Sa liblib na bayan ng Dagatan, sina Nestor at Loncia ang nag-iisang mag-asawa na
naninirahan malapit sa dagat. Ang kanilang pagmamahalan ay parang mga binhing unti-unting sumasabog sa lupa. Isang araw, dumating ang isang matinding unos sa kanilang lugar. Ang malakas na pagbaha ay nagdulot ng pinsala sa kanilang tahanan at nagpalubog sa mga kalsada. Ngunit sa kabila ng sakuna, ang mag-asawa, dahil sa kanilang pagtutulungan naisalba nila ang kanilang sarili. Sa mga sumunod na araw, hindi lamang ang unos ng kalikasan ang kanilang hinarap kundi pati na rin ang biglang pagkawala ng kanilang pinakamamahal na dagat. Ang dating sagana at buhay na karagatan ay biglang nawala, nagdulot ng lumbay at pangungulila sa kanilang mga puso. Tinawag nila ang lugar na Dagatan, bilang paalala ng kanilang karanasan at bilang paanyaya sa lahat na pangalagaan at pahalagahan ang kalikasan at ang bawat isa. Mula noon, ang kwento ng Dagatan ay naging isang alamat na naglalaman ng aral at babala sa lahat ng taong patuloy na humahakbang sa lupaing ito, tungo sa pag-unlad, pangangalaga, at wagas na pagmamahal sa kalikasan at sa kapwa.