Professional Documents
Culture Documents
اﮐﺒﺮ ﺳﺮدوزاﻣﯽ
ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد
اﻛﺒﺮ ﺳﺮدوزاﻣﻲ
ﻃﺮح ﺟﻠﺪ :ﻗﺎدر ﺷﺎﻓﻌﻲ
ﭼﺎپ اول 1992اﻧﺘﺸﺎرات آرش
ﭼﺎپ دوم 1997ﻧﺸﺮ ﺑﺎران
ISBN: 91 88296- 76- 8
2
ﺗﻮﺿﻴﺢ:
-1در ﭼﺎپ اول اﻳﻦ ﻛﺘﺎب در ﻓﺼﻞ ﭘﻨﺠﻢ اﺳﻢ »اﻧﺘﺸﺎرات آرش«
آورده ﺷﺪه اﺳﺖ .در ﭼﺎپ دوم ﻛﻪ ﻧﺎﺷﺮ ﻋﻮض ﺷﺪه ﺑﻮد ،ﻧﺎﭼﺎر ﺑﻮدم آن
را ﺣﺬف ﻛﻨﻢ .در ﻧﺴﺨﻪي اﻟﻜﺘﺮوﻧﻴﻜﻲ ،ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪي ﺳﭙﺎﺳﮕﺰاري از ﻣﺴﻌﻮد
ﻓﻴﺮوزآﺑﺎدي ،ﻣﺴﺌﻮل اﻧﺘﺸﺎرات آرش ،ﻛﻪ ﻟﻄﻒ ﻛﺮد و اﻳﻦ ﻛﺘﺎب را -ﻛﻪ
آن روزﻫﺎ ﻫﻴﭻ ﻧﺸﺮﻳﻪ ﻳﺎ اﻧﺘﺸﺎراﺗﻲ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﭼﺎﭘﺶ ﻧﺒﻮد -ﭼﺎپ ﻛﺮد ،ﺑﺎز
ﻫﻢ اﺳﻢ اﻧﺘﺸﺎرات آرش را آوردهام.
-2در ﭼﺎپ اول اﻳﻦ ﻛﺘﺎب ،ﺗﺎرﻳﺦ ﻛﺎﻧﻮن ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن داﻧﻤﺎرك ﭘﻨﺠﺎه
ﺳﺎﻟﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ .وﻗﺘﻲ ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﺘﺎب را ﻣﻲ ﻧﻮﺷﺘﻢ 96ﺳﺎل از
ﺗﺄﺳﻴﺲ ﻛﺎﻧﻮن ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن داﻧﻤﺎرك ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﭼﻮن ﻛﺘﺎب ﻳﻚ ﺳﺎل ﺑﻪ
اﻧﺘﻈﺎر ﭼﺎپ ﻣﺎﻧﺪ ،در ﺗﺎرﻳﺦ ﭼﺎپ آن ،اﻳﻦ ﻛﺎﻧﻮن 97ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد .ﻧﻤﻲ داﻧﻢ
ﺑﺮ اﺳﺎس ﻛﺪام اﻃﻼﻋﺎﺗﻲ آن را ﭘﻨﺠﺎه ﺳﺎﻟﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮدم.
3
ﺷﻜﺮ ﻛﻤﺎل ﺣﻼوت ﭘﺲ از رﻳﺎﺿﺖ ﻳﺎﻓﺖ
ﻧﺨﺴﺖ در ﺷﻜﻦ ﺗﻨﮓ از آن ﻣﻜﺎن ﮔﻴﺮد
در آن ﻣﻘﺎم ﻛﻪ ﺳﻴﻞ ﺣﻮادث از ﭼﭗ و راﺳﺖ
ﭼﻨﺎن رﺳﺪ ﻛﻪ اﻣﺎن از ﻣﻴﺎن ﻛﺮان ﮔﻴﺮد
ﭼﻪ ﻏﻢ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺣﺎل ﻛﻮه ﺛﺎﺑﺖ را
ﻛﻪ ﻣﻮجﻫﺎى ﭼﻨﻴﻦ ﻗﻠﺰم ﮔﺮان ﮔﻴﺮد
اﮔﺮ ﭼﻪ ﺧﺼﻢ ﺗﻮ ﮔﺴﺘﺎخ ﻣﻰرود ﺣﺎﻟﻲ
ﺗﻮ ﺷﺎد ﺑﺎش ﻛﻪ ﮔﺴﺘﺎﺧﻴﺶ ﭼﻨﺎن ﮔﻴﺮد
ﻛﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ در ﺣﻖ اﻳﻦ ﺧﺎﻧﺪان دوﻟﺖ ﻛﺮد
ﺟﺰاش در زن و ﻓﺮزﻧﺪ و ﺧﺎن و ﻣﺎن ﮔﻴﺮد
»ﺣﺎﻓﻆ«
4
ﺑﻪ ﻛﺎﻣﺮان ﺑﺰرگﻧﻴﺎ
و
ﻣﺴﻌﻮد ﻓﻴﺮوزآﺑﺎدى
5
6
ﻓﺼﻞ اول
7
١
8
اﺷﻚ ﻣﻦ
ﺧﻮدﺗﻮ ﻧﮕﻬﺪار
ﻧﻴﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ
ﻣﻨﻮ رﺳﻮا ﻣﻰﻛﻨﻰ.
آﺧﻪ ﻏﻢ
ﺗﻮ ﻣﻴﻮنِ ﺟﻤﻌﻰ
ﭼﺮا ﻫﺮ دم
ﻣﻨﻮ ﭘﻴﺪا ﻣﻰﻛﻨﻰ؟
9
آﻏﻼم
ﻫﺮ ﺳﺎل
ﻫﻔﺖ ﻫﺸﺖ ﻣﺎﻫﺶ را
ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮد.
10
در داﻧﻤﺎرك
ﻫﻴﭻ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻧﻴﺴﺖ.
زﻧﺪه ﺑﺎد داﻧﻤﺎرك!
11
٢
12
در ﻣﺠﻠﻪي ﭘﺮسِ داﻧﻤﺎرك
ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎﻧﺶ
اﻧﻮاع ﺷﻴﻮهﻫﺎى ﺟﻠﻖْ زدن را ﺗﻮﺿﻴﺢ دادهاﻧﺪ.
زﻧﺪه ﺑﺎد داﻧﻤﺎرك!
زﻧﺪه ﺑﺎد ﺳﺮزﻣﻴﻦِ ﻣﺤﻤﺪ ﺳﺎﻻر!
13
وﻗﺘﻰ ﻟﻴﺪوش رﻓﺖ ﺗﻮى اﻧﺒﺎر
ﺑﻪ آﻗﺎى ﻣﻮﻟﻪروژ ﻛُُﺲ داد
و ﭼﻨﺪﺗﺎ اﻟﻨﮕﻮ ﮔﺮﻓﺖ
ﻣﺤﻤﺪ ﺳﺎﻻر ﮔﺮﻳﻪ ﻛﺮد.
14
ﻣﻰﺷﻜﻨﻰ
ﻣﻨﻮ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﺖ
ﭘﻴﺶِ ﻣﺮدم
آﺧﻪ اى ﭼﺸﻢِ ﺳﻴﺎه
ﺧﻮنِ ﻗﻠﺐِ
ﻣﻨﻮ ﻫﺮ ﺷﺐ
ﺟﺎى ﺑﺎده
ﺗﻮى ﻣﻴﻨﺎ ﻣﻰﻛﻨﻰ.
ﺧﻮنِ ﻗﻠﺐِ
ﻣﻨﻮ ﻫﺮ ﺷﺐ
ﺟﺎى ﺑﺎده
ﺗﻮى ﻣﻴﻨﺎ ﻣﻰﻛﻨﻰ.
15
٣
16
ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎﻳﺶ ﺟﻠﻖ زدﻳﻢ.
17
در داﻧﻤﺎرك
ﺑﺮاى ﺗﻤﺎم ﻣﺴﺎﺋﻞِ ﻟﻴﺪوشِ ﻣﻦ
ﻛﺘﺎب ﻧﻮﺷﺘﻪاﻧﺪ
ﻛﻪ ﺑﺪاﻧﺪ راه ﻛﺪام اﺳﺖ
ﭼﺎه ﭼﻴﺴﺖ.
زﻧﺪه ﺑﺎد داﻧﻤﺎرك!
زﻧﺪه ﺑﺎد ﻣﻠﻜﻪي زﻳﺒﺎى ﻣﻦ
ﻛﻪ وﻗﺘﻰ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﺮم ﮔﺮداﻧﻨﺪ ﺑﻪ آن ﺳﺮزﻣﻴﻦِ ﻗﺤﺒﻪي
ﺟﺎﻛﺶﭘﺮور
درﻫﺎى ﻗﺼﺮش را
ﺑﻪ روى ﻣﻦ ﮔﺸﻮد.
ﻛﺎش آﻏﻼم ﺧﻴﺎﺑﺎﻧﻰدوز ﺑﻮدم
ﻛﺎش ﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ
ﺷﺎﻫﻜﺎرِ ﻫﻤﻪي ﺧﻴﺎﻃﺎنِ ﺳﺮزﻣﻴﻨﻢ را
ﺑﺮ ﻗﺎﻣﺖ ﺗﻮ اﺳﺘﻮار ﻛﻨﻢ.
18
۴
19
-اﺑﻴﻮﻧﻪ ،ﻫﻮى ﻛﻮﻧﺪه ،ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺧﺎﻧﻮﻣﻮ ﺑﺎزى ﻛﻦ!
-اول ﻳﻪ ﺗﻮﺿﻴﺢ ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ:
ﻳﻪ روز ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻳﻢ.
ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺧﺎﻧﻮم داﺷﺖ ﺣﺮف ﻣﻰزد.
ﺑﻴﭽﺎره ﭘﺲ از ﭘﻨﺠﺎه ﺳﺎل
ﻳﻪ ﺗﻴﻜﻪ زﻣﻴﻦ
اون ﺗﻪ ﺗﻪ ﻣﺸﻴﺮﻳﻪ
ﺗﻮ ﺳﻴﻨﻪي ﻛﻮه
ﺧﺮﻳﺪه ﺑﻮد ﻫﺰار ﺗﻮﻣﻦ.
ﻣﺎ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮرى ﮔﻔﺘﻴﻢ ﻓﺎﻃﻤﻪ ﺧﺎﻧﻮم
اﻳﻦ زﻣﻴﻨﺘﻮ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﺎ ﻛﻦ.
آﻗﺎ اﻳﻦ دﻳﮕﻪ ول ﻧﻜﺮد.
ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺗﻮ ﻛُﻨﻢ؟
ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻢ ﻛُﻮ!
ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻢ ﻛُﻮ!
ﺑﻪ ﻧﺎم ﺗﻮ ﻛُﻨﻢ؟
ﺗﻮ ﻛﻴﻤﻰ؟
ﺑﻪ ﻧﺎم دﺧﺘﺮِم ﻣﻰﻛُﻨﻢ ﺟِﻬﺎزش ﺑﺸﻪ.
20
ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻢ ﻛُﻮ!
ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻢ ﻛُﻮ!
ﺑﻪ ﻧﺎم ﺗﻮ ﻛُﻨﻢ؟
ﺗﻮ ﻛﻴﻤﻰ؟
ﺑﻪ ﻧﺎم دﺧﺘﺮِم ﻣﻰﻛُﻨﻢ ﺟﻬﺎزِش ﺑﺸﻪ.
ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻢ ﻛﻮ!
ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻢ ﻛُﻮ!
ﺑﻪ ﻧﺎم ﺗﻮ ﻛﻨُﻢ؟
ﺗﻮ ﻛﻴﻤﻰ؟
ﺑﻪ ﻧﺎم دﺧﺘﺮِم ﻣﻰﻛُﻨﻢ ﺟﻬﺎزِش ﺑﺸﻪ.
ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻢ ﻛُﻮ!
ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻢ ﻛُﻮ!
ﺑﻪ ﻧﺎم ﺗﻮ ﻛُﻨﻢ؟
ﺗﻮ ﻛﻴﻤﻰ؟
ﺑﻪ ﻧﺎم دﺧﺘﺮِم ﻣﻰﻛُﻨﻢ ﺟﻬﺎزِش ﺑﺸﻪ.
ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻢ ﻛُﻮ!
ﺑﻪ ﻧﺎﻣﻢ ﻛُﻮ!
ﺑﻪ ﻧﺎم ﺗﻮ ﻛُﻨﻢ؟
ﺗﻮ ﻛﻴﻤﻰ؟
ﺑﻪ ﻧﺎم دﺧﺘﺮِم ﻣﻰﻛُﻨﻢ ﺟﻬﺎزِش ﺑﺸﻪ.
21
ﺣﺴﻴﻦ اﺑﻴﺎﻧﻪاى ﻋﺎﺷﻖ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺑﻮد.
اﻣﺎ وﻗﺘﻰ در ﺗﺎرﻳﺦ ﮔﻮزِ ﮔﻮزِ ﮔﻮز
ﺑﺮاى آﺧﺮﻳﻦ ﺑﺎر دﻳﺪﻣﺶ
ﻧﺎﻣﻪرﺳﺎن ﺑﻮد.
22
در داﻧﻤﺎرك
ﻫﻴﭻ ﺑﺮادرى ﻧﮕﺮانِ ﻧﺎنِ ﻓﺮداى ﺧﻮاﻫﺮش ﻧﻴﺴﺖ.
زﻧﺪه ﺑﺎد داﻧﻤﺎرك!
زﻧﺪه ﺑﺎد ﺳﺮ زﻣﻴﻦِ ﺧﻮاﻫﺮانِ زﻳﺒﺎى ﺧﻮدم!
23
۵
24
ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺟﻨﺎب ﺳﺮﻫﻨﮓ ﻛﺠﺎﺳﺖ؟
ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد دوازده و ﭘﻨﺞزار.
ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﻰﺧﻮام ﺑﺎ ﺟﻨﺎب ﺳﺮﻫﻨﮓ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ.
ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد دوازده و ﭘﻨﺞزار.
ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد واﺳﻪي ﭼﻰ؟
ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﮕﻪ ﻧﻤﻰﺧﻮاى ﺑﻜﻨﻰ؟
ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﭼﺮا ،ﻣﻦ اﺻﻼً ﺑﺮاى ﻫﻤﻴﻦ اوﻣﺪهم.
ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﭘﺲ دوازده و ﭘﻨﺞزار ﺑﺪه.
ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد آدم ﻛُﺲِ دﺧﺘﺮِ ﺳﺮﻫﻨﮓ ﺑﺬاره ،ﭘﻮﻟﻢ ﺑﺪه؟
25
ﺳﻴﺖ ﺑﻰﻳﺎرمِ
ﺳﻴﺖ ﺑﻰﻳﺎرمِ
ﭼﺎرﻛﻰ وِ ﮔﻮﺷﺖ
وِ
ﻫﺎى
ﭼﺎرﻛﻰ وِ ﮔﻮﺷﺖ ﺑﺮَه.
26
۶
27
ﻫﺎﺷﻢ ﺧﺎن ﺧﻴﻠﻲ زود اﻃﻮﻛﺎر ﺷﺪ.
ﻫﺎﺷﻢ ﺧﺎن ﺧﻴﻠﻲ زود ﭼﺮخﻛﺎر ﺷﺪ.
ﻫﺎﺷﻢ ﺧﺎن ﺧﻴﻠﻲ زود زﻳﮕﺰاﻟﺪوز ﺷﺪ.
ﻫﺎﺷﻢ ﺧﺎن ﺧﻴﻠﻲ زود ﺑﺮﺷﻜﺎر ﺷﺪ.
ﻫﺎﺷﻢ ﺧﺎن ﺧﻴﻠﻲ زود ﻣﺮد.
28
دﻟﻢ رﻣﻴﺪه ﺷﺪ و
ﻏﺎﻓﻠﻢ
ﻣﻦِ ﻣﺴﻜﻴﻦ
ﻛﻪ آن ﺷﻜﺎرىِ ﺳﺮﮔﺸﻨﻪ را
ﭼﻪ آﻣﺪ ﭘﻴﺶ
29
٧
30
اﻣﻴﺮ ﻋﺎﺷﻖ »ﺧﺎن داﻳﻰ« ﻫﻢ ﺑﻮد
اﻣﺎ ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﺮد:
»دودﻓﻪ ﻛﻪ آﻓﺘﺎب ﺑﺰﻧﻪ ﻟﺐ ﺑﻮم و ،دو دﻓﻪ ﻛﻪ اذون اﷲ اﻛﺒﺮو
ﺑﮕﻦ ،ﻫﻤﻪ ﻳﺎدﺷﻮن ﻣﻰره ﻛﻪ ﻣﺎ ﭼﻰ ﺑﻮدﻳﻢ و ﭼﻰ ﺷﺪﻳﻢ!«
31
ﺑﺎ دوز و ﻛﻠﻚ ﺳﻰﻳﺎ ﻧﻤﻰﺷﻢ
ﺗﻮ اﻟﻚ دوﻟﻚ ﺑﭙﺎ ﻧﻤﻰﺷﻢ
ﺗﺎ ﻧﻔﺲ داره ﻋﻠﻲﻳﻪ ﻣﻰﮔﻪ زو
32
داﻧﻤﺎرﻛﻰﻫﺎ وﻗﺘﻰ ﺗﺮاﻧﻪاى را در ﻣﺘﻨﻰ ﻣﻰﮔﻨﺠﺎﻧﻨﺪ ،ﻧُﺖ
ﻣﻮﺳﻴﻘﻰاش را ﻫﻢ ﻛﻨﺎرش ﻣﻰﻧﻮﻳﺴﻨﺪ ﻛﻪ ﺧﻮاﻧﻨﺪه ﺑﻴﻦ آﻫﻨﮓ
ﺗﺮاﻧﻪي ﺳﻮﺳﻦ و ﮔﻠﭙﺎﻳﮕﺎﻧﻰ و ﻣﻮﺳﻴﻘﻰ ﻟُﺮى و آواز ﺷﺠﺮﻳﺎن
ﺗﻔﺎوﺗﻰ ﻗﺎﺋﻞ ﺷﻮد.
زﻧﺪه ﺑﺎد داﻧﻤﺎرك و ﻣﻮﺳﻴﻘﻰاش!
33
زﻧﺪه ﺑﺎد داﻧﻤﺎرك و ادﺑﻴﺎﺗﺶ »ﻧﻴﺮواﻧﺎى ﻣﻦ«
ﻛﻪ ﭼﺎپ اوﻟﺶ
در ﺳﺮزﻣﻴﻨﻰ دﻳﮕﺮ
ﻫﺰاران ﻛﻴﻠﻮﻣﺘﺮ دور از ﺧﺎﻛﺶ
زﻳﺮ ﭼﺎپ ﻧﻤﻰرود.
زﻧﺪهﺑﺎد داﻧﻤﺎرك!
و ﻫﻤﻪي ﺗﻚ ﺗﻚ روزﻫﺎى ﻧﻮد و ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﻪي ﻛﺎﻧﻮن
34
ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎﻧﺶ!
35
»واﺳﻼو ﻫﺎول« ﻛﻪ وﻗﺘﻰ رﺳﻴﺪ ﺟﻠﻮ داﻧﺸﮕﺎه
ﻳﻜﻰ داد زد ،ﻫﺎول ،ﻫﺎول!
ﻫﺎول ،ﻫﺎول!
ﻣﻰداﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﺤﻤﺪ ،ﺳﺎﻻرِ ﻫﻤﻪي ﺑﺎﻓﻨﺪهﻫﺎى ﺷﺎه آﺑﺎد ﺑﻮد؟
ﻫﺎول ،ﻫﺎول!
ﻣﻰداﻧﻰ ﻛﻪ آﻏﻼم ،ﺑﺰرگ ﻫﻤﻪي زﻳﮕﺰاﻟﺪوزﻫﺎى ﺷﺎه آﺑﺎد
ﺑﻮد؟
ﻫﺎول ،ﻫﺎول!
ﻣﻰداﻧﻰ ﻛﻪ ﻟﻴﺪوشِ ارﻣﻨﻰِ زﻳﺒﺎى ﻣﺮا
وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺳﻴﺰده ﺳﺎل داﺷﺖ ،ﮔﺎﺋﻴﺪﻧﺪ؟
ﻫﺎول ،ﻫﺎول!
ﻣﻰداﻧﻰ ﻛﻪ اﺳﻢ ﻣﺎدر ﻣﻦ زﻳﻨﺐ ﺑﻮد؟
ﻛﻪ اوﻟﻴﻦ ﺷﻮﻫﺮش ،وﻗﺘﻰ ﻧُﻪﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد
ﻛﻨﺎر ﺿﺮﻳﺢ اﻣﺎم رﺿﺎ رﻫﺎﻳﺶ ﻛﺮد
و رﻓﺖ ﻛﻪ رﻓﺖ؟
ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮ دوﻣﺶ وﻗﺘﻰ ﺳﻰﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد
دﻳﻮاﻧﻪ ﺷﺪ؟
36
ﻛﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﺳﻮﻣﺶ
ﺗﻮى ﻳﻚ ﻗﻬﻮهﺧﺎﻧﻪ ﻣﺮد؟
ﻣﻰداﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﺎدرِ ﻣﻦ وﻗﺘﻰ ﻓﻘﻂ ﭼﻬﻞ ﺳﺎل داﺷﺖ
ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺟﻨﻮن و ﻫﺬﻳﺎن ﺷﺪ؟
ﻫﺎول ،ﻫﺎول!
ﻣﻰداﻧﻰ ﺑﺮادرِ ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد ،ﻫﺎول؟
ﻫﺎول ،ﻫﺎول!
ﻣﻰﺗﻮاﻧﻰ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﻳﻰ اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺑﻪ زﺑﺎن ﭼﻚ ﭼﻪ
ﺿﺮبآﻫﻨﮕﻰ دارد؟
اﻳﻦ ﺟﻤﻠﻪي ﺑﺮادر ﻣﻦ ﻛﻪ:
»اﻳﻦ ﻛﺎﭘﻮت،
اﻳﻦ ﻫﻢ دﺳﺘﻮر اﻟﻌﻤﻞ،
ﺑﻴﺎر ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻪ ﻣﻰﻛﻨﻰ؟«
ﻫﺎول ،ﻫﺎول!
ﻣﻰداﻧﻰ ﻣﻦ آن ﺟﺎﻣﻢ
ﻛﻪ ﮔﺮ ﺑﺮ ﻣﻦ زﻧﻰ ﺳﻨﮓ
ز ﻧﺎم و ﻛُﻨﻴﺘَﻢ
ﮔﻴﺮد ﺟﻬﺎن رﻧﮓ؟
37
اﻣﻴﺮ ﺑﺮﺷﻜﺎر ﻋﺎذﻟﻲ ﺑﻮد.
اﻣﻴﺮ روزى ﺷﺸﺼﺪﺗﺎ ﺑﻠﻮز ﻳﻘﻪﮔﺮد و ﺳﻪ دﻛﻤﻪ ﻣﻰﺑﺮﻳﺪ.
اﻣﻴﺮ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ و ﻣﻰﺑﺮﻳﺪ.
اﻣﻴﺮ ﻣﻰرﻗﺼﻴﺪ و ﻣﻰﺑﺮﻳﺪ.
وﻗﺘﻰ ﺑﺮﺷﻜﺎرﻫﺎ ﻣﺎﻫﻰ ﻧُﻬﺼﺪ ﺗﻮﻣﻦ ﻣﻰﮔﺮﻓﺘﻨﺪ
اﻣﻴﺮ ﻓﻘﻂ ﻫﻔﺘﺼﺪ ﺗﻮﻣﻦ ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ
ﻛﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻬﺎر ﺗﻮى ﻣﺪرﺳﻪي ﺧﺰاﺋﻠﻲ ﺑﺎﺷﺪ.
اﻣﻴﺮ از ﻋﺎذﻟﻲ دلِ ﺧﻮﺷﻰ ﻧﺪاﺷﺖ.
ﻫﺮ ﻛﺲ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ
وﻟﻲ ﻋﻠﻲ ﻋﺎذﻟﻲ
ﺷﺮﻳﻒﺗﺮﻳﻦِ ﻛﺎرﺧﺎﻧﻪدارﻫﺎى ﺷﺎهآﺑﺎد ﺑﻮد!
ﻋﻠﻲ ﻋﺎذﻟﻲ
در ﺗﺎرﻳﺦِ ﮔﻮزِ ﮔﻮزِ ﮔﻮز
38
دوﻫﺰار ﺗﻮﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﻮل داد
و ﻳﻚ زﻳﮕﺰال »ﻳﺎﻣﺎﺗﻮ«
و ﮔﻔﺖ ﺑﺮو ﺑﺮاى ﺧﻮدت ﻛﺎرﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎز ﻛﻦ ﺗﺎ ﻣﺤﺘﺎجِ ﻫﻴﭻ
ﺟﺎﻛﺸﻰ ﻧﺒﺎﺷﻰ!
ﻋﻠﻲ ﻋﺎذﻟﻲ
ﺷﺮﻳﻒﺗﺮﻳﻦِ ﻛﺎرﺧﺎﻧﻪدارﻫﺎى ﺷﺎهآﺑﺎد ﺑﻮد!
در ﺗﺎرﻳﺦِ ﮔﻮزِ ﮔﻮزِ ﮔﻮز
ﺳﻪ ﻫﺰار ﺗﻮﻣﻦ ﺑﻪ ﭘﺮوﻳﺰ داد
و ﮔﻔﺖ ﺑﺮو ﺑﺮاى ﺧﻮدت ﻛﺎرﺧﻮﻧﻪ ﺑﺎز ﻛﻦ ﺗﺎ ﻣﺤﺘﺎج ﻫﻴﭻ
ﺟﺎﻛﺸﻰ ﻧﺒﺎﺷﻰ!
ﻋﻠﻲ ﻋﺎذﻟﻲ
ﺷﺮﻳﻒﺗﺮﻳﻦِ ﻛﺎرﺧﺎﻧﻪدارﻫﺎى ﺷﺎهآﺑﺎد ﺑﻮد!
در ﺗﺎرﻳﺦِ ﮔﻮزِ ﮔﻮزِ ﮔﻮز
ﺑﺮاى ﻣﺤﻤﻮد ﺧﻮﺷﺪﺳﺖ
ﻳﻚ دوﻧﻪﮔﻴﺮىِ آﻛﺒﻨﺪ» ﺗﻮﻣﺎﺟﻴﺎن« ﺧﺮﻳﺪ ﻫﺸﺖ ﻫﺰار ﺗﻮﻣﻦ!
ﻋﻠﻲ ﻋﺎذﻟﻲ
ﺷﺮﻳﻒﺗﺮﻳﻦِ ﻛﺎرﺧﺎﻧﻪدارﻫﺎى ﺷﺎهآﺑﺎد ﺑﻮد!
اﻣﺎ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻫﻤﻪي دﺳﺘﺪوزا ﺟﻨﺪهن!
39
ﮔﻔﺘﻢ ﻋﻠﻲ آﻗﺎ
آﺧﻪ اﻳﻦ ﺣﻮرى ﻛﻪ ﻫﻤﻪ ﻧﻴﺴﺖ!
ﮔﻔﺖ ﻫﻤﻪﺷﻮن ﺟﻨﺪهن!
ﮔﻔﺘﻢ ﺧﻴﻠﻪ ﺧُﺐ!
و روزى ﻛﻪ ﻛﺎرﺧﺎﻧﻪاش آﺗﺶ ﮔﺮﻓﺖ
و آﻗﺎ ﻣﻬﺪى داد زد:
آﺗﻴﺶ! آﺗﻴﺶ!
ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺬار ﺑﺴﻮزه!
ﺑﺬار ﺑﺴﻮزه ﻫﺮ ﭼﻰ ﻛﻪ ﻣﺎلِ ﺟﺎﻛﺸﺎى روزﮔﺎره!
40
اﻣﻴﺮ ﻣﺤﺼﻞِ ﺷﺒﺎﻧﻪي ﻣﺪرﺳﻪي ﺧﺰاﺋﻠﻲ ﺑﻮد
و ﻣﺤﺼﻞِ ﺷﺒﺎﻧﻪي داﻧﺸﻜﺪه »ﻫﻨﺮﻫﺎى دراﻣﺎﺗﻴﻚ«
و ﻣﺤﺼﻞِ ﺷﺒﺎﻧﻪي »ﺻﺎدق ﻫﺪاﻳﺖ«
و »ﺻﺎدقِ ﭼﻮﺑﻚ«.
اﻣﻴﺮ »وﻳﺘﺴﻚ «ﺑﻰﻗﺮارِ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻣﻦ ﺑﻮد
و ﻋﺎﺷﻖِ ﻟﻴﺪوشِ ارﻣﻨﻰ.
اﻣﻴﺮ ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﻏﻢ داﺷﺖ:
ﻣﺎدرم!
ﻣﺎدر!
ﻣﺎدرى ﻛﻪ داﺳﺘﺎنِ زﻧﺪﮔﻰِ ﻣﺮا ﺗﻮ ﻧﻮﺷﺘﻰ
ﺑﻪ ﻳﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎش ﻣﺎدرم
ﻛﻪ ﺷﺮﻳﻒﺗﺮﻳﻦِ ﺧﻴﺎﻃﺎنِ ﺳﺮزﻣﻴﻦِ ﻣﺮا ﺗﻮ ﻛﺸﺘﻪاى!
41
زﻧﺪه ﺑﺎد داﻧﻤﺎرك!
ﻛﻪ ﺧﻴﺎطﻛﺶ ﻧﻴﺴﺖ
اﻣﺎ ﺑﻪ ﮔﺰارشِ ﺣﻘﻮقِ ﺑﺸﺮ
ﺣﻘﻮقِ ﻣﺮا ﻧﻘﺾ ﻣﻰﻛﻨﺪ.
42
ﻓﺼﻞ دوم
43
ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!
ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺳﺮِ ﺑﺰ آوردن ﺷﺮط ﻣﻰﺑﺴﺖ
و ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻗﺎﭘﻬﺎ را ﻛﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﻰاﻧﺪاﺧﺖ
ﺑﺰ ﻣﻰآود!
44
٢
ﺑﺮادر!
ﺑﺮادرِﻣﻦ!
ﺷُﻐﻠﺘﻮ ﺑﺎ ﺳﻠﻄﻨﺖ دﻧﻴﺎ ﻫﻢ ﻋﻮض ﻧﻜﻦ!
45
٣
46
۴
ﻣﺎدر!
ﻣﺎدرِ ﻗﺤﺒﻪي ﻣﻦ!
ﻣﻦ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺷﺮﻳﻒﺗﺮﻳﻦِ ﻧﻘﺎﺷﺎنِ ﺳﺮزﻣﻴﻦِ ﺧﻮد ﺑﺎﺷﻢ
و ﺗﻮ از ﻣﻦ ﺟﺎﻛﺶ ﺳﺎﺧﺘﻰ!
47
۵
ﻣﺎدر!
ﻣﺎدرِ ﻗﺤﺒﻪي ﻣﻦ!
ﻣﻦ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺧﺪاى ﺧﻮد ﺑﺎﺷﻢ
ﻧﻪ ﺟﺎﻛﺶ و ﻋﺼﺎﻛﺶِ ﺗﻮ!
48
۶
49
٧
50
ﺟﺎدو ﻣﻰﻛﺮد!
51
٨
52
٩
ﻣﺎدر!
ﻣﺎدرِ ﻗﺤﺒﻪي ﻣﻦ!
ﻣﻦ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺷﺮﻳﻒﺗﺮﻳﻦِ ﺑﺎزﻳﮕﺮانِ ﺳﺮزﻣﻴﻦِ ﺧﻮد ﺑﺎﺷﻢ
و ﺗﻮ از ﻣﻦ ﺟﺎﻛﺶ ﺳﺎﺧﺘﻰ!
53
10
54
١١
55
ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!
وﻗﺘﻰ ﻫﻤﻪ از واﻧﺖﺑﺎر آﻣﺪﻧﺪ ﭘﺎﻳﻴﻦ
ﮔﻔﺖ ﺑﺒﻴﻦ ﺣﺴﻴﻨﻌﻠﻲ
اﻳﻦ اﻣﻴﺮ ﻣﻰﺧﻮاد ﻳﻜﻰ ﺑﺰﻧﻪ ﺗﻮ ﮔﻮﺷﺖ
اﻳﻦ ﻫﻤﻪام رﻓﻴﻖ داره
وﻟﻲ اﻳﻦ اﻣﻴﺮِ ﻣﻦ ﺟﺎﻛﺶ ﻧﻴﺴﺖ!
ﻫﺴﺘﻰ اﻣﻴﺮ؟
ﻣﺎدر!
ﻣﺎدر ﻣﻦ
ﻛﻪ ﻫﺮ ﺷﺐ از ﻣﻦ ﺟﺎﻛﺶ ﺳﺎﺧﺘﻰ
ﻣﻦ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﺟﺎﻛﺶ ﻧﺒﻮدهام
ﻣﮕﺮ ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪاى ﻛﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻰ!
56
12
57
آﺧﺮ ﭼﻪ؟
وﻳﻦ ﻧﺎﻣﻪي ﻋﻤﺮ ﺧﻮاﻧﺪهﮔﻴﺮ
آﺧﺮ ﭼﻪ؟
ﮔﻴﺮم ﻛﻪ ﺑﻪ ﻛﺎمِ دل ﺑِﻤﺎﻧﺪى ﺻﺪﺳﺎل
ﺻﺪ ﺳﺎلِ دﮔﺮ ﺑِﻤﺎﻧﺪه ﮔﻴﺮ
آﺧﺮ ﭼﻪ؟
58
13
ﻟﻴﺪوش!
ﻟﻴﺪوشِ ارﻣﻨﻰِ ﺳﻴﺰدهﺳﺎﻟﻪي ﻣﻦ!
ﻣﻦ ﻫﺰار و ﻳﻚ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎى ﺗﻮ ﺟﻠﻖ زدهام
و ﻫﻨﻮز ﻛﻪ ﻫﻨﻮز اﺳﺖ ﻋﺎﺷﻘﻢ!
59
14
ﻟﻴﺪوش!
ﻟﻴﺪوشِ ﻣﻦ!
ﻟﻴﺪوشِ ﻣﺤﻤﺪ ﺳﺎﻻر!
ﻟﻴﺪوشِ ارﻣﻨﻰِ ﺳﻴﺰدهﺳﺎﻟﻪي ﻣﻦ و ﻣﺤﻤﺪ ﺳﺎﻻر
ﻛﻪ وﻗﺘﻰ ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎﻳﺖ را ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﺸﺎن دادى
ﻓﻘﻂ در ﻫﻤﺎن ﻳﻚ روز
60
ﺳﻪ ﺑﺎر
ﺑﻪ ﻋﺸﻘﺖ ﺟﻠﻖ زدﻳﻢ!
ﻟﻴﺪوش!
ﻟﻴﺪوشِ ﻣﺎ ﻛﻪ ﻓﺮﻳﺐِ ﭼﻬﺎرﺗﺎ اﻟﻨﮕﻮىِ ﻗﺸﻨﮓ را ﺧﻮردى
ﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻛﻪ ﻫﻨﻮز اﺳﺖ
ﺑﻪ ﻋﺸﻖ ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎى ﺗﻮ ﺟﻠﻖ ﻣﻰزﻧﻴﻢ!
61
15
62
16
ﻟﻴﺪوش!
ﻟﻴﺪوﺷﻰ ﻛﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﭼﻬﺎرﺗﺎ اﻟﻨﮕﻮى ﺧﻴﻠﻲ ﻗﺸﻨﮓ ﻫﺠﺪهﻋﻴﺎر
ﻓﺮوﺧﺘﻰ
ﻟﻴﺪوش!
ﻟﻴﺪوﺷﻰ ﻛﻪ رﻓﺘﻰ ﺗﻮى اﻧﺒﺎر
و ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎى زﻳﺒﺎى ﻣﺎ را ﮔﺬاﺷﺘﻰ ﺗﻮى دﺳﺘﻬﺎى ﺟﺎﻛﺶِ آﻗﺎى
ﻣﻮﻟﻪروژ
ﻣﺎ
ﻣﻦ و ﻣﺤﻤﺪ ﺳﺎﻻر
ﺗﻮى ﻛﻮﭼﻪي ﺷﺎﺷﻮﻫﺎ
ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺳﻪﺗﺎ ﺗﻚ ﺗﻮﻣﻨﻰ
ﺳﻪ ﺑﺎر
ﺗﺮا از ﻋﻘﺐ ﮔﺎﻳﻴﺪﻳﻢ!
63
17
64
ﺧﺎﻟﻲ و ﺧﺎﻟﻴﺴﺖ ﺟﺎﻳﺖ
در ﻛﻨﺎرِ ﻣﻦ
در ﺷﺎمِ ﺗﺎرِ ﻣﻦ
آﺧﺮ ﻛﺠﺎﻳﻰ زﻫﺮه؟
65
18
66
ﻣﻰﺷﻜﻨﻰ
ﻣﻨﻮ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻫﺖ
ﭘﻴﺶِ ﻣﺮدم
آﺧﻪ اى ﭼﺸﻢِﺳﻴﺎه
ﺧﻮنِ ﻗﻠﺐِ
ﻣﻨﻮ ﻫﺮ ﺷﺐ
ﺟﺎى ﺑﺎده
ﺗﻮى ﻣﻴﻨﺎ ﻣﻰﻛﻨﻰ.
ﺧﻮنِ ﻗﻠﺐِ
ﻣﻨﻮ ﻫﺮ ﺷﺐ
ﺟﺎى ﺑﺎده
ﺗﻮى ﻣﻴﻨﺎ ﻣﻰﻛﻨﻰ.
67
ﻳﺎدﺗﻪ ﻳﻪ روز
ﺗﻨﮓ ﻏﺮوب
ﺧﻮرﺷﻴﺪ داش ﻣﻰرف ﺗﻮ اﺑﺮا
ﮔﻔﺘﻰ دﻳﮕﻪ وﻗﺖ رﻓﺘﻨﻪ
ﻣﻨﻮ ﮔﺬاﺷﺘﻰ ﺗﻨﻬﺎ.
68
اﺷﻚ ﻣﻦ
ﺧﻮدﺗﻮ ﻧﮕﻬﺪار
ﻧﻴﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ
ﻣﻨﻮ رﺳﻮا ﻣﻰﻛﻨﻰ.
آﺧﻪ ﻏﻢ
ﺗﻮ ﻣﻴﻮنِ ﺟﻤﻌﻰ
ﭼﺮا ﻫﺮ دم
ﻣﻨﻮ ﭘﻴﺪا ﻣﻰﻛﻨﻰ؟
ـ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﻰ آﻏﻼم
ﺑﺰرگ ﻫﻤﻪي زﻳﮕﺰاﻟﺪوزاى ﺷﺎهآﺑﺎد!
ـ ﻧﻮش!
69
ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!
آن ﺷﺐ
ﻧﻌﺶ ﻣﺎ ﺳﻪﻧﻔﺮ را
ﻳﻚ ﺗﻨﻪ
ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮد!
70
19
71
آﻗﺎ ﻏﻼم!
ﻛﻪ ﺑﺰرگ ﻫﻤﻪي زﻳﮕﺰاﻟﺪوزﻫﺎى ﺷﺎهآﺑﺎد ﺑﻮدى و ﺑﺰرگ ﻣﻦ
آﻗﺎ ﻏﻼﻣﻰ ﻛﻪ داﺳﺘﺎنِ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺮا ﺗﻮ ﻧﻮﺷﺘﻰ
ﻣﻦ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﺟﺎﻛﺶ ﻧﺒﻮدهام
ﻣﮕﺮ ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪاى ﻛﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻰ!
72
ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!
وﻗﺘﻰ ﻣﺤﻤﺪ ﺳﺎﻻر ﮔﻔﺖ:
ﺗﻮ ﻳﻪ ﺟﺎﻛﺸﻰ ﻫﺴﺘﻰ
ﻛﻪ رﻓﻴﻘﺘﻮ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﺻﻔﺤﻪي ﻛﺘﺎب ﻣﻰﻓﺮوﺷﻰ
ﺑﺮادرم
از ﺟﺎﻛﺶ
ﺷﺮﻳﻒﺗﺮﻳﻦِ اﻧﺴﺎنِ روى زﻣﻴﻦ را ﺳﺎﺧﺖ:
-ﺑﺮادر!
ﺑﺮادرِ ﻣﻦ!
ﺷُﻐﻠﺘﻮ ﺑﺎ ﺳﻠﻄﻨﺖ دﻧﻴﺎ ﻫﻢ ﻋﻮض ﻧﻜﻦ!
ﻣﺤﻤﺪ!
ﻛﻪ ﺳﺎﻻرِ ﻫﻤﻪي ﺑﺎﻓﻨﺪهﻫﺎى ﺷﺎهآﺑﺎد ﺑﻮدى
و ﺧﺎﻟﺺﺗﺮﻳﻦِ رﻓﻴﻘﺎنِ ﻣﻦ
73
ﻣﺤﻤﺪ ﺳﺎﻻرى ﻛﻪ داﺳﺘﺎن زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺮا ﺗﻮ ﻧﻮﺷﺘﻰ
ﻣﻦ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﺟﺎﻛﺶ ﻧﺒﻮدهام
ﻣﮕﺮ ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪاى ﻛﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻰ!
74
ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!
وﻗﺘﻰ ﻟﻴﺪوش ﮔﻔﺖ:
ﻣﻦ اﮔﻪ ﺟﻨﺪهام ﺑﺸﻢ
زﻳﺮِ ﺗﻮ زﻳﮕﺰاﻟﺪوز ﺟﺎﻛﺶ ﻧﻤﻰﺧﻮاﺑﻢ
ﺑﺮادرم
از ﺟﺎﻛﺶ
ﺷﺮﻳﻒﺗﺮﻳﻦ اﻧﺴﺎنِ روى زﻣﻴﻦ را ﺳﺎﺧﺖ:
-ﺑﺮادر!
ﺑﺮادرِ ﻣﻦ!
ﺷُﻐﻠﺘﻮ ﺑﺎ ﺳﻠﻄﻨﺖ دﻧﻴﺎ ﻫﻢ ﻋﻮض ﻧﻜﻦ!
ﻟﻴﺪوش!
ﻟﻴﺪوشِ ارﻣﻨﻰِ ﺳﻴﺰدهﺳﺎﻟﻪي ﻣﻦ
ﻛﻪ ﭼﻮن ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﭼﻬﺎرﺗﺎ اﻟﻨﮕﻮى طﻼى ﻫﺠﺪهﻋﻴﺎر
ﭘﻴﺸﻜﺶ ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎﻳﺖ ﻛﻨﻢ
75
از ﻣﻦ ﺟﺎﻛﺶ ﺳﺎﺧﺘﻰ
ﻟﻴﺪوشِ ارﻣﻨﻰِ زﻳﺒﺎى ﻣﻦ
ﻛﻪ داﺳﺘﺎنِ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺮا ﺗﻮ ﻧﻮﺷﺘﻰ
ﻣﻦ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﺟﺎﻛﺶ ﻧﺒﻮدهام
ﻣﮕﺮ ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪاى ﻛﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻰ!
76
ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!
ﻫﺮ ﺷﺐ
ﻣﺎدرم
ﻫﻤﻪي ﺟﻨﻮﻧﺶ را در ﻣﻦ ﻣﻰرﻳﺨﺖ
و ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻰزد ﺟﺎﻛﺶ!
و ﻫﺮ ﺷﺐ
ﺑﺮادرم
از ﻣﻦ
ﺷﺮﻳﻒﺗﺮﻳﻦ اﻧﺴﺎنِ روى زﻣﻴﻦ را ﻣﻰﺳﺎﺧﺖ!
-ﻣﺎدر!
ﻣﺎدرِ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻣﻌﺼﻮمﺗﺮﻳﻦِ ﺟﺎﻛﺶﭘﺮورانِ اﻳﻦ ﭘﻬﻨﻪي ﭘﻬﻨﺎورِ
ﺧﺎك ﻗﺤﺒﻪاى
ﻣﺎدرى ﻛﻪ داﺳﺘﺎنِ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺮا ﺗﻮ ﻧﻮﺷﺘﻰ
ﻣﻦ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﺟﺎﻛﺶ ﻧﺒﻮدهام
ﻣﮕﺮ ﻫﻤﻪي ﻟﺤﻈﺎت ﻫﻤﻪي آن ﺷﺒﻬﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻰ!
77
20
78
ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!
آنﻗﺪر از اﻧﺴﺎن ﮔﻔﺖ
و از ﺑﻰﺣﺪ و ﻣﺮز ﺑﻮدنِ او
ﺗﺎ آﻏﻼم رﻓﺖ و ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﻰ
ﺑﺎ ﻛﺘﺎبِ »ﻛﺎر ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﻪ روى ﺧﻮد« آﻣﺪ:
ـ ﻣﻦ ﻫﻴﭻوﻗﺖ ﻏﺮورﻣﻮ ﻧﺸﻜﺴﺘﻪم
اﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻮ
رﻓﺘﻢ ﺗﻮ ﺑﺎزار
ده ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻴﺶ ﻳﻪ ﺟﺎﻛﺶ ﻛﺎر ﻛﺮدم ﺑﺮاى ﺳﻴﺰدهﺗﻮﻣﻦ.
اﻣﻴﺮ!
ﮔﻮش ﻛﻦ!
ﺟﺎﻛﺸﻰ اﮔﻪ ﻳﻪ ﺧﻴﺎط ﺧﺎكﺑﺮﺳﺮ ﺑﺎﻗﻰ ﺑﻤﻮﻧﻰ!
79
اﺷﻚ ﻣﻦ
ﺧﻮدﺗﻮ ﻧﮕﻬﺪار
ﻧﻴﺎ ﭘﺎﻳﻴﻦ
ﻣﻨﻮ رﺳﻮا ﻣﻰﻛﻨﻰ
80
ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!
آنﻗﺪر از ﻋﺸﻖ ﮔﻔﺖ
ﺗﺎ ﻳﻚ روز ﻟﻴﺪوش ﺑﻪ ﻫﻖﻫﻖ اﻓﺘﺎد:
ـ ﺧُﺐ ﻣﻦ ﭼﻪ ﻣﻰدوﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﻰﺧﻮاد ﻳﻪ ﻣﺪت ﺑﺎﻫﺎم
ﺣﺎل ﻛﻨﻪ.
81
ﺑﺮادرم ﺟﺎدوﮔﺮ ﺑﻮد!
آنﻗﺪر ﺑﻪ ﺟﺎﻛﺶ ﺑﻮدنِ ﺧﻮد اﻓﺘﺨﺎر ﻛﺮد
ﺗﺎ ﻳﻚ ﺷﺐ
ﻣﺎدرم زارِزار ﮔﺮﻳﺴﺖ:
ـ ﺧﺪا دﻳﻮوﻧﺸﻮﻧﻮ ﺑﻜﻨﻪ ﺑﻪ ﺣﻖِ اﻳﻦ ﺷﺐِ ﻋﺰﻳﺰ!
ﺧﺪا دﻳﻮوﻧﺸﻮﻧﻮ ﺑﻜﻨﻪ ﻛﻪ ﻣﻨﻮ ﭘﺎك دﻳﻮوﻧﻪ ﻛﺮدن!
-ﻣﺎدر!
ﻣﺎدر ﻣﻦ!
ﻛﻪ ﺷﺮﻳﻒﺗﺮﻳﻦِ دﻳﻮاﻧﮕﺎنِ اﻳﻦ ﭘﻬﻨﻪي ﭘﻬﻨﺎورِ ﺧﺎك ﻗﺤﺒﻪاى
ﺑﮕﺬار ﺗﺎ اﺑﺪ
ﻫﻤﻴﻦﮔﻮﻧﻪ
ﺟﺎﻛﺶ و ﻋﺼﺎﻛﺶ ﺗﻮ ﺑﻤﺎﻧﻢ!
82
21
83
ﺳﺒﺰ ﺷﺪه اﺳﺖ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﺑﺎغ
آن ﮔﻮﺷﻪ
ﻳﻚ ﺑﻮﺗﻪي ﺑﺰرگ ﺷﻤﻌﺪاﻧﻰ ﻛﺎﺷﺖ
ﻛﻪ اﻣﺮوز
ﻣﻦ ﺑﺘﻮاﻧﻢ در ﮔﻮﺷﻪاى از ﭘﻬﻨﻪي اﻳﻦ ﺧﺎك ﭘﻬﻨﺎور ﻛﻪ
داﻧﻤﺎرك اﺳﺖ
ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ و ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ:
ﺑﺎﻏﭽﻪي ﻣﺎدرِ ﻣﻦ ﺟﺎوداﻧﻪ ﺳﺮ ﺳﺒﺰ اﺳﺖ!
84
22
85
ﻣﺮداﻧﻪ را ﺑﺎ آن ﺑﺪوزم!
86
در ﺗﺎرﻳﺦِ ﮔﻮزِ ﮔﻮزِ ﮔﻮز
ﺳﺎﻣﻮﺋﻞ ﺑﻜﺖ ﺧﻴﺎﻃﺎنِ ﺳﺮزﻣﻴﻦ ﻣﻦ ﺑﻮد!
87
23
88
24
ﺑﺮادر!
ﺑﺮادرى ﻛﻪ داﺳﺘﺎنِ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺮا ﺗﻮ ﻧﻮﺷﺘﻰ
ﻣﻦ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﺟﺎﻛﺶ ﻧﺒﻮدهام
ﻣﮕﺮ ﻫﻤﻪي ﺗﻚﺗﻚ ﺛﺎﻧﻴﻪﻫﺎى ﻫﻤﻪي آن ﻳﻚﻣﺎﻫﻰ ﻛﻪ ﺗﻮ رﻓﺘﻰ!
89
25
90
26
91
27
92
28
93
29
94
30
95
31
ﺳﻴﺎﺳﺘﻤﺪار
از اﺻﻐﺮش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻛﻪ اﻳﻨﺠﺎﺳﺖ
ﺗﺎ اﻛﺒﺮش ﻛﻪ در آﻧﺠﺎﺳﺖ
ﻓﻘﻂ ﻳﻚ ﭼﻴﺰ اﺳﺖ
ﺟﺎﻛﺶ اﺳﺖ!
96
32
97
33
-اﻳﻦ ﻛﺎﭘﻮت
اﻳﻦام دﺳﺘﻮراﻟﻌﻤﻞ
ﺑﻴﺎر ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻪ ﻣﻰﻛﻨﻰ!
98
ﻓﺼﻞ ﺳﻮم
99
٢
100
ﻣﻰآورد ،ﺑﺎ ﭼﻨﮓ و دﻧﺪان ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺶ ﻣﻰاﻓﺘﺪ.
روى ﻛﺘﺎﺑﻬﺎﻳﻢ ﻣﻰﻧﺸﻴﻨﺪ ،ﺑﺎ ﭼﻨﮓ و دﻧﺪان ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺸﺎن ﻣﻰاﻓﺘﺪ.
ﻣﻦ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻣﻰﻛﻨﻢ.
ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ ﺑِﺠﻮ!
ﺗﻜﻪﭘﺎره ﻛﻦ!
ﻫﻤﻪي ﻋﻜﺴﻬﺎى رﻓﻘﺎﻳﻢ را ﺗﻜﻪﭘﺎره ﻛﻦ ﺧﺎﻧﻮم!
ﻫﻤﻪي ﻧﺎﻣﻪﻫﺎى رﻓﻘﺎﻳﻢ را ﺗﻜﻪﭘﺎره ﻛﻦ ﺧﺎﻧﻮم!
ﻫﻤﻪي ﻛﺘﺎﺑﻬﺎﻳﻢ را ﺗﻜﻪﭘﺎره ﻛﻦ ﺧﺎﻧﻮم!
ﻫﻤﻪي اﻳﻦ ﺟﻬﺎنِ ﻣﺮا درﻫﻢ ﺑﺮﻳﺰ ﺧﺎﻧﻮم!
ﺟﻬﺎﻧﻰ را ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ از آنِ ﻣﻦ ﻧﺒﻮده اﺳﺖ!
ﺟﻬﺎﻧﻰ را ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ از آنِ ﺟﺎﻛﺸﺎنِ زﻣﺎﻧﻪ اﺳﺖ!
101
٣
102
از راه ﻣﻰرﺳﺪ و ﺷﻼّق ﻣﻰزﻧﺪ!
ﺷﻼّﻗﺶ از ﻛﺎﺑﻞ ﻧﻴﺴﺖ .ﺿﺮﺑﻪﻫﺎﻳﺶ دردﻧﺎكﺗﺮ اﺳﺖ!
ﺷﻼّﻗﺶ رﺷﺘﻪاىﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺎﻓﺘﻪ ﺷﺪه از ﻛﻠﻤﺎت.
ﻫﺮ ﺑﺎر اﺳﻤﻰ روﻳﻢ ﻣﻰﮔﺬارد ،ﻫﺮ اﺳﻤﻰ را ﻛﻪ دﻟﺶ
ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ.
ﻫﺮ ﺑﺎر واﻗﻌﻪاى را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﻣﻰدﻫﺪ ،ﻫﺮ واﻗﻌﻪاى را ﻛﻪ
دﻟﺶ ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ.
ﻣﻦ از آن او ﻫﺴﺘﻢ! ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻰﻛﻨﺪ! درﺳﺖ
ﻋﻴﻦِ ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ؟
ﻧﻪ! ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰى ﺑﻪ ﭼﻴﺰِ دﻳﮕﺮى ﺷﺒﻴﻪ ﻧﻴﺴﺖ!
ﻫﺮﭼﻴﺰى ﻓﻘﻂ ﺧﻮد ﻫﻤﺎن ﭼﻴﺰ اﺳﺖ!
اﻣﺎ در داﻳﺮهي اﻧﺴﺎنِ ﭘﺮﻳﺸﺎن ﭼﻰ؟
103
۴
ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ:
ﻣﻰﺗﺮﺳﻰ ﺑﻨﻮﻳﺴﻰ ،ﺟﺎﻛﺶ؟ ﻣﻰﺗﺮﺳﻰ از ﺟﺎﻛﺸﺎ ﺑﻨﻮﻳﺴﻰ؟
ﻣﻰﺗﺮﺳﻰ ﺑﺎﻫﺎت ﭼﭗ ﺑﻴﻔﺘﻦ؟ ﻣﻰﺗﺮﺳﻰ ﺧﻮﻧﻪ و زﻧﺪﮔﻴﺘﻮ از
دس ﺑﺪى؟ ﻣﻰﺗﺮﺳﻰ ﮔﺮﺑﻪﺗﻮ ازت ﺑﮕﻴﺮن و اﻳﻦ ﻳﻪ ﻟﻘﻤﻪ ﻧﻮﻧﻰ
ﻛﻪ ﻛﻤﻮن ﺑﻬﺖ ﻣﻰده راﺣﺖ از ﮔﻠﻮت ﭘﺎﻳﻴﻦ ﻧﺮه؟ ﭼﺮا اﻳﻦ
ﭼﻴﺰاﻳﻰ رو ﻛﻪ ﺑﻬﺖ ﻣﻰﮔﻢ ﻧﻤﻰﻧﻮﻳﺴﻰ دﻳﻮث؟ ﭼﺮا ﺗﻮ ﻫﻤﻮن
ﺗﺎرﻳﺦِ ﮔﻮزِ ﮔﻮزِ ﮔﻮز ﻧﻨﻮﺷﺘﻰ؟ اﻳﻨﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻰ ﺗﺎ داﺳﺘﺎن ﺳﺎزاى
ﺟﺎﻛﺶ ﺟﺎى داﺳﺘﺎنﻧﻮﻳﺴﻴﺘﻮ ﺑﮕﻴﺮن؟ ﺗﻮ ﻛﻪ ﭼﻴﺰى ﻧﺪارى از
دس ﺑﺪى ﺟﺰ ﻛﻠﻤﻪي ﺟﺎﻛﺶ!
104
۵
105
ﻫﻤﻪي ﻗﻔﺴﻪﻫﺎى ﻛﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪ را!
ﻫﻤﻪي ﻛﺸﻮﻫﺎى ﻣﻴﺰ را!
ﻫﻤﻪي زواﻳﺎى ﺗﻮى ﻛﻤﺪ را!
ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﻛﻨﺠﻜﺎو اﺳﺖ!
106
۶
ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ:
در ﺗﺎرﻳﺦِ ﮔﻮزِ ﮔﻮزِ ﮔﻮز ،ﺷﺮوع ﻛﺮدى و ﺑﻪ ﺟﺎى اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎى
ﻣﻦ ﺑﺮداﺷﺘﻰ داﺳﺘﺎن ﻧﻮﺷﺘﻰ .وﻗﺘﻰ ﻣﻦ ﻧﺘﻮﻧﻢ زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﻢ،
داﺳﺘﺎن ﺑﻪ ﭼﻪ دردم ﻣﻰﺧﻮره! ﺗﺎزه وﻗﺘﻰ ﭼﻬﺎرﺗﺎ ﺑﭽﻪ ﻣﺰﻟّﻒ
ﺑﻪ اﻳﻦ راﺣﺘﻰ داﺳﺘﺎن ﻣﻰﺳﺎزن ،داﺳﺘﺎنﻧﻮﻳﺴﻰ ﻳﻌﻨﻰ ﭼﻰ؟ ﺗﺎ
ﻛﻰ ﻣﻰﺧﻮاى ﺑﺸﻴﻨﻰ و ﺑﺬارى ﻫﺮ ﻧﺎﻛﺲِ ﻗﺤﺒﻪاى ﺗﻮ ﺳﺮِ ﻣﻦ
ﺑﺰﻧﻪ؟
107
٧
108
آﻫﺎى ﮔﺮﺑﻪي ﻛﻮﭼﻮﻟﻮ!
ﮔﺮﺑﻪي ﻛﻮﭼﻮﻟﻮﻳﻰ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮرى دارى واﺳﻪي ﺧﻮدت
ﭘﺮﺳﻪ ﻣﻰ زﻧﻰ!
ﻣﺎل ﻛﻰ ﻫﺴﺘﻰ ،ﮔﺮﺑﻪ؟
و ﮔﺮﺑﻪ ﮔﻔﺖ:
ﻣﺎلِ ﺧﻮدم!
109
٨
ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ:
ﻓﻜﺮ ﻣﻰﻛﻨﻰ ﺑﺮاى ﻣﻦ ﻣﻬﻤﻪ ﻛﻪ ﻛﺴﻰ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎ رو ﺑﺎور ﻛﻨﻪ
ﻳﺎ ﻧﻪ؟ ﺧﻴﺎل ﻣﻰ ﻛﻨﻰ ﺑﺮاى ﻣﻦ ﻣﻬﻤﻪ ،ﺟﺎﻛﺶ؟ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﺮاى
ﻛﺴﻰ زﻧﺪﮔﻰ ﻧﻤﻰﻛﻨﻢ! ﻣﻦ ﺑﺮاى ﺧﻮدم زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﻛﻨﻢ! ﻓﻘﻂ
ﻢ ﺧﺎﻳﻪي ﻣﻦام ﻧﻴﺴﺘﻦ،
ﺑﺮاى ﺧﻮدم! آدﻣﺎﻳﻰ ﻣﺚّ ِ ﺗﻮ ﭘﺸ ِ
دﮔﻮرى! ﺣﻴﻒ دﮔﻮرى ﻛﻪ آدم ﺑﻪ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﺑﮕﻪ! ﺣﻴﻒ ﺟﺎﻛﺶ!
ﺑﺮاى ﺷﻤﺎﻫﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻳﻪ ﻛﻠﻤﻪي ﺟﺪﻳﺪ ﺳﺎﺧﺖ ،ﻛﻠﻤﻪاى ﻛﻪ ﻓﻘﻂ
ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎل ﺷﻤﺎ ﺑﺸﻪ!
110
٩
ﭼﻰ ﺑﮕﻮﻳﻢ؟
ﻣﻦ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪام.
ﻣﻦ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ را ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪام.
ﻣﻦ ﻳﻚ ﺑﺎر وﻗﺘﻰ ﻣﺎدرم ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺟﻨﻮن ﺷﺪ و از ﻣﻦ ﺟﺎﻛﺶ
ﺳﺎﺧﺖ ،ﺗﻼش ﻛﺮدم.
ﻣﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺗﻼش ﻛﺮدم ﺗﺎ ﻣﮕﺮ آﻧﭽﻪ را ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻢ ﺛﺎﺑﺖ ﻛﻨﻢ.
ﺳﺎﻟﻬﺎ
ﻫﺮ روز ﺗﻼش ﻛﺮدم
ﻫﺮ ﺷﺐ ﺗﻼش ﻛﺮدم
و از ﻫﻤﺎن ﺗﺎرﻳﺦِ ﮔﻮزِ ﮔﻮزِ ﮔﻮز
ﺟﺎﻛﺶ ﺑﺎﻗﻰ ﻣﺎﻧﺪم.
اﻣﺮوز ﻣﻦ ﺧﺴﺘﻪام و ﺗﻼﺷﻰ ﻧﻤﻰﻛﻨﻢ.
111
اﻣﺮوز ﺑﺮاى ﻣﻦ ﻳﻜﻰ
ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰى
ارزش ﺟﻨﮕﻴﺪن ﻧﺪارد.
اﻣﺮوز ﻫﻤﻪي ﺗﻼشِ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﺑﺮاى ﺛﺒﺖ ﻫﻤﻴﻦ ﻧﻜﺘﻪ
اﺳﺖ.
ﻓﺮدا ﻫﻨﻮز ﻧﻴﺎﻣﺪه اﺳﺖ.
112
10
113
ﻛﻠﻴﮕﻴﻮم؟ اوﻣﺪى اﻳﻨﺠﺎم ﺟﺎﻛﺸﻰ ﻛﻨﻰ؟ ﭼﺮا ﻫﻤﻪش دﻧﺒﺎل ﻣﻦ
ﻣﻮس ﻣﻮس ﻣﻰﻛﻨﻰ؟ ﭼﺮا دس از ﺳﺮم ﺑﺮﻧﻤﻰدارى ﺟﺎﻛﺶ؟
ﻳﺎدﺗﻪ ﺑﻬﺖ ﭼﻰ ﮔﻔﺘﻢ؟ آره ﻫﻮﺷﻨﮓ ﺟﻮن؟ ﻳﺎدﺗﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﻓﻌﻼً
ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮى ﻛﻮن ﺑﺪى ﻛﻴﺮت ﻛُﻠُﻒ ﺷﻪ؟ آره اﺳﻢ ﻣﺴﺘﻌﺎرى؟
ﻞ دﻳﮕﻪ
ﻣﻰﺧﻮاى ﻫﻤﭽﻴﻦ ﺑﻜﻨﻢ ﺗﻮ ﻣﺎﺗﺤﺘﺖ ﻛﻪ ﺗﺎ ﭘﻨﺞ ﻧﺴ ِ
ﻳﺎدت ﻧﺮه؟ آره ﺣﺠﺖ ﺟﻮن؟
114
١١
115
12
116
اﻳﻦ ﻳﻌﻨﻰ ﺗﻌﻬﺪ؟ داﺳﺘﺎن ﻣﻰﺳﺎزى واﺳﻪي ﻣﻦ؟ داﺳﺘﺎن ﺳﺎزى
ﻣﻰﻛﻨﻰ؟ ﭼﻨﺪﺗﺎ ﺟﻤﻠﻪي ﻣﻨﻮ ﺗﺎب ﻧﻴﺎوردى؟ ﻫﺮ ﻛﻰ ﺗﻮ ﺧﻂ
ﺗﻮ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﺑﺎ ﺟﻤﻬﻮرى اﺳﻼﻣﻴﻪ؟ ﺑﮕﻮ دﻳﮕﻪ ﺟﺎﻛﺶ! ﺑﮕﻮ دﻳﮕﻪ
ﺧﻮﺷﮕﻠﻪ! ﻣﺎ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ رﻓﻴﻘﻴﻢ .ﻳﻪ دﻓﻪ دﻳﮕﻪ ﺑﮕﻮ ﭼﻜﺎر ﻛﺮدﻳﻦ.
ﻓﻘﻂ ﻳﻪ دﻓﻪ! ﺑﮕﻮ ﭼﻪ ﺟﻮرى دورهش ﻛﺮدﻳﻦ ﻛﻪ رﻓﺖ
ﺧﻮدﺷﻮ ﻛُﺸﺖ؟ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮرى ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻛﺮدﻳﻦ؟ آره ﺟﺎﻛﺶ؟
ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮرى؟ ﻣﻰﺧﻮاى ﻣﺚ ﻳﻪ ﺳﮓ ﻫﻤﻴﻦ ﺟﺎ ﺗﺮﺗﻴﺒﺘﻮ ﺑﺪم؟
ﻣﻰﺧﻮاى ﺑﻜُﺸﻤﺖ و رو ﺟﻨﺎزهت ﺗﺮ ﺑﺰﻧﻢ ﺟﺎﻛﺶ؟
ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ؟ ﻳﺎدﺗﻪ؟ ﻫﺮ ﻛﺎرى ﻛﺮدى ﻫﻴﭽﻰ ﻧﮕﻔﺘﻢ .واﺳﻪي
اﻳﻨﻜﻪ ﺗﻮ رو ﭘﺸﻢ ﺧﺎﻳﻪﻣﻢ ﺣﺴﺎب ﻧﻤﻰﻛﻨﻢ .ﺑﺒﻴﻦ! اﻳﻦ ﻛﺎﺗﺮو
ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ؟ اﻳﻦ دوﺳﺎل و ﺧﺮدهاﻳﻪ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺧﻮﻧﻪي ﻣﻨﻪ .ﻧﻪ ،ﻧﺘﺮس
ﺟﺎﻛﺶ! ﻣﻦ ﻛﻪ ﺳﮓ ﻧﻤﻰﻛﺸﻢ! ﻓﻘﻂ ﻣﻰﺧﻮام ﻧﺸﻮﻧﺖ ﺑﺪم.
ﻣﻰﺑﻴﻨﻰ؟ ﺑﺎ ﻳﻪ ﺣﺮﻛﺖ ﻣﻰﺷﻪ آدم ﻛُﺸﺖ .ﺑﺎ ﻳﻪ ﺣﺮﻛﺖ روى
ﺷﺎﻫﺮگ! آدﻣﻜُﺸﻰ ﻛﻪ ﻛﺎرى ﻧﺪاره .وﻟﻲ ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻮدم.
ﻋﺎﺷﻖِ ﻫﻤﻪي آدﻣﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺟﺎﻛﺸﺎ ﺳﺮﺷﻮﻧﻮ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﻛﻮﺑﻴﺪهن.
ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻮدم ﺟﺎﻛﺶ ،اونوﻗﺖ ﺗﻮ رﻓﺘﻰ و ﺑﺎ داﺳﺘﺎنﺳﺎزى
ﺳﺮِ ﻣﻨﻮ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﻛﻮﺑﻴﺪى.
ﻣﻰدوﻧﻰ واﺳﻪي اﻳﻨﻜﻪ ﻳﻪ وﻗﺖ ﻧﺰﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﺮم و ﺷﺎﻫﺮگ اون
رﻓﻴﻖِ ﺑﺎزﻳﮕﺮِ ﻗﺤﺒﻪﺗﻮ ﻧﺰﻧﻢ دو ﺳﺎل ﺗﻤﻮم ﻗﺮص ﺧﻮردم؟
ﻣﻰدوﻧﻰ دﻳﻮث؟
117
ﺗﺮس ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ از اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ ﻣﺚ ﺗﻮ ﺟﺎﻛﺶ ﺑﺸﻢ و ﺗﻮ
رﻓﺘﻰ و ﺑﺎ داﺳﺘﺎن ﺳﺎزى از ﻣﻦ ﺟﺎﻛﺶ ﺳﺎﺧﺘﻰ .ﺗﻮ ﻣﻨﻮ
ﻛُﺸﺘﻰ .ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻳﻪ ﺟﻤﻠﻪ! ﺣﺎﻻ ﻛﻪ دﻳﮕﻪ ﻋﺼﺮ دﺷﻨﻪ و ﮔﻠﻮﻟﻪ
ﻧﻴﺲ .ﺣﺎﻻ دوران ﻣﻌﺎﺻﺮه .دوران دﻳﻮﺛﺎﻳﻰ ﻣﺚ ﺗﻮﺋﻪ ﻛﻪ ﺑﺎ
ﻛﻠﻤﻪ آدم ﻣﻰﻛُﺸﻦ .ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﻳﻪ ﻛﻠﻤﻪي »ﭼﻄﻮرىِ« اون رﻓﻴﻖِ
ﭘﻴﺮِ ﺟﺎﻛﺸﺖ.
ﻣﻦ ﻛﻪ از ﺟﻤﻬﻮرى اﺳﻼﻣﻰ ﻓﺮار ﻧﻜﺮدهم .ﻣﻦ از اﻣﺜﺎل ﺗﻮ ﻓﺮار
ﻛﺮدهم ﻛﻪ ﭼﻮن وﻳﺮون ﺷﺪهن ،ﻓﻘﻂ ﻣﻰﺗﻮﻧﻦ وﻳﺮون ﻛﻨﻦ .از
دس ِآدﻣﺎﻳﻰ ﻛﻪ ﺳﺎﻟﻢ ﻧﻴﺴﺘﻦ .آدﻣﺎﻳﻰ ﻛﻪ وﻗﺘﻰ از ﺧﻮاب ﺑﻴﺪار
ﻣﻰﺷﻦ ،ﺧﻮدﺷﻮﻧﻮ ﺗﻮ زﻧﺪون ﺣﺲ ﻣﻰﻛﻨﻦ ﺗﺎ ﻣﻦ اﺣﺴﺎس
زﻧﺪاﻧﺒﺎﻧﻰ ﻛﻨﻢ .از دس ِآدﻣﺎﻳﻰ ﻛﻪ اﻳﻦﻗﺪر ﺟﺎﻛﺶ دﻳﺪهن ﻛﻪ
دﻳﮕﻪ ﻫﻤﻪرو ﺟﺎﻛﺶ ﻣﻰﺑﻴﻨﻦ .درﺳﺖ ﻋﻴﻦ ﺧﻮد ﻣﻦ.
ﻣﻰدوﻧﻰ اونﺷﺐ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﭼﻰ ﮔﻔﺘﻢ؟ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ ﺑﺎ اون
وﺣﺸﺖ درونِ ﻧﻰﻧﻰِ ﭼﺸﻤﺎت ﺑﺮاى ﻣﻦ ﺷﻜﻮه و ﺟﻼلِ زﻣﻴﻦ
و آﺳﻤﺎن ﺑﻮدى و ﺟﺎﻛﺶ ﺷﺪى!
ﻫﻤﻮن ﺷﺐ ﻓﺎﺗﺤﻪﺗﻮ ﺧﻮﻧﺪم.
118
13
119
در را ﺑﺴﺘﻢ و آﻣﺪم و ﻧﺸﺴﺘﻢ.
داﺳﺘﺎﻧﻰ ﺧﻮاﻧﺪم .دوﺳﺘﻢ ﺧﻮﺷﺶ ﻧﻴﺎﻣﺪ .ﻣﻨﻈﻮرش اﻳﻦ ﺑﻮد ﻛﻪ
دﻳﮕﺮ از ﺷﻜﺴﺖ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺑﺲ اﺳﺖ.
ﺑﻌﺪ زنِ آن ﺑﺎﺑﺎ آﻣﺪ .ﻣﻦ دﻳﺪم ﻛﻪ ﺑﺎز ﻫﻢ در ﺑﺎز ﺑﻮده اﺳﺖ.
ﻣﻦ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ درِ ﺧﺎﻧﻪام را ﺑﺎز ﻧﻤﻰﮔﺬارم.
ﻣﻦ دوﺑﺎر درِ ﺧﺎﻧﻪام را ﺑﺴﺘﻢ!
وﻗﺘﻰ ﻣﻦ ،دوﺑﺎر ،ﺑﺎ دﺳﺘﻬﺎى ﺧﻮدم ،درِ ﺧﺎﻧﻪام را ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ،
و ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺑﺎز اﺳﺖ ،وﻗﺘﻰ ﻣﻦ درِ ﺧﺎﻧﻪام را ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ
ﺟﺎﻳﻰﺳﺖ ﻛﻪ از آنِ ﻣﻦ اﺳﺖ ،دوﺑﺎر ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ،و ﻛﺴﻰ ﻛﻪ
ﻣﻬﻤﺎن ﻣﻦ اﺳﺖ ،دوﺑﺎر آن را ﺑﺎز ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﻣﻦ ﺣﻖ دارم
ﺑﻪ ﻳﺎد ﻛﻠﻤﻪي ﺟﺎﻛﺶ ﺑﻴﻔﺘﻢ.
اﻳﻨﺠﺎ ﺧﺎﻧﻪي ﻣﻦ اﺳﺖ!
ﺑﻌﺪ از اﻳﻨﻜﻪ رﻓﺘﻨﺪ ،ﻫﻰ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ﭼﺮا؟ ﻳﻌﻨﻰ ﺑﺮاى ﭼﻰ در
را ﺑﺎزﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد؟ اﻳﻨﺠﺎ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﺎ ﺑﻮدﻳﻢ؟
در ﻣﺪﺗﻰ ﻛﻪ ﻣﻦ داﺳﺘﺎن ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪم ﻛﻰ ﭘﺸﺖ در ﺑﻮد؟
ﭘﺸﺖ در ،ﻛﺖ ﻣﻦ آوﻳﺰان ﺑﻮد .ﺗﻮى ﺟﻴﺐِ ﻛﺘﻢ ﻛﺎرت
ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻰ ﻣﻦ اﺳﺖ .از ﻛﺠﺎ ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ ﺑﺮﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و از
روﻳﺶ ﻛﭙﻰ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﺧﺐ آدم ﺳﻴﺎﺳﻰ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺑﻪ ﭼﻨﺪﺗﺎ
اﺳﻢ ﻣﺴﺘﻌﺎر و ﻛﺎرت ﺷﻨﺎﺳﺎﻳﻰ اﺣﺘﻴﺎج دارد .ﻛﻰ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ
ﻣﻦ اﻃﻤﻴﻨﺎن ﺑﺪﻫﺪ ﻛﻪ او اﻳﻦ ﻛﺎر را ﻧﻜﺮده اﺳﺖ؟ وﻗﺘﻰ ﻣﻦ
120
دوﺑﺎر در را ﺑﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ،و او دوﺑﺎر آن را ﺑﺎزﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ،
ﻻﺑﺪ ﻗﺮار اﺳﺖ ﻛﺎرى ﺻﻮرت ﺑﺪﻫﺪ.
از ﻛﺠﺎ ﻣﻌﻠﻮم در آن ﻓﺎﺻﻠﻪ زﻧﺶ آرام وارد آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻧﺸﺪه
ﺑﺎﺷﺪ و ﻛﻠﻴﺪ زاﭘﺎس آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﻢ را ﺑﺮﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟
ﻣﻦ ﺳﻴﺼﺪ و ﻫﻔﺖ ﻛﺮون دادم و ﻗﻔﻞ درِ ﺧﺎﻧﻪام را ﻋﻮض
ﻛﺮدم.
آﺧﺮ ﺧﺎﻧﻪي ﻣﻦ ﭘﺮ از اﺳﻨﺎد و ﻣﺪارك ﺟﺎﻛﺸﻬﺎﺳﺖ!
121
14
122
ﺷﺐ اﻧﻘﻼبِ ﻓﺮﻫﻨﮕﻰرو ﻳﺎدﺗﻪ؟ ﻳﺎدﺗﻪ واﻳﺴﺎده ﺑﻮدى دمِ
ﻣﻴﻠﻪﻫﺎى داﻧﺸﮕﺎه و داد ﻣﻰزدى ﺑﺮﻳﻦ ﺗﻮ رﻓﻘﺎ ،ﺑﺮﻳﻦ ﺗﻮ رﻓﻘﺎ؟
ﻳﺎدﺗﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﭼﺮا ﺧﻮدت ﻧﻤﻰرى؟ ﻳﺎدﺗﻪ ﺟﺎﻛﺶ؟
ﻳﺎدﺗﻪ ﺳﺎلِ ﭘﻨﺠﺎه و ﺷﻴﺶ رﻓﺘﻴﻢ اﻋﻼﻣﻴﻪ ﭘﺨﺶ ﻛﻨﻴﻢ؟ ﻳﺎدﺗﻪ
اداى رﺋﻴﺴﺎرو در آوردى و ﻫﻤﻮن دمِ درِ ﺳﺎﺧﺘﻤﻮن واﻳﺴﺎدى
و ﮔﻔﺘﻰ ﺑﺮو ﺑﺬار رو اون ﻣﻴﺰ؟ ﻳﺎدﺗﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻴﻼخ؟
ﻳﺎدﺗﻪ اون ﺷﺐ ﻛﻪ زدن دس ِﻣﺮﺗﻀﻰ رو ﺷﻜﺴﺘﻦ ،ﻣﻰﺧﻮاﺳﻰ
ﻛﻴﻒ ﭘﺮ از اﻋﻼﻣﻴﻪﺗﻮ ﺑﻨﺪازى ﻛﺮدن ﻣﻦ؟
ﻳﺎدﺗﻪ وﻗﺘﻰ داﺷﺘﻰ زﻳﺮِ ﺳﺮﭘﻮش ﻧﺠﺎرﺑﺎﺷﻰ ﻛﺎر ﻣﻰﻛﺮدى،
دوﺗﺎ ﻛﺎرﺗُﻦِ ﭘﺮ از اﻋﻼﻣﻴﻪﻫﺎى ﺳﺎزﻣﺎنِ ﮔﻮزﺗﻮ ﺑﻪ اﺳﻢِ وﺳﺎﻳﻞ
ﻳﺪﻛﻰِ ﻛﺎرﮔﺎﻫﺖ دادى دس ِﻣﻦ ﻛﻪ ﺗﺎ ﻛﺎرﮔﺎﻫﺖ ﺑﻴﺎرم؟ ﻳﺎدﺗﻪ
وﻗﺘﻰ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﺎﻛﺴﻰ ﺑﻮدم ،اون رﻓﻴﻖِ ﺟﺎﻛﺸﺘﻮ ﻓﺮﺳﺘﺎدى ﻛﻪ ﻣﻨﻮ
ﺳﻮار ﻛﻨﻪ؟
ﻣﻰدوﻧﻰ وﻗﺘﻰ اون ﮔﻔﺖ ﺑِﭙّﺮ ﺑﺎﻻ و ﻣﻦ ﺧﻢ ﺷﺪم ﻛﺎرﺗُﻨﺎرو
ﺑﺮدارم و اون ﮔﻔﺖ وﻟﺶ ﻛﻦ ،ﻣﺚِّ ﺧﺮ ﺗﻮ ﮔﻞ ﻣﻮﻧﺪم؟
ﻣﻰدوﻧﻰ وﻗﺘﻰ ﺗﻮ واﻧﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ و از ﺗﻮى آﻳﻨﻪ ﺑﻪ اون دوﺗﺎ
ﻛﺎرﺗﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﻰﻛﺮدم ﻛﻪ ﻛﻨﺎر ﺧﻴﺎﺑﻮن از ﻣﻦ دور ﻣﻰﺷﺪ ،ﺑﺎ
ﺧﻮدم ﭼﻰ ﮔﻔﺘﻢ؟ ﮔﻔﺘﻢ ﺣﻘّﺎ ﻛﻪ ﻫﻤﻪﺗﻮن از دم ﺟﺎﻛﺸﻴﻦ!
ﻣﻰدوﻧﻰ اﮔﻪ ﭘﺎﺳﺪارا ﺟﻠﻮﻣﻮ ﻣﻰﮔﺮﻓﺘﻦ ،ﺑﺪون اﻳﻨﻜﻪ ﺑﺪوﻧﻢ
ﻗﻀﻴﻪ ﭼﻴﻪ ،ﻳﻪ راﺳﺖ آدرس ﻛﺎرﮔﺎﻫﺘﻮ ﻣﻰدادم؟ ﻣﻰدوﻧﻰ ﺑﻌﺪ
123
از اون ﻗﻀﻴﻪ دﻳﮕﻪ ﺑﻪ ﻫﻴﭻ دﻳﻮﺛﻰ اﻋﺘﻤﺎد ﻧﺪارم؟
ﻳﺎدﺗﻪ ﺑﺎ ﻫﻤﻪي اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎ ،وﻗﺘﻰ اوﻣﺪى ﮔﻔﺘﻰ ﻳﻜﻰ از رﻓﻘﺎت
ﺑﻰﭘﻨﺎﻫﻪ و ﺟﺎﻳﻰ ﻧﺪاره ،ﻳﻪ ﻣﺎه ﭘﻨﺎﻫﺶ دادم؟ ﻣﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ
ﺗﻮ و اون ﻧﻜﺮدم ،ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮدم ﻛﺮدم ﻛﻪ ﺳﺮﭘﻨﺎﻫﻰ
داﺷﺘﻢ و ﻧﻤﻰﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻳﻪ آدم ﺑﻰﭘﻨﺎه ﻣﻮﻧﺪه .ﻣﻦ ﻛﻪ ﻣﺚِّ
ﺗﻮ ﺳﻴﺎﺳﺘﻤﺪار ﻧﺒﻮدم .ﻣﻦ ﻓﻘﻂ اﻧﺴﺎن ﺑﻮدم .ﻣﻦ ﻛﻪ ﺧﻠﻘﻰ
ﻧﻴﺴﺘﻢ ﺟﺎﻛﺶ! ﻣﻦ ﺧﻮد ﺧﻠﻘﻢ!
ﺧﺐ ﻣﻦ ﻫﻤﻴﻨﺎرو ﮔﻔﺘﻢ دﻳﮕﻪ .ﻛﺴﻰ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺣﺮﻓﺎرو ﺑﺰﻧﻪ،
ﺟﺎﺳﻮﺳﻪ؟ ﺟﺎﻛﺸﻪ؟
124
15
ﻫﻴﭻ ﺣﻴﻮاﻧﻰ را ﻧﻤﻰﺷﻨﺎﺳﻢ ﻛﻪ ﻣﺜﻞ ﮔﺮﺑﻪ ﺗﺮﺳﻮ ﺑﺎﺷﺪ .ﻛﻠﻤﻪي
ﺗﺮس اﻟﺒﺘﻪ ﻧﺎرﺳﺎﺳﺖ .وﺣﺸﺖ درﺳﺖﺗﺮ اﺳﺖ .وﺣﺸﺖ
ﺗﺎرﻳﺨﻰ.
اﮔﺮ ﭘﻨﺠﺎهﺗﺎ ﮔﺮﺑﻪ ﺗﻮى اﺗﺎﻗﻰ ﺑﺎﺷﻨﺪ ،ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﻳﻨﻜﻪ دﺳﺘﺖ را
ﺑﻠﻨﺪ ﻛﻨﻰ ،ﻫﺮ ﻛﺪاﻣﺸﺎن ﺑﻪ ﺳﻮﻳﻰ ﻣﻰﮔﺮﻳﺰد .ﺑﺮاى اﻳﻨﻜﻪ ﻫﺮ
ﻛﺪاﻣﺸﺎن ﻓﻘﻂ ﻳﻜﻰ اﺳﺖ ﺑﺮاى ﺧﻮد.
ﺣﻘﻴﻘﺖ اﻳﻦ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ اﻧﺪﻳﺸﻪاى را ﺑﺎور
ﻧﺪاﺷﺘﻪام .ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﻼش ﻛﺮدهام ﺑﻪ ﭼﻴﺰى اﻋﺘﻘﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ،
اﻣﺎ ﺗﻪ وﺟﻮدم ﺑﻰاﻋﺘﻘﺎد ﺑﻮدهام .ﺑﻴﺎن اﻳﻦ ﺣﻘﻴﻘﺖ دردﻧﺎك و
ﺣﺘﻰ وﺣﺸﺖآور اﺳﺖ .اﻣﺎ ﻣﻦ اﻣﺮوز دﻳﮕﺮ ﻫﻴﭻ وﺣﺸﺘﻰ از
ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰى ﻧﺪارم.
ﻣﻰﮔﻮﻳﻨﺪ ﻣﺤﻤﺪ در ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﻪ ﺑﻌﺜﺖ رﺳﻴﺪ.
ﻣﻦ ﻳﻜﻰ اﮔﺮ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﻠﻮص ﺑﺮﺳﻢ ﺷﺎﻫﻜﺎر ﻛﺮدهام.
125
ﮔﻠﺸﻴﺮى ﻧﻤﺎزﺧﺎﻧﻪي ﻛﻮﭼﻜﺶ را ﺑﺮاى ﻣﻦ ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ در
ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻫﻴﭻ ﻛﺴﻰ ﻋﺮﻳﺎن ﻧﺸﻮم.
ﺑﺮاى ﻣﻦ ﻳﻜﻰ ،ﻋﺮﻳﺎﻧﻰ ﺧﺎﻟﺺِ اﻧﺴﺎﻧﻰﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﻨﻢ.
ﮔﻠﺸﻴﺮى ﻣﻌﺼﻮم ﭘﻨﺠﻢ را ﺑﺮاى ﻣﻦ ﻧﻮﺷﺖ ﻛﻪ ﺑﺪاﻧﻢ ﺗﻌﻬﺪ،
ذاﺗﺎً ﺣﺎﻣﻞِ ﻣﻌﺼﻮﻣﻴﺖ اﺳﺖ.
ﻣﻦ ﻳﻜﻰ ﮔﻤﺎن ﻧﻤﻰﻛﻨﻢ ﺑﺸﻮد ﻧﻘﺶِ ﻫﺮ ﻛﺴﻰ را ﺑﺎزى ﻛﺮد و
ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻣﻌﺼﻮم ﺑﻮد.
راﺳﺘﻰ اﻳﻦ ﺗﺮاﻧﻪ را ﻛﻰ ﺧﻮاﻧﺪه اﺳﺖ؟ اﻳﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻃﺮزى
ﻏﺮﻳﺐ اﻧﺪوﻫﺒﺎر اﺳﺖ؟ اﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ:
ﻳﺎد از آن روزى ﻛﻪ ﺑﻮدى زﻫﺮه ﻳﺎرِ ﻣﻦ
126
16
ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ:
اﻳﻦ ﻛﺎﭘﻮت
اﻳﻨﻢ دﺳﺘﻮراﻟﻌﻤﻞ
ﺑﻴﺎر ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻪ ﻣﻰﻛﻨﻰ!
دﻧﺒﺎﻟﻢ ﻣﻰآﻳﺪ:
اﻳﻦ ﻛﺎﭘﻮت
اﻳﻨﻢ دﺳﺘﻮراﻟﻌﻤﻞ
ﺑﻴﺎر ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻪ ﻣﻰﻛﻨﻰ!
دﺳﺘﻢ را ﻣﻰﻛﺸﺪ:
اﻳﻦ ﻛﺎﭘﻮت
اﻳﻨﻢ دﺳﺘﻮراﻟﻌﻤﻞ
ﺑﻴﺎر ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻪ ﻣﻰﻛﻨﻰ!
127
ﻣﺮا ﺑﻪ دور ﺧﻮد ﻣﻰﭼﺮﺧﺎﻧﺪ:
اﻳﻦ ﻛﺎﭘﻮت
اﻳﻨﻢ دﺳﺘﻮراﻟﻌﻤﻞ
ﺑﻴﺎر ﺑﺒﻴﻨﻢ ﭼﻪ ﻣﻰﻛﻨﻰ!
ﻣﻰﭼﺮﺧﺎﻧﺪم
ﻣﻰﭼﺮﺧﺎﻧﺪم
و زﻣﻴﻦ دﻳﮕﺮ زﻳﺮِ ﭘﺎﻫﺎى ﻣﻦ ﻧﻴﺴﺖ
ﻧﻪ ،ﻧﻴﺴﺖ
و ﺣﺮﻛﺘﻰ ﻗﻮسوار
ﺳﺨﺘﻰِ ﺳﻨﮕﻰ راه ﻋﺒﻮرم را ﻣﻰﺑﻨﺪد.
دﻳﮕﺮ ﺗﻮاﻧﺎﻳﻰ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻨﻢ ﻧﻴﺴﺖ.
اﺳﺘﺨﻮاﻧﻬﺎﻳﻢ درﻫﻢﺷﻜﺴﺘﻪ اﺳﺖ؟
دﻳﮕﺮ ﺗﻮاﻧﺎﻳﻰ دﻳﺪﻧﻢ ﻧﻴﺴﺖ
اﻣﺎ زﺑﺎﻧﻢ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ اﺧﺘﻴﺎر ﻣﻦ اﺳﺖ:
ﻋﻤﺮﺗﺎن ﺑﺎد و ﻣﺮاد اى ﺳﺎﻗﻴﺎنِ ﺑﺰمِ ﺟﻢ
ﮔﺮﭼﻪ ﺟﺎمِ ﻣﺎ ﻧﺸﺪ ﭘﺮ ﻣﻰ ﺑﻪ دورانِ ﺷﻤﺎ
128
17
129
ﺑﻪ اوجِ ﺑﻰﻗﺮارى،
ﺑﻪ اوجِ ﻋﺸﻖ ﻣﻰرﺳﻢ؟
ﻫﺮ ﺑﺎر ﻣﻰﮔﻴﺮﻣﺶ و آن ﻧﻘﻄﻪي ﺷﻴﺮى ﺷﺪه را ﻣﻰﺑﻮﺳﻢ.
ﻣﻦ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ از ﻟﺤﻈﺎت ﻛﻮﺗﺎه و ﺑﻠﻨﺪ اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﻪ ﺟﻬﺎن و
ﺑﻪ ﻫﺴﺘﻰِ ازﻛﻒرﻓﺘﻪام دﺳﺖ ﭘﻴﺪا ﻛﻨﻢ.
ﻳﻌﻨﻰ ﻣﻰﺷﻮد؟
130
18
ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ واﻳﺴﺎ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﺟﺎﻛﺶ .ﻛﺠﺎ ﺑﺎ اﻳﻦ ﻋﺠﻠﻪ؟ ﭼﺮا دﻳﮕﻪ
زﻧﮓ ﻧﻤﻰزﻧﻰ؟ اﻳﻨﺠﺎ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰدﻳﻜﺘﺮى .اﻳﻨﺠﺎ ﻛﻪ اﺗﺎﻗﺖ
روﺑﻪروى ﺑﻠﻮك ﻣﻨﻪ .ﻳﺎدﺗﻪ زﻧﮓ ﻣﻰزدى ﻣﻰﮔﻔﺘﻰ »ﭼﻪ -ﻃﻮ-
ري؟« ﻳﺎدﺗﻪ ﭼﻪ ﺟﻮرى ﻣﻰﮔﻔﺘﻰ ﺟﺎﻛﺶ؟ ﻳﺎدﺗﻪ ﻫﻰ زﻧﮓ
ﻣﻰزدى ﻣﻰﮔﻔﺘﻰ ﭼﺮا ﻧﺎﻣﻪﻫﺎى ﻣﺎ ﻧﻤﻰآد؟ ﻳﺎدﺗﻪ ﺟﺎﻛﺶِ
ﺑﻰﺻﺤﻨﻪاى ﻛﻪ ﺑﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺮدم ﺑﺎزى ﻣﻰﻛﻨﻰ؟
ﻳﺎدﺗﻪ ﺟﺎﻛﺶِ ﺑﻰاﺳﻠﺤﻪ و ﺑﻰﻓﺸﻨﮕﻰ ﻛﻪ دارى ﻧﻮنِ ﻧﺎمِ
ﺷﺮﻳﻒﺗﺮﻳﻦِ آدﻣﺎى ﺳﺮزﻣﻴﻦِ ﻣﻨﻮ ﻣﻰﺧﻮرى؟ ﻳﺎدﺗﻪ دﮔﻮرى
ﺑﻴﺲﭘﻨﺠﺰارى؟ دﻳﻮث ،اﮔﻪ ﻣﻰﺧﻮاى ﺑﺎزى ﻛﻨﻰ ﺑﺮو روﺻﺤﻨﻪ.
روﺻﺤﻨﻪ ﺣﺘﻰ اﮔﻪ ﻧﻘﺶ ﺟﺎﻛﺸﺎرم ﺑﺎزى ﻛﻨﻰ ،واﺳﺖ دس
ﻣﻰزﻧﻢ.
ﻣﻦ ﺧﻮدم ﻗﺤﺒﻪﺗﺮﻳﻦِ ﺑﺎزﻳﮕﺮاى روى زﻣﻴﻨﻢ ،اﻣﺎ ﻧﻘﺶ ﺗﻮ
131
ﻳﻜﻰرو ﺑﺎزى ﻧﻤﻰﻛﻨﻢ .ﻓﻜﺮ ﻛﺮدى ﻣﻰﺗﻮﻧﻴﻦ دورهم ﻛﻨﻴﻦ و
ازم ﻳﻪ دﻟﻘﻚ ﺑﺴﺎزﻳﻦ؟ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدى ﻣﻨﻢ اون زﻧﺪوﻧﻰ دورهي
ﺷﺎﻫﻢ ﻛﻪ ﻳﺎ ﺑﻴﺎد ﺗﻮ ﺧﻂ ﺷﻤﺎﻫﺎ ﻳﺎ ﺑﺮه ﭘﻠﻴﺲ ﺑﺸﻪ ﻳﺎ ﺧﻮدﺷﻮ
ﺑﻜﺸﻪ؟
ﺟﺎﻛﺶ ،ﻣﻦ اﺳﺘﺨﻮن از دﻫﻦِ ﺳﮓ و ﮔﺮﺑﻪ دزدﻳﺪهم .ﻣﻦ ﺗﻮ
ﺣﻘﻴﺮﺗﺮﻳﻦ ،ﺗﻮ ﻛﺜﺎﻓﺖﺗﺮﻳﻦ ﺟﺎ ﺑﺰرگ ﺷﺪهم ،وﻟﻲ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ
ﻧﻘﺶ ﺗﻮ رو ﺑﺎزى ﻧﻜﺮدهم .اﮔﻪ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدى ،ﺟﻮون ﺑﻮدى ،ﺑﺮام
ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ،وﻟﻲ دﻟﻢ از اﻳﻦ ﻣﻰﺳﻮزه ﻛﻪ ﭘﻴﺮى و ﮔﻮز ﺑﻪ ﻛﻴﺮى
و ﻫﻨﻮز ﺟﺎﻛﺸﻰ!
ﻣﻰدوﻧﻰ واﺳﻪي اﻳﻨﻜﻪ ﺷﻜﻢِ ﮔﻮﻧﺪهﺗﻮ ﻛﻪ ﭘﺮ از ﮔُﻬﻪ ﭘﺎره
ﻧﻜﻨﻢ ،ﻳﻪ ﻣﺎه ﺗﻤﻮم ﺗﻮ ﺑﻴﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺧﻮاﺑﻴﺪم؟ وﺣﺸﺖ ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ
از اﻳﻦ ﺑﻮده ﻛﻪ ﻣﺚِّ ﺗﻮ ﺟﺎﻛﺶ ﺑﺸﻢ!
132
19
133
20
ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﺑﺒﻴﻨﻢ ،ﻳﺎدﺗﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺮو ﻛﻮن ﺑﺪه ﻛﻴﺮت ﻛُﻠُﻒ ﺷﻪ؟
دادى ﻳﺎ ﻧﻪ؟ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﻰﮔﻰ روﺣﺎﻧﻰ ،ﺟﺎﻛﺶ؟ ﻣﻦ اون ﺷﺐ ﻛﻪ
روﺣﺎﻧﻰ ،رﻫﺒﺮِ ﺟﺎﻛﺶِ ﺗﻮ اوﻣﺪ ﺗﻮ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ،زدم ﺧﻮردش
ﻛﺮدم .ﻣﻦ ﻫﺮ ﻛﺎرى ﻛﻪ ﻛﺮدهم ﺑﺮاى ﻧﻔﻰِ ﻛﺮدنِ ﺟﺎﻛﺸﻴﻪ ﻛﻪ
ﺗﻮﻳﻰ .ﻳﺎدﺗﻪ اون روز ﺑﺎ ﻣﻦ ﭼﻜﺎر ﻛﺮدى؟ اون روز ﻣﻦ
ﻣﺮﻳﺾ ﺑﻮدم ،ﺟﺎﻛﺶ .اون روز ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﻤﻪﭼﻰ ﻣﺸﻜﻮك ﺑﻮدم.
ﺷﻚ داﺷﺘﻢ ﻛﺎرى ﻛﻪ ﺗﻮ دارى ﻣﻰﻛﻨﻰ واﻗﻌﻴﺘﻪ ﻳﺎ ﺗﺨﻴﻞِ ﻣﻨﻪ.
ﺷﻤﺎ ﺟﺎﻛﺸﺎ ﻛﺎرى ﻛﺮدﻳﻦ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﻮدﻣﻢ ﺷﻚ ﻛﻨﻢ .ﻛﻪ ﺑﻪ
ﮔﻮﺷﺎى ﺧﻮدم ﻛﻪ ﻛﻠﻤﺎت ﺗﻮرو ﻣﻰﺷﻨﻴﺪ ﺷﻚ ﻛﻨﻢ.
ﺑﺎ ﺗﻮام ﻛﻪ ﻫﺮ روز ﻋﺼﺎﻛﺶ ﻳﻜﻰ ﻫﺴﺘﻰ .ﻣﮕﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ و اون
رﻓﻘﺎى ﺟﺎﻛﺸﺖ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻦ دﻳﮕﻪ ﺣﺘﻰ ﺑﻪ ﺧﻮدﻣﻢ ﺷﻚ
دارم؟ اﮔﻪ ﺗﺨﻢ دارى واﻳﺴﺎ ﺟﻠﻮ آدم و ﺣﺮف ﺑﺰن .ﭼﺮا
134
ﻣﻰرى داﺳﺘﺎن ﺳﺎزى ﻣﻰﻛﻨﻰ ﺟﺎﻛﺶ؟
ﻳﺎدﺗﻪ ﭼﻘﺪر ﻣﻨﻮ ﺗﻮ اﻳﺴﺘﮕﺎه ﻧﻮرﭘﺮت ﭼﺮﺧﻮﻧﺪى؟ ﻳﺎدﺗﻪ ﻫﻰ
اﻟﻜﻰ دور زدى و ﻫﻰ ﮔﻔﺘﻰ ﺑﭙﺮس ﺳﻔﺎرت آﻣﺮﻳﻜﺎ ﻛﺠﺎس؟
ﺗﻮ وادارم ﻛﺮدى ﻛﻪ ﺣﺘﻰ ﺑﻪ اون ﭘﻴﺮ ﻣﺮد ﺑﮕﻢ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺟﺎﻛﺸﺎ
ﻫﻴﭻ ﻛﺎرى ﻧﺪارم.
ﻳﺎدﺗﻪ اون ﺷﺐ ﻛﻪ اون رﻓﻴﻖِ ﺟﺎﻛﺸﺖ از آﻟﻤﺎن زﻧﮓ زد،
ﭼﻜﺎر ﻛﺮدى؟ اون روز ﻇﻬﺮو ﻳﺎدﺗﻪ ﺟﺎﻛﺶ؟ ﺧﻮﻧﻪي ﻣﺴﻌﻮدو
ﻣﻰﮔﻢ .ﺟﺎﻛﺶ ،ﻣﻦ ﻣﺮﻳﺾ ﺑﻮدم .ﻣﻦ ﻫﻤﻪش ﺑﻪ ﺧﻮدم
ﻣﻰﮔﻔﺘﻢ اﻳﻨﺎ رﻓﻘﺎى ﻣﻨَﻦ.
ﻣﻰدوﻧﻰ ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﻤﺎ ﺟﺎﻛﺸﺎى ﺑﻰﻣﻘﺪار ﺑﻮدهم؟
ﻣﻰدوﻧﻰ ﻣﻦ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدهم ﻫﺮ ﻛﺎرى ﻛﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻰﻛﻨﻴﻦ
ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اون ﺣﻜﻮﻣﺖ ﺟﺎﻛﺸﻴﻪ ﻛﻪ ﺑﺎﻻ ﺳﺮِﺗﻮﻧﻪ؟
ﺗﻮ ﻛﻪ ﻋﺎﻃﻔﻪ ﻧﺪارى دﮔﻮرى ،ﺗﻮ ﺧﻂ ﻛﺸﻰ ﺷﺪهﻳﻰ .ﺗﻮ ﻳﻪ
ﺧﻂ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﻮ ﻣﻰﮔﻴﺮى و ﭘﻴﺶ ﻣﻰرى .ﺗﻮ ﻳﻪ ﻋﺼﺎﻛﺶِ
ﺧﺎكﺑﺮﺳﺮى ﻛﻪ ﻓﻘﻂ راه ﺧﻮﻧﻪي ارﺑﺎﺑﺸﻮ ﺑﻠﺪه.
135
21
136
ﻗﻠﺒﺶ ﮔﻮش ﻣﻰدﻫﻢ ،ﺿﺮﺑﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻰ از آنِ ﻧﺒﺾِ ﻣﻦ
اﺳﺖ.
وﻟﻲ او ﻧﻤﻰﮔﺬارد .او ﻧﻤﻰﮔﺬارد .ﺑﺎز ﭘﻴﺪاﻳﺶ ﻣﻰﺷﻮد.
ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ اﻣﺮوز ﻧﻴﻮﻣﺪى ﺑﻴﻠﻴﺎرد ﺑﺎزى ﻛﻨﻰ.
ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ دﺳﺖ ﺑﺮدار! وﻟﻢ ﻛﻦ!
ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ دس ﺑﺮدارم؟ وﻟﺖ ﻛﻨﻢ؟ ﺟﺎﻛﺶ ،ﺗﻮ ﺑﺎ داﺳﺘﺎن
ﺳﺎزى زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻨﻮ ﺑﻪ ﮔُﻪ ﻛﺸﻴﺪى ،ﺣﺎﻻ وﻟﺖ ﻛﻨﻢ؟ ﻣﻰدوﻧﻰ
وﻗﺘﻰ رﻓﻘﺎم ﻣﻰﻧﻮﺷﺘﻦ اﻣﻴﺮ ﻋﺰﻳﺮ ،ﻫﻤﻪي وﺟﻮد ﻣﻦ ﭘﺮ از
رﻓﺎﻗﺖ ﻣﻰﺷﺪ؟ ﻣﻰدوﻧﻰ وﻗﺘﻰ ﻣﺎدرم زﻧﮓ ﻣﻰزد و ﻣﻰﮔﻔﺖ
اﻣﻴﺮِ ﻣﻦ ،ﻫﻤﻪي ﺷﻜﻮه و ﺟﻼلِ زﻣﻴﻦ و آﺳﻤﻮن در ﻣﻦ ﺑﻮد؟
ﺟﺎﻛﺶ ﺑﻰﻣﻘﺪارِ ﻧﻘﺎشِ ﻧﻮﻳﺴﻨﺪهي ﺑﺎزﻳﮕﺮِ ﺧﻴﺎط ،ﺗﻮ و اون
رﻓﻴﻘﺎى دﮔﻮرﻳﺖ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰِ ﻣﻨﻮ ازم ﮔﺮﻓﺘﻪﻳﻦ.
ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ ﺑﺲ اﺳﺖ! وﻟﻢ ﻛﻦ!
ﻣﻰﮔﻮﻳﺪ ﺑﺎﺷﻪ ،وﻟﺖ ﻣﻰﻛﻨﻢ .ﻣﻰﺧﻮاى ﻛﺘﺎب ﺑﺨﻮﻧﻰ؟ ﭼﻰ
ﻣﻰﺧﻮاى ﺑﺨﻮﻧﻰ؟ ﻣﻰﺧﻮاى ﻧﺴﻴﻢ ﺧﺎﻛﺴﺎر ﺑﺨﻮﻧﻰ؟ ﻣﻰﺧﻮاى
ﻫﻤﺎﻳﻮنِ ﻋﺸﻖ ﺑﺨﻮﻧﻰ؟ ﺑﮕﻮ ﺑﺒﻴﻨﻢ ﻣﻰﺧﻮاى ﺳﺎﻋﺪى ﺑﺸﻰ ﻳﺎ
ﮔﻠﺸﻴﺮى ﻳﺎ ﻧﺴﻴﻢ؟
ﻣﻰﮔﻮﻳﻢ ﻣﻦ اﺻﻼً ﻧﻤﻰﺧﻮاﻫﻢ ﻛﺴﻰ ﺑﺸﻮم .ﻣﻦ ﻓﻘﻂ
ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﺧﻮدم ﺑﺎﺷﻢ .اﮔﺮ ﺳﺎﻋﺪى ﻫﺴﺖ در ﻣﻦ اﺳﺖ .اﮔﺮ
ﻧﺴﻴﻢ ﻳﺎ ﮔﻠﺸﻴﺮى ﻫﺴﺖ در ﻣﻦ اﺳﺖ .اﻣﺎ ﻣﻦ ﻧﻪ ﺗﻌﻬﺪى ﺑﻪ
137
ﻛﺴﻰ دارم ،ﻧﻪ ﭼﻴﺰى .ﻣﻦ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻛﺮدهام ﺑﺮاى ﺧﻮدم ﺑﻮده
اﺳﺖ .ﻫﺮ ﭼﻪ ﻧﻮﺷﺘﻪام ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻰ ﺧﻮدم ﺑﻮده اﺳﺖ.
ﻳﺎ دﺳﺖ ﻛﻢ از اﻳﻦ ﭘﺲ اﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد .ﺗﻌﻬﺪ ﻣﻦ ﻓﻘﻂ
ﺑﻪ ﺧﻮدم اﺳﺖ و ﺑﻪ اﻳﻦ ﭼﻬﺎر دﻳﻮارى ﺧﻮدم و اﻳﻦ ﮔﺮﺑﻪاى
ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻮده اﺳﺖ .اﻳﻦ ﻛﻪ ﺗﺎ ﺻﺪاى زﻧﮓ ﺑﻠﻨﺪ
ﻣﻰﺷﻮد ،از وﺣﺸﺖ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﻣﻰﺷﻮد .اﻳﻦ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻣﻮاﻇﺐ
ﻣﻦ اﺳﺖ .ﻛﻪ در اﻳﻦ ﭼﻬﺎر دﻳﻮارى اﺧﺘﻴﺎردار ﻣﻦ اﺳﺖ .ﻛﻪ
ﺷﺮﻳﻚ ﻏﺬاى ﻣﻦ اﺳﺖ .ﻛﻪ ﺷﺒﻬﺎ ﮔﺎﻫﻰ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻰﺷﻮد ،ﺑﺎﻻى
ﺳﺮم ﻣﻰﻧﺸﻴﻨﺪ .و آنﻃﻮر ﻛﻪ ﻣﻰﻧﺸﻴﻨﺪ ،ﺑﺎ ﺳﻴﺎﻫﻲاش و آن دو
ﻧﻘﻄﻪي ﺳﻔﻴﺪ درون ﻣﺮدﻣﻚ ﭼﺸﻤﻬﺎﻳﺶ و ﺗﻨﻬﺎ ﮔُﻠﻪي ﺳﻔﻴﺪ
زﻳﺮ ﮔﻠﻮﻳﺶ ،ﻳﺎدآور ﻣﺎدر ﻣﻦ اﺳﺖ ،وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭼﺎدر
ﺳﻴﺎﻫﺶ ﺑﺎﻻى ﺳﺮم ﻣﻰﻧﺸﺴﺖ و ﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﺑﺎز ﻣﻰﻛﺮدم،
ﺷﻼﻗﺶ را ﻓﺮود ﻣﻰآورد:
ﺟﺎﻛﺶ!
و ﻣﻦ اﻣﺮوز ﻛﻪ در ﻣﺮز ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﮕﻰ ﻫﺴﺘﻢ ،دﻟﻢ ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ
ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻣﺎدر!
ﻣﺎدر ﻣﻦ!
ﻣﺎدرِ ﻗﺤﺒﻪي ﻣﻦ
ﻛﻪ ﺗﺎ ﭼﺸﻢ ﺑﺎز ﻛﺮدم و آﻣﺪم روى ﭘﺎﻫﺎى ﺧﻮدم ﺑﺎﻳﺴﺘﻢ ،از
ﻣﻦ ﺟﺎﻛﺶ ﺳﺎﺧﺘﻰ
138
ﻣﺎدرى ﻛﻪ داﺳﺘﺎنِ زﻧﺪﮔﻰِ ﻣﺮا ﺗﻮ ﻧﻮﺷﺘﻰ
ﺑﻴﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎش ﻣﺎدرم!
ﺑﻪ ﻳﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎش ﻛﻪ ﺷﺮﻳﻒﺗﺮﻳﻦِ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎى ﺳﺮزﻣﻴﻦِ ﻣﺮا ﺗﻮ
ﻛُﺸﺘﻪاى!
ﺗﻮ ﺑﺮادر ﻣﺮا ﻛُﺸﺘﻪاى!
ﺗﻮ ﻣﺮا ﻛُﺸﺘﻪاى!
ﻣﻦِ ﺧﻴﺎط را!
ﻣﻨﻰ را ﻛﻪ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻪ ﻗﺎﻣﺖ ﺧﻠﻖ دوﺧﺖ
ﺑﻮى ﺧﻮن ﮔﺮﻓﺖ
ﭘﺲ اﻛﻨﻮن آﻣﺪه اﺳﺖ ﺗﺎ ﺟﺎﻣﻪاش را
ﻣﮕﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻗﺎﻣﺖ ﺧﻮد ﺑﺪوزد
وﻟﻲ ﻗﺎﻣﺘﺶ درﻫﻢﺷﻜﺴﺘﻪ اﺳﺖ.
ﻣﺎدرِ ﻣﻦ ﻛﻪ ﻗﺤﺒﻪﺗﺮﻳﻦِ ﻗﺤﺒﻪﻫﺎى اﻳﻦ ﺧﺎك ﭘﻬﻨﺎورى
ﻣﻦ ﻧﻪ ﺑﺎ ﺗﺎرﻳﺦ ﻛﺎرى دارم
ﻧﻪ ﺑﺎ ﺗﺎرﻳﺦﺳﺎزانِ ﺟﺎﻛﺶِ ﻗﺤﺒﻪ
ﻣﻦ اﻳﻨﻢ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻢ!
ﻣﺮا ﺑﺎ دروغ و دﺑﻨﮓ ﻛﺎرى ﻧﻴﺴﺖ!
ﻣﻦ ﻧﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﮔﻠﺸﻴﺮىِ زﻣﺎﻧﻪي ﺧﻮدم ﺑﺎﺷﻢ ،ﻧﻪ ﻣﺜﻼً ﻧﺴﻴﻢ
ﺧﺎﻛﺴﺎر ﻛﻪ ﭼﻨﺪ ﺷﺐ ﭘﻴﺶ ﻛﻼﻏﺶ را ﺑﺮاﻳﻢ ﺧﻮاﻧﺪ .ﻛﻼﻏﺶ
را ﻛﻪ ﻛﻮر ﺑﻮد ﻳﺎ ﻧﻴﻤﻪﻛﻮر و اﻳﻦ ﺷﺎﻳﺪ ﺑﺮاى دﻟﺪارى دادن ﺑﻪ
139
ﻣﻦ اﺳﺖ ،ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻣﻴﺪ دادن ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﻪ وﻳﺮاﻧﻢ .ﻛﻪ ﺑﺒﻴﻦ ،ﻛﻮر
اﺳﺖ! ﻛﻪ ﺑﺒﻴﻦ ،ﭼﻴﺰى از ﻋﻤﺮش ﺑﺎﻗﻰ ﻧﻤﺎﻧﺪه اﺳﺖ.
وﻟﻲ ﻣﻦ ﻛﻪ اﻛﺒﺮ ﻫﺴﺘﻢ ،ﻛﻼﻏﻲ اﮔﺮ ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ ،ﻛﻪ ﻣﺪام ﻣﻰﺑﻴﻨﻢ،
ﻧﻪ ﺑﺎ دو ﭼﺸﻢ ،ﻛﻪ ﺑﺎ ﭼﻬﺎر ﭼﺸﻢ ﻣﺮا ﻣﻰﻧﮕﺮد ،و ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺮ
ﮔﻠﺪﺳﺘﻪي ﻣﺴﺠﺪ ﻛﻪ ﺑﺮ ﺑﻠﻨﺪى و ﻛﻮﺗﺎﻫﻰ ﻫﺮ ﺑﻨﺎﻳﻰ ﻣﻰﻧﺸﻴﻨﺪ.
ﻣﻦ دﻳﮕﺮ ﺗﻼﺷﻰ ﺑﺮاى ﻧﻔﻰِ اﻳﻦ واﻗﻌﻴﺖ ﮔُﻪ ﻧﻤﻰﻛﻨﻢ .ﻣﻦ
ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪام ﻛﻪ ﺟﺎﻛﺸﻢ.
ﻣﻦ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪام ﻛﻪ ﺗﺎ روزى ﻛﻪ ﺟﺎﻛﺸﻬﺎ ،از ﻫﺮ ﻧﻮﻋﺶ ،ﺑﺮ ﻣﻦ
ﺣﻜﻮﻣﺖ ﻛﻨﻨﺪ ،ﻫﻤﻴﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺟﺎﻛﺸﻰ ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﺎﻗﻰ ﺧﻮاﻫﻢ
ﻣﺎﻧﺪ.
ﻓﺮﻳﺐ ﺑﺮاى ﭼﻰ؟
و اﺻﻼً ﺑﺮاى ﻛﻰ؟
140
ﻓﺼﻞ ﭼﻬﺎرم
141
٢
142
٣
143
۴
144
۵
145
146
ﻓﺼﻞ ﭘﻨﺠﻢ
147
ﺑﻜﻮﺑﻢ روى ﺗﺨﻤﻬﺎى ﻗﺸﻨﮓ ﻣﺤﻤﺪ
ﺳﺎﻻرِ ﻫﻤﻪي ﺑﺎﻓﻨﺪهﻫﺎى ﺷﺎهآﺑﺎد
و ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺟﺎﻛﺶ اﺳﺖ.
148
٢
149
وادارم ﻛﺮد
از آﻏﻼم
ﺑﺰرگ ﻫﻤﻪي زﻳﮕﺰاﻟﺪوزﻫﺎى ﺷﺎه آﺑﺎد
ﭼﻨﺎن ﺗﻮاﺑﻰ ﺑﺴﺎزم
ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺟﺎﻛﺶ اﺳﺖ.
150
٣
151
روى ﺳﻴﻨﻪي ﺑﻠﻮزﻫﺎى ﻧﻮزادانِ ﺳﺮزﻣﻴﻦِ ﻣﻦ ﻣﻰدوﺧﺖ
و ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺟﺎﻛﺶ اﺳﺖ.
152
۴
153
ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ.
وادارم ﻛﺮد
از ﻣﺎدرم
ﻛﻪ از ﻣﻦ ﺟﺎﻛﺶ ﺳﺎﺧﺖ
ﭼﻨﺎن ﺗﻮاﺑﻰ ﺑﺴﺎزم
ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺟﺎﻛﺶ اﺳﺖ.
154
۵
155
ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ.
وﻗﺘﻰ از ﻫﺮ ﻛﺴﻰ ﭼﻨﺎن ﺗﻮاﺑﻰ ﺳﺎﺧﺘﻢ ﻛﻪ ﺧﻮدش ﮔﻔﺖ
ﺟﺎﻛﺶ اﺳﺖ
ﺗﺎزه از ﻣﻦ ﭼﻨﺎن ﺗﻮاﺑﻰ ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﺑﮕﻮﻳﻢ ﻛﻪ ﺟﺎﻛﺸﻢ.
156
۶
157
7
158
ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ.
وادارم ﻛﺮد ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ:
اﮔﺮ اﻧﺘﺸﺎرات آرش
ﭼﻬﻞ ﻫﺰار ﻧﺴﺨﻪ ﻫﻢ از اﻳﻦ ﻛﺘﺎبِ ﻣﻘﺪسِ
ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ
ﭼﺎپ ﻛﻨﺪ
و ﺑﻪ ﭼﻬﻞ ﻫﺰار ﺧﻮاﻧﻨﺪه ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ
ﺑﺎز ﺟﺎﻛﺶ اﺳﺖ!
159
ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ.
وادارم ﻛﺮد ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ:
ﻫﺮ ﺧﻮاﻧﻨﺪهاى ﻛﻪ اﻳﻦ ﻛﺘﺎبِ ﻣﻘﺪسِ
ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ را ﺑﺨﻮاﻧﺪ
و ﭼﻬﻞ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻃﺮف ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﻓﻮت ﻧﻜﻨﺪ
و ﻧﮕﻮﻳﺪ ﻛﻪ ﺟﺎﻛﺶ اﺳﺖ
ﺧﻴﻠﻲ ﺟﺎﻛﺶ اﺳﺖ!
160
ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ.
وادارم ﻛﺮد ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ:
ﻫﺮ ﻛﺲ
ﭼﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ اﻳﻦ ﻛﺘﺎبِ ﻣﻘﺪسِ
ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ
ﺷﺎﻫﻜﺎر اﻛﺒﺮﺳﺮدوزاﻣﻰ ﺟﺎﻛﺶ اﺳﺖ
ﭼﻪ ﻧﮕﻮﻳﺪ
ﺗﺎ وﻗﺘﻰ ﻛﻪ ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ
ﭼﻪ ﺑﺨﻮاﻫﺪ
ﭼﻪ ﻧﺨﻮاﻫﺪ
ﺑﻪ ﻃﺮزى ﺑﺴﻴﺎر ﻏﻢاﻧﮕﻴﺰ
ﺟﺎﻛﺶ اﺳﺖ!
161
ﮔﺮﺑﻪي ﻣﻦ ﺟﺎدوﮔﺮ اﺳﺖ.
وادارم ﻛﺮد ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ:
ﺑﺎ ﺧﻮاﻧﻨﺪه ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ ﻧﻤﻰﺷﻮد ﺷﻮﺧﻰ ﻛﺮد
ﭼﻮن آدم ﻧﻤﻰداﻧﺪ ﺧﻮاﻧﻨﺪهاش ﻛﺪام ﺟﺎﻛﺶ اﺳﺖ.
162
آن ﻛﺴﻰ ﻛﻪ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ:
»ﻗﺼﻪي ﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﺮ رﺳﻴﺪ ،ﻛﻼﻏﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﻧﻪش ﻧﺮﺳﻴﺪ«.
ﺧﻴﻠﻲ ﺟﺎﻛﺶ اﺳﺖ!
ِ ﮔﻮز
ِ ﮔﻮز
ِ ﮔﻮز
ﺑﻪ ﺗﺎرﻳﺦ
163
164