MINE (Completed)

by pinkangel2127

Ang akala ko no'ng una ay napakaperpekto na ng buhay ko. Mayaman ang pamilya ko.
Nakakapag-aral ako sa isang eksklusibong paaralan, nakukuha ko ang mga bagay na
ninanais ko, at higit sa lahat, may mabait akong kasintahan.

Life is indeed perfect in our small but glamourous town of Salvacion...

Hanggang sa nalaman kong isang ilusyon lang pala ang lahat.

Ang kayaman ng pamilya ko ay hindi pala tunay na sa amin. Ang paaralang akala ko na
para sa mga mayayamang katulad ko ay hindi pala isang ordinaryong unibersidad. Ang
nobyong minahal ko ay may lihim na itinatago. At higit sa lahat ang inaakala kong
napakaperpektong buhay ko ay nababalot pala ng kasinungalingan...

Because behind all the glitz and glamour of this world lies another dark and
mysterious one where creatures of the night known as vampires pay a very good price
to own girls like me.

***

Bloodlust Novel Book I

=================

About the Story

Kung naghahanap kayo ng istoryang kapupulutan ng aral at moral values, hindi n'yo
po makikita ito rito. Pasensiya na po. Ngunit kung gusto n'yo lamang na magpalipas
ng oras sa pamamagitan ng pagbabasa ay puwede n'yo ng pagtiyagaan ito. :)

Ang istoryang ito ay isang vampire story na naman na akda ni yours truly. Mahilig
ako sa vampire stories, kaya heto, isisiksik ko na naman sa Wattpad ang aking
kwentong bampira. Pasensya na po. :)

Para sa mga friendship ko na minors, read at your own risk. May mga bagay na
sadyang hindi angkop para sa mga bata-bata pa. Mga bebe ko, medyo SPG ang isusulat
ko dito dahil sa tema, lengwahe at kaunting violence. Kaya 'wag mo nang ituloy ang
pagbabasa kung hindi mo pa keri magbasa ng mga ganito, okay? ♥

Credit for cover goes to the original owner of the picture.

This story consists of works of fiction. Names, characters, places and incidents
are products of the author's imaginations or are used fictitiously. Any resemblance
to actual events or locales or persons, living or dead, is entirely coincidental.
No part of this story may be reproduced or transmitted in any form without the
permission of the author, except where permitted by the law.

PLAGIARISM IS A CRIME.
Copyright © 2014 by pinkangel2127 (Mitzi Lopez)

All Rights Reserved

=================

Prologue

Umatras ako hanggang sa sumalubong sa aking likod ang malamig na pader. Ang mga
mata niya ay nanlilisik, ang mga mapupulang bilog ay nakatitig sa aking mukha. Ang
dalawang pangil niya ay unti-unting humahaba. He looked so hungry as he took a step
towards me. Hungry for me. Hungry for my blood.

"I paid for you," sabi niya sa mababang tono. "I paid to fuck you. I paid to have
you as my blood slave."

Oo, binayaran niya ang pamilya ko para ako'y maging isang bloodslave niya. Pero
hindi ibig sabihin ay ibibigay ko rin sa kanya pati pagkababae ko. Hindi ako isang
bayarang babae!

"I am not a whore!" sagot ko sa kanya. "Ang dugo ko ang binili mo, hindi ang
pagkababae ko!"

He laughed a humorless one. Nakakatakot ang kanyang tawa. Dahil kahit tumatawa
siya, bakas pa rin sa kanyang mga mata ang gutom at pananabik para sa akin. At alam
ko na kapag naumpisahan na niya ang kanyang nais, mahirap na itong pigilan.

Humakbang siyang muli, hanggang sa tuluyan na niya akong ikinubli sa loob ng

kanyang mga bisig nang inilapat niya ang kanyang mga palad sa pader na nasa likod
ko. "When I said I paid for you, it meant I paid for everything. I paid for your
blood... I paid for your body... I paid for your damn virginity... I own you,
Elizabeth Montemayor. You're mine."

Stephen Francis Villaroyal was now my owner, my master. He may own every part of my
body, but my soul was still mine. Kahit na hawak niya ang buhay ko sa mga palad
niya, may sarili pa rin akong pag-iisip. At gagawin ko ang lahat ng paraang maiisip
ko upang makawala sa mala impyernong kontrarang pinasukan ng aking pamilya.

***

A/N:

Hey guys! So this is going to be another vampire story I will be writing. I am a

sucker for vampire stories kasi. Kaya heto, idadamay ko na naman kayo sa kalokohan
at trip ko :P
Please do vote if you happen to like my story. Feel free to leave a comment
anytime. And also please proceed to chapter 1! hehehe..

Pinkangel ♥

***

My playlist:

1. Call Me When You're Sober --- Evanescence

2. Style --- Taylor Swift

3. Hush --- AutomaticLoveletter

4. Better Than Me --- Hinder

5. Say (All I Need) --- One Republic

6. Love Me Like You Do --- Ellie Goulding

7. Sweet Dreams --- Emily Browning/Marilyn Manson

8. Far Away --- Nickleback

9. Like You -- Evanescene

Any songs to add? :)

=================

Chapter One

"Carl, wait," I told him as I tried to remove his hands around my waist. Masyadong
nagiging mapusok si Carl habang bumababa ang nag-iinit nitong mga labi sa aking
leeg. Naitanggal ko nga ang kamay niya sa aking baywang, inilapat naman nito ang
kamay niya sa aking dibdib. He gently squeezed my breast, and I felt my nipple
harden. At kahit hindi pa ako handa sa ganito, hindi ko mapigilan ang umungol.
Naramdaman kong itinaas niya ang laylayan ng suot kong palda at gumapang ang isa
niyang kamay sa aking binti. Nakaramdam ako ng kiliti at kuryente, habang ang
kanyang labi ay naglalakbay pababa mula sa aking leeg.
"Carl, we have to stop," I told him again. This time I pushed him harder away from
me.

"But Liz baby, I can't seem to stop myself," sagot niya nang itinigil niya ang
paghalik sa akin.

Isang malakas pa na tulak ang ginawa ko sa kanyang malapad na dibdib at tuluyan na

niyang inangat palayo ang katawan niyang nakapatong sa akin. Umupo ako mula sa
pagkakahiga sa sofa at inayos ang aking blouse. "Hon, hindi ako pumunta rito sa
condo mo para makipag-sex sa 'yo. Alam mo naman na hindi pa ako handa."

Narinig ko ang buntong-hininga ni Carl na nakaupo sa tabi ko. He stabbed his

fingers through his hair. Dala marahil ng kanyang frustration. Lumapit ako sa kanya
at ipinatong ang kamay ko sa kanyang balikat. "Carl, I thought we already had an
understanding."

"Alam ko. Nahihirapan lang ako. Gusto kong tumupad sa pangako ko sa 'yo. Pero
minsan nahihirapan akong pigilan ang sarili ko."

Kahit papaano ay naiintindihan ko siya. I knew he desired me. I knew he wanted to

make love to me. Pero hindi puwede. Nangako ako kay mama na hinding-hindi ko
ibibigay ang pagkababae ko hanggang hindi pa ako ikinakasal. Napaka-strict ni mama
sa akin. Sa edad ko na bente, hindi pa rin niya ako pinapayagan na magkanobyo dahil
baka ma-tempt daw ako at makipag talik sa nobyo ko. Mama had a very archaic view
about sex outside marriage. Sa katunayan, she even had me wear a purity ring as a
reminder for me to never break my promise of chastity.

At nangako naman si Carl sa akin na maghihintay kami hanggang sa maikasal.

Naghahanap din kami ng tamang pagkakataon upang sabihin kay mama ang aming
relasyon. Carl Develos had been my boyfriend for the past six months. He's three
years older than me. He wasn't exactly the first guy I ever dated. Pero siya ang
unang boyfriend ko. No'ng sinabi ko sa kanya ang patakaran at pangako ko kay mama,
naintindihan niya ako. And it made me love him more.

Tumayo si Carl at humarap sa akin, kitang-kita ko ang desperasyon sa mukha niya.

Matangkad ito at matipuno ang pangangatawan. My friends said I was lucky to have a
handsome guy like him for a boyfriend. And with the way I denied him of his needs
to make love to me, sooner or later, they said he would leave me for another girl.

Pero hindi ako naniniwalang mangyayari iyon. When I told him of what the others
were saying, he just said, "Ako ang pinakamaswerte na lalaki sa buong mundo.
Maganda at sexy ang girlfriend ko. Mabait pa at faithful. Kaya ko nirerespeto ang
desisyon mo dahil mahal kita. At hinding-hindi kita iiwan."

At tulad ng ibang hopelessly in-love na babae, buo ang tiwala ko kay Carl.

Ngunit may mga bagay na hindi ko pa rin alam tungkol sa kanya. Tulad ng tungkol sa
kanyang pamilya. Hanggang ngayon ay palaisipan pa rin sa akin ang buong pagkatao
niya.

Napabuntong-hininga si Carl. "Let's go. You'll be late for your next class."

Biglang naging malamig ang pakikitungo niya sa akin. Dahil ba sa hindi ko

napagbigyan ang gusto niya?

Tumayo ako at hinaplos ang braso niya. "Hon..."

"I'm sorry Liz. Nadala lang ako. Hindi na kita pipilitin pa." Hinalikan niya ako sa
labi bago ito tumalikod at lumabas. Wala akong nagawa kundi ang sumunod sa kanya.

We rode the car in silence. Even though Carl said he was sorry, I could still feel
the tension between us. Pero pakiramdam ko ay may iba pang dahilan kung bakit
naging malamig ito sa akin. At itong mga nakaraang linggo ay biglang nagbago ang
pakikitungo niya sa akin. He became more aggressive, more persuasive. More hot and
bothered...

Nang dumating na kami sa aming destinasyon, ipinarada niya ang sasakyan sa labas ng
gate ng unibersidad. Nagpaalam na ako sa kanya na papasok na ako. Isang tango
lamang ang ibinigay niya. Umiiwas din siya ng tingin sa akin. Hindi ko na lamang
pinansin ang kakaibang kilos niya at tuluyan na lamang bumaba ng sasakyan at
pumasok sa loob ng gate.

Ang Havenhurst University ay pagmamay-ari ng isang prominenteng pamilya dito sa

lungsod ng Maynila. Located at our picturesque town of Salvacion on the outskirts
of the metro, ang Havenhusrt University ay isang exclusive all-girls school at
halos lahat ng mag-aaral dito ay galing sa mayayamang pamilya. Kilala ang pamilya
ng mga Havenhurst sa larangan ng business. Sa dami ng negosyong hawak nila, pati
ako ay nalilito na rin kung alin ba ang kanila at hindi.

My family was also into business. Hawak namin ang Montemayor Group of Companies. We
venture into real estates, telecommunications and recently Papa tried for the
restaurant and food chain business. The business was started by my great
grandfather, and with the help of the previous Havenhurst patriarch, our family
business flourished into an enterprise.

Kaya lumaki ako na ang puro itinuturo sa akin ay ang responsibilidad ko sa pamilya
ng Montemayor, sa pamilya ko. Ang iniisip ko naman na responsibilidad na tinutukoy
nila ay ang pamamahala ng aming negosyo balang araw. Kaya naman instead of fine
arts, ay business management course ang napili kong kunin.

I still had a few minutes left before my class would start, so I headed to the
girls powder room first. Tinitigan ko ang aking sarili sa salamin at sinuklay ang
aking mahabang light brown na buhok. Hinayaan ko lang itong nakalugay. Naglagay ako
ng kaunting powder sa mukha at lipgloss sa labi. Tinitigan kong muli ang aking
repleksyon at hinahanap ko rito ang magandang babae na madalas sambitin ni Carl na
nakikita niya sa katauhan ko. But all I could see was just an ordinary girl with a
small face and small lips. Hindi ako katangkaran at medyo maliit ang pangangatawan
ko. Masyado rin akong mahinhin kung kumilos at kahit sa pananamit ay mas pinipili
ko ang mga dresses at skirts kaysa sa mga pants at shorts. Madalas dati ay naiingit
ako sa mga kaklase kong babae na mahilig sa soccer at basketball. But mama would
always say that sports are for men and a woman should behave as a woman should.
Hindi ko alam kung ano ang ibig sabihin niya noon, ngunit sinundan ko pa rin siya
at iniwasan ang mga sports na sa paningin ni mama ay panlalaki.

I went to class and sat on my usual chair. As I waited for our professor, I was
surprised to find my friend Jane Escueta came in the room and stood beside me.

"What are you doing here?" I asked her. "Hindi naman tayo magkaklase sa subject na
ito."

Jane gave me an excited look. "Excused tayo sa lahat ng subject this afternoon.
Pinapatawag tayo."

"Pinapatawag nino?"

"Haven Ceres."

Ang Haven Ceres ay isang sikat na grupo ng mga kababaihan sa University. Hindi iyon
tulad ng ibang mga organizations at sorority sa eskwelahan na ito. Hindi ikaw ang
pipili sa Haven Ceres na salihan ito, kundi ang Haven Ceres ang pipili sa 'yo. Kaya
naman ay nagulat ako nang nasambit ni Jane na pinapatawag ako ng Haven Ceres.

"Jane, are you sure?"

Tumango si Jane. "Oo sis. Ito, hawak ko ang letter of invitation." Ipinakita niya
sa akin ang isang pale pink na nakatuping papel na may red wax seal na nagsasara
rito. Ang seal ay patunay na ito nga ay galing sa Haven Ceres. Biglang
nagsitinginan ang mga iba kong kaklase sa amin. Dinig ko ang pagbubulungan nila.
Hindi basta-bastang nakakasali ang sinuman sa grupong iyon. And I knew most of the
girls were green with envy because of the invitations Jane and I had received.

I snatched the paper from Jane and opened the letter. At tulad nga ng nasabi ni
Jane, ipinapatawag ako ng head ng Haven Ceres na dumalo sa kanilang assembly
ngayong hapon. Ipinasok ko sa aking hand bag ang letter. "Tara."

Lumabas kami ni Jane at tinungo ang gusaling itinayo para lamang sa Haven Ceres.
Ang bulwagan na sumalubong sa amin ay napakalaki at engrande. Mas malaki pa ito
kaysa sa hall namin sa aming pamamahay. Sa gitna ng bulwagan ay may nag-aabang na
rin na mga babaeng kasing-edad din namin ni Jane.

Nang nilapitan na namin sila, napansin kong ang iba ay may bakas na excitement sa
kanilang mga mukha. Ang iba naman ay pagkalito at marahil ay nagtataka kung bakit
sila ang napili ng Haven Ceres. Ngunit ang pumukaw sa aking atensyon ay ang mga
suot nilang white gold na singsing sa kanilang mga daliri. Katulad iyon sa singsing
na suot ko.

Lumingon ako kay Jane at saka ko lang napansin na may singsing rin pala ito, ngunit
ang white gold ring na iyon ay ginawa niyang pendant sa kanyang kwintas. "Jane,
kailan mo pa isinuot iyang kwintas?"

"Ito ba?" tanong nito sabay turo sa pendant na singsing. "Bigay sa akin ni Mommy
no'ng birthday ko. Nakakatuwa nga, eh. Sabi ko kay Mommy, kaparehas nang sa 'yo
itong singsing."

Magsasalita pa sana ako nang biglang may nagsalita sa may tuktok ng hagdan. Isang
napakagandang babae ang dahan-dahang bumaba sa hagdan, ang mga mapupulang labi nito
ay nakangiti sa amin na animo'y may isang sikreto itong itinatago at sabik na
ilahad sa amin.

"Welcome, ladies, to Haven Ceres," bati nito sa amin. "You have all been chosen to
join our organization filled with beauty and glamour. You are all blessed to be a
part of such grandiosity. Once you'll become a member of the Haven Ceres, you will
be one of the most important persons in our lavish society. You ladies will hold
the future of your families. You, my beautiful angels, my wonderful girls will be
the source of life and power to our men. ..."

Hindi ko naintindihan ang mga sinabi niya. At base na rin sa mga reaksyon ng mga
katabi ko ay kahit sila rin ay hindi lubos na naintindihan ang mga nasambit nito.
Ngunit bigla akong kinilabutan sa mga huling pahayag nito. It was as if what she
said had too much weight on it. Source of life and power... Hindi ko gusto ang mga
katagang iyon. And with the way the lady had said it, it sounded as if we were
about to be thrown and fed to the wolves.

***

A/N:

Hello! I do hope nagustuhan niyo ang chapter na ito..

Please do vote if you like this chapter :)

=================

Chapter Two

It had been a week since Haven Ceres had summoned us. Having been chosen to be part
of the organization, most of the people around were excited for me. I still had no
idea how Haven Ceres functioned as an organization. All I know was that it was the
most coveted org of all.

Nakilala ko na rin ang ibang mga senior members ng grupo. Ngunit ang karamihan sa
mga nauna ay matagal ng grumaduate sa university. Some of the seniors were happy
and content. While others were a bit withdrawn and reluctant to speak.

Ayon naman kay madam Beaufort, ang elegante at magandang tagapamahala ng org,
ituturo sa amin ng Haven Ceres kung papaano maging isang asset ng aming magiging
asawa balang araw. They would teach us the ways of a true lady, to be the best
among the society, particulary here in our upscale neighborhood in the town of
Salvacion.

Ngunit hindi ko gusto ang layunin ng org. At kahit pa may mga charitable works din
silang ginagawa, sa tingin ko ay gusto lang nila kami bihisan at ihubog ayon sa
kanilang paniniwala kung para saan at kung ano ang papel naming mga kababaihan sa
mundong pinaghaharian ng mga kalalakihan. They wanted us to be demure, modest, and
submissive, to be the Maria Clara of the modern world. And as per the org, we, the
ladies of Haven Ceres should not only be the epitome of grace and beauty, but also
be a model of obedience to our parents and to our future husbands.

I was ready to leave, but Jane talked me into giving the org a chance. Besides
that, Mama seemed eager for me to join the org.

Na-ikwento ko kay Carl ang pagtawag sa akin ng organization, ngunit iba ang naging
reaksyon nito.

"Umiwas ka sa Haven Ceres. Hindi maganda ang maidudulot nito sa 'yo!" babala niya
sa akin. I was surprised at his behavior. Balisa ito at tila bang natatakot para sa
akin.

"It's just an org, Carl. Mostly charitable works ang mga ginagawa sa Haven Ceres,"
paliwanag ko sa kanya.

"You don't know that. Liz, baby, listen to me please. You don't have to join that
organization. In fact, you don't have to finish school. Run away with me, please.
Let's get married and leave this town."

"Carl!" Nagulat ako sa mga suhestiyon niya. We never talked about getting married
before, and now he was throwing suggestions and proposals at my feet. "I cannot do
that. I need to finish school. And besides, I'm too young to get married."

"Akala ko ba mahal mo ako?"

"Yes I do love you! But I cannot marry you yet. I'm not ready."

Narinig ko na lamang ang pagbuntong-hininga niya. "When are you expected to be in

Haven Ceres again?"
"Tomorrow. May welcome party para sa mga new members," sagot ko. "It's funny
actually. Invited din pati mga parents ng mga bagong members."

"It will begin soon..."

"What will begin soon?"

"Never mind. Listen, Liz, is it possible for you to get an invitation for me as
well?"

I shot him a questioning look. Why would he want to be in the party if he resented
the org? "I can make some arrangements. Pero ba't mo naman gustong sumama sa
party?"

"Because I want to be with you Liz. Don't you want to have a date for the party?"

Narinig ko si Jane na magdadala raw ito ng date para sa party. Wala rin namang
masama kung isasama ko si Carl sa pagtitipon. At naisip ko na gagamitin ko ang
pagkakataong iyon upang maipakilala si Carl kay mama at papa.

Dumating ang gabi ng salo-salo. The party was held at the grand hall of the Haven
Ceres building. Ang engradeng bulwagan ay napapalibutan ng mga dekorasyon at ilaw
na angkop para sa isang eleganteng party. Ang mga bisita ay nakabihis ng iba't
ibang magagarbo at magagarang damit.

Si mama ang pumili sa disenyo ng aking long gown. Isa itong red halter na damit na
medyo hapit sa aking katawan. Hindi ko rin maintindihan si mama kung bakit gusto
niya na pulang pula ang aking mga labi. Even my nails were painted red. Nang
tinitigan ko ang aking sarili sa salamin ay naasiwa ako sa aking hitsura. I looked
like a cheap tramp posing as a lady, as if I was dressed this way to attract
attention. But when I looked around, all the ladies my age were equally dressed
like me. Black gowns with plunging necklines. Blue backless gowns. Emerald green
gowns with very high slits. At lahat ay may mga makakapal na make-up sa mukha at
exaggerated na smokey eyeshadow.

Nang dumapo ang aking paningin sa may malaking hagdan patungo sa ikalawang palapag,
umagaw sa aking atensyon ang mga kakaibang kasuotan ng mga dumalo na nakatayo sa
likod ng mga gintong railings. Kung tutuusin ay naka tux at long gowns din naman
sila, ngunit may itim na maskarang nakasabit sa kanilang mukha. Ang noo at labi
lamang nila ang nakikita sa kanilang mukha.

Ibinaling ko ang aking paningin pabalik sa mga bisitang katabi ko. Napansin ko na
ang ibang mga magulang ay balisa at hindi mapakali. Ang iba ay may takot sa
kanilang mga mata. Hindi ko mawari kung bakit takot ang nakita ko. Nang maibaling
ko ang aking paningin kina Mama at Papa, ang ekspresyon sa kanilang mukha ay
kahalintulad rin ng iba.
I was about to ask them what was wrong when I saw Carl entering the hall. He was
dressed in a black tux, and I smiled to myself to see him looking so handsome as he
made his way towards me. He was wearing a grim look on his face, as if he was
attending a funeral that he really wanted to avoid going if he could have his way
with it. I was about to meet him halfway when a massive wall of a body bumped right
into me.

Ang lalaking nabangga ko ay may hawak-hawak na isang glass wine na may pulang
likido. At dahil na rin sa kalakasan ng pagkakabunggo ko sa kanya ay natapon ang
laman ng baso sa kanyang itim na coat at puting polo.

"I'm so sorry," sabi ko habang lumalakbay ang aking mata patungo sa mukha ng aking
nabangga. "Hindi ko sinasad-" Naputol ang aking pananalita ng magtama ang aming mga
mata. Hazel brown eyes; soft and supple looking lips; and jet black hair a bit
tousled as if someone ran fingers into then met my gaze. Isang itim na maskara ang
tumatakip mula sa kanyang mata hangang ilong.

Dahil sa katangkaran nito, bahagyang nakaangat ang aking ulo upang matitigan ko ang
kanyang mukha. Napansin kong nakakunot ang noo niya. He looked down on me, his lips
forming a frown.

"You just ruined a very expensive suit," ang sabi niya. Hindi ko alam kung bakit
ngunit ang baritonong boses niya ay nagdulot ng kakaibang pakiramdam na dumaloy sa
aking mga ugat. Nanatili akong nakatitig sa kanyang mukha, parang isang hibang na
nabighani sa mala anghel nitong mukhang nakakubli sa ilalim ng itim na maskara.
"Haven't your parents ever taught you it's rude to stare at people?"

May pagkaarogante ang kanyang pananalita, at dahil doon ay parang may malamig na
tubig na bumuhos sa aking ulo na nagpabalik sa aking ulirat. Tinaasan ko siya ng
kilay at mataray kong sinabing, "I already apologized, mister. No need to teach me
about proper conduct and etiquette. How much does your suit cost? I'll pay for the
damages."

"I don't think you can afford its price."

Napakaarogante nga! At mayabang pa! Kahit magkano pa ang suot nito, kahit Armani pa
iyan o Gucci, kayang kaya ko siyang bayaran. "I don't have my cheque book with me
right now. Hindi ko naman inaasahan na may mababangga pala akong isang arogante at
mayabang na tulad mo rito. What's your name? Address? Ipapadala ko na lang ang
tseke doon."

I was surprised when he slightly tilted his head to the side as he looked at me
from head to foot, as if he was assessing my face, my curves... my every being. He
smirked at me before he leaned forward until his lips almost grazed my ear. "Don't
worry, my lady. In less than twelve hours, someone will be at your doorstep to
claim the payment." Ngumisi siyang muli bago ako iniwan sa kinatatayuan ko, habang
tinatanaw ko ang papalayong porma nito hanggang sa umkyat ito patungong ikalawang
palapag.
Nakita kong nilapinan niya si madam Beaufort at may ibinulong dito. Tinapunan ako
ng tingin ni madam Beaufort mula sa itaas bago nito ibinalik ang paningin sa
aroganteng lalaking iyon at ginawaran ito ng isang maliit na tango.

Hindi kaya isinumbong niya ako kay madam dahil sa aking asal? Isa pa naman sa mga
rules ng Haven Ceres ang pagpapakita ng kagandahan asal. Ngunit siya naman itong
nagpamalas ng kayabangan, kaya hindi ko pa rin pinagsisihan ang ginawa ko.

Kung paaalisin nila ako sa org, mas maigi. At least Carl would not worry anymore
about my affiliation with Haven Ceres. And I never wanted to be in this org in the
first place.

"Are you alright Liz?"

Lumingon ako at nakita kong nasa tabi ko na pala si Carl. "I'm fine.

"Shall we dance, then?"

Isang huling tingin muna ang ginawa ko sa itaas, ngunit wala na silang dalawa.
Tumango ako kay Carl at tinungo namin ang gitna ng bulwagan kung saan marami-rami
na rin ang sumasabay sa tugtog ng waltz.

Habang sa aming pagsayaw, naramdaman ko na para bang may nagmamasid sa akin. Hindi
ako mapakali, na tila bang may kung ano o sino ang sumusubaybay sa bawat galaw at
kilos ko. Umikot kami ni Carl at hindi sinasadyang dumapo ang paningin ko sa isang
matangkad na pigurang nakasadal sa isang poste sa may madilim na bahagi ng
ikalawang palapag. At kahit pa ikinubli ito ng kadiliman, batid ko kung sino ang
nakatitig sa akin.

I wasn't sure if it was just my imagination but I heard someone whispered so close
in my ear. The velvety voice was throaty and rich, making me feel warm, flustered
and nervous at the same time. I knew I was just imagining it for there was no one
beside me other than Carl.

Tumindig ang aking balahibo nang napagtanto ko kung kaninong boses iyon. Sa kanya
iyon -sa lalaking nakabangga ko kanina... Sa lalaking nakasandal sa poste at
nakatitig sa akin mula sa ikalawang palapag. Hindi ko alam kong papaano nangyari
iyon at sa layo namin sa isa't isa'y narinig ko pa rin ang mga katagang ibinulong
niya sa akin. "You're mine."

=================

Chapter Three
It was the following day when I realized my whole world was about to change. Alas-
sais ng umaga nang narinig ko ang malakas na katok ni mama sa pinto ng aking silid.
I got up from bed and opened my door, all the while thinking what could possibly be
the reason why Mama would bother me so early in the day.

I was up all night, crying my eyes out. Nang ipinakilala ko sa kanila ni Papa si
Carl, naging malamig ang pakikitungo nila sa aking nobyo. They were civil enough,
but I could see the apprehension in my father's eyes and the disapproval in my
mother's. At kahit wala silang sinabing masama kay Carl no'ng gabing iyon,
pagkarating namin ng bahay ay sinabihan nila akong layuan na si Carl. Hindi raw
siya ang nararapat para sa akin.

It was the very first time that I stood my ground and fought with my parents. "This
is my life!" I had told them. "Why can't I choose who to be with?"

"It's because you simply can't!" ang sagot sa akin ni Mama. "Hija, you're not
allowed to choose. Since the day you were born, that right had been taken away from
you."

Alam kong kawalang respeto ang pagsagot ko sa aking mga magulang, ngunit nagulat
ako sa kanilang naging tugon. How could one's freedom be taken away from you?
Freedom was something all of us had from the beginning. I might say that I never
had the freedom to choose what kind of life I had now, but I still had the right to
choose what path to tackle on for my future.

After our argument last night, I ran to my room and locked myself in. Sinubukan
kong tawagan si Carl sa kanyang telepono, ngunit hindi niya sinasagot ang mga tawag
ko. Nag-text na lamang ako sa kanya at sinabing pumapayag na ako sa kanyang naunang
balak. Maybe I was just over reacting. Or maybe, nadala lang ako ng mga emosyon ko
para pumayag sa proposal ni Carl. Ngunit naging masunurin naman akong anak sa
simula pa lang. At sa pagkakataong ito, tatahakin ko naman ang sarili kong landas,
ang landas na napili kong sundin.

Nang binuksan ko ang pinto ng aking silid, natatarantang pumasok si Mama sa loob
kasunod ang dalawang katulong namin. Nagmamadaling binuksan ni Mama ang closet, at
kulang na lang ay itulak ako ng aming katulong sa banyo upang maligo.

"Ma! Ano'ng kaguluhan ito?" tanong ko.

"Just take a bath and get dressed afterwards."

"Mama, I need to know what's going on."

"Just do what I say!"

Sinundan ko ang kagustuhan ni Mama at hinanda ang sarili. I knew something was up.
And suddenly, I felt goosebumps all over my body. Na para bang may nararamdaman
akong magaganap na hindi ko magugustuhan.
Tahimik kong sinundan si Mama habang tinungo namin ang opisina ni Papa sa bahay.
Nagulat na lamang ako nang makita ko si Madam Beaufort at isang lalaking hindi ko
kilala ang nakaupo sa sofa.

Tumayo ang isang matangkad na lalaking estranghero, habang si Madam Beaufort ay

nanatiling nakaupo. Sa maliit na bahagi ng aking utak ay may ideya ako kung bakit
naririto si Madam. Marahil ay dahil sa pagbabastos ko sa panauhin niya kagabi. Alam
kong mahigpit ang patakaran ng Haven Ceres, at kahit minsan sa tingin ko ay napaka-
out of bounds na rin ang kanilang mga rules, marami pa rin ang gustong sumali rito
dahil sa mga pribilehiyong ipinapangako ng org na matatamasa ng mga miyembro nito.

Ngunit hindi naman ganoon kalaki ang aking naging pagkakasala para puntahan mismo
ni Madam Beaufort sa bahay. Puwede naman niya akong ipatawag sa kanilang opisina sa
eskwelahan. Bakit kailangan pa niya ako puntahan dito?

"Good morning, Madam Beaufort," bati ko sa kanya.

"Good morning dear," turan naman ni Madam. "I see that you're surprised to see me."
Lumingon si Madam kay Mama. "You haven't told your daughter of her duty?"

Duty? Ano ba ang pinagsasabi ni Madam?

Nakita kong umiling si Mama. "No. We haven't informed her of anything. Akala namin
ay hindi darating ang panahong ito, na hindi maaabutan ni Elizabeth ang... ang
auction."

"Auction? What auction?" sabat ko sa kanilang usapan. Nalilito ako sa kanilang pag-
uusap, at gusto kong malaman kung ano ito lalo pa't tungkol sa akin ang kanilang
pinag-uusapan.

Ngumiti nang malawak si Madam Beaufort at tumayo sa inuupuan niya. She opened her
arms wide, as if welcoming me to something I had no idea what. "You, my dear, are
among the lucky ladies chosen to serve our Elites."

"Elites?" Naguguluhan pa rin ako. Ano ba ang mga Elites? Sino ba sila?

Nilapitan ako ni Mama. "Hija... We...we wanted to tell you something."

"What is it?"

Mama and Papa exchanged a nervous glance before Mama went on. "The reason why we
have this, all of these—the house, the money, the business—it's because of the help
that came from the Havenhurst family."
"Alam ko iyon, Mama. Alam ko ang history at ugnayan ng pamilya natin sa mga
Havenhurst. Pero ano naman ang kinalaman ng mga iyon sa nangyayari ngayon?"

"You have to understand, hija, nothing in this world is free. Lahat ng bagay ay may
kapalit. At ang pagtulong nila sa ating pamilya, ilang taon na ang nakakaraan, ay
may kapalit."

"What are you trying to tell me, Mama?"

"Elizabeth, your great grandfather, out of desperation made a deal—a bargain—with

the Havenhurst patriarch. The family business was on the verge of bankruptcy that
time. At makukulong si lolo dahil sa mga utang nito. Kaya naman nang inalok ang
deal kay lolo, ang lolo ng iyong papa, hindi na niya nagawang tumanggi pa."

"What deal is it, Mama?" Kinakabahan akong malaman kung ano ito. Ngunit kailangan
kong malaman ang katotohanan. At bago pa nakasagot si Mama, bigla akong kinutuban.
Lumakas ang pintig ng aking puso, na para bang gusto na nito kumawala sa aking
dibdib dahil sa matinding takot, nerbyos at kaba.

"Ang anak na babae ng ating pamilya sa bawat henerasyon na mapipili ng isa sa mga
Elite ay magiging tagapagsilbi nila..."

"Tagapagsilbi? You mean like a katulong? Babysitter? House keeper? Cook?"

At bago pa nakasagot si Mama, muling tumayo mula sa sofa si Madam Beaufort at

humalakhak. "Oh no my dear! You are destined to do far more than those trivial
things. You see, my dear Elizabeth, you are chosen to feed our Elite.... Feed them
with your blood."

Muntik na akong mahimatay sa narinig ko. At lalo pang nanghina ang aking mga tuhod
ng isa-isang idinetalye ni Madam ang aking tungkulin bilang isa sa mga napili.

Ang Havenhurst University ay isang institusyon na nagbabalat-kayo bilang isang

paaraalan. Sa likod ng engrade at prestiyosong imahe nito ay nakatago ang madilim
na layunin ng paaralan. Dito ipinapaaral ang mga babaeng anak ng mga mamayamang
pamilya ng Salvacion na kabilang sa pumirma ng kontrata at nakinabang sa salapi at
tulong ng mga Havenhurst. Ang Haven Ceres naman ay ang grupo ng mga kababaihang
napili upang pagsilbihan ang mga Elites. Itinuturo din nila ang mga paraan kung
paano pagsisilbihan ang isang Elite. At ayon sa eksplenasyon sa akin ni Mama, ang
mga Elites ay ang makakapangyarihan at mayayamang grupo ng pamilya na kumukontrol
sa mundong aming ginagalawan.

Sila'y kinatatakutan ng lahat ng nakakaalam ukol sa kanila dahil hindi lamang sa

taglay nilang kapangyarihan, kundi dahil din sa kung ano at sino sila: Sila ang mga
nilalang na nabubuhay sa gabi at kadiliman, mga nilalang na uhaw sa dugo—sila ang
mga tinatawag na bampira.

At ang party kagabi ay isa palang auction, at kaming mga bagong miyembro ang
atraksyon, mga commodities na ibinebenta sa mataas na halaga. Wala kaming kamalay-
malay na tahimik na namimili at nagbi-bid na pala ang mga Elites kagabi. At ako
pala ay nabili na ng isang nagngangalang Stephen Francis Villaroyal.

Vampires. I couldn't believe they existed! And I couldn't believe I was sold like a
piece of furniture to a creature that I never knew was real!

Binigyan lamang ako ni Madam Beaufort ng kalahating oras para kausapin ang mga
magulang ko bago ko pirmahan ang kontrata at sumama sa tauhan ni Mr. Villaroyal.

Iniwan kami ng aming mga panauhin upang mabigyan ng privacy. And the moment that
they left, I immediately burst with tears.

"How could you do this to me, Ma... Pa! Anak n'yo ako! At nagawa ninyong ibenta ang
anak n'yo sa mga halimaw na iyon para ano? Para dito?" I exclaimed as I spread my
arms wide and gestured with my hands the wide room and its expensive furniture.
"Para manatili tayong mayaman? Para masuportahan ang bawat luho natin? Para mas
lalo pang mapalago ang ating negosyo? We don't need those things! Malapit na ako
grumaduate, and I can find a job to support us. We still have savings. We can stand
on our own."

Nilapitan ko si mama at hinawakan ang mga kamay niya. "Don't give me to them...
Please..."

"You don't understand," ang sabi ni Mama.

"Ano ang hindi ko maintindihan?"

Lumapit sa akin si Papa, at kitang-kita ko sa kanyang mga mata ang lungkot at

pagsisisi. "Ang pinirmahang kontrata ni lolo... Hindi lang ang buong kayamanan at
ari-arian natin ang kayang bawiin ng Havenhurst sa atin. Kaya rin nilang kitilin
ang ating buhay... Anak, patawad kung wala akong nagawa para pigilan ito... Patawad
kung isang inutal ang iyong ama!"

I saw Papa crying, and it was the first time that I saw him cry. Papa turned and
faced mama. "Laura, ano kaya kung tumakas tayo? Magtago at ilayo ang anak natin?
Hindi ko rin maaatim na makitang pinagsisilbihan ng ating anak ang mga kampon ni
satanas! Tulad nang ginawa ng aking nakatatandang kapatid na babae noong kabataan
niya... namatay siya sa kanilang pang-aabuso. At wala kaming nagawa!"

"Pero Eduardo! Alam mo kung ano ang kahahantungan natin kung tumakas tayo. Kahit
saang lupalop pa tayo pumunta, mahahanap pa rin nila tayo," sagot ni Mama.

Nagdidiskusyon pa rin sina Mama at Papa kung ano ang gagawin. Ngunit isa pa rin ang
malinaw: Sa oras na lumabag kami sa kontrata at tumakas, kamatayan ang aming
parusa. Hindi ko maatim na nakikitang nahihirapan ang aking mga magulang. And even
though we sometimes disagree on certain things, I still love my parents. At mas
nanaisin ko pang magpaalipin sa mga bampirang iyon kaysa sa hulihin ang aking mga
magulang upang pahirapan at patayin.

"Elizabeth can use the back door and escape while I distract the Madam," narinig
kong sabi ni Mama.

Nais nila akong tumakas, at magpapaiwan sila upang bigyan ako ng sapat na oras para
makalayo. Lumambot ang aking puso dahil sa sakripisyong gagawin ng aking mga
magulang. Ngunit nakapagdesisyon na ako.

"Ma, Pa... I will sign the contract. At sa oras na sumama ako sa kanila, gusto kong
tumakas na kayo at magpakalayo-layo. Magkita tayo sa probinsya... o sa Batanes, sa
bahay ng kaibigan ko." Lumapit ako sa desk at isinulat ang address at pangalang na
isa ko pang kaibigan noong high school. Madalas pa rin kaming mag-usap sa telepono
kahit pa bumalik ito sa Batanes. Alam kong matutulungan niya ako, dahil minsan ko
na rin siyang natulungan.

Ibinigay ko ang papel kay Mama. "Magkita tayo roon. Gagawa ako ng paraan upang
makatakas."

"Pero anak—"

Pinutol ko ang pagsasalita ni papa. "I can manage, Pa. Don't worry. Magkakasama rin
tayo."

Pumasok na muli sina Madam sa silid. Mabuti na lamang at hindi nagpahalata ang
aking mga magulang sa binabalak naming pagtakas.

Pinapirma sa akin ni Madam ang kontrata. Hindi ko magawang mabasa ang lahat ng
detalye ng kontrata dahil sa gulung-gulo ang aking isipan. Ngunit nasa huling
pahina na ako ng kontrata nang may nakahuli sa aking paningin. Ito'y isang salita
na nagbigay ng matinding takot sa aking puso. Ang magiging papel ko ay higit pa sa
pagiging alila o tagasilbi.

The contract stated that until my master decided to release me from my contract, I
would forever be his Bloodslave.

***

A/N: Hey guys! What do you think? Please do give it a vote kapag nagustuhan niyo
ito.. :) 

=================

Chapter Four
I was escorted by madam to a huge mansion on a very exclusive village on the far
side of Salvacion.

Bumaba ako ng sasakyan at namangha sa mala-palasyong bahay na bumati sa aking

paningin. I should have been used to seeing such grand houses, but it was a house I
had never seen before.

Maganda ang mansyon ngunit medyo nakakatakot ang anyo nito. Kahit pa alas-dos na ng
hapon ay may malamig na hangin ang biglang dumaan. Ang buong lugar ay napapalibutan
ng mga matataas na puno, at sa gitna nakatayo ang mansyon. Kaya naman malamig ang
hangin dito.

Luma ang pagkakadisensyo sa bahay na para bang nagmula pa ito sa 18th century
London. May mga makakapal na vines pang tumutubo sa gilid ng bahay na nakapit sa
pader ng mansyon at gumagapang paitaas.

Sinenyasan ako ni Madam na sumunod sa kanya. Pumasok kami sa loob ng mansyon at

nagulat ako na pati rin sa loob ay makaluma ang disenyo. Pakiramdam ko ay isa itong
palasyo ng mga prinsepe at prinsesa noong 18th century.

Naglakad kami patungo sa mahabang pasilyo. Ang sabi ni Madam ay dadalhin daw niya
ako sa west wing. Ipinakilala sa akin ni Madam si Violeta, ang namamahala sa mga
babae ng master.

Mga babae ng master? Hindi ko gusto ang mga salitang iyon. I felt like a high end
whore, expensive but still a whore.

Napanatag lang ng bahagya ang aking loob nang pinaaalahanan ko ang aking sarili na
hindi naman kasali sa kasunduan ang pagbibigay ng aliw o pakikipagtalik sa kung
sino man itong misteryosong master ng pamamahay na ito.

I observed Violeta as she came out of a double-door room. She looked to be in her
thirties. Matangkad ito at maganda ang pangantawan. Maganda rin ang kanyang mukha,
ngunit istrikto ito kung titignan.

Hinatid naman ako ni Violeta sa aking magiging tulugan. Pumasok ako sa isang
kuwarto. Kasinglaki ito ng aking silid sa aming bahay. Nasa isang sulok naman ang
aking mga maleta.

Ayon kay Madam Beaufort, mananatili pa rin akong isang estudyante ng Havenhurst
hanggang sa grumaduate ako. At bukas na bukas ay papasok uli ako.

Sinabihan rin ako ni Violeta na magpahinga na muna at mamayang gabi ay lilibutin

namin ang magiging bago kong tahanan.

Nang iniwan nila akong mag-isa sa kuwarto, dali-dali kong inilabas ang aking
cellphone at sinubukang tawagan si Jane. Ngunit nagulat ako nang makita kong walang
service o signal ang cellphone ko. Pinutol ang aking post-paid plan. Tumingin-
tingin ako sa paligid—walang landline sa kuwarto ko.

Tumayo ako at tinungo ang pinto. Sinbukan kong buksan ito, ngunit naka-lock ang
pinto. I let out a sigh of frustration. I was now a prisoner within these four
walls. And soon, I would become a slave.

Hindi ko namalayan ang oras dahil nakatulog ako sa sobrang pagod. Narinig kong my
kumakatok sa pinto, saka ako bumangon at binuksan ito.

At tulad ng sinabi ni Violeta kanina, ipinakita niya sa akin ang loob ng mansyon.
Ngunit ayon sa kanya, ipinagbabawal ang east wing. She said the master of the house
stayed there. It was his part of the house. Na intriga ako kung sino ba itong
master na tinutukoy niya. Pero ito'y nawala sa aking isipan nang hinatid ako ni
Violeta sa isang napakalaking silid kung saan ay may sampung babae ang
nagkukuwentuhan at nagtatawanan.

Bigla silang natahimik nang ipinakilala ako ni Violeta sa kanila. Most of them
looked at me from head to foot, scrutinizing me with their scowls and glares. I had
a feeling they didn't like to add a new girl in the mansion.

Hindi ako nagpatinag at tinitigan ko rin sila.

Iniwan ako ni Violeta at wala akong nagawa kundi ang tuluyang pumasok sa silid at
umupo sa isang tabi, habang ang ibang mga babae ay nagsimulang magkuwentuhan muli.

"Hi!"

Nagulat ako dahil may bumati sa akin. Isang magandang babae ang umupo sa tabi ko,
at sa tantya ko ay halos kasing-edad ko lamang siya.

"Hi din," turan ko. "Ako nga pala si Elizabeth, pero Liz na lang."

"Ako naman si Megan. Nice meeting you. Pagpasensiyahan mo na sila, ha, kung medyo
matataray at masusungit sila kanina. Ganyan talaga sila sa lahat ng bago. Akala
kasi nila nadadagdagan ang mga kakumpetensya nila."

"Kompetensya?"

"Oo. Para sa atensyon ng master." Isang ngiti ang namuo sa labi ni Megan na para
bang kinikilig ito sa tuwing sasambitin niya o naiisip ang master. Sino nga ba
itong master na ito?

"Si Violeta ba ay isang bampira rin? May mga tao rin bang nakatira rito?" tanong ko
kay Megan.
"Tao rin si Violeta. Ang mga tagasilbi dito, mga katulong sa mansyon ay mga tao rin
tulad natin. Pero may mga tauhan din ang master na mga bampira. Sa may east wing
sila nananatili."

"Hindi kayo natatakot sa kanya? Sa isang... bampira? At hindi rin ba kayo natatakot
sa tungkulin natin na magbigay ng... ng dugo sa kanya?" tanong ko.

"Hindi. Once you get to see him... Sabihin na lang natin na all of us are half in
love with him. He is so handsome. And such a great lover."

"Lover?"

Humagikgik si Megan ngunit hindi sinagot ang tanong ko.

"Lahat ba ng babae dito ay pinagsisilbihn din siya? Kumukuha ng dugo sa lahat?"

tanong ko.

"Hindi niya pinagsasabay ang lahat. Minsan isa sa amin, minsan dalawa o tatlo
sabay-sabay sa isang gabi. Pero hindi naman siya dumadalaw dito gabi-gabi. Basta,
kakaibang experience talaga ang makasama siya."

Hindi ko maintindihan kung bakit tila nasisiyahan pa ng mga kababaihan dito ang
pagiging alipin... ang pagiging Bloodslave. Hindi ba masakit ang makagat? Kung ang
kagat nga ng aso ay masakit, ano na lang ang sa isang nilalang na sumisipsip pa ng
dugo?

"At ang mga regalo niya sa amim, lalo na kapag nasisiyahan siya sa amin, ay walang
kapantay. He is generous," dagdag pa ni Megan.

I couldn't believe that these girls were satisfied and contended with their life
here. They sold their blood for expensive gifts? Ang akala ko ay lahat kami ay
parehas lang na napilitan na pumasok sa isang kontrata dahil sa takot para sa aming
pamilya. But how come these girls seemed to shower adoring praises to this vampire?

Hindi ba nakatakot ang mga bampira? Malalakas... Uhaw sa dugo... Mga anak ng
diablo... Iyon ang pagkakaalam ko tungkol sa kanila. Ngunit sa pagkakapinta sa mga
mukha ng mga babae rito, sa mga mata nila ay mala anghel ang bampirang ito.

I was about to ask Megan why she was not afraid of the vampire master when suddenly
the door opened and a man announced in a booming voice, "The master has arrived."

At biglang nagkagulo ang mga kasamahan ko at nagmamadaling tumayo at tinungo ang

harapan ng pinto, inaabang ang kanilang master. Nagsipagtilian silang lahat,
maliban na lang kay Megan na hindi umalis sa inuupuan nito at nanatiling katabi ko.
Ang totoo, hindi ako umalis sa aking puwesto dahil sa tindi ng kaba at takot na
bumalot sa akin. Halos hindi ko maigalaw ang aking katawan sa sobrang takot. Isang
bampira, isang totoong bampirang sumisipsip ng dugo ang makakasama ko sa mansyon na
ito.

"Good evening, ladies," bati nito.

Tumindig ang aking balahibo nang narinig ko ang baritonong boses na iyon. Pamilyar
ito sa akin. Hindi ko nga lang maalala kung saan ko ito narinig.

I tried to crane my neck to get a better view of him, but he was obscured by all
the women who were trying to get his attention. Two women stepped aside, revealing
his face for me to see. I let out a gasp. He was intently looking at me, as if he
knew who I was. His lips suddenly tilted to one side.

Matangkad ito, at matipuno ang pangangatawan. His patrician nose matched the rest
of his aristocratic features. His lips formed a smirk while his hazel bown eyes
stared back at me with a promise of danger and excitement gleaming in those eyes.

Kilala ko ang mga ngiting iyon. Kilala ko ang mga labing iyon. Siya nga. Siya iyon.
At kahit pa natakpan ng maskara ang kalahati ng kanyang mukha noong huli ko siyang
nakita, hindi ako maaaring magkamali... Siya ang nakabangga ko noong gabi ng
auction. Siya ang nagbitiw ng isang pangako noog gabing iyon. At ngayon ang gabi ng
kanyang paniningil.

***

A/N: Hi! If nagustuhan niyo po ang chapter na ito, huwag niyo po sanang kalimutan
ang bigyan ito ng boto :) Maraming salamat sa pagbabasa :)

=================

Merry Christmas!

This is my first Christmas as an active Wattpad user. So I would just like to greet
everyone a

Merry Merry Merry Christmas!

=================
Chapter Five

Pumasok ako sa university kinabukasan. Ngunit nagbago ang schedule ng aking klase.
Sa umaga ay ang mga regular subjects ko. Sa hapon naman ay nasa Haven Ceres ako
kung saan tinuturuan nila kami kung papaano pasayahin ang mga Elites, o ang mga
nakabili sa amin, at kung ano ang papel namin sa lipunan. Itinuro rin sa amin ang
mga katangian ng mga bampira; kung ano ang mga bagay na dapat naming iwasan upang
hindi namin makita ang kanilang galit.

Sadyang malalakas daw ang mga bampira. May pambihira silang lakas at bilis. Ang
kanilang mga senses o pandama ay katangi-tangi. Kaya nilang maamoy ang scent ng
isang tao o hayop kahit pa ito ay nasa malayo. May kakayahan silang marinig ang
kahit na pinakamahinang tunog. Kaya nilang tanawin ang pinakamalayong lugar.

Kung ganito ang kanilang mga kakayahan, ano na lamang ang panlaban ko sa kanila?
Paano ko sila tatakasan?

Nabanggit naman ng aming guro na may kahinaang taglay pa rin ang mga bampirang
iyon. Totoo pala ang mga sinasabi sa kuwento at ipinapalabas sa mga pelikula: Takot
ang mga bampira sa araw. Tulog sila sa umaga at gising sa gabi.

May pag-asa pa akong makatakas.

Hindi pumasok si Jane no'ng araw na iyon, at nag-aalala ako para sa aking kaibigan.

"Madam Beaufort," sabi ko nang nakita ko si madam sa Haven Ceres building. "I
wanted to ask about Jane. How is she? How can I contact her?"

"She's fine, my dear. Do not worry." Isang nakakalokong ngiti ang ibinigay niya sa
akin. "She's alive, if that is what you really wanted to know. As a matter of fact,
I heard she enjoyed her first night with her... master."

Master. I hated that word. It was as if it placed an emphasis on us being their

slaves.

Matapos ang klase, balak ko sanang tumakas upang puntahan si Carl. Ngunit ang itim
na kotse na naghatid sa akin kanina ay biglang humarang sa aking dinaraanan.

"Ano ba?" singhal ko. "Gusto mo ba akong patayin?"

Bumaba sa sasakyan ang chauffeur. "Patawad, Miss Elizabeth. Ngunit hindi po kayo
maaaring umalis at pumunta kahit saan ng walang pahintulot mula sa master."

"Tell your master that I can go wherever I want to go!" Lumiko ako at nagpatuloy sa
paglalakad. Mabuti na lamang at hindi na ako sinundan ng chauffeur.
Mag-aalas singko na ng hapon ng narating ko ang condo ni Carl. It was a good thing
he was there.

"Liz!" sigaw nito sabay yakap sa akin. "Thank God you're alive! Nag-alala ako nang
hindi na kita matawagan. I looked for you everywhere! Pinuntahan kita sa bahay
niyo, pero wala akong nadatnan kahit isang tao roon." Hinalikan niya ako bago
nagpatuloy. "How are you? Did they hurt you?"

"I'm fine, Carl," sabi ko. Ngunit bigla akong nagkaroon ng hinala na may alam si
Carl sa kung ano man ang nangyayari sa akin. "I'm still alive, and they did not
hurt me. Pero ba't mukhang alam mo ang mga dapat itanong sa akin? It's as if you
are aware of what had happened to me."

Nakita kong nagulat siya sa mga sinabi ko. Bumuntong-hininga siya at naupo sa sofa.
"Matagal na akong may ideya na mangyayari ito."

"What do you mean?"

"Liz... Patawarin mo 'ko..."

"What are you trying to say?"

"Isa akong undercover agent ng Hunter Order. Kami ang naatasan ng gobyerno na
sumupil sa mga iligal na gawain ng mga... mga bampira."

"What did you just say?" bulong ko.

"Isa kaming secret organization ng gobyerno. Layunin namin ang wakasan ang pamumuno
ng mga bampira na kumukontrol sa ating lipunan. Patago kung kumilos ang mga
bampira, ngunit hawak nila ang malaking sektor ng pangangalakal, ang halos buong
mercado dito sa bansa. At ito, itong buong Salvacion, ay pinamumugaran ng mga
bampira. Hindi sila mabubuti. Dahas at pananakot ang gamit nila upang masunod ang
kanilang mga gusto."

Isang tango ang ibinigay kong tugon at nagpatuloy siya sa pagsasalita.

"Isang taon na ang nakaraan, sa pag-iimbestiga namin, napag-alaman namin na

ginagamit nila ang kanilang kapangyarihan upang sumang-ayon ang mga mayayamang
pamilya na ibenta ang kanilang mga anak na babae kapalit ang salapi at maliit na
kapangyarihang igagawad sa kanila. Businessmen, politicians, renowned artists...
Iilan lamang sila sa mga nakipag negosasyon sa mga bampira.

"Ang puting singsing na tulad ng suot mo... Ibinibigay 'yan sa mga anak na babaeng
magiging alay. At kung sino man ang napili, siya ang magiging Bloodslave ng
bampiring nakabili sa kanya. Kaya naman noong anim na buwan ng nakaraan, no'ng
nakita kong suot-suot mo ang singsing na 'yan—"

"Saka mo 'ko nilapitan? Niligawan? Ganoon ba 'yon?"

"No Liz—"

Hindi na niya natapos pa ang mga sasabihin niya dahil sa malakas na sampal na
iginawad ko sa kanya. "You used me! Para sa imbestigasyon ninyo! And all those
times we were making out... All those times that I almost gave myself to you...
Iyon pala ginamit mo lang ako? You're despicable!"

Tumalikod ako at palabas na sana ng kanyang condo nang biglang bumukas ang pinto at
pumasok ang apat na lalaking naka-itim.

"Sino kayo? Who gave you the authority to barge into my home?!" narinig kong sigaw
ni Carl, ngunit nagulat na lamang ako nang nakitang kong pinagtutulungan nila si
Carl at binugbog.

Lalapitan ko sana sila upang pigilan sila sa pambubugbog kay Carl nang may humila
sa aking braso. Namumukhaan ko siya. Isa siya sa mga sumundo sa akin sa bahay at
hinatid ako sa bago kong tinutuluyan.

"Miss Elizabeth, kung pinapahalagahan mo pa ang buhay ng lalaking iyan, sumama ka

sa amin at titigilan na nila ang pambubugbog sa kaniya," anito.

Nilingon kong muli ang direksyon kung nasaan si Carl. Nakahandusay na ito sa sahig,
duguan na ang mukha ngunit patuloy pa rin sa pagsisipa at pagtatadyak sa kanya ng
tatlong lalaki.

"Don't go with them Liz!" pilit nitong isinisigaw.

Nakikita ko sa mga mata ng nakahawak sa braso ko na totoo ang banta niya. At kahit
pa galit ako kay Carl sa panloloko niya sa akin, hindi ko pa rin maaatim na
magdurusa siya nang dahil sa akin. Isang tango ang ibinigay ko sa lalaki at saka
niya binitawan ang aking braso.

"No Liz! Don't go!"

Iyon ang huli kong narinig mula kay Carl bago siya pinatulog ng isa sa mga
nambugbog sa kanya. Napasinghap ako sa inaakalang patay na siya.

"Hindi pa siya patay," sabi ng lalaking katabi ko. "Kailangan na nating umalis bago
dumating ang mga hunters."

Tumango akong muli at sumunod sa kanila palabas ng building. Hindi ko namalayan na

madilim na pala sa labas. Gabi na pala.

"This way, Miss Elizabeth," turo sa akin ng lalaki at hinatid ako sa isang itim na
limousine na nakaparada sa tapat ng building. Binuksan niya ang pinto ng sasakyan
at naupo ako, balisa pa rin sa lahat ng mga nangyari sa akin ngayong araw na ito.

Hindi ako makapaniwala sa mga nangyayari sa akin, sa buhay ko. Ang taong inaasahan
ko upang tulungan ako, ang taong minahal ko nang buo... Matagal na pala akong
niloloko.

I leaned back and closed my eyes, letting the darkness inside the car consumed me
whole as I cried for my helplessness and vulnerability. I thought everything was
perfect. I had everything! And yet everything was just a bunch of twisted lies and
deceits.

"If you won't stop crying for that bastard hunter, I'll make sure the next time
you'll cry for him you will do it during his funeral," isang matigas na boses ng
lalaki ang pumutol sa aking pag-iisip.

I snapped my head to the side and let out a horrified gasp. A pair of hazel brown
eyes stared back at me intensely.

Dahil sa may kadiliman ang loob ng sasakyan ay hindi ko agad napansin na may kasama
pala ako sa loob.

He kept staring at me, those fierce brown eyes boring into me, into my flesh.

"I-ikaw," I stammered. I was frightened beyond measure. Dahil kaharap ko siya.

Dahil katabi ko siya. Si Stephen Francis Villaroyal, ang bampirang nagmamay-ari sa
akin.

"Yes," tugon niya. Umangat ang isang dulo ng kanyang labi, forming a smirk on his
devilishly handsome face. "I told you... You're mine Elizabeth."

***

A/N: Hello again! :) If nag enjoy po kayo sa chapter na ito, sana po mabigyan niyo
ito ng boto :) Maraming salamat sa pagbabasa :)

=================

Chapter Five (Continuation)

You're mine. That was the second time he told me that. Ang una ay noong nasa party.
Kahit malayo siya sa akin noong gabing iyon, alam kong siya ang nagsabi ng mga
salitang narinig ko.

You're mine.

Was I just a piece of property to be possessed by someone? Didn't I have my own

mind, my own freedom?

Patuloy pa rin siya sa pagtitig sa akin, ang mga mata niya ay tila hinuhubaran ang
saplot ko at pinagmamasdan ang buo kong pagkatao.

Napaatras ako dahil sa takot, kaba at isang pakiramdam na hindi ko maintindihan

kung ano. Ayaw ko sa paraan ng pagtitig niya sa akin, na para bang gutom na gutom
siya at gusto akong kainin. Ngunit hindi ko alam kung bakit ayaw ko naman na alisin
niya ang mga titig niya sa akin.

Was I enjoying him watching me?

I shook my head to clear my thoughts. Takot. Dapat takot ang pangunahing pakiramdam
ang siyang bumalot sa aking puso. Ngunit may isa pa akong nararamdaman... Hindi
lamang takot... hindi lamang panibugho at pagkasuklam... may isa pa...

"A-ano ang kailangan mo sa akin?" tanong ko nang nahanap ko na rin ang aking
tapang.

Ngumisi ito. "Ang pamilya mo ang may kailangan sa akin, Elizabeth. Ikaw ang may
kailangan sa akin."

"Ano ang ibig mong sabihin?"

"You really thought you all could outsmart a vampire like me? I have lived a
hundred years, my dear, sweet Elizabeth. Akala n'yo ba ay matatakasan ninyo ang
kontratang pinirmahan ng inyong pamilya? Akala mo ba ay matatakasan mo ako?"

Ang Mama at Papa!

"Yes, Elizabeth. I see you have realized what I mean. But do not worry, your
parents are safe. Hinatid sila ng mga tauhan ko pabalik sa bahay nila. But of
course, a warning was already given to them. Now I will give you the same warning
as well."

Lumapit siya sa akin at bigla akong hinila papalit sa kanya hanggang sa nakalapat
ako sa kanyang matigas na dibdib. Ang isang kamay niya ay mariing nakahawak sa
aking kamay na animo'y mga posas ang kanyang daliri, habang ang isang kamay naman
niya ay hila-hila ang buhok ko pababa, kaya naman ang mukha ko ay bahangyang
nakaangat.
As a result, I was looking at him from under my lashes, his sinister face was
eerily frightening and yet devastatingly beautiful.

"You, Elizabeth, belong to me until the day I release you from your contract. If
you ever try to escape or see that Hunter again, I swear you will never see the
light of day. One more attempt from you, dear, and one word from me is all it will
take to deliver the death blow to your beloved Hunter and parents."

It was not a warning. It was a threat. At nakikita ko sa mga mata niya na totoo ang
kanyang mga banta. Kaya wala akong nagawa kundi ang tumango.

"Good," sabi niya. Ngunit hindi pa rin niya ako binibitiwan.

"Ba't mo ba ito ginagawa? Marami ka namang babae sa mansyon. Ba't mo pa ako binili?
Ba't mo pa ako hinabol dito? Ano ba ang gusto mo sa akin?"

Bigla itong tumawa nang nakakainsulto. "Oh believe me Elizabeth. I don't need
anything from you. In fact the reason why I decided to buy you was because I didn't
like you and the way you had treated me that night at the party. Arrogant, pampered
little princess—that was how I saw you." Hinigpitan niya pa nang mas lalo ang
pagkakahawak sa buhok ko. It felt as if my scalp would be ripped apart from my
head. It was painful.

"So I wanted to teach you a lesson," patuloy niya. "I want you to realize that the
world does not revolve around your dainty little feet and that you are not above
everyone. Because I hate bitches like you!"

Hindi ko alam kung bakit ganoon katindi ang kanyang galit sa akin. Wala akong
maalalang inagrabyado ko siya. And during the party, I reacted the way I did
because of how he had behaved towards me.

Tinatagan ko ang loob ko at tinitigan siya ng matatalim sa mata. "You deserved to

be treated that way."

Akala ko ay magagalit siya dahil sa turan ko. Nagulat na lamang ako nang ngumiti
siya nang nakakaloko at bigla akong hinalikan sa labi. Mariin at marahas. Walang
amor. Pinipilit niyang ipasok ang kanyang dila sa loob ng aking bibig.

Pinilit ko siyang itulak ngunit hindi siya nagpatinag. Sa halip ay binitiwan niya
ang pagkakahawak sa kamay at buhok ko at itinulak ako hanggang sa naramdaman kong
tumama ang likod ko sa pinto ng sasakyan.

Patuloy pa rin siya sa paghalik sa akin, habang ang mga kamay niya ay nagsimulang
maglakbay sa aking katawan. Nanlaban pa rin ako, ngunit totoo ngang napakalakas ng
mga bampira. At kahit ilang suntok at kalmot ang ibinigay ko sa kanya, tila wala
siyang nararamdamang sakit sa mga ginawa ko.
Narinig ko na lamang ang tunog na parang may napunit, at saka ko lamang
napagtantong pinunit niya ang suot kong blouse at hinila pababa ang aking bra. Ang
lamig mula sa aircon ang sumalobong sa aking hubad na dibdib. Ngunit panandalian
lamang iyon nang inilapat niya ang kanyang mainit na palad sa aking dibdib at
sinimulan niya ang paghipo at pagmasahe rito.

Hindi ako makapaniwalang nagawa kong umungol dahil sa kakaibang pakiramdam na

dumaloy sa aking katawan. Ang pagkasuklam ko sa kanya ay unti-unting nawala dahil
sa sarap na aking natatamasa dulot ng patuloy niyang pagpisil sa aking isang
dibdib, habang ang isang kamay niya ay humihipo sa aking binti. I could feel the
smirk on his lips. I was caught unawares, and my lips parted on its own. He took
advantage of it and he slipped his tongue into mine, and he expertly started
exploring my mouth. He tasted of sweet wine and fresh mint. He tasted delicious.

Patuloy siya sa paghalik, sa pag-udyok sa akin na sabayan ko ang galaw ng kanyang

labi at dila, habang patuloy ang kanyang palad sa pagsamba sa aking dibdib. I felt
him pinched my nipple. It was painful. It was arousing. I was starting to get wet.
I arched my back, surrendering my breasts to his expert hands.

Narinig ko ang mahinang pagtawa niya. At nang nagsimula na akong tumugon sa mga
halik niya, biglang may narinig akong boses sa may harapan namin.

"Andito na po tayo, Master Stephen," sabi ng chauffeur. Ang chauffeur! I was about
to, almost, have sex inside the car with the chauffeur as an audience! I felt so
stupid! I felt like a whore, a slut. I felt horrible.

Inilayo ni Stephen ang kanyang sarili mula sa akin. Napangisi na naman ito nang
makita niya ang nakatambad kong dibdib. I crossed my arms to cover my breasts.

My cheeks turned crimson. I felt ashamed of how I responded to his kisses; I hated
my body for reacting so easily to his touch. I hated myself for behaving like a
slut.

Hinubad niya ang kanyang coat. Hinanda ko ang aking sarili sa pag-aakalang itutuloy
niyang muli ang kanyang pananamantala sa akin. Ngunit nagulat ako nang itinapon
niya sa direksyon ko ang coat.

"Cover yourself," utos niya. "That breasts of yours are for my eyes only."

Pinandilatan ko siya ng mga mata, saka isinuot ang coat. Saktong may nagbukas ng
sasakyan. Lumabas ako ng sasakyan at walang lingong tinungo ang aking kuwarto. Ni-
lock ko ang pinto at umupo sa kama.

Dinala ko ang aking mga daliri sa aking mapupulang labi. Tila ramdam ko pa rin ang
mga labi niya sa labi ko.

His kisses were harsh, but a part of me enjoyed his brute strength, his dominance
over me. Was I a masochist? Did I enjoy feeling the pain? Was I becoming like the
rest of the girls in this mansion who fancied themselves in love with the master?

I hated Stephen Villaroyal! I hated him from the very bottom of my heart. But I
knew I hated myself more for enjoying the pleasure he had awaken deep within me.

***

A/N: Hello ulit :) Salamat sa pagbasa ng MINE :) If you happen to like the chapter,
please do give it a vote :)

=================

Chapter Six

Napansin kong iba ang ikinikilos ng mga babaeng kasama ko sa mansyon. The moment I
stepped inside the sitting room where the ladies usually stay at this time of the
evening, it seemed like they were throwing daggers at me through their stares.
Pakiramdam ko ay ayaw nila sa akin. Dahil ba ako ang pinakabago sa kanila?

"They see you as a threat," paliwanag ni Megan. "Para sa kanila isa kang bagong
kaagaw sa atensyon ni Master Stephen. At narinig namin na mismong si Master Stephen
ang sumundo sa 'yo kanina."

Dumaan sa harapan namin si Diana, ang tinaguriang pinakamaganda sa grupo ng mga

kababaihan dito, at inirapan ako. Ayon din kay Megan, si Diana ang paborito ni
Stephen at ang pinakamahal na nabili sa lahat. Nakakaasiwang pakinggan iyon.
Nabili. Parang human trafficking lang. The difference was the rich and powerful
vampires were the buyers.

Pero kahit sabihin mong galing sa mayayaman at sosyal na pamilya ang mga babae
rito, iisa pa rin ang tingin sa amin ng mga bampirang Elites: we were just slaves.

Slave.

Alipin.

Tagapagsilbi.

Bihisan man kami ng Valentino o Gucci, magsuot man kami ng Jimmy Choo o Louboutin,
hindi pa rin magbabago ang aming katayuan dito sa lipunan ng mga Vampire Elites. We
were still slaves -their blood slaves. And I couldn't believe these girls were
contented with their life here! And I couldn't even believe they saw me as a
threat!
"Gusto mo bang tumakas dito?" narinig kong sabi ni Megan.

Napalingon ako sa kanya. Seryoso ba siya sa tanong niya? "Oo. Gusto ko talagang
tumakas dito. Ayoko dito, Megan. Hindi ko kayang manatili dito..."

"I can help you."

"Paano? Ba't mo 'ko tutulungan?"

"Alam kong hindi ka masaya dito. Ganyan din ang pakiramdam ko no'ng una. Pero 'di
naglaon, tinanggap ko na ang kapalaran ko. Nanatili ako dito ng isang taon para sa
pamilya ko. At... at tulad ng ibang mga babae dito, I have fallen inlove with
Master Stephen the moment that I saw him ."

Napasinghap ako sa turan niya. How could someone love a brute like that monster?
Stephen was handsome, no doubt about it. But he was a monster. No one could ever
love a monster... Unless he gave them something to yearn for. Pero ayokong manatili
pa rito para malaman kung ano iyon.

"Ano, Liz? Gusto mo ba?" tanong niya.

Tumango naman ako. "Papaano mo 'ko matutulungan?"

"Bukas ng umaga, kapag tulog ang mga bampira, tutulungan ka namin na makapunta sa
east wing."

"Namin? Sino-sino kayo?"

"Alam kong ayaw sa iyo ni Diana. Gusto niyang makaalis ka na sa mansyon sa lalong
madaling panahon para wala na siyang kaagaw. Kaya naman siya mismo ang nagpresenta
at nagbigay ng plano para itakas ka. At dahil parang siya ang tumatayong leader ng
grupo rito, madali niyang mahihikayat ang iba na tumulong din."

"Sabi mo sa east wing. Hindi ba ipinagbabawal tayo na pumunta roon? Hindi ba

pinaparusahan ang kung sino man ang mapadpad doon?"

"Oo. Pero mas madali kang makakatakas kung doon ka dadaan. Mga bampirang tagasilbi
ng master ang tanging pinapayagan na pumunta roon, at sa umaga ay tulog sila. Wala
masyadong nagbabantay roon, hindi tulad dito sa west wing."

May punto siya. Bantay sarado kami rito sa west wing ng mansyon. Si Violeta... Ang
mga lalaking nakaitim na uniporme na napag-alaman kong mga body guards pala
namin... Maraming tao ang umaaligid at nagmamatiyag sa bawat kilos namin.

Ano nga ba ang plano ko kapag nakatakas na ako? Bahala na. Basta ang mahalaga ay
makaalis muna ako ng mansyon. Saka ko na iisipin kung ano ang susunod na gagawin.

"Sige," sagot ko kay Megan. "What do I have to do?"

"Kami na ang bahala na i-distract si Violeta. Basta dapat bukas ng umaga ay pumunta
ka ng east wing..."

Megan relayed to me the plan. And as I slept that night, I replayed the plan over
and over in my head.

Kinabukasan, totoo nga ang sinabi sa akin ni Megan. Nang matapos kami kumain ng
agahan, agad nilang pinalibutan si Violeta. Ang iba naman ay ginamit ang kanilang
ganda at alindog upang agawin ang atensyon ng mga body guards.

Pasimple akong lumabas ng sitting room kung saan dini-distract ng mga babae si
Violeta. Tinungo ko ang pasilyong papuntang east wing. Ayon kay Megan, lumakad lang
ako ng diretso hanggang sa makarating ako sa malaking bulwagan sa gitna ng bahay at
pumunta sa east section.

Sinunod ko ang instructions niya. Nang nakarating na ako sa entrance ng east wing,
naglakad akong muli. Ang sabi ni Megan, kung may nakasalubong akong kasambahay sa
east wing, ang sasabihin ko lang daw ay may ipinasuyo sa akin si Violeta. Ngunit
ang sabi naman ni Megan ay bihira lang daw na may pumupuntang kasambahay sa
bahaging iyon ng bahay, depende kung may ipapalinis ang master ng mansyon.
Kadalasan daw ay sa gabi naglilinis ang mga kasambahay rito. Mabuti na lamang at
wala akong nakasalubong.

Dumiretso ako ng lakad. Isang pasilyo na naman ang sumalubong sa akin. Ang pader sa
bahaging ito ng bahay ay kulay pula, at ang sahig ay natatakpan ng makakapal na
maroon-colored carpet. Halos natatakpan ng mga malalaking portrait ang pader.

Lumiko ako sa kanan at itinuloy ang paglalakad. May kadiliman ang bahaging ito ng
bahay. Dahil siguro sensitibo ang mga bampira sa ilaw na nanggagaling sa araw. Kaya
naman ay makakapal na itim na kurtina ang nakatabing sa iilang bintana rito.

Ang sabi ni Megan ay may makikita akong malaking itim na pinto sa pinakadulo ng
hallway. Ito raw ang daan palabas sa may bandang gilid ng mansyon. At dahil
napapalibutan ng kakahuyan ang lugar na ito, kailangan daw doon ako pumunta,
dumirteso lang daw ako hanggang sa makalabas ng kakahuyan. Sa dulo ng kakahuyan ay
ang highway at ako na ang bahala na maghanap ng aking masasakyan.

Balak kong maghanap ng telepono at tawagan sina mama at papa na subukang tumakas
muli ng palihim. Siguro naman ay hindi na aasahan pa ng bampirang iyon na tatakas
kaming muli. At least makakasama ko ang pamilya ko.

If he would kill me, then at least I would be with my family.

Nakita ko ang itim na pintong tinutukoy ni Megan. Binuksan ko ito. Humakbang ako
ngunit nagulat ako sa aking nakita. Akala ko ay ito na ang labasan, pero kadiliman
ang bumabalot dito. Humakbang akong muli paloob sa silid. Halos wala akong makita
dahil sa madilim dito; ang ilaw na nasa likod ko na nanggagaling sa labas ang
tanging nagbibigay liwanag.

Hindi kaya mali ang niliko ko? Baka dapat lumiko ako sa kaliwa at hindi sa kanan?
Baka naman may isa pang pinto rito sa loob patungong exit?

Nagulat ako nang mag-isang nagsara ang pinto, at tuluyan na akong napalibutan ng
kadiliman. Biglang bumilis ang tibok ng aking puso at nagsitayuan ang mga balahibo
ko sa aking braso. Hindi ko maintindihan. Malinaw ang sinabi sa akin ni Megan na
dito ang--

Naintindihan ko na. Niloko niya ako. Niloko nila ako. At kahit si Megan ay kasabwat
nila sa panloloko sa akin. Gusto nila akong mapahamak dahil alam nila na kapag
nahuli ako ay mapaparusahan ako.

I could never trust anyone in this place! I could only trust myself.

May narinig akong yabag sa may 'di kalayuan, ngunit wala pa rin akong makita.
Humakbang ako patalikod hanggang sa tumama ang likod ko sa may door knob. Dali-dali
akong humarap sa pinto at pinilit na buksan ito ngunit ayaw nitong bumukas. Halos
yugyogin ko ang door knob mabuksan lamang ang pinto, ngunit mariin itong nakasara.

I felt my heart going up my throat as I heard the footsteps approaching closer. I

turned around just in time to see a shadowy outline towering over me. An arm
appeared and was aimed towards me. I thought the arm was about to hit me, so I
cowered closer to the door and closed my eyes.

Ilang segundo ang nagdaan at walang suntok o sampal ang dumapo sa akin. Narinig ko
na lamang ang click-sound. Unti-unti kong minulat ang mga mata ko, at isang pares
ng nanlilisik na mga mata ang sumalubong sa akin. Ang braso nito ay malapit sa
aking mukha, at ang kamay pala nito ay nakahawak sa may switch ng dim light.
Bahangyang lumiwanag ang kwarto dahil sa mapusyaw na kulay dilaw na ilaw na
nagmumula sa maliit na bumbilya sa itaas.

"Well, well... What do we have here?" he said in an ominous voice. "May naligaw
atang isang tupa sa ipinagbabawal na lugar."

Stephen Villaroyal looked murderously at me, his eyes turning red. I gasped as he
inched his face closer to mine.

"What are you doing here? Were you looking for a bit of fun? Gusto mo bang
ipagpatuloy natin ang naudlot sa loob ng sasakyan kagabi?" he sneered.

"I took a bath three times last night just to make sure I'd remove all traces of
your hands off my body," hindi ko napigilang sabihin. Tuwing nagiging arogante ito
at antipatiko, mas lalo kong nahahanap ang aking tapang. "Nasusuka ako tuwing
naalala ko ang mga ginawa mo sa akin kagabi."

Humalakhak lamang siya na para bang hindi ito naapektuhan sa mga sinabi ko. "Then
tell me, why are you here?"

"I got lost..." pagsisinungaling ko. But I knew he could see through my lie.

He smirked. "Naliligaw... Isang magandang pagkakataon ito para maligaw ka." Ibinaba
niya ang kanyang kamay mula sa pagkakahawak sa switch at biglang hinawakan ako sa
aking braso. "You see, dear Elizabeth, I was just getting very hungry, and I needed
to eat."

Hinila niya ako't kinaladkad, at buong lakas na itinulak ako hanggang sa tumama ang
likod ng aking mga tuhod sa dulo ng kama. Nawalan ako ng balanse at bumagsak ang
likod ko sa malambot na kama. Sa isang iglap ay pumaibabaw siya sa akin at itinulak
ang aking mga balikat sa kama.

Nakita kong unti-unting humahaba ang kanyang dalawang pangil, habang ang kanyang
mga mata ay pulang-pula pa rin. Bakas nga sa mga mata niya ang matinding gutom, at
tila nawawalan siya ng kontrol sa kanyang sarili.

Nagpumiglas ako; pinilit kong kumawala sa pagkakahawak niya sa akin. I was

frightened beyond measure, and I needed to get out of here, away from him.

Mas lalong bumilis ang tibok na puso ko, at sa sobrang lakas ng pagkabog nito sa
aking dibdib, tila naririnig ko na ang mga pintig nito sa aking tainga.

"You deserved to be punished, Elizabeth, for defying the rules," anito. "And I just
know the right way to punish curious little girls like you."

Hindi ko na nakita ang pagbaba ng mukha niya sa leeg ko. Bigla na lang ako
nakaramdam ng sakit nang kagatin niya ang aking leeg.

His fangs pierced deeper into my flesh, tearing the skin of my neck apart so
painfully. It felt like knives were plunging into my neck. Kulang na lang ay hilain
niya ang leeg ko gamit ang kanyang pangil at ihiwalay ito sa aking katawan, tulad
ng isang leon na nilalapa ang laman ng isang usa.

Napasigaw ako nang patuloy kong ang nararamdaman ang sakit. The pain intensified as
I felt him suck my blood out of my body. Nararamdaman ko ang ganid niya habang
sinisipsip niya ang aking dugo. Nararamdaman ko ang bawat pag-agos ng dugo ko sa
mga labi niya.

Akala ko ay hihimatayin na ako. Mas mabuti pa ngang himatayin ako, kaysa maramdaman
ko ang paglapa ng hayop na ito sa aking leeg.
At kahit pa nauubusan na ako ng lakas dahil sa dugong nawala sa katawan ko, pilit
ko pa rin siyang itinutulak palayo sa aking katawan habang patuloy ako sa pag-iyak
at pagsigaw.

Naramdaman ko ang unti-unti niyang paglayo sa akin. Tinitigan niya ako, ang mga
mata niya ay bumalik sa normal na kulay. Biglang umamo ang kanyang mukha na para
bang hindi siya makapaniwala sa nagawa sa akin.

Hindi ko mapigilan ang paghikbi. Akala ko ay kakagatin niyang muli ang leeg ko nang
inilapit niya ang mukha niya palapit sa akin. Nagulat na lamang ako nang isinubsob
niya ang mukha niya sa aking buhok at niyakap ako nang mahigpit.

"I'm so sorry... so damn sorry... Liza..."

Kahit pa ilang beses pa siya humingi ng tawad, hindi ko pa rin siya mapapatawad.
Isa siyang hayop. A monster. A beast. I hated him so much.

Patuloy pa rin ako sa pag-iyak, hanggang sa 'di ko namalayan ay nakatulog na pala

ako sa mga bisig niya.

***

=================

Chapter Seven

Nagising ako nang may narinig akong pintong nagsara. Unti-unti kong minulat ang
aking mata. Nagtataka ako kung bakit nagbago ang kulay ng pader ng aking kuwarto.
Ang dating kulay rosas ay naging kulay itim. Kinapa ko ang kama at hinanap ang isa
ko pang unan. Nang nahanap ko na ito at niyakap upang bumalik sa pagkakatulog,
naamoy ko ang panlalaking amoy—woody, musky, and very manly.

Napabalikwas ako ng bangon nang bigla kong naalala ang mga pangyayari. Kanina?
Kahapon? Hindi ko alam kung ilang oras ako nakatulog. Hindi ko rin alam kung anong
oras na. Walang bintana sa loob ng kuwartong ito, kaya naman hindi ko alam kung
umaga pa ba o gabi na.

Umupo ako sa kama at itinanggal ang pagkakatabing ng kumot sa katawan ko. Napansin
kong iba na ang suot kong damit. Suot ko ang isang maiksing pale pink silk na
pantulog. Inilapat ko ang isang kamay ko sa may bandang leeg kung saan ako kinagat.
Wala na ang bakas ng mga natuyong dugo.

Sino ang naglinis sa akin? Sino ang nagbihis sa akin? Ayoko nang malaman pa ang
kasagutan.
Tumayo ako at naghanap ng robe. Nang nakahanap ako, isinuot ko ito at dali-daling
nilisan ang kuwarto bago pa ako maabutan ng bampirang nagmamay-ari ng kuwartong
ito.

Nang nakarating na ako sa aking silid, dumiretso ako sa banyo, binuksan ang shower,
at bigla na lamang ako napaupo sa sahig, habang bumubuhos ang tubig mula sa shower.
Inaasahan kong ang malamig na tubig ang magpapabalik sa akin sa tamang ulirat,
ngunit mas lalong tumitindi ang lungkot, galit at kawalan ng pag-asa na bumabalot
sa aking puso.

Wala akong ibang maaasahan dito kundi ang sarili ko lamang. Lahat sila, trinaydor
ako.

Kumusta na kaya sina Mama at Papa? Did they go on with their usual lives?

Kumusta na si Jane? Nahihirapan din ba siya tulad ko?

Inilapit ko ang aking mga tuhod sa aking dibdib at niyakap ang mga ito. Ipinatong
ko ang aking mukha sa mga tuhod ko.

What would I do?

I could not stay here. I could not bear another... another assault from that
monster. Kahit nawala na ang sakit na naramdaman ko sa aking leeg katulad nang
naramdaman ko no'ng kinagat niya ako, bakas pa rin ang matinding sakit dito sa puso
ko. Sakit at takot. Nakakatakot siya. Ang mga nanlilisik niyang mga mata... Ang mga
matutulis niyang pangil... Ang mga labi niyang mapupula at uhaw na uhaw sa dugo...

Ayokong maulit ang pangyayaring iyon! Baka sa susunod ay hindi niya mapigilan ang
sarili niya at mauubos niya nang tuluyan ang dugo sa katawan ko.

Ngunit nakita ko ang biglang pagbago sa kanyang mukha noong hinagkan niya ako...

I choked back a sob. No. I should not think of things like those. Kahit pa mukhang
nagsisi siya sa nagawa sa akin, hindi pa rin magbabago ang nagawa niya.

At ang mga babaeng nagplano nitong lahat, bakit nila nagawa ito? Ayoko naman sa
katayuan ko ngayon. Kanila na ang bampira! Kanila na si Stephen Villaroyal! Ayoko
nito... ayoko ng buhay na ito...

Tumayo ako at nagsimulang maligo. Mamaya. Makikita ng mga babaeng iyon. Hindi
porke't mahinhin ako at hindi lumalaban, ay hindi na ako marunong lumaban. I would
not result to cheap tricks like the way they did. I was taught to be proper and
lady-like. Kaya iba ang paraan ko ng paglaban. They would see the new me.

Matapos kong maligo ay nagbihis na ako. Isinuot ko ang isang simple ngunit
eleganteng Christian Dior na bestida. Tuwing dinner ay kinakailangan naming
magbihis nang magagara dahil kadalasan daw ay may mga hindi inaasahang bisitang
dumadating—minsan si Stephen o kaya naman ang mga kaibigan nito. Kaya tuwing gabi
ay akala mo'y may party na dadaluhan ang mga kababaihan dito.

Nakakatawa. We all seemed liked first class, highly paid prostitutes living inside
a vampire's harem. At si Violeta ang aming bugaw.

I stepped inside the dinning room, at biglang tumigil ang mga naroroon sa
pagsasalita. Binalot kami ng katahimikan habang humakbang ako paloob. Narinig ko
ang pagsinghap ni Megan at ng ibang mga babae. Nakita ko rin ang pagkagulat sa
mukha ni Diana. Tila si Violeta lang ang walang kamalay-malay sa mga pangyayari.

Umupo ako sa bakanteng upuan sa tabi ni Megan.

"Ginabi ka na ata ng gising. Ang sabi ni Diana sa akin ay may sakit ka raw at nais
na magpahinga," sabi ni Violeta.

"Yes, I felt ill this morning," turan ko. Binaling ko ang tingin ko kay Diana.
"Thank you Diana for your kindness. With out you, I wouldn't feel so... good."

Tinapunan ako ng matatalim na titig ni Diana bago niya ako binigyan ng pekeng
ngiti. "So how are you this evening? How did you spend your entire day? Was it
dull? Boring? Painful?"

Binuksan ko ang napkin at ipinatong ito sa aking kandungan. "Actually, the truth
was I spend the rest of the day inside the master's bedroom—on his bed to be more
precise."

I heard several collective gasp from the ladies, and Diana was eyeing me angrily.

"And it was such an intense experience. He was so... rough. As if he couldn't get
enough of me." Tinitigan ko sa mga mata si Diana at idinagdag ko, "I like him rough
on me."

Nakita ko ang matinding galit at inggit sa mukha ni Diana na pilit niyang

itinatago. Isang matamis na ngiti lamang ang ibinigay ko sa kanya.

I knew what I said was an outright lie. But I would let them think whatever they
like; let them interpret my words in several ways they wanted to. Let them choke on
those lies. Mamatay sila sa inggit.

I was about to take a sip on my soup when the double doors of the dinning room
opened and a buttler announced, "Ipinag-uutos ni Master Stephen na samahan siya ni
Miss Elizabeth sa east wing dinning hall."
Lahat ng mga mata ay nakatitig sa akin.

"Master Stephen wanted to dine with you, Elizabeth," sabi ni Violeta.

Dine with me? Or he wanted to dine on me?

Kinilabutan ako sa ideyang ako ang gagawing dinner ng bampirang iyon. Ngunit hindi
ko ipinahalata sa iba ang takot ko. Bagkus ay isang arogante at mayabang na ngiti
pa ang ipinakita ko sa kanila.

"I guess the master misses being with me," ang sabi ko pa, saka ako tumayo at
sumunod sa buttler palabas ng dinning room.

Nang nakalayo na ako sa kanila, saka lang ako nagpalabas ng isang mahaba at maluwag
na hininga. Hindi ko talaga gawain ang magsinunglaing at magpanggap, lalo pa't
hindi ko gusto at ginusto ang mga nangyari noong umagang iyon. At marahil ay mas
lalo pang tumindi ang pagkainis sa akin ni Diana dahil sa mga sinabi ko kanina.

Nang nakapasok na kami sa may east wing ng mansion, biglang nangatog uli ang mga
tuhod ko. Ano na naman kaya ang mangyayari sa akin? Mauulit na naman kaya ang mga
ginawa niya sa akin tulad no'ng umagang iyon? Alam ko na isang Bloodslave ang papel
ko rito, ngunit hindi ko inaasahan na ganoon pala kasakit ang gagawin niyang
pagkagat at pagsipsip sa aking dugo.

Bakit sa mga novels ay tila nasasarapan pa ang mga tao tuwing kinakagat sila ng mga
bampira? Nakakatawa. They had romanticized and sexualized the vampires in books and
movies, when in fact they were nothing but beasts and demons in real life.

Oo, nakakatakot sila. They were not only predetaors; they were also parasites that
needed us humans to survive. In fact, sa tingin ko ay sila ang mga salot sa
lipunang ito. At hindi ko lubos maisip kung bakit nahulog sa patibong ang aking
lolo sa kanilang bitag.

Napatigil ako sa tapat ng isang malaking golden double doors. Binuksan ito ng
dalawang footman at inanunsyo ng isa ang pagdating ko. Ang buttler na sumundo sa
akin, at ang dalawang footman dito, mga bampira rin ba sila?

Red at gold ang tema ng silid na aking pinasukan. At sa gitna ng dinning hall ay
isang mahabang lamesa. Sa dulo nito ay nakaupo ang aking host, ang master ng
mansyong ito. Nakatitig ito sa akin, ang mga mata niya ay sumusunod sa bawat galaw
ko. May hawak siyang isang crystal goblet na may pulang likido sa loob. Panalangin
ko ay hindi dugo ang laman na iyon, dahil iisipin ko pa lang ay naduduwal na ako.

Hinatid ako ng buttler sa kabilang dulo ng lamesa. Kaharap ko si Stephen na mariing

nakatitig pa rin sa akin. Umupo ako at tinaasan ko lamang siya ng isang kilay.
Umangat naman ang isang dulo ng kanyang labi bago uminom sa kanyang hawak na baso.
Inilapag niya ang baso sa lamesa at sumandal patalikod.
"I see you are well rested," ang sabi pa niya.

"And I see you haven't had your sleep," sagot ko. Even though he looked incredibly
handsome in his white button down shirt, his hair was dishevelled and he had dark
circles under his eyes. Kung sa isang tao pa ay parang hindi ito natulog ng buong
gabi.

Humalakhak ito. "Actually, you are quite right. Hindi nga ako nakatulog." He leaned
forward and gave me one of his seductive smiles. "I spent the entire time watching
you sleep."

***

A/N: Hello! Salamat sa oras na nilaan niyo para basahin ito. Sana nagustuhan
niyo :)

=================

Chapter Seven (continuation)

I spent the entire time watching you sleep

Tinitigan lamang niya ako ng buong araw? Nakakakilabot iyon kung tutuusin, ngunit
hindi ko alam kung bakit parang tila kinilig pa ako sa turan niya. Pinilit kong
iwaksi ang pakiramdan na iyon.

I rolled my eyes to cover my feelings. "So, why did you ask me to be here?
Paparusahan mo na naman ako? Are you going to make me your dinner after you already
had my blood for breakfast?"

"What a splendid idea, Ms. Montemayor. But in as much as you awfully crave for my
bite, I'm afraid I have to decline your offer. No. Hindi kita pinapunta rito para
roon. I just want to have the pleasure of having you for company tonight."

"Kaninang umaga, nang inabutan mo 'ko sa silid mo, hindi ko sinasadyang mapadpad
doon."

"Yes, I know. You were trying to escape. Am I right, Ms. Montemayor?"

"Oo, tatakas sana ako." Sa tingin ko ay wala ng rason pa para magsinungaling sa

kanya. Baka mas lalo pa itong magalit tulad ng pagsisinungaling ko kaninang umaga.
"But I was tricked by your ladies. Akala nila paparusahan mo 'ko o palalayasin dito
dahil sa paglabag ko sa patakaran sa mansyon na ito."
"And yet you are still here, unharmed and unscathed. How did they react when they
saw you?"

"What do you expect? They were surprised to see me. Frankly, they were more
disappointed that I was still alive and breathing." Sinimulan kong ilapag ang table
napkin sa may kandungan ko. "Tell me, Mr. Villaroyal, what made those girls see me
as their threat? Bakit tila hibang na hibang ata sila sa 'yo, to the point that
they would do something to place harm on me just to get rid of me?"

Isang aroganteng ngiti ang itinugon niya sa akin. "I don't know, Ms. Montemayor.
Could it be because of my charms? Or because of my generosity when it comes to
showering them with gifts? Or maybe because I am an incredible lover."

"Lover?" tanong ko habang sinimulan kong hiwain ang steak na nasa plato ko. "Don't
tell me ikinakama mo ang lahat ng mga babae rito para sabihin mong isa kang
incredible lover?" inosente kong tanong.

"As a matter of fact, yes I do take all of them to bed."

Bigla kong nabitawan ang hawak kong kubyertos at napatingin sa gawi niya.

Napahalakhak naman ito. "Oh please, Ms. Montemayor. Don't tell me inosente ka pa
rin sa mga pangyayari? I wouldn't pay that much for a female kung dugo lamang ang
kailangan ko sa kanya. I wouldn't pay that much for you if I cannot taste all of
what your body can offer."

"Ano ang akala mo sa aming mga babae? Mga parausan? Kung nakaramdam ka ng kati
riyan sa pagkalalaki mo ay pipili ka na lamang sa mga babaeng nakapila sa harapan
mo, gagahasain siya habang iniinom ang kanyang dugo? Do you have any idea that rape
in this country is a crime, Mr. Villaroyal?"

"Rape? I never forced a woman before, Ms. Montemayor. In fact, it is the ladies who
flung themselves at me, begging me to take them. At hindi ba iyon naman ang papel
ninyong mga kababaihan dito sa mundo? Ang pasayahin ang inyong mga asawa sa kama at
magparami ng inyong lahi?"

Naningkit ang aking mga mata. "How old are you, Mr. Villaroyal? One hundred? Two
hundred? Five or six thousand? Are you that ancient and old para ganyan ang maging
pananaw mo sa aming mga babae? In this era, women are now equal with men, Mr.
Villaroyal. At kahit pa isa kang walang pusong bampira, wala kang karapatang
tratuhin kaming mga babae ng ganyan!"

Biglang nagbago ang ekspresyon sa mukha niya. Kumunot ang noo nito at sumalubong
ang kilay. "Come here, Elizabteh," matigas na utos nito.

Umiling ako. "No."

"I said, come here," he said between gritted teeth. Biglang naging pula ang mga
mata niya ng ilang segundo bago bumalik sa pagiging kulay brown.

Wala akong nagawa kundi ang sumunod sa utos niya. Tumayo ako sa inuupuan ko at
lumapit sa kanya. Nang nakatayo na ako sa tabi niya ay bigla niya akong hinawakan
sa may baywang at hinila palapit sa kanya hanggang sa bumagsak ako sa may kandungan
niya.

Pinilit kong kumawala sa pagkakahawak niya sa akin. I squirmed on his lap until I
felt something hard started poking at my buttocks. Napasinghap ako nang napagtanto
ko kung ano iyong tumutusok sa akin.

Nakita ko ang malademonyong ngisi niya. "Yes. Do you feel that, Elizabeth? I'm
getting hard because of you. So stop squirming unless you want me to turn you over
on your belly and take you from behind."

Tumigil ako sa paggalaw dahil baka totohanin niya ang banta niya.

"Much better," sabi niya. "You see, my sweet Elizabeth, the reason why I bought all
those women is exactly what you had just said. Mga parausan ko sila. I take their
blood and their body. It's what we vampires do to humans. Because humans are
created to feed vampires, to satisfy us, to pleasure us... And the females we owned
are happy and very much willing to do those things for us... for me." He started
caressing my cheek. Nagulat ako dahil kahit mabigat ang mga salitang binibitawan
niya laban sa mga tao, ang mga haplos naman niya ay malambot at banayad. "But you
are different. Noong una kitang nakita, I thougth you were like the rest of them,
blinded by how I looked. Pero nang nagsimula kang magsalita na para kang isang
prinsesang nagsasalita sa isang alipin, naisipan kong ilagay ka sa tama mong lugar.
Nobody treats a vampire just like that."

"Ikaw ang nagsimula," sabi ko. "Napakaarogante mo at akala mo kung sino ka. At isa
pa, nakamaskara ka no'ng mga panahong 'yon, kaya hindi ko alam ano ang hitsura mo."

"And how do I look to you know?"

"Like a beast!"

Tumawa ito nang pagkalaslakas, na para bang wala ng bukas. Bakit ba sa tuwing may
sasabihin ako ay kundi siya magagalit ay tatawanan naman ako? Hindi naman ako isang
clown para aliwin siya nang ganoon.

"See what I mean?" sabi niya habang humihina ang kanyang pagtawa. "You amuse me,
Elizabeth. I don't like you. You don't like me as well. And that intrigues me a
lot, because all the ladies say they love and adore me."

Ang pagiging ayaw ko sa kanya ang dahilan kung bakit niya ako ikinukulong dito sa
mansyon niya? Naiintriga siya dahil wala akong gusto sa kanya? Nahihibang na ba
siya? Siya na ata ang pinakaaroganteng lalaking nakilala ko, mapa tao man o
bampira. Ang akala niya ba ay lahat ng babae ay magkakandarapa sa paanan niya?
Nasisiraan na siya ng bait kung iyon ang inaakala niya!

"Ang yabang mo rin, ano?" giit ko. "Akala mo lahat ay may gusto sa 'yo, 'no? Well,
let me tell you this, Mr. Villaroyal, I am not like the rest of them. Hindi ako
tulad ng mga babae mo na bulag at masokista, mga nasisiraan ng ulo tulad mo. Mga
walang taste pagdating sa lalaki!"

Humalakhak na naman ito.

"I am not a clown, Mr. Villaroyal!" sigaw ko. "So stop laughing at everything I
say!"

"Why not call me by my name?"

"What?"

"I have been calling you by your first name. Ba't hindi mo 'ko tawagin sa pangalan
ko, instead of calling me Mr. Villaroyal."

"I wasn't sure what appropriate name to call you. Mr. Villaroyal? Master? Monster?"

He gave a low chuckle. "Just call me Stephen."

Gusto niyang tawagin ko siya sa pangalan niya? Sa kanyang first name?

"But when we're in bed, I want you to call me master," dagdag pa niya.

Pinandilatan ko siya ng mata, ngunit hindi siya natinag. "You will never be my
master."

"We'll see," sagot niya.

Bigla naman niyang siniil ng halik ang mga labi ko bago pa ako nakapagtaray sa
kanya. At tulad dati, mapusok pa rin siya at marahas. Ayokong tugunan ang mga halik
niya, ngunit hindi ko alam kung bakit may kakaibang alab ang namumuo sa kaibuturan
ng aking katawan, na siya namang unti-unting lumiliyab at pilit kumawala. Tila wala
akong kontrol sa sarili kong katawan nang ipinulupot ko ang aking braso sa kanyang
leeg at tinugon ang kanyang maparusang halik.

He was rough. And I answered him with the same ardent feeling.

Sinabayan ko ang galaw ng kanyang dila, habang isinuklay ko ang mga daliri ko sa
kanyang buhok at marahang itinulak ang kanyang ulo palapit sa aking mukha.
I kissed him. I tasted him. I was drowning in his kisses; got lost in the sensual
feeling Stephen had ignited within me.

Naramdaman ko ang pagpisil niya sa aking kaliwang dibdib, habang gumagapang ang
kanyang labi pababa sa aking leeg. I felt him gave my neck a slight suck as he
continued to squeeze my breast. I gave a deep moan as I basked in that incredible
feeling he was giving me.

Iniwan ng mainit niyang palad ang dibdib ko. I grumbled in protest, and he gave a
low chuckle as a response. Ngunit may ibang destinasyon pala ang kamay niya.
Ipinasok niya ang kanyang kamay sa ilalim ng aking bestida at sinimulang haplosin
ang aking binti.

Then he began stroking me down there, right in the very middle. My underwear was a
big barrier, and I was starting to wish I never wore one. But his expert hand, his
seeking fingers found its way in. I felt him slipped his finger under the elastic
of my underwear and he immediately found my core. I let out a loud gasp as he
started to stroke me.

Nalunod ang aking ungol nang hinalikan niya akong muli. Kusa kong ibinuka ang aking
mga hita habang patuloy niyang pinaglalaro ang maliit na bahagi sa may bandang
ibaba ko gamit ang kanyang daliri.

I felt so incredibly wet.

It felt so incredibly delicious.

I wanted more.

Bakit ganito? Bakit tumutugon ako sa kanyang ginagawa sa akin? Bakit nagugustuhan
ko ang mga ito? Dati, tuwing magde-demand ang nobyo ko that he wanted more, hindi
ko siya pinagbibigyan. At sa tuwing lumalagpas siya sa kanyang limitasyon ay
pinipigilan ko siya. Pero bakit kay Stephen ay tila ako pa ang nag-uudyok sa kanya
na ipagpatuloy niya ang kanyang ginagawa?

Oh God! What was wrong with me?

"So this is the reason why you suddenly forgot we have a council meeting this
evening?" tanong ng isang baritonong boses sa may 'di kalayuan.

Nanlaki ang aking mga mata nang nakita ko ang isang matangkad na lalaking nakatayo
sa may gawing pinto.

***
A/N: Hello again! I do hope you will give this chapter a vote :) Thank you for
reading!

=================

Chapter Eight

I heard Stephan groaned in annoyance. "Go away Marcus, or die," banta niya habang
naglalakbay naman ang kanyang labi sa aking panga.

Pinilit kong isara ang aking mga binti at itulak si Stephen palayo sa akin, ngunit
ayaw niyang tumigil sa kanyang ginagawa.

"Stop... please..." pakiusap ko.

Narining ko ang pagbuntong-hininga ni Stephen at inilayo ang kanyang mukha sa akin

at inilabas ang kanyang kamay sa ilalim ng aking damit.

Akmang aalis na sana ako sa kanyang kandungan ngunit hinigpitan ni Stephen ang
pagkakahawak niya sa baywang ko. Nakita kong ngumiti nang nakakaloko ang bagong
dating na lalaki, na para bang nasiyahan ito sa nakita niya. Matangkad din ito,
tulad ni Stephen. Matipuno rin ang pangangatawan, matangos ang ilong, at kahit
medyo malayo ito sa akin ay napansin ko pa rin ang kulay ng mga mata nito na gray.
Marahil iyon ang nagpapagwapo sa kanya—ang mga kulay ng mata niya. Ngunit nang
tinitigan ko siya nang maiigi, para sa akin ay 'di hamak na mas guwapo pa rin si
Stephen.

Ngumisi ang lalaking tinawag ni Stephen na Marcus. Biglang namula ang aking pisngi
nang napagtanto kong napanood niya ang paghahalikan namin ni Stephen. Yumuko na
lamang ako at iniwasan ang tumingin sa kanya. Hinayaan ko na lamang sila na mag-
usap.

"Is she the new one you bought in the auction?" tanong ni Marcus.

"Yes," maiksing sagot ni Stephen.

"She looks lovelier up close. Her blood seemed to smell quite delicious. Can I try
her?"

Try me? Pinag-uusapan nila ako na tila isa lamang akong gamit o laruan na puwedeng
hiramin sa isang kaibigan kahit kailan nito nanaisin. Nasusuklam ako sa mga gawain
nila. Binababoy lang nila kaming mga babae.

Naramdaman kong mas lalong humigpit ang pagkakahawak ni Stephen sa aking braso. As
if he was becoming protective of his possession. "No," matigas nitong tugon kay
Marcus. "You already have your own."

"But you used to share your ladies!" giit pa ni Marcus kay Stephen.

"Not this one, Marcus. She's exclusively mine."

Nagkibit-balikat lamang si Marcus. "Oh well. But if you ever change your mind..."

"What brings you here, Marcus?"

"I told you. May pagpupulong ang mga Elders at Elites. Ipinapatawag tayo ni Lord
Havenhurst."

"Ano na naman ba ang problema ni Devon at biglang nagpatawag ng pagpupulong?"

Iniiwasan ko pa ring titigan ang bisita ni Stephen. Narinig ko na lamang ang

kaluskos ng paa ng upuan sa sahig, at marahil ay hinila ito ni Marcus upang umupo.

"Hindi ko alam sa bampirang iyon. But I heard it has something to do with the
Bloodslaves," sagot ni Marcus.

Bumuntong-hininga si Stephen. "Very well then. You go ahead of me. I will just
finish something with my slave before I go."

Pinandilatan ko si Stephen sa kanyang sinabi. Narinig ka naman ang bungisngis ni

Marcus. Nakainis silang dalawa. Pareho silang bastos at marumi ang utak!

Nang umalis na si Marcus ay saka ako umalis sa kandungan ni Stephen. Hindi pa nga
ako nakalayo sa kanya nang bigla naman niyang hinila nang mahigpit ang aking braso.

"Hindi pa tayo tapos," sabi nito sa akin. "When I come back, I want to find you on
my bed, naked, with your thighs open."

Tinitigan ko siya ng masama at binawi ang braso ko sa pagkakahawak niya. Manyakis

talaga ang bampirang ito!

Padabog akong lumabas ng dining hall. Nagulat ako nang nakita kong nasa labas lang
pala si Marcus, nakasandal ang likod sa pader, ang mga kamay ay nakasiksik sa
magkabilaang bulsa ng kanyang pantalon. Nakangiting-aso ito habang tinititigan ako.
Kumindat ito sa akin. Inirapan ko naman siya at nagpatuloy sa paglalakad. Magsama
silang dalawang antipatikong manyakis!

Dumiretso ako sa aking kuwarto. I slammed the door shut and locked it. Kulang na
nga lang ay harangan ko ang pinto ng mga silya at cabinet upang makasigurado ako na
walang makakapasok sa aking silid.

I stormed inside the bathroom and removed my clothes. I turned the shower and let
the water removed all traces of Stephen from my body.

Oh, how I hated that vampire creep! Akala niya siguro puwedeng-puwede niya akong
gawing isa sa mga parausan niya. He thought he could have me. Nakuha na niya ang
dugo ko, pati ba naman katawan ko ay gusto niyang angkinin?

Dinampot ko ang sabon at sinimulang ipahid ito sa aking katawan. Habang ginagawa ko
ito, bigla kong naalala ang mga kamay ni Stephen na humimas sa katawan ko kanina.

Then I started imagining his hands caressing me as my soapy hand ran across my
breast. I squeezed my breast, massaged it the way he did earlier. I felt my body
quiver. Then I suddenly felt I wanted to touch myself down there. My hand left my
breast and slid down towards my stomach, towards the jucture of my thighs...

Bigla kong nabitiwan ang sabong hawak ko kasabay ng pagbalik ng aking ulirat. Oh
God! I was about to... I could not believe I was going to...

I hated Stephen for making me do things I had never done before!

Nagbanlaw ako at mabilis na lumabas ng banyo. Dali-dali akong nagbihis at humiga sa

kama. Panalangin ko ay pati sa panaginip ay huwag sana niya akong dalawin.

***

Napabalikwas ako ng bangon nang narinig ko ang malakas na katok at sigaw na

nanggagaling sa labas ng kuwarto ko.

"Open this goddamn door!" Boses ni Stephen iyon. Hindi ako maaaring magkamali.

"Go away!" sigaw ko at bumalik muli sa pagkakahiga.

Nagulat na lamang ako nang biglang lumipad ang pinto paloob ng aking kuwarto.
Napaupo ako sa kama at nakita ko ang galit at nanlilisik na mga mata ni Stephen.
Kung nagawa niyang sirain ang pinto ng aking kuwarto, kayang kaya rin niya akong
saktan.

Isiniksik ko ang sarili ko sa head board ng aking kama. Bigla akong nanginig sa
takot dahil sa galit na anyo ni Stephen. Dahan-dahan siyang pumasok sa loob.

"A-anong ginagawa mo rito? Ano'ng kailangan mo sa akin?" Pautal-utal kong tanong.

"You really like disobeying me, Liza," mahinang tugon nito habang patuloy ito sa
paglapit sa akn. "Talagang sinusubukan mo ang pasensya ko."

Bigla niyang hinila ang braso ko at kinaladkad ako palabas ng kuwarto. Sa sobrang
higpit ng pagkakahawak niya, at sa sobrang lakas ng pagkakahila niya, pakiramdam ko
ay mahahatak niya nang tuluyan ang braso ko sa aking katawan.

"Aray! Nasasaktan ako!" daing ko. Ngunit hindi siya nakinig at kinaladkad pa rin
ako sa mahabang pasilyo. Isa-isa namang nagsipaglabasan ang mga tao sa kani-
kanilang silid-tulugan, nagtataka kung ano'ng kaguluhan ang nangyari.

Nasulyapan ko ang mukha ni Diana. She was wearing an evil smile on her face.
Marahil ay nakikita na niya sa kaniyang imahinasyon ang masalimuot na kapalaran ko
sa mga kamay ni Stephen.

Narating namin ang east wing, at buong lakas niya akong itinulak sa loob ng kanyang
kuwarto. Narinig ko ang pag-lock niya sa pinto ng kuwarto, at bigla akong nabahala
na ang tanging daan ko palabas ay wala na.

Patuloy ako sa pag-atras habang pinapanood siyang nagsisimulang tanggalin isa-isa

ang suot nitong saplot.

"W-what are you doing" I exclaimed.

"What do you think, my dear?" turan nito habang patuloy pa rin sa paghuhubad. "I'm
undressing so I could ravish your body—so I could have sex with you."

Napasinghap ako sa sinabi niya. "W-wala sa pinirmahan kong kontrata na

makikipagtalik ako sa 'yo!"

Umatras ako hanggang sa sumalubong sa aking likod ang malamig na pader. Ang mga
mata niya ay nanlilisik, ang mga mapupulang bilog ay nakatitig sa aking mukha. Ang
dalawang pangil niya ay unti-unting humahaba. He looked so hungry as he took a step
towards me. Hungry for me. Hungry for my blood.

"I paid for you," sabi niya sa mababang tono. "I paid to fuck you. I paid to have
you as my Bloodslave."

Oo, binayaran niya ang pamilya ko para ako'y maging isang Bloodslave niya. Pero
hindi ibig sabihin ay ibibigay ko rin sa kanya pati ang pagkababae ko. Hindi ako
isang bayarang babae!

"I am not a whore!" sagot ko sa kanya. "Ang dugo ko ang binili mo, hindi ang puri
ko!"

He laughed a humorless one. Nakakatakot ang kanyang tawa. Dahil kahit tumatawa
siya, bakas pa rin sa kanyang mga mata ang gutom at pananabik para sa akin. At alam
ko na kapag naumpisahan na niya ang kanyang nais, mahirap na itong pigilan.

Humakbang siyang muli, hanggang sa tuluyan na niya akong ikinubli sa loob ng mga
bisig niya nang inilapat niya ang kanyang mga palad sa diding na nasa likuran ko.
"When I said I paid for you, it meant I paid for everything. I paid for your
blood... I paid for your body... I paid for your damn virginity... I own you,
Elizabeth Montemayor. You're mine."

Stephen Francis Villaroyal was my owner, my master. He may own every part of my
body, but my soul was still mine. Kahit na hawak niya ang buhay ko sa mga palad
niya, may sarili pa rin akong pag-iisip. At gagawin ko ang lahat ng paraang maiisip
ko upang makawala sa mala-impyernong kontrarang pinasukan ng aking pamilya.

Napasigaw ako nang bigla niyang hinatak ang braso ko. Nagpumiglas ako, at pinilit
kong idiin ang aking mga paa sa sahig upang mapigilan siyang kaladkarin ako. Ngunit
sadyang malakas siya at nagawa niya akong hilain at itulak hanggang sa tumama ang
likod ko sa kama.

Sa isang iglap, ang kanyang matigas na katawan ay nasa ibabaw ko na. Para siyang
isang hayop na nawawala sa sarili at biglang sinubsub ang kanyang mukha sa aking
leeg. Akala ko ay kakagatin niya akong muli. Akala ko'y sisipsipin niyang muli ang
aking dugo. Mas kagimbal-gimbal pa pala ang plano niya para sa akin.

"Ano ba! Tama na!" Ngunit tila wala siya sa sarili. Patuloy pa rin siya sa paghalik
sa aking leeg, patuloy pa rin siya sa pagpisil sa aking dibdib. Sinuntok ko ang
kanyang dibdidb, kinalmot ang kanyang mukha. But instead of stopping him, what I
did excites him more. "Damn you, I said stop it!"

But he didn't stop; he continued assaulting me. He continued hurting me. He

continued to force himself on me.

Ginamit ko ang buo kong lakas para itulak siya, ngunit kulang pa rin. Kailan ma'y
hindi ko mapapantayan ang kanyang lakas.

"Stop fighting me Elizabeth!" He suddenly grabbed both my wrists with one hand and
settled it above my head, locking it there in his tight grip.

He used his free hand to draw the hem of my shirt up and he slipped his hand inside
then roughly caressed my breast.

"Tama na! Nasasaktan na ako!" I cried. He really was going to rape me! And I was so
helpless to even defend myself. Tears started falling from my eyes as I realized
how hopeless my situation was. Hawak ni Stephen ang buhay ko, ang buhay ng pamilya
ko. Nakatali na ako sa kanyang buhay. Isa na lamang akong pagmamay-ari ng isang
bampira. At magagawa niya ang kahit na anong nanaisin niyang gawin sa akin. Iyon
ang masaklap na katotohanan.
At kasabay ng pagbuhos ng mga luha ko ay ang paglisan ng aking enerhiya para
lumaban. Unti-unti na ring humihina ang aking pagsigaw, hanggang sa ang huli ko na
lamang nasabi ay, "Please don't hurt me, Stephen..."

Biglang napatigil si Stephen sa kanyang ginagawa sa akin. Marahil ay nagulat siya

nang marinig ang pagsambit ko sa pangalan niya.

Inangat niya ang kanyang mukha mula sa aking leeg at tinitigan ako. Napasinghap ako
dahil nakita ko ang paghihinagpis sa mga mata ni Stephen kahalo ang mga luha na
dugo na tumutulo mula sa mga mata niya.

"Why can't you love me, Eliza? Ba't hindi mo kayang tanggapin ang pag-ibig ko para
sa 'yo?"

I felt it. I felt his pain. I felt there was something deeper in him that haunts
him—a past that torments him up until now.

Who was Eliza and what was her role in Stephen's life? What did she do to cause
this vampire so much pain?

But before I found my voice to ask the vampire, he rolled off me and went out of
the room.

***

A/N: Super dry na ng utak ko :( Last month I completed two stories, tapos this
month another two ay matatapos na (although hindi ko pa napopost ang remaining
chapters pero natapos ko na itong isulat at lahat lahat). Tapos there's a million
of stories and plots that keeps on popping in my mind! In short, pinahirapan ko
lang ang sarili ko. LOL. I guess that's because I love writing stories that much :)

So anyway, enough with the dramas. Thank you for reading MINE! And sana vote n'yo
po ito. As of now (JAN 16 11:24AM) #25 ang MINE sa vampire category. Masaya lang
ako to see it on the second page of What's Hot. Sana sa sunod, sa first page ko na
ito makita. HAHAHA.

Love you guys! Thank you for the support :)

=================

Chapter Nine

"Who is Eliza?"

"Someone who we will never discuss."

"But Violeta, I need to know who she is."

Bumuntong-hininga si Violeta. Alam kong malapit na siyang bumigay sa kakakulit ko

sa kanya. Sinadya kong magpahuli at hindi muna umalis sa hapag-kainan. Nakagawian
na rin kasi ni Violeta na magpaiwan sa breakfast table upang tapusin ang kanyang
pag-inom ng kape tuwing umaga. At nang nakaalis na ang pinakahuling kasamahan ko
rito sa bahay, saka ko naman nilapitan si Violeta at umupo sa tabi niya.

Mahigit labin-limang minuto ko na rin siyang kinukulit na ibunyag sa akin ang lihim
ni Stephen, ngunit tikom-bibig pa rin ang aming tagapag-alaga.

Uminom muna si Violeta sa kopitong hawak niya bago ako sinagot. "Elizabeth, malaki
ang utang na loob ko kay Master Stephen. And I wouldn't betray his trust. Kung
hindi niya ipinaliwag sa 'yo kung sino si Eliza, wala rin ako sa posisyon para
ikuwento pa sa 'yo ang tungkol sa kanya."

I gave up after that. There was no point in making Violeta talk. Masyado siyang
loyal kay Stephen. Ano ba ang ginawa ni Stephan at nakuha niya ang buong tiwala ni
Violeta?

Nagpasya na lamang ako na tumuloy na sa Havenhurst University.

Walang masyadong nagbago sa routine ko sa paaralan. Sa umaga ay may mga klase ako.
Sa hapon naman ay pumapasok ako para sa leksyon na itinuturo ng Haven Ceres.

I saw my best friend, Jane inside the class room, waiting for me to arrive.

"Jane!" I said, throwing my arms around her, hugging her fiercely. "Ang tagal
kitang hindi nakita. Kumusta ka na? Ano na ang nangyari sa 'yo? Okay ka lang ba?"

Isang maliit na ngiti lamang ang iginanti sa akin ni Jane. "Ayos lang ako, Liz.
Ikaw?"

"Still alive, unfortunately. I would rather be dead than stay with that creep under
one roof!"

Tahimik lang si Jane, nakayuko ang ulo, ang mga mata ay nakatitig lamang sa sahig.
Ang dating masayahin kong kaibigan ay nawala na. Sa halip, isang matamlay at walang
kabuhay-buhay na babae ang nasa harapan ko. "Jane, what did he do to you?"

Kahit hindi malinaw ang pagkakatanong ko, alam kong alam niya kung ano ang ibig
kong sabihin. Umiling lamang si Jane, hindi pa rin ako tinititigan sa mata.

I pulled her hand and led her to the two empty chairs.
Wala pa ang aming guro kaya naman ay kakaunti pa lamang kami sa loob ng silid. I
noticed the mixture of atmosphere inside the room. Ang karamihan ay masayang
nakikipagkuwentuhan sa kasamahan nila. Ang iba naman ay tahimik, walang kibo at
tila parang pasan nila ang daigdig sa kanilang balikat dahil sa mga ekspresyong
gumuguhit sa kanilang mukha. Minamaltrato ba sila? Sinasaktan? Ang sitwasyon ba
nila ay kahalintulad ng sa akin?

"Liz..."

Muli kong ibinaling ang aking atensyon sa kaibigan ko. "Jane ano ang problema?"

Umiling lamang siya. "Wala naman. Naguguluhan lang ako. Hanggang kailan ba tayo
magiging ganito? Magiging... alipin nila?"

Alipin nila. Ramdam kong may pinagdaraanan ngayon si Jane. Ano kaya ang ginawa sa
kanya ng bampirang nagmamay-ari ngayon sa kanya? Hinawakan ko ang mga kamay niya.
"Sinasaktan ka ba niya?"

"Hindi. Hindi sa ganoong paraan."

Hindi ko maintindihan ang turan ni Jane. Parang may itinatago siyang lihim sa akin.
Kilala ko si Jane. Kung pipilitin ko siyang sabihin sa akin ang dinaramdam niya,
mas lalong hindi ito magkukuwento. Hihintayin ko na lamang na kusa niya itong
ikuwento sa akin kapag handa na siya.

"Sino ba ang..." Hindi ko magawang maituloy ang nais kong itanong sa kanya.
Hanggang ngayon ay hindi pa rin ako sanay na gamitin ang mga salitang iyon.
Naaasiwa ako. Nandidiri.

"Nakabili sa akin? Nagmamay-ari sa akin?" Si Jane na ang nagtapos ng aking

sasabihin. At nagulat ako sa diin ng kanyang boses habang binabanggit ang mga
salitang iyon.

Tumango lamang ako sa kanya.

"Marcus. Si Marcus Altamonte."

Marcus? Ito kaya ang Marcus na dumalaw kagabi sa mansyon? Siya kaya ang Marcus na
mukhang matalik na kaibigan ni Stephen?

Isang ideya ang nabuo sa aking isipan. If he was the same Marcus from last night,
then I could use him to my advantage.

"Jane," umpisa ko, "can I visit your new home?"

Bakas sa mukha ni Jane ang pagkagulat. "Ha? Hindi ko alam kung pupuwede iyon..."

"Jane, kailangang ko ng tulong mo. May kailangan akong malaman at mukhang si Marcus
ang makakasagot sa mga katanungan ko."

"Magkakilala kayo?"

"Hindi. Pero nakita ko siya kagabi. Ipapaliwanag ko rin sa 'yo ang lahat sa tamang
panahon."

Walang nagawa si Jane kundi pagbigyan ang hiling ko. Ayon kay Jane hindi siya
sigurado kung nasa bahay si Marcus. Madalas kasi raw ito wala sa bahay tuwing gabi.

"Hindi ka ba natatakot na kausapin siya?" tanong sa akin ni Jane pagkatapos ng

aming klase. Sabay kaming lumabas ng building at tinungo ang sasakyan niya.

"Natatakot," pag-amin ko. "Pero alam kong hindi niya ako kayang saktan at galawin."

"Paano mo nasisiguro?"

"Basta, alam ko." Dahil alam kong mananagot siya kay Stephen kapag may ginawa siya
sa akin.

Naisipan kong tawagin ang driver ko na hindi ako magpapasundo sa kanya. Ngunit alam
kong pipigilan niya lamang ako at papaalalahanin na wala akong permiso mula sa
master na sumama kay Jane. Kaya ibinalik ko na lamang ang cellphone ko sa aking bag
at sumunod kay Jane.

I felt a prickling sensation at the back of my neck, as if someone was watching me.
Before I got into the car, a slight movement caught my attention. I caught a
glimpse of Carl standing beside a car not far from where I was standing. He didn't
move, or indicated that he was aware of me noticing him. He just stood there,
looking at me with an expressionless face.

"Liz, sakay na."

Lumingon ako kay Jane at tumango, ngunit nang ibinaling kong muli ang paningin ko
sa kinatatyuan ni Carl, wala na siya roon.

We rode in silence after that. And it only took twenty minutes before we arrived at
Marcus' house.

To call it a house was an understatement. It was not a house. It resembled a

palace.

Ang bulwagan na sumalubong sa amin ay napakalaki at iniilawan ng malaking

chandelier na nagbibigay ng isang mapusyaw na liwanag.

Hinatid ako ni Jane sa kanilang sitting room. "Titingnan ko lang kung andito si
Marcus. Maiwan na muna kita rito. Magpapadala lang ako sa katulong ng maiinom mo."

Nang umalis si Jane, naupo ako sa isa sa mga malambot na sofa.

Tama ba itong ginagawa ko? Bahala na. Andito na ako at walang mawawala sa akin kung
susubukan ko.

Kailangan kong malaman kung sino si Eliza at ano ang papel niya sa buhay ni
Stephen. Ano, kung meron man, ang ugnayan ko kay Eliza? Malaki ang paniniwala ko na
upang makamit ko ang kalayaan ko sa mga kamay ni Stephen, kailangan niya munang
makalaya sa alaala ni Eliza.

"Well, well. This is quite a surprise."

Ang baritonong boses na iyon ay pumutol sa aking malalim na pag-iisip. Nasulyapan

kong nakatayo si Marcus sa may pinto, nakangisi sa akin na akala mo'y naaaliw siya
na makita ako. Dahan-dahan siyang pumasok sa loob ng silid at umupo sa tapat ko.

"I knew you couldn't resist me," arogante nitong sabi.

I rolled my eyes. Kung si Stephen ay isang bampirang antipatiko, si Marcus naman ay

isang bampirang feelingero. "Sorry to burst your bubbles, but you're not my type."

Tumawa ito, halatang natutuwa sa tinuran ko. "And what is you're type of vampire,
my dear?"

"Vampire? I despise your lot, frankly speaking. What I meant was you're not my type
of species."

"I can see why Stephen likes you. I imagine you never fail to amuse him."

Great. These vampires thought I was born a clown to entertain them. "He tried to
rape me. Is that the kind of amusement you vampires enjoy? Hurting and forcing
yourselves on us women?"

"Tried to rape you? So you mean Stephen hasn't had a taste of you yet, in the most
explicit and sensual sense? Nawawala na ata ang charm ni Stephen sa mga
kababaihan."
"Trust me, he isn't the least bit charming."

"So what brings you here? Does Stephen even know you're here?"

"I want to know who Eliza is." Wala ng saysay kung magpapaliguy-ligoy pa ako.

Tumaas ang isang kilay ni Marcus. "And what made you think I would be even telling
you who she is?" Pumasok sa loob ang isang tagasilbi at inilapag ang tray ng
maiinom sa mesang nasa gitna naming dalawa. Kinuha ni Marcus ang isang kopitong may
lamang tsaa. "Sugar?"

"What?"

"I'm asking kung gusto mo ba ng asukal sa tsaa mo."

Umiling ako. "No." Patuloy siya sa paghalo sa tsaa gamit ang pilak na kutsarita.
Habang ginagawa niya ito ay hindi ko mapigilang mapansin ang singsing niya na may
malaking pulang bato. Was it Ruby?

"Here you go." Nagulat ako at inabot niya sa akin ang tsaang kanina pa niya
hinahalo.

Tinanggap ko na lamang ito at tinikman ang tsaa. Earl Grey tea na may halong lemon.

Kumuha rin siya ng isa pang kopito at inimon ang kanyang tsaa. "Where were we? Ah,
yes. Eliza. Now why do you want to know about her?"

"My business, not yours." Alam kong arogante ang sagot ko. At nasanay na akong
ganoon sumagot kay Stephen. It was a front act, of course. My bravado was just a
false mask of bravery I put on whenever I was facing a vampire. I couldn't let them
know I was terrified of them. Letting them know I was afraid of them could be used
as an advantage for them to control me. I couldn't let that happen. My parents once
had control over me. The Haven Ceres now had a control over me. And now Stephen was
controlling my life. I would not allow Marcus to have the same power over me.

"Normally I wouldn't do anything for someone for free," turan ni Marcus. "I always
have to get something in return."

"And what can I give you to make you talk?"

"One night of hot, kinky, wild sex would suffice. But since I am intrigued as to
what you are up to, I'll give you the answer. For Free." Inilapag nito sa mesa ang
kopitong hawak-hawak. "Si Eliza ay ang dating kasintahan ni Stephen no'ng mga
panahong isang mortal pa lamang siya."
"Mortal? You mean, hindi ipinanganak na bampira si Stephen?"

Humalakhak si Marcus, halatang naaaliw sa pagiging ignorante ko tungkol sa kanilang

mga bampira. "Vampires are made, dear, not born. Tulad ni Stephen isa rin akong
mortal dati. Naunang naging bampira si Stephen kaysa sa akin. At si Devon naman ang
creator namin."

Devon. Narinig ko na ang pangalang iyon. Saan ko ba narinig iyon?

"1899," patuloy ni Marcus, "iyon ang taon ng muling pagkabuhay ni Stephen bilang
isang bampira. Isa siyang simpleng mag-aaral noong panahong iyon. Puno ng pangarap
sa buhay para sa kanya at sa kanyang minamahal na si Eliza Dolores Alonzo. Si Eliza
ay anak ng isang mayamang pamilya, kaya naman ay tutol ang mga magulang ni Eliza sa
relasyon nilang dalawa ni Stephen. Isang araw ay nakipaghiwalay si Eliza kay
Stephen at nagpakasal sa lalaking napili ng kanyang mga magulang. Nagpakamatay si
Stephen dahil hindi niya matanggap ang kanyang pagkabigo. Muli naman siyang binuhay
ni Devon. At nang nabuhay siya ay wala na siyang ibang hangarin kundi ang
maghiganti sa babaeng dati niyang minahal nang lubos."

Nanlaki ang mga mata ko sa kinukwento sa akin ni Marcus. Poot at paghihiganti pala
ang laman ng puso ni Stephen para kay Eliza, hindi pagmamahal tulad ng inaakala ko.

Muling nagpatuloy sa pagsalaysay ng kuwento si Marcus. "Sa tulong ni Devon, yumaman

si Stephen at napabilang sa mga Elites. Ang yaman niya ay higit pa sa mga yaman ng
mga Alonzo. Isang araw, dinalaw niya si Eliza. Tinanong niya kung bakit siya
ipinagpalit nito. At alam mo ba ang isinagot niya kay Stephen?"

"Ano?"

"Dahil hindi kayang ibigay ni Stephen no'ng mga panahong iyon ang mga bagay na nais
ni Eliza. Dahil mahirap lamang si Stephen."

"Pero ang sabi mo ay yumaman na si Stephen."

"Oo. At ang nagagawa ng pera nga naman. Muling tinanggap ni Eliza si Stephen sa
buhay niya. Handa nitong iwan ang kanyang asawa para kay Stephen. Napagtanto ni
Stephen na kailan ma'y hindi siya totoong minahal ni Eliza."

Nakakalungkot ang nakaraan ni Stephen. Isang bigong pag-big ang nagsisilbing

bangungot niya. Ngunit mayroon akong hindi maintindihan. "Bakit parang hindi
makawala si Stephen sa kanyang nakaraan? Bakit parang nakatali pa rin siya rito?"

"Dahil pinatay niya si Eliza."

Napasinghap ako sa aking narinig. "P-pinatay?" Stephen, a cold blooded murderer?

"Yes. He murdered his ex-lover. At ang huling narinig ni Stephen mula kay Eliza ay
ang pagmamakaawa nitong huwag siyang saktan."

***

A/N: hi! thank you for reading!

=================

Chapter Ten

Please don't hurt me, Stephen.

Iyon ang mga huling salitang binitiwan ko kay Stephen. Pagmamakaawa. Dahil ba sa
mga nasabi ang mga salitang iyon kaya naalala nito ang masalimuot nitong nakaraan?

"Marcus," pagkuha ko sa atensyon niya, "kagabi, tinawag akong Eliza ni Stephen. May
kahalintulad ba ako sa kanya? Magkamukha ba kami? Are we similar in some ways?"

"Have you not notice the common behavior Stephen's other women have?"

I let out an unlady-like snort. Yes, their common behavior was ridiculous. "They
are all devastatedly in love with Stephen."

"Yes. That is exactly what they have in common. And that is exactly why Stephen
chose them. Because he seeks the love and adoration he never received from Eliza."

"And so he likes collecting women who are hopelessly in love with him. And yet here
I am, one of his prisoner and slave. I don't even find him attractive."

"And that is exactly why he chose you: Because you remind him of Eliza in some way.
That is what you have in common with Eliza—you both don't have any feelings for
him. And he is intrigued as to why you don't behave the way others do around him.
Siguro may gusto siyang malaman. O kaya naman ay nakikita nga ni Stephen si Eliza
sa 'yo. Maybe it was because of your arrogance? Or perhaps the kind of exulted air
you exude, like as if everyone is beneath you?"

I never acted like that! I never looked down on people. But that time, when I met
Stephen, I could not help but behave otherwise.

Bigla namang ngumiti nang nakakaloko si Marcus. "Oh, you have to be very careful
around Stephen."

"And why is that?"

"Maybe he bought you so he could have his vengeance on you since you remind him of
Eliza." His grin became even broader, smiling as if the possibility of Stephen
extracting his vengeance on me excites him.

My once promising plan of freeing Stephen from his dark past was slowly dissolving
into utter nothingness. My situation was now hopeless. Vengeance was something that
could not be easily broken and thrown away. It was something already etched inside
the heart, a driving force, a fuel to live as long as one can until retribution had
commenced and acquired.

"I understand." But the truth, I could never grasp this hatred Stephen had for
Eliza. Why couldn't he just move on and let go of the past?

Umiling si Marcus. "No. I don't think you do. Do you have any other question?"

"Yes." I was curious about something. "Sabi mo vampires are made. So, when a
vampire and a human have—uhm—sexual intercourse, hindi nabubuntis ang babae?"

"Of course not. When we were reborn as a vampire, pro-creating has already been
taken away from us. Sabihin na lang natin na the seeds that comes out of me are all
dead."

"Pero you still feel gratification after... after... You also..."

"Come like our mortal counterparts?"

I blushed at his words.

"We ejaculate Elizabeth. Why do you think vampires aquire the services of blood
slave? You slaves provide us immediate gratification. Besides, ang semilya ko ang
patay hindi ang aking..." He glanced down at his crotch—his bulging crotch.
"Believe me, it's very much alive."

I gave him my most murderous glare. Pareho sila ni Stephen na walang preno ang
bibig pagdating sa usapang sex at slaves. Pervert. Pero siguro nga ay kasalanan ko
iyon dahil ako ang nagbukas ng usapang ito. Ang kuryosidad ko ang nagpapahamak sa
akin nang madalas.

"I better go," sabi ko habang inilapag sa mesa ang tea cup na hawak ko. "But before
that, let me give you a warning: Jane is my best friend. And if you ever hurt her
in any way, Marcus, I'll make sure to hurt you even more."
Ngumisi lamang ito. "Feisty. I like it."

I ignored his mockery and started to stand. Ngunit biglang nakaramdam ako ng
pagkahilo. Napabalik ako sa pagkakaupo sa sofa.

"I don't think you'll be going anywhere, Elizabeth."

Biglang umikot ang aking paligid. Pakiramdam ko ay lumulutang ako sa ere. The
swirling continued and my vision began to blur on the edges. I started to sway and
as I fell to wherever I landed, dread consumed my whole being as I realized I would
be helpless to defend my self. The vampire drugged me. That was why he kept on
stirring that tea before he gave it to me. As total darkness consumed me, I had
never felt so helpless like this before.

***

Kulay pula na dingding.

Isang malaking salamin na may gintong frame na nakatayo sa isang sulok.

Isang mahabang sofa sa tapat ng kama.

Isang aninong nakatayo sa likod ng sofa, nagmamasid, nakatitig lamang sa akin.

Pamilyar ang lugar na ito. Nasaan na ba ako?

Alam kong nakahiga ako sa isang malambot na kama, ang amoy ng unan ay pamilyar sa
akin. Tuliro pa rin ang utak ko, bahagyang umiikot pa rin ang aking paligid. Para
akong lasing—hilung-hilo ako at tila naghalo-halo ang laman ng utak ko. Papaano ba
ako nakarating dito, kung nasaan man ako?

Pinilit kong gisingin ang aking diwa. Gamit ang aking mga palad, pinilit kong itayo
ang aking katawan. Bahagyang nanginginig pa ang aking braso na para bang kulang ako
sa lakas at enerhiya na iangat ang katawan ko.

Ang anino mula sa likod ng sofa ay nagsimulang gumalaw hanggang sa naaninag ng ilaw
na nagmumula sa lampshade ang mukha nito.

"Stephen," I said, almost breathlessly.

"Elizabeth."

Hindi ko mabasa ang ekspresyon ng kanyang mukha. Dahan-dahan niya akong nilapitan
hanggang sa nakatayo na siya sa may paanan ng kama. Tinitigan lamang niya ako, at
nang nagtama ang aming mga mata, hindi ko napigilan ang pagsinghap ko nang nakita
kong pula ang mga mata niya, parang apoy na nagliliyab.

His eyes suddenly roamed my face, to my neck, to my body... There was something
with the way he was staring at me. As if he was undressing me with his eyes. As if
he was eating me, consuming me with his eyes. It was sensual, and at the same time
it was terrifying.

I snatched the covers and drew it closer to my chest, hoping atleast the blanket
could serve as my shield from the fire in his blazing eyes.

"Curious little Elizabeth," he said. "Do you know what I do to curious little
girls?"

"W-what?" I stammered.

"I eat them whole. Do you want me to eat you whole, Elizabeth?"

I swallowed the non-existent lump in my throat. I was in deep trouble. "N-no,

Stephen."

Nasaan na ba ang tapang ko kung kailan kailangan ko ito? But I knew the Stephen in
front of me right now was not the Stephen I would want to cross with.

His face still expressionless, though his eyes were burning with intense fire, he
said, "So tell me, what was it you were trying to do back there in Marcus' house?"

"May gusto lang akong malaman."

"Malaman ang tungkol saan?"

Alam kong alam na niya ang napag-usapan namin ni Marcus. Pero sinagot ko pa rin ang
tanong niya. "Tungkol kay Eliza."

"Ah. Ang aking nakaraan. Si Eliza."

"Stephen... Please..."

"Please what, Elizabeth? What is it exactly you want?"

"Please let me go. Please cancel the contract. I can't live like this anymore."
Ipinikit niya ang kanyang mga mata at huminga nang malamin. Ilang Segundo pa bago
niya minulat ang kanyang mga mata. Wala na ang apoy sa mga mata niya, bumalik na
rin sa normal na kulay ang mga ito. Ngunit ang apoy ay napalitan ng isang emosyong
hindi ko maintindihan. Lungkot? Pagsisisi? "I can't, Elizabeth."

"But why? You can't keep me locked up here and... and be your slave! What you're
doing is not humane! Stephen, hindi ko alam kung ano ang pumasok sa mga ninuno ko
para tanggapin ang isang kasunduan mula sa inyong mga Elites. Pero kaming mga
babae, we are not commodities that you can use for trade."

I saw his jaw clenching, as if he was trying to keep himself in check. "I can't let
you go, Elizabeth. I have already decided to keep you and make you mine."

 ***

A/N: Hey! Maraming salamat sa pagbabasa ng story! Mmmmwah! :) 

And oh, may isang story ako na ipopost, 17 chapters lang written in English. I know
medyo malayo siya kumpara sa vampire genre na hilig kong isulat. Pero sana
masubukan niyo rin iyon basahan :) Please check my story FROM: YOUR SECRET ADMIRER.
Ipopost ko na siya, now na promise.. ;)

=================

Chapter Eleven

A/N:   To my babydolls, sa unang pahina pa lang ng storyang ito, ipinaliwanag ko na

na iba ang atake ko sa storyang ito kumpara sa ibang naisulat ko. Nag-eexplore pa
lamang naman ako kung tatanggapin ng mga mambabasa ang istilo ng pagsusulat ko
rito. Pero paalala lang po –no holds barred ako rito at sa susunod na chapter. So
if hindi mo pa keri ang mga bed scene, 'wag mo nang ituloy ang pagbabasa, okay?
Ayokong i-pollute ang innocent mind mo. Okay, bebe? ;)

Leave a comment anytime. :)

And please don't forget to give it a vote, pretty please? :)

***

There was something with the way he said it. It was not like before.

Dati, no'ng sinabi niya ang mga salitang iyon, may halo itong galit at panibugho.
But now, he sounded different. There was despair in his voice—desperation and a
need to be accepted.
Naupo siya sa may sofa sa kanyang likuran, sumandal at napapikit ng mga mata. Para
siyang pagod at may mabigat na saloobing dinadala. Nakita kong ipinatong niya ang
kanyang kamay sa arm rest. Ito'y nakakuyom na para bang pinipigilan niya ang
kanyang mga kamay, at marahil ang kanyang sarili na rin, na gumawa ng isang bagay.

"I'm so hungry, Elizabeth... So damn hungry," bulong pa nito. "But I can't even
drink from you. I'm afraid of hurting you..."

Hindi ko siya maintindihan. Bakit nagkakaganitong bigla si Stephen? At sa hitsura

pa nga nito, mukhang ilang araw na siyang hindi nakakainom ng dugo.

"I tried to drink from the others," patuloy pa nito. "But I just can't do it...
Nothing could ever be as sweet as your blood..."

Hindi nito sinubukang uminom sa iba? Ano ba ang nangyayari kay Stephen?

Ang utak ko'y nagbubunyi na nagdurusa ang bampirang may kasalanan sa aking
masalimuot na katayuan ngayon, ngunit hindi ko alam kung bakit sa isang bahagi ng
puso ko ay may kirot akong nadarama. Naaawa ako sa kanya.

He looked so lost and helpless.

At hindi ko namalayan na umalis na pala ako sa kama at nilapitan si Stephen.

Napaupo ako sa sahig sa may harapan niya. Nakapikit pa rin ang mga mata nito.
Nagdadalawang isip ako kung hahawakan ko ba siya o hindi, ngunit nanaiig ang
kagustuhan kong damayan siya sa kung ano man ang kanyang pinagdaraanan.

Ipinatong ko ang aking kamay sa kanyang tuhod. "Stephen... What's wrong?"

Minulat niya ang kanyang mga mata. Naroon pa rin ang matinding kalungkutan at
paghihinagpis. "Is this what happens to those who chose to cheat death by becoming
a vampire? Is this my punishment, for my crimes? Is this what I get because of her
death?"

Marahil ay tinutukoy niya ang pagkamatay ni Eliza. Marahil ay hanggang ngayon ay

hindi pa rin niya malimot ang alaala ng pag-ibig niya para sa dating kasintahan.
"Stephen... It's not your fault."

"You don't understand."

"Then make me understand."

Narinig ko ang pagbuntong-hininga niya. Ang akala ko ay itataboy ako ni Stephen, o

kaya naman ay mananahimik lamang ito. Ngunit napapikit siyang muli at nagsimulang
magsalita. "I loved her. I tried to give her everything she wanted. Pero hindi pa
rin sapat para sa kanya ang mga bagay na kaya kong ibigay. That's why I gambled
whatever money I have left to venture it in business, hoping that one day I could
be as rich as her family. Doon ko nakilala si Devon—naging business partner ko
siya. Sa mga panahong iyon, hindi ko alam na isa palang bampira si Devon."

Iba ang pagkakasalaysay sa akin ni Marcus sa mga pangyayari. Ngunit tikom-bibig

lamang ako at hinayang magsalita si Stephen.

He moved slightly forward and his eyes began to blaze with pure hatred. "Ngunit
hindi makapaghintay si Eliza na makamit ko ang tagumpay at karangyaan sa buhay.
Kaya naman ay nakipaghiwalay siya sa akin upang magpakasal sa mayamang lalaking
napili ng kanyang mga magulang. And you know what happened, Elizabeth?"

"What happened?"

"Pinuntahan ko siya sa kanilang tahanan. Nagmakaawa ako sa kanya." I saw him

clenching his jaw and in between gritted teeth he said, "Me, Stepehen Villaroyal,
begged at her feet not to leave me."

"Oh Stephen..." My heart twisted with sorrow as I imagined Stephen kneeling down
before Eliza, begging her to take him back in her life. Oh, how I hated Eliza!
Hindi ba niya nakita ang pagpupursigi ni Stephen na magkaroon ng magandang buhay
para sa kanilang dalawa? How could she do that to Stephen?

Hindi ko alam kung bakit tila unti-unting nawawala ang aking galit para kay
Stephen. Dahil ba sa nalaman ko ang kanyang malungkot na nakaraan? May kakaiba
akong nararamdaman para sa kanya na hindi ko maintindihan. At ilang gabi ko na ring
pinipilit ang sarili ko na alamin kung ano itong nararamdaman ko para sa kanya
ngunit hanggang nagyon ay hindi ko pa rin matukoy kung ano ito.

"Then what happened?" pag-uudyok ko sa kanya na ituloy ang kanyang kuwento.

"His brothers beat me almost to the point of death and her father fired a gun at my
chest."

Napasinghap ako sa narinig. Malayong-malayo nga ang mga kuwento sa akin ni Stephan
kumpara sa sinabi ni Marcus. Sino ba ang nagsasabi ng totoo?

"And then they threw my body in the woods," patuloy niya. "Itinapon nila ako sa
isang masukal na kagubatan at hinayaang mamatay, Elizabeth. They left me out there
to die!"

Napahigpit ako sa pagkakahawak sa kanyang tuhod. No wonder Stephen became bitter

and jaded.

Nakita kong huminga siya nang malalim upang pakalmahin ang sarili. "I was about to
die when Devon found me. Tinanong niya ako kung gusto ko pang mabuhay. Hinang-hina
na ako no'ng mga panahong iyon, ngunit nagawa ko pa ring tumango. At nang tinanong
niya ako kung bakit gusto ko pang mabuhay, kahit kapos na ako sa hininga ay nagawa
ko pa ring sambitin ang isang bagay na nag-uudyok sa aking mabuhay pa."

"What did you tell him?"

"Revenge," matigas nitong sagot. "I wanted revenge and retribution against them
all."

Revenge. Tama nga ako. Paghihiganti ang bumabalot sa kanyang puso. Bigla kong
naalaa ang sinabi sa akin ni Marcus.

"Maybe he bought you so he could have his vengeance on you since you remind him of
Eliza."

Natatakot akong malaman kung ano ang mga sumunod na nangyari sa kanyang kuwento,
kung papaano niya nakamit ang kanyang paghihiganti. But I still had to know. "P-
pinatay mo ba sila?"

I was surprised when he suddenly barked a hollow laugh. "Is that what Marcus told
you?"

Mali ba si Marcus? Tumango lamang ako.

"No, Elizabeth," tugon ni Stephen. "I did not kill them. What I did was worse. I
made sure that they became poor—poor as a rat. Her family and her husband's
family... Everyone of them. I bought their business, houses, all the properties
they owned. And when I went to see Eliza one night, nagmakaawa siya sa aking
tanggapin ko siyang muli sa buhay ko. Minamaltrato raw siya ng asawa niya. I
thought I would feel a certain satisfaction seeing her grovelling on her knees,
begging me to save her from her husband. But I just walked away, out of her life.
And the next thing I knew, she killed herself."

She killed herself? Ibig sabihin...

Bakit ganoon? Why did I felt relieved upon hearing that Stephen was not a murderer
that I thought he was? Bakit tila nag-iiba na ang pananaw ko para sa bampirang nasa
harapan ko?

"Elizabeth..."

He cupped my chin with his fingers and tilted my face up until our eyes met. He
inched his face closer to mine. I could almost feel his warm breath on my face.

"You are so beautiful... So damn beautiful..."

Then he closed the gap between our faces. I felt his tender lips on mine, giving me
feathery light kisses that I never knew he was capable of giving. Ang mga naunang
halik niya sa akin ay maparusa at marahas. Ngunit ngayon, ang halik niya ay banayad
at nagdadala ng kakaibang kiliti sa aking katawan.

His lips felt so soft and I could not help it but to close my eyes and just savor
the sweet taste of his mouth. I felt his tongue brushing along the contours of my
lips until it slipped inside and explored my mouth. I moaned as my tongue met his
in a sensual dance that sent white hot of electricity along my arms and spine.

Naramdaman ko ang mga kamay niya sa aking braso at hinila ako hanggang sa sabay
kaming tumayo. Patuloy pa rin siya sa paghalik sa akin, at patuloy pa rin ako sa
pagtugon sa kanyang mainit na halik. Gumapang ang kanyang kamay sa aking harapan at
sinimulang buksan ang butones ng aking suot na blouse hanggang sa tuluyan na niya
itong nabuksan.

I shrugged my blouse off and threw it on the floor. I wanted to feel my naked skin
against his. I wanted him to touch me without any clothes to separate us.

Pinutol niya ang aming paghahalikan. Minulat ko ang aking mga mata at nakita kong
mariin siyang nakatitig sa aking mukha. He circled his arms around me, unfastened
my bra and removed it for me. Our gazes were still locked with each other while his
hands slid from my shoulders, to my arms, going down to my waist and hips until he
felt the clasp of my skirt. He undid the clasp and my skirt fell in a heap on the
floor.

Muling naglapit ang aming mga labi at unti-unting naging mapusok ang kanyang
paghalik sa akin. Tila siya'y sabik na sabik sa aking mga labi na para bang buong
buhay niyang hinintay ang araw na ito. Ang kakaibang alab na unti-unting namuo sa
aking katawan ay nagsimulang lumiyab. My skin felt hot. I felt on fire and it was
starting to deliciously consume me whole.

I wrapped my arms around him. At naramdaman ko ang dahan-dahang pagtulak niya sa

akin patalikod hanggang sa tumama ang likod ng aking mga tuhod sa paanan ng kama.
He broke our kiss once again as he lowered me to the bed.

Tuluyan na akong napahiga sa kama at pumaibabaw si Stephen sa akin. "I can make you
a happy woman, Elizabeth."

Tinitigan ko lamang siya; habol-habol ko pa rin ang aking hininga matapos ang aming
paghahalikan. Ibinaba niya ang kanyang labi patungo sa aking leeg at sinimulan niya
akong halikan doon. He slightly sucked my skin and jolts of wonderful electric
current surged downwards, from my neck to my arms until it reached my abdomen. I
felt warmth pooling in between my thighs as his lips went farther down until his
warm mouth met my taut breast.

He started sucking it greedily. At hindi ko maiwasan ang umungol at i-arko ang

aking likod at ibigay sa kanya ng buong-buo ang aking dibdib. Ang isang kamay naman
niya ay hinihimas ang isa kong dibdib. He bit my nipple slightly and continued to
suck it, and another hot flash of sensual need licked my entire being. At dahil sa
kakaibang sarap na nararamdaman ko, ayokong itigil niya ang kanyang ginagawang
pagsamba sa aking dibdib.

But it was as if he read my mind for he removed his mouth on my breast. Isang
protestang ungol ang ginawa ko. Gusto kong ibalik niya ang kanyang mga ekspertong
labi sa aking dibdib. Ngumisi lamang si Stephen at kitang-kita ko sa kanyang mga
mata na para bang may binabalak itong gawin.

Muli niyang ibinalik ang kanyang labi sa aking katawan. He gave me a kiss between
my breasts, then grazed his lips down to my abdomen, slighly sucking my skin in the
process, and went lower still, until his breath was above the triangle between my
thighs.

"I want you to watch me while I give you pleasure, Elizabeth," he rasped.

Isang tango ang sagot ko sa kanya. Hinila niya ang aking underwear pababa at pati
iyon ay itinapon niya sa sahig.

"Spread your thighs for me, love," he ordered.

And I did. Ibinuka ko ang aking mga hita at napasinghap ako nang bigla niyang
inilapit ang kanyang bibig sa aking pagkababae at sinimulan akong halikan doon. I
felt his tongue flicked against that tiny bud down there and an incredible heat
spread my body as I felt that wonderful and delicious sensation blossoming deep
within me.

Gusto kong ipikit ang aking mga mata ngunit natatakot ako na baka itigil niya ang
kanyang ginagawa. And so I watched him as his mouth consumed my needing core. I
watched him as his wonderful tongue licked me hungrily. I watched him as he sucked
my throbbing need until that delicious sensation intensified that I thought my body
would explode anytime soon.

"Oh god... Stephen..." I moaned as I started to caress my own body.

"Do you like this, my sweet?" he said huskily.

"Yes... Oh god, please don't stop..."

He looked up at me, and I saw desire burining in his eyes. "I can give you more..."

I licked my lips with my hot tongue. "I want more..."

"I want you Elizabeth, all of you. Give yourself to me and I will give you
everything that you want... everything that you need..."
Tama ba itong ginagawa ko? Alam kong dapat akong tumanggi. Ngunit parang may
sariling pag-iisip ang aking katawan dahil hinahanap-hanap nito ang init ng katawan
ni Stephen.

I wanted him so bad, my heart aches for him. Was this what made the other girls
fall for Stephen? Pero gusto kong isipin na sa akin lamang niya ginagawa ang mga
ito. I wanted to believe that I was the only one he wanted so much like this.

I saw the need in his eyes. I saw the intense passion that blazed in them. And as
if I was hynoptized by his gaze, the smoke in my mind cleared and I made a decision
I hoped I would not regret later on.

"I want you, too, Stephen. Please..." I begged.

And I saw Stephen's lips formed a triumphant smile.

=================

Chapter Twelve

Tumayo siya sa may gilid ng kama. Nakatitig pa rin siya sa hubad kong katawan. Isa-
isa niyang itinanggal ang kanyang saplot habang pinapanood ko siyang gawin iyon.

I felt nervous, but I felt exhilarated at the same time. I wanted this—I wanted
him, and I didn't want this moment to let go with out me having him for myself.

Tuluyan na siyang nakahubad sa aking harapan. He looked like a god—his perfectly

chiselled abs, his sculptured biceps and his powerful thighs made my mouth dry. My
eyes darted down on his engorged manhood between his thighs. Stephen was huge, and
I wondered if he would fit inside of me.

He looked so sexy as sin and hot as hell as he gave me one of his devilishly
handsome smiles. I looked down again on his thighs. Oh god, I wanted to reach my
hands and feel him.

Napansin niya ang mga titig ko sa kanyang pagkalalaki. Humakbang siya papalapit sa
kama. "Touch me, Elizabeth."

His command sounded like a seduction.

Inangat ko ang aking katawan at lumuhod sa kama sa tapat niya. Dahan-dahan kong
inilapit ang aking kamay sa kanya hanggang sa sinimulan ko siyang haplosin doon. I
circled my fingers around him and started stroking him, feeling his hardness under
my hand.
Tiningnan ko ang reaksyon ng mukha ni Stephan. Ipinikit niya ang kanyang mata at
napaungol kasabay ng pagdausdos ng aking palad sa kanyang pagkalalaki.

"Take me in your mouth, Elizabeth," ungol niya.

Nagdalawang-isip akong bigla. Hindi ko pa nasusubukang gawin iyon. Kahit sa dati

kong nobyo ay hindi pa kami umaabot sa ganito.

But his groans and grunts were seducing me to take him. Inilapit ko ang aking labi
sa kanya. I licked his length, flicked my tongue on his skin and took him in my
mouth. He groaned in pleasure as I tasted a hint of saltiness. I continued to give
him what he asked, sucked him the way he told me to.

"Ah, Elizabeth. If you will continue to do that, I might just come in your mouth,"
he said in a hoarse voice.

The woman inside of me felt proud that I could give so much pleasure to this
glorious male in front of me. At kahit gusto ko pang ituloy ay mismong si Stephen
na ang pumigil sa akin. He gently pushed my shoulders down until I was lying on bed
again.

He went on top of me once more, his penetrating gaze sliced through my soul. "I
will hurt you for the first time, but I promise you I will make the pain go away."

Tumango ako sa kanya. Alam kong masasaktan ako sa umpisa, at inihanda ko na ang
aking sarili sa nagbabadyang kirot na mararamdaman ko. Sinumulan na niya ang
pagpasok sa akin. And I felt a dull pain as he slowly drove inside of me.
Pakiramdam ko rin ay mapupunit ang aking pagkababae. Napainda ako sa sakit at
napapikit.

Naramdaman ko ang paghaplos ni Stephen sa aking pisngi. "It will be worth it after
the pain."

Tiniis ko ang kirot habang dahan-dahan siyang pumasok sa akin. Unti-unti namang
tinanggap ng aking katawan si Stephen.

The pain was gone and all I could feel was an incredible feeling of fullness as
Stephen continued to make long and hard thrust deep within me. I felt sharp
pleasure shooting everywhere in my body. He drove in and out of me, his grunts
sounding sexy, sending me almost there to the brink of ecstasy.

Ipinulupot ko ang aking mga braso sa kanyang leeg at napaungol dahil sa sarap na
dulot ng kanyang paggalaw. Pakiramdam ko ay sasabog ako sa ilang pira-pirasong
bituin; pakiramdam ko ay hindi ko kakayanin ang sobrang emosyong nadarama ko.

"Oh, god..." I could only groan as he continued his delicious onslaught to my body.
And when he drove full into me, I couldn't help but make a loud moan as the sensual
fire of Stephen's lovemaking made my body quiver to the edge of electrified frenzy
until I was left breathless as I reached my highest peak.

"Oh god, Stephen!"

Stephen made his last hard thrust, followed by a roar of extreme satisfaction. His
tremoring body dropped onto mine, his chest heaving for air. He pushed himself off
me and I thought he would walk away and leave the room just like before. But I was
surprised with what he did next.

Ipinulupot niya ang kanyang braso sa aking baywang at hinila ako palapit sa kanyang
katawan. Naramdaman kong hinalikan niya ang aking buhok.

"Sleep, my Elizabeth," bulong niya sa akin.

Napapikit naman ako ng mata. At dahil ata sa tindi ng mga nadarama ko ngayon, at
dahil na rin sa namagitan sa amin ngayon ni Stephan, hindi nagtagal ay dinalaw na
rin ako ng antok. Bago pa ako tuluyang nakatulog, nadama ko pa ang pagdampi ng mga
labi ni Stephen sa aking pisngi.

***

Nagising ako nang naramdaman ko ang paggalaw ni Stephen sa tabi ko. Nakahiga ako
nang patagilid, at dama ko ang matipunong katawan ni Stephen sa aking likuran.
Bahagya pa niyang hinigpitan ang pagkakayakap niya sa baywang ko.

Gising na gising na ang buong diwa ko, ngunit ayoko pang imulat ang aking mga mata.

Hindi ko alam kung ano ba talaga ang pumasok sa isip ko at hinayaan kong maganap
ang mga pangyayari... kanina? Kagabi? Hindi ko alam kung anong oras na. Ang alam ko
lang ay naguguluhan ang utak at puso ko. Magkasalungat ang sinasabi ng utak ko at
ang tinitibok ng aking puso.

I should feel wary over the vampire whose arms were wrapped possessively around me,
and yet I wasn't. I felt safe, I felt secured. I felt wonderful. I felt I belonged
inside his strong arms.

Siguro ay nahihibang na ako. Or maybe what made me do those reckless things with
Stephen was because of the desire in his gaze or the seduction in his voice. Or
maybe, I became attracted to Stephen's dark nature.

Oh God. Attracted ako kay Stephen? Attracted ako sa isang bampirang kinamumuhian
ko? Nahihibang na nga yata ako.

I felt his lips brushing along my hair. "Alam kong gising ka na, Elizabeth."
Wala akong nagawa kundi ang imulat ang mga mata ko. "Anong oras na?"

"Oras na para sa aking tanghalian. I'm hungry, Elizabeth."

Somehow, I knew he was not referring to eating food.

"Ano'ng gusto mo?" mahinang tanong ko.

Naramdaman ko ang bibig niya malapit sa aking tainga. "I want to drink from you."

Napansinghap ako. Iyon ang isang bagay na ayaw ko na sanang maulit. No'ng huling
uminom siya ng dugo mula sa akin, sobrang nasaktan ako sa ginawa niyang karahasan.
Nanginig ang buo kong katawan nang maalala ko ang kanyang nagawa sa akin dati.

Naramdaman ata ni Stephan ang takot ko. "I will make it pleasurable this time. I
promise you will enjoy it."

Tila nahipnotismo ako ng mababa ngunit banayad na boses ni Stephan dahil napatango
akong bigla. Narinig ko ang mahinang tawa niya habang hinawi niya ang buhok ko na
tumatakip sa aking leeg. Naramdaman ko ang pagdampi ng kanyang labi sa aking leeg
at sinimulan akong halikan doon. Hindi ko mapigilan ang masarap na kiliting
naramdaman kong dumaloy mula sa aking leeg patungo sa aking tagiliran.

I felt his hot tongue tasting my skin, savoring the contour of my neck. He lightly
sucked my skin, making me want for more. I felt on fire once again.

Gumapang ang kanyang kamay sa aking harapan at dahan-dahang pinisil ang aking
dibdib habang patuloy pa rin siya sa paghalik sa aking leeg. Maya-maya ay bumaba
ang kanyang kamay patungo sa aking gitna. Ang kanyang ekspertong mga daliri ay
sinimulang himasin ang aking gitna at hindi ko na napigilan ang umungol.

His finger started giving my most sensitive spot intimate attention as he stroked
it, making me quiver and making my legs turn to jelly. My warmth wetness made it
easy for him to slip his finger inside of me.

Patuloy ang paglabas-masok ng kanyang daliri sa aking pagkababae na nagdulot ng

matindi at kakaibang sarap sa buo kong katawan. I felt him inserting another finger
inside as he continued with his pleasurable invasion within me.

Then I felt it, that sharp pain coming from his fangs as he pierced my skin. But
his fingers kept on going in and out of me, making me feel the pain but at the same
time I took pleasure in that pain. Maybe I became a masochist at nasasarapan ako sa
sakit na nararamdaman ko. The feeling of his fingers working its magic inside of me
and his mouth sucking my blood intensified into something sensual. It was painfully
exquisite.
Kinapa ko pa ang ulo ni Stephan na nasa gilid ko lamang at hinapit ito palapit sa
aking leeg. God, how I loved what he was doing to me!

Inilayo niyang bigla ang kayang mukha sa aking leeg at pumaibabaw sa akin. Ipinasok
niya ang kanyang pagkalalaki sa akin at sinimulan ang kanyang paggalaw.

He drove full inside of me, harder and harder, each thrust he gave me I recived in
full ardor. He was intense. He was powerful. And I wanted all of it.

Napalakas ang aking ungol kasabay ng aking muling pagsabog nang narating ko ang
aking sukdulan.

Hinaplos ni Stephan ang aking mukha. "You are mine now, Elizabeth. And I will
never, ever let you go..."

***

A/N: Hello! Nagustuhan niyo ba ang update? I hope you did :) Huwag n'yo po sanang
kalimutan na bigyan ito ng boto at ishare ang story. Feel free to drop by sa
comment section below. Thank you for reading! :)

=================

Chapter Thirteen

The following day, I went to the the living room where all the girls gather in the
evenings. Hindi ko pa rin nakukompronta si Megan magbuhat no'ng trinaydor niya ako
ilang araw na ang nakakaraan. Gusto ko siyang makausap at gusto kong makita nila
akong walang galos sa aking katawan o bahid ng pagmamaltrato mula kay Stephen.

Nakita kong nakaupo silang lahat sa may sala, nagkikipagtsismisan sa isa't isa.
Nang nadatnan nila ako ay bigla silang natahimik.

Tinaasan ako ng kilay ni Diana. "So, you're still alive. Too bad."

Tinaasan ko rin siya ng kilay. "Sorry to disappoint you. I guess I am too valuable
for Stephen. He doesn't want to get rid of me." Humakbang ako palapit sa kanila.
"In fact, he just told me last night how he wanted me so bad. He would never let me
go, he said..."

Napatayo si Diana sa kinauupuan at tinapunan ako ng isang matalim na titig. "That

is a lie. Ikaw? Magugustuhan ni Master Stephen? And how dare you call the master by
his name alone!"
"Si Stephen mismo ang may sabi sa aking tawagin ko siya sa pangalan niya. But when
we're in bed, I allowed him to be my master." Napangisi ako sa kanya. Ang inis at
galit sa kanyang mukha ay nagbibigay saya sa akin. "Gustung-gusto ni Stephen na
tinatawag ko siyang master habang nakikipagtalik siya sa akin." Isa iyong
kasinungalingan, alam ko. Ngunit makita ko lamang ang inggit sa kanyang mukha ay
isa na itong tagumpay para sa akin. Ito ay sa kagustuhan kong makaganti dahil sa
mga nagawa nila sa akin. Alam kong masama ang gumanti, but the satisfaction I felt
when I saw her face seething with envy was worth it.

"You're just nothing compared to me, Elizabeth," giit ni Diana. "Magsasawa rin siya
sa 'yo."

"Ano ba ang problema n'yo sa akin? Pumayag na nga ako na tumakas para inyong-inyo
na si Stephen, pero ano ang ginawa niyo? Niloko n'yo pa ako. Ipinahamak n'yo pa
ako. Pero dahil sa mga pinaggagawa ninyo, mas lalong napalapit sa akin si Stephen.
You only have yourselves to blame for this." Humarap naman ako kay Megan. "I
trusted you. I thought you were my friend. Pero trinaydor mo 'ko."

Nakita ko ang pagsisisi ni Megan sa kanyang mukha. Akmang may sasabihin sana siya
nang pumasok ang isang butler. "Ipinapatawag ni Master Stephen si Miss Elizabeth
para samahan ang master sa kanyang opisina," ang sabi pa nito.

Tumango ako sa butler. Tinitigan ko ang mga kababaihan sa silid at nakita ko ang
halo-halong emosyon sa kanilang mukha. Ang iba ay may bahid ng pagsisisi sa
kanilang mga mukha, ang iba naman ay inis at matinding galit ang nakikita ko sa
kanilang mga mata.

Sumunod na lamang ako sa butler at hinatid niya ako sa isang silid na hindi ko pa
napuntahan dati. Pumasok ako sa loob at nakita kong nakaupo si Stephen sa isang
mahabang sofa na may hawak na isang basong may lamang pulang likido.

He smiled seductively at me. "Come here, Elizabeth."

Inangat niya ang isang palad. Nilapitan ko siya at inilagay ang aking kamay sa
kanyang palad. Bigla naman niya akong hinila hanggang sa bumagsak ako paupo sa tabi
niya.

"Ano ba?" galit kong sabi sa kanya sabay hampas sa kanyang dibdib.

Humalakhak lamang ito at ipinulupot ang kanyang braso sa aking baywang. "I
apologize, Liza. Masyado lang akong natuwa nang nakita kita."

"Bakit mo 'ko pinatawag?"

"Because I simply wanted to be with you."

"Kasama mo 'ko simula kagabi hanggang kaninang hapon. Hindi ka pa ba nagsasawa sa

akin? Dahil sa totoo lang, nagsasawa na ako sa mukha mo." It was an outright lie. I
was looking forward to see Stephen again this evening. And with the way his lips
kicked up to one side, he knew I was lying.

"Bakit naman ako magsasawa sa 'yo?" ang sagot niya sa akin bago niya ininom ang
laman ng kopitong hawak niya.

"Ano 'yan? Dugo?" tanong ko sa kanya.

Isang maliit na tawa ang tugon niya. "No. It's just wine. Here have a taste."

Nilapit niya ang baso sa aking bibig at wala na akong nagawa kundi tikman ang
inaalok niya. At marahil ay sinadya niya ang mga sumunod na pangyayari dahil
inangat niya nang husto ang kopita dahilan upang matapon ang kaunting laman ng baso
sa aking bibig at leeg. "Balak mo ba akong lunurin sa alak, ha?"

Ngumiti lamang ito nang nakakaloko. At bago ko pa nalinis ang natapon sa aking
leeg, hinawakan niya ang aking kamay upang pigilan ako sa aking gagawin. "I
apologize. Let me help you get clean up."

Napasinghap ako nang ibinaba niya ang kanyang mukha sa aking leeg at dinilaan ang
wine doon. Sinumulan niya akong halikan sa leeg, at dahil sa sensuwal na paggalaw
ng kanyang labi at dila sa aking leeg, hindi ko napigilang ilahad sa kanya nang
buong-buo ang leeg ko kasabay nang paglabas ng aking ungol.

Umangat ang kanyang mga labi hanggang sa hinahalikan na niya ako sa aking nakaawang
na bibig.

His mouth tasted of sweet wine, and his tongue tasted divine. I found myself
kissing him with the same erotic passion he was giving me through his kisses. His
kisses were intoxicating, making me drunk with wanting him more.

Bigla niyang pinutol ang aming paghahalikan at inilayo ang mukha niya sa akin.

"Stephen..." I moaned my protest.

He merely chuckled and slightly pinched my chin up. "Iyan ba ang tinatawag mong
nagsasawa na sa akin?"

I gave him a scowl. He chuckled again. I hated him for making me feel this way, and
yet I wanted more of him.

Tumingin na lamang ako sa aking harapan at itinaas ang aking mga paa sa sofa. "It
was a good thing na ipinatawag mo ako. Kung hindi dumating ang butler ay baka
nagsasabunutan na kami ni Diana sa living room kanina."
Naramdaman ko ang paghigpit ng kamay ni Stephan sa aking baywang. "I will never
allow anyone to hurt you, Elizabeth. Remember that."

Pakiramdam ko ay ligtas ako sa loob ng mga bisig niya. Hindi ko alam kung bakit ito
ang nararamdaman ko. Dati-rati ay natatakot ako sa kanya dahil sa pagiging bampira
nito. Ngunit ngayon, hindi ko maintindihan ang aking sarili kung bakit unti-unti
kong natatanggap ang pagiging bampira ni Stephen.

Ano ba itong nararamdaman ko? Pisikal na atraksyon lamang ito. Tama. Marahil ay
nadala lang ako sa kagwapuhang taglay niya at sa kanyang kakisigan, kaya pakiramdam
ko ay ligtas ako sa kanya at kaya niya akong iligtas at ipaglaban.

Kusang sumandal ang aking ulo sa kanyang balikat. "Salamat, Stephen..."

"I will do everything to keep you safe and make you happy."

Lumambot ang aking puso, ngunit sa isang bahagi nito ay may kirot pa rin akong
nadarama. "If you really want me to be happy, then let me go, Stephen. Set me
free."

"Never!"

Napabuntong-hininga na lamang ako at hinayaang balutan kami ng katahimikan. Ilang

minuto rin kaming nanatiling tahimik, si Stephen umiinom sa kanyang kopito habang
ako ay nakatanaw sa kawalan.

Si Stephen ang unang bumasag ng katahimikan. "Ipinag-utos ko sa mga katulong na

ilipat at dalhin ang iyong mga kagamitan dito sa east wing."

"Ha? Bakit mo naman ginawa iyon?"

"Dahil gusto kong nasa malapit ka lang. Paano kita mapoprotektahan kung nasa west
wing ka?"

"Protektahan?"

"May mga nababalitaan kaming tinutugis kaming mga Elites ng isang sikretong
organisasyon ng gobyerno. Gusto kong nasa malapit ka lang upang makasiguro ako na
ligtas ka."

"May mga body guards naman kami sa west wing."

"Gusto ko ako ang poprotekta sa 'yo."

Para akong tanga—kinilig pa ako sa turan niya. Nasisiraan na ata ako ng bait.
"Paano na ang ibang mga kababaihan sa west wing?"

"Babalik na sila sa kanilang mga pamilya, Elizabeth."

"What?"

Humarap si Stephen sa akin at hinawakan ang magkabilang pisngi ko. "I will release
them from my contract because I don't need them anymore. I already have you and you
are enough for me."

"Stephen..." Nakalaya na sa kontrata ng pagiging Bloodslave ang aking mga kasamahan

samantalang ako ay mananatili pa rin dito. Hindi ko maiwasan ang maging malungkot
sa kapalarang sinapit ko ngayon.

***

"Why aren't you eating, Elizabeth?"

Inangat ko ang aking mukha sa pagkatitig sa aking pagkain at ibinaling ang paningin
ko kay Stephen na nakaupo sa tapat ko.

Nasa dining room kami ngayon. Tulad ng dati, nasa magkabilang dulo kami ng mahabang
mesa. Wala akong ganang kumain, kaya naman parang nilalaro lang ng hawak kong
tinidor ang pagkain sa aking harapan.

Napatitig ako sa ginagawang paghiwa ni Stephen sa kanyang steak. "Kumakain rin pala
kayo ng pagkain ng mga tao."

"Pagkain ng mga tao?" Tumaas ang mga kilay niya at napatigil sa kanyang ginagawa.
"You just hurt my feelings, Elizabeth. So you think I'm an animal?"

Namula ang aking pisngi at ramdam ko ang init sa aking mukha dahil sa nasabi ko.
"But you're a vampire..."

"Yes, but we were once humans, too. Being a vampire does not make me an animal,
Elizabeth. Try to remember that."

"I-I'm sorry." Yumuko na lamang ako at pinilit kumain. Hindi ko alam kung bakit
nagbago ang mood ni Stephen at madali siyang nagalit sa nasabi ko. Matapos mabasa
ni Stephen ang liham na natanggap niya kanina, biglang nag-iba ang ekspresyon ng
kanyang mukha at nagkuyom pa ito ng mga kamay. Ano kaya ang mayroon sa liham na
'yon?
Narinig ko ang pagbuntong-hininga ni Stephen. "We do eat 'human food'', as what you
have called it. Pero hindi ito nagbibigay ng lakas sa amin. It could never satisfy
our hunger."

"So, bakit n'yo pa rin kinakain ang mga iyon?"

"To pass ourselves as humans and blend in with them. Hindi lahat ng tao ay alam ang
tungkol sa aming mga bampira. Kaya naman ginagawa pa rin namin ang mga karaniwang
ginagawa ng mga tao. Besides, I missed eating medium rare steak."

Tumango lamang ako at hindi na nagtanong pa. Itinuon ko na lamang ang atensyon ko
sa pagkain ngunit muling nagsalita si Stephen.

"Elizabeth, ang liham na binasa ko kanina... I am being summoned by the Elders of

the vampire community."

Tumango akong muli, ngunit hindi ko alam kung bakit niya ito sinasabi sa akin.

"Pinapatawag nila ako upang dumalo sa isang pagtitipon," dagdag pa nito. "It's a
formal party for all the vampire Elites. I want you to go there with me tomorrow
night."

Napatigil ako sa aking pagnguya. He wanted me to go with him to a party filled with
blood-sucking vampires? Somehow, I knew it was not a good idea. Ngunit nakita kong
nagkuyom ito ng kanyang kamay na tila ba labag sa kalooban nito ang dumalo sa
pagsasalong iyon. With the way he was clenching his jaw, there was more to it than
what he had told me.

Ramdam kong malaking bagay para sa kanya ang samahan ko siya. At alam ko, sa
kaibuturan ng aking puso, kahit pa patuloy ko itong itanggi sa aking sarili, alam
kong ligtas ako sa piling ni Stephen.

"Sasamahan kita, Stephen. I'll stay by your side..."

Nakita ko ang paghinga niya nang maluwang. "Thank you, Elizabeth."

It was the first time he said those words to me. And something tugged the corner of
my heart. Hindi lang pala ako attracted kay Stephen. Unti-unti ko na siyang
nagugustuhan. And I knew I would later on regret feeling this way for him.

***

A/N: hello sa inyo! maraming salamat sa mga oras na nilaan niyo upang basahin ang
storyang ito ❤️ :)
=================

Chapter Fourteen

I saw my reflection staring back at me as I sat on the chair infront of my mirror.

A mixture of fear and unease were clearly visible on my face. Natatakot ako sa kung
ano man ang maaaring makita ko o mangyari sa nalalapit na pagtitipon ng mga
bampirang Elites. Labin-limang minuto na lamang ang nalalabi bago kami nakatakdang
umalis ni Stephen papunta sa kung saan man gaganapin ang pagtitipon.

Kinakabahan ako. Sa katunayan ay dinig ko ang lakas ng pintig ng aking puso dahil
sa tindi ng kabang nadarama ko. Sino nga ba ang hindi kakabahan at matatakot? Ang
pupuntahan namin ay mapupuno ng mga bampira. Papaano kung hindi nila napigilan ang
kanilang sarili at bigla nilang inatake ang mga normal na taong nandoon? Papaano
kung ako lamang ang nag-iisang taong bisita roon? Ngunit tiniyak naman sa akin ni
Stephen kanina na may makakasama akong mga bisita na mga tao rin na tulad ko.

Ipinikit ko ang aking mga mata at huminga nang malalim.

Stephen would protect me. He gave me that promise. I would be safe with him.

Narinig ko ang mahinang pagbukas ng pinto kasunod ang mga papalapit na yabag.
Pagmulat ko ng aking mga mata ay nakita ko ang repleksyon ni Stephen na nakatayo sa
likuran ko. Ang mga mata niya ay titig na titig sa aking mukha sa salamin, at
kitang kita ko sa kanyang mga mata ang matinding pagnanasa at paghanga para sa
akin.

Ipinatong niya ang kanyang mga kamay sa aking balikat. "You look beautiful."

Hindi ko alam kung bakit ako nagbihis at nag-ayos nang husto. I wanted to look my
best—no, I wanted to look perfect—for Stephen. And a part of me was flattered with
how he reacted when he saw me.

Stephen looked handsome in his black tux. He looked like someone who was fit to
grace the covers of a magazine. Hindi mo aakalain na isang bampira pala ang
napakakisig na lalaking ito. His lips tilted to one corner, forming a seductive
smile.

I smiled back at him. "Thank you." Suot ko ang isang itim na empire-cut strapless
gown at ang buhok ko naman ay naka-chignon. Wala akong gaanong make-up, maliban sa
pulang lipstick na gamit ko. Isang pares ng dangling earings lamang ang aking
accessory.

"Ngunit may kulang," biglang dagdag ni Stephen.

"What do you mean?" Sa tingin ko ay maayos naman ang aking kasuotan. Simple ngunit
elegante—ganito na ang nakasanayan ko.
"I want my Liza to sparkle tonight and be the envy of the crowd." May kinuha siyang
itim na kahong nakapatong sa lamesa. Hindi ko napansin kanina na may nilapag pala
siya roon. Inabot niya ito sa akin at tinanggap ko naman.

Binuksan ko ang velvet case at napasinghap sa aking nakita. "Stephen... I cannot

receive this..."

"And why not?"

"It's a diamond necklace, Stephen," I told him as if what I said was already a
valid answer.

"And so it is. But I want you to have it." Kinuha niya ang necklace sa lalagyan
nito at isinuot sa aking leeg. "Giving you gifts makes me happy, Liza. Please do
not deprieve me of my happiness."

Wala akong nagawa kundi tanggapin ang kanyang regalo. "Salamat."

"My pleasure." He bent down a little until his lips were near my ear, and in his
husky voice he said, "But I would rather have a kiss for a thank you."

Nagdulot ng kakaibang kuryente ang boses niya sa aking katawan. Kakaiba talaga ang
epekto ng presensya ni Stephen sa akin. Unti-unting humihina ang aking depensa
laban sa kanya, at ang pader ng pagkamuhi na itinayo ko sa aking puso ay dahan-
dahang nagigiba. Stephen now almost had power over me, and my hatred for him was
crumbling down as I stood and gave him a passionate kiss that spoke of a deep
feeling that was slowly consuming my heart. Could it be that I was starting to...

Biglang pinutol ni Stephen ang aming paghahalikan. "If you will continue kissing me
like that, we might not go to the party after all and end up making love on my bed
instead."

"I-I'm sorry." Was my kiss too much?

"Tell you what, tomorrow I'll give you a pair of diamond bracelet then you can kiss
me like that again. Then we'll make love all day long afterwards."

"I like the sound of that," sagot ko sa kanya, ang mga kamay ko ay kusang pumulupot
sa kanyang leeg. "But what if we'll just ditch the party and make love tonight
instead?"

"Sounds very tempting, but we still have to go, Elizabeth. Natatakot ka pa rin bang
pumunta sa pagtitipon? Sinabi ko na sa 'yo na poprotektahan kita."
Bumuntong-hininga na lamang ako. "I know. It's just that, papaano kung hindi mo 'ko
kayang protektahan..."

"Don't you trust me, Elizabeth?"

"I do, but—"

"Then there is nothing to fear. Ako ang bahala sa 'yo. Walang sinuman ang puwedeng
manakit sa 'yo. My word is law among the others."

"Ha? Papaanong..."

"Malalaman mo rin kapag dumating na tayo sa pagtitipon. Now, are you ready to go?"

Tumango na lamang ako. Hinawakan niya ang aking kamay at lumabas na kami ng aking
kuwarto.

His word was law among the others? With the way he spoke it was as if he had an
authority over the rest of the vampires. Who was this man beside me? Saka ko
napagtantong marami pa pala akong hindi alam tungkol sa kanya. And yet, I already
trusted him with my life.

Nang dumating na kami sa lugar na pagdarausan ng pagtitipon, ang kaba ko ay

napalitan ng pagkamangha.

Pagpasok pa lamang ng aming sasakyan sa napalaking gate, namangha ako sa laki at

lawak ng lugar. Nang ipinarada ang sasakyan namin sa tapat ng bahay, lumaki ang
aking mata sa malapalasyong mansyong nasa harapan namin. Mas malaki pa ito kaysa sa
tinitirhan ni Stephen, maging sa tinutuluyan ni Marcus.

This place was fit for a king.

"Shall we?" tanong sa akin ni Stephen, ang isang palad niya ay nakalahad sa akin.

Tumango ako at inilagay ang aking kamay sa kanyang palad. Sabay kaming umakyat sa
hagdan patungo sa pintuan ng mansyon. Nang pinatuloy kami ng mga lalaking nakaitim
na uniporme, hindi ko napigilan ang mapasinghap.

Ang bulwagang sumalubong sa akin ay napakalawak at napakaengrande. Makikita sa

dekorasyon ng bulwagan ang karangyaan at estado ng nagmamay-ari nitong mansyon. The
place looked magnificent and spoke of wealth. Gaano kaya kayaman ang may-ari nitong
mansyon? Sino kaya ang nagmamay-ari nito?

"Who owns this place?" tanong ko kay Stephen.

"Havenhurst," maiksing sagot niya.

Havenhurst. Ang pamilyang punot-dulo ng lahat ng problema naming mga babaeng naging
alipin ng kanilang lahi. Hindi ko pa nakikita ang kahit isa sa mga Havenhurst. Ano
na lang ang gagawin ko kung makita ko ang kanilang padre de pamilya? Ang bampirang
nagsimula ng lahat ng mga ito? Baka makalimutan kong isang bampira ito at baka
hindi ko mapigilan ang sarili kong pagsalitaan ito ng hindi maganda.

Tuluyan na kaming pumasok sa loob, at napansin ko agad ang mga matang nakatutok sa
amin—mali, ang mga bisita sa loob ay nakatitig kay Stephen.

"Why are they staring at you?" I asked him.

He gave me a smug smile. "Because I'm popular?"

Pinilit kong sumeryoso ang aking mukha at itinaas ang isang kilay. "Stephen,
seryoso ang tanong ko."

His lips titled to one side. "Because I'm with the most beautiful woman in this
room."

Namula ang aking pisngi sa kanyang turan. Ngunit alam kong may hindi siya sinasabi
sa akin. Hindi ko na siya nagawang tanungin uli dahil bigla niyang hinapit ang
aking baywang palapit sa kanya at naramdaman ko ang paghigpit ng kanyang kamay. It
was as if he was trying to protect me—protect his possession—from being taken away
from him.

Tinignan ko ang kanyang mukha, and I saw him clenching his jaw. "Stephen, may
problema ba?"

"Wala. Just stay with me and don't say anything."

Tumango ako ngunit hindi ko maintindihan kung bakit biglang nagbago ang ekspresyon
ng kanyang mukha.

He was still staring ahead, his jaw clenching. I turned to face the direction he
was looking and I saw the crowd slowly parting to the side, revealing a tall man in
black tux approaching us.

Kahawig nito si Stephen. Halos magkasintangkad silang dalawa, matipuno rin ang
pangangatawan at pareho ang kulay ng kanilang mga mata. Ngunit habang tinititigan
ko nang maigi ang papalit na lalaki, nakita ko ang pagkakaiba nila ni Stephen.
Hindi ito nakangiti. His mouth was a straight line and he had a very hard look in
his eyes. When Stephen looked at me, there was gentleness in his eyes, but this man
was looking at me as though I did something that displeased him.
He had a different aura around him. The way he walked demanded attention and the
way he moved projected authority.

Ang totoo, mas nakakatakot ito kaysa kay Stephen no'ng una ko siyang nakilala.

Bigla akong napalapit nang husto kay Stephen, seeking protection in his arms.

"Don't worry. He won't harm you," bulong sa akin ni Stephen.

Tuluyan nang nakalapit sa amin ang lalaking iyon, at lahat ng mga mata ay nakatuon
sa aming grupo.

"Esteban. Mabuti naman at nakarating ka," bati nito kay Stephen.

Esteban? Tinawag niyang Esteban si Stephen?

I saw Stephen giving the man a smirk. "If you will insist on calling me by my
previous name, then I had no other choice but to call you by your true name as
well, great, great, great grand uncle Devon."

Devon? Nabanggit na sa akin dati ni Stephen ang pangalang iyon. At naalala kong
nabanggit na rin ito ni Marcus, ngunit Lord Devon ang tawag niya rito.

Ang istriktong mukha ni Devon ay napalitan ng isang makahulugang ngiti. "I don't
look like a great grand uncle, Esteban. In fact I will never look like one. One of
the perks of being a vampire is we never age—we are immortals who will never grow
old."

May narinig akong isang tawa at napagtanto kong nasa tabi na pala namin si Marcus.
Hindi ko man lang napansin na dumating ito. "Eternal damnation of good looks ang
sabihin mo."

"Damnation? Kasumpa-sumpa ba ang hitsura natin?" tanong ni Devon kay Marcus.

Ngumiti nang nakakaloko si Marcus bago sumagot. "Panghabang buhay na kaguwapuhan

ang pinag-uusapan natin. Katumbas no'n ay habambuhay buhay akong hahabul-habulin ng
mga babae. Nakakapagod rin kaya ang maging isang habulin."

I rolled my eyes. Ang yabang talaga nitong Marcus na ito. Pakiramdam niya ata siya
ang sagot sa problema ng mga kababaihan.

"Stephen's Bloodslave seemed to disagree with you, Marcus," biglang sagot ni Devon.
Napayuko ako sa sinabi niya. Bloodslave. Sa lipunan ng mga bampira, isa lamang
akong alipin.

Mas lalong humigpit ang kamay ni Stephen sa akin. "Her name is Elizabeth. And I
demand for you to respect her, Devon."

Nagulat ako sa sinabi ni Stephen. Ipinagtanggol niya ako. At naramdaman kong

lumambot ang aking puso. Bahagya akong napangiti kahit nakayuko pa rin ako.

"So, what they said was right, after all. May kinababaliwan ka palang isang
alipin," narining kong sabi ni Devon. "Tandaan mo ang mga patakaran Esteban.
Ayokong maparusahan ang nag-iisa at natitirang kong kamag-anak."

Naramdaman ko ang tensyon sa pagitan nila Devon at Stephen. At nang inangat ko ang
aking mga mata ay nakita ko ang matatalim na pagtitig nila sa isa't isa.

Mga patakaran? Si Stephen mapaparusahan? Ano ba ang pinagsasabi nila?

Mabuti na lamang at pumagitna si Marcus bago pa lumalim ang tensyon. "Kahit kailan
talaga kayong magtiyo, laging nagtatalo." Humarap siya kay Devon. "Lord Devon,
nakahanda na ang silid at naghihintay na ang mga Elders."

Tumango si Devon. "Sige. Sumunod ka, Esteban." At tuluyan na itong umalis.

Naiwan naman si Marcus at nagulat ako nang kinausap niya ako. "Nasa hardin si Jane.
Kung pupwede sana ay samahan mo muna siya." Nakita kong umamo ang mukha nito nang
nabanggit niya ang panggalan ni Jane. Hindi kaya ay...

"Elizabeth," sabi ni Stephen, "may pag-uusapan lang muna kami sa loob, kaya iiwan
muna kita rito. Hindi naman iyon magtatagal kaya huwag kang mag-alala. Walang
puwedeng manakit sa 'yo dito."

"Sige, Stephen. Pupuntahan ko rin si Jane." Nagulat ako nang bigla niya akong
hinalikan sa labi. At narining ko ang pagsinghap ng mga bisitang nakakita sa amin,
na para bang isang malaking pagkakamali ang ginawang paghalik ni Stephen sa akin.

"I'll see you later," ang sabi nito bago sila tuluyang pumasok sa loob ng silid.

Tumingin-tingin ako sa paligid, at kita ko ang pagtataka sa mga mata ng mga ibang
bisita. Ang iba naman ay nakatingin sa akin na tila isa akong mababang-uri ng tao.

Sa halip na yumuko ako, taas-noo pa akong naglakad papuntang hardin. Hindi naman
mahirap hanapin ang lugar na iyon dahil nakabukas naman ang lahat ng pinto at tanaw
ko kahit sa malayo ang bukana ng hardin.
Lumabas ako at sinimulang hanapin si Jane. Maraming maliliit na ilaw na
nagsisilbing palamuti rin sa loob ng hardin, kaya naman ay maliwanag ang lugar
kahit gabi na.

Tatawagin ko na sana ang pangalan ni Jane nang may biglang humila sa aking kamay at
ang sigaw ko ay pinigilan ng isang kamay na tumakip sa aking bibig.

Malakas niya akong hinila hanggang sa narating namin ang pinakamadilim na bahagi ng
hardin.

Gusto kong isigaw ang pangalan ni Stephen. Gusto kong iligtas ako ni Stephen.
Ngunit hindi ko magawa dahil sa higpit ng pagkakatakip sa aking bibig.

"Huwag kang sisigaw kung gusto mo pang mabuhay," bulong sa akin ng isang pamilyar
na boses.

***

I hope you enjoyed my update.

Love yah! ♥

=================

Chapter Fifteen

"Carl!" I said the moment he released me. "Ano'ng ginagawa mo rito? And how dare
you threaten me!"

"Shhh!" ang sabi pa ni Carl. "Sabi kong huwag kang maingay at baka mapahamak pa
tayong dalawa."

Nagulat ako at nakita kong nakatayo ngayon si Carl sa harapan ko, naka itim na T-
shirt at combat pants. "What are you doing here?"

"I'm trying to save you, Liz."

Kahit pa ramdam ko ang matinding galit para sa kanya, pinigilan ko pa rin ang aking
sarili na hindi siya gawaran ng isang sampal sa mukha. "Save me? Gusto mo 'kong
iligtas after you used me for your investigations? After I almost gave my self to
you?"

"Liz, alam kong malaki ang kasalanan ko sa 'yo. At aaminin ko na may iba akong
motibo noong una kung bakit pinipilit kitang makipagtalik sa akin dati."
"What do you mean may iba kang motibo?"

"A Bloodslave has to remain a virgin until she has been bought by her first
bidder."

"First bidder?"

"Hindi ba nila sinabi sa iyo sa Haven Ceres ang patakaran?" Nang umiling ako ay
saka siya nagpatuloy. "If your current owner realeses you from your contract, then
you will join another auction. That's their rule, Liz."

"So you mean, habambuhay akong magiging alipin at isasali sa auction?"

"Yes. Once you have been chosen by the Haven Ceres, you will be part of it until
you loss your appeal to the vampires."

Ipinanganak ako sa isang marangyang pamilya. I could have everything, anything that
I wanted. But everything had its price. And in our society where youth and beauty
was a commodity, ngayon ko lang pinagsisisihang mayroon ako nito.

Two requisites of being a Bloodslave were youth and beauty. At ngayon ko pa nalaman
that being a virgin was a requirement. Why didn't I just give myself to Carl
before? If I lost it, then I wouldn't have been chosen by Haven Ceres to be part of
the auction.

Pero bigla akong natigilan sa naisip ko. "Carl, you were trying to make love to me
para hindi ako mapili sa Haven Ceres?"

Hindi nakasagot si Carl.

Naningkit ang mga mata ko sa galit. "At heto ako, akala ko ay mahal mo 'ko kaya mo
gustong makipagtalik sa akin. 'Yun pala may iba kang agenda. I was thinking all
this time that you desired me, pero you were just preventing me to be a part of the
Org."

"I was trying to save you, Liz!"

"No! If you really wanted to save me then you should have been honest with me in
the first place!"

"I am honest to you now! Liz, makinig ka. I have developed feelings for you, Liz.
And I am attracted to you. I have always been attracted to you. I desire you. Kaya
nga kita niyayang magpakasal, 'di ba?"
"Carl, please stop the pretense. You have never loved me! If you did, hindi mo 'ko
hahayaang mapasakamay ni Stephen to begin with."

Lumapit siya sa akin at hinawakan ang magkabilang balikat ko. Bakas sa mukha niya
ang desperasyon na mapaniwala ako sa mga sasabihin niya. "I did have feelings for
you! Ngunit... Patawad pero inutusan nila ako na huwag pigilan ang pagsama mo sa
Haven Ceres."

"Nila? What do you mean?"

"My bosses. Gusto kasi nilang... gawin kang ispiya."

Nagulat ako sa turan niya. All of them,
their job? "Ispiya? Why would they even
Madam Beaufort? Sa Haven Ceres? I'm not
authority of these... those vampires. I
Marcus. And you wanted me to spy?"
they wanted to use me? And for what? To do
want me to do that? Kanino ako iispiya? Kay
even into contact with the hightest
don't know any of them except Stephen and

"You have no idea who he is, do you?"

"Ano ba ang ibig mong sabihin? Stop talking in riddles for crying out loud!"

"Ang bampirang kinakasama mo," madiin nitong tugon.

I flinched at his word. Kinakasama? It sounded as if Stephen and I lived together

outside the bounds of Bloodslave and master—he made it sound as if Stephan was my
lover instead. "He is Stephen Francis Villaroyal, a vampire who owns me. What more
do I need to know? Sa tingin mo ba ay masaya ako sa sitwasyon ko?"

"But you don't sound like you hate him. Mukhang nagugustuhan mo pa nga ang
kalagayan mo ngayon."

"That's insane!" singhal ko. "Wala kang karapatang husgahan ako! Ginagawa ko ito
para protektahan ang pamilya ko!"

"That's what they all say, Liz. Pero sa huli, gustong-gusto nila ang magpaalipin,
ang ibigay ang kanilang katawan at dugo..." Tinitigan niya ako na para bang diring-
diri siya sa akin. Nagkuyom pa ito ng mga kamay bago nagpatuloy sa pagsalita. "You
became just like the rest of them—a cheap whore. Isang mababang-uri ng babae."

Hindi ko na napigilan ang mga palad ko na sampalin siya nang malakas sa kanyang
pisngi. Kung mas malakas lamang ako sa kanya, isang suntok sa mukha ang ibibigay ko
sa kanya. How dare he say those things to me! Matapos ko siyang mahalin, matapos
ang aming pinagsamahan, tatawagan niya akong isang mababang-uri ng babae? "At ikaw,
wala kang respeto sa mga kababaihan! Sa tingin mo ba ay masaya ako tuwing kinakagat
niya ako para uminom ng dugo? You think I enjoyed every minute na pinagtitinginan
ako ng mga bampira rito na parang isa akong basahan? You think I like being a part
of this circus? Wala kang karapatang husgahan ako, Carl. Now, go away, bago ko pa
tawagin si Stephen."

Tumawa ito nang nakakainsulto. Ang lalaking nasa harapan ko, hindi na siya ang
dating kilala ko. Hindi na siya si Carl na minahal ko, ang Carl na pinagkatiwalaan
ko. No. He was a heartless person who only wanted to use me against the vampires.

Bakit ba ako naiipit sa gitna? Bakit kailangan ako ang magbayad sa isang maling
desisyong nagawa ng lolo ko?

Napasigaw ako nang madiin niyang hinawakan ang braso ko. "Baka mas mabilis ka pa sa
alas-kwatro tumakbo kapag nalaman mo kung sino talaga siya."

Nagpumiglas ako at pinilit na makawala sa kanyang pagkakahawak sa akin. Ngunit mas

lalo pa niyang idiniin ang kamay niya sa braso ko. "Nasasaktan ako! Ano ba!"

"Your Stephen is an evil man, Liz," giit pa nito. "Si Stephen at ang kanyang buong
angkan... masasama sila. Kilala mo ba kung sino talaga siya, ha, Liz? Gusto mo bang
malaman?"

"Oh, for Christ's sake! Just tell me!"

"Alam mo ba na kamag-anak siya ng tinatawag nilang Lord Devon?"

"If that is your biggest bomb, then sorry to disappoint you. Yes, I already know
that!"

"Alam mo bang si Devon ang pinuno nilang mga Elites? Katumbas niya ang isang hari
sa hanay ng mga bampira."

Kaya ba lubos ang respeto ng mga bisita kanina kay Devon? O sadyang takot lamang
sila sa kanya? "Ano ba ang gusto mong sabihin, Carl?"

"Si Devon lang naman ang puno't dulo ng mga problema mo ngayon, Liz. Si Devon
Havenhurst, ang bampirang nagsimula nang lahat ng mga ito..."

Nanlaki ang mga mata ko sa rebelasyon ni Carl. Kung ganoon, si Devon ang nanloko sa
lolo ko para pumirma sa kasunduan. At kung si Devon ay isang Havenhurst, si Stephen
ay...

Ngumisi si Carl, halatang nasisiyahan sa reaksyon ko. "Yes, Liz. Stephen is part of
the Havenhurst family. At isa siya sa bumuo ng kontratang pinilit nilang pinapirma
sa mga naluluging negosyante, sa mga taong gipit at matindi ang pangangailangan...
Sa mga taong desperadong mabuhay nang marangya."
Nang binitawan ni Carl ang braso ko, napaatras ako nang bahagya. "No..." Si
Stephen... isang Havenhurst? Isa siya sa mga utak sa pagbuo ng lahat ng ito?
"That's not true..." Ayokong paniwalaan si Carl, dahil sa kaibuturan ng puso ko ay
may damdamin nang namumuo para kay Stephen—isang damdaming pilit kong pinatay sa
puso ko ngunit mahirap gawin.

"Believe me—it's the truth," sabi nito. "Pero huwag kang mag-alala. Unti-unti ng
nauubos ang Havenhurst at ang lahi nilang mga bampira."

"W-what do you mean?"

"Si Stephen na lang ang nag-iisang kamag-anak at natitirang tagapagmana ni Devon.

Dahil sa umpisa pa lang ng kanilang paglitaw, unti-unti na naming pinapatay ang
pamilyang Havenhurst at ang sinumang bampira o tao na humahadlang sa aming
layunin."

Napaatras ako nang nakita ko ang apoy ng pagkamuhi at galit sa kanyang mga mata, na
para bang buong buhay niya ay wala siyang ibang nais at hangad kundi ubusin ang
lahi ng mga bampira—ang angkan ni Stephen.

He resembled a monster with a thirst for death and destruction.

Hindi na nga talaga siya ang Carl na kilala ko. Mas nakakatakot pa siya kaysa kay
Stephen.

Bumilis ang tibok ng puso ko—natatakot ako sa nakikita ko sa mga mata ni Carl.
Hindi na ako nagdalawang-isip pa at tumakbo pabalik sa loob. Alam ko naman na hindi
niya ako susundan sa loob. At tama nga ako—paglingon ko ay nakita kong nakatayo pa
rin siya kung saan ko siya iniwan.

Patuloy ako sa pagtakbo hanggang sa pumasok ako sa isang pintuang inaakala ko ay

patungong bulwagan kung nasaan ang kasiyahan. Nagkamali ako.

The minute I stepped inside the large room, I couldn't help my gasp from escaping.

Gusto kong lumingon, takpan ang mga mata ko o 'di kaya ay ibaling ang paningin sa
ibang lugar. Ngunit ang napakasensuwal na pangyayaring nagaganap sa harapan ko ay
tila hinahatak ang aking mga mata na panoorin sila.

Halos wala akong ibang narinig kundi mga ungol ng mga nasa loob habang gumagawa ng
kung ano-anong kahalayan. It was an orgy of promiscuity, vice and bloodlust—a room-
filled of debauchery and all things extreme. Alcohol, blood and sex was everywhere.

May mga nag-iinuman sa isang parte ng kuwarto. Sa isang sulok naman ay may
naghahalikan. Sa tabi naman nila ay may babaeng nakataas ang palda habang nakatuwad
sa harapan ng isang lalaking nakababa ang pantalon. Sa kabilang sulok ay may
lalaking gahaman sa pag-inom ng dugo ng isang babaeng mukhang nasasarapan sa
pinaggagawa sa kanya.

Nakita ko pa si Marcus na nakaupo sa may sofa at may babaeng nakaluhod sa kanya

habang nagtataas-baba ang ulo nito sa may kandungan ni Marcus.

These people—no, these vampires—were behaving like wild animals! This room was
infested with beasts that were engage in all sorts of sexual activities that made
me want to throw up and run.

I realized that the women in this room were mortals like me, and they acted like
a... like a... Oh God! Tama nga ba si Carl sa sinabi niya? Kaya ba ang tingin sa
aming mga Bloodslave ng mga taong tulad ni Carl ay mga cheap whores?

There wasn't anything romantic in this room. These were all plain sex, and nothing
more.

And these vampires enjoyed having it all—they were ecstatic with what the women
were giving them: Sex and blood.

Hindi ko kayang panoorin ang mga kaganapang ito. And when I was about to turn
around, hindi ko naiwasang dumapo ang paningin ko sa isang pamilyar na pigurang
nakapatong sa isang babaeng nakahiga sa sofa at nakahubad ang pang-itaas na
kasuotan.

Sa mga ungol at daing ng babae, mukhang sarap na sarap pa ito sa ginagawang

pagsipsip sa kanyang dugo mula sa leeg nito.

Hindi sinasadyang nagtama ang mga mata naming dalawa ng babae, at bigla itong
ngumisi sa direksyon ko. "Oh, Stephen... please take all of me..." narinig kong
hiling ni Diana.

"I'm going to have all of it, baby," Stephen answered huskily.

Napasinghap ako nang nakita ko si Stephen na bahagyang inilayo ang mukha sa leeg ni
Diana—ang mga labi nito ay may bakas pa ng dugo, ang mata ay nanlilisik na pula.

"No," bulong ko sa sarili. Hindi ako makapaniwala sa nakikita ko. Akala ko ay

itinaboy na niya ang ibang mga babae para sa akin dahil tanging ako lamang ang
gusto niya. I thought he wanted only me! Pero nagkamali ako. He was just like the
rest of his brothers—a vampire who's hungry for sex and blood. At hindi na mahalaga
para sa kanila kung saan at kanino nila kukunin ang mga ito.

"No." Napailing ako sabay atras. Ngumisi si Diana sa akin, at napansin ni Stephen
ang direksyon ng mga titig nito. Sinundan ni Stephen ang direksyon kung saan
nakatingin si Diana hanggang sa nagtama ang mga mata namin. Hindi siya nagulat na
nakatayo ako sa may pinto. Hindi rin siya nagkusang lumayo kay Diana at lapitan ako
para magpaliwanag. Nakapatong pa rin siya kay Diana, nakatitig lamang sa akin.

Ang matinding kirot sa puso ko ang siyang nagbigay ng lakas sa akin na umalis sa
kinatatayuan ko. Kasabay ng pagpatak ng aking luha ay ang paghiyaw naman ng puso
ko. Bakit nagawa iyon ni Stephen! Akala ko...

Nakalayo na ako at hindi man lang ako sinundan ng bampirang natutunan kong mahalin.

**

A/N: Hi uli! Nagustuhan niyo ba ang update? O nambibitin na naman ako? Hehehe..
Sorry po ;) Drop by sa comment box sa ibaba, libre lang po. Palimos na rin po ng
votes, ha? Hehehe.. Salamat! 

=================

Chapter Sixteen

"Heto, Elizabeth. Uminom ka muna ng tsaa."

Ngumiti ako kay mama at tinanggap ang tsaang inabot niya sa akin. Ang amoy na
nagmumula sa Chamomile tea ay nagpakalma sa nangininig kong katawan at balisa kong
pag-iisip.

Matapos kong makita ang mga pinaggagawa nina Stephen at ang kanyang mga kalahing
bampira, tumakbo ako palabas ng mansyon. Hindi ako tumigil sa kakatakbo hanggang sa
umabot ako sa gate. Nang nakalabas na ako, saka lamang bumigay ang aking mga tuhod
at pabagsak akong naupo sa semento.

Naaalala kong no'ng oras na 'yon ay ipinatong ko ang aking kamay sa dibdib ko dahil
sa sobrang kirot na nadarama ko sa aking puso. Gusto kong hugutin ang puso ko at
itapon ito upang hindi ko na maramdaman pa ang matinding sakit.

Nagmistulang hayop si Stephen sa aking pananaw. Hinding hindi ko makakalimutan ang

mga nanlilisik niyang mata at ang dugo sa kanyang labi. At ang mga bampirang
gumagawa ng mga kahalayan sa loob... Mas masahol pa sila sa hayop! Hindi ko naman
magawang husgahan ang mga babaeng kasama nila sa loob. Napilitan ba sila, tinakot o
'di kaya'y sinuhulan?

Dati-rati'y nagtataka ako kung bakit may mga babaeng nakakayang ibenta ang katawan
nila para makaraos sa kahirapan. Naisip ko na may mga ibang paraan naman na maari
nilang gawin—may mga mararangal na trabahong puwede naman nilang pasukan.

Was it because selling one's body was an easy way to get money? Because in our
world nowadays, sex sells.
Pero ngayon, hindi ba parang isa na rin ako sa kanila? Ibinenta ko ang aking dugo,
katawan, pati na ang buo kong pagkatao upang mapangalagaan ang pangalan ng aking
pamilya, upang protektahan sila laban sa mga bampira. Was I not the same with the
rest of the women who sold their bodies in the streets?

At ang matindi sa lahat, nahulog ang puso ko sa kanya—nahulog ako kay Stephen. Ang
inaakala kong ako lang ang ninanais niya, isa pala itong kasinungalingan. At iyon
ang pinakamasakit sa lahat, ang malaman ang katotohanang iyon.

Nang nahanap ko na ang aking lakas, tumayo ako at naghanap ng masasakyan. Ayokong
bumalik sa bahay ni Stephen. Kahit pa alam kong nakasunod ang itim na sasakyan ng
isa sa mga body guards ni Stephen, wala pa rin akong pakialam. Ang nais ko lamang
ay makalayo kay Stephen.

Wala akong ibang maaaring puntahan kundi ang bahay ng mga magulang ko. Nagulat pa
nga sina Mama at Papa nang nakita nila ako sa may pintuan. Bigla ko silang niyakap
nang mahigpit dahil sa tuwa na nadarama ko nang makita ko silang nasa maayos na
kalagayan.

Nang tumuloy na kami sa loob ng bahay, saka ko lamang napansin ang mga lalaking
nakaitim na uniporme—mga tauhan ni Stephen.

"Elizabeth?"

Lumingon ako sa gawi ni Mama. Nakalimutan kong nasa tabi ko pala siya. Nakaupo
kaming dalawa sa sofa habang si Papa naman ay nakatayo sa isang bahagi ng living
room.

Naramdaman ko ang yakap ni mama. "Elizabeth, what happened to you?"

Ipinatong ko ang hawak kong kopito sa mesa. "I just wanted to visit you, that's
all."

"At pinayagan ka ni Mr. Villaroyal?"

Bumuntong-hininga lamang ako saka umiling.

"Oh dear. Elizabeth, what if you'll get into trouble?" ang tanong ni Mama. Sa
bosses ni Mama ay malapit na itong mag-hysteria.

Yumuko na lamang ako. "I'm already in trouble from the beginning, Ma." Because I
fell in love with a vampire who owns me.

"Anak, I'm sorry..." At biglang naiyak si Mama. "I'm so sorry... I didn't know this
would happen! Ang iniisip ko lamang dati ay mabigyan ka ng magandang buhay at hindi
ka mapahamak dahil sa kontratang matagal ng napirmahan ng ating pamilya."

Niyakap ko si mama. "Ma, kahit ayaw nating dalawa na sumama ako kay Madam Beaufort
noong araw na iyon, wala pa rin tayong magagawa."

Napalingon ako sa gawi ni Papa nang umupo siya sa sofang nasa tapat namin. "Dapat
palang sa umpisa, no'ng inamin sa akin ni Papa ang kontratang iyan, dapat pala ay
may ginawa na akong paraan!"

"What do you mean, Papa?"

"May bali-balitang may isang sikretong organisyasyon ang ating gobyerno na

tumutugis sa mga demonyong bampirang 'yan. Ngunit tikom-bibig lang ang nakararami
sa atin dahil na rin sa takot. Dapat pala ay humingi na ako ng tulong sa kanila."

Naalala ko ang mga sinabi ni Carl at ang kanyang totoong pagkatao. Kaya naman ay
hindi ko naiwasang ikuwento ang mga iyon kina Mama at Papa. Hindi naman
makapaniwala si Papa na matagal na pala akong minamanmanan ng Order, ang
organisayong kinabibilangan ni Carl.

"And yet they did nothing to stop this madness?" sigaw ni Papa, ang tinutukoy niya
ay ang kawalan ng aksyon ng gobyerno.

Umiling lamang ako. "Pa, hanggang sa hindi pa malinaw kung sino ang ating kakampi,
huwag po muna kayo makipag-ugnayan kahit kanino man."

Bumuntong-hininga si Papa at sumandal patalikod sa sofa. "May ideya ka ba kung

hanggang kailan kami mamatyagan ng mga tauhan nitong si Villaroyal?"

"Wala Papa."

"Isang araw ay sumulpot na lamang ang mga nakaitim na unipormeng mga tauhan ni
Villaroyal at sinabing babantayin nila kami ng Mama mo. Ang iniisip naman namin ng
Mama mo ay naninigurado na si Villaroyal na hindi kami muling tatakas."

Binalot kami ng katahimikan. Si Mama ay nahimasmasan na rin. Ibinaling ko ang aking

paningin kay Mama. "Ma, sa pamilya natin, marami na ba ang naging biktima nitong
kontratang ito?"

Hindi muna sumagot si Mama. Tila nag-isip muna ito nang malamin bago niya tinugon
ang aking tanong. "Ang pamilya ng iyong Papa ay may sariling kontrata rin na
pinirmahan ng kanyang lolo. Ang pinakahuling tumugon sa kontrata ay ang kanyang
nakatatandang kapatid na babae. Sa pamilya ko naman ay wala pa—ikaw ang una."

"So you mean, both of your families have signed a contract with them?"
Isang tango ang tugon ni Mama. "Yes. Ang Papa—ang iyong namayapang lolo—naipit siya
sa isang matinding problema. We weren't actually a rich family, you know. At dahil
gusto ni Papa ng isang magandang buhay para sa amin, nahikayat siya ng isang
kaibigan na maging partner sa isang negosyo. Pero niloko siya nang kaibigang iyon
at nagkapatong-patong ang utang ni Papa sa banko. Also, he was accused with money
laundering, which was actually the crime of his business partner. Napagbintangan
lang si Papa. We had no way to pay our debts and keep Papa away from being thrown
to jail. Until one day..."

"What happened, Ma?"

"...until one day, Mr. Villaroyal came and offered his assistance."

Napasinghap ako sa pagkabigla. Sadyang nilapitan ni Stephen ang mga magulang ni

mama? Hindi ako makapaniwala sa ikinukuwento ni Mama. Was all these a strange
coincidence? O sinadya ni Stephen ang mga pangyayari?

Humagulgol muli ng iyak si Mama. "Your grandma and I had no other choice but to
accept his proposal! Ang akala naman namin ay ako ang magiging kapalit ng tulong
niya. But then he said na hindi pa iyon ang oras ng paniningil ng aming
pagkakautang. We didn't even realize that the contract would be like this, na
habambuhay pala tayong nakatali sa kontrang iyon, na habambuhay pala natin
babayaran ang ating pagkakautang sa kanya..."

Hindi ko magawang magalit kina Mama at Lola dahil sa pagpirma nila sa kasunduang
iyon. Marahil ay dala na rin sa kagipitan at kawalan ng pag-asa ay hindi na nila
masyado pang inintindi ang nilalaman ng kontrata. And I know for sure that Stephen
and the other vampires were deceitful in nature. Sinadya nilang linlangin ang mga
nabibiktima nila upang pirmahan ang kontrata.

Hindi ko talaga inaasahan na sa umpisa palang ay nakatali na talaga ang buhay ko

kay Stephen. Was it destiny? No. It was just sheer bad luck on my part.

May narinig kaming kaguluhan sa labas ng sala. May mga yabag na papalapit at galit
na boses ang naririnig namin mula sa labas.

"Nasaan na siya?" Napapikit ako ng mga mata nang napagtanto ko kung kanino ang
baritonong boses na 'yon.

At hindi nga ako nagkamali dahil bumungad mula sa pintuan ang galit na mukha ni
Stephen. Ang kapal talaga ng mukha niya! Siya pa ang may ganang magalit?

Naramdaman kong sumiksik sa akin si Mama at nakita kong tumayo si Papa sa aming
harapan na tila ba kaya niya kaming protektahan laban sa bampirang nasa ilalim ng
pintuan.

"Leave us," maawtoridad na utos ni Stephen. Hindi umalis si Papa sa kinatatayuan

niya, bagkus ay nakipagtitigan pa kay Stephen.

Nakita ko ang pagkuyom ng mga kamay ni Stephen, at alam kong pinipilit niyang
kontrolin ang kaniyang galit sa pagsuway ni Papa sa kaniyang utos.

Bago pa niya saktan ang mga magulang ko ay tumayo na ako at hinarap si Papa. "Pa,
its alright. Can you give us a minute? May pag-uusapan lang kami." Sa mukha ni Papa
ay ayaw pa niya sana akong iwan, ngunit ilang saglit pa ay tumango ito at
inalalayan si Mama palabas ng sala.

Naiwan naman kaming dalawa ni Stephen sa living room. Nakakatindig-balahibo ang

kaniyang mga titig. Niyakap ko na lamang ang aking sarili. "What do you want,
Stephen?"

"You."

Hindi ko napigilang taasan siya ng kilay. "Oh, really? I thought you wanted to take
all of whatever Diana was offering. By now, dapat ay busog ka na."

Suddenly his lips formed that sexy smirk he knew I couldn't resist. "My Elizabeth
is jealous."

The nerve! Iyon ba ang akala niya? "Jealousy has nothing to do with it!" I lied.

"Then why are you acting like a jealous lover?"

"Jealous lover? Oh please, I am not jealous and I am not your lover! You should
learn to use your words wisely, Stephen. Calling me your lover offends me."

I saw a tick in his jaw, and his brows met in a scowl. Alam kong ginalit ko siya sa
aking mga sinabi. But I didn't care. I was already way past caring everything about
him.

Humakbang siya papalapit sa akin at bigla niyang hinawakan ang braso ko. "And what
have I done to offend you, my dear Elizabeth?"

"At nagtanong ka pa? Hindi ko masikmura ang mga nakita kong kahalayan at kahayupang
pinaggagawa niyo ng mga kalahi mo kanina. At bitiwan mo nga ako! You disgust me!"

Mas lalo pa niyang hinigpit ang pagkakahawak niya sa aking braso, ang mga daliri
niya ay bumabaon na sa aking balat. "That's what we vampires do, Elizabeth. That is
how we... party. Magpasalamat ka at hindi ikaw ang isinama ko sa loob ng kuwartong
iyon."

Pinandiltan ko siya ng mga mata. "Kung ganyan ang pamumuhay ninyong mga bampira,
then I don't want to be a part of it anymore! Umalis ka na Stephen. I don't want to
see you ever again!"

"Unfortunately for you, you signed a contract." Ngumisi ito dahil alam niyang wala
akong kawala sa pinanghahawakan niyang kontrata.

Nagulat na lamang ako nang ibinaba niya ang mukha niya hanggang sa magtama ang
aming mga labi at isang maparusang halik ang ibinigay niya sa akin. At tila wala
ako sa tamang katinuan dahil tumugon ako sa kanyang halik hanggang si Stephen ang
kusang pumutol sa aming paghahalikan.

"Come home with me, Elizabeth. I need you," he whispered in a husky voice.

***

A/N: Maraming maraming salamat po sa pagbabasa! Masaya ako sa mga feedbacks na

natatanggap ko mula sa inyo. Pero pasensya na at naging reyna ng mga cliffhangers
na naman ako. hehehe :) 

Please huwag niyo po kalimutang bigyan ito ng boto. Drop by anytime sa comment box.
Hanggang sa next update uli! 

=================

Chapter Seventeen

I need you.

Every girl would fall for that. With Stephen's husky voice and a hint of
desperation in his tone, it sounded so romantic. The pained and tortured look in
his eyes, the longing look in his face... It was enough to make a girl who wore her
heart in her sleeves throw every caution in the air and help this poor and lonely
vampire find happiness, find that one love that would help him heal.

I used to wear my heart on my sleeves. Aminado akong hopeless romantic ako. At alam
ko, sa kaunting matatamis na salita lamang ay bibigay na ako agad.

But I was not that same girl anymore. No. Nagbago na ako. Marami ng nagbago sa akin
simula noong napagtanto kong madali lang pala ako lokohin at kontrolin ng mga taong
minahal ko dahil sa aking pagiging mahina.

Tama na ang dalawang beses na panloloko sa akin—ang una ay ang paglilihim ni Carl,
ang pangalawa ay ang mga panlilinlang ni Stephen sa akin.
Itinulak ko si Stephen palayo sa akin. "No."

"What did you just say?"

"I said no! Hindi ako sasama sa 'yo!"

Biglang nagdilim ang kanyang mukha na animo'y sasabog ito dahil sa galit dala ng
aking pagsuway sa kanyang kagustuhan. Hinawakan niyang muli ang aking braso, at sa
sobrang higpit ng kaniyang pagkakahawak ay napadaing ako sa sakit. "Tandaan mong
hawak ko ang kaligtasan ng iyong pamilya, Elizabeth."

"How typical," I spat. "Kung hindi mo kami madaan sa matatamis mong mga salita,
idadaan mo ang lahat sa dahas?"

"Huwag mo 'kong susubukan, Elizabeth. Hindi lang ito ang kaya kong gawin."

Alam ko iyon. Alam kong marami siyang kayang gawin. Nagawa nga niyang paikutin sa
kanyang mga palad ang buhay ng karamihan sa amin, kayang-kaya niya rin gawin ang
kahit na ano—kaya niyang kitilin ang aming mga buhay.

Ito ba talaga ang lalaking natutunan kong mahalin? Itong lalaki na alam kung
papaano kami kontrolin sa kanyang mga kamay? He used his dark and sensual charm to
draw females to him, like how a Venus fly trap attract insects, which uses its
deceptive beauty to lure unsuspecting meal in its trap.

At kung hindi niya makuha ang kanyang nais gamit ang kanyang charisma, saka niya
gagamitin ang kanyang lakas at kapangyarihan bilang bampira.

This was the kind of man I fell in love with. And I was starting to regret the
feeling.

"Do not forget you belong to me, Elizabeth," bulong pa niya sa akin.

I belonged to him. Para sa kanya isa lamang akong ari-arian niya, isang laruang
itatapon din at isasantabi kapag nagsawa na. Wala akong puwang sa puso nito—kung
may natitira pa siyang puso.

"Papaano ko ito makakalimutan?" ang sagot ko sa kanya. "Araw-araw mong ipinapaalala

sa akin ang bagay na iyan."

"That's because you are mine."

"Oo! Ikaw na ang nagmamay-ari sa akin! At sampu ng mga kababaihang nasa ilalim ng
iyong kontrata! Diring-diri ako sa sarili ko! Matapos mong makipaglampungan sa mga
babae mo, gusto mo naman akong i-kama? Oh God! You still smell the aftermath of sex
with that—that woman!"

"Hindi ba pinalaya ko na nga ang ibang mga babae sa pamamahay ko?"

"At papaano mo ipapaliwanag ang mga nakita ko kanina? Papaano mo ipapaliwanag sa

akin ang tungkol kay Diana? Bigla mong naisip na hindi ka pala kuntento sa isa at
kailangan mo pa ng iba?"

"Elizabeth, you have to understand. There are your ways, and there are the
vampires' way of life. Ito ang aming nakaugalian, ang aming nakasanayan."

"Pero hindi mo naman kailangang gawin iyon! May sarili kang pag-iisip. Puwede mong
hindi gawin ang mga iyon."

"Bakit mo ba ako sinasabihan kung ano at hindi ko puwedeng gawin? You forget your
place, Elizabeth. I'm the master and you are just a slave."

Parang isang malakas na sampal ng katotohan sa mukha ang mga sinabi ni Stephen.
Tama siya, I was just his slave and nothing more. At ang sakit-sakit sa kaibuturan
ng aking puso na sa bibig pa mismo ni Stephen nanggaling iyon. Wala akong puwang sa
puso ni Stephen. Isa lamang akong alipin sa paningin niya. At dahil doon, biglang
nawala ang aking enerhiya na lumaban at umpisahang ipaglaban ang aking nararamdaman
para sa kanya.

Nanginginig pa ang aking labi, dala ng matinding emosyon ng pagkabigo. Gustong

bumuhos ng mga luha ko ngunit pinigilan ko ang mga ito. "You are right," I
whispered. "I forgot my place—I am just a slave."

Bigla namang lumambot ang ekspresyon sa mukha ni Stephen. "Elizabeth..."

"Forgive me, master. It won't happen again."

"Elizabeth, stop it."

"Kung maaari sana ay mapahintulutan n'yo akong manatili muna rito sa bahay ng mga
magulang ko. Kahit mga dalawang araw lang."

Napabuntong-hininga si Stephen. Itinaas niya ang kanyang kamay palapit sa aking

mukha. Akala ko ay sasaktan niya akong muli, ngunit hinaplos lamang niya ang aking
mukha. "Two days, Elizabeth. Only for two days. Pagkatapos niyon ay ipapasundo na
kita."

Nagulat ako nang isang mabilis na halik sa labi ang ibinigay niya sa akin. Hindi ko
talaga maintindihan ang disposisyon ni Stephen—galit ito sa isang minuto, ngunit
maya maya ay bigla itong aamo.

"Pagbalik mo sa akin, saka ko sa iyo ipapaliwanag ang lahat." Matapos niyon,

lumabas na siya ng sala at tuluyan ng umalis ng bahay.

Ang pangakong binitawan ni Stephen na ipapaliwanag niya sa akin ang lahat,

kakayanin ko kayang tanggapin ang mga iyon?

I've been thinking about Stephen all day.

Hindi ko siya magawang alisin sa aking isipan. Kahit ano'ng gawin ko ay siya pa rin
ang laman ng aking isip—siya at ang mga katanungan naglalaro sa aking kaisipan.
Bakit kailangan pa ng mga bampira gumawa ng ganitong klaseng kontrata? Ano kaya ang
nag-udyok kay Lord Devon na bumuo ng ganitong klaseng pamumuhay para sa mga
bampira? Was this really the kind of lifestyle the vampires enjoyed? Did Stephen
crave for this kind of life?

Sumasakit lamang ang puso ko sa tuwing iisipin ko na wala namang patutunguhan ang
nararamdaman ko para kay Stephen. Why did I even fall for that vampire? How was it
possible that I fell in love with someone I hated so much from the beginning?

The more you hate, the more you love? Nakakatawa. Sino ang mag-aakalang totoo pala
ang kasabihang iyon?

Mababaliw na ata ako sa kakaisip! Masokita ata ako—nasasaktan na nga ako tuwing
naaalala ko ang nakita kong paglalampungan nina Stephen at Diana, pero heto pa rin
ako at paulit-ulit sa kakaisip sa mga ginawa nila. I needed to move on. But how?

I let out a sigh as I saw one of our maids rushing outside my room. Mukhang nag-ge-
general cleaning ata sila ngayon. Marahil ay utos iyon ni Mama. Tuwing may
bumabagabag sa kanya ay nagsisimula itong maglinis ng buong kabahayan. Ang sabi sa
akin ni Papa noon ay na-diagnosed daw si Mama ng mild OCD noong dalaga palang ito.
And arranging things like furniture was her way to keep her calm.

Marahil ang pagiging OC ni mama ay dala ng matinding dagok ng kapalarang dinanas ng

kanyang pamilya nang nakulong si lolo at napilitan silang tanggapin ang inaalok ni
Stephen. All those years of anxiety and antipication for Stephen to seek his
payment probably built up the tension within my mother. Kaya siya nagkaganito.

At ngayon, mas nadoble pa ang kanyang anxiety dahil sa pagiging alipin ko sa mga
kamay ni Stephen.

Bumunting-hininga ako. I needed something to distract my self, so I rose from bed

and went out to find Mama.

Nakita kong abala si Mama sa pag-ayos ng mga picture frames na nakapatong sa isang
lamesa.
"Ma, may maitutulong ba ako?" I asked.

"It's okay, hija. Magpahinga ka na lang."

"Wala naman akong ginagawa, Ma. Let me help you."

"Sige, iakyat mo na lang ang maliit na karton na iyan sa attic." Itinuro ni Mama
ang kartong nasa sahig.

Kinuha ko ang karton na naglalaman ng iilang picture frames at pumunta sa attic.

Inilapag ko sa isang tabi ang karton. Aalis na sana ako nang may isang kwadradong
bagay na nakasandal sa pader ang pumukaw sa akin. Nilapitan ko ito at yumuko upang
matingnan ko ito nang mabuti.

Isa itong lumang painting ng isang babaeng may malawak na ngiti sa kanyang mga
labi. Bigla kong naalala na madalas ko itong titigan noong bata pa ako. Ang sabi pa
ni Mama, the lady in the painting was one of our relatives.

"Andito ka pa rin pala, hija."

Lumingon ako sa may pintuan kung nasaan si Mama. "I'm sorry, Ma. May kailangan po
ba kayo sa akin?"

Umiling si Mama at tumabi sa akin. "Wala naman. Ano ba 'yang tinititigan mo riyan?"

"Do you remember this painting, Ma?"

"Of course. Parang alamat na nga ng ating pamilya ang kuwento ng buhay ng babaeng
nasa painting."

"She's beautiful," nasabi ko. May kakaibang ganda ang babae sa painting. Naipinta
nang husto ng pintor ang mga kinang sa mata ng modelo, at ang mga ngiti sa
mapupulang labi nito ay nagpapakita ng matinding emosyon.

"She looks like you."

Napangiti ako sa sinabi ni Mama. May pagkakahawig nga kami ng babae sa painting,
ngunit sa biglang tingin lamang. I could never achieve to have that same shine and
luster in her eyes, or the emotions displayed in her smile.

"Naaalala ko pa no'ng dalaga pa ako, madalas ko rin titigan ang painting na 'yan,"
kuwento ni Mama. "Tanda ko rin na mahilig magkuwento ang lola ko tungkol sa mga
istorya ng ating mga ninuno. At ang istorya ng babaeng nasa painting ang
pinakabaporito ko sa lahat."

"What is her story, Ma?"

"It was a tragic romance, actually. Ang kuwento pa ni lola, isang tanyag na pintor
ang gumawa ng larawan na iyan. Ang pintor na iyon ay may kaibigan at ang kaibigang
iyon ay kasintahan ng babae. Habang ipinipinta ang larawan niya, nasa likod ng
pintor ang kasintahan nito."

"Kaya siguro napakaganda ng ngiti niya. She must have been devastatedly in love
with him."

"Yes, she was. Ngunit isa iyong pag-iibigang nagdulot ng trahedya sa kanyang
pamilya."

"What do you mean?"

"Parang tipical na istorya na mapapanood mo lamang sa mga telenovela. Ang mga

magulang ng babae ay ipinagbawal siyang makipagtagpo pa sa kasintahan nito. They
already arranged a marriage of convenience for their daughter."

Tama si Mama. Isa nga iyong kuwento na madalas mabasa sa mga nobela o mapapanood sa
mga soap opera. "Ano po ang nangyari?"

"Pinagbantaan siya ng kanyang papa na kung hindi siya makikipagkalas sa relasyon

nila ng kanyang nobyo ay may mangyayaring masama sa binatang minamahal niya."

Bigla ko tuloy naisip si Carl at ang aming dating relasyon. Didn't my parents also
warned me to stay away from him?

"Kaya ginawa niya ang lahat para lumayo sa kanya ang binata," dugtong pa ni mama.
"Poor thing, that young man. He was killed by the girl's brothers."

Biglang bumilis ang pintig ng aking puso—bigla akong kinutoban. Bigla akong
kinabahan. "T-tapos po?"

"They thought the young man was dead. Pero buhay pa pala ito. And he came back a
very rich man. Parang kaparehas sa nobela ni Alexandre Dumas, ang The Count of
Monte Cristo. Bumalik ito na may ibang katauhan upang maghiganti."

Napapikit ako ng mga mata. Gugustuhin ko pa ba marinig ang karugtong ng kuwento ni

mama?

Narinig ko ang pagbuntong-hininga niya. "In the end, he got his revenge. He
destroyed the life of the girl's family. At ang babae sa larawan ay nagpatiwakal
dahil sa matinding paghihinagpis."

Naramdaman ko ang panginginig ng aking katawan at ang paglambot ng aking mga tuhod.

"Pero sa tingin ko ay inimbento lang lahat ng iyon ni lola. She loves Dumas' novel
that much, I guess. Kaya naman ay gumawa ng sariling bersyon si lola."

Posible kaya ang iniisip ko? Maybe it was just a coincidence.

Nag-ipon ako ng lakas ng loob bago nagtanong kay Mama. "What's her name? The one in
the painting—ano ang pangalan niya?"

"Nakalimutan mo na ba? Kung sabagay, nasa high school ka pa lang noon no'ng sinabi
ko ito sa 'yo. I named you after her. Eliza. Eliza Dolores Alonzo—that was her
maiden name.

Pakiramdam ko ay umikot ng mabilis ang aking paligid at bigla akong nahilo. Mas
lalo pang bumilis ang tibok ng aking puso at para bang umakyat ito hanggang
lalamunan ko.

Pakiramdam ko ay pinagkakaisashan ako ng buong kalawakan at niregaluhan ako ng

isang kamalasan tulad nito.

Eliza Dolores Alonzo. Ang babae sa painting ay ang nakaraan ni Stephen. At ako
ngayon ay ang isntrumento ng paghihiganti ni Stephen.

***

A/N: Sana po nagustuhan niyo ang update. :)

Please do vote, drop by the comment section anytime, and share the story to the
world!!! (World agad? LOL) ♥♡♥

=================

Chapter Eighteen

Revenge. This is his revenge. I am the recipient of his retribution. Ito ang pauli-
ulit na tumatakbo sa aking isipan. Dahil sa subsob ako sa pag-iisip ay hindi ko
namalayan na dumating na pala ang gabi.

Tanda ko pa ang sinabi sa akin ni Marcus noong pinuntahan ko ito sa bahay nito.
"Maybe he bought you so he could have his vengeance on you since you remind him of
Eliza."

Higit pa pala sa pagpapaalala ko sa nakaraan ni Stephen ang papel ko rito. Who

would have thought that I was a direct descendant of Eliza? Ang sabi pa ni Mama ay
may anak si Eliza sa kanyang napangasawa, at dahil sa takot ng Papa ni Eliza na
baka madamay ang apo nito, itinago nila ang bata kasama ng tiyahin nito. Ngunit
papaanong natunton pa rin ni Stephen ang mga sumunod na henerasyon ni Eliza? Or was
everything just a twisted coincidence? Baka nagkataon lang ang lahat?

"Revenge. I wanted revenge and retribution against them all."

My heart sank when I remembered Stephen's bitter words. Gusto niyang maghiganti sa
lahat ng may sala sa kanya. At kabilang na roon ang buong angkan ni Eliza, kasama
na ang mga sumunod na henerasyon. Hindi ko tuloy maiwasang isipan na si Eliza nga
ang dahilan kung bakit nabuo ang Bloodslave contract. Ang Bloodslave contract ay
isa kaya sa mga hakbang ng paghihiganti ni Stephen?

"Elizabeth," narinig kong sabi ni Mama. Nakatayo siya sa may pintuan ng kuwarto ko
at halata sa kanyang mga mata ang pag-aalala. "Dear... kung ayaw mo nang bumalik sa
kanya, gagawa kami ng paraan ng Papa mo."

Binigyan ko ng maliit na ngiti si mama at tinungo siya sa may pintuan. "Ma, I will
be fine. Mas mabuti na ito kaysa sa habambuhay akong magtatago. At papaano na lang
po kayo ni papa? I don't want to place the two of you in danger."

Bumuntong-hininga na lamang si mama. "Nariyan na ang mga sundo mo."

Matapos ng aming yakapan ni Mama at pagpapaalam ko kay Papa, sumakay na ako sa

sasakyang nakaabang sa labas ng aming bahay. Bukod sa driver at isang bodyguard sa
harapan ay may katabi pa akong lalaki dito sa likod. May isang sasakyan pa sa
harapan namin at isa naman sa likod. Mahigpit talaga ang pagbabantay nila sa akin.
Pakiramdamam ko isa akong high profile prisoner at kailangan pa ng mga security
escort.

Sa sobrang inis ko sa mga pangyayari, pati na rin kay Stephen, hindi ko napigilang
ibuntong ang aking inis sa mga kasama kong nakasakay sa kotse. "Mga normal naman
kayo, 'di ba?"

Tumingin sakin mula sa salamin ang driver, ngunit ang katabi kong lalaki ang
sumagot sa tanong ko. "Kung ang tanong niyo, Miss Elizabeth, ay kung mga tao rin
kami tulad mo, ang sagot ay oo."

"Ganito na ba kahirap ang ekonomiya ng Pilipinas at kapit sa patalim na ang lahat?

Malaki ba ang pasahod ng mga bampira kaya nagpapaka-uto kayo sa mga sinasabi nila?"

"Ang totoo," muling turan ng katabi ko, "hindi ko alam kung ano ang sitwasyon ng
ibang nagtatrabaho sa ibang mga Elites, pero sa ilalim ni Master Stephen ay wala
kaming mairereklamo sa kanyang pagtrato sa amin."

Natawa ako ng pagak. "Talagang wala kayong mairereklamo. Hindi naman kayo ang
kinukunan ng dugo, eh. Magkano ba ang sahod niyo? Tatapatan ko, umalis lang kayo sa
poder ni Stephen."

Sa unang pagkakataon ay nakita ko ang awa sa kanyang mga mata. "Alam ko ang
sitwasyon ng mga babaeng napiling pagsilbihan ang mga Elites. At gustuhin man namin
na tulungan ka, hindi pa rin namin magagawa iyon. Malaki ang utang na loob namin
kay Master Stephen. May mga naitulong siya sa amin, kaya naman tapat kami sa kanya.
Pero may narinig kami na bali-balita na si Master Stephen ay—"

"Martinez, itikom mo ang iyong bibig," maawtoridad na utos ng lalaking nasa

harapan.

"Paumanhin," ang sabi ng katabi ko at muli itong tumingin sa harapan at hindi na

ako kinausap pa.

Ano kaya ang nais niyang sabihin bago pa siya pinigilan ng kasamahan niya? Ano kaya
ang narinig nila tungkol kay Stephen?

Narating na namin ang mansyon ni Stephen, at sinalubong ako ng butler na madalas

sumusundo sa akin tuwing pinapatawag ako ni Stephen.

"Miss Elizabeth, bilin po ni Master Stephen na ihatid ko kayo sa kanya kapag

dumating na kayo," ang sabi pa nito.

Tumango lamang ako.

Hinatid niya ako sa silid na ginagawang opisina ni Stephen. Bago pa nabuksan ng

buttler ang pinto, pinigilan ko siya. "Sandali. Ano'ng pangalan mo?"

Nagulat ito dahil sa tanong ko, at halata sa kanyang mukha na nagdadalawang isip
ito kung sasagutin ba ang tanong ko o hindi. "Gerald po, Miss Elizabeth."

"Gerald, salamat sa paghatid sa akin. Ako na ang bahala rito."

Nang nakaalis na si Gerald, huminga muna ako nang malamin bago binuksan ang pinto.
"Your slave has arrived, Master Stephen," sarkastiko kong sabi.

Napaatras ako nang nakita kong tatlong ulo ang lumingon sa gawi ko. Si Stephen ay
nakatayo sa likod ng kanyang mesa, nakatingin sa may bintana ngunit lumingon sa
akin nang narinig ang boses ko. Nakita ko si Marcus na nakaupo sa isang mahabang
sofa sa may gilid ng silid.
Ang pangatlong lalaki ay ngayon ko lamang nakita. Nakaupo ito sa bakanteng silya sa
tapat ng mesa ni Stephen. May kahabaan ang nakataling buhok nito. Naka-itim ito na
T-shirt at maong na pantalon, malayong-malayo sa mga three-piece suit na suot nina
Stephen at Marcus. Kung babasehan ko sa mukha, ito ay mas bata kaysa sa dalawa.
Ngunit tulad ng dalawa, may kaguwapuhan rin ito. At kitang-kita sa mga nakarolyong
manggas nito ang mga biceps na mukhang matitigas. He looked to be someone who had
an air of dark danger around him. Mukha itong gangster dahil sa mga hikaw sa
kanyang tainga at tattoo sa isang braso.

Requirement ba talaga na maging guwapo ang lahat ng mga bampira?

Umangat ang isang dulo ng labi nito.

At tulad ng dalawa, isa rin pala itong arogante't antipatikong bampira. Napatunayan
ko iyon nang ibinuka nito ang kanyang bibig. "Stephen, pinagnanasahan ata ako ng
babae mo."

At siguro requirement rin na maging arogante ang mga bampira.

Humalakhak naman si Marcus. "Dumating na pala ang puno't dulo ng problema ni

Stephen."

"Ah. Siya pala si Elizabeth," sabi ng isa habang tinitigan ako mula ulo hanggang
paa. At nagsimula ng mag-usap ang dalawa na tila ba wala ako sa harapan nila.

"Yes. And see how feisty and defiant she looks. Now you know why Stephen have his
hands full," nakangising sabi ni Marcus.

"Dapat sa mga matitigas ang ulo ay tinatali at nilalatigo, para maging submissive."

"Pati ba naman ikaw Lucas ay nagkaroon na ng fixation sa tema ng Fifty Shades of

Grey?"

"I think being a dominant has its perks."

"Don't tell me you're into BDSM?"

"No, not really. But some girls I fuck loves it when I turn sadistic on them."

"Lucas, the sadist. I think that title suits you!"

"Sa tingin ko mas maganda pa rin pakinggan ang 'Marcus, the Cassanova.' What do you
think?"
"What can I say? I own that title—I like all kinds of women." Kinindatan ako ni
Marcus bago nagpatuloy sa pagsalita. "Ano naman kaya ang itatawag natin kay
Stephen?"

"Stephen, the fool?"

"Stephen, masochist. Dahil gustong-gusto niya ang nasasaktan at pinapahirapan ang

sarili."

"How about 'Stephen, the rejected?' Dahil sa pangalawang pagkakataon ay inayawan na

naman siya ng babaeng kursunada niya." Isang makahulugang tingin ang binigay sa
akin ng lalaking tinawag ni Marcus na Lucas.

Nagkuyom ng mga kamay si Stephen at matigas na sinabing, "Kung kayong dalawa ay

hindi titigil, itatali ko kayo sa kahoy at ibibilad sa araw hanggang sa masunog
kayo at maging abo!"

Wala na akong panahong makinig pa sa mga kalokohang pinag-uusapan nila. Ni hindi ko

maintindihan ang ugat ng kanilang pinag-uusapan. Tumalikod na lamang ako at akmang
lalabas ng silid ng tinawag ni Stephen ang aking pangalan. "Elizabeth, I want you
to stay. As for you two bastards, get out."

Humalakhak lamang si Marcus na tila hindi naapektuhan sa sinabi ni Stephen. "Ba't

ba laging mainit ang ulo mo?" Tumayo si Marcus at lumapit sa akin. "Do us all a
favor, Elizabeth, at pagbigyan mo na kung ano man ang hinihingi sa 'yo ni Stephen.
Kung hindi ay damay-damay tayong lahat sa init ng ulo niya." Pagkatapos ay tuluyan
na itong lumabas ng silid.

Sunod namang tumayo si Lucas at hinarap si Stephen. "Sa simula palang, babae na ang
nagdadala ng gulo sa mundong ito. Take Pandora and her box for instance. And look
how Eve tempted Adam with the forbidden fruit." Tinapunan naman niya ako ng isang
mapanghusgang tingin at sinabing, "Ang dapat sa mga babae ay tinatali, kinokontrol
at pinaparusahan kapag hindi sumusunod."

Creep! sabi ko sa loob-loob ko. One of these days, makakatagpo ka rin ng babaeng
magiging katapat mo!

Tuluyan na kaming naiwang dalawa ni Stephen sa kanyang opisina. Hindi ako umalis sa
kintatayuan ko, bagkus ay inoobserbahan ko lamang siya mula sa aking kinaroroonan.
Mukhang mainit nga ang ulo nito—nakakunot ang noo nito at panay kuyom ito ng panga.
Naisip ko tuloy kung papaano ko siya kakausapin—magtataray ba ako o susunod na
lamang sa kung ano ang gusto niya?

Nagulat na lamang ako nang bigla niya akong hinatak palapit sa kanyang katawan at
sinunggaban ako ng halik.

He kissed me hard as his lips demanded for me to submit to his prowess. His tongue
always knew what to do as he expertly explored my mouth, until all I could do was
to sigh and give in to his hot and torrid kiss.

Huli na ito, ang bulong ng isip ko. Mamaya... bukas... gigisingin ko na ang sarili
ko sa katotohanan. Pangako, ito na ang huling araw na ibibigay ko ang puso ko kay
Stephen. Bukas, babawiin ko na ito sa kanya...

Ramdam ko ang pananabik sa akin ni Stephen sa kanyang mga halik, at mas lalo pang
lumalim ang aming paghahalikan nang ipinulupot ko ang braso ko sa kanyang leeg at
tinugon ang mga halik niya.

Si Stephen ang unang kumalas. Then he cupped my face with his hands. "Two days with
out you here with me was like living in hell. Don't ever leave me, Elizabeth. You
can never hide from me because I will always find you."

Here we go again. Stephen had the talent to use his charms and passion to seduce me
into giving in to him, then resort to making threats in mere seconds. Only Stephen
could do that.

"Just shut up and kiss me," ang sagot ko sa kanya at muli kaming naghalikan
hanggang sa hindi ko namalayan na buhat-buhat na pala niya ako at dinala sa
mahabang sofa. Alam ko na kung ano ang susunod na mangyayari sa amin. I know we
would end up having sex. But for tonight, I didn't care. Ngayong gabi, ito na ang
huli... Dahil sa pagdampi ng aming mga labi kanina ay saka ko lamang napagtanto na
nasasabik din pala ako sa kanya.

Huli na ito... Pangako... Kahit ngayong gabi lang ay kakalimutan ko ang mga tanong
na gumagambala sa akin... Ngayong gabi ay iisipin kong mahal nga ako ni Stephen,
dahil mahal ko pa rin siya...

A/N: hey babydolls! :) Salamat sa mga nag-aabang ng update!

Vote for it, daan po sa comment section anytime and I wish you all to have a great
day/evening! ♥♡♥

=================

Chapter Nineteen

"Masaya ako at nakabalik ka na."

Hindi ako umimik sa sinabi ni Stephen. Nanatili pa rin akong nakahiga, ang ulo ko
ay nakapatong sa kanyang dibdib.
We ended up having sex, though I would rather call it making love. Kumirot ang
aking puso. Papaano ko matatawag na making love iyon kung hindi naman kayang
suklian ni Stephen ang pagmamahal ko para sa kanya?

Pinilit kong umalis sa pagkakapatong sa kanya, ngunit pinigilan niya ako. "Stephen,
kailangan ko ng magbihis. Papaano kung may biglang pumasok dito sa opisina mo at
nakita tayong dalawa na walang saplot na nakahiga sa sofa?"

"Walang papasok dito—I'm sure of that. Alam nilang kasama kita, kaya hindi nila
tayo gagambalain."

Nanatili na lamang akong nakahiga at mas lalo pang humigpit ang pagkakayakap niya
sa akin na para bang ayaw niya akong pakawalan. I also felt him kissed the top of
my head.

Ano ba itong nararamdaman ko? Alam kong kailangan ko nang harapin ang katotohanan,
ang marinig mula kay Stephen ang mga sagot sa mga katanungan ko. But why was I
still basking in this incredible feeling of just being with him? Why was I
prolonging my agony by refusing to face reality?

Mahal ko na si Stephen, at natatakot akong malaman ang mga katotohanan dahil alam
kong masasaktan lamang ako.

Pumikit na lamang ako ng mga mata at hinayaan ang sarili na malunod sa pantasyang
mahal ako ni Stephen at may kinabukasan ang aming relasyon. Sa loob ng mga bisig
niya ay may kakarampot pa ring pag-asang natitira. Sa kanyang mga halik ay ramdam
kong mamahalin pa rin niya ako bilang ako na si Elizabeth and hindi bilang si
Eliza, ang nakaraang nakatali sa kanyang puso.

"What's bothering you, Elizabeth?" tanong niya sa akin makaraan ng ilang sandali.

"Marami. Hindi mo pa sinasabi sa akin ang mga gusto kong marinig at malaman."

"Ano ba ang gusto mong malaman? Saan ba ako mag-uumpisa?"

Huminga muna ako nang malamin bago nagpatuloy. "Alam kong isa kang Havenhurst."

Naramdaman kong humigpit ang mga braso niyang nakayakap sa akin. "Yes, I am from
that family."

"At alam ko rin na kasama ka sa pagbuo ng mga Bloodslave contracts."

"I see you've done your research, my dear."

Umiling ako. "No'ng gabi ng party, kinausap ako ni Carl sa may hardin at—"
"Hindi ba sinabi ko na sa 'yo na iwasan mo na ang lalaking iyon? Hanggang kailan mo
bo ako susuwayin, Elizabeth!"

"Stephen," mahinahon kong sabi, "hindi ko naman inaasahan na inaabangan pala niya
ako sa hardin. Andito ako ngayon sa tabi mo, hindi ba? Kahit niyaya niya akong
sumama sa kanya, hindi pa rin ako sumama. Ano'ng pagsuway ngayon ang tinutukoy mo?"

Nanatiling tahimik si Stephen, at alam kong pilit niyang ikinokontrol ang kanyang
galit at emosyon. Ilang saglit pa ay nagsalita na siya. "Dumating si Devon sa ating
bansa kasabay nang pagdating ng mga Kastila. Kasama niyang dumating ang kanyang
nag-iisang kapatid na babae. Isa na siyang bampira noong mga panahong iyon."

"Papaano siya naging isang bampira? Siya ba ang nag-umpisa ng lahi ninyo dito sa
Pilipinas?"

"May mga kaganapan sa nakaraan niya ang tumulak sa kanya na tanggapin ang alok ng
muling pagkabuhay." Muli siyang tumahimik na para bang iniisip nang mabuti kung ano
ang susunod na sasabihin. "You might be surprised but there were already vampires
within the country that time, even before the Spaniards reached our shore. Ngunit
noong mga panahong iyon, nakakalat ang mga bampira sa iba't ibang sulok ng bansa at
walang tumatayong pinuno sa kanila. Kaya naman ay madali silang napapatay ng mga
katutubo."

Hindi ko alam na may mga bampira na pala sa bansa kahit noon pa. "You mean Devon
became their leader?"

"Yes. Someone has to protect them, and Devon took the responsibility."

"Papaanong naging kamag-anak mo siya?"

"Ang kapatid na babae ni Devon ay nanatiling isang tao noong mga panahong iyon, at
upang hindi ito madamay sa panganib na dala ng pagiging isang bampira, hinayaan ni
Devon ang kapatid nito na manirahan kasama ng mga tao at mamuhay ng normal. Nag-
asawa ito, nagkaanak at ilang henerasyon ang dumaan ay ipinanganak ako."

"I see." Iyon pala ang ugnayan ni Stephen kay Devon. "Why did you agree to form the
contract with Devon?"

"Devon has his own reasons, I have mine."

"At ano ang dahilan mo?"

"Revenge."
Paghihiganti. Kailan ba mawawala sa puso niya ang paghihiganti? Sasabihin ko ba sa
kanya ang mga nalaman ko tungkol sa ugnayan ko kay Eliza?

Muling nagpatuloy si Stephen sa pagsasalita. "Alam mo na ang mga pinagdaan ko sa

mga kamay ng mga mayayamang tao. Alam mo na rin kung papaano nila ako pinahirapan
at pinatay sa huli."

Alam ko ang mga iyon, at kumikirot pa rin ang puso ko tuwing naaalala ko ang mga
pagdurusang dinanas niya sa kamay ng mga kapatid at ama ni Eliza.

"And that vapid bitch and how she played with my feelings for her..." patuloy niya.
"Akala niya ay umiikot ang mundo sa paanan niya. Akala niya lahat ng nanaisin niya
ay makukuha niya. At nang napagtanto niyang hindi ko kayang ibigay sa kanya ang
buhay na kinalakihan niya ay ipinagpalit niya ako sa isang mayamang mestizo."

"Mahal mo pa ba siya? Si Eliza?" tanong ko, at hinanda ko ang aking sarili na

marinig ang kasagutan niya.

"Mahal?" Bigla siyang tumawa ito ng pagak. "Sa tingin mo ba ay gagawin ko pa ang
lahat ng mga ito kung mahal ko siya? Would I embrace darkness and become a vampire
because I still dearly loved her? No, my sweet Elizabeth. Love has nothing to do
with it. It was all for revenge."

Parang sinaksak ang aking puso sa kanyang tinuran. Nabasag ang ilusyon kong may
pag-asang mamahalin din ako ni Stephen. Nawala ang iyon na parang bula, dahil hindi
marunong magmahal si Stephen. I realized that part painfully. He could never love
anyone after what he had been through with Eliza. Paghihiganti lamang ang laman ng
kanyang puso—isang matinding paghihiganti laban sa pamilya ni Eliza at sa mga
sumunod na henerasyon nito ang tanging bumubuhay sa kanyang puso. At ang masaklap
sa lahat ng mga ito ay hindi alam ni Stephen ang katotohanan sa likod ng pagtaboy
sa kanya ni Eliza sa buhay nito.

"Kaya ba ginawa n'yo ang Bloodslave contract dahil gusto mong gumanti sa mga
babaeng kahalintulad ni Eliza?" muli kong tanong.

"Yes," matigas nitong sagot. "Dahil gusto ko silang ilagay sa tamang lugar."

Bahagya kong inangat ang aking katawan upang masilayan ko ang kanyang mukha. "And
Eliza's family? What about them?"

What I saw shattered whatever thin hope I had left within me. He gave an ominous
smile—a smile so evil it gave chills down my spine. His eyes glimmererd into a
faraway gaze as if he saw his grand schemes and plots right before him. "I have
already extracted my vengeance upon them." He looked at me as he lifted his hand
and placed his palm on my cheek. "I already have what I wanted."

Yes. He already had what he wanted. The execution of his revenge through me.
He already had me.

***

Umalis ako sa pagkakapatong sa kanya. Tama na ang kahibangan kong ito. Tama na ang
umasa pa at mabibigo rin naman sa huli. Tama na ang magmahal ng isang lalaking
kailan man ay hindi na marunong magmahal.

Ang isang taong ayaw magbago, kahit ano'ng pilit ang gawin mo ay hinding hindi na
magbabago. At kung malalim nang nakaukit sa kanyang puso at isipan ang paghihiganti
ay mahirap na itong pawiin pa.

Stephen would never change his mind about his revenge to Eliza's family—my family.
At nawawalan na ako ng pag-asang makawala pa ako sa kanyang paghihiganti.

He looked at me with eyes of a man hungry for vengeance, a man only driven by
hatred in his heart, a man who took fulfilment in the miseries and misfortune of
people whom he sought revenge. His heart already died along with his humanity. In
its place was a cold, black heart inside an immortal vampire.

Stephen would never change. He would forever be the icy, bitter and vengeful
predator that he chose to become.

And it wouldn't matter even if I told him the real reason why Eliza left him.
Nakatatak na sa kanyang isipan ang ginawa ni Eliza. At nariyan pa ang pagpatay sa
kanya ng ama at mga kapatid ni Eliza. Kahit ano'ng gawin ko ay hinding hindi na
matatakpan pa ang mapait na nakaraan ni Stephen na siyang bumubuhay sa kanyang
patay na puso.

"Where are you going?" tanong niya sa akin nang isa-isa kong pinulot ang mga saplot
kong nakakalat sa sahig at sinimulang magbihis.

"Sa kuwarto ko," maikli kong sagot.

"Liza, come back here," he told me in his seductive voice.

Hindi ko na ito kayang tiisin pa. Hinarap ko siya na ngayo'y nakaupo na sa sofa.
"Stop calling me Liza! My name is Elizabeth. I am not Eliza, and I will never be
like Eliza, so stop comparing me with her!"

Nakita ko ang pagkagulat sa mukha niya, ngunit hindi ko na inantay pang magsalita
siya. Mabilis kong nilisan ang opisina niya at tinungo ang aking silid. Nang
nakaupo na ako sa aking kama ay nagsimula ng bumuhos ang luha ko.

Ang matinding sakit sa puso ko, kasabay ng kawalan ng pag-asa para sa nararamdaman
ko kay Stephen ay ang nagtulak sa akin upang bumigay ang puso ko sa sakit at
mapaluha na lamang.

I already have what I wanted, he had said. Ibig sabihin tama nga ang unang hinala
ko. Ang unang pagkikita namin sa Haven Ceres Ball ay hindi isang pagkakataon
lamang. Sinadya niya ang lahat. Ang aming pagkikita... Ang pagkakatali ng pamilya
ni Mama at Papa sa kontratang ginawa niya... Hindi na rin ako magtataka kung
kagagawan niya kung bakit nalugi ang negsoyo ng lolo ni Papa o ang pagkakakulong ng
tatay ni Mama na siyang nagtulak sa kanila upang kumapit sa patalim at sumang-ayon
sa alok ni Stephen. He had planned everything from the very beginning.

Pinilit kong kamuhian siya, ang kasuklaman siya tulad ng naramdaman ko no'ng unang
araw ko sa pamamahay na ito. Ngunit hindi ko na pala kaya, dahil mahal ko na siya.
At mas lalong sumikip ang dibdib ko dahil alam kong walang patutunguhan ang
nararamdaman ko para sa kanya.

Isang katok ang narinig ko mula sa pinto, kasunod ang baritonong boses ni Stephen.
"Elizabeth, may I come in?"

Bahangyang umangat ang dulo ng labi ko. Stephen knocked on my door and asked
permission to come inside. It was the first time he did that. Usually, basta-basta
na lang itong papasok. Stephen never asks—he demands. Maybe there was hope after
all.

Tumayo ako at binuksan ang pinto. Tumambad sa aking harapan ang nag-aalalang mukha
ni Stephen. At nang nakita niya ang mga natutuyong luha sa pisngi ko, bigla niya
akong hinapit, niyakap at hinagkan.

"Why is my Elizabeth crying?" tanong pa niya.

"Will you always refer me as your possession, Stephen? Pakiramdam ko ay isa lamang
akong gamit na pagmamay-ari mo."

Dinala niya ako sa loob ng silid ko. Naupo siya sa upuang malapit sa may bintana at
hinila ako hangang sa naupo ako sa kandungan niya. "Because you are mine,
Elizabeth. You will always be mine."

"Stephen... Kailan ka ba titigil sa paghihiganti mo? Bakit hindi mo na lang..."

"Hindi ko na lang ano?"

Hindi mo na lang ako subukang mahalin. "Kalimutan ang paghihiganti. Matagal na

nangyari ang mga iyon. Nakamit mo na ang tagumpay na gusto mo. Nakapaghiganti ka
na. Ano pa ba ang kulang, Stephen?"

Tinitigan ako ng taimtim ni Stephen. "I... I don't know. I guess all my life I only
had vengeance as my fuel to live that after a long time revenge has already became
my companion."

"Hindi ka ba napapagod sa ginagawa mo? Habambuhay ka na lang ba maghihiganti?

Habambuhay mo na lang ba mararamdaman ang pait diyan sa iyong puso?"

"Some things are better left unchanged, Elizabeth. Isa na riyan ang hangad kong
maghiganti. Kung aalisin mo iyon sa akin, ano pa ang dahilan ko para mabuhay?"

"Love, Stephen. Love can help you live. Bakit hindi mo subukang magmahal muli at
kalimutan ang nakaraan mo kay Eliza?"

"Love is nothing but an illusion. It is a mere sentiment of a weak and foolish man.
I am not foolish, nor weak. Love has nothing to do with living."

Napabuntong-hininga na lamang ako. Mahirap baguhin ang pananaw ng isang taong

sarado na ang utak. Sinubukan kong ibahin na lamang ang aming pag-uusap. "Ang sabi
mo sa akin ay ipapaliwanag mo ang nakita ko noong gabi ng pagtitipon. Ganoon ba
kayong mga bampira? Was it normal for your people to perfom such lewd acts?"

"Yes it is for my people."

"I see." Umiwas ako ng tingin sa kanya.

"No you don't," turan niya. "Ang nakita mo no'ng gabing iyon, kinakailangan kong
gawin iyon. It was what they were expecting me to do."

"How come? Bakit iyon ang inaasahan nilang gawin mo?" tanong ko sa kanya.

"Dahil iyon ang madalas kong gawin kapag kasama sila."

"Hindi ka kumibo nang nakita mo ako. Ni hindi mo 'ko hinabol nang umalis ako."

"I had to do it. I had to let you go that time."

"I don't understand! Why did you do it? Bakit mo ginawa ang mga iyon kay Diana?
Bakit hindi mo 'ko pinigilang umalis? Bakit hindi mo 'ko hinabol?" Bakit hindi mo
'ko kayang mahalin?

"Balang araw ay maiintindihan mo rin ang lahat, Elizabeth."

"Kailan?"

"May tamang panahon para sa lahat. Just give me enough time, Elizabeth."
Kailan kaya darating ang panahon na iyon? Kailan kaya darating ang panahon na
humilom ang sugat sa puso ni Stephen.

Huminga ako ng malalim at nag-ipon ng lakas ng loob. Kailangan niyang malaman na

alam ko na ang lahat. Kailangan niya ring malaman ang katotohanan sa likod ng pag-
iwan sa kanya ni Eliza. At kailangan na niyang malaman ang totoong nararamdaman ko.
"Do I remind you of Eliza? Do I look like her?"

"You look more beautiful than her, Elizabeth."

"I know I look like her. I used to stare at her portrait when I was little."

"Elizabeth..."

"At that time, I didn't even know she was your Eliza. But she was very beautiful."

"She was a deceitful, insipid, vain bitch!" matigas at malamig niyang sabi.

Humarap ako sa kanya at hinawakan ang kanyang magkabilang pisngi. "Stephen, let go
of the past. Let go of the pain. Wala na si Eliza. At tutulungan kitang makalimutan
siya. I will help you move on and heal your heart." Muli akong humugot ng lakas ng
loob sa aking puso. "Stephen, mahal na kita. At kung mamahalin mo rin ako, o
matutunang mahalin ako, matutulungan kitang makawala sa anino ng nakaraan mo kay
Eliza. I can help you love again."

Taimtim akong tinitigan ni Stephen, ang kanyang panga ay nakakuyom. Sa bawat

segundong nagdaan na hindi siya umimik sa aking sinabi ay nadaragdagan ang kabang
nadarama ko. "Stephen?"

Itinanggal ni Stephen ang mga kamay ko sa pisngi niya. "I can never love you,
Elizabeth."

***

A/N: and there goes my heart! :(

Anyway po, thank you for those who have been patiently waiting for an update. Sana
nagustuhan niyo (kahit masakit ang huling sinabi ni Stephen.)

Vote, drop by sa comment section anytime and spread love!

Again, thank you po sa inyong pagtangkilik at pagsuporta sa story na ito! ♥

LOve lots, Pinkangel ♥♡♥

=================

Chapter Twenty

"Liz, hindi ka na naman ba papasok? Aside from the professor looking for you,
pinapatawag ka na rin ni Madam Beaufort. Ilang araw ka nang hindi pumapasok. May
sakit ka ba?"

Iyon ang sunod-sunod na tanong sa akin ni Jane. Mag-aalas otso pa lang ng umaga ay
tinawagan na niya ako sa telepono. Mag-iisang linggo na rin simula nang huling pag-
uusap namin ni Stephen, at simula no'n ay nag-iba na ang pakikitungo niya sa akin.
Naging malamig ito sa akin. Hindi niya ako hinahawakan kung hindi kinakailangan.
Hindi rin niya ako kinakausap kung hindi ito nagbibigay ng utos. Hindi na rin niya
ako tinititingnan tulad ng dati. Nasisilayan ko lamang siya tuwing ipinapatawag
niya ako kapag iinom siya ng dugo mula sa akin.

Stephen became an aloof and cold man who acted indifferent towards me. The luster
and desire in his eyes whenever he looked at me before was long gone now and
replaced by an icy glare he would often give me whenever I tried to reach out to
him.

Kasabay ng pagbabago ng pakikitungo niya sa akin ay ang pagluwag naman ng

pagbabantay sa akin. Noong isang araw lamang ay bigla kong naisipang maglakad sa
may hardin hanggang sa nakarating ako sa gate. Nakatayo lamang ako sa tapat ng
malalaking rehas na kumukubli sa akin sa teritoryo ni Stephen. Kung dati-rati'y
sinisita ako ng mga guwardya na bawal akong lumabas o kahit man lang lumapit sa
gate ng walang pahintulot mula kay Stephen, ngayon ay tila wala silang pakialam.
Sinubukan kong lumabas ng gate at wala man lang pumigil sa aking makalabas.

Kahit ang linya ng telepono ko ay bumalik na rin isang linggo na ang nakalipas,
kaya naman ay nagawa kong padalhan ng mensahe si Jane na hindi na muna ako papasok
sa unibersidad.

"Ano ba ang nangyayari sa 'yo?" tanong ni Jane ngunit hindi pa rin ako umimik.

Ano nga ba ang nangyayari sa akin? Bakit pakiramdam ko ay sinadyang gawin ito ni
Stephen para ako na mismo ang tumakas at lumayo sa kanya?

"Liz, kung wala kang maisasagot sa akin ay ako na mismo ang pupunta riyan!"

Bumuntong-hininga ako. "I'm fine, Jane. You don't have to worry. Medyo masama lang
ang pakiramdam ko. Pero I will be okay. Papasok ako bukas."

"Sige. But please, you don't have to keep secrets from me, Liz. I'm your best
friend."

But you're also keeping secrets from me, Jane. Alam kong may pinagdaraanan din si
Jane, ngunit hindi naman niya ito sinasabi sa akin. Pero itinikom ko na lamang ang
aking bibig.

"Liz?"

"Yes, Jane. I won't keep secrets from you," sinabi ko na lamang upang mapanatag na
ang kalooban ng aking kaibigan.

Matapos ng aming pag-uusap ay humiga akong muli sa aking kama.

To say that I was depressed was an understatement. I was not just depressed—I was
miserable. I felt like my life had turn for the worse. Heart broken? Yes, I was
heart broken. Devastated. Distressed. Distraught. I could go on and on, and try to
supply every synonyms to fill in the words to describe what I was feeling right
now. But everything would only sum up with one thing: I am broken hearted.

Wala akong ibang gustong gawin kundi lunurin ang saliri ko sa kalungkutang ito.
Pakiramdam ko ay nawalan na ako ng enerhiya para bumangon man lang at bumalik sa
dati kong buhay.

I just want to indulge and bask in my suffering, let it suffocate me and choke me
to death.

I can never love you, Elizabeth.

Dinala ko ang aking mga palad sa aking magkabilang tainga at tinakpan ito na para
bang dinig ko pa rin ang mga salitang iyon ni Stephen. He could never love me, he
had said. Bakit? Mahirap ba akong mahalin? Ngayon pa na natatanggap ko na kung sino
at ano siya?

Marahil ay sanay na si Stephen na makarinig ng mga salitang iyon mula sa ibang

babae. Kaya bale wala na sa kanya ang pag-amin ko. Ilan nga ba ang mga babae na
nakatira dati rito ang nagsasabing in love sila kay Stephen? Lahat sila. May napala
ba sila sa kanilang nararamdaman? Wala.

Wala rin akong mapapala sa pagmamahal ko sa kanya kundi itong sakit na nararamdaman
ko ngayon.

Isang katok ang narinig ko mula sa pinto. "Miss Elizabeth?"

Si Gerald. Ano kaya ang kailangan niya? Ipinapatawag ba ako ni Stephen? Pero pasado
alas otso ng umaga pa lamang. Gising pa rin ba si Stephen?
Bumangon ako at binuksan ang pinto. "Yes, Gerald?"

"Nais po kayong makasalo ni Miss Violeta sa kanyang pagkakape."

"Tell her I'm..." naghanap muna ako ng tamang salitang sasabihin. "...indispose."

"Kung kinakailangan daw po na kaladkarin ko kayo papunta sa kanya ay gawin ko raw

po iyon. Kaya po Miss Elizabeth, sumunod na po kayo sa akin dahil ayaw ko pong
gawin iyon sa inyo."

May ganoong kapangyarihan bang taglay si Violeta at kaya niyang utusan si Gerald na
gawin 'yon?

Nakaramdam ako ng gutom. Kagabi pa pala ako hindi kumakain. "Sige, Gerald. Susunod
ako. Magbibihis lamang ako."

Tumango si Gerald at saka umalis. Mabilis akong nagpalit ng kasuotan at kinundisyon

muna ang sarili bago tinungo ang kinaroroonan ni Violeta sa west wing dining hall.

Nakita ko siyang nakaupo sa dulo ng parihabang mesa. Inangat nito ang mga mata
niya. "Oh dear. Elizabeth, what have you done to yourself?"

Lumapit ako sa kanya at umupo sa katabing silya. "Is there any particular reason
why you asked for me other than to mock at me?"

"No. The only reason why I called for you is to do exactly what you've just said—to
mock you. You look horrifyingly miserable, Elizabeth. So miserable to the point of
looking so disgustingly pathetic."

Tinaasan ko lamang siya ng kilay. "Kung ganyan lamang ang mga sasabihin mo ay
babalik na ako sa kuwarto ko. Excuse me."

Tatayo na sana ako nang muling nagsalita si Violeta. "Masakit bang marinig ang
katotohanan, Elizabeth?"

"Ano ba ang gusto mong sabihin, Violeta? Can you just go straight to the point."

"You're pathetic. You're weak. And you disgust me for wallowing into self-pity.
Kung inaakala mo ay ikaw na ang may matinding dagok na tinatahak, nagkakamali ka.
Hindi ikaw ang pinakakawawang nilalang sa mundong ibabaw, Elizabeth. So stop acting
like a spoiled brat and pull your self together."

I wasn't expecting for her to be THAT direct to the point. "Nasaktan ako, Violeta.
Wala na ba akong karapatang umiyak at... at..."
"Magmukmok? Magmukhang kawawa? Umasta na parang hirap na hirap ka sa pinagdaraanan
mo?"

I stared daggers at her.

She smirked. "Tell me, may nagawa ba ang pagmumukmok mo sa kuwarto? May
pinatunguhan ba ang pagkulong mo sa sarili mo sa isang sulok ng iyong silid? Wala
hindi ba?"

"I was hurt. And I am still hurting right now. You don't have the right to tell me
those things, Violeta. Sino ka ba para pagsalitaan ako ng ganyan? Hindi mo alam ang
pinagdaraanan ko."

Isang insultong halakhak ang pinakawalan ni Violeta. "Oh, believe me. I know
everything. And when I say everything, I mean everything."

May pakiramdam akong totoo ang sinasabi ni Violeta na may alam ito sa totoong mga
pangyayari. Yumuko na lamang ako na para bang sumuko na ako sa pakikipagsagutan sa
kanya. Itinuon ko ang aking paningin sa kapeng nasa harapan ko. "He said he can't
love me..." mahina kong sabi.

"Tsk. Akala ko pa naman ay matalino kang babae. Katulad ka rin pala ng ibang mga
inalagaan ko rito na walang laman ang utak."

Muli kong tinignan si Violeta. "Ano?"

"Just because he said he can't love you does not mean that he doesn't love you."

Hindi ko siya maintindihan. Ano ba itong palaisipan na pinagsasabi ni Violeta?

"What do you mean? Stop playing word games with me, Violeta."

"Oh dear, iyan ba ang itinuturo ng mga eskwelahan ngayon? Ang maging isang bobo?"

Ano ba ang hindi ko naitindihan sa mga sinabi sa akin ni Stephen? He told me he

could never love me. Ano pa ba ang hindi malinaw roon?

"Read between the lines, Elizabeth," dagdag pa ni Violeta.

I can never love you, Elizabeth. Malinaw pa sa krystal ang sinabi niya. Hindi niya
ako puwedeng mahalin kahit kailan. Hindi niya akong puwedeng mahalin dahil—ano nga
ba ang dahilan niya at hindi niya akong puwedeng mahalin? Dahil sadyang hindi lang
talaga niya ako mahal? O may iba pang dahilan? Hindi kaya ay pinipigilan lamang
niya ang sarili niya na huwag akong mahalin? Hindi kaya ay may nagtutulak sa kanya
na itaboy ako mula sa puso niya? Hindi kaya ay...
Ayokong umasa. Ayokong gumawa ng maling-akala at masasaktan lamang akong muli. Pero
papaano kung...

"Why can't he love me?" tanong ko kay Violeta.

"Bakit hindi mo kay Stephen itanong 'yan?"

Umiling ako. "Alam kong hindi sasagutin ni Stephen ang tanong na 'yan. At isa pa,
malamig na ang pakikitungo niya sa akin."

Inilapag ni Violeta ang hawak nitong kape at taimtim na nag-isip ng kanyang

sasabihin sa akin. Makalipas ang ilang segundo ay tumingin ito sa akin. "Iba ang
pamumuhay ng mga bampira, Elizabeth. Lagi mo iyan tatandaan. May sarili silang
gobyerno—may sarili silang patakaran at kaugalian. Mataas ang kanilang tingin sa
sarili. Para sa kanila ay nangingibabaw sila sa ating mga mortal na tao dahil na
rin sa taglay nilang yaman, kapangyarihan at lakas. Kaya naman ay pilit silang
tinutugis ng sikretong organisasyon ng gobyerno ng mga tao.

Sa hanay ng mga bampira, si Devon ang tumatayong pinuno. Kung sa isang

demokratikong bansa pa ay maaari mo siyang tawaging isang presidente. Sa isang
monarkiya naman ay hari. At si Stephen naman ang kanyang kanang-kamay, ang vice-
president, ang crowned prince ng mga bampira. Nakukuha mo ba ang mga sinasabi ko,
Elizabeth?"

Tumango ako. Walang ganitong impormasyon ang ibinibigay sa amin ng Haven Ceres. Ang
mga itinuturo lamang nila ay ang mga obligasyon naming mga babae sa lipunan ng mga
bampira.

Muling nagpatuloy sa pagsalaysay si Violeta. "Kaya naman ay may mga obligasyon si

Stephen. May mga bagay na inaasahan ng mga bampira mula sa kanya. Sa likod ng
presidente, ay may mga gabinete. Nariyan pa ang legislative at judiciary branch.
Kung ang executive branch ay pinamumunuan ni Devon, ang Council of Elders naman ay
ang legislative at judiciary all rolled into one. May kapangyarihan si Devon,
ngunit may kapangyarihan rin ang mga Elders na pigilan ang kung ano man ang mga
desisyon ni Devon na hindi nakabase sa kanilang mga patakaran. It's like check ang
balance, my dear."

"Ano ba ang kuneksyon ng mga ito sa nararamdaman ni Stephen para sa akin?"

"Elizabeth, kailangan mong maintindihan ang patakaran ng mga bampira. You have to
know their laws and their ways. Vampire laws dictates that a vampire can never have
a relationship with a human. Naiintindihan mo na ba Elizabeth? Kamatayan ang hatol
sa mga sumuway sa batas nila. Kamatayan para sa mortal na nagkagusto sa isang
bampira, at kamatayan sa bampirang nagmahal ng tao. Stephen cannot love you not
because he doesn't want to, but because he simply cannot. Because it is their law.
At nakatali ang kanyang mga kamay dahil bukod sa patakarang iyon ay nariyan pa ang
posisyon niya bilang pumapangalawa kay Devon."
Ipinatong ni Violeta ang kanyang kamay sa kamay kong nasa mesa. "Elizabeth, may mga
bagay na nagawa si Stephen para sa iyo na lingid sa iyong kaalaman. Stephen tried
so hard not to love you. He said he can never love you, Elizabeth, because he is
trying to protect you. He is trying to protect you from Devon and the Elders
because he has already fallen for you."

***A/N: hello! ♥ Sana po ay nagustuhan niyo ang update. At heto nga pala ang mga
songs na pinapakinggan ko while writing this story.

1.   Call Me You're Sober    --- Evanescence2.   Style    --- Taylor Swift3.   Hush
---  Automatic Loveletter4.   Better Than Me   ---  Hinder5.   Say (All I Need)
---  One Republic6.   Love Me Like You Do --- Ellie Goulding7.   Sweet Dreams  ---
Emily Browning/Marilyn Manson8.   My Heart is Broken --- Evanescence9.   All of The
Stars --- Ed Sheeran10. No Air --- Jordin Sparks

Any songs to add? :) ♥♡♥

=================

Chapter Twenty One

Lumundag ang aking puso sa narinig kong sinabi ni Violeta. Stephen has fallen for
me? Stephen loved me? Hindi ako makapaniwala sa mga narinig ko, ngunit may
kakaibang saya akong nadarama dahil sa mga nalaman ko.

"Papaano mong nalaman na mahal na nga niya ako?" tanong ko kay Violeta.

"I told you I know everything that is happening here," sagot niya sa akin. "Ako ang
namamahala sa mansyong ito. Lahat ng mga sikreto, all those gossips and talks, alam
ko ang lahat ng iyon. Matagal ko nang kasama si Stephen, matagal na akong
nanunugkulan sa kanya. At gamay ko na ang mga kilos niya, ang pag-uugali niya. Pati
na rin ang ekspresyon niya ay kabisado ko na."

Muli siyang uminom ng kape bago nagpatuloy. "Alam ko ang tunay na dahilan kung
bakit ka narito sa umpisa. It was all for revenge dahil sa nagawa ng kamag-anak
mong matagal ng patay. Stephen had never moved on from his sufferings kaya naman ay
dala-dala pa rin niya ito hanggang ngayon. But then, siguro ay hindi niya inaasahan
na mahuhulog pala ang loob niya sa 'yo. He never expected to fall for you."
Tumingin siya sa akin at ngumisi. "Do you have any idea what troubles you have
caused within the council of vampires?"

Ako? May ginawa sa kanila? "Wala akong matandaang ginawang kalokohan laban sa
kanila, Violeta."
Tumawa si Violeta. "Hindi ko alam kung inosente ka lang o sadyang manhid ka. Dahil
sa 'yo ay nagbago ang mga ikinikilos ni Stephen. Nagbago ang mga pananaw niya sa
pangalawang buhay niya bilang isang bampira. Alam mo bang may mga batas siyang
pilit na ibinabago? Tulad ng pagbubuwag sa kanilang mga Bloodslave contracts. Pilit
niyang isinusulong na buwagin na ito dahil may mga bampira raw na inaabuso ang
kapangyarihang taglay ng mga kontrata." Umikot ang mga mata ni Violeta. "Kung
tutuusin ay siya itong unang umabuso sa kontrata at ginamit ito sa pansariling
kapakanan. But who am I to judge him? Kung hindi ba naman ganid sa pera iyang
ninuno mo, hindi magkakaganito si Stephen."

Napangiwi ako sa sinabi ni Violeta. Kung alam lang sana ni Violeta ang katotohanan.
May bigla akong naisip. "Violeta, kung ang pinoproblema ni Stephen ay ang batas na
nagbabawal sa bampirang magmahal sa isang mortal, bakit hindi na lang niya akong
gawin tulad niya? Isang bampira?"

Nag-iba ang ekspresyon ni Violeta na para bang nauubusan ito ng pasensya sa akin.
"Hindi ka ba nakikinig sa mga sinabi ko? Ang sabi ko ay may batas silang sinusunod.
Isa na roon ang pagbabawal sa kanila na basta-bastang gawing bampira ang isang
tao."

"Pero bakit? Kung si Stephen naman ay may mataas na posisyon sa kanilang lipunan,
magagawa niya kung ano man ang gusto niya!"

"Elizabeth! Gusto mo bang mapahamak si Stephen dahil sa mga pinagsasabi mo?"

"Hindi ko kasi maintindihan ang batas nilang iyon! Bakit hindi puwede? Bakit
bawal?"

"Tanging si Devon lamang o isa sa mga Elders ang maaaring magdesiyon tungkol diyan.
Isipin mo na lamang, kung lahat ng bampira ay may karapatang gawin iyon, dadami ang
kanilang lahi. Then vampires will overrule this place. Kung mas marami ang bampira
kaysa sa mga tao, just imagine the riot it would cause when vampires would start
fighting over their food. And by food I meant us, mortals."

Kailanman ay hindi sumagi sa aking isipan ang posibilidad na iyon.

"At isa pa," dagdag ni Violeta, "iniiwasan ng mga Elders ang magkaroon ng mga
kaguluhan sa kanilang lipunan. Kung may isang Elite ang naisipang maghangad ng mas
malaking kapangyarihan at mamuno sa kanilang lipunan, ano ang pipigil sa kanila
para bumuo ng kanilang private army by making vampires out of mortal men?"

"Is Stephen in trouble because of me?" nag-aalala kong tanong. Papaano kung
pinapahirapan siya ng sarili niyang kalahi dahil sa akin?

"Hindi pa naman," sagot ni Violeta sa akin. "As long as Devon says so. Pero ang
pagkakarinig ko ay pati si Devon ay tila nababahala na sa mga pinaggagawa ni
Stephen. Stephen is breaking some rules for you, Elizabeth, at mainit sa kanya
ngayon ang mga mata ng Elders."
"Bakit parang ang dami mong alam sa mga nangyayari sa mga bampira?" nagtataka kong
tanong.

Ngumisi lamang si Violeta. "Ang abogadong namamahala sa mga pantaong transaksyon ng

isa sa mga Elders ay pinsan ng taong namumuno sa mga guwardya ni Devon, at ang
pinunong iyon ay kaibigan naman ng pinuno ng mga guwardya ni Stephen."

"And let me guess—ang pinuno ng mga guwardya ni Stephen ay kaibigan mo?"

"Of course not! He's my lover. But anyway, point is, kaming mga katulong nilang
bampira ay mahilig makipag-tsismis tungkol sa mga bagay-bagay na nangyayari sa
aming mga amo."

"Hindi ka naman katulong dito, Violeta."

"Sa mga mata ng mga bampirang aming pinagsisilbihan ay mga katulong lamang kami."

May punto si Violeta. Para sa kanilang mga nakatataas na Elites, lahat kami ay nasa
ilalim lamang nila.

Napasandal ako sa aking inuupuan. Wala na bang pag-asang mabuo ang isang relasyon
sa pagitan naming dalawa ni Stephen? Ganito na lamang ba kaming dalawa habambuhay?
Bakit ganoon na lamang kahigpit ang kanilang mga batas? Kasalanan bang magmahal ang
isang tao sa isang imortal? Kasalanan bang magmahal ako sa isang bampira?

"But you could change Stephen's mind," biglang saad ni Violeta.

"What do you mean?"

"Elizabeth, the answer to that is so obvious. Mahal ka ni Stephen—kaya nga niya

ginagawa ang mga kalokohang ito. Bakit hindi mo ipakita at ipadama sa kanya na
karapat-dapat kang mahalin? Why don't you show him that you are worth the risk of
facing Devon's wrath? Make Stephen realize that you are more than just a
Bloodslave?"

"Pero, kung gagawin ko iyon, si Stephen naman ang mapapahamak. Mahal ko si Stephen,
at kung mapapahamak naman siya—"

"Stop!"

Natigil ako sa pagsasalita.

Muli namang nagpatuloy sa pagsalita si Violeta. "You are weak, Elizabeth. Weak! If
loving Stephen makes you weak, then better not love him at all!"
"Pero Violeta, ang sabi mo ay—"

"Forget what I have said. Nagbago na ang isip ko. Napagtanto kong mas makakabuti
para sa aming master ang magmahal muli. Batid naming lahat ang paghihirap na
pinagdaan niya, ngunit panahon na para bitiwan niya ang mapait niyang nakaraan. And
maybe, you are just the right woman to help him move on."

"Pero..."

"Makinig ka, Elizabeth. Malakas na bampira si Stephen. Kayang-kaya niyang

ipagtanggol ang sarili. Sa tingin mo bo ay natatakot siya kay Devon o sa mga
Elders? May mga responsibilidad si Stephen, na kaya naman niyang talikuran kung
gugustuhin niya. Marahil ang pumupigil sa kanyang talikuran ang lahat ng ito ay
dahil sa 'yo."

"Dahil sa akin?"

"Yes. Maaaring binantaan siya ni Devon na mapapahamak ka kung ipagpapatuloy pa niya

ang nararamdaman niya para sa 'yo. Tulad ng sinabi ko, kilalang-kilala ko na ang
pag-uugali ni Stephen. Kung gusto ka niya ay walang makakapigil sa kanya para
angkinin ka. Sa sitwasyon naman niya ngayon, sa tingin ko ay iniiwasan niyang
mapahamak ka kaya pilit ka niyang inilalayo sa kanya."

"But he won't release me from my contract... Kung gusto niya ako protektahan, why
wouldn't he just release me from the contract?"

"Nakalimutan mo na ba, Elizabeth? Kapag nakalaya ka sa isang kontrata ay

mapapalitan naman ito ng bagong kontrata sa panibagong bampirang bibili sa 'yo.
Iyon ang iniiwasan ni Stephen. Do you get what I mean?"

Napaisip ako sa mga sinabi ni Violeta. Unti-unti akong nabubuhayan ng loob sa mga
nalaman ko ngayon. Baka may pag-asa pa nga. Kung makukumbinsi ko si Stephen na
tuluyan niya akong tanggapin sa buhay niya at wala siyang dapat ikatakot para sa
aking kaligtasan, baka may pag-asang mabuo ang isang relasyon sa pagitan naming
dalawa.

Tumayo ako sa aking inuupuan. "Thank you, Violeta," sabi ko.

"Where are you going?"

"I'm going to my room to make plans."

"Plans for...?"
Isang makahulugang ngiti ang ibinigay ko sa kanya. "Plans for winning Stephen's
elusive heart. I'm going to seduce a vampire tonight—I'm going to make Stephen
mine."

"Elizabeth."

Iyon lamang ang sinabi ni Stephen sa malamig na tono nang nakita niya akong
nakahiga sa gitna ng kanyang malaking kama.

Pagkalubog ng araw kanina ay nagmamadaling umalis si Stephen. Ni hindi man lang

niya ako pinansin na nakatayo sa may gilid ng pinto kanina. Ayon kay Gerald, may
isang malaking pagpupulong daw na magaganap sa bahay ni Devon. At nitong mga
nakaraang araw, tuwing nagpapatawag ng pulong si Devon, ayon kay Gerald, madalas ay
wala sa tamang mood si Stephen.

Kung hindi ko siya madaan sa isang mahinahong pag-uusap, puwes, idadaan ko siya sa
isang bagay na hinding-hindi niya kayang tanggihan—ang aking dugo.

Nagpasya akong hintayin siya sa loob ng kanyang kuwarto. May halong kaba at
alinlangan ang nadarama ko habang hinihitay ko siyang dumating, ngunit nang nakita
ko si Stephen na pumasok sa kuwarto, nawala ang aking agam-agam.

I missed this vampire terribly. At kahit pa nasa iisang bubong lang kami,
pakiramdam ko ay isang libong milya ang nasa pagitan naming dalawa. But I will be
changing all of that. I wanted Stephen. I needed Stephan. I loved him, and I was
determined to make him truly mine.

"Ano ang ginagawa mo rito?" tanong niya.

Unti-unti akong bumangon mula sa pagkakahiga at nakita kong nanlaki ang mga mata
niya nang nakita niya ang suot kong manipis na pulang negligee na sinabayan ko pa
ng pulang lipstick sa asking labi. "I missed you." Inangat ko ang aking isang palad
at inilahad ito sa kanya. "Bakit hindi mo 'ko hagkan para maibsan ang pangungulila
ko sa 'yo?"

Nagsalubong ang mga kilay niya habang nakatitig sa aking mukha. "Ano'ng kalokohan
itong binabalak mong gawin, Elizabeth?"

"Ako? May kalokohang binabalak?" inosente kong tanong sa kanya. "Do I look like
someone who would do something so foolish?"

Muli niyang tinitigan ang aking kasuotan. "You look like a cheap whore."

Masakit ang kanyang sinabi. I felt like my heart was sliced by his icy tone. Pero
hindi ko pinansin ang kirot na iyon, bagkus ay tumayo ako mula sa pagkakaupo sa
kama at isang nakakaakit na ngiti ang iginanti ko sa kanya. "Do you like it? My
negligee, I mean. Red seems to be my favorite color right now." Humakbang ako
papalapit sa kanya. "Does this color reminds you of something?"

Nakita ko ang pag-igting ng kanyang bagang nang ipinulupot ko ang aking braso sa
kanyang leeg at isiniksik ang aking katawan sa kanya.

"It's the same color as blood," I said as I brushed his lower lip with my finger.
"Doesn't this color makes you so thirsty right now?"

Nakita kong pumula ang kanyang mga nanlilisik na mata bago ito bumalik sa natural
na kulay nito. "Do not tempt me, Elizabeth."

Ramdam kong pinipigilan ni Stephen ang kanyang sarili, ngunit hindi ako tumigil at
pasimple kong ikiniskis ang aking katawan sa kanya. "I'm not even doing anything,
Stephen."

"Yes you are. You are up to something."

"Oh, Stephen. Ang nais ko lamang ay pagsilbihan ka. Is my master thirsty for
blood?" Inilahad ko ang aking leeg sa kanyang paningin. "Why won't you take a bite
from me?"

Naramdaman ko ang paghapit ng kamay ni Stephen sa aking baywang at mahigpit niya

akong hinawakan na para bang ayaw niya akong makawala sa kanyang pagkakahawak sa
akin. "You're a tease, Elizabeth," matigas niyang tugon bago niya kinagat ang aking
leeg at sinimulang uminom ng dugo.

Kahit may kakaunting sakit akong nadama dahil sa kanyang marahas na pagsipsip mula
sa aking leeg, hindi ko iyon ininda. Kumapit pa akong lalo sa kanya habang tila
nawawala sa sarili si Stephen habang patuloy ito sa pag-inom mula sa akin. Ngayon
ay nakuha ko na ang kanyang buong atensyon. Isang malawak na ngiti ang nabuo sa
aking mga labi. Ngayon naman ay ipapakita ko sa kanya kung ano ang mawawala sa
kanya kung patuloy niya akong itataboy sa kanyang buhay.

=================

Chapter Twenty Two

NOTE: Are you open minded? Feel free to proceed. No, you're not? better skip this
chap, babydoll :) Remember, huwag seryosohin at dibdibin ang mababasa rito. Enjoy!
♥

***
Nang napawi na ang uhaw ni Stephen, inilayo niya ang kanyang mukha mula sa
pagkakasubsob sa aking leeg. Kitang-kita ko sa kanyang mga mata na ang uhaw niya ay
napalitan ng gutom. And I know just the right thing to do to satisfy his new
hunger.

"I just knew you couldn't resist my blood," makahulugang sabi ko. "I wanted to get
your attention. At ngayon na nakuha ko na ito..."

"So you decided to act like a common whore para lamang magpapansin sa akin?"
nakakainsultong sabi nito. "Sabihin mo nga, ito ba ang gusto mo? Ang tratuhin
kitang parang isang bayarang babae?"

"Your words will not affect me anymore, love." Gumapang ang aking kamay sa kanyang
dibdib hangang sa naging malikot ang aking mga daliri at isa-isang itinanggal ang
butones sa suot niyang itim na polo. Alam ko ang ginagawa niya—sinasadya niyang
gumamit ng maanghang na salita at insultuhin ang pagkatao ko upang panghinaan ako
ng loob at tuluyan nang mawala ang pag-ibig na nararamdaman ko para sa kanya. Ang
hindi niya alam ay sa likod ng aking maamong mukha at mahinang pagkatao ay may
nakakubling isang tapang na unti-unting lumalabas upang labanan ang isang bagay na
nararapat para sa akin: Ang puso ni Stephen.

"Pero master Stephen, hindi ba ay ito naman talaga ang layunin naming mga
Bloodslave? Hindi nga ba parang mga bayarang babae rin kami dahil sa kontratang
pinirmahan ng aming pamilya? Hindi ba'y binili n'yo naman kami para pagsilbihan
kayo sa kama, hindi ba master Stephen?" dugtong ko. Tumayo ako sa kanyang likuran
at hindi niya ako pinigilan nang tuluyan ko nang naihubad ang polo niya.

Umikot naman siya at hinarap ako. "Stop acting like a... like a..."

"Like a slave?" idinugtong ko para sa kanya. Nakita ko ang pagkuyom ng kanyang mga
kamay. "Then how do you want me to act? Isa lamang akong hamak na alipin—isang
Bloodslave ayon sa pinirmahang kontrata." Dahan-dahan ko siyang itinulak, at wala
siyang nagawa at umatras hanggang tumama ang likod ng kanyang mga tuhod sa kama.
Isang nakakaakit na ngiti ang ginawa ko. "O 'di kaya ay nagbago na ako sa paningin
mo? Hindi kaya ay higit na ako sa pagiging Bloodslave para sa 'yo?" Muli ko siyang
itinulak at nagpatianod naman ito at nahiga sa kama. Pumatong naman ako sa kanya at
tinitigan siya sa mga mata. Nakita kong may kung anong kakaibang apoy sa kanyang
mga mata. Wala itong halong galit o panibugho. Ang mga nagliliyab na apoy sa
kanyang mga mata ay ang nagbigay kompirmasyon sa sinabi ni Violeta sa akin. "My,
my, Stephen. Have you already fallen in love with me?"

"I don't know how to love, Elizabeth. Nakalimutan ko na ang pakiramdam na iyon nang
pinatay ako ng mga kamag-anak mo."

Muli ko siyang itinulak nang nagsimula siyang tumayo sa pagkakahiga. "Liar," sabi
ko. "Pero may alam akong paraan para mapaamin kita. I can make an honest vampire
out of you."

"Elizabeth, ano ba 'yang ginagawa mo!" sigaw niya. "Godammit! Will you stop—"
Natigil ang kanyang pagsasalita nang sinimulan kong halikan ang kanyang dibdib.
Gumapang ang aking labi pababa sa kanyang katawan habang naglakbay ang aking mga
kamay.

"Stop this, Elizabeth!"

Napangisi na lamang ako sa sinabi niya habang patuloy pa rin sa pagsamba ng mga
labi ko sa kanyang katawan. Gusto niya akong tumigil pero hindi naman niya ako
pinipigilan. Alam kong gusto naman niya ang ginagawa ko. Ramdam ko 'yon sa tensyon
sa kanyang katawan.

May face was already parallel to his bulging crotch when I lifted my eyes and saw
his face twisted with desire and anticipation. My lips kicked up to one side as I
removed his belt. I lifted it up and purred, "Shall I tie your hands up with this?"

He gave me a scowl.

I laughed and threw the belt on the floor. Who knew playing the dominant in a sex
game was this fun? But I wanted this to be more than just plain sex—I wanted to
make love with Stephen. And it would only happen if I would hold the reins this
time.

Tuluyan ko nang naitanggal ang kanyang pantalon pati na rin ang panloob niya. At
narinig ko ang pagsinghap niya nang sinimulan kong himasin ang kanyang pagkalalaki.
Bigla naman ito napamura nang gamitin ko naman ang aking labi at bibig kapalit ng
aking kamay.

"Damn!" He grunted.

His moans exhilarated me to give him more. At alam kong ito na ang tamang oras para
ilabas ang aking natitirang mga baraha.

"Shit, Elizabeth! Bakit ka tumigil? Malapit na ako!" reklamo niya.

I straddled on top of him and slowly removed my clothes. He was surprised to see
that I wore nothing under my red negligee. "Tell me, Stephen, what am I to you?"

"You're just my Bloodslave, nothing more," ang naging sagot niya.

I held his length and positioned it near my entrance. "But you want me. Admit it,
you want me."

"Yes, I want to you. And I want to be inside of you. So stop playing games with me
Elizabeth!"
"How much do you want me?"

"Badly."

"Badly enough for you to give up everything to have me?"

"Yes!"

Iyon ang unang sagot na kailangan ko, at napaungol si Stephen nang tuluyan ko
siyang ipinasok sa akin at sinumulan ko ang paggalaw sa kanyang ibabaw.

His grunts and moans sounded so sexy, making me wilder and wilder as the delectable
tension inside of me built up. I kept on moving, up and down, in a rhythm that gave
both Stephen and me the needed pleasure. But I wanted more. I was becoming greedy
and hungry for one thing...

"Sabihin mo sa akin, Stephen," umpisa ko, "ano ba ako sa buhay mo? Isa lang ba
talaga akong Bloodslave para sa 'yo?"

Stephen's hands held my waist in a tight grip. "You're more than that," he groaned.

"Then, ano ako sa buhay mo?" muli kong tanong.

Napapikit ng mga mata si Stephen. At kahit nalunod sa mga ungol ang kanyang mga
sumunod na sinabi ay narinig ko pa rin ang mga katagang matagal ko nang gustong
marinig.

"You're the woman that I love."

Ito na yata ang pinakamasayang gabi ko simula no'ng dumating ako sa mansyong ito.
Stephen admitted that he loved me. Wala na akong ibang mahihiling pa. Matapos ng
aming pag-iisa ay pareho kaming tahimik habang nakahiga. Nakapulupot ang braso niya
sa baywang ko habang nakapatong naman ang ulo ko sa kanyang dibdib.

Alam kong malayo na ang nilakbay ng isip ni Stephen sa kakaisip kung ano na ang
susunod niyang gagawin. Hinayaan ko na lamang balutan kami ng katahimikan, ngunit
'di nagtagal ay si Stephen ang bumasag dito.

"Inutusan ako ni Devon na palayain ka sa kontrata ko," sabi niya.

"Kaya ba kayo may pagpupulong kanina?"

"Oo."
"Ano'ng sinabi mo? Pumayag ka ba?"

"I can never let you go, Elizabeth. I want to keep you forever."

"Why?"

"Tinatanong pa ba 'yan?" Hinalikan niya ang noo ko. "Akala ko ba'y nasagot ko na
lahat ng mga tanong mo kanina?"

Ngumisi ako. "Say it again, that you love me."

"Elizabeth, huwag kang maging makulit."

Humagikgik lamang ako. Sa loob ng mahabang panahon ay ngayon lang muli nagmahal si
Stephen, kaya naman naiintindihan ko kung naninibago pa siya sa pagbigkas ng mga
katagang mahal niya ako.

"Actions speak louder than words," dagdag pa niya.

"Alam ko. At alam ko rin kung ano ang mga ginawa mo kaya pinag-iinitan ka ni Devon
at ng mga Elders."

"Sinong tsismosa naman ang nagkuwento sa 'yo niyan? Si Violeta ba?"

Inangat ko ang katawan ko nang bahagya upang masilayan ko nang husto ang mukha
niya. "Huwag kang magalit sa kanya. Ginawa lang naman niya iyon para sa 'yo. Gusto
lang niya na magmahal kang muli."

"Kahit kailan talaga, mahilig talagang mangialam itong si Violeta."

"Mukhang hindi natatakot sa 'yo si Violeta kumpara sa ibang mga tao rito."
Napakagat-labi ako bago nagpatuloy sa gusto kong itanong. "Isa ba si Violeta sa
mga... bloodslave mo?"

Biglang tumawa si Stephen na para bang isang sobrang katawa-tawa ang tinanong ko.

Hinampas ko ang dibdib niya. "Ano ba! Wala namang nakakatawa sa tanong ko, ah."

"Nagseselos ka ba, Elizabeth?"

"Oo!"
"Wala kang dapat ikaselos. Si Violeta ay isang tapat na tauhan. Sampung taon na ang
nakakaraan, nakita ko siyang nakaratay sa maruming sahig sa isang eskinita. Hinang-
hina ito at humihingi ng tulong sa akin."

"Why? Ano'ng nangyari sa kanya?"

"Ginahasa siya ng isang grupo ng kalalakihan."

"Oh God! Naipakulong ba ang mga hayop na iyon?"

"Hindi na naikulong ang mga humalay sa kanya dahil ipinadala ko na sila sa

impyerno."

Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi niya. "Y-you killed them?"

"Oo. Isa-isa ko silang hinanap at ipinagbayad sa kasalanan nila kay Violeta."

Kaya pala ganoon kalaki ang katapatan na ibinibigay ni Violeta sa among

pinagsisilbihan nito. Siguro ay ang ginawa ni Stephen ay isa sa mga pamamaraan ng
mga bampira, ang paghiganti sa pamamagitan ng pagkitil sa buhay nang nagkasala.
Ngunit hindi pa rin tama ang pumatay. Balang araw ay ipapaintindi ko iyon sa kanya.

"Elizabeth," sambit ni Stephen. "Walang magandang maidudulot ang relasyon nating

ito."

"Stephen—"

"Ngunit hindi ko hahayaang mawala ka pa sa akin. Kaya kong itakwil ang aking
tungkulin. Handa akong talikuran ang lahat ng ito, makasama ka lamang." Umayos ng
upo si Stephen at hinawakan ang magkabilang pisngi ko. Dama ko ang matinding
emosyon na naglalaro sa kanyang mga mata. "Mahal kita, at gagawin ko ang lahat
mapanatiling ligtas ka lamang at maibigay sa 'yo ang nanaisin mo."

Naluluha ang mga mata ko sa sinabi ni Stephen. Mahal niya ako, at alam kong hindi
niya ako hahayaang mapahamak. Alam kong ibibigay niya sa akin ang munti kong
kahilingan na habambuhay ko siyang makasama.

"Tatakas tayo. Magpapakalayo tayo," dagdag pa niya.

"Saan tayo pupunta?"

"Bahala na. Sa ibang bansa kung kinakailangan. Narinig ko na sa Europa ay hindi

ganoon kahigpit ang patakaran nila sa mga bampirang tulad ko. Hindi rin saklaw ng
aming batas ang kung ano ang mga nangyayari sa ibang bansa. But you have to
understand that we can never go back here. Kamatayan ang hatol nating dalawa kung
bumalik tayo rito sa Pilipinas."

Kung ganoon, kung matutuloy ang balak ni Stephen, hinding-hindi ko na makikita ang
pamilya ko, ang mga kaibigan ko. Iiwanan ko ang lahat ng mga bagay na nakasanayan
ko rito. Mahirap na desisyon iyon para sa akin. Ngunit sa kabilang banda ay
makakasama ko ang lalaking mahal ko...

"I will take care of your family's needs and protection," dagdag pa niya.

"Kakausapin ko sina Mama at Papa."

Ngumiti siya ngunit hindi ito abot hanggang mata niya. "Elizabeth, may isang bagay
na hinding-hindi ko kayang ibigay sa 'yo..."

"I'm not asking for anything else other than your love."

"No, Elizabeth. I know you want this one thing that I can never give you." Huminga
nang malalim si Stephen na para bang naghahanap ito ng lakas ng loob para sabihin
sa akin ang nasaisip nito. "Being a vampire has its perks. Pero may kakambal rin
itong sumpa. Ayokong maging alipin ka ng kadiliman, maging ganid sa dugo..."

"Stephen, what are you saying?"

"I can never make you like me, a vampire."

Napapikit ako ng mata. Alam kong kapakanan ko lamang ang iniisip niya. Ngunit hindi
ko lubos maisip na hindi ko siya makakasama habambuhay. Tatanda rin ako, at hindi
magbabago ang anyo ni Stephen. Mamamatay rin ako, at ayokong dumating ang panahon
na mag-isa na lamang si Stephen sa mundong ito.

Niyakap niya ako nang mahigpit. "I swear, Elizabeth, mamahalin kita habambuhay. At
kung dumating ang panahon na nilisan mo na ang mundong ito, pangako susundan kita
at haharapin si kamatayan."

=================

Chapter Twenty Three

Isang linggo na ang nakakaraan simula noong inamin ni Stephen ang nararamdaman para
sa akin, at batid ko ang kakaibang sigla na ipinapakita niya. Hindi na siya ang
dating Stephen na panay kunot ang noo, o ang dating antipatikong Stephen. Paminsan-
minsan naman ay nakikita ko pa rin ang nakakatakot na Stephen. Tulad noong
nakaraang araw, nakita kong salubong ang kilay niya at kitang-kita ko ang pagpigil
niya sa kanyang galit habang may idinedetalye sa kanya ang isa sa kanyang mga
tauhan. Ngunit, nang nakita niya akong sumilip sa may pinto ay umaliwalas muli ang
mukha nito at napangiti.

Pansin ko rin ang pagbabago sa pagtrato sa akin ng mga tauhan ni Stephen. Kung dati
ay hindi nila ako kinakausap kung hindi naman kailangan, ngayon naman ay panay ang
bati nila sa akin tuwing makakasalubong ko sila.

Masaya ako sa takbo ng mga pangyayari. Ngunit minsan ay hindi ko maiwasan ang mag-
isip tungkol sa relasyon naming ito. Tatanda rin ako, habang si Stephen ay
mananatili sa kung ano man ang anyo niya ngayon. Kukulubot din ang balat ko, puputi
rin ang buhok ko. Si Stephen naman, dahil sa kanyang pagiging bampira, ay
mananatiling bata. Paano na lamang kung dumating ang panahon na uugod-ugod na ako,
matanda na at nakabaston, katabing naglalakad ang isang napakaguwapong, batang
Stephen? Mawawala rin ang kagandahan at kabataan ko, habang si Stephen ay hindi
magbabago. Mamahalin pa kaya niya ako?

"Kahit ano'ng mangyari, mamahalin pa rin kita," ang sabi niya noong sinabi ko sa
kanya ang gumagambala sa aking isipan. "Kumulubot man ang mukha mo, pumuti man ang
buhok mo, nakasuot ka man ng adult diaper—" hinampas ko ang braso niya dahil sa
kanyang sinabi bago siya nagpatuloy "—hinding-hindi magbabago ang pagtingin ko sa
'yo."

Napangiti ako sa kanyang turan. Bakit ba ako nag-aalala? Naniniwala ako sa kanyang
sinabi. Ramdam ko ang pagmamahal niya para sa akin. May tiwala ako sa pagmamahal ni
Stephen para sa akin. Kailangan kong magpakatatag at maniwala sa kanya. Hindi ko
lamang maiwasan ang mag-alala para sa aming kaligtasan.

Isang linggo na rin niyang inaayos ang aming pag-alis sa bansang ito, kaya naman
madalas ay abala ito.

"Saan tayo pupunta?" tanong ko sa kanya.

"Sa Prague. May matitirhan na tayo roon. May kaibigan akong handang tumulong sa
atin doon," sagot niya sa akin.

"Pero sapat na ba ang isang linggong preparasyon para roon? Hindi ba kailangan
natin ng Visa para makaalis ng bansa? May passport ba ang mga bampira?"

Tumawa lamang si Stephen sa mga tanong ko. "Masyado kang nag-aalala. Ako na ang
bahala sa mga iyan. Isa pa, para saan pa't marami akong pera kung hindi ko ito
gagamitin para malutas ang ating suliranin?"

Naniniwala ako sa kakayahan niyang malutas ang problema namin. Gusto ko siyang
makasama, kung pupwede pa nga ay sana makasama ko siya habambuhay. Ngunit ayokong
isipin na may batas siyang lalabagin, lalo pa't kung ito ay ikapapahamak niya.

"Don't worry. Wala akong ilegal na gagawin," dagdag pa niya. "Or atleast hindi
ilegal ang gagawin ko sa batas naming mga bampira," sabi niya sabay kindat bago
niya ako ginawaran ng isang matamis na halik at umalis ng mansyon.

Napabuntong-hininga lamang ako. Akala ko ay kung mapaamin ko si Stephen na mahal

niya ako ay magiging maayos na ang lahat. Hindi ko inaasahan na mas lalo pa palang
magiging kumplikado ang lahat.

"Elizabeth, masyado kang nag-aalala. Wala ka bang tiwala sa iyong lover?" saad ni
Violeta na pumutol sa aking pag-iisip.

Lover? Hindi ba puwedeng boyfriend muna? Namula ang aking mga pisngi. Hinayaan kong
takpan ng aking mahabang buhok ang magkabilang pisngi ko at itinuon ang atensyon sa
aking hapunan.

Humalakhak naman si Violeta. "My, my. Ngayon ka pa nahiyang tawaging lover si

Stephen? After that spectacular and wild night you gave him last week?"

"Oh, God! How did you know?"

"Everyone in this house knows about it, my dear. After the way Stephen shouted your
name the entire night during your throes of wild passion, sino ba naman ang hindi
makakaalam sa milagrong ginagawa niyo?"

"Oh God!" I covered my reddened face with my palms. That was embarrassing. Everyone
knew what I did?

Tumawang muli si Violeta. "Well, there is nothing wrong if you decided to transform
from a virginal princess into a sex goddess. You pleased Stephen well, and I
believed he pleases you well in bed, too."

I narrowed my gaze at her. She knew too much about Stephen. Hindi ko maiwasang
isipin na may namagitan nga sa kanila dati.

Ngumisi naman ito na para bang alam niya kung ano ang nasa isip ko. "No. Don't even
think about it. Stephen and I never had sex. Ang mga babaeng nakatira rito dati ang
mahilig magkuwento sa pagiging wild ni Stephen sa kama. Of course, I knew some of
the girls were just exaggerating. Pero ito lang ang masasabi ko, Elizabeth."

"Ano 'yon?"

"Never, ever betray Stephen. Huwag mo siyang pagtataksilan kung hindi ay mananagot
ka sa aming lahat."

"Hinding-hindi ko siya pagtataksilan. Alam mo 'yan."

"Hindi ko alam, Elizabeth. Nananalantay sa dugo mo ang dugo ng ganid na si Eliza."

Napangiwi ako sa sinabi niya. Balang araw ay ipapaliwanag ko rin sa kanila ang
totoong nangyari. Ngunit bago ko ito sabihin kay Violeta ay si Stephen muna ang
dapat na unang makaalam ng katotohanan.

"By now ay alam mo ang matinding katapatan naming lahat para kay Stephen," dagdag
pa ni Violeta. "Maraming naitulong sa amin si Master Stephen, kaya naman ay lubos
kaming tapat sa kanya. Nakikita namin na mahal ka nga ng master, at may tiwala siya
sa 'yo." Tumingin sa akin si Violeta at ngumiti. "Napasaya mo si Stephen, at natuto
siyang umibig muli dahil sa 'yo. Kaya kami naman ay magiging tapat din sa 'yo.
Poprotektahan ka rin namin at pagsisilbihan."

Ramdam ko ang pamumuo ng luha sa aking mga mata. "Salamat, Violeta. Salamat."

Matapos ang hapunan ay nagpasya akong hintayin si Stephen sa aming kuwarto. Nahiga
ako sa kama at napatitig sa isang antique clock na nakapatong sa isang tokador.
Mag-aalas dose pa lang ng umaga. Nakalimutan kong iba pala ang takbo ng oras ng mga
bampira kumpara sa ating mga tao—ang umaga nila ay gabi, at ang gabi nila ay umaga.
Kung maihahalintulad ko ang oras ngayon base sa kanilang nakaugalian ay alas-dose
pa lang ng tanghali. Ngunit naiinip na ako sa kakahintay. May importante akong
sasabihin sa kanya, at ang sasabihin ko ang magbibigay linaw sa puno't dulo ng
problemang nagsimula nitong lahat.

Hindi ko namalayan na nakatulog na pala ako. Naalimpungatan na lamang ako nang may
naramdaman akong may kung ano ang gumagapang sa aking leeg, at nang unti-unti kong
minulat ang aking mata, nakita kong nasa ibabaw ko si Stephen at hinahalikan ang
leeg ko.

Ngumisi ako nang inangat niya ang kanyang mukha. "Nagugutom ka na ba?"

"Depende kung ano ang hinanda mong kakainin ko," turan niya na may kasamang
makahulugang ngiti.

Niluwagan ko naman ang aking kuwelyo at inilahad sa kanya ang leeg ko. "Uminom ka
muna."

"Mamaya na," sagot niya habang sinisimulang buksan ang mga butones sa suot kong
pang-itaas. "May iba akong gustong kainin ngayon."

Kahit gusto ko ang binabalak na gawin ni Stephen, makakapaghintay pa rin iyon. May
importante akong kailangan sabihin sa kanya. Kaya naman, marahan ko siyang itinulak
sa dibdib. "Stephen, we can do that later."

"But love, I want to eat you now."

"My pervert vampire lover," I joked. "I will let you do that later. But for now I
want to show you something."
"Does it involve you stripping in front of me?"

"You sound so hopeful, but no." I couldn't help but laugh when I saw his face fell.
"Mamaya, I might do that. But right now I want you to come with me." Tumayo ako
mula sa pagkakahiga at sumunod naman si Stephen. Inilahad ko ang kamay ko sa kanya.
"Let's go?"

Hinawakan naman niya ang kamay kong nakalahad. "Let's go then, love."

Love. This time, I knew it was not just a mere endearment—it was what he truly felt
for me.

Dinala ko siya sa lumang kuwarto ko. Nakikita ko sa mukha niya ang pagkalito kung
bakit ko siya dinala rito.

"Are you planning for us to make love here?" he asked, again sounding hopeful.

Humagikgik lamang ako. "Hindi. May gusto akong ipakita sa 'yo."

Kinalas ko muna ang kamay ko mula sa pagkakahawak niya at lumapit sa kama. Sa

ibabaw ng kama ay may isang korteng kuwadrado ang nakapatong doon, at may puting
telang nakatabing dito. Kanina ay nakisuyo ako sa aming kasambahay na ihatid ang
bagay na ito rito sa mansyon ni Stephen. Ito ang magpapalaya kay Stephen mula sa
pagkakatali sa isang nakaraang nagdulot sa kanya ng matinding paghihinagpis. At
panalangin ko ay magtagumpay sana akong tuluyang mahilom ang sugat ni Stephen sa
puso.

"What's that?" tanong niya habang tinuturo ang nakapatong sa kama.

"Why don't you take the covers off?"

May pag-aalinlangan sa mukha niya, ngunit lumapit pa rin siya rito at tinanggal ang
puting tela. Nang tumambad sa amin ang larawan ng kahapon ni Stephen, nakita kong
nanlisik ang kanyang mga mata at humaba ang kanyang mga pangil. Hindi ako nagulat
nang hinampas niya nang malakas ang larawan ni Eliza at tumama naman ito sa may
pader.

"Ano'ng kahibangan ito, Elizabeth?" singhal niya.

Lumapit ako sa nasirang frame, pinulot ito at ibinalik sa kama. "Siya ang dahilan
ng lahat ng ito, hindi ba, Stephen? My great great grandmother Eliza was the reason
why you joined Devon to create the Bloodslave contract, am I right?"

Nag-igting ang mga panga ni Stephen. "She's a bitch. A fucking whore."

"Stephen, please don't say that. She's still my great—"

"Stop calling her your great grandmother! Ayokong magkaroon ka ng kuneksyon sa

babaeng 'yan!"

"Pero kadugo ko pa rin siya." I sat on the bed and traced my finger around Eliza's
smiling face. "Ang ganda ng mga ngiti niya. They say I look like her. Naalala ko
noong bata pa ako, madalas kong pinagmamasdan ang painting na ito. Alam mo bang ang
kuwento ni Eliza ay paborito ng mga kababaihan sa pamilya ko?"

Nanlisik ang kanyang mga mata at nagkuyom siya ng mga kamay. Inaakala niya siguro
ay ang pagtataksil ni Eliza ang tinutukoy ko. Umiling lamang ako. "Ang sabi ng mga
nakatatanda sa amin, mahal na mahal ni Eliza ang kasintahan niya. Kahit pa malayo
ang agwat ng estado ng pamumuhay nilang dalawa, hindi niya inalintala iyon. Kaso,
ang papa niya ay binantaan na sasaktan nito ang lalaking iniibig niya kung hindi
niya ito hihiwalayan."

Inobserbahan ko ang reaksyon ni Stephen. Nakakunot-noo lamang ito ngunit walang

imik. Nagpatuloy na lamang ako sa pagsalaysay. "Mahal niya ang kanyang kasintahan,
kaya ginawa niya ang lahat upang manatiling ligtas ito. Ipinalabas niya na hindi
niya ito mahal, na hindi sila bagay para sa isa't isa. Ngunit nauwi sa wala ang
sakripisyo niya dahil sa ginawa ng kanyang ama."

Nakita kong napaluhod sa harapan ko si Stephen. Hinawakan ko ang kanyang mukha.

"Mahal na mahal ka ni Eliza. Alam iyon ng lahat ng kababaihan sa pamilya namin.
Stephen, hindi ka niloko ni Eliza. Pinilit niyang panatilihing ligtas ka noong mga
panahong iyon."

Nakita kong lumuha ng dugo ang mga mata ni Stephen. "She begged me to save her from
her husband."

Kinalong ko si Stephen sa aking mga bisig.

"I ignored her plea," dagdag pa niya. "Pinabayaan ko siya. Hinayaan ko siyang
magpakamatay dahil nabulag ako ng aking galit at paghihiganti."

"Oh Stephen..."

"I am the reason why she is dead."

"Listen to me, Stephen. The reason why I told you about this is because I want you
to free yourself of hatred. May dahilan kung bakit nangyari ang nakaraang iyon. If
it didn't happen, then we wouldn't be together now. But you need to move on. Ang
magagawa mo ngayon ay itama ang mga pagkakamali. And you can start by letting go of
anger and regret."
"I will make things right, Elizabeth." Hinawakan niya ang dalawang kamay ko at
dinala sa mga labi niya. "Kung hindi ko nagawang ipaglaban ang pag-ibig ko para kay
Eliza noon, sisiguraduhin ko ngayon na ipaglalaban ko ang pagmamahal ko para sa
'yo. Kahit kalabanin ko pa ang lahat ng bampirang tututol sa ating relasyon, kahit
itakwil pa ako ni Devon."

Niyakap ko siya nang mahigpit. "Alam ko naman iyon."

"Mahal kita, Elizabeth." At muli niya akong hinalikan, matapos ay tumingin siya sa
larawan ni Eliza. "Sana ay napatawad mo ako sa mga kasalanang nagawa ko sa 'yo
Eliza. Nangangako ako ngayon sa 'yo na mamahalin ko si Elizabeth at sisiguraduhin
ko ang kaligtasan niya."

Mas lalong lumambot ang puso ko sa mga sinabi niya. Panalangin ko'y sana ay tuluyan
ng makalaya ang puso ni Stephen sa galit at poot na bumabalot dito.

Ngumiti ako sa kanya at pabirong sinabing "Kita mo, approve si lola sa 'yo kahit
daw tinuhog mo kaming mag-lola."

Sa ekspresyon ni Stephen, tila hindi niya alam kung matatawa ba siya o magagalit sa
biro ko. Nagulat na lamang ako nang bigla itong humalakhak, niyakap ako at sinabing
"My life will never be dull with you by my side, love."

***

A/N: heya! :) dapat kahapon ko pa ito pinost kaso di pa ito tapos kahapon. Buti na
lang at may wifi dito sa airport. Hehehe. Pero di ko pa na proofread. Hahaha.

Siya nga pala gusto ko ishare itong picture sa inyo na ginawa ko kahapon. Then
imagine nyong six dozen more na ganyan ang kailangan kong gawin. Wala pa akong
tulog dahil sa mga ito. Hahaha ;)

Para sa mga graduating diyan, congratulations sa inyong lahat!! :) ♥♡♥

=================

Stories You Might Enjoy

No. Sorry, hindi po ito update. Naisip ko lang po na baka naiinip po kayo sa
susunod na update ng story nina Stephen at Elizabeth. Kaya naman ipapakilala ko sa
inyo ang ibang loveteam sa mundo ni Pinkangel. Ehem. Let us proceed.

1. The Love Deal (Filipino --Romance): Book I of Marriage of Inconvenience. Si

Abigail Salvador ay isang private nurse na may lihim na pagtingin sa apo ng kanyang
amo, si Lawrence Madrigal. Dahil sa isang gabi ng pagkakamali, napilitan si
Lawrence na pakasalan si Abigail, at gagawin ni Abigail ang lahat upang mahalin at
tanggapin siya ni Lawrence. (Highly recommended to read --naks!-- at ito ang first
Filipino romance story ko.)

2. LIRA (English --Young Adult Vampire): The year is 2125, and 17 year old
Lirabelle Santos lives in a post apocalyptic Philippines where vampires rule the
world as kings, literally. Being part of the lower caste didn't give her much
opportunities to improve her life, but when she receives a letter from the
prestigious Imperial Academy to continue her study for senior year, she knew her
life is about to change. Then she meets the arrogant vampire prince, Nicholas...
(Ito ang story na malapit sa puso ko dahil ito ang kauna-unahang story ko dito sa
wattpad. Medyo mahirap basahin sa umpisa, pero kapag narating mo na ang chapter
four, promise worth it naman:)

3. Alexis and the Bet (Filipino-English --Teen Fiction): Dahil sa isang book club,
nakatagpo si Alexis ng mga bagong kaibigan. At dahil rin sa book club ay nakatagpo
rin siya ng mga kontrabidang echusera: ang Pink Angels Society. Pero sa bago niyang
eskwelahan ay matatagpuan rin niya ang isang knight na magpapatibok ng puso niya:
si Benjamin. Ngunit dahil sa isang bet, magbabago ang kanyang buhay... (Yung tipong
namimiss ko ang high school kaya sinulat ko ito)

4. CAPTIVE (English --Fantasy/Romance): 21 year old Anastasia finds herself one

night stranded in another world where vampires, elves, fairies and the like roam
the earth. Then she meets the arrogant and brooding, sexy as sin prince of the
elves, Ivan, and she knew her life will never be the same again. (Ito naman ang
story na nag-enjoy akong isulat. Dahil siguro fantasy ito kaya anything goes na.
May sexy time rin ito, pero hindi tulad ng MINE. Kumbaga ay conservative pa ako
rito. Lol)

5. Dyosa ng mga Panget (Filipino --Teen fiction): Maganda talaga si Kathleen --sabi
ng nanay niya. Kaya nga siya naturingang dyosa, eh. At ang isang dyosa ay naratapat
na ipares sa isang dyos ng Olympus na nag-anyong tao na si Red dela Rosa. Kaso may
umaasungot, si Blue --ang unggoy na nagbabalat-kayong tao na kakambal ni Red.
(Mabilisang story lang ito. Siguro sa loob ng isa o dalawang oras matatapos mo na
ito. Ito yung typical na high school kilig-kilig.)

6. FROM: Your Secret Admirer (English --Teen Fiction): Kyla is cursed to never find
true love. One day, she receives a love letter from her secret admirer. With the
help of her two best friends (Ryan and Mer), they are determined to unravel the
identity of this secret admirer. But their choices narrows down to three: the
leather-wearing gansgter Franco, the cool jock-slash-mortal-enemy-since-5th-grade
Mark, and the boy next door Luke. Who among these three could finally break the
dreaded love curse? (Mabilisang story rin ito. Yung set up nito, ang S.U.M [State
University of Mindanao] ay hinubog ko sa university kung saan ako nag-college.)

7. The Past Mistake (Filipino -- Romance): Book II of Marriage of Inconvenience.

Isang pagkakamali ng kahapon ang pilit na tinatakasan ni Francine Montojo, ngunit
papaano niya ito makakalimutan kung ang pagkakataon na mismo ang nag-uudyok na
makita niyang muli si James Madrigal, ang lalaking mahal pala niya ngunit
kinasusuklaman naman siya. (Si Francine ay bestie ni Abigail. On going pa rin ito
pero you are welcome to read it.)
8. Diwata ng mga Chubby (Filipino -- Teenfiction): Si Diwata dela-Rosa ay
naniniwalang size doesn't matter. Pero anak ng tokwa't baboy na may kasamang
kamatis naman, o! Bakit walang lalaking nagkakagusto sa kanya? At 'yung kaisa-isang
lalaking niligawan siya, sa bandang huli, siya rin pala ang ibinasted! Kaya dahil
sa kagustuhang pagselosin ang lalaking bumasted sa kanya, hiningan niya ng tulong
ang school siga slash mafia prince na si Kevin Deogracia. Ang kapalit? Aba! Puwede
na ang isang paketeng boy bawang, noh! (Spin-off ng Dyosa ng mga Panget.)

Ayan. Iba-iba ang genre na hilig kong isulat. Pero nangangarap akong makapagsulat
ng isang Historical Fiction. One day... Hehehe. For now, ito muna. Try niyo lang
ito, baka swak din sa panlasa niyo :)

Pinkangel ♥♡♥

Be my friend in facebook: https://m.facebook.com/mitzi.lopez.71

=================

Chapter Twenty Four

Part ONE of Chapter Twenty Four

We would be making our escape soon. We would make a new life in a place where
freedom was not a luxury, but a gift. A right.

But Stephen gave me a warning. Escaping this place would be like escaping hell.
It'd be difficult, he said. But once we were freed from the fire and clutches of
the vampire laws in this town, freedom was to be our grand trophy.

"Nakakasiguro akong magiging ligtas tayo sa ating pagtakas. At kayang-kaya kitang

protektahan," ang sabi pa sa akin ni Stephen isang gabi.

Wala akong agam-agam na kaya niya akong protektahan. Ngunit alam kong dapat
matutunan ko rin ang kung papaano pangalagaan ang sarili. Buong buhay ko ay
itinuring ako na parang isang mamahalin at babasaging manika—mahina at dapat
protektahan. Sa mundong aking kinagisnan, sa mundo ng huwad na mayayaman, iyon ang
katangiang binansag na normal sa aming lipunan. At ngayon na lilisanin ko na ang
lugar na ito, nararapat lang na isantabi ko na rin ang kaugalian na aking
kinalakihan.

"Pero Stephen, mas mapapanatag ako kung kaya ko rin pangalagaan ang sarili ko."
Umupo ako sa tabi niya. "Hindi naman kasi sa lahat ng pagkakataon ay kasama kita.
At isa pa, gusto ko rin na maipagtanggol ka. Gusto ko rin lumaban."

Tumaas ang isang kilay ni Stephen. "Gusto mo 'kong ipagtanggol? Sa liit mong 'yan,
sa tingin mo ba ay may panlaban ka sa mga bampirang kumakalaban sa akin?"
Hindi pa rin nawawaksi ang paniniwala ni Stephen na ipinanganak na mahina ang mga
kababaihan at kailangan nila ng mga kalalakihan upang ipagtanggol sila.

That chauvinistic male vampire. When would men realize that women are just as
strong and independent as them? Maybe not in terms of strength, but still, women
who are driven and possess a strong determination can do anything men can do. Or at
least that was how I see it now.

"I want to be the one to protect you," dagdag pa niya. "I'm more powerful than you
in strength."

I made an undignified snort. Ang paniniwalang iyan ni Stephen ay baka maging isa pa
sa mga dahilan ng aming pag-aaway sa hinaharap. Powerful, he said. Oo, mas malakas
sila. Pero may taglay ring kapangyarihan ang mga kababaihan. And that is knowing
how to stroke the ego of men.

"Oh, I absolutely love it when you talk like that! My strong, powerful, vampire
lover," ang sabi ko sabay himas sa braso niya.

"Yes, yes. Tama ka. Makapangyarihan ako. Malakas ako. At kayang-kaya kita
protektahan. Kaya wala kang dapat ipag-alala, Elizabeth."

"Alam ko naman iyon. And I know you're a skillful fighter."

"Of course I am! Hindi mo naitatanong, alam ko rin ang mga tinatawag ninyong
martial arts. I also know how to handle a gun. Knife throwing, as well as fencing,
is a piece of cake. And archery? It's just child's play for me. Although, I really
have no use for those things since my strength alone is enough."

Gusto kong matawa sa taglay na kayabangan ni Stephen. Kahit isa itong bampira,
lalaki pa rin ito. At likas na sa mga lalaki ang magpa-impress sa mga babaeng
napupusuan nila. "I know. Alam kong wala kang kinatatakutan, at sila pa ang dapat
matakot sa 'yo."

"Again, tama ka. I have great influence among my peers. And I know how to strike
fear in their mind. Isang tingin ko pa lang sa kanila ay nanginginig na sila sa
takot. And you're right—wala akong kinatatakutan."

"Hmmm..."

Tumaas muli ang kanyang kilay. "You don't believe me?"

"Hindi naman sa ganoon. Kaya lang..."

"Kaya lang ay ano?"

"I realized you do fear something."

"I don't fear anything!"

"I don't know, Stephen. I think you fear na baka malampasan kita. Baka nga sa
konting practice ay mas marunong na akong humawak ng baril kaysa sa 'yo. Siguro, sa
loob lamang ng ilang araw ay mas magaling na ako sa pagtapon ng patalim."

Humalakhak ito ng nakakainsulto. "Ha! That's impossible!"

"Oh, well. I guess we'll never know..."

Tinitigan ako nang taimtim ni Stephen gamit ang mapanuring mata niya. "I see what
you're trying to do here, Elizabeth."

"Don't be ridiculous. I'm not doing anything," I lied.

Naningkit muna nang bahagya ang mga mata niya bago unti-unting tumaas ang isang
dulo ng labi niya. "I'll prove you wrong. You can never beat me. Tell you what, how
about if we'll have a contest."

"Contest?"

"Oo. Isang paligsahan using a weapon of your choice. Kung mananalo ako, tatanggapin
mo ng kusa na ako ang poprotekta sa 'yo at kakalimutan mo na itong kahibangang
ito."

"At kung nanalo ako?"

"Bukod sa hahayaan kitang gawin ang nais mong ito, ibibigay ko sa 'yo ang kahit na
ano'ng kahilingan mo."

"Kahit na ano?"

Isang nakatutuksong ngiti ang ibinigay ni Stephen sa akin. "Kahit na ano."

"Deal!" masaya kong tugon.

True to his word, Stephen allowed me to learn things that was said to be against
the conduct and etiquette set by Haven Ceres for us ladies of the high society of
Salvacion.
Marahil ay ito na rin ang naisip na paraan ni Stephen upang hindi ako mainip tuwing
wala siya. Hindi ko alam kung ano ang pinagkakaabalahan niya at hindi pa rin kami
umaalis ng bansa, ngunit may tiwala ako sa kanya. Kaya naman ay itinuon ko na
lamang ang aking atensyon sa mga itinuturo sa akin ni Lenard Martinez, ang isa sa
mga body guard ni Stephen.

Si Lenard ang naatasang magturo sa akin ng tamang paggamit ng baril. Laking gulat
ko naman na bihasa pala si Violeta sa knife throwing.

"Well, my dear, if your whole life will be connected with the vampires then you
need to be prepared to defend yourself," paliwanag ni Violeta sa akin. "Tulad mo,
hiniling ko rin sa mga bodyguards ni Stephen na kahit papaano ay turuan ako.
Kailangan ko rin protektahan ang sarili ko, hindi ba?"

"But how come they never teach us any self defense in Haven Ceres?"

"Simple lang. Dahil magagamit n'yo ito laban sa mga bampira. Remember, your aim and
role is to please the vampires. And if seeing you in pain pleases the vampires...
alam mo na ano ang ibig kong sabihin."

Napalunok ako. Hindi naman ako inosente para hindi maintindihan ang tinutukoy ni
Violeta. I knew there were people who took pleasure in hurting others during sex.
Maswerte ako at hindi ganoon si Stephen.

Pinagmasdan ko ang hardin kung saan ay nagpapahinga muna kami ni Violeta ngayong
hapon. Sa bawat sulok ng lugar ay may nakabantay na mga bodyguard. Mga tao rin sila
tulad ko. Hindi sila kasing lakas ng mga bampira, ngunit nagagampanan nila ang
kanilang mga tungkulin. Walang bakas ng takot o pangamba sa kanilang mukha. Ang
ipinagtataka ko ay bakit. Bakit hindi sila natatakot sa mga bampira? May sikreto ba
silang alam kung paano mapapatay ang isang kalabang bampira?

"Violeta," simula ko, "how do you kill a vampire?"

Natigilan si Violeta, at kita ko sa kanyang mukha ang pag-alinlangang sagutin ang

katanungan ko. "Bakit mo naitanong?"

"It's just that I've noticed Stephen's bodyguards are not afraid of vampires, or
protecting one for that matter. Do they know a secret on how to kill a vampire?"

"Stephen's bodyguards are part of his own security forces. They are well trained
for their job. As for killing a vampire... hindi naman ito isang sikreto."

"Then papaano mo mapapatay ang isang bampira kung isa silang imortal?"

"All things, the living and the undead, still can meet their demise, Elizabeth.
Immortals or not, every creature has its weakness. For instance, ang mga bampira ay
hindi basta-basta natatablan ng bala o patalim. Hindi sila mamamatay kung tutusukan
mo ang kanilang puso gamit ang wooden stake tulad sa nobelang Dracula ni Bram
Stoker. Walang epekto sa kanila ang bawang o mga bagay na gawa sa pilak."

"Are you saying that vampires are invincible?"

"No. What I am saying is that people should not readily believe what they read in
novels or see in movies. Ikaw ba ay naniniwalang kumikinang ang mga bampira kapag
natatamaan ng sinag ng araw?"

Natawa ako sa turan niya. No. She was right. My Stephen Villaroyal was definitely
not an Edward Cullen kind of vampire.

"Although, I like to stick to Anne Rice's ideas of how to kill a vampire," dagdag
pa niya. "To answer your question, dear, vampires can be killed by beheading them.
After which you need to burn their bodies and scatter their ashes. They said that a
vampire can also die if their blood is drained and sucked until dry by another
vampire. Pero ayaw naman itong kumpirmahin sa akin ni Stephen kung totoo ito.
Prolonged exposure to sunlight can also kill them. Kaya karamihan ng mga Elites ay
may mga tauhan na mortal dahil sila ang gumagawa ng mga trabaho ng kanilang amo sa
umaga."

"Pero malakas ang mga bampira. Mahirap atang pugutan ang kanilang ulo."

"Yes, yes. That is true. At madaling maghilom ang mga sugat nila. Pero kung ang
sugat na matatamo nila ay marami, like a hundred stab wounds or bullets boring into
their flesh, matatagalan ang kanilang paggaling. At kung hindi sila makakainom ng
dugo sa mahabang panahon, mahihirapan silang pagalingin ang kanilang sarili."

"I see."

"Kaya naman ito ang panlaban ng mga hunters na nasa Order—ang umatake ng sabay-
sabay sa isang bampira hanggang sa mabigyan nila ito ng matinding pinsala, humina
at saka pugutan ng ulo."

Sa ngayon, hindi pa ako nakakakita ng isang hukbo ng mga hunters. Si Carl pa lang
ang nakikita ko. Pero hindi siya natatakot noong pinuntahan niya ako sa party mi
Devon. Hindi kaya ay dahil may isang hukbo ang nakaabang lamang sa paligid noong
mga panahong iyon?

Biglang tumayo si Violeta. "Let's go."

"Saan tayo pupunta?" tanong ko.

"Sa gym. Kakausapin ko si Lenard na turuan ka ng iilang self defense."

"Will it work against the vampires?"

"No. Pero naisip ko, dahil nakatali na ang buhay mo kay Stephen, hindi lang mga
bampira ang magiging problema mo." Humarap siya sa akin bago nagpatuloy. "Magiging
isa ka na ring target ng mga vampire hunters."

=================

Chapter Twenty Four (Continuation)

Part TWO of Chapter Twenty Four

Noong una ay ayaw pumayag ni Lenard sa suhestyon ni Violeta na turuan ako.

"Violeta, nahihibang ka na ba? Walang pahintulot mula sa master ang pinapagawa mo

sa akin!" dinig kong sabi ni Lenard.

"Para sa master din itong ipinapakiusap ko sa 'yo." Sabay sila lumingon sa

kinatatayuan ko bago nagpatuloy si Violeta. "Oo, mapo-protektahan natin sila, pero
paano kung nasa ibang bansa na sila at sinundan sila ng mga hunters? We will be
doing the master a big favor if Elizabeth will be strong enought to at least defend
herself."

Nakita kong ayaw pa rin pumayag ni Lenard. Kaya naman ay kusa ko na siyang
nilapitan. "Please. I don't want to be a burden to Stephen."

Bumuntong-hininga na lamang si Lenard at wala nang nagawa. "Bakit kasi hindi na

lang ikaw ang magturo, Violeta."

Tumalikod lamang si Violeta at humarap sa akin. "Nakapalda ako. Hindi kumportableng

magturo kung nakapalda," simpleng sagot ni Violeta sabay kindat sa akin.

Ngayon ko lang napansin ang paldang suot ni Violeta. Madalas ko siyang nakikitang
nakapalda na mahaba. Ang akala ko ay dahil personal preference niya ito. Ngunit
ipinakita niya sa akin ang kanyang sikreto. Isang leather strap sheath ang
nakapulupot sa kanyang binti, at dito niya ikinukubli ang kanyang sandata—isang
matalim na dagger.

"Mahirap na ang buhay ngayon," paliwanag niya. "Dapat lagi kang handa at alisto
kung nabubuhay ka sa mundo ng mga bampira."

"Buti na lang at pumayag si Lenard. Hindi ba siya mapapahamak dahil sa ating

pinakisusap sa kanya?"
Umikot ang mga mata ni Violeta. "Huwag mong alalahanin iyon. Ang totoo ay natatakot
siyang masaktan ka sa pagtuturo niya dahil alam niyang sasaktan siya ni Stephen
kung nasaktan ka."

Natawa ako sa sinabi ni Violeta. Tama. Nakikita ko ngang may punto ang alinlangan
ni Lenard.

Sinimulan na ni Lenard ang pagturo sa akin. Mga simpleng galaw lamang ito ngunit
alam kong makakatulong ito balang araw. Nasa huling bahagi na siya ng pagtuturo
nang dumating si Stephen. Hindi naman sinasadyang ang eksenang nakita ni Stephen ay
kung saan nakayakap nang mahigpit si Lenard sa akin mula sa likuran habang
pinipilit kong kumawala sa kanya.

Isang tingin lamang mula kay Stephen ay biglang nataranta ang kawawa kong
instructor at binitawan ako na para bang napaso ito.

Lumapit sa amin si Stephen, ang mga nakakamatay na titig niya ay nakatuon pa rin
kay Lenard.

Umikot lamang ang mga mata ko at hinampas sa braso si Stephen. "Ano ka ba?
Papatayin mo ba sa takot si Lenard?"

Humaba ang mga pangil niya. "Kung kinakailangan. Hindi ko siya binigyan ng
pahintulot na hawakan ka."

Hindi ko alam kung maiinis ako sa pagiging posessive niya, matatawa o kikiligin.
Pinilit kong sumeryoso. "He was just teaching me, Stephen."

"Fine. I will let him live if you will come with me now."

Nakita kong napalunok si Lenard, ang mga mata niya ay nakikiusap sa akin na sumama
na ako kay Stephen kundi ay buhay niya ang magiging kapalit. Habang si Violeta
naman ay nakangisi.

Hinalikan ko si Stephen sa mga labi at bumulong sa kanya. "Let's go then, love. I

want to show you something."

"Does it involve you getting naked on my bed?"

"Maybe," sagot ko habang hila-hila siya palabas.

Nakita ko naman ang paghinga nang maluwag ni Lenard dahil hindi pa pala magtatapos
dito ang buhay niya, at ang pagtawa ni Violeta sa hitsura ni Lenard.
Dinala ako ni Stephen sa kanyang opisina at may ibibigay raw ito sa akin. Umupo
naman ako sa sofa habang may kinuha siyang isang kahong nakapatong sa kanyang mesa.
Umupo naman ito sa tabi ko at inabot sa akin ang isang kahon na gawa sa kahoy.

"Ano ito?" tanong ko.

"Open it."

At binuksan ko nga. Sa loob ng kahon ay may isang patalim. I held the dagger and
realized it was made of silver. I shifted my gaze at Stephen. "Why are you giving
me this?"

"When I became a vampire, I promised my self that I would end my life as a vampire
once I executed my vengeance. So I paid someone to wield me this dagger, and use it
to kill my self later on. But then, vengeance and anger drove me to live on
further."

"Stephen, silver cannot kill a vampire."

"Yes, and stabbing me in the heart won't kill me, either. Isang baguhang bampira pa
lamang ako noong mga panahong iyon at hindi ko pa alam ang mga bagay-bagay tungkol
sa mga bampira."

"So why are you giving this to me?"

"Because you are right. I won't always be with you. I want you to be safe. Use it
to defend yourself if needed. And once you've learn how to handle a gun, then I
might consider giving you one."

I admit, handling a gun scares me. And I might not be able to get used to it. Ang
sabi pa ni Lenard kanina, if I'm not confident holding a gun, then better not hold
one at all. But I was determined earlier, and so I promised myself I wouldn't give
up learning.

"How will you get a license for the gun?" I asked.

"When will you learn that vampire laws are different from the human laws?"

"But still..."

"I will take care of it," he said with finality.

Mahirap talikuran ang mga patakarang kinamulatan ko na. Kailan ko kaya tuluyang
matututunan ang mga kaugalian ng mga bampira? Nararapat bang matutunan ko ang mga
iyon at sundin kung isa pa rin akong tao hanggang ngayon?

Higit sa lahat, magbabago pa kaya ang isip ni Stephen at gagawin akong isang
bampira upang makasama ko siya habambuhay?

"Devon."

Narinig ko ang malamig na boses ni Stephen. Nakakakilabot ito at may halong

pagkasuklam sa kanyang tinig.

"Stephen, what's wro—" Natigil ako sa pagsasalita nang tumayo si Stephen at

pumwesto sa harapan ko. Sa bungad ng pintuan ay nakatayo ang tinuring na hari ng
mga bampira.

"Ano ang ginagawa mo rito?" tanong ni Stephen kay Devon.

Umangat ang isang dulo ng labi ni Devon. "Para dalawin ang aking future..." Lumipat
ang kanyang mga titig sa akin. "...niece."

"Leave her out of this. Wala siyang kasalanan," matigas na tugon ni Stephen.

"Tama ka. Marahil ay wala siyang kasalanan. Ngunit ikaw... May mga pananagutan ka
Estaban. Nakalimutan mo na ata ang mga patakaran. Kamatayan ang hatol sa mga
pinaggagawa mo. Nakalimutan mo na ba ang mga ginawa sa 'yo ng pamilya ng babaeng
iyan? Esteban?"

"Stop calling me Esteban. I have moved on, and I will be building a new life with
my Elizabeth."

Tumayo ako at tumabi kay Stephen. Dahil sa pagmamahal na ipinapakita ni Stephen

para sa akin ay nadaragdagan ang aking tapang. "Leave us alone. Wala kaming
ginawang masama. Nagmamahalan lamang kami."

Naningkit ang mga mata ni Devon. "Ang pagmamahalang iyan ang magiging bitay ni
Esteban. At ikaw ang kanyang kahinaan." Lumapit pa ito nang husto sa amin.
"Binabalaan ko kayo. Kung ipagpapatuloy n'yo pa ang inyong mga binabalak,
ipinapangako ko sa inyo, ako mismo ang papataw ng kamatayan sa 'yo, mahal kong
pamangkin."

Dahil sa bantang binitiwan ni Devon, hindi ako nagdalawang isip na humakbang

palapit sa haring bampira at itinapat ang hawak kong patalim sa leeg niya. "Subukan
mong galawin ang kahit isang hibla ng buhok ni Stephen at ipinapangako ko rin sa
'yo na gigilitan kita ng leeg at ibibilad ko ang katawan mo sa ilalim ng araw
hanggang sa wala ng matitira sa 'yo kundi abo."

Ngunit hindi natinag si Devon sa aking banta. Bagkus ay ngumisi lamang ito. "Is
this tiny female for real? Challenging the king of vampires with just a tiny
dagger. Maybe, when Stephen dies, I might consider making you my Bloodslave."

Akmang susugurin sana ni Stephen si Devon, ngunit pinigilan ko ito.

Humalakhak lamang si Devon. "Tuluyan ka nang nakontrol ng babaeng iyan. 'Yan ang
kahinaang nagagawa ng pag-big." Nang sinabi niya ang katagang 'pag-ibig' ay parang
diring-diri ito sa salitang iyon. Ano kaya ang nakaraan ng hari ng mga bampira at
may matindi itong galit sa salitang pag-ibig?

Devon pushed the dagger away from his neck using one finger. The sharp blade made a
cut on his finger and blood started dripping, pero tila bale wala ito sa kanya.
"Isang babala para sa inyong dalawa. May debilitasyong nagaganap ngayon sa loob ng
aking pamamahala. May mga gumagalaw nang palihim sa loob ng council na gusto akong
pabagsakin. At gagamitin nila ang kaisa-isa kong tagapagma. Kaya mag-ingat ka. Baka
sa kamay pa ng mga kalaban ko kayo mamamatay." Isang tingin sa aking hawak na
patalim ang ginawa niya, bago umiling at natatawang nilisan ang opisina ni Stephen.

"Elizabeth, get ready. Malapit na tayong umalis."

Lumingon ako kay Stephen, at kitang-kita ko sa mukha niya ang matinding epektong
idinulot ng mga huling sinabi ni Devon. At pakiwari ko'y may nalalapit na matinding
kaguluhan ang magaganap sa mga susunod na araw sa sikretong lipunan ng mga bampira.

***

A/N: hello! Happy easter po sa inyong lahat! ♥♡♥

=================

Chapter Twenty Five

A/N: hey guys!! Here is a treat for you all. Suppose to be I will be posting this
tomorrow. But then, I might be busy tomorrow so here you go. Enjoy reading and,
uhm, wag sana kayong magalit sa akin sa mababasa niyo. Hehehe. ;)

PinkAngel ♥♡♥

***

Part ONE of Chapter Twenty Five

We rode the car in silence. I couldn't believe that we would finally be doing it—
our escape.

Last night, Stephan handed me the phone. I was surprised to hear my mother's voice
on the other end of the line.

"Hija, Elizabeth," Mama said.

"Ma! How are you? Where is Papa?" Tumingin ako kay Stephen na nasa tabi ko. "May
problema ba?"

"No dear. Wala naman. Gusto ko lang sabihin na mag-ingat ka. I heard you have plans
to go out of the country, although your Papa and I have no idea when or where. Pero
we just want to be sure that you are doing it on your own decision, at hindi ka
lang napilitan."

Mama's concern brought tears to my eyes. Hindi ko alam kung magkikita pa rin kami,
pero nakapagdesisyon na rin ako. "Sarili ko pong desisyon ito, Ma. Dont worry—I
will be fine. Pero, paano mo naman nalaman ang plano namin, Ma?"

"He was here, your fiance."

"My what?"

"That vampire, Mr. Villaroyal. He said he was your fiance."

Tinaasan ko ng isang kilay si Stephen at nagbikit-balikat lamang ito na parang

nagsasabing "ano na naman ba ang ginawa ko?"

"I see," I told Mama. "Ano naman ang pakay niya riyan?"

"He went to see us a couple of days ago, and he asked us to leave our home."

I was ready to give Stephen an angry holler when Mama said, "Nag-aalala kasi siya
sa aming kaligtasan lalo na't aalis kayo ng bansa. Kaya naman ay
nakipagkoordinasyon siya sa iyong Papa at dalawa silang nag-ayos para sa aming pag-
alis. As a matter of fact, we will be leaving in about... ten minutes from now."

"Ang bilis naman, Ma! Saan ba kayo pupunta?"

"We cannot tell you as of now, at mas mabuti na rin iyon para sa kaligtasan nating
lahat." There was a long pause before mama said, "We will miss you, hija. And we
hope that you will find your happiness with him. Your papa and I are deeply sorry
for forcing you to be in that situation in the first place. Kung hindi ka sana
namin pinilit—"
"Kung hindi po ito nangyari, hindi ko po makikilala si Stephen." At kung hindi ako
pumasok sa buhay ni Stephen, walang tutulong na humilom ang kanyang sugat at
habambuhay siyang maghihiganti at magkikimkim ng galit sa puso nito.

Masasabi kong nakatakda talagang mangyari itong lahat. Ang buhay ng lahat ng mga
tao ay magkakaugnay. It was a ripple effect—I was able to heal Stephen, and Stephen
withdrew his support for the Bloodslave contract. Darating rin ang araw na
makakalaya kaming lahat sa mapangahas na kontrol ng mga bampirang makapangyarihan.

Dahil sa ginawang hakbang ni Stephen, nagkakagulo ngayon sa konseho ng mga bampira,

at hati ang opinyon ng mga bampira.

In Stephen's absence, according to him, isinusulong ni Marcus ang pagbubuwag ng mga

kontrata. I wonder why Marcus was doing it? I always thought he enjoyed his women.
But then again, maybe something happened that changed his mind.

I spoke to Papa as well, and we said our goodbyes afterwards. Kaya pala abala si
Stephen nitong mga nakaraang araw. Inaayos pala nito ang pagtatago nina Mama at
Papa.

Lumingon ako sa kanya at tinaasan ng isang kilay. "So. Engaged na pala ako with out
me knowing it. Tell me, kailan pa kita naging fiance?"

Parang nagmukhang bata si Stephen na nahulihang gumawa ng kalokohan nang isinuksok

niya ang mga kamay sa bulsa ng kanyang pantalon at yumuko, looking so guilt of his
crimes. "Naisip ko kasi na mas tatanggapin ng mga magulong mo ang tulong ko kung
sasabihin ko iyon."

Napahalakhak lamang ako. "Kita mo ang ginawa mong pagsisinungaling na 'yon. Mama
will be heartbroken when she realizes we lied."

"Oh, I'm sure she will not be heartbroken."

"And why is that?"

"Because I will marry you. That is if you will accept a vampire for a husband."

Nakanganga lamang ako nang inangat ko ang mga mata ko at tinitigan ang mukha ni
Stephen. I wasn't sure if I understood what he had just said. "Are you...?"

"Yes, I am. Will you marry me?" May binuksan siyang maliit na kahon na may lamang
singsing. "I am not a very romantic vampire, and I'm not sure if I'm doing it
right. But what I do know is I want to be part of your life. What I am trying to
say is, will you, Elizabeth Montemayor, allow me to be your man—I mean, vampire—for
the rest of your life?"
I ended up bursting with laughter. Stephen, on the other hand, ended up looking
hurt and confused.

"Why are you laughing at my proposal?" he asked. "Is this your way of rejecting
me?"

I forced myself to calm down. "No. I'm just overcome with joy. 'Yun lang. Of course
I will accept you, silly. I love you, that's why."

Thinking about his proposal that night brought a smile to my face. I felt Stephen's
hand on mine.

"What is that smile for?" tanong niya.

"Wala naman." When all of this is over, when we would be able to escape unharmed
tonight, I would soon be his wife. That was enough reason to smile. "Malayo pa ba
tayo?"

"Andito na tayo." Una siyang bumaba sa sasakyan kasama ng mga bodyguards sa

kabilang sasakyan. At nang nasigurado na niyang ligtas sa labas, saka niya ako
pinababa. The dead cold night greeted my senses. And although far from where we
are, city lights still blinkered and large planes where taxiing in the far runway,
the part where we were was almost deserted.

"Hindi ba nasa kabila lang ang international airport? Bakit dito tayo pumunta?"
nagtataka kong tanong.

"Using commercial planes might jeopardize our escape. We will use a private jet."

May nilapitan si Stephen na isang lalaki. Mukhang hindi ito ang piloto naming.
Marahil ay isa ito sa mga ground personel. Kahit sa dilim ay nakita kong kumunot-
ang noo ni Stephen, at isang tango lamang ang ginawa niya at dalawa sa kanyang mga
tauhan ang umakyat ng eroplano. Bigla naman akong pinalibutan ng mga bodyguards.

"May problema ba?" tanong ko.

"Bumalik na po tayo sa sasakyan, Miss Elizabeth," ang tanging sagot sa akin ni

Lenard.

Nakita kong lumabas ang dalawang bodygurad sa loob ng eroplano at umiling, at iyon
ang hudyat para kay Stephen upang lumingon sa aking direksyon. Nakita kong nagbago
ang kanyang ekspresyon sa mukha. Takot ang nakita ko sa kanyang mga mata nang
isinigaw niya ang pangalan ko, at akmang tatakbo siya papunta sa akin nang may mga
pigurang sumulpot sa magkakaibang direksyon at tinambangan si Stephen.
Mga putok ng baril ang sunod kong narinig, at pilit akong itinutulak ng grupo ni
Lenard pabalik ng sasakyan.

Tuluyan nang napalibutan si Stephen hanggang sa hindi ko na siya makita pa.

=================

Chapter Twenty Five (continuation)

Part TWO of Chapter Twenty Five

***

"Si Stephen! Lenard, si Stephen!" sigaw ko nang nakikita kong pilit lumalaban si
Stephen na makatakas sa mga nakapalibot sa kanya. Hindi ko maintindihan—malakas si
Stephen, ngunit bakit mas malakas ang mga kalaban niya?

Naramdaman kong hinila ni Lenard ang kamay ko at may nilagay na baril sa palad ko.
"Huwag mong kalimutan ang mga itinuro ko sa 'yo. Gamitin mo ito kung
kinakailangan."

"Pero Lenard—" Hindi ko naituloy ang mga sasabihin ko dahil nagsimulang magpaputok
ng baril ang mga bodyguards na nakapalibot sa akin.

Nakita kong isa-isang sinusugod ang mga kasamahan ko, at dinig ko ang kanilang
hiyaw at daing nang isa-isa silang tinamaan ng bala at mga suntok ng kanilang mga
kalaban.

"Lenard! Dalhin mo sa ligtas na lugar si Miss Elizabeth!"

Sinimulan namin ang pagtakbo habang pinipigilan ng ibang kasamahan namin na sundan
kami ni Lenard. Ngunit sadyang pinaghandaan ng mga kalaban namin ang kanilang
ginawang pagsugod.

Pinalibutan kami ng anim na lalaking naka itim na T-shirt at combat pants, katulad
ng suot ni Carl noong pinuntahan niya ako sa bahay ni Devon. Sila ba ang mga
Hunters na nagtatrabaho sa ilalim ng Order?

Nakaalerto si Lenard, nakatutok ang kanyang baril sa aming mga kalaban. Ginaya ko
rin siya at itinutok ang baril sa kanila. Humakbang sila papalapit sa amin at
nagsimulang magpaputok si Lenard. Nang isa sa mga Hunters ang humakbang papunta sa
akin, ginamit ko ang baril upang depensahan ang aking sarili.

One shot. Two shots. Three, then another and another. I saw blood oozing from the
holes my bullets made, but the man still remained standing, walking towards me,
taunting me with his evil sneer.

How could it be? Naka bulletproof vest ba ang mga Hunters? But there was blood on
his chest! Unless...

Vampires.

Vampires were working for the Order.

Was that even possible?

I never got to answer my own question because Lenard was suddenly attacked. A
vampire came out of the sides and tackled Lenard, rendering him immobilized. I saw
his attacker's eyes gleamed red with an eerie joy as Lenard tried to struggle to
free himself with no avail.

Pinaputok ko ang aking baril sa direksyon nito ngunit wala itong nagawang malaking
pinsala sa bampira.

"Tumakbo ka na!" ang naging huling sigaw ni Lenard bago nilapa ng bampira ang
kanyang leeg na parang isang mabangis na hayop na kinakain ang laman ng kanyang
nahuling pagkain.

I screamed as I saw Lenard died before my eyes.

My fear escalated as I felt a cold, vice-like grip on my arm. Driven by an instinct

to live, I crouched low and drew my dagger hidden under my skirt and forcefully
sliced my attacker's neck. Only, my strength was not enough to decapitate the
vampire. What I did only stirred his anger.

"Bitch!" he grated. And right before my eyes, I saw his gaping skin healed by
itself.

He grabbed my dagger and threw it away as another vampire held me from behind.

I screamed. I screeched. I flail and shouted, threw punches anywhere my fists could
land. But I was not that strong enough against them.

I felt I was being lifted from the ground, as their laughter mocked my flimsy
defense.
The vampire threw me on the ground unceremoniously, like I was nothing but a sack
of potatoes. I forced to lift my body from the ground, and I saw a bloodied Stephen
being held by several vampires.

"The scum and his whore," a man wearing a long black coat said. "Matutuwa si boss
sa ating balita."

"Sinabi mong hindi mapapahamak si Elizabeth!" Pamilyar ang boses na iyon. And I was
right. Nakita kong nakatayo si Carl sa tabi ng nakaluhod na si Stephen. "Ang usapan
natin ay pakakawalan mo si Elizabeth!"

"Change of plans, Carl." Hinablot niya ang buhok ko upang angatin ang aking ulo.
"Utos ni boss."

"Pakawalan n'yo siya. Ako ang kalaban ninyo, hindi siya," narinig kong sabi ni
Stephen.

"Lahat ng kakampi mo ay kalaban din ng Order," sagot ng lalaking hila-hila pa rin

ang buhok ko.

Sinubukan ni Stephen na kumawala sa mga nakahawak sa kanya, ngunit kitang-kita ko

ang panghihina ni Stephen. "Mga bampirang nagtatrabaho para sa Order? Nakakasuka."

Napasigaw ako nang isang suntok ang tumama sa mukha ni Stephen.

"Walang personalan, kamahalan. Trabaho lang," sagot ng bampirang nakahawak sa

kanya.

Nagulat ako nang hinila ng lalaking nasa likod ko ang aking buhok hanggang sa
napatayo ako. Pinilit kong tanggalin ang mga kamay niya sa buhok ko, ngunit
napatigil ako nang naramdaman ko ang malamig na patalim sa tapat ng aking leeg.

"Huwag!" sigaw ni Stephen. "Ano ba ang kailangan n'yo sa amin?"

"Isang impormasyon. At ikaw lang ang makakabigay nito sa amin," sagot nito kay
Stephen. "May itinatago ka at gusto namin malaman ang kinaroroon nito."

"Wala akong itinatago sa inyo!"

Mas lalong idiniin ng lalaki ang patalim sa leeg ko. "Sumagot ka ng tama, kundi ay
mamamatay ang babaeng ito. Ano ba ang mas mahalaga? Ang buhay ng babaeng mahal mo,
o ang impormasyong hinihingi ko?"

Nakita kong nahihirapan si Stephen sa pagsagot. Gusto kong ako ang piliin niya, na
sabihin niyang mas mahalaga ako kaysa sa anumang bagay. Ngunit nakikita ko ring
malaking bagay ang hinihingi sa kanya, isang bagay na marahil ay makakadulot ng
matinding epekto kung isisiwalat niya ang kanyang nalalaman.

Idiniin pa nang husto ng lalaki ang patalim sa leeg ko, at napahiyaw ako nang
naramdaman ko ang kirot nang bahagyang bumaon ang dulo ng patalim sa aking balat.

"Sasabihin ko na! Basta pakawalan mo lamang siya!" pakiusap ni Stephen.

Alam kong masasamang tao itong mga nakapalibot sa amin at alam kong gagamitin
lamang nila sa pansariling kapakanan ang hinihingi nilang impormasyon kay Stephen.
Kaya ginawa ko ang isang bagay na hindi ko inaasahang magagawa ko pala. "Stephen,
you listen to me!" sigaw ko. "Whatever they do, don't tell them where it is!"

Isang suntok sa sikmura ang ganti sa akin ng lalaki. "Tumahimik ka!"

"Don't hurt her!"

"Tama na!"

Sabay na sigaw ni Stephen at Carl, ngunit isang sampal sa mukha ang sunod na
ibinigay nito sa akin.

Ngunit hindi ako pa rin ako natinag sa pananakit nito sa akin. "Kung sasabihin mo,
pangako ko sa 'yo, hinding-hindi na kita mamahalin! Huwag mong hayaang magtagumpay
sila!"

"Eh, 'di dalawa kayong mamamatay!" sigaw nito bago ako itinulak sa direksyon ni
Stephen.

Napaluhod ako sa harapan ni Stephen at niyakap siya. "Don't let them win," ang
huling nasabi ko bago ako nakarinig ng isang putok at naramdaman kong may bumaon sa
akin mula sa likuran. Nasundan pa iyon ng isa, at isa pa, hanggang sa napagtanto
kong tinadtaran na pala ako ng bala mula sa likuran.

"Elizabeth!" ang huling narinig kong sigaw ni Stephen.

Ramdam ko ang pagbuga ko ng dugo, ang pag-ikot ng aking paligid at ang unti-unting
pagdilim ng aking paningin.

Ngayong gabi, alam kong mamamatay ako. At ang huli kong naisip ay kung papaano na
si Stephen. Parang bumalik na naman ang nakaraan. Instead of Stephen dying, I was
the one destined to die. Alam kong muling babalutan ng galit at paghihignapis ang
puso ni Stephen. Mauuwi lang sa wala ang lahat ng aking pinaghirapan dahil sa aking
nakatakdang kamatayan.
I tried to form the words 'I love you' but nothing came out as I slowly succumb to
darkness. Ngunit bago ako tuluyang binalutan ng kadiliman, a shadow caught my
attention. Not far from where we were, I saw someone stepping back behind a
darkened corner. But before he was able to conceal himself in the dark, I was able
to see his face.

Devon just stood there, watching me dying slowly in Stephen's arms. And the very
last thing my mind shouted was "traitor!"

=================

Chapter Twenty Six

I was going in and out of consciousness. I was not sure if I already died, or if
everything was just a dream. Would I wake up out of this painful nightmare?

The pain started spreading on my entire body as I sprawled on the concrete dirt.
Life was slowly slipping away from me as I continued to breathe in a steady rhythm.
The more I tried to move, the more the pain intensified.

How many injuries did I received? Five to six bullets on my back. A cracked rib due
to my attacker's constant stomping on my chest. A dislocated knee joint when he
fired another bullet on my right leg. And probably I sustained a broken jaw bone as
well when my assailant forcefully twisted my face to witness Stephen crying from
anguish every time they hurt me.

Alam kong nasasaktan si Stephen tuwing pinagsisipa ako at pinagtatadyakan. At alam

kong sinisisi niya ang kanyang sarili dahil wala siyang magawa kundi panoorin ako
habang sinasaktan ng mga taga Order.

Nakita kong iginapos nila si Stephen at pinilit isakay sa kanilang sasakyan nang
inakala nila na patay na ako.

Ngunit hindi pa ako patay.

Matinding galit sa aking puso ang nararamdaman ko ngayon dahil sa ginawa nilang
pagpapahirap kay Stephen. Kakayanin ni Stephen ang pisikal na sakit na matatamo
niya laban sa mga kalaban namin, ngunit ang makita akong sinasaktan ay nagdulot ng
mas matinding sakit sa kanya.

Magbabayad sila. Everyone of them. From those filthy vampires to those humans
working for the Order. Hindi ko sila mapapatawad dahil sa sakit na ibinigay nila
kay Stephen. I would haunt them down. Even from the afterlife, I would not take
rest until they'd pay for what they did to me, to us.
I coughed out more blood. Why was death taking too long to take me?

Revenge. It was all I could think of while waiting for death to come. Pero nang
unti-unti akong nahimasmasan, alam kong mali pa rin ang maghiganti. Walang
maidudulot ang paghihiganti kundi walang hanggang bigat ng kalooban.

Si Stephen, alam kong dalawa lamang ang kanyang patutunguhan—ang maghiganti sa

pumatay sa akin, o ang sundan ako sa mundo ng kamatayan. Ayokong mahantong siya sa
ganoong sitwasyon, ngunit wala akong magawa.

Unti-unting humihina ang tibok ng aking puso. Unti-unting dumidilim ang aking
paningin. Marahan kong ipinikit ang aking mga mata upang isuko ang sarili kay
kamatayan.

"Didn't know you were that easy to give up."

I tried to fight again to remain my consciousness as I tried to identify whose

voice it was.

"Akala ko pa naman ay palaban ka. Madali ka rin palang sumuko sa kakaunting bala at
mahinang pagsisipa na ginawa sa 'yo."

I blinked slowly, trying to make my vision clear. And when I saw him looming over
my almost lifeless body, I felt rage overcame my helplessness. Traitor! I tried to
say but no voice came out from me.

"I should just let you die," ang sabi pa ni Devon. "But I will not." Lumuhod ito sa
tabi ko. "Kung sasagutin mo ako ng tama, kung maibibigay mo ang kasagutang nais
kong marinig, bubuhayin kita."

Did he mean...? Was he going to make me...?

"Yes, my dear future great-grandniece. I will finally make you one of us. Oh joy,
what a dream come true!" sarkastikong sabi niya. "Ngayon, sagutin mo na ang iyong
great-granduncle at nang matapos na ang iyong paghihirap. Convince me—why will I
allow you to live?"

Sa malapitan, kitang-kita ko ang kulay ng kanyang mga mata. Magkatulad sila ni

Stephen. The same coffee brown eyes. But in those brown eyes, there was something
ruthless and sinister shinning from those brown orbs.

Alam ko kung ano ang sagot na gusto niyang marining. Ngunit hindi iyon ang aking
dahilan upang mabuhay muli. Higit pa sa gustong marinig ni Devon ang rason ko upang
mabuhay.
I tried to open my lips, forced my self to speak. "L-love," I whispered.

Devon snorted in disgust. "Love. Wrong answer."

Tumayo siya at akmang aalis ngunit nakahanap ako ng panibagong lakas at nagawa kong
hawakan ang dulo ng pantalon niya. "S-stephen... love..." Iyon lamang ang nakayanan
kong sambitin dahil bumabalik na muli ang aking kahinaan. Napapikit ako ng mata at
binitiwan ang pagkakahawak sa pantalon ni Devon.

Unti-unti na ring humihina ang pandinig ko. Ngunit nasagap ko pa rin ang mga
sumunod na sinabi ni Devon.

"Gusto kong maghiganti ka! Ubusin silang lahat na nagpahirap sa 'yo! Walang saysay
ang pagmamahal at pag-ibig sa mundong ito! Kapangyarihan, karangyaan, habambuhay na
pagkabuhay... iyon ang mahalaga!" Naramdaman kong parang niyuyugyog ako ni Devon.
"Maghiganti ka!"

Hindi ko alam kung bakit paghihiganti ang nais niya. Ngunit hindi ko na kayang
isipin pa ang kasagutang iyon dahil ramdam kong unti-unti ng bumibigay ang aking
katawan.

"But I'm curious.. Hanggang saan ka madadala ng pag-ibig na iyan?" Naramdaman ko

ang paghinga ni Devon malapit sa aking tainga. "That's why I'm allowing you to
live."

Isang matinding kirot ang muli kong naramdaman. Devon bit my neck painfully and
started drinking whatever blood remained inside of my body. I wanted to scream and
shout, but no sound came out of my mouth. And after a few seconds, I died.

***

I knew I died. I could not feel the beating of my heart. I could not even breath in
any oxygen in my lungs. Every organ in my body ceased to function. And yet when I
felt something cold dropped unto my lips, slowly trickled down to my eager tongue,
a new surged of life slowly rushed in my veins.

I swallowed the cold liquid. It tasted like rusty, old metal. It tasted divine.

But I wanted more.

I parted my lips, hoping to have some more, but I only heard a chuckle not far from
where I remained motionless.

"So eager for more," the voice said.

Whose voice was it? I remembered Devon was with me. What did he do to me?

"Be a good girl and open your mouth, Elizabeth. Marami pa akong ibibigay na dugo sa
'yo."

Naramdaman kong may itinapat siya sa aking bibig. At sa bawat patak ng likido sa
aking bibig, unti-unti kong nararamdaman ang panibagong lakas na umuusbong sa aking
mga ugat, hanggang sa nagawa kong maigalaw ang aking kamay at hinawakan ang kung
ano man ang nakatapat sa aking mga labi.

Para akong may matinding uhaw, at sinimulan kong sipsipin ang masarap na likidong
nakalahad sa aking bibig.

I was greedy for more as I continued to suck, and suck, and suck some more.

Nagawa kong imulat ang aking mga mata, at nakita ko ang mukha ni Devon. His face
was twisting with pain as I continued to feed on his delicious blood.

He forcefully pulled his wrist away from my lips. "Kung alam ko lang na may balak
kang ubusin ang dugo ko, hindi na sana kita naisipang buhayin pa."

Ngumisi lamang ako sa kanya. He deserved more than what I just did to him. Ngunit
hindi ko na ito nagawang sabihin dahil muli akong binalutan ng kadiliman.

Hindi ko alam kung ilang oras akong nanatiling tulog. Naalimpungatan lamang ako
nang muli akong nakaramdam ng matinding sakit sa buong katawan ko. Parang pinipiga
ang aking puso, at lumiliyab ang aking mga baga. Ramdam ko rin na parang pinupukpok
ng martilyo ang aking mga braso at binti. Napahiyaw ako sa panibagong sakit sa
aking dibdib.

"What's happening to her? Marcus! Please, do something!"

"Wala tayong magagawa kundi ang panoorin siya, Jane. Unti-unti nang naghihilom ang
mga sugat niya. At ang mga buto niya ay dahan-dahang bumabalik sa normal kaya siya
nasasaktan ng ganyan."

"But she's in severe pain! At least give her something! Morphine! Valium!
Anything!"

"Hush now, Jane. She is turning. It is always painful to become a vampire..."

Hindi ko alam kung guni-guni ko lamang ang mga boses na iyon. All my senses were
focused on the escalating pain that was enveloping every part of my body. Simula
ulo hanggang paa, pati mga dulo ng daliri ko... napakasakit.
Then I felt my gums itching, my teeth aching. Oh God! I wanted to sink my teeth
onto something. Anything!

And then I screamed.

"Marcus!"

"Alright, Jane. I'll try to do... something."

At naramdaman kong may ipinatong sa ibabaw ng aking mga labi.

I didn't hesitated as I sank my teeth into it, into those flesh, savoring every
ounce of blood I could suck out of it. The liquid rushing down my throat was
exquisite, feeding my insatiable thirst, but it only made me crave for more.

I heard someone hissed, then a groan was followed.

Naramdaman kong may maiinit na palad ang dumampi sa aking noo.

"Lizzie, it's me, Jane" a soothing voice whispered near my ear. "Please release
Marcus. Mamamatay siya kung uubusin mo ang kanyang dugo. And we need him to save
Stephen. You do want to save Stephen, don't you?"

I do! I want to save Stephen so badly. I want to save him...

I slowly released Marcus and fell back on the bed. I could still feel the sticky
blood clinging on my lips, but was too exhausted to even lick it. And before I feel
back to sleep, I was able to catch their conversation.

"Okay ka lang ba, Marcus?"

"Get away from me, Jane! How many times do I have to tell you I don't need your
help!"

"Pero Marcus..."

Heavy footsteps followed, then a door banged. I felt the bed sinking and I knew
Jane sat beside me. I felt her warmth caress, but I also felt her pain.

"Hindi niya ako mamahalin dahil isa akong tao. Paano ba matuturuan ang pusong huwag
na lamang magmahal? Dahil ayoko ng magmahal, Liz. Sumusuko na ako..."
That bastard Marcus. When I wake up from my sleep, I would tear him from limb to
limb for breaking my best friend's heart.

***

I blinked several times, adjusting my eyes from the glaring light of the
chandelier.

Unti-unti kong nagawang buksan ang aking mga mata. Pinagmasdan ko ang aking
paligid. Yellow walls surrounded me. A bookshelf on one corner and a pretty
porcelain doll was sitting on a couch near by.

Napangiti ako. Jane's room. Alam na alam ko ang hilig at paborito ni Jane. Her room
in her parent's house was filled with old porcelain dolls. Ang sabi niya ito raw
ang paborito niyang manika, at lahat ng mga iyon ay bigay sa kanya ng isang taong
nakapahalaga sa buhay niya. At tama nga ako. Nakaupo si Jane sa isang upuang katabi
ng aking kama, natutulog. Magdamag ba niya akong binantayan? Napansin kong puno ng
sugat ang kanyang kamay. Bite marks were on her wrist.

I gasped. Pati si Jane ay kinunan ko ng dugo. Lumapit ako sa kanya at nilagyan ng

kumot, ngunit nagising ito nang naramdaman niyang hinaplos ko ang sugat sa kanyang
kamay.

"Lizzie..." ungol niya. "Gising ka na pala? Nagugutom ka ba? Ipaghahanda kita ng

pagkain."

"Jane, I'm sorry..."

Umiling lamang ang kaibigan ko. "It's alright, Liz. Alam ko naman na gagawin mo rin
ito kung ako ang nasa katayuan mo. So, how does it feel? To be a vampire?"

"I feel... strange." I felt different. My body was light as feather and my
movements were fluid-like and faster. My senses became more profound—Jane's beating
heart was loud and clear, and the faint scent from the vase filled with withered
rose tickled my nose. "I feel not human at all."

Tumawa naman si Jane. "Of course you feel that way, silly--that's because you're a
vampire now."

Ngumiti ako sa kanya. "Pagkagising ko, alam ko agad na ito ang kuwarto mo."

Humagikgik naman siya. "What gave it away?"

"That doll."
"Sorry. Alam kong may phobia ka sa mga lumang manika."

"Dahil talagang nakakatakot ang mga hitsura ng mga lumang manika. Pero alam kong
importante sa iyo ang porcelain doll na 'yan. Bakit ba hindi mo pa itinatapon 'yan?
Ten years mo na atang kasamang natutulog 'yan, eh."

"Someone important gave that to me."

"He does't deserve you, Jane." Kahit hindi pa sa akin sabihin ni Jane kung sino ang
tinutukoy niya, may hinala ako kung sino ang tinutukoy niyang importante.

Malungkot ang ngiting ibinigay sa akin ni Jane. "I know. I'm leaving him soon."

"Alam mong hindi ka makakatakas nang basta-basta."

"Alam ko 'yon. Pero susubukan ko."

Niyakap ko ang kaibigan ko nang mahigpit

"Kapag natapos na lahat ng ito, kapag nailigtas ko si Stephen, tutulungan kitang

makatakas."

"Salamat, Liz..."

"Mind if we interrupt you ladies?"

Kinalas namin ni Jane ang aming yakap sa isa't isa at nakita naming nakatayo sa may
bungad ng pintuan si Marcus. Nasa likod naman nito si Devon.

"Jane, step outside," utos ni Marcus. "May pag-uusapan kaming importante."

Tumango si Jane. "I'll see you later, Liz."

Nang naiwan kaming tatlo sa silid, pinandilatan ko ng mata si Marcus dahil sa

kabastusang pagtrato niya sa aking kaibigan, ngunit bale wala lamang ito sa kanya.

Umupo si Devon sa isang arm chair at nanatiling nakatayo pa rin si Marcus sa isang
sulok.

"What a beautiful vampire," ang unang sinabi ni Devon. "Kung alam ko lang na
magiging ganyan kaganda ang aking obra, sa simula pa lang ay ginawa na sana kitang
isang bampira."
Alam kong nalinisan ni Jane ang mukha ko, ngunit may mga natitira pa ring bakas ng
natutuyong dugo sa aking labi, magulo ang aking buhok at marumi pa rin ang suot
kong damit. "I look filthy."

"On the contrary my dear, you look lovely."

"I look like a savage beast."

"You look like one of us."

"Yes. A savage beast."

Humalakhak lamang si Devon. Tumayo ito at lumapit sa akin. Hinaplos niya nang
marahan ang aking pisngi. "Nevertheless, you are still a beautiful beast."

Hindi ko napigilan ang aking sarili at naitulak ko siya nang malakas sa dibdib. Sa
sobrang lakas nito ay tumilapon siya hanggang tumama ang likod niya sa pader. I
never knew I was this strong. Or was it the vampire blood that made this strong?

Umayos ng pagkakatayo si Devon. "Is this how you repay your creator?"

"You were there! You could have helped Stephen, but you just stood there and
watched. You left me to die!"

"But through death I gave you immortality." Umikot si Devon sa akin. "Death is the
catalyst to change someone into a vampire."

"I was already dying out there. At nagawa mo pang pagpiyestahan ang dugo ko?"

"Because it has to be done. Kailangang maubos muna ang dugo mo hanggang sa kakaunti
na lamang ang natitira—sapat na iyon para makabuo ng panibagong dugong dadaloy sa
iyong mga ugat. Ang pag-inom mo ng dugo ko ay siyang magpapabago sa iyong katauhan.
Then lo, and behold, a new vampire is born."

"And you expect me to thank you? I wouldn't be surprised kung may kinalaman ka sa
nangyari sa airport."

"No, I don't need your sugar-coated thank you, my dear. But I expect you to embrace
immortality and do your part as a vampire under my rule. At wala akong kinalaman sa
nangyari no'ng gabing iyon. I was there to see my only remaining relative for the
last time."

Alam kong may itinatago itong ibang dahilan. Marahil ay hindi nga siya ang nagbigay
ng impormasyon sa mga Hunters, ngunit papaano niya rin nalaman na andoon kami ni
Stephen noong gabing iyon?

"Now its time to get to our business. How much do you want to save Stephen?" tanong
ni Devon sa akin.

"Badly."

"Kung ganoon, magbihis ka na. May pupuntahan tayo." Iyon lamang ang sinabi niya at
lumabas na ito ng silid.

Sunod na humakabang papuntang pintuan si Marcus ngunit pinigilan ko siya. Nilapitan

ko ito at sinuntok ng malakas sa mukha, sa sobrang lakas ay narinig ko pang nabali
ang mga buto nito sa mukha.

Umayos ito ng pagkakatayo at pinilit ibalik sa tamang lugar ang mga buto nito sa
panga.

"Was that even necessary?" he demanded.

"That's for Jane!" I yelled before marching to the bathroom and slammed the door
shut.

"Women!" narinig kong sabi ni Marcus. "All of them are a pain in the ass!"

=================

Chapter Twenty Seven

"So why were you there?" I asked Devon.

"I already answered that question," his reply to me.

Matapos kong makapag-ayos ng sarili ay pinuntahan ko sina Devon at Marcus sa living

room. Wala roon si Jane. Marahil ay pinagbawalan ito ni Marcus na makasama sa amin.
That bastard.

Tinaasan ko lamang ng kilay si Devon. "Oh, is that so? Your answer wasn't that
convincing enough."

"Would anything I say even convince you of my good intentions?"

"Try me."
Tumayo si Devon at kumuha ng maiinom sa maliit na bar sa isang sulok. "May
impormasyon na nakarating sa akin na may nagmamanman kay Stephen na taga Order.
No'ng una ay hindi naman ako nababahala dahil parati naman kami minamanmanan ng mga
Hunters. Pero may nakapagsabi sa akin na may kailangan silang makuha mula kay
Stephen, and I got curious as to what it was. Kaya naman ay lihim ko kayong
sinundan sa airport."

May pakiramdam akong may itinatago pa rin si Devon. "Iyon lang?"

"Yes, Elizabeth. 'Yon lang."

"May mga bampirang nagtatrabaho sa Order. Akala ko ba ay ikaw ang tinaguriang hari
ng mga bampira, and yet you can't even control your own kind?"

"OUR kind, dear Elizabeth. It's our kind since you're one of us now. May mga taong
ispiya rin naman akong nasa loob ng Order, kaya sasabihin ko sanang patas lang
kami. But a very disturbing news reached my ears that an influential vampire lord
had infiltrated inside the Order and is now the Hunters' new boss. Just imagine, a
vampire using the Order to kill other vampires."

"Vampire lord? Totoong may mga royalty sa inyo?"

Bumalik sa kanyang inuupuan si Devon. "Oh, no. Not really. Not in the literal
sense. Iyon ang tawag namin sa mga bampirang Elites na may mataas na katungkulan sa
aming gobyerno, o council—a title bestowed to someone who works for the council.
Take Marcus here, for instance. He is actually Lord Marcus, the council's emissary.
We send him to use his charms to make foreign vampires agree to our terms."

Napalingon ako sa kinaroroonan ni Marcus, at nagawa pang kumindat sa akin ng hudyo.

"I'm quite charming, Elizabeth," pagmamayabang ni Marcus sa akin. "I can give you a
private demonstration if you want to."

"How about kung subukan mo munang maging charming kay Jane?" I bit back. He merely
gave me a shrug. Ibinaling ko muli ang atensyon ko kay Devon. "So you're trying to
create some sort of monarchy sa loob ng isang democratic country?"

"Already did. You are looking at the king of the vampires. Wanna have my
autograph?" nakangisi pa nitong sabi.

I rolled my eyes. "And what made you qualified to have the position as king?"

"I was born a royalty, my dear sarcastic great-grandniece. Nang dumating dito sa
Pilipinas ang barko ng mga Kastilang sinakyan ko, nagulat ako dahil may mga bampira
na palang nakatira rito sa mumunti ninyong bansa. I gathered them all, they made me
their king and then I created a vampire government. It was easy." He snapped his
fingers for emphasis. "Of course I had to made some alterations in our form of
government to make it our own. Kung lalabas ka ng ibang bansa, makikita mong may
saliring gobyerno rin ang mga bampirang naroroon."

Hindi ko pa rin maintindihan ang porma ng kanilang gobyerno, and frankly speaking I
really didn't care. All I wanted now was to find out how I could save Stephen.
"Napaka-entertaining ng kuwento mo. Pero ang gusto kong pag-usapan natin ay kung
papaano mailigtas si Stephen. Ano ba ang kailangan ng Order kay Stephen? What
information do they need to know?"

"I also don't know the answer to that. But I will find it out soon. As for saving
Stephen, we can do it tonight." Tinapunan niya ako ng isang mapaghamong titig. "Are
you ready to fight for love?"

Sa tono ng pagkakasabi ni Devon sa salitang love, halata pa rin dito na hindi ito
naniniwala sa pag-ibig.

Idinetalye niya sa amin ang lugar na pinagdalhan kay Stephen, at kung ano ang aming
gagawin. Ang sabi niya ay may ispiya siya sa loob ng Order.

May pakiramdam ako na sinadya ni Devon ang lahat ng ito, ang gawing pain si Stephen
sa sarili nitong mga plano. Pakiramdam ko ay may lihim itong adhikain, at ginamit
niya si Stephen para maging daan upang makamit niya ang mga 'yon. Sana ay mali ako,
but I could not ignore this gut feeling. I could never trust these vampires. They
were deceitful by nature, only driven by their instinct to survive. And they would
do anything to survive.

I observed Devon as he continued to share his plans. Kaya ba niyang gawin ang mga
iniisip ko? Ang isakripisyo ang kaisa-isa nitong kamag-anak upang maisagawa ang mga
binabalak nito? I don't trust him, but he I needed him to save Stephen.

Midnight came. I prepared my self for our plan to save Stephen. Ang sabi pa ni
Devon ay dapat maging discrete kami sa pagsagip kay Stephen. Ayaw niyang malaman sa
loob ng council ang nangyari kay Stephen dahil hindi pa niya tiyak kung sino sa
loob ng council o sa mga Elites ang pasimuno ng mga ito.

Kaya naman, ang sasama sa aming gagawin ay ang pinagkakatiwalaan lamang ni Devon.
Si Marcus and, to my utter disappointment, si Lucas.

"Sigurado ka bang isasama natin itong babaeng 'to?" aroganteng tanong ni Lucas kay
Devon, na akala mo ay hindi ko siya naririnig.

"She can handle herself," sagot naman ni Devon sa kanya.

He looked at me from head to foot and sneered. "Kahit naging bampira na siya, babae
pa rin siya. She looks weak to me. Just like the rest of them females."
With a vampire speed I never knew I even possessed, I was already standing behind
him, holding a dagger against his neck. "This weak female knows how to use her
knives and guns. I can show you my skills. And you can be my target practice."

I heard Lucas made a chilling laugh. Nagulat na lang ako nang hinila niya ang kamay
kong may hawak ng patalim, umikot hanggang siya naman ang ngayo'y nakatayo sa likod
ko, ang kamay ko naman ay hawak-hawak niya sa likod ko.

"Still weak for me," bulong niya. At naramdaman ko na lamang ang dila niya sa leeg
ko!

"Bitiwan mo ako, you freak!" sigaw ko.

Tumatawa lamang si Marcus sa isang sulok habang si Devon naman ay umiiling.

"Pakawalan mo na siya, Lucas," utos ni Devon. "We need to keep her in one piece
until Stephen gets back. Otherwise, Stephen will have your head. And mine."

Binitiwan naman ako ni Lucas. I stared daggers at him. He merely smirked. I decided
to ignore him.

"Ano pa ba ang hinihintay natin?" naiinip kong tanong. "Let's go!" Lumapit ako sa
sasakyang nakaparada sa driveway, ngunit narinig kong nagtatawanan ang tatlong
bampirang nasa likod ko.

"She is such a noob."

"She's entertaining."

"She has a lot of things to learn."

Lumapit ang tatlo sa akin, at ngumisi.

"Sumunod ka na lang sa amin," ang sabi ni Devon, and in a flash, I saw him already
standing across the lawn at the gate.

"This is how vampires like to travel," dagdag pa ni Marcus at sumunod kay Devon. He
even showed-off when he jumped so high until he effortlessly landed at the other
side of the gate.

"Do keep up, girly," Lucas said and he, too, sped off.

I rolled my eyes. "Show off," Huminga ako nang malalim at sumunod sa kanila.
I ran, as fast as a vampire could. The cold and chilling air caressed my face as my
hair whipped behind me. I felt light as air as I ran and followed them from behind.
And even though they were ahead of me with several kilometers apart, I could still
clearly see them in the dark. In fact everything looked very clear and sharp for
me. My strength and endurance had increased a hundred fold as I continued to run
and turned to a curved street, not even gasping for air. Raw power emanating from
within me as my legs pushed my self of the ground to make a jump over high walls
and landed gracefully on to the ground.

"Bra-vo!" I heard Devon said. "You make me one proud granduncle."

I rolled my eyes. "Tigilan mo na ako Devon. Nasaan na si Stephen?"

And then I sensed him. I sensed his pain and agony. I even smelled his scent, heard
his moans, heard the lashes being whip on his body, heard the voices of several men
taunting him to fight back even though they knew he couldn't.

I narrowed my gaze across the area and saw an old dilapidated building. "Nasa loob
siya."

Naramdaman kong tumayo si Devon sa likod ko. "Oo. Isa itong abandonadong warehouse.
At diyan nila dinala si Stephen. I was expecting they would keep him in their—"

Pero hindi ko na siya pinakinggan pa dahil tumakbo na ako at sumugod sa warehouse.

"Stick to the plan! Godammit!" narinig kong mura ni Devon.

Plan? The only plan that I have was to save Stephen.

I let my vampire instinct guide me as I burst inside the building. Several armed
men greeted me with their guns. But I was quick to dodge every bullets, evade every
punches and blows. I even smirked and taunted them to give me some more.

And then I saw him. At the end of the hallway I saw the vampire I recognized.
"Kilala kita."

Ngumisi lamang ito sa akin. Natatandaan ko siya—siya ang pumatay kay Lenard sa
harapan ko. Isang panibagong bugso ng pagkasuklam ang naramdaman ko. At hindi na
ako nagdalawang isip na sugurin ito. Ngunit tumalon lamang ito nang pagkataas-taas
upang iwasan ako. Bigla naman itong nakatayo sa likod ko at niyapos ako.

"Napakagandang bampira," bulong niya sa tainga ko. "Sayang naman at kailangan mo ng

mamatay ngayong gabi."

Naramdaman ko ang hininga niya sa leeg ko, at alam kong kahit isa akong bampira ay
balak nitong sipsipin ang dugo ko hanggang sa mamatay ako. Ngunit handa ako sa
aking gagawin. Salamat kay Lenard at sa kanyang mga naituro, nagawa kong untugin
ang likod ng ulo ko sa mukha niya. Napadaing ito at nagulat sa ginawa ko, kaya
naman ay lumuwag ang pagkakahawak niya sa akin. Ginamit ko itong pagkakataon upang
makawala sa kanyang hawak, mabilis na umikot hanggang ako naman ang nasa likod
niya. I easily twisted his head, several crack bones was heard in the process, and
separated his head from his body. I threw his head with disgust on the dirt.

I just killed a vampire. But I did not feel any remorse. He was already dead from
the beginning.

Itinuloy ko ang paglalakad kahit pa may mga Hunters na nakaharang sa dinadaanan ko.
I was careful not to kill the Hunters, but to only incapacitate them. Alam kong na
brainwash lang sila ng mga boss nila.

Nagpatuloy ako hanggang sa nakarating ako sa dulo ng pasilyo. Alam kong nasa
kabilang pinto lang si Stephen. Nararamdaman ko ang kanyang presensya roon. Turning
into a vampire made my senses more clear and profound, and my vampire instinct told
me it was a trap.

Pero wala na akong pakialam. I still pushed open the door and stepped inside. At sa
harapan ko, tumambad ang nakagapos na si Stephen. Halos gutay-gutay na ang duguang
saplot nito. Nakatali ang mga kamay nito pataas sa may kadenang nakalawait mula sa
itaas. Nakayuko lamang ito na animo'y walang malay.

Dumugo ang puso ko sa nakita ko sa aking harapan. Mga hayop sila! Pahihirapan ko
rin sila tulad ng pagpapahirap nila kay Stephen.

Humakbang ako paloob, at tama nga ang aking hinala. Nagsulputan ang mga lalaking
bampirang nasa ilalim ng Order at pinalibutan ako. Isa nga itong patibong. At bigla
akong nagalak dahil may pagbubuntungan na ako ng aking galit.

I would make them all pay.

Ngumiti ako sa kanila. I even curved one finger at them. "Come and get me, boys."

=================

Chapter Twenty Eight

Rage fueled me as I execute my vengeance on these vampires who inflicted pain on

Stephen. Wala na akong pakialam kung humiyaw ang isang bampira sa sakit dahil sa
ginawa kong pagbali sa mga buto nito, o ang mapadaing naman ang isa dahil sa ginawa
kong pagsaksak ng patalim ko sa kanyang mata.
Hindi ko rin ininda ang sakit nang sinipa ako ng isang bampira sa may tagiliran, o
ang paghampas naman ng isa sa mukha ko. Isang bampira ang lumitaw sa harapan ko at
hinagis ako sa gilid hanggang sa tumama ang aking likuran sa pader na bato.
Napahiyaw ako dahil ramdam kong nabali ang buto ko sa likod, ngunit ilang segundo
lamang ay muli akong sumugod sa kanila.

"Elizabeth?" narinig kong sabi ni Stephen. "Pakawalan mo ako dito, Devon! Si

Elizabeth!"

"She can handle herself. Trust me—she drank my blood," ang sagot naman ni Devon.

"Fuck you! Tulungan niyo siya!" hiyaw ni Stephen.

Hindi ko namalayan na dumating na pala rito si Devon, at nakita ko na lamang na

tinutulungan na pala ako ni Lucas. Mas brutal sa pakikipaglaban si Lucas dahil
kinakagat nito ang leeg ng mga bampirang nakakalaban niya hanggang sa mahiwalay
niya ang ulo sa katawan.

"Dammit! What have you done to Elizabeth! Devon!"

"I made her one of us. Hindi ba habang buhay mo siyang gustong makasama? Ayan!
Magbunyi ka at pinagbigyan kita sa kapritso mo!"

Hindi ko na pinansin ang pagtatalo nina Stephen at Devon dahil patuloy pa rin ako
sa pagkitil ng buhay sa mga bampirang nagpahirap kay Stephen, sa mga bampirang
pumatay sa mga kasamahan ni Lenard, sa mga hayop na iniwan akong naghihingalo noong
gabing dinakip nila si Stephen sa airport.

Gusto kong maghiganti. Gusto ko silang ubusin. Habang may natitira pang buhay sa
kanila, hindi ako titigil.

The blood spurting from their lifeless body exhilarated me beyond measure. It sent
a frenzied feeling that rushed trough my veins, an electrified sensation that fed
me, turning me into a monster. Just like them. Vampires.

Nanlisik ang aking mga mata. Humaba ang aking mga pangil. At sa bawat pagpatak ng
dugo ng mga bampirang aking pinugutan, mas lalong tumitindi ang aking uhaw. Gusto
kong inumin ang kanilang dugo, pawiin ang aking uhaw. Hindi ko na kayang pigilan
ang sarili na hindi tumugon sa tawag ng dugo.

Naramdaman ko na lamang na may mga kamay na mahigpit na humawak sa aking

magkabilang braso, pinipigilan akong kagatin ang leeg ng bampirang nakahandusay sa
sahig.

"Tama na, Elizabeth," bulong sa akin ni Stephen. "Please stop."

Ngunit tila wala ako sa sariling katinuan. Kasabay nang matinding pangangailang
gumanti sa mga bampirang ito, ang matindi kong uhaw ang siyang kumokontrol sa aking
pag-iisip, sa aking katawan.

Naramdaman kong niyakap ako ni Stephen at pilit niyang hinagkan ang likod ng aking
ulo. "Elizabeth, you're better than this. Ikaw ang nagturo sa akin na walang
magandang maidudulot ang paghihiganti."

"Hayaan mo na ako, Stephen! I'm so damn thirsty!"

"Then take mine instead! I don't want you to drink their filthy blood!" Niyakap ako
ni Stephen mula sa likod. "Ayokong maging katulad mo ako, Elizabeth. Ayokong maging
bihag ka rin ng kahinaan naming mga bampira—ang tawag ng dugo. Kaya sa umpisa pa
lang ay tutol na akong maging bampira ka."

"Stephen..."

"Please stop, Elizabeth..."

Ipinikit ko ang aking mga mata. Pinilit kong pakalmahin ang puso ko. Huminga ako
nang malalim at umikot upang makita ang mukha ni Stephen. Kumirot ang aking puso sa
nakita ko. Nanunuyo na ang mga dugo sa kanyang mukha, at ang mga sugat niya ay
hindi pa rin gumagaling. Hinang-hina na rin siya dahil sa pagpapahirap na ginawa sa
kanya, pero nagawa pa rin niyang alokin ang kanyang dugo upang inumin ko. Hinaplos
ko ang kanyang pisngi. "Stephen..."

Niyakap niya ako nang mahigpit. "Let's go home, love."

Isang tango ang isinagot ko sa kanya.

"Where is Marcus?" narinig kong tanong ni Devon kay Lucas.

"Sinundan niya ang mastermind ng mga dumakip kay Stephen," sagot ni Lucas habang
pinupunas nito ang mga duguang kamay sa kanyang suot na T-shirt. "Dapat ko ba
siyang sundin? Baka uubusin na naman niya ang isang hukbo ng mga Hunters at tiyak
kong magkakaproblema na naman tayo. Naturingang ambassador pa naman ang isang
'yon."

"Ano na naman ba ang pinadadaan ni Marcus? Lagi na lang mainit ang ulo ng isang
iyon nitong mga nakaraang araw," muling tanong ni Devon kay Lucas.

"Ano pa? Problema sa puso. Nahawa na ata kay Stephen sa pagiging hibang pagdating
sa babae," sagot ni Lucas. "Bakit hindi na lamang nila hugutin ang puso sa kanilang
dibdib at nang matapos na ang kanilang kalbaryo? Or better yet why not just
eradicate the cause of their pain—those damn women!"
Ngumisi ako nang tinapunan ako ng nakakainsultong titig ni Lucas. "May
pinanghuhugutan ka ba, Lucas?"

Nanlisik lamang ang mga mata niya at inilabas ang kanyang mga pangil. Tinaasan ko
lamang siya ng kilay. Papalayo na siya nang pahabol ko pang sinabing, "Kapag
nakahanap ka na ng babaeng katapat mo, pagtatawanan pa kita at tutulungan pa kitang
hugutin ang maitim at mapait mong pusa mula sa dibdib mo."

"Love, huwag mo nang patulan ang mga sinasabi ni Lucas," sabi pa sa akin ni Stephen
nang lumabas na kami ng warehouse habang inaalalayan ko siyang maglakad. "Sadyang
ayaw lang niya sa mga babae."

"Bading ba siya?" tanong ko.

Narinig kong tumawa si Devon na nasa kanan naman ni Stephen. "Oh, believe me, among
the four of us, si Lucas ang maraming babae. 'Yun nga lang iba ang pamamaraan niya
pagdating sa pagpapaligaya ng mga babae."

Sa hitsura pa lang ni Lucas, alam kong kakaiba na talaga ang hilig nito. Hindi na
ako magtataka kung may mga fetish pa itong nalalaman.

Sa tulong ni Devon ay nadala namin si Stephen sa bahay ni Marcus dahil mas malapit
ito sa aming kinaroroonan. Naroon din kasi si Jane, at makakatulong siya sa amin.
Nursing ang kinukuha niya, at parehong doktor ang kanyang mga magulang. Kaya naman
ay may ideya na siya sa kung ano ang gagawin.

"Malalim ang mga sugat niya," sabi pa ni Jane matapos niyang ma-inspeksyon-an si
Stephen. "Hindi ko gaanong kabisado ang Anatomy at Physiology ng mga bampira. Pero
matagal bago gagaling at magsasara ang mga sugat niya. If you want, I can stitch
him up."

Tiningnan ko si Stephen. Nakatulog ito nang nakarating kami sa bahay. Ayon kay
Devon, matatagalan nga talaga ang paghilom ng mga sugat ni Stephen dahil sa mga
dugong nawala sa kanya. Ang mga bite marks sa iba't ibang bahagi ng katawan ni
Stephen ay sinyales na kinunan siya ng dugo ng mga bampirang bumihag sa kanya.

"Pero bakit iniinom ng kapwa niyong bampira ang dugo ni Stephen?" tanong ko. "Is
that even... allowed?"

"There isn't really a law that prohibits a vampire from drinking blood from our own
kind," mahinahong sagot ni Devon. "I gave you blood, didn't I? Drinking blood from
a fellow vampire makes one stronger. It's like sharing the other vampire's
strength. Kaya nga napakalakas mo kanina dahil ininom mo ang dugo ko at ang dugo ni
Marcus. Of course that effect will not last forever. But still, it is enough to
tempt weaker vampires to drink blood from a stronger vampire. Iyon ang iniiwasan
naming mangyari ng Council dahil magagamit itong paraan ng mga bampirang nanggugulo
sa aming komunidad na palakasin ang kanilang private army. And I suspect that it
was one of the reason why they abducted Stephen. Kaya naman, we provided the
auction of Bloodslave, among other things, to sate their thirsts."

Itinaas ni Devon ang manggas ng kanyang itim na polo at kinagat ang isang bahagi ng
kanyang kamay na malapit sa pulso. Itinapat niya ito sa ibabaw ng bibig ni Stephen
at hinayaang tumulo ang kanyang dugo sa mga labi ni Stephen. "This will be enough.
Let's just give him time to heal. And Jane can stitch him up para mabilis ang
paggaling ni Stephen."

Tumango lamang ako kay Devon bago siya umalis ng silid. Inihanda naman ni Jane ang
maligamgam na tubig at isang bimpo at sinimulang linisan si Stephen.

"Let me do it, Jane," sabi ko pa sa kanya. Tumango naman siya at inabot ang bimpo
sa akin. "Nasaan na pala si Marcus?"

Umiling lamang siya. "Hindi ko alam. Hindi pa siya umuuwi hanggang ngayon. Do you
think he's okay?"

"Yes, Jane. I know he's fine. Malakas siyang bampira. He can handle himself. And if
he didn't came back in one piece, why are you even concerned over his welfare? He
never treated you nicely in the first place."

"He was nice to me before..."

"Was is the word. Meaning that was before."

"I really have no idea bakit nagbago ang pakikitungo niya sa akin when I turned
sixteen. Simula no'n ay iniiwasan na niya ako. Do you think I am that repulsive
para iwasan niya?"

"No Jane, you are not repulsive. In fact, you're the nicest, sweetest person I have
ever met. At hindi ko sinasabi iyan dahil best friend kita. Siguro, Marcus doesn't
like nice and sweet girls. And It's fine, kasi in the first place he doesn't
deserve to have you. Hindi ko alam kung ano ang history ninyo ni Marcus, at hindi
kita pipilitin na ikuwento mo iyon sa akin kung ayaw mo. Pero ito ang tatandaan mo,
I'm just here for you if you need any help."

Napabuntong-hininga si Jane. "Sometimes, I wish fourteen years old na lang ako

habambuhay. Maybe that way, magusgustuhan pa rin niya ako."

"Be careful what you wish for, Jane."

"I'm sorry, Liz. Pero tutulungan mo pa rin ba akong makaalis dito?"

Tinitigan ko si Jane. Nakita ko ang lungkot at paghihirap sa mga dating masigla

niyang mukha. She deserved to be treated better. And I was determined to do
everything I could to release Jane from being a Bloodslave. "Yes Jane. Tutulungan
kita."

Bahagya siyang napangiti. "Salamat, Liz."

Tumayo si Jane at dumungaw sa bintana. Alam kong nag-aalala pa rin ito sa

kaligtasan ni Marcus at hinihintay niya itong umuwi nang ligtas. Alam kong may
pagtingin ang kaibigan ko kay Marcus. Alam ko iyon, dahil ganyan na ganyan rin ako
dati no'ng napagtanto kong umiibig na pala ako kay Stephen.

=================

Chapter Twenty Nine

Naamlimpungatan ako nang may naramdaman akong banayad na haplos sa aking pisngi.
Nang minulat ko ang aking mga mata, nakita kong gising na si Stephen sa aking tabi,
ang mga sugat niya sa mukha ay unti-unti nang humihilom, ang sigla sa kanyang mga
mata ay unti-unti ng bumabalik.

"Hey, you should go back to sleep," bulong ko sa kanya. "Kailangan mo pang

magpalakas."

"Malakas na ako." Hinalikan niya ako sa noo. Alam kong may gusto siyang pag-usapan.
Ang pagiging bampira ko ay hindi pa namin natatalakay dahil sa hindi pa siya
lubusang magaling ilang araw na ang nakalipas. Ngunit ngayon na nanumbalik na ang
kanyang lakas, alam kong nais na niyang pag-usapan namin ang aming kinabukasan
bilang mga bampira.

Hinapit niya ako papalapit sa kanya. "Why did you allow him to turn you?"

Alam ko kung ano ang tinutukoy niya. Bakit ko hinayaan si Devon na gawin akong
ganito, isang bampira? "Dahil gusto kong mabuhay, para sa 'yo."

"Alam kong hindi gagawin 'yan ni Devon nang walang kapalit. Ano ang hiningi niya sa
'yo?"

"Wala. He just asked me why I wanted to become a vampire. Ang sabi ko ay dahil sa
pag-ibig ko para sa 'yo."

"Maybe he made you into a vampire because he though making you one of us will make
me stay here. Dahil isa ka na sa amin, hindi na natin kailangang tumakas pa."

"Maybe. Pero hindi ka ba masaya sa mga nangyari?"

Hindi agad sumagod si Stephen. Naramdaman kong hinalikan niya ang ulo ko bago
nagsalita. "Masaya. This means we will be together as long as immortality will
allow us to live. However, being a vampire makes you a prisoner of darkness. You
will never get to see the sun, feel its warmth and enjoy its gentle heat. Being a
vampire means you are a slave for the call of thirst. You will have a never ending
bloodlust, the need to feed and sate your hunger with blood. You are now a monster,
just like me."

Humarap ako kay Stephen at ikinulong ang magkabilang pisngi niya sa mga palad ko.
"No. Being a vampire does not make you a monster, and it does not make me one,
either. Nalaman ko 'yan the hard way when I fell in love with you. I don't need the
sun—I have you to brighten my day!" Kinuha ko ang kanyang isang kamay at inilapat
ang palad niya sa aking katawan. "I have your hands to make me feel warm."
Hinalikan ko siya sa mga labi. "I have your lips to make me feel hot." At maliliit
na halik ang idinampi ko sa kanyang leeg. "And I have your blood to satisfy me.
What more can I ask for?"

Mahinang tawa ang sagot ni Stephen sa akin. "And I have yours to satisfy mine.
Don't worry about getting hungry—we have money and we can always buy blood."

"I'm not worried. Pero babalikan pa kaya nila tayo, Stephen?"

"They might, but we will always be prepared."

"Sino ba ang hinahanap ng Hunter na iyon sa 'yo?" Naalala kong pilit nilang
pinapaanim si Stephen sa kinaroroonan ng kanilang hinahanap.

"A very important key player in our society, Elizabeth. Ngunit walang nakakaalam
tungkol sa kanya maliban sa akin..." Tumigil sa pagsasalita si Stephen na para bang
may nais pa itong sabihin ngunit nagbago ang isio. Sa halip ay tila iniba nito ang
usapan. "Ang ipinagtataka ko ay kung papaano nila nalaman ang tungkol sa kanya."

"Ano ang mangyayari kung nalaman ng Hunter na iyon ang kinaroroonan ng hinahanap
nila?"

"Then everything will alter if that person will fall to the wrong hands. Ang hinala
ko ay isang vampire lord na naghahangad na maging hari ng mga bampira ang
nagpapahanap sa kanya. Kung mapapatay nila si Devon, o palalabasin na walang
kakayahang mamuno si Devon bilang aming pinuno, all that vampire lord needs to do
is to kill me and then he will be king as long as he has the other royal vampire
with him."

"The other royal vampire?"

Isang nakakalokong ngiti ang ibinigay sa akin ni Stephen. "Have I never informed
you that I am a Prince?"

I rolled my eyes. He merely chuckled.

"Seriously, my sweet Liza. I am a prince. Of course naturingan akong prinsipe dahil
isa akong direct descendant ni Devon. Si Devon ay galing sa isang pamilyang dugong
bughaw. Nagmula pa siya sa isang maliit na bansa sa Europa. May mga pangyayari sa
nakaraan niya kaya siya at ang kanyang kapatid ay napilitang umalis ng kanilang
bansa."

"So you mean, no'ng sinabi ni Devon na he was born a royalty, totoo iyon? Akala ko
it was a methapor or something. I thought nagmamayabang lang siya!"

Humalakhak si Stephen sa sinabi ko. "Yes, may pagkamayabang si Devon kung minsan,
but he really was a royal prince before he escaped his country. Kaya itinayo niya
ang kanyang sariling kaharian dito nang napadpad siya rito sa ating bansa. At isa
pa, it has already become a universal law among the vampires across the world that
only a vampire that came from a royal family can be named as ruler of a vampire
horde in a country."

I snorted. Vampire politics—I still hated them. But something tugged at the end of
my mind. "Stephen, kung ang hinahanap nila ay isang vampire royalty rin, ibig
sabihin may iba pang kamag-anak si Devon maliban sa 'yo? Is the one the Hunters
were after a relative of yours?"

Nakita kong nagdadalwang-isip pa si Stephen na sagutin ako, nguntit binigyang linaw

pa rin niya ang aking katanungan. "Remember, Elizabeth. Hindi lang kami ni Devon
ang galing sa isang royal bloodline. Nariyan pa ang mga bampira sa ibang bansa."

Hindi pa rin niya sinagot ang tanong ko. Kung nais ni Stephen na ilihim ito,
rerespetuhin ko ang kanyang kagustuhan.

"So, ano na ang mangyayari sa atin?" tanong ko sa kanya.

"That's simple—magpapakasal tayo."

"May kasal pala sa inyong mga bampira?"

"Oo naman! I will give you the wedding of your dreams."

"I like that. But there is one thing I would like to ask you."

Marahan akong itinulak ni Stephen at umibabaw siya sa akin. "Anything, love. I will
give you anything—just ask and you will have it."

"Ayokong magkaroon ka pa ng Bloodslave contract. Infact, I want it to to be

abolished."

"Done."
Nagulat ako sa mabilis niyang sagot. "Gano'n lang? Pumapayag ka na agad?"

"Bakit ko pa kakailanganin ang isang Bloodslave kung andito ka na sa buhay ko? At

dahil hiniling mong buwagin ito, gagawin ko iyon. Isa pa, naumpisahan na namin ni
Marcus na ipasa ang kasulatang nagmumungkahing i-reporma ang ilang mga batas at
patakaran sa ating lipunan. Isa na roon ang mga Bloodslave contracts."

Napangiti ako sa kanya. "Salamat."

"Salamat? I don't settle for a mere thank you, my sweet Liza."

"At ano naman ang kapalit?"

Umangat ang isang dulo ng mga labi niya. "One night of wild and hot sex."

"Done," mabilis kong sagot. Tinaas niya ang isang kilay sa agad kong pagsang-ayon.
"Bakit pa ako magpapakipot kung alam kong mauuwi rin naman tayo sa pagtatalik
ngayong gabi?"

Sinimulan niya akong halikan sa leeg habang naglalakbay na ang kanyang mga kamay sa
aking katawan. "Then let's start making love. Now."

Making love. I have always love that word, especially if it came from Stephen. I
love this Vampire. I hated him from the beginning, but then I have fallen for him.
And now that we could be together forever made me the happiest girl—vampire—in the
world.

"You are truly mine now, Elizabeth," he said huskily as he trailed kisses down my
throat.

He was still the possessive vampire—that one did not changed. And yet, I loved it
when he became so possessive of me, as if he could not get enough of me. "Yes,
Stephen... I'm always yours... Forever..."

—THE END—

Follow me on twitter: https://twitter.com/_MitziL

Stalk me on IG: https://instagram.com/pinkangel_is_a_nerd/

Be my friend on FB: https://www.facebook.com/mitzi.lopez.71

=================

Author's Notes

Dear Friends,

First I would like to say, PEACE BE WITH YOU!!! Madalas akong sinasabihan na bitin
daw ang mga sinusulat ko dahil maiiksi lang daw ang mga stories ko. Sabi pa nga ni
significant other ko, bakit hindi raw ako magsulat ng mga stories na may one
hundred chapters? HAHAHA. Sabi ko sa kanya, oh eh 'di ikaw na lang kaya magsulat?
LOL. Sabi ko pa sa kanya, ako kasi yung tipong gusto ko na malaman agad ang ending
at isa pa sayang naman kung pahahabain ko pa ang story. Eh, ang ibang plots puwede
ko pang gamitin sa... book 2! Oh, 'di ba? Nag-ambisyon pa akong gumawa ng book 2.

Pero ito seryoso na. Thank you po sa lahat ng bumasa, bumoto, nag-comment sa story
na ito. Yung totoo, ten chapters lang talaga itong story na ito, at malayo ang
original plot nito sa kung papaano niyo siya nabasa ngayon. (Kaya minsan hindi ako
nakaka-update dahil sa binago ko ang plot.)

Noong una, walang pumapansin sa story na ito. Akala ko tuloy chaka ng story na ito.
Pero go lang ako at itinuloy ko pa rin dahil bet na bet ko talaga ang mga vampire
stories (lalo na yung mga may HOT and ehem scenes!) Hohoho. Sarreh. Tao lang po.
BTW, idol ko kasi si Kresley Cole at fave ko ang Immortals After Dark niya (At
crush na crush ko si Lothaire) kaya siya ang inspiration kong sumulat ng mga
vampire/paranormal/urban fantasy stories (pati na rin si Melissa dela Cruz!)

Wait, ayun nga nagtha-thank you pa pala ako. So ayun, thank you po. Hindi po talaga
ako well verse sa tagalog dahil chavacano po ako. Pero I tried my best pa rin.
Thank you po sa lahat, sa mga nag-add nito sa reading list, sa lahat-lahat!

Sana makahugot pa ako ng inspiration para sa book two! Hehehe. At tatawagin natin
itong BLOODLUST series. HAHAHA, ambisyosa much, eh.

Siya nga pala, para sa mga readers ko ng The Love Deal na napadpad dito sa MINE,
sisimulan ko na ang pag-post sa sequel ng TLD. Sana po suportahan n'yo rin po iyon.

At 'yung bago kong sinusulat, Diwata ng mga Chubby, if trip n'yo ang teen fiction,
try n'yo rin po iyon. Okay, ito final na talaga ito. Mahal ko kayo!!! :)

Muchisimas gracias!

Love: Pinkangel ♥♡♥

PS: Sino'ng bet n'yo sa mga vampire boys ko? Si:#vampireStephen?#vampireMarcus?

#vampireLucas?#vampireDevon?

H'wag mahiyang sumagot. Hindi ako nangangagat. Hahaha! Sometimes I'm on tweeter as
@_MitziL or in my FB page Pinkangel Writes. Aabangan ko sagot n'yo! ♥

***

Stories you might like to try:

♥Marriage of Inconvenience:1. The Love Deal (Filipino) -- Romance2. The Past

Mistake (Filipino) -- Romance

♥Bloodlust Novel:

1. MINE (Filipino) -- Vampire2. CHERISH (Filipino) -- Vampire

♥Teen Fiction:1. Dyosa Ng Mga Panget (Filipino)2. Diwata Ng Mga Chubby (Filipino)3.
From: Your Secret Admirer (English)

♥The Nerd Club:1. Alexis and the Bet (Taglish)

♥The Chosen Girl series:1. LIRA (English) -- Young Adult/Vampire2. The Witch
(English) -- Young Adult/Vampire

♥Enchanted Realm Stories:1. CAPTIVE (English) -- Fantasy

♥Short stories:1. The Five Direction (English)2. Mga Kuwentong Pag-Ibig (Collection
of short stories)3. The Zombie Siege (Filipino) -- SciFi

Follow me on twitter: https://twitter.com/_MitziL

Stalk me on IG: https://instagram.com/pinkangel_is_a_nerd/

Be my friend on Facebook: https://www.facebook.com/mitzi.lopez.71

Visit my page anytime ♥

=================

Bloodlust Novel Book II

Heya!! :)

Pinkangel here asking how y'all been doing? 

After editing the entire story of MINE (as well as posting it again here in watty)
I made some draft for Book II! YES, you read that right--may book 2 pala ito!

So, it's not yet finish, sort of sneak-peek lamang ito. Pero I just wanted to share
with you the draft I am working on for Book II. Aaminin ko po na magiging slow
update talaga ito owing to the fact na priority ko ang The Past Mistake. Pero if
you want to check it out, you're welcome to read it :)

Okay, so link is down below, or head to my page and look for CHERISH :)

And thank you soo much for supporting MINE and to those who believe in me na I have
what it takes to write a story, thank you ng maraming marami sa inyo. I do hope na
one day, matutupad ang dream natin na makita ito na naka hardcopy. But even if it
will not happen, super saya ko pa rin na naisip kong isulat ang story na ito. Kahit
ako, nae-excite isipin kung ano ang susunod na mangyayari kay Stephen, mabasa ang
story ni Marcus, ma-discover kung sino ba talaga si Lucas at Devon, at papaano sila
mapapaibig ng mga heroines natin.

So thank you po! I have always loved the idea of writing vampires and paranormal
dark romance, and MINE, CHERISH and CAPTIVE are the realization of that idea. So
thank you, kasi you guys inspired me to write book 2! hehe :)

'Yun lang po! :)

PinkAngel