Страдањата на поетот поради невозможната љубов во

стиховите на ,,Канцониерот,,

„Канцониерот“, дело на италијанскиот ренесансен поет Франческо Петрарка,

претставува една од најизвондните збирки на сонети во светската поетска литература.
Ова дело има значаен културен и литературен влијание, особено во врска со темите на
љубовта и страдањето поради невозможна љубов. Петрарка искусува длабоко и
интензивно чувствување на љубовта, но истовремено страда од ограниченоста и
неосвојливоста на ова чувство.
Во "Канцониерот", Петрарка го изразува своето страдање и непрестаната борба
на поетот со своите чувства кон ликот на Лаура, која е објект на неговата љубов и
вдивување. Лаура е недостапна за него, иако тој се обидува со сите можни начини да
ја освои и да ја добие за својата љубов. Страдањето на поетот произлегува од оваа
невозможност да ја освои Лаура и да биде со неа, што го поставува во ситуација на
болка.
"Речете и дека ме изгоре животов страден!

По ужасен бран да се плови е жестоко зло." Тука поетот го изразува своето внатрешно
горење и патење, како и потребата да се избегнуваат тешкотиите што ги предизвикува
љубовта.

Сонетите во "Канцониерот" ги изразуваат моментите на болка и очај кои го исполниле

срцето на поетот. Тој изразува неспособност за контрола над своите емоции, копнејќи
по љубовта која му е недостижна. Сепак, и во ова страдање, поетот наоѓа инспирација
за своето пишување, што го чини уште појако и го оспособува да продолжи да
изразува своите чувства и искуства во своите стихови.

"Во власта нејна злото не го корам.

Ни тоа иде, гнетот и е драг;
Амор не убива, но оковот е јак,
сред живот – бескрај само мака творам;" Тука Петрарка ги изразува своите внатрешни
борби и конфликти, а наспроти тие, истакнува ја својата потрага за љубов и смисла во
животот.

Петрарка преку своите стихови во "Канцониерот" го исцртува портретот на еден

човек кој страда и умира од љубов, но во исто време, тој го сака и цени тоа
страдање, бидејќи тоа го носи во душата како високо поетско искуство. Иако
Лаура е недостижен идеал, таа му претставува возвишеност и дава смисла на
неговиот поетски живот. Но, истовремено, невозможноста за да биде со неа го
затвара во својата болка и мрак. Тој страда од тагата поради своите недостижни
желби.
Со секој сонет, Петрарка се бори со дуалноста на своите чувства. Ја изразува
својата љубов кон Лаура, но и се мачи со својата немоќ да ја освои.

Во заклучок, "Канцониерот" е дело што пренесува длабока

чувственикавост и страдање на поетот поради невозможната љубов.
Преку изразитите сонети, Петрарка го претставува своето внатрешно
бурно и противоречно чувство на љубовта кон Лаура, што создава
идентитет на поетот како страдател, но и како креативен уметник
што ги трансформира своите маки во вечна и уметничка поезија.