ANG GABAY NG PAMANTASANG

Ang Pamantasan Mindanao( State University saksi) gaano ako sinubok ng panahon at sakasi rin ito
gaano nagbago ang kapaligiran at pagdaan ng taon sa pagbabago ng kalikasan sa aking kapaligariran.

Nagsimula ako mangarap ng taong 2012 na ako’y makapasok sa MSU- SAGUIRAN COMMUNITY
HIGHSCHOOL, sa murang edad ay matayug ang pangarap na minimithi ko. Bersyon ako na walang iniisip
noon kundi pumasa at maglaro at magsaya, sa bawat araw nagdaan marami akong natuutnan sa maliit
na pamantasaan na iyon . natutung makipagakibigan na di ko magawa nong taong elemetarya ako,
natutong maging resposibilidad na bata, natuto sa mga bagay na di ko natutunan sa aking tahanan.
Ngunit sa una masaya ang naging karanasan ko tulad ng kalikasan sa sinubok ng panahon at patuloy na
sinusobok parin ng panahon. Una dilibyu saakin ang ay mahirap at masakit , nakakabaliw kapag ang
taong nagtulak sayu mangarap, nagturo sayu lumaban at maging matapang , taong gumabay sayu sa
lahat ng bagay para maging handa ka.

Taong 2013, ng akong sinubok ng panahon bangungut para akin hangga ngayon, kung saan pumanaw
ang aking ama dahil sa lubhang sakit. Ang bersyon ako na ginising ako sa realidad na bawat tao at bagay
sa mundong ito hindi nagtatagal, na isang araw mawawala ka o nalang na hindi mo alam mangyayari
bukas o sa isang araw. Bersyon ako na gusto ko na lang tumigil lahat na bagay, ako na galit sa lahat ng
bagay, ako parang iniwan sa ere, ako na dinaya ng panahon, ako na parang naging talunan sa lahat ng
bagay at ako na pinangakuhan ngunit pangako at nilipad ng hangin at ako na pinagkaitan. Hindi
mabilang ilang beses kung gustong talikuran ang pangarap kong bouin, sa bawat pagadaan araw at
buwan ay sinasampal ako at pilit pinapakita sa aking na realidad na kailangan magmulat sa sakit at
matutong tumanggap matalo sa isang laban.Sa panahon na iyon ay pipi at bulag ako sa lahat ng bagay
dahil ni minsan di ko naisip ang sakit, pangamba, takot at malaking responsibilidad na iniwanng tatay ko
sa aking minamahal na ome , na ang nakikita ko lang ang sakit nararamdaman ko.

Na wala ako nakikita Seguro nakikita ko pero pipi at bulag ang ginagawa ko. Ngunit isang araw dinalaw
ako ng aking ama sa aking panaginip na akala mo na hindi na siya patay sa bawat haplos at yakap na
binibigay niya sa aking panaginip ay parang ako bat ana inalaalo na akalo dinaya ka sa laru. labis ang
saya, na luhang walang tigil umagos, pakiusap na isama na lang ako ngunit habang nagmamakawa at
humiling na wag umalis ay nakiusap siya kailangan ko daw magpatuloy sa mangarap na binuo niya para
sakin na kailangan bumangon para daw sa mga kapatid ko at sa nanay ko, literal ako nagisisng araw na
iyun na hinahanap ko ang yakap ni mama na nagpagisisng saakin na hindi ako nagiisa dahil kasi may
mama parin ako, habang naglilibut sa aming munting bahay ay Nakita ko siyang sa likod ng bahay na
naglalaba, sa oras na iyun habang pinagmamasdan ko ang aking ina labis na ang pagkapahiya ako at
dismayado sa aking sarili at sakit na labis na di ko paliwanag dahil hindi ako kagaya ng nanay pinilit
lumaban at bumangon paralang saamin kinalimutan ang sakit na iniwan ng kanyang minamahal, ang
tapang at pagasa at pananampalataya kay ALLAH ang naging sandalan nito ngunit ako isa batang ngarap
ngunit sinubok ng panahon.

Sa mga oras na iyon pinangakong tutuparin ko ang usapan ng aking ama sa aking panaginip kungsaan
ito’ni minsan ay di ko sinabi kay ome . paunti-unti ako bumaabwi sa eskwelhan tinutulongan rin ang
aking inay sa mga gawain bahay at magbantay sa munting naming tindahan muling kaming nakabangon
ng paunti-unti ngunit parang bagyo labis sira dulot nito matapos ito manira ngunit bumangon parin.
Lumipas ang taong akong Grade -9 student ng tumigil ang 3 kaptid ko sa kadahilanan na ayaw na raw
naghihirap si omeng. pito kaming magkakapatid isang lalaki at anim babae walang iniwan ang aming
ama na pera para nakalaan saamin dahil nag-gamit iyon sa pagpapagamot nito ngunit bigo ang sukli.
ANG GABAY NG PAMANTASANG

Sapat ang kinikita lang ng nanay ko sa araw -araw pagbibinta niya at sa aming munting tindahan sapat sa
panggastos sa pangaraw-araw. Hindi naging madali ang ganap sa aming munting bahay, kung saan si
kuya naghahanap ng trabahu ngunit walang tumtangap dahil hindi nakapagtapos ng pagaaral ngunit
sama sama kaming nagtutulungan upang maagapan ang hirap at pagsubok na sumusubok sa amin.
Taong 2016 , bersyon ako na dalaga na! dalagang natutung mag-kacrush alam na ang mali sa tama
dalaga akong na paunti-unti binubuo ang pangarap para sa pamilya na bunou ng tatay ko para sakin. Sa
taon na iyun natutu magpahalaga sa mga dapat pahalagaan isa ang pagmamahal sa pamliya at
pagmahahal KAY ALLAH at pangarap bubuoin para sa sareli at sa pamilya pagmahahal sa kaibigan. Sa
taong 2017 maganda ang naging pamumuhay naming araw-araw dahil nagabroad ang aking kuya kaya
nabwasan ang gastusin sa bahay at nakapagtapos rin ang ate ngayon ay ganap na guro ngayon at aking
mga kapatid ay nagsibalik sa pagaral ang aking kapatid ,ang nanay ko na may pinagkikitaan. Ako na
nakapagtapos ng SENOIR HIGH at nasa 3 rd year college studendnt sa kursong BS MECHANICAL
ENGINEERING hindi masasabing mayus na lahat patuloy parin ako sinusubok ngunit sa pagdaaan ng
panahon at pagbabago ng panahon at natutu ako at mas lalong naging matapang at patuloy ng
tumatanggap ng paaral sa lahalt ng bagay.

Ang Mindanao State University - naging pangalawang tahananan ko habang binu buo ko ang pangarap
na maging engineer. Ang pamantasang ito na nagturo saakin paaano maging responsibilidad na tao at
studyante maging paraktikal at matatag ng bawat laban sa loob ng unibersidad. Unang tapak ko sa loob
ng unibersidad ay labis na kaba at saya dahil pangarap kong makaasok at natupad iyon. Ang
pamantasang ang nagturo sakin na hindi pangarap lang ang kalingan dahil kailangan ng didkasayon at
sakripsyo at determinasyon upang maakamit ang panagrap na gustong buin. Pamanatasang saksi
kungsaan paaano umiiyak sa madaling araw , uri ng tahanan kailangan maging matapang kapag ikaw
sinubok nito, tahanan yayakapin ka sa huli a tngingitian ka kapag narrating mo na ang dulo.

Ang pamantasang unting unti rin nanabago ang kapaligiran nito pamantasang maraming na ngangarap
makapasok.pamantasang saksi paano ako hinubug ng panahon at pamantasang nagturo gumabay at
patuluy na ginagabayan ako upang maging mabuting tao at hubugin lalo ang aking pagkatao.
Pamatansang gagabay sa aking panagrap. Pamaantasang katulad ko rin na hinubog at patuloy huhubgin
ng pagdaan o pagbabago ng panahon. Pamantasang saksi paaano pumasok ang dilibyon sa ating lugar
pamantasang na hangga ngayon ay nakatayo upang maging gabay sa lahat ng studyante rito patulo
nangagarap.

NORLAILAH C.SOOD
FIL102;Xx
GAWAIN-04