Izzabela Catanghal

10 Ezekiel (Talumpati)

“Ako pagkalipas ng sampung taon”

Sa bawat pagdaan ng mga araw, buwan o taon, aking mapapansin ang
pagbabago ng kapaligiran, kaunti man o marami. Doon ko mababase kung gaano
kabilis lumipas ang araw. Na sa bawat bilis ng takbo ng mga araw ay hindi ko
namalayan at makikita ko na lamang ang aking sarili sa sitwasyong, ano nga ba ang
mararating ko sa buhay? May patutunguhan ba ang lahat ng paghihirap ko? Na hindi
mawari kung tama bang napunta ako sa sitwasyong kinekwestyon ko ang aking sarili
tungkol sa aking mga pangarap. Lahat tayo, bawat tao ay may nais makamit sa buhay,
mapa bata man o matanda. Walang kasing ganda ang taong handang isugal ang lahat
para lamang sa kanyang mga pangarap. Yung tipong kahit ang pangarap na iyon ay
malayo sa realidad at katotohanan. Hindi masama ang mangarap nang mangarap
sapagkat ito rin ang dahilan kaya kadalasan ay lumalakas ang ating loob. Pinapalakas
nito ang loob natin na mas lalong magsumikap at bigyan ng tiwala ang sarili para
lamang matupad ang minimithi. Na sa pangarap na ito ay makikita at malalaman ko
kung ano at sino na ako kapag lumipas na ang sampung taon. Huwag lang darating sa
punto na hindi na nakakabuti ang iyong mga ginagawa. Dapat rin nating isipin na hindi
lahat ng bagay ay dapat ginagawa at ang ibang bagay ay may limitasyon. Tayo ay
nagkaroon ng pagkakataon na malayang tuparin ang pangarap kaya’t huwag natin itong
abusuhin at tayo ay kumilos ng patas.

Elementarya pa lang ako noong ninais ko maging isang ganap na fashion

designer. Ngunit habang ako’y tumatanda at lumilipas ang taon, ito ay nagbabago.
Ngayon at gra-graduate na ako ng junior high school ay gusto ko maging isang
lisensiyadong arkitekto pagdating ng araw. Napa isip ako at tinanong ang aking sarili
kung tama bang ito ang aking abutin. Naisip ko na baka hindi maging madali para sa
akin lalo na’t isa ito sa pinakamahirap na kurso. Tinanong ko ang sarili na, kaya ko nga
ba? Sabi nga ni Adina Shahzad, always think of the consequences before making a
decision. It takes a second to decide, but a lifetime to deal with that one decision. Mas
magandang maaga ka makapag desisyon dahil kung hindi ay baka iyong pagsisihan sa
huli.

Ngayon ay habang lumilipas ang mga araw, nakikita ko ang sarili na

nagdidisenyo ng mga bahay o iba’t ibang gusali. Kaya’t sa sampung taon na iyon ay
nakapag tapos na ako ng kolehiyo at isa nang lisensiyadong arkitekto. Nagawan na ng
sarili at bagong bahay ang pamilya. Nabibigyan na ng pinansyal ang pamilya.
Natutustusan na ang sariling pangangailangan at nakakatulong sa mga taong
nangangailangan. Isang na akong mapagmahal na arkitekto sa aking trabaho at sa mga
taong nakapaligid sa akin.

Sa loob ng sampung taon na iyon ay nananaig ang aking prinsipyo. Isa sa

hangarin kong ibalik ang lahat ng kabutihan na ibinigay ng mga taong tumulong sa akin
sa kalagitnaan ng aking mga paghihirap at sakripisyo. Maging isang mabuting anak,
kapatid, kaibigan, arkitekto at maging mabuti sa kapwa tao. Hindi kakalimutang
serbisyunan at pasalamatan ang Diyos sa lahat ng mga bagay na natutupad at
nakukuha ko at sa pagbibigay ng matibay na pagasa. Isa ang Diyos na nagpapakalakas
sa atin upang magpatuloy sa buhay. Sa paraang iyon ay unti unti natin makakamit ang
ating pangarap. Ngunit sa loob ng sampung taon ay hindi lamang sa pangarap ko
umiikot ang aking mundo. May mawawala, may babalik at may darating. May
problemang papasok na siyang magtutulak sa akin para sumuko. Pero may
pagkakataong babangon ako at ipagpapatuloy ang mga nais gawin. Na kahit gaano pa
karami ang nasayang kong oras ay handa kong ipagpatuloy ito. Trust the process ika
nga, kaya huwag panghinaan ng loob dahil hindi sa lahat ng pagkakataon ay lagi kang
panalo. Tayo ay nakakaranas din ng talo, pagtanggi, at pagkabigo sa buhay, Ito ay para
subukan tayo na mas lalong lumaban at kumapit. Kaya’t huwag kang panghinaan ng
loob at magtiwala sa iyong sarili, lalong lalo na sa Diyos dahil siya ang mas nakakaalam
kung ano ang magandang plano para sa atin.