Omniscient Reader’s Viewpoint

ชื่อไทย : มุมมองนักอ่านพระเจ้า
เรื่ องย่อ : เพียงแค่ผมเท่านั้นที่รู้จุดจบของโลกใบนี้
วันหนึ่งพระเอกของพวกเราได้พบว่าตัวเองติดอยูใ่ นโลกของนิยาย
ที่เขาชื่นชอบ
เขาจะทายังไงให้รอดชีวิต?
มันเป็ นโลกที่ถูกถล่มด้วยภัยพิบตั ิและภยันตรายทุกๆ ประเภท
เขารู ้เรื่ องของนิยายไปจนจบ เพราะเขาคือผูอ้ ่านเพียงคนเดียวที่อ่าน
มัน
มาพบกับเรื่ องราวในการเอาชีวติ รอดของเขากันเถอะ

ผูป้ ระพันธ์: Sing-Shong (싱숑)

อารัมภบท – สามวิธีการอยูร่ อดในโลกที่ถูกทาลาย

[มีสามวิธีการอยูร่ อดในโลกที่ถูกทาลาย ในตอนนี้ฉนั ได้

ลืมมันไปหน่อยแล้ว แต่กม็ ีหนึ่งสิ่ งที่มนั่ ใจ ความจริ งที่วา่
คนที่กาลังอ่านเรื่ องนี้อยูใ่ นตอนนี้จะอยูร่ อดได้

– สามวิธีการอยูร่ อดในโลกที่ถูกทาลาย]

แพลตฟอร์มเว็บนิยายเต็มอยูบ่ นหน้าจอสมาร์ทโฟนเครื่
องเก่าของผม ผมเลื่อนลงมาและจากนั้นก็เลื่อนขึ้นอีก ผม
ทาแบบนี้ไปกี่ครั้งกันแล้วนะ?
“จริ งเหรอ? นี่คือตอนจบงั้นเหรอ?”

ผมมองอีกครั้ง และคาว่า ‘จบบริ บูรณ์’ ก็ไม่ผดิ แน่ๆ เรื่ อง

นี้ได้จบลงแล้ว

[สามวิธีการอยูร่ อดในโลกที่ถูกทาลาย]

ผูแ้ ต่ง: tls123

3,149 ตอน
+

‘สามวิธีการอยูร่ อดในโลกที่ถูกทาลาย’ เป็ นนวนิยายแฟน

ตาซีที่มีความยาว 3,149 ตอน ชื่อย่อของมันคือ ‘หนทาง
เอาชีวิตรอด’

ผมได้อ่านนิยายเรื่ องนี้อย่างสม่าเสมอมาตั้งแต่อยูช่ ้ นั ปี ที่

สามในโรงเรี ยน ผมอ่านมันในระหว่างที่ผมโดนพวก
อันธพาลรังแก เมื่อผมสอบเข้าไม่ผา่ นและต้องเข้า
มหาวิทยาลัยท้องถิ่น เมื่อการจับฉลากบัดซบนัน่ ผิดพลาด
และผมได้ถูกเกณฑ์ไปเป็ นแนวหน้าในกองทัพ เมื่อผมได้
เปลี่ยนงานซ้ าแล้วซ้ าเล่าและในตอนนี้กาลังทางานเป็ น
ผูร้ ับเหมาให้กบั บริ ษทั ลูกของบริ ษทั ใหญ่… บัดซบ หยุด
พูดเรื่ องพวกนี้ทีเถอะ อย่างไรก็ตาม…
[ผูเ้ ขียน: ขอบคุณมากสาหรับการอ่าน ‘หนทางเอาชีวิต
รอด’ มาถึงตรงนี้ ฉันจะกลับมาหาคุณพร้อมกับบนส่ ง
ท้าย!]

“อ่า… ยังมีบทส่ งท้ายเหลืออีก งั้นตอนหน้าก็เป็ นตอน

สุ ดท้ายจริ งๆ แล้วสิ นะ”

ตั้งแต่ช่วงปลายวัยเด็กจนถึงวัยผูใ้ หญ่ มันเป็ นช่วงเวลา

ยาวนานกว่า 10 ปี มันมีส่วนผสมของความสลดใจที่โลก
กาลังจะถึงจุดจบพร้อมกับความรู ้สึกพึงพอใจ ผมเปิ ด
กล่องแสดงความคิดเห็นของข้อความสุ ดท้ายและเขียน
ประโยคซ้ าๆ หลายครั้ง
– คิมทกจา: นักเขียน ขอบคุณสาหรับทุกๆ สิ่ งที่ผา่ นมา
ผมจะรอบทส่ งท้ายนะครับ

พวกมันคือประโยคที่จริ งใจ หนทางเอาชีวิตรอดคือนิยาย

ชีวติ ของผม มันไม่ใช่นิยายที่ได้รับความนิยมมากที่สุด แต่
มันเป็ นนิยายที่ดีที่สุดสาหรับผม มันมีคาพูดมากมายที่ผม
ต้องการจะเอื้อนเอ่ยแต่กไ็ ม่สามารถพิมพ์ออกไปได้ ผม
กลัวว่าคาพูดที่ไม่ได้ต้ งั ใจของผมจะไปทาร้ายผูเ้ ขียน

– จานวนผูช้ มเฉลี่ย 1.9 คนต่อตอน

– ความคิดเห็นเฉลี่ย 1.08
นี่คือดัชนีความนิยมโดยเฉลี่ยของ ‘หนทางเอาชีวิตรอด’
จานวนยอดวิวของตอนแรกคือ 12,000 แต่มนั ก็ตกลงมา
เหลือ 120 ในตอนที่ 10 จากนั้นก็ 12 ในตอนที่ 50 ในเวลา
ที่มนั มาถึงตอนที่ 100 มันก็มีแค่คนเดียว

จานวนผูช้ ม = 1

ผมรู ้สึกทึ่งกับความรู ้สึกที่ผมได้รับเมื่อผมเห็นตัวเลข ‘1’

ที่ปรากฏขึ้นอยูถ่ ดั ไปจากรายการของตอน ในบางกรณี
มันเป็ น ‘2’ แต่มนั ก็น่าจะเป็ นคนที่กดผิด

‘ขอบคุณ’
ผูเ้ ขียนได้เผยแพร่ นิยายที่มีจานวนตอนมากกว่า 3,000
ตอนด้วยคนอ่านแค่ 1 คนต่อตอนมาตลอด 10 ปี มันเป็ น
แค่นิยายสาหรับผมเท่านั้น ผมแตะ ‘บอร์ดเสนอแนะ’
และเริ่ มแตะลงบนคียบ์ อร์ดในทันที

– ผมกาลังจะเสนอนิยายสนุกๆ เรื่ องหนึ่ง

ผูเ้ ขียนเขียนนิยายให้ผมอ่านจนจบ ดังนั้นผมก็ควรจะโฆษ

นาให้เขาบ้าง ผมคลิกไปบนปุ่ มเสร็ จสมบูรณ์ และความ
คิดเห็นก็ปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็ ว

– มันดูเหมือนความคิดเห็นต่อต้านใหม่ ฉันค้นหาไอดี
ของคนๆ นี้ และเขาก็แนะนานิยายเรื่ องเดียวอยูห่ ลายรอบ
– ข้อเสนอแนะของเขาไม่ได้ถูกแบนเหรอ? ผูเ้ ขียนไม่ควร
ทาแบบนี้ที่นี่

มันกลายเป็ นว่าผมได้เขียนเสนอแนะอยูห่ ลายครั้งใน

เดือนก่อน ในพริ บตา ความคิดเห็นให้ตรวจสอบจานวน
มากก็โผล่ข้ ึนมาโดย ‘ผูช้ ม’ ใบหน้าของผมขึ้นสี ดว้ ยความ
อับอาย ผมมัน่ ใจว่าผูเ้ ขียนน่าจะได้อ่านมัน ดังนั้นผมจึง
พยายามรี บลบข้อความ แต่มนั ก็ถูกรายงานไปแล้วจน
ข้อความไม่สามารถลบได้

“นี่…”

มันแย่มากเมื่อคิดว่าการเขียนเสนอแนะด้วยความจริ งใจ
ทั้งหมดของผมจะออกมาเป็ นแบบนี้
ถ้าพวกเขามาดูสกั หน่อย ทาไมถึงไม่มีใครพยายามที่จะ
อ่านนิยายที่น่าสนใจเรื่ องนี้กนั นะ? ผมแค่ตอ้ งการโดเนท
ให้กบั ผูเ้ ขียน แต่ผมก็ทาไม่ได้เพราะผมเป็ นแค่มนุษย์
เงินเดือนที่แทบจะไม่สามารถหาเลี้ยงชีพได้ จากนั้นผมก็
ได้รับการแจ้งเตือนว่า ‘ข้อความเข้า’

– tls123: ขอบคุณนะ

ข้อความถูกส่ งมาจากที่ไหนสักแห่ง มันต้องใช้เวลาสักพัก

ในการเข้าใจสถานการณ์

– คิมทกจา: ผูเ้ ขียน?

tls123 – ฉันคือคนเขียน ‘หนทางเอาชีวิตรอด’

– tls123: ฉันทามันจนเสร็ จได้ในที่สุด ขอบคุณนายนะ

ฉันเองก็ชนะการแข่งขันด้วย

ผมไม่อยากจะเชื่อเลย หนทางเอาชีวติ รอดชนะการ

แข่งขัน?

– คิมทกจา: ยินดีดว้ ย! การแข่งขันอะไรเหรอ?

tls123: นายไม่รู้หรอกเพราะมันเป็ นการแข่งขันที่ไม่เป็ นที่

รู ้จกั
ผมสงสัยว่าเขาคงจะโกหกเพราะรู ้สึกอาย แต่ผมก็ตอ้ งการ
ให้มนั เป็ นความจริ ง บางทีผมอาจจะไม่รู้จกั จริ งๆ มัน
อาจจะถูกตีพิมพ์ลงบนแพลตฟอร์มอื่นๆ ด้วย ผมรู ้สึก
เศร้าเล็กน้อย แต่มนั ก็ดีที่มีการเผยแพร่ นิยายที่ยอดเยีย่ ม
เรื่ องนี้

– tls123: ฉันจะส่ งของขวัญพิเศษไปให้กบั นายเป็ นการ

ขอบคุณ

– คิมทกจา: ของขวัญ?

– tls123: มันคือการขอบคุณสาหรับผูอ้ ่านที่รักของฉันที่

นิยายเรื่ องนี้ได้เข้ามาในโลก
ผมมอบที่อยูอ่ ีเมลของผมให้กบั ผูเ้ ขียนตามที่เขาถาม

– tls123: อ่า ใช่แล้ว ฉันจะเก็บค่าบริ การแล้วนะ

– คิมทกจา: ว้าว จริ งเหรอ? มันจะเริ่ มเมื่อไหร่ ? ผลงานชิ้น

เอกเรื่ องนี้ควรจะจ่ายตั้งแต่เริ่ ม…

มันเป็ นเรื่ องโกหก หนทางเอาชีวิตรอดคือนิยายรายวัน

ดังนั้นผมคงต้องจ่ายเงิน 3,000 วอนต่อเดือน เงิน 3,000
วอนคือมื้อเที่ยงมื้อหนึ่งในร้านสะดวกซื้อสาหรับผม

– tls123: พรุ่ งนี้

– คิมทกจา: งั้นบทส่ งท้ายที่จะมาพรุ่ งนี้ตอ้ งจ่ายไหม?

– tls123: ใช่ ฉันเกรงว่านายก็ตอ้ งจ่าย

– คิมทกจา: แน่นอน ผมต้องจ่าย! ผมจะซื้อตอนสุ ดท้าย!

หลังจากนั้นก็ไม่มีการตอบกลับมาจากผูเ้ ขียนอีก ผมออก

จากเว็บไซต์ จากนั้นผมก็รู้สึกแย่ๆ ตามมา ผูเ้ ขียนจากไป
โดยไม่ตอบกลับหลังจากที่เขาทาสาเร็ จเนี่ยนะ…? ความ
ชื่นชมของผมกลายเป็ นอิจฉาเล็กๆ ผมรู ้สึกตื่นเต้นมาก
ขนาดนั้นไปเพื่ออะไรกัน? ไม่วา่ ในกรณี ใดๆ ก็ตาม มันก็
ไม่ใช่นิยายของผม

“เขาจะมอบบัตรของขวัญให้ไหมนะ? มันคงจะดีถา้ มัน

เป็ นเงิน 50,000 วอน”
ในเวลานั้นเองผมก็เกิดความคิดไร้เดียงสาขึ้นมา ผมไม่รู้
เลยว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับโลกในวันรุ่ งขึ้น

(จบตอน)
ตอนที่ 1 – เริ่ มต้นการเก็บค่าบริ การ (1)

“ผมทกจา” (ทกจา = สามารถแปลเป็ นลูกชายคนเดียว

หรื อผูอ้ ่านก็ได้)

ผมมักจะแนะนาตัวเองกับผูค้ นเช่นนี้ จากนั้นก็ต่อด้วย

ความเข้าใจผิดที่ตามมา

“โอ้ นายเป็ นลูกชายคนเดียวงั้นเหรอ”

“ก็ใช่ แต่นนั่ ไม่ใช่สิ่งที่ผมหมายถึง”

“ฮะ? งั้นอะไร?”

“ผมชื่อทกจา คิมทกจา”

คิมทกจา (คิมคือลูกชายคนเดียวที่ได้รับความเคารพมาก)
– พ่อของผมตั้งชื่อนี้ให้กบั ผมเพื่อที่จะได้เป็ นคนที่
เข้มแข็งด้วยตัวเอง อย่างไรก็ตาม ขอบคุณชื่อที่พอ่ ตั้งให้
ผมได้กลายเป็ นชายโสดผูโ้ ดดเดี่ยวไปแล้ว ในช่วงสั้นๆ
มันก็เป็ นแบบนี้แหละ ผมคือคิมทกจา อายุ 28 ปี และยัง
โสด งานอดิเรกของผมคือการอ่านนิยายบนเว็บในสถานี
รถไฟใต้ดิน

“งั้นฉันไปโทรศัพท์ก่อนนะ”
ในสถานีรถไฟได้ดินที่จอแจ ผมเงยหน้าขึ้นโดยอัตโนมัติ
มีดวงตาแห่งความสงสัยคู่หนึ่งกาลังจ้องตรงมาที่ผม พวก
มันเป็ นของพนักงานจากฝ่ ายทรัพยากรมนุษย์ ยูซานอา

“อ่า สวัสดี”

“นายกาลังกลับบ้านจากที่ทางานเหรอ?”

“ใช่แล้ว ย-ยูซานอาล่ะ?”

“ฉันโชคดี วันนี้ผจู ้ ดั การไปทาธุระ” ยูซานอานัง่ ลง

ในทันทีที่ที่นงั่ ข้างๆ ผมว่าง กลิ่นน้ าหอมบางๆ โชยมา
จากไหล่ของเธอ ทาให้ผมประหม่า
“ปกติคุณใช้รถไฟใต้ดินเหรอ?”

“เรื่ องนั้น…” ยูซานอาทาหน้าเข้ม เมื่อมาคิดถึงมัน นี่เป็ น

ครั้งแรกที่ผมพบเธอบนรถไฟใต้ดิน เริ่ มจากผูจ้ ดั การฝ่ าย
บุคคลคังไปจนถึงผูจ้ ดั การฝ่ ายการเงินฮัน… มีข่าวลือว่ายู
ซานอามีผชู ้ ายจากบริ ษทั ขับรถไปส่ งเธอที่บา้ นทุกๆ วัน
แต่คาพูดที่น่าเหลือเชื่อก็ออกมาจากปากของยูซานอา “มี
คนขโมยรถจักรยานของฉัน”

รถจักรยาน

“คุณเดินทางโดยใช้รถจักรยานงั้นเหรอ?”
“ใช่! ฉันทาโอทีเยอะมากในช่วงเวลาหลายวันมานี้และดู
เหมือนจะไม่ค่อยได้ออกกาลังกาย มันน่าราคาญนิดหน่อย
แต่มนั ก็คุม้ ค่า”

“อ่า ผมเข้าใจ”

ยูซานอายิม้ เมื่อมองเธอใกล้ๆ ผมก็สามารถเข้าใจถึง

ความรู ้สึกที่ผชู ้ ายทั้งหลายมีต่อเธอได้ อย่างไรก็ตาม มันก็
ไม่ใช่ธุระของผม ทุกๆ คนมีชีวติ เป็ นของตัวเอง และยู
ซานอาก็เป็ นคนที่ใช้ชีวติ แตกต่างไปจากผม หลังจากการ
สนทนาอันน่าอึดอัด พวกเราก็มองไปยังโทรศัพท์ของ
พวกเรา ผมเปิ ดแอพฯ นิยายที่กาลังอ่านอยูก่ ่อนหน้านี้ใน
ขณะที่ยซู านอา… อะไรกันเนี่ย?
“Por favor dinero”

“ฮะ?”

“ภาษาสเปนน่ะ”

“…ผมเข้าใจละ มันหมายความว่ายังไงกัน?”

“กรุ ณาจ่ายเงินให้ฉนั หน่อย” ยูซานอาตอบอย่างภาคภูมิใจ

การเรี ยนบนรถไฟใต้ดินในขณะที่กาลังกลับบ้าน… เธอมี
ชีวติ ที่แตกต่างไปจากผมอย่างแท้จริ ง อย่างไรก็ตาม การ
ใช้คาทักทายแบบนี้มนั อะไรกัน?

“คุณคงทางานหนักสิ นะ”
“ก็ตามเรื่ องตามราวหนะ ว่าแต่ทกจากาลังมองอะไรอยู่
เนี่ย?”

“อ่า ผม…”

สายตาของยูซานอาจดจ้องอยูบ่ นหน้าจอ LCD ของ

สมาร์ทโฟนของผม “มันคือนิยายงั้นเหรอ?”

“ใช่ อืม… ผมกาลังเรี ยนภาษาเกาหลีอยู”่

“ว้าว ฉันก็ชอบนิยาย ฉันไม่ได้อ่านเท่าไรนักเพราะฉันไม่

มีเวลา…”
มันน่าประหลาด ยูซานอาชอบอ่านนิยาย…?

“มุระกะมิ ฮะรุ กิ, เรย์มอนด์ คาร์เวอร์ , ฮัง คัง…”

ผมคิดตาม

“ทกจา นายชอบนักเขียนคนไหนงั้นเหรอ?”

“ถึงผมบอกไปคุณก็ไม่รู้จกั หรอก”

“ฉันอ่านนิยายมามาก ผูเ้ ขียนเป็ นใครกัน?”

ในเวลานี้ มันยากจริ งๆ ที่จะบอกว่าผมอ่านนิยายบนเว็บ
เป็ นงานอดิเรก ผมเหลือบมองชื่อของนิยายในแอพฯ

[โลกหลังการล่มสลาย]

ผูเ้ ขียน: ชิงชางชง

ผมไม่สามารถบอกได้วา่ ผมกาลังอ่าน ‘โลกหลังการล่ม

สลายโดยชิงชางชง’

“มันก็แค่นิยายแฟนตาซี นัน่ … อ่า เหมือนกับเดอะลอร์ด

ออฟเดอะริ งส์…”
ดวงตาของยูซานอาเบิกกว้าง “อ่าห้ะ ลอร์ดออฟเดอะริ งส์
ฉันเคยดูหนังมา”

“เป็ นหนังที่ดี”

ความเงียบดาเนินต่อไปสักพัก ยูซานอากาลังมองมาที่ผม
เหมือนกับเธอกาลังรอให้ผมพูดบางสิ่ ง บทสนทนาของ
พวกเราเริ่ มตึงขึ้น ดังนั้นผมจึงตัดสิ นใจเปลี่ยนเรื่ อง “มัน
เป็ นเวลาหนึ่งปี แล้วตั้งแต่ที่ผมเข้าบริ ษทั มา นี่เป็ นปี
สุ ดท้ายของผมแล้ว เวลาเดินเร็ วจริ งๆ”

“ใช่ ในเวลานั้น พวกเราทั้งคู่ยงั ไม่รู้อะไรเลยจริ งไหม?”

“ใช่แล้ว มันดูเหมือนกับเมื่อวานนี้เอง แต่สญ
ั ญาก็หมดลง
แล้ว” ผมตระหนักได้วา่ ผมพูดสิ่ งที่ผดิ ออกไปเมื่อผมเห็น
สี หน้าของยูซานอา

“อ่า ผม…” ผมลืมไปแล้ว ยูซานอาได้รับเครดิตสาหรับผู ้

ซื้อชาวต่างชาติเมื่อเดือนที่แล้วและได้เลื่อนตาแหน่งให้
เป็ นพนักงานเต็มเวลา

“อ่า ใช่ ผมแสดงความยินดีชา้ ไปหน่อย ผมขอโทษนะ ฮ่า

ฮ่า ผมควรจะตั้งใจเรี ยนภาษาต่างประเทศซะหน่อย”

“อ่า ไม่ ทกจา! มันยังมีการพิจารณาประสิ ทธิภาพและ…”

ผมเกลียดที่ตอ้ งยอมรับมัน แต่สายตาของยูซานอากาลัง
พูดได้อย่างยอดเยีย่ ม มันเหมือนกับสปอตไลท์ของโลกใบ
นี้ที่กาลังฉายลงมาบนคนๆ เดียว ถ้าโลกใบนี้คือนิยาย ตัว
เอกก็คงจะเป็ นคนเช่นนั้น อันที่จริ ง มันก็เป็ นผลลัพธ์ที่
หลีกเลี่ยงไม่ได้ ผมไม่ได้พยายาม แต่ยซู านอาพยายาม ผม
ทาแค่อ่านนิยายบนอินเทอร์เน็ต ในขณะที่ยซู านอาเรี ยน
อย่างหนัก มันเป็ นเรื่ องธรรมดาที่ยซู านอาจะกลายเป็ น
พนักงานเต็มเวลา และสัญญาของผมจะถูกยกเลิก

“นัน่ … ทกจา”

“ครับ”
“ถ้านายไม่รังเกียจ… นายอยากได้แอพฯ ที่ฉนั ใช้ไหม?”
เสี ยงของยูซานอากลายเป็ นห่างเหิ นไปชัว่ ขณะ มันรู ้สึก
ราวกับว่าโลกอยูไ่ กลออกไป ผมรั้งจิตใจของผมไว้และ
จ้องมองไปข้างหน้า เด็กชายคนหนึ่งกาลังนัง่ อยูต่ รงกัน
ข้ามกับผมบนรถไฟ เขาอายุได้ 10 ขวบ เด็กผูช้ ายกาลังถือ
ตาข่ายจับแมลงไว้ในขณะที่เขานัง่ อยูข่ า้ งๆ มารดาและ
หัวเราะอย่างมีความสุ ข

“…ทกจา?”

เกิดอะไรขึ้นถ้าผมมีชีวติ ที่แตกต่างออกไปจากตอนนี้? ผม
หมายถึง อะไรจะเกิดขึ้นถ้าผมใช้ชีวติ ในแบบที่ต่างกัน
ออกไป
“คิมทก…”

ถ้าชีวติ ของผมไม่ใช่ ‘ความเป็ นจริ ง’ แต่เป็ น ‘แฟนตา

ซี ’… ผมจะกลายเป็ นตัวเอกได้ไหม? ผมไม่รู้ มันอาจจะ
ไม่รู้ไปตลอด อย่างไรก็ตาม มันก็มีสิ่งหนึ่งที่ผมรู ้

“ไม่เป็ นไร ยูซานอา”

“ฮะ?”

“มันคงไม่ได้ผลแม้วา่ คุณจะบอกผมจริ งๆ” ชีวิตของผม

คือความเป็ นจริ งอย่างเห็นได้ชดั “ทกจาใช้ชีวติ อย่างโดด
เดี่ยว”
“ฮะ? อะไรนะ…”

“ฉันเองก็เป็ นคนแบบนั้น”

ในประเภทนี้ ผมไม่ใช่ตวั เอกแต่เป็ นคนที่โดดเดี่ยว

“ชีวิตที่โดดเดี่ยว…” ยูซานอาทาสี หน้าจริ งจัง อย่างไรก็

ตาม ผมก็โบกมือเพื่อแสดงให้เห็นว่ามันไม่เป็ นไรจริ งๆ
ผมไม่รู้วา่ ทาไม แต่คนๆนี้เป็ นห่วงผมจริ งๆ บางทีอาจจะ
เป็ นเพราะเธอเป็ นส่ วนหนึ่งของแผนกบุคคล… ผม
ตระหนักได้ถึงประสิ ทธิภาพการทางานของผมแล้ว

“ทกจานี่ดีจริ งๆ”
“หื อ?”

“งั้นฉันจะใช้ชีวติ แบบงาช้าง” (ซานอา = งาช้าง)

ยูซานอาดูเหมือนจะตัดสิ นใจอะไรบางอย่างในขณะที่เธอ
หันไปศึกษาภาษาสเปน ผมจ้องมองไปที่เธอสักพักก่อนที่
จะกลับไปสู่ นิยาย ทุกๆ สิ่ งกลับคืนสู่ ปกติ แต่น่าแปลก
การเลื่อนผ่านนิยายของผมไม่ได้เป็ นไปด้วยดี บางทีมนั
อาจจะเป็ นเพราะผมตระหนักได้ถึงน้ าหนักแห่งความเป็ น
จริ งที่ผมไม่อาจเลื่อนลงไปได้

ในเวลานั้นเอง การแจ้งเตือนหนึ่งก็ปรากฏขึ้นที่ดา้ นบน

สมาร์ทโฟนของผม [คุณมีอีเมลใหม่]
มันมาจากผูเ้ ขียน ‘หนทางเอาชีวิตรอด’ ผมเปิ ดอีเมลขึ้นมา

– คุณผูอ้ ่าน นิยายของฉันจะเริ่ มเก็บเงินตั้งแต่เวลา 19:00

น. สิ่ งนี้จะเป็ นประโยชน์ โชคดีนะ

[1 ไฟล์แนบ]

ผูเ้ ขียนกล่าวว่าเขาจะมอบของขวัญให้ผม ของขวัญอะไร

กัน?

…เหมือนกับชื่อของผม ผมเป็ นผูอ้ ่านโดยสันดารจริ งๆ

ดังนั้นผมจึงตื่นเต้นที่ได้รับอีเมล ใช่ การเป็ นผูอ้ ่านก็ไม่ใช่
ชีวติ ที่แย่อะไร ผมดูเวลา มันเป็ นเวลา 18:55 น. ผมมีเวลา
5 นาทีก่อนที่นิยายจะเริ่ มเก็บเงิน ณ เวลา 19:00 น.
จากนั้นผมก็เปิ ดลิสต์นิยายแนะนาในแอพฯ เนื่องจากผม
เป็ นแค่ผอู ้ ่าน ผมก็ควรที่จะแสดงความยินดีและมอบพลัง
ให้กบั ผูเ้ ขียน อย่างไรก็ตาม…

– ผลงานนี้ไม่มีตวั ตน

ผมพยายามที่จะพิมพ์ ‘ล่มสลาย’ ไปหลายครั้งในกล่อง

ค้นหา แต่ผลก็เหมือนเดิม กระดานข่าวสาหรับ ‘หนทาง
เอาชีวิตรอด’ ได้หายไปอย่างไร้ร่องรอย มันแปลก มันเคย
มีที่ไหนกันที่นิยายถูกลบโดยไม่แจ้งอะไรในตอนที่มนั
กาลังจะเรี ยกเก็บเงิน?

ในเวลานั้น แสงของสถานีรถไฟก็มืดดับ และภายนอกตัว

รถไฟก็มืดลง
เคร้งงง! รถไฟใต้ดินสัน่ เสี ยงดังและเปล่งเสี ยงโลหะ
ปะทะกัน มันทาให้ยซู านอากรี ดร้องและคว้าแขนของผม
จากนั้นผมก็ได้ยนิ เสี ยงคนอื่นถูกปุกเร้าขึ้น ยูซานอาจับ
แขนของผมแน่นมากจนผมให้ความสาคัญกับความ
เจ็บปวดบนแขนซ้ายมากกว่าการหยุดอย่างกะทันหัน มัน
เป็ นเวลาหลายสิ บวินาทีกว่าที่รถไฟจะหยุดสนิท

จากนั้นผมก็ได้ยนิ เสี ยงที่สบั สนดังมาจากทุกหนแห่ง

“เอ๊ะ อะไรเนี่ย?”

“น-นี่มนั อะไรกัน?”
ในความมืด แสงของสมาร์ทโฟน 1-2 เครื่ องได้เปิ ดขึ้น ยู
ซานอายังคงจับแขนซ้ายของผมไว้แน่นในขณะที่เธอถาม
“ก-เกิดอะไรขึ้น?”

ผมแสร้งทาเป็ นไม่ใส่ ใจ “ไม่ตอ้ งห่วง มันไม่ใช่เรื่ องใหญ่

อะไรหรอก”

“งั้นเหรอ?”

“ใช่ มันน่าจะเป็ นความวุน่ วายจากการฆ่าตัวตาย วิศวกร

น่าจะประกาศในไม่ชา้ ”
ในขณะที่ผมพูดจบ ผมก็ได้ยนิ เสี ยงประกาศของวิศวกร –
เรี ยนผูโ้ ดยสารทุกคนบนรถไฟ เรี ยนผูโ้ ดยสารทุกคนบน
รถไฟ

สภาพแวดล้อมที่อ้ืออึงเริ่ มเงียบลง ผมถอนหายใจและเปิ ด

ปาก “เห็นไหม มันไม่ใช่เรื่ องใหญ่อะไร พวกเขากาลังขอ
โทษออกอากาศ และน่าจะเดินเครื่ องต่อ…”

– ท-ทุกคนวิง่ หนีไป… วิง่ …!

‘อะไรนะ?’

มันมีเสี ยงบิ๊ปดังออกมา และการประกาศก็ดบั ไป ภายใน

รถไฟกลายเป็ นวุน่ วาย
“ท-ทกจา? นี่มนั อะไรกัน…?”

แสงอันเจิดจ้าเปล่งประกายจากตรงหน้าของรถไฟใต้ดิน
มีเสี ยงกลองดังสนัน่ ตามมาด้วยเสี ยงดังปัง มีบางสิ่ งกาลัง
มุ่งหน้ามาทางนี้ในความมืด มันเป็ นแค่เรื่ องบังเอิญที่ผม
หันไปเห็นนาฬิกาในเวลานี้ – 19:00 น.

ติ๊ก มันรู ้สึกราวกับว่าโลกกาลังหยุดหมุน จากนั้นผมก็ได้

ยินเสี ยงๆ หนึ่ง

[บริ การฟรี ของระบบดาวเคราะห์ 8612 ได้ถูกยกเลิก]

[สถานการณ์หลักได้เริ่ มต้นขึ้นแล้ว]
นี่คือช่วงเวลาที่ชีวติ ของผมได้เปลี่ยนไป

(จบตอน)
ตอนที่ 2 – เริ่ มต้นการเก็บค่าบริ การ (2)

โดเกบิ ครั้งแรกที่มนั ปรากฏตัว มีคนพูดแบบนั้น (ก็อบลิ

นของเกาหลีถูกเรี ยกว่าโดเกบิ)

ผมไม่รู้วา่ ทาไมแต่ประโยคนั้นโผล่ข้ ึนมาในหัวของผมใน

ทันใด รถไฟใต้ดินหยุดลง ความมืดเข้าปกคลุมตัวรถ
รายละเอียดเหล่านี้ทาให้ผมสัมผัสได้ถึงเดจาวู รถไฟเคย
หยุดมาแล้ว แต่มนั ก็หาได้ยาก แม้กระนั้นก็เถอะ ทาไม
กัน? ผมจาได้ถึงคาพูดอันคุน้ เคยจากนิยาย แต่มนั ก็ไร้
สาระ ไม่ใช่วา่ มันเป็ นไปไม่ได้เหรอ?
ในเวลานั้นเอง ประตูของขบวน 3807 ก็เปิ ดกว้าง และ
กระแสไฟฟ้าก็กลับคืนมา ยูซานอาพึมพาข้างๆ ผม “โดเก
บิ?”

หัวของผมส่ งเสี ยงดัง ผมสัน่ กุกๆ กักๆ เนื่องจากนิยายที่

ผมรู ้จกั และความเป็ นจริ งตรงหน้าของผมได้ซอ้ นทับกัน

เขาเล็กๆ 2 ข้าง สวมเสื้ อฟางตัวเล็กๆ สิ่ งมีชีวติ แปลก

ประหลาดที่มีขนปุกปุยกาลังลอยอยูใ่ นอากาศ

มันแปลกเกินไปที่จะเรี ยกมันว่าภูติ ชัว่ ร้ายเกินไปที่จะ

เรี ยกมันว่าเทวทูต และเยือกเย็นเกินไปที่จะเรี ยกมันว่า
ปี ศาจ
ดังนั้นมันจึงถูกเรี ยกว่า ‘โดเกบิ’

และผมก็รู้แล้วว่าสิ่ งเรี ยกที่โดเกบิจะพูดคืออะไร

&#@!&#@!

[&#@!&#@!.]

นิยายและความเป็ นจริ งซ้อนทับกันได้อย่างแม่นยา

“อะไรเนี่ย?”

“เรี ยลลิต้ ีง้ นั เหรอ?”

ท่ามกลางผูค้ นที่กาลังพูดคุยกัน ผมได้ถูกโยนเข้าไปใน
โลกอีกใบเพียงคนเดียว นี่คือโดเกบิไม่ผดิ แน่ โดเกบิผเู ้ ปิ ด
ประตูสู่โศกนาฏกรรมของผูค้ นนับพันในหนทางเอาชีวติ
รอด เสี ยงของยูซานอาได้ทาให้ผมมีสติกลับมา “มันฟังดู
เหมือนกับภาษาสเปน ฉันควรจะพูดกับมันไหม?”

ผมผงะไปเล็กน้อยและถาม “คุณรู ้วา่ มันคืออะไรเหรอ?

คุณจะขอเงินจากมันงั้นเหรอ?”

“ไม่ แต่”

ในเวลานั้นเอง การออกเสี ยงของภาษาเกาหลีที่ถูกต้องก็

ดังออกมา [อ่า อ่า เสี ยงนี้ฟังดูดีไหม? อ่า ข้าต้องลาบากซะ
แล้วเพราะแพทช์ภาษาเกาหลีไม่ทางาน ทุกๆ คน พวกเจ้า
ได้ยนิ คาพูดของข้าไหม?]

เมื่อภาษาที่คุน้ เคยดังออกมา ผมก็สามารถเห็นท่าทางที่

ผ่อนคลายของผูค้ นได้ คนแรกที่ออกมาคือชายร่ างใหญ่
ในชุดสู ท “เฮ้ แกกาลังทาอะไรอยูห่ น่ะ?”

[ฮะ?]

“แกกาลังถ่ายหนังอยูเ่ หรอ? ฉันต้องไปเพราะฉันต้องรี บ

ไปคัดตัว” เขาดูเหมือนจะเป็ นนักแสดงที่ไม่มีชื่อเสี ยง
เนื่องจากใบหน้าของเขาไม่คุน้ เอาซะเลย ถ้าผมเป็ นคนคัด
ตัว ผมคงจะเลือกเขาเพราะความทะเยอทะยานที่เต็มเปี่ ยม
ของเขา แต่น่าเสี ยดายที่สิ่งที่ปรากฏกายต่อหน้าเขา
ในตอนนี้ไม่ใช่ผกู ้ ากับ

[อ่า คัดตัว ใช่แล้ว นี่เป็ นการคัดตัว ฮ่าฮ่า มีขอ้ มูลขาด

หายไป ข้าเพิง่ มาถึงเมื่อมันถึงการเก็บค่าบริ การในเวลา
19:00 น.]

“อะไร? แกกาลังพูดอะไร?”

[ในตอนนี้ พวกเจ้าทุกคน ผ่อนคลายลงบนที่นงั่ และฟังข้า

จากนี้ไป ข้าจะบอกบางสิ่ งที่สาคัญมากๆ กับพวกเจ้า!]

หน้าอกของผมเริ่ มอึดอัด
“อะไร? รี บลงไปจากรถไฟซะ!”

“ใครก็ได้เรี ยกกัปตันที!”

“พวกเขากาลังทาสิ่ งที่ปราศจากความร่ วมมือของ

ประชาชนอยูเ่ หรอ?”

“แม่ นัน่ อะไรหน่ะ? การ์ตูนเหรอ?”

ไม่ตอ้ งสงสัยเลย นี่คือการพัฒนาที่ผมรู ้ ผมไม่ได้ตอ้ งการ

ที่จะผสมโรงเข้ากับเรื่ องนี้ แต่มนั ก็ไม่มีทางเลย คนที่อยู่
ณ ที่แห่งนี้คงจะไม่ฟังสิ่ งมีชีวติ ตัวเล็กๆ น่ารักที่
เหมือนกับ CG ตัวนี้ สิ่ งเดียวที่ผมสามารถทาได้คือการ
หยุดซูยานอาที่กาลังพยายามจะลุกจากที่นงั่
“ซูยานอา มันอันตรายนะ”

“ฮะ?” ดวงตาของยูซานอาเบิกกว้าง ผมพูดขึ้นมาใน

ช่วงเวลาแห่งความสับสน แต่มนั ก็ไม่มีทางที่จะอธิบายถึง
สิ่ งที่ผมเข้าใจ แน่นอนว่าผมไม่ตอ้ งอธิบาย

[ฮ่าฮ่า พวกเจ้าเสี ยงดังกันจริ งๆ]

การแสดงอานาจคือวิธีการโน้มน้าวที่ดีกว่าสิ่ งอื่นใด

[ข้าบอกให้พวกเจ้าเงียบ]
ผมหลับตาลงอย่างช้าๆ ในขณะที่ดวงตาของโดเกบิ
เปลี่ยนเป็ นสี แดงมีบางสิ่ งระเบิดออกมาและรถไฟก็เงียบ
กริ บ

“เอ่อ เอ่อ เอ่อ” มีรูขนาดใหญ่อยูบ่ นหน้าผากของนักแสดง

คนนั้น ชายคนที่พดู ออกมาหลายต่อหลายครั้งทรุ ดลงกับ
ที่

[นี่ไม่ใช่การถ่ายทาภาพยนตร์]

มีเสี ยงดัง ‘แกร๊ ก’ ออกมาอีกครั้ง คราวนี้เป็ นคนที่กาลัง

พูดถึงกัปตัน

[มันไม่ใช่ความฝัน มันไม่ใช่นิยายด้วย]
หนึ่ง สอง โลหิ ตสาดกระเซ็นในอากาศในขณะที่หวั ของ
ผูค้ นเริ่ มระเบิดออก พวกเขาคือกลุ่มคนที่ประท้วงโดเกบิ
ผูค้ นกรี ดร้องออกมาไม่กเ็ ป็ นบ้าไป เหล่าคนที่ทาให้เกิด
ความวุน่ วายเพียงเล็กน้อยบังเกิดรู ข้ ึนบนศีรษะ ในทันใด
นั้นเอง รถไฟก็กลายเป็ นการนองเลือด

[นี่ไม่ใช่ ‘ความเป็ นจริ ง’ ที่พวกเจ้ารู ้จกั พวกเจ้าเข้าใจ

ไหม? ดังนั้นทุกคนจงหุ บปากและฟังข้าซะ]

มีผเู ้ สี ยชีวติ มากกว่าครึ่ ง เลือดและชิ้นส่ วนร่ างกายเต็มไป

ทัว่ รถไฟใต้ดิน ในตอนนี้ไม่มีคนกรี ดร้องออกมาแล้ว
เหมือนกับฝูงลิงที่อยูต่ ่อหน้านักล่าอันทรงพลัง ทุกคน
มองดูโดเกบิดว้ ยความหวาดกลัว ผมรู ้สึกประหลาดใจ
และกลั้นลมหายใจในขณะที่จบั ไหล่ของยูซานอาที่กาลัง
สะอึกไว้แน่น

นี่เป็ นเรื่ องจริ ง ข้อความแปลกๆ ที่เข้ามาในหูของผม โดเก

บิที่ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าของผม และรถที่กลายเป็ นการ
นองเลือด…

[ทุกๆ คน ชีวติ ของพวกเจ้าดีมามากแล้ว ใช่ไหม?]

ณ ที่นงั่ พิเศษ ยายผูส้ ู งอายุคนหนึ่งได้สบตากับโดเกบิ

[พวกเจ้าได้ใช้ชีวิตฟรี ๆ มานานเกินไปแล้ว ไม่ใช่วา่ มัน

เป็ นชีวติ ที่เผือ่ แผ่เกินไปเหรอ? พวกเจ้าเกิดและไม่ได้จ่าย
ราคาสาหรับการหายใจ การกิน การขับถ่าย และการ
สื บพันธุ์เลย! ฮ่า! พวกเจ้าอาศัยอยูใ่ นโลกที่ดีจริ งๆ!]

ฟรี ? ไม่มีใครบนรถไฟที่ใช้ชีวติ แบบฟรี ๆ ผูค้ นต้องดิ้นรน

หาเงินเพื่ออยูร่ อด พวกเขาขึ้นรถไฟกลับบ้านจากการ
ทางานแต่ในเวลานี้กลับไม่มีใครโต้แย้งคาพูดของโดเกบิ

[แต่ตอนนี้ วันดีๆ ได้สิ้นสุ ดลงแล้ว พวกเจ้าจะสามารถใช้

ชีวติ แบบฟรี ๆ ต่อไปได้นานแค่ไหน? ถ้าพวกเจ้าต้องการ
สนุกไปกับความสุ ข มันก็เป็ นเรื่ องปกติที่พวกเจ้าต้องจ่าย
ใช่ไหม?]
คนที่กาลังอ้าปากค้างไม่สามารถตอบได้ แล้วตอนนั้นเอง
ก็มีคนยกมือขึ้นอย่างระมัดระวัง “ก-แกต้องการเงินใช่
ไหม?”

ผมสงสัยว่าคนประเภทไหนกันที่สามารถพูดออกมาได้
ท่ามกลางสถานการณ์น้ ี แต่ผมก็ตอ้ งประหลาดใจที่ผม
รู ้จกั เขา

“ยูซอนอา ไม่ใช่วา่ นัน่ คือหัวหน้าแผนกฮันของฝ่ าย

การเงินเหรอ?”

“ใช่แล้ว”
ไม่ตอ้ งสงสัยเลย เขาเป็ นคนเลียแข้งเลียขาในบริ ษทั และ
เป็ นหมายเลขหนึ่งที่ผมู ้ าใหม่ตอ้ งหลีกหนี ทาไมชายคนนี้
ถึงขึ้นรถไฟใต้ดินกัน?

“ฉันจะให้เงินกับแก เอาไปสิ โปรดรู ้ไว้ดว้ ยว่าฉันเป็ นคน

แบบนี้” หัวหน้าแผนกฮันดึงนามบัตรของเขาออกมาเมื่อมี
คนเชียร์เขา มันเป็ นบรรยากาศของวีรบุรุษที่เข้าต่อกรกับ
ผูก้ ่อการร้าย “แกต้องการเท่าไร? หนึ่งล้าน? หรื อสอง
ล้าน?”

มันเป็ นเงินที่มากสาหรับหัวหน้าแผนกของบริ ษทั ลูก มี

ข่าวลือว่าเขาเป็ นลูกชายคนสุ ดท้องของผูน้ าบริ ษทั ใน
เครื อและในตอนนี้ผมก็คิดว่ามันน่าจะเป็ นเรื่ องจริ ง
[ฮึ่ม เจ้าจะมอบเงินให้ขา้ ?]

“ช-ใช่แล้ว ฉันมีเงินสดตอนนี้ไม่มาก แต่ฉนั สามารถมอบ

ทุกๆ อย่างที่ฉนั มีให้กบั แกได้ถา้ แกปล่อยฉันออกไปจาก
ที่นี่”

[เงิน ดี เส้นใยพืชที่มนุษย์เห็นพ้องต้องกัน]

สี หน้าของหัวหน้าแผนกสดใสขึ้น มันเป็ นการแสดงออก

ที่วา่ ‘เงินคือทุกอย่าง’ น่าสงสารซะจริ ง

“ตอนนี้นี่คือทั้งหมดที่ฉนั มี”

[มันใช้ได้กบั เวลาและมิติของเจ้าเท่านั้น]
“ฮะ?”

ครู่ ต่อมา เปลวเพลิงก็ปรากฏขึ้นในอากาศ เงินในมือของ

หัวหน้าแผนกลุกไหม้ หัวหน้าแผนกฮันกรี ดร้องออกมา

[กระดาษนัน่ ไม่มีคุณค่าในจักรวาล ถ้าเจ้าทาเช่นนี้อีกครั้ง

ข้าจะระเบิดหัวของเจ้าซะ]

“อ-อื้มมม” ความหวาดกลัวแพร่ กระจายสู่ ใบหน้าของ

ผูค้ นอีกครั้ง มันเป็ นการง่ายที่จะอ่านสิ่ งที่พวกเขากาลังคิด
เพราะมันเป็ นเหมือนกับนิยาย

มันเกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ย?
มีแค่ผมเท่านั้นที่รู้วา่ อะไรจะเกิดขึ้นในอนาคต

[ฟู้ว หนี้จะทบต้นในระหว่างเวลาที่พวกเจ้าเสี ยงดัง อืม ใช่

แทนที่จะอธิบายมันสักร้อยครั้ง ไม่ใช่วา่ มันจะเร็ วกว่า
เหรอที่พวกเจ้าจะหาเงินด้วนตัวเอง?]

เขาของโดเกบิงอกออกมาราวกับว่าพวกมันคือเสาอากาศ
และร่ างกายของมันก็ลอยขึ้นไปบนเพดานของรถไฟ

ครู่ ต่อมา เสี ยงข้อความก็ดงั ออกมา

[ช่อง BI-7623 ถูกเปิ ด]

[กลุ่มดาวได้เข้ามาแล้ว]

หน้าต่างเล็กๆ โผล่ข้ ึนมาตรงหน้าสายตาอันว่างเปล่าของ

ทุกๆ คน

[บทหลักมาถึงแล้ว!]

[บทหลัก#1 พิสูจน์คุณค่า]

ประเภท: หลัก

ความยาก: F
เงื่อนไขการเคลียร์: สังหารสิ่ งมีชีวติ ตั้งแต่ 1 ตัวขึ้นไป

จากัดเวลา: 30 นาที

สิ่ งตอบแทน: 300 เหรี ยญ

ความล้มเหลว: ตาย

โดเกบิยมิ้ จางๆ ในขณะที่มนั เริ่ มโปร่ งใสและหายไปใน

เวลาถัดมา

[งั้นก็โชคดีนะทุกๆคน ช่วยทาให้ขา้ ได้เห็นเรื่ องที่

น่าสนใจด้วย]
(จบตอน)
ตอนที่ 3 – เริ่ มต้นการเก็บค่าบริ การ (3)

ผูค้ นตอบสนองต่างกันไปหลังจากโดเกบิหายไป บ้างก็

พยายามจะออกไปจากรถไฟ ในขณะที่บางคนพยายาม
โทรหาตารวจ ยูซานอาอยูใ่ นกลุ่มหลัง “ตารวจ ตารวจไม่
รับสาย! ฉันควรทายังไงดี”

“ใจเย็น ยูซานอา” ผมพูด และเริ่ มจ้องมองไปยังดวงตาที่

ไม่ได้โฟกัสของยูซานอา “ยูซานอา คุณเคยเล่นเกมที่ทีม
พัฒนาสร้างขึ้นมาไหม? เกมที่โลกถูกทาลายและมีเพียง
ไม่กี่คนเท่านั้นที่รอดชีวติ ”
“ฮะ? นายพูดอะไรหน่ะ”

“คิดเกี่ยวกับมันสิ ตอนนี้พวกเราอยูใ่ นเกม”

ยูซานอาเลียริ มฝี ปากของเธออย่างเงียบๆ “เกม”

“มันง่ายมาก อย่าลังเลที่จะทาในสิ่ งที่ผมบอก เข้าใจ

ไหม?”

“ข-เข้าใจ ฉันควรทายังไง?”

“อยูเ่ ฉยๆ”
ในที่สุด ผมก็ควบคุมการหายใจอย่างช้าๆ ผมต้องการเวลา
ในการยอมรับเรื่ องทั้งหมดนี้เหมือนกัน

[สามวิธีการอยูร่ อดในโลกที่ถูกทาลาย]

คาอธิบายที่มีอยูเ่ ฉพาะในนิยายในตอนนี้ได้บงั เกิดขึ้นต่อ

หน้าของผมแล้ว

โดเกบิยดื เสาอากาศของมันออกมา

ร่ างกายที่กระจัดกระจายอยูเ่ หมือนกับขยะบนรถเก็บขยะ

พนักงานออฟฟิ ตเปื้ อนเลือดที่กาลังสัน่

หญิงชราที่กาลังพึมพาอยูบ่ นที่นงั่ ของเธอ

ผมมองดูทุกๆ ฉากอย่างตั้งใจ มันเหมือนกับนีโอใน

เดอะแมททริ กผูส้ งสัยในความเป็ นจริ ง การสังเกต การตั้ง
คาถาม และจากนั้นในที่สุดก็มนั่ ใจว่าผมต้องยอมรับมัน
ผมไม่รู้เหตุผลว่าทาไม แต่มนั ก็ไม่มีขอ้ สงสัยใดๆ ในเรื่ อง
นี้

‘หนทางเอาชีวิตรอด’ ได้กลายเป็ นเรื่ องจริ ง

มาคิดดูแล้ว ผมควรเอาชีวติ รอดในโลกใบใหม่น้ ียงั ไงดี?

“มานี่ ทุกๆ คน! ทุกคนใจเย็นก่อน หายใจเข้าลึกๆ” มีคนๆ

หนึ่งก้าวมาข้างหน้าหลังจากที่โดเกบิหายไปประมาณ 5
นาที เขาเป็ นชายหนุ่มล่าสันที่มีผมสี ดา และมีความสู ง
มากกว่าค่าเฉลี่ย

“พวกคุณจะสงบลงได้ยงั ? โปรดหยุดการกระทาของพวก
คุณ และให้ความสนใจกับผมสักครู่ ”

คนที่กาลังสะอื้อไห้หรื อโทรศัพท์อยูห่ ยุดลง สายตาของ

ทุกคนมารวบตัวกันที่เขาอีกครั้ง ชายร่ างใหญ่เปิ ดปาก
ขึ้นมาอีกครั้ง “ตามที่พวกคุณรู ้ เมื่อเกิดภัยพิบตั ิระดับชาติ
ความโกลาหลเล็กๆ นั้นอาจก่อให้เกิดการบาดเจ็บล้มตาย
เป็ นจานวนมากของมนุษยได้ นัน่ คือเหตุผลว่าทาไม
ในตอนนี้ผมจึงต้องเข้ามาควบคุมสถานการณ์”

“อะไรนะ นายเป็ นใครกัน?”

“สถานการณ์ภยั พิบตั ิระดับชาติ? นายกาลังพูด
อะไรหน่ะ?”

บางคนก็ฟ้ื นตัวขึ้นมาอย่างเคร่ งเครี ยดและต่อต้านอย่าง

รุ นแรง จากนั้นชายหนุ่มก็ดึงบัตรข้าราชการออกมาจาก
กระเป๋ าของเขา “ในตอนนี้ผมเป็ นผูห้ มวดกองทัพที่หน่วย
6502”

ใบหน้าของบางคนโล่งใจขึ้นมา “ทหาร เขาเป็ นทหาร”

อย่างไรก็ตาม มันก็ยงั เร็ วเกินไปที่จะโล่งใจ

“ผมเพิ่งได้รับข้อความจากหน่วยของผม”
ผูค้ นมารวมตัวกันตรงหน้าสมาร์ทโฟนของนายทหาร ผม
สามารถอ่านเนื้อหาได้ไม่ยากเพราะผมอยูใ่ กล้กบั มัน

ภัยพิบตั ิแห่งชาติระดับที่ 1 อุบตั ิข้ ึน กองกาลังทั้งหมดมา

รวมตัวกันโดยเร็ ว

ผมสามารถได้ยนิ เสี ยงกลืนน้ าลายจากรอบๆ ตัว มันคือภัย

พิบตั ิแห่งชาติ ผมไม่แปลกใจเลยเพราะผมคาดถึงเรื่ องนี้
ไว้อยูแ่ ล้ว ในความเป็ นจริ ง ผมรู ้สึกประหลาดใจเพราะ
เหตุผลอื่น ร้อยโทลีฮุนซึง ‘ลีฮุนซึง’ คนนั้นคือชายคนนี้
ผมรู ้วา่ เขาเป็ นใคร มันเป็ นครั้งแรกที่ผมได้เห็นใบหน้า
ของเขาจริ งๆ แต่ชื่อของเขากลับชัดเจนอยูใ่ นหัวของผม
เขาคือหนึ่งในตัวละครประกอบตัวหลักในหนทางเอา
ชีวิตรอด
ดาบเหล็กลีฮุนซึง

ตัวละครจากนิยายได้ปรากฏตัวขึ้น ในตอนนี้ผมต้อง
ยอมรับสถานการณ์น้ ีจริ งๆ แล้ว

“คุณทหาร! เกิดอะไรขึ้น?”

“ผมได้พยายามติดต่อหน่วยของผมแล้ว แต่”

“บลูเฮาส์! บลูเฮาส์กาลังทาอะไรอยู?่ ได้โปรดติดต่อ

ประธานาธิปดีโดยเร็ ว!” [บลูเฮาส์ (Blue House) คือ
ทาเนียบประธานาธิบดีของเกาหลี คล้ายๆ กับทาเนียบ
ขาว]
“ผมขอโทษ ผมเป็ นแค่ทหารธรรมดาและผมไม่รู้เบอร์
สายด่วนของบลูเฮาส์” ลีฮุนซึงอธิบาย

“แล้วทาไมคุณเข้ามาควบคุมล่ะ?”

“เพื่อความปลอดภัยของพลเมืองทุกคน” ในขณะที่ลีฮุ
นซึ งตอบคาถามอันไร้เหตุผลอย่างใจเย็น ผมก็ตระหนัก
ได้วา่ คาอธิบายในนิยายนั้นไม่ผดิ เลย อย่างไรก็ตาม เดิมที
ลีฮุนซึ งจะปรากฏตัวแบบนี้เหรอ? ในขณะที่กาลังคิด
เกี่ยวกับคาถามที่ซบั ซ้อนเหล่านี้ ผมก็มีลางสังหรณ์
แปลกๆ ในฐานะผูอ้ ่านเพียงคนเดียวของหนทางเอาชีวติ
รอด ผมสามารถรับรองได้วา่ การปรากฏตัวครั้งแรกของ
ลีฮุนซึ งไม่ใช่แบบนี้ จุดที่เขาปรากฏตัวในนิยายคือช่วง
ท้ายของสถานการณ์แรก
แล้วสถานการณ์น้ ีมนั อะไรกัน? จิตใจของเขาเริ่ มสับสน
ผมคงจะรู ้ได้ชดั เจนมากยิง่ ขึ้นถ้าผมได้อ่านหนทางเอา
ชีวติ รอดอีกครั้ง

“นายกรัฐมนตรี กาลังประกาศอยู!่ มันเป็ นภัยพิบตั ิระดับที่

1 จริ งๆ!”

ทุกคนหันมาที่สมาร์ทโฟนของตัวเองเมื่อมีคนตะโกน
ออกมา ยูซานอาหันหน้าจอมาทางผม “ทกจา ดูนี่สิ”

มันไม่จาเป็ นต้องป้อนคาค้นหา เพราะผลลัพธ์แรกของทุก

เว็บไซต์คือ ‘ประกาศของนายกรัฐมนตรี ’ แน่นอนว่าผมรู ้
เนื้อหาของวิดีโอนี้อยูแ่ ล้ว
ถึงพลเมืองทุกคนของผม กลุ่มก่อการร้ายไม่ทราบชื่อ
กาลังปฏิบตั ิการอยูใ่ นหลายๆ พื้นที่ รวมทั้งกรุ งโซล

เนื้อหาของประกาศนั้นเรี ยบง่าย รัฐบาลในปัจจุบนั กาลัง

ระดมกาลังและยุทธวิธีท้ งั หมดเพื่อต่อสู ้กบั ผูก้ ่อการร้าย
และมันก็ยงั ไม่มีการเจรจาใดๆ ดังนั้นทุกคนควรจะใช้
ชีวติ ต่อไปอย่างมัน่ ใจ

ผมไม่คิดอะไรกับมันมากเมื่อผมได้อ่านนิยาย แต่
ในตอนนี้ผมตกใจเล็กน้อยเมื่อได้ยนิ คาพูดเหล่านี้ การก่อ
การร้าย ใช่ นัน่ คงจะสบายใจกว่ามาก
“แต่ประธานาธิบดีล่ะอยูท่ ี่ไหน? ทาไมนายกถึงเป็ นคน
ประกาศ?”

“ประธานาธิบดีถูกโจมตีแล้ว”

“อะไรนะ? จริ งเหรอ?”

“ฉันไม่แน่ใจ ความคิดเห็นที่ไหนก็ไม่รู้”

“เชี่ย งั้นมันก็ของปลอมแล้ว!”

แน่นอน ผมรู ้วา่ มันไม่ใช่ความคิดเห็นปลอมๆ

“เห้ย! อะไรเนี่ย?”

ผูค้ นทิ้งโทรศัพท์ลงในขณะที่เสี ยงปื นดังออกมาทัว่ มันมา

จากสมาร์ทโฟนของพวกเขา มีเสี ยงดังมาก และเลือดก็
เต็มหน้าจอ หลังจากนั้นสักพัก ผูค้ นจึงกลั้นหายใจเมื่อ
พวกเขาตระหนักได้วา่ เกิดอะไรขึ้น

“น-นายก”

นายกรัฐมนตรี ตายแล้ว หัวของเขาระเบิดออกแบบสดๆ

มันมีเสี ยงที่คล้ายกับปื นดังออกมาอีกหลายครั้ง ก่อนที่
หน้าจอจะเงียบลง สิ่ งต่อมาที่ปรากฏขึ้นบนหน้าจอคือโด
เกบิ
[ทุกๆ คน ข้าบอกพวกเจ้าแล้ว นี่ไม่ใช่เกมที่เหมือนกับ
‘การก่อการร้าย’]

ผูค้ นพูดอะไรไม่ออกในขณะที่ปากของพวกเขาอ้าออกดุจ
ปลาทองงง

[พวกเจ้ายังไม่เข้าใจอีกเหรอ? นี่ยงั ไม่ชดั อีกเหรอ พวกเจ้า

ยังรู ้สึกว่านี่คือเกมไหม?]

มันรู ้สึกเป็ นลางไม่ดีเอามากๆ เพราะน้ าเสี ยงของมันผ่อน

คลายมาก โดยไม่รู้ตวั ผมกาหมัดแน่นโดยใช้แรงทั้งหมด
ของตัวเอง
[ฮ่าฮ่า ตามข้อมูลที่ได้มา คนของประเทศนี้เล่นเกมเก่ง
มากๆ งั้นทาไมข้าไม่ลองเพิม่ ความยากดูหน่อยล่ะ?]

บิ๊ป เครื่ องจับเวลาอันใหญ่ปรากฏขึ้นในอากาศ ในเวลา

เดียวกัน มันก็เริ่ มลดลงอย่างรวดเร็ ว

[เวลาที่เหลือถูกลดลง 10 นาที]

[เหลือเวลาอีก 10 นาที]

[ถ้าการสังหารครั้งแรกยังไม่เกิดขึ้นภายใน 5 นาทีถดั ไป
สิ่ งมีชีวติ ทั้งหมดในขบวนจะถูกกวาดล้าง]

“น-นี่มนั อะไรกัน? มันเป็ นเรื่ องตลกงั้นเรอะ?”

“นายไม่ได้ยนิ ข้อความนี้ใช่ไหม? เฮ้ นายได้ยนิ มันไหม?”

“คุณทหาร! ตอนนี้พวกเราจะทายังไงกันดี? ทาไมไม่มี

ตารวจมาเลย?”

“ทุกคนใจเย็นกันก่อน ฟังผม”

คาพูดของโดเกบิส่งผลให้สถานการณ์ในขบวนเริ่ ม
รุ นแรงมากขึ้นจนลีฮุนซึงไม่สามารถแก้ไขมันได้ ผมรู ้สึก
ได้วา่ ยูซานอากาลังจับคอเสื้ อของผมไว้แน่น ถึงกระนั้น
ผมก็ไม่สามารถสลัดความไม่เข้ากันของสถานการณ์น้ ี
ออกไปได้ ลีฮุนซึง ตัวละครประกอบ ได้ปรากฏตัวแล้ว
ดังนั้นทาไม ‘เขา’ ถึงไม่โผล่ออกมา? จากสิ่ งที่ผมรู ้ ผม
ควรจะเห็นเขาแล้ว

“ม-มีการฆาตกรรมอยูต่ รงนั้น!”

ภาพจากขบวน 3907 สามารถมองเห็นได้ผา่ นทาง

หน้าต่างทางเดิน ผิวของฆาตกรในขบวนนั้นเป็ นสี ขาว

“พวกเราต้องกันพวกมันออกไป! อย่าปล่อยให้ใครเข้ามา
ข้างใน!”

ผูค้ นยึดประตูเหล็กไว้แน่น แต่มนั ก็ไม่จาเป็ น ศัตรู ไม่ได้

อยูท่ ี่นนั่ ตั้งแต่แรก
[การเข้าถึงขบวนรถทุกประเภทจะถูกจากัดจนกว่า
สถานการณ์จะเสร็ จสมบูรณ์]

พร้อมกับข้อความนี้ ผูค้ นก็ถูกโยนกลับมาจากประตูเหล็ก

ราวกับพวกเขาถูกกระแทกด้วยบาเรี ยโปร่ งใส

“น-นี่มนั อะไรกัน?”

อีกครั้งที่เสี ยงของโดเกบิดงั ออกมา [ฮ่าฮ่า มีบางสถานที่ที่

สนุกมากในขณะที่สถานที่อื่นๆ ยังไม่เริ่ มด้วยซ้ า ได้ นี่คือ
บริ การพิเศษ ข้าจะแสดงให้พวกเจ้าเห็นว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้นภายใน 5 นาทีถดั ไป]
หน้าจอขนาดยักษ์ปรากฏขึ้นในสถานีรถไฟ สถานที่ที่
ปรากฏขึ้นบนหน้าจอคือห้องเรี ยน เด็กผูห้ ญิงในชุด
นักเรี ยนสี น้ าเงินกาลังสัน่ เด็กชายคนหนึ่งกัดเล็บของเขา
และพึมพา “นี่คือชุดนักเรี ยนของแดปองรึ เปล่า?”

บี๊ป บี๊ป บี๊ป บี๊ป เสี ยงบี๊ปอันเป็ นลางร้ายดังออกมา

จากนั้นเด็กสาววัยมัธยมก็เริ่ มกรี ดร้อง

[เวลาที่ถูกมอบให้หมดลงแล้ว]

[การชาระจะเริ่ มต้นขึ้น]

เมื่อเสี ยงประกาศจบลง หัวของเด็กมัธยมสาวที่กาลังนัง่ อยู่

แถวหน้าก็ระเบิดออกมา ศีรษะระเบิดออกมาทีละคน คน
แล้วคนเล่า เด็กมัธยมสาวพากันกรี ดร้องและวิง่ ไปทาง
ประตูหอ้ งเรี ยนไม่ ก็หน้าต่าง

“อ่าา อืม ได้ไงกัน”

เครื่ องมือทาความสะอาดพังและเล็บก็ถูกฉี กออก แต่

ประตูกย็ งั ไม่เปิ ด ไม่มีใครสามารถออกไปได้ ศีรษะของ
เด็กมัธยมระเบิดออกมาอย่างต่อเนื่อง จากนั้นก็มีเด็กสาว
คนหนึ่งบีบคอเพื่อนของเธอจนตายไปพร้อมกับเสี ยงคร่ า
ครวญ หลังจากนั้นสักพัก สิ่ งเดียวที่เหลืออยูบ่ นหน้าจอก็
คือเด็กมัธยมสาวคนสุ ดท้ายที่กาลังมองไปรอบๆ

“ช่อง#Bay23515 โรงเรี ยนมัธยมแดปอง ปี ที่ 2 ห้อง B

ผูร้ อดชีวิต: ลีจีเฮ]
ร่ างของเด็กสาวบนหน้าจอหายไป จากนั้นโดเกบิกถ็ าม
[เป็ นไงบ้าง? น่าสนใจไหม?]

โดเกบิพดู ด้วยรอยยิม้ แต่ผคู ้ นก็ไม่ได้มองไปที่หน้าจออีก

ต่อไป คนที่สบตากันค่อยๆ ขยับออกจากกัน

“เชี่ย! นี่มนั อะไรกัน?””

แม้แต่ยซู านอาก็ปล่อยมือจากผม อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้

ขยับออกไปจากผม มือทั้งสองข้างของผมเป็ นอิสระ และ
ผมก็หนั ไปหาสมาร์ทโฟนของผม ทาไม ‘ผูช้ ายคนนั้น’
ถึงยังไม่แสดงตัวออกมา? มันมีส่วนผสมระหว่างข้อมูลที่
ผมรู ้จากนิยายและข้อมูลที่ผมไม่รู้ วิธีการเดียวที่จะข้าม
ผ่านสถานการณ์น้ ีกค็ ือการอ่านหนทางเอาชีวติ รอดอีก
ครั้ง อย่างไรก็ตาม ผมจะไปหานิยายมาจากที่ไหนอีก?
นิยายไม่ได้นิยมพอที่จะถูกแชร์อย่างผิดกฎหมาย ไม่สิ
เดี๋ยวนะ

[1 ไฟล์แนบ]

ผมรู ้สึกตะลึงไปสักพักในขณะที่ผมเห็นการแจ้งเตือนบน
โทรศัพท์ของผม ไม่สิ บางที? ผมสับสนไปสักพัก
จากนั้นก็เปิ ดไฟล์แนบขึ้นมา

ชื่อของไฟล์แนบที่ส่งมาโดยผูเ้ ขียนคือ:

[สามวิธีการอยูร่ อดในโลกที่ถูกทาลาย.TXT]
(จบตอน)
ตอนที่ 4 – เริ่ มต้นการเก็บค่าบริ การ (4)

เสี ยงหัวเราะโผล่ออกมา ผมต้องขยี้ตาและมองดูอีกครั้ง

เพื่อดูวา่ มันเป็ นเรื่ องโกหกรึ เปล่า นามสกุลของไฟล์คือ
TXT งั้นคนผูน้ ้ ีกไ็ ด้ส่งสาเนานิยายของเขามาเป็ นของขวัญ
ให้กบั ผมงั้นเหรอ?

[คุณได้รับแอตทริ บิวต์เฉพาะตัว]

[ช่องสกิลเฉพาะได้ถูกเปิ ดใช้งานแล้ว]
ผมได้ยนิ เสี ยงข้อความในหูของผมหลังจากเปิ ดไฟล์ มัน
ไม่น่าแปลกถ้าโลกจะเปลี่ยนเป็ น ‘หนทางเอาชีวิตรอด’
ผูร้ อดชีวติ ทุกคนในหนทางเอาชีวติ รอดจะมีสกิลและแอ
ตทริ บิวต์เฉพาะตัว ผมพูดอย่างเงียบๆ ในหัวของผม
‘หน้าต่างแอตทริ บิวต์’ ผมจาเป็ นต้องรู ้วา่ แอตทริ บิวต์ที่ผม
ได้รับคืออะไร

[คุณไม่สามารถเปิ ดใช้งานหน้าต่างแอตทริ บิวต์ได้]

อะไรนะ? ผมพยายามที่จะเรี ยก ‘หน้าต่างแอตทริ บิวต์’ แต่

ผลก็เหมือนเดิม มันไร้สาระสิ้ นดี มีเรื่ องแบบนี้ดว้ ยเหรอ?
ถ้าผมไม่สามารถใช้หน้าต่างแอตทริ บิวต์ได้ ผมก็ไม่
สามารถรู ้ได้วา่ ผมมีแอตทริ บิวต์หรื อสกิลอะไร การรู ้จกั
ตัวเองและศัตรู หมายความถึงการไร้พา่ ย แต่นี่คือ
สถานการณ์ที่ผมไม่รู้จกั ตัวเองด้วยซ้ า แล้วนับประสา
อะไรกับศัตรู

หลังจากจ้องมองไปในอากาศอยูส่ กั พัก ผมก็ยอมแพ้และ

ตัดสิ นใจที่จะอ่านข้อความที่ผเู ้ ขียนมอบให้กบั ผม

[ความเร็ วในการอ่านของคุณเพิ่มขึ้นเนื่องจากผลของแอ
ตทริ บิวต์เฉพาะตัว]

ผมไม่รู้วา่ มันคือแอตทริ บิวต์อะไร แต่มนั ก็ใช้เวลาของผม

ไปไม่ถึง 1 นาทีในการอ่านตอนแรกของหนทางเอาชีวติ
รอดเนื่องจากผลของแอตทริ บิวต์ ผมเจอแล้ว สถานที่ที่
นิ้วของผมหยุดลงคือจุดเริ่ มต้นของเหตุการณ์ ที่ซ่ ึ งตัว
ละครหลักได้ ‘กระทาบางอย่าง’ ในฉากรถไฟ
เขาเห็นผูค้ นรวมตัวกันอยูห่ ลังประตูของขบวน 3707 ใน
ชีวติ นี้ เขาไม่สามารถทาผิดพลาดได้เป็ นอันขาด เขาจะใช้
วิธีการต่างๆ เพื่อจุดประสงค์ของเขา

ท่าทางของความหวาดกลัวอยูบ่ นใบหน้าของผูค้ น…

เขาไม่ได้รู้สึกผิดเลย ทุกๆ อย่างก็แค่ชวั่ ประเดี๋ยว เขามอง

ไปยังผูค้ นด้วยดวงตาอันไร้ความปรานี หลังจากนั้นสักครู่
ปลายนิ้วของเขาก็เคลื่อนไหวและไฟก็ลุกขึ้น จากนั้น
ทั้งหมดก็เริ่ มต้นขึ้น
ความหนาวเย็นแผ่ลงไปที่กระดูกสันหลังของผม และผม
ก็ได้อ่านข้อความซ้ าไปซ้ ามา เหตุผลที่ผมรู ้สึกไม่สบายใจ
จะได้รับการเปิ ดเผยในไม่ชา้

“3707”

ผมได้ตรวจสอบขบวนรถที่ผมอยูโ่ ดยอัตโนมัติ [3807]

ขบวนที่ผมอยูใ่ นตอนนี้อยูข่ า้ งหลังขบวนที่ตวั เอกกาลังอยู่
มือของเขาสัน่ เบาๆ

รอเดี๋ยว เดิมทีมีกี่คนในขบวนนี้ที่รอดชีวติ กัน?

ผมมองผ่านกระจกอันพร่ ามัวของขวบน 3807 มันสาย
เกินไปแล้ว มันเป็ นสิ่ งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ อย่างไรก็ตาม มี
เพียงแค่สองคนเท่านั้นที่มีชีวติ รอดในขบวนนั้น

มีเพียงแค่สองคนเท่านั้นที่รอดชีวติ นัน่ หมายความว่าทุกๆ

คนตายยกเว้นสองคนนั้น และผมก็รู้แล้วว่าทั้งสองคนนั้น
เป็ นใคร ผมเงยหน้าขึ้นและมองไปยังยูซานอาด้วยความ
ว่างเปล่า บางทีผหู ้ ญิงคนนี้กค็ งจะตายผมไปด้วย

“ทกจา ไม่ใช่วา่ พวกเราควรหยุดเรื่ องนี้ง้ นั เหรอ?” บางสิ่ ง

ได้เริ่ มต้นขึ้นในที่ที่ยซู านอาชี้ไป มันเป็ นเสี ยงคร่ าครวญ
ชายหนุ่มคนหนึ่งกาลังก้มลงตรงหน้าของหญิงชรา “เชี่ย
ฉันอารมณ์ไม่ดีอยูแ่ ละยัยเฒ่าคนนี้กส็ ะอื้นและพึมพาอยู่
แบบนี้! เธอหุ บปากหน่อยไม่ได้เหรอ?”

ชายหนุ่มคนนี้คือนักเรี ยนที่ยนื พิงประตูทางเข้า เขาเป็ น

คนผอมและย้อมผมสี ขาว ชื่อของเขาถูกเขียนอยูบ่ นป้ายที่
ติดอยูก่ บั เครื่ องแบบของเขา คิมนัมอุน มันเป็ นชื่อที่ผม
รู ้จกั

เฉพาะลีฮุนซึ งและคิมนัมอุนเท่านั้นที่รอดชีวติ บนขบวนนี้

“ไม่ใช่วา่ ฉันบอกให้หุบปากเหรอ?” คิมนัมอุนคว้าคอเสื อ

ของยาย แข้งขาที่ไร้เรี่ ยวแรงของยายโซเซ ฝ่ ามือ
ของคิมนัมอุนแหวกผ่านอากาศ
เพี๊ยะ เพี๊ยะ

ในเวลาปกติจะมีคนวิง่ เข้ามาหยุดเรื่ องนี้ แต่ในตอนนี้ไม่มี

ใครเคลื่อนไหว มันไม่นานก่อนที่การตบจะเปลี่ยนเป็ น
การต่อย

“ช-ช่วยฉันด้วย ช่วยฉันที!”

ผมได้ยนิ เสี ยงกาปั้ นกระแทกเข้าใส่ เนื้ออย่างรุ นแรง ผูช้ าย

บางคนที่อยูร่ อบๆ คิมนัมอุนลังเล แต่กไ็ ม่มีใครอยากจะ
ก้าวไปข้างหน้า น่าแปลกใจที่คนแรกที่เคลื่อนไหวก็คือ
ฮันมยอนโก “หนุ่มน้อย อย่างทากับผูอ้ าวุโสแบบนี้!”
อย่างไรก็ตาม ทั้งหมดที่เขาได้ตอบกลับมาก็คือเสี ยงที่
ผสมกับความดูถูก “นายอยากตายงั้นเหรอ?”

“อะไร?”

“นายยังไม่เข้าใจสถานการณ์อีกเหรอ?”

“ไอ้เด็กนี่กาลังพูดบ้าอะไรอยู?่ ”

คิมนัมอุนเพียงแค่หวั เราะให้กบั คาด่าของฮันมยอนโก เขา

ชี้ไปยังเพดานของรถไฟใต้ดินด้วยนิ้วของเขา “นายไม่
เห็นนัน่ เหรอ?”

บนเพดาน หน้าจอโฮโลแกรมกาลังเล่นอยู่
[ป-ปล่อยฉัน!]

[อ๊ากกก!]

[ตาย! ตาย!]

มันไม่ใช่แค่ขบวนรถไฟหรื อโรงเรี ยนมัธยมแดปอง มัน

คือวิดีโอถ่ายทอดสดของผูค้ นที่กาลังจะตายทัว่ ประเทศ
คิมนัมอุนพูดต่อ “นายยังไม่เข้าใจอีกเหรอ? กองทัพไม่ได้
กาลังมาช่วยพวกเรา และบางคนก็ตอ้ งตาย”

“น-นายกาลังพูดอะไรกัน?”
“พวกเราต้องเลือกคนที่จะตาย” ฮันมยอนโกไม่สามารถ
ตอบได้ ขนบนข้อมือที่มองเห็นได้ของเขาลุกชันขึ้น
“แน่นอน ฉันรู ้วา่ นายกาลังคิดอะไรอยู่ นายต้องฆ่าเพื่อน
ร่ วมชาติของนายเพื่อให้มีชีวติ รอด มันเป็ นสิ่ งที่ลูกคนสาร
เลวเท่านั้นที่จะทา แต่นายก็รู้ มันอยูน่ อกเหนือจากการ
ควบคุมของพวกเรา นอกเหนือจากการควบคุมของพวก
เรา พวกเราจะตายถ้าพวกเราไม่ฆ่า ใครจะตาหนิพวกเรา?
นายจะตายในท้ายที่สุดเพราะคุณธรรมของนายงั้นเหรอ?”

“น-นัน่ ”

“คิดให้ดี โลกที่นายรู ้จกั ได้จบสิ้ นไปแล้ว”

ไหล่ของฮันมยอนโกสัน่ มันไม่ใช่แค่ฮนั มยอนโก มีรอย
แตกแสดงให้เห็นในดวงตาของผูค้ น มันเป็ นฉากที่
ศีลธรรมอันคลุมเครื อได้พงั ทลายลง คิมนัมอุนได้ตอกลิ่ม
เข้าใส่ รอยนั้น

“โลกใบใหม่จาเป็ นต้องมีกฎใหม่”

คิมนัมอุน ชายหนุ่มที่ปรับตัวเข้ากับโลกของหนทางเอา
ชีวิตรอดได้เร็ วที่สุด คิมนัมอุนหันไปและกลับไปต่อยใส่
ยายต่อ คราวนี้ไม่มีใครหยุดเขา ไม่วา่ จะเป็ นฮันมยอน
และผูช้ ายคนอื่นๆ หรื อแม้กระทัง่ ลีฮุนซึง หมัดของ
นายทหารสัน่ เทาในขณะที่เขาจ้องมองไปในอากาศด้วยสี
หน้าอันว่างเปล่า บางทีเขาเองก็อาจจะตัดสิ นใจได้แล้ว
“ถอนหายใจ มันเป็ นเรื่ องยากที่จะฆ่า พวกนายจะดูเฉยๆ
งั้นเหรอ? พวกนายอยากจะตามหลังงั้นเหรอ?”

ผูค้ นตัวสัน่ ให้กบั คาพูดของคิมนัมอุน การแสดงออกทาง

สี หน้าของพวกเขาง่ายที่จะอ่านราวกับประโยคในนิยาย
ราคาถูก

ถ้าไม่มีการสังหารใน 5 นาที ทุกคนในขบวนนี้จะตาย

ดวงตาของผูค้ นกาลังเปลี่ยนไป

ถ้ายายไม่ตาย พวกเราก็จะตายใน 5 นาที

ดวงตาที่ด้ งั เดิมที่สุดที่สิ่งมีชีวติ สามารถมีได้

“ใช่ ไอ้เด็กนี่พดู ถูก ถ้าพวกเราไม่ทาแบบนี้ ทุกคนก็จะ
ตาย” ชายคนแรกวิง่ ไปหาคิมนัมอุน เขาเตะหญิงชราที่
ทรุ ดตัวลงและขดตัวอยู่

“นายลืมไปแล้วเหรอ? บางคนต้องตาย! เพื่อให้พวกเรา

รอดชีวิต!”

“อ่า เชี่ย ฉันไม่รู้”

คนที่สองและสาม ผูค้ นซึ่ งยืนห่างจากยาย ชายขี้ขลาดที่

อ้อยอิ่ง นักศึกษาที่กาลังบันทึกภาพสิ่ งนี้ดว้ ยโทรศัพท์ของ
เขา แม่ของเด็กและฮันมยอนโก พวกเขาทุกคนรุ ม
ประชาทัณฑ์ยาย เพื่อมุ่งหวังให้เธอตาย
“ตายซะ! ตายๆ ไปเร็ ว!”

พวกเขาเป็ นเหมือนกับการ์ดที่ร่วมมือการประหารชีวติ
เช่นเดียวกับการ์ดที่ดึงคันโยกพร้อมกันเพื่อที่พวกเขาจะ
ไม่สามารถบอกได้วา่ ใครเป็ นคนฆ่านักโทษ ผูค้ นได้เตะ
และต่อยยายอย่างไม่รู้สึกรู ้สา

และผมกาลังมองดูเรื่ องทั้งหมดนี้อยู่ ผมกาลังยืนอยู่

เหมือนกับคนที่กาลังเฝ้ามองดูสิ่งที่เกิดขึ้นในอีกโลก ยาย
ที่ชื่ออะไรผมก็ไม่รู้คือคนที่ไม่ได้มีความหมายที่จะมีชีวติ
อยู่ ในสถานการณ์เดิม คุณยายได้เสี ยชีวติ ดังนั้นมันจึงไม่
เป็ นบาปอะไรที่จะเฝ้าสังเกตความตายนั้น
ในเวลานั้นเอง ยูซานอาก็ลุกขึ้น

“เธอจะถูกฆ่าเอานะ” ผมคว้าเธอไว้โดยอัตโนมัติ “ผม

บอกแล้วไงว่าอย่าขยับ”

แขนของผมที่จบั ไว้กาลังสัน่ ยูซานอากาหมัดแน่นเพื่อ

พยายามที่จะซ่อนอาการสัน่ ของเธอ “ฉันรู ้ ฉันรู ้!”

“ยูซานอาจะตายถ้าเธอไปตอนนี้”

ดวงตาของยูซานอาสัน่ ไหวด้วยความหวาดกลัว ถึง

กระนั้นก็ตาม ผมก็ตระหนักถึงมัน แม้วา่ เรื่ องราวจะกาลัง
เปลี่ยนไป แต่บางคนก็ยงั เปล่งประกายเจิดจ้า
“ยูซอนอา นัง่ ลง”

อย่างไรก็ตาม คนที่สามารถเปลี่ยนแปลงเรื่ องนี้ได้ไม่ใช่ยู

ซานอา ยูซานอาไม่ได้เป็ นตัวเอกของโลกใบนี้

“ฮะ? แต่”

“ทาตามที่ผมบอก แค่ครั้งนี้เพียงครั้งเดียว ผมจะไม่เข้าไป

ยุง่ เกี่ยวหลังจากนั้น”

หลังจากที่บงั คับให้ยซู านอานัง่ กลับลงไปบนเก้าอี้ ผมก็

สู ดหายใจเข้าลึกๆ และหันไป ผมยืดหลังและสัน่ ใน
ขณะที่ผมหายใจออก ผมค่อยๆ คลายข้อเท้าและข้อมือ ใน
ความเป็ นจริ ง มันยังเร็ วไปเล็กน้อยที่จะก้าวออกมา นี่
ไม่ใช่แผนแรกของผม

“ทกจา?”

ผมไม่ได้ตอบรับเสี ยงเรี ยกของเธอในขณะที่ผมมองไปยัง

ผูค้ น ผูค้ นที่ต้ งั ใจจะทาร้ายยาย ผมไม่ได้อยูน่ ิ่งเพราะผม
กลัวหรื อเพราะคิมนัมอุนและคนอื่นๆ หรื อผมกาลัง
ยินยอมต่อความโหดร้ายของพวกเขา ผมแค่กาลังรอ มัน
เป็ นช่วงเวลาที่ผมต้องเคลื่อนไหว ดังนั้น

เคร้ง!

ในตอนนี้เอง
“อัก๊ ! อะไรหน่ะ?”

เสี ยงระเบิดเต็มอยูใ่ นหูของผมและรถไฟก็สนั่ ผูค้ นร้อง

ออกมา ควันพุง่ ขึ้นมาจากตรงหน้ามุมด้านขวาของขบวน
นี้ มันเริ่ มแล้ว ผมเคลื่อนไหว ผมเตะออกจากพื้นให้แรง
ที่สุดเท่าที่ผมจะทาได้ดว้ ยเท้าขวาของผม ผมผ่านผูค้ นที่
กาลังกรี ดร้องไปและนัง่ ลงไปตรงคุณยาย

“อะไร? อัก๊ !” คิมนัมอุนชนเข้ากับผมและล้มลงกับพื้น

พร้อมด้วยเสี ยงกรี ดร้อง ในแวบแรก มันดูเหมือนกับว่า
ผมกาลังช่วยยาย แต่นนั่ ก็ไม่ใช่สิ่งที่ผมเล็งไว้
มันอยูไ่ หน? ผมมองไปรอบๆ อย่างรวดเร็ ว มีใครบางคน
ได้ลม้ มาทางยายเนื่องจากการระเบิด มันเป็ นเด็กที่กาลัง
ร้องอยูท่ ่ามกลางนรกขุมนี้ เด็กที่ถือตาข่ายจับแมลงก่อน
หน้านี้

“ขอโทษนะ ยืมแป๊ ป”

ผมเอาตาข่ายมาจากเด็กน้อย เมื่อผมถือตาข่ายไว้ในมือ ไค
ตินของตัก๊ แตนก็มาถึงปลายนิ้วของผม ผมเอาออกมา
อันหนึ่งและวางมันไว้ในมือของเด็ก จากนั้นผมก็หนั ไป
หาผูค้ น

“ทุกคนหยุด พวกคุณไม่สามารถรอดชีวติ ไปได้ถา้ พวก

คุณฆ่ายาย” เสี ยงของผมชัดเจนอย่างน่าประหลาด
เนื่องจากความเงียบสงบชัว่ ครู่ หลังจากการระเบิด ผูค้ น
เริ่ มมองมาที่ผมทีละคนๆ “สมมติวา่ พวกคุณฆ่าคุณยาย
แล้วไงต่อ?” ใบหน้าประหลาดใจของพวกเขาดูดี งั้นให้
ผมบอกพวกเขาอีกสักหน่อย “ความตายของคุณยายจะถูก
ยอมรับว่าเป็ นสิ่ งที่โดเกบิเรี ยกว่า ‘การสังหารครั้งแรก’
เวลาบางส่ วนจะถูกซื้ อ งั้นแล้วไงต่อ?”

“อ่า”

ถ้าสิ่ งที่โดเกบิพดู เป็ นความจริ ง พวกคุณแต่ละคนก็จะต้อง

ฆ่าหนึ่งสิ่ ง งั้นคุณจะฆ่าใครหลังจากคุณยายล่ะ? คุณจะฆ่า
คนที่อยูข่ า้ งๆ คุณไหม?”
ผูค้ นที่คิดถึงบางสิ่ งได้ถอยออกจากกัน ความหวาดกลัว
ปรากฏขึ้นในดวงตาของพวกเขา ในความเป็ นจริ ง ทุกๆ
คนรู ้ ยายเป็ นแค่จุดเริ่ มต้น คิมนัมอุนสังเกตเห็น
บรรยากาศที่สนั่ คลอน “ฮ่าฮ่า พวกนายทุกคนกังวลอะไร?
งั้นก็ฆ่าเขาเป็ นคนต่อไป! ไอ้ข้ ีขลาด ไม่ตอ้ งห่วง นายจะ
เป็ นคนต่อไป! ค่าก็เท่าเดิม!”

ผมคิดว่าคิมนัมอุนคงจะพูดอะไรแบบนี้ ผมแทรกเขาด้วย
การโบกมือเล็กน้อย “ไม่จาเป็ นต้องเสี่ ยงแบบนั้น มันมีวธิ ี
ที่นายจะรอดไปได้ แม้วา่ นายจะไม่ได้กลายเป็ นฆาตกร”

“อะไรนะ?

“ม-มันคืออะไร?”
ผูค้ นเริ่ มปั่ นป่ วนเป็ นอย่างมาก สี หน้าของคิมนัมอุนบิด
เบี้ยว

“นายลืมไปแล้วเหรอ? สถานการณ์มีเงื่อนไขที่ชดั เจนว่า

ไม่ใช่การ ‘ฆ่าคน'”

คนส่ วนใหญ่ยงั งงอยู่ แต่บางคนก็สงั เกตเห็นอะไร

บางอย่างแล้ว

[ฆ่าสิ่ งมีชีวติ อย่างน้อยหนึ่งอย่าง]

ใช่แล้ว ตั้งแต่ตน้ คาว่า ‘คน’ ไม่ได้ถูกระบุไว้ในเนื้อหา

ของสถานการณ์เลย ฆ่าสิ่ งมีชีวติ อย่างน้อยหนึ่งอย่าง
กล่าวอีกนัยหนึ่ง ทุกๆ ชีวติ ก็เป็ นไปได้ คนที่หวั ไวตะโกน
ใส่ ตาข่ายจับแมลงในมือของผม “แมลง! แมลง!”

ฝูงตัก๊ แตนกาลังกระโดดอยูใ่ นตาข่ายจับแมลง ดวงตาของ

ผูค้ นเปล่งประกายขึ้น ผมพยักหน้า “ใช่แล้ว แมลง”

ผมเอามือเข้าไปในตาข่ายและหยิบตัก๊ แตนออกมา 1 ตัว

มันเป็ นตัวที่อว้ นพีที่ผมเห็นก่อนหน้านี้

“อ-เอามันมาให้ฉนั ! เร็ ว!””

“แค่ตวั เดียวเท่านั้น! ฉันต้องการแค่ตวั เดียว!”

ผมก้าวถอยไปอย่างช้าๆ ในขณะที่ผมมองไปยังคนที่กาลัง
ก้าวเข้ามา ในตอนนี้ผมกาลังเผชิญหน้ากับความบ้าคลัง่ ที่
ระเบิดออกมาซึ่งพยายามจะฆ่ายาย แต่ผมก็ยงั ยิม้ ออกมา
ได้ ทาไมกัน? แม้แต่ในสถานการณ์ที่ตึงเครี ยดมากขนาด
นี้ ทาไมหัวใจของผมถึงกาลังเต้นด้วยความสุ ข?

“พวกนายชอบมันเหรอ?” ผมโบกตาข่ายเหมือนกับครู ฝึก

ที่กาลังกระตุน้ สัตว์ คนใจร้อนหลายๆ คนกระโจนเข้าใส่
ผม

“งั้นก็จบั พวกมันนะ!” ผมบี้ตกั๊ แตนในมือของผม

[คุณได้รับรางวัลความสาเร็ จ ‘สังหารแรก’!]
[ได้รับ 100 คอยน์เป็ นสิ่ งตอบแทนเพิ่มเติม]

ในเวลาเดียวกัน ผมก็โยนตาข่ายในมืออีกข้างออกไปให้
แรงที่สุด มันตรงไปยังฝั่งตรงข้ามที่ยายอยูแ่ ละฝูงชน
รวมตัวกันอยู่

“บ้าไปแล้ว!”

แมลงถูกปล่อยและกระโดดอย่างแรงเท่าที่พวกมันจะทา
ได้เพื่ออิสรภาพ

(จบตอน)
ตอนที่ 5 – เริ่ มต้นการเก็บค่าบริ การ (5)

ผูค้ นตื่นตระหนกในขณะที่พวกเขาเห็นแมลงกาลังวิง่ ไป
รอบๆ ขบวนรถ

“ฮ-เฮ้ย! นายทาแบบนี้ทาไมวะ”

ในขณะที่บางคนจ้องมองด้วยความว่างเปล่า คนหัวไวก็
ผลักผม

“ไอ้ชิบหาย”
“มันจะดีกว่านะถ้านายจะหาพวกมันไวๆ มันเหลือเวลาแค่
3 นาทีเท่านั้น”

คาพูดเหล่านี้คือสัญญาณในขณะที่ผคู ้ นเริ่ มมองไปทัว่ ใน

หมู่ที่นงั่ ประดุจสัตว์ป่าที่สูญเสี ยจิตใจไป

“ฉันเจอแล้ว! ตายซะ!”

เหล่าคนที่โชคดีพอพบเจอแมลง รวมทั้งโจมตีอย่าง
รุ นแรงไปที่พวกมัน ส่ งผลให้ขบวนรถเริ่ มวุน่ วาย

“เฮ้ ทาไมนายถึงทาแบบนั้น? นายมอบพวกมันมาเฉยๆ

ไม่ได้เหรอ?”
เมื่อมองย้อนกลับไป ผมเห็นคิมนัมอุนกาลังยกร่ างของตน
ขึ้น ผมตอบกลับคิมนัมอุนที่กาลังเหยียดคอของเขาอย่าง
รอบคอบ “มันมีคนเหลืออยู่ 12 คน”

“ฮะ?”

“มีแมลงเหลืออยูใ่ นตาข่ายจับแมลง 3 ตัว”

คิมนัมอุนขมวดคิ้วอยูส่ กั พักก่อนที่จะยิม้ กว้างออกมา “12

ต่อ 3 งั้นเหรอ? ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! ใช่แล้ว ไม่ใช่ทุกคนที่จะรอด
ชีวิตไปได้สินะ? ดังนั้นนายเลยโยนมันออกไป?”

“ใช่”
“อย่าทาให้ฉนั หัวเราะสิ ”

“?”

“คนที่มีเหตุมีผลจะไม่ทาเรื่ องแบบนั้นด้วยเหตุผลนั้น”
รอยยิม้ ของคิมนัมอุนกว้างขึ้น “บอกฉันมาตามความจริ ง
นายแค่อยากเห็นภาพแบบนี้ใช่ไหม?”

ผมนึกถึงคิมนัมอุนที่ผมรู ้จกั จากหนทางเอาชีวติ รอดขึ้นมา

ในเวลานั้นเอง ผมก็ได้ยนิ เสี ยงข้อความในหูของผม [สกิล
เฉพาะตัว ‘ลิสต์ตวั ละคร’ ถูกเปิ ดใช้งาน]
ต่อจากนั้น หน้าต่างอันหนึ่งก็เปิ ดขึ้นตรงหน้าของผม ผม
ยังไม่รู้วา่ แอตทริ บิวต์ของผมคืออะไร แต่ผมก็มองไปยัง
หน้าต่างตรงหน้าของผม

[ข้อมูลตัวละคร]

[ชื่อ: คิมนัมอุน

อายุ: 19 ปี

กลุ่มดาวสนับสนุน: ไม่มี (มีสองกลุ่มดาวที่กาลังแสดง

ความสนใจในบุคคลนี้)

แอตทริ บิวต์ส่วนตัว: จูนิเบียว (ทัว่ ไป)

สกิลเฉพาะตัว: การปรับตัวที่ผดิ ปกติ LV.3, การต่อสู ้ดว้ ย
มีด LV.1, การใส่ ร้ายป้ายสี LV.1

ค่าสถานะโดยรวม: STA LV.3, STR LV.4, AGI LV.6,

Magic Power LV.4 [STA = Stamina, STR = Strength,
AGI = Agility]

ระดับโดยรวม: จูนิเบียวผูถ้ ูกใส่ ร้ายป้ายสี จากโอกาสพิเศษ

ขอแนะนาให้คุณอย่ามาข้องเกี่ยวกับเขา]

จูนิเบียวส่ วนใหญ่ที่ปรากฏตัวในหนทางเอาชีวติ รอดได้

ฆ่าตัวตายเพราะพวกเขาไม่สามารถทนต่อฝันร้ายที่
กลายเป็ นความจริ งได้ อย่างไรก็ตาม จูนิเบียวตรงหน้า
ของผมอย่างคิมนัมอุนนั้นต่างออกไป เขาคือปี ศาจแห่ง
การล่อลวง คิมนัมอุน ชายหนุ่มคนหนึ่งที่ต่อมาได้
กลายเป็ นที่รู้จกั ในชื่อเล่นนี้ไม่ใช่แค่จูนิเบียวธรรมดา ชาย
หนุ่มคนนี้กาลังรอคอยการล่มสลายของโลกมานานแล้ว
และสามารถปรับตัวเข้ากับโลกใบนี้ได้ดว้ ยความเร็ วที่
ผิดปกติ

“ร่ วมมือกับฉัน เอาอย่างนี้เป็ นไง?” ชายหนุ่มกาลังยืน่

ข้อเสนอให้กบั ผม

[ตัวละคร ‘คิมนัมอุน’ มีความรู ้สึกดีกบั คุณ]

[ความเข้าใจเกี่ยวกับตัวละคร ‘คิมนัมอุน’ เพิม่ ขึ้น]

ความอยูร่ อดถัดไปของผมจะถูกรับประกันถ้าผมจับมือ
กับคิมนัมอุน ถ้าผมไม่ได้อ่านหนทางเอาชีวติ รอดมา
ตัวเลือกของผมอาจจะแตกต่างไปนิดหน่อย

“ฉันขอโทษนะ แต่ฉนั ชอบอยูค่ นเดียว”

“จริ งเหรอ? อืมม น่าเสี ยดาย” คิมนัมอุนเลียริ มฝี ปากของ

เขาเบาๆ และยืนอยูใ่ กล้ผม “งั้นนายช่วยหลบไปหน่อยได้
ไหม? ฉันมีบางสิ่ งต้องไปทากับยัยแก่ขา้ งหลังนาย”

เมื่อได้ยนิ คาพูดของเขา ผมก็มองกลับไปและเห็นว่าคุณ

ยายที่เปื้ อนเลือดและทรุ ดตัวอยูน่ ้ นั กาลังหายใจอย่างรวย
ริ น “นายต้องการอะไร?”
“นายยังต้องถามอีกเหรอ?”

“นายยังไม่ได้จบั แมลงงั้นเหรอ?”

“แมลง? ทาไมฉันต้องจับมัน?” คิมนัมอุนหัวเราะ “ฉันจับ

แมลงที่อยูต่ รงหน้าของฉันได้แล้ว”

ผมสามารถรู ้สึกได้ถึงจิตสังหารของคิมนัมอุน ตัวละครที่

มีอยูเ่ ฉพาะในนิยายเท่านั้นกาลังเผชิญหน้ากับผมด้วย
ความบ้าคลัง่ อันแจ่มแจ้ง ดังนั้นผมจึงรู ้สึกกลัวนิดหน่อย
คิมนัมอุนเป็ นคนแบบที่ผมคิดไว้จริ งๆ

[ตัวละคร ‘คิมนัมอุน’ มีค่าความชื่นชอบลดลงเล็กน้อย]

“นายกาลังมองหาอะไร? นายหลบไปด้านข้างเร็ วๆ หน่อย
ได้ไหม?”

“ยากหน่อยนะ”

“อะไร?”

“ฉันจะไม่ขยับ”

“ฮ่าฮ่า ในตอนนี้นายกาลังเลียบแบบผูผ้ ดุงความยุติธรรม

งั้นเหรอ? นายมีหลายบุคลิกงั้นเหรอฮะ?” ผมไม่ตอบ เงา
ดาค่อยๆ คืบคลานเข้าสู่ ใบหน้าของคิมนัมอุน และสายตา
ที่เปล่งประกายของเขาก็เริ่ มเย็นชา “ไม่ รอเดี๋ยว นายโยน
ตาข่ายไปที่นนั่ เพื่อทาแบบนี้ต้ งั แต่แรกงั้นเหรอ? เอา
จริ งดิ?”

“…….”

“นายต้องการจะช่วยยายคนนี้ง้ นั เหรอ? ฮ่าฮ่าฮ่า! สุ ดยอด!

สุ ดยอดจริ งๆ! ใช่? ไม่ใช่?”

ผมก็ยงั ไม่ตอบ ในขณะที่ผมมองไปที่ชายคนนี้ใกล้ๆ

ความทรงจาเก่าๆ ก็ผดุ ขึ้นมา

“อ่า มันกลายเป็ นว่านายคือคนประเภทนี่ฉนั เกลียดที่สุด

ไอ้เด็กบ้านัน่ ทั้งหมดก็เหมือนกัน”
พวกมันคือความทรงจาของทุกๆ ครั้งที่ผมรู ้สึกผิดหวัง
จากไอ้เด็กบ้านี่ในระหว่างหนทางเอาชีวิตรอด

[ตัวละคร ‘คิมนัมอุน’ ชิงชังคุณ]

“นายพูดอะไร?”

ผมพิจารณาเวลาและก้มศีรษะของผมเพื่อหลบหลีกกาปั้น
ที่พงุ่ เข้ามาก่อนที่จะได้ทนั พูดจบ

“โอ้ ไม่เลว?” คิมนักอุนพัมพา

แม้จะรู ้วา่ มันกาลังมา ผมก็รู้สึกได้ถึงความร้อนจากเหนือ

ศีรษะของผม มันไม่ใช่หมัดธรรมดา
[การใส่ ร้ายป้ายสี LV.1]

กลิ่นอายแห่งความมืดพวยพุง่ ขึ้นจากทั้งร่ างของคิมนัมอุน

นี่คือสกิลเฉพาะตัวของแอตทริ บิวต์ ‘จูนิเบียว’ มันหาได้
ยากที่จะปลดปล่อยสกิลก่อนที่จะจบสถานการณ์แรก
แต่คิมนัมอุนกาลังเผยสกิลออกมาแล้ว มันมีเหตุผลว่า
ทาไมตัวละครหลักจึงได้เลือกเขา แม้จะมีอาการทางจิต
ของเขาก็ตาม

ปั๊ ค!

หลังจากที่เขาต่อยมัน ไหล่ขวาของผมก็กระตุก มันไม่มี

ทางที่จะชนะถ้าผมสู ้ต่อไปแบบนี้
ผมควรจะใช้ ‘สิ่ งนั้น’ ในตอนนี้เลยไหม? ผมกาลัง
คานวณเวลาเมื่อผมได้ยนิ เสี ยงข้อความ

[ความเข้าใจเกี่ยวกับตัวละคร ‘คิมนัมอุน’ ของคุณเพิม่ ขึ้น]

[คุณเข้าใกล้เงื่อนไขในการใช้สกิลเฉพาะตัว ‘มุมมองนัก
อ่านพระเจ้า LV.1’ แล้ว]

มุมมองนักอ่านพระเจ้า? นี่มนั อะไรกัน?

[บรรลุเงื่อนไขในการใช้สกิลเฉพาะตัว ‘มุมมองนักอ่าน
พระเจ้า’ LV.1 แล้ว]
หมัดของคิมนัมอุนพลาดเป้าผมไปและกระแทกเข้ากับ
พื้น

“ฮ่าฮ่า อะไรกัน? ไม่ใช่วา่ ฉันแข็งแกร่ งขึ้นเหรอเนี่ย?”

รอยหมัดจางๆ เหลือทิ้งไว้บนพื้น คิมนัมอุนตระหนักได้

ว่าความแข็งแกร่ งของเขาในตอนนี้เพิ่มขึ้นทีละนิดๆ
กาปั้นที่สามารถป่ นกระดูกได้ในครั้งเดียวยังคงปะทะเข้า
ใส่ พ้นื คิมนัมอุนโมโหและไม่สามารถควบคุมอารมณ์
ของเขาได้ “อ่า ทาไมฉันต่อยนายไม่โดนเลย?”

แน่นอนว่าเขาย่อมไม่สามารถต่อยผมได้ท้ งั หมดนี้ตอ้ ง
ขอบคุณสกิลที่สองของผม
[สกิลเฉพาะตัว มุมมองนักอ่านพระเจ้า LV.1 ถูกเปิ ดใช้
งาน]

ในทันทีที่สกิลนี้ถูกเปิ ดใช้งาน ผมก็สามารถสังเกตทิศ

ทางการโจมตีของคิมนัมอุนได้เหมือนกับที่ผมกาลังอ่าน
ความคิดของเขา ยกตัวอย่างเช่น แบบนี้

ด้านขวา

ผมรี บหลบจากทิศทางของการโจมตี

ตาขวา

จากนั้นผมก็โน้มตัวลงอย่างรวดเร็ วและหลบหมัดนี้
“นายมันหลบเก่งจริ งๆ!”

มันไม่สมเหตุสมผลที่จะโจมตีกลับไปได้เพราะผมเล่น
กีฬาไม่เก่งเอาซะเลย แต่อย่างน้อยผมก็สามารถหลบการ
โจมตีส่วนใหญ่ได้

ต้นขาซ้าย

นี่กเ็ พียงพอแล้วที่จะทนต่อมัน สิ่ งที่สาคัญคือการซื้อเวลา

ผมหลบหมัดของคิมนัมอุนและชี้ไปที่นาฬิกาในอากาศ
“เหลือเวลาอีกแค่ 2 นาทีนะไอ้หนู”
คิมนัมอุนผูก้ ระวนกระวายสลับไปมองระหว่างผมและ
ยาย “บัดซบ”

ในช่วงเวลาแห่งการเลือก สายตาของคิมนัมอุนก็จดจ้อง
ไปข้างๆ ของคุณยาย ผมถูกบังคับให้คว้าตัวยายและกลิ้ง
ออกไปถ้ายายตาย คิมนัมอุนก็คงจะผ่านสถานการณ์น้ ีไป
ได้ ไม่วา่ ยังไง ผมก็จะไม่ยอมส่ งชายคนนี้ไปยัง
สถานการณ์ต่อไป

“ฮ่าฮ่า ฉันรู ้วา่ นายจะเคลื่อนไหวแบบนั้น” ในขณะ

ที่คิมนัมอุนเอาบางสิ่ งออกมาจากกระเป๋ าของเขา ผมก็
รู ้สึกได้ถึงลางร้าย มีดเปล่งประกายในแสงฟลูออเรส
เซนต์ มันเป็ นมีดแมคไกเวอร์พกพา ผมลืมไปแล้ว คนๆ นี้
เป็ นโอตาคุทหารตายยาก
มีการเชื่อมโยงระหว่างสกิลเทคนิค ‘การต่อสู ้ดว้ ยมีด’
และเสริ มสร้างความแข็งแกร่ งของสกิล ‘ใส่ ร้ายป้ายสี ’
ทิศทางที่ใบมีดชี้น้ นั เห็นได้ชดั เจน

หัวใจ

มันเป็ นการโจมตีที่ไม่สามารถหลบหลีกได้แม้วา่ ผมจะรู ้

ทิศทาง ดังนั้นผมจึงรี บตัดสิ นใจอย่างรวดเร็ ว ถ้าผมไม่
สามารถหลบการโจมตี มันคงจะดีกว่าที่ผมจะถูกโจมตีที่
ไหนสักแห่งที่มีความเสี ยหายเพียงเล็กน้อย ถ้ามันเป็ นไป
ได้ ฉึ ก! มีดเฉี ยดหัวใจของผมไปนิดเดียวและตัดลึกลงไป
บนไหล่ของผม
เจ็บ มันเจ็บจริ งๆ ความเจ็บแพร่ ไปในผิวของผม สายตา
ของผมสัน่ และมันก็รู้สึกราวกับว่าความตายกาลังคืบ
คลานเข้ามา

“ฮ่าฮ่า ตายซะ!”

เวลาที่เหลืออยูบ่ นนาฬิกาคือ 1 นาที 30 วินาที ผมเหลือบ

มองคุณยาย ผมขอโทษนะคุณยาย แต่ในตอนนี้ผมต้องใช้
‘สิ่ งนั้น’ จริ งๆ

“โรงเรี ยนมัธยมชุนกิล ชั้นที่ปีสอง คิมนัมอุน ฉันมีคาถาม

สาหรับนายข้อหนึ่ง

“อะไร?”
“นายคิดว่าไข่แมลงเป็ นสิ่ งมีชีวติ ไหม?”

ผมเอาร่ างของตัก๊ แตนที่ผมได้ฆ่าไปเมื่อก่อนหน้านี้

ออกมาจากกระเป๋ า ถุงไข่อวบอ้วนดูสมบูรณ์อย่างชัดเจน
มันมีเสี ยงของบางสิ่ งกาลังแตกดังออกมา และของเหลว
บางอย่างก็ไหลออกมา ความรู ้สึกอันน่ารังเกียจแผ่กระจาย
ไปทัว่ มือของผมในขณะที่ผมได้ยนิ เสี ยงข้อความ

……..

[คุณได้ฆ่าสิ่ งมีชีวติ ]

[ได้รับ 100 คอยน์เป็ นสิ่ งตอบแทนเพิ่มเติม]

[คุณได้ฆ่าสิ่ งมีชีวติ ]

[ได้รับ 100 คอยน์เป็ นสิ่ งตอบแทนเพิม่ เติม]

……..

ข้อความหลายข้อความกระหน่าอยูใ่ นหูของฉัน

คิมนัมอุนขมวดคิ้ว “ไข่แมลง? จู่ๆ นายพูดอะไรออกมา?

นายกาลังพยายามถ่วงเวลางั้นเหรอ?”

“ฉันเดาว่างั้นนะ”
“ฉันจะรู ้อะไรแบบนั้นได้ยงั ไง? ฉันหลับในคาบชีวะ
ตลอด” คิมนัมอุนมองมาที่ไหล่เปื้ อนเลือดของผมและ
หัวเราะอย่างมีความสุ ข นายรู ้อะไรไหม?”

“อะไร?”

“นายจะตายตอนนี้ยงั ไงล่ะ!” คิมนัมอุนขยับมีดพับของเขา

ก่อนที่ผมจะทันได้ตอบ มันเป็ นการโจมตีที่ผมยากจะ
หลบ

[คุณได้รับเหรี ยญจานวนมาก! คุณต้องการตรวจสอบ

เคล็ดลับการใช้เหรี ยญหรื อไม่?]
ผมไม่สนใจคาอธิบายที่เข้ามาในหูของผม มันไม่
จาเป็ นต้องฟังเพราะผมรู ้เนื้อหาอยูแ่ ล้ว

“ไม่ มันคือนายที่ตอ้ งตาย” ผมถ่มน้ าลายออกมาในขณะที่

พึมพาบางสิ่ งอยูภ่ ายในใจ

[2,700 เหรี ยญถูกใช้ไปกับ ‘STA’]

[STA LV.1 -> STA LV.10]

[ระดับ STA ของคุณเพิ่มขึ้นเป็ นอย่างมาก!]

[ความทนทานของร่ างกายของคุณเพิ่มขึ้นเป็ นอย่างมาก!]

มีดของคิมนัมอุนแทงเข้าใส่ หวั ใจของผม เป็ นที่แน่นอน ดู
เหมือนว่ามันจะทะลุเข้ามา ผิวของผมเป็ นเหมือนกับหิ น
แข็ง และสิ่ งเดียวที่เหลืออยูบ่ นมันก็คือรอยขีดข่วนเท่านั้น
ดวงตาของคิมนัมอุนแสดงให้เห็นว่าเขาประหลาดใจ “ได้
ยังไงกัน?”

“ฉันจะบอกนายถึงคาตอบที่ถูกต้องของคาถามของฉัน
คาตอบก็คือ: ไข่กถ็ ูกนับว่าเป็ นสิ่ งมีชีวติ ”

“อ-อะไร?”

“และในฤดูวางไข่ ตัก๊ แตนจะวางไข่มากกว่า 100 ฟองต่อ

ครั้ง”
ไข่ สิ่ งมีชีวติ 100

แต่น่าเสี ยดาย เวลาที่เหลืออยูใ่ นการทาความเข้าใจ

ความหมายของข้อมูลนั้นสั้นเกินไปสาหรับเด็กนักเรี ยน
หัวแย่คนนี้

“นายกาลังพูดอะไร?”

“มันไม่สาคัญหรอกถ้านายไม่เข้าใจ มีเวลาเหลืออีก 1
นาที”

ในตอนนี้ความกลัวปรากฏขึ้นบนใบหน้าของคิมนัมอุน
“อ๊ากก! ตาย! ตาย!””
มีดขยับมาที่คอของผม ผมไม่สนใจที่จะป้องกันการโจมตี
นี้เลย

ฉึ ก!

มันเป็ นเพราะพื้นที่น้ ีมีอ่อนแอมากกว่าหน้าอกงั้นเหรอ?

บาดแผลลึกกว่าเดิมเล็กน้อย แต่มนั ก็ยงั ไม่เจ็บอะไรนัก

“คิมนัมอุน” เบื้องหลังของคิมนัมอุน มีคนที่ยงั คลานหา

แมลงอยู่ รวมทั้งเหล่าคนที่เต็มใจจะทาร้ายกันเพือ่ ความ
อยูร่ อดของตัวเอง “นายพูดถูก ฉันเป็ นมนุษย์ประเภท
เดียวกับนาย”

บางทีผมอาจจะสามารถช่วยคนเหล่านั้นบางคนได้
“เชี่ย! ทาไมนายไม่ตาย! ทาไมนายไม่ตาย!”

55 วินาที 50 วินาที 45 วินาที

มีดทาให้เกิดรอยขีดข่วนได้เท่านั้น เลือดไหลออกมาจาก
มัด แต่กไ็ ม่สามารถถึงใต้ช้ นั ผิวหนังได้ มีเวลา 30 วินาที
เหลืออยูเ่ ท่านั้นเมื่อคิมนัมอุนเปิ ดปากของเขา เขาทิ้งมีดลง
และคุกเข่าตรงหน้าของผม

“ช-ช่วยฉันด้วย”

25 วินาที
“ช่วยฉันด้วย! ได้โปรด! ช่วยฉันที!”

“ทาไมฉันควรจะช่วยล่ะ?”

20 วินาที

“ช-ชีวติ ของคนเป็ นสิ่ งสาคัญ! มันชัดเจนหนิ!”

“นัน่ คือกฎของโลกใบเก่า มันก็เหมือนกับที่นายพูด โลก

ใบใหม่จาเป็ นต้องใช้กฏใหม่”

10 วินาที
“ฉันไม่ตอ้ งการ ฉันไม่ตอ้ งการ! ฉันไม่อยากตาย! อ๊ากก
กก!”

5 วินาที คิมนัมอุนวิง่ เข้ามาหาผมพร้อมด้วยเสี ยงกรี ดร้อง

อันดังและเล็งเป้ามาที่ตาของผม ในขณะที่มีดพยายามที่จะ
เจาะเข้ามาที่ม่านตาของผม

[เวลาที่กาหนดหมดแล้ว]

มีเสี ยงดังออกมา และศีรษะของคิมนัมอุนก็ระเบิดออกมา

[การชาระจะเริ่ มต้นขึ้น]
เริ่ มต้นขึ้นด้วยคิมนัมอุน ศีรษะของผูค้ นเริ่ มระเบิดออกไป
ทัว่

หนึ่ง สอง สาม สี่

ศีรษะระเบิดออกมาเหมือนกับดอกไม้ไฟที่ประกาศ
ศักราชใหม่ ผมเฝ้าดูฉากนี้ดว้ ยความสุ ขเล็กน้อย
ความรู ้สึกผิดนิดหน่อย และความรู ้สึกแปลกๆ ทาไม?
ทาไมผมถึงยังใจเย็นอยูใ่ นกับภาพตรงหน้า? มัน
เหมือนกับว่าผมกาลังมองไปที่นิยายอยู่

[คุณได้ฆ่าสิ่ งมีชีวติ 124 ตัว]

[ประวัติการสังหาร: ตัก๊ แตน 1 ตัว, ไข่ตกั๊ แตน 123 ฟอง]

[คุณได้ฆ่าสิ่ งมีชีวติ ที่ไม่มีการต่อต้าน ดังนั้นจานวน
เหรี ยญที่คุณได้รับจึงลดลงครึ่ งหนึ่ง]

[ได้รับ 6,200 คอยน์เป็ นสิ่ งตอบแทนเพิม่ เติม][จานวน

เหรี ยญที่ถูกใช้เพื่อการเลื่อนระดับค่าสถานะถูกหัก
ออกไปโดยอัตโนมัติ]

[คุณมีเหรี ยญทั้งสิ้ น 3,500 เหรี ยญ]

[คุณได้รับความสาเร็ จ ‘ฆาตกรหมู่’ ผ่านการสังหารเป็ น

จานวนมาก]
ใบหน้าของผมสามารถมองเห็นได้บนหน้าต่างที่มืดของ
ขบวนรถ

มันเป็ นใบหน้าที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน ถึงแม้วา่ จะมองเข้า

ไปในกระจกเป็ นจานวนนับครั้งไม่ถว้ นในชีวติ ของผม
ผมเช็ดเลือดที่แก้มของผม เลือดยังไม่ถูกลบออกไป มัน
กลายเป็ นว่าเป็ นเลือดบนกระจก

ครื น

มันมีความรู ้สึกเซถลา และรถไฟก็เริ่ มขยับอีกครั้ง มันทา

ให้เกิดเสี ยงดังของรถไฟที่คุน้ เคย
ในไม่ชา้ แสงสว่างก็หลัง่ ไหลเข้ามา และความมืดก็ถูก
ยกขึ้นจากหน้าต่าง พวกเรามาถึงสถานีบนผิวดินเส้นที่
สามในระหว่างอ๊กซูและอัพกูจอง

นอกหน้าต่าง แม่น้ าฮันและโซลถูกเผยให้เห็น

อ๊าา มีคนปล่อยเสี ยงครางออกมา มันเป็ นเสี ยงครางที่

บรรจุไว้ซ่ ึงความโล่งอกลึกๆ ที่พวกเขารอดชีวติ

อย่างไรก็ตาม ความหมายของเสี ยงครางนั้นก็ไม่ได้คงอยู่

นาน อ่า อ่า

ภาพนอกหน้าต่างไม่มีกรุ งโซลที่พวกเขารู ้จกั อีกแล้ว ควัน

และฝุ่ นพวยพุง่ ขึ้นมาจากเมืองที่ถูกทาลาย
สะพานแม่น้ าฮันทรุ ดตัวลง ตัวแม่น้ าฮันเป็ นสี แดงจาก
ร่ างกายของเหล่าทหาร ในขณะที่ในหมู่อาคารที่พงั ทลาย
ลงมา สัตว์ประหลาดตัวหนึ่งกาลังเหยียบยา่ อยูบ่ นรถถัง
K1 ราวกับว่ามันคือของเล่น

[บทหลัก#1 พิสูจน์คุณค่าสิ้ นสุ ดลงแล้ว]

[ได้รับ 300 เหรี ยญในฐานะรางวัลการกวาดล้างพื้นฐาน]

[100 เหรี ยญถูกหักเป็ นค่าธรรมเนียมช่องทางการใช้งาน]

[การชาระเพิ่มเติมจะเริ่ มต้นขึ้น]
โลกใบหนึ่งได้ถูกทาลายไป และโลกใบใหม่กไ็ ด้ถือ
กาเนิดขึ้น

และผมก็เป็ นผูอ้ ่านเพียงคนเดียวที่รู้จุดจบของโลกใบนี้

(จบตอน)