თავიდან საერთაშორისო ორგანიზაციების ფუნქცია იყო რომ შეექმნათ რაღაცა ფორმატი

სადც ერთმანეთთან აზრს გაცვლიდნენ, მაგ საფოსტო კავშირი, ასევე მდინარეების

გარშეო იქმნებოდა ხოლმე, და ინტერესეი იყო რომ ერთად შეკრებულიყო რამოდენიმე
სახელმწიფო და ერთად გადაეწყვიტათ მაგალითად რესურსების გადანაწილების
საკითხი. მაგრამ რეალურდ ეს იყო ინფორმაციის გაცვლის ფორმატი ძირითადი
გარდატეხა მოიტანა პირველმა და მეორე მსოფლიო ომმა სადაც მიხვდნენ რო
მინიმალური სტანდარტები შემოეტანათ თუნდაც ადამიანის უფლებებთან მიმართებით ,
საერთაშორისო ურთიერთობებთან მიმართებით , რომელსაც შემდგომ ყველა
დაემორჩილებოდა, მანამდე ანარქია იყო, ხან რელიგიური ხან პოლიტიკრუი ხასიათი
ჰქონდა ამ ომებს, იმიტომ რომ საერთაშისო სამართლის ფენომენი არ არსებობდა და
აბსოლუტური სუვერენიტიტეი იყო. არეულებიდან არეულებამხდე ცხოვრობდნენ
სახელმწიფოები, რაც არ გაძლევდა საშუალებას რომ ეკონმიკურად
განვითარებულიყავი , ამიტომ გახდა საჭირო ერთობლივი წესებების შემუშავება , პიველი
ჩანასახი იყო ერთა ლიგა , რომელმაც შექმნა რამოდენიმე დოკუმენტი უმცირესობების
უფლებებზე, რადგან თუ უმცირესობების უფლებები არ იქნება დაცული , ამას მოყვება
არეულობა, არეულობა დიდ მაშტაბებს იძენს დ ლტოლვილების ნაკადები
წარმოიქმნებოდა მერე. ერთა ლიგამ არ გაამართლა დადაიწყო მეორე მსფოლიო ომი და
მეორე მსოფლიო ომის შემდგომ შექმნეს გაერო, რომლის ფუნქიციაა უზრუნველყოს
მშვიდობა და მან უნდა დაიცვას ადამიანის უფლებები , იმიტომ რომ მშვიდობა რომ იყოს
ადამინები უნდა იყვნენ კმაყოფილები და არა დაჩაგრულები . შექმნეს ერთგვარი ქცევის
წესები სახელმწიკფოების შორის და შიგნით,აბსოლუტური სუვერენიტტეტი შეიცვალა ,
გაეროში დაიწყო აქტიური მუშაობა საერთაშორისო ხელშეკრულების კოდიფიკაციაზე . ის
რაც ჩვეულებები იყო შემდგომ გადავიდა ხელშეკრულებებში , ის რაც დაწერილია და
უფრო მარტივია მისი შესრულება.

საერთაშორისო ორგანიზაციამ შეიძინა სუბიექტის სტატუსი , ეს მოხდა გაერთიანებული

ერების ორგანიზაციიის შემდთვევაში ,ის გახლდა პირველი ორგანიაცია , რომელსაც ეს
სტატუსი მიენიჭა. გაეროს თანამშრომელი მოკლეს იერუსალიმშ და დადგა საკითხი
რამდენასდ შეეძლო მოეთხოვა გაეროს რეპარაცია იმ ქვეყნიდან სადაც ის მოკლეს.
თავიდან გაერო რომ შექმნეს მისთვის ეს ფუნქცია არ მიუნიჭებიათ , დაიწყო ამაზე
მსჯელობა გაეროს გენერალუ ანსაბლეაში, მან მიმარტა მართლსაჯულების სასამრთლოს
რომ მიეღო გადაწყვეტილება ამ საკითხთან მიმართებით და საბოლოოდ გადაწყვიტა რო
საერთაშორისო სასამართლოს უნდა ჰქონდეს გარკვეული სუბიექტის უფლება , კერძოდ
აუცილებელია საერთაშორისო ორგანიზაციამ შეასრულოს თავისი მანდატი ეფექტურად
და მანდატის შესასრულებლად სჭირდება ეს სტატურსი. დადგა საკითხი როგორ უნდა
გაიყოს ეს სუბიექტურობა სახელმწიფოებთან , და კითხვა ჩნდება არიან თუ არა ისინი
სახლმწიოს თანატოლი გარკვეულ მიმართულებებთან, ის სუვერენიტიტეი რაც მუშაობს
სახლმწიფოებთან ,არ მუშაობს საერთაშორისო ორგანიზაციებთან . საერთ ორგანიზაციას
არც თავისი ტერიტორია აქვს ცალკე, არც თავისი მოსახლეობა და იურისდიქციააა არ აქვს
ცალკე განსაზღვრული. ის დაფუძნებულია სახელმწიფოების წევრობაზე .

გადაწყდა რომ საერტ ორგანიზაციას თავისიფი ფუნქციების შესრულებისთვის ეს სტატუსი

სჭირდებოდა.თუ მის ფუნქციებს ასრულებს მისი თანამშრომელბი, მაშინ მათ ეს სტატუსი
აქვთ.თავისი საქმიანობის შესრულების დროს სახლმწიფოსაც შეიძლება ჰქონდეს
გარკვული უფლებამოსილება ამ ადამიანთან მიმართებზში და საერთაშორისო
ორგანიზაციასაც. ანუ ამ ადამიანს აქვს ორმაგი დაცვა, როდესაცის არის სახლმწიფოს
წარმომადგენელი, შენ გიცავს პასპორტი და ასევე შენი სამსახუროებრივი მოწმობა ,
რომელსაც გაძლევს საერთაშორუსო ორგანიზაცია. რეპარაცია ვინ უნდა მოითხოვოსდა
ასე გაიყო სამსახურეობრივი საქმის დროს საერთაშორისო ორგანიზაციამ
არასამსახურეობრივის დროს სახელმწიფომ. აქედან დაიწყო

საერთაშორისო ორგანზაიცამ შემოსვლა. დღეს გვაქვს საერთაშორისო ორგანიზაციები

რომლებიც ისე იღებენ გადაწყვეტილებას რომ ფაქტობრივად არ ეკოთხებიან იმ
სახელმწიფოს რომელზეცც, ეს გადაწყვეტილება უნდა გავრცელდეს. მაგ შეიძლება
ბრიუსელმა მიიღოს გადაწყვეტილება რომელიც ვრცელდება ევროკავშირის ყველა წევრ
ქვეყანაზე, გადაწყვეტილებაგააფორმოს დირექტივით ან რეგულაციით , შემდეგ ეს
რეგულაცია არის სავალდებულო სახელმწიფოსთვის შესასრულებლად .შეუძლია
ევროკავშირის რიგითმა მოქალაქემ თქვას რომ აი მე მართალია არ მაძლევს ამ უფლბას
კონსტიტუცია მაგრამ ამის უფლებას მაძლევს რეგულაცია, ამიტომ მე მაქვს უფლება ამ
რეგულაციით რომ მოვთხოვო ჩემს სახელმწიფოს. ისევ და ისევ სუვერენიტეტის
დეფინიციაზე მივდივართ, შეიცვალა მისი დეფინიცია და არა თვითონ გაუფასურდა .
საფრანგეთის და სხვა ევროკავშირის ქვეყნები მაგალითად ვალდებულნი არიან
დაეორჩილონ ბრიუსელში მიღებულ გადაწყვეტილებას. ეს ყველაფერი დაიწყო
რეპარაციის საქმით, გაეროს საქმით და ირველად აღიარეს რომ საერთ ორგანიზაციას
უნდა ჰქონდეს სუბიექტურობა.

საერთაშორისო ორგნანიზაციები ბევრნაირი არსებობს.პირველ რიგში საერთაშორისო

სამთავრებო და არასამთავრებო ორგანიზაციები . სამთავრებო ორგანზაციის წევრნი
არიან სახლმეიფოები და არასამთავრებოს წევრნი არ არიან სახლმწიფოები . ეს არის
არასამთავრებო ორგანიზაცია, ოღონდ საერთაშორისო როდესაც რამდენიმე წევრები
რამდნიმე ქვეყნის წევრნი არიან და რამდენიმე ქვეყანაში საქმიანობენ .მაგრამ არ არიან
სახელმწიფოსთან ან და მთავრობასთან დაკავშირებული

უნივერსალური ორგანიზაცია, გაერო, სადაც ყველას შეუძლია გაწევრიანდეს მინიმალური

სტანდარტების გათვალისწინებით , რაც სახელმწიფოს სუბიექტურობისთვუის არის
საჭირო და არის რეგიონალური ორგანიზაციაები, ევროკავშირი, რომელიც არ არის ღია
ყველასთვის და უფრო ფართოდ განმარტავს ევროპის ტიროტირაზე და ევროპის
გეოგრაფიას.

არსებობენ ასევე ორგანიზაციები რომლებიც შექმნილია გარკვეული მიზნებისთვის ,

უსაფრთხოების მიზნებისთვის არის მაგ ნატო, რომელსაც არ აერთიანებს გეოგრაფია ,
თუმცა აერთიანებს ერთი იდეოლოგია უსაფრთხოებასთან დაკავშირებით .

ყველას აქვს შიდა დეკომუნტები, რომლის საფუძველზეც მოქმეებენ, ძირითადად ისინი

შექმნილია სახელმწიფოების წარმომადგემლების მიერ . საერთაშორისო სამთავრებო
ორგანიზაციები არიან ის ორგნიზაციები რომლებიც სახლმეიფოები არიან
გაწევრიანებული და შესაბამისად მათი გადაწყვეტილებიტ აქვთ მათ მინიჭებული
გარკვეული მანდატი.

მთავარი რაც თავიდანვე მუშაობა გაერომ დაიწყო იყო, მუშაობა ერთიან სამართებლივ
წესებზე. დაიწყო საერთაშორისო საჯარო სამართლის ხელშეკრულებების კოდიფიცირება
და მოდა ძალიან დიდი რაოდენობის ხელშეკრულებების შექმნა , რომელიც შეიძლება
იყოს ორმხრივი ან მრავალმხრივი . ამას დიდი მნიშვნელობა ჰქონდა რადგან
ჩვეულებითი სამარტლის წყაროებო, რომელიც იყო ძალიან დივერსიფიცირებული და
აწესებდა სხვა ტიპის წესებს სახელმწიფოთა ურთიერთობაში , ეს დივერსიფიკაცია
გარკვეულ წილად შეიცვალა თანმიმდევრულობით და სისტემატიურობით რომელიც
შემოიტანა საერთაშორისო ხელშეკრულებებმა.

..

საერთააშორისო ორგანიზაციების და სახლმეიწფოების გარდა სუბიექტები არიან საერთ

კორპორაციები და კერძო პირები. ზოგადად სუბიექტურობა ნიშნავს იმას რომ შენ
ოპერირებ საერთაშორისო დონეზე და ამ ოპერირების დროს გაქვს გარკვეულ უფლებები
და მოვალეობები სხვებთან მიმართებასი, ხოლო ვინც ოპერირებს საერთაშიროს დონეზე
სტურქტურებთან ერთად, თამაშობენ იმ წესებით რომელიც საერთაშორისო სამართლის
მიერ არის დადგენილი, ამ ფორმატში უხდებათ საქმიანობა და შესაბამისად ჩნდება კითვა
რომ არიან ესენიც საერთაშორისო სამარტლის სუბიექტები ,ერთ ერთი ასეთი სუბიექტები
არიან კოპრპორაციები, არიან ინდივიდების მიერ არის შექმნილი , არიან ბიზმესმენები ,
რომლებიც სხვადასხვა ქვეყანაში ოპერირებენ და ფლობენ აქციებს. მაგალითად შეიძ
₾ება დაფუძლებული იყოს რაღაცა კოპრპორაცია ევროპაში მაგრამ მისი
სსაქმნიალობა უკავშირდებოდეს სხვა ქვეყნას, რადგან იქ მოიპოვებდეს პროდუქციას .
(ფერეროს მაგალითი) ეგრეთწოდებული ღირებულებოთი ჯაჭვი აქვთ შექნილი , ერთგან
აქვს ძირითადი წამომადგენლობა, მეორე ქვეყანაში წარმომადგენლობა , მესამე
ქვეყანაში დაკონკრეტებული გყავს ვიღაც ვინც მეოთხედან იღებს რაღაც პროდუქციას ,
მოკლედ რამდენიმე ქვეყნის საზღვარს ასე მრტივად კვეთს. საერთ კორპორაცია ხდება
ამიტომ საერთაშორისო დონეზე მოთამაშე რადგან მას უწევს ურთიერთობა სხვადახვა
ქვეყანასთან, და ეს ურთიერთობა დარეგულირებულია საერთაშორისო საჯარო
სამართლის კანონებით , საერთაშორისო კერძო სამართლის კანონებით.აქ ჩნდება ასეთი
კითხვა რამდენად არის პასუხისმგებელი ეს კორპორაციები ადამიანის უფლებებზე ?
სახლმწიფოში რაც ხდება თუ მოსახლეობას არ აქვს პრობლემა და თუ იმ სახელმწიფოში
რაც ხდება არის სახელმწიფოს იურისდიქცია და თუ ისეტი წესები და კანონმდებლობა
აქვთ რომ რაღაცას არ იცავენ და თუ დერეგულირებულია უფრო ბაზარი და არ არსებობს
ამის რეგულაცია , ამაზე მე პასუხისმგბელი ვერ ვიქნები. მაგ ფერერომ უნდა დაიცვას
ღირებულებითი ჯაჭვი, ან უნდა აიძულოს ქვეყენები, რომ დაიცვან წესები ან კიდევ უნდა
გამოვიდეს მათგან , აქ კი გამოდის რომ პროდუქციას და დიდ დანაკარგს განიცდის ამ
დროს და ვერღარ აწარმოებს პროდუქციას. ამიტომ აქტიურად არის საუბარი იმაზე რომ
კორპორაციები უნდა სცენ პატივი საერთაშორისო სამართალს და აადამიანის უფლებებს
და ეს ყველაფერი ჩაშალონ თავის ღირებულებით ჯაჭვში.

კერძო პირიც გახდა საერთასორისო სამართლის სუბიექტი, როდესაც კერძო პირს

შეუძლია იჩივლოს სახელმწიფოს წინააღმდეგ ან კერძო პირი პასუხისმგებაში მიეცეს
საერთაშორისო სასამართლოს მიერ. ორივე შემთვევაში კერძო პირს ეხება
საერთაშორსო სამართლის წესები, და თუ ის ამ წესებით მუშაობს ის ხდება სუბიექტი ,
მაგსტრასბურგის შემთხვევა , სადაც შენ შეგიძლია სახელმწიფოს უჩივლო.