5.

Tulang Pasalaysay

“NAHAWAKAN KO RIN”

Sa tabi ng ilog ay mayr’ong mag-inang

payapang payapang doo’y naglalaba,
sa bunton ng bato, yaong kinukula’y
may bula ng sabong nangakalatag pa.

Itong batang munti nama’y nasa pampang.

at lalaro-laro at sasayaw-sayaw.
Ang ina sa gayo’y nalilibang naman
patuloy sa kanyang mga nilalabhan.

Walang ano-ano ay kanyang narinig

ang tili ng bata na nagpapagibik;
isang b’waya yaong simbilis ng lintik,
sinagpang ang kanyang anak na maliit.

At sa kalaliman ay biglang sumuot

nang mapalubog na’y bumulu-bulubok.
kaya’t ang ginawa ng ina’y sumunod,
sinundan ang kanyang anak na lumubog.

At parang himala ng matinding sigwa’t

sa kailalima’y sumunod ang ina;
ang ilog na yaon ilang sandali pa,
nakita ng madlang tubig ay pumula.

At ang mga tao’y nagulo sa pampang,

ang anak at ina’y hindi na lumitaw;
kanilang sinisid, inaba-abangan,
lumalim ang gabi’y di rin natagpuan.

Nang kinabukasan, araw ay nagningning,

ang ina’y lumutang na kalagim-lagim;
may hawak na damit, kuko’y nangingitim
parang sinasabing: “Nahawakan ko rin.