Tyś jest jak dzień wiosenny – interpretacja

Kazimierz Wierzyński był polskim poetą, tworzącym w XX wieku. To jeden z przedstawicieli grupy
literackiej Skamander. Był także bratem słynnego działacza społecznego i publicysty Hieronima
Wierzyńskiego. W okresie dwudziestolecia międzywojennego był prekursorem poezji entuzjazmu i
radosnej afirmacji życia. Debiutancki tom poezji Wierzyńskiego „Wiosna i wino” z 1919 roku
wyróżniał się witalizmem i euforią. Jego twórczość tego okresu to zdecydowanie powiew świeżości
w polskiej poezji. Jeden z utworów, który może być tego przykładem nosi tytuł „Tyś jest jak dzień
wiosenny”.

Tyś jest jak dzień wiosenny – budowa utworu i środki stylistyczne

Wiersz Kazimierza Wierzyńskiego „Tyś jest jak dzień wiosenny” składa się z trzech czterowersowych
strof. Zastosowano w nim rymy krzyżowe (abab).

Mamy do czynienia z przykładem liryki bezpośredniej, ponieważ podmiot liryczny zdradza swoją
obecność, za pomocą odpowiednich zaimków i czasowników w pierwszej osobie liczby pojedynczej,
np. „Lubię”, „niech mi”. Za pomocą apostrof zwraca się bezpośrednio do swojej ukochanej, zatem
jest to także utwór należący do liryki inwokacyjnej i miłosnej, np.: „Tyś jest, jak dzień wiosenny z
pogodą błękitną”, „Lubię wspominać twoje miłosne spojrzenia”.

W wierszu pojawia się też wiele innych środków stylistycznych, między innymi epitety, np.: „dzień
wiosenny”, „pocałunki słoneczne”, metafory, np.: „Radością zasadzone myśli w tobie
kwitną”, porównania, np.: ” I krągły śmiech, co z warg ci zęby wypłomienia, Białe, jak miąższ
jabłeczny, w czerwonej oprawie”. Zauważymy również personifikacje, np.: „Gdy smutek serce
ścichłe napełni po brzegi”, „Radością zasadzone myśli w tobie kwitną”, „[…]miłosne
spojrzenia/Zatulone w powiekach”.

Tyś jest jak dzień wiosenny – interpretacja utworu

Wiosna życia

Niewątpliwie podmiotem lirycznym jest zakochany mężczyzna, który zwraca się do swej ukochanej, a
jej najprawdopodobniej przy nim nie ma, o czym świadczy wers: „Lubię wspominać twoje miłosne
spojrzenia”. Porównuje jej urodę do wiosny – pory roku, która budzi naturę do życia, która
kojarzy się z pąkami kwiatów, kwitnącymi drzewami, świeżością, młodością. Podoba mu się nawet
umysł ukochanej, który pełen jest kolorowych myśli, podobnych do kwiatów i motyli. A
więc dziewczyna zachwyca go ona nie tylko fizycznie, ale także intelektualnie.

Do opisu ukochanej podmiot liryczny posłużył się kolorami: błękitem i bielą. Symbolizują one
czystość, wierność. To barwy kojarzące się z niebem, obłokami. Kobieta jest więc dla niego niewinną
istota, dobrą, pełną czystego i nieskazitelnego piękna. Ma białe zęby i okalające je czerwone wargi,
co kojarzy się z jabłkiem, symbolizującym kuszenie do grzechu, co świadczy o tym, że
mężczyzna wręcz nie może się jej oprzeć.

Osoba mówiąca wie, że piękna kobieta odwzajemnia uczucia, ponieważ patrzy na wybranka z
miłością. Jest to zatem miłość spełniona, ale nie dowiadujemy się dlaczego dwoje kochanków
zostało rozdzielonych.
Jesień życia

Pory roku przedstawione w utworze symbolizują okresy życia człowieka. Tego typu porównania
wykorzystujemy często nawet w mowie codziennej, np.” jesień życia”. Wiosna nawiązuje do czasu
młodości, „kwitnięcia”. To piękny okres, kiedy uczymy się życia, nabywamy nowych umiejętności,
uczymy się także radzenia sobie z emocjami, a często także zakochujemy się. To czas który kojarzy
się z wiosną, kiedy wszystko budzi się do życia, staje się kolorowe.

Podmiot liryczny wie, że wspomnienia o ukochanej pozostają w nim żywe, nawet podczas jesieni
życia, kiedy jej nie będzie obok. Wie, że nawet najsmutniejszy i najbardziej ponury dzień stanie się
cudowny, kiedy przyśni mu się piękna dziewczyna z piegami przypominającymi o promykach słońca.
Uczucie to musi być prawdziwe i głębokie, skoro mężczyzna jest przekonany, że obraz kobiety
pozostanie z nim nawet do późnej starości i będzie chciał zasypiać z jej widokiem przed oczyma.

Utwór „Tyś jest jak dzień wiosenny” opisuje miłość dojrzałą, która nie jest uwarunkowana
jedynie młodzieńczym szaleństwem, zauroczeniem i pociągiem fizycznym. To przede
wszystkim uczucie, które przezwycięża upływ czasu i odległość między zakochanymi. Utwór
napawa optymizmem tym bardziej, że miłość podmiotu lirycznego została odwzajemniona.

Podsumowanie

Utwór Kazimierza Wierzyńskiego pod tytułem „Tyś jest jak dzień wiosenny” porównuje życie do
cyklu pór roku. Wiosną jesteśmy młodzi, piękni, zakochani, uczymy się wkraczania w dorosłość.
Jesień to starość, kiedy głowa jest pełna wspomnień, doświadczeń. Najważniejsze to docenić osoby,
które pojawiają się na naszej drodze i czynią życie kolorowym i pięknym. Taka miłość nie zdarza się
zbyt często, więc warto ją pielęgnować, chociażby w pamięci, tak jak uczynił to podmiot liryczny.