‫دﻋﻮت ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدى‬

‫ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه‪ :‬ﺟﯿﻤﺰ ﻣﻨﺘﮕﺎﻣﺮى ﺑﻮﯾﺲ‬

‫ﺗﺮﺟﻤﻪ‪ :‬ﻣﯿﺸﻞ آﻗﺎﻣﺎﻟﯿﺎن‬

‫‪s call to Discipleship' chrit‬‬

‫‪James Montgomery Boice :By‬‬
‫‪Aghamalian .M :Translated by‬‬

‫ﻓﻬﺮﺳﺖ ﻣﻄﺎﻟﺐ‬

‫ﻣﻘﺪﻣﻪ‬

‫ﻣﻔﻬﻮم ﺷﺎﮔﺮدى‬
‫ﻓﺼﻞ اول‪ :‬دﻋﻮت ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدى‬
‫ﻓﺼﻞ دوم‪ :‬در ﻣﮑﺘﺐِ ﻣﺴﯿﺢ‬
‫ﻓﺼﻞ ﺳﻮم‪ :‬ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻦ ﺻﻠﯿﺐ‬

‫راه ﺷﺎﮔﺮدى‬
‫ﻓﺼﻞ ﭼﻬﺎرم‪ :‬راه اﻃﺎﻋﺖ‬
‫ﻓﺼﻞ ﭘﻨﺠﻢ‪ :‬راه ﺧﺪﻣﺖ‬
‫ﻓﺼﻞ ﺷﺸﻢ‪ :‬راه ﻓﺮوﺗﻨﻰ‬
‫ﻓﺼﻞ ﻫﻔﺘﻢ‪ :‬ﺳﻔﺮ ﺑﺎ ﺑﺎر ﺳﺒﮏ‬
‫ﻓﺼﻞ ﻫﺸﺘﻢ‪» :‬اﻣﺎ آﯾﺎ او ﺑﺎ ﻣﺎﺳﺖ؟«‬
‫‪1‬‬
 ‫ﺑﻬﺎى ﺷﺎﮔﺮدى‬
‫ﻓﺼﻞ ﻧﻬﻢ‪ :‬ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﺑﻬﺎﯾﻰ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺮداﺧﺖ‬
‫ﻓﺼﻞ دﻫﻢ‪ :‬رواﺑﻂ ﺟﺪﯾﺪ‬
‫ﻓﺼﻞ ﯾﺎزدﻫﻢ‪ :‬راه ﺑﺎزﮔﺸﺘﻰ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﭘﺎداش ﺷﺎﮔﺮدى‬
‫ﻓﺼﻞ دوازدﻫﻢ‪ :‬ﻣﺴﯿﺤﻰ ﺳﻌﺎدﺗﻤﻨﺪ‬
‫ﻓﺼﻞ ﺳﯿﺰدﻫﻢ‪ :‬ﺑﺮﮐﺎت ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﻋﻼوه ﺟﻔﺎﻫﺎ‬
‫ﻓﺼﻞ ﭼﻬﺎردﻫﻢ‪ :‬ﻣﺴﯿﺢ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﻣﻘﺪﻣﻪ‬

‫»ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮا »ﺳﺮورم‪ ،‬ﺳﺮورم« ﻣﻰﺧﻮاﻧﯿﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﻣﻰﮔﻮﯾﻢ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻰﮐﻨﯿﺪ؟« )ﻟﻮﻗﺎ ‪ .(46:6‬اﯾﻦ‬
‫ﺳﺨﻦ را ﮐﺴﻰ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن اﺳﺘﺎدش ﻣﻰﺧﻮاﻧﻨﺪ‪ .‬در ﻃﻰ ﻫﺠﺪه ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﮐﺸﯿﺶ ﮐﻠﯿﺴﺎﯾﻰ‬
‫ﮐﻪ دﻫﻤﯿﻦ ﮐﻠﯿﺴﺎى ﭘﺮزﺑﺘﺮى ﻓﯿﻼدﻟﻔﯿﺎ ﻧﺎم دارد‪ ،‬ﺳﻰ ﮐﺘﺎب ﻧﻮﺷﺘﻪام‪ .‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل دﻟﻮاﭘﺲ اﯾﻦ ﻧﺒﻮدهام ﮐﻪ ﻣﺮدم‬
‫‪P‬‬ ‫ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎﯾﻢ را درﺳﺖ} ‪Philadelphia's Tenth Presbyterian Church‬‬
‫‪{ P‬‬
‫ﻧﻔﻬﻤﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ در ﻣﻮرد اﯾﻦ ﮐﺘﺎب وﺿﻊ ﻓﺮق ﻣﻰﮐﻨﺪ‪ .‬ﻣﻰداﻧﻢ ﮐﻪ ﻋﺪه ﺑﺴﯿﺎرى‪ ،‬از آن ﺗﻌﺒﯿﺮ و ﺗﻔﺴﯿﺮﻫﺎى ﻏﻠﻂ‬
‫ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮐﺮد‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﯾﮑﻰ از ﺗﻌﺎﺑﯿﺮ ﻧﺎدرﺳﺖ آﻧﺎن اﯾﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﻌﻠﯿﻢ ﻣﻰدﻫﻢ ﮐﻪ اﻋﻤﺎل ﻧﯿﮑﻮ‪ ،‬ﻣﺎ را در ﺣﻀﻮر‬
‫ﺧﺪا ﻋﺎدل ﻣﻰﺳﺎزﻧﺪ‪ -‬و اﯾﻦ ﺗﻌﻠﯿﻤﻰ اﺳﺖ ﺳﺮاﭘﺎ ﻏﻠﻂ‪ .‬ﻫﺪف ﻣﻦ از ﻧﻮﺷﺘﻦ اﯾﻦ ﮐﺘﺎب‪ ،‬ﺷﮑﺎﻓﺘﻦِ ﻣﻔﻬﻮم ﺷﺎﮔﺮدى از‬
‫ﻧﻈﺮ ﻋﯿﺴﻰ اﺳﺖ‪ .‬اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮ اﻃﺎﻋﺖ‪ ،‬ﺧﺪﻣﺖ‪ ،‬ﻓﺮوﺗﻨﻰ و ﺑﺮدوش ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺻﻠﯿﺐ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﻣﻰﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻋﺒﺎرﺗﻰ‪ ،‬ﺑﺮ ﺗﻤﺎم ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت‪ ‬اﺳﺎﺳﻰ ﺗﻌﻠﯿﻢ ﻣﺴﯿﺢ‪ .‬و ﻟﯿﮑﻦ‪ ،‬ﻣﻰداﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﻌﺎﻟﯿﻢ ﺳﺴﺖ ﺑﻨﯿﺎد و‬
‫درآﻣﯿﺨﺘﻪ ﺑﻪ اﺷﺘﺒﺎه ﮐﻪ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺑﻪ ﺣﻠﻖ ﻣﺮدم رﯾﺨﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻋﺪه ﺑﺴﯿﺎرى ﮔﻔﺘﻪﻫﺎى اﯾﻦ ﮐﺘﺎب را ﺑﺪﻋﺘﮑﺎراﻧﻪ و‬
‫ﺧﻄﺮﻧﺎك ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﯾﺎﻓﺖ و ﺑﺮ آن اﻧﮓ‪ ‬اﻧﺠﯿﻞ دروﻏﯿﻦ ﺧﻮاﻫﻨﺪ زد و از ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻦ اﺑﺎ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮐﺮد‪.‬‬

‫‪2‬‬
‫ﻓﻘﻂ ﻋﺪه اى اﻧﮕﺸﺖ ﺷﻤﺎر )ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ اﯾﺸﺎﻧﻢ( دﻋﻮت ﻣﺴﯿﺢ را ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدى ﺑﻪ ﺟﺪ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮔﺮﻓﺖ و از اﯾﻦ‬
‫ﮐﺘﺎب اﺳﺘﻔﺎده ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﺮد‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺢ‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﮐﻞ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎﺳﺖ و ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺴﯿﺤﻰ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻣﻌﺘﻘﺪ و ﻣﻌﺘﺮف ﺑﺎﺷﯿﻢ‪ ،‬ﭼﯿﺰ‬
‫ﺗﺎزهاى ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬اﻣﺎ‪ ،‬آﻧﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﺧﺪاوﻧﺪى ﻣﺴﯿﺢ را درك ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻧﺒﺮدى در دو ﺟﺒﻬﻪ روﺑﺮو ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪ .‬در‬
‫ﯾﮏ ﺟﺒﻬﻪ‪ ،‬اﯾﻦ دﻧﯿﺎﺳﺖ ﮐﻪ روز و ﺷﺐ ﻋﻠﯿﻪ آﻧﺎن ﻣﻰﺟﻨﮕﺪ ﺗﺎ ﻣﮕﺮ ﺣﺼﺎرى ﺑﻪ دورﺷﺎن ﺑﮑﺸﺪ و اﯾﺸﺎن را ﺑﻪ‬
‫درون آن ﺑﮑﺸﺎﻧﺪ‪ .‬دﻧﯿﺎ ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن در آﻧﺠﺎ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻪ اﻋﺘﻘﺎدات ﺧﻮد ﻋﻤﻞ ﮐﻨﻨﺪ و ﺧﻄﺮى ﻫﻢ ﻣﺘﻮﺟﻪ‬
‫ﮐﺴﻰ ﻧﺴﺎزﻧﺪ‪ ،‬و ﻟﻰ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﭘﺎى ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ را ﺑﻪ ﻋﺮﺻﻪ اﻗﺘﺼﺎد‪ ،‬ﺳﯿﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻗﺎﻧﻮن و »ﺣﻘﻮقِ« ﻓﺮدى ﺑﺎز ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﺟﻠﻮى‬
‫اﯾﻦ ﺣﻤﻠﻪ را ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ اﻋﻼم داﺷﺖ‪» :‬زﻣﯿﻦ و ﭘﺮى آن از آن ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ« )ﻣﺰﻣﻮر ‪ .(1:24‬ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻫﯿﻢ ﮐﻪ‬
‫»ﺗﻤﺎﻣﻰ ﻗﺪرت در آﺳﻤﺎن و ﺑﺮ زﻣﯿﻦ« ﺑﻪ ﻋﯿﺴﻰ داده ﺷﺪه اﺳﺖ و ﻣﻔﻬﻮم آن را روﺷﻦ ﺳﺎزﯾﻢ )ﻣﺘﻰ ‪.(18:28‬‬
‫ﻧﺒﺮد در ﺟﺒﻬﻪ دوم ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ اﻧﺪازه ﻣﻬﻢ اﺳﺖ‪ .‬در اﯾﻦ ﺟﺒﻬﻪ‪ ،‬ﺳﺮ و ﮐﺎرﻣﺎن ﺑﺎ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ‬
‫ﻧﯿﺖ ﺑﺪى ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬در اﺷﺘﺒﺎه ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ اﻋﺘﻘﺎد اﯾﺸﺎن‪ ،‬ﻣﺴﯿﺢ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﻧﺠﺎت دﻫﻨﺪه ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻰآﻧﮑﻪ ﻟﺰوﻣﺎً‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن ﻧﯿﺰ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﯾﻦ اﻓﺮاد ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﭘﯿﺶ ﻣﻰروﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻰﮔﻮﯾﻨﺪ‪» :‬ﻧﺠﺎﺗﻰ ﮐﻪ ﻣﺘﻀﻤﻦ ﻗﺒﻮل ﺧﺪاوﻧﺪى ﻋﯿﺴﻰ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ«‪ ،‬ﺗﻌﻠﯿﻤﻰ اﺳﺖ ﮐﺬب و دروغ‪ .‬ﻣﺎ ﮐﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ دﯾﺪﮔﺎه ﻣﺨﺎﻟﻔﯿﻢ اذﻋﺎن ﻣﻰدارﯾﻢ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻧﺠﺎت دﻫﻨﺪه وﺟﻮد‬
‫دارد‪ ،‬و آن ﻫﻢ ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ اﺳﺖ و ﻫﺮ ﮐﺲ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺠﺎت دﻫﻨﺪهاى ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﻣﻌﺘﻘﺪ اﺳﺖ‪،‬‬
‫ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢِ ﺣﻘﯿﻘﻰ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﻧﯿﺴﺖ و ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻓﺎﻗﺪ ﺗﻮﻟﺪ دوﺑﺎره اﺳﺖ‪ .‬دﻋﻮت ﻣﺎ از ﻣﺮدم اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ‬
‫ﺑﺴﭙﺎرﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﺣﻘﯿﻘﻰ‪ ،‬و از ﻧﻈﺮ ﻣﺎ اﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﺴﻰ ادﻋﺎ ﮐﻨﺪ ﻣﺴﯿﺤﻰ اﺳﺖ و در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﺑﻪ اﺣﮑﺎم ﻣﺴﯿﺢ‬
‫ﮔﺮدن ﻧﻨﻬﺪ و ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﻰاﻋﺘﻨﺎﯾﻰ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ادﻋﺎﯾﻰ اﺳﺖ ﺳﺮاﺳﺮ ﭘﻮچ و ﮔﺰاف‪.‬‬
‫ﻋﯿﺴﻰ‪ ،‬ﺧﻮد‪ ،‬ﻓﺮﻣﻮد‪ » :‬اﮔﺮ ﮐﺴﻰ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﻣﺮا ﭘﯿﺮوى ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮد را اﻧﮑﺎر ﮐﺮده‪ ،‬ﻫﺮ روز ﺻﻠﯿﺐ ﺧﻮﯾﺶ‬
‫ﺑﺮﮔﯿﺮد و از ﭘﻰ ﻣﻦ ﺑﯿﺎﯾﺪ« )ﻟﻮﻗﺎ ‪ .(23:9‬و ﺑﺎز ﺧﻮد ﻋﯿﺴﻰ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﻬﻮدﯾﺎن روزﮔﺎرش ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﺎ ﭘﺎرﺳﺎﯾﻰ ﺷﻤﺎ‬
‫ﺑﺮﺗﺮ از ﭘﺎرﺳﺎﯾﻰ ﻓﺮﯾﺴﯿﺎن و ﻋﻠﻤﺎى دﯾﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ آﺳﻤﺎن راه ﻧﺨﻮاﻫﯿﺪ ﯾﺎﻓﺖ« )ﻣﺘﻰ ‪.(20:5‬‬
‫ﻣﻦ ﻣﻌﺘﻘﺪم ﮐﻪ اﮔﺮ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﻧﺴﻠﻰ از ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن را ﺑﺎر آورد ﮐﻪ ﺑﺮاﺳﺘﻰ ﻣﻄﺎﺑﻖ اﯾﻦ ﺗﻌﺎﻟﯿﻢ زﻧﺪﮔﻰ ﮐﻨﺪ‪ ،‬اﯾﻦ‬
‫ﻧﺴﻞ ﺑﻪ ﯾﺎرى ﺧﺪا‪ ،‬دﻧﯿﺎ را دﺳﺘﺨﻮش دﮔﺮﮔﻮﻧﻰ و ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺳﺎﺧﺖ‪.‬‬
‫در ﻫﺮ ﮐﺪام از ﮐﺘﺎﺑﻬﺎﯾﻢ‪ ،‬ﻣﺮاﺗﺐ ﻗﺪرداﻧﻰ ﻣﺨﺼﻮص ﺧﻮد را ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﻰ اﺑﺮاز ﻣﻰﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻧﮕﺎرش ﮐﺘﺎب را از آن‬
‫زﻣﺎن ﮐﻪ ﻧﻄﻔﻪاش در ﻣﻮﻋﻈﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺗﺎ ﺑﻪ روزى ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﮐﺘﺎب از زﯾﺮ ﭼﺎپ درآﻣﺪ‪ ،‬ﻣﺮا ﯾﺎرى دادهاﻧﺪ‪ .‬اﯾﻦ‬
‫ﺑﺎر ﻫﻢ در درﺟﻪ اول از اﻋﻀﺎى ﮐﻠﯿﺴﺎى دﻫﻢ ﭘﺮزﺑﺘﺮى ﺳﭙﺎﺳﮕﺰارم ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ وﻗﺖ‪ ‬ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ‪ ،‬ﻣﻮﻋﻈﻪ و ﻧﮕﺎرش‬
‫دادﻧﺪ‪ .‬دوم‪ ،‬از ﻫﻤﮑﺎران ﺑﺰرﮔﻮارم ﻣﺘﺸﮑﺮم ﮐﻪ ﻫﺮ ﺟﺎ در ﺧﺪﻣﺖ‪ ،‬و ﺑﺎﻻﺧﺺ در اﯾﻦ دوره رﺷﺪى ﮐﻪ ﮐﻠﯿﺴﺎى ﻣﺎ‬

‫‪3‬‬
‫ﻃﻰ ﻣﻰﮐﻨﺪ‪ ،‬از دﺳﺖ ﻣﻦ ﮐﺎرى ﺑﺮ ﻧﻤﻰآﻣﺪه‪ ،‬دﺳﺖ ﯾﺎرى ﺑﻪ ﺳﻮﯾﻢ دراز ﮐﺮدهاﻧﺪ‪ .‬در ﭘﺎﯾﺎن‪ ،‬از ﻣﻨﺸﻰ ﺑﺴﯿﺎر ﮐﺎرداﻧﻢ‬
‫‪{P‬‬ ‫ﺧﺎﻧﻢ ﮐﺎﯾﮑﯿﻠﻰ م‪ .‬ﻓﻮﻟﺴﺘﺮ ﺗﺸﮑﺮ ﻣﻰﮐﻨﻢ}‪Foelster .Caesilie M - P‬‬
‫ﮐﻪ ﺿﻤﻦ ﺣﺮوفﭼﯿﻨﻰ دﻗﯿﻖ دﺳﺖ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎﯾﻢ و ﻧﻤﻮﻧﻪ ﺧﻮاﻧﻰ ﻧﺴﺨﻪ ﺗﺎﯾﭗ ﺷﺪه‪ ،‬ﮐﺘﺎب را ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﻧﺸﺮ رﺳﺎﻧﺪه‬
‫اﺳﺖ‪ .‬از آﻧﺠﺎ ﮐﻪ اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﻣﺤﺼﻮل ﺗﻼﺷﻰ ﻣﺸﺘﺮك اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻰداﻧﻢ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻢ ﻓﻮﻟﺴﺘﺮ و ﺗﻤﺎم اﻋﻀﺎى ﮐﻠﯿﺴﺎ ﻫﻤﺮاه‬
‫ﺑﺎ ﻣﻦ دﻋﺎ ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮐﺘﺎب ﺣﺎﺿﺮ را ﺧﺪا‪ ،‬در ﮐﻨﺎر وﺳﺎﯾﻞ دﯾﮕﺮش ﺑﺮاى اﺣﯿﺎى اﯾﻤﺎﻧﺪاران و اﯾﺠﺎد‬
‫ﺗﻐﯿﺮات اﺳﺎﺳﻰ در ﻣﺮدم اﯾﻦ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﺑﻪ ﮐﺎر ﮔﯿﺮد‪.‬‬

‫ﻓﺼﻞ اول‬

‫دﻋﻮت ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدى‬

‫اى ﭘﻰ ﻣﻦ ﺑﯿﺎ )ﻣﺘﻰ ‪(9:9‬‬

‫از ﭘﻰ ﻣﻦ آﯾﯿﺪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ را ﺻﯿﺎد ﻣﺮدﻣﺎن ﺧﻮاﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ )ﻣﺮﻗﺲ ‪(17:1‬‬
‫اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﻢ ﺗﺎ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﻦ ﺑﺎﻗﻰ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻮ را ﭼﻪ؟ ﺗﻮ از ﭘﻰ ﻣﻦ ﺑﯿﺎ! )ﯾﻮﺣﻨﺎ‪.(22:21‬‬

‫در ﺣﯿﺎت ﮐﻠﯿﺴﺎى ﻣﺴﯿﺢ در ﻗﺮن ﺑﯿﺴﺘﻢ ﻧﻘﺼﻰ ﻣﻬﻠﮏ وﺟﻮد دارد و آن ﻓﻘﺪان ﺷﺎﮔﺮدى ﺣﻘﯿﻘﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺎﮔﺮدى‬
‫ﯾﻌﻨﻰ ﺗﺮك ﮐﺮدن ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ و رﻓﺘﻦ از ﭘﻰ ﻣﺴﯿﺢ‪ .‬ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺑﺴﯿﺎرى از ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن اﻣﺮوز ‪-‬و ﺷﺎﯾﺪ اﮐﺜﺮﺷﺎن‪ -‬ﻋﻠﻰرﻏﻢ‬
‫ﺳﺨﻨﺎن ﭘﺮﺷﻮر و ﺣﺮارﺗﻰ ﮐﻪ درﺑﺎره ﻣﺴﯿﺢ ﻣﻰﮔﻮﯾﻨﺪ و ﺣﺘﻰ ﻓﻌﺎﻟﯿﺘﻬﺎى ﭘﺮﺷﻮر و ﺷﺘﺎﺑﻰ ﮐﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدﻫﻨﺪ‪ ،‬در‬
‫ﻋﻤﻞ ﭼﻨﺪان از ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ ﭘﯿﺮوى ﻧﻤﻰﮐﻨﻨﺪ‪ .‬اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮﺧﻰ از ﻣﺤﺎﻓﻞ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﺑﻮﯾﻰ اﻧﺪك از ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ‬
‫راﺳﺘﯿﻦ ﺑﺮدهاﻧﺪ‪ .‬ﺑﺴﯿﺎرى ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺢ را ﺑﺎ ﺷﻮر و ﺣﺮارت »ﺳﺮورم‪ ،‬ﺳﺮورم« ﻣﻰﺧﻮاﻧﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺴﯿﺤﻰ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ )ﻣﺘﻰ ‪.(21:7‬‬
‫}‪- P‬در ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻗﺪﯾﻤﻰ ﻋﻬﺪ ﺟﺪﯾﺪ‪» ،‬ﺧﺪاوﻧﺪا‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪا« آﻣﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺘﺮﺟﻢ ‪{P‬‬
‫از اﯾﻦ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮد‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﺴﯿﺢ ﻫﻢ ﺑﻪ آن اﺷﺎره ﮐﺮد‪ ،‬وﻟﻰ اﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺗﻔﮑﺮ وادارد‪.‬‬
‫ﻋﯿﺴﻰ در آﺧﺮﯾﻦ ﻣﻮﻋﻈﻪاى ﮐﻪ اﻧﺪﮐﻰ ﭘﯿﺶ از ﻣﺼﻠﻮب ﺷﺪﻧﺶ‪ ،‬ﺑﺮ ﮐﻮه زﯾﺘﻮن اﯾﺮاد ﮐﺮد‪ ،‬ﻣﺴﯿﺤﯿﺎﻧﻰ را ﮐﻪ ادﻋﺎ‬
‫ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ ﻣﺴﯿﺤﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ وﻟﻰ ﻗﻠﺐﺷﺎن ﻋﻮض ﻧﺸﺪه اﺳﺖ ﺑﺎ زﻧﺎﻧﻰ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدﻧﺪ داﻣﺎد ﺑﯿﺎﯾﺪ و ﺑﺎ او‬
‫ﺑﻪ ﺿﯿﺎﻓﺖ ﻋﺮوﺳﻰ ﺑﺮوﻧﺪ‪ .‬اﯾﻦ زﻧﺎن ﭼﻮن وﻗﺘﻰ داﻣﺎد آﻣﺪ‪ ،‬ﺑﺮاى ﻫﻤﺮاﻫﻰ او آﻣﺎده ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺸﺖ در ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ و ﺑﻪ‬
‫ﺟﺸﻦ راه ﻧﯿﺎﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﺒﺎرﺗﻰ‪ ،‬ﻧﺠﺎت ﻧﯿﺎﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎز ﻋﯿﺴﻰ‪ ،‬ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن اﺳﻤﻰ را ﺑﻪ ﻣﺮدى ﺗﺸﺒﯿﻪ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻪ او ﯾﮏ ﻗﻨﻄﺎر‬
‫داده ﺷﺪ ﺗﺎ آن را ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﯿﺎﻧﺪازد و ﺳﻮدى ﺣﺎﺻﻞ ﮐﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﮑﺮد و در روزى ﮐﻪ ﻣﻰﺑﺎﯾﺴﺖ ﺣﺴﺎب‬

‫‪4‬‬
‫ﮐﺎرﻫﺎى ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺳﺮورش ﭘﺲ ﺑﺪﻫﺪ‪ ،‬ﻣﺤﮑﻮم ﺷﺪ‪ .‬ﻋﯿﺴﻰ ﻓﺮﻣﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﺷﺨﺺ ﺑﻪ »ﺗﺎرﯾﮑﻰ ﺑﯿﺮون ‪...‬ﺟﺎﯾﻰ ﮐﻪ‬
‫ﮔﺮﯾﻪ دﻧﺪان ﺑﺮ ﻫﻢ ﺳﺎﯾﯿﺪن ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد« در اﻓﮑﻨﺪه ﺷﺪ‪ .‬در ﺳﻮﻣﯿﻦ ﻣ‪‬ﺜَﻞ‪ ،‬ﻋﯿﺴﻰ اﯾﻦ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن اﺳﻤﻰ را ﺑﺎ ﮐﺴﺎﻧﻰ‬
‫ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﺮﺳﻨﮕﺎن ﻏﺬا ﻣﻰدﻫﻨﺪ‪ ،‬ﻟﯿﻮاﻧﻰ آب ﺑﻪ دﺳﺖ ﺗﺸﻨﮕﺎن ﻧﻤﻰدﻫﻨﺪ‪ ،‬از ﻏﺮﯾﺒﺎن ﭘﺬﯾﺮاﯾﻰ ﻧﻤﻰﮐﻨﻨﺪ‪،‬‬
‫ﺑﺮﻫﻨﮕﺎن را ﻧﻤﻰﭘﻮﺷﺎﻧﻨﺪ‪ ،‬از ﺑﯿﻤﺎران ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﻧﻤﻰﮐﻨﻨﺪ و ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎت زﻧﺪاﻧﯿﺎن ﻧﻤﻰروﻧﺪ‪.‬‬
‫اﺷﺨﺎﺻﻰ ﺑﺎ اﯾﻦ اوﺻﺎف‪ ،‬ﻋﯿﺴﻰ را »ﺧﺪاوﻧﺪ« ﺧﻄﺎب ﻣﻰﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﯿﺎلﺷﺎن ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن واﻗﻌﻰ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻰ‬
‫ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺧﻼف اﯾﻦ ﺑﻮد و ﻫﻤﯿﻦ ﻫﻢ ﺳﺒﺐ ﻫﻼﮐﺖﺷﺎن ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻠﯿﺴﺎى ﺧﻮد را ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺤﮏ ﺑﺴﻨﺠﯿﻢ و از ﺧﻮد ﺑﭙﺮﺳﯿﻢ ﮐﻪ اﺻﻼً ﻣﻌﻨﻰ ﻣﺴﯿﺤﻰ ﺑﻮدن ﭼﯿﺴﺖ و آﯾﺎ‬
‫ﺿﻌﻒﻫﺎ و ﮐﻢ ﮐﺎرﻫﺎﯾﻰ ﮐﻪ ذﮐﺮﺷﺎن رﻓﺖ در ﻣﻮرد ﻣﺎ ﻫﻢ ﺻﺪق ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻓﯿﺾ ﮔﺮان‬
‫ﺑﻪ ﻋﻠﻞ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﮐﻠﯿﺴﺎى اﻣﺮوز دﭼﺎر ﭼﻨﯿﻦ وﺿﻊ ﻧﺎﺑﺴﺎﻣﺎﻧﻰ اﺳﺖ‪ .‬دﻟﯿﻞ اول وﺟﻮد اﻟﻬﯿﺎﺗﻰ اﺳﺖ ﻧﺎﻗﺺ ﮐﻪ ﻣ‪‬ﻪ‬
‫ﺳﺴﺘﻰ و ﮐﺮﺧﺘﻰ را ﺑﺮ ﻓﺮاز ﺳﺮﻣﺎن ﮔﺴﺘﺮده اﺳﺖ‪ .‬اﯾﻦ اﻟﻬﯿﺎت‪ ،‬اﯾﻤﺎن را از ﺷﺎﮔﺮدى و ﻓﯿﺾ را از اﻃﺎﻋﺖ ﺟﺪا‬
‫ﻣﻰﺳﺎزد و ﺗﻌﻠﯿﻢ ﻣﻰ دﻫﺪ ﮐﻪ ﺑﺮاى ﻗﺒﻮل ﻋﯿﺴﻰ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﺠﺎت دﻫﻨﺪه ﻟﺰوﻣﻰ ﻧﺪارد ﮐﻪ وى را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺧﺪاوﻧﺪ‬
‫ﺧﻮد ﻧﯿﺰ ﺑﭙﺬﯾﺮﯾﻢ‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﻋﯿﺐ و ﻧﻘﺺ در روزﻫﺎى ﮐﺎﻣﯿﺎﺑﻰ ﺷﺎﯾﻊ اﺳﺖ‪ .‬در زﻣﺎن ﻣﺸﮑﻼت‪ ،‬ﺑﺨﺼﻮص در زﻣﺎن ﺟﻔﺎ‪ ،‬ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﺎ ر اﯾﻤﺎن آوردن ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭘﯿﺶ از ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻦ ﺻﻠﯿﺐ ﻋﯿﺴﺎى ﻧﺎﺻﺮى ﺑﺪﻗﺖ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﯾﻰ ﮐﻪ ﺑﺮاى ﺷﺎﮔﺮد‬
‫ﺑﻮدن ﺑﺎﯾﺪ ﺑﭙﺮدازﻧﺪ ﻓﮑﺮ ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﭙﺮدازﻧﺪ ﻓﮑﺮ ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ‪ .‬در ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻮاﻗﻌﻰ‪ ،‬واﻋﻈﺎن ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺳﺮ ﻣﺮدم را ﺷﯿﺮه‬
‫ﺑﻤﺎﻟﻨﺪ و دروغ ﺑﻪ آﻧﺎن وﻋﺪه و وﻋﯿﺪ زﻧﺪﮔﻰ راﺣﺖﺗﺮى ﺑﺪﻫﻨﺪ و راﺟﻊ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺸﺎن اﻏﻤﺎض و آﺳﺎنﮔﯿﺮى ﭘﯿﺸﻪ‬
‫ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬و ﻟﯿﮑﻦ در اﯾﺎم رﻓﺎه و ﮐﺎﻣﯿﺎﺑﻰ‪ ،‬ﺑﻬﺎى ﺷﺎﮔﺮدى ﭼﻨﺪان ﺑﺰرگ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﻰرﺳﺪ و ﻣﺮدم ﻧﺎم ﻣﺴﯿﺢ را ﺑﺮﺧﻮد‬
‫ﻣﻰﮔﯿﺮﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻰآﻧﮑﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ و ﺗﺤﻮﻟﻰ اﺳﺎﺳﻰ ﮐﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﺣﻘﯿﻘﻰ اﺳﺖ در زﻧﺪﮔﻰﺷﺎن ﺑﻮﺟﻮد آﯾﺪ‪ .‬در ﭼﻨﯿﻦ اﯾﺎﻣﻰ‪،‬‬
‫واﻋﻈﺎن اﻏﻠﺐ ﺑﺎ وﻋﺪه اﯾﻤﺎﻧﻰ »آﺳﺎن« ‪-‬ﯾﻌﻨﻰ ﻣﺴﯿﺤﯿﺘﻰ ﺑﺪون ﺻﻠﯿﺐ‪ -‬ﻣﺮدم را ﻣﻰﻓﺮﯾﺒﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺮ ﻋﺪه ﺟﻤﺎﻋﺖ‬
‫ﮐﻠﯿﺴﺎى ﺧﻮدﺑﯿﺎﻓﺰاﯾﻨﺪ‪ ،‬اﻫﻤﯿﺘﻰ ﻫﻢ ﻧﺪارد ﮐﻪ اﻋﻀﺎى ﺟﺪﯾﺪ ﺗﻮﻟﺪ دوﺑﺎره داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﯾﺎ ﺧﯿﺮ‪.‬‬
‫دﯾﺘﺮﯾﺶ ﺑﻮﻧﻬﻔﺮ ﮐﻪ در دوران ﻧﺎزىﻫﺎ ﮐﺸﯿﺶ ﺑﻮد و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﺶ ﺑﺎ ﺳﯿﺎﺳﺖﻫﺎى ﻫﯿﺘﻠﺮ ﺑﻪ‬
‫‪{P‬‬ ‫ﺷﻬﺎدت}‪Dietrich Bebhoeffer - P‬‬

‫‪5‬‬
‫رﺳﯿﺪ‪ ،‬اﯾﻦ اﻟﻬﯿﺎت ﻧﺎدرﺳﺖ را »ﻓﯿﺾ ارزان« ﻧﺎﻣﯿﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻓﯿﺾ ارزان ﯾﻌﻨﻰ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﺑﺨﺸﺎﯾﺶ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺑﺪون‬
‫مﺟﺮﺗﻢ‪.‬درك هﻣﺠﺮت مه هﯾﺎﻣﻰب ضﯾﻒ‬ ‫‪-P‬‬ ‫دﻋﻮت ﺑﻪ}‪Cheap grace‬‬
‫هب ناوﺗﻰم ار حﻻﻃﺼﺎ نﯾﺎ ‪{P‬‬
‫ﺗﻮﺑﻪ‪ ،‬ﺗﻌﻤﯿﺪ ﺑﺪون اﺟﺮاى اﻧﻀﺒﺎط ﮐﻠﯿﺴﺎﯾﻰ‪ ،‬ﺷﺮﮐﺖ در ﻋﺸﺎى رﺑﺎﻧﻰ ﺑﺪون اﻋﺘﺮاف‪ ،‬آﻣﺮزش ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺑﺪون اﻋﺘﺮاف‬
‫ﺷﺨﺺ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺶ‪ .‬ﻓﯿﺾ ارزان‪ ،‬ﻓﯿﻀﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﺎﮔﺮدى ﺗﻮأم ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﻓﯿﻀﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﻠﯿﺐ ﻫﻤﺮاه ﻧﯿﺴﺖ‬
‫و ﻓﯿﻀﻰ اﺳﺖ ﺑﺪون ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ زﻧﺪه و ﻣﺠﺴﻢ‪«.‬‬
‫در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻓﯿﺾ ارزان‪ :‬ﻓﯿﺾ ﮔﺮان ﻗﺮار دارد‪:‬‬

‫ﻓﯿﺾ ﮔﺮان‪ ،‬ﮔﻨﺞ ﭘﻨﻬﺎن در ﻣﺰرﻋﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آن ﺷﺨﺺ ﺣﺎﺿﺮ ﻣﻰﺷﻮد ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻰ ﺑﺮود و دار وﻧﺪارش‬
‫را در ازاى آن ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﻓﯿﺾ ﮔﺮان‪ ،‬ﻫﻤﺎن ﻣﺮوارﯾﺪ ﮔﺮاﻧﻘﯿﻤﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎزرﮔﺎن ﺑﺮاى ﺧﺮﯾﺪﻧﺶ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﻓﺮوش ﮐﻞ‬
‫داراﯾﻰ ﺧﻮد ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬ﻓﯿﺾ ﮔﺮان‪ ،‬ﺳﻠﻄﻨﺖ ﻣﺴﯿﺢ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آن ﺷﺨﺺ ﺣﺎﺿﺮ ﻣﻰﺷﻮد ﺗﺎ ﭼﺸﻤﻰ را ﮐﻪ‬
‫ﺑﺎﻋﺚ ﻟﻐﺰش اوﺳﺖ از ﺣﺪﻗﻪ ﺑﻪ درآورد؛ ﻓﯿﺾ ﮔﺮان‪ ،‬دﻋﻮت ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻨﯿﺪن آن‪ ،‬ﺷﺎﮔﺮد ﺗﻮر‬
‫ﻣﺎﻫﯿﮕﯿﺮى ﺧﻮد را واﻣﻰﮔﺬارد و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل او ﻣﻰ رود‪ .‬ﻓﯿﺾ ﮔﺮان‪ ،‬اﻧﺠﯿﻠﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ آن را ﺟﺴﺖ‪،‬‬
‫ﻋﻄﺎﯾﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ آن را ﻃﻠﺒﯿﺪ‪ ،‬درى اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻮﺑﯿﺪ‪ .‬ﭼﻨﯿﻦ ﻓﯿﻀﻰ از آن ﺟﻬﺖ ﮔﺮان اﺳﺖ ﮐﻪ از ﻣﺎ‬
‫اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻰﻃﻠﺒﺪ و ﻓﯿﺾ اﺳﺖ ﭼﻮن ﻣﺎ را ﺑﻪ ﭘﯿﺮوى از ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ ﻓﺮاﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه دﯾﮕﺮى ﺑﻪ ﻧﺎم ﺗﻮزر ﮐﻪ ﺷﺒﺎﻧﻰ ﮐﻠﯿﺴﺎﯾﻰ را در ﺷﯿﮑﺎﮔﻮ ﺑﺮﻋﻬﺪه داﺷﺖ و ﮐﺘﺎﺑﻬﺎﯾﻰ ﻧﯿﺰ در زﻣﯿﻨﻪ‬
‫‪{P‬‬ ‫زﻧﺪﮔﻰ}‪Tozer .A.W- P‬‬
‫ﻣﺴﯿﺤﻰ ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎ دﻟﻰ ﺧﻮن از وﺿﻊ ﻧﺎﺑﺴﺎﻣﺎن ﮐﻠﯿﺴﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫آﻣﻮزه ﻋﺎدل ﺷﻤﺮدﮔﻰ از ﻃﺮﯾﻖ اﯾﻤﺎن‪-‬اﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺘﻰ ﮐﻪ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺗﻌﻠﯿﻢ ﻣﻰدﻫﺪ و اﯾﻦ ﺧﻼﺻﻰ ﻣﺒﺎرك از‬
‫ﭼﻨﮕﺎل ﺷﺮﯾﻌﺖ ﮔﺮاﯾﻰ ﺑﯿﻬﻮده و ﺗﻼﺷﻬﺎى اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﻰﺛﻤﺮ‪-‬در روزﮔﺎر ﻣﺎ زﯾﺮ ﭘﺮدهاى از ﺳﻮءﺗﻌﺒﯿﺮ ﺷﺮﯾﺮاﻧﻪ ﭘﻮﺷﯿﺪه‬
‫ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻨﺪان ﮐﻪ درواﻗﻊ‪ ،‬اﻧﺴﺎن را از ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ ﺧﺪا ﺑﺎزﻣﻰدارد‪ .‬ﺗﻮﺑﻪ‪ ،‬ﯾﮑﺴﺮه ﺑﻪ ﻋﻤﻠﻰ ﻣﺎﺷﯿﻦوار‪ ،‬ﺧﺸﮏ و‬
‫ﺑﻰ روح ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺮوز دﯾﮕﺮ اﯾﻤﺎن ﮐﺎرى ﺑﻪ ﺗﺰﮐﯿﻪ اﺧﻼق ﻧﺪارد و ﺷﺨﺺ را از ﺧﻮدﺧﻮاﻫﻰ و ﻧﺨﻮﺗﻰ‬
‫ﮐﻪ در ذات اﻧﺴﺎﻧﻰ او اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﺠﻞ و ﺳﺮاﻓﮑﻨﺪه ﻧﻤﻰﺳﺎزد‪ .‬اﻣﺮوز‪ ،‬ﻣﻰﺗﻮان ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ »اﯾﻤﺎن آورد«‪ ،‬ﺑﻰآﻧﮑﻪ در ﻗﻠﺐ‬
‫ﺧﻮد ﻣﺤﺒﺘﻰ ﺧﺎص ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ وى داﺷﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ‪ ،‬اﻧﺴﺎن ﻧﺠﺎت ﻣﻰﯾﺎﺑﺪ ﺑﻰآﻧﮑﻪ ﮔﺮﺳﻨﻪ و ﺗﺸﻨﻪ ﺧﺪا‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪.‬درواﻗﻊ‪ ،‬ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً ﺑﻪ او آﻣﻮﺧﺘﻪاﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻧﺪك رﺿﺎ ﺑﺪﻫﺪ و ﻗﺎﻧﻊ ﺷﻮد‪.‬‬

‫‪6‬‬
‫اﯾﻦ ﻓﻘﺪان ﻣﻬﻠﮏ روﺣﯿﻪ ﺷﺎﮔﺮدى ﻓﻘﻂ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ اراﺋﻪ اﻟﻬﯿﺎت ﻏﻠﻂ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬اﯾﻦ ﻣﺸﮑﻞ از ﻃﺮﻓﻰ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ‬
‫ﻓﻘﺪان آن ﭼﯿﺰى اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﮔﺎن ﻗﺪﯾﻤﻰﺗﺮ ادﺑﯿﺎت ﻣﺴﯿﺤﻰ ‪» ،‬زﻧﺪﮔﻰ ﺗﻮأم ﺑﺎ ﺗﻔﺘﯿﺶ ﻗﻠﺐ« ﻣﻰﺧﻮاﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺟﺎى ﺗﺄﺳﻒ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻏﺮﺑﯿﺎن در ﻣﺤﯿﻄﻰ ﺑﺴﯿﺎر ﻣﮑﺎﻧﯿﮑﻰ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺷﺘﺎب زﻧﺪﮔﻰ ﭼﻨﺪان ﺑﺎﻻ و‬
‫ارﺗﺒﺎط ﻣﺎ ﺑﺎ دﯾﮕﺮان ﭼﻨﺪان ﻏﯿﺮ ﺷﺨﺼﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﺟﺎﯾﻰ ﺑﺮاى ﺗﻔﮑﺮ واﻗﻌﻰ ﯾﺎ ﺗﺄﻣﻞ ﺑﺎﻗﻰ ﻧﻤﻰﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺣﺘﻰ در‬
‫ﮐﻠﯿﺴﺎ ﻫﻢ آﻧﻘﺪر ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰﮔﻮﯾﻨﺪ در ﻓﻼن ﮐﻤﯿﺘﻪ و اﻧﺠﻤﻦ ﺷﺮﮐﺖ و ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﯿﻢ و از ﺑﻬﻤﺎن ﭘﺮوژه ﺣﻤﺎﯾﺖ‬
‫ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﺗﺸﻮﯾﻖﻣﺎن ﻧﻤﻰ ﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ راﺑﻄﻪ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺧﺪا و ﺑﺎ ﭘﺴﺮش ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ ﺑﯿﺎزﻣﺎﯾﯿﻢ و ﺗﻔﺘﯿﺶ ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﺗﺎ وﻗﺘﻰ ﻫﻢ‬
‫ﮐﻪ در ﺣﺎل ﺧﺪﻣﺖ ﻫﺴﺘﯿﻢ‪ ،‬ﮐﺴﻰ ﻧﻤﻰﭘﺮﺳﺪ اﻗﺮارى ﮐﻪ ﺑﻪ اﯾﻤﺎن ﺧﻮد دارﯾﻢ ﺣﻘﯿﻘﻰ و راﺳﺘﯿﻦ ﯾﺎ ﮐﺎذب و دروﻏﯿﻦ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬درﻣﻮﻋﻈﺎت ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﺷﻮد ﮐﻪ ﺻﺮف ﻋﻀﻮﯾﺖ در ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺠﺎت ﻧﻤﻰﺷﻮد‪ .‬ﻣﻌﻠﻤﺎن ﮐﻼم‬
‫ﺧﺪا ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ اﻧﺴﺎن ﺷﺨﺼﺎً ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﻪ ﭘﯿﺮوى از ﻋﯿﺴﻰ ﻧﮕﯿﺮد و در اﯾﻦ ﮐﺎر ﺧﻮد را اﻧﮑﺎر ﻧﮑﻨﺪ و ﺑﻬﺎ‬
‫ﻧﭙﺮدازد و ﻣﺪاوﻣﺖ ﺑﻪ ﺧﺮج ﻧﺪﻫﺪ‪ ،‬در روز ﻗﯿﺎﻣﺖ ﻋﯿﺴﻰ او را ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﻨﺎﺧﺖ‪.‬‬
‫ﻣﯿﻠﯿﻮنﻫﺎ ﻣﺴﯿ ﺤﻰ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺗﻌﻠﯿﻤﻰ ﺑﻪ اﯾﺸﺎن داده ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ راه ﺧﻮد اداﻣﻪ ﻣﻰدﻫﻨﺪ و ﭼﻮن ده‪،‬‬
‫ﺑﯿﺴﺖ ﯾﺎ ﺣﺘﻰ ﺳﻰ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﺑﻪ زﺑﺎن‪ ،‬اﯾﻤﺎن ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ اﻗﺮار ﮐﺮدهاﻧﺪ و از آن زﻣﺎن ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻋﻤﻞ ﭼﻨﺪان‬
‫وﻗﯿﺤﻰ اﻧﺠﺎم ﻧﺪادهاﻧﺪ‪ ،‬ﺧﯿﺎل ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺤﻰاﻧﺪ‪ ،‬درﺣﺎﻟﻰ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺑﺴﺎ در ﻋﻤﻞ از ﻣﺴﯿﺢ ﺑﺴﯿﺎر دور و از ﻓﯿﺾ‬
‫ﻣﺤﺮوم و در ﺧﻄﺮ ﻫﻼﮐﺖ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬

‫»از ﭘﻰ ﻣﻦ ﺑﯿﺎ«‬
‫در اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﻗﺼﺪ دارم ﮐﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﺷﺎﮔﺮدى را از ﻧﻈﺮ ﺧﻮد ﻋﯿﺴﻰ ﺑﺎزﮐﻨﻢ‪ .‬ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﺎ در اﯾﻦ زﻣﯿﻨﻪ‪ ،‬ﺷﺎﻣﻞ‬
‫ﺑﺮرﺳﻰ ﺷﻤﺎرى از ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺎى ﻣﺴﯿﺢ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ اﮔﺮ آﻧﻬﺎ را در ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﻗﺮار ﺑﺪﻫﯿﻢ‪ ،‬ﻣﻔﻬﻮم‪ ،‬راه‪ ،‬ﺑﻬﺎ و ﭘﺎداش‬
‫ﺷﺎﮔﺮدى را روﺷﻦ ﻣﻰﺳﺎزﻧﺪ‪ .‬وﻟﻰ از ﻫﻤﺎن اﺑﺘﺪا ﺗﺬﮐﺮ اﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ را ﻻزم ﻣﻰداﻧﻢ ﮐﻪ ﻣﺤﻮر ﺗﻤﺎم ﺑﺤﺚﻫﺎى ﻓﺼﻮل‬
‫آﯾﻨﺪه ﯾﮏ ﭼﯿﺰ اﺳﺖ و آن اﯾﻨﮏ ﺷﺎﮔﺮدى‪ ،‬ﻗﺪم دوم در ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﯾﻌﻨﻰ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺷﺨﺺ اول ﺑﻪ‬
‫ﻋﯿﺴﻰ اﯾﻤﺎن ﺑﯿﺎورد و ﺑﻌﺪ اﮔﺮ دﻟﺶ ﺧﻮاﺳﺖ ﺷﺎﮔﺮد او ﻫﻢ ﺑﺸﻮد‪ .‬ﻣﺴﯿﺤﻰ ﺑﻮدن از ﻫﻤﺎن اﺑﺘﺪا در ﮔﺮو ﺷﺎﮔﺮدى‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﻗﺪم اول را ﺑﺮﻣﻰدارﯾﻢ‪ .‬ﺷﺎﮔﺮدى ﺑﺎ اﻃﺎﻋﺖ از اﯾﻦ دﺳﺘﻮر ﻣﺴﯿﺢ آﻏﺎز ﻣﻰﺷﻮد ﮐﻪ‪» :‬از ﭘﻰ ﻣﻦ ﺑﯿﺎ!« در‬
‫ﺟﺎﻫﺎى دﯾﮕﺮ اﻧﺎﺟﯿﻞ‪ ،‬ﻋﯿﺴﻰ درﺑﺎره ﻣﻔﻬﻮم ﺷﺎﮔﺮدى‪ ،‬ﺗﻮﺿﯿﺤﺎت ﻣﻔﺼﻞ و ﺗﺼﺎوﯾﺮ ﺑﯿﺸﺘﺮى اراﺋﻪ ﻣﻰدﻫﺪ‪ ،‬و ﻟﯿﮑﻦ‬
‫ﺑﺎب ﺷﺎﮔﺮدى ﺑﺎ اﻃﺎﻋﺖ از دﺳﺘﻮر اﺳﺎﺳﻰ ﻓﻮق ﮔﺸﻮده ﻣﻰﺷﻮد‪.‬‬

‫‪7‬‬
‫در ﺑﺮﺧﻰ از داﺳﺘﺎن ﻫﺎى ﻣﺬﮐﻮر در اﻧﺎﺟﯿﻞ‪ ،‬ﺑﺎﻻﺧﺺ در دﻋﻮت ﻋﯿﺴﻰ از ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ‪ ،‬اﻃﺎﻋﺖ از‬
‫دﺳﺘﻮر ﻣﺰﺑﻮر را ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﻰﮐﻨﯿﻢ‪ .‬در ﻣﺘﻰ ‪) 18:4-22‬ﮐﻪ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﻣﺮﻗﺲ ‪ 14:1-20‬و ﻟﻮﻗﺎ ‪ 1:5-11‬اﺳﺖ( ﭼﻨﯿﻦ‬
‫ﻣﻰﺧﻮاﻧﯿﻢ ﮐﻪ روزى ﻋﯿﺴﻰ ﺑﺮ ﺳﺎﺣﻞ درﯾﺎى ﺟﻠﯿﻞ ﻗﺪم ﻣﻰزد ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺶ ﺑﻪ دو ﺑﺮادر ﺑﻪ ﻧﺎمﻫﺎى ﺷﻤﻌﻮن ﭘﻄﺮس‬
‫و اﻧﺪرﯾﺎس اﻓﺘﺎد و ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﭘﻰ ﻣﻦ آﯾﯿﺪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ را ﺻﯿﺎد ﻣﺮدﻣﺎن ﺧﻮاﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ« آن دو ﺗﺎ دﺳﺘﻮر ﻣﺴﯿﺢ را‬
‫ﺷﻨﯿﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻮرﻫﺎى ﺧﻮد را واﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ و از ﭘﻰ ﻋﯿﺴﻰ روان ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻋﯿﺴﻰ ﮐﻤﻰ آن ﺳﻮﺗﺮ دو ﺑﺮادر دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﻧﺎمﻫﺎى‬
‫ﯾﻌﻘ ﻮب و ﯾﻮﺣﻨﺎ‪ ،‬ﭘﺴﺮان زﺑﺪى را دﯾﺪ و ﻋﯿﻦ دﺳﺘﻮر ﻗﺒﻠﻰ را ﺑﻪ اﯾﺸﺎن ﻧﯿﺰ داد‪ .‬آن دو ﻧﯿﺰ ﻗﺎﯾﻖ ﺧﻮد را ﺗﺮك ﮔﻔﺘﻨﺪ‬
‫و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻋﯿﺴﻰ ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﻓﺼﻞ ﺑﻌﺪ در ﻣﺘﻰ ‪) 9:9-13‬ﮐﻪ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﻣﺮﻗﺲ ‪ 13:2-17‬و ﻟﻮﻗﺎ ‪27:5-32‬‬
‫اﺳﺖ( ﺷﺮح دﻋﻮت ﻣﺘﻰ ﮐﻪ در آن زﻣﺎن ﻻوى ﻧﺎم داﺷﺖ‪ ،‬آﻣﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺘﻰ ﻣﺄﻣﻮر ﺟﻤﻊآورى ﻣﺎﻟﯿﺎت ﺑﻮد و ﺑﻪ‬
‫دﻟﯿﻞ ﻫﻤﮑﺎرى اش ﺑﺎ دوﻟﺘﻤﺮدان روﻣﻰ ﺳﺨﺖ ﻣﻮرد ﻧﻔﺮت ﻣﺮدم ﻗﺮار داﺷﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺷﺨﺺ از ﻣﺴﯿﺢ اﻃﺎﻋﺖ‬
‫ﮐﺮد و از ﭘﻰاش روان ﺷﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻣﺮدم ﻫﻤﻨﺸﯿﻨﻰ ﻋﯿﺴﻰ را ﺑﺎ اﯾﻦ »ﻓﺮد ﮔﻨﺎﻫﮑﺎر« ﺑﻪ ﺑﺎد اﻧﺘﻘﺎد ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻋﯿﺴﻰ ﭘﺎﺳﺦ‬
‫داد »ﺑﯿﻤﺎراﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﺒﯿﺐ ﻧﯿﺎز دارﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﻨﺪرﺳﺘﺎن‪ .‬ﺑﺮوﯾﺪ و ﻣﻔﻬﻮم اﯾﻦ ﮐﻼم را درك ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ »ﻃﺎﻟﺐ رﺣﻤﺘﻢ‪ $‬ﻧﻪ‬
‫ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ‪ «.‬زﯾﺮا ﻣﻦ ﺑﺮاى دﻋﻮت ﭘﺎرﺳﺎﯾﺎن ﻧﯿﺎﻣﺪهام‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ آﻣﺪهام ﺗﺎ ﮔﻨﺎﻫﮑﺎران را دﻋﻮت ﮐﻨﻢ‪ «.‬اﯾﻦ ﺗﻮﺿﯿﺤﺎت ﻧﺸﺎن‬
‫ﻣﻰدﻫﻨﺪ ﮐﻪ وﻗﺘﻰ ﻋﯿﺴﻰ ﺑﻪ ﮐﺴﻰ دﺳﺘﻮر ﻣﻰداد ﺗﺎ از ﭘﻰ او ﺑﺮود‪ ،‬ﻣﻨﻈﻮرش اﯾﻦ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل او راه‬
‫ﺑﯿﺎﻓﺘﺪ‪ ،‬ﯾﺎ ﺣﺘﻰ اﯾﻦ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺷﺨﺺ ﻣﺰﺑﻮر ﺑﺮود و ﺑﯿﺸﺘﺮ در ﻣﻮرد او اﻃﻼع ﮐﺴﺐ ﮐﻨﺪ و ﺳﭙﺲ اﮔﺮ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ‬
‫ﻃﻮر داﯾﻢ ﺷﺎﮔﺮد او ﺑﺸﻮد‪ .‬ﺑﺮاى ﻋﯿﺴﻰ‪ ،‬ﭼﻨﯿﻦ دﻋﻮﺗﻰ روﮔﺮدان ﺷﺪن از ﮔﻨﺎه و ﺣﺮﮐﺖ ﺑﻪ ﺳﻮى ﻧﺠﺎت ﺑﻮد‪.‬‬
‫دﻋﻮﺗﻰ ﺑﻮد ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺮدم ﺑﯿﺎﯾﻨﺪ و از ﺧﺪا ﺷﻔﺎ ﯾﺎﺑﻨﺪ‪.‬‬
‫اﻧﺠﯿﻞ ﯾﻮﺣﻨﺎ ﻣﺴﺎﯾﻞ را ﺑﻪ ﻃﺮزى ﻣﺘﻔﺎوت از ﺳﻪ اﻧﺠﯿﻞ دﯾﮕﺮ ﮐﻪ ﺑﻪ اﺻﻄﻼح ﻫﻢ ﻧﻈﺮ ﻧﺎﻣﯿﺪه ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻄﺮح‬
‫ﻣﻰ ﺳﺎزد‪ .‬اﻣﺎ دﻋﻮت ﺑﻪ ﭘﯿﺮوى ﻣﺴﯿﺢ در اﯾﻦ اﻧﺠﯿﻞ‪ ،‬اﻫﻤﯿﺘﻰ ﮐﻤﺘﺮ از ﺳﺎﯾﺮ اﻧﺎﺟﯿﻞ ﻧﺪارد‪ .‬درواﻗﻊ‪ ،‬ﺑﻪ ﯾﮏ ﻣﻌﻨﻰ‬
‫ﭼﺎرﭼﻮب اﻧﺠﯿﻞ ﯾﻮﺣﻨﺎ را ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺷﮑﻞ ﻣﻰدﻫﺪ‪ .‬در ﻓﺼﻞ اول‪ ،‬داﺳﺘﺎﻧﻰ ﻃﻮﻻﻧﻰ ذﮐﺮ ﻣﻰﺷﻮد ﮐﻪ در آن‬
‫ﯾﺤﯿﻰ ﺗﻌﻤﯿﺪ دﻫﻨﺪه ﺷﻬﺎدت ﻣﻰدﻫﺪ ﮐﻪ ﻋﯿﺴﻰ ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﺪا و ﺑﺮه ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬در ﻧﺘﯿﺠﻪ‪ ،‬دو ﺗﻦ از ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﻋﻤﻼً ﺑﻪ‬
‫دﻧﺒﺎل ﻋﯿﺴﻰ روان ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻋﯿﺴﻰ اﯾﺸﺎن را ﻣﻰﺑﯿﻨﺪ‪ ،‬دﻋﻮت ﺧﻮد را ﻣﻄﺮح ﻣﻰﺳﺎزد‪» :‬ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ« )آﯾﻪ ‪ (29‬و‬
‫ﮐﻠﻤﻪاى ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﻰﺑﺮد ﺑﺎ »از ﭘﻰ ﻣﻦ ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ« ﯾﮑﻰ اﺳﺖ‪ /.‬ﭘﯿﺮوى از ﻋﯿﺴﻰ ﻣﻮﺿﻮع اﯾﻦ ﻓﺼﻞ از اﻧﺠﯿﻞ‬
‫ﯾﻮﺣﻨﺎﺳﺖ‪ .‬ﺳﭙﺲ در ﭘﺎﯾﺎن اﻧﺠﯿﻞ‪ ،‬ﻋﯿﺴﻰ ﺑﻪ ﭘﻄﺮس ﮐﻪ ﺑﺘﺎزﮔﻰ او را ﺑﺎز ﻫﻢ ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪه اﺳﺖ ﺗﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﺪ‬
‫ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﯾﺪ‪» :‬از ﭘﻰ ﻣﻦ ﺑﯿﺎ« )ﯾﻮﺣﻨﺎ‪ .(19:21‬وﻗﺘﻰ ﭘﻄﺮس ﻣﻮﺿﻮع را از دﻋﻮت ﺧﻮد ﺑﻪ ﺳﺆاﻟﻰ در ﻣﻮرد رﺳﻮل‬
‫ﻣﺤﺒﻮب ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﻰدﻫﺪ‪ ،‬ﻋﯿﺴﻰ در ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‪» :‬اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﻢ ﺗﺎ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﻦ ﺑﺎﻗﻰ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻮ را ﭼﻪ؟ ﺗﻮ از ﭘﻰ‬
‫ﻣﻦ ﺑﯿﺎ!« ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ‪ ،‬در ﭘﺎﯾﺎن اﻧﺠﯿﻞ‪ ،‬آﻧﭽﻪ ﻋﯿﺴﻰ ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ ﭘﯿﺎم اوﺳﺖ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن اﺳﻤﻰ ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ‬

‫‪8‬‬
‫اﯾﻨﮑﻪ ﺷﺎﮔﺮدى ﯾﻌﻨﻰ ﺷﺨﺼﺎً از ﻋﯿﺴﻰ ﭘﯿﺮوى ﮐﺮدن و ﻗﺪم ﮔﺬاﺷﺘﻦ در راﻫﻰ ﮐﻪ ﻋﻤﻮﻣﺎً ﻃﻰ آن ﺑﺎ ﭘﺮداﺧﺖ ﺑﻬﺎﯾﻰ‬
‫ﺗﻮأم اﺳﺖ‪.‬‬
‫در ﻣﺠﻤﻮع‪ ،‬ﮐﻠﻤﺎت »از ﭘﻰ ﻣﻦ ﺑﯿﺎ« ﺳﯿﺰده ﻣﺮﺗﺒﻪ در اﻧﺎﺟﯿﻞ ﺑﻪ ﮐﺎر رﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬ﻋﻼوه ﺑﺮ اﯾﻦ ﺗﻌﺪاد‪ ،‬دﻫﻬﺎ ﺑﺎر ﺳﺨﻦ‬
‫از ﮐﺴﺎﻧﻰ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﭘﻰ ﻋﯿﺴﻰ ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬از ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎ ﻣﻰﺗﻮان ﺑﻪ اﺳﺎﺳﻰ ﺑﻮدن اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﭘﻰ ﺑﺮد‪.‬‬

‫اﺻﻮل ﺷﺎﮔﺮدى‬
‫در اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﻫﺮ ﯾﮏ از اﺻﻮل زﯾﺮ ﺑﻪ ﺗﻔﺼﯿﻞ ﻣﻮرد ﺑﺤﺚ ﻗﺮار ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ دﺳﺘﻮر ﻋﯿﺴﻰ‬
‫ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ ﭘﯿﺮوى از او ﻣﺘﻀﻤﻦ ﻧﮑﺎت و ﻣﻔﺎﻫﯿﻢ ﺑﺴﯿﺎرى اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪ -1‬اﻃﺎﻋﺖ‪ .‬اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ اﻣﺮوزه ﭼﻨﺪان ﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﭼﻮن از ﺑﺲ ﻋﺒﺎرت‪) ‬اﻃﺎﻋﺖ ﮐﻮرﮐﻮراﻧﻪ« را ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ‬
‫ﭼﺸﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﻓﺮﻣﺎ ﺑﺮدن از ﺑﺰرﮔﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﮑﺮار ﮐﺮدهاﯾﻢ ﮐﻪ اﻃﺎﻋﺖ در ﻧﻈﺮﻣﺎن ﺑﻪ ﮐﻠﻤﻪاى ﻣﻨﻔﻰ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ‬
‫ﺷﻨﯿﺪن اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ ﻧﻘﺶ ﺳﺮﺑﺎزاﻧﻰ در ذﻫﻨﻤﺎن ﺑﺴﺘﻪ ﻣﻰﺷﻮد ﮐﻪ ﮐﻮرﮐﻮراﻧﻪ ﺑﻪ دﺳﺘﻮرات ﻏﯿﺮاﻧﺴﺎﻧﻰ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺧﺒﯿﺚ‬
‫ﺧﻮد ﮔﺮدن ﻣﻰﻧﻬﻨﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺎه ﺑﻪ ﻋﺒﺎرﺗﻰ ﭼﻮن »از ﭘﻰ ﻣﻦ ﺑﯿﺎ« ﻣﻰرﺳﯿﻢ‪ ،‬ﻧﺎﺧﻮدآﮔﺎه آن را ﻧﻮﻋﻰ دﻋﻮت از‬
‫ﺟﺎﻧﺐ ﻋﯿﺴﻰ ﺗﻠﻘﻰ ﻣﻰﮐﻨﯿﻢ و اﺳﺎس ﺑﺸﺎرت دادن ﺧﻮد را ﻫﻢ ﺑﺮ ﻫﻤﯿﻦ دﻋﻮت ﮐﺮدن از ﻣﺮدن ﺑﻪ ﭘﯿﺮوى از ﻋﯿﺴﻰ‬
‫ﻗﺮار ﻣﻰ دﻫﯿﻢ و ﺑﺸﺎرت ﺧﻮد را ﺑﺎ اﯾﻦ وﻋﺪه ﮐﻪ ﻋﯿﺴﻰ اﯾﺸﺎن را ﺧﻮاﻫﺪ ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ و دل آﻧﺎن را ﺷﺎد ﺧﻮاﻫﺪ‬
‫ﺳﺎﺧﺖ‪ ،‬ﺗﻮأم ﻣﻰﺳﺎزﯾﻢ‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﻫﺮﮔﺎه ﻣﺴﯿﺢ ﮔﻨﺎﻫﮑﺎران را ﺑﻪ ﭘﯿﺮوى از ﺧﻮد دﺳﺘﻮر ﻣﻰداد‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻰ‬
‫ﻫﻢ اﯾﺸﺎن را دﻋﻮت ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر ﻣﻰﮐﺮد‪ ،‬وﻟﻰ ﺟﻤﻠﻪ »از ﭘﻰ ﻣﻦ ﺑﯿﺎ« داراى وﺟﻪ اﻣﺮى و ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ اﯾﻦ دﺳﺘﻮر اﺳﺖ ‪-‬‬
‫ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ ﺑﻮد ﮐﻪ وﻗﺘﻰ ﻋﯿﺴﻰ ﺑﻪ ﮐﺴﻰ دﺳﺘﻮر ﻣﻰداد ﺗﺎ از ﭘﻰ او ﺑﺮود‪ ،‬وى ﺑﻰدرﻧﮓ ﺗﻮر ﻣﺎﻫﯿﮕﯿﺮى‪ ،‬ﻗﺎﯾﻖ‪،‬‬
‫ﻣﯿﺰ و ﺧﻼﺻﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ دﺳﺘﺶ ﺑﻮد ﮐﻨﺎر ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻋﯿﺴﻰ راه ﻣﻰاﻓﺘﺎد‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻓﺮﻣﺎن »از ﭘﻰ ﻣﻦ ﺑﯿﺎ« از‬
‫دﻫﺎن ﻋﯿﺴﻰ ﺻﺎدر ﻣﻰﺷﺪ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻫﺎن دﺳﺘﻮرى ﮐﻪ ﺑﻪ اﯾﻠﻌﺎزر ﻣﺮده داد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﯿﺎ ﺑﯿﺮون«‪ ،‬ﭼﻮن و ﭼﺮا‬
‫ﺑﺮﻧﻤﻰداﺷﺖ‪ .‬دﺳﺘﻮر ﻋﯿﺴﻰ ﻣﻌﺎدل ﻫﻤﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ اﻟﻬﯿﺪاﻧﺎن »دﻋﻮت ﻣﺆﺛﺮ ﺧﺪا« ﻣﻰﺧﻮاﻧﻨﺪ‪.‬‬
‫راه دﯾﮕﺮ ﻃﺮح اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ اﮔﺮ اﻃﺎﻋﺖ در ﮐﺎر ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ واﻗﻌﻰ ﻫﻢ در ﮐﺎر‬
‫ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮدم ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﭼﻨﺪان ﻫﻢ از ﻋﯿﺴﻰ اﻃﺎﻋﺖ ﺑﮑﻨﻨﺪ‪» ،‬از ﭘﻰ او ﺑﺮوﻧﺪ«‪ ،‬وﻟﻰ‬
‫ﻫﺮﮔﺎه ﺑﺎ ﻣﻄﺎﻟﺒﺎت ﺷﺎﮔﺮدى ﺣﻘﯿﻘﻰ روﺑﺮو ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬از اداﻣﻪ راه ﺻﺮف ﻧﻈﺮ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮐﺮد‪ .‬در اﻧﺎﺟﯿﻞ ﻣﻰﺧﻮاﻧﯿﻢ ﮐﻪ‬
‫آﺧﺮ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻋﺪه اى ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر ﺷﺪ‪ .‬ﯾﮑﻰ از اﯾﻦ اﻓﺮاد ﺣﺎﮐﻢ ﺟﻮان ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ ﺑﻮد‪ .‬وﻟﻰ‪ ،‬وﺿﻌﯿﺖ ﭼﻨﯿﻦ اﺷﺨﺎﺻﻰ ﺑﺎ‬
‫ﮐﺴﻰ ﮐﻪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﮔﻠﻪ ﻣﺴﯿﺢ اﺳﺖ ﻓﺮق دارد‪ ،‬زﯾﺮا ﻫﺮﮔﺎه وى ﺻﺪاى ﻣﺴﯿﺢ را ﻣﻰﺷﻨﻮد‪ ،‬ﭼﻮن ﺻﺪاى ﺧﺪاوﻧﺪ و‬

‫‪9‬‬
‫اﺳﺘﺎدش ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺶ آﺷﻨﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ دﻋﻮﺗﺶ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‪ .‬ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﺑﺮاﺳﺘﻰ ﺟﺰو ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان ﻣﺴﯿﺢ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ‬
‫دﻋﻮﺗﺶ از ﻫﻤﺎن اﺑﺘﺪا ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻰﮔﻮﯾﻨﺪ و اﻃﺎﻋﺖ ﭘﯿﺸﻪ ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫‪ -2‬ﺗﻮﺑﻪ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻣﺴﯿﺢ ﻣﺘﻰ را دﻋﻮت ﮐﺮد ﺗﺎ ﺷﺎﮔﺮد او ﺷﻮد‪ ،‬ﮐﺴﻰ را دﻋﻮت ﮐﺮد ﮐﻪ رﺳﻮاى ﻋﺎﻟﻢ و آدم ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ‬
‫ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ‪ ،‬ﻣﺴﯿﺢ ﺑﺮ ﺗﻮﺑﻪ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﺑﺮاى دﻋﻮت ﭘﺎرﺳﺎﯾﺎن ﻧﯿﺎﻣﺪهام‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ آﻣﺪهام ﺗﺎ ﮔﻨﺎﻫﮑﺎران را ﺑﻪ‬
‫ﺗﻮﺑﻪ دﻋﻮت ﮐﻨﻢ« )ﻟﻮﻗﺎ ‪ .(32:5‬ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﻋﯿﺴﻰ از ﺑﻘﯿﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﻫﻢ ﻣﻮﻗﻊ دﻋﻮتﺷﺎن ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدى ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ‬
‫ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮاى ﻣﺜﺎل‪ ،‬ﻫﻢ در ﻣﺘﻰ و ﻫﻢ در ﻣﺮﻗﺲ داﺳﺘﺎن دﻋﻮت اوﻟﯿﻦ ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻌﺪ از اوﻟﯿﻦ ﻣﻮﻋﻈﻪ‬
‫ﻋﯿﺴﻰ ﻗﺮار دارد ﮐﻪ ﻃﻰ آن وى اﻋﻼم داﺷﺖ‪» :‬ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬زﯾﺮا ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ آﺳﻤﺎن ﻧﺰدﯾﮏ اﺳﺖ!« )ﻣﺘﻰ ‪17:4‬؛ رﺟﻮع‬
‫ﺷﻮد ﺑﻪ ﻣﺮﻗﺲ ‪ .(14:1‬در ﺷﺮح ﻟﻮﻗﺎ از اﯾﻦ واﻗﻌﻪ آده اﺳﺖ ﮐﻪ وﻗﺘﻰ ﺷﺎﮔﺮدان در ﺣﺎل ﻣﺎﻫﯿﮕﯿﺮى ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻋﯿﺴﻰ‬
‫ﺻﯿﺪﺷﺎن را ﺑﺎ ﻣﻌﺠﺰهاى ﭼﻨﺎن ﺑﺮﮐﺖ داد ﮐﻪ از ﻓﺮﺻﺖ ﺻﯿﺪ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ﺗﻮر ﭘﺎره ﺷﻮد‪ .‬در اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ﻣﻰﺧﻮاﻧﯿﻢ‬
‫ﮐﻪ ﭘﻄﺮس وﻗﺘﻰ ﺑﺎ ﻗﺪوﺳﯿﺖ ﻣﺴﯿﺢ و ﻣﺘﻌﺎﻗﺐ آن ﮔﻨﺎﻫﮑﺎر ﺑﻮدن ﺧﻮد روﺑﺮو ﺷﺪ‪ ،‬ﻓﺮﯾﺎد ﺑﺮآورد‪» :‬اى ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬از‬
‫ﻣﻦ دور ﺷﻮ‪ ،‬زﯾﺮا ﻣﺮدى ﮔﻨﺎﻫﮑﺎرم!« )ﻟﻮﻗﺎ ‪ (8:5‬از اﯾﻨﺠﺎ ﻣﻰﻓﻬﻤﯿﻢ ﮐﻪ ﭘﯿﺮوى از ﻋﯿﺴﻰ ﺑﺪون ﺗﻮﺑﻪ ﻣﺤﺎل اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﭼﻄﻮر ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻏﯿﺮ از اﯾﻦ راﻫﻰ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﻋﯿﺴﻰ ﭘﺴﺮ ﻣﻘﺪس و ﺑﻰﮔﻨﺎه ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬او ﻫﺮﮔﺰ ﯾﮏ ﻗﺪم ﺑﻪ‬
‫ﻃﺮف ﮔﻨﺎه ﺑﺮﻧﺪاﺷﺘﻪ و ﺣﺘﻰ ﯾﮏ ﺑﺎر ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﻮى ﻓﮑﺮى ﮔﻨﺎهآﻟﻮد ﮐﺸﯿﺪه ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬ﻫﺮ ﮐﺲ ﮐﻪ او و ﻧﻪ‬
‫ﻋﯿﺴﺎﯾﻰ را ﮐﻪ زاده و ﭘﺮداﺧﺘﻪ ﺧﯿﺎل اﺳﺖ ﭘﯿﺮوى ﻣﻰﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﮔﻨﺎه ﭘﺸﺖ و ﺑﻪ ﻋﺪاﻟﺖ رو ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن در ﻫﺮ‬
‫ﺣﺎل ﻣﺮﺗﮑﺐ ﮔﻨﺎه ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻫﺮﮔﺎه ﭼﻨﯿﻦ اﺗﻔﺎﻗﻰ ﻣﻰاﻓﺘﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﮔﻨﺎه ﺧﻮد اﻋﺘﺮاف ﮐﻨﻨﺪ و از آن روﮔﺮدان‬
‫ﺷﻮﻧﺪ و ﻣﺸﺎرﮐﺖ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑﻪ ﺣﺎل اول ﺑﺎزﮔﺮداﻧﻨﺪ‪ .‬وﻟﻰ ﻫﺮ ﮐﺲ ﮐﻪ ﺧﯿﺎل ﻣﻰﮐﻨﺪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺪون ﺗﺮك ﮔﻨﺎه‬
‫از ﻣﺴﯿﺢ ﭘﯿﺮوى ﮐﻨﺪ‪ ،‬در ﻋﺎﻟﻢ ﻫﺒﺮوت ﺳﯿﺮ ﻣﻰﮐﻨﺪ و ﻫﺮ ﮐﺲ ﮐﻪ ﻣﺪﻋﻰ ﭘﯿﺮوى از ﻣﺴﯿﺢ اﺳﺖ‪ ،‬ﻟﯿﮑﻦ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻰ در‬
‫ﺑﻰﻋﺪاﻟﺘﻰ اداﻣﻪ ﻣﻰدﻫﺪ‪ ،‬ﮔﻤﺮاه اﺳﺖ و ﺧﻮاه زن ﺑﺎﺷﺪ و ﺧﻮاه ﻣﺮد‪ ،‬ﻣﺴﯿﺤﻰ ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫‪ -3‬ﺗﺴﻠﯿﻢ‪ .‬ﯾﮑﻰ از ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ ﺑﯿﺎﻧﺎت ﻋﯿﺴﻰ در ﻣﻮرد ﺷﺎﮔﺮدى ﮐﻪ در ﻓﺼﻞ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺑﺮرﺳﻰ دﻗﯿﻖ آن ﺧﻮاﻫﯿﻢ‬
‫ﭘﺮداﺧﺖ ‪ ،‬اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن ﺷﺎﮔﺮدى را ﺑﻪ ﺑﺮ دوش ﮔﺮﻓﺘﻦ ﯾﻮغ ﺗﺸﺒﯿﻪ ﻣﻰﮐﻨﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﮔﻮﯾﺎى ﭼﻨﺪ‬
‫ﻣﺴﺎﻟﻪ اى اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ آن ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺷﺪن ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﺑﺮاى اﻧﺠﺎم دادم ﻣﺄﻣﻮرﯾﺘﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ از او ﯾﺎﻓﺘﻪاﯾﻢ‪.‬‬
‫ﺗﺼﻮﯾﺮى ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﻰﺑﺮد اﺷﺎره ﺑﻪ ﺣﯿﻮاﻧﻰ دارد ﮐﻪ در آنِ واﺣﺪ ﺑﻪ ﺣﯿﻮاﻧﺎت دﯾﮕﺮ و ﺑﻪ ﮔﺎو آﻫﻦ از ﻃﺮﯾﻖ‬
‫ﯾﻮغ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﯾﻮغ‪ ،‬ﺗﺴﻠﯿﻢ و ﺗﺒﻌﯿﺖ را ﻫﻢ ﺑﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻣﻰﭘﯿﻮﻧﺪد‪ .‬ﮐﻠﻤﻪ ﺗﺴﻠﯿﻢ در زﺑﺎن اﻧﮕﻠﯿﺴﻰ ‪ submission‬از دو‬
‫ﮐﻠﻤﻪ ﻻﺗﯿﻨﻰ ﺗﺮﮐﯿﺐ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﮐﻪ اوﻟﻰ ‪) sub‬ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ »زﯾﺮ«( و دوﻣﻰ ‪ mittere‬و ‪) mitto‬ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ »ﻗﺮار‬
‫دادن« ﯾﺎ »ﮔﺬاﺷﺘﻦ«( اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﯾﻌﻨﻰ ﺧﻮد را ﺗﺤﺖ اﺧﺘﯿﺎر و ﻓﺮﻣﺎن ﮐﺴﻰ دﯾﮕﺮ ﻗﺮار دادن‪ .‬ﻟﻐﺖ ﺗﺒﻌﯿﺖ ﻫﻢ‬

‫‪10‬‬
‫در اﻧﮕﻠﯿﺴﻰ ‪ subjection‬از دو ﮐﻠﻤﻪ ﻻﺗﯿﻨﻰ ﺗﺮﮐﯿﺐ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﮐﻪ ﻋﺒﺎرﺗﻨﺪ از ‪) sub‬ﯾﻌﻨﻰ »زﯾﺮ«( و‬
‫‪ iactare‬و ‪) iacto‬ﯾﻌﻨﻰ »اﻧﺪاﺧﺘﻦ« ﯾﺎ )اﻓﮑﻨﺪن«(‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬ﻟﻐﺖ ﻓﻮق ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﻗﺮار داده ﺷﺪن ﺗﺤﺖ‬
‫اﺧﺘﯿﺎر و ﻓﺮﻣﺎن ﮐﺴﻰ دﯾﮕﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺑﯿﺎن دﯾﮕﺮ‪ ،‬ﻧﻮع ﻓﻌﻞ ﮐﻠﻤﻪ اول ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ )ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﮐﺴﻰ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﻣﻦ ﺧﻮد‬
‫را ﺗﺤﺖ اﺧﺘﯿﺎر و ﻓﺮﻣﺎن ﻓﻼن ﮐﺲ ﻗﺮار ﻣﻰدﻫﻢ‪ (.‬ﻓﻌﻞ دوم‪ ،‬ﻣﺠﻬﻮل اﺳﺖ‪) ،‬ﻣﻦ ﺗﺤﺖ اﺧﺘﯿﺎر و ﻓﺮﻣﺎن ﻓﻼﻧﻰ ﻗﺮار‬
‫داده ﺷﺪهام‪ (.‬وﻟﻰ در ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬ﭼﻪ ﻓﻌﻞ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﺎﺷﺪ و ﭼﻪ ﻣﺠﻬﻮل ﻣﻨﻈﻮر ﯾﮏ ﭼﯿﺰ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻼوه‪ ،‬ارﺗﺒﺎط ﺗﺴﻠﯿﻢ‬
‫ﺑﺎ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻦ در زﯾﺮ ﯾﻮغ‪ ،‬ﺗﻮﺿﯿﺢ دﯾﮕﺮى ﻧﯿﺰ ﺑﺪﯾﻦ ﺷﺮح دارد‪ .‬در زﻣﺎﻧﻬﺎى ﻗﺪﯾﻢ رﺳﻢ ﺑﺮاﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺎه‬
‫ﺣﺎﮐﻤﻰ ﮔﺮوه ﺟﺪﯾﺪى از ﻣﺮدم ﺑﻪ ﻗﻠﻤﺮو او ﻣﻰﭘﯿﻮﺳﺘﻨﺪ‪ ،‬ﯾﺎ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﺟﺪﯾﺪى را ﺑﻪ ﺗﺼﺮف ﺧﻮد درﻣﻰآورد‪ .‬دﯾﺮﮐﻰ‬
‫را روى دو ﺳﺘﻮن ﻗﺎﺋﻢ ﺑﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﭼﻨﺪ ﻣﺘﺮ از زﻣﯿﻦ ﻗﺮار ﻣﻰداد و از ﻣﺮدم اراﺿﻰ ﺗﺼﺮف ﺷﺪه ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ‬
‫ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮدارى از زﯾﺮ اﯾﻦ ﯾﻮغ ﻋﺒﻮر ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻋﯿﺴﻰ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از اﯾﻦ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﭘﯿﺮوى از او‬
‫ﻣﺴﺘﻠﺰم اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻧﺴﺎن ﺧﻮد را ﺑﻪ او ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺳﺎزد و اﺧﺘﯿﺎر زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد را در ﺑﺴﺖ ﺑﻪ او ﺑﺴﭙﺎرد‪.‬‬
‫‪ -4‬ﺗﻌﻬﺪ‪ .‬ﭼﻬﺎرﻣﯿﻦ اﺻﻞ در ﭘﯿﺮوى از ﻣﺴﯿﺢ ﺗﻌﻬﺪ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻠﺖ آن ﻫﻢ ﺧﯿﻠﻰ ﺳﺎده اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﻣﺘﻌﻬﺪ‬
‫ﻧﺒﺎﺷﯿﻢ‪ ،‬ﻧﻤﻰ ﺗﻮاﻧﯿﻢ از او ﭘﯿﺮوى ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﺗﻌﻬﺪى ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ او ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ‪ ،‬از راه او ﻣﻨﺤﺮف و ﺑﺎﻻﺧﺮه از او دور‬
‫ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺷﺪ‪ .‬از ﻃﺮﻓﻰ ﻫﻢ‪ ،‬ﻣﺘﻌﻬﺪ ﺑﻮدن ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﺑﺪون ﭘﯿﺮوى از او ﻣﺤﺎل اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﻫﺮﮔﺎه از او ﭘﯿﺮوى ﻧﮑﻨﯿﻢ‪،‬‬
‫ﻣﻔﻬﻮﻣﺶ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺲ ﯾﺎ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮى ﻣﺘﻌﻬﺪﯾﻢ‪.‬‬
‫ﻋﺠﺒﺎ ﮐﻪ اﯾﻦ روزﻫﺎ ﻣﻮﺿﻮع ﻓﻮق ﺑﺎﻋﺚ ﺑﺤﺚﻫﺎى داﻏﻰ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻋﺪهاى وﻗﺘﻰ ﺗﻌﻠﯿﻢ ﻣﻰدﻫﯿﻢ‬
‫ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﻣﺘﻌﻬﺪ ﺑﺎﺷﯿﻢ‪ ،‬ﻋﺎﻣﻠﻰ را ﮐﻪ در ﮐﻨﺎر اﯾﻤﺎن ﻣﻌﺮﻓﻰ ﻣﻰﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺗﻌﻠﯿﻢ ﻣﺎ را ﺑﻪ اﻧﺠﯿﻠﻰ ﮐﺎذب ﺗﺒﺪﯾﻞ‬
‫ﻣﻰ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﯾﮑﻰ از ﻃﺮﻓﺪاران اﯾﻦ ﻋﻘﯿﺪه ﭼﺎرﻟﺰ ﺳﻰ‪ .‬راﯾﺮى ﻣﺪﯾﺮ اﻣﻮر آﻣﻮزﺷﻰ دوره دﮐﺘﺮ و اﺳﺘﺎد درس اﻟﻬﯿﺎت‬
‫‪{P‬‬ ‫ﺳﯿﺴﺘﻤﺎﺗﯿﮏ}‪Ryrie .Charles c - P‬‬
‫داﻧﺸﮑﺪه اﻟﻬﯿﺎت داﻻس اﺳﺖ‪ .‬وى ﻣﻰﻧﻮﯾﺴﺪ‪» :‬اﯾﻦ ﭘﯿﺎم ﮐﻪ ﻧﺠﺎت ﻓﻘﻂ از ﻃﺮﯾﻖ اﯾﻤﺎن ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻰﺷﻮد و اﯾﻦ ﭘﯿﺎم‬
‫ﮐﻪ اﯾﻤﺎن ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺗﻌﻬﺪ ﻧﯿﺰ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻫﺮ دو ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ ﭘﯿﺎم ﺣﻘﯿﻘﻰ اﻧﺠﯿﻞ ﺑﺎﺷﻨﺪ؛ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬ﯾﮑﻰ از آﻧﻬﺎ اﻧﺠﯿﻞ‬
‫ﮐﺎذب اﺳﺖ و زﯾﺮ ﻟﻌﻨﺘﻰ ﻗﺮار ﻣﻰ ﮔﯿﺮد ﮐﻪ ﺑﺮاى ﺗﺤﺮﯾﻒ اﻧﺠﯿﻞ ﯾﺎ ﻣﻮﻋﻈﻪ دﯾﮕﺮ اﻋﻼم ﺷﺪه اﺳﺖ )ﻏﻼﻃﯿﺎن ‪-9‬‬
‫‪ .(6:1‬اﻟﺒﺘﻪ ﻃﺮﻓﺪاران اﯾﻦ ﻋﻘﯿﺪه ﻣﻨﮑﺮ آن ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﻌﻬﺪ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﻮﺑﻰ اﺳﺖ ﯾﺎ ﺑﺮاى رﺷﺪ در زﻧﺪﮔﻰ‬
‫ﻣﺴﯿﺤﻰ ﺿﺮورت دارد‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻘﯿﺪه آﻧﺎن ﭼﻨﯿﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﻌﻬﺪ از ﻫﻤﺎن اﺑﺘﺪا ﺑﺮاى ﺗﺤﺼﯿﻞ ﻧﺠﺎت ﺿﺮورت داﺷﺘﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺣﺘﻰ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﺎ ﻗﺒﻮل ﺧﺪاوﻧﺪى ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﮐﻪ ﺷﺨﺺ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎﺷﺪ زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد را ﺑﻰﻗﯿﺪ و‬
‫ﺷﺮط ﺗﺴﻠﯿﻢ او ﺳﺎزد ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﻨﻨﺪ و ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﯿﻢ ﻣﺴﯿﺢ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﺠﺎت دﻫﻨﺪه از ﮔﻨﺎه ﺑﭙﺬﯾﺮﯾﻢ‪ ،‬وﻟﻰ‬
‫ﻣﺠﺒﻮر ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ از او ﭘﯿﺮوى ﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬

‫‪11‬‬
‫ﺑﺮاى اﺛﺒﺎت اﯾﻦ ﻋﻘﯿﺪه ﺑﻪ ﺳﻪ دﻟﯿﻞ زﯾﺮ اﺳﺘﻨﺎد ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬اول‪ ،‬در ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﺎ اﯾﻤﺎﻧﺪاراﻧﻰ روﺑﺮو ﻣﻰﺷﻮﯾﻢ ﮐﻪ‬
‫ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﺎﻣﻼً ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﻣﺘﻌﻬﺪ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺠﺎت ﯾﺎﻓﺘﻨﺪ‪) .‬اﻋﻤﺎل ‪ .(14:10‬ﺑﺮاى ﻣﺜﺎل‪ ،‬ﭘﻄﺮس در ﺑﺮاﺑﺮ دﺳﺘﻮر ﻣﺴﯿﺢ از‬
‫ﺧﻮد ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻧﺸﺎن داد )اﻋﻤﺎل ‪ .(39:15‬در دوﻣﯿﻦ ﺳﻔﺮ ﺑﺸﺎرﺗﻰ‪ ،‬ﺑﺎرﻧﺎﺑﺎ ﺿﻤﻦ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ ﭘﻮﻟﺲ اﺻﺮار ﻣﻰﮐﺮد ﮐﻪ‬
‫ﻣﺮﻗﺲ را ﺑﺈ؛ّث ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﺒﺮﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﻀﻰ از اﯾﻤﺎﻧﺪاران اﻓﺴﺲ ﻋﻠﻰرﻏﻢ اﯾﻨﮑﻪ دو ﺳﺎل از اﯾﻨﻤﺎن آوردﻧﺸﺎن ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ‬
‫ﻣﻰﮔﺬﺷﺖ ﻫﻨﻮز ﻃﻠﺴﻢﻫﺎ و ﮐﺘﺎبﻫﺎى ﺟﺎدوﮔﺮى ﺧﻮد را ﻧﮕﺎه داﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ )اﻋﻤﺎل ‪ .(19‬ﻟﻮط ﺣﺘﻰ ﻣﻮﻗﻌﻰ ﮐﻪ در‬
‫ﺳﺪوم زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﮐﺮد‪ ،‬ﺧﺪا او را ﻧﺠﺎت داد و ﻋﺎدل ﺧﻮاﻧﺪ )دوم ﭘﻄﺮس ‪.(7:2-8‬‬
‫ﺑﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ‪ ،‬ﻣﻮﺿﻮع اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ اﯾﻤﺎﻧﺪاران ﻫﻢ ﮔﻨﺎه ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ ﯾﺎ ﺧﯿﺮ‪ .‬ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﻨﺎه ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ‪ .‬وﻟﻰ آﯾﺎ‬
‫ﻣﻰﺗﻮان در ﻫﺎن ﺣﺎل ﮐﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﺪاوﻧﺪى ﻣﺴﯿﺢ ﮔﺮدن ﻣﻰﮐﺸﻨﺪ و ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ ﺑﺎ اﯾﻤﺎن ﺑﻪ ﺳﻮى او آﯾﻨﺪ‪ .‬اﯾﻦ‬
‫ﻣﺴﺄﻟﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻋﻘﻞ ﺳﺎزﮔﺎر ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫دوﻣﯿﻦ اﺳﺘﺪﻻل ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﮐﻠﻤﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮﻣﻰﮔﺮدد‪ .‬اﺳﺘﺪﻻل ﻣﻰﺷﻮد ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺎه ﮐﻠﻤﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮاى ﻋﯿﺴﻰ ﺑﻪ‬
‫ﮐﺎر ﻣﻰرود‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ آن را ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ »ﻋﯿﺴﺎى ﺧﺪا« ﯾﺎ »ﻋﯿﺴﺎى ﯾﻬﻮه« ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﺮ ﻃﺒﻖ اﯾﻦ ﻧﻈﺮ‪ ،‬از آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﮐﻠﻤﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‬
‫ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ »ﯾﻬﻮه« اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻔﺎﻫﯿﻢ دﯾﮕﺮ آن را ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺑﺎﻻﺧﺺ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ »ﺳﺮور و‬
‫ﺻﺎﺣﺐ اﺧﺘﯿﺎر« ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬وﻟﻰ ﮐﻠﻤﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻗﻄﻊ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ »ﺳﺮور و ﺻﺎﺣﺐ اﺧﺘﯿﺎر« اﺳﺖ‪ .‬اﺻﻼً ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ‬
‫دﻟﯿﻞ ﻣﺎ ﮐﻠﻤﻪاى را ﮐﻪ در اﺻﻞ ﺑﻪ ﺣﺎﮐﻤﯿﺖ ارﺑﺎب ﺑﺮ ﻏﻼم در رواﺑﻂ اﻧﺴﺎن اﺷﺎره داﺷﺖ ﺑﺮداﺷﺘﻪاﯾﻢ و ﺑﺮاى ﺧﺪا‬
‫ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮدهاﯾﻢ‪ .‬ﯾﻬﻮه‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﻮاﻧﺪه ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬ﭼﻮن ﺳﺮور و ﺻﺎﺣﺐ اﺧﺘﯿﺎر اﺳﺖ‪ .‬او ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ ﺳﺮور و ﺻﺎﺣﺐ‬
‫اﺧﺘﯿﺎر اﻧﺴﺎن و آن ‪) kyrios‬ﺧﺪاوﻧﺪﮔﺎر(ى اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻘﺎم ‪) kyrioi‬ارﺑﺎﺑﺎن( دﯾﮕﺮ ﺟﺰ ﺳﺎﯾﻪﻫﺎﯾﻰ از او‬
‫ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺧﺪا ﺳﺮور و ﺻﺎﺣﺐ اﺧﺘﯿﺎر اﻧﺴﺎن ﻧﺒﺎﺷﺪ ﭘﺲ ﭼﯿﺴﺖ؟ اﮔﺮ ﻋﺎﻟﻢ و آدم زﯾﺮ ﻓﺮﻣﺎن او ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ‬
‫ﺧﺪا ﻧﻤﻰﺷﻮد‪ .‬ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺧﺪاﯾﻰ ﺟﺰ ﺧﺪاى ﺣﺎﮐﻢ ﻣﺘﻌﺎل ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻌﺮﻓﻰ ﻧﻤﻰﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫اﺳﺘﺪﻻل ﺳﻮم ﻫﻤﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﻠﻮﺗﺮ ﺑﻪ آن اﺷﺎره ﮐﺮدﯾﻢ‪ ،‬ﯾﻌﻨﻰ ﻫﺮﮔﺎه ﺑﺮ ﺧﺪاوﻧﺪى ﻣﺴﯿﺢ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﻣﺜﻞ اﯾﻦ‬
‫اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ ﺑﺮاى ﻧﺠﺎت‪ ،‬اﯾﻤﺎن ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﺴﯿﺢ ﺑﺮ روى ﺻﻠﯿﺐ ﮐﺎﻓﻰ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ‪ ،‬در ﮐﻨﺎر اﯾﻤﺎن‪،‬‬
‫اﻋﻤﺎل را ﻫﻢ از ﺷﺮاﯾﻂ ﻧﺠﺎت ﻗﺮار ﻣﻰدﻫﯿﻢ و اﯾﻦ ﭼﯿﺰى اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﺣﻘﯿﻘﻰ ﺑﺎ آن ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺧﻮاﻫﻨﺪ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﻇﺎﻫﺮاً دﮐﺘﺮ راﯾﺮى ﺑﺎ در ﻧﻈﺮ داﺷﺘﻦ ﻫﻤﯿﻦ ﻧﮑﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﻰﮔﯿﺮد‪» :‬ﻫﺮﮔﺎه ﺧﻮاﺳﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﭼﯿﺰى را ﺑﻪ‬
‫ﻓﯿﺾ ﺑﻰﭘﯿﺮاﯾﻪ ﺧﺪا ﺑﯿﺎﻓﺰاﯾﯿﺪ‪ ،‬اول ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﺪ و دﻗﯿﻘﺎً روﺷﻦ ﺳﺎزﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﻮﺿﻮع و ﻣﺤﺘﻮى اﯾﻤﺎﻧﺘﺎن ﭼﯿﺴﺖ‪ .‬ﺳﭙﺲ‬
‫ﻧﮕﺎه ﻣﺮدم را ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻋﯿﺴﺎى ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬آن ﻧﺠﺎت دﻫﻨﺪهاى ﺳﺎزﯾﺪ ﮐﻪ ﻫﻢ ﺧﺪا و ﻫﻢ اﻧﺴﺎن اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻫﻤﻪ‬
‫اﯾﻤﺎﻧﺪاران ﺑﺨﺸﺎﯾﺶ اﺑﺪى ﻋﻄﺎ ﻣﻰكﻧﺪ‪«.‬‬

‫‪12‬‬
‫ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﺗﻤﺎم اﯾﻤﺎﻧﺪاران ﺣﻘﯿﻘﻰ ﻗﺒﻮل دارﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﺠﺎت ﻓﻘﻂ از راه اﯾﻤﺎن ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﺴﯿﺢ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ‬
‫ﻧﻤﻰ ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﭼﯿﺰى ﺑﻪ ﮐﺎر ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﻣﺴﯿﺢ ﺑﯿﺎﻓﺰاﯾﯿﻢ و اﺗﻔﺎﻗﺎً ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﻫﻢ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﮕﺎه اﯾﻤﺎﻧﺪاران را ﻣﺘﻮﺟﻪ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن ﻋﯿﺴﺎى ﻣﺴﯿﺢ ﻣﻰﺳﺎزﯾﻢ‪ .‬وﻟﻰ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮﺟﻪ داﺷﺖ ﮐﻪ او ﻧﻪ ﻋﯿﺴﺎى ﺧﺎﻟﻰ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻋﯿﺴﺎى ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻮﺿﻮع و ﻣﺤﺘﻮاى اﯾﻤﺎن ﻣﺎ ﻫﻤﯿ ﻦ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪاوﻧﺪ دﯾﮕﺮى وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ .‬در ﻧﺘﯿﺠﻪ‪ ،‬اﮔﺮ اﯾﻤﺎن ﻣﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ‬
‫ﻣﺴﯿﺤﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﮐﺴﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺢ دروﻏﯿﻦ و زاده ﺧﯿﺎل اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻨﯿﻦ ﺷﺨﺼﻰ ﻧﻪ‬
‫ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﻧﺠﺎتدﻫﻨﺪه ﺑﺎﺷﺪ و ﻧﻪ ﻗﺎدر ﺑﻪ ﻧﺠﺎت ﺑﺨﺸﯿﺪن ﮐﺴﻰ اﺳﺖ‪.‬‬
‫از اﯾﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﻣﻌﻨﻰ ﺧﻮد اﯾﻤﺎن ﻫﻢ ﻣﻬﻢ اﺳﺖ‪ .‬آﯾﺎ اﯾﻤﺎن ﻣﻨﻬﺎى ﺗﻌﻤﯿﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ‪ ،‬ﻫﻤﺎن اﯾﻤﺎن ﺣﻘﯿﻘﻰ‬
‫اﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻣﻌﺮﻓﻰ ﻣﻰﮐﻨﺪ ﺣﺘﻤﺎً ﺑﻪ ﯾﺎد دارﯾﻢ ﮐﻪ ﯾﻌﻘﻮب رﺳﻮل ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﭘﯿﺶ ﻣﻰرود ﮐﻪ ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ اﯾﻤﺎن‬
‫ﺑﺪون اﻋﻤﺎل ﻣﺮده اﺳﺖ )ﯾﻌﻘﻮب ‪ .(ù17:226‬اﯾﻦ ﻗﺴﻤﺖ از رﺳﺎﻟﻪ ﯾﻌﻘﻮب را ﺑﺮﺧﻰ ﺑﻪ اﺷﺘﺒﺎه ﻣﺘﻨﺎﻗﺾ ﺑﺎ ﺗﻌﻠﯿﻢ‬
‫ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ ﻋﺎدل ﺷﻤﺮدﮔﻰ از ﻃﺮﯾﻖ اﯾﻤﺎن داﻧﺴﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬از ﻧﻈﺮ ﯾﻌﻘﻮب‪» ،‬اﯾﻤﺎﻧﻰ« ﮐﻪ ﺑﺎ اﻋﻤﺎل ﺗﻮأم ﻧﯿﺴﺖ‪،‬‬
‫ﺑﻰﻓﺎﯾﺪه اﺳﺖ )آﯾﻪ‪ (20‬و ﻫﯿﭻ ارزﺷﻰ ﻧﺪارد )آﯾﻪ‪ .(16‬ﭼﻨﯿﻦ اﯾﻤﺎﻧﻰ ادﻋﺎﯾﻰ ﺑﯿﺶ ﻧﯿﺴﺖ )آﯾﻪ‪ ،(14‬ﭼﻮن اﯾﻤﺎن‬
‫ﺣﻘﯿﻘﻰ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪاﺳﺖ و ﺧﻮد را در اﻋﻤﺎل ﺧﺪاﭘﺴﻨﺪاﻧﻪ ﺟﻠﻮهﮔﺮ ﻣﻰﺳﺎزد‪ .‬وﻟﻰ اﮔﺮ اﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ‬
‫اﯾﻤﺎن ﺑﺪون اﻋﻤﺎل ﻣﺮده اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﭼﻘﺪر ﺑﯿﺸﺘﺮ اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻤﺎن ﺑﺪون ﺗﻌﻬﺪ ﻣﺮدﻫﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺣﻘﯿﻘﺖ دارد‪ .‬اﯾﻤﺎن ﺣﻘﯿﻘﻰ‬
‫ﺷﺎﻣﻞ اﯾﻦ ﻣﻮارد اﺳﺖ‪ :‬ﻣﻌﺮﻓﺖ ﯾﺎ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﮐﻪ اﯾﻤﺎن ﺑﺮآن اﺳﺘﻮار اﺳﺖ؛ ﭘﺎﺳﺦ ﻗﻠﺒﻰ ﮐﻪ از ﺗﻮﻟﺪ ﺟﺪﯾﺪ ﻧﺎﺷﻰ‬
‫ﻣﻰﺷﻮد و ﺗﻌﻬﺪ ﮐﻪ ﺑﺪون آن »اﯾﻤﺎن« ﺗﻔﺎوﺗﻰ ﺑﺎ اﻋﺘﺮاف‪ ‬دﯾﻮﻫﺈ؛ّ ﮐﻪ »اﯾﻤﺎن دارﻧﺪ و از ﺗﺮس ﺑﺮ ﺧﻮد ﻣﻰﻟﺮزﻧﺪ«‬
‫)ﯾﻌﻘﻮب ‪ (19:2‬ﻧﺨﻮاﻫﺪ داﺷﺖ‪ .‬ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺑﻮﺳﯿﻠﻪ اﯾﻤﺎن ﻣﺮده ﻧﺠﺎت ﻧﻤﻰﯾﺎﺑﺪ‪ .‬و ﻟﯿﮑﻦ‪ ،‬اﯾﻤﺎن زﻧﺪه اﯾﻤﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ‬
‫ﻋﯿﺴﻰ را ﺧﺪاوﻧﺪ و ﻧﺠﺎت دﻫﻨﺪه ﻣﻰداﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﺧﺪاوﻧﺪ ﻫﻤﺎن ﻧﺠﺎت دﻫﻨﺪهاى اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺠﺎت دﻫﻨﺪه ﻫﻤﺎن‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎﯾﺪ از دﮐﺘﺮ راﯾﺮى و ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ او ﻓﮑﺮ ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ ﺑﺨﺎﻃﺮ اﻫﻤﯿﺘﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﻔﻆ ﭘﯿﺎم اﻧﺠﯿﻞ ﻣﻰدﻫﻨﺪ‪،‬‬
‫ﻣﺘﺸﮑﺮ ﺑﺎﺷﯿﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﺻﺪدرﺻﺪ ﻣﻮاﻓﻘﯿﻢ ﮐﻪ اﮔﺮ ﻣﺎ ﮔﻨﺎﻫﮑﺎران ﺑﺨﻮاﻫﯿﻢ ﭼﯿﺰى ﺑﺮ ﮐﺎر ﮐﺎﻣﻞِ ﻣﺴﯿﺢ ﺑﯿﺎﻓﺰاﯾﯿﻢ‪ ،‬ﭘﯿﺎم اﻧﺠﯿﻞ‬
‫را ﺗﺤﺮﯾﻒ ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ ﺻﺪ ﻣﻪ ﺧﻮاﻫﯿﻢ زد‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮﯾﻘﻰ ﻧﺠﺎت ﻣﻨﻮط ﺑﻪ اﻋﻤﺎل ﮔﺮدد‪ ،‬ﮐﺴﺎﻧﻰ‬
‫ﮐﻪ ﺑﻪ اﺗﮑﺎى اﻋﻤﺎل ﺧﻮﯾﺶ در ﭘﻰ ﺗﺤﺼﯿﻞ ﻧﺠﺎت ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻮﺳﯿﻠﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﻧﺠﺎت ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﯾﺎﻓﺖ و ﻫﻼك ﺧﻮاﻫﻨﺪ‬
‫ﺷﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﺣﻘﯿﻘﻰ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻧﻈﺮ ﻣﻮاﻓﻘﻨﺪ‪ .‬از ﻃﺮﻓﻰ‪ ،‬ﻫﺮ ﮐﻮﺷﺸﻰ ﺑﺮاى ﺟﺪا ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻧﺠﺎت دﻫﻨﺪه ﺑﻮدن ﻣﺴﯿﺢ‬
‫از ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻮدﻧﺶ ﺑﻪ ﺗﺤﺮﯾﻒ اﻧﺠﯿﻞ ﻣﻰاﻧﺠﺎﻣﺪ‪ ،‬زﯾﺮا ﮐﺴﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺠﺎت دﻫﻨﺪهاى ﻣﻌﺘﻘﺪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﯿﺴﺖ‬
‫ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﺣﻘﯿﻘﻰ اﯾﻤﺎن ﻧﺪارد و ﻓﺎﻗﺪ ﺗﻮﻟﺪ دوﺑﺎره اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪13‬‬
‫‪ -5‬ﻣﺪاوﻣﺖ‪ .‬آﺧﺮﯾﻦ اﺻﻞ ﻣﻬﻢ در ﭘﯿﺮوى اى ﻣﺴﯿﺢ‪ ،‬ﻣﺪاوﻣﺖ داﺷﺘﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺪاوﻣﺖ داﺷﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﭘﯿﺮوى از‬
‫ﻣﺴﯿﺢ ﮐﺎرى ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺑﺎر ﮐﻪ اﻧﺠﺎم دادﯾﻢ دﯾﮕﺮ اﺣﺘﯿﺎﺟﻰ ﺑﻪ ﺗﮑﺮار ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﭘﯿﺮوى از ﻣﺴﯿﺢ ﺗﻌﻬﺪى‬
‫اﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﻞ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ را در ﺑﺮﻣﻰﮔﯿﺮد‪ ،‬وﻟﻰ در اﯾﻦ زﻧﺪﮔﻰ ﺗﻮﻓﯿﻖ اﻧﺠﺎم ﺗﻤﺎم و ﮐﻤﺎل آن را ﻧﺨﻮاﻫﯿﻢ داﺷﺖ و‬
‫ﺑﺎﯾﺪ ﺻﺒﺮ ﮐﻨﯿﻢ ﺗﺎ روزى ﮐﻪ آﺧﺮﯾﻦ ﻣﺎﻧﻊ از ﺳﺮ راﻫﻤﺎن ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺷﻮد‪ ،‬و ﺗﺎج را درﯾﺎﻓﺖ ﮐﻨﯿﻢ و آن را ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه‬
‫ﺳﺎﯾﺮ ﭘﺎداشﻫﺎى آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺑﺎ ﻗﻠﺒﻰ ﺷﮑﺮﮔﺰار در ﺑﺮاﺑﺮ ﭘﺎﻫﺎى ﻣﺴﯿﺢ ﻗﺮار دﻫﯿﻢ‪.‬‬
‫آﯾﺎ ﻧﺠﺎت اﺗﻔﺎﻗﻰ اﺳﺖ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ در زﻣﺎن ﺣﺎل روى ﻣﻰدﻫﺪ و ﯾﺎ اﺻﻼً در آﯾﻨﺪه ﻣﻮﻗﻊ‬
‫ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ روى ﺧﻮاﻫﺪ داد؟ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻧﺠﺎت اﺗﻔﺎﻗﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻪ زﻣﺎن ﻓﻮق و اﮔﺮ‬
‫ﻧﺠﺎت را ﺑﻪ ﯾﮑﻰ از آﻧﻬﺎ ﻣﺤﺪود ﺳﺎزﯾﻢ‪ ،‬ﭘﯿﺎم اﻧﺠﯿﻞ را ﺑﺸﺪت ﻣﺨﺪوش ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺳﺎﺧﺖ‪ .‬ﻧﺠﺎت از ﯾﮏ ﻃﺮف‬
‫اﺗﻔﺎﻗﻰ اﺳﺖ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ و ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺻﺤﯿﺢ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ ﻋﯿﺴﻰ ﺑﺎ ﻣﺮگ ﺧﻮد ﺑﺮ روى ﺻﻠﯿﺐ ﻣﺎ را ﻧﺠﺎت‬
‫ﺑﺨﺸﯿﺪ‪ .‬ﻣﺮگ او ﺳﺒﺐ رﻫﺎﯾﻰ ﻗﻮﻣﺶ ﺷﺪ و ﺧﻮن او‪ ،‬ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺸﺎن را ﮐﻔﺎره ﮐﺮد‪ .‬وﻟﻰ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻋﻼوه ﺑﺮ اﻋﻼم‬
‫ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻓﻮق در ﻣﻮرد ﻧﺠﺎت‪ ،‬آن را واﻗﻌﯿﺘﻰ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ زﻣﺎن ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺮﻣﻰﺷﻤﺎرد و ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﻫﻢ اﮐﻨﻮن »در‬
‫ﺣﺎل ﻧﺠﺎت ﯾﺎﻓﺘﻦ« ﻫﺴﺘﯿﻢ )اول ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن ‪ .(18:1‬از اﯾﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﻪ زﻣﺎﻧﻰ اﺷﺎره ﻣﻰﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻮﺳﯿﻠﻪ‬
‫ﺟﺮﯾﺎن ﻣﺴﺘﻤﺮ ﻓﯿﺾ ﺧﺪا ﻧﺠﺎت ﻣﺎ ﺗﮑﻤﯿﻞ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﮐﻼم ﺧﺪا ﺑﺎ اﺷﺎره ﺑﻪ اﯾﻦ ﭘﺎﯾﺎن ﻣﺒﺎرك‪ ،‬ﺗﺸﻮﯾﻖﻣﺎن ﻣﻰﮐﻨﺪ‬
‫ﮐﻪ در ﻋﻤﻞ ﺑﻪ ﺗﻌﻬﺪ ﺧﻮد ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ‪ ،‬ﺛﺎﺑﺖ ﻗﺪم ﺑﺎﺷﯿﻢ‪ .‬ﻋﯿﺴﻰ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﻫﻤﻪ ﻣﺮدم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺎم ﻣﻦ از ﺷﻤﺎ‬
‫ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ ﻫﺮ ﮐﻪ ﺗﺎ ﭘﺎﯾﺎن ﭘﺎﯾﺪار ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺠﺎت ﺧﻮاﻫﺪ ﯾﺎﻓﺖ« )ﻣﺘﻰ‪ .(22: 10‬ﭘﻄﺮس ﺿﻤﻦ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ‬
‫درﺑﺎره رﺷﺪ در دﯾﻨﺪارى ﭼﻨﯿﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﮔﺮﻓﺖ‪» :‬ﭘﺲ اى ﺑﺮادران‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﮑﻮﺷﯿﺪ ﺗﺎ ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪﮔﻰ و ﺑﺮﮔﺰﯾﺪﮔﻰ‬
‫ﺧﻮﯾﺶ را ﺗﺤﮑﯿﻢ ﺑﺨﺸﯿﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﮐﻪ اﮔﺮ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﻨﯿﺪ ﻫﺮﮔﺰ ﺳﻘﻮط ﻧﺨﻮاﻫﯿﺪ ﮐﺮد‪ .‬زﯾﺮا اﯾﻦ ﭼﻨﯿﻦ‪ ،‬دﺧﻮل ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰِ‬
‫ﺟﺎودانِ ﺧﺪاوﻧﺪ و ﻧﺠﺎت دﻫﻨﺪه ﻣﺎ ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻪ ﻓﺮاواﻧﻰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻄﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ« )دوم ﭘﻄﺮس ‪.(10:1-11‬‬
‫ﭘﻮﻟﺲ ﻧﯿﺰ ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﯾﺪ‪» :‬ﻧﺠﺎت ﺧﻮد را ﺗﺮﺳﺎن و ﻟﺮزان ﺑﻪ ﻋﻤﻞ آورﯾﺪ؛ زﯾﺮا ﺧﺪاﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻋﻤﻞ ﻧﯿﺮوﻣﻨﺪ ﺧﻮد‪ ،‬ﻫﻢ‬
‫ﺗﺼﻤﯿﻢ و ﻫﻢ ﻗﺪرت اﻧﺠﺎم آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﺧﺸﻨﻮدش ﻣﻰﺳﺎزد‪ ،‬در ﺷﻤﺎ ﭘﺪﯾﺪ ﻣﻰآورد« )ﻓﯿﻠﭙﯿﺎن ‪.(12:2-3‬‬
‫ﻟﺐ ﮐﻼم آﻧﮑﻪ‪ ،‬ﺷﺎﮔﺮدى درى ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ از آن وارد ﮐﻪ ﺷﺪﯾﻢ ﮐﺎر ﺗﻤﺎم ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ راﻫﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ آن را‬
‫ﻃﻰ ﮐﻨﯿﻢ و ﺷﺎﮔﺮد ﺗﻨﻬﺎ زﻣﺎﻧﻰ اﻋﺘﺒﺎر ﺷﺎﮔﺮدى ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺛﺒﻮت ﻣﻰرﺳﺎﻧﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ راه را ﺗﺎ ﺑﻪ آﺧﺮ ﻃﻰ ﮐﻨﺪ‪ .‬داود‬
‫در ﻣﺰﻣﻮر ‪ 119‬ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻄﻠﺐ اﺷﺎره ﻣﻰﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﺨﺶ ن از اﯾﻦ ﻣﺰﻣﻮر ﭼﻨﯿﻦ آﻏﺎز ﻣﻰﺷﻮد‪» :‬ﮐﻼم ﺗﻮ ﺑﺮاى ﭘﺎﯾﻬﺎى‬
‫ﻣﻦ ﭼﺮاغ‪ ،‬و ﺑﺮاى راﻫﻬﺎى ﻣﻦ ﻧﻮر اﺳﺖ«؛اﯾﻦ ﻫﻢ آﯾﺎت ﭘﺎﯾﺎﻧﻰ آن‪» :‬دل ﺧﻮد را ﺑﺮاى ﺑﻪ ﺟﺎآوردن ﻓﺮاﯾﺾ ﺗﻮ ﻣﺎﯾﻞ‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻢ‪ ،‬ﺗﺎ اﺑﺪاﻻﺑﺎد و ﺗﺎ ﻧﻬﺎﯾﺖ« )آﯾﺎت ‪ .(ù105112‬ﮐﺎﻣﻼً ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر اﺳﺖ! ﺷﺎﮔﺮد ﺣﻘﯿﻘﻰ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ آن ﺳﺮ دﻧﯿﺎ ﻫﻢ‬
‫از ﭘﻰ ﻋﯿﺴﻰ ﺧﻮاﻫﺪ رﻓﺖ‪.‬‬

‫‪14‬‬
 ‫ﺑﺎب ﺷﺎﮔﺮدى ﺑﻪ روى ﻫﻤﻪ ﮔﺸﻮده اﺳﺖ‬
‫در آﺧﺮﯾﻦ ﺳﺎلﻫﺎى ﻗﺮن ﻫﻔﺪﻫﻢ ﯾﮏ ﻧﺠﯿﺐ زاده ﻓﺮاﻧﺴﻮى ﮐﺘﺎﺑﻰ را در زﻣﯿﻨﻪ ﺷﺎﮔﺮدى ﻧﻮﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ اﺛﺮى‬
‫ﮐﻼﺳﯿﮏ در اﯾﻦ زﻣﯿﻨﻪ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪ‪ .‬در ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﯾﮏ ﺑﺎر اﯾﻦ ﮐﺘﺎب را در ﻣﻼء ﻋﺎم ﺳﻮزاﻧﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﻣﯿﻠﯿﻮنﻫﺎ‬
‫ﻧﻔﺮ ﻣﻄﺎﻟﺐ آن را ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻔﯿﺪ ﯾﺎﻓﺘﻪ اﻧﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﻣﻮرد ﺗﺤﺴﯿﻦ ﻓﻨﻠﻮن‪ ،‬ﮐﻨﺖ زﯾﻨﺰﻧﺪورف‪ ،‬ﺟﺎن وﺳﻠﻰ و ﻫﺎوﺳﻦ‬
‫‪{P‬‬ ‫ﺗﯿﻠﻮر ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﻧﺠﯿﺐ}‪Fenelon - P‬‬
‫‪{P‬‬ ‫}‪Count Zinzendorf- P‬‬
‫‪{P‬‬ ‫}‪Johb Wesley- P‬‬
‫‪{P‬‬ ‫}‪Hudson Taulor- P‬‬
‫زاده ﻣﺰﺑﻮر ﺑﺎﻧﻮﯾﻰ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﺎدام ژان ﮔﻮﺋﯿﻮن‪ .‬ﮐﺘﺎب وى درﯾﺎﻓﺘﻦ ﻋﻤﻖﻫﺎى ﻣﺴﯿﺢ ﻧﺎم داردﮐﻪ ﻋﻨﻮان آن ﺑﻪ‬
‫‪{P‬‬ ‫ﻓﺮاﻧﺴﺘﻪ}‪Jeanne Guyon - P‬‬
‫ﻋﺒﺎرﺗﺴﺖ از‪Le Moyen Court et Tres Facile de Faire Oraisom :‬‬
‫ﻣﺎدام ﮔﻮﺋﯿﻮن ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﮑﻪ اﺛﺮ ﮐﻼﺳﯿﮏ ﺧﻮد را ﻣﻰﻧﮕﺎﺷﺖ‪ ،‬ﻣﻌﯿﺎرى ﺑﺴﯿﺎر ﻋﺎﻟﻰ ﺑﺮاى ﺷﺎﮔﺮﯾﺪ ﻗﺎﯾﻞ ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﻰ در‬
‫ﻫﻤﺎن ﺣﺎل آﮔﺎه ﺑﻮد ﺑﺮاﯾﻨﮑﻪ دﻋﻮت ﺑﻪ ﭘﯿﺮوى از ﻣﺴﯿﺢ ﻧﻪ ﻣﺨﺼﻮص ﻗﺸﺮى ﺧﺎص از اﯾﻤﺎﻧﺪاران اﺳﺖ و ﻧﻪ ﺑﻪ‬
‫ﻣﻨﺰﻟﻪ ﻗﺪم دوﻣﻰ ﮐﻪ اﯾﻤﺎﻧﺪاران در زﻧﺪﮔﻰ روﺣﺎﻧﻰ ﺧﻮد ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮدارﻧﺪ‪ .‬از ﻧﻈﺮ وى‪ ،‬ﺷﺎﮔﺮ ذات و ﺟﻮﻫﺮه اﯾﻤﺎن‬
‫اﺳﺖ و ﻣﺴﯿﺢ ﻫﻤﻪ را دﻋﻮت ﻣﻰﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺷﺎﮔﺮدان او ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎدام ﮔﻮﺋﯿﻮن ﭼﻨﯿﻦ ﻧﻮﺷﺖ‪:‬‬

‫اﮔﺮ ﺗﺸﻨﻪاﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﻮى آبﻫﺎى زﻧﺪه ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ‪.‬‬

‫وﻗﺖ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺣﻔﺮ ﭼﺎهﻫﺎﯾﻰ ﮐﻪ آﺑﻰ در ﺧﻮد ﻧﺪارﻧﺪ ﺗﻠﻒ ﻧﺴﺎزﯾﺪ‪...‬‬
‫اﮔﺮ ﮔﺮﺳﻨﻪاﯾﺪ و ﭼﯿﺰى ﺑﺮاى رﻓﻊ ﮔﺮﺳﻨﮕﻰ ﻧﻤﻰﯾﺎﺑﯿﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ‪.‬‬
‫ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ و رﻓﻊ ﮔﺮﺳﻨﮕﻰ ﮐﻨﯿﺪ‪.‬‬
‫اى ﺑﯿﻨﻮاﯾﺎن ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ‪.‬‬
‫اى دردﻣﻨﺪان ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻤﺎ‪ ،‬اى ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ در زﯾﺮ ﺑﺎر رﻧﺞ و درد و ﻣﺤﻨﺖ ﮐﻤﺮ ﺧﻢ ﮐﺮدهاﯾﺪ‪،‬‬
‫ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ و ﺗﺴﻠﻰ ﺑﯿﺎﺑﯿﺪ!‬
‫اى ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﺑﯿﻤﺎرﯾﺪ و ﺑﻪ ﻃﺒﯿﺐ ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪ‪ ،‬ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ‪ .‬ﺗﺮدﯾﺪ ﺑﻪ دل‬
‫راه ﻧﺪﻫﯿﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﻪ دردﻫﺎ ﻣﺒﺘﻼﺋﯿﺪ‪.‬‬

‫‪15‬‬
 ‫ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺧﺪاوﻧﺪ آﯾﯿﺪ و ﺗﻤﺎم دردﻫﺎﯾﺘﺎن را ﻧﺸﺎﻧﺶ دﻫﯿﺪ‪،‬‬
‫ﺗﺎ ﺷﻔﺎ ﯾﺎﺑﯿﺪ!‬
‫ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ‪.‬‬
‫اﯾﻦ اﺳﺖ دﻋﻮﺗﻰ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺢ از ﻫﻤﮕﺎن ﺑﺮاى ﺷﺎﮔﺮدى ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻰآورد‪ .‬ﻣﺴﯿﺤﻰ ﺑﻮدن را ﻧﻤﻰﺗﻮان ﺳﺮﺳﺮى‬
‫ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻣﺴﯿﺤﻰ ﺑﻮدن دﻋﻮﺗﻰ اﺳﺖ ﺑﻪ داﺷﺘﻦ زﻧﺪﮔﻰ دﮔﺮﮔﻮن ﺷﺪه و ﻣﺪاوﻣﺖ داﺷﺘﻦ و ﮔﺬﺷﺘﻦ از ﻣﯿﺎن ﺗﻨﺪﺑﺎد‬
‫ﻣﺸﮑﻼت‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﻣﺸﮑﻞﺗﺮ از اﯾﻦ ﮐﺎرى در دﻧﯿﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ .‬وﻟﻰ‪ ،‬اﯾﻦ ﮐﺎر از ﻋﻬﺪه ﻫﺮ ﮐﺴﻰ ﺑﺮﻣﻰآﯾﺪ‪ ،‬زﯾﺮا ﻣﺴﯿﺢ ﻗﻮت‬
‫و ﻗﺪرت ﻻزم را ﺑﻪ ﺷﺨﺺ ﻋﻄﺎ ﻣﻰﮐﻨﺪ‪ .‬در ﭘﺎﯾﺎن‪ ،‬ﻫﯿﭻ ﮐﺎرى ﻣﻬﻤﺘﺮ از ﺷﺎﮔﺮدى ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫آﯾﺎ ﺣﺎﺿﺮﯾﺪ در اﯾﻦ راه ﻗﺪم ﮔﺬارﯾﺪ؟‬
‫اﺳﺘﺎد از ﭘﯿﺸﺎﭘﯿﺶ ﻣﺎ روان اﺳﺖ‪ .‬ﺳﺮى ﺑﺮﻣﻰﮔﺮداﻧﺪ وﻧﮕﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰاﻧﺪازد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﮕﺎم ﺷﺪن ﺑﺎ او دﻋﻮتﻣﺎن‬
‫ﻣﻰﮐﻨﺪ‪ .‬اﺳﺘﺎد ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‪» :‬ﺑﯿﺎ!« اﺳﺘﺎد دﺳﺘﻮر ﻣﻰدﻫﺪ‪» :‬از ﭘﻰ ﻣﻦ ﺑﯿﺎ!«‬

‫‪16‬‬
 ‫ﻓﺼﻞ دوم‬

‫در ﻣﮑﺘﺐ ﻣﺴﯿﺢ‬

‫» ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ ﻧﺰد ﻣﻦ‪ ،‬اى ﺗﻤﺎﻣﻰ زﺣﻤﺘﮑﺸﺎن و ﮔﺮاﻧﺒﺎران‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ آﺳﺎﯾﺶ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺨﺸﯿﺪ‪ .‬ﯾﻮغ ﻣﺮا ﺑﺮ دوش‬
‫ﮔﯿﺮﯾﺪ و از ﻣﻦ ﺗﻌﻠﯿﻢ ﯾﺎﺑﯿﺪ‪ ،‬زﯾﺮا ﻣﻼﯾﻢ و اﻓﺘﺎده دل ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬و در ﺟﺎﻧﻬﺎى ﺧﻮﯾﺶ آﺳﺎﯾﺶ ﺧﻮاﻫﯿﺪ ﯾﺎﻓﺖ‪ .‬ﭼﺮا ﮐﻪ‬
‫ﯾﻮغ ﻣﻦ راﺣﺖ اﺳﺖ و ﺑﺎر ﻣﻦ ﺳﺒﮏ« )ﻣﺘﻰ ‪.(28:11-30‬‬

‫داﻧﺶ ﺑﺸﺮ در ﻃﻰ ﻗﺮون ﻣﺘﻤﺎدى ﺑﻪ راﻫﻪﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠﻒ از ﻧﺴﻠﻰ ﺑﻪ ﻧﺴﻞ دﯾﮕﺮ اﻧﺘﻘﺎل ﯾﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻧﻤﻰﺗﻮان از‬
‫ﻣﮑﺘﺐ و ﻣﺪرﺳﻪ ﯾﺎد ﮐﺮد و ﺑﻪ ﯾﺎد ﯾﻮﻧﺎن و ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ آﻣﻮزﺷﻰ ﮐﻪ اﻓﻼﻃﻮن در آﺗﻦ ﺗﻨﻈﯿﻢ ﮐﺮد ﻧﯿﺎﻓﺘﺎد‪ .‬اﻓﻼﻃﻮن اوﻟﯿﻦ‬
‫ﮐﺴﻰ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪاى ﻣﻨﻈﻢ ﺑﺮاى ﺗﻌﻠﯿﻢ و ﺗﺮﺑﯿﺖ ﮐﻪ در ﻣﺤﻠﻰ واﺣﺪ ﺑﻪ ﻣﺪت ﺳﻪ ﯾﺎ ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﻃﻮل ﻣﻰﮐﺸﯿﺪ‪،‬‬
‫ﻋﺮﺿﻪ داﺷﺖ‪ .‬او ﻫﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﻘﺮاط ﺷﺎﮔﺮدان ﻣﻤﺘﺎز را از ﺑﯿﻦ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﮑﺎﻧﻰ ﻋﻤﻮﻣﻰ ﺑﻪ اﺳﻢ ورزﺷﮕﺎه‬
‫درﺣﻮاﻟﻰ آﺗﻦ ﻣﻰآﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬اﻧﺘﺨﺎب}‪ - P‬ورزﺷﮕﺎه ‪ gymmasium‬در ﯾﻮﻧﺎن ﺑﺎﺳﺘﺎن ﻋﻼوه ﺑﺮ ﻣﺤﻠﻰ ﺑﺮاى‬
‫ﻓﻌﺎﻟﯿﺖﻫﺎى ورزﺷﻰ ﻣﮑﺎﻧﻰ ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ ﻧﯿﺰ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﻰﺷﺪ و رﺳﻢ ﺑﺮاﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺴﺮان ﺑﺮاى ﻋﺒﻮر ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ‬
‫ﻣﺮداﻧﮕﻰ ﻣﺪﺗﻰ را روز و ﺷﺐ در آﻧﺠﺎ ﺑﮕﺬراﻧﻨﺪو در ﺑﺤﺚﻫﺎ و ﻓﻌﺎﻟﯿﺖﻫﺎ و ﻏﯿﺮه ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﺘﺮﺟﻢ ‪{P‬‬
‫ﻣﻰ ﮐﺮد‪ .‬اﯾﻦ ﻣﮑﺎن آﮐﺎدﻣﻰ ﻧﺎم داﺷﺖ ﮐﻪ از ﻧﺎم ورزﺷﮑﺎرى ﺑﻪ اﺳﻢ آﮐﺎدﻣﻮس اﺧﺬ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬در ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﺪرﺳﻪ‬
‫‪{P‬‬ ‫اﻓﻼﻃﻮن ﺑﻪ}‪Academus - P‬‬
‫آﮐﺎدﻣﻰ ﻣﺮﺳﻮم ﺷﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ وى ﻣﺤﻞ آن را ﺑﻪ ﺑﺎغ ﻣﻨﺰل ﺧﻮد اﻧﺘﻘﺎل داد ﮐﻪ وﺻﻞ ﺑﻪ ورزﺷﮕﺎه ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﻓﻼﻃﻮن ﻣﻨﺰﻟﺶ را ﺑﺮاى ﺟﺎﻧﺸﯿﻦ ﺧﻮد ﯾﻌﻨﻰ اﺳﭙﺌﻮﺳﯿﭙﻮس‪ .‬و ﻧﺎﻣﺒﺮده ﻧﯿﺰ آن را ﺑﺮاى ﺟﺎﻧﺸﯿﻦ ﺧﻮد ﺑﻪ ارث‬
‫‪{P‬‬ ‫ﮔﺬاﺷﺖ‪Speusippus - P}.‬‬
‫ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ آﮐﺎدﻣﻰ در آن ﺑﻪ اوﻟﯿﻦ آﻣﻮزﺷﮕﺎه داﻧﺶ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﻣﺪت ﻧﻪ ﻗﺮن ﺑﻪ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﺧﻮد اداﻣﻪ داد‪.‬‬
‫ارﺳﻄﻮ ﮐﻪ ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎل ﺗﻤﺎم در ﻣﮑﺘﺐ اﻓﻼﻃﻮن درس ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﮑﺘﺐ دﯾﮕﺮى را ﺗﺄﺳﯿﺲ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﮑﺎن آن‬
‫ورزﺷﮕﺎه دﯾﮕﺮى ﺑﻮد ﺑﻨﺎم ﻟﻮﮐﺌﻮم ﺟﺎﻟﺐ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﻪ ﻧﺎم ﻣﻬﻢ ﺑﺮاى ﻣﺪرﺳﻪ ﮐﻪ در ﮐﺸﻮرﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠﻒ ﮐﺎرﺑﺮد‬
‫‪{P‬‬ ‫دارﻧﺪ‪ ،‬از}‪Lyceum - P‬‬
‫اﺳﺎﻣﻰ اﯾﻦ دو ﻣﮑﺘﺐ ﯾﻮﻧﺎﻧﻰ اﺧﺬ ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﮐﺸﻮرﻫﺎى آﻟﻤﺎﻧﻰ زﺑﺎن دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن را ‪ gymnasium‬ﻣﻰﻧﺎﻣﻨﺪ ﮐﻪ‬
‫ﻣﺎﺧﻮذ از ﻫﻤﺎن ﮐﻠﻤﻪ ورزﺷﮕﺎه در زﺑﺎن ﯾﻮﻧﺎﻧﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻓﺮاﻧﺴﻮىﻫﺎ ﻣﺪرﺳﻪ را ‪ Lycee‬ﻣﻰﺧﻮاﻧﻨﺪ ﮐﻪ از ﻫﻤﺎن‬

‫‪1‬‬
‫‪) Lyceum‬ﻟﻮﮐﺌﻮم( اﺧﺬ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﮐﺸﻮرﻫﺎى اﻧﮕﻠﯿﺴﻰ زﺑﺎن ﻧﯿﺰ ﺑﺴﯿﺎرى از ﻣﺪارس ﺧﻮد را آﮐﺎدﻣﻰ‬
‫ﻣﻰ ﺧﻮاﻧﻨﺪ‪ .‬ﺳﺨﻨﻰ ﺑﻪ ﮔﺰاف ﻧﯿﺴﺖ اﮔﺮ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ ﮐﻪ اﺻﻞ و ﻣﺒﺪأ ﻧﻈﺎم آﻣﻮزﺷﻰ ﻏﺮب )و دﯾﮕﺮ ﺟﺎﻫﺎى ﺟﻬﺎن( ﺑﻪ دو‬
‫ﻣﺪرﺳﻪ ﯾﻮﻧﺎﻧﻰ ﻣﺰﺑﻮر ﺑﺮﻣﻰﮔﺮدد و ﻣﯿﻠﯿﻮنﻫﺎ ﻧﻔﺮ ﮐﻪ اﻣﺮوزه در رﺷﺘﻪﻫﺎى ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﺗﺤﺼﯿﻞ ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬اﺧﻼف‪‬‬
‫ﺷﺎﮔﺮدانِ ﻫﻤﺎن دو ﻣﮑﺘﺐ ﯾﺎد ﺷﺪه ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﺷﺎﮔﺮدان ﻣﮑﺘﺐ اﻓﻼﻃﻮن ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺷﺎﮔﺮدان ﻣﮑﺘﺐ ﻣﺴﯿﺢ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻋﯿﺴﻰ ﻣﮑﺘﺐ ﺧﻮد را ﻫﻤﺎن‬
‫روزى ﺗﺄﺳﯿﺲ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺮدﻣﺎن روزﮔﺎرش ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ ﻧﺰد ﻣﻦ‪ ،‬اى ﺗﻤﺎﻣﻰ زﺣﻤﺘﮑﺸﺎن و ﮔﺮاﻧﺒﺎران‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ‬
‫ﺷﻤﺎ آﺳﺎﯾﺶ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺨﺸﯿﺪ‪ .‬ﯾﻮغ ﻣﺮا ﺑﺮ دوش ﮔﯿﺮﯾﺪ و از ﻣﻦ ﺗﻌﻠﯿﻢ ﯾﺎﺑﯿﺪ‪ ،‬زﯾﺮا ﻣﻼﯾﻢ و اﻓﺘﺎده دل ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬و در‬
‫ﺟﺎﻧﻬﺎى ﺧﻮﯾﺶ آﺳﺎﯾﺶ ﺧﻮاﻫﯿﺪ ﯾﺎﻓﺖ‪ .‬ﭼﺮا ﮐﻪ ﯾﻮغ ﻣﻦ راﺣﺖ اﺳﺖ و ﺑﺎر ﻣﻦ ﺳﺒﮏ« )ﻣﺘﻰ ‪.(28:11-30‬‬

‫»ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ ﻧﺰد ﻣﻦ«‬

‫ﭘﺎراﮔﺮاف ﮐﻮﺗﺎﻫﻰ ﮐﻪ در ﭘﺎﯾﺎن ﺑﺎب ﯾﺎزدﻫﻢ اﻧﺠﯿﻞ ﻣﺘﻰ آﻣﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﯾﮑﻰ از ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ ﻗﺴﻤﺖﻫﺎى ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس‬
‫اﺳﺖ‪ .‬اﺳﻘﻒ ﺑﺰرگ اﻧﺠﯿﻠﻰ اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن ﮐﻪ ﺟﻰ‪.‬ﺳﻰ‪.‬راﯾﻞ ﻧﺎم دارد‪ ،‬ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‪» :‬در ﭼﻬﺎر اﻧﺠﯿﻠﻰ ﮐﻤﺘﺮ آﯾﺎﺗﻰ ﺑﻪ اﻫﻤﯿﺖ‬
‫‪{P‬‬ ‫آﯾﺎت}‪J.C.Ryle- P‬‬
‫ﭘﺎﯾﺎﻧﻰ ﻣﺘﻰ ‪ 11‬ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ...‬در ﮐﻤﺘﺮ ﻗﺴﻤﺘﻰ از ﮐﻼم ﺧﺪا‪ ،‬اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺣﻘﺎﯾﻖ ذى ﻗﯿﻤﺖ در ﭼﻨﺪ آﯾﻪ ﺧﻼﺻﻪ ﺷﺪهاﻧﺪ‪«.‬‬
‫ارزش اﯾﻦ آﯾﺎت ﺑﺨﺼﻮص در ﺗﻌﻠﯿﻤﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ درﺑﺎره ﺷﺎﮔﺮدى ﻣﻰدﻫﻨﺪ‪ .‬آﯾﺎت ﯾﺎد ﺷﺪه دﻋﻮﺗﻰ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدى‬
‫ﻫﺴﺘﻨﺪ ‪» -‬ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ«‪ -‬وﻟﻰ‪ ،‬اﯾﻦ دﻋﻮت در ﻗﺎﻟﺐ ﺗﺼﺎوﯾﺮى ﻋﺮﺿﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻘﻮﯾﺖ و ﺗﻮﺿﯿﺢ و ﺗﻔﺴﯿﺮ‬
‫ﻣﻮﺿﻮﻋﺎﺗﻰ ﮐﻪ در ﻓﺼﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ اﺷﺎره ﮐﺮدﯾﻢ ﻣﻰﭘﺮدازﻧﺪ‪.‬‬
‫اوﻟﯿﻦ ﻧﮑﺘﻪاى ﮐﻪ در اﯾﻦ آﯾﺎت ﺑﺎز ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬ﻫﻤﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﺼﻞ ﻗﺒﻞ را ﺑﺎ آن ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن ﺑﺮدﯾﻢ‪ ،‬ﯾﻌﻨﻰ ﻣﺴﯿﺢ از ﻫﺮ‬
‫ﺳﻦ و ﻧﮋاد و ﺷﺨﺼﯿﺘﻰ‪ ،‬ﻣﺮدم را ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﻮد ﻣﻰ ﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬ﺗﺄﮐﯿﺪ ﺑﺮاﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﻣﻬﻢ اﺳﺖ‪ ،‬زﯾﺮا ﻣﺎ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﮔﺮاﯾﺶ ﺑﻪ‬
‫اﯾﻦ ﻃﺮز ﻓﮑﺮ دارﯾﻢ ﮐﻪ ﺷﺎﮔﺮدى ﮐﺎر ﻫﺮ ﮐﺴﻰ ﻧﯿﺴﺖ و ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ دﻋﻮﺗﻰ اﺳﺖ ﺧﺎص ﯾﮏ ﻋﺪه ﻣﺨﺼﻮص و ﻣﻤﺘﺎز‬
‫از ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن‪ .‬ﻣﻌﻤﻮﻻً ﮐﺴﻰ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻧﻈﺮ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺶ اﻋﺘﺮاف ﮐﻨﺪ و ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن ﻋﯿﺴﺎى ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان‬
‫ﻧﺠﺎتدﻫﻨﺪه اﯾﻤﺎن آورد‪ ،‬ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻣﺮدم اﯾﻦ ﮐﺎر را ﻧﮑﻨﻨﺪ‪ ،‬و ﻟﯿﮑﻦ اﮔﺮ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﻪ اﻧﺠﺎم‬
‫دادﻧﺶ ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ‪ ،‬ﮐﺎر ﺷﺎﻗﻰ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﺷﺎن ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬وﻟﻰ ﻗﻀﯿﻪ ﻓﺮق ﻣﻰﮐﻨﺪ وﻗﺘﻰ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ روﺑﺮو ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ‬
‫ﺗﺮك ﮔﻨﺎه و ﻣﺘﻮﺳﻞ ﺷﺪن ﺑﻪ ﻋﯿﺴﻰ از ﻃﺮﯾﻖِ اﯾﻤﺎن ﻧﺠﺎت ﺑﺨﺶ ﮐﺎر ﯾﮏ دﻗﯿﻘﻪ ﻧﯿﺴﺖ و از ﻃﺮﻓﻰ ﺑﺎ ﻗﺒﻮل ﻧﻈﺮى‬
‫دو ﺳﻪ ﻣﻮﺿﻮع »دﯾﻨﻰ« ﺗﻤﺎم ﻧﻤﻰﺷﻮد‪.‬‬

‫‪2‬‬
‫اﻣﺎ ﻣﻮﻗﻌﻰ ﻣﻰرﺳﺪ ﮐﻪ ﺷﺨﺺ درﻣﻰﯾﺎﺑﺪ اﯾﻤﺎن ﻣﺴﺘﻠﺰم ﻗﺒﻮل ﺧﺪاوﻧﺪى ﻣﺴﯿﺢ و ﺗﻌﻬﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اوﺳﺖ و اﯾﻦ‬
‫ﺗﻌﻬﺪى اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ رﻏﻢ ﺑﺮوز ﻫﺮ ﻣﺸﮑﻠﻰ وى ﺑﺎﯾﺪ ‪-‬ﺗﺎ آﺧﺮ زﻧﺪﮔﻰ‪ ،‬ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺮگ و ﺳﭙﺲ از ﻣﺮگ ﺗﺎ ﺟﻼل‪ -‬ﺑﻪ آن‬
‫ﭘﺎﯾﺒﻨﺪ ﺑﻤﺎﻧﺪ؛ اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺎﮔﺮدى ﻧﺎﮔﻬﺎن دﻋﻮﺗﻰ ﺳﺨﺖ و ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰآﯾﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬دﻗﯿﻘﺎً در ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ دﻋﻮت ﺟﻬﺎﻧﻰ ﻣﺴﯿﺢ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﮐﺮد؛ زﯾﺮا ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ در ﻓﺼﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪ‬
‫ﮔﻔﺘﯿﻢ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﭘﯿﺮوى از ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﺧﺎﺻﻰ ﻣﺸﮑﻞﺗﺮﯾﻦ ﮐﺎر دﻧﯿﺎﺳﺖ‪ ،‬در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل‪ ،‬از آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻪ‬
‫ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﻗﺪرت اراده ﻻزم را ﺑﺮاى اداﻣﻪ راه ﻋﻄﺎ ﻣﻰﮐﻨﺪ‪ ،‬ﭘﯿﺮوى از او ﺑﺮاى ﻫﻤﮕﺎن ﻣﻘﺪور اﺳﺖ‪ .‬ﻋﯿﺴﻰ داﻣﻨﻪ‬
‫ﮔﺴﺘﺮده دﻋﻮت ﺧﻮد را ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺤﻮ اﻋﻼم ﻣﻰدارد ﮐﻪ ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﯾﺪ‪» :‬ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ ﻧﺰد ﻣﻦ‪ ،‬اى ﺗﻤﺎﻣﻰ زﺣﻤﺘﮑﺸﺎن و‬
‫ﮔﺮاﻧﺒﺎران‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ آﺳﺎﯾﺶ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺨﺸﯿﺪ» )آﯾﻪ‪.(28‬‬
‫ﻟﻄﻔﺎً ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ دﻗﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ دﻋﻮت ﻣﺴﯿﺢ ﺑﺮاى ﮐﺴﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻰداﻧﻨﺪ ﮔﺮاﻧﺒﺎرﻧﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬ﻣﻨﻈﻮر از‬
‫ﮔﺮاﻧﺒﺎر ﺑﻮدن ﺿﻌﻒ ﺑﺪﻧﻰ ﯾﺎ ﺑﺎر ﻣﺸﮑﻼت زﻧﺪﮔﻰ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﺮاﻧﺒﺎر ﺑﻮدن ﺷﺎﻣﻞ اﯾﻨﻬﺎ ﻫﻢ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﺣﺴﺎس ﮔﺮاﻧﺒﺎر ﺑﻮدن در اﺻﻞ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻌﻨﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺨﺺ ﺑﻪ ﺑﺎر ﮔﻨﺎﻫﺎن و ﻧﯿﺎزش ﺑﻪ ﻧﺠﺎتدﻫﻨﺪه واﻗﻒ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ از آﯾﺎت ﻣﺎ ﻗﺒﻞ آﯾﻪ ‪ 28‬در ﺑﺎب ﯾﺎزدﻫﻢ اﻧﺠﯿﻞ ﻣﺘﻰ روﺷﻦ ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬در اواﯾﻞ اﯾﻦ ﺑﺎب ﺷﺮﺣﻰ از رد‬
‫ﺷﺪن ﯾﺤﯿﻰ ﺗﻌﻤﯿﺪ دﻫﻨﺪه و ﻋﯿﺴﻰ از ﻃﺮف ﯾﻬﻮدﯾﺎن آﻣﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺘﻌﺎﻗﺐ آن ﻋﯿﺴﻰ ﺷﻬﺮﻫﺎى ﺧﻮرزﯾﻦ‪ ،‬ﺑﯿﺖ‬
‫ﺻﯿﺪا و ﮐﻔﺮﻧﺎﺣﻮم را ﺑﻪ ﺳﺒﺐ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻮﻋﻈﻪاش را ﺷﻨﯿﺪه وﺗﻮﺑﻪ ﻧﮑﺮدهاﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺤﮑﻮم ﻣﻰﺳﺎزد‪ .‬ﭘﺲ از ﻣﺤﮑﻮم ﺳﺎﺧﺘﻦ‬
‫اﯾﻦ ﺷﻬﺮﻫﺎ‪ ،‬ﻋﯿﺴﻰ ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﯾﺪ‪» :‬اى ﭘﺪر‪ ،‬ﻣﺎﻟﮏ آﺳﻤﺎن وزﻣﯿﻦ‪ ،‬ﺗﻮ را ﻣﻰﺳﺘﺎﯾﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺣﻘﺎﯾﻖ را از داﻧﺎﯾﺎن و‬
‫ﺧﺮدﻣﻨﺪان ﭘﻨﻬﺎن داﺷﺘﻪ و ﺑﺮ ﮐﻮدﮐﺎن آﺷﮑﺎر ﮐﺮدهاى‪ .‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬اى ﭘﺮد ﺧﺸﻨﻮدى ﺗﻮ در اﯾﻦ ﺑﻮد« )آﯾﺎت ‪.(25-26‬‬
‫ﻣﻘﺼﻮد از ﮐﻮدﮐﺎن ﮐﺴﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ دﯾﺪى ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﻮد دارﻧﺪ و ﻧﯿﺰ اﯾﻤﺎﻧﺸﺎن ﺑﺎ ﺧﻠﻮﺻﻰ ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ ﺗﻮأم‬
‫اﺳﺖ‪ .‬آﻧﺎن ﻣﻰداﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺠﺎت دﻫﻨﺪه ﻧﯿﺎز دارﻧﺪ و ﺣﺎﺿﺮﻧﺪ ﺗﺎ ﺧﻮد را ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺠﺎت دﻫﻨﺪه ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺢ اﺳﺖ‬
‫ﺑﺴﭙﺎرﻧﺪ‪ .‬اﯾﻦ اﻓﺮاد ﻧﻘﻄﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ در ﻏﺮور ﺑﻪ درﺟﻪ ﺑﻠﻮغ رﺳﯿﺪهاﻧﺪ و ﺷﮑﻰ ﻧﺪارﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ‬
‫ﺧﻮد را ﻧﺠﺎت ﺑﺪﻫﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ اﺳﺖ ﮐﻪ دورهﻫﺎى ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﻋﻈﯿﻢ روحاﻟﻘﺪس ﺑﺎ ﺗﻮﺑﻪ ﻋﺪه ﺑﺴﯿﺎر ﻫﻤﺮاه اﺳﺖ‪ .‬و ﺑﺎز ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ‬
‫دﻟﯿﻞ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ اﻣﺮوز در ﭼﻨﯿﻦ دورهاى زﻧﺪﮔﻰ ﻧﻤﻰﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ دوره ﻣﺎ از ﻧﻈﺮ روﺣﺎﻧﻰ ﮐﻢ ﻣﺎﯾﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﺟﺰو ﮐﺴﺎﻧﻰ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﮐﻤﯿﺖ ﺑﺮاﯾﺸﺎن ﻣﻄﺮح اﺳﺖ و ﻧﻪ ﮐﯿﻔﯿﺖ اﺧﻼﻗﻰ و روﺣﺎﻧﻰ‪ ،‬از دﯾﺪن اﻧﺒﻮه ﻣﺪﻋﯿﺎن‬
‫اﯾﻤﺎن ﺑﻪ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﺧﻮاﻫﯿﺪ اﻓﺘﺎد ﮐﻪ در ﻋﺼﺮ ﻋﻈﯿﻤﻰ از ﻧﻈﺮ روﺣﺎﻧﻰ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً ﮐﻪ ﻣﻄﺎﺑﻖ‬
‫ﺳﺮﺷﻤﺎرى ﻫﺎى اﻧﺠﺎم ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﯿﺶ از ﭘﻨﺠﺎه ﻣﯿﻠﯿﻮن ﻣﺴﯿﺤﻰ ﮐﻪ داراى ﺗﻮﻟﺪ دوﺑﺎره ﻫﺴﺘﻨﺪ در آﻣﺮﯾﮑﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫‪3‬‬
‫آﯾﺎ از دﯾﺪن ﮐﻠﯿﺴﺎﻫﺎى ﺑﺰرگ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﻗﺮار ﻣﻰﮔﯿﺮﯾﺪ؟ در اﯾﻦ ﺻﻮرت‪ ،‬ﻋﺼﺮ ﻣﺎ را ﻋﺼﺮى ﺧﻮاﻫﯿﺪ داﻧﺴﺖ‬
‫ﮐﻪ از ﺑﺮﮐﺖ روﺣﺎﻧﻰ ﺑﻰﺳﺎﺑﻘﻪ اى ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ‪ ،‬زﯾﺮا ﻗﺮن ﺑﯿﺴﺘﻢ ﺷﺎﻫﺪ ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ ﮐﻠﯿﺴﺎﻫﺎى ﺗﺎرﯾﺦ ﺑﻮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫در آﻣﺮﯾﮑﺎ‪ ،‬ﺑﻮﯾﮋه در ﻏﺮب‪ ،‬ﮐﻠﯿﺴﺎﻫﺎﯾﻰ ﮐﻪ ﭘﻨﺞ‪ ،‬ده‪ ،‬ﯾﺎ ﺣﺘﻰ ﭘﺎﻧﺰده ﻫﺰار ﻋﻀﻮ دارﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺮى ﺷﺎﯾﻊ اﺳﺖ‪ .‬آﯾﺎ از دﯾﺪن‬
‫ﺳﺎزﻣﺎنﻫﺎ و ﻣﺆﺳﺴﺎت ﻣﺴﯿﺤﻰ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﻗﺮار ﻣﻰﮔﯿﺮﯾﺪ‪ ،‬در اﯾﻦ ﺻﻮرت ﻋﺼﺮ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺘﺎن ﺧﺎرقاﻟﻌﺎده‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ‪ .‬در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ‪ ،‬ﺳﺎزﻣﺎنﻫﺎى ﺑﺰرگ ﻣﺴﯿﺤﻰ وﺟﻮد دارﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺎرى اﻧﺠﺎم ﻣﻰدﻫﻨﺪ و ﺣﺘﻰ ﺑﺮاى ﻣﺎ‬
‫ﺗﻌﯿﯿﻦ ﺗﮑﻠﯿﻒ ﻫﻢ ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ و اﻟﺒﺘﻪ در ﮐﺎر ﺧﻮد ﺧﯿﻠﻰ ﻫﻢ ﻣﻮﻓﻘﻨﺪ‪.‬‬
‫آﯾﺎ ﺛﺮوت ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﯿﺮﺗﺎن ﻗﺮار ﻣﻰدﻫﺪ؟ در اﯾﻦ ﺻﻮرت‪ ،‬ﻫﯿﺠﺎن ﺳﺮاﭘﺎى وﺟﻮدﺗﺎن را در ﺧﻮد ﻏﺮق‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد‪ ،‬زﯾﺮا ﻫﺰﯾﻨﻪاى ﮐﻪ اﻣﺮوزه ﺻﺮف ﺧﺪﻣﺎت ﻣﺴﯿﺤﻰ ﻣﻰﺷﻮد در ﺗﺎرﯾﺦ ﺑﻰﺳﺎﺑﻘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺘﻰ ﻟﯿﺒﺮالﺗﺮﯾﻦ‬
‫ﮐﻠﯿﺴﺎﻫﺎ ﻧﯿﺰ ﻋﻠﻰرﻏﻢ اﯾﻨﮑﻪ از اﻋﻀﺎﯾﺸﺎن ﮐﺎﺳﺘﻪ ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬ﺳﺎل ﺑﻪ ﺳﺎل در آﻣﺪﺷﺎن ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﻰﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ دﻧﺒﺎل ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮى ﺑﺎﺷﯿﺪ‪ .‬اﮔﺮ اﯾﻦ ﭼﯿﺰى ﮐﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻫﺴﺘﯿﺪ‪ ،‬ﺷﻨﺎﺧﺘﻰ ﺑﺎﻟﻐﺎﻧﻪ از ﺧﺪا و‬
‫دﯾﻨﺪارى واﻗﻌﻰ در ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﺑﺎﺷﺪ و از ﻃﺮﻓﻰ ﺑﺎ دﯾﺪن ﮔﺮاﯾﺶﻫﺎى ﺳﮑﻮﻻر )ﻏﯿﺮدﯾﻨﻰ( و ﺳﻘﻮط اﺧﻼﻗﻰ ﺣﺘﻰ در‬
‫ﺣﻠﻘﻪ ﻣﺪﻋﯿﺎن ﭘﯿﺮوى از ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ‪ ،‬ﻣﻐﻤﻮم و دﻟﺮﯾﺶ ﻣﻰﺷﻮﯾﺪ‪ ،‬در اﯾﻦ ﺻﻮرت ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺣﺎل ﮐﻠﯿﺴﺎى اﻣﺮوز و‬
‫ﮔﻤﺸﺪﮔﺎن اﺷﮏ ﺗﺄﺳﻒ ﺑﺮﯾﺰﯾﺪ‪ .‬ﻫﺮﮔﺎه ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﺑﺮاﺳﺘﻰ ﺷﺎﮔﺮد ﻣﺴﯿﺢ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺮدم ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮔﻨﺎه ﺣﺴﺎس ﺧﻮاﻫﻨﺪ‬
‫ﺑﻮد و از آن ﺗﻮﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺌﺪ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺳﻮى ﻋﯿﺴﻰ روى ﺧﻮاﻫﻨﺪ آورد ﺗﺎ از ﺑﺎر وﺣﺸﺘﻨﺎك ﮔﻨﺎه ﺧﻼﺻﻰ ﯾﺎﺑﻨﺪ‪ .‬آﯾﺎ ﻓﮑﺮ‬
‫ﻣﻰﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﭼﻮن ﻋﺪه ﺑﺴﯿﺎرى ادﻋﺎ ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﻮﻟﺪ ﺗﺎزه دارﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺲ در ﮐﻠﯿﺴﺎﻫﺎى ﻣﺎ ﺑﯿﺪارى روﺣﺎﻧﻰ وﺟﻮد دارد؟‬
‫ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ ﮐﻪ اﯾﻨﻄﻮر ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺟﺰ اﯾﻦ ﻧﻤﻰتواﻧﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻓﻘﻂ در ﻋﺼﺮى زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﻋﻼﻗﻪ ﺑﻪ‬
‫ﻣﺬﻫﺐ اﺣﯿﺎ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻦ درﺳﻰ ﺑﻪ ﻧﺎمِ ﻋﯿﺴﺎى ﻣﺴﯿﺢ‬

‫ﻋﯿﺴﻰ از ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﻃﻌﻢ ﺗﻠﺦ ﮔﻨﺎه را اﺣﺴﺎس ﮐﺮده و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻧﺠﺎت و رﻫﺎﯾﻰ ﺑﻮدﻧﺪ دﻋﻮت ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﯿﺎﯾﻨﺪ و از‬
‫او ﺣﻘﺎﯾﻘﻰ روﺣﺎﻧﻰ ﻓﺮاﺑﮕﯿﺮﻧﺪ‪ .‬ﻋﯿﺴﻰ دﻋﻮت ﺧﻮد را ﭼﻨﯿﻦ ﺑﯿﺎن داﺷﺖ‪» :‬ﯾﻮغ ﻣﺮا ﺑﺮ دوش ﮔﯿﺮﯾﺪ و از ﻣﻦ ﺗﻌﻠﯿﻢ‬
‫ﯾﺎﺑﯿﺪ‪ ،‬زﯾﺮا ﻣﻼﯾﻢ و اﻓﺘﺎده دل ﻫﺴﺘﻢ« )آﯾﻪ‪ .(29‬وﻗﺘﻰ ﻋﯿﺴﻰ ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ را ﺑﻪ »ﭘﯿﺮوى« از ﺧﻮد دﻋﻮت ﮐﺮد‪،‬‬
‫ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ را ﺑﻪ راﻫﻰ ﺗﺸﺒﯿﻪ ﻧﻤﻮد ﮐﻪ آﻧﺎن ﻣﻰﺑﺎﯾﺴﺖ در آن دﻗﻢ ﻣﻰﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ و از ﭘﻰ ﻋﯿﺴﻰ ﮐﻪ ﺟﻠﻮﺗﺮ از اﯾﺸﺎن‬
‫ﺣﺮﮐﺖ ﻣﻰﮐﺮد‪ ،‬ﺑﻪ راه ﻣﻰاﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ را دﻋﻮت ﮐﺮد ﺗﺎ از او »ﺗﻌﻠﯿﻢ ﯾﺎﺑﻨﺪ«‪ ،‬ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ را ﺑﻪ‬
‫ﻣﺪرﺳﻪاى ﺗﺸﺒﯿﻪ ﻧﻤﻮد ﮐﻪ در آن‪ ،‬او ﻫﻢ ﻣﻮﺿﻮع درس ﺑﻮد و ﻫﻢ ﻣﻌﻠﻢ‪ .‬اﯾﻦ ﻫﻤﺎن ﻣﮑﺘﺐ ﻣﺴﯿﺢ اﺳﺖ ﮐﻪ در آن‬
‫ﻫﻤﻪ اﯾﻤﺎﻧﺪاران ﺣﻘﯿﻘﻰ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪ ﺗﺤﺼﯿﻠﻨﺪ و اﯾﻦ ﺗﺤﺼﯿﻞ در ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﻋﻤﺮ اﯾﺸﺎن اداﻣﻪ دارد‪ .‬ﻓﺮاﻏﺖ از‬

‫‪4‬‬
‫ﺗﺤﺼﯿﻞ در اﯾﻦ ﻣﮑﺘﺐ روزى اﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﻼل ﻣﻰﯾﺎﺑﯿﻢ و آن زﻣﺎﻧﻰ اﺗﻔﺎق ﻣﻰاﻓﺘﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ زﻧﺪﮔﻰ در اﯾﻦ دﻧﯿﺎ وداع‬
‫ﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫در ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻗﺪﯾﻤﻰ اﻧﮕﻠﯿﺴﻰ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﻧﺎم ﮐﯿﻨﮓ ﺟﯿﻤﺰ‪ ،‬ﻣﺘﻰ ‪ 29:11‬ﺑﻪ ﺟﺎى اﯾﻨﮑﻪ »از ﻣﻦ ﺗﻌﻠﯿﻢ ﯾﺎﺑﯿﺪ«‬
‫‪{P‬‬ ‫ﺗﺮﺟﻤﻪ}‪king James - P‬‬
‫ﺷﻮد‪ ،‬ﭼﻨﯿﻦ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪» :‬ﻣﺮا ﯾﺎد ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ‪ «.‬و ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻋﯿﺴﻰ ﺑﻪ ﺟﺎى ﻣﻌﻠﻢ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن‪ ،‬ﻣﻮﺿﻮع درس‬
‫اﯾﺸﺎن ﻣﻌﺮﻓﻰ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻠﺖ وﺟﻮد ﺗﺮﺟﻤﻪﻫﺎى ﻣﺘﻔﺎوت از آﯾﻪ ﻣﺬﮐﻮر اﯾﻦ اس ﮐﻪ ﺣﺮف اﺿﺎﻓﻪ ﯾﻮﻧﺎﻧﻰ ‪ apo‬را‬
‫ﻣﻰﺗﻮان ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ »درﺑﺎره« ﺗﺮﺟﻤﻪ ﮐﺮد و ﻫﻢ »از« و در اﻧﮕﻠﯿﺴﻰ ﻣﻌﺎدل ﻣﻨﺎﺳﺒﻰ ﺑﺮاى آن ﻣﻮﺟﻮد ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺑﻪ اﯾﻦ‬
‫ﺗﺮﺗﯿﺐ‪ ،‬ﻣﺘﺮﺟﻢ اﻧﮕﻠﯿﺴﻰ ﻣﺠﺒﻮر اﺳﺖ از ﺑﯿﻦ اﯾﻦ دو ﻣﻌﺎدل ﯾﮑﻰ را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﺪ‪،‬درﺣﺎﻟﻰ ﮐﻪ ﻫﺮ دو ﻣﻌﻨﻰ ﺣﺮف‬
‫اﺿﺎﻓﻪ ﻓﻮق ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻬﻤﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻰ ﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﻮﺿﻮع اﺻﻠﻰ اﯾﻦ آﯾﻪ ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ ﺷﺨﺺِ ﻣﺴﯿﺢ اﺳﺖ و آن ﻫﻢ دﻗﯿﻘﺎً ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ ﮐﻪ در دﻋﺎى‬
‫ﻋﯿﺴﻰ ﺑﻪ ﭘﺪر در ﯾﻮﺣﻨﺎ‪ 3:17‬آﻣﺪه اﺳﺖ‪» :‬و اﯾﻦ اﺳﺖ ﺣﯿﺎت ﺟﺎوﯾﺪان‪ ،‬ﮐﻪ ﺗﻮ را‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺪاى ﺣﻘﯿﻘﻰ‪ ،‬و ﻋﯿﺴﻰ‬
‫ﻣﺴﯿﺢ را ﮐﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎدهاى‪ ،‬ﺑﺸﻨﺎﺳﻨﺪ‪ «.‬ﮐﺴﺐ اﯾﻦ ﺷﻨﺎﺧﺖ از ﭘﺪر آﺳﻤﺎﻧﻰ و ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ ﺧﺪاوﻧﺪ در ﺣﮑﻢ ﻧﺠﺎت و‬
‫ﯾﺎ ﺑﻪ ﻋﺒﺎرﺗﻰ ﺣﯿﺎت اﺑﺪى اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﮐﻤﺎل دﻗﺖ روﺷﻦ ﺳﺎزﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﻨﻈﻮرﻣﺎن از ﮐﺴﺐ ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ ‬ﻧﺠﺎت ﺑﺨﺶ از ﭘﺪر ﭼﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ ﺧﺪا در ﺣﺪ ﮐﺴﺐ ﺷﻨﺎﺧﺘﻰ ﻧﻈﺮى از وى ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﮑﻪ اﯾﻤﺎن ﻧﺠﺎتﺑﺨﺶ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﻪ ﻗﺒﻮل ﻧﻈﺮى‬
‫ﺑﺮﺧﻰ از ﺣﻘﺎﯾﻖ روﺣﺎﻧﻰ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺧﺪا‪ ،‬ﻣﻮﺿﻮﻋﻰ اﺳﺖ ﺑﺎ اﺑﻌﺎد ﺑﺴﯿﺎر‪ .‬ﺟﻰ‪.‬آى‪ .‬ﭘﮑﺮ‪ ،‬اﻟﻬﯿﺪان اﻧﮕﻠﯿﺴﻰ‪ ،‬در‬
‫‪{P‬‬ ‫ﮐﺘﺎب}‪J.I.Packer - P‬‬
‫ﭘﺮﻓﺮوش ﺧﻮد ﺑﻪ ﻧﺎم ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺧﺪا در ﺗﺤﻠﯿﻞ ﺟﺮﯾﺎن ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ اﺷﺎره ﻣﻰﮐﻨﺪ ﮐﻪ در ﺳﻄﺢ اﻧﺴﺎﻧﻰ‪ ،‬ﺑﯿﻦ‬
‫داﻧﺴﺘﻦ درﺑﺎره ﯾﮏ ﭼﯿﺰ‪ ،‬ﮐﺴﺐ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺷﺨﺼﻰ از ﭼﯿﺰى و ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ ﯾﮏ ﺷﺨﺺ ﺗﻔﺎوت وﺟﻮد دارد‪ .‬ﮐﺴﺐ‬
‫اﻃﻼﻋﺎت درﺑﺎره ﭼﯿﺰى ﮐﺎر ﻣﺸﮑﻠﻰ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺑﺮاى ﻣﺜﺎل‪ ،‬اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﯿﻢ اﻃﻼﻋﺎﺗﻰ درﺑﺎره دوﻟﺖ آﻣﺮﯾﮑﺎ ﮐﺴﺐ ﮐﻨﯿﻢ‪،‬‬
‫ﮐﺎﻓﻰ اﺳﺖ ﭼﻨﺪ ﮐﺘﺎﺑﻰ در اﯾﻦ زﻣﯿﻨﻪ ﺑﺨﻮاﻧﯿﻢ‪ .‬ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ‪ ،‬ﻣﻰﺗﻮاﻧﯿﻢ درﺑﺎره ﻧﺤﻮهارﺗﺒﺎط ﺑﺨﺶﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠﻒ‬
‫دوﻟﺖ ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ و اﯾﻨﮑﻪ اﺷﺨﺎص ﭼﻄﻮر ﻣﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﻨﺎ ﯾﺎ ﻣﺠﻠﺲ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪﮔﺎن راه ﯾﺎﺑﻨﺪ‪ ،‬اﻃﻼﻋﺎﺗﻰ ﺑﻪ دﺳﺖ‬
‫آورﯾﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻼوه‪ ،‬از روش ﺗﻨﻈﯿﻢ و ﺗﺼﻮﯾﺐِ ﻟﻮاﯾﺢ دوﻟﺖ و ﺗﺄﻣﯿﻦ اﻋﺘﺒﺎر ﺑﺮاى آﻧﻬﺎ آﮔﺎه ﻣﻰﺷﻮﯾﻢ‪ .‬ﭼﻨﯿﻦ اﻃﻼﻋﺎﺗﻰ‬
‫در ﺧﻮر اﻫﻤﯿﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻻﺧﺺ اﮔﺮ ﺷﺨﺺ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ اﺣﺮاز ﭘﺴﺘﻰ در دوﻟﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬وﻟﻰ اﯾﻦ اﻃﻼﻋﺎت ﮐﺠﺎ‬
‫ﻣﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﭘﺎى ﺗﺠﺮﺑﯿﺎت ﺷﺨﺼﻰ ﺑﺮﺳﻨﺪ ﮐﻪ ﮐﺎرﻣﻨﺪ دوﻟﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻨﯿﻦ ﺷﺨﺼﻰ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺑﮕﻮﯾﺪ‪» :‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﻢ و‬

‫‪5‬‬
‫ﺧﻢ ﮐﺎرﻫﺎى دوﻟﺖ آﺷﻨﺎم‪ «.‬ﮐﺴﻰ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺣﺮﻓﻰ ﻣﻰزﻧﺪ ﻣﻨﻈﻮرش ﻓﺮاﺗﺮ از اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﻰ درﺑﺎره دوﻟﺖ‬
‫ﻣﻰداﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﻫﺮﮔﺎه ﺑﻪ ﺟﺎى ﺷﻨﺎﺧﺘﻦِ اﺷﯿﺎ و ﻫﻢ و ﺧﻢ ﮐﺎرﻫﺎ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ اﺷﺨﺎص ﻣﻰﮔﯿﺮﯾﻢ‪ ،‬وارد‬
‫ﻗﻠﻤﺮو ﻋﻤﯿﻖﺗﺮى در زﻣﯿﻨﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻣﻰﺷﻮﯾﻢ‪ ،‬زﯾﺮا رﻓﺘﺎر ﻣﺮدم ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﭘﯿﺶﺑﯿﻨﻰ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻣﺮدم ﻧﺎﮔﻬﺎن‬
‫ﻋﮑﺲاﻟﻌﻤﻠﻰ ﺑﺮﺧﻼف اﻧﺘﻈﺎر ﻣﺎ ﻧﺸﺎن ﻣﻰدﻫﻨﺪ‪ .‬از اﯾﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﭼﻮن ﭼﻬﺮه ﺣﻘﯿﻘﻰ ﺧﻮد را در ﭘﺲ ﻧﻘﺎب ﭘﻨﻬﺎن‬
‫ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﺑﺎ ﮐﺴﻰ ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺣﺸﺮ و ﻧﺸﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ‪ ،‬وﻟﻰ آﺧﺮ ﺳﺮ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ‪» :‬ﻣﻦ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺳﺮاز ﮐﺎر اﯾﻦ آدم‬
‫درﻧﯿﺎوردم ﮐﻪ ﻧﯿﺎوردم‪ «.‬ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ اﺷﺨﺎص ﻣﻨﻮط ﺑﻪ دو ﭼﯿﺰ اﺳﺖ‪ :‬اول‪ ،‬ﺧﻮدﻣﺎن و اﯾﻨﮑﻪ آﯾﺎ اﺻﻼً ﻣﺎﯾﻞ ﺑﻪ ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ‬
‫ﻃﺮف و ﺻﺮف وﻗﺖ ﺑﺮاى اﯾﻦ ﮐﺎر ﻫﺴﺘﯿﻢ ﯾﺎ ﺧﯿﺮ‪ .‬دوم‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﺨﺺ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺮﺑﻮط اﺳﺖ‪ ،‬ﯾﻌﻨﻰ او ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺎﺿﺮ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺸﻨﺎﺳﺎﻧﺪ‪ .‬درواﻗﻊ‪ ،‬وﻗﺘﻰ ﻋﻮاﻣﻞ ﯾﺎد ﺷﺪه را ﺳﺒﮏ و ﺳﻨﮕﯿﻦ ﻣﻰﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻰﺷﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺗﺎ‬
‫ﻃﺮف ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻌﺮﻓﻰ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻮﻓﯿﻘﻰ در ﺷﻨﺎﺧﺖ وى ﮐﺴﺐ ﻧﺨﻮاﻫﯿﻢ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﺣﺎل‪ ،‬ﻣﻮﺿﻮع ﺷﻨﺎﺧﺖ را در ﻋﺎﻟﯿﺘﺮﯾﻦ ﺳﻄﺢ آن ﻣﻄﺮح ﻣﻰﺳﺎزﯾﻢ و ﻣﻰﭘﺮﺳﯿﻢ ﮐﻪ ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ ﺧﺪا ﭼﻪ ﻣﻌﻨﺎﯾﻰ‬
‫دارد‪ .‬ﻣﺴﻠﻤﺎً ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺧﺪا ﺷﺎﻣﻞ ﻣﺮاﺣﻞ ﭘﺎﯾﯿﻦﺗﺮ ﯾﺎد ﺷﺪه ﻧﯿﺰ ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬ﯾﻌﻨﻰ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻢ درﺑﺎره ﺧﺪا ﺑﺪاﻧﯿﻢ و ﻫﻢ اﯾﻨﮑﻪ‬
‫ﺑﺸﺨﺼﻪ او را ﺑﺸﻨﺎﺳﯿﻢ‪ .‬اﯾﻦ ﻣﺮاﺣﻞ و ﺑﺨﺼﻮص آﺧﺮى ﻣﻨﻮط ﺑﻪ ﺗﻤﺎﯾﻞ ﺧﺪاﺳﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺧﻮد را ﺑﺮ ﻣﺎ آﺷﮑﺎر‬
‫ﺳﺎزد‪ ،‬و اﯾﻦ ﮐﺎر را از ﻃﺮﯾﻖ ﻃﺒﯿﻌﺖ‪ ،‬ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس و ﺗﻔﺴﯿﺮى ﮐﻪ روحاﻟﻘﺪس در ﻓﮑﺮ و ﻗﻠﺐ ﻣﺎ از ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس‬
‫ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻰآورد‪ ،‬اﻧﺠﺎم ﻣﻰدﻫﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﻋﻮاﻣﻞ دﯾﮕﺮى ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ از آﻧﻬﺎ ﻏﺎﻓﻞ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﮔﻨﺎﻫﮑﺎرﯾﻢ‪،‬‬
‫ﺣﺎل آﻧﮑﻪ ﺧﺪا ﻣﻘﺪس اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﯿﻢ ﺧﺪا را ﺑﻪ ﻋﻤﯿﻖﺗﺮﯾﻦ ﺷﮑﻞ ﻣﻤﮑﻦ و آن ﻃﻮر ﮐﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ‬
‫ﻃﺮف ﻧﺠﺎت رﻫﻨﻤﻮن ﺷﻮد ﺑﺸﻨﺎﺳﯿﻢ‪ ،‬در درﺟﻪ اول ﺑﺎﯾﺪ ﭘﻰ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﮑﺎر ﺑﻮدن ﺧﻮد ﺑﺒﺮﯾﻢ و در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﻋﻈﻤﺖ‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا را ﮐﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎل ﻣﺎ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت ﮔﻨﺎﻫﮑﺎر ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬درﯾﺎﺑﯿﻢ‪.‬‬
‫ﭘﮑﺮ ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‪ » :‬ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺧﺪا اوﻻً ﻣﺴﺘﻠﺰم اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻼم ﺧﺪا ﮔﻮش ﻓﺮا دﻫﯿﻢ و آن را ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺗﻔﺴﯿﺮ‬
‫روحاﻟﻘﺪس ﺑﭙﺬﯾﺮﯾﻢ و در زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد ﺑﻪ ﮐﺎرش ﺑﻨﺪﯾﻢ‪ .‬دوم‪ ،‬ﺑﻪ ذات و ﺷﺨﺼﯿﺖ ﺧﺪا ﮐﻪ در ﮐﺎرﻫﺎ و ﮐﻼﻣﺶ‬
‫آﺷﮑﺎر ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺒﺬول دارﯾﻢ؛ ﺳﻮم‪ ،‬دﻋﻮت او را اﺟﺎﺑﺖ و اﺣﮑﺎﻣﺶ را رﻋﺎﯾﺖ ﮐﻨﯿﻢ؛ ﭼﻬﺎرم‪ ،‬ﻣﺤﺒﺘﻰ را ﮐﻪ‬
‫ﺧﺪا در ﻃﺮز رﻓﺘﺎرش ﺑﺎ ﻣﺎ و درﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪن ﻣﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺸﺎرﮐﺖ اﻟﻬﻰ ﻧﺸﺎن داده اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎزﺷﻨﺎﺳﯿﻢ و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آن‬
‫ﺷﺎدى ﮐﻨﯿﻢ‪«.‬‬
‫ﺑﻨﺎﺑﺮآﻧﭽﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻮﻋﻈﻪاى ﮐﻪ در آن ذﮐﺮى از ﮔﻨﺎه ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﻧﻤﻰآﯾﺪ‪ ،‬ﻣﻮﻋﻈﻪ ﺣﻘﯿﻘﻰ ﻧﯿﺴﺖ و »ﻣﻼﻗﺎﺗﻰ« ﺑﺎ ﺧﺪا‬
‫ﮐﻪ ﺳﺒﺐ ﻧﻤﻰ ﺷﻮد ﻋﺒﺎدت ﮐﻨﻨﺪه ﻋﻤﯿﻘﺎً ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﮑﺎر ﺑﻮدن ﺧﻮد ﭘﻰ ﺑﺒﺮد و ﻣﻬﻤﺘﺮ از آن ﻃﻌﻢ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا را ﺑﭽﺸﺪ‪،‬‬
‫ﻣﻼﻗﺎﺗﻰ ﺣﻘﯿﻘﻰ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ازآﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﺮدم ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﮑﻞ ﺑﺎ ﺧﺪا روﺑﺮو ﻧﻤﻰﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺎ در ﻋﺼﺮى زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ‬

‫‪6‬‬
‫»ﺳﻼﻣﺖ‪ «‬روﺣﺎﻧﻰ آن ﺗﻮﻫﻤﻰ ﺑﯿﺶ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬اﻣﺮوزه در ﮐﻠﯿﺴﺎﻫﺎى ﻣﺎ واﻋﻈﺎن ﺳﺮﺷﻨﺎس و ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻮﻓﻖ ﻣﻮﻋﻈﻪ‬
‫ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ در ﺗﻌﺎﻟﯿﻢ ﺧﻮد ﮐﻠﻤﻪاى راﺟﻊ ﺑﻪ ﮔﻨﺎه ﺣﺮف ﻧﻤﻰزﻧﻨﺪ‪-‬آﻧﻬﻢ ﻧﻪ از آن رو ﮐﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﺮاﯾﺸﺎن دﺷﻮار ﯾﺎ‬
‫ﺑﺎ دردﺳﺮ ﺗﻮأم اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﭼﻮن ﺑﻪ ﻧﻈﺮ اﯾﻦ آﻗﺎﯾﺎن ﻣﺮدم اﺣﺘﯿﺎﺟﻰ ﺑﻪ ﺷﻨﯿﺪن راﺟﻊ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻘﯿﺪه‬
‫اﯾﺸﺎن وﺿﻊ روﺣﻰ ﻣﺮدم ﺑﻪ ﻗﺪرى ﺧﺮاب اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎى ﮔﻨﺎه و اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﻪ آﻧﺎن ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ ﮐﻪ ﺧﺪا‬
‫از اﯾﺸﺎن راﺿﻰ اﺳﺖ؟ ﯾﻌﻨﻰ ﭼﻪ ﮐﻪ راﺿﻰ اﺳﺖ؟ ﻣﺮدم اﯾﻦ دور و زﻣﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰى ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﻰﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎر ﮔﻨﺎه‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﯿﺎﻟﺸﺎن ﻫﯿﭻ ﮐﺎرى ﮔﻨﺎه ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬آﯾﺎ ﺣﺎﺿﺮﯾﺪ ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ آدﻣﻬﺎ ﻫﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ اﯾﻤﺎﻧﺸﺎن ادﻋﺎﯾﻰ ﺑﯿﺶ‬
‫ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺧﺪا را ﻣﻰﺷﻨﺎﺳﻨﺪ و ﺑﻮﺳﯿﻠﻪ او ﻧﺠﺎت ﯾﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ؟‬
‫دوﻣﯿﻦ ﺣﻘﯿﻘﺘﻰ ﮐﻪ در دﺳﺘﻮرِ »از ﻣﻦ ﺗﻌﻠﯿﻢ ﯾﺎﺑﯿﺪ« وﺟﻮد دارد‪ ،‬اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﻣﮑﺘﺐ ﻣﺴﯿﺢ‪ ،‬ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ‬
‫ﻣﻌﻠﻢ ﻣﺎﺳﺖ‪ .‬اﯾﻦ ﻫﻤﺎن ﻧﻈﺮى اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺘﺮﺟﻤﺎن ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺟﺪﯾﺪ ﺑﯿﻦاﻟﻤﻠﻠﻰ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس و ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺟﺪﯾﺪ ﮐﯿﻨﮓ‬
‫‪ - P‬مﺟﺮﺗﻢ ‪.‬تﺳﺎ فورﻋﻢ ‪ NIV‬هب‬ ‫ﺟﯿﻤﺰ در}‪New International Version‬‬
‫هﻣﺠﺮت نﯾﺎ ‪{P‬‬
‫ﺗﺮﺟﻤﻪﻫﺎى ﺧﻮد ﻣﻨﻌﮑﺲ ﺳﺎﺧﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬ﻋﯿﺴﻰ ﭼﻄﻮر ﺑﻪ ﻣﺎ ﺗﻌﻠﯿﻢ ﻣﻰدﻫﺪ؟ اﯾﻨﮑﻪ ﻋﯿﺴﻰ در ﻣﺪت زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد ﺑﺮ‬
‫روى زﻣﯿﻦ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﺗﻌﻠﯿﻢ ﻣﻰداد ﻗﺎﺑﻞ درك اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻰداﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ را ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﻏﯿﺮاﺳﺘﻌﺎرى ﮐﻠﻤﻪ‬
‫ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ ﺗﺎ از ﭘﻰ او ﺑﺮوﻧﺪ و در ﺿﻤﻦ ﺳﻔﺮ ﺑﻪ اﯾﺸﺎن ﺗﻌﻠﯿﻢ ﻣﻰداد‪ .‬ﻧﯿﺰ ﻣﻰداﻧﯿﻢ ﮐﻪ اﮐﺜﺮ ﺳﺨﻨﺎﻧﻰ ﮐﻪ از ﻋﯿﺴﻰ در‬
‫اﻧﺎﺟﯿﻞ ﺛﺒﺖ ﺷﺪه اﻧﺪ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺗﻌﻠﯿﻤﺎت ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬وﻟﻰ‪ ،‬ﺣﺎل ﮐﻪ ﻋﯿﺴﻰ در آﺳﻤﺎن اﺳﺖ و ﻣﺎ ﺑﺮ زﻣﯿﻦ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ‬
‫ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺗﻌﻠﯿﻢ دﻫﺪ؟‬
‫ﻋﯿﺴﻰ ﺑﻪ اﯾﻦ ﭘﺮﺳﺶ ﺻﺮﯾﺤﺎً در ﯾﻮﺣﻨﺎ‪ ù26-25:1413:16-14‬ﭼﻨﯿﻦ ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ را زﻣﺎﻧﻰ‬
‫ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬اﻣﺎ آن ﻣﺪاﻓﻊ‪ ،‬ﯾﻌﻨﻰ روحاﻟﻘﺪس‪ ،‬ﮐﻪ ﭘﺪر او را ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﻦ ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﺪ‪ ،‬او ﻫﻤﻪ‬
‫ﭼﯿﺰ را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﻮﺧﺖ و ﻫﺮآﻧﭽﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﯾﺎدﺗﺎن ﺧﻮاﻫﺪ آورد‪...‬ﺑﺴﯿﺎر ﭼﯿﺰﻫﺎى دﯾﮕﺮ دارم ﮐﻪ‬
‫ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻮﯾﻢ‪ ،‬اﻣﺎ اﮐﻨﻮن ﯾﺎراى ﺷﻨﯿﺪﻧﺶ را ﻧﺪارﯾﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﭼﻮن روح راﺳﺘﻰ آﯾﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻰ ﺣﻘﯿﻘﺖ راﻫﺒﺮى‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد؛ زﯾﺮا او از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﻮد ﺳﺨﻦ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ آﻧﭽﻪ را ﻣﻰﺷﻨﻮد ﺑﯿﺎن ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد و از آﻧﭽﻪ در‬
‫ﭘﯿﺶ اﺳﺖ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺳﺨﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﻔﺖ‪ .‬او ﻣﺮا ﺟﻼل ﺧﻮاﻫﺪ داد‪ ،‬زﯾﺮا آﻧﭽﻪ را از آنِ ﻣﻦ اﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﻋﻼم‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد‪ «.‬ﺑﺮ ﻃﺒﻖ آﻧﭽﻪ ﻋﯿﺴﻰ ﮔﻔﺖ‪ ،‬روحاﻟﻘﺪس اﺑﺘﺪا ﻣﻰﺑﺎﯾﺴﺖ ﺷﺎﮔﺮدان را در ﯾﺎدآورى و ﺛﺒﺖ ﺗﻌﺎﻟﯿﻢ ﻋﯿﺴﻰ‬
‫در ﻣﺠﻤﻮﻋﻪاى ﮐﻪ ﻋﻬﺪﺟﺪﯾﺪش ﻣﻰﺧﻮاﻧﯿﻢ‪ ،‬ﻫﺪاﯾﺖ ﻣﻰﮐﺮد و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻫﺪاﯾﺖ ﭘﯿﺮواﻧﺶ ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ ﺗﺎ ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎى‬
‫ﻣﮑﺎﺷﻔﻪ ﻣﮑﺘﻮﺑﻰ ﮐﻪ در دﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬روز ﺑﻪ روز در ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺣﻘﯿﻘﺖ رﺷﺪ ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫‪7‬‬
 ‫در زﯾﺮ ﯾﻮغ‬
‫ﻋﯿﺴﻰ در دﻋﻮت از ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﺮاى آﻣﻮﺧﺘﻦ در ﻣﮑﺘﺒﺶ ﺗﺼﻮﯾﺮ دﯾﮕﺮى ﻧﯿﺰ ﻋﺮﺿﻪ داﺷﺖ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﺎى راﺑﻄﻪ‬
‫ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﺑﺎ وى اﺳﺖ‪ .‬ﻋﯿﺴﻰ ﺷﺎﮔﺮدى را ﺑﻪ ﯾﻮﻏﻰ ﺗﺸﺒﯿﻪ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺷﺎﮔﺮد ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ زﯾﺮ آن ﺑﺮود‪ .‬ﯾﻮغ ﺑﺮ ﺳﺮ‬
‫وﺷﺎﻧﻪﻫﺎى ﺣﯿﻮاﻧﺎﺗﻰ ﻧﻈﯿﺮ اﺳﺐ و ﮔﺎو ﻧﺮ ﮐﻪ در ﻣﺰرﻋﻪ ﮐﺎر ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﻣﻰﺷﻮد ﺗﺎ آﻧﻬﺎ را ﻗﺎدر ﺑﻪ ﮐﺎر ﮐﺮدن‬
‫ﺳﺎزد‪ .‬در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﯾﻮغ ﺑﻪ ﭼﻮﺑﻰ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ در ﻗﺪﯾﻢ ﻣﺮدم ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮدارى از ﺣﺎﮐﻢ ﺟﺪﯾﺪ ﺧﻮد‪ ،‬از زﯾﺮ‬
‫آن ﻣﻰﮔﺬﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺗﺼﻮﯾﺮ »ﯾﻮغ« در ﻋﻬﺪﺟﺪﯾﺪ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ اﺻﻞ ﻣﻬﻢ در ﺷﺎﮔﺮدى اﺷﺎره دارد ﮐﻪ ﺣﺎل ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﻰﭘﺮدازﯾﻢ‪:‬‬
‫ﺗﺴﻠﯿﻢ‪ :‬در ﻓﺼﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪ درﺑﺎره ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺑﻪ ﺗﻔﺼﯿﻞ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﯿﻢ‪ .‬ﺗﺼﻮﯾﺮ ﻣﺮدﻣﻰ ﮐﻪ از زﯾﺮ ﯾﻮغ ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺘﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ‬
‫ﻓﺎﺗﺢ ﺳﺮزﻣﯿﻦِ ﺧﻮد ﻣﻰﮔﺬرﻧﺪ‪ ،‬ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻔﻬﻮم را ﻣﻰ رﺳﺎﻧﺪ‪ .‬در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل‪ ،‬ﺗﺼﻮﯾﺮ ﯾﻮغ ﺑﻪ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺣﯿﻮان ﺑﻪ ارﺑﺎﺑﺶ و‬
‫داﻧﺸﺠﻮ ﺑﻪ اﺳﺘﺎدش در اﻣﻮر ﺗﺤﺼﯿﻠﻰ اﺷﺎره دارد‪ .‬وﻗﺘﻰ ﺑﺮاى ﮐﺴﺐ ﻧﺠﺎت ﺑﻪ ﺳﻮى ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ ﻣﻰآﯾﯿﻢ‪ ،‬او را‬
‫ﻫﻤﭽﻮن اﺳﺘﺎدﻣﺎن ﻣﻰ ﭘﺬﯾﺮﯾﻢ ﮐﻪ از اﯾﻦ ﭘﺲ زﻧﺪﮔﯿﻤﺎن را ﻫﺪاﯾﺖ و ﺑﺮﮐﺎرﻣﺎن ﻧﻈﺎرت ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎﺗﻤﺎن‬
‫ﺳﻤﺖ و ﺳﻮ ﺧﻮاﻫﺪ داد‪ .‬ﭼﺎرﻟﺰ اﺳﭙﺮﺟﻦ‪ ،‬واﻋﻆ ﺑﺰرگ اﻧﮕﻠﯿﺴﻰ‪ ،‬در ﺗﻔﺴﯿﺮ »ﯾﻮغ ﻣﺮا ﺑﺮ ﺧﻮد ﮔﯿﺮﯾﺪ« ﭼﻨﯿﻦ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫‪-P‬‬ ‫»اﮔﺮ ﻣﻰﺧﻮاﻫﯿﺪ ﺑﻮﺳﯿﻠﻪ ﻣﻦ}‪Charles Spurgeon‬‬
‫ﻧﺠﺎت ﯾﺎﺑﯿﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ارﺑﺎب ﺷﻤﺎ ﺷﻮم و ﺷﻤﺎ ﺧﺎدﻣﻢ ﺷﻮﯾﺪ؛ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻢ ﻧﺠﺎت دﻫﻨﺪهاﺗﺎن ﺑﺎﺷﻢ و ﻗﺎﻧﻮﻧﮕﺰار و‬
‫ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه اﺗﺎن ﻧﺒﺎﺷﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻣﻦ ﻋﻤﻞ ﻧﮑﻨﯿﺪ‪ ،‬ﺟﺎﻧﺘﺎن از آراﻣﺶ ﻧﺼﯿﺒﻰ ﻧﺨﻮاﻫﺪ داﺷﺖ‪«.‬‬
‫‪ -2‬ﮐﺎر‪ .‬ﯾﻮﻏﻰ ﮐﻪ ﺑﺮ دوش ﺣﯿﻮاﻧﺎت ﻧﻬﺎده ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬آﻧﻬﺎ را ﻗﺎدر ﺑﻪ ﮐﺎرﮐﺮدن ﻣﻰﺳﺎزد‪ .‬ﺑﻰﮔﻤﺎن‪ ،‬ﯾﻮغ ﻣﺴﯿﺢ ﻧﯿﺰ‬
‫ﺑﻪ ﻫﺪﻓﻰ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎى ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﻧﻬﺎده ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﯾﻮﻏﻰ ﮐﻪ ﺑﺮ ﮔﺮدن دارﯾﻢ ﻧﺸﺎن ﻣﻰدﻫﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﺮوه او‬
‫داﺧﻞ ﺷﺪه و ﺑﻪ ﺣﻠﻘﻪ ﺧﺎدﻣﺎﻧﺶ ﭘﯿﻮﺳﺘﻪاﯾﻢ‪ .‬ﺣﺎل‪ ،‬ﺳﺮﺑﺎزان ﻟﺸﮑﺮش‪ ،‬ﺳﺎزﻧﺪﮔﺎن ﻣﻌﺒﺪش و ﻣﺒﺸﺮان اﻧﺠﯿﻠﺶ و‬
‫ﺳﻔﯿﺮان ﻣﻠﮑﻮﺗﺶ ﻫﺴﺘﯿﻢ‪«.‬‬
‫ﻋﯿﺴﻰ از آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﻣﺎﯾﻞ ﺑﻮد ﺗﺎ ﻧﺠﺎت ﺷﺨﺺ را ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺘﻰ ﮐﻪ وى ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻰﮐﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺳﺎزد‪،‬‬
‫ﻣﺜﻞ ﻫﺎﯾﻰ ﻧﻈﯿﺮ ده ﺑﺎﮐﺮه‪ ،‬ﻣﺮداﻧﻰ ﮐﻪ ﻗﻨﻄﺎرﻫﺎﯾﻰ ﺑﻪ اﯾﺸﺎن ﺳﭙﺮده ﺷﺪه ﺑﻮد و روزى ﮐﻪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان از ﺑﺰﻫﺎ ﺟﺪا‬
‫ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮد‪ .‬اﯾﻦ ﻣﺜﻞﻫﺎ ﺑﺮاى ﻋﺪهاى ﻗﺎﺑﻞ ﻫﻀﻢ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻮن در ﻇﺎﻫﺮ ﭼﻨﯿﻦ ﺗﻌﻠﯿﻢ ﻣﻰدﻫﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﺠﺎت‬
‫ﻧﺘﯿﺠﻪ اﯾﻤﺎن ﺧﺎﻟﺼﺎﻧﻪ اﺷﺨﺎص ﺑﺮ ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ و ﺑﻪ ﻧﺠﺎتدﻫﻨﺪه ﺑﻮدن او ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ در ﮔﺮو اﻋﻤﺎل آﻧﺎن اﺳﺖ و‬
‫ﺑﺴﺘﮕﻰ دارد ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ آﯾﺎ در زﻣﺎن ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﺴﯿﺢ ﻫﺸﯿﺎر و آﻣﺎده ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد‪ ،‬آﯾﺎ اﺳﺘﻌﺪادﻫﺎﯾﻰ را ﮐﻪ از ﻣﺴﯿﺢ‬
‫ﯾﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ در ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ او ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﻰﺑﺮﻧﺪ‪ ،‬آﯾﺎ ﺑﻪ ﮔﺮﺳﻨﮕﺎن و ﺗﺸﻨﮕﺎن رﺳﯿﺪﮔﻰ ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ و ﺑﺮﻫﻨﮕﺎن را ﻣﻰﭘﻮﺷﺎﻧﻨﺪ و‬
‫ﺑﻪ ﻋﯿﺎدت ﺑﯿﻤﺎران و ﻣﻼﻗﺎت زﻧﺪاﻧﯿﺎن ﻣﻰروﻧﺪ‪ .‬وﻟﻰ ﺑﻄﻮرى ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﺣﻘﯿﻘﻰ ﻣﻰداﻧﻨﺪ‪ ،‬ﻧﺠﺎت از ﻃﺮﯾﻖ‬
‫اﻋﻤﺎل ﺗﻌﻠﯿﻤﻰ اﺳﺖ ﺳﺮاﭘﺎ ﮐﺎذب و ﻧﺎدرﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ اﯾﻦ ﻣﺜﻞﻫﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺳﺨﻨﺎن ﺧﻮد ﻣﺴﯿﺢ در ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺛﺒﺖ‬

‫‪8‬‬
‫ﻧﺸﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﯾﻦ اﻓﺮاد ﻓﻮرى ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﻌﺎﻟﯿﻢ آﻧﻬﺎ ﻏﻠﻂ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻦ وﺻﻒ‪ ،‬روﺷﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ داﺳﺘﺎنﻫﺎى ﻋﯿﺴﻰ‬
‫اﻧﺠﯿﻠﻰ ﮐﺎذب را ﺗﻌﻠﯿﻢ ﻧﻤﻰدﻫﻨﺪ‪ .‬ﺳﺆاﻟﻰ ﮐﻪ ﻣﺜﻞﻫﺎ ﻣﻄﺮح ﻣﻰﺳﺎزﻧﺪ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ آﯾﺎ ﺷﺨﺺ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﺗﻌﻠﻖ دارد‬
‫ﯾﺎ ﺧﯿﺮ؛ ﺑﻪ ﻋﺒﺎرﺗﻰ‪ ،‬آﯾﺎ ﯾﻮغ ﻣﺴﯿﺢ را ﺑﺮ دوش ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﯾﺎ ﻧﻪ‪ .‬اﮔﺮ ﮐﺴﻰ ﯾﻮغ ﻣﺴﯿﺢ را ﺑﺮ دوش ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬
‫ﮐﺎرى ﮐﻪ ﻫﻤﺮاه اﯾﻤﺎن آوردن اﻧﺠﺎم ﻣﻰﮔﯿﺮد )از ﻧﻈﺮ ﻣﺎ اﯾﻤﺎن آوردن و ﮔﺮدن ﺑﻪ ﯾﻮغ ﻣﺴﯿﺢ ﺳﭙﺮدى ﯾﮏ ﭼﯿﺰ‬
‫اﺳﺖ(‪ ،‬در اﯾﻦ ﺻﻮرت ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد‪ .‬در ﻣﻘﺎﺑﻞ‪ ،‬اﮔﺮ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻤﻰﮐﻨﺪ‪ ،‬دﯾﮕﺮ ﺷﮑﻰ ﺑﺎﻗﻰ‬
‫ﻧﻤﻰ ﻣﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﯾﻮغ ﻣﺴﯿﺢ را ﺑﺮ دوش ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ و ﻃﻮرى ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺠﺎت ﺷﻮد ﺑﻪ او اﯾﻤﺎن ﻧﯿﺎورده و او را‬
‫ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬ﻣﻮﺿﻮع اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﮐﻰ ﭼﻘﺪر ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰﮐﻨﺪ‪ .‬در داﺳﺘﺎن ﻗﻨﻄﺎرﻫﺎ‪ ،‬ﯾﮑﻰ ﭘﻨﺞ ﻗﻨﻄﺎر ﮔﺮﻓﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد و دﯾﮕﺮى دو ﻗﻨﻄﺎر‪ ،‬وﻟﻰ ﻫﺮ دو ﻧﺠﺎت ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺳﺆال اﺻﻠﻰ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ آﯾﺎ ﺷﺨﺺ ﯾﻮغ ﻣﺴﯿﺢ را ﺑﺮ‬
‫دوش ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ ﯾﺎ ﺧﯿﺮ؛ ﺑﻪ ﻋﺒﺎرﺗﻰ آﯾﺎ ﺑﺮاى ﻣﺴﯿﺢ ﮐﺎر ﻣﻰﮐﻨﯿﻢ ﯾﺎ ﺧﯿﺮ‪.‬‬
‫‪ -4‬ﻣﺸﺎرﮐﺖ‪ .‬ﺳﻮﻣﯿﻦ اﺻﻠﻰ ﮐﻪ در ﺗﺼﻮﯾﺮ ﯾﻮغ ﻣﻨﻌﮑﺲ اﺳﺖ‪ ،‬ﻋﺒﺎرﺗﺴﺖ از ﻣﺸﺎرﮐﺖ‪ .‬اﯾﻦ ﻫﻢ راه دﯾﮕﺮى اﺳﺖ‬
‫ﺑﺮاى ﮔﻔﺘﻦ اﯾﻨﮑﻪ در ﻣﮑﺘﺐ ﻣﺴﯿﺢ ﺟﺰ ﻣﺎ‪ ،‬ﺷﺎﮔﺮدان دﯾﮕﺮى ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﭽﻮن در ﮐﺎﻟﺴﮑﻪ‬
‫ﯾﮏ اﺳﺒﻪ‪ ،‬ﯾﻮغ را ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﮔﺮدن ﯾﮏ ﺣﯿﻮان ﺑﺒﻨﺪﻧﺪ‪ .‬وﻟﻰ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﯾﻮغ را ﺑﻪ ﮔﺮدن دو ﺣﯿﻮان ﻣﻰﺑﻨﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﺎر ﺑﯿﻦ‬
‫آﻧﻬﺎ ﺗﻘﺴﯿﻢ و ﻓﺸﺎرِ وارد ﻣﺘﻌﺎدل ﺷﻮد‪ .‬واﻗﻌﺎً ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ در ﻣﮑﺘﺐ ﻣﺴﯿﺢ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ‪ .‬ﮐﺎر اﻏﻠﺐ دﺷﻮار اﺳﺖ و‬
‫ﺳﺎﻋﺎت ﮐﺎر ﻃﻮﻻﻧﻰ و ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻣﻰداﻧﯿﻢ ﯾﮏ دﺳﺖ ﺻﺪا ﻧﺪارد‪.‬‬
‫}‪ - P‬ﺑﻪ ﯾﺎد ﺷﻌﺮﻓﺎرﺳﻰ زﯾﺒﺎﯾﻰ اﻓﺎدم ﺑﺪﯾﻦ ﻣﻀﻤﻮن‪:‬‬
‫ﭼﺮا ﮔﺸﺘﻪ ﻣﻠﻨﺒﻮره )ﮐﻤﺎﻧﭽﻪ( از ﻧﻰ ﺟﺪا‬
‫زﯾﮏ دﺳﺖ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺨﯿﺰد ﺻﺪا )ﻣﺘﺮﺟﻢ( ‪{P‬‬
‫ﻋﻼوه ﺑﺮ آﻧﭽﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ‪ ،‬ﯾﻮغ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﻣﻌﻨﻰ دﯾﮕﺮى ﻫﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻋﯿﺴﻰ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﯾﻮغ ﻣﺮا ﺑﺮ دوش‬
‫ﮔﯿﺮﯾﺪ و از ﻣﻦ ﺗﻌﻠﯿﻢ ﯾﺎﺑﯿﺪ« ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻰ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﯾﻮغ را ﻣﺜﻞ ﯾﻮﻏﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﮏ ﮐﺸﺎورز ﺗﻌﻠﻖ دارد‪ ،‬ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ‬
‫ﺧﻮدش اﺳﺖ و ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ آن را ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎى ﻣﺎ ﺑﮕﺬرد‪ ،‬وﻟﻰ ﺗﻌﻠﻖ داﺷﺘﻦ ﯾﻮغ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ‪ ،‬ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﻫﻢ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺧﻮد او ﻧﯿﺰ در زﯾﺮ آن ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ و ﻣﺎ را ﻓﺮاﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ ﺗﺎ در ﮐﻨﺎرش ﺑﺎﯾﺴﺘﯿﻢ و ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ‬
‫ﮐﺎر را ﺑﻪ اﻧﺠﺎم رﺳﺎﻧﯿﻢ‪ .‬ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺗﻌﺎﻟﯿﻤﻰ ﮐﻪ در ﺟﺎﻫﺎى دﯾﮕﺮ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس آﻣﺪه اﺳﺖ ﺑﻪ ﮔﻤﺎﻧﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻧﻈﺮ‬
‫درﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﺎ »ﻫﻤﮑﺎراﻧﻰ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺧﺪا« )اول ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن ‪ 9:3‬و دوم ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن ‪ .(1:6‬ﻋﯿﺴﻰ وﻋﺪه داد ﮐﻪ »ﻫﺮ‬
‫روزه ﺗﺎ ﭘﺎﯾﺎن اﯾﻦ ﻋﺼﺮ‪/‬دﻧﯿﺎ« ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ )ﻣﺘﻰ ‪ .(20:28‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬ﻣﺎ ﺑﺎ ﻣﺴﯿﺢ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰﮐﻨﯿﻢ و ﻫﯿﭻ ﺑﺎرى ﺑﺮ‬
‫ﺷﺎﻧﻪﻫﺎى ﻣﺎ ﻗﺮار ﻧﻤﻰﮔﯿﺮد ﮐﻪ ﻓﺸﺎر آن ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎى او ﻧﯿﺰ ﺳﻨﮕﯿﻨﻰ ﻧﮑﻨﺪ‪.‬‬

‫‪9‬‬
‫ﻣﺘﯿﻮﻫﻨﺮى در اﯾﻦ ﺑﺎره ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‪» :‬ﻣﺎ ﯾﻮغ ﺧﺪﻣﺖ را ﺑﺮ دوش ﮔﺮﻓﺘﻪاﯾﻢ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺨﺖ ﺗﻼش ﮐﻨﯿﻢ؛ ﻣﺎ ﯾﻮغ‬
‫‪{P‬‬ ‫ﺗﺴﻠﯿﻢ را}‪Mathew Henry- P‬‬
‫ﺑﺮ وش ﮔﺮﻓﺘﻪ اﯾﻢ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﺎﯾﺪ ﻓﺮوﺗﻦ و ﺻﺒﻮر ﺑﺎﺷﯿﻢ؛ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻤﮑﺎران ﺧﻮد در ﮐﺎر ﺧﺪﻣﺖ ﻫﻢ ﯾﻮغ ﻫﺴﺘﯿﻢ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﺎﯾﺪ‬
‫درﻣﺸﺎرﮐﺖ ﺑﺎ ﻣﻘﺪﺳﯿﻦ ﺑﻤﺎﻧﯿﻢ‪«.‬‬

‫ﺑﺎر ﺳﺒﮏ‬
‫ﻫﺮﮔﺎه ﺑﻪ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ در ﻣﮑﺘﺐ ﻣﺴﯿﺢ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ دﯾﮕﺮان ﺑﻪ ﮐﺎر ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪهاﯾﻢ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﻣﺄﯾﻮس ﺷﻮﯾﻢ‪،‬‬
‫ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﺎر ﺳﺨﺖ اﺳﺖ و درس ﻣﺎ ﻫﻢ اﻧﮕﺎر ﺗﻤﺎﻣﻰ ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬از اﯾﻦ ﻧﻈﺮ‪ ،‬ﺑﻪ داﻧﺸﺠﻮﯾﻰ ﻣﻰﻣﺎﻧﯿﻢ‬
‫ﮐﻪ در ﺣﯿﻦ ﺗﺤﺼﯿﻞ ﮐﺎر ﻫﻢ ﻣﻰﮐﻨﺪ و ﺑﺮاى او از ﺗﻌﻄﯿﻼت ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﻰ و اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﺟﺰﻣﻰ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن‬
‫در ﺣﯿﻦ اﻋﻼم دﻋﻮت ﺧﻮﯾﺶ ﭼﻮن اﯾﻦ وﺿﻊ را ﭘﯿﺶﺑﯿﻨﻰ ﻣﻰﮐﺮد‪ ،‬ﺳﻪ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﺗﺸﻮﯾﻖآﻣﯿﺰ را درﺑﺎره ﺧﻮد و‬
‫روش ﮐﺎرش ﺑﯿﺎن داﺷﺖ‪.‬‬
‫اول‪ ،‬ﺧﻮد را اﺳﺘﺎدى ﻣﻬﺮﺑﺎن و ﻓﺮوﺗﻦ ﻣﻌﺮﻓﻰ ﮐﺮد‪ .‬ﺑﺴﯿﺎرى از ﻣﺎ در ﻣﺪرﺳﻪﻫﺎﯾﻰ درس ﺧﻮاﻧﺪهاﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻢ‬
‫ﻓﺎﻗﺪ ﯾﮑﻰ از اﯾﻦ دو وﯾﮋﮔﻰ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ اﺳﺘﺎد ﺗﻨﺒﻠﻰ داﺷﺘﻪاﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻪ اﺳﺖ ﺗﻨﺒﻠﻰ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺳﻨﮕﯿﻦﺗﺮ‬
‫ﮐﺮدن ﺗﮑﺎﻟﯿﻒ داﻧﺸﺠﻮﯾﺎن ﺟﺒﺮان ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻌﻠﻤﺎﻧﻰ داﺷﺘﻪ اﯾﻢ ﮐﻪ ﺗﺤﻘﯿﻘﺎت ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺗﺰ ﺧﻮد را ﺑﻪ داﻧﺸﺠﻮﯾﺎﻧﺸﺎن‬
‫ﻣﺤﻮل ﺳﺎﺧﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﮐﻪ اﺷﺨﺎص ﮔﻮﺷﺖﺗﻠﺨﻰ ﻫﻢ ﺑﻮدهاﻧﺪ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ اﺳﺘﺎدى ﮐﻪ ﺑﺎ او ﺳﺮوﮐﺎر داﺷﺘﻪاﯾﻢ دﻧﺒﺎل‬
‫ﺗﺮﻓﯿﻊ ﺑﻮده اﺳﺖ و ﭼﻮن ﺗﯿﺮش ﺑﻪ ﺳﻨﮓ ﺧﻮرده‪ ،‬ﺗﻼﻓﻰ آن را ﺳﺮ داﻧﺸﺠﻮﯾﺎن درآورده اﺳﺖ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ اﺳﺘﺎدى‬
‫داﺷﺘﻪ اﯾﻢ ﮐﻪ ﭼﻨﺪان در ﻋﻮاﻟﻢ ﻋﻈﻤﺖ ﺧﻮد ﻏﺮق ﺑﻮده ﮐﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ ﮐﻤﻰ از آن ﺑﺎﻻ ﻧﺰول ﮐﻨﺪ و ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﻰ‬
‫ﮐﻪ ﭼﻨﺪان اﻫﻞ ﻋﻠﻢ و داﻧﺶ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻗﺪرى از اﻓﮑﺎر ﺧﻮد را ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﺗﺮﻣﻰ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﻨﯿﻦ اﺳﺘﺎدى ﺳﺮ ﺷﻮد ﺑﻪ‬
‫ﺑﻠﻨﺪى اﺑﺪﯾﺖ ﻃﻮل ﻣﻰﮐﺸﺪ‪.‬‬
‫ﻋﯿﺴﻰ از اﯾﻦ ﻧﻮع ﻣﻌﻠﻢﻫﺎ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬او »ﻣﻼﯾﻢ و اﻓﺘﺎده دل« )آﯾﻪ‪ (30‬اﺳﺖ‪ .‬دﺳﺘﯿﺎﺑﻰ ﺑﻪ او آﺳﺎن اﺳﺖ و از اﯾﻨﮑﻪ‬
‫ﺧﺪﻣﺘﻰ ﺑﻪ ﮐﻨﺪ ﺧﻮﺷﺤﺎل ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬در ﺑﺎب ‪ 12‬اﻧﺠﯿﻞ ﻣﺘﻰ ﻧﻘﻞ ﻗﻮﻟﻰ از اﺷﻌﯿﺎ‪ 3:42‬ﺑﺪﯾﻦ ﻣﻀﻤﻮن آﻣﺪه اﺳﺖ‪» :‬ﻧﻰ‬
‫ﺧﺮد ﺷﺪه را ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﮑﺴﺖ و ﻓﺘﯿﻠﻪ ﻧﯿﻢ ﺳﻮﺧﺘﻪ را ﺧﺎﻣﻮش ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮐﺮد‪«.‬‬
‫دوم‪ ،‬ﻋﯿﺴﻰ در ﺗﻮﺻﯿﻒ ﯾﻮغ ﺧﻮد ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﯾﻮغ او »راﺣﺖ« و ﺑﺎر او »ﺳﺒﮏ« )آﯾﻪ‪ (30‬اﺳﺖ‪ .‬ﻋﯿﺴﻰ ﺑﻪ ﻣﻄﻠﺐ‬
‫ﺟﺎﻟﻰ اﺷﺎره ﻣﻰﮐﻨﺪ‪ ،‬زﯾﺮا ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﻦ اﻃﻼع دارم‪ .‬در ﻫﯿﭻ ﺟﺎى دﯾﮕﺮى از ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس )و ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ در ﻫﯿﭻ‬
‫ﮐﺘﺎﺑﻰ ﻣﮕﺮ آﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﻣﺘﺄﺛﺮ از ﺳﺨﻨﺎ ن ﻣﺴﯿﺢ ﻫﺴﺘﻨﺪ( از ﯾﻮﻏﻰ ﮐﻪ راﺣﺖ‪ ،‬ﺳﺒﮏ ودﻟﭙﺬﯾﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺳﺨﻦ ﻧﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﮐﻼً‬
‫ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس در ﺗﻮﺻﯿﻒ ﯾﻮغ ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﺳﺨﺖ و ﺳﻨﮕﯿﻦ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪10‬‬
‫ﺑﺮاى ﻣﺜﺎل‪ ،‬در اواﯾﻞ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ رﺣﺒﻌﺎم‪ ،‬زﻣﺎﻧﻰ ﮐﻪ وى ﭘﺲ از ﻣﺮگ ﭘﺪرش ﺳﻠﯿﻤﺎن ﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺟﻠﻮس‬
‫ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺮدم درﺧﻮاﺳﺖ ﺧﻮد را ﭼﻨﯿﻦ ﻋﻨﻮان ﮐﺮدﻧﺪ‪» :‬ﭘﺪر ﺗﻮ ﯾﻮغ ﻣﺎ را ﺳﺨﺖ ﺳﺎﺧﺖ ﻣﺎ ﺗﻮ اﻻن ﺑﻨﺪﮔﻰ‬
‫ﺳﺨﺖ و ﯾﻮغ ﺳﻨﮕﯿﻨﻰ را ﮐﻪ ﭘﺪرت ﺑﺮ ﻣﺎ ﻧﻬﺎد ﺳﺒﮏ ﺳﺎز‪ ،‬و ﺗﻮ را ﺧﺪﻣﺖ ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﻧﻤﻮد« )اول ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن‪.(4:12‬‬
‫رﺣﺒﻌﺎم در ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ‪ » :‬ﭘﺪرم ﯾﻮغ ﺷﻤﺎ را ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺳﺎﺧﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻦ ﯾﻮغ ﺷﻤﺎ را زﯾﺎده ﺧﻮاﻫﻢ ﮔﺮداﻧﯿﺪ‪ .‬ﭘﺪرم ﺷﻤﺎ را‬
‫ﺑﻪ ﺗﺎزﯾﺎﻧﻪ ﺗﻨﺒﯿﻪ ﻣﻰﻧﻤﻮد اﻣﺎ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﻋﻘﺮﺑﻬﺎ ﺗﻨﺒﯿﻪ ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد« )آﯾﻪ ‪ .(14‬درﻧﺘﯿﺠﻪ اﯾﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﻣﺮدم ﺳﺮ ﺑﻪ‬
‫ﺷﻮرش ﺑﺮداﺷﺘﻨﺪ و ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺑﻪ دو ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺷﻤﺎﻟﻰ و ﺟﻨﻮﺑﻰ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﻗﯿﺎس‪ ،‬ﻋﻬﺪﺟﺪﯾﺪ از‬
‫»ﯾﻮغ ﺑﺮدﮔﻰ« )ﻏﻼﻃﯿﺎن ‪ 1:5‬و اول ﺗﯿﻤﻮﺗﺎؤس ‪ (1:6‬ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‪ .‬در ﮐﻞ ﻋﻬﺪﻋﺘﯿﻖ و ﺣﺪﯾﺪ‪» ،‬ﺷﮑﺴﺘﻦ ﯾﻮغ« ﺑﻪ‬
‫ﻣﻌﻨﺎى ﻧﺠﺎت و رﻫﺎﯾﻰ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﯾﻮغ ﻋﯿﺴﻰ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﯾﻮغ او ﻓﺮق دارد‪ ،‬ﭼﻮن ﺧﻮدش ﺷﺨﺼﻰ ﻣﺘﻔﺎوت از دﯾﮕﺮان اﺳﺖ‪ .‬ﯾﻮغ‬
‫ارﺑﺎﺑﺎن ﺑﺸﺮى ﺳﻨﮕﯿﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﻗﻠﺒﻰ از ﺟﻨﺲ ﺳﻨﮓ دارﻧﺪ‪ .‬اﯾﻦ اﻓﺮاد ﮔﻨﺎﻫﮑﺎراﻧﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ زﯾﺮ دﺳﺘﺎﻧﺸﺎن‬
‫رﻓﺘﺎرى آﻟﻮده ﺑﻪ ﮔﻨﺎه دارﻧﺪ‪ .‬ﯾﻮغِ ﻋﯿﺴﻰ ﺳﺒﮏ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن او »ﻣﻼﯾﻢ و اﻓﺘﺎده دل« اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺑﻰﮔﻤﺎن ﮐﺎرﻫﺎﯾﻰ‬
‫ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ اﻧﺠﺎم داد؛ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻮﺷﯿﺪ و ﻋﺮق رﯾﺨﺖ‪ ،‬وﻟﻰ اﻧﺠﺎم دادن اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ ﺑﻪ دﺷﻮارى ﮔﺬراﻧﺪن ﻋﻤﺮى در‬
‫ﻣﻨﺠﻼب ﮔﻨﺎه ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬در ﻣﻘﺎم ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ‪ ،‬دﺷﻮارى ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻪ دﺷﻮارى ﭼﻨﯿﻦ زﻧﺪﮔﻰ ﮔﻨﺎهآﻟﻮدى ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺳﺨﺘﻰ ﮐﺸﯿﺪن ﺑﺮاى ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻪ ﺷﻮر و ﺷﺎدى آﻣﯿﺨﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮﺻﯿﻒ ﻣﺎ از ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻪ زﻣﺎﻧﻰ دﻗﯿﻖﺗﺮ‬
‫ﻣﻰﺷﻮد ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ در اﯾﻦ ﺧﺪﻣﺖ آزادى ﻣﻰﯾﺎﺑﯿﻢ‪ ،‬و ﺑﺮ دوش ﮔﺮﻓﺘﻦ ﯾﻮغ او ﺑﻪ ﻣﺎ رﻫﺎﯾﻰ ﻣﻰﺑﺨﺸﺪ‪.‬‬
‫ﺳﻮم‪ ،‬ﻋﯿﺴﻰ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﺴﺘﻪ‪ ،‬وﻋﺪه اﺳﺘﺮاﺣﺖ و آﺳﺎﯾﺶ ﻣﻰدﻫﺪ‪ .‬آﺳﺎﯾﺸﻰ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ دادﻧﻰ اﺳﺖ‪» :‬ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ‬
‫ﻧﺰد ﻣﻦ‪ ،‬اى ﺗﻤﺎﻣﻰ زﺣﻤﺘﮑﺸﺎن و ﮔﺮاﻧﺒﺎران‪ ،‬ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ آﺳﺎﯾﺶ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺨﺸﯿﺪ‪)«.‬آﯾﻪ‪ .(28‬آﺳﺎﯾﺸﻰ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ‬
‫ﮐﻪ درﯾﺎﻓﺘﻨﻰ اﺳﺖ‪» :‬ﯾﻮغ ﻣﺮا ﺑﺮ ﺧﻮد ﮔﯿﺮﯾﺪ و از ﻣﻦ ﺗﻌﻠﯿﻢ ﯾﺎﺑﯿﺪ‪ ،‬زﯾﺮا ﻣﻼﯾﻢ و اﻓﺘﺎده دل ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬و در ﺟﺎﻧﻬﺎى‬
‫ﺧﻮﯾﺶ آﺳﺎﯾﺶ ﺧﻮاﻫﯿﺪ ﯾﺎﻓﺖ )آﯾﻪ‪ .(29‬ﭘﻮﻟﺲ در ﻧﺎﻣﻪﻫﺎﯾﺶ ﺑﻪ ﻫﺮ اﯾﻦ ﻧﻮع آﺳﺎﯾﺶ اﺷﺎره ﻣﻰﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮاى ﻣﺜﺎل از‬
‫»ﺻﻠﺢ ﺑﺎ ﺧﺪا« ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻋﺎدل ﺷﻤﺮدﮔﻰ اﺳﺖ )روﻣﯿﺎن ‪ (1:5‬و از ﻃﺮﻓﻰ ﻫﻢ ﺑﻪ »آراﻣﺶ ﺧﺪا«‬
‫اﺷﺎره ﻣﻰﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺎه دﻟﻨﮕﺮاﻧﻰﻫﺎى ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻰﺑﺮﯾﻢ‪ ،‬از آن ﺑﺮﺧﻮردار ﻣﻰﺷﻮﯾﻢ )ﻓﯿﻠﭙﯿﺎن ‪-7‬‬
‫‪.(6:4‬‬
‫ﻋﯿﺴﻰ ﺗﻤﺎم آن ﭼﯿﺰى اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ‪ ،‬ﯾﺎ ﻫﺮ ﻣﺴﮑﯿﻦ دﻟﺮﯾﺶِ ﮔﺮاﻧﺒﺎر دﯾﮕﺮى ﺑﻪ آن واﻗﻌﺎً ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﭼﺮا‬
‫ﺑﯿﺸﺘﺮ دﺳﺖ و ﭘﺎ ﺑﺰﻧﯿﻢ و در ﮔﻨﺎه ﻓﺮوﺗﺮ ﺑﺮوﯾﻢ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮ داﺳﺘﺎن ﺳﯿﺎﺣﺖ ﻣﺴﯿﺤﻰ ﻣﻰﻣﺎﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﺸﺖ ﺧﻤﯿﺪه از‬
‫ﺳﻨﮕﯿﻨﻰ ﺑﺎر ﺑﻪ زﺣﻤﺖ ﭘﯿﺶ ﻣﻰرود‪ .‬ﻫﯿﭻ ارﺑﺎب زﻣﯿﻨﻰ اﯾﻦ ﺑﺎر را از ﺷﺎﻧﻪﻣﺎن ﺑﺮﻧﺨﻮاﻫﺪ داﺷﺖ‪ .‬ﺑﺴﯿﺎرى ﻫﻢ ﮐﻤﮏ‬
‫ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻫﯿﭻ‪ ،‬ﺧﻮد ﻫﻢ ﺑﻪ ﺑﺎرﻣﺎن ﺧﻮاﻫﻨﺪ اﻓﺰود‪ .‬ﺑﺴﯿﺎرى ﺑﻪ روزﮔﺎر ﺳﯿﺎﻫﻤﺎن ﺗﻮﺟﻬﻰ ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﮐﺮد‪ ،‬ﭼﻮن‬

‫‪11‬‬
‫وﺿﻊ ﺧﻮدﺷﺎن ﻫﻢ ﺑﻬﺘﺮ از ﻣﺎ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬از ارﺑﺎﺑﺎن ﺧﺮد و ﮐﻮﭼﮏ‪ ،‬رو ﺑﻪ ﺳﻮى ارﺑﺎب ﺑﺰرگ و ﻧﯿﮑﻮ ﺑﮕﺮداﻧﯿﺪ‪ .‬از‬
‫ﻣﻌﻠﻤﺎن ﭘﺎﯾﯿﻦﺗﺮ‪ ،‬رو ﺑﻪ ﺳﻮى آﻧﮑﻪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ دﯾﻨﺪارى ﺣﻘﯿﻘﻰ را ﺗﻌﻠﯿﻢ دﻫﺪ و ﺑﺎ ﺗﻌﺎﻟﯿﻤﺶ ﺟﺎﻧﺘﺎن را ﻧﺠﺎت ﺑﺨﺸﺪ‪،‬‬
‫ﺑﮕﺮداﻧﯿﺪ‪.‬‬

‫ﻓﺼﻞ ﺳﻮم‬

‫ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻦ ﺻﻠﯿﺐ‬

‫اﮔﺮ ﮐﺴﻰ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﻣﺮا ﭘﯿﺮوى ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮد را اﻧﮑﺎر ﮐﺮده‪ ،‬ﻫﺮ روز ﺻﻠﯿﺐ ﺧﻮﯾﺶ ﺑﺮﮔﯿﺮد و از ﭘﻰ ﻣﻦ ﺑﯿﺎﯾﺪ‪.‬‬
‫زﯾﺮا ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺟﺎن ﺧﻮد را ﻧﺠﺎت دﻫﺪ‪ ،‬آن را از دﺳﺖ ﺧﻮاﻫﺪ داد؛ اﻣﺎ ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﺟﺎﻧﺶ را از‬
‫دﺳﺖ ﺑﺪﻫﺪ‪ ،‬آن را ﻧﺠﺎت ﺧﻮاﻫﺪ داد‪ .‬اﻧﺴﺎن را ﭼﻪ ﺳﻮد ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻣﻰ دﻧﯿﺎ را ﺑﺒﺮد‪ ،‬اﻣﺎ ﺟﺎن ﺧﻮﯾﺶ را ﺑﺒﺎزد ﯾﺎ آن را‬
‫ﺗﻠﻒ ﮐﻨﺪ‪ .‬زﯾﺮا ﻫﺮ ﮐﻪ از ﻣﻦ و ﺳﺨﻨﺎﻧﻢ ﻋﺎر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﻧﯿﺰ آﻧﮕﺎه ﮐﻪ در ﺟﻼل ﺧﻮد و ﺟﻼل ﭘﺪر و‬
‫ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﻣﻘﺪس آﯾﺪ‪ ،‬از او ﻋﺎر ﺧﻮاﻫﺪداﺷﺖ‪) .‬ﻟﻮﻗﺎ ‪.(23:9-26‬‬

‫ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ اﺷﺎره ﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ اﻣﺮوزه ﻧﻘﺺ ﻣﻬﻠﮑﻰ زﻧﺪﮔﻰ ﮐﻠﯿﺴﺎ را ﺗﻬﺪﯾﺪ ﻣﻰﮐﻨﺪ و آن ﻓﻘﺪان ﺷﺎﮔﺮدى‬
‫ﺣﻘﯿﻘﻰ اﺳﺖ‪ .‬در اﯾﻦ زﻣﯿﻨﻪ و ﺑﺨﺼﻮص درﺑﺎره آﻧﭽﻪ »ﺷﺎﮔﺮدﺳﺎزى دﯾﮕﺮان« ﺧﻮاﻧﺪه ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬ﮐﺘﺎبﻫﺎﯾﻰ ﻧﯿﺰ‬
‫ﻧﻮﺷﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬از ﺣﺮف ﮐﻢ ﻧﺪارﯾﻢ‪ ،‬ﻋﻤﻞ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬وﻟﻰ درﺑﺎره ﻣﻮﺿﻮع ﺑﻌﺪى ﮐﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺑﻪ آن ﺑﭙﺮدازﯾﻢ‪ ،‬ﯾﻌﻨﻰ ﻟﺰوم‬
‫اﻧﮑﺎر ﻧﻔﺲ ﮐﻪ ﺗﺤﺖ ﻋﻨﻮان ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻦ ﺻﻠﯿﺐ ﻣﻄﺮح ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ؟ در اﯾﻦ زﻣﯿﻨﻪ‪ ،‬ﻣﺸﮑﻞ دو ﺗﺎ اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﯾﻤﺎﻧﺪاران ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ اﻧﮑﺎر ﻧﻔﺲ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺣﺮف آن را ﻫﻢ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ ﺑﺰﻧﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻮ ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﻣﻘﺪﺳﯿﻨﻰ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ از ﻣﺎ ﻣﻰزﯾﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻮدﻧﺪ و وﺿﻊ را ﻣﻰدﯾﺪﻧﺪ از ﺗﻌﺠﺐ اﻧﮕﺸﺖ ﺑﻪ دﻫﺎن ﻣﻰﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ‬
‫ﺳﺮ از اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع در ﻧﻤﻰآوردﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﻄﻮر ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻣﺎ از ﯾﮏ ﻃﺮف ادﻋﺎى ﭘﯿﺮوى از ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ را داﺷﺘﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﯿﻢ و از ﻃﺮف دﯾﮕﺮ‪ ،‬ﻣﻮﺿﻮع اﻧﮑﺎر ﻧﻔﺲ را ﻧﺎدﯾﻪ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ‪ ،‬ﺣﺎل آﻧﮑﻪ ﺑﺮاى آﻧﻬﺎ ﺷﺮط اﺳﺎﺳﻰ ﺗﻌﻠﻖ داﺷﺘﻦ ﺑﻪ‬
‫ﻣﺴﯿﺢ‪ ،‬اﻧﮑﺎر ﻧﻔﺲ ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺮوزه‪ ،‬ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺤﺚ ﻋﺪهاى اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎى اﺻﻠﻰ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﮐﺪاﻣﻨﺪ‪ .‬ﻣﻌﻤﻮﻻً‬
‫ﻣﻰﮔﻮﯾﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻮﻋﻈﻪ وﻓﺎداراﻧﻪ ﮐﻼم ﺧﺪا و اﺟﺮاى وﻓﺎداراﻧﻪ آﯾﯿﻦﻫﺎى ﻣﻘﺪس ﮐﻠﯿﺴﺎﯾﻰ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎى ﮐﻠﯿﺴﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮﺧﻰ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ اﻧﻀﺒﺎط ﮐﻠﯿﺴﺎﯾﻰ را ﻫﻢ ﺑﻪ دو ﻣﻮرد ﻓﻮق ﺑﯿﺎﻓﺰاﯾﻨﺪ‪ .‬ﻋﺪه ﺑﺴﯿﺎرى ﭼﻘﺪر ﺗﻌﺠﺐ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮐﺮد اﮔﺮ‬
‫ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺎرﺗﯿﻦ ﻟﻮﺗﺮ و ﺑﺴﯿﺎرى دﯾﮕﺮ از ﺑﺰرﮔﺎن ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ‪ ،‬رﻧﺞ ﮐﺸﯿﺪن را ﻧﺸﺎﻧﻪ ﮐﻠﯿﺴﺎ و ﻋﻼﻣﺖ ﺷﺎﮔﺮدى‬
‫‪{P‬‬ ‫داﻧﺴﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬در ﺗﻬﯿﻪ ﭘﯿﺶ ﻧﻮﯾﺲ اﻋﺘﻘﺎدﻧﺎﻣﻪ آوﮐﺴﺒﻮرگ}‪Augsburg Confession- P‬‬

‫‪12‬‬
‫ﮐﻪ ﻣﻨﺸﻮر اﺻﻠﻰ ﺗﻌﺎﻟﯿﻢ ﮐﻠﯿﺴﺎﻫﺎى ﻟﻮﺗﺮى اﺳﺖ‪ ،‬ﺟﻤﻠﻪاى ﺑﺪﯾﻦ ﻣﻀﻤﻮن در ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻠﯿﺴﺎ آﻣﺪ‪ :‬ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺟﺎﻣﻌﻪ‬
‫ﮐﺴﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ »ﺑﻪ ﺟﻬﺖ اﻧﺠﯿﻞ ﺟﻔﺎ دﯾﺪه و ﺷﻬﯿﺪ ﺷﺪهاﻧﺪ‪ «.‬ﺑﺮاى ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﺑﻰﻗﯿﺪى ﮐﻪ دل در ﮔﺮو ﻣﺎدﯾﺎت‬
‫دارﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻨﺪ ﻓﻮق ﺑﻪ ﻧﻈﺮ اﻓﺮاﻃﻰ ﻣﻰ رﺳﺪ‪ .‬ﻋﯿﺴﻰ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ دﻋﻮت ﮐﺮد ﺗﺎ از او ﭘﯿﺮوى ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻨﯿﻦ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫» اﮔﺮ ﮐﺴﻰ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﻣﺮا ﭘﯿﺮوى ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮد را اﻧﮑﺎر ﮐﺮده‪ ،‬ﻫﺮ روز ﺻﻠﯿﺐ ﺧﻮﯾﺶ ﺑﺮﮔﯿﺮد و از ﭘﻰ ﻣﻦ ﺑﯿﺎﯾﺪ«‬
‫)ﻟﻮﻗﺎ ‪ .(23:9‬اﮔﺮ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﻋﯿﺴﻰ دﻗﺖ ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬دﯾﮕﺮ ﺑﻨﺪ ﻣﺰﺑﻮر ﺑﻪ ﭼﺸﻢﻣﺎن اﻓﺮاﻃﻰ ﺟﻠﻮه ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮐﺮد‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﻫﻤﺎن ﻣﻄﻠﺐ ﺳﺨﺘﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺢ در ﺑﺎب ﺷﺎﮔﺮدى ﺑﯿﺎن ﻣﻰدارد‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﻣﻮﺿﻮع دﻋﻮت ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻪ‬
‫ﭘﯿﺮوى از وى ﮐﻨﺎر ﺑﯿﺎﯾﯿﻢ‪ -‬ﺑﺎﻻﺧﺺ ﮐﻪ ﭼﻨﺪان ﻋﻤﯿﻖ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم اﯾﻦ ﮐﺎر ﻓﮑﺮ ﻧﮑﺮده ﺑﺎﺷﯿﻢ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺣﺘﻰ ﺑﻪ‬
‫ﺣﻀﻮر در ﻣﮑﺘﺐ ﻣﺴﯿﺢ و ﺑﺮ دوش ﮔﺮﻓﺘﻦ ﯾﻮغ او رﺿﺎ داده ﺑﺎﺷﯿﻢ‪ ،‬ﭼﻮن ﺣﺪاﮐﺜﺮ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻼش ﺳﺨﺖ‬
‫واداﺷﺘﻪ ﺷﻮﯾﻢ‪ .‬وﻟﻰ ﺑﺎ اﺻﻠﻰ ﭼﻪ ﮐﻨﯿﻢ؟ ﺑﺎ اﻧﮑﺎر ﻧﻔﺲ ﭼﻪ ﮐﻨﯿﻢ؟ ﺻﻠﯿﺐ ﯾﻌﻨﻰ ﻣﺮگ‪-‬ﻣﺮدن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻧﻔﺲ‪ -‬و اﯾﻦ‬
‫ﻓﮑﺮى ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺘﻮان ﺑﻪ آﺳﺎﻧﻰ از ﮐﻨﺎرش ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻣﺮگ را دوﺳﺖ ﻧﺪارد‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﻋﯿﺴﻰ از‬
‫ﭘﯿﺮواﻧﺶ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺻﻠﯿﺐ را ﻫﺮ روز ﺑﺮ دوش ﺣﻤﻞ ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﯾﺎ اﻧﮑﺎر ﻧﻔﺲ‬

‫ﻋﻠﺖ ﭼﯿﺴﺖ ﮐﻪ درﺑﺎره اﻧﮑﺎر ﻧﻔﺲ ﮐﻤﺘﺮ ﻣﻰﺷﻨﻮﯾﻢ؟ ﻋﻠﺖ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻗﻄﻌﺎً اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻓﻘﻂ‬
‫ﯾﮏ ﺑﺎر درﺑﺎره اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ؛ ﭼﻮن در ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس اﺷﺎرات ﻣﺘﻌﺪدى ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻰﺗﻮان‬
‫ﯾﺎﻓﺖ‪ .‬دﺳﺘﻮر ﻣﺴﯿﺢ ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ »ﺑﺮ دوش ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺻﻠﯿﺐ« ﯾﺎ »ﺣﻤﻞِ« ﺻﻠﯿﺐ‪ ،‬ﭘﻨﺞ ﻣﺮﺗﺒﻪ در ﺗﻌﺎﻟﯿﻢ ﻋﯿﺴﻰ آﻣﺪه اﺳﺖ‬
‫)ﻣﺘﻰ ‪ù38:1024:16‬؛ ﻣﺮﻗﺲ ‪ 34:8‬و ﻟﻮﻗﺎ ‪ .(ù23:927:14‬ﺑﺮﺧﻰ از آﯾﺎت ﻣﺰﺑﻮر درواﻗﻊ ﺗﺄﯾﯿﺪ و ﺗﺄﮐﯿﺪى ﺑﺮ‬
‫ﻟﻮﻗﺎ ‪ 23:9‬ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬در ﻣﺘﻰ ‪ 38:10‬آﻣﺪه اﺳﺖ‪ » :‬ﻫﺮ ﮐﻪ ﺻﻠﯿﺐ ﺧﻮد را ﺑﺮﻧﮕﯿﺮد و از ﭘﻰ ﻣﻦ ﻧﯿﺎﯾﺪ‪ ،‬ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﻣﻦ‬
‫ﻧﺒﺎﺷﺪ«‪ .‬ﻟﻮﻗﺎ ‪ 27:14‬ﻧﯿﺰ ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‪ »:‬ﻫﺮ ﮐﻪ ﺻﻠﯿﺐ ﺧﻮد را ﺑﺮدوش ﻧﮑﺸﺪ و از ﭘﻰ ﻣﻦ ﻧﯿﺎﯾﺪ‪ ،‬ﺷﺎﮔﺮد ﻣﻦ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻮد‪«.‬‬
‫ﻣﻄﺎﺑﻖ آﯾﻪ اﺧﯿﺮ‪ ،‬ﻧﺠﺎت ﺑﺪون ﺣﻤﻞ ﺻﻠﯿﺐ ﻣﺤﺎل اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﺑﻨﺪرت‪ ،‬آن ﻫﻢ ﭼﻪ ﭘﯿﺶ آﯾﺪ ﮐﻪ ﮐﺴﻰ‬
‫ﻣﻮﻋﻈﻪاى ﻣﺤﮑﻢ ﺑﺮ ﻣﺒﻨﺎى آﯾﺎت ﻓﻮق اﯾﺮاد ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫واﻟﺘﺮﺟﻰ ﭼﻨﺘﺮىﺷﺒﺎن ﮐﻠﯿﺴﺎى ﺑﺎﭘﺘﯿﺴﺖ اﺻﻼح ﺷﺪهاى در ﮐﺎرﻻﯾﻞ واﻗﻊ در ﭘﻨﺴﯿﻠﻮاﻧﯿﺎ از اﯾﻦ اﯾﺮاد ﻣﺒﺮاﺳﺖ‪.‬‬
‫‪{P‬‬ ‫وى}‪Chantry .Walter J - P‬‬
‫درﺑﺎره ﺣﻤﻞ ﺻﻠﯿﺐ ﮐﺘﺎﺑﻰ ﻏﻨﻰ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺳﺎﯾﻪ ﺻﻠﯿﺐ‪ :‬ﻣﻄﺎﻟﻌﺎﺗﻰ در زﻣﯿﻨﻪ اﻧﮑﺎر ﻧﻔﺲ ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬وى ﻧﯿﺰ در اﺑﺘﺪاى‬
‫ﮐﺘﺎب ﺧﻮد ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ اﺷﺎره ﻣﻰﮐﻨﺪ ﮐﻪ اﺻﻮل ﯾﺎد ﺷﺪه از اﻧﺠﯿﻞ‪ ،‬اﻣﺮوزه ﺑﻪ دﺳﺖ ﻓﺮاﻣﻮﺷﻰ ﺳﭙﺮده ﺷﺪهاﻧﺪ و‬
‫ﻣﻰﮐﻮﺷﺪ ﺗﺎ ﻋﻠﺖ اﯾﻦ اﻣﺮ را رﯾﺸﻪﯾﺎﺑﻰ ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫‪13‬‬
‫ﯾﮑﻰ از ﺗﻮﺿﯿﺤﺎت وى اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺤﻮه ﻋﻤﻞ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﻌﻠﯿﻢ در ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎﻋﺚ دﻟﺰدﮔﻰ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﮐﻠﯿﺴﺎ در‬
‫ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺷﺎﻫﺪ ﭘﺎﮔﺮﻓﺘﻦ ﺟﻨﺒﺶ ﻫﺎى رﯾﺎﺿﺖ ﮔﺮاﯾﺎﻧﻪ اﻓﺮاﻃﻰ ﺑﻮده اﺳﺖ ﮐﻪ ﺻﻠﺢ ﺑﺎ ﺧﺪا ﯾﺎ ﺗﻘﺪﯾﺲ را درﮔﺮو ﻗﻄﻊ‬
‫ﺣﺘﻰ ﻋﺎدىﺗﺮﯾﻦ ﺗﻤﺎسﻫﺎ ﺑﺎ دﻧﯿﺎ داﻧﺴﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل‪ ،‬ﻣﻰﺗﻮان ﺑﻪ رﻫﺒﺎﻧﯿﺖ اﺷﺎره ﮐﺮد‪ .‬اوﻟﯿﻦ راﻫﺐ ﺑﺰرگ‬
‫ﮐﻠﯿﺴﺎى اوﻟﯿﻪ ﻓﺮدى ﺑﻮد ﺑﻪ ﻧﺎم آﻧﺘﻮﻧﻰ‪ .‬وى در ﺑﯿﺎﺑﺎنِ ﻣﻨﻄﻘﻪ درﯾﺎى ﺳﺮخ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﮐﺮد و ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻧﯿﺰ در ‪356‬‬
‫‪{P‬‬ ‫ﻣﯿﻼدى‪ ،‬در ﺻﺪو ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﮕﻰ دﯾﺪه}‪Anthony - P‬‬
‫از ﺟﻬﺎن ﻓﺮوﺑﺴﺖ‪ .‬وى ﺳﺎﻟﻬﺎ در اﻧﺰواى ﮐﺎﻣﻞ از ﺟﺎﻣﻌﻪ زﯾﺴﺖ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺗﺎرﮐﺎن دﻧﯿﺎ در ﺻﺤﻨﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬اﯾﻦ‬
‫اﺷﺨﺎص ﻧﻈﯿﺮ ﺳﯿﻤﻮن اﺳﺘﺎﯾﻠﯿﺘﺰ )ﮐﻪ ﻣﻌﺮوﻓﺘﺮﯾﻨﺸﺎن ﺑﻮد(‪ ،‬ﺑﺮ ﻧﻮك ﺳﺘﻮنﻫﺎى ﺳﻨﮕﻰ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﮐﺮدﻧﺪ و وﻗﺖ ﺧﻮد‬
‫‪{P‬‬ ‫را ﺑﻪ دﻋﺎ}‪Symeon Stylites - P‬‬
‫ﻣﻰﮔﺬراﻧﺪﻧﺪ‪ .‬اﺳﺘﺎﯾﻠﯿﺘﺰ ﺑﺮﻓﺮاز ﺳﺘﻮﻧﻰ ﺑﻪ ارﺗﻔﺎع ‪ 70‬ﻓﻮت )ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ‪ 2‬ﻣﺘﺮ( ﺑﻪ ﻣﺪت ﺳﻰ ﺳﺎل ﺗﺎ ﺑﻪ زﻣﺎن ﻣﺮﮔﺶ در‬
‫‪ 459‬م‪ .‬زﻧﺪﮔﻰ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﻃﺒﯿﻌﺘﺎً اﻣﺮوزه اﯾﻦ ﻧﻮع اﻓﺮاﻃﮑﺎرىﻫﺎ ﻃﺮﻓﺪارى ﻧﺪارد‪ ،‬وﻟﻰ ﻧﺒﺎﯾﺪ از ﻧﻈﺮ دور داﺷﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺷﯿﻮه ﻋﺰﻟﺖ ﮔﺰﯾﻨﻰ‬
‫اﻧﺤﺮاﻓﻰ از اﺻﻞ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻃﻮرى ﮐﻪ در ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮد ﻧﻮﻋﻰ دورى ﮔﺰﯾﻨﻰ از ﺟﻬﺎن ﺑﻮده اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ‬
‫ﺑﺮﺧﻰ از ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن و ﻧﻪ ﻫﻤﻪ آﻧﺎن‪ ،‬دﻋﻮت اﯾﻦ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻌﻀﻰ از اﺷﮑﺎل آن را ﭘﯿﺸﻪ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬وﻟﻰ در ﻫﺮ‬
‫ﺻﻮرت‪ ،‬اﻧﮑﺎر ﻧﻔﺲ وﻇﯿﻔﻪاى اﺳﺖ ﺑﺮ دوش ﻫﻤﻪ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﭼﻨﺘﺮى‪ ،‬ﺑﻰﺗﻮﺟﻬﻰ ﮐﻠﯿﺴﺎى اﻣﺮوز ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮع اﻧﮑﺎر ﻧﻔﺲ‪ ،‬ﻋﻠﺖ دﯾﮕﺮى ﻫﻢ دارد و آن ﺗﻌﺎﻟﯿﻢ‬
‫ﺟﻨﺒﺶﻫﺎﯾﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﭘﻰ اﯾﺠﺎد ﺗﻘﺪس در زﻧﺪﮔﻰ اﯾﻤﺎﻧﺪاران ﻫﺴﺘﻨﺪ و اﻧﮑﺎر ﻧﻔﺲ را ﮔﺎﻣﻰ ﺑﻪ ﻃﺮف »ﻋﻤﻞ‬
‫ﺛﺎﻧﻮﯾﻪ ﻓﯿﺾ« ﻣﻰﺷﻤﺎرﻧﺪ‪ .‬ﮐﺘﺎبﻫﺎﯾﻰ ﻧﯿﺰ در اﯾﻦ زﻣﯿﻨﻪ ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺷﺪهاﻧﺪ ﮐﻪ از »زﻧﺪﮔﻰ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺷﺪه« ﯾﺎ »راز ﺷﺎد‬
‫زﯾﺴﺘﻦ« ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻮﯾﻨﺪ‪ .‬ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺗﻌﻠﯿﻢ ﻫﻮاداران اﯾﻦ ﺟﻨﺒﺶ ﻫﺎ‪ ،‬اﻧﺴﺎن زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﯿﺤﻰ ﺧﻮد را ﺑﺎ اﯾﻤﺎﻧﻰ ﺳﺎده آﻏﺎز‬
‫ﻣﻰﮐﻨﺪ و ﺳﭙﺲ وﻗﺘﻰ ﯾﺎد ﻣﻰﮔﯿﺮد ﮐﻪ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻋﯿﺴﻰ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻮى رﺷﺪ ﯾﺎ ﺷﺎدى و ﺳﻌﺎدت ﭘﯿﺶ‬
‫ﻣﻰ رود‪ .‬اﯾﻦ ﺗﻌﻠﯿﻢ از اﯾﻦ ﻧﻈﺮ ﮐﻪ ﻗﺎﯾﻞ ﺑﻪ دو ﺳﻄﺢ‪ ،‬ﯾﺎ دو درﺟﻪ ﺑﺮاى ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺸﺎﺑﻬﻰ در ﺧﻮر ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ‬
‫رﻫﺒﺎﻧﯿﺖ دارد‪ ،‬اﮔﺮ ﭼﻪ ﻋﻤﻮﻣﺎً ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻄﺎﺑﻖ اﯾﻦ دﯾﺪﮔﺎه در ﮐﻨﺎر ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ ﻣﻌﻤﻮﻟﻰ‪،‬‬
‫ﻣﺴﯿﺤﯿﺘﻰ ﻋﺎﻟﻰﺗﺮ و ﺑﺎﻻﺗﺮ وﺟﻮد دارد ﮐﻪ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺧﻮد‪ ،‬اﻧﮑﺎر ﻧﻔﺲ و ﺷﺎﮔﺮدى از ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎى آن ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻦ‪ ،‬ﻋﻠﺖ اﺻﻠﻰ ﺳﮑﻮت‪ ‬ﺑﺴﯿﺎرى ﮐﺴﺎن در ﻣﻮرد اﯾﻨﮑﻪ اﻧﮑﺎر ﻧﻔﺲ و ﺣﻤﻞ ﺻﻠﯿﺐ‪ ،‬اﺟﺰاى اﺳﺎﺳﻰ‬
‫ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻋﺪم ﻋﻼﻗﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت اﺳﺖ‪ .‬در ﻣﻘﺎﺑﻞ‪ ،‬دوﺳﺖ دارﯾﻢ ﮐﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻤﺎن ﺑﻮﯾﮋه اﮔﺮ ﭼﻨﺪان‬
‫ﺑﺰرگاﻧﺪ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻧﺎﺑﻮدى ﻣﻰﮐﺸﺎﻧﻨﺪ و وﺟﺪاﻧﻤﺎن را ﻣﻌﺬب ﻣﻰﺳﺎزﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺨﺸﻮده ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬وﻋﺪهﻫﺎى‬
‫ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ را دوﺳﺖ دارﯾﻢ‪ .‬ﻣﻰﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا رواﺑﻂ از ﻫﻢ ﮔﺴﯿﺨﺘﻪ را ﺷﻔﺎ ﻣﻰﺑﺨﺸﺪ )ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً‬

‫‪14‬‬
‫ﻫﻢ ﮐﻪ ﻧﯿﺎزى ﺑﻪ دﺧﺎﻟﺖ ﻣﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ(‪ ،‬ﮐﺸﻤﮑﺶﻫﺎى دروﻧﻰ ﻣﺎ را ﺣﻞ و ﻓﺼﻞ ﻣﻰﮐﻨﺪ )ﻣﻨﺘﻬﻰ ﻻزم ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﻮد را‬
‫ﺗﺤﺖ اﻧﻀﺒﺎط درآورﯾﻢ( و ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﺎ ﺑﺮﮐﺖ ﻣﺎدى ﻣﻰدﻫﺪ‪ .‬اﻣﺮوزه واﻋﻈﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ وﻋﺪه رﻓﺎه و ﮐﺎﻣﯿﺎﺑﻰ ﻣﺎﻟﻰ ﺑﻪ‬
‫ﻣﺴﺘﻤﻌﯿﻦ ﺧﻮد ﻣﻰدﻫﻨﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ را دوﺳﺖ دارﯾﻢ‪ .‬وﻟﻰ ﺻﺤﺒﺖ از اﻧﮑﺎر ﻧﻔﺲ‪ ،‬ﺣﻤﻞ ﺻﻠﯿﺐ و رﻧﺞ ﮐﺸﯿﺪن ﮐﻪ‬
‫ﻣﻰﺷﻮد اﺑﺮو درﻫﻢ ﻣﻰﮐﺸﯿﻢ‪ ،‬ﭼﻮن اﯾﻦ ﺗﻌﻠﯿﻢ ﺑﺎب ﻃﺒﻊﻣﺎن ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬واﻋﻈﻰ ﮐﻪ دوﺳﺖ دارد ﺑﺮﺗﻌﺪاد اﻋﻀﺎى‬
‫ﮐﻠﯿﺴﺎﯾﺶ اﻓﺰوده ﺷﻮد‪ ،‬در اﻧﺪك زﻣﺎﻧﻰ ﻣﻰﻓﻬﻤﺪ ﮐﻪ از اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﺑﺎﯾﺪ درز ﺑﮕﯿﺮد‪ .‬در ﻣﻘﺎﺑﻞ‪ ،‬ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﻰ ﺑﻪ‬
‫ﻣﺮدم ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺲﺷﺎن را ﺑﺎﻻ ﻣﻰﺑﺮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ‪ ،‬ﺻﻠﯿﺐ ﻣﻮرد ﻏﻔﻠﺖ واﻗﻊ ﻣﻰﺷﻮد و دﺳﺖ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن را ﺑﺎز ﻣﻰﮔﺬارد ﮐﻪ اﺧﺘﯿﺎر زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد را‬
‫ﺑﻪ دلﺷﺎن‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻔﺲﺷﺎن‪ ،‬ﺑﺴﭙﺎرﻧﺪ و ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ ﺿﺮرى ﮐﻪ از روى ﺧﻮش ﺑﯿﻨﻰ ﺑﺮاى آﻧﻬﺎ ﻣﺘﺼﻮر ﺷﻮﯾﻢ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ‬
‫از ﺑﺮﮐﺖ ﮐﺎﻣﻞ اﻧﺠﯿﻞ ﻣﺤﺮوم ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﻣﻤﮑﻦ ﻫﻢ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﻧﺠﺎت ﺧﻮد ﺧﺎﻃﺮ ﺟﻤﻊ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪،‬‬
‫ﺣﺎل آﻧﮑﻪ اى ﺑﺴﺎ ﮐﻤﺘﺮﯾﻦ ﺑﻮﯾﻰ از ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ ﻧﺒﺮده ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻧﻪ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻪ ﻧﻔﺲ‬

‫اﺻﻮﻟﻰ را ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺢ در ﺗﻌﺮﯾﻒ آﻣﺮاﻧﻪ و ﺗﺨﻔﯿﻒﻧﺎﭘﺬﯾﺮ ﺧﻮد از ﺷﺎﮔﺮدى در ﻟﻮﻗﺎ ‪ 23:9‬ﺑﯿﺎن ﻣﻰدارد‪ ،‬ﻧﻤﻰﺗﻮان از‬
‫ﻫﻢ ﺗﻔﮑﯿﮏ ﮐﺮد ﯾﺎ ﺣﺘﻰ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﻣﺮاﺣﻠﻰ ﺳﺎﺧﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﻗﺪم در زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﯿﺤﻰ ﻃﻰ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬اﯾﻦ اﻣﺮ از‬
‫ﻓﺤﻮاى ﮐﻼم ﻣﺴﯿﺢ ﭘﯿﺪاﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﺴﯿﺢ ﭼﻨﯿﻦ روﻧﺪى را در ﻧﻈﺮ داﺷﺖ‪ ،‬ﻻﺑﺪ اول ﻣﻰﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ او را ﭘﯿﺮوى‬
‫ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﻣﻮﺿﻮع اﻧﮑﺎر ﻧﻔﺲ و دﺳﺖ آﺧﺮ ﻫﻢ ﻟﺰوم ﺑﺮ دوش ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺻﻠﯿﺐ را ﻣﻄﺮح ﻣﻰﺳﺎﺧﺖ‪ .‬وﻟﻰ ﭼﻨﯿﻦ‬
‫ﻧﻤﻰﮐﻨﺪ‪ .‬ﻋﯿﺴﻰ اﺑﺘﺪا ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﻰ اﺷﺎره ﻣﻰ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺎﯾﻠﻨﺪ از او ﭘﯿﺮوى ﮐﻨﻨﺪ و ﺑﻪ ﻋﺒﺎرﺗﻰ ﺷﺎﮔﺮد او ﺷﻮﻧﺪ و ﺳﭙﺲ‬
‫ﺷﺮاﯾﻂ ﺷﺎﮔﺮدى را ﺑﺪﯾﻦ ﺷﺮح اﻋﻼم ﻣﻰدارد‪ -1) :‬اﻧﮑﺎر ﻧﻔﺲ‪ -2 ،‬ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻦ ﺻﻠﯿﺐ و ‪ -3‬ﭘﯿﺮوى‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻼوه‪،‬‬
‫ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ از اداﻣﻪ آﯾﺎت ﺑﺮﻣﻰآﯾﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﮐﺴﻰ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﻗﺒﻮل ﺷﺮاﯾﻂ ﺷﺎﮔﺮدى ﻧﺸﻮد‪ ،‬در ﭘﻰ »ﻧﺠﺎت ﺟﺎن ﺧﻮد« و »ﺑﻪ‬
‫دﺳﺖ آوردن دﻧﯿﺎﺳﺖ«‪ ،‬وﻟﻰ آﺧﺮ ﺳﺮ ﺟﺎن ﺧﻮد را از دﺳﺖ ﺧﻮاﻫﺪ داد‪ ،‬زﯾﺮا وﻗﺘﻰ ﻣﺴﯿﺢ در ﺟﻼل ﺧﻮﯾﺶ و ﺑﻪ‬
‫ﻫﻤﺮاه ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻧﺶ ﺑﺎزﮔﺮدد‪ ،‬ﭼﻨﯿﻦ ﺷﺨﺼﻰ را ﻣﺤﮑﻮم ﺧﻮاﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ‪ .‬ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺮاﯾﻂ ﺷﺎﮔﺮدى ﻓﮑﻰ ﮐﻨﯿﻢ‬
‫ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﻪ ﺻﺤﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﻓﻮق ﭘﻰ ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺑﺮد‪ .‬ﻣﻔﻬﻮم اﻧﮑﺎر ﻧﻔﺲ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ذﻫﻦ ﻣﺎ را ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺗﻤﺎﯾﺰ اﺳﺎﺳﻰ ﺑﯿﻦ دو‬
‫ﻧﻮع زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﺳﺎزد‪ .‬ﯾﮑﻰ ﮐﻪ ﺧﺪاﻣﺤﻮراﻧﻪ اﺳﺖ و آن ﯾﮏ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدﺧﻮاﻫﻰ و ﻗﻠﺒﻰ ﻧﺎﺗﻮﺑﻪﮐﺎر و ﺑﻪ ﻋﺒﺎرﺗﻰ ﮔﻨﺎه‬
‫ﻫﻤﺮاه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺧﻮدﺧﻮاﻫﻰ در ﻧﻘﻄﻪ ﻣﻘﺎﺑﻞ اﻧﮑﺎر ﻧﻔﺲ ﻗﺮار دارد‪ .‬از اﺑﺘﺪا‪ ،‬ﺧﻮدﺧﻮاﻫﻰ ﺟﻮﻫﺮه ﮔﻨﺎه ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻠﺖ ﺳﻘﻮط‬
‫ﺷﯿﻄﺎن ﻫﻤﯿﻦ ﺧﻮدﺧﻮاﻫﻰ ﺑﻮد‪ .‬اﺷﻌﯿﺎ در ﺑﺎب ﭼﻬﺎردﻫﻢ در ﺗﻮﺿﯿﺢ اﯾﻦ واﻗﻌﻪ ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫‪15‬‬
‫و ﺗﻮ در دل ﺧﻮد ﻣﻰﮔﻔﺘﻰ‪» :‬ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺻﻌﻮد ﻧﻤﻮده‪ ،‬ﮐﺮﺳﻰ ﺧﻮد را ﺑﺎﻻى ﺳﺘﺎرﮔﺎن ﺧﺪا ﺧﻮاﻫﻢ اﻓﺮاﺷﺖ‪ .‬و ﺑﺮ‬
‫ﮐﻮه اﺟﺘﻤﺎع در اﻃﺮاف ﺷﻤﺎل ﺟﻠﻮس ﺧﻮاﻫﻢ ﻧﻤﻮد‪ .‬ﺑﺎﻻى ﺑﻠﻨﺪﯾﻬﺎى اﺑﺮﻫﺎى ﺻﻌﻮد ﮐﺮده‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺣﻀﺮت اﻋﻠﻰ‬
‫ﺧﻮاﻫﻢ ﺷﺪ‪ «.‬ﻟﮑﻦ ﺑﻪ ﻫﺎوﯾﻪ ﺑﻪ اﺳﻔﻠﻬﺎى ﺣﻔﺮه ﻓﺮود ﺧﻮاﻫﻰ ﺷﺪ‪) .‬آﯾﺎت ‪.(13-15‬‬

‫آﻧﭽﻪ در ﺳﺨﻨﺎن ﺗﮑﺒﺮآﻣﯿﺰ ﺷﯿﻄﺎن در ﻫﻤﺎن ﻧﮕﺎه اول ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﻰﺧﻮرد‪ ،‬اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﻨﺞ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﻋﺒﺎرت »ﻣﻦ‬
‫ﺧﻮاﻫﻢ« ﺗﮑﺮار ﻣﻰﺷﻮد‪ » :‬ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺻﻌﻮد ﻧﻤﻮده )ﺧﻮاﻫﻢ ﻧﻤﻮد(‪...‬ﮐﺮﺳﻰ ﺧﻮد را ﺑﺎﻻى ﺳﺘﺎرﮔﺎن ﺧﺪا ﺧﻮاﻫﻢ‬
‫اﻓﺮاﺷﺖ‪ .‬و ﺑﺮﮐﻮه اﺟﺘﻤﺎع‪...‬ﺟﻠﻮس ﺧﻮاﻫﻢ ﻧﻤﻮد‪ ...‬ﺑﺎﻻى ﺑﻠﻨﺪىﻫﺎى اﺑﺮﻫﺎ ﺻﻌﻮد ﮐﺮده‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺣﻀﺮت اﻋﻠﻰ ﺧﻮاﻫﻢ‬
‫ﺷﺪ‪ «.‬اﯾﻦ ﺗﺠﻠﻰ ﻏﻤﻨﺎك اﻣﺎ ﺣﻘﯿﻘﻰ ﺧﻮدﺧﻮاﻫﻰ اﺳﺖ‪ .‬در اراده ﺧﺪا ﺟﺎﯾﻰ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺮاى ﺷﯿﻄﺎن در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه‬
‫ﺑﻮد‪ .‬وﻟﻰ ﺷﯿﻄﺎن ﺑﻪ آن ﻗﺎﻧﻊ ﻧﺸﺪ و ﺧﻮاﺳﺖ در ﻋﺮﺻﻪ ﻫﺴﺘﻰ ﯾﮑﻪﺗﺎز ﻣﯿﺪان ﺷﻮد‪ .‬ﺧﺪا ﻧﯿﺰ او را ﺑﻪ ﻫﺎوﯾﻪ اﻓﮑﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮاﺛﺮ ﺳﻘﻮط آدم‪ ،‬اﯾﻦ روﺣﯿﻪ ﺧﻮدﺧﻮاﻫﻰ ﺑﻪ ﻧﺴﻞ ﺑﺸﺮ اﻧﺘﻘﺎل ﯾﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬از ﻫﻤﯿﻦ روﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻣﺎ‬
‫را ﺑﻪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان ﺧﻮدﺧﻮاه و ﺧﻮدﺳﺮ ﺗﺸﺒﯿﻪ ﻣﻰﮐﻨﺪ‪» :‬ﺟﻤﯿﻊ ﻣﺎ ﻣﺜﻞ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان ﮔﻤﺮاه ﺷﺪه ﺑﻮدﯾﻢ و ﻫﺮ ﯾﮑﻰ از ﻣﺎ‬
‫ﺑﻪ راه ﺧﻮد ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد« )اﺷﻌﯿﺎ‪.(6:53‬‬
‫از ﻫﻤﯿﻦ روﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﻄﺮس در ﺗﻮﺻﯿﻒ اﺷﺨﺎص ﻓﺎﻗﺪ ﺗﻮﻟﺪ دوﺑﺎره ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‪» :‬در ﭘﻰ ﺗﻤﺎﯾﻼت ﻓﺎﺳﺪ ﺧﻮﯾﺸﻨﺪ‬
‫و اﻗﺘﺪار ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺧﻮار ﻣﻰﺷﻤﺎرﻧﺪ« )دوم ﭘﻄﺮس ‪.(10:2‬‬
‫از ﻫﻤﯿﻦ روﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺴﺮ ﮔﻤﺸﺪه در ﻣ‪‬ﺜَﻞ ﻋﯿﺴﻰ اﻇﻬﺎر داﺷﺖ‪» :‬اى ﭘﺪر‪ ،‬ﺳﻬﻤﻰ را ﮐﻪ از داراﯾﻰ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ رﺳﯿﺪ‪ ،‬اﮐﻨﻮن ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪه« )ﻟﻮﻗﺎ ‪.(12:15‬‬
‫و ﺑﺎز از اﯾﻦ روﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﻮﻟﺲ در ﺗﻮﺻﯿﻒ روزﻫﺎى آﺧﺮ ﭼﻨﯿﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺮدﻣﺎن ﺧﻮدﭘﺮﺳﺖ‪...‬ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد« )دوم‬
‫ﺗﯿﻤﻮﺗﺎؤس ‪.(1:3‬‬
‫آﻧﭽﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺷﯿﻮه ﻣﺨﺮب زﻧﺪﮔﻰ ﮐﻪ ﺑﺬر آن را ﺷﯿﻄﺎن ﮐﺎﺷﺖ در ﺗﻀﺎد ﻗﺮار دارد‪ ،‬راه اﻧﮑﺎر ﻧﻔﺲ اﺳﺖ ﮐﻪ در‬
‫زﻧﺪﮔﻰ ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن و در ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺷﺪﻧﺶ ﺑﻪ درد و رﻧﺞ ﺟﻠﻮهﮔﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ ﻣﻰﻧﻮﯾﺴﺪ‪:‬‬

‫ﻫﻤﺎن ﻓﮑﺮ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﻋﯿﺴﻰ داﺷﺖ‪:‬‬

‫او ﮐﻪ ﻫﻢ ذات ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑﺪ‪،‬‬
‫از ﺑﺮاﺑﺮى ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﺧﻮد ﺑﻬﺮه ﻧﺠﺴﺖ‪،‬‬
‫ﺑﻠﮑﻪ ﺧﻮد را ﺧﺎﻟﻰ ﮐﺮد‬
‫و ذات ﻏﻼم ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ‪،‬‬
‫ﺑﻪ ﺷﺒﺎﻫﺖ آدﻣﯿﺎن درآﻣﺪ‪.‬‬

‫‪16‬‬
 ‫و ﭼﻮن در ﺳﯿﻤﺎى ﺑﺸﺮى ﯾﺎﻓﺖ ﺷﺪ‬
‫ﺧﻮد را ﺧﻮار ﺳﺎﺧﺖ‬
‫و ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺮگ‪،‬‬
‫ﺣﺘﻰ ﻣﺮگ ﺑﺮ ﺻﻠﯿﺐ‬
‫ﻣﻄﯿﻊ ﮔﺮدﯾﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﺧﺪا ﻧﯿﺰ او را ﺑﻪ ﻏﺎﯾﺖ ﺳﺮاﻓﺮاز ﮐﺮد‪.‬‬
‫و ﻧﺎﻣﻰ ﺑﺮﺗﺮ از ﻫﻤﻪ ﻧﺎﻣﻬﺎ ﺑﺪو ﺑﺨﺸﯿﺪ‪،‬‬
‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻋﯿﺴﻰ ﻫﺮ زاﻧﻮﯾﻰ ﺧﻢ ﺷﻮد‪،‬‬
‫در آﺳﻤﺎن‪ ،‬ﺑﺮ زﻣﯿﻦ و در زﯾﺮ زﻣﯿﻦ‪،‬‬
‫و ﻫﺮ زﺑﺎﻧﻰ اﻗﺮار ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ »ﺧﺪاوﻧﺪ« اﺳﺖ‪،‬‬
‫ﺑﺮاى ﺟﻼل ﺧﺪاى ﭘﺪر‪) .‬ﻓﯿﻠﭙﯿﺎن ‪.(5:2-11‬‬

‫ﺷﯿﻄﺎن ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻰ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻪ راه ﺧﻮد ﺑﺮوم‪ .‬ﺟﺎى ﺧﺪا را ﺧﻮاﻫﻢ ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﺟﺎى او‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﺮ ﻋﺎﻟﻢ ﻓﺮﻣﺎن‬
‫ﺧﻮاﻫﻢ راﻧﺪ‪ «.‬ﺧﺪا ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺷﯿﻄﺎن ﺑﻪ ﺟﺎى ﺻﻌﻮد‪ ،‬ﻧﺰول ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻋﯿﺴﻰ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﻧﻔﺲ ﺧﻮد را‬
‫اﻧﮑﺎر و ﻧﺰول ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد‪ .‬ﺧﻮد را ﮐﻮﭼﮏ ﺧﻮاﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ دوﺳﺖﺷﺎن دارم از ذﻟﺖ‪ ‬ﮔﻨﺎه ﺑﻪ ﻋﺰت‪‬‬
‫ﺟﻼل ﺑﺮﮐﺸﯿﺪه ﺷﻮﻧﺪ‪ «.‬ﺧﺪا ﻫﻢ وﻋﺪه داد ﮐﻪ ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ ﺟﻼل ﺧﻮاﻫﺪ ﯾﺎﻓﺖ و ﻧﺎﻣﻰ را ﺧﻮاﻫﺪ ﯾﺎﻓﺖ ﺑﺮﺗﺮ از‬
‫ﺗﻤﺎﻣﻰ ﻧﺎﻣﻬﺎ و ﻫﺮ زﺑﺎﻧﻰ اﻗﺮار ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد ﮐﻪ »ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ«‪.‬‬

‫ﺑﻠﻪ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﺪا‬

‫وﻇﯿﻔﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻧﻪ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﺧﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﺎن اﻧﮑﺎر ﻧﻔﺲ اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﻼﺻﻪ ﻧﻤﻰﺷﻮد‪ .‬در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻔﺲ‬
‫ﺧﻮد ﻧﻪ ﻣﻰ ﮔﻮﯾﯿﻢ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻠﻪ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ و ﺑﺮ دوش ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺻﻠﯿﺐ ﭼﯿﺰى ﺟﺰ اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺑﻌﻀﻰ ﻃﻮرى ﻣﻮﺿﻮع‬
‫ﺣﻤﻞ ﺻﻠﯿﺐ رإ؛ّ ﻣﻄﺮح ﻣﻰﺳﺎزﻧﺪ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ ﺟﺰ رﺿﺎ دادن ﺑﻪ ﻗﻀﺎ ﻧﺪارد‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺴﯿﺎرى ﭼﯿﺰﻫﺎ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﭼﺎرهاى ﺟﺰ ﺳﻮﺧﺘﻦ و ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ وﺟﻮد ﻧﺪارد‪ :‬ﻧﻘﺺ ﻋﻀﻮ‪ ،‬ﭘﺎﯾﻪ ﺿﻌﯿﻒ درﺳﻰ‪،‬‬
‫ﺷﻮﻫﺮ داﯾﻢاﻟﺨﻤﺮ و زن اﺳﺮاف ﮐﺎر‪ .‬ﻣﺮدم ﮔﺎه ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺸﮑﻼت ﭼﺎرهﻧﺎﭘﺬﯾﺮى را »ﺻﻠﯿﺐ ﺧﻮد« ﻣﻰﺧﻮاﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺣﺎل‬
‫آﻧﮑﻪ اﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺻﻠﯿﺐ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ؛ ﺑﻠﮑﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﺤﺪودﯾﺖﻫﺎ و آزﻣﺎﯾﺶﻫﺎﯾﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ راه ﮔﺮﯾﺰى از آﻧﻬﺎ ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺻﻠﯿﺐﻫﺎى واﻗﻌﻰ در ﻋﺮﺻﻪ اراده ﻇﻬﻮر ﻣﻰﯾﺎﺑﻨﺪ و ﺣﻤﻞ آﻧﻬﺎ ﻣﺴﺘﻠﺰم ﺑﻪ ﺟﺎ آوردن اراده ﻋﯿﺴﻰ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪17‬‬
‫ﺣﻤﻞ ﺻﻠﯿﺐ ﺷﺎﻣﻞ دﻋﺎ و ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺟﺎى ﭘﺮداﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﺳﺮﮔﺮﻣﻰﻫﺎى دﯾﮕﺮى ﮐﻪ ﺑﻪ‬
‫ﻃﺒﻊ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻣﺎ ﺧﻮش ﻣﻰآﯾﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ دﻋﺎ و ﺧﻮاﻧﺪن ﮐﻼم وﻗﺖ ﺑﺪﻫﯿﻢ و در اﯾﻦ ﮐﺎر ﻣﺪاوﻣﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻋﻼوه‪ ،‬ﺣﻤﻞ ﺻﻠﯿﺐ ﺷﺎﻣﻞ ﻣﻮاردى اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺢ در ﻣﺘﻰ ‪ 31:25-46‬از آﻧﻬﺎ ﻧﺎم ﺑﺮد‪ -‬ﯾﻌﻨﻰ ﻏﺬا دادن ﺑﻪ‬
‫ﮔﺮﺳﻨﮕﺎن‪ ،‬آب دادن ﺑﻪ ﺗﺸﻨﮕﺎن‪ ،‬ﭘﻮﺷﺎﻧﺪن ﺑﺮﻫﻨﮕﺎن‪ ،‬ﻣﺮاﻗﺒﺖ از ﺑﯿﻤﺎران و رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﻼﻗﺎت زﻧﺪاﻧﯿﺎن‪ .‬اﻧﺠﺎم دادن اﯾﻦ‬
‫ﮐﺎرﻫﺎ آﺳﺎن ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﺴﺘﻠﺰم ﻣﺎﯾﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻦ از وﻗﺖ و ﭘﻮل و زدن از اﺳﺘﺮاﺣﺖ و راﺣﺘﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﮔﺎه ﭼﻨﯿﻦ‬
‫ﺗﻼشﻫﺎﯾﻰ ﮐﺎﻣﻼً ﺑﻰﻧﺘﯿﺠﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰرﺳﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻮن از ﻫﺪاﯾﺎﯾﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪان ﻣﻰدﻫﯿﻢ ﺳﻮد اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰﺷﻮد و‬
‫ﻫﻤﺎن ﮐﺴﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ او ﮐﻤﮏ ﻣﻰﮐﻨﯿﻢ ﺑﺮﻣﻰﮔﺮدد و ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺑﺎد ﻧﺎﺳﺰا ﻣﻰﮔﯿﺮد‪ .‬وﻟﻰ ﭼﻪ ﻓﺤﺶ ﺑﺸﻨﻮﯾﻢ و ﭼﻪ ﻧﺸﻨﻮﯾﻢ‬
‫ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﻮد اداﻣﻪ دﻫﯿﻢ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻠﻪ ﻣﻰﮔﻮﯾﯿﻢ‪.‬‬
‫ﺣﻤﻞ ﺻﻠﯿﺐ ﺷﺎﻣﻞ ﺷﺎدت دادن ﻧﯿﺰ ﻫﺴﺖ و ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻌﻨﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ آراﻣﺶ ﺧﻮد را ﻓﺪاى آﺳﺎﯾﺶ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ‬
‫ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰﺑﺨﺸﺪ‪ ،‬ﺳﺎزﯾﻢ‪.‬‬
‫اﺳﺎﺳﺎً ﺣﻤﻞ ﺻﻠ ﯿﺐ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻌﻨﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻮاﻫﺐ و ﺧﺼﺎﯾﻠﻰ را ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺨﺸﯿﺪه اﺳﺖ ﺑﭙﺬﯾﺮﯾﻢ و ﻫﻤﺎﻧﻬﺎ‬
‫را ﺑﻪ ﺷﮑﻞ »ﻋﺒﺎرت ﻣﻌﻘﻮل« )روﻣﯿﺎن ‪ (1:12‬ﺑﻪ او ﺑﺎزﮔﺮداﻧﯿﻢ‪ .‬ﺑﺎب دوازدﻫﻢ رﺳﺎﻟﻪ روﻣﯿﺎن ﮐﻪ ﻋﺒﺎرت اﺧﯿﺮ ﺟﺰو‬
‫آن اﺳﺖ در ﺗﻮﺻﯿﻒ ﻣﺎ ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﮐﺎﻫﻨﺎن ﺧﺪا ﻫﺴﺘﯿﻢ و ﻗﺮﺑﺎﻧﻰﻫﺎى »ﻣﻘﺪس و ﻣﻘﺒﻮل« ﻣﻰﮔﺬراﻧﯿﻢ‪ .‬وﻟﻰ اﯾﻦ‬
‫ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﮐﺎﻫﻨﺎن ﺗﻘﺪﯾﻢ ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ ﭼﯿﺴﺖ؟ ﻫﺎن ﭼﯿﺰى اﺳﺖ ﮐﻪ اول‪ ،‬ﺧﻮد ﯾﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻫﺪاﯾﺎى ﻋﺒﺎدت ﮐﻨﻨﺪﮔﺎن را‬
‫درﯾﺎﻓﺖ و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻋﺮﺿﻪ ﻣﻰدارﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ و ﺷﻤﺎ در ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻘﺎم و ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﻰ ﻗﺮار دارﯾﻢ‪ .‬ﻋﻄﺎﯾﺎﯾﻰ ﮐﻪ ﮐﺴﺐ‬
‫ﻣﻰﮐﻨﯿﻢ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ را‪-‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪-‬درﯾﺎﻓﺖ ﻣﻰﮐﻨﯿﻢ و ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﻗﻠﺒﻰ ﺷﮑﺮﮔﺰار ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﺪا‬
‫ﺑﺎﻻ ﻣﻰﮔﯿﺮﯾﻢ‪.‬‬

‫ﺣﻤﻞ ﺻﻠﯿﺐ ﻣﺴﺘﻠﺰم ﭼﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﻰ اﺳﺖ‬

‫ﺻﻠﯿﺐ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺣﻤﻞ آن ﻫﻢ ﻫﺴﺖ‪ .‬واﻟﺘﺮ ﺟﻰ‪.‬ﭼﺎﻧﺘﺮى ﮐﻪ ﻗﺒﻼً ﺑﻪ وى اﺷﺎره ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻧﮑﺎﺗﻰ در زﻣﯿﻨﻪ ﺣﻤﻞ‬
‫ﺻﻠﯿﺐ اﺷﺎره ﻣﻰﮐﻨﺪ ﻣﻪ ﻣﻦ ﺑﺤﺚ ﺧﻮد را ﺑﺮاﺳﺎس ﻫﻤﯿﻦ ﻧﮑﺎت ﭘﻰ ﻣﻰﮔﯿﺮم‪.‬‬

‫‪ -1‬ﺣﻤﻞ ﺻﻠﯿﺐ وﻇﯿﻔﻪ ﻋﻤﻮم اﯾﻤﺎﻧﺪاران اﺳﺖ در ﻓﺼﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺿﻤﻦ ﺻﺤﺒﺖ درﺑﺎره اﯾﻨﮑﻪ اﻧﺠﯿﻞ ﺑﺮاى ﻫﻤﻪ‬
‫اﻧﺴﺎنﻫﺎ از ﻫﺮ ﻃﺒﻘﻪ و ﻃﺎﯾﻔﻪاى اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ اﺷﺎره ﮐﺮدم ﮐﻪ اﻧﺠﯿﻞ ﺟﻨﺒﻪ »ﺟﻬﺎﻧﻰ« دارد‪ .‬وﻟﻰ از ﮐﻠﻤﻪ‬
‫»ﺟﻬﺎﻧﻰ« در اﯾﻦ ﺑﺤﺚ ﻣﻔﻬﻮم دﯾﮕﺮى در ﻧﻈﺮ دارم‪ .‬ﻋﺮﺿﻪ ﺟﻬﺎﻧﻰ اﻧﺠﯿﻞ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻌﻨﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ راه ﻧﺠﺎت ﺑﻪ ﻫﻤﻪ‬
‫ﻋﺮﺿﻪ ﻣﻰﺷﻮد ﺗﺎ »ﻫﺮ ﮐﻪ ﻃﺎﻟﺐ اﺳﺖ« ﺑﻪ ﻧﺰد ﻣﺴﯿﺢ ﺑﯿﺎﯾﺪ )ﻣﮑﺎﺷﻔﻪ ‪ .(17:22‬وﻟﻰ در ﻋﻤﻞ ﻧﻪ ﻫﻤﻪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ آﻧﻬﺎ‬
‫ﻣﻰآﯾﻨﺪ ﮐﻪ ﭘﺪر ﺑﻪ ﺳﻮى ﻣﺴﯿﺢ ﻣﻰآورد )ﯾﻮﺣﻨﺎ‪ .(ù37:644‬ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬اﯾﻦ راه ﺑﻪ روى ﻫﻪ ﺑﺎز اﺳﺖ‪ .‬ﻧﺠﺎت‬

‫‪18‬‬
‫دﻋﻮﺗﻰ اﺳﺖ ﺟﻬﺎﻧﻰ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻨﻈﻮر ﻣﺎ از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻰﮔﻮﯾﯿﻢ ﺣﻤﻞ ﺻﻠﯿﺐ وﻇﯿﻔﻪاى اﺳﺖ ﺟﻬﺎﻧﻰ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮى اﺳﺖ‪ .‬در‬
‫اﯾﻨﺠﺎ ﻣﻘﺼﻮد اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭘﯿﺮوان ﻣﺴﯿﺢ ﻣﻮﻇﻒ ﺑﻪ ﺣﻤﻞ ﺻﻠﯿﺐ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪» ،‬ﺟﻬﺎﻧﻰ« ﺑﻮدن در اﯾﻦ‬
‫ﻣﻔﻬﻮم ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻌﻨﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺢ را ﭘﯿﺮوى ﻣﻰﮐﻨﺪ و در ﻧﺘﯿﺠﻪ از ﻧﺠﺎت ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻮﻇﻒ ﺑﻪ‬
‫ﺣﻤﻞ ﺻﻠﯿﺐ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬ﻣﺴﯿﺤﻰ ﺑﻮدن ﺑﺪون اﻧﮑﺎر ﻧﻔﺲ ﻣﺤﺎل اﺳﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﯾﮏ راه ﻣﻰﺗﻮان از زﯾﺮ اﯾﻦ ﮐﺎر‬
‫ﻃﻔﺮه رﻓﺖ و آن ﻫﻢ اﯾﻨﮑﻪ از راه ﺧﻮدﺧﻮاﻫﺎﻧﻪ ﺷﯿﻄﺎن ﺗﺒﻌﯿﺖ ﮐﺮد و ﺑﺎ او ﻫﻢ در ﺟﻬﻨﻢ ﻫﻼك ﺷﺪ‪ .‬ﺟﺎﻧﺘﺮى‬
‫ﻣﻰﻧﻮﯾﺴﺪ‪:‬‬

‫اﯾﻦ روﺷﻦﺗﺮﯾﻦ ﺟﻨﺒﻪ ﺗﻌﻠﯿﻢ ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ اﻣﺮوزه ﻣﺒﺸﺮان آن را ﺑﻪ دﺳﺖ ﻓﺮاﻣﻮﺷﻰ ﺳﭙﺮده ﯾﺎ ﻧﺎدﯾﺪه‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ‪ .‬ﻣﺒﺸﺮان ﮐﻪ از ﻓﺮط ﺗﺸﻮﯾﺶ ﺑﺮآﻧﻨﺪ ﺗﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﮔﻨﺎﻫﮑﺎران را ﺑﻪ ﺳﻮى ﺣﯿﺎت‪ ،‬ﺻﻠﺢ و ﺷﺎدى در‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﻫﺪاﯾﺖ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬از ﺗﺄﮐﯿﺪ ﺑﺮ اﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﻏﺎﻓﻞ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺢ از ﻫﻤﺎن آﻏﺎز ﺑﺮاﻧﮑﺎر ﻧﻔﺲ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﻣﻰﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ‬
‫اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ‪ ،‬ﻣﺒﺸﺮان ﮐﻪ از ﺗﺸﺮﯾﺢ اﻧﺘﻈﺎرى ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن از ﻣﺮدم دارد‪ ،‬ﻏﺎﻓﻞ ﻣﺎﻧﺪهاﻧﺪ و ﺧﻮدﺷﺎن ﻫﻢ ﭘﺎك آن را‬
‫ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدهاﻧﺪ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ از »ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻨﻨﺪﮔﺎن« ﺧﻮد ﻧﭙﺮﺳﯿﺪهاﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ آن زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮدﻣﺤﻮراﻧﻪﺷﺎن آﯾﺎ ﭘﯿﺮو راﺳﺘﯿﻦ‬
‫ﻣﺴﯿﺢ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﯾﺎ ﺧﯿﺮ‪ .‬ﻣﻌﻠﻤﺎن ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﺗﺼﻮر اﯾﻨﮑﻪ اﻧﺴﺎن ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ دﻧﯿﺎ را ﻫﻢ ﺑﺎ آﺧﺮت ﯾﮑﺠﺎ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬
‫دﻧﺒﺎل راﻫﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ اﺷﺨﺎص ﺧﻮدﻣﺤﻮر را ﺑﻪ ﺳﻄﺢ روﺣﺎﻧﻰ ﻋﺎﻟﻰﺗﺮى ﺑﺮﮐﺸﻨﺪ‪ .‬اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻰﮔﻮﯾﻨﺪ اﻧﮑﺎر‬
‫ﻧﻔﺲ ﺷﺮط ﮐﺎر ﺛﺎﻧﻮﯾﻪ ﻓﯿﺾ اﺳﺖ واﻟﺦ‪...‬ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ آﯾﺎت ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺣﻤﻞ ﺻﻠﯿﺐ را ﻧﮕﺎه داﺷﺘﻪاﻧﺪ ﺑﺮاى وﻗﺘﻰ ﮐﻪ‬
‫ﻗﺮار ﺑﺎﺷﺪ از »ﺣﯿﺎت ﻋﻤﯿﻖﺗﺮ« ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺸﺎرت دادن ﺳﺮﺷﻨﻮﻧﺪﮔﺎن ﺧﻮد را ﮐﻼه ﮔﺬاﺷﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮن‬
‫ﺑﺪون ﺣﻤﻞ ﺻﻠﯿﺐ‪ ،‬ﭘﯿﺮوى از ﻣﺴﯿﺢ ﻣﺤﺎل اﺳﺖ! و اﮔﺮ از ﻣﺴﯿﺢ ﭘﯿﺮوى ﻧﮑﻨﯿﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ از ﺣﯿﺎت روﺣﺎﻧﻰ‬
‫ﺧﺒﺮى ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد! در ﺑﯿﻦ ﻣﺮدم اﯾﻦ ﺑﺮداﺷﺖ ﺷﺎﯾﻊ ﺷﺪه ﮐﻪ اﯾﻤﺎن آوردن ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ دروازه ﻋﺮﯾﻀﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﺪه‬
‫ﺑﺴﯿﺎرى از راه آن ﺑﻪ ﺣﯿﺎت راه ﻣﻰﯾﺎﺑﻨﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﻋﺪهاى اﻧﮕﺸﺖ ﺷﻤﺎر ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ورود ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ روﺣﺎﻧﻰ‬
‫ﻋﻤﯿﻖﺗﺮى از دروازه ﺗﻨﮓﺗﺮ ﻣﻰﮔﺬرﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﺎن ﺣﻤﻞ ﺻﻠﯿﺐ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﺮﻋﮑﺲ‪ ،‬دروازه ﻓﺮاﺧﻰ ﮐﻪ ﻋﺒﻮر از آن‬
‫ﻣﺴﺘﻠﺰم اﻧﮑﺎر ﻧﻔﺲ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﯾﮑﺮاﺳﺖ ﺑﻪ رى ﻫﻼﮐﺖ ﺑﺎز ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬درواﻗﻊ‪ ،‬ﺗﻤﺎم ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﻧﺠﺎت ﯾﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ ﺑﻪ ﺣﻠﻘﻪ‬
‫ﺑﺮ دوش ﮔﯿﺮﻧﺪﮔﺎن ﺻﻠﯿﺐ درآﻣﺪهاﻧﺪ‪.‬‬
‫‪ -2‬وﻇﯿﻔﻪ ﺣﻤﻞ ﺻﻠﯿﺐ داﯾﻤﻰ اﺳﺖ‪ .‬اﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﻣﻄﻠﺒﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﻓﺼﻞ اول ذﮐﺮ ﮐﺮدم‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺟﻨﺒﻪ ﺗﺄﮐﯿﺪ‬
‫آن ﺑﯿﺸﺘﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﻗﺒﻼً اﺷﺎره ﮐﺮدم ﮐﻪ ﭘﯿﺮوى از ﻣﺴﯿﺢ ﻣﺴﺘﻠﺰم ﻣﺪاوﻣﺖ اﺳﺖ‪ ،‬زﯾﺮا ﺷﺎﮔﺮدى درى ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ورود‬
‫از آن ﮐﺎر ﺗﻤﺎم ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ راﻫﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﭘﯿﺮوى از ﻣﺴﯿﺢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﭙﯿﻤﺎﯾﯿﻢ‪ .‬ﻫﺮﮔﺎه ﻫﻢ ﮐﻪ ﻗﺪم در اﯾﻦ راه‬
‫ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ آﺧﺮش ﺑﺮوﯾﻢ ﺗﺎ اﻋﺘﺒﺎر ﺷﺎﮔﺮدى ﺧﻮد را ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﺣﻤﻞ ﺻﻠﯿﺐ ﻧﯿﺰ ﻋﯿﻨﺎً ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ‬

‫‪19‬‬
‫اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬وﻗﺘﻰ ﻣﺴﯿﺢ ﮐﻠﻤﻪ »ﻫﺮ روز« را ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﻰﺑﺮد و ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‪» :‬ﻫﺮ روز ﺻﻠﯿﺐ ﺧﻮﯾﺶ ﺑﺮﮔﯿﺮد و از ﭘﻰ ﻣﻦ‬
‫ﺑﯿﺎﯾﺪ«‪ ،‬ﮔﻔﺘﻪ اش ﺑﺎ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮى ﺗﻮأم اﺳﺖ‪ ،‬زﯾﺮا ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ اﺷﺎره دارد ﮐﻪ ﺻﻠﯿﺐ را ﺑﺎﯾﺪ ﻫﺮ روز از ﻧﻮ ﺑﺮ‬
‫دوش ﮔﯿﺮﯾﻢ‪.‬‬
‫ﺻﻠﯿﺐ ﺧﻮد را زﻣﺎﻧﻰ ﺑﺮ دوش ﻣﻰﮔﯿﺮﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺮاى ﭘﯿﺮوى از ﻣﺴﯿﺢ‪ ،‬از زﻧﺪﮔﻰ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺧﻮد روﮔﺮدان ﻣﻰﺷﻮﯾﻢ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻰ ﻫﻢ ﮐﻪ راه ﺧﻮد را ﭼﻨﯿﻦ آﻏﺎز ﮐﺮدﯾﻢ‪ ،‬دﯾﮕﺮ ﺗﺎ آﺧﺮش ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮوﯾﻢ و ﺑﺮاى دﻓﻦ ﮐﺮدن ﭘﺪر و ﻣﺎدرﻣﺎن ﯾﺎ ﺧﺮﯾﺪ‬
‫ﭼﯿﺰى ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ‪ .‬از اﯾﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻦ ﺻﻠﯿﺐ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻌﻨﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ روز ﻧﻔﺲ ﺧﻮد را در ﻣﻮارد‬
‫ﻣﺘﻌﺪد اﻧﮑﺎر ﮐﻨﯿﻢ و از ﻓﺮﺻﺖﻫﺎﯾﻰ ﮐﻪ دﺳﺖ ﻣﻰدﻫﺪ ﺑﺮاى ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ دﯾﮕﺮان اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﭼﺎﻧﺘﺮى ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫» ﺣﻤﻞ ﺻﻠﯿﺐ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻌﻨﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﻣﺴﯿﺤﻰ روزاﻧﻪ در ﮐﻤﺎل آﮔﺎﻫﻰ دﺳﺖ ﺑﻪ اﻧﺘﺨﺎبﻫﺎﯾﻰ ﺑﺰﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﺪف از‬
‫آﻧﻬﺎ ﺟﻠﺐ رﺿﺎﯾﺖ ﻣﺴﯿﺢ و در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﻣﮑﺪر ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻧﻔﺲ و ﮐﺸﺘﻦ آن ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﺗﻌﻠﯿﻢ ﺑﺮاى ﺳﺮﺑﺎزان ﺗﺎزهﮐﺎر‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﺮاى ﺟﻨﮕﺠﻮﯾﺎن ﮐﻬﻨﻪﮐﺎر و ﻣﯿﺪان دﯾﺪه‪«.‬‬
‫‪ -3‬ﺣ ﻤﻞ ﺻﻠﯿﺐ آﮔﺎﻫﺎﻧﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻗﺒﻼً وﻗﺘﻰ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺮاى ﺑﻠﻪ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﻧﻪ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ‬
‫ﻧﯿﺰ اﺷﺎره ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﺎ داﻧﺴﺘﻪ ﺻﻠﯿﺐ ﺧﻮد را ﺣﻤﻞ ﻣﻰﮐﻨﯿﻢ‪ .‬در ﺣﮑﻢ ﻣﺴﯿﺢ ﻧﯿﺰ اﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﻣﺴﺘﻘﺮ اﺳﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﮐﺴﻰ‬
‫ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﻣﺮا ﭘﯿﺮوى ﮐﺪ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮد را اﻧﮑﺎر ﮐﺮده‪ ،‬ﻫﺮ روز ﺻﻠﯿﺐ ﺧﻮﯾﺶ ﺑﺮﮔﯿﺮد و از ﭘﻰ ﻣﻦ ﺑﯿﺎﯾﺪ‪ «.‬ﻫﯿﭻ ﮐﺲ‬
‫ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺎى ﻣﺎ ﺻﻠﯿﺐﻣﺎن را ﺣﻤﻞ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻧﻪ ﻣﺎدر ﺑﺰرﮔﻤﺎن‪ ،‬ﻧﻪ ﺷﻮﻫﺮﻣﺎن‪ ،‬ﻧﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎﯾﻤﺎن‪ ،‬و ﻧﻪ ﻫﯿﭽﮑﺲ‬
‫دﯾﮕﺮى‪ .‬ﺻﻠﯿﺐ ﺧﻮدﻣﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﻮدﻣﺎن ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﻤﻠﺶ ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬در ﺿﻤﻦ ﺑﺎ رﺿﺎﯾﺖ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬ﺷﮑﻰ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﺎﯾﺪ ﻗﻠﺐ ﻣﺎ را ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر راﺿﻰ ﺳﺎزد‪ ،‬و اﮔﺮ ﻧﻪ ﻫﯿﭽﮑﺲ ﺧﻮد‪ ،‬ﺗﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر‬
‫ﻧﻤﻰ دﻫﺪ‪ .‬وﻟﻰ ﻫﺮﮔﺎه ﺧﺪإ؛ّ ﻋﻼﯾﻘﻤﺎن را ﺗﻐﯿﯿﺮ داد ﺗﺎ از آﻧﭽﻪ در ﮔﺬﺷﺘﻪ دوﺳﺖ داﺷﺘﯿﻢ‪ ،‬ﺣﺎل ﺑﯿﺰار ﺷﻮﯾﻢ و دل ﺑﻪ‬
‫ﻫﻤﺎن ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺑﺒﻨﺪﯾﻢ ﮐﻪ در ﮔﺬﺷﺘﻪ از آﻧﻬﺎ ﺑﯿﺰار ﺑﻮدﯾﻢ‪ -‬در اﯾﻦ زﻣﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ اراده آزاد ﺧﻮد ﻣﻰﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺻﻠﯿﺐ‬
‫ﺧﻮد را ﺑﻪ دوش ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ و از ﭘﻰ ﻋﯿﺴﻰ روان ﺷﻮﯾﻢ‪ .‬ﺳﺮﺑﺎزان ﻣﺴﯿﺢ ﺑﺮده و ﻏﻼم ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ؛ ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺮدان و زﻧﺎن‬
‫آزادهاى ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ او را ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ ﺷﺎدى ﺧﻮد ﺑﺮﻣﻰﺷﻤﺎرﻧﺪ‪.‬‬
‫‪ -4‬ﺑﺮدوش ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻫﺮ روزه ﺻﻠﯿﺐ دردﻧﺎك اﺳﺖ‪ .‬ﺻﻠﯿﺐ در زﻣﺎن ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺜﻞ ﺻﻠﯿﺐﻫﺎى زﯾﻨﺘﻰ ﺣﺎﻻ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ‬
‫زﯾﺒﺎ و ﺑﺮاق ﻫﺴﺘﻨﺪ و از ﻃﻼ و ﯾﺎ ﻧﻔﺮه ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﺻﻠﯿﺐﻫﺎى آن زﻣﺎن از ﭼﻮﺑﻰ زﻣﺨﺖ و ﺑﻄﺮزى ﻋﺎرى از‬
‫ﻇﺮاﻓﺖ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮداﺷﺘﻦ ﺻﻠﯿﺐ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺻﺪﻣﻪ ﻣﻰزد و اﮔﺮ ﮐﺴﻰ آن را ﺑﺮ ﭘﺸﺖاش ﺣﻤﻞ ﻣﻰﮐﺮد‪،‬‬
‫ﺗﺮاﺷﻪﻫﺎى ﭼﻮب ﺑﻪ ﭘﻮﺳﺖ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯾﺶ ﻣﻰﺧﻠﯿﺪ‪ .‬در ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬ﺻﻠﯿﺐ زﯾﺒﺎ و ﻗﺸﻨﮓ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻫﯿﭻ دردآور ﻫﻢ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻫﺮ از ﮔﺎﻫﻰ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺴﺤﻰ ﻧﯿﺰ ﻫﻤﯿﻨﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻨﺪ ﺳﻄﺮ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ اﺷﺎره ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن از‬
‫ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﻣﺴﺮور ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ و اﯾﻦ ﺣﺮف راﺳﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﺒﺎﯾﺪ از اﯾﻦ ﺷﺎدى ذرهاى ﺑﮑﺎﻫﺪ‪ .‬و ﻟﯿﮑﻦ‪،‬‬

‫‪20‬‬
‫اﯾﻦ ﺳﺮور و ﺷﺎدﻣﺎﻧﻰ اﻏﻠﺐ در ﺑﺴﺘﺮ درد و رﻧﺞ ﻣﻰروﯾﺪ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﮑﻪ در ﻣﻮرد ﻋﯿﺴﻰ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻮد‪ .‬او »ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آن‬
‫ﺧﻮﺷﻰ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ رو داﺷﺖ‪ ،‬ﺻﻠﯿﺐ را ﺗﺤﻤﻞ ﮐﺮد و ﻧﻨﮓ آن را ﻧﺎﭼﯿﺰ ﺷﻤﺮد« )ﻋﺒﺮاﻧﯿﺎن ‪ .(2:12‬در ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺴﻤﺖ از‬
‫ﮐﻼم ﺧﺪا آﻣﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻧﯿﺰ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﮑﻪ ﭼﺸﻤﺎﻧﻤﺎن را ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ‪ ،‬اﻟﮕﻮﯾﻤﺎن‪ ،‬دوﺧﺘﻪام‪ ،‬در ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺴﯿﺮ ﺣﺮﮐﺖ‬
‫ﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫‪ -5‬ﺻﻠﯿﺐ ﻣﺮگ آور اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻘﺼﻮد اﯾﻨﮑﻪ ﺻﻠﯿﺐ ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻫﺪف دارد ﭘﺎﯾﺎن دادن ﺑﻪ ﺣﯿﺎت‪ ‬ﺷﺨﺼﻰ ﻣﮑﻪ‬
‫ﺑﺮآن ﻣﺼﻠﻮب اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺮگ ﺑﺮ روى ﺻﻠﯿﺐ ﻫﺮﭼﻨﺪ ﮐﻨﺪ و ﺑﻄﻰ‪ ،‬وﻟﻰ ﺣﺘﻤﻰ و ﻗﻄﻌﻰ اﺳﺖ‪ .‬اﯾﻦ ﻣﺮگ ﻋﺒﺎرﺗﺴﺖ از‪:‬‬
‫»ﻣﺮگ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺎﻟﯿﺪن ﺑﻪ ﺧﻮد‪ ،‬رﺿﺎﯾﺖ از ﺧﻮد‪ ،‬ﻏﺮق ﺷﺪن در ﺧﻮد‪ ،‬ﺟﻠﻮ اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﺧﻮد و اﺗﮑﺎء ﺑﻪ ﺧﻮد‪...‬ﺑﻪ اﯾﻦ‬
‫ﺗﺮﺗﯿﺐ‪ ،‬ﺷﺨﺺ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻨﻔﻌﺖﻃﻠﺒﻰ ﺷﺨﺼﻰ ﺧﻮد ﻣﻰﻣﯿﺮد ﺗﺎ ﺑﺮاى ﺟﻼل ﻣﺴﯿﺢ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﺪ!«‬
‫دﯾﺘﺮﯾﺶ ﺑﻮﻧﻬﻔﺮ ﮐﻪ در راه ﺗﻌﻬﺪش ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﺟﺎن ﺑﺎﺧﺖ‪ ،‬اﯾﻦ اﺻﻞ را ﺑﺪرﺳﺘﻰ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد‪ .‬وى ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫وﻗﺖ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدى ﻣﻰﮔﯿﺮﯾﻢ‪ ،‬ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﻣﻰﺳﭙﺎرﯾﻢ و ﺑﺎ او در ﻣﺮﮔﺶ ﻣﺘﺤﺪ ﻣﻰﺷﻮﯾﻢ‪ -‬زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد‬
‫را ﺑﺎ ﻣﺮگ ﻣﺒﺎدﻟﻪ ﻣﻰﮐﻨﯿﻢ‪ .‬راه ﺷﺎﮔﺮدى ﭼﻨﯿﻦ آﻏﺎز ﻣﻰﺷﻮد؛ ﺻﻠﯿﺐ ﭘﺎﯾﺎﻧﻰ وﺣﺸﺘﻨﺎك ﺑﺮﺣﯿﺎﺗﻰ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺻﻠﯿﺐ‬
‫ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ ﺧﻮش و ﻓﺮوﺗﻨﺎﻧﻪ ﭘﯿﺶ ﻣﻰ رﻓﺖ‪ ،‬ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺻﻠﯿﺐ از آﻏﺎز ﺑﺎ ﻣﺎﺳﺖ‪ ،‬از ﻫﻤﺎن دم ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺴﯿﺢ ﻣﺸﺎرﮐﺖ‬
‫ﻣﻰﯾﺎﺑﯿﻢ‪ .‬ﻫﺮﮔﺎه ﻣﺴﯿﺢ ﮐﺴﻰ را ﻓﺮاﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻰﮔﻮﯾﺪش ﮐﻪ ﺑﯿﺎﯾﺪ و ﺑﻤﯿﺮد‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﻣﺮگ ﻫﻤﭽﻮن ﻣﺮگ اوﻟﯿﻦ‬
‫ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪﻧﺪ ﮐﺎر و ﮐﺎﺷﺎﻧﻪ ﺧﻮﯾﺶ را ﺗﺮك ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ و از ﭘﻰ ﻋﯿﺴﻰ ﺑﺮوﻧﺪ‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺮگ‬
‫ﻟﻮﺗﺮ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪ ﺻﻮﻣﻌﻪ را ﺑﻪ ﻋﺰم ورود ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﺗﺮك ﮔﻮﯾﺪ‪...‬دﻋﻮت ﻋﯿﺴﻰ از ﻣﺮد ﺟﻮان ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ‪،‬‬
‫در ﺣﮑﻢ ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪن او ﺑﻪ ﻣﺮگ ﺑﻮد‪ ،‬زﯾﺮا ﺗﺎ ﮐﺴﻰ ارادهاش را ﺑﻪ ﻣﺮگ ﻧﺴﭙﺎرد‪ ،‬ﻗﺎدر ﺑﻪ ﭘﯿﺮوى از ﻋﯿﺴﻰ ﻧﺨﻮاﻫﺪ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬درواﻗﻊ‪ ،‬ﻫﺮ ﻓﺮﻣﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﻋﯿﺴﻰ ﻣﻰدﻫﺪ‪ ،‬دﻋﻮﺗﻰ اﺳﺖ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻋﻼﯾﻖ و ﺷﻬﻮاتﻣﺎن ﺑﻤﯿﺮﯾﻢ‪...‬روز ﮐﻪ‬
‫ﻣﻰدﻣﺪ ﻣﺴﯿﺤﻰ در ﻣﻘﺎﺑﻞ وﺳﻮﺳﻪﻫﺎى ﺟﺪﯾﺪى ﻗﺮار ﻣﻰﮔﯿﺮد و ﺑﺎﯾﺪ از ﻧﻮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ ﻣﺘﺤﻤﻞ رﻧﺞ و‬
‫ﺳﺨﺘﻰ ﺷﻮد‪ .‬زﺧﻢﻫﺎ و ﺟﺮاﺣﺎﺗﻰ ﮐﻪ در ﮐﺸﺎﮐﺶ ﻧﺒﺮدﺑﺮﻣﻰدارد‪ ،‬ﮔﻮاﻫﻰ زﻧﺪه ﺑﺮاﯾﻦ واﻗﻌﯿﺘﻨﺪ ﮐﻪ او در ﺻﻠﯿﺐ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪش ﺷﺮﯾﮏ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﭼﺸﻤﺎنِ دوﺧﺘﻪ ﺑﻪ ﻋﯿﺴﻰ‬

‫ﺳﻮﻣﯿﻦ ﻗﺴﻤﺖ‪ ‬ﺗﻌﺮﯾﻔﻰ ﮐﻪ ﻋﯿﺴﻰ در ﻟﻮﻗﺎ ‪ 23:9‬از ﺷﺎﮔﺮدى ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻰآورد‪ ،‬ﺷﺎﻣﻞ اﯾﻦ ﻓﺮﻣﺎن اﺳﺖ‪» :‬از ﭘﻰ‬
‫ﻣﻦ ﺑﯿﺎ‪ «.‬در ﻓﺼﻞ اول‪ ،‬اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻊ را ﺑﻪ دﻗﺖ ﺷﮑﺎﻓﺘﯿﻢ‪ ،‬ﺣﺎل ﺑﻪ ﺟﻨﺒﻪ دﯾﮕﺮ آن ﻣﻰﭘﺮدازﯾﻢ‪ .‬اﮐﻨﻮن ﮐﻪ درﺑﺎره اﻧﮑﺎر‬
‫ﻧﻔﺲ و ﺣﻤﻞ ﺻﻠﯿﺐ‪ ،‬ﯾﻌﻨﻰ دو ﻧﮑﺘﻪ اول آﯾﻪ ﻣﻮرد ﺑﺤﺚ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﯿﻢ‪ ،‬ﻧﻮﺑﺖ آن رﺳﯿﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ اﻧﮕﯿﺰهاى ﺑﺮاى‬
‫ﻋﻤﻞ ﺑﻪ ﺗﻌﻬﺪى ﮐﻪ ذﮐﺮ آن رﻓﺖ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬داﻧﺴﺘﻦ اﯾﻨﮑﻪ ﯾﺎ ﺑﺎﯾﺪ زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد و ﯾﺎ ﻧﻔﺴﻤﺎن را از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﯿﻢ‪.‬‬

‫‪21‬‬
‫ﻣﻔﯿﺪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﺑﻬﺎﯾﻰ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺮداﺧﺖ‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺳﻨﮕﯿﻦ ﻣﻰآﯾﺪ‪ .‬در ﺑﺴﯿﺎرى از ﻣﻮارد‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰى‬
‫ﮐﻪ ﻧﻬﺎﯾﺘﺎً ﻣﺎ را در ﻣﺴﯿﺮ اﻧﮑﺎر ﻧﻔﺲ و ﺷﺎﮔﺮدى ﻧﮕﺎه ﻣﻰدارد‪ ،‬رﻓﺘﻦ از ﭘﻰ ﻋﯿﺴﻰ اﺳﺖ‪ ،‬ﯾﻌﻨﻰ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﮐﻪ او از‬
‫ﭘﯿﺸﺎﭘﯿﺶ ﻣﺎ ﻣﻰ رود‪ ،‬ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻮد را ﺑﻪ او ﺑﺪوزﯾﻢ‪ .‬ﻋﯿﺴﻰ ﺳﺮﻣﺸﻖ ﻣﺎ در اﻧﮑﺎر ﻧﻔﺲ و ﺗﺼﻮﯾﺮِ ﺣﻤﻞ ﺻﻠﯿﺐ اﺳﺖ‪.‬‬
‫دﯾﺪن اﯾﻦ ﺗﺼﻮﯾﺮ زﻧﺪﮔﻰ ﮐﻨﺖ زﯾﻨﺰﻧﺪورف‪ ،‬ﻣﻮﺳﺲ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﻮراوﯾﺎن را دﮔﺮﮔﻮن ﮐﺮد‪ .‬در ﻋﺒﺎدﺗﮕﺎه ﮐﻮﭼﮑﻰ‬
‫‪{P‬‬ ‫واﻗﻊ در}‪Count Zinzendorf - P‬‬
‫ﻧﺰدﯾﮑﻰ اﻣﻼك وى در اروﭘﺎ‪ ،‬ﺗﺼﻮﯾﺮى ﻣﺴﺤﻮر ﮐﻨﻨﺪه از ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻪ دﯾﻮار آوﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻘﺎش ﭼﻮن ﻓﺮزﻧﺪ‬
‫ﺣﻘﯿﻘﻰ ﺧﺪا ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ و ﻣﺤﺒﺖ‪ ‬ﻣﺴﯿﺢ را ﭼﻨﺎن ﺑﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ از ﺗﺎﺑﻠﻮ ﮐﺎرى ﺑﻰﻧﻈﯿﺮ ﺳﺎﺧﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬در زﯾﺮ ﻧﻘﺎﺷﻰ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬اﯾﻦ ﻫﻤﻪ را ﺑﻬﺮ ﺗﻮ ﮐﺮدم‪ ،‬ﺗﻮ ﭼﻪ ﮐﺮدى ﺑﻬﺮ ﻣﻦ؟«‬
‫روزى زﯾﻨﺰﻧﺪورف وا رد ﻋﺒﺎدﺗﮕﺎه ﺷﺪ و در ﺑﺤﺮ اﯾﻦ ﺗﺎﺑﻠﻮ ﻓﺮو رﻓﺖ و ﻣﺤﺒﺖ ﻣﺴﯿﺢ را در ﭼﻬﺮه اﺳﺘﺎد ﻧﻘﺎﺷﻰ‬
‫ﺷﺪه}‪ - P‬ﻣﻨﻈﻮر ﻣﺴﯿﺢ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺘﺮﺟﻢ ‪{P‬‬
‫ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬دﺳﺘﻬﺎى ﺳﻮراخ‪ ،‬ﭘﯿﺸﺎﻧﻰ ﺧﻮﻧﯿﻦ و ﭘﻬﻠﻮى زﺧﻤﻰ را دﯾﺪ و ﺑﯿﺖ زﯾﺮ ﻧﻘﺎﺷﻰ را ﺧﻮاﻧﺪ‪» :‬اﯾﻦ ﻫﻤﻪ را ﺑﻬﺮ‬
‫ﺗﻮ ﮐﺮدم‪ ،‬ﺗﻮ ﭼﻪ ﮐﺮدى ﺑﻬﺮ ﻣﻦ؟« ﮐﻨﺖ ﮐﻢ ﮐﻢ ﭘﻰ ﻣﻰﺑﺮد ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﻃﺎﻟﺐ زﻧﺪﮔﻰ اوﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮان ﺣﺮﮐﺖ از او‬
‫رﻓﺖ‪ .‬ﺳﺎﻋﺘﻬﺎ از ﭘﻰ ﻫﻢ ﻣﻰﮔﺬﺷﺖ و ﻫﻤﭽﻨﺎن ﮐﻪ روز ﺑﻪ اﻧﺘﻬﺎ ﻣﻰرﺳﯿﺪ‪ ،‬ﺷﻌﺎعﻫﺎى ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺳﻼﻧﻪ ﺳﻼﻧﻪ رو ﺑﻪ‬
‫زوال ﻣﻰﻧﻬﺎد و ﺑﻪ روى ﻧﺠﯿﺐزاده ﺟﻮان ﻣﻰاﻓﺘﺎد ﮐﻪ اﯾﻨﮏ زاﻧﻮ زده و اﺷﮏ رﯾﺰان‪ ،‬ﺳﺮﺳﭙﺮدﮔﻰاش را ﻧﺜﺎر آن‬
‫ﮐﺴﻰ ﻣﻰﮐ ﺮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮد دل از او رﺑﻮده ﺑﻮد‪ .‬ز ﯾﻨﺰﻧﺪورف ﻋﺒﺎدﺗﮕﺎه را در ﺣﺎﻟﻰ ﺗﺮك ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺷﺨﺺ‬
‫ﺗﺎزه اى ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬وى ﺑﺮاى ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﻣﻮراوﯾﺎن رﻓﺖ ﮐﻪ آوازه ﻏﯿﺮت اﯾﺸﺎن ﺑﺮاى ﺑﺸﺎرت و ﺧﺪﻣﺖ‪ ‬ﻣﺴﯿﺢ‬
‫ﮔﻮﻧﻪﺷﺎن در ﻫﻤﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﭘﯿﭽﯿﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﻫﻤﺎن اﻧﮕﯿﺰهاى اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺨﺺ را در ﻣﺴﯿﺮ اﻧﮑﺎر ﻧﻔﺲ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻋﯿﺴﻰ ﭘﻰ ﻣﻰﺑﺮد‪ .‬در وﻫﻠﻪ اول‪ ،‬آﻧﭽﻪ ﻣﺎ‬
‫را ﺑﻪ ﺳﻮى ﻣﺴﯿﺤﻰ ﺷﺪن ﺳﻮق ﻣﻰدﻫﺪ‪ ،‬ﻧﻪ وﻋﺪه ﭘﺎداشﻫﺎى اﺧﺮوى اﺳﺖ )ﻫﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ واﻗﻌﯿﺖ دارﻧﺪ( و ﻧﻪ ﻓﺮار‬
‫از ﺟﻬﻨﻢ اﺳﺖ )ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﭘﯿﺮوى از ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻰﺗﺮدﯾﺪ ﻣﺎ را از دوزخ ﻣﻰرﻫﺎﻧﺪ(‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻫﻤﯿﻦ اﻧﮕﯿﺰهاى اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ آن‬
‫اﺷﺎره ﺷﺪ‪ .‬آﻧﭽﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺖ واﻣﻰدارد‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ ﻋﯿﺴﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ رﻧﺞ ﺻﻠﯿﺐ را ﺑﺮاو ﻫﻤﻮار ﺳﺎﺧﺖ‪.‬‬
‫ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﺗﺴﻠﯿﻢ اﯾﻦ ﻣﺤﺒﺖ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ از ﭘﯿﺮوى ﻋﯿﺴﻰ دﺳﺖ ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺳﺨﺖ ﺧﻮاﻫﻨﺪ‬
‫ﮐﻮﺷﯿﺪ ﺗﺎ »از در ﺗﻨﮓ« )ﻟﻮﻗﺎ ‪ (24:13‬وارد ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬

‫‪22‬‬
 ‫ﻓﺼﻞ ﭼﻬﺎرم‬

‫راه اﻃﺎﻋﺖ‬

‫ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮا »ﺳﺮورم‪ ،‬ﺳﺮورم« ﻣﻰﺧﻮاﻧﯿﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﻣﻰﮔﻮﯾﻢ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻰﮐﻨﯿﺪ؟ آن ﮐﻪ ﻧﺰد ﻣﻦ ﻣﻰآﯾﺪ و‬
‫ﺳﺨﻨﺎﻧﻢ را ﻣﻰﺷﻨﻮد و ﺑﻪ آن ﻋﻤﻞ ﻣﻰﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻰﻧﻤﺎﯾﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﭼﻪ ﮐﺴﻰ ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ‪ .‬او ﮐﺴﻰ را ﻣﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺮاى ﺑﻨﺎى‬
‫ﺧﺎﻧﻪاى‪ ،‬زﻣﯿﻦ را ﮔﻮد ﮐﻨﺪ و ﭘﻰ ﺧﺎﻧﻪ را ﺑﺮ ﺻﺨﺮه ﻧﻬﺎد‪ .‬ﭼﻮن ﺳﯿﻞ آﻣﺪ و ﺳﯿﻼب ﺑﺮآن ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺠﻮم ﺑﺮد‪ ،‬ﻧﺘﻮاﻧﺴﺖ‬
‫آن را ﺑﺠﻨﺒﺎﻧﺪ‪ ،‬زﯾﺮا ﻣﺤﮑﻢ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ آن ﮐﻪ ﺳﺨﻨﺎﻧﻢ را ﻣﻰﺷﻨﻮد وﻟﻰ ﺑﻪ آن ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻰﮐﻨﺪ‪ ،‬ﮐﺴﻰ را ﻣﺎﻧﺪ‬
‫ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻪ اى ﺑﺪون ﭘﻰ‪ ،‬ﺑﺮ زﻣﯿﻦ ﺳﺎﺧﺖ‪ .‬ﭼﻮن ﺳﯿﻼب ﺑﺮآن ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺠﻮم ﺑﺮد‪ ،‬در دم ﻓﺮو رﯾﺨﺖ و وﯾﺮاﻧﻰ ﻋﻈﯿﻢ‬
‫ﺑﺮﺟﺎى ﻧﻬﺎد‪ .‬ﻟﻮﻗﺎ ‪46:6-49‬‬

‫ﭘﺲ از ﺧﻮاﻧﺪن ﺳﻪ ﻓﺼﻞ اول اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﮐﻪ ﺗﺄﮐﯿﺪ آﻧﻬﺎ ﺑﺮ اﻧﮑﺎر ﻧﻔﺲ‪ ،‬ﺗﺴﻠﯿﻢ و ﻣﺪاوﻣﺖ و ﭘﺸﺘﮑﺎر در ﭘﯿﺮوى از‬
‫ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻮد‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ اﺣﺴﺎس دﺧﺘﺮى را ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺑﺎر وﻗﺘﻰ ﻣﻮﻋﻈﻪاى راﺟﻊ ﺑﻪ ﺻﻠﯿﺐ اﯾﺮاد ﮐﺮدم‪ ،‬آﻣﺪ‬
‫ﺗﺎ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻣﻰﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﮔﻔﺘﻪﻫﺎﯾﻢ را ﺟﺪى ﺑﮕﯿﺮد‪ ،‬آن وﻗﺖ دور ﻫﺮ ﭼﻪ را ﮐﻪ دوﺳﺖ دارد‬
‫ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻂ ﺑﮑﺸﺪ‪ .‬ﻣﺜﻼً ﻓﮑﺮ ﻣﻰﮐﺮد ﮐﻪ ﺷﻐﻞ ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪاش را ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺮك ﮐﻨﺪ‪ .‬از ﻃﺮﻓﻰ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﻧﯿﺰ وداع‬
‫ﮐﻨﺪ‪ ،‬دوﺳﺘﺎﻧﻰ ﮐﻪ در ﻣﺼﺎﺣﺒﺖﺷﺎن ﺧﻮد را راﺣﺖ اﺣﺴﺎس ﻣﻰﮐﺮد‪ .‬اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻢ ﺧﯿﺎل ﻣﻰﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺮاى اﻧﮑﺎر‬
‫ﻧﻔﺲ و ﺑﺮ دوش ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺻﻠﯿﺐ و ﭘﯿﺮوى از ﻋﯿﺴﻰ‪ ،‬ﺟﺰ ﯾﮏ راه ﭘﯿﺶ رو ﻧﺪارد و آن اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﺟﺎى ﭘﺮت و دور‬
‫اﻓﺘﺎدهاى ﺑﺮود و ﺧﺪا را »در ﮐﻤﺎل ﺑﺪﺑﺨﺘﻰ« ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺒﺸﺮ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺪون ﺷﮏ‪ ،‬وى ﺑﺪرﺳﺘﻰ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻄﻠﺐ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪ -‬اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ او ﻓﮑﺮ ﻣﻰﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻫﻢ در اﺷﺘﺒﺎﻫﯿﺪ‪ .‬ﺑﺎ‬
‫اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﺟﻮاب دادن ﺑﻪ وى ﮐﺎر آﺳﺎﻧﻰ ﻧﺒﻮد‪ .‬روى ﺧﻮش ﻣﻮﺿﻮع اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪا از وى ﺗﻮﻗﻊ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺎرﻫﺎﯾﻰ‬
‫را ﻧﺨﻮاﻫﺪ داﺷﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺧﺪا ﺑﻪ اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻢ ﺗﻮاﻧﺎﯾﻰﻫﺎﯾﻰ داده اﺳﺖ ﮐﻪ وى در ﺷﻐﻠﻰ آﺑﺮوﻣﻨﺪاﻧﻪ ﺑﻪ ﮐﺎرﺷﺎن‬
‫ﻣﻰﺑﺮد و اﯾﻦ اﻣﺮ در ﻟﺬت او از ﮐﺎرش ﭘﯿﺪاﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﮐﻪ اﮔﺮ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺧﺎﺻﻰ در ﺑﯿﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺧﺪا ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﮐﻪ وى‬
‫در ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ .‬ﻫﺪف از ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻦ ﺻﻠﯿﺐ‪ ،‬ﺑﻪ ﺧﺎك ﺳﯿﺎه ﻧﺸﺎﻧﺪن ﻣﺮدم ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬و در ﻫﺮ ﺣﺎل اﯾﻦ‬
‫ﻣﻮﺿﻮع ﭼﻨﺪان ارﺗﺒﺎﻃﻰ ﺑﻪ ﺗﺮك ﺷﻐﻞ و رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻧﻘﺎط دور اﻓﺘﺎده ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺒﺸﺮ ﻧﺪارد‪ .‬وﻟﻰ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺧﺪا ﭼﻨﯿﻦ‬
‫ﻫﺪﻓﻰ را ﺑﺮاى زﻧﺪﮔﻰ اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﺷﻐﻞ ﻓﻌﻠﻰ او ﮐﻪ ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪاش ﻧﯿﺰ ﻫﺴﺖ‪ ،‬از ﻧﻈﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ‬
‫ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﺒﺎﺷﺪ و ﺷﺎﯾﺪ ﻣﺼﺎﺣﺒﺖ ﺑﺎ دوﺳﺘﺎﻧﻰ ﮐﻪ دارد‪ ،‬ﻧﻘﺸﻪ ﻧﻬﺎﯾﻰ ﺧﺪا ﺑﺮاى زﻧﺪﮔﻰ وى ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬

‫‪1‬‬
‫ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ ﺧﺪا آﻧﻘﺪر ﮐﺎرﻫﺎ ﻣﻰﮐﻨﺪ ﮐﻪ اﻧﮕﺸﺖ ﺑﻪ دﻫﺎن ﻣﻰﻣﺎﻧﯿﻢ‪ .‬ﮐﺎﻓﻰ اﺳﺖ ﻧﮕﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﻃﺒﯿﻌﺖ ﺑﯿﺎﻧﺪازﯾﻢ ﺗﺎ‬
‫ﺣﻘﯿﻘﺖ اﯾﻦ ﮔﻔﺘﻪ آﺷﮑﺎر ﺷﻮد‪ .‬ﻃﺒﯿﻌﺖ ﺑﺎ آن زﯾﺒﺎﯾﻰﻫﺎﯾﺶ ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻣﻰﺷﮑﻔﻨﺪ و ﺳﺮﺑﺮﻣﻰآورﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ رﻓﺘﺎر‬
‫ﻫﻮﺷﻤﻨﺪاﻧﻪ و ﺧﻨﺪهدار ﺣﯿﻮاﻧﺎﺗﺶ‪ ،‬ﺑﺎ ﻋﻤﻞ ذرات رﯾﺰﺗﺮ از اﺗﻤﺶ و ﺑﺎ ﺳﯿﺎهﭼﺎلﻫﺎ و ﮐﻮاركﻫﺎ و اﺧﺘﺮﻧﻤﺎﻫﺎﯾﺶ‬
‫اﻧﺴﺎن را ﺑﻪ ﺣﯿﺮت ﻣﻰآورد‪ .‬ﭘﯿﺮى از ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﻧﯿﺰ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﮔﺎه ﮔﯿﺞ‬
‫ﮐﻨﻨﺪه و ﺣﺘﻰ دﺷﻮار ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﻣﻼلآور و ﯾﮑﻨﻮاﺧﺖ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺧﺪا ﮔﺎﻫﻰ اوﻗﺎت ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن را ﺗﻨﺒﯿﻪ‬
‫ﻣﻰﮐﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ زﻧﺪﮔﻰ اﯾﺸﺎن ﺑﺎ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺎﺟﺮاﯾﻰ ﭘﺮﻫﯿﺠﺎن ﺷﺒﯿﻪﺗﺮ اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﻨﺒﯿﻪ و ﻋﺘﺎب‪.‬‬
‫ﻣﻄﻠﺐ دﯾﮕﺮى ﮐﻪ ﺑﻪ وى ﻣﺘﺬﮐﺮ ﺷﺪم اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﻫﺮ ﺣﺎل اﻃﺎﻋﺖ ﻻزﻣﻪ ﺷﺎﮔﺮدى اﺳﺖ‪ .‬ﭼﻪ‪ ،‬اﻃﺎﻋﺖ؟‬
‫ﺣﺮف از اﻃﺎﻋﺖ ﮐﻪ ﻣﻰﺷﻮد ﻋﺪه ﺑﺴﯿﺎرى ﺑﺎ ﻧﮕﺮاﻧﻰ ﺧﻮدﺷﺎن را ﺟﻤﻊ ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ‪ .‬آﺧﺮ‪ ،‬اﻃﺎﻋﺖ ﺑﺎ ﺗﺼﻮﯾﺮى ﮐﻪ از‬
‫ﻣﺎﺟﺮاﻫﺎى ﻣﻬﯿﺞ و ﻣﻔﺮح در ذﻫﻦ دارﻧﺪ‪ ،‬ﺟﻮر درﻧﻤﻰآﯾﺪ‪ .‬اﻃﺎﻋﺖ آدم را ﺑﻪ ﯾﺎد ارﺗﺶ ﻣﻰاﻧﺪازد‪ .‬ﻣﺎﺟﺮا ﭼﻄﻮر؟ از‬
‫ﻧﻈﺮ اﯾﺸﺎن ﻣﺎﺟﺮا ﻣﺜﻞ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﺎﯾﻘﻰ را ﺑﻪ آب اﻧﺪازﯾﻢ و ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﻣﺤﺪودﯾﺖ زﻣﺎﻧﻰ ﯾﺎ دﺳﺘﻮر ﮐﺎرى ﺑﻪ‬
‫ﺳﻔﺮ دور دﻧﯿﺎ ﺑﺮوﯾﻢ‪ .‬درواﻗﻊ‪ ،‬آﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪاش را دارﻧﺪ ﻣﻰداﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﻌﻄﯿﻼت ﻧﺎﻣﺤﺪود‪ ،‬ﺣﻮﺻﻠﻪ آدم را‬
‫ﺳﺮﻣﻰ ﺑﺮد‪ ،‬وﻟﻰ ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﺗﻮأم ﺑﺎ اﻧﻀﺒﺎط و ﻓﺮوﺗﻨﻰ‪ ،‬ﺷﯿﺮﯾﻦ و دﻟﭽﺴﺐ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬در دﻧﯿﺎى اﻣﺮوز‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ در‬
‫اﻧﻀﺒﺎط و اﻃﺎﻋﺖ ﮐﺴﻰ ﺑﻪ ﮔﺮدﭘﺎى ﻓﻀﺎﻧﻮردان‪ ،‬ﻧﻈﺎﻣﻰﻫﺎ و داﻧﺸﻤﻨﺪان ﻧﺮﺳﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻧﻤﻮﻧﻪﻫﺎى از ﻣﺎﺟﺮاﻫﺎى زﻧﺪﮔﻰ‬
‫آﻧﺎن راه رﻓﺘﻦ ﺑﺮ روى ﻣﺎه و ﺳﺎﺧﺘﻦ آزﻣﺎﯾﺸﮕﺎه ﻓﻀﺎﯾﻰ اﺳﺖ!‬

‫ﻣﺪﻋﯿﺎن ﺑﻰﻋﻤﻞ‬
‫در ﺷﺮح ﻟﻮﻗﺎ از ﻣﻮﻋﻈﻪ ﺳﺮﮐﻮه‪ ،‬وﻗﺘﻰ ﻋﯿﺴﻰ درﺑﺎره اﻃﺎﻋﺖ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ ﺑﻪ ﻣﺎﺟﺮاﺟﻮﯾﻰ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﻰﮐﺮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ‬
‫اﯾﻦ ﻣﻰ اﻧﺪﯾﺸﯿﺪ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺛﻤﺮ روﺣﺎﻧﻰ و ﻋﺪاﻟﺖ ﺑﻪ ﺑﺎر آورد و از ﺗﻨﺪﺑﺎدﻫﺎى روزﮔﺎر ﻧﻠﺮزد )ﻟﻮﻗﺎ ‪ .(49:6‬ﺑﺎ‬
‫اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬وﻗﺘﻰ ﻣﻮﺿﻮع اﻃﺎﻋﺖ را ﭘﯿﺶ ﮐﺸﯿﺪ ﻣﺴﻠﻤﺎً ﺑﻪ اﻫﻤﯿﺖ آن ﺗﺄﮐﯿﺪ داﺷﺖ و آن را رﮐﻨﻰ رﮐﯿﻦ از زﻧﺪﮔﻰ‬
‫ﻣﺴﯿﺤﻰ اﻋﻼم داﺷﺖ‪ .‬ﻇﺎﻫﺮاً در ﺑﯿﻦ ﭘﯿﺮوان ﻋﯿﺴﻰ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ادﻋﺎ ﻣﻰﮐﺮدﻧﺪ ﺷﺎﮔﺮد او ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ او را‬
‫»ﺳﺮورم« ﺧﻄﺎب ﻣﻰﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ‪ ،‬او را ارﺑﺎب ﺧﻮد و ﺧﻮد را ﻏﻼﻣﺎن وى ﻣﻰداﻧﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﻌﺎﻟﯿﻤﺶ‬
‫اﻋﺘﻨﺎﯾﻰ ﻧﻤﻰﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﻋﯿﺴﻰ ﺑﺮاى ﻧﺸﺎن دادن رﻓﺘﺎر ﺗﻨﺎﻗﺾآﻣﯿﺰ آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﮐﻨﺎﯾﻪاى زد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮا‬
‫»ﺳﺮورم‪ ،‬ﺳﺮورم« ﻣﻰﺧﻮاﻧﯿﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﻣﻰﮔﻮﯾﻢ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻰﮐﻨﯿﺪ؟« )آﯾﻪ‪ .(46‬اﮔﺮ از ﻋﯿﺴﻰ اﻃﺎﻋﺖ ﻧﻤﻰﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﭘﺲ‬
‫او ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن ﻧﯿﺴﺖ و اﮔﺮ ﻋﯿﺴﻰ ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﻪ وى ﺗﻌﻠﻖ ﻧﺪارﯾﻢ‪ .‬در اﯾﻦ ﺻﻮرت ﺑﻪ آن ﺷﺨﺼﻰ‬
‫ﻣﻰﻣﺎﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻪاش را ﺗﻮﻓﺎن ﺷﺴﺖ و ﺑﺮد‪.‬‬

‫‪2‬‬
‫اﯾﻦ ﮐﻪ ﺷﺨﺺ ﻣﺪﻋﻰ ﺑﻰﻋﻤﻞ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻋﺠﺐ ﺑﺪﺑﺨﺘﻰ ﺑﺰرﮔﻰ اﺳﺖ! ﻋﺠﺐ ﻣﺼﯿﺒﺘﻰ اﺳﺖ! ﺻﻔﺤﺎت ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس‬
‫ﭘﺮ از ﻧﻤﻮﻧﻪﻫﺎﯾﻰ از اﯾﻦ ﻣﻌﻀﻞ اﺳﺖ‪.‬‬
‫در اﺳﺮاﺋﯿﻞ وﺿﻊ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﯾﮏ روز ﭘﯿﺶ از اﯾﻨﮑﻪ اورﺷﻠﯿﻢ ﺑﻪ ﺗﺼﺮف‪ ‬ﺑﺎﺑﻠﯿﺎن درآﯾﺪ‪ ،‬ﺧﺪا ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺣﺰﻗﯿﺎل‬
‫ﻧﺒﻰ ﻇﺎﻫﺮ ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﻋﻠﺖ اﯾﻦ ﺷﮑﺴﺖ را ﺑﻪ وى ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﺗﻮﺿﯿﺢ داد ﮐﻪ ﻣﺴﺒﺐ اﯾﻦ ﺑﻼ‪ ،‬ادﻋﺎى ﺗﻮ‬
‫ﺧﺎﻟﻰ ﻗﻮم اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪا ﺑﻪ ﺣﺰﻗﯿﺎل ﭼﻨﯿﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﻣﺎ ﺗﻮ اى ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﻗﻮﻣﺖ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮى دﯾﻮارﻫﺎ و ﻧﺮد درﻫﺎى‬
‫ﺧﺎﻧﻪﻫﺎ درﺑﺎره ﺗﻮ ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻮﯾﻨﺪ‪ .‬و ﻫﺮ ﯾﮏ ﺑﻪ دﯾﮕﺮ و ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﻪ ﺑﺮادرش ﺧﻄﺎب ﮐﺮده‪ ،‬ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ و‬
‫ﺑﺸﻨﻮﯾﺪ! ﭼﻪ ﮐﻼم اﺳﺖ ﮐﻪ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺻﺎدر ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬و ﻧﺰد ﺗﻮ ﻣﻰآﯾﻨﺪ ﺑﻄﻮرى ﮐﻪ ﻗﻮم )ﻣﻦ( ﻣﻰآﯾﻨﺪ و‬
‫ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻗﻮم ﻣﻦ ﭘﯿﺶ ﺗﻮ ﻧﺸﺴﺘﻪ‪ ،‬ﺳﺨﻨﺎن ﺗﻮ را ﻣﺸﻨﻮﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺟﺎ ﻧﻤﻰآورﻧﺪ‪ .‬زﯾﺮا ﮐﻪ اﯾﺸﺎن ﺑﻪ دﻫﺎن ﺧﻮد‬
‫ﺳﺨﻨﺎن ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻣﻰﮔﻮﯾﻨﺪ‪ .‬ﻟﯿﮑﻦ دل اﯾﺸﺎن در ﭘﻰ ﺣﺮص اﯾﺸﺎن ﻣﻰرود‪ .‬و اﯾﻨﮏ ﺗﻮ ﺑﺮاى اﯾﺸﺎن ﻣﺜﻞ ﺳﺮود ﺷﯿﺮﯾﻦ‬
‫ﻣﻄﺮب ﺧﻮﺷﻨﻮا و ﻧﯿﮏ ﻧﻮاز ﻫﺴﺘﻰ‪ .‬زﯾﺮا ﮐﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﺗﻮ را ﻣﻰﺷﻨﻮﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺟﺎ ﻧﻤﻰآورﻧﺪ‪) «.‬ﺣﺰﻗﯿﺎل ‪-32‬‬
‫‪ .(30:33‬از ﺣﺰﻗﯿﺎل اﯾﻦ درس را ﯾﺎد ﻣﻰﮔﯿﺮﯾﻢ ﮐﻪ اورﺷﻠﯿﻢ ﺑﻪ ﮐﺎم ﻧﺎﺑﻮدى اﻓﺘﺎد ﭼﻮن ﻣﺮدم آن ﺑﻪ ﺟﺎى اﻃﺎﻋﺖ از‬
‫ﺳﺨﻨﺎن ﺧﺪا‪ ،‬آﻧﻬﺎ را وﺳﯿﻠﻪ ﺗﻔﺮﯾﺢ ﺧﻮد ﻗﺮار داده ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫اﺷﻌﯿﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ را ﺑﺎ ﮐﻠﻤﺎﺗﻰ ﺑﯿﺎن داﺷﺖ ﮐﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﻌﺪﻫﺎ از دﻫﺎن ﻋﯿﺴﻰ ﺷﻨﯿﺪﻧﺪ‪» :‬ﭼﻮﻧﮑﻪ اﯾﻦ ﻗﻮم از‬
‫دﻫﺎن ﺧﻮد ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻘﺮب ﻣﻰﺟﻮﯾﻨﺪ و ﺑﻪ ﻟﺒﻬﺎى ﺧﻮﯾﺶ ﻣﺮا ﺗﻤﺠﯿﺪ ﻣﻰﻧﻤﺎﯾﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ دل ﺧﻮد را زا ﻣﻦ دور ﮐﺮدهاﻧﺪ«‬
‫)اﺷﻌﯿﺎ ‪ .( 13:29‬ﻋﯿﺴﻰ ﺑﺎ ﻧﻘﻞ اﯾﻦ آﯾﺎت در ﺻﺪد ﺳﺮزﻧﺶ ﻣﻌﻠﻤﺎن ﺷﺮﯾﻌﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﺮﭼﻨﺪ داﻋﯿﻪ ﭘﯿﺮوى از ﮐﻼم‬
‫ﺧﺪا را داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬از ﭼﯿﺰى ﺑﻪ ﺟﺰ ﻣﻘﺮرات اﻧﺴﺎﻧﻰ ﭘﯿﺮوى ﻧﻤﻰﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻋﯿﺴﻰ آﻧﻬﺎ را »رﯾﺎﮐﺎر« و‬
‫»راﻫﻨﻤﺎﯾﺎن ﮐﻮر« ﺧﻮاﻧﺪ )ﻣﺘﻰ ‪ ،1:15-14‬رﺟﻮع ﺷﻮد ﺑﻪ ﻣﺮﻗﺲ ‪.(1:7-16‬‬
‫ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ از آﯾﺎت زﯾﺮ از رﺳﺎﻟﻪ ﯾﻌﻘﻮب ﺑﺮﻣﻰآﯾﺪ‪ ،‬ﻣﻌﻀﻞ اﯾﻤﺎن ﺑﺪون ﻋﻤﻞ در ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ اوﻟﯿﻪ ﻧﯿﺰ وﺟﻮد‬
‫داﺷﺖ‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﺟﺎى آورﻧﺪه ﮐﻼم ﺑﺎﺷﯿﺪ‪ ،‬ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺷﻨﻮﻧﺪه آن؛ ﺧﻮد را ﻓﺮﯾﺐ ﻣﺪﻫﯿﺪ! زﯾﺮا ﻫﺮ ﮐﻪ ﮐﻼم را ﻣﻰﺷﻨﻮد اﻣﺎ ﺑﻪ آن‬
‫ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻰﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﮐﺴﻰ ﻣﺎﻧﺪ ﮐﻪ در آﯾﻨﻪ ﺑﻪ ﭼﻬﺮه ﺧﻮد ﻣﻰﻧﮕﺮد و ﺧﻮد را در آن ﻣﻰﺑﯿﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺗﺎ از ﺑﺮاﺑﺮ آن دور‬
‫ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬از ﯾﺎد ﻣﻰ ﺑﺮد ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺳﯿﻤﺎﯾﻰ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ آن ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺮﯾﻌﺖ ﮐﺎﻣﻞ ﮐﻪ ﺷﺮﯾﻌﺖ آزادى اﺳﺖ ﭼﺸﻢ‬
‫دوﺧﺘﻪ‪ ،‬آن را از ﻧﻈﺮ دور ﻧﻤﻰدارد‪ ،‬و ﺷﻨﻮﻧﺪه ﻓﺮاﻣﻮﺷﮑﺎر ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﺟﺎى آورﻧﺪه اﺳﺖ‪ ،‬او در ﻋﻤﻞ ﺧﻮى‬
‫ﺧﺠﺴﺘﻪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪) .‬ﯾﻌﻘﻮب ‪(22:1-25‬‬

‫‪3‬‬
‫ﺣﻘﯿﻘﺘﻰ روﺷﻦﺗﺮ از اﯾﻦ وﺟﻮد ﻧﺪارد ﮐﻪ در دﯾﻦ‪ ،‬ﺳﺨﻦ اﮔﺮ ﺗﻮأم ﺑﺎ ﻋﻤﻞ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ارزﺷﻰ ﻧﺪارد ﮐﻪ ﻫﯿﭻ‪ ،‬ﺳﺰاوار‬
‫ﺳﺮزﻧﺶ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﮐﻤﺘﺮ ﻣﻌﻀﻠﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ اﯾﻦ ﯾﮏ‪ ،‬ﭼﻨﯿﻦ ﺷﺎﯾﻊ اﺳﺖ‪ .‬ﯾﮑﻰ از ﻣﻔﺴﺮان ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس‬
‫ﻣﻰﻧﻮﯾﺴﺪ‪» :‬ﮔﻨﺎه آﺷﮑﺎر و ﺑﻰاﯾﻤﺎﻧﻰ ﻋﻠﻨﻰ‪ ،‬ﺿﺮﺑﺘﻰ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻗﺘﻞ ﻫﺰار ﻧﻔﺮ ﻣﻰزﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ادﻋﺎى ﺑﻰﻋﻤﻞ ﺿﺮﺑﺘﻰ ﺑﻪ‬
‫اﻧﺪازه ﻗﺘﻞ ده ﻫﺰار ﻧﻔﺮ وارد ﻣﻰﺳﺎزد‪ «.‬ﻋﯿﺴﻰ ﻫﻤﯿﻦ را در ذﻫﻦ داﺷﺖ وﻗﺘﻰ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ »ﺳﺮورم‪ ،‬ﺳﺮورم«‬
‫ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎنِ او ﮐﻪ اﻃﺎﻋﺘﺶ ﻧﻤﻰﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬در ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺎ ﺗﻨﺪﺑﺎدﻫﺎى زﻧﺪﮔﻰ در ﻫﻢ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﮑﺴﺖ‪.‬‬

‫ﻋﯿﺴﻰ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ؟‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ دو ﻧﮑﺘﻪ را روﺷﻦ ﺳﺎﺧﺘﯿﻢ‪ :‬اﯾﻨﮑﻪ اﻃﺎﻋﺖ در زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﯿﺤﻰ ﺣﺎﺋﺰ ﮐﻤﺎل اﻫﻤﯿﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر ﻫﻢ‬
‫ﺷﺎﮔﺮدى )ﮐﻪ ﻫﻤﺎن زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﯿﺤﻰ ﺑﺎﺷﺪ( و اﯾﻨﮑﻪ اﻣﺮوز‪ ،‬ﺑﻰاﻃﺎﻋﺘﻰ اﻣﺮى اﺳﺖ ﺷﺎﯾﻊ‪ .‬ﺣﺎل‪ ،‬اﮔﺮ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻰ‬
‫ﭘﺮﻣﺎﺟﺮاى ﻣﺴﯿﺤﻰ ﻋﻼﻗﻪﻣﻨﺪ ﺑﺎﺷﯿﻢ و ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮى ﺑﻪ ﺟﺎى ﺣﺮف زدن ﻋﻤﻼً از ﻋﯿﺴﻰ اﻃﺎﻋﺖ ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬اﯾﻦ ﺳﺆال‬
‫ﻫﻤﭽﻨﺎن در ذﻫﻨﻤﺎن ﭼﺮخ ﺧﻮاﻫﺪ زد ﮐﻪ‪ :‬از ﮐﺠﺎ ﺑﺪاﻧﯿﻢ ﻣﺴﯿﺢ از ﻣﺎ ﭼﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ؟ آﯾﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺎرﻣﺎن را ول ﮐﻨﯿﻢ ﯾﺎ‬
‫اداﻣﻪ ﺑﺪﻫﯿﻢ؟ ﺑﺎﯾﺪ ﻓﻀﺎﻧﻮرد ﺷﻮﯾﻢ ﯾﺎ ﻣﺒﺸﺮ؟ اﺻﻼً ﻋﯿﺴﻰ ﭼﻄﻮر ﺑﺎ ﻣﺎ ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ؟ ﺧﺪاوﻧﺪىاش را ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺮ‬
‫زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ اﻋﻤﺎل ﻣﻰﮐﻨﺪ؟‬
‫ﺳﺎﻟﻬﺎ ﭘﯿﺶ ﮐﻪ در ﺷﻤﺎل ﮐﺎﻟﯿﻔﺮﻧﯿﺎ ﺑﻮدم‪ ،‬ﯾﮏ روز از رادﯾﻮ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻋﺠﯿﺐ و ﻏﺮﯾﺒﻰ ﺷﻨﯿﺪم‪ .‬ﻋﻨﻮان ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ‬
‫ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻮد‪» :‬آﯾﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺗﺠﺮﺑﻪاى از ﻋﺎﻟﻢ روﺣﺎﻧﻰ داﺷﺘﻪاﯾﺪ؟« روال ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﮑﻞ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﻤﺎره ﺗﻠﻔﻨﻰ را‬
‫اﻋﻼم ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﻫﺮ ﮐﺲ ﮐﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪاى در اﯾﻦ زﻣﯿﻨﻪ داﺷﺖ‪ ،‬زﻧﮓ ﺑﺰﻧﺪ و ﺷﺮح آن را ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت زﻧﺪه ﭘﺨﺶ‬
‫ﻣﻰﺷﺪ ﺑﮕﻮﯾﺪ‪ .‬در ﻣﺪﺗﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﮔﻮش ﻣﻰﮐﺮدم دو ﻧﻔﺮ داﺳﺘﺎن ﺧﻮد را ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬اوﻟﻰ دﺧﺘﺮى ﺑﻮد‬
‫ﮐﻪ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﯾﮏ ﺑﺎر ﮐﺸﺸﻰ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻰ در ﺧﻮد اﺣﺴﺎس ﮐﺮده ﺑﻮد ﺗﺎ از ﺧﺎﻧﻪاش در ﺷﻤﺎل ﮐﺎﻟﯿﻔﺮﻧﯿﺎ ﺧﺎرج ﺷﻮد و‬
‫ﺗﺎ ﮐﺴﻰ ﺑﮕﯿﺮد و ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ دﺳﺖ ﺟﺎده ﺳﺎﺣﻠﻰ ﺑﻪ ﻣﺤﻠﻰ ﺑﺮود ﮐﻪ ﺑﯿﻦ ﺳﻦ ﻓﺮاﻧﺴﯿﺴﮑﻮ و ﻟﺲآﻧﺠﻠﺲ واﻗﻊ اﺳﺖ‪.‬‬
‫وى ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ ﮐﻪ ﻣﻰرﺳﺪ ﺑﻪ دﻟﺶ ﺑﺮات ﻣﻰﺷﻮد ﮐﻪ »ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ رﺳﯿﺪه اﺳﺖ‪ «.‬از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﯿﺎده ﻣﻰﺷﻮد و‬
‫از ﺗﭙﻪ ﺑﻪ ﺳﻮى ﺳﺎﺣﻞ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﻰرود و ﻏﺎرى ﭘﯿﺪا ﻣﻰﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ دو ﺳﻪ روز ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ و ﺑﺎ ﻃﺒﯿﻌﺖ اﯾﺠﺎد ارﺗﺒﺎط‬
‫ﻣﻰﮐﻨﺪ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺗﻦ ﺑﻪ آب ﻣﻰزﻧﺪ و ﻻى ﺻﺨﺮهﻫﺎ و ﺟﻠﺒﮏﻫﺎ ﺷﻨﺎ ﻣﻰﮐﻨﺪ و در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل اﺣﺴﺎس ﻣﻰﮐﻨﺪ ﮐﻪ‬
‫اﻧﮕﺎر در ﺳﭙﯿﺪه دم ﺧﻠﻘﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﺳﭙﺲ ﺟﺎﻧﻮرى ﺑﻪ ﺳﻮﯾﺶ ﻣﻰآﯾﺪ و آﻧﮕﺎه ﻣﺴﯿﺮ دﯾﮕﺮى را در ﭘﯿﺶ ﻣﻰﮔﯿﺮد و‬
‫ﻣﻰرود‪ .‬وى اﯾﻦ ﺣﺮﮐﺖ ﺟﺎﻧﻮر را ﺗﻌﺒﯿﺮ ﺑﻪ وﻗﺖ رﻓﺘﻦ ﻣﻰﮐﻨﺪ و از ﺗﭙﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﻰرود‪ ،‬ﺗﺎ ﮐﺴﻰ ﻣﻰﮔﯿﺮد و ﺑﻪ ﻣﻨﺰل ﺑﺎز‬
‫ﻣﻰﮔﺮدد‪ .‬اﯾﻦ ﻫﻢ از ﺗﺠﺮﺑﻪ روﺣﺎﻧﻰ اﯾﺸﺎن‪.‬‬

‫‪4‬‬
‫و ﺣﺎل داﺳﺘﺎن ﻧﻔﺮ دوم‪ .‬اوﻟﯿﻦ ﺳﻪ ﺷﻨﺒﻪ ﻧﻮاﻣﺒﺮ ‪ 1980‬ﺑﻮد‪ .‬ﮐﻤﻰ ﺑﻌﺪ ﻣﺮدم آﻣﺮﯾﮑﺎ ﺑﻪ ﭘﺎى ﺻﻨﺪوقﻫﺎى رأى‬
‫ﻣﻰ رﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ روﻧﺎﻟﺪ رﯾﮕﺎن را ﺑﻪ ﺟﺎى ﺟﯿﻤﻰ ﮐﺎرﺗﺮ ﺑﻪ رﯾﺎﺳﺖ ﺟﻤﻬﻮرى آﻣﺮﯾﮑﺎ ﺑﺮﮔﺰﯾﻨﻨﺪ‪ .‬ﺧﺎﻧﻤﻰ ﮐﻪ راوى اﯾﻦ‬
‫داﺳﺘﺎن ﺑﻮد‪ ،‬ﺿﻤﻦ اﯾﻨﮏ ﺧﻮد را از ﻫﻮاداران ﺣﺰب دﻣﻮﮐﺮات ﻣﻌﺮﻓﻰ ﻣﻰﮐﺮد ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﭼﻨﯿﻦ اﻓﺰود‪» :‬وارد ﻣﺤﻞ‬
‫رأىﮔﯿﺮى ﺷﺪم ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﮐﺎرﺗﺮ رأى ﺑﺪﻫﻢ‪ ،‬وﻟﻰ اﺗﻔﺎق ﻋﺠﯿﺒﻰ اﻓﺘﺎد‪ .‬اﺣﺴﺎس ﻋﺠﯿﺒﻰ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﺮا واداﺷﺖ ﺗﺎ‬
‫ﺑﻪ ﺟﺎى ﮐﺎرﺗﺮ ﺑﻪ رﯾﮕﺎن رأى ﺑﺪﻫﻢ‪ «.‬وى ﻧﮕﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﺴﺒﺐ اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﺧﺪا ﺑﻮد ﯾﺎ ﺷﯿﻄﺎن‪ ،‬وﻟﻰ ﺑﻪ ﮔﻤﺎﻧﻢ ﮐﻪ در دل‬
‫آن را ﺑﻪ ﺧﺪا ﻣﻨﺴﻮب ﻣﻰﮐﺮد‪ ،‬ﭼﻮن دﻣﻮﮐﺮات ﺑﻮد‪.‬‬
‫آﯾﺎ ﺧﺪا ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﮑﻞ ﺑﺎ ﻣﺮدم ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ؟ ﯾﻌﻨﻰ از ﻃﺮﯾﻖ اﺣﺴﺎﺳﺎت؟ ﯾﺎ ﮔﺮاﯾﺶﻫﺎى ﺑﺎﻃﻨﻰ؟ آﯾﺎ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ ﺧﺪاوﻧﺪى ﺧﻮد را ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺮ ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ اﻋﻤﺎل ﻣﻰﮐﻨﺪ؟ اﺻﻼحﮔﺮان ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎن ﺳﺨﺖ‬
‫دﻟﻮاﭘﺲ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮن در روزﮔﺎرى زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻋﺪهاى اﻧﮕﺸﺖ ﺷﻤﺎ ﻗﺎدر ﺑﻪ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﮐﻼم‬
‫ﺣﻘﯿﻘﻰ ﺧﺪا ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬وى در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﻐﺰ ﻣﺮدم ﭘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد از ﺳﻨﺖﻫﺎ و رواﯾﺎت ﮐﻠﯿﺴﺎﯾﻰ‪ .‬اﮔﺮ ﻫﻢ ﯾﮏ وﻗﺖ ﮐﺴﻰ‬
‫ﻣﺪﻋﻰ درﯾﺎﻓﺖ ﮐﻼﻣﻰ ﺣﻘﯿﻘﻰ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪا ﻣﻰﺷﺪ‪ ،‬اﻏﻠﺐ ﻓﺮض ﺑﺮاﯾﻦ ﻗﺮار ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﮐﻼم از ﻃﺮﯾﻖ‬
‫روﯾﺎ‪ ،‬ﺧﻠﺴﻪ‪ ،‬ﺗﺄﺛﯿﺮات ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻰ روحاﻟﻘﺪس ﯾﺎ درﯾﺎﻓﺖﻫﺎى ﺑﺎﻃﻨﻰ ﺑﻪ وى رﺳﯿﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ دﯾﺪن ﭼﻨﯿﻦ اﺷﺘﺒﺎﻫﺎﺗﻰ ﺑﻮد‬
‫ﮐﻪ اﺻﻼح ﮔﺮان ﺑﺮ دو ﭼﯿﺰ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﮐﺮدﻧﺪ‪ (1 :‬ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس و ‪ (2‬ﮐﺎر روح ﺧﺪا در روﺷﻦ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻣﻄﺎﻟﺐ‬
‫ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس‪ .‬اﯾﻦ دو ﺑﻪ اﺗﻔﺎق‪ ،‬ﺣﻘﺎﯾﻖ اﻟﻬﻰ را آﺷﮑﺎر ﻣﻰﺳﺎزﻧﺪ‪ .‬اﺻﻼح ﮔﺮان ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﯿﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا ﻓﻘﻂ از‬
‫ﻃﺮﯾﻖ ﯾﮑﻰ از اﯾﻦ ﻋﻮاﻣﻞ ﺑﺎ اﻧﺴﺎن ﺳﺨﻦ ﻧﻤﻰﮔﻮﯾﺪ‪.‬‬
‫اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬اﺻﻼحﮔﺮان ﻋﻘﻞ ﮔﺮاﯾﺎﻧﻰ ﺧﺸﮏ و ﺑﻰاﻧﻌﻄﺎف ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻟﻮﺗﺮ‪ ،‬ﮐﺎﻟﻮﯾﻦ و ﺳﺎﯾﺮﯾﻦ اﯾﻤﺎن داﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻗﺪرت‬
‫روحاﻟﻘﺪس اﻧﺴﺎنﻫﺎ را زا زن و ﻣﺮد ﺑﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﻣﻰﮐﺸﺎﻧﺪ و ﮐﻼم ﺧﺪا را ﺑﺮاى آﻧﺎن ﺗﻔﺴﯿﺮ و از ﻧﻈﺮ روﺣﺎﻧﻰ‬
‫ﻫﺪاﯾﺖﺷﺎن ﻣﻰﮐﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ اﻋﺘﻘﺎد داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺣﺎوى ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺑﺴﯿﺎرى درﺑﺎره آن اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺮاى ﻣﺜﺎل‪ ،‬ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‪» :‬ﺑﺎد ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﻣﻰوزد‪ ،‬ﺻﺪاى آن را ﻣﻰﺷﻨﻮى‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻤﻰداﻧﻰ از ﮐﺠﺎ‬
‫ﻣﻰآﯾﺪ و ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﻣﻰرود‪ .‬ﭼﻨﯿﻦ اﺳﺖ ﻫﺮ ﮐﺲ ﻧﯿﺰ ﮐﻪ از روح زاده ﺷﻮد« )ﯾﻮﺣﻨﺎ‪ .(8:3‬ﻧﯿﺰ ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﯾﺪ‪» :‬روح اﺳﺖ‬
‫ﮐﻪ ﺷﻬﺎدت ﻣﻰدﻫﺪ‪ ،‬ﭼﻮن روح‪ ،‬ﺣﻖ اﺳﺖ« )اول ﯾﻮﺣﻨﺎ‪ .(6:5‬در ﺟﺎى دﯾﮕﺮى از ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻧﯿﺰ آﻣﺪه اﺳﺖ‪:‬‬
‫»وﻟﻰ ﻣﺎ ﻧﻪ روح اﯾﻦ دﻧﯿﺎ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ روﺣﻰ را ﯾﺎﻓﺘﻪاﯾﻢ ﮐﻪ از ﺧﺪاﺳﺖ ﺗﺎ آﻧﭽﻪ را ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺎ ﻋﻄﺎ ﮐﺮده اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺪاﻧﯿﻢ‪ .‬و از‬
‫ﻫﻤﯿﻦ ﺳﺨﻦ ﻣﻰ ﮔﻮﯾﯿﻢ‪ ،‬آن ﻫﻢ ﻧﻪ ﺑﺎ ﮐﻠﻤﺎﺗﻰ ﮐﻪ آﻣﻮﺧﺘﻪ ﺣﮑﻤﺖ ﺑﺸﺮى ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ ﮐﻠﻤﺎﺗﻰ ﮐﻪ روح ﻣﻰآﻣﻮزد؛ و‬
‫ﺑﺪﯾﻦ ﺳﺎن ﺣﻘﺎﯾﻖ روﺣﺎﻧﻰ را ﺑﺎ ﮐﻠﻤﺎﺗﻰ روﺣﺎﻧﻰ ﺑﯿﺎن ﻣﻰﮐﻨﯿﻢ‪ .‬اﻣﺎ اﻧﺴﺎن ﻧﻔﺴﺎﻧﻰ اﻣﻮر ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ روح ﺧﺪا را‬
‫ﻧﻤﻰ ﭘﺬﯾﺮد زﯾﺮا در ﻧﻈﺮش ﺟﻬﺎﻟﺖ اﺳﺖ‪ ،‬و ﻗﺎدر ﺑﻪ درﮐﺸﺎن ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﭼﺮا ﮐﻪ ﻗﻀﺎوت درﺳﺖ درﺑﺎره آﻧﻬﺎ ﺗﻨﻬﺎ از‬

‫‪5‬‬
‫دﯾﺪﮔﺎﻫﻰ روﺣﺎﻧﻰ ﻣﯿﺴﺮ اﺳﺖ« )اول ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن ‪ .(12:2-14‬روحاﻟﻘﺪس در اﻋﺘﻘﺎد و ﺗﻌﻠﯿﻢ اﺻﻼحﮔﺮان ﻧﻘﺸﻰ‬
‫ﻣﺤﻮرى داﺷﺖ‪.‬‬
‫اﺻﻼحﮔﺮان در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﮐﻪ ﺑﺮ اﻫﻤﯿﺖ اﯾﻦ آﯾﺎت ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﻗﻮىﺷﺎن ﺑﺮ ﮐﺎر روحاﻟﻘﺪس در آﺷﮑﺎر‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻦ راهﻫﺎ و اراده ﺧﺪا واﻗﻒ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬آﯾﺎت دﯾﮕﺮى را ﻧﯿﺰ ﮐﻪ ﺑﺮ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺗﺄﮐﯿﺪ ﻣﻰﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬از ﻧﻈﺮ دور‬
‫ﻧﻤﻰداﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا ﻓﻘﻂ از ﻃﺮﯾﻖ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‪.‬‬
‫اﮔﺮ روحاﻟﻘﺪس ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻫﻤﭽﻮن ﮐﺎﻟﺒﺪى ﺑﻰﺟﺎن ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ ﮐﺴﻰ‬
‫»روحاﻟﻘﺪس را ﻧﯿﺎﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ« ﻗﺎدر ﺑﻪ درك ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮاى اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺘﻮاﻧﯿﻢ ﮐﻼم ﺧﺪا را درك ﮐﻨﯿﻢ و‬
‫ﺻﺪاى ﻣﺴﯿﺢ را در آن ﺑﺸﻨﻮﯾﻢ و در ﭘﯿﺮوى از او ﻣﻄﯿﻊ وى ﺑﺎﺷﯿﻢ ﺑﺎﯾﺪ از ﻧﻮ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﻮﯾﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻼوه ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ‬
‫ﺧﺪا ﺑﻤﺎﻧﯿﻢ و ﺑﺮاى ﮐﺴﺐ ﻫﺪاﯾﺖ روحاﻟﻘﺪس دﻋﺎ ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬از ﻃﺮف دﯾﮕﺮ‪ ،‬اﮔﺮ ﮐﻼم ﺧﺪا را ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﺗﺎ اراده‬
‫ﺧﺪا را ﻋﯿﻨﺎً در آن ﺑﺨﻮاﻧﯿﻢ‪ ،‬ﻫﺪاﯾﺖﻫﺎﯾﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﯿﺎل ﺧﻮد از روحاﻟﻘﺪس ﻣﻰﯾﺎﺑﯿﻢ‪ ،‬ﻃﻮﻟﻰ ﻧﻤﻰﮐﺸﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ‬
‫ﺗﺠﺮﺑﻪﻫﺎى ﻣﺰﺧﺮﻓﻰ ﺑﭙﯿﻮﻧﺪد ﮐﻪ از ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ »آﯾﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺗﺠﺮﺑﻪاى از ﻋﺎﻟﻢ روﺣﺎﻧﻰ داﺷﺘﻪاﯾﺪ؟« ﭘﺨﺶ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬

‫اُﻧﺲ و اُﻟﻔﺖ ﺑﺎ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس‬

‫آﻧﭽﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﮔﻔﺘﻪام ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻋﻤﻠﻰ ﺧﺘﻢ ﻣﻰﺷﻮد ﮐﻪ اﮔﺮ ﺷﺎﮔﺮدى ﺷﺎﻣﻞ اﻃﺎﻋﺖ از ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ اﺳﺖ‬
‫ﮐﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎً ﻫﺴﺖ‪ ،‬و اﮔﺮ ﺧﺪاوﻧﺪى ﻋﯿﺴﻰ ﺑﺮ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ ﭼﻨﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس را ﺑﺨﻮاﻧﯿﻢ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﯿﻢ از او‬
‫اﻃﺎﻋﺖ ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﺪون ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ و ﺑﺮرﺳﻰ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺷﺎﮔﺮدى ﻣﻌﻨﻰ ﻧﺪارد‪ .‬ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﺮاى ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن‬
‫اﺧﺘﯿﺎرى ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﮐﺎرى ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﺮاز ﮔﺎﻫﻰ و ﯾﺎ ﻣﻮﻗﻊ ﺗﻌﻄﯿﻼت اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﻨﺪ‪ .‬ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ‬
‫ﻗﺴﻤﺖ از زﻧﺪﮔﻰ روﺣﺎﻧﻰ اﯾﻤﺎﻧﺪاران اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﺟﺰ از ﻃﺮﯾﻖ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﺮﮐﺖ روحاﻟﻘﺪس ﻧﯿﺰ‬
‫ﺗﻮأم ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻧﻤﻰﺗﻮان ﺻﺪاى ﻣﺴﯿﺢ را ﺷﻨﯿﺪ و ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﭘﯿﺮوى از او ﭘﻰ ﺑﺮد‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﻣﺴﯿﺢ ﺷﻤﺎ را ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدى دﻋﻮت ﮐﺮده اﺳﺖ و ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ ﻣﺎﯾﻠﯿﺪ ﺗﺎ ﺻﺪاﯾﺶ را از ﻃﺮﯾﻖ‬
‫ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﺸﻨﻮﯾﺪ‪ 7‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻧﮑﺎت زﯾﺮ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﯿﺪ‪:‬‬
‫‪ -1‬ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس را ﻫﺮ روز ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮐﻨﯿﺪ )اﻋﻤﺎل ‪ .(11:17‬اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬ﻫﺮ روز ﻣﻰﺗﻮان ﺑﻪ ﺟﺎى ﯾﮏ ﺑﺎر‪ ،‬ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺎر‬
‫ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮐﺮد‪ .‬ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﻌﻀﻰ روزﻫﺎ ﻣﻘﺘﻀﯿﺎت زﻧﺪﮔﻰ وﻗﺘﻰ را ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺻﺮف ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ‬
‫ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻣﻰ ﺳﺎزﯾﻢ‪ ،‬از ﻣﺎ ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ‪ .‬وﻟﻰ در ﻫﺮ ﺣﺎل ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻋﺎدت دﻫﯿﻢ ﮐﻪ ﻫﺮ روز ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﻨﻈﻢ و ﻣﺮﺗﺐ‬
‫ﻗﺴﻤﺘﻰ از وﻗﺘﻤﺎن را ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺑﮕﺬراﻧﯿﻢ‪ ،‬ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ در ﻣﻮرد ﺳﺎﯾﺮ ﻋﺎدات روزاﻧﻪ ﺧﻮد ﻧﻈﯿﺮ ﺧﻮر و‬
‫ﺧﻮاب و ﻣﺴﻮاك زدن و ﻏﯿﺮه ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﻨﻈﻤﻰ ﺑﺮاى ﺧﻮد اﯾﺠﺎد ﮐﺮدهاﯾﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﺎ‬

‫‪6‬‬
‫اوﻗﺎت ﻏﺬاﺧﻮردن‪ ،‬ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺧﻮرد و ﺧﻮراك ﺑﺮاى ﺗﻨﺪرﺳﺘﻰ و ﺧﻮب ﮐﺎر ﮐﺮدن‬
‫ﺑﺪن ﺿﺮورت دارد‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻫﻢ اﯾﺠﺎد و ﺣﻔﻆ ﻗﺪرت روﺣﺎﻧﻰ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻄﻮر ﻣﺪاوم و ﻣﻨﻈﻢ از ﮐﻼم‬
‫ﺧﺪا ﺗﻐﺬﯾﻪ ﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻫﺮ روزه ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس را ﮐﻨﺎر ﺑﮕﺬارﯾﻢ ﭼﻪ ﻣﻰﺷﻮد؟ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا و ﻣﺴﺎﯾﻞ روﺣﺎﻧﻰ ﺑﻰاﻋﺘﻨﺎ‬
‫ﻣﻰﺷﻮﯾﻢ و آﺳﯿﺐﭘﺬﯾﺮى ﺧﻮد را در ﺑﺮاﺑﺮ وﺳﻮﺳﻪ اﻓﺰاﯾﺶ ﻣﻰدﻫﯿﻢ و ﮔﻨﺎه ﺑﻪ ﯾﮏ ﺟﺴﺖ وارد ﻣﻰﺷﻮد و ﺗﻤﺎم‪.‬‬
‫زﻣﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس اﺧﺘﺼﺎص ﻣﻰدﻫﯿﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﻃﻮﻻﻧﻰ ﺑﺎﺷﺪ‪ -‬ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ در اﯾﻤﺎن ﺑﺎﻟﻎ ﻫﺴﺘﻨﺪ و از‬
‫ﻧﻈﺮ وﻗﺖ در ﻣﻀﯿﻘﻪ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ ﯾﮑﻰ دو ﺳﺎﻋﺖ و ﺣﺘﻰ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر اﺧﺘﺼﺎص دﻫﻨﺪ‪ .‬ﻧﻮاﯾﻤﺎﻧﺎن ﯾﺎ ﮐﺴﺎﻧﻰ‬
‫ﮐﻪ وﻗﺖ ﺑﺴﯿﺎر ﮐﻤﻰ در اﺧﺘﯿﺎر دارﻧﺪ‪ 7‬ﺷﺎﯾﺪ ﻋﻤﻼً ﻧﺘﻮاﻧﻨﺪ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس را ﺑﯿﺶ از ده ﺗﺎ ﭘﺎﻧﺰده دﻗﯿﻘﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺣﺎل‪ ،‬ﻃﻮل ﻣﺪت ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻫﺮ ﻗﺪر ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ وﻗﺖ ﻣﺸﺨﺺ و ﻣﻌﯿﻨﻰ را در روز ﺑﻪ آن اﺧﺘﺼﺎص داد‪.‬‬
‫زﻣﺎن ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﭼﻪ وﻗﺖ ﺑﺎﺷﺪ ﺧﻮب اﺳﺖ؟ ﯾﻦ ﻫﻢ ﺑﺎز از ﺷﺨﺼﻰ ﺑﻪ ﺷﺨﺺ دﯾﮕﺮ ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻋﺪه‬
‫ﺑﺴﯿﺎرى اوﻟﯿﻦ ﺳﺎﻋﺎت روز را ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﻰدﻫﻨﺪ‪ .‬ر‪.‬آ‪.‬ﺗﻮرى ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫‪{P‬‬ ‫}‪Torrey .R.A - P‬‬

‫ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس در ﻫﺮ زﻣﺎﻧﻰ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ‪ .‬وﻟﻰ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ زﻣﺎن ﺑﺮاى اﯾﻦ ﮐﺎر ﻣﻮﻗﻌﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺻﺒﺢ از ﺧﻮاب‬
‫ﺑﺮﻣﻰ ﺧﯿﺰﯾﻢ‪ .‬ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ زﻣﺎن ﻫﻢ آﺧﺮ ﺷﺐ اﺳﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬ﺧﻮب اﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﺒﻞ از ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن ﺑﺮدن روز‪ ،‬ﮐﻤﻰ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس‬
‫ﺑﺨﻮاﻧﯿﻢ ﺗﺎ آﺧﺮﯾﻦ ﺻﺪاﯾﻰ ﮐﻪ ﻣﻰﺷﻨﻮﯾﻢ‪ ،‬از ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻗﺴﻤﺖ ﻋﻤﺪه ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ در زﻣﺎﻧﻰ از روز ﺻﻮرت‬
‫ﺑﮕﯿﺮد ﮐﻪ ذﻫﻨﻤﺎن روﺷﻦﺗﺮ و آﻣﺎدهﺗﺮ از ﺳﺎﯾﺮ اوﻗﺎت اﺳﺖ‪ .‬وﻟﻰ در ﻫﺮ ﺻﻮرت‪ ،‬زﻣﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس‬
‫اﺧﺘﺼﺎص دادهاﯾﻢ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎر ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫‪ -2‬ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس را ﺑﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮐﻨﯿﺪ )ﯾﻮﺷﻊ‪ .(7:1-8‬ﺑﻌﻀﻰﻫﺎ ﻫﯿﭻ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪاى در ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻧﺪارﻧﺪ‪،‬‬
‫اﻻﺑﺨﺘﮑﻰ آن را ﺑﺎز ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ و ﻫﺮ ﺟﺎ را ﮐﻪ ﺷﺪ ﻣﻰﺧﻮاﻧﻨﺪ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ اﯾﻦ ﮐﺎر آﻧﻬﺎ اﻧﻌﮑﺎﺳﻰ از روش زﻧﺪﮔﯿﺸﺎن‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬وﻟﻰ در ﻫﺮ ﺣﺎل ﺧﻮاﻧﺪن ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﻪ اﯾﻦ روش‪ ،‬اﺷﺘﺒﺎه اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﺳﺒﺐ ﻣﻰﺷﻮد ﮐﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﺎ ﻧﻪ‬
‫ﺗﻨﺎﺳﺒﻰ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﻧﻪ ﻋﻤﻘﻰ‪ ،‬ﭼﯿﺰى ﮐﻪ از ﺧﺼﻮﺻﯿﺎت ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺧﻮاﻧﺪن اﮐﺜﺮ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن آﻣﺮﯾﮑﺎﺳﺖ‪ .‬روش‬
‫ﺑﻬﺘﺮ}‪ - P‬ﻣﺎ ﻫﻢ دﺳﺖ ﮐﻢ ﻧﺪارﯾﻢ‪ .‬ﻣﺘﺮﺟﻢ ‪{P‬‬
‫آن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻄﻮر ﻣﻨﻈﻢ و از روى ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﺑﺮرﺳﻰ ﺑﺮﺧﻰ از ﮐﺘﺎبﻫﺎى ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﯾﺎ ﺣﺘﻰ ﮐﻞ آن ﺑﭙﺮدازﯾﻢ‪.‬‬

‫‪7‬‬
‫ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﻧﻮاﯾﻤﺎن ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺧﻮد را از ﯾﮑﻰ از اﻧﺎﺟﯿﻞ‪ ،‬ﻣﺜﻼً ﯾﻮﺣﻨﺎ ﯾﺎ ﻣﺮﻗﺲ ﺷﺮوع ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪ از آن‬
‫ﻣﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﮐﺘﺎب اﻋﻤﺎل رﺳﻮﻻن‪ ،‬اﻓﺴﺴﯿﺎن‪ ،‬ﻏﻼﻃﯿﺎن‪ ،‬روﻣﯿﺎن ﯾﺎ ﺣﺘﻰ ﮐﺘﺎبﻫﺎﯾﻰ از ﻋﻬﺪﻋﺘﯿﻖ ﻣﺜﻞ ﭘﯿﺪاﯾﺶ‬
‫ﺑﺮوﻧﺪ‪ .‬ﺗﺄﻣﻞ درﺑﺎره ﻣﺰاﻣﯿﺮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﺑﺮﮐﺎت ﺑﺴﯿﺎر ﺗﻮأم اﺳﺖ‪.‬‬
‫در ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﮑﺎت ﺑﺎﯾﺪ ﻋﻤﻞ ﮐﺮد‪:‬‬
‫اول‪ ،‬ﻫﺮ ﮐﺘﺎﺑﻰ را ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻬﺎر ﭘﻨﺞ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﻪ دﻗﺖ‪ ،‬از اول ﺗﺎ آﺧﺮ ﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬و ﺑﻬﺘﺮ آﻧﮑﻪ ﯾﮏ ﺑﺎر را ﺑﻪ ﺻﺪاى ﺑﻠﻨﺪ‬
‫ﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﻫﺮ ﺑﺎر ﺧﻮاﻧﺪن ﺑﻪ ﻣﻄﻠﺐ ﺟﺪﯾﺪى ﺑﺮﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺧﻮرد‪.‬‬
‫دوم‪ ،‬ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ اﻣﺮوز‪ ،‬ﮐﺘﺎبﻫﺎ را ﺑﻪ ﻓﺼﻞﻫﺎى ﻣﺘﻔﺎوت ﺗﻘﺴﯿﻢ ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺘﺎﺑﻰ را ﮐﻪ از ﮐﻼم ﺧﺪا‬
‫ﻣﻰﺧﻮاﻧﯿﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﺨﺶﻫﺎى اﺻﻠﻰ و ﻓﺮﻋﻰ و ﭘﺎراﮔﺮافﻫﺎ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﻨﯿﻢ )اﻟﺒﺘﻪ ﻟﺰوﻣﻰ ﻧﺪارد ﮐﻪ از ﻋﯿﻦ ﺗﻘﺴﯿﻢﺑﻨﺪى‬
‫ﺑﺎبﻫﺎ در ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﭘﯿﺮوى ﮐﻨﯿﺪ‪(.‬‬
‫ﺳﻮم‪ ،‬اﯾﻦ ﺑﺨﺶﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﺑﺨﺶﻫﺎ ﯾﺎ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت اﺻﻠﻰ ﮐﺘﺎﺑﻰ ﮐﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻧﯿﻢ ﮐﺪاﻣﻨﺪ؟‬
‫ﮐﺪامﻫﺎ ﺣﮑﻢ ﻣﻘﺪﻣﻪ را دارﻧﺪ و ﮐﺪام ﻗﺴﻤﺖﻫﺎ ﺣﺎوى ﭘﯿﺎم ﮐﺘﺎب ﻫﺴﺘﻨﺪ؟ در اﯾﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺘﻮاﻧﯿﻢ رﺋﻮس‬
‫ﻣﻄﺎﻟﺒﻰ ﺑﺮاى ﮐﺘﺎﺑﻰ ﮐﻪ ﻣﻰ ﺧﻮاﻧﻰ ﺑﻨﻮﯾﺴﯿﻢ‪ ،‬ﻣﻀﺎﻓﺎً ﺑﺮاﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﺳﺆاﻻﺗﻰ ﻧﻈﯿﺮ اﯾﻦ ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻮﯾﯿﻢ‪ :‬اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﭼﻪ‬
‫ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ؟ ﻣﺨﺎﻃﺒﺎﻧﺶ ﭼﻪ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﺑﻮدﻧﺪ؟ ﭼﺮا ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪ؟ ﺑﺮاى ﻣﺜﺎل‪ ،‬اﮔﺮ روﻣﯿﺎن را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﻰﮐﻨﯿﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺎﺳﺨﻰ‬
‫ﻧﻈﯿﺮ اﯾﻦ ﺑﻪ ﺳﺆاﻻت ﻓﻮق ﺑﺪﻫﯿﻢ‪» :‬اﯾﻦ ﻧﺎﻣﻪ در درﺟﻪ اول ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﮐﻠﯿﺴﺎى روم ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﺮ ﮐﻠﯿﺴﺎﯾﻰ در‬
‫ﻫﺮ زﻣﺎن و ﻣﮑﺎﻧﻰ ﻣﺨﺎﻃﺐ آن اﺳﺖ‪ .‬ﮐﺘﺎب ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ در ﮔﻨﺎه ﺳﻘﻮط ﮐﺮدهاﯾﻢ و ﺑﺮاى ﻧﺠﺎت از اﯾﻦ وﺿﻊ‬
‫ﻣﺤﺘﺎج ﻋﺪاﻟﺖ ﺧﺪا ﻫﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ در ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ ﻣﮑﺸﻮف ﺷﺪ‪ .‬ﻫﺪف ﮐﺘﺎب ﺗﺸﺮﯾﺢ ﭘﯿﺎم اﻧﺠﯿﻞ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺪف ﻓﺮﻋﻰ‬
‫ﮐﺘﺎب‪ ،‬آﮔﺎه ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن روم از اﺷﺘﯿﺎق ﭘﻮﻟﺲ ﺑﻪ دﯾﺪن اﯾﺸﺎن در ﺳﻔﺮ آﯾﻨﺪهاش ﺑﻪ اﺳﭙﺎﻧﯿﺎ ﺑﻮد‪«.‬‬
‫ﺣﺎل‪ ،‬ﻣﻰﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺑﺨﺶﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻧﺎﻣﻪ را ﺑﺎ ﺗﻔﺼﯿﻞ ﺑﯿﺸﺘﺮى ﺑﺮرﺳﻰ ﮐﻨﯿﻢ و از ﺧﻮد ﺑﭙﺮﺳﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﻮﺿﻮع اﺻﻠﻰ‬
‫ﻫﺮ ﺑﺨﺶ ﭼﯿﺴﺖ؟ درﺑﺎره آن ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ؟ روى ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﮐﯿﺴﺖ و ﭼﺮا؟ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﭼﯿﺴﺖ؟ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ‬
‫ﺣﺮوف رﺑﻄﻰ ﻧﻈﯿﺮ اﻣﺎ‪ ،‬زﯾﺮا‪ ،‬ﭘﺲ‪ ،‬و ﭼﻮن و ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻣﻔﯿﺪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻧﮑﺘﻪ آﺧﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﯿﻢ ﮐﻠﻤﺎت ﮐﯿﺪى را ﺑﺮرﺳﻰ ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﺑﺮاى ﺷﺮوع ﻣﻰﺗﻮاﻧﯿﻢ در ﻫﻤﺎن ﻣﺘﻨﻰ ﮐﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻧﯿﻢ‪ ،‬ﺑﻪ‬
‫ﺑﺨﺶ ﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠﻔﻰ ﮐﻪ ﮐﻠﻤﻪ ﻣﺸﺎﺑﻬﻰ در آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﮐﺎر رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﻰ ﺑﯿﺎﻧﺪازﯾﻢ‪ .‬اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﺪو ﻃﺮﯾﻖ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻰﺗﻮاﻧﯿﻢ در ﺿﻤﻦ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ آﯾﺎﺗﻰ را ﮐﻪ ﮐﻠﻤﻪ ﻣﻮرد ﻧﻈﺮ در آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﮐﺎر رﻓﺘﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯿﻢ و ﯾﺎ ﺑﻪ آﯾﻪﯾﺎب ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻌﻤﻮﻻً در ﺑﺮﺧﻰ از ﭼﺎپﻫﺎى ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس‪ ،‬آﯾﻪﯾﺎب ﺳﺎدهاى ﺑﻪ آن ﺿﻤﯿﻤﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺮ ﻓﺮض روﻣﯿﺎن ‪ 21:3-26‬را ﻣﻰﺧﻮاﻧﯿﻢ و ﻣﻰﺧﻮاﻫﯿﻢ درﺑﺎره ﮐﻠﻤﻪ ﻣﻬﻢ ﻋﺪاﻟﺖ ﮐﻪ ﺑﺎب ﺳﻮم ﺑﺎ آن ﺷﺮوع‬
‫ﻣﻰﺷﻮد اﻃﻼﻋﺎت ﺑﯿﺸﺘﺮى ﮐﺴﺐ ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﯾﮑﻰ از آﯾﺎت ﮐﻠﯿﺪى درﺑﺎره ﻋﺪاﻟﺖ‪ ،‬روﻣﯿﺎن ‪ 3:10‬اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﯿﻦ ﻋﺪاﻟﺖ‬

‫‪8‬‬
‫ﺧﺪا و اﻧﺴﺎن ﺗﻤﺎﯾﺰ ﻗﺎﯾﻞ ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻼوه روﻣﯿﺎن ‪ 17:1‬ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﻋﺪاﻟﺖ ﺧﺪا از ﻃﺮﯾﻖ ﭘﯿﺎم اﻧﺠﯿﻞ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪه‬
‫اﺳﺖ‪ .‬در ﻣﺠﻤﻮع‪ ،‬ﻓﻘﻂ در ﻫﻤﯿﻦ ﻧﺎﻣﻪ‪ ،‬ﮐﻠﻤﻪ ﻋﺪاﻟﺖ ﺳﻰ و ﭘﻨﺞ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺗﮑﺮار ﺷﺪه اﺳﺖ و آﯾﺎﺗﻰ ﮐﻪ اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ را ﺑﻪ‬
‫ﮐﺎر ﺑﺮدهاﻧﺪ ﻣﻔﻬﻮم ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ را روﺷﻦ ﻣﻰﺳﺎزﻧﺪ‪ .‬در اﯾﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺑﻪ ﺳﺎﯾﺮ ﻣﻮارد ﮐﺎرﺑﺮد اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ در دﯾﮕﺮ‬
‫ﮐﺘﺐ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﻨﯿﻢ و ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮاى اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﺘﻮاﻧﯿﻢ از ارﺟﺎﻋﺎﺗﻰ ﮐﻪ در ﺑﻌﻀﻰ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪسﻫﺎ در ﺣﺎﺷﯿﻪ‬
‫آﯾﺎت آﻣﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻬﺮه ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ‪ .‬از ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻟﻐﺖ اﻧﮕﻠﯿﺴﻰ ﻫﻢ ﻣﻰﺗﻮاﻧﯿﻢ ﮐﻤﮏ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﺮﺧﻰ از ﻓﺮﻫﻨﮓﻫﺎى‬
‫ﺑﺰرگ ﺣﺎوى ﻣﺸﺘﻘﺎت ﮐﻠﻤﺎت ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ روﺷﻦ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻣﻔﻬﻮم آﻧﻬﺎ ﮐﻤﮏ ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫‪ -3‬ﺗﻤﺎم ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮐﻨﯿﺪ )دوم ﺗﯿﻤﻮﺗﺎؤس ‪.(16:3-17‬‬
‫در ﮐﻨﺎر ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﯾﮏ ﮐﺘﺎب ﯾﺎ ﺑﺨﺶ از ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮑﻮﺷﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﻞ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻧﯿﺰ آﺷﻨﺎ ﺷﻮﯾﻢ‪ .‬در‬
‫ﻧﺘﯿﺠﻪ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس را ﺑﻄﻮر ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺨﻮاﻧﯿﻢ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬ﺷﮑﻰ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ در آﻏﺎز ﮐﺎر‪ ،‬ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﭼﻨﺪان رﻏﺒﺘﻰ ﺑﻪ‬
‫ﺧﻮاﻧﺪن ﺧﯿﻠﻰ از ﺑﺨﺶﻫﺎى ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ‪ .‬ﺟﺎى ﻧﮕﺮاﻧﻰ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬وﻟﻰ اﮔﺮ ﻫﺮﮔﺰ ﺗﻼﺷﻰ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر‬
‫ﺗﻐﯿﯿﺮ اﯾﻦ وﺿﻊ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻧﯿﺎورم‪ ،‬رﺷﺪ ﺧﻮد را ﻣﺤﺪود ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﮐﺮد و ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﯿﺮاﻫﻪ ﻫﻢ ﮐﺸﯿﺪه ﺷﻮﯾﻢ‪.‬‬
‫ﭘﻮﻟﺲ ﺧﻄﺎ ﺑﻪ ﺗﯿﻤﻮﺗﺎؤس ﭼﻨﯿﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻤﺎم ﮐﺘﺐﻣﻘﺪس اﻟﻬﺎم ﺧﺪاﺳﺖ و ﺑﺮاى ﺗﻌﻠﯿﻢ و ﺗﺄدﯾﺐ و اﺻﻼح و ﺗﺮﺑﯿﺖ‬
‫در ﭘﺎرﺳﺎﯾﻰ ﺳﻮدﻣﻨﺪ اﺳﺖ« )دوم ﺗﯿﻤﻮﺗﺎؤس ‪ .(16:3‬ﻋﯿﺴﻰ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ از ﻃﺮﯾﻖ آﯾﺎت ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮕﻰ ﮐﻪ در ﺑﺮﺧﻰ از‬
‫ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪسﻫﺎ ﻣﻌﺮف ﮔﻔﺘﻪﻫﺎى ﺧﻮد او ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ از ﻃﺮﯾﻖ ﺗﻤﺎم ﻗﺴﻤﺖﻫﺎى ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﺎ ﻣﺎ ﺳﺨﻦ ﺧﻮاﻫﺪ‬
‫ﮔﻔﺖ و ارادهاش را آﺷﮑﺎر ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد‪.‬‬
‫‪ -4‬ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس را ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺗﻐﺬﯾﻪ روﺣﺎﻧﻰ ﺑﺨﻮاﻧﯿﺪ )ﻣﺰﻣﻮر ‪.(11:119‬‬
‫ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻰﮔﻮﯾﯿﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس را ﻫﺮ روز و از روى ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮاﻧﺪ و ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﮐﻞ آن ﻫﻤﺖ‬
‫ﮔﻤﺎﺷﺖ‪ ،‬اﯾﻦ ﺑﺮداﺷﺖ ﻧﺎدرﺳﺖ ﭘﯿﺶ آﯾﺪ ﮐﻪ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس را ﻫﻢ ﻣﻰﺗﻮان ﻣﺜﻞ ﮐﺘﺎبﻫﺎى دﯾﮕﺮى ﮐﻪ ﻣﻨﺸﺎء اﻟﻬﻰ‬
‫ﻧﺪارﻧﺪ ﻓﻘﻂ ﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﺻﺤﯿﺢ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻣﺜﻞ ﺳﺎﯾﺮ ﮐﺘﺎبﻫﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﮔﺎن آن اﻋﻢ از زن و ﻣﺮد‪،‬‬
‫درﺳﺖ و ﻧﺎدرﺳﺖ را ﺑﻪ ﻫﻢ آﻣﯿﺨﺘﻪاﻧﺪ و ﮐﺘﺎﺑﻰ ﻧﻮﺷﺘﻪاﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﺄﺛﯿﺮ آن در ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺣﺎﻟﺘﺶ از ﺳﻄﺢ ﺑﺸﺮى ﺗﺠﺎوز‬
‫ﻧﻤﻰﮐﻨﺪ‪ .‬ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺧﺪاﺳﺖ و ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻫﯿﭻ ﮐﺘﺎﺑﻰ ﺑﻪ ﭘﺎى ﻋﻈﻤﺖ آن ﻧﻤﻰرﺳﺪ‪ .‬در ﺿﻤﻦ‪ ،‬ﻫﺪف ﻣﺎ از‬
‫ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ آن ﻧﯿﺰ ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ‪ .‬ﮐﺘﺎبﻫﺎى دﯾﮕﺮ را ﻣﻰﺧﻮاﻧﯿﻢ ﺗﺎ ﺑﺮ ﺳﻄﺢ داﻧﺶ و آﮔﺎﻫﻰ ﺧﻮد ﺑﯿﻔﺰاﯾﯿﻢ‪ .‬اﻣﺎ‪،‬‬
‫ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس را ﺑﻪ اﯾﻦ ﻫﺪف ﻣﻰ ﺧﻮاﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﺧﺪا را ﺑﺸﻨﺎﺳﯿﻢ‪،‬ﺻﺪاﯾﺶ را ﺑﺸﻨﻮﯾﻢ و ﺑﺮاﺛﺮ اﻃﺎﻋﺖ از او در ﻫﻤﺎن‬
‫ﺣﺎل ﮐﻪ در ﻗﺪوﺳﯿﺖ رﺷﺪ ﻣﻰﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﻋﻮض ﺷﻮﯾﻢ‪ .‬از اﯾﻨﻬﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺣﺎﻟﺖ ﻗﻠﺒﻰ ﺧﻮاﻧﻨﺪه ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻧﯿﺰ ﺑﺎﯾﺪ‬
‫ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﮐﺘﺎب ﻫﺎى دﯾﮕﺮ را ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺘﻰ ﻣﺘﮑﺒﺮاﻧﻪ ﺑﺨﻮاﻧﯿﻢ و ﺧﻮد را از ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه آﻧﻬﺎ ﻓﻬﯿﻢﺗﺮ و‬
‫ﻣﻄﻠﻊﺗﺮ ﺑﺪاﻧﯿﻢ‪ .‬اﻣﺎ در ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﺎﯾﺪ ﻓﺮوﺗﻨﻰ و اﯾﻤﺎﻧﻰ ﺑﺎ ﺧﻠﻮص ﮐﻮدﮐﺎﻧﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ‬

‫‪9‬‬
‫ﻋﯿﺴﻰ ﺑﻤﺎﻧﯿﻢ و دﻋﺎﯾﻤﺎن ﻫﻤﺎن دﻋﺎﯾﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻋﯿﻠﻰ ﺑﻪ ﺳﻤﻮﺋﯿﻞ آﻣﻮﺧﺖ‪ ،‬ﯾﻌﻨﻰ »اى ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻔﺮﻣﺎ زﯾﺮا ﮐﻪ ﺑﻨﺪه ﺗﻮ‬
‫ﻣﻰﺷﻨﻮد« )اول ﺳﻤﻮﺋﯿﻞ ‪.(9:3‬‬
‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ اﮔﺮ واﻗﻌﺎً ﻣﻰﺧﻮاﻫﯿﻢ ﮐﻪ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﻗﺴﻤﺘﻰ از وﺟﻮدﻣﺎن ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﻮد ﺗﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﺴﯿﺢ ﮐﻪ در‬
‫ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﯿﺎن ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﺎ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﻮد‪،‬ﺑﺎﯾﺪ ﻗﺴﻤﺖﻫﺎﯾﻰ از ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس را ﺣﻔﻆ ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﺳﯿﺴﺘﻢ‬
‫آﻣﻮزش و ﭘﺮورش ﮐﺸﻮر ﻣﺎ اﻣﺮوزه ﭼﻨﺪان ﺗﺄﮐﯿﺪى ﺑﺮ ﺣﻔﻆ ﮐﺮدن ﻣﻄﺎﻟﺐ ﻧﻤﻰﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﻗﺪﯾﻤﻰﻫﺎ ﺗﺼﺪﯾﻖ‬
‫ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ آﻧﭽﻪ در زﻣﺎن ﺗﺤﺼﯿﻞ ﺧﻮد از ﺑ‪‬ﺮ ﮐﺮدهاﻧﺪ‪ ،‬ﺧﻮاه ﯾﮏ ﺑﯿﺖ ﺑﻮده ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺧﻮاه اﺑﯿﺎﺗﻰ از ﺷﮑﺴﭙﯿﺮ ﯾﺎ‬
‫ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ﻧﺎﻣﺪار دﯾﮕﺮى‪ ،‬ﻣﻠﮑﻪ ذﻫﻨﺸﺎن و ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﻗﺴﻤﺘﻰ از وﺟﻮدﺷﺎن ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﭼﯿﺰ‬
‫اﺣﺘﯿﺎج دارﯾﻢ‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻼم ﺧﺪا ﺑﻪ ﻗﺴﻤﺘﻰ از وﺟﻮدﻣﺎن ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﻮد‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺎﯾﺪ آن را ﺣﻔﻆ ﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫دوﺳﺘﻰ دارم ﮐﻪ وﻗﺖ ﺳﺮ ﺧﺎراﻧﺪن ﻧﺪارد و در ﺷﻐﻞ ﺧﻮد ﺳﺨﺖ ﺗﺤﺖ ﻓﺸﺎر اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬وﻓﺎداراﻧﻪ و‬
‫ﺑﻄﺮزى ﺧﻠﻞﻧﺎﭘﺬﯾﺮ روزى ﺑﯿﺴﺖ دﻗﯿﻘﻪ از وﻗﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻣﻰﮔﺬراﻧﺪ و ﺑﺮاى ﺣﻔﻆ ﯾﮏ آﯾﻪ‪،‬‬
‫از وﻗﺖ ﺧﻮد ﻫﯿﭻ درﯾﻐﻰ ﻧﺪارد‪ .‬وى ﭘﻨﺞ ﺳﺎل اﺳﺖ ﮐﻪ روزى ﯾﮏ آﯾﻪ ﺣﻔﻆ ﻣﻰﮐﻨﺪ و ﺷﻬﺎدت ﻣﻰدﻫﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ‬
‫ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ ﻋﺎﻣﻞ در ﺷﺎﮔﺮدى و رﺷﺪ روﺣﺎﻧﻰ وى اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪ -5‬ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس را ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ دﻋﺎ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮐﻨﯿﺪ )داﻧﯿﺎل ‪.(1:9-3‬‬
‫ﺗﻐﺬﯾﻪ روﺣﺎﻧﻰ از ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﺪون دﻋﺎ ﻣﺤﺎل اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن در ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﺎ ﺧﺪا ﻣﻼﻗﺎت ﻣﻰﮐﻨﯿﻢ و ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ‬
‫او ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ‪ .‬ﻓﺎﯾﺪهاى ﻧﺪارد ﮐﻪ ﭼﻮن ﻏﺎﻟﺒﺎً ﺑﻪ دﻋﺎ اﻋﺘﻨﺎ ﻧﻤﻰﺷﻮد‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﺑﺮ دﻋﺎ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ راه ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ‬
‫ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ آن را در ﻫﺮ ﻗﺪم ﺑﺎ دﻋﺎ ﻫﻤﺮاه ﺳﺎزﯾﻢ‪ .‬ﻗﺒﻞ از ﺷﺮوع ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻗﻠﺐ ﺧﻮد را ﺑﻪ‬
‫ﺳﮑﻮت دﻋﻮت ﮐﻨﯿﻢ و ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ‪» :‬ﻗﺼﺪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮐﺘﺎﺑﻰ را دارم ﮐﻪ ﺧﺪا ﻋﻄﺎ ﮐﺮده اﺳﺖ‪ .‬در اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﺑﺎ او ﻣﻼﻗﺎت‬
‫ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد و ﺻﺪاى ﻧﺠﺎت دﻫﻨﺪهام‪ ،‬ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ را ﺧﻮاﻫﻢ ﺷﻨﯿﺪ‪ .‬ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ از ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻰﺷﻨﻮم اﻃﺎﻋﺖ ﮐﻨﻢ‪«.‬‬
‫ﭘﺲ از اﯾﻨﮑﻪ ﻗﻠﺐ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧﺎﻣﻮﺷﻰ و ﺳﮑﻮت دﻋﻮت ﮐﺮدﯾﻢ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ رو ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﺪا ﺑﮕﺮداﻧﯿﻢ و دﻋﺎ ﮐﻨﯿﻢ‪» :‬اى‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬روﺑﻪ ﺳﻮى ﮐﻼم ﺗﻮ ﻣﻰﮔﺮداﻧﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﻰ آﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ و ﺷﺎﯾﺪ ﻗﺎدر ﺑﻪ درك آن ﻧﯿﺴﺘﻢ‪ .‬ﻧﯿﺎز دارم ﮐﻪ‬
‫روح اﻟﻘﺪس ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻌﻠﯿﻢ دﻫﺪ و ﭘﺎﺳﺨﻰ را ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪﻫﻢ از ﻗﻠﺐ ﻣﻦ ﺑﺮآورد‪ .‬از ﻫﺮ ﭼﻪ ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ‬
‫اﻃﺎﻋﺖ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﭘﺲ ﺧﺪاﯾﺎ ﮐﻤﮏ ﮐﻦ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﯿﺴﻰ اﯾﻦ ﮐﺎر را اﻧﺠﺎم دﻫﻢ‪ «.‬ﺳﭙﺲ ﺑﺎﯾﺪ ﻗﺴﻤﺘﻰ را ﮐﻪ ﺑﺮاى آن‬
‫روز در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪاﯾﻢ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮐﻨﯿﻢ و ﻫﺮﮔﺎه ﺑﻪ ﻣﻄﻠﺒﻰ ﺑﺮﺧﻮردﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺎً ﺑﺎ ﻗﻠﺐﻣﺎن ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ‬
‫ﺗﻮﻗﻒ ﮐﻨﯿﻢ و در دﻋﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ اذﻋﺎن ﮐﻨﯿﻢ و ﭼﻨﯿﻦ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ‪» :‬اى ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻰداﻧﻢ ﮐﻪ از ﻃﺮﯾﻖ اﯾﻦ آﯾﺎت ﺑﺎ‬
‫ﻣﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰﮐﻨﻰ‪ .‬ﮐﻢ ﮐﻢ دارم ﻣﻰﻓﻬﻤﻢ ﮐﻪ از ﻣﻦ ﭼﻪ اﻧﺘﻈﺎرى دارى‪ .‬ﮐﻤﮏ ﮐﻦ ﺗﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﺑﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻪات‬

‫‪10‬‬
‫ﻋﻤﻞ ﮐﻨﻢ و اﺻﻠﻰ را ﮐﻪ در اﯾﻦ آﯾﺎت ﻫﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻗﺴﻤﺘﻰ از ﻓﮑﺮ و رﻓﺘﺎرم ﺗﺒﺪﯾﻞ ﮐﻦ ﺗﺎ ﻫﺮﮔﺎه در آﯾﻨﺪه در ﺷﺮاﯾﻄﻰ‬
‫ﻣﺸﺎﺑﻪ اﯾﻦ ﯾﮏ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻢ‪ ،‬ﺑﺎ ﻋﻤﻞ ﻣﻄﺎﺑﻖِ رﻫﻨﻤﻮد اﯾﻦ آﯾﺎت ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ زﻧﺪﮔﻰ ﮐﻨﻢ‪«.‬‬
‫اﮔﺮ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس را ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﻨﻈﻢ و ﻣﺮﺗﺐ و ﺗﻮأم ﺑﺎ دﻋﺎ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻧﮑﻨﯿﻢ‪ ،‬در ﺷﻤﺎر ﭘﯿﺮوان واﻗﻌﻰ ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ‬
‫ﻧﺨﻮاﻫﯿﻢ ﺑﻮد و ﻣﺴﻠﻤﺎً در ﺟﺰﺋﯿﺎت ﻧﯿﺰ از او ﭘﯿﺮوى ﻧﺨﻮاﻫﯿﻢ ﮐﺮد‪.‬‬

‫آزادى ﺣﺎﺻﻞ از اﻃﺎﻋﺖ‬

‫ﻓﺮض ﮐﻨﯿﺪ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺧﻮد را ﻫﺮ روز ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﺮﺗﺐ و ﻣﻨﻈﻢ ﺧﻮاﻧﺪﯾﻢ و دﻋﺎ ﻫﻢ ﮐﺮدﯾﻢ و ﺑﺮ ﻓﺮض ﮐﻪ ﺑﺎ‬
‫ﺷﻮر و اﺷﺘﯿﺎق درﺻﺪد داﻧﺴﺘﻦ ﻓﮑﺮ ﻋﯿﺴﻰ ﺑﺮآﻣﺪﯾﻢ و ﺑﻪ اﻃﺎﻋﺖ از او ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﺎ ﮐﻪ ﺧﻮاﺳﺖ رﻓﺘﯿﻢ‪ .‬ﺧﻮب‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺎ‬
‫ﭼﻪ ﻣﻰرﺳﺪ؟ ﺟﻮاب ﻋﺪهاى اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﯿﭽﻰ‪ ،‬آﺧﺮش ﺳﺮ از ﯾﮏ زﻧﺪﮔﻰ ﯾﮑﻨﻮاﺧﺖ و ﺧﺴﺘﻪ ﮐﻨﻨﺪه درﺧﻮاﻫﯿﻢ‬
‫آورد و ﯾﺎ ﺑﻪ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪاى از ﻣﻘﺮرات ﺟﺪﯾﺪ ﻣﻼلآورى ﺧﻮاﻫﯿﻢ رﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﻄﺮز ﻣﻼلآورى ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ از آﻧﻬﺎ ﺗﺒﻌﯿﺖ‬
‫ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬اﯾﻦ ﺣﺮف ﻣﻌﻤﻮﻻً از دﻫﺎن ﮐﺴﺎﻧﻰ درﻣﻰآﯾﺪ ﮐﻪ ﻫﯿﭽﮕﺎه ﯾﻮغ ﻣﺴﯿﺢ را ﺑﺮ دوش ﻧﮕﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ از‬
‫او ﭘﯿﺮوى ﮐﺮدهاﻧﺪ‪ ،‬ﭼﯿﺰ ﺗﺎزهاى ﻣﻰﯾﺎﺑﻨﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﮐﺸﻒ ﺗﺎزه‪ ،‬ﻣﺎﺟﺮاى ﻣﻬﯿﺠﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ در اﺑﺘﺪاى اﯾﻦ ﻓﺼﻞ ﺑﻪ آن‬
‫اﺷﺎره ﮐﺮدم‪ .‬ﮔﺮﯾﺒﺎن اﯾﻦ اﻓﺮاد از ﻧَﻔﺲ ﺧﻮد )و ﺣﺘﻰ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﯾﻰ از ﺷﺮ ﻣﻘﺮرات ﻣﺬﻫﺒﻰ( آزاد ﻣﻰﺷﻮد و ﺑﻰﺷﮏ اﯾﻦ‬
‫ﺣﯿﺮتاﻧﮕﯿﺰﺗﺮﯾﻦ ﺷﮑﻞ آزادى اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮐﺸﻒ ﻫﻤﯿﻦ آزادى ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﺒﺐ ﺷﺪ ﺗﺎ اﻟﯿﺰاﺑﺖ اﻟﯿﻮتﮐﺘﺎﺑﻰ ﺑﻪ ﻧﺎم آزادى ﺣﺎﺻﻞ از اﻃﺎﻋﺖ ﺑﻨﻮﯾﺴﺪ‪ .‬وى‬
‫‪{P‬‬ ‫ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ}‪Elisabeth Elliot - P‬‬
‫ﻓﻘﻂ در اﻃﺎﻋﺖ ﮐﺎﻣﻞ از ﻣﺴﯿﺢ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻃﻌﻢ آزادى ﺣﻘﯿﻘﻰ را ﻣﻰﭼﺸﯿﻢ‪.‬‬
‫ﻋﯿﺴﻰ ﻧﯿﺰ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ را ﺗﻌﻠﯿﻢ داد‪ .‬وى ﻗﺒﻼً درﺑﺎره ﻣﻨﺸﺎء ﺗﻌﺎﻟﯿﻤﺶ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺴﯿﺎرى ﮐﻪ ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ‬
‫را ﮔﻮش ﻣﻰدادﻧﺪ ﺑﻪ وى اﯾﻤﺎن آورده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﯾﻤﺎن اﯾﻦ اﺷﺨﺎص ﺣﺎﻟﺘﻰ اﺑﺘﺪاﯾﻰ داﺷﺖ‪ ،‬زﯾﺮا ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺣﺘﻰ‬
‫ﺷﺎﮔﺮدان ﻧﯿﺰ ﭘﻰ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻧﺒﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ راه ﻋﯿﺴﻰ در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺑﻪ ﺻﻠﯿﺐ ﺧﺘﻢ ﻣﻰﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻣﺮگ ﺧﻮد رﻫﺎﯾﻰ‬
‫از ﮔﻨﺎﻫﺎن را ﺑﻪ ارﻣﻐﺎن آورد‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬اﯾﻤﺎن اﯾﺸﺎن واﻗﻌﻰ ﺑﻮد و ﻋﯿﺴﻰ در ﺻﺪد ﺗﺸﻮﯾﻖ آﻧﻬﺎ ﺑﺮآﻣﺪ و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫» اﮔﺮ در ﮐﻼم ﻣﻦ ﺑﻤﺎﻧﯿﺪ‪ ،‬ﺑﺮاﺳﺘﻰ ﺷﺎﮔﺮد ﻣﻦ ﺧﻮاﻫﯿﺪ ﺑﻮد‪ .‬و ﺣﻘﯿﻘﺖ را ﺧﻮاﻫﯿﺪ ﺷﻨﺎﺧﺖ‪ ،‬و ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺷﻤﺎ را آزاد‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد‪) «.‬ﯾﻮﺣﻨﺎ ‪.(31:8-32‬‬
‫ﺑﺮﺧﻰ از ﺷﻨﻮﻧﺪﮔﺎن ﮐﻪ از ﺷﻨﯿﺪن اﯾﻦ ﺣﺮف ﺑﻪ ﺧﺸﻢ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ ﻓﺮزﻧﺪان اﺑﺮاﻫﯿﻢ ﻫﺴﺘﯿﻢ و ﻫﺮﮔﺰ‬
‫ﻏﻼم ﮐﺴﻰ ﻧﺒﻮدهاﯾﻢ‪ .‬ﭘﺲ ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻰﮔﻮﯾﻰ آزاد ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺷﺪ؟« )آﯾﻪ‪ (33‬اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬ﺣﺮﻓﻰ ﮐﻪ ﻣﻰزدﻧﺪ ﻣﻀﺤﮏ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻮن ﺳﺎﻟﻬﺎى ﺳﺎل ﯾﻬﻮدﯾﺎن در ﻣﺼﺮ در اﺳﺎرت ﺑﻪ ﺳﺮ ﺑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬در زﻣﺎن ﺣﮑﻮﻣﺖ داوران ﻧﯿﺰ ﺣﺪاﻗﻞ‬

‫‪11‬‬
‫ﻫﻔﺖ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﮐﻞ ﻣﻠﺖ ﯾﻬﻮد ﺑﻪ زﯾﺮ ﻧﮕﯿﻦ ﺑﯿﮕﺎﻧﮕﺎن رﻓﺖ‪ .‬ﻫﻔﺘﺎد ﺳﺎل ﻫﻢ ﮐﻪ در ﺑﺎﺑﻞ ﺑﻪ اﺳﺎرت ﮔﺬراﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺣﺘﻰ‬
‫ﻣﻮﻗﻌﻰ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺸﻐﻮل ﺻﺤﺒﺖ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺮ ﺳﺮﺑﺎزان روﻣﻰ ﻗﺮار داﺷﺘﻨﺪ و در ﮐﯿﻒ ﺧﻮد ﺳﮑﻪﻫﺎﯾﻰ‬
‫را ﺣﻤﻞ ﻣﻰﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﮔﻮاه ﺑﺮ ﺳﯿﻄﺮه دوم ﺑﺮ ﻓﻠﺴﻄﯿﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﺸﺎن را ﭼﻨﯿﻦ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮع‬
‫ﺣﺴﺎس ﮐﺮد و ﺳﺒﺐ ﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺗﻐﯿﺮ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ‪...‬ﻫﺮﮔﺰ ﻏﻼم ﮐﺴﻰ ﻧﺒﻮدهاﯾﻢ‪«.‬‬
‫وﻟﻰ ﻋﯿﺴﻰ ﭼﻄﻮر ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺟﻮاب داد؟ وى ﭘﺮت و ﭘﻼﯾﻰ را ﮐﻪ راﺟﻊ ﺑﻪ آزادى ﺳﯿﺎﺳﻰ ﺧﻮد ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﻪ‬
‫رﺧﺸﺎن ﻧﮑﺸﯿﺪ‪ ،‬ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺟﺎى اﯾﻦ ﮐﺎر از اﺳﺎرت‪ ‬ﮔﻨﺎه ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ و اﻋﻼم داﺷﺖ ﮐﻪ‬
‫آزادى ﺣﻘﯿﻘﻰ ﻣﻮﻗﻌﻰ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻰﺷﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ اﻃﺎﻋﺖ از او‪ ،‬از ﮔﻨﺎه ﻓﺮار ﮐﻨﻨﺪ‪» .‬آﻣﯿﻦ‪ ،‬آﻣﯿﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻰﮔﻮﯾﻢ‪ ،‬ﮐﺴﻰ‬
‫ﮐﻪ ﮔﻨﺎه ﻣﻰﮐﻨﺪ ﻏﻼم ﮔﻨﺎه اﺳﺖ‪...‬ﭘﺲ اﮔﺮ ﭘﺴﺮ ﺷﻤﺎ را آزاد ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮاﺳﺘﻰ آزاد ﺧﻮاﻫﯿﺪ ﺑﻮد« )‪.(ù3435‬‬
‫آزادى ﺗﻨﻬﺎ زﻣﺎﻧﻰ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻰﺷﻮد ﮐﻪ ﻋﺰم ﺧﻮد را ﺑﻪ ﭘﯿﺮوى از ﻣﺴﯿﺢ ﺟﺰم ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬آزادىاى ﮐﻪ ﺑﺪﯾﻦ ﻧﺤﻮ ﺑﻪ‬
‫دﺳﺖ ﻣﻰآﯾﺪ‪ ،‬در ﻋﺎﻟﻢ ﻧﻈﯿﺮ ﻧﺪارد‪.‬‬

‫ﻓﺼﻞ ﻫﺸﺘﻢ‬

‫راه ﺧﺪﻣﺖ‬

‫ﺷﻤﺎ ﻣﺮا اﺳﺘﺎد و ﺳﺮورﺗﺎن ﻣﻰﺧﻮاﻧﯿﺪ و درﺳﺖ ﻫﻢ ﻣﻰﮔﻮﯾﯿﺪ‪ ،‬زﯾﺮا ﭼﻨﯿﻦ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﭘﺲ اﮔﺮ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺳﺮور و اﺳﺘﺎد‬
‫ﺷﻤﺎﯾﻢ ﭘﺎﻫﺎى ﺷﻤﺎ را ﺷﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺰ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺎﻫﺎى ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ را ﺑﺸﻮﯾﯿﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر‪ ،‬ﺳﺮﻣﺸﻘﻰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ دادم ﺗﺎ ﺷﻤﺎ‬
‫ﻧﯿﺰ ﻫﻤﺎﻧﮕﻮﻧﻪ رﻓﺘﺎر ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﮐﺮدم‪ .‬آﻣﯿﻦ‪ ،‬آﻣﯿﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻰﮔﻮﯾﻢ‪ ،‬ﻧﻪ ﻏﻼم از ارﺑﺎب ﺧﻮد ﺑﺰرﮔﺘﺮ اﺳﺖ‪،‬‬
‫ﻧﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎده از ﻓﺮﺳﺘﻨﺪه ﺧﻮد‪.‬اﮐﻨﻮن ﮐﻪ اﯾﻨﻬﺎ را ﻣﻰداﻧﯿﺪ‪،‬ﺧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺣﺎﻟﺘﺎن اﮔﺮ ﺑﺪاﻧﻬﺎ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﯿﺪ )ﯾﻮﺣﻨﺎ‪.(13:13-17‬‬

‫ﺷﺨﺼﻰ ﺑﻮدن ﻣﻮﺿﻮع ﺷﺎﮔﺮدى ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻌﻨﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ وﻇﺎﯾﻒ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ آن ﺑﺮﻋﻬﺪه ﺧﻮد ﺷﺨﺺ اﺳﺖ‪.‬‬
‫دﯾﮕﺮان ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﺟﺎى ﻣﺎ از ﻋﯿﺴﻰ ﭘﯿﺮوى ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﯿﻢ از ﻫﻤﺴﺮﻣﺎن ﺑﺨﻮاﻫﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﯿﺎﺑﺖ از ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺎ‬
‫ﺷﺎﮔﺮد ﻋﯿﺴﻰ ﺷﻮد‪ .‬ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻤﺎن ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻪ ﺟﺎى ﻣﺎ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ‪ ،‬دﻋﺎ ﮐﻨﻨﺪ و از ﺧﺪاوﻧﺪ اﻃﺎﻋﺖ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﺧﻮد ﻣﺎﺳﺖ و اﮔﺮ از زﯾﺮ آﻧﻬﺎ ﻃﻔﺮه ﺑﺮوﯾﻢ‪ ،‬ﺷﺎﮔﺮد ﺣﻘﯿﻘﻰ ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ ﻧﺨﻮاﻫﯿﻢ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻓﺮدﮔﺮاﯾﻰ ﻣﻮﺿﻮﻋﻰ اﺳﺖ ﻋﻠﻰﺣﺪه‪ .‬ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻟﻐﺖ ﻓﺮدﮔﺮاﯾﻰ را ﭼﻨﯿﻦ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﻰﮐﻨﺪ‪» :‬ﻓﺮدﮔﺮاﯾﻰ ﻋﺒﺎرت از ﻫﺮ‬
‫ﮔﻮﻧﻪ ﺗﻌﻠﯿﻢ ﯾﺎ ﻋﻤﻠﮑﺮدى اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﯿﻦ ﻓﺮد و ﺟﺎﻣﻌﻪ‪ ،‬اﻟﻮﯾﺖ را ﺑﻪ ﻓﺮد ﻣﻰدﻫﺪ و ﻫﺪف ﻧﻬﺎﯾﻰ آن ﺗﺄﻣﯿﻦ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻓﺮدى‬

‫‪12‬‬
‫اﺳﺖ‪ «.‬ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺴﺎب‪ ،‬ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ ﻓﺮدﮔﺮاﯾﺎﻧﻪ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬زﯾﺮا ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺮاى ﻓﺮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮاى ﮐﻞ اﺷﺨﺎص اﻫﻤﯿﺖ ﻗﺎﯾﻞ‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن در ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﺳﺆاﻟﻰ ﮐﻪ درﺑﺎره ﺣﮑﻢ اول از او ﺷﺪ‪ ،‬ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻓﻮق را ﺑﯿﺎﻧﺪاﺷﺖ و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اوﻟﯿﻦ و‬
‫ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ ﺣﮑﻢ‪ ،‬ﺗﺜﻨﯿﻪ ‪ 5:6‬اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﯾﺪ »ﭘﺲ ﯾﻬﻮه ﺧﺪاى ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻰ ﺟﺎن و ﺗﻤﺎﻣﻰ ﻗﻮت ﺧﻮد‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﺎ‪ «.‬ﻋﯿﺴﻰ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﭘﺲ از ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ از راﺑﻄﻪ ﻓﺮد ﺑﺎ ﺧﺪا‪ ،‬درﺑﺎره راﺑﻄﻪ ﻓﺮد ﺑﺎ ﺳﺎﯾﺮ اﻧﺴﺎنﻫﺎ ﺳﺨﻦ‬
‫ﮔﻔﺖ و دراﯾﻦ ﺑﺎره از ﻻوﯾﺎن ‪ 18:19‬ﻧﻘﻞ ﻗﻮل ﮐﺮد‪» :‬دوﻣﯿﻦ ﺣﮑﻢ ﻧﯿﺰ ﻫﻤﭽﻮن ﺣﮑﻢ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ‪ ،‬ﻣﻬﻢ اﺳﺖ‪:‬‬
‫"ﻫﻤﺴﺎﯾﻪات را ﻫﻤﭽﻮن ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﺎ‪ ".‬اﯾﻦ دو ﺣﮑﻢ‪ ،‬اﺳﺎس ﺗﻤﺎﻣﻰ ﺷﺮﯾﻌﺖ ﻣﻮﺳﻰ و ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎى ﭘﯿﺎﻣﺒﺮان‬
‫اﺳﺖ« ‪0‬ﻣﺘﻰ ‪.(39:22-40‬‬

‫ﻣﺤﺒﺖ‪ ‬زاﻧﻮزده‬
‫راﺑﻄﻪ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺳﺎﯾﺮﯾﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﻋﯿﺴﻰ ﻓﺮﻣﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ آﻧﺎن را دوﺳﺖ ﺑﺪارﯾﻢ؟ وﻟﻰ ﭼﮕﻮﻧﻪ؟ آﯾﺎ ﻣﺤﺒﺖ‬
‫ﻣﺎ ﺑﻪ دﯾﮕﺮان ﺑﺎﯾﺪ از ﻧﻮع ﻣﺤﺒﺘﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺧﯿﺮﺧﻮاه ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ رﻋﺎﯾﺎﯾﺶ ﻧﺸﺎن ﻣﻰدﻫﺪ؟ ﯾﺎ ﻣﺜﻞ ﻣﺤﺒﺘﻰ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮان و ﯾﺎ ﺑﺎﻟﻌﮑﺲ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮان ﺑﻪ ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ اﺑﺮاز ﻣﻰدارﻧﺪ؟ ﻣﺴﯿﺢ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻰدﻫﺪ ﮐﻪ راه‬
‫ﻣﺤﺒﺖ ﮐﺮدن ﺑﻪ ﻣﺮدم‪ ،‬ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ آﻧﻬﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻋﯿﺴﻰ ﻓﮑﺮ ﺧﻮد را در ﻗﺎﻟﺐ ﻋﻤﻞ رﯾﺨﺖ‪ .‬ﯾﻮﺣﻨﺎ ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺷﺎم آﺧﺮى ﮐﻪ اﺳﺘﺎد ﭘﯿﺶ از دﺳﺘﮕﯿﺮى‬
‫و ﻣﺼﻠﻮب ﺷﺪﻧﺶ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮد ﺻﺮف ﮐﺮد‪ ،‬از ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻟﺒﺎسﻫﺎﯾﺶ را ﮐﻨﺪ و ﺑﻪ ﮐﻨﺎرى‬
‫ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﺣﻮﻟﻪاى ﺑﻪ دور ﮐﻤﺮ ﺑﺴﺖ‪ ،‬داﺧﻞ ﺗﺸﺖ آب رﯾﺨﺖ‪ ،‬زاﻧﻮ زد و ﭘﺎﻫﺎى ﺷﺎﮔﺮدان را ﺷﺴﺖ و ﺑﺎ ﺣﻮﻟﻪاى‬
‫ﮐﻪ ﺑﻪ دور ﮐﻤﺮش ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﺸﮏ ﮐﺮد‪.‬‬
‫ﭼﻨﯿﻦ ﻋﻤﻠﻰ ﭼﻨﺪان ﺑﻰﺳﺎﺑﻘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﻄﺮس ﮐﻪ ﺟﻠﻮى زﺑﺎﻧﺶ را ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻧﮕﺎه دارد‪ ،‬ﺑﻪ اﻋﺘﺮاض ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»ﺳﺮور ﻣﻦ‪ ،‬اﯾﺎ ﺗﻮ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻰ ﭘﺎى ﻣﺮا ﺑﺸﻮﯾﻰ؟« و ﻋﯿﺴﻰ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬اﮐﻨﻮن از درك آﻧﭽﻪ ﻣﻰﮐﻨﻢ ﻧﺎﺗﻮاﻧﻰ‪،‬اﻣﺎ ﺑﻌﺪ‬
‫ﺧﻮاﻫﻰ ﻓﻬﻤﯿﺪ«‪ .‬اﯾﻦ ﺟﻮاب ﭘﻄﺮس را ﻗﺎﻧﻊ ﻧﮑﺮد و آﺷﮑﺎرا ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻪ ﺧﻮد اﻃﻤﯿﻨﺎن داﺷﺖ ﮐﻪ ﺧﯿﺎل ﻣﻰﮐﺮد ﮐﻪ‬
‫ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ زﺑﺎن ﺑﻪ ﻣﻼﻣﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎز ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻗﺒﻼً ﻫﻢ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﮐﺮده ﺑﻮد )دور از ﺗﻮ‪ ،‬ﺳﺮورم! ﻣﺒﺎدا ﮐﻪ‬
‫ﭼﻨﯿﻦ ﭼﯿﺰى ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺮ ﺗﻮ واﻗﻊ ﺷﻮد‪ (.‬اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﻄﺮس ﺑﻪ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﺎﻫﺎى ﻣﺮا ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮاﻫﻰ ﺷﺴﺖ!« ﺑﺎ اﯾﻦ‬
‫ﺣﺎل‪ ،‬وﻗﺘﻰ ﻋﯿﺴﻰ ﺗﻮﺿﯿﺢ داد ﮐﻪ ﺗﺎ ﭘﺎﻫﺎى ﭘﻄﺮس را ﻧﺸﻮﯾﺪ‪ ،‬وى ﺳﻬﻤﻰ در او ﻧﺨﻮاﻫﺪ داﺷﺖ‪ ،‬ﭘﻄﺮس ﺣﺮﻓﺶ را‬
‫ﭘﺲ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺮور ﻣﻦ‪ ،‬ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﭘﺎﻫﺎﯾﻢ‪ ،‬ﮐﻪ دﺳﺘﻬﺎ و ﺳﺮم را ﻧﯿﺰ ﺑﺸﻮى!« ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮاى ﻋﯿﺴﻰ‬
‫ﺗﻌﯿﯿﻦ ﺗﮑﻠﯿﻒ ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫‪13‬‬
‫ﻋﯿﺴﻰ ﺑﻪ ﭘﻄﺮس ﺗﻮﺿﯿﺢ داد ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﻻزم اﺳﺖ ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺸﻮﯾﺪ‪ ،‬ﯾﻌﻨﻰ ﻫﻤﺎن ﮐﺎرى را اﻧﺠﺎم دﻫﺪ ﮐﻪ از ﻗﺒﻞ‬
‫ﺗﺼﻤﯿﻢاش را داﺷﺖ‪ .‬آﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﺷﺴﺘﻦ ﭘﺎﻫﺎى ﭘﻄﺮس اداﻣﻪ داد و ﺳﭙﺲ از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﻟﺒﺎسﻫﺎى را ﺑﻪ ﺗﻦ ﮐﺮد و‬
‫ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﺧﻮد رد ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﺑﺎزﮔﺸﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬آﯾﺎ درﯾﺎﻓﺘﯿﺪ آﻧﭽﻪ ﺑﺮاﯾﺘﺎن ﮐﺮدم؟« اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ درﯾﺎﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﻋﯿﺴﻰ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ اﻓﺰود‪» :‬ﺷﻤﺎ ﻣﺮا اﺳﺘﺎد و ﺳﺮورﺗﺎن ﻣﻰﺧﻮاﻧﯿﺪ و درﺳﺖ ﻫﻢ ﻣﻰﮔﻮﯾﯿﺪ‪ ،‬زﯾﺮا ﭼﻨﯿﻦ ﻫﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫ﭘﺲ اﮔﺮ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺳﺮور و اﺳﺘﺎد ﺷﻤﺎﯾﻢ ﭘﺎﻫﺎى ﺷﻤﺎ را ﺷﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺰ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺎﻫﺎى ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ را ﺑﺸﻮﯾﯿﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﺎ اﯾﻦ‬
‫ﮐﺎر‪ ،‬ﺳﺮﻣﺸﻘﻰ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ دادم ﺗﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺰ ﻫﻤﺎﻧﮕﻮﻧﻪ رﻓﺘﺎر ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﮐﺮدم‪ .‬آﻣﯿﻦ‪ ،‬آﻣﯿﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻰﮔﻮﯾﻢ‪ ،‬ﻧﻪ‬
‫ﻏﻼم از ارﺑﺎب ﺧﻮد ﺑﺰرﮔﺘﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎده از ﻓﺮﺳﺘﻨﺪه ﺧﻮد‪.‬اﮐﻨﻮن ﮐﻪ اﯾﻨﻬﺎ را ﻣﻰداﻧﯿﺪ‪،‬ﺧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺣﺎﻟﺘﺎن اﮔﺮ ﺑﺪاﻧﻬﺎ‬
‫ﻋﻤﻞ ﮐﻨﯿﺪ )ﯾﻮﺣﻨﺎ‪13:13-17‬؛ رﺟﻮع ﺷﻮد ﺑﻪ آﯾﺎت ‪ .(1-17‬ﻣﻄﺎﺑﻖ اﯾﻦ ﺗﻮﺿﯿﺢ‪ ،‬ﭘﯿﺮوى از ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﺧﺪﻣﺖ‬
‫ﺑﻪ دﯾﮕﺮان ﻣﻄﺎﺑﻖ اﻟﮕﻮى اوﺳﺖ‪.‬‬

‫ﯾﮏ ﺗﻤﺜﯿﻞ‬
‫ﻧﻤ ﻮﻧﻪ و ﺳﺮﻣﺸﻘﻰ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﺑﺮاى ﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﻣﺤﺪود ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ واﻗﻌﻪ ﺷﺴﺘﻦ ﭘﺎﻫﺎ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﮐﻞ دوران‬
‫ﺧﺪﻣﺖ او را ﺷﺎﻣﻞ ﻣﻰﺷﺪ ﮐﻪ ﺷﺴﺘﻦ ﭘﺎﻫﺎى ﺷﺎﮔﺮدان ﺗﻤﺜﯿﻠﻰ از آن ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻨﺪ ﻓﺼﻞ ﻗﺒﻞ ﮐﻪ درﺑﺎره ﻣﻌﻨﻰ اﻧﮑﺎر‬
‫ﻧﻔﺲ ﺑﺮرﺳﻰ ﻣﻰﮐﺮدﯾﻢ‪ ،‬ﻣﻦ ﺗﻮﺻﯿﻔﻰ را ﮐﻪ در ﻓﯿﻠﭙﯿﺎن ‪ 5:2-11‬از ﻋﯿﺴﻰ آﻣﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﺤﻠﯿﻠﻰ ﮐﻪ اﺷﻌﯿﺎ ‪-14‬‬
‫‪ 12:14‬از ﺷﯿﻄﺎن ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻰآورد‪ ،‬ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﮐﺮدم و دﯾﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎن ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﻣﻦ ﺻﻌﻮد ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺧﺪا‬
‫ﺧﻮاﻫﻢ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺟﺎى او ﺧﻮاﻫﻢ ﻧﺸﺴﺖ‪ «.‬در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻋﯿﺴﻰ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﻧﺰول ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد‪ .‬ﻣﺜﻞ اﻧﺴﺎن ﺧﻮاﻫﻢ ﺷﺪ‬
‫و ﺑﺮاى ﻧﺠﺎت او ﺟﺎن ﺧﻮد را ﻓﺪا ﺧﻮاﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ‪ «.‬اﯾﻦ اﮔﺮ ﻧﮕﻮﯾﯿﻢ ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ‪ ،‬ﻻاﻗﻞ ﯾﮑﻰ از ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ ﺗﻀﺎدﻫﺎى‬
‫زﻧﺪﮔﻰ اﺳﺖ‪ ،‬زﯾﺮا ﺗﻀﺎد ﺑﯿﻦ روش ﺷﯿﻄﺎن را ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ روش دﻧﯿﺎ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﺑﺎ روش ﺧﺪا ﮐﻪ در ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ‬
‫ﻣﺠﺴﻢ ﺷﺪ‪ ،‬آﺷﮑﺎر ﻣﻰﺳﺎزد‪ .‬در واﻗﻌﻪ ﺷﺴﺘﻦ ﭘﺎﻫﺎ دﻗﯿﻘﺎً ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺗﻀﺎد روﺑﺮو ﻣﻰﺷﻮﯾﻢ‪ .‬اﯾﻦ واﻗﻌﻪ ﻧﻤﻮﻧﻪاى اﺳﺖ‬
‫از ﻃﺮز ﻓﮑﺮ ﮐﺴﻰ ﮐﻪ ﭼﻮن ﭘﯿﺮو ﻣﺴﯿﺢ اﺳﺖ ﺑﻪ دﯾﮕﺮان ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰﮐﻨﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﯾﻌﻨﻰ ﻧﺰول ﺑﺮاى ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ دﯾﮕﺮان‪.‬‬
‫‪{P‬‬ ‫رﻣﻰ‪،‬ﺳﻰ‪ .‬اﺳﺘﺪﻣﻦ ﮐﺸﯿﺶ ﮐﻠﯿﺴﺎﯾﻰ در ﮐﺎﻟﯿﻔﺮﻧﯿﺎ ﺑﺎ اﻧﺠﺎم ﻣﻘﺎﯾﺴﻪاى}‪Stedman .Ray c - P‬‬
‫ﺑﯿﻦ آﯾﺎت ﻣﺬﮐﻮر از رﺳﺎﻟﻪ ﻓﯿﻠﭙﯿﺎن ﺑﺎ ﮐﺎرى ﮐﻪ ﻋﯿﺴﻰ ﺑﺮاى ﺷﺎﮔﺮدان ﮐﺮد‪ ،‬ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﻰرﺳﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻋﻤﻞ‬
‫ﻋﯿﺴﻰ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﻪ ﺗﻤﺜﯿﻠﻰ از ﮐﻞ ﺧﺪﻣﺖ وى ﺑﻮد‪ .‬ﯾﻮﺣﻨﺎ ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﻋﯿﺴﻰ از ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﺷﺎم ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ .‬ﻋﯿﺴﻰ اﯾﻦ‬
‫ﮐﺎر را ﻗﺒﻼً زﻣﺎﻧﻰ ﮐﻪ از ﺗﺨﺖ ﺟﻼل ﺧﻮد ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺧﻮد را ﺑﺮاى درآﻣﺪن ﺑﻪ ﺟﻬﺎن آﻣﺎده ﺳﺎزد‪ ،‬در ﻣﻘﯿﺎﺳﻰ‬
‫ﻋﻈﯿﻢﺗﺮ ﺑﻪ اﻧﺠﺎم رﺳﺎﻧﺪه ﺑﻮد‪ .‬دوم‪ ،‬ﻋﯿﺴﻰ ﻟﺒﺎﺳﻰ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺖ ﺑﻪ درآورد‪ .‬رﺳﺎﻟﻪ ﻓﯿﻠﭙﯿﺎن ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ وﻗﺘﻰ‬
‫ﻋﯿﺴﻰ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن آﻣﺪ‪ ،‬ﺟﻼﻟﻰ را ﮐﻪ ﻃﺒﯿﻌﺘﺎً ﺑﻪ او ﺗﻌﻠﻖ داﺷﺖ ﺑﻪ ﮐﻨﺎر ﻧﻬﺎد و ﺧﻮد را از ﺗﺠﻠﯿﺎت ﻇﺎﻫﺮى اﻟﻮﻫﯿﺖ‬

‫‪14‬‬
‫ﻣﺤﺮوم ﺳﺎﺧﺖ و ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﯾﮏ اﻧﺴﺎن واﻗﻌﻰ درآﻣﺪ ﺗﺎ ﻣﺒﺎدا ﺑﺎ ﺟﻼل آﺳﻤﺎﻧﻰاش ﭼﺸﻤﺎن ﻣﺎ را ﮐﻮر ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻧﮑﺘﻪ ﺑﻌﺪ‬
‫اﯾﻨﮑﻪ‪ ،‬ﺣﻮﻟﻪ اى ﺑﻪ دور ﮐﻤﺮ ﺑﺴﺖ‪ .‬ﯾﻌﻨﻰ ﺑﻪ ﻫﯿﺒﺖ ﯾﮏ ﻏﻼم درآﻣﺪ و اﯾﻦ ﻧﻘﺸﻰ ﺑﻮد ﮐﻪ وى ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﭘﻮﻟﺲ در آن‬
‫ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم‪ ،‬داﺧﻞ ﺗﺸﺖ را از آب ﭘﺮ ﮐﺮد و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺷﺴﺘﻦ ﭘﺎﻫﺎى ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﮐﺮد‪ .‬ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ‪،‬‬
‫ﻣﻰﺑﺎﯾﺴﺖ ﺧﻮﻧﺶ را ﻣﻰرﯾﺨﺖ ﺗﺎ ﺑﻮﺳﯿﻠﻪ ﮐﻔﺎره‪ ،‬ﮔﻨﺎه اﻧﺴﺎن را ﺑﺸﻮﯾﺪ و از او دور ﺳﺎزد‪.‬‬
‫ﺷﺴﺘﻦ ﭘﺎﻫﺎ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﻰﺷﻮد ﺑﻪ آﺧﺮ داﺳﺘﺎن در آﯾﻪ ‪ 12‬ﻣﻰرﺳﯿﻢ و ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻰﺧﻮاﻧﯿﻢ‪» :‬ﭘﺲ از آﻧﮑﻪ ﻋﯿﺴﻰ ﭘﺎﻫﺎى‬
‫اﯾﺸﺎن را ﺷﺴﺖ‪ ،‬ﺧﺮﻗﻪ ﺑﺮ ﺗﻦ ﮐﺮد و ﺑﺎز ﺑﺮ ﺳﺮ ﺳﻔﺮه ﺷﺎم ﻧﺸﺴﺖ‪ «.‬ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺷﮑﻞ‪ ،‬ﻋﯿﺴﻰ ﭘﺲ از ﻣﺮگ و ﻗﯿﺎﻣﺶ‬
‫ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺻﻌﻮد ﮐﺮد و در دﺳﺖ راﺳﺖ ﭘﺪر ﻧﺸﺴﺖ‪ .‬در رﺳﺎﻟﻪ ﻋﺒﺮاﻧﯿﺎن آﻣﺪه اﺳﺖ‪» :‬او ﭘﺲ از ﭘﺎك ﮐﺮدن‬
‫ﮔﻨﺎﻫﺎن‪ ،‬ﺑﻪ دﺳﺖ راﺳﺖ ﻣﻘﺎم ﮐﺒﺮﯾﺎ در ﻋﺮش ﺑﺮﯾﻦ ﺑﻨﺸﺴﺖ« )ﻋﺒﺮاﻧﯿﺎن ‪.(3:1‬‬
‫اﺳﺘﺪﻣﻦ در ﻧﺘﯿﺠﻪﮔﯿﺮى ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‪» :‬ﺷﮑﻰ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻋﯿﺴﻰ ﻋﻤﺪاً اﯾﻦ ﮐﺎر را ﮐﺮد ﺗﺎ ﺗﻤﺜﯿﻠﻰ ﻋﻤﻠﻰ از ﺧﺪﻣﺖ‬
‫ﺧﻮد ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﻋﺮﺿﻪ دارد‪ .‬وى ﻣﻌﻨﻰ و ﻣﻔﻬﻮم ﺧﺪﻣﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺷﮑﻠﻰ ﻧﻤﺎﯾﺸﻰ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﻧﺸﺎن ﻣﻰداد‬
‫و ﺑﺪﯾﻦ ﻃﺮﯾﻖ ﺑﺮاى آﻧﻬﺎ روﺷﻦ ﻣﻰﺳﺎﺧﺖ ﮐﻪ ﭼﺮا ﺑﻪ ﺟﻬﺎن آﻣﺪه ﺑﻮد و آﻧﺎن را ﺑﺮاى ﭼﻪ ﮐﺎرى ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﺎد‪«.‬‬
‫ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪاى ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ آﻣﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻰﺷﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﻋﯿﺴﻰ آﯾﯿﻦ ﺟﺪﯾﺪى ﺑﻪ ﻧﺎم آﯾﯿﻦ ﺷﺴﺘﻦ ﭘﺎﻫﺎ ﻣﻘﺮر‬
‫ﻧﮑﺮد‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻋﺪهاى اﯾﻨﻄﻮر ﺗﺼﻮر ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ‪ .‬وى ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ اﺷﺎره داﺷﺖ ﮐﻪ ﭘﯿﺮواﻧﺶ ﻣﻰﺑﺎﯾﺴﺖ ﻧﻘﺶ ﻏﻼم را‬
‫ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ‪ .‬ﮔﻮﯾﻰ ﻋﯿﺴﻰ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﻦ ﺧﺎدم ﺷﻤﺎ ﺑﻮدهام‪ .‬ﻫﺮ ﮐﺎرى ﮐﻪ ﮐﺮدهام ﺑﺮاى ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ‬
‫ﺷﻤﺎ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻣﻦ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻢ و اﺳﺘﺎد ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺮدهام‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ در ﻗﺒﺎل ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻧﻘﺶ ﺧﺎدم و‬
‫ﻏﻼم را ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﮕﯿﺮﯾﺪ‪«.‬‬

‫ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ دﯾﮕﺮان ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﯿﻢ‬

‫ﺣﺎل دﯾﮕﺮ ﻧﻮﺑﺖ‪ ‬ﻋﻤﻞ رﺳﯿﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻋﯿﺴﻰ ﺑﺮا ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﻣﺎ آﺳﻤﺎن را ﺗﺮك ﮔﻔﺖ‪ ،‬واﻗﻌﺎً اﻧﺴﺎن ﺷﺪ‪ ،‬ﺗﻌﻠﯿﻢ داد‬
‫و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎ ﺑﻪ ﺻﻠﯿﺐ ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﮐﻪ اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ را ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺑﮑﻨﯿﻢ‪ .‬در ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﭙﺮﺳﯿﻢ‪:‬‬
‫»ﺣﺎﻻ‪ ،‬ﻣﺎ ﭼﻄﻮر ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺑﻪ دﯾﮕﺮان ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﯿﻢ؟ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻃﺮﯾﻘﻰ ﺑﺎﯾﺪ روح ﺧﺪﻣﺖ‪ ‬اﺳﺘﺎدﻣﺎن را در ﺧﻮد ﺟﻠﻮهﮔﺮ‬
‫ﺳﺎزﯾﻢ؟« ﻣﻦ ﻋﻢ ﻟﻪ ﻧﮑﺎت زﯾﺮ را ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻣﻰﮐﻨﻢ‪:‬‬
‫‪ -1‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎن دﯾﮕﺮان ﮔﻮش ﺑﺪﻫﯿﻢ‪ .‬در ﮐﺘﺎب ﻣﺸﺎرﮐﺖ ﻣﺴﯿﺤﻰ‪ ،‬دﯾﺘﺮﯾﺶ ﺑﻮﻧﻬﻔﺮ ﭼﻨﯿﻦ}‪ - P‬ﻧﺎم اﺻﻠﻰ اﯾﻦ‬
‫ﮐﺘﺎب زﯾﺴﺘﻦ ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ در اﯾﻦ ﺗﺤﺖ ﻋﻨﺎن ﻣﺸﺎرﮐﺖ ﻣﺴﯿﺤﻰ ﺑﻪ ﻓﺎرﺳﻰ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺘﺮﺟﻢ ‪{P‬‬
‫ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫‪15‬‬
‫در ﻣﺸﺎرﮐﺖ ﻣﺴﯿﺤﻰ اوﻟﯿﻦ د‪‬ﯾﻨﻰ ﮐﻪ در ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ دﯾﮕﺮان دارﯾﻢ‪ ،‬ﮔﻮش دادن ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎﻧﺸﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﺎﻧﮕﻮﻧﻪ ﮐﻪ‬
‫دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ ﺧﺪا ﺑﺎ ﮔﻮش ﻓﺮادادن ﺑﻪ ﮐﻼﻣﺶ آﻏﺎز ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬ﺳﺮآﻏﺎز ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺮادران ﻧﯿﺰ ﮔﻮش ﺳﭙﺮدن ﺑﻪ‬
‫ﺣﺮف ﻫﺎﯾﺸﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪا از روى ﻣﺤﺒﺘﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ دارد‪ ،‬ﻋﻼوه ﺑﺮ ﮐﻼم ﺧﻮد‪ ،‬ﮔﻮﺷﻬﺎﯾﺶ را ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰﺑﺨﺸﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺎه ﮐﻪ ﯾﺎد ﻣﻰ ﮔﯿﺮﯾﻢ ﺑﻪ ﺑﺮادراﻧﻤﺎن ﮔﻮش ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪا ﺑﻪ اﯾﺸﺎن ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن‪،‬‬
‫ﺑﺨﺼﻮص ﺧﺎدﻣﺎن‪ ،‬ﻫﺮﮔﺎه ﮐﻪ در ﺟﻤﻊ دﯾﮕﺮان ﺣﻀﻮر ﻣﻰﯾﺎﺑﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﺼﻮر اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺘﻤﺎً ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯿﺰى ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ ﺧﺪﻣﺖ‬
‫ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺣﺮف زدن ﻣﺤﺪود ﻣﻰﺳﺎزﻧﺪ و ﭘﺎك ﻓﺮاﻣﻮش ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﮔﻮش دادن ﺧﺪﻣﺘﻰ ﺑﺰرگﺗﺮ از ﺳﺨﻦ‬
‫ﮔﻔﺘﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫آﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺷﻨﯿﺪن اﻫﻤﯿﺖ ﻣﻰ ﺑﺨﺸﺪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺮدم ﺣﺮف ﺑﺴﯿﺎر دارﻧﺪ و ﺷﻨﻮﻧﺪه ﮐﻢ‪،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻗﺤﻄﻰ‬
‫ﺷﻨﻮﻧﺪه اﺳﺖ‪ .‬در دﻧﯿﺎى ﻣﺎ ﺻﺪﻫﺎى ﮐﺮ ﮐﻨﻨﺪه از ﻫﺮ ﻃﺮف ﺑﻠﻨﺪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﻃﺮف ﮐﻪ رو ﻣﻰﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬در آﮔﻬﻰﻫﺎى‬
‫ﺑﺎزرﮔﺎﻧﻰ‪ ،‬ﮐﺘﺎب ﻫﺎ‪ ،‬ﻣﺠﻼت‪ ،‬ﻋﻼﺋﻢ راﻧﻨﺪﮔﻰ‪ ،‬در ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻣﺤﻞ ﮐﺎر‪ ،‬ﻣﯿﺪان ﺑﺎزى و ﺧﻼﺻﻪ در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﻣﺮدم‬
‫ﻣﻰ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮐﻪ ﭘﯿﺎﻣﻰ را ﺑﻪ ﮔﻮش ﻣﺎ ﺑﺮﺳﺎﻧﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﯾﮑﺮﯾﺰ در ﺣﺎل ﺣﺮف زدن ﻫﺴﺘﻨﺪ و درﯾﻎ از ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﮐﻪ ﺣﺎﺿﺮ‬
‫ﺑﻪ ﺷﻨﯿﺪن ﺣﺮف ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮاى ﺧﯿﻠﻰ از ﻣﺮدم زﻧﺪﮔﻰ ﻋﯿﻦ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﻮﺷﻰ ﺗﻠﻔﻦ را ﺑﺮدارﻧﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎرﻫﺎى ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ وﻟﻰ ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﻰ ﺿﺒﻂ‬
‫ﺷﺪه ﺑﺮ روى ﻧﻮار ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﻣﻰﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ‪» :‬ﺑﺲ اﺳﺖ دﯾﮕﺮ‪ .‬اﯾﻦ ﻧﻮار را ﺧﺎﻣﻮش ﮐﻨﯿﺪ و آﺧﺮ ﻗﺪرى ﻫﻢ‬
‫ﺑﻪ ﺣﺮف ﻣﺎ ﮔﻮش ﺑﺪﻫﯿﺪ‪ «.‬وﻟﻰ ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺣﺘﻰ اﻋﺘﺮاض ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﮔﻮش ﮐﺴﻰ ﻧﻤﻰرﺳﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺪﯾﻦ ﻃﺮﯾﻖ‪ ،‬اﻣﺮوزه ﺑﺎ ﭘﺪﯾﺪهاى ﻧﻮﻇﻬﻮر ﻣﻮاﺟﻪاﯾﻢ و آن اﯾﻨﮑﻪ ﻋﺪهاى از ﻣﺮدم ﮔﻮش ﻋﺪهاى دﯾﮕﺮ را ﺑﺎ ﭘﻮل‬
‫ﻣﻰ ﺧﺮﻧﺪ‪ .‬ﻓﻠﺴﻔﻪ وﺟﻮدى رواﻧﮑﺎوى و روان درﻣﺎﻧﻰ و ﻣﺸﺎوره ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺸﺎوره ﯾﮑﻰ از ﭘﻮﻟﺴﺎزﺗﺮﯾﻦ ﻣﺸﺎﻏﻞ‬
‫آﻣﺮﯾﮑﺎﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻋﻠﺖ ﮐﻪ ﻣﺸﺎوران ﻏﺎﻟﺒﺎً ﻣﺮدم را ﺑﺨﻮﺑﻰ ﻫﺪاﯾﺖ و راﻫﻨﻤﺎﯾﻰ ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﮐﺎر آﻧﻬﺎ اﺳﺎﺳﺎً اﯾﻦ‬
‫اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻨﺸﯿﻨﻨﺪ و ﺑﻪ درد دل ﻣﺮدم ﮔﻮش ﺑﺪﻫﻨﺪ‪ .‬اﯾﻦ اﻓﺮاد در ازاى درﯾﺎﻓﺖ ﭘﻮل‪ ،‬ﮐﺎرى را ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺮدم در‬
‫ﻗﺪﯾﻢ داوﻃﻠﺒﺎﻧﻪ ﻣﻰﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺷﻨﻮﻧﺪﮔﺎن ﺑﺎﺷﻨﺪ ﮐﻪ دﻧﯿﺎ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺑﻪ ﺧﻮد دﯾﺪه اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ درﯾﻐﺎ ﮐﻪ آﻧﻬﺎ اﻏﻠﺐ ﺑﻪ ﺟﺎى‬
‫ﮔﻮش ﮐﺮدن ﺣﺮف ﻣﻰزﻧﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن وﻗﺘﻰ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺴﻰ ﮔﻮش ﻣﻰدﻫﯿﻢ ﻏﺎﻟﺒﺎً ﻧﺼﻔﻪ ﻧﯿﻤﻪ ﻣﻰﺷﻨﻮﯾﻢ‬
‫و ﺑﻰﺗﺎﺑﻰ ﻣﻰ ﮐﻨﯿﻢ ﺗﺎ ﻃﺮف ﻫﺮ ﭼﻪ زودﺗﺮ ﺣﺮﻓﺶ را ﺗﻤﺎم ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺎ رﺷﺘﻪ ﮐﻼم را ﺑﻪ دﺳﺖ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ و درﺑﺎره اﯾﻨﮑﻪ‬
‫وى ﭼﻄﻮر ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ راﺑﻄﻪاش را ﺑﺎ ﺧﺪا اﺻﻼح ﮐﻨﺪ و ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد ﺳﺮوﺻﻮرت ﺑﺪﻫﺪ‪ ،‬ﻧﻄﻘﻰ ﻏﺮا اﯾﺮاد ﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫واﻗﻌﺎً ﻏﯿﺮ از اﯾﻦ اﺳﺖ؟ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮﻫﺎﯾﻰ ﮐﻪ اﺧﯿﺮاً ﺑﺎ ﻣﺮدم داﺷﺘﻪاﯾﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﺪ و از ﺧﻮد ﺑﭙﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺟﺪاً وﻗﺘﻰ‬

‫‪16‬‬
‫ﺷﺨﺺ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺣﺮف ﻣﻰزد‪ ،‬در ﻋﻮاﻟﻢ ﺧﻮد ﺳﯿﺮ ﻧﻤﻰﮐﺮدﯾﺪ و ﺑﺎ ﺑﻰﺗﺎﺑﻰ ﻣﻨﺘﻈﺮ آن ﻧﺒﻮدﯾﺪ ﮐﻪ ﻃﺮف ﺳﺨﻦ ﮐﻮﺗﺎه‬
‫ﮐﻨﺪ و ﻧﻮﺑﺖ ﺣﺮف زدن ﺷﻤﺎ ﺑﺮﺳﺪ؟ از ﺧﻮد ﺑﭙﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ آﯾﺎ وﻗﺘﻰ ﺑﺎ ﮐﺴﻰ ﺣﺮف ﻣﻰزﻧﯿﺪ‪ ،‬ﮔﻮﺷﺘﺎن واﻗﻌﺎً ﺑﻪ اوﺳﺖ‬
‫و ﺟﻮاﺑﻰ ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺑﺎ ﺻﺤﺒﺖ او ﻣﻰدﻫﯿﺪ ﯾﺎ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺤﺚ را ﺑﻪ ﻣﺴﺎﯾﻞ ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ ﺧﻮد ﻣﻰﮐﺸﺎﻧﯿﺪ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻰﮐﻨﯿﺪ ﭘﺲ ﺑﺪاﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﺨﺺ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدﺗﺎن ﻫﻢ ﺑﺪى ﻣﻰﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬زﯾﺮا ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ‬
‫ﺑﻮﻧﻬﻔﺮ ﺑﺎ ﮐﻤﺎل دراﯾﺖ ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‪» :‬ﮐﺴﻰ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﺣﺮف ﺑﺮادرش ﮔﻮش ﺑﺪﻫﺪ‪ ،‬ﻃﻮﻟﻰ ﻧﻤﻰﮐﺸﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ‬
‫ﺣﺮف ﺧﺪا ﻫﻢ دﯾﮕﺮ ﮔﻮش ﻧﺪﻫﺪ‪ .‬ﭼﻨﯿﻦ ﺷﺨﺼﻰ در ﺣﻀﻮر ﺧﺪا ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬وراﺟﻰ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد‪ .‬اﯾﻦ اﻣﺮ‪،‬‬
‫ﺳﺮآﻏﺎز ﻣﺮگ روﺣﺎﻧﻰ اﺳﺖ و در ﭘﺎﯾﺎن آﻧﭽﻪ ﺑﺎﻗﻰ ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ﭼﯿﺰى ﺑﻪ ﺟﺰ ﺣﺮاﻓﻰ و ﺗﮑﺒﺮ و ﺗﻔﺮﻋﻨﻰ ﮐﻪ ﻟﺒﺎس‬
‫ﻣﻌﻨﻮﯾﺖ و روﺣﺎﻧﯿﺖ ﺑﻪ آن ﭘﻮﺷﺎﻧﺪهاﻧﺪ و ﺑﺎ ﭘﯿﺮاﯾﻪ ﮐﻠﻤﺎت ﻣﻘﺪس ﻣﺎﺑﺂﻧﻪ آراﺳﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪«.‬‬
‫در ﺧﺼﻮص ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺴﯿﺤﻰ ﺷﻨﯿﺪن‪ ،‬اﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﻣﻬﻢ را ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ اﻓﺰود ﮐﻪ ﺧﺪا وﻇﯿﻔﻪ ﺷﻨﯿﺪن اﻋﺘﺮاﻓﺎت ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ‬
‫را ﺑﻪ ﻗﻮم ﺧﻮد ﻣﺤﻮل ﮐﺮده اﺳﺖ )ﯾﻌﻘﻮب ‪ .(16:5‬ﺷﻨﯿﺪن اﻋﺘﺮاف‪ ،‬ﺣﺪاﻗﻞ در ﮐﻠﯿﺴﺎﻫﺎى ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎن‪ -‬ﻋﻤﻠﻰ اﺳﺖ‬
‫ﮐﻪ اﻣﺮوزه دﯾﮕﺮ اﻧﺠﺎم ﻧﻤﻰﺷﻮد‪ .‬ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎن اﺣﺘﻤﺎﻻً ﺑﺮاى ﺗﻮﺟﯿﻪ ﺧﻮد ﻣﻰﮔﻮﯾﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﻰﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮐﺎرى را‬
‫ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻌﺒﯿﺮ ﻣﺎ اﺷﺘﺒﺎه ﮐﻠﯿﺴﺎى ﮐﺎﺗﻮﻟﯿﮏ اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﮑﺮار ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬در ﮐﻠﯿﺴﺎى ﮐﺎﺗﻮﻟﯿﮏ رﺳﻢ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮاى اﻋﺘﺮاف ﺑﻪ ﮔﻨﺎه‬
‫ﭘﯿﺶ ﮐﺸﯿﺶ ﻣﻰروﻧﺪ و او ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﺴﯿﺢ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺸﺨﺺ را ﻣﻰآﻣﺮزد‪ .‬وﻟﻰ آﯾﺎ دﻟﯿﻞ واﻗﻌﻰ اﯾﻨﮑﻪ ﮔﻮش ﺑﻪ اﻋﺘﺮاف‬
‫ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻧﻤﻰدﻫﯿﻢ ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ؟ آﯾﺎ اﯾﻦ اﻣﺮ از آن ﺳﺒﺐ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﭼﻨﺪان ﮔﺮم ﺻﺤﺒﺖ ﺧﻮد ﻫﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ وﻗﺘﻰ‬
‫ﺑﺮاى ﺷﻨﯿﺪنِ ﺣﺮف دلِ ﺑﺮادر ﯾﺎ ﺧﻮاﻫﺮى ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺰدﻣﺎن آﻣﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺪارﯾﻢ؟ آﯾﺎ اﯾﻦ ﺷﺨﺺ از ﺑﻰاﻋﺘﻨﺎﯾﻰ ﻣﺎ‬
‫ﺳﺮﺧﻮرده و دﻟﺸﮑﺴﺘﻪ ﻧﻤﻰﺷﻮد؟ ﺧﺪا ﺑﻪ در دل ﻣﺎ ﮔﻮش ﻣﻰﮐﻨﺪ و ﺑﺎ ﮐﻠﻤﺎت ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺗﺴﻠﻰﻣﺎن ﻣﻰدﻫﺪ‪ .‬ﭘﺲ‬
‫ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﯿﻢ و ﺑﺎ ﺣﺮف دﯾﮕﺮان ﮔﻮش ﺑﺪﻫﯿﻢ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﯿﻢ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ اﯾﺸﺎن ﮐﻠﻤﺎت ﺗﺴﻠﻰ ﺑﺨﺶ ﺧﺪا‬
‫را ﺑﯿﺎن ﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫‪ -2‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﻋﻠﺖ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺮدم دﻧﺒﺎل ﮔﻮش ﺷﻨﻮا ﻣﻰﮔﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﻫﻢ اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺣﺮف‬
‫در ﺳﯿﻨﻪ ﺷﺎن ﺟﻤﻊ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬درد دل ﺑﻪ ﺟﺎى ﺧﻮد‪ ،‬و ﻟﯿﮑﻦ ﻫﺪف ﻣﺮدم ﻏﺎﻟﺒﺎً اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﺮﯾﺎد رﺳﻰ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫درد دل آﻧﻬﺎ در اﺻﻞ‪ ،‬ﻃﻠﺐ ﯾﺎرى از ﻣﺪرم اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﮔﻮش ﺧﻮد را ﺑﻪ روى ﻣﺮدم ﺑﺒﻨﺪﯾﻢ‪ ،‬ﺧﻮاﻫﯿﻢ دﯾﺪ ﮐﻪ ﺳﯿﻼب‬
‫ﻧﯿﺎزﻫﺎى آﻧﻬﺎ ﻃﻮﻟﻰ ﻧﻤﻰﮐﺸﺪ ﮐﻪ از وﺟﻮدﺷﺎن ﺳﺮازﯾﺮ ﺷﻮد و دﯾﮕﺮ ﮐﺎر از ﺷﺴﺘﻦ ﭘﺎﻫﺎ ﺑﮕﺬرد‪ .‬آﻧﮕﺎه ﺑﺎ ﻣﺮدﻣﻰ‬
‫ﻣﻮاﺟﻪ ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺷﺪ ﮐﻪ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﯾﺎ ﺗﺸﻨﻪ اﻧﺪ و ﻣﺤﺘﺎج ﺑﻪ ﻟﯿﻮاﻧﻰ آب‪ ،‬ﯾﺎ ﻋﺮﯾﺎﻧﻨﺪ و ﻣﺤﺘﺎج ﺑﻪ ﻟﺒﺎس‪ ،‬ﯾﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ و در‬
‫آرزوى ﮐﺴﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ دﯾﺪﻧﺸﺎن ﺑﯿﺎﯾﺪ و ﯾﺎ ﺑﯿﻤﺎر و ﻣﺤﺘﻀﺮ و ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪ ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺘﺎر و در ﯾﮏ ﮐﻼم‪ ،‬ﺧﻮد را در ﺑﺮاﺑﺮ‬
‫ﺻﺪﻫﺎ ﻧﯿﺎز و وﻇﯿﻔﻪ دﯾﮕﺮ ﺧﻮاﻫﯿﻢ دﯾﺪ‪.‬‬

‫‪17‬‬
‫ﻣﺸﮑﻞ اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﻣﺮدم ﺑﻨﺪرت آﺳﺎن اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﻤﺎن ﭘﺮ اﺳﺖ و ﺑﺮاى ﻫﺮ روز و ﻫﺮ ﺳﺎﻋﺘﻤﺎن ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ‬
‫رﯾﺨﺘﻪ اﯾﻢ‪ .‬اﯾﻦ اﻣﺮ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺧﺼﻮﺻﯿﺎت زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺪرن ﺑﺎ آن ﺳﺮﻋﺖ ﺳﺮﺳﺎم آورش اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ از ﻃﺮﻓﻰ ﻫﻢ‬
‫ﻧﻤﻰ ﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﮐﻪ وﺿﻊ ﻣﺎ ﺑﻪ ﮐﻠﻰ ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺘﮕﺎﻧﻤﺎن ﺗﻔﺎوت دارد‪ .‬ﮐﻤﮏ ﮐﺮدن ﺑﻪ ﻣﺮدم ﻫﺮﮔﺰ آﺳﺎن ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺑﺮاى ﻣﺮد‬
‫ﺳﺎﻣﺮى ﻣﺬﮐﻮر در ﻣﺜﻞ ﻋﯿﺴﻰ‪ ،‬ﮐﻤﮏ ﮐﺮدن ﺑﻪ ﻣﺮد ﺑﯿﭽﺎرهاى ﮐﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ دزدان اﻓﺘﺎده ﺑﻮد‪ ،‬ﮐﺎر آﺳﺎﻧﻰ ﻧﺒﻮد؛ زﯾﺮا‬
‫ﻣﺮد ﺳﺎﻣﺮى ﻫﻢ در ﺣﺎل ﺳﻔﺮ ﺑﻮد‪ .‬او ﻫﻢ داﺷﺖ ﺑﻪ ارﯾﺤﺎ ﻣﻰ رﻓﺖ‪ .‬او ﻫﻢ وﻇﺎﯾﻒ ﺷﻐﻠﻰ و ﺧﺎﻧﻮادﮔﻰ داﺷﺖ‪ ،‬وﻟﻰ‬
‫ﻣﻮﻗﺘﺎً ﻫﻤﻪ را ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬از اداﻣﻪ ﺳﻔﺮ ﺻﺮف ﻧﻈﺮ ﮐﺮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﺰد ﻣﺮد ﻣﺠﺮوح درآﻣﺪ‪ ،‬ﻣﺴﯿﺮ ﺧﻮد را ﺗﻐﯿﯿﺮ داد ﺗﺎ‬
‫ﻣﺎل ﺑﺎﺧﺘﻪ را ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﺎﻧﻪاى ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺷﺐ را آﻧﺠﺎ ﮔﺬراﻧﺪ و ﺳﭙﺲ ﻃﻮرى ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﯾﺰى ﮐﺮد ﮐﻪ وﻗﺘﻰ ﮐﺎرش ﺗﻤﺎم‬
‫ﺷﺪ‪ ،‬در ﺑﺎزﮔﺸﺖ از ﻣﺤﻞ ﻫﻤﺎن ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﺎﻧﻪ ﻋﺒﻮر ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻣﻌﻨﻰ ﺧﺪﻣﺖ ﯾﻌﻨﻰ ﻫﻤﯿﻦ‪ ،‬ﯾﻌﻨﻰ آﻧﮑﻪ رﻓﺎه دﯾﮕﺮان را ﺑﺮ‬
‫ﺧﻮد ﻣﻘﺪم ﺑﺪارﯾﻢ‪ .‬ﺑﻮﻧﻬﻔﺮ ﻣﻰﻧﻮﯾﺴﺪ‪:‬‬

‫ﻋﺠﺒﺎ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن و ﺣﺘﻰ ﺧﺎدﻣﺎن ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬اﻏﻠﺐ ﮐﺎر ﺧﻮد را ﭼﻨﺪان ﻣﻬﻢ و ﺿﺮورى ﻣﻰﭘﻨﺪارﻧﺪ ﮐﻪ اﺟﺎزه‬
‫ﻧﻤﻰدﻫﻨﺪ ﺗﺎ ﭼﯿﺰى ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﺷﺎن را ﺑﺮﻫﻢ ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﯿﺎل ﺧﻮد از اﯾﻦ راه ﺑﻪ ﺧﺪا ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻏﺎﻓﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺳﺒﺐ‬
‫‪P‬‬ ‫ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ ﺗﺎ »راه ﭘﺮﭘﯿﭻ و ﺧﻢ وﻟﻰ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺧﺪا« )ﺑﻪ ﻗﻮل ﮔﻮﺗﻔﺮﯾﺪ آرﻧﻮﻟﺪ( اﻫﻤﯿﺖ ﺧﻮد را}‬
‫‪{Gottfried Arnold - P‬‬
‫ﺑﺒﺎزد‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻣﺎﻧﻊ و‪ .‬ﻣﺰاﺣﻤﺖ را ﺑﺮﻧﻤﻰﺗﺎﺑﻨﺪ‪ .‬و ﻟﯿﮑﻦ‪ ،‬ﻓﺮوﺗﻨﻰ اﯾﺠﺎب ﻣﻰﮐﻨﺪ ﮐﻪ دﺳﺘﻰ را ﮐﻪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺧﺪﻣﺘﻰ‬
‫ﺑﮑﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﻧﮑﺸﯿﻢ و ﺧﯿﺎل ﻧﮑﻨﯿﻢ ﮐﻪ اﺧﺘﯿﺎر ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﯾﺰى ﺑﺮاى زﻧﺪﮔﻰﻣﺎن ﺑﺎ ﻣﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﺑﻪ ﺧﺪا‬
‫ﺑﺴﭙﺎرﯾﻢ‪.‬‬

‫‪ -3‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ دﯾﮕﺮان ﮐﻤﮏ ﻣﺎﻟﻰ ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬دﻧﯿﺎ ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‪» :‬ﻣﺎل ﺧﻮدم‪ ،‬ﻣﺎل ﺧﻮدم‪ ،‬و ﻣﺎل ﻣﺮدم ﻫﻢ ﻣﺎل ﺧﻮدم‪ «.‬اﻣﺎ‬
‫ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﻣﻰﮔﻮﯾﻨﺪ‪» :‬ﻣﻦ ﭼﯿﺰى ﺑﻪ ﺟﺰ آﻧﭽﻪ اول از ﺧﺪا ﯾﺎﻓﺘﻪام ﻧﺪارم و ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺟﺰ ﻧﺎﻇﺮى ﺑﺮ داراﯾﻰ ﺧﻮد ﻧﯿﺴﺘﻢ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﻻزم داﺷﺘﯿﺪ‪ ،‬ﻣﺎل ﻣﺮا از آن ﺧﻮد ﺑﺪاﻧﯿﺪ‪«.‬‬
‫در ﺗﺎرﯾﺦ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎﻧﻰ ﺑﻮدهاﻧﺪ ﮐﻪ در ﮐﻤﮏ ﻣﺎﻟﻰ ﺑﻪ دﯾﮕﺮان ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﺠﺎ ﭘﯿﺶ رﻓﺘﻪاﻧﺪ ﮐﻪ دار و ﻧﺪار ﺧﻮد را‬
‫ﻓﺮوﺧﺘﻪ و ﺑﯿﻦ ﻓﻘﺮا ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﺮدهاﻧﺪ و ﯾﺎ وﻗﻒ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﻧﻤﻮدهاﻧﺪ‪ .‬در ﯾﮏ ﻣﻮرد‪ ،‬ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن اورﺷﻠﯿﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎر‬
‫را ﮐﺮدﻧﺪ )اﻋﻤﺎل ‪ .(44:2-45‬اﯾﻦ ﺷﮑﻠﻰ از زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﯿﺤﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺧﺪا ﮔﺎه ﻋﺪهاى را ﺑﻪ آن ﻓﺮا ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ‬
‫روﺷﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺎرى ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺪ وﻇﯿﻔﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬زﯾﺮا اﮔﺮ ﻫﻤﻪ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن در ﻫﺮ ﺟﺎ و ﻫﺮ زﻣﺎﻧﻰ‬
‫داراﯾﻰ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻓﺮوش ﻣﻰ رﺳﺎﻧﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻰ زﻧﺪﮔﻰ اﺷﺘﺮاﮐﻰ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻪ ﻓﻘﺮ رو ﻣﻰآوردﻧﺪ‪ ،‬آن وﻗﺖ دﯾﮕﺮ‬
‫اﯾﻤﺎﻧﺪارى ﭘﯿﺪا ﻧﻤﻰﺷﺪ ﮐﻪ ﭼﯿﺰى ﺑﺮاى دادن ﺑﻪ دﯾﮕﺮان داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﮐﻤﮏ ﻣﺎﻟﻰ ﮐﺮدن ﺑﻪ دﯾﮕﺮان ﻣﻔﻬﻮﻣﺶ اﯾﻦ‬

‫‪18‬‬
‫ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ دار وﻧﺪار ﺧﻮد را ﺑﻪ دﯾﮕﺮان ﺑﺪﻫﯿﻢ ﯾﺎ از درآﻣﺪى ﮐﻪ از ﮐﺎر ﺷﺮاﻓﺘﻤﻨﺪاﻧﻪ ﺧﻮد دارﯾﻢ‪ ،‬ﭼﺸﻢ ﺑﭙﻮﺷﯿﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺮﻋﮑﺲ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺑﺮﺧﻰ از ﻣﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﺪﯾﻦ ﻣﻌﻨﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ در ﺑﯿﺎورﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﯿﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻫﻢ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻌﻨﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﺸﺎده دﺳﺖ ﺑﺎﺷﯿﻢ و داراﯾﻰ ﺧﻮد را ﻧﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺧﻮدﻣﺎن‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻋﻄﯿﻪاى از‬
‫ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪا ﺑﺪاﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﻮد دﯾﮕﺮان ﺑﻪ ﮐﺎرش ﺑﻨﺪﯾﻢ‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ اﻏﻠﺐ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰى ﮐﻪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺑﻪ دﯾﮕﺮان ﺑﺪﻫﯿﻢ ﺧﻮدﻣﺎن ﻫﺴﺘﯿﻢ‪ .‬وﻗﺘﻰ‬
‫ﭘﻮﻟﺲ در ﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮد ﺑﻪ اﯾﻤﺎﻧﺪاران ﻗﺮﻧﺘﺲ ﺳﺨﻦ از ﻣﺴﺎﯾﻞ ﻣﺎﻟﻰ ﺑﻪ ﻣﯿﺎن آورد‪ ،‬ﺿﻤﻦ ﺗﻤﺠﯿﺪ از ﮐﻠﯿﺴﺎﻫﺎى ﻣﻘﺪوﻧﯿﻪ‬
‫ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﺨﺎوت و ﺑﻠﻨﺪﻧﻈﺮىﺷﺎن‪ ،‬در ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺧﺪﻣﺖ آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯾﺸﺎن ﺣﺘﻰ ﺑﺴﯿﺎر ﺑﯿﺶ از اﻧﺘﻈﺎر ﻣﺎ ﻋﻤﻞ‬
‫ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬زﯾﺮا ﻧﺨﺴﺖ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ را ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻘﺪﯾﻢ داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬و ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﯿﺰ‪ ،‬ﺑﺮ ﻃﺒﻖ اراده ﺧﺪا« )دوم ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن‬
‫‪ .(5:8‬ﺑﻰﺗﺮدﯾﺪ‪ ،‬اﯾﻤﺎﻧﺪاران ﻣﻘﺪوﻧﯿﻪ در ﻋﺮﺿﻪ ﮐﻤﮏﻫﺎى ﻣﺎﻟﻰ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺳﺨﺎوﺗﻤﻨﺪى ﻋﻤﻞ ﻣﻰﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻗﺒﻞ از‬
‫آن ﺧﻮدﺷﺎن را ﺳﺨﺎوﺗﻤﻨﺪاﻧﻪ وﻗﻒ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ‪ ،‬وﻗﻒ ﺷﺪﻧﺸﺎن ﺑﻪ ﺧﺪا و ﻣﺮدم‪ ،‬در ﻣﺴﺎﯾﻞ ﻣﺎدى ﻧﯿﺰ‬
‫اﺛﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد‪.‬‬
‫‪ -4‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎرﻫﺎى ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ را ﺣﻤﻞ ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس اﻋﻼم ﻣﻰدارد ﮐﻪ ﮐﻞ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺴﯿﺢ ﻋﺒﺎرت ﺑﻮد از ﺣﻤﻞ‬
‫ﮐﺮدن ﺑﺎرﻫﺎى ﻣﺎ »ﻟﯿﮑﻦ او ﻏﻢﻫﺎى ﻣﺎ را ﺑﺮﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ و دردﻫﺎى ﻣﺎ را ﺑﺮ ﺧﻮﯾﺶ ﺣﻤﻞ ﻧﻤﻮد« )اﺷﻌﯿﺎ‪.(4:53‬‬
‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺗﻌﺠﺒﻰ ﻧﺪارد ﮐﻪ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس در ﯾﮏ ﮐﻼم ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﯿﺤﻰ ﯾﻌﻨﻰ ﺣﻤﻞ ﺻﻠﯿﺐ و ﺗﻮﺻﯿﻪ‬
‫ﻣﻰﮐﻨﺪ ﮐﻪ »ﺑﺎرﻫﺎى ﺳﻨﮕﯿﻦ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ را ﺣﻤﻞ ﮐﻨﯿﺪ« و ﻣﻰاﻓﺰاﯾﺪ‪» :‬ﮐﻪ اﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺷﺮﯾﻌﺖ ﻣﺴﯿﺢ را ﺑﻪ ﺟﺎ ﺧﻮاﻫﯿﺪ‬
‫آورد« )ﻏﻼﻃﯿﺎن ‪.(2:6‬‬
‫اﮔﺮ ﻣﻰﺧﻮاﻫﯿﻢ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﺑﻄﺮز ﻣﺆﺛﺮى اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﯿﻢ‪ ،‬در ﮔﺮوهﻫﺎى ﮐﻮﭼﮏ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ آن اﻗﺪام ﮐﻨﯿﻢ؛ زﯾﺮا ﭼﻄﻮر‬
‫ﻣﻰﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺑﻪ دﯾﮕﺮان در ﺣﻤﻞ ﺑﺎرﻫﺎﯾﺸﺎن ﮐﻤﮏ ﮐﻨﯿﻢ وﻗﺘﻰ ﻧﻤﻰداﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﺎر آﻧﻬﺎ ﭼﯿﺴﺖ؟ ﺑﻪ ﻋﻼوه‪ ،‬ﭼﻄﻮر‬
‫ﻣﻰﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺑﻪ ﻣﺎﻫﯿﺖ اﯾﻦ ﺑﺎرﻫﺎ ﭘﻰ ﺑﺒﺮﯾﻢ اﮔﺮ درﺟﺎﯾﻰ ﻣﺜﻞ ﮔﺮوه ﮐﻮﭼﮏ ﭘﺎى درد دل اﯾﻤﺎﻧﺪاراﻧﻰ ﮐﻪ اﻋﺘﻤﺎدى‬
‫ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ دارﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻨﺸﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ؟ اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬ﻣﺸﮑﻼﺗﻰ در اﯾﻦ زﻣﯿﻨﻪ وﺟﻮد دارﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﯾﮑﻰ دو ﺗﺎ ﻫﻢ‬
‫ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮاى ﻣﺜﺎل‪ ،‬ﯾﮑﻰ از ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﻰ ﮐﻪ ﺣﺮف ﻣﺎ را در ﺳﯿﻨﻪ ﺣﺒﺲ ﻣﻰﮐﻨﺪ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻰﮐﺸﯿﻢ ﺗﺎ از‬
‫آﻧﭽﻪ آزارﻣﺎن ﻣﻰدﻫﺪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ‪ .‬ﺑﺮاى ﻣﺜﺎل‪ ،‬اﮔﺮ دز زﻣﯿﻨﻪ ﺗﮑﺎﻟﯿﻒ ﻣﺪرﺳﻪ ﯾﺎ ﺑﭽﻪﻫﺎﻣﺎن ﻣﺸﮑﻠﻰ دارﯾﻢ‪ ،‬ﺑﺮاى‬
‫ﮔﻔﺘﻨﺶ اﯾﻦ ﭘﺎ و آن ﭘﺎ ﻣﻰﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﭼﻮن اﻋﺘﺮاف ﺑﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺸﮑﻠﻰ ﻧﻘﻄﻪ ﺿﻌﻒ ﻣﺎ را ﺑﺮﻣﻼ ﻣﻰﮐﻨﺪ‪ .‬ﻧﮕﺮان اﯾﻦ ﻫﺴﺘﯿﻢ‬
‫ﮐﻪ اﮔﺮ ﻧﻘﻄﻪ ﺿﻌﻒ ﺧﻮد را ﺑﺮﻣﻼ ﺳﺎﺧﺘﯿﻢ ﭼﻪ ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬ﯾﺎ ﻣﺜﻼً اﮔﺮ ﺑﺎ زن ﯾﺎ ﺷﻮﻫﺮ ﺧﻮد اﺧﺘﻼف داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ‪،‬‬
‫ﻣﺮدد ﻣﻰ ﻣﺎﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﻮﺿﻮع را ﺑﺎ ﮐﺴﻰ در ﻣﯿﺎن ﺑﮕﺬارﯾﻢ ﯾﺎ ﺧﯿﺮ‪ .‬ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ‪ ،‬ﻣﺸﮑﻼتﻣﺎن را داﺧﻞ ﺳﯿﻨﻪ ﺣﺒﺲ‬
‫ﻣﻰﮐﻨﯿﻢ و ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮐﺎر ﺑﻪ ﺟﺎﯾﻰ ﻣﻰرﺳﺪ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ راه و ﭼﺎرهاى ﺑﺎﻗﻰ ﻧﻤﻰﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن در ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻮاردى ﭼﻄﻮر‬

‫‪19‬‬
‫ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎرﻫﺎى ﺧﻮد را ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﻨﻨﺪ؟ آﺳﺎنﺗﺮﯾﻦ راه اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﮔﺮوهﻫﺎى ﮐﻮﭼﮏ ﻣﺸﺎرﮐﺖ‪ ،‬اﻃﻤﯿﻨﺎن‬
‫ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ را ﺟﻠﺐ ﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫ﮔﺮوه ﻫﺎى ﮐﻮﭼﮏ ﻣﺰﯾﺖ دﯾﮕﺮى ﻫﻢ دارﻧﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﺮح ﮐﻪ ﻏﺎﻟﺐ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﻔﻞ ﻣﺎ ﻣﻰآﯾﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺸﮑﻼﺗﻰ‬
‫ﺑﺰرگ ﺑﺮ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯾﺸﺎن ﺳﻨﮕﯿﻨﻰ ﻣﻰﮐﻨﺪ‪ .‬اﯾﻦ اﻓﺮاد ﺑﺮاى ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻋﺎدى‪ ،‬از ﻧﻈﺮ ﻣﺎدى‪ ،‬ﻣﻌﻨﻮى و ﻋﺎﻃﻔﻰ ﺑﻪ‬
‫ﮐﻤﮏ ﭼﻨﺪان ﺑﺰرﮔﻰ ﻣﺤﺘﺎﺟﻨﺪ ﮐﻪ از ﻋﻬﺪه ﯾﮏ ﻧﻔﺮ و ﯾﺎ ﺣﺘﻰ ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻮاده‪ -‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻫﻢ ﮐﻪ ﮐﻤﺎل ﺣﺴﻦ ﻧﯿﺴﺖ را‬
‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ وى داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ -‬ﺧﺎرج اﺳﺖ‪ .‬در ﮔﺮوهﻫﺎى ﮐﻮﭼﮏ‪ ،‬ﮐﺎر ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﭼﻨﯿﻦ اﺷﺨﺎﺻﻰ ﺑﯿﻦ اﻓﺮاد ﺗﻘﺴﯿﻢ‬
‫ﻣﻰﺷﻮد و ﺗﺮﺗﯿﺒﻰ داده ﻣﻰﺷﻮد ﺗﺎ اﯾﻦ اﻓﺮاد ﺑﻰآﻧﮑﻪ ﺑﻄﺮزى ﻧﺎﻣﺘﻌﺎدل و ﻧﺎﺳﺎﻟﻢ ﺑﻪ دﯾﮕﺮان ﻣﺘﮑﻰ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬دوﺑﺎره ﺳﺮﭘﺎ‬
‫ﺑﺎﯾﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫دﯾﺘﺮﯾﺶ ﺑﻮﻧﻬﻔﺮ ﺿﻤﻦ ﺑﺮرﺳﻰ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت‪ ،‬در ﺧﺼﻮص »ﺣﻤﻞِ ﺑﺎرﻫﺎى ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ« ﻣﻮﻗﻌﻰ ﮐﻪ ﭘﺎى آزادى و‬
‫ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺷﺨﺺ ﻣﻘﺎﺑﻞ در ﻣﯿﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻄﺎﻟﺐ ﻣﻔﯿﺪى ﺑﯿﺎن داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬آزادى دﯾﮕﺮان اﻏﻠﺐ ﺑﻪ ﺑﺎرى ﺑﺮاى ﻣﺎ ﺗﺒﺪﯾﻞ‬
‫ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﺎ آزادى ﺧﻮد ﻣﺎ در ﺗﻀﺎد ﻗﺮار ﻣﻰﮔﯿﺮد‪ .‬ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﮐﻮﺷﯿﺪهاﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻓﺮدى ﻣﺤﺘﺎج ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺣﺘﻤﺎً‬
‫ﺑﺎ اﯾﻦ اﻣﺮ ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﺪهاﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﯾﮑﻰ از ﻣﻮاﻧﻌﻰ ﮐﻪ ﮐﻤﮏ ﺑﻪ دﯾﮕﺮان را ﻣﺸﮑﻞ ﻣﻰﺳﺎزد‪ ،‬ﻋﺪم ﻫﻤﮑﺎرى ﺷﺨﺺ‬
‫ﻣﻘﺎﺑﻞ اﺳﺖ‪ .‬وى ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺑﺎ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺧﻮد‪ ،‬آزادى ﻣﺎ را ﻣﺤﺪود ﻣﻰﺳﺎزد‪ .‬ﭼﻨﯿﻦ ﺷﺨﺼﻰ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻤﻰﺷﻮد ﺑﺎ ﻣﺎ راه‬
‫ﺑﯿﺎﯾﺪ و ﺑﺎ اﯾﻦ ﮐﺎرش ﺑﺎر دﯾﮕﺮى ﺑﻮﺟﻮد ﻣﻰآورد ﮐﻪ ﺗﺎوان آن را ﻫﻢ ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺲ ﺑﺪﻫﯿﻢ‪.‬‬
‫در ﯾﮑﻰ از ﻓﺼﻮل ﮔﺬﺷﺘﻪ ﮔﻔﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﻔﺲ ﺧﻮد را اﻧﮑﺎر ﮐﻨﯿﻢ و ﺻﻠﯿﺐ ﺧﻮد را ﺑﺮ دوش ﮔﯿﺮﯾﻢ‪ .‬اﺣﺘﻤﺎﻻً‬
‫ﺿﺮورت و دﺷﻮارى اﯾﻦ ﮐﺎر در ﻫﯿﭻ ﺟﺎ ﻫﻤﭽﻮن در ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ دﯾﮕﺮان ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺣﻤﻞ ﺑﺎرﻫﺎى دﯾﮕﺮان‪ ،‬ﺧﺎﺻﻪ‬
‫زﻣﺎﻧﻰ ﮐﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﻰ اﻧﺪازه ﮔﯿﺞ و ﺳﺮﮔﺸﺘﻪ و ﻣﺤﺘﺎج ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺪﯾﻦ ﻣﻌﻨﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﯿﻤﺖ از دﺳﺖ دادن آﺳﺎﯾﺶ‬
‫ﺧﻮدﻣﺎن‪ ،‬ﺧﻮد را درﮔﯿﺮ ﻣﺸﮑﻼت آﻧﻬﺎ ﺳﺎزﯾﻢ و ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺎرى ﺟﺰ درﺻﻮرﺗﻰ ﮐﻪ ﺧﻮد را ﻣﺼﻠﻮب ﺳﺎزﯾﻢ‪ ،‬ﻣﻤﮑﻦ‬
‫ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫د رﺑﺎره ﮔﻨﺎه در زﻧﺪﮔﻰ دﯾﮕﺮان ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﻔﺖ؟ ﻓﻘﻂ آزادى دﯾﮕﺮان ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ دردﺳﺮ ﻣﻰاﻧﺪازد‪ .‬ﮔﻨﺎه‬
‫ﺑﺎﻋﺚ ﺟﺪاﯾﻰ اﺳﺖ‪ ،‬زﯾﺮا ﻓﺮد را از ﺧﺪا و در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل از ﺳﺎﯾﺮ اﻓﺮاد‪ -‬و در اﯾﻦ ﻣﻮرد از ﻣﺎ‪ -‬ﺟﺪا ﻣﻰﺳﺎزد‪ .‬وﻗﺘﻰ‬
‫ﻣﻰﮐﻮﺷﯿﻢ ﺗﺎ ﺑﺎرﻫﺎى ﺷﺨﺼﻰ دﯾﮕﺮ را ﺑﻪ دوش ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ‪ ،‬اﻏﻠﺐ وى ﺑﺮﺿﺪ ﻣﺎ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﮔﻨﺎه ﻣﻰﺷﻮد و دﺳﺖ و‬
‫ﭘﺎﯾﻤﺎن را ﻣﻰ ﺑﻨﺪد‪ .‬ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻣﺸﮑﻞ ﻓﻘﻂ زﻣﺎﻧﻰ ﻣﯿﺴﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد ﯾﺎدآورى ﮐﻨﯿﻢ‪» :‬وﻗﺘﻰ ﻣﺎ ﻫﻨﻮز‬
‫ﮔﻨﺎﻫﮑﺎر ﺑﻮدﯾﻢ‪ ،‬ﻣﺴﯿﺢ در راه ﻣﺎ ﻣﺮد« )روﻣﯿﺎن ‪ .(8:5‬ﻋﯿﺴﻰ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﻨﺸﺴﺖ ﺗﺎ اﺷﺨﺎص ﺑﻬﺘﺮى ﺷﻮﯾﻢ‪ ،‬ﺣﺘﻰ ﻣﻨﺘﻈﺮ‬
‫ﺗﻮﺑﻪ ﮐﺮدنﻣﺎن ﻫﻢ ﻧﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ وﻗﺘﻰ ﻫﻨﻮز ﮔﺮدﻧﮑﺸﻰ ﻣﻰﮐﺮدﯾﻢ در راه ﻣﺎ ﻣﺮد‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺷﮑﻞ‪ ،‬ﻣﺎ ﻧﯿﺰ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﻔﺲ‬

‫‪20‬‬
‫ﺧﻮد را ﻓﺪاى ﻣﻨﻔﻌﺖ دﯾﮕﺮان ﺳﺎزﯾﻢ و ﺑﺪاﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﺧﺪا ﻋﻤﻮﻣﺎً از ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺤﺒﺖ ﻓﺪاﮐﺎراﻧﻪاى ﺑﺮاى آوردن ﮔﻨﺎﻫﮑﺎران‬
‫ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﻮد اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻮﻧﻬﻔﺮ ﻣﻰﻧﻮﯾﺴﺪ‪» :‬از آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮔﻨﺎﻫﻰ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺲ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺷﻮد‪ ،‬ﮐﻞ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺴﯿﺤﻰ را ﮔﺮاﻧﺒﺎر و ﻣﺤﮑﻮم‬
‫ﻣﻰ ﺳﺎزد‪ ،‬ﺟﻤﺎﻋﺖ در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﻨﺎه ﯾﮏ ﺑﺮادر‪ ،‬رﻧﺠﻤﻨﺪ و ﮔﺮاﻧﺒﺎر اﺳﺖ‪ ،‬ﺷﺎدى ﻣﻰﮐﻨﺪ ﭼﻮن از‬
‫اﻣﺘﯿﺎز ﺣﻤﻞ ﮐﺮدن ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺨﺸﻮدن ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ‪«.‬‬
‫‪ -5‬ﺑﺎﯾﺪ ﺣﻘﯿﻘﺖ اﻟﻬﻰ را ﺑﻪ دﯾﮕﺮان ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺑﯿﺎن ﻧﮑﺎت ﻓﻮق در ﺧﺼﻮصِ ﻣﻔﻬﻮم ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ‬
‫دﯾﮕﺮان ﮐﺮدم‪ ،‬ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ اﺷﺎره ﻧﻤﻮدم ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﻏﺎﻟﺒﺎً ﺑﻪ ﺧﯿﺎل اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻰداﻧﻨﺪ ﺷﺨﺺ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ‬
‫ﺑﮕﻮﯾﺪ‪ ،‬ﻗﺒﻞ از ﺷﻨﯿﺪن ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺣﺮف زدن ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‪ ،‬ﺗﺄﮐﯿﺪ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﺎ ﮔﻮش دادن ﺻﺤﯿﺢ آﻏﺎز‬
‫ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬در ﺣﻘﯿﻘﺖ اﯾﻦ اﻣﺮ و اﯾﻨﮑﻪ ﺷﻨﯿﺪن از ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﻬﻢ اوﻟﯿﻪ ﺧﺪﻣﺖ اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺮدﯾﺪى ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬اﻣﺎ از ﻧﻈﺮ ﻧﺒﺎﯾﺪ‬
‫دور داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺖ و اﺗﻔﺎﻗﺎً ﺗﻔﺎوت ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﺑﺎ دﯾﮕﺮان در اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﻰ درﺳﺖ و‬
‫ﺣﺴﺎﺑﻰ ﺑﺮاى ﮔﻔﺘﻦ دارﻧﺪ‪ -‬ﭼﻮن ﮐﻼﻣﻰ را ﮐﻪ از ﺧﺪا در ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺷﻨﯿﺪهاﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﯿﺎن ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬اﯾﻦ اﻣﺮ ﺑﺎﻋﺚ‬
‫ﻣﻰﺷ ﻮد ﮐﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺎ ﺧﯿﻠﻰ ﻣﻔﯿﺪﺗﺮ از ﮐﺎرى ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ رواﻧﺸﻨﺎﺳﺎن و ﻣﺸﺎوران دﻧﯿﻮى اﻧﺠﺎم ﻣﻰدﻫﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ در‬
‫ﺷﻨﯿﺪن‪ ،‬اﻏﻠﺐ ﺑﻬﺘﺮ از ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬رﻫﻨﻤﻮد و ﻣﺸﻮرﺗﻰ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﻰدﻫﻨﺪ ﻣﻌﻘﻮل و ﺳﻨﺠﯿﺪه اﺳﺖ‪ .‬وﻟﻰ ﺧﺪﻣﺖ‪‬ﻣﺸﺎورى‬
‫ﮐﻪ ﻧﺎآﺷﻨﺎ ﺑﻪ ﮐﻼم ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬از اﯾﻦ ﺣﺪ ﻓﺮاﺗﺮ ﻧﻤﻰرود‪ .‬ﯾﮏ ﻣﺴﯿﺤﻰ وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﺣﺮف ﺷﺨﺺ دﯾﮕﺮ ﮔﻮش ﮐﺮد و‬
‫ﻣﻮﺿﻮع را ﺧﻮب ﻓﻬﻤﯿﺪ‪ ،‬ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ راه ﻋﻼج را ﻧﺸﺎن دﻫﺪ و ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﻣﺴﺘﺄﺻﻞ و اﻓﺴﺮدهاﻧﺪ‪ ،‬اﻣﯿﺪى را ﮐﻪ ﺧﺪا‬
‫در ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﺨﺸﯿﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻮﯾﺪ دﻫﺪ‪.‬‬
‫ﻋﺪه ﺑﺴﯿﺎرى در راه و ﭼﺎره ﻧﺸﺎن دادن ﺑﻪ دﯾﮕﺮان‪ ،‬ﻋﻠﻰاﻟﺨﺼﻮص ﺑﻪ اﯾﻤﺎﻧﺪاران ﻣﺮدد ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ‬
‫ﻣﺤﺘﺎط ﺑﺎﺷﯿﻢ‪ ،‬وﻟﻰ اﯾﻦ اﻓﺮاد آﻧﻘﺪر ﮐﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻋﺼﺎ راه ﻣﻰروﻧﺪ اﻏﻠﺐ ﺧﻮدﺷﺎن ﻫﻢ ﮔﯿﺞ و ﮔﻮل ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ‬
‫ﺗﺮس از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺒﺎدا ﺧﻮدﻣﺎن ﻫﻢ روزى ﺧﻄﺎﯾﻰ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺷﻮﯾﻢ‪ ،‬ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﺎﻧﻊ از اﯾﻦ ﺷﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎ و ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ از ﮔﻔﺘﻦ‬
‫آﻧﭽﻪ ﺑﯿﺎﻧﺶ ﺿﺮورت دارد‪ ،‬ﻟﺐ ﻓﺮو ﺑﻨﺪﯾﻢ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﭘﻮﻟﺲ ﻧﺎﻣﻪاى ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن روم ﻧﻮﺷﺖ‪ ،‬آﻧﻬﺎ ﻗﺒﻼً ﻫﺮﮔﺰ ﺗﻌﻠﯿﻤﻰ از‬
‫او درﯾﺎﻓﺖ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻊﻫﺬا ﭘﻮﻟﺲ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ اﯾﺸﺎن ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬اى ﺑﺮادران‪ ،‬ﻣﻦ ﺧﻮد اﯾﻦ اﻃﻤﯿﻨﺎن را دارم ﮐﻪ ﺷﻤﺎ‬
‫ﺧﻮد از ﻧﯿﮑﻮﯾﻰ ﻣﻤﻠﻮ‪ ،‬و از ﻣﻌﺮﻓﺖ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺮﺧﻮردارﯾﺪ و ﺑﻪ ﭘﻨﺪ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻧﯿﺰ ﺗﻮاﻧﺎﯾﯿﺪ« )روﻣﯿﺎن ‪.(14:15‬‬
‫درﺑﺎره اﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﺣﻖ ﺑﺎ ﺑﻮﻧﻬﻔﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫در ﻣﺸﺎرﮐﺖ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ‪ ،‬دﯾﺮ ﯾﺎ زود‪ ،‬ﺑﺮوز وﺿﻌﯿﺘﻰ ﺣﺎد و ﺑﺤﺮاﻧﻰ ﺷﺨﺺ را واﻣﻰدارد ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ‬
‫ﺑﺎﯾﺴﺘﺪ و ﮐﻼم و اراده اﻟﻬﻰ را ﺑﻪ دﯾﮕﺮى اﻋﻼم دارد‪ .‬ﺑﺎ ﻋﻘﻞ ﺳﺎزﮔﺎر ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺷﺨﺼﻰ ﭼﯿﺰى را ﮐﻪ ﺑﺮاى ﺧﻮدش‬

‫‪21‬‬
‫ﮐﻤﺎل اﻫﻤﯿﺖ را دارد‪ ،‬ﺑﻪ دﯾﮕﺮى ﻧﮕﻮﯾﺪ‪ .‬اﯾﻦ در ﺷﺄن ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ را آﮔﺎﻫﺎﻧﻪ از ﺗﻨﻬﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﺴﯿﺎر‬
‫ﻣﻬﻤﻰ ﮐﻪ از دﺳﺖﺷﺎن ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺤﺮوم ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ از ﺑﯿﺎن ﺣﻘﯿﻘﺖ اﺑﺎ دارﯾﻢ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ از ﺧﻮد ﺑﭙﺮﺳﯿﻢ ﮐﻪ آﯾﺎ ﻫﻨﻮز‬
‫ﺷﺄن و ﻣﻨﺰﻟﺖ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﺮادرﻣﺎن در ﭼﺸﻢ ﻣﺎ آﻧﻘﺪر ﺑﺰرگ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺮف را در ﮔﻠﻮﯾﻤﺎن ﻣﻰﺷﮑﻨﺪ و ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ‬
‫اﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺑﺲ ﻣﻬﻢ را از ﯾﺎد ﺑﺮدهاﯾﻢ ﮐﻪ وى ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺳﻦ و ﺳﺎل و ﻣﻘﺎم و ﻣﻨﺰﻟﺖ و ﺗﺸﺨﺼﻰ ﻫﻢ داﺷﺘﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬آﺧﺮش ﻓﺮدى ﻣﺜﻞ ﺧﻮد ﻣﺎﺳﺖ‪ ،‬ﯾﻌﻨﻰ ﮔﻨﺎﻫﮑﺎرى ﺳﺨﺖ ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪ ﺑﻪ ﻓﯿﺾ ﺧﺪا‪ .‬ﺿﺮورﯾﺎت زﻧﺪﮔﻰ او ﺑﺎ از‬
‫آنِ ﻣﺎ ﻓﺮﻗﻰ ﻧﺪارد و او ﻫﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺎ ﻣﺤﺘﺎج ﮐﻤﮏ‪ ،‬ﺗﺸﻮﯾﻖ و آﻣﺮزش اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﮔﺎه ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ ذﮐﺮ ﻣﻄﺎﻟﺒﻰ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﺑﻪ ﮔﻮش ﺷﻨﻮﻧﺪه ﺗﻨﺪ و ﺗﯿﺰ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﺑﻰﮔﻤﺎن‪ ،‬ﮔﻔﺘﻦ اﯾﻦ ﻃﻮر‬
‫ﺣﺮف ﻫﺎ آﺳﺎن ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬اﻏﻠﺐ‪ ،‬اﻓﺘﺨﺎر ﻣﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﻠﻤﺎت ﺗﺴﻠﻰ ﺑﺨﺶ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس را ﺑﯿﺎن ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﻫﺮ از ﮔﺎﻫﻰ ﻧﯿﺰ‬
‫ﺷﺎﯾﺪ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﻮﯾﻢ از ﮔﻨﺎه ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ‪ .‬و ﻟﯿﮑﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﯿﻢ از ﻓﯿﺾ و ﺑﺨﺸﺎﯾﺶ اﻟﻬﻰ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯿﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻰﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺑﻪ ﺑﺮادر ﺧﻮد ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ‪ » :‬وﻟﻰ اﮔﺮ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺧﻮد اﻋﺘﺮاف ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬او ﮐﻪ اﻣﯿﻦ و ﻋﺎدل اﺳﺖ‪ ،‬ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎ را‬
‫ﻣﻰآﻣﺮزد و از ﻫﺮ ﻧﺎراﺳﺘﻰ ﭘﺎﮐﻤﺎن ﻣﻰﺳﺎزد« )اول ﯾﻮﺣﻨﺎ‪ .(9:1‬ﻣﻰﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺑﻪ او اﻃﻤﯿﻨﺎن ﺑﺪﻫﯿﻢ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﺶ‬
‫اﻋﺘﺮاف ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺧﺪا ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﯿﺴﻰ او را آﻣﺮزﯾﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪ -6‬ﺑﺎﯾﺪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ را اﺣﯿﺎء ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ در ﻣﺤﺒﺖ ﮐﻪ ﺳﺒﺐ ﻣﻰﺷﻮد ﺗﺎ ﮔﻨﺎه ﺷﺨﺺ را ﺑﻪ او ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻫﯿﻢ و‬
‫ﻫﺮﮔﺎه ﺗﻮﺑﻪ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺳﻮى ﻣﺴﯿﺢ آﻣﺪ آﻣﺮزش او را اﻋﻼم ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬در ﻧﻬﺎﯾﺖ داراى اﯾﻦ ﻫﺪف اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺨﺺ‬
‫ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺑﻄﻮر ﮐﺎﻣﻞ اﺣﯿﺎء ﺷﻮد‪ .‬ﻫﺮﮔﺎه ﺑﻪ ﮐﺴﻰ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﺧﺪﻣﺘﻰ را اﻧﺠﺎم ﻣﻰدﻫﯿﻢ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﺑﺰرﮔﺘﺮ از آن‬
‫در ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺣﺎل دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﻗﻠﺐ ﻫﺪف ﻣﺴﯿﺢ از اﻟﮕﻮﯾﻰ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﺴﺘﻦ ﭘﺎﻫﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺖ ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﺪهاﯾﻢ‪ .‬از‬
‫ﺗﻮﺿﯿﺤﻰ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻪ ﭘﻄﺮس داد ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺮﻣﻰآﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﻘﺼﻮد ﻋﯿﺴﻰ ﻋﻤﺪﺗﺎً ﭘﺎك ﺷﺪن از آﻟﻮدﮔﻰ ﮔﻨﺎه ﺑﻮد ﮐﻪ‬
‫ﻣﺘﻌﺎﻗﺐ آن اﺣﯿﺎى ﻓﺮد ﮔﻨﺎﻫﮑﺎر ﺻﻮرت ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻋﯿﺴﻰ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﭘﻄﺮس ﮔﻔﺖ‪» :‬آن ﮐﻪ اﺳﺘﺤﻤﺎم ﮐﺮده‪،‬‬
‫ﺳﺮاﭘﺎ ﭘﺎﮐﯿﺰه اﺳﺖ و ﺑﻪ ﺷﺴﺘﻦ ﻧﯿﺎز ﻧﺪارد‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ‪ .‬ﺑﺎرى‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﭘﺎﮐﯿﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻪ ﻫﻤﻪ«‪ ،‬روﺷﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﭼﺮك‬
‫ﺣﺮف ﻧﻤﻰزد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﻨﻈﻮرش آﻟﻮدﮔﻰ اﯾﺠﺎد ﺷﺪه ﺑﻮﺳﯿﻠﻪ ﮔﻨﺎه و راه ﭘﺎك ﺷﺪن از آن‪ ،‬ﯾﻌﻨﻰ ﻋﺎدل ﺷﻤﺮدﮔﻰ و‬
‫ﺳﭙﺲ رﺷﺪ در ﻓﯿﺾ ﺑﻮد‪ .‬ﻋﯿﺴﻰ درواﻗﻊ ﺑﻪ ﭘﻄﺮس ﻣﻰﮔﻔﺖ ﮐﻪ وى ﺷﺨﺼﻰ ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪه اﺳﺖ و ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‬
‫ﻧﯿﺎز دارد ﮐﻪ از آﺛﺎر آﻟﻮده ﮐﻨﻨﺪه ﮔﻨﺎه ﭘﺎك ﺷﻮد‪ ،‬واﻻ از ﻣﺠﺎزات ﮔﻨﺎه ﮐﻪ ﻗﺒﻼً ﻧﺠﺎت ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫در اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﻓﺮدى ﺷﺮﻗﻰ روﺑﺮو ﻫﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﺮاى ﺷﺎم دﻋﻮت دارد و ﭘﯿﺶ از رﻓﺘﻦ ﺣﺴﺎﺑﻰ ﺣﻤﺎم ﻣﻰﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫در راه ﭼﻮن ﺻﻨﺪل ﺑﻪ ﭘﺎ ﮐﺮده اﺳﺖ و ﮐﻮﭼﻪﻫﺎ ﻫﻢ ﭘﺮ از ﮔﺮد و ﺧﺎك ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻏﺒﺎر ﺑﺮ ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ ﻣﻰﻧﺸﯿﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ‬

‫‪22‬‬
‫دوﺳﺘﺶ ﮐﻪ ﻣﻰ رﺳﺪ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﺷﺴﺖ و ﺷﻮ دارد‪ ،‬و ﮔﺮﻧﻪ ﮐﻞ ﺑﺪﻧﺶ ﺗﻤﯿﺰ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺷﮑﻞ‪،‬‬
‫ﻣﺘﻌﻠﻘﺎن ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ‪ ،‬ﻣﺮدان زﻧﺎﻧﻰ ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪه ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل ﻣﺮﺗﺐ ﺑﺎﯾﺪ از ﮔﺮد و ﻏﺒﺎرى ﮐﻪ ﮔﻨﺎه ﺑﺮ‬
‫وﺟﻮدﺷﺎن ﻣﻰﻧﺸﺎﻧﺪ ﭘﺎك ﺷﻮﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺒﺎدا ﻣﺸﺎرﮐﺘﻰ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ دارﻧﺪ ﺧﺪﺷﻪدار ﺷﻮد‪ .‬ﻋﯿﺴﻰ ﺑﺎ اﻟﮕﻮﯾﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ‬
‫داد‪ ،‬ﺷﺴﺘﻦ ﭘﺎﻫﺎى ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ و ﻧﻪ ﺳﺮوﺗﻨﻪﺷﺎن را ﺑﻪ ﻣﺎ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﮐﺮد‪ .‬در ﻧﺘﯿﺠﻪ‪ ،‬اﮔﺮ از ﮐﺎر او ﺗﻌﺒﯿﺮ روﺣﺎﻧﻰ ﮐﻨﯿﻢ‪،‬‬
‫ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮑﻮﺷﻰ ﺗﺎ ﺑﺎ اﺣﯿﺎى روﺣﺎﻧﻰ دﯾﮕﺮان‪ ،‬ﻏﺒﺎر ﮔﻨﺎه را از ﺗﻨﺸﺎن ﺑﺰداﯾﯿﻢ‪ .‬ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ‪،‬‬
‫ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻄﺎﺑﻖ اﯾﻦ ﺳﻔﺎرش ﭘﻮﻟﺲ ﺑﻪ ﻏﻼﻃﯿﺎن ﻋﻤﻞ ﮐﻨﯿﻢ‪» :‬اى ﺑﺮادران‪ ،‬اﮔﺮ ﮐﺴﻰ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﻰ ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺷﻮد‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﮐﻪ‬
‫روﺣﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﯿﺪ او را ﺑﺎ ﻣﻼﯾﻤﺖ ﺑﻪ راه راﺳﺖ ﺑﺎزﮔﺮداﻧﯿﺪ‪ .‬در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻮش ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﺧﻮد ﻧﯿﺰ در وﺳﻮﺳﻪ‬
‫ﻧﯿﻔﺘﻰ« )ﻏﻼﻃﯿﺎن ‪ .( 1:6‬اﻣﺎ ﭼﻄﻮر ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮادرى را ﮐﻪ در ﮔﻨﺎه اﻓﺘﺎد اﺳﺖ‪ ،‬اﺣﯿﺎء ﮐﻨﯿﻢ؟ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺎﻫﺎى ﭼﻨﯿﻦ‬
‫ﺷﺨﺼﻰ را ﺑﺸﻮﯾﯿﻢ؟ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻼم ﺧﺪا را ﺑﺮدارﯾﻢ و ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﻣﻼﯾﻤﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﮐﻤﺎل ﻣﻼﯾﻤﺖ‪ ،‬ﺑﺮ روح او ﺑﺴﺎﯾﯿﻢ و دﻋﺎ‬
‫ﮐﻨﯿﻢ ﺗﺎ ﻓﯿﺾ ﺧﺪا او را ﺑﻪ ﻋﮑﺲاﻟﻌﻤﻞ وادارد‪.‬‬
‫ﺗﻮﺟﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ »ﺑﺎ ﻣﻼﯾﻤﺖ«‪ .‬ﻫﺮى‪.‬آ‪.‬آﯾﺮﻧﺴﺎﯾﺪ در ﺗﻔﺴﯿﺮى ﮐﻪ ﺑﺮ اﯾﻦ آﯾﺎت ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‬
‫‪- P‬ﻣﻰﺧﻮاﻫﯿﻢ ﭘﺎﻫﺎى ﮐﺴﻰ را ﺑﺸﻮﯾﯿﻢ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ درﺟﻪ ﺣﺮارت‬ ‫ﮐﻪ اﮔﺮ}‪Ironside .Harry A‬‬
‫آب ﺗﻮﺟﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ‪ .‬ﻫﯿﭽﻮﻗﺖ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺑﺮوﯾﻢ و ﺑﻪ ﮐﺴﻰ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ ﮐﻪ »آﻫﺎى‪ ،‬ﺑﯿﺎ ﭘﺎﻫﺎﯾﺖ را داﺧﻞ اﯾﻦ آب داغ‬
‫ﺑﮕﺬارد‪ «.‬ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‪ ،‬ﻧﻤﻰ ﺗﻮان از ﮐﺴﻰ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺎﻫﺎﯾﺶ را داﺧﻞ آب ﯾﺦ ﻓﺮو ﮐﻨﺪ‪ .‬در ﻧﺘﯿﺠﻪ‪ ،‬ﺑﺮﺧﻮرد داغ و‬
‫ﺳﻮزان ﺑﺎ دﯾﮕﺮان ﺑﻪ ﻫﻤﺎن اﻧﺪازه ﻧﺎﮔﻮار اﺳﺖ ﮐﻪ رﻓﺘﺎر ﺳﺮد و ﺧﺸﮏ‪ .‬اﺳﺘﺪﻣﻦ ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﺧﻰ از ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن‬
‫وﻗﺘﻰ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻨﺪ ﭘﺎﻫﺎى ﮐﺴﻰ را ﺑﺸﻮﯾﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺪون آب و ﺑﻪ ﻃﺮﯾﻘﻪ ﺧﺸﮏﺷﻮﯾﻰ اﯾﻦ ﮐﺎر را اﻧﺠﺎم ﻣﻰدﻫﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ اﯾﻦ‬
‫ﺗﺮﺗﯿﺐ‪ ،‬ﮔﺮد و ﺧﺎك را از ﭘﺎﻫﺎى وى ﻣﻰﺗﺮاﺷﻨﺪ و ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺑﻌﻀﻰ اوﻗﺎت ﭘﻮﺳﺖ ﺑﺪﺑﺨﺖ را ﻫﻢ ﻣﻰﺑﺮﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺟﺎى‬
‫اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ در ﮐﻤﺎل ﻣﻼﯾﻤﺖ و ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﻨﯿﻢ و ﺑﺪاﻧﯿﻢ ﮐﻪ اى ﺑﺴﺎ ﯾﮏ روز‪ ،‬ﮔﻨﺎه ﺑﺮادر ﻣﺎ‬
‫ﮔﻨﺎه ﺧﻮد ﻣﺎ ﺑﺸﻮد‪.‬‬

‫راه رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﺳﻌﺎدت‬

‫آﺧﺮﯾﻦ آﯾﺎت ﻣﺘﻨﻰ ﮐﻪ ﺑﺮرﺳﻰ ﮐﺮدﯾﻢ در ﺧﻮر ﺗﻮﺟﻪ ﺧﺎص ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬زﯾﺮا در آﻧﻬﺎ راه ﺳﻌﺎدت و ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻰ از‬
‫زﺑﺎن ﻋﯿﺴﻰ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﯿﺎن ﺷﺪه اﺳﺖ‪» :‬اﮐﻨﻮن ﮐﻪ اﯾﻨﻬﺎ را ﻣﻰداﻧﯿﺪ‪ ،‬ﺧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺣﺎﻟﺘﺎن اﮔﺮ ﺑﺪاﻧﻬﺎ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﯿﺪ«‬
‫)ﯾﻮﺣﻨﺎ‪ .(17:13‬ﻋﺪه ﺑﺴﯿﺎرى ﻣﻰ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ و ﺳﻌﺎدﺗﻤﻨﺪ ﺑﺎﺷﻨﺪ وﻟﻰ ﻫﻤﭽﻮن ﮔﻨﺎﻫﮑﺎران ﺧﯿﺎل ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ‬
‫ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻰ در اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ دﯾﮕﺮان ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺧﺪﻣﺖ و ﻧﯿﺎزﻫﺎﯾﺸﺎن را ﺗﺄﻣﯿﻦ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻋﯿﺴﻰ ﺧﻼف اﯾﻦ را ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ و‬
‫ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻰ و ﺳﻌﺎدت در ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ دﯾﮕﺮان اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪23‬‬
‫آﯾﺎ ﺣﺎﺿﺮﯾﺪ ﺑﻪ دﯾﮕﺮان ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﯿﺪ؟ ﺣﺎﺿﺮﯾﺪ ﮐﺎرى را ﮐﻪ ﻋﯿﺴﻰ از ﺷﻤﺎ ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﯿﺪ؟ ﺑﺮاى اﮐﺜﺮ‬
‫ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن‪ ،‬ﻣﺸﮑﻞ در ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎﺳﺖ‪ .‬آﻧﺎن ﺑﻘﺪرى ﺑﺎ ﺗﻌﺎﻟﯿﻢ ﻣﺴﯿﺢ آﺷﻨﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﻄﺎﻟﺒﻰ ﮐﻪ در اﯾﻦ ﻓﺼﻞ‬
‫ذﮐﺮ ﮐﺮدهام‪ ،‬ﺑﺮاﯾﺸﺎن ﺗﺎزﮔﻰ ﻧﺪارد‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻣﻰداﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮاى ﭘﯿﺮوى از ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﻔﺲ ﺧﻮد را اﻧﮑﺎر و ﺑﻪ دﯾﮕﺮان‬
‫ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﻰ داﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎن دﯾﮕﺮان ﮔﻮش ﺑﺪﻫﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﯾﺸﺎن ﮐﻤﮏ ﻣﺎدى و ﻣﻌﻨﻮى ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬از اﯾﺸﺎن‬
‫ﺣﻤﺎﯾﺖ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ آورﻧﺪ و ﺑﻪ ﺗﻌﻠﯿﻢ دادن و اﺣﯿﺎء آﻧﺎن ﻫﻤﺖ ﮔﻤﺎرﻧﺪ‪ .‬راه ﻋﯿﺴﻰ ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ‪ .‬اﯾﻦ اﻓﺮاد ﺣﺘﻰ‬
‫ﻣﻰداﻧﻨﺪ ﮐ ﻪ ﺑﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﺧﺪﻣﺘﻰ ﺑﺮﮐﺖ ﻋﯿﺴﻰ را ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﯾﺎﻓﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻦ وﺻﻒ‪ ،‬ﻫﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ را ﻣﻰداﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ‬
‫زﻧﺪﮔﻰ ﺑﺮاى ﻧﻔﺲ ﮐﻪ راه دﻧﯿﺎﺳﺖ اداﻣﻪ ﻣﻰدﻫﻨﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ‪ ،‬اﻧﺪﮐﻰ ﭘﺲ از ﺳﻘﻮط ﺷﺪﯾﺪ ﻗﯿﻤﺖﻫﺎ در ﺑﺎزار ﺑﻮرس‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﺮدى ﺻﺤﺒﺖ ﻣﻰﮐﺮدم ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻪ‬
‫ﻧﯿﻢ ﻣﯿﻠﯿﻮن دﻻر ﺳﺮﻣﺎﯾﻪﮔﺬارى ﮐﺮده ﺑﻮد‪ .‬از او ﭘﺮﺳﯿﺪم‪» :‬ﺷﻤﺎ ﻫﻢ از اﯾﻦ ﻗﻀﯿﻪ ﺧﯿﻠﻰ ﻣﺘﻀﺮر ﺷﺪﯾﺪ؟«‬
‫‪» -‬ﺧﻮب‪ ،‬ﻣﻌﻠﻮم اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺪم‪«.‬‬
‫‪» -‬اﺻﻼً ﻓﮑﺮش را ﻣﻰﮐﺮدﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺎزار دﭼﺎر ﻫﻤﭽﻮ وﺿﻌﻰ ﺷﻮد؟«‬
‫‪» -‬د‪ ‬ﻫﻤﯿﻦاش ﻣﻀﺤﮏ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻰداﻧﺴﺘﻢ‪ .‬ﺣﺪود دو ﻣﺎه ﻗﺒﻞ از ﺳﻘﻮط ﻗﯿﻤﺖﻫﺎ وﻗﺘﻰ ﻫﻨﻮز ارزش ﺳﻬﺎم ﺑﺎﻻى‬
‫ﻫﺰار دﻻر ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻌﻀﻰ از ﻣﺎ ﮐﻪ ﻣﺸﺘﺮﮐﺎً ﺳﺮﻣﺎﯾﻪﮔﺬارى ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ‪ ،‬ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﻠﺴﻪ داﺷﺘﯿﻢ‪ .‬ﯾﺎدم ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎزار‬
‫اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﻤﻰﻣﺎﻧﺪ و ﻗﯿﻤﺖﻫﺎ ﺗﻨﺰل ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺟﺎﻟﺐ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻫﻢ ﺗﺄﯾﯿﺪ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻢ اﻻن‬
‫ﺳﻬﺎم ﺧﻮد را ﺑﻔﺮوﺷﯿﻢ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﺧﻮد را اﻋﻼم ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬وﻟﻰ ﺑﻌﺪاً ﯾﮏ ﻧﻔﺮﺷﺎن ﻫﻢ ﺑﻪ ﺣﺮف ﺧﻮد ﻋﻤﻞ ﻧﮑﺮد‪.‬‬
‫ﻫﯿﭽﮑﺪام ﺳﻬﺎم ﺧﻮد را ﻧﻔﺮوﺧﺘﯿﻢ و اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ وﻗﺘﻰ ﻗﯿﻤﺖﻫﺎ ﺷﮑﺴﺖ‪ ،‬ﮐﻤﺮ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﺷﮑﺴﺖ‪«.‬‬
‫ﺑﺮاى ﮐﺴﺐ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ در زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﯿﺤﻰ‪ ،‬ﮐﺎﻓﻰ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺪاﻧﯿﻢ‪ ،‬اﮔﺮ ﭼﻪ داﻧﺴﺘﻦ ﻣﻬﻢ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ‬
‫وﻗﺘﻰ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻰﺷﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ وﻇﺎﯾﻔﻰ ﮐﻪ از آﻧﻬﺎ ﻣﻄﻠﻊاﯾﻢ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﭘﯿﺮوى از ﻋﯿﺴﻰ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ دﯾﮕﺮان‬
‫اﺳﺖ‪ .‬اﯾﻦ راه ﺑﻪ ﺑﺮﮐﺖ ﻣﻨﺘﻬﻰ ﻣﻰﺷﻮد و ﺳﻌﺎدت ﺗﻨﻬﺎ وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﻣﺎ رو ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻗﺪم در اﯾﻦ راه ﺑﮕﺬارﯾﻢ‪.‬‬

‫‪24‬‬
 ‫ﻓﺼﻞ ﺷﺸﻢ‬

‫راه ﻓﺮوﺗﻨﻰ‬

‫ﺷﻤﺎ ﻣﻰداﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﺣﺎﮐﻤﺎن دﯾﮕﺮ ﻗﻮﻣﻬﺎ ﺑﺮاﯾﺸﺎن ﺳﺮورى ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ و ﺑﺰرﮔﺎﻧﺸﺎن ﺑﺮاﯾﺸﺎن ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻰراﻧﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ در ﻣﯿﺎن‬
‫ﺷﻤﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﮐﻪ ﻣﻰ ﺧﻮاﻫﺪ در ﻣﯿﺎن ﺷﻤﺎ ﺑﺰرگ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﺧﺎدم ﺷﻤﺎ ﺷﻮد‪ .‬و ﻫﺮ ﮐﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ در ﻣﯿﺎن‬
‫ﺷﻤﺎ اول ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﻏﻼم ﺷﻤﺎ ﮔﺮدد‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﻧﯿﺰ ﻧﯿﺎﻣﺪ ﺗﺎ ﺧﺪﻣﺘﺶ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ آﻣﺪ ﺗﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﺪ و‬
‫ﺟﺎﻧﺶ را ﭼﻮن ﺑﻬﺎى رﻫﺎﯾﻰ ﺑﻪ ﻋﻮض ﺑﺴﯿﺎرى ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬ﻣﺘﻰ ‪25:20-28‬‬

‫ﺳﺎﻟﻬﺎ ﭘﯿﺶ ﺑﺎﻧﻮﯾﻰ ﮐﻪ در ﯾﮑﻰ ﮐﻼسﻫﺎى ﺑﺮرﺳﻰ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻣﻦ ﺷﺮﮐﺖ ﻣﻰﮐﺮد‪ ،‬ﮐﺘﺎﺑﻰ ﺑﻪ ﻣﻦ داد ﮐﻪ ﺧﯿﻠﻰ‬
‫ﺗﺄﮐﯿﺪ داﺷﺖ ﺗﺎ آن را ﺑﺨﻮاﻧﻢ‪ .‬ﻧﺎم ﮐﺘﺎب ﻓﺮاﺗﺮ از ﻓﺮوﺗﻨﻰ ﺑﻮد‪ .‬ﮐﺘﺎب را ﻧﺨﻮاﻧﺪم‪ ،‬ﭼﻮن ﻓﮑﺮ ﻣﻰﮐﺮدم ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ‬
‫ﻓﺮوﺗﻨﻰ ﻧﺮﺳﯿﺪه‪ ،‬ﮐﺘﺎﺑﻰ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻓﺮاﺗﺮ از ﻓﺮوﺗﻨﻰ ﺧﻮاﻧﺪن ﺑﻪ ﭼﻪ ﮐﺎرم ﻣﻰآﯾﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻼوه‪ ،‬اوج ﺗﮑﺒﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ آدم‬
‫ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻪ ﻓﺮاﺗﺮ از ﭼﯿﺰى ﻗﺪم ﺑﮕﺬارد ﮐﻪ ﻫﻨﻮز اﻧﺪر ﺧﻢ اوﻟﯿﻦ ﮐﻮﭼﻪ آن ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫در ﻣﻘﺎﺑﻞ‪ ،‬ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺧﻮاﻧﺪن اﺛﺮ ﺑﺎدر ﻻرﻧﺲ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪاى از ﮔﻔﺘﮕﻮﻫﺎ و ﻧﺎﻣﻪﻫﺎى او در ﮐﺘﺎﺑﻰ ﺑﻪ ﻧﺎم‬
‫‪{P‬‬ ‫ﺗﻤﺮﯾﻦ}‪Brother Lawrence - P‬‬
‫ﺣﻀﻮر ﺧﺪا ﮔﺮدآورى ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻻرﻧﺲ در ﻗﺮن ﻫﺠﺪﻫﻢ ﻣﻰزﯾﺴﺖ‪ .‬وى در ﻟﻮرن ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﮔﺸﻮد‬
‫و ﻧﺎم ﻧﯿﮑﻼس ﻫﺮﻣﻦ را ﺑﺮ او ﻧﻬﺎدﻧﺪ‪ .‬ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ارﺗﺶ درآﻣﺪ و ﺑﺮاﺛﺮ دﯾﺪن درﺧﺘﻰ در زﻣﺴﺘﺎن ﮐﻪ‬
‫‪{P‬‬ ‫ﺑﺮگﻫﺎﯾﺸﺎن رﯾﺨﺘﻪ}‪Nicholas Herman - P‬‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻃﻮﻟﻰ ﻧﻤﻰﮐﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ و ﻗﺪرت ﺧﺪا زﻧﺪﮔﻰ در آن از ﻧﻮ ﻣﻰدﻣﯿﺪ‪ ،‬ﺗﻮﺑﻪ ﮐﺮد‪ .‬ﭘﺲ از ﺗﻮﺑﻪ در ﺳﺎل‬
‫‪ 1666‬وارد ﺻﻮﻣﻌﻪ ﻓﺮﻗﻪ ﮐﺎرﻣﻼﯾﺖﻫﺎى ﭘﺎﺑﺮﻫﻨﻪ در ﭘﺎرﯾﺲ ﺷﺪ‪ .‬در ﺻﻮﻣﻌﻪ ﺑﻪ وى ﮐﻪ اﮐﻨﻮن دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﻻرﻧﺲ‬
‫ﻣﻌﺮوف ﺑﻮد‪ ،‬ﮐﺎر اداره آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺳﭙﺮده ﺷﺪ و ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺘﺶ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ از وﺳﺎﯾﻞ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻧﮕﻬﺪارى ﮐﻨﺪ‪ .‬اواﯾﻞ‪،‬‬
‫ﮐﺎر ﺑﻪ ﻃﺒﻊ ﻻرﻧﺲ ﺧﻮش ﻧﻤﻰآﻣﺪ‪ .‬و ﻟﯿﮑﻦ‪ ،‬وى ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ در ﺣﻀﻮر ﺧﺪا زﯾﺴﺖ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﺪ در‬
‫ﭘﺴﺖﺗﺮﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﻧﯿﺰ ﺧﺪا را ﻋﺒﺎدت و ﺑﻪ دﯾﮕﺮان ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﺪ‪ .‬رﻓﺘﻪ رﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺮادر ﻻرﻧﺲ ﺧﺪا را در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﺧﯿﻠﻰ ﺑﻬﺘﺮ از ﮐﻠﯿﺴﺎى ﺑﺰرگ ﺟﺎﻣﻊ ﻋﺒﺎدت ﻣﻰﮐﺮد و در دﻋﺎ ﺑﻪ او ﻣﻰﮔﻔﺖ‪» :‬اى ﺧﺪاى ﺗﻤﺎم ﻗﺎﺑﻠﻤﻪﻫﺎ‪ ،‬ﺗﺎوهﻫﺎ و‬
‫ﺟﻤﯿﻊ ﻇﺮوف آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ‪...‬ﻋﻄﺎ ﮐﻦ ﮐﻪ وﻇﯿﻔﻪ ﻃﺒﺦ ﻏﺬا و ﺷﺴﺘﻦ ﻇﺮوف‪ ،‬از ﻣﻦ ﯾﮏ ﻗﺪﯾﺲ ﺑﺴﺎزد‪ «.‬وى در ﻫﺸﺘﺎد‬
‫ﺳﺎﻟﮕﻰ ﺑﺎ ﻗﻠﺒﻰ ﭘﺮ از ﻣﺤﺒﺖ و در ﺣﺎﻟﻰ ﮐﻪ ﻣﻮرد ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺎص و ﻋﺎم ﺑﻮد‪ ،‬دﯾﺪه از ﺟﻬﺎن ﻓﺮو ﺑﺴﺖ‪ .‬ﺗﺄﻣﻼت او‬
‫درﺑﺎره زﻧﺪﮔﻰ ﮐﻪ ﻋﻤﺪﺗﺎً ﺑﻪ دﺳﺖ دﯾﮕﺮان ﻧﮕﺎرش ﯾﺎﻓﺘﻪ‪ ،‬ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ اﺛﺮى ﮐﻼﺳﯿﮏ در ادﺑﯿﺎت ﻣﺴﯿﺤﻰ ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪1‬‬
 ‫ﻣﮑﺘﺒﻰ ﮐﻪ ﺗﺤﺼﯿﻞ در آن دﺷﻮار اﺳﺖ‬
‫ﺣﺘﻰ ﺑﺎ وﺟﻮد ﺳﺎﻟﻬﺎﯾﻰ ﮐﻪ ﺑﺮ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﯿﺤﻰﻣﺎن ﻣﻰﮔﺬرد‪ ،‬ﻓﺮوﺗﻨﻰ را ﭼﻪ اﻧﺪك ﺷﻨﺎﺧﺘﻪاﯾﻢ‪ .‬و ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪،‬‬
‫ﻓﺮوﺗﻨﻰ ﭼﻘﺪر ﺑﺮاى ﺷﺎﮔﺮدى ﺣﻘﯿﻘﻰ ﺿﺮورت دارد! در ﻓﺼﻮل ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ اﺷﺎره ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺷﺎﮔﺮدى ﯾﻌﻨﻰ‬
‫ﭘﯿﺮوى از ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ و ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮﺳﯿﻠﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﻧﺠﺎت ﯾﺎﺑﺪ راﻫﻰ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺷﺎﮔﺮد او ﺷﺪن ﻧﺪارد‪ .‬دﯾﺪﯾﻢ ﮐﻪ‬
‫اﻃﺎﻋﺖ ﻣﺴﯿﺢ ﺳﺒﺐ ﺷﺪ ﺗﺎ او از آﺳﻤﺎن ﻧﺰول ﮐﻨﺪو ﺷﺒﯿﻪ ﯾﮑﻰ از ﻣﺎ ﺷﻮد و ﺑﺮاى ﻧﺠﺎت ﻣﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد را ﻓﺪا‬
‫ﺳﺎزد‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺧﻮد ﺑﯿﺎﻓﺰاﯾﯿﻢ ﮐﻪ ﺗﺠﺴﻢ ﻣﺴﯿﺢ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ راه اﻃﺎﻋﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ راه ﻓﺮوﺗﻨﻰ را ﻧﯿﺰ آﺷﮑﺎر ﻣﻰﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻓﯿﻠﭙﯿﺎن ‪ 8:2‬ﮐﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس در اﯾﻦ ﺧﺼﻮص اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﯾﺪ‪» :‬و ﭼﻮن در ﺳﯿﻤﺎى ﺑﺸﺮى‬
‫ﯾﺎﻓﺖ ﺷﺪ‪ ،‬ﺧﻮد را ﺧﻮار ﺳﺎﺧﺖ و ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺮگ‪ ،‬ﺣﺘﻰ ﻣﺮگ ﺑﺮ ﺻﻠﯿﺐ ﻣﻄﯿﻊ ﮔﺮدﯾﺪ‪ «.‬اﻃﺎﻋﺖ و ﻓﺮوﺗﻨﻰ‪ ،‬ﻫﺮ دو از‬
‫ﻓﻀﺎﯾﻠﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ اﯾﻤﺎﻧﺪاران ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺮﻣﺸﻖ آﻧﻬﺎ را از ﻣﺴﯿﺢ ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ‪ -‬ﻧﯿﺎز ﺑﻪ اﻃﺎﻋﺖ در آﯾﻪ ‪ 12‬و ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﻓﺮوﺗﻨﻰ در‬
‫آﯾﻪ ‪ 13‬ذﮐﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬آﯾﺎت ﻓﻮق ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪهاﻧﺪ ﺗﺎ ﻓﺮوﺗﻨﻰ را ﺑﻪ ﻣﺎ ﺗﻌﻠﯿﻢ دﻫﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﻣﻰ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺗﺤﺼﯿﻞ در اﯾﻦ ﻣﮑﺘﺐ آﺳﺎن ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬اﻃﺎﻋﺖ ﻧﯿﺰ دﺷﻮار اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮔﺎﻫﻰ‬
‫اوﻗﺎت اﻃﻤﯿﻨﺎن دارﯾﻢ ﮐﻪ از ﭘﺲ آن ﺑﺮﺧﻮاﻫﯿﻢ آﻣﺪ‪ .‬ﻓﺮوﺗﻨﻰ ﯾﺎدآور ﻧﯿﺎزﻣﺎن ﺑﻪ ﮐﺸﺘﻦ ﻧﻔﺲ ﺧﻮد و ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻦ ﺻﻠﯿﺐ‬
‫اﺳﺖ و ﻫﺮ ﭼﻪ از دﺷﻮارى آن ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ ﮐﻢ ﮔﻔﺘﻪاﯾﻢ‪.‬‬
‫ﻓﺮوﺗﻨﻰ ﮐﺮدن ﺣﺘﻰ ﺑﺮاى ﺷﺎﮔﺮدان ﻫﻢ ﮐﻪ ﺳﻪ ﺳﺎل از ﮐﺎر در ﻣﮑﺘﺐ ﻣﺴﯿﺢ درس ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬دﺷﻮار ﺑﻮد‪ .‬در‬
‫ﻓﺼﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻪ واﻗﻌﻪ ﺷﺴﺘﻦ ﭘﺎﻫﺎى ﺷﺎﮔﺮدان ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن آن را ﻫﻤﭽﻮن ﺗﻤﺜﯿﻠﻰ از ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺴﯿﺤﻰ ﻋﺮﺿﻪ‬
‫داﺷﺖ‪ ،‬ﻧﮕﺎﻫﻰ اﻧﺪاﺧﺘﯿﻢ‪ .‬ﮔﻔﺘﯿﻢ ﮐﻪ از ﭼﻪ راهﻫﺎﯾﻰ ﻣﻰﺗﻮان ﺑﻪ ﻣﺮدم ﺧﺪﻣﺖ ﮐﺮد‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻄﻠﺒﻰ ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﻣﺎﻧﺪ اﯾﻦ ﺑﻮد‬
‫ﮐﻪ ﭼﺮا ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن ﺑﯿﻦ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣﻮﺿﻮع‪ ،‬ﺧﺪﻣﺖ را ﺗﻌﻠﯿﻢ داد‪ .‬ﻣﻮﺿﻮع اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﺎ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ ﺑﺮ ﺳﺮ‬
‫اﯾﻦ ﺟﺮوﺑﺤﺚ ﻣﻰﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﮐﺪامﺷﺎن در ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﻋﯿﺴﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ زﻋﻢ آﻧﺎن ﺑﺰودى آﻏﺎز ﻣﻰﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ ﻣﻘﺎم را‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﯾﮏ دم از ﻓﮑﺮ ﺟﺎه و ﺟﻼل ﺑﯿﺮون ﻧﻤﻰآﻣﺪﻧﺪ و ﮐﺠﺎ ﺑﻪ ﺻﻠﯿﺐ ﻓﮑﺮ ﻣﻰﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬ﭼﻨﯿﻦ‬
‫ﻣﻰﭘﻨﺪاﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻋﯿﺴﻰ ﺗﺨﺖ ﭘﺪر ﺧﻮد داود را ﺑﺎز ﭘﺲ ﺧﻮاﻫﺪ ﺳﺘﺎﻧﺪ و اﯾﻨﮏ ﺑﺎ ﻫﻢ ﮐﻠﻨﺠﺎر ﻣﻰرﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﻌﻠﻮم ﺷﻮد‬
‫ﮐﻪ ﮐﺪاﻣﯿﮏ از ﻣﻘﺮﺑﯿﻦ درﺑﺎر ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ ﻧﻔﻮذ و ﺑﺎﻻﺗﺮﯾﻦ اﺣﺘﺮام ﻋﺼﺮ ﺧﻮﯾﺶ را ﻧﺼﯿﺐ ﺧﻮد ﺳﺎزد‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﻧﻮع ﺗﻨﺶ و ﺑﺮﺧﻮرد ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺎر اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد‪ .‬ﺑﺮاى ﻣﺜﺎل‪ ،‬ﭘﺲ از واﻗﻌﻪ دﮔﺮﮔﻮﻧﻰ ﺳﯿﻤﺎى ﻣﺴﯿﺢ )ﺗﺒﺪﯾﻞ‬
‫ﻫﯿﺎت( ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﮔﺮوه ﺷﺎﮔﺮداﻧﻰ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺴﯿﺢ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺪرى ﺑﺮاى ﺷﻔﺎى ﭘﺴﺮ دﯾﻮزدهاش ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﺮده‬
‫ﺑﻮد و ﺷﺎﮔﺮدان ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﺎرى اﻧﺠﺎم دﻫﻨﺪ‪ ،‬در ﺑﯿﻦ ﮔﺮوه ﺷﺎﮔﺮدان اﺧﺘﻼف ﺑﺮوز ﮐﺮد‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﭼﯿﺰ در اﯾﻦ‬
‫ﺑﺎره ﮔﻔﺘﻪ ﻧﺸﺪه‪ ،‬اﻣﺎ اﺣﺘﻤﺎﻻً آن ﺳﻪ ﻧﻔﺮى ﮐﻪ ﺑﺎ ﻋﯿﺴﻰ ﺑﻪ ﮐﻮه رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺧﻮد را ﺑﺮﺗﺮ از ﻧﻪ ﻧﻔﺮى ﻣﻰداﻧﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ‬

‫‪2‬‬
‫ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﺎﻧﺪه و ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ اﺧﺮاج دﯾﻮ ﻧﺸﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﻮﺿﻮع ﺑﮕﻮ ﻣﮕﻮى ﺷﺎﮔﺮدان اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﺪاﻣﯿﮏ از ﺑﻘﯿﻪ ﺑﺰرگﺗﺮ‬
‫اﺳﺖ )ﻣﺮﻗﺲ ‪ .(34:9‬ﻋﯿﺴﻰ ﺑﻪ اﯾﺸﺎن ﺗﻌﻠﯿﻢ داد و ﭼﻨﯿﻦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﺮ ﮐﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ آﺧﺮﯾﻦ و‬
‫ﺧﺎدم ﻫﻤﻪ ﺑﺎﺷﺪ« )آﯾﻪ ‪.(35‬‬
‫ﺳﭙﺲ ﺑﺮاى آﻧﮑﻪ ﻣﺜﺎﻟﻰ ﻋﻤﻠﻰ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﺸﺎن داده ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﮐﻮدﮐﻰ را ﺑﻪ ﻣﯿﺎﻧﺸﺎن آورد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﺮ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ‬
‫ﮐﻮدﮐﻰ را ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﻦ ﺑﭙﺬﯾﺮد‪ ،‬ﻣﺮا ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ؛ و ﻫﺮ ﮐﻪ ﻣﺮا ﺑﭙﺬﯾﺮد‪ ،‬ﻧﻪ ﻣﺮا‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻓﺮﺳﺘﻨﺪه ﻣﺮا ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ« )آﯾﻪ‬
‫‪ ،37‬رﺟﻮع ﺷﻮد ﺑﻪ ﻣﺘﻰ ‪ 1:187-5‬و ﻟﻮﻗﺎ ‪.(46:9-48‬‬
‫ﺷﺎﯾﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﭘﻰ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﻋﯿﺴﻰ ﺑﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً ﮐﻪ ﻣﺜﺎﻟﻰ را ﻫﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ دﯾﺪﻧﺪ‪ .‬و ﻟﯿﮑﻦ در‬
‫ﭘﺎﯾﺎن ﻓﺼﻮل ﺑﻌﺪى ﻫﺮ دو اﻧﺠﯿﻞِ ﻣﺘﻰ و ﻣﺮﻗﺲ ﻣﻰﺧﻮاﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﭽﻪﻫﺎ را از رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر ﻋﯿﺴﻰ ﻣﻨﻊ‬
‫ﻣﻰﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﺎدران آﻧﻬﺎ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻋﯿﺴﻰ ﻣﻬﻤﺘﺮ و ﮔﺮﻓﺘﺎرﺗﺮ از آن اﺳﺖ ﮐﻪ وﻗﺘﺶ را ﺑﺎ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﮕﺬراﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ در‬
‫اﺻﻞ ﺳﺮﮐﺮدن ﺑﺎ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﺮاى ﺧﻮدﺷﺎن ﮐﺴﺮ ﺷﺄن ﺑﻮد‪ .‬از اﯾﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﻫﺮ ﻗﺪر ﻋﯿﺴﻰ ﺑﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎ وﻗﺖ ﻣﻰداد‪ ،‬از‬
‫وﻗﺘﻰ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﺎﮔﺮدان ﻣﻰﮔﺬراﻧﺪ‪ ،‬ﮐﺎﺳﺘﻪ ﻣﻰﺷﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻋﯿﺴﻰ ﺑﻪ ﺑﺮﺧﻰ از ﺷﺎﮔﺮدان ﺗﻮﭘﯿﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﮕﺬارﯾﺪ‬
‫ﮐﻮدﮐﺎن ﻧﺰد ﻣﻦ آﯾﻨﺪ؛ آﻧﺎن را ﺑﺎز ﻣﺪارﯾﺪ‪ ،‬زﯾﺮا ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺧﺪا از آن ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺴﺎن اﺳﺖ‪ .‬آﻣﯿﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻰﮔﻮﯾﻢ‪ ،‬ﻫﺮ‬
‫ﮐﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺧﺪا را ﻫﻤﭽﻮن ﮐﻮدﮐﻰ ﻧﭙﺬﯾﺮد‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺪان راه ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﯾﺎﻓﺖ« )ﻣﺮﻗﺲ ‪ ،14:10-15‬رﺟﻮع ﺷﻮد ﺑﻪ‬
‫ﻣﺘﻰ ‪ 14:19‬و ﻟﻮﻗﺎ ‪.(16:18-17‬‬
‫در اﯾﻨﺠﺎ ﻋﯿﺴﻰ ﺗﻌﻠﯿﻢ ﻗﻠﺒﻰ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮى ﺗﻮأم ﻣﻰﺳﺎزد‪ .‬ﻗﺒﻼً ﮔﻔﺘﻪ ود ﮐﻪ ﭼﻪ ﺑﺴﺎ در ﻣﻠﮑﻮت او‬
‫اوﻟﯿﻦ‪ ،‬آﺧﺮﯾﻦ و آﺧﺮﯾﻦ‪ ،‬اوﻟﯿﻦ ﺷﻮد‪ .‬اﻣﺎ اﮐﻨﻮن ﺗﻌﻠﯿﻢ ﻣﻰداد ﮐﻪ ﺑﺪون ﻓﺮوﺗﻨﻰ ﺣﺘﻰ راه ﯾﺎﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﻠﮑﻮت او ﻣﺤﺎل‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎر ﺳﻮﻣﻰ ﮐﻪ ﺑﮕﻮ ﻣﮕﻮ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﺰرﮔﻰ درﮔﺮﻓﺖ ﻗﺒﻞ از ورود ﭘﯿﺮوزﻣﻨﺪاﻧﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻪ اورﺷﻠﯿﻢ ﺑﻮد‪ .‬اﯾﻦ ﺑﺎر ﻣﺎدر‬
‫ﯾﻌﻘﻮب و ﯾﻮﺣﻨﺎ ﺑﻪ ﻧﺰد ﻋﯿﺴﻰ آﻣﺪ و از او درﺧﻮاﺳﺖ ﮐﺮد ﮐﻪ وﻗﺘﻰ در ﻣﻠﮑﻮﺗﺶ آﻣﺪ‪ ،‬از ﭘﺴﺮاﻧﺲ ﯾﮑﻰ را در‬
‫دﺳﺖ راﺳﺖ و دﯾﮕﺮى را در دﺳﺖ ﭼﭗ ﺑﻨﺸﺎﻧﺪ‪ .‬ﺷﺎﮔﺮدان اﯾﻦ را ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪﻧﺪ از دﺳﺖ ﯾﻌﻘﻮب و ﯾﻮﺣﻨﺎ ﺧﻮﻧﺸﺎن‬
‫ﺑﻪ ﺟﻮش آﻣﺪ‪ .‬ﻋﯿﺴﻰ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﻤﺎ ﻣﻰداﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﺣﺎﮐﻤﺎنِ دﯾﮕﺮ ﻗﻮﻣﻬﺎ ﺑﺮاﯾﺸﺎن ﺳﺮورى ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ و ﺑﺰرﮔﺎﻧﺸﺎن ﺑﺮاﯾﺸﺎن‬
‫ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻰراﻧﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ در ﻣﯿﺎن ﺷﻤﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﮐﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ در ﻣﯿﺎن ﺷﻤﺎ ﺑﺰرگ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﺧﺎدم ﺷﻤﺎ ﺷﻮد‪ .‬و‬
‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﻣﻰ ﺧﻮاﻫﺪ در ﻣﯿﺎن ﺷﻤﺎ اول ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﻏﻼم ﺷﻤﺎ ﮔﺮدد‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن ﻧﯿﺰ ﻧﯿﺎﻣﺪ ﺗﺎ ﺧﺪﻣﺘﺶ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ‬
‫آﻣﺪ ﺗﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﺪ و ﺟﺎﻧﺶ را ﭼﻮن ﺑﻬﺎى رﻫﺎﯾﻰ ﺑﻪ ﻋﻮض ﺑﺴﯿﺎرى ﺑﺪﻫﺪ‪) «.‬ﻣﺘﻰ ‪25:20-28‬؛ رﺟﻮع ﺷﻮد ﺑﻪ‬
‫ﻣﺮﻗﺲ ‪.(42:10-45‬‬

‫‪3‬‬
‫ﺷﺎﯾﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﭘﺲ از آن اﺗﻔﺎق و درﺳﻰ ﮐﻪ ﻋﯿﺴﻰ داد‪ ،‬اﮐﻨﻮن دﯾﮕﺮ ﺷﺎﮔﺮدان درس ﺧﻮد را ﻓﺮاﮔﺮﻓﺘﻪ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ و ﺟﻮﯾﺎى ﺟﺎه و ﺟﻼل ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ‪ ،‬اى اﻓﺴﻮس ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﺸﺪ‪ .‬ﻇﺎﻫﺮاً ﮐﺸﻤﮑﺶ ﺑﺎﻻ ﮔﺮﻓﺖ و ﺣﺘﻰ در اﺗﺎق‬
‫ﺑﺎﻻﺧﺎﻧﻪ ﻫﻢ اداﻣﻪ ﯾﺎﻓﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻟﻮﻗﺎ اﺗﻔﺎﻗﺎت آن روز ﻋﺼﺮ را ﺑﻪ ﺗﺮﺗﯿﺐ وﻗﻮع ﺷﺮح داده ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬در اﯾﻦ ﺻﻮرت ﭘﺲ از‬
‫ﺷﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ » ﺟﺪاﻟﻰ ﻣﯿﺎﻧﺸﺎن درﮔﺮﻓﺖ در اﯾﻦ ﺑﺎره ﮐﻪ ﮐﺪام ﯾﮏ از اﯾﺸﺎن ﺑﺰرﮔﺘﺮ اﺳﺖ« )ﻟﻮﻗﺎ ‪.(24:22‬‬
‫ﺷﺎﯾﺪ در ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن ﻟﺒﺎس از ﺗﻦ ﺑﻪ درآورد و ﺑﻪ ﺷﺴﺘﻦ ﭘﺎﻫﺎى ﺷﺎﮔﺮدان ﭘﺮداﺧﺖ‪ .‬درﺳﻰ ﮐﻪ‬
‫از ﺷﺎﮔﺮدان ﻣﻰ ﺗﻮان ﮔﺮﻓﺖ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﯿﻔﺘﮕﻰ ﻣﺎ ﺑﺮاى ﺑﺮﺗﺮى ﺑﺮ دﯾﮕﺮان ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﺗﺎ ﺑﺪان ﭘﺎﯾﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺣﺘﻰ‬
‫وﻗﺘﻰ در ﻋﺸﺎء رﺑﺎﻧﻰ ﻧﯿﺰ ﺷﺮﮐﺖ ﻣﻰﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬در ﭘﻰ ﺑﺰرﮔﻰ و ﻣﻘﺎم ﺑﺎﺷﯿﻢ‪.‬‬
‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬وﻗﺘﻰ ﻋﯿﺴﻰ ﭘﺎﻫﺎى ﺷﺎﮔﺮدان را ﺷﺴﺖ ﻓﻘﻂ از ﺧﺪﻣﺖ ﺑﺎ اﯾﺸﺎن ﺳﺨﻦ ﻧﻤﻰﮔﻔﺖ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ در ﻓﺼﻞ‬
‫ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎب ﺳﯿﺰدﻫﻢ اﻧﺠﯿﻞ ﯾﻮﺣﻨﺎ را از اﯾﻦ دﯾﺪﮔﺎه ﺑﺮرﺳﻰ ﮐﺮدﯾﻢ‪ .‬ﻋﯿﺴﻰ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ از ﻓﺮوﺗﻨﻰ و اﯾﻨﮑﻪ ﻓﺮوﺗﻨﻰ‬
‫ﭘﯿﺶ ﺷﺮط ﺧﺪﻣﺖ اﺳﺖ ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ وﻗﺘﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﻮدك ‪ -‬و ﺣﺘﻰ ﺑﻪ ﻃﺮﯾﻖ اوﻟﻰ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﻏﻼم ﺷﻮﯾﻢ‪،‬‬
‫ﻣﻰﺗﻮاﻧﯿﻢ از ﻋﯿﺴﻰ ﭘﯿﺮوى و ﺑﻪ دﯾﮕﺮان ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ وﻗﺘﻰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﯾﮏ ﮐﻮدك ﺷﺪﯾﻢ‪ ،‬ﻣﻰﺗﻮاﻧﯿﻢ از ﻋﯿﺴﻰ ﺗﻌﻠﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ و ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﻓﺮوﺗﻨﻰ و ﻋﻤﻠﮑﺮد آن ﭘﻰ‬
‫ﺑﺒﺮﯾﻢ‪ .‬در ﻏﯿﺮ اﯾﻦ ﺻﻮرت‪ ،‬ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﺎﮔﺮدان ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺎ آﻧﻘﺪر ﺑﻪ ﺑﺰرﮔﻰ و اﻫﻤﯿﺖ ﺧﻮد ﻣﻰاﻧﺪﯾﺸﯿﻢ ﮐﻪ ﺻﺪاى‬
‫ﻣﺴﯿﺢ را ﻧﻤﻰﺷﻨﻮﯾﻢ‪.‬‬

‫ﺧﻼﺻﻰ از ﭼﻬﺎر ﺑﺎر‬

‫ﯾﮑﻰ از ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ ﮐﺘﺎبﻫﺎﯾﻰ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل درﺑﺎره زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﯿﺤﻰ ﺧﻮاﻧﺪهام‪ ،‬ﮐﺘﺎﺑﻰ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻃﻠﺒﯿﺪن ﺧﺪا از‬
‫آﺛﺎر آ‪.‬داﺑﻠﯿﻮ ﺗﻮزر‪ .‬ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه در اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﺑﻪ ﺑﺮرﺳﻰ ﻣﻮﺿﻮع ﻓﺮوﺗﻨﻰ ﻣﻰﭘﺮدازد و ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺎه ﻓﺮوﺗﻨﻰ را از‬
‫ﻋﯿﺴﻰ ﯾﺎد ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ‪ ،‬ﭼﻬﺎر ﺑﺎر ﮐﻤﺮﺷﮑﻦ از ﭘﺸﺖﻣﺎن ﺧﻮاﻫﻨﺪ اﻓﺘﺎد‪.‬‬
‫‪ -1‬ﺑﺎ ﺗﮑﺒﺮ‪ .‬ﻓﺮوﺗﻨﻰ در ﺧﻼف ﺟﻬﺖ ﺗﮑﺒﺮ ﻗﺮار دارد‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻣﯿﺰان ﮐﻪ در ﻣﮑﺘﺐ ﻣﺴﯿﺢ ﻓﺮوﺗﻨﻰ را ﯾﺎد‬
‫ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ‪ ،‬از ﺑﺎر ﮐﻤﺮﺷﮑﻦِ ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪى و ﺗﮑﺒﺮ و ﻧﺨﻮت آزاد ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎر ﺗﮑﺒﺮ ﺳﻨﮕﯿﻦ و ﮐﻤﺮﺷﮑﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮزر‬
‫ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ دﻣﻰ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﻋﮑﺲاﻟﻌﻤﻞ ﺗﮑﺒﺮآﻣﯿﺰﻣﺎن در ﺑﺮاﺑﺮ ﺷﺨﺼﻰ ﮐﻪ از او ﺑﺪى دﯾﺪهاﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ‬
‫ﭼﻪ اﻧﺪازه ﺑﺮاى ﻣﺎ دردﺳﺮ آﻓﺮﯾﺪه اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺗﺎ وﻗﺘﻰ ﮐﻪ از ﺧﻮدﺗﺎن ﺧﺪاﯾﻰ ﮐﻮﭼﮏ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ و وﻓﺎدارى ﺧﻮد را ﻧﺜﺎرش ﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬ﮐﺴﺎﻧﻰ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ از‬
‫ﻫﺘﮏ ﺣﺮﻣﺖ ﺑﻪ ﺑﺖ ﺷﻤﺎ ﻣﺨﻠﻮط ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬در اﯾﻦ ﺻﻮرت‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﯿﺪ ﺑﻪ ﯾﺎﻓﺘﻦ آراﻣﺶ درون اﻣﯿﺪوار ﺑﺎﺷﯿﺪ؟‬
‫ﺗﻼش ﺳﺮﺳﺨﺘﺎﻧﻪ ﻗﻠﺐ ﻣﺎ در ﻣﺤﻔﻮظ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻦ ﺧﻮد از ﻫﺮ ﻧﯿﺶ و ﺳﻌﻰ و ﺣﻔﻆ ﺣﺮﻣﺖ ﺷﮑﻨﻨﺪه آن از ﮔﻤﺎنِ ﺑﺪ‬

‫‪4‬‬
‫دوﺳﺖ و دﺷﻤﻦ‪ ،‬ﻫﯿﭽﮕﺎه ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﺎ ذﻫﻨﻤﺎن روى آراﻣﺶ ﺑﺒﯿﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ اداﻣﻪ ﺑﺪﻫﯿﺪ ﺗﺎ ﮐﻤﺮﺗﺎن‬
‫در زﯾﺮ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺸﮑﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻦ وﺻﻒ‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪان دﻧﯿﺎ دﻣﺎدم اﯾﻦ ﺑﺎر را ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﻰﮐﺸﻨﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﻧﯿﺸﻰ ﮐﻪ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ‬
‫ﺑﻰﭘﺎﺳﺦ ﻧﻤﻰﮔﺬارﻧﺪ‪ ،‬اﻧﺘﻘﺎد ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪﻧﺪ ﮐﺰ ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ و در ﺧﻮدﺷﺎن ﺟﻤﻊ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬از ﺗﻮﻫﯿﻦﻫﺎى ﺧﯿﺎﻟﻰ ﻋﺬاﺑﻰ‬
‫ﺳﺨﺖ ﻣﻰﮐﺸﻨﺪ و اﮔﺮ ﮐﺴﻰ را ﺑﺮآﻧﺎن ﺗﺮﺟﯿﺢ دﻫﻨﺪ‪ ،‬از ﺑﻰﺧﻮاﺑﻰ ﻣﺪام از اﯾﻦ دﻧﺪه ﺑﻪ آن دﻧﺪه ﻣﻰﻏﻠﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس در ﺗﺤﺴﯿﻦ ﻣﻮﺳﻰ ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‪ » :‬ﻣﻮﺳﻰ ﻣﺮد ﺑﺴﯿﺎر ﺣﻠﯿﻢ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺟﻤﯿﻊ ﻣﺮدﻣﺎﻧﻰ ﮐﻪ در روى‬
‫زﻣﯿﻨﻨﺪ« )اﻋﺪاد ‪ .(3:12‬وى در ﻣﺎﺟﺮاﯾﻰ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦ ﻓﻀﯿﻠﺖ ﺳﺘﻮده ﻣﻰﺷﻮد ﮐﻪ ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ ﺿﺮﺑﻪ را ﻧﻪ از ﺟﺎﻧﺐ‬
‫دﺷﻤﻦ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ از ﻫﺎرون و ﻣﺮﯾﻢ‪ ،‬ﺑﺮادر و ﺧﻮاﻫﺮش ﺧﻮرده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﭼﻬﻞ ﺳﺎل ﻗﺒﻞ از آن ﺗﺎرﯾﺦ‪ ،‬وﻗﺘﻰ ﻣﻮﺳﻰ از ﻣﺼﺮ ﮔﺮﯾﺨﺖ و در ﻣﯿﺎن ﻣﺪﯾﺎﻧﻰﻫﺎ ﺳﺎﮐﻦ ﺷﺪ ﺑﺎ ﺻﻔﻮره دﺧﺘﺮ‬
‫ﮐﺎﻫﻨﻰ ﺑﻪ ﻧﺎم رﻋﻮﺋﯿﻞ ازدواج ﮐﺮد‪ .‬ﺻﻔﻮره ﺑﺎ اﺳﺮاﺋﯿﻠﯿﺎن از ﯾﮏ ﺗﺒﺎر ﺑﻮد و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻰ ﺑﺮاى ﻣﻮﺳﻰ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺳﺎﺧﺖ‪ .‬ﺑﺎ‬
‫اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬وﻗﺘﻰ ﻣﺎﺟﺮاى ﻣﺬﮐﻮر در ﺑﺎب ‪ 12‬اﻋﺪاد اﺗﻔ ﺎق اﻓﺘﺎد‪ ،‬ﺻﻔﻮره ﻣﺮده و ﻣﻮﺳﻰ ﻫﻤﺴﺮ دﯾﮕﺮى اﺧﺘﯿﺎر ﮐﺮده‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻤﺴﺮ دوم ﻣﻮﺳﻰ ﮐﻮﺷﻰ ﺑﻮد‪ .‬در زﻣﺎنﻫﺎى ﺑﺴﯿﺎر ﮐﻬﻦ اﻫﺎﻟﻰ ﺣﺒﺸﻪ را ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺎم ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ‪ .‬ﻧﮑﺘﻪ داﺳﺘﺎن‬
‫اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﺴﺮ ﺟﺪﯾﺪ ﻣﻮﺳﻰ ﺑﺎ ﯾﻬﻮدﯾﺎن ﻫﻢ ﺗﺒﺎر ﻧﺒﻮد و ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﮐﻪ ﺳﯿﺎهﭘﻮﺳﺖ ﻫﻢ ﺑﻮده ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬اﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ‬
‫را ﻧﻤﻰ ﺗﻮان ﺑﺎ ﻗﺎﻃﻌﯿﺖ ﺑﯿﺎن داﺷﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻦ وﺻﻒ‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﺮﺧﻰ دﻻﯾﻞ اﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﻣﺤﺘﻤﻞ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰرﺳﺪ‪ .‬اول اﯾﻨﮑﻪ‪،‬‬
‫ﻋﻤﻮﻣﺎً ﮐﻮﺷﻰﻫﺎ را ﺳﯿﺎهﭘﻮﺳﺖ داﻧﺴﺘﻪاﻧﺪ و دﯾﮕﺮ آﻧﮑﻪ‪ ،‬ﺟﺰﺋﯿﺎت ﺧﺎص ﺗﻨﺒﯿﻪ ﺷﺪن ﻣﺮﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﻌﺘﺮض ﺑﻪ ازدواج‬
‫ﻣﻮﺳﻰ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻮﯾﺪ ﻧﮑﺘﻪ ﻣﺬﮐﻮر ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮاى ﻣﺜﺎل ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻰﺧﻮاﻧﯿﻢ‪» :‬و ﻣﺮﯾﻢ و ﻫﺎرون درﺑﺎره زن ﺣﺒﺸﻰ ﮐﻪ ﻣﻮﺳﻰ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮ او ﺷﮑﺎﯾﺖ آوردﻧﺪ‪ ،‬زﯾﺮا زن ﺣﺒﺸﻰ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬و ﮔﻔﺘﻨﺪ‪" :‬آﯾﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﻮﺳﻰ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﻰ ﺗﮑﻠﻢ‬
‫ﻧﻤﻮده اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻧﯿﺰ ﺗﮑﻠﻢ ﻧﻨﻤﻮده؟"« )آﯾﺎت ‪.(1-2‬‬
‫ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺳﺨﻨﺎن ﻣﺮﯾﻢ و ﻫﺎرون را ﺷﻨﯿﺪ و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ از اﯾﺸﺎن ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺧﯿﻤﻪ‬
‫اﺟﺘﻤﺎع ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﻓﺮﻣﻮد‪:‬‬

‫اﮔﺮ در ﻣﯿﺎن ﺷﻤﺎ ﻧﺒﻰاى ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﮐﻪ ﯾﻬﻮه ﻫﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺧﻮد را در روﯾﺎ ﺑﻪ او ﻇﺎﻫﺮ ﻣﻰﮐﻨﻢ و در ﺧﻮاب ﺑﻪ او ﺳﺨﻦ‬
‫ﻣﻰ ﮔﻮﯾﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻨﺪه ﻣﻦ ﻣﻮﺳﻰ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬او در ﺗﻤﺎﻣﻰ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻦ اﻣﯿﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ وى روﺑﺮو و آﺷﮑﺎران و ﻧﻪ در‬
‫ﻧﯿﺮﻫﺎ ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻮﯾﻢ‪ ،‬و ﺷﺒﯿﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ را ﻣﻌﺎﯾﻨﻪ ﻣﻰﺑﯿﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﭼﺮا ﻧﺘﺮﺳﯿﺪﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺑﻨﺪه ﻣﻦ ﻣﻮﺳﻰ ﺷﮑﺎﯾﺖ‬
‫آوردﯾﺪ؟ )اﻋﺪاد ‪.(6:12-8‬‬

‫‪5‬‬
‫در اداﻣﻪ داﺳﺘﺎن آﻣﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ ﻏﻀﺐ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮ ﺿﺪ آن دو اﻓﺮوﺧﺘﻪ ﺷﺪ و وﻗﺘﻰ اﺑﺮ از ﺧﯿﻤﻪ اﺟﺘﻤﺎع‬
‫ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪» ،‬ﻣﺮﯾﻢ ﻣﺜﻞ ﺑﺮف ﻣﺒﺮوص ﺑﻮد« )آﯾﻪ ‪ .(10‬از ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺪس ﻣﻰزﻧﻢ ﻫﻤﺴﺮ دوم ﻣﻮﺳﻰ ﺑﺎﯾﺴﺘﻰ‬
‫ﺳﯿﺎهﭘﻮﺳﺖ ﺑﻮده ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎ ﺗﻨﺒﯿﻬﻰ ﮐﻪ ﻣﺮﯾﻢ ﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ وى ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭘﻮﺳﺖ ﺗﻮ ﮔﻨﺪﻣﮕﻮن اﺳﺖ و‬
‫ﭘﻮﺳﺖ اﯾﻦ دﺧﺘﺮك ﺳﯿﺎه‪ .‬ﺑﻪ ﺧﯿﺎﻟﺖ ﭘﻮﺳﺖ ﺳﻔﯿﺪ از ﺳﯿﺎه ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻮب‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﻔﺮﻣﺎ اﯾﻦ ﻫﻢ ﺳﻔﯿﺪى‪«.‬‬
‫اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺪا ﻣﺮﯾﻢ را ﺑﻪ ﻣﺮض ﺟﺬام دﭼﺎر ﺳﺎﺧﺖ و از رﻫﮕﺬر اﯾﻦ ﻋﻘﻮﺑﺖ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ اﺳﺮاﺋﯿﻠﯿﺎن ﺑﻔﻬﻤﺎﻧﺪ ﮐﻪ‬
‫ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺗﻌﺼﺒﺎت ﻧﮋادى ﻣﯿﺪان ﺑﺪﻫﻨﺪ‪.‬‬
‫در ﭘﺎﯾﺎن داﺳﺘﺎن ﻣﻰﺑﯿﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﻮﺳﻰ ﺑﺮاى ﺧﻮاﻫﺮش دﻋﺎ ﻣﻰﮐﻨﺪ و ﻣﺪﺗﻰ ﺑﻌﺪ ﻣﺮﯾﻢ ﺷﻔﺎ ﻣﻰﯾﺎﺑﺪ‪ .‬ﻧﮑﺘﻪ اﺻﻠﻰ‬
‫ﻫﻤﯿﻦ رﻓﺘﺎر ﺗﻮأم ﺑﺎ ﻣﻼﯾﻤﺖ ﻣﻮﺳﻰ در ﺗﻤﺎم ﻣﺪﺗﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ زﯾﺮ ﺣﻤﻠﻪ ﻗﺮار دارد‪ .‬ﻃﺮز رﻓﺘﺎر وى ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻮد؟ آﯾﺎ‬
‫از ﮔﻠﻪ و ﺷﮑﺎﯾﺖﻫﺎى ﺧﻮاﻫﺮش ﺳﺨﺖ رﻧﺠﯿﺪهﺧﺎﻃﺮ ﺷﺪ؟ آﯾﺎ درﺻﺪد ﺗﻼﻓﻰ و ﮐﯿﻔﺮ دادن ﺑﺮآﻣﺪ؟ او ﻫﯿﭽﯿﮏ از‬
‫اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ را اﻧﺠﺎم ﻧﺪاد‪ ،‬زﯾﺮا در راه ﻓﺮوﺗﻨﻰ ﮔﺎم ﺑﺮﻣﻰداﺷﺖ و ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ از ﺗﮑﺒﺮ ﮐﻪ اﻧﺴﺎن را ﺑﻪ دﻓﺎع از ﺣﻘﻮق‬
‫ﺧﻮد واﻣﻰ دارد‪ ،‬آزاد ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻮﺳﻰ ﻓﺮوﺗﻦ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻮن در ﺣﻀﻮر ﺧﺪا ﺳﺮ ﺑﺮﺧﺎك ﺳﺎﯾﯿﺪه ﺑﻮد‪ .‬در ﻧﺘﯿﺠﻪ‪ ،‬در‬
‫ﺣﻀﻮر ﻣﺮدم اﻋﻢ از زن و ﻣﺮد ﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺳﺮاﻓﺮاز و در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل اﻓﺘﺎده ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫‪ -2‬ﺑﺎر ﺗﻈﺎﻫﺮ‪ .‬ﺑﺎر دوﻣﻰ ﮐﻪ ﺗﻮزر ذﮐﺮ ﻣﻰﮐﻨﺪ ﻋﺒﺎرﺗﺴﺖ از ﺗﻈﺎﻫﺮ‪ -‬ﯾﻌﻨﻰ ﺧﻮد را ﮐﺴﻰ ﻏﯿﺮ از آﻧﮑﻪ ﻫﺴﺘﯿﻢ‬
‫ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻫﯿﻢ و ﺷﺨﺼﯿﺖ ﺣﻘﯿﻘﻰ ﺧﻮد را ﭘﻨﻬﺎن ﺳﺎزﯾﻢ‪ .‬ﺑﺮاى ﻣﺜﺎل‪ ،‬ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﮐﺴﻰ در ﮐﺴﺐ و ﮐﺎرش ﻧﺴﺒﺘﺎً‬
‫ﻣﻮﻓﻖ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻃﻮرى ﺟﻠﻮه ﺑﺪﻫﺪ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر دﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺎك ﻣﻰزﻧﺪ‪ ،‬ﻃﻼ ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬اﯾﻦ ﺷﺨﺺ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﻰﮐﺸﺪ‬
‫از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺮدم ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ او را در ﮐﺎرش ﻣﺘﻮﺳﻂ ﺑﺪاﻧﻨﺪ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﮐﺴﻰ ﮐﻪ ﺗﺤﺼﯿﻼت ﭼﻨﺪاﻧﻰ ﻧﺪارد‪ ،‬واﻧﻤﻮد ﮐﻨﺪ ﮐﻪ‬
‫ﺗﺤﺼﯿﻼﺗﺶ ﺑﺎﻻﺳﺖ و از روﺑﺮو ﺷﺪن ﺑﺎ اﺷﺨﺎص ﺗﺤﺼﯿﻠﮑﺮده ﺑﯿﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺣﺘﻰ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺷﺨﺼﻰ‬
‫ﺗﺤﺼﯿﻞ ﮐﺮده ﻫﻢ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ از روﺑﺮو ﺷﺪن ﺑﺎ ﮐﺴﻰ ﮐﻪ ﺗﺤﺼﯿﻼﺗﻰ ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﺑﺎﻻﺗﺮ از وى دارد اﺑﺎ ﮐﻨﺪ‪ ،‬و ﯾﺎ‬
‫ﻧﺨﻮاﻫﺪ در ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﻰ ﻗﺮار ﺑﮕﯿﺮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﺷﺨﺼﻰ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺷﻮد‪ .‬ﺷﺨﺺ ﺑﺎ ﻓﺮﻫﻨﮓ و ادبدان ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﮐﻪ از‬
‫ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺎ اﺷﺨﺎص ﺑﺎ ﻓﺮﻫﻨﮓﺗﺮ و ادبدانﺗﺮ از ﺧﻮد اﺣﺘﺮاز ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺗﻮزر ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‪» :‬اﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ را ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺳﺮﺳﺮى‬
‫ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬اﯾﻦ ﺑﺎرﻫﺎ واﻗﻌﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ذره ذره ﻗﺮﺑﺎﻧﯿﺎن اﯾﻦ ﺷﯿﻮه ﭘﺴﺖ و ﻏﯿﺮﻃﺒﯿﻌﻰ زﻧﺪﮔﻰ را ﺑﻪ ورﻃﻪ ﻧﺎﺑﻮدى‬
‫ﻣﻰﮐﺸﺎﻧﻨﺪ‪ «.‬ﻣﺎ ﺗﻈﺎﻫﺮ ﻣﻰﮐﻨﯿﻢ ﭼﻮن از ﺑﺮﻣﻼ ﺷﺪن ﺷﺨﺼﯿﺖ واﻗﻌﻰﻣﺎن ﺑﯿﻤﻨﺎك ﻫﺴﺘﯿﻢ‪ .‬ﻣﻰﺗﺮﺳﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﻀﺎوت‬
‫دﯾﮕﺮان‪ ،‬ﮐﻢ اﻃﻼع‪ ،‬دﺳﺖ و ﭘﺎ ﭼﻠﻔﺘﻰ‪ ،‬ﺳﺎدهﻟﻮح و ﻏﯿﺮه ﺑﺎﺷﯿﻢ‪ .‬اﻣﺎ اﺻﻞ ﻣﺸﮑﻞ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﮔﻨﺎﻫﮑﺎرﯾﻢ )ﻫﺮ‬
‫ﭼﻨﺪ اﻏﻠﺐ ﻧﯿﺰ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﻗﺒﻮل اﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ‪ (.‬ﺗﺮس واﻗﻌﻰ ﻣﺎ از اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺒﺎدا ﮐﺴﻰ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﮐﻪ ارﻣﯿﺎى‬
‫ﻧﺒﻰ درﺑﺎره ﻗﻠﺐ اﻧﺴﺎن ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‪ ،‬ﺑﻔﻬﻤﺪ ﮐﻪ ﻗﻠﺒﻰ ﻓﺎﺳﺪ و ﮔﻨﺎﻫﮑﺎر دارﯾﻢ )ارﻣﯿﺎ ‪.(9:17‬‬

‫‪6‬‬
‫ﭘﯿﺮوى از ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺎ را از ﺑﺎر ﺗﻈﺎﻫﺮ ﺧﻼص ﻣﻰﺳﺎزد‪ .‬ﻋﯿﺴﻰ ﺑﺮاى آزاد ﺳﺎﺧﺘﻨﻤﺎن از اﯾﻦ ﺑﺎر ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺣﻀﻮر‬
‫ﺧﻮد ﻣﻰآورد و ﺑﺎ ﺧﺪا ﻣﻮاﺟﻪ ﻣﻰﺳﺎزد‪ ،‬ﺧﺪاﯾﻰ ﮐﻪ در ﺑﺮاﺑﺮ او »ﻫﻤﻪ ﻗﻠﺐﻫﺎ ﮔﺸﻮده و ﻫﻤﻪ ﺗﻤﺎﯾﻼت ﺑﺮﻣﻼ‬
‫ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪ «.‬اﮔﺮ ﻣﺸﮑﻞ اﺳﺎﺳﻰ ﻣﺎ ﮔﻨﺎه و ﺗﻤﺎﯾﻞ ﺷﺪﯾﺪ ﺑﻪ ﭘﻨﻬﺎن داﺷﺘﻦ آن ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ از ﻣﺴﯿﺢ ﻋﻼج آن را ﺑﻄﻠﺒﯿﻢ و‬
‫ﺑﺪاﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﺻﺮفﻧﻈﺮ از آﻧﭽﻪ ﻫﺴﺘﯿﻢ و اﻧﺠﺎم داده اﯾﻢ‪ ،‬ﺑﺮاﺳﺎس ﮐﻔﺎره ﻣﺴﯿﺢ در ﺣﻀﻮر ﺧﺪا ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ ﻣﻰﺷﻮﯾﻢ‪ .‬اﯾﻦ‬
‫ﺣﻘﯿﻘﺖ را ﺑﻪ ﺷﮑﻞ دﯾﮕﺮى ﻫﻢ ﻣﻰﺷﻮد ﺑﯿﺎن ﮐﺮد و آن اﯾﻨﮑﻪ ﻋﻼج ﺗﺮس ﻣﺎ داﻧﺴﺘﻦ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪا از ﻣﺎ‬
‫ﺷﻨﺎﺧﺘﻰ ﻋﻤﯿﻖ و دﻗﯿﻖ و ﻣﻔﺼﻞ دارد و ﺑﺎ وﺟﻮد آن ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮد را ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎل ﻣﺎ ﮐﺮده اﺳﺖ و ﻣﺎ را ﻣﻰﭘﺬﯾﺮد‪.‬‬
‫ﻓﺮوﺗﻨﻰ از اﯾﻨﺠﺎ ﺷﺮوع ﻣﻰﺷﻮد ﮐﻪ ﺑﺪاﻧﯿﻢ ﺧﺪا ﻣﺎ را ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬از آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺑﺪون ﺗﻮﺳﻞ ﺑﻪ ﺗﻈﺎﻫﺮ و‬
‫ﻇﺎﻫﺮﺳﺎزى ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﯿﻢ در ﺣﻀﻮر ﺧﺪا ﺑﺎﯾﺴﺘﯿﻢ‪ ،‬در ﺣﻀﻮر دﯾﮕﺮان ﻧﯿﺰ اﺣﺘﯿﺎﺟﻰ ﺑﻪ ﺗﻈﺎﻫﺮ ﮐﺮدن ﻧﺪارﯾﻢ‪ .‬ﺣﺎل ﮐﻪ‬
‫ﺧﺪا ﻣﺎ را ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ دﯾﮕﺮ ﭼﻪ اﻫﻤﯿﺘﻰ دارد ﮐﻪ دﯾﮕﺮان راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖﻣﺎن ﭼﻪ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ‪.‬‬
‫‪ -3‬ﺑﺎر رﻓﺘﺎر ﺗﺼﻨﻌﻰ‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺗﻮزر ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ رﻓﺘﺎر ﺗﺼﻨﻌﻰ راﺑﻄﻪ ﺗﻨﮕﺎﺗﻨﮕﻰ ﺑﺎ ﺗﻈﺎﻫﺮ دارد‪ .‬و ﻟﯿﮑﻦ ﯾﮏ ﻗﺪم‬
‫ﻓﺮاﺗﺮ از آن اﺳﺖ‪ -‬اﻣﺎ در ﺟﻬﺖ ﻏﻠﻂ‪ .‬رﻓﺘﺎر ﺗﺼﻨﻌﻰ ﺷﺎﻣﻞ ﺗﺮس از آرام و ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻦ و ﻧﻮع ﺗﺸﺪﯾﺪ ﺷﺪهاى از‬
‫ﺗﮑﻠﯿﻒ و ﺗﻈﺎﻫﺮ اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻣﻰﮔﻮﯾﯿﻢ‪» :‬ﻓﻼﻧﻰ دارد ﻧﻘﺶ ﺑﺎزى ﻣﻰﮐﻨﺪ« ﻣﻘﺼﻮدﻣﺎن ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻟﺖ اﺳﺖ‪ .‬اﯾﻦ رﻓﺘﺎر‬
‫ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﮔﺎه ﺑﺎ ﻣﺰه و ﺳﺮﮔﺮم ﮐﻨﻨﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺷﻮرش درﻣﻰآﯾﺪ و ﺑﻪ ﺷﮏ ﻣﻰاﻓﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﻃﺮف را درﺳﺖ‬
‫ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ و ﻣﻰﮔﻮﯾﯿﻢ‪» :‬اى ﮐﺎش ﻗﺪرى آرام ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ و ﺧﻮدش ﻣﻰﺷﺪ‪«.‬‬
‫رﻓﺘﺎر ﺗﺼﻨﻌﻰ ﺑﻪ ﺻﻠﯿﺐ ﻣﺴﯿﺢ ﮐﻪ رﺳﯿﺪ‪ ،‬دﯾﮕﺮ ﺗﺎب ﻧﺨﻮاﻫﺪ آورد‪ .‬ﺻﻠﯿﺐ ﭼﻨﺪان واﻗﻌﻰ و اﺻﯿﻞ اﺳﺖ ﮐﻪ‬
‫اﯾﺴﺘﺎدن در ﺑﺮاﺑﺮش ﺑﻪ اﯾﺴﺘﺎدن در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻧﻮر درﺧﺸﺎن ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻤﺎم زواﯾﺎى وﺟﻮدﻣﺎن ﻧﻔﻮذ ﻣﻰﮐﻨﺪ‪ .‬اﯾﺴﺘﺎدن‬
‫ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺻﻠﯿﺐ ﺳﺒﺐ ﻣﻰﺷﻮد ﺗﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎى ﻓﯿﻠﻢ ﻣﺎﺟﺮاﻫﺎى ﻧﺎرﯾﻨﺎ ﺷﻮﯾﻢ‪ .‬در اﯾﻦ ﻓﯿﻞ ﺷﺨﺼﻰ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻧﺎم اﺳﻼن‬
‫ﮐﻪ ﻫﺮ وﻗﺖ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺑﺎ او ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺟﺮأت ﻧﻤﻰﮐﺮد ﺗﺎ ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ دروغ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ ﯾﺎ ﺣﺮﻓﻰ در ﺟﻬﺖ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺧﻮد ﺑﺮ زﺑﺎن‬
‫آورﻧﺪ‪ -‬اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬ﻣﻮﺿﻮع ﺗﻨﺒﯿﻪ در ﺑﯿﻦ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻧﺎراﺳﺘﻰ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ در ﺣﻀﻮر ﮐﺴﻰ ﮐﻪ از ﻗﺪرت ﻣﻄﻠﻖ و ﻧﯿﮑﻮﯾﻰ‬
‫ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻮد‪ ،‬ﺗﺎب ﺑﯿﺎورد‪ .‬ﮐﺴﻰ ﮐﻪ از ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ ﭘﯿﺮوى ﻣﻰﮐﻨﺪ‪ ،‬دﻗﯿﻘﺎً ﻫﻤﯿﻦ ﺗﺠﺮﺑﻪ را ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﺑﺎ ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ زﻧﺪﮔﻰ ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬در ﻓﺮوﺗﻨﻰ رﺷﺪ ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﮐﺮد‪ .‬اﮔﺮ در ﻓﺮوﺗﻨﻰ زﻧﺪﮔﻰ ﻧﻤﻰﮐﻨﯿﻢ و ﺑﺎر ﺗﮑﺒﺮ‪،‬‬
‫ﺗﻈﺎﻫﺮ و رﻓﺘﺎر ﺗﺼﻨﻌﻰ از ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﻣﺎن ﻓﺮو ﻧﻠﻐﺰﯾﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﺮاى ﻣﺴﯿﺢ زﻧﺪﮔﻰ ﻧﻤﻰﮐﻨﯿﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻣﯿﺰان‬
‫ﻣﺘﮑﺒﺮﯾﻢ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ از »ﺗﻮﺑﻪاى ﮐﻪ ادﻋﺎﯾﺶ را دارﯾﻢ« ﺑﻮدﯾﻢ‪ ،‬ﭘﺲ از آنِ ﻣﺴﯿﺢ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ‪.‬‬
‫‪ -4‬ﺑﺎر ﺗﻘﻼ ﺑﺮاى ﭘﯿﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﺧﻮد‪ .‬ﭼﻬﺎرﻣﯿﻦ ﺑﺎرى ﮐﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﻓﺮوﺗﻨﺎﻧﻪ از دوش ﻣﺎ ﻓﺮو ﻣﻰﻟﻐﺰاﻧﺪ‪ ،‬ﻋﺒﺎرﺗﺴﺖ‬
‫از ﺑﺎر ﺗﻘﻼ ﺑﺮاى »ﺑﻪ ﺟﺎىِ رﺳﯿﺪن« و »اﺳﻢ درﺳﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ زدن«‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﺸﻮق ﺗﻨﺒﻠﻰ و ﻻﻗﯿﺪى‬
‫در ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﻣﺴ ﯿﺢ ﻧﯿﺴﺘﻢ‪ .‬ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﻫﻤﻮاره ﻣﺴﺘﻠﺰم ﺳﺨﺖ ﮐﻮﺷﻰ‪ ،‬آﻣﺎدﮔﻰ ﺑﺮاى روﺑﺮو ﺷﺪن ﺑﺎ ﺳﺨﺘﻰﻫﺎ‬

‫‪7‬‬
‫و ﻣﺪاوﻣﺖ و ﭘﺸﺘﮑﺎر ﻋﻈﯿﻢ اﺳﺖ‪ .‬و ﻟﯿﮑﻦ‪ ،‬اﯾﻦ ﺻﻔﺎت ﺑﺎ ﺗﻘﻼﯾﻰ ﮐﻪ ﺷﺨﺺ از روى ﺗﮑﺒﺮ ﺑﺮاى ﭘﯿﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻦ‬
‫ﺧﻮد ﻣﻰﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺗﻔﺎوت دارد‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬آﻧﭽﻪ در ﻋﻘﺐ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻓﺮاﻣﻮﺷﻰ ﻣﻰﺳﭙﺎرم و ﺑﻪ ﺳﻮى آﻧﭽﻪ در‬
‫ﭘﯿﺶ اﺳﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﮐﺸﺎﻧﺪه‪ ،‬ﺑﺮاى رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﺧﻂ ﭘﺎﯾﺎن ﻣﻰﮐﻮﺷﻢ‪ ،‬ﺗﺎ ﺟﺎﯾﺰهاى را ﺑﻪ دﺳﺖ آورم ﮐﻪ ﺧﺪا‬
‫ﺑﺮاى آن ﻣﺮا در ﻣﺴﯿﺢ ﻋﯿﺴﻰ ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪه اﺳﺖ« )ﻓﯿﻠﭙﯿﺎن ‪ .(13:3-14‬ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﭘﻮﻟﺲ در ﻫﻤﺎن ﻧﺎﻣﻪاى ﮐﻪ‬
‫ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﻓﯿﻠﭙﯿﺎن ﻧﻮﺷﺖ‪ ،‬ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‪» :‬آﻣﻮﺧﺘﻪام ﮐﻪ در ﻫﺮ ﺣﺎل ﻗﺎﻧﻊ ﺑﺎﺷﻢ« )ﻓﯿﻠﭙﯿﺎن ‪.(11:4‬‬
‫ﺟﺮﯾﻤﺎﯾﺎ ﺑﺎروز ﮐﻪ از ﭘﯿﻮرﯾﺘﻨﺎن ﻗﺮن ﻫﻔﺪﻫﻢ ﺑﻮد‪ ،‬وﻗﺘﻰ ﮔﺮداﮔﺮدش را در ﮐﻠﯿﺴﺎ ﭘﺮ از ﻣﺮدﻣﻰ ﯾﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﻓﺮﯾﺎد‬
‫ﻧﺎرﺿﺎﯾﻰ و ﺷﮑﻮه و ﺷﮑﺎﯾﺖﺷﺎن ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﺄﻣﻞ درﺑﺎره اﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﻏﯿﺮﻋﺎدى ﭘﺮداﺧﺖ و ﻣﺎﺣﺼﻞ ﺗﺄﻣﻼﺗﺶ را‬
‫در ﮐﺘﺎﺑﻰ ﺑﻪ ﻧﺎم ﮔﻮﻫﺮ ﻧﺎدرِ ﺧﺮﺳﻨﺪى ﻣﺴﯿﺤﻰ ﺑﻪ رﺷﺘﻪ ﺗﺤﺮﯾﺮ ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬وى ﻧﺎرﺿﺎﯾﻰ را ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﮐﺎذب از ﺧﻮد‬
‫داﻧﺴﺖ و اﯾﻦ ﺑﺪان ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺎرﺿﺎﯾﻰ از ﺗﮑﺒﺮ ﻧﺎﺷﻰ ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬وى ﻋﻼج اﯾﻦ درد را در ﻏﺮﻗﻪ ﺷﺪن در ﺗﻌﺎﻟﯿﻢ‬
‫ﻣﺴﯿﺢ و داﺷﺘﻦ ﺣﻘﺎﯾﻖ ذﯾﻞ ﻣﻰداﻧﺴﺖ‪:‬‬
‫‪ -1‬ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﻮدى ﺧﻮد ﻫﯿﭻ ﻫﺴﺘﯿﻢ‪ -2 ،‬ﺑﻪ ﻟﻌﻨﺖ ﺧﺪا ﻧﻤﻰارزﯾﻢ‪ -3 ،‬ﻫﯿﭻ ﮐﺎر ﺑﻪ درد ﺑﺨﻮرى از دﺳﺘﻤﺎن‬
‫ﺑﺮﻧﻤﻰآﯾﺪ‪ -4 ،‬ﭼﻮن ﮔﻨﺎه ﻗﺪرت اﻧﺠﺎم دادن اﻋﻤﺎل ﻧﯿﮑﻮ را از ﻣﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺸﯿﺰى ﻧﻤﻰارزﯾﻢ‪ -5 ،‬اﮔﺮ اﻓﺘﺎدﯾﻢ و‬
‫ﻣﺮدﯾﻢ‪ ،‬آب از آب ﺗﮑﺎن ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺧﻮرد و ‪ -6‬ﻋﺎﻗﻼﻧﻪﺗﺮﯾﻦ ﮐﺎرى ﮐﻪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﯿﻢ اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﯿﻢ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻔﺲ‬
‫ﺧﻮد را اﻧﮑﺎر ﮐﻨﯿﻢ و ﺑﺮاى ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﺻﻠﯿﺐ ﺧﻮد را ﺑﺮﮔﯿﺮﯾﻢ‪ .‬ﺑﺎروز ﻣﻰﻧﻮﯾﺴﺪ‪:‬‬

‫ﻫﯿﭻ ﮐﺴﻰ راﺿﻰ و ﺧﺮﺳﻨﺪﺗﺮ از ﻣﺮد ﯾﺎ زﻧﻰ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻧﻔﺲ ﺧﻮﯾﺶ را اﻧﮑﺎر ﮐﺮده اﺳﺖ‪ .‬در اﻧﮑﺎر ﻧﻔﺲ‪ ،‬ﻋﯿﺴﻰ‬
‫ﻣﺴﯿﺢ ﺗﺎﻟﻰ ﻧﺪارد‪ .‬او ﮔﻮﻧﻪﻫﺎى ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺳﻮى ﺿﺎرﺑﺎﻧﺶ ﮔﺮداﻧﺪ‪ ،‬زﺑﺎن ﺑﻪ اﻋﺘﺮاض ﻧﮕﺸﻮد‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮن ﺑﺮهاى ﺑﻪ ﻧﺰد‬
‫ﺳﻼﺧﺶ ﺑﺮوﻧﺪ و ﺻﺪاى از او در ﮐﻮﭼﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻧﺸﺪ‪ .‬ﻣﻬﻤﺘﺮ از ﻫﻤﻪ آﻧﮑﻪ‪ ،‬وى ﺧﻮد را اﻧﮑﺎر ﮐﺮد و ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪ ﮐﻪ‬
‫ﺧﻮد را از ﺟﻼل ﺗﻬﻰ ﮐﻨﺪ و ﺑﺪﯾﻦ ﺳﺎن ﺧﺮﺳﻨﺪﺗﺮﯾﻦ آدم روى زﻣﯿﻦ ﺷﺪ‪ .‬ﻫﺮ اﻧﺪازه ﺑﯿﺸﺘﺮ ﯾﺎد ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ‬
‫ﻣﺴﯿﺢ ﻧﻔﺲ ﺧﻮد را اﻧﮑﺎر ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﺎن اﻧﺪازه ﻧﺼﯿﺐﻣﺎن از رﺿﺎﯾﺖ ﺧﺎﻃﺮ و ﺧﺮﺳﻨﺪى اﻓﺰون ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺣﻖ ﺑﺎ ﺑﺎروز اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺮﺳﻨﺪى و رﺿﺎﯾﺖ ﺧﺎﻃﺮ را ﻓﻀﯿﻠﺖ ﻣﺴﯿﺤﻰ ﻣﻬﻤﻰ ﺑﺮﻣﻰﺷﻤﺎرد‪ .‬ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﻣﺘﮑﺒﺮ‬
‫ﺑﺎﺷﯿﻢ‪ ،‬ﻣﻘﺎم و ﻣﻨﺰﻟﺖ و ﻣﻮاﻫﺐ زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد را ﮐﻤﺘﺮ از اﺳﺘﺤﻘﺎق ﺧﻮد ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺷﻤﺮد و ﻣﺪام ﺑﻪ ﻫﺮ درى ﺧﻮاﻫﯿﻢ‬
‫زد ﺗﺎ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﮔﻤﺎن ﻣﻰﮐﻨﻰ اﺳﺘﺤﻘﺎﻗﺶ را دارﯾﻢ ﺑﺮﺳﯿﻢ‪ .‬ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ‪ ،‬روى ﺷﺎدى را ﻧﺨﻮاﻫﯿﻢ دﯾﺪ! اﮔﺮ در ﺑﺮاﺑﺮ‬
‫ﻣﺴﯿﺢ ﺳﺮ ﺗﻌﻈﯿﻢ ﻓﺮود ﺑﯿﺎورﯾﻢ‪ ،‬از ﻋﻈﻤﺖ ﺑﺮﮐﺘﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎ ارزاﻧﻰ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﯾﻌﻨﻰ ﻫﺮ ﭼﻪ دارﯾﻢ‪ ،‬ﻣﺎت و ﻣﺒﻬﻮت‬
‫ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺷﺪ و در دل ﺧﻮد آراﻣﺶ ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﯾﺎﻓﺖ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﻣﻌﻨﻰ ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪ ﺑﻮدن را ﻣﻰداﻧﻢ‪ ،‬ﻧﯿﺰ ﻣﻌﻨﻰ زﻧﺪﮔﻰ‬

‫‪8‬‬
‫در وﻓﻮر ﻧﻌﻤﺖ را‪ .‬در ﻫﺮ وﺿﻊ و در ﻫﺮ ﺣﺎﻟﻰ‪ ،‬رﻣﺰ زﯾﺴﺘﻦ در ﺳﯿﺮى و ﮔﺮﺳﻨﮕﻰ‪ ،‬و ﺑﻰﻧﯿﺎزى و ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪى را‬
‫ﻓﺮاﮔﺮﻓﺘﻪام‪ .‬ﻗﺪرت ﻫﺮ ﭼﯿﺰ را دارم در او ﮐﻪ ﻣﺮا ﻧﯿﺮو ﻣﻰﺑﺨﺸﺪ« )ﻓﯿﻠﭙﯿﺎن ‪.(12:4-13‬‬

‫از ﺧﺪا ﺷﺮوع ﮐﻨﯿﺪ‬

‫ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ‪ ،‬ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﻰ ﮔﻮﯾﻢ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺧﻮاﻫﺎن ﻓﺮوﺗﻨﻰ ﻫﺴﺘﯿﻢ )ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﯿﻢ اﮔﺮ ﺑﻪ راه ﻣﺴﯿﺢ ﻣﻰروﯾﻢ(‪،‬‬
‫ﺑﺎﯾﺪ از ﺧﺪا ﺷﺮوع ﮐﻨﯿﻢ و ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را در ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ او ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ و ﻧﻪ ﺧﻮدﻣﺎن‪ .‬ﻣﻘﺼﻮد اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎﯾﺪ اذﻋﺎن و ﺑﺎ دل و‬
‫ﺟﺎن ﻗﺒﻮل ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ در ﻋﺎﻟﻢ ﮐﺎﺋﻨﺎت‪ ،‬ﻧﻘﺶ ﻣﺤﻮرى و اﺻﻠﻰ از آنِ ﺧﺪاﺳﺖ و ﻧﻪ اﻧﺴﺎن‪.‬‬
‫در اﯾﻨﺠﺎ ﻣﺠﺒﻮرم ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺑﺤﺚ ﺷﺎﮔﺮدى ﮐﻪ اﯾﻦ ﻓﺼﻞ را ﺑﺎ آن ﺷﺮوع ﮐﺮدﯾﻢ‪ ،‬ﺑﺮﮔﺮدم‪ .‬در آﺧﺮﯾﻦ روزﻫﺎى‬
‫زﻧﺪﮔﻰ ﻋﯿﺴﻰ ﺑﺮ روى زﻣﯿﻦ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ ﮐﻪ ﻋﯿﺴﻰ ﻣﻰﮐﻮﺷﯿﺪ ﺗﺎ ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ را ﺑﺮاى ﻋﺰﯾﻤﺖ ﺧﻮد آﻣﺎده ﮐﻨﺪ و ﺑﻪ‬
‫اﯾﺸﺎن ﺗﻌﻠﯿﻢ دﻫﺪ ﮐﻪ ﭘﺲ از رﻓﺘﻦ او ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬در ﺑﯿﻦ ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﺤﺚ ﺑﺮ ﺳﺮ اﯾﻦ‬
‫درﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮﯾﻦ ﻣﻘﺎم آن ﺟﻤﻊ ﺑﺎﯾﺪ از آنِ ﮐﺪامﺷﺎن ﺷﻮد‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺟﺎى ﻋﯿﺴﻰ‪ ،‬ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺧﻮد ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻋﯿﺴﻰ در‬
‫ﺷﺮف ﺗﻘﺪﯾﻢ آن ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮐﻞ ﻫﺴﺘﻰ ﻣﻌﻨﺎ و ﻣﻔﻬﻮم ﺧﻮد را از آن ﻣﻰﮔﯿﺮد‪ .‬ﻗﺮار ﺑﻮد ﮐﻪ ﺻﻠﯿﺐ ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺘﻪ‬
‫ﻫﺴﺘﻪ اﺻﻠﻰ ﺗﺎرﯾﺦ را ﺑﺴﺎزد‪ .‬اﻣﺎ آﻗﺎﯾﺎن ﺷﺎﮔﺮدان در ﭼﻪ ﻋﺎﻟﻤﻰ ﺳﯿﺮ ﻣﻰﮐﺮدﻧﺪ؟ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰى ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﻰﮐﺮدﻧﺪ‬
‫ﻫﻤﯿﻦ اﺗﻔﺎﻗﺎت ﺑﻮد‪ .‬ﻓﮑﺮ و ذﮐﺮﺷﺎن اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﺳﻠﻄﻨﺖ زﻣﯿﻨﻰ ﻣﺴﯿﺢ‪ ،‬ﺑﺎﻻﺗﺮﯾﻦ ﻣﻘﺎمﻫﺎ را ﺑﺮاى ﺧﻮد دﺳﺖ و ﭘﺎ‬
‫ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ دﻗﯿﻘﺎً ﻣﺸﻐﻮل ﻫﻤﺎن ﻓﻌﺎﻟﯿﺖﻫﺎى ﮔﻨﺎه آﻟﻮدى ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﮐﻤﻰ ﻗﺒﻞ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ اﺷﺎره ﺷﺪ‪ .‬آﻧﺎن ﻗﻠﺒﻰ ﻣﺘﮑﺒﺮ‬
‫داﺷﺘﻨﺪ و ﺗﻈﺎﻫﺮ ﺑﻪ ﭼﯿﺰى ﻣﻰﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﺒﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻋﻼوه ﺑﺎ ﭼﻨﮓ و دﻧﺪان در ﺻﺪد ﺣﻔﻆ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺧﻮد ﺑﻮدﻧﺪ و‬
‫ﺑﻪ آب و آﺗﺶ ﻣﻰ زدﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﮕﺮ در دﺳﺖ راﺳﺖ ﯾﺎ ﭼﭗ ﻣﺴﯿﺢ ﺟﺎﯾﻰ ﺑﺮاى ﺧﻮد ﻣﻬﯿﺎ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬آﻧﺎن ﭼﻨﺪان در دام اﯾﻦ‬
‫اﻧﮕﯿﺰهﻫﺎى ﻏﻠﻂ ﮔﺮ ﻓﺘﺎر آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻘﺼﻮد ﻣﺴﯿﺢ را درك ﻧﮑﺮدﻧﺪ و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً از ﻓﻬﻢ ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ واﻗﻌﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻋﺎﺟﺰ‬
‫ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﭘﻰ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم و ارزش اﯾﻦ واﻗﻌﻪ ﻋﻈﯿﻢ ﺑﺮدﻧﺪ‪ ،‬زﯾﺮا ﻣﺴﯿﺢ ﺑﺮاى آﻧﺎن دﻋﺎ ﮐﺮد و‬
‫روحاﻟﻘﺪس ﺧﻮد را ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ ﻗﻠﺐﺷﺎن را ﺗﻐﯿﯿﺮ دﻫﺪ و ﭼﺸﻤﺎﻧﺸﺎن را ﺑﻪ روى ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺑﮕﺸﺎﯾﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﯾﻦ وﺻﻒ ﻧﮑﺘﻪ زﯾﺒﺎﯾﻰ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ از آن ﻏﺎﻓﻞ ﺷﺪ‪ .‬ﺷﺎﮔﺮدان ﻫﻤﮕﻰ در اﯾﻦ ﺟﻨﮓ‪ ‬ﻗﺪرت ﻣﻘﺼﺮ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫و ﻟﯿﮑﻦ ﯾﻌﻘﻮب و ﯾﻮﺣﻨﺎ ﻣﻘﺼﺮﺗﺮ از ﺑﻘﯿﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮن دﻧﺒﺎل ﺣﺮف ﻣﺎدرﺷﺎن را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﮐﻪ‬
‫ﻋﺎﻟﯿﺘﺮﯾﻦ ﺟﺎ را ﻧﺰد ﻋﯿﺴﻰ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻰ اﻓﺘﺎد‪ .‬ﯾﮏ ﺑﺎر ﻋﯿﺴﻰ ﯾﻌﻘﻮب و ﯾﻮﺣﻨﺎ را »ﭘﺴﺮان‬
‫رﻋﺪ« )ﻣﺮﻗﺲ ‪ ( 17:3‬ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮد و ﺑﺪون ﺷﮏ ﻋﻠﺖ اﯾﻦ ﻧﺎﻣﮕﺬارى رﻓﺘﺎر آﻣﯿﺨﺘﻪ ﺑﻪ ﺗﮑﺒﺮ و ﺧﺸﻢ و ﺧﺮوش آﻧﺎن‬
‫ﺑﻮد‪ .‬در ﺟﺎﯾﻰ دﯾﮕﺮ ﻣﻰﺧﻮاﻧﯿﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ دو ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ آﺗﺶ از آﺳﻤﺎن ﻓﺮو ﺑﺒﺎرد و ﯾﮑﻰ از دﻫﮑﺪهﻫﺎى‬

‫‪9‬‬
‫ﺳﺎﻣﺮﯾﺎن را ﮐﻪ از ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻦﺷﺎن اﺑﺎ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺴﻮزاﻧﺪ و ﻧﺎﺑﻮد ﮐﻨﺪ )ﻟﻮﻗﺎ ‪ .(54:9‬اﻣﺎ ﯾﻌﻘﻮب و ﯾﻮﺣﻨﺎ ﺳﺮاﻧﺠﺎم زﻣﺎﻧﻰ‬
‫ﮐﻪ ﻓﮑﺮﺷﺎن را از ﺧﻮد‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻋﯿﺴﻰ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ اﻧﺴﺎن ﺟﺪﯾﺪى ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬اﻃﻼﻋﺎت ﻣﺎ درﺑﺎره ﯾﻌﻘﻮب ﻣﺤﺪود اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻰﮔﻤﺎن زﻧﺪﮔﻰ او ﺗﻐﯿﯿﺮ ﯾﺎﻓﺖ؛ زﯾﺮا در ﮐﻼم ﺧﺪا ﻫﯿﭻ ﮐﺠﺎ‬
‫ذﮐﺮى از اﯾﻦ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻧﯿﺎﻣﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ وى ﭘﺲ از ﻣﺼﻠﻮب ﺷﺪن و ﻗﯿﺎم ﻣﺴﯿﺢ از ﺑﯿﻦ ﻣﺮدﮔﺎن‪ ،‬ﺑﺎز ﻫﻢ ﺳﻮداى ﺟﺎه‬
‫و ﺟﻼل در ﺳﺮ ﭘﺨﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﺣﺘﻰ ﻣﻰ ﺧﻮاﻧﻰ ﮐﻪ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﯿﺴﻰ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺗﯿﻎ ﻫﯿﺮودﯾﺲ ﭘﺎدﺷﺎه ﺳﭙﺮد و‬
‫ﺟﺎن داد )اﻋﻤﺎل ‪ .(1:12-2‬ﯾﻮﺣﻨﺎ ﻧﯿﺰ زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد را ﻫﻤﭽﻮن ﻣﺮدى آﺑﺮوﻣﻨﺪ و ﻣﺤﺘﺮم ﺑﻪ ﺳﺮآورد و »رﺳﻮل‬
‫ﻣﺤﺒﺖ« ﻟﻘﺐ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬وى ﺗﺠﺴﻢ و ﺗﺒﻠﻮر ﻓﺮوﺗﻨﻰ ﺑﻮد زﻣﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺤﺒﺖ را از آﻧﺠﺎ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪاﯾﻢ ﮐﻪ او ﺟﺎن‬
‫ﺧﻮد را در راه ﻣﺎ ﻧﻬﺎد و ﻣﺎ ﻧﯿﺰ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﺎن ﺧﻮد را در راه ﺑﺮادران ﺑﻨﻬﯿﻢ« )اول ﯾﻮﺣﻨﺎ‪.(16:3‬‬
‫اﮔﺮ ﻋﯿﺴﻰ ﺗﻮاﻧﺴﺖ »ﭘﺴﺮ رﻋﺪ« را ﺑﻪ »رﺳﻮل ﻣﺤﺒﺖ« ﺗﺒﺪﯾﻞ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻗﺎدر اﺳﺖ ﺗﮑﺒﺮ ﻣﺎ را ﻧﯿﺰ درﻫﻢ ﺑﺸﮑﻨﺪ و ﺑﻪ‬
‫ﻣﺎ ﻓﺮوﺗﻨﻰ آﻣﻮزد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬اﮔﺮ ﻣﻰﺧﻮاﻫﯿﻢ ﮐﻪ ﺣﻘﯿﻘﺘﺎً ﺷﺎﮔﺮد او ﺑﺎﺷﯿﻢ‪ ،‬ﭼﺎرهاى ﻫﻢ ﺟﺰ اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬

‫ﻓﺼﻞ ﻫﻔﺘﻢ‬

‫ﺳﻔﺮ ﺑﺎ ﺑﺎر ﺳﺒﮏ‬

‫ﺑﺮاى ﺳﻔﺮ ﺟﺰ ﯾﮏ ﭼﻮﺑﺪﺳﺘﻰ ﭼﯿﺰى ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺮﻧﺪارﯾﺪ؛ ﻧﻪ ﻧﺎن‪ ،‬ﻧﻪ ﮐﻮﻟﻪﺑﺎر و ﻧﻪ ﭘﻮل در ﮐﻤﺮﺑﻨﺪﻫﺎى ﺧﻮد‪ .‬ﮐﻔﺶ‬
‫ﺑﻪ ﭘﺎ ﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺟﺎﻣﻪ اﺿﺎﻓﻰ ﻧﭙﻮﺷﯿﺪ‪ .‬ﭼﻮن ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪاى وارد ﺷﺪﯾﺪ‪ ،‬ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻰ ﮐﻪ در آن ﺷﻬﺮ ﻫﺴﺘﯿﺪ‪ ،‬در آن ﺧﺎﻧﻪ‬
‫ﺑﻤﺎﻧﯿﺪ‪ .‬و اﮔﺮ در ﺟﺎﯾﻰ ﺷﻤﺎ را ﻧﭙﺬﯾﺮﻧﺪ‪ ،‬ﯾﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻮش ﻓﺮاﻧﺪﻫﻨﺪ‪ ،‬آﻧﺠﺎ را ﺗﺮك ﮐﻨﯿﺪ و ﺧﺎك ﭘﺎﻫﺎﯾﺘﺎن را ﺑﺘﮑﺎﻧﯿﺪ‪،‬‬
‫ﺗﺎ ﺷﻬﺎدﺗﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮ ﺿﺪ آﻧﻬﺎ‪ .‬ﻣﺮﻗﺲ ‪8:6-11‬‬

‫ﭼﻨﺪى ﭘﯿﺶ از زوﺟﻰ ﮐﻪ ﺑﺮاى اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻣﺄﻣﻮرﯾﺖ ﺑﺸﺎرﺗﻰ اﻋﺰام ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻧﺎﻣﻪاى درﯾﺎﻓﺖ ﮐﺮدم‪ .‬در ﻧﺎﻣﻪ‬
‫ﺻﻮرﺗﻰ از ﻧﯿﺎزﻫﺎى ﺧﻮد را ﺑﺪﯾﻦ ﺷﺮح ذﮐﺮ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ :‬ﻣﺨﺎرج درﻣﺎﻧﻰ‪ ،‬ﺑﯿﻤﻪ‪ ،‬ﺣﻘﻮق ﻣﺎﻫﯿﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻫﺰﯾﻨﻪ ﻧﮕﻬﺪارى‬
‫اﺗﻮﻣﺒﯿﻞ‪ ،‬ﻫﺰﯾﻨﻪ ﺳﻔﺮ ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﻣﺄﻣﻮرﯾﺖ و درﺧﻮاﺳﺖ دﺳﺘﮕﺎه اورﻫﺪ ﺑﺮاى دﻓﺘﺮ ﮐﺎر و ﻏﯿﺮه‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺎ دﯾﺪن ﻧﺎﻣﻪ‬
‫ﺷﻮﮐﻪ ﻧﺸﺪم و ﭼﻮن درﺧﻮاﺳﺖﻫﺎﯾﺸﺎن را ﻣﻌﻘﻮل ﻣﻰداﻧﺴﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻪ اﯾﺸﺎن ﺣﻖ دادم‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻦ وﺻﻒ‪ ،‬ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ‬
‫ﻣﺤﺘﻮى اﯾﻦ ﻧﺎﻣﻪ را ﺑﺎ دﺳﺘﻮرﻫﺎى ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮداﻧﻰ ﮐﻪ ﻋﺎزم اوﻟﯿﻦ ﻣﺄﻣﻮرﯾﺖ ﺑﺸﺎرﺗﻰ ﺧﻮد ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ‬
‫ﻧﮑﻨﻢ‪ .‬ﻋﯿﺴﻰ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺑﺎ ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﺮﻧﺪارﻧﺪ‪» :‬ﺑﺮاى ﺳﻔﺮ ﺟﺰ ﯾﮏ ﭼﻮﺑﺪﺳﺘﻰ ﭼﯿﺰى ﺑﺎ ﺧﻮد‬

‫‪10‬‬
‫ﺑﺮﻧﺪارﯾﺪ؛ ﻧﻪ ﻧﺎن‪ ،‬ﻧﻪ ﮐﻮﻟﻪ ﺑﺎر و ﻧﻪ ﭘﻮل در ﮐﻤﺮﺑﻨﺪﻫﺎى ﺧﻮد‪ .‬ﮐﻔﺶ ﺑﻪ ﭘﺎ ﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺟﺎﻣﻪ اﺿﺎﻓﻰ ﻧﭙﻮﺷﯿﺪ‪ .‬ﭼﻮن ﺑﻪ‬
‫ﺧﺎﻧﻪاى وارد ﺷﺪﯾﺪ‪ ،‬ﺗﺎ زﻣﺎﻧﻰ ﮐﻪ در آن ﺷﻬﺮ ﻫﺴﺘﯿﺪ‪ ،‬در آن ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻤﺎﻧﯿﺪ‪ .‬و اﮔﺮ در ﺟﺎﯾﻰ ﺷﻤﺎ را ﻧﭙﺬﯾﺮﻧﺪ‪ ،‬ﯾﺎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ‬
‫ﮔﻮش ﻓﺮاﻧﺪﻫﻨﺪ‪ ،‬آﻧﺠﺎ را ﺗﺮك ﮐﻨﯿﺪ و ﺧﺎك ﭘﺎﻫﺎﯾﺘﺎن را ﺑﺘﮑﺎﻧﯿﺪ‪ ،‬ﺗﺎ ﺷﻬﺎدﺗﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮ ﺿﺪ آﻧﻬﺎ« )ﻣﺮﻗﺲ ‪.(8:6-11‬‬
‫دﺳﺘﻮرﻫﺎﯾﻰ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻪ ﻗﺮار ﻓﻮق ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﻣﻰدﻫﺪ‪ ،‬ﻧﺸﺎن دﻫﻨﺪه دﻟﺒﺴﺘﮕﻰ ﻋﺬابآور ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﺑﻪ اﻣﻮالﺷﺎن‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ از ﻓﺮاﻧﺴﯿﺲ آﺳﯿﺴﻰ ﮐﻪ دار و ﻧﺪارش را ﺑﺨﺸﯿﺪ و ﺳﺮود ﺧﻮاﻧﺎن رواﻧﻪ ﺟﻨﮕﻞ ﺷﺪ‪ ،‬ﺗﻌﺮﯾﻒ و ﺗﻤﺠﯿﺪ‬
‫ﻣﻰﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬اﻣﺎ از ﺳﺮﻣﺸﻖ او ﭘﯿﺮوى ﻧﻤﻰ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ‪ ،‬ﺑﯿﺸﺘﺮ وﻗﺖ ﺧﻮد را ﺻﺮف اﻧﺪوﺧﺘﻦ ﻣﺎل و ﻣﻨﺎل ﻣﻰﺳﺎزﯾﻢ و‬
‫اﮔﺮ ﮐﻼﻫﻤﺎن را ﻗﺎﺿﻰ ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬اﻋﺘﺮاف ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﮐﺮد ﮐﻪ اﻧﮕﯿﺰه ﻣﺎ از ﻣﺎل اﻧﺪوزى اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ دﺳﺘﻤﺎن ﺑﺮاى ﮐﻤﮏ‬
‫ﺑﻪ ﻣﺮدم ﺑﺎزﺗﺮ ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ روى ﺧﻮد ﺧﺮج ﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫ﭼﻨﯿﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ از اﯾﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﻋﯿﺴﻰ اﺑﺮو درﻫﻢ ﻣﻰﮐﺸﯿﻢ‪» :‬ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺳﺎن‪ ،‬ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺰ ﺗﺎ از ﺗﻤﺎم داراﯾﻰ‬
‫ﺧﻮد دﺳﺖ ﻧﺸﻮﯾﺪ‪ ،‬ﺷﺎﮔﺮد ﻣﻦ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻮد« )ﻟﻮﻗﺎ ‪.(33:14‬‬

‫ﺛﺮوت و ﻣﺴﮑﻨﺖ‬
‫ﻣﺸﮑﻞ ﺗﺎ ﺣﺪى ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺑﺮﻣﻰﮔﺮدد ﮐﻪ در ﻇﺎﻫﺮ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺿﺪ و ﻧﻘﯿﻀﻰ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﻓﻮق‬
‫ﺑﯿﺎن ﻣﻰدارد‪ .‬در آﯾﺎﺗﻰ ﮐﻪ در آﻏﺎز اﯾﻦ ﻓﺼﻞ آوردﯾﻢ‪ ،‬ﻋﯿﺴﻰ ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ را ﺑﻪ ﺳﻔﺮ ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﺪ و ﺑﻪ اﯾﺸﺎن ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫»ﭼﯿﺰى ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺮﻧﺪارﯾﺪ«‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺷﺎم آﺧﺮ‪ ،‬ﻋﯿﺴﻰ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﻔﺮ اﺷﺎره ﻣﻰﮐﻨﺪ و ﻣﻰﭘﺮﺳﺪ‪» :‬آﯾﺎ زﻣﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ‬
‫را ﺑﺪون ﮐﯿﺴﻪ ﭘﻮل و ﺗﻮﺷﻪدان و ﮐﻔﺶ ﮔﺴﯿﻞ داﺷﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﭼﯿﺰى ﻣﺤﺘﺎج ﺷﺪﯾﺪ؟« ﺷﺎﮔﺮدان ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻨﻔﻰ ﻣﻰدﻫﻨﺪ و‬
‫ﻣﻰﮔﻮﯾﻨﺪ‪» :‬اﻣﺎ اﮐﻨﻮن ﻫﺮ ﮐﻪ ﮐﯿﺴﻪ ﯾﺎ ﺗﻮﺷﻪدان دارد‪ ،‬آن را ﺑﺮﮔﯿﺮد و اﮔﺮ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﻧﺪارد‪ ،‬ﺟﺎﻣﻪ ﺧﻮد را ﻓﺮوﺧﺘﻪ‪،‬‬
‫ﺷﻤﺸﯿﺮى ﺑﺨﺮد« )ﻟﻮﻗﺎ ‪.(35:22-36‬‬
‫ﺣﺎﮐﻢ ﺟﻮان ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ ﺑﻪ ﻋﯿﺴﻰ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ و ﭘﺮﺳﯿﺪ‪» :‬اﺳﺘﺎد ﻧﯿﮑﻮ‪ ،‬ﭼﻪ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ وارث ﺣﯿﺎت ﺟﺎودان ﺷﻮم؟«‬
‫ﻋﯿﺴﻰ در ﺟﻮاب ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﻗﺘﻞ ﻣﮑﻦ‪ ،‬زﻧﺎ ﻣﮑﻦ‪ ،‬دزدى ﻣﮑﻦ‪ ،‬ﺷﻬﺎدت دروغ ﻣﺪه‪ ،‬ﻓﺮﯾﺒﮑﺎرى ﻣﮑﻦ‪ ،‬ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﺧﻮد‬
‫را ﮔﺮاﻣﻰ دار«‪ .‬ﻣﺮد ﺟﻮان ﮔﻔﺖ ﮐﻪ از ﺑﭽﮕﻰ ﺑﻪ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ اﺣﮑﺎم ﻋﻤﻞ ﮐﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﻋﯿﺴﻰ ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺗﻮر را ﯾﮏ‬
‫ﭼﯿﺰ ﮐﻢ اﺳﺖ؛ ﺑﺮو آﻧﭽﻪ دارى ﺑﻔﺮوش و ﺑﻬﺎﯾﺶ را ﺑﻪ ﺗﻨﮕﺪﺳﺘﺎن ﺑﺪه ﮐﻪ در آﺳﻤﺎن ﮔﻨﺞ ﺧﻮاﻫﻰ داﺷﺖ‪ .‬آﻧﮕﺎه ﺑﯿﺎ و‬
‫از ﻣﻦ ﭘﯿﺮوى ﮐﻦ« )ﻣﺮﻗﺲ ‪ .(17:10-21‬از اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺨﻮﺑﻰ ﻣﻰﺗﻮان ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﺛﺮوت‪ ‬ﻣﺮد ﺟﻮان او را از رﺳﯿﺪن ﺑﻪ‬
‫ﻧﺠﺎت ﺑﺎز ﻣﻰداﺷﺖ‪ .‬ﺑﺮاى ﻧﺠﺎت وى ﺟﺰ ﯾﮏ راه ﻧﺒﻮد و آن اﯾﻨﮑﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ از زﻣﺎن دﻧﯿﺎ داﺷﺖ ﺑﻔﺮوﺷﺪ و ﺗﻤﺎم آن‬
‫را ﻣﯿﺎن ﻓﻘﺮا ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻦ وﺻﻒ‪ ،‬ﻋﯿﺴﻰ از ﭘﻄﺮس و ﯾﻌﻘﻮب و ﯾﻮﺣﻨﺎ و ﺑﺴﯿﺎرى دﯾﮕﺮ ﭼﻨﯿﻦ اﻗﺪاﻣﻰ ﻧﻄﻠﺒﯿﺪ‪.‬‬

‫‪11‬‬
‫اﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﻮان ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ ﻣﺰﺑﻮر ﭼﻨﯿﻦ ﺗﻮﺻﯿﻪاى ﮐﺮد‪ ،‬ﭼﻮن در ﻣﻮرد او ﻣﻰدﯾﺪ ﮐﻪ ﺛﺮوت ﻣﺎﻧﻊ از رﺳﯿﺪﻧﺶ ﺑﻪ ﻧﺠﺎت و‬
‫رﺳﺘﮕﺎرى اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺣﺘﻰ ﺣﻨﺎﻧﯿﺎ و ﺳﻔﯿﺮه ﻧﯿﺰ ﺑﻪ اﯾﻦ دﻟﯿﻞ زﯾﺮ داورى ﻗﺮار ﻧﮕﺮﻓﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﺪﻧﺪ ﺗﺎ از داراﯾﻰ ﺧﻮد ﭼﺸﻢ‬
‫ﺑﭙﻮﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دروﻏﻰ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﺤﮑﻮم ﺷﺪﻧﺪ‪ -‬دروغ آﻧﻬﺎ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ادﻋﺎ ﻣﻰﮐﺮدﻧﺪ ﻫﻤﻪ اﻣﻮال ﺧﻮد را‬
‫ﺑﺨﺸﯿﺪهاﻧﺪ‪ ،‬در ﺣﺎﻟﻰ ﮐﻪ ﻗﺴﻤﺘﻰ از آن را ﺑﺮاى ﺧﻮد ﻧﮕﺎه داﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﭘﻄﺮس ﺑﻪ ﺣﻨﺎﻧﯿﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﮕﺮ ﭘﯿﺶ از‬
‫ﻓﺮوش از آنِ ﺧﻮدت ﻧﺒﻮد؟ و آﯾﺎ ﭘﺲ از ﻓﺮوش ﻧﯿﺰ ﺑﻬﺎﯾﺶ در اﺧﺘﯿﺎر ﺧﻮدت ﻧﺒﻮد؟ »اﻋﻤﺎل ‪ .(4:5‬ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ‪،‬‬
‫ﭘﻄﺮس ﺣﻖ ﻣﺎﻟﮑﯿﺖ‪ ‬ﻓﺮدى را ﺑﻪ رﺳﻤﯿﺖ ﻣﻰﺷﻤﺮد‪.‬‬
‫در ﺑﺴﯿﺎرى از ﻣﺰاﻣﯿﺮ آﻣﺪه اس ﮐﻪ ﺑﺮﮐﺎت ﻣﺎدى از اﻧﺘﻈﺎرات ﺑﻪ ﺣﻖ ﺧﺪاﺟﻮﯾﺎن و ﺧﺪاﺗﺮﺳﺎن اﺳﺖ‪.‬‬

‫از آدﻣﯿﺎن‪ ،‬اى ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮى‪ ،‬از اﻫﻞ ﺟﻬﺎن ﮐﻪ ﻧﺼﯿﺐ اﯾﺸﺎن در زﻧﺪﮔﺎﻧﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﮐﻪ ﺷﮑﻢ اﯾﺸﺎن را ﺑﻪ‬
‫ذﺧﺎﯾﺮ ﺧﻮد ﭘﺮﺳﺎﺧﺘﻪاى و از اوﻻد ﺳﯿﺮ ﺷﺪه‪ ،‬زﯾﺎدى ﻣﺎل ﺧﻮد را ﺑﺮاى اﻃﻔﺎل ﺧﻮﯾﺶ ﺗﺮك ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﺰاﻣﯿﺮ ‪14:17‬‬

‫ﮐﯿﺴﺖ آن آدﻣﻰ ﮐﻪ از ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻰﺗﺮﺳﺪ؟ او را ﺑﻪ ﻃﺮﯾﻘﻰ ﮐﻪ اﺧﺘﯿﺎر ﮐﺮده اﺳﺖ ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﻮﺧﺖ‪ .‬ﺟﺎن او در‬
‫ﻧﯿﮑﻮﯾﻰ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺮد و ذرﯾﺖ او وارث زﻣﯿﻦ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺰﻣﻮر ‪12:25-13‬‬

‫ﻫﻠﻠﻮﯾﺎه! ﺧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺣﺎل ﮐﺴﻰ ﮐﻪ از ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻰﺗﺮﺳﺪ و در وﺻﺎﯾﺎى او ﺑﺴﯿﺎر رﻏﺒﺖ دارد‪ .‬ذرﯾﺘﺶ در زﻣﯿﻦ زورآور‬
‫ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻃﺒﻘﻪ راﺳﺘﺎن ﻣﺒﺎرك ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺰﻣﻮر ‪1:112-2‬‬

‫و اﻧﺒﺎرﻫﺎى ﻣﺎ ﭘﺮ ﺷﺪه‪ ،‬ﺑﻪ اﻧﻮاع ﻧﻌﻤﺖرﯾﺰان ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬و ﮔﻠﻪ ﻫﺎى ﻣﺎ ﻫﺰارﻫﺎ و ﮐﺮورﻫﺎ در ﺻﺤﺮاﻫﺎى ﻣﺎ ﺑﺰاﯾﻨﺪ‪ .‬ﻣﺰﻣﻮر‬
‫‪13:144‬‬

‫از ﻃﺮﻓﻰ ﻫﻢ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﭘﺮ از ﻫﺸﺪار ﻋﻠﯿﻪ دﻟﺒﺴﺘﮕﻰ ﺑﻪ ﻣﺎدﯾﺎت اﺳﺖ‪ .‬ﺟﻰ‪.‬ﺳﻰ‪ .‬راﯾﻞ‪ ،‬اﺳﻘﻒ اﻧﮕﻠﯿﺴﻰ‬
‫اﻧﺠﯿﻠﻰ ﻧﺴﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬در ﺷﺮح اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫آﯾﺎ ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن ﺑﻰدﻟﯿﻞ ﻣﺜﻞ ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ اﺑﻠﻪ را ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮد و در ﻣﻼﻣﺖ او ﮔﻔﺖ ﮐﻪ »ﺑﺮاى ﺧﺪا ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ ﻧﯿﺴﺖ«‬
‫)ﻟﻮﻗﺎ ‪(21:12‬؟ آﯾﺎ ﺑﻰدﻟﯿﻞ در ﻣﺜﻞ ﺑﺮزﮔﺮ ﺑﻪ »ﻓﺮﯾﺒﻨﺪﮔﻰ ﺛﺮوت« اﺷﺎره ﻣﻰﮐﻨﺪ و آن را ﯾﮑﻰ از ﻋﻠﻞ ﺑﻰﺛﻤﺮ ﻣﺎﻧﺪن‬
‫ﮐﻼم ﺑﺮﻣﻰﺷﻤﺎرد )ﻣﺘﻰ ‪(22:13‬؟ آﯾﺎ ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن ﺑﻰدﻟﯿﻞ ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‪» :‬ﻣﺎل اﯾﻦ دﻧﯿﺎى ﻓﺎﺳﺪ را ﺑﺮاى ﯾﺎﻓﺘﻦ دوﺳﺘﺎن‬
‫ﺻﺮف ﮐﻨﯿﺪ ﺗﺎ ﭼﻮن از آن ﻣﺎل اﺛﺮى ﻧﻤﺎﻧﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ را در ﺧﺎﻧﻪﻫﺎى ﺟﺎوداﻧﻰ ﺑﭙﺬﯾﺮﻧﺪ« )ﻟﻮﻗﺎ ‪(9:16‬؟ آﯾﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ‬

‫‪12‬‬
‫ﺑﻰدﻟﯿﻞ ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﯾﺪ‪» :‬ﭼﻮن ﺿﯿﺎﻓﺖ ﻧﺎﻫﺎر ﯾﺎ ﺷﺎم ﻣﻰدﻫﻰ‪ ،‬دوﺳﺘﺎن و ﺑﺮادران و ﺧﻮﯾﺸﺎن و ﻫﻤﺴﺎﯾﮕﺎن ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ‬
‫ﺧﻮﯾﺶ را دﻋﻮت ﻣﮑﻦ؛ زﯾﺮا آﻧﺎن ﻧﯿﺰ ﺗﻮ را دﻋﻮت ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮐﺮد و ﺑﺪﯾﻦ ﺳﺎن ﻋﻮض ﺧﻮاﻫﻰ ﯾﺎﻓﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﭼﻮن‬
‫ﻣﯿﻬﻤﺎﻧﻰ ﻣﻰ دﻫﻰ‪ ،‬ﻓﻘﯿﺮان و ﻣﻌﻠﻮﻻن و ﻟﻨﮕﺎن و ﮐﻮران را دﻋﻮت ﮐﻦ ﮐﻪ ﻣﺒﺎرك ﺧﻮاﻫﻰ ﺑﻮد؛ زﯾﺮا آﻧﺎن را ﭼﯿﺰى‬
‫ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ در ﻋﻮض ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺪﻫﻨﺪ‪ ،‬و ﭘﺎداش ﺧﻮد را در ﻗﯿﺎﻣﺖ ﭘﺎرﺳﺎﯾﺎن ﺧﻮاﻫﻰ ﯾﺎﻓﺖ« )ﻟﻮﻗﺎ ‪(12:14-14‬؟ اﯾﺎ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن ﺑﻰدﻟﯿﻞ ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‪ :‬آﻧﭽﻪ دارﯾﺪ ﺑﻔﺮوﺷﯿﺪ و ﺑﻪ ﻓﻘﺮا ﺑﺪﻫﯿﺪ؛ ﺑﺮاى ﺧﻮد ﮐﯿﺴﻪﻫﺎﯾﻰ ﻓﺮاﻫﻢ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﭘﻮﺳﯿﺪه‬
‫ﻧﺸﻮد‪ ،‬و ﮔﻨﺠﻰ ﭘﺎﯾﺎنﻧﺎﭘﺬﯾﺮ در آﺳﻤﺎن ﺑﯿﻨﺪوزﯾﺪ‪ ،‬ﺟﺎﯾﻰ ﮐﻪ ﻧﻪ دزد آﯾﺪ و ﻧﻪ ﺑﯿﺪ زﯾﺎن رﺳﺎﻧﺪ« )ﻟﻮﻗﺎ ‪(33:12‬؟ آﯾﺎ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻰدﻟﯿﻞ ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﯾﺪ‪» :‬دادن از ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻓﺮﺧﻨﺪهﺗﺮ اﺳﺖ« )اﻋﻤﺎل ‪(35:20‬؟ آﯾﺎ ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن ﺑﻰدﻟﯿﻞ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻫﺸﺪار‬
‫ﻣﻰدﻫﺪ ﮐﻪ در ﺟﺎى ﭘﺎى ﮐﺎﻫﻦ و ﻻوى ﮐﻪ ﻣﺠﺮوح را دﯾﺪﻧﺪ و راه ﺧﻮد را ﮐﺞ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺎ ﻧﮕﺬارﯾﻢ؟ آﯾﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ‬
‫ﺑﻰدﻟﯿﻞ ﺳﺎﻣﺮى ﻧﯿﮑﻮ را ﺗﺤﺴﯿﻦ ﻣﻰﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻧﻔﺲ ﺧﻮد را اﻧﮑﺎر ﮐﺮد ﺗﺎ ﻣﻬﺮ و ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮد را ﻧﺜﺎر ﻣﺮد ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺳﺎزد‬
‫)ﻟﻮﻗﺎ ‪(30:10‬؟ آﯾﺎ ﭘﻮﻟﺲ ﻗﺪﯾﺲ ﺑﻰدﻟﯿﻞ ﺣﺮص و ﻃﻤﻊ را از ﭘﺴﺖﺗﺮﯾﻦ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﻰآورد و آن را ﺑﺎ‬
‫ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﻰ ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﻰداﻧﺪ )ﮐﻮﻟﺴﯿﺎن ‪(5:3‬؟ و آﯾﺎ ﻣﯿﺎن اﯾﻦ ﻟﺤﻦ و ﻋﺎدات و اﺣﺴﺎس ﺟﺎﻣﻌﻪ راﺟﻊ ﺑﻪ ﭘﻮل‪ ،‬ﺗﻔﺎوﺗﻰ‬
‫دردﻧﺎك وﺟﻮد ﻧﺪارد؟‬

‫ﻻاﻗﻞ‪ ،‬در ﻇﺎﻫﺮ ﻣﺴﮑﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮﺧﻰ از ﮔﻔﺘﻪﻫﺎى ﻓﻮق ﺑﺎ ﻫﻢ در ﺗﻀﺎد ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻫﺮ ﻗﺪر ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺑﺮرﺳﻰ‬
‫آﻧﻬﺎ ﻣﻰﭘﺮدازﯾﻢ‪ ،‬ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻫﻢ ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﻣﻰﺷﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﻧﻪ در آﯾﺎت ﻓﻮق‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ در ﺧﻮد ﻣﺎﺳﺖ‪ .‬در ﻃﺮز ﻓﮑﺮ ﺑﺎﻋﺚ‬
‫ﻣﻰﺷﻮد ﮐﻪ از داراﯾﻰ ﺧﻮد ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺪا اﺳﺘﻔﺎده ﻧﮑﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫ﺗﻮزر در ﻓﺼﻠﻰ از ﮐﺘﺎب ﺧﻮد ﺑﻪ ﻧﺎم »ﻓﻘﺮ و ﺑﻰﭼﯿﺰى ﻣﺒﺎرك« ﻣﻰﻧﻮﯾﺴﺪ‪» :‬ﭘﯿﺶ از اﯾﻨﮑﻪ ﺧﺪا اﻧﺴﺎن را ﺧﻠﻖ‬
‫ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺑﻘﺎء و ﺗﻤﺘﻊ او از ﻣﻮاﻫﺐ زﻧﺪﮔﻰ‪ ،‬ﺟﻬﺎن را از ﻧﻌﻤﺖﻫﺎى ﻣﻔﯿﺪ و ﻣﻄﻠﻮﺑﺶ آﮐﻨﺪ‪ (.‬ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﺗﻮزر ﺑﻪ‬
‫درﺳﺘﻰ اﺿﺎﻓﻪ ﻣﻰﮐﻨﺪ‪» :‬ﮔﻨﺎه ﻣﻮﺟﺐ ﻧﺎﺑﺴﺎﻣﺎﻧﻰ و دردﺳﺮ ﺷﺪه و ﻫﻤﯿﻦ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎى اﻟﻬﻰ را ﺑﻪ ﻣﻨﺸﺎء ﺑﺎﻟﻘﻮه ﺗﺒﺎﻫﻰ‬
‫ﺟﺎن آدﻣﻰ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﮐﺮده اﺳﺖ‪«.‬‬
‫ﯾﮑﻰ از دوﺳﺘﺎﻧﻢ در ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﻮﺿﻮع ﻓﻮق ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﺎ داراى ﺗﻤﺎﯾﻼﺗﻰ ﻫﺴﺘﯿﻢ و اﯾﻦ اﻣﺮ ﻓﻰﻧﻔﺴﻪ‬
‫اﺷﮑﺎﻟﻰ ﻧﺪارد‪ .‬اﻣﺎ ﻣﺸﮑﻞ اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﯾﻼت ﻣﺎ ﻧﺎﻣﺤﺪود ﻫﺴﺘﻨﺪ ‪-‬ﭼﻮن ﻣﺮﺗﺐ ﻣﻰﺧﻮاﻫﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ داﺷﺘﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﯿﻢ‪ -‬و از آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺧﺪا ﻧﺎﻣﺤﺪود و ﺑﻰﮐﺮان اﺳﺖ‪ ،‬ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺟﺰ او ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺎ را اﻗﻨﺎع ﮐﻨﺪ‪ .‬آﮔﻮﺳﺘﯿﻦ‬
‫ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‪» :‬ﺗﻮ ﻣﺎ را ﺑﺮاى ﺧﻮد آﻓﺮﯾﺪى و ﻗﻠﺐ ﻣﺎ ﺟﺰ در ﺗﻮ آرام ﻧﻤﻰﮔﯿﺮد« )اﻋﺘﺮاﻓﺎت(‪ .‬ﻫﺮﮔﺎه ﺑﮑﻮﺷﯿﻢ ﮐﻪ ﺧﻼء‬
‫زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻣﺎدﯾﺎت ﭘﺮ ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﻰ ﻣﻰﺷﻮﯾﻢ‪ ،‬از اﻣﻮال ﺧﻮد ﺳﻮءاﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﺑﻪ دﯾﮕﺮان‬
‫زﯾﺎن ﻣﻰرﺳﺎﻧﯿﻢ و ﺧﻮد را ﻣﺤﮑﻮم ﺑﻪ ﻧﺎﮐﺎﻣﻰ و ﺧﺴﺮان اﺑﺪى ﻣﻰﺳﺎزﯾﻢ‪.‬‬

‫‪13‬‬
 ‫ﺗﻤﺎم ﺑﺨﺸﺶﻫﺎى ﻧﯿﮑﻮ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪاﺳﺖ‬
‫دﯾﺪ درﺳﺖ در ﻣﻮرد ﻣﺎل و ﺛﺮوت را از ﮐﺠﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺴﺐ ﮐﻨﯿﻢ؟ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﯿﻢ ﻣﺎل و ﻣﻨﺎل ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻣﻮﺿﻮع‬
‫ﺷﺎﮔﺮدى ارﺗﺒﺎط دﻫﯿﻢ؟ ﯾﮏ راه اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﻢ و ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﻄﻠﺐ ﻣﻨﻔﻰ درﺑﺎره ﻣﺎل و ﻣﻨﺎل ﺑﻪ ﻓﮑﺮﻣﺎن‬
‫ﻣﻰ رﺳﺪ‪ ،‬ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺮاى ﺷﺮوع ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﻣﺜﺒﺖ رﻓﺖ و ﻣﺜﻼً ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ دارﯾﻢ از ﺟﺎﻧﺐ‬
‫ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪا ﺧﺎﻟﻖ اﺳﺖ‪.‬در ﻧﺘﯿﺠﻪ‪ ،‬ﺑﺮﮐﺎت ﻣﺎدى را ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺷﮑﺮﮔﺰارى از دﺳﺖﻫﺎى او ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ و ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ او‬
‫ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ از آﻧﻬﺎ ﻟﺬت ﺑﺮد‪ .‬ﯾﻌﻘﻮب ﻣﻰﻧﻮﯾﺴﺪ‪» :‬ﻫﺮ ﺑﺨﺸﺶ ﻧﯿﮑﻮ و ﻫﺮ ﻋﻄﺎى ﮐﺎﻣﻞ از ﺑﺎﻻﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺎزل ﺷﺪه از ﭘﺪر‬
‫ﻧﻮرﻫﺎى آﺳﻤﺎن ﮐﻪ در او ﻧﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮى اﺳﺖ و ﻧﻪ ﺳﺎﯾﻪ ﻧﺎﺷﻰ از دﮔﺮﮔﻮﻧﻰ« )ﯾﻌﻘﻮب ‪.(17:1‬‬
‫در ﻣﺤﺎﻓﻞ ﺑﺮﺧﻰ از ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن اﯾﻨﻄﻮر ﺷﺎﯾﻊ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻣﻮر ﻣﺎدى ﺑﻪ ﻧﻮﻋﻰ ﭘﻠﯿﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺗﻨﻬﺎ راه داﺷﺘﻦ زﻧﺪﮔﻰ‬
‫ﺣﻘﯿﻘﺘﺎً روﺣﺎﻧﻰ دورى ﮔﺰﯾﺪن از ﻣﺎدﯾﺎت اﺳﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ در ﻣﻮرد ﺑﺮﺧﻰ اﺷﺨﺎص‪ ،‬ﻧﻈﯿﺮ ﻣﺮد ﺟﻮان ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ اﯾﻦ‬
‫ﻣﻮﺿﻮع ﺻﺤﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ راه ﻧﺠﺎتﺷﺎن دل ﮐﻨﺪن از ﺛﺮوﺗﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ آﻧﻬﺎ را از ﺷﺎﮔﺮدى ﺑﺎز ﻣﻰدارد‪.‬‬
‫وﻟﻰ ﻋﻠﺖ اﯾﻦ ﭘﻠﯿﺪى ذاﺗﻰ اﻣﻮر ﻣﺎﻟﻰ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬در دﻧﯿﺎى ﺑﺎﺳﺘﺎن ﭼﻨﯿﻦ دﯾﺪﮔﺎﻫﻰ ﺷﺎﯾﻊ ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ آن را‬
‫ﻣﺮدود داﻧﺴﺖ‪ .‬ﻣﻄﺎﺑﻖ اﯾﻦ دﯾﺪﮔﺎه ﮐﻪ دواﻟﯿﺰم ﯾﺎ ﺛﻨﻮﯾﺖ ﻧﺎم داﺷﺖ‪ ،‬واﻗﻌﯿﺖ از دو ﻗﻠﻤﺮو ﺗﺸﮑﯿﻞ ﻣﻰﯾﺎﻓﺖ‪ :‬ﻗﻠﻤﺮو‬
‫ذﻫﻦ ﯾﺎ روح )ﮐﻪ ﻧﯿﮑﻮ ﺑﻮد( و ﻗﻠﻤﺮو اﺷﯿﺎء و اﻣﻮر ﻣﺎدى )ﮐﻪ ﭘﻠﯿﺪى و اﺳﺮارآﻣﯿﺰ ﺑﻮد(‪ .‬اﻧﺴﺎنﻫﺎ از زن و ﻣﺮد‪ ،‬ذاﺗﻰ‬
‫ﻣﺮﮐﺐ از دو ﭼﯿﺰ دارﻧﺪ‪ :‬ذﻫﻦ )ﮐﻪ ﺳﺒﺐ ارﺗﺒﺎط ﯾﺎﻓﺘﻦﺷﺎن و ﺧﺪا و ارﺗﻘﺎءﺷﺎن ﻣﻰﺷﻮد( و ﺑﺪن )ﮐﻪ ﭘﻠﯿﺪ اﺳﺖ و‬
‫ﺳﺒﺐ ﻧﺰولﺷﺎن ﻣﻰﺷﻮد(‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ راه ﻧﺠﺎت‪ ،‬ﻓﺮار از ﺑﺪن اﺳﺖ و اﯾﻦ ﻣﻬﻢ ﻣﯿﺴﺮ ﻧﻤﻰﺷﻮد ﻣﮕﺮ ﺑﺎ زﻧﺪﮔﻰ در ﻗﻠﻤﺮو‬
‫ذﻫﻦ و ﺑﺮﺧﻮد روا ﻧﺪاﺷﺘﻦ ﻟﺬات ﻣﺎدى‪.‬‬
‫ﻓﯿﻠﺴﻮﻓﺎن ﺑﺰرگ ﯾﻮﻧﺎن ﺑﺎﺳﺘﺎن ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎﯾﻪ ﻗﺮار دادن دواﻟﯿﺰم‪ ،‬ﺑﻪ ﻃﺮح و ﺑﯿﺎن دﯾﺪﮔﺎﻫﻬﺎى ﺧﻮد ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ‪ .‬در‬
‫ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ ﻧﯿﺰ‪ ،‬دواﻟﯿﺰم ﺑﺎﻋﺚ ﺑﻮﺟﻮد آﻣﺪن رﻫﺒﺎﻧﯿﺖ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ دواﻟﯿﺰم را ﺗﻌﻠﯿﻢ ﻧﻤﻰدﻫﺪ‪ .‬ﻣﻄﺎﺑﻖ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس‪ ،‬ﺗﻤﺎم ﻋﺎﻟﻢ ﻫﺴﺘﻰ را ﺧﺪا آﻓﺮﯾﺪ و ﺧﺪا ﺟﻬﺎﻧﻰ را ﮐﻪ‬
‫آﻓﺮﯾﺪه ﺑﻮد‪ ،‬در ﺷﮑﻞ اوﻟﯿﻪاش‪ -‬ﯾﻌﻨﻰ ﻗﺒﻞ از ﺳﻘﻮط و ﻧﺎﺑﺴﺎﻣﺎﻧﻰﻫﺎﯾﻰ ﮐﻪ از آن ﻧﺎﺷﻰ ﺷﺪ‪ -‬ﺗﻤﺎﻣﺎً ﻧﯿﮑﻮ ﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬ﺑﺪن‬
‫ﻣﺎ را ﺧﺪا آﻓﺮﯾﺪه اﺳﺖ و ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻧﯿﮑﻮﺳﺖ‪ .‬ذﻫﻦ ﻣﺎ را ﻫﻢ ﺧﺪا آﻓﺮﯾﺪه و ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ آن ﻫﻢ ﻧﯿﮑﻮﺳﺖ‪ .‬ﺛﻤﺮ زﻣﯿﻦ‬
‫ﻧﯿﮑﻮﺳﺖ‪ .‬ﺛﻤﺮ ﮐﺎر و زﺣﻤﺖ ﻣﺎ ﻧﯿﺰ‪ -‬ﮐﻪ در ﻣﻨﺎزل و ﺳﺎﺧﺘﻤﺎنﻫﺎ و اﺟﻨﺎس ﺗﻮﻟﯿﺪ ﺷﺪه و ﺧﺪﻣﺎت اﺟﺘﻤﺎﻋﻰ و‬
‫ﻧﻮﺷﺘﻪﻫﺎ و ﻫﻨﺮ و ﻏﯿﺮه دﯾﺪه ﻣﻰﺷﻮد‪ -‬ﻧﯿﮑﻮﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺎ زﻣﯿﻦ زراﻋﺘﻰ‪ ،‬ﺗﭙﻪ‪ ،‬ﮐﻮه‪ ،‬درﯾﺎ‪ ،‬ﺗﻮﻓﺎن‪ ،‬ﻃﻠﻮع و ﻏﺮوب‬
‫آﻓﺘﺎب ﻋﻄﺎ ﮐﺮده اﺳﺖ ﺗﺎ از اﯾﻦ ﻣﻮاﻫﺐ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻟﺬت را ﺑﺒﺮﯾﻢ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اوﻻً ﺑﺨﺸﻨﺪه ﺗﻤﺎﻣﻰ اﯾﻦ ﻣﻮاﻫﺐ ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﺧﺪا در ﻋﻄﺎى ﻣﻮاﻫﺐ و ﻧﻌﻤﺖﻫﺎ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻮن‬
‫در ﭼﯿﺰﻫﺎى دﯾﮕﺮ‪ ،‬ﻣﺨﺘﺎر اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﯿﻞ ﺧﻮد رﻓﺘﺎر ﮐﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻪ ﺑﺮﺧﻰ ﺑﯿﺸﺘﺮ از دﯾﮕﺮان ﻋﻄﺎ ﮐﻨﺪ )ﮐﻪ درواﻗﻊ‬

‫‪14‬‬
‫ﭼﻨﯿﻦ ﻧﯿﺰ ﻣﻰﺷﻮد(‪ ،‬ﮐﺎر او ﺑﺎز ﻫﻢ ﻧﯿﮑﻮ و ﻋﺎدﻻﻧﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﯾﻦ اﺳﺖ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﺎوات ﻃﻠﺒﺎن ﮐﻪ ﻣﻰﮔﻮﯾﻨﺪ‬
‫داراﯾﻰ ﻫﺎى ﻫﻤﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻣﺴﺎوى ﺑﺎﺷﺪ و اﮔﺮ ﻧﺒﻮد‪ ،‬دوﻟﺖ ﯾﺎ ﻧﻬﺎد دﯾﮕﺮى ﻣﻮﻇﻒ ﺑﻪ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﻣﺠﺪد و ﻋﺎدﻻﻧﻪ‬
‫ﺛﺮوت ﺑﯿﻦ اﻓﺮاد ﺟﺎﻣﻌﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﯾﻦ ﮐﺎر وﻇﯿﻔﻪ دوﻟﺖ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬دوﻟﺖ از ﻃﺮف ﺧﺪا ﻣﻘﺮر ﺷﺪه اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺎﻋﺚ‬
‫ﮔﺴﺘﺮش و ﺗﻘﻮﯾﺖ ﻋﺪاﻟﺖ ﺷﻮد )روﻣﯿﺎن ‪ .(1:13-5‬اﮔﺮ ﮐﺴﻰ اﻣﻮال دﯾﮕﺮان را ﺑﺰور ﺗﺼﺎﺣﺐ ﮐﻨﺪ ﯾﺎ ﺣﻘﻪﺑﺎزى و‬
‫ﮐﻼً اﻋﻤﺎﻟﻰ ﮐﻪ ﻣﻨﺎﻓﻰ و ﻣﺨﺮب ارزش ﻫﺎ و ﺣﻘﻮق اوﻟﯿﻪ اﻧﺴﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺷﻮد‪ ،‬وﻇﯿﻔﻪ دوﻟﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻓﺮد‬
‫ﺧﺎﻃﻰ را ﻣﻌﺮﻓﻰ و ﺑﺎ او ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﻨﺪ و ﺧﺴﺎرات وارده را از او ﻣﻄﺎﻟﺒﻪ ﻧﻤﺎﯾﺪ‪ .‬دوﻟﺖ ﺣﻖ ﻧﺪارد ﻣﺎﻟﻰ را ﮐﻪ ﮐﺴﻰ‬
‫از راه ﻗﺎﻧﻮﻧﻰ اﻧﺪوﺧﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﺰور از وى ﺑﮕﯿﺮد و ﺑﻪ ﮐﺲ دﯾﮕﺮى ﺑﺪﻫﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﮐﺎر‪ ،‬ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﻰﻋﺪاﻟﺘﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻧﻪ در‬
‫ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس و ﻧﻪ در ﻃﺒﯿﻌﺖ‪ ،‬ﺷﺎﻫﺪى ﺑﺮ اﯾﻦ ﻣﺪﻋﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺎﯾﺪ از ﻣﻮاﻫﺐ اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﺳﻬﻢ ﯾﮑﺴﺎﻧﻰ ﺑﺒﺮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮﻋﮑﺲ‪ ،‬روﺷﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺘﻰ ﺧﺪا ﻧﯿﺰ ﻋﻄﺎﯾﺎى ﻧﯿﮑﻮى ﺧﻮد را ﺑﺪﯾﻦ ﻧﺤﻮ ﻣﯿﺎن اﻧﺴﺎنﻫﺎ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﻧﻤﻰﮐﻨﺪ‪ .‬ﯾﮏ‬
‫ﺧﺎدم ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻫﻤﻮاره ﭘﻨﺞ ﻗﻨﻄﺎر و دﯾﮕﺮى دو و ﺳﻮﻣﻰ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻗﻨﻄﺎر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺛﺎﻧﯿﺎً‪ ،‬از آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ دارﯾﻢ از ﺧﺪا ﯾﺎﻓﺘﻪاﯾﻢ‪ ،‬در ﺧﺼﻮص روش اﺳﺘﻔﺎده از داراﯾﻰﻫﺎى ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﺪا ﭘﺎﺳﺨﮕﻮ‬
‫ﻫﺴﺘﯿﻢ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﻗ ﻨﻄﺎرﻫﺎ ﮐﻼً راﺟﻊ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮﺿﻮع اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪا ﻋﻄﺎﯾﺎى ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻃﻮر ﻧﺎﻣﺴﺎوى ﺗﻘﺴﯿﻢ ﻣﻰﮐﻨﺪ‪-‬‬
‫ﯾﮏ ﺧﺎدم ﭘﻨﺞ ﻗﻨﻄﺎر‪ ،‬دﯾﮕﺮ دو و ﺳﻮﻣﻰ ﯾﮏ ﻗﻨﻄﺎر درﯾﺎﻓﺖ ﻣﻰﮐﻨﺪ‪ -‬اﻣﺎ ﻫﻤﮕﻰ در ﻗﺒﺎل اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ از آﻧﭽﻪ‬
‫ﯾﺎﻓﺘﻪ اﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﯾﮏ اﻧﺪازه ﻣﺴﺌﻮل ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬آﻧﮑﻪ ﺑﻮﺳﯿﻠﻪ ﻣﺴﯿﺢ داورى ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﯾﻦ دﻟﯿﻞ ﻣﺤﮑﻮم ﻧﺸﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎى دو ﯾﺎ‬
‫ﭘﻨﺞ‪ ،‬ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻗﻨﻄﺎر داﺷﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ زﯾﺮ داورى ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ ﭼﻮن از آن ﯾﮏ ﻗﻨﻄﺎرى ﻫﻢ ﮐﻪ داﺷﺖ درﺳﺖ اﺳﺘﻔﺎده‬
‫ﻧﮑﺮد‪ .‬ﻣﺎ ﻫﻢ اﮔﺮ از ﻣﻮاﻫﺐ ﺧﺪادادى ﺧﻮﯾﺶ ﺑﻪ درﺳﺘﻰ ﺑﻬﺮهﻧﮕﯿﺮﯾﻢ‪ ،‬زﯾﺮ داورى اﻟﻬﻰ ﻗﺮار ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫اﻣﻮر ﻣﺎﻟﻰ از ﭼﺸﻢاﻧﺪاز ﻣﺴﯿﺤﻰ‬

‫ﺣﺎل ﺑﻪ ﺳﺆال اﺻﻠﻰ ﺧﻮد ﺑﺎزﻣﻰﮔﺮدم و ﺑﺎز ﻣﻰﭘﺮﺳﻢ‪ :‬ﻃﺮز ﻓﮑﺮ ﺷﺎﮔﺮد ﻣﺴﯿﺢ در ﻣﻮرد اﻣﻮر ﻣﺎﻟﻰ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﯾﺪ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ؟ دﯾﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺷﺎﮔﺮد ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ از اﻣﻮال دﻧﯿﺎ ﺑﻬﺮه ﺑﺴﯿﺎر اﻧﺪك ﺑﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ از او ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺷﻮد ﮐﻪ‬
‫ﺑﺮاى ﭘﯿﺮوى از ﻣﺴﯿﺢ از داراﯾﻰﻫﺎى ﺧﻮد ﭼﺸﻢ ﺑﭙﻮﺷﺪ‪ ،‬ﻫﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﭼﻨﯿﻦ ﭼﯿﺰى از اﺷﺨﺎص ﺧﻮاﺳﺘﻪ‬
‫ﻧﻤﻰﺷﻮد‪ .‬ﺣﺎل ﻓﺮض ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺷﺎﮔﺮد ﻣﺴﯿﺢ ﮐﻢ ﯾﺎ زﯾﺎد‪ ،‬ﻧﺼﯿﺒﻰ از ﻧﻌﻤﺖﻫﺎى ﻣﺎدى ﯾﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬در اﯾﻦ ﺻﻮرت‬
‫ﻃﺮز ﻓﮑﺮ وى درﺑﺎره داراﯾﻰﻫﺎﯾﺶ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﺪ و اﻣﻮاﻟﺶ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻪ ﺟﺎﯾﮕﺎﻫﻰ در زﻧﺪﮔﻰ او داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ؟ ﻣﻦ‬
‫اﺻﻮل زﯾﺮ را ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻣﻰﮐﻨﻢ‪:‬‬
‫‪ -1‬ﺷﮑﺮﮔﺰارى‪ .‬اول ﺗﯿﻤﻮﺗﺎؤس ‪ 4:4‬ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﯾﺪ‪ » :‬زﯾﺮا ﻫﺮآﻧﭽﻪ ﺧﺪا آﻓﺮﯾﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﯿﮑﻮﺳﺖ و ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ را ﻧﺒﺎﯾﺪ‬
‫رد ﮐﺮد‪ ،‬ﻫﺮﮔﺎه ﺑﺎ ﺷﮑﺮﮔﺰارى ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮد‪ «.‬ﭼﺸﻢ اﻧﺪاز ﻣﺴﯿﺤﻰ در ﺧﺼﻮص اﻣﻮال ﻣﺎﻟﻰ از اﯾﻨﺠﺎ ﺷﺮوع ﻣﻰﺷﻮد‪.‬‬

‫‪15‬‬
‫ﺧﺪا ﻣﺸﺘﺎق آن اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎى ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺒﺨﺸﺪ و ﺳﺨﺎوﺗﻤﻨﺪاﻧﻪ ﻫﻢ ﺑﺒﺨﺸﺪ‪ ،‬و ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ وى ﺧﻮانِ‬
‫ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﯾﺶ را ﺗﺎ اﺑﺪ در ﺣﻀﻮر ﻗﻮﻣﺶ ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺴﺘﺮد‪ .‬درﺳﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﻬﮕﺎه ﺧﺪا ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﯾﺶ را از ﮐﺴﻰ ﭘﺲ‬
‫ﻣﻰ ﮔﯿﺮد‪ ،‬اﻣﺎ اﻧﮕﯿﺰه او از اﯾﻦ ﮐﺎر ﻫﻤﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ در ﻣﺘﻨﻌﻢ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻣﺎ‪ ،‬ﮐﺎرى ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺮات اﻧﺠﺎم ﻣﻰدﻫﺪ‪ ،‬دارد و آن‬
‫ﻋﺒﺎرﺗﺴﺖ از دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ ﻣﺎ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﺸﮑﻠﻰ ﻣﺎﻧﻊ از رﺷﺪ روﺣﺎﻧﻰ ﻣﺎ ﺷﻮد و ﻧﮕﺬارد ﮐﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﺛﻤﺮﺑﺨﺸﻰ داﺷﺘﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﯿﻢ‪ ،‬ﺧﺪا آن را دور ﻣﻰﺳﺎزد‪ .‬وﻟﻰ ﮔﺬﺷﺘﻪ از اﯾﻨﻬﺎ‪ ،‬در راﺑﻄﻪاى ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﺎ ﻣﺎ دارد‪ ،‬ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﯾﺶ را ﺑﻰدرﯾﻎ ﺑﻪ ﻣﺎ‬
‫ﻣﻰﺑﺨﺸﺪ و اﮔﺮ ﯾﮏ دم اﺣﺴﺎن ﺧﻮد را از ﻣﺎ درﯾﻎ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻧﯿﺴﺖ و ﻧﺎﺑﻮد ﻣﻰﺷﻮﯾﻢ‪ .‬ﺧﺪا ﺣﯿﺎت و ﺳﻼﻣﺖ‪ ،‬آﻓﺘﺎب و‬
‫ﺑﺎران‪ ،‬دوﺳﺖ و ﺧﺎﻧﻮاده‪ ،‬ﻓﺮﺻﺖﻫﺎﯾﻰ ﺑﺮاى ﯾﺎدﮔﯿﺮى و ﺧﺪﻣﺖ و ﻋﺒﺎدت ﺑﻪ ﻣﺎ ﻋﻄﺎ ﻣﻰﮐﻨﺪ‪ -‬درواﻗﻊ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻪ‬
‫دارﯾﻢ از اوﺳﺖ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬اوﻟﯿﻦ واﮐﻨﺶ ﻣﻨﺎﺳﺒﻰ ﮐﻪ در ﻗﺒﺎل اﯾﻦ ﺑﺨﺸﺶﻫﺎى ﮐﺮﯾﻤﺎﻧﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺸﺎن دﻫﯿﻢ‪ ،‬ﺷﮑﺮﮔﺰارى‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﯾﻦ اﻣﺮ ﻣﺘﻀﻤﻦ دو ﻧﮑﺘﻪ دﯾﮕﺮ اﺳﺖ‪ .‬اوﻟﻰ‪ ،‬ﻋﺒﺎرﺗﺴﺖ از ﻓﺮوﺗﻨﻰ‪ .‬اﮔﺮ ﻫﺮ ﭼﻪ دارﯾﻢ از ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﺎﯾﺪ‬
‫ﻓﺮوﺗﻨﻰ ﭘﯿﺸﻪ ﮐﻨﯿﻢ و ﻃﻮرى ﺑﺎر ﺑﻪ ﻏﺒﻐﺐ ﻧﯿﺎﻧﺪازﯾﻢ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﺑﺪون ﯾﺎرى ﺧﺪا ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻮاﻫﺐ دﺳﺖ ﯾﺎﻓﺘﻪاﯾﻢ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ‬
‫در اول ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن ‪ 7:4‬ﻧﮑﺘﻪ ﻓﻮق را ﭼﻨﯿﻦ ﺑﯿﺎن ﻣﻰدارد‪» :‬زﯾﺮا ﭼﻪ ﮐﺴﻰ ﺗﻮ را ﻣﺘﻔﺎوت اﻧﮕﺎﺷﺘﻪ اﺳﺖ؟ ﭼﻪ دارى ﮐﻪ ﺑﻪ‬
‫ﺗﻮ ﺑﺨﺸﯿﺪه ﻧﺸﺪه ﺑﺎﺷﺪ؟ و اﮔﺮ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺨﺸﯿﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﭼﺮا ﭼﻨﺎن ﻓﺨﺮ ﻣﻰﮐﻨﻰ ﮐﻪ ﮔﻮﯾﻰ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﯿﺴﺖ؟«‬
‫ﺧﻮدﺳﺘﺎﯾﻰ و ﻓﺨﺮﻓﺮوﺷﻰ ﺧﻼف ﺷﮑﺮﮔﺰارى اﺳﺖ‪.‬‬
‫دوم‪ ،‬ﻗﻨﺎﻋﺖ‪ .‬اﻟﯿﺰاﺑﺖ اﻟﯿﻮت ﻣﻰﻧﻮﯾﺴﺪ‪:‬‬

‫ﺷﮑﺮﮔﺰارى ﻣﺴﺘﻠﺰم اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ وﻟﻰ ﻧﻌﻤﺖ ﺧﻮد را ﺑﺸﻨﺎﺳﯿﻢ و ﺑﻪ ﺟﺎى ﮔﻠﻪﮔﺰارى از آﻧﭽﻪ ﻧﯿﺎﻓﺘﻪاﯾﻢ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ‬
‫ﯾﺎﻓﺘﻪاﯾﻢ ﻗﺎﻧﻊ ﺑﺎﺷﯿﻢ‪ .‬ﺷﮑﺮﮔﺰارى راه را ﺑﺮ ﺣﺮص و آز ﻣﻰﺑﻨﺪد‪ .‬ﺧﺪا از روى ﻧﯿﮑﻮﯾﻰ و ﻣﺤﺒﺖ ﺧﻮد ﺗﺼﻤﯿﻢ‬
‫ﻣﻰ ﮔﯿﺮد ﮐﻪ ﭼﻪ ﺑﺮﮐﺎﺗﻰ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺒﺨﺸﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﻧﯿﺰ ﺑﺎﯾﺪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺗﺸﮑﺮ ﺧﻮد را اﺑﺮاز ﮐﻨﯿﻢ و ﻣﺸﯿﺖ اﻟﻬﻰ را ﻧﯿﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ‬
‫ﺑﺮﮐﺘﻰ ﮐﻪ ﯾﺎﻓﺘﻪاﯾﻢ‪ ،‬ارج ﻧﻬﯿﻢ‪ .‬آزﻣﻨﺪى ﺷﺎ ﻣﻞ ﺑﺪﮔﻤﺎﻧﻰ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻧﯿﮑﻮﯾﻰ و ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا و ﺣﺘﻰ ﻋﺪاﻟﺖ اوﺳﺖ و‬
‫ﺳﺒﺐ ﻣﻰﺷﻮد ﺗﺎ ﻣﻌﺘﺮض ﺑﺸﻮﯾﻢ و ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ ﮐﻪ ﺧﺪا ﭼﯿﺰى را ﮐﻪ ﺑﻪ دﯾﮕﺮى داده‪ ،‬از ﻣﻦ درﯾﻎ ﮐﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﺧﺪا ﺑﻪ‬
‫اﺣﺘﯿﺎج ﻣﻦ ﺗﻮﺟﻬﻰ ﻧﺪارد‪ .‬ﺧﺪا آﻧﻘﺪر ﮐﻪ ﻓﻼﻧﻰ را دوﺳﺖ دارد‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻼﻗﻪاى ﻧﺪارد‪ .‬او ﻣﻨﺼﻒ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬و ﻟﯿﮑﻦ‪،‬‬
‫اﯾﻤﺎن ﺑﺎ دﺳﺖﻫﺎى ﮔﺸﻮده ﺑﻪ ﺑﺎﻻ ﻣﻰﻧﮕﺮد و ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‪» :‬ﺧﺪاوﻧﺪا‪ ،‬ﺑﺎورم ﻧﻤﻰﺷﻮد ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺮﮐﺘﻰ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻄﺎ‬
‫ﻣﻰﮐﻨﻰ‪ .‬ﻧﻤﻰداﻧﻢ ﭼﻄﻮر از ﺗﻮ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﻨﻢ‪ .‬واﻗﻌﺎً ﮐﻪ ﻋﻄﯿﻪ ﺗﻮ ﻧﯿﮑﻮ‪ ،‬ﭘﺴﻨﺪﯾﺪه و ﮐﺎﻣﻞ اﺳﺖ‪ «.‬ﮐﺴﻰ ﮐﻪ ﻗﺎﻧﻊ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪،‬‬
‫ﺷﮑﺮﮔﺰار ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل »دﯾﻨﺪارى ﺑﺎ ﻗﻨﺎﻋﺖ« را ﺳﻮدى ﻋﻈﯿﻢ داﻧﺴﺖ )اول ﺗﯿﻤﻮﺗﺎؤس ‪.(6:6‬‬

‫‪16‬‬
‫‪ -2‬ﻃﺮز ﻓﮑﺮ‪ .‬دوﻣﯿﻦ ﻋﺎﻣﻞ ﻣﻬﻢ در ﻃﺮز ﺑﺮﺧﻮرد ﺷﺎﮔﺮد ﺑﺎ ﻣﺴﺎﯾﻞ ﻣﺎﻟﻰ ﺧﻮد‪ ،‬ﻋﺒﺎرﺗﺴﺖ از ﻃﺮز ﻓﮑﺮ وى در‬
‫اﯾﻦ ﺧﺼﻮص‪ .‬اﮔﺮﭼﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ دارﯾﻢ از ﺧﺪاﺳﺖ و ﻣﻮﺟﺒﻰ ﺑﺮاى ﺷﮑﺮﮔﺰارى‪ ،‬داراﯾﻰﻫﺎى ﻣﺎدى ﺗﻨﻬﺎ ﯾﺎ ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ‬
‫ﭼﯿﺰى ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺎ دادﻫﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﭘﻰ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻧﺒﺮﯾﻢ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ اﻏﻠﺐ ﻫﻢ ﻧﻤﻰﺑﺮﯾﻢ‪ ،‬آﻧﭽﻪ ﻓﻰ ﻧﻔﺴﻪ‬
‫ﻧﯿﮑﻮﺳﺖ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﻣﻀﺮ و زﯾﺎنﺑﺨﺶ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺟﺮﯾﻤﺎﯾﺎ ﺑﺎروز در ﮐﺘﺎب ﮔﻮﻫﺮ ﻧﺎدر ﺧﺮﺳﻨﺪى ﻣﺴﯿﺤﻰ ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ در زﻣﺎن رﻓﺎه و ﮐﺎﻣﯿﺎﺑﻰ‪ ،‬ﭼﻬﺎر ﺑﺎر ﺑﺮ‬
‫ﺷﺎﻧﻪﻫﺎى اﻧﺴﺎن ﻗﺮار ﻣﻰﮔﯿﺮﻧﺪ ﮐﻪ ﻋﺒﺎرﺗﻨﺪ از‪ :‬ﺑﺎر دردﺳﺮ‪ ،‬ﺑﺎر ﺧﻄﺮ‪ ،‬ﺑﺎر وﻇﯿﻔﻪ و ﺑﺎر ﺣﺴﺎب ﭘﺲ دادن ﮐﻪ از اﯾﻦ‬
‫ﭼﻬﺎر ﺑﺎر وى ﺑﻪ ﻃﻮر ﺧﺎص ﺑﻪ ﺑﺤﺚ درﺑﺎره ﺑﺎر ﺧﻄﺮ ﻣﻰﭘﺮدازد و ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‪» :‬ﮐﺴﻰ ﮐﻪ در رﻓﺎه اﺳﺖ ﺑﯿﺶ از‬
‫دﯾﮕﺮان در ﻣﻌﺮض وﺳﻮﺳﻪ ﻗﺮار دارد‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬ﺷﺨﺺ ﻣﻔﻠﻮﮐﻰ ﮐﻪ در ﺷﺮاﯾﻄﻰ ﻓﻘﯿﺮاﻧﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﮐﻨﺪ‪ ،‬ﭘﯿﺶ ﺧﻮد‬
‫اﯾﻨﻄﻮر ﻣﻰاﻧﺪﯾﺸﺪ‪» :‬وﺿﻊ دﯾﮕﺮان ﺧﻮ ب اﺳﺖ و ﻣﻦ ﺑﻪ ﻓﻘﺮ و اﻓﻼس ﮔﺮﻓﺘﺎرم‪ ،‬وﻟﻰ آﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺑﺮاى ﺧﻮدﺷﺎن‬
‫ﮔﺮﻓﺘﺎرى و ﺑﺎر دارﻧﺪ‪ «.‬ﭼﻨﯿﻦ ﺷﺨﺼﻰ اﮔﺮ ﺑﺨﻮﺑﻰ در ﻣﮑﺘﺐ ﻣﺴﯿﺢ ﺗﻌﻠﯿﻢ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ آﻧﭽﻪ دارد ﻗﻨﺎﻋﺖ ﺧﻮاﻫﺪ‬
‫ﮐﺮد‪«.‬‬
‫در داﺳﺘﺎن ﻣﺮد ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ و اﯾﻠﻌﺎزر ﻣﺴﮑﯿﻦ‪ ،‬ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺜﺎﻟﻰ ﻋﺎﻟﻰ از ﺧﻄﺮ ﻣﺎل و ﻣﮑﻨﺖ ﻋﺮﺿﻪ ﻣﻰدارد‪ .‬ﻣﺮد‬
‫ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ داراﯾﻰ ﻫﺎﯾﺶ ﻫﻼك ﻧﺸﺪ؛ در اﯾﻦ داﺳﺘﺎن‪ ،‬ﺣﺘﻰ ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ در ﻣﺤﮑﻮﻣﯿﺖ ﺗﻤﻮل و ﺛﺮوت اﯾﻦ‬
‫ﺷﺨﺺ ﮔﻔﺘﻪ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﻧﻤﻰﺗﻮان ﻣﻨﮑﺮ آن ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﻦ ﺛﺮوت اﯾﻦ ﻓﺮد و ﺑﻰﺗﻮﺟﻬﻰاش ﺑﻪ اﻣﻮر‬
‫روﺣﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﻠﻤﺮو ﻓﮑﺮ و ﻗﻠﺐ ﻣﺮﺑﻮﻃﻨﺪ‪ ،‬ارﺗﺒﺎط وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬اﯾﻦ ﺷﺨﺺ ﻋﻠﻰرﻏﻢ ﺟﯿﺐﻫﺎى ﭘﺮش روﺣﻰ‬
‫ﻓﻘﯿﺮ و ﻣﺴﮑﯿﻦ داﺷﺖ و ﺛﺮوت ﻣﺎدى او ﺟﻠﻮى ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻧﻤﻰﮔﺬاﺷﺖ ﺗﺎ ﻓﻘﺮ ﻣﻌﻨﻮى ﺧﻮد را ﺑﺒﯿﻨﺪ‬
‫و آﺧﺮ ﺳﺮ ﻫﻢ‪ ،‬ﻫﻤﯿﻦ ﻓﻘﺮ ﻣﻌﻨﻮى ﮐﺎر ﺑﻪ دﺳﺘﺶ داد‪ .‬ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ ﺧﻄﺮ ﻣﺎل اﻧﺪوزى در ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺨﺺ‬
‫ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ دﻧﯿﺎ را ﺑﻪ ﺑﻬﺎى ﺗﺒﺎﻫﻰ روح ﺧﻮد ﺑﺨﺮد‪. .‬‬
‫}‪ - P‬ﺳﻌﯿﺪ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻣﻰ ﮔﻮﯾﺪ‪ :‬دﯾﻦ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ ﻓﺮوﺷﺎن ﺧﺮﻧﺪ ﯾﻮﺳﻒ ﻓﺮوﺷﻨﺪ ﺗﺎ ﭼﻪ ﺧﺮﻧﺪ )ﻣﺘﺮﺟﻢ( ‪{P‬‬
‫از اﯾﻦ رو ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﯿﻮﻟﯿﺘﻤﺮ در آﻏﺎز ﯾﮑﻰ از ﻣﻮﻋﻈﻪﻫﺎى ﺧﻮد در ﺑﺮاﺑﺮ ﭘﺎدﺷﺎه ادوارد ﺷﺸﻢ ﻧﻘﻞ ﻗﻮﻟﻰ را ﺳﻪ ﺑﺎر‬
‫‪{P‬‬ ‫ﺗﮑﺮار}‪Hugh Latimer - P‬‬
‫ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﻀﻤﻮن آن ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻮد‪» :‬زﻧﻬﺎر ﮐﻪ از ﺣﺮص و آزﻣﻨﺪى ﺑﺮﺣﺬر ﺑﻤﺎﻧﻰ‪ «.‬ﻫﯿﻮ ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ اﻓﺰود‪» :‬ﭼﮕﻮﻧﻪ‬
‫اﺳﺖ ﮐﻪ در اﯾﻦ ﺳﻪ ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻋﺖ وﻗﺘﻰ ﮐﻪ ﺑﺎﻗﻰ اﺳﺖ‪ ،‬ﺟﺰ اﯾﻦ ﭼﯿﺰى ﻧﮕﻮﯾﻢ؟« ﮐﺘﺎب دﻋﺎى ﮐﻠﯿﺴﺎى اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن ﮐﻪ‬
‫ﻣﻘﺎرن ﻫﻤﺎن دوران ﺗﺪوﯾﻦ ﯾﺎﻓﺖ‪ ،‬ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‪» :‬در دوران رﻓﺎه و ﮐﺎﻣﯿﺎﺑﻰ‪ ،‬اى ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﯿﮑﻮ ﻣﺎ را از ﮔﻨﺎه ﺑﺮﻫﺎن‪«.‬‬
‫ﺧﻄﺮ ﻣﺎدﯾﺎت در اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺗﻤﺎﯾﻞ دارﯾﻢ ﺗﺎ آن را ﺑﻪ ﺟﺎى ﺧﺪا ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﯿﻢ و ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ‪ ،‬اﻣﻮال ﻣﺎ ﺑﻪ‬
‫ﺧﺪاﯾﻤﺎن ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ و ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺎ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﺒﺪل ﺑﻪ ﺑﺖﭘﺮﺳﺘﻰ ﻣﻰﮔﺮدد‪ .‬ﻋﯿﺴﻰ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ را ﺗﻌﻠﯿﻢ داد‬

‫‪17‬‬
‫وﻗﺘﻰ در ﻣﻮﻋﻈﻪ ﺳﺮ ﮐﻮه ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﯿﺪ ﻫﻢ ﺑﻨﺪه ﺧﺪا ﺑﺎﺷﯿﺪ‪ ،‬ﻫﻢ ﺑﻨﺪه ﭘﻮل« )ﻣﺘﻰ ‪ .(24:6‬در ﻋﻬﺪﺟﺪﯾﺪ ﺑﻪ‬
‫زﺑﺎن ﯾﻮﻧﺎﻧﻰ‪ ،‬ﮐﻠﻤﻪاى ﮐﻪ ﻋﯿﺴﻰ ﺑﺮاى »ﭘﻮل« ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮد‪ ،‬ﻣﺎﻣﻮن اﺳﺖ ‪ mamum‬اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت‬
‫»ﻣﻤﻮﻧﺎ« درآﻣﺪ‪.‬اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ ﺗﺎرﯾﺦ}‪ - P‬در ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻫﺰاره ﻋﻬﺪﺟﺪﯾﺪ »ﻣﻤﻮﻧﺎ« ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﭘﻮل ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ‪،‬‬
‫ﺣﺎل آﻧﮑﻪ در ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻗﺪﯾﻤﻰ ﻋﻬﺪﺟﺪﯾﺪ آﻣﺪه اﺳﺖ‪» :‬ﻣﺤﺎل اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪا و ﻣﻤﻮﻧﺎ را ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﯿﺪ« )ﻣﺘﻰ ‪.(24:6‬‬
‫‪{P‬‬
‫ﺟﺎﻟﺒﻰ در ﭘﺸﺖ ﺳﺮ دارد ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﺮح ﮐﻪ ﻣﺎﻣﻮن ﻣﻘﺘﺒﻦ از رﯾﺸﻪاى ﻋﺒﺮى اﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ »واﮔﺬار ﮐﺮدن« ﯾﺎ »ﺳﭙﺮدن‬
‫ﺑﻪ دﺳﺖ ﮐﺴﻰ‪ «.‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬ﻣﺎﻣﻮن ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﺛﺮوﺗﻰ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﮐﺴﻰ ﺳﭙﺮده ﻣﻰﺷﺪ‪ .‬در اﯾﻦ زﻣﺎن ﻫﻨﻮز اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ‬
‫ﻣﻌﻨﻰ ﺑﺪى ﭘﯿﺪا ﻧﮑﺮده ﺑﻮد‪ .‬در ﻧﺘﯿﺠﻪ‪ ،‬ﯾﮏ ﻣﻌﻠﻢ دﯾﻦ ﯾﻬﻮد ﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﮕﻮﯾﺪ‪» :‬ﻗﺪر و ارزش ﻣﺎﻣﻮن ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺧﻮد‬
‫را ﻫﻤﭽﻮن ﻣﺎﻣﻮن ﺧﻮد ﺑﺪاﻧﯿﺪ«‪ .‬اﮔﺮ ﻫﻢ ﻣﻰ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻄﻠﺒﻰ ﻣﻨﻔﻰ راﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﺎﻣﻮن اﺷﺎره ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺴﺘﻰ ﺻﻔﺖ ﯾﺎ‬
‫ﮐﻠﻤﻪ ﺗﻮﺻﯿﻔﻰ دﯾﮕﺮى ﻣﻰاﻓﺰودﻧﺪ و ﻣﺜﻼً ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎﻣﻮنِ ﺣﺮام«‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺖ زﻣﺎن ﻣﻌﻨﻰ اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ از ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺠﻬﻮل )»ﯾﻌﻨﻰ آﻧﭽﻪ ﺑﻪ اﻧﺴﺎن ﺳﭙﺮده ﻣﻰﺷﻮد«( ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ‬
‫ﻣﻌﻠﻮم )»ﯾﻌﻨﻰ آﻧﭽﻪ اﻧﺴﺎن ﺧﻮد را ﺑﻪ آن ﻣﻰﺳﭙﺎرد«( ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪ و اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﺑﺪى ﭘﯿﺪا ﮐﺮد‪ .‬ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ‪،‬‬
‫ﮐﻠﻤﻪاى ﮐﻪ ﺑﺪواً ﺑﺎ ‪ m‬ﮐﻮﭼﮏ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﻰﺷﺪ‪ ،‬در ﻣﺘﻮن اﻧﮕﻠﯿﺴﻰ ﺑﺎ ‪ M‬ﺑﺰرگ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪ و از ﻣﺎﻣﻮن ﺗﺼﻮﯾﺮى‬
‫ﺧﺪاﯾﻰ ﻋﺮﺿﻪ داﺷﺖ‪ .‬در}‪ - P‬در زﺑﺎن اﻧﮕﻠﯿﺴﻰ اﺳﺎﻣﻰ ﺧﺎص ﻣﺜﻞ ﻧﺎم اﺷﺨﺎص و اﻣﺎﮐﻦ و‪...‬و ﻧﯿﺰ ﻧﺎم ﺧﺪاﯾﺎن و‬
‫اﻟﻬﮕﺎن ﺑﺎ ﺣﺮوف ﺑﺰرگ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬ﺑﺮاى ﻣﺜﺎل‪ white ،‬ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﺳﻔﯿﺪ اﺳﺖ اﮔﺮ ﺑﺎ ‪) W‬ﺑﺰرگ( ﻧﻮﺷﺘﻪ‬
‫ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﻰﺷﻮد آﻗﺎى واﯾﺖ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﻓﺮدى ﺳﻔﯿﺪﭘﻮﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ و ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﻧﺒﺎﺷﺪ! ﻣﺘﺮﺟﻢ ‪{P‬‬
‫‪New International‬‬ ‫ﺗﺮﺟﻤﻪ اﻧﮕﻠﯿﺴﻰ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻣﻮﺳﻮم ﺑﻪ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺟﺪﯾﺪ ﺑﯿﻦاﻟﻤﻠﻠﻰ‬
‫‪ Version‬ﻧﮑﺘﻪ ﻣﺬﮐﻮر ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﻣﻠﺤﻮظ ﺷﺪه و از اﯾﻦ رو ﻣﺎﻣﻮن ﺑﻪ ‪ Money‬ﯾﻌﻨﻰ ﭘﻮل ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪه ﺷﺪه‬
‫اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﺑﻼﯾﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻏﻠﺐ داﻣﻨﮕﯿﺮ ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪان ﺑﺰرگ ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﮐﻪ آﻧﺎن در اﺑﺘﺪا‪ ،‬داراﯾﻰ ﺧﻮد را ﻋﻄﯿﻪاى‬
‫از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪا داﻧﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﺑﻪ ﺟﺎى آﻧﮑﻪ ﺑﺮاى اﺣﺘﺮاز از ﺧﻄﺮ‪ ،‬اﻣﻮال ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺴﭙﺎرﻧﺪ‪ ،‬اﻣﯿﺪ و‬
‫ﺗﻮﮐﻞ ﺧﻮد را ﺑﺮ اﻣﻮالﺷﺎن ﻣﻌﻄﻮف ﮐﺮده و از ﭘﻮل ﺑﺘﻰ ﺑﺮاى ﺧﻮد ﺗﺮاﺷﯿﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﮐﺴﻰ ﮐﻪ ﺟﻠﻮى اﯾﻦ ﺑﺖ ﺳﺠﺪه‬
‫ﻣﻰﮐﻨﺪ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺷﺎﮔﺮد ﻣﺴﯿﺢ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫‪ -3‬ﻧﻈﺎرت‪ .‬ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻫﻤﯿﺸﻪ در ﺧﺼﻮص داراﯾﻰﻫﺎى ﻣﺎدى ﻣﻔﻬﻮم ﻧﻈﺎرت را ﻣﻄﺮح ﻣﻰﺳﺎزد‪ .‬اﯾﻦ ﻣﻔﻬﻮم‬
‫دال ﺑﺮاﯾﻦ اﺻﻞ اﺳﺖ ﮐﻪ داراﯾﻰ ﻫﺎى ﻣﺎ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﺧﻮدﻣﺎن ﻧﯿﺴﺖ ﺗﺎ ﻫﺮ ﻃﻮر ﮐﻪ دﻟﻤﺎن ﺧﻮاﺳﺖ از آﻧﻬﺎ اﺳﺘﻔﺎده‬
‫ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺎ ﺳﭙﺮده ﺷﺪه اﺳﺖ ﺗﺎ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻣﯿﻞ او و ﺑﺮاى ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ او از آﻧﻬﺎ ﺳﻮد ﺟﻮﯾﯿﻢ‪ .‬در‬

‫‪18‬‬
‫ﭘﺲ داﺳﺘﺎن ﻣﺴﯿﺢ درﺑﺎره ﻣﺎﻟﮑﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻔﺮ رﻓﺖ و ﺗﺎﮐﺴﺘﺎﻧﺶ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﮐﺸﺎورزان ﺳﭙﺮد ﯾﺎ داﺳﺘﺎن ارﺑﺎﺑﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ‬
‫ﻫﺮ ﯾﮏ از ﻏﻼﻣﺎﻧﺶ ﻗﻨﻄﺎرى داد‪ ،‬ﻫﻤﯿﻦ اﺻﻞ ﻧﻬﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻼوه‪ ،‬ﭘﻮﻟﺲ ﻧﯿﺰ ﻫﻤﯿﻦ اﺻﻞ را در ﻧﻈﺮ داﺷﺖ‬
‫ﻣﻮﻗﻌﻰ ﮐﻪ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﺗﯿﻤﻮﺗﺎؤس ﺟﻮان ﻧﻮﺷﺖ‪» :‬ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪان اﯾﻦ دﻧﯿﺎ را ﺣﮑﻢ ﻧﻤﺎ ﮐﻪ ﻣﺘﮑﺒﺮ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ و ﺑﺮﻣﺎل ﻧﺎﭘﺎﯾﺪار‬
‫دﻧﯿﺎ اﻣﯿﺪ ﻣﺒﻨﺪﻧﺪ‪ .‬ﺑﻠﮑﻪ اﻣﯿﺪﺷﺎن ﺑﺮ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﺑﻪ ﻓﺮاواﻧﻰ ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﻰﺳﺎزد ﺗﺎ از آﻧﻬﺎ ﻟﺬت‬
‫ﺑﺒﺮﯾﻢ‪ .‬آﻧﺎن را اﻣﺮ ﮐﻦ ﮐﻪ ﻧﯿﮑﻮ ﮐﻨﻨﺪ و در ﮐﺎرﻫﺎى ﺧﯿﺮ دوﻟﺘﻤﻨﺪ ﺑﻮده‪ ،‬ﺳﺨﺎوﺗﻤﻨﺪ و ﮔﺸﺎده دﺳﺖ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﺑﺪﯾﻦ‬
‫ﺳﺎن‪ ،‬ﮔﻨﺠﻰ ﺑﺮاى ﺧﻮد ﺧﻮاﻫﻨﺪ اﻧﺪوﺧﺖ ﮐﻪ ﭘﻰ اﺳﺘﻮار زﻧﺪﮔﻰ آﯾﻨﺪه اﯾﺸﺎن ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد و آن ﺣﯿﺎت را ﮐﻪ ﺣﯿﺎت‬
‫واﻗﻌﻰ اﺳﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮاﻫﻨﺪ آورد« )اول ﺗﯿﻤﻮﺗﺎؤس ‪.(17:6-19‬‬
‫ﻧﮑﺘﻪ اﺻﻠﻰ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎل دﻧﯿﺎ از ﺑﯿﻦ رﻓﺘﻨﻰ اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﻰ اﻏﻠﺐ در اﯾﻦ زﻧﺪﮔﻰ ﻫﻢ وﻓﺎ ﻧﻤﻰﮐﻨﺪ‪ ،‬ﮐﺠﺎ‬
‫ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﻪ آن دﻧﯿﺎ ﺑﯿﺎﯾﺪ‪ .‬ﭘﺲ‪ ،‬از اﻣﻮال ﺧﻮد ﭼﻄﻮر ﺑﺎﯾﺪ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﯿﻢ؟ ﭘﺎﺳﺦ آﻧﮑﻪ از اﻣﻮال ﺧﻮد ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮاى‬
‫اﻋﻤﺎل ﺧﯿﺮ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬اﻋﻤﺎل ﺧﯿﺮ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﮔﻨﺠﻰ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺑﺮ روى زﻣﯿﻦ ﺑﻠﮑﻪ در آﺳﻤﺎن ﺑﺮاى ﻣﺎ‬
‫اﻧﺪوﺧﺘﻪ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ »آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺑﯿﺪ و زﻧﮓ زﯾﺎن ﻧﻤﻰرﺳﺎﻧﺪ و دزدان ﻧﻘﺐ ﻧﻤﻰزﻧﻨﺪ و ﺳﺮﻗﺖ ﻧﻤﻰﮐﻨﻨﺪ« )ﻣﺘﻰ‬
‫‪ .( 20:6‬ﻣﺮدم ﻋﻤﻮﻣﺎً ﺑﻪ اﯾﻦ دﻟﯿﻞ راﻏﺐ ﺑﻪ اﻧﺪوﺧﺘﻦ ﮔﻨﺞ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ از ﭼﯿﺰﻫﺎى ﻣﺎﻧﺪﻧﻰ ﺧﻮﺷﺸﺎن ﻣﻰآﯾﺪ‪ .‬اﯾﻦ‬
‫ﻋﻼﻗﻪ ﺑﺪ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬وﻟﻰ ﭼﻨﯿﻦ ﮔﻨﺠﻰ را ﮐﻪ ﻓﺎﻧﻰ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻓﻘﻂ در آﺳﻤﺎن ﻣﻰﺗﻮان ﯾﺎﻓﺖ و آﻧﻬﻢ ﻓﻘﻂ درﺻﻮرﺗﻰ ﮐﻪ از‬
‫داراﯾﻰﻫﺎى ﺧﻮد در اﯾﻦ زﻧﺪﮔﻰ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻣﻨﺎﺳﺐ و ﺻﺤﯿﺢ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫ﺗﺎ ﺟﺎﯾﻰ ﮐﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻣﻄﻠﺐ را روﺷﻦ ﺑﯿﺎن ﮐﺮدم‪ .‬ﭘﻮﻟﻰ ﮐﻪ روى ﺧﻮدﻣﺎن ﺧﺮج ﻣﻰﮐﻨﯿﻢ )ﮐﻪ ﺗﺎﺣﺪى ﻫﻢ اﯾﻦ ﮐﺎر‬
‫ﺿﺮورت دارد( ﻫﯿﭻ ﮔﻨﺠﻰ در آﺳﺎن ﺗﻮﻟﯿﺪ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮐﺮد‪ .‬ﭼﻨﯿﻦ ﭘﻮﻟﻰ ﺧﺮج ﻣﻰﺷﻮد و ﻣﻰرود و ﻣﻨﻔﻌﺘﺶ ﻫﻤﺎن‬
‫دﻣﻰ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﻰرﺳﺪ ﮐﻪ ﺧﺮﺟﺶ ﻣﻰﮐﻨﯿﻢ‪ .‬وﻟﻰ ﭘﻮﻟﻰ ﮐﻪ ﺧﺮج دﯾﮕﺮان ﻣﻰﮐﻨﯿﻢ )ﮐﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ اﻓﺰاﯾﺶ درآﻣﺪﻣﺎن‪،‬‬
‫درﺻﺪآن ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﻮد(‪ -‬ﮔﻨﺠﻰ ﻓﺮاﻫﻢ ﻣﻰﺳﺎزد ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ زاﯾﻞ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ و ﻣﺒﺪل ﺑﻪ آن ﮔﻨﺞﻫﺎى اﺑﺪى‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺮدﯾﺪ ﮐﻪ در زﻣﺎن آﻣﺪن ﺧﺪاوﻧﺪ از او درﯾﺎﻓﺖ ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﮐﺮد‪.‬‬
‫اﺟﺎزه ﻓﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﯾﮏ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ‪ ،‬ﻣﻨﺘﻬﻰ اﯾﻦ ﺑﺎر از زﺑﺎن دﯾﺘﺮﯾﺶ ﺑﻮﻧﻬﻔﺮ اﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ را ﻋﺮض ﮐﻨﻢ‪» :‬ﻣﻮاﻫﺐ دﻧﯿﻮى‬
‫ﻧﻪ ﺑﺮاى اﻧﺪوﺧﺘﻦ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮاى ﺗﻤﺘﻊ ﺑﺮدن ﺑﻪ ﻣﺎ ﻋﻄﺎ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪ «.‬ﺛﺮوﺗﻰ ﮐﻪ ﺗﻠﻨﺒﺎر ﺷﻮد‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﻧﺎن ﻣﻨﺎ ﻣﺎﻧﺪه از روز ﻗﺒﻞ‪،‬‬
‫ﻓﺎﺳﺪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺛﺮوﺗﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ دﯾﮕﺮان اﻧﻔﺎق ﮐﻨﯿﻢ ﻣﺜﻞ ﺑﺬرى اﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺎﺷﺘﻪ ﻣﻰﺷﻮد و ﺑﺮاى ﺧﺪا ﻣﺤﺼﻮﻟﻰ‬
‫ﻓﺮاوان ﺑﺮاى درو ﺗﻮﻟﯿﺪ ﻣﻰﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻗﻠﺒﻰ آزاد ﺷﺪه‬

‫‪19‬‬
‫اﯾﻦ ﻓﺼﻞ را ﺑﺎ ذﮐﺮ ﻧﮑﺘﻪاى ﻣﻬﻢ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن ﻣﻰﺑﺮم‪ .‬ﺛﺮوت زﻣﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﺑﻄﺮز ﻣﻨﺎﺳﺒﻰ درﯾﺎﻓﺖ و ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮده ﺷﻮد‬
‫ﺑﺮﮐﺖ اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﭼﯿﺰى ﻫﺴﺖ ﮐﻪ از ﺛﺮوت و ﺣﺘﻰ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮدن ﻣﻨﺎﺳﺐ آن ﻧﯿﺰ اﻫﻤﯿﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮى دارد و آن‬
‫ﻋﺒﺎرﺗﺴﺖ از آزادى‪ ،‬ﭼﻮن ﺧﺪا ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ ﮐﻪ آزاد ﺑﺎﺷﯿﻢ‪ .‬ﻣﺎل و اﻣﻮال دﺳﺖ و ﺑﺎﻟﻤﺎن را ﻣﻰﺑﻨﺪد و ﮔﺮﻓﺘﺎرﻣﺎن‬
‫ﻣﻰ ﺳﺎزد‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬ﻫﺮﭼﻨﺪ اﮐﺜﺮ ﻣﺎ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻧﺼﯿﺒﻰ از ﻣﺎل دﻧﯿﺎ در ﺑﺴﺎط دارﯾﻢ )و ﺑﯿﺸﺘﺮﻣﺎن ﻧﺼﯿﺐ‬
‫ﺑﺰرگﺗﺮ ﻫﻢ دارﯾﻢ(‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﺪﯾﻦ ﻃﺮﯾﻖ ﻣﻰﺗﻮاﻧﯿﻢ اﺳﯿﺮ اﻣﻮالﻣﺎن ﻧﺸﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﻮد و ﻧﺒﻮدﺷﺎن را ﯾﮑﺴﺎن ﺑﺪاﻧﯿﻢ و ﻫﺮ‬
‫ﻟﺤﻈﻪ آﻣﺎده ﺑﺎﺷﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﮏ اﺷﺎره ﺑﺎ آﻧﻬﺎ وداع ﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫ﺗﻮزر از داﺳﺘﺎن اﻃﺎﻋﺖ اﺑﺮاﻫﯿﻢ از اﻣﺮ ﺧﺪا ﺑﺮاى ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﮐﺮدن اﺳﺤﺎق‪ ،‬اﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ را ﺑﻄﺮز ﺟﺎﻟﺒﻰ اﺳﺘﻨﺘﺎج ﻣﻰﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺗﻮزر ﻣﻰ ﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ اﺳﺤﺎق ﺑﺖ ﻗﻠﺐ ﭘﺎﺗﺮﯾﺎرخ ﺳﺎﻟﺨﻮرده ﺑﻮد‪ .‬اﺳﺤﺎق‪ ،‬زاده ﻣﻌﺠﺰه‪ ،‬ﻧﻤﺎﯾﻨﺪه ﻋﻬﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻧﻰ اﯾﻤﺎن‬
‫ﺷﺨﺼﻰ اﺑﺮاﻫﯿﻢ ﺑﻪ ﻧﺠﺎت‪ ،‬ﺗﺒﻠﻮر وﻋﺪه آﻣﺪن ﻣﺴﯿﺢ و ﺧﯿﻠﻰ ﭼﯿﺰﻫﺎى دﯾﮕﺮ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻮزر ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‪» :‬ﭘﯿﺮ ﻣﺮد در ﺣﺎﻟﻰ‬
‫ﮐﻪ ﻧﺎﻇﺮ ﻋﺒﻮر ﭘﺴﺮش از ﺑﭽﮕﻰ ﺑﻪ ﺟﻮاﻧﻰ و ﻣﺮداﻧﮕﻰ ﺑﻮد‪ ،‬رﻓﺘﻪ رﻓﺘﻪ ﭼﻨﺪان دﻟﺶ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﭘﺴﺮش ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺧﻮرد‬
‫ﮐﻪ ﺳﺮاﻧﺠﺎم اﯾﻦ راﺑﻄﻪ ﺷﮑﻞ ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﻰ ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬آﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺪا ﻗﺪم ﺑﻪ ﺻﺤﻨﻪ ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﺎ ﭘﺪر و ﭘﺴﺮ را‬
‫ﺑﺎ ﻫﻢ از ﻧﺘﺎﯾﺞ اﯾﻦ ﻣﺤﺒﺖ ﻧﺎﭘﺎﻟﻮده ﺑﺮﻫﺎﻧﺪ‪ «.‬ﺧﺪا از اﺑﺮاﻫﯿﻢ ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ ﭘﺴﺮش را در ﮐﻮه ﻣﻮرﯾﺎه ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﮐﻨﺪ‪ .‬اﯾﻦ‬
‫ﻓﺮﻣﺎن ﺑﺎﯾﺴﺘﻰ اﺑﺮاﻫﯿﻢ را دﭼﺎر ﭼﻪ رﻧﺞ و ﻋﺬاﺑﻰ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ! اﺑﺮاﻫﯿﻢ از آﻧﭽﻪ ﻣﻰﮔﺬﺷﺖ ﺳﺮدر ﻧﻤﻰآورد و از‬
‫ﻫﻤﯿﻦ اﻣﺮ‪ ،‬ﻋﺬاﺑﻰ اﻟﯿﻢ ﻣﻰﮐﺸﯿﺪ‪ .‬ﭼﻄﻮر ﺧﺪا ﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ از او ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﮐﺮدن ﮐﺴﻰ را ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﮐﻪ وﻋﺪه داده ﺑﻮد‬
‫ﻣﺴﯿﺢ از ﻧﺴﻞ وى ﻇﻬﻮر ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد؟ اﮔﺮ اﺳﺤﺎق ﻣﻰﻣﺮد ﺧﺪا ﮐﺠﺎ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ وﻋﺪهﻫﺎﯾﺶ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﺪ؟ اﯾﻨﮑﻪ‬
‫اﺑﺮاﻫﯿﻢ ﺑﺎﯾﺴﺘﻰ اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻰﮐﺮد‪ ،‬ﻋﺬاب دﯾﮕﺮى ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻄﻮر ﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮد ﭘﺴﺮش را‬
‫ﺑﻪ ﻗﺘﻞ رﺳﺎﻧﺪ؟ ﭼﻪ ﺑﺴﺎ اﺑﺮاﻫﯿﻢ آرزو ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺟﺎى اﺳﺤﺎق ﺑﻤﯿﺮد‪ .‬ﻣﺮگ او دردﻧﺎك ﻧﻤﻰﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻮن‬
‫ﺳﻦ و ﺳﺎﻟﻰ از وى ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد و در آﺧﺮﯾﻦ دم ﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎ دﻟﻰ ﺧﻮش از آﺧﺮﯾﻦ ﻧﮕﺎﻫﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ اﺳﺤﺎق اﻧﺪاﺧﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬اﺳﺤﺎﻗﻰ ﮐﻪ ﻣﻰﺑﺎﯾﺴﺖ ﻧﺴﻞ او را ﺣﻔﻆ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل ﻣﺮگ رود‪ .‬اﻣﺎ ﻫﺰار اﻓﺴﻮس ﮐﻪ ﻓﺮﻣﺎن اﻟﻬﻰ ﭼﻨﯿﻦ‬
‫ﻧﺒﻮد‪» .‬اﮐﻨﻮن ﭘﺴﺮ ﺧﻮد را ﮐﻪ ﯾﮕﺎﻧﻪ ﺗﻮﺳﺖ و او را دوﺳﺖ ﻣﻰدارى‪ ،‬ﯾﻌﻨﻰ اﺳﺤﺎق را ﺑﺮدار و ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﻣﻮرﯾﺎ ﺑﺮو‪ ،‬و‬
‫او را در آﻧﺠﺎ‪ ،‬ﺑﺮ ﯾﮑﻰ از ﮐﻮﻫﻬﺎﯾﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺸﺎن ﻣﻰدﻫﻢ‪ ،‬ﺑﺮاى ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﺳﻮﺧﺘﻨﻰ ﺑﮕﺬران‪) «.‬ﭘﯿﺪاﯾﺶ ‪.(2:22‬‬
‫اﺑﺮاﻫﯿﻢ ﺣﺘﻤﺎً ﮐﺸﻤﮑﺸﻰ ﺳﺨﺖ و ﻃﻮﻻﻧﻰ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻓﺮﻣﺎن داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬وﻟﻰ ﻫﺮ ﻃﻮر ﺑﻮد از آزﻣﺎﯾﺶ اﻟﻬﻰ ﺳﺮاﻓﺮاز‬
‫ﺑﯿﺮون آﻣﺪ‪ .‬ﺑﺮاى آﺗﺶ ﻫﯿﺰم ﺗﻬﯿﻪ ﮐﺮد‪ ،‬ﺧﺮ را ﭘﺎﻻن ﻧﻤﻮد و ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎد‪ ،‬ﻗﺮﺑﺎﻧﮕﺎﻫﻰ ﺑﺮﭘﺎ ﮐﺮد و ﭼﯿﺰى ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ‬
‫ﮐﺎرد ﺑﺎﻻ ﺑﺮدهاش را ﺑﺮ ﭘﯿﮑﺮ اﺳﺤﺎق ﻓﺮود آورد ﮐﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺪاﺧﻠﻪ ﮐﺮد و ﺿﻤﻦ ﺗﺤﺴﯿﻦ اﯾﻨﮑﻪ او ﺑﻪ اﻣﺮ‬
‫ﺧﺪا ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻋﺰﯾﺰﺗﺮﯾﻦ داراﯾﻰاش را ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﮐﻨﺪ‪ ،‬او را از اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﺎزداﺷﺖ‪.‬‬

‫‪20‬‬
‫ﺗﻮزر در اﯾﻦ ﻗﺴﻤﺖ اﺑﺮاﻫﯿﻢ را در ﺣﺎﻟﻰ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﻣﻰﮐﻨﺪ ﮐﻪ اﺳﺘﻮار‪ ،‬ﭘﺎك و واﻻ ﺑﺮﻓﺮاز ﮐﻮه اﯾﺴﺘﺎده اﺳﺖ‪ .‬اﯾﻨﮏ‪،‬‬
‫ﻣﺮدى ﮐﻪ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ را ﺳﺮاﭘﺎ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺗﺴﻠﯿﻢ ﮐﺮده اﺳﺖ‪ -‬ﻣﺮدى ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰش را ﺑﻪ ﺧﺪا ﺳﭙﺮده ﺑﻮد و ﺧﻮد »ﻣﺎﻟﮏ‬
‫ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ« ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ؟ ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ! ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬اﺑﺮاﻫﯿﻢ ﻫﻨﻮز ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ ﺑﻮد‪» .‬ﻫﺮﭼﻪ ﻗﺒﻼً داﺷﺖ ﻫﻨﻮز ﺑﺮاى‬
‫ﺗﻤﺘﻊ ﺑﺮدن در اﺧﺘﯿﺎرش ﺑﻮد‪ .‬ﮔﻮﺳﻔﻨﺪاﻧﺶ‪ ،‬ﺷﺘﺮﻫﺎﯾﺶ‪ ،‬ﮔﻠﻪﻫﺎﯾﺶ و ﺧﯿﻠﻰ ﭼﯿﺰﻫﺎى دﯾﮕﺮ‪ .‬ﻫﻤﺴﺮ و دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﻫﻢ‬
‫ﮐﻪ ﺑﺎ او ﺑﻮدﻧﺪ و از ﻫﻤﻪ ﻣﻬﻤﺘﺮ‪ ،‬ﭘﺴﺮش اﺳﺤﺎق ﺻﺤﯿﺢ و ﺳﺎﻟﻢ در ﮐﻨﺎرش ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺎل اﮔﺮ ﭼﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ داﺷﺖ‪ ،‬ﺑﺮ‬
‫ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ اﺣﺴﺎس ﺗﻤﻠﮏ ﻧﻤﻰﮐﺮد‪ «.‬اﺑﺮاﻫﯿﻢ ﺑﺮ ﭼﯿﺰى ﺗﻤﻠﮏ ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﻗﺒﻼً ﺧﻮدش ﺑﻪ ﺗﻤﻠﮏ ﺧﺪا درآﻣﺪه‬
‫ﺑﻮد‪ .‬او از آنِ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻮد و در ﻧﺘﯿﺠﻪ‪ ،‬در ﺑﻨﺪ ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از داراﯾﻰﻫﺎﯾﺶ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﺗﻮزر اﯾﻦ اﻣﺮ را »رﻣﺰى روﺣﺎﻧﻰ«‬
‫ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ ﮐﻪ در ﻫﯿﭻ ﺗﺎب اﻟﻬﯿﺎﺗﻰ ﺗﻌﻠﯿﻢ داده ﻧﻤﻰﺷﻮد‪ ،‬اﻣﺎ داﻧﺎﯾﺎن آن را ﻣﻰﻓﻬﻤﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻋﻠﺖ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﺪا از ﻣﺎ ﻣﻰ ﺧﻮاﻫﺪ ﺗﺎ دل از اﻣﻮال ﺧﻮد ﺑﮑﻨﯿﻢ‪ ،‬اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﺎ روح ﺧﺴﺎرت و ﻟﺌﺎﻣﺖ در ﻣﺎ‬
‫ﻧﻤﯿﺮد ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺣﻘﯿﻘﺘﺎً از او ﭘﯿﺮوى ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬رﯾﺸﻪ اﯾﻦ ﺻﻔﺖ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺑﺎﯾﺪ در ﻗﻠﺐﻣﺎن ﺑﺨﺸﺪ و ﻣﺜﻞ ﺻﺮاﻓﺎﻧﻰ ﮐﻪ از‬
‫ﻣﻌﺒﺪ اﺧﺮاج ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬از زﻧﺪﮔﻰﻣﺎن ﺑﯿﺮون اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺷﻮد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬اﯾﻦ ﻋﻤﻞ دردﻧﺎك اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ وﻗﺘﻰ اﻧﺠﺎم ﺷﺪ ﺗﺒﺪﯾﻞ‬
‫ﺑﻪ ﺷﺨﺺ ﻣﻔﯿﺪى ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺷﺪ و ﺑﻪ ﺟﺎى اﯾﻨﮑﻪ اﺳﯿﺮ اﻣﻮال ﺧﻮد ﺑﺎﺷﯿﻢ‪ ،‬اﻣﻮالﻣﺎن زﯾﺮ ﺗﺴﻠﻂ ﻣﺎ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد ﺗﺎ از‬
‫آﻧﻬﺎ ﺑﺮاى ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ دﯾﮕﺮان اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ‪ ،‬ﻣﻰﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺳﺒﮑﺒﺎراﻧﻪ ﻋﺎزم ﺳﻔﺮ ﺑﺮاى ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ‬
‫ﺷﻮﯾﻢ‪.‬‬

‫‪21‬‬
 ‫ﻓﺼﻞ ﻫﺸﺘﻢ‬

‫»اﻣﺎ آﯾﺎ او ﺑﺎ ﻣﺎﺳﺖ؟«‬

‫ﯾﻮﺣﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﺳﺘﺎد‪ ،‬ﺷﺨﺼﻰ را دﯾﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺗﻮ دﯾﻮ اﺧﺮاج ﻣﻰﮐﺮد‪ ،‬اﻣﺎ ﭼﻮن از ﻣﺎ ﻧﺒﻮد‪ ،‬او را ﺑﺎزداﺷﺘﯿﻢ‪«.‬‬
‫ﻋﯿﺴﻰ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎزش ﻣﺪارﯾﺪ‪ ،‬زﯾﺮا ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺿﺪ ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪ «.‬ﻟﻮﻗﺎ ‪49:9-50‬‬

‫ﮐﺴﻰ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﻦ ﻣﻌﺠﺰه ﮐﻨﺪ و دﻣﻰ ﺑﻌﺪ‪ ،‬در ﺣﻖ ﻣﻦ ﺑﺪ ﺑﮕﻮﯾﺪ‪ .‬زﯾﺮا ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺿﺪ ﻣﺎ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫آﻣﯿﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻰ ﮔﻮﯾﻢ‪ ،‬ﻫﺮ ﮐﻪ از آن ﺳﺒﺐ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﺗﻌﻠﻖ دارﯾﺪ ﺣﺘﻰ ﺟﺎﻣﻰ آب ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺪﻫﺪ‪،‬‬
‫ﺑﻰﮔﻤﺎن ﺑﻰﭘﺎداش ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ‪ «.‬ﻣﺮﻗﺲ ‪39:9-41‬‬

‫ﺳﺎل ﻫﺎ ﻗﺒﻼ اﺗﻮﻣﺒﯿﻠﻰ ﺧﺮﯾﺪم‪ .‬ﺑﻪ ﯾﺎد دارم ﮐﻪ در دﻓﺘﺮ ﻓﺮوﺷﻨﺪه ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و اﺳﻨﺎد ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺧﺮﯾﺪ ﻣﺎﺷﯿﻦ را‬
‫اﻣﻀﺎ ﻣﻰﮐﺮدم‪ .‬ﮐﺎﻏﺬﻫﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﺎﺷﺎاﷲ ﯾﮑﻰ دو ﺗﺎ ﻧﺒﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻓﺮوﺷﻨﺪه ﮐﺎﻏﺬﻫﺎ را اى ﭘﻰ ﻫﻢ ﺟﻠﻮﯾﻢ ﻣﻰﮔﺬاﺷﺖ و ﻣﻦ‬
‫ﻫﻢ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻻزم ﺑﻮد اﻣﻀﺎى ﺧﻮد را ﭘﺎى اوراق ﻣﻰاﻧﺪاﺧﺘﻢ‪ .‬اﯾﻦ اوراق ﻋﺒﺎرت ﺑﻮدﻧﺪ از‪ :‬ﺑﺮﮔﻪ ﻓﺮوش‪ ،‬ﺑﺮﮔﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ‬
‫ﺑﻪ اﯾﺎﻟﺖ‪ ،‬اﺳﻨﺎد ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ وﺿﻌﯿﺖ و ﮐﯿﻠﻮﻣﺘﺮﺷﻤﺎر اﺗﻮﻣﺒﯿﻞ و رﺳﯿﺪﻫﺎى ﻻزم ﺟﻬﺖ اﻣﻮر ﻣﺎﻟﯿﺎﺗﻰ‪ .‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﮐﻪ ﮐﺎر‬
‫اﻣﻀﺎء اوراق و ﺑﺮﮔﻪﻫﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن رﺳﯿﺪ‪ ،‬ﻓﺮوﺷﻨﺪه ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﯿﻠﻰ ﺧﻮب‪ ،‬ﺣﺎﻻ ﺑﺮوﯾﻢ ﺳﺮاغ ﺧﻮدﺗﺎن‪ «.‬ﻣﻨﻈﻮرش ﻫﻢ از‬
‫اﯾﻦ ﺣﺮف ﭘﻮل ﺧﺮﯾﺪ اﺗﻮﻣﺒﯿﻞ ﺑﻮد‪ .‬ﺻﺤﺒﺖ از ﺷﺎﮔﺮدى ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﻪ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ درﺑﺎره ﻗﺴﻤﺖ‪» ‬ﺷﺨﺼﻰ« ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ ﺷﺎﻣﻞ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺗﻌﺎﻟﯿﻤﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻰﺗﻮان ﺑﻪ ﺑﺤﺚ و ﺑﺮرﺳﻰ درﺑﺎره آﻧﻬﺎ ﭘﺮداﺧﺖ‪ .‬ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ‬
‫ﺗﺎرﯾﺨﻰ ﻧﯿﺰ دارد ﮐﻪ ﻣﻰﺗﻮان ﺑﻪ ﺗﺤﻠﯿﻞ و ﺗﺤﺴﯿﻦ آن ﭘﺮداﺧﺖ و ﯾﺎ ﺑﺎ ﺗﺄﺳﻒ ﺑﻪ آن ﻧﮕﺮﯾﺴﺖ‪ .‬ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ‪،‬‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻤﺎنﻫﺎ‪ ،‬ﻣﺮاﺳﻢ‪ ،‬ﺳﺎزﻣﺎنﻫﺎ و ﺑﻮدﺟﻪﻫﺎ و ﺳﺨﻨﮕﻮﯾﺎن ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ و ﭼﯿﺰﻫﺎى دﯾﮕﺮى از اﯾﻦ ﻗﺒﯿﻞ ﻧﯿﺰ دارد‪ .‬ﮐﺎر و‬
‫ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ اﯾﻨﻬﺎ را ﻣﻰﺗﻮان ﺷﻨﺎﺧﺖ و ﺣﺘﻰ ﺑﻰآﻧﮑﻪ ﺗﻌﻬﺪى در دل داﺷﺖ‪ ،‬رﻓﺖ و در ﻓﻌﺎﻟﯿﺖﺷﺎن ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮد‪ .‬اﻣﺎ‬
‫ﺷﺎﮔﺮدى ﭼﻨﯿﻦ ﻧﯿﺴﺖ! ﺷﺎﮔﺮدى راه و روﺷﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻧﺴﺎن ﺷﺨﺼﺎً ﺑﺎﯾﺪ در ﭘﯿﺶ ﺑﮕﯿﺮد و ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺣﺘﻰ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ و‬
‫ﺑﺮرﺳﻰ آن ﻧﯿﺰ ﺟﻨﺒﻪ ﻋﻤﻠﻰ و ﺷﺨﺼﻰ دارد‪ .‬ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﻰ اﻧﺪاﺧﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎﺗﻰ ﻧﻈﯿﺮ اﻧﮑﺎر‬
‫ﻧﻔﺲ‪ ،‬اﻃﺎﻋﺖ‪ ،‬ﺧﺪﻣﺖ‪ ،‬ﻓﺮوﺗﻨﻰ و »ﺳﻔﺮ« ﺑﺎ ﺑﺎرى ﺳﺒﮏ از اﻣﻮالﻣﺎن‪.‬‬
‫وﻟﻰ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﺷﺎﮔﺮدى اﻣﺮى ﺷﺨﺼﻰ اﺳﺖ‪ ،‬اﻧﻔﺮادى ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﯾﻌﻨﻰ ﺷﺎﻣﻞ راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﮐﺴﺎن دﯾﮕﺮى اﺳﺖ ﮐﻪ‬
‫آﻧﻬﺎ ﻧﯿﺰ ﺧﻮد را ﺷﺎﮔﺮد ﻣﺴﯿﺢ ﻣﻰداﻧﻨﺪ‪.‬‬

‫‪1‬‬
 ‫وﻟﻰ آﯾﺎ اﯾﻦ اﻓﺮاد ﺷﺎﮔﺮد ﻣﺴﯿﺢ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟‬
‫آﯾﺎ اﯾﻦ اﺷﺨﺎص ﺑﺮاﺳﺘﻰ ﺷﺎﮔﺮد ﻣﺴﯿﺢ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟ ﺑﺎ ﭘﺮﺳﯿﺪن اﯾﻦ ﺳﺆال ﻗﺼﺪ اﺷﺎره ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﻰ را در ﮐﻠﯿﺴﺎ ﻧﺪارم‬
‫ﮐﻪ از ﻧﻈﺮ ﻧﮋادى‪ ،‬ﻓﺮﻗﻪ اى ﯾﺎ ﺣﺘﻰ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺧﺎص روﺣﺎﻧﻰ ﺧﻮد اﺻﻮﻻً ﺷﺒﯿﻪ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻦ اﻓﺮاد ﻣﺸﮑﻠﻰ ﻧﺪارﯾﻢ‪،‬‬
‫ﭼﻮن ﺗﺄﯾﯿﺪ ﮐﺮدن آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﻪ ﺗﺄﯾﯿﺪ ﮐﺮدن ﺧﻮدﻣﺎن اﺳﺖ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻣﻰﭘﺮﺳﻢ‪» :‬آﯾﺎ آﻧﻬﺎ ﺷﺎﮔﺮد ﻣﺴﯿﺢ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟« ﻗﺼﺪ‬
‫اﺷﺎره ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﻰ را دارم ﮐﻪ ﻫﺮﭼﻨﺪ ادﻋﺎ ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ ﺷﺎﮔﺮد ﻣﺴﯿﺢ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﺎ ﻓﺮق دارﻧﺪ‪ .‬ﺣﺎل ﺳﺆال ﻣﻦ اﯾﻦ اﺳﺖ‬
‫ﮐﻪ ﺑﺎ اﯾﻦ اﻓﺮاد ﭼﻪ ﻧﻮع ﺑﺮﺧﻮردى ﺑﺎﯾﺪ داﺷﺖ‪ .‬ﭼﻪ ﻧﻮﻋﻰ رواﺑﻄﻰ ﺑﺎﯾﺪ داﺷﺖ؟‬
‫اﯾﻦ ﺳﺆال در دوران ﺧﺪﻣﺖ ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن ﺑﺮ روى زﻣﯿﻦ ﭘﯿﺶ آﻣﺪ و ﺗﻤﻬﯿﺪى ﺷﺪ ﺑﺮاى ﯾﮑﻰ دﯾﮕﺮ از ﮔﻔﺘﻪﻫﺎى‬
‫ﻣﻬﻢ او‪ .‬ﺷﺎﮔﺮدان درﺑﺎره اﯾﻨﮑﻪ ﮐﺪاﻣﯿﮏ از آﻧﻬﺎ ﺑﺰرگﺗﺮ از ﺑﻘﯿﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺟﺮ و ﺑﺤﺚ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮاى‬
‫اﯾﻨﮑﻪ درﺳﻰ ﻋﻤﻠﻰ ﺑﻪ اﯾﺸﺎن داده ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﮐﻮدﮐﻰ را ﺑﻐﻞ ﮐﺮده و ﭘﯿﺶ روى ﺷﺎﮔﺮدان ﻗﺮار داده و ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﻫﺮ ﮐﻪ‬
‫اﯾﻦ ﮐﻮدك را ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﻦ ﺑﭙﺬﯾﺮد‪ ،‬ﻣﺮا ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ؛ و ﻫﺮ ﮐﻪ ﻣﺮا ﺑﭙﺬﯾﺮد‪ ،‬ﻓﺮﺳﺘﻨﺪه ﻣﺮا ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬زﯾﺮا در ﻣﯿﺎن‬
‫ﺷﻤﺎ آن ﮐﺲ ﺑﺰرﮔﺘﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﻫﻤﻪ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪«.‬‬
‫ﺷﺎﮔﺮدان ﻫﻤﯿﺸﻪ وﻗﺘﻰ ﻋﯿﺴﻰ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﮑﻞ ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻣﻨﻈﻮرش را ﻧﻤﻰﻓﻬﻤﯿﺪﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻇﺎﻫﺮاً اﯾﻦ ﺑﺎر ﯾﻮﺣﻨﺎ‬
‫ﭘﻰ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﻋﯿﺴﻰ ﺑﺮد‪ .‬وى واﻗﻌﻪاى را ﺑﻪ ﯾﺎد آورد ﮐﻪ ﭼﻨﺪان از آن ﻧﻤﻰﮔﺬﺷﺖ‪ .‬ﻣﺎﺟﺮا از اﯾﻦ ﻗﺮار ﺑﻮد ﮐﻪ او و‬
‫ﺳﺎﯾﺮ ﺷﺎﮔﺮدان ﻣﺮدى را دﯾﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻣﺴﯿﺢ ارواح ﻧﺎﭘﺎك را اﺧﺮاج ﻣﻰﮐﺮد‪ .‬وى ﭼﻮن از ﺷﺎﮔﺮدان ﻧﺒﻮد‪،‬‬
‫ﯾﻮﺣﻨﺎ و دﯾﮕﺮان ﺑﻪ او اﻣﺮ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ دﺳﺖ از اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﺮدارد‪ .‬ﺣﺎل‪ ،‬از آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻋﯿﺴﻰ درﺑﺎره ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻦ ﮐﻮدﮐﺎن و‬
‫ﻧﺮﻧﺠﺎﻧﺪن آﻧﻬﺎ ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﯾﻮﺣﻨﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ اﻓﺘﺎد ﮐﻪ ﻣﺒﺎدا او و دﯾﮕﺮان ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ رﻓﺘﺎرى ﮐﻪ ﺑﺎ آن ﺷﺎﮔﺮد‬
‫ﻣﺴﺘﻘﻞ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﻘﺼﺮ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﺷﺨﺺ ﺟﺰو ﺷﺎﮔﺮدان ﻧﺒﻮد و ﻇﺎﻫﺮاً اﺟﺎزه ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﺧﻮد را از ﻋﯿﺴﻰ ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻌﻬﺬا‪ ،‬آﯾﺎ ﺷﺎﮔﺮدان رﻓﺘﺎر درﺳﺘﻰ ﺑﺎ او ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ! اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﻮﺣﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﺳﺘﺎد‪ ،‬ﺷﺨﺼﻰ را دﯾﺪﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ‬
‫ﻧﺎم ﺗﻮ دﯾﻮ اﺧﺮاج ﻣﻰﮐﺮد‪ ،‬اﻣﺎ ﭼﻮن از ﻣﺎ ﻧﺒﻮد‪ ،‬او را ﺑﺎزداﺷﺘﯿﻢ‪ «.‬ﺳﺆال ﯾﻮﺣﻨﺎ در واﻗﻊ اﯾﻦ ﺑﻮد‪» :‬ﻣﮕﺮ ﻧﻪ ﮐﻪ ﮐﺎر‬
‫ﺧﻮﺑﻰ ﮐﺮدﯾﻢ؟«‬
‫ﻋﯿﺴﻰ ﺑﺎ ﺑﯿﺎن ﺳﺨﻦ ارزﺷﻤﻨﺪى در ﺧﺼﻮص ﺗﺤﻤﻞ و ﻣﺪاراى ﻣﻌﻘﻮل در زﻣﯿﻨﻪ اﻣﻮر ﻣﺬﻫﺒﻰ‪ ،‬ﭼﻨﯿﻦ ﭘﺎﺳﺦ‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎزش ﻣﺪارﯾﺪ‪...‬زﯾﺮا ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺿﺪ ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ« )ﻟﻮﻗﺎ ‪ .(46:9-50‬ﺣﺮف ﻋﯿﺴﻰ درواﻗﻊ اﯾﻦ ﺑﻮد‬
‫ﮐﻪ آن ﻣﺮد‪ ‬اﺧﺮاج ﮐﻨﻨﺪه ارواح ﺑﺮاى اﯾﻨﮑﻪ ﺷﺎﮔﺮد او ﺑﺎﺷﺪ ﺣﺘﻤﺎً ﻻزم ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺟﺰو ﺟﻤﻊ ﻣﺤﺪود ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﺎﺷﺪ و‬
‫ﺑﺎ آﻧﺎن ﻣﻌﺎﺷﺮت ﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺷﺮح و ﺑﺮرﺳﻰ ﻣﻮﺿﻮع‬

‫‪2‬‬
‫ﭘﯿﺶ از اﯾﻨﮑﻪ درﺑﺎره راﺑﻄﻪ ﯾﮏ ﻣﺴﯿﺤﻰ ﺑﺎ اﻓﺮاد دﯾﮕﺮى ﮐﻪ ﺧﻮد را اﯾﻤﺎﻧﺪار ﻣﻰداﻧﻨﺪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪﮔﯿﺮىﻫﺎﯾﻰ‬
‫ﺑﺰﻧﯿﻢ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ داﺷﺘ ﺎن ﻓﻮق را ﺑﻪ دﻗﺖ ﺑﺮرﺳﻰ ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ دﻗﺖ داﺷﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻋﯿﺴﻰ در ﻣﻮرد ﺷﺨﺺ‬
‫ﻣﺬﮐﻮر اﻇﻬﺎر داﺷﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺿﺪ ﻣﺎ )و او( ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺎ ﻣﺎﺳﺖ‪ ،‬اﯾﻦ اﻣﺮ ﺑﺪﯾﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ و در ﺗﺤﺖ‬
‫ﻫﯿﭻ ﺷﺮاﯾﻄﻰ ﻣﻤﮑﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﺪﻋﻰ ﺑﻰﻋﻤﻠﻰ ﭘﯿﺪا ﺷﻮد ﮐﻪ ﻣﺨﺎﻟﻒ‪ ‬ﻣﻠﮑﻮت ﻣﺴﯿﺢ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫اﺣﺘﻤ ﺎل ﭼﻨﯿﻦ ﭼﯿﺰى ﻣﻨﺘﻔﻰ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬زﯾﺮا ﻋﯿﺴﻰ ﯾﮏ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻣﻄﻠﺒﻰ اﺷﺎره ﮐﺮد ﮐﻪ در ﻇﺎﻫﺮ ﺑﺎ ﺗﻌﺎﻟﯿﻤﺶ در ﺗﻀﺎد‬
‫ﺑﻮد‪ .‬وى ﻗﺒﻼً ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد‪» :‬ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺿﺪ ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ‪) «.‬ﻟﻮﻗﺎ ‪ .(50:9‬وﻟﻰ دو ﻓﺼﻞ ﺑﻌﺪ‪ ،‬در ﻟﻮﻗﺎ ‪23:11‬‬
‫ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﯾﺪ‪ « :‬ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺑﺮ ﺿﺪ ﻣﻦ اﺳﺖ‪ ،‬و ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺟﻤﻊ ﻧﮑﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺮاﮐﻨﺪه ﻣﻰﺳﺎزد‪ «.‬اﯾﻨﺪو ﮔﻔﺘﻪ ﻋﯿﺴﻰ‬
‫ﻇﺎﻫﺮاً در ﺗﻨﺎﻗﺾ ﮐﺎﻣﻞ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻊاﻟﻮﺻﻒ‪ ،‬ﻫﺮ دو ﻫﻢ ﺻﺤﺖ دارﻧﺪ‪ ،‬زﯾﺮا در دو ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺑﯿﺎن ﺷﺪهاﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻮرد دوم ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ زﻣﺎﻧﻰ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻋﯿﺴﻰ درﺑﺎره ﻣﺒﺎرزه اﯾﻤﺎﻧﺪاران ﺑﺎ ﺷﯿﻄﺎن ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻔﺖ و ﻧﺸﺎن ﻣﻰدﻫﺪ ﮐﻪ در‬
‫اﯾﻦ ﻣﺒﺎرزه ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﻰﺗﻮان ﺑﻰﻃﺮف ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮﺧﻰ از ﺣﺎﺿﺮان ادﻋﺎ ﻣﻰﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻋﯿﺴﻰ ارواح ﻧﺎﭘﺎك را ﺑﺎ ﻗﺪرت‬
‫ﺷﯿﻄﺎن اﺧﺮاج ﻣﻰ ﮐﻨﺪ‪ .‬در ﻣﻮرد ﻗﺒﻠﻰ‪ ،‬ﻣﻮﺿﻮع ﮐﻼً ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮى ﺑﻮد‪ .‬ﻧﻮروال ﮔﻠﺪن ﻫﻮﯾﺰ درﺑﺎره ﻣﻮرد اول‬
‫ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‪» :‬در اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎ ﺷﺨﺼﻰ روﺑﺮو ﻫﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ اﯾﻤﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﻋﯿﺴﻰ}‪{P - Norval Geldenhuys P‬‬
‫ﺗﺎ ﺑﺪان ﭘﺎﯾﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم او دﯾﻮﻫﺎ را اﺧﺮاج ﻣﻰﮐﺮد و ﺣﺘﻰ آﻧﻘﺪر ﻓﺮوﺗﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ وﻗﺘﻰ ﺷﺎﮔﺮدان ﻣﺎﻧﻊ از ﮐﺎرش‬
‫ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﭼﯿﺰى ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﮕﻔﺖ‪«.‬‬
‫در واﻗﻌﻪ ﻣﻮرد ﺑﺤﺚ‪ ،‬اﺧﺮاج ﮐﻨﻨﺪه ارواح ﻧﺎﭘﺎك ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﮐﺎر ﺧﻮد را در ﻧﺎم ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰرﺳﺎﻧﯿﺪ و ﻋﻠﻨﺎً‬
‫ﻧﺸﺎن ﻣﻰداد ﮐﻪ ﻣﻄﯿﻊ و ﻣﻨ ﻘﺎد ﻣﺴﯿﺢ اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﺎر وى ﻧﯿﺰ ﻣﺆﺛﺮ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻮن واﻗﻌﺎً ارواح ﻧﺎﭘﺎك را اﺧﺮاج ﻣﻰﮐﺮد‪ .‬اﯾﻦ‬
‫اﻣﺮ ﻧﺸﺎن ﻣﻰدﻫﺪ ﮐﻪ ﺗﺒﻌﯿﺖ او از ﻣﺴﯿﺢ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺣﺮف ﺧﺎﻟﻰ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ اﯾﻤﺎﻧﻰ ﻧﺠﺎت ﺑﺨﺶ ﺗﻮأم ﺑﻮد‪ ،‬زﯾﺮا ﻓﻘﻂ‬
‫ﻣﻮﻗﻌﻰ ﮐﻪ ﺷﺨﺺ ﺑﺎ ﭼﻨﯿﻦ اﯾﻤﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻗﺪرت ﻣﺴﯿﺢ در وى ﺟﻠﻮهﮔﺮ ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬ﺑﻪ ﺑﯿﺎن دﯾﮕﺮ‪،‬‬
‫اﯾﻦ ﻣﺮد واﻗﻌﺎً ﺑﻪ ﻋﯿﺴﻰ اﯾﻤﺎن داﺷﺖ و ادﻋﺎﯾﺶ را در ﻋﻤﻞ ﺑﻪ ﺛﺒﻮت ﻣﻰرﺳﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫ﭘﺲ ﻣﺸﮑﻞ ﺷﺎﮔﺮدان ﭼﻪ ﺑﻮد؟ ﻣﺸﮑﻞ آﻧﻬﺎ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﯾﻮﺣﻨﺎ ﮔﻔﺖ‪ ،‬اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﺨﺺ ﻓﻮق »از آﻧﺎن« ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ دار و دﺳﺘﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﺗﻌﻠﻖ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺣﺎل دﯾﮕﺮ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ اﯾﻤﺎﻧﺶ را ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ اﻗﺮار ﻣﻰﮐﺮد!‬
‫ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ در ﻧﺎم ﻣﺴﯿﺢ‪ ،‬اﻋﻤﺎل ﻧﯿﮏ اﻧﺠﺎم ﻣﻰداد! ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﺟﺰو دار و دﺳﺘﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﺳﺒﺐ ﺷﺪ ﮐﻪ آﻧﻬﺎ‬
‫از ﺧﺪﻣﺖ او ﺟﻠﻮﮔﯿﺮى ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﻰﺗﺮﺳﻢ ﮐﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺤﺚ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺣﺎﻟﺖ ﺷﺨﺼﻰ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﻮرد ﺑﺮرﺳﻰ ﻣﺎ‬
‫ﻋﺒﺎرﺗﺴﺖ از ر اﺑﻄﻪ ﺷﺎﮔﺮد ﺑﺎ ﺳﺎﯾﺮ ﺷﺎﮔﺮدان و ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ‪ ،‬داﻣﻨﻪ ﻣﺤﺪود ﻣﺒﺎﺣﺚ ﻓﺼﻮل ﮔﺬﺷﺘﻪ را وﺳﻌﺖ‬
‫دادهاﯾﻢ؛ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﻧﮑﺘﻪاى ﮐﻪ ذﮐﺮ ﮐﺮدﯾﻢ ﺗﯿﺮ را درﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﺪف ﻣﻰزﻧﺪ‪ .‬اﺗﻔﺎﻗﻰ ﮐﻪ ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ در ﺗﺎرﯾﺦ‬

‫‪3‬‬
‫ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺗﮑﺮار ﺷﺪه اﯾﻦ ﺑﻮده اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﮐﺴﺎﻧﻰ را ﻣﺤﺮوم و ﻣﻮرد ﺟﻮر و ﺟﻔﺎ ﻗﺮار دادهاﻧﺪ ﮐﻪ اﺗﻬﺎمﺷﺎن ﺟﺰ‬
‫آﻧﮑﻪ ﯾﻮﺣﻨﺎ ذﮐﺮ ﮐﺮد‪ ،‬ﻧﺒﻮده اﺳﺖ‪ ،‬ﯾﻌﻨﻰ »او از ﻣﺎ ﻧﯿﺴﺖ«‪ .‬ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ‪ ،‬ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﺑﻪ ﭼﻨﯿﻦ اﻓﺮادى ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ‪» :‬ﯾﺎ‬
‫ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪ آدم از ﻣﺎ ﭘﯿﺮوى ﻣﻰﮐﻨﯿﺪ و ﯾﺎ دور ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ را ﮐﻼً ﺧﻂ ﺑﮑﺸﯿﺪ‪«.‬‬
‫اﯾﻦ ﻃﺮز ﺑﺮﺧﻮرد‪ ،‬ﺷﯿﻄﺎﻧﻰ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن در ﺣﺎﻟﺖ اﻓﺮاﻃﻰاش ﻋﻤﻼً ﭘﯿﺎم اﻧﺠﯿﻞ را ﺧﺮاب ﮐﺮده اﺳﺖ‪ .‬در اﯾﻦ‬
‫ﺧﺼﻮص ﻣﻰ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻪ دو واﻗﻌﻪ ﺗﺎرﯾﺨﻰ اﺷﺎره ﮐﻨﻢ‪ .‬واﻗﻌﻪ اول‪ ،‬ﺗﺤﻤﯿﻞ ﯾﻬﻮدﯾﺖ در زﻣﺎن ﮔﺴﺘﺮش اوﻟﯿﻪ ﮐﻠﯿﺴﺎ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﮐﻠﯿﺴﺎى اورﺷﻠﯿﻢ ﺑﺎ ﻏﯿﺮﯾﻬﻮدﯾﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ ﻣﻰﮔﺮوﯾﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺎداﻣﻰ ﮐﻪ در ﺑﺮاﺑﺮ ﯾﻬﻮدﯾﺖ ﻧﯿﺰ ﺳﺮ اﻃﺎﻋﺖ‬
‫ﻓﺮود ﻣﻰآوردﻧﺪ‪ ،‬ﻣ ﺸﮑﻠﻰ ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬ﯾﻌﻨﻰ ﺗﺎ وﻗﺘﻰ ﮐﻪ ﻏﯿﺮ ﯾﻬﻮدﯾﺎن ﻣﺜﻞ ﯾﻬﻮدﯾﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﻗﺒﻞ از اﯾﺸﺎن ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ اﯾﻤﺎن‬
‫آورده ﺑﻮدﻧﺪ ﻋﻤﻞ ﻣﻰ ﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬وﻟﻰ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﭘﯿﺎم اﻧﺠﯿﻞ ﺑﻪ ﺟﻮاﻣﻊ ﻏﯿﺮ ﯾﻬﻮدى رﺳﯿﺪ و آﻧﻬﺎ دون ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺷﺮﯾﻌﺖ و‬
‫ﻣﺮاﺳﻢ ﯾﻬﻮد‪ ،‬اﺻﻮل اﯾﻤﺎن ﻣﺴﯿﺤﻰ را ﺑﻪ راه ورﺷﻮ ﺧﻮد اﺟﺮا ﻣﻰﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﯾﻬﻮدى ﻧﮋاد دﺳﺖ ﺑﻪ ﺗﺸﮑﯿﻞ‬
‫ﺣﺰﺑﻰ زدﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﺪﻓﺶ وادار ﺳﺎﺧﺘﻦ ﻏﯿﺮﯾﻬﻮدﯾﺎن ﺑﻪ ﭘﯿﺮوى از رﺳﻢ و رﺳﻮم ﯾﻬﻮدﯾﺎن ﺑﻮد‪ .‬اﯾﻦ اﻓﺮاد ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ‬
‫ﺑﻪ ﺟﺎﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﻰ رﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻏﻼﻃﯿﻪ رﻓﺘﻨﺪ و ﺗﻌﻠﯿﻢ دادﻧﺪ ﮐﻪ ﭘﯿﺮوى از ﻋﯿﺴﻰ ﮐﺎﻓﻰ ﻧﯿﺴﺖ؛ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﯿﺮو ﻣﻮﺳﻰ ﻧﯿﺰ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬اﯾﻤﺎن ﺧﺎﻟﻰ ﺑﺮاى ﻧﺠﺎت ﮐﺎﻓﻰ ﻧﯿﺴ ﺖ‪ ،‬ﻧﺠﺎت ﺑﻪ اﻋﻤﺎل اﻧﺴﺎن ﻧﯿﺰ ﺑﺴﺘﮕﻰ دارد‪ .‬ﺑﺪﯾﻦ ﻃﺮﯾﻖ‪ ،‬ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻧﻈﺮ اﯾﻦ‬
‫اﻓﺮاد‪ ،‬ﻧﺠﺎت و رﺳﺘﮕﺎرى در ﺧﺎرج از ﭼﺎرﭼﻮب ﯾﻬﻮدﯾﺖ ﻣﺘﺼﻮر ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫در اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل ﻗﺪم ﺑﻪ ﺻﺤﻨﻪ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﯿﭽﺎره ﺑﺎورش ﻧﻤﻰﺷﺪ ﮐﻪ ﮐﺴﻰ ﺗﻌﻠﯿﻢ داده ﺑﺎﺷﺪ‬
‫ﻧﺠﺎت در ﮔﺮو اﯾﻤﺎن ﺑﻪ ﻋﻼوه اﻋﻤﺎل اﺳﺖ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ اﺳﺘﺪﻻل ﮐﺮد ﮐﻪ ﻓﻘﻂ از راه اﯾﻤﺎن ﺑﻪ ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ ﻣﻰﺗﻮان‬
‫ﻧﺠﺎت ﯾﺎﻓﺖ‪ .‬اﯾﻦ اﻣﺮ در ﻣﻮرد ﯾﻬﻮدﯾﺎن ﻧﯿﺰ ﺻﺎدق اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﯾﮏ ﯾﻬﻮدى ﻋﻠﻰرﻏﻢ ﺗﻤﺎم ﻣﺤﺎﺳﻨﺶ اﮔﺮ ﭼﯿﺰى را‬
‫ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﺴﯿﺢ ﺑﺮاى ﻧﺠﺎت ﺑﯿﺎﻓﺰاﯾﺪ‪ ،‬ﻫﻼك ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻧﻤﻮﻧﻪ دﯾﮕﺮى ﮐﻪ ﻣﻰﺗﻮان از ﺗﺎرﯾﺦ ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ ذﮐﺮ ﮐﺮد ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﮐﻠﯿﺴﺎى ﮐﺎﺗﻮﻟﯿﮏ روﻣﻰ ﻗﺮون وﺳﻄﻰ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮐﻠﯿﺴﺎى ﻗﺮون وﺳﻄﻰ از ﺑﺴﯿﺎرى ﺟﻬﺎت داراى ﻋﻘﺎﯾﺪ ﺻﺤﯿﺢ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺮاى ﻣﺜﺎل ﺑﻪ آﻣﻮزهﻫﺎى ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺗﺜﻠﯿﺚ‪،‬‬
‫ﻃﺒﯿﻌﺖ ﻣﺴﯿﺢ ﮐﻪ ﻫﻢ اﻟﻬﻰ اﺳﺖ و ﻫﻢ اﻧﺴﺎﻧﻰ‪ ،‬ﮐﻔﺎره ﻣﺴﯿﺢ‪ ،‬ﮐﺎر روحاﻟﻘﺪس‪ ،‬اﻟﻬﺎﻣﻰ ﺑﻮدﻧﻢ و اﻋﺘﺒﺎر ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس‬
‫و ﺑﺴﯿﺎرى دﯾﮕﺮ از ﺗﻌﺎﻟﯿﻢ ﻣﺴﯿﺤﻰ اﻋﺘﻘﺎد راﺳﺦ داﺷﺖ‪ .‬وﻟﻰ اﺗﻔﺎق ﻧﺎﮔﻮارى ﮐﻪ در ﻃﻰ آن ﻗﺮون اﻓﺘﺎد اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ‬
‫ﮐﻠﯿﺴﺎى ﮐﺎﺗﻮﻟﯿﮏ روﻣﻰ ﻋﻠﻰرﻏﻢ آﻧﮑﻪ ﻧﺠﺎت را ﻣﻨﻮط ﺑﻪ ﻓﯿﺾ ﺧﺪا در ﻣﺴﯿﺢ ﻣﻰداﻧﺴﺖ‪ ،‬اﻓﺎﺿﻪ ﻓﯿﺾ را در‬
‫اﻧﺤﺼﺎر و ﺗﺤﺖ اﺧﺘﯿﺎر ﮐﻠﯿﺴﺎ داﻧﺴﺖ‪ .‬ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ‪ ،‬ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺧﺪا ﻓﯿﺾ ﺧﻮد را در آﯾﯿﻦﻫﺎى‬
‫ﻣﺴﯿﺤﻰ ﺟﻠﻮهﮔﺮ ﻣﻰﺳﺎزد‪ ،‬ﺿﺮورت دارد ﮐﻪ ﮐﻠﯿﺴﺎ آﯾﯿﻦﻫﺎى ﻓﻮق را اﺟﺮا ﮐﻨﺪ‪ .‬در ﻧﺘﯿﺠﻪ‪ ،‬ﮐﺴﻰ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ‬
‫ﺧﺎرج از ﭼﺎرﭼﻮب ﮐﻠﯿﺴﺎى ﮐﺎﺗﻮﻟﯿﮏ روﻣﻰ ﻧﺠﺎت را ﺗﺤﺼﯿﻞ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﮐﺴﻰ ﮐﻪ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﻧﺠﺎت و رﺳﺘﮕﺎرى را ﺑﻪ‬
‫دﺳﺖ آورد‪ ،‬ﻣﻰﺑﺎﯾﺴﺖ ﺗﻮﺳﻂ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺗﻌﻤﯿﺪ داده ﻣﻰﺷﺪ‪ ،‬ﺗﻮﺳﻂ ﮐﻠﯿﺴﺈ؛ا ّ ﺗﺄﯾﯿﺪ ﻣﻰﺷﺪ‪ ،‬در ﻋﺸﺎء رﺑﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﺗﻮﺳﻂ‬

‫‪4‬‬
‫ﮐﻠﯿﺴﺎ اﺟﺮا ﻣﻰﺷﺪ‪ ،‬ﺣﻀﻮر ﻣﻰﯾﺎﻓﺖ‪ ،‬ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺶ را ﺑﻪ ﺧﺎدم ﮐﻠﯿﺴﺎ اﻋﺘﺮاف ﻣﻰﮐﺮد و ﻣﺘﻌﺎﻗﺐ آن آﻣﺮزش ﮔﻨﺎﻫﺎن را‬
‫از ﮐﺸﯿﺶ درﯾﺎﻓﺖ ﻣﻰﻧﻤﻮد( و ﺳﺮاﻧﺠﺎم در ﺑﺴﺘﺮ ﻣﺮگ‪ ،‬ﺗﺪﻫﯿﻦ ﻧﻬﺎﯾﻰ ﻣﻰﺷﺪ ﮐﻪ آن ﻫﻢ ﺑﺎز ﺗﻮﺳﻂ ﮐﻠﯿﺴﺎ اﻧﺠﺎم‬
‫ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬ﺟﺰ در ﮐﻠﯿﺴﺎ ﻧﺠﺎت و رﺳﺘﮕﺎرى را ﻧﻤﻰﺷﺪ در ﺟﺎﯾﻰ ﯾﺎﻓﺖ و اﺧﺮاج از ﮐﻠﯿﺴﺎ در ﺣﮑﻢ دور‬
‫اﻓﺘﺎدن از ﻓﯿﺾ و ﻫﻼﮐﺖ اﺑﺪى ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺧﺪا ﻟﻮﺗﺮ را در اﯾﻦ زﻣﺎن ﺑﺮاﻧﮕﯿﺨﺖ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ از او ﺷﺨﺼﻰ ﺑﻪ ﻧﺎم ﺳﺎووﻧﺎروﻻ ﮐﻪ از اﺻﻼح ﮔﺮان‬
‫‪{P‬‬ ‫ﻓﻠﻮراﻧﺴﻰ}‪Savonarola - P‬‬
‫}‪ - P‬ﯾﮑﻰ از ﺷﻬﺮﻫﺎى اﯾﺘﺎﻟﯿﺎ‪ .‬ﻣﺘﺮﺟﻢ ‪{P‬‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﺣﻘﯿﻘﺖ را اﻋﻼم داﺷﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺖ ﯾﺪ ‪ 1498‬ﺳﺎووﻧﺎروﻻ را ﺑﻪ ﺷﮑﻨﺠﻪ و ﻣﺮگ ﻣﺤﮑﻮم ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺰرﮔﺎن ﮐﻠﯿﺴﺎ‬
‫ﺧﻄﺎب ﺑﻪ وى ﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﺎ ﺗﻮ را از ﮐﻠﯿﺴﺎى ﻣﺒﺎرز روى زﻣﯿﻦ و ﮐﻠﯿﺴﺎى ﭘﯿﺮوزﻣﻨﺪ آﺳﻤﺎن اﺧﺮاج ﻣﻰﮐﻨﯿﻢ‪«.‬‬
‫ﺳﺎووﻧﺎروﻻ ﻧﯿﺰ در}‪ - P‬ﻣﻨﻈﻮر اﺷﺎره ﺑﻪ ﻣﺎﻫﯿﺖ دوﮔﺎﻧﻪ ﮐﻠﯿﺴﺎﺳﺖ‪{P .‬‬
‫ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺷﺎﯾﺪ ﻣﺮا از ﮐﻠﯿﺴﺎى ﻣﺒﺎرز روى زﻣﯿﻦ اﺧﺮاج ﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬وﻟﻰ از ﮐﻠﯿﺴﺎى ﭘﯿﺮوزﻣﻨﺪ آﺳﻤﺎن ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﯿﺪ‬
‫اﺧﺮاج ﮐﻨﯿﺪ‪ «.‬اﯾﻦ دﻗﯿﻘﺎً ﻫﻤﺎن واﻗﻌﯿﺘﻰ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻟﻮﺗﺮ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﮐﺸﻒ و ﺑﺎ ﻗﻮت اﻋﻼم داﺷﺖ‪ .‬ﻟﻮﺗﺮ اﻋﻼم ﻧﻤﻮد ﮐﻪ اﻧﺴﺎن‬
‫ﻓﻘﻂ از ﻃﺮﯾﻖ اﯾﻤﺎن ﺑﻪ ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ ﻧﺠﺎت ﻣﻰﯾﺎﺑﺪ و ﺣﺘﻤﺎً اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻋﻀﻮ ﮐﻠﯿﺴﺎى ﮐﺎﺗﻮﻟﯿﮏ ﯾﺎ ﻫﺮ ﮐﻠﯿﺴﺎى‬
‫ﻣﺮﺋﻰ دﯾﮕﺮى ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎنﻫﺎ ﺑﻪ ﻓﺮﻗﻪﻫﺎى ﻣﺘﻌﺪد ﺗﻘﺴﯿﻢ ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬در ﻧﺘﯿﺠﻪ‪ ،‬ﻣﺎ ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎنﻫﺎ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﯿﻢ ﻣﺜﻞ ﮐﺎﺗﻮﻟﯿﮏﻫﺎ ﭼﻨﯿﻦ‬
‫ادﻋﺎﻫﺎى اﻓﺮاﻃﻰ و ﻧﺎدرﺳﺘﻰ ﺑﮑﻨﯿﻢ‪ .‬وﻟﻰ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺧﻮدﻣﺎن اﺷﺘﺒﺎه دارﯾﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﻫﻢ ﻋﺎدات و ﺳﻨﻦ ﻓﺮﻗﻪاى ﺧﻮد‬
‫را ﻣﻰﺳﺘﺎﯾﯿﻢ و ﺑﻪ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﮔﺮاﯾﺶ دارﯾﻢ ﮐﻪ ﺗﺎ ﮐﺴﻰ ﻋﻀﻮ ﻓﺮﻗﻪ ﻣﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﻣﺤﺎل اﺳﺖ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻔﯿﺪى از دﺳﺘﺶ‬
‫ﺑﺮآﯾﺪ‪.‬‬
‫اﺳﻘﻒ ﺟﻰ‪.‬ﺳﻰ‪ .‬راﯾﻞ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﺮاﻗﺐ اﯾﻦ اﺣﺴﺎس ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻮن ﻫﺮ دم ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻗﻠﺒﻤﺎن ﺑﻪ داﻣﺶ اﻓﺘﺪ‪ .‬ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ از ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺪارا و ﺑﻠﻨﺪ‬
‫ﻧﻈﺮى را ﯾﺎد ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ و ﻫﺮ ﺟﺎ ﮐﻪ ﮐﺎر ﺧﻮﺑﻰ از ﮐﺴﻰ دﯾﺪﯾﻢ‪ ،‬ﺧﺪا را ﺷﮑﺮ ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﺗﺎ ﻣﺒﺎدا ذرهاى‬
‫اﯾﻦ ﻓﮑﺮ در ﻣﺎ رﺳﻮخ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ از ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﮐﺴﻰ ﮐﻪ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻧﻘﺸﻪ ﻣﺎ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻰﮐﻨﺪ ﯾﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺟﻠﻮﮔﯿﺮى ﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﮔﻤﺎﻧﻤﺎن ﺑﺮادران و ﺧﻮاﻫﺮان ﻣﺴﯿﺤﻰ ﻣﺎ در ﺟﺎﯾﻰ ﻣﺮﺗﮑﺐ اﺷﺘﺒﺎه ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﯿﺎﻟﻤﺎن اﮔﺮ آﻧﻬﺎ ﺑﺎ‬
‫ﻣﺎ ﻫﻤﺪاﺳﺘﺎن ﻣﻰﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﻰﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﺮد‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺪىﻫﺎ و ﭘﻠﯿﺪىﻫﺎى ﺑﺴﯿﺎرى را ﺷﺎﻫﺪ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ‬
‫ﺣﺎﺻﻞ ﻧﻔﺎقﻫﺎ و ﻣﺸﺎﺟﺮات ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬وﻟﻰ اﯾﻨﻬﺎ دﻟﯿﻞ ﻧﻤﻰﺷﻮد ﮐﻪ از دﯾﺪن ﻧﺎﺑﻮدى ﮐﺎرﻫﺎى ﺷﯿﻄﺎن و ﻧﺠﺎت‬

‫‪5‬‬
‫ﯾﺎﻓﺘﻦ ﺟﺎن ﻫﺎ ﺷﺎد و ﻣﺸﻌﻮف ﻧﺸﻮﯾﻢ‪ .‬آﯾﺎ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻣﺎ ﺑﺮ ﺿﺪ ﺷﯿﻄﺎن ﻣﺸﻐﻮل ﺟﻨﮓ اﺳﺖ؟ آﯾﺎ واﻗﻌﺎً در راه ﺧﺪﻣﺖ‬
‫ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﻣﻰﮐﻮﺷﺪ؟ ﺳﺆال اﺻﻠﻰ ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ‪ .‬اﻧﺠﺎم ﺷﺪن ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺎرﻫﺎﯾﻰ وﻟﻮ ﺑﻪ دﺳﺖ دﯾﮕﺮان ﻫﺰار ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺑﻬﺘﺮ از‬
‫اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ اﻧﺠﺎم ﻧﺸﻮﻧﺪ‪ .‬ﺧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺣﺎل ﮐﺴﻰ ﮐﻪ ﻗﻠﺐ ﻣﻮﺳﻰ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﮕﻮﯾﺪ‪» :‬ﮐﺎش ﮐﻪ‬
‫ﺗﻤﺎم ﻗﻮم ﺧﺪاوﻧﺪ ﻧﺒﻰ ﻣﻰﺑﻮدﻧﺪ‪ «.‬و ﺧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺣﺎل ﮐﺴﻰ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﭘﻮﻟﺲ ﺑﮕﻮﯾﺪ‪» :‬ﻣﻬﻢ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﻮرت‪،‬‬
‫ﻣﺴﯿﺢ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﺷﻮد‪ ،‬ﭼﻪ ﻧﯿﺖ درﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﻧﺎدرﺳﺖ! و ﻣﻦ از اﯾﻦ ﺑﺎﺑﺖ ﺷﺎدﻣﺎﻧﻢ« )اﻋﺪاد ‪ 29:11‬و ﻓﯿﻠﭙﯿﺎن‬
‫‪.(18:1‬‬

‫ﻋﻠﺖ ﻣﺸﺎﺟﺮه‬
‫ﺑﻪ ﮔﻤﺎﻧﻢ در ﮐﻞ ﺗﺎرﯾﺦ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺗﻔﺮﻗﻪاى‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﻰﺟﻬﺖ و ﺷﺮمآور را ﻧﻤﻰﺗﻮان ﯾﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﻋﺪهاى در ﺗﻮﺟﯿﻪ آن‬
‫ﺑﻪ دﻻﯾﻞ روﺣﺎﻧﻰ ﻣﺘﻮﺳﻞ ﻧﺸﺪه ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻦ وﺻﻒ‪ ،‬اﮔﺮ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺑﯿﺎن ﺷﻮد ﺧﻮاﻫﯿﻢ دﯾﺪ ﮐﻪ اﮐﺜﺮ ﻧﻔﺎقﻫﺎ از‬
‫اﻧﮕﯿﺰهﻫﺎﯾﻰ ﭘﺴﺖ و ﻧﻨﮕﯿﻦ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ‪.‬‬
‫از واﻗﻌﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﺎ ﻣﺮدى ﮐﻪ ارواح ﻧﺎﭘﺎك را اﺧﺮاج ﻣﻰﮐﺮد‪ ،‬ﻫﻤﯿﻦ درس را ﻣﻰآﻣﻮزﯾﻢ‪ .‬ﺷﺎﮔﺮدان دو‬
‫اﻧﮕﯿﺰه ﻧﺎﺷﺎﯾﺴﺖ داﺷﺘﻨﺪ و در ﻫﺮ دو ﺷﺮﺣﻰ ﮐﻪ از اﯾﻦ واﻗﻌﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻧﯿﻢ )ﻣﺮﻗﺲ ‪ 38:9-41‬و ﻟﻮﻗﺎ ‪(49:9-50‬‬
‫ﺳﺆال ﯾﻮﺣﻨﺎ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﭘﺲ از اﯾﻦ ﻣﻄﺮح ﻣﻰﺷﻮد ﮐﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﺰرﮔﻰ ﺟﺮ و ﺑﺤﺚ ﮐﺮدهاﻧﺪ و ﻣﺴﯿﺢ ﺑﺮاى‬
‫اﯾﻨﮑﻪ ﺿﺮورت ﺧﺪﻣﺖ را ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺣﺎﻟﻰ ﮐﻨﺪ‪ ،‬روﺣﯿﺎت ﺑﭽﻪ ﮐﻮﭼﮑﻰ را ﻣﺜﺎل زده اﺳﺖ )ﻣﺮﻗﺲ ‪ 33:9-37‬و ﻟﻮﻗﺎ‬
‫‪ .(46:9-48‬ﺑﻪ ﻋﺒﺎرت دﯾﮕﺮ‪ ،‬ﺑﯿﻦ اﯾﻦ دو واﻗﻌﻪ ﮐﻪ ﭘﺮده از ﻣﺸﮑﻞ اﺻﻠﻰ ﺷﺎﮔﺮدان‪ ،‬ﯾﻌﻨﻰ ﺗﮑﺒﺮﺷﺎن ﺑﺮﻣﻰدارﻧﺪ‪،‬‬
‫ارﺗﺒﺎط وﺟﻮد دارد‪ .‬ﺷﺎﮔﺮدان ﻣﻰ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻬﻢ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﺣﺘﻰ ﺑﯿﻦ ﺧﻮدﺷﺎن ﻫﻢ ﺳﺮ ﻣﻘﺎم و ﻣﻮﻗﻌﻰ دﻋﻮا ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬وﻗﺘﻰ دﯾﺪﻧﺪ ﮐﺴﻰ ﮐﻪ ﺣﺘﻰ ﺟﺰو ﮔﺮوهﺷﺎن ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﭼﻨﯿﻦ در ﮐﺎرش ﻣﻮﻓﻖ اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﻮﻧﺸﺎن ﺑﻪ ﺟﻮش‬
‫آﻣﺪ‪.‬‬
‫اﺳﻘﻒ راﯾﻞ ﻣﻰﻧﻮﯾﺴﺪ‪» :‬از ﺑﯿﻦ ﻣﺨﻠﻮﻗﺎت‪ ،‬ﻫﯿﭻ ﻣﺨﻠﻮﻗﻰ ﺑﻪ اﻧﺪازه اﻧﺴﺎن ﭼﻨﯿﻦ ﺣﻖ اﻧﺪﮐﻰ ﺑﺮاى ﺑﺎﻟﯿﺪن ﺑﻪ ﺧﻮد‬
‫ﻧﺪارد و از ﺑﯿﻦ ﺗﻤﺎم اﻧﺴﺎن ﻫﺎ‪ ،‬ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﻣﻮﻇﻒ ﺑﻪ ﻓﺮوﺗﻨﻰ ﻧﯿﺴﺖ‪ «.‬ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﻗﻠﺐ‬
‫ﺟﺪى ﺗﺮﯾﻦ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﻫﻢ ﺑﻪ ﻟﮑﻪ ﺗﮑﺒﺮ ﻣﻠﻮث اﺳﺖ‪ .‬از وﺟﻮد ﭼﻨﯿﻦ ﺧﺼﻠﺖ‪ ‬ﻧﺎﭘﺴﻨﺪى در ﺷﺎﮔﺮدان ﻋﯿﺴﻰ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﺎد‬
‫ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ ﮐﻪ ﮔﻨﺎه ﺗﮑﺒﺮ ﺑﻘﺪرى ﺧﻄﺮﻧﺎك اﺳﺖ ﮐﻪ ﯾﮏ دم ﻧﺒﺎﯾﺪ از آن ﻏﺎﻓﻞ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻗﻀﺎوت ﻏﯿﺮﻣﻨﺼﻔﺎﻧﻪ ﺷﺎﮔﺮدان درﺑﺎره ﻣﺮدى ﮐﻪ ارواح ﻧﺎﭘﺎك را اﺧﺮاج ﻣﻰﮐﺮد‪ ،‬از اﻧﮕﯿﺰه ﻧﺎﺷﺎﯾﺴﺖ دﯾﮕﺮى ﻧﯿﺰ‬
‫ﻧﺎﺷﻰ ﻣﻰ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺮاى ﭘﻰ ﺑﺮدن ﺑﻪ اﯾﻦ اﻧﮕﯿﺰه ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ واﻗﻌﻪ دﯾﮕﺮى در ﺑﺎب ﻧﻬﻢ دو اﻧﺠﯿﻞ ﻣﺮﻗﺲ و ﻟﻮﻗﺎ ﺑﺎزﮔﺮدﯾﻢ و‬
‫ﺑﻪ ﺧﻮد ﯾﺎدآورى ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ دﻗﯿﻘﺎً ﻗﺒﻞ از اﯾﻦ اﺗﻔﺎق‪ ،‬وﻗﺘﻰ ﭘﻄﺮس و ﯾﻌﻘﻮب ﯾﻮﺣﻨﺎ در ﻣﻌﯿﺖ ﻋﯿﺴﻰ از ﮐﻮﻫﻰ ﮐﻪ در‬

‫‪6‬‬
‫آن ﺳﯿﻤﺎى ﻣﺴﯿﺢ دﮔﺮﮔﻮن ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﺎﯾﯿﻦ آﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﺮدى روﺑﺮو ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺮاى ﺧﻼﺻﻰ ﭘﺴﺮش از ارواح ﻧﺎﭘﺎك‬
‫ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﻰ اﯾﻨﮏ دﺳﺖ ﺑﻪ داﻣﻦ ﻋﯿﺴﻰ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬وى ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﺷﺎﮔﺮداﻧﺖ ﺧﻮاﺳﺘﻢ آن‬
‫روح را ﺑﯿﺮون ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ« )ﻣﺮﻗﺲ ‪18:9‬؛ رﺟﻮع ﺷﻮد ﺑﻪ ﻟﻮﻗﺎ ‪ .(40:9‬ﻧﮑﺘﻪ در ﺧﻮر ﺗﺄﻣﻞ و ﮐﻨﺎﯾﻪآﻣﯿﺰ ﻫﻤﯿﻦ‬
‫ﺟﺎﺳﺖ‪ .‬ﺷﺎﮔﺮدان ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ روح ﭘﻠﯿﺪ را اﺧﺮاج ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬اﯾﻦ واﻗﻌﻪ ﺑﺎﯾﺴﺘﻰ آﻧﻬﺎ را ﻓﺮوﺗﻦ و ﺑﻪ ﻋﯿﺴﻰ‬
‫ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮ ﻣﻰ ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ از او ﺑﯿﺸﺘﺮ ﯾﺎد ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ و ﺑﻪ ﻗﺪرﺗﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﮑﯿﻪ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﺸﺪ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ‪ ،‬ﺗﺎزه‬
‫ﻣﻰ ﺑﯿﻨﯿﻢ ﮐﻪ آﻗﺎﯾﺎن ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﺰرﮔﻰ ﻗﺸﻘﺮق راه اﻧﺪاﺧﺘﻪ و ﺣﺘﻰ ﺷﺎﮔﺮد دﯾﮕﺮى را ﮐﻪ ﺑﺮﺧﻼف آﻧﻬﺎ در اﺧﺮاج دﯾﻮ‬
‫ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ ﺑﺎد ﺳﺮزﻧﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬
‫آﻧﭽﻪ ﺷﺎﮔﺮدان را ﺑﻪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻓﺮد ﺑﺮاﻧﮕﯿﺨﺖ ﺣﺴﺎدت و ﻗﻠﺐ ﭘﺮ از ﺗﮑﺒﺮﺷﺎن ﺑﻮد‪ .‬آﯾﺎ ﻏﯿﺮ از اﯾﻦ اﺳﺖ‬
‫ﮐﻪ اﻣﺮوزه ﻧﯿﺰ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺴﺎﯾﻠﻰ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن را از ﻫﻤﮑﺎرى ﻣﻨﺎﺳﺐ و رواﺑﻂ ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ ﺑﺎز ﻣﻰدارد؟ ﻣﺎ از اﻟﻬﯿﺎت ﻓﺮﻗﻪﻫﺎى‬
‫دﯾﮕﺮ ﻣﺴﯿﺤﻰ اﻧﺘﻘﺎد ﻣﻰ ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬وى آﯾﺎ دﻟﯿﻞ اﺻﻠﻰ اﯾﻦ ﮐﺎر‪ ،‬ﺣﺴﺎدت ﻣﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮐﺎرى ﮐﻪ آﻧﻬﺎ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدﻫﻨﺪ‬
‫ﻧﯿﺴﺖ؟ اﮔﺮ ﻣﻰ ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺆﺛﺮى ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ اﻧﺠﺎم دﻫﯿﻢ ﺑﺎﯾﺪ از اﯾﻦ ﮔﻨﺎه ﭘﺎك ﺷﻮﯾﻢ‪.‬‬

‫ﯾﮏ ﺑﺪن و ﻋﻄﺎﯾﺎى ﺑﺴﯿﺎر‬

‫ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﯾﮏ راه ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺑﺮ دﯾﺪ ﺗﻨﮓ و ﻣﺤﺪود ﺧﻮد راﺟﻊ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺴﯿﺤﻰ ﻏﺎﻟﺐ آﯾﯿﻢ و آن اﯾﻨﮑﻪ‬
‫ﺗﺼﻮﯾﺮى از ﻋﻈﻤﺖ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺑﺪن ﻣﺴﯿﺢ‪ ،‬در ذﻫﻦ ﻣﺎ از ﻧﻮ ﺟﺎن ﺑﮕﯿﺮد‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﺣﻘﯿﻘﺘﻰ را ﮐﻪ ﭘﻮﻟﺲ در اول‬
‫ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن‪ ،‬در ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺧﻮد ﺑﺮ ﻋﻄﺎﯾﺎى روﺣﺎﻧﻰ ذﮐﺮ ﻣﻰﮐﻨﺪ‪ ،‬از ﻧﻮ ﮐﺸﻒ ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﯾﺪ‪» :‬ﺑﺎرى‪ ،‬ﻋﻄﺎﯾﺎ‬
‫ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ روح ﻫﻤﺎن اﺳﺖ؛ ﺧﺪﻣﺘﻬﺎ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻫﻤﺎن اﺳﺖ؛ ﻋﻤﻠﻬﺎ ﮔﻮﻧﺎﮔﻮﻧﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻫﻤﺎن ﺧﺪاﺳﺖ‬
‫ﮐﻪ ﻫﻤﻪ را در ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﻣﻰآورد« )اول ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن ‪ .(4:12-6‬ﻣﻄﺎﺑﻖ اﯾﻦ آﯾﺎت و ﺑﺴﯿﺎرى آﯾﺎت‪ ‬ﻣﺸﺎﺑﻪ دﯾﮕﺮ‪ ،‬در‬
‫ﮐﻠﯿﺴﺎ ﻋﻄﺎﯾﺎ‪ ،‬ﺳﺒﮏﻫﺎ‪ ،‬اﻫﺪاف و روشﻫﺎى ﻣﺘﻨﻮع و ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن ﺑﺮاى ﺧﺪﻣﺖ وﺟﻮد دارﻧﺪ‪.‬‬
‫‪ -1‬ﺗﻨﻮع ﻋﻄﺎﯾﺎ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﺻﺤﺒﺖ از ﺗﻨﻮع ﺧﺪﻣﺎت در ﮐﻠﯿﺴﺎﺳﺖ‪ ،‬ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﯿﺶ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰ درﺑﺎره ﻋﻄﺎﯾﺈ؛آّ‬
‫ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‪ .‬ﻋﻄﺎﯾﺎ ﻋﺒﺎرﺗﻨﺪ از ﺗﻮاﻧﺎﯾﻰﻫﺎﯾﻰ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﺣﻘﯿﻘﻰ ﻋﻄﺎ ﻣﻰﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﻞ ﺑﺪن ﻣﺴﯿﺢ‬
‫ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻋﻄﺎﯾﺎى اﻟﻬﻰ در ﭘﻨﺞ ﻗﺴﻤﺖ ﻣﺨﺘﻠﻒ از ﻋﻬﺪﺟﺪﯾﺪ ﻓﻬﺮﺳﺖ ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﺑﺨﺶﻫﺎ ﻋﺒﺎرﺗﻨﺪ از‪ :‬روﻣﯿﺎن‬
‫‪ ،6:12-8‬اول ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن ‪ 8:12-10‬و ‪238:12-30‬؛ اﻓﺴﺴﯿﺎن ‪ 11:4‬و اول ﭘﻄﺮس ‪ .10:4-11‬ﻧﻮع ﻋﻄﺎﯾﺎى ﻣﺬﮐﻮر در‬
‫ﻫﺮ ﯾﮏ از اﯾﻦ ﺑﺨﺶﻫﺎ ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ و اﯾﻦ ﻧﺸﺎن ﻣﻰدﻫﺪ ﮐﻪ ﻣﻘﺼﻮد‪ ،‬اراﺋﻪ ﻓﻬﺮﺳﺘﻰ ﮐﺎﻣﻞ از ﻋﻄﺎﯾﺎ ﻧﺒﻮده اﺳﺖ‪،‬‬
‫ﺑﻠﮑﻪ در ﻫﺮ ﺑﺨﺸﻰ ﺗﻮاﻧﺎﯾﻰﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠﻔﻰ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﺮاى ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﻋﻄﺎ ﻣﻰﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻋﻨﻮان ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﻓﻬﺮﺳﺖ‬
‫ﻋﻄﺎﯾﺎى ﻣﺰﺑﻮر ﺑﻪ ﺷﺮح زﯾﺮ اﺳﺖ‪:‬‬

‫‪7‬‬
 ‫‪ -1‬رﺳﻮﻻن )اول ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن ‪ 28:12‬و اﻓﺴﺴﯿﺎن ‪.(11:4‬‬
‫‪ -2‬اﻧﺒﯿﺎ )روﻣﯿﺎن ‪ 6:12‬و اول ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن ‪ 28:12‬و اﻓﺴﺴﯿﺎن ‪.(11:4‬‬
‫‪ -3‬ﺧﺪﻣﺖ )روﻣﯿﺎن ‪ 7:12‬و اول ﭘﻄﺮس ‪.(11:4‬‬
‫‪ -4‬ﻣﺒﺸﺮان )اﻓﺴﺴﯿﺎن ‪.(11:4‬‬
‫‪ -5‬ﺣﮑﻤﺖ )اول ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن ‪.(8:12‬‬
‫‪ -6‬ﻣﻌﺮﻓﺖ )اول ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن ‪.(8:12‬‬
‫‪ -7‬ﺷﺒﺎﻧﺎن )اﻓﺴﺴﯿﺎن ‪.(11:4‬‬
‫‪ -8‬ﻣﻌﻠﻤﺎن )روﻣﯿﺎن ‪ ،7:12‬اول ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن ‪ 28:12‬و اﻓﺴﺴﯿﺎن ‪.(11:4‬‬
‫‪ -9‬ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ )اول ﭘﻄﺮس ‪.(11:4‬‬
‫‪ -10‬ﺗﺸﻮﯾﻖ )روﻣﯿﺎن ‪.(8:12‬‬
‫‪ -11‬اﯾﻤﺎن )اول ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن ‪.(9:12‬‬
‫‪ -12‬ﺷﻔﺎ )اول ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن ‪.(ù9:1228‬‬
‫‪ -13‬اﻧﺠﺎم دادن ﻣﻌﺠﺰات )اول ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن ‪.(ù10:1228‬‬
‫‪ -14‬ﺗﻮاﻧﺎﯾﻰ ﺗﻤﯿﯿﺰ دادن ارواح )اول ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن ‪.(10:12‬‬
‫‪ -15‬رﻓﻊ ﻧﯿﺎزﻫﺎى دﯾﮕﺮان )روﻣﯿﺎن ‪.(28:12‬‬
‫‪ -16‬ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﺳﺎﯾﺮﯾﻦ )اول ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن ‪.(28:12‬‬
‫‪ -17‬رﺣﻤﺖ )روﻣﯿﺎن ‪.(8:12‬‬
‫‪ -18‬ﺗﺪﺑﯿﺮ )اول ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن ‪.(28:12‬‬
‫‪ -19‬ﺗﮑﻠﻢ ﮐﺮدن ﺑﻪ زﺑﺎنﻫﺎ )اول ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن ‪.ù0:1228‬‬
‫‪ -20‬ﺗﺮﺟﻤﻪ زﺑﺎنﻫﺎ )اول ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن ‪.(ù10:1230‬‬

‫ﻫﻤﯿﻦ ﻓﻬﺮﺳﺖ ﻋﻄﺎﯾﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺎ را ﺗﺸﻮﯾﻖ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺳﺎﯾﺮ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن‪ ،‬ﺻﺒﺮ و ﺗﺤﻤﻞ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ‪ ،‬زﯾﺮا‬
‫ﭘﯿﺪاﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻋﻄﺎﯾﺎ ﮐﻼً ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻓﺮق دارﻧﺪ و اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ )و ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺑﺮﺧﻰ دﯾﮕﺮ ﮐﻪ ﻧﺎم ﺑﺮده ﻧﺸﺪهاﻧﺪ(‬
‫ﻣﻮرد اﺣﺘﯿﺎج ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از ﻣﺎ در ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺑﯿﺶ از ﭼﻨﺪ ﻋﻄﺎ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ‪.‬‬
‫‪ -2‬ﺗﻨﻮع ﺳﺒﮏ ﻫﺎ‪ .‬ﺗﻨﻮع ﻓﻘﻂ در ﻧﻮع ﻋﻄﺎﯾﺎ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺳﺒﮏ ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺮدن ﻫﺮ ﯾﮏ از ﻋﻄﺎﯾﺎ ﻧﯿﺰ ﻣﺘﻨﻮع اﺳﺖ‪ .‬در اﯾﻦ‬
‫ﺧﺼﻮص ﻣﻰﺗﻮان از ﺧﺪﻣﺖ رﺳﻮﻻن ﻣﺜﺎل آورد‪ .‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﯾﮏ از رﺳﻮﻻن ﻋﻄﺎى رﺳﻮل ﺑﻮدن داده ﺷﺪه ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﻰ ﻫﺮ‬

‫‪8‬‬
‫ﯾﮏ ﺑﻪ ﻧﺤﻮى ﺑﺴﯿﺎر ﻣﺘﻔﺎوت از دﯾﮕﺮى اﯾﻦ ﻋﻄﺎ را ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﻰﺑﺮد‪ .‬ﭘﻄﺮس ﺳﺨﻨﮕﻮﯾﻰ ﭘﺮﺟﻮش و ﺧﺮوش ﺑﻮد و‬
‫ﮐﻼﻣﻰ ﻣﺘﻨﻔﺬ داﺷﺖ و در روز ﭘﻨﻄﯿﮑﺎﺳﺖ و ﺑﺴﯿﺎرى ﻓﺮﺻﺖﻫﺎى دﯾﮕﺮ ﻣﻮﻋﻈﻪ اﯾﺮاد ﮐﺮد‪ .‬ﯾﻮﺣﻨﺎ ﮐﻪ ﻃﺒﯿﻌﺖ‬
‫ﻣﻼﯾﻢ ﺗﺮى داﺷﺖ ﺑﻪ آﺳﯿﺎى ﺻﻐﯿﺮ ﻣﺴﺎﻓﺮت ﮐﺮد و در ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻧﯿﺰ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻌﺪ در ﺣﺎﻟﻰ ﭼﺸﻢ از ﺟﻬﺎن ﻓﺮو ﺑﺴﺖ ﮐﻪ‬
‫ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﭘﯿﺮ ﻣﺮدى ﻧﺮم ﺧﻮى و ﺧﺮدﻣﻨﺪ ﻣﻮرد اﺣﺘﺮام ﻣﺮدم ﺑﻮد‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ ﮐﻪ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺑﻪ دﻋﻮت ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﺟﺮﮔﻪ‬
‫رﺳﻮﻻن ﭘﯿﻮﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺒﺸﺮى ﻏﯿﻮر ﺑﻮد‪ .‬ﺳﺮﮐﺮدن ﺑﺎ ﭘﻮﻟﺲ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻢ آﺳﺎن ﻧﺒﻮد و ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻣﻰداﻧﯿﻢ ﺣﺪاﻗﻞ ﯾﮏ ﻣﺮﺗﺒﻪ‬
‫ﻣﯿﺎﻧﻪاش ﺑﺎ ﺑﺮﻧﺎﺑﺎ‪ ،‬رﺳﻮل دﯾﮕﺮ ﻣﺴﯿﺢ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﺪت ﺷﮑﺮاب ﺷﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺮوزه‪ ،‬ﺗﻨﻮع در ﺳﺒﮏ ﺧﺪﻣﺖ اﻏﻠﺐ ﺑﺎﻋﺚ ﺟﺪاﯾﻰ در ﺑﯿﻦ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬وﻟﻰ ﻧﺒﺎﯾﺪ اﯾﻨﻄﻮر ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ‪،‬‬
‫ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻟﺰوﻣﺎً ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺒﮏ ﮐﺎر دﯾﮕﺮان را ﮐﺎﻣﻼً ﺑﭙﺴﻨﺪﯾﻢ؛ ﭼﻪ‪ ،‬در اﯾﻦ ﺻﻮرت دﻟﯿﻠﻰ ﺑﺮاى داﺷﺘﻦ‬
‫ﺳﺒﮏ ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﺮاى ﺧﻮد ﻧﺨﻮاﻫﯿﻢ داﺷﺖ‪ .‬ﻣﻘﺼﻮدم اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮاى ﺳﺒﮏ ﺧﺪﻣﺖ دﯾﮕﺮان ﺑﺎﯾﺪ اﺣﺘﺮام ﻗﺎﯾﻞ‬
‫ﺑﺎﺷﯿﻢ‪ .‬ﯾﻌﻨﻰ در ﺗﻮﺻﯿﻒ اﯾﻦ اﻓﺮاد ﻧﺒﺎﯾﺪ ﮐﻠﻤﺎﺗﻰ ﻧﻈﯿﺮ »ﺳﺎدهﻧﮕﺮ«‪» ،‬اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﻰ«‪» ،‬ﺳﺮد«‪» ،‬ﺑﺴﺘﻪ«‪» ،‬ﺧﺸﮏ«‪» ،‬درون‬
‫ﮔﺮ« و ﻏﯿﺮه را ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﺒﺮﯾﻢ‪.‬‬
‫‪ -3‬ﺗﻨﻮع در ﻫﺪف‪ .‬ﯾﮏ ﻣﺴﯿﺤﻰ ﺑﺎ آرﻣﺎنﻫﺎى ﺻﺤﯿﺢ ﺑﺴﯿﺎر روﺑﺮوﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﻫﺮ ﻗﺪر ﻫﻢ ﮐﻪ آﻧﻬﺎ درﺳﺖ و‬
‫ﭘﺴﻨﺪﯾﺪه ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬او ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺧﻮد را ﻓﻌﺎﻻﻧﻪ وﻗﻒ ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﻫﺪفﻫﺎ ﺳﺎزد‪ .‬ﻣﺒﺎرزه ﻋﻠﯿﻪ ﺳﻘﻂ ﺟﻨﯿﻦ ﻧﻤﻰتواﻧﺪ‬
‫ﻫﺪف ﻫﻤﻪ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﺒﺎرزه ﺑﺮاى ﻋﺪم ﺗﺒﻌﯿﺾ در ﻣﺪارس ﻧﯿﺰ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺪ وﻗﺖ ﻫﻤﻪ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن را ﺑﻪ ﺧﻮد‬
‫ﻣﺸﻐﻮل ﺳﺎزد‪ .‬ﺗﻼش ﺑﺮاى اﺛﺒﺎت ﺧﻄﺎﻧﺎﭘﺬﯾﺮى ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس و اﺣﯿﺎى ﮐﻠﯿﺴﺎﻫﺎى اﺻﻠﻰ ﭘﺮوﺗﺴﺘﺎن و ﻣﺴﺎﯾﻞ دﯾﮕﺮ از‬
‫اﯾﻦ دﺳﺖ‪ ،‬ﮐﺎر ﻫﻤﻪ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﭘﺲ اﮔﺮ ﭼﻨﯿﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺒﺎﯾﺪ از ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ‪،‬‬
‫ﺑﺎ ﻣﺎ ﻫﺪف ﯾﮑﺴﺎﻧﻰ ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬ﺧﺮده ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻣﻬﻢﺗﺮ از ﻫﻤﻪ آﻧﮑﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ از آﻧﻬﺎ ﺗﻮﻗﻊ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﮐﻪ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﺧﻮد را‬
‫ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺳﺎزﻧﺪ و ﺑﺎ ﻣﺎ در ﯾﮏ ﺟﺒﻬﻪ ﻗﺮار ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ‪.‬‬
‫‪ -4‬ﺗﻨﻮع در روش‪ .‬ﺑﺎ اﺷﺎرهاى ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﭘﯿﺶ ﺑﻪ ﺗﻔﺎوت ﺳﺒﮏﻫﺎ ﮐﺮدم‪ ،‬ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺤﺚ را ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﺗﻨﻮع‬
‫در روش ﻫﺪاﯾﺖ ﮐﻨﻢ‪ .‬ﺳﺒﮏ‪ ،‬ﻣﻮﺿﻮﻋﻰ ﺷﺨﺼﻰ و اﻧﻔﺮادى اﺳﺖ‪ ،‬وﻟﻰ روش ﯾﺎ ﻣﺘﺪ ﻣﺴﺄﻟﻪاى ﺳﺎزﻣﺎﻧﻰ اﺳﺖ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻰ از روش ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻮﯾﯿﻢ‪ ،‬ﻣﻨﻈﻮرﻣﺎن اﺷﺎره ﺑﻪ ﺗﻔﺎوت ﺑﯿﻦ روش ﮐﺎر اﻓﺮاد اﺳﺖ‪ .‬ﮔﺮوﻫﻰ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﻰدﻫﻨﺪ ﺗﺎ‬
‫ﺑﺮاى اﯾﺠﺎد ﺗﻐﯿﯿﺮ در ﯾﮏ ﺳﺎزﻣﺎن ﺑﻪ ﮐﺎر در آن ﺑﭙﺮدازﻧﺪ و ﮔﺮوه دﯾﮕﺮ ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﻰدﻫﻨﺪ ﺗﺎ واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺳﺎزﻣﺎﻧﻰ‬
‫ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ؟ ﯾﮏ ﮔﺮوه ﻃﺮﻓﺪار ﻣﻮاﺟﻬﻪ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﮔﺮوﻫﻰ دﯾﮕﺮ ﺣﺮف ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺳﯿﺎﺳﺖ و ﻣﺠﺎبﺳﺎزى ﺑﻪ‬
‫ﮐﺮﺳﻰ ﻣﻰﻧﺸﺎﻧﻨﺪ؛ ﯾﮏ ﮔﺮوه ﺑﺸﺎرت اﻧﻔﺮادى را ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﻰدﻫﻨﺪ و ﮔﺮوه دﯾﮕﺮ اﻫﻞ ﺑﻪ ﺑﺮاه اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﺟﻠﺴﺎت ﺑﺰرگ‬
‫ﺑﺸﺎرﺗﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬در ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺸﺨﺼﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﮐﻪ از ﺑﯿﻦ روشﻫﺎى ﻓﻮق‪ ،‬ﯾﮑﻰ ﮐﺎرآﻣﺪﺗﺮ‬
‫از ﺑﻘﯿﻪ اﺳﺖ و ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﯿﻢ ﮐﻪ ﻓﻼن اﯾﻤﺎﻧﺪار ﺑﺎ آن روﺷﻰ ﮐﻪ دارد‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﮐﻤﻰ ﺧﺮاﺑﻰ ﺑﻪ‬

‫‪9‬‬
‫ﺑﺎر ﻣﻰآورد‪ .‬وﻟﻰ از ﮐﺠﺎ ﻣﻌﻠﻮم ﮐﻪ ﺧﻮدﻣﺎن ﻫﻢ دﺳﺘﻪ ﮔﻞ ﺑﻪ آب ﻧﻤﻰدﻫﯿﻢ! ﺷﺎﯾﺪ ﻓﻼن اﯾﻤﺎﻧﺪار ﻣﺮدم را ﺑﻰﺟﻬﺖ‬
‫ﻣﻰرﻣﺎﻧﺪ‪ .‬وﻟﻰ‪ ،‬ﮐﺴﻰ ﭼﻪ ﻣﻰداﻧﺪ‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ ﻣﺎ ﻫﻢ اﻫﻞ ﺳﺎزش و ﺗﺨﻔﯿﻒ دادن ﺑﻰدﻟﯿﻞ ﺑﺎﺷﯿﻢ‪ .‬در ﻫﺮ ﺻﻮرت‪ ،‬از‬
‫ﻗﻀﺎوت درﺑﺎره ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن دﯾﮕﺮ ﺑﺎﯾﺪ اﺟﺘﻨﺎب ﮐﻨﯿﻢ ﭼﻮن ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬آﻧﻬﺎ ﺧﺎدم ﻣﺎ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ‪» ،‬اﺳﺘﻮار ﻣﺎﻧﺪن ﯾﺎ‬
‫ﻓﺮو اﻓﺘﺎدن او ﺑﻪ آﻗﺎﯾﺶ ﻣﺮﺑﻮط اﺳﺖ« )روﻣﯿﺎن ‪.(4:14‬‬
‫‪ -5‬ﺗﻨﻮع در ﻣﮑﺎن ﺧﺪﻣﺖ‪ .‬ﺟﺎﻫﺎى ﺑﺴﯿﺎرى ﺑﺮاى ﺧﺪﻣﺖ وﺟﻮد دارد‪ .‬ﺧﺪا ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ در ﺷﻬﺮ ﻓﯿﻼدﻟﻔﯿﺎ‬
‫ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪه اﺳﺖ و ﻣﻦ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺧﺪﻣﺖ در ﺷﻬﺮﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠﻒ‪ ،‬ﺑﺨﺼﻮص ﻓﯿﻼدﻟﻔﯿﺎ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﺑﻨﺪه ﺑﻪ ﻗﺪرى راﺟﻊ ﺑﻪ‬
‫ﺗﻌﻬﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﮐﺮدهام ﮐﻪ ﺑﻨﺪرت ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﮐﻠﻤﻪ ﻣﺤﻞ را ﺑﻪ زﺑﺎن ﺑﯿﺎورم و ﺑﻪ ﺗﻌﻬﺪ ﻓﮑﺮ‬
‫ﻧﮑﻨﻢ‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻼوه ﺑﻘﺪرى ﻣﻌﺘﻘﺪم ﮐﻪ ﺧﺎدﻣﺎن ﺷﻬﺮﻫﺎى ﺑﺰرگ دﻧﯿﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﻮد ﻣﺘﻌﻬﺪ ﺑﺎﺷﻨﺪ و‬
‫ﭼﻨﺪان از ﺧﺎدﻣﺎن ﻣﺴﯿﺤﻰ ﻓﯿﻼدﻟﻔﯿﺎ اﻧﺘﻈﺎر دارم ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﻮد وﻓﺎدار ﺑﺎﺷﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﺎب ﺗﺤﻤﻞ ﮐﺴﻰ را ﮐﻪ‬
‫ﺑﺮاى ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﻣﺤﻞ دﯾﮕﺮى ﻧﻘﻞ ﻣﮑﺎن ﻣﻰﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻧﺪارم‪ .‬ﮔﺎه ﺑﺨﺼﻮص وﻗﺘﻰ ﻣﻰﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﮐﺴﻰ ﺑﺮاى ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ‬
‫ﻣﺤﻠﻰ آرام‪ ،‬دﻟﭙﺬﯾﺮ ﯾﺎ ﻣﺘﻤﻮل ﻣﻰرود‪ ،‬ﻋﻠﻰاﻟﺨﺼﻮص وﻗﺘﻰ ﺑﻪ درﺳﺘﻰ اﻧﮕﯿﺰهاش ﺑﺪﮔﻤﺎن ﺑﺎﺷﻢ‪ ،‬زﺑﺎن ﺑﻪ اﻧﺘﻘﺎد و‬
‫ﻣﻼﻣﺖ ﻃﺮف ﺑﺎز ﻣﻰﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺑﺪون ﺷﮏ ﮐﺎرم درﺳﺖ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺧﺪا ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن را ﻫﻢ ﺑﺮاى ﺧﺪﻣﺖ در ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻓﺮا ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ وﻫﻢ ﺑﺮاى‬
‫ﺧﺪﻣﺖ در ﮐﺸﻮرﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠﻒ‪ .‬در ﺑﯿﻦ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن‪ ،‬ﺧﺪا ﻋﺪهاى را ﺑﺮاى ﺧﺪﻣﺖ در ﺷﺮق وﻋﺪهاى را ﺑﺮاى ﺧﺪﻣﺖ‬
‫در ﻏﺮب ﻓﺮاﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬ﻋﺪهاى ﺑﺮاى ﺧﺪﻣﺖ در وﻃﻦ ﺧﻮد دﻋﻮت ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ و ﻋﺪهاى ﺑﺮاى ﺧﺪﻣﺖ در ﮐﺸﻮرﻫﺎى‬
‫دﯾﮕﺮ‪ ،‬ﻋﺪهاى ﺑﺮاى ﺧﺪﻣﺖ در ﻣﻨﺎﻃﻖ ﻣﺤﺮوم دﻋﻮت ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ و ﻋﺪهاى ﺑﺮاى ﺧﺪﻣﺖ در ﻣﻨﺎﻃﻖ ﻣﺘﻤﻮل؛ ﻋﺪهاى‬
‫ﺑﺮاى ﺧﺪﻣﺖ در ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺻﻨﻌﺘﻰ دﻋﻮت ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ و ﻋﺪهاى ﺑﺮاى ﺧﺪﻣﺖ در ﻣﻨﺎﻃﻖ ﻣﺴﮑﻮﻧﻰ و ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻋﺪهاى‬
‫ﺑﺮاى ﺧﺪﻣﺖ در ﻣﻨﺎﻃﻖ آرام و ﻋﺪهاى ﻫﻢ ﺑﺮاى ﺧﺪﻣﺖ در ﻣﻨﺎﻃﻖ آﺷﻮب زده دﻋﻮت ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪ .‬در ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬ﺧﺪا‬
‫را ﺷﮑﺮ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﺮاى ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﻰ دﻋﻮت ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﺮدم ﺗﻤﺎم دﻧﯿﺎ )و ﻧﻪ ﻓﻘﻂ اﻣﺎﮐﻦ ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ‬
‫ﻣﺎ( ﻣﺤﺘﺎج ﺷﻨﯿﺪن ﭘﯿﺎم اﻧﺠﯿﻞ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫آﯾﺎ آﻧﺎن ﺑﺎ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟‬

‫ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﺆال اول ﺧﻮد ﺑﺎزﮔﺮدم و درﺑﺎره ﺧﺎدﻣﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﻧﻮع ﺧﺪﻣﺖﺷﺎن ﺑﺎ ﻣﺎ ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ‪،‬‬
‫ﺑﭙﺮﺳﻢ‪» :‬آﯾﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟« در ﭘﺎﺳﺦ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﻔﺖ‪ ،‬اﮔﺮ ﺷﺎﮔﺮدان وﻓﺎدار ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺗﺤﺖ ﻓﺮﻣﺎن ﯾﮏ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﭘﺲ ﻫﻤﻪﻣﺎن ﻋﻀﻮ ﯾﮏ ارﺗﺶ ﻫﺴﺘﯿﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻪ ﺷﻨﯿﺪن دﺳﺘﻮر‬
‫او‪ ،‬ﻓﺮﻣﺎن ﺣﺮﮐﺖ را اﺟﺮا ﻣﻰﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﭘﺲ ﻫﻤﮕﺎم ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ در ﯾﮏ ﮔﺮوه رژه ﻣﻰروﯾﻢ‪.‬‬

‫‪10‬‬
‫ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬از آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺳﺆال ﮐﻨﻨﺪه ﻣﺎ ﻫﺴﺘﯿﻢ‪ ،‬ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ ﺳﺆال را واروﻧﻪ ﮐﻨﯿﻢ و ﺑﻪ ﺧﻮدﻣﺎن ﺑﺮﮔﺮداﻧﯿﻢ و ﺑﻪ ﺟﺎى‬
‫ﭘﺮﺳﯿﺪن اﯾﻨﮑﻪ »آﯾﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ؟» ﺑﭙﺮﺳﯿﻢ‪» :‬آﯾﺎ ﻣﺎ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﻫﺴﺘﯿﻢ؟« ﻣﺎ از اﯾﻦ اﻓﺮاد ﻣﻰﺧﻮاﻫﯿﻢ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺷﺨﺼﺎً‬
‫ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ در ﻋﻤﻞ و ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﻣﻨﺎﺑﻌﻰ ﮐﻪ در اﺧﺘﯿﺎر دارﻧﺪ از ﻣﺎ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻻاﻗﻞ ﻓﮑﺮ و دﻟﺸﺎن ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ آﯾﺎ ﻣﺎ ﻫﻢ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻣﺎ در ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﺟﺪﯾﺖ دارﻧﺪ‪ ،‬ﻫﻤﯿﻦ روﺣﯿﻪ را ﻧﺸﺎن ﻣﻰدﻫﯿﻢ؟‬
‫اﺟﺎزه ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﺗﺎ ﯾﮑﻰ از روش ﻫﺎى ﺧﻮد را در اﯾﻦ ﺧﺼﻮص ﺷﺮح ﺑﺪﻫﻢ‪ .‬از ﻃﺮف رادﯾﻮ و ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن اﻏﻠﺐ ﺑﺎ ﻣﻦ‬
‫ﻣﺼﺎﺣﺒﻪ ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬ﻣﻌﻤﻮﻻً ﻫﺮ ﺑﺎ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺴﯿﺤﻰ در ﺷﻬﺮﻫﺎ ﮐﺸﯿﺪه ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬ﻏﺎﻟﺒﺎً ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﮔﻔﺘﮕﻮﯾﻰ‬
‫ﭘﯿﺶ ﻣﻰآﯾﺪ‪ ،‬ﻓﺮﺻﺖ را ﻣﻐﺘﻨﻢ ﻣﻰﺷﻤﺎرم و ﺑﻪ ﺗﻌﺮﯾﻒ و ﺗﻤﺠﯿﺪ از دﯾﮕﺮ ﺧﺪﻣﺎت ﻣﺴﯿﺤﻰ در ﺷﻬﺮ ﻓﯿﻼدﻟﻔﯿﺎ‪ ،‬ﺑﻪ‬
‫وﯾﮋه ﺧﺪﻣﺎت ﮐﻠﯿﺴﺎﻫﺎى ﺳﯿﺎﻫﺎن ﻣﻰﭘﺮدازم‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬ﺧﺪﻣﺖ اﯾﻦ اﻓﺮاد ﺑﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻨﺪه ﻓﺮق دارد و ﺳﺒﮏ ﺧﺪﻣﺖﺷﺎن‬
‫ﻧﯿﺰ ﮐﻼً ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻊاﻟﻮﺻﻒ‪ ،‬ﻋﻤﻮﻣﺎً ﻣﻰﮔﻮﯾﻢ‪» :‬اﻣﺮوزه‪ ،‬ﻫﯿﭻ ﮐﻠﯿﺴﺎﯾﻰ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﻰ ﮐﻠﯿﺴﺎﻫﺎى ﺳﯿﺎﻫﺎن در‬
‫ﻓﯿﻼدﻟﻔﯿﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻤﻰﮐﻨﺪ‪ «.‬ﺳﭙﺲ ﺑﻪ اراﺋﻪ آﻣﺎرى از ﺗﻌﺪاد ﮐﻠﯿﺴﺎﻫﺎى ﺳﯿﺎﻫﺎن‪ ،‬ﺗﻌﺪاد اﻋﻀﺎﯾﺸﺎن‪ ،‬ﺗﻨﻮع ﺟﻠﺴﺎت و‬
‫ﮐﯿﻔﯿﺖ رﻫﺒﺮىﺷﺎن ﻣﻰﭘﺮدازم‪.‬‬
‫ﺑﺎﯾﺪ در ﻣﻮرد ﻫﻤﻪ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ در ﻧﺎم ﻣﺴﯿﺢ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎر را اﻧﺠﺎم داد‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻤﻪ ﮐﺎرﻫﺎى اﯾﺸﺎن‬
‫ﻣﻮرد ﺗﺄﯾﯿﺪ ﻣﺎ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺘﻮاﻧﯿﻢ در ﻣﻮرد اﯾﺸﺎن ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ‪» :‬در زﻧﺪﮔﻰ اﯾﻦ ﺷﺨﺺ )ﯾﺎ در ﻓﻼن ﺧﺪﻣﺖ( ﺑﻪ‬
‫راﺳﺘﻰ دﺳﺖ ﻣﺴﯿﺢ ﻋﯿﺎن اﺳﺖ و ﺑﻨﺪه از اﯾﻦ ﺧﺪﻣﺖ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻣﻰﮐﻨﻢ و در ﺿﻤﻦ ﻣﻮاﻓﻖ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﺧﺪﻣﺘﻰ ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ‬
‫در ﻧﺎم ﻋﯿﺴﻰ ﺑﻪ ﻣﺮدم ﺷﻮد‪«.‬‬

‫ﻓﺼﻞ ﻧﻬﻢ‬

‫ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﺑﻬﺎﯾﻰ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺮداﺧﺖ‬

‫ﮐﯿﺴﺖ از ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﻗﺼﺪ ﺑﻨﺎى ﺑﺮﺟﻰ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﻧﺨﺴﺖ ﻧﻨﺸﯿﻨﺪ ﺗﺎ ﻫﺰﯾﻨﻪ آن را ﺑﺮآورد ﮐﻨﺪ و ﺑﺒﯿﻨﺪ آﯾﺎ ﺗﻮان‬
‫ﺗﮑﻤﯿﻞ آن را دارد ﯾﺎ ﻧﻪ؟ زﯾﺮا اﮔﺮ وى آن را ﺑﮕﺬارد اﻣﺎ از ﺗﮑﻤﯿﻞ ﺑﻨﺎ درﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﯿﻨﺪ‪ ،‬اﺳﺘﻬﺰا ﮐﺮده‪ ،‬ﮔﻮﯾﺪ‪» :‬اﯾﻦ‬
‫ﺷﺨﺺ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺑﻨﺎﯾﻰ را آﻏﺎز ﮐﺮد‪ ،‬اﻣﺎ از ﺗﮑﻤﯿﻞ آن درﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ!«‬
‫و ﯾﺎ ﮐﺪام ﭘﺎدﺷﺎه اﺳﺖ ﮐﻪ راﻫﻰ ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﭘﺎدﺷﺎه دﯾﮕﺮ ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻰآﻧﮑﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ و ﺑﯿﻨﺪﯾﺸﺪ ﮐﻪ آﯾﺎ ﺑﺎ ده ﻫﺰار‬
‫ﺳﺮﺑﺎز ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ روﯾﺎروﯾﻰ ﮐﺴﻰ رود ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﯿﺴﺖ ﻫﺰار ﺳﺮﺑﺎز ﺑﻪ ﺟﻨﮓ او ﻣﻰآﯾﺪ؟ و اﮔﺮ ﺑﯿﻨﺪ ﮐﻪ او را ﺗﻮان‬

‫‪11‬‬
‫روﯾﺎروﯾﻰ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﺗﺎ ﺳﭙﺎه دﺷﻤﻦ دور اﺳﺖ‪ ،‬ﺳﺨﻨﮕﻮﯾﻰ ﺧﻮاﻫﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ ﺟﻮﯾﺎى ﺷﺮاﯾﻂ ﺻﻠﺢ ﺷﻮد‪ .‬ﺑﻪ‬
‫ﻫﻤﯿﻦ ﺳﺎن‪ ،‬ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺰ ﺗﺎ از ﺗﻤﺎم داراﯾﻰ ﺧﻮد دﺳﺖ ﻧﺸﻮﯾﺪ‪ ،‬ﺷﺎﮔﺮد ﻣﻦ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻮد ﻟﻮﻗﺎ ‪.28:14-33‬‬

‫ﯾﮏ ﺑﺎر ﺑﺎ ﻣﺒﺸﺮ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ اى ﮐﻪ ﭘﺰﺷﮏ ﺑﻮد ﮔﻔﺘﮕﻮﯾﻰ ﮐﺮدم ﮐﻪ در ﺿﻤﻦ آن وى از ﮐﻢ و ﮐﯿﻒ ﺧﺪﻣﺎت ﻣﺴﯿﺤﻰ‬
‫در ﺣﻮزه ﺧﺪﻣﺘﺶ ﺑﺮاﯾﻢ ﺣﺮف زد‪ .‬ﻣﻰﮔﻔﺖ در ﺟﺎﯾﻰ ﮐﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰﮐﻨﺪ ﮐﺎرﻫﺎى ارزﻧﺪه ﺑﺴﯿﺎرى ﺑﻪ دﺳﺖ‬
‫اﯾﻤﺎﻧﺪاران ﻣﺸﺘﺎق و وﻗﻒ ﺷﺪه ﺻﻮرت ﻣﻰﮔﯿﺮد‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﯾﮏ ﺟﺎى ﮐﺎر ﺧﺮاب اﺳﺖ‪ .‬اﯾﻦ را ﮔﻔﺖ و اﻓﺰود‪:‬‬
‫» ﻣﺎ آﻧﻘﺪر ﻣﺸﺘﺎق ﻫﺪاﯾﺖ ﻣﺮدم ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺴﯿﺢ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﭘﯿﺎم اﻧﺠﯿﻞ را ﺧﯿﻠﻰ آﺑﮑﻰ ﮐﺮده و ﺑﻪ ﺟﺎﯾﻰ رﺳﯿﺪهاﯾﻢ ﮐﻪ‬
‫اﯾﻤﺎن آوردن ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﭼﻨﺪان ﺗﻔﺎوﺗﻰ در زﻧﺪﮔﻰ ﺷﺨﺺ اﯾﺠﺎد ﻧﻤﻰﮐﻨﺪ‪ .‬ﻧﻪ ﺗﻮﺑﻪاى در ﮐﺎر اﺳﺖ و ﻧﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ‬
‫زﻧﺪﮔﻰ‪ .‬ﭘﯿﺮوى از ﻣﺴﯿﺢ ﻣﺜﻞ آب ﺧﻮردن ﺷﺪه اﺳﺖ‪ «.‬از ﻋﻘﯿﺪه وى ﺧﻮﺷﻢ آﻣﺪ و ﺑﻪ او اﻃﻤﯿﻨﺎن دادم ﮐﻪ »ﻣﻮﻋﻈﻪ‬
‫اﻧﺠﯿﻞ« در ﻣﺤﻞ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻨﺪه ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ آﻓﺖ دﭼﺎر اﺳﺖ‪.‬‬
‫واﻟﺘﺮ ﭼﻨﺘﺮى ﯾﮑﻰ از اﻓﺮادى اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﻠﯿﻪ آﻧﭽﻪ ﺧﻮد »اﻧﺠﯿﻞ ﺗﻘﻠﺒﻰ« ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬ﻋ‪‬ﻠَﻢ ﻣﺒﺎرزه اﻓﺮاﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬وى‬
‫در ﮐﺘﺎب ﺧﻮد ﺑﻪ ﻧﺎم اﻧﺠﯿﻞ اﻣﺮوز‪ :‬اﺻﯿﻞ ﯾﺎ ﺗﻘﻠﺒﻰ ﺑﻪ ﺑﺮرﺳﻰ ﻣﻼﻗﺎت ﻣﺴﯿﺢ ﺑﺎ ﻣﺮد ﺟﻮان ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ در ﻣﺮﻗﺲ ‪-27‬‬
‫‪ 17:10‬ﻣﻰﭘﺮدازد و ﭼﻨﯿﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪﮔﯿﺮى ﻣﻰﮐﻨﺪ ﮐﻪ روش ﻣﺴﯿﺢ اﺳﺎﺳﺎً ﺑﺎ ﮐﺎرى ﮐﻪ اﻣﺮوزه اﮐﺜﺮ ﻣﺒﺸﺮان در ﺷﺮاﯾﻂ‬
‫ﻣﺸﺎﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﻰدﻫﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺮدى ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺰد ﻋﯿﺴﻰ آﻣﺪ ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺎً ﺳﺮ اﺻﻞ ﻣﻄﻠﺐ رﻓﺖ و ﻓﺮدى ﺟﺪى و‬
‫اﻫﻞ ﻋﻤﻞ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻰ ﺧﻮاﺳﺖ ﻧﺠﺎت ﭘﯿﺪا ﮐﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺑﻪ ﺟﺎى ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺒﺸﺮان اﻣﺮوز ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﮐﺜﺮﺷﺎن ﭘﯿﺎم اﻧﺠﯿﻞ را در ﺳﻪ‬
‫اﻟﻰ ﭼﻬﺎر ﻧﮑﺘﻪ ﺑﯿﺎن ﻣﻰداﺷﺘﻨﺪ و از وى ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﮐﻪ »زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ ﺑﺴﭙﺎرد«‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﺑﻪ او‬
‫ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ از ﻧﺠﺎت ﺧﻮد ﺧﯿﺎﻟﺶ ﺟﻤﻊ ﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺮود ﭘﻰ ﮐﺎرش‪.‬ﻋﯿﺴﻰ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻰﮐﺮد‪ .‬وى‬
‫اﺑﺘﺪا ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ را ﮐﻪ ﻣﺮد ﺟﻮان از ﺧﺪا در ذﻫﻦ داﺷﺖ ﺑﻪ ﻣﺒﺎرزه ﻃﻠﺒﯿﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا ﻣﺮا ﻧﯿﮑﻮ ﻣﻰﺧﻮاﻧﻰ؟ ﻫﯿﭻ‬
‫ﮐﺲ ﻧﯿﮑﻮ ﻧﯿﺴﺖ ﺟﺰ ﺧﺪا ﻓﻘﻂ‪ «.‬ﺳﭙﺲ‪ ،‬او را ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺷﺮﯾﻌﺖ ﺧﺪا ﻗﺮار داد‪» :‬ﻗﺘﻞ ﻣﮑﻦ‪ ،‬زﻧﺎ ﻣﮑﻦ‪ ،‬دزدى ﻣﮑﻦ‪،‬‬
‫ﺷﻬﺎدت دروغ ﻣﺪه‪ ،‬ﻓﺮﯾﺒﮑﺎرى ﻣﮑﻦ‪ ،‬ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﺧﻮد را ﮔﺮاﻣﻰ دار‪ «.‬آﻧﮕﺎه وى را ﺑﻪ ﺗﻮﺑﻪ و اﯾﻤﺎن ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪ و‬
‫ﻓﺮﻣﻮد‪ » :‬ﺗﻮ را ﯾﮏ ﭼﯿﺰ ﮐﻢ اﺳﺖ؛ ﺑﺮو آﻧﭽﻪ دارى ﺑﻔﺮوش و ﺑﻬﺎﯾﺶ را ﺑﻪ ﺗﻨﮕﺪﺳﺘﺎن ﺑﺪه ﮐﻪ در آﺳﻤﺎن ﮔﻨﺞ ﺧﻮاﻫﻰ‬
‫داﺷﺖ‪ .‬آﻧﮕﺎه ﺑﯿﺎ و از ﻣﻦ ﭘﯿﺮوى ﮐﻦ‪«.‬‬
‫ﭼﻨﺘﺮى ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ اﺷﺎره ﻣﻰﮐﻨﺪ ﮐﻪ »ﻋﯿﺴﻰ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺷﺮط ﺷﺎﮔﺮدى ﺑﺪون اﺳﺘﺜﻨﺎ از ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ‬
‫ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﻮد را ﺗﺮك ﮐﻨﻨﺪ و ﺑﻪ ﺳﻮى او ﺑﯿﺎﯾﻨﺪ‪ «.‬اﻣﺮوزه‪ ،‬اﮐﺜﺮ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﻰ از ﭘﺮداﺧﺖ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻬﺎﯾﻰ ﺑﻪ‬
‫ﻣﯿﺎن ﻧﻤﻰآورﻧﺪ‪ ،‬ﭘﯿﺎم را ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ اﺻﻼً اﻧﺠﯿﻞ ﻋﯿﺴﻰ ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬

‫ﺑﻬﺎﯾﻰ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺮداﺧﺖ ﭼﯿﺴﺖ؟‬

‫‪12‬‬
‫وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮﻫﺎى ﻋﯿﺴﻰ ﺑﺎ اﻓﺮاد ﻣﺨﺘﻠﻒ دﻗﺖ ﻣﻰﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬و ﺑﻪ ﺗﻌﻠﯿﻢ وى درﺑﺎره ﭘﺮداﺧﺖ ﺑﻬﺎ ﭘﻰ ﻣﻰﺑﺮﯾﻢ‪ ،‬از‬
‫ﺑﺰرﮔﻰ ﺑﻬﺎﯾﻰ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﭙﺮدازﯾﻢ ﺣﯿﺮت ﻣﻰﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﻋﯿﺴﻰ ﺷﺎﮔﺮدى را آﺳﺎن ﻧﺴﺎﺧﺖ‪ .‬ﭘﯿﺮوى از او زﻧﺪﮔﻰ ﻓﺮد را زﯾﺮ‬
‫و رو ﻣﻰﺳﺎﺧﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدى ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻣﺘﻀﻤﻦ ﺗﻐﯿﯿﺮى ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﺨﺺ ﺑﺮاى آن ﮔﺮان ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ‪.‬‬
‫ﺷﺎﮔﺮدى ﻣﺴﺘﻠﺰم اﻧﮑﺎر ﻧﻔﺲ‪ ،‬ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻦ ﺻﻠﯿﺐ و ﭘﯿﺮوى از وى ﺑﻮد )ﻟﻮﻗﺎ ‪ .(29:9‬ﻋﯿﺴﻰ درﺑﺎره ﺑﻬﺎى ﻧﺠﺎت ﺑﻪ‬
‫ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺧﺎص ﺑﺴﯿﺎرى اﺷﺎره ﮐﺮد‪.‬‬

‫ﮐﯿﺴﺖ از ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﻗﺼﺪ ﺑﻨﺎى ﺑﺮﺟﻰ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﻧﺨﺴﺖ ﻧﻨﺸﯿﻨﺪ ﺗﺎ ﻫﺰﯾﻨﻪ آن را ﺑﺮآورد ﮐﻨﺪ و ﺑﺒﯿﻨﺪ آﯾﺎ ﺗﻮان‬
‫ﺗﮑﻤﯿﻞ آن را دارد ﯾﺎ ﻧﻪ؟ زﯾﺮا اﮔﺮ وى آن را ﺑﮕﺬارد اﻣﺎ از ﺗﮑﻤﯿﻞ ﺑﻨﺎ درﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﮐﻪ ﺑﯿﻨﺪ‪ ،‬اﺳﺘﻬﺰا ﮐﺮده‪ ،‬ﮔﻮﯾﺪ‪» :‬اﯾﻦ‬
‫ﺷﺨﺺ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺑﻨﺎﯾﻰ را آﻏﺎز ﮐﺮد‪ ،‬اﻣﺎ از ﺗﮑﻤﯿﻞ آن درﻣﺎﻧﺪه اﺳﺖ!«‬
‫و ﯾﺎ ﮐﺪام ﭘﺎدﺷﺎه اﺳﺖ ﮐﻪ راﻫﻰ ﺟﻨﮓ ﺑﺎ ﭘﺎدﺷﺎه دﯾﮕﺮ ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﻰآﻧﮑﻪ ﻧﺨﺴﺖ ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ و ﺑﯿﻨﺪﯾﺸﺪ ﮐﻪ آﯾﺎ ﺑﺎ ده ﻫﺰار‬
‫ﺳﺮﺑﺎز ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ روﯾﺎروﯾﻰ ﮐﺴﻰ رود ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﯿﺴﺖ ﻫﺰار ﺳﺮﺑﺎز ﺑﻪ ﺟﻨﮓ او ﻣﻰآﯾﺪ؟ و اﮔﺮ ﺑﯿﻨﺪ ﮐﻪ او را ﺗﻮان‬
‫روﯾﺎروﯾﻰ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﺗﺎ ﺳﭙﺎه دﺷﻤﻦ دور اﺳﺖ‪ ،‬ﺳﺨﻨﮕﻮﯾﻰ ﺧﻮاﻫﺪ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ ﺟﻮﯾﺎى ﺷﺮاﯾﻂ ﺻﻠﺢ ﺷﻮد‪ .‬ﺑﻪ‬
‫ﻫﻤﯿﻦ ﺳﺎن‪ ،‬ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺰ ﺗﺎ از ﺗﻤﺎم داراﯾﻰ ﺧﻮد دﺳﺖ ﻧﺸﻮﯾﺪ‪ ،‬ﺷﺎﮔﺮد ﻣﻦ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻮد )ﻟﻮﻗﺎ ‪.(28:14-33‬‬

‫ﻣﻄﺎﺑﻖ آﯾﺎت ﻓﻮق‪ -1 :‬ﺷﺎﮔﺮدى ﻣﺴﺘﻠﺰم ﭘﺮداﺧﺖ ﺑﻬﺎﯾﻰ اﺳﺖ‪ -2 ،‬ﻋﺪم ﺗﻮﺟﻪ ﻋﺪهاى ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺳﺒﺐ‬
‫ﻣﻰﺷﻮد ﮐﻪ ﺑﺪون درك و ﺗﻌﻬﺪ ﮐﺎﻓﻰ ﻗﺪم در راه زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﯿﺤﻰ ﺑﮕﺬارﻧﺪ و ﻫﻤﯿﻦ ﻫﻢ ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺳﺒﺐ اﻓﺘﺎدن و ﻫﻼك‬
‫ﺷﺪﻧﺸﺎن ﻣﻰﺷﻮد و ‪ -3‬اﮔﺮ ﺷﺨﺼﻰ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺎﮔﺮد ﻣﺴﯿﺢ ﺷﻮد و ﻧﺠﺎت ﯾﺎﺑﺪ‪ ،‬ﭼﺎرهاى ﺟﺰ ﭘﺮداﺧﺖ اﯾﻦ ﺑﻬﺎ‬
‫ﻧﺪارد‪.‬‬
‫ﺑﺮﺧﻰ از اﯾﻤﺎﻧﺪاران وﻗﺘﻰ ﺻﺤﺒﺖ از ﺑﻬﺎ دادن ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬دﺳﺘﺨﻮش ﭼﻨﺎن ﺧﺸﻢ و ﺧﺮوﺷﻰ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﮕﻮ!‬
‫ﻣﺸﮑﻞ اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﻠﻤﻪ »ﺑﻬﺎ« ﺗﺪاﻋﻰ ﮐﻨﻨﺪه ﭼﯿﺰى ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﻧﺠﺎت از ﻃﺮﯾﻖ اﻋﻤﺎل اﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﻪ ﺣﻖ‬
‫آن را ﻣﺤﮑﻮم ﻣﻰ ﺳﺎزد و اﯾﻤﺎﻧﺪاران اﻧﺠﯿﻞ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﻧﻮﺑﻪ ﺧﻮد ﺣﺎﺿﺮ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﭘﯿﺎم اﻧﺠﯿﻞ ﺑﻮﺳﯿﻠﻪ ﺗﻌﻠﯿﻢ ﻓﻮق‬
‫ﻣﺨﺪوش ﺷﻮد‪.‬ﻧﻮﯾﺴﻨﺪهاى ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‪» :‬ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﺗﻌﻠﯿﻤﻰ ﮐﻪ از ﺷﺨﺺ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺗﺤﺼﯿﻞ ﻧﺠﺎت رﻓﺘﺎر‬
‫ﺧﻮد را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا ﯾﺎ اﻧﺴﺎن ﺗﻐﯿﯿﺮ دﻫﺪ‪ ،‬در ﺣﮑﻢ اﻓﺰودن ﺗﻼشﻫﺎى اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﻪ اﯾﻤﺎن اﺳﺖ و اﯾﻦ اﻣﺮ ﺿﻤﻦ‬
‫آﻧﮑﻪ ﺑﺎ ﮐﻞ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس در ﺗﻀﺎد ﻗﺮار دارد‪ ،‬ﭘﯿﺎﻣﻰ اﺳﺖ ﻣﻠﻌﻮن‪ «.‬اﺷﺨﺎص ﻧﻈﯿﺮ اﯾﻦ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه‪ ،‬ﺑﻪ ﺣﻖ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻨﺪ‬
‫ﮐﻪ اﮔﺮ ﭘﯿﺎﻣﻰ ﺑﺎ اﺻﻮلِ ‪) Sola Scriptura‬ﻓﻘﻂ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس( و ‪) Sola Fide‬ﻓﻘﻂ اﯾﻤﺎن( و‬
‫‪) Sola gratia‬ﻓﻘﻂ ﻓﯿﺾ( ﺗﻄﺒﯿﻖ ﻧﮑﺮد‪ ،‬ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺣﺎل اﺟﺎزه ﻓﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﻫﺮ ﯾﮏ از اﯾﻦ اﺻﻮل ﺑﯿﺎﻧﺪازﯾﻢ‪:‬‬

‫‪13‬‬
‫‪ -1‬اﺻﻞ ‪» Sola Scriptura‬ﻓﻘﻂ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس« ﻣﻼك ﻣﺎﺳﺖ‪ .‬ﻣﻄﺎﺑﻖ اﯾﻦ اﺻﻞ‪ ،‬ﮐﻼم ﻣﮑﺘﻮب ﺧﺪا‬
‫ﯾﻌﻨﻰ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﯾﮕﺎﻧﻪ و ﺑﺎﻻﺗﺮﯾﻦ ﻣﺮﺟﻊ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﮐﻨﻨﺪه ﺧﻂ ﻣﺸﻰ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺨﺼﻮص ﺑﺎﯾﺪ ﮔﻔﺖ‬
‫ﮐﻪ ارزش آن ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﻫﺮ ﮐﻠﯿﺴﺎ‪ ،‬ﺗﻌﻠﯿﻢ ﯾﺎ ﺳﻨﺖ و رواﯾﺘﻰ اﺳﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬در اﻫﻤﯿﺖ اﯾﻦ آﻣﻮزه ﺷﮑﻰ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻟﯿﮑﻦ‪،‬‬
‫روﺷﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس در ﻣﻘﺎم ﮐﻼم ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﺎﻻﺗﺮﯾﻦ ﻣﺮﺟﻊ اﺳﺖ‪ ،‬در اﯾﻦ ﺻﻮرت ﻧﻪ ﻓﻘﻂ از ﺳﺎﯾﺮ‬
‫اﻧﺴﺎن ﻫﺎ و ﺳﻨﻦ و رواﯾﺎت ﮐﻠﯿﺴﺎﯾﻰ ﺑﺎﻻﺗﺮ اﺳﺖ‪ ،‬از ﺑﻨﺪه وش ﻣﺎ و ﻋﺎدات ﻣﺎ ﻧﯿﺰ ﺑﺎﻻﺗﺮ اﺳﺖ‪ .‬اﯾﻦ اﻣﺮ ﺑﺪان ﻣﻌﻨﻰ‬
‫اﺳﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺧﻮاﻫﺎن ﭘﯿﺮوى از ﻣﺴﯿﺢ ﺑﺎﺷﯿﻢ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ در زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻫﺮ ﻓﮑﺮ و ﻋﻤﻠﻰ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﺎ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس‬
‫ﭘﺎﯾﺎن ﺑﺨﺸﯿﻢ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺮد‪ .‬وى درﺑﺎره ﻧﺒﺮد روﺣﺎﻧﻰاش ﮔﻔﺖ‪» :‬ﭼﺮا ﮐﻪ اﺳﻠﺤﻪ ﺟﻨﮓ ﻣﺎ دﻧﯿﺎﯾﻰ ﻧﯿﺴﺖ‪...‬ﻣﺎ‬
‫اﺳﺘﺪﻻﻟﻬﺎ و ﻫﺮ ادﻋﺎى ﺗﮑﺒﺮآﻣﯿﺰ را ﮐﻪ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺧﺪا ﻗﺪ ﻋﻠﻢ ﮐﻨﺪ وﯾﺮان ﻣﻰﮐﻨﯿﻢ و ﻫﺮ اﻧﺪﯾﺸﻪاى را ﺑﻪ‬
‫اﻃﺎﻋﺖ از ﻣﺴﯿﺢ اﺳﯿﺮ ﻣﻰﺳﺎزﯾﻢ« )دوم ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن ‪ .(4:10-5‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬ﭘﯿﺮوى از ﻣﺴﯿﺢ ﻧﺎﭼﺎرﯾﻢ ﺑﻬﺎى وداع ﺑﺎ ﻋﻘﺎﯾﺪ‬
‫ﻣﺨﺎﻟﻒ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺧﻮد را ﺑﭙﺮدازﯾﻢ‪.‬‬
‫اﺻﻞِ ‪ Sola Scriptura‬آﻣﻮزه ﺗﻮﺑﻪ را ﻧﯿﺰ در ﺑﺮﻣﻰﮔﯿﺮد‪ ،‬زﯾﺮا ﺗﻮﺑﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ روﮔﺮداﻧﻰ از ﮔﻨﺎه )از‬
‫ﺟﻤﻠﻪ اﻓﮑﺎر ﮔﻨﺎه آﻟﻮد( ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﭘﯿﺮوى از ﻋﯿﺴﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮﺑﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻦ و زﯾﺮﭘﺎ ﻧﻬﺎدن اﻓﮑﺎرى اﺳﺖ ﮐﻪ‬
‫ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل داﺷﺘﻪاﯾﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﺣﺎل ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪهاﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﮑﺎﺷﻔﻪ اﻟﻬﻰ در ﺗﻀﺎدﻧﺪ‪.‬‬
‫آﻣﻮزه‪ ،‬ﮐﻠﯿﺴﺎ در اﯾﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﺿﻌﻒ ﺑﺰرﮔﻰ دارد‪ .‬ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم اﻋﻼم ﭘﯿﺎم اﻧﺠﯿﻞ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻰﺷﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ‬
‫ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺧﻮد اﻋﺘﺮاف ﮐﻨﯿﻢ و ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪا ﺑﺮوﯾﻢ‪ ،‬ﭼﻪ ﺗﻨﻬﺎ در ﻧﺰد اوﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻮرد ﻣﻐﻔﺮت و ﺑﺨﺸﺎﯾﺶ ﻗﺮار‬
‫ﻣﻰﮔﯿﺮﯾﻢ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬در درﺳﺘﻰ اﯾﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺗﺮدﯾﺪى ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﭼﻮن اﯾﻦ ﻫﻤﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ اول ﯾﻮﺣﻨﺎ‪ 9:1‬ﺗﻌﻠﯿﻢ ﻣﻰدﻫﺪ‪ .‬و‬
‫ﻟﯿﮑﻦ‪ ،‬ﻣﻄﻠﺒﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ اﻧﺪازه ﺻﺤﺖ دارد و ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬اﻏﻠﺐ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﻣﻰﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﯿﺎم اﻧﺠﯿﻞ از‬
‫ﺷﺨﺺ ﻋﻼوه ﺑﺮآﻧﭽﻪ ذﮐﺮ ﺷﺪ‪ ،‬ﺗﻮﺑﻪ ﻧﯿﺰ ﻣﻰﻃﻠﺒﺪ ﮐﻪ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺷﺎﻣﻞ اﻋﺘﺮاف ﺑﻪ ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ روﮔﺮداﻧﻰ از آن اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﮐﻠﻤﻪ ﯾﻮﻧﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﮐﺎر رﻓﺘﻪ ﺑﺮاى ﺗﻮﺑﻪ‪ ،‬درواﻗﻊ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ »ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻓﮑﺮ« اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻮﺿﻮع ﻋﻤﺪه ﻣﻮﻋﻈﻪﻫﺎى ﯾﺤﯿﻰ ﺗﻌﻤﯿﺪ‬
‫دﻫﻨﺪه ﺗﻮﺑﻪ ﺑﻮد »ﭘﺲ ﯾﺤﯿﻰ‪...‬ﺑﻪ ﻣﺮدم ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻣﻰﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﺮاى آﻣﺮزش ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺧﻮد ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻨﻨﺪ و ﺗﻌﻤﯿﺪ ﮔﯿﺮﻧﺪ«‬
‫)ﻟﻮﻗﺎ ‪ .(3:3‬وﻗﺘﻰ ﻋﯿﺴﻰ ﺧﺪﻣﺖ ﻋﻤﻮﻣﻰ ﺧﻮد را آﻏﺎز ﮐﺮد‪ ،‬ﭘﯿﺎﻣﺶ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ »زﻣﺎن ﺑﻪ ﮐﻤﺎل رﺳﯿﺪه و ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ‬
‫ﺧﺪا ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻨﯿﺪ و ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﺸﺎرت اﯾﻤﺎن آورﯾﺪ« )ﻣﺮﻗﺲ ‪.(15:1‬ﺑﻌﺪاً‪ ،‬ﺷﺎﮔﺮدان »ﺑﻪ ﻣﺮدم ﻣﻮﻋﻈﻪ‬
‫ﻣﻰﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻨﻨﺪ« )ﻣﺮﻗﺲ ‪ .(12:6‬ﭘﻄﺮس اﻋﻼم داﺷﺖ‪» :‬ﭘﺲ ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻨﯿﺪ و ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﺪا ﺑﺎزﮔﺮدﯾﺪ ﺗﺎ‬
‫ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺘﺎن ﭘﺎك ﺷﻮد و اﯾﺎم اﺳﺘﺮاﺣﺖ از ﺣﻀﻮر ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮاﯾﺘﺎن ﻓﺮا رﺳﺪ« )اﻋﻤﺎل ‪ .(19:3‬در ﮐﻮه ﻣﺮﯾﺦ ﭘﻮﻟﺲ‬
‫رﺳﻮل اﻇﻬﺎر داﺷﺖ‪» :‬در ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺧﺪا از ﭼﻨﯿﻦ ﺟﻬﺎﻟﺘﻰ ﭼﺸﻢ ﻣﻰﭘﻮﺷﯿﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﮐﻨﻮن ﺑﻪ ﻫﻤﻪ}‪ - P‬در ﺗﺮﺟﻤﻪ‬
‫»ﻫﺰاره« ﻋﻬﺪﺟﺪﯾﺪ‪ ،‬آرﯾﻮﭘﺎﮔﻮس آﻣﺪه اﺳﺖ و در ﭘﺎورﻗﻰ ﺗﻮﺿﯿﺤﻰ ﺑﺪﯾﻦ ﻣﻀﻤﻮن ذﮐﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ »آرﯾﻮﭘﺎﮔﻮس‬

‫‪14‬‬
‫در ﻟﻐﺖ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﺗﭙﻪ آرﯾﺲ و ﯾﮑﻰ از ﺧﺪاﯾﺎن ﯾﻮﻧﺎن‪ ،‬ﻣﻌﺎدل ﻣﺮﯾﺦ ﻧﺰد روﻣﻰﻫﺎ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﭙﻪ ﮐﻮﭼﮑﻰ ﺑﻮد در‬
‫آﺗﻦ‪) «...‬ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻫﺰاره ﻧﻮ‪ ،‬اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن‪ :‬اﻧﺸﺎرات اﯾﻼم‪ ،2003 ،‬ﺗﻮﺿﯿﺢ ذﯾﻞ ﺻﻔﺤﻪ ‪ .(345‬ﻣﺘﺮﺟﻢ ‪{P‬‬
‫ﻣﺮدﻣﺎن در ﻫﺮ ﺟﺎ ﺣﮑﻢ ﻣﻰﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻨﻨﺪ« )اﻋﻤﺎل ‪.(30:17‬‬
‫اوﻟﯿﻦ واﻋﻈﺎن ﭘﯿﺎم اﻧﺠﯿﻞ‪ ،‬از ﺟﻤﻠﻪ ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ‪ ،‬ﺑﺮ ﭼﻪ اﺳﺎس ﻣﺮدم را دﻋﻮت ﺑﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﻣﻰﮐﺮدﻧﺪ و‬
‫از آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﺧﻮاﺳﺘﺎر ﺗﻐﯿﯿﺮ دادن ﻓﮑﺮ ﺧﻮد ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ؟ اﺳﺎﺳﻰ ﮐﻪ در اﺧﺘﯿﺎر داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺟﺰ ﻣﮑﺎﺷﻔﻪاى ﮐﻪ ﺧﺪا در‬
‫ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس داده اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺒﻮد‪ .‬از آﻧﭽﻪ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻣﺤﮑﻮم ﻣﻰﮐﻨﺪ ﺑﺎﯾﺪ اﺟﺘﻨﺎب ﮐﺮد و آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﺳﻔﺎرش‬
‫ﻣﻰﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻮرد ﺗﺼﺪﯾﻖ و ﺗﺄﯾﯿﺪ ﻗﺮار داد‪ .‬ﻣﻤﮑﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻪ اﺻﻞِ ‪ Sola Scriptura‬ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﺎﺷﯿﻢ و در‬
‫ﻗﻠﻤﺮو ﻋﻘﻞ و اﺧﻼق ﺑﻬﺎﯾﻰ ﻧﭙﺮدازﯾﻢ‪.‬‬
‫‪ .Sola Fide -2‬اﺻﻠﻰ ﺑﺰرگ دوم ﻋﺒﺎرﺗﺴﺖ از ‪ Sola Fide‬ﮐﻪ ﺗﻌﻠﯿﻢ ﻣﻰدﻫﺪ ﻧﺠﺎت ﻧﺘﯿﺠﻪ ﮐﺎر‬
‫ﻣﺴﯿﺢ اﺳﺖ و ﺻﺮﻓﺎً از ﻃﺮﯾﻖ اﯾﻤﺎن ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬ﺑﺮﺧﻰ از ﻣﻌﻠﻤﺎن ﺑﻪ ﻣﻨﻈﻮر ﺣﻔﻆ اﯾﻦ اﺻﻞ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ‬
‫ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ راﺟﻊ ﺑﻪ ﭘﺮداﺧﺖ ﺑﻬﺎ در ﺗﺤﺼﯿﻞ ﻧﺠﺎت ﺣﺮﻓﻰ ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ‪ .‬و ﻟﯿﮑﻦ‪ ،‬اﯾﻤﺎن ﻧﺠﺎت ﺑﺨﺶ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻗﺒﻼً ﻫﻢ‬
‫ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺎر ﮔﻔﺘﻪاﯾﻢ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ اﻋﺘﻘﺎدى ﺻﺮﻓﺎً در ﭼﻬﺎرﭼﻮب ﻋﻘﻞ و ﻣﻨﻄﻖ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻋﺒﺎرﺗﺴﺖ از اﺗﺤﺎد ﺑﺎ ﻣﺴﯿﺢ‬
‫ﮐﻪ ﻫﻢ ﻧﺠﺎت دﻫﻨﺪه ﻣﺎﺳﺖ و ﻫﻢ ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن‪ .‬اﯾﻤﺎن ﻧﺠﺎتﺑﺨﺶ ﺷﺎﻣﻞ ﺗﻌﻬﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اوﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﮐﺴﻰ دل در‬
‫ﮔﻮر ﺗﻌﻠﻘﺎت دﯾﮕﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺷﺎﮔﺮد ﻣﺴﯿﺢ ﺷﻮد‪.‬‬
‫در اﯾﻨﺠﺎ‪ ،‬ﺑﻬﺎﯾﻰ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﭘﺮداﺧﺖ آن ﺑﺎﺷﯿﻢ اﻓﺘﺎدن از ﭼﺸﻢ ﻣﺮدم اﺳﺖ‪ .‬اﺳﻘﻒ ﺟﻰ‪.‬ﺳﻰ‪.‬راﯾﻞ درﺑﺎره‬
‫ﭘﺮداﺧﺖ اﯾﻦ ﺑﻬﺎ‪ ،‬در ﺗﻔﺴﯿﺮ ﻋﺎﻟﻰ ﺧﻮد از ﻟﻮﻗﺎ ‪ 28:14‬ﭼﻨﯿﻦ آورده اﺳﺖ‪:‬‬
‫اﮔﺮ ﮐﺴﻰ ﺧﺪا را ﺧﺸﻨﻮد ﻣﻰﺳﺎزد ﺑﺎﯾﺪ رﺿﺎ دﻫﺪ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺮدم ﻧﻈﺮ ﻣﺴﺎﻋﺪى ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ وى ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮاى اﯾﻦ اﺷﺨﺎص‪ ،‬ﮔﻮﺷﻪ و ﮐﻨﺎﯾﻪ و ﺑﺪو ﺑﯿﺮاه ﺷﻨﯿﺪن و ﺗﻤﺴﺨﺮ ﺷﺪن و ﺟﻔﺎ دﯾﺪن و ﺣﺘﻰ ﻣﻮر ﻧﻔﺮت واﻗﻊ ﺷﺪن‬
‫ﻧﺒﺎﯾﺪ ﭼﻨﺪان ﻋﺠﯿﺐ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬او ﻧﺒﺎﯾﺪ از اﯾﻨﮑﻪ ﻋﻘﺎﯾﺪ و اﻋﻤﺎل ﻣﺬﻫﺒﻰاش ﻧﻔﺮت دﯾﮕﺮان را ﺑﺮاﻧﮕﯿﺰد و او را آﻣﺎج ﻟﻌﻦ‬
‫وﻃﻌﻦ ﺳﺎزد‪ ،‬ﺗﻌﺠﺐ ﮐﻨﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﺷﺨﺺ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﯿﻪ اﯾﻦ را ﺑﻪ ﺗﻨﺶ ﺑﻤﺎﻟﺪ ﮐﻪ ﺑﺴﯿﺎرى او را اﺣﻤﻖ‪ ،‬اﻓﺮاﻃﻰ و اﻣﻞ‬
‫ﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ و ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ را ﺗﺤﺮﯾﻒ و از ﮐﺎرﻫﺎﯾﺶ ﺗﺼﻮﯾﺮى ﺧﻼف واﻗﻊ ﻋﺮﺿﻪ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬درواﻗﻊ‪ ،‬اﮔﺮ ﻋﺪهاى ﭘﯿﺪا ﺷﻮﻧﺪ‬
‫و دﯾﻮاﻧﻪاش ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺣﯿﺮت ﮐﻨﺪ‪ .‬اﺳﺘﺎدﻣﺎن ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﯾﺪ‪» :‬ﮐﻼﻣﻰ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﯾﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ‪" :‬ﺑﻨﺪه‬
‫از ارﺑﺎب ﺧﻮد ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﺮا آزار رﺳﺎﻧﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺰ ﭼﻨﯿﻦ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮐﺮد؛ و اﮔﺮ ﮐﻼم ﻣﺮا ﻧﮕﺎه داﺷﺘﻨﺪ‪،‬‬
‫ﮐﻼم ﺷﻤﺎ را ﻧﯿﺰ ﻧﮕﺎه ﺧﻮاﻫﻨﺪ داﺷﺖ« )ﯾﻮﺣﻨﺎ‪...(20:15‬آﺧﺮ ﭼﻪ ﮐﺴﻰ ﺧﻮﺷﺶ ﻣﻰآﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﺪام ﺑﻪ او زﺧﻢ زﺑﺎن‬
‫ﺑﺰﻧﻨﺪ و ﻣﺤﻠﺶ ﻧﮕﺬارﻧﺪ و درﺑﺎرهاش دروغ ﺑﺒﺎﻓﻨﺪ و ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻤﺎﻧﺪ‪ .‬وﻟﻰ ﭼﺎرهاى ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬از آن ﺟﺎﻣﻰ ﮐﻪ اﺳﺘﺎدﻣﺎن‬
‫ﻧﻮﺷﯿﺪ‪ ،‬ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﻧﯿﺰ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻨﻮﺷﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ »ﺧﻮار و ﻧﺰد ﻣﺮدﻣﺎن ﻣﺮدود« )اﺷﻌﯿﺎ ‪ (3:53‬ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﯿﺎﯾﯿﺪ اﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ‬

‫‪15‬‬
‫را آﺧﺮ ﮐﺎر ﺧﻮد ﺑﺪاﻧﯿﻢ‪ .‬واﻗﻌﯿﺖ ﻫﻢ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺤﻰ ﺑﻮدن ﺑﻪ ﺑﻬﺎى از دﺳﺖ دادن ﺣﻤﺎﯾﺖ و ﻋﻨﺎﯾﺖ ﺟﻬﺎن‬
‫ﻣﺎم ﻣﻰﺷﻮد‪.‬‬
‫‪ .Sola gratia -3‬اﯾﻦ اﺻﻞ ﺗﻌﻠﯿﻢ ﻣﻰدﻫﺪ ﮐﻪ ﻧﺠﺎت ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﺑﺮ اﺛﺮ ﻓﯿﺾ ﺧﺪا ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻰﺷﻮد و‬
‫آﻣﯿﺰهاى از ﻓﯿﺾ و ﺗﻼشﻫﺎى اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﮐﺴﻰ ﭘﯿﺪا ﺷﻮد و ﺑﮕﻮﯾﺪ‪» :‬ﻗﺮﺑﺎن دﻫﺎﻧﺘﺎن‪ .‬ﺣﺮف دل ﻣﺎ‬
‫را زدﯾﺪ‪ .‬ﺳﺨﻦ ﮔﻔﺘﻦ از ﻟﺰوم اﻋﻤﺎل ﻧﯿﮏ ﮔﻤﺮاه ﮐﻨﻨﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﻫﺮ وﻗﺖ ﮐﻪ ﻣﻰﮔﻮﯾﯿﻢ ﺷﺎﮔﺮدى و ﻧﺠﺎت ﺑﺪون‬
‫ﭘﺮداﺧﺖ ﺑﻬﺎ ﻣﻤﮑﻦ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬درواﻗﻊ ﻣﻰﮔﻮﯾﯿﻢ ﮐﺎرى ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ اﻧﺠﺎم ﺷﻮد و اﻗﺪاﻣﻰ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺻﻮرت‬
‫ﭘﺬﯾﺮد ﺗﺎ ﻣﺴﯿﺤﻰ ﺷﻮﯾﻢ‪ «.‬ﻧﻪ ﺧﯿﺮ ﻋﺰﯾﺰان‪ ،‬ﻣﻮﺿﻮع اﺻﻼً اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﭼﻨﯿﻦ ﺣﺮﻓﻰ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﻪ اﻧﺤﺮاف ‪ 180‬درﺟﻪاى‬
‫از ﻣﻮﺿﻮع ﭘﺮداﺧﺖ ﺑﻬﺎ اﺳﺖ‪ gratia Sola .‬ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ ﮐﻪ دﻗﯿﻘﺎً از ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺎرﻫﺎﯾﻰ ﺑﺎﯾﺪ ﻗﻄﻊ اﻣﯿﺪ‬
‫ﮐﺮد‪ .‬ﺑﻬﺎﯾﻰ ﮐﻪ اﯾﻤﺎﻧﺪار ﺑﺎﯾﺪ ﺑﭙﺮدازد اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﻋﺎدل داﻧﺴﺖ ﺧﻮد دﺳﺖ ﺑﮑﺸﺪ‪.‬‬
‫ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻬﺎﯾﻰ ﺳﻨﮕﯿﻦ اﺳﺖ و ﺑﺴﯿﺎرى از ﭘﺮداﺧﺘﻨﺶ ﺧﻮددارى ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮐﺮد‪ .‬وﻗﺘﻰ دﮐﺘﺮ ﻫﺮﺑﺮت ﻣﯿﮑﯿﻞ ﭘﺸﺖ‬
‫‪{P‬‬ ‫ﺗﺮﯾﺒﻮن}‪Herbert Mekeel .Dr - P‬‬
‫اوﻟﯿﻦ ﮐﻠﯿﺴﺎى ﭘﺮﺳﺒﯿﺘﺮى ﮐﻨﺘﺎﮐﻰ واﻗﻊ در ﻧﯿﻮﯾﻮرك ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ و ﭘﯿﺎم اﻧﺠﯿﻞ را ﭼﻨﺎن ﻣﻮﻋﻈﻪ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺳﺎلﻫﺎ آن‬
‫ﻃﻮر ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪ ،‬زﻧﻰ ﮐﻪ از ﻋﻀﻮﯾﺘﺶ در ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻣﻰﮔﺬﺷﺖ ﭘﺲ از ﯾﮑﻰ از ﺟﻠﺴﺎت ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﻰ او را‬
‫ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺳﺎﺧﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬آﻗﺎى ﻣﯿﮑﯿﻞ ﻣﻦ از اﯾﻦ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﻣﻰروم و دﯾﮕﺮ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم را ﻫﻢ ﻧﮕﺎه ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﮐﺮد‪ .‬ﻏﻠﻂ‬
‫ﺑﮑﻨﺪ ﮐﺴﻰ دوﺑﺎره ﻣﺮا ﮔﻨﺎﻫﮑﺎرى ﺑﺪﺑﺨﺖ و ﺑﯿﭽﺎره ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪ «.‬اﯾﻦ زن ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮد از ﻋﺎدل ﭘﻨﺪاﺷﺘﻦ ﺧﻮد دﺳﺖ‬
‫ﺑﺮدارد‪.‬‬
‫ﻣﺴﯿﺤﻰ ﻇﺎﻫﺮى ﺑﻮدن ﮐﺎر ﻣﺸﮑﻠﻰ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﯾﮏ رﯾﺎل ﻫﻢ ﺑﺮاى ﺷﺨﺺ ﺧﺮج ﺑﺮﻧﻤﻰدارد‪ .‬ﭼﻨﯿﻦ ﺷﺨﺼﻰ‬
‫ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﯾﮑﻰ دو ﯾﮑﺸﻨﺒﻪ ﺑﻪ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺑﺮود و در ﻃﻮل ﻫﻔﺘﻪ ﻣﻮاﻇﺐ رﻓﺘﺎر ﺧﻮد ﺑﺎﺷﺪ و ﻫﺮﮔﺎه از او ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺷﺪ در‬
‫ﯾﮑﻰ از ﮐﻤﯿﺘﻪﻫﺎى ﮐﻠﯿﺴﺎﯾﻰ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﺪ‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻫﻢ ﮐﻪ ﮐﻠﯿﺴﺎ در ﮐﺎر ﺟﻤﻊآورى اﻋﺎﻧﺎت و ﮐﻤﮏﻫﺎى ﻣﺎﻟﻰ اﺳﺖ‬
‫ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ اﺳﻢ ﺧﻮد را ﺟﺰو اﻋﺎﻧﻪ دﻫﻨﺪﮔﺎن ﺑﻪ ﺛﺒﺖ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺎرﻫﺎﯾﻰ ﺣﺘﻰ ﭘﺎداش ﻫﻢ در ﭘﻰ دارد‪ ،‬ﭼﻮن‬
‫دﯾﮕﺮان ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺷﺨﺺ ﻧﻈﺮ ﻣﺴﺎﻋﺪ ﻣﻰﯾﺎﺑﻨﺪ‪.‬‬
‫اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬در اﯾﻦ ﺻﻮرت ﻧﻪ ﺑﻪ اﻧﮑﺎر ﻧﻔﺲ ﻧﯿﺎزى اﺳﺖ و ﻧﻪ ﺑﻪ ﻓﺪاﮐﺎرى‪ .‬اﮔﺮ ﺑﺮاى راه ﯾﺎﻓﺘﻦ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن‪ ،‬ﻫﻤﯿﻦ‬
‫ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ ﻇﺎﻫﺮى ﺑﺴﻨﺪه ﻣﻰﮐﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ اﺳﻘﻒ راﯾﻞ ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺨﻨﺎن ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن را واروﻧﻪ ﮐﻨﯿﻢ و‬
‫ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﮑﻞ درآورﯾﻢ‪» :‬دروازه ﻓﺮاخ اﺳﺖ و راﻫﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺧﺘﻢ ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬ﻋﺮﯾﺾ‪ «.‬در ﻋﺎﻟﻢ ﺧﯿﺎل ﻣﻰﺗﻮاﻧﯿﻢ‬
‫ﺗﺼﻮر ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﻋﯿﺴﻰ ﺑﻪ ﻣﺮد ﺟﻮان ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ ﻣﻰﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﯿﭻ ﮐﻢ و ﮐﺴﺮى ﻧﺪارى‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ دارى ﻣﺤﮑﻢ ﻧﮕﺎه دار و‬

‫‪16‬‬
‫در آﺳﻤﺎن ﻫﻢ ﮔﻨﺞ ﺧﻮاﻫﻰ داﺷﺖ‪ «.‬ﺑﻪ ﻋﻼوه‪ ،‬ﻣﻰﺗﻮان او را در ﺣﺎﻟﻰ ﺗﺼﻮر ﮐﺮد ﮐﻪ ﺗﻌﻠﯿﻢ ﻣﻰداد‪» :‬ﻣﻰﺗﻮان ﻫﻢ ﺑﻪ‬
‫ﺧﺪا ﺧﺪﻣﺖ ﮐﺮد و ﻫﻢ ﺑﻪ ﭘﻮل‪«.‬‬
‫راﯾﻞ ﻣﻰﻧﻮﯾﺴﺪ‪:‬‬

‫ﻣﻄﺎﺑﻖ ﻣﻌﯿﺎرﻫﺎى ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻣﺴﯿﺤﻰ واﻗﻌﻰ ﺷﺪن ﻣﺴﺘﻠﺰم ﭘﺮداﺧﺖ ﺑﻬﺎﯾﻰ اﺳﺖ‪ .‬دﺷﻤﻨﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮ‬
‫آﻧﺎن ﻏﻠﺒﻪ ﮐﺮد‪ ،‬ﺟﻨﮓﻫﺎﯾﻰ ﭘﯿﺶ روﺳﺖ‪ ،‬ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻫﺎﯾﻰ ﺑﺎﯾﺪ ﮔﺬراﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺼﺮى ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ آن را ﺗﺮك ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﺑﯿﺎﺑﺎﻧﻰ‬
‫ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ آن را ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن ﺑﺮد‪ .‬ﺗﻮﺑﻪ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﮐﺴﻰ را در ﺻﻨﺪﻟﻰ راﺣﺘﻰ ﺑﮕﺬارد و ﺑﻪ آﺳﺎﻧﻰ ﺑﻪ‬
‫آﺳﻤﺎﻧﺶ ﺑﺒﺮﻧﺪ‪ .‬ﺗﻮﺑﻪ ﺳﺮآﻏﺎز ﻧﺒﺮدى ﺳﻬﻤﮕﯿﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﯿﺮوز ﺷﺪن در آن ﺑﻪ ﺑﻬﺎﯾﻰ ﮔﺮان ﺗﻤﺎم ﻣﻰﺷﻮد‪.‬‬

‫از ﻫﻤﯿﻦ روﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﯿﺴﻰ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻣﻰﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﻢ و ﺑﻬﺎﯾﻰ را ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﭙﺮدازﯾﻢ ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﮐﻨﯿﻢ و ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ‬
‫ﮐﻪ آﯾﺎ ﺣﺎﺿﺮﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﺮاى ﺷﺎﮔﺮدى او از ﻫﺮ ﭼﻪ دارﯾﻢ ﭼﺸﻢ ﺑﭙﻮﺷﯿﻢ‪.‬‬

‫اﺟﺘﻨﺎب از ﭘﺮداﺧﺖ ﺑﻬﺎ‬

‫دوﻣﯿﻦ ﻧﮑﺘﻪاى ﮐﻪ ﻋﯿﺴﻰ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﺑﻬﺎى ﺷﺎﮔﺮدى ﺑﯿﺎن ﻣﻰدارد اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﺪه ﺑﺴﯿﺎرى ﭼﻮن‬
‫ﺑﺮآوردى ﺻﺤﯿﺢ از ﺑﻬﺎﯾﻰ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺮداﺧﺖ ﻧﺪارﻧﺪ‪ ،‬راه زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﯿﺤﻰ را ﺑﺎ ﺗﻌﻬﺪى ﮐﻢ ﻣﺎﯾﻪ در ﭘﯿﺶ ﻣﻰﮔﯿﺮﻧﺪ و‬
‫ﻗﺎﻓﯿﻪ ﮐﻪ ﺗﻨﮓ ﺷﺪ ﻋﻘﺐ ﻧﺸﯿﻨﻰ ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ و ﺑﻪ ﮐﺎم ﻫﻼﮐﺖ ﻣﻰاﻓﺘﻨﺪ‪ .‬اﯾﻦ اﻓﺮاد ﻫﻤﺎن ﮐﺴﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺬر ﮐﻼم‬
‫وﻗﺘﻰ در دل آﻧﻬﺎ ﮐﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺳﺒﺰ ﻣﻰﺷﻮد و ﻋﻼﻗﻪ ﺑﻪ اﻣﻮر روﺣﺎﻧﻰ اﯾﺠﺎد ﻣﻰﮐﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﻌﺪاً ﻧﮕﺮاﻧﻰﻫﺎى‬
‫دﻧﯿﺎ‪ ،‬اﻃﺮاف ﻧﻬﺎل ﻧﻮرﺳﺘﻪ ﮐﻼم را ﻣﺜﻞ ﺑﻮﺗﻪﻫﺎى ﺧﺎر ﻓﺮا ﻣﻰﮔﯿﺮﻧﺪ و ﺧﻔﻪاش ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬و ﯾﺎ ﺟﻔﺎﻫﺎ ﻣﺜﻞ آﻓﺘﺎب ﭼﻠﻪ‬
‫ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن‪ ،‬ﺧﺸﮑﺶ ﻣﻰﺳﺎزﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس و ﺗﺠﺮﺑﯿﺎت زﻧﺪﮔﻰ‪ ،‬ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﭘﺮ از ﻣﺜﺎلﻫﺎﯾﻰ از ﺻﺪق ﮔﻔﺘﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻰ ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺗﺤﺖ رﻫﺒﺮى ﻣﻮﺳﻰ ﻣﺼﺮ را ﺗﺮك ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻫﺰاران ﺗﻦ درﺣﺎﻟﻰ ﮐﻪ ﺳﺮاﭘﺎ ﻏﺮق در ﺷﻮر و‬
‫ﻫﯿﺠﺎن ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﻮﺳﻰ ﺑﻪ راه اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻰ درﯾﻐﺎ ﮐﻪ ﺣﺴﺎبِ ﺑﻬﺎى اﯾﻦ ﮐﺎر را ﻧﮑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬در ﻧﺘﯿﺠﻪ‪ ،‬وﻗﺘﻰ‬
‫در راه ﺑﺎ ﺧﻄﺮات‪ ،‬ﻣﺤﺮوﻣﯿﺖ و ﺗﺄﺧﯿﺮ ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬اﻣﯿﺪ ﺧﻮر را ﺑﺎﺧﺘﻨﺪ و ﻃﻮﻟﻰ ﻧﮑﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﻫﻮاى ﺑﺎزﮔﺸﺘﻦ ﺑﻪ‬
‫ﺳﺮﺷﺎن زد‪ .‬ﺑﺪﺗﺮ از اﯾﻦ‪ ،‬زﺑﺎن ﺑﻪ ﺷﮑﻮه و ﺷﮑﺎﯾﺖ از ﺧﺪا و ﻣﻮﺳﻰ ﮔﺸﻮدﻧﺪ و دﻟﺸﺎن ﻫﻮاى »ﺗﺮه و ﺳﺒﺰى« را‬
‫ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ در زﻧﺪﮔﻰ ﻗﺒﻠﻰﺷﺎن ﻣﻰﺧﻮردﻧﺪ‪ .‬آﺧﺮ ﺳﺮ ﻫﻢ از آن ﻫﻤﻪ آدم‪ ،‬ﺟﺰ ﮔﺮوه ﻣﻌﺪودى از اﺳﺮاﺋﯿﻠﯿﺎن ﺑﻪ‬
‫ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻣﻮﻋﻮد راه ﻧﯿﺎﻓﺖ‪ .‬ﺑﺴﯿﺎرى از آﻧﻬﺎ ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺎً و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ زﯾﺮ داورى اﻟﻬﻰ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻫﺰاران ﺗﻦ در‬
‫ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺧﻮد ﻫﻼك ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫‪17‬‬
‫اواﯾﻞ ﮐﻪ ﻋﯿﺴﻰ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﭘﯿﺎم اﻧﺠﯿﻞ ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﻋﺪه ﺑﺴﯿﺎرى از ﭘﻰاش ﻣﻰرﻓﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﻧﻈﺮش ﻣﻰآﻣﺪ ﮐﻪ‬
‫ﭘﯿﺮواﻧﺶ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬از ﺳﺨﻨﺎﻧﺶ دﭼﺎر ﺑﻬﺖ و ﺣﯿﺮت ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ و از دﯾﺪن ﻗﺪرﺗﺶ ﺑﻪ ﺷﮕﻔﺖ ﻣﻰآﻣﺪﻧﺪ‪ .‬آﻧﺎن ﻣﻌﺘﻘﺪ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ ﻣﻮﻋﻮد ﯾﻬﻮدﯾﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺲ از ﭼﻨﺪى ﻋﺼﺮ ﭘﺮﺷﮑﻮه ﺑﺮﮐﺎت را ﺑﺮاى ﯾﻬﻮدﯾﺎن ﺑﻪ ارﻣﻐﺎن‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ آورد‪ .‬وﻟﻰ‪ ،‬ﻫﺮ ﻗﺪر ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎن ﻋﯿﺴﻰ ﮔﻮش ﻣﻰﺳﭙﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺗﻌﺎﻟﯿﻤﺶ را دﺷﻮارﺗﺮ و ﻧﺎﮔﻮارﺗﺮ ﻣﻰﯾﺎﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫آﻧﺎن ﻣﺴﯿﺢ را ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮدﻧﺪ ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﻬﺎى ﭘﯿﺮوى از ﻣﺴﯿﺢ را ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ‬
‫ﻧﮑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﯾﺪ‪» :‬از اﯾﻦ زﻣﺎن‪ ،‬ﺑﺴﯿﺎرى از ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ‪ ،‬دﯾﮕﺮ او را ﻫﻤﺮاﻫﻰ‬
‫ﻧﮑﺮدﻧﺪ« )ﯾﻮﺣﻨﺎ‪.(66:6‬‬
‫ﻫﯿﺮودﯾﺲ ﭘﺎدﺷﺎه ﻧﯿﺰ دﻗﯿﻘﺎً ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ ﻫﻼك ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺮﻗﺲ ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﻫﯿﺮودﯾﺲ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﺳﺨﻨﺎن ﯾﺤﯿﻰ‬
‫ﺗﻌﻤﯿﺪ دﻫﻨﺪه ﻗﺮار ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ و ﺣﺘﻰ ﺑﺎ اﺷﺘﯿﺎق ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﮔﻮش ﻣﻰﺳﭙﺮد‪» :‬ﻫﯿﺮودﯾﺲ از ﯾﺤﯿﻰ ﻣﻰﺗﺮﺳﯿﺪ‪ ،‬ﭼﺮا ﮐﻪ او را‬
‫ﻣﺮدى ﭘﺎرﺳﺎ و ﻣﻘﺪس ﻣﻰداﻧﺴﺖ و از اﯾﻦ رو از او ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﻣﻰﮐﺮد‪ .‬ﻫﺮﮔﺎه ﺳﺨﻨﺎن ﯾﺤﯿﻰ را ﻣﻰﺷﻨﯿﺪ‪ ،‬ﺑﺴﯿﺎر‬
‫ﺳﺮﮔﺸﺘﻪ و ﺣﯿﺮان ﻣﻰﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﮔﻮش ﻓﺮا دادن ﺑﻪ ﺳﺨﻨﺎن او را دوﺳﺖ ﻣﻰداﺷﺖ« )ﻣﺮﻗﺲ ‪ .(20:6‬وﻟﻰ‬
‫ﻫﯿﺮودﯾﺲ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﭘﺮداﺧﺖ ﺑﻬﺎى ﺷﺎﮔﺮدى ﻧﺒﻮد‪ .‬او ﺑﺎ ﻫﯿﺮودﯾﺎ‪ ،‬ﺑﺮادر زﻧﺶ‪ ،‬زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﮐﺮد و ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﺗﺮك‬
‫ﮐﺮدﻧﺶ ﻧﺒﻮد‪ .‬وى از ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺶ ﻟﺬت ﻣﻰﺑﺮد و آﺧﺮ ﺳﺮ در ﻫﻤﺎن ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻧﯿﺰ ﻣﺮد‪.‬‬
‫دﯾﻤﺎس ﻣﺸﺎرﮐﺖ در اﻋﻼم ﭘﯿﺎم اﻧﺠﯿﻞ را وﻇﯿﻔﻪاى ﺑﺲ ﮔﺮان ﯾﺎﻓﺖ‪ .‬اواﯾﻞ‪ ،‬ﮐﺎر اﺷﺎﻋﻪ دادن ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ در ﻧﻘﺎط‬
‫ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺟﻬﺎن او را ﺑﻪ ﻫﯿﺠﺎن آورده ﺑﻮد و وﻗﺘﻰ ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل از او دﻋﻮت ﮐﺮد ﺗﺎ در ﯾﮑﻰ از ﺳﻔﺮﻫﺎى‬
‫ﺑﺸﺎرﺗﻰ اش ﺑﺎ او ﻫﻤﺮاه ﺷﻮد‪ ،‬دﯾﻤﺎس از ﻓﺮط ﺷﻮر و ﻫﯿﺠﺎن ﺳﺮ از ﭘﺎ ﻧﺸﻨﺎﺧﺖ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬رﻓﺘﻦ ﺑﺎ ﭘﻮﻟﺲ ﺑﺮاى ﺧﻮد‬
‫اﻓﺘﺨﺎرى ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ اى اﻓﺴﻮس ﮐﻪ دﯾﻤﺎس ﺣﺴﺎب ﻣﺸﮑﻼت را ﻧﮑﺮده ﺑﻮد و وﻗﺘﻰ دل دﯾﻤﺎس ﻫﻮاى ﻟﺬتﻫﺎى‬
‫دﻧﯿﻮى را ﮐﺮد و ﭼﻮن رﻓﺖ ﺗﺎ ﻫﻮس دﻟﺶ را از دﻧﯿﺎ ﺑﺴﺘﺎﻧﺪ‪ ،‬ﭘﻮﻟﺲ و اﺳﺘﺎد ﭘﻮﻟﺲ را ﺗﺮك ﮔﻔﺖ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ ﻧﯿﺰ ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫» زﯾﺮا دﯾﻤﺎس ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﺸﻖ اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﻣﺮا ﺗﺮك ﮐﺮده و ﺑﻪ ﺗﺴﺎﻟﻮﻧﯿﮑﻰ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ« )دوم ﺗﯿﻤﻮﺗﺎؤس ‪.(10:4‬‬
‫از اﯾﻦ ﻣﻰ ﺗﺮﺳﻢ ﮐﻪ ﻣﺒﺎدا اﻣﺮوزه ﻋﺪه ﺑﺴﯿﺎرى ﺑﻪ راه دﯾﻤﺎس ﺑﺮوﻧﺪ‪ .‬ﻓﺮزﻧﺪانِ واﻟﺪﯾﻦ ﻣﺴﯿﺤﻰ ﮐﻪ ﺑﺮاﺛﺮ ﻧﻮع‬
‫ﺗﺮﺑﯿﺖ ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﺎ اﻣﻮر روﺣﺎﻧﻰ آﺷﻨﺎ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬اﻏﻠﺐ ﺑﻪ ﺣﺮف ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ را ﻣﻰﭘﺬﯾﺮﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ وﻗﺘﻰ دﻧﯿﺎ ﺑﺎ آن‬
‫ﻓﺮﯾﺒﻨﺪﮔﻰﻫﺎﯾﺶ ﻣﻘﺎﺑﻞ آﻧﻬﺎ ﺟﻠﻮهﮔﺮى و ﻃﻨﺎزى ﻣﻰﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻬﺎى اداﻣﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﺑﺎ ﻣﺴﯿﺢ ﺑﯿﺶ از آن‬
‫اﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﭘﺮداﺧﺘﻨﺶ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻃﺎﻟﺐ ﺑﺮق و ﺟﻼى دﻧﯿﺎ‪ ،‬ﺣﺴﻦ ﻧﻈﺮ دﻧﯿﺎ و ﭘﺎداشﻫﺎى دﻧﯿﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﭼﻨﯿﻦ‬
‫اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ راه ﺧﻮد ﻣﻰروﻧﺪ‪.‬‬
‫ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﻣﺤﺼﻮل ﺑﺸﺎرتﻫﺎى آﺑﮑﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻏﻠﺐ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ﻧﻤﻰﺷﻮﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻧﻮﻋﻰ ﺑﺸﺎرت دادن ﻫﻢ‬
‫وﺟﻮد دارد ﮐﻪ در ﺑﯿﺎن ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺗﺨﻔﯿﻒ ﻗﺎﯾﻞ ﻧﻤﻰﺷﻮد و ﺑﻨﺪه ﻃﺮﻓﺪارش ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﻋﺪه ﺑﺴﯿﺎرى در ﺟﻠﺴﺎت ﺑﺰرگ‬

‫‪18‬‬
‫ﺑﺸﺎرﺗﻰ واﻗﻌﺎً از ﺗﻪ ﻗﻠﺐ ﺗﻮﺑﻪ ﮐﺮدهاﻧﺪ‪ .‬وﻟﻰ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻣﺒﺸﺮان ﻧﯿﺰ ﺗﺄﯾﯿﺪ ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻋﺪهاى ﻧﯿﺰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ‬
‫ﻋﻠﻨﺎً ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﭘﯿﺮوان ﻋﯿﺴﻰ ﻗﺪم در راه زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺴﯿﺤﻰ ﻣﻰﮔﺬارﻧﺪ و ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢﺷﺎن ﻧﺸﺄت ﮔﺮﻓﺘﻪ از‬
‫ﻧﯿﺎزﺷﺎن ﺑﻪ ﺧﺪا و ﻓﯿﺾ اﻟﻬﻰ ﺑﻮده ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﻣﺎ اى اﻓﺴﻮس ﮐﻪ راه ﺧﻮد را ﺗﺎ ﺑﻪ آﺧﺮ اداﻣﻪ ﻧﻤﻰدﻫﻨﺪ‪ .‬دوﺳﺘﺎن ﺑﻰاﯾﻤﺎن‬
‫اﯾﻦ اﻓﺮاد ﻣﺮﺗﺐ زﯾﺮ ﭘﺎﯾﺸﺎن ﻣﻰﻧﺸﯿﻨﻨﺪ و وﺳﻮﺳﻪﻫﺎ ﻧﯿﺰ از ﺳﻮى دﯾﮕﺮ‪ ،‬ﻗﺪم ﺑﻪ ﻗﺪم آﻧﻬﺎ را از راه ﺑﻪ در ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ‬
‫اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ‪ ،‬ﺑﺘﺪرﯾﺞ ﮐﻤﺘﺮ ﺑﻪ ﺟﻠﺴﺎت ﻣﻰآﯾﻨﺪ و در ﮐﻼسﻫﺎى ﺑﺮرﺳﻰ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻧﯿﺰ ﺗﮏ و ﺗﻮك ﺷﺮﮐﺖ‬
‫ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻧﯿﺰ در ﺳﺮاﺷﯿﺒﻰ ﻫﻼﮐﺖ ﻣﻰاﻓﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻗﺒﻼً ﺑﻪ ﺑﻬﺎى ﭘﯿﺮوى از ﻣﺴﯿﺢ درﺳﺖ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﺮده و‬
‫ﻫﯿﭽﮕﺎه ﺧﻮد را ﺣﻘﯿﻘﺘﺎً ﺑﻪ او ﻧﺴﭙﺮدهاﻧﺪ‪.‬‬

‫ﭘﺮداﺧﺖ ﺑﻬﺎ‬
‫ﺑﺎ وﺟﻮد آﻧﭽﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ‪ ،‬ﻫﺪف ﻣﺎ از ﺑﺮرﺳﻰ ﺑﻬﺎى ﭘﯿﺮوى از ﻣﺴﯿﺢ‪ ،‬ﺧﺎﻟﻰ ﮐﺮدن ﺗﻮى دل ﻣﺮدم ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺮﻋﮑﺲ‪ ،‬ﻣﻰ ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﺷﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﭘﯿﺮوى از ﻣﺴﯿﺢ را ﺗﺎ ﺑﻪ آﺧﺮ اداﻣﻪ دﻫﯿﺪ‪ .‬ﺑﺮاى آن ﻣﻨﻈﻮر اول ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﻢ‬
‫و ﺗﻤﺎم ﺟﻮاﻧﺐ ﺑﻬﺎﯾﻰ را ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﭙﺮدازﯾﻢ ﺧﻮب ﺑﺴﻨﺠﯿﻢ‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻰ و رﺿﺎﯾﺘﻤﻨﺪى آن را ﺑﭙﺮدازﯾﻢ و‬
‫ﺑﺪاﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﺗﺎ اﯾﻦ ﺑﻬﺎ را ﻧﭙﺮدازﯾﻢ از ﻧﺠﺎت ﺧﺒﺮى ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫اﺳﻘﻒ راﯾﻞ ﮐﻪ او ﻧﯿﺰ ﻓﻬﺮﺳﺘﻰ از ﻟﻐﺰش ﺧﻮردﮔﺎن ﻣﺬﮐﻮر در ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس را ﻋﺮﺿﻪ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﺄﮐﯿﺪ از‬
‫ﻣﺨﺎﻃﺒﺎﻧﺶ ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ ﮐﻪ ﻋﻘﺎﯾﺪ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺧﻮد را ﺑﺴﻨﺠﻨﺪ و اﮔﺮ دﯾﺪﻧﺪ ﺑﺮاى آن ﺑﻬﺎﯾﻰ ﻧﻤﻰﭘﺮدازﻧﺪ ﮐﻨﺎرﺷﺎن‬
‫ﺑﮕﺬارﻧﺪ‪ .‬وى ﺑﻪ اﯾﺸﺎن ﺗﺄﮐﯿﺪ ﻣﻰﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺴﯿﺢ ﺑﺮوﻧﺪ‪ .‬اﺳﻘﻒ راﯾﻞ ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫ﺑﻪ اﺣﺘﻤﺎل ﺑﺴﯿﺎر )ﻋﻘﺎﯾﺪ ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺷﻤﺎ( ﻣﺴﺘﻠﺰم ﭘﺮداﺧﺖ ﺑﻬﺎﯾﻰ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺑﺮاﯾﺘﺎن دردﺳﺮى در‬
‫ﭘﻰ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﻧﻪ ﻓﮑﺮ و ﺧﯿﺎل و دردى‪ ،‬و ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ و دﻋﺎ و اﻧﮑﺎر ﻧﻔﺲ و ﮐﺸﻤﮑﺶ و ﮐﺎر ﺳﺨﺖ وادارﺗﺎن‬
‫ﻧﺴﺎزﻧﺪ‪...‬اﯾﻦ راﻫﻰ ﮐﻪ ﻣﻰروﯾﺪ ﺑﻪ ﻧﺠﺎت و رﺳﺘﮕﺎرى ﻧﻤﻰاﻧﺠﺎﻣﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﻪ در زﻧﺪﮔﻰ آراﻣﺶ ﻣﻰدﻫﺪ و ﻧﻪ ﻣﺮگ‪،‬‬
‫اﻣﯿﺪ‪ .‬در ﺳﺨﺘﻰ ﺣﻤﺎﯾﺘﺘﺎن ﻧﻤﻰﮐﻨﺪ و ﺑﻪ وﻗﻒ ﻣﺮگ ﻗﻠﺒﺘﺎن را ﺷﺎد ﻧﻤﻰﺳﺎزد‪.‬‬
‫ﻋﻘﺎﯾﺪ ﻣﺬﻫﺒﻰاى را ﮐﻪ ﻣﺴﺘﻠﺰم ﭘﺮداﺧﺖ ﻫﯿﭻ ﺑﻬﺎﯾﻰ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻫﯿﭻ ارزﺷﻰ ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬ﭘﺲ ﻗﺒﻞ از آﻧﮑﻪ ﮐﺎر از ﮐﺎر‬
‫ﺑﮕﺬرد ﺑﯿﺪار ﺷﻮﯾﺪ‪ .‬از ﺧﻮاب ﮔﺮان ﺑﺮﺧﯿﺰﯾﺪ و ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻨﯿﺪ‪ .‬ﺑﺮﺧﯿﺰﯾﺪ و ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻨﯿﺪ‪ .‬ﺑﺮﺧﯿﺰﯾﺪ و اﯾﻤﺎن ﺑﯿﺎورﯾﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮﺧﯿﺰﯾﺪ و دﻋﺎ ﮐﻨﯿﺪ و ﺗﺎ وﻗﺘﻰ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﺆاﻟﻢ ﮐﻪ »ﭼﻪ ﺑﻬﺎﯾﻰ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﭙﺮدازﯾﺪ؟« ﺟﻮاب ﻗﺎﻧﻊ ﮐﻨﻨﺪهاى ﻧﺪادهاﯾﺪ‪ ،‬آرام‬
‫ﻧﮕﯿﺮﯾﺪ‪.‬‬

‫‪19‬‬
‫ﻣﻦ ﺗﺸﻮﯾﻘﺘﺎن ﻣﻰ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﭘﺎى ﺣﺴﺎب و ﮐﺘﺎب ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﺪ‪ .‬ﮐﺎﻏﺬ و ﻗﻠﻤﻰ ﺑﺮدارﯾﺪ و ﺑﻬﺎﯾﻰ را ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﭙﺮدازﯾﺪ‬
‫ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﮐﻨﯿﺪ‪ .‬ﻣﻮارد ﭘﺮداﺧﺖ ﺑﻬﺎ را ﻣﺸﺨﺺ ﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬وﻟﻰ در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﺑﺮﮐﺎﺗﻰ را ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﻣﻰﺑﺨﺸﺪ ﻧﯿﺰ ﻓﻬﺮﺳﺖ‬
‫ﮐﻨﯿﺪ‪.‬‬

‫ﺑﺮاى ﻣﺴﯿﺤﻰ ﺷﺪن ﭼﻪ ﺑﻬﺎﯾﻰ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺮداﺧﺖ؟ ﺑﺎﯾﺪ از ﻋﺎدل ﭘﻨﺪاﺷﺘﻦ ﺧﻮد دﺳﺖ ﺑﮑﺸﯿﻢ و ﺑﻪ ﺟﺎى ﻧﯿﮑﻮ ﺷﻤﺮدن‬
‫ﺧﻮﯾﺶ‪ ،‬ﺧﻮد را ﻧﺎﻗﺾ اﺣﮑﺎم ﻋﺎدﻻﻧﻪ ﺧﺪا و ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺳﺒﺐ زﯾﺮ ﻏﻀﺐ و ﻣﺤﮑﻮﻣﯿﺖ اﻟﻬﻰ ﺑﺪاﻧﯿﻢ‪ .‬وﻟﻰ وﻗﺘﻰ اﯾﻦ‬
‫ﺑﻬﺎ را ﭘﺮداﺧﺘﯿﻢ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﺧﻮد را ﻋﺎدل ﻧﭙﻨﺪارﯾﻢ‪ ،‬از ﻋﺪاﻟﺖ ﻣﺴﯿﺢ ﺑﺮﺧﻮردار ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺷﺪ ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻞ و زاﯾﻞ ﻧﺸﺪﻧﻰ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬در ﭘﻮﺷﺶ ﻫﻤﯿﻦ ﻋﺪاﻟﺖ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺪون ﺗﺮس و واﻫﻤﻪ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺗﺨﺖ ﺧﺪا اﯾﺴﺘﺎد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻋﻼوه ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺎى ﺗﺮك ﮐﺮدن ﺗﮏ ﺗﮏ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻰ را ﭘﺮداﺧﺖ ﮐﻪ در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ از آﻧﻬﺎ ﻟﺬت ﻣﻰﺑﺮﯾﻢ‪ .‬ﻧﻤﻰﺗﻮان‬
‫ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﻰ ﭼﺴﺒﯿﺪ و ﺳﭙﺲ واﻧﻤﻮد ﮐﺮد ﮐﻪ از ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ ﺧﺪاوﻧﺪ ﭘﯿﺮوى ﻣﻰﮐﻨﯿﻢ‪ .‬اﻣﺎ‪ ،‬وﻗﺘﻰ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺧﻮد را ﺗﺮك‬
‫ﮐﺮدﯾﻢ‪ ،‬ﺟﺎى آﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻗﺪوﺳﯿﺘﻰ ﭘﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺪون آن‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪ را ﻧﻤﻰﺗﻮان دﯾﺪ )ﻋﺒﺮاﻧﯿﺎن ‪ .(4:12‬ﺑﻪ اﯾﻦ‬
‫ﺗﺮﺗﯿﺐ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎى ﺗﻤﺮد ﻣﺴﺨﺮه و ﺗﻮﺧﺎﻟﻰ ﺧﻮد ﺑﺎ ﺷﻮر و ﺷﻌﻒ ﺣﺎﺻﻞ از ﻗﺪوﺳﯿﺖ آﺷﻨﺎ ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﺑﻬﺎ را ﭘﺮداﺧﺖ ﮐﻪ درك اﺷﺘﺒﺎه ﺧﻮد را از ﻣﻔﻬﻮم زﻧﺪﮔﻰ و اﯾﻦ ﮐﻪ ﮐﻼً ﻫﺪف آن ﭼﯿﺴﺖ و‬
‫ﻧﻬﺎﯾﺘﺎً ﭼﻪ ﭼﯿﺰ در آن ارزﺷﻤﻨﺪ اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻨﻈﻮر ﺑﺎﯾﺪ ﻋﻘﺎﯾﺪ درﻫﻢ و ﺑﺮﻫﻢ و ﺿﺪ و ﻧﻘﯿﺾ ﻣﺎ ﺟﺎ‬
‫ﺑﻪ ﻣﮑﺎﺷﻔﻪ ﺧﺪا در ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﺴﭙﺎرﻧﺪ‪ .‬ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺧﻂ ﺑﺪﻫﯿﻢ ﯾﺎ ﭘﯿﺸﺎﭘﯿﺶ ﮐﺎرﻫﺎﯾﺶ را ﺣﺪس‬
‫ﺑﺰﻧﯿﻢ‪ .‬ﻫﺮﮔﺎه ﻫﺮ ﻓﮑﺮى را اﺳﯿﺮ ﻣﺴﯿﺢ ﺳﺎﺧﺘﯿﻢ‪ ،‬ﺑﻪ آزادى ﺣﻘﯿﻘﻰ دﺳﺖ ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﯾﺎﻓﺖ‪ .‬ﻋﯿﺴﻰ در اﯾﻦ ﺑﺎره ﻓﺮﻣﻮد‪:‬‬
‫»ﺣﻘﯿﻘﺖ را ﺧﻮاﻫﯿﺪ ﺷﻨﺎﺧﺖ و ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺷﻤﺎ را آزاد ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد« )ﯾﻮﺣﻨﺎ‪.(32:8‬‬
‫ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺎى ﺗﺮك ﮔﻔﺘﻦ ﻣﺪاودات و دوﺳﺘﻰﻫﺎى اﯾﻦ ﺟﻬﺎن را ﻧﯿﺰ ﺑﭙﺮدازﯾﻢ‪ .‬زﯾﺮا در دﻧﯿﺎ ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺑﻮد‪ ،‬و ﻟﯿﮑﻦ ﻧﻪ‬
‫ا ز دﻧﯿﺎ‪ .‬ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺷﺪ ﮐﻪ دﻧﯿﺎ دوﺳﺖ ﻓﯿﺾ ﻧﯿﺴﺖ ﺗﺎ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﺪا ﻫﺪاﯾﺖ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺎ را از او‬
‫دور ﻧﮕﺎه ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ‪ .‬درواﻗﻊ‪ ،‬ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﯾﺪ دل از ﺗﻌﻠﻘﺎت دﻧﯿﻮى ﺑﺮﯾﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮاى ﭘﯿﺮوى از ﺧﺪا ﺣﺘﻰ ﺑﺎﯾﺪ از‬
‫آن ﺑﯿﺰار ﺷﺪ‪ .‬ﺑﻬﺎى ﺳﻨﮕﯿﻨﻰ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻪ؟ ﺑﻠﻪ ﻫﺴﺖ‪ ،‬وﻟﻰ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﯾﺎد داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎى دوﺳﺘﻰ اﯾﻦ دﻧﯿﺎ‪ ،‬دوﺳﺘﻰ‬
‫ﻣﺴﯿﺢ را دارﯾﻢ‪ .‬ﻋﯿﺴﻰ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﮔﻔﺖ‪» :‬دﯾﮕﺮ ﺷﻤﺎ را ﺑﻨﺪه ﻧﻤﻰﺧﻮاﻧﻢ‪ ،‬زﯾﺮا ﺑﻨﺪه از ﮐﺎرﻫﺎى ارﺑﺎﺑﺶ آﮔﺎﻫﻰ‬
‫ﻧﺪارد‪ .‬ﺑﻠﮑﻪ ﺷﻤﺎ را دوﺳﺖ ﺧﻮد ﻣﻰﺧﻮاﻧﻢ‪ ،‬زﯾﺮا ﻫﺮ آﻧﭽﻪ از ﭘﺪر ﺷﻨﯿﺪهام‪ ،‬ﺷﻤﺎ را از آن آﮔﺎه ﺳﺎﺧﺘﻪام«‬
‫)ﯾﻮﺣﻨﺎ‪ .(15:15‬ﻋﯿﺴﻰ آن دوﺳﺘﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﺑﺮادر ﺑﻪ آدم ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮ اﺳﺖ‪.‬‬
‫در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺎى وداع ﺑﺎ ﻧﻘﺸﻪ ﻫﺎﯾﻰ را ﮐﻪ ﺑﺮاى زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد دارﯾﻢ ﺑﭙﺮدازﯾﻢ‪ .‬ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ در ﻣﻮرد اﯾﻨﮑﻪ‬
‫ﻣﻰﺧﻮاﻫﯿﻢ ﭼﻪ ﮐﻨﯿﻢ و ﭼﻪ ﮐﺎره ﺷﻮﯾﻢ ﻧﻘﺸﻪ ﻫﺎﯾﻰ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﺎﺷﯿﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ آﻧﻬﺎ را ﮐﻨﺎر ﺑﮕﺬارﯾﻢ‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﻤﮑﻦ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫‪20‬‬
‫ﮐﻪ زﻧﺪ ﮔﻰ ﻣﺎ در آن واﺣﺪ ﻫﻢ ﺗﺤﺖ ﺣﺎﮐﻤﯿﺖ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ و ﻫﻢ ﻣﺴﯿﺢ‪ .‬ﻋﯿﺴﻰ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬ﯾﺎ‬
‫ﺧﺪاوﻧﺪ ﮐﻞ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎﺳﺖ و ﯾﺎ اﺻﻼً ﺧﺪاوﻧﺪ زﻧﺪﮔﻰﻣﺎن ﻧﯿﺴﺖ و اﮔﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﻧﺠﺎت دﻫﻨﺪهﻣﺎن ﻫﻢ‬
‫ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻧﻘﺸﻪﻫﺎى ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻨﺎر ﻧﻬﺎده ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﺎى اﯾﻦ ﻧﻘﺸﻪﻫﺎى ﻧﺎﻗﺺ و ﭘﺮ از‬
‫اﺷﺘﺒﺎه ﻣﺎ‪ ،‬ﻋﯿﺴﻰ ﻧﻘﺸﻪ ﮐﺎﻣﻠﻰ دارد ﮐﻪ ﻫﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﺑﺮﮐﺖ ﻣﺎ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ و ﻫﻢ ﻣﻔﯿﺪ ﺑﻪ ﺣﺎل دﯾﮕﺮان ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫از اﯾﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺎى ﺗﺮك ﮔﻔﺘﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻪﻫﺎى ﺧﻮد را ﻧﯿﺰ ﺑﭙﺮدازﯾﻢ‪ .‬اﯾﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻪﻫﺎى ﮔﻨﺎهآﻟﻮد و‬
‫ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪاﻧﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻼً ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﻮﻧﺪ ﺗﺎ ﺟﺎ ﺑﺮاى »ﺧﻮاﺳﺖ ﻧﯿﮑﻮ‪ ،‬ﭘﺴﻨﺪﯾﺪه و ﮐﺎﻣﻞ« ﺧﺪا‪ ،‬در زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ ﺑﺎز‬
‫ﺷﻮد‪.‬‬
‫در آﻏﺎز اﯾﻦ ﻓﺼﻞ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﮕﻮى ﺧﻮد ﺑﺎ ﭘﺰﺷﮏ ﻣﺒﺸﺮى اﺷﺎره ﮐﺮدم ﮐﻪ از رﻗﯿﻖ ﺷﺪن ﭘﯿﺎم اﻧﺠﯿﻞ در ﺣﻮزه‬
‫ﺧﺪﻣﺘﺶ ﺧﻮن دل ﻣﻰﺧﻮرد و ﮔﻼﯾﻪ ﻣﻰﮐﺮد‪ .‬در ﺻﺤﺒﺖﻫﺎﯾﺶ ﯾﮏ ﺟﺎ ﮔﻔﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﻰﮐﺮده اﺳﺖ ﮐﻪ‬
‫ﺷﺨﺼﻰ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺎن ﭘﯿﺮوى از ﻣﺴﯿﺢ اﺳﺖ‪ ،‬ﺣﺪاﻗﻞ ﺑﺎﯾﺪ داراى ﭼﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪاﺗﻰ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻋﻘﯿﺪهام را ﮐﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ‬
‫ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ اﮔﺮ اﯾﻦ ﺳﺆال از ﻣﻦ ﻣﻰﺷﺪ‪ ،‬ﺟﻮاﺑﻰ ﻣﻰدادم ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﻤﺎﻧﻢ اﮐﺜﺮ اﯾﻤﺎﻧﺪاران اﻣﺮوز ﺧﻮاﻫﻨﺪ داد و‬
‫آن اﯾﻨﮑﻪ »ﺷﺨﺺ ﺑﺮاى ﻧﺠﺎت ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﮑﺎر ﺑﻮدن ﺧﻮد و اﯾﻨﮑﻪ ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ ﭘﺴﺮ ﺧﺪاﺳﺖ و ﺟﺎﻧﺶ را ﺑﺮاى‬
‫ﻧﺠﺎت اﻧﺴﺎن از ﮔﻨﺎه ﻓﺪا ﺳﺎﺧﺖ‪ ،‬اﯾﻤﺎن ﺑﯿﺎورد و زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد را ﺑﻪ او ﺑﺴﭙﺎرد‪ «.‬ﺑﻰﮔﻤﺎن‪ ،‬اﯾﻦ ﺟﻮاب ﻫﻨﻮز ﻫﻢ‬
‫ﮐﺎﻣﻼً ﺻﺤﯿﺢ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﯿﻠﯿﻮنﻫﺎ ﻣﺴﯿﺤﻰ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻋﻤﻞ ﮐﺮده و ﻧﺠﺎت ﯾﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬زﯾﺮا ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺎ را ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ‬
‫ﻫﺴﺘﯿﻢ ﻣﻰﭘﺬﯾﺮد و آﻧﮕﺎه ﻫﻤﭽﻨﺎن ﮐﻪ در زﻧﺪﮔﻰ ﺑﺎ او ﭘﯿﺶ ﻣﻰروﯾﻢ‪ ،‬ﻣﻔﻬﻮم ﮐﺎﻣﻞ ﺗﻌﻬﺪ را ﺑﺮاى ﻣﺎ ﺑﺎز ﻣﻰﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﺑﻪ وى ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ اﻣﺮوز اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﺆال ﻓﻮق ﺟﻮاب ﺑﺪﻫﻢ‪ ،‬ﺧﻮاﻫﻢ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺣﺪاﻗﻞ ﭼﯿﺰى ﮐﻪ‬
‫ﺷﺨﺺ ﺑﺮاى ﻣﺴﯿﺤﻰ ﺷﺪن ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ آن اﯾﻤﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﺣﻘﺎﯾﻖ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس اﺳﺖ و ﺣﺪاﻗﻞ ﺑﻬﺎﯾﻰ ﻫﻢ ﮐﻪ‬
‫ﺑﺎﯾﺪ ﺑﭙﺮدازد ﻫﻤﻪ ﻫﺴﺘﻰ اش اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ اﯾﻤﺎن آورﻧﺪ ﺧﻮاﻫﻢ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻤﺎم‬
‫وﺟﻮد ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻘﺪﯾﻢ ﮐﻨﯿﺪ‪ .‬ﺣﺘﻰ ذرهاى از وﺟﻮدﺗﺎن را ﻫﻢ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﯿﺪ ﺑﺮاى ﺧﻮد ﻧﮕﺎه دارﯾﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﮔﻨﺎﻫﻰ‬
‫را ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺮك ﮐﻨﯿﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﻓﮑﺮ ﻏﻠﻄﻰ را ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻨﺎر ﺑﮕﺬارﯾﺪ‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺮاﭘﺎى وﺟﻮدﺗﺎن ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻌﻠﻖ ﮔﯿﺮد‪«.‬‬
‫در اﯾﻦ زﻧﺪﮔﻰ ﺷﺎﯾﺪ روزﻫﺎﯾﻰ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﮐﻪ از ﻧﻈﺮ دﻧﯿﺎ )و ﺣﺘﻰ ﺧﻮدﺗﺎن وﻗﺘﻰ در اوج اﻓﺴﺮدﮔﻰ ﻗﺮار دارﯾﺪ(‬
‫ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﺑﺪى ﮐﺮده ﺑﺎﺷﯿﺪ‪ .‬اﻣﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺑﺪﻣﻌﺎﻣﻠﻪاى ﻧﺰدهاﯾﺪ! آن روز ﺧﻮاﻫﯿﺪ آﻣﺪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ و ﺗﻤﺎم ﻋﺎﻟﻢ ﻫﺴﺘﻰ ﺑﻪ‬
‫روﺷﻨﻰ ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﮐﺪام ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ ﺳﻮد را داﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪21‬‬
 ‫ﻓﺼﻞ دﻫﻢ‬

‫رواﺑﻂ ﺟﺪﯾﺪ‬

‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﻧﺰد ﻣﻦ آﯾﺪ و از ﭘﺪر و ﻣﺎدر‪ ،‬زن و ﻓﺮزﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮادر و ﺧﻮاﻫﺮ و ﺣﺘﻰ از ﺟﺎن ﺧﻮد ﻧﻔﺮت ﻧﺪارد‪ ،‬ﺷﺎﮔﺮد ﻣﻦ‬
‫ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻮد‪ .‬و ﻫﺮ ﮐﻪ ﺻﻠﯿﺐ ﺧﻮد را ﺑﺮ دوش ﻧﮑﺸﺪ و از ﭘﻰ ﻣﻦ ﻧﯿﺎﯾﺪ‪ ،‬ﺷﺎﮔﺮد ﻣﻦ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻟﻮﻗﺎ ‪26:14-27‬‬

‫ﻣﺎ در دﻧﯿﺎﯾﻰ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ در ﺣﺎل ﻓﺮوﭘﺎﺷﻰ اﺳﺖ‪ .‬درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﭘﯿﻮﻧﺪﻫﺎ ﻣﺮﺗﺐ در ﺣﺎل ﮔﺴﯿﺨﺘﻦ و‬
‫ﮔﺴﺴﺘﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮐﺎﻧﻮن ﮔﺮم ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﺮدم را ﺑﻪ ﻫﻢ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﻧﻤﻰزﻧﺪ‪ .‬ﺣﺎﮐﻤﺎن ﺧﻮدﮐﺎﻣﻪ ﭼﻮن اﯾﻦ را‬
‫ﻣﻰ داﻧﻨﺪ از ﻫﺮ ﭼﻪ در ﭼﻨﺘﻪ دارﻧﺪ ﺑﺮاى ﺑﺮاﻧﮕﯿﺨﺘﻦ ﺷﻮﻫﺮان ﻋﻠﯿﻪ زﻧﺎﻧﺸﺎن‪ ،‬زﻧﺎن ﻋﻠﯿﻪ ﺷﻮﻫﺮاﻧﺸﺎن و ﺑﺨﺼﻮص‬
‫ﻓﺮزﻧﺪان ﻋﻠﯿﻪ واﻟﺪﯾﻨﺸﺎن ﻣﻀﺎﯾﻘﻪ ﻧﻤﻰﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻫﺮ ﭼﻪ از وﻓﺎدارى ﻣﺮدم ﺑﻪ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ ﮐﻤﺘﺮ ﻣﻰﺷﻮد ﺑﻪ‬
‫وﻓﺎدارﯾﺸﺎن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ دوﻟﺖ اﻓﺰوده ﺷﻮد‪ .‬اﻏﻠﺐ وﻗﺘﻰ ﻣﺮاﺳﻢ ﻋﻘﺪ ﯾﮏ زوج را اﻧﺠﺎم ﻣﻰدﻫﻢ‪ ،‬ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ اﺷﺎره‬
‫ﻣﻰﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻮاده اﺳﺎﺳﻰﺗﺮﯾﻦ ﻧﻬﺎد ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺸﺮى اﺳﺖ‪ .‬اوﻟﯿﻦ ﻣﺪرﺳﻪ در ﺧﺎﻧﻮاده ﺷﺮوع ﺷﺪ و از آﻣﻮزﺷﻰ ﮐﻪ در‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎ داده ﻣﻰﺷﺪ‪ ،‬ﺗﻤﺎم ﻣﺮاﮐﺰ آﻣﻮزﺷﻰ ﻧﻈﯿﺮ ﻣﺪارس اﺑﺘﺪاﯾﻰ‪ ،‬داﻧﺸﮑﺪهﻫﺎ‪ ،‬ﮐﺎﻟﺞﻫﺎ و ﻫﻨﺮﺳﺘﺎنﻫﺎ ﮐﻢ ﮐﻢ‬
‫ﺷﮑﻞ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬اوﻟﯿﻦ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻫﻢ در ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﻮﺟﻮد آﻣﺪ‪ ،‬زﯾﺮا درﻣﺎن ﺑﯿﻤﺎر و ﻣﺮاﻗﺒﺖ از وى از ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺮوع ﺷﺪ‪.‬‬
‫از اﯾﻨﻬﺎ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬اوﻟﯿﻦ دوﻟﺖ ﻫﻢ در ﺧﺎﻧﻮاده ﺷﮑﻞ ﮔﺮﻓﺖ‪ ،‬زﯾﺮا از ﻧﺤﻮه رﻫﺒﺮى ﭘﺪر در ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻧﻈﺎم‬
‫ﭘﺪرﺳﺎﻻرى‪ ،‬ﺳﻠﻄﻨﺘﻰ و ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﻧﻈﺎم دﻣﻮﮐﺮاﺗﯿﮏ ﺷﮑﻞ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﻨﯿﺎدى ﻣﺴﺘﺤﮑﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬اﺳﺎس‬
‫و ﺑﻨﯿﺎن ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻫﻢ ﻣﺴﺘﺤﮑﻢ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﺧﺎﻧﻮاده ﮐﻪ ﻓﺮو ﭘﺎﺷﯿﺪ‪ ،‬اﯾﻦ اﺷﮑﺎل دﯾﮕﺮ دﺳﺘﺎوردﻫﺎ و ﻧﻈﺎم اﺟﺘﻤﺎﻋﻰ ﻧﯿﺰ‬
‫ﻣﺘﻼﺷﻰ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫رﻫﺒﺮان ﻣﺴﯿﺤﻰ درﺑﺎره ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﺴﯿﺎر ﻗﻠﻤﻔﺮﺳﺎﯾﻰ ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﺮاى ﻣﺜﺎل‪ ،‬ﻣﻰﺗﻮان ﺑﻪ ﮐﺘﺎبﻫﺎﯾﻰ ﻧﻈﯿﺮ آﯾﺎ در اﯾﻦ‬
‫ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎﻧﻮاده اى ﻫﻢ ﻫﺴﺖ؟ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﮐﻨﺖ ﭼﯿﻔﯿﻦ‪ ،‬ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن در ﺧﺎﻧﻮاده ﺧﻮد روى داﻟﯿﻮ ﻓﯿﺮﭼﺎﯾﻠﺪ و ﺧﺪا ﺑﻪ داد‬
‫‪{P‬‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺳﺪ!}‪Chafim Kenneth - P‬‬
‫‪{P‬‬ ‫}‪Fairchild .Roy W - P‬‬
‫ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﻮارد ﺟﯿﻮ ﻫﻨﺪرﯾﮑﺰ اﺷﺎره ﮐﺮد‪ .‬ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﮔﺎن ﯾﺎد ﺷﺪه ﻧﮕﺮان وﺿﻊ ﺧﺎﻧﻮاده و ﺧﻮاﻫﺎن ﺗﻘﻮﯾﺖ آن ﻫﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫‪{P‬‬ ‫ﺑﺮاى}‪Henricks Howerd - P‬‬

‫‪1‬‬
 ‫ﻣﺜﺎل‪ ،‬ﻫﻨﺪرﯾﮑﺰ ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‪» :‬ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﺴﯿﺤﻰ ﺑﺎﯾﺪ در ﻣﺰرﻋﻪاى ﭘﻮﺷﯿﺪه از ﻋﻠﻒﻫﺎى ﻫﺮز ﺷﮑﻮﻓﺎن ﺷﻮد‪«.‬‬
‫ﮐﺪام اﯾﻤﺎﻧﺪار ﻓﻬﻤﯿﺪهاى ﭘﯿﺪا ﻣﻰﺷﻮد ﮐﻪ ﻣﻮاﻓﻖ اﯾﻦ ﺣﺮف ﻧﺒﺎﺷﺪ؟ ﮐﺪام ﺑﻰاﯾﻤﺎن ﻓﻬﻤﯿﺪهاى ﭘﯿﺪا ﻣﻰﺷﻮد ﮐﻪ‬
‫ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻫﻨﺪرﯾﮑﺰ اﻋﻼم ﻧﮑﻨﺪ؟‬
‫ﭘﺲ از اﯾﻦ اوﺻﺎف‪ ،‬وﻗﺘﻰ در ﺣﯿﻦ ﺑﺮرﺳﻰ ﺳﺨﻨﺎن ﻣﺴﯿﺢ درﺑﺎره ﺷﺎﮔﺮدى ﻣﺸﺎﻫﺪه ﻣﻰﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ وى ﻣﻄﻠﺒﻰ دﻗﯿﻘﺎً‬
‫ﺑﺮﺧﻼف ﻣﻮﺿﻮع ﻓﻮق ﺑﯿﺎن ﻣﻰدارد‪ ،‬از ﺗﻌﺠﺐ اﻧﮕﺸﺖ ﺑﻪ دﻫﺎن ﻣﻰﻣﺎﻧﯿﻢ‪ .‬ﻋﯿﺴﻰ ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﯾﺪ‪» :‬ﻫﺮ ﮐﻪ ﻧﺰد ﻣﻦ آﯾﺪ و‬
‫از ﭘﺪر و ﻣﺎدر‪ ،‬زن و ﻓﺮزﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺮادر و ﺧﻮاﻫﺮ‪ ،‬و ﺣﺘﻰ از ﺟﺎن ﺧﻮد ﻧﻔﺮت ﻧﺪارد‪ ،‬ﺷﺎﮔﺮد ﻣﻦ ﻧﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻮد« )ﻟﻮﻗﺎ‬
‫‪ .(26:14‬ﻇﺎﻫﺮاً ﺑﻪ ﻗﺮارى ﮐﻪ از اﯾﻦ آﯾﻪ ﻣﻰﻓﻬﻤﯿﻢ‪ ،‬ﻋﯿﺴﻰ ﺑﻪ ﺟﺎى ﺗﺤﮑﯿﻢ ﺑﻨﯿﺎن ﺧﺎﻧﻮاده در ﺻﺪد ﺗﺨﺮﯾﺐ آن اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﮔﻔﺘﻪاى دﺷﻮار از ﻋﯿﺴﻰ‬

‫ﻣﺴﻠﻤﺎً آﯾﻪ ﻣﺬﮐﻮر ﯾﮑﻰ از »ﮔﻔﺘﻪﻫﺎى دﺷﻮار« ﻋﯿﺴﻰ اﺳﺖ و دﺷﻮارى آن ﺑﻪ ﭼﻨﺪ دﻟﯿﻞ اﺳﺖ‪ .‬اف‪.‬اف‪.‬‬
‫ﺑﺮوس‪{P - P ecurB.F.F}،‬‬
‫اﻟﻬﯿﺪان اﻧﮕﻠﯿﺴﻰ‪ ،‬ﮐﺘﺎﺑﻰ ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻧﺎم ﮔﻔﺘﻪﻫﺎى دﺷﻮار ﻋﯿﺴﻰ و در آن ﺿﻤﻦ ﺑﺤﺚ درﺑﺎره اﯾﻦ آﯾﻪ‪ ،‬آن را ﺑﻪ‬
‫دو دﻟﯿﻞ دﺷﻮار ﻣﻰداﻧﺪ‪ -1 :‬ﻗﺒﻮل آن دﺷﻮار اﺳﺖ و ‪ -2‬دﺷﻮار ﺑﺘﻮان آن را ﺑﺎ ﺳﺎﯾﺮ ﺗﻌﺎﻟﯿﻢ ﻋﯿﺴﻰ ﺳﺎزﮔﺎر داﻧﺴﺖ‪.‬‬
‫وى ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‪» :‬ﻃﺮز ﺑﺮﺧﻮردى ﮐﻪ ﻋﯿﺴﻰ ﻇﺎﻫﺮاً در اﯾﻦ آﯾﻪ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻣﻰكﻧﺪ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻗﻮاﻧﯿﻦ ﻃﺒﯿﻌﺖ اﺳﺖ و از‬
‫ﻃﺮﻓﻰ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺣﮑﻢ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﮐﻪ ﻋﯿﺴﻰ در ﺗﺄﮐﯿﺪ ﺑﻪ آن ﺑﺴﯿﺎر ﭘﯿﺶ رﻓﺖ‪ ،‬ﺳﺎزﮔﺎر ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻣﻔﻬﻮم‬
‫»ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ« را ﭼﻨﺪان ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺴﻂ داد ﮐﻪ دﺷﻤﻦ ﺷﺨﺼﻰ را ﻫﻢ ﺷﺎﻣﻞ ﺷﻮد‪ ،‬ﭘﺲ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻃﻮرى ﻣﺤﺪودش ﮐﺮد ﮐﻪ‬
‫ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮﯾﻦ و ﻋﺰﯾﺰﺗﺮﯾﻦ ﮐﺴﺎن ﺷﺨﺺ از داﺋﺮه آن ﺑﯿﺮون ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ‪«.‬‬
‫ﯾﮏ راه ﺑﺮاى ﺣﻞ اﯾﻦ ﻣﻌﻀﻞ آن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ ﻋﯿﺴﻰ از روش ﻣﺒﺎﻟﻐﻪ ﮐﻪ در زﺑﺎن و ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺳﺎﻣﻰ ﻣﻌﻤﻮل‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺒﺎﻟﻐﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻌﻨﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮاى ﺗﺄﮐﯿﺪ ﺑﺮ ﻧﮑﺘﻪاى‪ ،‬ﻣﺴﺎﯾﻞ را ﺑﺸﮑﻞ ﺑﺴﯿﺎر اﻏﺮاقآﻣﯿﺰى‬
‫ﻣﻄﺮح ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬اﮔﺮ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﻋﯿﺴﻰ ﻫﻤﺎن ﻣﻄﻠﺒﻰ را ﮐﻪ در ﻣﺘﻰ ‪ 37:10-38‬ﺑﻪ ﻟﺤﻦ ﻣﻼﯾﻢﺗﺮى ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪ ،‬در‬
‫اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﻣﺆﮐﺪﺗﺮى ﻣﻄﺮح ﻣﻰﺳﺎزد‪ » :‬ﻫﺮ ﮐﻪ ﭘﺪر ﯾﺎ ﻣﺎدر ﺧﻮد را ﺑﯿﺶ از ﻣﻦ دوﺳﺖ ﺑﺪارد‪ ،‬ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﻣﻦ‬
‫ﻧﺒﺎﺷﺪ؛ و ﻫﺮ ﮐﻪ ﭘﺴﺮ ﯾﺎ دﺧﺘﺮ ﺧﻮد را ﺑﯿﺶ از ﻣﻦ دوﺳﺖ ﺑﺪارد‪ ،‬ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﻣﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﮐﻪ ﺻﻠﯿﺐ ﺧﻮد را ﺑﺮاﻧﮕﯿﺰد‬
‫و از ﭘﻰ ﻣﻦ ﻧﯿﺎﯾﺪ‪ ،‬ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﻣﻦ ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ «.‬ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ‪ ،‬ﻋﯿﺴﻰ ﻓﻘﻂ ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﭘﯿﺮواﻧﺶ ﻗﺒﻞ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰ در‬
‫ﻓﮑﺮ ﺗﺄﻣﯿﻦ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﻣﻠﮑﻮت ﺧﺪا ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬
‫اﻣﺎ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ دﻟﯿﻞ اﯾﻦ ﺗﻔﺴﯿﺮ‪ ،‬ﺳﻄﺤﻰ و ﺳﺎدهاﻧﮕﺎراﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰرﺳﺪ‪.‬اول آﻧﮑﻪ‪ ،‬اﺣﺘﻤﺎﻻً ﺗﻔﺴﯿﺮ ﻣﻨﺎﺳﺒﻰ از ﮐﻠﻤﻪ‬
‫»ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ« در ﻣﺘﻰ ‪ 10‬ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻣﺎ اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ را ﭼﻨﺪان ﺟﺪى ﻧﻤﻰﮔﯿﺮﯾﻢ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﺎ اﯾﻦ اﺳﺘﺪﻻل ﮐﻪ در دﻧﯿﺎ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ‬

‫‪2‬‬
‫ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺧﻮدﻣﺎن را از ﻓﮑﺮ اﯾﻦ ﮐﻠﻤﻪ ﺧﻼص ﻣﻰﮐﻨﯿﻢ‪ .‬اﻣﺎ اﺣﺘﻤﺎﻻً ﻣﻨﻈﻮر ﻋﯿﺴﻰ اﯾﻦ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﭼﻮن‬
‫وﻗﺘﻰ ﻓﺮﻣﻮد ﮐﻪ اﮔﺮ ﮐﺴﻰ ﭼﻨﯿﻦ و ﭼﻨﺎن ﻧﮑﻨﺪ‪ ،‬ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﻣﻨﻈﻮرش دﻗﯿﻘﺎً ﻫﻤﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ در ﻟﻮﻗﺎ ‪26:14‬‬
‫ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‪ ،‬ﯾﻌﻨﻰ »او ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺷﺎﮔﺮد ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ« ﺑﻪ ﻋﺒﺎرﺗﻰ‪» ،‬ﻧﺠﺎت ﻧﻤﻰﯾﺎﺑﺪ«‪.‬‬
‫دوم‪ ،‬آﯾﺎت ﻣﺎ ﻗﺒﻞ آﻧﭽﻪ ﻣﺴﯿﺢ در ﻣﺘﻰ ‪ 37:10‬ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﯾﺪ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻪ او را ﺑﺮﺧﻼف ﻇﺎﻫﺮش ﻣﺆﮐﺪﺗﺮ ﻣﻰﺳﺎزﻧﺪ‪.‬‬
‫درﺳﺖ اﺳﺖ ﮐﺪر آﯾﻪ ‪ 37‬ﻋﯿﺴﻰ ﺻﺮﻓﺎً ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﭘﺪر و ﻣﺎدر و ﭘﺴﺮ و دﺧﺘﺮ ﺧﻮد را ﺑﯿﺶ از او دوﺳﺖ‬
‫داﺷﺖ‪ ،‬وﻟﻰ در آﯾﻪ ﻗﺒﻞ دو ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻬﻢ را ﻣﺘﺬﮐﺮ ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬اول‪ ،‬در ﺧﺼﻮص ﻋﺪم اﻗﺮار ﺑﻪ او در ﺣﻀﻮر‬
‫ﻣﺪرم ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‪» :‬ﻫﺮ ﮐﻪ ﻧﺰد ﻣﺮدم ﻣﺮا اﻗﺮار ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﯿﺰ در ﺣﻀﻮر ﭘﺪر ﺧﻮد ﮐﻪ در آﺳﻤﺎن اﺳﺖ‪ ،‬او را اﻗﺮار‬
‫ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد؛ اﻣﺎ ﻫﺮ ﮐﻪ ﻣﺮا ﻧﺰد ﻣﺮدم اﻧﮑﺎر ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻣﻦ ﻧﯿﺰ در ﺣﻀﻮر ﭘﺪر ﺧﻮد ﮐﻪ در آﺳﻤﺎن اﺳﺖ‪ ،‬او را اﻧﮑﺎر‬
‫ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد« )آﯾﺎت ‪ .(32-33‬در اﯾﻨﺠﺎ ﺻﺤﺒﺖ از داﺷﺘﻪ و ﻧﺪاﺷﺘﻦ ﻧﺠﺎت اﺳﺖ‪ .‬دوم‪ ،‬ﻋﯿﺴﻰ ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮد‬
‫ﺷﻘﺎق وﺟﺪاﯾﻰ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن آورده اﺳﺖ‪» :‬ﮔﻤﺎن ﻣﺒﺮﯾﺪ ﮐﻪ آﻣﺪهام ﺗﺎ ﺻﻠﺢ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﺑﯿﺎورم‪ .‬ﻧﯿﺎﻣﺪهام ﺗﺎ ﺻﻠﺢ ﺑﯿﺎورم‪،‬‬
‫ﺑﻠﮑﻪ ﺗﺎ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﺑﯿﺎورم! زﯾﺮا آﻣﺪه ام ﺗﺎ‪ :‬ﭘﺴﺮ را ﺑﺮ ﭘﺪر‪ ،‬دﺧﺘﺮ را ﺑﺮ ﻣﺎدر و ﻋﺮوس را ﺑﺮ ﻣﺎدر ﺷﻮﻫﺮش ﺑﺮاﻧﮕﯿﺰاﻧﻢ‪.‬‬
‫دﺷﻤﻨﺎن ﺷﺨﺺ‪ ،‬اﻫﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮدش ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد« )آﯾﺎت ‪.(34-36‬‬
‫ﻋﯿﺴﻰ ﺑﻪ ﻣﺠﺮد ﮔﻔﺘﻦ اﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﻣﻰ ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺗﺮﯾﻦ ﻣﺤﺒﺖ ﺷﺨﺺ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺟﺎى واﻟﺪﯾﻦ و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ ﻧﺜﺎر او‬
‫ﺷﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ زﻣﯿﻨﻪ آﯾﻪ ﻣﺰﺑﻮر ﻣﻰﺗﻮان ﻧﺘﯿﺠﻪ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ آﯾﻪ ﺑﺎ آﻧﭽﻪ در اﻧﺠﯿﻞ ﻟﻮﻗﺎ آﻣﺪه اﺳﺖ‪ ،‬اﺳﺎﺳﺎً ﺗﻔﺎوﺗﻰ‬
‫ﻧﺪارد‪ .‬در ﻫﺮ دو اﻧﺠﯿﻞ‪ ،‬ﺳﺨﻦ از وﺿﻌﯿﺘﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ در آن ﺷﺨﺺ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﻦ ﻣﺴﯿﺢ ودﯾﮕﺮان )ﺣﺘﻰ اﻓﺮاد ﺧﺎﻧﻮاده‬
‫ﺧﻮدش( دﺳﺖ ﺑﻪ اﻧﺘﺨﺎب ﺑﺰﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮ دو اﻧﺠﯿﻞ اﻋﻼم ﻣﻰدارﻧﺪ ﮐﻪ ﺷﺨﺺ ﺑﺮاى اﯾﻨﮑﻪ ﺷﺎﮔﺮد ﻣﺴﯿﺢ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎﯾﺪ از‬
‫ﻫﺮ ﮐﻪ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﻣﺴﯿﺢ اﺳﺖ ﯾﺎ ﺑﯿﺶ از ﻣﺴﯿﺢ او را ﺷﯿﻔﺘﻪ و ﻣﻄﯿﻊ ﺧﻮد ﻣﻰﺳﺎزد‪ ،‬دل ﺑﮑﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻟﻮﻗﺎ ‪ 25:14-33‬ﺷﺎﻣﻞ ﺳﻪ ﺟﻤﻠﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﯾﮏ ﺑﻪ ﮐﻠﻤﺎت »ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺷﺎﮔﺮد ﻣﻦ ﺑﺎﺷﺪ« ﺧﺘﻢ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪ .‬اوﻟﻰ‬
‫ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ از اﻋﻀﺎى ﺧﺎﻧﻮاده ﺧﻮد‪ -‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬و ﺣﺘﻰ از ﺧﻮدﻣﺎن‪ -‬دﺳﺖ ﻧﺸﻮﯾﯿﻢ‪ ،‬ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺷﺎﮔﺮد ﻣﺴﯿﺢ ﺷﻮﯾﻢ‪.‬‬
‫دوﻣﻰ ﻣﻰ ﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺻﻠﯿﺐ ﺧﻮد را ﺑﺮ دوش ﻧﮕﯿﺮﯾﻢ و از ﻣﺴﯿﺢ ﭘﯿﺮوى ﻧﮑﻨﯿﻢ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺷﺎﮔﺮد او ﺷﻮى و‬
‫ﺳﻮﻣﻰ ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ از ﻫﺮ ﭼﻪ دارﯾﻢ ﭼﺸﻢ ﻧﭙﻮﺷﯿﻢ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺷﺎﮔﺮد ﻣﺴﯿﺢ ﺷﻮﯾﻢ‪ .‬ﻣﻄﺎﻟﺐ ﻓﻮق ﺳﻪ راه ﻣﺨﺘﻠﻒ‬
‫ﺑﺮاى ﺑﯿﺎن اﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﻣﻰﺧﻮاﻫﯿﻢ ﻣﺴﯿﺤﻰ ﺷﻮﯾﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺎى ﺷﺎﮔﺮدى را ﺑﺮاى ﻫﺮ ﺷﺮاﯾﻂ و ﻫﺮ‬
‫زﻣﺎﻧﻰ ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬

‫ﻓﺮاﺗﺮ از ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ‬

‫‪3‬‬
‫ﻓﺼﻞ ﻗﺒﻞ را ﺑﺎ ﺑﺮرﺳﻰ ﺳﺨﻨﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﻋﯿﺴﻰ در ﻟﻮﻗﺎ ‪ 28:14-33‬در ﺧﺼﻮص ﺷﺎﮔﺮدى ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ ﺷﺮوع ﮐﺮدم و‬
‫ﻋﻤﺪاً از ﺑﺮرﺳﻰ آﯾﺎت ‪ 27:26‬ﺻﺮف ﻧﻈﺮ ﻧﻤﻮدم‪ ،‬ﭼﻮن ﻫﺪف ﻓﺼﻞ ﻗﺒﻞ در درﺟﻪ اول ﺑﺮرﺳﻰ ﻣﻮﺿﻮع ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ‬
‫ﺑﻬﺎى ﺷﺎﮔﺮدى ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺎل‪ ،‬ﺑﻪ اﯾﻦ آﯾﺎت ﺑﺎزﻣﻰﮔﺮدﯾﻢ و از ﻣﺮﺣﻠﻪ ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ ﺑﻬﺎى ﺷﺎﮔﺮدى ﻗﺪم ﻓﺮاﺗﺮ ﻣﻰﮔﺬارﯾﻢ‪ .‬در‬
‫اﯾﻨﺠﺎ ﻣﻰﭘﺮﺳﯿﻢ ﮐﻪ آﯾﺎ ﺣﺎﺿﺮﯾﻢ ﺑﺮاى دﺳﺖ ﯾﺎﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﺰه ﻧﺠﺎت‪ ،‬دردﻧﺎكﺗﺮﯾﻦ ﺑﻬﺎ را ﺑﭙﺮدازﯾﻢ‪ .‬ﻣﻄﻠﺐ اﺧﯿﺮ ﻣﺎ را‬
‫ﺑﺎ ﭼﻬﺎر ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻋﻤﯿﻘﺎً ﺗﮑﺎندﻫﻨﺪه روﺑﺮو ﻣﻰﺳﺎزد‪.‬‬

‫‪ -1‬اﻧﺘﻈﺎرات ﺑﻰﭼﻮن و ﭼﺮاى ﻣﻠﮑﻮت ﻣﺴﯿﺢ‬

‫در ﻃﻰ ﺳﺎﻟﻬﺎﯾﻰ ﮐﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺴﯿﺤﻰ ﺑﻮدهام و ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ در ﻫﯿﺎتﻫﺎ و ﺳﺎزﻣﺎنﻫﺎى ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﺴﯿﺤﻰ‬
‫دﻋﻮت ﺷﺪهام و ﺗﺎ ﺟﺎﯾﻰ ﮐﻪ وﻗﺘﻰ اﺟﺎزه داده اﺳﺖ ﺑﺎ ﺷﺎدى و ﻣﺴﺮت ﻫﻤﮑﺎرى ﮐﺮدهام‪ .‬ﺑﺮاى ﻣﺜﺎل‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺪت‬
‫ﻫﺸﺖ ﺳﺎل ﺟﺰو ﻫﯿﺎت اﻣﻨﺎى ﻣﺪرﺳﻪ اﺳﺘﻮﻧﻰ ﺑﺮوك ﺑﻮدهام و ﺑﻪ ﻣﺪت ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﻧﯿﺰ در ﻫﯿﺎت ﺳﺎزﻣﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﻣﺮﮐﺰ‬
‫آن در ﻓﯿﻼدﻟﻔﯿﺎﺳﺖ و ﺑﻪ}‪P‬‬
‫‪{P koorB ynotS -‬‬
‫ﮐﺎر ﺧﺪﻣﺎت ﺑﯿﻦاﻟﻤﻠﻠﻰ ﻣﺴﯿﺤﻰ ﻣﺸﻐﻮل اﺳﺖ‪ ،‬ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻪام‪ .‬در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ‪ ،‬در ﻫﯿﺎت ﻣﺪﯾﺮه ﺷﻮراى‬
‫ﺑﯿﻦاﻟﻤﻠﻠﻰ ﺑﺮرﺳﻰ ﺧﻄﺎﻧﺎﭘﺬﯾﺮى ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس‪ ،‬ﻧﯿﺰ ﮐﻤﯿﺘﻪ ﺷﺮح و ﺗﻔﺴﯿﺮ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس و اﻧﺠﻤﻦ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس‪،‬‬
‫ﻋﻀﻮﯾﺖ دارم‪ .‬ﻣﻦ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖﻫﺎ را ﺑﺎ ﺧﺮﺳﻨﺪى و ﺷﻮر و ﻫﯿﺠﺎن ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪام و از ﻫﺮ ﭼﻪ در ﭼﻨﺘﻪ داﺷﺘﻪام ﺑﺮاى‬
‫ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﺳﺎزﻣﺎنﻫﺎى ﻓﻮق درﯾﻎ ﻧﮑﺮدهام‪ .‬و ﻟﯿﮑﻦ‪ ،‬ﺑﺮاى اﺣﺮاز ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖﻫﺎى ﯾﺎد ﺷﺪه‪ ،‬دﺳﺖ از ﭘﺪر و ﻣﺎدر و‬
‫ﻫﻤﺴﺮ و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ ﻧﮑﺸﯿﺪهام‪ .‬درواﻗﻊ‪ ،‬ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از دﯾﮕﺮ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖﻫﺎى ﻣﺸﺮوح ﺧﻮد را ﻓﺪاى ﺧﺪﻣﺎت ﻣﺰﺑﻮر‬
‫ﻧﮑﺮدهام‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﯾﻦ وﺻﻒ‪ ،‬آﻧﭽﻪ ﻣﺴﯿﺢ درﺑﺎره اﻧﺘﻈﺎرات ﻣﻠﮑﻮت ﺧﻮد ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‪ ،‬ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﻧﺪارد‪ .‬ﺑﺮاى ﻣﺎ اﻏﻠﺐ‬
‫ﮐﺎرﻫﺎ ﻃﻮرى ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻰﺗﻮان ﺑﺪاﻧﻬﺎ ﭘﺮداﺧﺖ و ﺑﻌﺪاً )در ﺻﻮرت ﺗﻤﺎﯾﻞ( از اداﻣﻪ آﻧﻬﺎ ﺻﺮفﻧﻈﺮ ﮐﺮد ﺑﻰآﻧﮑﻪ‬
‫ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺧﺎﺻﻰ ﭘﯿﺶ آﯾﺪ‪ .‬وﻟﻰ وﻗﺘﻰ ﻋﯿﺴﻰ اﻧﺘﻈﺎرات ﻣﻠﮑﻮﺗﺶ را ﻋﻨﻮان ﻣﻰﮐﺮد‪ ،‬ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻌﻬﺪى ﺑﻰﭼﻮن و ﭼﺮا از‬
‫ﭘﯿﺮواﻧﺶ ﻣﻰﻃﻠﺒﯿﺪ‪ .‬ﺑﺪﯾﻦ ﻃﺮﯾﻖ‪ ،‬در ﮐﺎرى ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﯿﺮواﻧﺶ ﻣﻰﺳﭙﺮد‪ ،‬اﺧﺘﯿﺎر ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﻧﺒﻮد ﺗﺎ دﻟﺒﺨﻮاﻫﻰ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬در‬
‫ﺿﻤﻦ‪ ،‬اﯾﻦ ﮐﺎر‪ ،‬ﭘﺎره وﻗﺖ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻋﺒﺎرﺗﻰ ﻣﻰ ﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﮐﻪ آﻣﺪن ﻣﻠﮑﻮت ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﺷﺎﮔﺮد و اﻧﺘﻈﺎران آن‪ ،‬در دﻧﯿﺎى ﻣﺎ ﮐﺎﻣﻼً ﺗﺎزﮔﻰ‬
‫داﺷﺖ‪ .‬ﻗﺒﻞ از ﻣﺴﯿﺢ ﮐﺴﺎﻧﻰ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻰﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻣﺮدم را وادار ﺑﻪ ﺑﺮآوردنِ اﻧﺘﻈﺎرات ﺑﻰﭼﻮن و ﭼﺮاى‬
‫ﺧﻮد ﺳﺎزﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ اﻧﺘﻈ ﺎرات اﯾﻦ اﻓﺮاد ﺑﻪ ﺣﻖ ﻧﺒﻮد‪ .‬اﯾﻦ اﻓﺮاد ﻣﻌﺮف ﻧﻬﺎدﻫﺎى اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺑﻮدﻧﺪ و اﻧﺘﻈﺎرات ﻧﻬﺎدﻫﺎى‬

‫‪4‬‬
‫ﺻﺮﻓﺎً اﻧﺴﺎﻧﻰ ﻧﺴﺒﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﮑﻪ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺗﻌﻠﯿﻢ ﻣﻰدﻫﺪ ﻣﺎ ﻣﻮﻇﻒ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ دوﻟﺖ ﻣﻄﯿﻊ و‬
‫وﻓﺎدار ﺑﺎﺷﯿﻢ‪ .‬در ﻧﺘﯿﺠﻪ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺎﻟﯿﺎت ﺧﻮد را ﺑﻪ اداره ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ ﭘﺮداﺧﺖ ﮐﻨﯿﻢ و ﺣﺮﻣﺖ ﻣﺴﺌﻮﻻن را ﺣﻔﻆ ﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻊ ﻫﺬا‪ ،‬دوﻟﺖ ﻫﻢ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ اﺷﺘﺒﺎه ﮐﻨﺪ و اﮔﺮ ﮐﺮد ﺑﺎﯾﺪ اﻃﺎﻋﺖ از اراده اﻟﻬﻰ ﺑﺮاى ﻣﺎ ﻣﺮﺟﺢ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﻢ‬
‫ﺣﻖ دارد از ﻣﺎ وﻓﺎدارى ﺑﻄﻠﺒﺪ‪ ،‬وﻟﻰ اﻧﺘﻈﺎرات ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﻢ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﺣﻖ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ‪ ،‬ﭼﻨﯿﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ‬
‫ﺳﺎزﻣﺎنﻫﺎى ﺧﺪﻣﺎﺗﻰ‪ ،‬اﺣﺰاب ﺳﯿﺎﺳﻰ و ﻣﺮاﮐﺰ ﺗﺠﺎرى ﻫﻤﻮاره اﻧﺘﻈﺎرات ﺑﻪ ﺣﻖ و درﺳﺘﻰ از ﻣﺎ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ‬
‫ﻣﻠﮑﻮت ﻣﺴﯿﺢ اﯾﻨﻄﻮر ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ورود ﻣﺴﯿﺢ و ﻣﻠﮑﻮﺗﺶ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺟﻬﺎن واﻗﻌﻪاى ﺑﺪﯾﻊ و ﺑﻰﺑﺪﯾﻞ در ﺗﺎرﯾﺦ اﯾﻦ ﺟﻬﺎن‬
‫ﺑﻮد و اﻧﺘﻈﺎرات ﻣﻠﮑﻮت ﻣﺴﯿﺢ ﻓﺮاﺗﺮ از آن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﺎزﻣﺎن و ﺟﻨﺒﺶ دﯾﮕﺮى ﻗﺎدر ﺑﻪ ﻃﺮح و ﺗﻮﺟﯿﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻋﯿﺴﻰ ﺑﺮاى ﻧﺸﺎن دادن اﯾﻦ اﻣﺮ‪ ،‬اﻧﺘﻈﺎرات ﺧﻮد را ﺑﺎ از آنِ ﻧﻬﺎدى ﺑﻪ ﻋﻈﻤﺖ و اﺣﺘﺮام ﺧﺎﻧﻮاده ﺳﻨﺠﯿﺪ‪.‬‬

‫‪ -2‬اﻗﺘﺪار ﺑﻰﻧﻈﯿﺮ ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ‬

‫ﮔﻔﺘﻪ ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮاﯾﻨﮑﻪ ﺗﺎ ﮐﺴﻰ از ﭘﺪر و ﻣﺎدر‪ ،‬زن و ﻓﺮزﻧﺪان‪ ،‬ﺑﺮادران و ﺧﻮاﻫﺮان ‪0‬و ﺣﺘﻰ ﺟﺎن ﺧﻮد‪-‬‬
‫دﺳﺖ ﻧﺸﻮﯾﺪ‪ ،‬ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺷﺎﮔﺮد او ﺷﻮد‪ ،‬ﻧﺸﺎن دﻫﻨﺪه اﻗﺘﺪار ﺑﻰﻧﻈﯿﺮ او ﻧﯿﺰ ﻫﺴﺖ‪ .‬ﭼﻮن اﮔﺮ ﮐﺴﻰ از اﻗﺘﺪار و‬
‫اﺧﺘﯿﺎرى ﺑﻰﻧﻈﯿﺮ ﺑﺮﺧﻮردار ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻄﻮر ﺟﺮأت ﻣﻰﮐﻨﺪ ﭼﻨﯿﻦ ﺣﺮﻓﻰ ﺑﺰﻧﺪ؟ ﻏﯿﺮ از ﺧﺪا ﭼﻪ ﮐﺴﻰ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﭼﻨﯿﻦ‬
‫ﭼﯿﺰى از اﻧﺴﺎن ﺑﺨﻮاﻫﺪ؟‬
‫در دوران ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺴﯿﺢ‪ ،‬اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﻪ دﻏﺪﻏﻪ ﻓﮑﺮ ﻋﺪه ﺑﺴﯿﺎرى ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻋﯿﺴﻰ ﺗﻌﻠﯿﻢ ﻣﻰداد‪،‬‬
‫اﯾﻦ اﻓﺮاد ﻣﺒﻬﻮت و ﻣﺘﺤﯿﺮ ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬زﯾﺮا او ﻧﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﺎﺗﺒﺎن‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎ اﻗﺘﺪار ﺗﻌﻠﯿﻢ ﻣﻰداد )ﻣﺘﻰ ‪ .(29:7‬وﻗﺘﻰ ﻋﯿﺴﻰ‬
‫ﺗﻮﻓﺎن درﯾﺎى ﺟﻠﯿﻞ را آرام ﮐﺮد‪ ،‬ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﺑﺎ او ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻰ از ﺗﻌﺠﺐ ﻣﻰﭘﺮﺳﯿﺪﻧﺪ‪» :‬اﯾﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺷﺨﺼﻰ‬
‫اﺳﺖ؟ ﺣﺘﻰ ﺑﺎد و اﻣﻮاج ﻧﯿﺰ از او ﻓﺮﻣﺎن ﻣﻰﺑﺮﻧﺪ!« )ﻣﺘﻰ ‪ .(27:8‬وﻗﺘﻰ ﻋﯿﺴﻰ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺷﺨﺺ ﻣﻔﻠﻮج را ﺑﺮ او ﺑﺸﻮد‪،‬‬
‫ﻣﻌﻠﻤﺎن ﺷﺮﯾﻌﺖ از ﺧﻮد ﻣﻰﭘﺮﺳﯿﺪﻧﺪ‪» :‬اﯾﻦ ﮐﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﮐﻔﺮ ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ؟ ﭼﻪ ﮐﺴﻰ ﺟﺰ ﺧﺪا ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﮔﻨﺎﻫﺎن را‬
‫ﺑﯿﺎﻣﺮزد؟« )ﻟﻮﻗﺎ ‪ .(21:5‬ﺑﺮاﯾﻦ اﺷﺨﺎص و ﺑﺴﯿﺎرى دﯾﮕﺮ ﮐﺎﻣﻼً ﻣﺤﺮز ﺷﺪ ﮐﻪ ﻋﯿﺴﻰ ﺑﺎ اﻗﺘﺪارى ﻣﺎﻓﻮق ﻗﺪرت و‬
‫اﻗﺘﺪار اﻧﺴﺎن ﺳﺨﻦ ﻣﻰ ﮔﻮﯾﺪ‪ .‬آﯾﺎ اﻣﮑﺎن داﺷﺖ ﮐﻪ او ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ؟ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﻣﻬﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻣﻰداﻧﯿﻢ‪ ،‬ﻋﺪهاى‬
‫اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪﮔﯿﺮى را ﻧﭙﺬ ﯾﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬آﺧﺮ ﺳﺮ او را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﮐﻔﺮ ﮔﻮﯾﻨﺪه و ﻓﺮﯾﺒﮑﺎر ﺑﻪ ﺻﻠﯿﺐ ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ‬
‫اﻗﺘﺪار او را )ﮐﻪ ﻣﻌﺠﺰاﺗﺶ ﻣﻮﯾﺪ آن ﺑﻮدﻧﺪ( ﺑﺎزﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ اﺟﺘﻨﺎبﻧﺎﭘﺬﯾﺮ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﺧﻮد رﺳﯿﺪﻧﺪ و او را‬
‫ﭘﺮﺳﺘﺶ ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﻋﯿﺴﻰ ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﺑﺮآوردن اﻧﺘﻈﺎرات ﻣﻠﮑﻮﺗﺶ از آﻧﭽﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻓﮑﺮ ﻣﻰﮐﺮدﯾﻢ ﺿﺮورىﺗﺮ اﺳﺖ‪.‬‬
‫وﻗﺘﻰ ﻣﻰﺷﻨﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﺎ از ﭘﺪر و ﻣﺎدر و زن و ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد دﺳﺖ ﻧﺸﻮﯾﯿﻢ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺷﺎﮔﺮد‬

‫‪5‬‬
‫او ﺷﻮﯾﻢ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻪ او ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻣﺎن اﻓﺮاط آﻣﯿﺰ ﻣﻰ رﺳﺪ‪ .‬وﻟﻰ اﮔﺮ او ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺲ اﻧﺘﻈﺎراﺗﺶ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ اﻓﺮاﻃﺂﻣﯿﺰ‬
‫ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬اﮔﺮ او ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻫﻢ از ﻣﺎ ﺧﻮاﺳﺖ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﺎ را ﺑﺮآﺷﻮﺑﺪ‪ .‬اﮔﺮ او ﺧﺪاﺳﺖ‪ ،‬ﭘﺲ ﻣﻮﻇﻒ ﺑﻪ‬
‫اﻃﺎﻋﺖ ﮐﺎﻣﻞ از او و ﺗﺴﻠﯿﻢ ﮐﺎﻣﻞ ﺧﻮد ﺑﻪ او ﻫﺴﺘﯿﻢ‪ ،‬ﺑﻠﻪ واﻗﻌﯿﺖ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺘﻰ اﮔﺮ زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد را ﻧﯿﺰ در‬
‫ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ او ﻓﺪا ﺳﺎزﯾﻢ‪ ،‬ﺷﻖاﻟﻘﻤﺮ ﻧﮑﺮدهاﯾﻢ‪.‬‬
‫از ﻃﺮف دﯾﮕﺮ‪ ،‬ﺧﺪا ﺑﻮدن ﻋﯿﺴﻰ ﺳﺒﺐ ﻣﻰﺷﻮد ﺗﺎ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺷﺪن ﺑﻪ او ﮐﺎرى ﺻﺤﯿﺢ و ﻣﻌﻘﻮل ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺧﺪا ﻣﺜﻞ‬
‫ﺧﺪاﯾﺎن ﻣﺴﺘﺒﺪ و ﺧﻮدﮐﺎﻣﻪ اى ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﺎ ﻧﺒﺎﺷﺪ و ﯾﺎ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﻪ اﺷﺘﺒﺎه ﺗﺼﻮر ﮐﻨﯿﻢ ﻫﻤﻪاش در‬
‫ﻓﮑﺮ ﺑﺰرگ ﮐﺮدن ﺧﻮد ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬او ﺧﺎﻟﻖ ﻣﺎﺳﺖ و ﺑﻪ ﻣﺎ زﻧﺪﮔﻰ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪ و ﺧﺎﻧﻮاده و ﻧﺼﯿﺒﻰ ﻣﻌﻘﻮل از ﺑﺮﮐﺎت اﯾﻦ‬
‫ﺟﻬﺎن ﻋﻄﺎ ﮐﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﻧﯿﮑﻮﯾﻰ اﯾﻦ ﺑﺮﮐﺎت از آن روﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻮﺳﯿﻠﻪ ﺧﺪا ﺧﻠﻖ ﺷﺪهاﻧﺪ و ﻣﻮاﻫﺐ اﻟﻬﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬در‬
‫ﻧﺘﯿﺠﻪ‪ ،‬ﻋﻠﺖ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺧﺪا در ﺷﺮاﯾﻄﻰ ﺧﺎص از ﻣﺎ ﻓﺪا ﮐﺮدن ﯾﮏ ﯾﺎ دو ﻣﻮرد از ﺑﺮﮐﺎت ﻣﺰﺑﻮر را ﺑﻄﻠﺒﺪ‪-‬‬
‫ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﮑﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﺮاى ﻣﺒﺸﺮى ﮐﻪ ﭘﯿﺎم اﻧﺠﯿﻞ را ﺑﺮاى اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻣﻨﺎﻃﻖ دوراﻓﺘﺎده و ﺧﻄﺮﻧﺎك ﺟﻬﺎن‬
‫ﻣﻰﺑﺮد‪ ،‬ﭘﯿﺶ آﯾﺪ‪ -‬اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ آﻧﭽﻪ ﺧﺪا از ﻣﺎ ﻣﻰﻃﻠﺒﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮔﺮان ﺑﻪ ﻧﻈﺮ آﯾﺪ‪ ،‬در ﺷﺮاﯾﻂ ﺧﺎص ﻓﻮق ﻣﻔﯿﺪ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﺧﺪا ﻓﺮﻣﺎﻧﻰ ﻣﻰدﻫﺪ‪ ،‬اﻃﺎﻋﺖ از آن ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ ﻣﺎﺳﺖ و ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﻔﻊ دﯾﮕﺮان‪.‬‬

‫‪ -3‬اﻟﻮﯾﺖﻫﺎى اﺟﺘﻨﺎبﻧﺎﭘﺬﯾﺮ ﺷﺎﮔﺮدى ﺣﻘﯿﻘﻰ‬

‫ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﺷﻨﯿﺪن اﯾﻨﮑﻪ ﺧﺪا ﺗﺤﺖ ﻫﺮ ﺷﺮاﯾﻄﻰ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ »ﺧﯿﺮ و ﺻﻼح« ﻣﺎﺳﺖ و ﻓﺪاﮐﺎرى »ﺗﺤﺖ ﺷﺮاﯾﻂ‬
‫ﺧﺎص« از ﻣﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬ﻧﻔﺲ راﺣﺘﻰ ﻣﻰﮐﺸﯿﻢ و ﺧﯿﺎل ﻣﻰﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ از ﻣﺨﻤﺼﻪ ﺟﺴﺘﻪاﯾﻢ و دﯾﮕﺮ ﮔﺮﯾﺒﺎﻧﻤﺎن‬
‫از دﺳﺖ ﻣﻘﺘﻀﯿﺎت اﻓﺮاﻃﺂﻣﯿﺰ ﺷﺎﮔﺮدى ﺣﻘﯿﻘﻰ رﻫﺎ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪﮔﯿﺮى ﺻﺤﯿﺢ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺑﻰﺷﮏ‪ ،‬ﻣﻤﮑﻦ‬
‫اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﯿﺴﻰ ﻫﺮﮔﺰ از ﻣﺎ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ او دﺳﺖ از ﺧﺎﻧﻮاده ﺧﻮد ﺑﮑﺸﯿﻢ و ﻣﺜﻞ ﻣﺮد ﺟﻮان ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ‪،‬‬
‫ﻣﻮﻇﻒ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﮐﻪ ﮐﻞ داراﯾﻰ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻓﺮوش رﺳﺎﻧﯿﻢ و ﭘﺲ از ﺗﻘﺴﯿﻢ ﭘﻮل آن ﻣﯿﺎن ﻓﻘﺮا‪ ،‬ﺑﯿﺎﯾﯿﻢ و از او ﭘﯿﺮوى‬
‫ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﺑﻨﺪرت ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﭼﻨﯿﻦ ﭼﯿﺰى از ﻣﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺷﻮد‪ .‬و ﻟﯿﮑﻦ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﮐﻪ در ﺻﻮرت‬
‫ﻟﺰوم‪ ،‬در اﯾﻦ ﯾﺎ ﻫﺮ ﻣﻮرد دﯾﮕﺮى از ﻋﯿﺴﻰ اﻃﺎﻋﺖ ﮐﻨﯿﻢ و ﺧﻮاﺳﺘﻪاش را ﻫﺮ ﭼﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ اﻧﺠﺎم رﺳﺎﻧﯿﻢ‪.‬‬
‫ﻣﻘﺼﻮد آﻧﮑﻪ ﺑﺎﯾﺪ اوﻟﻮﯾﺖ ﻫﺎى زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد را ﺑﺪرﺳﺘﻰ ﻣﺸﺨﺺ ﺳﺎزﯾﻢ‪ .‬ﭘﯿﺮوى از ﻋﯿﺴﻰ ﺑﺎﯾﺪ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰ‬
‫دﯾﮕﺮى ﺑﺮاى ﻣﺎ‪ ،‬ﺣﺘﻰ از زﻧﺪﮔﯿﻤﺎن ﻣﻬﻢﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻧﺒﺎﯾﺪ ﮐﺎرى را اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﯿﻢ ﮐﻪ از اﯾﻦ ﺗﻌﻬﺪ ﺑﮑﺎﻫﺪ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ‬
‫ﻣﻰﮐﻨﯿﻢ ﺑﺎﯾﺪ در ﺟﻬﺖ ﺗﻘﻮﯾﺖ آن ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺟﺮج اﻟﻮن در اﯾﻦ ﺑﺎره ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬
‫}‪{P - P ddaL nodlE egroeG‬‬

‫‪6‬‬
‫اﺳﺎﺳﻰ ﺗﺮﯾﻦ ﺷﮑﻞ ﭼﺸﻢ ﭘﻮﺷﯿﺪن از ﻣﻮاﻫﺐ دﻧﯿﻮى ﻋﺒﺎرﺗﺴﺖ از اﻧﮑﺎر ﻧﻔﺲ‪ .‬زﯾﺮا‪ ،‬ﺗﺎﮐﺴﻰ ﺟﺎن ﺧﻮد را ﻧﻔﺮت‬
‫ﻧﺪارد‪ ،‬ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺷﺎﮔﺮد ﻋﯿﺴﻰ ﺷﻮد )ﻟﻮﻗﺎ ‪ .(26:14‬اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬ﻣﻘﺼﻮد اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺷﺎﮔﺮدى ﺑﺎﯾﺪ ﺟﺎن ﺧﻮد را‬
‫ﻋﻤﻼً ﻓﺪا ﺳﺎزد‪ ،‬وﻟﻰ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻮن از اﯾﻦ ﭘﺲ ﻧﻪ ﺑﺮاى ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮاى ﻣﻠﮑﻮت ﺧﺪا زﻧﺪﮔﻰ‬
‫ﻣﻰﮐﻨﺪ‪ .‬دﯾﮕﺮ ﻫﺮ ﺑﻼﯾﻰ ﺑﻪ ﺳﺮ ﺧﻮدش آﻣﺪ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﻬﻢﺗﺮ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﻠﮑﻮت ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬
‫ﭼﻨﯿﻦ اﺳﺖ ﻣﻔﻬﻮم آﻧﭽﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﺑﺪﯾﻦ ﺷﺮح ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬اﮔﺮ ﮐﺴﻰ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﻣﺮا ﭘﯿﺮوى ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮد را اﻧﮑﺎر ﮐﺮده‪،‬‬
‫ﺻﻠﯿﺐ ﺧﻮﯾﺶ ﺑﺮﮔﯿﺮد و از ﭘﻰ ﻣﻦ ﺑﯿﺎﯾﺪ« )ﻣﺘﻰ ‪ .(24:16‬اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬ﻣﻘﺼﻮد اﻧﮑﺎر ﺧﻮاﺳﺘﻪﻫﺎى ﻣﺸﺮوع ﺧﻮﯾﺶ‪ ،‬ﯾﻌﻨﻰ‬
‫ﻣﺤﺮوم ﮐﺮدن ﺧﻮد از ﻣﻮاﻫﺐ و ﻟﺬتﻫﺎى زﻧﺪﮔﻰ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﭼﻮن اﯾﻦ ﻧﻮع رﯾﺎﺿﺖ ﮐﺸﻰ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻫﺪف‬
‫ﺧﻮدﺧﻮاﻫﺎﻧﻪاى داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ آن ﭘﺮداﺧﺘﻪاﻧﺪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺧﻮدﺧﻮاﻫﺎﻧﻪ ﺑﻮدهاﻧﺪ‪ .‬اﻧﮑﺎر ﻧﻔﺲ ﻋﮑﺲ‬
‫ﻣﻄﻠﺐ ﻓﻮق اﺳﺖ؛ ﻣﻔﻬﻮم آن اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﺧﻮاﺳﺘﻪﻫﺎى ﺧﻮد ﭼﺸﻢ ﺑﭙﻮﺷﯿﻢ ﺗﺎ ﻣﻠﮑﻮت ﺧﺪا ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ‬
‫دﻟﻤﺸﻐﻮﻟﻰ زﻧﺪﮔﯿﻤﺎن ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﻮد‪ .‬ﻣﻌﻨﻰ ﺑﺮ دوش ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺻﻠﯿﺐ اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎرﻫﺎﯾﻰ ﺑﻪ دوش ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ‪ .‬ﺻﻠﯿﺐ‬
‫ﺑﺎر ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ وﺳﯿﻠﻪ ﻣﺮگ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬ﺑﺮ دوش ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺻﻠﯿﺐ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﻣﺮگ ﻧﻔﺲ و ﺟﺎهﻃﻠﺒﻰﻫﺎ و‬
‫ﻫﺪف ﻫﺎى ﺧﻮدﻣﺤﻮراﻧﻪ ﻣﺎﺳﺖ‪ .‬ﺑﺪﯾﻦ ﻃﺮﯾﻖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎى دﺳﺘﺎوردﻫﺎى ﺧﻮدﺧﻮاﻫﺎﻧﻪ‪ ،‬ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻫﻢ ﮐﻪ اﯾﺜﺎرﮔﺮاﻧﻪ و‬
‫ﺑﺎﺷﮑﻮه ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﺷﺨﺺ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮد ﻣﺸﺘﺎق ﺣﺎﮐﻤﯿﺖ ﺧﺪا ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺷﺎﯾﺪ ﻋﺪه اى اﯾﻦ اﻣﺮ را ﻧﻮﻋﻰ ﺑﺎر ﺗﻠﻘﻰ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ از ﻧﻈﺮ ﭘﯿﺮوان ﻋﯿﺴﻰ‪ ،‬اﯾﻦ اﺷﺘﯿﺎق ﺳﻮزان‪ ،‬ﻗﺪرﺗﻰ رﻫﺎﯾﻰ‬
‫ﺑﺨﺶ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺗﺮدﯾﺪ و دودﻟﻰ ﺑﺎزدارﻧﺪه ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﮐﺴﻰ ﮐﻪ ﻣﻰداﻧﺪ ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﯿﺰ ﻣﺘﻌﻬﺪ اﺳﺖ‬
‫ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﻋﺰﻣﻰ راﺳﺦ ﺑﻪ ﭘﯿﺶ رود‪.‬‬

‫‪ -4‬ﺧﻄﺮات اﯾﻦ دﻧﯿﺎ‬

‫ﭼﻬﺎرﻣﯿﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺗﮑﺎن دﻫﻨﺪه ﻣﻮﺟﻮد در ﮔﻔﺘﻪ ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮاﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎﯾﺪ از ﭘﺪر و ﻣﺎدر‪ ،‬زن و ﻓﺮزﻧﺪان و‬
‫ﺑﺮادران و ﺧﻮاﻫﺮان ﺧﻮد ﻧﻔﺮت داﺷﺖ‪ ،‬ﻋﺒﺎرﺗﺴﺖ از ﺧﻄﺮات ﭘﻨﻬﺎن اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﮐﻪ داﻣﻨﻪ آﻧﻬﺎ ﺣﺘﻰ ﻗﻠﻤﺮو رواﺑﻂ و‬
‫دﻟﺒﺴﺘﮕﻰﻫﺎى ﻋﺎدى اﻧﺴﺎن زا ﻧﯿﺰ درﻣﻰﮔﯿﺮد‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ‪» :‬اﮔﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻬﺮ و ﻣﺤﺒﺖ ﻣﻌﻤﻮﻟﻰ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ‬
‫ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ واﻟﺪﯾﻦ‪ ،‬ﻫﻤﺴﺮ و ﻓﺮزﻧﺪان و ﻫﻤﺸﯿﺮﮔﺎن ﺧﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ‪ ،‬ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻣﺎ را از ﻣﺴﯿﺢ دور ﺳﺎزد‪ ،‬و‬
‫ﻣﺴﯿﺢ ﻫﻢ اﯾﻦ اﺣﺘﻤﺎل را آﺷﮑﺎرا ﺗﺄﯾﯿﺪ ﻣﻰﮐﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺲ دامﻫﺎى اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﺎﯾﺪ ﺧﯿﻠﻰ ﺧﻄﺮﻧﺎك ﺑﺎﺷﻨﺪ!‬
‫وﻗﺘﻰ درﺑﺎره دﻧﯿﺎ و ﺧﻄﺮات آن ﺳﺨﻦ ﻣﻰ ﮔﻮﯾﯿﻢ روﺷﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻘﺼﻮدﻣﺎن از ﮐﻠﻤﻪ دﻧﯿﺎ‪ ،‬ﮐﺮه زﻣﯿﻦ ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺣﺘﻰ ﻣﻨﻈﻮرﻣﺎن ﻟﺰوﻣﺎً ﻣﺮدﻣﻰ ﮐﻪ در ﺟﻬﺎن زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﮐﻠﻤﻪ »دﻧﯿﺎ« در ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻣﺸﺨﺼﺎً دﻻﻟﺖ‬
‫ﺑﺮ ﭼﯿﺰى دارد ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ آن ﻣﻰﮔﻮﯾﯿﻢ »ﺳﯿﺴﺘﻢ ﯾﺎ ﻧﻈﺎم دﻧﯿﺎ«‪ .‬ﻣﻘﺼﻮد روﺷﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ دﻧﯿﺎ ﺑﻪ آن ﻋﻤﻞ ﻣﻰﮐﻨﺪ‪ .‬ﻧﯿﺰ‬

‫‪7‬‬
‫ارزشﻫﺎ و اوﻟﻮﯾﺖ ﻫﺎى آن اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‪ ،‬ﻣﻘﺼﻮد اﺷﺎره ﺑﻪ ﻣﺸﻐﻮﻟﯿﺖ ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ دﻧﯿﺎ ﺑﻪ ﺧﻮد و ﮐﺎﻣﺠﻮﯾﻰﻫﺎﯾﺶ‬
‫ﺑﻪ ﺟﺎى ﺗﻼش ﺑﺮاى ﺧﺸﻨﻮد ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬
‫اﯾﻦ اﺳﺖ آﻧﭽﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﻮد‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﯿﺶ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮى دﺷﻤﻦ ﻣﺬﻫﺐ ﺣﻘﯿﻘﻰ اﺳﺖ‪ .‬اﺳﻘﻒ‬
‫ﺟﻰ‪.‬ﺳﻰ‪.‬راﯾﻞ ﻣﻰﭘﺮﺳﺪ‪:‬‬

‫آﯾﺎ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻏﯿﺮ از اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ اﻧﺪازه »دﻧﯿﺎ« ﻫﺪف دﯾﻦ را ﺿﺎﯾﻊ ﻧﻤﻰﮐﻨﺪ؟ ﭼﻨﺪان ﮐﻪ ﻣﺤﺒﺖ دﻧﯿﺎ‪،‬‬
‫ﺗﺮس از دﻧﯿﺎ‪ ،‬ﻏﻢ و ﻏﺼﻪﻫﺎى دﻧﯿﺎ‪ ،‬ﮐﺴﺐ و ﮐﺎر دﻧﯿﺎ‪ ،‬ﭘﻮل دﻧﯿﺎ‪ ،‬ﻟﺬتﻫﺎى دﻧﯿﺎ و اﺷﺘﯿﺎق ﺑﻪ ﺟﻞ ﻧﻈﺮ ﻣﺴﺎﻋﺪ دﻧﯿﺎ‪،‬‬
‫ﺧﺎدﻣﺎن ﻣﺴﯿﺢ را ﮐﻪ ﺑﻪ اﯾﻤﺎن ﺧﻮد ﻣﻌﺘﺮﻓﻨﺪ‪ ،‬از او دور ﻣﻰﺳﺎزد‪ ،‬ﮔﻨﺎه ﻋﻠﻨﻰ ﯾﺎ ﺑﻰاﯾﻤﺎﻧﻰ آﺷﮑﺎر ﭼﻨﯿﻦ ﻧﻤﻰﮐﻨﺪ‪ .‬اﯾﻦ‬
‫ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ ﺻﺨﺮهاى اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺰاران ﺟﻮان ﻣﺮﺗﺒﺎً ﮐﺸﺘﻰ زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد را ﺑﻪ آن ﻣﻰﮐﻮﺑﻨﺪ و ﻣﺘﻼﺷﻰ ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ‪ .‬اﯾﻦ‬
‫اﻓﺮاد ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از ﻣﻔﺎد اﯾﻤﺎن ﻣﺴﯿﺤﻰ ﻣﻌﺘﺮض ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ‪ .‬آﻧﺎن ﻋﻤﺪاً دﺳﺖ ﺑﻪ اﻋﻤﺎل ﺷﺮﯾﺮاﻧﻪ ﻧﻤﻰزﻧﻨﺪ و ﻋﻠﻨﺎً ﻋﻠﯿﻪ‬
‫ﺧﺪا ﮔﺮدن ﻧﻤﻰ ﮐﺸﻨﺪ‪ .‬اﻣﯿﺪوارﻧﺪ ﮐﻪ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﻪ ﻧﺤﻮى وارد ﺑﻬﺸﺖ ﺷﻮﻧﺪ و ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺪ ﻧﯿﺴﺖ آدم‬
‫دﯾﻨﻰ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ از ﺑﺖ ﺧﻮد ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ دﺳﺖ ﺑﮑﺸﻨﺪ‪ :‬ﻫﺮ ﻃﻮر ﺷﺪه دﻧﯿﺎ را ﺑﺎﯾﺪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ‪،‬‬
‫ﭘﺲ از اﯾﻨﮑﻪ در اﯾﺎم ﻧﻮﺟﻮاﻧﻰ ﺧﻮب ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ و ﺑﻌﯿﺪ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ راه ﯾﺎﺑﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺮدان و زﻧﺎن‬
‫ﺑﺎﻟﻎ ﮐﻪ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬از راﻫﻰ ﮐﻪ ﻣﻰروﻧﺪ ﭘﺎ ﭘﺲ ﻣﻰﮐﺸﻨﺪ و در راه ﻓﺮاﺧﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺒﺎﻫﻰ و ﻫﻼﮐﺖ ﻣﻨﺘﻬﻰ اﺳﺖ‪،‬‬
‫ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﻰروﻧﺪ‪ .‬آﻧﺎن ﻫﻤﭽﻮن اﺑﺮاﻫﯿﻢ و ﻣﻮﺳﻰ ﺷﺮوع ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ و آﺧﺮ ﻣﺜﻞ دﯾﻤﺎس و زن ﻟﻮط ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬

‫دﻧﯿﺎ وﺳﻮﺳﻪ ﻫﺎى ﺧﻮد را در ﮐﻤﺎل زﯾﺮﮐﻰ‪ ،‬ﻣﺪاوم و ﻣﻮذﯾﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﻣﺎ ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﺪ‪ .‬ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﯿﻢ در ﺑﺮاﺑﺮ‬
‫اﯾﻦ وﺳﻮﺳﻪﻫﺎ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﮐﻨﯿﻢ زﻣﺎﻧﯿﮑﻪ ﺣﺘﻰ ﻣﻬﺮ و وﻓﺎدارى ﻣﻌﻘﻮل و ﻣﻄﻠﻮب ﻣﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻋﻀﺎى ﺧﺎﻧﻮادهاﻣﺎن‬
‫ﻣﺤﻤﻠﻰ ﺑﺮاى اﯾﻦ وﺳﻮﺳﻪﻫﺎ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ؟ راه اﺻﻠﻰ ﻣﻘﺎوﻣﺖ در ﺑﺮاﺑﺮ وﺳﻮﺳﻪ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺠﺎﻋﺎﻧﻪ اﯾﻤﺎن ﺧﻮد را‬
‫ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ اﻗﺮار ﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫در زﻣﺎن ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﻰ اول‪ ،‬ﮐﺸﯿﺸﻰ ﺑﻪ ﻧﺎم داﻧﻠﺪﮔﺮى ﺑﺎرن ﻫﺎوس ﮐﻪ ﺷﺒﺎﻧﻰ ﮐﻠﯿﺴﺎى دﻫﻢ ﭘﺮﺳﺒﯿﺘﺮى‪ ،‬ﭘﯿﺶ از‬
‫ﻣﻦ}‪{P - P suohnraB yerG dlanoD‬‬
‫ﺑﺮﻋﻬﺪه او ﺑﻮد‪ ،‬ﭘﺴﺮ ﯾﮑﻰ از ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﻣﺘﺸﺨﺺ آﻣﺮﯾﮑﺎﯾﻰ را ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﺪاوﻧﺪ ﻫﺪاﯾﺖ ﮐﺮد‪ .‬در آن زﻣﺎن‪ ،‬اﯾﻦ‬
‫ﺷﺨﺺ ﻣﺸﻐﻮل ﺧﺪﻣﺖ ﺳﺮﺑﺎزى ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﻰ واﻗﻌﯿﺖ ﺗﻮﺑﻪاش را ﺑﺎ اﻋﻼم ﺑﻰدرﻧﮓ اﯾﻤﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ در ﺑﺮاﺑﺮ‬
‫ﻫﻤﺮزﻣ ﺎﻧﺶ ﻧﺸﺎن داد‪ .‬ﺟﻨﮓ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭘﺎﯾﺎن ﯾﺎﻓﺖ و ﺳﺮاﻧﺠﺎم روز ﺑﺎزﮔﺸﺘﻦ او ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺮﻓﻪاش در ﯾﮑﻰ از‬
‫ﺣﻮﻣﻪ ﻫﺎى ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ ﺷﻬﺮى ﺑﺰرگ در آﻣﺮﯾﮑﺎ ﻓﺮا رﺳﯿﺪ‪ .‬ﻣﺮد ﺟﻮان ﺑﺎ ﮐﺸﯿﺶ ﺑﺎرن ﻫﺎوس راﺟﻊ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهاش‬
‫ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮد و ﺗﺮس ﺧﻮد را از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺒﺎدا ﺑﻪ ﻋﺎدات ﻗﺪﯾﻤﻰ ﺧﻮد ﺑﺎزﮔﺮدد‪ ،‬ﺑﺎ وى در ﻣﯿﺎن ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﺑﯿﻢ او از اﯾﻦ‬

‫‪8‬‬
‫ﺑﻮد ﮐﻪ ﻋﺸﻖ و ﻋﻼﻗﻪ اش ﺑﻪ واﻟﺪﯾﻦ و ﺑﺮادران و ﺧﻮاﻫﺮان و دوﺳﺘﺎﻧﺶ او را از ﭘﯿﺮوى ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ ﺑﺎز دارد‪ .‬ﺑﺎرن‬
‫ﻫﺎوس ﺑﻪ وى ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ ﻣﺪام در ﺣﻀﻮر ﻋﻤﻮم ﺑﻪ اﯾﻤﺎن ﺧﻮد اﻗﺮار ﮐﻨﺪ‪ ،‬دﯾﮕﺮ ﻣﻮﺟﺒﻰ ﺑﺮاى ﻧﮕﺮاﻧﻰ ﻧﺨﻮاﻫﺪ‬
‫داﺷﺖ‪ .‬دﯾﮕﺮ ﻻزم ﻧﻤﻰﺷﺪ ﮐﻪ ﺧﻮدش دﺳﺖ از دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺑﺸﻮﯾﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﺧﻮدﺷﺎن دﺳﺖ از او ﻣﻰﺷﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﺮد‬
‫ﺟﻮان ﭘﺲ از ﮔﻔﺘﮕﻮﯾﺶ ﺑﺎ ﮐﺸﯿﺶ‪ ،‬ﻗﺒﻮل ﮐﺮد ﮐﻪ از آﺷﻨﺎﯾﺎن ﺳﺎﺑﻘﺶ ﺑﻪ ده ﻧﻔﺮ اوﻟﻰ ﮐﻪ ﺑﺮﻣﻰﺧﻮرد‪ ،‬ﺑﮕﻮى ﮐﻪ ﺑﻪ‬
‫ﻣﺴﯿﺢ اﯾﻤﺎن آورده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺳﺮﺑﺎز راه ﺧﺎﻧﻪ در ﭘﯿﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﭘﺎﯾﺶ را از ﻗﻄﺎر ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮔﺬاﺷﺖ‪ ،‬ﺑﻪ دﺧﺘﺮى ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﻪ از‬
‫آﺷﻨﺎﯾﺎن ﺳﺎﺑﻘﺶ ﺑﻮد‪.‬دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻢ از دﯾﺪن وى ﺑﻪ ﺷﻮق آﻣﺪ و از ﺣﺎل و اﺣﻮاﻟﺶ ﺟﻮﯾﺎ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺮد ﺟﻮان ﺑﻪ وى‬
‫ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮاى ﻣﻦ اﺗﻔﺎﻗﻰ اﻓﺘﺎده اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﺎﻟﻰﺗﺮ از آن اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ‪ «.‬دﺧﺘﺮك ﺑﻪ ﻟﺤﻨﻰ ﻫﯿﺠﺎنزده ﭘﺮﺳﯿﺪ‪» :‬ﻫﺎ‪ ،‬ﭼﻪ‬
‫ﺷﺪه‪ ،‬ﻧﮑﻨﺪ ﻧﺎﻣﺰد ﮐﺮدهاى؟« ﭘﺴﺮ ﺟﻮاب داد‪» :‬ﺧﯿﺮ‪ ،‬ﺑﻬﺘﺮ از آن‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ اﯾﻤﺎن آوردهام‪ «.‬ﻟﺒﺨﻨﺪ دﺧﺘﺮك در دم‬
‫ﺧﺸﮑﯿﺪ و ﭘﺲ از آﻧﮑﻪ دو ﺳﻪ ﺗﻌﺎرف ﻣﺆدﺑﺎﻧﻪ زﯾﺮ ﻟﺐ زﻣﺰﻣﻪ ﮐﺮد ﺑﺎ ﻣﺮد ﺟﻮان ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﻰ ﮐﺮد و رﻓﺖ‪.‬‬
‫اﻧﺪﮐﻰ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﻣﺴﯿﺤﻰ ﻧﻮاﯾﻤﺎن ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺮد ﺟﻮاﻧﻰ ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﻪ ﭘﯿﺶ از رﻓﺘﻨﺶ ﺑﻪ ﺳﺮﺑﺎزى او را ﻣﻰﺷﻨﺎﺧﺖ‪ .‬آﺷﻨﺎى‬
‫ﻗﺪﯾﻤﻰ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ دوﺑﺎره ﻣﻰﺑﯿﻨﻤﺖ‪ .‬ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪاى ﺑﺎﯾﺪ ﯾﮏ ﺟﺸﻦ ﺣﺴﺎﺑﻰ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ‪«.‬‬
‫ﺳﺮﺑﺎز ﺳﺎﺑﻖ ﺟﻮاب داد‪» :‬ﻣﻦ ﻣﺪﺗﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ اﯾﻤﺎن آوردهام‪ «.‬و ﺳﭙﺲ ﭘﯿﺶ ﺧﻮد ﻓﮑﺮ ﮐﺮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﻫﻢ‬
‫از دوﻣﯿﻦ ﻧﻔﺮ! ﺑﺎز ﻫﻢ ﺻﺤﻨﻪ ﻣﺤﻮ ﺷﺪن ﺗﺒﺴﻢ و ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﻮﺿﻮع ﺻﺤﺒﺖ ﺗﮑﺮار ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮﺧﻮردﻫﺎى ﺑﻌﺪى ﺑﻪ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺑﺎ زوﺟﻰ ﺟﻮان و دو دوﺳﺖ ﻗﺪﯾﻤﻰ دﯾﮕﺮ ﺻﻮرت ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬دﯾﮕﺮ ﻣﻮﺿﻮع اﯾﻤﺎن‬
‫آوردن ﻣﺮد ﺟﻮان در ﻫﻪ ﺟﺎ ﭘﯿﭽﯿﺪه ﺑﻮد و دﯾﺮى ﻧﭙﺎﯾﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﺧﻰ از دوﺳﺘﺎن ﺳﺎﺑﻘﺶ از او ﺑﺮﯾﺪﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ در وى ﺑﻪ‬
‫ﭼﺸﻢ آدﻣﻰ ﻋﺠﯿﺐ و ﻏﺮﯾﺐ و ﻣﺬﻫﺒﻰ ﻣﻰﻧﮕﺮﯾﺴﺘﻨﺪ و ﺧﺪا ﻣﻰداﻧﺪ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ دﯾﻮاﻧﻪ اﺳﺖ!‬
‫وﻟﻰ ﻣﮕﺮ ﭼﻪ ﮐﺮده ﺑﻮد؟ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ‪ .‬ﻓﻘﻂ اﯾﻤﺎن ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ اﻗﺮار ﻣﻰﮐﺮد‪ .‬ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ‪ ،‬ﻫﻤﺎن اﻋﺘﺮاف اﯾﻤﺎﻧﻰ‬
‫ﮐﻪ او را ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﭘﯿﻮﻧﺪ زده ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎﻋﺚ ﺟﺪاﯾﻰ او از ﮐﺴﺎﻧﻰ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﻰﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻣﺴﯿﺢ ﻧﺠﺎت دﻫﻨﺪهاﺷﺎن ﺑﺎﺷﺪ و‬
‫ﺣﺘﻰ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺣﺮﻓﻰ درﺑﺎره او ﺑﺸﻨﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﺮاى ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﭼﻨﯿﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ اﻧﺪازه اﻋﺘﺮاف‬
‫ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ ﺑﻪ اﯾﻤﺎن‪ ،‬دﺳﺖ دﻧﯿﺎ را از ﻣﺎ ﮐﻮﺗﺎه ﻧﮕﺎه ﻧﺨﻮاﻫﺪ داﺷﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﺪﯾﻦ ﻃﺮﯾﻖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻰﺗﻮان ﺷﺎﮔﺮد ﻋﯿﺴﻰ‬
‫ﺷﺪ‪.‬‬

‫ﺧﺎﻧﻮاده ﻗﺪﯾﻤﻰ و ﺧﺎﻧﻮاده ﺟﺪﯾﺪ‬

‫ﯾﻘﯿﻦ دارم ﮐﻪ ﻋﺪهاى ﭘﯿﺶ ﺧﻮد ﻣﻰﮔﻮﯾﻨﺪ‪» :‬ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻦ آﺷﻨﺎﯾﺎن ﻗﺪﯾﻤﻰ و ﻗﻄﻊ راﺑﻄﻪ ﺑﺎ دوﺳﺘﺎن دور ﻣﻄﻠﺐ‬
‫ﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮﻟﻰ اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ دﺳﺖ ﺷﺴﺘﻦ از واﻟﺪﯾﻦ و ﺑﺪﺗﺮ از آن‪ ،‬از ﻫﻤﺴﺮ ﺧﻮد‪ ،‬ﮐﺎﻣﻼً ﺑﺎ ﻣﻮﺿﻮع اﺧﯿﺮ ﻓﺮق دارد‪ ،‬ﭼﻮن‬

‫‪9‬‬
‫از اﯾﻦ ﻧﻮع رواﺑﻂ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﺎدﮔﻰﻫﺎ ﻧﻤﻰﺗﻮان ﮔﺬﺷﺖ و ﻫﺮ ﺗﻼﺷﻰ در اﯾﻦ ﺟﻬﺖ ﻗﻠﺐ اﻧﺴﺎن را ﻫﺰار ﺗﮑﻪ ﻣﻰﮐﻨﺪ‪«.‬‬
‫ﻣﻮاﻓﻘﻢ و اﺣﺴﺎﺳﺎت اﯾﻦ اﺷﺨﺎص را درك ﻣﻰﮐﻨﻢ‪.‬‬
‫اوﻻً‪ ،‬اﻏﻠﺐ‪ -‬و درواﻗﻊ ﻣﻌﻤﻮﻻً‪ -‬ﺧﺪا در ﻗﻠﺐ ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎ ﮐﺎر ﻣﻰﮐﻨﺪ و ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ‪ ،‬ﮐﺴﻰ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ‬
‫اﯾﻤﺎن آورده اﺳﺖ ﺑﺮاى ﻫﺪاﯾﺖ اﻗﻮام و ﺧﻮﯾﺸﺎن ﺧﻮد ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﻰﺑﺮد‪ .‬روﺷﻰ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﺮاى اﯾﻦ‬
‫ﮐﺎر دارد در ﺧﻮر ﺗﻮﺟﻪ اﺳﺖ‪ .‬اواﯾﻞ ﮐﻪ ﯾﮑﻰ از اﻓﺮاد ﺧﺎﻧﻮاده اﯾﻤﺎن ﻣﻰآورد‪ ،‬ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺳﻮءﺗﻔﺎﻫﻤﺎت ﺣﺎد و‬
‫ﺣﺘﻰ دﺷﻤﻨﻰﻫﺎﯾﻰ ﺑﺮوز ﮐﻨﺪ‪ .‬در اﯾﻦ ﺑﯿﻦ‪ ،‬ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً واﻟﺪﯾﻦ اﯾﻤﺎن ﺟﺪﯾﺪ ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﻮد را در ﺣﮑﻢ اﯾﻦ ﻣﻰداﻧﻨﺪ ﮐﻪ‬
‫وى ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﯾﺸﺎن و ارزشﻫﺎى ﻣﻮرد ﻗﺒﻮلﺷﺎن ﺳﺮ ﺑﻪ ﻃﻐﯿﺎن ﺑﺮداﺷﺘﻪ اﺳﺖ؛ وﻟﻰ اﻏﻠﺐ ﺗﻐﯿﯿﺮى در اﯾﻦ وﺿﻊ‬
‫ﺣﺎﺻﻞ ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺪﯾﻦ ﻧﺤﻮ ﮐﻪ ﺧﺼﻮﻣﺖ و دﺷﻤﻨﻰ اﻃﺮاﻓﯿﺎن ﺟﺎ ﺑﻪ ﮐﻨﺠﮑﺎوى ﻣﻰﺳﭙﺎرد و ﮐﻨﺠﮑﺎوى اﯾﺸﺎن ﻧﯿﺰ‬
‫ﺟﺎى ﺧﻮد را ﺑﻪ اﺣﺘﺮام ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ روش ﺟﺪﯾﺪ زﻧﺪﮔﻰ ﻓﺮد ﻧﻮاﯾﺎن ﻣﻰدﻫﺪ‪ .‬ﻣﺘﻌﺎﻗﺐ اﯾﻦ اﻣﺮ‪ ،‬ﺑﯿﻦ ﺷﺨﺼﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ‬
‫ﻣﺴﯿﺢ اﯾﻤﺎن آورده اﺳﺖ و دﯾﮕﺮان ﺻﺤﺒﺖﻫﺎﯾﻰ رد و ﺑﺪل ﻣﻰﺷﻮد و ﻃﻮﻟﻰ ﻧﻤﻰﮐﺸﺪ ﮐﻪ واﻟﺪﯾﻦ‪ ،‬ﺑﺮادران و‬
‫ﺧﻮاﻫﺮان و دوﺳﺘﺎن و آﺷﻨﺎﯾﺎن ﺷﺨﺺ ﺑﻪ ﺳﻮى ﻋﯿﺴﻰ ﻣﻰآﯾﻨﺪ‪ .‬در ﻃﻰ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﺷﺒﺎﻧﻰام ﻣﺘﻮﺟﻪ اﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ‬
‫ﺟﺎﻟﺐ ﺷﺪهام ﮐﻪ ﯾﮏ ﻧﺴﻞ ﭘﯿﺶ‪ ،‬ﮐﻠﯿﺴﺎ ﭘﺮ از واﻟﺪﯾﻨﻰ ﺑﻮد ﮐﻪ از دﺳﺖ ﭘﺴﺮ ﯾﺎ دﺧﺘﺮ ﺧﻄﺎﮐﺎرﺷﺎن دﻟﻰ ﺧﻮن‬
‫داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬واﻟﺪﯾﻦ اﯾﻤﺎﻧﺪار ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺸﺎن ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﻗﺒﻮل اﯾﻤﺎن ﻣﺴﯿﺤﻰ ﻧﺸﺪه و در ﭘﻰ زﻧﺪﮔﻰ دﻧﯿﻮى رﻓﺘﻪ‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻣﺮوزه‪ ،‬ورق ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ ﻓﺮزﻧﺪان ﮐﻪ ﯾﺎ درس ﻣﻰﺧﻮاﻧﻨﺪ و ﯾﺎ ﮐﺎر ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻧﮕﺮان ﺣﺎل‬
‫واﻟﺪﯾﻦ ﺧﻮد ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬از اﯾﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬دﯾﺪه ام ﮐﻪ واﻟﺪﯾﻦ ﺧﯿﻠﻰ از ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻮاﻧﺎن در ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺷﻨﯿﺪن ﺷﻬﺎدت آﻧﻬﺎ ﺑﻪ‬
‫ﺳﻮى ﻣﺴﯿﺢ آﻣﺪهاﻧﺪ‪.‬‬
‫اﮔﺮ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮادهﺗﺎن ﺑﺮ ﺳﺮاﯾﻨﮑﻪ ﻣﻰﺧﻮاﻫﯿﺪ از ﻣﺴﯿﺢ ﭘﯿﺮوى ﮐﻨﯿﺪ ﺑﺤﺚﺗﺎن ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬ﻣﺄﯾﻮس ﻧﺸﻮﯾﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﻣﺸﮑﻞ‬
‫را ﻣﻮﻗﺘﻰ ﺗﻠﻘﻰ ﮐﻨﯿﺪ‪ .‬ﺑﻪ رﻏﻢ ﻫﺮ ﺣﺮﻓﻰ و ﮐﺎرى ﻫﻢ ﮐﻪ از ﺧﺎﻧﻮاده ﺧﻮد دﯾﺪﯾﺪ و ﺷﻨﯿﺪﯾﺪ ﺑﺎﯾﺪ از ﻣﺴﯿﺢ ﭘﯿﺮوى‬
‫ﮐﻨﯿﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﭘﯿﺶ ﺧﻮد اﯾﻨﻄﻮر اﺳﺘﺪﻻل ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺧﺪا ﺷﻤﺎ را ﺧﻮاﻧﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﺟﺎى اﻣﯿﺪوارى ﺑﺴﯿﺎرى اﺳﺖ ﮐﻪ‬
‫آﻧﻬﺎ را ﻫﻢ ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪ .‬ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﭼﺎرﻟﺰ اﺳﭙﺮﺟﻦ ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﻣﻰﺗﻮاﻧﯿﺪ آن »ﮐﻠﻤﻪ روﺣﺎﻧﻰ« ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻮادهﺗﺎن‬
‫را ﺑﻪ »دام اﻧﺠﯿﻞ«}‪{P - P noegrupS selrahC‬‬
‫ﺑﮑﺸﺎﻧﺪ‪.‬‬
‫دوم‪ ،‬ﺧﺎﻧﻮاده ﺟﺪﯾﺪ ﺣﯿﺮتاﻧﮕﯿﺰى را ﮐﻪ ﺧﺪا از ﻃﺮﯾﻖ ﮐﺎر ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻋﻄﺎ ﮐﺮده اﺳﺖ‪ ،‬از ﯾﺎد ﻧﺒﺮﯾﺪ‪.‬‬
‫ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮاده ﻃﺒﯿﻌﻰ ﺧﻮد ﻫﻤﺎﻧﻨﺪى ﻫﺎى ﺑﺴﯿﺎرى ﻣﺜﻞ ﺷﺨﺼﯿﺖ و ﺗﺠﺮﺑﯿﺎت ﻣﺸﺎﺑﻪ دارﯾﺪ‪.‬اﻣﺎ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮاده ﺟﺪﯾﺪ‬
‫ﺧﻮد ﯾﻌﻨﻰ ﺧﺎﻧﻮاده ﺗﺸﮑﯿﻞ ﯾﺎﻓﺘﻪ از اﯾﻤﺎﻧﺪاران‪ ،‬ﻧﮑﺎت ﻣﺸﺘﺮﮐﺘﺘﺎن ﺻﺪ ﭼﻨﺪان ﺑﯿﺸﺘﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﯿﺴﻰ در ﻣﺮﻗﺲ ‪-30‬‬
‫‪) 29:10‬آﯾﺎﺗﻰ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺟﺎى ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ دارﻧﺪ( در اﺷﺎره ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻧﮑﺘﻪ اﻇﻬﺎر داﺷﺖ‪» :‬آﻣﯿﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ‬

‫‪10‬‬
‫ﻣﻰ ﮔﻮﯾﻢ‪ ،‬ﮐﺴﻰ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻧﺠﯿﻞ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪ ﯾﺎ ﺑﺮادران ﯾﺎ ﺧﻮاﻫﺮان ﯾﺎ ﻣﺎدر ﯾﺎ ﭘﺪر ﯾﺎ ﻓﺮزﻧﺪان ﯾﺎ‬
‫اﻣﻼك ﺧﻮد را ﺗﺮك ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬و در اﯾﻦ ﻋﺼﺮ ﺻﺪ ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎ و ﺑﺮادران و ﺧﻮاﻫﺮان و ﻣﺎدران و ﻓﺮزﻧﺪان‬
‫و اﻣﻼك ‪-‬و ﻫﻤﺮاه آن‪ ،‬آزارﻫﺎ‪ -‬ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﯿﺎورد‪ ،‬و در ﻋﺼﺮ آﯾﻨﺪه ﻧﯿﺰ از ﺣﯿﺎت ﺟﺎوﯾﺪان ﺑﻬﺮهﻣﻨﺪ ﻧﮕﺮدد‪«.‬‬
‫ﻋﺠﺐ ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﺰرﮔﻰ! ﭘﺪر اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ﭼﻮن ﯾﮏ ﻧﻔﺮ اﺳﺖ‪ ،‬اﻋﻀﺎى ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﻢ ﯾﮏ ﺗﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ! آﻧﻬﺎ ﯾﮏ‬
‫ﻣﺎدر دارﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻧﺎ ﮐﻠﯿﺴﺎى ﺣﻘﯿﻘﻰ و ﻏﯿﺮﻣﺮﺋﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﻤﮕﻰ ﯾﮏ ﺑﺮادر ﺑﺰرگﺗﺮ دارﻧﺪ ﮐﻪ ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ﺳﻌﺎدﺗﻤﻨﺪ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن اﻋﻀﺎى آن از ﮔﻨﺎه رو ﮔﺮدان ﺷﺪهاﻧﺪ و ﺳﺨﺖ ﻣﻰﮐﻮﺷﻨﺪ ﺗﺎ از ﻋﯿﺴﻰ ﭘﯿﺮوى‬
‫ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ اﻓﺮاد اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮاده از ﺗﮑﺒﺮ ﺑﯿﺰارﻧﺪ و ﺑﺮاى ﻧﺠﺎت‪ ،‬ﭼﺸﻢ اﻣﯿﺪ ﺑﻪ ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ دوﺧﺘﻪاﻧﺪ و ﺑﻪ ﺗﻼشﻫﺎى‬
‫ﺧﻮد ﻣﺘﮑﻰ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ ﯾﮏ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس را ﻣﻰﺧﻮاﻧﻨﺪ و ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎم دﻋﺎ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺗﺨﺖ ﻓﯿﺾ ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﻋﻼوه‪ ،‬ﻫﻤﮕﻰ ﻧﻮع واﺣﺪى از ﻋﻄﺎﯾﺎى ﻓﯿﺾ را ﻣﻰﻃﻠﺒﻨﺪ ﮐﻪ ﻋﺒﺎرﺗﻨﺪ از‪ :‬ﻣﺤﺒﺖ‪ ،‬ﺷﺎدى آراﻣﺶ‪ ،‬ﺻﺒﺮ‪ ،‬ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻰ‪،‬‬
‫ﻧﯿﮑﻮﯾﻰ‪ ،‬وﻓﺎدارى‪ ،‬ﻓﺮوﺗﻨﻰ و ﺧﻮﯾﺸﺘﻨﺪارى )رﺟﻮع ﺷﻮد ﺑﻪ ﻏﻼﻃﯿﺎن ‪ .(22:5-23‬آﻧﻬﺎ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺳﺎﯾﺮ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن‬
‫ﻋﻀﻮ ﯾﮏ ﺑﺪن اﺣﺴﺎس ﻣﻰ ﮐﻨﻨﺪ و اﻣﯿﺪ ﻣﺸﺘﺮﮐﺸﺎن اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ ﺑﺎز ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺸﺖ و ﻣﻠﮑﻮت ﺧﻮد را‬
‫ﺑ ﺮﻗﺮار ﺧﻮاﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ‪ .‬آﻧﻬﺎ در اﻧﺘﻈﺎر اﺗﺤﺎدى ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ در ﻣﻮﻗﻊ رﺳﺘﺎﺧﯿﺰ ﻧﻬﺎﯾﻰ‪ ،‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ دور ﺗﺨﺖ‬
‫ﺳﻠﻄﻨﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺣﻠﻘﻪ زدهاﻧﺪ‪ ،‬ﻣﯿﺎن اﯾﺸﺎن ﺑﺮﻗﺮار ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫آﯾﺎ ﭘﯿﻮﺳﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﺸﺎرﮐﺖ ﺟﻤﺎﻋﺘﻰ ﮐﻪ ﻣﺤﺼﻮل ﺻﻠﯿﺐ ﻣﺴﯿﺢ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺴﺘﻠﺰم ﭘﺮداﺧﺖ ﺑﻬﺎﺳﺖ؟ اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ‪،‬‬
‫وﻟﻰ ﯾﮏ دﻧﯿﺎ ﺣﺴﻦ و ﻣﺰﯾﺖ ﻧﯿﺰ ﻫﻤﺮاه دارد‪ ،‬ﭼﻮن در دﻧﯿﺎ ﺑﺮﮐﺖ و در آﺧﺮت‪ ،‬ﺣﯿﺎت ﺟﺎوداﻧﻰ ﻧﺼﯿﺐﻣﺎن‬
‫ﻣﻰﺳﺎزد‪.‬‬

‫ﻓﺼﻞ ﯾﺎزدﻫﻢ‬

‫راه ﺑﺎزﮔﺸﺘﻰ ﻧﯿﺴﺖ‬

‫ﮐﺴﻰ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺷﺨﻢ زﻧﻰ ﺑﺒﺮد و ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﻨﮕﺮد‪ ،‬ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺧﺪا ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ .‬ﻟﻮﻗﺎ ‪62:9‬‬

‫ﻫﺸﺘﺼﺪ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ از ﺗﻮﻟﺪ ﻣﺴﯿﺢ‪ ،‬اﯾﻠﯿﺎى ﻧﺒﻰ ﻫﺪاﯾﺖ ﺷﺪ ﺗﺎ اﻟﯿﺸﻊ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻫﻤﮑﺎر و ﺟﺎﻧﺸﯿﻦ ﺧﻮد ﺗﻌﯿﯿﻦ‬
‫ﮐﻨﺪ‪ .‬وى اﻟﯿﺸﻊ را در ﺣﺎل ﺷﺨﻢ زدن زﻣﯿﻦ دﯾﺪ و ﺑﻪ ﻃﺮﻓﺶ رﻓﺖ و رداﯾﺶ را ﺑﻪ روى او اﻧﺪاﺧﺖ‪ .‬اﻟﯿﺸﻊ‬

‫‪11‬‬
‫ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ اﯾﻠﯿﺎ ﺑﺪﯾﻦ ﻃﺮﯾﻖ او را ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ دﻋﻮت ﻣﻰﮐﻨﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﺮ در ﭘﻰ اﯾﻠﯿﺎ ﮔﺬاﺷﺖ و‬
‫ﻓﺮﯾﺎد زد‪» :‬ﺑﮕﺬارد ﭘﺪر و ﻣﺎدرم را ﺑﻪ رﺳﻢ وداع ﺑﺒﻮﺳﻢ و آﻧﮕﺎه از ﭘﻰ ﺗﻮ ﺑﯿﺎﯾﻢ‪«.‬‬
‫اﯾﻠﯿﺎ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺑﻰاﻋﺘﻨﺎﯾﻰ زد و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﮕﺮ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﭼﻪ ﮐﺮدهام؟«‬
‫اﻟﯿﺸﻊ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺑﺮدار ﻧﺒﻮد ﺑﻪ ﻣﺰرﻋﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ‪ ،‬ﮔﺎو ﻧﺮش را ﺳﺮ ﺑﺮﯾﺪ و ﺑﺮاى ﭘﺨﺘﻦ ﮔﻮﺷﺖ آن اﺑﺰار آﻻت ﺷﺨﻢ‬
‫زﻧﻰ را آﺗﺶ زد‪ ،‬ﺳﭙﺲ ﮔﻮﺷﺖ ﻃﺒﺦ ﺷﺪه را ﺑﯿﻦ ﺧﺎﻧﻮاده و ﻫﻤﺴﺎﯾﮕﺎن ﺗﻮزﯾﻊ ﮐﺮد و رﻓﺖ ﺗﺎ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ‬
‫اﯾﻠﯿﺎ ﺑﺴﭙﺎرد )اول ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن ‪.(19:19-21‬‬
‫ﻋﺪه اى اﯾﻦ داﺳﺘﺎن را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎﻟﻰ از ﺧﺎدﻣﻰ ﮐﻪ ﮐﺎرى را ﻣﻘﺪم ﺑﺮ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻰداﻧﺪ ذﮐﺮ ﮐﺮدهاﻧﺪ‪،‬‬
‫ﭼﻮن در آن اﻟﯿﺸﻊ ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮادهاش وداع ﮐﻨﺪ‪ .‬اﯾﻦ اﻓﺮاد داﺳﺘﺎن ﻓﻮق را ﺑﺎ آﻧﭽﻪ ﻣﺴﯿﺢ در ﺑﺎب ‪ 9‬اﻧﺠﯿﻞ‬
‫ﻟﻮﻗﺎ ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﯾﺪ‪ ،‬ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﺴﯿﺢ ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﯾﺪ‪» :‬ﮐﺴﻰ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺷﺨﻢ زﻧﻰ ﺑﺒﺮد و ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﻨﮕﺮد‪ ،‬ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺧﺪا ﻧﺒﺎﺷﺪ« )آﯾﻪ ‪) .(62‬اﯾﻦ ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰرﺳﺪ ﭼﻮن ﯾﮑﻰ از ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﻋﯿﺴﻰ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ‬
‫وى اﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ را ﮔﻔﺖ‪ ،‬ﻣﻰ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺮﮔﺮدد و اوﻟﻰ ﻣﺴﺎﯾﻞ ﺧﺎﻧﻮادﮔﻰ ﺧﻮد را رﺗﻖ و ﻓﺘﻖ ﮐﻨﺪ و ﺳﭙﺲ ﺑﯿﺎﯾﺪ و از‬
‫ﻋﯿﺴﻰ ﭘﯿﺮوى ﮐﻨﺪ‪ (.‬ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪،‬ﺑﺮرﺳﻰ داﺳﺘﺎن اﯾﻦ ﺷﺨﺺ و اﻟﯿﺸﻊ ﻧﺸﺎن ﻣﻰدﻫﺪ ﮐﻪ ﻣﯿﺎن ﻫﺮ دو اﻧﻄﺒﺎق ﮐﺎﻣﻞ‬
‫وﺟﻮد دارد‪ .‬در ﺑﺎب ﻧﻬﻢ اﻧﺠﯿﻞ ﻟﻮﻗﺎ‪ ،‬ﮐﺴﺎﻧﯿﮑﻪ ﺑﺮاى ﺷﺎﮔﺮدى دﻋﻮت داﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬دﻟﻮاﭘﺲ ﻣﺴﺎﯾﻠﻰ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ درواﻗﻊ‬
‫ﭼﯿﺰى ﺟﺰ ﻋﻘﺐ اﻧﺪاﺧﺘﻦ ﻗﺒﻮل دﻋﻮت ﻋﯿﺴﻰ و ﻋﺬر آوردن و ﺑﻬﺎﻧﻪﺗﺮاﺷﻰ ﻧﺒﻮد‪ .‬اﻋﻤﺎل اﻟﯿﺸﻊ ﮐﻪ در اول ﭘﺎدﺷﺎﻫﺎن‬
‫ﺑﺎب ‪ 19‬ذﮐﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﺣﮑﺎﯾﺖ از اﯾﻦ داﺷﺖ ﮐﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ او ﻗﻄﻌﻰ و ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺮاى اﻟﯿﺸﻊ )ﻫﻤﭽﻮن ﺑﺮاى ﭘﯿﺮوان ﺣﻘﯿﻘﻰ ﻋﯿﺴﻰ( راه ﺑﺎزﮔﺸﺘﻰ در ﮐﺎر ﻧﺒﻮد‪ .‬ﮐﺴﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﻧﮕﺎه ﻣﻰﮐﻨﺪ‬
‫ﺑﺮاى ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﻣﻠﮑﻮت اﻟﻬﻰ ﻓﺮد ﻣﻨﺎﺳﺒﻰ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ‪ ،‬اﺻﻼً ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻠﮑﻮت ﺗﻌﻠﻖ ﻧﺪارد‪ .‬اﯾﻦ ﺷﺨﺺ ﻧﻪ ﺣﺎل و‬
‫ﻧﻪ در اﺑﺪﯾﺖ ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﻣﻠﮑﻮت ﺧﺪا ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬

‫ﺳﻪ ﻧﻔﺮى ﮐﻪ دو دل ﺷﺪﻧﺪ‬

‫ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺳﺨﻨﺎن ﻋﯿﺴﻰ درﺑﺎره ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدى ﻣﻰﮔﯿﺮﻧﺪ و ﺳﭙﺲ ﭘﺎ ﭘﺲ ﻣﻰﮐﺸﻨﺪ‪،‬‬
‫ﭘﺎﺳﺨﻰ ﺑﻮد ﺑﻪ ﻋﺬر و ﺑﻬﺎﻧﻪﻫﺎى ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ دﻟﺸﺎن ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺷﺎﮔﺮد ﻣﺴﯿﺢ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬ﺧﺎﻟﻰ از ﻟﻄﻒ و‬
‫ﻓﺎﯾﺪه ﻧﯿﺴﺖ اﮔﺮ ﻧﮕﺎﻫﻰ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻫﺎى اﯾﻦ اﺷﺨﺎص ﺑﯿﺎﻧﺪازﯾﻢ و ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﭼﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﻰ ﺗﻮﺟﻪ اﻧﺴﺎن را از ﺧﺪﻣﺖ‬
‫دور ﻣﻰﺳﺎزد و از ﻧﻈﺮ ﻋﯿﺴﻰ ﺑﺎ ﭘﯿﺮوى از او ﻣﻨﺎﻓﺎت دارد‪ .‬اﯾﻦ ﺑﻬﺎﻧﻪﻫﺎ ﺑﺮ ﺳﻪ ﻧﻮﻋﻨﺪ و ﻫﺮ ﯾﮏ ﻣﺜﺎﻟﻰ از آن ﭼﯿﺰى‬
‫ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻋﯿﺴﻰ »ﻧﮕﺮاﻧﻰﻫﺎى اﯾﻦ دﻧﯿﺎ و ﻓﺮﯾﺒﻨﺪﮔﻰ ﺛﺮوت و ﻫﻮس ﭼﯿﺰﻫﺎى دﯾﮕﺮ« ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ و ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺬر‬
‫ﮐﻼم را ﺧﻔﻪ ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ و زﻧﺪﮔﻰ اﻧﺴﺎن را از ﻧﻈﺮ روﺣﺎﻧﻰ ﺑﻰﺛﻤﺮ ﻣﻰﺳﺎزﻧﺪ )ﻣﺮﻗﺲ ‪.(12:4‬‬

‫‪12‬‬
‫‪ -1‬ﻣﺸﮑﻼت و ﻣﺤﺮوﻣﯿﺖﻫﺎى ﻣﺎدى‪ .‬از ﻣﯿﺎن ﺳﻪ ﺷﺨﺼﻰ ﮐﻪ ﻫﺮ ﯾﮏ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪاى از ﻣﺴﯿﺢ ﺗﻤﮑﯿﻦ ﻧﮑﺮد‪ ،‬اوﻟﻰ‬
‫)ﻣﺜﻞ ﺳﻮﻣﻰ( ﺧﻮدش داوﻃﻠﺐ ﭘﯿﺮوى از ﻣﺴﯿﺢ ﺷﺪ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻫﺮ ﺟﺎ ﺑﺮوى‪ ،‬ﺗﻮ را ﭘﯿﺮوى ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد« )ﻟﻮﻗﺎ‬
‫‪.(57:9‬‬
‫ﺑﺴﯿﺎرى ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ دﻋﻮت ﻣﺴﯿﺢ ﯾﺎ ﺷﻬﺎدﺗﻰ را ﮐﻪ اﻏﻠﺐ ﻗﺎﻧﻊ ﮐﻨﻨﺪه اﺳﺖ درﺑﺎره او ﺷﻨﯿﺪهاﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﺑﻪ اﻧﺪازه‬
‫اﯾﻦ ﻣﺮد ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﭘﯿﺮوى از ﻣﺴﯿﺢ ﻧﺸﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﺑﺴﯿﺎرى ﭘﯿﺎم اﻧﺠﯿﻞ را ﻣﻰﺷﻨﻮﻧﺪ و اﻋﺘﻨﺎﯾﻰ ﺑﻪ آن ﻧﻤﻰﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﺴﯿﺎرى‬
‫ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﯿﺮ دﻋﻮت ﻣﺴﯿﺢ ﻗﺮار ﻣﻰﮔﯿﺮﻧﺪ و آﺧﺮ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺧﻮد را راﺿﻰ ﺑﻪ ﭘﯿﺮوى از او ﺳﺎزﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ‪ ،‬اﯾﻦ ﺷﺨﺺ‬
‫ﭼﯿﻨﻰ ﻧﺒﻮد‪ .‬او ﺗﻌﺎﻟﯿﻢ ﻋﯿﺴﻰ را ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻰداﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﮐﯿﺴﺖ و ﺗﺤﺖﺗﺄﺛﯿﺮ ﺷﺨﺼﯿﺖ و ﭘﯿﺎﻣﺶ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ از ﭘﻰ او ﺑﺮود‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﺻﺎدق ﺑﻮد و آﺷﮑﺎرا در ﺟﻬﺖ ﺻﺤﯿﺢ ﮔﺎم ﺑﺮﻣﻰداﺷﺖ‪ .‬ﻣﺜﺎﻟﻰ‬
‫ﺑﺎرزش از ﮐﺴﻰ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﺑﻬﺎى ﺷﺎﮔﺮدى را ﻧﮑﺮده اﺳﺖ‪ .‬او ﺣﺴﺎﺑﺖ ﻣﺸﮑﻼت و ﻣﺤﺮوﻣﯿﺖﻫﺎى ﻣﺎدى را ﻧﮑﺮده‬
‫ﺑﻮد‪ .‬در ﻧﺘﯿﺠﻪ‪ ،‬ﻋﯿﺴﻰ ﮐﻪ ﻗﻠﺐ اﻧﺴﺎن را ﻣﻰﺑﯿﻨﺪ او را آزﻣﻮد و ﮔﻔﺖ‪» :‬روﺑﺎﻫﺎن را ﻻﻧﻪﻫﺎﺳﺖ و ﻣﺮﻏﺎن ﻫﻮا را‬
‫آﺷﯿﺎﻧﻪﻫﺎ‪ ،‬اﻣﺎ ﭘﺴﺮ اﻧﺴﺎن را ﺟﺎى ﺳﺮﻧﻬﺎدن ﻧﯿﺴﺖ« ‪ .(058‬در داﺳﺘﺎن ﻧﯿﺎﻣﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﺎﻗﺒﺖ‪ ،‬اﯾﻦ ﺷﺨﺺ ﭼﻪ ﮐﺮد‪،‬‬
‫اﻣﺎ از آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻋﯿﺴﻰ اﯾﻦ ﺳﻪ واﻗﻌﻪ را دﺳﺘﻤﺎﯾﻪ ﻫﺸﺪارﻫﺎﯾﺶ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﺳﺎﺧﺖ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ دﺳﺖ از‬
‫ﭘﯿﺮوى او ﺑﺮدارﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻌﯿﺪ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺷﺨﺺ ﺑﻪ ﭘﯿﺮوى از ﻋﯿﺴﻰ اداﻣﻪ ﻧﺪاده ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬وى ﻣﻠﮑﻮت را ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ‪،‬‬
‫اﻣﺎ رﻏﺒﺘﻰ ﺑﻪ ﺻﻠﯿﺐ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﻫﺪاﯾﺖ ﺷﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺑﻬﺎى ﻣﺤﺮوﻣﯿﺖ ﮐﺸﯿﺪن‪.‬‬
‫او ﻣﺜﻞ ﺑﺴﯿﺎرى از داوﻃﻠﺒﺎن اﻣﺮوزىِ ﺷﺎﮔﺮدى ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻮد‪ .‬اﮔﺮ اﻣﺮوز واﻋﻈﻰ ﺑﯿﺎﯾﺪ و راه ﺣﻠﻰ ﺑﺮاى ﻣﺸﮑﻼت‬
‫اﯾﻦ زﻧﺪﮔﻰ وﻋﺪه ﺑﺪﻫﺪ‪-‬ﻃﻮرى ﮐﻪ »دﯾﻦ و دﻧﯿﺎ را ﺑﺎ ﻫﻢ ﯾﮑﺠﺎ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ«‪ -‬ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﭘﯿﺮوى از ﻋﯿﺴﻰ ﺧﻮاﻫﻨﺪ‬
‫ﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﯾﮏ ﮐﻠﻤﻪ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﺸﮑﻼت و ﻣﺤﺮوﻣﯿﺖﻫﺎى ﻣﺎدى ﺑﻪ اﯾﺸﺎن ﺣﺮﻓﻰ ﺑﺰﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺷﻮر و ﺷﻮقﺷﺎن در‬
‫دام ﺧﺎﻣﻮش ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬اﯾﻦ ﻧﻮ »ﭘﯿﺮوان«‪ ،‬ﻋﯿﺴﻰ را ﺗﺎ ﺑﻪ آﺧﺮ ﭘﯿﺮوى ﻧﻤﻰﮐﻨﻨﺪ و ﻧﺠﺎت ﻫﻢ ﻧﻤﻰﯾﺎﺑﻨﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺎ ﯾﮏ ﺑﺎر ﺑﺮاى ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﻮد ﺑﻔﻬﻤﺎﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﺻﺮف ﺷﻨﯿﺪن ﺳﺨﻨﺎن ﻋﯿﺴﻰ ﯾﺎ ﻣﺠﺬوب او ﺷﺪن‪ ،‬ﮐﺴﻰ را‬
‫ﻧﺠﺎت ﻧﻤﻰدﻫﺪ‪ .‬اﺳﻘﻒ ﺟﻰ‪.‬ﺳﻰ‪ .‬راﯾﻞ ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫ﺻﺮف ﺑﻬﺮهﻣﻨﺪى از ﻣﺰاﯾﺎى روﺣﺎﻧﻰ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺠﺎت ﮐﺴﻰ ﻧﻤﻰﺷﻮد‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻤﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﺰاﯾﺎى روﺣﺎﻧﻰ در اﺧﺘﯿﺎر‬
‫داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ؛ ﺷﺎﯾﺪ از ﻋﺎﻟﯿﺘﺮﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖﻫﺎ و وﺳﺎﯾﻞ ﮐﺴﺐ ﻓﯿﺾ ﺑﺮﺧﻮردار و از ﺑﺮﮐﺖ ﺷﻨﯿﺪن ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻣﻮﻋﻈﻪﻫﺎ و‬
‫ﻋﺎﻟﯿﺘﺮﯾﻦ ﺗﻌﻠﯿﻤﺎت ﺑﻬﺮهﻣﻨﺪ ﺑﺎﺷﯿﻢ؛ ﺷﺎﯾﺪ در ﺟﺎﯾﻰ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﮐﻪ ﮔﺮداﮔﺮدﻣﺎن را ﻧﻮر و ﻣﻌﺮﻓﺖ و ﻗﺪاﺳﺖ و ﯾﺎران ﻧﯿﮏ‬
‫ﺳﯿﺮت ﻓﺮاﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﮐﻪ آب در ﮐﻮزه ﺑﺎﺷﺪ و ﻣﺎ ﺗﺸﻨﻪ ﻟﺐ ﺑﮕﺮدﯾﻢ و ﻫﻤﭽﻨﺎن ﻗﻠﺐ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ‬
‫ﻧﺴﭙﺮده ﺑﺎﺷﯿﻢ و ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻰ ﺟﺰ ﻫﻼﮐﺖ اﺑﺪى در اﻧﺘﻈﺎرﻣﺎن ﻧﺒﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫‪13‬‬
‫اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬ﻣﻘﺼﻮد اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ اﻣﺘﯿﺎزات و ﻣﺰاﯾﺎى روﺣﺎﻧﻰ ارزﺷﻰ ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل در ﺧﺼﻮص ﻣﺰاﯾﺎى‬
‫روﺣﺎﻧﻰ ﻗﻮم اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬آﻧﻬﺎ اﺳﺮاﺋﯿﻠﻰاﻧﺪ و ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﻮاﻧﺪﮔﻰ‪ ،‬ﺟﻼل اﻟﻬﻰ‪ ،‬ﻋﻬﺪﻫﺎ‪ ،‬ودﯾﻌﻪ ﺷﺮﯾﻌﺖ‪ ،‬ﻋﺒﺎدت در‬
‫ﻣﻌﺒﺪ‪ ،‬و وﻋﺪه ﻫﺎ‪ ،‬ﻫﻤﻪ از آنِ اﯾﺸﺎن اﺳﺖ؛ و ﻧﯿﺰ ﭘﺪران ﺑﻪ اﯾﺸﺎن ﺗﻌﻠﻖ دارﻧﺪ‪ ،‬و ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻪ ﻟﺤﺎظ ﺑﺸﺮى از ﻧﺴﻞ آﻧﺎن‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬ﺧﺪاى ﻣﺎﻓﻮق ﻫﻪ ﮐﻪ او را ﺗﺎﺑﻪ اﺑﺪ ﺳﭙﺎس ﺑﺎد‪ .‬آﻣﯿﻦ« )روﻣﯿﺎن ‪ .(4:9-5‬ﺑﺎ اﯾﻦ وﺻﻒ‪ ،‬ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﭘﻮﻟﺲ‬
‫درﺑﺎره آﻧﻬﺎ ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻔﺖ ﻫﻨﻮز ﻧﺠﺎت ﻧﯿﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﭘﻮﻟﺲ ﻧﻮﺷﺖ ﮐﻪ »در ﻗﻠﺐ ﺧﻮد دردى ﺟﺎﻧﮑﺎه و اﻧﺪوﻫﻰ‬
‫ﻫﻤﯿﺸﮕﻰ«)‪ (2‬ﺑﺮاى اﯾﺸﺎن دارد‪ .‬ﻣﺰاﯾﺎى روﺣﺎﻧﻰ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺨﺺ را ﺑﻪ ﺳﻮى ﺷﺎﮔﺮدى ﺣﻘﯿﻘﻰ ﻫﺪاﯾﺖ‬
‫ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺻﺮف داﺷﺘﻦِ اﯾﻦ ﻣﺰاﯾﺎ از ﻣﺎ ﺷﺎﮔﺮد ﻧﻤﻰﺳﺎزد‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬ﺷﺎﮔﺮدى ﻫﻤﻮاره ﻣﺴﺘﻠﺰم اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻧﺴﺎن‬
‫ﺷﺨﺼﺎً از ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ ﺗﺎ ﺑﻪ آﺧﺮ ﭘﯿﺮوى ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫‪ -2‬وﻇﺎﯾﻒ ﻣﻮﻗﺖ اﻣﺎ ﻓﻮرىﺗﺮ‪.‬ﻓﺮد دوم ﻣﺬﮐﻮر در ﺑﺎب ﻧﻬﻢ اﻧﺠﯿﻞ ﻟﻮﻗﺎ‪ ،‬ﺧﻮدش ﺑﺮاى ﭘﯿﺮوى از ﻋﯿﺴﻰ‬
‫داوﻃﻠﺐ ﻧﺸﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺴﯿﺢ او را دﻋﻮت ﮐﺮد )آﯾﻪ ‪ .(59‬ﻟﯿﮑﻦ‪ ،‬اﯾﻦ ﺷﺨﺺ ﻣﻬﻠﺘﻰ ﺧﻮاﺳﺖ و ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺮورم‪،‬‬
‫ﻧﺨﺴﺖ رﺧﺼﺖ ده ﺗﺎ ﺑﺮوم و ﭘﺪر ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧﺎك ﺑﺴﭙﺎرم‪«.‬‬
‫ﻋﯿﺴﻰ ﭘﺎﺳﺦ داد‪» :‬ﺑﮕﺬار ﻣ ﺮدﮔﺎن‪ ،‬ﻣﺮدﮔﺎن ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧﺎك ﺑﺴﭙﺎرﻧﺪ؛ ﺗﻮ ﺑﺮو و ﺑﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺧﺪا ﻣﻮﻋﻈﻪ ﮐﻦ«‬
‫)آﯾﻪ ‪.(60‬‬
‫در ﻧﮕﺎه اول‪ ،‬ﭘﺎﺳﺦ ﻋﯿﺴﻰ ﺧﺸﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰرﺳﺪ‪ ،‬درواﻗﻊ‪ ،‬ﻫﺮ ﯾﮏ از دﻋﻮتﻫﺎى ﻓﻮق ﺟﺪى و ﺑﻰﭼﻮن و ﭼﺮا‬
‫ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﺴﺄﻟﻪ اﯾﻦ ﺷﺨﺺ ﺑﺎ آﻧﭽﻪ در ﻧﮕﺎه اول ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻰرﺳﺪ‪ ،‬ﻓﺮق داﺷﺖ‪ .‬ﺗﺼﻮر ﻣﺎ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺪر وى‬
‫اﻧﺪﮐﻰ ﭘﯿﺶ ﻓﻮت ﮐﺮده ﺑﻮد و ﻋﯿﺴﻰ ﺣﺘﻰ اﺟﺎزه رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﺮاﺳﻢ ﺧﺎﮐﺴﭙﺎرى را ﻫﻢ ﺑﻪ او ﻧﻤﻰداد‪ .‬اﻣﺎ‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ‬
‫ﻓﺮﻫﻨﮓ ﯾﻬﻮدى آن زﻣﺎن ﺑﻌﯿﺪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻮده ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﭘﺪر اﯾﻦ ﺷﺨﺺ وﻓﺎت ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﻪ اﺣﺘﻤﺎل ﺑﺴﯿﺎر‬
‫وى در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻰﻧﺸﺴﺖ و ﺑﻪ ﻋﺰادارى و ﺳﻮﮔﻮارى ﻣﻰﭘﺮداﺧﺖ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬اﺣﺘﻤﺎﻻً ﻣﻮﺿﻮع از اﯾﻦ ﻗﺮار ﺑﻮد ﮐﻪ وى‬
‫ﭘﺪرى ﺳﺎﻟﺨﻮرده داﺷﺖ و از ﻋﯿﺴﻰ اﺟﺎزه ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻣﺮگ ﭘﺪرش ﺻﺒﺮ ﮐﻨﺪ وﻗﺘﻰ اﯾﻦ دوره از زﻧﺪﮔﯿﺶ‬
‫ﺳﭙﺮى ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﯿﺎﯾﺪ و ﺷﺎﮔﺮد ﻋﯿﺴﻰ ﺷﻮد‪ .‬وﻟﻰ‪ ،‬آﻣﺪﯾﻢ و ﻣﺮگ ﺗﺎ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﭘﯿﺮ ﻣﺮد ﻧﻤﻰرﻓﺖ و ﭘﺴﺮ ﻫﻤﭽﻨﺎن در‬
‫ﮐﻨﺎر ﭘﺪر ﻣﻰ ﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﻋﯿﺴﻰ اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ را ﺑﺮاى ﺷﺎﮔﺮدان ﻗﺒﻮل ﻧﮑﺮد و ﺑﻪ ﺗﺄﮐﯿﺪ از اﯾﻦ ﺷﺨﺺ ﺧﻮاﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ‬
‫از ﭘﻰ او روان ﺷﻮد و اﻃﺎﻋﺖ از دﻋﻮﺗﺶ را ﺑﻪ ﺗﻌﻮﯾﻖ ﻧﯿﺎﻧﺪازد‪.‬‬
‫ﻣﺜﺎل اول ﻣﺎ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺷﺨﺼﻰ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺴﺎب ﺑﻬﺎى ﺷﺎﮔﺮدى را ﻧﮑﺮده ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺎل‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﺨﺼﻰ روﺑﺮو ﻫﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ‬
‫ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮد ﭘﺪر و ﻣﺎدر‪ ،‬زن و ﺷﻮﻫﺮ‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪان‪ ،‬ﺑﺮادران و ﺧﻮاﻫﺮان ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﯿﺴﻰ »ﻧﻔﺮت« دارد‪ .‬در اﯾﻨﺠﺎ‬
‫ﻧﯿﺰ اﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﺸﺨﺼﺎً ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ اﺷﺎرهاى ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻰﺗﻮان ﻧﺘﯿﺠﻪ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﺷﺨﺺ ﻣﻮرد ﺑﺤﺚ ﺣﺎﺿﺮ‬
‫ﺑﻪ ﻗﺒﻮل ﺷﺮاﯾﻂ ﻋﯿﺴﻰ ﺑﺮاى ﺷﺎﮔﺮدى ﻧﺸﺪ و ﺑﻪ ﺳﻮى ﻫﻼﮐﺖ اﺑﺪى رﻓﺖ‪.‬‬

‫‪14‬‬
‫ﺗﻌﻠﻞ‪ ،‬دﺷﻤﻦ ﺑﺰرگ ﺷﺎﮔﺮدى اﺳﺖ‪ .‬ﮐﺴﻰ ﮐﻪ در ﻟﺒﯿﮏ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻪ دﻋﻮت ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺪام اﻣﺮوز و ﻓﺮدا ﻣﻰﮐﻨﺪ‪،‬‬
‫دﻋﻮت ﻋﯿﺴﻰ را ﺷﻨﯿﺪه و ﺿﺮورت اﻃﺎﻋﺖ از آن را ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ‪ ،‬ﻓﮑﺮ وﻇﺎﯾﻒ دﯾﮕﺮى ﮐﻪ دارد ﻣﺪام ﺑﺮ‬
‫ذﻫﻨﺶ ﻓﺸﺎر ﻣﻰآورﻧﺪ و ﻓﮑﺮ اﻃﺎﻋﺖ را از ﺳﺮش ﺑﻪ در ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬ﭼﻨﯿﻦ ﺷﺨﺼﻰ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻧﺪارد ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ اﺑﺪ‬
‫اﻃﺎﻋﺖ از ﻣﺴﯿﺢ را ﺑﻪ ﺗﻌﻮﯾﻖ اﻧﺪازد‪ ،‬وﻟﻰ از ﻣﺴﯿﺢ ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻣﻰﮐﻨﺪ ﮐﻪ »ﻓﻘﻂ اﺟﺎزه ﺑﺪه ﺗﺎ اول اﯾﻦ ﮐﺎر ﮐﻮﭼﮏ را‬
‫اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﻢ‪ «.‬ﺑﺎ اﯾﻦ وﺻﻒ‪ ،‬ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﺗﻌﻮﯾﻖ ﺑﻪ ﯾﮏ روز ﺗﻌﻮﯾﻖ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻣﻰﺷﻮد و ﯾﮏ روز ﺗﻌﻮﯾﻖ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ‬
‫ﺗﻌﻮﯾﻖ و ﮐﺎر ﺑﻪ ﯾﮏ ﺳﺎل ﺗﻌﻮﯾﻖ ﻣﻰﮐﺸﺪ و آﺧﺮ ﺳﺮ ﻫﻢ ﻋﻤﺮ ﺷﺨﺺ ﻣﻰﮔﺬرد ﺑﻰآﻧﮑﻪ ﺑﻪ دﻋﻮت ﻣﺴﯿﺢ ﭘﺎﺳﺨﻰ‬
‫واﻗﻌﻰ داده ﺑﺎﺷﺪ‪«.‬‬
‫ﭼﺎرﻟﺰ اﺳﭙﺮﺟﻦ در روزﮔﺎر ﺧﻮد ﻋﺪه ﺑﺴﯿﺎرى را ﺑﺎ اﯾﻦ ﺧﺼﻠﺖ ﺳﺮاغ داﺷﺖ و درﺑﺎرهﺷﺎن ﭼﻨﯿﻦ ﻧﻮﺷﺖ‪:‬‬

‫ﺷﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ ﮐﻪ ﻓﻌﻼً ﻧﻮآﻣﻮز و ﺗﺎزهﮐﺎر ﻫﺴﺘﯿﺪ و وﻗﺘﺘﺎن ﺑﻪ ﺳﺮ ﻫﻢ ﮐﻪ آﻣﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺎز ﺧﯿﺎل ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﺮاى‬
‫ﭘﺮداﺧﺘﻦ ﺑﻪ اﻣﻮر روﺣﺎﻧﻰ دﯾﺮ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ ﮐﻪ ﻓﻌﻼً ﺻﻨﻌﺘﮕﺮى ﺑﯿﺶ ﻧﯿﺴﺘﯿﺪ و وﻗﺘﻰ آن ﻗﺪر ﭘﻮل ﺑﻪ‬
‫دﺳﺖ آوردﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﯿﺪ ﺳﺮو ﺳﺎﻣﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﮐﺴﺐ و ﮐﺎرﺗﺎن ﺑﺪﻫﯿﺪ‪ ،‬آن وﻗﺖ ﻣﻰﺗﻮاﻧﯿﺪ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻓﮑﺮ ﮐﻨﯿﺪ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ‬
‫ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ ﮐﻪ ﺗﺎزه آﻗﺎى ﺧﻮد ﺷﺪهاﯾﺪ و ﮐﺎر و ﮐﺎﺳﺒﻰ راه اﻧﺪاﺧﺘﻪاﯾﺪ و ﺿﻤﻨﺎً ﻋﯿﺎل وارﯾﺪ و ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻫﻨﻮز از آب و ﮔﻞ‬
‫در ﻧﯿﺎﻣﺪهاﻧﺪ و ﻫﺰار ﻧﻮع ﮔﺮﻓﺘﺎرى دارﯾﺪ و ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ‪ ،‬ﺑﻬﺎﻧﻪاى ﺑﺮاى ﺗﻌﻠﻞ ﺧﻮد ﺑﺘﺮاﺷﯿﺪ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﻗﻮل ﺑﺪﻫﯿﺪ ﮐﻪ‬
‫ﻫﺮﮔﺎه ﭘﻮﻟﻰ ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﯿﺪ و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﯾﯿﻼﻗﻰ دﻧﺠﻰ در دﻫﮑﺪه ﻧﻘﻞ ﻣﮑﺎن ﮐﺮدﯾﺪ و ﺧﯿﺎﻟﺘﺎن از ﺑﺎﺑﺖ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻧﯿﺰ‬
‫راﺣﺖ ﺷﺪ‪ ،‬آن وﻗﺖ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﯿﺪ از ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺧﻮد ﺗﻮﺑﻪ ﮐﻨﯿﺪ و ﻓﯿﺾ ﺧﺪا را ﺑﺮاى آﯾﻨﺪه ﺑﻄﻠﺒﯿﺪ‪ .‬ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺳﺨﻨﺎن ﺟﺰ‬
‫ﺧﻮدﻓﺮﯾﺒﻰ ﻣﻔﺘﻀﺤﺎﻧﻪ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ وﻋﺪه ﺧﻮد ﻋﻤﻞ ﻧﺨﻮاﻫﯿﺪ ﮐﺮد‪.‬ﻫﺮ ﭼﻪ اﻣﺮوز ﻫﺴﺘﯿﺪ‪ ،‬ﻓﺮدا ﻫﻢ ﻫﻤﺎن‬
‫ﺧﻮاﻫﯿﺪ ﺑﻮد‪ ،‬و ﻫﺮ ﭼﻪ ﻓﺮدا ﺑﺎﺷﯿﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﻓﺮدا ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﻮاﻫﯿﺪ ﺑﻮد و ﺗﺎ ﻣﻌﺠﺰهاى اﺗﻔﺎق ﻧﯿﺎﻓﺘﺪ‪ -‬ﯾﻌﻨﻰ ﺗﺎ ﻓﯿﺾ‬
‫ﻣﺎﻓﻮق ﻃﺒﯿﻌﻰ ﺧﺪا از ﺷﻤﺎ اﻧﺴﺎن ﺟﺪﯾﺪ ﻧﯿﺎﻓﺮﯾﻨﺪ‪ -‬ﺗﺎ روز آﺧﺮ‪ ،‬ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯿﺪ ﺧﻮاﻫﯿﺪ ﻣﺎﻧﺪ‪ ،‬ﯾﻌﻨﻰ ﺷﺨﺼﻰ ﺑﺪون‬
‫ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﺪون اﻣﯿﺪ و ﻏﺮﯾﺒﻪ اى ﺑﺮاى ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻗﻮم ﺧﺪا‪ .‬ﺗﻌﻠﻞ‪ ،‬ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ دام ﺷﯿﻄﺎن اﺳﺖ؛ وى ﺑﺎ اﯾﻦ دام ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﺴﻰ‬
‫ﺑﯿﺶ از دامﻫﺎى دﯾﮕﺮش ﺟﺎنﻫﺎى ﻏﺎﻓﻞ را ﺷﮑﺎر ﻣﻰﮐﻨﺪ‪.‬‬

‫‪ -3‬ﺷﺎﮔﺮدى را ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺷﺮاﯾﻂ ﺧﻮد ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻦ‪ .‬از ﺑﯿﻦ اﯾﻦ ﺳﻪ ﺗﻦ‪ ،‬ﻧﻔﺮ آﺧﺮ ﻧﯿﺰ )ﻣﺜﻞ اوﻟﻰ( داوﻃﻠﺐ ﭘﯿﺮوى از‬
‫ﻋﯿﺴﻰ ﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ‪ ،‬ﻣﻰ ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺮاﯾﻂ ﺷﺎﮔﺮدى را ﺑﻪ ﺟﺎى ﻋﯿﺴﻰ‪ ،‬ﺧﻮدش ﺗﻌﯿﯿﻦ ﮐﻨﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺳﺮورم‪،‬‬
‫ﺗﻮ را ﭘﯿﺮوى ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﺨﺴﺖ رﺧﺼﺖ ده ﺗﺎ ﺑﺎزﮔﺮدم و اﻫﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮد را وداع ﮔﻮﯾﻢ« )آﯾﻪ ‪ .(61‬در ﻇﺎﻫﺮ‪،‬‬
‫ﺧﻮاﺳﺘﻪ اﯾﻦ ﺷﺨﺺ ﺑﯿﺶ از دو ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ ﺑﻪ درﺧﻮاﺳﺖ اﻟﯿﺸﻊ از اﯾﻠﯿﺎ ﮐﻪ ﻣﻮرد ﻗﺒﻮل وى واﻗﻊ ﺷﺪ‪ ،‬ﺷﺒﺎﻫﺖ دارد‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬اﺷﺘﺒﺎﻫﻰ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻓﺮد ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻪ روﺷﻨﻰ روز اﺳﺖ‪ .‬وى ﻋﯿﺴﻰ را »ﺧﺪاوﻧﺪ« ﺧﻄﺎب ﮐﺮد؛ ﺑﺎ اﯾﻦ‬

‫‪15‬‬
‫وﺻﻒ‪ ،‬ﺣﻖ ﺣﺎﮐﻤﯿﺖ او را ﺑﺮ زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد ﺑﻪ رﺳﻤﯿﺖ ﻧﺸﻨﺎﺧﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻦ وﺻﻒ‪ ،‬در ﺗﻼش ﺑﻮد ﮐﻪ ﺷﺮاﯾﻂ ﺷﺎﮔﺮدى‬
‫را ﺧﻮدش ﺗﻌﯿﯿﻦ ﮐﻨﺪ‪ .‬او ﻋﻠﻰرﻏﻢ آﻧﮏ ﻋﯿﺴﻰ را »ﺧﺪاوﻧﺪا‪ ،‬ﺧﺪاوﻧﺪا« ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ‪ ،‬در ﻋﻤﻞ از او ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺧﺪاوﻧﺪ‬
‫ﺧﻮد ﭘﯿﺮوى ﻧﻤﻰﮐﺮد‪.‬‬
‫اﯾﻦ اﻣﺮ‪ ،‬ﺷﺎﮔﺮدى ﻋﺪه ﺑﺴﯿﺎرى را ﺑﺎ ﻣﺎﻧﻊ ﺑﺰرﮔﻰ روﺑﺮو ﻣﻰﺳﺎزد و ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻫﻢ ﺑﮑﻠﻰ آن را ﺗﺒﺎه ﻣﻰﮐﻨﺪ‪ .‬ﭼﻨﺪى‬
‫ﭘﯿﺶ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﻠﺴﻪ اى ﺑﺮاى ﺧﺎدﻣﺎن رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم‪ ،‬ﯾﮑﻰ از ﺣﺎﺿﺮان از اﯾﻦ ﮔﻠﻪ داﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺧﺎدﻣﺎن ﺧﺪاوﻧﺪ ﭼﻨﺪان ﺑﺮ‬
‫زﻧﺪﮔﻰ روﺣﺎﻧﻰ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻧﻈﺎرت ﻧﺪارﯾﻢ‪ .‬وى ﻣﻰﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﻣﺮوزه ﻣﺸﮑﻞ اﮐﺜﺮ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن اﺳﻤﻰ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ‬
‫ﻣﻰﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻧﺠﺎت را ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺷﺮاﯾﻄﻰ ﮐﻪ ﺧﻮد ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ ﺑﻪ دﺳﺖ آورﻧﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻣﻰﮔﻮﯾﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس‬
‫اﯾﻤﺎن دارﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪى ﻋﯿﺴﻰ ﻧﯿﺰ اذﻋﺎن دارﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻦ‪ ،‬ﺣﺎﺿﺮ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ در ﻣﻮرد ﮐﻢ و ﮐﯿﻒ اﻃﺎﻋﺖ‬
‫ﺧﻮد از ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﮐﺴﻰ ﺟﻮاﺑﮕﻮ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﻣﻰﺧﻮاﻫﻨﺪ اﺧﺘﯿﺎر اﯾﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﻫﺮ وﻗﺖ ﮐﻪ‬
‫زﺣﻤﺘﻰ ﺑﺮاﯾﺸﺎن ﻧﺪاﺷﺖ از ﻣﺴﯿﺢ اﻃﺎﻋﺖ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬وﻟﻰ اﮔﺮ اﻃﺎﻋﺖ ﻧﮑﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻤﻰﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮐﻪ ﮐﺴﻰ آﻧﻬﺎ را ﻧﺎﻣﻄﯿﻊ‬
‫ﺑﺨﻮاﻧﺪ و ﺑﮕﻮﯾﺪ ﮐﻪ واﻗﻌﺎً از ﻣﺴﯿﺢ ﭘﯿﺮوى ﻧﻤﻰﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﻣﻌﺘﻘﺪم ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ اﯾﻦ ﺷﺨﺺ ﻋﯿﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ اﺳﺖ‪.‬‬
‫دﯾﺘﺮﯾﺶ ﺑﻮﻧﻬﻔﺮ در ﮐﺘﺎب ﮐﻼﺳﯿﮏ ﺧﻮد درﺑﺎره ﺑﻬﺎى ﺷﺎﮔﺮدى ﺿﻤﻦ ﺗﺠﺰﯾﻪ و ﺗﺤﻠﯿﻞ دﻗﯿﻖ ﻟﻮﻗﺎ ‪ ،57:9-62‬ﻫﺮ‬
‫ﯾﮏ از ﻋﺬر و ﺑﻬﺎﻧﻪﻫﺎى ﻓﻮق را ﺑﻪ دﻗﺖ ﺑﺮرﺳﻰ ﻣﻰﮐﻨﺪ‪ .‬وى ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺑﺮرﺳﻰ ﻣﻮرد ﺳﻮم ﻣﻰﭘﺮدازد‪ ،‬ﭼﻮن اﻫﻤﯿﺖ‬
‫آن از دو ﻣﻮرد ﻗﺒﻠﻰ ﺑﯿﺸﺘﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻮﻧﻬﻔﺮ ﻣﻌﺘﻘﺪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻣﺮد ﺳﻮم ﺣﮑﺎﯾﺖ از دو ﺿﻌﻒ اﺳﺎﺳﻰ دارد‪ .‬اول‪،‬‬
‫ﻧﺸﺎن ﻣﻰدﻫﺪ ﮐﻪ ﻓﺮد ﻣﺰﺑﻮر از ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺧﻮد ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺑﺎﯾﺪ و ﺷﺎﯾﺪ ﺟﺪا ﻧﺸﺪه ﺑﻮد‪ .‬وﻗﺘﻰ اﻟﯿﺸﻊ ﺑﻪ ﻣﺰرﻋﻪاش‬
‫ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺗﺎ آﻻت و اﺑﺰار ﮐﺸﺎورزىاش را ﺑﺴﻮزاﻧﺪ و ﮔﺎو ﻧﺮش را ﺳﺮ ﺑﺒﺮد‪ ،‬ﻫﺪﻓﺶ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ارﺗﺒﺎﻃﺶ را ﺑﺎ‬
‫زﻧﺪﮔﻰ ﺳﺎﺑﻖ ﺧﻮد ﻋﻠﻨﺎً ﻗﻄﻊ ﮐﻨﺪ و راه ﺑﺎزﮔﺸﺘﻰ ﺑﺮاى ﺧﻮد ﺑﺎﻗﻰ ﻧﮕﺬارد‪ .‬او ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ واﻗﻌﻰ ﮐﻠﻤﻪ ﺷﺎﮔﺮد ﺑﻮد‪ .‬و‬
‫ﻟﯿﮑﻦ‪ ،‬در ﻣﻮرد ﺷﺨﺺ ﺳﻮﻣﻰ ﮐﻪ ﻧﺰد ﻋﯿﺴﻰ آﻣﺪ‪ ،‬ﻣﻮﺿﻮع ﺑﻪ ﮐﻠﻰ ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﻮد‪ .‬اﯾﻦ ﺷﺨﺺ دو دﺳﺘﻰ ﺑﻪ رواﺑﻂ‬
‫ﻗﺪﯾﻤﻰ و ﻃﺮز زﻧﺪﮔﻰ ﺳﺎﺑﻘﺶ ﭼﺴﺒﯿﺪه ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻮﻧﻬﻔﺮ‪ 7‬ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫ﺷﺎﮔﺮد ﺑﺎ ﻗﺪم اوﻟﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻨﯿﺪن دﻋﻮت اﻟﻬﻰ ﺑﺮﻣﻰدارد‪ ،‬راﺑﻄﻪ ﺧﻮد را ﺑﺎ آن ﮐﺲ ﮐﻪ در ﺳﺎﺑﻖ ﺑﻮد ﺑﻪ ﮐﻠﻰ‬
‫ﻣﻰﮔﺴﻠﺪ‪ .‬دﻋﻮت ﺑﻪ ﭘﯿﺮوى از ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻪ ﯾﮑﺒﺎره ﺷﺮاﯾﻂ ﺟﺪﯾﺪى ﭘﺪﯾﺪ ﻣﻰآورد‪ .‬ﻣﺎﻧﺪن در وﺿﻊ ﺳﺎﺑﻖ‪ ،‬ﺷﺎﮔﺮدى را‬
‫اﻣﮑﺎن ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ ﻣﻰﺳﺎزد‪ .‬ﺑﺮاى ﭘﯿﺮوى از ﻣﺴﯿﺢ‪ ،‬ﻻوى ﺑﺎﯾﺪ ﻗﺒﻮض ﻋﻮارض را ﮐﻨﺎر ﺑﮕﺬارد و ﭘﻄﺮس ﻗﯿﺪ ﺗﻮرﻫﺎى‬
‫ﻣﺎﻫﯿﮕﯿﺮىاش را ﺑﺰﻧﺪ‪...‬دﻋﻮت ﺑﻪ ﭘﯿﺮوى از ﻣﺴﯿﺢ ﺗﻠﻮﯾﺤﺎً ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻌﻨﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﺰ ﺑﻪ راه ﻧﻤﻰﺗﻮان ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ‬
‫اﯾﻤﺎن آورد و آن اﯾﻨﮑﻪ از دار و ﻧﺪار ﺧﻮد دﺳﺖ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺎ ﭘﺴﺮ ﻣﺠﺴﻢ ﺷﺪه ﺧﺪا ﻫﻤﺮاه ﺷﺪ‪.‬‬

‫‪16‬‬
‫ﺿﻌﻒ اﺳﺎﺳﻰ دوم ﻋﺒﺎرﺗﺴﺖ از ﻋﺪم اﻃﺎﻋﺖ‪ .‬اﻃﺎﻋﺖ ﻧﻘﺸﻰ اﺳﺎﺳﻰ در زﻧﺪﮔﻰ ﺷﺎﮔﺮد دارد و ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻰ دﻗﯿﻘﺎً‬
‫ﺑﺮﺧﻼف ﺷﺎﮔﺮدى اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﺑﺴﯿﺎرى از ‪-‬ﺑﻪ اﺻﻄﻼح‪ -‬ﭘﯿﺮوان ﻣﺴﯿﺢ ﻓﮑﺮ ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ از ﺑﯿﻦ‬
‫اﺣﮑﺎم ﺧﺪا آﻧﻬﺎ را دوﺳﺖ دارﻧﺪ ﮔﻠﭽﯿﻦ ﺑﮑﻨﻨﺪ و ﻫﺮ وﻗﺖ ﮐﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ اﻃﺎﻋﺖ ﮐﻨﻨﺪ و از ﻫﺮ ﺣﮑﻤﻰ ﮐﻪ ﺧﻮﺷﺸﺎن‬
‫ﻧﯿﺎﻣﺪ اﻃﺎﻋﺖ ﻧﮑﻨﻨﺪ‪ .‬وﻟﻰ اﯾﻨﮑﻪ ﺷﺎﮔﺮدى ﻧﺸﺪ‪ .‬ﮐﺴﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﮑﻞ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﺪ ﺣﺘﻰ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﯿﺴﻰ‬
‫ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﺠﺎت دﻫﻨﺪه ﺧﻮد اﯾﻤﺎن دارد‪.‬‬
‫در اﯾﻨﺠﺎ ﻧﯿﺰ ﺑﻮﻧﻬﻔﺮ ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﮐﺴﻰ ﺑﻪ دﺳﺘﻮر ﺧﺪا ﺑﻰاﻋﺘﻨﺎﯾﻰ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﻓﯿﺾ او را ﻧﯿﺰ درﯾﺎﻓﺖ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮐﺮد‪.‬‬

‫ﭼﮕﻮﻧﻪ اﻣﯿﺪ ﺑﻪ ﻣﺸﺎرﮐﺖ ﺑﺎ ﺧﺪاوﻧﺪ دارﯾﺪ ﺣﺎل آﻧﮑﻪ در ﻧﻘﻄﻪاى از زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد از او در ﺣﺎل ﻓﺮارﯾﺪ؟ ﮐﺴﻰ ﮐﻪ‬
‫ﻃﺎﻋﺖ ﻧﮑﻨﺪ‪ ،‬اﯾﻤﺎن ﻫﻢ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻮن آن ﮐﻪ اﻃﺎﻋﺖ ﻣﻰﮐﻨﺪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ اﯾﻤﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪...‬ﺷﻤﺎ دﺳﺘﻮر‬
‫دارﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺪون ﻣﻌﻄﻠﻰ اﻃﺎﻋﺖ ﮐﻨﯿﺪ‪ .‬ﺑﺮاﺛﺮ اﻃﺎﻋﺖ ﺧﻮاﻫﯿﺪ دﯾﺪ ﮐﻪ اﯾﻤﺎن آوردن ﺑﺮاﯾﺘﺎن ﻣﻤﮑﻦ ﻣﻰﺷﻮد و ﻣﻰﺗﻮاﻧﯿﺪ‬
‫ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎى ﺣﻘﯿﻘﻰ ﮐﻠﻤﻪ اﯾﻤﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ‪.‬‬

‫ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻰ درواﻗﻊ ﻧﺘﯿ ﺠﻪ ﺗﻌﻠﻖ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﻪ ﭼﯿﺰى در دﻧﯿﺎﺳﺖ و اﮔﺮ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﺷﺎﮔﺮد ﻣﻨﺎﺳﺒﻰ ﺑﺮاى‬
‫ﻣﺴﯿﺢ ﻧﺨﻮاﻫﯿﻢ ﺑﻮد‪ .‬ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﻧﮕﺎه ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﻫﻮاى ﺑﺎزﮔﺸﺘﻦ ﺑﻪ ﺳﺮﺷﺎن ﻣﻰزﻧﺪ‪ .‬ﻋﯿﺴﻰ ﮐﺴﻰ را ﺑﺎ اﯾﻦ‬
‫ﺷﺮاﯾﻂ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ‪.‬‬

‫زن ﻟﻮط را ﺑﻪ ﯾﺎد آرﯾﺪ‬

‫ﻋﯿﺴﻰ ﺑﺮاى ﺧﺎﻟﻰ ﻧﺒﻮدن ﻋﺮﯾﻀﻪ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﮐﺴﻰ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺷﺨﻢ زﻧﻰ ﺑﺒﺮد و ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﻨﮕﺮد‪ ،‬ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ‬
‫ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺧﺪا ﻧﺒﺎﺷﺪ‪ «.‬ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ‪ ،‬ﻋﯿﺴﻰ ﻫﺸﺪارى ﻣﻰدﻫﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ آن را ﺟﺪى ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺣﺎل‪ ،‬ﻗﺼﺪ اﺷﺎره ﺑﻪ ﻫﺸﺪار دﯾﮕﺮى از ﻣﺴﯿﺢ دارم ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ آن را ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ در ﺑﺎب ﻧﻬﻢ ﻟﻮﻗﺎ ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﯾﺪ‪،‬‬
‫در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻫﺸﺪار ﻣﺰﺑﻮر را ﻫﺸﺖ ﻓﺼﻞ ﺑﻌﺪ از ﻓﺼﻞ ﻧﻬﻢ اﻧﺠﯿﻞ ﻟﻮﻗﺎ‪ ،‬در ﺑﺨﺸﻰ ﻣﻰﺗﻮان دﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ‬
‫ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﺴﯿﺢ و ﺧﻄﺮ ﻏﺎﻓﻞﮔﯿﺮ ﺷﺪن اﻓﺮاد ﻧﺎآﻣﺎده اﺳﺖ‪ .‬ﻋﯿﺴﻰ ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﯾﺪ‪» :‬زن ﻟﻮط را ﺑﻪ ﯾﺎد آرﯾﺪ« )ﻟﻮﻗﺎ‬
‫‪ .(32:17‬اﯾﻦ زن ﮐﻪ ﻫﻤﺴﺮ ﯾﮑﻰ از ﭘﺎﺗﺮﯾﺎرخﻫﺎى ﻣﺬﮐﻮر در ﻋﻬﺪﻋﺘﯿﻖ ﺑﻪ ﻧﺎم ﻟﻮط‪ ،‬ﺑﺮادر زاده اﺑﺮاﻫﯿﻢ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺜﺎل‬
‫ﻣﻌﺮوﻓﻰ اﺳﺖ در ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس از ﮐﺴﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﺎى اداﻣﻪ دادن ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدى‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﻫﻼك ﺷﺪ‪ .‬وى ﺑﺎ‬
‫ﺷﻮﻫﺮش در ﺳﺪوم زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﮐﺮد‪ .‬ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﻗﺒﻼً ﺑﺮ او ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪه و ﺑﻪ او )و ﺷﻮﻫﺮش( اﺧﻄﺎر ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ از‬
‫ﺳﺪوم ﻓﺮار ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻗﺮار ﺑﻮد ﺧﺪا ﺳﺪوم را وﯾﺮان ﮐﻨﺪ‪ .‬زن ﻟﻮط ﺑﻪ اﺻﺮار ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺷﻬﺮ را ﺗﺮك ﮐﺮد‪ .‬در راه ﺧﻮد‬
‫ﺑﻪ ﺳﻮى ﮐﻮﻫﺴﺘﺎن‪ ،‬وى ﻋﻠﻰرﻏﻢ دﺳﺘﻮر اﮐﯿﺪ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺳﺘﻮﻧﻰ از ﻧﻤﮏ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪ‪ .‬ﻋﯿﺴﻰ‬

‫‪17‬‬
‫ﻓﺮﻣﻮد ﮐﻪ ﻋﻘﻮﺑﺖ اﯾﻦ زن را ﺑﺎﯾﺪ »ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ داﺷﺖ«‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ اﻣﺘﯿﺎزاﺗﻰ را ﮐﻪ اﯾﻦ زن در اﺧﺘﯿﺎر داﺷﺖ‪ ،‬ﻧﯿﺰ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﻰ و‬
‫ﻋﺎﻗﺒﺖ وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﺶ را ﺑﻪ ﯾﺎد آورد‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﺟﺪﯾﺖ اﯾﻦ ﻫﺸﺪار ﭘﻰ ﻧﻤﻰ ﺑﺮﯾﻢ ﻣﮕﺮ آﻧﮑﻪ ﺑﺪاﻧﯿﻢ ﻫﻤﺴﺮ ﻟﻮط از ﻧﻈﺮ روﺣﺎﻧﻰ اﻣﺘﯿﺎزات ﺑﺴﯿﺎرى در اﺧﺘﯿﺎر‬
‫داﺷﺖ‪ .‬اول از ﻫﻤﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﻫﻤﺴﺮ ﻣﺮدى ﻧﺠﺎت ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬درﺳﺖ ﮐﻪ ﻟﻮط ﻫﻢ آدﻣﻰ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺳﺮﻣﺸﻘﻰ از‬
‫ﺷﺎﮔﺮدى ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬وى ﺑﺮاى ﺳﮑﻮﻧﺖ‪ ،‬ﺷﻬﺮﻫﺎى واﻗﻊ رد دﺷﺖ را ﺑﺎ ﻟﺬتﻫﺎى وﺳﻮﺳﻪاﻧﮕﯿﺰﺷﺎن ﺑﻪ دﻫﮑﺪه ﮐﻮﻫﺴﺘﺎﻧﻰ‬
‫ﻣﺤﻞ ﺳﮑﻮﻧﺖ اﺑﺮاﻫﯿﻢ ﺗﺮﺟﯿﺢ داد ﭼﻮب ﺗﺼﻤﯿﻤﺶ را ﺧﻮرد‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﭘﻄﺮس او را ﻟﻮط ﭘﺎرﺳﺎ ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ »ﮐﻪ‬
‫از ﻓﺠﻮر ﺑﻰدﯾﻨﺎن ﺑﻪ ﺳﺘﻮه آﻣﺪه ﺑﻮد« )دوم ﭘﻄﺮس ‪ .(7:2‬ﻫﻤﺴﺮ ﻟﻮط ﻋﻠﻰرﻏﻢ اﯾﻨﮑﻪ از اﻣﺘﯿﺎز داﺷﺘﻦ ﺷﻮﻫﺮى‬
‫ﻧﺠﺎت ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻮد‪ ،‬ﻫﻼك ﺷﺪ‪ .‬از اﯾﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ازدواﺟﺶ ﺑﺎ ﻟﻮط ﺳﺒﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺎ ﻣﺮدى روﺣﺎﻧﻰ ﮐﻪ‬
‫اﺑﺮاﻫﯿﻢ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻗﻮم و ﺧﻮﯾﺶ ﺷﻮد و از ﻣﺼﺎﺣﺒﺘﺶ ﺑﺮﺧﻮردار ﮔﺮدد‪ .‬ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ‪ ،‬اﯾﻤﺎن اﺑﺮاﻫﯿﻢ دﯾﮕﺮ ﺑﺮاى زن‬
‫ﻟﻮط ﻣﻌﻤﺎ ﻧﺒﻮد‪ ،‬ﭼﻮن اﺑﺮاﻫﯿﻢ ﺣﻘﺎﯾﻘﻰ را ﮐﻪ درﺑﺎره ﺧﺪاى ﺣﻘﯿﻘﻰ درﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎ ﻗﻮ و ﺧﻮﯾﺸﺎﻧﺶ ﮐﻪ ﻟﻮط و‬
‫ﻫﻤﺴﺮش ﻧﯿﺰ ﺟﺰو اﯾﺸﺎن ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬در ﻣﯿﺎن ﻣﻰﻧﻬﺎد‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻼوه‪ ،‬زﻣﺎﻧﻰ ﮐﻪ اﺑﺮاﻫﯿﻢ ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺘﺶ ﺧﺪاى ﺣﻘﯿﻘﻰ‬
‫ﻣﻰ ﭘﺮداﺧﺖ‪ ،‬ﻫﻤﺴﺮ ﻟﻮط ﻧﯿﺰ ﺷﺮﮐﺖ داﺷﺖ‪ .‬از اﯾﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬دﯾﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﻄﻮر ﻗﺪرت ﺧﺪا او و دﯾﮕﺮان را از‬
‫ﭼﻨﮓ ﮐﺪرﻻﻋﻤﺮ و ﺳﺎﯾﺮ ﺷﺎﻫﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﺳﺪم را اﺷﻐﺎل ﮐﺮده و آﻧﺎن را ﺑﻪ اﺳﺎرت ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬رﻫﺎﻧﯿﺪه ﺑﻮد‪ .‬درواﻗﻊ‪،‬‬
‫زن ﻟﻮط ﺣﺘﻰ از اﻣﺘﯿﺎز ﻣﻼﻗﺎت ﺑﺎ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﻧﯿﺰ زﻣﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺪوم آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهاش ﻫﺸﺪار ﺑﺪﻫﻨﺪ‪،‬‬
‫ﺑﺮﺧﻮردار ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬وى ﯾﮑﻰ از ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮى ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﻓﺮار ﮐﺮدﻧﺪ‪.‬‬
‫در آن روز‪ ،‬ﺑﯿﻦ ﺻﺪ ﻫﺰار ﻧﻔﺮ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﻫﻢ ﭘﯿﺪا ﻧﻤﻰﺷﺪ ﮐﻪ واﺟﺪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ اﻣﺘﯿﺎزات روﺣﺎﻧﻰ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪،‬‬
‫ﻫﻤﺴﺮ ﻟﻮط ﺑﻪ رﻏﻢ اﻣﺘﯿﺎزاﺗﻰ ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻧﮕﺎه ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آن ﻣﻮرد داورى اﻟﻬﻰ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫اﺷﮑﺎل ﮐﺎر زن ﻟﻮط ﮐﺠﺎ ﺑﻮد؟ ﺟﻮاب اﯾﻦ ﺳﺆال روﺷﻦ اﺳﺖ‪ .‬اول‪ ،‬وى از ﮐﻼﻣﻰ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﻮﺳﯿﻠﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻧﺶ‬
‫اﻋﻼم ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬اﻃﺎﻋﺖ ﻧﮑﺮد‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺑﺎ اﯾﻦ ﭘﯿﺎم ﺑﻪ ﺳﺪوم آﻣﺪﻧﺪ ﮐﻪ اﻧﺪك زﻣﺎﻧﻰ ﺑﻌﺪ ﺷﻬﺮ را وﯾﺮان‬
‫ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮐﺮد و ﻟﻮط و ﻫﻤﺴﺮش ﺑﺎﯾﺪ آن ﻣﺤﻞ را ﺗﺮك ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻮاده ﻟﻮط در رﻓﺘﻦ ﺗﺮدﯾﺪ داﺷﺖ‪ .‬ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺑﻪ‬
‫آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻧﺮوﻧﺪ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺷﻬﺮ را وﯾﺮان ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻟﻮط ﺑﻪ داﻣﺎدﻫﺎﯾﺶ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺮﺧﯿﺰﯾﺪ و از اﯾﻦ ﻣﮑﺎن ﺑﯿﺮون‬
‫ﺷﻮﯾﺪ‪ ،‬زﯾﺮا ﺧﺪاوﻧﺪ اى ﺷﻬﺮ را ﻫﻼك ﻣﻰﮐﻨﺪ‪ «.‬ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﻧﯿﺰ اﻋﻼم داﺷﺘﻨﺪ‪» :‬ﺟﺎن ﺧﻮد را درﯾﺎب و از ﻋﻘﺐ ﻣﻨﮕﺮ‪،‬‬
‫و در ﺗﻤﺎم وادى ﻣﺎﯾﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﻪ ﺑﻪ ﮐﻮه ﺑﮕﺮﯾﺰ‪ ،‬ﻣﺒﺎدا ﻫﻼك ﺷﻮ« )ﭘﯿﺪاﯾﺶ ‪.(ù14:1917‬اﯾﻦ دﺳﺘﻮرات ﺑﻪ ﻓﻮرﯾﺖ و‬
‫ﺻﺮاﺣﺖ دﺳﺘﻮرﻫﺎى دﯾﮕﺮ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺑﻮدﻧﺪ و‪ .‬ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻦ‪ ،‬زن ﻟﻮط از آﻧﻬﺎ ﺳﺮﭘﯿﭽﯿﺪ و ﺷﺮوع ﮐﺮد ﺑﻪ اﯾﻦ ﭘﺎ و‬
‫آن ﭘﺎ ﮐﺮدن و ﻟﻔﺖ و ﻟﻌﺎب دادن‪ .‬ﺗﻌﻠﻞ وى ﺳﭙﺲ ﺷﮑﻞ ﺑﻰاﻃﺎﻋﺘﻰ ﻋﻠﻨﻰ ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ و ﮐﺎر ﺑﻪ ﺟﺎﯾﻰ رﺳﯿﺪ ﮐﻪ‬
‫از دﺳﺘﻮر ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﺳﺮﭘﯿﭽﻰ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﻧﮕﺮﯾﺴﺖ‪.‬‬

‫‪18‬‬
‫دوم‪ ،‬زن ﻟﻮط ﺣﻘﯿﻘﺖ آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﺧﺪا ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺎور ﻧﮑﺮد‪ .‬ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺧﺎﻧﻮاده ﻟﻮط ﺑﺮاى‬
‫ﻧﺠﺎت ﺟﺎن ﺧﻮد از ﺷﻬﺮ ﻓﺮار ﻧﮑﻨﻨﺪ و در ﺿﻤﻦ ﻓﺮار ﺳﺮﺑﺮﮔﺮداﻧﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺑﻘﯿﻪ ﺳﺎﮐﻨﺎن آن ﺷﻬﺮ ﻫﻼك ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎ‬
‫اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬زن ﻟﻮط ﯾﻘﯿﻨﺎً ﻣﺜﻞ ﺧﯿﻠﻰ از ﻣﺮدم اﻣﺮوز‪ ،‬ﭘﯿﺶ ﺧﻮد اﯾﻨﻄﻮر اﺳﺘﺪﻻل ﮐﺮده ﺑﻮد‪ :‬ﻣﺴﻠﻤﺎً ﻣﻨﻈﻮر ﺧﺪا اﯾﻦ‬
‫ﭼﯿﺰى ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪم ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺧﺪا ﮐﻪ ﻧﻤﻰ آﯾﺪ ﺷﻬﺮى ﺑﻪ ﺑﺰرﮔﻰ ﺳﺪوم را وﯾﺮان ﮐﻨﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﻫﻢ دﺳﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر زد‪ ،‬ﯾﻘﯿﻨﺎً‬
‫ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﯾﮏ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻧﯿﺴﺖ و ﻧﺎﺑﻮد ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮐﺮد‪ «.‬اﻣﺎ‪ ،‬اﯾﻦ دﻗﯿﻘﺎً ﻫﻤﺎن ﮐﺎرى ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺪا اﻧﺠﺎم داد‪.‬‬
‫ﺧﺪا ﻗﺼﺪ ﺧﻮد را ﻗﺒﻼً اﻋﻼم ﮐﺮده و ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪاش ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻮده ﺑﻮد‪ .‬زن ﻟﻮط ﻫﻼك ﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﮐﻼم ﺧﺪا را ﺑﺎور‬
‫ﻧﮑﺮد‪.‬‬
‫ﺳﻮم‪ ،‬زن ﻟﻮط ﭼﻨﺪان ﮐﻪ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ و ﻟﺬتﻫﺎﯾﺶ ﻋﻼﻗﻪﻣﻨﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺧﺪا را دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬اﮔﺮ ﻗﺒﻞ از ﻣﻼﻗﺎت‬
‫ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن‪ ،‬ﺑﺎ زن ﻟﻮط ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮده از او درﺑﺎره اﯾﻤﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﺧﺪا ﭘﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدﯾﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺟﻮاب ﻣﻰداد ﮐﻪ زﻧﻰ‬
‫اﺳﺖ اﯾﻤﺎﻧﺪار‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‪ ،‬ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﻰ ﻏﺮورآﻣﯿﺰ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻰاﻓﺰود ﮐﻪ ﻣﺜﻞ اﻫﺎﻟﻰ ﺳﺪوم ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﺪاﻧﺸﻨﺎس و ﺑﺖ‬
‫ﭘﺮﺳﺘﻨﺪ‪ .‬او ﺧﺪاى اﺑﺮاﻫﯿﻢ را ﻣﻰﭘﺮﺳﺘﯿﺪ‪ .‬ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ او ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺣﺘﻰ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﺑﮕﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ در‬
‫ﺳﺪوم ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪﻫﺎى ﺧﺪاى ﺣﻘﯿﻘﻰ ﺷﻬﺎدت ﻣﻰداده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﯿﺎل ﺧﻮد‪ ،‬ﺟﺰو »اﻫﺎﻟﻰ ﺧﻮب« ﺳﺪوم ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻦ‬
‫ﺣﺎل‪ ،‬دل او ﻧﻪ ﭘﯿﺶ ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﭘﯿﺶ ﺳﺪوم و ﻟﺬتﻫﺎى ﮔﻨﺎهآﻟﻮدش ﺑﻮد‪ .‬ﻫﻨﮕﺎﻣﻰ ﮐﻪ داورى ﺧﺪا ﺑﺮ ﺷﻬﺮ ﺳﺪوم‬
‫ﻓﺮودآﻣﺪ‪ ،‬ﭘﺮده از روى ﻋﻼﯾﻖ ﺣﻘﯿﻘﻰ زن ﻟﻮط ﺑﺮداﺷﺘﻪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫اﺳﻘﻒ راى‪ ،‬ﻣﻮﻋﻈﻪاى ﻋﺎﻟﻰ درﺑﺎره داﺳﺘﺎن ﻫﻤﺴﺮ ﻟﻮط ﺗﺤﺖ ﻋﻨﻮان »زﻧﻰ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ او را ﺑﻪ ﯾﺎدداﺷﺖ« اﯾﺮاد‬
‫ﮐﺮده ﮐﻪ ﺗﺄﮐﯿﺪ آن ﺑﻄﻮر ﺧﺎص ﺑﺮ ﺧﻄﺮ دﻧﯿﻮى ﺑﻮدن اﺳﺖ‪ .‬اﺳﻘﻒ راﯾﻞ ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﻫﺰاران ﻧﻔﺮ ﺧﻮب ﺷﺮوع ﮐﺮده‬
‫و ﻣﺪﺗﻰ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﻰ ﺧﻮب در اﯾﻤﺎن ﺧﻮد ﭘﯿﺶ رﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬و ﻟﯿﮑﻦ دوﺑﺎره ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﺳﺎﺑﻖ ﺧﻮد ﺑﺎزﮔﺸﺘﻪاﻧﺪ‪ -‬آﻧﻬﻢ ﻧﻪ‬
‫ﺑﻪ ﻋﻠﺖ آﻧﮑﻪ ﺑﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺷﮏ ﺑﺮدهاﻧﺪ ﯾﺎ ﻋﯿﺴﻰ ﺑﻪ وﻋﺪهاش وﻓﺎ ﻧﮑﺮده اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﭼﻮن ﻗﻠﺐﺷﺎن ﺑﻪ‬
‫دﻧﯿﺎ دوﺳﺘﻰ آﻟﻮده ﺷﺪه اﺳﺖ و ﺣﺎل‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎى ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ‬دﻧﯿﺎ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ‪ .‬اﯾﻦ اﻣﺮ در ﻣﻮرد ﻓﺮزﻧﺪان‬
‫ﺧﺎﻧﻮادهﻫﺎى ﻣﺬﻫﺒﻰ ﺻﺎدق اﺳ ﺖ‪ .‬در ﻣﻮرد ﻣﺘﺄﻫﻠﯿﻦ ﺻﺎدق اﺳﺖ‪ .‬در ﺧﺼﻮص ﺑﺴﯿﺎرى از زﻧﺎن و ﻣﺮدان ﺟﻮان‬
‫ﺻﺪق ﻣﻰﮐﻨﺪ و ﻧﯿﺰ در ﻣﻮرد ﮔﯿﺮﻧﺪﮔﺎن ﻋﺸﺎءرﺑﺎﻧﻰ و ﺣﺘﻰ ﮐﺸﯿﺸﺎن ﻣﺼﺪاق دارد‪ .‬ﺗﻤﺎم اﯾﻨﻬﺎ ﮐﻪ ﻧﺎمﺷﺎن را ﺑﺮدﯾﻢ‪،‬‬
‫ﺧﻮب ﺷﺮوع ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ اﻣﺎ رﻓﺘﻪ رﻓﺘﻪ آﺗﺶ ﻏﯿﺮﺗﻰ ﮐﻪ ﺑﺮاى ﻣﺴﯿﺢ دارﻧﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻣﻮﺷﻰ ﻣﻰﮔﺮاﯾﺪ و ﺳﺮاﻧﺠﺎم‬
‫ﺳﺮﻧﻮﺷﺖﺷﺎن ﺑﺎ ﺳﻘﻮط رﻗﻢ ﻣﻰﺧﻮرد‪.‬‬

‫راﯾﻞ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪:‬‬

‫‪19‬‬
‫ﺑﺪاﻧﯿﺪ و آﮔﺎه ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﻰﺗﻮان در اﯾﻤﺎن ﭼﻨﺪان ﭘﯿﺶ رﻓﺖ اﮔﺮ رﯾﺴﻤﺎنﻫﺎﯾﻰ ﻧﺎﻣﺮﺋﻰ ﻗﻠﺒﻤﺎن را ﺑﻪ ﺗﻤﺘﺎت دﻧﯿﻮى‬
‫ﭘﯿﻮﻧﺪ زده اﺳﺖ‪ .‬ﻧﻤﻰ ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن اﯾﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﺗﺎرك دﻧﯿﺎ و راﻫﺒﻪ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ آرزو ﻣﻰﮐﻨﻢ ﺗﺎ‬
‫ﻫﺮ ﮐﺲ وﻇﯿﻔﻪ واﻗﻌﻰ ﺧﻮد را در ﺟﺎﯾﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ آن ﺧﻮاﻧﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﻋﻤﻞ آورد‪ .‬وﻟﯿﮑﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﺴﯿﺤﯿﺎﻧﻰ ﮐﻪ‬
‫داﻋﯿﻪ اﯾﻤﺎن دارﻧﺪ و ﻣﻰﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺳﻌﺎدﺗﻤﻨﺪ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬اﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺑﺲ ﻣﻬﻢ را ﯾﺎدآور ﻣﻰﺷﻮﯾﻢ ﮐﻪ وﻗﺘﻰ ﻣﻮﺿﻮع اﯾﻤﺎن‬
‫ﺑﻪ ﺧﺪا و دﻟﺒﺴﺘﮕﻰ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ درﻣﯿﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﺳﺎزش و ﻣﺎﺷﺎت؟؟؟ ﺟﺎﯾﺰ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬از اﯾﻦ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﮐﻪ ذرهاى از ﻗﻠﺐ ﺧﻮد‬
‫را ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ واﮔﺬارﯾﺪ و در ﻣﻘﺎﺑﻞ‪ ،‬ﺑﯿﺸﺘﺮ آن را ﺑﺮاى ﺗﻌﻠﻘﺎت دﻧﯿﻮى ﻧﮕﺎه دارﯾﺪ‪ ،‬ﺣﺬر ﮐﻨﯿﺪ‪ .‬ﻣﺒﺎدا آن ﻗﺪر ﺣﺮﯾﺺ‬
‫ﺷﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ دارﯾﺪ از ﮐﻒ ﺑﺪﻫﯿﺪ‪ .‬ﻣﺴﯿﺢ را ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻰ ﻗﻠﺐ و ذﻫﻦ و ﺟﺎن و ﻗﻮت ﺧﻮد دوﺳﺖ ﺑﺪارﯾﺪ‪ .‬اول‬
‫ﻣﻠﮑﻮت ﺧﺪا را ﺑﻄﻠﺒﯿﺪ و اﯾﻤﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﺳﭙﺲ ﻫﻤﻪ اﺣﺘﯿﺎﺟﺎﺗﺘﺎن ﺑﺮآورده ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﻫﺸﯿﺎر و آﮔﺎه ﺑﺎﺷﯿﺪ‬
‫ﮐﻪ ﻣﺜﻞ آﻗﺎى دو دل در داﺳﺘﺎن ﺟﺎن ﺑﺎﯾﻨﺎن ﻧﺸﻮﯾﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﻌﺎدت ﺧﻮد‪ ،‬ﻣﺜﺮ}‪ - P‬از ﺷﺨﺼﯿﺖﻫﺎى داﺳﺘﺎن‬
‫ﻣﻌﺮوف و ﮐﻼﺳﯿﮏ ﺳﯿﺎﺣﺖ ﻣﺴﯿﺤﻰ ﯾﺎ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ اﺧﯿﺮاً ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﺳﯿﺮ و ﺳﻠﻮك زاﺋﺮ‪ .‬ﻣﺘﺮﺟﻢ ‪{P‬‬
‫}‪P‬‬
‫‪{P naynuB nhoJ -‬‬
‫ﺑﻮدن ﺧﻮد‪ ،‬اﻣﻨﯿﺖ ﺧﻮد و ﺟﺎن ﺧﻮد از ﮔﻨﺎه زن ﻟﻮط ﺑﺮﺣﺬر ﺑﻤﺎﻧﯿﺪ‪ .‬ﭼﻪ راﺳﺖ ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ ﺧﺪاوﻧﺪﻣﺎن ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ‬
‫ﮐﻪ‪» :‬ﮐﺴﻰ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺷﺨﻢ زﻧﻰ ﺑﺒﺮد و ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﻨﮕﺮد‪ ،‬ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ ﺧﺪا ﻧﺒﺎﺷﺪ« )ﻟﻮﻗﺎ ‪.(62:9‬‬

‫ﺑﻪ ﭘﯿﺶ! ﺑﻪ ﭘﯿﺶ!‬

‫ﺗﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﻓﺼﻞ ﺣﺎﺿ ﺮ ﺳﺨﻦ از اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ از ﭼﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺑﺎﯾﺪ اﺟﺘﻨﺎب ﮐﺮد‪ .‬و ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ در ﻓﮑﺮ‬
‫ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﻫﺴﺘﻨﺪ اﯾﻦ ﻫﺸﺪار داده ﺷﺪ ﮐﻪ ﺻﺮف رﻓﺘﻦ از ﭘﻰ ﻣﺴﯿﺢ ﮐﺎﻓﻰ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺷﺎﮔﺮد ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺪاوﻣﺖ و‬
‫ﭘﺸﺘﮑﺎر ﻧﯿﺰ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪» .‬ﻫﺮ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن ﭘﺎﯾﺪار ﺑﻤﺎﻧﺪ« ﻧﺠﺎت ﻣﻰﯾﺎﺑﺪ )ﻣﺘﻰ ‪ .(22:10‬اﻣﺎ ﻧﻤﻰﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺤﺚ را در‬
‫اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن ﺑﺮم‪ .‬ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺣﺴﻦ ﺧﺘﺎم ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﮐﺴﺎﻧﻰ اﺷﺎره ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻧﺠﺎت ﯾﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬آﻧﻬﺎ ﮐﻪ‬
‫»ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪاﻧﻪ« ﺑﻪ ﭘﯿﺶ ﻣﻰروﻧﺪ و ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻋﯿﺴﻰ ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﻠﮑﻮت ﺧﺪا »ﭼﻨﮓ ﻣﻰزﻧﻨﺪ« و از ﺣﻀﻮر ﺧﺪاوﻧﺪ‬
‫راﻧﺪه ﻧﻤﻰﺷﻮﻧﺪ ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﻠﮑﻮت ﺧﺪا را ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﻰآورﻧﺪ‪.‬‬
‫درﺑﺎره ﭘﯿﺮوان اﻟﻬﯿﺎت ﮐﺎﻟﻮﻧﻰ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻰﺷﻮد ﮐﻪ اﻟﻬﯿﺎت آﻧﻬﺎ اﻧﮕﯿﺰهاى ﺑﺮاى زﻧﺪﮔﻰ ﺧﺪاﭘﺴﻨﺪاﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم واﻗﻌﻰ‬
‫ﮐﻠﻤﻪ و ﺑﺸﺎرت ﺑﺎﻗﻰ ﻧﻤﻰﮔﺬارد‪ .‬اﺳﺘﺪﻻل ﻣﻨﺘﻘﺪان ﭼﻨﯿﻦ اﺳﺖ‪» :‬اﮔﺮ ﺧﺪا ﺟﺮﯾﺎن ﺗﻤﺎم اﻣﻮر را ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻣﻰﮐﻨﺪ‪ ،‬ﭘﺲ‬
‫ﺑﺮاى ﻣﻦ ﯾﺎ ﮐﺲ دﯾﮕﺮى وﻇﯿﻔﻪاى ﺑﺎﻗﻰ ﻧﻤﻰﻣﺎﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ اراده ﺧﺪا ﺑﻪ ﮐﺎرى ﺗﻌﻠﻖ ﮔﯿﺮد‪ ،‬آن ﮐﺎر اﻧﺠﺎم ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬اﮔﺮ‬
‫ﻫﻢ ﺧﺪا اراده ﻧﮑﻨﺪ‪ ،‬اﻧﺠﺎم ﻧﻤﻰﺷﻮد‪ .‬دﯾﮕﺮ ﻣﻦ اﯾﻦ وﺳﻂ ﮐﺎرهاى ﻧﯿﺴﺘﻢ‪ .‬ﮐﺎﻓﻰ اﺳﺖ ﯾﮏ ﮔﻮﺷﻪ ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ و ﺑﮕﺬارم‬

‫‪20‬‬
‫ﮐﻪ ﺧﺪا ﮐﺎر ﺧﻮدش را ﺑﮑﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ‪ ،‬ﻣﻦ ﺑﺮاى ﺧﻮدم ﺧﻮش ﻣﻰﮔﺬراﻧﻢ و از آن ﻃﺮف ﻫﻢ ﺧﺪا ﮐﺎر ﺧﻮد را‬
‫اﻧﺠﺎم ﻣﻰدﻫﺪ‪ «.‬اﻣﺎ‪ ،‬اﯾﻦ اﺳﺘﺪﻻل ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﺻﺤﯿﺢ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬ﺻﺤﯿﺢ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺳﺮ از اﯾﻨﮑﻪ ﺧﺪا ﭼﮕﻮﻧﻪ‬
‫ﺟﺮﯾﺎن ﺗﻤﺎم اﻣﻮر را ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻣﻰﮐﻨﺪ در ﻧﻤﻰآورﯾﻢ‪ .‬اﻣﺎ اﮔﺮ ﺧﺪا ﻏﯿﺮ از اﯾﻦ ﻋﻤﻞ ﻣﻰﮐﺮد‪ ،‬دﯾﮕﺮ ﺧﺪا ﻧﻤﻰﺑﻮد‪ .‬در اﯾﻦ‬
‫ﺻﻮرت‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎى آﻧﮑﻪ ﺣﺎﮐﻢ ﺑﺮ ﺷﺮاﯾﻂ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ آن ﻣﻰﺑﻮد‪ .‬ﺧﺪا ﺣﺎﮐﻢ ﺑﺮ ﺷﺮاﯾﻂ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ‪ ،‬وى در ﺗﻌﯿﯿﻦ‬
‫ﻣﻘﺪرات از وﺳﺎﯾﻠﻰ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﯾﮑﻰ از آﻧﻬﺎ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﺧﺴﺘﮕﻰ ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ و ﭘﺮ ﺷﻮر و ﺷﺘﺎب ﮐﺴﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ‬
‫زﻧﺪﮔﻰﺷﺎن در ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺗﻮﻟﺪ ﺟﺪﯾﺪ ﮐﻪ ﻋﻤﻠﻰ ﺻﺮﻓﺎً اﻟﻬﻰ اﺳﺖ‪ ،‬دﮔﺮﮔﻮن ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻋﯿﺴﻰ ﺑﻪ ﻧﯿﻘﻮدﯾﻤﻮس ﮐﻪ ﻣﺮدى داﻧﺶ آﻣﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ »از ﻧﻮ ﻣﺘﻮﻟﺪ« ﺷﻮد )ﯾﻮﺣﻨﺎ‪ .(ù3:37‬اﮔﺮ‬
‫ﻧﯿﻘﻮدﯾﻤﻮس از ﻧﻮ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﻧﻤﻰﺷﺪ‪ ،‬ﺣﺘﻰ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﻠﮑﻮت ﺧﺪا را ﺑﺒﯿﻨﺪ ﭼﻪ رﺳﺪ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ وارد آن ﺷﻮد‪ .‬ﺗﻮﻟﺪ‬
‫دوﺑﺎره از ﺑﺎﻻﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬وﻗﺘﻰ ﻋﻤﻞ ﺗﻮﻟﺪ دوﺑﺎره اﻧﺠﺎم ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ‪ ،‬ﺷﺨﺺ دﯾﮕﺮ آن ﺷﺨﺺ ﺳﺎﺑﻖ ﻧﺨﻮاﻫﺪ‬
‫ﺑﻮد‪ .‬ﺣﺎل دﯾﮕﺮ ﭼﻪ زن ﺑﺎﺷﺪ و ﭼﻪ ﻣﺮد‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﺗﻌﻠﻖ دارد‪ .‬اﮐﻨﻮن دﯾﮕﺮ ﮐﺴﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻠﮑﻮت ﺧﺪا را ﻣﻰﺑﯿﻨﺪ و‬
‫ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻗﻮا ﺑﺮاى ورود ﺑﻪ آن ﻣﻰﮐﻮﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺷﺨﺼﯿﺖ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺷﺨﻢ زﻧﻰ ﻣﻰزﻧﻨﺪ و ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻧﮕﺎه ﻧﻤﻰﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺳﺖ؟‬
‫اﯾﻦ اﺷﺨﺎص ﻋﻈﯿﻤﺶ ﺳﯿﺮى ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ ﺑﺮاى ﻋﺪاﻟﺖ دارﻧﺪ و ﺳﺮ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﻧﻤﻰﮔﺮداﻧﻨﺪ‪ .‬ﺗﺎ آﻧﮑﻪ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺳﯿﺮاب‬
‫ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ‪ .‬آﻧﺎن ﮔﺮﺳﻨﻪ اﻣﻮر روﺣﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﻧﮕﺎر ﮔﺮﺳﻨﮕﻰ آﻧﻬﺎ ﺑﺮاى ﮐﻼم ﺧﺪا ﻫﯿﭽﮕﺎه اﻗﻨﺎع ﻧﻤﻰﺷﻮد و در ﺗﻤﺎم‬
‫ﻣﺪت روز ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ دﻟﺨﻮﺷﻰ آﻧﻬﺎ ﮐﻼم ﺧﺪاﺳﺖ‪ .‬آﻧﺎن ﮔﻮﺳﻔﻨﺪاﻧﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ اﮐﻨﻮن ﺻﺪاى‬
‫ﺷﺒﺎن ﺧﻮد را ﺷﻨﯿﺪهاﻧﺪ و ﺣﺎل دﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ ﺻﺪاﯾﻰ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺻﺪاى او ﺑﻪ آﻧﺎن ﺗﺴﻠﻰ ﻧﻤﻰﺑﺨﺸﺪ‪ .‬آﻧﺎن زﻣﺎﻧﻰ ﮐﻮر‬
‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻟﯿﮑﻦ اﮐﻨﻮن ﭼﺸﻤﺎﻧﺸﺎن ﺷﻔﺎ ﯾﺎﻓﺘﻪ و ﭘﺮ از ﺗﺼﺎوﯾﺮ ﺟﻼل آﯾﻨﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ‪.‬‬
‫آﻧﺎن زاﺋﺮاﻧﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ آﺳﻤﺎﻧﻰ دوﺧﺘﻪاﻧﺪ‪.‬‬
‫آﻧﺎن ﺑﺎﮐﺮهﻫﺎﯾﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ دﻗﺖ از ﭼﺮاغ ﺧﻮد ﻣﻮاﻇﺒﺖ ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ و آن را ﺗﺎ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺘﻪاﻧﺪ ﭘﺮ از روﻏﻦ‬
‫ﮐﺮدهاﻧﺪ‪.‬‬
‫آﻧﺎن ﺧﺎدﻣﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻗﻨﻄﺎرﻫﺎى ﯾﺎﻓﺘﻪ از ارﺑﺎب ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻧﺤﻮ اﺣﺴﻦ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﻰﺑﺮﻧﺪ و آﻧﻬﺎ را در زﯾﺮ ﺧﺎك‬
‫ﻣﺪﻓﻮن ﻧﻤﻰﺳﺎزﻧﺪ‪ .‬آﻧﺎن داراﯾﻰ ﺧﻮد را در ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا ﺳﺮﻣﺎﯾﻪﮔﺬارى ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫آﻧﺎن ﮐﺴﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﺮﺳﻨﮕﺎن ﻏﺬا‪ ،‬ﺑﻪ ﺗﺸﻨﮕﺎن آب‪ ،‬ﺑﻪ ﻏﺮﯾﺒﺎن ﭘﻨﺎه و ﺑﻪ ﺑﺮﻫﻨﮕﺎن ﻟﺒﺎس ﻣﻰدﻫﻨﺪ و از‬
‫ﺑﯿﻤﺎران ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ و ﺑﻪ زﻧﺪاﻧﯿﺎن ﺗﺴﻠﻰ ﻣﻰﺑﺨﺸﻨﺪ‪.‬‬
‫آﻧﺎن ﺷﺎﺧﻪﻫﺎﯾﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﯿﻮه ﻣﻰآورد‪.‬‬
‫دوﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ در ﻃﻮل ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ از ﺗﻮش و ﺗﻮان ﻧﻤﻰاﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫‪21‬‬
 ‫آﻧﺎن ﺧﺎدﻣﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ وﻗﺘﻰ ﺑﺎزﮔﺮدد اﯾﺸﺎن را ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﻣﻰﯾﺎﺑﺪ‪.‬‬
‫زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ در اﯾﻦ ﺟﻬﺎن دو ﺳﺮﻋﺖ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ دو ﻣﺎراﺗﻮﻧﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﻟﺤﻈﻪ ﺗﻮﺑﻪ ﻣﺎ آﻏﺎز ﻣﻰﺷﻮد و ﺗﺎ دم‬
‫ﻣﺮگ ﯾﺎ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﺴﯿﺢ اداﻣﻪ ﻣﻰﯾﺎﺑﺪ‪ .‬اﯾﻦ دﺷﻮارﺗﺮﯾﻦ راﻫﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ رﻓﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺎ ﺷﺎدى ﻗﺪم در آن‬
‫ﻣﻰﮔﺬارﯾﻢ‪ ،‬زﯾﺮا ﻗﺪمﻫﺎى ﻣﺎ ﺑﺎ ﻗﺪرت آن ﮐﺴﻰ ﺗﻘﻮﯾﺖ ﻣﻰﺷﻮد ﮐﻪ وﻋﺪه داده اﺳﺖ ﺗﺎ آﺧﺮ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ و ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‬
‫ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻫﻼك ﻧﺨﻮاﻫﯿﻢ ﺷﺪ‪ .‬ﮐﺴﻰ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺎ را از دﺳﺖ او ﺑﻘﺎﭘﺪ‪.‬‬

‫‪22‬‬
 ‫ﻓﺼﻞ دوازدﻫﻢ‬

‫ﻣﺴﯿﺤﻰ ﺳﻌﺎدﺗﻤﻨﺪ‬

‫ﺧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺣﺎل ﻓﻘﯿﺮانِ در روح‪ ،‬زﯾﺮا ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ آﺳﻤﺎن از آن اﯾﺸﺎن اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺣﺎل ﻣﺎﺗﻤﯿﺎن‪ ،‬زﯾﺮا آﻧﺎن ﺗﺴﻠﻰ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﯾﺎﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺣﺎل ﺣﻠﯿﻤﺎن‪ ،‬زﯾﺮا آﻧﺎن زﻣﯿﻦ را ﺑﻪ ﻣﯿﺮاث ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﺮد‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﮔﺮﺳﻨﮕﺎن و ﺗﺸﻨﮕﺎن ﻋﺪاﻟﺖ‪ ،‬زﯾﺮا آﻧﺎن ﺳﯿﺮ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺣﺎل رﺣﯿﻤﺎن‪ ،‬زﯾﺮا ﺑﺮآﻧﺎن رﺣﻢ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﭘﺎﮐﺪﻻن‪ ،‬زﯾﺮا آﻧﺎن ﺧﺪا را ﺧﻮاﻫﻨﺪ دﯾﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺣﺎل ﺻﻠﺢ ﺟﻮﯾﺎن‪ ،‬زﯾﺮا آﻧﺎن ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪا ﺧﻮاﻧﺪه ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺣﺎل آﻧﺎن ﮐﻪ در راه ﻋﺪاﻟﺖ آزار ﻣﻰﺑﯿﻨﻨﺪ‪ ،‬زﯾﺮا ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ آﺳﻤﺎن از آن اﯾﺸﺎن اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺣﺎل ﺷﻤﺎ‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﮐﻪ ﻣﺮدم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ‪ ،‬ﺷﻤﺎ را دﺷﻨﺎم دﻫﻨﺪ و آزار رﺳﺎﻧﻨﺪ و ﻫﺮ ﺳﺨﻦ ﺑﺪى ﺑﻪ دروغ‬
‫ﻋﻠﯿﻪﺗﺎن ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ‪ .‬ﺧﻮش ﺑﺎﺷﯿﺪ و ﺷﺎدى ﮐﻨﯿﺪ زﯾﺮا ﭘﺎداﺷﺘﺎن در آﺳﻤﺎن ﻋﻈﯿﻢ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﺮا ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮاﻧﻰ را‬
‫ﮐﻪ ﭘﯿﺶ از ﺷﻤﺎ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬آزار رﺳﺎﻧﯿﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺘﻰ ‪3:5-12‬‬

‫اﮔﺮ ﻗﺮار ﻣﻰﺷﺪ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺗﻬﯿﻪ ﮐﻨﻨﺪه ﯾﺎ ﮐﺎرﮔﺮدان ﯾﮑﻰ از ﺳﺮﯾﺎلﻫﺎى ﭘﺮﺑﯿﻨﻨﺪه ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻧﻰ ﯾﺎ ﺳﺮدﺑﯿﺮ روزﻧﺎﻣﻪ ﯾﺎ‬
‫ﻣﺠﻠﻪاى ﭘﺮﺗﯿﺮاژ‪ ،‬ﺧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺣﺎلﻫﺎ را از دﯾﺪ ﻣﺮدم اﯾﻦ زﻣﺎﻧﻪ ﺑﺎزﻧﻮﯾﺴﻰ ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﭼﯿﺰى ﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ از آب درﻣﻰآﻣﺪ‪:‬‬
‫ﺧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺣﺎل اﻏﻨﯿﺎ و زورﻣﻨﺪان‪ ،‬ﺧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺣﺎل ﺑﻰﺑﻨﺪ وﺑﺎران ﺟﻨﺴﻰ‪ ،‬ﺧﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل اه روﯾﺎن وﺧﻮش ﺗﯿﭙﺎن‪ ،‬ﺧﻮﺷﺎ‬
‫ﺑﻪ ﺣﺎل ﻧﺎﻣﺪاران و ﺧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺣﺎل ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ دﻧﯿﺎ ﺑﻪ دﯾﺪه ﺗﺤﺴﯿﻦ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﻰﻧﮕﺮد‪ .‬ﻋﯿﺴﻰ در ﻣﻮﻋﻈﻪ ﺳﺮ ﮐﻮه دﻗﯿﻘﺎً‬
‫ﺧﻼف اﯾﻦ را اﻋﻼم داﺷﺖ و ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﺧﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻓﻘﯿﺮانِ در روح‪ ،‬زﯾﺮا ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ آﺳﻤﺎن از آنِ اﯾﺸﺎن اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺣﺎل ﻣﺎﺗﻤﯿﺎن‪ ،‬زﯾﺮا آﻧﺎن ﺗﺴﻠﻰ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﯾﺎﻓﺖ‪ .‬ﺧﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺣﻠﯿﻤﺎن‪ ،‬زﯾﺮا آﻧﺎن زﻣﯿﻦ را ﺑﻪ ﻣﯿﺮاث ﺧﻮاﻫﻨﺪ‬
‫ﺑﺮد‪ .‬ﺧﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﮔﺮﺳﻨﮕﺎن و ﺗﺸﻨﮕﺎن ﻋﺪاﻟﺖ ‪ ،‬زﯾﺮا آﻧﺎن ﺳﯿﺮ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬ﺧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺣﺎل رﺣﯿﻤﺎن‪ ،‬زﯾﺮا ﺑﺮآﻧﺎن‬
‫رﺣﻢ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪.‬ﺧﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﭘﺎﮐﺪﻻن‪ ،‬زﯾﺮا آﻧﺎن ﺧﺪا را ﺧﻮاﻫﻨﺪ دﯾﺪ‪.‬ﺧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺣﺎل ﺻﻠﺢ ﺟﻮﯾﺎن‪ ،‬زﯾﺮا آﻧﺎن‬

‫‪1‬‬
‫ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪا ﺧﻮاﻧﺪه ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬ﺧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺣﺎل آﻧﺎن ﮐﻪ در راه ﻋﺪاﻟﺖ آزار ﻣﻰﺑﯿﻨﻨﺪ‪ ،‬زﯾﺮا ﭘﺎدﺷﺎﻫﻰ آﺳﻤﺎن از آن‬
‫اﯾﺸﺎن اﺳﺖ‪).‬ﻣﺘﻰ ‪(3:5-10‬‬
‫ﺳﺨﻨﺎن ﻓﻮق‪ ،‬ﻃﻮﻻﻧﻰﺗﺮﯾﻦ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺗﻌﺎﻟﯿﻢ اﺧﻼﻗﻰ ﻋﯿﺴﻰ را در اﻧﺎﺟﯿﻞ ﺗﺸﮑﯿﻞ ﻣﻰدﻫﻨﺪ و ﻫﻢ ﺗﻮﺻﯿﻒ ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ‬
‫ﮐﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﺷﺎﮔﺮدان ﻣﺴﯿﺢ ﭼﻄﻮر ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﻮﻋﻈﻪ ﺳﺮﮐﻮه ﻣﺎﻫﯿﺖ دﻋﻮت ﻣﺴﯿﺢ را ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدى آﺷﮑﺎر ﻣﻰﺳﺎزد‪:‬‬
‫» اﮔﺮ ﮐﺴﻰ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﻣﺮا ﭘﯿﺮوى ﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮد را اﻧﮑﺎر ﮐﺮده‪ ،‬ﻫﺮ روز ﺻﻠﯿﺐ ﺧﻮﯾﺶ ﺑﺮﮔﯿﺮد و از ﭘﻰ ﻣﻦ ﺑﯿﺎﯾﺪ«‬
‫)ﻟﻮﻗﺎ ‪ .(23:9‬اﻧﮑﺎر ﻧﻔﺲ ﯾﻌﻨﻰ ﻫﻤﺎن ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺢ در ﻣﻮﻋﻈﻪ ﺳﺮ ﮐﻮه ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﯾﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﻣﻄﻠﺐ در ﺧﻮر ﺗﺄﻣﻞ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺣﺎلﻫﺎ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﺗﻮﺻﯿﻒ ﺷﺪه در آﻧﻬﺎ‪ ،‬ﻫﻮﻟﻨﺎك‬
‫و ﻣﺼﯿﺒﺖ آﻣﯿﺰ )وﻟﻰ ﻻزم ﺑﺮاى ﮐﺴﺐ ﺣﯿﺎت ﺟﺎوداﻧﻰ( ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ راﻫﻰ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻮى ﺳﻌﺎدت ﺣﻘﯿﻘﻰ‪ .‬اﺻﻼً‬
‫ﺗﺮﮐﯿﺐِ »ﺧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺣﺎل« ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﺳﻌﺎدت و ﺑﻬﺮوزى اﺳﺖ‪ .‬اﯾﻦ ﺗﺮﮐﯿﺐ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﺷﺎدى اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻘﺼﻮد ﺷﻮر و‬
‫ﻧﺸﺎط زودﮔﺬر دﻧﯿﻮى ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺷﺎدى ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮﻣﻰ ﻋﻤﯿﻖﺗﺮ و ﻋﺎﻟﻰﺗﺮ اﺳﺖ‪ .‬در ﺧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺣﺎلﻫﺎ ﻋﯿﺴﻰ‬
‫ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺻﻠﯿﺐ‪ ،‬راه رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﺳﻌﺎدت واﻗﻌﻰ اﺳﺖ‪.‬‬

‫در ﺟﺴﺘﺠﻮى ﺳﻌﺎدت و ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻰ‬

‫اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬دﻧﯿﺎ از ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻓﻮق ﺑﻰﺧﺒﺮ اﺳﺖ‪ .‬در اﯾﺎﻻت ﻣﺘﺤﺪ »ﺗﻼش ﺑﺮاى رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﺳﻌﺎدت و ﺷﺎدﮐﺎﻣﻰ« ﺣﻖ‬
‫ﻣﺴﻠﻢ ﻫﺮ ﻓﺮدى ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﻰآﯾﺪ و ﻣﺮدم آﻣﺮﯾﮑﺎ ﻫﻤﭽﻮن دﯾﮕﺮ ﻣﺮدم ﺟﻬﺎن ﺑﯿﺸﺘﺮ وﻗﺖ ﺧﻮد را ﺻﺮف اﯾﻦ ﺗﻼش‬
‫ﻣﻰﺳﺎزﻧﺪ‪ .‬ﺷﺨﺼﻰ ﻓﮑﺮ ﻣﻰﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺛﺮوت او را ﺳﻌﺎدﺗﻤﻨﺪ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد‪ .‬در ﻧﺘﯿﺠﻪ‪ ،‬ﺗﻼش ﻣﻰﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﭘﺲ اﻧﺪازش را‬
‫ﺑﻪ ﺻﺪ ﻫﺰار دﻻر ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺒﻠﻎ ﮐﻪ رﺳﯿﺪ‪ ،‬ﺑﺎز ﻣﻰﺑﯿﻨﺪ ﮐﻪ ﺳﻌﺎدﺗﻤﻨﺪ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬اﯾﻦ ﺑﺎر‪ ،‬ﻫﺪفﻫﺎ را ﺑﺎﻻﺗﺮ ﻣﻰﺑﺮد‬
‫و ﺧﯿﺎل ﻣﻰ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺳﻌﺎدﺗﺶ در ﮔﺮو رﺳﯿﺪنِ ﺳﻮد ﺧﺎﻟﺼﺶ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻣﯿﻠﯿﻮن دﻻر اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﯾﮏ ﻣﯿﻠﯿﻮﻧﺶ ﻣﻰرﺳﺪ و‬
‫ﯾﮏ ﻣﯿﻠﯿﻮن ﻣﻰ ﺷﻮد دو ﻣﯿﻠﯿﻮن و ﺳﭙﺲ ﺳﻪ ﻣﯿﻠﯿﻮن‪ .‬از ﺟﺎن و‪.‬راﮐﻔﻠﺮ ﭘﺮﺳﯿﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺮاى ﺷﺨﺺ ﭼﻘﺪر ﭘﻮل ﮐﺎﻓﻰ‬
‫اﺳﺖ؟ ﺟﻮاب داد‪» :‬ﻫﻤﯿﺸﻪ ﯾﮏ ﺧﺮده دﯾﮕﺮ ﻻزم}‪{P - D nhoJ. P rellefekcoR‬‬
‫اﺳﺖ‪ «.‬اﯾﻨﮑﻪ ﺷﺨﺼﻰ ﻣﺪام در ﭘﻰ ﭘﻮل ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻧﺸﺎن ﻣﻰدﻫﺪ ﮐﻪ ﭼﯿﺰى را دارد ﻣﻰﺟﻮﯾﺪ‪ ،‬اﻣﺎ از ﻃﺮﻓﻰ ﻫﻢ دال ﺑﺮ‬
‫اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﻮل ﺗﻤﺎﯾﻼت وى را ارﺿﺎ ﻧﻤﻰﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫ﯾﮑﻰ از ﻣﯿﻠﯿﻮﻧﺮﻫﺎى ﺗﮕﺰاس ﻣﻰﮔﻔﺖ‪0 :‬ﺧﯿﺎل ﻣﻰﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﻮل ﻣﻰﺷﻮد ﺳﻌﺎدت را ﺧﺮﯾﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺑﺪﺟﻮرى ﮐﻨﻔﺖ‬
‫ﺷﺪم‪«.‬‬
‫ﺷﺨﺺ دﯾﮕﺮى ﺧﯿﺎل ﻣﻰكﻧﺪ از ﻃﺮﯾﻖ ﮐﺴﺐ ﻗﺪرت ﻣﻰﺗﻮان ﺑﻪ ﺳﻌﺎدت رﺳﯿﺪ‪ ،‬در ﻧﺘﯿﺠﻪ وارد ﺳﯿﺎﺳﺖ‬
‫ﻣﻰﺷﻮد و ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﻰ ﮔﯿﺮد ﮐﻪ ﺟﺎﯾﻰ را در ﺷﻮراى ﻣﺤﻠﻰ‪ ،‬ﺑﺮاى ﺧﻮد دﺳﺖ و ﭘﺎ ﮐﻨﺪ و در اﻧﺘﺨﺎﺑﺎت ﻣﻮﻓﻖ ﻣﻰﺷﻮد‪.‬‬

‫‪2‬‬
‫اﻣﺎ ﻫﻨﻮز وارد ﺷﻮرا ﻧﺸﺪه ﺳﻮداى اﺣﺮاز ﭘﺴﺖ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪار اﯾﺎﻟﺘﻰ را در ﺳﺮ ﻣﻰﭘﺰد‪ .‬آﺧﺮ ﺳﺮ ﻫﻢ ﭼﺸﻢ ﻃﻤﻊ وى‬
‫ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻘﺎم رﯾﺎﺳﺖ ﺟﻤﻬﻮرى ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬ﻋﻄﺶ ﮐﺴﺐ ﻗﺪرت ﺳﯿﺮى ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﯾﮑﻰ از ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ دوﻟﺘﻤﺮدان‬
‫ﺟﻬﺎن ﯾﮏ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺑﯿﻠﻰ ﮔﺮاﻫﺎم ﮔﻔﺖ‪» :‬از ﻣﻦ ﺳﻨﻰ ﮔﺬﺷﺘﻪ و دﯾﮕﺮ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻔﻬﻮم ﺑﺮاﯾﻢ ﻧﺪارد‪ .‬ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮم ﮐﻪ‬
‫ﺟﺴﺖ ﻣﻬﻠﮏ ﺑﻪ درون ﻋﺎﻟﻢ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﺰﻧﻢ‪«.‬‬
‫ﮐﺲ دﯾﮕﺮى ﺧﯿﺎل ﻣﻰﮐﻨﺪ ﮐﻪ راز ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻰ در ﺑﻰﺑﻨﺪ و ﺑﺎرى ﺟﻨﺴﻰ اﺳﺖ‪ .‬در ﻧﺘﯿﺠﻪ‪ ،‬زﻧﺶ را ﻃﻼق ﻣﻰدﻫﺪ‬
‫ﯾﺎ اﮔﺮ زن اﺳﺖ ﺑﺎ ﺷﻮﻫﺮش ﻣﺘﺎرﮐﻪ ﻣﻰﮐﻨﺪ و وارد ﻋﺎﻟﻢ ﻣﺠﺮدﻫﺎى ﻋﯿﺎش ﻣﻰﺷﻮد ﮐﻪ زﻧﺪﮔﻰاش ﺧﻼﺻﻪ ﻣﻰﺷﻮد‬
‫در ﻣﺸﺮوبﺧﻮارى وﺳﻂ ﻫﻔﺘﻪ‪ ،‬ﻋﺮق ﺧﻮرى ﺷﺐ ﺟﻤﻌﻪ و ﺷﺐ زﻧﺪه دارى‪ .‬ﻫﺮ وﻗﺖ ﻫﻢ ﮐﻪ از ﯾﺎر ﺟﺪﯾﺪ ﺧﺴﺘﻪ‬
‫ﺷﺪ ﯾﺎ دﯾﺪ ﮐﻪ ﻃﺮف ﺷﺮوع ﮐﺮده اﺳﺖ ﺑﻪ ﭘﯿﻠﻪ ﮐﺮدن‪ ،‬ﺧﻮد را از ﺷﺮ او ﺧﻼص ﻣﻰﮐﻨﺪ و دﻧﺒﺎل ﯾﮑﻰ دﯾﮕﺮ ﻣﻰرود‪.‬‬
‫اﺧﯿﺮاً ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﻓﯿﻠﻢ ﻣﺴﺘﻨﺪى راﺟﻊ ﺑﻪ ﺳﺒﮏ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺠﺮدﻫﺎى ﺧﻮﺷﮕﺬران ﮐﺎﻟﯿﻔﺮﻧﯿﺎ ﻧﺸﺎن ﻣﻰداد‪ .‬اﯾﻦ ﻓﯿﻠﻢ ﺷﺎﻣﻞ‬
‫ﻣﺼﺎﺣﺒﻪﻫﺎﯾﻰ ﺑﺎ ﭼﻨﺪﯾﻦ زن ﻣﺠﺮد ﺑﻮد‪ .‬آﻧﻬﺎ ﻣﻰﮔﻔﺘﻨﺪ‪» :‬ﻣﺮدﻫﺎﯾﻰ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﻃﺮف ﻣﻰﺷﻮﯾﻢ ﻓﮑﺮ و ذﮐﺮى ﺑﻪ ﺟﺰ‬
‫ﮐﺎم دل ﮔﺮﻓﺘﻦ از ﻣﺎ ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ‪ ،‬ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺑﺎﻗﻰ ﻋﻤﺮﻣﺎن ﺑﺎ اﯾﻦ ﺟﻮر ﻣﺮدان ﻃﺮف ﺷﺪهاﯾﻢ‪«.‬‬
‫ﻣﺮدم ﺧﯿﺎل ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻋﻀﻼﻧﻰ ﮐﺮدن ﺑﺪن ﯾﺎ ﺳﺮ ﺑﺎﻻ ﮐﺮدن دﻣﺎغ ﺧﻮد ﻣﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺳﻌﺎدﺗﻤﻨﺪ ﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮﺧﻰ ﻣﻌﺘﻘﺪﻧﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﮐﺘﺎب ﭘﺮ ﻓﺮوﺷﻰ ﺑﻨﻮﯾﺴﻨﺪ ﯾﺎ ﺳﺮﮔﺮﻣﻰ ﭘﺮﻃﺮﻓﺪارى اﯾﺠﺎد ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻌﺎدت دﺳﺖ‬
‫ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﯾﺎﻓﺖ‪ .‬ﮐﺴﺐ ﺷﻬﺮت‪ ،‬اﻧﺪك زﻣﺎﻧﻰ اﻧﺴﺎن را ﺑﻪ وﺟﺪ ﻣﻰآورد‪ ،‬اﻣﺎ ﻋﻤﺮ اﯾﻦ اﺣﺴﺎس ﮐﻮﺗﺎه اﺳﺖ‪ .‬وﻟﺘﺮ ﮐﻪ‬
‫ﺑﻪ ﺧﺪا اﻋﺘﻘﺎد ﻧﺪاﺷﺖ ﯾﮑﻰ از ﻣﺸﻬﻮرﺗﺮﯾﻦ ﻣﺮدان اروﭘﺎ در ﻗﺮن ﻫﺠﺪﻫﻢ ﺑﻮد‪ .‬و ﻟﯿﮑﻦ‪ ،‬ﻣﻰﮔﻮﯾﻨﺪ زﻣﺎﻧﻰ ﮐﻪ در ﺑﺴﺘﺮ‬
‫ﺧﻮد اﻓﺘﺎده و ﺑﻪ ﺣﺎل اﺣﺘﻀﺎر ﺑﻮد ﺑﻪ ﭘﺰﺷﮑﺶ ﮔﻔﺖ‪» :‬ﻣﺮا ﻫﻢ ﺧﺪا ﺗﺮك ﮐﺮده اﺳﺖ و ﻫﻢ اﻧﺴﺎن‪ .‬ﺣﺎﺿﺮم ﻧﺼﻒ‬
‫ﻫﺴﺘﻰ ﺧﻮد را ﺑﺪﻫﻢ ﺑﻪ ﺷﺮﻃﻰ ﮐﻪ ﺷﺶ ﻣﺎه ﺑﻪ ﻋﻤﺮم اﺿﺎﻓﻪ ﮐﻨﯿﺪ‪«.‬‬
‫ﭘﺲ آﯾﺎ ﻫﯿﭻ آدم ﺳﻌﺎدﺗﻤﻨﺪى ﭘﯿﺪا ﻧﻤﻰﺷﻮد؟ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺴﺎب‪ ،‬آﯾﺎ »ﺟﺴﺘﺠﻮى ﺳﻌﺎدت و ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻰ« ﻣﺜﻞ دوﯾﺪن‬
‫از ﭘﻰ ﺑﺎد ﻧﯿﺴﺖ؟ ﻣﺎ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﺪرم ﮐﺎرى ﻧﺪارﯾﻢ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻰداﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﺣﺪاﻗﻞ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﻌﺎدت و ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻰاش‬
‫در ﺣﺪ ﮐﻤﺎل ﺑﻮد‪ .‬اﯾﻦ ﺷﺨﺺ را »ﻣﺮد ﻏﻢﻫﺎ« ﻣﻰﺧﻮاﻧﯿﻢ و واﻗﻌﺎً ﻫﻢ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻮد‪ .‬وى ﻏﻢﻫﺎى ﻣﺎ را ﺑﺮ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺖ‬
‫و ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬از ﺷﺎدى ﺳﻌﺎدت ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻮد‪ .‬ﺑﯿﻠﻰﮔﺮاﻫﺎم درﺑﺎره او ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪:‬‬

‫اﮔﺮ ﻣﻘﺼﻮد از ﺷﺎدﮐﺎﻣﻰ و ﺳﻌﺎدت‪ ،‬ﺻﻔﺎ‪ ،‬اﻃﻤﯿﻨﺎن‪ ،‬ﺧﺮﺳﻨﺪى‪ ،‬آراﻣﺶ‪ ،‬ﺷﺎدى و اﻗﻨﺎع روﺣﺎﻧﻰ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﻋﯿﺴﻰ‬
‫ﺑﻰاﻧﺪازه »ﺷﺎدﮐﺎم« ﺑﻮد‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ راﺟﻊ ﺑﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪن او ﭼﯿﺰى ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻧﺸﺪه اﺳﺖ‪ ،‬اﻣﺎ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ او ﺧﻨﺪﯾﺪ‪ .‬ﺷﺎدى او‬
‫ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﻟﺬتﻫﺎى ﻧﻔﺴﺎﻧﻰ‪ ،‬ﻣﺴﺨﺮﮔﻰ‪ ،‬ﻟﻄﯿﻔﻪﮔﻮﯾﻰ و ﺗﻤﺴﺨﺮ دﯾﮕﺮان ﻧﺒﻮد‪...‬ﺷﺎدى او‪ ،‬ﺑﻪ ﺷﺮاﯾﻂ ﺧﺎرﺟﻰ ﺑﺴﺘﮕﻰ‬
‫ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺑﺮاى آﻧﮑﻪ ﺷﺎد ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﻣﺤﺮك ﺧﺎرﺟﻰ ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪ ﻧﺒﻮد‪ .‬او ﭘﻰ ﺑﻪ رازى ﺑﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﺒﺐ ﻣﻰﺷﺪ ﺗﺎ ﺷﺮاﯾﻂ‬

‫‪3‬‬
‫ﻣﻮﺟﻮد و ﺑﯿﻢﻫﺎى آﯾﻨﺪه ﺧﻠﻠﻰ در ﺳﻌﺎدﺗﺶ ﺑﻮﺟﻮد ﻧﯿﺎورد‪ .‬او از ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ‪ -‬ﺣﺘﻰ ﻣﺮگ‪ -‬در ﮐﻤﺎل آراﻣﺶ و‬
‫اﻃﻤﯿﻨﺎن ﮔﺬر ﮐﺮد! اﮔﺮ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ در دﻧﯿﺎ از ﺷﺎدى و ﺳﻌﺎدت ﺣﻘﯿﻘﻰ ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻮده اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﯾﻘﯿﻦ او ﻋﯿﺴﻰ اﺳﺖ‪.‬‬

‫در ﺧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺣﺎلﻫﺎ ﻋﯿﺴﻰ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﻰدﻫﺪ ﮐﻪ ﭼﻄﻮر ﻣﺎم ﭘﯿﺮواﻧﺶ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻋﯿﻦ ﺳﻌﺎدت او را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬

‫راه رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﺳﻌﺎدت‬

‫ﻋﯿﺴﻰ ﻣﻰ ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺮاى رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﺳﻌﺎدت ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺴﯿﺮ زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﯿﺎرﻫﺎى او ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺑﺪﻫﯿﻢ‪.‬‬
‫اﯾﻦ ﻣﻌﯿﺎرﻫﺎ ﺑﺎ روش ﺗﻔﮑﺮ ﻣﺎ ﺳﺎزﮔﺎر ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﻰرﺳﻨﺪ و اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻋﯿﺴﻰ ﻣﻘﺪس اﺳﺖ و ﻣﺎ‬
‫ﮔﻨﺎﻫﮑﺎر‪ .‬اﻣﺎ راز ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪﯾﺪ ﺑﻪ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺷﺎد و ﺳﻌﺎدﺗﻤﻨﺪ در آﻧﻬﺎ ﻧﻬﻔﺘﻪ اﺳﺖ‪.‬‬
‫‪» -1‬ﺧﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻓﻘﯿﺮان در روح«‪ .‬در اﻧﺠﯿﻞ ﻟﻮﻗﺎ‪ ،‬ﻋﺒﺎرت »در روح« ﻧﯿﺎﻣﺪه اﺳﺖ )ﻟﻮﻗﺎ ‪ .(20:6‬در ﻧﺘﯿﺠﻪ‪ ،‬ﻋﺪه‬
‫ﺑﺴﯿﺎرى اﯾﻨﻄﻮر اﺳﺘﺪﻻل ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ در اﻧﺠﯿﻞ ﻣﺘﻰ ﻣﻨﻈﻮر ﻋﯿﺴﻰ از ﻓﻘﺮ‪ ،‬ﺑﻰﭼﯿﺰى و ﻧﺪارى ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻓﻘﺮ‬
‫روﺣﺎﻧﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺤﺮوﻣﯿﺖ ﻣﺎدى را ﻧﻤﻰﺳﺘﺎﯾﺪ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮر او اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ اﺷﺨﺎص ﻓﻘﯿﺮ و ﺑﻰﭼﯿﺰ از‬
‫اﻏﻨﯿﺎ و ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪان ﺑﻪ ﻣﻠﮑﻮت ﺧﺪا ﻧﺰدﯾﮏﺗﺮﻧﺪ‪ .‬ﻓﻘﺮى ﮐﻪ ﻣﺪ ﻧﻈﺮ اوﺳﺖ ﻣﺨﺎﻟﻒ‪ ‬ﺛﺮوت ﺗﮑﺒﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﯾﮏ ﺑﺎر ﺑﻨﺪه‬
‫در ﺗﻔﺴﯿﺮى ﺑﺮ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﺳﺮ ﮐﻮه ﭼﻨﯿﻦ ﻧﻮﺷﺘﻢ‪:‬‬

‫ﻓﻘﯿﺮ در روح ﺑﻮدن ﯾﻌﻨﻰ ورﺷﮑﺴﺘﮕﻰ روﺣﺎﻧﻰ در ﺣﻀﻮر ﺧﺪا‪ .‬ﻓﻘﯿﺮ در روح‪ ،‬ﺣﺎﻟﺖ ذﻫﻨﻰ ﮐﺴﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ‬
‫ﮔﻮﺷﻪ اى از ﻋﺪاﻟﺖ و ﻗﺪوﺳﯿﺖ ﺧﺪا را ﻓﻬﻤﯿﺪه و ﺑﻪ ﮔﻨﺎه و ﻓﺴﺎد ﻗﻠﺐ ﺧﻮﯾﺶ ﭘﻰ ﺑﺮده و داﻧﺴﺘﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﻼش‬
‫ﺧﻮد ﻗﺎدر ﺑﻪ ﺟﻠﺐ رﺿﺎﯾﺖ ﺧﺪا ﻧﯿﺴﺖ‪...‬از ﺑﯿﻦ ﻫﺸﺖ ﺧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺣﺎل‪ ،‬اﯾﻦ ﯾﮏ‪ ،‬از ﻗﻮىﺗﺮﯾﻦ ﺑﯿﺎﻧﺎت ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس‬
‫در ﺧﺼﻮص آﻣﻮزه ﺑﺰرگ ﻋﺎدلﺷﻤﺮدﮔﻰ از ﻃﺮﯾﻖ اﯾﻤﺎن ﺑﻪ ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬اﮐﻨﻮن ﮐﻪ ﭘﺲ از ﯾﮏ دﻫﻪ ﮐﺎر در زﻣﯿﻨﻪ ﺗﻔﺴﯿﺮ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس از ﻧﻮ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺣﺎل ﻧﻈﺮ‬
‫ﻣﻰاﻧﺪازم‪ ،‬اﺣﺴﺎس ﻣﻰ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺗﻔﺴﯿﺮ آن زﻣﺎن ﻣﻦ )و ﺑﺴﯿﺎرى دﯾﮕﺮ( ﺣﻖ ﻣﻄﻠﺐ را ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﺑﺎﯾﺪ ادا ﻧﮑﺮده اﺳﺖ‪.‬‬
‫اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻣﻌﺘﻘﺪم ﮐﻪ آﻧﭽﻪ ﻋﯿﺴﻰ ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﯾﺪ ﻣﺘﻀﻤﻦ رﻓﺘﺎرى ﻣﻨﺎﺳﺐ و ﻓﺮوﺗﻨﺎﻧﻪ در ﺣﻀﻮر ﺧﺪاﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻣﻊاﻟﻮﺻﻒ‪ ،‬ﺑﻪ اﯾﻦ اﻋﺘﻘﺎد ﻫﻢ رﺳﯿﺪه ام ﮐﻪ اﮔﺮ دو دﺳﺘﻰ ﺑﻪ ﻣﺎل دﻧﯿﺎ ﭼﺴﺒﯿﺪه ﺑﺎﺷﯿﻢ‪ ،‬ﭼﻨﯿﻦ رﻓﺘﺎر ﻓﺮوﺗﻨﺎﻧﻪاى از ﻣﺎ‬
‫ﺳﺎﺧﺘﻪ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺎﮔﺮد ﻋﯿﺴﻰ ﮐﺴﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ دل از ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﮐﻨﺪه اﺳﺖ‪ .‬او ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰى در ﺗﻤﻠﮏ ﺧﻮد‬
‫ﻧﺪارد؛ ﺣﺘﻰ ﯾﮏ وﺟﺐ زﻣﯿﻦ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮد ﺑﺨﻮاﻧﺪ ﻧﺪارد‪ .‬ﺣﺘﻰ زﻧﺪﮔﯿﺶ ﻫﻢ ﻣﺎل ﺧﻮدش ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺷﺎﮔﺮد ﻣﺴﯿﺢ ﮐﺴﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻧﻔﺲ ﺧﻮد ﻣﺮده اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺮاى ﺧﺪا زﻧﺪﮔﻰ ﮐﻨﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ از‬

‫‪4‬‬
‫ﺧﺎﻧﻪ و زﻣﯿﻦ و ﺧﺎﻧﻮاده و دوﺳﺘﺎﻧﻰ ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﺎﺷﺪ )و اﯾﻦ ﭼﯿﺰى اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﯿﺴﻰ در آﯾﺎﺗﻰ ﮐﻪ ﻣﻮرد ﺑﺮرﺳﻰ ﻗﺮار‬
‫ﺧﻮاﻫﯿﻢ داد‪ ،‬وﻋﺪه ﻣﻰ ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ(‪ ،‬و ﻟﯿﮑﻦ اﮔﺮ اﯾﻦ ﺷﺨﺺ ﭘﯿﺮو ﺣﻘﯿﻘﻰ ﻣﺴﯿﺢ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻣﺎﻟﮏ اﯾﻦ ﺑﺮﮐﺎت ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪،‬‬
‫وﻟﻰ ﺧﻮدش در ﺗﻤﻠﮏ آﻧﻬﺎ ﻗﺮار ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬آ‪.‬داﺑﻠﯿﻮ ﺗﻮزر درﺑﺎره اﯾﻦ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻰﻧﻮﯾﺴﺪ‪:‬‬

‫اﺷﺨﺎص ﻣﺒﺎرك ﮐﻪ ﻣﻠﮑﻮت ﺧﺪا از آن اﯾﺸﺎن اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﺴﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ دل از ﻫﺮ ﺗﻌﻠﻘﻰ ﮐﻨﺪهاﻧﺪ و ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ‬
‫اﺣﺴﺎس ﺗﻤﻠﮏ را از ﻗﻠﺐ ﺧﻮد رﯾﺸﻪ ﮐﻦ ﺳﺎﺧﺘﻪاﻧﺪ‪» .‬ﻓﻘﯿﺮان در روح« اﯾﻨﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬آﻧﻬﺎ ﺑﺎﻃﻨﺎً ﺑﻪ ﺷﺮاﯾﻄﻰ‬
‫رﺳﯿﺪهاﻧﺪ ﮐﻪ ﻓﻘﺮاى وﯾﻼن در ﮐﻮى و ﺑﺮزنﻫﺎى اورﺷﻠﯿﻢ‪ ،‬ﺟﺴﻤﺎً در آن ﻗﺮار داﺷﺘﻨﺪ‪ .‬ﮐﻠﻤﻪ »ﻓﻘﯿﺮ« ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻪ ﮐﺎر‬
‫ﻣﻰ ﺑﺮد‪ ،‬درواﻗﻊ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ‪ .‬اﯾﻦ ﻓﻘﺮاى ﺳﻌﺎدﺗﻤﻨﺪ‪ ،‬دﯾﮕﺮ ﻋﻠﻮق ﺑﻨﺪﮔﻰ ﻣﺎدﯾﺎت را ﺑﻪ ﮔﺮدن ﻧﺪارﻧﺪ‪ .‬آﻧﺎن ﯾﻮغ‬
‫ﺳﺘﻤﮕﺮ را ﺷﮑﺴﺘﻪ اﻧﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﻧﻪ ﺑﺎ ﺟﻨﮓ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ .‬آﻧﺎن ﻫﺮ ﭼﻨﺪ از ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ اﺣﺴﺎس ﺗﻤﻠﮏ آزاد‬
‫ﺷﺪهاﻧﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ دارﻧﺪ‪.‬‬
‫‪» -2‬ﺧﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻣﺎﺗﻤﯿﺎن‪ «.‬ﻣﺎﺗﻢ ﮔﺮﻓﺘﻦ و ﺳﻮﮔﻮارى ﻧﯿﺰ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ اﮐﺜﺮ ﻓﻀﺎﯾﻞ ﻣﺬﮐﻮر در ﺧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺣﺎلﻫﺎ داراى‬
‫ﻣﺎﻫﯿﺘﻰ روﺣﺎﻧﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎﺗﻢ ﺣﻘﯿﻘﻰ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﻋﻤﯿﻖ آن‪ ،‬ﻣﺎﺗﻢ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﻨﺎه اﺳﺖ و ﺗﺴﻼﯾﻰ ﮐﻪ در اﯾﻦ‬
‫ﺧﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل وﻋﺪه داده ﺷﺪه اﺳﺖ ﺑﻮﺳﯿﻠﻪ ﭘﯿﺎم اﻧﺠﯿﻞ ﻣﻬﯿﺎ ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬در دﻧﯿﺎ ﻫﯿﭻ ﺳﻌﺎدﺗﻰ ﺑﻪ ﭘﺎى داﻧﺴﺘﻦ اﯾﻨﮑﻪ‬
‫ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﻤﺎن آﻣﺮزﯾﺪه و ﻣﺸﺎرﮐﺘﻤﺎن ﺑﺎ ﺧﺪا اﺣﯿﺎء ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﻤﻰرﺳﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﯾﻦ وﺻﻒ‪ ،‬ﻣﺎﺗﻢ ﮔﺮﻓﺘﻦ در اﯾﻦ ﻣﺘﻦ‪ ،‬ﻏﯿﺮ از اﯾﻦ ﻣﻔﻬﻮم دو ﻣﻌﻨﻰ دﯾﮕﺮ ﻫﻢ دارد‪ .‬اوﻻً‪ ،‬ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻌﻨﻰ‬
‫ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺎﺗﻢ از دﺳﺖ دادن واﻟﺪﯾﻦ‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪان‪ ،‬ﻫﻤﺴﺮ ﯾﺎ دوﺳﺘﺎن ﺧﻮد ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻨﺸﯿﻨﯿﻢ‪ .‬ﻟﻄﻤﺎﺗﻰ از اﯾﻦ‬
‫ﻧﻮع ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻋﯿﺴﻰ وﻋﺪه ﻣﻰدﻫﺪ‪ ،‬ﻗﺎﺑﻞ ﺟﺒﺮان ﻫﺴﺘﻨﺪ )رﺟﻮع ﺷﻮد ﺑﻪ ﻣﺘﻰ ‪(29:10-30‬؛ وﻟﻰ در ﻫﺮ ﺣﺎل‪ ،‬ﺿﺎﯾﻌﻪ‬
‫ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻗﻠﺐ اﻧﺴﺎن را رﯾﺶ ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻪ داﻏﺪاران و ﻣﺎﺗﻤﯿﺎن وﻋﺪه آراﻣﺶ ﻣﻰدﻫﺪ‪.‬‬
‫ﺛﺎﻧﯿﺎً‪ ،‬ﻣﺎﺗﻢ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ ﻏﺼﻪ ﺧﻮردن ﺑﺮاى دﻧﯿﺎﯾﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻰ در ﮔﻨﺎه اداﻣﻪ ﻣﻰدﻫﺪ‪ .‬ﻣﺎرﺗﯿﻦ‬
‫ﻟﻮﺗﺮ ﮐﻠﻤﻪ ﯾﻮﻧﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﮐﺎر رﻓﺘﻪ در اﯾﻦﺧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺣﺎل را در آﻟﻤﺎﻧﻰ ﺑﻪ ‪ Leidtragen‬ﺗﺮﺟﻤﻪ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ‬
‫»ﺣﺎﻣﻞ ﻏﻢ و اﻧﺪوه« اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻘﺼﻮد او از اﻧﺘﺨﺎب اﯾﻦ ﻣﻌﺎدل‪ ،‬اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﺮد ﻣﺴﯿﺤﻰ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻋﯿﺴﻰ ﮔﻨﺎﻫﺎن ﻣﺎ‬
‫را ﺑﺮ ﺧﻮد ﻣﻰﮔﯿﺮد و ﻣﺘﺤﻤﻞﺷﺎن ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺎر ﻏﻢ و اﻧﺪوه ﺟﻬﺎن را ﺑﺮ دوش ﻣﻰﮔﯿﺮد و ﻣﺘﺤﻤﻞ آن ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬دﻧﯿﺎ‬
‫ﺧﻮدش ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﺶ ﻏﺼﻪدار و ﻣﺎﺗﻢ زده ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﭼﻮن از ﻓﺎﺟﻌﻪ ﻗﺮﯾﺐاﻟﻮﻗﻮﻋﻰ ﮐﻪ داﻣﻨﮕﯿﺮش ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‬
‫ﺑﻰﺧﺒﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺷﺨﺺ ﻣﺴﯿﺤﻰ از ﺣﺎل و روز و ﻧﯿﺎز و ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺣﻘﯿﻘﻰ دﻧﯿﺎ آﮔﺎه اﺳﺖ‪ .‬او ﺑﺮاى دﻧﯿﺎ ﻣﺎﺗﻢ‬
‫ﻣﻰﮔﯿﺮد‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‪ ،‬ﺗﺴﻠﻰ ﺧﻮد را در اﯾﻦ ﻣﻰﯾﺎﺑﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا از ﺷﻬﺎدتﻫﺎى ﻣﺎ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺴﯿﺎرى را از ﻣﻨﺠﻼب‬
‫ﮔﻨﺎه ﺑﯿﺮون ﺑﮑﺸﺪ‪.‬‬

‫‪5‬‬
‫‪» -3‬ﺧﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺣﻠﯿﻤﺎن‪ «.‬از ﻧﮕﺎه ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻏﺮب‪ ،‬ﺣﻠﻢ و ﻓﺮوﺗﻨﻰ ﺧﺼﻠﺘﻰ ﻧﻔﺮتاﻧﮕﯿﺰ اﺳﺖ و اﻧﺴﺎن را ﺑﻪ ﯾﺎد‬
‫اﺷﺨﺎﺻﻰ ﺗﻮﺳﺮى ﺧﻮرى ﻣﻰاﻧﺪازد ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ زﯾﺮ ﭘﺎ ﻟﻪ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ‪ ،‬ﺣﻠﻢ درواﻗﻊ ﻓﻀﯿﻠﺖ ﺑﺰرﮔﻰ اﺳﺖ و ﺗﻨﻬﺎ‬
‫ﮐﺴﺎﻧﻰ ﻣﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ واﺟﺪ آن ﺑﺎﺷﻨﺪ ﮐﻪ در روﺣﺎﻧﯿﺖ ﺑﺨﻮﺑﻰ رﺷﺪ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﻋﯿﺴﻰ ﮐﻠﻤﺎت اﯾﻦ ﺧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺣﺎل‬
‫را از ﻣﺰﻣﻮر ‪ 11:37‬ﺑﻪ ﻋﺎرﯾﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﯾﺪ »ﺣﻠﯿﻤﺎن وارث زﻣﯿﻦ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ« اﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻣﻬﻤﻰ‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن آﯾﺎت ﻣﺎﻗﺒﻞ اﯾﻦ آﯾﻪ‪ ،‬ﺗﺼﻮﯾﺮى از ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻓﺮدى ﮐﻪ ﺣﻘﯿﻘﺘﺎً ﺣﻠﯿﻢ اﺳﺖ‪ ،‬ﺗﺮﺳﯿﻢ ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﭼﻨﯿﻦ‬
‫ﺷﺨﺼﻰ »ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﺷﺮﯾﺮان ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ را ﻣﺸﻮش« ﻧﻤﻰﺳﺎزد )آﯾﻪ ‪ ،(1‬ﺑﻠﮑﻪ »ﺑﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻮﮐﻞ و ﻧﯿﮑﻮﯾﻰ )ﻣﻰﮐﻨﺪ(«‬
‫)آﯾﻪ ‪» .(3‬در ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﻤﺘﻊ )ﻣﻰﺑﺮد(« )آﯾﻪ ‪ .(4‬ﻃﺮﯾﻖ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ )ﻣﻰﺳﭙﺎرد(« )آﯾﻪ ‪» .(5‬ﻧﺰد ﺧﺪاوﻧﺪ ﺳﺎﮐﺖ‬
‫)ﻣﻰﺷﻮد( و ﻣﻨﺘﻈﺮ او )ﻣﻰﺷﻮد(« )آﯾﻪ ‪ .(7‬ﭼﻨﯿﻦ اﺳﺖ ﺗﺼﻮﯾﺮى ﮐﻪ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس از ﺷﺨﺺ ﺣﻠﯿﻢ و ﻓﺮوﺗﻦ ﺗﺮﺳﯿﻢ‬
‫ﻣﻰﮐﻨﺪ‪ .‬ﭼﻨﯿﻦ ﺷﺨﺼﻰ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺧﺪا ﺳﺮ ﻓﺮود ﻣﻰآورد و در ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ در ﺣﻀﻮر اﻧﺴﺎنﻫﺎ ﺣﺘﻰ زﻣﺎﻧﻰ ﮐﻪ‬
‫ﻣﻮرد ﻇﻠﻢ و ﺗﻌﺪى ﻗﺮار ﻣﻰﮔﯿﺮد‪ ،‬ﺳﺮﺧﻮد را ﺑﺎﻻ ﺑﮕﯿﺮد‪.‬‬
‫ﺑﺮادر ﻻرﻧﺲ ﺷﺨﺺ ﺣﻠﯿﻢ و ﻓﺮوﺗﻨﻰ ﺑﻮد‪ .‬ﺗﺎ ﺟﺎﯾﻰ ﮐﻪ ﻣﻰداﻧﯿﻢ ﻣﻮرد ﻇﻠﻢ و ﺳﺘﻢ واﻗﻊ ﻧﺸﺪ‪ .‬اﻣﺎ ﭼﻨﺪان در‬
‫ﺣﻀﻮر ﺧﺪا ﻓﺮوﺗﻨﻰ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪ او را ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﺪ و ﺻﺒﺢ ﺗﺎ ﺷﺐ در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﺻﻮﻣﻌﻪ ﺟﺎن ﺑﮑﻨﺪ و ﺗﺎزه‬
‫ﺧﯿﻠﻰ ﻫﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺧﺪﻣﺖ اﻓﺘﺨﺎر ﮐﻨﺪ‪ .‬وى ﯾﺎد ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ در آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ »در ﺣﻀﻮر ﺧﺪا« زﻧﺪﮔﻰ ﮐﻨﺪ‪ .‬وى ﭼﻨﺪان‬
‫از ﺗﺄﯾﯿﺪ اﻟﻬﻰ ﺑﺮ ﮐﺎرش اﻃﻤﯿﻨﺎن داﺷﺖ ﮐﻪ ﺧﻮد را »از ﻫﺮ ﻟﺤﺎظ ﻣﻘﺒﻮل ﺧﺪاوﻧﺪ« ﻣﻰداﻧﺴﺖ‪.‬‬
‫وﻋﺪه ﻣﺨﺼﻮﺻﻰ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺴﺎن وﺟﻮد دارد ﮐﻪ ﺑﻪ اﺗﮑﺎى آن‪ ،‬اﯾﺸﺎن ﻣﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺧﻮد را ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ‬
‫ﺑﺪاﻧﻨﺪ‪ .‬وﻋﺪه اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ »وارث زﻣﯿﻦ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ‪ «.‬ﺷﺎﯾﺪ از ﻧﻈﺮ دﻧﯿﺎ ﭼﻨﯿﻦ اﻓﺮادى ﻓﻘﻂ ﺑﻪ درد ﻣﻠﮑﻮت آﺳﻤﺎن‬
‫ﺑﺨﻮرﻧﺪ‪ .‬اﻣﭙﺮاﺗﻮر ﺟﻮﻟﯿﺎن ﺑﻪ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﻧﻮﺷﺖ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻨﻈﻮر اﻣﻮال ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن را ﻣﺼﺎدره ﮐﺮده اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﺎ در‬
‫اﻓﺘﺎدن ﺑﻪ ﻓﻘﺮ و ﻓﺎﻗﻪ ﺷﺮط ورود ﺑﻪ ﺑﻬﺸﺖ را اﺣﺮاز ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻦ وﺻﻒ‪ ،‬ﻋﯿﺴﻰ ﻧﻔﺮﻣﻮد ﮐﻪ ﺣﻠﯿﻤﺎن وارث آﺳﻤﺎن‬
‫ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ وارث آن ﻫﻢ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬وى ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن وارث زﻣﯿﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ ،‬و ﺗﻠﻮﯾﺤﺎً ﻓﺮﻣﻮد‬
‫ﮐﻪ ﻣﺎﻟﮑﺎن ﻓﻌﻠﻰ زﻣﯿﻦ‪ ،‬آن را ﺑﻪ ﮐﻠﻰ از دﺳﺖ ﺧﻮاﻫﻨﺪ داد‪ .‬وﻟﻰ‪ ،‬ﺣﻠﯿﻤﺎن ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﺎﻟﮏ زﻣﯿﻦ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ؟ ﺑﺪﯾﻦ ﻧﺤﻮ‬
‫ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺎه ﭘﯿﺎم اﻧﺠﯿﻞ از ﻃﺮﯾﻖ ﻣﻮﻋﻈﻪ در ﺟﻬﺎن ﻣﻨﺘﺸﺮ ﻣﻰﺷﻮد و ﻣﻠﮑﻮت ﺧﺪا ﻣﻰآﯾﺪ‪ ،‬ﺗﻤﻠﮏ اﯾﺸﺎن ﺑﺮ زﻣﯿﻦ ﺗﺤﻘﻖ‬
‫ﻣﻰ ﯾﺎﺑﺪ‪ .‬و ﻟﯿﮑﻦ‪ ،‬ﺣﻠﯿﻤﺎن زﻣﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﮐﺎﻣﻞ ﮐﻠﻤﻪ ﻣﺎﻟﮏ زﻣﯿﻦ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﮐﻨﺪ و ﭼﻬﺮه‬
‫زﻣﯿﻦ را ﻧﻮ ﺑﺴﺎزد و ﻫﺮ ﭼﻪ را ﮐﻪ در آن اﺳﺖ ﺑﺮاى اﺑﺪ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺧﻮد ﻧﻤﺎﯾﺪ‪ .‬در آن روز‪ ،‬ﻣﻘﺪﺳﯿﻦ ﺑﺎ او ﺳﻠﻄﻨﺖ‬
‫ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮐﺮد‪.‬‬

‫‪6‬‬
‫‪» -4‬ﺧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺣﺎل ﮔﺮﺳﻨﮕﺎن و ﺗﺸﻨﮕﺎن ﻋﺪاﻟﺖ‪ «.‬در اﺗﺎق ﮐﺎرم ﮐﺘﺎﺑﻰ ﻫﺴﺖ ﺑﻪ اﺳﻢ زﻧﺪﮔﻰ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﯾﻼت ارﺿﺎ‬
‫ﻧﺸﺪه ﮐﻪ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪهاش ﻣﺒﺸﺮى اﺳﺖ آﻟﻤﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﻧﺎم واﻟﺘﺮ ﺗﺮوﺑﯿﺶ ﮐﻪ در ﺟﻨﻮب آﻓﺮﯾﻘﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰﮐﺮده} ‪P - P‬‬
‫‪{hcsiborT retlaW‬‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﮐﺘﺎب درﺑﺎره ﺑﺰرﮔﺴ ﺎﻟﻰ و ارﺿﺎى اﻣﯿﺎل ﺟﻨﺴﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ روش زﻧﺪﮔﻰ ﻏﺮب ﺑﺮاى ﺟﻮاﻧﺎن ﺑﻪ ﺗﻌﻮﯾﻖ‬
‫ﻣﻰ اﻧﺪازد‪ .‬ﺑﻪ ﻃﻮر ﮐﻠﻰ‪ ،‬ﻋﻨﻮان اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﺑﺎ روش زﻧﺪﮔﻰ ﻏﺮﺑﻰ ﺳﺎزﮔﺎر اﺳﺖ‪ ،‬و ﻟﯿﮑﻦ در زﻧﺪﮔﻰ اﮐﺜﺮ ﻏﺮﺑﯿﺎن‬
‫ﻃﻮﻟﻰ ﻧﻤﻰﮐﺸﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺗﻤﺎﯾﻼت ارﺿﺎ ﻧﺸﺪه‪ ،‬ارﺿﺎ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪ .‬آﻧﺎن ﺗﻤﺎﯾﻼت ﺟﻨﺴﻰ ﺧﻮد را ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ارﺿﺎ ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ‬
‫و ﯾﺎ ﺣﺪاﻗﻞ اﻣﮑﺎن اﯾﻦ اﻣﺮ در ﻫﺮ زﻣﺎن و ﻣﮑﺎﻧﻰ ﺑﺮاى اﯾﺸﺎن ﻫﺴﺖ‪ .‬ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻏﺮب ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺎه ﺑﻪ ﭼﯿﺰى‬
‫ﺗﻤﺎﯾﻞ ﯾﺎﻓﺘﯿﻢ‪ ،‬ﺑﻪ دﺳﺖ آوردﻧﺶ ﺣﻖ ﻣﺴﻠﻢ ﻣﺎﺳﺖ و ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺗﻤﺎﯾﻞ ﺧﻮد را ﺑﺮآورده ﺳﺎزﯾﻢ‪ .‬ﺣﺎل‪ ،‬اﮔﺮ‬
‫ﺑﺨﻮاﻫﯿﻢ ﺗﺼﻮﯾﺮى ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪﺳﻰ از اﯾﻦ وﺿﻊ ﺗﺮﺳﯿﻢ ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ ﮐﻪ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻏﺮب ﺑﻪ ﺟﺎى ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻣﺮدم ﺑﻪ‬
‫ﮐﻨﺘﺮل ﻣﻨﻀﺒﻂ ﺗﻤﺎﯾﻼت ﺧﻮد‪ ،‬ﻧﻮﻋﻰ ﮔﺮﺳﻨﮕﻰ و ﺗﺸﻨﮕﻰ ﺑﺮاى ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ در دل آﻧﺎن اﯾﺠﺎد ﻣﻰﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﻠﻪ‪ ،‬ﺑﺮاى ﻫﻤﻪ‬
‫ﭼﯿﺰ اﻻ ﻋﺪاﻟﺖ! دﻧﯿﺎ ﺗﺸﻨﻪ ﻋﺪاﻟﺖ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﭼﻮن اﮔﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﻋﺪاﻟﺖ ﺟﻠﻮى ﺑﺴﯿﺎرى از ﮐﺎﻣﺠﻮﯾﻰﻫﺎﯾﺶ را ﺧﻮاﻫﺪ‬
‫ﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻦ‪ ،‬ﻋﯿﺴﻰ ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﯾﺪ ﮐﻪ راه رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﺳﻌﺎدت ﺗﺸﻨﮕﻰ ﺑﺮاى ﻋﺪاﻟﺖ اﺳﺖ‪ .‬راه ﮔﻨﺎه وﻋﺪه ﻣﻰدﻫﺪ ﮐﻪ‬
‫ﻣﺎ را اﻗﻨﺎع ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد و از ﺷﺎﻫﺮاه ﺳﻌﺎدﺗﻰ ﺑﻬﺸﺘﻰ ﮔﺬر ﺧﻮاﻫﺪ داد‪ ،‬اﻣﺎ در ﻋﻤﻞ‪ ،‬ﻣﺎ را ﺗﺎ ﮔﻠﻮ در »ﻣﺮداب ﯾﺎس و‬
‫ﺣﺮﻣﺎن« ﻓﺮو ﻣﻰﺑﺮد و ﺑﻪ ﺑﻦﺑﺴﺖ ﻣﻰرﺳﺎﻧﺪ‪ .‬راه ﻋﺪاﻟﺖ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ دﺷﻮار ﻣﻰآﯾﺪ‪ ،‬و ﻟﯿﮑﻦ ﺑﻪ ﺧﺮﺳﻨﺪى و رﺿﺎﻣﻨﺪى‬
‫ﺣﻘﯿﻘﻰ ﻣﻨﺘﻬﻰ ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬داود ﺑﺎ آﮔﺎﻫﻰ ﺑﺮاﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻧﻮﺷﺖ‪» :‬ﻃﺮﯾﻖ ﺣﯿﺎت را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻮاﻫﻰ آﻣﻮﺧﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﺣﻀﻮر‬
‫ﺗﻮ ﮐﻤﺎل ﺧﻮﺷﻰ اﺳﺖ و ﺑﻪ دﺳﺖ راﺳﺖ ﺗﻮ ﻟﺬتﻫﺎ ﺗﺎ اﺑﺪاﻻﺑﺎد« )ﻣﺰﻣﻮر ‪.(11:16‬‬
‫وﻟﯿﮑﻦ‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺷﻮر و اﺷﺘﯿﺎﻗﻰ ﮐﻪ ﻣﺮدم ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻟﺬتﻫﺎى دﻧﯿﻮى ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﮔﺮﺳﻨﻪ و ﺗﺸﻨﻪ ﻋﺪاﻟﺖ ﺑﺎﺷﯿﻢ‪.‬‬
‫اى‪.‬ام‪ .‬ﺑﻠﯿﮏ ﻻك در ﻣﻘﺎﻟﻪاى ﮐﻪ ﺑﺮاى ﻣﺠﻠﻪ اﺑﺪﯾﺖ ﻧﻮﺷﺖ‪ ،‬ﺿﻤﻦ ﻋﺮﺿﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮى از ﻋﻄﺶ ﺷﺪﯾﺪ ﺑﺮاى آب در‬
‫ﺳﺮزﻣﯿﻦﻫﺎى}‪{P - P kcolkialB.M.E‬‬
‫ﺑﯿﺎﺑﺎﻧﻰ‪ ،‬اﯾﻦ ﻧﻮع ﻋﻄﺶ را ﻣﺸﺎﺑﻪ آن اﺷﺘﯿﺎﻗﻰ داﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﻗﻮم ﺧﺪا ﺑﺎﯾﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ او داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬
‫وى اﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﻣﻬﻢ را ﻣﻠﻬﻢ از واﻗﻌﻪاى ﺑﯿﺎن داﺷﺖ ﮐﻪ ﺳﺮﮔﺮد ﮔﯿﻠﺒﺮت ﺷﺮح آن را در ﮐﺘﺎب ﺧﻮد ﺑﻪ ﻧﺎم ﻧﺒﺮد‬
‫آﺧﺮ ﭼﻨﯿﻦ}‪{P - P trebliG‬‬
‫آورده اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻧﯿﺮوﯾﻰ ﻣﺮﮐﺐ از ارﺗﺶ اﻧﮕﻠﯿﺲ‪ ،‬اﺳﺘﺮاﻟﯿﺎ و ﻧﯿﻮزﯾﻠﻨﺪ ﮐﻪ از ﺑﺌﺮﺷﺒﻊ ﺑﺎﻻ ﻣﻰآﻣﺪﻧﺪ‪ ،‬در ﺑﯿﺎﺑﺎن ﺑﻰآب و ﻋﻠﻒ‪ ،‬ﺑﺮ‬
‫ﻋﻘﺒﻪ ﺳﭙﺎه در ﺣﺎل ﻋﻘﺐ ﻧﺸﯿﻨﻰ ﺗﺮكﻫﺎ ﺳﺨﺖ ﻣﻰﺗﺎﺧﺘﻨﺪ‪ .‬ﻧﯿﺮوﻫﺎى ﻣﻬﺎﺟﻢ از ﻗﻄﺎر ﺷﺘﺮان ﺣﺎﻣﻞ آب ﺧﻮد ﻓﺎﺻﻠﻪ‬

‫‪7‬‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻃﻮﻟﻰ ﻧﮑﺸﯿﺪ ﮐﻪ آب ﻗﻤﻘﻤﻪﻫﺎ ﺗﻪ ﮐﺸﯿﺪ‪ .‬ﺧﻮرﺷﯿﺪ از دل آﺳﻤﺎﻧﻰ ﮐﻪ در آن ﻻﺷﺨﻮرﻫﺎ ﺑﻪ اﻧﺘﻈﺎر ﻃﻌﻤﻪ‬
‫ﭼﺮخ ﻣﻰزدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻰرﺣﻤﺎﻧﻪ ﻣﻰﺗﺎﻓﺖ‪ .‬ﮔﯿﻠﺒﺮت ﻣﻰﻧﻮﯾﺴﺪ‪» :‬ﺳﺮﻣﺎن دردﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﭼﺸﻤﺎﻧﻤﺎن ﺧﻮن ﮔﺮﻓﺘﻪ و از ﻧﻮر‬
‫ﮐﻮر ﮐﻨﻨﺪه ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﺗﺎر ﺷﺪه ﺑﻮد‪...‬زﺑﺎﻧﻤﺎن ﮐﻢ ﮐﻢ ﻣﺘﻮرم ﻣﻰﺷﺪ‪...‬ﻟﺐﻫﺎﯾﻤﺎن ﮐﺒﻮد ﻣﻰﺷﺪ و ﺳﭙﺲ ﻣﻰﺗﺮﮐﯿﺪ‪«.‬‬
‫اﻓﺮادى ﮐﻪ از ﺳﺘﻮن ﺳﺮﺑﺎزان ﺟﺪا ﻣﻰ اﻓﺘﺎدﻧﺪ‪ ،‬ﮐﺎرﺷﺎن ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬اﻣﺎ ﻗﻮاى درﻣﺎﻧﺪه ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ ﺳﻮى ﻫﺪف ﺧﻮد‬
‫ﮐﻪ ﺷﻬﺮى ﺑﻮد ﺑﺎ ﭼﺎﻫﻬﺎى آب ﭘﯿﺶ روى ﻣﻰﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬اﮔﺮ ﺗﺎ ﺷﺐ اﯾﻦ ﺷﻬﺮ را ﻓﺘﺢ ﻧﻤﻰﮐﺮدﯾﻢ‪ ،‬ﻫﺰاران ﺗﻦ از ﻓﺮط‬
‫ﮔﺮﺳﻨﮕﻰ ﺟﺎن ﻣﻰﺳﭙﺮدﻧﺪ‪ .‬ﮔﯿﻠﺒﺮت ﻣﻰﻧﻮﯾﺴﺪ‪» :‬آن روز ﻫﻤﭽﻮن ﻣﺮداﻧﻰ ﮐﻪ ﺑﺮاى ﺣﻔﻆ ﺟﺎن ﺧﻮد ﻣﻰﺟﻨﮕﻨﺪ‪،‬‬
‫ﺟﻨﮕﯿﺪﯾﻢ‪...‬و ﻣﺘﻌﺎﻗﺐ ﻋﻘﺐﻧﺸﯿﻨﻰ ﺗﺮكﻫﺎ وارد ﺷﻬﺮ ﺷﺪﯾﻢ‪ .‬اوﻟﯿﻦ ﭼﯿﺰى ﮐﻪ ﻧﻈﺮﻣﺎن را ﺑﻪ ﺧﻮد ﺟﻠﺐ ﮐﺮد‪ ،‬ﻣﺨﺎزن‬
‫ﺳﻨﮕﻰ ﺑﺰرﮔﻰ ﺑﻮد ﮐﻪ در آﻧﻬﺎ آب آﺷﺎﻣﯿﺪﻧﻰ ﺳﺮد و ﮔﻮاراﯾﻰ وﺟﻮد داﺷﺖ‪ .‬ﺻﺪاى ﺟﺮﯾﺎن آب ﺑﻪ درون ﻣﺨﺎزن ﮐﻪ‬
‫در ﺧﺎﻣﻮﺷﻰ ﺷﺐ ﮔﻮش ﺗﺸﻨﻪﻟﺒﺎن را ﻧﻮازش ﻣﻰﮐﺮد‪ ،‬ﭼﻨﺪان ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻮد ﮐﻪ دﯾﻮاﻧﻪاﺷﺎن ﻣﻰﮐﺮد؛ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬وﻗﺘﻰ‬
‫ﺑﻪ ﮔﺮدان دﺳﺘﻮر داده ﺷﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ رو ﺑﻪ ﺳﻮى ﻣﺨﺎزن آن ﺑﻪ ﺻﻒ ﺷﻮﻧﺪ و ﻧﻈﺎم ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ‪ ،‬ﺣﺘﻰ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ زﯾﺮ ﻟﺐ‬
‫ﻏﺮﻏﺮ ﻧﮑﺮد‪.‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ﺑﺎ ﻗﺎﻃﻌﯿﺖ ﺗﻤﺎم اﻋﻼم داﺷﺖ اول ﭼﻪ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﺑﺎﯾﺪ آب ﺑﻨﻮﺷﻨﺪ‪ :‬زﺧﻤﯿﺎن‪ ،‬ﻧﮕﻬﺒﺎﻧﺎن و ﺳﭙﺲ‬
‫ﮔﺮوﻫﺎن از ﭘﻰ ﮔﺮوﻫﺎن‪ .‬ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ‪ ،‬ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻋﺖ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﻧﻮﺑﺖ ﺑﻪ آﺧﺮﯾﻦ ﻧﻔﺮ رﺳﯿﺪ و در ﺗﻤﺎم اﯾﻦ‬
‫ﻣﺪت ﺳﺮﺑﺎزان در ﭼﻨﺪ ﻗﺪﻣﻰ دﯾﻮاره ﺳﻨﮕﻰ ﮐﻮﺗﺎﻫﻰ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ در آن ﺳﻮﯾﺶ ﻫﺰاران ﻟﯿﺘﺮ آب وﺟﻮد‬
‫داﺷﺖ‪.‬‬
‫ﺳﺮﮔﺮد ﮔﯿﻠﺒﺮت ﭼﻨﯿﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﻰﮔﯿﺮد‪» :‬ﻣﻦ ﻣﻌﺘﻘﺪم ﮐﻪ ﻣﺎ اوﻟﯿﻦ درس ﺟﺪل ﺧﻮد را از ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس در ﭘﯿﺶ‬
‫روى ﺧﻮد از ﺑﺌﺮﺷﺒﻊ ﺑﻪ ﺳﻮى ﺷﻬﺮ ﻣﺰﺑﻮر ﮐﻪ ﭼﺎﻫﻬﺎى آب داﺷﺖ‪ ،‬ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ‪ «.‬اﮔﺮ ﺗﺸﻨﮕﻰ ﻣﺎ ﺑﺮاى ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﺮاى‬
‫ﻋﺪاﻟﺖ و ﺑﺮاى اﺟﺮاى اراده او در زﻧﺪﮔﻰ ﻣﮑﺎن ﺗﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺣﺪ ﺑﻮد‪ ،‬اﺷﺘﯿﺎﻗﻰ ﺳﻮزان ﮐﻪ ذره ذره وﺟﻮد اﻧﺴﺎن را ﻓﺮا‬
‫ﻣﻰﮔﯿﺮد‪ ،‬در اﯾﻦ ﺻﻮرت ﺛﻤﺮات روحاﻟﻘﺪس ﭼﻪ ﺟﻠﻮهاى در ﻣﺎ ﻣﻰﮐﺮد‪«.‬‬
‫‪» -5‬ﺧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺣﺎل رﺣﯿﻤﺎن‪ «.‬ﻫﺮ ﯾﮏ از ﺧﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺣﺎلﻫﺎ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﭘﯿﺮو ﻣﺴﯿﺢ را ﺗﻮﺻﯿﻒ ﻣﻰﮐﻨﺪ‪ ،‬و ﻟﯿﮑﻦ‬
‫ﻧﻮﻋﻰ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ در آﻧﻬﺎ وﺟﻮد دارد‪ .‬ﺳﻪ وﯾﮋﮔﻰ اول‪-‬ﻓﻘﺮ در روح‪ ،‬ﻣﺎﺗﻢ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﻨﺎه و ﺣﻠﻢ و ﻓﺮوﺗﻨﻰ در‬
‫ﺣﻀﻮر ﺧﺪا‪ -‬ﻧﺸﺎن ﻣﻰ دﻫﻨﺪ ﮐﻪ ﺷﺨﺺ ﺑﺮاى ﯾﺎﻓﺘﻦ ﺳﻌﺎدت ﺣﻘﯿﻘﻰ ﺑﻪ ﭼﻪ ﻧﺤﻮى ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﻮد‪ .‬ﺧﻮﺷﺎ‬
‫ﺑﻪ ﺣﺎل ﭼﻬﺎرم ﮐﻪ اﺻﻠﻰﺗﺮ و ﻣﻬﻢﺗﺮ از ﺑﻘﯿﻪ اﺳﺖ‪ ،‬ﻧﺸﺎن دﻫﻨﺪه ﺑﺮآورده ﺷﺪن ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ اﺷﺘﯿﺎق اﻧﺴﺎن‪ ،‬ﯾﻌﻨﻰ‬
‫اﺷﺘﯿﺎق ﺑﺮاى ﻋﺪاﻟﺖ‪ ،‬ﺑﻪ دﺳﺖ ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ اﺳﺖ‪ .‬از ﺧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺣﺎل ﭼﻬﺎرم‪ ،‬ﻣﻮﺿﻮع ﺧﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺣﺎلﻫﺎ از ﻧﺤﻮه‬
‫ﺗﻘﺮب ﺟﺴﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﺪا و اﻗﻨﺎع ﺷﺪن ﺑﻪ ﺛﻤﺮ آوردن ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﻰﯾﺎﺑﺪ و ﺣﺎل دﯾﮕﺮ‪ ،‬ﺧﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺣﺎلﻫﺎ ﺷﺨﺼﯿﺖ دﮔﺮﮔﻮن‬

‫‪8‬‬
‫ﺷﺪه ﮐﺴﻰ را ﻧﺸﺎن ﻣﻰدﻫﻨﺪ ﮐﻪ روح ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ او را ﻟﻤﺲ ﮐﺮده اﺳﺖ و ﮐﻢ ﮐﻢ دارد ﺑﻪ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ‬
‫درﻣﻰآﯾﺪ‪ .‬ﻣﺎﺑﻘﻰ ﺧﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺣﺎلﻫﺎ درﺑﺎره رﺣﻤﺖ‪ ،‬ﭘﺎﮐﻰ و ﻋﻤﻠﮑﺮد ﺻﻠﺢ ﺟﻮﯾﺎﻧﻪ ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻮﯾﻨﺪ‪.‬‬
‫رﺣﯿﻢ ﺑﻮدن اوﻟﯿﻦ ﺧﺼﻠﺖ ﺷﺨﺺ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﯾﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬رﺣﻤﺖ را ﻣﻰﺗﻮان ﻓﯿﺾ ﻋﻤﻠﻰ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮد‪ .‬رﺣﻤﺖ‬
‫ﻣﺤﺒﺘﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ درواﻗﻊ ﻣﺴﺘﺤﻖ داورى ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺟﺎرى ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬رﺣﻤﺖ‪ ،‬از ﺧﺼﺎﯾﻞ‬
‫ﺧﺪاﺳﺖ و ﻋﺎﻟﯿﺘﺮﯾﻦ ﻧﻤﻮد آن ﺻﻠﯿﺐ ﻣﺴﯿﺢ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﮔﻤﺎﻧﻢ ﺣﻖ ﺑﺎ ﺑﻮﻧﻬﻔﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ رﺣﻢ و ﺷﻔﻘﺖ ﻧﺸﺎن دادن را در ﺗﻀﺎد ﺑﺎ اﻓﮑﺎر واﻫﻰ ﺷﺨﺺ در ﻣﻮردﺷﺎن و‬
‫ﻣﻨﺰﻟﺖ ﺧﻮﯾﺶ ﻣﻰداﻧﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬ﺑﻰﺗﺮدﯾﺪ ﻫﺮ اﻧﺴﺎﻧﻰ ﺻﺮف اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﺪا ﺧﻠﻖ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﺷﺄن و ﻣﻨﺰﻟﺘﻰ‬
‫دارد‪ .‬اﻣﺎ از اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺳﻮء ﺗﻌﺒﯿﺮ و ﯾﺎ ﻻاﻗﻞ ﺳﻮءاﺳﺘﻔﺎده ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬ﺑﺮاى ﻣﺜﺎل‪ ،‬ﺑﺮﺧﻰ دون ﺷﺄن ﺧﻮد ﻣﻰداﻧﻨﺪ ﮐﻪ‬
‫ﺑﺎ ﻓﺮودﺳﺘﺎن ﯾﺎ آﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ ﺟﺎﯾﻰ ﻧﺮﺳﯿﺪهاﻧﺪ ﺣﺸﺮو ﻧﺸﺮ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﻧﻮع دﯾﺪﮔﺎه ﮔﻨﺎهآﻟﻮد درﺑﺎره ﺷﺄن و ﻣﻨﺰﻟﺖ‪،‬‬
‫زاده ﺗﮑﺒﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻮﻧﻬﻔﺮ ﻣﻰﻧﻮﯾﺴﺪ‪:‬‬

‫اﯾﻦ اﺷﺨﺎص ﮐﻪ ﻧﺼﯿﺒﻰ از ﻣﺎل و ﻣﮑﻨﺖ دﻧﯿﺎ ﻧﺪارﻧﺪ و در زﻣﯿﻦ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪاﻧﺪ‪ ،‬اﯾﻦ ﮔﻨﻬﮑﺎران‪ ،‬اﯾﻦ ﭘﯿﺮوان ﻋﯿﺴﻰ‪ ،‬در‬
‫زﻧﺪﮔﺎﻧﻰ ﺧﻮد ﺑﺎ او ﺷﺄن و ﻣﻨﺰﻟﺖ ﺧﻮﯾﺶ را ﻧﯿﺰ واﮔﺬاﺷﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬زﯾﺮا رﺣﯿﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪...‬آﻧﺎن ﺑﺎ رﻧﺞ و ادﺑﺎر‪ ،‬ﺣﻘﺎرت و‬
‫ﮔﻨﺎه دﯾﮕﺮان را ﺑﺮ دوش ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬آﻧﺎن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻈﻠﻮﻣﺎن و ﻣﺮﯾﻀﺎن و ﻣﻔﻠﻮﮐﺎن و ﻣﻌﺼﯿﺖﮐﺎران و ﻣﻄﺮودان و‬
‫ﺗﻤﺎم آﻧﻬﺎ ﮐﻪ زﯾﺮ ﺗﺎزﯾﺎﻧﻪ ﺗﺸﻮﯾﻖ و ﻧﮕﺮاﻧﻰ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬ﻣﺤﺒﺘﻰ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ دارﻧﺪ‪...‬اﮔﺮ ﮐﺴﻰ دﭼﺎر ﺑﺪﻧﺎﻣﻰ و‬
‫رﺳﻮاﯾﻰ ﺷﻮد‪ ،‬رﺣﯿﻤﺎن ﻋﺰت و اﺣﺘﺮام ﺧﻮد را ﻓﺪاى ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ از وى ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ و ﻧﻨﮓ و رﺳﻮاﯾﻰاش را ﺑﺮﺧﻮد‬
‫ﻣﻰﮔﯿﺮﻧﺪ‪ .‬آﻧﺎن را در ﻣﺼﺎﺣﺒﺖ ﺑﺪﻧﺎﻣﺎن و ﮔﻨﺎﻫﮑﺎران ﺧﻮاﻫﯿﺪ ﯾﺎﻓﺖ‪ ،‬ﺑﻰآﻧﮑﻪ از ﺷﺮم و رﺳﻮاﯾﻰ ﺣﺎﺻﻞ از اﯾﻦ‬
‫ﻣﻌﺎﺷﺮت ﺑﯿﻤﻨﺎك ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬

‫وﻋﺪه ﺧﺪا ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ رﺣﻢ و ﺷﻔﻘﺖ ﻧﺸﺎن ﻣﻰدﻫﻨﺪ‪ ،‬اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ رﺣﻢ و ﺷﻔﻘﺖ ﺧﻮاﻫﻨﺪ دﯾﺪ‪ .‬درواﻗﻊ‪،‬‬
‫ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺑﺮ آﻧﺎن رﺣﻢ ﺷﺪه اﺳﺖ و ﺑﺮﮐﺖ ﯾﺎﻓﺘﻪاﻧﺪ‪.‬‬
‫‪» -6‬ﺧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺣﺎل ﭘﺎﮐﺪﻻن‪ «.‬در ﻏﺮب‪ ،‬زﻣﺎﻧﻰ ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﺎﮐﺪاﻣﻨﻰ ﻻاﻗﻞ ﺑﻪ ﺣﺮف ﺳﺘﻮده ﻣﻰﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎ آن ﺳﺒﺪ ﺑﺸﮑﺴﺖ‬
‫و آن ﭘﯿﻤﺎن رﯾﺨﺖ! اﻣﺮوزه دﯾﮕﺮ ﭘﺎﮐﻰ و ﭘﺎﮐﺪاﻣﻨﻰ در ﺣﮑﻢ ﺑﻼ ﻫﺴﺖ و ﺳﺎدهﻟﻮﺣﻰ و ﺧﺮﻣﻘﺪﺳﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﮑﺎرت‬
‫ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪ اﺳﺖ و راﺳﺘﻰ و ﺻﺪاﻗﺖ اﻣﻞ ﺑﺎزى‪ .‬آﯾﺎ اﯾﻦ اﺧﻼق ﻧﻮﯾﻦ ﺑﻪ اﺻﻄﻼح »آزاد ﺷﺪه از ﺑﻨﺪ ﺗﺤﺠﺮ« ﺟﺎﻣﻌﻪ‬
‫ﻏﺮب را ﺳﻌﺎدﺗﻤﻨﺪ ﮐﺮده اﺳﺖ؟ ﻣﻰﮔﻮﯾﻨﺪ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ اﺳﺖ‪ ،‬و ﻟﯿﮑﻦ ﺗﺸﻮﯾﺶ و اﻧﺪوه و ﯾﺎس ﺣﺎﮐﻢ ﺑﺮ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻏﺮب‬
‫ﮐﺬب اﯾﻦ ﻣﺪﻋﺎ را آﺷﮑﺎر ﻣﻰﺳﺎزد‪ .‬ﻋﯿﺴﻰ ﻓﺮﻣﻮد ﮐﻪ راه رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﺳﻌﺎدت‪ ،‬ﭘﺎﮐﻰ اﺳﺖ و درك اﯾﻦ اﻣﺮ دﺷﻮار‬
‫ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﮔﻨﺎه اﻏﺘﺸﺎش و ﻧﺎﺑﺴﺎﻣﺎﻧﻰ ﻣﻰزاﯾﺪ‪ .‬اﺷﻌﯿﺎ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬اﻣﺎ ﺷﺮﯾﺮان ﻣﺜﻞ درﯾﺎى ﻣﺘﻼﻃﻢ ﮐﻪ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺪ آرام ﮔﯿﺮد و‬

‫‪9‬‬
‫آﺑﻬﺎﯾﺶ ﮔﻞ و ﻟﺠﻦ ﺑﺮﻣﻰاﻧﺪازد ﻣﻰﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﺧﺪاى ﻣﻦ ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﺷﺮﯾﺮان را ﺳﻼﻣﺘﻰ ﻧﯿﺴﺖ‪) «.‬اﺷﻌﯿﺎ ‪.(20:57-21‬‬
‫ﺧﺪا ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ در ﭘﻰ ﺗﻘﺪس و ﭘﺎﮐﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ آراﻣﺶ ﻋﻄﺎ ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﯾﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﺧﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل وﻋﺪه ﻣﻰدﻫﺪ ﮐﻪ در‬
‫ﭘﺎﯾﺎن اﻓﺮاد واﺟﺪ اﯾﻦ ﺧﺼﯿﺼﻪ ﺧﺪا را ﺧﻮاﻫﻨﺪ دﯾﺪ‪.‬‬
‫‪» -7‬ﺧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺣﺎل ﺻﻠﺢ دﻫﻨﺪﮔﺎن«‪ .‬ﭘﯿﺮوان ﻣﺴﯿﺢ ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﺮاﺛﺮ رﺷﺪ در ﭘﺎﮐﻰ و ﻗﺪاﺳﺖ ﺑﻪ ﺻﻠﺢ دروﻧﻰ دﺳﺖ‬
‫ﻣﻰﯾﺎﺑﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﻰﮐﻮﺷﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎ دﯾﮕﺮان و در ﻣﯿﺎن آﻧﺎن ﺻﻠﺢ ﺑﺮﻗﺮار ﺳﺎزﻧﺪ‪ .‬ﭼﺮا؟ ﭼﻮن ﺧﻮدﺷﺎن از ﺻﻠﺢ و آراﻣﺶ‬
‫ﺑﺮﺧﻮردارﻧﺪ و ﻃﻌﻢ ﺑﺮﮐﺖ آن را ﭼﺸﯿﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﭘﯿﺮوان ﻣﺴﯿﺢ زﻣﺎﻧﻰ ﺑﺎ ﺧﺪا در ﺟﻨﮓ و ﺳﺘﯿﺰ ﺑﻮدهاﻧﺪ و ﭼﻮن ﺑﺎ ﺧﺪا‬
‫در ﺟﻨﮓ ﺑﻮدهاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﺪا و دﯾﮕﺮان ﻫﻢ ﺳﺮ ﺟﻨﮓ و دﻋﻮا داﺷﺘﻪاﻧﺪ‪ .‬ﻫﺮﮔﺎه راﺑﻄﻪ ﻋﻤﻮﻣﻰ ﺧﺪﺷﻪدار ﺷﻮد ﺑﻪ ﺗﺒﻊ آن‬
‫راﺑﻄﻪ اﻓﻘﻰ ﻧﯿﺰ ﺧﺪﺷﻪدار ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﺣﺎل‪ ،‬ﭘﯿﺮوان ﻋﯿﺴﻰ از ﺻﻠﺢ و آراﻣﺶ ﺑﺮﺧﻮردارﻧﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬ﺻﻠﺤﻰ ﮐﻪ از آن‬
‫ﺑﺮﺧﻮردار ﺷﺪه اﻧﺪ ﺣﺎﺻﻞ ﺗﻼش ﺧﻮدﺷﺎن ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺧﺪا از ﻃﺮﯾﻖ ﺻﻠﯿﺐ ﻣﺴﯿﺢ ﺑﺎ اﯾﺸﺎن ﺻﻠﺢ ﮐﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ‬
‫ﻣﻰﻧﻮﯾﺴﺪ‪» :‬اﻣﺎ اﮐﻨﻮن در ﻣﺴﯿﺢ ﻋﯿﺴﻰ ‪ ،‬ﺷﻤﺎ ﮐﻪ زﻣﺎﻧﻰ دور ﺑﻮدﯾﺪ‪ ،‬ﺑﻪ واﺳﻄﻪ ﺧﻮن ﻣﺴﯿﺢ ﻧﺰدﯾﮏ آورده ﺷﺪهاﯾﺪ«‬
‫)اﻓﺴﺴﯿﺎن ‪ .(13:2-14‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬ﺣﺎل ﮐﻪ ﭘﯿﺮوان ﻣﺴﯿﺢ ﺑﺎ ﺧﺪا وارد ﺻﻠﺤﻰ ﺣﻘﯿﻘﻰ و ﭘﺎﯾﺪار ﺷﺪهاﻧﺪ ﻣﻰﮐﻮﺷﻨﺪ ﺗﺎ‬
‫ﻧﻈﯿﺮ ﭼﻨﯿﻦ ﺻﻠﺤﻰ را ﺑﯿﻦ ﺧﻮد و دﯾﮕﺮان اﯾﺠﺎد و ﺣﻔﻆ ﮐﻨﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﻮﻧﻬﻔﺮ ﻣﻰﻧﻮﯾﺴﺪ‪» :‬ﭘﯿﺮوان ﻋﯿﺴﻰ‪ ...‬ﻣﺸﺎرﮐﺖ ﺧﻮد را در ﺟﺎﯾﻰ ﺣﻔﻆ ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ دﯾﮕﺮان ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺑﻪ آن ﭘﺎﯾﺎن‬
‫ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﺨﺸﯿﺪ‪ .‬آﻧﺎن از ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ اﺑﺮاز وﺟﻮد ﺧﻮددارى ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ و در ﺑﺮاﺑﺮ ﻧﻔﺮت و ﺧﻄﺎﯾﻰ ﮐﻪ از دﯾﮕﺮان ﻣﻰﺑﯿﻨﻨﺪ‬
‫ﺧﻮن دل ﻣﻰﺧﻮرﻧﺪ و دم ﺑﺮﻧﻤﻰآورﻧﺪ‪ .‬ﺑﺪﯾﻦ ﻃﺮﯾﻖ‪ ،‬اﯾﺸﺎن ﺷﺮارت را ﺑﺎ ﻧﯿﮑﻮﯾﻰ ﻣﻐﻠﻮب ﻣﻰﺳﺎزﻧﺪ و ﺻﻠﺢ و‬
‫آراﻣﺶ اﻟﻬﻰ را در دﻧﯿﺎى آﮐﻨﺪه از ﺟﻨﮓ و ﻧﻔﺮت ﺑﺮﻗﺮار ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ‪«.‬‬
‫‪» -8‬ﺧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺣﺎل آﻧﺎن ﮐﻪ در راه ﻋﺪاﻟﺖ آزار ﻣﻰﺑﯿﻨﻨﺪ«‪ .‬آﺧﺮﯾﻦ ﺧﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل از ﺷﺎدى در زﻣﺎن ﺟﻮر و ﺟﻔﺎ‬
‫ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﺑﺮﮐﺘﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﯿﺴﻰ ﺑﻪ ﺷﺮح و ﺗﻔﺴﯿﺮ آن ﻣﻰﭘﺮدازد و در آﯾﺎت ‪ 11‬و‪ 12‬ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﭼﻨﯿﻦ‬
‫ﻣﻰاﻓﺰاﯾﺪ‪ » :‬ﺧﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺷﻤﺎ‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﮐﻪ ﻣﺮدم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ‪ ،‬ﺷﻤﺎ را دﺷﻨﺎم دﻫﻨﺪ و آزار رﺳﺎﻧﻨﺪ و ﻫﺮ ﺳﺨﻦ ﺑﺪى‬
‫ﺑﻪ دروغ ﻋﻠﯿﻪﺗﺎن ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ‪ .‬ﺧﻮش ﺑﺎﺷﯿﺪ و ﺷﺎدى ﮐﻨﯿﺪ زﯾﺮا ﭘﺎداﺷﺘﺎن در آﺳﻤﺎن ﻋﻈﯿﻢ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﺮا ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﮔﻮﻧﻪ‬
‫ﭘﯿﺎﻣﺒﺮاﻧﻰ را ﮐﻪ ﭘﯿﺶ از ﺷﻤﺎ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬آزار رﺳﺎﻧﯿﺪﻧﺪ‪«.‬‬
‫دﻗﺖ در ﻣﻌﻨﻰ ﻫﯿﭻ ﮐﺪام از ﺧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺣﺎلﻫﺎ ﺑﻪ اﻧﺪازه اﯾﻦ ﯾﮑﻰ ﺿﺮورى ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﻋﯿﺴﻰ ﻫﺮ ﻧﻮع رﻧﺞ‬
‫ﮐﺸﯿﺪن را ﺑﺮﮐﺖ ﻧﻤﻰدﻫﺪ‪ .‬ﻣﻘﺼﻮد ﻋﯿﺴﻰ آزار دﯾﺪﻧﻰ ﮐﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ ارﺗﮑﺎب ﺧﻄﺎ از ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺎﺳﺖ‪ ،‬ﻧﯿﺴﺖ؛ اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬اﯾﻦ‬
‫ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﻧﺎﮔﻔﺘﻪ ﭘﯿﺪاﺳﺖ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮر ﻋﯿﺴﻰ ﺟﻔﺎ دﯾﺪن ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻌﺼﺒﺎت اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ و اﻓﺮاﻃﺂﻣﯿﺰ ﺑﺮﺧﻰ ﮐﻪ ﺧﻮد را‬
‫ﻣﺴﯿﺤﻰ ﻣﻰ داﻧﻨﺪ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﻣﻨﻈﻮر ﻋﯿﺴﻰ ﺟﻔﺎ دﯾﺪن ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﺠﺎد ﻣﺰاﺣﻤﺖ ﺑﺮاى ﻣﺮدم ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ؛ ﺑﻌﻀﻰ از‬
‫اﯾﻤﺎﻧﺪاران ﺑﻪ ﻫﺪف ﺷﻬﺎدت دادن‪ ،‬ﻣﻮى دﻣﺎغ ﻫﻤﺴﺎﯾﮕﺎن ﺷﺪهاﻧﺪ و آﺑﺮوى ﺧﻮد را ﺑﺮدهاﻧﺪ‪ .‬ﻣﻘﺼﻮد ﻋﯿﺴﻰ ﺣﺘﻰ‬

‫‪10‬‬
‫ﺟﻔﺎ دﯾﺪن ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﺪﻓﻰ ﺷﺨﺼﻰ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﻫﺮ اﻧﺪازه ﻫﻢ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﻫﺪﻓﻰ ﻣﻬﻢ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﺧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺣﺎل ﻓﻘﻂ ﺑﻪ‬
‫ﯾﮏ ﻧﻮع ﺟﻔﺎ اﺷﺎره دارد و آن ﻫﻢ ﺟﻔﺎى اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﯾﺎﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺘﻮﺟﻪ‬
‫اﯾﻤﺎﻧﺪاران ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬آﯾﻪ دﻫﻢ آن را ﺟﻔﺎ و آزار »در راه ﻋﺪاﻟﺖ« ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬آﯾﻪ ﯾﺎزدﻫﻢ ﻧﯿﺰ آن را ﺟﻔﺎ »ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ‬
‫)ﯾﻌﻨﻰ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻋﯿﺴﻰ(« ﻣﻰﺧﻮاﻧﺪ‪ .‬ﺳﻌﺎدت زﻣﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﻣﺎ رو ﻣﻰﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﺷﺒﺎﻫﺖ ﻣﻰﯾﺎﺑﯿﻢ و ﺑﺪﯾﻦ ﻃﺮﯾﻖ در‬
‫دﻧﯿﺎﯾﻰ ﮐﻪ از او ﻧﻔﺮت ﻣﻰدارد‪ ،‬دﭼﺎر رﻧﺞ و ﻣﺤﻨﺖ ﻣﻰﺷﻮﯾﻢ‪.‬‬
‫اﯾﻦ اﻣﺮ ﭼﮕﻮﻧﻪ اﻣﮑﺎن دارد؟ ﭼﻄﻮر ﻫﺮ ﻧﻮع ﺟﻔﺎﯾﻰ‪ ،‬ﺣﺘﻰ از اﯾﻦ ﻧﻮع‪ ،‬ﻓﺮد را ﺳﻌﺎدﺗﻤﻨﺪ ﻣﻰﺳﺎزد؟ اﯾﻦ ﻧﻮع ﺟﻔﺎ‬
‫و اﯾﺬا ﺑﺮ ﺳﻌﺎدﺗﻤﻨﺪى ﻣﺎ ﻣﻰاﻓﺰاﯾﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻧﺸﺎن ﻣﻰدﻫﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﭽﻮن ﺧﯿﻞ ﻋﻈﯿﻢ »ﻣﻘﺪﺳﺎن‪ ،‬رﺳﻮﻻن‪ ،‬اﻧﺒﯿﺎ و ﺷﻬﺪاﯾﻰ«‬
‫ﮐﻪ ﭘﯿﺶ از ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺴﯿﺢ ﺟﻔﺎ دﯾﺪهاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻣﺴﯿﺢ ﻣﺘﺤﺪ ﻫﺴﺘﯿﻢ و در ﺷﺒﺎﻫﺖ ﺑﻪ او رﺷﺪ ﻣﻰﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﻋﯿﺴﻰ ﻓﺮﻣﻮد‪:‬‬
‫»اﮔﺮ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ ﺗﻌﻠﻖ داﺷﺘﯿﺪ‪ ،‬دﻧﯿﺎ ﺷﻤﺎ را ﭼﻮن ﮐﺴﺎن ﺧﻮد دوﺳﺖ ﻣﻰداﺷﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﭼﻮن ﺑﻪ دﻧﯿﺎ ﺗﻌﻠﻖ ﻧﺪارﯾﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﻦ‬
‫ﺷﻤﺎ را از دﻧﯿﺎ ﺑﺮﮔﺰﯾﺪهام‪ ،‬دﻧﯿﺎ از ﺷﻤﺎ ﻧﻔﺮت دارد« )ﯾﻮﺣﻨﺎ‪.(19:15‬‬

‫ﺳﺮﻣﺸﻖﮔﯿﺮى از ﻣﺴﯿﺢ‬
‫ﺑﺤﺚ اﯾﻦ ﻓﺼﻞ را ﺑﺎ اﯾﻦ ﺳﺆال ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن ﻣﻰﺑﺮم ﮐﻪ در ﮐﺠﺎى اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﺰرگ ﻣﻰﺗﻮان ﺟﺎﯾﻰ ﺑﺮاى ﮐﺴﺎﻧﻰ‬
‫ﯾﺎﻓﺖ ﮐﻪ از ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ ﭘﯿﺮوى ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ و ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ‪ ،‬ﺧﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺣﺎلﻫﺎ در زﻧﺪﮔﻰاﺷﺎن ﻧﻤﻮد ﻣﻰﯾﺎﺑﺪ؟ زﻧﺪﮔﻰ‬
‫در اﯾﻦ دﻧﯿﺎ آﺳﺎن ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﺧﺸﻦ و ﺣﺮﯾﺺ و ﺷﺮﯾﺮ و ﻃﻤﺎع اﺳﺖ‪ .‬اﺣﯿﺎﻧﺎً ﮐﺠﺎ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺟﺎﯾﻰ ﺑﺮاى‬
‫ﻓﻘﯿﺮان در روح‪ ،‬ﻣﺎﺗﻢ ﮔﯿﺮﻧﺪﮔﺎن ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﻨﺎه‪ ،‬ﺣﻠﯿﻤﺎن‪ ،‬ﮔﺮﺳﻨﮕﺎن و ﺗﺸﻨﮕﺎن ﺑﺮاى ﻋﺪاﻟﺖ )در ﻫﺮ ﭼﯿﺰ(‪ ،‬رﺣﯿﻤﺎن‪،‬‬
‫ﭘﺎﮐﺪﻻن‪ ،‬ﺻﻠﺢ دﻫﻨﺪﮔﺎن و آﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺴﯿﺢ ﺟﻔﺎ و آزار ﻣﻰﺑﯿﻨﻨﺪ‪ ،‬وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﻓﻘﻂ در ﯾﮏ ﺟﺎ ﭼﻨﯿﻦ‬
‫ﻣﮑﺎﻧﻰ ﻫﺴﺖ و آن ﻫﻤﺎﻧﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺰرﮔﺎن اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﻣﺴﯿﺢ را ﻣﯿﺨﮑﻮب ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﯾﻌﻨﻰ ﺻﻠﯿﺐ‪ .‬در اﯾﻨﺠﺎﺳﺖ ﮐﻪ‬
‫ﺳﺮﻣﺸﻖﮔﯿﺮى از ﻣﺴﯿﺢ ﻋﻤﻼً ﺗﺤﻘﻖ ﻣﻰﭘﺬﯾﺮد و از ﻫﻤﯿﻦ روﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﺮﻣﺸﻖﮔﯿﺮى از ﻣﺴﯿﺢ‪ ،‬ﯾﻌﻨﻰ ورود ﺑﻪ‬
‫ﻣﺸﺎرﮐﺖ ﺻﻠﯿﺐ‪ .‬دﻧﯿﺎ ﻫﻤﭽﻮن در ﻣﻮرد ﻣﺴﯿﺢ درﺑﺎره ﻣﺎ ﺑﻪ ﺑﺎﻧﮓ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‪» :‬ﺑﺰﻧﯿﺪ اﯾﻨﻬﺎ را ﺑﮑﺸﯿﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﺑﻪ درد‬
‫زﻧﺪﮔﻰ ﮐﺮدن ﻧﻤﻰﺧﻮرﻧﺪ‪ «.‬اﻣﺎ در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﮐﻪ از دﻧﯿﺎ دور ﻣﻰﺷﻮﯾﻢ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﻰﺷﻮﯾﻢ‪ ،‬ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﮐﻪ‬
‫ﻫﻤﯿﻦ ﯾﮏ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ او ﺑﻪ ﻫﻤﻪ دﻧﯿﺎ ﻣﻰارزد و ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺶ ﺑﻪ ﺣﯿﺎت ﺟﺎودان رﻫﻨﻤﻮن ﻣﻰﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ‪ ،‬ﺑﻪ ﺳﻮى ﻣﺸﺎرﮐﺖ ﺑﺎ ﺧﺪا ﺳﻮق ﻣﻰﯾﺎﺑﯿﻢ‪ .‬ﻓﻘﻂ در ﺻﻠﯿﺐ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﮑﺎف ﻣﯿﺎن ﺧﺪاى ﻣﻘﺪس و‬
‫اﻧﺴﺎن ﮔﻨﺎﻫﮑﺎر ﭘﻮﺷﯿﺪه ﻣﻰﺷﻮد‪ ،‬ﮔﻨﺎه دور ﻣﻰﮔﺮدد و ﻣﺠﺮاﯾﻰ ﻋﻈﯿﻢ ﺑﺮاى ﺟﺮﯾﺎن ﯾﺎﻓﺘﻦ ﭘﺮى ﺑﺮﮐﺖ ﺧﺪا ﮔﺸﻮده‬
‫ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪن ﺑﻪ ﻋﯿﺴﻰ ﺻﺪاى دﻧﯿﺎ را ﻣﻰﺷﻨﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﻏﺮش ﮐﻨﺎن ﺑﺎﻧﮓ ﺑﺮﻣﻰﮐﺸﺪ‪» :‬ﻣﺼﻠﻮﺑﺶ ﮐﻨﯿﺪ‪،‬‬
‫ﻣﺼﻠﻮﺑﺶ ﮐﻨﯿﺪ‪ «.‬در آن دم ﺻﺪاى ﻋﯿﺴﻰ را ﻣﻰﺷﻨﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﺎ را ﺑﺮﮐﺖ ﻣﻰدﻫﺪ و آﻧﮕﺎه ﺧﻮدﻣﺎن را ﻣﺒﺎرك و‬

‫‪11‬‬
‫ﺳﻌﺎدﺗﻤﻨﺪ ﻣﻰﯾﺎﺑﯿﻢ‪ .‬ﻋﯿﺴﻰ ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﯾﺪ‪» :‬ﺧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺣﺎل ﺷﻤﺎ‪...‬ﺧﻮش ﺑﺎﺷﯿﺪ و ﺷﺎدى ﮐﻨﯿﺪ زﯾﺮا ﭘﺎداﺷﺘﺎن در آﺳﻤﺎن‬
‫ﻋﻈﯿﻢ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﺮا ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮاﻧﻰ را ﮐﻪ ﭘﯿﺶ از ﺷﻤﺎ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬آزار رﺳﺎﻧﯿﺪﻧﺪ‪«.‬‬
‫در ﭘﺎى ﺻﻠﯿﺐ ﺗﻤﺎم اﺷﮏﻫﺎ از ﭼﺸﻤﺎﻧﻤﺎن ﺳﺘﺮده ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮ ﺻﻠﯿﺐ ﻋﯿﺴﻰ را ﻣﻰﯾﺎﺑﯿﻢ ﮐﻪ ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ ﻫﺮ ﻧﻮع ﺷﺎدﮐﺎﻣﻰ و ﺳﻌﺎدت اﺳﺖ‪.‬‬

‫ﻓﺼﻞ ﺳﯿﺰدﻫﻢ‬

‫ﺑﺮﮐﺎت ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ ﻋﻼوه ﺟﻔﺎﻫﺎ‬

‫آﻣﯿﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻰ ﮔﻮﯾﻢ‪ ،‬ﮐﺴﻰ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻧﺠﯿﻞ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪ ﯾﺎ ﺑﺮادران ﯾﺎ ﺧﻮاﻫﺮان ﯾﺎ ﻣﺎدر ﯾﺎ‬
‫ﭘﺪر ﯾﺎ ﻓﺮزﻧﺪان ﯾﺎ اﻣﻼك ﺧﻮد را ﺗﺮك ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬و در اﯾﻦ ﻋﺼﺮ ﺻﺪ ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎ و ﺑﺮادران و ﺧﻮاﻫﺮان و‬
‫ﻣﺎدران و ﻓﺮزﻧﺪان و اﻣﻼك و ﻫﻤﺮاه آن‪ ،‬آزارﻫﺎ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﯿﺎورد‪ ،‬و در ﻋﺼﺮ آﯾﻨﺪه ﻧﯿﺰ از ﺣﯿﺎت ﺟﺎوﯾﺪان ﺑﻬﺮهﻣﻨﺪ‬
‫ﻧﮕﺮدد‪ .‬ﻣﺮﻗﺲ ‪29:10-30‬‬

‫از آﻧﺠﺎ ﮐﻪ راﻫﻬﺎى ﺧﺪا ﺑﺎ از آنِ ﻣﺎ ﻓﺮق دارﻧﺪ‪ ،‬ﻃﺒﯿﻌﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ از ﮔﻔﺘﻪﻫﺎى ﻣﺴﯿﺢ ﻣﺘﻌﺠﺐ ﺷﻮﯾﻢ‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪،‬‬
‫در اﯾﻦ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ وﺳﯿﻊ از ﺗﻌﺎﻟﯿﻢ ﻧﺎﻣﻨﺘﻈﺮ و ﻣﺒﺎرزهآﻣﯿﺰ ﻋﯿﺴﻰ درﺑﺎره ﺷﺎﮔﺮدى‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ ﻫﯿﭻ ﯾﮏ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺳﺨﻨﺎن او‬
‫در ﻣﺮﻗﺲ ‪ 29:10-30‬ﻧﺎﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ )ﻣﺨﺼﻮﺻﺎً ﺑﻌﺪ از ﮔﻔﺘﻪﻫﺎى ﻗﺒﻠﻰاش ﮐﻪ ﺑﺮرﺳﻰ ﮐﺮدﯾﻢ‪ (.‬ﻋﯿﺴﻰ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل‬
‫ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﺷﻨﻮﻧﺪﮔﺎن ﺧﻮد ﻣﻰﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﺮاى ﺷﺎﮔﺮدى او ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮد را اﻧﮑﺎر ﮐﻨﻨﺪ و ﻫﺮ ﭼﻪ دارﻧﺪ ﺑﻪ دﯾﮕﺮان‬
‫ﺑﺒﺨﺸﻨﺪ‪ .‬وﻟﻰ ﺣﺎﻻ ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ آﻧﻬﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﺻﺪ ﺑﺮاﺑﺮ آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ از دﺳﺖ دادهاﻧﺪ ﺑﺎزﺧﻮاﻫﻨﺪ ﯾﺎﻓﺖ‪ ،‬آن‬
‫ﻫﻢ ﻧﻪ در آن دﻧﯿﺎ‪ ،‬ﮐﻪ دور از اﻧﺘﻈﺎر ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ در ﻫﻤﯿﻦ دﻧﯿﺎ‪ -‬اﮔﺮ ﭼﻪ ﺟﻔﺎﻫﺎﯾﻰ ﻧﯿﺰ در ﮐﺎر ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻋﯿﺴﻰ‬
‫ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬آﻣﯿﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﻰ ﮔﻮﯾﻢ‪ ،‬ﮐﺴﻰ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻧﺠﯿﻞ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪ ﯾﺎ ﺑﺮادران ﯾﺎ ﺧﻮاﻫﺮان ﯾﺎ‬
‫ﻣﺎدر ﯾﺎ ﭘﺪر ﯾﺎ ﻓﺮزﻧﺪان ﯾﺎ اﻣﻼك ﺧﻮد را ﺗﺮك ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬و در اﯾﻦ ﻋﺼﺮ ﺻﺪ ﺑﺮاﺑﺮ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎ و ﺑﺮادران و‬
‫ﺧﻮاﻫﺮان و ﻣﺎدران و ﻓﺮزﻧﺪان و اﻣﻼك و ﻫﻤﺮاه آن‪ ،‬آزارﻫﺎ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻧﯿﺎورد‪ ،‬و در ﻋﺼﺮ آﯾﻨﺪه ﻧﯿﺰ از ﺣﯿﺎت‬
‫ﺟﺎوﯾﺪان ﺑﻬﺮهﻣﻨﺪ ﻧﮕﺮدد‪«.‬‬

‫ﮔﻔﺘﻪاى ﺣﯿﺮتاﻧﮕﯿﺰ‬
‫‪12‬‬
‫اﯾﻦ ﻓﺮﻣﺎﯾﺶ ﻋﯿﺴﻰ ﻣﻮﻗﻌﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺮرﺳﻰ آن ﻣﻰﭘﺮدازﯾﻢ ﺑﻬﺖاﻧﮕﯿﺰﺗﺮ ﻣﻰﮔﺮدد‪ .‬اوﻟﯿﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﻋﺠﯿﺐ آن اﯾﻦ اﺳﺖ‬
‫ﮐﻪ ﻋﯿﺴﻰ ﺳﺨﻦ از ﭘﺎداش ﺑﻪ ﻣﯿﺎن ﻣﻰآورد ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﻔﻬﻮم ﺷﺎﮔﺮدى و ﭘﺎداش ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﻮر در ﻧﻤﻰآﯾﻨﺪ )ﻣﺎ در‬
‫ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﻏﻼﻣﺎن ﺑﻰﻣﻨﻔﻌﺖ ﺑﯿﺶ ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ‪ (.‬ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﮔﺬﺷﺘﻪ از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺴﯿﺢ از ﭘﺎداش ﺳﺨﻦ ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ )ﺷﺎﯾﺪ‬
‫ﭘﺎداش ﻫﺎى روﺣﺎﻧﻰ ﮐﺎﻓﻰ ﺑﺎﺷﻨﺪ(‪ ،‬ﺑﻄﻮر اﺧﺺ ﺑﻪ ﺑﺮﺧﻮردارى از ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺑﺮادران‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺮان‪ ،‬ﻣﺎدر‪ ،‬ﭘﺪر‪،‬ﻓﺮزﻧﺪان و‬
‫اﻣﻼك اﺷﺮاه ﻣﻰﮐﻨﺪ‪ -‬آن ﻫﻢ ﻧﻪ در ﺟﺎﯾﻰ از آن دﻧﯿﺎ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ در ﻫﻤﯿﻦ »ﻋﺼﺮ ﺣﺎﺿﺮ«‪ .‬اﺷﺎره ﺑﻪ »اﻣﻼك« از ﻫﻤﻪ‬
‫ﺟﺎﻟﺐﺗﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺳﺎﯾﺮ ﺑﺮﮐﺎت ﯾﺎد ﺷﺪ را ﻣﻰﺗﻮان ﺗﺎ ﺣﺪى ﺑﻪ ﺻﻮرت روﺣﺎﻧﻰ ﺗﻔﺴﯿﺮ ﮐﺮد‪ .‬ﻣﻦ ﻣﻌﺘﻘﺪم ﮐﻪ ﻣﻘﺼﻮد‬
‫ﻋﯿﺴﻰ از »ﺧﺎﻧﻪ«‪ ،‬ﯾﻌﻨﻰ ﻫﻤﯿﻦ ﭼﻬﺎردﯾﻮارى ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻪاش ﻣﻰﺧﻮاﻧﯿﻢ و رد آن اﻋﻀﺎى ﺧﺎﻧﻮاده زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ و ﭘﺮ‬
‫از اﺳﺒﺎب و اﺛﺎث و ﺗﺎوه و ﻗﺎﺑﻠﻤﻪ و ﻏﯿﺮذﻟﮏ اﺳﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬ﻣﻰﺗﻮان از آن ﺑﻪ »ﺧﺎﻧﻪ آﺳﻤﺎﻧﻰ« ﻫﻢ ﺗﻌﺒﯿﺮ ﮐﺮد و ﻗﺎﺑﻠﻤﻪ‬
‫و اﯾﻦ ﺣﺮف ﻫﺎ را ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺖ‪ .‬ﻫﻤﯿﻦ ﺗﻔﺴﯿﺮ روﺣﺎﻧﻰ را در ﻣﻮرد ﺑﺮادران و ﺧﻮاﻫﺮان و ﻣﺎدر و ﭘﺪر و ﻓﺮزﻧﺪان‬
‫ﻫﻢ ﻣﻰﺗﻮان ﮐﺮد‪ .‬ﻣﻰﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﻘﺼﻮد‪» ،‬ﺧﺎﻧﻮاده اﻟﻬﻰ« در آﺳﻤﺎن اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ‪ ،‬راﺟﻊ ﺑﻪ »اﻣﻼك« ﻧﻤﻰﺷﻮد ﭼﻨﯿﻦ‬
‫ﺣﺮﻓﻰ زد‪ .‬ﻣﻠﮏ و زﻣﯿﻦ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻼزﻣﻪ دارﻧﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬ﻫﻤﯿﻦ ﯾﮏ ﻣﻮرد ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم اﺻﻠﻰ ﻣﺘﻦ ﮐﻪ داراﯾﻰﻫﺎى‬
‫دﻧﯿﻮى را ﻣﻮرد ﺑﺤﺚ ﻗﺮار ﻣﻰدﻫﺪ‪ ،‬ﺑﺎزﻣﻰﮔﺮداﻧﺪ و ﻫﺸﺪار ﻣﻰدﻫﺪ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ از اﯾﻦ وﻋﺪه ﺗﻔﺴﯿﺮ »روﺣﺎﻧﻰ« ﺑﻪ ﻋﻤﻞ‬
‫آورد‪.‬‬
‫در آﯾﺎت ﻣﺎﻗﺒﻞ آﯾﻪ ﻣﻮرد ﺑﺤﺚ‪ ،‬داﺳﺘﺎن ﻣﺮد ﺟﻮان ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ و ﺳﺨﻨﺎن ﻋﯿﺴﻰ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ او و واﮐﻨﺶ ﭘﻄﺮس در‬
‫ﺑﺮاﺑﺮ ﺳﺨﻨﺎن ﻋﯿﺴﻰ آﻣﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺮد ﺟﻮان ﺑﻪ ﻧﺰد ﻋﯿﺴﻰ آﻣﺪه ﺑﻮد و اﻇﻬﺎر ﺗﻤﺎﯾﻞ ﺑﻪ ﭘﯿﺮوى از او ﻣﻰﮐﺮد‪ ،‬وﻟﻰ‬
‫وﻗﺘﻰ ﻋﯿﺴﻰ ﺑﻪ وى اﺧﻄﺎر ﻧﻤﻮد ﮐﻪ ﺛﺮوﺗﺶ ﻣﺎﻧﻊ از ﺷﺎﮔﺮدى ﺣﻘﯿﻘﻰ اوﺳﺖ‪»،‬اﻧﺪوﻫﮕﯿﻦ از آﻧﺠﺎ رﻓﺖ‪ ،‬زﯾﺮا ﺛﺮوت‬
‫ﺑﺴﯿﺎر داﺷﺖ« )آﯾﻪ ‪ .(22‬اﯾﻦ اﻣﺮ ﺳﺒﺐ اﻇﻬﺎر ﻧﻈﺮ ﻋﯿﺴﻰ در اﯾﻦ ﺑﺎره ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺮاى ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪان ورود ﺑﻪ ﻣﻠﮑﻮت ﺧﺪا‬
‫ﺑﺴﯿﺎر دﺷﻮار اﺳﺖ« )آﯾﺎت ‪ .(23-24‬ﻇﺎﻫﺮاً ﻣﺮد ﺟﻮان ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﻰ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ اﻧﺪوﻫﮕﯿﻦ ﺷﺪ‪ .‬وى دﻟﺴﺮد و اﻧﺪوﻫﮕﯿﻦ‬
‫از ﻧﺰد ﻋﯿﺴﻰ رﻓﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻫﻢ از ﻋﯿﺴﻰ ﭘﯿﺮوى ﮐﻨﺪ و ﻫﻢ دﻟﺶ در ﮔﺮو داراﯾﻰﻫﺎﯾﺶ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬از ﻃﺮﻓﻰ‪،‬‬
‫ﻋﯿﺴﻰ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ رﻓﺘﻦ اﯾﻦ ﺷﺨﺺ اﻧﺪوﻫﮕﯿﻦ ﺑﻮد و ﭘﻄﺮس ﮐﻪ ﭘﻰ ﺑﻪ اﯾﻦ اﻣﺮ ﺑﺮد‪ ،‬ﺳﻌﻰ ﮐﺮد ﺗﺎ دل ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺷﺎد‬
‫ﮐﻨﺪ‪ .‬ﭘﻄﺮس ﭘﯿﺶ ﺧﻮد ﻓﮑﺮ ﻣﻰﮐﺮد ﮐﻪ اﮔﺮﭼﻪ ﻣﺮد ﺟﻮان رﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ ،‬وﻟﻰ ﻋﯿﺴﻰ ﻫﻨﻮز ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ را در ﮐﻨﺎر ﺧﻮد‬
‫داﺷﺖ‪ .‬اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﮔﻔﺖ‪» :‬اﯾﻨﮏ ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﺗﺮك ﮔﻔﺘﻪاﯾﻢ و از ﺗﻮ ﭘﯿﺮوى ﻣﻰﮐﻨﯿﻢ« )آﯾﻪ ‪ .(28‬در ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ‬
‫ﭘﻄﺮس‪ ،‬ﻋﯿﺴﻰ ﺗﻌﻠﯿﻤﻰ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان داد ﮐﻪ ﺣﺎل ﻣﺎ ﺑﻪ ﺑﺮرﺳﻰ آن ﻣﺸﻐﻮﻟﯿﻢ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬وﻋﺪه ﻋﯿﺴﻰ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺪ‬
‫ﻣﻨﺤﺼﺮاً ﭘﺎداﺷﻰ اﺧﺮوى و ﻣﻠﮑﻮﺗﻰ ﺑﺎﺷﺪ )ﻫﺮﭼﻨﺪ آن ﻫﻢ ﻫﺴﺖ(‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺸﻌﺮ ﺑﺮاﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﯿﺴﻰ ﺑﻪ ﭘﯿﺮواﻧﺶ‬
‫در ﻫﻤﯿﻦ زﻧﺪﮔﻰ‪ ،‬ﺧﺎﻧﻮاده و داراﯾﻰ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺨﺸﯿﺪ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬ﻓﺮﻣﺎﯾﺶ ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺸﺮوط اﺳﺖ‪ -‬داراﯾﻰﻫﺎ و ﺟﻔﺎﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ‬
‫ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻮد‪ -‬وﻟﻰ‪ ،‬در ﻫﺮ ﺣﺎل ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺗﺤﺼﯿﻞ داراﯾﻰﻫﺎى ﻣﺎدى ﺳﺮ ﺟﺎى ﺧﻮد ﺑﺎﻗﻰ اﺳﺖ‪.‬‬

‫‪13‬‬
‫ﻋﺠﯿﺐﺗﺮ از ﻫﻤﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان وﻋﺪه داده ﺷﺪ ﮐﻪ ﺻﺪ ﭼﻨﺪانِ داراﯾﻰ ﻗﺒﻠﻰ ﺧﻮد را ﺑﻪ دﺳﺖ ﺧﻮاﻫﻨﺪ آورد‪،‬‬
‫ﺣﺎل آﻧﮑﻪ ﺣﺘﻰ اﯾﻮب ﻫﻢ ﭘﺲ از آﻧﮑﻪ ﺧﺪا داراﯾﻰاش را ﺑﻪ او ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎى ﺻﺪ ﭼﻨﺪان‪ ،‬دو ﭼﻨﺪانِ اﻣﻮال‬
‫ﺳﺎﺑﻘﺶ را ﯾﺎﻓﺖ!‬
‫اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬در ﺗﻔﺴﯿﺮ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺑﺎﯾﺪ اﺣﺘﯿﺎط ﺑﻪ ﺧﺮج داد‪ .‬اوﻻً‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ داﻧﺴﺖ ﮐﻪ از ﺗﻌﻠﯿﻢ ﻣﺴﯿﺢ ﻧﻤﻰﺗﻮان ﺑﺮداﺷﺘﻰ‬
‫ﺻﺮﻓﺎً ﻣﺎدى ﮐﺮد‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﮔﻮﯾﻰ ﻣﺴﯿﺢ ﻓﺮﻣﻮﻟﻰ ﺗﻀﻤﯿﻨﻰ ﺑﺮاى ﺗﺤﺼﯿﻞ ﺛﺮوت اراﺋﻪ داده ﺑﺎﺷﺪ‪.‬اﮔﺮ ﻓﺮﻣﺎﯾﺶ ﻣﺴﯿﺢ را‬
‫ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ‪ ،‬ﻣﻀﺤﮏ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﭼﻮن اﮔﺮ وﻋﺪه ﻣﺴﯿﺢ ﻓﺮﻣﻮﻟﻰ ﺑﺮاى ﺗﺤﺼﯿﻞ ﺛﺮوت ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﺑﺎﯾﺪ‬
‫ﺑﺮوﯾﻢ ﺗﺎ ﻣﻰﺗﻮاﻧﯿﻢ )ﺣﺘﻰ اﮔﺮ ﻻزم ﺑﻮد ﺳﺎﻟﻬﺎ( ﭘﻮل ﺟﻤﻊ ﮐﻨﯿﻢ و ﺳﭙﺲ اﻧﺪوﺧﺘﻪﻫﺎى ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺴﯿﺢ‬
‫واﮔﺬارﯾﻢ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻤﺎﻧﯿﻢ ﺗﺎ ﻋﯿﺴﻰ ﺻﺪ ﺑﺮاﺑﺮ ﻫﺪﯾﻪﻣﺎن را ﺑﻪ ﻣﺎ ﻋﻮض دﻫﺪ‪ .‬ﭼﻨﯿﻦ ﭼﯿﺰى ﺑﻪ ﺟﺎى ﺗﻘﻮﯾﺖ ﺷﺎﮔﺮدى‬
‫آن را ﺗﻀﻌﯿﻒ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد‪ .‬ﺑﺎز ﺑﺎﯾﺪ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ وﻋﺪه ﻣﺰﺑﻮر در ﻣﻮرد ﻋﻤﻮم اﯾﻤﺎﻧﺪاران ﺻﺎدق ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺑﺪﯾﻬﻰ اﺳﺖ‬
‫ﮐﻪ ﻻاﻗﻞ ﻋﺪهاى از اﯾﻤﺎﻧﺪاران ﺑﻪ در ﭘﯿﺶ ﮔﺮﻓﺘﻦ زﻧﺪﮔﻰ ﻓﻘﯿﺮاﻧﻪ دﻋﻮت ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬ﺑﻪ ﻫﺮ ﻣﯿﺰان ﮐﻪ داﺷﺘﻪ‬
‫ﺑﺎﺷﻨﺪ و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺴﯿﺢ از آن ﺑﮕﺬرﻧﺪ‪ ،‬ﻫﻤﻮاره زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺤﻘﺮاﻧﻪاى ﺧﻮاﻫﻨﺪ داﺷﺖ‪ ،‬ﭼﻮن اﯾﻦ دﻋﻮت اﯾﺸﺎن اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﺑﻪ ﮔﻤﺎﻧﻢ اﮐﺜﺮ ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﮔﺮوه ﺗﻌﻠﻖ داﺷﺘﻨﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ‪ ،‬آﯾﺎت ﻣﻮرد ﺑﺤﺚ ﺷﺎﻣﻞ وﻋﺪه ﺑﺰرﮔﻰ اﺳﺖ و ﺑﻪ رواﺑﻂ دﻧﯿﻮى و داراﯾﻰﻫﺎى ﻣﺎدى ﻣﺮﺑﻮط ﻣﻰﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺣﺪاﻗﻞ‪ ،‬ﻣﻰ ﺗﻮان وﻋﺪه ﻣﺰﺑﻮر را ﭼﻨﯿﻦ ﺗﻔﺴﯿﺮ ﮐﺮد ﮐﻪ ﭘﯿﺮو ﺣﻘﯿﻘﻰ ﻣﺴﯿﺤﻰ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰ ﻧﯿﮑﻮ ﻣﺤﺮوم ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‬
‫)»ﮐﺎﺳﻪام ﻟﺒﺮﯾﺰ ﺷﺪه اﺳﺖ« ﻣﺰﻣﻮر ‪ (6:23‬و در ﺷﺮاﯾﻂ ﻋﺎدى‪ ،‬ﻓﺮد ﻣﺴﯿﺤﻰ از ﻣﻮاﻫﺐ دﻧﯿﻮى ﺑﻪ ﻓﺮاواﻧﻰ ﺑﺮﺧﻮردار‬
‫ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻨﺪه ﺷﺨﺼﺎً ﺑﺮاﯾﻦ ﺑﺎورم ﮐﻪ ﻋﯿﺴﻰ ﺗﺎ ﺟﺎى ﻣﻤﮑﻦ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ را از ﺑﺮﮐﺎت ﻧﯿﮑﻮ ﭘﺮ ﻣﻰﺳﺎزد‪ ،‬ﺑﻰآﻧﮑﻪ‬
‫اﯾﻦ ﺑﺮﮐﺎت از ﻣﺎ اﻓﺮاد ﺑﻪ درد ﻧﺨﻮرى ﺑﺮاى ﮐﺎر ﺧﺪاوﻧﺪ ﺳﺎزد ﯾﺎ روح و ﺟﺎﻧﻤﺎن را ﻧﺎﺑﻮد ﮐﻨﺪ‪ .‬ﻋﻠﺖ آﻧﮑﻪ داراﯾﻰ‬
‫ﺑﺴﯿﺎرى از ﻣﺎ از ﺣﺪ ﻓﻌﻠﻰ آن ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﻤﻰﺷﻮد اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪا ﻣﻰداﻧﺪ ﺑﯿﺶ از اﯾﻦ ﻣﻘﺪار را ﻣﻮرد ﺳﻮءاﺳﺘﻔﺎده‬
‫ﻗﺮار ﺧﻮاﻫﯿﻢ داد‪.‬‬

‫ﺗﺸﻮﯾﻖ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ‬
‫ﺑﺎ وﺟﻮد ﺷﺮوط روﺷﻦ ﯾﺎد ﺷﺪه‪،‬وﻋﺪه ﻣﺴﯿﺢ در ﻣﻮرد ﻋﻄﺎى ﺧﺎﻧﻪ و ﺧﺎﻧﻮاده و اﻣﻼك ﺗﺸﻮﯾﻘﻰ اﺳﺖ ﺑﺮاى‬
‫ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﺎن ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ او ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬وﻋﺪه ﻣﺴﯿﺢ اﺳﺎﺳﺎً ﺣﺎﻣﻞ اﯾﻦ ﭘﯿﺎم اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪا ﻧﯿﮑﻮﺳﺖ و ﺑﻪ اﻧﺴﺎن‬
‫ﻣﻘﺮوض ﻧﻤﻰﻣﺎﻧﺪ‪ .‬ﮔﺎه ﻋﺪهاى ﺑﺎ ﺳﻮءاﺳﺘﻔﺎده از اﯾﻨﮑﻪ »ﺧﺪا ﺑﻪ اﻧﺴﺎن ﻣﻘﺮوض ﻧﻤﻰﻣﺎﻧﺪ« ﭼﻨﺎن ﻋﻤﻞ ﮐﺮدهاﻧﺪ ﮐﻪ‬
‫ﮔﻮﯾﻰ ﻣﻰﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺧﺪا را در اﺧﺘﯿﺎر ﺧﻮد ﺑﮕﯿﺮﻧﺪ‪ .‬اﯾﻦ اﻓﺮاد ﮔﻔﺘﻪاﻧﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﻓﻼن و ﺑﻬﻤﺎن ﮐﺎر را ﺑﮑﻨﯿﻢ‪ ،‬آﻧﮕﺎه ﺧﺪا‬
‫ﻣﺠﺒﻮر ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ﺧﻮﺑﻰ ﻣﺎ را ﺟﺒﺮان ﮐﻨﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﮐﺎر ﺗﺮﻓﻨﺪآﻣﯿﺰ اﺳﺖ و وﻋﺪه ﻣﺴﯿﺢ آن را ﺗﺄﯾﯿﺪ ﻧﻤﻰﮐﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻦ‬

‫‪14‬‬
‫ﺣﺎل‪ ،‬اﮔﺮ وﻋﺪه ﻣﺴﯿﺢ را ﺑﺪرﺳﺘﻰ ﺗﻔﺴﯿﺮ ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﻣﺎ را ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻣﻰﮐﻨﺪ ﺗﺎ از ﻃﺮﯾﻖ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ او‪ ،‬ﺧﺪا را ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﯿﻢ‬
‫و ﺑﺪاﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﺮﮐﺖ ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﯾﺎﻓﺖ‪ .‬اﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺗﺸﻮﯾﻖآﻣﯿﺰ داراى دﻻﯾﻞ ﻣﻬﻤﻰ ﺑﻪ ﺷﺮح زﯾﺮ‬
‫اﺳﺖ‪:‬‬

‫‪ -‬ﺑﺮﮐﺎت ﺑﺰرگﺗﺮ‪ .‬ﯾﮑﻰ از ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﻰ ﮐﻪ ﻋﺪه ﺑﺴﯿﺎرى را از ﭘﯿﺮوى ﻋﯿﺴﻰ ﺑﺎز ﻣﻰدارد‪ -‬ﮐﻪ ﯾﮑﻰﺷﺎن ﻫﻢ ﻣﺮد ﺟﻮان‬
‫ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ ﺑﻮد‪ -‬اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ آﻧﻬﺎ ﺑﻬﺎى ﺷﺎﮔﺮدى ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ ﮔﺮان ﻣﻰآﯾﺪ و ﭘﯿﺶ ﺧﻮد ﻣﻰﮔﻮﯾﻨﺪ ﮐﻪ »زﯾﺎد‬
‫از ﺣﺪ« ﺑﺎﯾﺪ ﻓﺪاﮐﺎرى ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﻣﺮﻗﺲ ‪ 29:10-30‬ﺗﻌﻠﯿﻢ ﻣﻰدﻫﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﮐﺎﺗﻰ ﮐﻪ در ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﻣﻰﯾﺎﺑﯿﻢ ﺑﺰرگﺗﺮ‬
‫از ﺑﺮﮐﺎﺗﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺎر دﯾﮕﺮى ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﻧﺼﯿﺐﻣﺎن ﺳﺎزد‪ .‬ﻣﺮد ﺟﻮان ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺒﻮد دل از داراﯾﻰﻫﺎى‬
‫ﺧﻮد ﺑﮑﻨﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻣﺎل و اﻣﻮاﻟﺶ را ﺑﯿﺶ از ﻋﯿﺴﻰ دوﺳﺖ داﺷﺖ‪ .‬اﻣﺎ‪ ،‬وى ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻰآﻧﮑﻪ ﺧﺪا را ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻰ‬
‫دل و ﺟﺎن و ذﻫﻦ ﺧﻮد دو ﺳﺖ ﺑﺪارد‪ ،‬ﻧﺠﺎت ﯾﺎﺑﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬اﮔﺮ از ﻣﺴﯿﺢ ﭘﯿﺮوى و ﺑﺮ ﺛﺮوﺗﺶ ﭘﺸﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد‪،‬‬
‫آﻧﮕﺎه ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ آﯾﺎت ﻣﺰﺑﻮر وﻋﺪه ﻣﻰدﻫﻨﺪ‪ ،‬ﻋﯿﺴﻰ او را از ﻟﺤﺎظ ﺧﺎﻧﻪ و ﺧﺎﻧﻮاده و ﻣﻠﮏ و اﻣﻼك ﺻﺪ ﭼﻨﺪان‬
‫ﺑﺮﮐﺖ ﻣﻰداد‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬اﯾﻦ ﺷﺨﺺ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ ﻗﻄﻊ و ﯾﻘﯿﻦ ﺑﺪاﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﮐﺖ ﻣﺴﯿﺢ ﭼﻪ ﺷﮑﻠﻰ ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ‪.‬‬
‫ﺷﺎﯾﺪ ﺧﺪاوﻧﺪ او را ﻧﯿﺰ ﻫﻤﭽﻮن ﭘﻮﻟﺲ دﻋﻮت ﻣﻰﮐﺮد ﺗﺎ داﯾﻢ ﺑﺮاى ﺧﺪﻣﺖ در ﺳﯿﺮ و ﺳﻔﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﻊاﻟﻮﺻﻒ‪،‬‬
‫ﺧﺪﻣﺘﺶ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﻰﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺮﮐﺎﺗﻰ ﮐﻪ در آن ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰﯾﺎﻓﺖ )ﺣﺘﻰ ﻣﺎل و اﻣﻮال ﻓﺮاوان( از واﮔﺬاﺷﺘﻪاش‬
‫ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﻰﺑﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺎﯾﺪ از ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن و ﻧﻪ ﺑﻰاﯾﻤﺎﻧﺎن ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ دﯾﺪﮔﺎه ﺻﺤﯿﺤﻰ درﺑﺎره اﯾﻦ وﻋﺪه داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪.‬‬
‫اى اﺑﺮاﻫﯿﻢ‪ ،‬آﯾﺎ زﻣﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﺑﺮاى ﭘﯿﺮوى از ﻋﯿﺴﻰ ﺗﺮك ﮐﺮدى‪ ،‬ﮐﻼه ﺑﻪ ﺳﺮت ﻧﺮﻓﺖ؟ ﺗﻮ زﻣﯿﻦ‬
‫ﺣﺎﺻﻞ ﺧﯿﺰ اور را ﺗﺮك ﮐﺮدى‪ ،‬ﺧﺎﻧﻪ و ﺧﺎﻧﻮاده و اﻣﻼﮐﺖ را واﮔﺬاﺷﺘﻰ ﺗﺎ ﻣﺪام در ﺳﯿﺮ و ﺳﻔﺮ ﺑﺎﺷﻰ‪ .‬وﻟﻰ آﯾﺎ اﯾﻦ‬
‫ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﺑﻪ ﺿﺮرت ﺗﻤﺎم ﻧﺸﺪ؟ آﯾﺎ ﺑﺮ روى زﻣﯿﻦ ﺻﺮفﻧﻈﺮ از آﻧﭽﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ در آﺳﻤﺎن ﺗﺤﻘﻖ ﯾﺎﺑﺪ ﯾﺎ ﻧﯿﺎﺑﺪ‪ ،‬ﮐﻼه‬
‫ﺑﻪ ﺳﺮت ﻧﺮﻓﺖ؟‬
‫اﺑﺮاﻫﯿﻢ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﻰدﻫﺪ‪» :‬ﮐﻼه ﮐﺪام اﺳﺖ؟ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﯾﻌﻨﻰ ﭼﻪ؟ درﺳﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﺎﻧﻪ و ﺧﺎﻧﻮاده و‬
‫ﺳﺮزﻣﯿﻦام را در ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ دﻋﻮت اﻟﻬﻰ ﺗﺮك ﮐﺮدم‪ ،‬وﻟﻰ ﺻﺪ ﺑﺮاﺑﺮ ﺗﺮك ﮐﺮدهام را درﯾﺎﻓﺖ داﺷﺘﻢ‪ .‬ﺧﺪا ﺧﺎﻧﻮاده‬
‫ﺑﺰرﮔﻰ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺨﺸﯿﺪ‪ ،‬ﭼﻨﺪان ﺑﺰرگ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺑﺎر ﺑﻪ اﻗﺘﻀﺎى ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﭘﯿﺶ آﻣﺪه ‪ 318‬ﻣﺮد ﺟﻨﮓ آزﻣﻮده را از ﺑﯿﻦ‬
‫اﻫﻞ ﺧﺎﻧﻮادهام ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ ﺷﺎﻫﺎن ﻣﺸﺮق ﮐﻪ ﺗﺤﺖ ﻓﺮﻣﺎﻧﺪﻫﻰ ﮐﺪرﻻﻋﻤﺮ‪ ،‬ﺷﺎه ﻋﯿﻼم ﻗﺮار داﺷﺘﻨﺪ‪،‬‬
‫ﺑﺮوﻧﺪ‪ .‬از اﯾﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ‪ ،‬ﭘﺪر ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﺰرگ ﺧﺪا ﺷﺪم ﮐﻪ در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ ﻋﺪه آن ﺑﻪ ﮐﺜﺮت داﻧﻪﻫﺎى ﺷﻦ ﮐﻨﺎر درﯾﺎ و‬
‫ﺳﺘﺎرﮔﺎن آﺳﻤﺎن اﺳﺖ و اﻣﺎ در ﺧﺼﻮص زﻣﯿﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﻋﺮض ﮐﻨﻢ درﺳﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﺗﮑﻪ زﻣﯿﻦ ﮐﻮﭼﮑﻰ ﺑﯿﺶ‬

‫‪15‬‬
‫ﻧﺸﺪم‪ :‬ﯾﻌﻨﻰ ﻫﻤﺎن ﺗﮑﻪ زﻣﯿﻨﻰ ﮐﻪ ﻏﺎر ﻣﺤﻞ دﻓﻦ ﻫﻤﺴﺮم ﺳﺎره در آن واﻗﻊ ﺑﻮد‪ .‬وﻟﻰ در ﻃﻰ زﻧﺪﮔﺎﻧﯿﻢ در ﮐﻞ‬
‫ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﮐﻨﻌﺎن ﭼﻨﺎن آزاداﻧﻪ در ﮔﺸﺖ و ﮔﺬار ﺑﻮدم ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻣﺎل ﺧﻮدم اﺳﺖ‪ ،‬و ﻣﻮﻋﺪ ﻣﻘﺮر ﮐﻪ رﺳﯿﺪ آن ﺧﻄﻪ ﺑﻪ‬
‫اﺧﻼﻓﻢ ﺗﻌﻠﻖ ﯾﺎﻓﺖ‪«.‬‬
‫اى ﻣﻮﺳﻰ ﺗﻮ ﯾﮑﻰ از ﺧﺎدﻣﺎن ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻰ‪ .‬ﺗﻮ ﻣﺼﺮ را ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻟﺬتﻫﺎ و ﺛﺮوتﻫﺎﯾﺶ ﺗﺮك ﮐﺮدى ﺗﺎ ﺑﻪ‬
‫اﻃﺎﻋﺖ از ﺧﺪا‪ ،‬ﻣﻠﺘﻰ را ﮐﻪ در ﺑﺮدﮔﻰ و اﺳﺎرت ﺑﻮدﻧﺪ از ﺑﯿﺎﺑﺎن ﻋﺒﻮر ﺑﺪﻫﻰ‪ .‬درﻫﻤﺎن ﺑﯿﺎﺑﺎن ﻫﻢ ﻣﺮدى‪ .‬ﻓﮑﺮ‬
‫ﻧﻤﻰﮐﻨﻰ ﮐﻪ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺑﺪ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪاى زده ﺑﺎﺷﻰ؟‬
‫ﻣﻮﺳﻰ ﺟﻮاب ﻣﻰدﻫﺪ‪» :‬ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﺑﺪ؟ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ! درﺳﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺼﺮ را ﺗﺮك ﮐﺮدم و »رﺳﻮاﯾﻰ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ‬
‫ﻣﺴﯿﺢ را ﺑﺎ ارزشﺗﺮ از ﮔﻨﺞﻫﺎى ﻣﺼﺮ« ﺷﻤﺮدم‪ ،‬وﻟﻰ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﮐﺮدم‪ ،‬ﭼﻮن ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه رﺳﺎﻟﻪ ﻋﺒﺮاﻧﯿﺎن‬
‫)ﻋﺒﺮاﻧﯿﺎن ‪ (26:11‬ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‪" ،‬از ﭘﯿﺶ ﺑﻪ ﭘﺎداش ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻪ" ﺑﻮدم‪ .‬ﻏﯿﺮ از ﺧﺎﻧﻮاده ﺧﻮدم‪ ،‬ﻗﻮم ﺑﺰرﮔﻰ ﻧﯿﺰ‬
‫ﻫﻤﭽﻮن ﺧﺎﻧﻮادهام ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻣﻮﻋﻮد را دﯾﺪم و ﺣﺘﻰ ﺑﻪ اﯾﻤﺎن ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻤﺶ‪ .‬از ﻫﻤﻪ ﻣﻬﻤﺘﺮ آﻧﮑﻪ ﺧﺪا را دﯾﺪم‬
‫و اﯾﻦ ﺑﺮﮐﺖ ﭼﻨﺪان ﺑﺰرگ اﺳﺖ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﭼﯿﺰى ﺑﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﻧﻤﻰآﯾﺪ‪«.‬‬
‫اى داوود‪ ،‬از ﺗﻮ دﯾﮕﺮ ﭼﯿﺰى ﻧﻤﻰﭘﺮﺳﯿﻢ‪ ،‬ﭼﻮن ﺟﻮاﺑﺖ را از ﻫﻢ اﮐﻨﻮن ﻣﻰداﻧﯿﻢ‪ .‬ﻣﻰداﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﺧﻮاﻫﻰ ﮔﻔﺖ ﺧﺪا‬
‫ﺗﻮ را از ﻋﻘﺐ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان دوﯾﺪن ﺑﻪ ﻣﻘﺎم ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ ﭘﺎدﺷﺎه اﺳﺮاﺋﯿﻞ رﺳﺎﻧﺪ‪ .‬ﺗﻮ زﻧﺎن و ﻓﺮزﻧﺪان و ﮐﺎخﻫﺎ و‬
‫زﻣﯿﻦﻫﺎى ﺑﺴﯿﺎر داﺷﺘﻰ‪ .‬اﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺎى ﺻﺤﺒﺖ ﺟﺪﻋﻮن‪ ،‬ﺑﺎراق‪ ،‬ﺳﺎﻣﺴﻮن‪ ،‬ﯾﻔﺘﺎح‪ ،‬ﺳﻤﻮﺋﯿﻞ و اﻧﺒﯿﺎ ﻧﺸﺴﺖ‪.‬‬
‫ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﯾﺪ‪» :‬ﺑﺎ اﯾﻤﺎن ﻣﻤﺎﻟﮏ را ﻓﺘﺢ ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﻋﺪاﻟﺖ را ﺑﺮﻗﺮار ﻧﻤﻮدﻧﺪ‪ ،‬و وﻋﺪهﻫﺎ را ﺑﻪ ﭼﻨﮓ‬
‫آوردﻧﺪ؛« )ﻋﺒﺮاﻧﯿﺎن ‪ .(33:11‬از ﭘﻮﻟﺲ ﺑﭙﺮﺳﯿﺪ‪ .‬وى ﻧﻮﺷﺖ‪» :‬زﯾﺮا ﻣﻦ ﺑﺮاﯾﻦ اﻧﺪﯾﺸﻪام ﮐﻪ ﺧﺪا ﻣﺎ رﺳﻮﻻن را ﻫﻤﭽﻮن‬
‫اﺳﯿﺮانِ ﻣﺤﮑﻮم ﺑﻪ ﻣﺮگ‪ ،‬در آﺧﺮ ﺻﻒ ﻟﺸﮑﺮﯾﺎن ﭘﯿﺮوزﻣﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﻧﻤﺎﯾﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺎ ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﻪ ﺗﻤﺎﻣﻰ ﺟﻬﺎن‪ ،‬ﭼﻪ‬
‫آدﻣﯿﺎن و ﭼﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎﻧﻰ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺴﯿﺢ ﺟﺎﻫﻠﯿﻢ‪...‬ﻣﺎ ﺿﻌﯿﻔﯿﻢ‪...‬ﻣﺎ ﺧﻮار و ﺣﻘﯿﺮﯾﻢ‪ .‬ﻣﺎ ﺗﺎ ﻫﻤﯿﻦ دم ﮔﺮﺳﻨﻪ و‬
‫ﺗﺸﻨﻪاﯾﻢ‪ ،‬و ﺟﺎﻣﻪﻫﺎﯾﻤﺎن ﻣﻨﺪرس اﺳﺖ‪ .‬آزار ﻣﻰﺑﯿﻨﯿﻢ و آوارهاﯾﻢ« )اول ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن ‪ .(9:4-11‬ﭘﻮﻟﺲ رﺳﻮل ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﯾﺪ‪:‬‬

‫ﭘﻨﺞ ﺑﺎر از ﯾﻬﻮدﯾﺎن‪ ،‬ﺳﻰ و ﻧﻪ ﺿﺮﺑﻪ ﺷﻼق ﺧﻮردم‪ .‬ﺳﻪ ﺑﺎر ﭼﻮﺑﻢ زدﻧﺪ‪ ،‬ﯾﮏ ﺑﺎر ﺳﻨﮕﺴﺎر ﺷﺪم‪ ،‬ﺳﻪ ﺑﺎر ﮐﺸﺘﻰ‬
‫ﺳﻔﺮم ﻏﺮق ﺷﺪ‪ ،‬ﯾﮏ ﺷﺒﺎﻧﻪ روز را در درﯾﺎ ﺳﭙﺮى ﮐﺮدم‪ .‬ﻫﻤﻮاره در ﺳﻔﺮ ﺑﻮدهام و ﺧﻄﺮ از ﻫﺮ ﺳﻮ ﺗﻬﺪﯾﺪم ﮐﺮده‬
‫اﺳﺖ‪ :‬ﺧﻄﺮ ﮔﺬر از رودﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ‪ ،‬ﺧﻄﺮ راﻫﺰﻧﺎن؛ ﺧﻄﺮ از ﺳﻮى ﻗﻮم ﺧﻮد‪ ،‬ﺧﻄﺮ از ﺳﻮى اﺟﻨﺒﯿﺎن؛ ﺧﻄﺮ در ﺷﻬﺮ‪،‬‬
‫ﺧﻄﺮ در ﺑﯿﺎﺑﺎن‪ ،‬ﺧﻄﺮ در درﯾﺎ؛ ﺧﻄﺮ از ﺳﻮى ﺑﺮادران دروﻏﯿﻦ‪ .‬ﺳﺨﺖ ﮐﺎر ﮐﺮده و ﻣﺤﻨﺖ ﮐﺸﯿﺪهام‪ ،‬ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﻰﺧﻮاﺑﻰ‬
‫ﺑﺮ ﺧﻮد ﻫﻤﻮار ﮐﺮدهام؛ ﮔﺮﺳﻨﮕﻰ و ﺗﺸﻨﮕﻰ را ﺗﺤﻤﻞ ﮐﺮدهام‪ ،‬ﺑﺎرﻫﺎ ﺑﻰﻏﺬا ﻣﺎﻧﺪهام و ﺳﺮﻣﺎ و ﻋﺮﯾﺎﻧﻰ ﺑﻪ ﺧﻮد‬

‫‪16‬‬
‫دﯾﺪه ام‪ .‬اﻓﺰون ﺑﺮ ﻫﻤﻪ اﯾﻨﻬﺎ‪ ،‬ﺑﺎر ﻧﮕﺮاﻧﻰ ﺑﺮاى ﻫﻤﻪ ﮐﻠﯿﺴﺎﻫﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ روزه ﺑﺮ دوﺷﻢ ﺳﻨﮕﯿﻨﻰ ﻣﻰﮐﻨﺪ )دوم ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن‬
‫‪.(24:11-28‬‬

‫آﯾﺎ اﯾﻨﻬﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﭘﺎداش ﻫﺎى ﻣﺎدى و ﺧﺎﻧﻪ و ﺧﺎﻧﻮاده و اﻣﻼك‪ ‬ﺻﺪ ﭼﻨﺪان ﺑﺮﮐﺖ ﯾﺎﻓﺘﻪ؟ ﺻﺤﯿﺢ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﻮﻟﺲ‬
‫)ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺳﺎﯾﺮ رﺳﻮﻻن( اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪ ﺗﺎ ﺗﺠﺴﻤﻰ از رﻧﺞ و ﻣﺤﻨﺖ ﺑﺮدن ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﺣﺘﻰ او ﻫﻢ ﺷﺎﮔﺮدى را‬
‫ﻣﻌﺎﻣﻠﻪاى زﯾﺎنﺑﺨﺶ ﻧﺸﻤﺮد‪ .‬وﻗﺘﻰ ﮐﻪ در زﻧﺪان ﺑﻮد ﻧﻮﺷﺖ‪» :‬وﺟﻪ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﺮداﺧﺖ ﺷﺪ و ﺑﯿﺶ از اﺣﺘﯿﺎج‬
‫ﺧﻮد دارم« )ﻓﯿﻠﭙﯿﺎن ‪.(18:4‬‬
‫ﺣﺘﻰ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ از رﺳﻮﻻن ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﭘﯿﺮوى از ﻣﺴﯿﺢ ﺷﻮم و ﻣﺼﯿﺒﺖآﻣﯿﺰ ﻧﺪاﻧﺴﺖ‪.‬‬
‫‪ -2‬ﺑﺮﮐﺎت ﻗﻄﻌﻰ‪ .‬آﻧﭽﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻣﻰﮐﻨﺪ‪ ،‬ﺻﺮف ﻋﻈﻤﺖ ﺑﺮﮐﺎت ﻣﻮﻋﻮد ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻗﻄﻌﯿﺖ آﻧﻬﺎ‬
‫ﻧﯿﺰ ﻣﺎﯾﻪ ﺗﺸﻮﯾﻖﻣﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺮد ﺟﻮان از ﻋﯿﺴﻰ روﮔﺮدان ﺷﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻪ دل ﮐﻨﺪن از داراﯾﻰﻫﺎﯾﺶ ﻧﺒﻮد‪ ،‬وﻟﻰ‬
‫ﻧﮑﺘﻪ ﺧﻼف اﻧﺘﻈﺎرِ داﺳﺘﺎن اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ وى از داراﯾﻰﻫﺎى روﺣﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﻗﻄﻌﯿﺖ ﮐﺎﻣﻞ داﺷﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ داراﯾﻰﻫﺎﯾﻰ‬
‫ﻣﺎدى رﻓﺖ ﮐﻪ در ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺣﺎﻟﺘﺶ ﻧﺎﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﺷﺨﺺ داراﯾﻰﻫﺎﯾﺶ را ﻫﻨﻮز ﺳﺎل ﺑﻪ آﺧﺮ ﻧﺮﺳﯿﺪه از‬
‫دﺳﺖ داد‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﻃﻼﻫﺎﯾﺶ را دزدﯾﺪﻧﺪ‪ .‬ﮐﺴﻰ ﭼﻪ ﻣﻰداﻧﺪ‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ زﻣﯿﻨﺶ را از دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﯾﺎ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ در داﺳﺘﺎن‬
‫ﭘﺴﺮ ﮔﻤﺸﺪه ﻣﻰﺧﻮاﻧﯿﻢ‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺳﺮد ﺷﺪ و از او ﺑﺮﯾﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺑﺎﻻ را ﻣﻰﺗﻮان ﺑﺎ ﺗﺄﮐﯿﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮى ﻫﻤﺮاه ﺳﺎﺧﺖ و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺧﺪا اﻏﻠﺐ ﺑﻪ ﺑﻰاﯾﻤﺎﻧﺎن اﺟﺎزه روت اﻧﺪوزى‬
‫ﻣﻰدﻫﺪ ﺗﺎ آﺧﺮ ﺳﺮ ﻫﻤﺎن ﺛﺮوت وﺳﯿﻠﻪ ﻫﻼﮐﺖﺷﺎن ﺷﻮد‪ .‬اﻣﺎ اﮔﺮ ﺧﺪا در زﻧﺪﮔﻰ ﻣﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﺑﺎﺷﺪ و ﻣﺎ از‬
‫آن دﺳﺘﻪ آدﻣﻬﺎ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﮐﻪ ﺛﺮوت )ﯾﺎ ﻫﺮ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮى را( ﻣﻘﺪم ﺑﺮ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﻗﺮار ﻣﻰدﻫﻨﺪ‪ ،‬آﻧﻮﻗﺖ ﺧﺪا ﻣﺎل و‬
‫اﻣﻮالﻣﺎن )ﯾﺎ ﻫﺮ ﺗﻌﻠﻖ دﯾﮕﺮى را( از ﻣﺎ دور ﺧﻮاﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﺰد او ﺑﺎزﮔﺮدﯾﻢ‪.‬‬
‫ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ‪ ،‬داﻧﺪل ﮔﺮى ﺑﺎرن ﻫﺎوس وﻗﺘﻰ ﭘﺲ از ﺟﻠﺴﻪ ﻋﺒﺎدﺗﻰ روز ﯾﮑﺸﻨﺒﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﻧﻮى ﺟﻮاﻧﻰ در ﭘﯿﺎده‬
‫روى ﺿﻠﻊ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﻣﺸﻮرت ﻣﻰداد‪ ،‬ﺑﺎﻧﻮى ﺟﻮان اﻇﻬﺎر داﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺤﻰ اﺳﺖ و ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ از ﻣﺴﯿﺢ‬
‫ﭘﯿﺮوى ﮐﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ از ﻃﺮﻓﻰ ﻫﻢ‪ ،‬ﺷﯿﻔﺘﻪ ﺷﻬﺮت اﺳﺖ‪ .‬وى ﻣﻰﺧﻮاﺳﺖ در ﻧﯿﻮﯾﻮرك ﻫﻨﺮﭘﯿﺸﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺷﻮد و ﻣﻰﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫»ﺑﻌﺪ از آﻧﮑﻪ در ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺷﻬﺮﺗﻰ ﺑﻪ ﻫﻢ زدم ﺑﺮﻣﻰﮔﺮدم و ﺳﻔﺖ و ﺳﺨﺖ از ﻣﺴﯿﺢ ﭘﯿﺮوى ﻣﻰﮐﻨﻢ‪«.‬‬
‫ﺑﺎرن ﻫﺎوس ﮐﻠﯿﺪى از ﺟﯿﺒﺶ درآورد و ﻋﻼﻣﺘﻰ ﺑﺮ ﺻﻨﺪوق ﭘﺴﺖ‪ ‬واﻗﻊ در ﮔﻮﺷﻪ ﭘﯿﺎده رو ﺣﮏ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫» ﺧﺪا ﺑﺎ ﺗﻮ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎر را ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد‪ .‬وى اﺟﺎزه ﺧﻮاﻫﺪ داد ﺗﺎ روى ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ را ﺑﺨﺮاﺷﻰ‪ .‬اﺟﺎزه ﺧﻮاﻫﺪ داد ﮐﻪ‬
‫آﻧﻘﺪر ﺑﺎﻻ ﺑﺮوى و ﺑﻪ آن ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﻮى ﮐﻪ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ و ﭼﻮﻧﺶ ﭘﻰ ﺑﺒﺮى‪ ،‬وﻟﻰ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﮔﺬاﺷﺖ ﺗﺎ دﺳﺘﺖ ﺑﻪ آن‬
‫ﺑﺮﺳﺪ‪ ،‬ﭼﻮن ﻧﻤﻰﺧﻮاﻫﺪ ﮐﻪ ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺶ ﺟﺰ او ﺗﻌﻠﻖ ﺧﺎﻃﺮى داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪«.‬‬

‫‪17‬‬
‫ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻌﺪ‪ ،‬ﺑﺎرن ﻫﺎوس ﯾﮏ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ آن دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻢ را دﯾﺪ و از او ﺷﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﭘﯿﺸﮕﻮﯾﻰاش درﺳﺖ از آب‬
‫درآﻣﺪه ﺑﻮد‪ .‬وى ﭼﻨﺪ ﺻﺒﺎﺣﻰ ﺑﺮ روى ﺳﻦ ﺗﻮﻓﯿﻘﻰ ﮐﺴﺐ ﮐﺮده و ﺣﺘﻰ ﻋﮑﺴﺶ ﻫﻢ در ﯾﮑﻰ از ﻣﺠﻼت ﮐﺸﻮر‬
‫ﭼﺎپ ﺷﺪه ﺑﻮد‪ .‬اﻣﺎ‪ ،‬ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﻰ ﺧﻮاﺳﺖ ﻧﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮد‪ .‬دﺧﺘﺮ ﺧﺎﻧﻢ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﺑﺎرن ﻫﺎوس ﮔﻔﺖ‪» :‬ﺑﺎورﺗﺎن‬
‫ﻧﻤﻰ ﺷﻮد ﮐﻪ ﺗﺎ ﺣﺎل ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﻣﻮﻗﻊ ﯾﺎس و ﻧﺎاﻣﯿﺪى ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را ﺑﺴﺘﻪ و ﺷﻤﺎ را در ﺣﺎل ﺧﺮاﺷﯿﺪن آن ﺻﻨﺪوق‬
‫ﭘﺴﺖ ﺑﺎ ﮐﻠﯿﺪﺗﺎن دﯾﺪهام‪ .‬ﺧﺪا اﺟﺎزه داد ﮐﻪ ﺗﺎ دمدﻣﺎى ﻣﻮﻓﻘﺖ ﭘﯿﺶ ﺑﺮوم‪ ،‬وﻟﻰ ﻧﮕﺬاﺷﺖ ﺗﺎ ﭼﯿﺰى ﺟﺎى او را در‬
‫زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﮕﯿﺮد‪«.‬‬
‫ﺣﺎل‪ ،‬ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ ﮐﻪ وﺿﻊ آﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﻧﻔﺲ ﺧﻮد را اﻧﮑﺎر ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ و ﺻﻠﯿﺐ ﺧﻮﯾﺶ را ﺑﺮ دوش ﻣﻰﮔﯿﺮﻧﺪ و از ﻋﯿﺴﻰ‬
‫ﭘﯿﺮوى ﻣﻰ ﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﭼﻪ اﻧﺪازه ﻣﺘﻔﺎوت اﺳﺖ‪ .‬راه اﯾﻦ اﻓﺮاد ﺑﺎ اﻧﮑﺎر ﻧﻔﺲ آﻏﺎز و ﺑﻪ اﻗﻨﺎع ﺷﺪن و ﺧﺮﺳﻨﺪى ﻣﻨﺘﻬﻰ‬
‫ﻣﻰﺷﻮد و ﻫﯿﭽﮑﺲ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮﮐﺎﺗﻰ را ﮐﻪ ﻣﻰﯾﺎﺑﻨﺪ از دﺳﺖﺷﺎن ﺑﮕﯿﺮد‪ .‬ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺴﯿﺤﻰ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ و اﻣﻦﺗﺮﯾﻦ ﺧﺎﻧﻪ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬دوﺳﺘﺎن ﻣﺴﯿﺤﻰ‪ ،‬دوﺳﺘﺎن ﺣﻘﯿﻘﻰ و وﻓﺎدار ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﺣﺘﻰ زﻣﯿﻦﻫﺎ و دﯾﮕﺮ اﻣﻼك ﻣﺎ ﻧﯿﺰ ﺗﺤﺖ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ‬
‫ﻣﺴﯿﺢ اﻣﻨﯿﺖ دارﻧﺪ و ﭼﻨﺪان ﺑﺮﮐﺖ ﻣﻰﯾﺎﺑﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﯿﻢ از آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻃﺮزى ﻣﻨﺎﺳﺐ در ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ وى اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫‪ -3‬ﻣﻮاﻫﺒﻰ ﮐﻪ ﺑﺮﮐﺖ ﺧﺪا ﺑﺮآﻧﻬﺎ ﻗﺮار دارد‪ .‬ﺳﻮﻣﯿﻦ دﻟﯿﻞ ﮐﻪ وﻋﺪه ﻣﺬﮐﻮر در ﻣﺮﻗﺲ ‪ 29:10-3‬ﻣﺎ را در ﺧﺪﻣﺖ‬
‫ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻣﻰﮐﻨﺪ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮﮐﺖ ﺧﺪا ﺑﺮ ﻣﻮاﻫﺐ وﻋﺪه داده ﺷﺪه ﻗﺮار دارد و ﻗﺪرت او اﯾﻦ ﻣﻮاﻫﺐ را‬
‫ﺑﻄﺮزى ﻣﺎﻓﻮق ﻃﺒﯿﻌﻰ ﺑﺮاى ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ دﯾﮕﺮان ﻣﻔﯿﺪ ﻣﻰﮔﺮداﻧﺪ‪.‬‬
‫ﺑﺮﮐﺖ ﺧﺎﻧﻮاده ﺟﺪﯾﺪ ﺧﺪا ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﻋﻄﺎ ﺷﺪه ﻧﻤﻮﻧﻪاى ﺑﺎرز از اﯾﻦ اﻣﺮ اﺳﺖ‪ .‬اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﮐﻪ ﻣﻮﺿﻮع ﻓﺼﻞ‬
‫ﮔﺬﺷﺘﻪ را ﻣﻮﻋﻈﻪ ﮐﺮدم‪ ،‬در ﭘﺎﯾﺎن ﭘﺮﺳﯿﺪم‪» :‬در ﮐﺠﺎى اﯾﻦ دﻧﯿﺎى ﺑﺰرگ ﻣﻰﺗﻮان ﺟﺎﯾﻰ ﺑﺮاى ﮐﺴﺎﻧﻰ ﯾﺎﻓﺖ ﮐﻪ از‬
‫ﺳﺮﻣﺸﻖ ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ ﺧﺪاوﻧﺪ ﭘﯿﺮوى ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ و اﺻﻮلِ ﺧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺣﺎلﻫﺎ را در زﻧﺪﮔﻰ ﺧﻮد اﺟﺮا ﻣﻰﻧﻤﺎﯾﻨﺪ؟« ﺳﭙﺲ‬
‫ﭘﺎﺳﺦ ﮔﻔﺘﻢ‪ » :‬ﺗﻨﻬﺎ ﯾﮏ ﺟﺎ را ﺳﺮاغ دارم و آن ﻫﻤﺎﻧﺠﺎﯾﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺰرﮔﺎن دﻧﯿﺎ ﻣﺴﯿﺢ را ﻣﯿﺨﮑﻮب ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﯾﻌﻨﻰ‬
‫ﺻﻠﯿﺐ‪ «.‬ﻋﺪهاى ﺑﻪ ﺷﻨﯿﺪن اﯾﻦ ﭘﺎﺳﺦ ﺟﺎ ﺧﻮردﻧﺪ‪ ،‬ﭼﻮن اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﯾﻢ‪» :‬ﺟﺎى ﺣﻘﯿﻘﻰ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﺑﺮ‬
‫ﻃﺒﻖ اﺻﻮل ﺧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺣﺎلﻫﺎ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ‪ ،‬ﮐﻠﯿﺴﺎﺳﺖ‪ «.‬اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬آن وﻗﺖ ﮐﻪ ﺳﺆال ﻓﻮق را ﻣﻄﺮح ﮐﺮده ﺑﻮدم‪ ،‬ﻫﺪﻓﻢ‬
‫ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮى ﺑﻮد‪ .‬ﻣﻊ اﻟﻮﺻﻒ؛ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﺎﻻ ﻧﯿﺰ درﺳﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺸﺎرﮐﺖ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ دور ﺻﻠﯿﺐ ﮔﺮدآﻣﺪهاﻧﺪ در ﺣﮑﻢ‬
‫ﻣﺸﺎرﮐﺖ ﺧﺎﻧﻮاده ﺧﺪاﺳﺖ و اﯾﻦ ﻣﺸﺎرﮐﺖ و واﻗﻌﯿﺖﻫﺎى ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ اﯾﻦ زﻧﺪﮔﻰ دﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﻰ و ﺗﺎزه ﺷﺪه‬
‫ﻋﻈﯿﻢﺗﺮﯾﻦ ﺑﺮﮐﺖ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﺮاى ﻣﺎ در اﯾﻦ دﻧﯿﺎﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻏﯿﺮ از ﮐﻠﯿﺴﺎ در ﮐﺠﺎ ﻣﻰﺗﻮان ﺷﺎدى و ﺳﺮورى را ﯾﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن در ﮐﻨﺎر ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ دارﻧﺪ؟ ﮐﺠﺎ ﻣﻰﺗﻮان‬
‫ﭼﻨﯿﻦ ﺻﻠﺢ و آراﻣﺸﻰ دﯾﺪ؟ ﮐﺠﺎ ﻣﻰﺗﻮان ﻣﺤﺒﺘﻰ را ﯾﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎل اﻓﺮاد ﻧﺎﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪ ﻣﻰﺷﻮد؟ دﯾﮕﺮ در ﮐﺠﺎ‬

‫‪18‬‬
‫ﻣﻰ ﺗﻮان اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻓﺪاﮐﺎرى و از ﺧﻮدﮔﺬﺷﺘﮕﻰ دﯾﺪ؟ ﻧﻔﺲ وﺟﻮد ﻫﻤﯿﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﻋﺎﻟﯿﺘﺮﯾﻦ ﺑﺮﮐﺖ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﺮاى اﯾﻦ‬
‫دﻧﯿﺎﺳﺖ‪.‬‬

‫ﺗﺸﻮﯾﻖ ﺑﻪ ﺗﻮﮐﻞ ﮐﺮدن‬

‫ﺳﺨﻨﺎن ﻣﺴﯿﺢ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان در ﻣﺮﻗﺲ ‪ 29:10-30‬ﺻﺮﻓﺎً ﺗﺸﻮﯾﻘﻰ ﺑﺮاى ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ وى‪ ،‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﻫﻢ ﮐﻪ‬
‫اﯾﻦ اﻣﺮ ﻣﻬﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ و‪ .‬ﺳﺨﻨﺎن ﻓﻮق در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﺷﺎﮔﺮد را ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ در زﻣﺎن ﻣﺸﮑﻼت و‬
‫دﺷﻮارىﻫﺎ ﺑﻪ او ﺗﻮﮐﻞ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ را ﻧﻤﻰﺗﻮان از ﻧﻈﺮ دور داﺷﺖ‪ ،‬زﯾﺮا ﺧﺪاوﻧﺪ وﻋﺪه ﺑﺮﮐﺎت را ﺑﺎ ﻋﺒﺎدت »و‬
‫ﻫﻤﺮاه آن‪ ،‬آزارﻫﺎ« ﺗﻮام ﻣﻰﺳﺎزد و ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ‪ ،‬اﻇﻬﺎر ﻣﻰدارد ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﺘﻌﻬﺪ ﻣﻰﺷﻮد ﺗﺎ ﻣﺎ را ﺑﺎ ﺑﺨﺸﯿﺪن‬
‫ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺑﺮادران‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺮان‪ ،‬ﻣﺎدر‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪان و ﺣﺘﻰ اﻣﻼك و زﻣﯿﻨﻬﺎ ﺑﺮﮐﺖ دﻫﺪ‪ ،‬ﺑﺮﺧﻮردارى از اﯾﻦ ﺑﺮﮐﺎت ﺑﺪون ﺟﻔﺎ‬
‫دﯾﺪن ﮐﻪ ﺑﺮاى ﭘﯿﺮوان ﺣﻘﯿﻘﻰ ﻣﺴﯿﺢ اﺟﺘﻨﺎبﻧﺎﭘﺬﯾﺮ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﯿﺴﺮ ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺎ ﺗﺎ وﻗﺘﻰ ﻣﯿﺮاث ﮐﺎﻣﻞ ﺧﻮد را در‬
‫ﺣﻀﻮر ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ در آﺳﻤﺎن درﯾﺎﻓﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻪاﯾﻢ‪ ،‬ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﺎ دﺷﻮارىﻫﺎ روﺑﺮو ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺑﻮد‪.‬‬
‫ﻣﻨﺸﺎء ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺟﻔﺎﻫﺎ و آزارﻫﺎ‪ ،‬ﺟﻬﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﺟﻬﺎن از ﻣﺴﯿﺢ ﻧﻔﺮت دارد و ﻃﺒﻌﺎً از ﮐﺴﺎﻧﻰ ﻫﻢ ﮐﻪ در ﺧﺪﻣﺖ‬
‫ﻣﺴﯿﺢ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻣﺜﻞ او زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰ ﮐﻨﻨﺪ ﻣﺘﻨﻔﺮ اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮاﯾﻦ ﻧﻔﺮت زﻣﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن از ﺑﺮﮐﺎت ﭘﺪر آﺳﻤﺎﻧﻰ ﺧﻮد‬
‫ﺑﺮﺧﻮردار ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬اﻓﺰوده ﻣﻰﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺑﺮﮐﺎﺗﻰ ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻰ اﯾﻤﺎﻧﺪاران در اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﻣﻰﺑﺨﺸﺪ‪ ،‬آﻧﺎن را ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻣﻰﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ رﻏﻢ دﺷﻮارىﻫﺎ‬
‫ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺑﻪ او ﺗﻮﮐﻞ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﻣﻰﺗﻮاﻧﻨﺪ ﭘﯿﺶ ﺧﻮد ﭼﻨﯿﻦ اﺳﺘﺪﻻل ﮐﻨﻨﺪ‪» :‬درﺳﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ دﻧﯿﺎ زا ﻣﻦ ﻧﻔﺮت‬
‫دارد‪ .‬ﻋﯿﺴﻰ اﯾﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ را از ﭘﯿﺶ ﻫﺸﺪار داد‪ .‬وﻟﻰ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ دﻧﯿﺎ از ﻣﻦ ﻧﻔﺮت دارد و ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺻﺪﻣﻪ ﺑﺰﻧﺪ‪،‬‬
‫روﺷﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪا دوﺳﺘﻢ دارد و ﻣﻰﺧﻮاﻫﺪ ﻟﻄﻒ ﺧﻮد را ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎﻟﻢ ﺳﺎزد‪ .‬او ﺑﺮﮐﺘﻰ ﺻﺪ ﭼﻨﺪان ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻄﺎ‬
‫ﻓﺮﻣﻮده و از ﺑﺮﮐﺖ داﺷﺘﻦ ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬ﺑﺮادران‪ ،‬ﺧﻮاﻫﺮان‪ ،‬ﻣﺎدر‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪان و اﻣﻼك ﺑﺮﺧﻮردارم ﮐﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ روزِ ﺧﺪا‬
‫ﻫﻢ ﺷﺎﻫﺪ ﺑﺮﮐﺎت ﺗﺎزه اﻟﻬﻰ ﻫﺴﺘﻢ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬ﺑﻪ او ﺗﻮﮐﻞ ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺮد ﺗﺎ از ﻣﯿﺎن وﺳﻮﺳﻪﻫﺎ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺖ ﻋﺒﻮرم دﻫﺪ و‬
‫اﻣﻦ و اﻣﺎن ﺑﻪ آﺳﻤﺎﻧﻢ رﺳﺎﻧﺪ‪«.‬‬
‫ﻣﻨﺸﺎء دﯾﮕﺮ ﺟﻔﺎﻫﺎ و آزارﻫﺎ ﺷﯿﻄﺎن اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻊاﻟﻮﺻﻒ‪ ،‬اﯾﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ را ﻧﺒﺎﯾﺪ ﭘﯿﺶ از ﺣﺪ ﻟﺰوم ﺑﺰرگ ﮐﺮد‪ ،‬ﭼﻮن‬
‫ﺷﯿﻄﺎن ﻣﺨﻠﻮﻗﻰ ﻣﺤﺪود و ﮐﺮاﻧﻤﻨﺪ اﺳﺖ و ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬در آن واﺣﺪ ﺟﺰ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ را ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺪ وﺳﻮﺳﻪ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ‬
‫ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺸﺨﺼﻪ ﺷﻤﺎ ﯾﺎ ﻫﯿﭽﯿﮏ از آﺷﻨﺎﯾﺎﻧﺘﺎن را ﻣﻮرد آزار ﻗﺮار ﻧﺪاده ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﺷﯿﻄﺎن ﻟﺸﮑﺮﻫﺎﯾﻰ از‬
‫ارواح ﻧﺎﭘﺎك را ﮐﻪ از ﻟﺤﺎظ درﭼﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦﺗﺮ از او ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬در اﺧﺘﯿﺎر دارد و در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻃﻮر‬

‫‪19‬‬
‫ﻏﯿﺮﻣﺴﺘﻘﯿﻢ از ﻃﺮﯾﻖ اﻧﺴﺎنﻫﺎ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﺪ‪ .‬ﺣﺎل‪ ،‬اﮔﺮ ﻣﻨﺸﺎء ﺟﻔﺎﻫﺎﯾﻰ ﮐﻪ ﻣﻰﺑﯿﻨﯿﻢ ﺷﯿﻄﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﺎز ﻣﻰﺗﻮان ﺑﻪ ﻧﯿﮑﻮﯾﻰ‬
‫ﺧﺪا اﻣﯿﺪ ﺑﺴﺖ‪.‬‬
‫اﯾﻮب ﻣﺜﺎل ﺧﻮﺑﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺷﯿﻄﺎن اﯾﻮب را آزﻣﻮد‪ .‬ﺧﺪا ﺑﻪ ﺷﯿﻄﺎن اﺟﺎزه داد ﺗﺎ ﺑﻪ‬
‫اﯾﻮب ﺣﻤﻠﻪ ﮐﻨﺪ و اﺑﺘﺪا ﻣﺎﯾﻤﻠﮏ و ﺳﭙﺲ ﺳﻼﻣﺘﺶ را از او ﺑﮕﯿﺮد‪ .‬ﺣﻤﻠﻪ ﺷﯿﻄﺎن ﭼﻨﺎن ﺷﺪﯾﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﻮب ﺑﻪ‬
‫ﺷﯿﻮه ﺳﻨﺘﻰ ﺳﻮﮔﻮارى و ﻋﺰادارى رداﯾﺶ را درﯾﺪ‪ ،‬ﺳﺮش را ﺗﺮاﺷﯿﺪ‪ ،‬در ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ ﻧﺸﺴﺖ‪ ،‬رﯾﺸﺶ را زد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬
‫ﭼﺮا از رﺣﻢ ﻣﺎدر ﻧﻤﺮدم؟ و ﭼﻮن از ﺷﮑﻢ ﺑﯿﺮون آﻣﺪم ﭼﺮا ﺟﺎن ﻧﺪادم؟ ﭼﺮا زاﻧﻮﻫﺎ ﻣﺮا ﻗﺒﻮل ﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺴﺘﺎﻧﻬﺎ ﺗﺎ‬
‫ﻣﮑﯿﺪم؟‪ ...‬ﯾﺎ ﻣﺜﻞ ﺳﻘﻂ ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪه ﻣﻰﺑﻮدم‪ ،‬ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪﻫﺎﯾﻰ ﮐﻪ روﺷﻨﺎﯾﻰ را ﻧﺪﯾﺪﻧﺪ؟ )اﯾﻮب ‪.(25:19-27‬‬
‫اﯾﻮب ﻧﻤﻰﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ او ﭼﻪ ﻣﻰﮔﺬرد‪ .‬در ﺳﺮاﺳﺮ ﮐﺘﺎب اﯾﻮب ﺷﺎﻫﺪ ﺗﻼش وى ﺑﺮاى ﮔﺸﻮدن اﯾﻦ ﻣﻌﻤﺎ‬
‫ﻫﺴﺘﯿﻢ‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﻣﻰﺑﯿﻨﯿﻢ ﮐﻪ وى ﺑﻪ ﻧﯿﮑﻮﯾﻰ ﺧﺪا ﺷﮏ ﻧﻤﻰﮐﻨﺪ و از ﺗﻮﮐﻞ ﺑﻪ او دﺳﺖ ﺑﺮﻧﻤﻰدارد‪ .‬اﯾﻮب ﭼﻨﯿﻦ‬
‫اﺳﺘﺪﻻل ﻣﻰﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا در ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻪ او ﺑﺮﮐﺖ داده اﺳﺖ و ﺷﺨﺼﯿﺖ ﺧﺪا ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻧﻤﻰﮐﻨﺪ و ﺧﺪا ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﻪ او‬
‫ﻧﻈﺮ ﻟﻄﻒ دارد‪ .‬اﮔﺮ ﭼﻪ ﻋﻠﺖ رﻧﺞ و ﻣﺤﻨﺘﺶ ﻫﻨﻮز ﺑﺮ وى ﭘﻮﺷﯿﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ﻓﺮﯾﺎد ﺑﺮﻣﻰآورد‪:‬‬

‫و ﻣﻦ ﻣﻰ داﻧﻢ ﮐﻪ وﻟﻰ ﻣﻦ زﻧﺪه اﺳﺖ‪ ،‬و در اﯾﺎم آﺧﺮ‪ ،‬ﺑﺮ زﻣﯿﻦ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺮﺧﺎﺳﺖ‪ .‬و ﺑﻌﺪ از آﻧﮑﻪ اﯾﻦ ﭘﻮﺳﺖ ﻣﻦ‬
‫ﺗﻠﻒ ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺪون ﺟﺴﺪم ﻧﯿﺰ ﺧﺪا را ﺧﻮاﻫﻢ دﯾﺪ‪ .‬و ﻣﻦ او را ﺑﺮاى ﺧﻮد ﺧﻮاﻫﻢ دﯾﺪ‪ .‬و ﭼﺸﻤﺎن ﻣﻦ ﺑﺮاو ﺧﻮاﻫﺪ‬
‫ﻧﮕﺮﯾﺴﺖ و ﻧﻪ ﭼﺸﻢ دﯾﮕﺮى‪ .‬اﮔﺮ ﭼﻪ ﮔﺮدهﻫﺎﯾﻢ در اﻧﺪروﻧﻢ ﺗﻠﻒ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ )اﯾﻮب ‪.(25:19-27‬‬

‫آﺧﺮ ﺳﺮ ﻫﻢ اﯾﻮب ﻣﮑﺎﺷﻔﻪاى ﮐﺎﻣﻞ از ﻋﻠﺖ آﻧﮑﻪ ﺧﺪا اﺟﺎزه ﻣﻰدﻫﺪ ﺗﺎ وى ﻣﻮر ﺟﻮر و ﺟﻔﺎ واﻗﻊ ﺷﻮد‬
‫درﯾﺎﻓﺖ ﻧﮑﺮد‪ ،‬ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﯾﮏ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ از ﻟﺬت ﺣﻀﻮر ﺧﺪا در زﻧﺪﮔﯿﺶ و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ از ﺑﺮﮐﺖ داﺷﺘﻦ ﺧﺎﻧﻪاى‬
‫ﺧﻮب‪ ،‬ﺧﺎﻧﻮاده و اﻣﻼك و اﻣﻮال ﺑﺮﺧﻮردار ﺷﺪ‪.‬‬
‫رﻓﺘﺎر ﺧﺪا ﺑﺎ ﻣﺎ ﭼﻨﯿﻦ اﺳﺖ‪ .‬رﻧﺠﻬﺎ و ﻣﺼﺎﺋﺐ ﻋﺎدﻻن ﺑﺴﯿﺎر اﺳﺖ‪ ،‬ﻟﯿﮑﻦ ﺧﺪا اﯾﺸﺎن را ﺣﻔﻆ ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﯾﺪ‪ .‬داوود‬
‫ﻧﯿﺰ رﻧﺞ و ﻣﺤﻨﺖ ﺑﺴﯿﺎر ﮐﺸﯿﺪ‪ ،‬اﻣﺎ ﺧﺪا او را ﺣﻔﻆ ﮐﺮد و در ﭘﺎﯾﺎن وى ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﮕﻮﯾﺪ‪» :‬ﻣﻦ ﺟﻮان ﺑﻮدم و اﻻن ﭘﯿﺮ‬
‫ﻫﺴﺘﻢ و ﻣﺮد ﺻﺎﻟﺢ را ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺘﺮوك ﻧﺪﯾﺪهام و ﻧﻪ ﻧﺴﻠﺶ را ﮐﻪ ﮔﺪاى ﻧﺎن ﺑﺸﻮﻧﺪ« )ﻣﺰﻣﻮر ‪.(25:37‬‬
‫ﻣﻊ ﻫﺬا‪ ،‬ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﯾﻢ‪ :‬وﻋﺪه ﻣﺴﯿﺢ ﺑﺮاى ﻋﺎدﻻن‪ ،‬ﯾﻌﻨﻰ آﻧﻬﺎﺳﺖ ﮐﻪ از ﻃﺮﯾﻖ ﻓﯿﺾ ﺧﺪا ﮐﻪ ﺣﺎﺻﻞ ﭘﯿﺮوى از‬
‫ﻣﺴﯿﺢ اﺳﺖ‪ ،‬ﻋﺎدل ﺷﻤﺮده ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬اﯾﻦ وﻋﺪهﻫﺎ ﻋﻈﯿﻤﻨﺪ و ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺗﻮﮐﻞ ﺑﻪ ﺧﺪا و ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﺗﺸﻮﯾﻖ‬
‫ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻦ وﺻﻒ‪ ،‬وﻋﺪهﻫﺎى ﻣﺰﺑﻮ ر ﺑﺮاى ﮐﺴﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮﺧﻼف ﻣﺮد ﺟﻮان ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﻣﺎل و اﻣﻮال‬
‫ﺧﻮد ﺑﺎز ﻧﮕﺸﺘﻪاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﭘﺸﺖ ﮐﺮده و ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﻮد را واﻣﻰﮔﺬارﻧﺪ ﺗﺎ از ﺷﻮر و ﺷﺎدى ﻋﻈﯿﻤﻰ ﺑﺮﺧﻮردار‬

‫‪20‬‬
‫ﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ از ﮐﺴﺐ اﻓﺘﺨﺎرِ ﺑﻰﻣﺜﺎل ﺷﻨﺎﺧﺘﻦِ ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻪ اﻧﺴﺎن دﺳﺖ ﻣﻰدﻫﺪ‪ .‬ﻓﻘﻂ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺴﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪا‬
‫ﺧﺎﻧﻪ‪ ،‬واﻟﺪﯾﻦ‪ ،‬ﻓﺮزﻧﺪان‪ ،‬دوﺳﺘﺎن و اﻣﻼك‪-‬ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺟﻔﺎﻫﺎ و آزارﻫﺎ‪ -‬و در آﯾﻨﺪه ﺣﯿﺎت اﺑﺪى‪ ،‬وﻋﺪه ﻣﻰدﻫﺪ‪.‬‬

‫‪21‬‬
 ‫ﻓﺼﻞ ﭼﻬﺎردﻫﻢ‬

‫ﻣﺴﯿﺢ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﻣﺎﺳﺖ‬

‫ﺗﻤﺎﻣﻰ ﻗﺪرت در آﺳﻤﺎن و ﺑﺮ زﻣﯿﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﭙﺮده ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺲ ﺑﺮوﯾﺪ و ﻫﻤﻪ ﻗﻮﻣﻬﺎ را ﺷﺎﮔﺮد ﺳﺎزﯾﺪ و‬
‫اﯾﺸﺎن را ﺑﻪ ﻧﺎم ﭘﺪر‪ ،‬ﭘﺴﺮ و روحاﻟﻘﺪس ﺗﻌﻤﯿﺪ دﻫﯿﺪ و ﺑﻪ آﻧﺎن ﺗﻌﻠﯿﻢ دﻫﯿﺪ ﮐﻪ ﻫﺮ آﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﻣﺎن دادهام‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎ‬
‫آورﻧﺪ‪ .‬اﯾﻨﮏ ﻣﻦ ﻫﺮ روزه ﺗﺎ ﭘﺎﯾﺎن اﯾﻦ ﻋﺼﺮ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ!« )ﻣﺘﻰ ‪.(18:28-20‬‬

‫ﻋﯿﺴﻰ در ﻣﺄﻣﻮرﯾﺖ ﺑﺸﺎرﺗﻰ ﺑﺰرﮔﻰ ﮐﻪ اﻧﺪﮐﻰ ﭘﯿﺶ از ﺻﻌﻮدش ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﻣﺤﻮل ﮐﺮد‪ ،‬ﯾﻌﻨﻰ ﻫﻤﺎن‬
‫رﺳﺎﻟﺖ ﺑﺰرگ‪ ،‬ﺑﻪ آﻧﺎن ﻓﺮﻣﺎن داد ﺗﺎ دﯾﮕﺮان را ﻧﯿﺰ ﺷﺎﮔﺮد او ﺑﺴﺎزﻧﺪ‪ .‬آﻧﺎن ﺑﺎﯾﺴﺘﻰ از ﻃﺮﯾﻖ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﭘﯿﺎم اﻧﺠﯿﻞ‪،‬‬
‫ﻣﺮدم را ﺑﻪ ﺳﻮى اﯾﻤﺎن ﻫﺪاﯾﺖ ﻣﻰﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﻮﺳﯿﻠﻪ ﻣﺮاﺳﻢ ﻣﻘﺪﻣﺎﺗﻰ ﺗﻌﻤﯿﺪ‪ ،‬اﯾﺸﺎن را وارد ﻣﺸﺎرﮐﺖ ﮐﻠﯿﺴﺎ‬
‫ﻣﻰﺳﺎﺧﺘﻨﺪ و ﺳﭙﺲ در اﯾﻦ ﻣﺸﺎرت ﻫﺮ ﭼﻪ را از ﻋﯿﺴﻰ آﻣﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ اﯾﺸﺎن ﻣﻰآﻣﻮﺧﺘﻨﺪ‪ .‬ﻋﯿﺴﻰ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدان‬
‫وﻋﺪه داد ﮐﻪ وﻗﺘﻰ ﺑﻪ ﻣﺄﻣﻮرﯾﺖ ﺧﻮد ﻋﻤﻞ ﻣﻰﮐﺮدﻧﺪ ﺑﺎ آﻧﺎن ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﭼﻪ وﻋﺪه ﻋﻈﯿﻤﻰ! ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﺎﯾﺴﺘﻰ در ﻣﺤﯿﻄﻰ‬
‫ﮐﻪ ﺑﺎ اﯾﺸﺎن ﺧﺼﻮﻣﺖ داﺷﺖ ﺑﺮاى ﻋﯿﺴﻰ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻰﮐﺮدﻧﺪ‪ .‬آﻧﺎن ﺑﺎﯾﺴﺘﻰ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺷﺎﻫﺪان او ﺧﺪﻣﺖ ﻣﻰﮐﺮدﻧﺪ و‬
‫ﻣﻰ ﮐﻮﺷﯿﺪﻧﺪ ﺗﺎ دﯾﮕﺮان را ﺑﻪ ﺳﻮى اﯾﻤﺎن ﻫﺪاﯾﺖ و ﺑﺮاى رﺷﺪ در آن ﯾﺎرى ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬وﻟﻰ ﻗﺮار ﻧﺒﻮد در اﻧﺠﺎم دادن اﯾﻦ‬
‫ﻣﺄﻣﻮرﯾﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﻣﺄﻣﻮرﯾﺖ آﻧﺎن اﻗﺘﻀﺎ ﻣﻰﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﺟﻬﺎن ﺑﺮوﻧﺪ‪ ،‬و ﻟﯿﮑﻦ از ﻫﻤﺎن دم ﮐﻪ راه ﻣﻰاﻓﺘﺎدﻧﺪ‪،‬‬
‫ﺑﺎﯾﺴﺘﻰ ﻣﻰداﻧﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ‪ ،‬ﺧﻮد‪ ،‬ﺑﺎ اﯾﺸﺎن ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪.‬‬

‫ﺗﻤﺎﻣﻰ ﻗﺪرت‬
‫وﻋﺪه ﻣﺰﺑﻮر ﺳﺴﺖ و ﺗﻮﺧﺎﻟﻰ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﭼﻮن آن اﺳﺘﺎدى ﮐﻪ اﯾﻦ وﻋﺪه را داد و ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﺧﻮاﻫﺪ‬
‫ﺑﻮد‪ ،‬ﻓﺮد ﺿﻌﯿﻒ و ﻧﺎﺗﻮاﻧﻰ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺣﺘﻰ در دوران ﺣﻀﻮر ﺟﺴﻤﺎﻧﻰاش ﺑﺮ روى زﻣﯿﻦ ﻗﻮى و ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﻋﯿﺴﻰ‬
‫ﭼﺸﻤﺎن ﻧﺎﺑﯿﻨﺎﯾﺎن را ﮔﺸﻮد‪ ،‬ﻟﻨﮕﺎن را ﺷﻔﺎ ﺑﺨﺸﯿﺪ‪ ،‬درﯾﺎى ﺗﻮﻓﺎﻧﻰ را آرام ﮐﺮد و ﻣﺮدﮔﺎن را ﺑﺮﺧﯿﺰاﻧﯿﺪ‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪،‬‬
‫در آن دوران ﺑﻪ رﻏﻢ ﭼﻨﯿﻦ ﻗﺪرت ﻋﻈﯿﻤﻰ ﺑﺎ ﻣﺤﺪودﯾﺖﻫﺎﯾﻰ ﻧﯿﺰ روﺑﺮو ﺑﻮد‪ -‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ اﮔﺮ ﻫﯿﭻ ﻣﺤﺪودﯾﺘﻰ‬
‫ﻧﻤﻰداﺷﺖ‪ ،‬ﺣﺪاﻗﻞ در آن واﺣﺪ در ﺑﯿﺶ از ﯾﮏ ﺟﺎ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﺣﺎل‪ ،‬اﯾﻦ وﺿﻊ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﯾﺎﻓﺘﻪ‬
‫اﺳﺖ‪ .‬اﮐﻨﻮن ﻋﯿﺴﻰ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻗﯿﺎم ﮐﺮده ﺟﻼل اﺳﺖ و اﯾﻦ ﺑﺪان ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ ﮐﻪ »ﺗﻤﺎﻣﻰ ﻗﺪرت در آﺳﻤﺎن و ﺑﺮ زﻣﯿﻦ ﺑﻪ‬
‫ﻣﻦ ﺳﭙﺮده ﺷﺪه اﺳﺖ« )‪.(18‬‬

‫‪1‬‬
‫ﻧﮑﺘﻪ ﺷﺎﯾﺎن ﺗﻮﺟﻪ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ در آﯾﻪ ﻣﺰﺑﻮر‪ ،‬ﻋﯿﺴﻰ ﺑﻪ ﺟﺎى ﮐﻠﻤﻪ »ﻗﺪرت« ﮐﻪ در ﺗﺮﺟﻤﻪ ﮐﯿﻨﮓ ﺟﯿﻤﺰ )و‬
‫ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻗﺪﯾﻤﻰ ﻓﺎرﺳﻰ اﻧﺠﯿﻞ و ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺟﺪﯾﺪ ﻣﻮﺳﻮم ﺑﻪ ﻫﺰاره ﻧﻮ م‪ (.‬در ﻣﻘﺎﺑﻞ ‪ exousia‬آﻣﺪه‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﻠﻤﻪ »اﻗﺘﺪار« )در ﺗﺮﺟﻤﻪ ‪ (NIV‬را ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﻰﺑﺮد‪ Exousia .‬ﻣﻔﻬﻮم »ﻗﺪرت« را ﻫﻢ ﺷﺎﻣﻞ ﻣﻰﺷﻮد‪،‬‬
‫ﻣﻨﺘﻬﻰ ﻗﺪرﺗﻰ ﮐﻪ ﻣﺸﺮوﻋﯿﺖ دارد‪ .‬ﻓﺮدى ﻏﺎﺻﺐ ﻣﻤﮑﻦ اس ﺻﺮﻓﺎً ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم ﺣﺎﮐﻤﯿﺖ از ﻗﺪرت ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﺎﺷﺪ‬
‫)ﮐﻠﻤﻪ ﯾﻮﻧﺎﻧﻰ ‪ kratos‬ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ(‪ ،‬وﻟﻰ اﻗﺘﺪار ﺗﻨﻬﺎ از آنِ ﺣﺎﮐﻢ ﻣﺸﺮوع اﺳﺖ‪ .‬ﻋﯿﺴﻰ ﺣﺎﮐﻢ ﻣﺸﺮوع‬
‫ﻣﺎﺳﺖ‪ .‬او ﺑﺮ ﺗﻤﺎم ﻧﻈﺎم ﺧﻠﻘﺖ ﺣﺎﮐﻤﯿﺖ دارد‪ ،‬ﭼﻮن ﺧﺎﻟﻖ آن اﺳﺖ‪ .‬اﺑﺘﮑﺎر ﻋﻤﻞ در دﺳﺖ اوﺳﺖ‪ .‬ﯾﻮﺣﻨﺎى رﺳﻮل‬
‫ﭼﻨﯿﻦ ﻧﻮﺷﺖ‪» :‬ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ او ﭘﺪﯾﺪ آﻣﺪ‪ ،‬و از ﻫﺮ آﻧﭽﻪ ﭘﺪﯾﺪ آﻣﺪ‪ ،‬ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺑﺪون او ﭘﺪﯾﺪار ﻧﮕﺸﺖ«‬
‫)ﯾﻮﺣﻨﺎ‪ .(3:1‬ﭘﻮﻟﺲ ﻧﯿﺰ ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﯾﺪ‪ » :‬ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻮاﺳﻄﻪ او آﻓﺮﯾﺪه ﺷﺪ‪ ،‬آﻧﭽﻪ در آﺳﻤﺎن و آﻧﭽﻪ ﺑﺮ زﻣﯿﻦ اﺳﺖ‪،‬‬
‫دﯾﺪﻧﯿﻬﺎ و ﻧﺎدﯾﺪﻧﯿﻬﺎ‪ ،‬ﺗﺨﺘﻬﺎ و ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﯾﯿﻬﺎ‪ ،‬رﯾﺎﺳﺘﻬﺎ و ﻗﺪرﺗﻬﺎ؛ ﻫﻤﻪ ﻣﻮﺟﻮدات ﺑﻪ واﺳﻄﻪ او و ﺑﺮاى او آﻓﺮﯾﺪه ﺷﺪﻧﺪ‪.‬‬
‫او ﭘﯿﺶ از ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ‪ ،‬و ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ در او ﻗﻮام دارد« )ﮐﻮﻟﺴﯿﺎن ‪ .(16:1-17‬ﻋﯿﺴﻰ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ اﻗﺘﺪار‬
‫ﺧﺎﺻﻰ ﺑﺮ ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ دارد‪ ،‬زﯾﺮا ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ اﯾﺸﺎن را ﺧﻠﻖ ﮐﺮد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻧﺠﺎت ﻧﯿﺰ داد‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ ﺑﺪرﺳﺘﻰ اﻇﻬﺎر داﺷﺖ‪» :‬ﺑﻪ‬
‫ﺑﻬﺎﯾﻰ ﮔﺮان ﺧﺮﯾﺪه ﺷﺪهاﯾﺪ‪ ،‬ﭘﺲ ﺧﺪا را در ﺑﺪن ﺧﻮد ﺗﺠﻠﯿﻞ ﮐﻨﯿﺪ« )اول ﻗﺮﻧﺘﯿﺎن ‪.(20:6‬‬
‫اﻗﺘﺪارى ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﺧﻮد را واﺟﺪ آن اﻋﻼم داﺷﺖ‪ ،‬اﺳﺎسِ رﺳﺎﻟﺖ ﺑﺰرگ ﺷﺎﮔﺮد ﺳﺎﺧﺘﻦ اﻣﺘﻬﺎﺳﺖ‪ .‬اﻗﺘﺪار ﻣﺴﯿﺢ‬
‫ﺷﺎﻣﻞ ﻣﻮارد زﯾﺮ اﺳﺖ‪:‬‬
‫‪ -1‬اﻗﺘﺪار در آﺳﻤﺎن‪ .‬وﻗﺘﻰ ﻋﯿﺴﻰ اﻇﻬﺎر داﺷﺖ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﻣﻰ ﻗﺪرت در آﺳﻤﺎن ﺑﻪ او داده ﺷﺪه اﺳﺖ‪ ،‬ادﻋﺎﯾﻰ ﺣﯿﺮت‬
‫اﻧﮕﯿﺰ ﻧﻤﻮد؛ ﻗﺪرت در آﺳﻤﺎن ﭼﯿﺰى ﺑﻪ ﺟﺰ ﻗﺪرت ﺧﻮد ﺧﺪا ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬ادﻋﺎى ﻋﯿﺴﻰ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﻪ ادﻋﺎى‬
‫اﻟﻮﻫﯿﺖ اﺳﺖ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻪ ﯾﻬﻮه ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﺪ‪ ،‬ﻋﯿﺴﻰ ﻧﯿﺰ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺪ‪ ،‬زﯾﺮا اﻗﺘﺪار ﭘﺪر و اﻗﺘﺪار ﭘﺴﺮ ﯾﮏ ﭼﯿﺰ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﭼﺎرﻟﺰ اﺳﭙﺮﺟﻦ ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‪:‬‬

‫اﮔﺮ اراده او ﺑﺪﯾﻦ ﺗﻌﻠﻖ ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﺟﻬﺎن دﯾﮕﺮى را ﺑﻪ ﻫﺴﺘﻰ ﺑﺨﻮاﻧﺪ‪ ،‬آﻧﮕﺎه‪ ،‬اﻣﺸﺐ ﻃﻠﻮع ﺳﺘﺎرهاى را‬
‫ﻣﻰدﯾﺪﯾﻢ ﮐﻪ رخ ﺷﺐ ﺗﺎ را زﯾﻨﺖ ﻣﻰداد‪ .‬اﮔﺮ اراده او ﺑﺮاﯾﻦ ﺗﻌﻠﻖ ﻣﻰﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﯾﮑﺒﺎره ﺟﻬﺎن ﻫﺴﺘﻰ را ﻫﻤﭽﻮن‬
‫ﺟﺎﻣﻪاى ﻣﻨﺪرس درﻫﻢ ﺑﭙﯿﭽﺪ‪ ،‬ﻫﺮ آﯾﻨﻪ ﻋﻨﺎﺻﺮ ﺗﺸﮑﯿﻞ دﻫﻨﺪه ﺟﻬﺎن از ﻫﻢ ﻣﻰﮔﺴﺴﺖ و آﺳﻤﺎن ﻓﺮازﯾﻦ ﻫﻤﭽﻮن‬
‫ﻃﻮﻣﺎرى در ﻫﻢ ﻣﻰﭘﯿﭽﯿﺪ‪ .‬ﻗﺪرﺗﻰ ﮐﻪ ﺑﺮاى ﺗﺄﺛﺮ ﻣﻄﺒﻮع ﻫﻔﺖ ﺳﺘﺎره ﺑﺮج ﺛﻮر آﻧﻬﺎ را ﻫﻢ ﻣﻰآورد و دﺳﺘﻪﻫﺎى‬
‫ﻣﺠﻤﻊاﻟﮑﻮاﮐﺐ ﺟﺒﺎر را ﻣﻰﮔﺸﺎﯾﺪ‪ ،‬از آنِ ﻧﺎﺻﺮى اﺳﺖ؛ آن ﻣﺼﻠﻮب‪ ،‬ﺳﺘﺎره ﺣﺎرصاﻟﺴﻤﺎء )ﻧﮕﻬﺒﺎن آﺳﻤﺎن( را ﺑﺎ‬
‫ﭘﺴﺮاﻧﺶ ﺑﻪ ﭘﯿﺶ ﻫﺪاﯾﺖ ﻣﻰﮐﻨﺪ‪ .‬ﻓﻮجﻫﺎى ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن ﮔﻮش ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن‪ ،‬در}‪ - P‬ﺧﻮاﻧﻨﺪﮔﺎن ﻋﺰﯾﺰ ﺣﺘﻤﺎً ﺗﻮﺟﻪ‬
‫دارﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ اﺳﺎﻣﻰ ﻓﻮق ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺻﻮر ﻓﻠﮑﻰ اﺳﺖ‪ .‬ﻣﺘﺮﺟﻢ ‪{P‬‬

‫‪2‬‬
‫ﺣﻀﻮر ﻋﯿﺴﺎى ﻧﺎﺻﺮى اﯾﺴﺘﺎدهاﻧﺪ و ﮐﺮوﺑﯿﺎن و ﺳﺮاﻓﯿﻦ و ﭼﻬﺎر ﺟﺎﻧﺪار ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺗﺨﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻰوﻗﻔﻪ از او ﻓﺮﻣﺎن‬
‫ﻣﻰﺑﺮﻧﺪ‪ .‬آﻧﮑﻪ ﻧﺰد ﻣﺮدﻣﺎن ﺧﻮار و ﻣﻄﺮود ﺷﺪ‪ ،‬اﯾﻨﮏ در ﻣﻘﺎمِ )ﺧﺪاى ﻫﻤﮕﺎن‪ ،‬ﻣﺒﺎرك ﺟﺎودان«‪ ،‬ﺟﻬﺎﻧﯿﺎن را ﺑﻪ‬
‫ﺗﮑﺮﯾﻢ و ﺗﻌﻈﯿﻢ ﺧﻮﯾﺶ اﻣﺮ ﻣﻰدﻫﺪ‪.‬‬

‫ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺪاى ﺑﺰرگ ﺟﻼل‪ ،‬ﺧﺪاى ﻫﻤﮕﺎن‪ ،‬وﻋﺪه داده اﺳﺖ ﮐﻪ »ﻫﺮ روزه ﺗﺎ ﭘﺎﯾﺎن اﯾﻦ دﻧﯿﺎ« ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫‪ -2‬اﻗﺘﺪار ﺑﺮ ﻗﺪرتﻫﺎى روﺣﺎﻧﻰ‪ .‬ادﻋﺎى ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺒﻨﻰ ﺑﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﺗﻤﺎﻣﻰ اﻗﺘﺪار در آﺳﻤﺎن ﺑﻪ او داده ﺷﺪه اﺳﺖ‪،‬‬
‫اﺣﺘﻤﺎﻻً ﺑﻪ ﻗﻠﻤﺮو آﻧﭽﻪ در ﺳﺎﯾﺮ ﻗﺴﻤﺖﻫﺎى ﻋﻬﺪﺟﺪﯾﺪ رﯾﺎﺳﺖﻫﺎ و ﻗﺪرتﻫﺎ ﻋﻨﻮان ﺷﺪه ﻧﯿﺰ ﺑﺴﻂ ﻣﻰﯾﺎﺑﺪ‪ ،‬ﯾﻌﻨﻰ‬
‫ﺷﺎﻣﻞ اﻗﺘﺪار ﺑﺮ ﺗﻤﺎم ﻗﺪرتﻫﺎى روﺣﺎﻧﻰ‪ ،‬از ﺟﻤﻠﻪ ﻗﺪرتﻫﺎى ﺷﯿﻄﺎﻧﻰ و اﻫﺮﯾﻤﻨﻰ ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ در ﺗﻮﺻﯿﻒ‬
‫ﻣﻌﺮوف ﺧﻮد از ﻧﺒﺮد روﺣﺎﻧﻰ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن در اﻓﺴﺴﯿﺎن ‪ 6‬ﺿﻤﻦ اﺷﺎره ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ‪ ،‬اﻇﻬﺎر داﺷﺖ‪» :‬زﯾﺮا ﻣﺎ را ﮐﺸﺘﻰ‬
‫ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﺎ ﺟﺴﻢ و ﺧﻮن ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺎ ﻋﻠﯿﻪ ﻗﺪرﺗﻬﺎ‪ ،‬ﻋﻠﯿﻪ رﯾﺎﺳﺘﻬﺎ‪ ،‬ﻋﻠﯿﻪ ﺧﺪاوﻧﺪﮔﺎران اﯾﻦ دﻧﯿﺎى ﺗﺎرﮐﻰ و ﻋﻠﯿﻪ‬
‫ﻓﻮجﻫﺎى ارواح ﺷﺮﯾﺮ در ﺟﺎﯾﻬﺎى آﺳﻤﺎﻧﻰ ﻣﻰﺟﻨﮕﯿﻢ« )آﯾﻪ ‪ .(12‬ﭘﻮﻟﺲ ﺑﻪ اﯾﻤﺎﻧﺪاران ﺷﻬﺮ اﻓﺴﺲ ﯾﺎدآورى ﻣﻰﮐﺮد‬
‫ﮐﻪ ﻣﺒﺎرزات ﻣﺎ ﻣﺎﻫﯿﺘﻰ روﺣﺎﻧﻰ دارﻧﺪ و دﺷﻤﻨﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﻣﺎ در ﺗﻼش ﺧﻮد ﺑﺮاى ﺷﺎﮔﺮدى ﻣﺴﯿﺢ و ﺷﻬﺎدت دادن ﺑﺮاو‬
‫در اﯾﻦ ﺟﻬﺎن ﺑﺎ آﻧﻬﺎ روﺑﺮو ﻣﻰﺷﻮى‪ ،‬ﻗﺪرتﻫﺎى اﻫﺮﯾﻤﻨﻰ و ﺷﯿﻄﺎﻧﻰ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬وﻟﻰ ﺟﺎى ﻫﯿﭻ ﻧﻮع اﺿﻄﺮاب و‬
‫ﻧﮕﺮاﻧﻰ ﻧﯿﺴﺖ‪ ،‬ﭼﻮن ﻗﺪرتﻫﺎى ﻇﻠﻤﺖ ﻧﯿﺰ ﻫﻤﭽﻮن ﺳﺎﯾﺮ ﻗﺪرتﻫﺎى اﯾﻦ ﻋﺎﻟﻢ ﺗﺤﺖ ﺣﺎﮐﻤﯿﺖ ﻣﺸﺮوع ﻋﯿﺴﻰ‬
‫ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ‪ .‬ﭘﻮﻟﺲ ﻗﺒﻼً در ﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮد ﺧﻄﺎب ﺑﻪ اﻓﺴﺴﯿﺎن ﭼﻨﯿﻦ آورده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺪا »او )ﻣﺴﯿﺢ( را از ﻣﺮدﮔﺎن‬
‫ﺑﺮﺧﯿﺰاﻧﯿﺪ و در ﺟﺎﯾﻬﺎى آﺳﻤﺎﻧﻰ‪ ،‬ﺑﺮ دﺳﺖ راﺳﺖ ﺧﻮد ﻧﺸﺎﻧﯿﺪ‪ ،‬ﺑﺲ ﻓﺮاﺗﺮ از ﻫﺮ رﯾﺎﺳﺖ و ﻗﺪرت و ﻧﯿﺮو و‬
‫ﺣﺎﮐﻤﯿﺖ‪ ،‬و ﻫﺮ ﻧﺎم ﮐﻪ ﭼﻪ در اﯾﻦ ﻋﺼﺮ و ﭼﻪ در ﻋﺼﺮ آﯾﻨﺪه ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ از آنِ ﮐﺴﻰ ﺷﻮد« )اﻓﺴﺴﯿﺎن ‪-21‬‬
‫‪.(20:1‬‬
‫‪ -3‬اﻗﺘﺪار ﺑﺮ روى زﻣﯿﻦ‪ .‬ﻋﯿﺴﻰ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻣﻰ ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺮ روى زﻣﯿﻦ ﻧﯿﺰ اﻗﺘﺪار دارد‪ .‬ﻫﻤﭽﻮن اﻗﺘﺪار آﺳﻤﺎﻧﻰ‬
‫ﻣﺴﯿﺢ‪ ،‬اﻗﺘﺪار او ﺑﺮ روى زﻣﯿﻦ داراى ﭼﻨﺪ ﺟﻨﺒﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﮐﻠﻰﺗﺮﯾﻦ ﻣﻔﻬﻮم آن ﻫﻤﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ اﻟﻬﯿﺪاﻧﺎن ﻣﺸﯿﺖ اﻟﻬﻰ‬
‫ﻣﻰ ﺧﻮاﻧﻨﺪ‪ .‬ﻣﻘﺼﻮد اﯾﻨﮑﻪ وﻗﺎﯾﻊ زﻣﯿﻦ )و آﺳﻤﺎن( ﺑﺮﺣﺴﺐ ﺗﺼﺎدف‪ ‬ﺻﺮف روى ﻧﻤﻰدﻫﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻮﺳﯿﻠﻪ ﺧﺪا در‬
‫ﻣﺴﯿﺮ ﺗﺤﻘﻖ ﺑﺨﺸﯿﺪن ﺑﻪ اﻫﺪاف ﻣﻌﻘﻮل و ﮐﺎﻣﻞ او ﻫﺪاﯾﺖ ﻣﻰﺷﻮﻧﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﺑﯿﺎن دﯾﮕﺮ‪ ،‬ﺧﺪا ﺣﺎﮐﻢ ﺑﺮ اﻣﻮر ﺟﻬﺎن اﺳﺖ‪.‬‬
‫در ﻧﺘﯿﺠﻪ‪ ،‬ﺑﺎ ﻫﺮ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ و ﺿﺪﯾﺘﻰ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﻮﯾﻢ »ﻧﻪ ﻣﺮگ و ﻧﻪ زﻧﺪﮔﻰ‪ ،‬ﻧﻪ ﻓﺮﺷﺘﮕﺎن و ﻧﻪ رﯾﺎﺳﺘﻬﺎ‪ ،‬ﻧﻪ‬
‫ﭼﯿﺰﻫﺎى ﺣﺎل و ﻧﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎى آﯾﻨﺪه‪ ،‬ﻧﻪ ﻫﯿﭻ ﻗﺪرﺗﻰ‪ ،‬و ﻧﻪ ﺑﻠﻨﺪى و ﻧﻪ ﭘﺴﺘﻰ‪ ،‬و ﻧﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮ در ﺗﻤﺎﻣﻰ ﺧﻠﻘﺖ‪،‬‬
‫ﻗﺎدر ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺑﻮد ﻣﺎ را از ﻣﺤﺒﺖ ﺧﺪا ﮐﻪ در ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻣﺴﯿﺢ ﻋﯿﺴﻰ ﯾﺎﺳﺖ‪ ،‬ﺟﺪا ﺳﺎزد« )روﻣﯿﺎن ‪.(38:8-39‬‬

‫‪3‬‬
‫‪ -4‬اﻗﺘﺪار ﺑﺮ ﺷﺎﮔﺮدان‪» .‬ﺗﻤﺎﻣﻰ ﻗﺪرت‪...‬ﺑﺮ زﻣﯿﻦ« ﺷﺎﻣﻞ ﻣﺮدم ﺟﻬﺎن و از ﺟﻤﻠﻪ ﺷﺎﮔﺮدان اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺪﯾﻬﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ‬
‫اﻗﺘﺪار ﻣﺴﯿﺢ‪ ،‬ﺷﺎﮔﺮدان و رﻓﺘﺎرﺷﺎن را ﻧﯿﺰ درﺑﺮﻣﻰﮔﯿﺮد‪ ،‬زﯾﺮا ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ دﯾﺪﯾﻢ ﻋﯿﺴﻰ آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﭘﯿﺮوى از ﺧﻮد‬
‫ﻓﺮاﺧﻮاﻧﺪه اس و اﯾﻦ ﺑﺪان ﻣﻌﻨﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ اﻃﺎﻋﺖ از ﻓﺮﻣﺎنﻫﺎى ﻋﯿﺴﻰ از او ﭘﯿﺮوى ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬ﻋﯿﺴﻰ‬
‫ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬دوﺳﺘﺎن ﻣﻦ ﺷﻤﺎﯾﯿﺪ اﮔﺮ آﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺣﮑﻢ ﻣﻰﮐﻨﻢ‪ ،‬اﻧﺠﺎم دﻫﯿﺪ« )ﯾﻮﺣﻨﺎ‪ .(14:15‬اﮔﺮ از ﻋﯿﺴﻰ ﭘﯿﺮوى‬
‫ﻧﻤﻰﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬دوﺳﺖ او ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ و درواﻗﻊ‪ ،‬ﺣﺘﻰ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮدىﻣﺎن ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺷﮏ ﮐﺮد‪ .‬اﻗﺘﺪار ﻣﺴﯿﺢ ﺷﺎﻣﻞ ﻣﺄﻣﻮرﯾﺖ‬
‫ﺳﭙﺮده ﺷﺪه ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﻧﯿﺰ ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬ﺗﺄﮐﯿﺪ رﺳﺎﻟﺖ ﺑﺰرگ ﺷﺎﮔﺮد ﺳﺎزى ﻋﻤﺪﺗﺎً ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﺄﻣﻮرﯾﺖ اﺳﺖ‪ .‬از‬
‫آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﺗﺤﺖ اﻗﺘﺪار ﻣﺴﯿﺢ ﻗﺮار دارﯾﻢ ﺑﺎى اﻧﺠﯿﻞ او را در ﺟﻬﺎن ﻣﻨﺘﺸﺮ ﺳﺎزﯾﻢ و »ﻫﻤﻪ ﻗﻮﻣﻬﺎ را ﺷﺎﮔﺮد)ﺳﺎزﯾﻢ( و‬
‫اﯾﺸﺎن را ﺑﻪ ﻧﺎم ﭘﺪر‪ ،‬ﭘﺴﺮ و روحاﻟﻘﺪس ﺗﻌﻤﯿﺪ )دﻫﯿﻢ( و ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺗﻌﻠﯿﻢ )دﻫﯿﻢ( ﮐﻪ ﻫﺮ آﻧﭽﻪ« ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻓﺮﻣﺎن داده‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﺎ آورﻧﺪ )آﯾﺎت ‪.(19-20‬‬
‫ﺷﺎﮔﺮدان ﻋﯿﺴﻰ در اﻧﺘﺨﺎب ﻧﻮع و ﻧﺤﻮه ﺧﺪﻣﺖ ﺧﻮد آزاد ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ دوك وﻟﯿﻨﮕﺘﻦ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ‬
‫‪{P‬‬ ‫»ﺗﺤﺖ}‪Duke Wellington - P‬‬
‫اﻣﺮ« ﻣﺴﯿﺢ ﻗﺮار دارﻧﺪ‪ .‬اﯾﻦ ﺷﺨﺺ ﻋﺒﺎرت اﺧﯿﺮ را در ﺗﻮﺻﯿﻒ ﻧﻈﺮ ﺧﻮد درﺑﺎره ﻣﻔﻬﻮم ﺗﺤﺖ اﻗﺘﺪار ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻮدن‬
‫ﺑﯿﺎن داﺷﺖ‪.‬‬
‫‪ -5‬اﻗﺘﺪار ﺑﺮ ﻗﻮﻣﻬﺎ‪ .‬ﭘﻨﺠﻤﯿﻦ ﻗﻠﻤﺮوﯾﻰ ﮐﻪ زﯾﺮ اﻗﺘﺪار ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺎ ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ ﻗﺮار دارد‪ ،‬آن ﻗﻮمﻫﺎ و ﻣﺮدﻣﺎﻧﻰ‬
‫ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﻪ اﻗﺘﺪار او اذﻋﺎن ﻧﮑﺮدهاﻧﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﻣﺴﯿﺢ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ اﯾﺸﺎن ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﺪ‪ .‬ﻫﻤﯿﻦ اﻣﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ‬
‫ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ را ﺑﻪ دﯾﻨﻰ ﺑﺎ رﺳﺎﻟﺖ ﺟﻬﺎﻧﻰ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻣﻰﮐﻨﺪ‪ .‬در دﻧﯿﺎى ﺑﺎﺳﺘﺎن‪ ،‬ﻣﺬاﻫﺐ ﻗﻮﻣﻰ ﺑﺴﯿﺎرى وﺟﻮد داﺷﺖ ﮐﻪ‬
‫رباﻟﻨﻮع ﯾﺎ اﻟﻬﻪاى داﺷﺖ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪﮔﺎر آن ﻣﺤﺴﻮب ﻣﻰﺷﺪ‪ ،‬وﻟﻰ ﺣﺪود اﻗﺘﺪارش از آن ﻗﻮم ﻓﺮاﺗﺮ ﻧﻤﻰرﻓﺖ‪ .‬اﻣﺎ‬
‫ﻋﯿﺴﻰ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬او در زادﮔﺎه ﮐﻬﻦ ﯾﻬﻮدﯾﺎن زاده ﺷﺪ و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﺗﻤﺎم دوران ﺧﺪﻣﺖ ﺧﻮد را در ﻣﯿﺎن اﯾﺸﺎن‬
‫ﮔﺬراﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل ﭘﯿﺎم او ﺑﻪ ﯾﻬﻮدﯾﺎن اﺧﺘﺼﺎص ﻧﺪارد‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ‪ ،‬دﯾﻦ او ﻣﺨﺘﺺ ﯾﻮﻧﺎﻧﯿﺎن‪ ،‬روﻣﯿﺎن ﯾﺎ ﻣﺮدم ﻏﺮب‬
‫اروﭘﺎ و ﯾﺎ آﻣﺮﯾﮑﺎﺋﯿﺎن ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﭘﯿﺎم ﻋﯿﺴﻰ ﺑﺮاى ﺗﻤﺎم اﻧﺴﺎنﻫﺎى روى زﻣﯿﻦ اﺳﺖ‪ ،‬ﭼﻮن او ﺑﺮ ﺗﻤﺎﻣﻰ زﻣﯿﻦ اﻗﺘﺪار‬
‫ﯾﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﭘﯿﺎم او ﺗﻤﺎم ﻣﺮزﻫﺎى ﻧﮋادى‪ ،‬ﻓﺮﻫﻨﮕﻰ‪ ،‬زﺑﺎﻧﻰ‪ ،‬ﺟﻨﺴﻰ و اﺟﺘﻤﺎﻋﻰ را درﻣﻰﻧﻮردد‪.‬‬
‫ﺟﺎن اﺳﺘﺎت ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻓﻮق را ﺑﻪ ﺷﺮح زﯾﺮ ﭼﻨﯿﻦ ﺧﻼﺻﻪ ﻣﻰﮐﻨﺪ‪:‬‬

‫ﺑﻨﯿﺎن و اﺳﺎس ﺗﻤﺎم ﺧﺪﻣﺎت ﺑﺸﺎرﺗﻰ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن اﻗﺘﺪار ﻋﺎﻟﻤﮕﯿﺮ ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ »در آﺳﻤﺎن و ﺑﺮ روى زﻣﯿﻦ اﺳﺖ«‪.‬‬
‫اﮔﺮ اﻗﺘﺪار ﻋﯿﺴﻰ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﻣﺤﺪود ﻣﻰﺷﺪ‪ ،‬اﮔﺮ او ﻧﯿﺰ ﻣﻌﻠﻤﻰ در ﺑﯿﻦ ﻣﻌﻠﻤﺎن ﻣﺘﻌﺪد دﯾﻨﻰ‪ ،‬ﻧﺒﻰاى از ﺑﯿﻦ اﻧﺒﯿﺎى‬
‫ﻣﺘﻌﺪد ﯾﻬﻮدى و ﺗﺠﺴﻤﻰ از ﺑﯿﻦ ﺑﺴﺎ ﺗﺠﺴﻢﻫﺎى اﻟﻬﻰ ﻣﻰﺑﻮد‪ ،‬دﯾﮕﺮ ﮐﺠﺎ ﺣﻖ داﺷﺘﯿﻢ او را در ﻣﻘﺎم ﺧﺪاوﻧﺪ و‬

‫‪4‬‬
‫ﻧﺠﺎت دﻫﻨﺪه ﻋﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﻣﻌﺮﻓﻰ ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬اﮔﺮ اﻗﺘﺪار ﻋﯿﺴﻰ ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﻣﺤﺪود ﻣﻰﺷﺪ‪ ،‬اﮔﺮ وى ﻗﺎﻃﻌﺎﻧﻪ رﯾﺎﺳﺖﻫﺎ و‬
‫ﻗﺪرتﻫﺎ را ﺳﺮﻧﮕﻮن ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻰﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ او را ﺑﻪ ﻗﻮمﻫﺎ اﻋﻼم ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬و ﻟﯿﮑﻦ دﯾﮕﺮ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ ﺑﻪ اﯾﺸﺎن‬
‫ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ ﮐﻪ »از ﺗﺎرﯾﮑﻰ ﺑﻪ ﻧﻮر‪ ،‬و از ﻗﺪرت ﺷﯿﻄﺎن ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﺪا ﺑﺎزﮔﺮدﻧﺪ« )اﻋﻤﺎل ‪.(18:26‬‬

‫ﻓﻘﻂ از آن رو ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﻗﺪرت و اﻗﺘﺪار ﺑﺮ روى زﻣﯿﻦ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ اﺳﺖ‪ ،‬ﻣﺎ ﺟﺮأت اﻋﻼم ﭘﯿﺎم اﻧﺠﯿﻞ را ﺑﻪ‬
‫ﻗﻮمﻫﺎ دارﯾﻢ‪ ،‬و ﺗﻨﻬﺎ از اﯾﻦ رو ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﻗﺪرت و اﻗﺘﺪار در آﺳﻤﺎن ﻧﯿﺰ از آن اوﺳﺖ‪ ،‬اﻣﯿﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ دارﯾﻢ‪.‬‬

‫ﻫﻤﻪ ﻗﻮﻣﻬﺎ‬
‫رﺳﺎﻟﺖ ﺑﺰرﮔﻰ ﮐﻪ ﻋﯿﺴﻰ ﺑﻪ ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﻣﺤﻮل ﮐﺮد‪ ،‬ﺷﺎﻣﻞ ﭼﻬﺎر ﻋﺎﻣﻞ ﺟﺎﻣﻊ و ﻓﺮاﮔﯿﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ در اﺑﺘﺪاى ﻫﺮ‬
‫ﯾﮏ‪ ،‬ﻗﯿﺪ ﻫﻤﻪ )ﯾﺎ ﻣﺘﺮادفﻫﺎ آن م‪ (.‬دﯾﺪه ﻣﻰﺷﻮد‪» :‬ﺗﻤﺎﻣﻰ ﻗﺪرت«‪» ،‬ﻫﻤﻪ ﻗﻮﻣﻬﺎ«‪» ،‬ﻫﺮ )ﻫﻤﻪ( آﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﻣﺎن‬
‫دادهام« و »ﻫﺮ )ﻫﻤﻪ( روزه‪ «.‬ﻋﺎﻣﻞ ﺟﺎﻣﻊ دوم )ﯾﻌﻨﻰ ﻫﻤﻪ ﻗﻮﻣﻪ( ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﺪ ﺣﺎﮐﻰ از اﻗﺘﺪار ﺟﻬﺎﻧﺸﻤﻮل‬
‫ﻋﯿﺴﻰ و رﺳﺎﻟﺖ ﺟﻬﺎﻧﻰ ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ اﺳﺖ‪.‬‬
‫ﻋﺠﺒﺎ ﮐﻪ در ﯾﻦ ﭼﻬﺎر اﻧﺠﯿﻞ‪ ،‬ﻣﺘﻰ ﺑﺎ آﯾﺎت ﻣﻮرد ﺑﺤﺚ )ﯾﻌﻨﻰ ﻣﺘﻰ ‪ 18:28-20‬م(ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن ﻣﻰرﺳﺪ‪ .‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ‬
‫ﻣﻔﺴﺮان ﻣﻰ ﮔﻮﯾﻨﺪ‪ ،‬ﻫﺮ ﯾﮏ از ﭼﻬﺎر اﻧﺠﯿﻞ وﯾﮋﮔﻰ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻓﺮدى دارد‪ .‬ﺑﺮاى ﻣﺜﺎل‪ ،‬اﻧﺠﯿﻞ ﯾﻮﺣﻨﺎ‪ ،‬ﺟﻬﺎﻧﻰﺗﺮﯾﻦ‬
‫اﻧﺠﯿﻞ اﺳﺖ و ﻋﯿﺴﻰ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان »ﻧﺠﺎت دﻫﻨﺪه ﻋﺎﻟﻢ« )ﯾﻮﺣﻨﺎ‪ (42:4‬ﻣﻌﺮﻓﻰ ﻣﻰﮐﻨﺪ‪ .‬اﻧﺠﯿﻞ ﻟﻮﻗﺎ ﺑﺮاى ﻏﯿﺮﯾﻬﻮدﯾﺎن‬
‫ﺑﻪ ﻧﮕﺎرش درآﻣﺪه اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻋﺒﺎرﺗﻰ ﻣﻰﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﺣﺎل و ﻫﻮاى ﯾﻮﻧﺎﻧﻰ دارد‪ .‬ﻋﻤﺪﺗﺎً اﺗﻔﺎق ﻧﻈﺮ وﺟﻮد دارد ﮐﻪ‬
‫ﻟﻮﻗﺎ ﻋﯿﺴﻰ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان اﻧﺴﺎﻧﻰ ﮐﺎﻣﻞ و اﯾﺪه آل )و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺧﺪاى ﻣﺠﺴﻢ( ﺑﻪ ﯾﻮﻧﺎﻧﯿﺎن ﻣﻌﺮﻓﻰ ﮐﺮده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻪ ﻧﻈﺮ‬
‫ﻣﻰرﺳﺪ ﮐﻪ اﻧﺠﯿﻞ ﻣﺮﻗﺲ ﺑﺮاى ﻣﺨﺎﻃﺒﺎن روﻣﻰ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ؟ در اﯾﻦ اﻧﺠﯿﻞ‪ ،‬ﺗﺄﮐﯿﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺮ ﻣﻌﺠﺰات ﻋﯿﺴﻰ‬
‫اﺳﺖ و ﮐﻤﺘﺮ از ﺳﺎﯾﺮ اﻧﺎﺟﯿﻞ ﮔﻔﺖ و ﮔﻮﻫﺎى او ﺑﺎ اﻓﺮاد ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﻄﺮح ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻤﻮﻣﺎً ﺗﻮاﻓﻖ ﺑﺮ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ‬
‫اﻧﺠﯿﻞ ﻣﺘﻰ ﻋﻤﺪﺗﺎً اﻧﺠﯿﻞ ﯾﻬﻮدى اﺳﺖ‪ .‬اﯾﻦ اﻧﺠﯿﻞ ﺑﻪ ﻧﮕﺎرش در آﻣﺪه اﺳﺖ ﺗﺎ ﻧﺸﺎن دﻫﺪ ﮐﻪ ﻋﯿﺴﻰ ﭘﺴﺮ داود و‬
‫ﺗﺤﻘﻖ ﺑﺨﺸﻨﺪه ﭘﯿﺸﮕﻮﯾﻰ ﻫﺎى ﻋﻬﺪﻋﺘﯿﻖ در ﺧﺼﻮص ﻣﺎﺷﯿﺢ )ﻣﺴﯿﺢ ﻣﻮﻋﻮد( اﺳﺖ‪ .‬از ﺳﺎﯾﺮ اﻧﺎﺟﯿﻞ ﻫﯿﭻ ﮐﺪام ﺑﻪ‬
‫اﻧﺪازه اﯾﻦ ﯾﮏ ﻣﺤﺪود ﺑﻪ ﻓﻀﺎى ﺗﺎرﯾﺨﻰ و ﻗﻮﻣﻰ روزﮔﺎرى ﮐﻪ ﻋﯿﺴﻰ در آن ﭼﺸﻢ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﮔﺸﻮد و ﺧﺪﻣﺖ‬
‫ﮐﺮده ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﮔﻔﺘﯿﻢ‪ ،‬ﻋﺠﯿﺐ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻦ اﻧﺠﯿﻞ ﺑﺎ ﺟﻬﺎﻧﺸﻤﻮلﺗﺮﯾﻦ دﺳﺘﻮر ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن‬
‫ﻣﻰرﺳﺪ‪ .‬از رﺳﺎﻟﺖ ﺑﺰرگ ﭼﻨﯿﻦ اﺳﺘﻨﺒﺎط ﻣﻰﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺷﺎﮔﺮدان ﯾﻬﻮدى اﻧﮕﺸﺖ ﺷﻤﺎرى ﮐﻪ در دوران ﺧﺪﻣﺖ‬
‫ﻋﯿﺴﻰ از او ﭘﯿﺮوى ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و ﺣﺎل رﺳﻤﺎً ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ او ﻣﺄﻣﻮر ﻣﻰﺷﺪﻧﺪ‪ ،‬ﻧﻤﻰﺑﺎﯾﺴﺖ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﻮد را ﺑﻪ‬
‫ﯾﻬﻮدﯾﺎن ﻣﺤﺪود ﻣﻰﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﻰﺑﺎﯾﺴﺖ اﻧﺠﯿﻞ ﻣﺴﯿﺢ را ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﻗﻮﻣﻬﺎ و اﻧﺴﺎنﻫﺎى روى زﻣﯿﻦ ﻣﻰرﺳﺎﻧﺪﻧﺪ‪.‬‬

‫‪5‬‬
‫ﻫﺮﮔﺎه ﮐﻪ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺄﻣﻮرﯾﺖ ﻋﻤﻞ ﮐﺮده‪ ،‬ﺑﺮﮐﺖ ﯾﺎﻓﺘﻪ و ﮐﺎﻣﯿﺎب ﺷﺪه اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﻫﺮﮔﺎه ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﮑﺮده‬
‫ﺗﻀﻌﯿﻒ ﺷﺪه و ﺗﺤﻠﯿﻞ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ‪ .‬ﭼﺮا؟ زﯾﺮا ﺷﺎﮔﺮدى ﻣﺴﺘﻠﺰم ﻋﻤﻞ ﺑﻪ رﺳﺎﻟﺖ ﺑﺰرگ اﺳﺖ‪ .‬ﯾﮑﻰ از ﺟﻨﺒﻪﻫﺎى‬
‫اﻃﺎﻋﺖ ﻣﺎ از ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﭘﯿﺮواﻧﺶ ﻋﻤﻞ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ رﺳﺎﻟﺖ اﺳﺖ و ﻋﯿﺴﻰ اﻃﺎﻋﺖ را ﺑﺮﮐﺖ ﻣﻰدﻫﺪ‪ .‬اﮔﺮ از‬
‫ﻋﯿﺴﻰ ﭘﯿﺮوى ﮐﻨﯿﻢ‪ ،‬ﭘﯿﺎم او را ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ وى ﺟﺎن ﺧﻮد را در راه اﯾﺸﺎن ﻓﺪا ﮐﺮد‪ ،‬ﺧﻮاﻫﻰ رﺳﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻫﺮ آﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻓﺮﻣﺎن دادهام‬

‫ﯾﮑﻰ از ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ ﻋﻮاﻣﻞ ﺟﺎﻣﻊ در رﺳﺎﻟﺖ ﺑﺰرگ‪ ،‬ﺑﺨﺼﻮص در روزﮔﺎر ﻣﺎ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺳﻄﺤﻰ و آﺑﮑﻰ ﺷﺪه‬
‫اﺳﺖ‪ ،‬دﺳﺘﻮر ﻣﺴﯿﺢ ﻣﺒﺘﻨﻰ ﺑﺮ ﺗﻌﻠﯿﻢ دادن ﮐﺴﺎﻧﻰ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺎﮔﺮد او ﺷﺪهاﻧﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ اﯾﺸﺎن ﺗﻌﻠﯿﻢ ﺑﺪﻫﯿﻢ ﮐﻪ از‬
‫ﻫﺮ آﻧﭽﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﻓﺮﻣﺎن داده اﺳﺖ »اﻃﺎﻋﺖ ﮐﻨﻨﺪ‪ «.‬ﺑﺨﺼﻮص اﻣﺮوزه ﮐﻪ ﻇﺎﻫﺮاً ﺑﺮﺧﻼف اﯾﻦ دﺳﺘﻮر ﻋﻤﻞ ﻣﻰﺷﻮد‪.‬‬
‫ﮔﻮﯾﺎ ﻋﺪه ﺑﺴﯿﺎرى ﺑﻪ ﺟﺎى ﺗﻌﻠﯿﻢ دادن ﺗﻤﺎم آﻧﭽﻪ ﻋﯿﺴﻰ ﻓﺮﻣﺎن داد‪ ،‬ﻣﻰﮐﻮﺷﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺟﺎى ﻣﻤﮑﻦ از ﺳﺮوﺗﻪ ﺗﻌﺎﻟﯿﻢ‬
‫او ﺑﺰﻧﻨﺪ و آﺧﺮ ﺳﺮ ﭼﮑﯿﺪهاى ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺑﺪﻫﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ راﺣﺘﻰ ﻗﺎﺑﻞ درك اﺳﺖ و ﺑﻪ ﮐﺴﻰ ﻫﻢ ﺑﺮﻧﻤﻰﺧﻮرد‪ .‬ﺗﻌﻠﯿﻢ‬
‫ﺷﺴﺘﻪ و رﻓﺘﻪ اﯾﻨﻬﺎ ﻋﺒﺎرﺗﺴﺖ از ﻓﯿﺾ ﺑﺪون داورى‪ ،‬ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺪون ﻋﺪاﻟﺖ‪ ،‬ﻧﺠﺎت ﺑﺪون اﻃﺎﻋﺖ و ﭘﯿﺮوزى ﺑﺪون‬
‫رﻧﺞ و ﻣﺤﻨﺖ‪ .‬اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬ﻣﻰﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﻧﮕﯿﺰه ﺑﺴﯿﺎرى از اﯾﻦ ﻣﻌﻠﻤﺎنِ ﺗﺨﻔﯿﻒ دﻫﻨﺪه ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺧﻮب ﺑﺎﺷﺪ‪،‬‬
‫ﭼﻮن ﻣﻰ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺟﺎى ﻣﻤﮑﻦ ﻋﺪه ﺑﯿﺸﺘﺮى را ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺴﯿﺢ ﻫﺪاﯾﺖ ﮐﻨﻨﺪ‪ .‬وﻟﻰ‪ ،‬روش ﮐﺎر آﻧﻬﺎ دﻧﯿﻮى و‬
‫ﻧﺘﺎﯾﺞ ﮐﺎرﺷﺎن ﻫﻢ )ﺑﺎﻟﻄﺒﻊ( دﻧﯿﻮى اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ ﺗﻌﻠﯿﻢ ﻧﺎﻗﺺ دادن ﻧﻤﻰﺗﻮان ﺷﺎﮔﺮد ﺗﺮﺑﯿﺖ ﮐﺮد‪ .‬دﻧﯿﺎ را ﻧﻤﻰﺗﻮان ﺑﺎ‬
‫ﻋﺮﺿﻪ داﺷﺘﻦ اﻧﺠﯿﻞ ﻧﺼﻔﻪ ﻧﯿﻤﻪ ﺗﺤﺖ ﺣﺎﮐﻤﯿﺖ ﻣﺴﯿﺢ در آورد‪.‬‬
‫ﮐﻠﯿﺴﺎ اﻣﺮوز ﻧﯿﺎز دارد ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﭘﻨﺪ و اﻧﺪرزﻫﺎى اﻟﻬﻰ را ﺑﺎزآﻣﻮزى ﮐﻨﺪ‪ .‬اﯾﻦ اﻣﺮ ﻇﺎﻫﺮاً اﺑﻠﻬﺎﻧﻪﺗﺮﯾﻦ‬
‫ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﻣﻤﮑﻦ از ﻧﻈﺮ ﺑﺴﯿﺎرى از ﺳﻄﺤﻰ ﻧﮕﺮان اﺳﺖ و اﮔﺮ ﺟﻠﺴﻪاى ﺑﺎ ﺣﻀﻮر اﯾﻦ اﻓﺮاد ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺑﺪﻫﯿﻢ و از آﻧﻬﺎ‬
‫ﺑﭙﺮﺳﯿﻢ ﮐﻪ اﻣﺮوزه ﺑﺮاى ﻫﺪاﯾﺖ ﺟﻬﺎن ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﺴﯿﺢ ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺮد‪ ،‬اﺣﺘﻤﺎﻻً ﺑﯿﺸﺘﺮ وق را ﻃﺮف ﮔﻔﺘﮕﻮ درﺑﺎره‬
‫ﻓﺮوش ادﺑﯿﺎت ﻣﺴﯿﺤﻰ‪ ،‬اﺳﺘﻔﺎده از وﺳﺎﯾﻞ ارﺗﺒﺎط ﺟﻤﻌﻰ‪ ،‬اﺳﺘﺨﺪام ﮐﺎرﮐﻨﺎن و ﺗﺄﻣﯿﻦ ﺑﻮدﺟﻪ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮐﺮد‪ .‬ﺷﺎﯾﺎن‬
‫ﺗﻮﺟﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﯿﺴﻰ درﺑﺎره ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از ﻣﻮارد ﻣﺰﺑﻮر ﺣﺮﻓﻰ ﻧﺰد‪ .‬وى ﻓﺮﻣﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻤﺎم ﻓﺮﻣﺎنﻫﺎﯾﺶ را ﺗﻌﻠﯿﻢ‬
‫ﺑﺪﻫﯿﻢ و ﻧﮑﺘﻪ ﻣﺴﺘﺘﺮ در ﮔﻔﺘﻪ اش اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮﮐﺖ او ﺑﺮ ﭼﻨﯿﻦ ﺗﻼﺷﻰ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ ،‬ﺣﺎل آﻧﮑﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖﻫﺎى‬
‫ﭘﺎﯾﯿﻦﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺪ ﻣﺸﻤﻮل ﺑﺮﮐﺖ ﮐﺎﻣﻞ او ﻧﺸﻮﻧﺪ‪.‬‬
‫اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬ﻣﻘﺼﻮدم اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺧﺪا اﻋﻼم ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻗﺴﻤﺖ از اﻧﺠﯿﻠﺶ را ﺑﺮﮐﺖ ﻧﺨﻮاﻫﺪ داد‪ .‬ﺧﺪا ﺣﻘﯿﻘﺖ را‬
‫ﺑﺮﮐﺖ ﺧﻮاﻫﺪ داد‪ ،‬ﻫﺮ اﻧﺪازه ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ اﺟﻤﺎل ﻋﺮﺿﻪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﻰﺧﻮاﻫﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺧﺪا ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺗﻌﻠﯿﻢ ﺟﺎﻣﻊ و‬
‫ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺮﮐﺖ ﮐﺎﻣﻞ ﻣﻰدﻫﺪ‪ .‬ﻣﻮﻋﻈﻪ ﺳﻄﺤﻰ اﻧﺠﯿﻞ‪ ،‬ﻧﺘﺎﯾﺞ ﺳﻄﺤﻰ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺑﺎر ﺧﻮاﻫﺪ آورد‪.‬‬

‫‪6‬‬
‫ﺗﻌﻠﯿﻢ ﺟﺎﻣﻊ و ﮐﺎﻣﻞ ﺷﺎﻣﻞ ﭼﯿﺴﺖ؟ ﻻزم ﺑﻪ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ اراﺋﻪ ﻧﺼﻔﻪ ﻧﯿﻤﻪ آﻣﻮزهﻫﺎى ﻣﺴﯿﺤﻰ ﮐﺎﻓﻰ ﻧﯿﺴﺖ‪.‬‬
‫ﺑﺎﯾﺪ ﮐﻞ ﮐﺘﺎب ﻣﻘﺪس ﺳﺮا ﺗﻌﻠﯿﻢ داد‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل‪ ،‬وﻓﺎدارى ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺪاﻗﻞ ﺷﺎﻣﻞ ﻣﻮارد زﯾﺮ ﺑﺎﺷﺪ‪:‬‬
‫‪ -1‬اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ اﻋﺘﺒﺎر و ﺣﺠﯿﺖ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس‪ .‬اﯾﻦ روزﻫﺎ ﻣﻌﻠﻤﺎن ﻟﯿﺒﺮال ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﺮاى ﮐﺎﺳﺘﻦ از اﻋﺘﺒﺎر ﮐﻪ ﮐﻠﯿﺴﺎ‬
‫ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﺮاى ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻗﺎﯾﻞ ﺑﻮده اﺳﺖ‪ ،‬ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس را ﻣﺤﺼﻮﻟﻰ اﻧﺴﺎﻧﻰ و ﻣﺸﺤﻮن از ﺧﻄﺎ و اﺷﺘﺒﺎه ﻣﻰداﻧﻨﺪ ﮐﻪ‬
‫در ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺣﺎﻟﺘﺶ ﺑﺎﻟﻨﺴﺒﻪ ﻗﺎﺑﻞ اﻋﺘﻤﺎد ﯾﺎ ﻣﻌﺘﺒﺮ اﺳﺖ‪ .‬اﻣﺎ ﺷﺎﯾﺎن ﺗﻮﺟﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﻠﻰرﻏﻢ ﭼﻨﺪ اﺳﺘﺜﻨﺎ‪ ،‬ﺣﺘﻰ ﻫﻤﯿﻦ‬
‫ﻋﯿﺐ ﺟﻮﯾﺎن ﻟﯿﺒﺮال ﻗﺒﻮل دارﻧﺪ ﮐﻪ ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس را )ﮐﻪ در زﻣﺎن او ﻋﻬﺪﻋﺘﯿﻖ ﺑﻮد( ﮐﺎﻣﻼً ﻣﻮﺛﻖ و‬
‫ﻣﻌﺘﺒﺮ ﻣﻰداﻧﺴﺖ‪ .‬ﮐﺘﺴﭗ ﻟﯿﮏ ﻣﯿﺎﻧﻪاى ﺑﺎ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻪ اﻋﺘﺒﺎر ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻧﺪاﺷﺖ‪ ،‬و ﻟﯿﮑﻦ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﻮﺷﺖ‪P }:‬‬
‫‪{ Kitsopp Lake - P‬‬
‫» ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﺑﻨﯿﺎدﮔﺮا ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮﺧﻄﺎ ﺑﺎﺷﻨﺪ‪ .‬ﺑﻪ ﮔﻤﺎﻧﻢ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ‪ .‬اﻣﺎ اﯾﻦ ﻣﺎ ﻣﺘﻔﮑﺮان ﻟﯿﺒﺮال ﻫﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ از ﺳﻨﺖ‬
‫ﻣﺴﯿﺤﯿﺖ ﺑﺮﯾﺪه اﯾﻢ ﻧﻪ آﻧﺎن؛ ﺑﻨﺪه ﺑﻪ ﺣﺎل ﮐﺴﻰ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﻨﯿﺎدﮔﺮاﯾﺎن ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻮﺿﻮع اﻋﺘﺒﺎر ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس در ﺑﯿﻔﺘﺪ ﺗﺄﺳﻒ‬
‫ﻣﻰﺧﻮرم‪ .‬ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس و ﺳﻨﺖ اﻟﻬﯿﺎﺗﻰ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺑﻨﯿﺎدﮔﺮاﯾﺎن اﺳﺖ‪«.‬‬
‫اﮔﺮ ﻣﻰ ﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺑﻪ ﺗﻤﺎم ﺗﻌﺎﻟﯿﻢ ﻣﺴﯿﺢ وﻓﺎدار ﺑﺎﺷﯿﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﻗﺴﻤﺖ اﺳﺎﺳﻰ و ﺑﻨﯿﺎدﯾﻦ اﻟﻬﯿﺎﺗﻰ ﮐﻪ ﺗﻌﻠﯿﻢ ﻣﻰدﻫﯿﻢ‬
‫ﺷﺎﻣﻞ اﻋﺘﻘﺎد ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻪ ﺣﺠﯿﺖ و اﻋﺘﺒﺎر ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬
‫‪P‬‬ ‫‪ -2‬ﺣﺎﮐﻤﯿﺖ ﻣﻄﻠﻖ ﺧﺪا‪ .‬ﺟﻰ‪.‬ﺑﻰ‪.‬ﻓﯿﻠﯿﭙﺲ‪ ،‬ﻣﺘﺮﺟﻢ اﻧﮕﻠﯿﺴﻰ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس‪ ،‬ﮐﺘﺎﺑﻰ ﻧﻮﺷﺘﻪ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻧﺎم}‬
‫‪{J.B.Phillips - P‬‬
‫ﺧﺪاى ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﮐﻮﭼﮏ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﻨﻮان ﮐﺘﺎب ﮐﻪ در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﮔﻮﯾﺎى ﺣﻘﯿﻘﺘﻰ اﺳﺖ‪ ،‬در ﻣﻮرد اﮐﺜﺮ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎﻧﻰ ﮐﻪ‬
‫ﺟﻬﻞﺷﺎن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻗﻬﺮاً ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻰﺷﻮد ﮐﻪ ﺧﺪا را ﺑﻪ ﺣﺪ ﺗﺼﻮرات ﻣﺤﺪود و ﺧﻄﺎﻧﺎﭘﺬﯾﺮ ﺧﻮد از ﺧﺪا‬
‫ﻓﺮو ﺑﮑﺎﻫﻨﺪ‪ ،‬ﺑﺨﻮﺑﻰ ﺻﺪق ﻣﻰﮐﻨﺪ‪ .‬ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ درﺑﺎره ﮐﯿﺴﺘﻰ ﺧﺪا‪ ،‬ﺑﺨﺼﻮص ﺣﺎﮐﻤﯿﺖ ﻣﻄﻠﻖ او دﯾﺪ ﺗﺎزه و ﭘﺨﺘﻪﺗﺮى‬
‫ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯿﻢ‪ .‬ﺣﺎﮐﻤﯿﺖ ﺧﺪا ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﯾﻰ ﻣﺸﺮوع او اﺷﺎره دارد‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬ﮔﻔﺘﻦ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﺪا ﺣﺎﮐﻢ ﻣﻄﻠﻖ اﺳﺖ‪،‬‬
‫ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‪ ،‬در ﺣﮑﻢ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ او ﺑﺮ دﻧﯿﺎى آﻓﺮﯾﺪهاش ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواﯾﻰ ﻣﻰﮐﻨﺪ‪ .‬در ﻧﺘﯿﺠﻪ‪،‬‬
‫ﻫﯿﭻ اﺗﻔﺎﻗﻰ در دﻧﯿﺎ ﺗﺼﺎدﻓﻰ ﻧﯿﺴﺖ و ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺧﺪا را ﻏﺎﻓﻞﮔﯿﺮ ﮐﻨﺪ‪.‬‬
‫‪ -3‬ﺗﺒﺎﻫﻰ و ﻓﺴﺎد ذات اﻧﺴﺎن‪ .‬ﺑﺮﺧﻰ از اﯾﻤﺎﻧﺪاران ﻣﻮﺿﻮع ﮔﻨﺎﻫﮑﺎر ﺑﻮدن ﺗﻤﺎم اﻧﺴﺎنﻫﺎ را ﭼﻨﯿﻦ ﺑﯿﺎن ﻣﻰدارﻧﺪ ﮐﻪ‬
‫»ﻫﻪ آدﻣﻬﺎ از ﻧﻈﺮ ﮐﻤﺎل ﭘﺎﯾﯿﻦﺗﺮ از ﺧﺪا ﻫﺴﺘﻨﺪ« و ﺑﺮاى آﻧﮑﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﺧﺪاﭘﺴﻨﺪاﻧﻪاى داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﻧﯿﺎز‬
‫دارﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎ‪ ،‬ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﺗﻌﻠﯿﻢ ﻣﻰدﻫﺪ ﮐﻪ ﻣﺮدم اﻋﻢ از زن و ﻣﺮد ﺳﺮ ﺑﻪ ﻋﺼﯿﺎن و ﮔﺮﻧﺪﮐﺸﻰ ﺑﺮ ﺿﺪ ﺧﺪا‬
‫ﺑﺮداﺷﺘﻪاﻧﺪ‪) .‬ﻣﺰﻣﻮر ‪ .(1:2-3‬ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻧﻤﻰﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﺮدم از ﮔﻨﺎه ﺻﺪﻣﻪ دﯾﺪهاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﯾﺪ ﮐﻪ در آن‬
‫ﻣﺮدهاﻧﺪ )اﻓﺴﺴﯿﺎن ‪ .(1:2-3‬ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﯾﺪ ﮐﻪ اﻧﺴﺎنﻫﺎ ﺑﻘﺪرى ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﮔﻨﺎه واﻗﻊ ﺷﺪهاﻧﺪ ﮐﻪ ﺣﺘﻰ‬

‫‪7‬‬
‫اﻓﮑﺎرﺷﺎن ﻓﺎﺳﺪ ﺷﺪه اﺳﺖ‪ » .‬ﺧﺪاوﻧﺪ دﯾﺪ ﮐﻪ ﺷﺮارت اﻧﺴﺎن در زﻣﯿﻦ ﺑﺴﯿﺎر اﺳﺖ‪ ،‬و ﻫﺮ ﺗﺼﻮر از ﺧﯿﺎﻟﻬﺎى دل وى‬
‫داﺋﻤﺎً ﻣﺤﺾ ﺷﺮارت اﺳﺖ« )ﭘﯿﺪاﯾﺶ ‪ .(5:6‬اﯾﻦ ﻓﺴﺎد و ﺗﺒﺎﻫﻰ ﭼﻨﺪان ﺷﺪﯾﺪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺨﺺ ﺣﺘﻰ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ‬
‫ﺣﻀﻮر ﻣﺴﯿﺢ آﯾﺪ ﻣﮕﺮ آﻧﮑﻪ اول ﺧﺪا ﺟﺎن او را ﺗﺎزه ﮐﺮده و ﺑﺪﯾﻦ ﻃﺮﯾﻖ او را ﺑﻪ ﺳﻮى ﻣﺴﯿﺢ ﺟﺬب ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ‬
‫)ﯾﻮﺣﻨﺎ‪.(24:6‬‬
‫‪ -4‬ﻓﯿﺾ‪ .‬ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺻﺤﯿﺢ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﺎ ﺗﻼش ﺧﻮدﻣﺎن ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺑﻪ ﺳﻮى ﻣﺴﯿﺢ ﺑﺮوﯾﻢ و زﯾﺮ داورى ﺧﺪا‬
‫ﻫﺴﺘﯿﻢ‪ ،‬ﻣﺴﯿﺢ ﺗﻌﻠﯿﻢ ﻣﻰدﻫﺪ ﮐﻪ ﺧﺪا ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻮى ﻫﻼﮐﺖ ﭘﯿﺶ ﻣﻰرﻓﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻓﯿﺾ ﻋﻤﻞ ﻓﺮﻣﻮده‬
‫اﺳﺖ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬ﻧﺠﺎت ﻓﻘﻂ از ﻃﺮﯾﻖ ﻓﯿﺾ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ‪ .‬ﻋﯿﺴﻰ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﻋﺠﺐ ﻣﺪار ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎﯾﺪ از ﻧﻮ زاده‬
‫ﺷﻮﯾﺪ!« )ﯾﻮﺣﻨﺎ‪ .(7:3‬ﻋﯿﺴﻰ اﻇﻬﺎر داﺷﺖ‪ » :‬ﻫﺮآﻧﭽﻪ ﭘﺪر ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺨﺸﯿﺪ‪ ،‬ﻧﺰد ﻣﻦ آﯾﺪ؛ و آن ﮐﻪ ﻧﺰد ﻣﻦ آﯾﺪ‪ ،‬او را‬
‫ﻫﺮﮔﺰ از ﺧﻮد ﻧﺨﻮاﻫﻢ راﻧﺪ« )ﯾﻮﺣﻨﺎ‪ .(37:6‬ﻋﯿﺴﻰ ﺑﻪ ﭘﺪر ﺧﻮﯾﺶ ﭼﻨﯿﻦ دﻋﺎ ﮐﺮد‪» :‬درﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻦ ﺑﺮاى آﻧﻬﺎﺳﺖ؛‬
‫ﻣﻦ ﻧﻪ ﺑﺮاى دﻧﯿﺎ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮاى آﻧﻬﺎﯾﻰ درﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻰﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺨﺸﯿﺪهاى‪ ،‬زﯾﺮا از آن ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻨﺪ«‬
‫)ﯾﻮﺣﻨﺎ‪.(9:17‬‬
‫ﻣﻨﺸﺎء ﻧﺠﺎت را ﺑﯿﺶ از اﯾﻦ ﻧﻤﻰﺗﻮان ﭘﻰ ﮔﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ ﻓﻘﻂ ﺑﺮاﺳﺎس ﻓﯿﺾ‪ ،‬ﺧﺪا ﺑﺮﺧﻰ از اﻧﺴﺎنﻫﺎى‬
‫ﮔﻨﻬﮑﺎر را ﺑﺮاى ﻧﺠﺎت ﺑﻪ ﻋﯿﺴﻰ ﺑﺨﺸﯿﺪه اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺮﺧﻰ ﻣﻰﮔﻮﯾﻨﺪ‪« :‬وﻟﻰ ﺧﺪا اى ﮔﺮوه از اﻓﺮاد را ﺧﻮاﻧﺪ ﭼﻮن از‬
‫ﻗﺒﻞ ﻣﻰداﻧﺴﺖ ﮐﻪ اﯾﻤﺎن ﺧﻮاﻫﻨﺪ آورد‪ «.‬اﻣﺎ‪ ،‬اﺻﻞ ﻓﯿﺾ اﯾﻦ را ﻧﻤﻰگوﯾﺪ‪ .‬ﺑﺮﺧﻰ دﯾﮕﺮ ﭼﻨﯿﻦ اﺳﺘﺪﻻل ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ‬
‫»ﺧﺪا اﯾﻦ اﻓﺮاد را ﺑﺮﮔﺰﯾﺪ‪ ،‬ﭼﻮن از ﭘﯿﺶ ﻣﻰداﻧﺴﺖ ﮐﻪ آﻧﻬﺎ ﮐﺎرى در ﺧﻮر ﻧﺠﺎت ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮐﺮد‪ «.‬وﻟﻰ‪ ،‬اﺻﻞ ﻓﯿﺾ‬
‫ﻣﺆﯾﺪ اﯾﻦ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬درواﻗﻊ‪ ،‬آﻧﭽﻪ ﻋﯿﺴﻰ ﺗﻌﻠﯿﻢ داد اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺪا ﻗﺪم اول را ﺑﺮاى ﻧﺠﺎت ﺑﺨﺸﯿﺪن اﻧﺴﺎن‬
‫ﺑﺮﻣﻰدارد و اﻗﺪام او را ﻣﻰﺗﻮان در اﯾﻦ ﻣﺮاﺣﻞ دﯾﺪ‪ :‬اول‪ ،‬در ﻓﯿﺾ ﮔﺰﯾﻨﻨﺪه ﺧﺪا ﮐﻪ از ﻃﺮﯾﻖ آن وى ﺑﺮﺧﻰ را‬
‫ﻃﺮفﻧﻈﺮ از ﺷﺎﯾﺴﺘﮕﻰﺷﺎن ﺑﺮاى ﻧﺠﺎت )ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﻓﺎﻗﺪ آن ﻫﺴﺘﻨﺪ(‪ ،‬ﺑﺮاى ﻧﺠﺎت ﺑﺮﻣﻰﮔﺰﯾﻨﺪ؛ دوم‪ ،‬در ﮐﺎر‬
‫ﻣﺨﺼﻮص ﻣﺴﯿﺢ ﺑﺮاى ﮐﻔﺎره ﮔﻨﺎﻫﺎن ﮐﻪ ﻃﻰ آن ﻣﺘﺤﻤﻞ ﻣﺠﺎزات ﮔﻨﺎﻫﺎن ﺑﺸﺮ ﺷﺪ و ﺳﻮم‪ ،‬در ﮐﺎر ﻣﺨﺼﻮص و‬
‫اﻧﺘﺨﺎﺑﻰ روحاﻟﻘﺪس ﮐﻪ ﻃﻰ آن ﭼﺸﻤﺎن ﻧﺎﺑﯿﻨﺎى ﮔﻨﺎﻫﮑﺎران را ﺑﻪ روى ﺣﻘﯿﻘﺖ اﻧﺠﯿﻞ ﻣﻰﮔﺸﺎﯾﺪ و ﭼﻨﺪان ﺑﺮ‬
‫ارادهاﺷﺎن ﺗﺄﺛﯿﺮ ﻣﻰﮔﺬارد ﮐﻪ ﺳﺮاﻧﺠﺎم ﺑﻪ ﻋﯿﺴﻰ ﻣﺴﯿﺢ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﺠﺎت دﻫﻨﺪه ﺧﻮد اﯾﻤﺎن ﻣﻰآورﻧﺪ‪.‬‬
‫‪ -5‬اﻧﺠﺎم دادن اﻋﻤﺎل ﻧﯿﮑﻮ‪ .‬ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺧﺪا ﮐﺎر ﻋﻈﯿﻢ ﻧﺠﺎت ﺑﺨﺸﯿﺪن اﻓﺮاد و ﻫﺪاﯾﺖ اﯾﺸﺎن را ﺑﻪ ﺳﻮى ﻣﺴﯿﺢ اﻧﺠﺎم‬
‫ﻣﻰدﻫﺪ‪ ،‬آﻧﻬﺎ را در اﯾﻦ ﻧﻘﻄﻪ واﻧﻤﻰﮔﺬارد‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ ﻫﺪاﯾﺖ و ﺗﻘﻮﯾﺖﺷﺎن ﻣﻰﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺧﺪﻣﺖ ارزﻧﺪهاى ﺑﺮاى او اﻧﺠﺎم‬
‫دﻫﻨﺪ‪ .‬اﮐﺜﺮ ﺗﻌﺎﻟﯿﻢ ﻋﯿﺴﻰ درﺑﺎره ﺷﺎﮔﺮدى ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮﺿﻮع اﺷﺎره دارﻧﺪ‪ .‬اﻓﺴﺴﯿﺎن ‪ 10:2‬ﻧﯿﺰ ﺷﺎﻣﻞ ﻫﻤﯿﻦ ﺗﻌﻠﯿﻢ‬
‫اﺳﺖ‪»:‬زﯾﺮا ﺳﺎﺧﺘﻪ دﺳﺖ ﺧﺪاﯾﯿﻢ‪ ،‬و در ﻣﺴﯿﺢ ﻋﯿﺴﻰ آﻓﺮﯾﺪه ﺷﺪهاﯾﻢ ﺗﺎ ﮐﺎرﻫﺎى ﻧﯿﮏ اﻧﺠﺎم دﻫﯿﻢ‪ ،‬ﮐﺎرﻫﺎﯾﻰ ﮐﻪ ﺧﺪا‬
‫از ﭘﯿﺶ ﻣﻬﯿﺎ ﮐﺮد ﺗﺎ در آﻧﻬﺎ ﮔﺎم ﺑﺮدارﯾﻢ‪«.‬‬

‫‪8‬‬
‫اﻧﺠﺎم ﭼﻨﯿﻦ اﻋﻤ ﺎل ﻧﯿﮑﻮﯾﻰ ﺿﺮورت دارد)ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﺗﻤﺎم اﻋﺼﺎر ﺑﻪ آﻧﻪ ﻫﻤﺖ ﮔﻤﺎﺷﺘﻪاﻧﺪ(‪ ،‬زﯾﺮا ﺗﺎ ﭼﻨﯿﻦ‬
‫اﻋﻤﺎﻟﻰ اﻧﺠﺎم ﻧﺪﻫﯿﻢ ﻧﻤﻰ ﺗﻮاﻧﯿﻢ اﻃﻤﯿﻨﺎن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﺮاﺳﺘﻰ ﭘﯿﺮوان ﻣﺴﯿﺢ ﻫﺴﺘﯿﻢ‪ .‬ﻣﺜﻞ ﺧﻮد ﻋﯿﺴﻰ‪ ،‬ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن‬
‫ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮاى ﻋﺪاﻟﺖ ﺑﺎﯾﺴﺘﻨﺪ و از ﻫﺮ ﭼﻪ در ﭼﻨﺘﻪ دارﻧﺪ ﺑﺮاى دﻟﺪارى دادن ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎران‪ ،‬ﻧﺠﺎت دادن ﻣﻄﺮودان‪ ،‬دﻓﺎع از‬
‫ﻣﻈﻠﻮﻣﺎن و رﻫﺎﻧﯿﺪن ﺑﻰﮔﻨﺎﻫﺎن درﯾﻎ ﻧﮑﻨﻨﺪ‪ .‬ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﺣﻖ را ﻧﺎﺣﻖ ﻣﻰﮐﻨﻨﺪ و در ﻗﺒﺎل ﺑﻰﻋﺪاﻟﺘﻰ‬
‫ﭼﺸﻢ اﻏﻤﺎض ﺑﺮﻫﻢ ﻣﻰﮔﺬارﻧﺪ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﮐﻨﯿﻢ‪.‬‬
‫‪ -6‬اﻣﻨﯿﺖ اﯾﻤﺎﻧﺪاران در ﻣﺴﯿﺢ‪ .‬ﻋﯿﺴﻰ ﺑﺸﺪت درﺑﺎرهاﯾﻨﮑﻪ اﻧﺴﺎن ﻧﺠﺎت ﺧﻮد را ﻣﺤﺮز ﺑﺪاﻧﺪ ﻫﺸﺪار ﻣﻰداد‪ .‬وى‬
‫اﺟﺎزه ﻧﻤﻰداد ﮐﻪ ﮐﺴﻰ ﺧﻮد را ﻣﺴﯿﺤﻰ ﺑﺪاﻧﺪ و در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل در ﻗﺒﺎل ﺗﻌﺎﻟﯿﻢ وى ﺑﻰاﻋﺘﻨﺎ ﯾﺎ ﻧﺎﻣﻄﯿﻊ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬وى‬
‫ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﮔﻮﺳﻔﻨﺪان ﺑﻪ ﺻﺪاى ﻣﻦ ﮔﻮش ﻓﺮا ﻣﻰدﻫﻨﺪ‪...‬و آﻧﻬﺎ از ﭘﻰ ﻣﻦ ﻣﻰآﯾﻨﺪ« )ﯾﻮﺣﻨﺎ‪.(27:10‬اﮔﺮ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ ﮔﻮش‬
‫ﻧﻤﻰﺳﭙﺎرﯾﻢ و وﻓﺎداران از او اﻃﺎﻋﺖ ﻧﻤﻰكﻧﯿﻢ‪ ،‬ﺑﻪ او ﺗﻌﻠﻖ ﻧﺪارﯾﻢ‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻦ وﺻﻒ‪ ،‬ﻣﺴﯿﺢ ﻋﻠﻰرﻏﻢ ﻫﺸﺪارﻫﺎى‬
‫ﺳﺨﺘﺶ‪ ،‬ﺳﺨﻨﺎن اﻃﻤﯿﻨﺎن ﺑﺨﺸﻰ ﻧﯿﺰ ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ واﻗﻌﺎً از او ﭘﯿﺮوى ﻣﻰﮐﺮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﯿﺎن داﺷﺖ وى ﻓﺮﻣﻮد ﮐﻪ‬
‫آﻧﺎن ﻫﺮﮔﺰ ﻫﻼك ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬درواﻗﻊ‪ ،‬ﭼﻄﻮر ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ آﻧﺎن ﻫﻼك ﺷﻮﻧﺪ اﮔﺮ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﻧﺠﺎﺗﺸﺎن ﺑﺎ ﺧﺪاﺳﺖ؟‬
‫ﻋﯿﺴﻰ ﻓﺮﻣﻮد‪» :‬ﻣﻦ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺣﯿﺎت ﺟﺎوﯾﺪان ﻣﻰﺑﺨﺸﻢ‪ ،‬و ﺑﻪ ﯾﻘﯿﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﻫﻼك ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﮐﺴﻰ آﻧﻬﺎ را از دﺳﺖ‬
‫ﻣﻦ ﻧﺨﻮاﻫﺪ رﺑﻮد« )ﯾﻮﺣﻨﺎ‪:10‬‬
‫‪.(8‬‬
‫ﺷﺎﯾﺪ ﮐﺴﻰ ﺑﮕﻮﯾﺪ‪» :‬وﻟﻰ‪ ،‬آﻣﺪﯾﻢ و اﯾﻦ اﻓﺮاد ﺧﻮدﺷﺎن از دﺳﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﯿﺮون ﭘﺮﯾﺪﻧﺪ‪ ،‬آﻧﻮﻗﺖ ﭼﻪ؟« ﺧﺪاوﻧﺪ‬
‫ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﯾﺪ‪» :‬اﯾﺸﺎن ﻫﺮﮔﺰ ﻫﻼك ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ‪«.‬‬
‫‪» -‬ﯾﻌﻨﻰ ﭼﻪ ﻫﺮﮔﺰ؟«‬
‫‪ -‬ﻋﯿﺴﻰ ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﯾﺪ‪» :‬آﻧﻬﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﻫﻼك ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﮐﺴﻰ آﻧﻬﺎ را از دﺳﺖ ﻣﻦ ﻧﺨﻮاﻫﺪ رﺑﻮد‪«.‬‬
‫اﻟﺒﺘﻪ‪ ،‬ﻣﻘﺼﻮد اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ اﻓﺮاد ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺎ ﺧﻄﺮ ﻣﻮاﺟﻪ ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬درواﻗﻊ‪ ،‬در ﻓﺮﻣﺎﯾﺶ ﻣﺴﯿﺢ اﯾﻦ اﻣﺮ‬
‫ﻣﺴﺘﻘﺮ اﺳﺖ؛ ﭼﻮن اﮔﺮ ﻋﯿﺴﻰ وﻋﺪه ﻣﻰدﻫﺪ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ آﻧﻬﺎ را از دﺳﺖ او ﻧﺨﻮاﻫﺪ رﺑﻮد‪ ،‬ﻣﻔﻬﻮﻣﺶ اﯾﻦ اﺳﺖ‬
‫ﮐﻪ ﮐﺴﺎﻧﻰ اﻗﺪام ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮐﺮد‪ .‬ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﺧﻄﺮاﺗﻰ از ﺧﺎرج از ﺟﺎﻧﺐ دﺷﻤﻨﺎن و ﺧﻄﺮاﺗﻰ از‬
‫داﺧﻞ روﺑﺮو ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﻊ اﻟﻮﺻﻒ‪ ،‬وﻋﺪه ﻣﺴﯿﺢ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﻤﺎن آوردﮔﺎن ﺑﻪ او ﻫﺮﮔﺰ ﻫﻼك ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ‪.‬‬
‫ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ دﭼﺎ ر ﻣﺤﺮوﻣﯿﺖ ﻣﺎدى ﺷﻮﻧﺪ و ﺷﻐﻞ و دوﺳﺘﺎن و ﺣﯿﺜﯿﺖ و اﺣﺘﺮام ﺧﻮد را از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﻨﺪ‪.‬‬
‫اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﺑﺮاى ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﺑﯿﺶ از ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺢ وﻓﺎدار ﺑﻮدهاﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎﻻﺧﺺ در زﻣﺎن ﺟﻔﺎ روى داده اﺳﺖ‪ .‬ﺑﺎ اﯾﻦ‬
‫ﺣﺎل‪ ،‬اﯾﻤﺎﻧﺪاران ﻫﻼك ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺴﯿﺢ وﻋﺪه ﻧﻤﻰدﻫﺪ ﮐﻪ ﮐﺸﺘﻰ ﻏﺮق ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ وﻋﺪه ﻣﻰدﻫﺪ‬

‫‪9‬‬
‫ﻣﺴﺎﻓﺮان ﺻﺤﯿﺢ و ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﺧﺸﮑﻰ ﺧﻮاﻫﻨﺪ رﺳﯿﺪ‪ .‬وﻋﺪه ﻧﻤﻰدﻫﺪ ﮐﻪ ﺧﺎﻧﻪ در ﺷﻌﻠﻪﻫﺎى ﺣﺮﯾﻖ ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ ﺳﻮﺧﺖ‪،‬‬
‫ﺑﻠﮑﻪ وﻋﺪه ﻣﻰدﻫﺪ ﺳﺎﮐﻨﺎﻧﺶ ﺟﺎن ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻪ درﺧﻮاﻫﻨﺪ ﺑﺮد‪.‬‬
‫ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن اﻣﺮوز ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺟﺎى ﺗﻦ در دادن ﺑﻪ اﻟﻬﯿﺎت ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻣﻌﺎﺻﺮ‪ ،‬ﺗﻌﺎﻟﯿﻢ ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻬﻢ ﮐﺘﺎبﻣﻘﺪس را ﮐﻪ ﺑﻪ‬
‫ﺷﺮح ﻓﻮق آﻣﺪ‪ ،‬از ﻧﻮ ﺑﺮوﺷﻨﻰ ﺑﯿﺎن ﮐﻨﻨﺪ‪.‬ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ از ﻓﺴﺎد و ﺗﺒﺎﻫﻰ ذات اﻧﺴﺎن و از ﺗﻤﺮد او ﻋﻠﯿﻪ ﺧﺪا ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ‬
‫و ﺗﺄﮐﯿﺪ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ وﺿﻊ اﻧﺴﺎن ﭼﻨﺪان ﻓﻼﮐﺖ ﺑﺎر اﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﺪا از ﻓﯿﺾ اﻟﻬﻰ اﻣﯿﺪى ﺑﺮاى او ﻧﯿﺴﺖ‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ از ﻣﺤﺒﺖ‬
‫ﮔﺰﯾﻨﻨﺪه ﺧﺪا ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ و ﻧﺸﺎن دﻫﯿﻢ ﮐﻪ ﺧﺪا در ﻓﯿﺾ ﺧﻮد ﺑﻮﺳﯿﻠﻪ روحاﻟﻘﺪس وارد زﻧﺪﮔﻰ ﻓﺮد ﻣﻰﺷﻮد ﺗﺎ‬
‫ﭼﺸﻤﺎن او زودﺗﺮ ﺑﻪ روى ﺣﻘﯿﻘﺖ ﮔﺸﻮده ﺷﻮد و اراده ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﺶ ﻣﻄﯿﻊ ﺧﺪا ﮔﺮدد‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ از ﺣﻔﺎﻇﺖ ﺷﺪن ﻧﺠﺎت‬
‫اﯾﻤﺎﻧﺪاران ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻌﻨﻰ ﮐﻪ ﺧﺪا ﻗﺎدر اﺳﺖ ﮐﺴﺎﻧﻰ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺤﻮ ﻓﻮق ﺑﻪ ﺳﻮى ﺧﻮد ﻣﻰآورد‪ ،‬ﺣﻔﻆ‬
‫ﮐﻨﺪ و ﭼﻨﯿﻦ ﻫﻢ ﻣﻰﮐﻨﺪ‪ .‬ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﺗﻌﺎﻟﯿﻢ و ﺗﻌﺎﻟﯿﻢ دﯾﮕﺮى را ﮐﻪ ﺗﺄﯾﯿﺪ ﮐﻨﻨﺪه آﻧﻬﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﺎﯾﺪ اﻋﻼم ﮐﺮد‪ .‬ﺑﺎﯾﺪ‬
‫ﺑﮕﻮﯾﯿﻢ‪» :‬ﻣﺎ روى اﯾﻦ ﺣﻘﺎﯾﻖ اﯾﺴﺘﺎدهاﯾﻢ و ﻧﻪ از اﻟﻬﯿﺎت دﻧﯿﺎ ﺗﺒﻌﯿﺖ ﻣﻰﮐﻨﯿﻢ و ﻧﻪ ﺣﺘﻰ از اﻟﻬﯿﺎت ﮐﻠﯿﺴﺎى ﻟﯿﺒﺮال‪ «.‬ﺗﺎ‬
‫ﭼﻨﯿﻦ ﻧﮑﻨﯿﻢ ﻧﻤﻰﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺧﻮد را ﺷﺎﮔﺮد وﻓﺎدار و ﻣﻄﯿﻊ ﻋﯿﺴﻰ‪ -‬ﯾﺎ ﺑﻄﻮر ﮐﻠﻰ ﭘﯿﺮو واﻗﻌﻰ او ﺑﺪاﻧﯿﻢ‪ .‬ﮔﺮ ﭼﻨﯿﻦ ﻧﮑﻨﯿﻢ‬
‫ﮐﻠﯿﺴﺎﻫﺎﯾﻤﺎن روى ﮐﺎﻣﯿﺎﺑﻰ را ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ دﯾﺪ و ﻣﻮﻋﻈﻪ و ﺗﻌﻠﯿﻢﻣﺎن از ﺑﺮﮐﺖ ﮐﺎﻣﻞ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻰﺑﻬﺮه ﺧﻮاﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ‪.‬‬

‫ﻫﺮ روزه‬
‫آﺧﺮﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﺟﺎﻣﻊ در ﻣﺘﻰ ‪ 18:28-20‬ﻋﺒﺎرﺗﺴﺖ از »ﻫﺮ روزه« ﯾﺎ ﭼﻨﺎﻧﮑﻪ ﻣﺘﻦ ﯾﻮﻧﺎﻧﻰ ﺑﻄﻮر ﺗﺤﺖاﻟﻠﻔﻈﻰ‬
‫ﻣﻰﮔﻮﯾﺪ‪» :‬ﻫﺮ روزه ﺗﺎ اﻧﻘﻀﺎى اﯾﻦ ﻋﺼﺮ‪ «.‬اﯾﻦ وﻋﺪه ﺑﺰرﮔﻰ اﺳﺖ‪ .‬در اوﻟﯿﻦ ﺑﺎب از اﻧﺠﯿﻞ ﻣﺘﻰ ﻋﯿﺴﻰ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان‬
‫»اﻣﺎﻧﻮﺋﯿﻞ« ﻣﻌﺮﻓﻰ ﻣﻰﺷﻮد‪ -‬ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﻰ »ﺧﺪا ﺑﺎ ﻣﺎ« اﺳﺖ )ﻣﺘﻰ ‪ .(23:1‬ﺣﺎل‪ ،‬در آﺧﺮﯾﻦ آﯾﻪ اﯾﻦ اﻧﺠﯿﻞ‪ ،‬وﻋﺪه ﻓﻮق‬
‫ﺗﮑﺮار و ﺗﺄﯾﯿﺪ ﻣﻰﺷﻮد‪.‬‬
‫ﺟﺎن اﺳﺘﺎت ﻣﻰﻧﻮﯾﺴﺪ‪:‬‬

‫اﯾﻦ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ ﺑﺎر ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻣﺴﯿﺢ وﻋﺪه ﻣﻰداد ﮐﻪ ﺣﻀﻮر ﻗﯿﺎم ﮐﺮده او ﺑﺎ اﯾﺸﺎن ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد‪ .‬ﺟﻠﻮﺗﺮ در اﻧﺠﯿﻞ‬
‫)‪ ( 20:18‬وى ﻗﻮل داده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺎه ﻓﻘﻂ دو ﯾﺎ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ از ﺷﺎﮔﺮداﻧﺶ ﺑﻪ ﻧﺎم او ﺑﺎ ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﺷﻮﻧﺪ‪ ،‬در ﺑﯿﻦ اﯾﺸﺎن‬
‫ﺣﻀﻮر ﯾﺎﺑﺪ‪ .‬ﺣﺎل ﮐﻪ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ وﻋﺪه ﺣﻀﻮر ﺧﻮد را ﺗﮑﺮار ﻣﻰﮐﻨﺪ‪ ،‬آن را ﺑﻪ ﺟﺎى ﻋﺒﺎدت اﯾﺸﺎن ﺑﻪ ﺷﻬﺎدت اﯾﺸﺎن‬
‫ﻣﺮﺑﻮط ﻣﻰﺳﺎزد‪ .‬ﻧﻪ ﻓﻘﻂ زﻣﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم او ﺟﻤﻊ ﻣﻰﺷﻮﯾﻢ‪ ،‬ﺑﻠﮑﻪ وﻗﺘﻰ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎم او ﺑﺮاى ﺑﺸﺎرت دادن‬
‫ﻣﻰروﯾﻢ‪ ،‬او وﻋﺪه ﻣﻰدﻫﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬آن »ﻣﻦِ« ﻣﺆﮐﺪ ﮐﻪ ﺣﻀﻮر ﺧﻮد را وﻋﺪه ﻣﻰدﻫﺪ‪ ،‬ﻫﻤﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ اﻗﺘﺪارى‬
‫ﻋﺎﻟﻤﮕﯿﺮ دارد و ﻗﻮم ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﺄﻣﻮرﯾﺖ ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﺪ‪ .‬ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ‪ ،‬ﺟﺎى ﺗﺮدﯾﺪ وﺟﻮد دارد ﮐﻪ ﮐﻠﯿﺴﺎﯾﻰ ﮐﻪ از ﺟﺎﯾﺶ‬

‫‪10‬‬
‫ﺗﮑﺎن ﻧﻤﻰﺧﻮرد‪ -‬و ﺑﻪ رﺳﺎﻟﺖ ﺑﺰرگ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﻰﮐﻨﺪ و ﺑﻪ ﻧﯿﺎز و ﻗﻮمﻫﺎ ﺑﻰاﻋﺘﻨﺎﺳﺖ‪ -‬در وﺿﻌﯿﺘﻰ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ از‬
‫ﭘﺮى ﺣﻀﻮر ﻣﻮﻋﻮد ﻣﺴﯿﺢ ﺑﺮﺧﻮردار ﺷﻮد ﯾﺎ ﺧﻮاﺳﺘﺎر آن ﮔﺮدد‪.‬‬
‫ﺑﺎ اﯾﻦ وﺻﻒ‪ ،‬ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﮐﻪ ﻫﻤﭽﻮن ﻣﺴﯿﺢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺟﻬﺎن آﻣﺪ‪ ،‬ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ﻣﻰروﻧﺪ و از راﺣﺘﻰ و آﺳﺎﯾﺶ و‬
‫اﺳﺘﻘﻼل ﺧﻮد ﻣﻰﮔﺬرﻧﺪ و زﻧﺪﮔﻰﺷﺎن را ﺑﻪ ﺧﻄﺮ ﻣﻰاﻧﺪازﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﮕﺮ ﺷﺎﮔﺮداﻧﻰ ﺑﺮاى ﻣﺴﯿﺢ ﺑﯿﺎﺑﻨﺪ‪ -‬ﺧﻄﺎب ﺑﻪ‬
‫آﻧﻬﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﻀﻮر ﻣﺴﯿﺢ زﻧﺪه وﻋﺪه داده ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬ﻣﺴﯿﺢ در ﻫﻤﺎن ﺣﺎل ﮐﻪ آﻧﺎن را ﻣﻰﻓﺮﺳﺘﺪ ﺑﺎ اﯾﺸﺎن ﻫﻤﺮاه ﻧﯿﺰ‬
‫ﻣﻰﺷﻮد‪ .‬او ﻣﻰﻓﺮﻣﺎﯾﺪ‪» :‬ﺑﺮوﯾﺪ« و »ﻣﻦ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ«‪ -‬ﯾﻌﻨﻰ در روحاﻟﻘﺪس ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺎزﺗﺎن ﺑﺪارم و‬
‫ﻫﺪاﯾﺖﺗﺎن ﮐﻨﻢ و ﺗﺸﻮﯾﻖ و ﺗﻘﻮﯾﺖﺗﺎن ﻧﻤﺎﯾﻢ‪» .‬ﻫﺮ روزه ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ«‪ -‬ﺑﻪ ﮔﺎه اﻣﻨﯿﺖ و ﺑﻪ ﮔﺎه ﺧﻄﺮ‪ ،‬ﺑﻪ ﮔﺎه‬
‫ﺷﮑﺴﺖ و ﺑﻪ ﮔﺎه ﭘﯿﺮوزى‪ ،‬در اﯾﺎم آزادى ﺑﺮاى ﻣﻮﻋﻈﻪ و در اﯾﺎم ﻣﺤﺪودﯾﺖ و ﺟﻔﺎ‪ ،‬ﺑﻪ ﮔﺎه ﺻﻠﺢ و ﺑﻪ ﮔﺎه ﺟﻨﮓ و‬
‫ﺳﺘﯿﺰ‪» -‬ﺗﺎ ﭘﺎﯾﺎن اﯾﻦ ﻋﺼﺮ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻢ«‪ .‬وﻋﺪه ﻣﺴﯿﺢ ﮐﻞ دوران اﻧﺠﯿﻞ را ﻓﺮاﻣﻰﮔﯿﺮد‪.‬‬
‫ﻣﺴﯿﺤﻰ ﮐﻪ از ﻣﺮگ و ﻗﯿﺎﻣﺶ ﭼﻨﺪى ﻧﻤﻰﮔﺬﺷﺖ‪ ،‬ﺣﺎل ﭘﯿﺸﺎﭘﯿﺶ در ﻓﮑﺮ ﺑﺎزﮔﺸﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﻼل ﺧﻮد ﺑﻮد‪ .‬آﻧﮑﻪ‬
‫ﺗﺎزه ﻋﺼﺮ ﺟﺪﯾﺪ را اﻓﺘﺘﺎح ﮐﺮده ﺑﻮد‪ ،‬وﻋﺪه ﻣﻰداد ﮐﻪ از آﻏﺎز ﺗﺎ اﻧﺠﺎم اﯾﻦ ﻋﺼﺮ‪ ،‬از اﻓﺘﺘﺎح ﺗﺎ اﺧﺘﺘﺎﻣﺶ‪ ،‬ﺗﺎ »ﭘﺎﯾﺎن‬
‫اﯾﻦ ﻋﺼﺮ« )ﻣﺘﻰ ‪ ،(20:28‬ﺑﺎ ﻗﻮم ﺧﻮد ﺑﺎﺷﺪ‪.‬‬

‫‪11‬‬