ნიკოლოზ ბარათაშვილი 19 წლის იყო როდესაც ხმა იდუმალი

დაწერა. ის მუდამ ჩაფიქრებული ადამიანი იყო.მან თავიდანვე

იცოდა თუ რა ძნელ გზას უმზადებდა ცხოვრებაში
წუთისოფელი.მას შინაგანი ხმა აიძულებდა რომ რაც შეიძლება
მეტი ეფიქრა და ეს მხოლოდ საკუთარი სულისთვის გაენდო. .
მას შემდეგ რაც პოეტმა დატოვა სიყმაწვილე და გაიგო თუ რა
იყო წუთისოფელი და რა როლი ეჭირა მის ცხოვრებაში მას
იდუმალი ხმა ჩაესმოდა . და ეს ხმა მის ყველა ზრახვას თან
დასდევდა.

ბარათაშვილს მეტად რთული ცხოვრება ჰქონდა ბევრი

ტკივილის გადატანა მოუხდა მაგრამ ამ ველაფერს ისიც
ემატებოდა რომ ის წუთისოფელში ვერ პოულობდა მის
ადგილს. ეძიე ყრმაო შენ მხვედრი შენი ვინძლო ოპოვნო შენი
საშვენი. შეგვიძლია გავიხსენოთ დავითიანი სადაც
გურამიშვილი გვეუბნება რომ ცოდნის შეძენა საკუთარ თავის
შესაცნობად არის საჭირო.

ავტორს ვერ გაუგია რისი ხმა არის იდუმალი, ნუთუ ხმა ესეე
აის ხმა დევნისა შეუწყალისა სინიდისასა, პოეტი ვერ იხსენებს
იმ ფაქტს რასაც შესაძლოა სინდისის ქენჯნა
გამოეწვია.შესაძლებელია ის სიტყვები რომელსაც წარმოთქვამს
მას არ ეკუთვნი. მას ანგელოზი ან მაცდური ეშმაკი
ალაპარაკებს, , პოეტი კითხულობს ცხოვრებაში შენი ადგილი
როდის დავიმკვირდო? მაგრამ არ იცის ვის მიმართვავს, ვინცა
ხარ მარქვი რას მომისწავებ სიცოცხლეს ჩემსა რას განუმზადე
როს ეჰსცნა მე შენი საიდუმლოება რომ ხვდეს ამ სოფლად ჩემი
წილობა
ლექსი ხმა იდუმალი ერთგვარი პროლოგია შემდეგი ლექსის
სულო ბოროტოს. ბარათაშვილმა ცხოვრების ბედისწერას
ბოროტი სული უწოდა. ლექსის დასაწყსში შევიიტყობთ რომ
ბოროტი სული არის პოეტის წინამძღოლი მასზე
გაბატონებულია რომელმაც პოეტში ბავშური რწმენა მოკლა და
გონება მთლიანად შეუშფოთა,ბოროტი სული პოეტს თავიდან
კეთილად ევლინებოდა რადგან ყოველივე საუკეთესოს
პირდებოდა თავისუფლებას ამ ქვეყნიურ სიამეს ჯოჯოეთის
სამოთხედ ქცევას. ეს იყო ძალა რომელიც პოეტს მომავლის
ძალას და იმედს აძლევდა. მაგრამ ის შეცდა სწყევლის ნდობას
რადგან მისი უმანკო რწმენა სანანებლად ექცა. ცხოვრება
გულნატკენ ადამინს ბედნიერებას ვერ ანიჭებს.პოეტს სურს
გათავისუფლედს ბოროტი სულისგნა განვედი ჩემგან ჰოი
მაცდურო სულო ბოროტო.ლირიკული გმირი სიბრალუს
გამოთქვავს იმ ადამიანებსი მიმიართ ვისაც მისი
გამანადგურებელი ხელი მოხვდა, ასევე გვიღწერს როგორ
ცხოვრობდა ბოროტი სულით.უსაგნოდ მარტო ჭკუით ურმუნო
გულით უნდო სულით მახვრალი.

აქედან გამომდინარე ვფიქრობ რომ ნიკოლოზ ბარათაშვილს

ცხოვრება არ იყო სიცოცხლით და სიხარულით აღსავსე. არამედ
სევდიანი მწუხარე დ უამრავი განსაცდელით სავსე. ჩემი აზრით
მან საკუთარი ტკივილი და გაუგებრობა ჩასდო ამ ორ ლექსში
სადაც ნათლად გვიღწერს მის ცხოვრების ეტპს. მან ამ ორი
ლექსით უკეთ დაგვანახა მისი სულიერი მდგომარეობა და მისი
იმდროიდნელი გაურკვევლობა,