приказна за слаткото детенце, започнува во слаткарницата Марко.

Овој голем слаткар многу ги сакаше децата, иако немаше свои.

Неговата желба се оствари кога создаде добро мало дете од шеќер,
неговата радост немаше граници.
Бебето било направено од шеќер, па дури и облеката била направена од
шеќер.
Неговите авантури започнуваат за време на тивка ноќ, кога шеќерното
дете стана љубопитно и сакаше да набљудува што има градот Негобило.
Излегол на улица и додека одел забележал дека стигнал до место
опкружено со дрвја , тоа стигна до шумата.
целата шума беше тажна.
Загубата на пријателот ја предизвика оваа здодевност, го загуби пејачот
од шумата, свирчето.
Шеќерното дете си го зеде за рака за да го најде свирчето и во меѓувреме
Марко беше многу загрижен за тоа.
По неколку авантури на детето, кочијашот по име Вања го пронашло
детето.
Но, тогаш Вања и Марко почнаа да се расправаат за тоа кој му е родител
на детето од шеќер.
Двајцата го сакаа шеќерното дете и не знаеја кому му припаѓа, на Маркос
кој го создаде или на Вања кој го најде кога го се изгуби.
Шеќерното дете, иако не беше вистинско дете, тој сепак ги имаше сите
права како и вие, затоа и не му припаѓаше никому, тој му припаѓаше на
самиот себе.
Работата завршува со шеќерното дете кога сфати дека има целосна
слобода, никој не може да му постави услови, а единствената личност
што може да ги ограничи работите е самиот тој.
Тој се враќа во градот Негобило каде го чекаа Марко и Вања, имаше
многу тежок предизвик кога требаше да се збогува со своите шумски
пријатели, но тоа им го вети за на пролет, откако ќе научат резба од Вања
и ќе готват колачи како Марко, тогаш тој ќе се врати во шумата.
Во делото ќе забележиме антагонистички ликови што им се даваат на
животните, со кои авторот сакаше да ги изрази негативните личности што
ги среќаваме во секојдневниот живот.

Омилен дел од делото “ШЕЌЕРНА ПРИКАЗНА“

е делот каде што детето во шеќер самоуверено се соочува со дивиот
свет, со волкот, со лисицата и мечката.
Овие трите го имаа земено шумскиот пејач и мораа да го вратат, помина
долго време без свирче и кога детето облечено во шеќер се пушти и
свирчето ја започна песната, никој не веруваше во неговите уши.
Ужасот што ја зафати шумата исчезна и како со магија радоста ги зафати
сите животни во шумата, никогаш порано шумата не била толку среќна, а
волкот, лисицата и мечката биле воодушевени со тоа што пее свирчето.
За сето тоа време, свирчето бил фатен од животни, свирчето воопшто не
пеело и тоа ги изненадило дивите животни.
Ми се допаѓа овој дел затоа што без оглед колку дивиот свет да му се
закануваше на свирчето тој реши да не пее за тоа.
Авторот ни даде фантастичен и радосен заклучок, каде што секој живее
среќно.