Прва глава Прв Дел

Во селото Ла Манча се наоѓал човек кој поседувал копје, стар штит од бивалска кожа, слаб
коњ и брзоног загар(куче). Повеќето од платата ја користел повеќето на храна. За ручек
јадел оља од варено месо, почесто говедско поретко овчо. За вечер обично исечкано
месо, јајца со сланина во сабота, леќа во петок и пржен гулаб во недела. Другата
четвртина од платата на облека како облека за празник, горната од танка чоја, панталони
од кадифе, пантофки од истиот штоф а за делник облека од сив волнен штоф.
Имал околу 50 години, љубел да станува рано и да оди на лов. Некои аргументирале дека
презимето било Кихада или Кесада. Тој бил заинтересиран во витештвени книги,
одбегнувајќи ги неговите одговорности за да ги чита ден и ноќ. Продал својата земја за
орање за да купи повеќе витешки романи. Најмногу ги сакал романите на Фелисиано де
Силва. Стилот на пишувањето го направило да стане опседнат со разбирање на овие
текстови што го довело да изгуби допирна точка со реалноста. Често ќе водел дискусии со
селаните за Палимерин од Англија и Амадис од Галија. Неговите опсесии го натерале да
мисли дека фантастичните приказни биле реалност и фантазирал да стане витез-скитник
и да прави се што правеле витезите во романите кој ги читал. Првата задача му била да го
исчисти оружјето на прадедовците , изработил нешто од картон како визир со што го
дополнил шлемот. Отишол кај неговиот коњ кој бил доста слаб што му се гледале и
ребрата, го нарекол коњот Росинант. Поминале осум дена но го си го дал себе си името
Дон Кихот. На крај уште му останало да најде дама во која тој ќе се вљуби и на која ќе ги
посвети своите походи. Ја одбрал Алдонса Лоренсо, девојката од соседното село кој ја
нарекол Дулчинеја од Тобозо.
Втора глава Прв Дел
Кога завршија подготовките тој решил да почне со неговиот поход. Се качи на Росисант, го
земал својот штит и копје, излегол од задната врата во поле бескрајно радосен и
задоволен. Не е посветен во витешко зање и според витешкиот закон бидејќи не бил
свештено прогласен за витез не смеел да влезе во бој со витезите. На неговото патување
размислувал и зборел во стил на витештвените книги кој ги читал, замислувајќи идинина
каде неговите легендарни дела би биле славени. Како што минувале дните, тој се надевал
за авантура но немал среќа се додека не здогледал крчма(tavern) каде се наоѓаат две
млади жени. Таму е од крчмарот е поканет со храна и соба. Дамите се смееле на нашиот
Јунак но потоа му помогнале да го соблече оклопот, освен шлемот кој бил прицврстен на
главата. Неговите интересни изразувања, заблуди и говори ги забавувало посетителите на
крчмата. Бил поканет да јаде и покрај што храната била сиромашна, него сепак му се
допаднала.

Трета глава Прв Дел

Дон Кихот завршува со неговиот оброк и го моли за услуга Крчмарот на крчмата да го
прогласи за витез, со што Сопственикот неволно се согласува. Дон Кихот верува дека
витешката чест ќе му овозможи да започне на неговите витешки авантури. Крчмарот ја
приметува нестабилната ментална состојба на Дон Кихот со што се обидува да си подигра
со него. Во замокот немало капела каде што може да го бдее своето оружје, затоа што
Крчмарот ја срушил за да изгради нова. Но дозволено било да се бдее во еден внатрешен
двор во замокот. Крчмарот го прашал дали Дон Кихот носи пари на тоа тој му одговорил
дека не го прочитал тоа во романите. Крчмарот му рекол дека авторите на тие романи не
пишуваат се. Дон Кихот го штител своето оружје во дворот, неговите чудесни постапки го
привлекло вниманието на луѓето кои биле во крчмата. Некој се обидел да го премести
оружјето со што создало проблем со Дон Кихот, тој му рекол да не му го допре неговото
оружје ако не сакал да ја изгуби главата поради својата дрскост. Крчмарот одлучил да ја
забрза церемонијата за да избегне повеќе несакани случи и се извинил за случката. Дон
Кихот бил прогласен за Витез, на удар со рака по тилот и со сабја по грбот. Кога завршиле
со обредот, Дон Кихот имал желба што побрзо да си замине, да започне нови авантури. Го
прегрнал домаќинот и за да ја искаже својата благодарност му кажал многу чудни нешта.
Крчмарот сакајќи да го испрати што побрзо не го натерал да плати за престојот и јадењето
и му посакал среќен пат.
Четврта глава Прв Дел
Дон Кихот е на пат да се врати во своето село за да ги собере потребните намирници,
вклучувајќи пари и племеник. Додека се вози заедно, наидува на потресена сцена во
шумата. Млад човек е неправедно претепан од својот господар земјоделец поради
наводно невнимание додека чувал овци. Дон Кихот интервенира, верувајќи дека оваа
ситуација е можност да се однесува како вистински витез. Тој бара земјоделецот да му го
исплати должникот на младиот човек, заканувајќи му се со насилство доколку не го
исполни. И покрај обидите на фармерот за расудување и размена, Дон Кихот инсистира на
правда и правичност. На крајот, Дон Кихот победи во расправијата, осигурувајќи дека на
младиот човек му се исплати платата што му ја должи. Продолжувајќи со своето
патување, Дон Кихот стигнува до раскрсницата и застанува да размисли по кој пат да
тргне, како поздрав на традиционалниот избор на витешкиот ред во литературата. Тој е
прекинат кога ќе забележи група трговци кои патуваат со својата стока. Тој решава да ги
предизвика, барајќи да ја исповедаат убавината и благородноста на неговата сакана
Дулсинеа дел Тобосо. Трговците, мислејќи дека е во заблуда, го исмеваат со тоа што се
согласуваат да признаат нешто за што не знаат ништо. Дон Кихот, незадоволен од нивниот
одговор, се заканува дека ќе се бори со нив еден по еден или одеднаш ако не ја признаат
големината на Дулсинеа. Трговците бараат да го видат нејзиниот портрет, дури и на шега
сугерираат дека ќе ја пофалат дури и ако е грда или има чудни особини. Ова го налути
Дон Кихот, кој напаѓа еден од трговците. Сепак, Росинанте се сопнува, а Дон Кихот паѓа на
земја, а неговиот тежок оклоп го отежнува станувањето.Еден од луѓето кој води мазги,
изнервиран од заблудите на Дон Кихот, му го крши копјето на парчиња и почнува да го
тепа со него, тешко повредувајќи го. Трговците го поттикнуваат мулаџиот да престане, но
тој продолжува со нападот додека не се измори. Додека го продолжуваат своето
патување, трговците размислуваат за претепаниот човек, оставајќи го Дон Кихот претепан,
модричен и неспособен да се к4рене.
Шеста глава Прв Дел
Во овој пасус од „Дон Кихот“, кустосот, внуката, куќната помошничка, берберот и
ликовите на авторот се собрани да ги прегледаат книгите во библиотеката на Дон Кихот,
со намера да одлучат кои книги треба да бидат поштедени, а кои да бидат изгорени.
Внуката му ги дава на кустосот клучевите од собата во која се наоѓаат книгите, која
вклучува повеќе од сто тома витешки романси и други дела.Домаќинката е длабоко
загрижена за потенцијалното зло влијание на овие книги, барајќи света вода да се
користи за да се исчисти просторијата од какви било зли духови. Кустосот и берберот
почнуваат да ги прегледуваат книгите една по една. Првата книга што ја сметаат е
„Амадис од Галија“, позната како основоположник на витешките романси, и покрај
одредена дебата, тие одлучуваат да не ја запалат. Тие продолжуваат да испитуваат други
книги, а повеќето од витешките романси се осудени на палење.Меѓутоа, кога берберот ќе
наиде на „Тиранте ел Бланко“ и ќе го пофали за неговата уникатност и забава, кустосот
одлучува да не го запали. Куратот е задоволен што најде уште една книга со наслов
„Дијана“ од Хорхе де Монтемајор, за која смета дека е богатство и ја чува.Кога ќе се
најдат други книги, вклучувајќи ги „Пастирот од Иберија“, „Нимфите на Хенарес“,
„Просветлувањето на љубомората“ и „Ризницата на различни песни“, кустосот и берберот
одлучуваат да зачуваат некои, а други да ги запалат, земајќи предвид нивните книжевни
заслуги и угледот на авторите. Овие дискусии ја откриваат нивната почит кон одредени
автори и важноста да се зачуваат литературните дела кои се сметаат за вредни.Пасусот ја
нагласува длабоката љубов на куратот кон литературата и неговата решеност да зачува
вредни книги, дури и во услови на културни трендови кои бараат нивно уништување. Исто
така, ја нагласува сложеноста на нивните одлуки додека ги земаат предвид заслугите и
недостатоците на секое дело.

Седмо глава Прв Дел

Во овој пасус од „Дон Кихот“, Дон Кихот и неговиот новоназначен племеник Санчо Панса,
се подготвуваат да се впуштат во својата авантура од витешкиот ред. Тие прават различни
аранжмани, вклучувајќи собирање пари и набавка на залихи. Дон Кихот позајмува браник
и го подготвува својот оклоп, додека Санчо Панса решава да го донесе сопствениот
задник како средство за патување.Тие тргнаа на своето патување без да земат отсуство од
нивните семејства, заминувајќи ноќе за да избегнат откривање. Нивната дестинација е
истата рута по која патувал Дон Кихот при неговата прва потрага, преку Кампо де
Монтиел. Тие патуваат со помала непријатност отколку порано, бидејќи утринското сонце
не е толку врело.Санчо ја изразува својата желба да стане гувернер на ветениот остров,
награда што му ја ветил Дон Кихот. Ги споделува своите надежи и соништа за тоа каков
владетел ќе биде. Дон Кихот ја потврдува својата посветеност да го направи Санчо
гувернер, сугерирајќи дека може да ги чекаат уште поголеми награди.Дон Кихот ја
објаснува традицијата на витешкиот ред да ги прават своите кнезови гувернери на земјите
што ги освојуваат, нагласувајќи дека тоа често се случувало кога племениците биле стари
и уморни од службата. Сепак, тој сугерира дека нивните авантури би можеле да донесат
брз и неочекуван успех, овозможувајќи му на Санчо да владее со кралство или
провинција.Санчо на хумористичен начин ја минимизира идејата неговата сопруга Хуана
Гутиерез да стане кралица, а нивните деца да станат доенчиња. Тој мисли дека грофицата
би била посоодветна, а Дон Кихот го охрабрува да ги остави таквите работи на Бога.
Осмо глава Прв Дел
Дон Кихот и Санчо Панса се среќаваат со група ветерници на рамнина. Дон Кихот,
мислејќи дека се џинови, решава да ги нападне во витешка битка. Санчо Панса се обидува
да го предупреди, објаснувајќи дека тие се ветерници, а не џинови, но Дон Кихот е
решителен. Тој се втрчува во една од ветерниците и отфрлаат од коњот кога ветрот го
врти едрото. Санчо брза да му помогне и разговараат за авантурата.Дон Кихот жали за
загубата на своето копје и ја споделува неговото решение да изврши херојски дела. Тој се
сеќава на приказната за витез кој користел гранка од дрво како импровизироно копје.
Додека го продолжуваат своето патување, наидуваат на кочија со двајца монаси и една
бискајанска дама. Дон Кихот погрешно верува дека фратерите се киднапери и се соочува
со нив, барајќи ослободување на наводните принцези. Санчо се обидува да расудува со
својот господар, но Дон Кихот го предизвикува првиот фратер, кој се симнува за да
избегне судир. Вториот фратер бега. Санчо е претепан од мулаџиите кога се обидува да
му ја земе облеката на паднатиот фраер како борбен плен. Интервенира бискајскиот
кочијаш. Дон Кихот и се обраќа на госпоѓата во тренерката и ѝ го кажува своето име и
услугата што ја направил. Во меѓувреме, Бискајанецот и Дон Кихот се впуштаат во дуел.
Жестоко се караат, а госпоѓата исплашена гледа. Пасусот завршува со борбата нерешена
бидејќи оригиналниот автор споменува недостаток на дополнителна документација за
авантурите на Дон Кихот во овој момент.

Десетто глава Прв Дел

Санчо Панса станува по битката со мулаџиите на браќата и гледа како Дон Кихот ги
победува монасите во битка. Санчо се моли Дон Кихот да освои остров за да го направи
гувернер, но Дон Кихот објаснува дека нивните авантури не се наменети за освојување
острови, туку треба да очекуваат повеќе витешки средби. Тие повторно се качуваат и се
упатуваат во шумата. Санчо изразува загриженост дека Светото братство би можело да ги
уапси за престрелката со фраерите, но Дон Кихот ја отфрла оваа идеја, верувајќи дека
витезите не се подложени на правна постапка за нивните битки.Санчо нуди да ги облече
раните на Дон Кихот, а Дон Кихот ја споделува својата намера да направи чудесен балсам
во иднина. Тие разговараат за трошоците за правење на овој балсам и неговите
потенцијални придобивки. Санчо сака да го добие рецептот, а Дон Кихот вети дека ќе го
обезбеди, нагласувајќи дека тој е повреден од кој било Сгувернер на островот што би
можел да му го понуди на Санчо. Тие продолжуваат да патуваат, а Санчо го споменува
недостатокот на витези што би можеле да ги предизвикаат за нивните шлемови.Дон Кихот
дава свечена заклетва дека ќе добие нов шлем, потсетувајќи се на приказната за шлемот
на Мамбрино. Санчо го советува да не дава такви екстремни заклетви бидејќи тие можат
да доведат до непријатности и непријатности. Санчо предлага да бара засолниште во
црква, но Дон Кихот го уверува дека на патот ќе најдат витези кои ќе му снабдат нов
шлем.Санчо и Дон Кихот го продолжуваат своето патување без одредби, а Санчо нуди
скудна храна за споделување. Тие дебатираат за тешкотиите на нивните околности, но
продолжуваат понатаму. Санчо дели кромид, сирење и леб со Дон Кихот, извинувајќи се
за недостатокот на посуштински оброк. Дон Кихот ја брани идејата да се јаде едноставна,
рустикална храна како што е типично за витешкиот ред.Поглавјето завршува со тоа што
Санчо се извинува за неговото незнаење за витештвото, а тој ветува дека ќе ги наполни
вреќичките со овошје за Дон Кихот. Санчо размислува и за познавање на билки и
растенија, кои може да се покажат корисни во иднина. Тие прават скромно одморање,
решени да најдат засолниште за ноќта, и на крајот остануваат кај козарите во блиската
колиба.
22 глава Прв Дел
Дон Кихот и Санчо Панса се среќаваат со човек на коњ кој изгледа дека носи златен шлем.
Дон Кихот го толкува ова видување како нова авантура и ја нагласува улогата на
искуството во поговорките. Санчо ја изразува својата желба Дон Кихот да му служи на
крал или император во вистинска војна, барајќи награди и признание за нивните дела.
Дон Кихот ја опишува својата визија за издигнување од скромен витез во крал по
благородна лоза.Санчо сугерира дека идната сопруга на Дон Кихот, ако е благородна,
може да помогне во унапредување на нивниот статус. Тој, исто така, се шегува за средбата
на Дон Кихот со мелниците за полнење претходно во приказната. Дон Кихот го советува
Санчо да не ги спомнува повторно тие воденици.Човекот со златниот шлем се испостави
дека е бербер кој користи леген за да ја заштити главата од дождот. Санчо верува дека
басенот вреди нешто и му го нуди на Дон Кихот како импровизиран шлем, иако дел од
него недостасува. Тие разговараат за преземање награди со сила ако не се доброволно
дадени и размислуваат за неопходноста да се разјасни нивната кралска лоза. Дон Кихот го
смирува Санчо и тие го продолжуваат своето патување, додека Санчо размислува за
идните награди и титули.Овој пасус ја истакнува идеалистичката визија на Дон Кихот за
постигнување величина преку витештвото, додека Санчо бара опипливи награди и
попрактичен пат до благородништвото.
1 глава Втор Дел
Откако Парохот и берберот го вратија дома со воловска количка, Дон Кихот остана осамен
речиси еден месец за да избегне какви било потсетници за неговите претходни несреќи.
За тоа време, Парохот и берберот често ги посетувале внуката и куќната домаќинка на Дон
Кихот за да се погрижат со него да се однесуваат љубезно и да му дадат богата храна за
да му помогнат да си го врати разумот.Овие посети ги уверија Парохот и берберот,
бидејќи забележаа дека Дон Кихот покажува знаци на подобрување. На крајот, тие
одлучија сами да го посетат и да ја проценат неговата состојба без да разговараат за
витешкиот ред за да избегнат повторно отворање на старите рани.По посетата на Дон
Кихот, го затекнаа како седи во кревет, изгледаше изнемоштено и остарено. Тие се
вклучија во разговор за државништвото, политиката и претстојната закана од турската
флота. Разумните одговори на Дон Кихот ги наведоа да поверуваат дека тој го враќа
разумот, дека е сосема здрав со чиста совест. Меѓутоа, разговорот доби необичен пресврт
кога Дон Кихот предложи витезите да бидат повикани да се бранат од турската закана.
Неговата препорака ги вознемири парохот и берберот, кои се сомневаа во изводливоста и
ефективноста на таков план. Дон Кихот го изразил своето верување дека витешкиот ред
би можеле сами да поразат голема војска, повикувајќи се на бројни херојски приказни за
витешкиот ред како доказ. Берберот потоа сподели приказна за еден човек во лудница во
Севиља кој мислел дека е здрав и дека бил извршен од неговите роднини. Човекот
апелираше до архиепископот да го ослободи, тврдејќи дека му се вратил разумот. Оваа
дискусија доведе до дебата за постоењето на џинови, при што Дон Кихот го сподели
своето мислење за џиновите и нивните димензии. После зборат за Јупитер, римскиот крал
на боговите, претставен како лудиот во приказната.Пасусот опишува луд, болен и врзан
човек во лудница во Севиља, кој верува дека е Јупитер, Громовник. Овој човек се фали со
своите божествени моќи, тврдејќи дека во рацете ги држи пламените стрели со кои може
да се заканува и да го уништи светот. Тој го проколнува градот Севиља затоа што
ослободил друг затвореник од лудницата. Проклетството повлекува дека тој ќе го спречи
дождот во градот што ќе трае три години, предизвикувајќи големи страдања и суша. Дон
Кихот одговара на оваа објава, изразувајќи го сопственото верување дека тој, Нептун,
богот на водите, може да направи да врне кога сака Дон Кихот страсно ги брани
романтичните и витешки идеали од минатото, споредувајќи ги старите витези-заблудени
со витезите од неговото време. Тој ја критикува сегашната ера како расипаност на
моралните норми на општеството и незаслужна за благословите на витешкиот погрешен
пат . Дон Кихот го изразува својот копнеж за враќање во деновите кога витешкиот ред се
залагаше за благородни цели, ги бранеше кралствата, ги штитеше девојките, им помагаше
на сираците и беспомошните, ги казнуваше гордите и ги наградуваше скромните. Тој ги
спротивставува сегашните витези кои носат модерна облека, како шумоллива облека од
дамаск и брокат, со старите витези кои носеа панцери/кошули. Тој жали за недостатокот
на авантуристички дух во неговото време, каде што витезите повеќе не спијат на
отворено, не дремат со нозете или не се впуштаат во смели потраги. Дон Кихот ја
опишува храбрата природа на витези-заблудени, кои би се впуштиле во најдивиот терен,
храбрите бурни мориња и пловеле во расипани чамци без весла. Тој страсно ги возвишува
доблестите и храброста на легендарните витези како Амадис од Галија, Палмерин од
Англија, Тиранте ел Бланко, Лисуарте од Грција, Дон Белијанис, Перион од Галија,
Феликсмарте од ирканија, Еспландијан, Дон Сиронхиљо од Тракија, Родомонте, кралот.
Собрино, Рејналд, Роланд и Руѓеро. Дон Кихот верува дека овие витези ја претставувале
висината на витештвото. Дон Кихот тврди дека оживувањето на витешкиот ред може
добро да му послужи на неговиот крал и да го заштити кралството од закани, дури и од
Турчинот. Дон Кихот ја брани реалноста на овие витези и тврди дека повеќепати се
обидувал да ги убеди луѓето во нивното постоење. Тој инсистира дека вистината е толку
јасна што речиси би можел да каже дека лично видел витези како Амадис од Галија. Дон
Кихот го опишува Амадис како висок човек со светол тен, згодна црна брада, лице што ги
балансира нежноста и строгоста и личност која се карактеризира со тоа што е штедлив со
зборови, бавен на гнев и брза да го отфрли гневот. Тој верува дека може да ги прикаже и
опише сите витези-заблудени врз основа на нивните дела, диспозиции и перцепциите
што ги има за нив, со помош на здрава филозофија. Берберот спомна дека фер сењора
Анџелика го избрала Медоро, мавританска страница, наместо Роланд (Орландо), што го
поттикна Дон Кихот да го критикува нејзиниот избор, опишувајќи ја како вртоглава и
бесна. Лекарот се запрашал дали имало напишани сатирични песни за одлуките на
сењора Анџелика, но Дон Кихот не бил свесен за такви написи.Преминот завршува со тоа
што домаќинката и внуката гласно извикуваат во дворот, им го одвлекуваат вниманието и
ги наведуваат да го истражат изворот на немирот.

деветта глава Втор Дел

Дон Кихот и Санчо пристигнаа во градот Ел Тобосо на полноќ, барајќи ја резиденцијата на
саканата на Дон Кихот, Дулчинеа. Градот е обвиен со тишина, со заспаните жители кои
создаваат морничава тишина, а ноќта е темна, што му одговара на Санчо бидејќи се
надева дека ќе ги прикрие сите грешки што ќе ги направи. Единствените звуци во градот
се лаење на кучиња, мрчење на магариња, грофтање на свињи и мјаукање на мачки, а
сето тоа го вознемирува Санчо и, за Дон Кихот, служат како лоши предзнаци. Дон Кихот
сугерира дека можеби ќе ја најдат Дулчинеа будна и покрај доцниот час, а тој му наредува
на Санчо да го одведе до нејзината „палата“. Меѓутоа, Санчо се сомнева во постоењето на
палата, бидејќи претходно видел само скромна куќа. Тие наидуваат на голема кула и Дон
Кихот сфаќа дека тоа е главната црква во градот, а не палатата на Дулчинеа. Санчо
продолжува да ја бара куќата на Дулчинеа низ градските улички, изразувајќи ја својата
фрустрација. Дон Кихот инсистира дека никогаш лично не ја видел Дулчинеа и дека е
заљубен во неа исклучиво врз основа на нејзината репутација за убавина и мудрост.
Нивниот разговор го прекинува приближувањето на орач кој пее балада. Дон Кихот го
доживува ова како лош знак. Санчо сугерира дека човекот можеби не пее за нивната
потрага, но Дон Кихот останува убеден дека ги чека лошо среќа. На прашањето на Дон
Кихот, орачот ги упатува во куќата на кустосот и сакристанот, наведувајќи дека можеби
имаат информации за дотичната дама. Тогаш Санчо им предлага да заминат од градот и
да се сокријат во шумата додека не може да ја побара резиденцијата на Дулчинеа на
дневна светлина. Неволно, Дон Кихот го прифаќа советот на Санчо и се крие во шумата
додека сонцето изгрева, додека Санчо се враќа во градот за да ја побара Дулчинеа и да
работи на планот Дон Кихот да ја види и да ја зачува нејзината чест и углед. Пасусот
завршува со навестување дека настаните што се случуваат во градот ќе бидат тема на
ново поглавје.
17та глава Втор Дел
Дон Кихот, придружуван од Санчо Панса, наидува на количка на патот, за која веруваат
дека можеби е авантура. Санчо првично купувал урда од овчари кога Дон Кихот итно го
повикал да си го побара шлемот. Во својата брзање, Санчо ги става урдата во шлемот на
Дон Кихот на чување, несвесно претворајќи го во импровизирана млекарница. Откако Дон
Кихот ја стави кацигата, тој е збунет од необичното чувство на студ на главата и лицето.
Кога сфаќа дека неговата кацига содржи урда, го обвинува Санчо за предавство,
претпоставувајќи дека маѓепсниците си играат со него. Санчо се глуми дека е невин,
инсистирајќи дека никогаш не би се осмелил намерно да ја извалка кацигата на својот
господар. Дон Кихот продолжува да се соочи со патниците на количката со знамиња, за
која се сомнева дека крие авантура. Тој се распрашува за содржината на количката, а
картерот го известува дека превезуваат диви лавови во кафез кај кралот како подарок од
гувернерот на Оран. Незачуден од опасноста, Дон Кихот инсистира да ги ослободат
лавовите и изјавува дека е подготвен да се соочи со нив. Господинот кој патува со
лавовите се обидува да го одврати Дон Кихот, изјавувајќи дека витезите треба да бараат
авантури со надеж за успех, а не со непромисленост. Санчо, загрижен за безбедноста на
својот господар и себеси, го моли Дон Кихот повторно да размисли. Пасусот ја илустрира
непоколебливата посветеност на Дон Кихот на витешките идеали и неговата подготвеност
да се соочи дури и со дивите животни во потрагата по благородни авантури, и покрај
очигледната апсурдност на ситуацијата. Господинот и Санчо се обидуваат да размислуваат
со него, но посветеноста на Дон Кихот на неговиот витешки код преовладува. Коларот,
плашејќи се за својата безбедност, брзо ги расклопува мазгите, додека чуварот на
лавовите вика да сведочи за фактот дека ги ослободува лавовите против своја волја и
присила. Тој го предупредува Дон Кихот дека ќе биде одговорен за каква било штета или
штета предизвикана од лавовите, како и за платата и таксите на чуварот.

Чуварот исто така ги повикува сите присутни да се позиционираат безбедно подалеку од

лавовите пред тој да ги отвори кафезите, нагласувајќи го своето верување дека лавовите
нема да му наштетат. Оваа сцена ја надополнува комичната и апсурдната природа на
авантурите на Дон Кихот, бидејќи тој останува незапречен од потенцијалната опасност да
се соочи со диви лавови. Дон Кихот е решен да се соочи со лавовите, иако сите околу него
го повикуваат да се повлече и да се спаси од сигурна опасност. И покрај нивните молби,
Дон Кихот останува решителен во своето верување дека ова е авантура наменета за него.
Тој го советува Санчо да си замине и да го исполни стариот договор да ја извести
Дулчинеа за неговата потенцијална смрт. Решеноста на Дон Кихот го импресионира
господинот со зелениот габан, кој првично размислувал да пружи отпор, но на крајот
мислел дека не е мудро да се дружи со лудак. Додека чуварот се подготвува да го отвори
првиот лавовски кафез, Дон Кихот се симнува и решава да се соочи со лавовите пешки,
плашејќи се дека неговиот коњ, Росинант, би можел да се исплаши и да предизвика
дополнителни компликации. Раскажувачот на приказната изразува восхит и зачуденост од
храбриот и храбар дух на Дон Кихот, пофалувајќи ја неговата непоколеблива посветеност
на витешкиот погрешен пат. Јазикот станува поетски и исполнет со хипербола додека
авторот се обидува да ја пренесе големината на дрскиот чин на Дон Кихот во соочувањето
со два жестоки лава само со меч и штит. Оваа сцена ја нагласува темата на
непоколебливата решителност на Дон Кихот, дури и во услови на апсурдни и опасни по
живот ситуации.
22 втора глава Втори дел
Наративот продолжува со толпата целосно занесена во приказната додека ја гледа
претставата. Тапаните, трубите и звуците на топовите создаваат атмосфера на возбуда.
Приказната е преземена од француските хроники и шпанските балади, раскажувајќи го
спасувањето на Мелисендра од Дон Гајферос кога била заробена од Маврите во Сарагоса
(поранешна Сансуења). Дон Кихот е фасциниран од приказната и го поттикнува
помошникот на раскажувачот да продолжи. Сцената во приказната го прикажува Дон
Гајферос, кој првично изгледа преокупиран со игра на табла, додека игра на маси.
Неговата сопруга, Мелисендра, паѓа во заробеништво, чекајќи спас. Пристигнува
императорот Карло Велики, кој го повикува Дон Гајферос да ја спаси честа на неговата
сопруга и да ја ослободи од заробеништво. Дон Гајферос се разгневи и, во напад на бес, ја
фрла масата настрана, решавајќи веднаш да тргне во спасувачката мисија. Нараторот ја
опишува илустрацијата на Мелисендра, која стои на балконот на кулата во мавританска
облека, гледајќи копнежливо кон патот кон Франција. Таму често барала утеха во
заробеништво мислејќи на својот сопруг. Уникатна случка се случува кога еден Мавр,
тивко и скришум, ѝ приоѓа на Мелисендра одзади и ја бакнува. Таа реагира со одвратност
и брзо ги брише усните, додека ја плаче својата судбина.Кралот Марсилио од Сансуенја,
разгневен од дрскоста на Маврот, наредува неговиот роднина да биде фатен и
камшикуван како казна. Џелатите се подготвуваат да ја извршат казната со јавни плачници
и службеници на правдата. Среде овие настани, возбудата на Дон Кихот расте и тој се
вложува во приказната, повикувајќи го асистентот да продолжи без меандри. Асистентот
завршува со желба за безбедно патување на парот и повторно обединување со нивните
пријатели и семејството. Тој го цени верниот пар на љубовници и се надева дека нивните
преостанати денови ќе бидат исполнети со среќа. Мајсторот Педро интервенира,
советувајќи го асистентот да ја задржи едноставноста и да избегне претерано
разработено раскажување. Тој ги оправдува сите неточности со споредување на
приказната со други театарски претстави исполнети со апсурди. Момчето ја продолжува
приказната, опишувајќи ја вревата во Сарагоса додека го сфаќаат бегството на
љубовниците, обележано со ѕвонење на ѕвона и потера на Мелисендра и Дон Гајферос од
лута толпа коњаници. Како одговор на спомнувањето на ѕвона, Дон Кихот истакнува дека
употребата на ѕвона е неточна во мавританското опкружување и сугерира дека тапаните и
малите труби би биле посоодветни. Сепак, мајсторот Педро ги брани овие неточности,
нагласувајќи дека не е потребно да се стремиме кон совршенство во ваквите изведби.
Како што приказната продолжува, момчето замислува толпата која гонат да ги стигне
љубовниците и можеби насилно да ги врати назад, што додава напнатост и драма во
приказната.
32 глава Втори дел
Дон Кихот, во напад на праведна огорченост, предизвикува еден свештеник за навреда.
Тој ја брани својата улога на витез, тврдејќи дека е посветен на правдата и чесните каузи.
Санчо Панса ги пофалува благородните намери и посветеноста на витештвото на својот
господар, притоа спомнувајќи го и ветувањето за остров за неговата служба. Војводата и
војвотката решаваат да го испочитуваат ова ветување и да му дадат гувернерство на
Санчо. Разговорот потоа се префрла на Дулсинеа дел Тобосо, саканата дама на Дон Кихот.
Војвотката, љубопитна за нејзината убавина и потекло, дознава дека Дон Кихот ја
почитува многу, и покрај нејзината ниска лоза. Санчо Панса прекинува со својот хумор и
забелешки дека треба да се мие брадата. Дон Кихот зборува за можноста тој да има
посебна заштита од маѓепсништво и дека Дулсинеја можеби била проколната и
преобразена. Разговорот им се прекинува кога влегува Санчо, луто се спротивставува на
миењето од слугите. Војвотката зазема негова страна и ги опоменува своите вработени за
нивните постапки, наведувајќи дека покажале недостаток на почит кон Санчо. Санчо
изразува благодарност за поддршката на војвотката, а војвотката ветува дека ќе го забрза
гувернерството на Санчо. Потоа, Санчо ѝ вети лојалност на војвотката и ги нуди своите
услуги. Поглавјето завршува со трансформацијата на Санчо од слуга во доверлив иден
гувернер и хумористична ситуација која вклучува миење. Дон Кихот и неговиот верен
племеник Санчо Панса ги продолжуваат своите авантури со мешавина на витештво и
хумор.

34 глава Втори дел

војводата и војвотката целосно уживаат во присуството на Дон Кихот и Санчо Панса
додека планираат да ги шегуваат со авантури кои изгледаат реални. Тие решаваат да ја
искористат приказната на Дон Кихот за пештерата Монтесинос како основа за нивната
шега. Војвотката е особено изненадена од едноставноста на Санчо во верувањето дека
Дулсинеа е навистина маѓепсана кога, всушност, му поигруваше на Дон Кихот. За да го
реализираат својот план, тие организираат голема ловечка експедиција, обезбедувајќи
ловечки одела на Дон Кихот и Санчо. Дон Кихот ја одбива облеката, укажувајќи на
неговата намера наскоро да се врати на своите витешки активности. Сепак, Санчо го
прифаќа зеленото платнено одело, планирајќи да го продаде подоцна. Шест дена
подоцна се одржува ловечката експедиција. Групата се впушта во шумата со војводата и
војвотката и се создава метеж за да го имитира почетокот на лов. Војвотката се
позиционира со копје од свиња, а Дон Кихот, спротивно на желбите на војводата, ја
презема одговорноста за уздите на нејзината Палфри. Меѓутоа, Санчо Панса е повеќе
загрижен за безбедноста на неговата верна мазга, Дапл. Ловот започнува со многу бучава,
песови, рогови и викање, што го оневозможува никого да слуша јасно. Наскоро
забележале жестока свиња која ја брка ловечката партија. Дон Кихот и војводата се
подготвуваат да се соочат со ѕверот, додека војвотката сакала да застане пред нив, но
војводата ја спречил. Среде овој ловечки спектакл, Санчо, во својот страв, се обидува да
се качи на дрво, но завршува обесени наопаку, а зелениот костум му е искинат. Забната
свиња конечно е убиена од копјаџиите. Дон Кихот го спасува Санчо од дрвото, а
поглавјето завршува со нивно враќање за да најдат луксузна гозба, со вепарот што го
ловеле како центар. Како што се затемнува вечерта, чудни и застрашувачки звуци, кои
имитираат битки, избиваат од различни страни на шумата. Трубите, канонадите,
мускетите и звуците налик на војна ја вознемируваат групата. Конкретно, Санчо е
преплашен и се онесвестува, паѓајќи пред нозете на војвотката. Поминува чудна количка
со старци, демони и запалени свеќи и тие тврдат дека се маѓепсници кои доаѓаат да
помогнат во разочарувањето на Дулсинеа. Поглавјето завршува со повеќе морничави
звуци и музика во шумата, поставувајќи ја сцената за следниот дел од нивната авантура.