PRZEMIANA

Przemiana jest jednym z najważniejszych motywów w literaturze.

Najczęściej wiąże się z doświadczeniami i wydarzeniami, które zostały
przedstawione w dziele. Odnosi się do zmiany charakteru, postaw, a
czasem również fizycznego wyglądu bohatera literackiego. Jest to proces,
w którym człowiek przechodzi z jednego stanu do drugiego w wyniku
doświadczeń, konfrontacji, uczuć czy przeżycia ekstremalnych sytuacji.

W pierwszym argumencie odwołam się do przykładu z książki Adama

Mickiewicza pt. „Pan Tadeusz”. Jacek Soplica czyli główny bohater
epopei Adama Mickiewicza pt. „Pan Tadeusz”. Postać była porywcza,
gwałtowna i wybuchowa. Mężczyzna zakochał się z wzajemnością w
córce swojego przyjaciela stolnika Horeszki. Jej ojciec jednak nie zgodził
się na to małżeństwo i jawnie zadrwił z uczuć Jacka podając mu czarną
polewkę pozwalał on spotykać się jemu z córką ponieważ był osobą
wpływową w okolicy. Nie oddał mu dziewczyny, a co więcej, rozprawiał
przy nim o planach matrymonialnych względem jego jedynej córki. Duma
Soplicy mocno na tym ucierpiała.
Pewnego razu Soplica był świadkiem ataku Moskali na zamek Horeszków.
Widząc wygraną i triumf Stolnika,zaślepiony gniewem strzelił do stolnika,
doprowadzając do jego śmierci. Była to definitywnie wielka zbrodnia.
Po tragicznym czynie poświęcił całe swoje dalsze życie odkupieniu win.
Doznał prawdziwej, wewnętrznej przemiany. Ten porywczy, kłótliwy i
wybuchowy mężczyzna znany w całej okolicy, przywdział habit i wstąpił
do zakonu Bernardynów. Stał się cichym, spokojnym i pokornym
mnichem. Co więcej, mimo że zawsze był bardzo dumny, nadał sobie
przydomek „Robak”.Chciał w ten sposób podkreślić swoją marność.
Dzięki temu widać, jak bardzo żałował swego czynu i chciał go
naprawić .Został bowiem człowiekiem o cechach zupełnie odwrotnych niż
dawniej. Nie można również zapomnieć o tym, iż przed przystąpieniem do
zakonu Soplica starał się odkupić swoje winy służbą wojskową. Zaciągnął
się do armii walczącej u boku Napoleona. Ryzykował życie w obronie
ojczyzny. Chciał też w ten sposób zdementować plotki o jego rzekomym
sojuszu z Moskalami. Wspominając o jego służbie wojskowej, warto
zaznaczyć, iż mimo tego niezaprzeczalnego bohaterstwa, Soplica nigdy nie
oczekiwał za to żadnego rozgłosu, sławy czy nagród. Ryzykował życie
zupełnie bezinteresownie, traktując to jako swoją pokutę. Chciałabym
także podkreślić, że mimo krzywd doznanych w przeszłości przez
Stolnika, Jacek dbał o bezpieczeństwo ostatnich osób związanych z rodem
Horeszków. Po wywiezieniu Ewy i jej męża na Syberię przez Rosjan,
Soplica powierzył Telimenie ich małą córeczkę Zosię na wychowanie.
Ksiądz Robak ocalił ostatniego z Horeszków przed postrzałem,
jednocześnie przyjmując jego kulę na siebie.
W drugim argumencie odwołam się do przykładu z książki Charles’a
Dickens’a
pt. „Opowieść wigilijna”. Główną cechą Scrooge'a było skąpstwo. Nie
miał przyjaciół, odsunął się od rodziny - bał się, że bliscy będą oznaczali
wydatki. Jednak pewnego dnia odmienił się całkowicie, stało się to po
wizycie trzech duchów.
W Boże Narodzenie odwiedził go Duch Wigilijnej Przeszłości.
Przypomniał mu o przeszłości, którą Scrooge próbował wymazać z
pamięci. Przypomniał mu o czasach, gdy groźny sknera był jeszcze
małym, dobrym chłopcem, samotnym, odrzuconym i skrzywdzonym
dzieckiem. Teraz mija na ulicy podobne dzieci, ale nigdy nie robi nic, by
im pomóc. Stał się nieczuły, bo zapomniał, że on też kiedyś potrzebował
pomocy. Wyrzucił z pamięci siostrę i jej rodzinę, a także dawną
narzeczoną. Ta pierwsza wizyta dała Scrooge'owi do myślenia. Postanowił
poprawić się, zaczął dostrzegać innych i pomagać ubogim dzieciom. Zdał
sobie sprawę, że nie powinien odrzucać uczucia siostry, podobnie jak
miłości narzeczonej.
Jednak to nie koniec czarów. Zjawia się Duch Tegorocznego Bożego
Narodzenia. Zabiera Scrooge'a na wędrówkę tym razem nie w czasie, ale
po Londynie. Scrooge widzi dom swojego podwładnego, Boba Cratchita,
który niezbyt wesoło świętuje z biedną rodziną i bardzo chorym synkiem,
Timem. Scrooge dowiaduje się, co myślą o nim podwładni. Następnie
Duch zabiera go do domu jego siostrzeńca Freda. Tam również świętuje
się Boże Narodzenie, goście nawet wznoszą toast na zdrowie Scrooge'a.
Sknera przypomina sobie, że nigdy nie chciał mieć do czynienia z Fredem,
by nie kupować prezentów jego dzieciom. Teraz Scrooge postanawia się
naprawdę zmienić, chce pomagać nie tylko obcym dzieciom, ale również
synkowi swego pracownika.
Jednak to nie koniec czarodziejskich przygód. Zjawia się Duch Przyszłych
Wigilii, postać najbardziej milcząca i tajemnicza. Zjawa zabiera Scrooge'a
w przyszłość. Scrooge całe życie usiłował zdobyć szacunek ludzi bogatych
i wpływowych. Jednak na własnym pogrzebie, na który wziął go Duch, nie
widzi ani jednego z nich. Co więcej, wszyscy cieszą się ze śmierci
skąpiradła. Scrooge widzi również cierpienie Boba nad grobem jego
malutkiego synka. Scrooge zaczyna rozumieć, że jeśli się nie zmieni,
umrze w samotności, a nad jego trumną nikt nie uroni nawet jednej łzy. Ta
myśl, podobnie jak myśl o śmierci Tima, doprowadza go do rozpaczy.

Z reguły ludzie powinni dążyć do pozytywnych zmian. Jednak są również

przypadki negatywnych metamorfoz, przez które człowiek z upływem
czasu staje się gorszy. Przeobrażenia bohaterów spowodowane są ważnymi
i gwałtownymi wydarzeniami, odbijającymi się na ich osobowości. W
niektórych przypadkach prowadzą nawet do tego, że stają się one
praktycznie nowymi osobami.