I.

II. Jana Ashley L. Larsen

BS - Accountancy
20 na anyos
III. Roxas Avenue Extension, Kalibo, Aklan
IV. Marilou L. Larsen, nars
Eddie Jimmy O. Larsen, retiradong inhenyero
V. Pangalawang kapatid
VI. Starglow Center for Academics and Arts
1. Balediktoryan
2. Pinakamataas na Karangalan
3. Pinakamahusay sa Pagsulat
4. Unang karangalan sa Academics
5. Unang karangalan sa co-kurikular
VII.
1. Pagsusulat ng kwento
2. Nanonood ng mga pelikula
3. Tumutugtog ng gitara
4. Pag-aaral ng kasaysayan
5. Panonood ng mga dokumentaryo
VIII. Ang pangarap na gusto kong higit na makamit sa buhay ay upang maging
kontento. Karamihan sa mga tao ay may posibilidad na maging sakim sa sandaling
makatikim nila ang labis-labis na buhay ng isang mayamang tao. Sila ay lalong
umaasam sa mas mahigit na kayamanan at mga bagay at ito ay ang sanhi kung bakit
sila ay hindi mapangunawa sa iba. Para sa akin, ang pinakamasamang ugali ng isang
tao ay ang pagiging masakim.
Ang pagiging masaya sa iyong sarili at sa iyong buhay ay isang mahirap na makamtan
dahil sa nakikita nating marangyang buhay ng iba sa social media. Inaasam natin na
maging pinakamahusay sa lahat nating ginagawa; nais na magtatapos bilang summa
cum laude, makakakuha ng trabahong na may mataas na suweldo, at mananatiling libu-
libong tagasunod sa iyong instagram. Ngunit nais ko ang isang bagay na mas
mahalaga pa sa lahat ng iyon: ang kakayahang tanggapin ang aking sarili at kung
sinoman ako ay maaring makatulong sa iba.
Nais kong magkaroon ng sapat na pera upang mapakain ko ang aking pamilya, kasama
na rin ang mga taong kapos sa buhay. Nais kong maging komportable sa kung anong
mayroon ako, at ipaglaban ang mga karapatan ng iba na walang kakayahan na gawin
ito. Nais kong tulungan ang tao na nangangailangan ng saklolo sa pamamagitan ng
pagbubukas ng aking puso sa mga nangangailangan. Ito ang dahilan kung bakit gusto
kong maging kuntento sa ang buhay. Dahil kung ikaw ay kuntento may sapat kang
kakayahan na makatulong sa iba.

IX. Karamihan sa mga Pilipino ay wala sa ugnayan mula sa reyalidad sapagkat hindi
nila maintindihan ang kalagayan ng kanilang mga kapwa. Isa ako sa mga mapalad dahil
sa kakayahan ng aking mga magulang na mabili mamahaling kagamitan pang internet.
Sa kabila ng kalabog ng mga bagyo na nakakaapekto sa Pilipinas taun-taon, hindi ako
gaano apektado tulad ng mga nakatira sa mga lugar na pininsala ng mga bagyo. Ako ay
nagpapasalamat dahil naiintindihan ng aking mga guro ang mga oras na hindi ako
nakakapasok sa mga klase ko dahil sa mga hindi inaasahan na pagkawala ng kuryente
at internet. Mapalad ako dahil ako ay isang mag-aaral na nag-aaral sa ilalim ng mga
mapaintinding guro.
Ang paglipat ng pag-aaral sa online ay mahirap. Ang ilan sa mga guro na nagturo sa
akin ay pinahirapan ang kanilang mga pagsusulit sapagkat mayroon kaming google na
makakahanap ng mga sagot, ngunit hindi iyon dapat mangyayari. Hindi lahat ay
nandaya at ang mga hindi nanday ay naapektuhan sa kanilang paglalahatan.
Napakahirap ding sumagot ng isang gawain kapag tinambak ka ng mas maraming mga
asignatura na dapat gawin at ang ilan sa mga ito ay naatasan din sa araw ng pahinga.
Ang pag-aaral sa online ay bihirang isinasaalang-alang kung paano ang parehong mga
mag-aaral at guro ay napapagod at sa halip ay inaangkin na mayroon ka sa lahat ng
oras sa mundo dahil mananatili ka sa bahay.
Sa nakaraang buwan na nakalipas sa aking pag-aaral, ang aking napagtanto na ang
pag-aaral sa online ay isang kahirapan na nakakaapekto sa lahat at ito ay dapat
tratuhin nang ganoon. Isa ako sa mga mapalad ngunit paano naman ang mga iba na
hindi kasing palad ko? Naiisip ko sila sa bawat araw. Ako ay nagdarasal sa panginoon
para sa kanilang guro na sila ay naging maunawain at bigyan sila ng mas mabuting
kalagayan.

X. Sa buong katapatan, nararamdaman ko na ako ay hindi naririnig. Hindi tayo naririnig.

Pakiramdam ko ako ay nakasakay sa isang maliit na balsa na hinahampas nang
matitigas na alon, na hindi nakakakita ng daan na makalabas nito. Sinasabi ng mga tao
na ang edukasyon ay isang karapatan ng pangkalahatan, subalit nararamdaman ko na
ito ay pribilehiyo sa masusuwerteng tao.

Ang mga may kapangyarihang magbigay ng pagsasaalang-alang sa mga kaguluhan ng

kanilang mga mag-aaral ay hindi sensitibo sa mga nakaranas ng kalamidad. Ang
parehong Kalihim ng Edukasyon na nagsabi sa mga mag-aaral na naplatsahin ang
kanilang mga module kung basa sila mula sa ulan ay ang parehong Kalihim ng
Edukasyon na nagtabi ng 4-milyong piso para sa hamon at keso sa kanilang Christmas
party. Kasuklam-suklam ito.

Dapat pagtuunan ng pansin ng ating pamahalaan sa atin na walang kakayahan na

ipagpatuloy ang kanilang pag-aaral sa halip na ang tinaguriang paggastos ng Christmas
party. May kakayahan silang magbigay ng internet sa mga malalayong lugar at kaya rin
nila magbigay ng isang paraan upang ang mga mag-aaral ay mananatiling ligtas mula
sa nagpapatuloy na pandemya. Sa halip, nakatuon ang kanilang pansin sa kanilang
sariling kasakiman.

Mayroon akong kaunting mga problema sa paaralan tulad ng aking mga marka upang
mapanatili ang aking iskolarship, at ang aking pataas at pababang internet.
Gayunpaman, itinuturing kong napalad ang aking sarili. Paano naman ang mga may
mas mababa pa sa mayroon ako? Paano nila natuloy ang kanilang pag-aaral, nakatuon
sa kanilang module habang gumugugol sila ng higit sila gumagasto sa pagbili ng load
kaysa sa kanilang pananghalian.

Hindi tayo naririnig. Tinatrato tayo ng ating gobyerno na parang anay at hindi dapat
ganito. Ta'yong tao. Tayo ay Pilipino na may damdamin. Ang ilan sa atin ay maaaring
walang covid-19, ngunit nasalanta tayo ng mga sakit sa pag-iisip na tinukoy ng ilan
bilang hindi mahalaga. Dahil sa karagdagang istress ng pag-iisip tungkol sa kanilang
mga kalagayan, maraming mag-aaral ay nagpakamatay. Nakalulungkot naisipin ngunit
hindi tayo dapat malungkot. Dapat tayong magalit na tayo ay napilitang hawakan ang
ating katatagan sa halip na ang gobyerno ang gumuwa ng solusyon upang mapabuti
ang ating lipunan.

Maswerte ako dahil maayos ang pakiramdam ko. Masuwerte ako sapagkat mayroon
akong mga bagay na kailangan ko upang dumalo sa aking mga klase at upang maipasa
ang aking mga kinakailangan. Palagi kong naiisip ang iba na mas higit pa na mas
mababa kaysa pinatayuan ko. Silay ay nakasakay sa isang balsa na nadumadaan sa
matitigas na alon ng dagat, sumisigaw ng saklolo.
Ang edukasyon ay isang karapatan, hindi isang pribilehiyo. Ngunit sa ngayon, ito ay
nasa kabaligtaran.