კარგად ჩამოყალიბებული უსაფრთხოების დოქტრინა შეიძლება იყოს

მომგებიანი ერის პოლიტიკური და სამხედრო ხელმძღვანელობისთვის. ჩინეთის

შემთხვევაში, მისი, როგორც თანამედროვე სახელმწიფოს დაარსების დღიდან, 1949
წლის ოქტომბერში მისი განთავისუფლების შემდეგ, ეს ასპექტი ძალიან ნათელი იყო.
ცივი ომის შემდგომ მსოფლიო სცენარში, სამხედროების როლი ეროვნული
სახელმწიფოს ფართო პარამეტრების განსაზღვრასა და შენარჩუნებაში შესაძლოა
გარკვეულწილად შეიცვალა. დღეს არცერთი ცივილიზებული ერი არ ფიქრობს ერებს
შორის უთანხმოების გადაჭრაზე მხოლოდ ომის გზით, როგორც ამას აკეთებდნენ
ძველ დროში მებრძოლი ტომები, ამიტომ სამხედრო ძალაუფლების გამოყენების გზა
ასევე მნიშვნელოვნად შეიცვალა. მაგრამ ეს ეგრეთ წოდებული „მშვიდობის
დივიდენდი“ არც უნივერსალურია და არც თავისუფლად არის ხელმისაწვდომი
ყველა სახელმწიფოსთვის თანაბარი პროპორციით.

სახელმწიფოს სამხედრო კომპონენტის ძალაუფლების განხორციელების გზამ

მრავალი ცვლილება განიცადა და უფრო რთული გახდა. მოკლედ, ერის სამხედრო
პოზიცია რჩება სასიცოცხლო ატრიბუტად მისი სახელმწიფოებრიობის წარმართვაში,
განსაკუთრებით დიპლომატიურ სფეროში. აქედან გამომდინარე, სამხედროების
შესწავლა, რომელიც აყალიბებს ერის ეროვნული უსაფრთხოების საფუძველს, გახდა
მნიშვნელოვანი ინსტრუმენტი სახელმწიფოს ქცევითი მოდელის გასაგებად მისი
საქმიანობის ფართო სპექტრში.1 ჩინეთის სტრატეგიის ევოლუცია თავისთავად მისი
წერილობითი ისტორიით შეიძლება მივიჩნიოთ. ჩინეთის სამხედრო სტრატეგია
იდენტიფიცირებულია მის გამოჩენილ სამხედრო სტრატეგიებთან, როგორიცაა სუნ
ზი (სუნ ძი), სუნ ბინ და სხვები.

1
Rappai M.V. “Changes in Chinese Military Doctrine and Their Implications” Strategic Analysis: A Monthly Journal of
the IDSA, 1999.