச்சு . அது மட்டுமல்ல... நாம இப்ப னபாய்க்கிட்டிருக்கிை
பாறதறைக் கூட வொல்லிடுச்சு. இது எப்படி ொத்திைம்?''
- ெித்திறரப் வபௌர்ணமி நிலவின் ஒைி, மறழனபால் வபாழிந்த
நிறலைில் பாரதி னகட்ட னகள்விக்கு வநஞ்சு நிமிர்த்திச் ெிரித்த
பண்டாரம் ``ெித்தத் துள்னை எல்லாம் புரியும். எதுவும் இங்க மாைம்
இல்ல... ஆன்மிகத்துக்கு உண்றமைினல என்ே வபாருள் வதரியுமா?''

``என்ே?''

``விைங்காத விஞ்ஞாேம்''

``இப்படி ஒரு வடபேிஷோ?''

``ஆமாம்பா. வபாய் உடம்பால விைங்கிட்ட ஞாேம் விஞ்ஞாேம். வமய்

மேொல விைங்கிக்க முடிஞ்ெ ஞாேம் வமய்ஞ்ஞாேம்.''

- னபச்னொடு நடந்ததில் ஒரு புதிை உலகிற்கு வந்தது னபாலிருந்தது. மடு

ஒன்ைில் புலி நீர் அருந்திைபடி இருந்தது. ெற்றுத் தள்ைி மான் ஒன்று
படுத்திருந்தது. ஓறட ஒன்று ஓடிக்வகாண்டிருந்தது. அதுவறர
நுகர்ந்திராத ஒரு வாெறே அப்பகுதி முழுக்கப் பரவி இருந்தது.

மரங்கைின் தைிர்கைில் நிலவவாைி உமிழ்ந்தாற்னபால் வழிந்து

வகாண்டிருந்தது.

``இது என்ே, குற்ைாலத்தில் இப்படி ஒரு இடமா?'' விைந்தாள் பாரதி.

``நாம இப்ப 40 றமல் கடந்துட்னடாம்மா''

``அது எப்படி?'' திறகத்துப் பறதத்துக் னகட்டாள்.

`` அது அப்படித்தான்... நான் உன்றே அஷ்டமாெக்திைால வெப்படுத்தி

அறழச்சுக்கிட்டு னபாய்க்கிட்டி ருக்னகன்.’’

``அஷ்டமா ெித்திைா... அப்படின்ோ?''

``ெித்தத்துக்குள்ை வா... புரியும்!''

``அதான் வந்துகிட்னட இருக்னகனே...’’

``இப்பதான் வதாடங்கிைிருக்னக... இேி உேக்கு வாழ்நாவைல்லாம்
ெித்தானுபவம்தான்.''

``அடனட... நான் இறதச் ெரிைா புரிஞ்சுக்காம இவ்வைவு நாள்

இருந்துட்னடனே...''

``எல்லாத்துக்கும் னநரம்னு ஒண்ணு இருக்கு. இவ்வைவு நாள்

னநர்றமனைாட இருந்னத. இேி னநரத்னதாடயும் இருக்கப்னபானை’’ -
பண்டாரம் வொன்ேவிதனம மிக றநச்ெிைமாக இருக்க,
இருமறலகளுக்கு இறடப்பட்ட அந்தப் பாறைப்பகுதி வந்தது.

மறுபுைமாய் பலர் நின்ைிருக்க, பண்டாரம் பாறைறைத் தழுவிக்வகாண்டு

கடந்து பாரதிறையும் கடக்கச் வெய்தார். மறுபுைம் கால் றவத்த வநாடி
மைிலின் அகவல் குரல், மான் ஒன்ைின் வெருமல். வவண்புைாக்கைின்
படபடப்பு. ஒரு ஓங்கி வைர்ந்திருந்த னவர்த்தண்டுகள் மிகுந்த மஞ்ெள்
கடம்ப மரத்தின் கீ ழ் புலித்னதால் ஒன்ைின்னமல் னபாகர் அமர்ந்திருந்தார்.

னவறுைாருமில்றல. பண்டாரம் அட்றடப்வபட்டிறை முன்றவத்தார்.

``ொமி... உறடைார்கிட்ட வகாடுத்த வஜகவலலிங்கமும் ஏடுகளும் நூறு
வருஷம் கழிச்சு திரும்ப வந்துருச்சு. இது உங்கைச் னெரணும்னு
உறடைாரும் ெர்ப்பமா வபரும்பாடு பட்டார். விதி இந்தப் வபாண்ணுக்கு
இருந்திருக்கு'' என்று ஒரு ெிறு விைக்கம் தரவும்.

புன்ேறகத்த னபாகர் ``நீ எப்பவும் நீைாய் இரும்மா. உண்றமயும்

ெத்திைமும்கூட ெிவம்தான்’’ என்று அருகில் அறழத்து, வநற்ைிைில்
புருவ றமைத்தில் கட்றட விரல் பதித்து, அழுத்தம் வகாடுத்து ஞாே
விழிப்றபத் தூண்டிைவர் அப்படினை விபூதிறையும் பூெிோர்.

பின்ேர், ``உறடைார் வாழ்க்றக ஒரு உதாரணம். நீதான் நல்லா

எழுதிவினை... எழுது! உன்ோல உண்றமயும் ெத்திைமும்
நிறலக்கட்டும். எது ெித்த ஞாேம்கைதும் புரிைட்டும்'' என்ைார்.

பாரதிக்கு வாேமண்டலத்தில் மிதப்பது னபால் இருந்தது. ``ொமி,

வழக்கம் னபால உங்க தரிெேத்திற்காக விதி உள்ை பலரும்
வந்திருக்காங்க. நாங்க உத்தரவு வாங்கிக்கினைாம்'' என்று பண்டாரமும்
வொல்லிக்வகாண்டு பின்னோக்கி நடந்திட, பாரதியும் வதாடர்ந்தாள்.

வபாழுது விடிந்து சூரிைன் உதித்த னவறை... முன்பு இைங்கிக்வகாண்ட

அனத தார்ச்ொறலறை அறடந்தனபாது டாக்ெி காத்திருந்தது. னபாேதும்
வதரிைவில்றல... வந்ததும் வதரிைவில்றல. ஆோல் உடம்பில்
புத்துணர்வுக்குக் குறைவில்றல. உலகனம புதிதாய்த் வதரிவதுனபால்
இருந்திட, திரும்பவும் அரவிந்தேிடமிருந்து அறழப்பு.

``பாரதி இப்ப எங்க இருக்க?''

``இன்னும் உங்க ஆராய்ச்ெி முடிைறலைா?''

``ப்ை ீஸ்... னபாகறரப் பார்த்திட்டிைா... நீ பார்த்ததாகவும் உன் வநற்ைிைில்

அவர் திலகமிட்டு தீட்றெ தந்ததாகவும் ஏடு வொல்லுது'' அரவிந்தன்
வொன்ேதில் ஒரு இன்ப அதிர்வு பாரதிக்குள் பரவிைனபாதிலும்
அடக்கிக்வகாண்டவைாய்,
``நான் குற்ைாலனம னபாகல அரவிந்தன். திரும்பிக்கிட்டிருக்னகன்.
வபட்டிறையும் தூக்கிப் னபாட்டுட்னடன்.

ெித்தன் வபாட்டல் னபாக வழி வொல்லுங்கன்னு ஒருத்தர் கிட்ட

னகட்டப்னபா அவர் ெிரித்த ெிரிப்பு இருக்னக. வகாடுறம அரவிந்தன்...
அவர் பாரஸ்ட் னரஞ்ெர் ஆபீைராம். மறலைில அப்படிவைல்லாம்
இடனம கிறடைாதாம். முன்னே ஒரு குரூப் இருந்து ெித்ரா வபௌர்ணமி
ெமைம் ெந்திப்பாங்கைாம். ஆோ அவங்க எல்லாம் ொமிைார் னவஷம்
னபாட்டவங்கைாம். இந்தப் வபட்டி, லிங்கம் எல்லாம் அவங்க னவறல
என்றுதான் நிறேக்கினைன். பாம்பு விஷைம்தான் பிடிபட மாட்னடங்குது.
சுருக்கமா வொல்லப்னபாோ எல்லானம வபாய்.

அந்த ஃறபறல முதல்ல எனரஸ் பண்ணிட்டு மறுனவறல பாருங்க.

நான் ஈவிேிங் வந்துடுனவன். னநரில் னபசுனவாம்'' பாரதி னபெி முடித்து
னபாறேயும் முடக்கிவிட்டு, பண்டாரத்றதப் பார்த்தாள்.

``காப்பாத்திட்னட பாப்பா... எல்லாத்றதயும் காப்பாத்திட்னட... நன்றம

பைக்குவமேில் வபாய்றமயும் வாய்றம இடத்துன்னு நிரூபிச்ெிட்னட’’
என்று தன்றே மைந்து றகதட்டலாோர் காத்தமுத்து என்கிை
கண்ணாைிர பண்டாரம். பதிலுக்கு ``கண்டவர் விண்டிலர்- விண்டவர்
கண்டிலர்'' என்பது இதுதானோ?'' எேக் னகட்டுச் ெிரித்தாள்.

மேதுக்குள் நாறைனை இந்தக் குமாரொமி பிரச்றேைில ஒரு நல்ல

தீர்றவக் கண்டுவிட னவண்டும் என்றும் நிறேத்துக்வகாண்னட காறர
வநருங்கிோள். கண்ணாடிைில் காறலச் சூரிைன்
வஜாலித்துக்வகாண்டிருந்தான். காட்ெிக்குப் புலோேவன் றகக்கு
அகப்பட மறுத்தான் ெித்த ஜாலம்னபால்!

- முற்றும் 23 Jul 2020

இறையு ிர் கொடு
வென்ை இதழில் `இன்று' பகுதி நிறைவறடந்தது. இந்த இதழுடன்
`அன்று' பகுதி நிறைவறடகிைது.

அன்று பினரமெந்திரன் ஒரு பக்கம் திட்டமிட, அவனுக்குப் வபரிை

உறுதுறணனை ெித்த றவத்திைர் ெிவராமய்ைாதான். ெித்தன் வபாட்டல்
பற்ைியும் னபாகர் பற்ைியும் குற்ைாலம் பக்கம் மூலிறக பைிக்கச் வென்ை
ெமைம் னகள்விப்பட்டிருந்த ெிவராமய்ைாவுக்கு பழம் நழுவிப் பாலில்
விழுந்ததுனபால் இருந்தது, உறடைாரிடம் லிங்கமும் ஏடுகளும்
இருக்கின்ை விஷைம்.
உறடைாரிடனமா அன்ைாடச் வெைல்பாடு கைில் எந்த ஒரு
குறையுமில்றல. நித்திை பூறஜகறையும், விருட்ெ வணக்கத்றதயும்
தவைாமல் வெய்து வந்தார். நடுநடுனவ பினரம ெந்திரறேத் தத்து
எடுத்துக்வகாண்டதற்காகவும் அவனுக்கு ைவ்வே சூரிறைக்
வகாடுத்ததற்காகவும் வகாஞ்ெம் வருந்தவும் வெய்தார்.

இவ்னவறைைில் பினரமெந்திரனுக்கு வைது ஐம்பது. இருப்பினும்,

இருபத்து நான்காம் வைதில் ைவ்வே சூரிறை அவனுக்கு ொப்பிடத்
தந்ததில் அவன் வைது கிட்டத்தட்ட 24-ல் நின்றுவிட்டது. இன்று
அவனுக்கு இரண்டு பிள்றைகள். மூத்தவன் ராஜனெகரனுக்கு 25
வைதாகிைது. இறைைவன் ஞாேனெகரனுக்கு 23 வைதாகிைது.
இவர்கனைாடு னெர்ந்து பினரமெந்திரன் நிற்கும் ெமைம், ைார் பார்த்தாலும்
மூவறரயும் ெனகாதரர்கைாகத்தான் நிறேப்பார்கள்; நிறேத்தார்கள்.

பினரமெந்திரன் இவர்களுக்கு அப்பா என்று வொன்ோல், ைாரும் நம்பத்

தைாரில்றல. இந்த ைவ்வேமும் உடம்பின் பூரிப்பும் பல வபண்கறை
பினரமெந்திரன் பக்கம் திருப்பிே. பலர் அவேது வெல்வாக்கு, இைறம
இரண்றடயும் விைந்து, அவறே மைக்கித் தங்கள் வெப்படுத்தவும்
முைன்ைேர்.

பினரமெந்திரனுக்கு இதோல் வபரும் வெருக்கு. ஒருகட்டத்தில் தன்றேப்

னபாலனவ தன் பிள்றைகளுக்கும் ைவ்வேசூரிறைக் வகாடுத்து அவர்கள்
வாலிபத்தில், அவர்கள் அப்படினை நின்றுவிட னவண்டுவமன்று
விரும்பிோன். அதற்காக உறடைாருக்குத் வதரிைாமல் ஏடுகறை
எடுத்து தன் ைவ்வேம் கண்டு விைந்த ெித்த றவத்திைர் ெிவராமய்ைா
என்பவருடன் கூட்டணி அறமத்து, ைவ்வேசூரிறைச் வெய்யும்
முைற்ெிறை ஒருபுைம் வதாடங்கிோன். ஆோல், பல காரணங்கைால்
அது முழுறம அறடைாமல் வணாகிைது.
ீ இவதல்லாம் உறடைாருக்குத்
வதரிைாமனல நடந்தது. ஆோல் பிள்றைகைாே ராஜனெகனுக்கும்
ஞாேனெகரனுக்கும் வதரிந்துதான் நடந்தது. பினரமெந்திரன் கவேம்
இவ்னவறை ைவ்வேசூரி னமலும், அதற்கடுத்து வொர்ண ரகெிைம்
என்னும் `ரெவாதம்' னமலும் வென்ைது.
எதோனலா காலப் பலகணிறைத் திைந்து பார்த்து, அறதப் பைன்படுத்தத்
னதான்ைனவ இல்றல. அனதனபால மற்ை ஏடுகளும் வபரிதாகக்
கவரவில்றல. இதன் மதிப்றப உணரும் விதமும் புலப்படவில்றல.
ஒருமுறை என்ேதான் இருக்கிைது என்று பார்க்க விரும்பி, குைிப்பாக
காலச்ெக்கர ஏட்றடத் திைக்க முறேந்தனபாது பல்லி ஒன்று கரம் னமல்
விழவும் அது ெகுேத்தறடைாகி, கட்றட அப்படினை மூடி
றவத்துவிட்டான் பினரமெந்திரன்.

இவ்னவறைைில் விதி பினரமெந்திரன் வாழ்வில், ஒரு ெிேிமா கவர்ச்ெி

நடிறக வடிவிலும் விறைைாடத் வதாடங்கிைது. ெிேிமா தைாரிக்க
வட்டிக்கு றபோன்ஸ் வெய்ததில் உருவாே வதாடர்பு, கங்கானதவி
என்கிை கங்காஸ்ரீைின் கட்டில் வறர நீண்டுவிட்டது. கங்காஸ்ரீ தன்
உடம்பில் இைறம இருக்கும்னபானத ெம்பாதித்து, வெட்டில் ஆகிவிடும்
முறேப்பில் இருந்தபடிைால், பினரமெந்திரறே உடும்புப்பிடிைாகப்
பிடித்துக்வகாண்டாள். வவறுமனே ஆறெநாைகிைாக இருப்பதில்
பலேில்றல என்பறத அைிந்திருந்தவள், ெட்டப்படி பினரமெந்திரறேத்
திருமணம் வெய்துவகாள்ை முடிவுவெய்தாள். அதற்காே
ஏற்பாடுகறையும் ரகெிைமாகனவ வெய்தும் வந்தாள். நாம் எவ்வைவு
னவண்டுமாோலும் முைலலாம். அது கூடிவருவது விதி வெம் என்பது
அவளுக்குத் வதரிைவில்றல. அந்தச் ெமைத்தில் அவைால் கன்ேத்தில்
அறைந்து வவைினைற்ைப்பட்ட அவைது உதவிைாைன் சுதாகர் என்பவன்
அவள்னமல் காதலும் வகாண்டிருந்தான்.

வொல்லப்னபாோல் காறரக்குடி பக்கமாய் வதருக்கூத்துகைில்

ஆடிவந்தவறைச் வென்றேக்கு அறழத்து வந்து நடிறகைாக்கிைனத
சுதாகர்தான். அப்படிப்பட்டவோல் கங்காஸ்ரீ தேக்குச் வெய்த
துனராகத்றத ஜீரணிக்க முடிைவில்றல. அவள் திருமணம்
நடந்துவிடக்கூடாது என்பதிலும் குைிைாய் இருந்தவன், திருமணம்
நடக்கப்னபாகும் நாள், னநரம், இடம் எே ெகலத்றதயும் பினரமெந்திரேின்
மறேவியும் வபான்மலியூர் ஜமீ ன்தாரிணியுமாே திவ்ைதர்ஷிேிக்குத்
வதரியும்படி வெய்தான். அடுத்த வநாடி திவ்ைதர்ஷிேி தன் இரு
மகன்களுடன் திருமணம் நடக்கிை இடத்திற்னக வந்துவிட்டாள். இறத
கங்காஸ்ரீயும் பினரமெந்திரனும் துைியும் எதிர்பார்க்கவில்றல.
ஒரு மறலக்னகாைில் உச்ெிைில் வொற்பமாக இருந்த ெிலனராடு
நடக்கவிருந்த திருமணத்றத திவ்ைதர்ஷிேி நிறுத்த முைன்ைாள்.
ஞாேனெகரனும் ராஜனெகரனும் அப்பாவிடம் வகஞ்ெிேர். ஆோல்
பினரமெந்திரன் னகட்கவில்றல. கங்காஸ்ரீ கழுத்தில் தாலிறைக்
கட்டிவிட்டான். அவன் அப்படித் தாலி கட்டிைறத திவ்ைதர்ஷிேிைால்
ஜீரணிக்க முடிைவில்றல.

ெட்வடன்று ஒரு காரிைம் வெய்தாள். தன் புடறவக்குக் குத்துவிைக்குச்

சுடரால் தீ றவத்துக்வகாண்டவள் அப்படினை னபாய் கங்காஸ்ரீ னமல்
விழுந்து கட்டிக்வகாண்டாள். பிரிக்கப்னபாே பினரமெந்திரறேயும்
இழுத்துப் பிடித்துக்வகாண்டாள்.

அந்த வநருப்பு மூவறரயுனம விடவில்றல.

இைற்றகைின் அதிெைமாய்த் திகழ்ந்தவன் அந்த அதிெைத்தானலனை

கருகிைது விந்றத மட்டுமல்ல, அதுதான் ைவ்வே சூரி னபான்ைறவ
ரகெிைமாகனவ இருப்பதன் காரணம் என்பது உறடைாருக்கும்
வதைிவாேது. ஒனர ெமைத்தில் தன் பிள்றை, மருமகள் இருவரும்
இப்படி அநிைாைமாகச் வெத்தது உறடைாறரப் வபரிதும்
பாதித்துவிட்டது.

`தான் தன்ேிச்றெைாக ைவ்வே சூரிறை பினரமெந்திரனுக்குக்

வகாடுத்ததுதான் காரணனமா? அப்படிச் வெய்ைாமல் இருந்திருந்தால்
இன்று இப்படி நடந்திருக்கானதா? அடுத்து தேக்குத் வதரிைாமல்
ஏடுகறை எடுத்து சுைநலமாக ஏனதனதா வெய்துவிட்டார்கனை...இத்தறே
நாள் கட்டிக் காப்பாற்ைி வந்த எல்லானம தவிடுவபாடி ஆகிவிட்டனத...
எந்த முகத்னதாடு நான் திரும்ப னபாகர் பிராறேப் பார்ப்னபன்...? எது
எதற்னகா அவரிடம் உத்தரவு னகட்ட நான், ைவ்வேசூரிறை
பினரமெந்திரனுக்குக் வகாடுக்கும் முன் னகட்கத் தவைி விட்னடனே...
இறையுதிர் காடு

இதுதான் னொதறேைா?

மறலனமல் நடந்த னொதறேகைில் வஜைித்த நான், தறரனமல்

வாழ்க்றகக்குள் நடந்ததில் னதாற்றுவிட்னடனே..!’ என்று குறமந்தவர்
அந்த வநாடினை ஒரு காரிைம் வெய்தார்.

ஏடுகள், லிங்கம், ரெமணி தேது றடரிக்குைிப்பு என்று ெகலத்றதயும்

முதலில் மிக ரகெிைமாக றவத்திட அவர் தீர்மாேித்தார். 'திருப்புைிச்
ெங்கரம் என்கிை அந்த பர்மாப் வபட்டி பிரம்மாண்ட ஜமீ ன்
கஜாோவுக்குள் தங்க றவர நறககறைப் பாதுகாத்திடும் ஒரு
வபட்டிைாக இருப்பதும் ஞாபகத்திற்கு வந்தது.

உடனே அந்தப் வபட்டிறை எடுத்து வந்து, அதற்குள் ெகலத்றதயும்

எடுத்து றவத்துப் பூட்டிைவர், ஞாே னெகரறேயும், ராஜனெகரறேயும்
பினரமெந்திரன் மற்றும் திவ்ைதர்ஷிேிைின் அஸ்தினைாடு காெிக்கு
அனுப்பிவிட்டு, அவர்கள் திரும்பி வருவதற்குள், பிரம்மாண்ட ஜமீ ன்
பங்கைாவில், அந்தப் பாதாை அறைறையும் கட்டி, அதற்குள் வபட்டிறைக்
வகாண்டு வென்று றவத்தது மட்டுமல்ல, தேக்காே திைாே
அறைைாகவும் அறதக் கருதி, சுவரில் ெிவலிங்கத்றத வறரந்து, அந்த
பாதாை அறைறைனை வதய்விகமைமாக்கி விட்டார்.

அப்படி ஒரு அறை இருப்பது காவல்காரன் மணினவலுக்கு மட்டும்தான்

வதரியும். அஸ்திறை கங்றகைில் கறரத்து விட்டுத் திரும்பிை
ஞாேனெகரிடமும் ராஜனெகரிடமும் ெகஜமாய்ப் னபசுவறதயும்
நிறுத்திவிட்டார்.

னபாகர் தேக்குக் வகாடுத்த வபாறுப்றபத் தான் ெரிைாகச் வெய்ைாமல்

னபாய்விட்டதாகக் கருதி மேம் குறமைத் வதாடங்கிோர்.

பினரமெந்திரோல் உருவாே அதிர்ச்ெி அதுநாள்வறர ஜமீ னுக்கும்

நிலவிவந்த வதய்விகமாே சூழறலனை மாற்ைி, ஒரு வபரும்
இறுக்கத்திற்கு இடமைித்துவிட்டது. இந்த இறுக்கம் னபரன்கைாே
ஞாேனெகரறேயும் ராஜனெகறரயும் மிகவும் பாதித்தது.

தாத்தாவாே உறடைார் முன் வென்று, ``அப்பாவின் தப்புக்காக எங்கறை

தண்டிப்பது ெரிைா?'' என்று நிைாைம் னகட்டேர்.

``நான் இேி ைாறரயும் நம்புவதாக இல்றல. என்றேத் வதாந்தரவு

வெய்ைாதீர்கள்'' என்று கூைிவிட்டார் உறடைார்.

இச்ெமைத்தில் னபரப்பிள்றைகளுக்கு ஆதரவாக நின்ைவர் ெிட்டாள்

மட்டுனம. ஞாேனெகரனுக்கும் ராஜனெகரனுக்கும் நல்ல இடங்கைில்
வபண் பார்த்துத் திருமணத்றதயும் வெய்துறவத்தாள். கிட்டதட்ட ஒரு
ென்ேிைாெினபால மாைிவிட்ட உறடைாரிடமும்,

``இந்த லிங்கம், ஏடு... இதுகறை வவச்சு இவ்வைவு நாள் பட்டபாடு

னபாதும். இதோல என் மகன், மருமகள் என்று இரண்டு னபரும்
அநிைாைமா வெத்ததுதானே மிச்ெம். இறதத் திரும்ப ஒப்பறடச்ெிட்டு,
என் கழுத்துல அந்தக் காலத்துல தாலிறைக் கட்டிே அந்த ஜமீ ன்தார்
மாப்பிள்றைைா திரும்பி வாங்க'' என்று கூைிவிட்டு, ஞாேனெகரன்
மற்றும் ராஜனெகரனோடு அறடைாற்ைில் உள்ை பங்கைாவிற்குப்
னபாய்விட்டாள்.

உறடைாருக்னகா ெிட்டாைின் வெைல் வபரிை வருத்தத்றதத் தந்தது. தன்

முதிை பருவத்தில் அருகிலிருந்து தாங்கனவண்டிைவள் தேினை
னபாய்விட்டானை என்று குறமந்தவர் இறுதிைாக, பினரமெந்திரறேத்
தத்து எடுத்தது தான் வெய்த வபரிை பிறழ. அறதவிடப் வபரும்பிறழ
அவனுக்கு ைவ்வே சூரிறைத் தந்தது என்கிை முடிவிற்கு வந்து, அதற்கு
எது பரிகாரம் என்று னைாெிக்க ஆரம்பித்தார். இந்தக்
குறமச்ெல்கவைல்லாம் றடரிைில் எழுத்தாகிைது.

ஒனர பிடிப்பு அந்த லிங்கம்தான். அறதத் திரும்ப ஒப்பறடத்துவிட்டால்

தன் கடறமயும் முடிந்தது என்று தீர்மாேித்தவர், ெித்திறரப் வபௌர்ணமி
நாளுக்காகக் காத்திருந்தார்.
ெித்திறரப் வபௌர்ணமிக்குச் ெில வாரங்கள் இருந்த ஒரு தருணத்தில், 9
னபர் வடுகளுக்கு
ீ லிங்கத்றதக் வகாண்டு வென்று அவர்கறை பூஜிக்கச்
வெய்து மகிழ்விக்கச் வொல்லி ஒரு உத்தரவு, கேவு வடிவில் வந்தது.
மறுநானை அந்த ஒன்பது னபர் முகவரினைாடு, குற்ைாலத்திலிருந்து
காத்தமுத்துவும் வந்தான்.

உறடைார் வபரிை மாைிறகைில் தேிைாக இருப்பறதக் கண்டு ஒருபுைம்

வருந்திோலும், இன்வோருபுைம் மகிழ்ந்து, ``உறடைானர... காரணம்
இல்லாமல் ஒரு காரிைமும் இல்ல... அவங்க விதி னவை மாதிரி,
அதோலதான் ஒதுங்கிட்டாங்க. உங்கனைாட இருக்க ஒரு புண்ணிைக்
கணக்கு இருக்கு. அது இல்லாமல் னபாோனல இப்படித்தான்'' என்று
ெமாதாேம் வொன்ேனதாடு அந்த ஒன்பது வடுகளுக்குப்
ீ வபட்டிறைத்
தூக்கிச் வென்ைதும் காத்தமுத்துதான்.

அப்படிப் னபாகும்னபாது அதில் ஒரு வடாக

ீ இருந்தது முத்துலட்சுமிைின்
வடு.
ீ அப்னபாது முத்துலட்சுமிக்கும் பதின்மூன்னைா பதிோன்னகா வைது.
முத்துலட்சுமிைின் அம்மாவாே பாரதிெங்கரி கடும் விரதமிருந்து ஒரு
னகாடி முறை `ஓம் ெரவணபவ' என்கிை வபைறர எழுதி, னபாகறரயும்
வணங்கி வந்ததற்குப் பிரதிபலோகத்தான் அந்த லிங்கம் அவர்கள்
வட்டுக்குச்
ீ வென்ைது.

பாரதிெங்கரியும் லிங்கத்றத பூஜித்து மகிழ்ந்தாள். அனதெமைம் ``னபாகர்

வெய்த லிங்கத்தின் தரிெேம் வாய்த்துவிட்டது... னபாகரின் தரிெேமும்
வாய்த்துவிட்டால் என்றேவிட பாக்கிைொலி ைாருமில்றல'' என்று
வொன்ேறதக் னகட்ட உறடைார் ``உங்கள் விருப்பம் இன்ைில்றல,
நாறை நிச்ெைம் ஈனடைிடும்'' என்ைார்.

இப்படினை மற்ை வடுகளுக்கும்

ீ வென்று, கேவில் இட்ட கட்டறைகறைக்
காத்த முத்துவின் உதவினைாடு வெய்துமுடித்தார். இறவவைல்லாம் 1968-
ம் வருடம் மாெி மாதத்தில் நடந்தே.

இதில் மாெி ெிவராத்திரி அன்றுதான் முத்துலட்சுமிைின் வட்டுக்கும்

ீ
அந்த லிங்கம் வென்ைது.
இப்படிைாகக் கேவில் வந்த கட்டறைறை, நல்லவிதமாய் நிறைனவற்ைி
விட்ட உறடைார் 1968-ம் வருட ெித்திறரப் வபௌர்ணமி எப்னபாது
வருவமன்று, வபட்டினைாடு னபாய் ெகலத்றதயும் நல்லவிதமாய்
ஒப்பறடத்து விடும் கேவில் இருந்தார். கூடுதலாகத் தன்
தவறுகளுக்வகல்லாம் பரிகாரமாய் ெித்தன் வபாட்டல்
ெித்தர்களுடனேனை தங்கி விடுவது என்கிை முடிவுக்கும் வந்துவிட்டார்.
ஒரு பிரனதாஷ நாைன்று ைாருக்கும் வதரிைாதபடி பாதாை
அறைைிலிருந்து வபட்டிறை னமனல வகாண்டுவந்து, மணினவறலயும்
உடன் றவத்துக்வகாண்டு அன்ைாட பூறஜறை உறடைார் வெய்த
ெமைம், தன் மறேவி மற்றும் ெிட்டாளுடன் பூறஜ நடக்கும் அந்த
இடத்திற்கு வந்திருந்தான் மூத்த னபரன் ராஜனெகரன். அவன் வந்தான்
என்பறதவிட அவறே ெித்த றவத்திைர் ெிவராமய்ைா
அனுப்பிைிருந்தார் என்ைால் வபாருத்தமாக இருக்கும்.

ெிவராமய்ைாதான் ராஜனெகரனுக்குள் ைவ்வே சூரி மற்றும் வொர்ண

ரகெிைங்கள் குைித்து உருனவற்ைிைிருந்தார். ``உன் அப்பா ொதிக்காதறத
நீ ொதி... உேக்கு நான் துறணைாய் இருக்னகன். உங்கப்பா ொப்பிட்ட
ைவ்வே சூரிறை மட்டும் நாம் தைாரிச்ெிட்டா அப்புைம் இந்த உலகனம
நம்ம றகைில. ஒரு குைிறகக்கு ஒரு னகாடி தர ஆள் இருக்கு'' என்று
ராஜனெகரன் மேறத ஆறெச் ெமுத்திரத்தில் அமுக்கிைிருந்தார்.

இப்படி ஏடுகறை எப்படிைாவது எடுத்துவிடும் னநாக்கத்னதாடு பிரனதாஷ

பூறஜ நடக்கும் ெமைம் வந்தவறே, கூடனவ ெிட்டாள் வந்தறதயும்
உறடைார் ெற்றும் எதிர்பார்க்கவில்றல. பூறஜ நடுவில் உறடைார்
னதாட்டத்து விருட்ெங்களுக்கு கற்பூர ஆரத்தி காட்டச் வென்ை ெமைம்,
ொதுரிைமாகப் வபட்டிறைத் திைந்து ஒரு கட்றட எடுத்ததில், றகைில்
அகப்பட்டது மதியூகரணி 12 ஏடுகள், 96 பாடல்கள், 4060 வார்த்றதகைில்
அது ஒருவர் மேதில் இருப்பறத எப்படி அைிவது என்று வொல்லித்
தருவனதாடு, அந்த மேதின் மூலமாகனவ அதன் வதாடர்புறடை
ெங்கதிகறை எல்லாமும் காட்ெிைாகனவ மேக்கண்ணில் பார்க்க
முடியும் என்ைது. வொர்ண ரகெிை ஏட்றட எடுக்கலாம் என்று
முறேவதற்குள் உறடைார் திரும்பிவிட்டார்.
அப்பன் புரிந்த கைறவப் பிள்றையும் வதாடர்ந்தறத அப்னபாது
உறடைார் உணரவில்றல. இதற்காக மட்டும் ராஜனெகரன் ெிட்டாறை
அறழத்து வரவில்றல. அனநகமாக இந்தத் தடறவ தாத்தா மறலக்குப்
னபாோ திரும்பி வரமாட்டாரு. இறதப் பலர்கிட்ட வொல்லிட்டாரு.
ஆறகைால னபாைது னபாைாரு... வொத்றதப் பிரித்துக் வகாடுத்துட்டு
அெலாே ஆண்டிைா னபாகச் வொல்லு பாட்டி'' என்று வொல்லித்தான்
அறழத்து வந்திருந்தான்.

ெிட்டாள் அதற்காக வந்திருப்பறதச் வொன்ேனபாது உறடைாருக்குப்

வபாசுக்வகன்று ஆகிவிட்டது.

``சுந்தரம், நீ இந்தப் பூறஜக்காகவும் என்ேப் பார்க்கவும் என்கூட

இருக்கவும்தான் வந்ததா நிறேச்னென். ஆோ கறடெிைில
வொத்துக்காகன்னு வொல்லி பாதாைத்தில் விழுந்துட்டினை'' என்ைார்.

``என்ே வெய்ை, எேக்குள்ை இன்னும் வகாஞ்ெம் பாெம் மிச்ெமிருக்கு.

அது என் னபரப் பிள்றைகளுடன் இருக்கிைததான் விரும்புது.
உங்கைப்னபால ெந்நிைாெத்றத இல்ல’’ என்று அதற்கு ஒரு பதிறலயும்
அைித்தாள் ெிட்டாள்.

``கவறலப்படானத, வொத்றதப் பிரிக்கச் வொல்லி வக்கீ ல் கிட்ட எப்பனவா

வொல்லிட்னடன். அவங்கவங்க பங்கு அவங்கவங்களுக்கு வந்துடும்.
எேக்குன்னு நான் காலணா எடுத்துக்கப் னபாவதில்றல. என்
வொத்வதல்லாம் அந்தச் ெிவனும் அவன் அருளும் மட்டும்தான்.
என் உடம்றபத் தூக்கிப் னபாடுை கஷ்டத்றதக்கூட நான் உங்களுக்குத்
தர விரும்பறல. உடம்னபாட ெமாதிைாகைதுதான் என் முடிவு'' என்று
ெிட்டாளுக்கு பதில் வொல்லும் ொக்கில் தன் முடிறவயும் அவர்
வொன்ேனபாது, அதற்காக ராஜனெகரனோ அவன் மறேவினைா
வருந்தவில்றல. ஆோல், ொர்வாரிலிருந்து மணினவல் வறர ெகலரும்
வருந்திேர்.

ெிட்டாளும் வந்த னவறல முடிந்தது என்று ராஜனெகனுடன்

புைப்பட்டாள். ராஜனெகரனும் அதன்பின் மதியூகரணிறை ெித்த
றவத்திைரிடம் காட்டிோன். அறதப் பார்த்த அவர், ``இது மேறெ
வெிைப்படுத்துைது எப்படி... பிைர் மேசுல இருக்கைறதத் வதரிஞ்சுக்கிைது
எப்படின்னு வொல்ை ஏடு. ஏழு வைசுல படிக்க ஆரம்பிச்ொ, அதாவது
பைிற்ெி வெய்ை ஆரம்பிச்ொ 30 வருஷம்கூட ஆகும் பிடிபட... இறத நாம
இேி படிச்ொ அந்த ெக்திறை அறடை முடிைாது. இதுக்கு பிராைம்
முக்கிைம் - னவணும்ோ உன் மகனுக்குச் வொல்லித் தரலாம்'' என்ைார்.

அப்படினை ``எப்படிைாவது அந்த வொர்ண ரகெிை ஏட்றட எடுத்துடு...

இல்ல ைவ்வே சூரி ஏடு... இந்த இரண்டும் இருந்தால், அவமரிக்க
ஜோதிபதிகூட நமக்காகக் காத்திருந்து காலினலனை விழுவாரு...
பார்த்துக்க'' என்ைார்.

அதன் நிமித்தம் பிரம்மாண்ட மாைிறகக்கு ராஜனெகரன் வென்ைனபாது

வபட்டி இருக்கும் இடம் வதரிைவில்றல. னவறலக்காரர்கள்
ெந்னதகத்னதாடு பார்க்கத் வதாடங்கிவிட்டேர். மணினவல் இறதக்
கவேித்து, உறடைாரிடம் வொல்லலாோன். ``ஆண்னட... வபரிைவரு
வபட்டிக்காக வராம்பனவ அறலைைாரு, இவர் அப்பாறவ ஆட்டி வவச்ெ
அந்த ெித்த றவத்திைன் இப்ப இவறர ஆட்டி றவக்கிை மாதிரி
வதரியுது'' என்று வொல்லவும், உறடைாருக்கு பகீ வரன்ைது.

னவகமாக பாதாை அறைக்குச் வென்று வபட்டிறைத் திைந்து

பார்த்தவருக்கு மதியூகரணி இல்லாமல்னபாேது அப்னபாதுதான்
வதரிந்தது. வநஞ்றெ உடனேனை அறடக்கத் வதாடங்கிவிட்டது. தட்டுத்
தடுமாைிக்வகாண்டு னமனலைி வந்தவர், `ஐனைா, நான் ொமிை எந்த
முகத்னதாடு பார்ப்னபன். ஒரு தப்புக்கு வரண்டு தப்பு நடந்திடிச்னெ...

அருறைப் வபாருைா பாக்குை பிள்றை, னபரறே எேக்கு அந்தக் கடவுள்

வகாடுத்து விட்டானே’ என்று பதைிைவர், அப்படினை காரில் ஏைி
ராஜனெகரன் முன்ோல்தான் னபாய் நின்ைார். ராஜனெகரனுக்கும் வதரிந்து
விட்டது.

``எனலய்... எேக்குத் வதரிைாம வபட்டிைிலிருந்து ஏடு எறதைாச்சும்

எடுத்திைா?''

``ஏடா... நாோ...?''

``னவணாண்டா... உங்க அப்பன் வெஞ்ெ தப்றப நீயும் வெய்ைானத. அது

ொமி வொத்து...’’

``எேக்கு எதுவும் வதரிைாது தாத்தா...''

``எங்க, என் னமல ெத்திைம் பண்ணிச் வொல்லு...''

``ைார்னமல னவணும்ோலும் பண்ணனைன். இப்ப என்ே...?'' என்று

ராஜனெகரன் அவர் தறலனமல் றகறவத்து ெத்திைம் வெய்த வநாடி
அப்பைம்னபால வநாறுங்கிப்னபாேது உறடைார் மேது.

வமௌேமாக ெிறலனபாலத் திரும்பி நடந்தவர் பிரம்மாண்ட பங்கைாவின்

பின்புைத்தில் இருக்கும் வில்வ மரத்றத னநாக்கிச் வென்ைார். அப்படினை
ெப்பணமிட்டு அமர்ந்தார். மணி னவறலயும் ொர்வாறரயும் மற்றும்
உள்ை னவறலக்காரர்கறையும் பார்த்தவர்,

``மணி... தப்பு நடந்திடிச்ெி... ஒரு தப்புக்குப் பல தப்பு நடந்திடிருச்ெி.

எேக்கு னபாகர் ொமி முகத்துல முழிக்கிை தகுதி வகாஞ்ெம்கூட
இல்றல. என்ோல என் மக்கறைனை நல்லபடி வைக்க முடிைல...
அப்புைம் என் வம்ெம் எப்படித் தறழக்கும்...?''
என் வறரைில் பிைந்ததும் தப்பாப்னபாச்சு. இறணஞ்ெதும் தப்பாப்னபாச்சு.
நான்லாம் உைினராட இருக்கிைதும் தப்பு. என் தறலனமனல இப்னபா ஒரு
வபாய் ெத்திைம் ஏைிடுச்சு...'' என்று வபாங்கிைவர், அப்படினை கண்கறை
மூடி னபாகர் பிராறே முதலிலும் பின் பாஷாண லிங்கத்றத அடுத்தும்
நிறேத்துக்வகாண்டு ``குருனவ ெரணம் - ெிவாை நமக'' என்ைார்.

அடுத்த வநாடினை தறலத் வதாங்கிப்னபாய் அவர் உைிர் னபாய்விட்டறத

ஊர்ஜிதம் வெய்தது.

பிரம்மாண்ட மாைிறகறையும் இன்ேபிை வொத்துகறையும்

ஞாேனெகரனுக்கு எழுதிைிருந்தார். அந்த ஞாேனெகரன்தான் முதலில்
ஓடிவந்தான். அதன்பின் எல்னலாரும் வந்தேர். அங்னகனை அடக்கம்
வெய்து, அதுவும் அவர் அமர்ந்து உைிர் விட்ட நிறலைில் அப்படினை
அடக்கம் வெய்ைப்பட்டு ெமாதி உருவாைிற்று.

அன்னை மணினவல் கேவில் உறடைார் வந்து, ``என் வம்ெம்

முழுறமைாகத் திருந்தும் வறர எேக்கு ஆத்ம ொந்தி இல்றல.
அவர்கள் மூலமாக வபட்டி னபாகறர அறடயும்வறர நான் ெர்ப்ப
வடிவில் இங்னகனை நடமாடிைபடி இருப்னபன்'' என்று வொன்ேதாகச்
வொல்லி, ``அது இேி என்வறரைில் ெமாதி இல்றல, னகாைில்'' என்ைான்.

1968 - ம் வருட வபௌர்ணமி கடந்துனபாைிற்று. ெில மாதங்கைினலனை

ெிட்டாளும் நடந்தவற்றை எண்ணி எண்ணினை வெத்துப்னபாோள்.
ராஜனெகரன் தன் மகன் திவ்ைப்ரகாெருக்குப் பைிற்ெி அைித்தனதாடு
றவத்திைருடன் னெர்ந்து ரெவாத மூலிறகறைத் னதடிக் காட்டுப்பக்கம்
னபாேதில் காணாமல்னபாேனத மிச்ெம்.

திவ்ைப்ரகாஷிற்கு வதாடக்கத்தில் இந்தப் பின்புலவமல்லாம் வதரிைாது.

பின் அவர் பைிற்ெி வபற்ை மதியூகரணிைானலனை நடந்தறதத்
வதரிந்துவகாள்ை முடிந்தது.

ஞாேனெகரன் தன் வபைருக்குச் வொத்து வரவும், தேக்குப் பிைந்த

பிள்றைக்கு நன்ைிக் கடோக தாத்தாவின் வபைராே ொந்தப்ரகாெ
பிரம்மாண்ட உறடைவன் என்கிை வபைறர றவத்தனபாதிலும்
ெந்தப்ரகாஷ் என்று சுருக்கமாக அறழக்க... அதுவும் சுருங்கி ெந்தா
என்ைாேது. ஊட்டி, னடராடூன், அவமரிக்கா என்று படித்ததில் தாத்தா
பற்ைினைா, தன் பரம்பறர பற்ைினைா எல்லாம் வதரிந்துவகாள்ைத்
தருணனம வாய்க்காமல் னபாய்விட்டது இவனுக்கு. அதிலும்
ஒருகட்டத்தில் ஞாேனெகரன் ஹார்ட் அட்டாக்கில் இைந்த பிைகு
இந்திைத் வதாடர்பும் இல்லாதுனபாய்விட்டது.

தேக்காே வொத்றதயும் றவத்துக் வகாண்டிருப்பதில் அர்த்தமில்றல

என்று விற்றுவிட்டு அவமரிக்காவில் வெட்டில் ஆே நிறலைில்தான்
மகன் ஆகாஷ் வடிவில் பரம்பறரக் னகாைாறு திவ்ைப்ரகாறஷ உலுக்க
ஆரம்பித்தது.

இந்திைா னநாக்கித் திரும்பச்வெய்தது மட்டுமல்ல, அந்தச் வொத்து

வவறும் கட்டடம் மட்டுமல்ல, னதவ விருட்ெங்களும்தான் என்பறத
உணரச்வெய்தனதாடு வபட்டிறையும் காட்டிக் வகாடுத்து அவர்கறை
ெித்ரா வபௌர்ணமி இரவில் ெித்தர் வபாட்டல் னநாக்கியும் வெல்ல
றவத்துவிட்டது. இவர்கனைாடு திவ்ைப்ரகாஷ்ஜி வந்து இறணந்ததும்
தற்வெைல் னபான்ை ஒரு திருச்வெைல் என்ைால் மிறகைில்றல.

நிறைவறடந் து ….30 Jul 2020

ல ராதரவு நல்கிை வாெகர்கைாகிை உங்கள் அறேவருக்கும் என்
மேமார்ந்த நன்ைிகள். இறடப்பட்ட வகானராோ காலத்திலும் எதிர்
நீச்ெலிட்டு விகடன் வாெகர்கறை ெந்தித்தது. ஆோல் மூன்று வாரங்கள்
அச்சு இதழ்கள் வராமல் மின்ேிதழ்கைாக மட்டுனம 'ஆேந்த விகடன்'
வவைிைாேதால் மூன்று அத்திைாைங்கறைச் ெில வாெகர்கள்
தவைவிட்டிருக்கலாம். அந்த மேக்குறைறைப் னபாக்கும்படி
'இறையுதிர்காடு' புத்தகமாக விறரவில் வவைிைாகும் என்பறத
மகிழ்வுடன் வதரிவிக்கினைன். என்னோடு ஓவிை வடிவில் துறண நின்ை
திரு ஷ்ைாம் அவர்களுக்கும், இத்வதாடர் உங்கறை அறடை வபரும்
காரணமாய் விைங்கிடும் ஆேந்த விகடன் ஆெிரிைர் அவர்களுக்கும்
என் இதைபூர்வமாே நன்ைிகள்

- இந் ிரொ தசளந் ர்ரொஜன்.