*pasok si Sisa, na para bang nagdarasal*

Ah, *tingin sa audience*, magdasal na kayong lahat! Hindi niyo ba alam na Araw ng Patay ngayon?
Tignan niyo, kita niyo ba yung ilaw na iyon sa kampanaryo? Anak ko iyon, si Basilio! Si Crispin naman
yung nasa simbahan.

*manginginig kaunti, tila nalulungkot* Hindi ko nga lang sila mabisita sa kumbento. May sakit kasi yung
kura eh, at baka raw mawala ang onsang ginto. *tatawa bigla at ngingiti* Binibigyan ko ng gulay ang kura;
marami ring bulaklak sa aking bakuran at dalawa ang aking anak.

*tatakbo palayo* Basilio! Crispin! Mga anak ko, nasaan na kayo! *tuturo sa audience* Ikaw, nakita mo ba
ang anak ko? *hahagulgol at tatakbo ulit sa ibang pwesto*

*titigil at titingin sa isang tao sa audience* Basilio, ikaw ba iyan? H-hindi, hindi ikaw…*hihikbi* Hindi ikaw
ang anak ko!

*tatakpan ang mukha tapos tatawa* Ahh, kilala niyo ba ang asawa ko? Mahal na mahal ko siya, si Pedro.
*tutungo* Dapat talagang mahalin ang isang tao, kahit ano man ang kanyang pagkukulang. *tatawa
bigla* Kaya nga naman tinatawag na pag-ibig!

*aawit ng pabulong* Hmm, ayaw ni Doña Consolacion ang aking mga awitin. *kikibit ang balikat
kakaunti, tapos tatawa* Ang galing niyang sumayaw *titingin sa audience* alam niyo ba iyon? *tatawa
lalo*

*hihikbi bigla* Masakit yung latigo, masakit. *manginginig* Paano na kaya ang aking mga anak? *iiyak*
Basilio! Crispin!
Ako si Sisa, isang simpleng maybahay. Palagi akong minamaltrato ng aking asawa ngunit wala akong
magawa. Mahal ko siya. Hindi ko siya kayang iwanan ngunit natatakot din ako sa kanya. Pero nandiyan
naman ang mga anghel ko, sina Crispin at Basilio. Mababait sila at mapagmahal. Bilang isang ina’y
maipagmamalaki ko sila!

Oo nga pala! Uuwi ngayon mula sa kumbento ang aking mga anghel. Kamusta na kaya sila?
Nakababasa na kaya sila? Halos isang linggo ko rin silang hindi nakita. Mabuti pa at ipagluluto ko sila.
Naku! Paniguradong gutom na gutom ang mga iyon.

Pagkatapos kong maihain ang hapunan, dumating ang aking asawang si Pedro. Kinain niya ang
mga ipinagluto ko at wala na naman akong nagawa para pigilan siya. Kaawa-awa naman ang mga anghel
ko. Anong gagawin ko? Walang madadatnang pagkain sina Crispin at Basilio.

Sandali… may tumatawag sa akin. Si Basilio iyon! Diyos ko po! Bakit puno ng sugat ang panganay
ko? Si Crispin? Nasaan siya? Nasaan ang kapatid mo, Basilio? Bakit ganyan ang ayos mo? Nasaktan ka ba?
Anong nangyari sa inyo ng kapatid mo?

Nagpunta ako sa kumbento kinaumagahan. Tao po? Tao po? Padre? Maari ko po bang Makita
ang anak kong si Crispin? Ano? Anong pinagsasabi nila? Ang aking Crispin, isang kawatan? Ang aking
Basilio, isang kriminal? Hindi iyon totoo! Mahirap man kami ngunit marangal ang aming pamumuhay.
Gusto kong ipagtanggol ang aking mga anak ngunit wala akong magawa. Isa lamang akong babae,
mangmang at walang pinag-aralan.

Nang dumating ako sa bahay ay wala si Basilio at naroon ang dalawang gwardiya sibil.
Tinatanong nila ako tungkol sa aking mga anak. Pinipilit nila akong sumagot ngunit wala naman akong
masasagot. Hindi ko pa nakikita si Crispin. Hindi ko na alam kung nasaan si Basilio. Pinapunta ako sa isang
lugar kung saan may itatanong pa sila sa akin. Isa itong kahihiyan! Para akong kriminal!

Crispin? Basilio? Mga anak nasaan kayo? Ah! Alam ko, ipagluluto ko kayo ng handaan at
kakantahan ko kayo ng kundiman. Crispin? Basilio? Nasaan na kayo? Umuwi na kayo. Crispin? Basilio?
Umuwi na kayo mga anak, gusto niyo bang mag-alala ang inyong ina? Crispin! Basilio!
Nasaan na ang mga anak ko? Crispin, Basilio… Ikaw, nakita mo ba ang mga anak ko? Baka napansin mo
sila… maari bang sabihin mo sa akin kung nasaan sila? Parang awa mo na, Ginoo... ituro mo… maawa ka
na sa akin.