Advancing Frontiers in Mycology amp

Mycotechnology Basic and Applied

Aspects of Fungi Tulasi Satyanarayana
Visit to download the full and correct content document:
https://textbookfull.com/product/advancing-frontiers-in-mycology-amp-mycotechnolog
y-basic-and-applied-aspects-of-fungi-tulasi-satyanarayana/
More products digital (pdf, epub, mobi) instant
download maybe you interests ...

Developments in Fungal Biology and Applied Mycology 1st

Edition Tulasi Satyanarayana

https://textbookfull.com/product/developments-in-fungal-biology-
and-applied-mycology-1st-edition-tulasi-satyanarayana/

Neotropical Social Wasps: Basic and applied aspects

Fabio Prezoto

https://textbookfull.com/product/neotropical-social-wasps-basic-
and-applied-aspects-fabio-prezoto/

Physiology and Genetics Selected Basic and Applied

Aspects 2nd Edition Timm Anke

https://textbookfull.com/product/physiology-and-genetics-
selected-basic-and-applied-aspects-2nd-edition-timm-anke/

Systemic Lupus Erythematosus: Basic, Applied and

Clinical Aspects 2nd Edition George Tsokos (Editor)

https://textbookfull.com/product/systemic-lupus-erythematosus-
basic-applied-and-clinical-aspects-2nd-edition-george-tsokos-
editor/
Thermophilic fungi : basic concepts and
biotechnological applications First Edition Salar

https://textbookfull.com/product/thermophilic-fungi-basic-
concepts-and-biotechnological-applications-first-edition-salar/

Basic and Applied Phytoplankton Biology Perumal

Santhanam

https://textbookfull.com/product/basic-and-applied-phytoplankton-
biology-perumal-santhanam/

Recent Trends in Human and Animal Mycology Karuna Singh

https://textbookfull.com/product/recent-trends-in-human-and-
animal-mycology-karuna-singh/

The Heparins: Basic and Clinical Aspects 1st Edition

David Green

https://textbookfull.com/product/the-heparins-basic-and-clinical-
aspects-1st-edition-david-green/

Textbook of Medical Mycology 4th Edition Chander

https://textbookfull.com/product/textbook-of-medical-
mycology-4th-edition-chander/
Tulasi Satyanarayana
Sunil Kumar Deshmukh
Mukund V. Deshpande Editors

Advancing
Frontiers in
Mycology &
Mycotechnology
Basic and Applied Aspects of Fungi
Advancing Frontiers in Mycology
& Mycotechnology
Tulasi Satyanarayana
Sunil Kumar Deshmukh
Mukund V. Deshpande
Editors

Advancing Frontiers
in Mycology
& Mycotechnology
Basic and Applied Aspects of Fungi
Editors
Tulasi Satyanarayana Sunil Kumar Deshmukh
Division of Biological Science and Biotech & Management of
Engineering Bioresources Div
Netaji Subhas University of Technology The Energy and Resources Institute
New Delhi, Delhi, India New Delhi, Delhi, India

Mukund V. Deshpande
Division of Biological Sciences
CSIR-National Chemical Laboratory
Pune, Maharashtra, India

ISBN 978-981-13-9348-8    ISBN 978-981-13-9349-5 (eBook)

https://doi.org/10.1007/978-981-13-9349-5

© Springer Nature Singapore Pte Ltd. 2019

This work is subject to copyright. All rights are reserved by the Publisher, whether the whole or part of
the material is concerned, specifically the rights of translation, reprinting, reuse of illustrations, recitation,
broadcasting, reproduction on microfilms or in any other physical way, and transmission or information
storage and retrieval, electronic adaptation, computer software, or by similar or dissimilar methodology
now known or hereafter developed.
The use of general descriptive names, registered names, trademarks, service marks, etc. in this publication
does not imply, even in the absence of a specific statement, that such names are exempt from the relevant
protective laws and regulations and therefore free for general use.
The publisher, the authors, and the editors are safe to assume that the advice and information in this book
are believed to be true and accurate at the date of publication. Neither the publisher nor the authors or the
editors give a warranty, express or implied, with respect to the material contained herein or for any errors
or omissions that may have been made. The publisher remains neutral with regard to jurisdictional claims
in published maps and institutional affiliations.

This Springer imprint is published by the registered company Springer Nature Singapore Pte Ltd.
The registered company address is: 152 Beach Road, #21-01/04 Gateway East, Singapore 189721,
Singapore
Foreword

The term ‘mycology’ dates back to the eighteenth century, and in its formative
years, the study of fungi was guided by reputed botanists like C. H. Persoon,
E.M. Fries and A. deBary. During the nineteenth and twentieth centuries, phenom-
enal progress in classical mycology took place, including descriptive morphology,
identification, classification and taxonomy of fungi primarily, due to the efforts of
botanists, despite the fact that fungi are not phylogenetically related to plants. The
reason for this essentially stems from the devastating fungal diseases in plants, nota-
bly the crop plants, causing serious problems in agriculture. There was an urgent
need to understand the aetiology of the destructive fungal diseases and devise suit-
able control measures to save the crops. As an example may be mentioned the stud-
ies in India by Prof. M.J. Narasimhan (1930) who collected and studied diverse
heterothallic strains of the destructive Phytophthora1 infection on areca nut palms
and devising fungicidal treatment schedules for controlling the disease in the rain-
forest areas of Karnataka (Mysore) state.
During the early years, traditional mycological knowledge facilitated the (a)
development of various oriental fermented foods, such as miso, tempeh and sake,
based on strains of fungi such as Aspergillus oryzae, Rhizopus oligosporus and oth-
ers (Hesseltine 1983), (b) differentiation of edible and poisonous mushrooms and
(c) understanding the aetiology of ergot poisoning that caused serious convulsions
due to consumption of the ergot sclerotia contaminating the grain which is con-
sumed as food.
During the twentieth century, several milestone advances in biological sciences
based on mycological studies can be recognized. As examples, we may mention the
following:

(a) The Nobel Prize-winning (1958) studies on Neurospora by G.W. Beadle and
E.L. Tatum which resulted in their discovery of how genes act by regulating
definite chemical events that in turn affected the development in organisms.
Based on ingenious selection of mutants deficient in the synthesis of single
growth factors, Beadle and Tatum concluded that mutations to genes affected

1
Recently, the genera Phytophthora and Pythium have been placed in Kingdom Chromista or
Kingdom Straminipila, distinct from Kingdom Fungi (Ho 2018).

v
vi Foreword

the enzymes of organisms. It is noteworthy that these studies provided the early
link between genetics and the upcoming new scientific field of molecular
biology.
(b) The discovery of truly anaerobic chytrids present in the rumen of herbivores
and playing a significant role in the digestion of the cellulosic feed is a mile-
stone discovery of the twentieth century. Classified under Neocallimastigaceae,
these chytrids with chitinous cell walls are truly anaerobes lacking mitochon-
dria, cytochromes and other biochemical features of the oxidative phosphoryla-
tion pathway. The group possesses organelles (hydrogenosomes) for a major
part of anaerobic energy metabolism (Nagpal et al. 2009).

Taxonomy and classification of fungi have been central to the mycological stud-
ies, and this has led to a well-established database for understanding fungal biodi-
versity. Classical taxonomy relied upon the morphological features of the spore
forms. With the advent of biochemical and molecular data becoming available, sev-
eral conceptual changes in fungal taxonomy have arisen. While giving an opportu-
nity to gain newer knowledge, these developments also pose several challenges and
opinion divides in their interpretation and implementation.
Classical taxonomy classified all the zoospore-forming fungi under Phycomycetes
considering their monophyletic origin from algae. Recent advances in biochemical
knowledge have established that the Chytridiomycetes2 with chitinous cell walls,
despite being zoospore-forming, are distinct from the rest of the zoospore-forming
fungi with β-glucan in their cell walls, and these are grouped together under the
Oomycota (as opposed to the Eomycota under which the Zygomycetes, Ascomycetes
and Basidiomycetes are classified). The term Phycomycetes as originally adapted is
no longer valid and, hence, abandoned from present-day mycological literature.
DNA sequencing and bar-coding of fungal species are major developments
which offer challenges to accepted morphology-based taxonomy. The nuclear ribo-
somal internal transcribed spacer (ITS) is widely used as a DNA bar-coding marker
to characterise the diversity and composition of fungal communities. Since the
1990s, the ITS region has been extensively used in molecular methods as well as
ecological studies on fungi.
Estimates of fungal biodiversity have undergone sharp changes following envi-
ronmental DNA sequencing of fungal ITS reads. Currently, there are around 81,000
accepted fungal names out of a total of up to 5.1 million species (Blackwell 2011).
Environmental DNA sequencing has accumulated more than one million fungal ITS
reads. Whether ‘sequence-based voucher-less fungi’ (in the absence of actual speci-
mens) should be given a formal nomenclature is widely debated, and the opinions
of expert mycologists are sharply divided on this point with reference to the estima-
tion of biodiversity of fungi in the natural environment. Several informative reviews
on DNA bar-coding as well as sequence-based fungal nomenclature are published
and may be consulted for a more complete understanding of the problem and its

2
Now chytrids are grouped under Chytridiomycota (N. P. Money, in The Fungi (Third Edition),
2016)
Foreword vii

perspectives (Shenoy et al. 2007; Begerow et al. 2010; Das and Deb 2015; Hibbett
et al. 2016; Hongsanen et al. 2018).
Conventionally, taxonomic principles related to fungi are debated and decisions
taken under the authority of the International Code of Botanical Nomenclature
(ICBN) held once in 6 years during the International Botanical Congress. Recently,
the ICBN has been renamed as International Code of Nomenclature for algae, fungi
and plants. In the Melbourne ICBN held in 2011, a momentous decision was taken
to abolish Article 59 which permitted the use of dual nomenclature for pleomorphic
fungi. In the morphology-based taxonomy, anamorphs (asexual forms) and teleo-
morphs (sexual forms) of fungi discovered and described independently could
receive different but valid names as ruled by Article 59 of the ICBN. In the present
era of phylogenetic molecular analysis, co-ordination of anamorphic and teleomor-
phic elements of a fungus can, in principle, be unequivocally established. Molecular
mycologists are strongly in favour of the unification of the fungal nomenclature and
achieve the ‘one fungus-one name’ ideal. However, there are several practical hur-
dles, and several specialist committees are in serious debates to elucidate the practi-
cal feasibility of implementing the same (Gams 2014).
Simultaneous with the focused attention on fungi as troublesome pathogens of
plants, animals and humans, beneficial attributes of fungi as sources of valuable
metabolites were also realized. Taka-Diastase from A. oryzae and citric acid from
Aspergillus niger are examples of fungal-based processes of manufacture in the late
nineteenth and early twentieth centuries. With the discovery of penicillin and the
dawn of the antibiotic era, the decades of the twentieth century became an era for
screening diverse microorganisms including fungi for discovering novel bioactive
molecules and producing them by fermentation. Several industrially useful enzymes,
hormones, vitamins and growth factors of fungal origin spearheaded the fermenta-
tion technology development. Fungi and their metabolites were also employed in
the biotransformation of organic molecules (e.g. steroids).
The beneficial attributes of fungi far outweighed their earlier negative image, and
this led to a very healthy and positive attitude towards fungi which deserved to be
studied for deriving beneficial products from their metabolism. The term ‘biodiver-
sity’ acquired a newer dimension in terms of its relevance to applied microbiologi-
cal and biotechnological research. An immense focus on the physiological,
biochemical and molecular aspects of mycodiversity became imminent for biopro-
cess development based on novel fungal strains.
Heterologous gene expression and production of mammalian proteins in fungal
hosts have been successfully carried out for chymosin (cheese manufacture enzyme)
in A. niger var. awamori and insulin in Komagataella (Pichia) pastoris.
Spectacular advances in both mycology and mycotechnology during the twenti-
eth century have added new dimensions to mycological research, necessitating
newer approaches to achieve success in this field at present. A different mindset and
training have become necessary in order to carry out meaningful research projects
viii Foreword

in the twenty-first century. Some of the salient features of this new preparation may
be defined as follows:

(a) Knowledge-based exploration of fungal biodiversity in different ecosystems by

mycologists is an important aspect. Understanding the type of habitats in which
specific types of fungal populations would be naturally enriched will be very
helpful. For example, screening for thermophiles in self-heating composts,
bagasse piles or sun-heated soils would be very useful. The utilization of special
traits in specific groups of fungi is also very beneficial, such as the overlaying
of agar plates with moistened detritus to allow colonies to develop from forcibly
‘shot’ spores in the case of saprophytic Entomophthorales like Conidiobolus
and Basidiobolus as well as yeasts like Sporobolomyces. Adopting selective iso-
lation techniques including the use of specific inhibitory chemicals or antibiot-
ics has significantly enabled the slower growing and rarer populations to be
isolated on agar plates overcoming competition from the rapidly growing fungal
populations. The topic of selective isolation is a vast one and has been reviewed
(Srinivasan 2004, 2008) which may be consulted.
(b) Apart from taxonomic studies, in this biotechnology era, mycologists have the
responsibility of conserving their discoveries in pure culture through optimiza-
tion of culture preservation methods suited for their specific strains. They have
to ensure both morphological and genetic stability of their cultures under the
laboratory conditions for prolonged periods. Repeated and frequent subcultures
on sugar-rich media, like potato dextrose agar, often adversely affect sporula-
tion, particularly in strains associated with decomposing plant litter. While
freeze-drying (lyophilisation) is widely accepted as a safe method of long-term
conservation, it must be verified in regard to its suitability for the strains under
study. It is experienced that some fungi (e.g. Conidiobolus) failed to survive
lyophilisation, while many of the lignocellulose-degrading hyphomycetes
showed reduced sporulation upon revival from lyophilized cultures. After in-­
depth studies to standardize the optimum conservation method(s), mycologists
in India should deposit their cultures in the national fungal germplasm banks
such as the National Fungal Culture Collection of India (NFCCI), Agharkar
Research Institute, Pune; Microbial Type Culture Collection (MTCC), CSIR-­
Institute of Microbial Technology, Chandigarh; National Centre for Microbial
Resource (NCMR), National Centre for Cell Science, Pune; or the National
Collection of Industrial Microorganisms (NCIM), CSIR-National Chemical
Laboratory, Pune. While depositing the cultures, it is mandatory that the full
information on the optimal methods of conservation for the strain(s) is given to
the curators of the culture collections to follow for successful conservation.
(c) When exploring fungal diversity for novel metabolites, it may be necessary to
pay attention right from the isolation stage, keeping in mind the purpose of the
strain screening. I shall illustrate this point taking the case of ‘endophytic fungi’
and exploration of their potential to produce the plant metabolite by fermenta-
tion. Widespread interest in exploring endophyte fungal populations of diverse
medicinal plants has arisen after the report from Prof. Gary Strobel’s laboratory
Foreword ix

in the USA that an endophyte designated Taxomyces andreanae produced the

valuable anticancer metabolite taxol by fermentation (Stierle et al. 1993).
Presently, diverse endophytic fungi have been isolated and maintained in pure
culture in several laboratories with the purpose of studying their potential to
produce the valuable plant metabolites by fermentation. A point that deserves to
be seriously given consideration is as follows:

The endophytic fungus has imbibed the genes from the medicinal plant through
constant association. In the laboratory, culturing it on routine sugar-rich media
while facilitating satisfactory growth, there is no selection pressure for the growing
fungus to conserve these imbibed genes, and over several subcultures on routine
media may even be lost. An alternate suggestion which may be worth considering is
to plan the culture isolation of the endophyte on a relatively simple nutrient medium
fortified with some of the key chemical intermediate components involved in the
biosynthesis of the specific plant metabolite. It is possible on such a medium, the
metabolic genes for the plant metabolite are conserved better, and these may be
subjected to mutation and gene amplification through molecular techniques, leading
to strains which will be able to produce the metabolite at commercially viable lev-
els. Presently, the levels of production observed are very low and insignificant, and
much more studies are warranted before practical and viable technologies for
endophyte-­based plant metabolites would become a reality.
Recent years have witnessed increased emphasis on the beneficial attributes of
fungi, recognizing their role in the natural ecosystems and as the source of several
metabolites of value for humankind. Rambold et al. (2013) in an article, suggesting
that mycology should be recognized as a major field in biology, stated ‘Given the
ecological and economic relevance of fungi...Mycology is insufficiently recognized
as a major field of science’. In the theme for the International Mycological Congress
held at Puerto Rico in July 2018, mycological discoveries for a better world and
how fungi contributed to the health of society and of ecosystem were given empha-
sis. Clearly, one can perceive the changing face of mycology from ‘fungi as destruc-
tive agents to be despised to fungi as true benefactors of humanity to be adored’.
In order to harness the full potential of fungi for mankind’s benefit, mycologists
must identify themselves as part of multidisciplinary teams exploring fungi for
novel metabolites. They should broaden their horizons of interest and acquire
knowledge in physiology, biochemistry and molecular biology of fungi. Familiarity
with natural product chemistry and bioprocess engineering for mould metabolites
including mould morphogenesis in fermentors related to growth conditions for
maximum yields are desirable.
Multidisciplinary collaboration to achieve success in technology is a must, and
the status of mycology in the twenty-first century is meaningfully reflected in the
following quote from Kreger (2003):
We all realise that most scientists in the future will be part of multi-disciplinary research
teams…the shift is causing a way scientists need to train … although they must still be an
expert in their specialty, they must also become conversant with techniques that once
seemed beyond their domain … they also need to recognize where their knowledge ends and
where they should seek the help from others….
x Foreword

It gives me pleasure in writing the foreword for this book, Advancing Frontiers
in Mycology and Mycotechnology: Basic and Applied Aspects of Fungi. The invited
chapters included in this book cover most of the aspects of fungal biology and
applied aspects of fungi. I wish to congratulate the editors and all the contributors
for their efforts in bringing out this book. I sincerely hope and wish that the book
will be useful for students, scholars, scientists and teachers of biology, microbiol-
ogy and biotechnology.

Ex-Head, Biochemical Sciences Division

M. C. Srinivasan
CSIR-NCL
Pune, Maharashtra, India
R.H.17, Planet Millennium
Pune, Maharashtra, India

References
Begerow D, Nilsson H, Unterseher M, Maier W (2010) Current state and perspectives of fungal
DNA bar coding and rapid identification procedures. Appl Microbiol Biotechnol 87:99–108
Blackwell M (2011) The fungi: 1, 2, 3 … 5.1 million species ? Am J Bot 98: 426–438
Das S, Deb B (2015) DNA bar coding of fungi using ribosomal ITS marker for genetic diversity
analysis: a review. Int J Pure Appl Biosci 3:160–167
Gams W (2014) A new nomenclature for fungi. Mycol Iranica 1:1–5
Hesseltine CW (1983) Microbiology of oriental fermented foods. Annu Rev Microbiol 37: 575–601
Hibbett D, Abarenkov K, Kõljalg U, Öpik M, Vhai B, Cole J, Wang Q, Crous P, Robert V, Helgason
T, Herr JR, Kirk P, Lueschow S, O’Donnell K, Nilsson RH, Oono R, Schoch C, Smyth C,
Walker DM, Porras-Alfaro A, Taylor JW, Geiser DM (2016) Sequence based classification and
identification of fungi. Mycologia 108:1049–1068
Ho HH (2018) The taxonomy and biology of Phytophthora and Pythium. J Bacteriol Mycol Open
Access 6(1):40–45. https://doi.org/10.15406/jbmoa.2018.06.00174
Hongsanen S, Jeewon R, Purahong W, Xie N, Liu J-K, Jayawardana RS, Ekanayaka AH,
Dissanayake A, Raspe O, Hyde KD, Stadler M, Pers D (2018) Can we use environmental DNA
as holotypes? Fungal Divers 92:1–30.
Kreeger C (2003) The learning curve. Nat Biotechnol 21:951–952
Nagpal R, Puniya AK, Griffith GW, Goel G, Puniya M, Sehgal JP, Singh K (2009) Anaerobic
rumen fungi: potential and applications. Chapter 17, 375–393. In: Khachatourians GG, Arora
DK, Rajendran TP, Srivastava AK (eds), Agriculturally important micro-organisms, volume 1,
Academic World International
Narasimhan MJ (1930) Studies in the genus Phytophthora X Heterothallic strains of Phytophthora.
Phytopathology 20:201–214
Rambold G, Stadler M, Begerow D (2013) Mycology should be recognised as a field in biology at
an eye level with other major disciplines – a memorandum. Mycol Prog 12:455–463
Shenoy BD, Jeewon R, Hyde KD (2007) Impact of DNA sequence-data on the taxonomy of ana-
morphic fungi. Fungal Divers 26:1–54
Srinivasan MC (2004) Selective isolation of fungi, Chapter 2. In: Practical mycology for industrial
biotechnologists. Tata McGraw-Hill Publishing co. Ltd., New Delhi, p 26–46
Foreword xi

Srinivasan MC (2008) Unconventional techniques to explore fungal diversity for industrial enzyme
technology. In: Sridhar et al (ed) Novel techniques and ideas in mycology. Fungal Diversity
Research Series 26:261–270
Srinivasan MC (2014) Role of mycology and mycologists in an era of industrial biotechnology.
Kavaka 43:3–5
Stierle A, Strobel G, Stierle D (1993) Taxol and taxane production by Taxomyces andreanae, an
endophytic fungus of Pacific yew. Science 260:214–216
Preface

Fungi are members of the group of eukaryotic organisms, which include microbes
like yeasts, moulds and mushrooms. They are classified as kingdom Fungi and more
closely related to animals than to plants, therefore, placed with the animals in the
monophyletic group. Analyses using molecular phylogenetics support a monophy-
letic origin of fungi. They are heterotrophs, as they acquire their food by absorbing
dissolved molecules, typically by secreting digestive enzymes into their environ-
ment. The origin of fungi can be traced to single-celled marine ancestors in the
Mesoproterozoic era more than one billion years ago. Fungi have since then con-
quered not only land but also almost every potential habitat and substrate. Although
all fungi are heterotrophs, the fungal kingdom comprises a wide range of life strate-
gies ranging from saprotrophy through mutualism to parasitism. The fungal king-
dom encompasses an enormous diversity of taxa with varied ecologies, life cycle
strategies and morphologies ranging from unicellular aquatic chytrids and yeasts to
large mushrooms. However, very little is known about the true diversity of kingdom
Fungi, which had been estimated at five million species. Fungi are immensely
diverse, with 144,000 species named and classified so far at a current rate of around
2,000 per year. Of these, over 8,000 species are known to be detrimental to plants,
and at least 300 can be pathogenic to human beings.
Our fascination for the fungal kingdom is a natural and ancient one based on the
following: (i) the roles of fungi in the production of a variety of foods and beverages
and even as a source of food themselves; (ii) their global ecological impact, espe-
cially as the cause of devastating infections of humans and other animals and of
plants, including many crops grown around the world; and (iii) their roles as funda-
mental model systems in genetics and biological research.
Since the pioneering eighteenth- and nineteenth-century taxonomical works of
Carl Linnaeus, Christiaan Hendrik Persoon and Elias Magnus Fries, fungi have
been classified based on their morphological, physiological and biochemical char-
acteristics. Advances in molecular genetics have opened the way for DNA analysis
to be incorporated into taxonomy, which has sometimes challenged the historical
groupings based on morphology and other traits. Phylogenetic studies published in
the last decade have helped to reshape the classification within kingdom Fungi,
which has been divided into seven phyla (Microsporidia, Chytridiomycota,
Blastocladiomycota, Neocallimastigomycota, Glomeromycota, Ascomycota and
Basidiomycota).

xiii
xiv Preface

Along with bacteria, fungi are the major decomposers in most terrestrial and
some aquatic ecosystems; therefore, they play an essential role in nutrient cycling,
especially as saprobes and symbionts, degrading organic matter to inorganic mole-
cules, which can then re-enter anabolic metabolic pathways in plants and other
organisms. Certain fungi, in particular white-rot fungi, can degrade insecticides,
herbicides, pentachlorophenol, creosote, coal tars and heavy fuels and turn them
into carbon dioxide, water and basic elements. Fungi have been shown to mineralize
uranium oxides, suggesting that they may have application in the bioremediation of
radioactively polluted sites.
The human use of fungi for food preparation and other purposes is extensive and
has a long history. Mushroom farming and mushroom gathering are large industries
in several countries. The global commercial mushroom market was ~US$35 billion
in 2015 and is anticipated to grow to as much as ~US$60 billion by 2021.
Ethnomycology is the study of the historical uses and sociological impact of fungi.
Fungi have the capacity to produce an enormous range of natural products with
antimicrobial or other biological activities; therefore, many species have long been
used or are being developed for industrial production of antibiotics, vitamins and
anticancer and cholesterol-lowering drugs. Very recently, methods have been devel-
oped for genetic engineering of fungi that enable metabolic engineering of fungal
species. For example, genetic modification of yeast species, which are easy to grow
at fast rates in large fermentation vessels, has opened up ways of pharmaceutical
production that are potentially more efficient than production by the original source
organisms.
Several pivotal discoveries in biology were made by researchers using fungi as
model organisms. Indeed, seven Nobel prizes have been awarded to scientists study-
ing yeasts and moulds as model organisms that explain fundamental aspects of cell
biology: from Alexander Fleming, Ernst Chain and Howard Florey in 1945 for the
discovery of penicillin from Penicillium notatum; to George Beadle and Edward
Tatum in 1958 for their ‘one gene-one enzyme’ hypothesis in Neurospora crassa; to
Paul Nurse and Leland Hartwell in 2001 for cell division and cancer in
Schizosaccharomyces pombe and Saccharomyces cerevisiae; to Roger Kornberg in
2006 for eukaryotic gene transcription in S. cerevisiae; to Jack W. Szostak (shared)
in 2009 for chromosome telomeres in S. cerevisiae; to Randy Schekman in 2013
(shared) for machinery regulating vesicle traffic in S. cerevisiae; and to Yoshinori
Ohsumi in 2016 for autophagy in S. cerevisiae. Other important model fungi, which
includes Aspergillus nidulans; Candida albicans, a dimorphic, opportunistic human
pathogen; Magnaporthe grisea, a plant pathogen; and Pichia pastoris, a yeast
widely used for eukaryotic protein production, have more recently emerged, which
address specific biological questions relevant to medicine, plant pathology and
industrial uses.
In fact, a fungal species was the first eukaryotic organism to have its genome
completely sequenced (the model budding yeast S. cerevisiae). Advances in genet-
ics and cell biology have contributed to provide a detailed view of how the genome
contributes to the functions of the cell and of the organism. Together, these advances
in genomics and genetics provide a ‘blueprint’ for how these species operate and
Preface xv

have evolved at a cellular level, and consequently, they offer a wealth of knowledge
about how representative species in the fungal kingdom function and the diversity
that lies within. This diversity spans from the most basic way that a fungal cell is
organized, either as a yeast or as a filamentous hypha, to the myriad ways these spe-
cies interact with their environment, from aquatic basal fungi (Chytridiomycota,
Cryptomycota) to fungi that are associated with plants and were critical for their
emergence from the oceans and colonization of the planet to fungi that are patho-
gens of plants or animals. This diversity also extends to the biological behaviour and
cell biology of fungi, including fungi that can sense light and those that have evolved
to be insensitive to light (blind), the modes of sexual reproduction including hetero-
thallism and homothallism, the loss and retention of RNAi pathways, the replace-
ment of regional centromeres by point centromeres and the retention of flagella in
basal fungi versus their loss in fungal branches that evolved the ability to be aerially
dispersed.
This book entitled Advancing Frontiers in Mycology and Mycotechnology: Basic
and Applied Aspects of Fungi is aimed at reviewing major recent developments in
understanding the biology and potential biotechnological applications of fungi.
Parts I, II, III and IV focus on the basic aspects of fungi; their role in environmental
sustainability; their interactions with humans, plants and animals; and bioprospects,
respectively. Part I includes chapters on the diversity of fungi from different envi-
ronments, growth, morphogenesis and genetics and conservation and taxonomy.
Part II deals with the role of fungi in environmental sustainability (biodegradation
and bioremediation) and in nanobiotechnology. The interactions of fungi with
plants, animals and humans, such as mycorrhizal association, endophytism, human
mycoses and mycotoxins, are covered in Part III. The bioprospecting aspects of
entomo- and myco-pathogens, industrial enzymes and secondary metabolites in
healthcare are dealt with in Part IV.
We wish to thank all the contributors for readily accepting our invitation and
submitting their well-written chapters in their areas of specialization within the
stipulated period. We sincerely hope and wish that this book will be useful to stu-
dents, scholars, teachers and scientists in the broad areas of microbiology, life sci-
ences and biotechnology. Thanks are also due to Springer Nature for publishing the
book.

New Delhi, Delhi, India Tulasi Satyanarayana

New Delhi, Delhi, India  Sunil K. Deshmukh
Pune, Maharashtra, India  Mukund V. Deshpande
Contents

Part I Basic Aspects of Fungi

1 The Mystical World of Mushrooms........................................................ 3
V. K. Bhalerao, A. P. Gaikwad, C. D. Deokar,
and K. S. Raghuwanshi
2 The Developmental History of Ustilago maydis:
A Saprophytic Yeast, a Mycelial Fungus,
Mushroom-Like, and a Smut.................................................................. 49
José Ruiz-Herrera, José L. Cabrera-Ponce, Claudia León-­Ramírez,
Fernando Pérez-Rodríguez, Mayela Salazar-­Chávez,
Alejandro Sánchez-Arreguín, and John Vélez-Haro
3 Biochemical and Molecular Aspects of Dimorphism in Fungi............. 69
Ejaj K. Pathan, Vandana Ghormade, Redeemson Panmei,
and Mukund V. Deshpande
4 Diversity, Ecology and Utilization of Soil Fungi:
Indian Scenario........................................................................................ 95
C. Manoharachary and D. Nagaraju
5 Diversity and Bioprospecting of Yeasts from Extreme
Environments............................................................................................ 117
Shiv Mohan Singh, Nitin Adhapure, and Rohit Sharma
6 Marine Fungal Ecology in the Molecular Era....................................... 143
V. Venkateswara Sarma and Rajesh Jeewon
7 Saccharomyces cerevisiae: Oscillatory Orchestration
of Growth.................................................................................................. 181
David Lloyd
8 Neurospora Genetic Backgrounds Differ in Meiotic Silencing
by Unpaired DNA (MSUD) Strength: Implications
for Dp-­Mediated Suppression of Repeat-Induced Point
Mutation (RIP)......................................................................................... 215
Durgadas P. Kasbekar

xvii
xviii Contents

Part II Environmental Sustainability

9 Fungal Bioremediation: A Step Towards Cleaner Environment......... 229
Darshan M. Rudakiya, Archana Tripathi, Shilpa Gupte,
and Akshaya Gupte
10 Exploring Fungi-Associated Lignocellulose Degradation:
Secretomic and Proteomic Approaches.................................................. 251
Akshay Shankar, Shruti Ahlawat, and Krishna Kant Sharma
11 Fungi the Crucial Contributors for Nanotechnology:
A Green Chemistry Perspective.............................................................. 279
Aliesha Moudgil and Bhushan P. Chaudhari

Part III Interactions with Plants, Animals and Humans

12 Recent Developments in Ectomycorrhizal Research............................ 301
Tanveer Kaur and M. Sudhakara Reddy
13 Rumen Microbiome and Plant Secondary Metabolites (PSM):
Inhibition of Methanogenesis and Improving
Nutrient Utilization.................................................................................. 325
D. N. Kamra and B. Singh
14 Class B-Trichothecene Profiles of Fusarium Species as Causal
Agents of Head Blight.............................................................................. 347
Emre Yörük and Tapani Yli-Mattila
15 Aflatoxin and Ochratoxin A Detection:
Traditional and Current Methods.......................................................... 377
Shraddha Rahi, Priyanka Choudhari, and Vandana Ghormade
16 The Explosion of Brazilian Endophytic Fungal Diversity:
Taxonomy and Biotechnological Potentials........................................... 405
Jadson Diogo Pereira Bezerra, Leticia Francisca da Silva,
and Cristina Maria de Souza-Motta
17 Arbuscular Mycorrhizal Fungi in Alleviation of Cold
Stress in Plants......................................................................................... 435
Thokchom Sarda Devi, Samta Gupta, and Rupam Kapoor
18 Challenges in Invasive Fungal Disease................................................... 457
Arunaloke Chakrabarti and Shreya Singh
19 Diversity of Endophytic Fungi and Their Role in Artificial
Agarwood Production in Aquilaria Tree................................................ 479
Hemraj Chhipa and Sunil K. Deshmukh
Contents xix

Part IV Bioprospects
20 Bioprospecting of Fungal Entomo- and Myco-Pathogens.................... 497
E. K. Pathan, A. V. Patil, and M. V. Deshpande
21 Fungal Enzymes: Sources and Biotechnological Applications............. 515
Naveen Kango, Uttam Kumar Jana, and Ritumbhara Choukade
22 Fungi in Hypogean Environment: Bioprospection Perspective........... 539
S. R. Joshi and Upashna Chettri
23 Secondary Metabolites of Mushrooms: A Potential Source
for Anticancer Therapeutics with Translational Opportunities.......... 563
Sudeshna Nandi, Rimpa Sikder, and Krishnendu Acharya
24 Modulation of Fungal Metabolome by Biotic Stress............................ 599
Geane Pereira de Oliveira, Bruna de Almeida Martins,
Matheus Thomaz Nogueira Silva Lima,
and Jacqueline Aparecida Takahashi
25 Marine Fungi as a Potential Source of Future Cosmeceuticals........... 627
Shivankar Agrawal, Sunil K. Deshmukh, and Colin J. Barrow

Index.................................................................................................................. 671
About the Editors and Contributors

Editors

Prof. T. Satyanarayana is a UGC-BSR Faculty Fellow at the Division of Biological

Sciences & Engineering, Netaji Subhas University of Technology, New Delhi, after
superannuating from the Department of Microbiology, University of Delhi South
Campus, New Delhi, as Professor and Head, in June 2016. He has over 270 scien-
tific papers and reviews, 8 edited books and 2 patents to his credit. He is a fellow of
National Academy of Agricultural Sciences (NAAS), Association of Microbiologists
of India (AMI), Biotech Research Society (I), Mycological Society of India (MSI)
and Telengana Academy of Sciences. He is a recipient of Dr. Manjrekar award of
AMI, Dr. Agnihotrudu award of MSI and Malaviya Memorial award of BRSI. He
has over 40 years of research and teaching experience and has mentored 30 scholars
for Ph.D. He was the President of AMI and MSI. His research efforts have been
focused on understanding the diversity and applications of yeasts, thermophilic
fungi and bacteria and their enzymes, metagenomics, carbon sequestration employ-
ing extremophilic bacterial carbonic anhydrases and bioethanol production from
lignocellulosic substrates using enzyme cocktails.

Dr. Sunil Kumar Deshmukh received his Ph.D. in Mycology from Dr. H.S. Gour
University, Sagar (M.P.) in 1983. The veteran industrial mycologist spent a substan-
tial part of his career at Hoechst Marion Roussel Limited [now Sanofi India Limited],
Mumbai and Piramal Enterprises Limited, Mumbai in drug discovery. He has to his
credit, 8 patents, 120 publications and 9 books on various aspects of Fungi and natu-
ral products of microbial origin. He is the past president of the Mycological Society
of India. He is a fellow of Mycological Society of India (MSI), the Association of
Biotechnology and Pharmacy and the Society for Applied Biotechnology. He is cur-
rently Fellow at Nano-Biotechnology Centre, TERI, New Delhi, and Adjunct
Associate Professor in Deakin University, Australia, working towards the develop-
ment of natural food colors, antioxidants and biostimulants through nanotechnology
intervention.

xxi
xxii About the Editors and Contributors

Dr. Mukund V. Deshpande obtained his PhD in 1982 in Biochemistry and D.Sc. in
Microbiology of the University of Pune in 1994. His extensive work in the area of
fungal biology, especially, fungal differentiation earned him D.Sc. He has worked
extensively on the use of fungi and fungal products in Biotechnology. Dr. Deshpande
successfully completed more than 35 research projects funded by national and inter-
national funding agencies, such as Indo-Swiss Collaboration in Biotechnology
(ISCB) programme of Department of Biotechnology (DBT), New Delhi and Swiss
Development Cooperation (SDC), Berne, Switzerland on development of mycoin-
secticide, Indo-Belarus programme of DBT on biopesticides, Indo-Mexico pro-
gramme of Department of Science and Technology, New Delhi and CONACYT on
fungal dimorphism. Dr. Deshpande is an elected fellow of the Maharashtra Academy
of Sciences (FMASc, 1994) and the Society for Biocontrol Advancement (FSBA,
2010). He is also a recipient of the Department of Biotechnology Overseas (Short-
term) Associateship (1995), and Commonwealth Science Council Fellowship
(1998). He has to his credit more than 140 research papers, reviews and chapters, 8
patents, 6 books and a number of popular articles. He has his own start-up
Greenvention Biotech located in Urli-Kanchan, Pune for the translational activities
in Agricultural Biotechnology.

Contributors

Krishnendu Acharya Molecular and Applied Mycology and Plant Pathology

Laboratory, Department of Botany, University of Calcutta, Kolkata, West Bengal,
India
Nitin Adhapure Department of Biotechnology and Microbiology, Vivekanand
Arts, Sardar Dalip Singh Commerce and Science College, Aurangabad, Maharashtra,
India
Shivankar Agrawal TERI-Deakin Nano Biotechnology Centre, Biotechnology
and Management of Bioresources Division, The Energy and Resources Institute,
New Delhi, India
Centre for Chemistry and Biotechnology (CCB), School of Life and Environmental
Sciences, Deakin University, Waurn Ponds, VIC, Australia
Indian Council of Medical Research (ICMR), Delhi, India
Shruti Ahlawat Department of Microbiology, Maharshi Dayanand University,
Rohtak, Haryana, India
Colin J. Barrow Centre for Chemistry and Biotechnology (CCB), School of Life
and Environmental Sciences, Deakin University, Waurn Ponds, VIC, Australia
Jadson Diogo Pereira Bezerra Departamento de Micologia Prof. Chaves Batista,
Programa de Pós-Graduação em Biologia de Fungos (PPG-BF), CB, Universidade
Federal de Pernambuco, Recife, PE, Brazil
About the Editors and Contributors xxiii

V. K. Bhalerao AICRP on Fruits, Mahatma Phule Krishi Vidyapeeth Rahuri,

Ahmednagar, Maharashtra, India
José L. Cabrera-Ponce Departamento de Ingeniería Genética, Unidad Irapuato,
Centro de Investigación y de Estudios Avanzados del IPN, Irapuato, Guanajuato,
México
Arunaloke Chakrabarti Department of Medical Microbiology, PGIMER,
Chandigarh, India
Bhushan P. Chaudhari Biochemical Sciences Division, CSIR-National Chemical
Laboratory, Pune, Maharashtra, India
Upashna Chettri Microbiology Laboratory, Department of Biotechnology and
Bioinformatics, North-Eastern Hill University, Shillong, Meghalaya, India
Hemraj Chhipa College of Horticulture and Forestry, Agriculture University
Kota, Jhalawar, Rajasthan, India
Priyanka Choudhari Nanobioscience, Agharkar Research Institute, Pune,
Maharashtra, India
Ritumbhara Choukade Department of Microbiology, Dr. Harisingh Gour
Vishwavidyalaya, Sagar, Madhya Pradesh, India
Bruna de Almeida Martins Department of Chemistry, Exact Sciences Institute,
Universidade Federal de Minas Gerais, Belo Horizonte-MG, Brazil
Geane Pereira de Oliveira Department of Chemistry, Exact Sciences Institute,
Universidade Federal de Minas Gerais, Belo Horizonte-MG, Brazil
Cristina Maria de Souza-Motta Departamento de Micologia Prof. Chaves
Batista, Programa de Pós-Graduação em Biologia de Fungos (PPG-BF), CB,
Universidade Federal de Pernambuco, Recife, PE, Brazil
C. D. Deokar Department of Plant Pathology, Mahatma Phule Krishi Vidyapeeth,
Ahmednagar, India
Sunil K. Deshmukh Biotech & Management of Bioresources Div, The Energy and
Resources Institute, New Delhi, Delhi, India
Mukund V. Deshpande Division of Biological Sciences, CSIR-National Chemical
Laboratory, Pune, Maharashtra, India
Thokchom Sarda Devi Department of Botany, University of Delhi, New Delhi,
India
A. P. Gaikwad AICRP on Mushroom, College of Agriculture, Pune, India
Vandana Ghormade Nanobioscience, Agharkar Research Institute, Pune,
Maharashtra, India
Samta Gupta Department of Botany, University of Delhi, New Delhi, Delhi, India
xxiv About the Editors and Contributors

Akshaya Gupte Department of Microbiology, N V Patel College of Pure &

Applied Sciences, Anand, Gujarat, India
Shilpa Gupte Department of Microbiology, Ashok & Rita Patel Institute of
Integrated Study & Research in Biotechnology and Allied Sciences, Anand, Gujarat,
India
Uttam Kumar Jana Department of Microbiology, Dr. Harisingh Gour
Vishwavidyalaya, Sagar, Madhya Pradesh, India
Rajesh Jeewon Department of Health Sciences, Faculty of Science, University of
Mauritius, Reduit, Mauritius
S. R. Joshi Microbiology Laboratory, Department of Biotechnology and
Bioinformatics, North-Eastern Hill University, Shillong, Meghalaya, India
D. N. Kamra Animal Nutrition Division, ICAR-Indian Veterinary Research
Institute, Izatnagar, Uttar Pradesh, India
Naveen Kango Department of Microbiology, Dr. Harisingh Gour Vishwavidyalaya,
Sagar, Madhya Pradesh, India
Rupam Kapoor Department of Botany, University of Delhi, New Delhi, India
Durgadas P. Kasbekar Centre for DNA Fingerprinting and Diagnostics,
Hyderabad, Telangana, India
Tanveer Kaur Department of Biotechnology, Thapar Institute of Engineering &
Technology, Patiala, Punjab, India
Claudia León-Ramírez Departamento de Ingeniería Genética, Unidad Irapuato,
Centro de Investigación y de Estudios Avanzados del IPN, Irapuato, Guanajuato,
México
Matheus Thomaz Nogueira Silva Lima Department of Food Science, Faculty of
Pharmacy, Universidade Federal de Minas Gerais, Belo Horizonte-MG, Brazil
David Lloyd School of Biosciences, Cardiff University, Cardiff, Wales, UK
C. Manoharachary Mycology and Molecular Plant Pathology Laboratory,
Department of Botany, Osmania University, Hyderabad, Telangana, India
Aliesha Moudgil Biochemical Sciences Division, CSIR-National Chemical
Laboratory, Pune, Maharashtra, India
D. Nagaraju Department of Botany, Government Degree College, Warangal,
Telangana, India
Sudeshna Nandi Molecular and Applied Mycology and Plant Pathology
Laboratory, Department of Botany, University of Calcutta, Kolkata, West Bengal,
India
Redeemson Panmei Biochemical Sciences Division, CSIR-National Chemical
Laboratory, Pune, Maharashtra, India
About the Editors and Contributors xxv

Ejaj K. Pathan Biochemical Sciences Division, CSIR-National Chemical

Laboratory, Pune, Maharashtra, India
A. V. Patil Biochemical Sciences Division, CSIR-National Chemical Laboratory,
Pune, Maharashtra, India
Fernando Pérez-Rodríguez Departamento de Ingeniería Genética, Unidad
Irapuato, Centro de Investigación y de Estudios Avanzados del IPN, Irapuato,
Guanajuato, México
K. S. Raghuwanshi Department of Plant Pathology, Mahatma Phule Krishi
Vidyapeeth, Ahmednagar, India
Shraddha Rahi Nanobioscience, Agharkar Research Institute, Pune, Maharashtra,
India
M. Sudhakara Reddy Department of Biotechnology, Thapar Institute of
Engineering & Technology, Patiala, Punjab, India
Darshan M. Rudakiya Department of Microbiology, N V Patel College of Pure &
Applied Sciences, Anand, Gujarat, India
José Ruiz-Herrera Departamento de Ingeniería Genética, Unidad Irapuato,
Centro de Investigación y de Estudios Avanzados del IPN, Irapuato, Guanajuato,
México
Mayela Salazar-Chávez Departamento de Ingeniería Genética, Unidad Irapuato,
Centro de Investigación y de Estudios Avanzados del IPN, Irapuato, Guanajuato,
México
Alejandro Sánchez-Arreguín Departamento de Ingeniería Genética, Unidad
Irapuato, Centro de Investigación y de Estudios Avanzados del IPN, Irapuato,
Guanajuato, México
V. Venkateswara Sarma Department of Biotechnology, Pondicherry University,
Kalapet, Pondicherry, India
Akshay Shankar Department of Microbiology, Maharshi Dayanand University,
Rohtak, Haryana, India
Krishna Kant Sharma Department of Microbiology, Maharshi Dayanand
University, Rohtak, Haryana, India
Rohit Sharma National Centre for Microbial Resource (NCMR), National Centre
for Cell Science (NCCS), Pune, Maharashtra, India
Rimpa Sikder Molecular and Applied Mycology and Plant Pathology Laboratory,
Department of Botany, University of Calcutta, Kolkata, West Bengal, India
Leticia Francisca da Silva Departamento de Micologia Prof. Chaves Batista,
Programa de Pós-Graduação em Biologia de Fungos (PPG-BF), CB, Universidade
Federal de Pernambuco, Recife, PE, Brazil
xxvi About the Editors and Contributors

B. Singh ICAR-Indian Veterinary Research Institute, Palampur, Himachal Pradesh,

India
Shiv Mohan Singh Banaras Hindu University (BHU), Varanasi, Uttar Pradesh,
India
Shreya Singh Department of Medical Microbiology, PGIMER, Chandigarh, India
Jacqueline Aparecida Takahashi Department of Chemistry, Exact Sciences
Institute, Universidade Federal de Minas Gerais, Belo Horizonte-MG, Brazil
Archana Tripathi Department of Microbiology, N V Patel College of Pure &
Applied Sciences, Anand, Gujarat, India
John Vélez-Haro Departamento de Ingeniería Genética, Unidad Irapuato, Centro
de Investigación y de Estudios Avanzados del IPN, Irapuato, Guanajuato, México
Tapani Yli-Mattila Molecular Plant Biology, Department of Biochemistry,
University of Turku, Turku, Finland
Emre Yörük Department of Molecular Biology and Genetics, Faculty of Arts and
Sciences, Istanbul Yeni Yuzyil University, Istanbul, Turkey
 Part I
Basic Aspects of Fungi
The Mystical World of Mushrooms
1
V. K. Bhalerao, A. P. Gaikwad, C. D. Deokar,
and K. S. Raghuwanshi

Abstract
The mushrooms have existed approximately 130 million years ago, i.e., long
before human beings evolved on this planet as per the fossil records. Earlier in
Sanskrit mushroom is known as “Ksuonpa.” In Hindi, mushroom is known as
“Khumbi.” Since long mushrooms are worshiped and also considered as divine.
In nature, mushrooms have not only been a source of food for man and other
animals but also have contributed an important role in the cycling of carbon and
other elements through the breakdown of lignocellulolytic plant residues and
animal dung which serves as the substrates for these saprophytic fungi. The his-
torical records of intentionally cultivated mushrooms estimated that the first
mushroom cultivation was started in 600 AD. In the last 20 years, much progress
has been made in the field of mechanization of mushroom cultivation, i.e.,
manure turners, spawning, filling and casing of trays, mechanical harvesting, and
polythene bag method of cultivation. In India, cultivation of edible mushrooms is
of very recent origin, though methods of cultivation of them were known for
many years. The research on different aspects, viz., production, productivity,
spawn production, strain improvement, post-harvest technology disease, and
pest management, was attempted by several scientists. All mushrooms belong to
the group of fungi, a group very distinct from plants, animals, and bacteria. Most
fungi have plant-like cells but miss the most important features of plants. The
known number species of fungi was about 69,000 till 1990, while it was conser-
vatively estimated that 1.5 million species of fungi actually existed in nature.

V. K. Bhalerao (*)
AICRP on Fruits, Mahatma Phule Krishi Vidyapeeth, Rahuri,
Ahmednagar, Maharashtra, India
A. P. Gaikwad
AICRP on Mushroom, College of Agriculture, Pune, India
C. D. Deokar · K. S. Raghuwanshi
Department of Plant Pathology, Mahatma Phule Krishi Vidyapeeth, Ahmednagar, India

© Springer Nature Singapore Pte Ltd. 2019 3

T. Satyanarayana et al. (eds.), Advancing Frontiers in Mycology & Mycotechnology,
https://doi.org/10.1007/978-981-13-9349-5_1
4 V. K. Bhalerao et al.

Mushrooms are cultivated throughout the world. About 200 species of more
than 2000 edible fungi are widely adopted for human consumption. Out of these,
only 10–12 species are commercially cultivated since the past few decades in
India due to technical advancement. Mushrooms have the capacity to produce
highest proteins per unit area and time by utilizing vertical space which is hun-
dred times more than the traditional agriculture and animal husbandry. This hi-­
tech horticulture venture can reduce the pressure on cultivated land to meet the
food shortages all over the world. More than 100 countries are engaged in mush-
room farming today which is increasing at an annual rate of 6–7% per annum.
The very high levels of mechanization and automation were achieved in mush-
room farming in developed countries of Europe and America. As per FAO Stat,
the present world production of mushrooms is around 3.5 million tonnes, which
is more than 25 million tonnes (estimated) as per claims of Chinese Association
of Edible Fungi.The mushrooms can be cultivated under varied climatic condi-
tions. Some of the economically important mushrooms cultivated all over the
world under temperate, subtropical, and tropical conditions are Agaricus bispo-
rus, Lentinula edodes, Flammulina velutipes, Agaricus bitorquis, Pleurotus spp.,
Auricularia spp., Agrocybe aegerita, Volvariella spp., Calocybe indica,
Ganoderma lucidum, etc.
Mushrooms are rich source of proteins, carbohydrates, valuable salts, and
vitamins in diet of human being. Mushroom fungus has the ability to secrete a
wide variety of hydrolyzing and oxidizing enzymes which have potential for
biotechnological applications. More than 100 medicinal edible mushrooms have
been identified. However, important medicinal mushrooms are Lentinus edodes
(shiitake mushroom), Ganoderma lucidum (reishi mushroom), Grifola frondosa
(maitake mushroom), Pleurotus ostreatus (oyster mushroom), Agaricus bisporus
(button mushroom), Coriolus versicolor (PSK), Boletus edulis, Tremella fucifor-
mis, Auricularia polytricha, Hericium erinaceus, and Cordyceps sinensis.

Keywords
Mushrooms · Oyster mushroom · Agaricus sp. · Medicinal values · Cultivation ·
Commercial production · Nutritional resource

1.1 Introduction

The mushrooms have existed approximately 130 million years ago, i.e., long before
human beings evolved on this planet as per the fossil records. The origin of the term
“Mushroom” has different views. In Latin, “Fungo” means to flourish. The Greek
term mushroom was derived from the word “Sphonggos” or “Sphoggos” which
means “Sponge” and referred to the sponge-like structure of some species. In
French, the term mushroom was derived from the word “Mousseron” (muceron),
“Mousse,” or “Moss.”
1 The Mystical World of Mushrooms 5

About three and half millennia ago, the Greek hero Perseus founded Mycenae
city after a legendary mushroom. “Mycenae” is derived from Greek word “mycol-
ogy” (i.e., mykes – mushroom + logos – discourse). Earlier in Sanskrit, mushroom
is known as “Ksuonpa.” In Hindi, mushroom is known as “Khumbi.” The other
words for fleshy capped fungi are Chatra, Kukurmutta, Kavaka, Bhumi kavak, and
Bhustrana. Aryans during migration into the Indian subcontinent around in
1500 B.C. carried with them an intoxicating drink “Soma” which they used in their
religious rites. According to Wasson) (1969), the “Soma” in Rig Veda refers to
Amanita muscaria.
Since long mushrooms are worshiped and also considered as divine. There are
lots of superstitions about the mushrooms. According to the ancient Indian, Greek,
and Roman myths, mushrooms sprang from a stroke of lightning. The Indians in
Mexico believed that mushrooms are sacred because they are borne of the sexual
intercourse between a bolt of lightning and the earth. The mushroom-shaped stone
carvings have also been found in Central America and the highlands of Guatemala.
These objects resemble very closely to the fruit body of Amanita muscaria.
In nature, mushrooms have not only been a resource of food for man and other
animals but also have an important role in the cycling of carbon and other elements
through the breakdown of lignocellulolytic plant residues and animal dung which
serves as the substrates for these saprophytic fungi. In this way, mushroom species
as agents of decay helps in keeping the environment clean.
The mushrooms were long appreciated because of their flavor, texture, and
medicinal or tonic attributes. The recognition, that mushrooms are nutritionally a
very good food is much more recent.
The popularity of mushroom is desired from the following highly preferred char-
acteristics of food:

1. Significant taste and flavor.

2. Nutritious, not only because they contain high level of protein containing signifi-
cant amounts of lysine and methionine (which are generally low in plants),
fibers, minerals, and vitamins but also for what they do not have (high calories,
sodium, fat, and cholesterol).
3. Can be easily stored by processing, drying, pickling, and canning which allow
maximum storage. Mushrooms appeal to different people in different ways.
Mushrooms are objects of beauty for artists. Mushrooms are possible source of
new drugs for medical people. Architects have constructed minerals, temples,
and cupola column in its shape. Jewelers have made expensive pieces of mush-
room design. Designers have reproduced the mushroom design on fabrics.
6 V. K. Bhalerao et al.

1.2 History of Mushroom Research and Cultivation

1.2.1 International Developments

The historical records of intentionally cultivated mushrooms are shown in Table 1.1.
The first artificial cultivation of Auricularia auricula mushroom was estimated
around 600 AD in China on wood logs and the same time other wood rotting mush-
rooms, such as Flammulina velutipes (800 AD) and Lentinula edodes (1000 AD).
In Europe, the first cultivated fungi, the mushroom, was introduced in the seven-
teenth century. Agaricus bisporus was not cultivated until 1600 AD which is the
leading mushrooms. The Pleurotus ostreatus was first cultivated in the USA, and
several other species of Pleurotus were initially cultivated in India.
The first record of the cultivation of mushrooms was during 1638–1715, i.e., the
reign of Louis XIV. Treschow shortly before 1700 suggested a method of growing
A. bisporus in hotbeds under heat. Tourneforte, a French man in 1707, published
description and know-how of growing mushrooms which is similar to the present
methods.
Van Griensven (1988) reviewed the historical events in mushroom cultivation,
whereas a detailed history was elaborated by Shu-ting and Miles Philip. The
­cultivation of mushrooms aboveground is originated in Sweden. Bahl (2002) reviewed
that Lundberg described mushroom growing in greenhouses in year 1754 whereas,
the French started growing mushrooms underground in the quarries around Paris on
horse manure in 1800 and Callow reported shelf bed method in a peculiar type of
house for mushroom cultivation in 1831.
By the end of the nineteenth century, French mycologists Matrochot and
Constantin (1894) discovered the cause of mushroom disease La mole (Mycogone
perniciosa Magnus) and started sulfur fumigation. They were able to germinate
spores for obtaining sterile spawn. Miss Fergussen (1902) of Corne described
detailed method for germinating spores.
Duggar (1905), an American, perfected a method of making pure culture spawn
from mushroom tissue. Lambert (1929) introduced and marketed pure spore culture
bottled spawn in the USA. The cultivation of mushroom aboveground is originated
in Sweden. Sinden (1938) patented his grain spawn process. Thomas, Austin, and
Jary worked on pests of mushrooms. Ware, Glasscock, and Bewley in the UK and
Lambert and Beach in the USA worked on diseases and competitive molds of
mushrooms.
In 1945, MGA (Mushroom Growers Association of England and Ireland), MRA
(Mushroom Research Association Ltd.), and MGP (Midlands Group of Publication)
were formed and established. In the same year, an organization called Mushroom
Growers Association of Great Britain and North Ireland was established. This asso-
ciation publishes a mushroom journal, which is supplied to the 50 nations.
In 1946, the first mushroom research station was founded in England with Dr.
R.L. Edwards as its first director. The mushroom research at this station is mainly
devoted to Agaricus bisporus and involves all aspects of this single species. In 1954,
1 The Mystical World of Mushrooms 7

Table 1.1 Historical evidence of commonly cultivated mushrooms (Miles and Chang 1997)
Species Record first cultivated (est.)
Agaricus bisporus 1600 (Atkins 1979)
Agaricus bitorquis 1961
Agrocybe cylindracea 1950
Amanita caesarea 1984
Armillaria mellea 1983
Auricularia auricula 600
Coprinus comatus 1984
Dictyophora duplicata 1982
Flammulina velutipes 800
Ganoderma spp. 1621
Gloestereum incarnatum 1989
Grifola frondosus 1983
Hericium coralloides 1984
Hericium erinaceus 1960
Hohenbuehelia serotina 1982
Hypsizygus marmoreus 1973
Lentinus edodes 1000
Lentinus tigrinus 1988
Lyophyllum ulmarium 1987 (Wang and Zhang 1987)
Morchella spp. 1986
Oudemansiella radicata 1982
Pholiota nameko 1958
Pleurotus citrinopileatus 1981
Pleurotus cystidiosus 1969
Pleurotus ferulae 1958
Pleurotus flabellatus 1962 (Bano and Srinvatava 1962)
Pleurotus Florida 1958
Pleurotus ostreatus 1900
Pleurotus sajor-caju 1974 (Jandaik 1974)
Poria cocos 1232
Sparassis crispa 1985
Tremella fuciformis 1800
Tremella mesenterica 1985
Tricholoma gambosum 1991
Tricholoma lobayense 1990
Tricholoma mongolicum 1991
Volvariella volvacea 1700

the mushroom research station was transferred along with three staff members and
government grants to the new glasshouse crop research station at Littlehampton,
Sussex.
In 1959 at Horst in Holland, a fine center on mushroom was opened. In the later
years of the eighteenth century, French growers discovered the usefulness of gyp-
sum powder to prevent greasiness in compost. Bewley and Lambert worked on
Another random document with
no related content on Scribd:
Nu was de beurt aan den vroedsman Starkenbolte, een
Groningerlander, een rijk man en een fijn man; fijn in de kerk, en fijn
in de wereld. Toen diens beurt was om te spreken, zeide hij in zijne
eigene Groningerlandsche spreektaal: „Ik wijt nijt, ik leuf
Burgemeister! dat onze Meister Douwe nog geliik had het, dat et
nomentlik ’n Bosiliscus of ’n ploagbeest is, doar de Heere ons met
besuiken wil veur onze sonden en [25]ongerechtigheid, en al dat
goddelooze vlouken, dat in Dokkom doan wordt. Doarom hol ik mi
oan Meister Douwe.”

„Meister Douwe,” viel vroedsman Grada daarop in, „die het wel
eerder de planke mis weest. Ferleden jaar song er foor it bordtsje in
’e kerk: „Aller oogen wachten”, op ’n Karsmorgen.”

Bij dezen uitval begon de geheele raad van Dokkum te lachen, maar
de burgemeester niet. Die moest zijne deftigheid ophouden, en hij
sprak weêr:

„Als er dan niemand fan de Heeren is, die mij eenige inlichting in de
saak geven kan, soo laat dan eens de beide stadsboden boven
komen, of die ons in dit gefal ook nog souden kunnen dienen.”

De boden kwamen boven, en zagen een voor een in den korf. De

een was een stakker; hij durfde het beest niet bezien, en geloofde
ook steevast aan Meester Douwe. „Ik sil der miin oogen niet na
draaye, Heeren!” zei die man. „Want as it gien Basiliscus is, dan is it
’n plaaigbeest, die nachts omloope en pest en kwalen ferkondige, en
ik suud er foor weze om it heele beest met korf en al te ferbrannen.”
Maar de tweede stadsbode zei ronduit, dat het een kleermaker was,
omdat hij twee flinke scharen vooruit stak.

Toen werd er ook nog een kleermaker, een oude Duitscher, ten
raadhuize geroepen. Maar toen die man den kreeft in de mand zag
liggen, toen werd hij nog bleeker om zijne smalle kaken als tien
bleeke kleermakers met elkanderen, en hij riep het uit: „Gott beware,
Her Pirgemeister! soll mich die sweernoot straffen, wenn ich solchen
Peest langer in de Stadt von Dokkom tolden sollte. Et is de Teufel,
prave Herren! de lebendige Teufel. On wann ikke Pirgemeister war,
ik that den Hundsfot in de Graft gooyen on versupen him.”

„Heb ik it nijt seid,” zei vroedsman Starkenbolte, „dat we ’t hijr met de

kwoade te doun hebben? Dat komt nou van ’t vervlouken en ’t
koartspeulen, dat de noatie hyr dout; nou loat de Heere hem los, en
geeft hem an de kwoade over.”

„Ja,” zei vroedsman Inia, „as it de kwaaide is, dan is fersupen de

baais, want dan helpt gien ferbrannen, want die is fuurfast.”

En de heele Raad van Dokkum riep: „Fersupe mar, fersupe!” [26]De

turfdrager smeet den kreeft in de gracht, en de heele stad van
Dokkum was blijde. Maar de kreeft nog blijder.

Ettelijke jaren daarna, toen de kreeft al lang vergeten was, toen

vischten de Heeren van Dokkum de stadsgrachten met een’ zegen
af, en toen vingen ze onzen maat den kreeft weêr in hunne netten.
„Soo’n groote garnaait is der nog nooit in Europa fonnen, as dizze
hier in dit kleine Dokkum,” zei een hopman van de burgerwacht. „Die
sal ik bewaaire, soo lang tot Syn Hoochheit de Prins hier komt!” Hij
legde de kreeft (anders gezegd de groote garnaat van Dokkum), om
hem in ’t leven te houden, met een zilveren kettinkje vast in ’t water
onder eene brug.—

Nog heden ten dage pleegt men er de Dokkumers veelvuldig mede

te plagen, dat hun „groote garnaat” te Dokkum onder de „Syl” ligt,
dat is onder de breede, gewelfde steenen brug over het vaarwater
dat midden door de stad stroomt, en welke „Syl”, als een plein vlak
voor het Raadhuis gelegen, als ’t ware het middenpunt van de stad
uitmaakt. De Dokkumers zijn zeer gevoelig op dit punt; zij worden
wrevelig, als men er hen, met geveinsde belangstelling en ernst,
naar vraagt of hun „groote garnaat” nog wel veilig aan de ketting ligt.
Juist dien tengevolge worden ze daar nog altijd mede voor den gek
gehouden.

Buitendien, onder de Friesche steden lijdt Dokkum altijd veel

aanstoot. Het overoude, gansch niet onaardige, vroeger ook
bloeiende stadje, met herinneringen, in overblijfselen en in
overleveringen, aan Bonifacius, den Apostel der Friezen, moet in
Friesland de zelfde ongelukkige rol vervullen, die in de andere
Nederlandsche gewesten aan Kampen eigen is, evenals aan Büsum
in Noord-Friesland, aan Schilda en Krähwinkel in Duitschland, aan
de Pintschgau in Duitsch-Oostenrijk, aan Iglau in Bohemen, aan
Beaune in Frankrijk, enz. Van de Dokkumers vertelt men in Friesland
honderd en meer domme stukjes, zotternijen, uien, grappen en
grollen, de zelfde honderd en meer, die men elders van Kampen,
van Büsum, van Schilda vertelt, en nog honderd anderen bovendien.
Deze kluchten strekken nog steeds tot vermaak voor andere
Friezen, en worden nog steeds in vroolijke gezelschappen verteld,
vooral als er een Dokkumer bij is, en vooral als deze zich daarover
gekrenkt toont te zijn—zooals in den regel het geval [27]is. Wij willen
hier het leed der Dokkumers niet vermeerderen, en laten de domme
stukjes die men hen nahoudt, hier verder onvermeld, al zijn velen
daarvan ook nog zoo vermakelijk, en geschikt om geestig verteld en
lachende aangehoord te worden.

De Dokkumers zijn onder de Nederlanders de eenigen niet wier

bijnaam aan de garnaal is ontleend. Ook de ingezetenen van het
zeedorp Blankenberge in Vlaanderen, deelen in deze zaak hun lot.
Immers ook dezen dragen bij de andere Vlamingen den spotnaam
Geernaarts.
K l o k k e d i e v e n , dat is de bijnaam van de burgers van Franeker,
en zij dragen dezen leelijken naam om de onnoozele reden dat het
wapenschild hunner stad een gouden klok vertoont op een blauw
veld. Onschuldiger is wel niemand ooit aan eenen leelijken bijnaam
gekomen dan die van Franeker aan den hunnen. Zij dragen hem
echter niet alleen. Ook de ingezetenen van Oudewater, van Delfzijl,
van Schermerhorn en van Carolinensyl (Oost-Friesland) deelen hun
lot. Maar bij dezen moet eene andere oorzaak als te Franeker in het
spel zijn; immers op hunne wapenschilden prijkt er geen klok.

Ook andere Friezen, die van ’t eiland Ameland, moeten zich zulk
eenen oneerlijken spotnaam laten welgevallen, naar aanleiding van
het wapenschild hunner woonplaats. Het wapenschild van het
Ameland vertoont op de eene helft drie balken, op de andere eene
halve maan. Dies noemen de andere Friezen de Amelanders
B a l k e t s j e a v e n , B a l k e d i e v e n , en zingen hen ook dit
spotrijmke toe:

De Amelander schalken,
Die stalen eens drie balken,
’s Avonds in den maneschijn,
Daarom zal ’t hun wapen zijn.

Een schalk en een guit, dat is vrijwel het zelfde, volgens de

hedendaagsche beteekenis van deze woorden. En zoo heeten de
Amelanders niet enkel S c h a l k e n , ze heeten ook G u i t e n . Te
Holwerd, het Friesche dorp aan den vasten wal waar het hoofdveer
is op het Ameland, waar dus de Amelanders in den regel eerst voet
aan wal zetten, zingt de straatjeugd dien eilanders toe—in het
Friesch natuurlijk: [28]

De Amelanner Guten,
Dy komme hjir mei skuten:
Hja geane foar de finsters stean
 En kypje troch de ruten.

Voor eenen Amelander is Holwerd, wat voor eenen Holwerder

Leeuwarden is, voor eenen Leeuwarder Amsterdam, voor eenen
Amsterdammer Londen. Als een Amelander jongmensch voor het
eerst aan den vasten wal komt, ziet hij daar zoo veel, dat zijne
nieuwsgierigheid grootelijks opwekt. Hij kan zich niet bedwingen, en,
gewend als hij is aan het vertrouwelijke, ongedwongene,
gemeenzame verkeer van de menschen onderling op zijn eiland,
gaat hij ook te Holwerd al te vrij voor de ramen der ingezetenen
staan om naar binnen in de kamer te turen.

Die van Workum heeten B r ij b e k k e n . De uitlegging van den

oorsprong van dezen spotnaam is tweeërlei. Sommigen meenen, dat
er van ouds onder de Workumers steeds velen geweest zijn, die de
letter r niet wel konden uitspreken, die dus behept waren met het
spraakgebrek dat men in Friesland brijen, en in Holland brouwen
noemt; en dat men deswegen den Workumers den spotnaam van
B r ij b e k k e n gegeven heeft. Anderen denken eenvoudig aan eene
bijzondere liefhebberij der Workumers voor het eten van brij. Welke
van deze twee meeningen nu de ware is, moet ik in het midden
laten. De eene reden is zoo waarschijnlijk of zoo mogelijk, als de
andere. Onder de Friezen, vooral onder de Friesche stedelingen, zijn
er steeds velen voor wie de goede uitspraak der letter r een
struikelblok is—meer in aantal dan elders in de Nederlanden het
geval is. Wijl dit spraakgebrek veelal erfelijk is, van ouder op kind
overgaat, zoo kan het zeer wel zijn dat er een tijd geweest is, waarin
een groot deel der Workumers brijde. En aan den anderen kant, brij,
de bekende melk- en meelspijze, is steeds eene zeer algemeen en
dagelijks gebruikte spijze bij het Friesche volk geweest; en is dit nog.
De Workumers deelen hunnen spotnaam met de Zwollenaars.
Immers de inwoners van Zwolle, ofschoon meest als
B l a u w v i n g e r s bekend, moeten zich toch ook den spotnaam van
B r ij b e k k e n laten welgevallen. En bij de Zwollenaars behoeft men
niet te twijfelen of hun spotnaam B r ij b e k k e n van het [29]brijen of
gebrekkig spreken herkomstig zij, dan wel van de bekende
volksspijze. De Zwollenaren brijen schier allen. Te Zwolle zijn
duizenden menschen, die de r niet goed uitspreken; ’t zij dan dat
deze gebrekkige uitspraak veroorzaakt wordt door eenig aangeboren
gebrek aan de spraakwerktuigen—’t zij dat bij dit brijen eenvoudig
nabootsing van anderen, of eenvoudig gewoonte in het spel is. In
der daad zijn er duizenden Zwollenaars die, als ze in Holland zijn, of
met Hollanders spreken, of anderszins bij andere gelegenheden
eens niet hunne aangeborene stadstaal willen spreken, maar
Hollandsch,—alsdan volstrekt niet brijen. Maar die anders, als ze in
hunne eigene stad zijn, of elders met stadgenooten spreken en dus
hunne eigenlijke, aangeborene, hunne ware moedertaal spreken,
terstond weer in die zonderlinge uitspraak vervallen. Zulk een echte
Zwollenaar zal in het eerste geval heel duidelijk b.v. Overijssel
zeggen, en in ’t andere geval zoo ongeveer Ovechiissel (Ovech-
iissel).

Hindeloopen en Staveren zijn twee hoogst merkwaardige stedekens.

Hindeloopen, wegens talrijke bijzonderheden en eigenaardigheden
in de taal, de kleeding, de zeden en gebruiken der ingezetenen,
waardoor ze zich van andere Friezen onderscheiden. En Staveren,
omdat het in de middeleeuwen eene welvarende, wijd vermaarde
handelstad was, als ’t ware de poorte des lands—ja meer! omdat
het, volgens de overlevering, de woonplaats is geweest der Oud-
Friesche koningen, omdat het de oudste hoofdstad is geweest van
het Land tusschen Flie en Lauwers. Het is wel opmerkelijk dat de
eigenaardigheden van het bijzondere Hindeloopen en van het Oud-
Friesche Staveren als ’t ware eenen weêrklank gevonden hebben in
de spotnamen, waarmede andere Friezen de ingezetenen dezer
steden noemen. Immers is (of was althans voor een 50-tal jaren nog)
de spreektaal der Hindeloopers, ofschoon oorspronkelijk goed Oud-
Friesch, toch voor andere Friezen ten deele onverstaanbaar, althans
moeielijk verstaanbaar,—hunne spotnamen (want ze hebben er wel
drie) zijn dit ook. Ik vind als spotnamen der Hindeloopers
aangegeven, volgens Halbertsma T h j e u n k e n of T j e e u n k e n
(Waling Dykstra spelt T j e u n k e n en zelfs T h é - u n k e n ) en
T h j o a t e n of Ts j o a t e n . Deze namen zijn bij het tegenwoordige
geslacht niet [30]meer in gebruik. Ik weet niet wat ze beteekenen,
noch ook wat hun oorsprong is, en niemand heeft mij dit ook kunnen
verkondigen, al hoe dikwijls ik er naar gevraagd, of er anderszins
onderzoek naar gedaan heb. Ook W. P. de Vries, in zijnen Lapekoer
trochskodde (Deventer, 1895), schrijft er van: „Ik haw in bulte war
dien om to witten to kommen hwat dizze wirden bitsjutte, mar it wier
om ’e nocht.”

De spot naam van de Hindeloopers, heden ten dage meest in

gebruik, is U i l e n (ûlen in het Friesch, ulen in den tongval der
stedelingen); sommigen echter zeggen hûlen, of huwlen volgens
Halbertsma’s spelling. Deze tweeërlei uitspraak is bij de nog
Friesch sprekende Friezen zeer vreemd, en komt anders nooit voor,
tenzij dan bij de Schellingers. Immers de letter h pleegt in den mond
der Friezen wel goed vast te staan, en geenszins te wankelen,
zooals bij Vlamingen en Zeeuwen, bij Flielanders en Zwollenaren en
sommige andere Nederlanders. En waarom de Hindeloopers dan
ûlen moeten heeten, of anders hûlen, heb ik ook niet kunnen
uitvorschen. Inderdaad, het schijnt wel of de Hindeloopers altijd en in
alles iets bijzonders moeten hebben, of iets vreemds. Het gaat niet
anders!
De lieden van Staveren, die oude Friezen, heeten
R i b b e k l i u w e r s —en dit is een naam, dien ik niet met een enkel
woord verdietschen kan. Bij hunne wedstrijden in het schaatsrijden,
rijden de Friesche hirdriders in voorover gebogene houding (mei de
noas op ’t iis, zooals de term luidt), al roeiende met de armen, alsof
dit molenwieken waren, met korte, krachtige, krassende streken,
geenszins met lange, sierlijke zwaaien, maar schier rennende,
scharrelende voort; en deze voor ’t oog zoo leelijke, maar snel
vorderende wijze van schaatsrijden heet in het Friesch kliuwe,
volgens den tongval der stedelingen klouwe. Oudtijds, in overoude
tijden, toen de hedendaagsche, maar ook reeds zeer oude ijzeren, in
hout gevatte schaatsen nog niet bekend en in gebruik waren, reed
men op het ijs, op beenderen, op pijpbeenderen uit de pooten, of
ook op de ribben van het rund. Zulke runderbeenderen, die den
ouden Friezen als schaatsen hebben gediend, glad afgeslepen op
hunnen vlakken kant door het schuren over ’t ijs, en met gaten
doorboord, waar men de riemen door stak, die dienden om ze aan
[31]den voet te bevestigen, vindt men nog wel in Friesland in den
bodem. Bij het slatten van vaarten en stroomen, bij het afgraven van
terpen, komen ze nog wel aan den dag. Natuurlijk was er, bij het
gebruiken dezer beenderen-schaatsen geen sprake van
schaatsrijden in den hedendaagschen zin met bevallige draaien, met
zwierige zwenkingen en zwaaien. Het kan niet anders dan een
onbevallig en onbeholpen kliuwen geweest zijn. Al is het nu eeuwen
en eeuwen geleden, dat de oude Friezen zich met zulke runder-
pijpbeenderen en runderribben op het ijs behielpen, de heugenis aan
deze zaak is nog steeds bij het Friesche volk in leven gebleven, zoo
als blijkt uit eene spreekwijze, nog heden in zwang. Een
overmoedige Friesche schaatsrijder daagt nog wel, al spottende en
snoevende, eenen anderen uit, in wedstrijd tegen hem te rijden om
het hardst of snelst, daarbij aanbiedende dat de tegenpartij op
gewone ijzeren schaatsen mag rijden, hij zelf daarentegen het wel
op koeribben zal doen. Zoo daagt ook, in het overschoone gedicht
van Dr. E. H. Halbertsma, „De Winter yn it Wetterlân”, een
overmoedige Friesche jongeling, Worp met name, de
Groningerlanders uit, tegen hem te rijden:

„Sa geide do d’útlitt’ne Woarp:

’k Wol ride om liif en libben,
’k Wol tsjin de bêste út jimm’ doarp,
Den ik op koueribben.” 6

En ook uit den spotnaam der inwoners van Staveren,

R i b b e k l i u w e r s , blijkt het gebruik dat de oude Friezen van zulke
beender-, van zulke ribbeschaatsen hebben gemaakt. Onder de
Friezen die in de vijfde eeuw, met Sassen en Angelen, in Brittanje
hunne volkplantingen stichtten, was dit rijden of kliuwen op
beenderschaatsen natuurlijk ook in gebruik; en zelfs heeft het, onder
hunne nakomelingen, de Engelschen, nog stand gehouden tot in het
laatst der vorige eeuw. Immers Dr. J. H. Halbertsma deelt ons
mede: „Het schijnt dat men in Friesland eertijds ook gebruik maakte
van koeribben; althans de zwetsers op het ijs, om hunne minachting
voor het rijden van eenen mededinger [32]uit te drukken, nemen aan
op koeribben tegen hem op ijzeren schaatsen om snelst te rijden. En
deze gissing is mij tot zekerheid geworden, toen de bedaagde pedel
van het antiquarisch kabinet te Newcastle mij verhaalde, dat hij in
zijne kindschheid op koeribben gereden had.” 7

Slooten is de laatste en de kleinste der Friesche steden, en de

inwoners van dit stadje hebben geenen bijzonderen spotnaam. Toch
blijven ze van spot niet vrij. Integendeel! De gebruikelijke
hoeveelheid hoon en smaad wordt hun door de andere Friezen
rijkelijk toegediend in een vierregelig rijmke.
Men verhaalt dat een gezelschap vroolijke en overmoedige
jongelingen (en espel biisfeinten), met elkanderen, des avonds laat,
den koster van de kerk te Slooten een bezoek bracht, en den man
zoo onthaalde op meêgebrachten sterken drank, dat hij daar
dronken van werd, ja zich aanstelde alsof hij stapel gek was. Dit
werkte aanstekelijk op het jonge volkje. Zij ontnamen den man den
sleutel van den kerktoren, klommen in den toren naar boven, en
verstelden het uurwerk, zoo dat het te middernacht zes ure zoude
wijzen en slaan. Toen weer naar beneden gaande, vonden ze
beneden in den toren, in het vertrekje dat den nachtwachter van het
stedeke tot verblijfplaats diende als hij zijne ronde had gedaan, dien
man slapende. Zij namen zijnen ratel, waarmede hij op zijne ronde
het uur verkondigde, al zingende: tsien ûre hat de klok! en verstaken
dien, waar de man hem niet zoude kunnen vinden. Ook, van kwaad
tot erger vervallende, namen zij zijnen toethoorn, waarmede hij den
dageraad verkondigde, en de burgerij wekte (des winters te zes ure),
en deden daarin iets wat er volstrekt niet in behoorde. Toen maakten
ze door eenig gedruisch den man wakker. Hij hoorde daarop de
torenklok zes ure slaan, en geheel verbijsterd denkende dat hij den
geheelen nacht doorgeslapen had, wilde hij zijnen ratel nemen, en
vond dien niet; nam zijnen hoorn, en wierp dien vol afschuw weer
weg; ging naar den koster, en vond dien gek van dronkenschap. In
vertwijfeling holde hij de straat op, roepende: [33]

Boargers fen Sleat, stean op! it is dei;

De hoarn is fol skyt, en de rottel is wei,
De koster is gek, en de toer is mal,
Ik wyt net hwet ik roppe sal!

Met dit rijmke worden nu nog steeds de ingezetenen van Slooten

geplaagd, alsof zij het kunnen helpen dat het oudtijds eens zóó is
toegegaan in hun stadje.
Hebben we hiermede de spotnamen van de elf steden van Friesland
(en nog van een Friesch eiland op den koop toe) afgehandeld, thans
zijn die van de Friesche dorpen en vlekken aan de beurt. Het aantal
dorpen in Friesland is zeer groot; maar onder die dorpen zijn er dan
ook velen die zeer klein zijn. Volgens de volksmeening zijn er 365
dorpen in Friesland: „sa folle doarpen as der dagen yn ’t jier binne”,
zegt men. En het getal spotnamen is weinig kleiner dan het aantal
dorpen is; immers schier ieder dorp in Friesland heeft zijnen
spotnaam. In der daad zijn er in geen ander Nederlandsch gewest
zoo vele spotnamen bekend en in gebruik als juist in Friesland. Dr.
J. H. Halbertsma zegt van deze zaak: „Dit sit yn ’t Frysce laech om
eltsjoar to narjen mei bynammen, dorp tsjin dorp, ind stæd tsjin
stæd. De Anglen ind Angelsaxen hienen dat eak hiem, ind de
scrandre Kemble het yn Sept. 1845 ien geleard stik foarlæzen yn it
Archaeological Institute of Great Britain to London, oer de by- ind
sceldnammen, dy de Angelsaxen eltsjoar joegen.” De Friezen zijn
dus met hunne spotnamen in oud en goed gezelschap.

Maar al zijn die spotnamen ook al oud en volkseigen, ze strekken

juist niet ter beschavinge des volks, noch ook ter bevordering van
vrede en eendracht, van goede verstandhouding en vriendschap.
Waling Dykstra schrijft hiervan: „Overal waren” (oudtijds in
Friesland) „befaamde vechtersbazen, die snoefden op hunne kracht
en dapperheid, en door velen werden gevreesd. De feesten waar ’t
jonge volk samenkomt om pret te hebben, bezochten zij met het
bepaalde doel om te vechten. Maar dan moest er eerst twist gezocht
worden, en hiervoor was gewoonlijk niets anders noodig dan het
noemen van den schimpnaam waarmeê de inwoners van een dorp
gebrandmerkt waren. Een [34]gezelschap jonge lieden van
Menaldum b.v. bezocht de kermis te Berlikum, en begon daar in de
herberg, ten aanhoore van de aanwezigen, te zinspelen op het
konsumeeren van honden. De Belkumers verstonden dat, en
kwamen spoedig tot het besluit dat die Menamer Beren voor hun
geschimp eens duchtig dienden afgerost te worden. Zoo ontstond
niet zelden een allerbloedigst gevecht, dat voor de belhamels
correctioneele gevangenisstraf ten gevolge had.”

In bonte rij wil ik die dorps-spotnamen hier opnoemen (voor zooverre

ze mij bekend zijn—immers daar zijn er zekerlijk nog veel meer).
Zoo heeten de ingezetenen van Berlikum H o u n e f r e t t e r s
(Hondevreters), bij verkorting H o u n e n (Honden). Ook die van
Peasens moeten den hondennaam dragen, maar dan in
verkleinvorm; men noemt ze Peasumer H o u n t s j e s (Hondtjes), in
tegenstelling met hunne buren, die van Wierum, die men K a t s j e s
(Katjes) noemt. Honden en katten behooren bij elkanderen, even
goed of even kwaad, als Peasumers en Wierumers, beide
visscherliên op de Noordzee, dus vrienden of vijanden al naar het
valt, medestanders tegenover de boeren van Ternaard en Anjum en
Metslawier, maar onderling tegenstanders. De Wierumer K a t s j e s
hebben hunne naamgenooten in de bewoners van het dorp
Winaldum, en in die van Baard, die beide K a t t e n heeten. Bij de
katten noemt men zoowel de ratten, als in ’t bovenstaande geval de
honden. Dies heeten dan de ingezetenen van Midlum, het dorp dat
het naaste bij Winaldum ligt, R o t t e n . Men heeft van deze
Winaldumer Katten en Midlumer Rotten zelfs een volksgezegde, dat
eigenlijk een raadsel is, maar waarvan ik de oplossing niet weet:

De Winamer Katten
Jeye de Mullumer Rotten
Troch de Harnser kloksgatten.

Verder heeten de ingezetenen van Warga B r ê g e b i d l e r s

(Bruggebedelaars), even als die van Heeg, omdat in deze plaatsen
op de bruggen tol placht geheven te worden. Die van Oldeboorn
heeten To e r m j i t t e r s (Torenmeters) en die van Tzum
L y n t s j e s n i d e r s (Lijntjesnijders); deze twee namen staan met
elkanderen in verband, zoo als verder in dit opstel zal worden
aangetoond. Die van Ureterp heeten O a n b r e i d e [35]H o a s e n
(Aangebreide Kousen), en die van Eernewoude L u z e k n i p p e r s .
Dit is een leelijke naam, die de Eernewoudsters als onzindelijke en
vuile menschen voorstelt, ’t welk bij de Friezen, die zindelijkheid en
reinheid zoo hoog in eere houden, eene groote blaam is. De
Eernewoudsters nemen het dan ook driedubbel kwalijk, als ze met
hunnen bijnaam genoemd worden, en juist daarom is hun
schimpnaam meer bekend en wordt meer genoemd dan met die van
de bewoners der naburige plaatsen het geval is. Volgens het
volksverhaal zoude ’t geheele dorp Eernewoude zoo dik in ’t
ongedierte zitten, dat dit er zelfs den toren bedekt. Als het dan
kermis wezen zal te Eernewoude, en de Eernewoudsters zich
zelven, hunne kleeding en hunne huizen wat opknappen tegen dien
tijd, wordt het ongedierte dan ook vooraf met bezemen van den
toren geveegd. En zoo hijschen dan de overmoedige jongelieden uit
Leeuwarden en Grouw, die des zomers, al spelevarende, met hunne
jachten en boeiers op de breede stroomen langs Eernewoude zeilen,
wel eenen bezem in den mast van hun vaartuig, tot eene
stilzwijgende beschimping; even als ze des winters te Bolsward op
de gracht wel met oliekoeken op de schaatsen rijden (zie bladzijde
19 hiervoren). En even als de Bolswarders door die oliekoeken, zoo
worden de Eernewoudsters dan door dien bezem in den mast, in
helle woede ontstoken en tot wraak geprikkeld, die dan in vervolging
en beschimping van de beleedigers, en zelfs in vechtpartijen, soms
te water, als in een zeeslag, voldoening eischt en vindt.

De inwoners van Arum heeten M o u d e k r û p e r s (Kruipers in het

stof van den weg), en die van de naburige dorpen Pingjum en
Kimswerd noemt men ook wel zoo. Deze bijnaam, die nog al
raadselachtig is, schijnt dus aan den geheelen noordwestelijken
hoek van Wonseradeel eigen te zijn. De ingezetenen van Blija noemt
men B e l l e f l e u r e n , die van Holwerd R o e k e f r e t t e r s
(Roekevreters), die van Marrum G i b b e n (Wilde duiven,
Veldduiven), van Hallum K o e k e f r e t t e r s (Koekvreters), van
Stiens R o t t e n (Ratten), als die van Midlum; van Hijum
S k i e p e b i n g e l s (Schapebengels), van Britsum
K e a l l e k o p p e n (Kalfskoppen), van Rinsumageest
H o u n e w i p p e r s (Hondewippers), [36]van Kollum
K a t t e f r e t t e r s (Kattevreters), van Ternaard B a r g e s t r û p e r s
(Varkenvilders), van Hantum M a r g e - i t e r s (Merg-eters), van
Birdaard S k i e p e k o p p e n (Schaapskoppen), van Grouw
Ts j i i s f o r d o u n s e r s (Kaasverdansers), van Irnsum
K a t t e k n e p p e l d e r s (Katteknuppelaars), van Akkrum
S k y t s t o e l e n (men zie de verklaring van dezen naam verder in
dit opstel), van Makkum S t r â n j u t t e n en M i i g e n (ook deze
namen worden verder in dit opstel nader verklaard), van Wirdum
To e r k e f r e t t e r s (Torentjevreters), van Menaldum Beren, van
Finkum F l i n t e r s (Vlinders), van Sint-Jacobi-Parochie
R a m m e v r e t e r s , van Sint-Anna-Parochie R a a p k o p p e n , van
Onze-Lieve-Vrouwen-Parochie W o r t e l k o p p e n , van Oude
Bildtzijl V l a s h a l e n (Vlasstengels)—deze vier laatstgenoemde
namen worden niet in het Friesch gesproken, noch door mij
geschreven, maar in het Nederlandsch, omdat op het Bildt, de
grietenij waarin deze vier plaatsen gelegen zijn, niet het Friesch de
volksspreektaal is, maar een Oud-Hollandsch, met Friesch
vermengd dialect.

Verder heeten de ingezetenen van Lekkum M i e u w e n (Meeuwen),

van Tietjerk B i i z e s n i d e r s , van Garijp K l i t s e f r e t t e r s , van
Suameer S a m a r i t a n e n , van Bergum K o u s t i r t e n
(Koestaarten), van Oostermeer B r o e k o p h â l d e r s
(Broekophouders), van Eestrum O k s e n (Ossen), van Veenwouden
G l e a u n k o p p e n (Gloedkoppen, Heethoofden), van de Valom,
een gehucht in Dantumadeel, G n o b ; van Buitenpost B r i m s t e r s ,
van Kollumerzwaag H y n g s t e f i l d e r s of H y n g s t e s t r û p e r s ,
(Paardevilders), van de Rottevalle G l ê s d r a g e r s , van Drachten
K e a l l e s t i r t e n (Kalverstaarten) en B ô l l e n (Wittebrooden), van
Boksum K n e p p e l d e r s (Knuppelaars), van Beetgum
S k i e r r o e k e n (Bonte Kraaien), een naam dien ze gemeen
hebben met die van Balk; van Dronrijp S l e e p s l o f f e n , van
Minnertsga K e a l l e b o u t e n (Kalfsbouten), van Lollum
S t i p p e r s , van Pingjum B e a n n e h û l e n (Boonehullen), van
Spannum E a r t e p û l e n (Erwtepeulen), van Winsum
S p i n s e k k e n (Spinzakken), van Baayum E a r t e p o t t e n
(Erwtepotten), van Ooster-Littens R o p e i n e n (Roepeenden), van
Jorwerd D w e i l s t i k k e n , van Weidum W y n h o u n e n
(Windhonden), van Hilaard P r o m m e n (Pruimen), van Molkwerum
Ts j o e n s t e r s (Heksen of Toovenaars), [37]van Warns
S k i e p e l o a r t e n (Schapekeutels), van Woudsend
D r i u w p ô l l e n (Drijvende eilandjes—zooals er in de meren en
stroomen rondom Woudsend wel voorkomen), van Koudum
B e a n t s j e s (men spreekt uit: Bjentsjes) of ook S i i k e
i e r d a p p e l s (Boontjes of zieke aardappelen); van Achlum
F j û r s k i t e r s , (Vuurschijters), van Idsegahuizen
B e a n n e f r e t t e r s (Boonevreters), van Gaast O t t e r f r e t t e r s ,
van de Gaastmeer B l ij e n , van de Joure K l i e n r o g g e n (kleine,
zoete broodjes van rogge gebakken; aan de Joure bijzonder eigen),
van Langweer D y k w o a r t e l s , (Dijkwortels, een groot en grof
soort van wortels of peeën). Eindelijk de inwoners van het vlek
Heerenveen noemt men P o e h o ä n n e n , dat een bijnaam is voor
hoogmoedige en opgeblazene, veel drukte en beweging makende
menschen.
Elke naam, die onder menschen gegeven en gedragen wordt, heeft
eenen oorsprong, eene reden van bestaan, eene beteekenis. Dit is
zonder twijfel ook met alle deze spotnamen het geval, maar—die
oorsprong, die beteekenis is geenszins meer bij alle namen bekend.
Integendeel, het grootste gedeelte dezer namen is duister van
oorsprong en beduidenis. Wie weet er onder de hedendaagsche
Friezen waarom bijvoorbeeld de ingezetenen van Langweer
D y k w o a r t e l s heeten, die van Bergum K o u e s t i r t e n , die van
Britsum K e a l l e k o p p e n ? Waarom de Lekkumers M i e u w e n ,
de Marrumers G i b b e n , de Balksters en de Beetgumers
S k i e r r o e k e n heeten? En die van Arum M o u d e k r û p e r s , van
Hijum S k i e p e b i n g e l s , van Pingjum B e a n n e h û l e n ?

De huislieden te Warns houden, of hielden, veelal een melkschaap

op het erf hunner woning (’t welk trouwens in Friesland in ’t
algemeen gebruikelijk is bij de geringe burgerij ten platten lande);
des avonds en des morgens verzamelen ze de schapekeutels, ten
deele om het erf zindelijk te houden, ten deele om die keutels als
mest te gebruiken op de hooge, zandige akkers van hun dorp.
Daarom hoont men die van Warns met den naam van
S k i e p e l o a r t e n , (Schapekeutels).

De oude vrouwen te Winsum sponnen oudtijds, en nog in het begin

dezer eeuw, veelvuldig het garen voor de wevers te Franeker; zij
brachten dan het gesponnen garen in groote zakken naar [38]die
naburige stad. Dies noemt men de Winsumers S p i n s e k k e n . Hoe
eenvoudig, hoe huiselijk was toen nog de nijverheid! De wevers
betaalden het spinloon aan die oude vrouwen niet altijd in geld. Zij
betaalden haar wel met levensbehoeften, met allerlei
benoodigdheden des dagelijkschen levens, vooral met het spek van
hunne eigengeslachte varkens. Vandaar dat het Friesche volk zulk
ruilverkeer, met een aardig, zeker overoud stafrijm noemt: spek om
spinnen. Hoe eenvoudig, hoe huiselijk was toen nog de handel!
De kermis te Hilaard valt in den tijd dat eerst de pruimen rijp zijn en
ter markt komen. Zoo is die smakelijke, bij de Friezen zeer beminde
vrucht alsdan veelvuldig te Hilaard te koop, en zoo moeten
dientengevolge de Hilaarders het geheele jaar door P r o m i t e r s
(Pruimeneters) of enkel P r o m m e n (Pruimen) heeten. Ook de
kermis van Irnsum valt in dien zelfden tijd van het jaar. De
Grouwsters trekken dan naar het naburige dorp Irnsum om kermis te
houden, en pruimen te koopen; zij noemen de Irnsumer kermis dan
ook steeds Jinsumer Prommerk (Irnsumer Pruimenmarkt—merke of
merk is het Friesche woord zoowel voor kermis als voor markt.)

Maar de eigenlijke spotnaam van de Irnsumers is

K a t t e k n e p p e l d e r s (Kattenknuppelaars), en ook deze naam
hangt met de Irnsumer kermis samen. Oudtijds, en nog in het begin
dezer eeuw, bestond eene der zoogenoemde vermakelijkheden, die
bijzonderlijk de Irnsumer kermis den volke bracht, in het
katteknuppelen—een barbaarsch spel van afschuwelijke
dierkwellerij, dat met het hondewippen, het aaltrekken en het
ganzesabelen thans (ofschoon dan ook nog maar sedert korten tijd),
gelukkig volkomen tot het verledene behoort, en nergens meer wordt
uitgeoefend. Midden aan een touw, tusschen twee boomen of
tusschen de topgevels van twee tegenover elkanderen staande
huizen dwars over den weg gespannen, werd een biertonnetje
bevestigd, waarin men eene kat besloten had. Door het spongat
kreeg de kat lucht, en uit het spongat klonken weldra hare
angstkreten omhoog. De jongelingen en jonge mannen, om hunne
vaardigheid in het mikken te toonen, smeten dan met knuppels naar
het hangende tonnetje. Wien het gelukte met zijnen knuppel eenen
van de niet al te vast bevestigde bodems van het tonnetje uit te
smijten, of anders te verbrijzelen, had het spel en den
[39]uitgeloofden prijs gewonnen. Als de bodem uitgesmeten was,
sprong de arme, verbijsterde kat uit het tonnetje, en kwam, naar
kattenaard, veelal ongedeerd, ofschoon in doodsangst, op hare vier
pooten, op den weg terecht, onder het gejuich der knuppelaars en
der toeschouwers, die haar nog menigen knuppel op hare vlucht
nasmeten. Men begrijpt, de oude moedertjes te Irnsum hielden
tegen den tijd dat de kermis kwam, wijsselijk hare poesjes in huis
opgesloten.

Naar eene soortgelijke, als vermakelijkheid geldende

dierenmishandeling dragen ook de ingezetenen van het dorp
Rinsumageest hunnen spotnaam, die in deze gevallen wel een
schandenaam heeten mag. Als het kermis was te Rinsumageest—
eene van ouds vermaarde kermis, waar de lui uit de
Dokkumerwouden en uit Dokkum in groote scharen heentrokken—
had men op den voormiddag van den dag, voor de feestelijke (?)
hondewipperij bestemd, alle honden die men machtig kon worden, in
eene schuur bij elkanderen verzameld. Dan gingen twee jongelingen
tegenover elkanderen aan weêrszijden van den dorpsweg staan,
midden in het dorp, voor de herberg. Zij hielden een zeel of reep
(platgevlochten touw) strak gespannen laag over den weg. Langs
beide zijden van den weg tusschen de schuur en de herberg, stond
het volk in gesloten gelid geschaard. Dan werden de honden uit de
schuur losgelaten, een voor een, en tusschen de dubbele
menschenhaag door over het gespannen zeel gejaagd, waarbij de
arme dieren door het gegil der wreede menschen geheel verbijsterd
werden. Op het oogenblik dat de hond over het zeel liep of sprong,
werd dit plotseling met eenen forschen ruk omhoog getrokken,
zoodat de hond met kracht omhoog geslingerd, gewipt werd, soms
zeer hoog, hoe hooger hoe mooier—om daarna, al jankende, met
een smak weêr op den weg neêr te vallen, en soms, anders als de
katten te Irnsum, pooten, ribben of nek te breken. Waling Dykstra
vermeldt dat er bij dit feest eene vlag, waar de hondewipperij op
afgebeeld stond, uit de herberg hing, en dat, naar hij meende, die
vlag nog in 1882 te Rinsumageest bewaard werd. Naar dit wreede
spel, dat nog omstreeks de helft dezer eeuw alle jaren met veel
omhaal en drukte op de kermis te Rinsumageest vertoond werd,
dragen de ingezetenen [40]van dat dorp nog heden hunnen bijnaam
Hounewippers.

De kerktoren van het dorp Tzum is zeer hoog; volgens de

volksmeening is hij de hoogste toren van Friesland. De hooge toren
van de oude Sint-Martens-kerke in het naburige Franeker is eene
Deventerkoeks-lengte lager, zegt het volk. In de 17de eeuw zoude te
Oldeboorn een nieuwe kerktoren gebouwd worden. In dat groote en
schoone, van ouds reeds aanzienlijke dorp wilde men nu ook eenen
bijzonder fraaien toren bij de kerk hebben; en niet alleen de fraaiste
—het moest ook de hoogste toren van Friesland worden, hooger nog
dan de Tzummer toren. De Boornsters vaardigden dus twee man uit
hun midden af naar Tzum, om den Tzummer toren te meten, ten
einde daarnaar het bestek van hunnen eigenen nieuwen toren te
kunnen maken. Die Boornster mannen maten dan ook den Tzummer
toren, en berekenden zijne hoogte, en, toen ze daarmede klaar
waren, gingen ze in de herberg te Tzum wat rusten en zich
verkwikken met spijs en drank, eer ze weêr op de t’huisreis gingen
naar Oldeboorn. Maar de Tzummers, die de eere van hun dorp niet
wilden prijsgeven, de eere van den hoogsten toren des lands te
hebben, sneden onderwijl in de herberg listiglijk een paar ellen af
van het touw (it lyntsje, lijntje), dat de Boornsters als torenmaat
mede naar huis nemen wilden. De Boornsters bemerkten niet, hoe
de Tzummers hun, in den letterlijken zin des woords, te kort gedaan
hadden; zij kwamen met de maat van den Tzummer toren t’huis (met
de goede maat, zoo ze meenden), en bouwden in hun dorp eenen
nieuwen toren, die nog eene el hooger was, als hunne maat aangaf.
En een fraaie toren met opengewerkte spits was het, ook een hooge
toren—en zoo staat hij nog heden ten dage, een sieraad van het
dorp Oldeboorn. Ja, maar in stede van de hoogste toren van
Friesland te zijn, hooger dan de Tzummer toren, was hij integendeel
nog eene el lager. In het begin hielden de Tzummers zich stil. Maar
toen de Boornster toren kant en klaar was, brachten ze, vol vermaak
in het leed van anderen, zelve hun schelmstuk uit.

Sedert heeten die van Oldeboorn To e r m j i t t e r s (Torenmeters),

en die van Tzum L y n t s j e s n i d e r s .

De ingezetenen van het dorp Grouw hebben den naam van een
vroolijk en levenslustig volkje te zijn, en gaarne, als het, [41]pas of
ook geen pas geeft, eens een deuntje te dansen. Oudtijds was daar
eens een gezelschap jongvolk bijeen, en, wijl er juist dien dag een
reizende speelman in het dorp gekomen was, die daar ook
overnachten zoude, zoo brachten de jongelui dien man in de
herberg, en weldra kwamen de beenen van den vloer, en draaiden
en zwaaiden ze lustig rond. De speelman moest betaald worden, en
dat deden de Grouwsters ook. Maar zij hadden nog van dansen niet
genoeg; al weêr en al weêr moest de speelman vedelen, tot laat in
den avond, tot middernacht. Eindelijk had niemand van het
gezelschap nog geld in den zak, om den vedelaar te betalen. Maar
een van de jongelingen, de zoon van eenen kaaskoopman, wist wel
raad. Hij haalde uit zijns vaders pakhuis eene groote nagelkaas, om
die den speelman als loon te geven. Deze nam daarmede gaarne
genoegen—maar of de vader, des anderen daags, toen het geval
uitkwam, dit ook deed, meen ik te moeten betwijfelen.

En sedert heeten de Grouwsters Ts j i i s f o r d o u n s e r s ,

Kaasverdansers.

In der daad is men te Grouw, spoediger dan wel elders in Friesland,

klaar met een dansje. In de jaren 1864 en ’65, toen ik als
levenslustig jongeling veel te Grouw verkeerde, en onder de
Grouster fammen eene trouwe verloofde, eene lieve bruid had, werd
daar veel gedanst bij ’t gezellig samenzijn van het jongvolk, en het
devies Efternei dounsje, in Friesland zoo bekend, werd daar toen
strijk en zet toegepast bij elke feestelijke volksbijeenkomst, van