Professional Documents
Culture Documents
Naśladowcza- ścisła
Zadaniowa- ścisła
Zabawowo- naśladowcza
Opowieści ruchowej
Zabawowa klasyczna
Bezpośredniej celowości ruchu
Ekspresji twórczej
Karla Orffa
Problemowa
Jest to sposób prowadzenia zajęć, w którym nauczyciel narzuca schemat wykonania ruchu, posługując
się w tym celu pokazem, a przy ćwiczeniach znanych wydaje polecenie ustne. Polega na ścisłym
odwzorowaniu ćwiczenia demonstrowanego przez nauczyciela. Stosowanie tej metody w młodszych
klasach powinno być sporadyczne, np. przy ćwiczeniach korygujących postawę lub przy krótkich
ćwiczeniach porządkowo dyscyplinujących.
Nauczyciel stawia uczniów w sytuacji zadaniowej ścisłej, to znaczy w takiej, w której uczniowie
odczuwają wewnętrzną potrzebę osiągnięcia ściśle określonego przez nauczyciela celu. Metodę tą
najczęściej stosuje się przy realizacji zadań z techniki ruchu lub ćwiczeniach korektywnych
wzmacniających gorset mięśniowy.
Przykłady:
Zabawy, w której uczniowie naśladują ruchem zachowania ludzi, zwierząt, pracę mechanizmów,
zjawiska przyrody… Ruchy dziecka nie muszą być dokładnym i ścisłym odtworzeniem czynności.
Przykłady:
Polega na postawieniu dzieci w sytuacji zadaniowej poprzez podanie przez nauczyciela fabuły zabawy
lub przepisów gry. W tej sytuacji zachowanie uczniów jest swobodne i samodzielne. Jedynym
ograniczeniem są fabuła i przepisy. Reguły zabawy są zazwyczaj proste. Nauczyciel bawi się razem z
dziećmi lub jedynie czuwa nad przebiegiem zabawy, nie ingerując w sposób wykonywania zadań.
Przykład:
„Lawina” (szybkość)
Berek (zwinność)
Polega na stworzeniu sytuacji, w której nauczyciel poleca uczniom wykonywanie prostego zadania w
odpowiednio dobranej pozycji wyjściowej. Celem bezpośrednim dla uczniów jest wykonanie zadania.
Właściwy cel jest znany nauczycielowi.
Przykład:
Nauczyciel stawia uczniów w sytuacji zadaniowej, którą uczniowie powinni samodzielnie, twórczo
rozwiązać, przy czym, każde rozwiązanie zademonstrowane przez ucznia uważa się jako poprawne.
Zadania polegają na inscenizowaniu ruchem określonych tematów ruchem i mimiką. W metodzie tej
można łączyć ruch z muzyką, z rytmem, można wprowadzić taniec, zabawy i ćwiczenia muzyczno-
ruchowe, opowieść ruchową itp. Możliwość tworzenia, eksperymentowania, gromadzenia
doświadczeń ruchowych, a przy tym kształtowanie poczucia estetyki, współpracy z partnerem i grupą
jak również utrzymywanie wysokiej intensywności lekcji – to ważne atuty tej metody.
Przebieg zajęcia:
Wstęp :
Dzisiaj zapraszam was do Krainy Pani Jesieni. Na początku przywitamy się z partnerem. Dzieci
dotykają się czołem, nosem, policzkiem, łokciem, palcami, kolanami, stopami.
Część główna :
Popatrzcie za okno. Przyszła do nas Pani Jesień. Gdy usłyszycie dźwięki wysokie- szukamy jej
wysoko – ciało wyciąga się aż do wyskoku. Na dźwięki średnie- przechodzimy do przysiadu, na
dźwięki niskie- do czołgania się.
Teraz jesteście liśćmi, które tańczą na wietrze, a na przerwę w muzyce opadają na ziemię – Kady liść
tańczy inaczej
Rozwijanie wyczucia płynności ruchów „Malowanie liści” Rozdanie wstążek. W czasie muzyki
wstążką jak pędzlem malujemy drzewa w lesie.
Wyczucie własnego ciała „Silny wiatr” dalej wstążki. Nagle zerwał się silny wiatr, drzewa i krzewy
pochylają się ,uginają się lub falują na wietrze.
Wyczucie przestrzeni i ciężaru ciała „Spadające kasztany”. Naśladujemy spadające kasztany, podskok
w górę lądowanie i wolne przejście do leżenia- dzieci zwinięte w kłębki.
Wyczucie ciężaru ciała; „Grad kasztanów” – szybkie tępo. Podskoki w biegu, wyskoki i przejście do
leżenia.
Wyczucie czadu i przestrzeni. Nagle na naszej drodze napotkaliśmy gniazdo os. Podkradamy się
wolno, ostrożnie na palcach. Ale osy wyleciały z gniazda i gonią nas. Uciekamy opędzając się rękami.
Padamy na ziemię, tarzamy się, wymachujemy rękami i nogami.
„Rzuć do kosza” – ćwiczenia rzutu. Idziemy dalej. W lesie w lesie jest dużo szyszek
(piłeczki) ,poszukajcie każdej jednej i spróbujcie je wrzucić do kosza.
Ćwiczenie z elementem podskoku- „Radość”. Każdemu udało się trafić do kosza. Wszyscy cieszą się i
skaczą z radości.
Zakończenie:
Ćwiczenie przeciw płaskiej stopie „Przesuń szyszki”. Musimy teraz odpocząć, ponieważ zaraz
wracamy do przedszkola. Usiądźcie i spróbujcie stopą obracać szyszkę, raz jedną raz drugą nogą.
Adaptacja ruchów partnera do grupy „Pożegnanie”. Na zakończenie niech każdy z was pożegna gości.
Panią Jesień za oknem. Każdy spróbuje w inny sposób.
Polega na inspirowaniu dzieci do wykonania ćwiczeń przez opowiadanie. Nauczyciel staje się
animatorem aktywności ruchowej uczniów, poprzez opowiadanie (może to być bajka, legenda,
fragment tekstu literackiego, opowieści prawdziwa lub wymyślona) angażuje emocjonalnie dzieci,
pobudza ich wyobraźnię, a one ilustrują fabułę ruchem. Metoda opowieści ruchowej najbardziej
odpowiada dzieciom w wieku 5-8 lat.