С.О.У.

‘’ Ристе Ристески Ричко ‘’ – Прилеп

ПРОЕКТНА ЗАДАЧА ЗА ДРЖАВНА МАТУРА ПО

ПРЕДМЕТОТ
ТЕЛЕКОМУНИКАЦИСКИ СКЛОПОВИ И УРЕДИ

ТЕМА : ТЕОРИЈА НА РУТИРАЊЕ

ИЗРАБОТИЛ : МЕНТОР :

Прилеп , 2022
 Содржина

Вовед …........................................................................................................... 3
ТЕОРИЈА НА РУТИРАЊЕ ........................................................................... 4
Како рутирање работи ? ................................................................................ 4
Видови рутирање ........................................................................................... 6
A. Врз основа на природата за рутирање .................................................... 6
Б. Врз основа на протокол за рутирање и рутирање ................................... 8
В. класа во протокол за рутирање ............................................................... 10
Протокол за динамичко рутирање RIP ....................................................... 11
Заклучок ......................................................................................................... 13
Користена литература ................................................................................... 14

2
 Вовед

Терминот „рутирање“ е познат во светот на вмрежување. Рутирањето е

процес на испраќање на податоци со користење на рутер кој е алатка што е во
состојба да испраќа пакети со податоци преку Интернет или мрежа до својата
дестинација.
Процесот на рутирање се јавува на третиот слој (т.е. мрежниот слој, на
пр. Интернет протокол) на протоколот со седум слоеви на OSI со OSI.
За да може да се изврши процесот на рутирање, работите што мора да се
земат предвид на рутерот се адресата на дестинацијата, различните рутери
вклучени со цел да научат оддалечена мрежа што е креирана и најдобриот рутер
на секоја мрежа.
Информациите за рутерот се чуваат во табелата за рутирање, што
објаснува како да пронајдете оддалечена мрежа.
Кога податоците се пренесуваат од еден уред на друг на IP мрежа, како
што е Интернет, податоците се делат на помали единици наречени пакети. Овие
единици носат, заедно со податоците, насловот кој содржи многу информации
кои им помагаат на патувањето до нивната дестинација, нешто слично на она
што го имате на пликот.
Оваа информација ги вклучува IP адресите на изворите и дестинациските
уреди, пакетни броеви кои ќе им помогнат да ги ресетирате по цел по
постигнување на дестинацијата и некои други технички информации.

3
 ТЕОРИЈА НА РУТИРАЊЕ

Рутирање е процес во кој пакетите на податоци се препраќаат од една

машина или уред (технички наречен јазол) до друг во мрежата сè додека не
стигнат до нивните дестинации.
Рутирањето е исто како префрлување (со некои многу технички разлики,
од што ќе те поштедам). IP рутирањето користи IP адреси за препраќање на IP
пакети од нивните извори до нивните дестинации. ИП прифаќа пакетно
префрлување , за разлика од прекин на колото.

Како рутирање работи ?

Да разгледаме сценарио каде Ли испраќа порака од својот компјутер во

Кина испраќа порака до машината на Џо во Њујорк. TCP и други протоколи ја
работат својата работа со податоците на машината на Ли; тогаш се испраќа до
модулот на IP протокол, каде што пакетите со податоци се вградени во IP
пакети и се испраќаат преку мрежата (Интернет).
Овие пакети со податоци мора да преминат преку многу рутери за да
стигнат до нивната дестинација половина од светот. Работата на овие рутери е
наречена рутирање. Секој пакет ги носи IP адресите на изворот и дестинацијата.
Секој од средните рутери ја консултира IP адресата на секој примерен
пакет. Врз основа на ова, секој ќе знае точно во која насока да го проследи
пакетот.
Нормално, секој рутер има рутирачка табела, каде што се чуваат
податоци за соседните рутери. Овие податоци се состојат од трошоците
направени за препраќање на пакет во правец на тој соседен јазол. Цената е во
однос на мрежните барања и ограничените ресурси.
Податоците од оваа табела се разгледуваат и се користат за да се одлучи
за најдобрата рута што треба да се преземе, или најефикасниот јазол за
испраќање на пакетот до нејзината дестинација.

4
 Пакетите одат секој по свој начин, и можат да се движат низ различни
мрежи и да земаат различни патеки. Сите тие конечно се пренасочат кон една
иста машина за дестинација.
Кога ќе стигнат до машината на Jo, адресата и адресата на машината ќе
се совпаѓаат. Пакетите ќе бидат потрошени од страна на машината, каде што IP
модулот на него ќе ги собере и ќе ги испрати добиените податоци погоре во
TCP-услугата за понатамошна обработка.
IP работи заедно со TCP протоколот за да се осигура дека преносот е
сигурен, така што нема да се загуби пакетот податоци, дека се во ред и дека не
постои неразумно одложување.
Во некои услуги, TCP се заменува со UDP (унифициран datagram пакет),
кој не ги задоволува сигурноста во преносот и ги испраќа пакетите. На пример,
некои VoIP системи користат UDP за повици. Изгубените пакети не можат
многу да влијаат на квалитетот на повикот.

Слика 1. Рутирање

5
 Видови рутирање

Видовите рутирање можат да се разликуваат според природата на

рутирање, рутирање и рутирање на протоколи и класа во протоколите за
рутирање.
За повеќе детали подолу ќе бидат објаснети за дистрибуцијата на типови
рутирање:

A. Врз основа на природата за рутирање

1. Статичко рутирање

Рутирањето го прават мрежните администратори рачно. Имено со

внесување на поставките за табела за рутирање што се вклучуваат од рутерот.
Оваа поставка ќе ја опише патеката од пакетот до нејзината дестинација преку
кој интерфејс ќе помине.
Предности:
На процесорот на рутерот, нема време за обработка (над глава). Меѓу
рутерите не се користи ширина на опсег. Безбедносни гаранции, бидејќи
мрежните администратори ќе изберат поставувања за рутирање на пристап на
одредени мрежи
Недостаток:
Администраторите мора да можат да ја разберат работата на Интернет
на систем и рутер, со цел правилно да се поврзат и да функционираат.
Кога мрежата се додава на интернет работата, мрежниот администратор
мора да може да додаде табели за рутирање на сите рутери што се поврзани
рачно. Во големи размери компјутерски мрежни статички рутирање не се
погодни за употреба.

6
 Слика 2. Рутирање

2. Стандардно рутирање

Рачно испраќање пакети на следниот рутер за хоп е функција на ова

рутирање.
Имено со додавање рутер во дестинацијата, далечинскиот управувач не
е достапен во табелата за рутирање.
Се користи на мрежи кои имаат излез.
Предности:
Конфигурацијата е едноставна, затоа што администраторот треба само да
внесе еден вид команда за рутирање и сите правци ќе бидат извршени.
Недостаток:
Има непотребно рутирање, така што сите рутери можат да прифатат
рутирање (што не е потребно).
И употребата на хардвер се зголемува и работата на рутерот трае
подолго.

7
 3. Динамичко рутирање

Процесот на рутирање се врши со создавање на автоматска патека за

комуникација со податоци, која е поставена според конфигурацијата. Ако се
појават промени во топологијата во мрежата, тогаш рутерот ќе се креира
автоматски преку рутерот.
Динамичкото рутирање се наоѓа во мрежниот слој на компјутерскиот
систем во апартманите за протоколи TCP / IP. Динамичкото рутирање исто така
функционира да ја пронајде мрежата и да изврши ажурирање на табелата за
рутирање на рутерот.
Предности:
Препознајте само одредена адреса на домаќинот (која е поврзана со
рутерот). Ако има дополнителна мрежа, нема потреба да ги ресетирате сите
рутери. Полесно е да се користи од статичко и стандардно рутирање.
Недостаток:
Обемот на работа на рутерот станува сериозен поради ажурирањата на
табелата за рутирање во одредено време. Брзината на препознавање и
комплетноста на табелата за рутирање бара долго време.

Б. Врз основа на протокол за рутирање и рутирање

1. Рутиран протокол
Протокол на рутер кој се користи за испраќање на кориснички податоци
од една до друга мрежа. Овој протокол за рутирање носи сообраќај на податоци,
како што се трансфери на датотеки, е-пошта и друг мрежен сообраќај. Примери
на рутирани протоколи: IPX, IP, DECnet и AppleTalk.

2. Протокол за рутирање
Протокол на компјутерска мрежа, чија функција е динамички да ја
проучува мрежата што е поврзана и произведена и да го научи постојниот
мрежен пат. Ако рутерот е различен, можете да разменувате надградби преку
протоколот за рутирање. На пример, BGP, EIGRP, RIP и OSPF.

8
 Протокол за гранична порта (BGP)
Еден вид протокол во комуникација со податоци. Неговата можност да
разменува патишта, да собира патеки, да ја одреди трасата до нејзината
дестинација на мрежата.Опремен со алгоритам. BGP е категорија на протокол за
рутирање на EGP (External Gateway Protocol).

Подобрен протокол за рутирање на внатрешната порта (EIGRP)

Користете балансирање на трошоците различни и алгоритми напреден
вектор за далечина. Алгоритмот е комбинација на вектор-состојба и
оддалеченост вектор и користи ДУАЛ (Ажурирање на алгоритам за дифузија)
да се пресмета најкратката рута.

Протокол за информации за рутирање (RIP)

Е протокол што ја регулира табелата за рутирање според поврзаниот
рутер. И следниот рутер обезбедува информации до рутерот што е директно
поврзан.

Прво, отворете ја најкратката патека (OSPF)

Стандардното рутирање се користи од повеќе мрежни добавувачи и е опишано
во RFC 2328. Опремено е со алгоритам за состојба на врската или наречен
алгоритам Dijkstra / SPF.

Како работи протоколот: најкратката патека од „дрвото“ ќе биде

изградена, а потоа ќе се полни со најдобрите правци од табелата за рутирање,
генерирана од „дрвото“. OSPF игра само улога во поддршката на рутирање на
IP. Ажурирањата за рутирање ќе се појават кога ќе се промени мрежната
топологија и ќе бидат вчитани.

9
 В. класа во протокол за рутирање

1. Вектор на далечина
Протоколите кои спаѓаат во оваа класа категорија ќе ја одредиат најдобрата
рута до мрежата заснована на нејзината оддалеченост од трасата. Трасата /
трасата за рутирање со најкратко растојание од скок до дестинацијата ќе биде
најдобриот избор на рутата.

2. состојба на врската
Друг термин е протокол најкраток пат-прв. Табелата за рутирање што се наоѓа
на рутерот има единствена функција, која е посебна функција за табела за
рутирање и станува 3 табели. Првата функција е да снимате промени од
директно поврзани мрежи. Вториот служи за утврдување на топологијата на
целата работа на Интернет. И третата функција е за табелата за рутирање.

3. Хибрид
Последниот протокол е вклучен во категоријата категорија што користи аспекти
на протоколите за рутирање на векторот за далечина и врската-врска.

Слика 3. Рутирање

10
 Протокол за динамичко рутирање RIP

Во вистинската практика на градење локални мрежи, корпоративни

мрежи и нивно поврзување со провајдери, треба да ги знаете главно само
внатрешните протоколи за динамичко рутирање. Надворешните протоколи за
динамичко рутирање се потребни само кога треба да се изгради голем затворен
систем надвор од светотќе бидат поврзани само со мал број безбедни линкови за
податоци.
Надворешните протоколи вклучуваат протокол за надворешна порта
(EGP) и< Protocol Gateway>.
EGP е дизајниран да рекламира мрежи кои се достапни за автономни
системи надвор од даден автономен систем. Според овој протокол, портата на
еден AS пренесува до портата на другиот AS информации за мрежите што го
сочинуваат неговиот AS. EGP не се користи за оптимизација на маршрутата. Се
верува дека ова треба да се направи со внатрешни протоколи за рутирање.
BGP е уште еден надворешен протокол за рутирање што дојде подоцна
од EGP. Во своите пораки, тој веќе ви дозволува да наведете различни тежини
за правците, и со тоа да го олесните изборот на најдобрата маршрута. Меѓутоа,
целта на овие тежини не е одредена од независни фактори како што е времето
на пристап до ресурсот или бројот на портали на патот до ресурсот.
Претпочитањата се поставени од администраторот и затоа понекогаш таквото
рутирање се нарекува политичко рутирање, што значи дека ја одразува
техничката политика на администрацијата на овој автономен систем при
пристап до неговите ресурси за информации од други автономни системи.
Протоколот BGP го користат скоро сите руски големи ИП провајдери, на
пример, големи јазли на мрежата Relcom.
Внатрешните протоколи вклучуваат протокол за информации за
рутирање (RIP), ЗДРАВ, Интермедијарен систем до среден систем (ИСИС), Прв
најкраток пат (СПФ) и Прво отворен најкраток пат (ОСПФ).

11
 Алгоритмот за рутирање RIP се базира на едноставна идеја: Колку
повеќе порти треба да помине еден пакет, толку подолго е потребно за да се
заврши трасата.
При размена на пораки, рутерите комуницираат до мрежата со ИП -
бројот на мрежата и бројот на хме што мора да се направат со користење на оваа
рута.
Треба веднаш да се забележи дека таков алгоритам важи само за мрежи
кои имаат иста брзина на пренос преку кој било сегмент од мрежа. Често во
вистински животизлегува дека е многу попрофитабилно да се користат
растителни влакна со 3 порта од една бавна телефонска линија.
Друга идеја што е дизајнирана да ги реши проблемите на RIP не е да се
брои бројот на хме, туку да се земе предвид времето на одговор. На пример,
OSPF е изграден на овој принцип. Покрај тоа, OSPF, исто така, ја спроведува
идејата за поплавување.
Во RIP, секој рутер разменува информации само Како резултат на тоа,
информациите за губење на трасата во мрежа што е неколку хме подалеку од
локалната мрежа ќе бидат примени со задоцнување.
Рутирањето лавина го решава овој проблем со известување на сите
познати портали за промени во делот за локална мрежа.
За жал, не многу системи поддржуваат повеќенаменско рутирање.
Различни клонови на Unix и NT, главно фокусирани на RIP протоколот. Само
треба да го погледнете динамичниот софтвер за рутирање за да го видите ова.
Рутиран поддржува само RIP, затворен поддржува RIP, ЗДРАВ, OSPF,
EGP и BGP, Windows NT поддржува само RIP.

12
 Заклучок

Рутирањето е една од најважните операции на компјутерско вмрежување

во која пакетот со податоци се преместува од извор до дестинација користејќи
оптимизирана патека со мало задоцнување; патеката е избрана со помош на
техники на рутирање.
Разликата помеѓу статичкото и динамичното рутирање лежи во
ажурирањето на записите во табелата. При статичко рутирање, информациите за
рутирање се ажурираат рачно, додека при динамично рутирање, информациите
автоматски се ажурираат со помош на протоколи.
Пред да истражуваме во деталите и спецификите на динамичното
рутирање, да го свртиме вниманието на двостепениот модел кој го зема предвид
целиот сет на интернет-машини. Во овој модел, целиот Интернет се смета за
збир на автономни системи (АС).
Автономен систем е збир на компјутери кои формираат прилично густа
заедница, каде што има многу правци помеѓу два компјутери кои припаѓаат на
таа заедница.
Во рамките на оваа заедница, можеме да зборуваме за оптимизирање на
маршрутите со цел да се постигне максимална брзина на пренос на
информации.
За разлика од овој густ конгломерат, автономните системи не се толку
тесно поврзани како компјутерите во автономен систем. Во овој случај, изборот
на рута од еден автономен систем може да се заснова не на брзината на размена
на информации, туку на сигурност, сигурност итн.

13
 Користена литература

1.https://techiemoe.com/%D0%B7%D0%BD%D0%B0%D1%98%D1%82%D0%B5-
%D0%B3%D0%B8%D1%82%D0%B8%D0%BF%D0%BE
%D0%B2%D0%B8%D1%82%D0%B5%D0%BD
%D0%B0%D1%80%D1%83%D1%82%D0%B8%D1%80%D0%B0%D1%9A
%D0%B5%D0%B2%D1%80%D0%B7%D0%BE%D1%81%D0%BD/
2.https://mk.eyewated.com/%D0%BA%D0%B0%D0%BA%D0%BEip
%D1%80%D1%83%D1%82%D0%B8%D1%80%D0%B0%D1%9A%D0%B
%D1%80%D0%B0%D0%B1%D0%BE%D1%82%D0%B8/
3. https://gtavrl.ru/mk/protokol-dinamicheskoi-marshrutizacii-rip-plyusy-i-minusy-
vnutri--i/

14