Este texto é un fragmento dun ensaio político escrito por Giuseppe Mazzini, un dos

líderes do movemento nacionalista italiano coñecido como Risorgimento. Foi publicado en

1845, nun contexto de represión e división dos estados italianos baixo a influencia de Austria e
outras potencias estranxeiras.

A idea principal do texto é expresar a identidade e a aspiración do pobo italiano, que

se considera unha nación a pesar de non ter un estado propio. Mazzini denuncia a falta de
liberdade e de soberanía dos italianos, que están sometidos a réximes absolutistas e
estranxeiros. Tamén reivindica o orgullo polo pasado histórico e cultural de Italia, que
contrasta coa súa situación actual de fragmentación e subordinación.

O texto de Mazzini reflicte os antecedentes e as causas do movemento nacionalista

italiano, que buscaba a unificación política e a independencia de Italia. As súas ideas foron
influenciadas pola Revolución Francesa, polo romanticismo e polo liberalismo, que defendían
os principios de liberdade, igualdade e fraternidade. O seu obxectivo era crear un estado
republicano e democrático que representase a vontade do pobo italiano. As consecuencias do
seu pensamento foron a inspiración e a mobilización de moitos patriotas italianos, que
participaron en diversas revoltas e insurreccións contra os poderes dominantes. Tamén
contribuíu a definir o movemento europeo en prol dunha democracia popular nun estado
republicano.

O texto e o autor teñen unha gran importancia na historia de Italia e de Europa, xa que
foron un dos artífices da unificación italiana e unha das figuras clave das relacións
internacionais durante a segunda metade do século XIX. A súa repercusión na actualidade é
evidente na identidade e na cultura italianas, que se basean nos valores e na tradición que
Mazzini defendeu.
 Este texto é un fragmento dun discurso pronunciado por Otto von Bismarck, o canciller
de Prusia e logo do Imperio Alemán, ante o Parlamento de Prusia en 1845. Foi pronunciado
nun contexto de tensións entre Prusia e Austria pola hegemonía na Confederación Xermánica,
unha alianza de estados alemáns creada polo Congreso de Viena en 1815.

A idea principal do texto é expresar a visión e a estratexia de Bismarck para lograr a

unificación alemá baixo o liderado de Prusia. Bismarck rexeita o liberalismo e o
parlamentarismo como medios para resolver os problemas políticos, e aposta pola forza e a
guerra como instrumentos para acadar os seus obxectivos. Tamén critica as fronteiras que o
Congreso de Viena lle outorgou a Prusia, que considera insuficientes e desfavorables.

O texto de Bismarck reflicte os antecedentes e as causas do movemento nacionalista

alemán, que buscaba a unificación política e a independencia de Alemaña. As súas ideas foron
influenciadas polo realismo político e polo conservadurismo, que defendían os intereses de
Prusia e da súa monarquía. O seu obxectivo era crear un estado imperial e autoritario que
representase a vontade do rei de Prusia. As consecuencias do seu pensamento foron a
realización e a xestión de tres guerras contra Dinamarca, Austria e Francia, que culminaron coa
proclamación do Imperio Alemán en 1871. Tamén contribuíu a definir o sistema de alianzas e
de equilibrio de poderes en Europa, que durou ata a Primeira Guerra Mundial.

O texto e o autor teñen unha gran importancia na historia de Alemaña e de Europa, xa

que foron os principais impulsores da unificación alemá e unha das figuras clave das relacións
internacionais durante a segunda metade do século XIX. A súa repercusión na actualidade é
evidente na identidade e na cultura alemás, que se basean nos valores e na tradición que
Bismarck defendeu.