Wiersz jest przykładem 

dekadentyzmu, postawy charakterystycznej dla artystów końca XIX

wieku. Towarzyszyły im nastroje schyłkowe, odrzucali wszystkie wartości. Dekadenci zma-
gali się z poczuciem pustki i bezsensu ludzkiej egzystencji. Charakteryzowała ich bezczyn-
ność, ponieważ nie widzieli celu w podejmowaniu jakiegokolwiek działania. Taką postawę
ma również podmiot liryczny w utworze. Wypowiada się w imieniu swoich rówieśników,
znudzonych życiem, pozbawionych motywacji, niepotrafiących czerpać z niczego radości.
Atmosfera wiersza jest depresyjna, przytłaczająca, co oddaje zmęczenie dekadentów bezcelo-
wą egzystencją.

Najważniejszym elementem wiersza jest czas, zestawienie ze sobą przeszłości i teraźniejszo-

ści. Podmiot liryczny stwierdza, że kiedyś ludzie odczuwali zmęczenie dopiero na starość.
Młodość była wypełniona działaniem, doświadczaniem życia, wieloma intensywnymi prze-
życiami. Ludzie poszukiwali miłości, byli pełni wiary i energii. Z wiekiem przychodziło
uczucie znużenia mnogością uczuć i wspomnień. Nic nie było już w stanie wzbudzić podzi-
wu człowieka, który przeżył wszystko. W pokoleniu podmiotu lirycznego ludzka egzystencja
wygląda jednak całkiem inaczej. Człowiek rodzi się znudzony, zniechęcony do życia, pełen
wstrętu wobec rzeczywistości. Dzieci, widząc cudze doświadczenia, nie mają już ochoty
działać i odkrywać świata. Ludzie od młodości są zblazowani, wypełniają czas pustymi roz-
rywkami, ponieważ w niczym nie odnajdują sensu. Młodzieży brakuje idealizmu, zachwytu
nad rzeczywistością, które często przypisuje się ludziom młodym.