Professional Documents
Culture Documents
Ilarawan ang
Magsasakang
Pilipino
Ilarawan ang
Manggagawang
Pilipino
Para sa iyo, ano ang
pinakamalalang
isyung panlipunan
ang hinaharap ng
Pilipinas ngayon?
Paano mo
maipakikita ang
pagiging makabansa
bilang iskolar ng
bayan?
PANITIKAN HINGGIL
SA ISYUNG
MANGGAGAWA
Kahalagahan ng paggawa o manggagawa
1. Lumilikha ng produkto na kailangan ng ating bansa.
2. Batas Republika Blg. 1933 — Batas na nagtatadhana ng walong oras ng paggawa ng mga
manggagawa.
3. Republic Act No. 6727 (Wage Regulation Act) — Nagsasaad ng mga mandato para sa
pagsasaayos ng pinakamababang pasahod o minimum wage na naaangkop sa iba’t ibang
pang-industriyang sektor na kinabibilangan ng mga sumusunod:
- hindi pang-agrikultura
- plantasyong pang-agrikultura
- di-pangplantasyon
- cottage/sining sa pagyari sa kamay
4. Artikulo 94 Holiday pay — Tumutukoy sa bayad sa isang manggagawa na
katumbas ng isang araw na sweldo kahit ito ay hindi pumasok sa araw na iyon.
Polusyon
Kakulangan ng mga pasilidad sa iba't ibang
sektor o kagawaran (halimbawa ay sa
edukasyon).
Pagtatanggal ng asignaturang Filipino sa
kolehiyo.
Iba pang mga isyung Pambansa
Judicial Killing
Anti-Hazing Law
Oplan Tokhang
Pag-aagawan ng Pilipinas at China sa West
Philippine Sea.
Occupy Pabahay
PANITIKAN HINGGIL
SA ISYUNG
MANGGAGAWA
MGA BATAS NA NANGANGALAGA SA
KARAPATAN NG MANGGAGAWA:
2. Batas Republika Blg. 1933 — Batas na nagtatadhana ng walong oras ng paggawa ng mga
manggagawa.
3. Republic Act No. 6727 (Wage Regulation Act) — Nagsasaad ng mga mandato para sa
pagsasaayos ng pinakamababang pasahod o minimum wage na naaangkop sa iba’t ibang
pang-industriyang sektor na kinabibilangan ng mga sumusunod:
- hindi pang-agrikultura
- plantasyong pang-agrikultura
- di-pangplantasyon
- cottage/sining sa pagyari sa kamay
4. Artikulo 94 Holiday pay — Tumutukoy sa bayad sa isang manggagawa na
katumbas ng isang araw na sweldo kahit ito ay hindi pumasok sa araw na iyon.
ni Epifanio G. Matute
Hindi po. Ito’y hindi isang
makagimbal-daigdig na pag-talakay
tungkol sa saging. Wala kaming
maipagmamalaki sa naturang paksa
kundi ang ganap na kawalang-
kaalaman sa bagay na ito…
Katunayan, ang aming kawalang-muwang tungkol sa
saging ay minsan nang pinatibayan sa isang paraang
hindi mapag-aalinlanganan kamunti man, ng isang
karanasang nakapamumula ng tainga. Noo’y nasa
pinakamasidhing yugto ang laganap na pagsasalat sa
pagkain ng panahon ng digmaan at pananakop ng
Hapon. Ang sambayanan ay nadayukdok at naduling
sa gutom pagkat naubos ang bigas na sinamsam ng
hukbong nakasasakop…
Sa paglalakad, isang araw, ay nakatagpo kami ng isang
nakabulagtang punong saging, na sa malas ay itinapon ng
kung sino…nagunita naming bigla ang kuwento ng pagong at
ng unggoy at ang kanilang pakikipagsapalarang
kinasangkutan ng isa ring punong-saging. Kung ang
makupad na pagong ay nagtagumpay sa pagtatanim,
pagpapatubo at pagpapabunga ng prutas na ito, ay kami pa
kayang mabilis-bilis naman nang bahagya kaysa pagong?
Kaya noon di’y sinunggaban namin ang punong-saging
upang itanim sa aming likod-bahay.
Pasan ang punong-saging, nag-inut-inot kami sa pag-uwing medyo
nanginginig ang tuhod—hindi dahil sa bigat ng aming pasan, kundi
dahil sa daluhong ng gutom na maagang sumalakay sa aming sikmura,
palibhasa’y dahop na dahop na marahil sa mga bitamina A at D ang
aming naging agahan nang araw na iyon. Gaano na bang katigasan ng
tuhod ang maitutustos ng kalahating putol ng gahinlalaking kamoteng
may ulalo pa sa dulo, at isang tasang kapeng-mais-na sinangag-nang-
sunog; na bahagya nang napatamis ng tatlong uli na paglulubog at
pagsasagip sa kapirasong panutsa? Ang butil ng panutsa ay kailangang
mapaabot ng pitong araw, hanggang sa dumating na muli ang rasyon
para sa samahang pangmagkakapit-gutom, este,
pangmagkakapitbahay.
Sa madali’t salita, sumapit din kami sa
aming bahay. Matapos makahigop ng
kaunting mainit sa sabaw ng nilagang
kangkong na kasama pati mga ugat, ay
pinagsaulan kami ng sapat na lakas at sigla
upang maihukay at maitanim, saka madilig,
ang puno ng saging.
Pagkabangong-pagkabangon kinabukasan ng umaga,
hindi na namin nakuhang sumaglit muna sa kaukulang
pook upang tumugon sa tawag ng kalikasan, pagkat
buhat sa paglabas sa kulambo ay tuwiran na kaming
sumugod sa kinatatamnan ng punongsaging… Sa harap
ng aming humahangang mga mata ay naroon siya,
sariwang-sariwa na ang mga dahon at tila naghuhumindig
ang kanyang buong kaanyuang wari’y ipinoproklama sa
buong mundo ang kanyang muling pagkabuhay…
Sapul noon ay nagtining ang lahat ng aming panahon, lakas at sigla sa
minumutyang punong-saging. Hindi na maglalaon, ito’y magpupuso na
at mamumunga. Noon pa ma’y para na naming nakikita ang malusog na
buwig na nagsisikip sa siksikang piling ng mapipintog na saging. Sa
wakas, hindi na magtatagal at ang mula Lunes-hanggang-Linggong
pakikipagsimangutan sa kamote at kangkong ay masususugan na ng
matamis, malinamnam at naiiba naman sa panlasang prutas. Sa kabilang
dako, tila naman may isip ang punong-saging na masiglang tumutugon
sa aming pag-asa at pag-asam. Mabilis ang kanyang pagtaas at paglaki
habang lumalakad ang mga araw, samantalang padagdag naman nang
padagdag ang mga butas ng aming sinturon, na halos dalawang ikot na
ang pagkakabigkis sa aming paimpis nang paimpis na baywang.
Ngunit…
Sa aba ng aming kapalaran! Nagsimula nang sumalakay sa himpapawid
ang mga eroplanong Amerikano na sinundan ng paglunsad sa Leyte.
Nabigkas na ang bantog na pangungusap na “Nakabalik na ako!” ng
noo’y hindi pa nasisirang si MacArthur…dumating na ang sinasabing
liberasyon, kasabay ng pagdagsa ng mga GI Joe at katugong
pagkakatusak ng mga GI Girls, na ang pagtatalik ay hindi nakalampas
sa pantalan; bumaha na ang mala-malagkit na bigas-California;
nagparada na ang mga lata ng sardinas, salmon, chili con carne,
luncheon meat, k-rations, pinulbos na gatas at itlog, sigarilyong Virginia
at iba’t iba pang uri ng pagkain at kagamitang siyangnagsilbing
pangalawang hukbong bumihag at sumakop sa panlasa at isipan ng
mga dinatnan… ngunit anumang tanda ng pagpupuso at pagbubunga
ng punong-saging sa aming likod-bahay ay hindi pa rin mabakas….
Bakit kaya?... Baka kaya dahil sa nakaraang dagundungan
ng mga putok ng kanyon at pagsabog ng mga bomba ay
nasindak ang kaawa-awang punong-saging kaya lihim na
nakunan nang wala sa panahon ang pobre. Bakit nga
kaya?
“Talaga! Abaka ‘yan. Hindi namumunga ng saging ang abaka!” ang tukso sa
amin ng aming amaing namimilipit sa pagtawa. “Lubid ang makukuha mo
riyan. Itali mo sa leeg mo saka ka magbigti, para mapagtakpan ang
kabobohan mo!”
At sa yugtong iyon ng buhay, lubusang naghiwalay ang landas
namin at ng saging. Sapul noon ay ayaw na naming makakita,
makarinig at makaamoy ng anumang bagay na may kinalaman sa
saging.
Datapwat kamakailan lamang ay nadiskubre naming hindi pala
maaaring ignorahin… at nasabi sa kanyang sarili ng saging, “Ngayon
ay ipakikilala ko sa iyong hindi mo ako maaaring balewalain.
Isinusumpa ko, ipapako mong muli sa akin ang iyong pansin; hindi
lamang ang iyong pansin, pati ang sa buong bansa!” At kamakailan
nga lamang ay nagbalik siyang taglay ang lahat ng nagpupuyos na
paghihiganti.
Tapat sa kanyang isinumpa, hindi nga naman pansin lamang namin, kundi
pansin ng buong bansa ang napako sa kanya. Lumikha siya ng
humaharurot na ipuipo ng mainit na balitaktakan sa mga pahayagan,
magasin, radyo, telebisyon, kapihan, bangketa at palengke. At sa alimpuyo
ng mga pangangatwirang pasang-ayon at pasalungat sa proyektong
kumutan ng saging ang Davao, ay lumahok ang mga utak sa lahat ng
sangay na nagpapakilos nang pasulong at maging paurong (nakalalamang
yata ang paurong) sa ating Republika. Mula sa mga mambabatas, hagurin
mo nang pakanan, ay nagpaligsahan ang mga argument ng mga senador,
kongresista, ekonomista, editoryalista, kolumnista, komentarista at ng
mga nalalabi pang ista, kabilang pati ang mga istambay. Opo, noon
narating ng saging ang kaituktukan ng kabantugan sa lahat marahil ng
panahon.
Ngunit katulad din ng kanyang bungang nalalarot
kapag labis na ang pagkahinog, ang saging na matagal
ding naging popular na paksa, ay hindi ringnaglaon at
lumabsa. Sa harap ng makapangyarihang daluyong ng
nagkakaisang damdaming kontra-saging ay
ipinahayag ng Pangulong hindi maaaring pagtibayin
ang kondisyones ng nakaungaong na sanang
kasunduan, dahil sa mahigpit na itinadhana ng
Saligang-Batas, kaya saging na, ay naging bato pa.
Ang pangyayaring yaon ay aming pinanghihinayangan
nang malabis…. Ang ipinaghihimutok ng aming
kalooba’y ang mga maaari sanang nangyari sa Perlas
daw na ito ng Silangan, kung hindi nabigo ang balak
na sagingisasyon ng bansa. Sa bagay na ito, ang
pamuhatan namin ng pananaw ay hindi na pansarili
lamang, manapa’y makalilibong higit na malawak,
pambuong kabansaan, sumasaklaw sa mga susunod
pang salinlahi sa mga darating pang dantaon!
Sino ang makahuhula, kung ang maunlad at dagsaang produksiyon ng
saging na gagawin sana, salamat sa dakilang layunin ng dayuhang
kompanya, ay siyang magiging kalutasan ng wala na yatang katapusang
paghihikahos natin sa bigas, sa paglalabas-masok ng mga taon?
Pagkaraan lamang marahil ng ilang taon ay daragsa na ang prutas na ito
sa lahat ng sulok ng Pilipinas. Uulan ng latundan, babaha ng lakatan at
matatabunan tayo ng bungulan! Ano ba naman ang hindi kanais-nais,
kung sa halip ng mailap na bigas ay maging saging na ang maging
pambansang pangunahing pagkain ng mga Pilipino? Makatitipid pa tayo
ng panahon at pagod. Sa halip ng magsaing pa, manggatong,
magpakulo’t magpainin ng kanin, ay wala tayong gagawin sa saging
kundi talupan at lantakan. Sa ganyan, ang ating taunang suliranin sa
pagkain ay mawawakasan na nang minsanan at panghabang-panahon.
At sapagkat saging ang sana’y nakahango sa atin at
nakapagpaunlad, ay ito na ang ating magiging sagisag na
pambansa. Halimbawa, ang tatlong bituin sa ating bandila ay
maaari nating palitan ng tatlong saging: Lakatan, Latundan at
Bungulan. Ang Malakanyang ay maaari nating taguriang
Masagingyan. Tayong mga Filipino’y maaari na sanang
tumindig nang buong pagmamalaki, at sa tila iisang tinig ay
may dahilan na sana tayong magpainlanlang sa apat na sulok
ng Kasilanganang Asya—hindi—sa buong sandaigdigan man,
ng ating sana’y magiging bagong pambansang awit:
Bayang massaging, Perlas ka ng Sagingan/Puso ng
saging, sa dibdib mo’y buhay,
2. Batas Republika Blg. 1933 — Batas na nagtatadhana ng walong oras ng paggawa ng mga
manggagawa.
3. Republic Act No. 6727 (Wage Regulation Act) — Nagsasaad ng mga mandato para sa
pagsasaayos ng pinakamababang pasahod o minimum wage na naaangkop sa iba’t ibang
pang-industriyang sektor na kinabibilangan ng mga sumusunod:
- hindi pang-agrikultura
- plantasyong pang-agrikultura
- di-pangplantasyon
- cottage/sining sa pagyari sa kamay
4. Artikulo 94 Holiday pay — Tumutukoy sa bayad sa isang manggagawa na
katumbas ng isang araw na sweldo kahit ito ay hindi pumasok sa araw na iyon.
ni Epifanio G. Matute
Hindi po. Ito’y hindi isang makagimbal-
daigdig na pag-talakay tungkol sa
saging. Wala kaming maipagmamalaki sa
naturang paksa kundi ang ganap na
kawalang-kaalaman sa bagay na ito…
Katunayan, ang aming kawalang-muwang tungkol sa
saging ay minsan nang pinatibayan sa isang paraang
hindi mapag-aalinlanganan kamunti man, ng isang
karanasang nakapamumula ng tainga. Noo’y nasa
pinakamasidhing yugto ang laganap na pagsasalat sa
pagkain ng panahon ng digmaan at pananakop ng
Hapon. Ang sambayanan ay nadayukdok at naduling
sa gutom pagkat naubos ang bigas na sinamsam ng
hukbong nakasasakop…
Sa paglalakad, isang araw, ay nakatagpo kami ng isang
nakabulagtang punong saging, na sa malas ay itinapon ng
kung sino…nagunita naming bigla ang kuwento ng pagong at
ng unggoy at ang kanilang pakikipagsapalarang
kinasangkutan ng isa ring punong-saging. Kung ang
makupad na pagong ay nagtagumpay sa pagtatanim,
pagpapatubo at pagpapabunga ng prutas na ito, ay kami pa
kayang mabilis-bilis naman nang bahagya kaysa pagong?
Kaya noon di’y sinunggaban namin ang punong-saging
upang itanim sa aming likod-bahay.
Pasan ang punong-saging, nag-inut-inot kami sa pag-uwing medyo
nanginginig ang tuhod—hindi dahil sa bigat ng aming pasan, kundi
dahil sa daluhong ng gutom na maagang sumalakay sa aming sikmura,
palibhasa’y dahop na dahop na marahil sa mga bitamina A at D ang
aming naging agahan nang araw na iyon. Gaano na bang katigasan ng
tuhod ang maitutustos ng kalahating putol ng gahinlalaking kamoteng
may ulalo pa sa dulo, at isang tasang kapeng-mais-na sinangag-nang-
sunog; na bahagya nang napatamis ng tatlong uli na paglulubog at
pagsasagip sa kapirasong panutsa? Ang butil ng panutsa ay kailangang
mapaabot ng pitong araw, hanggang sa dumating na muli ang rasyon
para sa samahang pangmagkakapit-gutom, este,
pangmagkakapitbahay.
Sa madali’t salita, sumapit din kami sa
aming bahay. Matapos makahigop ng
kaunting mainit sa sabaw ng nilagang
kangkong na kasama pati mga ugat, ay
pinagsaulan kami ng sapat na lakas at sigla
upang maihukay at maitanim, saka madilig,
ang puno ng saging.
Pagkabangong-pagkabangon kinabukasan ng umaga,
hindi na namin nakuhang sumaglit muna sa kaukulang
pook upang tumugon sa tawag ng kalikasan, pagkat
buhat sa paglabas sa kulambo ay tuwiran na kaming
sumugod sa kinatatamnan ng punongsaging… Sa harap
ng aming humahangang mga mata ay naroon siya,
sariwang-sariwa na ang mga dahon at tila naghuhumindig
ang kanyang buong kaanyuang wari’y ipinoproklama sa
buong mundo ang kanyang muling pagkabuhay…
Sapul noon ay nagtining ang lahat ng aming panahon, lakas at sigla sa
minumutyang punong-saging. Hindi na maglalaon, ito’y magpupuso na
at mamumunga. Noon pa ma’y para na naming nakikita ang malusog na
buwig na nagsisikip sa siksikang piling ng mapipintog na saging. Sa
wakas, hindi na magtatagal at ang mula Lunes-hanggang-Linggong
pakikipagsimangutan sa kamote at kangkong ay masususugan na ng
matamis, malinamnam at naiiba naman sa panlasang prutas. Sa kabilang
dako, tila naman may isip ang punong-saging na masiglang tumutugon
sa aming pag-asa at pag-asam. Mabilis ang kanyang pagtaas at paglaki
habang lumalakad ang mga araw, samantalang padagdag naman nang
padagdag ang mga butas ng aming sinturon, na halos dalawang ikot na
ang pagkakabigkis sa aming paimpis nang paimpis na baywang.
Ngunit…
Sa aba ng aming kapalaran! Nagsimula nang sumalakay sa himpapawid
ang mga eroplanong Amerikano na sinundan ng paglunsad sa Leyte.
Nabigkas na ang bantog na pangungusap na “Nakabalik na ako!” ng
noo’y hindi pa nasisirang si MacArthur…dumating na ang sinasabing
liberasyon, kasabay ng pagdagsa ng mga GI Joe at katugong
pagkakatusak ng mga GI Girls, na ang pagtatalik ay hindi nakalampas
sa pantalan; bumaha na ang mala-malagkit na bigas-California;
nagparada na ang mga lata ng sardinas, salmon, chili con carne,
luncheon meat, k-rations, pinulbos na gatas at itlog, sigarilyong Virginia
at iba’t iba pang uri ng pagkain at kagamitang siyangnagsilbing
pangalawang hukbong bumihag at sumakop sa panlasa at isipan ng
mga dinatnan… ngunit anumang tanda ng pagpupuso at pagbubunga
ng punong-saging sa aming likod-bahay ay hindi pa rin mabakas….
Bakit kaya?... Baka kaya dahil sa nakaraang dagundungan
ng mga putok ng kanyon at pagsabog ng mga bomba ay
nasindak ang kaawa-awang punong-saging kaya lihim na
nakunan nang wala sa panahon ang pobre. Bakit nga
kaya?
“Talaga! Abaka ‘yan. Hindi namumunga ng saging ang abaka!” ang tukso sa
amin ng aming amaing namimilipit sa pagtawa. “Lubid ang makukuha mo
riyan. Itali mo sa leeg mo saka ka magbigti, para mapagtakpan ang
kabobohan mo!”
At sa yugtong iyon ng buhay, lubusang naghiwalay ang landas
namin at ng saging. Sapul noon ay ayaw na naming makakita,
makarinig at makaamoy ng anumang bagay na may kinalaman sa
saging.
Datapwat kamakailan lamang ay nadiskubre naming hindi pala
maaaring ignorahin… at nasabi sa kanyang sarili ng saging, “Ngayon
ay ipakikilala ko sa iyong hindi mo ako maaaring balewalain.
Isinusumpa ko, ipapako mong muli sa akin ang iyong pansin; hindi
lamang ang iyong pansin, pati ang sa buong bansa!” At kamakailan
nga lamang ay nagbalik siyang taglay ang lahat ng nagpupuyos na
paghihiganti.
Tapat sa kanyang isinumpa, hindi nga naman pansin lamang namin, kundi
pansin ng buong bansa ang napako sa kanya. Lumikha siya ng
humaharurot na ipuipo ng mainit na balitaktakan sa mga pahayagan,
magasin, radyo, telebisyon, kapihan, bangketa at palengke. At sa alimpuyo
ng mga pangangatwirang pasang-ayon at pasalungat sa proyektong
kumutan ng saging ang Davao, ay lumahok ang mga utak sa lahat ng
sangay na nagpapakilos nang pasulong at maging paurong (nakalalamang
yata ang paurong) sa ating Republika. Mula sa mga mambabatas, hagurin
mo nang pakanan, ay nagpaligsahan ang mga argument ng mga senador,
kongresista, ekonomista, editoryalista, kolumnista, komentarista at ng
mga nalalabi pang ista, kabilang pati ang mga istambay. Opo, noon
narating ng saging ang kaituktukan ng kabantugan sa lahat marahil ng
panahon.
Ngunit katulad din ng kanyang bungang nalalarot
kapag labis na ang pagkahinog, ang saging na matagal
ding naging popular na paksa, ay hindi ringnaglaon at
lumabsa. Sa harap ng makapangyarihang daluyong ng
nagkakaisang damdaming kontra-saging ay
ipinahayag ng Pangulong hindi maaaring pagtibayin
ang kondisyones ng nakaungaong na sanang
kasunduan, dahil sa mahigpit na itinadhana ng
Saligang-Batas, kaya saging na, ay naging bato pa.
Ang pangyayaring yaon ay aming pinanghihinayangan
nang malabis…. Ang ipinaghihimutok ng aming
kalooba’y ang mga maaari sanang nangyari sa Perlas
daw na ito ng Silangan, kung hindi nabigo ang balak
na sagingisasyon ng bansa. Sa bagay na ito, ang
pamuhatan namin ng pananaw ay hindi na pansarili
lamang, manapa’y makalilibong higit na malawak,
pambuong kabansaan, sumasaklaw sa mga susunod
pang salinlahi sa mga darating pang dantaon!
Sino ang makahuhula, kung ang maunlad at dagsaang produksiyon ng
saging na gagawin sana, salamat sa dakilang layunin ng dayuhang
kompanya, ay siyang magiging kalutasan ng wala na yatang katapusang
paghihikahos natin sa bigas, sa paglalabas-masok ng mga taon?
Pagkaraan lamang marahil ng ilang taon ay daragsa na ang prutas na ito
sa lahat ng sulok ng Pilipinas. Uulan ng latundan, babaha ng lakatan at
matatabunan tayo ng bungulan! Ano ba naman ang hindi kanais-nais,
kung sa halip ng mailap na bigas ay maging saging na ang maging
pambansang pangunahing pagkain ng mga Pilipino? Makatitipid pa tayo
ng panahon at pagod. Sa halip ng magsaing pa, manggatong,
magpakulo’t magpainin ng kanin, ay wala tayong gagawin sa saging
kundi talupan at lantakan. Sa ganyan, ang ating taunang suliranin sa
pagkain ay mawawakasan na nang minsanan at panghabang-panahon.
At sapagkat saging ang sana’y nakahango sa atin at
nakapagpaunlad, ay ito na ang ating magiging sagisag na
pambansa. Halimbawa, ang tatlong bituin sa ating bandila ay
maaari nating palitan ng tatlong saging: Lakatan, Latundan at
Bungulan. Ang Malakanyang ay maaari nating taguriang
Masagingyan. Tayong mga Filipino’y maaari na sanang
tumindig nang buong pagmamalaki, at sa tila iisang tinig ay
may dahilan na sana tayong magpainlanlang sa apat na sulok
ng Kasilanganang Asya—hindi—sa buong sandaigdigan man,
ng ating sana’y magiging bagong pambansang awit:
Bayang massaging, Perlas ka ng Sagingan/Puso ng
saging, sa dibdib mo’y buhay,
ni Epifanio G. Matute
Hindi po. Ito’y hindi isang makagimbal-
daigdig na pag-talakay tungkol sa
saging. Wala kaming maipagmamalaki sa
naturang paksa kundi ang ganap na
kawalang-kaalaman sa bagay na ito…
Katunayan, ang aming kawalang-muwang tungkol sa
saging ay minsan nang pinatibayan sa isang paraang
hindi mapag-aalinlanganan kamunti man, ng isang
karanasang nakapamumula ng tainga. Noo’y nasa
pinakamasidhing yugto ang laganap na pagsasalat sa
pagkain ng panahon ng digmaan at pananakop ng
Hapon. Ang sambayanan ay nadayukdok at naduling
sa gutom pagkat naubos ang bigas na sinamsam ng
hukbong nakasasakop…
Sa paglalakad, isang araw, ay nakatagpo kami ng isang
nakabulagtang punong saging, na sa malas ay itinapon ng
kung sino…nagunita naming bigla ang kuwento ng pagong at
ng unggoy at ang kanilang pakikipagsapalarang
kinasangkutan ng isa ring punong-saging. Kung ang
makupad na pagong ay nagtagumpay sa pagtatanim,
pagpapatubo at pagpapabunga ng prutas na ito, ay kami pa
kayang mabilis-bilis naman nang bahagya kaysa pagong?
Kaya noon di’y sinunggaban namin ang punong-saging
upang itanim sa aming likod-bahay.
Pasan ang punong-saging, nag-inut-inot kami sa pag-uwing medyo
nanginginig ang tuhod—hindi dahil sa bigat ng aming pasan, kundi
dahil sa daluhong ng gutom na maagang sumalakay sa aming sikmura,
palibhasa’y dahop na dahop na marahil sa mga bitamina A at D ang
aming naging agahan nang araw na iyon. Gaano na bang katigasan ng
tuhod ang maitutustos ng kalahating putol ng gahinlalaking kamoteng
may ulalo pa sa dulo, at isang tasang kapeng-mais-na sinangag-nang-
sunog; na bahagya nang napatamis ng tatlong uli na paglulubog at
pagsasagip sa kapirasong panutsa? Ang butil ng panutsa ay kailangang
mapaabot ng pitong araw, hanggang sa dumating na muli ang rasyon
para sa samahang pangmagkakapit-gutom, este,
pangmagkakapitbahay.
Sa madali’t salita, sumapit din kami sa
aming bahay. Matapos makahigop ng
kaunting mainit sa sabaw ng nilagang
kangkong na kasama pati mga ugat, ay
pinagsaulan kami ng sapat na lakas at sigla
upang maihukay at maitanim, saka madilig,
ang puno ng saging.
Pagkabangong-pagkabangon kinabukasan ng umaga,
hindi na namin nakuhang sumaglit muna sa kaukulang
pook upang tumugon sa tawag ng kalikasan, pagkat
buhat sa paglabas sa kulambo ay tuwiran na kaming
sumugod sa kinatatamnan ng punongsaging… Sa harap
ng aming humahangang mga mata ay naroon siya,
sariwang-sariwa na ang mga dahon at tila naghuhumindig
ang kanyang buong kaanyuang wari’y ipinoproklama sa
buong mundo ang kanyang muling pagkabuhay…
Sapul noon ay nagtining ang lahat ng aming panahon, lakas at sigla sa
minumutyang punong-saging. Hindi na maglalaon, ito’y magpupuso na
at mamumunga. Noon pa ma’y para na naming nakikita ang malusog na
buwig na nagsisikip sa siksikang piling ng mapipintog na saging. Sa
wakas, hindi na magtatagal at ang mula Lunes-hanggang-Linggong
pakikipagsimangutan sa kamote at kangkong ay masususugan na ng
matamis, malinamnam at naiiba naman sa panlasang prutas. Sa kabilang
dako, tila naman may isip ang punong-saging na masiglang tumutugon
sa aming pag-asa at pag-asam. Mabilis ang kanyang pagtaas at paglaki
habang lumalakad ang mga araw, samantalang padagdag naman nang
padagdag ang mga butas ng aming sinturon, na halos dalawang ikot na
ang pagkakabigkis sa aming paimpis nang paimpis na baywang.
Ngunit…
Sa aba ng aming kapalaran! Nagsimula nang sumalakay sa himpapawid
ang mga eroplanong Amerikano na sinundan ng paglunsad sa Leyte.
Nabigkas na ang bantog na pangungusap na “Nakabalik na ako!” ng
noo’y hindi pa nasisirang si MacArthur…dumating na ang sinasabing
liberasyon, kasabay ng pagdagsa ng mga GI Joe at katugong
pagkakatusak ng mga GI Girls, na ang pagtatalik ay hindi nakalampas
sa pantalan; bumaha na ang mala-malagkit na bigas-California;
nagparada na ang mga lata ng sardinas, salmon, chili con carne,
luncheon meat, k-rations, pinulbos na gatas at itlog, sigarilyong Virginia
at iba’t iba pang uri ng pagkain at kagamitang siyangnagsilbing
pangalawang hukbong bumihag at sumakop sa panlasa at isipan ng
mga dinatnan… ngunit anumang tanda ng pagpupuso at pagbubunga
ng punong-saging sa aming likod-bahay ay hindi pa rin mabakas….
Bakit kaya?... Baka kaya dahil sa nakaraang dagundungan
ng mga putok ng kanyon at pagsabog ng mga bomba ay
nasindak ang kaawa-awang punong-saging kaya lihim na
nakunan nang wala sa panahon ang pobre. Bakit nga
kaya?
“Talaga! Abaka ‘yan. Hindi namumunga ng saging ang abaka!” ang tukso sa
amin ng aming amaing namimilipit sa pagtawa. “Lubid ang makukuha mo
riyan. Itali mo sa leeg mo saka ka magbigti, para mapagtakpan ang
kabobohan mo!”
At sa yugtong iyon ng buhay, lubusang naghiwalay ang landas
namin at ng saging. Sapul noon ay ayaw na naming makakita,
makarinig at makaamoy ng anumang bagay na may kinalaman sa
saging.
Datapwat kamakailan lamang ay nadiskubre naming hindi pala
maaaring ignorahin… at nasabi sa kanyang sarili ng saging, “Ngayon
ay ipakikilala ko sa iyong hindi mo ako maaaring balewalain.
Isinusumpa ko, ipapako mong muli sa akin ang iyong pansin; hindi
lamang ang iyong pansin, pati ang sa buong bansa!” At kamakailan
nga lamang ay nagbalik siyang taglay ang lahat ng nagpupuyos na
paghihiganti.
Tapat sa kanyang isinumpa, hindi nga naman pansin lamang namin, kundi
pansin ng buong bansa ang napako sa kanya. Lumikha siya ng
humaharurot na ipuipo ng mainit na balitaktakan sa mga pahayagan,
magasin, radyo, telebisyon, kapihan, bangketa at palengke. At sa alimpuyo
ng mga pangangatwirang pasang-ayon at pasalungat sa proyektong
kumutan ng saging ang Davao, ay lumahok ang mga utak sa lahat ng
sangay na nagpapakilos nang pasulong at maging paurong (nakalalamang
yata ang paurong) sa ating Republika. Mula sa mga mambabatas, hagurin
mo nang pakanan, ay nagpaligsahan ang mga argument ng mga senador,
kongresista, ekonomista, editoryalista, kolumnista, komentarista at ng
mga nalalabi pang ista, kabilang pati ang mga istambay. Opo, noon
narating ng saging ang kaituktukan ng kabantugan sa lahat marahil ng
panahon.
Ngunit katulad din ng kanyang bungang nalalarot
kapag labis na ang pagkahinog, ang saging na matagal
ding naging popular na paksa, ay hindi ringnaglaon at
lumabsa. Sa harap ng makapangyarihang daluyong ng
nagkakaisang damdaming kontra-saging ay
ipinahayag ng Pangulong hindi maaaring pagtibayin
ang kondisyones ng nakaungaong na sanang
kasunduan, dahil sa mahigpit na itinadhana ng
Saligang-Batas, kaya saging na, ay naging bato pa.
Ang pangyayaring yaon ay aming pinanghihinayangan
nang malabis…. Ang ipinaghihimutok ng aming
kalooba’y ang mga maaari sanang nangyari sa Perlas
daw na ito ng Silangan, kung hindi nabigo ang balak
na sagingisasyon ng bansa. Sa bagay na ito, ang
pamuhatan namin ng pananaw ay hindi na pansarili
lamang, manapa’y makalilibong higit na malawak,
pambuong kabansaan, sumasaklaw sa mga susunod
pang salinlahi sa mga darating pang dantaon!
Sino ang makahuhula, kung ang maunlad at dagsaang produksiyon ng
saging na gagawin sana, salamat sa dakilang layunin ng dayuhang
kompanya, ay siyang magiging kalutasan ng wala na yatang katapusang
paghihikahos natin sa bigas, sa paglalabas-masok ng mga taon?
Pagkaraan lamang marahil ng ilang taon ay daragsa na ang prutas na ito
sa lahat ng sulok ng Pilipinas. Uulan ng latundan, babaha ng lakatan at
matatabunan tayo ng bungulan! Ano ba naman ang hindi kanais-nais,
kung sa halip ng mailap na bigas ay maging saging na ang maging
pambansang pangunahing pagkain ng mga Pilipino? Makatitipid pa tayo
ng panahon at pagod. Sa halip ng magsaing pa, manggatong,
magpakulo’t magpainin ng kanin, ay wala tayong gagawin sa saging
kundi talupan at lantakan. Sa ganyan, ang ating taunang suliranin sa
pagkain ay mawawakasan na nang minsanan at panghabang-panahon.
At sapagkat saging ang sana’y nakahango sa atin at
nakapagpaunlad, ay ito na ang ating magiging sagisag na
pambansa. Halimbawa, ang tatlong bituin sa ating bandila ay
maaari nating palitan ng tatlong saging: Lakatan, Latundan at
Bungulan. Ang Malakanyang ay maaari nating taguriang
Masagingyan. Tayong mga Filipino’y maaari na sanang
tumindig nang buong pagmamalaki, at sa tila iisang tinig ay
may dahilan na sana tayong magpainlanlang sa apat na sulok
ng Kasilanganang Asya—hindi—sa buong sandaigdigan man,
ng ating sana’y magiging bagong pambansang awit:
Bayang massaging, Perlas ka ng Sagingan/Puso ng
saging, sa dibdib mo’y buhay,