Monologue (Maria Clara)

Ako’y kilala sa lipunan, hinahangaan ng marami dahil sa taglay ng aking kagandahan at isang

simbolo ng tunay na Pilipino. Lubos ang aking kasiyahan ng malaman kong babalik dito ang aking
kasintahan na si Ibarra. Ngunit minabuti kong sa sarili ko nalang ang aking kasiyahan na ito.
Paniguradong hahanapin agad ako ni Ibarra sa kanyang pagbalik.

Sinang, aking kaibigan kung sakaling hanapin ako sa iyo ni Ibarra sabihin mo nalang na…. gusto

ko nang putulin ang relasyon namin dahil sa matinding dahilan.

Lapit na, malapit na ang araw ng aking pagpapakasal. Ngunit… bakit ganito ang aking

nararamadaman sa halip na kasiyahan ay kalungkutan ang aking nadarama. Parang may natatanaw
akong anino ng dalawang lalaki sa

dako roon. ‘Di kaya isa sa kanila ay si… si… Crisostomo! Ikaw nga! Aking mahal! Napakasaya kong makita
kang muli! Patawarin

mo ko sa aking pagpapakasal kay Linares. Pumayag lamang ako dahil gusto kong ilayo ka sa
kapahamakan. Tandaan mo na sa buhay kong ito ikaw lamang ang aking mamahalin at wala nang iba pa.
Matapos niya kong yakapin ng mahigpit sa kanyang unti-unting paglayo ay para bang unti-unti ring
nadudurog ang aking puso. Hindi ko alam kung kalian ko siya makikita o makakausap o

maaring hindi na…

Kinabukasan ay nabasa ko sa dyayro, patay na si Crisostomo… hindi ito maari! Hindi ito maari!

Kagabi lamang ay nakita at nakausap ko siya! Ngayon malalaman kong patay na siya at iiwan akong mag-
isa?! Ngayon ay wala na si Crisostomo ay wala na ring saysay ang aking buhay.

Ako’y isang simbolo ng dalagang Pilipina at ipinapahiwatig ko sa inyo na ang isang tunay na

nagmamahal ay handing magsakripisyo para sa kanyang minamahal. Ang isang tunay na Pilipina

ay handang manindigan at siya’y handang ipaglaban ang kan

yang tunay na nararamdaman. Ako po si Maria Clara tunay na anak ni Padre Damaso.