Tregim

SOPI I HËNËS NË GORONECIN TONE MITIK

Kronike jete nga xhivari ynë

GËZIM LLOJDIA

-1-

NË “TRAPIN E MUSHKAVE”

Për në “trapin e mushkave”, nuset e Goronecit visheshin bukur . Sopi i hënës nuk
ndihej aq mirë . Ishte i plasaritur qielli nga retë . Ndërsa shkëndijimi qiellor farfuronte
.

Nuset e Goronecit , mërgonin në “trapin e mushkave“. I dërgonte pleqësia e Goronecit

. Do tu jepnin pelave hamshorë . Jo nga hamshorët e Goronecit , por nga rrëza përtej
d.m.th nga pelat e katundit Shpellaj . Ktheheshin në muzg .Vargan pelat e xhivarit
tonë të lektisur . Në udhë kur ngjiteshin për në Goronec i merrte në pyetje kryeplaku:

-Si shkoi dita? pyeste kryeplaku . Morën të gjitha?

Ditëmërzia e “trapit të mushkave” , dritësohej vetëm kurrë merrte frymë nata . Në

Goronec , gjurmoheshin arsyet e mosmarrjes hamshor .

-Nëse pela është mbajtur me zor kallëzonin ato , nuk merr. Po të fërkonte këmbën pas
plisit të butë . Dhe lëvizjet e kokës e ngritja e saj . Është afeksion qiellor. Thoshin .
Më keqas ishte kur dalldisen hamshorët . Pela e lidhur pas hurit . Paparundja në
fytyrë dhe gjithë ai hutim.

Një ditë e shtunë . Një tipi, nuse e re ardhur në verë në Goronecë , u zalis te :”trapi i
mushkave” . Ishte një hamshori i ardhur nga rrëza e përtejme . Pelës së saj i kërcente
, gjithë nur . Hapi gojën dhe ndjeu lëngun qelqor dhe prapë butësi . Puhi ëmbëlsie.
Mjegullina . Ju derdhë në fytyrë .

-Mëmo thirri , -turbullirë limoni brenda shpirtit tim. Mjegullësirë bunacë .

Ngjau në gushtovjeshtë . Veriu do sillte ngricën . Perëndimi shkrirjen e qelqit . Në

mes nuset e Goronecit .

-2-

KUFIJTË E GORONECIT
Ku bie Goroneci? Goroneci nuk ka pasur kufij gjeografik të vijëzuar. Për Goronecin
thuhet se ka pasur , kufij stinësh. Kufij , që ngriheshin me shfaqje pas mjegullnajave.
Më turbullon mendimi , por gjithsesi po e shpreh se ishin kufij tej mase të vështirë
për tu identifikuar. Në vetvete ata përbënin asgjë më , as hunj dhe gardhishte ,
përveçse kufij të vërtetë shpirti . Nga fryma e Goronecit , ajo e shpirtit pluskon arin .
Që digjej në të gjitha kohërat në Goronecin tonë. Vijëzohej shpirti thoshin
goronecarët .

Thelbi i vërtetë i këtyre kufijve , që ti zbërthehej me qetësi: Goroneci , për

goronecarët shtrihej nga: “Gopi i nuseve”, definitivisht ishte me një vijë të holluar ,
një fjord i tejdukshëm tregon murosjen në mjegull , zhdukej te mulliri ku lëvizte fleta
e ngrënë . Diku nën “trapin e mushkave “ ishte “lëndina e pjalmit” .

Sa për idenë se brenda këtij territori duhej përfshirë “qimja e plakave”, lëndina me
mjegullinë të hirtë dhe drurë lakuriq . Unë do ta përfshirja tek strukja e muzgjeve në
këtë anë nga të gjitha , vetëm në një pyll harrimi . Po ti ciflosje guaskat , që
mbështjellin rodhanët e historikut të Goronecit gjeje mërmërima , që flisnin për kufij
imagjinarë që fillonin nga dufi aty- këtu pastaj bëhej zbaticë , gërvishteshin ,
ndërpriteshin dhe herë vazhdonin me kohë baticë.

-3-

ÇFARË ËSHTË GORONECI?

Goroneci është mëhalla jonë . Xhivari i poshtëm . Mbetur pa histori . Goroneci

shkroi jetëshkrimin e tij . Mblodhi burrat për të bërë historikun . Te shkolla e lumit në
va . Çuditërisht : atë ditë me mjegull . Nën drita të tejdukshme . Një tis i hollë
turbullire Penda si rruazë .

-Të mos na gjykojë historia , tha kryeplaku .

Shkruesi filloi : Goronec është quajtur : ”gopi i nuseve”.

-Në kohë të kohës . Tha më plaku . Kështu thirrej . Ky është emri i parë i mëhallës
tonë .

- Pak i rendë ky llaf more , tha kryeplaku .

-Do na dënojë historia po e fshehëm , tha më plaku .

Burrat pinin duhan . I ngjante një morti .

- E vërteta lakuriq , tha më plaku .

-Si i thuhet në gjuhën tonë, më pyeti reporteri i huaj. Cipëplasura , gra ? Diku rreth
kësaj , flakërova .

-Gurët psherëtijnë , për këtë fjalë të harxhuar në kujtim të kohëve të ikura , tha
kryeplaku. Kishin mbaruar emrat , që e quajtën kështu Goronecin tonë , që gjallon
dritë , aty ku shkrin cipa e qelqtë e dëborës ?

- Koha na ka borxhe , tha më plaku .

Nga mëhalla e sipërme molloisnin për goronecarët . Pubiset e goronecarëve . Si të
shtypje lajthi. Sterronin . Shalët , bardhësi si gëlqere. Le kur ndizeshin goronecaret !
Shkonin në va . Guri në Goronec . Cahej në zheg të vapës . Ditë ku ndizeshin pelat në
Goronecit . Kruheshin ndër hunjtë e fasuleve . Goronecaret u futën në lumë , pa brekë.

-Kuje më drekë , tha rojtari i veshtit . Prandaj i kishte mbetur kësaj mëhalle :“gopi i
nuseve” .

-4-

LAGJJA ME DY RRADHOJ
Goronecin ishte radhoj me dy lagje . Lagjja e kaurëve . Shtëpi me kishë tek lisat e
qishës. Lagjja e myslimanëve me xhamin e mbyllur . Hoxha ikur për në Arabistan .
Lagjja e kaurëve lutej në kishë . Goronecaret gjithë nur si perëndesha të hënës. Një
ditë prifti i tyre u kishte bërë një meshë të çuditshme .

-Ju nuk e dini se Goroneci është vend mitik , u tha.

Lagja e myslimanëve këtë molloisje të priftit e dëgjoi nga goja e plakave . Kaurkat
ishin në shullë.

-E morët vësh ,u thanë myslimanëve , na e tha prifti ynë . Goroneci ynë është vend
mitik .

-Ç’thoni moj gra? Luani vendit ! Mirëpo në Goronecë priftin , myslimankat nuk e
besojnë .

-Seç ka ca sy të shndritshëm shpreheshin. Gjithë arrati i ka sytë . Sa të vijë ai joni , u

thoshin kaurkave . Lagjja e myslimanëve u ishte terratisur nga sytë . Dita kur xhamia
ishte e vuvosur .

-Kur do të kthehet hoxha nga Arabistani, pyesnin . Kryeplakun kthente vështrimin,

ndërsa ngrinte supet .

-Nuk i dihet grari ! Arabistani është largësi qiejsh.

Për andej fusha . Ngjyrë hiri nga ugari i hapur Ato këndonin këngën e Qenanes.

PA TITULL

Vendim
“Quhet Goronec “, deri në gjetjen e një emri të mëvonshëm Pati propozime për emra
si Radhojë ose Kurorë . Nuk u miratua sepse ka katunde të tjerë me këta emra .

Kryeplaku d.v

Prifti i qishës së Goronecit , Shën Mitrua d.v

Hoxha i xhamisë se Goronecit ndodhet ne Arabistan

vijon