PROTEZY PŁYTOWE CZĘŚCIOWE

OSIADAJĄCE
Proteza częściowa płytowa osiadająca – ruchome uzupełnienie
protetyczne, odbudowujące utracone częściowo zęby lub łuki
zębowe. Siły żucia przenoszone tak samo jak w protezach całkowitych
(protezy śluzówkowe).

Cele:
 odbudowa czynności żucia i poprawa wymowy
 przywrócenie lub poprawa estetyki twarzy
 ochrona podłoża protetycznego, pozostałych zębów, przyzębia i
struktury kostnej wyr. zębodołowych (nie spełnia go prawie
wcale)
Wskazania:
1. rozległe braki w uzębieniu naturalnym, kiedy z różnych przyczyn
niemożliwe jest wyk. protez stałych lub ruchomych ozębnowych
2. protezy czasowe (częściowe protezy natychmiastowe, przy
przebudowie zwarcia – okresowe utrzymanie położenia żuchwy
w zgryzie konstrukcyjnym, proteza przejściowa w przechodzeniu
do bezzębia)
3. względy ekonomiczne
 POSTĘPOWANIE
Początek:
 zebranie wywiadu i badanie pacjenta (zwracamy uwagę na stan
obecnego uzębienia)
 badania dodatkowe: RTG i modele diagnostyczne
 przygotowanie jamy ustnej
Wyciski
 zwykłe wyciski anatomiczne, na łyżkach standardowych,
alginatem (w niektórych miejscach masy hydrokoloidalne
odwracalne)
 przy rozległych brakach/trudnych warunkach anatomicznych
podłoża – wycisk złożony
 tradycyjnie oznaczamy granice pobrzeża i oddajemy do
pracowni – powstaje łyżka indywidualna
 wycisk czynnościowy – jak w protezach całkowitych; powstaje
model diagnostyczny: ostrość wszystkich szczegółów i podstawa
nie cieńsza niż 1 cm oraz wzorniki zwarcia
Ustalanie zwarcia
 gdy zęby własne ustalają wysokość – sprawdza się czy
występuje poprawna szpara spoczynkowa, jeśli tak to
rozgrzewamy wał wzornika i polecamy by pacjent zagryzł
(kontrolujemy czy zagryza poprawnie), na podstawie tego
modyfikujemy oba wały
 gdy brak stref podparcia – jak w bezzębiu

PROJEKTOWANIE KONSTRUKCJI PROTEZY

DLA SZCZĘKI
Zasady ogólne:
 staramy się ograniczać protezę dla wygody pacjenta – nie
możemy ograniczać protezy, gdy przeciwlegle do odcinków
bezzębnych są zęby własne, dobrze osadzone i aktywne w żuciu
 najlepiej jak pozostałymi zębami się kły i II trzonowce
 planując ograniczenie tylne protezy pamiętamy żeby nie
przecinała poprzecznie fałdów podniebiennych
  poleca się ograniczenie płyty protezy w odcinku przednim i
całkowite odsłonięcie przyzębia
Analiza paralelometryczne
 ocena kształtu pola protetycznego, znalezienie toru
wprowadzania protezy i wytyczenie przebiegu klamer zgodnie z
tym torem
 budowa paralelometru Neya: nieruchoma podstawa z
kolumną, ramie poziome i pionowe, stolik, ćwieki pomiarowe
 optymalny tor wprowadzania to taki, przy który pomimo
istnienia podcieni proteza będzie mogła być wprowadzona na
podłoże, a na zębach filarowych będą istniały przestrzenie
retencyjne
 płyta protezy (i górna i dolna) powinna kontaktować się tylko z
największą wypukłością zębów i odstawać w okolicy podcieni o
wartość równą głębokości tych podcieni

1. umocowanie modelu w blacie i dotykanie analizatorem (pręcik

ramienia pionowego) do wszystkich ścian zębów i wyrostka –
odnalezienie optymalnego toru wprowadzania
2. zamiana analizatora na grafit i zarysowanie największych
wypukłości na zębie (obrysowanie dookoła) i wyrostku
zębodołowym
 linie na zębach od str. przedsionkowej i bocznych
umożliwiają oznaczenie miejsc usytuowania ramienia
retencyjnego klamry
  linie na str. językowej, stronach bocznych i równocześnie
na modelu wskazują obszar podcieni, które należy
wypełnić (technik na modelu) przed przystąpieniem do
modelowania płyty protezy, czasem mogą wyznaczać
granice protezy

DLA ŻUCHWY
 nie ogranicza się zasięgu – zbyt wąskie pole protetyczne
 od strony językowej, odsunięty od przyzębia łuk metalowy, nie
akrylowy (mniejsze odkładanie płytki)

 analiza paralelometryczne – takie same zasady

KLAMRY
 jednostronna (zwykle od przedsionka) i obustronna
 pojedyncza lub zespołowa
 pierścieniowa i punktowa
Budowa
 ramię retencyjne (obejmuje ząb) – kontaktuje z zębem
płaszczyznowo (blaszana i z drutu półokrągłego), liniowo
(klamra z drutu okrągłego) lub punktowo (druciana i lana)
 ramię pośrednie
 uchwyt lub zaczep klamry
- Ramię retencyjne nie może leżeć zbyt blisko brzegu dziąsła, a jego
zakończenie powinno być skierowane w stronę brzegu
siecznego/pow. żującej.
- Ramię pośrednie powinno być zagięte i niepokryte płytą protezy.
- Uchwyt tkwi w płycie protezy i ma kształt uniemożliwiający
przemieszczanie.

Postępowanie w pracowni
 technik wykonuje klamry według zarysu lekarza i mocuje je
woskiem do modelu roboczego
 nie mocuje się klamer we wzornikach

Doginane klamry naddziąsłowe

 koniec ramienia retencyjnego kontaktuje się z zębem w
podcieniu od str. przedsionkowej
 część pośrednia przebiega również w przedsionku
 uchwyt umocowany w płycie zwykle od str. przedsionkowej
Klamry doginane blaszane
 stosowane w zębach o prostych ścianach równoległych
 rzadko stosowane – destruktywne działanie na ząb: rozchwianie
lub ścieranie szkliwa
 można stosować je na zęby boczne, przykryte koronami, dobrze
umocowane w zębodole
Klamry lane
 stosowane w protezach podpartych i szkieletowych
ETAPY KOŃCOWE
Kontrola próbnej protezy
 ustawienie zębów, zasieg płyty, wymodelowanie płyty,
przyleganie
 poprawność wykonania klamer i ich umiejscowienia:
o czy ramię retencyjne przebiega zgodnie z zarysowaną linią
o czy ramię pośrednie nie znajduje się w obrębie podcienia
na bocznej ścianie zęba
o czy uchwyt równoległy do językowego/podniebiennego
stoku wyrostka
o uchwyty nie powinny być osadzane w najcieńszych
miejscach płyty
 następnie oddanie protez i wizyty kontrolnej