Professional Documents
Culture Documents
ﮔﻔﺘﻪ ﻣﻲ ﺷﻮد ﮐﻪ ﺳﻴﺰﻳﻒ وﻗﱵ ﻧﺰدﻳﮏ ﺑﻪ ﻣﺮگ ﺑﻮد ،ﺑﻄﻮر ﺑﻲ ﻣﻼﺣﻈﻪ اي
ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﻋﺸﻖ زن ﺧﻮد را ﺑﻴﺎزﻣﺎﻳﺪ .او ﺑﻪ زﻧﺶ ﻓﺮﻣﺎن داد ﮐﻪ ﺑﺪن
دﻓﻦ ﻧﺸﺪﻩ ﺧﻮد)ﺳﻴﺰﻳﻒ( را در وﺳﻂ ﻣﻴﺪان ﻋﻤﻮﻣﻲ ﻗﺮار دهﺪ .ﺳﻴﺰﻳﻒ
در ﺟﻬﺎن زﻳﺮﻳﻦ ﺑﻴﺪار ﺷﺪ و ﺁﳒﺎ درﺣﺎﱄ ﮐﻪ از ﻓﺮﻣﺎﻧﱪداري ﺑﺴﻴﺎر
ﻣﺘﻀﺎد ﺑﺎ ﻋﺸﻖ اﻧﺴﺎﻧﻲ رﻧﺞ ﻣﻲ ﺑﺮد ،اﻳﻦ اﺟﺎزﻩ را از ﭘﻼﺗﻮ ﮔﺮﻓﺖ
ﮐﻪ ﺑﻪ زﻣﲔ ﺑﺮﮔﺮدد ﺗﺎ زن ﺧﻮد را ﻣﻼﻣﺖ ﮐﻨﺪ .وﱄ وﻗﱵ دوﺑﺎرﻩ ﭼﺸﻤﺶ
ﺑﻪ دﻧﻴﺎ ﺑﺎز ﺷﺪ ،از ﺁب و ﺧﻮرﺷﻴﺪ ،ﺳﻨﮓ هﺎي ﮔﺮم و درﻳﺎ ﻟﺬت ﺑﺮد،
دﻳﮕﺮ ﳕﻲ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺁن ﺗﺎرﻳﮑﻲ دوزخ وار ﺑﺮﮔﺮدد .ﻓﺮاﺧﻮاﻧﻲ هﺎ،
ﻋﻼﺋﻢ ﺧﺸﻢ و اﺧﻄﺎرهﺎ هﻴﭻ ﮐﺪام ﮐﺎرﮔﺮ ﻧﻴﻔﺘﺎد .ﺳﺎﳍﺎي زﻳﺎد دﻳﮕﺮي
را هﻢ ﺑﺎ اﳓﻨﺎي ﺧﻠﻴﺞ ،درﻳﺎي ﺗﺎﺑﺎن و ﻟﺒﺨﻨﺪ زﻣﲔ زﻧﺪﮔﻲ ﮐﺮد.
ﺣﮑﻤﻲ از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪاﻳﺎن ﺿﺮوري ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﻲ رﺳﻴﺪ .ﻋﻄﺎرد ﺁﻣﺪ و
ﮔﺮﻳﺒﺎن ﻣﺮد ﮔﺴﺘﺎخ را ﮔﺮﻓﺖ ،او را از ﻟﺬات ﺧﻮد ﺟﺪا ﺳﺎﺧﺖ و ﺑﻪ
زور ﺑﻪ ﺟﻬﺎن زﻳﺮﻳﻦ ﺑﺮد ،ﺟﺎﺋﻲ ﮐﻪ ﺳﻨﮕﺶ اﻧﺘﻈﺎر او را ﻣﻲ ﮐﺸﻴﺪ.
ﺗﺎ ﺣﺎﻻ درﻳﺎﻓﺘﻪ اﻳﺪ ﮐﻪ ﺳﻴﺰﻳﻒ ،ﻗﺮﻣﺎن ﭘﻮﭼﻲ اﺳﺖ .او ﳘﺎﻧﻘﺪر ﮐﻪ
ﻟﺬت ﻣﻲ ﺑﺮد ،ﻋﺬاب ﻣﻲ ﮐﺸﺪ .ﲤﺴﺨﺮ ﺧﺪاﻳﺎن از ﺟﺎﻧﺐ او ،ﻧﻔﺮت او از
ﻣﺮگ و اﺷﺘﻴﺎق او ﺑﺮاي زﻧﺪﮔﻲ ،ﺁن ﳎﺎزات وﺻﻒ ﻧﺎﺷﺪﻧﻲ را ﺑﺮاي او
ﺑﻪ ارﻣﻐﺎن ﺁورد ﮐﻪ ﲤﺎم وﺟﻮدش ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاي اﳒﺎم دادن هﻴﭻ ،ﺑﮑﺎر
رود .اﻳﻦ هﺰﻳﻨﻪ اي اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮاي اﺷﺘﻴﺎق ﺑﻪ زﻧﺪﮔﻲ ﭘﺮداﺧﺘﻪ
ﺷﻮد .ﭼﻴﺰي از دﻧﻴﺎي زﻳﺮﻳﻦ درﺑﺎرﻩ ﺳﻴﺰﻳﻒ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﻧﺸﺪﻩ اﺳﺖ.
اﻓﺴﺎﻧﻪ هﺎ ﺑﺮاي ﺗﺼﻮرات ﺑﻮﺟﻮد ﻣﻲ ﺁﻳﻨﺪ ﺗﺎ در ﺁﺎ روح ﺑﺪﻣﻨﺪ .در
ﻣﻮرد اﻳﻦ اﻓﺴﺎﻧﻪ ،ﲤﺎم ﺗﻼش ﻳﮏ ﺷﺨﺺ ﺑﺮاي ﺑﺎﻻﺑﺮدن ﻳﮏ ﺳﻨﮓ ﻋﻈﻴﻢ،
ﭼﺮﺧﺎﻧﺪن ﺁن و هﻞ دادن ﺁن ﺑﻪ ﲰﺖ ﺑﺎﻻ روي ﻳﮏ ﺳﻄﺢ ﺷﻴﺐ دار ﺑﺮاي
ﺻﺪهﺎ ﺑﺎر را ﻣﻲ ﺗﻮان دﻳﺪ؛ ﺻﻮرت رﳒﻮر ،ﮔﻮﻧﻪ ﭼﺴﺒﻴﺪﻩ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ،
ﺷﺎﻧﻪ هﺎﻳﻲ زﻳﺮ ﺗﻮدﻩ اي از ﺧﺎک ،ﭘﺎهﺎي از هﻢ وارﻓﺘﻪ ،ﺷﺮوع
دوﺑﺎرﻩ ﺑﺎ ﺑﺎزوان ﮔﺸﺎدﻩ و ﲤﺎم اﻣﻨﻴﺖ اﻧﺴﺎﻧﻲ دﺳﺘﺎن ﭘﻴﻨﻪ ﺑﺴﺘﻪ
را ﻣﻲ ﺗﻮان دﻳﺪ .در ﭘﺎﻳﺎن ﺗﻼش ﺑﻲ ﭘﺎﻳﺎن او در ﻓﻀﺎ و زﻣﺎن ﺑﻲ
ﺎﻳﺖ ،هﺪف ﺑﺮﺁوردﻩ ﻣﻲ ﺷﻮد .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺳﻴﺰﻳﻒ ﻣﻲ ﺑﻴﻨﺪ ﮐﻪ ﺳﻨﮓ در ﭼﻨﺪ
ﳊﻈﻪ ﺑﻪ ﲰﺖ دﻧﻴﺎي ﭘﺎﺋﲔ ﺗﺮ ﻣﻲ ﻏﻠﺘﺪ و ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻣﻲ رود ﮐﻪ دوﺑﺎرﻩ
ﺑﺎﻳﺪ ﺁﻧﺮا ﺑﻪ ﲰﺖ ﻗﻠﻪ راﻧﺪ .او دوﺑﺎرﻩ ﺑﻪ ﭘﺎﺋﲔ ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮدد.
در ﻃﻲ اﻳﻦ ﺑﺎزﮔﺸﺖ ،اﻳﻦ وﻗﻔﻪ ،اﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﻴﺰﻳﻒ ﻧﻈﺮ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﻮد ﺟﻠﺐ
ﻣﻲ ﮐﻨﺪ .ﺻﻮرﺗﻲ ﮐﻪ ﺑﺪﻳﻦ ﺣﺪ ﺑﻪ ﺳﻨﮓ هﺎ ﻧﺰدﻳﮏ اﺳﺖ و رﻧﺞ ﻣﻲ ﮐﺸﺪ،
ﺧﻮدش اﮐﻨﻮن ﺳﻨﮓ ﺷﺪﻩ اﺳﺖ! ﻣﺮدي را ﺑﺒﻴﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮔﺎﻣﻬﺎﻳﻲ ﺳﻨﮕﲔ و
درﻋﲔ ﺣﺎل ﴰﺮدﻩ ﺑﻪ ﻋﺬاﺑﻲ ﺑﺎزﻣﻲ ﮔﺮدد ﮐﻪ هﻴﭽﮕﺎﻩ ﭘﺎﻳﺎن ﺁﻧﺮا
ﳔﻮاهﺪ داﻧﺴﺖ .ﺁن ﻣﻮﻗﻊ ﻣﺜﻞ ﻣﮑﺜﻲ ﮐﻪ ﺑﺎ رﻧﺞ او ﻓﺮا ﻣﻲ رﺳﺪ ،زﻣﺎن
هﻮﺷﻴﺎري اﺳﺖ .در ﺗﮏ ﺗﮏ ﺁن ﳊﻈﺎت ﮐﻪ او ارﺗﻔﺎﻋﺎت را ﺗﺮک ﻣﻲ ﮐﻨﺪ
و ﺗﺪرﳚﺎ ﺑﻪ ﮐﻨﺎم ﺧﺪاﻳﺎن ﮐﺸﻴﺪﻩ ﻣﻲ ﺷﻮد ،ﻣﺎﻓﻮق ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺧﻮد ﻗﺮار
دارد .او از ﺳﻨﮓ ﺧﻮد ﺳﺨﺖ ﺗﺮ اﺳﺖ.
ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ اﮔﺮ هﺒﻮط ،ﺑﻌﻀﻲ ﻣﻮاﻗﻊ ﺑﺎ ﻏﻀﻪ ﳘﺮاﻩ ﺑﻮد ،ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ
ﺷﺎدي ﻧﻴﺰ ﳘﺮاﻩ ﺑﺎﺷﺪ .اﻳﻦ ﺣﺮف زﻳﺎدي ﻧﻴﺴﺖ.
ﺑﺎز هﻢ ﻣﻦ ﺳﻴﺰﻳﻒ را ﺗﺼﻮر ﻣﻲ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﻮي ﺳﻨﮓ ﺧﻮد ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮدد
و ﻏﺼﻪ دوﺑﺎرﻩ ﺁﻏﺎز ﻣﻲ ﮔﺮدد .وﻗﱵ ﺗﺼﻮرات زﻣﲔ در ﺣﺎﻓﻈﻪ ﺣﮏ ﻣﻲ
ﺷﻮﻧﺪ ،وﻗﱵ ﺧﺎﻃﺮات ﺷﺎدي دﺳﺖ از ﺳﺮ ﺁدم ﺑﺮﳕﻲ دارﻧﺪ ،ﻗﻠﺐ اﻧﺴﺎن،
ﺳﻮدازدﻩ ﻣﻲ ﺷﻮد :اﻳﻦ ﭘﲑوزي ﺳﻨﮓ اﺳﺖ ،اﺻﻼ ﺧﻮد ﺳﻨﮓ اﺳﺖ .اﻧﺪوﻩ
ﺑﻴﮑﺮان را ﳕﻲ ﺗﻮان ﲢﻤﻞ ﮐﺮد .اﻳﻦ هﺎ ،ﺷﺒﻬﺎي ﮔﺘﺴﻤﺎن ﻣﺎ هﺴﺘﻨﺪ.
وﱄ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻧﺎﺑﻮد ﮐﻨﻨﺪﻩ ،اﮔﺮ ﺗﺼﺪﻳﻖ ﺷﻮﻧﺪ ،ﮐﺸﻨﺪﻩ ﺧﻮاهﻨﺪ ﺑﻮد.
ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ادﻳﭗ در ﺁﻏﺎز ﺑﺪون اﻳﻨﮑﻪ ﺑﺪاﻧﺪ ﺗﺴﻠﻴﻢ ﻗﺴﻤﺖ اﺳﺖ .وﱄ
از ﳊﻈﻪ اي ﮐﻪ ﺁﮔﺎﻩ ﻣﻲ ﮔﺮدد ،ﺗﺮاژدي او ﺁﻏﺎز ﻣﻲ ﺷﻮد .در ﳘﺎن
ﳊﻈﻪ ،ﮐﻮر و ﺑﻲ اﻣﻴﺪ ،در ﻣﻲ ﻳﺎﺑﺪ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺣﻠﻘﻪ ﻣﺘﺼﻞ ﮐﻨﻨﺪﻩ او
ﺑﻪ ﺟﻬﺎن ،دﺳﺘﺎن ﺁرام دﺧﱰي اﺳﺖ .ﺁﻧﮕﺎﻩ ﻧﮑﺘﻪ ﺷﮕﺮﰲ ﻃﻨﲔ اﻧﺪاز ﻣﻲ
ﺷﻮد " :ﻋﻠﲑﻏﻢ اﻳﻦ ﳘﻪ ﮐﺎرهﺎي ﺷﺎق ،ﺳﻦ زﻳﺎد و اﺻﺎﻟﺖ روﺣﻢ ﻣﺮا ﺑﻪ
اﻳﻦ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﻲ رﺳﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﳘﻪ ﭼﻴﺰ ﺧﻮب اﺳﺖ" .ﻟﺬا ادﻳﭗ ﺳﻮﻓﻮﮐﻞ ،ﻣﺜﻞ
ﮐﲑﻳﻠﻒ داﺳﺘﺎﻳﻔﺴﮑﻲ ﻧﺴﺨﻪ ﭘﲑوزي ﭘﻮچ و ﺑﻲ ﻣﻌﲏ را ﻣﻲ ﭘﻴﭽﺪ .ﺧﺮد
ﺑﺎﺳﺘﺎن ،ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻣﺪرن را ﺗﺄﻳﻴﺪ ﻣﻲ ﮐﻨﺪ.
ﲤﺎم ﺷﺎدي ﺧﺎﻣﻮش ﺳﻴﺰﻳﻒ ،در اﻳﻦ اﻣﺮ ﻔﺘﻪ اﺳﺖ .ﻗﺴﻤﺖ او ،ﻣﺎل
ﺧﻮدش اﺳﺖ .ﺳﻨﮕﺶ ﻧﻴﺰ ﳘﻴﻨﻄﻮر .ﻣﺮد ﻧﺎاﻣﻴﺪ وﻗﱵ ﺑﻪ ﺷﮑﻨﺠﻪ ﺧﻮد ﻣﻲ
اﻧﺪﻳﺸﺪ ،ﲤﺎم ﺧﺪاﻳﺎن دروﻏﲔ را ﺳﺮﺟﺎي ﺧﻮد ﻣﻲ ﻧﺸﺎﻧﺪ .درﺟﻬﺎﻧﻲ ﮐﻪ
ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﻪ ﺳﮑﻮت ﺧﻮد ﺑﺎزﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ ،دﻩ هﺎ هﺰار ﺻﺪاي ﮐﻮﭼﮏ
ﺳﺮﮔﺮدان ﺑﺮﻣﻲ ﺧﻴﺰد .ﻧﺪاهﺎي ﻧﺎﺧﻮدﺁﮔﺎﻩ و ﳐﻔﻲ و دﻋﻮت هﺎ از
هﺮﻃﺮف ،ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﺿﺮوري و هﺰﻳﻨﻪ ﭘﲑوزي هﺴﺘﻨﺪ .ﺑﺪون ﺳﺎﻳﻪ ،ﺧﻮرﺷﻴﺪي
ﳔﻮاهﺪ ﺑﻮد و ﺷﻨﺎﺧﱳ ﺷﺐ واﺟﺐ اﺳﺖ .اﻧﺴﺎن ﻧﺎاﻣﻴﺪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ "ﺁري" و
ﻟﺬا ﺗﻼش هﺎﻳﺶ ازﻳﻦ ﭘﺲ ﺑﻲ ﭘﺎﻳﺎن ﺧﻮاهﺪ ﺑﻮد .اﮔﺮ ﻗﺴﻤﺖ ﺷﺨﺼﻲ وﺟﻮد
داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ،ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺑﺎﻻﺗﺮي وﺟﻮد ﳔﻮاهﺪ داﺷﺖ ﻳﺎ ﺣﺪاﻗﻞ ﺳﺮﻧﻮﺷﱵ
وﺟﻮد دارد ﮐﻪ او ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﻲ ﮔﲑد ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ و ﭘﺴﺖ اﺳﺖ .اﻣﺎ در ﻣﻮرد
ﺑﺎﻗﻲ ﻣﻄﺎﻟﺐ ،او درﻣﻲ ﻳﺎﺑﺪ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪﮔﺎر روزﮔﺎر ﺧﻮد اﺳﺖ .در ﺁن
ﳊﻈﻪ ﻇﺮﻳﻒ ،ﻧﻈﺮي ﺑﻪ ﻋﻘﺐ ﺑﺮ زﻧﺪﮔﻲ ﺧﻮد ﻣﻲ اﻧﺪازد ،ﺳﻴﺰﻳﻒ ﮐﻪ ﺑﻪ
ﺳﻮي ﺳﻨﮓ ﺧﻮد ﺑﺮﻣﻲ ﮔﺮدد ،در ﺁن ﭼﺮﺧﺶ ﻧﺎﭼﻴﺰ ،او ﺑﻪ ﺁن اﻋﻤﺎل
ﻧﺎﻣﺮﺗﺒﻄﻲ ﮐﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ او را ﺗﺸﮑﻴﻞ دادﻩ اﻧﺪ ،ﺗﻮﺳﻂ او ﺑﻮﺟﻮد ﺁﻣﺪﻩ
اﻧﺪ و در ﺳﺎﻳﻪ ﺣﺎﻓﻈﻪ او ﺗﺮﮐﻴﺐ ﺷﺪﻩ اﻧﺪ و ﺑﺎ ﻣﺮگ او ﻣﻬﺮ و ﻣﻮم
اﻧﺪ ﻣﻲ اﻧﺪﻳﺸﺪ .ﺑﻨﺎﺑﺮاﻳﻦ ،ﺑﺸﺮ ،ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﺑﻪ اﻳﻨﮑﻪ ﲤﺎم ﺷﺪﻩ
ﺳﺮﭼﺸﻤﻪ هﺎي اﻳﻦ اﺗﻔﺎﻗﺎت ،اﻧﺴﺎن اﺳﺖ ،اﻧﺴﺎن ﻧﺎﺑﻴﻨﺎﻳﻲ ﮐﻪ ﻣﺸﺘﺎق
داﻧﺴﱳ اﻳﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﻪ ﮐﺴﻲ ﻣﻲ داﻧﺪ ﺷﺐ ،اﻧﺘﻬﺎﻳﻲ ﻧﺪارد ،ﳘﭽﻨﺎن در
ﺣﺮﮐﺖ اﺳﺖ .ﺳﻨﮓ ﳘﭽﻨﺎن ﻣﻲ ﭼﺮﺧﺪ.
ﻣﻦ ﺳﻴﺰﻳﻒ را در ﭘﺎﻳﲔ ﮐﻮﻩ رهﺎ ﻣﻲ ﮐﻨﻢ! اﻧﺴﺎن ﳘﻴﺸﻪ راﻩ ﺧﻮد را
ﻣﻲ ﻳﺎﺑﺪ .وﱄ ﺳﻴﺰﻳﻒ ﺻﺪاﻗﺖ ﺑﺎﻻﺗﺮي را ﺁﻣﻮزش ﻣﻲ دهﺪ ﮐﻪ ﺧﺪاﻳﺎت را
ﻧﻔﻲ ﮐﺮدﻩ و ﺳﻨﮓ هﺎ را ﻣﻲ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ .او ﳘﭽﻨﲔ ﻧﺘﻴﺠﻪ ﻣﻲ ﮔﲑد ﮐﻪ ﳘﻪ
ﭼﻴﺰ ﺧﻮب اﺳﺖ .اﻳﻦ ﺟﻬﺎن از اﻳﻦ ﭘﺲ ﺑﺪون ﺧﺪا ،ﺑﻪ ﻧﻈﺮ او ﻧﻪ ﺑﻲ
ﺣﺎﺻﻞ اﺳﺖ و ﻧﻪ ﭘﻮچ .هﺮ اﰎ ﺁن ﺳﻨﮓ ،هﺮ ﺗﮑﻪ ﺁن ﮐﻮهﺴﺘﺎن ﻏﺮق در
ﺷﺐ ،ﺑﺮاي ﺧﻮد دﻧﻴﺎﻳﻲ اﺳﺖ .ﻓﻘﻂ ﺗﻼش ﺑﺮاي ﻏﻠﺒﻪ ﺑﺮ ارﺗﻔﺎع ،ﺑﺮاي
ارﺿﺎي ﻗﻠﺐ اﻧﺴﺎن ﮐﺎﰲ اﺳﺖ .ﺑﺎﻳﺪ ﺳﻴﺰﻳﻒ را ﺷﺎد ﺑﭙﻨﺪارﱘ.
ﺁﻟﱪ ﮐﺎﻣﻮ
ﺗﺮﲨﻪ از ﻓﺮاﻧﺴﻮي :ژاﺳﺘﲔ اوﺑﺮاﻳﻦ1955 ،