readAwrite - !

ดอะไ&'
(ยาย+นๆ ./กเ2ยบ เ4ด56ะ !านบนแอป

18
นิยาย นิยายแชท กระทู้ เขียน ตรวจ karnjan… !

chapter 39 Sezileen and …

หDาหMก สารUญ NงOาPาน เ"มแ%ว QกมาRก

เGอง : Harington #7ณแฮ;ง=น (omegaverse) . e-book *>ดเห!ยญ

29/07/65

chapter 39 Sezileen and Sea

โดย : cassie lu

Chapter 39 Sezileen and Sea

  แสดงสปอยล์

เด็กหนุ่มกระพริบเปิดเปลือกตาอย่างเชื่องช้า ร่างกายอ่อนแรงฟื้นตัวขึ้นมาทีละน้อยเมื่อสติเริ่มกลับคืนมาบ้าง ร็อกกี้พบว่าตัวเองนอน

อยู่บนพื้นแข็งกระด้าง ข้อมือทั้งสองข้างถูกใส่กุญแจมือไพล่หลังเอาไว้ ขาเป็นอิสระแต่ว่ายังไม่มีเรี่ยวแรงมากพอจะลุกขึ้นได้ในตอนนี้

มันเกิดอะไรขึ้น

ร็อกกี้จำได้ว่าเขาอยู่ที่งานเบบี้ชาวเวอร์ เด็กหนุ่มเดินตามคุณเอ็มเม็ตท์พ่อบ้านตระกูลบลายเยอร์ขึ้นไปชั้นบนเพื่อพบกับน้าเชสและน้า
สะใภ้ แต่เปิดประตูเข้าไปในห้องกลับพบว่ามันไม่มีใครอยู่ เขารู้สึกเจ็บจี้ดที่ลำคอแล้วทุกอย่างก็วูบดับไป รู้สึกตัวอีกทีก็มาอยู่ตรงนี้ที่ไม่รู้ว่าคือที่ไหน
เหมือนกัน

พยายามยันกายจนลุกขึ้นนั่งเอาแผ่นหลังพิงกำแพงได้ ที่นี่เป็นห้องสี่เหลี่ยมเล็กแคบมีเพดานสูงและผนังทำด้วยหินที่ดูเคล้ายปราสาท
เก่าอะไรทำนองนั้น เด็กหนุ่มเห็นแสงสว่างลอดออกมาจากช่องเล็กๆ ข้างกำแพง ความอยากรู้ทำให้กระเถิบเอาดวงตาไปส่องดูว่าข้างนอกคืออะไร
และสิ่งที่เห็นคือสีสดใสของท้องฟ้าเชื่อมต่อกับผืนทะเลกว้างไกลมองไม่เห็นขอบ

ทะเล? หอคอยกลางทะเล?

ยิ่งคิดยิ่งสับสนปนแตกตื่นอยู่ในใจ หากว่าเขาถูกพาตัวมาอยู่ที่นี่ แล้วอลันกับเอเวอรี่ที่ไปร่วมงานเบบี้ชาวเวอร์จะเป็นอย่างไรบ้าง แล้ว

ก็ยังมีเจ้าเด็กจิ๋ว...

“อือ...”

มีเสียงครางแผ่วแว่วมาจากอีกร่างที่เขาเพิ่งสังเกตุเห็นว่านอนอยู่บนโต๊ะไม้ เสื้อผ้าคุ้นตามองแวบเดียวก็รู้ว่าเป็นเอเวอรี่แม้ภายในห้องนี้
ไม่มีแสงสว่างเท่าไหร่นัก ร็อกกี้ขยับเข้าไปหา เขาเห็นเอเวอรี่ที่เพิ่งจะลืมตาตื่นมีสีหน้าตกใจ ร่างบางถูกใส่กุญแจมือไพล่หลังในสภาพไม่ต่างไปจาก
กัน

“อีฟ คุณเป็นยังไงบ้าง”

“ร็อกกี้?”

“ผมเอง”

เราสองคนถูกใครบางคนจับตัวมา

ร็อกกี้ที่ตื่นก่อนและมีแรงมากกว่าขยับเข้าไปช่วยเอาหัวไหล่ดันจนร่างบางลุกขึนนั่งได้ พวกเขาสองคนกวาดสายตาทั่วห้องว่างเปล่าด้วย
หัวใจที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัว หากว่าเป็นคนที่สามารถจับตัวเรามาจากบ้านของน้าเชสได้ ถ้าอย่างนั้น-

ถ้าอย่างนั้น คนที่จะทำเรื่องนี้ก็คือ...

“ซีอยู่ที่นั่นครับ ผมเห็นสร้อยที่เคยถูกเขาแย่งไป ซีตั้งใจหลอกพวกเรา”

ร็อกกี้เชื่อมโยงเรื่องราวด้วยหัวใจที่เจ็บปวดคล้ายถูกบีบให้แตกสลาย หากว่าซีอยู่ที่นั่น หากว่าซีมีความสามารถพอจะหลอกให้เขาพา

เอเวอรี่และคลีโอไปหาได้ อีกฝ่ายก็คงไม่ใช่ใครอื่นได้อีก ความผิดหวังเอ่อล้นจนไม่รู้จะอธิบายอย่างไร หลากหลายคำถามที่หาคำตอบไม่ได้ทำให้เขา
ทรมาน

“คลีโอล่ะอีฟ แล้วก็อลัน?”

ได้โปรดอย่าให้มีอะไรเกิดขึ้นกับสองคนนั้นเลย

“อลันพาคลีโอหนีไปแล้วครับ และพวกเขาจะต้องปลอดภัย ผมเชื่อว่าพวกเขาจะต้องปลอดภัย ต้องปลอดภัยแน่นอน”

เอเวอรี่ย้ำเตือนคำว่าปลอดภัยซ้ำๆ ราวกับต้องการตอกย้ำเพื่อเตือนสติของตัวเองไว้ ท่ามกลางความหวาดกลัวจากเรื่องราวทั้งหมด สิ่ง

หนึ่งที่ยังทำให้คนเป็นแม่จะเข้มแข็งก้าวต่อไปได้ก็คือความปลอดภัยของลูก

“ผมขอโทษ เป็นความผิดของผมเอง ผมพาคุณกับคลีโอมา ผม-”

“ไม่ครับ ได้โปรดอย่าโทษตัวเอง คุณไม่ผิดเลย”

ร็อกกี้ส่ายหน้า เขายังนึกไม่ออกว่าทำไม เพราะอะไร แต่ความเป็นจริงที่ว่าตัวเองเป็นคนพาเอเวอรี่กับคนอื่นๆ มาเสี่ยงอันตรายก็ไม่

เปลี่ยนแปลง เด็กหนุ่มฝืนความอ่อนเพลียจนลุกขึ้นได้ เขาสำรวจรอบห้องพยายามหาทางออกเอาไว้ แต่ห้องนี้ไม่มีหน้าต่างและประตูบานเดียวก็
ถูกล็อกไว้แน่นหนา ร็อกกี้เดินกลับมาย่อตัวส่องที่รูแตกของผนังอีกครั้งหนึ่ง

เมื่อครู่เขาไม่ได้ตาพร่าไป ข้างนอกคือทะเลไม่ผิดแน่

“เราอยู่ที่ไหนกันแน่นะ”

“ขอผมดูหน่อยครับ”

เอเวอรี่มีแรงพอจะลุกขึ้นได้ ร่างบางขยับเข้ามาเอาดวงตาส่องผ่านรอยแตกนั้นออกไปแทน

“เกิร์นซีย์”

“ห้ะ”

ภูมิประเทศแบบนนี้ เนินหน้าผาของหมู่เกาะอันคุ้นเคยที่พอจะมองเห็นได้จากไกลๆ เอเวอรี่รู้ในทันทีว่าพวกเขาสองคนถูกพาตัวมา

ที่เกิร์นซีย์ สถานที่ซึ่งดูเหมือนว่าจะเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมด

“พวกเราอยู่ที่เกิร์นซีย์ครับ ผมเห็นหอสังเกตุการณ์พลายมอนต์”

ถ้าอย่างนั้นพวกเขาก็อยู่บนเกาะฝั่งที่รกร้างห่างไกลผู้คน และหอสังเกตุการณ์พลายมอนต์ซึ่งถูกสร้างขึ้นสมัยสงครามโลกครั้งที่สองก็
เป็นสถานที่ท่องเที่ยวเชิงประวัติศาสตร์ที่ปัจจุบันไม่ได้นิยมแพร่หลายสักเท่าไหร่ หากไม่ใช่ฤดูกาลท่องเที่ยวก็แทบไม่มีใครผ่านมาใช้บริการเลย

ตั้งอยู่บนเนินเขาและอีกฝั่งหนึ่งก็เป็นหน้าผา ยิ่งยากที่จะหาความช่วยเหลือ สมัยก่อนเอเวอรี่เคยหนีมาที่นี่หลังถูกสามีตบตีทำร้าย ขณะ

ยืนร้องไห้บนยอดผาก็เกือบตัดสินใจจบความทุกข์ด้วยตัวเองอยู่หลายครั้ง

เอเวอรี่นั่งลงเอนหลังพิงกำแพงไว้ หันไปเห็นเด็กหนุ่มอีกคนนั่งเหม่อก็ขยับเข้าไปใกล้เพื่อเอาแขนแตะกันให้กำลังเสียหน่อย ร็อกกี้มอง

หน้าเขา ความเศร้าสร้อยในแววตาฉายชัดคงเพราะยังทำใจไม่ได้ เด็กหนุ่มเห็นมัมมี้ของน้องชายยิ้มปลอบเขาก็แปลกใจในความสงบนิ่ง

“ดูเหมือนคุณไม่กลัวเลย”

กลับเป็นเขาเสียอีกที่ลนลานวุ่นวายใจ เอเวอรี่เพียงเผยยิ้มอ่อนจางแล้วสั่นศีรษะไปมา

“ผมกลัวครับ แต่ผมก็โล่งใจที่ไม่ต้องคอยระแวงอีกแล้ว”

เพราะคิดอยู่เสมอว่ายังไงวันนี้ก็ต้องมาถึง

ชีวิตของเขาถูกผู้ชายคนนั้นกำหนดไว้หมดแล้ว ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการพบแมทธิว การพบคุณแฮริงตัน การตั้งครรภ์คลีโอ การถูกพราก

ลูกไป กระทั่งได้พบกับลูกอีกครั้งและร่วมสร้างครอบครัวใหม่กับชายที่ตัวเองรัก ซีเป็นคนกำหนดชะตาชีวิตของเขา ซีเป็นผู้ให้และยังเป็นผู้ทำลาย
เอเวอรี่ไม่แปลกใจแม้แต่น้อยที่ปลายทางของเรื่องนี้จะต้องจบลงเมื่อชายหนุ่มเห็นว่าถึงเวลา

แอบหวังว่าจะได้มีความสุขนานขึ้นอีกนิด และยิ่งหวังมากขึ้นเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังโอบอุ้มชีวิตใหม่ในกาย หากว่าเลือกได้ก็อยากให้เด็ก

คนนี้เกิดมามีครอบครัวที่อบอุ่น

แต่เขาเลือกเองไม่ได้ และไม่เคยมีสิทธิ์เลือกอะไรมาแทบทั้งชีวิต

“พ่อจะมาช่วยเรา เชื่อผมสิ พ่อจะไม่ยอมให้เราเป็นอะไร ผมกับคุณจะได้กลับบ้าน”

เอเวอรี่พยักหน้า เขาคิดถึงอ้อมกอดของคุณแฮริงตันเหลือเกินแม้เวลลาผ่านไปเพียงไม่เท่าไหร่ และเขาก็คิดถึงลูกน้อยที่ป่านนี้ไม่รู้ว่า

เป็นอย่างไร ห่วงลูกจะร้องหาแม่เมื่อยามไม่มีน้ำนมให้ดื่มกิน

พวกเขาสองคนใช้เวลาในช่วงบ่ายช่วยกันสำรวจห้อง ร็อกกี้พยายามให้ร่างดันประตูอีกครั้งและพบว่ามันไม่มีความหมาย กุญแจมือ

ของพวกเขาก็แน่นหนาจนไม่สามารถดึงให้หลุดได้ จะหาอะไรมาไขก็ไม่มีสักอย่างเดียว

“คุณพักก่อนเถอะครับ”

เอเวอรี่เป็นห่วงเด็กหนุ่มที่พยายามถีบประตูมานานหลายชั่วโมงแทบไม่หยุดพัก พวกเขาอยู่ในห้องไร้หน้าต่างที่อากาศไม่ถ่ายเทซ้ำยังไม่
มีน้ำสักหยดมาให้ เรี่ยวแรงเหลือน้อยลงทุกทีเมื่อความอ่อนล้าทั้งกายและใจเข้าครอบงำ

“ร็อกกี้...”

“โถ่เว้ย!”

เด็กหนุ่มร่างสูงทรุดลงหน้าประตูด้วยสีหน้าเจ็บปวดใจ ความตึงเครียดเมื่อเวลาเลยผ่านทำให้ไม่อาจข่มกลั้นอารมณ์ได้อีก เอเวอรี่

พยายามจะขยับเข้าไปหา แต่เขาเองก็เหนื่อยมากทั้งเริ่มรู้สึกพะอืดพะอมเมื่อหิวจัดผสมอาการแพ้ท้องจึงไม่อาจช่วยเหลืออะไรได้เลย

ตอนนี้เป็นเวลากลางคืนแล้ว แสงสว่างที่เคยสาดส่องลอดรอยแตกของผนังหายไป ห้องมืดสนิดแทบมองปลายเท้าตัวเองไม่เห็นยิ่งทำ

ให้รู้สึกเหมือนกำลังจะหายใจไม่ออก

คิดถึงลูกเหลือเกิน คิดถึงคุณแฮริงตัน เขาอยากกลับบ้านแล้ว

“อีฟ...อีฟคุณอยู่ตรงไหน”

ร่างบางที่กำลังนั่งพิงผนังเอนกายลงไป ใบหน้าซีดเซียวซบลงกับพื้นสกปรกเพราะไม่มีแรงพยุงตัว เอเวอรี่มองเห็นเงาร่างเลือนราง

ของร็อกกี้ เขาได้ยินเสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้ เด็กหนุ่มก้าวอย่างระวังไม่ให้เผลอไปเหยียบอีกคน

“ตอบผมหน่อย อีฟ?”

“อ อยู่นี่ครับ”

เอเวอรี่ส่งเสียงแผ่วเบา เขารู้สึกว่าสติกำลังจะหลุดลอยไป วินาทีนั้นเองแสงสว่างจากตะเกียงไฟฟ้าก็ส่องวาบเข้าตาเมื่อประตูด้านหน้า

ถูกเปิดออก พวกเขาสองคนหลับตาทันที เพราะอยู่ในห้องมืดมานานจึงสู้แสงไม่ไหว ผ่านไปครู่หนึ่งถึงลืมตาขึ้นมาอีกครั้งและเห็นว่าใครที่กำลังยืนอยู่

แม้เตรียมใจมาก่อนมันก็ยังสั่นไหว ไม่ได้พบหน้าเสียนานจนเกือบลืมดวงตาเยียบเย็นไร้ความปรานีเช่นนี้ไปแล้ว

“ซี...”

ร่างสูงก้าวเข้ามาและปิดประตู แขวนตะเกียงไว้บนผนังจากนั้นก็ลากเก้าอี้ตัวเก่าที่มุมห้องมานั่งต่อหน้าร่างหนึ่งที่นอนอยู่บนพื้นอย่าง
หมดสภาพ โดยมีอีกร่างพยายามขวางกั้นไม่ให้เขาเข้าใกล้ เด็กหนุ่มมองหน้าผู้มาใหม่ด้วยสายตาเจ็บปวดเมื่อถูกตอกย้ำความจริงว่าใครคือชายผู้อยู่
เบื้องหลังการทำร้ายครอบครัวของเขา

ความรักความผูกพันที่มีให้เสมอมาช่างไร้ความหมาย ร็อกกี้ผิดหวังและเจ็บปวดจนพูดอะไรไม่ออกสักคำ

“เอาน้ำให้เขาดื่มสิ”

ขวดน้ำเปล่าถูกยื่นให้ มันเป็นการเยาะเย้ยที่ตลกร้ายเพราะพวกเขาทั้งสองคนถูกใส่กุญแจมือไพล่หลัง

“อ้อ ขอโทษที ขยับไป น้าจะเอาน้ำให้เขาดื่มเอง”

“อย่าแตะต้องเขา!”

เด็กหนุ่มไม่ยอมเปิดทางให้ ยังคงใช้ร่างกายบดบังเอเวอรี่ที่นอนหมอบอยู่กับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง เขาจะยอมให้น้าแตะต้องเอเวอรี่อีก

ไม่ได้ เขาจะไม่ยอมให้น้าทำร้ายใครอีกแล้ว

“ถ้าอย่างนั้น เททิ้งดีมั้ย”

น้าชายของเขาเปิดฝาขวดน้ำ ตะแคงขวดเททิ้งลงบนพื้นทีละน้อยอยู่ต่อหน้าจนเด็กหนุ่มต้องขบกรามแน่น ร็อกกี้หันมองใบหน้าซีด

เซียวของเอเวอรี่ เด็กหนุ่มยอมขยับมานั่งมองร่างสูงนั่งลงประคองใบหน้าเรียวขึ้นแล้วเอาขวดน้ำจ่อปากให้ เอเวอรี่ดื่มน้ำลงไปด้วยความกระหาย แม้
หวาดกลัวแต่ก็ต่อต้านอะไรไม่ได้ทั้งนั้น

ด้วยสภาพแบบนี้ พวกเราคงไม่มีทางหนีรอด

“เราก็ดื่มด้วยสิ”

น้ายื่นขวดน้ำมาป้อนให้ ดวงตาที่มองเขาใจดีเหมือน ‘น้าเชส’ คนเดิมในวันวาน ร็อกกี้ยอมดื่มน้ำเข้าไป แววตาสับสนจ้องมองและตัด

สินใจเอ่ยขอ

“น้าครับ อย่าทำแบบนี้ได้มั้ย ปล่อยพวกเราไปเถอะ”

“ร็อกกี้-”

“ได้โปรด”

มือใหญ่ลูบลงบนศีรษะ อ่อนโยนเหมือนวันวานตอนเขายังเป็นเด็กที่น้าอุ้มเล่นพาเที่ยวเพราะพ่อกับแม่ติดงานจึงไม่ว่างพาไป ร็อกกี้ไม่

อยากเชื่อว่าน้าคนเดียวกับที่ช่วยเลี้ยงเขามา คนที่บอกว่ารักเขาเหมือนลูกจะย้อนกลับมาทำร้าย น้าเกลียดพ่อของเขาและส่งต่อความเกลียดชังนั้นมาที่
หลานชาย...หลานชายที่กำลังใจสลายเมื่อได้รู้ความจริง

“เดี๋ยวมันก็จบแล้วล่ะ อีกไม่นานหรอก”

ร็อกกี้หลับตา ประโยคนั้นคือการปฏิเสธที่ไม่ได้พูดออกมาโดยตรง

“ทำไมต้องทำแบบนี้ครับ ทำไมต้องเป็นผม”

เอเวอรี่ถามขึ้นบ้าง ร่างบางพยุงกายนั่งพิงผนังเอาไว้ หนึ่งคำถามที่ติดอยู่ในใจเสมอมาก็คือทำไมซี- คุณบลายเยอร์ทำเรื่องแบบนี้

ทำไม และเพราะอะไรถึงต้องเป็นเขา

“ฉันดีใจที่เธอถามนะ เรื่องมันก็มาถึงขั้นนี้แล้วใช่มั้ย มีลูกกับเขา อยู่กินกับเขา แต่เธอยังไม่รู้จักเลยว่าริค แฮริงตันเป็นคนยังไงกัน

แน่”

ร่างสูงกลับไปนั่งบนเก้าอี้ มือประสานกันบนหน้าขาขณะโน้มร่างลงมาเล็กน้อยในท่วงท่าสบาย แสงตะเกียงจากด้านหลังสาดส่องให้เงา

ร่างของชายหนุ่มพาดทับกดข่มมาที่เขาราวกับปีศาจทะมึนจากฝันร้าย เอเวอรี่ห่อไหล่เหลือเพียงร่างเล็กจ้อยขณะเฝ้ารอให้ชายหนุ่มพูดต่อ

“เธอไม่ใช่คนแรก”

คนแรก? หมายความว่า-

“เธอไม่ใช่คนแรก ที่ไอ้หมอนั่นมันนอนด้วยตอนไร้สติจนตั้งท้อง”

ทั่วร่างของเขาหนาวสั่นจนเริ่มชา เอเวอรี่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองอยากจะรับรู้เรื่องนี้ต่อไปหรือไม่ ใบหน้าที่ก้มต่ำลงของร็อกกี้ก็ยิ่งทำให้

ความหวาดกลัวแล่นริ้วเกาะกุมหัวใจมากขึ้น

เซซิลีนเป็นคนสวย ดวงตากลมโตสีฟ้า ผมสีน้ำตาลเข้มล้อมกรอบใบหน้าเรียวเล็ก รูปร่างเล็กน่าถนอมและมีรอยยิ้มสดใส แม้แฝงแวว

หม่นเศร้าของอดีตขมขื่นในวัยเด็กเอาไว้แต่มีพลังงานล้นเหลือจนทำให้คนมองต้องยิ้มตาม และเชสก็ยิ้มตาม ทุกครั้งที่เห็นพนักงานเด็กเสิร์ฟร่างเล็ก
คนนี้เดินเข้ามาใกล้ ตัวเขาในวัยสิบเก้าปีตกหลุมรักเจ้าของรอยยิ้มนั้นไปแล้วอย่างไม่รู้ตัว

เป็นการตกหลุมรักครั้งแรกที่ลงเอยด้วยหัวใจสลาย เขาสูญเสียและต้องรอเนิ่นนานกว่าจะได้ความรักคืนมา

เด็กหนุ่มอยู่ในปาร์ตี้สละโสดของว่าที่พี่เขย ริค แฮริงตันเป็นอัลฟ่าหนุ่มอนาคตไกลจากตระกูลใหญ่ ทริปเที่ยวฝรั่งเศสมา

จบเกิร์นซีย์ครั้งนี้ชาร์ล็อตพี่สาวของเขาขอให้เชสช่วยดูแลแฟนหนุ่มไม่ให้เถลไถล แม้เขาไม่เคยนอกกายนอกใจระหว่างที่คบกับเธอก็ตาม

“ก็คนอื่นน่ะไว้ใจไม่ได้ ใครบ้างจะไม่อยากได้เขา”

นึกตามแล้วก็อาจจะเป็นอย่างนั้น ริคเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ ใบหน้าหล่อเหลาบุคลิกโดดเด่นที่ใครเห็นก็ต้องสะดุดตาสะดุดใจ

เป็นจุดเด่นของกลุ่มเสมอไม่ว่าพวกเขาจะไปที่ไหนก็ตาม

เทียบกันแล้วกับเขาที่ยังเป็นเด็กหนุ่มเงียบขรึมขี้อาย แน่นอนว่าเซซิลีนจะต้องสังเกตเห็นผู้ชายคนนั้นก่อน

คืนสุดท้ายที่เกิร์นซีย์พวกเขาดื่มและปาร์ตี้อย่างสนุกสนาน ในทริปนั้นแบ่งแยกเป็นสองกลุ่มคือตัวเขากับเพื่อนรุ่นเดียวกันสองคน
ริคแล้วก็เพื่อนของชายหนุ่มอีกสามรวมเป็นเจ็ด หนึ่งในนั้นป่วยเล็กน้อยจากการไปกินอาหารที่ตัวเองแพ้ก็เลยกลับเข้าห้องไป พวกเขาที่เหลืออีกหก
คนอยู่ต่อโดยตั้งใจจะใช้ค่ำคืนนี้ให้คุ้มค่าที่สุด

เชสทบทวนบทพูดขอการติดต่อเพื่อสานสัมพันธ์กับเซซิลีนไว้ในใจ ประหม่าจนมือเย็นแต่เขาก็ไม่อยากให้เราจบเพียงเท่านี้ โอเมก้าร่าง

เล็กทำงานตามปกติ มองมาทางพวกเขาเป็นระยะและนำเครื่องดื่มมาส่งให้ ดวงตาประสานกันเพียงครู่เดียวเด็กหนุ่มก็ต้องเป็นฝ่ายก้มหน้าหลบ

เขามันห่วยแตกที่สุด ไม่กล้าถามอะไรนอกจากลอบมองชื่อที่แปะไว้บนอกเสื้อ

“เฮ้ เจ้าหนู เอาสักหน่อยมั้ย”

“ไม่ครับ”

“ตามใจ เพื่อนนายล่ะ”

“ไม่ครับ”

ฟิลิกซ์ที่เป็นเพื่อนของริคเสนอบางอย่างให้ เชสรู้ว่ามันคืออะไรแต่เขาไม่เคยลองมาก่อน เด็กหนุ่มปฏิเสธโดยไม่ต้องใช้เวลาคิด เขาไม่

อยากสร้างปัญหาด้วยการปล่อยให้สารเสพติดครอบงำร่างกาย แต่กลุ่มแก็งค์ของว่าที่พี่เขยกลับไม่คิดเหมือนกัน

ริคเป็นคนแรกที่ไร้สติไป ชายหนุ่มมึนเมาเคลิ้มลอยจนแทบไม่รู้ตัว

“เขาไหวหรือเปล่าครับ”

เด็กเสิร์ฟร่างเล็กเข้ามาถามไถ่ด้วยความห่วงใย มือเรียวใช้ผ้าเย็นผืนเล็กเช็ดบนข้างแก้มของชายหนุ่มที่กำลังนั่งตาปรือ เชสยอมรับว่า

เขาอิจฉา ตลอดทั้งคืนเซซิลีนจะลอบมองมามาทางนี้และเขารู้ว่าสายตาคู่นั้นจับจ้องอยู่ที่ใคร ริค แฮริงตันผู้โดดเด่นไม่ต้องเรียกร้องความสนใจใดๆ
ก็ได้รับมัน

“อืม...”

“คุณดื่มน้ำสักหน่อยนะครับ”

ร่างบางวิ่งไปที่เคาทเตอร์แล้วเอาน้ำเย็นมายื่นให้ ช่วยเปิดฝาขวดและป้อนถึงริมฝีปากด้วยสายตาห่วงใยอย่างเปิดเผย เชสไม่อยากเห็น

ภาพนั้น เด็กหนุ่มลุกเดินออกมาสูดอากาศข้างนอกตามลำพังอยู่ครู่ใหญ่ ถ้อยคำที่ตระเตรียมคงไร้ความหมายเมื่ออีกฝ่ายไม่แม้แต่จะชายตามองเขา

เขาเทียบผู้ชายคนนั้นไม่ได้ เขาไม่ใช่ริค แฮริงตัน

เชส บลายเยอร์ในวันสิบเก้าปีอ่อนแอเกินไป เขาจมอยู่กับความสมเพชตัวเองจนไม่ทันคิดว่าระหว่างเซซิลีนกับริคคงไม่มีวันเป็นไปได้

ชายหนุ่มมีพี่สาวของเขาคนรักอยู่แล้วและกำลังจะแต่งงานในไม่ช้า เด็กหนุ่มกลับเข้าไปในบาร์ ตั้งใจว่าคราวนี้จะขอทำความรู้จักกับเซซิลีนให้ได้ เขา
กลับพบว่าริคและกลุ่มเพื่อนรวมถึงเซซิลีนได้หายตัวไปแล้ว

“กลับห้องพักไปแล้วล่ะ พวกเราก็ว่าจะกลับเหมือนกัน บาร์ใกล้ปิดแล้วด้วย”

เด็กหนุ่มรอสักพักเผื่อเห็นเซซิลีนและก็ต้องผิดหวัง เขาจำเป็นต้องกลับลอนดอนในเช้าวันรุ่งขึ้นพร้อมเพื่อนร่วมทริปเพราะถูกวางตัวให้
เป็นส่วนหนึ่งในแผนขอแต่งงานของพี่สาว เรื่องราวหลังจากนั้นก็มีทั้งการแต่งงาน การเข้าเรียนมหาวิทยาลัย เหตุการณ์ผ่านเข้ามาในชีวิตจนเขาได้คบ
คุณหนูโอเมก้าที่พ่อแม่พามาแนะนำให้รู้จัก

พวกเราเหมาะสมกันและเธอก็เป็นน่ารัก เชสมีความสุขเรียบง่ายกับชีวิตที่เพียบพร้อมไม่ต้องดิ้นรนจนเลิกรากับเธอด้วยดี กระทั่งชาย
หนุ่มวัยยี่สิบเก้าปีได้มาร่วมงานแต่งของเพื่อนสนิทที่เคยไปทริปเกิร์นซีย์ด้วยกัน

“นึกถึงทริปสละโสดที่นั่นเหมือนกันนะ เออ พวกนายจำได้มั้ย เชสมันมองเด็กเสิร์ฟคนนั้นตลอดคืนแต่สุดท้ายก็ไม่ได้เข้าไปจีบ”

“อย่างห่วย!”

ชายหนุ่มหัวเราะไปกับเพื่อนและสั่นศีรษะ แต่ว่าเขาตอนนั้นมันก็ห่วยจริงๆ

เชสยังจำใบหน้าของเซซิลีนได้ แม้เวลาผ่านมาเนิ่นนานถึงสิบปีแล้วก็ตาม ชายหนุ่มสงสัยว่าป่านนี้โอเมก้าแสนสวยคนนั้นจะเป็นอย่าง

ไร อาจแต่งงานมีครอบครัวอบอุ่นไปเนิ่นนานแล้ว

ลืมไปซะดีกว่า

แต่วันต่อมาเขากลับมายืนอยู่ที่หน้าบาร์แห่งเดิมในเกิร์นซีย์ มันยังเปิดให้บริการอยู่แม้จะมีการตกแต่งขยายร้านใหม่ อัลฟ่าหนุ่มตรงดิ่ง

เข้าไปสั่งเครื่องดื่มและถามหาคนที่เขาไม่อาจสลัดให้หลุดจากความทรงจำได้ ถามหาด้วยความหวังที่ไม่อยากหวังเพราะกลัวว่าจะต้องผิดหวังอีกครั้ง
กับความจริง

“อ้อ เซซิลีนน่ะเหรอ ไม่ยักรู้ว่าเคยทำงานที่นี่ แต่ถ้าอยากพบเขาฉันจะติดต่อให้ ผู้ชายแถวนี้ไม่ว่าใครก็รู้จักเขาหมดทุกคน”

นั่นหมายความว่าอะไร?

คำถามของเขาฉายชัดบนใบหน้า อัลฟ่าที่เป็นบาร์เทนเดอร์หน้าใหม่ทำท่ากระซิบกระซาบด้วยรอยยิ้มที่มองอย่างไรก็ทำให้รู้สึกว่าน่ารัง
เกียจ

“ก็เป็นอีตัวนี่นา ขายไปทั่วนั่นแหละแล้วก็ราคาถูกจะตาย บางครั้งได้ยินว่าให้ฟรีด้วยซ้ำ”

เชสมาที่นี่เพื่อหาคนและไม่ต้องการสร้างปัญหา แต่ขวดเบียร์ในมือกลับฟาดลงกลางศีรษะของบาร์เทนเดอร์คนนั้นไปก่อนที่เขาจะ
สามารถควบคุมตัวเองได้ นั่นเป็นครั้งแรกที่ชายหนุ่มทำร้ายคนเพื่อเซซิลีน และมันก็ไม่ใช่ครั้งสุดท้าย ซ้ำยังกลายเป็นสิ่งที่เขายึดถือเพื่อให้ตัวเองดำ
เนินชีวิตต่อไปได้ในแต่ละวัน

เขาตามหาเซซิลีนไปทั่วเกาะเกิร์นซีย์ ดักเฝ้ารอทุกหนแห่งที่คิดว่าเราอาจจะพบกันได้ แต่ยิ่งหาก็เหมือนว่ามีใครบางคนเล่นตลก

พยายามซ่อนอีกฝ่ายไว้จากเขา

ในวันที่กำลังท้อใจ เชสเพียงต้องการพักผ่อนจึงขึ้นไปแถวหอสังเกตุการณ์พลายมอนต์เพื่อชมวิวทะเลจากหน้าผา และตรงนั้นเองที่เขา

เห็นโอเมก้าชายร่างเล็กยืนหมิ่นเหม่อยู่ริมผาอย่างไม่เกรงกลัวว่าจะตกลงไป ชายกระโปรงยาวยับเยินเปื้อนเลือดปลิวสะบัดบีบหัวใจให้ทรมาน

“เซซิลีน?”

เมื่อเอ่ยเรียกร่างนั้นก็ชะงักไป ใบหน้าที่หันกลับมายังคงงดงามตราตรึงสำหรับเขาไม่เคยเปลี่ยนไป แม้ตอนนี้มันถูกปกคลุมด้วยร่อง

รอยบอบช้ำจากการถูกทำร้ายอย่างสาหัสมา

“อย่าเข้ามานะ”

เท้าเปล่าเปรอะเลือดก้าวถอยหลัง ร่างบางสั่นระริกจวนเจียนจะทรงตัวยืนไม่ไหว เชสไม่กล้าขยับตามเพียงแต่ยื่นมือออกไปพลางเอ่ย

ร้องขอจากหัวใจอย่างที่ควรทำ

“ได้โปรดเถอะครับ อย่าทำแบบนี้ ผมสาบาน ผมจะไม่มีวันทำร้ายคุณ”

เซซิลีนส่ายหน้า ดวงตาไม่มีความเชื่อใจ เชสเกลี้ยกล่อมอ้อนวอนจนยอมลงไปนั่งคุกเข่าร้องไห้ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองจึงเป็นได้ถึง

ขนาดนี้

“ได้โปรด...”

สิบปีที่มีภาพของเซซิลีนซ้อนทับอยู่ในใจ อย่าให้การพบกันครั้งนี้เขาต้องเห็นอีกฝ่ายตายไปต่อหน้าเลย

ร่างสูงหลับตาซบหน้าลงกับพื้นดิน เขาร้องไห้ไม่หยุดเหมือนกลับไปเป็นเด็กห่วยแตกอายุสิบเก้าคนเดิมที่เคยปล่อยโอกาสสารภาพรัก
ทิ้งไป และวันนี้ความรักนั้นก็กำลังจะหายไปตลอดกาล

“อย่าร้องไห้”

“...”

“ผมไม่มีค่าขนาดนั้นหรอก”

ชายหนุ่มยิ้มทั้งน้ำตา เขาบอกว่าเซซิลีนมีค่ายิ่งกว่าทุกสิ่งและยืนยันจะพิสูจน์มันให้ได้ ขอเพียงร่างบางยอมจับมือเขาและให้โอกาสสัก

ครั้ง

เซซิลีนเลือกจับมือเขา

เชสเพิ่งมารู้ทีหลังว่าลูกค้าของเซซิลีนวันนั้นหวังเอาแต่ได้ ไม่ยอมจ่ายเงินและยังซ้อมร่างบางจนต่อต้านไม่ไหว ข่มขืนตักตวงความสุข

จากความทรมานของคนไร้ทางสู้ ชายหนุ่มฆ่ามันไปแล้ว เพราะไอ้คนสารเลวแบบนั้นสมควรตาย หากเขามาช้าไปเพียงนิดเดียวเซซิลีนที่กำลังแตก
สลายถึงขีดสุดก็คงตัดสินใจกระโดดหน้าผา

ชีวิตของพวกเราสองคนหลังจากนั้น จะว่าสุขจนเหมือนฝันก็ว่าได้ จะว่าทรมานคล้ายเป็นฝันร้ายก็ไม่ผิด

ไม่มีเทพนิยายในโลกของความจริง การรักษาร่างกายและจิตใจที่แตกสลายไม่เคยเป็นเรื่องง่าย แม้เลือกจับมือเขาแล้ว แต่เซซิลีนยังคง

มีกำแพงในใจ เนิ่นนานเหลือเกินที่เชสทนอยู่กับเจ็บปวดเพราะเขาไม่มีความสามารถจะเยียวยาคนที่ตัวเองรักได้ เงินทองและความสุขสบายเพียงช่วย
ยื้อความจมดิ่งของเซซิลีนไว้ชั่วคราว

ชื่อใหม่ ใบหน้าใหม่ ตัวตนใหม่ แต่หัวใจยังคงเป็นดวงเดิม

“แต่งงานกับผมนะครับ”

รู้ทั้งรู้แต่ก็ขอกอดเอาไว้ ใช้อ้อมแขนตัวเองโอบอุ้มแก้วแตกละเอียดที่นานวันมีแต่จะยิ่งบาดลึก หากว่าเขาช่วยดึงเซซิลีนออกมาจากห้วง

มืดมิดไม่ได้ ชายหนุ่มก็ขอจมดิ่งไปด้วยกันในก้นบึ้งหนาวเหน็บ

มันมีวันแสนสุขอยู่บ้าง การรักษาด้วยจิตแพทย์ร่วมกับใช้ยาบางครั้งก็ทำให้เซซิลีนมีช่วงเวลาที่ดีได้ เชสจดจำรอยยิ้มสวยงามของคน

รักในวันแต่งงานของเราไว้เป็นภาพฉายซ้ำในใจ เมื่อภรรยาคลุ้มคลั่งทำร้ายเขาหรือทำร้ายตัวเองก็นึกเสมอว่าวันต่อไปจะต้องสดใสกว่านี้แน่นอน

และในที่สุดเซซิลีนก็ตั้งครรภ์

พวกเขาไม่ได้พยายามมีลูกหลังแต่งงานทันทีด้วยความไม่พร้อมเรื่องสภาพจิตใจ รอกระทั่งเซซิลีนมีอาการค่อนข้างคงที่ ไม่คิดทำร้าย

ตัวเองหนักเหมือนเมื่อก่อนถึงปล่อยไปตามธรรมชาติ เชสตื่นเต้นดีใจถึงที่สุด ตอนนั้นเขาเชื่อว่าครอบครัวอบอุ่นจะช่วยเติมเต็มสิ่งที่เราขาดได้ เขา
กำลังจะมีเจ้าตัวน้อยกับภรรยาอย่างที่เคยใฝ่ฝัน

เซซิลีนหวงเด็กในท้องมาก

หวงมากกระทั่งไม่ยอมให้เขาแตะต้องเข้าใกล้ แม้แต่การพบหมอเพื่อตรวจครรภ์ก็ยังต้องเกลี้ยกล่อมอยู่นานและใช้เวลากว่าภรรยาของ
เขาจะยินยอม ร่างบางจะนั่งเหม่อวางมือบนท้องตัวเอง ใบหน้ามีรอยยิ้มอ่อนจางเหมือนกำลังวาดฝันถึงการโอบอุ้มลูกน้อยเอาไว้ เซซิลีนเอ่ยขอไม่ให้
เขาบอกใครเรื่องเด็กในท้อง

“ถ้ามีคนรู้ ลูกจะถูกแย่งไป เราต้องซ่อนเขาไว้แม้แต่กับพระเจ้าก็ตาม”

ต้องซ่อนเด็กไว้จากพระเจ้า เพราะกลัวว่าพระเจ้าจะมาแย่งไป ความฝังใจจากการเสียลูกคนแรกบาดลึกจนทำให้เซซิลีนไม่ไว้ใจใครทั้ง

นั้น เซซิลีนไม่เคยบอกเขาว่าใครเป็นพ่อของเด็กที่เสียชีวิต บอกเพียงแต่ว่าเป็นคนรักเก่าที่มีเหตุให้อยู่ด้วยกันไม่ได้ เชสอิจฉาผู้ชายคนนั้นเหลือเกินที่
ได้เป็นเจ้าของแววตาเปล่งประกายยามเอ่ยถึง

“ลูกเป็นเด็กผู้ชาย คุณอยากให้เขาชื่ออะไรครับ”

เซซิลีนเอียงคอคล้ายกำลังใช้ความคิด วันนี้ภรรยาของเขาอารมณ์ดีและยอมให้คนเป็นสามีเข้าใกล้ได้ เราเพิ่งได้รู้ว่าเด็กในท้องเป็นผู้

ชาย และตอนนี้ลูกแข็งแรงปลอดภัยดี

“ซี”

“ชื่อซีเหรอครับ”

“อื้ม เอสอีเอ ซี”

ซี ที่แปลว่าท้องทะเล

“เพราะว่าเราพบกันที่นั่น และคุณช่วยชีวิตผมไว้ ขอบคุณนะครับเชส สำหรับทุกสิ่ง สำหรับความรักที่คุณมอบให้ ผมอาจจะเป็นความ

รักสวยงามอย่างที่คุณคู่ควรไม่ได้ แต่ผมรักคุณ ลูกรักคุณ และพวกเราจะอยู่ด้วยกันไปตลอดกาล”

ทุกความเจ็บปวดและหยดน้ำตามีความหมาย ในที่สุดเขาก็ได้ยินคำว่ารักจากปากเซซิลีน

เชสมีความสุขเหมือนหัวใจลอยขึ้นฟ้า วันเวลาผ่านไปโดยชายหนุ่มเฝ้าดูแลภรรยาตั้งท้องแทบไม่ห่างกาย เขาสร้างห้องพยาบาลไว้ที่

บ้านเพราะเซซิลีนไม่อยากไปโรงพยาบาลที่ต้องได้พบปะผู้คน

ชายหนุ่มน่าจะรู้ว่าพระเจ้าของพวกเรามันเฮงซวยและใจร้าย ต่อให้พยายามเก็บซ่อนเอาไว้แค่ไหนก็ยังตามมาพรากลูกน้อยไปจากพวก
เขา

เซซิลีนมีภาวะการตั้งครรภ์เป็นพิษชนิดรุนแรงเมื่ออายุครรภ์ครบห้าเดือน หลังวิเคราะห์อย่างถี่ถ้วนทีมแพทย์ก็ลงความเห็นว่าไม่อาจให้
ตั้งครรภ์ต่อไป ขณะนั้นอาการครรภ์เป็นพิษก็เริ่มทำให้ภรรยาของเขาป่วยสุขภาพย่ำแย่จนใช้ชีวิตปกติแทบไม่ได้ เพียงแต่คนใจสลายไม่ยอมให้ใคร
ได้แตะต้องทำร้ายเด็กในท้อง

เคยเสียลูกไปด้วยอาการนี้ครั้งหนึ่ง เซซิลีนจึงไม่ยอมให้มันมีครั้งต่อไป ร่างบางฝืนทรมานตัวเองเพื่อที่จะตั้งครรภ์ต่อให้ได้ อาการทาง

จิตที่ถูกบีบคั้นรุนแรงทำให้สติตัดขาดไม่รับรู้สนใจโลกภายนอก

“ที่รัก ได้โปรดเถอะครับ ส่งมีดมาให้ผม”

ร่างบางในชุดคลุมท้องนั่งขดอยู่ที่มุมห้อง ใบหน้าซีดขาวเส้นผมยุ่งเหยิงแต่มือเรียวกำมีดทำครัวไว้ เป็นอาวุธป้องกันตัวเพื่อไม่ให้ใคร

เข้าใกล้มาแย่งลูกน้อยไปจากครรภ์

“ลูกต้องอยู่กับผม เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป เราจะไม่มีวันพรากจาก”

เซซิลีนตัดสินใจแล้ว

เชส บลายเยอร์ เป็นชายหนุ่มที่มีเพียบพร้อมทุกสิ่ง รูปร่างหน้าตาและฐานะทางสังคมไม่ด้อยไปกว่าใคร แต่ความรักเป็นสิ่งเดียวที่ทำ

ให้เขารู้สึกว่าตัวเองช่างไร้ค่าเหลือเกิน

สูญเสียตัวตนไปทีละน้อยในยามที่ดูแลคนรัก เหน็ดเหนื่อยและสิ้นหวังเมื่อนำหัวใจไปผูกไว้กับคนซึ่งไม่อาจใช้ความรักเยียวยาได้ เขา

จมดิ่งไปพร้อมกับเซซิลีน เขาทรมานเหมือนเซซิลีน สุดท้ายความรู้สึกจึงด้านชาไป ชายหนุ่มไม่รู้ตัวว่านอนซบใบหน้าอยู่กับปลายเท้าของคนรักตั้งแต่
เมื่อไหร่ มือเรียวลูบศีรษะให้อย่างอ่อนโยน

“ลูกไม่ดิ้นแล้วครับ”

เขาน้ำตาไหลแต่ไม่สะอึกสะอื้นฟูมฟาย เซซิลีนเองก็เป็นเช่นเดียวกัน

ชายหนุ่มปัดปอยผมปรกใบหน้าซีดเซียว หากว่าเด็กในครรภ์ไม่ดิ้นแล้วเราก็คงเหลือเวลาอีกไม่มากเท่าไหร่ ร่างสูงช้อนอุ้มภรรยาให้ลุก

ขึ้น เขาพาเซซิลีนกับลูกออกมาจากบ้านเพราะไม่อยากให้ใครรบกวนช่วงเวลาสุดท้าย เราสามคนพ่อแม่ลูกจะได้อยู่ด้วยกันอย่างสงบ

เชสพาเซซิลีนมาที่เพนท์เฮ้าส์ของเขา เฝ้ามองร่างบางกุมท้องด้วยความเจ็บปวดทรมานเมื่อทารกในครรภ์ ‘เสียชีวิตแล้ว’ จึงทำให้อาการ

ย่ำแย่ ร่างสูงเปลื้องผ้าภรรยาและอาบน้ำให้ ช่วยแต่งตัวสวมชุดคลุมท้องตัวโปรดและหวีผมยุ่งเหยิงออกจากใบหน้าแสนสวย

“ขอบคุณนะครับ”

ร่างบางนอนลงบนเตียง ผ้าปูที่นอนสีขาวลายดอกเดซี่เป็นสิ่งที่เจ้าตัวเคยเลือกไว้ บนโต๊ะข้างเตียงมีตุ๊กตานางฟ้าอุ้มทารกน้อยเป็นของ

ประดับ

“ผมรักคุณ เซน่า ผมรักคุณกับซีลูกของเรามากที่สุด คุณรู้ใช่มั้ย ผมเพียงต้องการให้คุณมีความสุข”

“แน่นอนครับ และผมมีความสุขที่ได้รักคุณ ได้ใช้ชีวิตกับคุณ”

เซซิลีนหรือเซน่าของเขาอมยิ้ม

“แต่ผมอยากพบลูกแล้ว ไม่รู้ว่าหาแม่ไม่เจอเขาจะกลัวมั้ย เชส...คุณต้องให้ผมไปนะครับ”

ชายหนุ่มยิ้มออกมาเช่นกัน

เขาจูบเซซิลีนไปทั่วใบหน้า มาหยุดที่ริมฝีปากเนิ่นนานเพื่อซึมซับทุกความรู้สึก ความรักตั้งแต่วันแรกที่เคยมีให้ จนถึงตอนนี้ยังไม่มี

อะไรเปลี่ยนแปลง

เชสเกลี่ยหลังมือเข้ากับกรอบหน้าเล็ก เมื่อเห็นเซซิลีนหลับตาเขาก็พลิกฝ่ามือวางบนริมฝีปากและจมูกของภรรยาเพื่อกดเอาไว้ เฝ้ามอง

ด้วยดวงตาพร่าเลือนเพราะหยดน้ำขณะร่างบางดิ้นต่อต้านตามกลไกของร่างกาย ออกแรงกดแน่นลงไปอีกกระทั่งอีกฝ่ายแน่นิ่งไม่ตอบสนอง

“คุณไม่ต้องทรมานแล้วนะที่รัก”

ชายหนุ่มนั่งมองร่างสงบนิ่งของภรรยา เซซิลีนยามนี้ดูงดงามบริสุทธิ์ไร้เมฆหมอกของความทุกข์สาหัสปกคลุมจิตใจ ส่วนเขาแม้ร้องไห้

น้ำตาอาบหน้าด้วยหัวใจสลายแต่มีความยินดีที่คนรักไม่ต้องเจ็บปวดอีกแล้ว

เชสเก็บร่างของเซซิลีนกับซีไว้ เขาให้ทั้งสองคนอยู่ในห้องเด็กอ่อนที่เตรียมไปก่อนหน้านี้ ชายหนุ่มจัดตกแต่งห้องนอนใหญ่ใน

เพนท์เฮ้าส์แบบที่ภรรยาชอบ ซื้อข้าวของเครื่องใช้มาให้และอาศัยอยู่ร่วมกันเหมือนครอบครัวธรรมดาทั่วไป อ่านหนังสือนิทานกล่อมลูกนอนและใช้
ชีวิตอยู่ในวังวนของหัวใจที่ไม่ยอมรับความจริง

จนกระทั่งเขาได้พบกับบันทึกไดอารี่ที่เซซิลีนเคยเขียนไว้ ในตอนที่เข้ารับการรักษาจากจิตแพทย์

มันเป็นหนึ่งในกระบวนการรักษา การถ่ายทอดเรื่องราวที่เจ็บปวดหรือมีความสุขเพื่อทบทวนและประมวลผลของสภาพจิตใจ เชสไม่

เคยก้าวก่ายส่วนนี้เพราะต้องการให้เกียรติภรรยา รับรู้เพียงสิ่งที่เซซิลีนยินดีจะบอกเมื่อเจ้าตัวสบายใจ ชายหนุ่มนั่งอ่านบันทึกโดยเริ่มจากหน้าสุด
ท้าย เขายิ้มและร้องไห้ไปกับมัน

เรื่องราวก่อนจะพบเขาของเซซิลีนยิ่งกว่าฝันร้าย ลูกค้าที่มาซื้อบริการและความสารเลวที่พวกมันทำไว้ ข่มเหงรังแกคนรักของเขาให้

ทรมานเหมือนตายทั้งเป็น

เชสจดชื่อ หรือหากไม่มีชื่อก็จดรูปร่างลักษณะของพวกมันไว้ ชายหนุ่มเปิดบันทึกไล่ขึ้นมาเรื่อยๆ

สามีคนแรกที่เซซิลีนแต่งงานด้วย เชสรู้ชื่อของผู้ชายคนนี้ รู้ว่ามันเคยทำร้ายตบตีคนรักของเขาแต่ไม่รู้รายละเอียดว่า ‘รุนแรง’ แค่ไหน

ชายหนุ่มน้ำตาไหลด้วยความแค้นสุมแน่นกลางอกขณะจดชื่อของมันลงไป ขีดเส้นใต้ว่าไอ้สารเลวนี่จะต้องชดใช้ทุกสิ่งอย่างสาสม

เรื่องลูกจากการตั้งครรภ์ครั้งแรกทำให้เซซิลีนทุกข์ใจอย่างสาหัส คนรักของเขาพยายามอดทนให้ถึงเจ็ดเดือนเพื่อที่จะคลอดเด็กก่อน
กำหนดออกมาให้ได้ แต่ค่ำคืนหนึ่งก็เกิดเจ็บท้องอย่างรุนแรงและต้องเสียลูกไปอยู่ดี เด็กคนนี้เป็นเพียงสิ่งเดียวที่ชายคนรักซึ่งไม่มีโอกาสได้อยู่ร่วม
กันฝากเอาไว้ เมื่อสูญเสียจึงทำให้ยิ่งทรมานเป็นเท่าทวี

ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร เชสกลั้นหายใจเมื่อเปิดไดอารี่ผ่านไปใกล้จะถึงหน้าแรก

‘หล่อเหลาอย่างร้ายกาจ และมีรอยยิ้มที่ทำให้หัวใจเต้นแรงได้’

‘ราวกับโลกมืดมนทั้งใบจะสว่างไสวได้ด้วยการมีอยู่ของคุณ’

‘ผมอยากอยู่กับคุณ ผมอยากให้คุณรักผม ได้โปรดอย่าทิ้งผมไปได้มั้ย’

‘คุณทำให้ผมหัวใจสลาย แต่รู้อะไรมั้ยครับ ผมก็ยังรักคุณอยู่ดี ผมขอโทษที่ช่วยลูกของเราไว้ไม่ได้ ผมเกลียดตัวเองจนไม่อยากมีชีวิต

อยู่แล้ว’

‘ผมไม่คู่ควรกับคุณ แต่ผมคู่ควรกับความเจ็บปวดใช่มั้ย ผมเจ็บมากเหลือเกิน แต่ไม่รู้ว่ามันเพียงพอหรือยัง’

‘ได้โปรด ช่วยผมที ริค’

ริค...?

นอกจากความรู้สึกที่ถูกบรรยายออกมา ยังมีเหตุการณ์นับตั้งแต่วินาทีแรกที่เซซิลีนได้พบกับชายที่เป็นเจ้าของหัวใจ อ่านถึงตรง

นี้เชสไม่รู้ว่าเขาควรหัวเราะหรือว่าร้องไห้ ริค แฮริงตัน คือผู้ชายคนนั้นจริงๆ

เป็นคนที่เซซิลีนรัก เป็นคนที่เซซิลีนมอบกายให้ เซซิลีนลงโทษตัวเอง ทำร้ายตัวเองหลังจากต้องสูญเสียลูกที่เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของ

ชายหนุ่ม

“คนอย่างคุณมันสมควรตาย”

แต่ไม่ได้หรอก ความตายมันง่ายเกินไปและไม่มากพอ

เชสไม่ได้โกรธที่ริคหักหลังความไว้ใจของพี่สาวไปหลับนอนกับคนอื่น เธอเป็นผู้หญิงเข้มแข็งและจะก้าวผ่านเรื่องนี้ไปได้ แต่เขาแค้นที่

อีกฝ่ายไม่เห็นค่าของเซซิลีนซ้ำยังทอดทิ้งอย่างไม่ใยดี ทุกวันนี้ก็มีชีวิตสุขสบาย หย่าขาดกับพี่สาวเขาแล้วก็ออกเดตควงผู้คนมากหน้าหลายตา

ริคมาร่วมงานแต่งของเขา ชายหนุ่มดื่มอวยพรขอให้ครอบครัวบลายเยอร์มีความสุขตลอดไป ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นสาเหตุของความแตก

สลายเกินเยียวยาที่สุดท้ายก็นำมาสู่การที่เซซิลีนกลายเป็นร่างเปล่าในกล่องแก้ว

ริค แฮริงตัน เชสจดอีกชื่อลงไป เขาตัดสินใจวางแผนทั้งหมดเพื่อพิสูจน์อะไรบางอย่าง

อยากรู้เหลือเกินว่าผู้ชายแบบนั้นจะสามารถ 'รัก' ได้มั้ย คนที่เหมือนกับเซซิลีน สวยงามน่าทะนุถนอมแต่ใช้ชีวิตอย่างทุกข์ทนแตก

สลาย คนที่ไม่เห็นค่าของตัวเอง ถูกบีบคั้นให้เจ็บปวดจนเลือกความตาย แล้วลูกน้อยน่ารักน่าเอ็นดู...หากว่ามีโอกาสได้เห็นหน้าและโอบอุ้มไว้ วันที่
ต้องเสียไปจะทรมานแค่ไหนกัน?

จะทรมานเหมือนเขาหรือเปล่า จะอยากตายร้อยครั้งพันครั้งแต่ขณะเดียวกันก็อยากอยู่เพื่อลงโทษตัวเองแบบเขามั้ย เชสเฝ้ารอเนิ่นนาน

หลายปีด้วยหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความคำถาม

เขากลับไปที่เกิร์นซีย์

สิ่งแรกที่ทำคือการตามล่าคนเพื่อขีดฆ่ารายชื่อที่จดไว้ ได้เบต้าหนุ่มชาร์ลี โรแกนมาช่วยจัดการทีมและทำให้ทุกอย่างง่ายดายขึ้น เชสไม่

เคยลงมือเอง เขาชอบที่จะเฝ้าดูเพื่อซึมซับช่วงเวลาแสนพิเศษนี้ไว้ เมื่อทุกอย่างจบสิ้นชายหนุ่มก็จะมายืนตรงหน้าผาจุดเดิมที่เขาเคยอ้อนวอนให้เซซิ
ลีนจับมือ

แต่วันนี้ ที่หน้าผานั้นมีคนอื่นยืนอยู่

ชายกระโปรงยาวเปรอะเลือด ร่างสั่นสะอื้นร้องไห้ ความตกใจทำให้ชายหนุ่มคิดว่าตัวเองได้ย้อนเวลากลับไป เขายืนนิ่งเฝ้ามองกระทั่ง

ร่างบางก้าวถอยหลังออกมานั่งกอดตัวเองด้วยกายสั่นเทา

ใบหน้าและเนื้อตัวมีรอยฟกช้ำของการถูกทำร้าย หัวใจก็คงมีความทุกข์ทรมานสาหัสไม่ต่างจากเซซิลีนในวันวาน 

นั่นคือเอเวอรี่

สวยงามทว่าแตกสลาย และนี่แหละ...คนที่เขาต้องการมอบให้ริค แฮริงตัน 

.#คุณแฮริงตัน

เรื่องราวทั้งหมดของเซซิลีนกับซี และเหตุผลที่ว่าทำไมต้องเป็นอีฟ น้องเป็นตัวแทนของเซซิลีน และเชสต้องการมอบเซซิลีนอีกคนให้คุณริค สวยงาม

ทว่าแตกสลายตามที่บอกเลย เขาอยากให้คุณริคได้พบเจอกับความทุกข์อย่างที่ตัวเองเจอ

การดูแลรักษาคนป่วยไม่ง่าย แม้แต่คนที่ดูแลก็จมดิ่งไปได้เหมือนกัน ริคพยายามดึงอีฟขึ้นมาและทำได้ แต่เชสทำไม่ได้ก็เลยขอจมดิ่งในความทรมาน

ไปด้วยอีกคน เขารักคนๆนี้ เขายินดีเจ็บแต่เขาก็แตกสลาย 

ใกล้ปลายทางมากๆแล้วคับ

มาร่วมคอมเม้นส่งท้ายเป็นกำลังใจให้ทุกคนกันเถอะ

-cassie lu-

Harington #7ณแฮ;ง=น (omegaverse) . e-

book *>ดเห!ยญ 29/07/65
cassie lu >ดตาม

ตอนCอนหDา ตอนEอไป

ให้กําลังใจนักเขียนผ่านโดเนท
โดเนทสูงสุดของเรื่อง Harington #คุณแฮริงตัน (o Top Donator chapter 39 Sezileen and Sea
megaverse) มี e-book *ติดเหรียญ 29/07/65

See more
anonymous Sawitree … fridayboo anonymous 3amSleep… anonymous Ohsecream aiiya Sawitree … มาโดเนทVน
290.00  190.00  150.00  120.00  120.00  50.00  20.00  20.00  10.00 

โดเนทJK

เพิ่มความคิดเห็น