“Sa isang malaking nayon ng San Francisco, nakatira ang PAMILYANG

BUENAVENTURA isang pamilyang binago ng isang pangyayari na hindi

matanggap ng kanilang Padre de Pamilya… Si Jerico ang panganay sa
tatlong magkakapatid na sina Brex at Rica at kahit nagbago ang tatlo ng
Ama ni Jerico sa kanya, kinakaya nga pa ring gampanan ang pagiging
Ama/Kuya sa kanyang mga kapatid….”

Jerico: Brex!!! (sabay tapik sa binte) gising na parang wala kang pasok
ah...
Brex: kuya naman, ang aga pa naman eh… (halatang sarap na sarap pa
sa tulog)
Jerico: Gising na at gisingin mo na din si Rica dahil mag sasaing pa ako…
(sabay alis papuntang kusina)
Brex: Opo kuya… (at bumangon naman agad si Brex para gisingin na din
si Rica ang kanilang bunsong kapatid.)
Brex: Rⅈca2x (kumakatok) gising na, magtatanghali na…
“ngunit hindi man lang sumagot si Rica”
Brex: Ano ba Rica… wag mong antayin na si kuya pa ang gigising sayo…
(nang marinig yon ni Rica ay biglang)
Rica: Eto na… para ka naming timang kuya, ang lakas-lakas mong
kumatok… may plano kabang sirain ang pinto ng kwarto ko?... (pagtataray
nito kay Brex)
Brex: (binatukan) gising kana pala ang tagal pang lumabas (sabay pisel sa
pisnge) ang kulit kulit mo talagang bata ka…
Rica: Bleh…. (pang-aasar nito sabay takbo)
Brex: (napatawa na lang) maligo kana para di tayo ma late…

“ Si Jerico ay 24 years old at si Brex ay 17 years old samantalang si Rica

naman ay 13 years old. Dahil si Rica nalang ang nag-iisang babae sa
pamilya, kaya sobra nila itong mahal”
“Habang nag aasikaso ang magkapatid para pumasok sa kanilang
paaralan, biglang dumating ang kanilang AMA na inumaga na sa
kalasingan ng biglang….?”

Ama: (Tindak ng malakas ang pinto…. Pumasok ito na may bitbit na isang
bote ng alak) ( at biglang….”tunog na bote”)
Jerico: Oh! Tay… (gulat na sambit ni Jerico) tumabi po muna kayo baka
maapakan moa ng basag na bote. (sabay alalay sa Ama)
(Matapos paupuin ni Jerico ang ama, nilinis niya ang bubog na nagkalat sa
sahig at biglang nagsalita ang kanyang ama at sinubukang tumayo.)
Ama: Hoy Jerico! (Pasumbat na pagsambit habang papalapit. Asan na ang
mga kapatid mo?
Jerico: Tay, huwag na muna kayong tumayo. (Akmang hahawakan ang
ama ngunit tinulak siya nito)
Ama: Ang sabi ko, nasan ang mga kapatid mo?
Jerico
Nandyan po Itay, nagbibihis para pumasok sa paaralan.
Ama: Ano?! Hindi pa sila nakaalis?! Anong oras na ah. Diba sabi ko sayo
na asikasuhin mo ang mga kapatid mo?! (Papaling-paling ang tayo sabay
turo sa noo ni Jerico.) (Nakita ito ni Brex at Rica.)
Brex: Tay, tama na po iyan! (Sinubukang awatin ang ama.)
Ama: Bitawan mo ako Brex. (Pilit kumawala sa pagkahawak ni Brex)
Rica: Tay, tama na po. Lasing na naman po kayo e. (Namumuo ang luha
sa kanyang mga mata.)
Ama: Anong sabi mo?! (Akmang sasapakin si Rica ngunit pinigilan ni
Jerico)
Jerico: Tay! (Hinawakan ang kamay ng ama.) (Sinuntok ng ama.)
Brex: Tay, ano ba! (Inawat ang ama)
Ama: Hindi ko pa nakakalimutan ang ginawa mo. (Galit na galit)
Brex: Tay, Bakit mo ba sinisisi si Kuya sa pag-alis ni Nanay? Ginawa lang
naman ni Nanay yon para matustusan ang pag-aaral nami.
Rica: Tama na yan Brex. (Inalalayan si Jerico)
Ama: Magkampi-kampi kayong lahat. (Umalis sa bahay)
Brex: Kuya, ayos ka lang?
Jerico: Okay lang ako. Sige pumasok na kayo. Baka ma late pa kayo.
Rica: Pero kuya...
Jerico: Sige na. Ayos lang ako. Sige na Brex, tumungo na kayo.
Brex : Sigurado ka kuya?
Jerico: Oo naman. Sige na.
Brex: O sige kuya, sabi mo e. Rica tayo na. (Umalis kasama si Rica.)

(Nang umalis ang mga kapatid, nag-isip ng malalim si Jerico.)

---Flashback---
(Habang pauwi si Jerico galing sa eskwela, may Napansin siyang sasakyan
sa tapat ng kanilang bahay, kaya binilisan niya ang paglalakad para
malaman kung ano ito.)
Jerico: Nay, nay. (Hinanap ang ina sa loob ng bahay.) O, Nay! (Nagulat
nang makitang nag-iimpake ang ina.) Nay, bakit po kayo nag-iimpake?
Ina: Jerico, anak. (Nag-iisip) Ganito kasi anak. Nag-usap na kami ng Itay
mo noong nakaraang gabiat sabi niya hindi niya raw kayang pagsabayin
ang pag-aaral niyong magkakapatid. Alam ko namang gustong-gusto mong
makapagtapos kaya tinanggap ko na lang yong trabaho sa abroad.
Jerico: Pero nay, alam na ba ito ni tatay? (Nag-aalala)
Ina: Hindi anak dahil alam Kong Hindi siya papayag
Jerico: Talagang Hindi papayag yon nay. Kahit nga ako nay, Hindi ako
papayag dahil kung problema niyo ang pag-aaral namin, pwede naman
akong huminto at tumulong muna sa inyo para makapag-aral sina Brex at
Rica.
Ina: Nak. (Hinawakan ang pisngi.) Iyan ang huwag na huwag mong
gagawin dahil responsibilidad namin na patapusin kayo ng pag-aaral. Hindi
mo kailangang tumigil. (Maluha-luha.)
Jerico: Pero nay, malalayo ka sa amin. Paano si Brex at Rica. (Mangiyak-
ngiyak.)
Ina: Jerico, anak, sana mintindihan mo ako. Ginagawa ko ito para sa
inyong tatlo. (Niyakap ang anak.) Ikaw na sana ang bahala sa mga kapatid
mo. Wag na wag mo silang pababayaan ha. (Hinawakan ang mukha ng
anak.)
Jerico: Pero nay paano ka naman? Mag-isa ka lang doon.
Ina: Wag mo akong intindihin, kaya ko ang sarili ko. Saka susulat ako
palagi. (Kinuha ang bagahe.)
Jerico: Nay ingat ka po doon ha? Sulat ka po palagi. (Nagyakapan ang
mag-ina, umiyak.)
Ina: Ingat kayo dito ha. Ikaw na bahala sa mga kapatid mo, Jerico.
(Umalis)

(Yaon ang huling beses na nakausap ni Jerico ang kanyang ina. Labag man
sa loob, walang magagawa si Jerico dahil para naman sa kanila ang ginawa
ng kanyang ina.)
(Matapos makapag-isip-isip, naisipan ni Jerico na maglakad-lakad para
magpahangin. Habang naglalakad papunta sa kung saan, biglang...)
Dave: Pare. (Sigaw ng kaibigan habang papalapit)
Jerico: (Napatigil. Niingon si Dave.) Oh, ikaw pala Dave. (Ngumiti na
parang walang problema.)
Dave: (Napansin na may iba kay Jerico.) Mukhang may pinagdadaanan ka
yata pare ah.
Jerico: Wala. Pagod lang. (Pagsisinungaling nito at naglakad ulit kasabay
si Dave.)
Dave: Sus ako pang niloloko mo. (Sabay tapik sa balikat)
Diego: Uy, hintayin niyo ako. (Niingon Nina Jerico at Dave ang kung sino
ang sumisigaw.) Sali niyo naman ako sa usapan niyo.
Jerico: Sus, dumagdag ka pa.
Dave: Ito kasing kaibigan natin Mukhang may pinagdadaanan.
Jerico: Wala naman akong problema ah. Itong si Dave kung ano-anong
pinagsasabi. (Binatukan si Dave at tumawa.)
Dave: Wala daw. Nagkunwari pa to.
Diego: Sus siguro iniisip mo na naman si Vivian ano?
Dave: Wala tayong magagawa dyan Diego. Torpe itong kaibigan natin e.
(Tumawa)
Jerico: Tigilan nyo nga akong dalawa. (Sabay akbay sa kanila)
Diego
Ok lang yan Jerico. Nasa iisang barangay lang naman tayo e, kaya
paniguradong magkikita pa kayo ulit. Yeei. (Manunukso ang dalawa.)
Jerico: Tama na nga yan. Pinagtitripan niyo naman ako. Tara't maglaro na
lang tayo. Mukhang maraming naglalaro ngayon o.
Diego: Oo nga no. Mukhang nangangamiy meryenda na naman to.
Dave: Tara. (Nagsitawanan ang tatlo.)

(Dahil sa mga kaibigan, pansamantalang nakalimutan ni Jerico ang

problemang kanyang hinaharap.)
(Matapos ang ilang rounds ng paglalaro ng basketball, nagpahinga ang
tatlo sa gilid ng court.)

Diego: Whew. Grabe, ang titigas ng mga Mukhang yon.

Jerico: Ayos lang panalo pa din naman. (Nagmamalaki)
Dave: Siya nga pala pare saan nga pala kayo maga-apply ng trabaho?
Jerico: Di ko pa alam Dave. Isa pa, medyo busy din ako sa bahay.
Diego: (May biglang nakita.) Mga pare, nakikita niyo ba nag nakikita ko?
(Sabay turo sa kung saan.)
Jerico: Asan?
Dave: Uy pare, si Vivian. (Ngumisi na parang kinikilig.)
Diego: Panahon na pareng Jerico para patunayang hindi ka torpe. Tara
lapitan natin.
Jerico: Wag na. Nakakahiya. Nangangamoy pawis pa tayo.
Diego: Sus, ang dami mong dahilan. Ako'ng bahala. (Hinatak si Jerico.)
Dave: Hi Vivian. (Nakangiti.)
Vivian: Uy kayo pala. Hello. (Nahihiya)
Diego: Ano pala ginawa niyo dito?
Vivian: Ah. Eh. (Nuutal)
Carla: Manonood sana ng laro. Nagbabakasakaling makita niya si Jerico.
Vivian: Hoy hindi ah.
Diego: Uy, ikaw pala yan Carlo. (Nagbibiro)
Carla: Besh. Mabuti pa umalis na lang tayo dito. Nandito na naman tong
asungot nato. (Pagtataray nito.)
Dave: Tama na yan Diego. Totoo ba yong sinabi mo... Carla? (Tumawa.
Nagloloko.)
Jerico: Tumigil na nga kayong dalawa.
Carla: Buti pa tong si Jerico. Diba besh? (Kinembutan si Vivian.)
Vivian: Ha? Oo. (Namumula)
Jerico: Hi nga pala Vivian. (Medyo nahihiya.)
Vivian: Hello din Jerico.
Carla: Oy, si beshy, kinikilig. (Nanunukso)
Vivian: Wala ah. (Hinatak ang balikat ni Carla)
Diego: Hindi lang si Vivian ang kinikilig, pati rin tong kaibigan namin.
(Nanunukso)
Dave: Pare, Mukhang namumula ka ata ah. Yeei.
Carla: Yeei, nakakakilig naman kayong dalawa. (Kinikilig)
Vivian: Tama na besh, alis na tayo dito. (Pag-aaya ni Vivian dahil nahihiya
na.)
Diego: Aalis na kayo?
Carla: Kakasabi lang, paulit-ulit? (Pagtataray nito)
Diego: Sapakin ko na kaya ito. (Aakmang susuntok.)
Jerico: (Tatawa.) Ayan, awayin mo pa. (Nanunukso)
Vivian: Sige, mauna na kami sa inyo.
Jerico: Ingat sa pag-uwi, Vivs. (Kinikilig.)
Vivian: Salamat Jerico. Kayo rin. (Umalis na.)
Dave: Lupet mo pre. (Tatawa.)
Diego: Parang timang, ngayon pa nagsalita na paalis na sila.
Jerico: Ayos lang yon may susunod pa naman e.
Dave: Oo nga naman.
Diego: Sabagay.
Jerico: Sige na mga pare, uwi na ako. Magsasaing pa ako.
Diego: Sige pare. Bukas na lang ulit.
Dave: Sabay na tayo Jerico.

(Nagsi-uwian ang magkakaibigan.)

(Habang naglalakad sina Dave at Jerico, nakita nila nag ama ni Jerico sa
may tindahan na mag-isang umiinom.)

Dave: Pare, diba tatay mo yon? (Tumuro sa may tindahan.)

Jerico: Asan pare?
Dave: Yun sa tindahan, umiinom.
Jerico: Teka lang pare, pupuntahan ko muna.
Dave: Antayin mo ako. (Sinabayan si Jerico sa tatay nito.)
Jerico: Tay? (Sambit nito habang papalapit.)
Dave: Pare, mukhang lasing ata tatay mo pare.
Ama: Anong ginagawa mo dito? (Nagpupumilit tumayo)
Jerico: Uwi na po tayo tay. (Akmang aakayin.)
Ama: Bitawan mo nga ako. (Tinulak ang anak at sinuntok.) Huwag mo
akong pakialaman.
Dave: Tito, tama na po yan.
Ama: Bitawan mo ako Dave kung ayaw mong pati... (Hindi natuloy dahil
biglang nahimatay.)
Dave: Tito! (Gulat)
Jerico: Pare, tulungan mo muna ako pare. Alalayan natin si Itay pauwi.
Dave: Walang problema pare.
Jerico: Salamat pare.

(Inalalayan nina Jerico at Dave ang ama ni Jerico pauwi. Habang

naglalakad, Hindi napigilang ni Dave na magtanong.)

Dave: Pare matanong lang?? Anong nangyari?? May problema ba?? (pag-
aalalang tanong ng kaibigan.)
Jerico: Wala yun pare, wag mon a lang pansinin.
Dave: Pero pare… (Hindi na nito natuloy ang sasabihin ng mapansin ni
Dave na namumula na ang mga mata ng kaibigan)
Jerico: Pare may pakiusap lang ako… Kung pwede satin-satin na lang to??
(pagmamakaawa)
Dave: Sige pare… makakaasa ka… (mabilis namang naintindihan ni Dave
ang gusto ni Jerico)

“Nang makauwi ay agad nilapag ni Jerico sa higaan ang kanyang Ama para
makapag-pahinga)
“At ilang oras lang ay dumating na ang mga kapatid ni Jerico”

Rica: Kuya, Kuya! (nag-aalalang naghahanap)

Brex: Huwag kang maingay Rica, baka natutulog lang si Kuya.

(Sabay naghanap sa kwarto at nakita ang ama na natutulog.)

Rica: Kuya, wala dito si Kuya Jerico. (nag-aalala)

Brex: Nandiyan lang yon. Huwag kang mag-alala. (pangungumbinsi ni
Brex) (nang may narinig silang maynagsisibak ng kahoy) O, ayon pala si
Kuya o. (Agad lumapit ang magkapatid.)
Rica: Kuya!
Jerico: O, nandito na pala kayo?
Rica: Eh diba nag-away kayo ni itay kanina?
Brex: Oo nga kuya… (napansin ni Brex ang passa sa mukha ni Jerico)
Kuya! Bakit may pasa ka sa mukha?? Wala yan kanina ah….?
Jerico: ah eto!! Wala to… naglaro kasi ako kanina sa park. Nasiko lang ng
kalaro namin…. (pag-dedeny nito) at tungkol kay itay… intindihan na lang
natin lasing lang siya kanina….
Rica: Pero Kuya….
Jerico: sige na magbihis na kayo at kakain na tayo maya-maya….
Brex: Opo kuya… tara na Rica…

“Matapos magbihis ni Brex, binalikan nya ang kanyang kuya para

magtanong tungkol sa mga nangyayari”

Brex: Ah… Kuya… may may itatanong lang sana ako…?

Jerico: Ano yun Brex??
Brex: hmmm… Hindi pa ba kayo nagkakaayos ni itay??
Jerico: ok naman kami Brex… Sadyanng lasing lang siya kanina…
Brex: si itay ang may gawa ng pasa mo sa mukha kaya diba??
Jerico: Hindi Brex… talagang sa laro to kanina…(pagtatangi nito)
Brex: Sigurado ka kuya??
Jerico: Oo naman… oh siya sige tawagin mo na si Rica at nang makaakain
tayo…
Brex: Opo kuya… eh si itay??
Jerico: Wag na muna nating istorbuhin si itay ng makapagpahinga…
Brex: okay po kuya… (at pinuntahan niya na si rica)…
“matapos kumain…”
Jerico: Brex… ikaw na muna ang maghugas sa ating pinagkainan ha at
may pupuntahan lang ako saglit…
Rica: Saan ka pupunta kuya??
Jerico: Jan lang sa may park… oh Rica pagkatapos mo jan matulog kana.
Rica: Opo Kuya…
Jerico: oh siya Brex… tutulog na ako…
Brex: Sige kuya…ako nap o ang bahala dito…

“Pumunta sa Plaza si Jerico para magpahangin at para makapag-isip

kung ano ang dapat gawin. Makalipas ng trenta minutos na nakaupo sa
gilid ng Plaza, biglang may…”

Vivian: Dito ka rin pala nagpapalipas ng oras??

Jerico: (gulat na nilingon ang nagsalita) ikaw pala Vivian… ginulat mo
naman ako…
Vivian: Pasensya kana… (nakangiti) nakita kasi kita habang naglalakad ako
pauwi…
Jerico: saan k aba galing??
Vivian: may binili lang dyan sa tindahan…
Jerico: Oh baka hinahanap kana sa inyo..??
Vivian: Okay lang…malapit lang din naman bahay naming dito… at isa pa
tapos na tayong mag-aral…(sabay ngiti)
Jerico: naks naman… (sabay kurot sa braso)
Vivian: eh ikaw bakit nandito ka? Mag isa kapa… siguro may problem aka
no??
Jerico: wala ah… (pagsisinungaling sabay iwas ng tingin) nagpapahangin
lang…
Vivian: Sus ako pa lolokohin nito… Jerico, kilala kita mula High School
hanggang sa makapagtapos tayo, kaya alam ko kung may tinatago ka…
Jerico: talagang hindi ko kayang maglihim sayo Viv’s (sabay yuko)
Vivian: Alam mo sa tagal nating naging magkaibigan… ngayon pa lang kita
nakitang nagkakaganito… (pag-aalala)
Jerico: Sadyang di ko lang kayang ipakita ang “weak side” ko Viv’s nahihiya
kasi ako…
Vivian: mukhang napakalaki ng problemang dinadala mo ngayon ah…??
Jerico: Hindi naman masyado Viv’s… at kaya ko pa namang tiisin… (ngumiti
ng mapakla)
Vivian: Hoy… (sabay tapik sa braso) wag ka ngang ganyan…. Anung “kaya
mo pa” alam kung kaya mo yan… wag mong isiping…(di na natuloy ang
sasabihin dahil, nakita nyang maluha-luha na si Jerico…) Oh Jerico?? Ano
ba kasi ang problema? Sabihin mo naman sakin nag-aalala na ako eh.
Jerico: ewan ko ba Viv’s…(pumatak na ang luha) naguguluhan na ako, ang
bigat-bigat na ng nararamdaman ko, parang gusto ko ng tapusin ang lahat
para ayos na…
Vivian: Ano k aba… (sabay akap at mangiyak-ngiyak na din) wag ka ngang
magsalita ng ganyan… hindi naman sulosyon yan sa mga problema eh…
maraming paraan Jerico isa pa alalahanin moa ng mga kapatid mo…. At
ako pano naman ako…??
Jerico: Salamat Viv’s…(kumuwala sa pagkakayakap) salamat sa
pagpapagaan ng loob ko (nagkatitigan)
Vivian: Sino-sino pa ba ang matutulungan kundi tayo-tayo din at isa pa di
ka naman iba sa akin Jerico… basta wag na wag kana ulit mag-isip ng
ganong bagay okay?? (habang nakasandal ang ulo sa bandang dibdib)
“Hindi na sumagot si Jerico at hinayaan na lang ang oras habang
magkasama silang dalawa… at napansin ni Jerico na lumalalim na ang
gabi.”
Jerico: Viv’s baka hinahanap kana sa inyo?
Vivian: Ah di naman siguro…
Jerico: Sige Viv’s hatid na kita sa inyo lumalalim na din kasi ang gabi…
Vivian: ayos lang Jerico… nandyan pa naman siguro si kuya sa tindahan…
Jerico: Sigurado ka? (nag-aalala)
Vivian: Oo Jeric… sayo ako nag-aalala…? (lumungkot ang mukha)
Jerico: wag ka nang mag-alala ayos na ako…(ngumiti)
Vivian: basta ha wag kanang mag-isip ng hindi maganda…
Jerico: okay po Ma’am (panunukso nito) sige na Viv’s uwi kana baka wala
na kuya mo dyan…
Vivian: Sige Jeric… mauna na ako sayo… (sabay talikod, ngunit hinawakan
ni Jerico ang kanyang kamay at napaikot ito… at biglang…)
Jerico: ikaw din (at umalis na nga ito)

“Matapos ang gabing iyon, biglang nag iba ang kilos ni Jerico hindi na
siya mapakali, balisang-balisa at kung saan-saan lumilipad ang isip. Mag-
aalas 3 na ng hapon at mag-isa lang si Jerico sa kanilang bahay dahil
malamang naglalasing na naman ang kanyang Ama.”

“nakatayo lang si Jerico sa may hagdan at nag-iisip ng mga bagay na

maaari nyang gawin upang mawala ang gumugulo sa isip nya ng biglang…”

Dave: Pare?? Nandyan ka ba?? Tao po?? (kumakatok) wala ata dito…
Diego: Nandyan lang yan… Pare… Jerico laro ulit tayo… (ngunit wala pa
ding sumasagot…)

“At nahimasmasan si Jerico ng dahil sa sumasambit sa pangalan nya at

humakbang sa ngunit…”

Dave: Tara Diego mukhang walang tao…

Diego: Eh mukang bukas nga itong pinto oh… (nang biglang may
kumalabog) Oy ano yun?? Tara pasukin natin…
Dave: Tara… (at nagulat sila sa kanilang nakita) pare si Jerico (gulat na
gulat Pare dahan-dahan… (binuhat ang duguan at walang malay na si
Jerico)
Diego: Pare… magtawag ka ng masasakyan para madala natin ito sa
Hospital… (natatarantang bungad ni Diego)
Dave: Sige pare… ikaw na muna bahala dito… (at agad tumakbo)
“makalipas ang tatlong minute….(tunog ng sasakyan)”
Dave: Tara pare dahan-dahan
Diego: Manong patulong po… (sambit niya sa driver)
Driver: Ano ba nangyari bata??
Dave: Nahulog po sa hagdan manong…
Diego: Tara na po manong, baka maubusan pa ng dugo tong kaibigan
namin (galit na bungad ni Diego)
Driver: eto na… (at nag mamadali)
“Pagdating sa Hospital agad itong pinasok sa Emergeny Room”

Dave: Pre tawagan mo si Brex o di kaya’y ang tatay na lang nila..(di

mapakali)
Diego: Wala akong contact sa kanila pre..kung si Carla kaya tanungin
natin?(kinakabahan)
Dave: Sige pare kahit sino basta malaman lang nila ang nangyari…
Diego: (Phone ringing)sagutin mo bakla…(naiirita)(at sinagot na nga)
Carla: Oh bakit ka napatawag?(pagtataray pa nito..)
Diego: Pwede ba wag mo muna akong tarayan nga…(inagaw ni Dave)
Dave: Hello Carla si Dave to…may contact ka ba sa tatay ni Jerico? O di
kaya’y kay Brex
Carla: Oh bakit parang nataranta ang boses mo?? May problema ba??
Dave: Sagutin mo na lang tanong ko… (kinakabahan na galit)
Carla: Oo na… maroon ako… bakit nga…?? (kinabukasan)
Dave: paki tawagan naman oh… sabihin mong nasa Ospital si Jerico…
Carla: Ano!!! Bakit anong nangyari??
Dave: mamaya kana magtananong pwede?? Paki tawagan na lang… nasa
San Fernando Medical Hospital kami…
Carla: okay… sige…(natataranta) (matapos matawagan ni Carla ni Brex)
(Agad niyang pinuntahan si Vivian para sabihin ang sinabi ni Dave sa
kanya) Besh… Besh…!!! (hingal na hingal)
Vivian: uy Besh… bakit ba?? Bakit hinihingal ka? Anong problema?
Carla: Besh (habang hinahabol ang paghinga) nasa ospital daw si Jerico
sabi ni Dave…
Vivian: Ano!!! Sigurado ka ba?? Bakit daw? Ano daw ang nangyari??
Carla: hindi ko rin alam Besh… basta pinatawag niya sakin si Brex para
puntahan sila sa Ospital…
Vivian: Tara Besh puntahan natin… (at agad silang nagtungo sa Ospital)
“sabay lang na dumating sina Brex at Rica at saka Vivian at Carla”
Rica: kuya Dave… (sabay yakap) Ano po ang nangyari kay kuya??
Brex: kuya…!! Nasan na po si kuya?? (kinakabahan)