რომანტიზმს 18-19 სს-ში ჩაეყარა საფუძველი და ხელოვნების ყველა დარგი

მოიცვა.საქართველოში,როგორც ვიცით,რომანტიზმის ფუძემდებლად ალექსანდრე ჭავჭავაძე

ითვლება.იმ დროისთვის რომანტიკული პოეზია ყველასთვის თვალში საცემი იყო. ისინი
ყოველთვის წარსულის სევდას მისტიროდნენ.საქართველოს საკმაოდ ცნობილი
რომანტიკოსი მწერლები ჰყავდა:ალექსანდრე ჭავჭავაძე,გრიგოლ ორბელიანი მაგრამ
გამორჩეულად უნდა ვახსენოთ ნიკოლოზ ბარათაშვილი.

ნ.ბარათშვილი ახალგაზზრდა ცნობილი პოეტი იყო.იგი ერთერთი ცნობილი ქართველი

რომანტიკოსის გრ.ორბელიანის დისწული გახლდათ.მიუხედავად იმის რომ,რომანტიზმის
წარმომადგენელი ბარათაშვილი,წარსულს მისტიროდა,მის შემოქმედებაში ჩანს რომ
ცდილობს წუთისოფლის ამაოებასთან განმკლავებას,მაგალიდათ მერანში:,,
გასწი,გაფრინდი ,ჩემო მერანო,გარდამატარე ბედის სამძღვარი,თუ აქამომდე არ ემონა მას,არც
აწ ემონოს შენი მხედარი“.

სამწუხაროა ის ფაქტი რომ ნიკოლოზ ბარათაშვილის(ტატოს) ლექსებს ისე ვეცნობით რომ

მისი ფოტოსურათებიც კი არ შემოგვრჩა დღესისთვის,გარდა ერთადერთი პორტრეტისა
რომელიც მისი დის ფოტოსურათიდან აღადგინეს.ცოტა რთულია გაიაზრო ტატოს
შემოქმედება ისე რომ მისი პირადი წერილებიც არ ჰქონდეს ქვეყანას
შემორჩენილი.ახალგაზრადა პოეტი ისე გამოეთხოვა წუთისოფელს რომ,განუხორციებელი
დარჩა კოჭლობის გამო ჯარში წასვლა.სამწუხაროა ისიც რომ მისმა საყვარელმა ქალმა მას
გული საშინლად ატკინა და სხვა მამკაცზე გათხოვდა.როგორც ჩვენთვის ცნობილია,ტატო
საქმაოდ მძიმე დაავადებით გარდაიცვალა.როგორც საპატიო ქართველი მოღვაწე,მისი ნაშთი
მტაწმინდის პანთეონში განისვენებს.