O home atopa sempre o xeito de converter a practicidade en superfluidade.

As
pocas mis avanzadas das civilizacins diferncianse das que anda se achan no
lento e traballoso proceso de zumegar de si unha cultura, precisamente na sa
capacidade para produciren, directamente, e sen case transitaren polo prctico e
funcional, toda clase de ideas e obxectos innecesarios, e tamn na
sa facilidade para converteren obxectos orixinariamente intiles en cousas
psicoloxicamente indispensables as gravatas, a metafsica, a velocidade, o
contrapunto musical- e as mesmo en drenlles uso ornamental e igualmente van a
obxectos nacidos para fins terminantemente prcticos.
E anda se podera engadir que o home civilizado un ser que de tal xeito pon o seu
acento existencial no uso ou desexo- da maior suma de cousas superfluas, que
chega a sentirse a si mesmo como unha superfluidade reflectida en sistemas
filosficos consistentes en preguntarse por que naceu, que fai neste mundo, e, de
xeito moi teimudo, que farn del no outro cando xa, como tal home histrico, sexa a
cousa mis superflua e intil que poida pensarse. E cando logra cabalmente
esa certeza dubitativa sobre si mesmo e lgrao, mis ou menos, cada cincocentos
anos-, sobreveen os que na terminoloxa do ramo chaman os historiadores
perodos de decadencia, que son aqueles en que o home comeza a ter conciencia
de ser vtima das sas propias invencins superabundantes, mesmo as filosficas.
Chegado este caso, dedcase a esnaquizalo todo para comezar de novo. E as
sucesivamente.
Todas estas altas especulacins e moitas outras que poderan engadirse (...)- trioas
aqu a propsito do telfono. Haber entre tdolos utensilios que nos subministrou
a tcnica, obxecto mis til e precioso? E haber entre todos eles, outro do que se
faga un uso mis superfluo?
Adaptado de E. Blanco Amor.1955